LYKOS_035

ΛΥΚΟS 10 ΜΑΡΤΙΟΥ 2013

31 ΜΑΡ 2013 # 35

Εξώφυλλο Κατερίνα Ανδρέου ◈ Πονόδοντος ◈ Ευαίσθητος - Αναίσθητος ◈ Four Walls ◈ Raquel Lopez ◈ 31-03-13 ◈ Η Καλωσύνη | Η νύχτα με συμφέρει | Bluebird Κήπος | Ξεθωριασμένες μέρες | Κόκκινο ◈ Το μηδέν και το άπειρο ◈ Seinto Seiya ◈ Querelle ◈ Stoker ◈ Space Blanket ◈ Lykos Vinyl 035 ◈ Άβουλο Θεριό | Αλέξανδρος

Εμμανουιλίδης | Μαρία Παπαγεωργίου ◈ Ο Καταραμένος Αναγνώστης ◈ Στα Πέριξ ◈ Radio / TV ON ◈ From Space with Love | Τάσος Κυριακίδης


2

To Λύκος είναι εβδοµαδιαίο περιοδικό για τις τέχνες και τον πολιτισµό. Διανέµεται δωρεάν, καθε Κυριακή σε ηλεκτρονική µορφή.

Ενηµερωθείτε για τα νέα τεύχη και δείτε το αρχείο.

Βρείτε το Λύκος και στη σελίδα µας στο Facebook.

Eάν θέλετε να συµµετέχετε στα επόµενα τεύχη µε εικαστικό έργο, φωτογραφία ή κοµικ, στείλετε δείγµατα εργασιών σας στο email

ΕΚΔΟΣΗ | ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ | ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΞΙΑΣταυρούλα Παπαδάκη

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΤΕΥΧΟΥΣΘοδωρής Ρέγκλης

ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗΓιώργος ΜυλωνάςΠαύλος Ρέγκλης

Σωτηρία ΠαγουλάτουΚωστής ΑτσαλήςΆννα ΔηµητρίουΝτίνος Καψάλας

Στέργιος Ρουµελιώτης // KURO

ΕΦΩΦΥΛΛΟΚατερίνα Ανδρέου

ΚΟΜΙΚΤάσος Κυριακίδης

ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑΣταυρούλα Παπαδάκη, Εύη Αργυρίου, Jim Ver, Νίκος Μπελάνε,

Ζωή Ν. Νικολοπούλου, Κωστής Ατσαλής, Άννα Δηµητρίου, Μυρσίνη Παπακουνάδη, Gil Galad, Κωνσταντίνος Κοττας, Μαριλλένα Ιωάννου,

Θόδωρος Εξηντάρης, Δώρα Κοροβέση, Χλόη Ιορδανίδου, Ελένη Αγγελοπούλου

Απαγορεύεται η αναδηµοσίευση, η αναπαραγωγή ολική, µερική ή περιληπτική ή κατά παράφραση η διασκευή απόδοση του

περιεχοµένου µε οποιοδήποτε τρόπο, µηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογραφήσεως ή άλλο, χωρίς προηγούµενη γραπτή άδεια του Εκδότη. Νόµοι 238/1970, 4301/1979, Ν.100/1975, Ν.Δ.

3565/1956 και 4254/1962 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου.

www.lykosmagazine.com

www.facebook.com/lykosmagazine

[email protected]

[email protected]

www.tedreglis.com

[email protected] http://www.facebook.com/kudonihttp://atsalisart.blogspot.gr/[email protected]@[email protected]

[email protected]

www.artfromavirgin.com

http://www.lykosmagazine.tumblr.com

http://www.lykosmagazine.tumblr.com

http://www.facebook.com/lykosmagazine

http://www.facebook.com/lykosmagazine

mailto:[email protected]




http://www.tedreglis.com

http://www.tedreglis.com



http://www.paulreg.tumblr.com


http://www.facebook.com/kudoni


http://atsalisart.blogspot.gr/%22%20%5Ct%20%22_blank










http://www.artfromavirgin.com/



3

ΕξώφυλλοΚατερίνα Ανδρέου

EditorialΠονόδοντος

ΑντιθέσειςΕυαίσθητος - Αναίσθητος

SideshowFour Walls

ΚλείστροRaquel Lopez

Bear Bazaar31-03-13

Κόκκινη ΚλωστήΗ Καλωσύνη

Η νύχτα µε συµφέρειBluebirdΚήπος

Ξεθωριασµένες µέρεςΚόκκινο

inkΤο µηδέν και το άπειρο

AnimaSeinto Seiya

JumpcatQuerelle

Μεγάλο ΠανίStoker

JiveSpace Blanket

PlayLykos Vinyls #35

Sensitive / Insensitive

ΕνηχόριαΆβουλο Θεριό

Αλέξανδρος ΕµµανουιλίδηςΜαρία Παπαγεωργίου

ShowcaseΟ Καταραµένος Αναγνώστης

Bazaar Βιβλίου

Να ΠαςΣτα Πέριξ

ΦωνόρασηRadio / TV ON

ComicFrom Space with Love

Τάσος Κυριακίδης

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

4

6

8

10

12

14

24

28

30

32

38

40

42

44

46

48

50

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ


4

EDITORIAL

EDITORIAL

Πονόδοντος

Μια δαγκωνιά ήταν αρκετή για να σπάσει. Ο γιατρός είπε πως ήταν σαθρό καιρό τώρα. Έκανα την έκπληκτη. ''Μα πώς, πότε, γιατί αφού εγώ πλένω συχνά τα δόντια µου'', απολογήθηκα. Μου είπε, πως µια τρύπα που είχε αφεθεί από

παλιότερο σφράγισµα ήταν εκείνη που άφηνε τις τροφές να εισχωρούν και να παραµένουν σχεδόν ανέπαφες. Δυο -τρεις φορές µε είχε πονέσει. Έσφιγγα τα υπόλοιπα δόντια, ίσως έπινα δυο τρεις γουλιές τσίπουρο και µε άφηνε. Κάθε φορά το ίδιο. Κάθε πόνος και πιόµα και η ζωή συνεχιζόταν. Μέχρι που έσπασε. Καλύτερη περίοδο δε θα µπορούσε να βρει να µε τρέξει σε ιατρεία και άλλα συναφή. Τώρα που όλα είναι πιο δύσκολα , τώρα και αυτό.

Ακολουθώντας την ίδια διαδροµή, µάζευα τα κουράγια µου και κατηφόριζα το δρόµο , στεκόµουν σε δυο-τρία φανάρια, προσπερνούσα την πλατεία και έφτανα, καλησπέριζα, άφηνα την τσάντα µου στην καρέκλα ,το παλτό στην κρεµάστρα. Ύστερα , τι άλλο έµενε παρά να κάτσω στην ιατρική καρέκλα, να ανάψει η λάµπα ,να ανοίξει το στόµα διάπλατα , να ακουστεί ο τροχός. Καλός γιατρός, ελαφροχέρης και σύµµαχος. Μου 'χε πει µε κάθε πόνο να βγάζω έναν ήχο , για να γίνεται πιο διακριτικός. Ούτε ένεση αναισθητική, ούτε τίποτα. Έτσι ,απλά, µε κάθε σουβλιά , κουνούσα πότε το χέρι, πότε το πόδι, πότε έβγαζα µια µικρή άχνα. Πονεµένη αλλά ασφαλής. Γνώριζα πως θα πονέσω, γνώριζα πως µε µια ένδειξη ενόχλησης, ο πόνος θα µειωθεί. Γνώριζα πως ο όποιος πόνος θα γιατρευτεί αργά ή γρήγορα , πως η ζηµιά θα διορθωθεί µε το όποιο τελικά κόστος. Η διαδικασία της ίασης διηρκούσε περίπου σαράντα λεπτά κάθε φορά και εγώ αµίλητη , ακούνητη, αγέλαστη, κάθε φορά η ίδια. Μετά µόνο ένα µούδιασµα, µια ξένη γεύση , µια πίκρα που περνούσε ως αργά το βράδυ.

Δυο εβδοµάδες πέρασαν, περίπου πέντε ραντεβού και ένα νέο,χτιστό δόντι, µε σφράγισµα, µε κουφώµατα και παντζούρια στεκόταν σαν να µη συνέβη ποτέ τίποτα. Κανένα σκληρό παξιµάδι, καµιά δαγκωνιά , κανένα σπάσιµο δε συνέβη ποτέ. Ο γιατρός αποφάνθηκε απόλυτη διόρθωση και ευαίσθητα ούλα, προσοχή στις εναλλαγές ζεστού-κρύου και φροντίδα καθηµερινή. Ευχαρίστιες, ανακούφιση, η τσάντα στον ώµο, το παλτό στο χέρι , προσπέρασα την πλατεία , στάθηκα σε δυο-τρία φανάρια, ανηφόρισα το δρόµο και έφτασα στο σπίτι µε το σύνηθες µούδιασµα , την ξένη-πικρή γεύση που ως το βράδυ θα περνούσε.

Κάθισα στο µπαλκόνι, έβαλα να πιω χλιαρό καφέ , δίχως ζάχαρη, η άνοιξη είχε φτάσει και το παλτό πια είχε θέση στα χέρια στις επιστροφές εδώ και κάποιες µέρες. Το δόντι στη θέση του , εγώ στη δική µου και κανένα άλλοθι για πόνους. Στην καρέκλα τη γνωστή, µε κλειστό το στόµα, η λάµπα σβηστή, ο πόνος υπόκωφος. Κουνάς κάθε µέρα τα χέρια και τα πόδια , βγάζεις άχνες, πότε κραυγές και κανείς δε βοηθά στο να γίνει ο όποιος πόνος σου πιο διακριτικός. Οι ζηµιές εδώ δε διορθώνονται όλες ακόµη και όταν κοστίζουν, ακόµη και όταν πληρώνεις. Ο τροχός της ζωής γυρνά , ο χειριστής ο χρόνος και τα σαθρά µέρη κόβονται, όσα πρέπει λειαίνονται , όσα είναι να διορθωθούν διορθώνονται , χωρίς ένεση αναισθητική. Αργά ή γρήγορα η ίαση έρχεται , το µούδιασµα φεύγει , η ξένη-πικρή γεύση ως κάποιο βράδυ περνά και τα ούλα ευαίσθητα χρειάζονται φροντίδα και προσοχή σε ζέστες και σε κρύα.

Σταυρούλα ΠαπαδάκηΑρχισυντάκτρια

◈


5

του Γιώργου Μυλωνά // Jnk Artworks [email protected] http://jnk2007artworks.yolasite.com/

http://society6.com/jnk2007



http://jnk2007artworks.yolasite.com/

http://jnk2007artworks.yolasite.com/




6

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

Προσωπική Υπόθεση

Οι ευαισθησίες τσακίζουν σαν κλωνάρια άνοιξης. Συναντιόνται στις άκρες των κρεβατιών και στα βάθη των µατιών. Οι ευαισθησίες ποτίζουν το χώµα βροχή και ρουφούν ήλιο για να στεγνώσουν. Οι ευαισθησίες παίζουν κρυφτό από τα µικρά τους χρόνια και ξέρουν µεγαλώνοντας να κρύβουν πράγµατα όταν τους µετρούν αντίστροφα ή πέντε- πέντε. Βέβαια,νικούν µόνο όταν καταφέρνουν να κρύψουν τον κόσµο. Οι ευαισθησίες είναι νυχτόβιες. Περιµένουν την ώρα να περάσει για να βγουν, να βουτηχτούν στη µέθη και να καούν εκπνέοντας καπνό. Οι ευαισθησίες είναι πάντα καλοντυµένες και κάθονται µόνες ενώ πάντα έχουν παρέα. Φεύγουν λίγο πριν το ξηµέρωµα και υπόσχονται µε ένα νεύµα πως θα τα ξαναπούµε την εποµένη , την ίδια ώρα , στο ίδιο µέρος. Οι ευαισθησίες είναι γυναίκες µυστήριες και αµίλητες και όταν τους κλείσεις τα φώτα θα αρχίσουν να ξεντύνονται κοιτώντας σε στα µάτια. Οι ευαισθησίες λένε πως κάποτε χάνονται. Πρώτα µένουν έγκλειστες σε χαρτιά λευκά και ύστερα λένε πως γερνούν και µένουν στο

σπίτι να χαϊδεύουν γάτες και σιωπές. Λένε πως µε τους κρότους ,γίνονται κρότοι και ύστερα µπερδεύονται µε τα θρύψαλα. Ίσως και να είναι έτσι. Και τι µε αυτό; Οι ευαισθησίες έρχονται και φεύγουν και έρχονται, ξενυχτούν και καίγονται , υπόσχονται και δε λένε λέξη, σπάνε και κοµµατιάζονται µα γυρίζουν ανάµεσα στις ρωγµές. στέκονται , ακόµη στέκονται κοιτάζουν στα µάτια και τερµατίζουν µε τα τέλη και αρχίζουν πάλι κάνοντας τον κόσµο προσωπική υπόθεση.

ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΣ - ΑΝΑΙΣΘΗΤΟΣΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ[email protected]

stavpapadaki.com




7

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

Το µαχαίρι

Το µαχαίρι κινείται στρατηγικά.

Δεν θα σκοτώσει τίποτα ολόκληρο.

Ίσως ένα δάχτυλο απ’ το χέρι,

µία φλέβα απ’ τις πολλές.

Ίσως ένα κοµµάτι ελευθερίας

ή ένα άλλο της καρδιάς,

αν πέσει σε ξένα χέρια.

Πληγώνει όσο πρέπει,

όσο λίγο χρειάζεται για να επιστρέψει

όσο πολύ χρειάζεται για να αλλάξεις δέρµα.

Μπορεί να βρεθείς ετοιµοθάνατος

χωρίς να το καταλάβεις

γιατί έµαθες να το αντέχεις.

Γι’ αυτό κάθε φορά που σου χαρίζει την ζωή

µην ξεχνάς πως είναι ήδη

καταδικασµένη.

Eικονογράφηση: Παυλος Ρεγκλης - www.paulreg.tumblr.com

ΤΗΣ ΕΥΗΣ ΑΡΓΥΡΙΟΥ[email protected]






8

TOY JIM VER [email protected] www.jimver.net

SIDESHOW

mailto:[email protected]?subject=


http://www.jimver.net



9

SIDESHOW


10

ΚΛΕΙΣΤΡΟ


11

ΚΛΕΙΣΤΡΟ

RAQUEL LOPEZ-CHICHERIhttp://www.raquelchicheri.comhttp://500px.com/copito

http://pinterest.com/copito/my-photos/http://500px.com/copito

http://www.raquelchicheri.com/

http://www.raquelchicheri.com/

http://500px.com/copito

http://500px.com/copito

http://pinterest.com/copito/my-photos/

http://pinterest.com/copito/my-photos/

http://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2F500px.com%2Fcopito&h=2AQE54Knp&s=1

http://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2F500px.com%2Fcopito&h=2AQE54Knp&s=1


12

BEAT BAZAAR

310313_

Έξω από το σπίτι απλώθηκε η µυρωδιά του τροχισµένου σίδερου. Λίγο πριν κατέβω στο δρόµο φόρεσα τα ρούχα που φορούσα την προηγούµενη νύχτα. Νοµίζω ότι µου πάνε. Το ρολόι στο απέναντι κουρείο έδειχνε δέκα και τέταρτο. Ανέβηκα την Αµύνης και βγήκα στη λασπωµένη Αγ. Δηµητρίου. Δεν έχω κανένα πρόβληµα µε τους λασπωµένους δρόµους ή µε τους δρόµους όπου γίνονται έργα. Δεν οδηγώ και δεν χρειάζεται να ψάχνω µε τις ώρες µέσα στο µποτιλιάρισµα για να παρκάρω. Αυτά είναι προβλήµατα των οδηγών. Όταν βλέπω λάσπες στο δρόµο θυµάµαι το θολό ποτάµι µιας µικρής επαρχίας όπου έζησα κάποτε. Αυτή είναι µια ευχάριστη σκέψη. Σχεδόν ανακουφιστική. Μικρός µε γυµνά πέλµατα και µπλα µπλα µπλα. Τέλος πάντων. Προχώρησα µέχρι την εκκλησία χωµένος µέσα στο µαύρο κοτλέ σακάκι µου πατώντας µε τις µπότες µου ό,τι έβρισκα χωρίς να δίνω ιδιαίτερη σηµασία προσέχοντας όµως να µην γλιστρήσω γιατί οι µπότες έχουν κάτι περίεργες σόλες µε τακούνια που χτυπούν βγάζοντας ένα δυνατό ‘τακ - τακ’ κι έτσι σε αναγκάζουν να κάνεις µεγάλα και κάπως αδέξια βήµατα. Σήµερα, όποιος δεν µε γνωρίζει, θα νοµίζει πως είµαι κάνας σκληρός µ’ όλη αυτήν την αρµατωσιά. Μην ξεχαστώ µόνο κι αρχίζω να χορεύω.

Ένα γκρουπ από Βούλγαρους τουρίστες έκοβε κάτι αµήχανες βόλτες αριστερά δεξιά και µερικοί από αυτούς µάλιστα, κυρίως γυναίκες, έβγαζαν φωτογραφίες την εκκλησία του Αγ. Δηµητρίου. Δεν θα έβγαζα ποτέ φωτογραφία µια εκκλησία. Δεν ξέρω τι ακριβώς βρίσκουν και αν θεωρούν τις εκκλησίες αξιοθέατο. Εγώ δεν θα το έκανα ούτε αν µέσα σε κάποια από αυτές παντρευόταν η πρώτη µου ξαδέρφη. Έχω τρεις πρώτες ξαδέρφες. Τη µία δεν τη γνωρίζω καθόλου. Πάντως φωτογραφία δεν θα έβγαζα. Συνέχισα µέχρι την Αγροτική τράπεζα. Σταµάτησα στο µηχάνηµα ανάληψης και τσέκαρα το υπόλοιπο της κάρτας µου. Έκανα ανάληψη και σκίζοντας την απόδειξη µπήκα στο κατάστηµα. Πήρα αριθµό προτεραιότητας και διάβασα το νούµερο και

τον µέσο όρο του χρόνου αναµονής. Δέκα τρία λεπτά! Τα καθίσµατα ήταν όλα κατειληµµένα από άντρες και γυναίκες που το άθροισµα των ηλικιών τους άγγιζε τα 1200 χρόνια. Μου αρέσουν οι ηλικιωµένοι άνθρωποι. Οι άντρες κυρίως. Αλλά όχι όταν βρίσκονται µέσα σε τράπεζα. Εκεί αργούν πολύ ενώ εσύ βιάζεσαι. Συνήθως έχουν κάτι πολύ απλό να κάνουν αλλά όλα τους φαίνονται τόσο δυσνόητα που καθυστερούν αρκετά και ο χρόνος αναµονής αυξάνεται επικίνδυνα. Δεν τους κακιώνω. Έχω κι εγώ πρόβληµα µε τις νέες τεχνολογίες και τα ηλεκτρονικά µαραφέτια. Οι ηλικιωµένοι άντρες µου αρέσουν ταµπουρωµένοι στο καφενείο της γειτονιάς να µιλούν για πολιτική και µπάλα. Όχι σε τράπεζα.

Έπειτα από τριάντα πέντε λεπτά ορθοστασίας και κρατώντας το χαρτάκι µε το νούµερο 145 ενώ τα δύο ταµεία παρέµεναν πεισµατικά κολληµένα στα 128 και 129 αντίστοιχα, µια τύπισσα δίπλα µου τον πήρε ελαφρά καθισµένη αναπαυτικά στην καρέκλα της. Τη µιµήθηκα χωρίς δεύτερη σκέψη. Ξύπνησα όταν στην οθόνη του αριστερού ταµείου αναγραφόταν ένα κόκκινο 141. «Κωλοφαρδία», σκέφτηκα κι έκανα δυο µουδιασµένα βήµατα εµπρός. Τελευταία φορά που κοιµήθηκα όρθιος ήταν στο στρατό. Δεν µε έλεγες και άγρυπνο φρουρό.

Όσο λαγοκοιµόµουν ανενόχλητος πρόλαβα να δω κάτι πολύχρωµα όνειρα. Όχι ακριβώς µε κινούµενη εικόνα, όχι, περισσότερο έµοιαζαν µε στοπ – καρέ. Πάντως ήταν ντυµένα µε χρώµατα ασυνήθιστα. Με χρώµατα που δεν συναντώ συχνά. Ας πούµε µε τα χρώµατα της Καλιφόρνιας. Αναφέρω το µέρος γιατί δεν έχω πάει ποτέ. Ούτε πρόκειται. Μάλλον. Είδα, λοιπόν, ότι έψαχνα κάτι και ταυτόχρονα αναρωτιόµουν τι είναι αυτό το κάτι που ψάχνω. Με τι µπορεί να µοιάζει και γιατί θέλω τόσο να το βρω. Αρχικά βρέθηκα µέσα σε µια αγέλη από χαριτωµένα δεκάχρονα που υπάκουαν στις εντολές της δασκάλας τους. Παρά το χρώµα και τα νιάτα δεν αισθάνθηκα καθόλου οικεία. Περισσότερο

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΑΝΕ[email protected]://nikbelane.blogspot.com



http://nikbelane.blogspot.com

http://nikbelane.blogspot.com


13

BEAT BAZAAR

µε παράσιτο ένιωσα. Τι γεύση έχει ένα παράσιτο; Όταν κατάφερα να απεγκλωβιστώ απ’ τον κλοιό, προχώρησα λίγο παρακάτω και αντίκρισα έναν κουρελή τύπο ανεβασµένο ολόκληρο πάνω στο αναπηρικό του καρότσι να ταΐζει περιστέρια σπάζοντας σε δεκάδες κοµµάτια το γαλάζιο κουλούρι του. Δεν είχε καθόλου δόντια. Δεν µπορούσε να µασήσει το κουλούρι. Η µόνη λύση ήταν να το µουλιάσει µε το σάλιο του αλλά πάντα σου παίρνει πολλή ώρα κι αυτός πεινούσε. Στο τέλος, χάνοντας την υποµονή του, το τάισε όλο στα πονηρά και αδηφάγα πτηνά.

Το σκηνικό άλλαξε απότοµα. Τόσο απότοµα που κόντεψα να ξυπνήσω. Ήµουν τώρα καθισµένος στη σκιά µιας νεαρής ελιάς περιµένοντας την καθηγήτρια του πιάνου. Η ώρα περνούσε, η καθηγήτρια δεν φαινόταν πουθενά κι εγώ γερνούσα. Κάθε ώρα που κυλούσε πρόσθετε κι έναν χρόνο ζωής πάνω µου. Κάπου στα 90 µου η ελιά είχε µεγαλώσει και η καθηγήτρια εµφανίστηκε µε ένα µεγάλο ερωτηµατικό σύννεφο πάνω απ’ το κεφάλι της. Διάβασα: «Εσύ είσαι ο µικρός που θέλει να γίνει Μότσαρτ;» Δεν της µίλησα καθόλου και µασώντας µερικά φύλλα ελιάς αποµακρύνθηκα εξακολουθώντας να ψάχνω, υπέργηρος πλέον, αυτό το κάτι που έψαχνα και πριν.

Αυτό το κάτι που δεν ξέρω καν πως µοιάζει. Ίσως είναι µια συλλογή από πρόσωπα. Μπορεί να φέρνει κάπως στα µέρη που σου αρέσουν ενώ δεν έχεις πάει ποτέ σου εκεί. Ίσως είναι µια µεγάλη διαστροφή, ένα βίτσιο ή µια άχρηστη πληροφορία. Ένας πίνακας που απεικονίζει τη Deserto Rosso ή ένα καλά θαµµένο και αµετάφραστο ποίηµα του Κορτάσαρ, µπορεί και ολόκληρο µυθιστόρηµα ή µια διάλεξη που δεν κατάφερε ποτέ να δώσει στη Χιλιάνικη Παταγονία, λίγο έξω από το Punta Arenas. Πιθανόν να είναι δύο τελείες µόνο που θα ορίζουν το τέλος ως κάτι οικείο σκεπάζοντας απαλά τη µετέωρη ανάσα του κορµιού που πάλλεται µέχρι τελικής πτώσης σε διαδοχικά καρέ θανάτου ή να είναι τα κορίτσια του Τζακ που χορεύουν µπαλέτο πάνω σε σανίδες του σερφ µε αστραφτερά µαγιό επιπόλαιης νιότης δυναστεύοντας τον γερασµένο εγωισµό µας αναρωτώµενες τι αξίζει να ειπωθεί και τι να υπερυψωθεί στο ιδανικό του τροµοκρατηµένου κοινού της εννοούµενης σεµνοτυφίας και του επίπλαστου αναγκαστικού κορεσµού. Μπορεί να είναι το αλκοόλ που ισούται µε λύτρωση αλλά µε περιορισµούς και επιπτώσεις στην υγεία ή, τέλος, ίσως είναι µονάχα µια ιδέα που µοιάζει µε δυο µάτια που γυαλίζουν σαν αυτόφωτες χάντρες ή σαν δυο ξεχασµένοι κοµήτες.

by http://www.flickr.com/photos/marcusspaapen/


14

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

Η ΚΑΛΩΣΥΝΗ

Ἡ καλωσύνη εἶπε ἡ γιαγιά, µονάχα ἡ καλωσύνη,ὅλα στὸν κόσµο χάνονται, µόνη ἀποµένει ἐκείνη.Στὰ λόγια της µαζεύτηκαν προσεχτικὰ τὰ ἐγγόνια,ὦ, χρόνια τῶν παραµυθιῶν, ἀθῶα ὡραῖα χρόνια.Ἔξω τὸ χιόνι ἀναγελᾶ στὴν ἄγρια ἀνεµοζάληκι ἐδῶ στὰ µισοσκότεινα, τριγύρω στὸ µαγκάλιποὺ κρύβει ἀνάρια χόβολη κι ὀνείρατα ἀνασταίνει,ἄλλο ἀπ᾿ τὰ ἐγγόνια πρόσχαρο τὰ χέρια του ζεσταίνεικι ἄλλο στέκεται παρ᾿ ἔκεικι ὅλα µὲ µιὰ ψυχή, µὲ µιὰ καρδιά,κοιτοῦν στὰ µάτια τὴ γιαγιά, ποὺ ἀρχίζει παραµύθι.Ἡ ρόκα ξεκουράζεται στ᾿ ἄσαρκο µέσα χέρι,ὥσπου ν᾿ ἀρχίσει τὸ µακρὺ κι ἀκούραστο νυχτέρι.

Ἦταν, τοὺς λέει, µιὰ φορὰ κι ἕναν καιρὸµιὰ πόλη πανώρια, µαρµαρόχτιστη,καληώρα σὰν τὴν Ἀθήνα. Πιὸ τρανὴ κι ἄλλη τόσηκι εἶχε ἕναν γέρο βασιλιὰ µὲ φρόνηση, µὲ γνώση.Κι αὐτὸς ὁ γερο-βασιλιάς, βλαστάρια του µονάχαεἶχε δυὸ βασιλόπουλα, δυὸ γιοὺς νὰ ποῦµε τάχα.Ὁ πρῶτος ἄγριος καὶ κακός, τὸν κόσµο τυραννοῦσε,µήτε φτωχὸ σπλαχνίζονταν µηδ᾿ ἄρχοντ᾿ ἀψηφοῦσε.Ὁ δεύτερος εὐγενικός, γενναῖος ὅσο πρέπει,ἤξερε χάρες νὰ σκορπᾶ, χαρὰ παντοῦ νὰ φέρνει.Κι ὁ πρῶτος τοὖπε κάποτε «τὸν κόσµο δὲν τὸν ξέρεις,εἶναι ἄκαρδος, εἶναι σκληρὸς κι ὅλα κακὰ τὰ βλέπει.Ἂν θὲς νὰ γίνεις βασιλιὰς κι ἂν θὲς καὶ δόξα,πρέπει νὰ γίνεις ἄκαρδος, σκληρὸς ὡσὰν ἐµένα.Ὁ φόβος µόνο κυβερνᾶ τὸν κόσµο καὶ τὰ πλούτη».Ἐγύρισεν ὁ δεύτερος κι εὐγενικὰ ἀπεκρίθη,«ὁ φόβος δὲν τὸν κυβερνᾶ, προσωρινὰ τὸν δένει,εἶναι νὰ ποῦµε φυλακὴ µὲ φρύγανα χτισµένη,ποὺ ἡ θύρα της συχνὰ κι εὔκολα ἀνοίγεικι ὁρµᾶ µὲ µιὰ ὁ κατάδικος καὶ τὸν φρουρό του πνίγει.Τὸ χαλινάρι βάλε του τῆς Θεϊκῆς ἀγάπης,γίνου πατέρας βασιλιὰς κι ὄχι σκληρὸς σατράπης».

Νὰ µὴ σᾶς τὰ πολυλογῶ, ὕστερα ἀπὸ ἕνα χρόνο,πέθανε ὁ γερο-βασιλιὰς κι ἀνέβηκε στὸ θρόνο,ὁ γιός του ὁ πρῶτος ὁ κακός, τρόµος παντοῦ καὶ φρίκη,βασίλευε µὲ τὸ σπαθὶ βγαλµένο ἀπὸ τὴ θήκη.Οἱ φυλακὲς ἐγέµισαν, τὸ ψέµα, ἡ ἀδικία,ἡ ψευτιά, ἡ ἀπάτη, ἡ κολακεία,ὅ,τι κακὸν εὑρέθηκε τὴ µαύρη ἐκείνη ὥρα,ἐφούντωσε καὶ θέριεψε στὴ µαύρη ἐκείνη χώρα.Ὡσότου τὰ παράπονα ἐφτάσαν µιὰν ἡµέρα,ὡσὰν αὐτὸς ὁ βασιλιὰς δὲ θὲ ν᾿ ἀλλάξει γνώµη,νὰ κυβερνᾶ τὴ χώρα του µὲ τοῦ Θεοῦ τὸ νόµο,εὐθὺς αὐτὴ θὰ σηκωθεῖ γιὰ νὰ τὸν ξεθρονίσει,νὰ φέρει τὸ µικρότερο γιὰ νὰ τὴν κυβερνήσει.Σὰν τ᾿ ἄκουσε ὁ βασιλιάς, τὸν ἀδελφό του κράζεικι ἄδικα καὶ παράπονα µονάχος τὸν δικάζει.Τὸν βρῆκε ψεύτη κι ἔνοχο καὶ δίχως ἄλλα λόγια,τὸν ἔκλεισε στοῦ παλατιοῦ τὰ σκοτεινὰ κατώγια,τὶς µέρες καὶ τὶς νύχτες του µὲ πίκρες νὰ περνάειΜὰ τὸ ἄδικο δὲ ζεῖ πολὺ καὶ δὲν πολυχρονάει.Κάποιος µεγάλος βασιλιὰς ἀπὸ ἄλλη πολιτεία,κάκιωσε δίχως ἀφορµὴ καὶ δίχως ἄλλη αἰτίακαὶ παίρνει τὰ φουσάτα του καὶ ξεκινάει καὶ µπαίνει,στὴ χώρα τὴν πολύπαθη, κακοκυβερνηµένηκαὶ σὲ µιὰ µάχη µοναχὰ νικάει καὶ δεκατίζεικαὶ πιάνει καὶ τὸν βασιλιὰ καὶ σκλάβο τὸν ὁρίζει.«Καὶ ὁ ἀδελφός;», ἐρώτησαν τὰ ἐγγόνια µ᾿ ἕνα στόµα;«Τώρα θὰ δεῖτε µάτια µου, δὲν τέλειωσεν ἀκόµα».

Ὅταν ἡ µάχη ἀπόσωσε καὶ εἰρήνευσε τὸ ἀσκέρι,ἔστειλε ὁ νέος βασιλιὰς τὴν κόρη του νὰ φέρει,µὲ ἄλογα χρυσοστόλιστα καὶ µὲ χιλιάδες ἄτια,νὰ δεῖ τὰ µαρµαρόχτιστα, νὰ δεῖ τὰ ὡραῖα παλάτια.Κι ἔτρεξε ἐκείνη βιαστικὴ νὰ δείξει τὴ χαρά της,σὲ κάθε τι πολύτιµο ποὺ βλέπει ὁλόγυρά της.Μὰ ὅταν ἔφτασε καὶ στοῦ παλατιοῦ τὰ σκοτεινὰ κατώγια,ὅπου ὁ ἀδελφὸς τοῦ βασιλιᾶ βρισκόταν ἕνα χρόνο,

Έµµετρο Λαϊκό Παραµύθι


15


ἔνοιωσε θλίψη στὴν ψυχὴ καὶ στὴν καρδιά της πόνο.Καὶ δίχως νὰ τὸ στοχαστεῖ, δίχως νὰ ξέρει τὶ ἔχει,στὸ βασιλιὰ πατέρα της ἀλαφιασµένη τρέχεικαὶ κλαίει, κλαίει γονατιστὴ µὲ τὸν κρυφό της πόθοκι ὁ βασιλιὰς πατέρας της «σήκω», τῆς λέει, «σὲ νοιώθω».Ἔφερε τὸ µικρὸ ἀδελφὸ ἀπ᾿ τὰ σκοτεινὰ κατώγιακαὶ δίχως νὰ µακρηγορεῖ, δίχως µεγάλα λὀγια,τοῦ λέει: ἡ κόρη µου σ᾿ ἀγάπησε, γυναίκα σοῦ τὴ δίνωκαὶ γίνανε οἱ γάµοι τους τὸ ἴδιο βράδυ ἐκεῖνο,µὲ ὄργανα µὲ τούµπανα καὶ µὲ χαρὲς µεγάλες.Καὶ τὸν κακὸ τὸ βασιλιὰ τὸν ξαναφέραν πάλι,µαζὶ µὲ δούλους νὰ κερνᾶ τὸ ἀσκέρι στὴ χαρά τουςκαὶ ζήσανε αὐτοὶ καλὰ κι ἐµεῖς καλύτερά τους

της Σωτηριας Παγουλα του - [email protected]://www.facebook.com/kudoni






16


2 ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Ἡ νύχτα µὲ συµφέρειΝίκος Καρούζος

Πράγµατι ἡ νύχτα µὲ συµφέρει.Πρῶτα-πρῶτα ἐλαττώνει τὶς φιλοδοξίες· ὕστεραδιορθώνει τὶς σκέψεις· ἔπειτασυµµαζώνει τὴ θλίψη καὶ τὴν κάνει ὑποφερτότερητὴ σιωπὴ µὲ σέβας ἀνατέµνει·ἐξαίρει τὴν ὄσφρηση µὰ προπάντων ἡ νύχτα περιζώνει.

Bluebird Charles Bukowski

Τhere's a bluebird in my heart thatwants to get outbut I'm too tough for him,I say, stay in there, I'm not goingto let anybody seeyou.there's a bluebird in my heart thatwants to get outbut I pour whiskey on him and inhalecigarette smokeand the whores and the bartendersand the grocery clerksnever know thathe'sin there.

there's a bluebird in my heart thatwants to get outbut I'm too tough for him,I say,stay down, do you want to messme up? you want to screw up the

works? you want to blow my book sales inEurope? there's a bluebird in my heart thatwants to get outbut I'm too clever, I only let him outat night sometimeswhen everybody's asleep.I say, I know that you're there,so don't besad.then I put him back,but he's singing a littlein there, I haven't quite let himdieand we sleep together likethatwith oursecret pactand it's nice enough tomake a manweep, but I don'tweep, doyou?


17


by http://www.flickr.com/photos/ajari/


18


ΚΗΠΟΣ

En robe de parade. Samain

Σαν µασούρι από αµολητό µετάξι πεταµένο σε τοίχοΕκείνη περπατάει πλάι στο κάγκελο σε µονοπάτι των Κήπων ΚένσινγκτονΚαι αργοπεθαίνει από κάποια συναισθηµατική αναιµία.

Και εκεί ολόγυρα ένας συρφετόςΑπό βροµερά, ανθεκτικά, ασκότωτα νήπια κακοµοιριασµένα.Ετούτα θα κληρονοµήσουν τη γη.

Μαζί µε εκείνη τελειώνει η διαιώνιση.Η ανία της είναι εξαίσια και ξέχειλη. Θα επιθυµούσε κάποιος να της µιλήσει,Και σχεδόν φοβάται πως εγώθα διαπράξω αυτή την απερισκεψία.

Ezra Pound Γεννήθηκε στο Χέϊλι του Αϊντάχο το 1885. Ποιητής και δοκιµιογράφος θεωρείται από τους πιο σηµαντικούς ποιητές του µοντερνισµού. Επηρεάστηκε από τους Προραφαηλίτες, την µεσαιωνική λογοτεχνία και τις µυστικιστικές φιλοσοφίες. Υποστηρικτής του εικονισµού και επινοητής του βορτισισµού. Πέθανε το 1972 στη Βενετία.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ZΩΗ Ν. ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ[email protected]

Ezra Pound

http://www.nikolopoulouzoe.com

http://www.nikolopoulouzoe.com




19


by http://www.flickr.com/photos/freeparking/


20


ΞΕΘΩΡΙΑΣΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ

Έσφιξε τα δόντια και πέταξε αγάπη, στις ξεθωριασµένες µέρες.

Εκείνες, σαν πανικόβλητες πληγές, κατρακύλησαν σε απότοµες πλαγιές.

Εκεί που φύτρωναν τα λάθη και έβγαζαν συγχώρια γι’ ανθό,

µέσα από όνειρα χρωµατιστά, ανάµεσα από καλόβουλες ξερολιθιές .

Πιο κάτω τις περίµενε η φωτιά.

Στις φλόγες της καήκαν και καταπραΰνθηκαν.

Βλαστήµιες και χοροί, στο τελευταίο σκαλοπάτι

Και για κείνες, η κατηφόρα έµοιαζε πως ποτέ, δε θα’ βρει µονοπάτι.

Δεν πίστευαν, ότι τα ζούσαν όλα αυτά!

«η κατρακύλα πότε θα τελειώσει;»

Μετάνιωναν, µα ήταν αργά, που άδικα,

έστω για λίγο, ανθρώπινες ζωές είχαν στοιχειώσει.

ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ ΑΤΣΑΛΗhttp://atsalisart.blogspot.gr/




21



22


ΚΟΚΚΙΝΟ

Μου είπες κάτι που το έβαλα στην θέση της λάµπας µου το ίδιο κι όλας βράδυ. Μου είπες πως αποτελώ κάτι το συµπαγές, το δυνατό, το σφιχτό αλλά... από υλικά αέρινα κι υγρά. Ένα σιδερένιο σύννεφο. Έτσι µε χαρακτήρισες και µέσα µου κάηκε για άλλη µια φορά η δύση. Και έτρεξε να κρυφτεί το κόκκινο από ντροπή και έξαψη.Και βιάστηκε να βυθιστεί στην πυρκαγιά του ουρανού πίσω από το τεράστιο κεφάλι του ήλιου. Και γω σε αγαπώ και χαίροµαι που σε συνάντησα. Σε σκέφτοµαι έντονα σε κάθε στροφή που παίρνω ανοιχτά. Γιατί εκεί σε έχω βάλει και εκεί σε θυµάµαι. Πρώτη, δευτέρα, µέχρι εκεί. Δεν πάει σε όλους το κόκκινο. Κόκκινα φανάρια. Η δύση µπροστά µου συνεχίζει να καίγεται. Περιµένω γράµµα σου µε κόκκινο µελάνι στον αποστολέα και στον παραλήπτη.

Περιµένω το ένοχο βλέµµα σου. Θυµάσαι σε ποια σελίδα είχα γράψει για αυτό;Και σε ποιο ηµερολόγιο ήταν; Η δεν ήταν σε κάποιο.

Χτυπάω την εξώπορτα του σπιτιού σου. Μου ανοίγεις και από πίσω σου τεντώνεται και πάλι το κόκκινο δωµάτιο µε τις µεταξωτές µαξιλάρες. Η µουσική είναι χαλαρωτική, τα έπιπλα παλιά και βαριά. Ο αέρας µυρίζει κουφέτα και καβουρδισµένα αµύγδαλα. Περνάω και κάθοµαι στο κέντρο σαν άγαλµα στην µέση µιας πλατείας. Μου τραβάς το κόκκινο µαντίλι που έχω στο λαιµό και µια ανατριχίλα δαγκώνει τον κώδικα από τον οποίο προέρχοµαι. Είναι τόσο δυνατή και ηλεκτροφόρα που µπορώ να ακούσω µέχρι και το κλάµα του πρώτου µου αγέννητου παιδιού.«Είχα ανάγκη να σε δω», µου λες, «να µου φτυαρίσεις την ψυχή µε τις ονειροβασίες σου. Όπως κάνουν στα φυτά για να ανασάνουν». Και τότε, θυµάµαι, ξεκίνησε µια κόκκινη βροχή και µεις κρεµάσαµε τα πόδια µας έξω από τις πελώριες ζαρντινιέρες σου. Και µούλιασαν αυτά και έφυγαν από κει όλες οι περασµένες λύπες. Και η γαζωτική µηχανή που είχες, από τότε που σε θυµόµουνα πάνω στο σπασµένο σχεδόν τραπέζι, ξεκίνησε να γαζώνει από µόνη της νέες αδιάβροχες µορφές που θα µας πήγαιναν γάντι. Και ξέχασα δίπλα σου το αναίσθητο αγόρι µε τα άσχηµα µαλλιά, το

γράµµα που περίµενα βδοµάδες τώρα, την κίνηση του γυρισµού και τον θυµό, που όλο και άφηνα να µεγαλώνει µέσα µου. Τα έκανα όλα µια µικρή µπαλίτσα όπως κάνει κάνεις την κόρα του ψωµιού στα δάχτυλα, και τα φύτεψα στην µεγάλη ζαρντινιέρα σου. Μέχρι του χρόνου το Μάιο θα θελα να ξέρω τι θα βγει.

Στιγµές σαν µαύρα στίγµατα πάνω στο πρωτότυπο. Σωµατίδια ερωτισµού στην ατµόσφαιρα. Πάµε πάλι πίσω σε εκείνα τα καλοκαίρια. Είναι πιο ασφαλή. Χωρίς µεγάλα θέλω και φοβισµένα κόκκινα. Μόνο µε εκείνη την αρχαία ανάγκη για πέταγµα. Σε κοιτάω να αιµορραγείς µε τις ειδήσεις των οχτώ στο ιδρωµένο σβέρκο σου. Σε παρακολουθώ που όλο πας να µου πετάξεις και σκέφτοµαι πως είσαι σαν χαρταετός και ο σπάγκος µου τελειώνει, άλλος έχει µεγαλύτερο. Αλλά αυτό αγάπησα σε σένα την ανάγκη σου για πέταγµα. Πέτα λοιπόν και έλα να µε βρεις πίσω από το µεγάλο κεφάλι του ήλιου, ανάµεσα στα µπράτσα της πρώτης σου αγάπης κοντά στις παρυφές των συµπλεγµάτων σου, απέναντι από το φοβισµένο κόκκινο. Ότι κι αν σηµαίνει το κόκκινο για σένα. Πέτα και έλα να µε βρεις.

ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ[email protected]://jellyannadarling.deviantart.com/gallery/

http://jellyannadarling.blogspot.com/



http://jellyannadarling.deviantart.com/gallery/

http://jellyannadarling.deviantart.com/gallery/




23



24

ΙΝΚ


25

ΙΝΚ

ΤΟ ΜΗΔΕΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ

‘’Το µηδέν και το άπειρο’’ αναφέρεται πρωτογενώς στο ιστορικό πλαίσιο των ‘’δικών της Μόσχας’’ του ’36 – ’38, µέσα από την ιστορία ενός ‘’κολλάζ’’ ανθρώπων και καταστάσεων και όχι συγκεκριµένων ιστορικά πρόσωπων , όπως µας κατευθύνει και το εισαγωγικό σηµείωµα. Οι προσωπικές µαρτυρίες , όπως µοναδικά είχε γνωρίσει ο δηµοσιογράφος Koestler και µετέπειτα πολεµικός ανταποκριτής στον Ισπανικό Εµφύλιο, µετασχηµατίζονται σε έναν καθολικό στοχασµό για την πολιτική, την ηθική, τη σχέση ατόµου- Κόµµατος, την Ιστορία και ευρύτερα για τον άνθρωπο σε όλες του τις όψεις.

Ο Ρουµπάσωφ - κεντρικό στέλεχος της ‘’παλιάς φρουράς’’, πολλάκις φυλακισµένος και παραλίγο εκτελεσµένος στις αποστολές του Κόµµατος στο εξωτερικό – βρίσκεται στις φυλακές ως ‘’Εχθρός του Λαού’’ και αντιµετωπίζει µια σειρά ανακρίσεων προκειµένου να οµολογήσει την αντεπαναστατική του δράση και την παρακίνηση ενός άλλου για απόπειρα δολοφονίας του ‘’νούµερο 1’’. Παρακολουθούµε , παράλληλα µε την εξύφανση του κατασκευασµένου κατηγορητηρίου και της οµολογίας του, το πλέξιµο ερωτηµάτων, διληµµάτων, συµπερασµάτων, ανασκοπήσεων που εκκινούν από µια προσωπική (κατά την µυθιστορηµατική συνθήκη) ιστορία αλλά διακλαδίζονται σε µια ιστορική συνέχουσα διαδροµή. ’’Πρέπει να βρω γιατί ήταν άρρωστο το Κόµµα’’. ‘’Εδώ , πολίτες, βλέπετε τους αντικειµενικούς παράγοντες που καθόρισαν αυτή την ιστορική διαδικασία. Εδώ τώρα βλέπετε την υποκειµενική αντανάκλαση αυτών των παραγόντων’’. ‘’Είναι βραδύς ο παλµός της Ιστορίας. Ο άνθρωπος µετράει µε χρόνια, η ιστορία µε γενιές.’’

Ενώ όµως το κέντρο της ιστορίας είναι η προετοιµασία για την δίκη και εκκαθάριση του πρώην µπολσεβίκου, στο επίκεντρο του βιβλίου βρίσκεται διαρρηγµένη µπροστά µας όλη η προσωπική και κοινωνική περιπλάνηση πρωταγωνιστών και Χρόνου. Οι φυλακές µε τα κελιά αποµόνωσης, οι διαδοχικές ανακρίσεις, τα flashbacks σε στιγµές του παρελθόντος , που ο Ρουµπάσωφ είχε οδηγήσει µε τον τρόπο του την γυναίκα που αγάπησε στην εκτέλεση, λειτουργούν διπλά σαν ‘’αποστερητικό σύνδροµο’’ για τον αφηγητή και την αφήγηση, που κόβει σε φέτες και εξετάζει όλες τις στρώσεις της πραγµατικότητας. Το ξεντύσιµο και η συρραφή κάθε επώδυνης ανακάλυψης µε το πιθανολογούµενο αίτιο δε γίνεται µε µια εξωιστορική, απλοϊκή προσέγγιση του ‘’από έξω προς τα µέσα’’, αλλά µε µια ολοµέτωπη επίθεση προς κάθε κατεύθυνση που µπορεί να προσανατολίσει. Στην ευαίσθητη αυτή ισορροπία δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι δεν κυριαρχεί λογοτεχνικά το κλειστοφοβικό κλίµα των φυλακών και των ανακρίσεων -που είναι η εύκολη λεία τέτοιων αφηγηµατικών θεµάτων- αλλά µάλλον εστιάζει στο νοητικό επίπεδο, το µόνο που είναι ανοιχτών δυνατοτήτων και κατευθύνσεων.

Από τις πιο δυνατές στιγµές του βιβλίου , που µένουν αλησµόνητες και δεν εκτονώνονται από την πρώτη ανάγνωση, είναι οι διαδικασίες των ανακρίσεων που διεξάγονται µε διαφορετικές µεθοδολογίες από δυο ανακριτές, τον Ιβάνωφ της ‘’παλιάς φρουράς’’ και φίλο του και τον ατσάλινο Γκέτλκιν. Εστιασµένοι , όπως είπα, στο δύσκολο νοητικό παιχνίδι των ηθικών συγκρούσεων και του πολλαπλού ξεντυσίµατος, γινόµαστε µάρτυρες της µετάλλαξης της ανάκρισης -που αφορά κάποτε και τα δυο πρόσωπα,

‘’Το µηδέν και το άπειρο’’, Arthur Koestler, εκδ. Κάκτος, µτφ. Βασίλης Καλαντζής, 1974 (α’ έκδοση 1938), σσ. 243

ΤΗΣ ΜΥΡΣΙΝΗΣ ΠΑΠΑΚΟΥΝΑΔΗ[email protected]




26

ανακρινόµενο και ανακριτή- σε µια ηθική, πολιτική και ψυχική κατάπτωση. Συµπληρωµατικές στον βασικό κορµό των ανακρίσεων είναι οι ενσωµατωµένες σελίδες από το ηµερολόγιο φυλάκισης του Ρουµπάσωφ, που κάνει πότε αναλύσεις πολιτικής οικονοµίας και πότε χιουµοριστικές ανθρωπολογικές διατυπώσεις για τον άνθρωπο του Νεάντερνταλ (που καταντήσαµε). Αυτό που στοιχειώνει την αφήγηση είναι η απλή, ανθρώπινη επικοινωνία των φυλακισµένων σε τέτοιες οριακές καταστάσεις , µε έναν δικό τους επινοηµένο τρόπο χτυπηµάτων στους τοίχους που αποκωδικοποιούνται σε φθόγγους. ‘’Μη µε παρεξηγήσεις. Είναι τεχνική συµβουλή ενός στρατιωτικού. Κατούρησε. Είναι πάντα καλύτερο σε αυτές τις περιπτώσεις. Το µεν πνεύµα πρόθυµον, η δε σαρξ ασθενής. Χα,χα!’’ , του ‘’λέει’’ λίγο πριν την εκτέλεση.

Η µετάφραση του Βασίλη Καλαντζή είναι πολύ καλή και η εισαγωγή του ,σε µόλις τρεις, περιεκτικές σελίδες, εξαιρετική για τον προβληµατισµό πριν και µετά της ανάγνωσης. Το βιβλίο του Koestler είναι ταπεινό, αγνό στις προθέσεις του αλλά θαρρετό στο ανασκάλεµα της Ιστορίας µε πολλαπλά εργαλεία κατεργασίας, στην περίεργη κόψη µεταξύ του µηδέν και του απείρου…

ΙΝΚ


27

ΙΝΚ


28

ΑΝΙΜΑ

SEINTO SEIYA

Δε θυµάµαι πότε ήταν, αλλά σίγουρα ήταν ακόµα την εποχή που µατώνανε τα πόδια µας από τα πολλά χτυπήµατα στις γειτονιές. Την εποχή που τα «µήλα» και το «τζαµί» και η «αµπάριζα» ήταν παρασάγγας καλύτερα παιχνίδια από το Pro, το LoL, το Linage, το WoW και τα λοιπά εναλλακτικά ναρκωτικά. Την εποχή που οι µανάδες µας έχαναν αλλά δεν τρελαίνονταν κιόλας για να παίρνουν στα κινητά κάθε τόσο για να δουν αν το καµάρι τους είναι καλά, αν έχει ιδρώσει, αν…

Εκείνη την εποχή λοιπόν κι ενώ το 1986 ο Masami Kurumada είχε ήδη σχεδιάσει το «Sainto Seiya», στο videoclub κοντά στο σπίτι µου κυκλοφόρησαν πολλά anime που αποτέλεσαν πηγή αστείρευτης έµπνευσης και φαντασίας. Πόσες φορές δε «γίναµε» ένας από τους ήρωες αυτούς και πόσες ώρες δεν παίξαµε µε τα παιχνίδια µας σενάρια που βλέπαµε στις κασέτες; Δυστυχώς έπρεπε να αφήσω πίσω µου την ωραία εκείνη εποχή και µεγαλώνοντας να πέσω κι εγώ στο εναλλακτικό ναρκωτικό του internet κάποιες δεκαετίες αργότερα για να καταφέρω να γνωρίσω το Saint Seiya: Knights of the Zodiac…

Ο Seiya ένα ορφανό αγόρι από την Ιαπωνία οδηγείται στο Sanctuary (όχι δεν ξέχασα τα ελληνικά µου, απλά έτσι αποκαλείται το µέρος στο manga), στην Ελλάδα, για να αποκτήσει τον χάλκινο µανδύα του Πήγασου, µια προστατευτική πανοπλία που φορούσαν οι 88 πολεµιστές της θεάς Αθηνάς, επονοµαζόµενοι και Saints. Αυτές οι ιερές πανοπλίες, γνωστές ως «µανδύες», σχεδιάζονταν και ονοµάζονταν η κάθε µια έτσι ώστε να αντιπροσωπεύει έναν αστερισµό. Είναι εµποτισµένες µε µια µυστικιστική ενέργεια, ονόµατι Cosmo, που αφυπνίζει την εσωτερική δύναµη των

Saints, των οποίων η αποστολή είναι η προστασία της θεάς Αθηνάς και την ανθρώπινης µετενσάρκωσής της.

Ο Seiya γρήγορα γίνεται ο Pegasus Saint και γυρίζει στην Ιαπωνία για να βρει την µεγαλύτερη αδερφή του. Εκεί θα βρεθεί προ εκπλήξεως µιας και το εµπόδιο που του βάζουν είναι πως πρέπει να πάρει µέρος στο τουρνουά Galaxian Wars, ενάντια σε όλα τα ορφανά που κατά καιρούς έχουν γίνει χάλκινοι πολεµιστές. Το έπαθλό τους είναι ο χρυσούς µανδύας του Τοξότη.

Τα πράγµατα όµως δεν είναι και τόσο απλά µιας και η πραγµατική αποστολή των Saints είναι µια, ο πόλεµος της Αθηνάς µε τους υπόλοιπους Ολύµπιους θεούς που στοχεύουν την κατάληψη και εκµετάλλευση της.

Τα τρία arc του manga είναι τα “Sanctuary Arc”, “Poseidon Act” και “Hades Act”. Μετά από φιλότιµες προσπάθειες η µεταφορά του σε anime πέτυχε. Οι δηµιουργοί του µας έδωσαν ένα απολαυστικό anime που τελείωσε απότοµα για να έρθουν αργότερα και να κλείσουν τις εκκρεµότητες µε µια OVA.

Όσο λοιπόν εσείς θα απολαµβάνετε µπροστά από µια οθόνη ένα από τα καλύτερα manga/anime (κατά γενική οµολογία) που έχουν βγει ποτέ, λέω να πάω σε µια γειτονιά και να παίξω όπως παλιά…

TOY GIL [email protected]




29

ΑΝΙΜΑ


30

JUMPCAT

QUERELLE

Η πιο «άβολη» και «βρώµικη» ταινία του Φασµπίντερ έµελλε να γίνει το κύκνειο άσµα του, χτίζοντας την φήµη ενός enfant terrible του νέου γερµανικού σινεµά. Το 1982 και λίγους µήνες µετά το θάνατο του σκηνοθέτη, η ταινία προσβλήθηκε στους κινηµατογράφους δηµιουργώντας πρωτοφανή σάλο λόγω του περιεχοµένου της και διχάζοντας το κοινό, ακόµη και σήµερα, στους φανατικούς υποστηρικτές της και τους ορκισµένους εχθρούς της · παράδειγµα, ο Μαρσέλ Καρνέ, πρόεδρος του συµβουλίου των κριτικών στο φεστιβάλ Βενετίας του 1982, ο οποίος αδυνατώντας να πείσει τους συναδέλφους τους για το πως η ταινία του Φασµπίντερ θα έπρεπε να είναι η

νικήτρια – κι όχι «η καταστάση των πραγµάτων» του Βέντερς – αποσύρθηκε.

Ο Κερέλ είναι ένας νεαρός, αρρενωπός και άκρως γοητευτικός ναύτης που εργάζεται στο πλοίο “Le Vengeur.” Όταν το καράβι θα αράξει στο λιµάνι της Μπρεστ, ο πρώτος προορισµός του Κερέλ θα είναι το περίφηµο πορνείο «la feria» όπου θα συναντήσει τον αδερφό του, Ρόµπερτ, ο οποίος είναι και εραστής της ιδιοκτήτριας, Λουζιάν. Η σχέση µεταξύ των δύο αδελφών φαίνεται τεταµένη, γεγονός που οφείλεται στο ότι δεν είχαν ιδωθεί για πολύ καιρό, καθώς και στην εκπληκτικά όµοια εξωτερική τους εµφάνιση. Ο Κερέλ θα συνάψει µια συµφωνία για παράνοµη

«Η σκέψη του φόνου οδηγεί συχνά στη σκέψη της θάλασσας και των ναυτικώνκι αυτό που φυσιολογικά έπεταιείναι η σκέψη της αγάπης και της σεξουαλικότητας».

ΤOY ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΟΤΤΑ[email protected]




31

JUMPCAT

αγοραπωλησία οπίου µε τον σύζυγο της Λουζιάν, Νόνο, στην οποία θα µεσολαβήσει ένας ακόµη ναύτης. Μετά τη συναλλαγή ο Κερέλ, δίχως λόγο, δολοφονεί τον συνεργό και συνάδελφό του. Γυρνώντας στο πορνείο, ο πρωταγωνιστής θα εκφράσει την επιθυµία να κοιµηθεί µε την Λουζιάν, κάτι που ο Νόνο δεν θα το επιτρέψει παρά µόνο υπό έναν όρο : να το παίξουν στα ζάρια. Οι φαινοµενικά απλοί κανόνες (αν ο Κερέλ κέρδιζε θα πλάγιαζε µε την Λουζιάν, αν όχι, ο Νόνο θα τον σοδόµιζε) θα αποτελέσουν την αιτία για να έρθει ο Κερέλ σε επαφή µε την πρώτη του οµοφυλοφιλική ερωτική περίπτυξη και να εξερευνήσει έτσι µια νέα πτυχή του ερωτισµού του.

Μεταφέροντας στη µεγάλη οθόνη το οµώνυµο µυθιστόρηµα του Ζενέ «Querelle de Brest», του «αγίου και µάρτυρα» όπως τον χαρακτήρησε ο Σάρτρ, ο Φασµπίντερ µας παραθέτει την πιο εµπνευσµένη οπτικοποίηση του σύµπαντος του συγγραφέα : λαγνεία, πόθος, ερωτισµός, βία, οµοφυλοφιλία και σεξ, στοιχεία που ως dominatrix επιβάλλονται στις αισθήσεις ακόµα και του πιο υποψιασµένου θεατή και τον οδηγούν στα µουχλιασµένα σοκάκια του λιµανιού που µυρίζουν ουρητήρια, ηδονή και ναρκωτικά.

Το κύριο αντιφατικό δίπολο της ταινίας έρωτας/θάνατος διαφαίνεται αρκετά νωρίς, όταν ο Κερέλ διακατέχεται από τον ανεξήγητο πόθο να σκοτώσει τον, σχεδόν, γυµνό συνεργό του την ίδια ώρα που η κάµερα πλησιάζει την ηβική περιοχή του θύµατος. Ο

απλός ναύτης ως προσωποποίηση του εργασιακού – και όχι µόνο – περιβάλλοντος του Κερέλ, της υποβόσκουσας οµοφυλοφιλίας του και εν τέλει το αντρικό κορµί ως σκοτεινό αντικείµενο του πόθου ενός ανδροπρεπούς νεαρού θα οδηγήσουν τον πρωταγωνιστή στα όρια του µέχρι τότε γνωστού εσωτερικού του κόσµου και θα τον ωθήσουν να πειραµατιστεί µε την σεξουαλικότητά του.

Μετά την οικιοθελή ήττα του Κερέλ στα ζάρια, ο χώρος του πορνείου και οι χαρακτηριστικές φάτσες που το επανδρώνουν θα αρχίσουν να µετατρέπονται στο οµηρικό νησί της Κίρκης. Ο νεαρός αρρενωπός ναύτης που ενσαρκώνει το αντικείµενο λατρείας τόσο του κυβερνήτη του όσο και των θαµώνων του «la feria» παρέχει έναν σαφή συµβολισµό προς τον µυθολογικό ήρωα Οδυσσέα, τον όµορφο, πολυµήχανο, πολυπόθητο και πολυπαθή ναυτικό που βλέπει τους συντρόφους του να παραδίδονται στα µάγια της Κίρκης (εδώ ως «σύντροφοι» µπορούν να θεωρηθούν οι απωθηµένες σκέψεις του Κερέλ για οµοφυλοφιλική επαφή που λυγίζουν και χάνονται µέσα στην φρενίτιδα µια κάστας ανθρώπων που φαίνονται να υποκινούνται µόνο από τα οργιώδη τους ένστικτα), ενώ η ίδια η ιδιότητα του ναύτη αποτελεί την πρότυπη µορφή αρσενικής λατρείας εκ µέρος των οµοφυλοφίλων – κάτι που δεν θα µπορούσε, συνεπώς, να λείπει από το δηµιουργικό σύµπαν τόσο του Ζενέ όσο και του Φασµπίντερ.


32

JUMPCAT

Ο Φασµπίντερ φαίνεται, λοιπόν, πως παραδίδει τον Κερέλ σχεδόν αµαχητί κι ανεπιστρεπτί σε αυτή τη νέα πραγµατικότητά του στο λιµάνι της Βρέστης, αποφεύγοντας όµως να ασκήσει οποιαδήποτε κριτική ή σχολιασµό πάνω στις οµοφυλοφιλικές σχέσεις και την θέση τους στην κοινωνία ή στον ψυχισµό των ανθρώπων, δίνοντας όµως µια νέα συλλογιστική πορεία ως προς την προσέγγισή της. Σχολιάζοντας πως για τον Κερέλ το πρώτο του φιλί µε άντρα του έδωσε την αίσθηση πως φιλά τον εαυτό του στον καθρέφτη, ο γερµανός auteur φιλοσοφεί επάνω στην ερωτική σχέση που έχει κάθε άντρας µε την εικόνα του. Αδρά δανειζόµενος στοιχεία από τον µύθο του Νάρκισσου προσπαθεί να µας εξηγήσει πως η ανδρική οµοφυλική ερωτική συνεύρεση έχει ως αφετηρία την προγονική κι ενστικτώδη εκτίµηση του άνδρα προς το φύλο του, την εικόνα του και την δύναµή του. Συνεπώς η ερωτική περίπτυξη δύο ανδρών δεν αποτελεί παρά την προέκταση της ηδονής της αυτοϊκανοποίησης : ένα ένοχο µυστικό, γνωστό µόνο στον «θύτη». Μέσα από το οµοφυλοφιλικό σεξ τα δύο ανδρικά κορµιά διασταυρώνονται και εµπλεκόµενα το ένα µέσα στο άλλο συνυπογράφουν µια κοινή, µυστική συµφωνία σιωπής, καταλήγοντας στον σχηµατισµό µια ενιαίας σαρκικής µάζας. Στην φασµπιντερική φιλοσοφία, η οµοφυλοφιλία δεν εµφανίζεται ως σποραδικό φαινόµενο που αντιτίθεται στο φυσιολογικό κύκλο της συνένωσης δύο φύλων µε σκοπό την αναπαραγωγή, τουναντίον, πρεσβεύεται ως το αρχέτυπο της ηδονής, το ορµέµφυτο που καταδίκασε ο σύγχρονος πολιτισµός και το στέρησε από τον άνθρωπο, είναι η ενστικτώδης ροπή στην καταφυγή µιας «όµοιας εικόνας», που πλέον έχει πνιγεί στα σκοτάδια, µε σκοπό την καταπολέµηση της µοναξιάς- κι αυτό ακριβώς είναι το δεύτερο ζητούµενο της ταινίας.

Η µοναξιά ιδωµένη µέσα από τα µάτια της Λουζιάν που αν και χαίρεται όλη την ελευθερία του να έχει έναν «νόµιµο εραστή» τον οποίο και λατρεύει, µετά την καταλυτική – και ηδονιστική – παρουσία του Κερέλ θα συνειδητοποιήσει πως σε όλη της την ερωτική συµβιβαζόταν µε ηµίµετρα και υποκατάστατα έρωτα. Ο σκηνοθέτης την παρουσιάζει ως µια σύγχρονη, «λερωµένη» Φαίδρα που ενδόµυχα παρακαλά για την προσοχή και την αγάπη ενός άνδρα είτε αυτός αρχικά στη ζωή της λεγόταν Νόνο, είτε Ρόµπερτ στη συνέχεια, είτε Κερέλ, τελικά. Ματαιωµένη, θα κοιτάξει τα αγόρια «της» και θα σιγοτραγουδήσει «Each Man Kills The Thing He Loves». Αντίστοιχα, ο µοναχικός κυβερνήτης του πλοίου θα οµολογήσει στον εαυτό του – και τους θεατές – τον έρωτά του για τον Κερέλ, ενώ θα αναδείξει την θάλασσα ως την µοναδική λύση για τους

µοναχικούς ανθρώπους : είναι ήσυχη, δεν έχει απαιτήσεις, κανείς ποτέ δεν ρωτάει έναν κυβερνήτη πως τα πάει στην προσωπική του ζωή κι αν έχει γυναίκα και παιδιά, κάθε λιµάνι είναι για αυτόν και µια νέα ελπίδα ερωτικής περίπτυξης, κάθε µέλος του πληρώµατός του είναι και µια ξεχωριστή φαντασίωση. Οµοίως ο Κερέλ αναγνωρίζει τον εαυτό του τόσο στο πρόσωπο του αδερφού του όσο και σε αυτό ενός δηλωµένου οµοφυλόφιλου, όλος ο κόσµος είναι µια τραγική αναπαραγωγή του «εγώ» του.

Τέλος, κάνοντας χρήση της αισθητικής του θεάτρου, ο Φασµπίντερ πλάθει µια sui generis ατµόσφαιρα που κάνει τον θεατή να νοιώσει άβολα βιδώνοντάς τον παράλληλα στη θέση του για να παρακολουθήσει το πώς αυτή η ταινία θα ρουφήξει στο περιβάλλον της. Η κινηµατογράφιση ωµού ανδρικού σεξ, η προβεβληµένη βία, ο χυδαίος λόγος υποστηρίζουν τον ρεαλισµό της ταινίας την ίδια στιγµή που οι αποστασιοποιηµένες ερµηνείες, οι πειραγµένες και βαριές αποχρώσεις της µπαρόκ αισθητικής σε συνδυασµό µε τα διάχυτα φαλλικά σύµβολα του σκηνικού προσπαθούν να δοµήσουν έναν κόσµο µέσα κι έξω από τον υπαρκτό κόσµο.

Το Querelle αποτελεί αναµφίβολα µια ταινία-εµπειρία που δύσκολα «χωνεύεται» ακόµα κι από τον πεπαιδευµένο αναγνώστη. Προκλητική για όλες τις αισθήσεις, ποιητική όµως στην υπόστασή της, αυτό το τελευταίο δηµιούργηµα µιας ιδιάζουσας προσωπικότητας όπως του Φασµπίντερ αναµιγνύει σεναριακά στοιχεία αρχαίου δράµατος, ανάγει την οµοφυλοφιλία σε φετίχ και καινοτοµεί σκηνοθετικά χρησιµοποιώντας τόσο την off-screen αφήγηση όσο και την παράθεση αυτούσιων κειµένων από µεγάλους συγγραφείς (ως και του αρχαίου Πλούταρχου). Το Querelle είναι δύσκολο, είναι άβολο, είναι απρόβλεπτο, είναι ένα παιχνίδι ζαριών κι απευθύνεται ακριβώς σε αυτούς τους ανθρώπους που τόλµησαν να προκαλέσουν την τύχη τους και τόλµησαν να χάσουν.


33

JUMPCAT


34

ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΝΙ

STOKER

Μετά τον θάνατο του πατέρα της India (Mia Wasikowska), την ήρεµη ζωή της ίδιας και της µητέρας της, Evelyn (Nicole Kidman), θα ταράξει ο ξαφνικός ερχοµός του άγνωστου αδελφού του αποθανόντα. Χωρίς να γνωρίζει τίποτα για τον θείο Charles (Matthew Goode), η Evelyn ανοίγει πρόσχαρα τις πόρτες του σπιτιού της για να υποδεχτεί το άγνωστο µέλος της οικογενείας. Η India όµως καταλαβαίνει ότι ο γοητευτικός αυτός άνδρας πίσω από το ευγενικό του χαµόγελο κρύβει πολλά κι επικίνδυνα µυστικά.

Ο εκπληκτικός Chan-wook Park, ο δηµιουργός του σκληρού, αλλά αριστουργηµατικού "Oldboy", πραγµατοποιεί την επιστροφή του στο κινηµατογραφικό στερέωµα µ' ένα µεγάλου µήκους, αγγλόφωνο αυτή τη φορά θρίλερ, το οποίο καταφέρνει

να ξεχωρίσει από τα υπόλοιπα έργα της κατηγορίας του.

Έχοντας κατ' αρχάς ένα αρκετά καλογραµµένο σενάριο, το οποίο επιτρέπει στον σκηνοθέτη του να ξεδιπλώσει το αστείρευτο ταλέντο του κι ένα επιτελείο ηθοποιών που δεν θα µπορούσε να είναι πιο ταιριαστό, ο Chan-wook Park κατορθώνει γι' ακόµα µια φορά να µεγαλουργήσει. Με την ιδιαίτερη σκηνοθεσία του και τις εκπληκτικές ερµηνείες που την συνοδεύουν, δεν αργεί να κερδίσει τις εντυπώσεις και το ενδιαφέρον του θεατή του, ο οποίος κουρασµένος πια από την συνεχή ανακύκλωση των κοινότυπων θρίλερ, επιζητά το διαφορετικό.

από τον Chan-wook Park

ΤΗΣ ΜΑΡΙΛΕΝΑΣ ΙΩΑΝΝΟΥhttp://[email protected]

Πηγή: www.cine.gr

http://to-see-nema.blogspot.gr/

http://to-see-nema.blogspot.gr/



http://www.cine.gr

http://www.cine.gr


35


Κάνοντας χρήση εναλλασσόµενων εικόνων, που συµπληρώνουν η µια την άλλη µ' αξιοζήλευτο τρόπο, καθώς στοχεύουν στην αφύπνιση των αισθήσεων και τοιουτοτρόπως στην δηµιουργία µιας άκρως ερωτικής και φοβικής ατµόσφαιρας, στην οποία αναπτύσσεται σχεδόν συνοδευτικά η ιστορία, ο Νοτιοκορεάτης δηµιουργός δίνει στο έργο του µια παιχνιδιάρικη χροιά, άκρως ενδιαφέρουσα και σαδιστική την ίδια στιγµή. Η ολοκλήρωση των εικόνων αυτών δε, επιτυγχάνεται µε την κατάλληλη µουσική επένδυση, η οποία εντείνει το φοβικό συναίσθηµα και ταυτόχρονα οδηγεί τις σκηνές αυτές σε κορύφωση, βοηθώντας έτσι στην πληρέστερη κατανόησή τους, αλλά και σε ευρύτερη αποδοχή του έργου του.

Επίσης, η συνεχής παρεµβολή στοιχείων που παραπέµπουν στην παιδική ηλικία κι αναδεικνύουν την αθώα φύση των διαταραγµένων ηρώων του, προσδίδουν στο έργο µια ακόµα µεγαλύτερη δόση διαστροφής, καθώς η βιαιότητα εκλογικεύεται και παρουσιάζεται ως ενστικτώδης αντίδραση, µοιάζοντας ακόµα τροµακτικότερη στον µέσο θεατή. Παράλληλα δε, η χρήση έντονων χρωµάτων που κατά διαστήµατα σπάει την γενικότερη χρωµατική µονοτονία, κάνει τον θεατή να προσέξει περισσότερο την εικόνα και τον ωθεί να συγκρατήσει αρκετές σκηνές του έργου ως φωτογραφίες.


36

Με την Nicole Kidman λοιπόν να επιστρέφει, σ' έναν πολύ απαιτητικό δεύτερο γυναικείο ρόλο και τους νεαρούς Mia Wasikowska και Matthew Goode να κερδίζουν γι' ακόµα µια φορά τις εντυπώσεις, ο Chan-wook Park συστήνει ένα αισθητικό κοµψοτέχνηµα, που θα λατρέψει το κοινό των ψυχολογικών θρίλερ.



37



38

JIVE

SPACE BLANKET

Μια ολοκληρωµένη ιστορία-εµπειρία οπτικοακουστικού performance, έγραψε την πιο πρόσφατη και µάλλον σηµαντικότερη σελίδα της, δυο µέρες πριν, όταν οι Space Blanket πήραν το χρίσµα από το διαγωνισµό του Jumping Fish για να ανοίξουν την συναυλία των Depeche Mode, την Παρασκευή 10 Μαΐου στο Terra Vibe Park.

Η αλήθεια είναι ότι η πορεία που έχει το Ντουέτο µετά την πρώτη τους φυσική κυκλοφορία το 2012, είναι µόνο ανοδική. Στις 24 Μαρτίου 2012, οι Space blanket, διέθεσαν επίσηµα στο κοινό την πρώτη τους δουλειά, στη µορφή 12” Βινυλίου και µε τίτλο “Cosmic”. Είναι ένα EP που πέρα από την προσεγµένη του παραγωγή περιέχει τέσσερα κοµµάτια ικανά να ταρακουνήσουν τον χώρο την ηλεκτρονικής µουσικής στην Ελλάδα, κάτι που έδειξε και η ιστορία από εκεί και πέρα. Ένα EP που κινείται άλλοτε σε ηλεκτρονικούς ρυθµούς που βασίζονται στο γρέζι παραµορφωµένων synth και στο µπάσο ενός ηλεκτρονικού drum set, περνάει από ανατολικές πλευρές και ακουµπάει σε ανατολικές κλίµακες µουσικής στο “Distorted”, ντύνοντας το αποτέλεσµα που έχει η πολυφωνία των φωνητικών στο στίχο.

Ακολούθησαν αρκετές live εµφανίσεις, το οπτικό µέρος των οποίων έκλεβε συνεχώς τις εντυπώσεις, µε αποκορύφωµα το projection mapping που χρησιµοποίησαν στην συναυλία του Bios στην Αθήνα, σε συνεργασία µε τον σκηνοθέτη Χρήστο Σταύρου από την PremiumMedia. Το σχήµα σιγά σιγά αρχίζει να µεταλλάσσεται και από ντουέτο έχει βάλει δυο ακόµη µέλη στις ζωντανές εµφανίσεις του, µπλέκοντας τον ήχο φυσικών και trigger drums και προσθέτοντας µια ακόµη ηλεκτρική κιθάρα.

Οι Space Blanket αναµένεται να είναι ένα από τα πιο καυτά ονόµατα τον επόµενο χρόνο. Από εκεί και πέρα είναι στο χέρι τους και µόνο να συνεχίσουν την καλή δουλειά ή να βάλουν ακόµη περισσότερη για το επόµενο βήµα.

TOY JIM VER [email protected] www.jimver.net






39

JIVE


40


41


42

ΕΝΗΧΟΡΙΑ

ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΟΥ ΕΞΗΝΤΑΡΗhttp://thodorosexintaris.blogspot.gr/[email protected]

Να λοιπόν που ήρθε η ώρα για την δεύτερη κυκλοφορία του Αλέξανδρου Εµµανουηλίδη και της Μαρίας Παπαγεωργίου. Τρία χρόνια πριν, στο «’Οµορφοι Και Ηττηµένοι», ήταν η πρώτη τους κοινή κυκλοφορία, η δεύτερη προσωπική του Αλέξανδρου και η πρώτη της Μαρίας. Για ιστορικούς λόγους να θυµηθούµε την χαρακτηριστική πρώτη δισκογραφική παρουσία του καθένα τους: ο Αλέξανδρος είχε ξεκινήσει µε τις ακροάσεις της «Μικρής Άρκτου» για νέους δηµιουργούς -ειρήσθω εν παρόδω, η «Μικρή Άρκτος» βρίσκεται ήδη στη διαδικασία νέων ακροάσεων. Την Μαρία την πρωτοακούσαµε στο δίσκο της Δανάης Παναγιωτοπούλου «Homo Logotypous» η οποία (Δανάη) αν και απούσα δισκογραφικά τα τελευταία χρόνια, παραµένει σταθερή αξία στην τραγουδοποιία και ιδιαίτερα στη στιχουργική.

Κοιτάζοντας πίσω (µου θύµισε Λευκή Συµφωνία αυτό), στον πρώτο δίσκο το αποτέλεσµα ήταν, τουλάχιστον για µένα, αναµενόµενο τουλάχιστον από πλευράς τραγουδιών. Ο Αλέξανδρος είχε δείξει ότι µπορεί και γράφει και ωραία τραγούδια από πλευράς µουσικής αλλά έχει τη δυνατότητα να γράφει και ωραίο στίχο, ένα συνδυασµό που δε βρίσκεις εύκολα. Ήδη από τον πρώτο δίσκο, πολύ περισσότερα από τα µισά κοµµάτια ακούστηκαν και ακούγονται ακόµα. Κάτι που συνέβη και στον δεύτερο δίσκο. Η Μαρία από την άλλη, πέρα από το γεγονός ότι είναι σαφώς χαρισµατική έχει το σπάνιο µάλλον χαρακτηριστικό να είναι τραγουδίστρια του live. Με άλλα λόγια, προφανώς ακούγοντας κάποιος τη φωνή της στο δίσκο καταλαβαίνει τις δυνατότητές της. Καταλαβαίνει όµως ένα µέρος µόνο από αυτές· οι υπόλοιπες ξεδιπλώνονται µε περισσή άνεση στη συναυλία: κουρδισµένη σαν να ακούς ηχογράφηση, εκφραστική

και µε άνεση, δείχνει ακριβώς το πόσο καλά ξέρει να κινείται φωνητικά.

Με αυτές τις σκέψεις – και τις προσδοκίες – ο δίσκος που κυκλοφόρησε πριν µερικές εβδοµάδες έπαιξε στο cd player για να δω πόσο θα µου αρέσει και όχι αν µου αρέσει. Αυτό είναι από µόνο του µια κατάκτηση.

Μια αρκετά λιτή συσκευασία (και λιτή τιµή), digipack, η οποία ευτυχώς όµως περιέχει τους στίχους και µια έξυπνη και όµορφη ιδέα για εξώφυλλο του cd και του ένθετου. Περιέχει εννιά τραγούδια και πρέπει να πω ότι όταν βλέπω µέχρι δέκα, άντε δώδεκ το πολύ τραγούδια οι πιθανότητες να βρω πολλά καλά τραγούδια είναι περισσότερες· δεν ισχύει πάντα φυσικά, αλλά είναι το σύνηθες.

Η “Phonograph” είναι καινούργια εταιρεία, µε δυο κυκλοφορίες µόλις και δεν γνωρίζω περισσότερα γι’ αυτήν. Ξεκίνησε καλά, αυτό είναι βέβαιο.

Ακούγοντας το δίσκο την πρώτη φορά διέκρινα µια ίσως λιγότερο κοινωνική διάσταση σε σχέση µε τους προηγούµενους. Ο Αλέξανδρος γράφει στίχους που µου αρέσουν και µάλιστα πολύ. Έχει γράψει στίχους που, µε το δικό του χαρακτηριστικό τρόπο, περιγράφει εξαιρετικά αυτά που θέλει είτε γράφει για τη ζωή της επαρχίας, είτε για το δάνειο, τη νωθρότητα του καναπέ, τον χαµηλό µισθό. Ακόµα και όταν είναι πιο ερωτικός, δένει πολλές φορές - και µάλιστα θαυµάσια - το ερωτικό µε το κοινωνικό στοιχείο όπως για παράδειγµα στο υπέροχο «Ἐρωτας Στον Ακάλυπτο». Αυτό ακριβώς το ωραίο δέσιµο γίνεται και στο κοµµάτι που ανοίγει το δίσκο, το «Στη Μέση Αυτού Του Δρόµου». Στα υπόλοιπα κοµµάτια ο δίσκος έχει

ΑΒΟΥΛΟ ΘΕΡΙΟΑλέξανδρος Εµµανουηλίδης & Μαρία Παπαγεωργίου

http://thodorosexintaris.blogspot.gr/

http://thodorosexintaris.blogspot.gr/




43

ΕΝΗΧΟΡΙΑ

κυρίως ερωτικό χαρακτήρα χωρίς όµως να πέφτει µε κανέναν τρόπο σε κλισέ.

Μουσικά ο δίσκος έχει ενδιαφέρον. Είπαµε, ο Αλέξανδρος γράφει ωραία τραγούδια και αυτό δεν άλλαξε. Μάλιστα τα τραγούδια που γράφει δεν είναι εύκολα, έχουν το βάθος τους, είναι δουλεµένα πολύ, αλλά δεν είναι δύσκολα µε την έννοια της δυσκολίας στην ακρόαση. Προσέχει τις αρµονίες και ενώ δεν χρησιµοποιούνται πολλά όργανα αυτά που εν τέλει χρησιµοποιούνται µπαίνουν εκεί που χρειάζεται για να δώσουν την πινελιά τους, όπως η τροµπέτα του Πολυζωγόπουλου ή το βιµπράφωνο του Παρασκευαΐδη. Τα χέρια τους έβαλαν επίσης – κυριολεκτικά – και οι δισκογραφικά γνωστοί Νίκος Χαλβατζής και Εύα Ατµατζίδου.

Στο δίσκο υπάρχει η µπαλάντα, το «Ἀβουλο Θεριό», άλλοτε µια jazzy διάθεση όπως στο «Αµφιβολία» και φυσικά στο «Πισώπλατα», το «Θαύµατα» είναι ένα τραγούδι µε λαϊκές καταβολές και µάλλον απροσδόκητη ενορχήστρωση. Τα «Μισόλογα» είναι ένα ντουέτο Αλέξανδρου και Μαρίας σε ένα µικρής διάρκειας τραγούδι αλλά µε νεύρο, το «Τι Είµαι Για σένα» ένα… εντεχνοµπλούζ µε τη φυσαρµόνικα του

Παναγιώτη Παπαϊωάννου και το «Μπαλώνω κενά» ένα ευχάριστο κλείσιµο του δίσκου µετά από το «Η Ζωή Μετρά Τις Εξαιρέσεις», ένα πραγµατικά υπέροχο κοµµάτι, από τα δυνατά χαρτιά του δίσκου.

Συνδυάζοντας την ποικιλία ρυθµών, ειδών και την ποιότητα συνολικά των τραγουδιών φτάνουµε και πάλι στην ερµηνεία. Τα κοµµάτια γράφτηκαν βέβαια για την Μαρία και πάλι όµως, δεν µπορεί παρά να χαίρεται κανείς όταν ακούει αυτές τις τόσο ωραίες ερµηνείες γνωρίζοντας πως ακούει µια κοπέλα στο ξεκίνηµά της σχετικά συνειδητοποιώντας πως παρακολουθεί µια φωνή που πρόκειται να δώσει πολλές καλές στιγµές στο µέλλον. Η Μαρία Παπαγεωργίου είναι από τις τραγουδίστριες που θα µας απασχολούν ευχάριστα.

Δεν πρέπει, τέλος, να παραλείψω να πω πως έγινε σωστή δουλειά και στο κοµµάτι της ηχογράφησης και το αποτέλεσµα είναι πολύ καλού επιπέδου.

Αλέξανδρος Εµµανουηλίδης και Μαρία Παπαγεωργίου, «Άβουλο Θεριό», σίγουρα από τα καλύτερα της χρονιάς.

Ακούτε:

και 90,4 Αριστερά στα fm: Τετάρτη 21.00-23.00 και Κυριακή 19.00-21.00


44

SHOWCASE

Ο ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

Λυπήσου µε

ίδρωνα κάτω απ’το φως

του δωµατίου

να επαναλαµβάνω

τη δυστυχία του κόσµου

αποστήθιζα

τη βία των εκεχειριών και των

θαλασσινών ερώτων

κι όσο

προχώραγε

το κακό

έφτυνα στίχους

Το Μουσείο Μπενάκη διοργανώνει bazaar βιβλίων στο κτήριο της οδού Πειραιώς από τις 4 έως τις 7 Απριλίου. Διατίθενται µε έκπτωση από 50 έως 70% διακόσιοι τριάντα τίτλοι που έχουν εκδοθεί από το Μουσείο.

διεύθυνση:Πειραιώς 138 & Ανδρονίκου 11854 Αθήνα

ώρες λειτουργίας: Πέµπτη και Κυριακή: 10:00 - 18:00, Παρασκευή και Σάββατο: 10:00 - 22:00

ΤΗΣ ΔΩΡΑΣ ΚΟΡΟΒΕΣΗ[email protected]




45

SHOWCASE


46

ΤΗΣ ΧΛΟΗΣ ΙΟΡΔΑΝΙΔΟΥ[email protected]

ΝΑ ΠΑΣ

Κινούµουν τις προάλλες στη Σόλωνος. Στο ύψος του Χηµείου, οι νεραντζιές ανθισµένες. Αντίστοιχα και στην Πανεπιστηµίου, ανάµεσα Οµήρου και Αµερικής. Άνοιξη, φίλε µου, όµορφες µυρωδιές στον αέρα, ακόµα και µε βροχές –που προβλέπονται, λέει, γι’ αυτή τη βδοµάδα-, εµείς θα τη βγάλουµε καθαρή. Θα πάµε βόλτα Χαλάνδρι και θα γυρίσουµε τις µαγαζάρες της πιο χοτ περιοχής των προαστίων.

Πρώτα πρώτα, θα γνωρίσουµε τη νέα άφιξη, το Κώνειο art gallery bar café, που προσαρµόζεται πλήρως στα trends της εποχής, στο νο. 23 της οδού Σωκράτους. Κρίνοντας από το χώρο, προτιµάται για καφέ και χάζι των εκθέσεων, αν και τα κοκτέηλ του, λέει, είναι πολύ δυνατά. Αντίστοιχης λογικής µε το Σπίτι, στην Ανδρέα Παπανδρέου, συστήνεται για κάτι χαλαρό – η ένταση αυξάνει στις επόµενες προτάσεις.

Αντίστοιχα χαλαρή φάση είναι και ο Ερατεινός, στην Αγίας Παρασκευής. Εντεχνίλα, σκοτάδι, ζευγάρια, πάντα πολύς κόσµος που πίνει την µπύρα του σε ένα από τα παλαιότερα στέκια του Χαλανδρίου. Αν πάλι δε συµπαθείτε τη µουσική [που τείνει προς τις επιρροές του Θανάση Παπακωνσταντίνου], κινηθείτε προς το προσωπικό µου αγαπηµένο Speakeasy, λίγο παρακάτω στον ίδιο δρόµο, για γευσιγνωστική εµπειρία, χιπ κόσµο, τζαζ κατάσταση και ατµόσφαιρα ποτοαπαγόρευσης.

Κάτω από την πλατεία, υπάρχει το άλλο Χαλάνδρι. Στο νο. 3 της οδού Γυφτοπούλου βρίσκεται το εξαιρετικά µικρό αλλά απίστευτα δυνατό Κοµµωτήριο, µε φοβερή µπάρα, φτηνά ποτά και πολύχρωµο ντεκόρ. Δίπλα του, το τσιπουράδικο του Χαλανδρίου, «Τρεις κι ο κούκος». Αν βρείτε να καθίσετε, νιώστε τυχεροί, πιείτε ρακόµελο όπως τότε στου Ψυρρή, ακούστε Μάλαµα και νιώστε την εναλλακτίλα [που, όπως φάνηκε και στο προηγούµενο τεύχος, δεν πέθανε]. Αν πάλι αναζητείτε κάτι σε ποτάδικο, απέναντι ακριβώς βρίσκεται το used, κλασικό στέκι πια, µε φάνκι διακόσµηση και ρυθµό προετοιµασίας για το βράδυ που έπεται.

ΣΤΑ ΠΕΡΙΞ




47

ΝΑ ΠΑΣ

Το Χαλάνδρι, ωστόσο, ζει από ένα µαγαζί και µόνο: Μαϊµού, στο νο. 7 της Θουκυδίδη. Dj γεροπερίεργος τρελός τύπος, αλλά τόσο ιν µουσικά όσο κανείς ραδιοφωνικός παραγωγός της Αθήνας. Μπάρα δυνατή, τιµές ποτών σχετικά λογικές, και όµορφος κόσµος. Οποιαδήποτε ώρα, οποιαδήποτε µέρα. Ούτε κυριλέ ψωνισµένοι τύποι του παραδίπλα στενού µε τα άθλια µπαρ, ούτε τύπισσες που νοµίζουν πως βρίσκονται στην παραλιακή. Πιείτε το ποτό και το σφηνάκι σας, κι αν τραβάει η όρεξη [και η τσέπη σας] και συνέχεια, κινηθείτε προς το Στάλιν ή προς το 9Βήτα. Το πρώτο είναι το πιο όµορφο µαγαζί της περιοχής, ωστόσο δυστυχώς γεµάτο ασφυκτικά από σελεµπριτοειδείς, µε φοβερή µουσική και βιοµηχανικό ντεκόρ. Το δεύτερο θυµίζει Νέα Υόρκη, βγάζει τραπεζάκια έξω, αρµόζει στο τελευταίο ποτό της βραδιάς.

Μην ξεχνάτε να απολαµβάνετε την άνοιξη. Αυτό είναι το µότο της εβδοµάδας. Γιατί µόνο αυτή κάνει µια αναζήτηση πάρκινγκ στη Σόλωνος ευχάριστη, έστω και για ένα λεπτό. Ήρθε η εποχή να ξαναγίνουµε παιδιά των λουλουδιών, µέχρι να µας διαβρώσει ο ήλιος.

ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Αναδύθηκε δάσος ζοφερόαπό το πνεύµα µας

κι εκάλυψε τον ορίζοντα.Μόνο ατραποί τρυπώνουνκαι χάνονται µέσα στο φόβο.

Μέλλον δεν φαίνεται.

Τρέχουν, χορεύουν ανύποπταγια ό, τι γίνεται πάνω τους

τα παιδιά, ενώ γέρνοντας γύρωκαι κάτω από τα πόδια τους, (ωςνα ακούν τη βοή και να βλέπουντο σύννεφο) σαν ένα απέραντο

υπαίθριο εκκλησίασµατα λουλούδια προσεύχονται.

Ν. Βρεττάκος

Eικονογράφηση: Ντίνος Καψάλας [email protected]




48

ΦΩΝΟΡΑΣΗ

ΔΕΥΤΕΡΑ 01/04ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ[email protected] ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

22:00Δραματική: The Bucket List (STAR)

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ

22:00Ροκ: Γιώργος Αποστόλου (Red 96.3)

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

22:30Κωμωδία: Death At A Funeral (MEGA)

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ

15:00Jukebox Radio by Lykos με την Ελένη Αγγελοπούλου(CRwebradio)


ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

20:00Κωμική: Το Βλακόμουτρο (ΕΤ3)

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ


ΦΩΝΟΡΑΣΗ

ΤΡΙΤΗ 02/04 ΤΕΤΑΡΤΗ 03/04

Eικονογράφηση Στέργιος Ρουμελιώτης // KURO - [email protected]






49

ΦΩΝΟΡΑΣΗ

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

-

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ


ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

-

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ


ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

-

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ

07:00Ειδησεογραφική Εκπομπή: Πρωινό Ξύπνημα στον ΒΗΜΑ FM (ΒΗΜΑ 99.5)

21:00Indie: Indie Session (Innersound Radio.com)

ΠΕΜΠΤΗ 04/04 ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 05/04 ΣΑΒΒΑΤΟ 06/04 ΚΥΡΙΑΚΗ 07/04

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

03:30Δραματική: Things We Lost In The Fire (ANT1)

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ

07:00Ειδησεογραφική Εκπομπή: Πρωινό Ξύπνημα στον ΒΗΜΑ FM (ΒΗΜΑ 99.5)


50

COMIC


51

COMIC

ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ[email protected]



http://gmail.com/

http://gmail.com/


52


53


54


55


56

WWW.LYKOSMAGAZINE.COM

LYKOS_035

Documents

Transcript of LYKOS_035