ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝ∆ΡΟΜΑΙ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ:ΕΥΡΩ 50,00. ΚΥΠΡΟΥ: ΕΥΡΩ 90,00. ΕΥ-ΡΩΠΗΣ: ΕΥΡΩ 90,00. ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛ-ΛΩΝ ΧΩΡΩΝ: ΕΥΡΩ 100,00. ΤΙΜΗ ΦΥΛ-ΛΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙ∆ΟΣ: ΕΥΡΩ 1,20

Ι∆ΡΥΤΗΣ † Ἀρχιµ. Χαράλαµπος ∆. Βασιλόπουλος 19 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2016 Ἀρχίππου Ἀποστόλου, Φιλοθέης Ὁσιοµάρτυρος τῆς Ἀθηναίας, Κόνωνος Ὁσίου, Νικήτα Ἱεροµάρτυρος, Ραβουλᾶ Ὁσίου ΕΤΟΣ ΝΣΤ´ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 2105

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος πρώην Ἀσκάλωνος διά τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί τήν Ὀρθοδοξίαν

ΝΟΣΗΡΑΙ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΙΤΑΛΑΝΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ

Ὁ καταγόμενος ἐκ Ξάνθης καὶΠόντιος εἰς τὸ γένος Ἀρχιεπίσκο-πος πρ. Ἀσκάλωνος κ. Νικηφόρος(Μπαλτατζῆς) ἀπετάθη εἰς τὸνΟ.Τ. θεωρῶν ὅτι τὸ εἰς ἐκκρεμότη-τα ζήτημα τῆς καθαιρέσεώς τουδὲν εἶναι προσωπικόν, ἀλλὰ ἀφορᾶεἰς τὸ καθεστὼς λειτουργίας εἰς τὰΠανάγια Προσκυνήματα, τὰ Πα-τριαρχεῖα μας, ἀλλὰ καὶ τὰς διορ-θοδόξους σχέσεις. Ἦτο μόλις 16ἐτῶν, ὅταν μὲ ἀγάπη κατῆλθεν εἰςτὴν Ἁγίαν Γῆν, διὰ νὰ ὑπηρετήσηὡς ἁπλὸς νέος καὶ σήμερα διανύειτὸ 72ον ἔτος τῆς ἡλικίας του.Πολλὰ δύναται κανεὶς νὰ συνάγηἀπὸ τὴν ἐμπειρίαν τῆς διακονίαςτου εἰς τὸ Πατριαρχεῖον, ἀλλὰ καὶἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν ἐγγράφων ποὺπροσκομίζει, ἀρκετὰ ἐκ τῶν ὁποί-ων διατίθενται εἰς τὴν ἱστοσελίδατου (archbishopnikiphoros.com).Εἰς τὴν συνέχειαν παραθέτομενπρὸς τοὺς ἀναγνώστας στοι-χεῖα, τὰ ὁποῖα διὰ μέσου τῆςπροσωπικῆς του διαδρομῆςἔχουν εὐρυτέραν σημασίαν διὰτὰ φλέγοντα ἐκκλησιαστικὰπράγματα σήμερον.Ἡ ἐκλογὴ τοῦ Πατριάρχου

ἹεροσολύµωνὍπως ὁ ἴδιος ἰσχυρίζεται τὸ

2005 προκειμένου νὰ ἐκλεγῆ ὁ νῦνΠατρίαρχης Θεόφιλος εἰς τὸν θρό-νον τῶν Ἱεροσολύμων, ὁ ὥς τότεἘπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Νικη-φόρος ἀνέλαβε πρωτοβουλίας διὰτὴν ὑποστήριξιν τῆς ὑποψηφιότη-τος τοῦ κ. Θεοφίλου. Ἐκινήθη πρὸςδύο κατευθύνσεις. Ἡ μία ἦτο νὰπείση τὴν Ἑλληνικὴν Κυβέρνησινὅτι ἦτο ὁ κατάλληλος καὶ ἡ δευτέ-ρα ἦτο νὰ δώση ἐχέγγυα εἰς τὴνἈμερικανικὴν Κυβέρνησιν διὰτὸ ἀξιόπιστον τοῦ ὑποψηφίου Πα-τριάρχου, πρᾶγμα εἰς τὸ ὁποῖονἐβοήθησαν ὁ Πὼλ Σαμπάνης καὶ ὁΤόνυ Μαρούδας. Δὲν εἶναι βέβαιονκατὰ πόσον ἐπετεύχθη τὸ ἐγχείρη-μα, ἀλλὰ ἂν κρίνη κανεὶς ἀπὸ τὸἀποτέλεσμα, δηλ. τὴν ἀνάρρησιντοῦ κ. Θεοφίλου εἰς τὸν Πατριαρ-χικὸν θῶκον, τότε μᾶλλον ἡ ὑπο-στήριξις ἀπεδείχθη καρποφόρος.

Ἡ ἐκτίμησις τοῦ νῦν Πατριάρχουεἰς τὸν κ. Νικηφόρον ἐξεφράσθηἄμεσα. Ὁ καθηρημένος τὸ 1994ἀπὸ τὸν Πατριάρχην Διόδωρον, ὁὁποῖος τὸ 1988 τὸν εἶχεν ἀναδείξειἘπίσκοπον Κωνσταντίνης, κ. Νικη-

φόρος ἀνέμενε τὴν ἀποκατάστασίντου. Ἔπειτα θὰ κατευθύνετο πρὸςτὴν ἐκπλήρωσιν τῶν στόχων ἀνορ-θώσεως τοῦ Πατριαρχείου, ὡςεἶχεν ἤδη προσχεδιάσει μαζὶ μὲ τὸνκ. Θεόφιλον πρὸ τῶν ἐκλογῶν. Διὰνὰ κινήση τὸ ζήτημα τῆς ἐπανα-κάμψεώς του ἀπέστειλεν αἴτησινπρὸς τὸν Θεόφιλον τὴν 24ην Μαρ-τίου 2006, εἰς τὴν ὁποίαν μεταξὺἄλλων ἀνέφερε:

«Rἐὰν εἰς τὸ παρελθὸν παρεπί-κρανα, ἔθιξα ἢ προσέβαλα κάποιονἐκ τῶν Ἀδελφῶν ἢ τὴν Ἁγίαν καὶ

Ἱερὰ Σύνοδο, δηλώνω ὅτι τοῦτοἐγένετο τελείως ἀκουσίως, ζητῶσυγγνώµη καὶ εἶµαι ἕτοιµος νὰ ἐπα-νορθώσω, κατὰ τὸ δυνατὸν τυχόν-τα λάθη µουR».

Ὁ Πατριάρχης ἀνταπεκρίθηἀμέσως. Τὴν 24ην Μαρτίου 2006(Συνεδρία ΣΤ΄) ἀποκαθίσταταιἀπὸ τὴν Ἱ. Σύνοδον τοῦ Πατριαρ-χείου καὶ μόλις ἕνα μῆνα μετὰ τὴν28ην Ἀπριλίου 2006 (ΣυνεδρίαΘ΄) προήχθη εἰς ἈρχιεπίσκοπονἈσκάλωνος. Ὁ ἴδιος ἐχάρη λίαν καὶἀνέμενε τὴν ἐπίσημον ἐπιστολήν.

Κατὰ τὴν 10ην Μαΐου 2006 δι᾽ἐπισήμου ἐγγράφου ἐνημερώθη ἡἘκκλησία τῆς Ἑλλάδος ὅτι ὁ κ. Νικη-φόρος «ὑποβαλὼν αἴτησιν ἀποκα-ταστάσεως καὶ δηλώσας εἰλικρινῆμετάνοιαν» ἐτιμήθη ὑπὸ τοῦ Πα-τριαρχείου μὲ τὸν τίτλον τοῦ Ἀσκά-

Εἰκονοµαχικαὶ ἔριδεςεἰς τὴν Θεολ. Σχολήν

Τὸ τελευταῖον διάστηµα γίνε-ται πολὺς λόγος διὰ τὴν ἀποµά-κρυνσιν ἑνὸς προσκυνηταρίουµὲ τὴν εἰκόνα τοῦ Κυρίου ἡµῶνἸησοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν εἴσο-δον τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆςΘεσσαλονίκης καὶ τὴν τοποθέ-τησίν του πλησίον τῆς εἰσόδουτοῦ παρεκκλησίου εἰς τὸν 4ονὄροφον µὲ πρωτοβουλίαν τοῦΚοσµήτορος κ. Μ. Κωνσταντί-νου. Τὴν καταγγελίαν ἔκανανἀπόφοιτοι τῆς Σχολῆς καὶ ἐνσυνεχείᾳ ἠκολούθησε ἀπάντη-σις τοῦ Κοσµήτορος, ὁ ὁποῖοςἰσχυρίσθη ὅτι τὸ προσκυνητά-ριον ἐτέθη εἰς τὸν «φυσικόν τουχῶρον». Τὴν ἐνέργειαν αὐτὴνἐσχολίασαν οἱ πρώην Κοσµή-τορες κ. Μ. Τρίτος καὶ κ. Ἰ. Κογ-κούλης, ἐνῷ αἰχµαὶ τοῦ τελευ-ταίου ἔδωσαν ἀφορµὴν εἰς τὸνΠρόεδρον τοῦ Τµ. Θεολογίας κ.Σκαλτσῆν νὰ ἀπαντήση ὅτι εἰςτὴν θέσιν αὐτὴν θὰ τοποθετηθῆψηφιδωτόν τοῦ Κυρίου καὶ τῶνἉγίων τῆς Θεσσαλονίκης, διὰνὰ λάβη ἔπειτα ἀπὸ ὀλίγον τὴνἀνταπάντησιν τοῦ κ. Κογκούλη.Τέλος, εἰς τὴν Κοσµητείαν κατε-τέθη αἴτηµα 48 φοιτητῶν διὰτὴν ἐπιστροφὴν τοῦ προσκυ-νηταρίου εἰς τὴν ἀρχικὴν θέσιν.

∆υστυχῶς, ἀκόµη καὶ ἂνδεχθῆ κανεὶς καλὴν πρόθεσιν,τόσον τὸ γεγονὸς ὅτι αὐτὴ ἡπρᾶξις ἔγινε ὀλίγον µετὰ τὴνἔγκρισιν τοῦ ΠρογράµµατοςἸσλαµικῶν Σπουδῶν, ὅσον καὶτὰ δεδηλωµένα φιλοπανθρη-σκειακὰ αἰσθήµατα τοῦ κ. Μ.Κωνσταντίνου, δὲν ἀφήνουνπεριθώρια παρὰ διὰ ἔντονονἀνησυχίαν. Νὰ σηµειωθῆ ὅτι ὁἴδιος ἀπεκαθήλωσε µαζὶ µὲἄλλας κορνίζας καὶ τὴν φωτο-γραφίαν τοῦ Πατριάρχου Κων-σταντινουπόλεως! Ἡ λύσιςπάντως εἶναι ἁπλῆ: Οἱ φοιτηταὶνὰ προβοῦν µὲ τόλµην εἰς τὴνἀποκατάστασιν τοῦ προσκυνη-ταρίου.

O A G I O S TA R A S I O S

Τήν 25ην Φεβρουαρίου ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τήνμνήμην τοῦ Ἁγίου Ταρασίου, Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντι-νουπόλεως.Ἀνωτέρω εἰκών ἐκ τῆς Ἱ. Μ. Ντέτσανι, Σερβίας.

Καθεύδει ὁ Χριστός;Τοῦ κ. Χρήστου Κ. Λιβανοῦ

Θεωρία καὶ πρᾶξιςΤοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση

ΣΤΙΣ ∆ΙΑΦΟΡΕΣ συναντήσεις πού πραγµατοποιοῦν οἱ χρι-στιανοί συχνά γίνεται λόγος γιά ἐνάρετους ἀνθρώπους, πούεἶναι ἀνάµεσά µας καί προσφέρουν σηµαντικό πνευµατικόἔργο. Περιγράφονται γεγονότα καί καταστάσεις µέ ἐνθουσιασµόκαί ὑπερβολή καί δηµιουργοῦνται ἐντυπώσεις ἀδικαιολόγητες,γιατί ἡ πραγµατικότητα εἶναι διαφορετική. Αὐτό συµβαίνει, γιατίἀγνοοῦν οἱ ἄνθρωποι ὅτι ἄλλο εἶναι ἡ γνώση τῶν ἀρετῶν καίἄλλο ἡ ἀπόκτησή τους. Οἱ θεολόγοι καί οἱ ἱεροκήρυκες µιλοῦν µέἄνεση καί ἐνθουσιασµό γιά τίς ἀρετές, ἀλλά γιά τόν κόπο καί τόνἱδρώτα πού ἀπαιτεῖ ἡ ἀπόκτησή τους δέν κάνουν λόγο!

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέει ὅτι «ἀρετή πού δένἀσκεῖται ἔµπρακτα, γρήγορα, κάτω ἀπό τήν ἐπήρεια τῶν δια-φόρων περιστάσεων, ἐξαφανίζεται». Ἐνάρετος λοιπόν δέν εἶναιὁ θεωρητικός τῆς ἀρετῆς, ἀλλά ὁ ἐργάτης τῆς ἀρετῆς. Ὄχιαὐτός πού µελετάει, µιλάει καί γράφει γιά τήν ἀρετή, ἀλλά αὐτόςπού ταπεινά τηρεῖ τίς ἐντολές, δέν κάνει θόρυβο, συναισθάνε-ται τίς ἀδυναµίες του καί ζητάει τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Αὐτός πούσυνήθως δέν µπορεῖ νά περιγράψει ὅσα βιώνει, οὔτε προθυ-µοποιεῖται νά διδάξει σχετικά. Ὡστόσο ἡ ζωή του µιλάει στούςἄλλους, τούς παραδειγµατίζει καί τούς διδάσκει.

Τό περί ἀρετῆς θέµα εἶναι πολύ σοβαρό καί χρειάζεται προ-σοχή. ∆υστυχῶς, βλέπουµε καθηµερινά ἀνθρώπους µέ «ἀρε-τές» νά µᾶς ἀπογοητεύουν µέ τή συµπεριφορά τους καί τίς ἐπι-λογές τους. Πέφτουµε ἀπό τά σύννεφα καί σκανδαλιζόµαστε.Εἶναι νευρικοί, ἀνυπόµονοι, φιλόδοξοι, ὑποκριτές, περίεργοι,φίλοι τῆς κατάκρισης ἀλλά καί τῶν ἀρνητικῶν καί µαύρων λο-γισµῶν. Ἐνῶ ἐµεῖς νοµίζαµε ὅτι εἶχαν ἀνέλθει καί τίς τελευταῖεςβαθµίδες τῆς κλίµακας τῶν ἀρετῶν. Οἱ ἀδυναµίες τους ἀποκα-λύπτονται, ὅταν ἀντιµετωπίζουν διάφορες δυσάρεστες κατα-στάσεις ἤ ὅταν δέν ἔχουν τό πρῶτο λόγο στό περιβάλλον τους.Αὐτό φαίνεται περισσότερο στούς προβεβληµένους κληρικούς,οἱ ὁποῖοι βιώνουν γεγονότα πού δέν τούς ἀρέσουν, ἀλλά κρύ-βουν τήν ἐνόχλησή τους καί ἐµφανίζονται ὡς ἀνώτεροι καί ἀνε-πηρέαστοι. Ἔρχονται ὅµως ὧρες ὅπου τά τείχη τῆς ὑποκρισίαςπέφτουν καί ἡ πραγµατικότητα ἐµφανίζεται σέ ὅλο τό µεγαλεῖο.Τότε ἡ ἀπογοήτευση εἶναι πικρή. Καί διερωτᾶται κανείς. Ποῦεἶναι οἱ ἀρετές; Γιατί χάθηκαν τόσο ξαφνικά;

Εἶναι ἀνάγκη νά χτίζουµε τήν πνευµατική µας ζωή σέ γεράθεµέλια, δηλαδή στήν ἀκριβῆ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Εὐαγ-γελίου. Μόνο τότε θά ἔχουµε πραγµατική πρόοδο. Ἐάν ἡ θεω-ρία µας δέν εἶναι βιωµατική, οἱ «ἀρετές» µας θά ἐξανεµίζονταικαί θά γινόµαστε χειρότεροι καί ἀπό τούς κοσµικούς.

Ζοῦµε, ἀγαπητοὶ ἀναγνῶστες,κατὰ κοινὴ ὁµολογία, ἡµέρες θλιβε-ρές. Ἕνα πέπλο φόβου, ἀνησυ-χίας καὶ ἀνασφάλειας ἔχει καλύψειτοὺς τελευταίους καιροὺς τὴνἀνθρωπότητα. Στὴν πολύπαθη Συ-ρία, στὸ Ἰράκ, στὸ Ἀφγανιστάν, στὴΛιβύη, στὴν Ὑεµένη, κ.ἀ. καθηµε-ρινῶς ἀκούγονται ἐκκωφαντικὲςἐκρήξεις, ἄλλες ἀπὸ βόµβες, ποὺρίχνουν µαχητικὰ ἀεροπλάνα, καὶἄλλες ἀπὸ παγιδευµένα αὐτοκίνη-τα καὶ καµικάζι αὐτοκτονίας, καὶ οἱδρόµοι γεµίζουν ἀπὸ νεκροὺς καὶτραυµατίες. Πρόσφυγες ἀπ’ ὅλααὐτὰ τὰ µέρη ἐγκαταλείπουνἔντροµοι τὶς πόλεις τους, οἱ ὁποῖεςἔχουν καταντήσει, κατὰ τὴν προ-φητεία τοῦ Ἁγίου Κοσµᾶ τοῦ Αἰτω-λοῦ, σὰν παράγκες, καὶ κατακλύ-ζουν τὴν Ἰορδανία, τὸ Λίβανο, τὴνΤουρκία, τὴν Ἑλλάδα καὶ ὁλόκληρητὴν Εὐρώπη, γιὰ νὰ σωθοῦν καὶ νὰἐξασφαλίσουν ἕνα καλύτερο µέλ-λον. Πολλοὶ δὲν τὰ καταφέρνουννὰ φθάσουν στὸν προορισµό τουςκαὶ µὲ φρίκη βλέποµε καθηµε-ρινῶς τὸ Αἰγαῖο καὶ τὴ Μεσόγειο νὰγίνωνται γι’ αὐτοὺς ὁ ὑγρὸς τάφοςτους. Στὴν Εὐρώπη ἡ τροµοκρα-τία, ἡ ἀναρχία, ὁ ἐθνικισµός, ὁ νεο-ναζισµὸς δείχνουν τὸ ἀπαίσιο καὶφρικτό τους πρόσωπο, ἐνῷ στὴνΠατρίδα µας τὸ σκηνικὸ εἶναι δια-φορετικό. Κρίσι οἰκονοµικὴ πρωτό-γνωρη, ἀνεργία πρωτοφανής,ἄποροι καὶ ἄστεγοι ποὺ τρέφονταιστὰ συσσίτια, ἀπεργίες, ταπεινώ-σεις καὶ ἐξοντωτικὲς ἀπαιτήσεις

τῶν δανειστῶν, ἀπώλεια τῆςἐθνικῆς κυριαρχίας, αὐτοκτονίες, οἱὁποῖες, σύµφωνα µὲ δήλωσι τοῦ τ.∆ιοικητοῦ τοῦ Νοσοκοµείου «ΕΛ-ΠΙΣ» (τὸν ὁποῖον ἔπαυσαν οἱ«ἁρµόδιοι», διότι ἐκτελοῦσε στὸἀκέραιο τὰ καθήκοντά του!) ἔχουνὑπερβῆ µέσα σὲ 5 χρόνια τὶς11.000!

Ζοφερὴ πράγµατι κατάστασι,καταθλιπτική, ἀφόρητη, στὴνὁποία, ἐὰν οἱ πιστοὶ καὶ εὐσεβεῖςἄνθρωποι προσθέσουν καὶ τὶςπροδοσίες τῆς Πίστεως ἐκ µέρουςτῶν οἰκουµενιστῶν, ἀλλὰ καὶ τὴνἠθικὴ ἐξαχρείωσι καὶ ἀθλιότητα(πανσεξουαλισµός, γυµνισµός,σοδοµισµός, ἐκτρώσεις, διαζύγια,κ.ἄ.) δὲν µποροῦν παρὰ νὰ ἐπανα-λάβουν τοὺς λόγους τοῦ Ἁγ. Γρη-γορίου τοῦ Θεολόγου «ὁ Νόµοςἠτόνισεν, ἀργεῖ τὸ Εὐαγγέ-λιον�πραγµάτων ἐπιδροµαί, τὰτῶν φίλων ἄπιστα, τὰ τῆς Ἐκκλη-σίας ἀποίµαντα. Ἔρρει τὰ καλά,γυµνὰ τὰ κακά, ὁ πλοῦς ἐν νυκτί,πυρσὸς οὐδαµοῦ, Χριστὸς καθεύ-δει»!1

Ἆραγε , ὅµως, καθεύδει πρά-γµατι ὁ Χριστός; Κοιµᾶται ὁΧριστὸς καὶ δὲν βλέπει τὴν Κόλασι,ποὺ ἄφησε τὸ σκοτεινὸ καὶ καταχ-θόνιο βασίλειό της καὶ ἀνέβηκε στὴγῆ καὶ βασανίζει τοὺς ἀνθρώπους;Ὑπνοῖ ὁ Χριστὸς καὶ πρέπει νὰ τοῦἀπευθύνωµε καὶ ἐµεῖς τὸν ἀνθρω-ποµορφικὸ ἐκεῖνο λόγο τοῦ ∆αβὶδ

Τὸ αἴτημα σεβασμοῦ καὶ ἰσοτιμίας τῶν Ἱεραρχῶν ἀνεξαρτήτως διοικητικῆς θέ-σεως (Μητροπολίτης, Ἀρχιεπίσκοπος, Πατριάρχης) ἀντανακλᾶ καὶ τὸ αἴτημα σε-βασμοῦ καὶ ἰσοτιμίας τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, ποὺ ἀμφότερα ἀποδυνα-μώνονται καὶ τελικῶς ὁδεύουν εἰς κατάργησιν μὲ τὴν σύγκλησιν τῆς Μ. ΣυνόδουΚατωτέρω παραθέτομεν τὴν νέαν ἐπιστολὴν τοῦ ἐκλεκτοῦ καθηγητοῦ

τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ. κ. Δημητρίου Τσελεγγίδη πρὸς τὴνἹεραρχίαν διὰ τὴν Μεγάλην Σύνοδον:

Μακαριώτατε Ἅγιε Πρόεδρε,Σεβασµιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,Ἐν ὄψει τῆς µελλούσης νά συνέλθει Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, θά

ἤθελα νά θέσω γιά ἀκόµη µία φορά, εὐλαβῶς, ἐνώπιόν Σας κάποιες θεο-λογικοῦ χαρακτήρα σκέψεις µου, πού ἐλπίζω νά Σᾶς φανοῦν ἀξιοποιήσι-µες.

Ἀπό µία ἔρευνα, πού πραγµατοποίησα, διαπίστωσα µέ δυσάρεστηἔκπληξη, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος -ἀπό τό 1961 πού ἄρχισαν οἱ Παν-ορθόδοξες Προσυνοδικές∆ιασκέψεις γιά τήν παραπάνω Μεγάλη Σύνοδο-δέν ἀσχολήθηκε µέ τίς ἀποφάσεις τῶν ∆ιασκέψεων αὐτῶν σέ ἐπίπεδο Συν-όδου τῆς Ἱεραρχίας. Τοῦτο εἶχε ὡς συνέπεια, νά φτάσουµε στήν δυσχερῆσηµερινή ἐκκλησιαστική κατάσταση. Νά ἔχουµε δηλαδή ἐκκλησιαστικέςἀποφάσεις γιά τά κρίσιµα θέµατα µιᾶς Μεγάλης Πανορθοδόξου Συνόδου,γιά τίς ὁποῖες, ὅµως, ὑπάρχει σοβαρό ἔλλειµµα συνοδικῆς καλύψεώς τους

ΔΙΑΤΙ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΤΑΧΘΗΣΧΕΤΙΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑΙ ΑΝΑΚΡΙΣΕΙΣ;

Ὑπῆρξαν πράγματι μασόνοι οἱ κληρικοὶοἱ ἀναφερόμενοι κατὰ καιροὺς

ὡς τοιοῦτοι εἰς τὰ τεκτονικὰ ἔντυπα;

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

Κίνδυνος Σχίσµατος;Τοῦ Καθηγητοῦ κ. ∆ηµητρίου Τσελεγγίδη

Σεβαστοί πατέρες, ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,Ὡς Ἁγιορεῖτες, δίνουµε σήµερα καί ἐµεῖς τό παρόν στήν σηµερινή συγ-

κέντρωση καί σᾶς µεταφέρουµε τήν εὐλογία τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἀπότό περιβόλι της, καθὼς καί τίς εὐχές καί τίς εὐλογίες τῶν γεροντάδων µαςκαί τῶν ἀδελφῶν µας µοναχῶν. Εἴµαστε ἐδῶ, γιά νά δηλώσουµε πώς δένπρόκειται, µέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, νά παραλάβουµε καµµία κάρτα καί κανέ-να σφράγισµα. Βρισκόµαστε ἐδῶ, γιά νά διατρανώσουµε πρός πᾶσαν κα-τεύθυνση πώς δέν θά ὑποταχθοῦµε στήν Νέα Ἐποχή, στήν Νέα Τάξη πρα-γµάτων τοῦ ἀντιχρίστου.

Μπορεῖ βέβαια ὁ Ἀντίχριστος, νά µή ἔχει ἔρθει αὐτοπροσώπως ἀκό-µη, ἀλλά τό µυστήριον τῆς ἀνοµίας ἤδη ἐνεργεῖται διά τοῦ ἀπαίσιου ἀριθ-µοῦ 666 καί τῶν ὀργάνων του, τούς ἰλλουµινάτι, τήν µασωνία, τά ἀνώτατακλιµάκια τῶν κυβερνήσεων τῶν κρατῶν παγκοσµίως, µέχρι καί ἐκκλησια-στικῶν ταγῶν. Εἶναι ἕτοιµοι νά ἐπιβάλλουν τήν παγκόσµια κυβέρνηση,ἤδη ἐλέγχουν ὅλες τίς ἐξουσίες, πολιτικές, θρησκευτικές, οἰκονοµικές, καθώς

Ἡ Κάρτα καὶ τὸ κεφ. ΙΓ´τῆς Ἀποκαλύψεως*

Τοῦ Γέροντος π. Σάββα Λαυρεώτου

∆΄Τὰ ὀνόµατα τῶν ὡς µασόνων ἀναφεροµένων κατὰ καιροὺς κληρικῶν ἀπὸ

τοὺς τέκτονες εἰς τὰ διάφορα ἔντυπά τους, εἶναι, συνήθως, ἀπὸ τὰ βαρύτερατῆς Ἐκκλησίας µας. Ἕνα τέτοιο ὄνοµα εἶναι ἐκεῖνο τοῦ ἐθνοµάρτυρα (καὶ ση-µερινοῦ Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας µας) Χρυσόστοµου Σµύρνης1.

Τὸ θέµα αὐτὸ ἔχει συζητηθεῖ ἄλλοτε πολὺ στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» - κι ὄχιµόνο. Ἀπὸ τὴ στιγµὴ ὅµως ποὺ ἡ Ἐκκλησία µας τὸν ἔχει ὡς Ἅγιο στοὺς κόλ-πους της δὲν µᾶς πέφτει ἕτερος λόγος.

Κατὰ τὴν τελικὴ κρίση ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ὁ παντογνώστης καὶ παντε-πόπτης Τριαδικὸς Θεὸς θὰ ἔχει τὸν ὕστατο, ἐγκυρότατα ἀλάνθαστον λόγο,

4ον .-Τελευταῖον6. Ἡ ἐξουσία

τοῦ ἀνθρώπουἐπὶ τοῦ κόσµου

Οἱ ἀνθρωπολογικὲς ἀντιλήψειςτῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, ἐξαρτώµενεςἀπὸ τὰ βιβλικὰ κείµενα καὶ µάλιστατῆς Γενέσεως, περιλαµβάνουν τὴνἀναγνώριση τῆς ἐξουσιαστικῆς ποι-ότητος τοῦ ἀνθρώπου. Τὶς ἀντιλή-ψεις αὐτὲς θεωροῦν µερικοὶ σύγ-χρονοι συγγραφεῖς, ἑλκυόµενοιἀπὸ τὸν πνευµατικὸ χῶρο τοῦ Βου-δισµοῦ, ὡς τὴν αἰτία τοῦ οἰκολογι-κοῦ προβλήµατος, διότι δῆθεν ἐνε-φύσησαν στὸν ἄνθρωπο τὴν ἰδέα

τῆς ἀσκήσεως µιᾶς καταστρεπτικῆςσυµπεριφορᾶς πρὸς τὴ Φύση.

Πρόκειται περὶ µιᾶς πρόχειρηςκαὶ ἀβασίµου, τουλάχιστον γιὰ τὴΘεολογία τῆς καθ’ ἡµᾶς Ἀνατολῆς,ἐκτιµήσεως, ποὺ ἀγνοεῖ τὸ ποιὸντῆς ἐξουσιαστικότητος τοῦ ἀνθρώ-που στὴ Φύση καὶ τὴ θρησκευτικὴπρακτική. Συγκεκριµένα, ἀπολυτο-ποιεῖται ἡ δήλωση τοῦ πρώτου κε-φαλαίου τῆς Γενέσεως, ποὺ ἀναφέ-ρεται στὴν ἐξουσιαστικὴ ποιότητατοῦ ἀνθρώπου, καὶ παραβλέπεταιἡ σκοποθεσία τῆς τοποθετήσεωςκαὶ ἐξαρτήσεως τοῦ ἀνθρώπουἀπὸ τὸ φυσικὸ περιβάλλον. Προ-βάλλεται δηλαδὴ τὸ «καὶ ἄρχετε...»

καὶ δὲν λαµβάνεται ὑπ’ ὄψιν τὸ «καὶἔθετο αὐτὸν (δηλαδὴ τὸν ἄνθρω-πο) ἐν τῷ παραδείσῳ ἐργάζεσθαιαὐτὸν καὶ φυλάσσειν» (Γεν, 2, 15).

Ἡ ρητὴ ὑποχρέωση τῆς «φυλά-ξεως» τοῦ παραδείσου ἀποτελεῖτὴν παλαιοτέρα συντηρητικὴ τοῦπεριβάλλοντος θρησκευτικὴ ὑπο-χρέωση, ποὺ εἶναι σαφῶς οἰκολογι-κοῦ περιεχοµένου. Ἡ ἐξουσιοδότη-ση τοῦ ἀνθρώπου “νὰ ἐπεµβαίνειστὸ φυσικὸ περιβάλλον δὲν εἶναι,ὅπως δηλώθηκε ἤδη, κυριαρχική,ἀλλὰ διαχειριστικὴ καὶ τελεῖ ὑπὸὅρους.

Ὁ Μάξιµος µάλιστα συνιστᾶ, νὰµὴ στρέφεται ὁ ἄνθρωπος κατὰ τῆςΦύσεως, ἀλλὰ κατὰ τῶν κακῶνδιαθέσεών του· «µὴ πολεµεῖσθαιτὴν Φύσιν... ἀλλὰ τάς... ἀτάκτουςκαὶ παρὰ φύσιν κινήσεις καὶ ἐνερ-γείας». (Σχόλιον 18, εἰς ἐρωτ. ΝΑ,Corpus Christianorum, s. Graeca7, Leuven 1980, σελ. 413). Γιὰ τὸλόγο αὐτὸ ἡ ἀνθρώπινη αὐτή ἐξου-

σία δὲν ὑπῆρξε ἀνεξέλεγκτος στὸνἈνατολικὸ Χριστιανισµό. Τουναν-τίον, ἐλέχθηκε συστηµατικὰ µὲ τὴσαφῆ ἀρχή, σύµφωνα µὲ τὴν ὁποίαὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει «ὧδε µένου-σαν πόλιν» καὶ τὴν ἀσκητικὴ κατεύ-θυνση τῆς ζωῆς, ὡς σεβασµὸς τῆςΦύσεως καὶ ὡς ἐλάττωση τῆς ἐξαρ-τήσεως ἀπὸ αὐτήν.

«Πᾶσαν ἡµῶν τὴν ζωὴν εἰς τὴντῆς σαρκὸς ἐπιµέλειαν περιστρέ-φον παραιτητέον Χριστιανοῖς»,ὑποδεικνύει ὁ Μ. Βασίλειος (ὅροικατὰ πλάτος, ΝΕ΄, ΒΕΠΕΣ, 53,213). Ὅπως ἀναγνωρίζουν ξένοιἐρευνητές, ἡ δηµιουργία τῶν δια-νοητικῶν προϋποθέσεων τοῦ οἰκο-λογικοῦ προβλήµατος στὴ ∆υτικὴΕὐρώπη ἀρχικῶς, ὀφείλεται στὴδιαφορετικὴ κατεύθυνση τῆς εὐσε-βείας της ἀπὸ τὴν κατεύθυνση τῆςἈνατολικῆς Χριστιανοσύνης. Στὴ∆ύση προεβάλλετο ἡ θέληση· ἡεὐσέβεια ἦταν Voluntaristic ἐνῷ,στὴν καθ’ ἡµᾶς Ἀνατολή, προεβάλ-λετο ἡ κεκαθαρµένη παθῶν νόηση

καὶ ἡ εὐσέβεια ἦταν Intellectualistic(Πρβλ. Lynn While, «The HistoricalRoots of our Ecological Crisis»,Science (10 March 1967), τόµ. 155,(Νο 3767), σελ. 1206 ἑξ.).

Μετὰ τὴν ἀναγκαία αὐτὴ διευκρί-νιση, πρέπει νὰ δοῦµε τὸ εἶδος τῆςἐξουσιαστικῆς ποιότητας τοῦἀνθρώπου στὴ Φύση, ποὺ ἀνα-γνωρίζουν στὸν ἄνθρωπο οἱ ΤρεῖςἹεράρχες. Ἡ ποιότητα αὐτὴ συνά-γεται ἀπὸ τὸ συνδυασµὸ τοῦσαφῶς ἐξουσιαστικοῦ περιεχοµέ-νου τῆς εὐλογίας τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸδηµιούργηµα «ἄνθρωπος» µὲ τὶςποιότητες, ποὺ περιέχει ἡ «κατ’εἰκόνα καὶ ὁµοίωση Θεοῦ» συγκρό-τηση τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ» διαφορι-στικὴ συγκρότηση τοῦ ἀνθρώπουἀπὸ τὸ ζῶο ἀποδίδει ἕνα σύνολοποιοτήτων, ποὺ εἶναι πνευµατικῆςκαὶ ὄχι ὑλικῆς τάξεως. Σὲ αὐτὲςὑπάγονται τὸ πνεῦµα, ὡς θείαπνοὴ καὶ ἡ ἐλευθερία (τὸ «νοερὸν»

καὶ τὸ «αὐτεξούσιον» κατὰ τοὺςΤρεῖς Ἱεράρχες). Ἡ πρώτη ἀναλύε-ται σὲ ψυχὴ καὶ λογικὴ καὶ ἡ δεύτε-ρη ποιότητα, τοῦ αὐτεξουσίου, σὲαὐτοκαθορισµὸ τοῦ ἀνθρώπου(«αὐτοδέσποτον») καὶ σὲ ἐξουσίαἐπὶ τῆς Κτίσεως («δεσποτικόν»).Περιορίζοµαι σὲ αὐτὲς µόνο, ἐπειδὴἔχουν οὐσιαστικὴ σχέση µὲ τὸ θέµατοῦ περιβάλλοντος.

Οἱ ποιότητες αὐτὲς τῆς πνευµατι-κότητος καὶ τῆς λογικότητος, τῆςἐλευθερίας καὶ τῆς ἐξουσίας συγ-κροτοῦν ἑνιαίως καὶ ἀδιαιρέτως τὸὑπεροχικὸ στοιχεῖο τοῦ ἀνθρώπου·ἡ διάσπαση καὶ ἡ ἐναντίωση τῆςµιᾶς πρὸς τὴν ἄλλη συνιστοῦν τὴνΠαθολογία τῆς ἀνθρωπίνης προ-σωπικότητος. Γιὰ τοὺς Τρεῖς Ἱεράρ-χες καὶ γιὰ ὅλους τοὺς Πατέρες καὶἐκκλησιαστικοὺς συγγραφεῖς, τὸἀνθρώπινο δρᾶµα ἐπὶ τῆς γῆςἀρχίζει µὲ τὴν ἀρχέγονη, ἀλλὰ συγ-κλονιστικὴ διατάραξη τῆς ἁρµονίαςτῶν ποιοτήτων αὐτῶν στὴν προ-

Ὁ Ἄνθρωπος καὶ τὸ περιβάλλον του*Τοῦ κ. Ἠλία Β. Οἰκονόµου,

Ὁµοτ. καθ. τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.

ΟΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ λειτουργίας τῆς Μεγά-λης Συνόδου καὶ κυρίως τὸ ἄρθρο 12ποὺ ἀφορᾶ στὴν ψηφοφορία καὶ τελικὴἔγκριση τῶν κειµένων περιέχει πρωτόγνωρη γιὰτὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία διαδικασία, κατὰ τὴνὁποία ἡ ψῆφος εἶναι δικαίωµα µόνο τῶν Προκα-θηµένων τῶν αὐτοκεφάλων ὈρθοδόξωνἘκκλησιῶν καὶ ὄχι ἑνὸς ἑκάστου µέλους τῶνἀντιπροσωπιῶν τῶν Ἐκκλησιῶν στὴ Σύνοδο.Πιὸ ἁπλὰ κάθε Ἐκκλησία ἔχει µία ψῆφο καὶ ὄχικάθε ἐπίσκοπος ποὺ θὰ συµµετέχει στὴ Σύνο-δο. Ἐπιπλέον, ἀρνητικὴ θέση ἢ διαφωνία ἑνὸς ἢκαὶ περισσοτέρων ἀρχιερέων ἐπὶ κάποιου κειµέ-

νου ἢ τροπολογίας κειµένου καταγράφεται µὲνστὰ πρακτικά, δὲν ἀποτελεῖ ὅµως ἀντικείµενοµελέτης τῆς Συνόδου, ἀλλὰ ὅπως χαρακτηρι-στικὰ ἀναφέρει τὸ κείµενο τοῦ Κανονισµοῦ«εἶναι πλέον ἐσωτερικὸν ζήτηµα τῆς εἰς ἥν ἀνή-κουν αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας».

Ὁ Μητροπολίτης Λεµεσοῦ Ἀθανάσιος ἀναφε-ρόµενος στὶς ἀνωτέρω προβλέψεις τοῦ Κανονι-

σµοῦ γράφει χαρακτηριστικά: «Ταπεινὰ διατυ-πώνω τὴ διαφωνία µου καὶ στὸ γεγονὸς ὅτι κα-ταργεῖται ἡ πρακτικὴ ὅλων τῶν µέχρι τοῦδεἹερῶν Συνόδων τοπικῶν καὶ οἰκουµενικῶν,ὅπου κάθε ἐπίσκοπος ἔχει καὶ τὴ δική του ψῆφοκαὶ οὐδέποτε αὐτὸ τὸ σχῆµα, µία Ἐκκλησία µίαψῆφος, ποὺ καθιστᾶ τὰ µέλη τῆς Ἁγίας καὶ Με-

γάλης Συνόδου, πλὴν τῶν προκαθηµένων, δια-κοσµητικὰ στοιχεῖα, ἀφαιρεθέντος ἀπ᾽ αὐτῶντοῦ δικαιώµατος τῆς ψήφου».

Ἐκτὸς τοῦ προαναφερθέντος Ἱεράρχουὑπάρχουν πλεῖστες ὅσες ἄλλες περιπτώσειςἹεραρχῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, οἱὁποῖοι ἔχουν διαφορετικὲς ἀπόψεις ἀπὸ τὶς δια-

τυπωµένες στὰ πρὸς ἔγκριση ὑποβληθέντα κεί-µενα ποὺ προετοιµάστηκαν γιὰ τὴ Μεγάλη Σύν-οδο. Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουµε ὅτι ἀπὸ τὴνἘκκλησία τῆς Ἑλλάδος οἱ Μητροπολίτες Γόρτυ-νος καὶ Μεγαλοπόλεως Ἰερεµίας, ΓλυφάδαςΠαῦλος, Κυθήρων Σεραφεὶµ καὶ Πειραιῶς Σε-ραφεὶµ συνδιοργανώνουν µεγάλη θεολογικὴἡµερίδα στὶς 23 Μαρτίου, στὴν ὁποία ἀσφαλῶςθὰ ὑπάρξει ἀρνητικὴ τοποθέτησή τους ἐπὶ

πολλῶν σηµείων τῶν κειµένων ποὺ ὑποβλήθη-καν πρὸς ἔγκριση στὴ Μεγάλη Σύνοδο. Καὶἀσφαλῶς ὑπάρχουν πολλοὶ ἄλλοι ἐπίσκοποι τό-σο στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ὅσο καὶ στὶςὑπόλοιπες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ποὺ σαφῶςδιαφοροποιοῦνται ἀπὸ τὰ ὅσα ἔχουν προετοι-µαστεῖ ἀπὸ τὶς προσυνοδικὲς διεργασίες.

Μέσα ἀπὸ τὶς «τεχνικὲς λεπτοµέρειες» τοῦΚανονισµοῦ λειτουργίας τῆς Μεγάλης Συνόδουἐπιχειρεῖται νὰ τεθοῦν στὸ περιθώριο ὅλες οἱἀνωτέρω ἀπόψεις ἐπισκόπων ἢ νὰ µετατρα-ποῦν σὲ «ἐσωτερικὸ πρόβληµα» τῶν τοπικῶν

Πανορθόδοξος Σύνοδος μὲ ἀποκλεισμοὺς ἘπισκόπωνTοῦ κ. Ἰωάννου Τάτση, Θεολόγου

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 5ην ΣΕΛ.

ΤΟ ΚΑΤ’ ἐξοχὴν θέμα τὸ ὁποῖον θὰ πρέπη νὰ ἀπασχολήση εἰς τὴνπαροῦσαν φάσιν τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος εἶναι οἱ προϋποθέσειςσυμμετοχῆς εἰς τὴν Μεγάλην Σύνοδον. Βεβαίως, ὡς ἔχουν ἐξελιχθῆαἱ καταστάσεις, τὸ φρονιμώτερον θὰ ἦτο νὰ ἀποσυρθῆ τελείως ἡ Ἐκκλη-σία τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὴν Μεγάλην Σύνοδον τόσον διὰ τὰ ἐκκρεμοῦνταζητήματα, τὰ ὁποῖα ὑπονομεύουν τὸ Αὐτοκέφαλόν της, ὅσο, καὶ ἐξ αἰτίαςτῆς ἀντικανονικῆς συνθέσεως τῆς Μεγάλης Συνόδου. Διὰ αὐτὰ καὶ μόνονθὰ ἦτο προτιμώτερον νὰ μὴ συγκληθῆ καθόλου.

Ὡστόσο, ἐπειδὴ ἔχει παρατηρηθῆ ὅτι ὑπάρχει ἡ πίεσις νὰ συγκληθῆ,ὀφείλομεν νὰ ὑπομνήσωμεν εἰς ὅλους ὅτι δὲν δύναται νὰ συγκληθῆ κα-νονικὴ Σύνοδος, ἐὰν δὲν παραστοῦν ἅπαντες οἱ Ἐπίσκοποι καὶ ἐπιπλέ-ον νὰ ἔχουν λόγον καὶ ψῆφον. Διατί αὐτό; Ἐντὸς ὀλίγων γραμμῶν περι-κλείει τὴν θεολογικήν ἀπάντησιν ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς:

«Ἐλησµονήθη, φαίνεται σήµερον καὶ εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ εἰςτὴν Μόσχαν, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, κατὰ τὴν φύσιν της καὶ κατὰ τὴν

Ἀντιπροσώπευσις καὶ µία ψῆφοςεἰς τὴν Μεγάλην Σύνοδον;

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 6ην ΣΕΛ.

σωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου.Τότε, ποὺ ἐκδηλώθηκε ἡ «ὕβρις»

τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὴν κυριότητατοῦ ∆ηµιουργοῦ, τότε ποὺ ὁἄνθρωπος ἐπεδίωξε τὴν de factoἀπόλυτη κυριαρχία στὴ Φύση καὶεἶδε τὴ Φύση ὡς ἀδέσποτη, κατάλ-ληλη ὅµως, ἑλκυστικὴ γιὰ ἀνθρω-ποκεντρικὴ χρήση καὶ ἐγωϊστικὴκατανάλωση.

Ἡ ἐσωτερικὴ πνευµατικὴ διατά-ραξη τοῦ ἀνθρώπου ἐπέδρασεἀρνητικὰ στὴ Φύση καὶ οἱ πέρα τῶνἀρχικῶν συνέπειες ἦσαν ἀνάλογεςπρὸς τὴν ἔνταση τῆς ὕβρεως, πρὸςτὴν κυριαρχία τοῦ ∆ηµιουργοῦ καὶτὸν τεχνολογικὸ µηχανισµὸ ἐπιδιώ-ξεως τῆς ἀπόλυτης ἀνθρωποκεν-τρικῆς κυριαρχίας ἐπὶ τοῦ φυσικοῦκόσµου.

Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες, ὅπως καὶ τὸσύνολο τῶν χριστιανῶν θεολόγωνὅλων τῶν ἐποχῶν, προϋποθέτουνὡς βάση τῆς ὀρθῆς σχέσεως τοῦἀνθρώπου πρὸς τὴ Φύση, τὴνµακρὰν (δηλαδὴ τὸ Σύµπαν) καὶτὴν ἐγγὺς (δηλαδὴ τὴ Γῆ) τρεῖς θε-µελιώδεις ἰδέες. Τὴν ἰδέα τοῦ ἑνὸςκαὶ µοναδικοῦ Κυρίου τοῦ Κόσµου,τοῦ ∆ηµιουργοῦ του, τὴν ἰδέα τῆς,κατ’ ἀναλογίαν, «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ»πνευµατικῆς συγκροτήσεως τοῦἀνθρώπου, καὶ τὴν ἰδέα τῆς ἀναλο-γικῆς σχέσεως τοῦ ἀνθρώπου ὡςµικροκόσµου πρὸς σύµπαντα τὸνΚόσµο ὡς µακρόκοσµον.

7. Ἡ ἀνταποδοτικὴ σχέσιςἀνθρώπου περιβάλλοντος

Ἡ σχέση τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸπεριβάλλον πρέπει νὰ κατανοεῖταιπρῶτον, ὄχι ὡς µονοµερής, µὲ τὴνἔννοια ὅτι τὸ περιβάλλον δίδει ἀπε-ριορίστως καὶ ἄνευ ὅρων στὸνἄνθρωπο καὶ ὁ ἄνθρωπος λαµβά-νει ἀπὸ αὐτὸ ἄνευ ὅρων καὶ ὑπο-χρεώσεων, ἀλλὰ ὡς ἀµφίδροµοςσχέση. Καὶ δεύτερον, δὲν πρέπει ἡσχέση αὐτὴ νὰ κατανοεῖται ὡςἁπλῶς φυσική, ἀλλὰ ὡς µικτή, δη-λαδὴ φυσικοηθική. Ἡ ὀρθόδοξηΘεολογία διδάσκει καὶ ἡ σύγχρονηοἰκολογικὴ ἐµπειρία σαφῶς συµπε-ραίνει, ὅτι ἡ σχέση τοῦ ἀνθρώπουκαὶ τῆς Φύσεως δύναται νὰ εἶναιθετικῶς ἤ ἀρνητικῶς ἀνταποδοτι-κή. Ἡ θεολογικὴ αὐτὴ ἀρχὴ συνει-δητοποιεῖται πλέον, διότι καθηµε-ρινὰ διαπιστώνεται ὅτι ἡ σχέσηαὐτὴ διέπεται ἀπὸ τὴν ἀδήριτη,ἠθικῆς τάξεως, ἀρχὴ τῆς ἀνταπο-δόσεως. Καὶ ὅλοι µας ζοῦµε σήµε-ρα τὶς συνέπειες τῆς λειτουργίαςτοῦ Jus Talionis τῆς Φύσεως.

Ἡ πανάρχαια θρησκευτικὴ ἀρχή,ποὺ συνδέει τὴν ἠθικὴ συµπερι-φορὰ µὲ συνέπειες στὴ Φύση καὶἑρµηνεύει τὸ φυσικὸ κακὸ ὡς συνέ-πεια τοῦ ἠθικοῦ κακοῦ, ἀποκτᾶ τὴνἐµπειρική της τεκµηρίωση καὶ ἰσχύ,µετὰ τοὺς τελευταίους αἰῶνες, τῆςφιλοσοφικῆς καὶ πολιτικῆς παρα-γνωρίσεως.

Εἶναι σαφὲς ὅτι τὸ «ἦθος» τῆςΦύσεως δὲν ἀνέχεται τὴ διατάραξητῆς ἁρµονίας τῶν µορφῶν, τῶν νό-µων καὶ τῶν σκοπῶν, ποὺ τὴ συγ-κροτοῦν ὡς Κόσµο. Ἡ Φύση δὲνἀνέχεται τὴ χρήση της ὡς συνόλουὑλικῶν καὶ νόµων πρὸς ἄρση τῆςτελειότητός της. Ἡ θεϊκῆς (τί ἄλλο;»προέλευση τῆς τελειότητός τηςπροστατεύεται µὲ τὸ σιδηροῦν νό-µον τοῦ Jus Talionis, ποὺ ἀσκεῖταιµὲ δραστικότητα καὶ µαζικότητα, ὡςµαζικό, θὰ ἐλεγαµε, ἀντίποινο.

Οἱ συνειδητὲς πλέον συνέπειεςἀπὸ τὴ de facto ἀµφισβήτηση καὶ

προσβολὴ τῆς ἀκεραιότητος τῆςΦύσεως, τῆς ἀκεραιότητος καὶ τε-λειότητος τῆς ∆ηµιουργίας µὲ τὴνἀποσύνθεσή της σὲ ἀδέσποταὑλικὰ γιὰ τὴ κατασκευὴ παρὰ φύση«νεοπλασιῶν», καταρρίπτουν τὸµῦθο τῆς ἀπεριορίστου τεχνολο-γικῆς ἐξελίξεως· ἐπαναφέρουν τὴνἀρχὴ τῆς προτεραιότητος τῆς Φύ-σεως ἔναντι τῆς Τέχνης· τῆς θεϊκῆςδηµιουργίας ἔναντι τῆς ἀνθρωπί-νης κατασκευῆς.

Συνειδητοποιεῖται ὅτι ὁ ἄνθρω-πος ὡς «δηµιουργὸς» δὲν ἔχει τὴνἀπεριόριστη ἐλευθερία νὰ κινεῖταιπέραν τῶν «δοτῶν» ὅρων λειτουρ-γίας τοῦ φυσικοῦ κόσµου, διότι τοῦτοἀποτελεῖ «ὕβριν», µὲ τὴν ἀρχαιοελ-ληνικὴ φιλοσοφικοθεολογικὴ ἔννοιατοῦ ὅρου· «τίκτει γὰρ κόρος ὕβριν,ὅταν πολὺς ὄλβος ἕπηται ἀνθρώ-ποισιν ὅσοις µὴ νόος ἄρτιος ἦ»,παρατηρεῖ ὁ Ἀριστοτέλης (Ἀθηναί-ων Πολιτεία 12, πρβλ. καὶ ∆ευτερο-νοµίου 8, 11 ἑξ.) Ὁ µὴ ἄρτιος νοῦςὡς ὑπόβαθρο τῆς ὕβρεως, ἐκφρά-ζεται µὲ λανθασµένες ἀντιλήψεις,ἐπιλογὲς καὶ πρακτικές. Ἄρτιοςνοῦς, κατὰ τοὺς Τρεῖς Ἱεράρχεςεἶναι ὁ θεώµενος νοῦς· αὐτὸς ποὺἀνῆλθε ἀπὸ τὴν ὑποκειµενικὴ θεώ-ρηση τοῦ Κόσµου στὴν ἀντικειµε-νικὴ καὶ θεϊκὴ θεώρησή του, δη-λαδὴ ἀπὸ τὴν Ὀπτικὴ τοῦ ∆ηµιουρ-γοῦ.

Ἡ ὑποκειµενικότητα τῆς θεωρή-σεως τῆς Φύσεως δηµιουργεῖ τὴν«ὕβρι». Καὶ ἡ «ὕβρις» πρὸς τὴ Φύ-ση εἶναι implicit ὕβρις πρὸς τὸ∆ηµι-ουργό της, καὶ ἡ προσβολὴ τῆςἁρµονίας της -προϊόν τῆς δυσαρ-µονίας τῶν ἀνθρωπίνων ἀντιλήψε-ων µὲ τὴ φυσικὴ πραγµατικότητα-εἶναι καταλυτικὴ τῆς εἰρήνης καὶ τοῦκόσµου· «ὁµοῦ δὲ τοῦ εἰρηνεύεινπέπαυται, καὶ τοῦ εἶναι κόσµος»,παρατηρεῖ ὁ Γρηγόριος ὁ Ναζιαν-ζηνὸς (Λόγος εἰρηνικὸς 6, 14, P.G.740 C).

8. Παθολογία τῆς φύσεωςἢ παθολογία τοῦ ἀνθρώπου;

Μετὰ τὰ ἀνωτέρω τίθεται τὸἐρώτηµα: Ποῦ πρέπει νὰ ἐντάσσε-ται τὸ οἰκολογικὸ πρόβληµα, στὴνΠαθολογία τῆς Φύσεως ἢ στὴν Πα-θολογία τοῦ ἀνθρώπου; ∆υστυχῶςκαὶ εὐτυχῶς, ἡ ἀπάντηση εἶναι:ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.

Ὁ ἄνθρωπος καὶ οἱ ἑδραιωµένεςἀντιοικολογικὲς ἀντιλήψεις του πρέ-πει νὰ ἐπισύρουν τὴν παγκόσµιαµέριµνα καὶ ὄχι ἡ θεραπεία τῶνσυµπτωµάτων τῆς οἰκολογικῆς κα-ταστροφῆς µόνον.

Κανόνας τῆς ἐξυγιάνσεως εἶναι ἡἄρση τῶν αἰτίων καὶ ὄχι ἡ ἀντιµετώ-πιση τῶν συµπτωµάτων. Οἱ παµ-φάγες ἐπιθυµίες τοῦ ἀνθρώπου,ποὺ καλλιεργοῦνται συστηµατικὰἀπὸ τὴν ἀδυσώπητη ἀρχὴ τῆςἐντατικῆς καταναλώσεως ὡς,δῆθεν, ἐξελίξεως καὶ προόδου,πρέπει νὰ θεραπευτοῦν, διότι ἡποιότητα ἄνθρωπος δὲν ἐξαρτᾶταιἀπὸ τὴν καταναλωτικὴ ποσότητα.Οἱ κοινωνίες πρέπει νὰ στραφοῦνπρὸς τὴν καλλιέρνεια τοῦ ἀνθρώ-που µὲ τὴν Παιδεία. Ἀλλὰ µία Παι-δεία γιὰ τὸν ὁλοκληρωµένο ἄνθρω-πο καὶ ὄχι γιὰ τὸν ἄνθρωπο-κρίκοστὸν κύκλο παραγωγῆς καὶ κατα-ναλώσεως, δηλαδὴ ἀνελεύθερο.Ἕνα ἄνθρωπο ἀπελευθερωµένοἀπὸ τὴ λογικὴ τοῦ καταναλωτι-σµοῦ. Αὐτὸ εἶναι δυνατὸ µὲ µία Παι-δεία, ποὺ θὰ στηρίζεται σὲ ἀνθρω-πολογικὲς ἀντιλήψεις ἑδραιωµένεςστὴν µικτή, ὑλικὴ καὶ πνευµατική,ἰδιαιτερότητα τοῦ ἀνθρώπου· θὰ

δέχονται δηλαδὴ ὅτι ὁ ἄνθρωποςεἶναι «µέσος» µεταξὺ Θεοῦ καὶὕλης καὶ θὰ τοῦ καλλιεργοῦν τὴνἀξιολογικὴ κοινωνία πρὸς ἀµφότε-ρα. Ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀφετηρία εἶναιδυνατὸ νὰ προκύψει ἡ ὀρθὴ ἠθικὴσυµπεριφορὰ πρὸς τὴ Φύση.Ἀπαιτεῖται µία νέα Παιδαγωγικὴ µὲθεµελιωµένο οἰκολογικὸ προσανα-τολισµό.

Εἶναι ἐλπιδοφόρο τὸ γεγονὸς ὅτικαὶ οἱ Ἐκκλησίες ἄρχισαν νὰ συµ-µετέχουν ἐνεργῶς. Τὴν τελευταίαδεκαετία ἔχουµε θεµελιώδους ση-µασίας ἀποφάσεις, ὅπως τὴν ἀνα-φορὰ στὸ θέµα ἀπὸ τὸν Οἰκουµε-νικὸ Πατριάρχη στὴν «ΠατριαρχικὴἈπόδειξη τῶν Χριστουγέννων τοῦ1988» (Ἐκκλησία, ἔτος ΞΣΓ, 1989,τεῦχος Α´, 1/15 Ἰαν.. ἀρ. 1, σελ. 5-6), καὶ τὴν σπουδαία ἀπόφαση τοῦΟἰκουµενικοῦ Πατριαρχίου νὰ ἐντά-ξει ὡς νέα ἑορτή, τὴν ἑορτὴ «τοῦφυσικοῦ περιβάλλοντος», στὸὀρθόδοξο Ἑορτολόγιο, ἑορταζοµέ-νη τὴν πρώτη ἡµέρα (ἀρχὴ τῆςἸνδίκτου) τοῦ ἐκκλησιαστικοῦἜτους, δηλαδὴ τὴν 1η Σεπτεµβρί-ου (Ἐπίσκεψις, ἔτος 20, ἀρ. 422, 1Ἰουλίου 1989). Ἀντίστοιχες ἀποφά-σεις ἔλαβε καὶ ἡ ΡωµαιοκαθολικὴἘκκλησία µὲ τὴν ἀνακήρυξη τοῦἁγίου Φραγκίσκου τῆς Ἀσίζης ὡς«οὐρανίου προστάτου τῶν Οἰκολό-γων» (Ἀποστολικὴ Ἐπιστολή, InterSactus τοῦ σηµερινοῦ Πάπα; ΑΑΞ71 [1979], 1509 κ. ἑξ.) καὶ µὲ τὸ µή-νυµά του «Γιὰ τὴν τέλεση τῆς Παγ-κόσµιας Ἡµέρας τῆς Εἰρήνης», τῆς1ης τοῦ 1990.

9. ἘπίλογοςΚυρίες καὶ Κύριοι,Εἶναι σαφές, ὅτι ὁ ἄνθρωπος

ὁδηγήθηκε σὲ µιὰν ἀπατηλὴ καὶ κα-ταστρεπτικὴ ἀντίληψη κυριότητοςκαὶ σὲ µιὰ πρακτικὴ κυριαρχίας ἐπὶτῆς Φύσεως, καὶ λησµόνησε ὅτιεἶναι φιλοξενούµενος, µαθητὴς καὶκατ’ ἀνάθεση διαχειριστής της.Εἶναι, ἐπίσης, σαφὲς ὅτι παραβιά-ζοντας τοὺς ὅρους λειτουργίας τῆςΦύσεως, παραβιάζει καὶ τὰ ὅριάτου. Ἡ ὕβρις αὐτὴ συνεπιφέρει τὴνΝέµεση τῆς Φύσεως.

Ὁ κανόνας ἐπαληθεύσεως κάθεθεωρίας, «Πρᾶξις θεωρίας ἐπίβα-σις», τὸν ὁποῖο χρησιµοποιεῖ καὶ ὁΜ. Βασίλειος, ἐφαρµοζόµενος γιὰτὴν ἀξιολόγηση τῆς νοοτροπίας καὶθεωρίας, ποὺ παράγει τὴν οἰκολο-γικὴ καταστροφή, ὁδηγεῖ στὴνἀπόρριψη ἢ τὴ γενναία ἀναµόρφω-σή του.

Ἔφθασε, ἑποµένως, ὁ καιρὸς νὰἐπανατοποθετηθεῖ τὸ οἰκολογικὸθέµα στὶς µακροοικολογικές τουδιαστάσης, καὶ νὰ ὁδηγηθεῖ ἡ παν-ανθρώπινη κοινωνία σὲ µιὰ συλ-λογικὴ προσπάθεια ἀξιολογικῆςἀνατάξεως τῶν ἀρχῶν τῆς πολι-τικῆς καὶ κοινωνικῆς, τῆς οἰκο-νοµικῆς καὶ τεχνολογικῆς δρα-στηριότητος.

Καὶ ἐπιτρέψτε µου νὰ πιστεύω,ὅτι ὁ στοχασµὸς τῶν ΤριῶνἹεραρχῶν γιὰ τὴ σχέση τοῦ ἀνθρώ-που πρὸς τὴ Φύση καὶ τὸ περιβάλ-λον µπορεῖ καὶ ἐπιβάλλεται νὰ χρη-σιµοποιηθεῖ πρὸς ἀνάκτηση τῆςὀρθῆς µακροοικολογικῆς ἀντιλήψε-ως, ὅρου ἀπαραίτητου γιὰ τὴν µι-κροοικολογικὴ πρακτική.

Αὐτὴ θὰ εἶναι ἡ ἀνταξία καὶ ἐπω-φελὴς γιὰ τὴν Ἀνθρωπότητα τιµὴπρὸς τοὺς «τρεῖς µεγίστους φω-στῆρες τῆς Τρισηλίου θεότητος».

* Ὁμιλία εἰς τὴν Μ. Αἴθουσαν Τε-λετῶν τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν,30. 1. 1990.

Σελὶς 2α 19 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2016

«Τὸ στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέωκται»

Ὁ Ἄνθρωπος καὶ τὸ περιβάλλον του

Ἔτος Λ∆´, Ἀριθµ. 7/19 Φεβρουαρίου 2016

4 Η Μ Ε Ρ Η Π Ρ Ο Σ Κ Υ Μ Η Μ Α Τ Ι Κ Η Ε Κ Δ Ρ Ο Μ ΗΤ Η Σ Π . Ο . Ε . Α Π Ο 3 . 5 . 2 0 1 6 - 6 . 5 . 2 0 1 6

Ε Ι Σ Τ Α Μ Ο Ν Α Σ Τ Η Ρ Ι Α : Α Ρ Τ Η Σ - Ι Ω Α Ν Ν Ι Ν Ω Ν -Π Ρ Ε Β Ε Ζ Η Σ - Μ Ε Τ Σ Ο Β Ο Υ - Μ Ε Τ Ε Ω Ρ Ω Ν

1) Ἱ. Μ. Ροβελίτσης Ἄρτης2) Ἱ.Μ. Ἁγίας Θεοδώρας3) Ἱ.Μ. Βλαχερνῶν Ἄρτης4) Ἱ. Μ. Παρηγορητίσσης Ἄρτης5) Ἱ. Μ. Κάτω Παναγιᾶς Ἄρτης6) Ἱ. Μ. Ἁγ. Αἰκατερίνης Καταρράκτου Ἄρτης7) Ἱ. Μ. Κοιμήσεως Θεοτόκου Κηπίνας8) Ἱ. Μ. Γεννεσίου Θεοτόκου Τσούκας Ἰωαννίνων9) Ἱ. Μ. Ἐλεούσης Νήσου10) Ἱ. Μ. Κοιμήσεως Θεοτόκου Δουραχάνης Ἰωαννίνων11) Ἱ. Μ. Προφήτου Ἠλιοὺ (π. Ἰάκωβος Μπαλοδῆμος) Ζήτσης12) Ἱ. Μ. Εὐαγγελισμοῦ Θεοτόκου Ἄνω Πεδινῶν (Γ. Τσιεράκη)13) Ἱ. Μ. Μολυβδοσκεπάστου Κονίτσης14) Ἱ. Μ. Προφήτου Ἠλιοὺ Ἠλιοβουνίων Πρεβέζης15) Ἱ. Μ. Ἁγίου Δημητρίου Ζαλόγγου Πρεβέζης16) Ποταμὸ Ἀχέροντα17) Μέτσοβο19) Ἱ. Μ. Ἁγίου Νικολάου Ἀναπαυσᾶ Μετέωρα

Πληροφορίες: Κωνσταντῖνος Σαμωνᾶςτηλ. 2106211471 κιν. 6942688774

Δηλώσεις μὲ προκαταβολὴἕως 15.3.2016, διὰ κλείσιμο ξενοδοχείων

ΒΙΒΛΙΑ – ΑΝΑΤΥΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ Α. ΓΑΛΑΝΟΠΟΥ-

ΛΟΥ. Ἀναγνώστου - Ἱεροψάλτου, Δι-κηγόρου παρ᾽ Ἀρείῳ Πάγῳ.

1. «ΑΣΜΑΤΙΚΗ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡ-ΤΥΡΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΚΑΙΤΩΝ ΑΥΤΗΣ ΣΥΝΑΘΛΩΝ ΜΑΡ-ΤΥΡΩΝ ΑΥΚΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑΥΡΙΩ-ΝΟΣ, ΕΝ ΑΜΦΙΠΟΛΕΙ ΤΗΣ ΜΑ-ΚΕΔΟΝΙΑΣ ΕΝΑΘΛΗΣΑΝΤΩΝΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΘΕΝΤΩΝ». Σχ. 30x21σσ 50.

2. «ΑΣΜΑΤΙΚΗ ΑΚΟΛΟΥ-ΘΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥΙΕΡΑΡΧΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΤΟΥΑΓΑΛΛΙΑΝΟΥ, ΜΗΤΡΟΠΟ-ΛΙΤΟΥ ΜΗΘΥΜΝΗΣ». Σχ.

30x21 σσ 62.3. «ΑΣΜΑΤΙΚΗ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΑΡΣΙΖΙΟΥ ΤΟΥΔΙΑΚΟΝΟΥ ΚΑΙ ΠΑΙΔΟΜΑΡΤΥ-ΡΟΣ». Σχ. 30x21 σσ 59.ΠΕΡΙΟ∆ΙΚΑ – ΕΦΗΜΕΡΙ∆ΕΣ

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ, Μηνιαῖον Ὀρθόδο-ξον Χριστιανικὸν περιοδικόν, Ὄργα-νον Ὀρθοδόξου ἹεραποστολικῆςἈδελφότητος. Ὀκτ., Νοέμ., Δεκ. 2015.Ἀθῆναι.

Η ΑΓΙΑ ΦΙΛΟΘΕΗ Η ΑΘΗΝΑΙΑ

ΕΙΣΕΡΧΟΜΑΣΤΕ, ἀγαπητοί µας ἀναγνῶστες, µὲ τὴχάρη τοῦ Θεοῦ, στὸ Ἅγιο Τριώδιο, στὴν ἱερότερη καὶκατανυκτικότερη ἑορτολογικὴ περίοδο τῆς Ἐκκλησίαςµας. Τὴν Κυριακή τοῦ Τελώνου καὶ Φαρισαίου ἀρχίζει ὁκύκλος τῶν κινητῶν ἑορτῶν, ὁ ὁποῖος καθορίζεται ἀπὸτὴν µεγάλη ἑορτὴ τοῦ Πάσχα καὶ τελειώνει τὴν Κυριακὴτῶν Ἁγίων Πάντων. Ἡ λαµπροφόρος Ἀνάσταση τοῦΚυρίου µας χωρίζει σὲ δύο περιόδους τὸν κύκλο τῶνκινητῶν ἑορτῶν, στὸ Τριώδιο, τὸ ὁποῖο τελειώνει τὸ Μ.Σάββατο καὶ στὸ Πεντηκοστάριο, ποὺ τελειώνει τὴν Κυ-ριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων. Ἡ ὀνοµασία, τόσο τοῦ Τριω-δίου, ὅσο καὶ τοῦ Πεντηκοσταρίου, πάρθηκαν ἀπὸ τὰἀντίστοιχα ὁµώνυµα λειτουργικὰ βιβλία τῆς Ἐκκλησίαςµας, ποὺ χρησιµοποιοῦνται αὐτὲς τὶς δύο περιόδους.Κατὰ τὴν περίοδο τοῦ Τριωδίου καλούµαστε νὰ κάµου-

µε τὸν προσωπικό µας ἀγώνα, καθαρίζοντας τὸν ἑαυ-τό µας ἀπὸ παντὸς µολυσµοῦ σαρκὸς καὶ πνεύµατος,ὥστε νὰ φτάσουµε στὸ Ἅγιο Πάσχα ἀλλαγµένοι καὶἀπαλλαγµένοι ἀπὸ τὰ ψυχοκτόνα πάθη µας. Ὁ ἱερὸςὑµνογράφος µᾶς προτρέπει νὰ παρακαλέσουµε τὸνΛυτρωτή µας Χριστὸ νὰ ἀνοίξει «τὶς πύλες τῆς µετανοί-ας» στὴν ψυχή µας. Νὰ συναισθανθοῦµε τὴν ἁµαρτω-λότητά µας, ἡ ὁποία µᾶς ἀποµακρύνει ἀπὸ τὸ Θεό. Νὰἀνοίξουµε τοὺς κρουνοὺς τῶν δακρύων µας καὶ νὰ ζη-τήσουµε ἀπὸ τὸν ἐλεήµονα Πλάστη µας, συγγνώµη.Νὰ χαράξουµε µία νέα πορεία στὴ ζωή µας, ἡ ὁποία θὰὁρίζεται ἀπὸ τὶς θεῖες ἐντολές. Μεγάλο µας ὅπλο σὲαὐτὸν τὸν ἀγώνα µας ἡ νηστεία ψυχῆς καὶ σώµατος.Ἐµπρός, ἀδελφοί µας, ἂς τρέξουµε στὸ νοητὸ στάδιοτῶν ἀρετῶν καὶ ἂς τερµατίσουµε, ἔστω καὶ τελευταῖοι!

«Φαρισαίου φύγωµενὑψηγορίαν»

Η ΠΡΩΤΗ Κυριακὴ τοῦ Τριωδίουἀποκαλεῖται «Κυριακὴ Τελώνου καὶΦαρισαίου», ἀπὸ τὴν σχετικὴ εὐαγ-γελικὴ περικοπή, ποὺ ἀναγιγνώσκε-ται στοὺς ναούς. Τὸ ὑµνολογικὸ πε-ριεχόµενο τῆς ἡµέρας εἶναι ἀφιερω-µένο στὴν δαιµονικὴ ἀνθρώπινηἔπαρση καὶ ὑπερηφάνεια καὶ στὴνεὐλογηµένη ταπείνωση. Χαρακτηρι-στικὸ παράδειγµα πρὸς ἀποφυγὴνὁὑπερόπτηςκαὶὑποκριτὴςΦαρισαῖος,ὁ ὁποῖος ἀνέβηκε στὸ ναὸ νὰ προσ-ευχηθεῖ, στὴν οὐσία ὅµως νὰ ἀπα-ριθµήσει τὶς «ἀρετές» του καὶ νὰσυγκρίνει τὸν «ἅγιο» ἑαυτό του µὲτοὺς «παρακατιανοὺς» ἁµαρτωλοὺςκαὶ ἰδιαίτερα µὲ τὸν ὄντως µεγάλοἁµαρτωλὸ τελώνη, ὁ ὁποῖος ἔτυχενὰ συµπροσεύχεται µαζί του. Χαρα-κτηριστικὸ παράδειγµα πρὸς µίµησηὁ τελώνης, ὁ ὁποῖος, ἀπόλυτα συν-αισθανόµενος τὸ βάρος τῶν ἁµαρ-τιῶν του, δὲν τολµᾶ νὰ σηκώσει τὸκεφάλι πρὸς τὸν οὐρανό, τὸ θρόνοτοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ χτυπᾶ µὲ στόµφο τὸστῆθος του καὶ τὸ µόνο ποὺ ψελλίζει,πνιγµένος στοὺς λυγµούς, εἶναι: «ὁΘεὸς ἱλάσθητί µοι τῷ ἁµαρτωλῷ»(Λουκ.18,13)! Ὁ Κύριος δίδαξε τὴνπαραβολὴ αὐτὴ «πρός τινας τοὺςπεποιθότας ἀφ’ ἑαυτοῖς ὅτι εἰσὶ δί-καιοι, καὶ ἐξουθενοῦντας τοὺς λοι-ποὺς» (Λουκ.18,9), στηλιτεύονταςδηλαδὴ τὴν ὑποκριτικὴ στάση τῶνΦαρισαίων, οἱ ὁποῖοι ἤθελαν νὰ φαί-νονται ὡς ἐκλεκτοὶ καὶ ἀγαπητοὶ τοῦΘεοῦ, περιφρονώντας καὶ ἐξουθε-νώνοντας ὅσους δὲν ἀνῆκαν στὴντάξη τους, ὡς ἐλεεινοὺς καὶ µισητοὺςτοῦ Θεοῦ. Ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι ἡχειρότερη µορφὴ ἁµαρτίας καὶ µητέ-ρα ὅλων τῶν παθῶν, διότι καθιστᾶτὸν ἄνθρωπο δαιµονοειδῆ, διότι ὁδιάβολος εἶναι ὁ ἐφευρέτης καὶ ὁ δι-δάξας τὴν ὑπερηφάνεια, ἡ ὁποία δὲντὸν ἀφήνει νὰ µετανοήσει. Τὸ ἀντί-δοτο τῆς ὑπερηφάνειας εἶναι ἡ σω-τήρια ταπείνωση. Ἂς ἀποτινάξουµε,αὐτὴ τὴν ἱερὴ περίοδο, κάθε ψῆγµαφαρισαϊκῆς νοοτροπίας καὶ ἂς µιµη-θοῦµε τὸν τελώνη!

Ὁ Πάπας κηρύττειἐνθουσιωδῶςτὴν πανθρησκείαν!

ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ γράψει γιὰ πολ-λοστὴ φορά καὶ δὲ θὰ κουραστοῦµενὰ τὸ γράφουµε, ὅσες φορὲς χρει-αστεῖ, γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουµεὅλοι µας, ὅτι τὸ Βατικανό, µὲ προ-εξάρχοντα τὸν θλιβερὸ ἡγετίσκο του,εἶναι ἡ «µπουλντόζα» τῆς πανθρη-σκείας, ὁ κύριος προωθητής της! Ὁ«ἀλάθητος» τελευταῖα πέταξε καὶ τὸτελευταῖο προσωπεῖο τῆς χριστια-νικῆς του ἰδιότητας καὶ προωθεῖ πυ-ρετωδῶς τὴν συνένωση ὅλων τῶνθρησκειῶν. ∆εῖτε ἕνα ἀποκαλυπτικὸσχόλιο τοῦ δηµοσιογράφου κ. Ν.Χειλαδάκη: «Σὲ ἕνα καταπληκτικὸβίντεο ὁ σηµερινὸς Πάπας Φραγκί-σκος κηρύττει τὴν συµπροσευχὴ µὲὅλες τὶς θρησκεῖες καθὼς ὅλες οἱθρησκεῖες, σύµφωνα µὲ τὰ κηρύ-γµατά του, εἶναι τὸ ἴδιο καὶ πιστεύουνστὸν ἴδιο Θεό. Μαζί του καὶ ὁ Πα-τριάρχης τῶν Ὀρθοδόξων Βαρθο-λοµαῖος. Τί ἄλλο νὰ ποῦµε γιὰ τὸνἀρχιερέα τῆς πανθρησκείας, µὲ τὸνὁποῖο συνοµιλοῦν οἱ Ὀρθόδοξοιἀρχιερεῖς; Τί ἄλλο νὰ δείξουµε, γιὰνὰ καταλάβουµε ποῦ θέλει νὰ ὁδη-γήσει τὸν κόσµο ὁ σηµερινὸς Πά-πας; Στὴν παγκόσµια πανθρησκεία,ὅπως θέλει νὰ τὴν ἐπιβάλει ἡ Νέατάξη σὲ ἕνα κόσµο καθοδηγούµενο.Καλύτερο πρεσβευτὴ τῆς Νέας Τά-ξης καὶ τῆς παγκόσµιας πανθρη-σκείας δὲν θὰ ἔβρισκαν. Σηµεῖα τῶνκαιρῶν!»! Συµφωνοῦµε µὲ τὸ ἀγω-νιστὴ δηµοσιογράφο, σηµεῖα ὄντωςτῶν καιρῶν! Καὶ γιὰ τοὺς δύσπι-στους, δίνουµε καὶ τὴν ἠλεκτρονικὴδιεύθυνση τοῦ βίντεο:

https://www.youtube.com/wat-ch?v=XiHnouXMA6c.

Τὸ ἀπαιτούµενονφρόνηµα τῶν Ἱεραρχῶνεἰς τὴν Μεγάλην Σύνοδον

ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟ Ἰούνιο, θὰ γί-νει, ἐκτὸς ἀπροόπτου, ἡ πολυθρύ-λητη Μεγάλη Πανορθόδοξος Σύνο-δος, ἡ ὁποία δὲν µπορεῖ νὰ εἶναιΟἰκουµενική, γιὰ τοὺς Φαναριῶτεςκαὶ ἀλλαχοῦ οἰκουµενιστές, διότι δὲνσυµµετέχουν οἱ «ἐκκλησίες» τῆς ∆ύ-σεως. Τίθεται ὅµως τὸ ἐρώτηµα:ποιοὶ Ἱεράρχες θὰ λάβουν µέρος σὲαὐτή, γιὰ νὰ µὴ εἶναι ψευδοσύνοδοςκαὶ λῃστρική; Παραθέτουµε ἕναεὔλογο προβληµατισµό, ἀπὸ ἀνα-κοίνωση τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν αἱρέ-σεων, τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πει-ραιῶς: «Εἶναι ἐπιτακτικὴ “ἀναγ-καιότητα” οἱ ἱεράρχες, ποὺ θὰ συγ-κροτήσουν τὴν Σύνοδο νὰ εἶναι θεο-φόροι, ἢ τουλάχιστον νὰ ἔχουνὀρθόδοξο φρόνηµα καὶ νὰ βαδίσουνπάνω στὰ χνάρια τῶν ἁγίων Πατέ-

ρων. Τότε µόνον ἡ Σύνοδος αὐτὴ θὰεἶναι ὄντως Σύνοδος γνησία καὶαὐθεντικὴ καὶ ὄχι ψευδοσύνοδος.Σύνοδος κατὰ τὴν ὁποία τὰ συνο-δικὰ µέλη θὰ µελωδήσουν “µέλοςἐναρµόνιον θεολογίας”. Καὶ ἑποµέ-νως θὰ γίνει ἀποδεκτὴ ἀπὸ τὸἐκκλησιαστικὸ πλήρωµα. Περιττὸβέβαια νὰ λεχθεῖ ὅτι ἐφ’ὅσονοἱ ἱεράρ-

χες-µέλη τῆς Συνόδου θὰ ἔχουνὀρθόδοξο φρόνηµα, κατ’ἀνάγκη δὲνθὰ ἔχουν οἰκουµενιστικὸ φρόνηµα.Γιατί ἂν ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδοςσυγκληθεῖ, γιὰ νὰ ἀναγνωριστεῖ “κατ’οἰκονοµίαν” τὸ βάπτισµα τῶν αἱρε-τικῶν χωρὶς προηγουµένη ἀπόπτυ-ση τῶν αἱρέσεών τους καὶ ἡ ἀναγνώ-ριση ἐκκλησιαστικότητος σὲ κατε-γνωσµένους αἱρετικοὺς ποὺ ἐξισο-ῦται πρὸς intercommunion, καλλίτε-ρα νὰ µὴ γίνει ποτέ». Ἡ ἀντιπροσώ-πευση κάθε Ἐκκλησίας ἀπὸ 24 Ἐπι-σκόπους εἶναι πρωτοφανὴς καινοτο-µία στὴν Ἐκκλησία, διότι στὶς Συνό-δους ἔπαιρναν µέρος οἱ Ἐπίσκοποιχωρὶς περιορισµό! Μᾶς διακατέχειἐπίσης ὁ φόβος, πὼς οἱ ἀντιπρόσω-ποι αὐτοὶ θὰ εἶναι «φαναριώτικου»προσανατολισµοῦ!

Ὅλοι οἱ ἐν ἐνεργείᾳἘπίσκοποι πρέπεινὰ λάβουν µέρος εἰςτὴν Μεγάλην Σύνοδον

ΑΝΑΦΕΡΕΙ καὶ κάτι ἄλλο σηµαν-τικὸ τὸ Γραφεῖο ἐπὶ τῶν Αἱρέσεωντῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς,τὸν δραστικὸ περιορισµὸ τῶν Ἐπι-σκόπων, οἱ ὁποῖοι θὰ λάβουν µέροςστὴν Μεγάλη Σύνοδο: «Μία ἐπιτα-κτικὴ “ἀναγκαιότητα” εἶναι ἡ ἀνάγκηνὰ συµµετάσχουν ὡς µέλη τῆς Συν-όδου ὅλοι οἱ ἐν ἐνεργείᾳ ἐπίσκοποιτῶν κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν. Εἶναιθλιβερὸ τὸ γεγονός, ὅτι ἀκόµη καὶστὴ µέλλουσα νὰ συγκληθεῖ Ἁγίακαὶ Μεγάλη Σύνοδο δὲν θὰ συµµε-τάσχουν ὅλοι οἱ ἐν ἐνεργείᾳ ἐπίσκο-ποι τῶν κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν,ἀλλὰ µόνο ἕνας µικρὸς ἀριθµὸςἀντιπροσώπων ἀπὸ κάθε τοπικὴἘκκλησία. Ἡ τελικὴ ἀπόφαση τῆςΣυνάξεως τῶν Προκαθηµένων (6-9Μαρτίου 2014), νὰ ἐκπροσωπηθεῖἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία µὲ ἕναπολὺ περιορισµένο ἀριθµὸ µελῶν,(24 µέλη), καὶ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλη-σία νὰ ἔχει δικαίωµα µόνο µιᾶς ψή-φου, ἀποτελεῖ πρωτοφανῆ καινοτο-µία, ξένη πρὸς τὴν ἀρχαία παράδο-ση τῆς Ἐκκλησίας µας. Πότε στὴνἱστορία τῆς Ἐκκλησίας ἀποκλείσθη-

καν κανονικοὶ ἐπίσκοποι ἀπὸ Τοπι-κή, ἢ Οἰκουµενικὴ Σύνοδο; Ἂν στὴνἀρχαία Ἐκκλησία ἐφαρµοζόταν τὸσύστηµα τῶν ἀντιπροσωπιῶν τῶντοπικῶν Ἐκκλησιῶν, τότε οἱ αἱρετι-κοὶ ἀρχιεπίσκοποι θὰ ἔστελναν ὡςἀντιπροσώπους τους ὁµόφρονέςτους ἐπισκόπους καὶ θὰ ἐπικρατο-ῦσε ἡ πλάνη. Ἀλλὰ καὶ µὲ ποιὰ κρι-τήρια θὰ ἐπιλεγοῦν οἱ ἀντιπρόσω-ποι; Θὰ ψηφισθοῦν ἀπὸ τὶς κατὰ τό-πους Συνόδους, ἢ θὰ ὁρισθοῦν µὲκριτήριο τὴν ἐνδοτικότητα σὲ θέµα-τα πίστεως;». Ὁ περιορισµὸς τῶνἘπισκόπων καὶ ἡ ἐπιλεκτικότητάτους, εἶναι ὄντως πρωτοφανὲς φαι-νόµενο στὴν ἐκκλησιαστική µαςἱστορία! Ὁ Θεὸς νὰ βάλει τὸ χέριΤου!

Τὸν Ὀκτώβριονθὰ λειτουργήσητὸ Τµῆµα ἸσλαµικῶνΣπουδῶν εἰς τὸ Α.Π.Θ.!

ΟΙ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΕΣ ἰσλα-µικὲς σπουδὲς στὸ Α.Π.Θ. θὰ εἶναιγεγονὸς ἀπὸ τὸν ἐρχόµενο Ὀκτώ-βριο, «καθὼς τὸ “πράσινο φῶς”τοῦ ὑπουργείου Παιδείας ἔλαβε ἡπρόταση γιὰ λειτουργία, γιὰ πρώτηφορά, τετραετοῦς προγράµµατοςΜουσουλµανικῶν Σπουδῶν ἐντὸςτοῦ Τµήµατος Θεολογίας τοῦ Ἀρι-στοτελείου Πανεπιστηµίου Θεσσα-λονίκης. [R] Ἡ λειτουργία της ἔχειὑπογραφεῖ ἀπὸ τοὺς συναρµόδι-ους ὑπουργούς, δύο χρόνια µετὰτὴν ἀπόφαση ἵδρυσής της ποὺ ἔλα-βε στὶς 7 Μαρτίου 2014 τὸ ΤµῆµαΘεολογίας ΑΠΘ. [R] Εἰδικότερα, ἡἀναπληρώτρια ὑπουργὸς Σία Ἀνα-γνωστοπούλου ὑπέγραψε τὴ λει-τουργία Εἰσαγωγικῆς ΚατεύθυνσηςΜουσουλµανικῶν Σπουδῶν στὸΑΠΘ. “Σεβόµαστε τὴν ἀκαδηµαϊκὴαὐτονοµία τῶν πανεπιστηµίων καὶσυναινοῦµε ἀπὸ τὴ στιγµὴ ποὺ δὲνὑπάρχει νοµικὸ κώλυµα”, ἀνέφερεστὴν “Κ” ἡ κ. Ἀναγνωστοπούλου,ἀποτυπώνοντας τὴ θέση τῆς κυ-βέρνησης στὸ ζήτηµα αὐτό. “Εἴµα-στε µία χώρα πού, ἐνῷ ἔχει µία γη-γενῆ µουσουλµανικὴ µειονότητακαὶ εἶναι τὸ σύνορο τῆς Εὐρώπηςµὲ τὸν µουσουλµανικὸ κόσµο, δὲνἔχει ἕνα πρόγραµµα σπουδῶν γιὰτὸ Ἰσλάµ, δηλαδὴ δὲν µελετᾶµε τὸἸσλὰµ σὲ ἀκαδηµαϊκὸ ἐπίπεδο”,προσθέτει στὴν “Κ” ὁ γενικὸς γραµ-µατέας Θρησκευµάτων ΓεώργιοςΚαλαντζής, τονίζοντας ὅτι “ὁ φοντα-µενταλισµὸς ἐλέγχεται διὰ τῆς γνώ-σεως”» (Ἱστολ. Καθηµερινή)! Τὸἐχθρικὸ πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία µαςκράτος, ὑλοποιεῖ δυστυχῶς τὶςπροτάσεις τῶν Θεολόγων Καθη-γητῶν τῆς Θεολογικῆς ΣχολῆςΑ.Π.Θ. καὶ τῶν τεσσάρων Μητρο-πολιτῶν τῆς Θρᾴκης! Κλάψτε τὸχάλι µας! Ἄ, δεῖτε καὶ µία ταυτόχρο-νη ἀποκάλυψη τοῦ ἱστολογίου:«ἐντός του Βατικανοῦ λειτουργεῖ τὸΠοντιφικικὸ Ἰνστιτοῦτο Ἀραβοϊσλα-µικῶν Σπουδῶν-PISAI»! Χρειάζον-ται σχόλια; Μᾶλλον ὄχι!

Συγκλονιστικὴπροφητείαδιὰ τὴν σηµερινὴνἠθικὴν κατάπτωσιν!

ΟΙ ΑΝΑ τὴν Χώρα σοδοµιστὲς«ξεσάλωσαν», µετὰ τὴν ψήφιση τοῦἐπαίσχυντου νόµου περὶ τοῦ συµ-φώνου συµβιώσεως τῶν ὁµοφυλο-φίλων καὶ ἐξαγγέλλουν τὴν «νίκη»τους, πρὸς καταισχύνη ὅλων ἡµῶν,ποὺ θεωροῦµε τὸ θέληµα τοῦ Θεοῦ,ὡς «νόµο» στὴ ζωή µας! Παραθέ-τουµε ἕνα µικρὸ ἀπόσπασµα, συγ-κλονιστικῆς προφητείας, τοῦ ἁγίουΝείλου τοῦ Ἀσκητοῦ († 1651) γιὰ τὴνσηµερινὴ ἠθικὴ κατάπτωση: «Θὰἔρθει καιρὸς ποὺ οἱ ἄνθρωποι, καὶπάλιν θέλουν νὰ µετατρέψουν τὴνγνώµην τους εἰς τὸ πονηρόν, εἰς τὴνἀπώλειαν, καὶ νὰ µὴ γνωρίζουν τίἐστι τὸ στέφανον τοῦ γάµου, µόνονθὰ ἔχουν µίαν ἀπώλειαν καὶ συγκα-τάβασιν εἰς τὴν ἀσωτείαν χειρότεροιἀπὸ τὰ Σόδοµα καὶ ΓόµορραR. θὰσκοτιστεῖ ἡ διάνοια τῶν ἀνθρώπωνἀπὸ τὰ πάθη τὰ τῆς σαρκὸς καὶ θὰπληθυνθῆ σφόδρα ἡ ἀσέβεια καὶ ἡἀνοµία. τότε ἄρχεται ὁ κόσµος νὰ γί-νεται ἀγνώριστος µετασχηµατίζονταιαἱ µορφαὶ τῶν ἀνθρώπων καὶ δὲνγνωρίζονται οἱ ἄνδρες ἀπὸ τὰςγυναῖκας διὰ τῆς ἀναισχύντου ἐνδυ-µασίας καὶ τῶν τριχῶν τῆς κεφαλῆς.Οἱ τότε ἄνθρωποι θὰ ἀγριέψουν καὶθὰ γίνουν ὡσὰν θηρία ἀπὸ τὴν πλά-νην τοῦ ἀντιχρίστου» (Ἱστολ. Πατε-ρικὴ Παράδοση)! Εἴµαστε ἀπόλυταπεπεισµένοι πὼς ὁ ἅγιος προφήτηςΝεῖλος προεῖδε, πρὶν µισὴ χιλιετία,διὰ τῆς ἐµπνεύσεως τοῦ ἉγίουΠνεύµατος, τὴ σηµερινὴ ἠθικὴ (καὶὄχι µόνο) σαπίλα µας. Ἂς «σηµά-νουµε συναγερµό», ὅλοι ὅσοι µπο-ροῦµε νὰ συνειδητοποιήσουµε αὐτὴτὴν ἐφιαλτικὴ κατάσταση τῶν ἐσχά-των!

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

Ἀπαιτοῦννοµιµοποίησιν

τῆς βλασφηµίας!ΠΑΓΙΟ αἴτηµα τῶν χριστια-

νοµάχων εἶναι νὰ τοὺς ἐπιτρέ-πεται ἡ βλασφηµία τοῦ Θεοῦ!Νὰ µὴ ὑπάρχει νοµικὸ κώλυµα,γιὰ νὰ βρίζουν καὶ νὰ ἐξευτελί-ζουν κάθε ἔννοια καὶ πίστη στὸΘεό! Τελευταῖα, ἕνα – ἕνα τὰκράτη τῆς «Λευκῆς ∆αιµονίας»(Εὐρώπης), ἄρχισαν νὰ ἀπο-ποινικοποιοῦν τὸ «δικαίωµα»στὴ βλασφηµία. Τὴ «σκυτάλη»πῆραν καὶ οἱ «δικοί» µας χρι-στιανοµάχοι. Ἡ Ἕνωση ἈθέωνἙλλάδας, µὲ ἔγγραφό τηςπρὸς διαφόρους φορεῖς, ἀπαι-τεῖ νὰ θεσµοθετήσει ἡ Ἑλλη-νικὴ Πολιτεία τὸ «δικαίωµα»νὰ βλασφηµοῦν! Ἀναφερόµε-νοι στὰ σχετικὰ ἄρθρα τῆς ποι-νικῆς δικονοµίας, τὰ ὁποῖαἀπαγορεύουν τὴν προσβολὴτῶν θρησκευτικῶν πίστεωνκαὶ συµβόλων, τὰ θεωροῦν«ὡς ἀναχρονιστικὰ» καὶ πὼς«αὐτὰ ἀντὶ νὰ προστατεύουντὴν κοινωνικὴ εἰρήνη, τελικὰτὴν διαταράσσουν σφόδρακαθὼς νοµιµοποιοῦν τὴν βίατοῦ ὄχλου καὶ προσβάλλουνεὐθέως τὸ ἀνθρώπινο δικαίω-µα τῆς ἐλευθερίας τῆς Γνώµηςκαὶ Ἔκφρασης». Ἰδοὺ καὶ τὸ«σκεπτικό» τους: «Νὰ σηµει-ωθεῖ τέλος ὅτι, ἐξ ὅσων γνωρί-ζουµε, ἡ βλασφηµία τιµωρεῖταισὲ ἐλάχιστες χῶρες στὸν κό-σµο, καὶ ἀπὸ τὶς Εὐρωπαϊκὲςχῶρες πλέον µόνο στὴν Ἑλλά-δα, τὴν Ρουµανία, καὶ τὴνἸρλανδία. Ἡ βλασφηµία εἶναιἕνα ἔγκληµα χωρὶς θῦµα, καὶβλάσφηµη ἀπὸ µόνη της γιὰτὸ ὑπέρτατο ὄν, ἂν ὑπῆρχε:ἀλίµονο ἂν τὸ ὑποτιθέµενοὑπέρτατο ὂν χρειάζεται τὴ νο-µοθεσία τοῦ (Ἑλληνικοῦ) Κρά-τους, γιὰ νὰ προστατευθεῖ»!Νοιάστηκαν δῆθεν, ἂν χρειάζε-ται ἢ ὄχι ὑπεράσπιση τὸ«ὑπέρτατο ὂν» καὶ ταυτόχρονα«τσαλαπατοῦν» τὸ «δικαίω-µα» τῶν χιλιάδων πιστῶν, νὰτὸ πιστεύουν, ὅπως ἐκεῖνοι θέ-λουν, καὶ νὰ µὴ βεβηλώνεται ἡπίστη τους! Αὐτὸς εἶναι ὁ ἀθεϊ-σµός! ∆αιµονικὴ κατάσταση!

Στίς 19 Φεβρουαρίου ἡ Ἐκκλησίατιµᾶ τήν µνήµη τῆς ὁσιοµάρτυ-ρος Φιλοθέης τῆς Ἀθηναίας. Ἡἁγία Φιλοθέη καταγόταν ἀπό τήνἈθήνα, ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς καί φιλό-χριστους καί µάλιστα ἦταν καρπόςπροσευχῆς, ἀπό δέ τήν µικρή της ἡλι-κία προµήνυε τήν µετέπειτα ζωή της.Σέ ἡλικία δώδεκα χρόνων παντρεύ-θηκε κάποιο προύχοντα τῆς Ἀθήνας,µετά ἀπό πιέσεις τῶν γονέων της,διότι ἡ ἁγία Φιλοθέη εἶχε πόθο νάἀφιερωθῆ στόν Χριστό. Ὁ ἄνθρωποςαὐτός ὅµως ἦταν σκληρός καί τήνἔθλιβε καθηµερινά, ἡ ἁγία ὅµως ὑπό-µενε καί ἀγωνιζόταν γιά τήν διόρθωσήτου ἕως πού κοιµήθηκε τρία χρόνιαµετά ἀπό τόν γάµο τους. Ἡ ἁγία ἀπότότε ζοῦσε µέ νηστεῖες, ἀγρυπνίες καίπροσευχές καί ὅταν κοιµήθηκαν οἱ γονεῖς της ἔκτισεπαρθενώνα ἀφιερωµένο στόν ἅγιο Ἀνδρέα καί ἐκάρηµοναχή καί πολλές µοναχές µαζεύθηκαν γύρω της. Μά-λιστα ἔκτισε, ὡς ἄλλος ἅγιος Βασίλειος, νοσοκοµεῖα καί

ξενοδοχεῖα, ὅπου ἔβρισκαν καταφύ-γιο πολλοί πτωχοί ἄνθρωποι ἀλλάκαί χριστιανές πού ἦταν αἰχµάλωτεςσέ Τούρκους, τίς ὁποῖες ἔκρυβε καίτίς στρέωνε στήν πίστη τους. Γιά τόνλόγο αὐτό οἱ Τοῦρκοι τήν συνέλαβανκαί τήν φυλάκισαν καί µάλιστα θά τήνθανάτωναν, ἐάν δέν ἐπενέβαινανεὐσεβεῖς χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι ἀφοῦκαταπράϋναν τόν κριτήν τήν ἐλευθέ-ρωσαν. Ἔτσι ἡ ἁγία συνέχιζε τίς ἀγα-θοεργίες, τρέφοντας τούς πτωχούςκαί ἰατρεύοντας τά ψυχικά πάθη τῶνἀνθρώπων. Ἐπειδή ὅµως οἱ Τοῦρκοιἔτρεφαν ἐναντίον της µῖσος, εὑρισκό-µενη ἡ ἁγία στό µετόχι τῆς Μονῆς στάΠατήσια, κάποιο βράδυ τήν κτύπη-σαν ἀνελέητα καί ἡ ἁγία µετά ἀπό λί-γο καιρό (19 Φεβρουαρίου 1589) ἐξ

αἰτίας τῶν κτυπηµάτων παρέδωσε τό πνεῦµα της στόνΚύριο καί ἔλαβε τόν στέφανο καί τοῦ µαρτυρίου. Εἴκοσιµέρες µετά την κοίµησή της ὁ τόπος πού εἶχαν ἐναπο-θέσει οἱ χριστιανοί τό τίµιο σῶµα της µυρόβλυσε.

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Συνεχίζονται σὺν Θεῷ αἱ ὁµι-λίαι τῆς «Πανελληνίου ᾿Ορ-θοδόξου ῾Ενώσεως» (Π.Ο.Ε.)εἰς τὴν αἴθουσαν αὐτῆς (Κάνιγ-γος 10, Α´ ὄροφος).

Τὴν ∆ευτέραν 22αν Φε-βρουαρίου καὶ ὥραν 6:30 µ.µ. θάὁµιλήση ὁ π. Πασχάλης Γρί-βας, µέ θέµα:

«Ὁ φθόνος ὡς ἀσθένεια τῆςψυχῆς».

Τὴν ∆ευτέραν 29ν Φε-βρουαρίου καὶ ὥραν 6:30 µ.µ. θάὁµιλήση ὁ κ. Πορφύριος Ντα-λιάνης ∆ρ θεολογίας µέ θέµα:

«Ὁ ἱερός Χρυσόστοµος καίἡ πνευµατική κρίση».

Τὴν Παρακαλοῦνται τὰ µέλητῆς Π.Ο.Ε. καὶ οἱ φίλοι τοῦ«᾿Ορθοδόξου Τύπου», ὅπωςπαρακολουθήσουν αὐτάς.

ΑΙ ΟΜΙΛΙΑΙ ΤΗΣ Π.Ο.Ε.

῾Εβδοµαδιαία ᾿Εκκλησιαστικὴ᾿Εφηµερίς. ᾿Ιδιοκτησία· «Παν-ελλήνιος ᾿Ορθόδοξος ῞Ενωσις»(Π.Ο.Ε.), Κάνιγγος 10, 106 77᾿Αθῆναι, Τηλ. 210 38 16 206, ΦΑΞ210 38 28 518. Ἐκδότης· Ἰωάν-νηςΚαρατζένης,ΠαναγίαςἘλευ-θερωτρίας 51 Κηφισιά. ∆ιευθυν-τὴς Συντάξεως· Γεώργιος Τραµ-πούλης, Θησέως 25, Νέα ᾿Ερυ-θραία (14671). ῾Υπεύθυνος Τυ-πογραφείου· Κωνσταντῖνος Μιχ.Σαµωνᾶς, ᾿Αµαδριάδος 15, ∆ρο-σιά. Τύποις «᾿Ορθοδόξου Τύ-που» (Θησέως 25, 14671 Νέα᾿Ερυθραία, Τηλ. 210 81 34 951,ΦΑΞ 210 81 36 981).

῾Ιστοσελίς «Ο.Τ.»:www.orthodoxostypos.gr᾿Ηλεκτρον. ταχυδροµεῖον:

orthotyp@otenet.grΤὰ ἐνυπόγραφα ἄρθρα ἐκ-

φράζουν τὰς προσωπικὰς ἀ-πόψεις τῶν ἀρθρογράφων, οἱὁποῖοι καὶ φέρουν τὴν εὐθύνηντῶν γραφοµένων.

«ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΔΙΔΑΧΑΙ»ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΙΣ

Οἱ ἐκδόσεις τοῦ «Ὀρθόδοξου Τύπου» µόλιςἐξέδωσαν τὸ καινούριο βιβλίο «ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ∆Ι-∆ΑΧΑΙ». Περιλαµβάνει συµβουλὲς καὶ γεγο-νότα ἀπὸ τοὺς βίους τῶν Ἁγίων, ποὺ βοη-θοῦν νὰ κατανοήσουµε καὶ νὰ ἐφαρµόσουµε τὶςἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου, διότι ὅπως µᾶς λέγουνοἱ Πατέρες «οἱ βίοι τῶν Ἁγίων εἶναι τὸ Εὐαγγέλιοἐφηρµοσµένο».

Ἔγχρωµο, καλαίσθητο, σὲ σχῆµα 21 x 14σ.σ. 160. Χρήσιµο σὲ κάθε ὀρθόδοξο χριστιανό.

Τιµᾶται 8 εὐρὼ

Διὰ τὸ τέμενος ὡμίλησε κυρίωςεἰς ἀνταποκριτὴν τοῦ διεθνοῦςἐνημερωτικοῦ διαύλου ὁ Σεβ. Πει-ραιῶς μὲ παρρησίαν. Συμφώνωςπρὸς ἀνακοινωθὲν τῆς Ἱ. Μ. Πει-ραιῶς:

«Ἐρωτηθεὶς ἀρχικὰ ὑπὸ τοῦ δη-µοσιογράφου γιὰ τὴν ἀρνητικὴἐµµονή µας νὰ µὴ ἐπιτρέπουµε τὴνἀνέγερση τεµένους, ὁ Σεβασµιώτα-τος δήλωσε:

"Αὐτὴ ἡ Χώρα καὶ αὐτὸς ὁ λαὸςἔζησε πέντε σχεδὸν αἰῶνες κάτωἀπὸ τὴν τουρκικὴ καὶ µουσουλµα-νικὴ θηριωδία! Οἱ πρόγονοί µας,ἄνδρες καὶ γυναῖκες ἔδωσαν