Nikiotis/Nikiotis Vaios Issoropies 24grammata.com.pdfαπ' τα ερέβη του στήθους...

Ο Βάιος Νικιώτης (ψευδώνυμο) γεννήθηκε στη Λάρισα το 1971, ζει και εργάζεται στην Αθήνα.Η ποιητική συλλογή "ισορροπίες" είναι το πρώτο του έργο που εκδίδεται.

Τίτλος του Πρωτοτύπου: “ισορροπίες” Συγγραφέας: Βάιος Νικιώτης

ISBN: 978-960-93-4221-6Επίλεκτες Ψηφιακές Εκδόσεις: 24grammata.com τηλ. +30 210 612 70 74, fax: +30 210 600 87 50Υπεύθυνοι σειράς: Γιώργος Πρίμπας, Χαριτίνη ΞύδηΣειρά: εν καινώ, Αριθμός σειράς: 13Επιμέλεια και διόρθωση κειμένου: Σωτήρης ΑθηναίοςΤόπος και Χρονολογία πρώτης έκδοσης: Αθήνα, 03/06/2012Μέγεθος Αρχείου: 1,0 MbΣελίδες: 56Μορφή αρχείου: Flipping book, pdfΓραμματοσειρά: cambria, 14Απαγορεύεται η αναδημοσίευση δίχως την έγγραφή άδεια του δημιουργού, του μεταφραστή ή του εκδότη

http://www.24grammata.com/?p=27972

http://www.24grammata.com/?p=9022

http://www.24grammata.com/

Στον πατέραστην μάνα

στον αδερφό μου

Βάιος Νικιώτης ισορροπίες 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ.13 1

http://www.24grammata.com/?page_id=27474


Περιεχόμενα

ισορροπίες κλίσειςείναι ΚΕΦΑΛΑiOάνευ υλικώννύχτακάποτε και πάνταστην…σύντηξηφυτίλιβράδυ Αυγούστουαναρρίχησηόρτσακι όμωςρωγμή στο Φλεβάρηχωρίς γεφύριαοδός απόντωνΠαύσειςdark moodλημέριένα όνειρο1+1=2απ' τα ερέβη του στήθουςμια άλλη πορεία2917μ.Βάιος Νικιώτης ισορροπίες 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ.13 3



συσπείρωσησυρμόςνομίζουνφλόγεςστη σοφίτασθένοςάτιτλοάσκησηάνθρωπε εσύπαράστασηθύμησηλαθρεμπόριοίσωςστον καθρέφτηυπέρβασηαςSatantangoadagio (αντί επιλόγου)




ισορροπίες

Έσπειρα προσδοκίεςυψιπετείςνα αυγίσουν νύχτες.Τώραδαμάζω τη βαρυτική έλξησε ό,τι ο ήλιος χαρίζει.




κλίσεις

Γυμνότητα στο σπέρμα.Αυτό που είσαι, είναι.Παράγεται – καταστρέφεται,παράγεται... Το ρήμα είναι,σε ρόλους χωρίς υποκείμενο.Αυτό που είσαι, ξετυλίγειτο είναι μη ταυτόσημα,μη εξαντλούμενο.




είναι ΚΕΦΑΛΑiO

Τρίχρωμα λούσα, μοιρολόγια από στρεβλές φάτσεςμε χίλια μύρια βουερά.Το βάδισμα παραμένει άτσαλοκαι το γούστο εφιαλτικό.Πως να βασιλέψει αυτό το είναι,αφού το σημαντικό του,είναι η κεφαλαία γραφή του.Ωστόσο, το παιχνίδι του έχει δράσηκαι δονεί ηδονικά το δράματης εκμηδένισής του.Μ' αυτά και τα πρινμάς παρέσυρε το κακόμαντάτο ότι η επισκευή τουκρίνεται ασύμφορη.Ζωγραφίζεις ή γράφεις;Τράβα μία μολυβιά...Μόνο να 'ναι ολόιδια εσύ.




άνευ υλικών

Απενσαρκωμένα απ' το ρυθμότου βιωμένου χρόνου νήματαυποθετικά ή υπάρχοντασ' ένα παιχνίδι έλξης – απώθησης.Διατηρώντας τα πρωτεία της αιώρησης ξετυλίγουν- είτε το αντιλαμβάνεσαι είτε όχι - ένα καταφύγιο που προηγείται του εαυτού.Το είδωλο στη φωτογραφία βγήκε ανάποδαγια να παραμένει μετέωραη άτολμη φαντασία ενός τεχνητού πεπρωμένου




νύχτα

Δεμένος ο κυματισμός στου λιμανιού τον κάβο.Στένεψε ο κύκλος μόνος του.Στου λιμανιού τον κάβο, υστερόγραφομια κίνηση προσφέρουσα.Θρέφει απ' το νερό δικές της περιπέτειες.Με αέρινη μέθη διαπερνά την κατάληξη που περιέχειτο δικό της άνοιγμα.Και γύριζε... γύριζε...απ' το οστό τού ώμου γύριζεη λυγερή, ανέμελα, τραβώντας τη νύχτα απ' το μανίκι.




κάποτε και πάντα

Το άγγιγμα τερπνόαπoκρυπτογραφεί.Ασφαλίζεται με νότεςσε δυο σκιέςη πλοκή.Ωφέλιμα,στο τέλειο αδιέξοδο.




στην…

Φύσηξε εκτροπή που πράττεικαι η αλήθεια ετάζει νεφρούς και καρδιά.Μεταξύ παλίρροιας και άμπωτηςπριν καν σε φιλήσωεσύ, ήρθες εσύ.Κι ο καιρός καρτερικάξημεροβραδιάζεται μεταγγίζονταςτους σφυγμούς μου στο στήθος σου.Το ανελέητο εμπρός χωρίςνα ξέρω γιατί.




σύντηξη

Όντως, διαμένεις μέσα μου.Ορχήστρα που τινάζει φυλλωσιέςκι εκτοξεύει σινιάλα στουςαπελεύθερους ίσκιους,στις φιοριτούρες,απ' την αρτηρίατης δικής μας θάλασσας,απ' όταν μ' αποκάλεσεςκαλέ μου, όντως,υπάρχει κάτι τομη μετρήσιμο.




φυτίλι

Όχι αναλύσεις, αποδείξειςπου δεν είναι λύτες.Στο χαμό μου, μη ζητάς αιτία άλληπέρα από το διαρκή πόθογια επανάστασηλαμπαδιάζοντάς σε...




βράδυ Αυγούστου

Έστεκαν εκεί,ταλαντευόμενοιμεταξύ πατούσαςκαι φτέρνας ελαφρά.Ήχοι στην πολύστροφηκαι εύκαμπτη στήληερριμμένοι.Ήταν του έρωτα ο κόμπος.




αναρρίχηση

Προσπαθώ να γίνω ρεαλιστής.Μη με κάνεις να ονειρεύομαιαπ' τη διαρκώς επερχόμενηλογοτεχνία τού κόσμου.Ας μην ορίσουμε κεντρική εστίακαι προμήθειες.Βγάλε το ζακετάκι και βοτάνιζε,συνέχισε να βοτανίζειςτους αστερίσκους αμείλικτα.Στο λόγο μου.Δε χρειάζεται καρικατούρες αισθήματος η αναρρίχησηστο βράχο του χρόνου.




όρτσα

H Ελλάδα σήμερα,εγώ στο σήμερασε καραβόσκαρο βαριά ζωή γεμάτομε τις χιλιάδες των σκέψεων ψηλάκαθημερινή αιμορραγία, απ' τ' άρματων νεφών να σταλάζεισε μία και μόνο μορφή.Πότε για ν' ανθίζει στο ξαφνικόρεύμα του μέλλοντος, των στιγμών,πότε για βουλοκέρι σε απέρονη βόμβαστρεψοδικιών.Άλλο δεν έχω να δώσω, μόνο αίμα.Σκότωσέ με καιde profundis χαμογέλα,στο μαύρο μου που έγινε κόκκινοκι ανάβει σαν φάροςστου Αιγαίου την ίσαλο γραμμή.Ίσια προς τον ουρανό ένας δρόμοςανεβαίνει. Φιλί στην αυγή.Δεν το είδε κανείς.




κι όμως

Πύκνωσαν τ' άστραδίχως να αισθάνονται πόσο καιρό περιπλανιέμαι.Αποσβόλωσαν το στόμα μουπου ανώφελα τη λησμονιά ζητεί.O συνθέτης ξαγρυπνά θείους ήχουςπροσμονής στα σύμπαντα καιστηθοκοπιέμαι με τη δύση φορεμένηωσότου προσδιαβείτο είναι μου στο δικό σου εγώ.Ήπιε από αιμάτου ρέματο στόμα μου.Aνθίζει ερημικό λουλούδι.




ρωγμή στο Φλεβάρη

Στην εκτροπή, στην έλλειψη,ορατά σημάδια από ψαλιδιές και σιγαρέτα γεγονότωνστροβιλίζονται στο μυαλό μου.H ποινή.Όπως η απουσία τού γιατί, αφού εκτιμάταιστο βάθος σκοτεινής γαλαρίας να κρατείταιαπό νυχτόβια λεπιδόπτερα λίγο πριν την έξοδο.Ως και το άθυρμα της σκέψης γράφει για βελούδινα δέντρα κι άστρα λευκάνα τραβούν κουπί σε νεκρό πλοίο,πλήρωμα ενός τόπου που ψάχνειστην ομίχλη ιριδίζοντα πρίμα.Και σ' όλα αυτά κείνο το βαλςπου χορέψαμε, ισοδύναμο ηλεκτρισμένοdowntempo τώρα μαζί με την εκτροπή,την έλλειψη, ιερουργούν ακατάλυτασε κάθε δευτερόλεπτο που περνάκαι σωριάζονται αφού στερούνταιτης ματιά σου. Έννοια ο ήλιος του Φλεβάρη εφέτος.




χωρίς γεφύρια

Mου παρήγγειλε να πάω,ν' ανοίξει η σάρκαστα βρώμικα λιθόστρωτα.Θα πάρω και μια κιθάρακι ένα φλάουτο μαζίμε το τσαλακωμένοπουκάμισό μου.Όμωςπέρασε η ώραόπως περνούντα λείψανα της λησμονιάς.




οδός απόντων Απ' την ίδια αφετηρίαξεκινώ και περπατώ.Κοινό βήμασ' ένα στενότης πόλης έχονταςστη μία τσέπη σπόρια,στην άλλη ένα ξεχασμένοεισιτήριο θεατρικήςπαράστασης.Ψηλάφισα στις τσέπεςχωρίς να καταλάβω τη διαφορά.Το ίδιο αδιάφορα.Στην ίδια πόλη, απ' την ίδια οδό,ίδια η αίσθηση αδιάφορα.Η σκιά μου σε κοινό βήμα είπε:Διέσχισες πάλι ένα ασύμφωνο σύμφωνοστην οδό απόντων.Δεν με αφορά, είπακαι συνέχισα στην ίδια οδό,σε κοινό βήμα,με άλλη σκιά το ίδιο απών




Παύσεις

Θύματα κλοπής οι τοίχοι.Άρχισε σαματάς,κατέρρευσαν απ' τους κλειστούς ενθουσιασμούςανθολογίες νοσηρότητας,κατασκευασμένα κοσμήματαπου διατρέχουν το κενό.Κατέρρευσε ο σοβά τους και ξεράστηκε απ' τις κλειδαριέςπνιγμένος ήχος για φωνή.Στο μονοπάτι του ανέμουδιψά, δεν έχει τελειωμό, δεν ξεδιψάαπ' το αίμα του ήλιου,καμιά συνολική εικόνα δεν της φροντίζει ο ήλιος.Φροντίζουν όμως οι σκιές που αφήνει σε ουλές ψιθύρων.Το σώμα ένας ψίθυρος...Μικρή παύση.Ω! Πως η ώρα μεταλλάσει τη νύχτα σε μέραμε γάζες σκιές στο μισό της πένθος.




dark mood Αργά, πολύ αργά, καταναλώνωτην ύλη που με περιβάλλεικαι ψηλαφώ, ψάχνω το σώμα.Τρέφομαι, τρώω,διαπερνώ το ίδιο μουτο δέρμα και γαντζώνομαιμε τα σαγόνια μου.Φάε, φάε, νιώθω τον εαυτό μουνα αναπτύσσεται, φάε, απόμεινε το πρόσωπο, φάε.Κάποτε λόγο θα δώσουνε τα δέντρα.




λημέρι Με φωνή κυνηγημένη απ' τους κυρτούς καθρέπτεςτο ήμουνα και το είμαι συμφύονται απροσμέτρητα.Κυματική γεννήτρια και πλάθει μικρά παρόνταστο παρόν, στο είναι.Εκβάλλουν απ' το πολύπαθο στήθοςμε καινούργια πνοήαυτεξούσιαστης ειμαρμένης το αινήσιο δέλτα. Εκεί με ανακάλυψαν, δεν πρόλαβαν, αυτοπυρπολήθηκα...




ένα όνειρο

Στην όρθια ώρα έχουν εξαφθείανθρώπινα δάχτυλακαι μια κρυστάλλινη σφαίρα.Tα έντομα πιότερο πολυάσχολαμες στις τρύπες, - που φύτρωναν τα αγριόχορτα -σάλεψαν τη μάζα της γης.Αιωρούνται άλλα με ίνες απουσίας φωτός,άλλα με ίνες αξεκαθάριστων στιγμών,ακριβώς στο κέντρο του θαλασσοταραγμένου σύμπαντος,όπου όλοι μας.Κι ο θάνατος νήνεμος λες κι είναι απαραίτητοςζωγραφίζει πορτραίτα.Ξύπνα...




1+1=2

Αρκετά είχε ξενυχτίσει ο κόποςκι ένα μυαλό κομμένο στα δύο.Έφαγε δύο φράουλεςσαν χαλίκιακι όμως κατάφερετη νοστιμιά τους.Η εποπτεία του μεφυσική όρασηκοντή, υπαγορεύειτο ευεξήγητοπάλι ξενυχτώντας.




απ' τα ερέβη του στήθους

Ρουτάριζε ίσια στη νεαρή φτελιάκαι η ζωή χύνονταν απ' τα παράθυρασ' ένα λαβύρινθο άφωτων στενών.Φιλιωμένος με το ρευστό του θόλογεννημένος από σάρκα και φάσμα.Έτσι μηνύσετε στη γειτονιά .Ρουφώντας το κρασί των ημερώνμονάχος θά' μενε εκεί οληνύχτα,ωσότου πετάξει η αυγήμε τα φτερά των χρόνων του. Ήταν μια άλλη μέρα.Μήτε φάσμα, μήτε άνθρωπος.




μια άλλη πορεία

Στις ξέχωρες στιγμέςαλαφρώνει το άγχοςτης μοιρασιάςτων δειλινών εικόνωνυπογράφοντας την παρόρμησηπου κυρίευσε το λογισμό. Αντιπαροχή το δίκοπο μαχαίρικαι η βούληση,στην ίδια κλεψύδραβάφουν ξανά το σπίτι.




2917μ.

Ολοζώντανο το γεγονόςτής επανάληψης με υλικόπου δεν αφήνει ίχνος.Γι' αυτό, σου λέω,μας προδίδειη ίδια η σιωπή.Τριγύρω μουρμουρητά γυμνάκαι μια μυρωδιά σκεπασμένης αποσύνθεσηςτο χρέος,απλώς καλλιεργείτην υπόμνησητου αόρατου ίχνους.Ολοζώντανο το γεγονόςτης επανάληψης καιφτάνοντας στο Μύτικα αναρωτώ.Έτσι θα σε φάει ο κάμπος;




συσπείρωση

Παλλόμενη δίνη βοήςαπό βλαστό ολόφλογοοι ανθρώπινες νύχτεςστη γραμμήτης ανατολής ημέρες.Σμιλεύει σε φτέρωμα μουσών λευκότην ατέλευτη ελπίδα μεμιαν εσθήτα δάκρυα, χάδικαι χαμόγελο.




συρμός

Γεμάτο ευμετάβολες λέξειςτο τρένο και ξεκίνησεξαφνικά.Τρίστιχα, τετράστιχα,πότε αλυσοειδώς ρίμες,ανατολής φωνήεντα και γιατα χρυσά μάτια της νύχταςσύμφωνα με λαχτάρας χείληΔιασχίζει το σκοτεινό τούνελμε τα ερωτικά σονέτακαι σε σταθμούς ατίμητουςτης χώρας στέκει.Έννοια, διαφορά, απόστασηκαι να,η μεσίτευση μάλλοντου νουρίχνει ξύλα φαντασίαςστη μηχανή του αένααώσπου να φτάσει στο δάσοςμε τα κάτασπρα ζώα




νομίζουν

Πάνω απ' τα υπόλοιπααποθέσαμε τη θλίψη μαςστ' άυλο φύσημα.Τι ωραία...Τους ενοχλούσε, έλεγανκι έδειχναν.Ήξεραν.Μα, όλα τα ξέρουν;




φλόγες

Απ' τα τέσσερα ριζώματα,χώμα – νερό – αέρα – φωτιά. Πορφυρές λαβωματιέςκαι τα ρίγη φουντώνουνχωρίς τίποτα να μ' αναγκάζεισε κάτι πιο ερεθιστικό.Στάλα – στάλα,ας ποτιστούν για ξόδι.




στη σοφίτα

Τείχη οδύνης, σιωπήστη ροή του βίουάπειρες φορές.Τόποι γολγοθάτα πλατύσκαλατ' απόσκια.Έι, εσύ... Τα φύλλα. Αυτάτα φύλλα που χωρίζουνκαινούργια φύλλααπ' τον μπαρμπα Βοριά;Η στατιστική σάστισεαπ' τη φωνή,και η όψη του φεγγίτη δε χλόμιασε.




σθένος

Μια πεταλούδα του είδους έμμονη εντύπωσημε το μουρμουρητό τού ανέμου κι ένα ψήγμααπ' το παρελθόν έσυρε παγιδευμένες αρνήσειςαπ' την άκρη του κομμένου τσίγκου.Εκείνος άφησε κάτω το μολύβι,πήρε το μονοπάτι για τη θάλασσα.και ο άνεμος φώναζε.




άτιτλο

Πίνω αγρύπνιακι ανεύρετα πρώτααπ' των Θρακών τα οχυρά.Δεν κυνηγώ αράθυμα κοπάδια,ζυμώνω πυρήνες σκληρών δειλινώνκι ένα σμάρι χνάρια.




άσκηση

Φονικοί κρότοιστη μάλλινη πραότηταη αγρύπνια.Πλάθειστην άβυσσο καμπάνα.Kάνει τ' όνειρο δροσιάς ριπή.




άνθρωπε εσύ

Πικρός λυγμόςαπ' το ρημαδιό του στήθους η σκέψη.Άναψε δαυλόγια δαγκωματιέςστ' ασάλευτα θέλω,στης ώρας το σαράκιπου σπρώχνειτα λεπτά δίχως παλμό.Εσύ, δίχως οίκτοεσύ, χυμού σαρκίου ζωντανού.




παράσταση

Ό,τι είναι αντιληπτό με πνεύμα,μια παράσταση.Το σύμπαν ολάκερο, μια παράσταση και δάχτυλα τινάχτηκαν προς τα πίσω. Η ώρα ανάγκης τσαλακώθηκε.Προσλαμβάνει διάφορες μορφές στο αύριο, στο πλεονάζον φορτίο. Στο άθροισμα υπολείπεται,αιωρείται έξι εκατοστάστην πέμπτη εποχήκαι χτίζει λιόδεντρα.Στο κατόπι του εμείς, - πηγή αφθονίας -στο μεσοδιάστημα κάθε εποχής.




Θύμηση

Απ' του σταριού τη παλίρροιακαι το αόριστο φωςη ζωή.Η ζωή,που μόνο διακινδυνεύονταςστην εκτατότητά τηςεπιβεβαιώνεται η θύμηση.Και πάλλεικαι θα πάλλειακόμα στο μνημονικό.




λαθρεμπόριο

Τη στιγμή της μετάβασηςκαι χωρίς ρούχαπατήσαμε τη νάρκη πρόωρουκαλλωπισμού. Μηλιές, κερασιές, ακόμα και η μελαγχολία του δυνατού ανέμου ,που παγώνει γλυκά το πρόσωποκαι εμπνέει, συντρίμμια.Αναστήλωση απ' τα συντρίμμιααλλά χωρίς καλοσύνη. Τραβήξαμε, λες, ρωγμή απ' τη Φιλελλήνων στο Ιόνιο να πιάσουμε Ατλαντικό.Μεγάλο το βάθος μαύρα τα λέπιατης συνείδησης. Η ναυτία συνεχής στη βάρκα, από 'κει, από 'δω,κουδουνίζειτο παρασύνθημα ειλικρίνειας. Οι νεκροί στο κοιμητήριοπεριμένουν να τα πιούμε.Πριν όμως, ας βγάλουμε μια φωτογραφίαμε χαμόγελο σε ανάπτυξη.Έτσι, σαν ευφράδεια.




ίσως

Μια οκτάβα ρίμαόμορφη, σισιλιάνα,αντάλλασε χειραψίαμ' ένα ποτήρικόκκινο κρασί καλεσμένη.Το πρώτο λεπτόσιωπηλό, ανησυχία στο ύφοςκαι μια αχτίδα φωτόςαπό το χολ σέρβιρε αυτοπεποίθηση.Σε βλέπω χλομό, του είπε.Απ' τους στοιχειωμένουςαντιλάλους στο χαρτί είναι,ίσως και ν' απάντησε...Μα, καλωσόρισε απλήγωτοτη μοναξιά του.




στον καθρέφτη

Είμαι μια προθεσμίατου τίποταείμαι τα πάντα,- όταν θα με θυμούνται στο φινάλε -χωρίς τα άκαμπτα πρέπειτης αυριανής επανάληψης.




υπέρβαση

Έκανε άλμα το μπλέπάνω απ' το κιγκλίδωμα.Ταίριαξεμετου άσπρουτο νεφέλωμα.Οι μοίρες, σχόλασαν.




ας

Αυτό δεν είναι ποίημα,είναι μια αράδαστη θέση του τίποτα.Κάποτε υπήρξα.Tο σπίτι λιτό,ο πυρσόςστη θέση του,μετουσιώνει αξιοπρέπειαωκεάνιας μοναξιάςμ' ένα ας.




Satantango(τίτλος παρμένος απ' το κινηματογραφικό έργο τού Béla Tarr -1994)Αφήστε τούς δρόμους ελεύθερουςτης φιλίας, της επιθυμίαςκαι μια συστολή αθώα αφήστε,αρκούν.Ω! 'σεις, του περίπου,ερωτώμενοι ερωτώντεςαποπλεύστε, σύντομα,ν' αξίζει να πεθάνω.




adagio(αντί επιλόγου)Σε θέλω,ως σύννεφό μουπου σαν το στίψω ξεδιψώ.Λίμνη ακύμαντητων εναλλαγών μουγαλήνη.




ISBN: 978-960-93-4221-6

νέο Flipping book

24grammata.comσειρά: εν καινώ, αρ. σειράς: 13 Βάιος Νικιώτης ισορροπίες 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ.13 50





Nikiotis/Nikiotis Vaios Issoropies 24grammata.com.pdfαπ' τα ερέβη του στήθους...

Documents

Transcript of Nikiotis/Nikiotis Vaios Issoropies 24grammata.com.pdfαπ' τα ερέβη του στήθους...