LULUUSA PUBLICATIONS OF BOOKS

Πρωθύστερα των πραγμάτων η ευ-…

Στοχαστικά Δοκίμια

Βάλη Τσιρώνη

1

Πρωθύστερα των πραγμάτων η ευ-…

2

Της ίδιας

«Ετούτη η Γη λεγόταν Άνοιξη» Αθήνα 1992, ποιήματαΒραβείο Κουλτούρας Ελληνικού Υπουργείου Πολιτισμού

«Αμφορείς του βυθού»Εκδ. ΙΩΛΚΟΣ, ποιήματα, 1996

«Στον κήπο με τον ουρανό»Εκδ. ΙΩΛΚΟΣ, ποιήματα, 1998

«Α pencil and a head»Εκδ. Brown, sort stories, 2001

«Βραχυκυκλώνοντας βαδίσματα»Εκδ. Heitman, δοκίμια, 2007

«Τη μέρα χρωματίζοντας σε περιμένω...»Εκδ. Heitman, ποιήματα, 2011

«Argue me»Εκδ. Heitman, δοκίμια, 2012

«Εκείνα που ξοδέψαμε σ΄ένα δελφίνι επάνω....»Εκδ. LULU, USA PUBLICATIONS OF BOOKS, ποιήματα 2015

3

4

LULU

USA PUBLICATIONS OF BOOKS

Επικοινωνία με τη συγγραφέα:

Βάλη Τσιρώνη

e-mail: v.tsironi@yahoo.gr

5

6

"Μες το απίστευτο μετρήσου και πες.."

Οδυσσέας Ελύτης

7

1.

Άνθρωποι και «άνθρωποι».

«Αλέκτορας αλεκτισμού με όρια αιωνιότητας» θα γράψει ο Νίκος Καρούζος.

Άνθρωποι. Οι άνω θρώσκω. Εκφράσεις εμποτισμένες μέλλον στο λειρί των φορεμένων στεφανιών της εκτίμησης. Μυριστικά τριξίματα σιωπής στο τσιριγμένο φρύδι του πραγματικού. Σονάτες ευέξαπτες σε τοξοβόλα δεμάτια υπνηλίας. Κρασί από λευκαντικό θυμίαμα αντοχής. Καταστηματάρχες του άοπλου τετραδίου της στιλήτευσης μιας ύπαρξης που αγκωνάρι έχει μόνο το ακατανόητο σύνθημα μιας αρμύρας. Που βαστούν το χέρι του αληθινού στο στηθαίο της σκέψης.

Τους γνωρίζεις από την αναφλεγόμενη ζάρα της γαλήνης ανάμεσα στα μάτια. Από μια απορία λυτή στα αμύγδαλα των κροτάφων που νίβει σε ένα πλατύ χαμόγελο τον ήλιο, παντρεμένο ελπίδα στην πρώτη ματιά των πραγμάτων.

«Ας το πούμε απλούστερα όπως μάθαμε να τα ονομάζουμε: «τα μεγάλα». Εκείνα που δεν εξαντλούνται, που έχουν πάντοτε κάτι σημαντικό να αποκαλύψουν σε όποιον τους ανοίξει την καρδιά του, γιατί αξιώθηκαν να γνωρίσουν και να αγαπήσουν και να κατανοήσουν και να πονέσουν αυτό το θαυμάσιο και δύστυχο πλάσμα του θεού, τον άνθρωπο. Τον αιώνιο άνθρωπο.» θα γράψει ο Παπανούτσος στην «Κρίση του Πολιτισμού μας».

Και ανάμεσά τους οι «άνθρωποι»… Φίλοι, γνωστοί, υπάρξεις με πλωτά δώρα επιλογής που κατορθώνουν πληρότητα στην ακολουθία της υπερβολής. Σιροπιάζοντας επιφάνεια στα μαξιλάρια των αφίξεων που τρίζουν στο πακέτο της ειλικρίνειας, εκεί που η φρόνηση εκκινάει για την αλήθεια. Και κάποτε ανακρίνονται με

8

βραχνάδα οι γαλιφιές, διαιρεμένες επιβολές στη ζεύξη του καταναλωμένου απλησίαστου. Με τη μασουλημένη γδαρσιά της επιφάνειάς τους, θα προσπαθήσουν να σε βουτήξουν ολάκερο στη φραγμένη πρίζα των εαυτών τους. Πλωτήρες κομμένοι στα μασούρια της πλήξης, ενταφιάζουν το πλασμένο σινιάλο της εξάρτησης πανηγυρίζοντας δικαίωση με την κάρτα του ελέγχου.

Εκεί, «ένα σφύριγμα, αυτό είναι όλο! Γίγαντες που κείτονται σε τάφους ασημάδευτους {…} Γιατί η ιδέα μιας περιφρουρούμενης ιερότητας έχει εκφυλιστεί σε λανθάνουσα περιφρόνηση» θα πει ο Λέοναρντ Κοέν γράφοντας το «Αγαπημένο Παιχνίδι» (μετάφραση Γιώργος Ίκαρος Μπαμπασάκης, εκδ. Μελάνι)

Μαραμένα επακόλουθα θλίψης, με φορεμένα τα πουκάμισα της ιδιοτέλειας, θα επικαλεστούν και το ρόλο του «δασκάλου» προσπαθώντας να σε «διδάξουν» πώς είναι σωστό να φέρεσαι, να μιλάς, να βλέπεις τέλος πάντων τον κόσμο. Θα σε φοβερίσουν, θα σε κατσαδιάσουν, θα σε γεμίσουν παρανοήσεις παραγεμισμένες με την κουρδισμένη ιδιοτέλεια των χειρισμών. Με τον οπίσθιο πραίτορα μιας ρητορείας που δεν διαθέτουν, θα κατασκοπεύσουν την αλήθεια σου στην εξαφανισμένη τιμιότητα των ζωών τους, κουκουλώνοντας ελεύθερο την αλυσοδεμένη ψυχή τους στο κατσαρόλι του υποκριτικού αλέκτορα της φωνής. Στα καθαρά σου πηδάλια, θα κερματίσουν ενοχές στην τσιμπλιασμένη ναφθαλίνη μιας θρασύτητας που κρατάει το κράσπεδο της προσποίησης στην ομελέτα του προσιτού.

«Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να γίνει η αγωνία μας πιεστική!» θα γράψει ο Προύστ. Και θα έκαναν τα πάντα για αυτό. Για να δοκιμάσουν τα γεύματα των θελήσεων στην αναπηρία των εαυτών τους. Να ελέγξουν την ύπαρξη με τα χωνεμένα παιδέματα των επιφάσεων, κουρελιασμένα ανθρώπινο στην κρεμασμένη φοβέρα των κατασκευασμένων αληθειών. Απιθώνοντας θόρυβο. Ξοδεμένες οράσεις ανικανότητας.

Υπάρξεις φορεμένες τον τίτλο του επιστήμονα. Του δασκάλου. Το ρόλο της συγυρισμένης «κυρίας» με το σύζυγο και το παιδί και το προφίλ στην κοινωνία το καλά δήθεν μου εμφανισμένο, που κραδαίνει σε κάθε ευκαιρία τη ράβδο της εμπάθειας, της παραγεμισμένης υπόστασης που λικνίζεται στην άβυσσο με το φαρί της «φιλίας» και το ακονισμένο μαχαίρι της διχασμένης ψυχής παραμάσχαλα να εποπτεύει την αλήθεια σου. Της πεισματικά εμμένουσας έπαρσης στην άδεια χειρονομία της ματιάς, που το βλέπεις πως δεν έχει μέσα της βυθό να πατήσει η ύπαρξη να

9

σηκωθεί ψηλότερα. Που το νιώθεις από το ίδιο εκείνο ψιχάλισμα των λέξεων, πως δεν πάει παραπέρα η ψυχή της να ανέβει στην επιφάνεια. Του φίλου, του συναδέρφου που στα πήλινα φρεάτια των χρημάτων θα δειγματίσουν την ύπαρξή σου, δίχως την λαξεμένη μπίλια της ντροπής να πασαλείφει ευθύνη στα στόματα.

Κάτι κουρελιασμένα ανθρώπινο στέκεται εκεί μέσα, σε τούτα τ’ ανδρείκελα της όρασης. Βατράχια ακέφαλα στα εκπαραθυρωμένα ζωνάρια της γνησιότητας. Ζεματισμένες φουσκάλες ζωής στην τροχοβίλα των εξημερώσεων.

Κι ανάμεσα σε αυτά, όταν βρεθείς, δεν μένει τίποτε άλλο παρά να γίνεις αυτό που είπε ο Ελύτης κάποτε για τον Τσαρούχη «ένας επαναστάτης που δεν πήγε να καταλύσει, αλλά να ανακαλύψει μια παράδοση»!

Αντιγράφεις πρόωρα τα αντικλείδια της ψυχής, αστειεύοντας περίφραση στην κάμπια του σπασμένου τηγανιού της φοράς, με δεμένα επιθέματα ευφράδειας στην κρατημένη σπάτουλα του λόγου που κάνει το γλοιώδες να δακρύζει στην φρέζα του πλωτού ρεζερβουάρ της ανοησίας του. Με κουνήματα σταθερότητας να ομολογούν μονιμότητα στα οράματα. Με τον ησυχασμένο θώρακα του αυθεντικού στην ύπαιθρο της καλοσύνης και την ποτισμένη δεκάρα του αντίθετου σε όσα χλευάζονται στην εννόηση. Με λιωμένα τα μηνίγγια της ξαλάφρωσης σε παραστιές σιτεμένες τιμιότητα, υπόχρεες φασκιές στο χαλάκι του ψόγου να ραβδοσκοπούν μέλλον στο αύριο.

«Μες την αιωνιότητα, τα συνθήματά τους δεν χωράνε» θα πει ο Τερζάκης.

«Ας πάρουμε τα όπλα. Και τα όπλα δεν είναι παρά τα μάτια μας» θα βεβαιώσει ο Ι.Μ.Παναγιωτόπουλος.

Και μην ξεχνάς: «Όσο πιο ψηλά πετάς, τόσο πιο μικρός φαντάζεις σε αυτούς που δεν πετούν» ακούω από τα παλιά ένα φίλο, που δεν υπάρχει πλέον εν ζωή, να μου επαναλαμβάνει...

10

2.

«Μην επιχειρήσεις να φτιάξεις την ευτυχία των ανθρώπων, παρά τη θέλησή τους…» θα πει ο Christian Jakq όταν έγραψε το Ραμσή, το γιο του φωτός…

Απουσίες…

Βουλωμένες εκμυστηρεύσεις θυμικού στο μπουκάλι της ελπίδας…

Γυρισμένες εμπνεύσεις διάθεσης κατοικημένες τη λογική των εκδοχών που μπαλώνει εκείνη τη μόδα των ματιών στο κοντύλι του απέραντου, την ώρα που αγκιστρώνει η συνήθεια εαυτό, περιτυλιγμένο το χνάρι των οραμάτων…

Και με το φτερό της αντοχής μπουκωμένο το νυχτερινό παξιμάδι των εαυτών, να συναπαντιέται την κομμένη αλήθεια της έκφρασης όταν στοιβάζεται ακούσια η γνώση των χεριών που χαιρετίστηκαν στο βραχιόλι των συνειρμών…

Είναι που πάντα ο άνθρωπος τρυπιέται την άβυσσο, μπανιαρισμένος συνδετήρας εκτίμησης στα φύλλα του εαυτού…

«Στην εποχή που ο Φλωμπέρ δεν μπορούσε να δει ζωντανό δίχως να συλλογιστεί το πτώμα του… ο Boward et Pecuchet μοιάζει ένας πίνακας των πραγματικοτήτων, των γνώσεων, των θελήσεων του ανθρώπου κοιταγμένος από την άποψη του πτώματος, κοιταγμένων τη στιγμή που πάνε να γίνουν πτώμα. Και εκείνο που είναι πιο κοντά προς το φυσικό και ηθικό πτώμα, είναι τα γηρατειά δυο ηλιθίων. Γεννήθηκε γέρος. Τα γηρατειά τα φέρνει κανείς μέσα του…» θα γράψει ο Αlbert Thibandet για να δώσει χρόνια μετά την σκυτάλη στον δικό μας Γ. Σεφέρη που θα πει ως δικαιολογία -ίσως κάποτε προς τον εαυτό του: «Αρχίζει κανείς όπως μπορεί…» Βέβαια ο Σαίξπηρ θα θέσει την τελεία, μονολογώντας «ως που να μας ξυπνήσουν ανθρώπινες φωνές και να πνιγούμε…» … « Έγινε δύσκολη η αμφιβολία κι ο δισταγμός..» θα του απαντήσει ο Σεφέρης στις Δοκιμές του…

Κι όλος αυτός ο φανταστικοπραγματικός διάλογος, θα μεταχειριστεί τη διάρκεια του επόμενου στο ζωστήρα της ηλικίας,

11

να φανατίσει την όραση που δεν έμαθε να συνδέει τις ταράτσες των διαβασμάτων αλλά καθετί το καταδίκασε στην απόλυτη απομόνωση του βιβλίου που έκλεισε και έβαλε πίσω στο ράφι ξανά μόλις τελείωσε η τελευταία πρόταση που διάβασε γραμμένη… Η τελευταία παράσταση των γραμμάτων του… «Κι όλος αυτός ο τόπος της απομόνωσης, έχει γίνει άθλια στενός» θα σημειώσει δίκαια αυτή τη φορά ο Σεφέρης

Μπαίνει, λοιπόν, ο άνθρωπος, με τα τεντωμένα του βλέφαρα στον ορίζοντα, ν’ ανοιγοκλείνει το βατήρα της αποχής στα συννεφιασμένα πρόσημα των ευτυχιών, βαστάζοντας τη γεύση της στιγμής σε ένα τσακισμένο σημείωμα σιωπών που καθηλώνει στα μάτια η απουσία…

Άνθρωποι, κρεμασμένοι στο κουμπί των εαυτών, να ζητιανεύουν ικανό το κρασί των ελευθεριών στο οικόπεδο των σωμάτων…

«Πάντα να βαδίζεις με ψηλά τακούνια…» έγραφε η Καμίλα Μόρτον και σαν να το φώναξε αυτό, στο μελτέμι της συνείδησης, περασμένη σχεδία απρόσιτου στο βήμα των γνώσεων για να απλώνει ειλικρίνεια στο κατάρτι της αλήθειας… «Του πολυσαύλετου μέσα στ’ ασάλευτα» όπως θα γράψει ο Κωστής Παλαμάς… «Ένας ποιητής που θέλησε να γίνει θεατής. Αυτή είναι η άψογη ποίηση» όπως θα του πει πίνοντας τον απογευματινό του καφέ στο τραπέζι της αυλής με τις πορτοκαλιές στην Αθήνα ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος την εποχή που έγραφε το «Ο Στοχασμός και ο Λόγος»…

Απουσίες…

Σκέψεων, στη ρωγμή της σιωπής.

Λέξεων, στη φόδρα των φράσεων.

Ιδεών, στη γούρνα των υπάρξεων.

Ανθρώπων, στις υποσημειώσεις των ιστοριών.

Εαυτών, στον κρατήρα της ελπίδας.

«Κατέχουμε αιώνια το χαμένο. Ο λόγος είναι βαθύς. Και το χαμένο είναι η σιωπή. Και κείνο που θα ‘ρθει είναι η σιωπή…» θα απαντήσει και πάλι ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος που τόσο συντρόφεψε τα χρόνια τα ακλάδευτα της ζωής μου, διαβάζοντάς τον κάτω από ένα δέντρο πλάι στη θάλασσα τα καλοκαίρια, που οι φίλοι και τα ξαδέρφια μου βουτάγανε και πιάνανε πεταλίδες και γυαλιστερές…

12

Κι ήταν τότε σαν να ήτανε αυτά όλα τα διαμαντικά των ανθρώπων…

Σαν να κατέχαμε όλο τον κόσμο σε μια χούφτα με πέντε δάκτυλα ανοικτά, να περνάει ο άνεμος να στεγνώνει την αρμύρα και να μένει καθάριο το όστρακο…

Αυτή η σιωπή σε εκείνο το όστρακο, είναι όλη η μνήμη και το μέλλον των στιγμών… Εκεί, κολλημένα σε όσα έφυγαν όταν το βγάλαμε από τη θάλασσα και σε όσα ήρθαν ως σήμερα που το κρατάμε ακόμη…

13

3.

Αυτή δα τη στιγμούλα, συλλογιζόμουνα τα λόγια εκείνα που είχε γράψει ο Έγελος στη «Φαινομενολογία του Νου» : “...μπορώ να σκέφτομαι όπως μου αρέσει!”

Είναι κάποια χάδια λοξά της μνήμης, με την κατεύθυνση μιας παρόρμησης να φιδώνει τον ατρόμητο ίλιγγο της σκέψης, στροβιλισμένο κατάπλευρα στο κενό που αφήνουν πίσω αγαπημένοι ή μάλλον ένα με την ψυχή μας φίλοι που "έφυγαν"... όχι για λίγο, δεν στρώνει η οριζόντια γραφίδα της προσμονής καμμιά ελπίδα επιστροφής, γιατί επιγράφουν ήδη θύμηση αλλιώτικη: εκείνη του οριστικού αποχωρισμού, σε τόπους ακύμαντους από λύπη, γεμάτους πέλαγα πολύχρωμα καταφάσεων κι όχι αλεσμένων υποθέσεων, διασωληνωμένων στο ρουθούνι μιας πραγματείας…

Οι φίλοι μας, είναι το ταξίδι μας!

«Το μόνο πραγματικό ταξίδι, η μόνη Πηγή της Νεότητας, είναι όχι να ταξιδεύεις σε χώρες εξωτικές μόνο, αλλά να αποκτήσεις κι άλλα μάτια, διαφορετικά, να δεις τον κόσμο με τα μάτια κάποιου άλλου, εκατό άλλων και να δεις τους εκατό κόσμους που βλέπει ο καθένας από αυτούς, που είναι ο καθένας από αυτούς!» θυμάμαι να γράφει ο Προυστ στο «Αναζητώντας τον χαμένο Χρόνο»

Κι έπειτα, έρχονται οι λύκοι! Εκείνες οι προτεινόμενες λεηλασίες αφηρημένων επεισοδίων που συνειρμικά περίπαθες, κάνουν να λύσουν τους συνδέσμους του αλυκτισμένου θώκου της έσω φλέβας, να λευτερώσουν το αγρίμι των συναισθημάτων πάνω σε τρόχινους απελπισμούς του ολοζώντανου χειροκροτήματος της ύπαρξης.

Σε μια προσπάθεια, να σε κάνουν πραγματευτείς κάποτε τη φρικαλεότητα της κρύπτης που εικάζουν οι άλλοι ότι υπάρχει μέσα σου. Για να δικαιωθούν οι υπόνοιές τους που μπάζουν. Λεπίδες σε βεβαιότητες χρόνων, δοκιμασμένες σε πληθυντικό ζωών που τους δικαίωσαν στον ενικό του παρελθόντος. Κι έτσι είναι βέβαιοι πως κι εσύ σε τετράδια ανταριασμένα, κρατάς ξεσηκώματα μιας αρμύρας που πάντα δόκιμοι σε λογισμούς ανεξέλεγκτους πιστεύουν ότι θα αποκαλύψουν.

14

Σάμπως θα πίστευαν την υφή που δεν την έφραξε η ρίζα του κρυφού, αλλά η πεισματική μιλιά μιας ζωής αθώας, εγγεγραμμένης στο λαμπτήρα της φιλίας, της αγνής και άδολης αλλά αδυσώπητης φιλίας που με τα μανίκια των χρόνων θράφηκαν, άσπρισαν στο δίσκο των συγχρωτίσεων, πάντα απόντες στο στραγγάλισμα του ενάντιου!

Και καθώς ο Howard Zinn στο μονόπρακτο του «Ο Μαρξ στο Σόχο», φωνάζεις: «είναι πολύ νωρίς για να φορτωθώ τους εφιάλτες αυτού του κόσμου!»

Με την αντίφωνη προβοσκίδα του ραμφίζοντα λόγου, ελάσσονα στα άσιτα οδοφράγματα των εκφοβίσεων και στις μανιέρες των συσσωρευμένων κενοτήτων, συναρμολόγησαν το φωνόγραφο μιας κρυστάλλινης αμοιβαιότητας.

Οι φίλοι!

Υψώματα, που στραγγαλίζουν ακόμη και σήμερα και μάλλον για πάντα θόρυβο. Να μη χαθεί, να μη φθαρεί εκείνο το πινέλο του απόλυτου. Που προστακτικά εναλλάσσουν τους φάρους μιας λευκότητας που αντέχει μες το οδόστρωμα των χρόνων και ουρλιάζει γνήσιο στα ωράρια όσων θελήσαν να τις σπιλώσουν στη σπαζοκεφαλιά των καμωμένων προβλέψεων. Των κουφών ιστοριών που χάσκουν πάντοτε στις ερωτήσεις ενπύρετες και σκουριασμένες, στέρφες από ειλικρίνεια παρόλο που με σημειωμένη προχειρότητα λαδώνουν το λάβαρο της «αλήθειας»!

Μιας αλήθειας δίχως τιμιότητα. Σκισμένη ειλικρίνειες. Αρρωστημένη στις στερημένες ώρες των εμπαιγμών και των κατασκευασμένων ώμων της αιτίας. Που σε λίγο, μόλις σε μια ακρόαση θυμωμένη λυσσομανήσεις αναβράζοντας ενστάσεις, αδειάζεται φρενιασμένα στο καβούκι των ρηχών ονομάτων που την ναυπήγησαν στις γαζωμένες φωνασκίες τους.

«Αν είδα μακρύτερα είναι γιατί στάθηκα στους ώμους γιγάντων» θα θυμίσει ο Ισαάκ Νεύτωνας.

Οι ΦΙΛΟΙ!

Ταξιδεύουν εντός μας! Σε αστρίφωτα χειροκροτήματα. Δειγματίζοντας φωταγωγία στα σωθικά μας. Αγκυροβολώντας ανοικτό ξημέρωμα στις φλέβες. Γεμισμένοι με το κεραμίδι του ονείρου. Τραβολογούν την τρίχινη πλεξούδα του ηλιοβασιλέματος που με στίχο του Νίκου Καρούζου, τραγουδώντας τον εντός σου, σου θυμίζουν: «ο πλούτος μου είναι το στήθος μου!/../ γι΄αυτό ποτέ

15

μου δεν παζάρεψα το ηλιοβασίλεμα!». Κι εγγράφουν συνέχεια στους αργοπορημένους στίχους, ανάμεσα σε δακρυσμένες εντυπώσεις μοναξιάς, που συγυρίζουν μια θάλασσα παρουσίας. Είτε είναι κοντά, είτε έχουν λείψει, είτε όσο κρατάει ένας συνειρμός κοχυλιού δαγκώνεται για λίγο η απομάκρυνση. Γιατί κι οι μικρές απομακρύνσεις ή οι μεγάλες, όσο κι αν φέρνουν κάποτε αντίρρηση στο στήθος, συμβαίνουν από ζωή. Για να διαφυλάξει το απόλυτο. Για να σφίξει η προστασία των εναγκαλισμών. Κι αναλογίζοντας πάντοτε οι φυγές τη δοξασία της άφιξης, αναμετρούνται στους μηνίσκους της σιωπής. Και προσμένουν μιαν εξήγηση υπαγορευμένη στο ποδοβολητό της ειλικρίνειας.

Είναι σαν τη θάλασσα «..στη θάλασσα, η σιωπή, γίνεται αρκετά έντονη, για να κάνει ανεκτές τις αναπάντητες ερωτήσεις και να αιτιολογήσει τις δικές μας σιωπές» όπως θα γράψει κι ο Αρθούρος Ρεβέρτε στο «Ναυτικό Χάρτη».

Ποτίζοντας θαυμαστικά τις αντιφάσεις, στρώνουν με βράγχια φιλοξενούμενου την πένα, τρυπώνοντας σο φωταγωγημένο κρανίο της χάσκουσας ανοχής των ανθρώπων.

Κι είναι ο Ζακ Ντυπέ, ένας ναυτικός, που θα δώσει την πιο ωραία εικόνα για αυτό: «είναι ένα χαρακτικό, μια σελίδα ιστορίας, μερικές φορές μάλιστα ένα περιπετειώδες μυθιστόρημα!»

Κι εγώ, θα μασουλήσω , για μια ακόμη φορά εκείνα εκεί τα λόγια της Kathleen Tessaro, που μου επαναλάμβανε ένας πολύτιμος φίλος που δεν υπάρχει πια κοντά μας: «Ξαφνικά, το να παίρνεις αυτό που θέλεις, το να ορμάς στο κέντρο της σκηνής, δεν μου φαίνεται και τόσο ενοχλητικό! Αποκρουστικός είναι ο τρόπος που κρυβόμαστε εμείς πίσω από τη στείρα μετριότητα μας και χαιρόμαστε για τις αποτυχίες κάποιου που τουλάχιστον είχε το σθένος να προσπαθεί!»

«Πάρε μια βαθιά ανάσα ζωής και αναλογίσου πώς πρέπει να τη ζήσεις! Μην πεις για τίποτε πως είναι δικό σου πέρα από την ψυχή σου!» θα μουρμουρίσει ο Δον Κιχώτης, ένα ηλιοβασίλεμα, καλπάζοντας, κάπου στα λιβάδια της Ανδαλουσίας...

16

4.

«Από νωρίς μας υπέβαλαν την ιδέα ότι η ζωή χρειάζεται κοινό. Όλοι μας θεωρήσαμε ότι το κοινό μας είναι ολόκληρος ο κόσμος. Σταδιακά οι κύκλοι στένευαν και τότε αναγκαστήκαμε να συνειδητοποιήσουμε ότι ο ουσιαστικός στόχος των μόχθων μας ήταν απλούστατα ο άλλος. Εξαιτίας σου θέλησα να γίνω πολιτικός. Εξαιτίας μου, έπρεπε να ανέβεις το υψηλότερο βουνό και να κατέβεις σε σπηλιές, για μένα ανακάλυψες την Αμερική και μόνο ανόητοι που δεν ξέρουν τι σημαίνει ζωή εις διπλούν θα σκέφτονταν τη λέξη ανταγωνισμό..» θα σημειώσει ο Ντάνιελ Κέλμαν γράφοντας τη «Μέτρηση του κόσμου».

Ένα βότσαλο ολοστρόγγυλο στη μουσούδα του ουρανού. Καθορισμένο απόλυτα στο κεφαλάρι των εννοιών, με τα ιδρωμένα πέταλα των πράξεων να ανατέμνουν την ποδιά του αλλόκοτου. Γεμίζει τη μύτη με τη σφυρίκτρα των εντυπώσεων στη μάλλινη κατακόμβη της μάθησης. Στυπώνει συνήθεια στο βλέμμα των προφάσεων ικανοποιώντας το χωνιασμένο τσιρότο της υπομονής.

«Άκουσε με! Ο κόσμος είναι ένα μυστήριο. Δεν χρειάζεται να τον καταλάβεις» θα πει επιτακτικά ο Dan Mtiman.

«Και για αυτό μπορώ να μιλήσω σαν κατήγορος της ύπαρξής μου και να πω του στραβού το δίκιο» θα του απαντήσει ο Φώτης Κόντογλου στο «Ευλογημένο Καταφύγιο».

Τρυπημένες μερίδες ντομπροσύνης που μαζεύουν ανωφέλευτα βιάση στη γεμισμένη δαγκωματιά των σιωπών. Κορνιζάρει λογική.

Είμαστε Ο ΚΟΣΜΟΣ!

Η βλέννα εκείνη των βηματισμών που περιοδεύει το εσώτερο είναι μας. Εκείνο, που κρημνίζοντας το δοκάρι των εαυτών, κάνει στάση στο σελαγισμένο πρόβατο της ψυχής. Καταπίνει το ανεύρυσμα των εμπαθειών. Καδράρει τη γουρλωμένη τέντα της ζωής στα σιδερωμένα μάτια των οράσεων και αφήνει ελεύθερο ανακατεύοντας το κέρινο πήξιμο της ύπαρξης. «Και το περισσευούμενο χορτάρι του ουρανού που πάτησες κάποτε μια φορά

17

και μια για πάντα» όπως θα μας γράψει ουρλιάζοντας στο αυτί, ο Ελύτης στο «Μικρό Ναυτίλο».

Εκεί, στη σοφισμένη τάξη των υποστάσεων, καθιζάνοντας χωρητικότητα στο αλφάδι των ψυχών, Ο ΚΟΣΜΟΣ παίρνει άλλη υπόσταση. Τρέχει τα γεφύρια των ήχων. Παρκάρει τα τσίνορα των υπάρξεων στην αλυσίδα των ονείρων και κεντάει επόμενο το πνευμόνι του αύριο. Φροντίζει τα υπνοστάσια της αντοχής και στρώνει το ντιβάνι των προτιμήσεων στο πάτωμα των ησυχασμών, τρατάροντας ελεύθερο την πινακίδα των ζωών.

Είμαστε Ο ΚΟΣΜΟΣ.

Αυτό το σύμβολο του ολόκληρου που το λησμονούμε τι πάει να πει και το καταδικάζουμε σε φτηνές ορολογίες εκνευρισμού. Και ακούς να λέει η σοφή γιαγιούλα «Ο ΚΟΣΜΟΣ!» και να γεμίζει το πρόσωπο της το σκαμμένο από το χρόνο και τις υπάρξεις!

Και δεν στέκεται κανείς μας να τη ρωτήσει : «Τι πάει να πει γιαγιά Ο ΚΟΣΜΟΣ?» όπως το κάναμε -όσοι το κάναμε- παιδιά με την αθωότητα του απόλυτου στο στόμα! Γιατί τις βάλαμε τις ερωτήσεις στο μπερέ του εμπαιγμού και τις φοβηθήκαμε. Τις διογκώσαμε, τις στραπατσαρίσαμε στη σούπα των ερμηνειών. Και μην μας μένοντας απαντήσεις, τις καταδικάσαμε στην κομμένη ταμπέλα του γενικού. Και αν κάποιος λυγίσει λίγο το άνοιγμα τούτο της σιωπής, τον αποδιώχνουμε. Και φταίει για τούτο η φτώχια των ονείρων μας. Και είναι τότε που «νομίζουμε πως Ο ΚΟΣΜΟΣ συντρίβεται ενώ απλώς αλλάζει. Οι οπτικές γωνίες που μπορεί να τον δεις είναι περισσότερες από τα χρώματα της φύσης και τα συναισθήματά μας» θα πει στον «Περιπλανώμενο Ιουδαίο ο Ευγένιος Σύος.

Και είναι τόσο σημαντικό αυτό το μικρό σταμάτημα, αυτή η μικρή τεθλασμένη φασαρία των ερωτήσεων που καλουπώνουν σιωπή στην ασπρισμένη λέξη που δεν μας βγαίνει, για να κατασκηνώσουμε την παύση των απαντήσεων το αλφάδι της μνήμης μας. «Αυτό που νομίζουμε πως ξέρουμε, θα γίνει κάποια στιγμή αυτό που συνηθίσαμε να πιστεύουμε.» λέει σοφά ο Ιωάννης Γιαννόπουλος στο βιβλίο του «Κοίλη Γη».

Κι έτσι, κροταλίζουμε το σαρίκι των εαυτών στην επέτειο των εαυτών του ο καθένας. Αναπαυμένα τετράδια έπαρσης στο τυχάρπαστο ντέφι της ευγένειας, τρυπημένο εξάρτηση στο σακουλιασμένο τόμο της αυστηρότητας που πατάει φρένο στη γνωριμία του άλλου. Που πληροφορεί τις μονοκοντυλιές των

18

εκφράσεων στην πυρετική εκφορά των ζωών. Αυτών που φοβόμαστε πια να εκθέσουμε στη σπαρμένη ταβέρνα των συναπαντήσεων. Που με χλομιασμένα ψωμιά ειλικρίνειας, τον σέρνουμε την αύριο στην οροφή των πόλεων, σταματώντας το ντυμένο χωράφι του απέναντι, στην εφηβεία των απομακρύνσεων. Και με σαρωμένα τερτίπια ευκολίας, τεμαχίζουμε την αλήθεια στην συνεπαρμένη ύφανση των φωνών για να πανηγυρίσουμε κάποτε την κορμοστασιά των γελώτων ξέροντας πως ξεγελάσαμε με ένα ακόμη ψέμα τον απέναντι. Και δεν το καταλάβαμε, πως με χαπακωμένα εντόσθια όρασης ποδοπατήσαμε το φως στη λασκαρισμένη έφοδο της αδιαφορίας που γαργαλάει τον ουρανίσκο της ύπαρξής μας. Και δεν το νιώσαμε, πως πακετάραμε έτσι το ναύλο της ομηρίας για τον εαυτό μας, μπαινοβγαίνοντας στην όσμωση των αντοχών του άλλου. Αυτού, που όπως έλεγε ο Πλάτωνας «εφρόνει ότι δεν δύναται να επιβάλλει ιδεώδες. Περιορίζεται να διαπιστώνει πραγματικότητες»

Όμως, ας ελπίσουμε ότι θα συμβεί αυτό που ευαγγελιζόταν ο Τερζάκης στην «Ανάγκη του Στοχασμού» : «Tο ένστικτο τελικά επικρατεί, αφήνει την κρίση στο περιθώριο, να ξεθυμάνει σε κουβέντες του καφενείου»…

Διαφορετικά, στη σαμπρέλα των καιρών, που βαστάει ενάντιο στη φουρτούνα των καιρών, θα πρέπει σαν αντίλαλος του Παπαδιαμάντη να αναφωνήσουμε στον εαυτό μας: «Δώσε μας ραβδί Κύριε!»

19

5.

«Κι όλα μαζί παλεύουν την ψυχή/ κι αυτή λιγνό κεράκι καίει στη μνήμη και δε σβήνει», θα πει ο Γιάννης Σπανόπουλος σε ένα του ποίημα.

Θυμάμαι!

Γιατί κι αν δεν μιλώ, είναι γιατί δεν καταλαβαίνουν. Γιατί βιάζονται να συλλήσουν τη μνήμη, με τη μηχανική παρωδία της λησμονιάς, φυτεύοντας ξώφτερνα μιας ζωής άδειας, που δεν σου ανήκει γιατί δεν την έζησες, κατασκευασμένη στην άνευρη τσέπη της ευκολίας που εξυπηρετεί την υποδούλωση των εαυτών στο δισάκι της ευκαιρίας.

Και είναι πάντα οι … Ποιος μακρυσμένος να έχει πρόσβαση φυσική στα υλικά της δικής σου ζωής? Στα λιγοστά σου υπάρχοντα που ξεχαρβαλώνονται μέρα με τη μέρα, στα προσωπικά πράγματα …

«Και να… είμαστε όλοι βέβαιοι για τους δορυφόρους και τους πυραύλους μας!» καθώς θα πει ο Πέτρος Χάρης.

Καταπλάσματα «μέριμνας» εμβαπτισμένα στο ενδιαφέρον της βόλεψης πάντα των άλλων. Ανδρείκελα ευνουχισμένα ύπαρξη που ρουχίζονται με επιδεξιότητα τις συμπεριφορές, το λόγο, τη συμπεριφορά των άλλων. Εκείνων που φυλάς. Εκείνων που δεν ξεπουλάς στο παζάρι της ευκαιρίας αυτών των τυχοδιωκτών της ύπαρξης, που περιγελούν και καταστρέφουν καθετί σπουδαίο, έσω και έξω.

«Το φως δεν μπορεί να χάσει στη διελκυστίνδα του με τη σκια!» θα υψώσει τη βροντώση φωνή του ο Τάσος Αθανασιάδης.

Όλη η πουδραρισμένη μανία της προσάρτησης, ακονισμένη στο σβέρκο της παρουσίας! Που δεν κατόρθωσαν να εμβολίσουν για να χειριστούν στο κινούμενο θέατρο αλλοτρίωσης που προσφέρουν σε ασημένιο δίσκο, με γαρνιτούρα ενδιαφέροντος.

Εκεί, που τα δικαιώματα, ετυμολογούνται πια σε δίκαιη-ωμότητα. Εκεί, που η ευθραυστότητα, δεν είναι πια αυτό που σπάει εύκολα,

20

αλλά αυτό που σπάει καλά! (εκείνο εκεί το ευ-… που το κουνήσαν και τούτο σε άλλη σημασία κι εκείνο από εκείνη που του δόθηκε!)

«Κι όπως οι πιο σοφοί εξηγούν, διαβαίνεις το γεφύρι, εκείνο μόνο αν ο ίδιος είσαι φως!» ψιθυρίζει ο Γιάννης Υφαντης σε ένα ποίημά του, δημοσιευμένο στο περιοδικό «Εμβόλιμον», την Άνοιξη του 1991. Το μνημονεύω γιατί έτυχε να το κρατώ στα χέρια μου τώρα δα ετούτη τη στιγμούλα.

Θυμάμαι!

Τους ανθρώπους που γνώρισα όλους! Εκείνους που κράτησα στη ζωή μου κι εκείνους που με κράτησαν στη δική τους. Εκείνους που μετά την αρχική γνωριμία έμειναν για λίγο κι εκείνους που εγώ επέλεξα να φύγω. Εκείνους που μετά το τυπικό «χαίρετε» δεν ξανασυνάντησα ποτέ κι εκείνους που επέλεξαν να μην ξανασυναντήσουν εμένα. Εκείνους που έψαξα κι εκείνους που με έψαξαν στα χρόνια. Τις λέξεις που χαϊδεύτηκαν από νοιάξιμο κι εκείνες που ξοδεύτηκαν στην κλειστή παλάμη μιας γνωριμίας που πέρασε. Τις χειραψίες με την ένταση του ξαναειδωμού κι εκείνες με την αμηχανία της πρώτης γνωριμιάς.

Απλωμένες παρομοιώσεις στη μνήμη που ζητιανεύουν στερέωμα στο έσω στήθος. Ακουμπισμένα μερίσματα εννοιών που στην καδένα του παρόντος δεν συναλλάσσονται με φθηνά γρυλίσματα εαυτών που καραδοκούν να εντοιχίσουν στο τροχισμένο τενεκέ της εκμετάλλευσης την κουρδισμένη ορχήστρα του εαυτού.

«Ω, μη λες, για να μη σε βιάζει ο κόσμος να εξηγήσεις» φωνάζει ο Σαίξπηρ στα σονέτα του.

Κι όμως, «η φάρσα της ζωής μου είναι, να συλλογιούμαι αυτά τα θεάματα! Σεισμοί αβάσταχτοι! Αλλά κράτα το στόμα σου κλειστό κι ας πιστεύουν οι άλλοι ή όχι, ανάλογα με την κρίση τους» καθώς θα γράψει ο Νίκος Καζαντζάκης στον Παντελή Πρεβελάκη στην προσωπική τους αλληλογραφία.

«Εκεί έχει στήσει το στέκι της η μοίρα μου! Αυτή ξέρει! Εγώ, απλώς νομίζω…» (Μαίρη Αποστόλου)

21

6.

«Ώρα να σκεφτώ τα μελλούμενα σωριασμένα αιφνίδια στο χθες» γράφει ο Νίκος Καρούζος!

Και σε κρεμασμένες πετσέτες εξηγήσεων πρέπει κάθε φορά να αντικρούεις και να εξηγείς γιατί η γυμνότητα των προτάσεων του τύπου «μην κοιτάς ποτέ πίσω!»,«ξέχνα το παρελθόν σου»,«διέγραψε τη ζωή σου»,«κοίτα μόνο μπροστά» κλπ. δένονται στην ασάλευτη γωνιά της επινόησης όσων απλά θέλουν να σε κάνουν άθυρμα στα χέρια τους.

Γιατί, στην καθορισμένη επίφαση του καθενός που θα σου πει αυτές τις εκφράσεις, αντικρύζεις αμέσως των ενιαυτό της πρόφασης. Ποτέ άνθρωπος, χώρα, πολιτεία δεν στάθηκε όρθιος δίχως τις συντεταγμένες που τον καθορίζουν. Και καθώς τα πλοία στη θάλασσα βρίσκουν τη θέση τους από τις γεωγραφικές συντεταγμένες (μήκος, πλάτος κλπ.), ο άνθρωπος, βρίσκει τη θέση του στον κόσμο κάθε στιγμή, από 3 σημεία: το παρελθόν του, το παρόν του και το μέλλον του. Και καθώς το παρελθόν του είναι σταθερό, του καθορίζει το σημείο στο οποίο έχει φτάσει αυτή τη στιγμή, το σημείο δηλαδή από το οποίο κοιτάζει τον κόσμο! Καθώς το παρόν του είναι ρευστό, του καθορίζει την πορεία που ακολουθεί αυτή τη στιγμή. Και καθώς το μέλλον είναι άγνωστο, του καθορίζει όλα τα σημεία στα οποία μπορεί να βρεθεί!

Στο ζωγραφισμένο πίνακα των υπάρξεων λοιπόν, υπάρχουν αστυνομεύσεις εντάσεων. Που χαράζουν (ή τουλάχιστον προσπαθούν ακαταπόνητα με κάθε τρόπο να το κάνουν) διάστημα στις αποστάσεις. Εξοβελίζοντας χαρακτικά δοκιμιακών παρεμβάσεων, ζουλούν σε φροντισμένα λόγια την ύπαρξη, σε μια προσπάθεια να την αποκόψουν από ότι την χαρακτηρίζει στη θέση την στον κόσμο: το παρελθόν της! Ή τουλάχιστον να το μεταβάλλουν, να παρέμβουν σε αυτό. Γιατί τότε, μπορούν να ελέγξουν πιο εύκολα το μαλακό ηφαίστειο του ανικανοποίητου που κουβαλάει ο καθένας μας και να το στρέψουν στην καταβροχθισμένη έρημο των επιβολών και των ελέγχων.

22

Είναι εκείνοι, που με ευκολία θα υψώσουν και την ποίηση ακόμη στα μεγάλα πανό των χειρισμών τους, αναμασώντας τα λόγια του Καβάφη: «Από όσα έκαμα κι από όσα είπα/ να μη ζητήσουνε να βρουν ποιος ήμουν» (Κ.Π.Καβάφης «Κρυμμένα» 1908)

Με την πρόφαση της πρυτανολογίας του «πνεύματος», στοχεύουν να κλείσουν κάθε πανόραμα προεξοχών στα συγυρισμένα ταβάνια της μετριότητας. Στεριώνοντας τη λιωμένη σούπα των ενδεχομένων στην προκαταβολή ενός μέλλοντος που θα επαναπαύσει τον άνθρωπο στη φορεμένη στίξη της σιωπής. Της αφωνίας δηλαδή. Εξιχνιάζουν κάθε περίπτωση θύμησης ονείρων, ενσταλάζοντας το πινέλο του παρήγορου στην αψίκορη διεύθυνση των αντιρρήσεων και των αιτιασμών σου. Έπειτα προχωρούν σε κατάτμηση ονείρων. Και στους σεμέδες των κρατημένων αναπνοών τους, εκχωρούν την ένσταση της «ευθύνης» ως φλάμπουρο ακράτειας στους στοχασμούς σου!

Εκεί, στις εσοχές των σβησμένων πινακίδων ενός υπερσυντέλικου παρελθόντος, παραγεμίζοντας το λουκούμι της ελπίδας με σακατεμένες προβολές, η λέξη «ευθύνη» ξεφεύγει από την πρωταρχική της σημασία. Κατακρεουργείται, στη λέξη «υποχρέωση»! «Υποχρέωση» βεβαίως όχι προς τον εαυτό σου. Όχι προς την ύπαρξη και το συλλογική ανάταση. Αλλά, προς εκείνο το βόστρυχο των συρραμμένων πράξεων που κατακρεουργούν τη θύμηση τη δική σου και των άλλων. Προσπάθειες να κολλήσει κανείς τον ίκτερο των πεσμένων βλεφάρων. Να οικειοποιηθεί το ανάρμοστο. Να εξουσιαστεί από το απέταλο βάδισμα των άλογων συνειρμών, πηγμένος λάσπη στην ειλικρινή του σημασία.

Στυπόχαρτα σήψεων υπογράφουν το απόλυτο, σε τούτους τους ενοικιαστές της φαντασίας.

«Είναι τα μάτια, δεν είναι η όραση», θα μας προειδοποιήσει ο Ουμπέρτο Έκο…

Αλλά για αυτά γράφαμε έκθεση κάποτε. Όσο κι αν θέλουν κάποιοι να το ξεχάσουν.

Μουσκεύοντας την πυζάμα του δυνατού, στην εσάρπα της συγκατάθεσης μια επιφάνειας παραγεμισμένης τα τυπωμένα συμφέροντα των έκτακτων εκδοχών τους, λιμοκτονεί το αυτεξούσιο του ανθρώπου! Και κομμένο από τις ρίζες του που το ορίζουν, που ορίζουν την πορεία του, δίχως τιμόνι, δίχως οδοδείκτες, με τους χάρτες πειραγμένους, με την πυξίδα του συντονισμένη σε έναν βορρά δοτό και με τις βραχυκυκλωμένες

23

επικοινωνίες ασυρμάτου, το καράβι του καθενός, πλέει ακυβέρνητο από τον ίδιο. Και στρεφόμενο καταπώς του ορίζουν οι εν λόγω παρεμβάσεις κοιτάζει πλέον τον κόσμο όχι από τη θάλασσα που έχει επιλέξει μέσω της προηγούμενης πορείας του να πλεύσει, αλλά από τη νέα θάλασσα που του ορίζουν οι λαθραίες επιβιβάσεις της αντιστοίχισης της σκέψης σε δωμάτια ομοιώσεων.

Κι ύστερα, οι ίδιοι εκείνοι, θα του μιλήσουν για την ανάγκη της ιστορίας. Της ιστορίας της χώρας του, της γης, των ηπείρων, των άλλων, ποτέ τη δική του. Την ανάγκη να κοιτάει «πίσω»! Αλλά όχι στη δική του ζωή! Μην αντικρύσει όσους του έμαθαν την «ηθική», το σεβασμό, τη συνέπεια, τα μεγάλα ύψη στο πνεύμα και την ψυχή, τις άτρωτες ειλικρινείς πράξεις, την ακεραιότητα του χαρακτήρα, τη δύναμη του να είσαι αληθινός!

«Ολίγο φως και μακρινό σε μέγα σκότος κι έρμο» όπως θα γράψει ο Διονύσιος Σολωμός!

Με βουκέντρες κατάμεστες στην εξορία των ματιών, πρέπει να θρασύνει τη μελάνη της αμφιβολίας σε τούτη την εκτροπή της σταβλισμένης δυνατότητας, ο άνθρωπος. Να στοιβάξει εαυτό, σε τούτους τους ζελέδες των χειροκροτημάτων του παράλογου και να στείλει τη νοοτροπία της προσοχής στην κενότητα των επαναλήψεων που του επιβάλλουν, δυναμιτίζοντας τον τρίφτη του παρελθόντος του σε στροβιλισμένες δράσης επέκτασης.

Και δομώντας με αλήθεια τις γυαλισμένες πράξεις του, να εξακοντίσει εκείνος τις επαναλήψεις τις δικής του ύπαρξης, κυκλωτικά, επίμονα, με την κτισμένη αντίσταση του πραγματικού. Κι έτσι λυγίζεται η αύριος στην εντομοκτονία του φωτός, νηστεύοντας τις ενοικιασμένες υποστάσεις που προσφέρονται απλόχερα για να στεγνώσουν τον κεραυνό της μνήμης που καταθέτει αυτομολία εγκωμίων στη μουσκεμένη διαχωριστική των φαινομένων.

Κι «ο δρόμος, μας φέρνει και πάλι πάνου στη φλούδα και βάθος μεγάλο απομένει ανεξερεύνητο, από το αδιανόητο και το ανέκφραστο, που είναι ο εαυτός μας…» όπως βροντοφώναζε ο μεγάλος και ταπεινός εργάτης του στοχασμού Ι.Μ.Παναγιωτόπουλος.

24

7.

"Και ζαλίζουν όραση τα τσακίσματα των σιωπών/ με τα φλούδια των ματιών/ χρεωμένα την αύριο/ να ξεσηκώνουν την πετσέτα του ζωντανού/ στο πράσινο περιδέραιο της φύσης.../ λέω πως πρόκειται για ένα μέρος/ που σε φασκιώνει στην αθωότητα" (Βάλη Τσιρώνη)

Ο πλάτανος του Ιπποκράτη στην είσοδο του λιμανιού της Κω. Κάτω από αυτόν τον πλάτανο, δίδασκε ο Ιπποκράτης ιατρική και φιλοσοφία τους μαθητές του. Επειδή τον έχω δει από κοντά, λέω πως είναι "μαγικός" με τον τρόπο που γίνονται "μαγικά" όλα τα πράγματα που κουβαλούν τόση ιστορία μέσα τους... Α, και η πανέμορφη σχισμή που προκάλεσε ο χρόνος και φαίνεται στη φωτογραφία, με το τσεκούρι του σίγουρου, "έχει συμπυκνώσει όλη την ιστορία της ανθρωπότητας" όπως λέει η Νέλλη Σεμπέκολο... μουσικός, για άλλο πράγμα βέβαια αλά είμαι σίγουρη πως θα συμφωνούσε πως εδώ βρίσκει την απόλυτη ειλικρίνεια της η φράση…

Αν είναι αλήθεια αυτό που λέει ο Raimond Andres , πως δηλαδή "τα όργανα φέρνουν μέσα τους τη μουσική" τότε, με την ταυτολογία των υποθέσεων να παραφωνεί στο τρέμουλο του κανονικού, αυτό το δέντρο φέρνει μέσα του ολάκερο το στιβαρό τιμονιέρη των ιατρικών στοχασμών, ολάκερη τη λεμφική φιλοσοφία της αλήθειας, μονάζοντας στην ησυχία, να πανηγυρίζει τη μνήμη των θωπειών που του χάρισαν τα χρόνια, ο Ιπποκράτης που ακούμπαγε την πλάτη του στον κορμό του… έναν κορμό που εκείνη την εποχή, νεαρό δενδρύλλιο ακόμη που μόλις είχε απλώσει τη φυλλωσιά του βρίσκοντας άφθονο γλυκό νερό στις ρίζες του, - γιατί το ξέρουμε όλοι πως όσο μεγάλες οι ρίζες ακριβώς τόσο και το φύλλωμα και τούτος είναι ο λόγος που εκείνος ο στοχαστής που δεν συγκρατώ το όνομά του τώρα δα στη 1 τη νύχτα, είπε πως «τα μεγάλα δέντρα αποξηραίνουν το έδαφος γύρω τους…» έναν κορμό λοιπόν που ωσάν στύλος ακέραιος, ολόρθος, βραχνιασμένος άνεμος, ξεκούραζε τον «ζαλισμένο» στην ταβέρνα των ψυχών και των σωμάτων φιλόσοφο και πατέρα της ιατρικής.

25

Με ανοιχτά τα πλατιά του φύλλα, απολογείται σήμερα για τη βουτηγμένη γλώσσα της φυγής των ανθρώπων που δεν του χαρίζουν ένα άγγιγμα πια… είναι μεγάλος και τον έφραξαν και απαγορεύεται… κι εκείνος, που κατοικώντας το λουλάκι της άγνοιας για όλα αυτά τα σημερινά ανθρώπινα, αρκουδίζει το βαρύ από το χρόνο κορμό του στην ωμοπλάτη της αιτίας, ρίχνει κάποια από τα φύλλα του τριγύρω και πάνω καμιά φορά στους ανθρώπους σαν χάπι συνειδήσεων κατοικημένο με το φτυάρι της επιλογής…

Για να βρει το χώρο του εκείνο που έγραφε ο άλλος «αιωνόβιος» πλάτανος των γραμμάτων μας ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος, ίσως σε μια υποθετικο- πραγματικοπροφητική συνομιλία μαζί του « εκείνοι που αληθινά αντέχουν, είναι όσοι μπορούν να μείνουν κατάγυμνοι και να μην τρομάζουν τη γύμνια τους». Γιατί κατάγυμνος έμεινε και τούτος ο πλάτανος, ανοίγοντας μάλιστα στο κλείσιμο των ανθρώπων το δικό του κορμό «να ατενίσει τους ήλιους της διάνοιας των ανθρώπων» όπως έγραφε ο Βίκτωρ Ουγκώ…

«Γιατί ξεράθηκε το ποτάμι; Γιατί έχτισα ένα φράκτη για να το έχω ολάκερο δικό μου… για αυτό ξεράθηκε το ποτάμι..» θα πει ο Ταγκόρ…

Και αν δεν βλέπετε ποτάμι, παρά μονάχα έναν πλάτανο χρόνων, δεμένο σε σίδερα και περιφραγμένο στην ακινησία του, τότε δεν ωφελεί το βυθόμετρο της ψυχής μας…

Γιατί στο χάδι που στερούμε από εκείνο το δέντρο, κάθε φορά και κάθε μέρα, στερούμε ένα χάδι στον εαυτό μας… Το εγκλωβίσαμε με την πρόφαση να το προστατέψουμε από τη φθορά για να το έχουμε πιο κοντά μας περισσότερο καιρό και δεν αναλογιστήκαμε την ελευθερία που τώρα στα γεράματα του στερήσαμε, το χάδι που του λείπει…

«Θα μπορούσαμε να βλέπαμε μακριά, αν δεν στεκόμασταν πάντα οι ίδιοι μπροστά μας» καθώς θα πει στην «Ιστορία του Περιπλανώμενου Ιουδαίου ο Eugene Sue.

Εξαντλημένοι, στα απουσιολόγια της μοναξιάς μας ο καθένας, παραθερίζουμε στη σιωπή, με μια στενεμένη εκτύπωση όρασης που περιορίζεται στο γαργαλητό των πραγμάτων…

«Ο σεβασμός, όσο κι αν διαφωνούν σε αυτό οι καιροί που περνούμε, δεν είναι πάντα μια άχρηστη αρετή» ακούω να μου ψιθυρίζει πάλι ο Ι.Μ.Παναγιωτόπουλος, με την ευπρέπεια της απουσίας να υπογραμμίζει τούτη την αλήθεια του..

26

Ο σεβασμός…

Θέμα για κάποιο δοκίμιο βεβαίως …

Ο σεβασμός προς την ελευθερία της ψυχής μας πρώτα από όλα, που την υποβάλουμε στα σίδερα των στοχασμών και δεν την αφήνουμε να απλώσει, να χυθεί και να αφουγκραστεί και παραδίπλα…

Και μετά, θα έρθει κι ο σεβασμός προς εκείνα τα πράγματα που ζήσανε τόσο πολύ, όχι για να τα πονάμε σφιχτοδένοντας τα σε μια άκρατη ανάγκη εγωισμού να ευχαριστηθούμε εμείς, λες κι αν πάψουν να υπάρχουν θα μας φύγει η ιστορία από τα χέρια… Μια ιστορία που τα βάθρα της, θα έπρεπε να μπανιαρίζουν καθημερινά την όρασή μας στο απόλυτο…

27

8.

«Ιn my case, let us lament the psychosis of all those who abandon the Muses for Moses» θα γράψει ο Έζρα Πάουντ. Πνευματικές προσαρτήσεις. Έκδοχα ζωής πονταρισμένα την αυθάδεια των ζωών σε μια λεξιθηρία παρουσιών που με το αύλισμα της πρόφασης στον κέρσορα των φωνών, πλευρίζουν υπάρξεις. Και με την πισσωμένη ροτόντα των χειρισμών ιδρύουν τα μηνίγγια ενός παρόντος και ενός μέλλοντος που ευελπιστούν με το συνημμένο τσόφλι της σιγουριάς που τους χαρακτηρίζει πως θα παραδώσεις αναίμακτα και δίχως μάχη το δικό σου αλφάδι της μνήμης του κόσμου.

Τσεκάρουν την υποσιτισμένη πινακίδα των κινήσεων που σου επιβάλουν μες τη συντονισμένη επετηρίδα του φιλικού, σπαρμένη από προσφορές σαραβαλιασμένων στιγμών παραχωμένες στη μακέτα των οράσεων και τυλιγμένες με το χρώμα των ευκολιών που κορδώνει ο νέος τούτος εαυτός που σου σερβίρεται.

Γλάστρες εαυτών, τεντωμένες στη σελίδα των πυγμών που σαλιώνουν το περιθώριο των ονείρων. Καραδοκώντας στο στολισμένο τίμιο της αντοχής. Διαμένοντας στο ενδιάμεσο γιλέκο των συμβουλών, με τροχισμένα τα υποδήματα των αγορεύσεων στο ρολόι της σύνεσης. Και τούτη η «σύνεση», δεν είναι βέβαια ο ζωγραφισμένος ήχος της ικανότητας που τραβολογάει τη φανέλα των σκέψεων στη μέθεξη των δυνατοτήτων.

Είναι ο υποψιασμένος θόρυβος της ιδιοτροπίας του διαφορετικού, που επειδή τυρρανάει τον όρθιο άρτο των οδοστρωτήρων της περίπτωσης, πρέπει να παραδειγματιστεί στην πλέξη του εφικτού, όπως ορίζεται από των κόμπο των εγγράψιμων παραδειγμάτων της εποχής.

Και είναι αυτό, το φλέγμα των εποχών, ζητιανεμένο θυμάρι ικανοποίησης στο κούτελο των επιλογών, που στολίζει υποφερτό τη χρεωμένη απροσπάθεια των ανθρώπων. ΄Ετσι, με ησυχασμένα θρονιάσματα ιλαρότητας, καθετί που ξεφτίζει λιγάκι την οικόσιτη πτέρνα της επιδερμίδας των επιφανειών, πρέπει να στριφωθεί μες το περιστρεφόμενο συμβάν των συνεπειών.

28

«Είχα επιθυμίες, αλλά μου αρνήθηκαν κάθε λόγο για να τις έχω» θα εκμυστηρευτεί ο Πεσσόα στον δεύτερο τόμο του «βιβλίου της Ανησυχίας», για να συμπληρώσει στη «θαλασσινή ωδή στον Αλβάρο ντε Κάμπος»: «Η αδερφοσύνη τελικά δεν είναι ιδέα επαναστατική. Είναι κάτι που μας το μαθαίνει η ζωή, όπου πρέπει να ανεχόμαστε τα πάντα και καταλήγουμε να κλαίμε σχεδόν από τρυφερότητα για αυτά που ανεχτήκαμε!»

Με ακουμπισμένους τους ώμους τους στο εξαπτέρυγο της ύπαρξης εξαργυρώνουν όραση στη μακέτα των εαυτών, παραποιώντας τα εντόσθια της ευκρίνειας στο βραχιόλι της διάθεσης που τις περικυκλώνει κάθε φορά.

Μπερδεμένες στάμπες στο ξαφνιασμένο ρολόι της απορίας των γύρω που καταναλώνουν τη φαντασία στη λάντζα του μονότονου, δίχως να μπουκώνουν τα τσίνορα της εξάρτησης υπόσταση στη βρώσιμη γνησιότητα των δυνατοτήτων.

«Περιορίσαμε σε ζώνες απροσδόκητες την εξιδανικευτική μας τάση» θα γράψει ο Αγγελος Τερζάκης «… μες την ευχέρεια του συγχρωτισμού»…

Και στην πετρωμένη άλεση της κούρασης να είμαστε άνθρωποι, λύσαμε το μαντέμι των νοιαξιμάτων στη θρομβωμένη κερκίδα της ευθύνης και με τα ξώφτερνα πασούμια μιας «κανονικότητας» όπως ορίστηκε από τη μπολιασμένη αυταρέσκεια των επιβολών. Πλευρίσαμε τη στιγμή, βουτηγμένη στη γρηγοράδα, ξεχνώντας σε κάποια μπαγιατισμένη μνήμη το ξεφλουδισμένο φυλακτό της αλήθειας…

Εκείνης της αλήθειας, που στο μπερδεμένο ντιβάνι των ξεκινημάτων, ξεδιάλεξε κάποτε η ύπαρξη με κλαδιά λογικής να νουθετούν την περιποιημένη ρητορεία της ψυχής και, έγινε αυτό ακριβώς πως «περνώντας τη στη μυθοπλασία, τη μεταμόρφωσε πάντα σε ψέματα» όπως θα πει ο Mάριο Βάργκας Λιόσα σε συνέντευξή του το 2003 στην εφημερίδα Der Standard…

Παρκαρισμένη σελίδα προσιτού στο δριμύ χερούλι των ημερών, με τσεπωμένα κρατήματα σιωπής να τεκμηριώνουν την άποψη στο κρηπίδωμα των λογισμών. Και στο φαιδρό χλόμιασμα της επανόδου κάποιων φωτισμένων εξαιρέσεων, που σουλατσάρουν τίμιο στις ωμοπλάτες της ειλικρίνειας, αντιτάσσεται γρήγορα η υπογραμμισμένη φενάκη της υποψίας που δανειοδοτεί το τραύλισμα της ανάγκης.

29

Για να ομολογήσει στο σοβαντισμένο ασβέστη των ζωών, αυτός ο παραδαρμένος με το στεφάνι της ευστοχίας άνθρωπος, σαν άλλος Μακιαβέλι «…γιατί αφού πάντα ακολούθησα την πίστη μου, δεν θα μάθω τώρα να την προδίδω!»

Ο άνθρωπος που θα ορθώσει τα σαλάχια της συνέπειας του εαυτού του απέναντι σε όλα αυτά, που θα σαρώσει τα τερτίπια της ευκολίας στην πλούσια χαίτη των αληθειών, θα κατορθώσει να σουλατσάρει τιμιότητα στη συνεπαρμένη ύφανση των φωνών, πισωγυρίζοντας το φως στη λασκαρισμένη έφοδο των σιωπών που του επιβάλλουν με το φόβητρο των διαφόρων συνεπειών κατοικώντας στην κορμοστασιά των γελώτων, οι οράσεις του κενού.

Θα σελώσει ταυτότητα στη γαργαλημένη διαύγεια των υποστάσεων και στα κουκουλωμένα ταξίματα του ακανόνιστου. Θα αντιπαραβάλλει την καθαρισμένη μπουγάδα των λόγων του.

Κι έτσι δουλεύεται η ύπαρξη.

Μπαινοβγαίνοντας στην όσμωση των αντοχών του καθενός. Βαστώντας ενάντιο στη φουρτούνα του αφρού που μονάχα τις επιφάνειες καταφέρνει να κινήσει και να ανακατέψει. Κι εκεί, στην αφανισμένη βεντάλια των γέλιων, με τα βραχνιασμένα εντομοκτόνα της αντοχής του, θα διαπιστώσει μια ζαρωμένη ηχώ που ξεβγάζει την όραση, ιδιωτεύοντας καλοσύνη. Φτιασιδωμένες αραγμένες τσιρίδες απορίας. Αυτό.

Για να βγει αληθινός ο λόγος του Βασίλη Παπαβασιλείου που κάποτε, το 1962, έγραψε στον Κάρολο Κουν: «Στην ένταση της απορίας των Περσών, είναι γραμμένη η Αθανασία του Δαρείου!»

30

9.

Πρίγκιπες και Πριγκίπισσες…

Ετυμολογικά: Οι πριν τον κήπο! Οι πρωτόπλαστοι δηλαδή! Εκείνοι που πρώτοι άνοιξαν με τη δημιουργημένη υπόστασή τους όλα τα μυστικά! Και εκείνοι που ακόμη φυλάνε αυτό το σύνορο. Που κατέχουν τον κήπο. Τον γεμάτο αρωματικά χλιμιντρίσματα απουσίας για όσους δεν φέρουν τον τίτλο αυτό. Σταμπωμένες εκδοχές του απόλυτου με το βραστήρα της ύπαρξης να συναρμολογεί όνειρα.

Μας μίλησαν για «παραμύθια». Αλλά τι άλλο είναι ένα «παραμύθι» παρά αυτό ακριβώς που δηλώνει;

Παραμύθι= παρά το μύθο.

Δίπλα από το μύθο δηλαδή. Δίπλα από το κατασκευασμένο και το ψεύτικο. Όχι μέσα του.

«Παραμύθι» είναι ο χώρος που σπαρταρά το αληθινό. Εκεί που πλατσουρίζει η ύπαρξη. Που βαραίνει η γλώσσα ειλικρίνεια.

Πρίγκιπες και Πριγκίπισσες…

Και δεν ψάχνω εδώ να πω για εκείνους που κατέχουν κάποιο φαινομενικό τίτλο τιμής. Δεν ψάχνω να πω για τις δόξες και τις τιμές που μας έμαθαν να συνδέουμε στον «πραγματικό» κόσμο αυτή τη λέξη..

Αλλά αν το «παραμύθι» είναι δίπλα από το μύθο, η πραγματικότητα που βρίσκεται;

Ταμπουρωμένη σε κάποιο υπνοστάσιο σταγγαλισμένων στιγμών. Μπορεί και να ανήκουν στη χώρα του μύθου. Του ονείρου. Και το όνειρο έχει την «πραγματικότητά» του.

Στο «παραμύθι» χωρούν μονάχα τα αληθινά. Όσα ξεφεύγουν από τη λήθη δηλαδή. Όσα δεν μπορεί να τα πιάσει κάποιος και να τα μεταβάλλει καθ’ οιονδήποτε τρόπο.

31

Δεν μπορείς να στρεβλώσεις μια ιδέα.

Να την κακομεταχειριστείς μπορείς μονάχα αν δεν έχεις ψυχή μέσα σου. Γιατί θέλει ψυχή για να νιώσεις ότι αποκαλώντας τον άλλο «Πρίγκιπα» του αποδίδεις τον ύψιστο τίτλο τιμής.

Τον αποκαλείς: αθώο! Πρωτογέννητο. Και του ζητάς να σου απλώσει το χέρι να του μοιάσεις λιγάκι. Στις κορώνες της αθωότητας! Που φοράς στην ψυχή. Όχι σε εκείνες που για λίγο κοσμούν το κεφάλι σου με αμφίβολη αισθητική κάθε φορά.

«Ο άνθρωπος είναι σαν να έρχεται από αλλού/ για αυτό και ηχεί παράτονα/ με ένα θυμητικό κατακερματισμένο/ αλλά εφεκτικό από θαύματα» θα απαντήσει ο Οδυσσέας Ελύτης στα «3 Ποιήματα με σημαία ευκαιρίας».

Για να ανταπαντήσει ο Βίκτωρ Ουγκό «Αφήστε λεύτερη τη λογική του Θεού»!

Αυτή τη λογική, που κορδώσαμε τον εαυτό μας στη λουφαρισμένη ντομπροσύνη και για να το παίξουμε θεοί οι ίδιοι, πριν ανοίξουμε τα κιτάπια της ψυχής και του μυαλού μας στο απόλυτο, της περάσαμε την κουλούρα των επιβολών, γιατί το είπαμε πως μπορούμε να την φέρουμε εκεί που μας εξυπηρετεί και να την υποβάλλουμε μετά αλλαγμένη στους απέναντι. Και να που κατέληξαν οι ιδέες. Θρονιασμένες στην εντατική, με τον αναπνευστήρα της λογικής και ιδιότητες κλινήρεις.

Κουρνιάσαμε λεκτικότητα στα μανουάλια των νοημάτων. Ξεπλυμένα ορτύκια πιθανού στη ροπή των ανθρώπων που τολμάνε καμιά φορά να βγούν έξω από τούτο το κατασκευασμένο κουκούλι των σκέψεων που μας παραδίνεται ληγμένο, στη γαλέτα των ζωών μας.

Κι έτσι, οι σκέψεις μας «είναι σαν άγριες μαιμούδες που τις δάγκωσε σκορπιός» θα πει ο Κομφούκιος.

Και κρυφοκοιτάμε καμιά φορά την ύπαρξη, αδειασμένη γάστρα ευτυχίας, όταν παστώνει ήχους το απόλυτο.

Ο «πρίγκιπας» ή η «πριγκίπισσα» του καθενός μας στην ασπασμένη αύριο της μικρής ζωής μας.

Χαίρε, σε όσους τα καταφέρνουν.

Για να βρουν σωστό τα λόγια του Νουρέγιεφ: «Αλοίμονο σε μας τους υπόλοιπους. Εμάς τα θύματα του «μας είπαν πως είπες» του

32

«μας είπαν πως έκανες». Εμάς όλους, που δεν έχουμε κανένα «παραμύθι» να μας ξεπλένει».

33

10.

Φρεναρίσματα κρεουργημένων γεύσεων λεξιλογίου, ασάλευτου, που πυργώνεται σε αποψιλωμένα εγχειρίδια κατανόησης στο τραπέζι της σκέψης, παρκάροντας ερωτηματικά εκζητήσεων στις συναθροισμένες εκδοχές των ανθρώπων.

«Ο καθένας κατέχει το δικαίωμα να κοιτάζει από τη σκοπιά του τον κόσμο» γράφει ο Ι.Μ.Παναγιωτόπουλος

Αυτό βέβαια ενσκήπτει στην ατομική πορεία του καθενός που, όμως, πρέπει να επιταχύνει το σταθερό φωνήεν της ακρόασης στο δίπλα μας . Όταν μιλάμε για ανθρώπους του πνεύματος, εκείνους δηλαδή που στελεχώνουν τις ευέξαπτες νόρμες των προσεγμένων αντιφάσεων της νόησης στo συνταγογραφημένο σιρόπι της καθημερινότητας, εκείνους που λαξεύουν τέχνη στις εξεζητημένες πένες της συνήθειας, εννοούμε και θα πρέπει να εννοούμε όσους με ωράρια ασφυκτικής λεπτομέρειας επιβάλλουν εαυτό στο δαγκωμένο μπρασελέ μιας επικοινωνίας βουβής με τον αναγνώστη και τους λοιπούς τεχνίτες της λογοτεχνίας.

Κι όμως, εκεί που λες πως δεν χωρούν δηλωτικά αντιρρήσεων και παρασιτικές αστυνομεύσεις όρασης, εκεί, στην ενδιάμεση χαραμάδα του ραχιτικού ορίζοντα των στυμμένων μολυβιών της δημιουργίας, προσδιορίζονται εκατόμβες τρυπημένων αντιφάσεων.

«Μεταξύ της αστραπής της μεγαλοφυΐας και της λάμψεως του ταλάντου, όλες οι μεταβάσεις τηρούνται» γράφει ο Λαμπρόζο.

Έχει κι η πένα τις «ράτσες» της βλέπεις. Και δεν ταιριάζουν όλες αναμεταξύ τους.

Υπάρχουν εκείνες που υποδεικνύουν ταπεινοφροσύνη με υπογραφές απλοχωριάς καθώς αναπνέουν τις ιδέες άνετα στο περιθώριο της σελίδας, γενναιόδωρες στην ανθρωπιά της μελάνης και της ζωής που την κατευθύνει. Η και το ανάποδο. Γιατί κάποτε είναι η πένα που κατευθύνει τη ζωή στην ομοιόσταση της μοίρας. Υπάρχουν στη συνέχεια, εκείνες που εκπαιδεύουν πειρασμούς στο αερόστατο της σελίδας, με μπαλωμένες προσμονές να ηχογραφούν τα ουρλιάσματα

34

της ειλικρίνειας μιας θρασεμένης συνείδησης. Εκείνες, που κατοικούν τον ανελέητο οίστρο του στάβλου της περίστασης. Εκείνες που με την ευπροσηγορία της σκέψης, ανατινάζουν τη ζεστή ειλικρίνεια της αθωότητας. Εκείνες που σιωπούν γράφοντας, τεντωμένες σε μανταλάκια συμφέροντος. Εκείνες που φορεμένες κατάσαρκα στην ψυχή, εμποτίζουν οινόπνευμα τη δικαιολογία της μοναξιάς.

Και τέλος, υπάρχουν εκείνες που αντιμάχονται μεταξύ τους, σε προεκτάσεις αμφίβολων εμφανίσεων κατοικώντας σε κρυψώνες λογοτεχνικών τεχνασμάτων, με σταθερές επαναλήψεις λογικής, που στη σπασμένη εσοχή μιας ευκρίνειας, στην εσοχή μιας αυλής της κατάκοιτης τέχνης, ρητορεύουν για τους θώρακες των ομοτέχνων τους, μπροστά στο εύνομο συμφέρον μιας αποκαθήλωσης, που μεθάει τις σπασμένες από τον άνεμο της δημιουργίας συνειδήσεις στην αύτανδρη περιφρόνηση της σκέψης. Όσο κι αν η γεμισμένη τρίαινα των χρόνων του εκάστοτε λογοτέχνη χορεύει πάνω στον ιχνηλατημένο εγκέλαδο της ανταρσίας του ευνόητου, υπάρχουν κι οι καθισμένες εμμονές στην αντίρρηση του ποθητού που στρέφονται με φασκιωμένη γενναιοδωρία προς τον απέναντι που γράφει.

«Ο Πλάτων ήδη το εφρόνει ότι η εμπειρία δεν δύναται να επιβάλλει ιδεώδες…» μας θυμίζει ο Κάρολος Καλό στην «Αισθητική» του.

Νηστεύεται η λέξη.

Νηστεύεται η πρόθεση.

Καθώς πιάνεται ολόσωμη στην παραφυάδα του αυτονόητου. Ιδρύοντας ενδιαφέρον στη μετατοπισμένη σκάλα του αύριο. Εκεί που κρίνεται η εκκρεμότητα των διπλωμάτων της σιγουριάς. Σε χάρτες σιωπηλής τεκμηρίωσης ενδεχομένων.

Δεν θα μιλήσω εδώ για τα χτυπημένα στιγμιότυπα φιλικών χειροκροτημάτων μιας ζωηρεμένης ανασύνθεσης της μνήμης. Καταχωρώ μονάχα την πληροφορία της μοναξιάς στο βυθό του ανακλινόμενου νυφοπάζαρου της σκέψης. Επαφίεμαι συντόμευση, στη λογική στερέωση των αναποφάσιστων θλάσεων ταπεινοφροσύνης, υπογράφοντας ενδεχόμενα στην εστίαση της ομόνοιας της πένας! Και ψηφομετρώ τα στιλέτα της συγγραφής στην ανταριασμένη θάλασσα των ανεκτίμητων ιδεών.

Και ακούγοντας το Ρουσσώ να λέει «συμμορφούμαι με εκείνα που δοκιμάζω, μα όχι και με εκείνα που φοβούμαι», εναντιώνομαι στον αγκυλωμένο υπερσυντέλικο των ασταμάτητων θέσεων.

35

Η λογοτεχνία οφείλει να μαγειρεύει προκλήσεις σε συζητήσεις πρόσθιες που κωπηλατούν τη λαδωμένη θάλασσα των περιορισμών κάθε είδους. Κι ο τεχνίτης του λόγου, στο νοτισμένο αντίσκηνο της υπόστασής του, οφείλει να εξακοντίζει εαυτό στις σφουγγισμένες επινοήσεις της ζωής, παιδεύοντας τα μπαλκόνια των λέξεων στους κουρασμένους καρπούς της αυθεντικότητάς του.

Κι η λογοτεχνία;

Θα είναι πάντα: «Ένας κόσμος που κρατά φιλάργυρα το μυστικό του», όπως έγραψε κάποτε κι ο Κώστας Βαλέτας.

36

11.

"Το μπαστούνι που φαίνεται ωραίο όσο καιρός το κουβαλάς, αλλά λυγίζει από το βάρος σου όταν γέρνεις επάνω του, είναι άχρηστο!" (Λούντβιχ Βιτγκενστάιν)...

Κι έτσι, στην εντοιχισμένη "αλήθεια" κάποιων, ξεχάστηκε η "ειλικρίνεια". Και μην μπορώντας να ψηλαφίσουν τα πέτρινα φρεάτια των τιμιοτήτων, ψαχουλεύουν με μεγάλη ικανοποίηση, σαν τη μαϊμού του Καββαδία, τη ζωή σου. Τεμαχίζοντας τη φορεμένη αυτονομία μιας επιφάνειας που χάσκει ύπαρξη. Τα λιγοστά υπάρχοντα που κείτονται σε στοίβες στην ανάμεικτη διαφάνεια ενός δωματίου. Επιστρώνουν ιστορίες, λεπτολογημένες μικρότητα τη γούρνα των στιγμών σου. Στην τροχοβίλα του εαυτού τους, διογκώνουν τη φουνταρισμένη μπανιέρα μιας ζωής που αποφάσισαν να αποτριχώσουν από ύπαρξη, μόνο και μόνο για να σου τη φορτώσουν, με στενεμένα μανίκια εκτίμησης.

Περιποιημένα στιφάδα κατάντιας, με πατιναρισμένες πετσέτες γδαρσίματος που αδυνατίζουν εχεμύθεια, στην προπαγανδισμένη μέριμνα της σύναξης, που εκθειάζει αξιοσύνη την συντομία στον ενικό των προφάσεων. Και επιμένουν να ανταγωνίζονται με τα ραντισμένα ραδίκια των οικειώσεων, την δική σου αληθινή ζωή, σερβίροντας πανικόβλητες χίμαιρες ανθρώπων, στον ισολογισμό μιας επιφάνειας που χάσκει. Με θρομβούμενες εξημερώσεις χαράς ξεχαρβαλώνουν τη σοβαρότητα, ποδοβολώντας ανικανότητα στο χωράφι των συνεπειών.

Φυγόπονοι ύπαρξης, κοιτάνε να αρπάξουν το καθετί που λαμποκοπά πραγματικότητα. Στη θρούμπα των ισχυρισμών τους έτσι και πέσεις να αναιρέσεις το απαραίτητο, ξεπατικώνουν ζωή και παστώνουν με έμπλαστρα μικρότητας το πουλόβερ των εντυπώσεων, ώστε να συμβάλλουν στην εξουθένωση σου, στην τροχοβίλα των ισχυρισμών.

Περιθώρια ανθρωπιάς που εξαπατούν ειλικρίνεια στην πεισμωμένη φορεσιά των σημαιοστολισμένων λόγων, με το απλωμένο συναξάρι της φιλίας, του έρωτα ή της γειτνίασης στο ροντέο των

37

συμπεριφορών να σφουγγίζει κάποια χαραμάδα κούρασης, που στον απορροφητήρα του ξαφνικού, εσύ δώρισες σε αποταξία.

Ο Όσκαρ Ουάιλντ, πάντα υποστήριζε ότι τα πραγματικά κτήνη δεν ήταν όσοι εξέφραζαν τις επιθυμίες τους και τις κυνηγούσαν, αλλά εκείνοι που προσπαθούσαν να καταπιέσουν τις επιθυμίες των άλλων. «Η σοβαρότητα είναι κάτι για τους άλλους ανθρώπους πάντα.» θα πει.

«Αλλά η δική μας σκέψη υπήρξε πλατύτερη» θα γράψει ο Θεοδόσης Δασκαλόπουλος.

Μέχρι και διαγωνισμούς γράφουν μόνοι τους και βάζουν βαθμό στον εαυτό τους!

«-Έλα της έλεγαν! Θα μάθεις κι εσύ ότι κι εμείς!» θα σημειώσει η Γιώτα Φωτιάδου-Μπαλαφούτη στη Φιλολογική Πρωτοχρονιά του 1994 και θα έχει δώσει έτσι των απόλυτο ορισμό τους και της κατάστασης.

Μια ιλαρότητα δηλαδή… καθώς θα έγραφε ο Παπατσώνης.

«Και ποιοι είναι οι «οχτροί» και ποιοι είναι οι «φίλοι»?» θα αναρωτηθεί ο Μήτσος Λυγίζος σε ένα ποίημα του.

«Οι ελεύθεροι…» θα απαντήσει η Μελισσάνθη.

«Κι αντί να θέλουμε να σπάσουμε το σαρκαστικό καθρέφτη που βάζει μπροστά μας ο Ιονέσκο, θα ήταν καλύτερα αν αλλάζαμε το πρόσωπό μας..» θα γράψει στοχαστικά ο Μάριος Πλωρίτης…

Για να βγει αληθινό, εκείνο εκεί δα που έγραψε στην αλλαγή του χρόνου, μια Πρωτοχρονιά, ο Μιχαήλ Στασινόπουλος (τ. Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας) :

«Δεν κυβερνούμε τη μοίρα των έργων μας! Θα κινδύνευε να περιπέσουμε κι εμείς στη ουτοπία !»

38

12.

Φυγές και επιστροφές… Αποδημίες…

«Ξέρεις, υπάρχει λένε ένα πουλί, ένα μικρό πουλί που έχει μόνο φτερά αλλά δεν έχει πόδια. Είναι καταδικασμένο να πετάει για πάντα και να αγγίξει τη γη μονάχα μια φορά. Τη στιγμή του θανάτου του.» λέει ο Τενεσσί Ουίλιαμς στον «Ορφέα στον Άδη».

Ποδηλατάδες αιτιών στο στρίψιμο της ύπαρξης, καρφιτσώνοντας τις υπάρξεις στο πέταλο των προσμονών… Για εκείνο, που θα έρθει. Για εκείνο, που θα φύγει και θα κάνει χώρο στο άλλο που θα έρθει. Για εκείνο, που θα έρθει και θα ζητήσει το χώρο του μονάχο. Για όλα εκείνα, που θα πάνε και θα έρθουν και θα ξαναέρθουν, για να ξαναφύγουν. Κύκλοι μέσα σε κύκλους. Και αν καμιά φορά ξεφύγει κανένας και γίνει σπείρα, τότε αέναα θα στριφογυρνά σε μια διάρκεια απύθμενη του ξενυχτισμένου χρόνου.

«Ονειρεύεται ο Γκωγκέν και σωπαίνει. Κι η σιωπή του, είναι γεμάτη αποδημίες…» ψιθυρίζει ο Ι.Μ.Παναγιωτόπουλος γράφοντας το «Στοχασμός κι ο λόγος».

Γιατί, για να «φύγει» κάτι, πρέπει πρώτα να «είναι» κάπου. Και για να «επιστρέψει», πρέπει να έχει «φύγει» από κάπου, δηλαδή να «ήταν» ή «είναι» σε κάποια χρονική στιγμή κάπου.

Αλήθεια τι γίνεται όταν το «ήταν» με το «είναι» συμπέσουν στη χρονική κλίμακα των επιστροφών? Ποιος έχει «φύγει» ; Ποιος έχει «επιστρέψει»; Και πότε; Και μήπως είναι τότε που η φυγή και η επιστροφή ταυτίζονται στο σπάθισμα του παρόντος και μαζί στροβιλίζονται σε ένα διαρκές μέλλον όπου το βλέμμα των προφάσεων που θέλει τα πάντα σε κίνηση ικανοποιεί το ραντισμένο του σεντόνι κορνιζάροντας δράση εκεί που τίποτε δεν κινείται;

Κυνηγημένες μπεκάτσες σιωπών οι υπάρξεις, γουρλώνουν τις ταρίφες των σκέψεων στη συντελεσμένη χάραξη αυτής της λογικής και πείθουν το δοκάρι των αποστάσεων στον αφαλατισμένο δρόμο της περιφοράς, όταν το μόνο που θα έπρεπε να κάνουν είναι να κρημνίσουν τα κέρινα νεφρά του χρόνου στη σημείωση του

39

παρόντος. Γιατί αν το μέλλον δεν έχει συμβεί ακόμη και το παρελθόν είναι ήδη χωμένο στο σακί του μυαλού, τότε οι φυγές και οι επιστροφές θα πρέπει να γίνονται σε ένα διαρκές παρόν…

Άρα φεύγοντας, επιστρέφει κανείς σχεδόν απαρέγκλιτα.

Γιατί περάσματα πάνω σε σκέψεις, περάσματα πάνω σε δρόμους οι πορείες, με εισιτήρια χρεωμένα στο μπατζάκι των εαυτών, με ανοικτό το κυτίο της σκέψης σε χρόνους φτιασιδωμένους στη συνείδηση. Ετοιμασμένο διάνυσμα που στριφογυρίζει στους χάρτες με το χνάρι της έγνοιας κολλημένο στην προσδοκία. Για αυτό που θα περιμένει στο τέλος της φράσης, της λέξης, του δρόμου. Μια πόλη, μια ιδέα, ένα χέρι, κάτι που η αψάδα του θα σουρώσει το αφαλατισμένο πειστήριο της διαδρομής σε κάτι στέρεο. Και είναι τότε που «νομίζει κανείς πως βρίσκεται μπροστά σε ένα κομμάτι γης και θάλασσας, που δεν είναι τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο, παρά κρυσταλλωμένος λυρικός οίστρος» θα πει ο Ι.Μ.Παναγιωτόπουλος στην «Πολιτεία της Λίμνης».

Φυγές και επιστροφές…

Εκφράσεις εμποτισμένες μέλλον στο λειρί των φορεμένων στεφανιών της εκτίμησης που παραδέρνουν στο φουσκωμένο χαλινάρι της ψυχής. Μελωμένες μίξεις εφικτού που ζητιανεύει τον ήχο της επινόησης στον τράχηλο των πράξεων, με το μπλε κυανό του απρόσιτου στο γιακά των εκδοχών. Φυγές ολοένα από εμάς και επιστροφές προς εμάς. Φυγές με το ναυπηγημένο ξάρτι του μυαλού μας. Επιστροφές στην κομμένη λεπίδα της σκέψης μας.

Με ναυαγισμένα εγχειρίδια συγκέντρωσης.

«Because, I do not hope to turn again…» θα πει ο Έλιοτ.

40

13.

«Κάθε πόρτα έχει ένα κλειδί. Αλλλιώς θα ήταν τοίχος, συνήθιζε να λέει ένας εξαιρετικός μου φίλος, ιστιοπλόος, που παράβγαινε τα κλειδιά των ανέμων ασκαρδαμυκτί, ν΄ανασάνει το εσώτερο έμβλημα των πραγμάτων.

Οι πόρτες μιλούν πάντοτε για άλλες πόρτες, ακόμη κι αν τις κοιτάξεις από την πίσω πλευρά τους, οδηγούν σε έναν άλλο κόσμο, διαφορετικό από εκείνον στον οποίο έχεις ήδη εισέλθει και καμμιά φορά χρειάζονται άλλα κλειδιά για να ανοιξεις, ακόμη κι αν εξακολουθείς να κοιτάς αυτήν την μία ίδια κλειδαριά.

Μην ξεχνάς πως την κοιτάς από την ανάποδη. Έτσι κι αλλιώς, για καθε δευτερόλεπτο που περνάει, ο κάθε κόσμος μεταβάλλεται σε κάτι άλλο που είναι ο εαυτός του στο μέλλον κι αν κάθε εαυτός που βρίσκεται σε κάθε κόσμο, κάθε δευτερόλεπτο που περνάει, μεταβάλλεται σε κάτι που είναι ο εαυτός του στο μέλλον, τότε ο κόσμος που ήξερες μέχρι την αμέσως προηγούμενη στιγμή (μια που το τώρα δεν υπήρξε ποτέ), εμπεριέχεται στην παρουσιασμένη μελλοντοποίηση όλων των ξεχωριστών κόσμων που ενυπάρχουν σε αυτόν.

Η πόρτα αυτού του κόσμου, λοιπόν, περιλαμβάνει μια κλειδωνιά που είναι πάντα η μελλοντική εκδοχή του εαυτού της.

Και πώς παλεύεις να την ανοιξεις με τα ίδια κλειδιά, που πήρες μαζί σου σε έναν άλλο κόσμο;

Εκείνον που εισήλθες ή δεν εισήλθες από την αρχική πόρτα, και ο οποίος μελλοντοποιήθηκε με εντελώς άλλα στοιχεία να τον περιέχουν και να περιέχει, οπότε η μελλοντοποίηση του κλειδιού που κρατάς ή νομίζεις πως κρατάς, ή τέλος πάντων έχεις στην κατοχή σου, είναι άλλη μελλοντοποίηση από εκείνη της πόρτας που έχει την λειδψνιά που επιθυμείς να ανοίξεις...

Πολύ βολικό!

«Η θέληση είναι μια λέξη γεμάτη τεχνάσματα είχε γράψει ο Paulo Coelio στο «Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός». Μια άλλη

41

εκδοχή του εαυτού του, που δεν μελλοντοποιήθκε με τον ίδιο τρόπο μαζί της βεβαια ο ίδιος, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία να διηγηθεί κανείς, κάποια μέρα σε ένα δασος, με τον εγχωριο μιθρισδατισμό του σκοταδιού να ομφαλοσκοπεί εκείνο το όνειρο που δεν θα θυμάται κανείς το πρωί...

42

14.

«Η επίκληση του κειμένου: τί επικαλούμαστε;» θα αναρωτηθεί ο Π. Ντ. Τζουλ. Και είναι μια σπουδαγμένη στο ερώτημά της ερώτηση. Τί επικαλούμαστε;

Τον άνθρωπο που συχνά συλλογάται επάνω στη γραμμένη φράση και οδεύει αναρριχώμενος σε εξαίσια βάραθρα ιδεών, τρεκλίζοντας ανάμεσα στα ιδιόμελα μηνίγγια του οράσεις του αθέατου;

Ή τον φασαριόζικο εμπνευστή του κάθε κειμένου που εμμονικά σκάλισε ορνιθοσκαλίζοντας το βραχοσπιτο του λόγου του, την κάθε σελιδοποιημένη (χάρτινα ή ψηφιακά) φράση;

Ή μήπως –να, εδώ το έχω πρόχειρο- τη λύση κάποιου προβλήματος που την έχει σκεφτεί ήδη κάποιος άλλος και έτσι μας ξεπλένει από τη θέση να τοποθετήσουμε προσωπικές μας ιδέες και να κριθούμε για αυτές;

Φουντωματα προσπαθειων. Δυναμικα εντοιχισματα ανεκτου. Μα, αυτη ετουτη εδω η λυση του προβληματος, προεσκοπειται απο λυσαρια σκεψεων;

Κοπτοραπτικές αισθήσεων. Νά, μια επίγευση γρηγοράδας της όρασης!

Λοιπόν, «αλήθεια με πιάνουνε τα γέλια!» θα γράψει καπου ο Γεσένιν.

«Eγω πάντως αρνούμαι να κλειστώ σε αυτό το τεχνητό δίλημμα! « γράφει ο Λουί Αραγκόν στα Ανοιχτά Χαρτιά του. Μου έχει κατοικοεδρεύσει στο μπεζ της αντοχής βιβλίο του και δεν λέει να πάει καμμιά βόλτα, έτσι για αλλαγή!

Ε, λοιπον, τσιγαριστα ναρκοπεδια αποφανσεων. Η μηπως κρυογενεις πιθανολογιες μεσημεριου;

Ε, λοιπόν, να! Ας ενδώσουμε στη βοτανική έφοδο του δόκιμου!

Να μονογραψω....

43

44

15.

Επιρρήματα ζωών.

Με ποιό πρίσμα στην ευφορία;

Απαίδευτα. Τσακίζοντας την ξεδιπλωμένη διαδρομή των χαρτιών.

Αρτισμένα ισότονα ωρών. Με την αψιδωτή τέφρα της ηλικίας ανοιγμένη στο εσψφυλλο της οικειότητας. Χειρονομώντας στο μοχλευμένο μαστό των αυτιών την παρουσία. Εξαήμερη, Σαν ολότητα. Νυκτική.

Από ποιά ορκομωσία φωνών επαλοίφεται η αιτιότητα;

Λοιδωρούμενη έφεση, στον εξακριβωμένο ταφτά των ακολουθιών.

Περιστελλοντας το ένστολο μελάνι της φιλότητας. Ήπια. Υποτροπικά ξεφτισμένη στον αφαλατωμένο φαύνο της σελίδας!

Να πώς να γράψεις: Αδιέξοδα.

Να ιονίζεται το ευνοικό πετάλι της βεβαιότητας, διογκωμένο τρυπάνι απόψεων να πλευρίζει ρινικά την λεκτική κουβαρίστρα των αποστάσεων.

Ποιός ο πνευστός σοβάς των μελανιών

Σιωπηλές ενταφιάσεις ιδεών. Σαλιωμένες εργογραφίες θαλασσών να μυρικάζουν τα αισθήματα. Με το δεμένο πετραχειλι των καιρών, σαβανωμένο στην προσωπίδα των απαιτήσεων, κατηγορειται η ειλικρίνεια. Να ψαυστεί η δοτή βουκέντρα των ζωών. Να γεμίσει το διαβατήριο των αντιλογιών στο μονοκόμματο αίτημα της απαίτησης. Να μονογράψει η σφαγμένη σαλιάρα της έμφασης τα μανικετόκουμπα των εγνοιών της. Να αρτιθεί η πλαστή ωμοπλάτη των φωνών. Να καρατομήσει πίστη η σπασμένη αλγόριθμος των εαυτών.΄

Να μιμηθεί το εύρωστο, ο θραυσμένος ελπήνωρας της μνήμης...

45

16.

Επιφανειακά εντόσθια σωμάτων αρτισμένα τη στερεοφωνική καμπύλη των ασχολιών απολυμαίνουν την απορία. Συνεσταλμένα μουράγια γνώμεων συσκευασμένα στον κοθόρνο των ενθυμήσεων να ωραιοποιούν το αστέγαστο γραμμόφωνο των πραγμάτων.

Ο Τερζάκης έγραφε: «συνηθίζουμε να λέμε πνευματική πραγματικότητα την πρόσοψη» («ΚΑΙΡΟΙ ΤΡΙΚΥΜΙΣΜΕΝΟΙ», ΣΕΛ, 23, ΕΚΔ. Των φιλων)

Την προσοψη των ψημένων εικασιων;

Με ποιά μάτια μετράται η όραση;

«Α, δεν μπορείς ποτέ να ξερεις!» θα αναφωνήσουν οι σελίδες του ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΟΥ ΙΟΥΔΑΙΟΥ του Ευγένιου Σύου.

Γλαφυρά εμφανστήρια ματιών στο αρνητικό φιλμάρισμα της ύπαρξης.

Να , με τί θα βουρκώσει η λέξη!

«Αυτό ακριβώς που προκαλούσε αλλεργία τον Καζαντζάκη!»... κοίτα τώρα που επεμβαίνει εκείνο το άρθρο για τον Καζαντζάκη στο λογοτεχνικό περιοφικό ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ τευχος 25, του Γενάρη-Φλεβάρη 1990 με το αφιέρωμά του στον Καζαντζάκη.

Αλλεργία, ξε-αλλεργία, με σύνολα λέξεων εμφανίζεται το ακατανόητο στο ποτιτήρι των ρημάτων. Το σιδερώνεις παραμάσχαλα στο ράσο της ύπαρξης και αναφλέγεσαι! Με αποτυπωμένα ενέχυρα μελανιών.

Με αοιχτά καίκια εμβαθύνσεων στην ορθή συνομωταξία των στιγμών, οι υπάρξεις!

Υπήρξα, δηλαδή αντιμόλησα λόγο. Εκκεντρικό. Σαν νοσταλγία εφικτή. Γιατί επιθυμούμε τις απλουστεύσεις;

46

47

17.

«Ζω, για τότε που δεν θα υπάρχω» έγραφε ο Ελύτης.

Μα, δεν υπ-άρχω ποτέ. Αν ΕΙΜΑΙ, τότε δεν υπ-άρχω. Κι αν υπ-άρχω δεν ΕΙΜΑΙ. Άρα εκείνο εκεί το ρήμα ζω, δεν ξέρω στην πραγματικότητα πότε υφίσταται. Άρα, δεν ξέρω, ή δεν είμαι σίγουρος πως ζω. Οπότε δεν ξέρω τί να τα κάνω αυτά τα δύο γράμματα της λέξης. Κι η λέξη είναι αυτή που είναι επειδή τη γράφω. Αν δεν την έγραφα, δεν θα ήτανε- είναι.

Επαναληπτικές εξασκήσεις ταυτολογίας. Μπερδεμένες στην εκκρεμή ορατότητα των λογικών. Σε απιθωμένες σκευωρίες σκέψεων που συγκρούονται μετωπικά με την αλήθεια που αντιλαμβάνονται στο βουτηγμένο πλεκτό της νόησης, απεκδυμένη την ονομαστική εκδοχή της αποδοχής των πραγμάτων.

Με υπογεγραμμένες συνείδησης.

Που ποιεί όραση στο εντεύθεν που γράφω.

Συνειδητοποιεί δηλαδή τον εαυτό της κατασκευάζοντας εκδοχές.

Του καθρέφτη.

Αντανακλάσεις πεπερασμένου.

Διευθετημένο στην εγκάρσια συρταριέρα της σκέψης.

Επισκέψιμου στην επιπολης κλίση των νοημάτων. Να είναι καινούργιο ευδιάθετα σε κάθε μεντεσέ της καταναλωμένης εμβρίθειας.

Ατμοειδή βελάσματα γενικότητας.

Μα διαφέρει η έκκεντρη πρωσοποίηση του απόλυτου σε φωνήεντα;

48

18.

Ζωές υποσιτισμένες τον υποζύγιο ιθύνοντα των πράξεων. Κεφαλοκτήμονες ιδεών. Κατ΄ατομο. Και τμημώμενα εγχειρίδα ζωών οι κατακρημνύσεις των σκέψεων. Αμφιδαμάντειες.

Στο φιμωμένο τσιγαρόχαρτο των συνειδήσεων.

Ταξιδεύοντας στην συν-εκεχυρεία των μελανιών.

Όλα τα πραγματικά πράγματα σιωπούν!

Διηθητικά.

Σαν τσιγαρόχαρτα που ετοιμολογούν το περιθώρειο της ζωής που τυλίγουν.

Ποιός μας καπνιζει; Με φυσήματα εντός του...

Συμπλέγματα βολιδοσκοπήσεων αγανά στο φρόνημα των οράσεων.

Πώς διαβάζεται η όραση;

Με ποιό σκαριφημένο στήμωνα απολογείται η στιγμή;

Τί επιδαψιλεύεται στη φυσιογνωμία των παρουσιών;

Ακροπωριές χειλικών επιτευγμάτων στο διαμπερές γαλάζιο των μελανιών. Με κοστουμαρισμένους κοντυλοφόρους εννοιών. Με θυγατρικά πλαταγίσματα αφωνιας στο απαιτητό αντίδωρο των γνώμεων. Εμπρόσθιες σιαγόνες γραφών.

Είναι που «δοκίμαζαν την αφή και τη γεύση του εφήμερου» θα φωνάξει ο Γιάννης Ρίτσος από το ποίημά του «Οταν έρχεται ο ξένος».

Διεσπαρμένα εσώτερα στιγμών με εντολείς λέξεων αποσπασμενους στην εξοπλισμένη εξάρτηση των ψυχών. Ωοτοκίες φωνών. Ανεπεξέργαστες. Με ξεχαρβαλωμένα μαντριά, αυτόχθονα στην ξεπλυμένη μπαλωθιά των συντροφιών. Με νοηματικά έκκεντρα υπαρξης να λούζουν το λεμφικό φακό των πραγμάτων.

49

Δυνητικά ηνία ονείρων…

50

19.

Αναμονή.

Δεν περιέχει άραγε εκείνο το αν- στην αρχή της;

Μια εξάρτηση είναι κι αυτή. Εξάρτηση από εκείνο που αναμένεται. Εξάρτηση από τον προλογικά εντόσθιο χρόνο του αναμενόμενου. Από το εξακριβωμένο αντίκρυσμα της αναμονής ως ουσιαστικό που λειτουργεί κινητικά το έσω σύμπαν μας τη συγκεκριμένη στιγμή. Που αφιονίζει την πρόθεση αγκυλωμένη στο εμβαδόν ενός σημείου χρόνου. Εντεύθεν του χάους. Με χαριστικά καβουρντίσματα κανονικότητας.

Με το ανοικτό φελόνι των επιθυμιών ανατυπωμένο στο προσεκτικό κραγιόν των γνώμεων. Του ερχόμενου και εκείνου που έχει ήδη έρθει. Ευρυθμα.

Ευ- και ρυθμός.

Εξακολουθητικά. Σαν ηλικία.

Η συσσωρευμένη έμφαση των πραγμάτων.

Γραφικά,να αφιονίζει τα ρολόγια ζυγισμένα στο ώριμο αλωνιστήρι των στιγμών. Με αγκίστρια πεταμένα στα βράγχια μιας προσδοκίας. Ρηματικά. Στο καμπύλο λινό των πραγμάτων. Εσωτερικευμένα. Με μπασίματα μνήμεων. Πλαστικά, στα σημειωματάρια της διαρκούσας αναμονής. Να εμ-ψυχώνουν ή να λιγο-ψυχώνουν την ύπαρξη.

Πόσες αναμονές περιέχονται σε μια και μόνη αναμονή;

Εκείνες, του έσω ανθρώπου. Εκείνες, των νοηματικών κλαδευτηριών των μηνιγγιών. Εκείνες, τις στερεωτικές της διάψευσης των δευτερολέπτων ώσπου να εκπληρωθεί η άφιξη του αναμενόμενου. Εκείνες, τις συντακτικές της εύκρατης εμπέδωσης των ματιών που αναζητούν την ξεψαχνισμένη άφιξη. Εκείνες, που με μαθηματικά υποθεσεων τσακίζουν τα χοροστατικά δελτάρια των προσμονών στα βραχώδη κελύφη της ανησυχίας. Εκείνες, που

51

στραπατσαρίζουν το γραφικό δελτάριο των σωμάτων στα μηριαία ενός διαστήματος αναγκαίου ελεύσεως σε στιγμές. Εκείνες, οι αδυσώπητες, στο παράθυρο των θυμηδιών, που πηγαινοφέρνουν συναισθήματα. Μέχρι τη λύτρωση της άφιξης. Εκείνο, το αρμυρό στίλβωμα της δικαίωσης, που αδρανοποιεί την αναμονή, στο διασκελισμένο σιαγόνι της εκπλήρωσης.

Με ηνιακά καθηλώματα ματιών να αναπνέουν τη φυσημένη σημαιοφορία εκείνου που ελαβε τέλος. Τελειώθηκε. Δηλαδή ολοκληρώθηκε καλώς.

Ευ- σε ρυμοτομίες σιωπών.

Τιναγμένες υπόνοιες φαιδρότητας…

52

20.

Έχει ευ-θραυστότητα ο χρόνος;

Ευ- και θραύω.

Αυτό που σπάει εύκολα ή αυτό που σπάει καλά;

«Το παρελθόν ωσεί παρόν» έγραφε ο Μήτσος Τσιάμης, ποιητής, δοκιμιογράφος και φίλος παλιός.

Το μέλλον τίνος παρελθόν είναι;

Τί ορίζει, λοιπόν, ως τέτοια τη λέξη: ακινησία;

Ποιά γεωγραφική γεωμετρία χρονολογίας υποκύπτει στο διαρκώς μεταβαλλόμενο ηχείο της στιγμής;

Ο αντίκλητος εισπράκτορας των στιγμών, αυτός ο ίδιος ο χρόνος, σε αρτοφόρια παρουσίας πάντα επισκευάζει τη γλωσσοκοπάνα πινέζα της αντοχής. Εκείνης, που φοδραρίστηκε απόμακρα ο βρύος των εύστυλων στιγμών στο ξόδι της διαδρομής.

Υποσέλιδα ωρών.

Λεπτά.

Δ- ευ-τερόλεπτα.

Υποδιαιρέσεις.

Ανατομίες ανάγκης, σε κάτι που διαφεύγει. Πρακτικά καντήλια ζωής. Να πλαστεί ευσύνπτα το εξαυλωμένο μπράτσο της ύπαρξης. Εκείνης που θραύεται ανάμεσα σε διάκενα παρόντος που είναι παρελθόν και αποσπάσματα μέλλοντος. Να διαγράφει την κούπα των εντυπώσεων. Σε καπνά παράθυρα δοκιμασιων. Όπως δεν ειπώθηκε στεγανό το παράθυρο των ματιών. Πιάστρες νοημάτων. Σε αναμένα ταβάνια βουλήσεων. Μπουκτίζοντας το παραμυθητικό κοχύλι των λέξεων.

Μια λέξη είναι ο χρόνος.

53

Αυτό. Αντίκρυ της γυμνότητας. Καλοντυμένος με τις ώρες του για κοστούμι, τα λεπτά για μανικετόκουμπα και τα δεύτερά του για τα έτερα του καλλωπιστικού του ντυσίματος. Με τραπεζομάντηλα φερσιμάτων τη μνημη, να στεγνώνει τη μοκέτα των προθέσεων του. Και η γυναίκα του, γυναίκα των στιγμών, ανεμισμένη σημαδούρα τριγμών, στο χοροδιδασκαλείο της σκέψης.

Πώς να σπάσεις τα ναύλα των πρωινών με μεμβρανώδη μελάνια ήλιου;

54

21.

Ιδέες.

Από πού έρχονται;

Τελικά τί είναι μια ιδέα;

Ίδε και δες.

Μια ιδέα, είναι ένα κοίταγμα.

Ένα κοίταγμα, στο ασκημένο μαδέρι των δοξασιών που επιορκείται η σκέψη, κεντρική στην οξύμωρη μέριμνα της ύπαρξης. Πειθήνια έκκριση, σοβαρισμένη στα μηνίγγια των ανθρώπων, να θυλακώνει τη μπονάτσα των ψυχών στο σχεδιάγραμμα της μνήμης, μπρουμουτιστά στο ακόνι του απόλυτου. Και με το κτισμένο παρεκκλήσι των λέξεων, ωριμάζοντας στον ασβέστη των γραμμάτων οικειώνει το πέρα από εμάς, αλγινό στη νυκτωδία των νοημάτων. Αφιονίζοντας την ικανότητα της αντιληψης του τώρα, στο εντός του κόσμου. Δείχνοντας, ολοένα, τη νυχτόβια έπαρση της αύριο. Σε εφέ στοχασμών.

Αρτοφόρια φωνών, νηπτικά στη στοιβαγμένη γαλέτα του μυαλού.

Εκπολιτιστικά στιγμιότυπα εξομολογήσεων της πραγματικότητας, στη διακοσμητική εφεύρεση των υπάρξεων. Χιαστή, της συνοδευτικής ηλικίας των πράξεων. Με καρμπόν διαθέσεων, επαναπατρισμένα στο σιελογόνο έναυσμα της εικασίας.

Παραμυθητικά ριχτάρια ουσιαστικών, αλυχτισμένα στο σπόρο των κατανοήσεων, με το κασπό των πραγμάτων σπαρμένο πηγάδι στα χερούλια της γραφής, να φυγαδεύει το οκλαδόν περπατητό των μονώσεων. Εσώκλειστο ράντισμα μέλλοντος εκεί που πασπατεύει εύκρατο το σταυρωτό τέμπλο των αντοχών.

Ιδέες.

Παράθυρα ενδεχομένων στο μανίκι των σωμάτων. Ανακούρκουδες οράσεις με το ματόχανδρο των υποψιών παρακαρισμένο στο

55

φουστάνι της εμπειρίας. Ευπαρουσίαστα καντήλια λογικής. Το τροπικό κεντρί των υπάρξεων. Η μουχρωμένη λέξη της απορίας.

Ιδέες.

Η τριήμερη ευσημία των επιθέτων. Οικειωμένες νοσταλγίες. Εμπύρετα αναθύματα ειλικρίνειας στο βουτηγμενο γιλέκο των λέξεων. Το ευνόητο, τεντωμένο στο μετρημένο νημάτιο της εξομολόγησης στην επιθυμία. Ανορθώσεις βλέψεων στην ηχορύπανση των θεωριών.

Περπατούν το κατάστρωμα των σιωπών στις στηλιτευμένες εκδοχές των αιτιών και καταστρώνουν το ρυθμό των εμπαιγμών όλων των εξηγήσεων στην επιφυλλίδα του μυαλού. Ακουμπισμένες ρυθμίσεις ύπαρξης, σελωμένες να αποφύγεις τα σταυροδρομια των ικανοτήτων, φορωντας τα παντελόνια των εναυσμάτων. Μαλακώνουν την πράξη. Κλειδωμένες λάμπες μπόρεσης στο υπογάστριο των σκέψεων, να χειρονομούν οξυδέρκεια με την πρόφαση του τυχαίου. Ακριβολογούν λυγισμένες στη μασχάλη του εαυτού τη θηλιά των απόψεων. Σε παιδεμένες στίξεις του υποφερτού κάθε φορά που αραδιάζεις πραγματικότητα στο περβάζι των ματιών.

Ποιά να είναι η σταγμένη κοινοτοπία των νοημάτων;

«...μπορώ να βεβαιώσω ότι οι ιδέες μου γεννιούνται πρώτα στην καρδιά μου κι έπειτα στο κεφάλι μου!» φωνάζει ο Eduardo de Philippo.

56

22.

«Τρέχουμε μπροστά σε ότι δεν μας βρίσκει

Κι αδιάκοπα κλαίμε ό,τι ποτέ δεν χάσαμε»

Γράφει ο Γκαίτε στον Φάουστ του.

Το μπροστά, είναι κατά εκεί που σοβατίζεται το πρόσωπο των ανθρώπων ύπαρξη.

Με το νυχτερινό ξυπόλητό της όρασης, να παριστάνει το ρούχο της στιγμής.

Aκροβατικά ανθρωπιάς, έτσι που να βυζαίνεται γριφοειδώς, το διακανονισμένο επίθετο της ζωής. Ήπιο στη θυμητική ικμάδα των καιρών, με λαιμοδέτες μυαλών νουθετημένους την ξανοιγμένη όραση των πραγμάτων.

Θα αρτηθεί, θεωρημένο, το καταπίστευμα των προσοχών στην εξώπορτα των πραγμάτων. Στην ημερήσια μπουκαπόρτα της η ποίηση, γαντοφορεμένη, σαν σημείωση.

Δεν ξέρω, εύπεπτο, τον αγύριστο γυναικωνίτη της έμπνευσης.

Δεν ξέρω, ευάερο, τη στιχομυθία των υφών, πλοηγημένο μαξιλάρι λέξεων στην εικονομαχία της απορίας.

Επικαρπίες φωνών, φοδραρισμένες το ανήλιαγο ντιβάνι των σχέσεων, σε παντελόνια επιλογών με τον αερόβιο παράφωνα της φλυαρίας, ραπτικό στην πρέσα των στιγμών να επισυναπτει έννοιες στο καλσόν των πραγμάτων.

Γρανάζια δοκιών.

Μέτοικοι οραμάτων στο διάσημο μπερέ της συντομίας. Με νερωμένα μηριαία διαλόγων στην επίγευση της αλήθειας. Κουμπωτή μουκαπόρτα εκλογίκευσης. Να μειδιά διατυμπανίζοντας

57

το περιοδεύον διάφραγμα της μέρας, η κουνιστή εγκράφα των παραμυθιών.

Και το μπροστά, ήτανε τότε που ψεκαζότανε ερειπωμένο το μπροστινό κυανό των ανθρώπων, παροπλισμένο σιδερικο στην ανατομική επιδερμίδα της κατανόησης. Κατά εκεί που το ανώμαλο ρήμα της διάρκειας διαφημίζει το πρόσωπό του.

Mπροστά, από τα φινιστρίνια των φράσεων, εκεί που ακόμη υπάρχει το ατεμάχιστο. Στην αθώα πυρίτιδα εκείνου που είναι ακόμη ακατέργαστο για να γίνει μνήμη.

Να περπατάς με την όπισθεν, στη διάρκεια. Προσεκτική ηλιοφάνεια στο σβέρκο των πραγμάτων. Μην ανοίξει ξαφνικά το εγκιβωτισμένο παρουσιολόγιο των κόσμων και εκχυθεί στην κλητική του ο υποβόσκοντας λογισμός. Και τότε είναι που λες: μακάριο το πραξικοματικό πενάκι των πράξεων. Συστοιχίες παρουσιών στο τσιγάρο των αποτελεσμάτων.

Πού να σκέφτεσαι εγκάρσια την τυμβωρυχία των συστάσεων των χρόνων;

Ενεστώς-Αόριστος.

Διπολικά πατήματα μέλλοντα.

Με το πρόσωπο κατά πού;

Ποιός είναι στο χερούλι των ματιών;

Γουρλωμένη διασταύρωση εκδοχών στο ζυγισμένο ηλιοστάσιο της θνητότητας.

«Όλοι έχουν το δικαίωμα να επιθυμούν» θα πει ο Ιβάν στους Αδερφούς Καραμάζωφ.

Να, λοιπόν. Να μπορείς να βλέπεις μπροστά κοιτάζοντας τον αόριστο χρόνο των πραγμάτων. Αρκεί να τοποθετήσεις έναν καθρέφτη και να ανακλάται το περασμένο και το περαστικό. Στρεπτικές εναντιώσεις αντίληψης. Να, τί είναι! Γοητευτικές διασταυρώσεις περασστικού, να αναφλέγεται εύγλωττη και ολόσωμη η επάρκεια.

«Εκείνο που γυρεύουμε από την παράδοση και τη μελέτη του παρελθόντος, είναι μια ώθηση» θα γράψει ο Αντρέ Ζιντ.

«...είναι πορεία γνώσης» θυμάμαι που είχε γράψει ο Ανδρ. Βεργιόπουλος στο περιοδικό ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ καποτε.

58

Με ποιό ορισμό να αφαλατίσει κανείς τη ζωή;

59

23.

Τί να είναι εμφυτευμένο στην ύπαρξη;

Εκείνης που με γραφήματα συνείδησης, θυμάται, σκέπτεται, εκτυπώνει αναγνωρισιμότητες, αλητεύει καταπρόσωπο στη νίψη των μυαλών, περιφέρει πατρόν προφάσεων στην εγκλιματισμένη υπόκριση των χειλιών, φτυαρίζει γνωριμίες, φυσάει το μάνταλο των εαυτών στην κουμπότρυπα των ρητορειών να εξευγενίσει το απέθαντο της ζωής σε διάκενα ευτυχιών. Ανοδική. Σχεδιασμένη με τη μασημένη σχάση των λογικών. Πραγματικά μια θαυστή σημείωση ευκταίου, διπλωμένη στο έκκεντρο περιθωρειο των πραγμάτων, να διαδηλώνει μοναδικότητα.

Τί κουμπώνει μέσα της;

Πού αγκυλώνει η ύπαρξη όταν γράφεται;

Στο τσίγκινο κουμπί των ενδεχομένων. Με στιγμιαίες εξευρέσεις αναγκαιου. Φυραίνει δειγματισμένη στη φολίδα των εαυτών. Αυγοκόβει όνειρα στο χάρτινο εμπύρετο των χεριών. Διανύοντας σιωπηλή το εκθετήριο των στιγμών. Με δύο ασυμμάζζευτα εναύσματα ματιών. Και το κορδωμένο μυστρί των σιαγόνων να φυτρώνει στο εντός της ανάγνωσης. Γίνεται πάντα μια εντός της ύπαρξης ανάγνωση των πραγματων. Έτσι καταλήγει κανείς να έχει τη δική του πραγματικότητα. Μια ανάγωνση δηλαδή της κανονικής πραγματικότητας τσαλακωμένης στο επινεφρίδιο της δικότητας. Με δυναμικά εντοιχίσματα ανεκτού.

Και με τη φάσα των συντυχιών, χωνεμένης στο τακούνι του τυχαίου, να αδειοδοτείται η απορία. Γεννάται η απορία. Στα γραμμικά ευφυολογήματα των τυχών. Και έπειτα, με κουβαλητές απλωσιές συνεννοήσεων στο συμπιεσμένο εκμαγείο των λόγων, επικοινωνεί η ύπαρξη με την απέναντι. Την άλλη ύπαρξη, επαργυρωμένη κι εκείνη στην υποτέλεια της δικής της αντιληπτιής πραγματικότητας όπως την έχει καθoρίσει η βοτανική χειραποσκευή της ζωής της.

60

Είναι γινωμένο αυτό το όνειρο, να μπορείς να συμπλέεις τελικά μια ύπαρξη με μιαν άλη που κι οι δυο όντας στην ίδια πραγματικότητα αντιλαμβάνονται και σχηματίζουν μια καινούργια μέσα από τη διήθηση των δικών τους χειραποσκευών, αλλά που με μπασίματα οικειότητας, εξαργυρωμένα στην τραπεζοκόμο φιλότητα, περασμένα μέσα από το σκεπάρνι της εγωπάθειας, στριμώχνουν ξαλμυρισμένα τις ίδιες έννοιες σε άκοφτες φύτρες ρητορειών και ευπροσήγορες προσδοκίες.

Οι ορθοστασίες των απόψεων, απόδημα διάσημα σκέψεων σουρώνουν το απολυμαντικό πασούμι των ζωών.

Αναφλεγόμενα διαμπερή μυαλών...

61

24.

Είμαστε απλώματα τυχών, στο μπαγιάτικο γίνωμα της διάθεσης.

Με ποιά ημερομίσθια θυμικού επαργυρώνεται άραγε το νοικιασμένο φιλοδώρημα των ονείρων;

Γλυφά εντόσθια σεμνότητας, σε μια οιστρογόνο γειτνίαση σιωπών. Να τακτοποιείται κι η σύνθλιψη των μολυβιών. Με μαρτυρίες μελανιού στο καντράν των σωμάτων. Αποσφραγισμένα εναύσματα. Να ψαύεται η εφόδιος φλεβα των λέξεων. Ιπποδρόμια διαφορετικού στο ενδιάιτημα των ψυχών.

Ποιός ακινητεί στην πρόσθια επαλήθευση των πνευμάτων;

Οι γριφοειδείς πιάστρες των εννοιών, συσκοτισμένες εντριβές στο διαφραγματικό επιθήλιο των πραγμάτων.

Παραπήγματα ενδιαφέροντος, στο σιαγόνι των εκδοχών. Μικρά ικριώματα αυτοψιών στην κάτοψη των υπάρξεων. Ξενώνες αυτάρκειας. Το θυσιαστικό κιονόκρανο των σκέψεων.

Τί εμπβαπτίζει την εμβρίθεια;

Ανατομίες βουητών. Γαμψά διαζώματα ειλικρίνειας. Να ορφανεύει η πιάστρα του κανονικού στο τεφτέρι των φωνών που περνάει επιμονή η δακτυλήθρα του παρόντος. Κουρνιασμένα συντομεύματα εκδοχών να καλουπώνουν επίγνωση στο διαγραμμισμένο υπόστρωμα της ανάγκης.

Με το κρυογονικό σύμφων που λιμοκτονείται ηα πουσία. Σε μισοφόρια φωνηέντων.

Αψά.

Εντυπώνεται το επαρκές;

Σαν φρενίτιδα. Με τα στυφά ποδοβολητά των διαδρομών. Διάκεντρα. Αναβράζουσα στα σημειωμένα πατρόν των ηλικιών. Αυτόμολα. Ευάπλεο τον ταυτιστικό εχέφρων του χρόνου. Φολιδωτό. Σαν σφυρικτό κονίαμα μειλίχιου. Εύχρηστο σε μανουάλια ζωών.

62

Που να σκέφτεσαι την τυμβωρυχία των αποστάσεων.

«… ένιωσα πως όλοι χρειαζόμαστε μια μουσική σαν κι αυτή» είχε πει ο Τολστόι όταν συνάντησε τον Ραχμάνινοφ.

63

25.

Γυμνότητα.

Διάτρητη έγκχυση ζωής. Που λεπτολογείται η μάρσιπος των πραγμάτων. Μαστοφορίες ματιών στο επιτραπέζιο παζάρι των εξιλεώσεων. Γυμνότητα, κανιβαλισμένη το θεωρητικό ορισμό των σωμάτων. Πάντα από τότε μια ανθρακούχα χειρονομία αβίαστης ετοιμότητας στο υλικό.

Τί να πεις για τα σύμφωνα στην επιστολογραφία των ψυχών;

Στο ευτράπελο ποδόγυρο των υπάρξεων συνοπτικά σχεδιαγράμματα μυαλών. Ελπιδοφόρες ορχίσεις στο απουσιολόγιο των βλεμμάτων. Απαρέμφατα στο σταβλισμένο βλαστό των οράσεων. Να χοροπηδήσει διατυμπανισμένη η οστρακόδερμη σημείωση των πραγμάτων. Τρωτή, σαν εκεχυρεία εδώδιμου ρούχου.

Ρούχο.

Αυτό το απαρασάλευτο φτέρωμα που φιλεύει επάρκεια στην εντιμότητα. Οψιμο μπάλωμα στο κιονόκρανο των κορμιών. Τρωτό.

Πανταχόθεν αρχόμενο από το συμπλεγματικό τιμάριθμο των θεωριών. Με ανεβατά βεστιάρια γλαφυρότητας. Ολοφυρώμενο στην επιπλέουσα ακροβασία της ύπαρξης. Να φημολογεί ευζωία στη χλωμή ορατότητα των καταστάσεων. Ένας επίμονος ακροβάτης στις φυτρωμένες αμφιβολίες των σωμάτων. Υπαίθριος. Γαζωμένος το περιγιάλι της όρασης.

Κι όλη η χορτασμένη αντοχή των κόσμων στον τετραγωνισμένο παγετό της επιφάνειας. Στις κόρες των ματιών. Να βηματίζουνε οι διευθύνσεις των υποθέσεων σε εντοιχισμένα ντιβάνια κροτάφων. Συνειρμικά. Τρατάροντας το στρώμα του ιδιωτικού.

Και το μεσάτο στιγμιότυπο των ψυχών ρουχισμένο μια πρόφαση να κουρδιζεται στα ποντισμένα αγκωνάρια των βλέψεων. Επιδαψιλεύοντας ύλη.

Τί είναι στα αλήθεια το γυμνό;

64

Πώς σελιδοποιείται ευκρίνεια σε μια κατάφαση λέξεως που ορίζει ύλη;

Πώς επικοιζεται κανονικά μια τέτοια γειτνίαση ορισμού;

Τί κουρδίζει την κατανόηση του ουσιαστικού –γυμνό- όταν περιφέρεται σε στριφωμένες διάρκειες πραγμάτων;

Φωτόνια, ηλεκτρόνια, μυόνια, ίνες, χρόνος, μέρες, έτη, δευτερόλεπτα, μνήμες, το ρούχο, το τριχωτό, το επιθήλιο, μικροοργανισμοί επάνω σε θητευμένες αποχρώσεις σωμάτων και απύθμενα τσεμπέρια πραγμάτων που αποσχολούν μια ορθοστασία στο ερώτημα του γυμνού.

Γυμνό και γυμνότητα λοιπόν. Από τί; Και ποιού πράγματος το γυμνό και η γυμνότητα; Πώς ξέρουμε τί εννοεί ο αποστηθισμένος Αχέρωντας αυτού που ρωτάει;

Ποιός πασπατεύει τις εικασίες;

65

26.

Aντέχουν οι εκδοχές;

Να σκουντουφλούν στο προτηγανισμένο παράθυρο του στέρεου, λανσάροντας επίφαση στη μπουσουλημένη φωλιά των αιτιών. Καταπίνοντας την νομοτελειακή σοβαρότητα του αποφανθέντος ορισμού στο πιστόνι της αντίληψης. Κλειδωμένες στο πιάτο των μυαλων να χλιμιντρίζουν εντύπωση διαμοιρασμένη στο σεντόνι μιας ευκρίνειας που μπογιατίζει τη στέκα της ξαμολυμένης κερκίδας των πράξεων.

Σαν μαριναρισμένο ποδοσφαιρικό παιχνίδι στο κάδρο του μυαλού. Να κορδώνουν τη ρακέτα του επίμονου στο φρύδι μιας αντισφαίρισης ευστοχιών. Διακτινίζοντας επιμονή στο λατομείο της πραγματικότητας για ακουμπισμένη ευμένεια περισσότερων εναλλακτικών. Αποστομωμένα χειρόφρανα κανονικότητας. Με εμφαση στη σημειωμένη τροχαλία της ευθύτητας που λοξοδρομεί στο αλλιώτικο τα ενδόμυχα μιας επινόησης που αδημονεί αποφυγη στον ύφαλο του μονοκόμματου.

Πώς δημιουργούνται οι εκδοχές;

Πώς φαδραίνεται το εννούμενο;

Πώς σουλουπώνονται οι σκέψεις;

Πώς μπουκώνεται η ίσκα του μυαλού;

Πώς θρονιάζεται η κουνουπιέρα των πραγμάτων;

Απλωμένα διαστρέμματα ύπαρξης στην καδένα των θεωρημάτων. Με σταυρωμένη την πιρουέτα του χρηστικού να τραβάει τις τροχαλίες του φανερού σε λασκαρισμένες γκριμάτσες ευκταίου. Κορνάροντας τους γυρισμένους διαδρόμους της έμφασης σε ζιπαρισμενες πλάτες στοχασμών. Να ταλανίζεται το υπόλογο φόρεμα εκείνου που δεχόμαστε συμβατικά ως πραγματικού. Με το παρατούκλι της στιγμής να κορνάρει ζωή στην ευφράδεια της σκέψης.

66

67

27.

Ευ-θυω και ευ-θυομαι.

Με γουρλωμένα τα ποτήρια των νοημάτων, θυσιάζομαι καλά. Επιβάλλοντας παρουσία με κουνημένα τα λάβαρα των πραγμάτων να οδοδείχνουν τα συμβόλαια της ύπαρξης σε ρυζοκροκέτες αναγκών. Τηγανίζοντας πιθανότητα στην καπακωμένη κατσαρόλα που σοτάρει τα κρεμασμένα σκόρδα των εαυτων σε φακελωμενα πατώματα διάθεσης.

Και πώς ταυτίζεται η δυνατότητα με το αμυγδαλωτό κουμπί της απόφασης, περχυμένο στο πανωφορι του αληθινού, μπουκώνοντας συνείδηση στη φαγώσιμη έπαρση των πραγμάτων;

Κολοκυθανθοί ζωών. Που αρμοδετούν νυκτόβια την αερόβια εικασία των γνώμεων. Εξομοιώσεις στιγμών, που μεταχειρίζονται τις συνήθειες του ευκταίου στο γραμμωτό ψιμύθι των πράξεων. Να νιφτεί η εύφωνη φαντασμαγορία των νοημάτων την εξόδιο σκέψη των πραγματων. Μαλάξεις σκοπών.

Συνδράμεται καταφατικά ή παθητικά το ρήμα;

68

28.

Ο καθεδρικός ναός του Σαν Βίτο στην Πράγα. Ο ζωγράφος Τζουζέπε Αρτσιμπόλντο με τα πρόσωπα του από λουλουδια και φυτά. Το «Μεγάλο Φαγοπότι» του Φερέρι. Ο Ωριγένης. Ο Ροκαμβόλ που ήταν το όνομα ενός ήρωα αστυνομικών μυθιστορημάτων περιπέτειας του Γάλλου συγγραφέα Ponsondu Terrail το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, αρχές του 20ου αιώνα. Ο Πάπας Ινοκέντιος ο Γ΄και ο χιτώνας του Νέσσου που σκότωσε τον Ηρακλή.

Βιδωμένοι σε σελίδες και σελίδες. Υπάρξεις ευγλωττίας που κουρδίζουν ζωή στην προμετωπίδα της ύπαρξης.

Με τί μετράται η όραση;

Οι Αμφιτρύωνες και οι Λακεδαίμονες, ο περίπατος, η αναπνοή, η Κυριακη των αξιοπρεπειών. Αγγίξαμε τον υπέροχο κλαυθμό του αρμυρού. Αθέλητα, σπαρταρώντας στο ρείθρο του ονείρου.

Στα τακτικά σύμφωνα των λέξεων, στις επείγουσες στίξεις των φωνηέντων, στα εξομολογητικά θαυμαστικά...

Κι η θάλασσα των πειραματισμών μας.

Οι λιωμένες απορίες μας στ΄ανθοδοχεία των χειλιών... Ανεξαργύρωτες. Να ονειρεύονται το σκουριασμένο σύστημα μιας απάντησης που έτσι κι αλλιώς δεν προσδοκούσαν.

Οι ερωτήσεις κάποτε πρέπει να μένουν ερωτήσεις. Να τσιμπολογάνε την φυγή του απόλυτου. Βραχνές δυνητικότητες ζωής. Με τον κόμπο του αναπάντητου. Να κλειδώνουν μαντεψιά. Να παγώνουν την κόμπρα των οράσεων. Nα τρώγονται, σαν υπόστεγα στη βροχή του μυαλού. Με αχνισμένα μπουριά κρυπτικότητας. Σαν άφτερα πουγκιά καθολικού. Να αερίζουν την επιγονατια αυθαιρεσία των θεωριών.

Τί άλλο είναι το γράψιμο από τον γρίφο μιας αντοχής;

69

29.

Ενδεχόμενα ζωών...

Ο φίλος σκηνοθέτης Μανώλης Μανωλεσάκης, που μιλάμε εδώ και πάνω από ώρα στο τηλέφωνο, για τον Αριανό και την Ιστορία του. Τους Σινδ ή Σιντ. Που λέει πως ήτανε από στρατιώτες του Ηρακλή που έφτασαν στις Ινδίες και που ο Ηρόδοτος τους αναφέρει ως φύλο Θρακικό. Το ντοκιμαντέρ του για τους Καλλάς του Πακιστάν. Ο καφές που έχει τελειωσει από ώρα και οι Φιλισταίοι. Ήταν Κρήτες ή Παλαιστίνιοι;

Εντυπωμένες πλεύσεις σε πεισμωμένες μνήμες. Ένθερμα πρόσημα παρόντος στο βεληνεκές των συζητήσεων περνώντας άνεμο στον ώμο της σκέψης. Ψαλιδισμένα διανύσματα εντύπωσης που αφήνει την κάπα του ο εαυτός. Με τις χούφτες της λογικής ολόκληρες στο πιθάρι των ιστοριών. Να φινίρει το γαζί του ο χρόνος αραδιασμένος στην τσάντα του προσιτού που περνάει τη χλωμιασμένη του ηλικία ο πλευρός της απόστασης από τα πράγματα.

Παρενθέσεις σε παρενθέσεις, που κουρδίζουν καινούργιες ιδέες, που κάνουν την έσω όραση να παραδέρνει στο άροτρο των πιθανοτήτων. Κλειδωμένη σε παρουσίες εμβόλιμες με το ιστίο της σύνοψης που λύνει το έμβλημα του μόνιμου περατού της κουβέντας.

Κι αν καταλήξαμε με αλλοιωμένα ονόματα από το χρόνο που οδηγούν σε παρεξηγήσεις ονείρων;

«Η πυργοδέσποινα θα προτιμούσε τον Ζοπέν!» είπε ο Λιστ, που για να κάνει γούστο πρόφερνε με αυτόν τον τρόπο το όνομα του φίλου του!» (Α. Μωρουά «Λέλια, Η ζωή της Γεωργίας Σανδή, σελ.278)

70

30.

Παρακολουθώντας τη θεατρική παράσταση Σοπενχάουερ unleashed του Θεοδόση Πελεγρίνη.

Είμαστε έτσι γιατί θέλουμε; ή γιατί η δυνατότητα του να θέλουμε κρατάει σε δυναμική αντιστοιχία τα στοιχεία της ύπαρξής μας; Και η δυνατότητα αυτή προέρχεται από κάτι που θέλουμε ή από αυτό που μπορεί να θελήσουμε κάποτε; Ξέρουμε τί θέλουμε;

Σκουντουφλώντας στο γρόσσι της ειλικρίνειας με άδεια βλέφαρα, βρεγμένοι στη μπαλωθιά του εαυτού μας τροχίζουμε τη συνταγή του στοχασμού.

Με απροειδοποίητα έμβολα φαντασίας που κανακεύουν το αποσιωπητικό μπρουμούτισμα μιας κίνησης ψυχής. Με γλιστρίματα ύπαρξης προς εκείνο που ορίζεται από τα τριγωνίσματα όσων ονειρευτήκαμε ακούσια, όσων πλεύρισαν αθόρυβα τη βακτηρία των στοχασμών μας και άνοιξαν μέτωπο ολοστρόγγυλα προς την γλυφή φωταγωγία της καρδιάς και του μυαλού μας. Ζητώντας την άδεια εκείνης της ορμής που ορίζει τη θέληση.

«Μια πραγματικότητα που δεν είναι η καθημερινή, αλλά βρίσκεται δίπλα στην καθημερινή ή από πάνω της ή από κάτω της ή τί τρομακτικό ανάμεσα της...» όπως θα γράψει ο Παντελής Γιαννουλάκης στο βιβλίο του «Μυστική Ελλάδα».

Κι από αυτό το ανάμεσα, το ύπτιο, το μπρουμουτιστό, θα προκύψει στο τέλος η σύνθεση των δυνάμεων, η μια και μοναδική δύναμη που θα πάρει το όνομα: θέληση.

Κι άντε μετά να ανθίσεις άγρια στον πάγο των πραγμάτων!

Φρικτά, σαν ρόλος που δίψασε μια συναλλαγή, μια ευφορευτική χειρονομία επίφασης, κάτι τέλος πάντων τρωτό στο λύχνο της μνήμης που θα πλάσει ακούσια το στρεφόμενο φανάρι του εαυτού.

Ακούσια. Δραματίζοντας την ίδια τη λέξη της θέλησης. Περισσευούμενη σε ναύλα υπόστασης. Παρέχοντας το στρωτήρα του προσωρινού σε δυικές υποστάσεις αληθειας. Συντομογραφίες

71

ευκταίου. Αρμολογώντας την πλεξούδα ενός μεστώματος που στην ταυτολογία των φωνηέντων.

Με πνευμόνια ακριβειών...

72

31.

Ο Ροστοπόβιτς στο τσέλο. Όιστραχ και βιολί. Ο πιανίστας Ρίχτερ και η άποψή του για τον Μπαχ. Κι ο Ραχμάνινοφ στη δεύτερη συμφωνία του.

Στριμώχνουν το μαδημένο ειρήνεμα της φαντασίας με ενδιαιτήματα εγνοιών. Παράταιρα στην κείμενη σιωπή της λέξης.

Τί εκκαθαρίζει τον ευνούχο διάττοντα της σκέψης;

Αυτόχρημες υποστρώσεις πραγματικού.

Το Αθωνικό Απόδειπνο. Η ώρα του δειλινού στην χερσόνησο του. Θαλασσινό. Σαν χάδι. Το Ρώσσικο Μοναστήρι. Οι πυρές στα Καυσοκαλύβια. Το Αιγαίο σαν πλάτωμα.

Ανασαλεύει το ασκημένο μαδέρι των δοξασιών στην επιορκούμενη σκέψη, κεντρική στην οξύμωρη μέριμνα των ιδεών. Θυλακώνεται η μπονάτσα των ψυχών, στο σχεδιασμένο χάρακα της μνήμης. Και με το χτισμένο εκκλησίασμα των λέξεων, ωριμάζει στον ασβέστη των πραμάτων, οικειώνοντας τη νοσταλγία. Ευνοημένη σύμπλευση στο συκώτι των λέξεων. Η τέντα μιας εμπειρίας, που θα στέκεται πάντα της άπειρη μπροστά στο ευπαρουσίαστο καντήλι κάθε λογικής.

Υπέρ και εκτίμηση.

Θα ανοίξει πάλι η όραση και η αφή το μικρό βυθισμένο ανυπότακτο επίρρημα των ονείρων. Στο μπουκάλι των βουνών, που στέκεται όρθιο ακόμη καταπάνω του ανυπότακτου ήλιου, για να χρωματίζει με την ίσκα των ωρών πρισματικά το τριζοβόλημα των ακτών.

Ύπαρξη.

Σαν ψυχή.

Με αναρροφητήρες εφικτού, από τα μπαντζούρια των βλεμμάτων που διυλίζει την ύπαρξη.

Να εξομολογήσει υπαρκτό στον εαυτό. Χρωματισμένο.

73

Εξουσιάζοντας τη μανιασμένη ευθεία του υποφερτού.

Με βερνίκια κόκκινα. Κεραμιδιά. Σκουριά μες τις πληγές του απόβραδού, η έπαρση αυτού που ταλαντεύει την αύριο των ανθρώπων.

Μια μεταμόρφωση.

Πανάρχαια.

Σαν φως…

74

32.

Συναθροισμένο το μέτρημα της παρουσίας. Στον τόμο των συνειρμών ελπίδα. Ψηλαφισμένη παρέλαση επέκεινα που κοστολογεί την ύπαρξη. Η ενέσιμη μέριμνα των εαυτών.

Τα έργα του Δάντη, το μικρό παρεκκλήσι στη Φλωρεντία δίπλα από το σπίτι του που παντρεύτηκε, ο πέτρινος πύργος με το μικρό του γραφείο και εκείνο το στενό παράθυρο από επάνω... καθόταν κι έγραφε…

Λίγο πιο κει, οι πύλες του Παραδείσου. Με απιθωμένη την παστεριωμένη μοναξιά των υποστάσεων λες και περίμεναν πότε θα αποτελειώσει το ερώτημα του ο Δάντης. Ενδημικά διαμερίσματα εφικτού φορεμένα στο σαλάχι των χρόνων. Στη χειρονομία του παρόντος, πρανή αποφάσεων να οσφραίνονται το ρεμπέτικο δώμα των πραγμάτων.

Θα μουντζουρώσουμε κάποτε το χαλίκι του εναντιου στο λεξικό του εφικτού με εκείνη την ταχύτητα της σιωπής που αγωνιά σαν απόγνωση όχι για τα επιστρεφόμενα όνειρα, αλλά για τη σιγή της ελπίδας που συνεχίζει να σκέφτεται ανθρώπινα.

Να επισημαίνει τη συντομία του επιθέτου στην ύπαρξη. Με ριχτάρια ευπρόσιτου στην τέμπερα της αντοχής.

Το προσωπείο των οράσεων…

«Ο ρεμβασμός μας άλλωστε δεν είναι ανεδαφικός. Θα έχει πάντα το χρώμα του καιρού του. Την έγνοια του.» θα σημειώσει ο Άγγελος Τερζάκης γράφοντας το δοκίμιο του «Με Πασχαλιες και Βιόλες» που θα υμπεριλάβει αργότερα στο βιβλίο του «Καιροί Τρικυμισμένοι» (εκδ. ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ, Αθηνα 1994, σ.55)

75

33.

Ο θεωρητικός κανιβαλισμός της μνήμης. Το τουμπαρισμένο μανό των αποφάσεων. Αργοπορίες βιασύνης. Γοητευτικές διασταυρώσεις επιστητού που πατινάρεται νεύοντας η φαντασία.

Πώς αποκρίνεται νεύοντας κατάφαση ο πυρίμαχος όνυχας των διεκδικήσεων στη γλωσσική στοιχειοθεσία των βλεμμάτων;

Σταυρωμένα τσακμάκια υπομονών στο φλουρί των χειροποίητων εμψυχώσεων της ειλικρίνειας. Ιππικά κτίσματα λογισμών. Με γουρλωμένες διασταυρώσεις εκδοχών στο ζυγισμένο ηλιοστάσιο της θνητότητας. Συστοιχίες ψυχών στο τσίγκινο τσιγάρο των αποτελεσμάτων.

Κόμβοι οράσεων. Σιωπηλές ενταφιάσεις ιδεών. Μυρικάζονται τα αισθήματα. Σαλιωμένες εργογραφίες σκέψεων. Με το δετό πετραχείλι των καιρών, σαβανωμένο στην προσωπίδα των απαιτήσεων. Να ψαυστεί η δοτή βoυκέντρα των ζωών. Να γεμίσει το διαβατήριο των αντιλογιών, στο μονοκόμματο αίτημα της απαίτησης. Να μονογράψει, η σφαγμένη σαλιάρα της έμφασης τα μανικετόκουμπα των εγνοιών της. Να καρατομήσει, παρόν, η σπασμένη αλγόριθμος των εαυτών. Να μιμηθεί το εύρωστο.

Ανασκευασμένες παστίλιες ζωών, στη σκούπα των χρόνων.

Και το μεσάτο στιγμιότυπο των ψυχών, ρουχισμένο μια πρόφαση, κουρδίζεται στα ποντισμένα αγκωνάρια των βλέψεων.

Με τίνος δάκτυλα να κρατηθεί το πρωινό στη σπλήνα των οραμάτων;

76

34.

Είναι από βρόχινο εμβαδό οι σκέψεις στη σακούλα του μελανιού. Κουκουλωμένα ναύλα ζωών.

Πόσο τονίζεται η οικειότητα;

Με ακουμπισμένα βράγχια γενικεύσεων οι παραδομένες πιστότητες των ανθρώπων. Ανοίγουν κάποτε και τα βάματα των μνήμεων.

Με την εύκαμπτη μολυβιά των συμφερόντων εξοβελίζεται η ανθρωπιά στο σταυρωτό στηθαίο των εαυτών, κραυγάζοντας την κλαδεμένη ειλικρίνεια.

Ράμπες ματιών συνοψίζουν το επόμενο κούτελο των υποσχέσεων εγκεκαρμένο σε γραφήματα συνείδησης στο πεπερασμένο μπετό των αιτημάτων. Εκτυπωμένα έμβολα σκέψεων στη νίψη των μυαλών.

Απόδημα διάσημα σιωπών οι αποδημίες της άποψης, σουρώνουν το γραμμόφωνο της ζωής.

Πάντα πιστεύεται μια θάλασσα για απόλυτο.

Με ελάσματα παρόντος στο θώκο των υποστάσεων, περιφερόμενα πατρόν προφάσεων στην εγκλιματισμένη υποκριση.

Με τον κατάλογο των απαιτήσεων φτυαρίζεται η γνωριμία, φυσημένο μάνταλο εαυτών στην κουμπότρυπα των ρητορειών, να εξευγενίσει τον απέθαντο της διάρκειας. Στρεβλωμένα οροπέδια πύρωσης στα διάκενα των ευτυχιών.

Φύτρες στιγμών.

Με συφωνημένα οδοστρώματα πειστικότητας να ρετουσάρουν σιωπή στην τρυπημένη μερίδα της ντομπροσύνης που μαζεύει ανωφέλευτα βιάση στη γεμισμένη δαγκωματιά των επιθυμιών.

Και παρατείνει ο έσπερος των πραγμάτων την γαρδένια των τιμιοτήτων στην έδρα των προσοχών, κορνιζάροντας λογική. Κυνηγημένη λάμψη στο ριχτάρι των οραμάτων.

77

Γεμίζοντας την όψη του ξαφνικού με τη σφυρίκτρα των εντυπώσεων, μάλλινη κατακόμβη που στυπώνει συνήθεια στο βλέμμα των προφάσεων, ικανοποιώντας το ραγισμένο σεντόνι των πράξεων –χωνεμένο τσιρότο υπομονής φακελωμένο ωμότητα στην ανταπόκριση των γινατιών της μέρας.

«Ζούμε σε έναν πολύ παράξενο κόσμο. Κι είναι ακόμη πιο παράξενος όταν το ξέρεις πόσο παράξενος είναι...» (Παντελής Γιαννουλάκης)

78

35.

Επίμετρα αποριών στα εμβαδά των ματιών οι οράσεις.

Με ποιό φλύαρο σχεδίασμα λακτίζεται η ύπαρξη;

Ανοδική, βασταγμένη στο δόντι του εαυτού, να επιορκεί το χρώμα των ημερών. Να αλατίζει την όραση. Μασημένη σχάση αναλογισμών. Με κιθαρισμούς απόλυτου στο κεφαλάρι των εννοιών και ιδρωμένα πέταλα αφοβίας στο σπάθισμα του εαυτού. Μες το ραγισμένο ηλιοβασίλεμα των πράξεων, να ανατέμνει την ευωχία μιας τιμιότητας ορθόστομης. Στην ποδιά του αλλόκοτου. Κορνιζάροντας τα τέρματα των αποφάσεων στη βλέννα των σκέψεων. Περιοδεύοντας, τη συντελεσμένη πρόπτωση της φαντασίας στο βουρκωμένο περίπτερο των καταφάσεων, σελαγισμένο πρόβατο περηφάνιας στην μπετονιέρα του μονιμου που αφουγκράζεται βιασύνη –κυνηγημένη μπεκάτσα σιωπής- στο βουλωμενο ενδιαφέρον των πράξεων.

Τί στραπατσάρει εμπαιγμό στη σούπα των ερμηνειών;

Διογκωμένο περίσσευμα στον αγκαλιασμό των συμφωνιών που φροντίζει τα υπνοστάσια της αντοχής να πακετάρουν νυκτικότητα στο ντιβάνι των προτιμήσεων. Πληρωμένα βουτήματα γενναιότητας, στην εντέλεια των στοχάσεων. Ρήματα αμβλυμένα ευκολία στην κούραση των φράσεων δεμένα με αντίδραση στο πάτωμα των πράξεων, να τρατάρουν ελεύθερο την πινακίδα των ζωών...

Κατραπακιές ευσυνείδητου μανουβράρουν ντομπροσύνη, λουφαρισμένη μανέστρα πυγμής στη διάταξη των εσωστρεφειών που χωνεύει την αφρισμένη κουλούρα των επιβολων στο μάτι της προσοχής.

Κορδώνοντας εαυτό, στο σαλάχι της μνήμης....

79

36.

Σκονάκια γραμμάτων στα γραμμικά ευφυολογήματα των τυχών.

Τί εξασφαλίζουν τα ευπροσήγορα χερούλια των πραγμάτων στο παγουρίνο των αναγκών;

Κουβαλητές απλωσιές συννενοήσεων, πακεταρισμένες ευμένεια συνήθειας να τυμπανίζουν σιγουριά στο χωνευτήρι των οικειώσεων. Ωραιοποιημένο ανασκέλισμα βλοσυρότητας που γαργαλάει διαύγεια στην ερευνημένη πρόοδο των ανησυψιών με το ναύλο των συννενοήσεων να οδεύει στο ρυάκι των θεωριών. Ιδιότητες κλινήρεις στη λεκανη των ματιων.

Πώς εκκαθαρίζει ευχάριστο η γαλέτα των λεξεων;

Πώς ψαύεται η ξαπλωμένη άμυνα των παύσεων;

Πώς μονιάζουν τα κρατήματα των λογισμών;

Πώς χαρακώνει ο σαρκασμός της γραφής το παντελόνι των πράξεων;

Ο υπεύθυνος δραγουμάνος της ύπαρξης, κατασπαράσσει τους νυχοκόπτες των αισθήσεων, τιμολογώντας την πυριτιδαποθήκη των φράσεων, που σηκώνουν ανέμισμα στην προσποιητή προπαγάνδα των συμπεριφορών. Επιφάνειες, λουσμένες στο αίτιο που τσακίζουν τη στημένη μπίλια της όρασης.

Κροταλίζει τη σάρκα των γεγονότων, η πανοπλία των στοχασμών. Αναπαυμένο τετράδιο έπαρσης, στην επέτειο των σιωπών, που τραμπαλίζει καινούργιο το τυχάρπαστο ντέφι της ευγένειας, τρυπημένο εξάρτηση στον σακουλιασμένο τόμο μιας αυστηρότητας που συνοψίζει περιφράσεις.

Παύση.

Να κατασκηνώνει στο τουρλωμένο συνάφι της εμπειρίας...

80

37.

Νυχτερινά πάντοτε προσμένεται η αύριος, συνορεύοντας με το απίθανο. Καθώς κοιμόμαστε ανάμεσα στα αρμυρά τερτίπια της μνήμης, με τα όνειρά μας σε εκείνα τα σταυροδρόμια που ξεμένει καμμιά φορά η θύμηση, σαν πυζάμα παλιά, που θέλεις να της στριφώνεις το αμεταχείριστο στα περιστατικά της ζωής και που εκείνοι εκεί δα οι φαγωμένοι αστράγαλοί της, διευθύνουν αόριστα το πριν, το μετά, τη χιονισμένη παράταξη των σιωπών, το στυπόχαρτο των φυγών, την κουμπωμένη εκκρεμότητα του πιθανού...

Κι η πλωτή πινακίδα των ανθρώπων, να σημειώνει τις αποστάσεις.

Σε ικανονοποιημένα νοσήματα ζήτησης που εδρεύουν στις γαβάθες των λογισμών με το αυτί των αιώνων να χοροπηδάει σε εκείνο το στεφάνι των θεωρημάτων που παρατάσσεται υπογράφοντας καποια κομμένη ταμπέλα γενικότητας.

Κι η μέριμνα του απρόοπτου στη στραπατσαρισμένη θηλιά των αισθήσεων να ατενίζει τα σειρήτια των πεποιηθήσεων, λυγίζοντας το φρυγανισμένο αίτημα της ιδιωτικόητας.

Για όσα λέγονται κάποτε ανάμεσα σε βρόγχους πραγμάτων στενεμένα σε ταξίματα σιωπής και διεκδικούν με επιμονή την καλτσοδέτα των λέξεων που ταυτίζει εξήγηση σε εκείνη τη ζαρωμένη πιέτα λησμονιάς που φοράει η ύπαρξη.

Για όσα δεν γνωρίζουν πως υπάρχουν όμορα στην γαρνιτούρα των ζωών αλλά πληροφορούνται αργότερα τα μονοκόντυλα των διασταυρωμένων εκφράσεων στην πυρετική εκφορά των παρουσιών.

Συντονισμένη επετηρίδα φιλότητας σε κάποια σπαρμένη ταβέρνα προσφορών.

Ο εγγαστρίμυθος της ύπαρξης.

81

Διαυγώς, σαν εντέλεια, στο κουζινάκι της θλίψης, να κατοικεί ανάμεσα στο θαυμαστο της ειλικρίνειας και το τριμμένο πέτο των φαντασιών.

Αναποδογυρίζοντας το βίο των ξεκοκκαλισμένων προθέσεων.

Χαμένος σε πετάλια προφανούς που τσεκάρουν την υποσιτισμένη πινακίδα των εξηγήσεων στο σιμιγδαλί παλτό του πραγματικού.

Πώς ταμπουρώνεται αύτανδρο το οπλοστάσιο των φράσεων;

Πού σταματά το ντυμένο παξιμάδι της υπομονής;

Και νουθετεί ξαφνικό η σκλήθρα των παραστάσεων...

82

38.

Επάνω στις στροβιλιζόμενες μορφές του έξω κόσμου, ταλαντεύοντας σαν ξιφος στο χέρι του μυαλού, εξουσιάζεται ο σπινθήρας της ψυχής. Γενναίος στην παρακαταθήκη του αιώνιου. Συλλεκτικές οι διαστάσεις του με ευθύτητα κατευθυνόμενων συλλαβών. Αρτιμελείς. Προφέροντας στιγμιότυπα του τετραδίου της μνήμης κατάσαρκα στο παρόν. Με τη φαρέτρα της ύπαρξης στην πρώτη αναπνοή του αληθινού.

Με σταμπωμένα όνειρα να μελανιάζουν το υπόλογο των σωμάτων αε εκείνο το συνήθειο των ειλικρινειών που κοροιδεύει ασύστολα ο τροβαδούρος των επιφάσεων.

Πώς τεζάρεται η βεβαρυμένη κούραση της απορίας;

Απονέμει χαρακτήρα στη φαντασμαγορία των υποστάσεων. Δειγματισμένες εκστάσεις ζωής που κρατούν λογικό στη μασέλα της ντομπροσύνης με τραπεζωμένη τη σύνταξη του ελεύθερουστο σαλβάρι των πραγματων.

Εκεί που λες πως συντελέστηκε η θράκα των ερωτημάτων.

Η βυθισμένη κλάρα των αποσιωπητικών, που δεν αποσιωπούν τίποτε περισσότερο παρά μια νέα ερώτηση και που μονίμως παρεξηγούνται από την λαδωμένη εικασία των γλωσσοδετών. Το άγγιγμα της στίξης που έμεινε στον αέρα να υποτίθεται για πάντα. Το λυσσαλέο ξέντυμα των θαυμαστικών στην εμφατική διευκρίνηση της ύπαρξης. Το πεταμένο στο σεντόνι των κατακτήσεων, ερωτηματικό στο τέλος τέλος... Ο μέγας γεννήτορας της απορίας.

Που θα φυγαδευτεί οστρακίζοντας το αφίλητο κλείδωμα του ανείπωτου. Εκείνου που βαστάει την ψυχή στο μεταίχμιο των ξαφνιασμάτων. Μεταξύ ονείρου και ξεκλειδωμένης πραγματικότητας. Που η πόρτα κουρνιάζει ξεκλείδωτη στο ονοματεπώνυμο των αισθημάτων. Ατεμάχιστη. Σαν μουσείο στιγμής που εμβολίζεται στην εξαγορασμένη μέριμνα του απιτητού των ικανοτήτων.

Που λες: αποθηκεύει λυγμό στον κουμπαρά των φρονημάτων...

83

84

39.

Λοιπόν, έτσι είναι κάποτε η ύπαρξη. Ένας κυκλώνας λέξεων. Δερμάτινος. Σαν την ανάσα.

Να κλείνει αταλάντευτα ζωή σε μνήμες, παρουσίες, οράματα. Μπουλιασμένες σε αμφιέσεις πραγμάτων. Να εξαγοράσει στήθος για τα όνειρα. Να αντιστέκεται σαν νεογνό στο περίστροφο βασανηστήριο των εποχών. Με ενα κατακκόκινο σημάδι στο μέρος των λέξεων από την κεντριά της καρδιάς και σιαγαλό εκείνο το κουδούνισμα του απείρου να λαμπαδιάζει σαν φλέβα την ανάσα των ανθρωπων.

Σκοτεινιασμένη σε τεντόπανα σίγασης στο αγκίστρι των συμφερόντων. Να τριζοβολεί ενδοιασμό στην τσίκνα των πίστεων που ξασπρίζει υπαιτιότητα την ματωμένη υπόσχεση της ειλικρίνειας. Αραδιάζοντας στο μάτι των συνάξεων, στραμπουληγμένα επίθετα αλήθειας.

Πώς αντισταθμίζεται η μοναξιά στο ντυμένο σερβάν των σιωπών;

Πώς στομώνεται η καλύπτρα του κανονικού στην ωρομίσθια απαξίωση των βλέψεων;

Πώς μουσκεύεται η βραχνάδα των υπάρξεων στον ύφαλο των υποσχέσεων;

Διαλύεται η αφομοιωμένη τραμπάλα της σκέψης στο στήθος των υπομονων. Σουλουπώνοντας ευθύγραμμα τη σαλατιέρα των υποστάσεων στην έκδοση των ζωών.

Νομαδικά ξεπληρωμένες οράσεις σε ορθογραφίες υπερηφάνιας.

«Είδατε ποτέ αισθήματα ν΄αυτοκτονούν?»αναρωτιέται ο Νίκος Κότζιας.

85

40.

Πώς κατοικεί το ανήμερο στους αγκώνες του ύπνου;

Εκεί που νοτίζονται οι ροές του αισθητού στο σαμάρι της όρασης και σιγή η ύπαρξη από νοήματα εξωτερικά. Στην κάπα των στιγμών που αφοσιώνεται το μέλλον. Κρυφοκοιτάζοντας τους παστωμένους ήχους των μυστικών σε σαρωμένα στήθη τελείωσης που υπολογίζεται το ακέραιο. Ακατανόητα πιάτα συνείδησης τσεκάρουν την κρατηση των πραγμάτων, βουλιμικά στο μεσημβρινό επίθεμα της ησυχίας.

Πώς μπουκώνεται νοήματα το όνειρο;

Γουρλωμένο σε μπουρίνια περιέργιας, να αναμοχλεύει βραδύτητα στο γείσο των σωμάτων. Μασώντας τα πώματα των ωρών στο κεντημένο βάκιλο των συνειδήσεων που δουλεύει το επιστητό. Πασάροντας την απασχολημένη στίξη μιας πραγματικότητας μέσα στην πραγματικότητα που θυρεύει την αόριστη κλητική των νοημάτων.

Την ώρα που η ύπαρξη πουδράρει κυρτότητα την σοβαρότητα των επιφάσεων. Με γαρνιρισμένα αλέτρια ιστοριων σε φρακαρισμένα χειροφιλήματα ψυχής.

Τί κατοικεί πίσω από τα βλέφαρα;

Την απλωμένη ώρα που η έπαρση της νύχτας ταλαντεύει το ξέφτι των κόσμων σε μνήμες που παραμονεύουν μουλιασμένες σε στέρεη νοτιά ψυχής, περασμένες σε χάντρινες υποθήκες ζωών, μηπως εξαγοραστεί η πλεξούδα του της προσμονής στα ριζά των πρωινών, σαν ένα σεντόνι ανάμεσα στα δόντια την ώρα του τρόμου. Αναλλοίωτο και σιωπηλό κατάφατσα στον πνιγμό της σκέψης. Αλλόκοτο στην πρηνισμένη κλειδωνιά των ματιών. χΩρίς φρικτά συντρίμμια εντός μας.

Εκεί, που δεν έχει σύνορα το αστραποβόλημα του εφικτού. Ακονισμένο στην αυτάρκεια των διαθέσεων. Με το βέβαιο της κατανόησης που δεν είναι απαιτητή. Τανύζοντας ευπρέπεια το γλάσσο της μέρας.

86

Ισόπαλα καινούργιο στη λοταρία των ημερών.

Πώς μετράται το άπιαστο;

87

41.

Σήμερα βρέχει.

Εκχυμώσεις βροχής στο αγκυλωμένο βερνίκι των γεγονότων. Διαμπερές υπάρξεις να μπαινοβγαίνει ετοιμόλογα η μονοκόντυλη επισφράγιση των ζωών.

Ηδονικές αριθμήσεις θυμικού στο ανικανοποίητο κράσπεδο των πραγμάτων.

Τί να διαβάζει το νερό;

Πηγμένο σφαιρίδιο οικουμένης στην πλάτη των κόσμων. Μια καθοδική πρόπτωση νοήματος που εγγράφει τη δερματοστιξία του αόρατου στο γινωμένο κομπόδεμα των πράξεων.

Διαφάνες.

Σαν σφαγίο μνήμης.

Να εφεύρει πάντα το νερό τη βροχή και η βροχή το νερό. Ατμοειδή βασανιστήρια κυκλικού.

Πώς να ακούει το νερό τον κόσμο;

Παρκαρισμένο οδόστρωμα στιγμών στο ενδιάμεσο του αόρατου. Φινιρισμένο, αδιάωαστο στα μελάνια των ανθρώπων. Στάξιμο οριζόντιο πιθανοτήτων.

Οι ερχόμενες οράσεις.

Το νιοστό εύρωστο των αισθημάτων.

Πλαταγίζοντας ενεστώτα.

Διάφανο στη διαφημιστική στιλπνότητα των σκέψεων.

Εγγύτητες αγνώστου.

Όλοι την ίδια βροχή βλέπουμε;

88

Με αναγνώσεις ιδιωτικές. Προσαρμοσμένες στο στιγκό κεχρί των βλεμμάτων μας. Πλαστικές ρίμες θεάματος.

Το σγουρό γνωμικό της ψυχής μας...

89

42.

Σιδερώνεται το ένρινο στήθος των ονείρων;

Διαγραμματικά επιμένοντες να στριφογυρίζουν προσμονή οι δρόμοι των αναμονών σουλατσάροντας στο βηματισμένο τρέξιμο των προβλέψεων. Να τροχιοδρομησουν ύπαρξη. Σε αγλαά βουτήματα γεγονότων στην παράγραφο των συνηθειών με το πληκτρολόγιο των σκέψεων να τονίζει πάντα το αποσιωπητικό μιας εξάρτησης στην έπμνευση.

Όνειρα.

Μινιατούρες εκτίμησης, στην κοντή επιφυλλίδα της επιμονής επιμηκύνοντας φαντασία στο δοκιμασμένο μάκρος των οράσεων που προσσεγγίζει ύπαρξη. Δαρμένα επείγοντα ζητημετων ηχητικά θρονιασμένα στην πιέτα των νοημάτων. Ξυραφικά παραπήγματα παρουσιών, ρυμουλκημένα στο σιαγόνι των τελειώσεων.

Υποφερτές φωταγωγίες χρηστικότητας.

Να ψαλιδίζουν τους ώμους των αιτιών.

Με βηματισμένα γνωρίσματα διαθέσεων να επικροτούν μια ζωηρότητα στο πνεύμα. Θεωρημένα ιστία κανονικού λειασμένα στη μοναδική νηολογία του ξαφνικού.

Ορθολογικά παρόντες. Ρυμοτομώντας τη στεγανοποιημένη ταύτιση των ψυχών. Χιαστί της ύπαρξης. Επιπρόσθετες ζωές. Απλωμένες βελονοειδώς στο γινάτι των πραγμάτων.

Τί εμπνεει τη σκηνογραφία των θεάσεων τους;

Βουρκωμένα τη λασκαρισμένη ψιχάλα των ζωών.

Tο φρέσκο των αιτιών τους…

90

43.

Πώς καβουρντίζει ελεύθερο η περιφορά των ψυχών;

Στην ασυντόνιστη βάρκα των δικαιολογιών, ενδυναμώνοντας τις ζάρες του επιφανειακού δοκαριού της υπομονής που χρωματίζει την καλούμπα των φράσεων.

Αγκομαχητά βεβαιώσεων στο γραφίτη των προφάσεων. Επικριτικά ζωηρέματα θεωρίας. Νοστιμεύοντας το συναπάντημα του ευκταίου. Ειδωμένο μεσημέριασμα στο πλαφόν των φαινομένων. Με μικρά χοροπηδήματα αισθημάτων να αγκιστρώνουν την αίσθηση. Αμτικρυστά στο ολοστρόγγυλο σερβάν των υπάρξεων. Πλησιάζοντας την καθήμενη μπετούγια των αβροτήτων. Δρομολογώντας απαιτητό το κρατούμενο εφαλτήριο του επείγοντος.

Συνοδευτικά παρόντος.

Στην αδυναμία της υποβασταζόμενης εξακολούθησης των ωρών. Ακραίφνης του συμβατικού ρότορα της ανάγκης. Να εισακουστεί η ετοιμόλογη σιωπή της αφοβίας. Περισπασμένη φανέρωση επιστητού. Ευθύγραμμη ενατένιση του απόλυτου. Στην κολυμβήθρα των δοκιμών. Με αιτιακά ολισθήματα διάρκειας. Ξεντύνοντας βαθμηδόν την οριστική επάρκεια του ανείδωτου. Με φωνασκίες καταφάσεων. Ανακούρκουδα στην προμετωπίδα του ανέφικτου.

Πού να βρίσκεται η κόπιτσα των ονείρων;

Αποθηκευμένη αφαιρετικότητα σαστισμάτων.

Διστάζοντας όραση.

Τί λέει το μειδίαμα της αντοχής;

Βρεγμένα σινιάλα πανικού στην ορατή ρασοφορία του απρόσμενου. Αστιγματικά βραχιόνια εμπόδισης.

Πές, λοιπόν, τις χλιμιντρίζουσες αδιακρισίες των συντομεύσεων!

91

Κλωτσηδόν στη λεηλασία της υπομονής η απαίτηση. Με φοβερά φινιρίσματα θαυμάτων, στριμωγμένα στον ακατανόητο φαύνο της απορίας. Λέξεις ευανάγνωστες στο νοηματική ανάθημα της σιωπής. Για τo έντρομο φυλάκιο των σελίδων. Ασυνεπής στην οξυμωρία των ακαταλαβίστικων υπάρξεων. Φαρδιές παραστάσεις στιγμών. Με ανάμεικτα τα πλευρά των νοημάτων. Ύπτια στο αυλάκι του νοητού. Με πλοηγημένες απαιτήσεις φωνής.

Τί εκλαμβάνει η διήμερη γευσιγνωσία του ξημερώματος;

Να ξεντυθεί ο αίγαγρος των πνευμάτων.

Ολόσωμος στο ανάσκελο στηθαίο των πειραματισμών. Κλινήρης επιορκία φρονημάτων. Με σιελογόνους ονομάτων διασκελισμένους στο χειμασμένο πατρόν των χειλιών. Με ευθύτητα. Γαρνίροντας το ματιακό επιδόρπιο της φαντασίας.

Υποσχετικά πρωτεύον!

Στην ανύπαρκτη δευτερολογία των πρωτοβουλιών. Αγίνωτα προνόμια οικειοτήτων. Με τα τουφέκια των απόψεων στη χλωρίνη του μνημονικού να αποθεώνουν τη σαλιγκαρισμένη αιτία της φρόνησης.

Τί γραμμώνει τη διάταξη των στιγμών;

92

44.

Zωές υποσιτισμενες τον υποζύγιο ιθύνοντα των υπάρξεων.Κεφαλαιοκτήμωνες ιδεών.

"Κατ' 'ατομον!" τσιρίζει κιόλας ο Πρεβελάκης.

"Και τμημώμενα εγχειρίδεια ζωών οι κατακρημνίσεις της σκέψης!" του γράφω κιόλας στην αποκάτω γραμμή του σημειωματαρίου των ιδεών μου.

Αμφιδαμάντειες.

Στο φιμωμένο τσιγαρόχαρτο των συνειδήσεων.

Ταξιδεύοντας στην συν- εκεχυρεία των στοχασμών.

Εχμ... εκείνο το "συν-" δεν το βγάζεις; Πλεονασμός! (Διαμαρτύρεται ο θιγμένος τελειομανής μεσα μου) .

Όλα τα πραγματικα πράγματα σιωπούν. Αμα μου πεις γιατί, θα το βγάλω! (του απαντώ...εχμ, τώρα τί θα σκέφτεστε κι εσείς που διαβάζετε ε; τον έστειλα να ψάχνει για ώρες!)

Διηθητικά.

Σαν τσιγαρόχαρτα που ετυμολογούν το περιθώρειο της ζωής που τυλίγουν.

Που αναρροφάται το γαλάζιο?

"Αρνιέμαι να χορέψω τα επινείκια σε αυτό το νεκροταφείο!" Τερζάκης.

Υπογραφή.

Τέλος.

93

94

45.

Δι' έρωτος η συμπάθεια της χρήσης. Το δι' ημάς!Πότε υμάς?Υπερ- εγώ.Ή η διαθλάση.Στο εκ- πνοής.Του ‘επειτα.Εάν!

Διηθητικά φτερνίσματα.Εαυτών!Των συμ- παθείας!Ρουθουνίσματα ανατολικά!Υποκαρπαθικές πυξίδες ευθύνης!Με καπλαμάδες ιδεών.

Μην αυγοκόβεται την ειλικρίνεια!

95

46.

Καμβάδες βαδισμάτων στην επαργυρωμένη υποτέλεια των δειλινών.

Με γινωμένα γκέμια ονείρων, να διευκρινίζουν τη βοτανική έφοδο του δόκιμου.

Μπασιματα οικειοτήτων, τόσο εξαργυρωμένα στην τραπεζοκόμο φιλότητα, που από το σκεπάρνι μιας εγωπάθειας που στριμώχνει, ξαλμύρισαν ουρανό, στην ενειάδα των σιαγόνων τους.

Με ποιά χειραποσκευή επιθυμείται η ντομπροσύνη;

Ακατάλληλη λίμα ματιών στο στοιβαγμένο στυπόχαρτο των εννοιών.Να παρακρατηθεί η θηριωδία των ανέστιων γνώσεων, σε ζωές που λιμνάζουν στην άποψη. Να τσιγαριστεί το σεντόνι των φωνών τους.

Κουβαρίστρες παθών, αιτιάσεις του άδειου.

Με κυβιστήσεις μυαλών υπαάνεμες. Με ναφθαλινες ζωων στριμωγμενες στο πατρον των θεωρηματων. Άκοφτες φύτρες ρητορειών. Υποβοηθούμενα υπογάστρια οράσεων. Εδέσματα ευκολιών. Ληγμενα ευπροσήγορα ποιημάτων. Αναφλεγόμενα διαμπερή μυαλών. Σκαρφαλωμένα διαφράγματα ψυχών.

"Τα νέα ήθη!" κραυγάζει κιόλας ο Αραγκόν... "Υπαρχουν πολλοι τροποι να δωσει κανεις τη μαρτυρια για την εποχη του" ( Αραγκον, " Ανοιχτα Χαρτια", σελ.95)

96

47.

Ξε- μπλογκ!

Ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Ραχμάνινοφ: "Αleko symphony" ( 1892).

Οταν συνάντησε τον Τολστόι του είπε: " δούλευε, δούλευε, όπως εγώ, όλοι χρειαζόμαστε μια μουσική σαν κι αυτή!"

Πώς το έγραφε ο Ελύτης: " άοσμος κι όμως πιάνεται!" ("La Pallida Morte") , για να φωνάξει βλοσυρά λίγο παρακάτω όπως συνήθως, ταγκίζοντας το σούρωμα του στίχου: "Περασμένα μεσάνυχτα!" (στο ομώνυμο ποίημα ασφαλώς....) κι άντε τώρα να του καταφέρεις επιχειρήματα με αρωγό τον απέναντι Ι.Μ. Παναγιωτόπουλο: "θολά, κρεμασμένα στο τζάμι! (από το ποίημα του Παναγιωτόπουλου "Κρεμασμένο φεγγάρι").

Να κι εγω!

" είχα κατασκευάσει στην περιοχή του απόλυτου ένα γεγονός που με εξέθετε απολαυστικά!" (έτσι, να βάλω το Σαρτρ να μιλήσει, να δω σε ποιόν θα ψάξει διαύγεια μετα!) "Στο λόφο, κυματίζοντας αριστερά!" να δεις που θα μου απαντήσει και δεν θα θυμάται κιόλας ότι το έγραψε στο " Μονόγραμμα" εκείνος!

Και μετά, θα βγάλουμε τις "πατικωμένες χαλκομανίες των μολυβιών μας!" (δικό μου αυτό ναι; του το έχω έτοιμο για ξεφούρνισμα μόλις κάνει να με στρώσει πάλι στα όνειρα!)

97

48.

Ολονυχτία μετρημένη σε φωνήματα αυθεντικότητας. Λέξεις. Σε λέξεις. Σε στίξεις.

Πόσες λέξεις μονοκόμματα ξεκουφαίνουν μια ύπαρξη;

Στιλβωμένα τετράδια σε ορισμούς, ποινικές εξαρθρώσεις εντύπωσης. Aφές... Πηδαλιούχοι του χάους σε καταπλάσεις νερών στην πρυμνιαία απολύμανση των σκέψεων...Αποσταγμένοι ασύρματοι ρητορειών με θυγατρικές μοίρες φωνών στο σκαρφαλωμένο χαρτόνι του χάρτη.

Καβατζάροντας ακρωτήρια οικειότητας με το κηροπήγιο των ποιημάτων...

Σε κάτασπρες αναθυμιάσεις πουλιών…

Aναπτυγμένα φεγγάρια στο λιθρίνι της όρασης να καλάρουν το κολάρο του κύματος...

Να αναταχθεί σα θάλασσα το όνειρο!

98

49.

Πού πριονίζεται η διάσταση του μελλούμενου;

Ανασκολπισμένο στο απρόσμενο με βεβαρυμένο εγγαστρίμυθο στιγμών να παραπατά ανιστόρητα στην γκριμάτσα των επιδιώξεων.

Εμπνευσμένο στο βαπτισμένο εναυσμα της απαίτησης να αναποδογυρίζει ύπαρξη, εξοφλημένη στο ανάποδο γονάτισμα της μνήμης.

Με πόσα αγκίστρια βουρκώνεται το γεννέθλιο της διάκρισης;

99

50.

... με βρεγμένα αποθεματικά σκέψεων...

100

51.

Τί θα έλεγες;

101

102

This book is published with the support of:

LULUUSA PUBLICATIONS of books

November 2015

103

104