Periodiko Positive 04

21
Positive ΤΕΥΧΟΣ 04 ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2010 THE SUMMER IN THE CITY ISSUE

description

To καλοκαιρινό τεύχος του POSITIVE - SUMMER IN THE CITY iSSUe είναι εδώ.Άρθρογραφία για:α. πως να περάσετε super στην πόλη το καλοκαίρι. β. LGBT φεστιβάλ Οutview γ. Που κολλάει το σύστημα της αιμοδοσίας δ. Συνέντευξη με τη Μπέττυ Βακαλίδου. ε. Τα χώνουμε στο ΕΣΡ και άλλα πολλά... ΔΙΑΒΑΣΤΕΕΕΕ!!!

Transcript of Periodiko Positive 04

Page 1: Periodiko Positive 04

Posit

iveΤΕ

ΥΧ

ΟΣ

04

ΚΑ

ΛΟΚ

ΑΙΡ

Ι 201

0 T

HE

SU

MM

ER

IN T

HE

CIT

Y IS

SU

E

Page 2: Periodiko Positive 04

[email protected]σχεδιαστές τέχνης

POSITIVE (pŏz'ĭ-tĭv)(επίθετο) 1. Δηλώνει βεβαιότητα, συμφωνία. 2. Εποικοδομητικό, αισιόδοξο, σίγουρο. 3. Δίχως ίχνος αμφιβολίας, συγκεκριμένο. 4. (ποσοτικό) μεγαλύτερο του μηδενός. 5. (φωτογραφία) που καταγράφει φως και σκιά ή χρώματα πιστά στο πρωτότυπο.

(ουσιαστικό) 1. Θετική ποιότητα, ιδιότητα ή εικόνα. 2. Νέο free press περιοδικό με χαρακτηριστική ευαισθησία στο θέμα του HIV/AIDS

Το περιοδικό POSITIVE εκδίδεται σε τριμηνιαία βάση.

Ιδιοκτησία:Κέντρο Ζωής(μη κερδοσκοπικό σωματείο)Διοχάρους 9 , 115 28, αθήνα,Τηλ: 210-7257617, 210-7294747Fax: 210-7240425email: [email protected]Ιστοσελίδα: www.kentrozois.gr

Πρόεδρος Δ.Σ/ΕκδότηςΠαναγιώτης Βότσης

Αρχισυντάκτης/Creative DirectorΜάνος Λαλόπουλος • [email protected]

Φωτογράφος/Photo Editor Άγγελος Καλτσής • [email protected]

Συντακτική ομάδαΒιβή Αθανασούλη • [email protected]Χαρά Βαβούρα • [email protected]Νίκος Βλαχάκης • [email protected]Ευριβιάδης Σοφός • [email protected]Νίκος Δρόσος • [email protected]Κατερίνα Ζήση • [email protected]Μαρία Καρούμπαλη • [email protected]Δάφνη Σίμα • [email protected]Πούλος Ψαλιδάκος • [email protected]

Συνεργάτες τεύχουςΠαναγιώτης Βότσης • [email protected]Λεωνίδας Βακερλής • [email protected]

Επιμέλεια κειμένωνΑρχοντή Σοπίδου • [email protected]Πούλος Ψαλιδάκος • [email protected]

Σχεδιασμός- παραγωγή:

EDITORIAL

Positive

Summer in the city!(μπλέξαμε τα μπούτια μας και μας αρέσει!)

OK! Νομίζω πως όλοι θέλουμε διακοπές! Σίγουρα οι συντάκτες του POSITIVE τις σκέφτονται έντονα... Τώρα, τις σκέφτονται; τις ονειρεύονται; τις ζουν μες στο κεφάλι τους; θα τις πραγματοποιήσουν; Αυτό είναι άλλο φασούλι... αλλά δηλωνω κι εγώ ένοχος και σύμφωνη. Δηλώνω επίσης διχασμένη προσωπικότητα -με το αρσενικό και το θηλυκό να μπλέκεται στον λόγο μου- καθώς η θερμοκρασία ανεβαίνει και ο καιρός αποτρελαίνεται με διαδοχικές βροχές και ήλιο. Τουλάχιστον στις αρχές του Ιουνίου.

Ωστόσο, με όλη την προηγούμενη , "προφητική" κουβέντα του MONEY vs LOVE issue και το καλοκαίρι να είναι ήδη εδώ, σύσσωμη, η συντακτική ομάδα του POSITIVE εξορμούμε στην πόλη και βρίσκουμε (ανακτούμε) τετραγωνικά γκαζόν και πλακόστρωτων για να ξεδώσουμε στα απωθημένα μας. Ο πεζόδρομος του Θησείου μεταμορφώνεται στο ιδανικό μέρος για μποτεγιόν. Το Ζάππειο και ο Εθνικός πάλι, σε μέρη για καλοκαιρινά πικ νικ. (σημ. Το πεδίο του Άρεως είναι κλειστό εδώ και δύο χρόνια, οπότε άκυρο μέχρι να το ανοίξουν.) Βουτάμε στα συντριβάνια με την πρώτη ευκαιρία, για αυτό και φοράμε μαγιό κάτω από τα ρούχα μας. Δεν έχουμε βρει ακόμη συντριβάνι γυμνιστών στο κέντρο της Αθήνας. Μετά καθόμαστε και στεγνώνουμε στον ήλιο και στην τσάντα πάντα προφύλαξη... Ε, ναι, χμμμ... και αυτή... γιατί το καλοκαίρι είναι εκ φύσεως ερωτικό , όπου και να είσαι, αλλά εννοώ αντιηλιακό. Ένα ξένο τραγούδι έλεγε, ανάμεσα σε άλλα για το μέλλον που έρχεται, πως αυτή είναι μια από τις πιο πολύτιμες συμβουλές. Για αυτό και ευχόμαστε "καλό καλοκαίρι, με προφύλαξη" σε όλους - αυτούς που μας διαβάζουν και αυτές που θα μας διαβάσουν και αυτούς και αυτές που δεν ξέρουν καν ότι υπάρχουμε... αν δείτε όμως μια παρέα ανθρώπων στην πόλη να κάνει όλα τα παραπάνω, μην ντραπείτε... Ελάτε να μας μιλήσετε και να βάλουμε αντιηλιακό ο ένας στην πλάτη του άλλου.

_Είσαι τρελή;_Για τον καιρό μιλάω..._Πολύ βολικό και εγγλέζικο εκ μέρους σου...

02. EDITORIAL 04.OUTVIEW του Π. Βότση 06.ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ & ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ της Αρχοντής Σοπίδου 08.MIA ΣΤΡΕΛΛΑ ΔΕΝ ΦΕΡΝΕΙ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ των Χ. Βαβούρα & Ν. Βλαχάκη 10.ΜΕΤΑΓΓΙΖΟΝΤΑΣ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ του Νίκου Βλαχάκη 12.ΘΕΤΙΚΟΙ ΣΤΗ ΖΩΗ του Π. Βότση 14.ΤΟ TRUST OR NOT TO TRUST (ΜΕΡΟΣ Ι) από τους ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ ΤΗΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ. Επιμέλεια και κείμενο του Ν. Δρόσου 17. ΠΩΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΤΕ ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΓΙΑ... της Χ. Βαβούρα | ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ & ΑΛΛΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ της Κατερίνας Ζήση 18.Ο ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ ΤΑ ΦΤΑΙΕΙ ΟΛΑ της Β. Αθανασούλη 19.VERSUS | ΜΑΓΙΟ Ή ΓΥΜΝΙΣΜΟ. “Παλεύουν” οι Β. Αθανασούλη & ο Π. Ψαλιδάκος 20.ΜΠΕΤΤΥ: ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΣΕ 8 ΣΚΗΝΕΣ του Μάνου Λαλόπουλου 23.ΚΑΤΙ ΚΙΝΕΙΤΑΙ του Ν. Δρόσου 24.SUMMER IN THE CITY – Αφιέρωμα στην πόλη. 25. ΦΘΗΝΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ γράφει η Βιβή Αθανασούλη | ΠΑΜΕ ΠΛΑΤΕΙΑ; της Μαρίας Καρούμπαλη 26.ΜΠΟΤΕΓΙΟΝ ΜΙ ΑΜΟΡ! του Ευρυδιάδη Σοφού | ΤΑ ΠΑΡΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ της Β. Αθανασούλη 27.ΑΝΑΚΤΗΣΤΕ ΤΗΝ ΠΟΛΗ του Ν. Βλαχάκη 30. OH MY DOG! της Α. Σοπίδου 31.GUERRILLA ΡΕΠΟΡΤΑΖ: HIV & ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΕΙΑ. Επιμελείται ο Ν. Βλαχάκης και γράφει η Χαρά Βαβούρα. Έρευνα: ομάδα POSITIVE. 32.ME ΟΡΟΘΕΤΙΚΗ ΦΩΝΗ του Παναγιώτη Βότση 34. PHO-TOS ΑΠΟ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ/ ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ του Κέντρου Ζωής 36.ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΟΥ «ΘΕΤΙΚΟΙ ΣΤΗ ΖΩΗ» γράφουν οι Άννα Καβούρη, Πόπη Τσάφου, Εβίτα Λαμπαδιάρη 37.ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΖΩΗΣ 38.INFO HIV/AIDS

Positive 02 Positive 03

ΤΕΥΧΟΣ 04 ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2010 THE SUMMER IN THE CITY ISSUE

Page 3: Periodiko Positive 04

Το 4ο GAY & LESBIAN FILM FESTIVAL που προαναγγέλλει το Φεστιβάλ Υπερηφάνειας Αθήνας -The Greek Annual LGBT Festival

and Parade- έγινε πιο οργανωμένα αυτήν την φορά στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, από τις 23 ως τις 29 Απριλίου. Η οργάνωση ήταν σαφώς καλύτερη με περισσότερες ταινίες, δυο αίθουσες προβολών, πολλούς επώνυμους, σκηνοθέτες να προλογίζουν τις ταινίες τους, έκθεση φωτογραφίας αλλά και βραβεία κοινού και κριτικής επιτροπής. Σε γενικές γραμμές οι επιλογές των ταινιών δεν μπορούμε να πούμε ότι ήταν καλύτερες από άλλες χρονιές, εκτός του ότι ήταν πιο φρέσκες και χιλιοβραβευμένες, που και αυτό προσωπικά δεν μου λέει τίποτα. Το θέμα του AIDS έπαιξε σε πάρα πολλές ταινίες –είναι ένα θέμα που απασχολεί συχνά την gay κοινότητα –αλλά ας δούμε μερικές ταινίες του φεστιβάλ. Το festival άνοιξε χιουμοριστικά –και πώς θα μπορούσε άλλωστε αλλιώς –με το Έλληνο-Σουηδικό ‘‘I am Gay’’ του Νίκου Κολοβού. Έξυπνο χιούμορ για το πώς και πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να πούμε στην οικογένεια ότι είμαστε gay. Πρώτη μεγάλου μήκους ταινία το ‘‘An Englishman in New York’’ του Richard Laxton, συνέχεια του αυτοβιογραφικού ‘‘The naked civil servant’’ του Jack Gold (η ταινία που έκλεισε και το φεστιβάλ) βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του εκκεντρικού Quentin Crisp. Ο δανδής Quentin με το οξύ

πνεύμα, το καταλυτικό χιούμορ και τα γνωστά ευφυολογήματά του, σαν άλλος Oscar Wilde πάει στην Νέα Υόρκη, και ταράζει την gay κοινότητα με μια –λάθος για εκείνη την εποχή –δήλωση του: ‘‘Το AIDS είναι μόδα’’. Βέβαια εκείνα τα χρόνια αρκετοί gay και μάλιστα μεγάλης ηλικίας είχαν εκφραστεί έτσι, αδυνατώντας να κατανοήσουν το μέγεθος του προβλήματος. Ας μην ξεχνάμε ότι και στην Ελλάδα ο Ντίνος Χριστιανόπουλος είχε κάπως έτσι εκφραστεί. Ο Quentin Crisp ποτέ του –αν και του ζητήθηκε επανειλημμένα –δεν πήρε τη δήλωσή του πίσω, παρότι αργότερα, ίσως από μια δική του προσωπική ανάγκη, έκανε πολλές δωρεές σε ιδρύματα και οργανώσεις για το AIDS. Μπορώ να πω ότι μετά από τόσα χρόνια αποστασιοποιημένος πλέον από τον πανικό και βλέποντας στην ταινία την εμμονή του Crisp σε αυτήν τη δήλωσή του, κατάλαβα τον συλλογισμό του και πολύ φοβάμαι μήπως μετά από καιρό ο χρόνος μπορεί και να τον δικαιώσει. Να σημειώσουμε ότι ο John Hurt στον ρόλο του Quentin είναι εκπληκτικά καλός.Η μόνη ταινία του festival, αμιγώς για το AIDS ήταν το ‘‘Last Address’’ του Ira Sachs. Μικρού μήκους φιλμ –ήταν το πιο αδιάφορο κατά τη γνώμη μου film του festival – που παρουσίαζε τις προσόψεις από τα κτήρια που έζησαν καλλιτέχνες όπως οι Robert Mapplethorpe, Klaus Nomi, Reinaldo Are-nas, Keith Harring και πολλοί άλλοι. Είδαμε στην

Του Παναγιώτη Βότση

OUTVIEW

οθόνη δεκάδες σπίτια από ανθρώπους που είχαν την απλή συγκυρία, όλοι τους να δουλέψουν στην Νέα Υόρκη και να πεθάνουν από AIDS. Στο ‘‘Gay Days’’ του Yair Qedar από το Ισραήλ, παρακολουθούμε την πορεία του gay κινήματος στην χώρα, από την δεκαετία του 80 ως τις μέρες μας. Όπου μετά την νίκη της Dana International στην Eurovision, το gay κίνημα του Ισραήλ πήρε άλλη έκταση με έντονο ακτιβισμό. Βλέπουμε στην ταινία άγριες διαδηλώσεις με αιτήματα τη χορήγηση φαρμάκων σε οροθετικούς.Το ‘‘Postard to Daddy’’ του Michael Stock από τη Γερμανία, είναι η αυτοβιογραφική ιστορία του σκηνοθέτη που καταπιάνεται με τη σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη από 8 -16 χρονών από τον …ίδιο του τον πατέρα! Στο φιλμ ο σκηνοθέτης –ο οποίος παραβρέθηκε και προλόγισε μάλιστα και την ταινία του –με ειλικρίνεια εξομολογείται ότι τα ψυχικά τραύματα αυτής της οδυνηρής εμπειρίας που είχε τον έσπρωξαν σε μια άνευ ορίων ζωή, με αποτέλεσμα στα 20 του χρόνια να είναι θετικός σε ηπατίτιδα C και HIV. Στην ταινία εμφανίζονται, χωρίς το παραμικρό ίχνος θυμού –και αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση –η μητέρα του σκηνοθέτη, τα αδέλφια του αλλά και ο …πατέρας του, που μεγάλος πια αιτιολογεί το γεγονός χωρίς ίχνος μεταμέλειας! Ο σκηνοθέτης σαφώς δεν ήθελε να βγάλει ένα δράμα, δεν ξέρω κατά πόσο με αυτόν τον τρόπο ‘‘ξόρκισε’’ το γεγονός, αλλά την ταινία την αφιέρωσε στον φίλο και εραστή του που αυτοκτόνησε έχοντας την ίδια ακριβώς άσχημη εμπειρία με αυτόν. Η ταινία σαν αίσθηση σαφώς και βγάζει κάτι από ύφος των ανάλογων γερμανικών ταινιών του Fassbinder.Το επίσης γερμανικό ‘‘Das Ovo’’ του Michael Brynntrup, είναι μια ταινία για τη δράση της drag ακτιβίστριας και οροθετικής Ovo Mal-tine. Στις δράσεις της αξίζει να αναφέρουμε ότι περιλαμβάνεται και η ανέγερση του μνημείου για τους δολοφονημένους ομοφυλόφιλους από τους Ναζί. Η Ovo Maltine που κατέβηκε μάλιστα και στην πολιτική δεν κατάφερε να ολοκληρώσει τα σχέδια της διότι πέθανε δυστυχώς νωρίς.Το ‘‘Here’s looking at you boy’’ του Andre Schafer, αφηγείται το χρονικό της εμφάνισης, ανάπτυξης και διάδοσης του ομοφυλοφιλικού κινηματογράφου. Δεκάδες ταινίες και σκηνοθέτες παρουσιάζονται και μιλούν, ανάμεσα τους και ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης. Φυσικά δεν θα μπορούσε να μη γίνει αναφορά στο AIDS, ως προς την πορεία του κινήματος και πώς επηρέασε το queer cinema. Το ‘‘The Island’’ του Trevor Anderson είναι μια μικρού μήκους ταινία που με χιούμορ ο σκηνοθέτης προσπαθεί να φανταστεί έναν κόσμο σύμφωνα με την ατάκα που άκουσε: ‘‘να βάλουμε όλους τους gay σε ένα νησί και να κολλάει AIDS ο ένας τον άλλον’’. Στην ομοφοβία ο σκηνοθέτης αντιπαραθέτει το χιούμορ. Από τις άλλες ταινίες προσωπικά ξεχώρισα το Clapham Junction του Adrian Sher-gold, που αν και η βία που παρουσίαζε με έφερνε πίσω στην εποχή της ταινίας ‘‘Το Ψωνιστήρι’’, βρήκα όμως ποιητική και αριστουργηματική την αποπλάνηση του καταδικασμένου για αποπλάνηση ανηλίκου, από έναν …ανήλικο.Αυτά και του χρόνου σε ένα ακόμα καλύτερο festival. Άξιοι συγχαρητηρίων οι διοργανωτές με ένα μικρό ατόπημα. Για να αποφευχθεί να χαρακτηριστεί ‘‘πουστιά’’ –χρησιμοποιώ λέξη που μας αποδίδουν και φυσικά δεν τη θέλουμε– θα έπρεπε η κλήρωση για τα δώρα που θα κέρδιζαν οι θεατές που ψήφισαν για τις καλύτερες ταινίες, να μην επιβάλλει ρητά τον όρο να παραβρίσκονται στην κλήρωση σε γνωστό club χορηγό. Τα στοιχεία μας τα είχαν εφόσον με αυτά ψηφίζαμε.

Positive 04 Positive 05

Page 4: Periodiko Positive 04

Γοητεία ιστορικής ενημερότητας

Τα επεισόδια στη Νέα Υόρκη του 1969 έμειναν στην ιστορία ως «Stonewall riots» κι αποτελούν

την απαρχή της παρέλασης υπερηφάνειας. Οι παρενοχλήσεις της τοπικής αστυνομίας κορυφώθηκαν, με την τελευταία να εισβάλει στο μπαρ ‘Stonewall Inn’ στις 1:20 ξημερώματα Σαββάτου της 28ης Ιουνίου 1969. Ακολούθησαν συλλήψεις και τις συλλήψεις ακολούθησαν πρωτοφανή, έως τότε, επεισόδια αντίδρασης. Τη διαφορά εκείνο το βράδυ έκανε ότι οι ομοφυλόφιλοι ανταπάντησαν. Το μπαρ στις φλόγες κι οι θαμώνες που ζούσαν με το φόβο μην αποκαλυφθούν, στους δρόμους. Ως εδώ. Τα ζόρια έφεραν στην επιφάνεια για πρώτη ίσως φορά την έννοια της κοινότητας, τη συνείδηση της δύναμης που μπορεί να αλλάξει τον ρου όταν είμαστε μαζί και είμαστε πολλοί. Οι ομοφυλόφιλοι απάντησαν: "this shit has got to stop!" κι ως το 1970 στις περισσότερες μεγάλες πόλεις των Η.Π.Α. είχαν ήδη σχηματιστεί ομάδες ακτιβιστών με διεκδικήσεις για τα δικαιώματα των ανθρώπων με διαφορετική σεξουαλική ταυτότητα από την ετεροφυλοφιλική επικρατούσα. Για πρώτη φορά μέσα στα δύο χρόνια που ακολούθησαν, απέρριπταν την υποκουλτούρα μέσα στην οποία είχε αναπτυχθεί η αντίληψη για τον εαυτό τους-μετέωροι ανάμεσα στη gay ταυτότητα και την αυτό-άρνηση- και ζητούσαν αντιμετώπιση σαν ίσος προς ίσο, έσπαγαν τη σιωπή κι αποποιούντο την ντροπή.

‘Ένστολοι , μαθητές , φτερά και άρματα με αγόρια.Η παρέλαση ως ουσιαστικό φέρνει στο νου ανούσιες σχολικές και στρατιωτικές επετείους. Στην πιο πρόσφατη εθνική δική μας, τα ρατσιστικά συνθήματα των παιδαράδων οδήγησαν τον αλβανό συγγραφέα Ισμαήλ Κανταρέ να αρνηθεί πρόσκληση για ομιλία σε πανεπιστήμιο της χώρας μας. Πώς συνδυάζεται ένα παραδοσιακό μέσο, η παρέλαση, με την προώθηση μιας αντισυμβατικής εκδήλωσης; Η απάντηση έρχεται από τον Δ. Τσαμπρούνη, εκπρόσωπο του Athens Pride: «Ο στόχος είναι: οποιοδήποτε άτομο, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού, να μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα και να είναι κατοχυρωμένα τα δικαιώματα του, να υπάρχουν εκείνα τα νομικά όπλα, ώστε διακρίσεις, όποτε παρατηρούνται, να μπορούν να καταπολεμούνται θεσμικά . Υπάρχουν χώρες όπως οι Σκανδιναβικές, ο Καναδάς, η Νότια Αφρική, που έχουν πετύχει αυτή τη θεσμική ισότητα, εκεί οι παρελάσεις υπερηφάνειας εξακολουθούν να υπάρχουν, πρόκειται για μια παρέλαση με επετειακό χαρακτήρα, γιορτάζει κανείς κάτι το οποίο «είναι», είμαι Έλληνας, είμαι gay, όπως γιορτάζω την 28η Οκτωβρίου, γιορτάζω την ημέρα LGBT υπερηφάνειας και δεν θα σταματήσω, επειδή δεν έχουμε πια Κατοχή ή επειδή πια θα έχω κερδίσει την ισότητα που διεκδικώ».

Παρέλαση χωρίς σύμβολα δεν γίνεται.

Μαύρα και ροζ τρίγωνα: (λείπουν ποτέ οι φασίστες;) Σύμβολο αναφοράς στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το μαύρο τρίγωνο ήταν κρεμασμένο στις στολές των κρατούμενων με «αντικοινωνική» συμπεριφορά. Αυτοί μπορεί να ήταν οι διανοητικώς καθυστερημένοι, γυναίκες που δεν ταίριαζαν με το ναζιστικό ιδεώδες, πόρνες, άστεγοι, οι roma. Σήμερα έχει υιοθετηθεί ως σύμβολο ενάντια σε καταπίεση και διάκριση από λεσβίες, όπως και το ροζ τρίγωνο από gay.Τα χρώματα του ουράνιου τόξου: αναφορά στο ειρηνιστικό κίνημα, σύμβολο της LGBT κοινότητας. Ο Γκ. Μπέηκερ και ο σύντροφός του Τζ.Τεγκ έβαψαν με τα χρώματα του ουράνιου τόξου τη σημαία του Gay Freedom Day Parade, στο Σαν Φρανσίσκο το 1978. Ο αστικός μύθος, τους θέλει να εμπνέονται από το Over the rainbow της Τζούντι Γκάρλαντ.Το ελληνικό γράμμα λάμδα: στα αγγλικά η απελευθέρωση γράφεται liberation,ξεκινά από «λ», ενώ οι Σπαρτιάτες θεωρούσαν πως αντιπροσωπεύει την ενότητα. (περισσότερα θα βρείτε στη σχετική σελίδα της Wikipedia απ’ όπου και πήραμε αυτές τις πληροφορίες) Ο Παρθενώνας: Η σημαία του ελληνικού Athens pride αποτελείται από τα χρώματα του ουράνιου τόξου και τον Παρθενώνα. Εύλογο το γιατί.

Διεκδικήσεις: με πανό και ντουντούκες ή/και με φτερά και πούπουλα

Τα άρματα του Athens Pride είναι υπέροχα. Ποιος ετοιμάζει αυτή τη γιορτή, από πότε και γιατί; Ο Δ. Τσαμπρούνης συνεχίζει: «Η Athens Pride στηρίζεται και διοργανώνεται αποκλειστικά από εθελοντές κι εθελόντριες. Πιστεύουμε στην ιδέα της ανοικτής γιορτής, για την ύπαρξή μας, για να επιδιώξουμε τη θετική ορατότητά μας. Η διοργάνωση αποτελεί μια ελληνική πρωτοπορία από την άποψη της συμμετοχής 130 και πλέον ατόμων, που εθελοντικά κι ανιδιοτελώς -κάποιοι δεν ανήκουν καν στην LGBT κοινότητα- συμμετέχουν στην προετοιμασία με προσωπική εργασία. Πιστεύουμε στην ιδέα της υπερηφάνειας και δηλώνουμε πως είμαστε οι συνεργάτες, οι εργοδότες, οι υφιστάμενοι, οι συγγενείς, οι γείτονες, είμαστε δίπλα σας, ζητάμε ορατότητα. Δεν είμαστε κάποιοι περίεργοι τύποι. Οι εθελοντές αυτοί και η εκδήλωση η ίδια, προασπίζουν την θετική εικόνα που χρειάζεται να υπάρχει για τον εαυτό μας. Ακόμη και για το ζήτημα του HIV και της πρόληψης, το Athens Pride αποτελεί μια έξοχη ευκαιρία στοχευμένης ενημέρωσης. Σε ένα ψυχολογικό επίπεδο μπορούμε να πούμε πως όταν νιώθω απόρριψη μπορεί να παραμελώ τον εαυτό μου, την ασφάλεια και την υγεία μου. Μια ισχυρή κοινότητα είναι ασπίδα προστασίας, για μια υγιή εικόνα για τον εαυτό μου, για την αποφυγή συμπεριφοράς που μπορεί να με εκθέσει σε κίνδυνο».

[…]Οι διεκδικήσεις μας είναι διαχρονικά, απέναντι στον εαυτό μας , να μη φοβόμαστε και ως συνέπεια να έχουμε πολιτικές διεκδικήσεις, αποδοχή της ταυτότητας, ορατότητα, συμμετοχή, μια πολιτική δήλωση, άσχετα αν γίνεται με πανό και ντουντούκα ή φτερά και πούπουλα. Υπάρχει μια αυξανόμενη συμμετοχή του κόσμου αλλά ακόμη δεν είναι αυτό που θα όφειλε να είναι. Ένα από τα θέματα που μας απασχολούν είναι η θεσμική ανισότητα, όπως για παράδειγμα εκδηλώθηκε στα τέλη του Απριλίου με την επιβολή προστίμων από το ΕΣΡ . Οι λόγοι ήταν πρώτον η αξιοπρεπής παρουσία μιας τρανσεξουαλικής γυναίκας (σ.σ.: στην εκπομπή «Φώτης και Μαρία live» για τη συνέντευξη που πήραν από τη κυρία Μπέτυ Βακαλίδου ) και δεύτερον η προβολή μια ελαφριάς κωμωδίας με gay θέμα». Τι σημαίνει αυτό για έναν τόπο; Δ.Τ.: «Η θεσμική ομοφοβία δεν έχει καμία θέση στην Ελλάδα του 2010».Πώς ξεκίνησε η ιδέα στην Ελλάδα; Δ.Τ: «Ήταν μια αναγκαιότητα. Το 2005, στην πρώτη διοργάνωση, δεν γνωρίζαμε δύο μέρες πριν αν τελικά θα γίνει ή όχι. Περιμέναμε 50 άτομα. Η συμμετοχή ήταν απροσδόκητη, 400 και 500 άτομα, αυτό μας έδωσε κουράγιο να συνεχίσουμε, δεν είμαστε το Παρίσι ή η Κολωνία, αλλά το Ath-ens Pride αποτελεί μια από τις πιο δυναμικές κι αναπτυσσόμενες εκδηλώσεις και η συμμετοχή αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο. Επίσης, από τα media γίνεται κάθε χρόνο και μεγαλύτερη προβολή, με τα δελτία να αφιερώνουν σημαντικό χρόνο για να την καλύψουν».

Αξίζει να γίνει ειδική μνεία σε ένα γεγονός που κάνει τη μεγάλη διαφορά στο Athens Pride: μια από τις σημαντικότερες gallery στην Αθήνα, η Breeder, διοργανώνει κάθε χρόνο μια έκθεση, για λογαριασμό της οποίας, οι καλλιτέχνες δωρίζουν τα έργα τους για να δημοπρατηθούν, ώστε να υποστηρίξουν οικονομικά την παρέλαση. Αυτό επίσης αποτελεί μια παγκόσμια πρωτοπορία: το 60 - 70% των εξόδων, καλύπτεται από την αδρή στήριξη που παρέχουν οι εικαστικοί καλλιτέχνες.

υπερηφάνεια και προκατάληψηείμαστε παντού

Η επανάσταση είναι η μοίρα του σκλάβου;

Επιθετικός τίτλος, ε; Η ορατότητα, από μηδέν, να γίνει ηλιοφάνεια. Η περηφάνια σε αντίστιξη με την ντροπή για τη σεξουαλική ταυτότητα που έχει χρησιμοποιηθεί για να ελεγχθεί ο εκτός γραμμής και να κάθεται στ’ αβγά του. Κάθισε πολύ αποτελεσματικά, κρύφτηκε, ντράπηκε, το βούλωσε, υπεραναπλήρωσε. Όπως συμβαίνει με κάθε ακινησία και υπομονή όμως -διαβάστε θεματοφύλακες και κήνσορες και λίγη ανατολική φιλοσοφία να ξεστραβωθείτε!- ήρθε και η επώαση. Στη Νέα Υόρκη πριν από καμιά σαρανταριά χρόνια, κάποιοι εξηντάρηδες κι εβδομηντάρηδες σήμερα, έδωσαν σχήμα, εν αγνοία τους και εν βρασμώ αρχικά, σε αυτό που αργότερα ονομάστηκε ομοφυλοφιλική κοινότητα, διαμορφώνοντας μια συνείδηση, μια ταυτότητα που θα έβγαζε τους ανθρώπους από τη μυστικότητα και την αυτο-κατηγορία.

της Αρχοντής Σοπίδου

Positive 06 Positive 07

Page 5: Periodiko Positive 04

Τόπος και χώρος απροσδιόριστος. Λένε πως είναι η Ελλάδα του 2010. Διατηρούμε τις επιφυλάξεις μας. Μια τρομερή ασθένεια

ξεπηδά μέσα απ’ τους τηλεοπτικούς δέκτες και προσβάλλει τα μυαλά ανυποψίαστων αγοριών και κοριτσιών που όταν μεγαλώσουν θέλουν να γίνουν μπάτμαν και μπάρμπι (αντίστοιχα, με αυστηρή σειρά!). Η ασθένεια ονομάζεται Μπομπ-Σφουγγαρακίαση και εξαπλώνεται με ταχύτατους ρυθμούς, προκαλώντας στα αθώα μυαλά σκέψεις κι ερωτήσεις με ολέθριες συνέπειες για τη συνοχή της φιλήσυχης ελληνικής οικογένειας. Και τι θα κάνουν τώρα οι άμοιροι γονείς; Πώς θα περισώσουν τις ψυχές των τέκνων τους; Κανένας λόγος ανησυχίας! Με λίγη τύχη, τα βλαστάρια που αναθρέφονται στοργικά με άγχος, ηλεκτρονικά και χημικά σκευάσματα, δε θα χρειαστεί ποτέ να αναρωτηθούν για τη σεξουαλική τους ταυτότητα. Γι’ αυτό φροντίζουν οι «ανεξάρτητες» αρχές της χώρας• το μόνο που πρέπει να απασχολεί τα ίδια είναι το σχολικό απολυτήριο, το πτυχίο και το εκκαθαριστικό της εφορίας… Και εγένετο η Στρέλλα… Η δική μας Στρέλλα, των χειροκροτημάτων, των διεθνών εγκωμίων και βραβείων, αλλά και η Στρέλλα του προστίμου. Και ύστερα ήρθε η λογοκρισία. Για όσους δεν γνωρίζουν, το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης (στο εξής αποκαλούμενο και Ε.Σ.Ρ.) επέβαλε παραδειγματικό πρόστιμο σε εκπομπή που είχε ως καλεσμένη την κυρία Μπέτυ Βακαλίδου, τρανσέξουαλ, ακτιβίστρια και ηθοποιό

της ταινίας, υποψήφια μάλιστα για βραβείο γυναικείας ερμηνείας της Ακαδημίας Ελληνικού Κινηματογράφου. Το πρόβλημα της «ανεξάρτητης» αρχής δεν ήταν ωστόσο η ίδια η ταινία, αλλά η κυρία Βακαλίδου, ως δρών κοινωνικό και πολιτικό υποκείμενο με αγώνες υπέρ της σεξουαλικής αυτοδιάθεσης• αποφάσισε λοιπόν να τραβήξει το αυτί των παρουσιαστών που … τόλμησαν να καλέσουν σε εκπομπή εθνικής εμβέλειας μία τρανσέξουαλ! Η αιτιολόγηση του προστίμου αναμενόμενη, αφού το Ε.Σ.Ρ. έχει δώσει πολλαπλώς το στίγμα του στο παρελθόν. Η ομοφυλοφιλία, μας λέει, «συνιστά ένα κοινωνικό ζήτημα και μία πραγματικότητα που αφορά μια μικρή μερίδα ανθρώπων» κι «αποτελεί μια κατάσταση που ξεφεύγει από το φυσιολογικό, γι’ αυτό και ξενίζει σε μεγάλο βαθμό τον ανήλικο τηλεθεατή». Ειδικότερα, «η προβολή των τρανσέξουαλ ως φυσιολογικών ατόμων που ενσωματώνονται ομαλά στην κοινωνία μέσα από ένα μαζικό μέσο επικοινωνίας (την τηλεόραση) και ώρα απογευματινή που οι τηλεθεατές, ανήλικοι και μη, παρακολουθούν τηλεόραση αμέριμνοι και ανυποψίαστοι για την μετάδοση τέτοιου είδους σύνθετων και περίπλοκων από οργανικής, κοινωνικής και ηθικής πλευράς θεμάτων θα μπορούσε ενδεχομένως να επιδράσει αρνητικά στην ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους».Για τους ανήλικους λοιπόν γίνονται όλα, που παρακολουθούν ανυποψίαστοι τους περιθωριακούς συνανθρώπους μας να προβάλλονται ως φυσιολογικοί! Επειδή όμως η δική μας προσωπικότητα έχει ήδη αναπτυχθεί, θετικά ή αρνητικά, δεν έχουμε παρά να αναρωτηθούμε ως πότε οι κρατικοί θεσμοί θα τολμούν να εκφράζουν έτσι απροκάλυπτα την ομοφοβία και τον πουριτανισμό τους και πόσο ακόμη, με το ευτελές πρόσχημα της προστασίας των ανηλίκων, θα βρίσκουν την ευκαιρία να καταπατούν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και να αφαιρούν από συγκεκριμένους, ίσους μεταξύ ίσων, πολίτες τη δυνατότητα να εκφράζονται δημόσια! Αρκεί μια ομάδα να παρεκκλίνει από το ετεροκανονικό πρότυπο για να στιγματίζεται και να ποινικοποιείται; Νομιμοποιείται το επίσημο κράτος να προσυπογράφει την κοινωνική περιθωριοποίηση ενός συνόλου ανθρώπων που θεωρεί «μικρή μερίδα», διαιωνίζοντας, άμεσα ή έμμεσα, τις πράξεις βίας που έχουν ως αποδέκτες τους ανθρώπους αυτούς; Το πιο τρομακτικό είναι πως τέτοιες πολιτικές συντηρούν ένα ανελεύθερο κοινωνικό μοντέλο, αφού το κράτος προτρέπει ρητά να αφήνονται τα ευαίσθητα μικρά παιδιά να μεγαλώσουν μέσα στην άγνοια μέχρι τη μέρα που θα αξιωθούν να δημιουργήσουν τη δική τους άποψη - ράδιο αρβύλα για την ομοφυλοφιλία• φυσικά, ως τότε λέξεις όπως «πούστης», «αδερφή» και «τραβεστί» θα έχουν ήδη κωδικοποιηθεί με άρρωστο τρόπο στο «μυαλουδάκι» τους. Και με τα ομοφυλόφιλα παιδιά τι γίνεται; Ποια ανεξάρτητη αρχή θα τα πείσει να αγαπήσουν τον εαυτό τους γι’ αυτό που είναι και ποιο κοινωνικό κράτος θα τα προστατεύσει από τη ρητορική μίσους και το στιγματισμό του κάθε Ε.Σ.Ρ.; Με άλλα λόγια, πόσο αμέτοχοι είναι όσοι σφυρηλατούν τα ήθη και την ηθική της χώρας μας στην πρόσφατη διπλή αυτοκτονία ομοφυλόφιλων εφήβων στη Βόρεια Ελλάδα; Ίσως κι αυτοί να παρακολουθούσαν αμέριμνοι και ανυποψίαστοι το πόρισμα κάποιας «ανεξάρτητης» αρχής.Το να θεωρήσουμε βέβαια ότι τα πρόστιμα και οι νουθεσίες του Ε.Σ.Ρ. καθώς και, γενικότερα, η κάθε μορφής λογοκρισία έχουν ως αποκλειστικό στόχο τους ομοφυλόφιλους και τρανσέξουαλ αποτελεί μάλλον υπεραπλούστευση του φαινομένου. Το Ε.Σ.Ρ. δεν είναι παρά μία δομή που προέρχεται από ένα κοινωνικό status quo και ως τέτοια έχει αναλάβει το ρόλο της προάσπισης αυτής ακριβώς της κοινωνικής οργάνωσης που το γέννησε. Κάθε άνθρωπος που με τη σκέψη, τις πράξεις και τη γενικότερη στάση ζωής του έρχεται σε αντίθεση με αυτήν την λαίλαπα των «πρέπει» και των «καθώς πρέπει» που κληροδοτούνται από γενιά σε γενιά και συνοψίζονται λίγο έως πολύ στο διαχρονικό πρότυπο «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια», θα

Κι έπλασε ο Θεός τον άνδρα και τη γυναίκα,υποκατάστατα της αγωνίας του ανθρώπινου γένους. Ν. Α.

Αρκεί μια Στρέλλα ναφέρει την άνοιξη;

πρέπει είτε να σωπαίνει και να δρα στα μουλωχτά, κρυμμένος πίσω από ένα μανδύα σοβαροφάνειας και υποκρισίας, είτε να τον «σωπαίνουν» τα όργανα -συνεχιστές αυτή της σκοταδιστικής παράδοσης. Κάθε ελεύθερος άνθρωπος που αρνείται να ανταποκριθεί στο πρότυπο του καλού οικογενειάρχη και φιλήσυχου εργαζόμενου, αποτελεί εν δυνάμει απειλή κι ως τέτοια θα πρέπει να καταστέλλεται. Γι’ αυτό και ο διαφορετικός σεξουαλικός προσανατολισμός, όπως και κάθε άλλο στοιχείο διαφορετικότητας, δεν προβληματίζει όταν προβάλλεται ως καρικατούρα με την οποία ο «απλός» άνθρωπος αδυνατεί να ταυτιστεί. Αντίθετα, η λογοκρισία παρεμβαίνει όταν το διαφορετικό παύει να σοκάρει και γίνεται φυσιολογικό. Κάθε γκροτέσκ συμπεριφορά που προκαλεί το κοινό αίσθημα, τη βλέπουμε να παρελαύνει ανενόχλητη διότι, απλώς, δεν αποτελεί κίνδυνο μέσα στην υπερβολή της. Είναι, λοιπόν, το ΕΣΡ ομοφοβικό; Μάλλον όχι. Δηλαδή, όχι μόνο. Είναι γενικώς … φοβικό απέναντι σε κάθε πολίτη που νομίζει ότι μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται κι αρνείται να ενταχθεί νομοτελειακά στα ασφυκτικά περιθώρια που το κατ’ επίφαση δημοκρατικό κράτος έχει φτιάξει γι’ αυτόν. Το πρόβλημα γιγαντώνεται όταν το … απόβρασμα βρίσκει το θράσος να διατυμπανίσει αυτή τη χυδαία ελευθερία του και να επιθυμεί να συμπαρασύρει κι άλλους στο βούρκο που ονομάζεται αυτόνομη ύπαρξη. Ας μη γελιόμαστε. Η λογοκρισία ήταν πάντα σύμπτωμα μιας κοινωνίας σε σήψη και βαθιά κρίση αξιών που, αδυνατώντας να πείσει με λογικά επιχειρήματα τους πολίτες της, προσπαθεί να τους κλείσει τα αυτιά στις Σειρήνες. Μιας κοινωνίας που ψάχνει στους ομοίους να βρει άλλοθι για τις πράξεις και την κατάντια της…

1Ο όρος αναφέρεται στη θεσμοθέτηση της ετεροφυλοφιλίας σε μια κοινωνία, όπου αποκλίσεις από τον ετεροφυλοφιλικό προσανατολισμό περιθωριοποιούνται, αγνοούνται ή καταπιέζονται από τις κοινωνικές πρακτικές, απόψεις και πολιτικές. Η ετεροκανονικότητα στηρίζεται στην ιδέα ότι τα ανθρώπινα όντα εμπίπτουν σε δύο διακριτές και συμπληρωματικές κατηγορίες: το αρσενικό και το θηλυκό, ενώ το κάθε φύλο έχει ορισμένους «φυσικούς» ρόλους στη ζωή. Σε μια ετεροκανονική κοινωνία, οι άντρες και οι γυναίκες θεωρούνται ότι συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον σε βιολογικό και κοινωνικό επίπεδο, αλλά κυρίως σε ό,τι αφορά την αναπαραγωγή. Και οι δύο είναι απαραίτητοι για την τεκνοποιία και, ως εκ τούτου, το ζεύγος άντρα και γυναίκας θεωρείται ο κανόνας. Έτσι, το βιολογικό φύλο, η έμφυλη ταυτότητα και οι έμφυλοι ρόλοι πρέπει να ευθυγραμμίζονται είτε με τις αρσενικές είτε με τις θηλυκές νόρμες και η ετεροφυλοφιλία θεωρείται ότι είναι ο μοναδικός «φυσιολογικός» σεξουαλικός προσανατολισμός.

Γράφει η Χαρά Βαβούρα και ο Νίκος Βλαχάκης

(βλ. online λεξικό φυλοπαιδεία. http://www.thefylis.uoa.gr/fylopedia/index.php)

Positive 08 Positive 09

Page 6: Periodiko Positive 04

Τους μήνες που προηγήθηκαν γίναμε όλοι κοινωνοί μίας ακόμα ιστορίας κρατικής ανευθυνότητας και αυθαιρεσίας, που θα

μας προκαλούσε λύπη για δύο συνανθρώπους μας που μολύνθηκαν με τον ιό του HIV, αν πρώτα δεν αισθανόμασταν για ακόμα μία φορά οργή για ένα σύστημα που επιμελώς κρύβει τις δικές του ευθύνες κάτω από το χαλί.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, χαλί του υγειονομικού συστήματος υπήρξε κάποιος εθελοντής αιμοδότης, ο οποίος το όχι και τόσο μακρινό 2006 μετέδωσε τον ιό του HIV, μέσω μετάγγισης σε δύο ασθενείς του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης, μία 13χρονη κοπέλα που έπασχε από μεσογειακή αναιμία και έναν 67χρονο καρδιοπαθή, που ωστόσο απεβίωσε λίγα χρόνια αργότερα, από άσχετα με τον ιό αίτια. Ο αιμοδότης δεν γνώριζε την οροθετικότητα του και πληρούσε τα κριτήρια ασφαλούς αιμοδοσίας, όπως αυτά καταγράφονται στο σχετικό απογραφικό δελτίο που καλείται να συμπληρώσει ένας εθελοντής.

Μάλιστα, το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων σε σχετική αλληλογραφία με το νοσοκομείο συμφώνησε ότι, στην προκειμένη περίπτωση, η μετάδοση του ιού του HIV υπήρξε αποτέλεσμα μετάγγισης αίματος κατά την περίοδο του ορολογικού «σιωπηλού παραθύρου», όπως την αποκαλούν οι επιστήμονες. Δηλαδή, ο ίδιος

ο αιμοδότης είχε μολυνθεί λίγες ημέρες πριν την αιμοδοσία, περίοδο που είναι ιδιαίτερα δύσκολο να ανιχνευτεί ο ιός του HIV, εάν δεν διατίθενται και τα απαραίτητα εξειδικευμένα εργαστήρια στο αιμοδοτικό κέντρο.

Ωστόσο, πέρα από κάθε λογική το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης του επέβαλε ποινή φυλάκισης 33 μηνών με τριετή αναστολή, αν και ο κατηγορούμενος επέρριψε ευθύνες στο ίδιο το σύστημα, που δε διέθετε τις επιστημονικές δικλείδες ασφαλείας ώστε να αποτραπεί η μετάδοση του ιού.

Φυσικά η περίπτωση αυτή, κρατικής αμέλειας απέναντι στην υγεία και τη ζωή των συνανθρώπων μας δεν είναι ούτε η πρώτη και καθώς φαίνεται ούτε η τελευταία. Η διαβόητη πια ιστορία των μοριακών ελέγχων του αίματος στα ελληνικά νοσοκομεία έχει μία μακρά παράδοση αδιαφορίας, ασυνεννοησίας και αλληλοκατηγοριών ανάμεσα σε υπουργούς, κρατικούς λειτουργούς και διευθυντές νοσοκομείων, πάντα με άλλοθι τον προϋπολογισμό των νοσοκομείων. Το δε επιστέγασμα όλων αυτών μπορεί κανείς να το διαβάσει στην αλληλογραφία ανάμεσα στο Διοικητή μεγάλου ελληνικού νοσοκομείου και τη Διευθύντρια του Κέντρου Αιμοδοσίας του, όπου ο πρώτος καλεί τη δεύτερη να σταματήσει τις μοριακές εξετάσεις λόγω κόστους, διαφορετικά «θα καταλογίζονται εις βάρος της οι σχετικές δαπάνες, ακολουθούμενες

από τη δυσάρεστη λήψη πειθαρχικών μέτρων!»

Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι από τον Μάρ-τιο του 2004 έχει ψηφιστεί η Κοινοτική Οδηγία 33 για την ασφάλεια του αίματος και των συστατικών του, με καταληκτική ημερομηνία συμμόρφωσης των κρατών - μελών την 8η Φεβρουαρίου 2005. Άρα, ήδη ένα χρόνο πριν το περιστατικό της μόλυν-σης (στο αυτό-αποκαλούμενο μεγαλύτερο νοσοκο-μείο των Βαλκανίων), η χώρα μας ήταν υποχρεω-μένη να εφαρμόζει τον μοριακό έλεγχο σε όλα τα τμήματα αιμοδοσίας. Η απολογία της Διοίκησης του συγκεκριμένου νοσοκομείου χάνεται στις γνωστές ελληνικές συμπληγάδες της κρατικής γραφειοκρα-τίας και ανευθυνότητας: «το Ιπποκράτειο της Θεσ-σαλονίκης είχε ζητήσει από τα τέλη του 2003 την έγκριση της μοριακής μεθόδου για τον έλεγχο του αίματος στο τμήμα αιμοδοσίας. Ωστόσο, ουδέποτε έλαβε απάντηση, θετική ή αρνητική, και επομένως ουδέποτε εφάρμοσε την τεχνική». Ακόμα και σή-μερα πάντως, μόνον οκτώ κέντρα αιμοδοσίας στη χώρα μας εφαρμόζουν αυτή τη μέθοδο για τον έλεγ-χο του αίματος που λαμβάνουν από τους εθελοντές αιμοδότες.

Αντιστρέφοντας κάπως το γνωστό απόφθεγμα του παππού του σημερινού μας πρωθυπουργού, και επειδή στις μέρες μας η ευημερία των αριθμών κωδικοποιεί ευκολότερα την κοινωνική γνώση, ας δώσουμε χώρο και σε μερικούς αριθμούς:

• 600.000 μονάδες αίματος διακινούνται ετησίως στη χώρα μας.

• 30 εκατομμύρια ευρώ απαιτούνται για το «θωρακισμό» όλων των κέντρων αιμοδοσίας στην Ελλάδα. Σε αυτά συνυπολογίζεται η χρήση αντιδραστηρίου, της χημικής δηλαδή ουσίας που αναμιγνύεται με το δείγμα για την ταυτοποίηση του ιού, καθώς και η εκπαίδευση και εξειδίκευση του νοσοκομειακού προσωπικού. Σημειώνεται δε ότι το μηχάνημα όπου πραγματοποιείται η εξέταση παρέχεται δωρεάν από τις εταιρείες που προμηθεύουν τα αντιδραστήρια.

• 30 ευρώ κοστίζει για κάθε δείγμα αίματος, η μοριακή εξέταση που μειώνει κατά πολύ τον κίνδυνο μόλυνσης κατά τη μετάγγιση (σε αντίθεση με τις «φτηνές», μη ασφαλείς μεθόδους, όπως αυτή που χρησιμοποιήθηκε στο Ιπποκράτειο).

• 15 τουλάχιστον Ευρωπαϊκές χώρες χρησιμοποιούν τη μοριακή μέθοδο ελέγχου του αίματος για την ανίχνευση ηπατίτιδας C και HIV ήδη από το 1998.

• 300 άνθρωποι έχουν μολυνθεί με τον ιό του HIV από μεταγγίσεις αίματος στη χώρα μας, τα τελευταία 20 χρόνια, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Κέντρου Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων. Από αυτούς, 18 ήταν παιδιά…

Αλλά ας επιστρέψουμε στο περιστατικό

ΜετΑγγίζοντΑΣ ΑνΑΣφΑλείΑ (ή πώς η ευημερία των αριθμών υπερέχει της ανθρώπινης ζωής)

γράφει ο Νίκος Βλαχάκης

της καταδικαστικής απόφασης ενάντια στον αιμοδότη. Το δικαστήριο λοιπόν τον έκρινε ένοχο για σωματική βλάβη από αμέλεια και κατά συρροή, αλλά και για παραβίαση των μέτρων που ισχύουν για τη διάδοση ασθενειών από συνειδητή αμέλεια. Ωστόσο, αμέλεια θα χαρακτηριζόταν η περίπτωση κατά την οποία ο αιμοδότης γνώριζε ότι ήταν οροθετικός και το απέκρυψε. Και όσο για την παραβίαση των μέτρων σχετικά με τη διάδοση ασθενειών, θα ήταν τουλάχιστον κωμικό, αν δεν ήταν πρωτίστως θλιβερό, να επισείονται ακόμα και σήμερα κατηγορίες με μοναδικό γνώμονα την συμπλήρωση ενός απλού δελτίου αιμοδότη.

Για τις συνθήκες και τα κριτήρια ασφαλούς αιμοδοσίας θα τα πούμε αναλυτικά και σε επόμενο τεύχος. Διαβάζοντας ωστόσο το δελτίο αιμοδότη, που παρατίθεται δίπλα, διαπιστώνει κανείς τον αναίτιο στιγματισμό πληθυσμιακών ομάδων, χωρίς να επιτυγχάνεται κανενός είδους ενημέρωση του κοινού. Το Υπουργείο Υγείας, έχοντας την απατηλή πεποίθηση ότι, διαβάζοντας το δελτίο αιμοδοσίας, ο εν δυνάμει αιμοδότης που ανήκει στην ομάδα του λεγόμενου «υψηλού κινδύνου» θα αυτο-

αποκλειστεί από την προσφορά αίματος, δεν κάνει καμία αναφορά σε «πρακτικές υψηλού κινδύνου» που θα ήταν ορθότερο και που ενδεχομένως θα διέλυε μύθους και ψευδαισθήσεις περί μετάδοσης του ιού του HIV. Με την υποκριτική και ανεύθυνη αυτή πρακτική, το ελληνικό κράτος ομολογεί έμμεσα την αδυναμία του να ελέγξει το παρεχόμενο από αιμοδότες αίμα, προτιμώντας να μεταβιβάσει την ευθύνη σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες ή σε μεμονωμένα άτομα, όπως κατέδειξε και η πρόσφατη καταδικαστική απόφαση.

Αμέλεια λοιπόν, και μάλιστα εγκληματική, είναι η παντελής απουσία μοριακών ελέγχων στο αίμα, έπειτα από τόσα περιστατικά μόλυνσης, κι ενώ οι κοινοτικές οδηγίες περί ασφάλειας του αίματος είναι απολύτως σαφείς. Αντί να καταδικάζεται ένας πολίτης που έχει άγνοια για την υγεία του, ας αναλάβει κάποτε και η πολιτεία τις ευθύνες της, τιμωρώντας όσους εν γνώσει τους αποφασίζουν ότι η αξία της ανθρώπινης υγείας και ζωής, έπεται εκείνης του χρήματος.

ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ

Positive 10 Positive 11

Page 7: Periodiko Positive 04

Το Κέντρο Ημέρας 16 χρόνια τώρα, οργανώνει κλειστές ομάδες οροθετικών τις ‘‘Ομάδες Αυτοστήριξης’’ όπως ονομάζονται, με σκοπό την ψυχολογική υποστήριξη των

οροθετικών ατόμων. Τουλάχιστον 2 τέτοιες ομάδες γίνονται κάθε χρόνο, ενώ εκατοντάδες είναι τα άτομα που έχουν περάσει από αυτές. Η τελευταία ομάδα αυτοστήριξης που ξεκίνησε την 1η Φεβρουαρίου, με συναντήσεις κάθε Δευτέρα, ολοκληρώθηκε στα τέλη Απριλίου. Η συγκεκριμένη ομάδα δεν ήταν μια εύκολη ομάδα εφόσον τα περισσότερα μέλη της ήταν πρόσφατα διαγνωσθέντα, από 1 έως 2 μήνες. Οι εμπειρίες δεν ήταν πολλές και οι συντονιστές έπρεπε να δουλέψουν περισσότερο με το συναισθηματικό και ιατρικό κομμάτι. Παρόλα αυτά η ομάδα λειτούργησε θαυμάσια και έφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα στα μέλη της. Θέλησα να πάρω συνεντεύξεις από ορισμένα μέλη της ομάδας –και όχι να γράψουν οι ίδιοι κάτι –διότι έτσι πιστεύω μπορούμε να τους γνωρίσουμε καλύτερα, και να αντιληφθούμε τα συναισθήματα τους.

ΑΝΝΑΗ Άννα είναι 55 ετών, διαγνώστηκε οροθετική τον Δεκέμβριο του 2009, ασχολείται με την τέχνη και είναι ένας ακομπλεξάριστος και ζεστός άνθρωπος.

Το ότι είμαι οροθετική το έμαθα σχετικά πρόσφατα. Τους πρώτους μήνες ήτανε από τα χειροτέρα χτυπήματα που μου έχουν συμβεί στην ζωή. Τώρα έχω αρχίσει και συνέρχομαι. Ο HIV, με έφερε αντιμέτωπη με το θάνατο. Ξέρω ότι θα πεθάνω κάποτε –όχι ότι δεν το ξέρω– αλλά ήταν σαν να είχα αποκτήσει ξαφνικά ημερομηνία λήξης. Είχα κάνει αυτό το συνδυασμό με τον θάνατο έτσι από την αρχή, και μου πήρε πολύ καιρό να το ξεσυνδυάσω. Ακόμα δεν μπορώ να πω ότι μου έχει φύγει τελείως, απλώς είμαι πιο συμφιλιωμένη και χαλαρή. Είχα συνδυάσει στο μυαλό μου AIDS = θάνατος και μάλιστα θάνατος με ντροπή. Δεν έχω ξεφύγει τελείως από αυτό, γιατί αν είχα ξεφύγει θα το έλεγα δεξιά και αριστερά, όπως έχω την επιθυμία να το πω, αν και φοβάμαι. Κι ενώ η λογική και η ψυχή μου ξέρει ότι δεν είναι σωστό αυτό που σκέφτομαι, δεν μπορώ να το ξεκολλήσω από μέσα μου. Με κάνει να ντρέπομαι, υπάρχει και ένα κομμάτι που είναι ντροπή μέσα μου. Φυσικά ξέρω ότι δεν ντρέπομαι για ό,τι έχω κάνει –ξέρω ότι δεν έχω κάνει κάτι άσχημο, τα ξέρω όλα αυτά, το νιώθει και η ψυχή μου– αλλά οι προκαταλήψεις και αυτό που έχω συνηθίσει μου φέρνουν ντροπή. Επειδή αυτό έχει σχέση με την σεξουαλικότητα μου και η σεξουαλικότητα μου είναι καθαρά δική μου υπόθεση. Είναι προσωπική, εφτασφράγιστο μυστικό, που το βγάζω αν θέλω εγώ. Ο ιός όμως αυτός ανοίγει την πόρτα στην κρεβατοκάμαρα μου κι αυτό είναι περισσότερο που με ενοχλεί. Με πιάνει ντροπή. Για να το πω απλά, που κάποιοι θα σκέφτονται ‘‘Α! η Άννα μα τι όργια έχει κάνει αυτή η γυναίκα για να πάθει AIDS;’’ Για να πάθει AIDS, όχι για να είναι οροθετική. Δηλαδή η λέξη που κυριαρχούσε στο νου μου ήταν AIDS. Ούτε HIV, ούτε οροθετική, ούτε τίποτα. Η οποία λέξη τώρα με την επαφή μου εδώ στο Κέντρο έχω καταλάβει ότι είναι άλλο καπέλο το ένα και άλλο καπέλο το άλλο. Μπορεί να καταλήξεις εκεί αλλά όχι απαραίτητα ή τέλος πάντων αν καταλήξεις εκεί θα είναι σε ένα εύρος χρόνου που θα είναι μακρύ. Με τσακίζει μια αρρώστια που κυλάει μέσω του έρωτα. Είναι ό,τι χειρότερο για μένα. Στην αρχή έλεγα καλύτερα να είχα καρκίνο, τώρα δεν το συζητώ πια αυτό. Την είχα δει και λίγο μεταφυσικά αυτήν την σχέση του ιού με τον ερωτισμό. Δηλαδή εκεί που κάποιος προσφέρει ό,τι καλύτερο έχει στον άλλον, την ουσία του, το σπέρμα του, τα υγρά του, αυτό που

λέει η λέξης συνουσία, δηλαδή δυο ουσίες μαζί, αυτή η ουσία μπορεί να είναι και μολυσμένη; Με ανατριχιάζει αυτή η σκέψη, με τρομάζει αυτή η κατάσταση. Και επίσης ο τρόπος που το έχω εγώ κατά 99%, είναι δίνοντας ό,τι καλύτερο είχα σε κάποιον που ήμουν πολύ ερωτευμένη, και πιστεύω και εκείνος επίσης, άσχετα αν προφανώς κάτι έγινε. Τις ώρες που ήμασταν μαζί ήτανε πολύ ωραίο, ακόμα και one night stand να ήτανε πάλι θα ήτανε πολύ ωραίο. Γιατί πιστεύω όταν κάνουν έρωτα δυο άνθρωποι ακόμα και αν είναι πληρωμένος, υπάρχει κάτι ιερό σε εκείνη την στιγμή. Και μέσα σε εκείνη την ιερότητα, να υπάρχει ένα σπέρμα θανάτου; Έτσι το είχα δει στην αρχή και με ανατρίχιαζε. Τώρα το φιλοσοφώ και είμαι ήρεμη. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου όμως υπάρχει ακόμα μια θλίψη για αυτό. Στην ομάδα αυτό που περίμενα, το βρήκα. Μου άρεσε η ομάδα. Μου φάνηκε ότι υπήρχε στο σύνολο της, μια σύμπνοια και μια καλή διάθεση του ενός προς τον άλλον. Δεν ένιωσα ότι απειλούμαι ή να βαριέμαι ή οτιδήποτε τέτοιο. Το αντίθετο ,ένιωσα πολύ κοντά σε κάποιους ανθρώπους που γνώρισα. Μ' αρέσει να ανοίγομαι και να μου ανοίγονται οι άνθρωποι, έχω βαρεθεί τις μάσκες τα ‘πρέπει’ και τα δήθεν. Πέρα από το άνοιγμα το ψυχικό, υπήρχανε και θέματα πρακτικά. Έλυσα αρκετές απορίες μου. Συνειδητοποίησα ότι περνώντας ο χρόνος και με την βοήθεια της ομάδας, χαλάρωσα στο ιατρικό κομμάτι και πολλές από τις απορίες μου λυθήκαν. Γιατί πέρα από το ψυχολογικό και το μεταφυσικό που σου έλεγα στην αρχή, υπήρχε και το ιατρικό κομμάτι που με απασχολούσε πολύ. Λυπήθηκα που τελείωσε η ομάδα αλλά έτσι είναι η ζωή. Δεν μπορούν όλα τα ωραία και τα ενδιαφέροντα να κρατούν για πάντα. Και αν κρατούσαν δεν θα ήταν ωραία και ενδιαφέροντα γιατί θα φθείρονταν. Στην ζωή μου δεν κάνω σχέδια για το μέλλον, όχι μόνο τώρα λόγω οροθετικότητας, αλλά και από πριν. Προχωράω μέρα την μέρα, βδομάδα την βδομάδα. Θέλω να περνάω καλά, να είμαι ήρεμη, να είμαι ισορροπημένη και να είναι γεμάτη η μέρα μου. Αυτός είναι ο στόχος μου, αυτή είναι η επιθυμία μου και αυτό προσπαθώ να κάνω. Θεωρώ επίσης ότι το θέμα του έρωτα είναι πολύ σημαντικό κομμάτι για μένα. Ο HIV με έχει βάλει τώρα στο pause και ελπίζω να είναι απλά pause και όχι stop. Δεν μου αρέσει αυτό που μου συμβαίνει, θεωρώ ότι είναι υπέροχος ο έρωτας και δεν μου αρέσει να είμαι εκτός. Δεν είναι κάτι που συνειδητά μπορώ να δουλέψω, δεν είναι κάτι που δουλεύεται και δεν είναι στόχος που πετυχαίνεται εύκολα. Απλώς ελπίζω η ζωή μου να συνεχιστεί και σε αυτό το κομμάτι και να μην έχει παύση. ΧΡΗΣΤΟΣ Ο Χρήστος είναι 27 χρονών, διαγνώστηκε οροθετικός στις 21 Ιανουαρίου του 2010, και άρχισε φαρμακευτική αγωγή την περίοδο που ήταν μέσα στην ομάδα.

Δεν μπορώ να πω ότι έχω κάνει ως τώρα κάτι ιδιαίτερο στην ζωή μου, ούτε έχω καταφέρει κάτι ιδιαίτερο από άποψη συναισθηματικών και προσωπικών καταστάσεων. Εντάξει, έχω καλούς φίλους, αλλά η ζωή μου είναι μια βαρετή ρουτίνα, σπίτι -δουλειά και δουλειά –σπίτι. Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι η gay ζωή στην Αθήνα δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Οι gay σχέσεις είναι εφήμερες γενικά και έτσι αναγκάστηκα να έχω αρκετούς συντρόφους. Πίστευα πάντα ότι πρόσεχα και δεν το περίμενα να μου συμβεί αυτό. Πιστεύω θα ήταν διαφορετικά αν είχα την παιδεία ή αν και εγώ ήμουν πιο ώριμος συναισθηματικά. Εντάξει μέχρι μια ηλικία δεν είχα την ωριμότητα να εκτιμήσω το

γεγονός, ότι ενώ αποζητάμε κάτι συναισθηματικό, μπερδεύουμε την λαγνεία και τον πόθο με τον έρωτα και βλέποντας παντού μια ερωτοφάνεια, τρέχουμε στον πρώτο τυχόντα. Η ζωή μου εξακολουθεί να έχει και σήμερα την ίδια ρουτίνα με πρώτα. Λόγω του HIV όμως , αλλά και αν θες επειδή φτάνω στην καμπύλη των 30, που ούτως ή άλλως αλλάζουν πολλά, αναζητώ πλέον κάτι πιο ουσιώδες σε συναισθηματικό επίπεδο. Το ότι ο ιός με τρώει, με τρώει, το παραδέχομαι, δεν είμαι καλά με αυτό. Με τρομάζει, διαβάζοντας πολύ μπορείς να πάρεις πάρα πολλές πληροφορίες και να φθάσεις στην παραπληροφόρηση. Μένοντας στο σκοτάδι βλάπτεις τον εαυτό σου που δεν ξέρεις αρκετά. Διαβάζοντας πολλά, διαβάζεις και την αντίθετη άποψη που καλώς η κακώς υποστηρίζει ότι όλο αυτό είναι μια συνωμοσία, ότι δεν υπάρχει. Δεν ξέρω η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό με έχει βάλει σε ένα τριπάκι να ψάχνω για όλα, να παίρνω τηλέφωνο παλιούς γνωστούς γιατρούς και να τους ρωτώ. Έτσι βρήκα και το Κέντρο Ζωής μέσω inter-net, και μπήκα στην ομάδα. Μπήκα περιμένοντας ότι θα βρω ανθρώπους με τους οποίους θα ταυτιστώ, θα μπορέσω να μιλήσω, ότι θα είναι συνοδοιπόροι σ’ όλο αυτό το οποίο περνάω, και πιστεύω το πέτυχα. Αν και είμαστε όλοι στην ομάδα εκ του διαμέτρου αντίθετα άτομα, αυτό μ’ άρεσε. Ήταν άνθρωποι που δεν θα συναντούσα στον έξω κόσμο –ειδικά σε αυτήν την φάση που είμαι τώρα εγώ– αλλά με βοήθησαν σε πολλά. Πήρα δύναμη από ανθρώπους που το αντιμετωπίζουν καλύτερα, αλλά και από ανθρώπους που αντιμετωπίζουν και χειρότερα. Εγώ άρχισα και τα φάρμακα πολύ νωρίς ενώ ήμουν μέσα στην ομάδα, οπότε τα παιδιά με βοήθησαν πολύ σε αυτό. Επειδή είμαι από τους ανθρώπους που δεν μπορώ να κάθομαι μπρος στα γεγονότα με σταυρωμένα χέρια. Δηλαδή ψυχικά αναζητώ την επαφή με ανθρώπους, είναι κάτι που το αποζητούσα ενδόμυχα σε πολλά μέρη. Θέλω να μιλήσω, να πω τι είμαι, τι κάνω, ότι παίρνω φάρμακα ότι ότι ότι… Δεν θα μπορούσα να είμαι μόνος μου εκείνη την στιγμή, θα αποζητούσα σίγουρα άλλους ανθρώπους οροθετικούς να πάρω γνώμες, να δω τι γίνεται με αυτό το πράγμα και η ομάδα ήταν ό,τι έπρεπε. Όταν τελείωσε η ομάδα στενοχωρήθηκα. Τότε περίμενα πώς και πως τις Δευτέρες να συναντηθούμε να πούμε τα δικά μας. Μπορεί κάποιος να είναι down και να τον κάνεις καλύτερα, μπορεί να είσαι εσύ down και να σε κάνουν κάπως καλύτερα οι άλλοι. Το να παίρνεις και να δίνεις δύναμη από τους άλλους είναι ωραίο συναίσθημα.

ΛΙΛΥ Η Λίλυ είναι 34 ετών, έμαθε ότι ήταν οροθετική το 2007, είναι από ένα μακρινό χωριό και σήμερα ύστερα από πολλά ιατρικά προβλήματα έχει ελάχιστη όραση από το ένα μόνο μάτι.

Πήρα τον ιό το 2004, και είμαι 100% σίγουρη ότι προήλθε από μια πρώην σχέση μου που χωρίσαμε μια μέρα ξαφνικά χωρίς ποτέ να μάθω τον λόγω. Είμαι σίγουρη, γιατί μετά έμαθα ότι και η πρώην γυναίκα του πέθανε πολύ νέα και όλοι στην οικογένεια του είχαν πάει να κάνουν εξετάσεις. Είμαι πολύ θυμωμένη μαζί του γιατί αν μου το έλεγε μπορεί να είχα προλάβει αυτό που μου συνέβη. Τρία χρόνια μετά από το χωρισμό μας, ένιωθα μια κούραση στα μάτια – δεν ήταν κάτι όμως που με ενοχλούσε έντονα– που το απέδωσα στο ότι δούλευα βράδια πολλές ώρες σε εργοστάσιο που έφτιαχναν σάντουιτς. Πήγα σε ιδιωτικό ιατρείο και εκεί μου είπαν τρέξε γρήγορα στο ‘‘Γεννηματά’’. Εκεί μετά από 3 εβδομάδες

εξετάσεων μου ανακοίνωσαν ότι είμαι και οροθετική. Στην αρχή ήθελα να αυτοκτονήσω, γιατί εμείς στην επαρχία ξέραμε ότι αυτή η αρρώστια είναι κάτι που πεθαίνεις, δεν υπάρχει φάρμακο που να την θεραπεύει. Στο χωριό δεν λέμε τέτοια πράγματα γιατί αν μαθευτεί κάτι τέτοιο, άστα να πάνε. Για αυτό και δεν μπορώ να το πω ακόμα και σήμερα στην οικογένεια μου. Είναι ό,τι χειρότερο για αυτούς και εγώ έτσι πίστευα, τις ίδιες ιδέες είχα, έλεγα πως είναι ό,τι χειρότερο. Βέβαια πολύ γρήγορα έφυγε το AIDS από το μυαλό μου γιατί με απασχολούσε πολύ το τι θα γίνει με το μάτι μου. Έκανα εξετάσεις και οι πρώτες δεν δείξανε ότι ο ιός χτύπησε στο μάτι, έτσι μου δώσανε κορτιζόνη η οποία με έλιωσε κυριολεκτικά. Μέσα σε ένα μήνα δεν μπορούσα να κουνηθώ, έπεφτα συνέχεια κάτω, ούτε να ρούχα μου να βάλω δεν μπορούσα, σαν μικρό παιδί ήμουν. Μπήκα αμέσως στο νοσοκομείο και έκατσα 4 μήνες. Μου δώσανε κορτιζόνη από το στόμα και σταμάτησα την ενδοφλέβια. Αλλά η κορτιζόνη διέλυσε την άμυνα του οργανισμού, έφθασαν τα CD4 μου στα 60 και δεν άφηνε το φάρμακο να λειτουργήσει στο μάτι. Πήρανε ξανά υγρό από το μάτι και τότε βρήκε θετικό ότι ο ιός χτύπησε στο μάτι με αποτέλεσμα να χάσω το ένα μάτι εντελώς και να μειωθεί σταδιακά η όραση μου από το άλλο στο ελάχιστο. Αγγειίτιδα μου είπαν, που έχει να εμφανιστεί χρόνια. Πιστεύω δεν με πρόσεξαν καθόλου και δεν θα έπρεπε να φτάσω ως εδώ, γιατί όταν πήγα εγώ στην αρχή στο νοσοκομείο, απλά αισθανόμουν μια κούραση στο μάτι. Ο HIV λόγω της ιστορίας με το μάτια μου, από την αρχή πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Τώρα οι εξετάσεις μου έδειξαν να έχουν ανεβεί τα CD4 στα 980 και φυσικά παίρνω αγωγή. Βγαίνοντας από το νοσοκομείο καθόμουν σαν χαζή μέσα στο σπίτι για 2,5 χρόνια. Δεν ήθελα να σηκωθώ καν από το κρεβάτι. Παρακαλούσα τον Θεό πρωί -βράδυ να πεθάνω. Έλεγα θέλω να πεθάνω αλλά πώς θα γίνει αυτό; Δεν μπορούσα να βρω την λύση. Έβλεπα μόνο τα χειρότερα. Για το Κέντρο Ζωής άκουσα ένα πρωί στην τηλεόραση και αμέσως θέλησα να έλθω. Το έψαξα και ήθελα να μπω στην ομάδα αυτοστήριξης. Όμως υπήρχε ένα πρακτικό θέμα, πώς θα ερχόμουν μόνη μου αφού δεν μπορώ να κινηθώ έξω στο δρόμο. Αφού το συζήτησα με τα παιδιά του Κέντρου και λύθηκε και αυτό, μπήκα στην ομάδα. Ήμουν πολύ χάλια ψυχολογικά για πολλούς λόγους, αλλά αυτό που με ενδιέφερε ήταν να είμαι στην ομάδα και να ακούω όλα αυτά που δεν ήξερα. Πράγματα που μου έδωσαν την δύναμη να μπορέσω να τα ξεπεράσω όλα. Αληθινά με βοήθησε σε όλα. Μου έδωσε την δύναμη να τα κάνω όλα πέρα και να κοιτάξω μπροστά. Να πω στον εαυτό μου ότι μπορώ να προχωρήσω παραπέρα. Με άλλαξε πάρα πολύ όχι μόνο για τα θέματα της υγείας μου, αλλά και σε διάφορα άλλα θέματα, και βλέπω μόνη μου ότι το έχω πάρει επάνω μου. Δεν έχω το φόβο για τον HIV ούτε το φόβο για τα μάτια μου πλέον. Δεν νιώθω όπως παλιά, που πίστευα ότι ήμουν τελειωμένος άνθρωπος και έτσι όπως ήμουν δεν άξιζα τίποτα. Είχα τον φόβο ότι μπορούσε ο καθένας να με πατήσει κάτω αν ήθελε, γιατί είμαι σε αυτό το χάλι. Πήρα την δύναμη από την ομάδα αλλά πιστεύω ότι και εγώ με την ιστορία μου, έδωσα σε κάποια άτομα πολύ δύναμη σε αυτή την ομάδα. Έχω στενοχωρηθεί πάρα πολύ που τελείωσε η ομάδα δεν ξέρω αν είχαμε άλλα πράγματα να πούμε αλλά είχαμε δεθεί τόσο πολύ όλοι μαζί που δεν το περίμενα. Ήταν κάτι που μας έδεσε και βλέπω ότι θα συνεχίσει αυτή η παρέα.

ΒΑΣΙΛΗΣΟ Βασίλης είναι 27 ετών, διαγνώστηκε πρόσφατα και την ομάδα δεν την ολοκλήρωσε εφόσον δεν συμμετείχε στις τελευταίες 3 συναντήσεις της.

Διαγνώστηκα οροθετικός τον Δεκέμβριο του 2009. Είχα κάποιες υποψίες, γνωρίζω δηλαδή περίπου πότε μου μεταδόθηκε ο ιός, άρα ήμουν και προετοιμασμένος εν μέρη. Φυσικά λόγω και των εξετάσεων που έκανα επανειλημμένα. Στην ομάδα αυτοστήριξης βασικά μπήκα με την προτροπή της ψυχολόγου του Κέντρου Ζωής. Θεώρησα ότι είναι κάτι που ενδεχομένως θα μπορούσα να κάνω, δεν είχα απαιτήσεις από την ομάδα ούτε και περίμενα κάτι φοβερό. Την σταμάτησα για προσωπικούς λόγους υγείας. Δεν είχα σε καμιά περίπτωση κάτι με την ομάδα. Προσωπικά θεωρώ ότι η συγκεκριμένη ομάδα, βοήθησε πολύ, συγκεκριμένα άτομα λόγω της προσωπικής τους αδυναμίας. Εγώ δεν νομίζω ότι βοηθήθηκα, ούτε πήρα κάτι ιδιαίτερο. Δεν συζήτησα, ούτε άκουσα κάτι που θα μπορούσε να με κάνει να σκεφτώ κάτι περισσότερο. Ό,τι συζητήθηκε το είχα στο μυαλό μου, το είχα επεξεργαστεί. Δεν μου πρόσφερε ερεθίσματα ίσως γιατί ακριβώς τα είχα σκεφτεί όλα αυτά αρκετά πριν λόγω της εργασιακής ιδιότητας μου. Είχα ασχοληθεί με τον HIV δεν ήταν κάτι που αντιμετώπιζα πρώτη φορά, ακόμα και σαν διαγνωσμένος, είμαι αρκετά ορθολογιστής. Πιστεύω ότι έπρεπε να υπάρχει επιλογή στα άτομα που θα αποτελούσαν την ομάδα. Είναι όπως συμβαίνει και με τις σχέσεις των ανθρώπων, όπως με τους φίλους σου που τους διαλέγεις εσύ και συμπεριφέρεσαι διαφορετικά και λες μαζί τους διαφορετικά πράγματα, γιατί είναι άνθρωποι που τους έχεις επιλέξει για πολλούς συγκεκριμένους λόγους. Στην ομάδα όπως είναι φυσιολογικό –και αυτά ισχύουν για κάθε ομάδα– υπάρχουν διάφοροι χαρακτήρες και είναι λογικό να μην ταιριάξεις με όλους. Ούτως ή άλλως εγώ δεν είμαι άνθρωπος της ομαδικής συνεργασίας και δουλειάς. Δεν ήξερα και ποιος ήταν ο σκοπός της ομάδας ίσως και να μην μπορούσα να τον καταλάβω, αλλά όλα αυτά που ειπώθηκαν δεν μου προσφέραν κάτι ιδιαίτερο, ίσως κάποια έτσι ελάχιστα πράγματα αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο. Προφανώς και εγώ ήθελα υποστήριξη σε ένα επίπεδο και για αυτό ήρθα στην ομάδα, αλλά το σύνολο της πήγαινε προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση και εγώ βαριόμουν. Όταν υπάρχουν άτομα μες στην ομάδα που έχουν βαθμό άγνοιας 8 και άτομα με άγνοια 3, αναγκαστικά θα πρέπει να ακολουθήσεις τα άτομα με βαθμό άγνοιας 8, για να μπορέσουν να ισορροπήσουν και να τους υποστηρίξεις. Εγώ είχα σκεφτεί αρκετά πράγματα με ένα δικό μου τρόπο που δεν θα μπορούσα να τα δω διαφορετικά ή δεν θα μπορούσα να τα δω τόσο ‘‘παθητικά’’ όσο τα έβλεπαν άλλα άτομα της ομάδας. Γνώρισα διάφορους ανθρώπους, σαφώς άκουσα ενδιαφέρουσες απόψεις, μιας διαφορετικής οπτικής ενδεχομένως και αυτό είναι κάτι που μου αρέσει, το να παρακολουθώ δηλαδή τους ανθρώπους. Χάρηκα που γνώρισα κάποια άτομα και δεν τους ακυρώνω. Για τη ζωή μου δεν σκέφτομαι τώρα κάτι διαφορετικό, εκτός από αυτά που ήδη σκεφτόμουν πριν την διάγνωση. Ίσως να ήταν και πολύ νωρίς για μένα που μπήκα σε ομάδα, και όταν εγώ γενικότερα κρατώ μια αμυντική στάση ή είμαι πολύ αγχωμένος, γίνομαι αρκετά ψυχρός. Ίσως για αυτό να μη μου ταίριαζε και να μην μπορούσα να αφεθώ

μέσα στην ομάδα. ΣΤΑΥΡΟΣΟ Σταύρος είναι 34 ετών έμαθε ότι είναι οροθετικός το 2008, δεν είναι ακόμα σε αγωγή, ζει και εργάζεται στην Αθήνα, και έχει μονίμως ένα χαμόγελο στα χείλη.

Από τότε που έμαθα ότι είμαι οροθετικός 1,5 χρόνο περίπου δεν είχα έρθει καθόλου σε επαφή με άλλους οροθετικούς και αυτό γιατί δεν ήξερα που να απευθυνθώ. Ενώ ήθελα πολύ να στηρίξω ψυχολογικά καλύτερα το γεγονός ότι είμαι οροθετικός. Ήθελα να δω και άλλους οροθετικούς και να μάθω από τις εμπειρίες τους, πως έχουν ανταπεξέλθει, τι έχουν αντιμετωπίσει το διάστημα που είναι οροθετικοί. Στην αρχή δοκίμασα λίγο την ψυχολογική υποστήριξη της μονάδας, αλλά δεν μου έκανε. Μετά είχα κάποιο γνωστό που έφερνε σε επαφή οροθετικά άτομα, μέσω του internet και ενός HIV forum, αλλά δεν ξέρω, δεν με κέρδισε. Είχα ακούσει και για μια άλλη οργάνωση που κάνει κάτι παρεμφερές πάνω σε ομάδες, αλλά δεν πείστηκα. Συν τοις άλλοις κάνω και πολλά πράγματα, που δεν μου αφήνουν ελεύθερο χρόνο και επίσης δουλεύω, οπότε το αμέλησα. Μετά από 1,5 χρόνο όμως, όταν έβλεπα ότι απομονωνόμουν άρχισα να αναζητώ περισσότερη επαφή. Έλεγα κάθε 1 τρίμηνο θα κάνω τις εξετάσεις μου κι αυτό είναι όλο; Και όταν άρχισαν να μου βγαίνουν διάφορα πράγματα, άρχισα να το ψάχνω για τα καλά. Έμαθα για το Κέντρο Ζωής, από το περιοδικό Positive που βρήκα στην μονάδα που παρακολουθούμαι. Πήρα τις πληροφορίες μου από το internet και ήλθα. Θέλησα αμέσως να μπω στην ομάδα. Δεν με τρόμαζε να μπω σε ομάδα διότι έχω μια εμπειρία από ομάδες για διάφορα θέματα, οπότε περίμενα να ξεκινήσει ένα τμήμα αυτοστήριξης για να μπω κι εγώ. Ήταν κάτι που επιθυμούσα πολύ και το περίμενα. Η ομάδα ανταποκρίθηκε περισσότερο από τις προσδοκίες που είχα. Καταρχάς ένιωσα πολύ καλύτερα εγώ με εμένα. Ηρθα σε επαφή με άλλα οροθετικά άτομα, έμαθα από τις εμπειρίες τους, μιλήσαμε για κάποια από τα πιο σημαντικά θέματα που μπορεί να προκύψουν στην ζωή μας. Για τις σχέσεις, την οικογένεια, τον HIV, την θεραπεία, όλα αυτά. Νομίζω πως είναι πολύ σημαντική όλη αυτή η προσπάθεια με την ομάδα αυτοστήριξης. Παρόλο που είχα εμπειρίες από ομάδες –όχι για το συγκεκριμένο θέμα όμως– μπορώ να πω ότι ήταν κάτι το ανεκτίμητο για μένα. Και μόνο ότι υπάρχει και μπορεί κάποιος να έλθει είναι σημαντικό. Πιστεύω θα αποκομίσει πάρα πολλά πράγματα και θα κάνει και φίλους. Θα κερδίσει στα σίγουρα, είναι κάτι πολύ σημαντικό και ανεκτίμητο. Εγώ αισθάνθηκα πιο άνετα με εμένα τον ίδιο, αισθάνθηκα ότι πρέπει να βάλω κάποια πράγματα σε τάξη στην ζωή μου, όχι ότι αναγκαστικά θα πρέπει να την κάνω άνω κάτω επειδή είμαι οροθετικός. Με έβαλε σε πολλές σκέψεις τις οποίες δεν είχα τοποθετήσει ακόμα. Με κάλυψε σε όλα αυτή η ομάδα. Αν και ο χρόνος μου ήταν περιορισμένος, δεσμεύτηκα στο να την παρακολουθήσω, γιατί το ήθελα πολύ. Περίμενα πως και πώς να έρθει ξανά η Δευτέρα των συναντήσεων μας, για να δω τα παιδιά και να είμαι στην ομάδα.-Τα λες όλα αυτά και χαμογελάς;-Χαμογελάω από ενθουσιασμό και από το πόσο ωραίο είναι το συναίσθημα αυτό που πήρα. Είναι κάτι το μοναδικό.

ΑννΑ – ΧΡΗΣτοΣ – λίλΥ – ΒΑΣίλΗΣ - ΣτΑΥΡοΣ

Positive 12 Positive 13

Page 8: Periodiko Positive 04

Εμπιστοσύνη: Ένα στοιχείο που θεωρείται απαραίτητο συστατικό μιας πετυχημένης

σχέσης – είτε προσωπικής, είτε φιλικής, είτε επαγγελματικής. Όμως, πόσο απαραίτητη (ή μάλλον πόσο χρήσιμη) είναι στην πραγματικότητα η εμπιστοσύνη; Μήπως κάποιες φορές οι συνέπειες της ειλικρίνειας και της εκμυστήρευσης κάποιων προσωπικών θεμάτων είναι τέτοιες που καταλήγω ότι θα ήταν καλύτερα να μην είχα δείξει εμπιστοσύνη; Ειδικά αν πρόκειται για ευαίσθητα θέματα όπως η αποκάλυψη της οροθετικότητας. Πόσο εύκολα θα μπορούσα να αποκαλύψω στον οποιοδήποτε ότι είμαι οροθετικός, όταν ακόμη σε επίπεδο ενημέρωσης επικρατεί η άγνοια και οι συνέπειες ενός αναίτιου κοινωνικού στίγματος σχετικά με το AIDS; Όσο και αν το σκέφτομαι, δεν είμαι σίγουρος ότι έχω μια ξεκάθαρη απάντηση.Όταν το έθεσα ως θέμα συζήτησης στη συντακτική ομάδα, είδα μεγάλο ενδιαφέρον από όλους. Καθώς το ζήτημα είναι ιδιαίτερα ευρύ, κρίθηκε σκόπιμο να εξεταστεί το θέμα της αποκάλυψης της οροθετικότητας ξεχωριστά για κάθε σημαντική ομάδα της ζωής του ατόμου: σύντροφος, οικογένεια, φίλοι, εργασιακός χώρος, γιατροί. Το πρώτο μέρος της συζήτησης, το οποίο δημοσιεύεται στο τεύχος αυτό, αναφέρεται μόνο στο σύντροφο και στην οικογένεια.

Η ΣΥΖΗΤΗΣΗΝίκος Δρόσος: Τίθεται το ερώτημα «Κάνω εξετάσεις και μαθαίνω ότι είμαι οροθετικός – το μοιράζομαι ή όχι με τον κοινωνικό μου περίγυρο;».Νίκος Βλαχάκης: Παρόλο που η πρώτη μου σκέψη ήταν αρνητική, όσο περισσότερο το σκέφτομαι τόσο καταλήγω στο αντίθετο συμπέρασμα. Πώς μπορείς να ζεις με αυτό και να μην το μοιράζεσαι με τους δικούς σου ανθρώπους; Η κοινωνική απομόνωση (που κάποιες φορές προκαλείται από εμάς τους ίδιους) είναι, ίσως, χειρότερη από την ίδια την ασθένεια.Νίκος Δ.: Στους «δικούς σου ανθρώπους» περιλαμβάνεις τόσο την οικογένεια όσο και το σύντροφο και τους φίλους; Σε όλους θα είχες την ίδια αντίδραση;Νίκος Β.: Το ποιες σχέσεις είναι σημαντικές διαφέρει από άτομο σε άτομο.

Σύντροφος/ Ερωτική σχέσηΝίκος Δ.: Ας δούμε τα είδη των σχέσεων ένα – ένα. Με το σύντροφό μου το μοιράζομαι;Έρη Κ.: Εξαρτάται σε ποια φάση είναι η σχέση μας όταν μαθαίνω την οροθετικότητά μου.Άγγελος Κάλτσης: Δεν πρέπει να μπουν κανόνες στο τι πρέπει και τι όχι να κάνει κάποιος. Είναι δικαίωμά του είτε να το εκμυστηρευθεί είτε να το κρατήσει για τον εαυτό του. Δεν απομονώνονται απαραίτητα όλοι αν το κρατήσουν για τον εαυτό τους.Νίκος Β.: Η αποκάλυψη δε σχετίζεται τόσο με τις πιθανότητες μετάδοσης του ιού (είναι γνωστό ότι με τις σωστές προφυλάξεις ο κίνδυνος είναι ελάχιστος). Η ασθένεια, όμως, είναι πλέον σημαντικό κομμάτι του εαυτού σου, που το κουβαλάς τόσο στο μυαλό όσο και στη ψυχή. Όταν αποκόβεις αυτό το κομμάτι σου από τον άλλο, πώς θα αναπτυχθεί η σχέση;Νίκος Δ.: Έχουν όλες οι σχέσεις αυτό το στόχο; Υπάρχουν και εφήμερες σχέσεις.Νίκος Β.: Ίσως πρέπει να δούμε και την ποιότητα των σχέσεων. Ένα σημαντικό μέρος μιας σχέσης είναι η εμπιστοσύνη.Νίκος Δ.: Και αν τον εμπιστευθώ, πώς μπορώ να είμαι σίγουρος ότι μένει μαζί μου επειδή θέλει να είναι μαζί μου ή επειδή αισθάνεται λύπη για μένα;Έρη Κ.: Μπορεί και να μη μείνει μαζί σου.Άγγελος Κ.: Το AIDS αποτελεί ένα κοινωνικό στίγμα που έχει διογκωθεί πολύ. Πολλά άλλα μπορούν να κλονίσουν την εμπιστοσύνη σε μια σχέση.Νίκος Δ.: Γιατί να διακινδυνεύσω τη φυσιολογική ζωή μου μοιραζόμενος το θέμα αυτό με το συντροφό μου;

Νίκος Δρόσος

ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ ΤΗΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ

“To trust or not to trust?”That’s the question! (Μέρος Ι)

Positive 14 Positive 15

Page 9: Periodiko Positive 04

Νίκος Β.: Θα είναι επίφαση φυσιολογικής ζωής. Λες θα είναι πρόβλημα αν το πεις. Εγώ σου λέω θα είναι πρόβλημα αν δεν το πεις, αν δεν το αντιμετωπίσεις κατάματα με το δικό σου άνθρωπο δίπλα σου.Νίκος Δ.: Γιατί; Το AIDS προκαλεί σωματικά προβλήματα, αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι οι επιπτώσεις σε όλους τους τομείς της ζωής. Αν μπορώ να τις περιορίσω, γιατί να μην το κάνω;Άγγελος Κ.: Η πραγματικότητα είναι σχετική.Νίκος Β.: Εγώ μιλάω για ειλικρινείς σχέσεις που βασίζονται στην αμοιβαιότητα, την αγάπη, την ειλικρίνεια και την εμπιστοσύνη. Πρέπει να δουλεύεις συνέχεια τη σχέση σου.Άγγελος Κ.: Οι αξίες που αναφέρεις για τη σχέση: ειλικρίνεια, αγάπη, εμπιστοσύνη δεν είναι ανεξάρτητες του κοινωνικού πλαισίου. Γεννήθηκαν σε μια συγκεκριμένη κοινωνία. Η ίδια, όμως, κοινωνία γέννησε και τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις για το AIDS. Αν ξέρω ότι ο/η σύντροφος μπορεί να έχει προκαταλήψεις, γιατί να θέσω σε προτεραιότητα την αξία της εμπιστοσύνης;Νίκος Δ.: Μεγαλώνουμε σε κοινωνία που έχει προκαταλήψεις και άρα σε ένα βαθμό όλοι έχουμε κάποιες.Νίκος Β.: Και δίνουμε αγώνα για να τις σπάσουμε…Έρη Κ.: Κάποιοι μπορεί να μη θέλουν να τις αλλάξουν, να μην τους ενδιαφέρει κάτι διαφορετικό.Νίκος Δ.: Ενδεχομένως, και ο ίδιος ο οροθετικός, πριν μάθει την οροθετικότητά του, να είχε προκαταλήψεις και στερεότυπα για το AIDS. Άρα πώς μπορεί να απαιτεί από το σύντροφο του να μην έχει;Νίκος Β.: Επομένως θέλει όχι απλά δουλειά στη σχέση, αλλά και δουλειά με τον εαυτό. Η σχέση μπορεί να επηρεάζεται από την κοινωνία, αλλά αποτελεί ένα δυαδικό σύστημα. Ό,τι συμβαίνει μέσα σε αυτό το σύστημα δεν αφορά στην κοινωνία, αλλά είναι ένα δικό τους κομμάτι.Μαρία Καρούμπαλη: Εγώ θα το μοιραζόμουν με το σύντροφο μου, για να νιώθω τόσο εντάξει με τον αυτό μου όσο και με αυτόν. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δε μπορείς να ξέρεις το πώς θα εξελιχθεί μια σχέση ή το πότε θα τελειώσει.Άγγελος Κ.: Πάντως, ίσως, δεν είναι τόσο καλό να μοιράζεσαι τα πάντα με το σύντροφο σου.Νίκος Δ.: Μπείτε, όμως, και στο ρόλο του συντρόφου, που μαθαίνει ότι το άτομο με το οποίο έχει σχέση είναι οροθετικό. Θα μένατε στη σχέση;

Έρη Κ.: Εγώ θα κοίταζα να ενημερωθώ σε πρώτη φάση.Νίκος Β.: Εγώ θα αντιστρέψω το ερώτημα: Τι θα γινόταν αν ήμουν σε μια μακροχρόνια σχέση και μάθαινα ότι επί χρόνια ο σύντροφος μου απέκρυβε κάτι τέτοιο;

ΟικογένειαΜαρία Κ.: Πιστεύω ότι η αποκάλυψη στην οικογένεια είναι πιο πολύπλοκο ζήτημα.Έρη Κ.: Εγώ θα το έλεγα στην οικογένειά μου, γιατί θα ήθελα να το μοιραστώ με άτομα που θα με καταλάβαιναν.Νίκος Δ.: Και είσαι σίγουρη ότι θα σε καταλάβαιναν; Ξέρω γονείς που έχουν φτάσει στο σημείο να διώξουν τα παιδιά τους, όταν διαφωνούν με τις επιλογές τους.‘Ερη Κ.: Εξαρτάται τη σχέση που έχεις με τους γονείς ή με τα αδέλφια σου.Νίκος Β.: Κάποια στιγμή είχα ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας και χρειάστηκε να νοσηλευτώ. Από την πρώτη στιγμή το είπα στους γονείς μου γιατί ένιωθα ότι τους είχα ανάγκη δίπλα μου. Η στήριξή τους ήταν πολύ σημαντική παρόλο που είχα καλούς φίλους. Όμως, η αγωνία που τους δημιούργησα με πληγώνει ακόμη και τώρα. Δεν είναι εύκολη απόφαση το αν θα τους αποκαλύψεις κάτι τέτοιο.Μαρία Κ.: Ίσως, εκτός από τον πόνο που φοβάσαι μήπως τους προκαλέσεις, υπάρχει και ο φόβος ότι μπορεί να μη σε αποδεχτούν, αν μάθουν ότι είσαι οροθετικός… Εξαρτάται, βέβαια, από τη σχέση που έχεις μαζί τους.Νίκος Β.: Για κάποια άτομα η οικογένεια είναι σημαντική, ενώ για κάποια άλλα όχι. Αν θεωρείς ότι η οικογένεια σου δε θα σε αποδεχτεί λόγω ενός προβλήματος υγείας, τότε η σχέση αυτή με την οικογένεια δεν είναι τόσο σημαντική.Άγγελος Κ.: Η οικογένεια θα σε βοηθήσει, αν σου συμπαρασταθεί. Στο σημείο αυτό απλά αξιολογείς: αν ξέρεις ότι έχουν πολλές προκαταλήψεις και δε θα έχεις συμπαράσταση, τότε δεν υπάρχει λόγος να το αποκαλύψεις. Δεν τίθεται ηθικό ζήτημα. Είναι καθαρά προσωπική απόφαση.Νίκος Δ.: Ενδεχομένως, αντί να με παρηγορήσουν και να μου συμπαρασταθούν, μπορεί να φτάσω στο σημείο, επειδή στεναχωρήθηκαν, να τους

παρηγορώ και να τους δίνω κουράγιο εγώ. Οπότε ποιος ο λόγος να τους μιλήσω; Μαρία Κ.: Το είδος και η ποιότητα των σχέσεων παίζει μεγάλο ρόλο, λ.χ. κάποιος μπορεί να μην έχει καμιά απολύτως σχέση με τον πατέρα του, ενώ μπορεί να έχει καλύτερη σχέση με τη μητέρα.Νίκος Β.: Ίσως το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να εκφράσω τελικά στον οποιοδήποτε (είτε φίλους είτε οικογένεια) ότι «έχω ανάγκη, είμαι ευάλωτος, σε χρειάζομαι».Νίκος Δ.: Κι εδώ τίθεται το άλλο ερώτημα: Έχω ανάγκες – μπορούν τα συγκεκριμένα άτομα να καλύψουν τις ανάγκες αυτές; Έχω ανάγκη στήριξης – οι γονείς μου θα μπορούν να με στηρίξουν αν οι ίδιοι βιώσουν μεγάλο πόνο ή θα χρειάζονται και εκείνοι πλέον στήριξη;Νίκος Β.: Το ερώτημα αυτό είναι επίπλαστο. Από το φόβο μήπως πονέσουν οι άλλοι δεν εκφράζω καν τις ανάγκες μου. Όμως, αν το κάνω, τα πράγματα μπορεί να είναι πολύ διαφορετικά από ό,τι περίμενα.Νίκος Δ.: Μπορεί, όμως, να επαληθευτούν οι φόβοι μου.Νίκος Β.: Η μη έκφραση του φόβου δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει ο φόβος. Πώς μπορείς να έχεις σχέση αμοιβαιότητας με τον άλλο, όταν δεν μπορείς να του εκφράσεις κάτι τόσο σημαντικό για σένα;Μαρία Κ.: Ίσως, όμως, χρειάζεται να νιώσεις ασφαλής μαζί τους για να μοιραστείς κάτι τέτοιο.Νίκος Δ.: Τι με κάνει χαρούμενο σε σχέση με τους γονείς μου; Να πάμε μαζί για φαγητό και να περάσουμε λίγο χαρούμενο χρόνο μαζί. Αυτό τους χαροποιεί και χαίρομαι και εγώ βλέποντας τους χαρούμενους. Γιατί να το διακινδυνεύσω;Μαρία Κ.: Για κάποιους η «παρηγοριά» των γονέων μπορεί να είναι πολύ σημαντική….Νίκος Β. : Συμφωνώ, αλλά δε μιλάω μόνο για γονείς. Άγγελος Κ.: Θα επαναλάβω ότι δεν τίθεται ηθικό ζήτημα. Είναι καθαρά προσωπική απόφαση.

Νίκος Δ.: Καταλήγουμε ότι…. υπάρχουν πολλές απόψεις. Έχουν μείνει σημαντικοί παράγοντες του κοινωνικού περίγυρου για τους οποίους δεν προλάβαμε να συζητήσουμε: φίλοι, συνάδελφοι στη δουλειά, γιατροί. Θα αποτελέσουν το επόμενο θέμα συζήτησης.

«Την Δευτέρα (23-11-09) γυρνώντας από ένα ταξίδι στην Γερμανία συνάντησα μια κοπέλα στο μετρό. Η κοπέλα αυτή διάβαζε το βιβλίο της εικόνας στον συρμό από το Αεροδρόμιο έως το Σύνταγμα. Από όσα μου είπε είναι παιδοψυχολόγος και εργάζεται κάπου στο Μεταξουργείο. Επίσης μου είπε πως επέστρεφε από ένα Σαββατοκύριακο στην Κρήτη και θα πήγαινε κατευθείαν για δουλειά. Δυστυχώς παρότι μιλήσαμε στο τρένο ποτέ δεν συστηθήκαμε μιας και οι δρόμοι μας χώρισαν κάπως απότομα. Όλα αυτά συνέβησαν γύρω στις 13.00 - 13.30.Αυτό που θέλω τώρα είναι να την ξαναβρώ, για αυτό τον λόγο δημιουργήθηκε αυτή η σελίδα. Προωθήστε την σε όποιον μπορείτε μπας και καταλήξει κάπως και στην κοπελιά αυτή.»

Τρέχεις κυνηγημένος κι οι διώκτες σου, σαν άλλες Ερινύες, έχουν ονόματα γένους θηλυκού κι αριθμού πληθυντικού, πάντα

πληθυντικού: προθεσμίες, έννοιες, δουλειές, ευθύνες, υποχρεώσεις, φιλοδοξίες... Ό, τι δεν αξιώθηκε να πολλαπλασιάζεται, πεθαίνει στη γωνία ξεχασμένο (ίσως θα ‘ταν αλλιώς αν σου αναλογούσαν καρδιές, ψυχές, ζωές, αγάπες, φαντασίες! φταίει ο φόβος του ενικού που κάνει την παράσταση να παίζεται άνευ πρόβας και προτιμάς να φύγεις πριν κατέβει). Μην ανησυχείς. Το τρένο που έχεις καβαλήσει θα σε πάει με ασφάλεια ως το γκρεμό που πέφτουν οι ράγες. Μονάχα, σου ζητώ μια χάρη. Πάρε μια ανάσα. Σταμάτα το τρεχαλητό και κοίτα.

Κοίταξε δίπλα σου στο ξεφτισμένο κάθισμα. Κάποια κάθεται εκεί και ταξιδεύει πλάι σου για όσο διαρκεί μια στάση. Κάποια που δε θα ξαναδείς ποτέ. Είναι η μοναδική σου ευκαιρία ν’ αναζητήσεις στα μάτια της τη φωτιά που σε καίει. Αφιέρωσε ένα λεπτό απ’ την αιωνιότητα που θαρρείς πως σου χαρίστηκε να ζήσεις. Πίσω από μάτια σαν αυτά κρύβονται οι νυχτερινοί σου εφιάλτες και τα φαντάσματα που από παιδί φιλοξενείς στο στήθος σου. Δώσε της μόνο μια ευκαιρία για να σου δείξει πώς γεμίζει με αχτίδες η νύχτα. Ασ ’ την να προσπαθήσει να ζεστάνει όσα με επιμονή παγώνεις τόσα χρόνια.

Άνοιξε το μυαλό σου και στρώσε δρόμο να περάσουν τα κάρα της. Δεν ξέρω μόνο, αν αντέχεις να μάθεις τι θα συμβεί αν το κλειδί που σου ‘φερε γυρίσει, τελικά, το σκουριασμένο σύρτη. Μια εικόνα… Το τρένο σταματά. Εκείνη κατεβαίνει. Εσύ τρέχεις πίσω της. Όσο κι αν τρέξεις δε θα την προφτάσεις, δε θα την πιάσεις, δε θα την κρατήσεις. Έπαψε να υπάρχει απ’ τη στιγμή που άρχισες εσύ. Και τώρα, έτσι που τόσα χρόνια δε μεγάλωσες, πώς να μιλήσεις σε ένα παιδί για την απώλεια;

Πρόσφατα επισκέφθηκα μία έκθεση για τον Έρωτα και παρακολούθησα ένα σχετικό βιντεάκι. Άκουσα τότε κάτι που με έκανε

να μείνω εκστατική.. Το ρήμα ΑγαπΩ ξεκινάει από Α και τελειώνει σε Ω, περιλαμβάνοντας κάθε άλλο γράμμα της αλφαβήτου και συμβολικά, κάθε έκφανση της ζωής μας. Έτσι δε γίνεται αλήθεια με τον έρωτα? Ή μήπως αυτό που συνηθίζουμε να αποκαλούμε έρωτα πολύ λίγη σχέση έχει με το συναίσθημα κόλαφο που υποτίθεται πως κατακαίει τον ερωτευμένο άνθρωπο? Από ένστικτο ίσως, ήμουν πάντα της άποψης ότι ο Έρωτας, αυτός με το κεφαλαίο έψιλον, είναι αυτό που δε νοείται να πεθάνεις χωρίς να έχεις αφεθεί να το ζήσεις. Είναι το συναίσθημα που επηρεάζει κάθε λεπτή πτυχή της ύπαρξης και της ζωής σου,

που σε κάνει να τσαλακώνεσαι κάθε στιγμή και την ίδια στιγμή σου δίνει φτερά για να πετάξεις. Όπως όμως γίνεται συνήθως με τα τόσο ιδιαίτερα πράγματα, σου τρώει πολλή ενέργεια. Αυτός είναι και ο λόγος που αρκετοί από μας επιλέγουμε να μην το βιώσουμε καν. Είχα φτάσει σχεδόν στο σημείο να πιστεύω πως δεν υπάρχει πραγματικός έρωτας ανθρώπου προς άνθρωπο. Όλοι βάζουμε μπροστά τους αυτοπεριορισμούς και τις άμυνές μας κι έτσι το συναίσθημα χάνει τη δύναμη του, δε βρίσκει αρκετή διαθέσιμη ενέργεια να ρουφήξει και μαραζώνει σαν απότιστο φυτό. Ο εγωισμός, οι συμβιβασμοί και τα παιχνίδια τακτικής που εφαρμόζουμε στις «ερωτικές σχέσεις» είναι τα ζιζάνια που δεν αφήνουν τον παντοδύναμο έρωτα να ανθίσει. Και τότε το είδα…. Περπατώντας ένα πρωί για τη δουλειά, νυσταγμένη και αγουροξυπνημένη περνούσα έξω από ένα Λύκειο. Είδα λοιπόν στη γωνιά ένα ζευγάρι μαθητών να φιλιούνται με πάθος στο στόμα για ώρα, προσπαθώντας να καταπιούν ο ένας τον άλλον. Με τα χέρια πλεγμένα σφιχτά συνέχιζαν, αγνοώντας το κουδούνι του σχολείου που χτυπούσε λίγο πιο κει. Για κείνους δεν είχε σημασία η ώρα, ο τόπος, ο κόσμος γύρω. Όταν μετά από λίγο τέλειωσε το φιλί, τα μάτια τους κοιτάχτηκαν σαν να ήταν τα μόνα στερεά σημεία στα κορμιά τους που έλιωναν. Μέσα σ’ αυτά τα δύο ζευγάρια μάτια είδα μόνο Έρωτα. Όχι αγάπη, λατρεία, πόθο, ζήλεια, φόβο, άλλα όλα αυτά και δεκάδες άλλα μαζί. ΈΡΩΤΑ. Και θυμήθηκα… Θυμήθηκα πως η μόνη φορά που δεν εφαρμόζεις καμιά τακτική και που δεν ακολουθείς κανένα

σχέδιο, που δεν υπολογίζεις, που δεν κάνεις υποθέσεις, που δεν ελέγχεις γενικώς, είναι η πρώτη φορά. Την πρώτη φορά που ερωτεύεσαι δεν κάνεις τίποτα από όλα αυτά γιατί πολύ απλά, δεν ξέρεις πώς να τα κάνεις! Δεν έχεις προλάβει να πονέσεις ή να βαρεθείς ή να απογοητευτείς και δεν έχεις συνηθίσει να αυτοπεριορίζεσαι, βάζοντας μπροστά τις προστατευτικές σου λειτουργίες. Εμπλέκεσαι λοιπόν ολοκληρωτικά και προχωράς με τις μηχανές στο φουλ. Στην ερώτηση αν είναι τυχαίο που τελικά οι μεγάλοι αυτοί έρωτες τελειώνουν τις περισσότερες φορές «άδοξα», θα απαντούσα ότι δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει άδοξα στη συγκεκριμένη περίπτωση. Δε μου φαίνεται και τόσο «άδοξα» όταν έχεις βιώσει έντονα και υπέροχα πράγματα. Μπορεί να μην έχουν αυτό που λέμε «αίσιο» τέλος, αλλά τι σημαίνει κι αυτό? Το θέμα είναι ότι έχεις ζήσει πράγματα που μάλλον δε θα ξαναζήσεις. Λογικό είναι πάντως τους μεγάλους μας Έρωτες να μην τους επιλέγουμε για να περάσουμε μαζί τους μια ζωή. Για να περάσουμε με κάποιον τη ζωή μας θέλουμε εκτός από συναίσθημα, ασφάλεια και ηρεμία. Αυτά είναι πράγματα που δε συνάδουν με το μεγάλο Έρωτα, τον ενεργοβόρο που απαιτεί να είναι το κέντρο των πάντων, γι’ αυτό και οι περισσότεροι κάποια στιγμή τον αφήνουμε πίσω. Δεν ξέρω με ποιο τρόπο κάνει καθένας τις επιλογές του όσον αφορά την εμπλοκή του ή μη σε τέτοιες καταστάσεις. Είναι φυσικά προσωπικό θέμα το πόσο αντέχουμε να μπούμε σε κάποια πράγματα και το μέχρι πού είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε γι’ αυτά. Το μόνο που ξέρω είναι πως θέλω να πω ευχαριστώ στο μεγάλο μου πρώτο Έρωτα που βρίσκεται πάντα και με όλους τους τρόπους μέσα στη ζωή μου!

ΠεΡί εΡωτοΣ κΑί Αλλων δΑίΜονίων…Κατερίνα Ζήση

ΠωΣ νΑ ΜίλΗΣετε Σε ενΑ ΠΑίδί γίΑ...Γράφει η Χαρά Βαβούρα

Το ΠΩΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΤΕ ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΓΙΑ… είναι μία σελίδα που δημιούργησε στο facebook ένας ερωτευμένος στην προσπάθεια του να βρει τη γυναίκα που τον συγκλόνισε όταν συνταξίδευαν τυχαία στο μετρό κι εκείνη διάβαζε βιβλίο με τίτλο το όνομα της σελίδας. Η κίνησή του έχει συγκινήσει ήδη 8,778 φίλους αλλά, ως τώρα οι προσπάθειες να βρεθούν τα ίχνη της μυστήριας υπάρξεως έχουν αποβεί άκαρπες. Γλυκιά Cinderella απ’ το Mεταξουργείο, αν μας διαβάζεις, μην καθυστερείς!

Positive 16 Positive 17

Page 10: Periodiko Positive 04

Είχα αρχίσει να το καταλαβαίνω. Έβλεπα τα σημάδια αλλά δεν έδινα και τόσο σημασία. Ίσως να το αρνιόμουν κιόλας ότι ναι,

συνέβαινε ξανά. Το δικαιολόγησα με διάφορους τρόπους. Κατακράτηση υγρών, πρήξιμο της εμμήνου ρήσης. Αλλά όταν εχθές προσπάθησα να βάλω το τζιν μου ήρθα σε επαφή με το γεγονός. Πάχυνα!Μη με παρεξηγείτε! Δεν έχω θέμα με τα 5 κιλά που πήρα. Ίσα -ίσα που μάλλον δείχνω πιο ανθρώπινη πλέον. Το θέμα ξεκινάει ότι αυτά τα κιλά είναι λίπος και είναι όλο εγκατεστημένο στην κοιλιά. Χάθηκε να τα πάρω σε μυς! Αλλά μάλλον ζητάω πολλά! Πάνω από ενάμιση χρόνο τώρα, κάνω καθιστική ζωή και η μόνη άσκηση είναι το βήμα για να ανέβω στις κυλιόμενες σκάλες του μετρό. Κι από διατροφή να μην το συζητήσουμε καλύτερα.Κάπως έτσι λοιπόν όταν κοιτάζομαι στον καθρέπτη

νομίζω ότι βλέπω μια οδοντογλυφίδα με κοιλιά. Δεν μπορώ να πω ότι νιώθω και πολύ σέξι με αυτό τον τίτλο που έρχεται δεύτερη φορά να χαλάσει την εικόνα μου για το σώμα μου. Αισθάνομαι προδομένη από τον “καλό” μεταβολισμό μου. Πού είσαι βρε να κάψεις αυτό το λίπος;!!Δε βρίσκετε όμως την αντίδραση μου υπερβολική; Όχι; Κι όμως είναι. Δεν σχετίζεται όμως με ανορεκτικές συμπεριφορές και επιθυμία να μοιάζω σε αδύνατα μοντέλα. Σχετίζεται με το σωματικό εγώ. Το σωματικό εγώ είναι η αντίληψη που έχει ο καθένας για την αρρενωπότητα ή τη θηλυκότητά του, τη φυσική αντοχή του, τη δύναμη και κάθε άλλη σωματική ικανότητά του. Δεν είναι απλά το πώς φαίνεται στους άλλους αλλά το πώς ο ίδιος πιστεύει ότι φαίνεται (Λαζαρίδου, 2004).Αυτήν την εικόνα τη σχηματίζουμε σε κάποια στιγμή

Βιβλιογραφία1. Κωνσταντίνου, Α. (1998). Καρκίνος – αλλαγή σωματικής εικόνας – ατομική παραδοχή. Στο ανθολόγιο: Dr Xιωτόπουλος Δημ. (Επιμελητής έκδοσης). Μετεκπαιδευτικά σεμινάρια νοσηλευτικής ογκολογίας και ψυχο-ογκολογίας, Ιούνιος 1998, τόμος Α΄. Αθήνα: Ελληνική Αντικαρκινική Εταιρεία, Τομέας Νοσηλευτικής Ογκολογίας Συνδέσμου Διπλωματούχων Νοσηλευτριών/ών Ελλάδος, Εταιρεία Νοσηλευτικών Σπουδών.

2. Λαζαρίδου, Ι., (2004). Αλλαγές στο σωματικό εγώ λόγω χρόνιας ασθένειας ή αναπηρίας. Στο ανθολόγιο: Δοντάς Ν., Μπεσμπέας Σ., Πατηράκη Ε., (Επιμελητές έκδοσης). Μετεκπαιδευτικά σεμινάρια νοσηλευτικής ογκολογίας και ψυχο-ογκολογίας, Οκτώβριος 2003 - Ιανουάριος 2004. Αθήνα: Ελληνική Αντικαρκινική Εταιρεία, Τομέας Νοσηλευτικής Ογκολογίας Συνδέσμου Διπλωματούχων Νοσηλευτριών/ών Ελλάδος, Εταιρεία Νοσηλευτικών Σπουδών.3. Παντελή, Β. (2004). Μαστός – Αλλαγή σωματικής εικόνας –Ψυχολογικές επιπτώσεις – Εκπαίδευση και ενημέρωση ασθενών – οικογενειακού περιβάλλοντος. Στο ανθολόγιο: Δοντάς Ν., Μπεαμπέας Σ., Πατηράκη Ε., (Επιμελητές έκδοσης). Μετεκπαιδευτικά σεμινάρια νοσηλευτικής ογκολογίας και ψυχο-ογκολογίας, Οκτώβριος 2003-Ιανουάριος 2004. Αθήνα: Ελληνική Αντικαρκινική Εταιρεία, Τομέας Νοσηλευτικής Ογκολογίας Συνδέσμου Διπλωματούχων Νοσηλευτριών/ών Ελλάδος,

Εταιρεία Νοσηλευτικών Σπουδών.

της ζωής μας καθώς ανταλλάσουμε ερεθίσματα με τον εξωτερικό κόσμο. Τη σχηματίζουμε λοιπόν σύμφωνα με την άποψή μας για την εμφάνισή μας, τις πεποιθήσεις, τις αξίες, τους στόχους, τη νοημοσύνη, την κοινωνική θέση και το επάγγελμα (Παντελή, 2004).Η σωματική μας εικόνα μεταβάλλεται ανάλογα με το πώς αντιδρούμε στην κάθε κατάσταση. Οι διαφορετικές εμπειρίες και οι ψυχικές αλλαγές την επηρεάζουν. Η σωματική εικόνα είναι όλες οι μεταβλητές, συνειδητές και ασυνείδητες πληροφορίες, αντιλήψεις, αισθήσεις. Είναι κάτι το ξεχωριστό και διαφορετικό από τους άλλους. Είναι μία διανοητική εικόνα του σώματος, η οποία επηρεάζεται από εσωτερικούς παράγοντες, όπως οι αισθήσεις, τα συναισθήματα και οι εμπειρίες και από εξωτερικούς παράγοντες, όπως οι περιβαλλοντικές καταστάσεις και τα πρόσωπα (Κωνσταντίνου, 1998).Αποτελεί ένα από τα βασικά στοιχεία της ταυτότητάς μας και κάθε τι που προσπαθεί να την επηρεάσει είναι απειλή. Προσπαθούμε να τη διατηρήσουμε σταθερή από διάφορους παράγοντες. Και αυτή η προσπάθεια ενέχει πολλές συμπεριφορές αντιμετώπισης όσον αφορά το βάρος. Μία από αυτές είναι ο ιδρώτας που παράγεται μανιωδώς στα γυμναστήρια και στα γήπεδα. Άνδρες, γυναίκες δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό στο διάδρομο, άλλοι φωνάζουν και στριγγλίζουν σηκώνοντας λυγισμένες από τα βάρη μπάρες, άλλοι κυνηγούν μία μπάλα στο γρασίδι. Άλλη προσπάθεια είναι οι διατροφικές συνήθειες (μάλλον διατροφικοί καταναγκασμοί στην συγκεκριμένη περίπτωση) με φιλέτα ψημένα στον ατμό, πρωτεϊνικά παρασκευάσματα, σαλάτες μεγάλου μεγέθους, γιαουρτάκια το βράδυ, που σε οδηγούν τις πρώτες πρωινές ώρες στο ψυγείο γιατί κανένας άλλος δεν μπορεί να κοιμηθεί στο σπίτι από τα γουργουρίσματά σου.Μέχρι ποιο σημείο όλα αυτά αποτελούν ένα στάδιο για την αποδοχή ενός νέου σωματικού εγώ, πιο παχουλού, πιο γερασμένου, πιο αδύνατου; Και από ποιο σημείο και μετά γίνονται μία κοινωνικά διαστρεβλωμένη άρνηση μιας φυσικής εξέλιξης του σώματος μας καθώς μεγαλώνουμε; Σίγουρα η υγεία είναι ένας καλός λόγος για να διατηρήσουμε το βάρος μας, αλλά μήπως αποτελεί και τη φθηνή δικαιολογία για τη διατήρηση μιας νεότητας που δεν υπάρχει πια;

ο καθρέπτης τα φταίει!!! της Αθανασούλη Βιβή

Αχ! Βρε, Βιβή! Τι μου κάνεις … Τώρα πρέπει να αποκαλυφθώ. Ηλικιακά εννοώ. Τι χειρό-τερο … Κανονική σύγκρουση γενεών. Εγώ,

ο γερο-λυσσασμένος, κι εσύ ο νεαρός γιάπης γιος μου, εγώ η Βλαχοπούλου καθαρίστρια κι εσύ η χί-πισσα κόρη μου. Γιατί το να κάνεις μπάνιο γυμνός είναι σήμερα τόσο passé, όσο ήταν το να φοράς σκόρδα για να πας στα Μάταλα κάποτε. Anyway, είναι καλοκαίρι. Κι εγώ δεν μπο-ρώ να το σκεφτώ, παρά μόνο με μια μουσική υπό-κρουση, εκείνη του μακριού καλοκαιριού της αγά-πης. Summer in the city, Hot summer day. Κάτω από τον ήλιο του καλοκαιριού, γυμνοί. Εκεί όπου τα χρηστά ήθη και η μόδα δεν μας κυνηγούν με τις εντολές τους. Γυμνοί, like a true nature’ s child, γιατί … we were born to be wild. Για μια στιγμή μόνο.

You can leave your hat on…

Με το πάθος του Ντιν Μοριάρτι και με την αθωότη-τα του Χόλντεν Κόλφιλντ. Αιώνιοι φυγάδες, αιώνιοι ταξιδιώτες, αιώνιοι έφηβοι… Στις λεωφόρους του ελληνικού αρχιπελάγους. Στα νησιά… Σε όσα απ’ αυτά μας έχουν απομείνει… Όπως κι αν έχει, μην ξεχάσεις το καπέλο σου… Θα τα π(ι)ούμε στο ουδέτερο γήπεδο του αθηναϊκού Σεπτέμβρη. Φιλιά σε όλους… Το πλοίο φεύγει….

Τα νησιά με το μίνιο και με το φούμο

τα νησιά με το σπόνδυλο καποιανού Δία

τα νησιά με τους έρημους ταρσανάδες

τα νησιά με τα πόσιμα γαλάζια ηφαίστεια

Υποστηρίζει ο Πούλος Ψαλιδάκος

Το –πάντα- σύντομο καλοκαίρι. Για … να πατή-σουμε πάνω στην Ψυχολογία, στην Πολιτική, στην Κοινωνιολογία, ηλιοκαμένοι μ’ ένα σκέτο άσπρο πουκάμισο, έτσι όπως τ’ όρισε ο ποιητής του ελ-ληνικού καλοκαιριού. Ή, καλύτερα, χωρίς καθόλου πουκάμισο …

υποστηρίζει η Αθανασούλη Βιβή

Μαγιό ψηφίζω δαγκωτόΕίναι χάσμα γενεών; είναι διαφορετική επανάσταση; Δε με απασχολεί!

Γιατί Πούλε μου, το μαγιό μου σα φορώ,στην πασαρέλα της παραλίας περπατώ!

Τα χρώματα, τα φανταχτερά, τα εμπριμέ και τα μπρονζέ,το σώμα μου στολίζουν και στον ήλιο φωσφορίζουν

Αύρα μου δίνουν θηλυκήκαι τη φαντασία εξάπτουν πιο πολύ.

Και αν το ένα μπικίνι μου βραχείτο άλλο περιμένει στη τσάντα να φορεθεί

σχέδια διάφορα τρίγωνασορτσάκια τρίχρωμα

και το καπέλο μου θα βάλω που είναι ασορτί με το μπικίνικαι όμορφη σκιά μου δίνει.

Αλλά το μαγιό μου ποτέ δε θα αποχωριστώγιατί είναι ένα και ξεχωριστό.

Κι εκεί που είσαι στο νησίπιες και για μένα μια Αμοργιανήγιατί εδώ στο Χιούστον το ζεστό

μόνο χλώριο μου βρέχει το μαγιό.Το Σεπτέμβρη σου δίνω ραντεβού

να συζητήσουμε με άφθονο αλκοόλ της γύμνιας το ταμπού.

VERSUS | συντάκτης vs συντάκτη

Positive 18 Positive 19

Page 11: Periodiko Positive 04

Η ιστορία της Μπέττυς Βακαλίδου είναι λίγο πολύ γνωστή. Γεννημένη αγόρι σε ένα χωριό της Αλεξανδρούπολης, ανακάλυψε

από παιδική ηλικία την αγάπη της για τα αγόρια και ως αποτέλεσμα έζησε τη βία μέσα στην οικογένειά της, με τις συνεχείς κακοποιήσεις εις βάρος της από τον πατέρα και κάποια από τα αδέρφια της. Στα 14 της θα το σκάσει από το ασφυκτικό περιβάλλον του χωριού και θα καταλήξει μετά από ενδιάμεσες στάσεις στην Αθήνα, όπου θα βρει καταφύγιο. Στα 15 της ωστόσο, με εξουσιοδότηση από τον πατέρα της, ο μεγάλος αδερφός της θα την οδηγήσει στο αναμορφωτήριο “για να βάλει μυαλό για τον κακό δρόμο που πήρε και τους εξευτελισμούς που υπέστη εξαιτίας της η οικογένειά της”. Αν προσπαθούσαμε να βρούμε σε αυτή την τόσο κλισέ φράση κάποιο ψύγμα αλήθειας με μια τόση δα δόση ειρωνίας, θα λέγαμε πως η Μπέττυ “εβάλε μυαλό” - όχι αυτό που θέλαν όμως οι δικοί της.

Θα «μπαρκάρει» λοιπόν για ένα ταξίδι, βρίσκοντας το θάρρος να χαρτογραφήσει εκ νέου τη ζωή της και κρατώντας για πυξίδα το αναφαίρετο δικαίωμα στην ελευθερία και την αξιοπρέπεια.

ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΣΕ 8 ΣΚΗΝΕΣ

1.Μην κοιτάς πίσω!

Η Μπέττυ θα προσπαθήσει να υπερβεί την προφανώς δυσάρεστη εμπειρία του εγκλεισμού της στο αναμορφωτήριο. Θα ξεκινήσει να διαβάζει βιβλία κλασικής λογοτεχνίας ενώ θα πείσει τους υπεύθυνους να συνεχίσει το σχολείο. Όταν «αποφοιτήσει» από το αναμορφωτήριο, τρισύμισι χρόνια μετά, θα φύγει για την Αμερική. Όπως όλα τα

παιδιά, έτσι και η Μπέττυ έχει όνειρα. Αλλά όπως και όλοι οι ανθρωποι που κρίνονται και κατακρίνονται για αυτό που είναι, μαθαίνει γρήγορα πως η ζωή είναι σκληρή. Μαθαίνει λοιπόν, να επιβιώνει...

«Δεν μου έχει χαριστεί τίποτα», μου λέει. «’Ο,τι κατάφερα, ή ό,τι μπορώ να πω πως τέλος πάντων κατάφερα, το κέρδισα. Δεν μου χαρίστηκε... Εγώ το κατάλαβα πολύ νωρίς... Και κατάλαβα πως πρέπει να μάθω να ελίσσομαι. Όταν γύρισα από την Αμερική, όπου έζησα πλένοντας πιάτα και σερβίροντας τραπέζια, ξεκίνησα να δουλεύω ως τραβεστί. Έβλεπα τότε - τα πρώτα δύο χρόνια τουλάχιστον - πως ήταν πολύ δύσκολο να κάνω αυτή τη δουλειά κι αισθανόμουν χαμένη. Μέσα σε αυτή τη κατάσταση αναζήτησα την οικογένειά μου. Τους αναζήτησα λοιπόν και μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Αυτοί αρνήθηκαν και μάλιστα θυμάμαι πως μου είχαν απαγορέψει να ανέβω πιο πάνω από την Κομοτηνή. Αυτή ήταν και η οριστική ρήξη. Και ξέρεις κάτι... Είμαι πάντα τέτοιος χαρακτήρας. Δεν θα επιμείνω και δεν θα παρακαλέσω. Μου αρέσει ένας άντρας, ένα άλλο παράδειγμα φερειπείν. Θα του το δείξω. Αν με απορρίψει, δεν επιμένω. Και αυτό με έχει γλυτώσει από πολλά δεινά. Δηλαδή, να σου πω; Μια πόρνη ή μια τραβεστί... να το επεκτείνω... ένας gay ακόμη... γιατί να παρακαλάει; γιατί να σέρνεται; Για τους γκόμενους εννοώ ή και για τους γονείς. Εγώ ακολούθησα αυτό... Τους έδειξα δείγματα ότι θέλω επαφή μαζί τους, μου αρνήθηκαν... γιατί να επιμείνω;»

2.Φύσει-θέσει αγωνίστρια

Τη ρωτάω για τη ζωή των τραβεστί, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Αναφέρομαι και στο LGBT κίνημα και “πετάω” στη κουβέντα πως οι τραβεστί ήταν και μπροστά στα χαρακώματα στην περίφημη εξέγερση του Stonewall, που σηματοδότησε την αρχή του PRIDE κινήματος και των διεκδικήσεων της LGBT κοινότητας. Η ίδια η Μπέττυ άλλωστε υπήρξε και ένα από τα ιδρυτικά μέλη του ΑΚΟΕ(Απελευθερωτικό Κίνημα Ομοφυλόφιλων Ελλάδος). Μου απαντάει: «Ξέρεις, ένας άνθρωπος που επιλέγει να μπει μόνος του στη “βιτρίνα”, γίνεται ταυτόχρονα και αποδέκτης κάθε είδους λοιδωρίας από «πλούσιους και φτωχούς». Όταν βγαίνεις στο πεζοδρόμιο, είσαι εκτεθειμένος σε αυτό και σε κάθε κοροιδία και βία που υφίστασαι επειδή είσαι τραβεστί. Είναι αυτό το κλασικό που λέμε: «το βράδυ μας πηδάνε και το πρωι μας ξεφωνίζουν». Θα πρέπει να αμυνθείς, να επιβιώσεις. Ειδικά σε μια τόσο συντηρητική κοινωνία. Εγώ το λέω με κάθε ευκαιρία. Η ελληνική κοινωνία – συγκεκριμένα- είναι υποκριτική και συντηρητική. Για αυτό και πιστεύω πως πρέπει να ελισσόμαστε. ‘Οταν βλέπεις ντουβάρι απέναντι σου ή θα το γκρεμίσεις ή θα το παρακάμψεις. Θα πρέπει να μάθεις να ελίσσεσαι. Και το ‘χω ξαναπεί: είμαι υπέρ της βίας. Όταν έχεις εξαντλήσει κάθε περιθώριο… Όταν έχεις προσπαθήσει να μιλήσεις και να διεκδικήσεις το δίκιο σου και σε φιμώνουν. Ξέρεις, πιστεύω πως οι τραβεστί είμαστε λίγο σαν τα ημίαιμα, σαν τα κοπρόσκυλα, που οσφριζόμαστε - η πείρα μας έχει κάνει - ποιός μας πλησιάζει με καλή διάθεση και ποιός για να μας πληγώσει. Είναι μια κοινωνία , η οποία επειδή ακριβώς είναι πεταμένη στο περιθώριο και αντιμετωπίζει τέτοιο ρατσισμό, έχει εξ ανάγκης αναπτύξει μια τέτοια σοφία. Και όταν μυριζόνται αυτές τις καλές προθέσεις, δίνονται και αυτές και το αποτέλεσμα είναι καλό.»

3.Άλλοι καιροί! Ίδια ήθη!

Το 1980 γράφει το πρώτο της βιβλίο με το τίτλο Μπέττυ – μια αυτοβιογραφικη εξιστόρηση για τα παιδικά της χρόνια στο χωριό, τη φιλία της με την Παναγιώτα, τον “πούστη” του χωριού, την ενδοοικογενειακή βία, το αναμορφωτήριο, την Αμερική, το πεζοδρόμιο… Το Μπέττυ γίνεται best-

ΜΠεττΥΣυνέντευξη & Κείμενο: Μάνος Λαλόπουλος

Φωτογραφίες: Άγγελος Καλτσής

H Μπέττυ “γεννήθηκε” μια μέρα του Νοεμβρίου το 1984.

«Είσαι σκορπιός», της λέω ανακαλώντας τις αγαπημένες άχρηστες γνώσεις μου περί ζωδίων. Μου χαμογελάει... «Σκορπιός; Εννοείς ως γυναίκα.»

seller, πουλώντας δεκάδες χιλιάδες αντίτυπα. Ωστόσο κατηγορείται από την αστυνομία ως άσεμνο. Ο Ζαν Ζενέ ο οποίος βρισκόταν στην Ελλάδα εκείνη την εποχή και τον οποίον η Μπέττυ είχε γνωρίσει μέσω του Βελισσαρόπουλου -πρωτεργάτη του ΑΚΟΕ- στρέφεται στο πλευρό της. Ο Ζενέ απειλεί πως αν προχωρήσει αυτή η δίκη δεν θα επιτρέψει να παίζονται τα έργα του στο εθνικό θέατρο. Γράφει τρεις χειρόγραφες επιστολές υποστηρίζοντας τη Μπέττυ και κάνει αναφορά επίσης στο θέμα, στη συνέντευξη που δίνει στην Ελευθεροτυπία. Ωστόσο, η Μπέττυ και ο εκδοτικός οίκος (ΕΞΑΝΤΑΣ) καταδικάζονται.

30 χρόνια αργότερα, τα ήθη της εποχής λες και δεν άλλαξαν καθόλου - λες και δεν πέρασαν τρεις δεκαετίες - θα “προκληθούν” εκ νέου. Αυτή τη φορά επειδή η Μπέττυ θα είναι καλεσμένη στην απογευματινή εκπομπή Φώτης & Μαρία. Τή ρωτάω για αυτό.

«Ναι, η αρχική καταγγελία του ΕΣΡ, αναφερόταν και σε εμένα.», μου λέει. «Αναφερόταν στη σήμανση της εκπομπής, στις σκηνές από τη Στρέλλα και το σίριαλ του Παπακαλιάτη και συνέχιζε λέγοντας ότι παρότι είχα μια αξιοπρεπή παρουσία, αποτελώ κακό παράδειγμα για τα παιδιά που βλέπουν εκείνη την ώρα.»

Γρήγορα οι προστάτες του “ήθους μας” (μια λέξη της πιάτσας που σημαίνει προστάτης επίσης είναι η λέξη νταβατζής) θα ανακαλέσουν την αρχική τους απόφαση εν μέρει.

«Αυτό βέβαια συνέβη μετά από τις κινητοποιήσεις που έγιναν από διάφορους ανθρώπους, από τον ίδιο το Κούτρα και άλλους και από ομάδες που με υπερασπίστηκαν εμένα και κατ’επέκταση τη θέση μας, τη θέση των LGBT ατόμων εννοώ. Στη τελική απόφαση παραμένουν όλα τα υπόλοιπα, χωρίς να αναφέρονται σε εμένα καθόλου. Κουβέντα για εμένα… Βέβαια ο σταθμός χρεώθηκε ένα μεγάλο πρόστιμο.»

4.Η κόντρα με τον Ταχτσή

Δεν αποτελεί μυστικό. Υπήρχε μεγάλη κόντρα με τον Ταχτσή η οποία οδήγησε και στη περίφημη απαγωγή του, μια ιστορία που καταγράφει και η Μπέττυ στο “Πόσο πάει;”

Τη ρωτάω πώς ξεκίνησε.

«Από τότε που φτιάξαμε το ΑΚΟΕ, το ‘77. Ο Ταχτσής δεν θεωρούσε ώριμη την ελληνική κοινωνία για να κουβεντιάσει τα θέματα αυτά που παρέμεναν άλυτα (και που παραμένουν ακόμη…), ούτε τους ομοφυλόφιλους που συμμετείχαν στο ΑΚΟΕ… ούτε επίσης αποδεχόταν πως τραβεστί θα μπορούσαν να ηγούνται μιας τέτοιας κίνησης. Εγώ δεν ηγήθηκα κανενός. Απλώς μου δόθηκε ο λόγος και το εκμεταλλεύτηκα μιας και κανείς άλλος δεν ήθελε ή δεν τόλμαγε να μιλήσει. Τότε υπήρχε το θέμα του νόμου περί αφροδισίων. Ο Ταχτσής με επιστολές του σαμπόταρε το ΑΚΟΕ και απέτρεπε τον κόσμο να έρχεται στις συγκεντρώσεις μας.

Αυτό συνεχίστηκε και έγινε πια προσωπικό με την επιτυχία των βιβλίων μου. Δεν μπορούσε να διανοηθεί πως μια τραβεστί θα είχε αυτή την επιτυχία. Έλεγε τα βιβλία μου ρυπαρογραφήματα, σκουπίδια. Έβρίζε τον Ζενέ και ρωτούσε πώς με υπερασπίζεται και σε ποια γλώσσα τα έχει διαβάσει; (Τα βιβλία του τα είχε διαβάσει ο Βελισσαρόπουλος.) Και κοίτα τα κείμενα που εκδόθηκαν, μετά το θάνατό του. Έλεγαν φρικτά πράγματα για τις τραβεστί... πολύ άσχημα. Με αποκαλούσε εμένα ο Μπέττυς φερειπείν ή την Αλόμα, ο Αλόμας. Ήταν κακός άνθρωπος. Για αυτό κατέγραψα και την ιστορία της απαγωγής που συμπεριλήφθηκε στην επανέκδοση του «Πόσο πάει;» Και παραδέχθηκα πως εγώ ήμουν πίσω από αυτό και δεν το μετανιώνω, γιατί θεωρώ πως είναι σημαντικό όπως σου είπα να αγωνίζεσαι, να μην το βάζεις κάτω... ειδικά όταν έχεις προσπαθήσει και εξαντλήσει κάθε άλλη δυνατότητα.»

Positive 20 Positive 21

Page 12: Periodiko Positive 04

•Σύμφωνα με προσχέδιο της συμφωνίας της Ινδοευρωπαϊκής διάσκεψης του ερχόμενου Οκτωβρίου που είδε αυτή την εβδομάδα το φως της δημοσιότητας, υπάρχει πίεση από τις Βρυξέλλες προς την Ινδία για αυστηρότερη νομοθεσία για την πνευματική ιδιοκτησία (ανάλογη με τις Δυτικές χώρες). Η Ινδία έχει εξελιχθεί μεγαλύτερο κατασκευαστή φτηνών φαρμάκων παγκοσμίως, γεγονός που πίεσε προς τα κάτω τις τιμές αρκετών δυτικών φαρμάκων, με κλασικό παράδειγμα τα φάρμακα για την αντιμετώπιση των συμπτωμάτων του AIDS. Το κόστος της θεραπείας ανά ασθενή υποχώρησε μέσα σε μία δεκαετία από 2.000 δολάρια σε 80 δολάρια. Η νέα εμπορική συμφωνία αφιερώνει τουλάχιστον τρία άρθρα της στον έλεγχο των φαρμάκων των οποίων η πατέντα έχει λήξει και, σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά, καθιερώνει καθεστώς "αποκλειστικών δεδομένων" που θα επεκτείνει το διάστημα για το οποίο οι ινδικές φαρμακευτικές εταιρείες δεν θα μπορούν να χρησιμοποιούν φόρμουλες πατενταρισμένων φαρμάκων. Οι Γιατροί χωρίς Σύνορα, που χρησιμοποιούν τα φτηνά ινδικά φάρμακα για το ανθρωπιστικό έργο τους, καταγγέλλουν ότι "εκατομμύρια ζωές διακυβεύονται" με την εμπορική συμφωνία μεταξύ Ινδίας και Ε.Ε. (H Αυγή, 29/4/2010)

•Σύμφωνα με επιστημονική ομάδα της αμερικάνικης Ιατρικής Σχολής Τζον Χόπκινς ένα φθηνό φάρμακο που χρησιμοποιείται για την καταπολέμηση της ακμής φαίνεται ότι μπορεί να βοηθήσει στην καταπολέμηση του HIV ιού. Πιο συγκεκριμένα το αντιβιοτικό μινοκυκλίνη στοχεύει τα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος, στα οποία βρίσκεται αδρανής ο HIV πριν ενεργοποιηθεί και προκαλέσει λοίμωξη. Εμποδίζει τα Τ-κύτταρα να αναπαραχθούν και να δημιουργήσουν το έδαφος για την εκδήλωση της νόσου. (In Vitro, 1/4/2010)

•Η UNAIDS (ο Οργανισμός για την Καταπολέμηση του AIDS του ΟΗΕ) καλεί τις κυβερνήσεις 52 χωρών να άρουν τους περιορισμούς στην είσοδο και στην παραμονή στις χώρες αυτές ανθρώπων θετικών στον HIV ιό. Πρόκειται για παράλογη νομοθεσία και ουσιαστικά στέρηση βασικών δικαιωμάτων. Αυτή τη στιγμή σε 10 χώρες ισχύει πλήρης απαγόρευση εισόδου σε οροθετικούς (λ.χ. Σιγκαπούρη). Σε άλλες χώρες ισχύει άρνηση άδειας παραμονής (λ.χ. Αυστραλία). Σημειώνεται ότι η συγκεκριμένη διάταξη καταργήθηκε στις ΗΠΑ και την Κίνα μόλις φέτος. (Φίλαθλος, 2/4/2010)

•Σύμφωνα με επιστημονική ομάδα της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Michigan, μια χημική ουσία που περιέχεται στις μπανάνες μπορεί να λειτουργήσει ως κολπικό μικροβιοκτόνο και να μειώσει τις πιθανότητες μετάδοσης του HIV ιού, εξίσου δραστικά με άλλα ανάλογα φάρμακα. Πιο συγκεκριμένα, η λακτίνη Banlec (πρωτεΐνη που βρίσκεται στις μπανάνες) αποτρέπει την είσοδο του HIV στο σώμα. Η σχετική έρευνα δημοσιεύτηκε στο Journal of Biological Chemistry. (In Vitro, 1/3/2010)

•Σύμφωνα με τη «Διεθνή Συμμαχία για την Ετοιμότητα της Θεραπείας (ITPC)», οι ασθενείς με HIV παύουν να δέχονται βοήθεια από σχετικά προγράμματα, ενώ τα αποθέματα αντιρετροϊκών φαρμάκων εξαντλούνται λόγω περικοπών στους κρατικούς προϋπολογισμούς και παγώματος της χρηματοδότησης από μεγάλους χορηγούς ,όπως το «Σχέδιο Έκτακτης Ανάγκης για την Ανακούφιση από το AIDS» στις ΗΠΑ και το «Παγκόσμιο Ταμείο για την Καταπολέμηση του AIDS, της φυματίωσης και της ελονοσίας» της G8. Όπως επισημαίνει πολλές δεσμεύσεις για τη χρηματοδότηση προγραμμάτων. είτε δεν εκπληρώθηκαν, είτε υποχρηματοδοτήθηκαν με πρόσχημα την οικονομική κρίση. (Αυγή, 27/4/2010)

•Πραγματοποιείται στη Σουαζιλάνδη η Πρώτη Συγκέντρωση Γιαγιάδων της Αφρικής για να συζητηθούν οι συνέπειες που είχε στη ζωή τους ο θάνατος των παιδιών τους λόγω του AIDS και το γεγονός ότι ανέλαβαν την ανατροφή των εγγονιών τους. Στη συνάντηση αυτή συμμετέχουν περισσότερες από 450 γιαγιάδες από 12 χώρες της Αφρικής και διεκδικούν καλύτερες συνθήκες για τις ίδιες και τα εγγόνια τους. (Καθημερινή, 5/5/2010)

•Επιστήμονες βρήκαν ότι ο HIV ιός μπορεί να κρυφτεί στο μυελό των οστών, αποφεύγοντας με τον τρόπο αυτό τα φάρμακα, και στη συνέχεια να αφυπνιστεί και να προκαλέσει επιδείνωση της ασθένειας. Η εύρεση των «κρυψώνων» του ιού θα βοηθήσει τους επιστήμονες να σχεδιάσουν καταλληλότερα φάρμακα για την αντιμετώπιση του. (Ο Ρυθμός της Υγείας, 1/3/2010)

•Σύμφωνα με ομάδα κλινικών μελετών του Ιατρικού Ερευνητικού Συμβουλίου της Μ. Βρετανίας και του Imperial College του Λονδίνου, η χορήγηση αντιβιοτικών φαρμάκων (παράλληλα με τα αντιρετροϊκά φάρμακα), μόλις διαγνωσθεί κάποιο άτομο ως οροθετικό, μπορεί να αποδειχτεί ιδιαίτερα ευεργετική για την υγεία του. Έρευνα του Lan-cet σε 3.179 ασθενείς από την Ουγκάντα βρήκε μείωση της θνησιμότητας κατά 59% τις πρώτες 12 εβδομάδες και κατά 44% μεταξύ 12ης καις 72ης εβδομάδας. (Μακεδονία, 30/3/2010)

κάτι κινείται…Νέα για το AIDS που διαβάσαμε στον Τύπο

Νίκος Δρόσος

«Δικηγόρος», μου απαντά. «Ίσως ακολουθούσα και τον δικαστικό κλάδο.»

8.Ένα finale μπορεί να είναι μια αρχή

Όπως μαζεύουμε τη συνέντευξη μου λέει... «Ξέρεις, το χειμώνα θα ξεκινήσω να γράφω και το νέο μου βιβλίο.»

«Νομίζω είναι κάτι που περιμένουμε όλοι», ανταποκρίνομαι. «Το θέμα του;»

«Θα είναι αυτοβιογραφικό, όπως το Μπέττυ, και το πιάνω χρονικά από την επόμενη ημέρα που εκδόθηκε κι εγώ έτρεχα στους δρόμους, Σόλωνος και Μασσαλίας, για να το δω στις βιτρίνες και τις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Έχω ήδη κάνει το σκελετό και έχω πολλές ιδέες. Aπλώς πρέπει να τις βάλω κάτω. Ωστόσο, έχω βρει την αρχή. Θέλεις να την ακούσεις; Είναι από ένα τραγούδι του Χατζιδάκι..»

Σκύβει προς το μέρος μου και χαμηλόφωνα τραγουδάει:

Πού το πάνε το παιδί; χελιδόνι σε κλουβί...Πού το πάνε το παιδί; και κανείς δεν το έχει δει...

«Αρχίζει με αυτούς τους στίχους και την εικόνα του φορείου στη κλινική στην Καζαμπλάνκα όπως με πάνε για την εγχείρηση. Με φλάσμπακ και εναλλαγές...»

Λαυράκι! Μπέττυ, σε ευχαριστώ από την καρδιά μου για αυτή την κουβέντα.

Εις το επανιδείν και καλοτάξιδο!

INFOΒΙΒΛΙΑΜπέττυ, ταξιδιώτης της ψυχής μου.Εκδόσεις Τυπωθήτω, 2007.

Πόσο πάει; η απαγωγή του Κώστα Ταχτσή. Εκδόσεις Πολύχρωμος Πλανήτης, 2009.

ΤΑΙΝΙΕΣΜπέττυ,σκην.Δημήτρης Σταύρακας.Ελλάδα,1979. Διάρκεια 33’.Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Μπ. Βακαλίδου. Το DVD της ταινίας υπάρχει στην επανέκδοση του Μπέττυ.

Στρέλλα,σκην. Πάνος Κούτρας. Σενάριο. Π. Κούτρας & Π. Ευαγγελίδης. Ελλάδα, 2009. Διάρκεια 113’

βλέπω τον φίλο μου, ο οποίος με περίμενε... Πρόσπάθησε να σηκωθεί στα πόδια του και πέφτοντας πάλι, μου λέει: “Το έχω τελικά.” Ήταν το πέμπτο θύμα στην Ελλάδα... Στο σπίτι δε που έμενε, υπήρχαν φοβερά σημεία ρατσισμού... Από τους γείτονες... Οι κάποιες φορές που έπρεπε να καλέσουμε το ασθενοφόρο που ερχόταν κάθε φορά με μεγάλη δυσκολία -όλοι τους ντυμένοι με μάσκες και γάντια- τους έκαναν να υποψιαστούν ότι κάτι συμβαίνει. Το ανέφερα στον κύριο Παπαευαγγέλου ο οποίος ήρθε ο ίδιος να τον επισκεφτεί και με ανοιχτές πόρτες κάλεσε κάποιους από τους ενοίκους της πολυκατοικίας για να δουν πως δεν θα έπρεπε να φοβούνται.. Τον χαιρέτησε, τον άγγιξε.. Ο περίγυρος της πολυκατοικίας που λες... Φοβερό.»

Αυτό συνέβη το ‘85 και η Μινέλι έφυγε τελικά το ‘86.

Η Μπέττυ συνεχίζει: «Τον θυμάμαι... πάντα. Κοιμόμασταν μαζί. Πήγαινα στη δουλειά και όταν γυρνούσα του έλεγα: “άντε, κάνε μου ένα φραπέ...” Αυτός αισθανόταν άσχημα και με ρωτούσε: “Δεν θέλεις να τον κάνεις μόνη σου;” και του απαντούσα, “όχι δα, από τα χέρακια σου, τον θέλω”. Ξέρεις κάτι; Όποτε τρώω φασολάκια φρέσκα, πάντα θέλω να τα τρώω με γραβιέρα. Είναι κάτι που μου έχει μείνει από αυτόν. Ναι, τον θυμάμαι πάντα.»

Η Μπέττυ είναι εμφανώς συγκινημένη.

7.“Η Μπέττυ δεν μπόρεσε ποτέ να τελειώσει τη μέση εκπαίδευση...”

Τη ρωτάω για τη ζωή της. Πώς νιώθει σήμερα, κοιτώντας πίσω σε αυτά που έχει ζήσει.

«Είμαι πολύ ευχαριστημένη», μου απαντάει. «Δεν έχω μετανιώσει για τίποτα. Ίσως και να μετάνιωσα για ένα πράγμα μόνο που το ‘χω ξαναπεί... Θα ήθελα να είχα προσπαθήσει να σπουδάσω. Όχι γιατί αισθάνομαι μειονεκτικά αλλά γιατί ήταν όνειρό μου από παιδί. Και πάντα επιθυμούσα την γνώση. Από την άλλη με καταλαγιάζει η σκέψη: “Πόσο μπορούσα να το πολεμήσω;”Στο αναμορφωτήριο, με άφησε ο μαθηματικός μεταξεταστέο στα μαθηματικά και δεν με πέρασε μετά, παρότι έκανα φροντιστήριο γιατί ήμουν σκράπας στα μαθηματικά και παρότι τον πιάσαν οι κοινωνικοί λειτουργοί για να μου δώσει μια ευκαιρία επειδή ήμουν στην πέμπτη τάξη (δευτέρα λυκείου δηλαδη). Αυτός, ανένδοτος. Τον βρήκα κάποια στιγμή αργότερα στις τουαλέτες τις Ομόνοιας. Ήταν κρυπτοομοφυλόφιλος... Ωστόσο, το λέω ακόμη... Έπρεπε να το προσπαθήσω πιο πολύ...»

Και τί θα ήθελε να είχε σπουδάσει;

5.Η πένα, το τακούνι και το σανίδι

Δηλώνει ιερόδουλος και συγγραφέας. «Η καριέρα του ηθοποιού, πως προέκυψε;», ρωτάω.

«Δεν μπορώ να πω πως είμαι ηθοποιός», μου απαντά. «Μου δόθηκε η ευκαιρία να παίξω σε δύο καλές ταινίες όπως επίσης και στο θεατρικό “Πρόσωπα Φυσικά και Αλλόκοτα” που ανέβηκε το 1983, με τη Ντίνα Κώνστα. Και πήγα και σε φεστιβάλ για την βράβευση της τελευταίας ταινίας: στο Τελ Αβίβ και στο Βερολίνο… και σκεφτόμουν: “για φαντάσου ερχόμουν στο Βερολίνο ως gastarbeiter πόρνη και τώρα έρχομαι ως υποψήφια για βράβευση!” Αλλά, κοίτα… Γνωρίζω πως δεν είμαι ηθοποιός. Υπάρχουν τόσοι καλοί και αξιόλογοι και ως επι το πλείστον άνεργοι ηθοποιοί. Όχι, δεν θα έλεγα τον εαυτό μου ηθοποιό. Για την ακρίβεια, πόσοι τέτοιοι ρόλοι μπορούν να υπάρξουν που θα μπορούσα να παίξω; Είναι καμμένο χαρτί, το ξέρω... Ωστόσο, πραγματικά τους ευχαριστώ αυτούς τους ανθρώπους που πίστεψαν σε εμένα... τον Δημήτρη Σταύρακα για την ταινία που βασίστηκε στο βιβλίο μου, τον Γιάννη Διαμαντόπουλο για την συμμετοχή μου στο θεατρικό, τον Πάνο Κούτρα και τον Πάνο Ευαγγελίδη που γράψαν αυτό το ρόλο στη Στρέλλα για εμένα, όλους... Θυμάμαι όταν τελειώναμε τα γυρίσματα της Στρέλλας... Εγώ έπαιξα τις τελευταίες τρεις ημέρες των γυρισμάτων. Και όταν τελείωσαν τα γυρίσματα σε εκείνο το σπίτι, έγινε ένα πάρτυ. Όταν πήγα να ξεβαφτώ και γύρισα, μπαίνοντας στο δωμάτιο, σηκώθηκαν καμιά τριανταριά άνθρωποι και με χειροκρότησαν. Σηκώθηκαν όλοι όρθιοι και αισθάνθηκα λίγο Olympia Dukakis. Είναι εξαιρετικό. Συγκινήθηκα. Αυτός ο σεβασμός, αυτό το αίσθημα. Το εισπράττω. Και όπως το εισπράττω, έτσι πραγματικά κι εγώ θέλω να πιστεύω πως το δείχνω επίσης. Τρέφω μεγάλο σεβασμό σε όλους τους ανθρώπους που είχα την τύχη να συναντήσω. Στους διανοούμενους φερειπείν… όπως επίσης σέβομαι πολύ τους ομοφυλόφιλους και τις τραβεστί. Το θεωρώ αυτονόητο. Είναι ο κόσμος μου. Δεν μπορώ να τον απαρνηθώ. Θα ήμουν πολύ ανοήτη αν το έκανα αυτό. Αλίμονο μου. Νομίζω θα ήμουν πολύ δυστυχής αν αρνιόμουν το παρελθόν μου.»

6.Η Μινέλι

Με ρωτάει για το POSITIVE και για το Κέντρο Ζωής. Μου λέει: «Νιώθω ένα θαυμασμό για όλους τους ανθρώπους που προσπαθούν να κάνουν κάτι. Και δυστυχώς είναι μια χούφτα ανθρώπων. Ξέρεις, είχα κι εγώ μια τέτοια εμπειρία και μάλιστα σε χρόνια πολύ άγρια… το 1985, μόλις είχε εμφανιστεί το AIDS στην Ελλάδα. Μιλάω για τον κολλητό φίλο μου, που ήταν τραβεστί μόνο τα βράδια και αυτό ερασιτεχνικά. Είναι αυτός για τον οποίον έγραψα την πρώτη ιστορία στο “Πόσο πάει;”... που τον ονομάζω Μινέλι. Ταλαιπωρήθηκε πολύ. Ήταν το πέμπτο καταγεγραμμένο κρούσμα... Εκείνη την εποχή δε, δεν υπήρχε τίποτα... καμία δομή ούτε καν γνώση... πολύς φόβος... καμιά δημοσιότητα...(μετά από δύο χρόνια έγινε και η δημοσιοποίηση του θέματος με τον Billy Bo).

Επειδή δεν θέλαμε να το πιστέψουμε, τον πήρα και τον πήγα στο Παρίσι , στο ινστιτούτο Παστέρ όπου εκεί - γαλλικά δεν ήξερα και δεν ξέρω ακόμη- προσπαθούσα να συνεννοηθώ με τα αγγλικά που ήξερα... Αυτοί δεν ήθελαν να το ονομάσουν AIDS... Μου δώσαν να καταλάβω ότι έχει αναιμία... Και όταν γυρίσαμε τον πήγαινα σε διάφορα νοσοκομεία απ’όπου μας διώχναν και τελικά καταλήξαμε σε ένα νοσοκομείο στα Mελίσσια. Εκεί μας βρήκε κρεβάτι ο κύριος Παπουτσάκης, που ήταν υπεύθυνος του υγειονομικού όπου εξετάζονται οι πόρνες, φίλος του κύριου Παπαευαγγέλου που ήταν τότε, όπως γνωρίζετε, στο επίκεντρο αυτής της κατάστασης και με βοήθησε πολύ. Τέλος πάντων, στο νοσοκομείο αυτό βγάλαν και το τελικό πόρισμα... ‘Εζησα μια συγκλονιστική στιγμή. Με φώναξαν και μου ανακοίνωσαν το αποτέλεσμα ενώ ο φίλος μου καθόταν στο σαλονάκι έξω. Αυτή ήταν η τελική επιβεβαίωση για ό,τι συνέβαινε.... Προσπάθησα να συγκρατήσω την ψυχραιμία μου και βγαίνοντας

Positive 22 Positive 23

Page 13: Periodiko Positive 04

Καλοκαιριάζει και ως γνωστόν οι περισσότεροι άνθρωποι- ακόμα και αυτοί που δε βγαίνουν από το σπίτι παρά μόνο για τη δουλειά τους και το σουπερμάρκετ- βγαίνουν πια από τα καβούκια τους προς τα έξω. Έξω από το σπίτι και όπου να’ ναι! «Ναι, αλλά για πού;», είναι η επόμενη ερώτηση και ακολουθεί προβληματισμός…Ναι, αλλά πού;

Για σκέψου! Όταν δεν είχα λεφτά για καφέδες και ποτάκια στα μαγαζιά το σκεφτόμουν και πολύ; Όχι! Όχι, δεν το σκεφτόμουν. Όχι δηλαδή ότι τώρα έχω και μου περισσεύουν. Παγκάκια (ή παγκάκι, εξαρτάται από το τι θα βρίσκαμε κάθε φορά), πεζόδρομος, σκαλάκια, πλατεία. Πλατεία!

Στο μυαλό μου έρχονται αρκετές. Σίγουρα όχι με τη μορφή που οι περισσότερες έχουν σήμερα. Ορισμένες καλύτερες τότε, άλλες λιγότερο καλές, όμως σίγουρα όλες με παγκάκια και δέντρα. Να ρίχνουν και σκιά, να κάθεσαι άνετα και το απόγευμα. Με τις λογής αναπλάσεις, στις οποίες όλες, αργά ή γρήγορα, παραδίδονται σήμερα, πολλά αλλάζουν και χάνονται πίσω από το μπετόν και τα πλακάκια…

Τόπος συνάντησης της παρέας και άλλων «γνωστών», διερχομένων από το σημείο αναφοράς της κάθε γειτονιάς. Ναι, υπήρχαν και τότε οι πιο… «κοσμοπολίτικες». Αυτές του Μοναστηρακίου, του Θησείου, των Εξαρχείων, του Συντάγματος, της Βικτωρίας, της Νέας Σμύρνης και της Αγίας Παρασκευής. Όχι κάτι τρομερά διαφορετικό, αλλά πιο κεντρικά και με περισσότερο κόσμο σε σύγκριση με τις άλλες, τις πιο συνοικιακές. Μια μεγαλύτερη παρέα ή πολλές μικρές, σκορπισμένες παντού,

χρωμάτιζαν με τις φωνές τους και τα γέλια τους τον αέρα της πόλης από κάθε γωνιά της.

Καλοκαίρι με το δροσερό αεράκι να σε αναζωογονεί χτυπώντας σε στο πρόσωπο απαλά και το φεγγάρι να φωτίζει την πόλη…Μπύρες και χυμούς από την απέναντι κάβα, πατατάκια από το περίπτερο, κουβέντα και παιχνίδια μέχρι αργά. Ίσως και μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Υπήρχαν και οι έξοδοι στα μπαράκια και τα κλαμπ για να κουνηθείς και λίγο στο ρυθμό της μουσικής που σου άρεσε, αλλά μία φορά την εβδομάδα. Ίσως και δύο. Ίσως και καθόλου. Πιο σπάνια, για μια αλλαγή της καθημερινότητας, μακριά από τις συνηθισμένες παραστάσεις και τη ρουτίνα.

Είναι σαγηνευτικό αυτό το δέσιμο με την πλατεία. Μαγικό θα έλεγε κάποιος. Συναντήσεις με φίλους, ανταλλαγές ιδεών και φιλοσοφικές αναζητήσεις. Ανθρώπινη επαφή και ελευθερία έξω από τους τοίχους των δωματίων, σερβιρισμένων ως τόποι ψυχαγωγίας υπό όρους. Και τα λεφτά στη τσέπη φυσικά!

Δύσκολα εγκαταλείπεις την πλατεία. Ακόμη και αν κανείς την αφήσει πίσω του για λίγο, περνώντας από εκεί κοντά, πάντοτε ανακαλεί τις πιο όμορφες στιγμές χαλάρωσης μέσα από την απλότητα που του χαρίζει μία παγωμένη μπύρα ή ένας ζεστός καφές εκεί και επιστρέφει. Έξω, στην πλατεία…

ΠΑΜε ΠλΑτείΑ;της Μαρίας Καρούμπαλη

Το καλοκαιράκι ήρθε και κάποιοι έχουν μείνει πίσω στην πόλη. Τέσσερις μήνες μετά την αναγγελία των σφικτών οικονομικών μέτρων

και οι τσέπες μας περνούν δύσκολες στιγμές ακόμη. Θα πρέπει όμως να περνάμε δύσκολα και εμείς; Έχοντας μείνει στην πόλη αν όχι ολόκληρο το καλοκαίρι αλλά το μεγαλύτερο μέρος του πάνω από μία φορά, έχω ανακαλύψει όμορφα μέρη και έναν πιο εναλλακτικό τρόπο διασκέδασης. Εδώ όμως θα μιλήσουμε για το πώς να περάσουμε φθήνα χωρίς να ξοδευτούμε πολύ.

ΠΡΟΤΑΣΗ 1. αράχνιασμα (που λέγαμε και στα χρόνια μου)Βράδυ και έχετε όρεξη για βολτούλα. Ευτυχώς η Αθήνα έχει πολλούς λόφους και βουνά (και μετά σου λέει λεκανοπέδιο). Όσα από αυτά δεν έχουν κτιστεί ακόμα, προσφέρουν δροσιά, δωρεάν παγκάκια και το κυριότερο απίστευτη θέα της πόλης. Επίσης διάφορα πάρκα προς τα βόρεια προάστια είναι κατάλληλα για τέτοιου είδους άραγμα. Γι αυτούς που είναι κοντά στη θάλασσα τι καλύτερο από άραγμα στη παραλία.Συμβουλή: καλύτερα να πάτε μετά τις 10 το βράδυ, που τα παιδάκια έχουν μαζευτεί στα σπίτια τους. Είπαμε να χαλαρώσουμε και να μπορούμε να πούμε και μια κουβέντα παραπάνω βρε αδερφέ.Κατάλληλος εξοπλισμός: ψάθες, καρεκλάκια παραλίας, αντικουνουπικά, ποτά από το σπίτι, την κάβα ή το κοντινό περίπτερο.

ΠΡΟΤΑΣΗ 2. θέλω να παρτάρωΚαλό το άραγμα, αλλά μήπως να κουνηθούμε και λιγουλάκι. Πάρτυ στις παραλίες της Αττικής. Προσκαλέστε το γνωστό του γνωστού ώ γνωστέ για να μαζευτεί κόσμος. Τα ποτά μπαίνουν από όλους. Ο καθένας σκάει με μια μποτίλια αλκοόλ, αναψυκτικού κτλ.Συμβουλή: για περιοχές όπως Βούλα, Καλαμάκι κτλ δεν γνωρίζω αν χρειάζεστε ειδική άδεια. Επίσης σιγουρευτείτε ότι οι καλεσμένοι σας θα πάνε στο σωστό πάρτυ, καθώς υπάρχει και πληθώρα.

φθΗνΑ ΣτΗ ΠολΗ

Κατάλληλος εξοπλισμός: ψάθες, πετσέτες, κανα cd player (οτιδήποτε μπορεί να παίξει μουσική για πολύ ώρα με μπαταρίες τέλος πάντων), πλαστικά ποτήρια, μαγιώ (μια βουτιά δε βλάπτει ποτέ, μόνο αν είσαι μεθυσμένος και προσφάτως χορτασμένος), και ένα μπουκάλι αλκοόλ παραμάσχαλα.

ΠΡΟΤΑΣΗ 3. Πεζούλι και club πάνε μαζί.Ωραία θες να χορέψεις να μπερδευτείς με κόσμο, αλλά να βάλεις και τα καλά σου (ψηλοτάκουνα, φορέματα, λινά παντελόνια κτλ). Μία καλή ιδέα αν δεν μπορείτε να διαθέσετε χρήματα για πολλά ποτά στο μαγαζί που θα πάτε είναι η εξής: προετοιμάζετε σε ένα μπουκαλάκι νερού το ποτό της αρεσκείας σας. Φθάνοντας στην περιοχή που θέλετε, κάθεστε με την παρέα σε ένα πεζούλι και πίνετε εκεί το πρώτο σπιτικό ποτό σας. Όταν πάτε στο club είστε ήδη στο κέφι και το μόνο που σας μένει είναι να πάρετε το ποτό σας. Ευκαιρία να απολαύσετε το νυμφοπάζαρο ή ακόμη και την τυχαία παρέα άγνωστων ατόμων.Συμβουλή: λίγο πριν φύγετε από το σπίτι βάλτε το μπουκαλάκι στην κατάψυξη. Βγάλτε το πριν να γίνει όλο πάγος, ώστε να λιώσει γρήγορα αλλά και να διατηρηθεί δροσερό.Κατάλληλος εξοπλισμός: μικρό μπουκαλάκι νερό, ό,τι υπάρχει στην κάβα του σπιτιού, εφημερίδα για να βάλετε στο πεζούλι. Μη λερώσουμε και το καλό το ρούχο.

Παράκληση όπου κι αν πάτε, ό,τι κι αν κάνετε, διατηρείστε τον χώρο καθαρό και για το περιβάλλον αλλά και για τους επόμενους!

Επίσης έχετε στο νου σας ότι στην οικονομία το ένα χέρι νίβει τ'άλλο και τα δυο το πρόσωπο, οπότε οι επιχειρήσεις αυτού του είδους (όπως και άλλες) χρειάζονται και τη δική μας στήριξη, ώστε οι εργαζόμενοι τους να στηρίξουν κι εμάς στο δικό μας επάγγελμα.

Καλό καλοκαίρι λοιπόν!

της Βιβής Αθανασούλη

Οι συντάκτες του POSITIVE γράφουν για το *καλοκαίρι στην πόληκαι το διασκεδάζουν καθώς η θερμοκρασία φέρνει τα πάνω κάτω...

SUMMER IN THE CITY*

Positive 24 Positive 25

Page 14: Periodiko Positive 04

-Πώς το λένε αυτό το πράμα που κάνουν οι Ισπανοί, Μπουτιγιόν;-Νομίζω Μπουτιλιόν.-Όχι παιδί μου Μποτεγιόν λέγεται, Μποτεγιόν.

Από την λέξη botella που σημαίνει μπουκάλι και το μεγεθυντικό επίθημα –ón, από τις πλατείες και τους ελεύθερους χώρους των πόλεων της Ισπανίας, καταφθάνει μια γνωστή μας -παρόλα αυτά ξεχασμένη- συνήθεια. Το Μποτεγιόν ξεκίνησε την δεκαετία του 80 στην Ιβηρική Χερσόνησο. Οι νέοι και οι εργάτες στις μεγαλουπόλεις θέλοντας να έχουν επιλογή απέναντι στις ψηλές τιμές των ποτών στα μπαρ, συγκεντρώνονταν σε ανοιχτούς χώρους, συνήθως κεντρικές πλατείες και πάρκα και κατανάλωναν εκεί τα ποτά που αγόραζαν πολύ φθηνότερα από σούπερ-μάρκετ ή μπακάλικα. Από όσα έχουν λεχθεί μέχρι σήμερα, η πόλη Κάθερες στην δυτική Ισπανία φαίνεται να είναι η πρωταγωνίστρια του Μποτεγιόν και εκεί έλαβε χώρα η μαζική συμμετοχή κόσμου το 1991.Από το 1996 τα Μποτεγιόν άρχισαν να κατακτούν τις περισσότερες πόλεις της Ισπανίας. Τι ακριβώς συνέβαινε λοιπόν κατά την διάρκεια ενός Μποτεγιόν; Παρέες νέων ανθρώπων από 18 μέχρι και 40 χρόνων βρίσκονταν σε πλατείες, όριζαν ένα ποσό που θα έπρεπε όλοι να καταβάλουν, τον γνωστό σε μας ρεφενέ και κάποιοι αναλάμβαναν να αγοράσουν πάγο σε σακούλες, πλαστικά ποτήρια, ένα βασικό ποτό, ουίσκι, τζιν ή βότκα ή κρασί, κάποιο αναψυκτικό ή χυμό και ενδεχομένως και κάποιο σνακ. Δεν υπάρχει κάποιο άλλο μυστήριο στην όλη ιστορία, τα υπόλοιπα ήταν θέμα διασκέδασης και καλής παρέας. Καθώς η ώρα περνούσε και πλέον το αλκοόλ είχε τελειώσει, οι παρέες εγκατέλειπαν τις πλατείες για να καταφύγουν σε μπαρ και ντισκοτέκ, έχοντας όμως φτάσει ήδη σε ικανοποιητικό σημείο μέθης: έτσι δεν χρειαζόταν να κάνουν περαιτέρω κατανάλωση. Το Μποτεγιόν ήταν ένας φτηνός τρόπος διασκέδασης και μία ευκαιρία να μαζευτούν οι φίλοι μακριά από τα ψηλά ντεσιμπέλ των μπαρ. Είχαν λοιπόν την ευκαιρία να αστειευτούν, να μιλήσουν αποφεύγοντας τον καθωσπρεπισμό ενός κλειστού χώρου. Η μαζικότητα του φαινομένου άρχισε να ενοχλεί προφανώς τους ιδιοκτήτες των καταστημάτων και των περίοικων, οι οποίοι στην πρώτη περίπτωση έβλεπαν τα έσοδα τους να μειώνονται και στην δεύτερη τους δημόσιους χώρους να μοιάζουν με σκηνικό από λεηλατημένη πόλη. Σαν αποτέλεσμα ακολούθησαν παράπονα που εξελίχθηκαν σε καταγγελίες και αυτά σε μηνύσεις. Το αποκορύφωμα

ήταν ο νόμος αντι-μποτεγιόν του 2002 που απαγόρευε την κατανάλωση αλκοόλ σε δημόσιο χώρο και περιόριζε την ελεύθερη πώληση. Αυτός ο νόμος εγκαταλείφθηκε αλλά προέκυψαν άλλες τροποποιήσεις που πρότειναν την κατανάλωση και συνεύρεση σε συγκεκριμένους δημόσιους χώρους που βρίσκονταν μακριά από κατοικημένες περιοχές. Αυτοί οι ειδικά διαμορφωμένοι χώροι τώρα προσφέρουν κατάλληλες συνθήκες υγιεινής που δεν διαθέτουν οι πλατείες και τα πάρκα όπως επίσης και αρκετούς κάδους για την συγκέντρωση όλων των σκουπιδιών από την μία πλευρά, απ’ την άλλη όμως στερούν από το Μποτεγιόν τον αυθόρμητο χαρακτήρα του. Ποια η σχέση του Μποτεγιόν με το ελληνικό πλαίσιο και κατ’ επέκταση ποια η δική μας σχέση με τον ελεύθερο δημόσιο χώρο; Εδώ τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά γιατί μέχρι πρότινος το να πίνεις το ποτό σου στην πιο ακριβή καρέκλα της Αθήνας θεωρείτο δείγμα υψηλού βιοτικού επιπέδου και ανώτατης οικονομικής δύναμης. Τα νέα δεδομένα όμως μας «ξεγυμνώνουν», μας φέρνουν σε διάλογο με έναν παλιότερο εαυτό. Ο Έλληνας πρέπει να θυμηθεί πώς ζούσε πριν την δεκαετία

ΜΠοτεγίον ΠΑΡΑκΑλω!

του 80, πριν την εμφάνιση των νεόπλουτων συνηθειών, τότε που άρχισαν να συρρέουν στην ελληνική πρωτεύουσα άνθρωποι από την επαρχία σε αναζήτηση δουλειάς και ελεύθερης επιλογής… Στην Ελλάδα που υπήρχε και η γειτονιά και η πλατεία και ο ρεφενές, για ένα μυστήριο λόγο επιβλήθηκαν το ντιζάιν, ο ιταλικός καναπές, ο καφές με 4,50 ευρώ και το ποτό με 10. Η πραγματικότητα όμως ορίζει αλλαγές, προσαρμογή και επιβίωση αν θέλουμε να πλέουμε με ρότα σταθερή. Μιμούμαστε τόσες και τόσες συμπεριφορές απ’ το εξωτερικό, ας μιμηθούμε ακόμα μία που θα μας προσδώσει μεγαλύτερο αυθορμητισμό και ζωντάνια. Στην πρωτεύουσα αλλά και στην επαρχία, υπάρχουν δημόσιοι χώροι που προσφέρονται για συνάντηση για κουβέντα και για ελεύθερη πόση. Επιλέξτε μια τέτοια περιοχή με φίλους, αγοράστε πάγο, ποτήρια και φτηνό ποτό, σεβόμενοι τόσο το περιβάλλον (όπως κι αν ορίζεται αυτό) όσο και τους ανθρώπους που ζουν τριγύρω. Καθίστε και απολαύστε το ποτό σας ελεύθεροι, μιλήστε, ατενίζοντας τον έναστρο ουρανό και αφήστε τους ιταλικούς καναπέδες για εκείνους που προτιμούν το εγώ τους ατσαλάκωτο.

γράφει ο Ευρυβιάδης Σοφός

Πρόσφατα με κάλεσαν σε γάμο λίγο πρωτότυπο. Αυτός ο γάμος γινόταν στο εκκλησάκι που βρίσκεται μέσα στο άλσος της Φιλαδέλφειας και αυτό δεν είναι η πρωτοτυπία του. Αυτό που μου φάνηκε πρωτότυπο και όμορφο είναι ότι για το γλέντι μεταφερθήκαμε στην άλλη πλευρά της τεχνητής λίμνης όπου υπήρχε μόνο ένα τραπέζι με αμοργιανή και παραδοσιακό ψωμί. Και εκεί πάνω στο γρασίδι χορέψαμε αυθόρμητα.Αλλά το άλσος της Φιλαδέλφειας μου φέρνει πολλές αναμνήσεις. Από τις εκδρομές με το σχολείο, από το δημοτικό μέχρι το λύκειο μέχρι τα πρώτα μου ραντεβού ως έφηβη. Και δεν είναι το μόνο. Βλέπετε μισώ το μπετόν και ό,τι κάνω κάθε μέρα βρίσκεται στην καρδιά του μπετόν. Κι έτσι όσο μπορούσα και μπορώ περνάω τις ώρες μου στα αθηναϊκά πάρκα. Για να γράψω αυτό το κείμενο είδα ότι υπάρχουν πολλές πληροφορίες για τα αθηναϊκά πάρκα στο διαδίκτυο, οπότε αποφάσισα να γράψω για τα πάρκα μέσα από τη δική μου ματιά.Σαν φοιτήτρια ανέβαινα πολύ συχνά στου Φιλοπάππου. Κυρίως τις νύχτες και απολάμβανα τη θέα της θάλασσας και την ησυχία που είχε. Εκεί είδα για πρώτη φορά τον ήλιο να ανεβαίνει από τον Υμηττό και την τελευταία έκλειψη ηλίου. Στον εθνικό κήπο βρέθηκα ένα ανοιξιάτικο πρωινό να γράφω εργασία για τη σχολή και να απολαμβάνω τη σκιά των δένδρων το καλοκαίρι. Στο Ζάππειο βρέθηκα να πίνω μια μπυρίτσα κάτω από ένα άγαλμα με παρέα,

αφού είχα επισκεφθεί την έκθεση ζωγραφικής ενός φίλου. Στο Λυκαβηττό θαύμασα πανσέληνο. Στην ακαδημία Πλάτωνος παρακολούθησα σεμινάριο για την παγκοσμιοποίηση. Στο άλσος του Θησείου διάβασα την Απολογία του Σωκράτη, και ονειρεύτηκα πως περνούσα από εκεί κάθε πρωί για να πάω στη δουλειά. Στο λόφο της Ακρόπολης σπουργίτια μου τσιρτσίριζαν για να τους ρίξω κομμάτια από την τυρόπιτά μου!!! Στο Αττικό άλσος είδα τον έρωτα να κρύβεται πίσω από λαμαρίνες και προσπέρασα γρήγορα με το αμάξι κοιτάζοντας ίσια μπροστά για να μη χαλάσω μια όμορφη στιγμή. Στο άλσος Βεΐκου έκανα κούλουμα με πλήθος μεταναστών. Στο Πεδίο του Άρεως παρατήρησα τα περιστέρια να ερωτοτροπούν. Στον Διόνυσο συνάντησα μια αλεπού, η οποία τρόμαξε και έφυγε και έμαθα το μύθο του Διονύσου. Στη λίμνη της Βουλιαγμένης μαζεύτηκαν τόσα πολλά ψαράκια, που μετά βίας μπορούσα να δω τα πόδια μου. Στο πάρκο Τρίτση χαζολόγησα με συναδέλφους και φυσικά δεν μπόρεσα να το γυρίσω όλο. Στο άλσος Σκοπευτηρίου Καισαριανής έκανα κοπάνες από τη σχολή. Στο άλσος του Ευαγγελισμού, είδα έναν μετανάστη να κάθεται κάτω από ένα δένδρο και να παίζει κιθάρα.Στον Διομήδειο Κήπο στο Χαϊδάρι ξάπλωσα στα χόρτα και εντυπωσιάστηκα από τα μπαμπού. Στο Κεραμεικό αποφασίσαμε πού θα πάμε διακοπές και βρήκα τρόπο να επικοινωνήσω με το πιο απόμακρο

τΑ ΠΑΡκΑ κΑί τΑ ΜΑτίΑ ΜοΥ!μέλος της παρέας. Στον λόφο του προφήτη Ηλία στο Χαϊδάρι αποχαιρετήσαμε το Χάρη, που έφευγε για τη Σουηδία. Στο πάρκο πίσω από το Σισμανόγλειο Νοσοκομείο αποχαιρετήσαμε το Κώστα που έφευγε για Μόναχο.Και κάπου εδώ τελειώνουν οι αναμνήσεις μου από τα αθηναϊκά πάρκα. Κι όμως εκείνα είναι πιο πολλά. Το άλσος Ιλισίων, ο λόφος στου Στρέφη, το Πάρκο Ελευθερίας, το Πάρκο Ριζάρη, το Πάρκο Μητρόπουλου, ο λόφος Αρδηττού, το Άλσος Παγκρατίου, ο λόφος Λαμπράκη, ο Λόφος Κυνοσάργους, ο αρχαιολογικός χώρος Δράκοντος, ο λόφος Ιππείου Κολωνού, το άλσος Προμπονά, το Δασύλλιο Σκιάθου, Άλσος Ευελπίδων, Λόφος Αλεπότρυπας , Λόφος Γιαλούρου, Λόφος Ελικώνος, Άλσος Πολυγώνου, Άλσος Ελληνικού Στρατού, Πάρκο Γουδή, Άλσος Χωροφυλακής, Λόφος Φινοπούλου. Και ίσως και άλλα.Οι αναμνήσεις έρχονται από μία περίοδο δέκα χρόνων περίπου από τώρα. Κάποιοι από τους χώρους που αναφέρω είχαν και τότε ώρες επίσκεψης, κάποιοι άλλοι όχι. Τον τελευταίο καιρό ακούω πολύ συχνά για ιδιωτικοποίηση, για μη ελεύθερη πρόσβαση, όπως στην περίπτωση του Πεδίου του Άρεως. Πραγματικότητα ή μύθος; Εγκληματικότητα και προστασία; Τσιμεντοποίηση ή αναδιαμόρφωση; Κάθομαι πίσω! Ρουφάω μια γουλιά από το φραπέ. Κοιταζόμαστε με το Νίκο και...

της Βιβής Αθανασούλη

[*Τίτλος δανεισμένος από το βρετανικό μαζικό κίνημα διεκδίκησης των δημόσιων χώρων υπό το σύνθημα Reclaim the Streets- μτφ. Ανακτήστε τους δρόμους, που ξεκίνησε από το Brixton του Λονδίνου το 1991, σύντομα όμως εξαπλώθηκε σε όλο το νησί.]

Γράφει ο Νίκος Βλαχάκης

Στην πλατεία οι γείτονες έχουν γλέντι. Μία ακόμα πορεία έχει μόλις λάβει τέλος, μία ακόμα παρέμβαση σε κάποιο θέατρο της πρωτεύουσας έχει προκαλέσει δέος και οργή, μία νέα κατάληψη έχει ξεκινήσει. Καταμέτρηση δυνάμεων, επαγρύπνηση, ιδεολογική μεταστροφή. Εγώ είμαι, εσύ είσαι, αυτοί είναι. Απέναντι. Ένα είναι σίγουρο: το χαμόγελο έχει επιστρέψει στα πρόσωπα των κατοίκων, μετά από πάρα πολύ καιρό. Ο κόσμος χορεύει και τραγουδά: «Τον ξέρουμε καλά της γης μας τον αφέντη, μας έμαθε πολλά το αίμα του Δεκέμβρη». (Από ‘δω κι εμπρός, και για πολλά υποθέτω χρόνια, δεν θα χρειάζεται χρονολογία δίπλα στη λέξη «Δεκέμβρης»: ο Δεκέμβρης του ’08 θα είναι για πάντα ο Δεκέμβρης της εξέγερσης. Τελεία.)

Σας θυμίζουν κάτι αυτές οι εικόνες; Ε, δεν έχει περάσει και πολύς καιρός, αν και θα χρειαστούν αρκετά χρόνια για μία συνολική αποτίμηση του τι ακριβώς συνέβη το Δεκέμβρη, αλλά και του τι τελικά έμεινε να μας θυμίζει τις διεκδικήσεις μιας γενιάς στο κατώφλι της νευρικής κρίσης. Και αν οι συνέπειες της εξέγερσης στις κοινωνικές σχέσεις και τις πολιτικές διεκδικήσεις θα μπορέσουν να αξιολογηθούν με εγκυρότητα μόνο από τον ιστορικό του μέλλοντος, το σίγουρο είναι ότι ένας μήνας ήταν αρκετός να επηρεάσει τη σχέση μας με την πόλη: άνθρωποι από διαφορετικές γειτονιές, ηλικίες και πολιτικές πεποιθήσεις ήρθαν επιτέλους κοντά και μαζί κατάφεραν να εκφράσουν την απελπισία και την ασφυξία που προκαλεί σε όλους αυτή η πόλη των 2,5 τετραγωνικών πρασίνου ανά κάτοικο.

Για την ακρίβεια, η διεκδίκηση του δικαιώματος στην πόλη αποτέλεσε μια από τις βασικές πτυχές της ίδιας της εξέγερσης. Εισβάλλοντας σε δομημένους και αδόμητους χώρους των μεγαλύτερων ελληνικών πόλεων, οι κάτοικοι προσπάθησαν να επαναπροσδιορίσουν τις λειτουργίες και το περιεχόμενό τους, θέτοντάς τους στην υπηρεσία του δημόσιου οφέλους, προβάλλοντας παράλληλα έναν δημοκρατικό τρόπο οργάνωσης και διαχείρισης του δημόσιου χώρου.

Και γεννήθηκαν τα κινήματα πόλης. Οι μικρές ή μεγάλες δηλαδή ομάδες ανθρώπων (γειτόνων για την ακρίβεια) που αποφάσισαν ότι ήρθε πια η ώρα να σταματήσουμε τη γκρίνια και να απαιτήσουμε την ανάπτυξη της γειτονιάς μας, μέσα από την επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου, σε πείσμα της αλόγιστης κερδοσκοπίας και των σκαιών οικονομικών δραστηριοτήτων, που δεκαετίες τώρα έχουν μετατρέψει τις πόλεις μας σε εμπορικά κέντρα, αποστειρωμένα από τη δική μας παρουσία. Παράλληλα δε με τη γέννηση νέων, ελεύθερων κοινωνικών χώρων, οι ήδη υπάρχοντες επαναπροσδιόρισαν την ταυτότητα τους και κινητοποίησαν ακόμα περισσότερους κατοίκους να διεκδικήσουν τη δική τους παρουσία στις πόλεις.

Το Κίνημα για το Δικαίωμα στην Πόλη πρωταρχικό στόχο έχει την επανοικειοποίηση της ίδιας της πόλης ως πεδίο άσκησης κοινωνικών διεκδικήσεων, κοινωνικών σχέσεων και πολιτικών δικαιωμάτων. Στις σύγχρονες πόλεις-εμπορικά κέντρα η έννοια του πολίτη ταυτίζεται με εκείνη του πελάτη, ενώ το νεοφιλελεύθερο δόγμα επιβάλλει την αποκλειστικά επί πληρωμή απόλαυση του δημόσιου χώρου από όσους πληρούν τις οικονομικές προϋποθέσεις και από όσους βέβαια ενδίδουν στην εσωτερικευμένη προσταγή του «(ακόμα πιο πολλά) τραπεζάκια έξω». Εξυπακούεται ότι η ιδιωτικοποίηση του δημόσιου θα επιφέρει και την ασφυκτική αστυνόμευση απέναντι σε όσους δεν κατηγοριοποιούνται ως πελάτες, ώστε να προστατευτεί η ‘δημόσια’ περιουσία από εκείνους που επιθυμούν διαφορετική χρήση της. Και αυτό είναι το πολιτικό όραμα της ελεύθερης αγοράς!

Το πώς οδηγηθήκαμε στη σημερινή κατάσταση, είναι λίγο πολύ γνωστό. Από τη δεκαετία του ’60 ξεκίνησε μία αλόγιστη ανταλλακτική χρήση του δημόσιου χώρου ανάμεσα σε κράτος και επιχειρηματίες, που πουλούν και αγοράζουν, καταστρέφουν και ανοικοδομούν με κριτήριο το προσωπικό όφελος από το δημόσιο χώρο και όχι τη συλλογική του χρήση από τους κατοίκους. Για το Δήμο της Αθήνας, ιδιαίτερα, ελεύθερος χώρος σημαίνει άσκοπη σπατάλη χρημάτων, και, όταν μάλιστα ο ελεύθερος χρόνος είναι και πράσινος, απαιτούνται ακόμα περισσότερα έξοδα για τη συντήρησή του (χωρίς να υπολογίζονται οι προσλήψεις τερματοφυλάκων ως κηπουρούς…) Η κατάληψη ωστόσο του ελεύθερου χώρου από τραπεζοκαθίσματα εξασφαλίζει επιπλέον εισοδήματα από τα δημοτικά τέλη και από τα λαδώματα των ιδιοκτητών. Αν σε αυτή την εικόνα καταστροφής της Αθήνας προστεθεί η άναρχη δόμηση και η συστηματική καταστροφή των περιαστικών δασών, άνετα μιλάμε για μια πόλη-τέρας, στην τερατοποίηση της οποίας έχουμε συμβάλει λίγο πολύ όλοι, με την ανοχή ή την αδιαφορία μας.

Ωστόσο, αν και καθυστερημένα, αυτός ο κερδοσκοπικός παραλογισμός δημιουργεί πια αντιστάσεις• τα κινήματα πόλης, πέρα και πάνω από τη διεκδίκηση της ποιότητας ζωής μέσα από τη βελτίωση του αστικού τοπίου, αμφισβητούν έμπρακτα και ουσιαστικά τον κρατικό ή ιδιωτικό παρεμβατισμό στο δημόσιο χώρο. Δηλαδή, η συσπείρωση των κατοίκων μιας γειτονιάς για την διάσωση ενός πάρκου, που προορίζεται για εμπορική χρήση, πέρα από τη διεκδίκηση του πρασίνου, αποτελεί πολιτική δράση με ιδεολογικό μήνυμα από και προς τους ίδιους τους κατοίκους, καλώντας τους να εμπλακούν προσωπικά στη δημοκρατική αυτό-διαχείριση της πόλης.

Ο Δεκέμβρης ήταν λοιπόν μία νέα αρχή συλλογικής αφύπνισης για τη διεκδίκηση αυτού που έτσι κι αλλιώς μας ανήκει. Μένει να δούμε εάν η δαμόκλειος σπάθη της οικονομικής κρίσης θα αλλάξει ακόμα περισσότερο τα κοινωνικά πεδία, στρέφοντας τους κατοίκους στη διεκδίκηση ακόμα περισσότερων ελεύθερων κοινωνικών χώρων. Σε αυτούς τους χώρους είναι αφιερωμένο το τρέχον τεύχος, στα πάρκα, τις πλατείες, τους χώρους ελεύθερης αυτο-ανάπτυξης και δημιουργικότητας, πέρα από τον κατασκευασμένο κόσμο του εμπορίου που έχουμε μάθει να θεωρούμε φυσιολογικό, και πέρα από τον οποίο δεν νοούταν μέχρι πρόσφατα κοινωνική ζωή.

Ωστόσο, το αφιέρωμα μας θα ήταν ελλιπές χωρίς το λόγο των ίδιων των κατοίκων που αγωνίζονται για τη διεκδίκηση της πόλης και που εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα στο Κίνημα για το Δικαίωμα

ΑνΑκτΗΣτε τΗν ΠολΗ*

ΠΑΡκο νΑΥΑΡίνοΥή το ΠΑΡκίνγκ ΠοΥ εγίνε ΠΑΡκοΤο πάρκο στη συμβολή των οδών Χαρ. Τρικούπη, Ναυαρίνου και Ζωοδ. Πηγής γεννήθηκε στις 7 Μαρτίου 2009, έπειτα από κάλεσμα της Πρωτοβουλίας Κατοίκων Εξαρχείων για απελευθέρωση του οικοπέδου που στέγαζε για χρόνια παρκινγκ και που το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας νοίκιαζε σε ιδιώτη. Στόχος ήταν η βελτίωση της ποιότητας ζωής των κατοίκων των Εξαρχείων, μίας από τις περισσότερο πικνοχτισμένες περιοχές της Ελλάδας, με ψηλά κτίρια και στενούς δρόμους, πνιγμένους από το καυσαέριο και χημικά. Υπό το σύνθημα «τα πάρκινγκ τους πάρκα μας», οι κάτοικοι έσπασαν τα τσιμέντα του οικοπέδου και σταδιακά φύτεψαν πορτοκαλιές, λεμονιές, πλατάνια και άλλα δέντρα, δημιουργώντας έναν ελεύθερο χώρο πρασίνου, έκφρασης και παιχνιδιού. Ενώ ο αρχικός στόχος ήταν να πιέσουν το Δήμο να μετατρέψει το χώρο σε πολυπόθητο πάρκο, η δυναμική του όλου εγχειρήματος ξεπέρασε τις προσδοκίες των διοργανωτών, που αποφάσισαν να λειτουργήσουν το πάρκο ως αυτοδιαχειριζόμενο χώρο. Ανάμεσα σε άλλες δραστηριότητες που γίνονται κατά καιρούς, εδώ λειτουργούν ομάδες ψηφιδωτού, παιδικής χαράς, κήπου, και πραγματοποιούνται κινηματογραφικές προβολές, μουσικές και θεατρικές παραστάσεις. Σε αντίθεση με άλλους ελεύθερους κοινωνικούς χώρους, στο «Πάρκο Ναυαρίνου» δεν υπάρχει μία ενιαία επιτροπή κατοίκων, αντίθετα η επανοικειοποίηση του χώρου υπήρξε αποτέλεσμα της συσπείρωσης πολλών διαφορετικών ομάδων, που δρουν δημοκρατικά και λαμβάνουν αποφάσεις από κοινού μέσω της ανοιχτής γενικής συνέλευσης. Όπως αναφέρουν μέλη του αυτοδιαχειρισόμενου πάρκου, αυτό ίσως ήταν και το δυσκολότερο εγχείρημα: «Πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι με διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις έπρεπε να συνενωθούν κι έτσι καταβάλαμε μεγάλες προσπάθειες για να μην οδηγηθούμε σε αγώνα επικράτησης της μίας ομάδας σε βάρος της άλλης. Προσπαθήσαμε να βρούμε μία γραμμή συνδιαμόρφωσης και να θέσουμε κοινές γραμμές ισορροπίας, για να μην χάσει ο χώρος την κοινωνική του απεύθυνση…»

στην Πόλη. Φυσικά, κινήματα πόλης, μικρότερα ή μεγαλύτερα, υπάρχουν στις περισσότερες μεγαλουπόλεις της Ελλάδας, κάποια από τα οποία είναι μάλιστα ιστορικά και έχουν αναδειχθεί σε φάρους κοινωνικής συνείδησης. Για πρακτικούς λόγους περιοριστήκαμε στην παρουσίαση μερικών μόνο ελεύθερων κοινωνικών χώρων στην Αθήνα, χωρίς να σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι θεωρούμε υποδεέστερους ή ανάξιους λόγου τους χώρους που δεν αναφέρονται εδώ…

Positive 26 Positive 27

Page 15: Periodiko Positive 04

Το Νοsotros ξεκίνησε να λειτουργεί το 2005 για να στεγάσει μία σειρά από ομάδες και πρωτοβουλίες με κοινούς προβληματισμούς και αξίες, ενώ σταδιακά αποτέλεσε γέφυρα συνάντησης των κινημάτων πόλης. Πρόκειται για έναν ελεύθερο κοινωνικό χώρο στον οποίο, μέσα από την αυτοδιαχείριση, την αντι-ιεραρχική του δομή και τις ανοιχτές διαδικασίες, οι ομάδες «καταβάλλουν προσπάθειες παρέμβασης στο δημόσιο χώρο, αναζητώντας την δίοδο προς την ελευθερία». Όλοι έχουν τη δυνατότητα παρέμβασης και συμβολής σε συλλογικές διαδικασίες, έχοντας αποβάλλει ιδεολογικές περιχαρακώσεις και χρωματισμούς.

Κάποιες από τις δραστηριότητες που πραγματοποιούνται εδώ είναι συναυλίες, κινηματογραφικές προβολές, θεατρικές παραστάσεις, εκδηλώσεις λόγου και λειτουργία βιβλιοθήκης-αναγνωστηρίου, ενώ το καλοκαίρι λειτουργεί και αυτοσχέδιος θερινός κινηματογράφος στην ταράτσα του κτηρίου. Στο Νοsotros παρέχονται επίσης μαθήματα γλωσσών, σεμινάρια παγκόσμιας λογοτεχνίας, σεμινάρια θεάτρου, ζωγραφικής, φωτογραφίας, πολεμικών τεχνών, μουσικής, χορού-κίνησης, φωνητικής, Η/Υ, και πρόβες στο μουσικό Studio.Μιλώντας με τη Μαριάννα Χούσου, μέλος της

ομάδας Lοsotras, για τους ελεύθερους δημόσιους χώρους, μας είπε: «Ένα πολύ γνωστό μεσαιωνικό γνωμικό λέει ότι "ο αέρας της πόλης κάνει τους ανθρώπους ελεύθερους". Οι ελεύθεροι δημόσιοι χώροι είναι μία πρόταση και διέξοδος από τον ασφυκτικό κλοιό του μητροπολιτικού περιβάλλοντος. Καταργείται η ανάθεση και οι δράσεις τους αποφασίζονται από τους ίδιους τους συμμετέχοντες/ουσες μέσα στις γενικές συνελεύσεις. Γι αυτό και μπορούν να είναι χώροι χειραφέτησης και αντίστασης, όπου δημιουργούνται περάσματα ελευθερίας, και εκφράζεται η επιθυμία και η ανάγκη για προβληματισμό και παρέμβαση στο αστικό περιβάλλον».

κτΗΜΑ δΡΑκοΠοΥλοΥΟ Αλέξανδρος Κλείτσας, μέλος της Επιτροπής Κατοίκων για τη Διάσωση του Κτήματος Δρακόπουλου μας έκανε ένα σύντομο οδοιπορικό στην εξαιρετικής αρχιτεκτονικής έπαυλη και μας μίλησε για τον αγώνα τους να διασώσουν τα τρία στρέμματα πρασίνου που έχουν απομείνει στην περιοχή από την οριστική τσιμεντοποίηση.

Εκτός από την ομώνυμη βίλα, εδώ κάποτε στεγάζονταν μία σειρά κτηρίων βιομηχανικής αρχιτεκτονικής του 1880, καθώς και το πρώτο εργοστάσιο εριουργίας, στο οποίο μάλιστα εφαρμόστηκε για πρώτη φορά η 8ωρη εργασία. Μετά το θάνατο του Δρακόπουλου, το 1977, το κτήμα πέρασε ως κληροδότημα στην κατοχή του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, ενώ λίγα χρόνια αργότερα τα κτήρια χαρακτηρίστηκαν διατηρητέα. Ακολούθησε η πλήρης εγκατάλειψη της βίλας, που σταδιακά λεηλατήθηκε, ενώ το 2007 πήρε φωτιά, αφήνοντάς τη σχεδόν ετοιμόρροπη.

Τον Ιούλιο του 2009 ο Δήμος Αθήνας έδωσε το πράσινο φως ώστε να αρχίσουν οι διαδικασίες ανέγερσης πολυώροφου κτιρίου και υπόγειου παρκινγκ. Μάλιστα η κατεδάφιση των κτηρίων φω

το: Γ

. Κατ

σαμά

κης

κΑτΑλΗΨείΣΜε τον Γ.Κ. συζητήσαμε για τις καταλήψεις τις πόλης, στις οποίες συμμετέχει, δίνοντας έμφαση στη συμβολή του Δεκέμβρη στη συλλογική αφύπνιση των νέων στα μεγάλα αστικά κέντρα, εκφραζόμενη με την επανοικειοποίηση ολοένα και περισσότερων δημόσιων κτηρίων. Όπως αναφέρει ο ίδιος, «ο Δεκέμβρης έθεσε νέα όρια διεκδίκησης στους αγώνες των κατοίκων, ο αιτηματικός χαρακτήρας απέκτησε πια προστακτικό χαρακτήρα, πρόταξε ένα νέο τρόπο διεκδίκησης της πόλης».

Η κατάληψη Στρούγκα στη Νέα Φιλαδέλφεια είναι μία από τις πολλές καταλήψεις που ξεκίνησαν λίγο μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη, με αρχικό αίτημα τον επαναπροσδιορισμό ενός δημόσιου χώρου προς όφελος των κατοίκων της περιοχής. Πλέον εδώ στεγάζεται αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο και πραγματοποιούνται κινηματογραφικές προβολές, θεατρικές παραστάσεις, παιδικά

ξεκίνησε ξημερώματα, προφανώς για να μην το αντιληφθούν οι κάτοικοι, που ωστόσο αντιστάθηκαν και πρόλαβαν την οριστική διάλυση του κτήματος. Μέσα σε αυτό το κλίμα συστάθηκε η Επιτροπή Κατοίκων, χωρίς συγκεκριμένο ιδεολογικό πλαίσιο στον αγώνας της, με δράση πολιτική, χωρίς όμως κομματικές προεκτάσεις.

Κατέληξαν στη δημιουργία ενός νέου χώρου πρασίνου, με δεντροφυτεύσεις, δράσεις για τα παιδιά της γειτονιάς, εργασίες διαμόρφωσης του κτήματος, συζητήσεις, θεατρικές παραστάσεις. Όλες οι αποφάσεις παίρνονται συλλογικά, με

δημοκρατικό τρόπο μέσω ανοιχτών συνελεύσεων και κύριος στόχος τους είναι να αποδοθεί ο χώρος στους κατοίκους: «Δεν θελήσαμε ποτέ να καταλάβουμε το χώρο, αλλά να πιέσουμε το Δήμο να τον πάρει στην κατοχή του και να το μετατρέψει σε πάρκο. Είμαστε σε μία κατάσταση αναμονής εδώ και πολλούς μήνες, η αίσθηση μας ωστόσο είναι ότι ο χώρος απλά θα αφεθεί στην τύχη του για χρόνια. Ελπίζουμε να διαψευσθούμε, ακόμα όμως κι έτσι να μην γίνουν τα πράγματα, εμείς είμαστε διατεθειμένοι με όσες δυνάμεις έχουμε να το κάνουμε πάρκο οι ίδιοι-και ήδη έχει διαμορφωθεί ως ένα βαθμό».

Το πόσο σημαντική είναι η ύπαρξη τέτοιων χώρων στην Αθήνα μας το λέει ο ίδιος ο Αλέξανδρος: «Είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να προσφέρεις στην πόλη σου και στον ίδιο σου τον εαυτό-εδώ γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος γιατί σκέφτεσαι ελεύθερα, επικοινωνείς με τους άλλους αντί να κλείνεσαι στο σπίτι σου ή να πηγαίνεις σε καφετέριες ή άλλους εμπορευματικούς χώρους διασκέδασης. Εδώ μπορείς να γνωρίσεις το γείτονα σου, να γίνεται φίλοι, να περάσετε μαζί καλά χωρίς να χρειάζεται να καταβάλεις χρηματικό αντίτιμο γι’ αυτό…»

ΑγοΡΑ κΥΨελΗΣΗ Ιωάννα Θεοδοσίου είναι ιδρυτικό μέλος της Πρωτοβουλίας κατοίκων για τη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης, που χτίσθηκε μεσοπολεμικά και αποτελεί ένα σημαντικό έργο της αρχιτεκτονικής εκείνης της εποχής, χαρακτηρισμένο πια ως διατηρητέο χάρη στις κινητοποιήσεις των κατοίκων. Το πείραμα ξεκίνησε το 2006 με σκοπό να «ξαναζωντανέψει η εγκαταλελειμμένη αγορά, ώστε να γίνει κοινωνικός και πολιτιστικός χώρος για κάθε εθνικότητα και ηλικία». Τα τέσσερα τελευταία χρόνια πραγματοποιούνται ασταμάτητα εκπαιδευτικές και ψυχαγωγικές δραστηριότητες όπως μαθήματα ελληνικών σε μετανάστες, μαθήματα γερμανικών, δανειστική βιβλιοθήκη, αγορά βιοκαλλιεργητών,

εργαστήρια, πάρτυ. Η κατάληψη της έπαυλης Κουβέλου (κληροδότημα της εκκλησίας για την ανέγερση ιδρύματος για άπορα παιδιά, χωρίς ωστόσο την παραμικρή αξιοποίηση της) ξεκίνησε πρόσφατα ως χώρος ελεύθερης κοινωνικής ανταλλαγής και συντροφικότητας, απέναντι στην εμπορευματοποίηση και ερημοποίηση του αστικού χώρου. Πρόκειται μία πολιτική κολεκτίβα με ανοιχτά γλέντια, προβολές και δεντροφυτεύσεις. Τέλος, η κατάληψη κτήματος Πραποπούλου στο Χαλάνδρι υπάρχει ως αυτοδιαχειριζόμενος χώρος εδώ και 3,5 χρόνια. Ανάμεσα σε άλλες δραστηριότητες, εδώ πραγματοποιούνται εκδηλώσεις και προβολές, ανοιχτές συνελεύσεις, χαριστικό παζάρι σπόρων και φυτών και επίσης λειτουργεί αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο, ενώ οι ένοικοι δείχνουν έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις εναλλακτικές πηγές ενέργειας.Σε μια εποχή αποξένωσης και ισοπεδωτικής αποχαύνωσης από την τηλεόραση, νέοι

άνθρωποι δημιουργούν ελεύθερους κοινωνικούς χώρους για να στεγάσουν τις πολιτικές και κοινωνικές τους ανησυχίες, να ανταλλάξουν ιδέες και προβληματισμούς μέσα από συλλογικές διαδικασίες: «μακριά από κομματικές επιρροές, με βασική αρχή την αυτό-οργάνωση, προσδοκούμε να μετατρέψουμε εγκαταλελειμμένα κτήρια σε εστίες εκδηλώσεων, συζητήσεων και διαφόρων μορφών δράσης». Το σημαντικότερο με τις καταλήψεις είναι «το αίσθημα της μη ιδιοκτησίας, το κοινοβιακό αίσθημα, η αλληλοβοήθεια και η αλληλεγγύη ανάμεσα στους ενοίκους τους». Την αλληλεγγύη αυτή ωστόσο το κράτος δε φαίνεται να την αντιλαμβάνεται, αντιδρώντας συνήθως επιθετικά, κάτι αναμενόμενο για τον Γ.Κ., αφού «το κράτος αντιδρά γιατί καταργείται όταν η περιουσία του περνάει στους πολίτες χωρίς ίδιον όφελος».

εργαστήρι εικαστικών και αγώνες σκακιού, ενώ παράλληλα η Αγορά αποτελεί και χώρο πολιτικού προβληματισμού και δράσεων γύρω από ζητήματα που αφορούν τη γειτονιά: «Για μας η Αγορά σημαίνει πάνω απ’ όλα δημοκρατία-μέσα από ανοιχτές συνελεύσεις ο καθένας μπορεί να εκφράσει την γνώμη του, τις προτάσεις του, τα σημεία όπου συμφωνεί και διαφωνεί». Σε μια εποχή ιδιαίτερα δύσκολη, όπως η σημερινή, με την απειλή της οικονομικής κρίσης δαμόκλειο σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας, η ύπαρξη και λειτουργία χώρων όπως η Δημοτική Αγορά δίνει στους κατοίκους την δυνατότητα συνάντησης, συζήτησης κοινών προβλημάτων, και αυτό-οργάνωσης, κυρίως

όμως αλληλεγγύης ανάμεσά τους: «αλληλεγγύη έμπρακτη, όχι μόνο απέναντι στις ευπαθείς ομάδες, όπως συνηθίζουμε να λέμε, αλλά αναμεταξύ μας πλέον. Το να ξέρεις, για παράδειγμα, ότι και του γείτονά σου του έχουν κόψει το μισθό και ότι δυσκολεύεται με το σούπερ μάρκετ και τα παιδιά του, είναι ένα πρώτο βήμα για να μην νιώθεις αδύναμος, μόνος και απόλυτα υπεύθυνος για ό,τι συμβαίνει». Γιατί κανένας δεν είναι μόνος του στην κρίση, όταν έχει χώρους όπου συζητά και δρα με γείτονες με τα ίδια προβλήματα. Με τον τρόπο αυτό η αλληλεγγύη και η οργάνωση απέναντι στην κρίση δεν είναι μόνο λόγια, αλλά και πράξη.

NOSOTROS Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος, Θεμιστοκλέους 66, Εξάρχεια.

Positive 28 Positive 29

Page 16: Periodiko Positive 04

Ο Γιάννης είναι εκπαιδευτής σκύλων. Τον γνώρισα το 2001 όταν του ζήτησα να εκπαιδεύσει τον σκύλο μου. Μου είχε πει

πως ανάμεσα σε εμένα και το ζώο , υποθέτει –απλώς, και με περιθώρια σφάλματος- ότι εγώ είμαι η ικανή για νόηση άρα εμένα θα εκπαιδεύσει ώστε να μπορώ να επιφέρω με αφοσίωση, υπομονή, χρόνο και αγάπη, την επιθυμητή συμπεριφορά στο σκυλί. Μου είχε πει ακόμη πως δεν είμαι ιδιοκτήτης, ούτε εγώ , ούτε εκείνος, ούτε κανείς, κανενός ζωντανού πλάσματος, «χειριστή, θα σε λέω και πολύ σου είναι» και πως το ζώο δεν είναι αντικλεπτικός συναγερμός. Όταν δε, τον τσάκιζα με τα κλισέ της άγνοιάς μου («τσακώθηκε για μένα», «να τον ζευγαρώσω, μη φύγει από δω πάνω χωρίς να το έχει ζήσει αυτό» κ.α.) μου έλεγε να προσέχω να μην αποδίδω στο σκυλί ανθρώπινες ιδιότητες. Θυμήθηκα τα παραπάνω με αφορμή τον Κανέλο και τον Θοδωρή, τον Λουκάνικο, τα «re-beldogs». Πράγματι, λέμε πως αγαπάμε τα σκυλιά και το καλύτερο που μπορούμε να σκεφτούμε είναι να τα πάμε στο σχολείο της υπακοής και τα έρμα στο τέλος υπακούν και τότε μια μέρα τα παρατάμε. Γνωστές ιστορίες. Δεν υπάρχουν αναρχικοί σκύλοι. Υπάρχουν όμως σκύλοι που εγκαταλειμμένοι από εμάς υιοθετήθηκαν από τη μαμά Αθήνα, κάποιοι βρήκαν «αδέσποτα» παιδιά να τους αγαπήσουν και να τους φροντίσουν. Κάποιος συγκεκριμένα διάβηκε το κατώφλι του Πολυτεχνείου, εκεί πολύ

αγαπήθηκε κι έζησε ειρηνικά. Όσο ειρηνικά μπορεί να ζήσει κανείς στο συγκεκριμένο χωρόχρονο. Φήμες τον θέλουν να γαυγίζει σε ένστολους και να δίνει δυναμικό ‘παρών’ σε πορείες και αγώνες. Ο Στάθης Δρογώσης τον έκανε τραγούδι . Ώσπου μια μέρα στην περιπετειώδη του ζωή , ανάμεσα σε αμφιθέατρα κι αναρχικές πορείες, ο Κανέλος ύστερα από ρίψη χημικών , έμεινε παράλυτος στα πίσω του πόδια. Κι ενώ ένα «αφεντικό» σκύλου σε παρόμοια περίπτωση, θα έστελνε τον δικό του με «βαριά καρδιά» για ευθανασία, οι «αδέσποτοι» φίλοι του Κανέλου του πήραν και του έβαλαν αναπηρικό καρότσι σκύλων, ώστε να μπορεί να κινείται ε λ ε ύ θ ε ρ α –κρατήστε τη λέξη, παρακαλώ. Μια άλλη μέρα ο σκύλος, άφαντος. Οι «αδέσποτοι» τα βρήκαν σκούρα. Επειδή όμως σε αυτή τη ζωή υπάρχουν αξιώματα κι ένα από αυτά είναι πως όσοι αγαπούν, δεν χωρίζουν, τελικώς εντοπίστηκε. Είχε βρεθεί σε άσυλο, παραμελημένος κι άρρωστος χωρίς τα φάρμακα του, χωρίς την ελευθερία του. Μετά από σκληρό αγώνα, χωρίς πορεία , είναι η αλήθεια, τα παιδιά κατάφεραν να επιστρέψει στο ζωτικό οικείο του, χώρο. Χρειάστηκε κάποιος με καλογυμνασμένο σώμα και πλήρη εξάρτηση, εφοδιασμένος με χημικά όπλα για να του σακατέψει τα πόδια. Χρειάστηκε κάποιος με σπουδαία μόρφωση κι εξουσία, για να φροντίζει να μαζέψει τον Κανέλο ο σύγχρονος μπόγιας. Δεν χρειάστηκε τίποτα για να τον αγαπήσει μια

Oh my dog!

ολόκληρη γενιά φοιτητών και οι μισοί Αθηναίοι. Δεν χρειάστηκε τίποτα για να διαλέξει ένας σκύλος να ζήσει ελεύθερος. Στις 2 Ιουλίου του 2008 έφυγε κι από την αναγωγική πύκνωση των αισθημάτων έγινε πλέον σύμβολο. Δεν υπάρχουν αναρχικά σκυλιά. Η συνείδηση τροφοδοτείται από τη μνήμη. Μόνο η φύση τους ρέπει παντοτινά προς την ελευθερία. Στερούνται της δικής μας νόησης, του φαντάσματος για παρελθόν και μέλλον που κατατρέχει το δικό μας μυαλό. Τα σκυλιά δεν αγωνιούν για το μέλλον του ευρώ, δεν τύπτονται γιατί συναγελάστηκαν φίλους προχθές στην Καλλιθέα και σήμερα στην Πατησίων. Είναι σύντροφοι και συνοδοί τυφλών χωρίς να χρεώνουν σε κανέναν τη συντροφιά τους. Βοηθούν στην αντιμετώπιση σοβαρών ασθενειών (Τσέρνακ-Μακ Έλροι) , εντοπίζουν νεοπλασίες κι ειδοποιούν (Κρις Τεφρύ), περιμένουν για πάντα (Τόκυο: σταθμός Χάτσικο), ξέρουν να είναι ελεύθερα χωρίς να εγκαταλείπουν, ξέρουν να αγωνίζονται χωρίς να κρατούν μπαντιέρα. Είχε άδικο ο Γιάννης. Δεν είμαι εγώ που προσδίδω ανθρώπινες ιδιότητες στα ζώα. Ο Ρένος μου, ο Κανέλος, η Ματούλα, ο Θοδωρής, ο κολωνακιώτης Βαγγέλης είναι πρότυπα καθαρού ελεύθερου αέρα σε μυαλά που δεν υποφέρουν από –αναποτελεσματική- νόηση.

της Αρχοντής Σοπίδου

* ευχαριστούμε τον φίλο blogger silentcrossing που μας έδωσε τις φωτογραφίες.

*

Positive 30 Positive 31

οδοντίατροι + HIVGUERrILLA REPORTAG

E:

Συνεχίζουμε την προσπάθεια που ξεκινήσαμε να διερευνήσουμε τις δομές γύρω από το HIV και τα διάφορα προβλήματα που αντιμετωπί-ζουν όσοι ζουν με HIV στη χώρα μας. Το θέμα που πιάνουμε σε αυτό το τεύχος είναι η οδο-ντιατρική περίθαλψη, που αποτελεί στοιχειώδη βασική ανάγκη για όλους μας. Πόσο περισσό-τερο για έναν άνθρωπο του οποίου το ανοσο-ποιητικό σύστημα ενδέχεται να έχει κατασταλ-λεί σημαντικό.

Διαβάστε την έρευνα μας παρακάτω...

Η διαδικασία:Αρχικά συγκεντρώσαμε ένα τυχαίο δείγμα πενήντα οδοντιάτρων σε Αθήνα κι επαρχία

(Αγρίνιο Κόρινθο, Κάλυμνο, Έβρο, Ρέθυμνο και Θεσσαλονίκη). Τα ονόματα επιλέχθηκαν από τον τηλεφωνικό κατάλογο με μόνο κριτήριο να είναι δι-ασκορπισμένοι σε διαφορετικές περιοχές (για τους Αθηναίους) και διαφορετικές πόλεις (για όσους ερ-γάζονται στην επαρχία). Ένας συντάκτης επικοινώ-νησε μαζί τους τηλεφωνικά και τους ζήτησε να κλεί-σουν ένα ραντεβού, χρησιμοποιώντας διαφορετικά σενάρια επειγόντων οδοντιατρικών περιστατικών. Δήλωσε ξεκάθαρα ότι δεν έρχεται από σύσταση αλλά ότι βρήκε το τηλέφωνο από κατάλογο. Ζήτησε να μάθει την πλησιέστερη διαθέσιμη ημερομηνία και την τιμή. Περίπου δέκα μέρες αργότερα, ένας άλλος συντάκτης ξανακάλεσε τους ίδιους γιατρούς, είπε το ίδιο σενάριο με την πρώτη φορά και ζήτησε τις ίδιες πληροφορίες. Μόνη διαφορά, ο δεύτερος συντάκτης δήλωσε ξεκάθαρα πως είναι οροθετικός.Τα αποτελέσματα:Αυτό που προέκυψε από την έρευνά μας ήταν πως το ακρωνύμιο που τρομοκρατεί από τηλεφώνου τους Έλληνες οδοντιάτρους δεν είναι τόσο το HIV όσο το ΣΔΟΕ! Η στάση τους απέναντι σε κάποιον που τηλεφωνούσε χωρίς συστάσεις ήταν από αδιά-φορη έως υποψιασμένη και ΚΑΝΕΙΣ δεν έκανε την οποιαδήποτε αναφορά στο κόστος της επίσκεψης. Όσο για την αντίδρασή τους στην οροθετικότητα, απολύτως κανένα σχόλιο. Προείχε η εφορία!Οι μαρτυρίες:Επειδή το τηλεφωνικό ρεπορτάζ δεν απέδωσε καρ-πούς, καθότι πείσαμε περισσότερο για διώκτες οι-κονομικού εγκλήματος παρά για οροθετικοί με πο-νόδοντο, απευθυνθήκαμε σε τρείς οροθετικούς για να μας καταθέσουν τις εμπειρίες τους. Για το κατά πόσο τους απασχολεί το ζήτημα στην καθημερινό-τητά τους, για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και για τις εναλλακτικές λύσεις που υπάρχουν εκεί έξω.Ο Π.Σ. μας διευκρίνισε πως δεν έχει μεγάλη εμπει-ρία ως οροθετικός γιατί διαγνώστηκε πολύ πρό-σφατα. Ωστόσο, ξέρει από φίλους και γνωστούς ότι «συνήθως οι τιμές που ζητάνε είναι υπερβο-λικές, με τη δικαιολογία ότι μετά θα πρέπει να πετάξουν (!) κάποια εργαλεία». Ο ίδιος μάλλον δεν έχει πεισθεί από τις δικαιολογίες και δηλώνει αρκετά δύσπιστος για το αν θα πρέπει να μιλάει στον οδοντίατρο για το πρόβλημά του.Ο Δημήτρης ξεκαθάρισε ότι ο ίδιος δεν έχει αντιμε-τωπίσει κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα μέχρι σήμερα. Γνωρίζει το οδοντιατρείο για οροθετικούς που λει-τουργεί στον Ερυθρό Σταυρό αλλά δεν το έχει επι-σκεφτεί ποτέ γιατί, τη μία φορά που το προσπάθη-σε, δεν υπήρχε άμεση διαθεσιμότητα. Επομένως,

επειδή η ανάγκη ήταν άμεση, κατέφυγε σε ιδιώτη. Γενικά, όλοι όσοι ρώτησε φάνηκαν πρόθυμοι να τον δεχτούν αλλά υπήρχε μια διάθεση να τον εκ-μεταλλευτούν οικονομικά. Όπως αναφέρει ο ίδιος, «δε στο λένε και κατάμουτρα βέβαια, το καταλα-βαίνεις όμως. Γιατί όταν για άλλους ένα σφρά-γισμα κοστίζει 80€, σε εμάς ίσως το χρεώσουν 180€. Γνωρίζω καλά, από πολλά περιστατικά που έχω ακούσει, ότι ορισμένοι οδοντίατροι έχουν πλουτίσει από αυτό, εκμεταλλευόμενοι της οροθετικότητά μας. Όταν μάλιστα κάποιος φίλος μου θέλησε να διαμαρτυρηθεί, ζητώντας απόδειξη για τις παροχές του οδοντιάτρου του, η απάντηση που πήρε ήταν ότι με απόδειξη θα χρεωθεί τα διπλάσια χρήματα. Επομένως, για να πληρώσεις λιγότερα, δέχεσαι τη νοοτροπία τους». Ο γιατρός που επισκέπτεται, ωστόσο, «εί-ναι καλός κι αξιοπρεπής και (…) δεν έκανε ποτέ μέχρι σήμερα ουδεμία αναφορά στο πρόβλη-μα».Ο Μιχάλης καταθέτει την εμπειρία του, πριν από χρόνια, από το οδοντιατρείο του ΚΕΕΛΠΝΟ, «που υποτίθεται ότι είναι δωρεάν (…) και μπορεί να πάει ο οποιοσδήποτε». Θεωρεί την επίσκεψή του εκεί ως «την πιο ρατσιστική αντιμετώπιση που είχε ποτέ στη ζωή του ως οροθετικός». Ο οδο-ντίατρος εμφανίστηκε ντυμένος «λίγο πιο ασφυ-κτικά από μοτοσικλετιστή το χειμώνα» για να του κάνει ένα σφράγισμα κι έναν καθαρισμό. «Με κράνος (…), μπότες σχεδόν μέχρι το γόνατο, γάντια μέχρι τον αγκώνα, γυαλιά που κάλυπταν μέχρι και το σαγόνι, και με 20 λεπτά αναμονή μέχρι η βοηθός του να καλύψει οτιδήποτε άγ-γιζε με ταινίες, ταινιάκια και πανάκια μην τυχόν και έρθει σε οποιαδήποτε επαφή μαζί μου». Θεωρώντας ότι αυτή η συμπεριφορά τον «υπο-βίβαζε σαν άνθρωπο», απευθύνθηκε και αυτός σε ιδιώτη. Εκεί στάθηκε πιο τυχερός, αφού βρήκε οδοντίατρο που, όχι μόνο δεν είχε φόβο απέναντι στην οροθετικότητά του, αλλά του έκανε, μάλιστα, και καλύτερη τιμή. Στο ΚΕΕΛΠΝΟ έχει να πατήσει χρόνια, αφού «προτιμάει να πληρώνει παρά να ανεχτεί ξανά αυτήν την εμπειρία», αλλά, από τα όσα του μεταφέρουν οι φίλοι του, το ίδιο σύστημα συνεχίζεται, «χωρίς όμως να είναι και σίγουρος, ότι πια δεν είναι τόσο σφιχτά τα πράγματα, ότι δεν είναι πια τόσο τεράστιες οι μάσκες και οι μπότες και τα γάντια». Ωστόσο, όταν φέτος συνό-δευσε εκεί ένα φίλο του, όταν ο τελευταίος διαμαρ-τυρήθηκε κάποια στιγμή ότι πονάει, ο οδοντίατρος του απάντησε «τι λες μωρέ που πονάς; Άσε μας που πονάς!».Ωστόσο, από τον Παναγιώτη παίρνουμε μία εκ δι-αμέτρου αντίθετη εικόνα για το οδοντιατρείο του ΚΕ.ΕΛ.Π.ΝΟ. Όπως τονίζει με έμφαση, ο ίδιος πα-ρακολουθείται στο συγκεκριμένο ιατρείο για πάνω από δέκα χρόνια, ενώ ο γιατρός του έχει φερθεί με μεγάλη ευγένεια και τον έχει εξυπηρετήσει αρκετές φορές με έκταkτα οδοντιατρικά του προβλήματα.Τα συμπεράσματα:Όλοι, σχεδόν, οι οροθετικοί έχουν έρθει κάποια στιγμή στη ζωή τους αντιμέτωποι με τη μεγάλη των οδοντιάτρων σχολή και το θέμα μοιάζει να τους απασχολεί αρκετά. Το πιο συνηθισμένο πρόβλημα είναι οι υπέρογκες αμοιβές που ζητούν κάποιοι οδο-ντίατροι για τις υπηρεσίες τους, κάποιες φορές έως και τριπλάσιες του κανονικού. Φαίνεται πως, δυστυ-χώς, για κάποιους, η εκμετάλλευση των οροθετικών έχει αποδειχθεί χρυσορυχείο. Όσο για τα δημόσια

κέντρα, οι συνθήκες περιγράφονται ως άθλιες και οι γιατροί κρίνονται στην πλειοψηφία τους ανενημέ-ρωτοι (αν όχι απλώς άξεστοι), με κύριο γνώρισμα την προκλητικά υπερβολική προστασία τους με μάσκες, στολές και διπλά γάντια, που περισσότερο προσομοιάζουν αστροναύτη ή βατραχάνθρωπο. Το ότι οι υπηρεσίες στα κέντρα αυτά είναι δωρεάν συ-νήθως δεν αρκεί για να αντισταθμίσει το διασυρμό και την αναίδεια. Όμως (αλήθεια, για πόσο ακόμη θα κρεμόμαστε από ένα όμως;) υπάρχουν κι κάποι-οι οδοντίατροι που σέβονται τους πελάτες τους, δεν χρησιμοποιούν αποκριάτικες στολές για να κάνουν τη δουλειά τους και, το κυριότερο, όχι μόνο δεν υπερχρεώνουν, αλλά κάνουν και έκπτωση στους οροθετικούς. Και κλείνουμε το guerilla του καλοκαιριού με την υπόσχεση πως θα επιχειρήσουμε να διερευνή-σουμε τις απόψεις του Οδοντιατρικού Συλλόγου Αθήνας σχετικά με τις συγκεκριμένες κατάπτυστες πρακτικές. Μέλημά μας είναι αν ο Σύλλογος έχει γνώση των παραπάνω περιστατικών, αλλά και τι διατίθεται να κάνει ώστε να πάψει το συγκεκριμένο επάγγελμα να αμαυρώνεται συνεχώς από ανεύθυ-νους και ανεπίδεκτους καιροσκόπους…

Page 17: Periodiko Positive 04

Το Κέντρο Ζωής σε συνεργασία με τη Θετική Φωνή και την Be Positive, διοργάνωσαν στις 9 Ιουνίου στο Caravel, μια ημερίδα

που αφορά αποκλειστικά τους οροθετικούς. ‘‘Ζώντας με τον HIV’’ ήταν ο τίτλος της ημερίδας και οροθετικά μέλη των οργανώσεων, μίλησαν για τoν ιό στο σώμα μας, τη λιποδυστροφία, αλλά και γενικά για τη σωματική, ψυχική και σεξουαλική μας υγεία. Κατατέθηκαν και οι προσωπικές τους εμπειρίες, ενώ στη συζήτηση και τα ερωτήματα του κοινού συμμετείχε και ένας γιατρός. Σκοπός της ημερίδας αυτής είναι να ακολουθήσουν και άλλες με εξίσου σημαντικά θέματα, που θα ενημερώσουν περισσότερο τους οροθετικούς σχετικά με την διαχείριση της υγείας τους σε σχέση με τον ιό HIV. Η γνώση πάντα μετριάζει τον φόβο και προλαμβάνει τις άσχημες καταστάσεις.

•Μετά την κατάργηση της απαγόρευσης της εισόδου των οροθετικών στις ΗΠΑ, η UNAIDS, ο οργανισμός την Ηνωμένων Εθνών για την καταπολέμηση του AIDS, κάλεσε τις κυβερνήσεις 52 χωρών να άρουν τους αντίστοιχους περιορισμούς που ισχύουν σε αυτές τις χώρες. Πλήρης απαγόρευση ισχύει σε 10 χώρες (στη Σιγκαπούρη π.χ.), ενώ άλλες χώρες όπως η Νέα Ζηλανδία και η Αυστραλία, αρνούνται την παροχή άδειας παραμονής σε οροθετικούς. Όπως δήλωσε ο επικεφαλής του οργανισμού UNAIDS, Μισέλ Σιντιμπέ ‘‘Δεν υπάρχει λόγος να υπάρχουν σήμερα αυτοί οι ταξιδιωτικοί περιορισμοί. Δεν βασίζονται στο σκεπτικό της δημόσιας Υγείας και στερούν από ανθρώπους τα βασικά τους δικαιώματα’’.

•Ήταν Φεβρουάριος του 1996 όταν ένας 30χρονος οροθετικός ασθενής διακομίσθηκε με ασθενοφόρο και με την διάγνωση βρογχοπνευμονίας από το Σισμανόγλειο, στο νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού. Ο γιατρός που τον παραλαμβάνει δεν εξετάζει τον ασθενή, κοιτάζει τα συνοδευτικά έγραφα, του κάνει μια καταπραϋντική ένεση που επιδεινώνει όμως την κατάσταση του και σε λιγότερο από δυο ώρες ο ασθενής παθαίνει ανακοπή και πεθαίνει. Η οικογένεια του αποθανόντος ξεκινά τότε δικαστικό αγώνα εναντίον του νοσοκομείου του Ερυθρού Σταυρού. Δεκατέσσερα χρόνια μετά τον θάνατο του οροθετικού, επικυρώνεται τελικά η απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών και αποζημιώνεται η μητέρα και η αδελφή του άτυχου νεαρού. Χρειάστηκαν 14 χρόνια για να δικαιωθούν αλλά επιτέλους είναι μια δικαίωση. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα χρειάζεται πάντα ο θάνατος ενός οροθετικού –αλλά και κανενός γενικά ανθρώπου –για να δικαιωθεί κάποιος. Το λέμε γιατί ως τώρα δεν έχουμε συνηθίσει να δικαιώνονται τα άτομα με HIV. Ακόμα δεν έχουμε ‘‘χωνέψει’’ την απόφαση του Αρείου Πάγου που δικαίωσε εργοδότη ο οποίος απέλυσε εργαζόμενο μόνο και μόνο επειδή ήταν οροθετικός…

•Αντιθέτως οι καταδίκες σε οροθετικούς φαίνεται να είναι πιο συνηθισμένο φαινόμενο. Καταδικάστηκε σε 33 μήνες 42χρονος οροθετικός γιατί το 2005 έδωσε αίμα λίγες μέρες μετά την μόλυνση του από τον ιό HIV. Με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατόν να ανιχνευτεί ο ιός στις εξετάσεις του νοσοκομείου και δυστυχώς να μολυνθούν με τον ιό και δυο συνάνθρωποι μας που έκαναν μετάγγιση αίματος. Μια 14χρονη τότε κοπέλα με μεσογειακή αναιμία, και ένας 76χρονος που δεν είναι σήμερα όμως στη ζωή. Ο 42χρονος τότε είχε δώσει αίμα για κάποιον δικό του χωρίς να γνωρίζει ότι είναι οροθετικός και απαντώντας πλημμελώς στο σχετικό δελτίο που συμπληρώνουν οι αιμοδότες, αποφεύγοντας να αναφέρει ότι είχε κάνει πριν λίγες μέρες έρωτα χωρίς προφύλαξη. Καταδικάστηκε λοιπόν ‘‘για σωματική βλάβη κατά συρροή από αμέλεια’’. Ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι κατά την διάρκεια της αιμοδοσίας οι αρμόδιοι του κέντρου δεν του πήραν συνέντευξη αλλά συμπλήρωσε μόνο ένα απογραφικό δελτίο. Για αυτό και έχει κάνει μήνυση κατά των γιατρών για ελλιπή ενημέρωση που του παρείχαν πριν την αιμοληψία. Η μήνυσή του όμως αυτή έχει αρχειοθετηθεί και εκκρεμεί η αγωγή του από τα διοικητικά δικαστήρια. Η υπόθεση αυτή που ήρθε στο φως το 2005, ανάγκασε το κράτος –που ως τότε αρκείτο στον ανόητο έλεγχο ‘‘της ειλικρινούς δήλωσης των αιμοδοτών’’ – να επιβάλλει πλέον την μοριακή μέθοδο ανίχνευσης στις αιμοληψίες, για να αποφευχθούν πλέον και τέτοια φαινόμενα, ‘‘παραθύρου’’ όπως ονομάζονται. Ορθώς λοιπόν και οι συγγενείς της άτυχης ανήλικης κοπέλας που μολύνθηκε, έχουν στραφεί και με αγωγή

που κατατέθηκε κατά του Ιπποκράτειου της Α΄ Υγειονομικής Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, αλλά και κατά του Ελληνικού Δημοσίου (πρέπει κάποτε και το κράτος να αναλαμβάνει τις ευθύνες του) διεκδικώντας χρηματική αποζημίωση 3.5000.000 ευρώ.

•Είναι γνωστό ότι οι περισσότεροι υπάλληλοι στις δημόσιες υπηρεσίες κάθε άλλο παρά πρόθυμοι να μας εξυπηρετήσουν είναι, αντιθέτως φροντίζουν να μας κάνουν την ζωή πιο δύσκολη περιπλέκοντας τα πράγματα. Στο αλαλούμ που επικρατεί στο δημόσιο είναι σίγουρο, πως αν πας για το ίδιο πράγμα σε διαφορετική νομαρχία, δήμο η εφορία, θα σου ζητήσουν και διαφορετικά πράγματα. Συνοδεύοντας γνωστό μου στη νομαρχία Αγ. Παρασκευής, για να κάνει την αίτηση να περάσει από επιτροπή, ώστε να του δοθεί ποσοστό αναπηρίας για να το χρησιμοποιήσει στην φορολογική του δήλωση, πέσαμε στον γνωστό ‘‘σκόπελο’’ του δημοσίου.... Η υπάλληλος στο πρωτόκολλο που υποβάλλεται η αίτηση, κοιτώντας τα δικαιολογητικά είπε ότι δεν μπορεί να δοθεί ποσοστό αναπηρίας λόγω οροθετικότητας. Σε ερώτημα μας πώς γίνεται αυτό αφού δέκα χρόνια περνάμε από επιτροπές και παίρνουμε αυτό το ποσοστό, η υπάλληλος απευθύνθηκε στην γραμματέα της επιτροπής η οποία με ύφος ‘‘τα ξέρω όλα’’ μας είπε ‘‘με την αιτιολογία του οροθετικού η επιτροπή σας δικαιολογεί μόνο 35% οπότε δεν παίρνετε πιστοποιητικό άρα και περιττό να κάνετε αίτηση’’. Ο φίλος μου προς στιγμή θέλησε να φύγει, αλλά εγώ δεν ήθελα να το αφήσω έτσι. Με ύφος και εγώ που δηλώνει ‘‘δεν τα παρατώ’’ της είπα ‘‘να σας πω; εσείς σαν γραμματέας θα μας δώσετε το ποσοστό; μήπως υπερβαίνετε τον ρόλο σας, εμείς θέλουμε και απαιτούμε να κάνουμε την αίτηση και να μας πει η επιτροπή το όχι ή το ναι’’. Και φυσικά υποβάλαμε την αίτηση στα ‘‘ξινισμένα’’ μούτρα τους. Πράγματι μετά από μια εβδομάδα ο γνωστός μου πέρασε από επιτροπή και φυσικά του δόθηκε το ποσοστό 67%, που δικαιούται. Πιστεύουμε ότι προς τη γραμματέα χρειαζόταν, τουλάχιστον, μια αυστηρή επίπληξη. Για αυτό σας λέμε μην τα παρατάτε τόσο εύκολα με τους ‘‘σκοπέλους’’ του δημοσίου και φροντίστε να πηγαίνετε καλά ενημερωμένοι για τα δικαιώματα σας.

•Η Κοινωνική Υπηρεσία του Κέντρου Ζωής, έχει αποδείξει ότι δεν εφησυχάζει και ψάχνει τα πάντα σε σχέση με τα δικαιώματα των οροθετικών. Ύστερα από κάποια αιτήματα γίνανε και οι κατάλληλες ενέργειες ώστε να τεθεί σε εφαρμογή το Προεδρικό Διάταγμα υπ. αριθμ. 220 Νοεμβρίου 2007 (ΦΕΚ 251 Α) άρθρο 12 § 2, που αναφέρει τα εξής: Σε περιπτώσεις ατόμων (αιτούντων άσυλο) με αναπηρία 67% και άνω, που βεβαιώνεται με γνωμάτευση της οικείας Υγειονομικής Επιτροπής, το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης χορηγεί επίδομα αναπηρίας για όσο χρονικό διάστημα διαρκεί η εξέταση της αίτησης, εφόσον δεν είναι εφικτή η διαμονή των αιτούντων σε Κέντρα Φιλοξενίας. Το επίδομα αυτό καταβάλλεται από την αρμόδια Υπηρεσία της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης του τόπου διαμονής του αιτούντος.

•Εκείνο που μας χάλασε στην κυκλοφορία της πορνό ταινίας της ''Τζούφιας'' Αλεξανδράτου, δεν είναι η επιλογή της καριέρας που επέλεξε η πρωταγωνίστρια, αλλά το ότι η τηλεόραση ‘‘προμοτάρησε’’ –μέσω της ηλίθιας δικαιολογίας της ‘‘δημοσιογραφικής κάλυψης’’ και του δεν ‘‘καταλαβαίνω ήταν δεν ήταν εν γνώση της’’ –ένα κάκιστο porno-film με sex χωρίς προφύλαξη. Το ΕΣΡ πού ήταν όταν ‘‘αθώα, αμέριμνα, ανήλικα παιδιά’’ έτρεξαν να δουν ή και να αγοράσουν το DVD μετά από τόση έμμεση διαφήμιση; Ποτέ στο παρελθόν η τηλεόραση δεν ήταν τόσο

‘απόλυτο τίποτα’, όσο είναι στις ημέρες μας. Στους δύσκολους καιρούς που περνάμε, σχεδόν είναι ανύπαρκτη η ενημέρωση, ανύπαρκτη η δημοσιογραφία, ανύπαρκτη η έξυπνη διασκέδαση. Ποτέ άλλοτε οι άνθρωποι που φρόντιζαν να μας ενημερώνουν και να μας διασκεδάζουν δεν ζούσαν την εποχή του ‘απόλυτου τίποτα’: η απόλυτη πορνοστάρ, η απόλυτη παρουσιάστρια, η απόλυτη Ελληνίδα τραγουδίστρια, το απόλυτο αρσενικό και πάει λέγοντας. Ανόητοι τύποι μας ‘‘κοροϊδεύουν’’ με πορνό που δεν γύρισαν, με αποτυχημένες πλαστικές που δεν έκαναν… και όλα αυτά κάτω από την καθοδήγηση, την προστασία αλλά και την απαραίτητη διαφήμιση που επιβάλλει η τηλεόραση στις πλάτες μας. Και ενώ άλλοι τρίβουν τα χέρια τους από την διαφήμιση που τους παρέχει ο σπόνσορας TV –που και εκείνη τα οικονομάει με τον τρόπο της –εμείς τουλάχιστον οφείλουμε να αντισταθούμε σε αυτή τη γελοία ‘‘καθοδήγηση’’. Για αυτό βρήκα έξυπνο το graffiti που μου έστειλε η καλή μου φίλη Φωτεινή, (φαίνεται σας άρεσε η ιστορία με τα μηνύματα στους τοίχους, γιατί πολλά ήρθαν στα χέρια μου από εσάς). Το διφορούμενο νόημα του ΔΕ ΣΕ SONY, που είναι γραμμένο μέσα σε σκίτσο μιας τηλεόρασης. Φαίνεται ότι έτσι που είναι τα πράγματα τίποτα πλέον δεν μας σώνει. Για την τηλεόραση δε, ούτε συζήτηση πλέον…

•Στα πλαίσια των μουσικών βραδιών στο Κέντρο Ημέρας και για να υποδεχτούμε τους νέους εθελοντές μας, στις 24 Μαρτίου ο γνωστός τραγουδιστής Γιώργος Μαζωνάκης μας πρόσεφερε με τους δυο πολύ καλούς μουσικούς του, μια υπέροχη βραδιά. Ο δημοφιλής τραγουδιστής ερμήνευσε επιτυχίες του, τραγούδησε με τα παιδιά του Κέντρου Ημέρας δικά τους τραγούδια και φωτογραφήθηκε πρόθυμα με όλους όσοι του το ζήτησαν.

•Τέλος, παραθέτω και ένα κείμενο που έγραψε ο Λεωνίδας Βακερλής για πρόσφατο δημοσιεύμα στην Ελευθεροτυπία της Κυριακής.ΝΤΡΟΠΗΣ ΠΡΑΜΑΤΑΤο διαβάσαμε κι αυτό, συζητείται μήνες τώρα…

Συζητήθηκε και στην Επιτροπή των ΜΗΚΥΟ του ΚΕΕΛΠΝΟ τον περασμένο Δεκέμβρη. Τέλος δημοσιεύθηκε και στον τύπο [Ελευθεροτυπία της 23-5-10,σελ.48]. Απλά δεν θέλαμε να το πιστέψουμε. Πρόκειται για την πολιτική των δύο

“καπέλων”. Υπάλληλος του ΚΕΕΛΠΝΟ και γνήσιος εκφραστής της πολιτικής του, αλλά και ταυτόχρονα “επαναστάτης” και μέλος ΜΗΚΥΟ [ACT-UP], εναντιούμενος στην ίδια πολιτική! Πότε αυτή η πολιτική τον βολεύει συναισθηματικά, τον εκφράζει ιδεολογικά και στο τέλος του μήνα τον μισθοδοτεί, ενώ ταυτόχρονα η ίδια πολιτική τον αναστατώνει ηθικά και τον κάνει να ζει την ηλεκτρική καρέκλα που τον “θανατώνει”. Συνέβη στο σπίτι της ACT-UP, αυτοί οι δυο συγκάτοικοι να υπάρχουν στο πρόσωπο του ενός! Χρόνια το βλέπουμε και το ακούμε και δεν θέλουμε να πιστέψουμε μήτε στα μάτια μας μήτε στα αυτιά μας. Τώρα τα πράγματα πήραν τον δρόμο της διοικητικής και δικαστικής έρευνας. Θα δούμε πού θα βγάλει η έρευνα. Ένα είναι το βέβαιο. Ότι, όταν τέτοια φαινόμενα συμβαίνουν στο χώρο του εθελοντισμού δύο θα είναι οι βαριά πληγωμένοι. Η ιδέα και τα παιδιά της. Και άντε να πείσεις τους πριν και τους επόμενους ότι δεν είσαι ελέφαντας......! Άντε να στρατολογήσεις και να συσστρατεύσεις τα νέα παιδιά, αυτά που σε κρατούν στο κέντρο της ελπίδας. Κάθε σχόλιο, κάθε κακεντρέχεια, κάθε πιθανή υπερβολή σε κάνουν να λοξιγκιάζεις, όπως έλεγαν και οι γονείς μας, γιατί σε κακομελετάνε....! Πάντα υπάρχει η λύση που η αισιοδοξία και το νοικοκύρεμα φέρνουν. Θέλουμε να δώσουμε μια μικρή συμβουλή: Υπάρχει στη γωνία του δρόμου η αυτοκριτική, μπορείς να τη συναντήσεις, να της δώσεις τον λόγο και τότε αυτή ξέρει να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και να ξανακάνει την ACT-UP όπως “πάλαι ποτέ”. Ο κόσμος των εθελοντών και το περί δικαίου αίσθημα το απαιτούν!

•Το Κέντρο Ημέρας παραμένει ανοιχτό κάθε Δευτέρα και Τετάρτη απόγευμα 6.30 – 10, για τις συναντήσεις μας. Όλες οι υπηρεσίες του Κέντρου Ημέρας παρέχονται δωρεάν. Κάθε Τετάρτη απόγευμα από τις 20.00 και μετά λειτουργεί το info centre για χρήση υπολογιστών και internet. O εθελοντής ρεφλεξιολόγος μας συνεχίζει να δέχεται τα ραντεβού του, για όσους το ζητήσουν κάθε Δευτέρα. Ενώ και τις δυο ημέρες είναι ανοικτή η δανειστική βιβλιοθήκη. Επίσης πληροφορίες για τις εκδηλώσεις του Κέντρου Ημέρας, ομιλίες γιατρών, ομάδες αυτοστήριξης κ.α. μπορείτε να παίρνετε και από το site μας.

το flyer της εκδήλωσης “εγώ και ο HIV”, που έγινε στο Κάραβελ, στις 9 Ιουνίου.

η φ

ωτο

γραφ

ία τ

ης Φ

ωτε

ινής

.

Positive 32 Positive 33

Page 18: Periodiko Positive 04

Athens Video Art Festival // τεχνόπολις // 7-9 Μαΐου 2010

Athens Erotica // Eκθεσιακό κέντρο εκεΠ // 14-16 Μαΐου 2010

Athens Pride // Πλατεία κλαυθμώνος // 05 ίουνίου 2010

Από τη μουσική βραδία με τις Κόκκινες Ομπρέλες, το συγκρότημα του Κέντρου Ζωής // 2 Ιουνίου

Από την ημερίδα που διοργάνωσε η Θετική Φωνή με την Ελληνική Εταιρία Μελέτης και αντιμετώπισης του AIDS με θέμα: “Ο ρόλος του Ελληνικού κοινοβουλίου στην καταπολέμηση της επιδημίας HIV/AIDS”

11.05.2010 // ATHENS PLAZA

φωτογΡΑφίεΣ ΑΠο

εκδΗλωΣείΣ κΑί

ΣΥΜΜετοΧεΣ τοΥ

κεντΡοΥ ζωΗΣ

Από τη μουσική βραδιά υποδοχής των νέων εθελοντών με καλεσμένο τον Γ. Μαζωνάκη

Κέντρο Ζωής // 24 Μαρτίου 2010

Positive 34 Positive 35

Page 19: Periodiko Positive 04

Τι να πρωτοαναφέρω και να χωρέσω από 21 ενημερώσεις, τουλάχιστον 42 ώρες, πάνω από 200 συμμετέχοντες από πολύ

διαφορετικούς πληθυσμούς, με άλλες τόσες ίσως και περισσότερες απορίες, από περιοχές κεντρικές και μη της Αθήνας έως την Άνω Καλλιθέα Σπερχειάδας και τα περίχωρα του Βόλου…σε μια παράγραφο;

Αν και 8 χρόνια στην ομάδα ενημέρωσης, δε σταματώ να εκπλήσσομαι από το εκάστοτε κοινό, να ενθουσιάζομαι από κάθε επικείμενη ενημέρωση και να βρίσκομαι συνήθως σε μια κατάσταση έντασης, εγρήγορσης μετά τη λήξη της. Η πρόκληση δεν είναι ποτέ η ίδια. Η απορία, η αδιαφορία, η άγνοια, η αμηχανία, το ενδιαφέρον ή ο ενθουσιασμός είναι στοιχεία τόσο αντιφατικά τα οποία όμως είναι και εξίσου αληθινά, συνυφασμένα με το ζωτικό χαρακτήρα της επαφής με το κοινό.

Με το συγκεκριμένο πρόγραμμα ενημερώσεων μεγάλης εταιρίας διεθνούς καλλυντικών, σε συνεργασία με την Εβίτα, το Χριστόφορο την Αλεξάνδρα και την Άννα, θέσαμε και επιτύχαμε δύο καινούριους στόχους. Την επέκταση της θεματικής των ενημερώσεων που κάνουμε τόσα χρόνια ως Κέντρο Ζωής και την προσέγγιση ενός νέου πληθυσμού στόχου. Ο εμπλουτισμός με το θέμα του κοινωνικού στιγματισμού, φάνηκε ένα απαραίτητο βήμα, το οποίο ίσως θα έπρεπε να είχε πραγματοποιηθεί και νωρίτερα, εφόσον φαίνεται να συμπληρώνει με μια ανθρώπινη προσέγγιση το θέμα της πρόληψης από το HIV/AIDS, αλλά και αντιδρά στην έννοια του κοινωνικού αποκλεισμού.

Όταν μου προτάθηκε να αναλάβω το πρόγραμμα ενημερώσεων μεγάλης εταιρίας καλλυντικών μαζί με την Πόπη και

τον Χριστόφορο ενθουσιάστηκα για 3 λόγους:

1ον. 21 ενημερώσεις σε 7 μήνες είναι ένας στόχος προκλητικός – action guys!2ον. Ενημερώσεις που αναφέρονται και στο κοινωνικό στίγμα γύρω από το AIDS δεν είχαμε ξαναδοκιμάσει να κάνουμε, αν και το θέλαμε – Να η ευκαιρία!3ον. Ενημερώσεις για το AIDS όχι μόνο σε ομάδες ελλήνων αλλά και μεταναστών που ζουν στην Ελλάδα δεν είχαμε ξανακάνει με τόσο εντατικούς ρυθμούς – Μια πληθυσμιακή ομάδα στην οποία δεν είχα καμία εμπειρία….πώς θα ήταν άραγε;

Θέλω να σταθώ περισσότερο στο 3! Το κοινό των μεταναστών με ενθουσίαζε σαν ιδέα λόγω της διαφορετικότητάς του αλλά ταυτόχρονα με άγχωνε.

Για το πρόγραμμα εργάστηκαν: Άννα Καβούρη (συντονίστρια), Αλεξάνδρα Λεοντιάδου (επιστημονικά υπεύθυνη), Πόπη Τσάφου (ομιλήτρια), Εβίτα Λαμπαδιάρη (ομιλήτρια), Χριστόφορος Κουλίας (ομιλητής), Λία Κρικώνη (Γραμματειακή Υποστήριξη)

Το πρόγραμμα «ΘΕΤΙΚΟΙ ΣΤΗ ΖΩΗ» ξεκίνησε τον Μάιο του 2009 και ολοκληρώθηκε τον Μάιο του 2010. Στα πλαίσια του

προγράμματος εκδόθηκε ενημερωτικό έντυπο και αφίσα σε 7 γλώσσες (Ελληνικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ρωσικά, Αλβανικά, Αραβικά και Φάρσι) και πραγματοποιήθηκαν 22 παρουσιάσεις σε 16 συνεργαζόμενα πλαίσια. Πιο αναλυτικά, τις ενημερώσεις παρακολούθησαν 397 άτομα (221 νέοι, 32 εργαζόμενοι, 144 πρόσφυγες/μετανάστες), οι ηλικίες τους ήταν από 11 ετών έως 60ετών, η συχνότερη ηλικιακή ομάδα ήταν 18-44ετών (βλ. καταγραφή ομιλιών).

Κατά τη διάρκεια του προγράμματος, πραγματοποιήθηκε έρευνα μέτρησης των γνώσεων για την hiv λοίμωξη αλλά και της στάσης απέναντι στα οροθετικά άτομα, σε αντιπροσωπευτικό δείγμα συμμετεχόντων στις ενημερώσεις. Πιο συγκεκριμένα, διανείμαμε ένα ερωτηματολόγιο πριν και μετά την ενημέρωση, τόσο για να δούμε τις γνώσεις για την hiv λοίμωξη και τις αντιλήψεις για τα οροθετικά άτομα, όσο και να αξιολογήσουμε κατά πόσο βελτιώθηκαν μετά την ενημέρωση. Οι διαφορές που παρατηρήθηκαν πριν και μετά την ενημέρωση ήταν σημαντικές, αναφέρω χαρακτηριστικά την ερώτηση «αν ο ιος hiv μεταδίδεται από την κοινή

ΑΠολογίΣΜοΣ τοΥ ΠΡογΡΑΜΜΑτοΣ«θετίκοί ΣτΗ ζωΗ»

χρήση της τουαλέτας», πριν την ενημέρωση το 60,7% του δείγματος απάντησε σωστά, ενώ μετά την ενημέρωση η σωστές απαντήσεις αυξήθηκαν στο 93,4%.

Τα θετικά σχόλια των συνεργαζόμενων φορέων και των ανθρώπων που παρακολούθησαν τις παρουσιάσεις ικανοποίησαν όλες μας τις προσδοκίες, κάτι που αποδεικνύεται από το αίτημα να συνεχιστούν οι ενημερώσεις και μετά το πέρας της λήξης του προγράμματος. Θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά το MAC AIDS FUND, για την ευγενική υποστήριξη, τους συνεργάτες μου, αλλά και όλους τους φορείς που συμμετείχαν στην υλοποίηση του προγράμματος.

Για το Κέντρο Ζωής

Άννα ΚαβούρηΣυντονίστρια Προγράμματος

«ΘΕΤΙΚΟΙ ΣΤΗ ΖΩΗ»

Από την άλλη, η πληθυσμιακή ομάδα των αιτούντων άσυλο ή των μεταναστών οι οποίοι διαβιούν στην Ελλάδα, ήταν μια ομάδα η οποία μας κατέδειξε πόσο πολύ δρόμο έχουμε ακόμα μπροστά μας.

Με αυτά τα εφόδια και τις νέες εμπειρίες, μπορούμε, ως ομάδα, να ευχηθούμε καλή αρχή στα νέα μέλη μας και να προχωρήσουμε με ανανεωμένο κίνητρο.

Σας ευχαριστώ όλους,Πόπη Τσάφου

Με ενθουσίαζε το γεγονός ότι σαν Κέντρο Ζωής αλλά και σαν Ομάδα Ενημέρωσης θα επεκταθούμε σε έναν νέο πληθυσμό ο οποίος μας έχει πραγματικά ανάγκη. Σκεφτόμουν:«Αφγανοί,Αφρικανοί, Ιρανοί, Αιγύπτιοι σε μια ξένη χώρα, μόνοι ή με τις οικογένειες τους, συνήθως ταλαιπωρημένοι, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη και αντιμέτωποι πολλές φορές με τον κοινωνικό ρατσισμό... είναι δυνατόν να καθίσουν να ακούσουν εμάς σε μια ενημέρωση για το AIDS; Για ένα θέμα που αρκετοί από αυτούς δεν είχαν ξανακούσει ποτέ;»

Κι όμως, η ανταπόκρισή τους ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου. Από τις πρώτες ενημερώσεις που κάναμε στα κέντρα υποδοχής προσφύγων του ΕΕΣ η προσέλευση ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητική. Η συμμετοχή τους με εύστοχες ερωτήσεις έδινε ιδιαίτερο παλμό στην ενημέρωση και το «ευχαριστούμε» που ακούγαμε σε διάφορες γλώσσες στο τέλος, άφηνε το πιο γλυκό χαμόγελο ικανοποίησης στα χείλη μας. Ο σεβασμός που μας έδειχναν ήταν εντυπωσιακός. Ειδικά σε ενημερώσεις που ήμουν μαζί με την Πόπη και το κοινό αποτελούνταν αποκλειστικά από άνδρες δεν υπήρξε σχεδόν καμία στιγμή αμηχανίας, αν και ομολογώ ότι όταν τους πρωτοαντικρίσαμε αισθανθήκαμε λίγο άβολα. Ήμασταν 2 γυναίκες και ήταν 20 άνδρες μουσουλμάνοι που θα συζητούσαμε ένα πολύ σημαντικό θέμα, προέκταση του οποίου είναι και το ασφαλές σεξ (η θρησκεία τους θεωρεί το προφυλακτικό «αμαρτία» επειδή αποτελεί και μέσο αντισύλληψης) ! Παρόλη την αντικειμενική δυσκολία, ήταν όλοι τους ευγενέστατοι, πειθαρχημένοι, σοβαροί και με μια απίστευτη δίψα για μάθηση. Ένοιωθα ότι κάθε πληροφορία που τους λέγαμε ήταν πολύτιμη. Δε θα ξεχάσω ποτέ τα βλέμματά τους και γενικότερα την ατμόσφαιρα που δημιούργησαν και μας έκαναν να αισθανθούμε τόσο άνετα. Δε θα ξεχάσω επίσης, σε μια άλλη ενημέρωση, μια Αφγανή μητέρα που θήλασε το μωρό της κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας γιατί δεν ήθελε να χάσει λέξη από αυτά που λέγαμε.

Για όλα αυτά και για ακόμη περισσότερα που κρατάω για εμένα, θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην εταιρία, στο Κ.Ζ. , στην Πόπη και στον Χριστόφορο.

Σας ευχαριστώ όλους

Εβίτα Λαμπαδιάρη

Positive 36 Positive 37

Page 20: Periodiko Positive 04

Positive 38 Positive 39

Page 21: Periodiko Positive 04

Positive