ΤΥΜΠΑΝΙΣΜΟΙ - WordPress.com · 2018-01-18 · η γνώση σε αλλάζει μια...

ΤΥΜΠΑΝΙΣΜΟΙ

Συλλογές : - ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ

- ΔΟΝΗΣΕΙΣ

- ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

2018

By SearchingTheMeaningOfLife (www.SearchingTheMeaningOfLife.wordpress.com)

Παλαιότερα έργα του SearchingTheMeaningOfLife:

• the kingdom of vitality ∞ παιχνίδι στρατηγικής

• IoM

• Εντροπή στη Φύση

• Στην ‘Αμαξα

• 50 αξίΖει

• Ονειράματα

• ΑνΘο(υ)σια Τραγωδία

• Διάλεξε Καραμέλα

• Ήλιοι Καθρεφτίζονται στους Αιθέρες

• Πο(υ)λιτικός Παραμυθόκοσμος

• Η λευκή πεταλούδα

• Έρωτας Vs Θάνατος

• Μοδιστρική Ψυχών

• EchoLexi

• Echo

Βιογραφικό

Όνομα, επάγγελμα, σπουδές, έτος γέννας, πόλη καταγωγής, πόλη διαμονής, οικογένεια και πολλά άλλα. Έχω αλλά δεν με κατέχουν. Όσο Είμαι εδώ, όσο συναντάω ωφέλιμα για τον κόσμο, τα συμπυκνώνω σε ευανάγνωστες σύντομες στιχοδημιουργίες. Δημιουργικά δώρα, από Αγάπη με Αγάπη, για τον κόσμο. Υπάρχω απλά και είναι η Χαρά μου. Ενώστε το νου σας με του συγγραφέα, υπάρχει ή όχι είναι μόνο ιδέα...

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Συλλογή «ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ»α υτοανάνυψη Προς πρατήριο ΠαραδείσουΕυλυγισία ΑνθρωπότηταςΜόνο για τολμηρούςΤο μπάλωμαΕίμαι ο παράςΓνώση+Φαντασία=ΧιούμορΕύστοχοι σε πόλη δίχως στόχουςΜόνιμες ουλέςΖητείται ΕμπιστοσύνηΠού Πας;Σύντροφοι ψυχήςΤί κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου;Ανάκτηση ΑνάμνησηςΕμπνεύσουΚρυφή ΟμορφιάΟ Θεός είναι ΡήμαΤο δικό σου νόημαΣυνάντηση Κορυφής

Συλλογή «ΔΟΝΗΣΕΙΣ» Τυμπανισμοί

Όταν το δέρμα μιλά Όλα ΑγάπηΗρεμήστε

Φονιάς

ΈζησανΣτην καρδιά του χάους

ΚινδυνεύωΦώς σε Ωκεανό

ύποπτες κόκκινες σκιέςΧωρίς ρούχα

Πώς να πιστέψεις σε ‘σένα;άσπρο Άλογο

Διαφέρεις!προδοσίες αμοιβαίεςΖωή μόνο για Εραστές

ΣυλλογήΑναγέννηση

προσβολή η υποδούλωσηπανούκλα καρδιάςείμαι κόκκος άμμου

αιώνια λαχτάραΘνητός Θεός

τελετή κάθαρσηςΘαλπωρή Πατρικού

Χωρίς επιθυμίες …θαύματαΠρος Αυτόν που λατρεύω

Πρόλαβα να Ζήσω {ή Ανούσιες οι Φωτογραφίες}Μείνε στο Αγκίστρι

Τα πουλιά μου μίλησανΆκου την Φύση… Διδάσκει

Κανείς «Κακός»Προδομένες δονήσεις

Συλλογή «ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ»Ποίηση σθένους Ανάβασης

Δεν ξεχνώΑπελευθέρωση

*σημειώσεις Σωτηρίας*...κάνω πως διδάσκω

Αλέα Αληθινής ΑρμονίαςΓέφυρες Χρόνου

Do it like ColumbusΑγκαλιά

Βολικά "σ' αγαπώ"Για πάντα, πρίν...

Είμαι ο άνεμος;Αγαπώ ό,τι θαύμασα

ΑϊτόςΝιώσε, Δώσε

Αυθόρμητη η Αγάπητροπή ανθρώπου

κραυγήΥπό άλλων

Εδώ στη ΦύσηDj η καρδιά

Χωρίς ΠαρελθόνΣτην Αιώρα

Κατακτάμε τα Περιστέρια της ΕιρήνηςΛουλούδια ΑξιοΘαύμαστα

Έγινε...Ροζ είναι ο κόσμοςΑγάπα Ζωντανούς

Μια ταυτότητα;

Φίλε σκάρτε['Ο/Ά]μορφος

Εσύ οδηγάς... Χωρίς ουρά στα σκέλια

Συλλογή «ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ»

αυτοανάνυψηΈνα παράθυρο στη φύσηδίχως ανθρώπους στη σκηνήλίγη γαλήνη απλά να νιώσωμόνη στον κόσμο να αισθανθώ

Μία ψευδαίσθηση μονάχαμες τους ανθρώπους πως δε ζωκλείνω τον ήχο των φωνών σαςακούω της φύσης τον ρυθμό

Ακούω νερά να κελαρύζουνακούω πουλιά να κελαϊδούνφύλλα στον άνεμο θροΐζουνείμαι κομμάτι τους κι εγώ


Προς πρατήριο ΠαραδείσουΜ’ ένα μωρό στην αγκαλιάσέρνω χορό χαράς μακριάαπό του κόσμου φρίκηΠιάσε το χέρι για να μπειςταίρι να γίνεις αν μπορείςμες στις καμπύλες της ζωήςστα μουντά περιγράμματαΕίναι αθώος ο αρχηγόςλάμπει από φως, αστραφτερόςείναι οδηγός συνειδητόςο κόσμος του ανήκει


Ευλυγισία ΑνθρωπότηταςΜια συνάντηση,σφάλμα… μόνο τα λάθημας εξελίσσουν ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Μόνο για τολμηρούςΜέσα στη φωτιά μου όσοι πέσαν, ήταν ήρωεςΠαλαβοί αγωνιστές, νεκροί για μια ιδέαΣτη λαχτάρα των παιδιών μου είδαν δύναμηΜε προσκύνησαν βασίλισσα! Σωτηρία ανθρώπου, νέα!

Έγιναν ασπίδες, για ισχυρό εχθρό, ανίκητοΣτο θάνατό τους είδαν του κόσμου ελευθερίαΣτην πίστη όρκων, αποδείχτηκαν ανένδοτοιΚι αλλάξανε των γενεών τη χαοτική πορεία

Το χέρι σας κρατώ, καρδιάς ΑγαπημένοιΣας περιμένω, στης Γης το θρόνο μ’ ένα στέμμαΔηλοί αν δειχτείτε, λαοί μένουν νεκρωμένοιΔηλώστε τώρα υποταγή, κόντρα στην περηφάνια

Θέλει τόλμη τον Άλλο στα μάτια για να δειςστη σκιά μείνανε Άλλοι πολλοί, λίγοι ήρωες έχουν τυφλωθεί


Το μπάλωμαΤην κλωστή στη βελόνα περνώώσπου να τυφλωθώστο βρακί σας τρύπα μη μείνειστο νου σας μεγάλο κενόποιος νοιάστηκε για τη μοδίστρα;όποιος νοιάζεται παθαίνει κακό.


Είμαι ο παράςμε μένα χάσατε τα ήθηκαι την ουσία της ζωήςμε μένα όλα τα αξιολογείταικαι αγώνες κάνετε ντροπήςγια μένα αισθήσεις ξεγελάτεκαι συναισθήματα καρδιάςγια μένα τις τέχνες πια μετράτεποιους καλλιτέχνες ακολουθείς;μια με φιλάτε, μια με φυλάτεμια με θυμούς για με ξεσπάτεκαι αδερφούς δολοφονείτεμε αγαπάτε, με μισείτεμε κυνηγάτε με κραυγήνα με ξεχάσετε ελπίζωνα βρουν μαμάδες τα παιδιάνα βρουν χαμόγελο οι εργάτεςνα δουν της τέχνης μυστικάΔεν λάμπω εγώ αλλά Εσύ ξανά!


Γνώση+Φαντασία=Χιούμορ

Την γνώση ολόκληρη κατέχουμε όλοι μας,χωρίς να το ξέρουμε…ασυνείδητα.Νομίζουμε ότι την αποθηκεύουμεαλλά την ανακτούμε στην πραγματικότητα.Μόνο ένα μηδαμινό ποσοστό γνώσης,μπορούμε να...συνειδητοποιήσουμεστην σύντομη μορφή ζωής μας,διαφορετικό στον καθένα.Αν γίνει εμμονή η κτήση της τρελαινόμαστε.

Η φαντασία είναι αχαλίνωτη για όλους μας.Την εκφράζουμε με την επιστήμη και την τέχνη.Η καταπίεσή της μας τρελαίνει.

Ο συνδυασμός της γνώσης και της φαντασίας έχει σαν αποτέλεσμα το χιούμορπου ξεμπλοκάρει όλες τις δύσκολες καταστάσεις.


Εύστοχοι σε πόλη δίχως στόχουςΆνθρωποι εύστοχοι με οράματα κι ελπίδεςΆξιοι ευτυχίας, ευκαιρίας για ζωήΣε πολιτεία χωρίς στόχους υποφέρουνΧαρά και όφελος της κάθε δημιουργίαςΜένουν στενά, πολύ προσωπικοίΔέντρο η πόλη που δεν καρποφορείΑν στόχο είχε, το στόχο θα είχαν βρείΚάθε καρπός θα είχε στόχο, στη μάχη να ριχτείΣε άλλης πόλης το χώμα θα χωθείΠόλη με στόχους και άστοχους ευνοεί


Μόνιμες ουλέςΌπως τα καλοκαίρια μαράθηκαν σε μια καταιγίδα του Αυγούστουέτσι η νιότη χάνεται πληγωμένημετά από μια απρόσμενη αρρώστιααπό μια πνοή φόβου


Ζητείται Εμπιστοσύνη Έκλεινα πίσω μου την πόρτα λαχανιασμένη και κατευθείαν χαμογελούσα. Μια φορά προσπάθησα να μιλήσω και μου είπαν ότι μεγάλωσε η μύτη μου. Από τότε σιωπώ και χαμογελώ, μη με κλειδώσουν στο σπίτι για πάντα. Αυτοί θα χάσουν τα θελήματα κι εγώ τις βόλτες. Μαθαίνω να αντέχω, να αντιμετωπίζω τους άρπαγες. Μέσα από τις τσέπες, απ’ τα χέρια, απ’ τις τσάντες. Στην αρχή περπατάν πλάι και μετά ορμάν και αρπάζουν κάτι, οτιδήποτε. Άνθρωποι με άλλες κουλτούρες εκπλήρωσης αναγκών.

Απέκτησα μάτια παντού. Στα αυτιά, στα χέρια, στα πόδια… αλλάζω δρόμο και τρέχω δυνατά. Με τα παπούτσια στο χέρι όταν δυσκολεύουν.

Μια μέρα βγήκα χωρίς τσέπες, τσάντες και δελεαστικούς εξοπλισμούς(ομπρέλες, καπέλα, γάντια, ζακέτες κ.λ.π) Μέρα όπως συνήθως. Ήρθε πλάι μου ένα ποδήλατο. Ανώφελο να τρέξω. Τσουλούσε πλάι στην σιωπή μου μιλώντας ακατάπαυστα. Με ήθελε ολόκληρη! Απερίγραπτος ο τρόμος μου… με έχασε στα στενά. Τί μπορεί να θέλει από μια ξένη;

Κατανοώ την ανάγκη του πρόσφυγα για συναναστροφή, αλλά χάρηκα με ανακούφιση όταν τον είδα με ανθρώπους…. Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνώ. Από τότε τους ίσκιους πλάι ύποπτα κοιτώ.


Πού Πας;σε ασυνείδητη γαλήνη δεν υπάρχει επιστροφήη γνώση σε αλλάζει μια για πάντατις αναμνήσεις σε σπιρτόκουτο χωράστη φλόγα τους γλυκαίνεσαι μια στάλατου τώρα η βαλίτσα είν΄ βαριάαργά, στο μέλλον βηματίζειςστο Γενετήσιο Όραμα κοιτάςξύπνησες απότομα με δάκρυπονάει πολύ να ζεις συνειδητάΦάρος ο πόνος κι εσύ υπάρχεις από Αγάπη


Σύντροφοι ψυχήςΑνάμεσα σε βαβούρα λέξεων συναντηθήκαμεοπαδοί της ίδιας ψυχικής ομάδαςαναμενόμενη η άμεση αναγνώρισηαπό το ξάφνιασμα των μυστικών κρυφτήκαμεστη συνεξάρτηση απομακρυνθήκαμελευκή σημαία κουνώ μπροστά μαςψάχνεις την τέλεια στιγμή και δεν θα ‘ρθειείσαι ανάμνηση που δεν θα βρω μπροστά μουξεθωριασμένη η εικόνα που δεν έζησαάλλαξα, άλλαξες… ποτέ όμως ομάδα


Τί κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου;ποιος ο στόχος Υπουργέ μου;ποιοι πολίτες βολικοί;θέλεις το συλλογικό το πνεύμα;(δημόσια σχολεία)θέλεις βουλή ατομική;(ιδιωτικά σχολεία)θέλεις να ΄ναι στρατιώτες;εργάτες, δούλοι αλλονών;θέλεις νέας πνοής πνεύμα;θέλεις ανθρώπους υγιείς;πρώτα διάλεξε τι θέλεις;για πια παιδεία να παιδευτείς;νέα ύλη, νέα πατένταη πόλη να ολοκληρωθεί.

Λίγη να ‘ναι η εργασία(Για τους άλλους μια ζωή;)Καλλιέργεια και γνώσηνα εμπλουτίζουν με αρετή!Να ’χει νόημα ο χρόνοςΝα ‘ναι ελεύθερη η ψυχήΝα ‘ναι Όμορφο το σώμαΙκανό ν’ αυτοεξυπηρετηθείΧωρίς ποτέ να ευτελιστείΤα κενά να ‘ναι γεμάταΤα χυδαία ν’ αποστραφείΓια το Τίποτα δεν Ζει.


Ανάκτηση Ανάμνησηςδεν σου ορίζω εγώ την ύληγια πιο νόημα να ζειςμέσα σου βαθιά το ξέρειςγια πιο λόγο ήρθες στη Γηεσύ διάλεξες γονείςπλήρωσέ τους να χαρείςέχεις γέννας αμνησίααπ΄το σοκ κοίτα να βγείςγια θυμήσου, αφυπνίσουμες στο σύμπαν σου να μπειςδιάλεξε μια εργασίανα σε νοηματοδοτείνα ναι φάρμακο για σένανα ναι υγεία για τη Γη


Εμπνεύσουσου δίνω ενέργειαγια σένα προσεύχομαινα δεις τον πόνοως φάρο λαμπρόεστίασε εκείκι οι φόβοι φεύγουνεαυτοί σε φέρανεσε οδύνες θαρρώνα γίνεις καλάείναι ανώφελοχωρίς για του αύριοενθουσιασμόη ίαση όληείναι στο χέρι σουΑγάπα εσέναόπωςσε εμπιστεύομαι εγώ


Κρυφή ΟμορφιάΜιλώ για σένα και δε με πιστεύουνΌσα δίνεις, του κόσμου Ομορφιά!Φωνάζω να δούνε, μα όλα κρυφάΟι ψευδαισθήσεις, λένε, με κυριεύουν…Δεν Αγάπησαν, το Χρόνο χάσανε, πεθαίνουν ξανά. ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Ο Θεός είναι ΡήμαΨάξε την Αλήθεια στα «Ρήματα»πίστη να δείξουν καρδιάςστα «ουσιαστικά» λογικής ατοπήματασκοτώνουν Θεούς Ομορφιάς


Το δικό σου νόημαΠοιους γονείς σε αυτόν τον κόσμο βρήκες;Είναι θύματα, απόμακροι ή ανακριτές;Δες το στοιχείο που σε αυτούς σε ενοχλούσε…Νιώσε το στόχο σου! Είναι το νόημα που ζεις.

Τί θέλεις στη μητέρα σου να αλλάξεις;Τί θέλεις από τον πατέρα σου να μάθεις;Τα δύο αυτά μέσα σου αν συμβιβάσεις,βρίσκεις το λόγο που σε εξελίσσει εδώ στη Γή…

Ένα παζλ με δυο κομμάτια αν ενώσεις,βρίσκεις το ρόλο που πρωταγωνιστείς.Είναι ένα θέατρο δικού σου ελέγχουσ’ αυτόν το δρόμο ήρθες για να διαβείς.


Συνάντηση ΚορυφήςΓνωρίστηκαν οι σκέψεις μας κι ακόμα φλυαρούνε,στέλνουν σιωπής μηνύματα… Πρόσεχε μη χαθούνε!Όλα τριγύρω μας, μιλάν, της φύσης τα στοιχείαγίναν Αγάπης σύμβολα τ’ αδιάφορα τραγούδιαΚαλό αν δεν έχεις να μας πεις, μη μας κοιτάς καθόλουΣυνάντηση έχω κορυφής! Τα λόγια σου είναι κόμπος…


Συλλογή «ΔΟΝΗΣΕΙΣ»

ΤυμπανισμοίΕίναι μια φλόγα η ψυχή σε λάμπα φώτισηςείναι αναμμένη ως το υγρό της να σωθείμια πεταλούδα είσαι εσύ, ορμάς και χάνεσαικαίγεσαι, φεύγεις… παγώνεις, έρχεσαι να ζεσταθείς

Είσαι η φλόγα κι έχεις το σώμα πεταλούδαςάτακτη σκέψη σε πετά εδώ κι εκείστο βλέμμα θέρμη κι έλξη όλης της γηςενώνει, γιατρεύει τα νοσηρά με ηθική

Σαν φοβηθείς στέκεις στο κρύο ενδιάμεσαΠόσο κακό σου κάνει τούτη η επιλογή;Νεκρός με ανάσα, π’ όλα τα καλά του φταίνετο σώμα σου άψυχο, μισεί για να μισηθεί

Γύρω απ΄τη φλόγα, χορός στου σύμπαντος δονήσεις…Να γράψεις πρόλαβες, σημειώσεις για συμπτώσεις;


Όταν το δέρμα μιλά Θερμά αισθήματα διαχέονται απ` τους πόρουςκάθε λαχτάρα και μια φλόγα στο κορμίένας κνησμός κι όλη δική μου η ηδονήείναι ατέλειωτη της Αγάπης η ροήκαμιά εφάμιλλη με άλλους επαφή


Όλα ΑγάπηΕίναι η γνώση σου για μένα ελλιπήςένας καθρέφτης που εσένα κατοπτρίζειέχεις ταυτότητα ατομιστή: «εγωιστής»σπας` τον καθρέφτη βαθιά να σε ορίσεις

Γνώση σιωπής εκεί θα αντικρίσειςχωρίς του κόσμου τις άστατες ψευτιέςδεν έχει όρια η ενέργεια: φυλακίσειςεγώ κι εσύ: μια καρδιά για ν` Αγαπήσεις


ΗρεμήστεΈχω πάψει να θυμώνω στα αλήθειααπ` όταν έμαθα εμένα ν` Αγαπώόλα κατώτερα της γαλήνης μου τα ορίζωείναι βλακεία μου να μεγαλοποιώ…

Όποιον οργίζεται μ’ εμένα, αγκαλιάζωέχει φοβίες που τα κόμπλεξ του κοιτώεκπαιδεύτηκε στον τρόπο αυτό του φαίνεσθεδείχνω συμπόνια, συγχωρώ, μα δεν ξεχνώ.

[Έμπνευση από το βιβλίο «Ηρεμήστε» του Πωλ Χοκ]


ΦονιάςΕσύ ήσουν ειλικρινής.Ολοκλήρωσες την πλάνητου πάθους…Δεν τάραξες ύπνο!Μόνο εμένα σκότωσες Για το καλό σουμέσω του κακού μου.Χωρίς ενοχή…Κι ας ενόχλησες τους ηθικολόγουςπάλι εσένα θα θυμούνταιενώ εγώ ξεχάστηκα ήδη.Για μένα η νύχτα δε θα ξεγεννήσειάλλη μέρα.Εσύ πιστός στο στασίδι της ζωής


ΈζησανΌλα μικραίνουνόσο η πρύμνη μακραίνειπόνοι, πάθη, πόθοιταλαιπώρησαν τη νεότηταχαροποίησαν τη μεσότητακούρνιασαν σπίτι στη γηραιότηταπρώην εραστές, πρώην όμορφοιπρώην συγγραφείςμε σεβασμό στη λευκή σελίδα


Στην καρδιά του χάουςΚαβάλησα τους δράκους μουκαι τρέχω στους αιθέρες

Είναι το δίκιο σχετικόμα λίγες έχω μέρες

Στο χάος έχω συνταχτείσε τάξη τ’ οργανώνω

Το αδύνατο είναι πειρασμόςμε ρίσκο δεν βαλτώνω

Χωρίς πάντα ορθή γραφήμε φλόγες σας πυρώνω


Κινδυνεύωανακάλυψα τη δύναμή σουπριν καν εσύ τ’ αντιληφθείςφοβήθηκα απ’ την άγνοιά σουκακό μην κάνεις πριν την βρειςακόμα σε άγνοια βαδίζειςκαι όλο φεύγω μακριάόσο η δειλία της καρδιάς σουκορμί διατάζει ανόητασυντόνισε τις τρεις σου σκέψειςσώματος, καρδιάς και νουτο δρόμο σου να καθορίσειςη γνώση να σε πάει αλλούμε πολλά ναι έχω αποφύγειτα λίγα όχι του θυμούσπάσε μονάχος το κουκούλιμε δυνατά φτερά πάνε αλλούκαμιά συνάντηση αμελητέαείναι ένας δείκτης διαδρομήςπολλοί δρόμοι, μια η Αλήθειαη Αγάπη εκεί μας οδηγεί


Φώς σε Ωκεανό

Κάνε με να σε θαυμάσωνα δω ποιος είσαινα τρομάξω

Τα χυδαία σου φοβήθηκααπό ντροπή ποτέ δεν κρύφτηκαείναι δική σου αδυναμίανα μην πιστεύεις στην αυταξία


Να λάμψει κάθε σου ταλέντοστα ηλιοτρόπια να γίνεις κέντροδύναμη να βρεις και θάρροςεπάξιος Αλήθειας Φάρος


Ένας ο κόσμος της Αλήθειαςμια ποικιλία τα παραμύθιαισάξιοι όλοι οι Φάροισκοτάδι κρύβει κάθε αμπάρι


ύποπτες κόκκινες σκιέςτις μαύρες σκιές που επίμονα κοιτάτετις βάφω κόκκινες, να δείτε και αλλούζωντάνιας χρώμα, δυναμικής και θέρμηςνα ερευνήσετε αιτίες κι αφορμέςφιγούρες πρότυπα μοναδικής αλήθειαςδιώχνουν τους μύθους που ‘χες χρόνια βυθιστεί


Χωρίς ρούχαρούχο στενάχωρο, παλιό αυτός ο κόσμοςκι εσύ επιμένεις στα φασκιά να με κρατάςτους πόνους μου ποτέ δεν κατανόησεςείχε δικούς της να βιώσει η καρδιά

καλό το φως του ήλιου που με φώτισεψάχνω ένα άλλο πολύ πιο φωτεινόθαμπώνει τις αισθήσεις και τα χρώματαχωρίς εγκαύματα, χωρίς το ρούχο το παλιό


Πώς να πιστέψεις σε ‘σένα;Έλα να ενώσουμε τα χρόνια μαςνα θαυμάσουμε τους δράκους μας μαζίαυτούς που οι άλλοι δειλά σκότωσανγια να πιστέψουν στα βασίλεια άλλου νουφαίνεται εξέγερση το τάισμα των δράκωνκαι μια επανάσταση η μάχη των νεκρώννέα γενιά που τους προγόνους έθαψεγια νέο αέρα δίχως κακοφορμισμούςπώς να σε κάνω να πιστέψεις το απίστευτο;οι μύθοι, σου ήταν πάντα βολικοίψάξε τους δράκους σου, στο υπόγειο που έκρυψεςβρες τους νεκρούς σου που νεκρώνουν ζωντανούς


άσπρο Άλογοκανένα όνειρο ή κλαδί για να πιαστώκι έχει το άλογο το άσπρο αγωνίαμες τα υπόγεια χλιμιντρίζει μοναχόθέλει στο φως να τρέξει με ευτυχία

σε κάθε έξοδο μια γάτα περιμένειγλύφει τη βρόμα της, στη γούνα της λατρείαπαντού έχει λάσπες, έβρεξε βλέπετε προχτέςκαι τ’ άσπρο άλογο λερώνει μ’ ευκολία

στα λόγια χάνεται η Αλήθεια προφανώςγίνεται αλήθεια με ειλικρίνεια καμίαπάλι τ’ ανοίγματα, με φόβου δάκρυ θα διαβώτο χάδι στ’ άλογο έχει μεγάλη Αξία

υ.γ: δέντρο μονάχο, κάτω απ΄ορίζοντα γραμμήκαι του λες πάλι τα φύλλα του ν’ ανθίσει


Διαφέρεις!είναι η καρδιά σου λιονταρίσια αδερφέείναι τιμή μας να πατάς τη γη που ζούμετο πρόσωπό σου, ατόφιο φόρεμα ψυχήςδίχως τύψεις, στο αύριο, περήφανα σε κοιτούμε

είσαι τα όνειρα που μείναν ενωμέναείσαι τα ρίσκα που δεν πήρα μαζεμένααν σε μισήσω είναι δική μου αδυναμίααν σε αγκαλιάσω ζω μαζί σου ευτυχία

σε στάβλο μπαίνεις και αποκτά υπεραξίασε θρόνο πάλι, λάμπεις μ’ ευκολία


προδοσίες αμοιβαίεςκάποιος πρόδωσε εμένα;κάποιος πρόδωσε εσένα;ερωτήματα στου χρόνου τα χαμέναρουτίνα κούρασε τα τρέναφόβος εαυτού βράζει το αίμαμόνος κανείς… και όλοι μόνοι στα χαμέναμεθύσι συνένοχο έσπασε τα φρέναάφυλα κορμιά… και γίναν όλα έναλευκά χιόνια εκτροχίασαν κανένα;[Εμπνευσμένο από το θεατρικό έργο «προδοσία» του Χάρολντ Πίντερ]


Ζωή μόνο για ΕραστέςΓια της ημέρας το φαϊΤης νιότης σπάζεις το κορμίΣτης εργασίας την σκλαβιά υποχωρείς

Καμιά ελπίδα ελευθερίαςΈχει ο ορίζοντας χαθείΚαμία μέριμνα απογόνωνΧάνεσαι και χάνονται μαζί

Θαυμάζεις, σέβεσαι, απολαμβάνειςΜε κάθε τρόπο την ζωήΌ,τι σου έμεινε: Να είσαι Εραστής


Συλλογήσυλλογή από βάζα ραγισμένα;συλλογή από μύθους δανεικούς;συλλογή από ρίσκου εμπειρίες;όλα είναι άνθρωποι μ’ ακούς;

έχουν αισθήματα στην πλοκή τουςκι εσύ το χέρι σου πιπιλάς…παράσημο έχεις την αμυχή σουμένεις στις σκέψεις και υπακούς;

σκορπάς σάλια σαν σαλιγκάριστο στόμα τα κουκούτσια σου τους ενοχλούναν βρουν το θάρρος στα μούτρα στα φτύνουν….αν τα καταπίνουν εσύ πονάς;

[Εμπνευσμένο από το θεατρικό έργο «Η Συλλογή» του Χάρολντ Πίντερ]


ΑναγέννησηΜια νέα χώρα ομορφιάςέχτισα μπροστά στα μάτια της ψυχήςσαν ξαναζωγραφισμένη εικόναπ’ αναμένει την αρχή μιας γιορτής


προσβολή η υποδούλωσηατέλειωτα, επίμονα, απελπισμέναθα υπερασπιστώτον εαυτόενάντια σε κάθε προσβολή(απειλή, σκόνη ή κάψα)προκειμένου να μην υποδουλωθώστην μάστιγα της κάθε εποχήςέστω και μάταια.την περηφάνια μου κρατώκαι ότι ανέχομαισταθερά με χάνει


πανούκλα καρδιάςσ’ αυτήν την πόλη τα πουλιά πια δεν πετούνδεν βρίσκουν δέντρα για να κρύψουν την φωλιά τουςτρέχουν οι άνθρωποι… για ύλη παραληρούντη φύση ξέχασαν, τους βρήκε η συμφορά τους

σάπιες οι σχέσεις, σάπιοι και οι ανθρώποιτου έρωτα αγάπη την ξεχνούν πριν πεις «γιορτή»άρρωστοι όλοι την ασφάλισαν την πόληκαμιά ανάμνηση από εμπειρία δυνατή

καμιά ελπίδα να σταθούνε δυνατοίτώρα παλεύουν την πανούκλα με συνοχήκαι δεν θ’ αργήσει η υγεία να φανεί

λησμονήθηκαν όλοι οι πεθαμένοιαπομακρύνθηκαν παθητικοί αγαπητικοίέλαμψε η ισότητα σε λύτρωσης στιγμή

στο χρόνο φάνηκαν οι ψευτοαγαπητικοίήρωες κι άγιοι σκοτώθηκαν κι αυτοίλίγοι οι «άνθρωποι» που σώσαν το παιδί

[Εμπνευσμένο από το βιβλίο «Η πανούκλα» του ‘Αλμπερ Καμύ]


είμαι κόκκος άμμουΧρόνια κρυμμένος, σε κόκκο άμμου καρτερώένα παιδί με ‘μένα να γράψει «Σ’ αγαπώ!»

Κι αν δεν το πράξει εγώ και πάλι θα χαθώΘάλασσας κύμα παρασύρει στο βυθό

Κι αν παραμείνει σε πάθος παθητικόθα έχω βρει έναν τέλειο ηθοποιό

Κι αν μπορέσει τον κόσμο ν’ αγκαλιάσειμέσα απ΄ τον πόνο της ορμής χαρά θα βρώαπό κοχύλι τις αναμνήσεις να φλυαρώ

Από εμπειρίες κανείς δεν έγινε σοφόςεμπειρογνώμον σε έναν κόσμο μυθικόΕραστής του Όμορφου, άσχημα δε φοβάταιόλα ωραία, στην ώρα τους θυμάται


αιώνια λαχτάραΑπό μια μήτρα αποχωρισμούΒγήκαμε και σβήσαμε τη μνήμηΣήκωσε φρύδι η κορφή ενός βουνούΤραχιά παλάμη χούφτωσε, να φύγειΑπ΄ άλλους δρόμους οδεύουμε στη ΓηΠλάι μου πώς βρέθηκες Eσύ;

Σε μήτρα Αγάπης, ένωσης λαούΧωρίς λαλιά, τον οδηγό γυρεύειςΒάλτωσες όταν πλημμύρισε ο νουςΧαρά ή θλίψη δεν έχει σημασίαΤο Είναι σου βυθίστηκε αλλούΧάθηκε ο χρόνος μες την απελπισίαΠαιχνίδι λέξεων μόνο σου δίνει ουσίαΆλογο η ποίηση, φυγής, από δειλία

Χέρι καρδιάς με λύτρωσης φιλίΣου λέει «Σήκω, έλα στο φως, αντέχεις!Είδα τις σημαίες αντοχήςΣτις κορυφές που Εσύ μόνο κατέχειςΦόρα το πέπλο Σου στα μάτια μη με δειςΦτερό στον άνεμο μη γίνεις και χαθείς»


Θνητός ΘεόςΘνητή ζωή, όλα σου μοιάζουν τραγωδίαΑγγίζεις άνθρωπο… τρέμεις από ουσία!Μέσα απ΄ το άγχος, αναδύεσαι με αγωνίαΣε ροζ καθρέφτη βλέπεις μονάχα αξίαΔώσε το χέρι ν΄ ανεβούμε τα βουνάΣε φρέσκο αέρα το αθάνατο ξυπνάΡοή της φύσης να αισθανθείς από ψηλάΚύκλος που κλείνει όσο ατέρμονα γυρνάΉσουν Θεός πριν γεννηθείς γίνε ξανάΘυμήσου είσαι Ένα με τη φύση π΄ Αγαπά


τελετή κάθαρσηςμου σταυρώνεις τα χέρια με βίατο να επιστρέψω είναι ουτοπίαδραπετεύω από αδύναμη κοινωνίαμε ότι βίωσα, σε αναμνήσεων πορεία

χωρίς ευθύνες, δίχως επιθυμίεςκόψε μαλλιά από εμένα σε απαλλάσσωότι ζήσαμε μένει στις εμπειρίεςκάψε με σε άμορφη μην αλλάξω

δεν καυχήθηκα ήρωας να γίνωδεν αρνήθηκα στη δειλία να μείνωστις καρδιές σας προσέφερα κρίνομια θέση κενή πίσω αφήνω.

[Έμπνευση από το βιβλίο του James Redfield “Η Τραγωδία του Έκτορα» ]


Θαλπωρή ΠατρικούΟνόματα γράφεις στον αέρα,της Γης Αιώνια Μητέραόλους απαλά αγκαλιάζειςτο κάθε πλάσμα ησυχάζειςάλλο την πλάση μην ταράζεικερί που καίει από κάθε άκρη


Χωρίς επιθυμίες …θαύματαΠροσπάθησα να γίνω ο εαυτός μουκι ας νύσταζε μέσα ο επαναστάτης…Η αγέλη υπήρξε πάντα ο αδερφός μου,το πρόσωπό μου, ας θέλει να ξεχάσει.

Λαλιά κι εικόνα όλων σας πια είμαι.Η μνήμη μου ναός έρωτα ωραίου.Στα πάθη απαθής πλέον αν είμαι όμορφο κόσμο βλέπω σε καθαρό βλέμμα.


Προς Αυτόν που λατρεύωεκεί που συναντιέται ο δρόμος της επιστήμης με της τέχνης,εκεί βρίσκεται η Αλήθειανα έχεις το νου σου, γιατί πολλοί από άγνοια προσπέρασανλάτρεψαν μέρη επιστήμης και τέχνης αλλά πιο πολύ το εφήμεροε και τί έγινε που εξερεύνησες την αστρονομία ή τη βιολογίαε και τι έγινε που αποκάλυψες τα πάθη του κελύφους με γραφήτην Αλήθεια ποτέ δεν λάτρεψεςτην χαρά σου έσβησε του εφήμερου ο καημόςείσαι τυφλός; Μέσα σου κρύβεται Θεός!γενναιόδωρα σε κρατάει εδώκι εσύ αρνείσαι το μηδαμινό «ευχαριστώ»στο πεπρωμένο Σου που η προνοητικότητά σου δεν απέτρεψεμη φοβάσαι δεν περισπάται η καρδιά μουαπό αυτά που βλέπουν τα μάτια και ακούν τα αυτιάτο αύριο που επινόησες, Εσύ μόνο το ξέρειςλυτρώθηκες από εμένα, εκπλήρωσα το χρέος μουθέλω και αποχωρώ.


Πρόλαβα να Ζήσω{ή Ανούσιες οι Φωτογραφίες}Της μεγαλοψυχίας τα θλιμμένα μυστικάας μείνουνε ανείπωτα.Αρκετές θλίψεις έχει αυτός ο κόσμος.Τα αξιοποιημένα χρόνια νεότηταςδίνουν χαρά στον καθρέφτη.Ήρθε η ώρα για ταξίδια στο απέραντοτου Ουρανού.Χωρίς το χέρι των δειλών ερώτων.Κάηκαν στις κρύες στάχτες των προγόνων,μια και το θέλησαν.Οι σπίθες του παρελθόντος δικαιώθηκαν.Γίνανε τα χαμόγελα των άστρων.Όσο συναντώ εχθρούς,σιγουρεύομαι για το δρόμο.Κανένα ρολόι δεν έδειξε χαμένο χρόνο.Με την ευωδιά της βρεγμένης Γήςεπιστρέφω απ’ το ταξίδιμέσα από κάθε στίχο.


Μείνε στο ΑγκίστριΑν δεν σκαλώσεις στο αγκίστρι του χαμόγελουτις λίμνες των ματιών μην κοιτάξειςμε ένα μακροβούτι μόνο, θα πνιγείςστα άστατα κύματα του αλφάβητου.Τις βάρκες σωτηρίας που διαβάζεις δύσκολα θα εντοπίσειςγια να γίνεις ναυαγός από ναυάγιο…εκεί ισορροπώ τα φωνήεντα που ταράζουνμε τα σύμφωνα που ηρεμούνΈτσι δεν έγινα δολοφόνος κανενόςούτε του εαυτού μου … ακόμαΚάπως έτσι πλέω προς το σπίτι…


Τα πουλιά μου μίλησανμπήκαν πουλιά στο σπίτιμιλούσαν δυνατάτρώγαν τα ψίχουλααπ΄ το πατάκι της κουζίναςτα είδα και πέταξαν ταραγμέναη φωνή τους μέσα μου δονείταιχρειάζεσαι τα ψίχουλά μουξέχασα να τινάξω το πατάκι μια μέρα


Άκου την Φύση… Διδάσκει Θυμάσαι το πουλί στη μέση της θάλασσας;Το έβαλε στο μάτι ο σκύλοςκαι κολυμπούσε με ενθουσιασμό να το φτάσειαλλά αυτό πέταξεκι έμεινε απελπισμένος στη θάλασσακουρασμένος και νηστικός.Το πουλί χάθηκε στον ουρανό,ενώ το σκυλί βούλιαζε στο νερό.Εγώ έμεινα να ερμηνεύω τη σκηνή…γιατί συνέβη μπροστά μου;Τί ήρθε να μου πεί;Για πιο μέλλον με προειδοποιεί;Και το μέλλον ήρθε…Ήμουν το πουλί.


Κανείς «Κακός»με τους Φόβους μου κοιμάμαιμε τους πόνους μου ξυπνώσταματώ την δημιουργίασε ονόμασα εχθρό

ο λαγός με εχθρούς κοιμάταινα τον φάνε απειλούνμα γεννά με αφθονίασε σκοτάδι και σε Φώς


Προδομένες δονήσεις Ατόφια όνειρα δεν έκανα ποτέτα όσα έζησα βουλές, όλες των άλλων.Όλα τα χάρηκα σαν να ‘μουνα εγώκάθε σκαλί, ψυχή πέντε χρονών.

Σφυρίζω ανέμελα, για όλους τραγουδώ.Ζείτε στα όνειρα! Σας δίνω το ρυθμό…Με πικρή ζάχαρη, άφθονα δημιουργώ…Τρίζει η σκάλα! Με ‘σας γελάω… Αγαπώ!

Τ’ άπιαστα όνειρα, οι μάταιες ελπίδεςσας δώσαν νόημα(?) Προδώσατε σαν προδομένοι!Όλα τα δώσατε για ένα άχρηστο Εγώ.Τις χαμένες νύχτες σας μετρώ…Κάθε σας κύτταρο ισάριθμα φιλώ


Συλλογή «ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ»

Ποίηση σθένους ΑνάβασηςΑνεβαίνω τα πέτρινα σκαλιάΠρος τον καθαρό αέραΛίγο πιο πάνω από το τελευταίο καμπαναριόΜε σθένος που εξασθενείΠριν ασθενήσω από ψυχασθένειαΚαι δέσω την καρδιά μου κόμποΣτην αυλή του φαρμακοποιούΒάζω το κέρμα στην πόρτα της «Ποίησης»Ανοίγω και μπαίνω μέσαΠαρατηρώ όλες τις σκοτεινές γωνίεςΣτο βάθος λάμπουν στο σκοτάδιΤα λεμόνια στύβω και πίνω τις σταγόνεςΕξέρχομαι, πατάω «άκυρο»Και παίρνω το κέρμα πίσωΜε ανανεωμένο σθένοςΑνεβαίνω τα πέτρινα σκαλιά

[Εμπνευσμένο από το βιβλίο «Οι Νάνοι» του Χάρολντ Πίντερ]


Δεν ξεχνώΠλέον συγχωρώ αλλά δεν αποχωρώγιατί τότε δεν χωρώ στον ίδιο χώροδηλαδή μια υποκρισία η συγχώρεσησυγχωρώ μα δεν ξεχνώσυγχωρώ για μέναωφελώ(;) κι εσένα


ΑπελευθέρωσηΜπλέ θάλασσα ουράνιαΑλλάζει διαρκώςΣύννεφα γυροφέρνουν τα μάτιαΚι όταν αραιώνουν σβήνει η ρυτίδα στο κούτελοΓεννιέται η ελπίδα!Κινείτε ο κορμόςδονούνται οι αλυσίδες Η ελευθερία γίνεται ζητούμενοαπό ψευτοδεδομένολόγω αδράνειας...Γκρέμισμα διαδοχικών τοίχωνή μια αχτίδα Φώτισηςαπελευθερώνει.


*σημειώσεις Σωτηρίας*

έχεις να σπάσεις πολλούς καθρέφτεςνα ματώσεις, να πονέσεις, να δακρύσεις…

μέχρι να αρχίσεις να παρατηρείςότι σε κάθε ακανόνιστο θραύσμα τουαπεικονίζεσαι ολόκληρος Εσύ

μέχρι να τολμήσεις να ψηλαφήσειςμε το χέρι σου γυμνό σε κάθε κομμάτικραυγές του ελεύθερου εαυτού

μέχρι να κρατήσεις στα χέρια τη στάλα:Απόσταγμα ουσίας επώδυνης εμπειρίας,καλά κρυμμένη σε κάθε θρύψαλο.

…από έρωτες και πόθους που νόμιζες Αγάπηκαι μπλόκαραν το στενό «τώρα» της κλεψύδρας σου


...κάνω πως διδάσκωΝα διδάξωΔεν έχω τίποταΌμοιες εμπειρίες... ανώφελοΠρωτότυπες εμπειρίες... αδύνατοΑσύνειδα επηρεάζουμε αλλαγέςΤις μεταδίδουμε ως ανώνυμα κληροδοτήματα στις γενιές...Μάταιο να διδάσκωΌσο μάταιο να τακτοποιώΈνα σπίτι με παιδιάΖουν εμπειρίεςΧτίζουν το αύριο...κάνω πως τακτοποιώ...κάνω πως διδάσκω


Αλέα Αληθινής Αρμονίαςάνθρωποι πλήθοςσαν κόκκοι άμμουσαν σταγόνες νερούσαν μόρια αέρα

ρέουν κυματιστά σε σχηματισμούςανόμοιοι σε ομοιομορφίαστα αμμοχάλικα του κήπου Ζενστα κύματα της θάλασσαςστα σύννεφα του ουρανό

με το σχετικό εγώ τους αγκαλιάγυρνάν την πλάτη στο ριζωμένο απόλυτο Εγώ τουςτων βράχων του κήπου Ζεντων νησιών της θάλασσαςτων βουνών πάνω απ' τα σύννεφα

κι ας ξεπροβάλλει προκλητικά η κορυφή σκληρής ουσίαςέτοιμη να κατακτηθεί με απλά μέσανα εξαγνίσει το αμαρτωλό μας πνεύμαγεμίζοντας την ψυχή μας με γαλήνιο θαυμασμό

της μοναξιάς χωρίς άγχοςμε το αριστοκρατικό προνόμιοτου απέραντου χώρου και χρόνου[Έμπνευση από το βιβλίο του Ιταλό Καλβίνο "Πάλομαρ"]


Γέφυρες ΧρόνουΜπες στης τέχνης το τούνελΈργα μουσείου εκθέτουν εκείΓέφυρα χρόνου: Του τώρα, του τότεΜε τα βιβλία αν συνδεθείςΨηλό το βουνό και το αποφεύγειςΔείχνω το δρόμο για στοές διαφυγήςΣε βύθισε σε βάρβαρα η εργασίαΑφέθηκες, σε παρέσυρε η κοινωνίαΘέλει προσπάθεια να εκπολιτιστείςΝα αποκτήσει συνέχεια, η αυτοτελής σου ζωή...


Do it like ColumbusΜη σταματάς τη ροή για κανένανΕίναι πολλά της ζωής μας τα τρέναΑν τα μπλοκάρεις εσύ υποφέρειςΌλα γκαζώνουν για πάντα στα ξένα

Επέλεξε δικό σου προορισμόΆλλη οπτική στο φως το ανοικτόΌσοι σε νιώθουν να σε χαρούνεΣε Ομορφιάς θεραπεία να συντονιστούνε

[Έμπνευση από την ταινία του Κογκονάντα "Columbus"]


ΑγκαλιάΣ' έσφιξα στο στήθος με στοργήμη σε τυφλώνουν του κόσμου ήλιων φώταν' ακούς κάθε χροιάς φωνήλάμπουν στ' αυτιά ως φίνα ουράνια τόξαμ' Αγάπησες και μου 'δωσες τη γηπατάω σταθερά όπως και πρώτα.


Βολικά "σ' αγαπώ"Κι ένα "γιατί"Στο "σ' αγαπώ"Και αίσθημα δεν είναι!Είναι μια σκέψη βολική...Στο "αν μ' αγαπάς" σου μείνε.


Για πάντα, πρίν...Το σπίτι καθρεφτίζει την ουράνια θάλασσαΓράφω, στο βράχο, καθ' υπαγόρεψη του ανέμου


Είμαι ο άνεμος;Τραβώ τις ρίζεςνα κουνιούνται τα δέντραως την δράση σας


Αγαπώ ό,τι θαύμασαΠότε θαύμασες το νόημα της ζωής;Υλικά και άυλα παιδιά;Στην ουσία Σου παιδεύτηκα...Με εμπειρίες άξιες μνήμηςΣε πλούτισα μ'αναμνήσειςΑγαπώ ότι θαύμασα


ΑϊτόςΕίν' τα ουράνια ένας δρόμος περιπάτουΚομψά κι αθόρυβα πετάς πάνω απ' το δάσοςΣε ίση απόσταση, να δεις το θήραμά σουΠίσω απ' το βράχο, η ασφάλεια της φωλιάς σουΕίναι μεγάλα τα υπέροχα φτερά σουΜέσα απ' τον τρόμο, σε θαύμασε η καρδιά μου!


Νιώσε, ΔώσεΝέα ΠατρίδαΧωρίς φίλους ή συγγενείςΜόνο η Αγάπη


Αυθόρμητη η ΑγάπηΣχεδιάζετεάρα δεν αγαπάτεκοστολογείτε


τροπή ανθρώπουσ'έννοια ανθρώπουη έρευνα για νόημασε μετατρέπει


κραυγήγωνία φεγγαριούρουφά δάκρυ λιονταριούχαμένης ουσίας


Υπό άλλωνΕίμαι υπάλληλοςΕίμαι ένας ισοβίτηςΕίναι ψευδαίσθησηΗ χάρη που ζητώΜόνη διέξοδοςΕίν' η ζωή δραπέτηΝα μείνω εδώ χωρίς το σεβασμό;Έδωσα πνεύμα...Έδωσα αίμα στο στρατό...Χαλάλι η ΑγάπηΠοτέ δεν πάει χαμένηΣτην βλέννα όμως Πώς να προσαρμοστώ;Καμιά ιδέα, ελπίδα ελευθερίαςΜε χρήμα δεν εξαγοράζεται εδώΚι αν με πιάσουνΑς με μαστιγώσουνΈνα συνήθειοΚατάντησε κι αυτό

[Έμπνευση από το βιβλίο "Αναμνήσεις από το σπίτι των Πεθαμένων" του Φ.Ντοστογιέφσκι]


Εδώ στη ΦύσηΕδώ...Η επαφή του κόσμου Με το δέρμαΜε κάνει ευτυχισμένηΈπειτα οι ήχοιΚοκόρια, δεκαοχτούρες, πουλιά...Κελαηδήματα, πεταρίσματαΑνοίγω τα παντζούριαΕισπνέω φωςΤα βουνά με καλημερίζουνΚαι συρρικνώνομαιΩς τα μεσημεριανά τζιτζίκιαΚαι την νυχτερινή κουκουβάγιαΌλο και μικραίνωΜέχρι να κλείσω τα μάτιαΚαι να βουτήξωΣτον κόκκινο ουρανόΦλόγα τρεμάμενηΣε μια απίστευτη αίσθησηΕπέκτασης...στη Φύση


Dj η καρδιάΛόγια τρυφερά, πόθοι και φιλιά,δάκρυα ερωτικά, νιώθει θαυμάσια ξανάΌλα όσα θέλει η καρδιά και άνθρωπος δεν είπεΔίνει η καρδιά παραγγελιάκαι τραγουδάνε τα πουλιά,είναι το ράδιο αγκαλιάΡίχνει το σώμα ένα χορόμε μουσικές αναχωρώ,ξεφεύγω έντεχνα απ' τη θλίψηΕίναι το ψέμα μουΕίναι η αλήθεια μουDj η καρδιάΓια μια Καρδιάκαρδιά παρηγορώ


Χωρίς ΠαρελθόνΑγκαλιάζεστεκαι το παρελθόν φεύγει.Το στριμώχνετε!


Στην ΑιώραΑιωρούμαι χαμηλάΚοντά στο χώμαΌλα της φύσης τα μυστήριαΜε αγκαλιάζουνΉχοι, αρώματα, πνοές...Μου εξηγούν το όνειροΣε διαρκές dejavuΑναμνήσεων κοσμικώνΑκινητοποιώ το σώμα στο χρόνοΥποκαθιστώντας τον με το χώροΓίνεται συνειδητή η πούδρα ασυνειδήτουΣτα προσπελάσιμα σύνορα του σώματοςΔίχως πόλεμοΜε την Αρσενική και Θηλυκή Φύση Σε πλεξούδες στο κεφάλιΙσορροπίαςΑναγεννιέμαι από μόνη μουΑπό τις επιθυμίες στην αντίληψηΜετά τα Πάντα επιστρέφωΣτην απλότητα του ΕνόςΧωρίς Ινδιάνικο χορό του Πεγιότ[Έμπνευση από το βιβλίο του Αντονεν Αρτώ "Ταξίδι στη χώρα των Ταραχουμάρα"]


Κατακτάμε τα Περιστέρια της ΕιρήνηςΕνώνοντας την εργασία με την διανόησηΙδρύουμε το νόμο του κόσμουΜε ελευθερία και δικαιοσύνηΜε περισσότερα τα καθήκοντα έναντι των προνομίωνΤίποτα δεν μας χαρίζεται... Το κατακτάμε.


Λουλούδια ΑξιοΘαύμασταΕίναι δική μου η ομορφιά που κυνηγάςΕίναι τα πάθη που σε κάνουν να πονάςΤ' άνθη που μύρισες είναι της ψυχής μουΤ' άνθη που πάτησες ανήκουν στην αυλή σουΗ αυτογνωσία μας γεμίζει ιδανικάΓίνε θαυμάσιος για αξίες π' ΑγαπάςΔεν φταίει η Ελένη για τον πόλεμο στην ΤροίαΦταίει η δική σου ιδανικών αδυναμίαΉτανε άξια για όλων την λατρεία... Ελευθερία, Ομορφιά, Ευτυχία...


Έγινε...Μελωδία ανθρώπου Σφύριγμα ευτυχισμένου(Ανάλαφρο, ελαστικό,χωρίς εγκατάλειψη,Νεανικό, γεμάτο υγεία)Άξιου να ΑγαπηθείΑπάντησηΣε όλες τις επιθυμίεςΔεν το περίμενα.Το έλπιζα, το φοβόμουνΤο προαιαθανόμουνΚαι έγινε!Έγινα.


Ροζ είναι ο κόσμοςΣτα ροζ ποτέ δεν θέλησαΝα ντύσω την μορφή μουΣε ορίζοντα όμως τσούγκρισαΤην μύτη μου... Πριν σβήσω...Και από τότε όλους σαςΜες στα ροζέ σας ντύνωΤα μάτια μου τραντάχτηκανΒγήκανε λίγο πέραΜαγεύτηκαν, πλανεύτηκαν Την νύχτα βλέπουν μέρα


Αγάπα ΖωντανούςΚι αν αγαπάς εσύ νεκρούςΖώντες δε θες να ξέρειςΣαν αγαπάς τους ζωντανούςΠιότερο υποφέρειςΔηλώσεις κάνεις στους ΘεούςΤάχα πως δεν αντέχεις


Μια ταυτότητα;Όλοι οι ρόλοι, μια ταυτότητα δεν κάνουν...Μια ενοχή.


Φίλε σκάρτεΕίμαιΗ μεγάλη γρατζουνιάΣτην καρδιά σουΠονάει όταν αφανίζομαιΑιμορραγεί όταν εμφανίζομαιΜε το ταλέντο σου την σχημάτισεςΑυτομαστιγώθηκεςΖημιά από πρόθεσηΔική σουΝοιάζομαιΑλλά μάταιαΟ φίλος σκάρτοςΑποδείχτηκε.Τώρα γνωρίζεις Την αιτία πόνουΕπουλώσου...Γίνε Φίλος

[«Best friends are family!»~έμπνευση από την ταινία lego batman 3]


['Ο/Ά]μορφος

Η συμμετρίαΤου εσωτερικού κόσμουΦαίνεταιΣτη μορφήΤου ονείρουΠου ζεις


Εσύ οδηγάς... Χωρίς ουρά στα σκέλια

Ο νέος Κόσμος στα μάτια σε βλέπεικι εσύ από άγνοια χαμογελάςπολλές οι ευθύνες που απορρέουναπ' τα σκέλια σου βγήκε... εσύ οδηγάς


ΤΥΜΠΑΝΙΣΜΟΙ - WordPress.com · 2018-01-18 · η γνώση σε αλλάζει μια...

Documents

Transcript of ΤΥΜΠΑΝΙΣΜΟΙ - WordPress.com · 2018-01-18 · η γνώση σε αλλάζει μια...