Ε ϋ Ο I Α Ν 1

8ΑΜ08ΑΤΕΝ818

Ο Ρ Ε Κ Α.

ΟΡΤΙΜΟΒϋΜ ΕΙΒΒΟΒϋΜ ΠϋΕΜ

ΑΟΟυΚΑΤΕ ΕΟίΤΑ.

ΕϋΙΤΙΟ 8ΤΕΚΚΟΤΥΡΑ.

Τ0ΜΙΙ8 I.

ΙΙΡ8ΙΑΕ

βΙΙΚΙΤΙΒυβ ΕΙ ΤΥΡΙ3 ΟΑΚΟΙ.Ι ΤΑϋΟΗΝΙΤΙΙ.

1829.

ΗΑΡ.νΛΡϋΝ

Α Ο Υ Κ I Α Ν Ο Υ

ΣΑΜΟΣΑ Τ1ί.ΛΣ

Δ I Α Λ Ο Γ Ο 1.

Ι/τσιΑκ. I. Α

Α Ο Υ Κ I Α Ν Ο Υ

ΣΑΜΟΣΑ'ΐΕΛΣ

ΔΙΑΛΟΓΟΙ.

ΠΕΡΙ ΤΟΤ ΕΝΠΙΝΙΟΤ, ΗΤΟΙ ΒΙΟ2

ΑΟΤΚΙΑΝΟΤ.

ΑΒ.ΟΡ'ΜΕΝΤΠα.

ΙΜάαΗ>ιδ ριΛετΐαϊϊ ρτοχίτηηδ αραίτε, οί τά/ατηί-

ΐίατίχ ίετηιίίαίετη, α ιίαάϋδ ανοααίαε, αί ατίετη εία-

\ιιατΐατη αάύίδοετεί, ανηηωύυ ΐταάείαΐατ. (^αιειη. νε-

γο, ΐαΙιιΙα ΙαρίΛεα οο ίτηρεηίίατη/ταεία, ναραίαιδεί,

*ΐΙαετίτηαηδ αάρατεηίεε ηωίττίιδδΐ,ρετ δοτηι>ίιειη «·

αρρατΑαηΐ άιιαε τηιιϊίετε®, αίίετα, Λτίετη δϊαίιια-

τίατη τερταεδεηίαηε, αίΐετα ριιϊοΗτίυκ εί Ηυηεδΐα, άεα

χΐηάίοηειη ίη^εησοτιιτη ; ηιιαε αίίετα οΐίετατη <?/«.»

τηατηιτη ίεηεηίεδ , εί ^τιιύτα δητη αά .ιε ΐπι/ιεηΐεε,

ίαηάετηριιετατη ϊρειιτη δσο εοτιδίϊιο ηΐΐ ϊιώεηί , ιιίτι

ιε ίταάετε νεΙίεΐ. {Μαΐααηα ρετδιιαάεηάί εία-9 τα-

ΐίοηεδ τηάα αάβδτεΒαΐ , ηιιοά απ ίΙΙα δίί ϊρδί Ηοτηε-

βίίηα , εί αιιαεδίιιοχα, ησο<1 εοτραδ το\>οτεί , ραίπατη

τχΓτη<ίιιετε ηοη εο^αί, είο. ίη αιια αιιί χχεΜαεττηί

ατίίβοεδ, τητηο ωιτη δΐαΐαίδ δαι> ί]>δί αΛοτεηίατ ; Λα£

Α 3

4 1 νΟΙΑΝΙ

ατίε εί ϊριατη ραίτετηψιε εί ραίτίατη εείεοτετη /οτε.

Οοηίτα Επιι}ίΐίο , ρηεηειη, δί ϊΙΙατη δεφΗετείντ, τζ/·-

ΜΙ εαε/αίιιηιτη, ίηψιίί, ηίδι ορετατίατη οοδειιηπη,

αηίτηϊ άείεείί, ρατναε /οτίαηαε, εΙοο-ιιεηίίδ Ιιιάί~

οτίιιτη; εείεύετητηοδ ηιιοφιιε ιίαίυατίοι ΐαηίητητηοάο

εδδε ορεΓαηοδ; δί ιε δεψιετείιιτ , αηίττηιτη δίιιε νίτ-

ίιιίιοιιε οτηαίατη. Μ , ρτιιάεηίετη ευτη εί άοείίχτη./οτε,

οτηηΛηδ ίηνίάεηάιιτη , εείεοτετη εί ηοηοτΆειδ ίη-

$ί°ηετη. Ατηκίε, αίί, εί ατύϊ ιιίίΙίι ετίί ; αάτηίταυε-

τίδ ; ίτητηοτίαίετη ίε τεάάατη άοείΗηα , δίειιί Βετηο-

δίηεηετη, ΑεδοΗίηετη, δοιΎαίετη, ηιιοτιιτη οσοφιιε

τεδβατηίΙίατίδ ρατνα /ηεταί , εί ^ετηιε ϊξηούίΙε. Ηΐε

αιιάίίίδ δε αά Εηιάίίίοηετη ΐΓαηβίδδε , αίαιιε ίη νεΗί-

ειιϊο αιιοάατη αδ ίίΙα ίη αίίιιτη ενεείιιτη ττηιϊΐαε νίάίδδ»

\ιΛεδ εί Ηοτηίηεδ τηαίίοδ, αίηιιε εχ αίίο αίίαιιίά αά

εο* άετηίδίδεε , αιιοά ίΙΙί Ιίυεηίετ αεείρετεηί ; άείηάβ

δρίεηάίάα νεείε ίηάαίιιτη αά ραίτετχ τενεείατη εδδε·

Ύαηάετη ηατταίίοηετη δοτηηη δηίΧεηορΗοηίίδ εχετη-

ρίο εχοαεαί εί εοηείΙίο δαο, ιιί ίιινεηε! Ιιοηαε οιιίάετη

ίηάοϊίδ, Ιίεεί ραιιρετεδ , αάτηείίοτα δίιιάία εαραδ-

5εηάα εχειίατεί.

ΑΡΤΙ μέν έπιπαύμην δ'ις τα διδασχαλεϊα φοιτων,

-ϊιδη την ηλιχίαν πρόςηβος ων ό δί πατίιρ έβχοπεϊτο

αιτά των φίλων, ο,τι χαϊ διδάξαιτό μι. Τοίς πλεί-

στοις ονν ϊδοξι παιδιία μέν χαϊ πόνον πολλον, χα»

χρόνου μαχρου, χαϊ δαπάνης ον ομιχρας,.χαϊ τυχης

δεϊα&αι λαμπρας ' τα δέ ημέτιρα μιχρά τι είΐ·αι, χα<

ταχεϊάν τινα την έπιχονρίαν άπαιτ&ν. Εί δέ τινα

τίχνην των βαναναων τούτων έχμά&οιμι,τό μένπρω-

τον ευ&ύς αν αυτός ϊχειν τά άρχονντα παρά της τί

δΟΜΝΙΥΜ. · ό

χνης,χαϊ μηχέτι οιχόαιτος είναι, τηλιχοϋτος ων ουχ

εϊς μαχράν δέ χαϊ τον πατέρα ενφρανεϊν, αποφέρων

άεϊτό γιγνόμενον. 2.Αευτέρας ονν σχέψεως αρχή πρού-

τέ&η, τϊς άρίυτη των τεχνων, χαϊ ράστη εχμα&εϊν,

χαϊ άνδρϊ έίευ&ίριο πρέποναα , χαϊ πρόχειρον ϊχον-

αα την χορηγίαν, χαϊ διαρχη τον πόρον. Αλλον τοϊ-

ννν αλλην έπαινδϋντος, ώς ΐχαατος γνώμης η εμ

πειρίας ειχεν, δ πατηρ εις τδν &εϊον απιδών, [παρην

γάρ δ προς μητρός -&εϊος, αριστος ίρμογλύφος είναι

δοχων, χαϊ λι&οξάος έν τοϊς μάλιστα ευδόχιμος) ού

&έμις, είπεν , αλλην τέχνην έπιχρατεϊν , σοϋ παρόν

τος · άλλα τοντον αγε , δείξαςέμέ, χαϊ δίδασχε πα

ραλαβών λί&ων έργάτην άγα&ύν ειναι, χαϊ ανναρ-

ειόστήν , χαϊ ερμογλνφέα · δνναται γάρ, χαϊ τοϋτο

φύσεως γε., ώς οίσ&α, εχων δείιώς· έτεχμαίρετο δέ

ταϊς εχ τοϋ χηοον παιδιάίς. οπότε γάρ άφε&είην

«πό των διδασχάλων, άποξέων αν. τον χηρόν, η βόας,

η 'ίππους, ί] χαϊ νή Λί άν&ρώπους άνέπλαττον, ει-

χότως, ώς έδόχονν τω πατρί· εφ ο'ις παρά μεν των

διδααχάλων πληγάς έλάμβανον ' τότε δέ επαινος ές

την εύφν·ίαν χαϊ ταϋτα ήν · χαϊ χρηστάς είχον έπ

ϊμοϊ τάς έλπίδας, ώς έν βραχεϊ μα&ήσομαι την τέ

χνην, άπ έχείνης γε της πλαστιχης. 3. "Αμα τε ούν

επιτήδειος έδόχει ημέρα τέχνης ένάρχεο&αι , χίΐγώ

παρεδεδόμην τω &είω, μά τον Λί ου σφόδρα τω

πράγματι άχ&όμενος ' αλλά μοι χαϊ παιδιάν τινα

ουχ άτερπη έδόχει εχειν , χαϊ προς τους ηλιχιώτας

έπίδειξιν, ει φαινοίμην &εούς τε γλνφων, χαϊ αγαλ

μάτια τινα μιχρά χατασχευάζων εμαυτω τε, χαχεί

6 ΙΛ7ΧΙΑΝΙ

νοις, ο\ς πρστ)ρούμην. Καϊ τόγι πρώτον έχεϊνο χα\

συνη&ΐς τοϊς άρχομένοις έγίγνετο· εγχοπέα γάρ τινά

μοι δούς δ &εϊος, εχέλευαέ μοι ηρεμα χ«&ιχέσ&αι

ηλαχός έν μέσω χειμένης, έπειπών τό χοινόν, Άρχή

δέ τοι ημισυ παντός. ^χληρότερον δέ χατενεγχόντος

υπ απειρίας, χατεάγη μέν η πλάξ· δ δέ άγαναχτή-

σχς, σχντάλην τινά χειμένην πλησίον λαβών, ού

πράως, ουδέ πρστρεπτιχως μου χατήρξατο, ωατε

δάχρνά μοι τα προοίμια της τέχνης. 4· Άποδράς ονν

έχει&εν έπϊ την οίχίαν άφιχνοϋμαι, σννεχές άναλύ-

ζων, χαϊ δαχρύων τους οφ&αλμούς Ιπόπλεως· χαί

διηγουμαι την αχντάλην , χαϊ τους μώλωπας έδεί-

χνναν. χαϊ χατηγόρονν πολλήν τινα ώιιότητα, προσ·

&εϊς, στι υπό φ&όνου ταϋτα εδρασε, μη αυιόν

ϋπερβάλωμαι χατά τήν τεχνην. Άγαναχτησαμένης δέ

της μητρδς, χαϊ πολλά τω άδελφω λοιδορησαμένης,

έπεϊ νύξ επηλ&ε, χατέδαρ&ον ϊ'τι ενδαχρυς, χαι την

νύχθ ολην εννοων. 5. Μέχρι μεν δή τούτων γελά-

αιμα χαϊ μειραχιώδη τά ειρημένα · τά μετά ταϋτα δέ

ουχέτι ευχαταφρόνητα , ώ ανδρες, άχούσεσ&ε, άλλά

χαϊ πάνυ ψιληχόων αχροατων δεόμενα' ·ίνα γάρ χα&'

"Ομηρον εϊπω, Θείός μοι ένίπνιον ηλ&εν ονειρος,

/Ιμβροαίην διά νύχτα, εναργης ούτως, ωατε μηδέν

άπολείπεσ&αι της αλη&είας· ϊτιγοϋν χαι μετά τοσ

ουτον χρόνον τάτε σχήματα μοι των φανέντων ίν

τοϊς όφ&αλμοίς παραμένει , χαϊ η φωνή των άχον-

α&έντων ϊναυλος· ούτω οαφη πάντα ήν. 6. ^ύβ

γνναίχες λαβόμεναι ταϊν χιροϊν ε'ιλχόν με πρός 'εαυ-

τήν ίχατέρα ιιάλα βιαίως χαϊ χαρτερώς- μιχροϋ γοϋν

«ΟΜΝΙΥΜ. 7

ιιε διεαπάααντο προς άλλήλας φιλστιμούμεναι· χαϊ

γαραρτι μέν αν η ετέρα έπεχράτει, χαϊ παρά μι

χρόν οίον είχέ με, άρτι δέ Άν αυ&ις υπό τη: ίτίρας

εϊχόμην. έβόων δέ προς αλλήλας έχατίρα , η μέν , ώς

αυτης ό'ντα μι χεχτησ&αι βούλοιτο' ή δέ, ώςμάτην

των άλλοτρίων άιτιποιοϊτο. ην δέη μέν (ργατιχή, χαϊ

άνδριχή,· χαι ανχμηρά την χόμην , τώ χήρε τόλων

άνάιτλεως, διεζωαμένη την έα&ητα, τιτάνον χατα-

γέμοναα, ο'ιος ην δ &εϊος, δπότε ξέοι τούς λί&ους ·

η ετέρα δέ μάλα ευπρόαωπος , χαι το οχημα ευπρε

πης, χαϊ χόαμιος την άναβολήν. τέλος δ' ονν έφιασι

μοι διχάζειν, δπστέρα βονλοίμην οννετναι αυτων.

πρστέρα δέ η σχληρά εχείνη χαι άνδρώδης ελεξεν ·

7. 1ίγω, φίλε παϊ, Έρμογλνφιχή τέχνη ειμί, ην χ&ές

ηρξω μαν&άνειν , οϊχεία τέ σοι χαϊ συγγενης οϊχο-

&εν - ο, τε γαρ πάππος σον ( είποίαα τοννομα τον

ιιητροπάτορος) λι&οξόας ην , χαι τώ &είω άμφστέ-

ρω χαι μάλα ευδοχιμεϊτον δί ημάς. εϊ δέ &έλοις λή-

ρων μέν χαι φληνάφων των παρά ταύτης άπέχεα&αι

(δείξασα τήν έτέραν),επεα&αι δέ χαι συτοιχεϊν έμοϊ,

πρωτα μέν &ρέψη γεννιχως, χαϊ τους ωμους είεις

χαρτερούς , φ&όνου. δέ παντός άλλότριος ϊοη, χαι

ουπστε άπει έπϊ την άλλοδαπην , την πατρίδα χαϊ

τούς οιχείους χαταλιπών ουδέ έπϊ λόγυις επαι-

νέσονταί σε πάντες. -— 8. Μη μνααχ&ης δέ του

αώματος τό ευτελές, μηδέ της ίσ&ητος το πιναρόν

άπό γάρ των τοιούτων ορμώμενος χαϊ Φειδίας έχεΐ-νος ϊδειξε τόν /Ιία, χαϊ Πολύχλειτος τήνΠΙ1ραν εϊρ-

Ι'ΐίαατο, χαϊ Μύρων έπηνί&η, χαϊ Πραξιτέλης έ&αυ

8 ΐνΟΙΑΝΙ

μάα&η· προαχννοϋνται γοϋν οντοι μετά των -&είίν.

εϊ δή τούτων εις γένοιο, πως μεν ον χλεινύς αυιδς

παρά πασιν άν&ρώποις γένοιο; ζηλωτόν δέ χαϊ τον

πατέρα αποδείξεις, περίβλεπτον δέ άποφανεϊς χαί

την πατρίδα. ταϋια χαϊ ετι τούτων πλείονα δια-

πταίηναα, χαϊ βαρβαρίζουοα πάντσ&εν , είπεν η

Τέχνη, μάλα δ>} απουδ!} οννείρονοα , χαϊ πεί&ειν

αε- πειρωμένη · αλί ουχέτι μέμνημαι· τα πλείστα

γαρ ηδη μου την μνήμην διέφνγεν. έπεϊ δ'ονν έπαύ·

αατο, αρχεται ή ετέρα ωδέ πως· 9. Έγω δί , ώ τέ·

χνον, Παιδεία εϊμϊ ηδη σννή&ης αο1, χαι γνωρίμη,

·Λ χαι μηδέπω εις τέλος μου πεπείρασαι. ηλίχα μεν

ονν τα αγα&ά ποριί) λι&οξόας γενόμενος, αυτή προ-

είρηχεν ουδεν γαρ στι μή εργάτης ϊση, το·> σώματι

πονων, χάν τούτω τήν απασαν έλπίδα τοϋ βίου τε-

&ειμένος, αφανής μεν αύιύς ων, ολίγα χαι άγεννη

λαμβάνων , ταπεινος τήν γνώμην, ευτελής δέ τήν

πρόαδον, ούτε φίλοις έπιδιχάαιμος , ουτε εχ&ροϊς

φοβερος, οΰτε τοϊς πολίταις ζηλωτός· άλλ' αυτο

μόνον εργάτης, χαϊ των έχ του πολλοϋ δήμου εις,

άεϊ τον προυχοντα υποπτήσσων , χαϊ τον λέγειν δυ·

νάμεν'ον &εραπεύων , λαγω βίνν ζΐϊιν, χαϊ τοϋ χρείτ

τονος ϊρμαιον ων. εϊ δέ χαϊ Φειδίας, η Πολύχλειτθ;

γένοιο, χαι &ανααατά πολλά εξιργάααιο, τήν μεν

τέχνην απαντες έπαινέσονται, ,ουχ εστι δέ οστις των

'ιδόντων ί εϊ νοϋν 'έχοι, ευξαιτ αν σοι ομοιος γενέ

σ&αι· ο'ιος γάρ αν 1)ς, βάναναος, χαϊ χειρώναξ. χα»

άποχειροβίωτος νομισ&ήση. 10. "ΐίν δέ μοι πεί&η,

πρωτον ιιέν σοι πολλά επιδείξω παλαιων άνδρων

δΟΜΝίνΜ. 9

ίργα, χαϊ πράξεις &αυμαατάς, χαϊ λόγους αύτων

άπαγγέλλοναα, χαϊ πάντων, ώς ειπεϊν, ϊμπειρον άπο-

φαίνοναα· χαϊ τ>]ν ψνχήν , όπερ σοι χνριώτατάν

έυτι, χαταχοσμήσω πολλοϊς χαϊ άγα&οϊς χοαμήμααι,

σωφροσόνη , διχαιοαόνη , εναεβεια, πραότητι, επι

ειχεία, αυνέαη, χαρτιρία, τω των χαλων ϊρωτι, τή

προς τά σεμνότατα δρμη · ταϋτα γαρ έατιν δ της

ψνχης αχήρατος ώς άλη&ως χόαμος. λήσει δέ σε οντε

παλαιόν ουδέν, ουτε νυν γενέσ&αι δίον , αλλά χαϊ

τά δέοντα πρσόψει μιτ έμον · χαϊ ολως, άπαντα,

δπόαα «στ» τάτε &εϊα, τάτε αν&ρώπινα, ουχ εις μα-

χράν σε διδάξομαι. II. Και δ νυν πένηςδ τοϋ δεϊνος,

δ βονλεναάμενός τι περϊ άγεννοϋς ούτω τέχνης, μετ

ολίγον απααι ζηλωτός^ χαϊ 'επίφ&ονος ϊι»#, τιμώμε

νος χαϊ έπαινούμενος , χαϊ επϊ τοϊς άρίστοις ευδοχι-

μων, χαϊ υπό των γένει χαϊ πλούτω προνχόντων

άποβλεπόμενος, έσ&ητα μεν τοιαυτην άμπιχόμενος,

(δείξσοα την εαυτης· πάνυ δέ λαμπράν εφόρει) αρ

χης δέ χαϊ πρσεδρίας άξιονμινος. χΐίν πον αποδη

μες, ουδ' έπϊ της άλλοδαπης άγνώς ουδ' αφανης ϊοη·

τοιαϋτά σοι περι&ήσω τά γνωρίσματα , ώστε των

δρώντων εχαατος τον πληυίον χινήσας δείξει σε τω

δαχτόλω, ΟΤΤΟΣ ΕΚΕΙΝΟΣ, λέγων. 12. "Λν δϊ

τι σπονδης αξιον £, χαϊ τούς φίλους ί) χ«ί τήν πά

λιν ολην χαταλαμβάνη, εϊς υέ πάντες άποβλέψονται·

χαν πον τι λέγων τόχης; χεχηνότες οι πολλοι άχού-

σονται, &ανμάζοντες, χαϊ ευδαιμονίζοντές οι των

λόγων της δννάμεως, χαϊ τον πατέρα της ευπστμέας.

ο δέ λέγοναιν, ως αρα μ&άνατοι γίγνονταί τινες έξ

10 ΙινΟΙΑΝΙ

αν&^ώπων ; τοίτο σοι περιποιήσω. χαϊ γάρ ΐ)ν αϊ

τος έχ τοϋ βίου άπέλ&ης, ουπστε παύση αννών τοίς

πεπαιδευμένοις, προοομιλων τοϊς άρίστοις. δράς τό»

/Ιημοα&ένην έχεϊνον , τίνος νϊόν οντα εγώ ηλίχον

4ποίηδα ; δρας τόν Αίσχίνην, ος τυμπανιστρίας νίός

ην; άλΧ ομως αυτον δ£ έμέ Φίλιππος έ&εράπευαεν

δ δέ Σωχράτης χαϊ αυιός υπό τ»; ερμογλνφιχΐί ταύ-

τη τραφεις, επειδή τάχιστα αννηχε του χρείττονος,

χαϊ δραπετεύοας παρ αυτής ηύτομόλησεν ως έμέ,

άχούεις ώς παρά πάντων αδεται; 13. Άφεϊς δέ αυ

τούς τηλιχούτους χαϊ τοιούτους άνδρας, χαϊ πράξεις

λαμπρός, χαϊ λόγους σεμνούς, χαϊ οχημα ευπρεπες,

χαϊ τιμήν, χαϊ δόξαν, χαϊ επαινον, χαϊ πρσεδρίας,

χαϊ δόναμιν, χαϊ αρχάς, χαϊ τό έπϊ λόγοις ευδοχι-

ειεϊν, χαϊ τό έπϊ αυνέαει ευδαιμονίζεα&αι , χιτώνιόν

τε πιναρόν ένδύστ), χαϊ σχημα δονλοπρεπές άναλή-

ψΎ), χαϊ μοχλία, χαϊ γλνφεϊα, χαϊ χοπίας, χαϊ χολα-

πτηρας εν ταιν χεροιν εΐεις, χάτω νενευχώς εϊς τό

ίργον, χαμαιπετής, χαϊ χαμαίζήλος, χαϊ πάντα τρό

πον ταπεινός· αναχίπτων δί ουδέπστε, ουδέ άνδρω-

δες, ουδέ έλευ&έριον ουδέν έπινσων, άλλα τά μεν

εργα οπως ευρν&μα χαϊ εύσχήμννα εσται σοι προ·

νσων, οπως δέ αυτός εϋρν&μός τε χαϊ χόαμιος Χαΐί,

ηχιατα πιφροντιχώς , .άλλ' άτιμότερον ποιων σεαυ-

τόν λί&ων. 14. Ταϋτα ετι λεγούσης αυτης, ου πε-

ριμείνας έγώ τό τέλος των λόγων , άναστάς άπεφη-

•νάμην χαϊ τήν αμορφον έχείνην χαϊ έργατιχήνάπο-

λιπών , μετέβαινον πρός· τήν Παιδείαν μάλα γιγη-

&ώς· χαϊ μάλιστα έπεί μοι χαϊ εις νονν >/λ&εν η

50ΜΜΥΜ. 11

αχντάλη , χαι ότι πληγής εϋ&ύς ουχ ολίγας άρχομέ-

νω μοι χ&ές ένετρίφατο. η δέ απολειφ&εϊσα τό μεν

πρώτο» Αγαναχτει, χα» τώ χείρε αννιχρότει, χα»

τούς οδόντα; ένέπριε· τέλος δέ, ωαπερ τήν ίνιόβην

άχούομεν, επεπήγει, χαϊ εϊς λί&ον μιτεβίβλητο. ει

δέ παράδοξα επα&ε, μή απιστήσητε ' &αυματοποιοϊ

γαρ οι δνειροι. 15. Ή ίτέρα δέ πρός με άπιδοϋσα,

τοιγαροϋν άμείψομαί σε, εφη, τήςδε της διχαιοαύ-

νης , στι χαλώ; τήν δίχην έδίχααας. χαί έλ&ϊ ηδη,

έπϊβη&ι τούτον τοϋ οχήματος, (δείξασά τι οχημα

ϋποπτέρων ίππων τινων, τω Πηγάαω έοιχδτων} 2-

ηως ϊδης, οία χαι ηλίχα μή άχολον&ήσας ε·μοϊ

άγνοήσειν 'ίμελλις. έπει δέ άνηλ&ον, η μεν ηλαννι,

χαί ϋφηνιόχει · άρ&εις δέ εις νψος εγώ έπεοχόπονν,

άπό της \·ω άρΐάμενος αχρι προς ίαπέραν, πόλεις, χαί

ε&νη, χαι δήμους, χα&άπερ δ Τριπτόλεμος άπο-

απείρων τι ές τήν γην. ουχέτι μέντοι μέμνημαι ο,τι

τό απειρόμενον εχεϊνο ην πλήν τοϋτο μόνον, ότι

χάτω&εν αφορωντες οϊ ΐίν&ρωποι έπηνονν, χαι μετ

ενφημέας, χα& ους γενοίμην τι} πτήσει, παρέπεμ-

πον.' 16. Δείξασα δέ μοι τι·χ τοσαίτα, χαμε τοΐ;

επαινοναιν έχείνοις, έπανήγαγεν αυ&ις , ουχέτι τήν

αυτήν εσ&ητα εχείνην ενδεδυχότα, ην ειχον υφιπτά·

μενος· άλλ έβοϊ έδόχονν εύπάρνφός τις επανήχειν.

χαταλαβοϋαα οόν χαϊ τον πατέρα ίατωτα χα» π?ρ«-

υένοντα, έδείχνυεν αυτω έχείνην τήν έα&ηια, χαμέ,

οϊο; ηχοιμι· χαί τι χαι υπέμνησεν , οία μιχροϋ δεϊν

περϊ έμον έβονλεύοατο. ταϋτα μέμνημαι ίδών, «V

ιίπαις ϊτι ων, εμοι δοχεϊ έχταραχ&εις πρύς τόν των

12 ίΥΟΙΑΝΙ

πληγων φόβον. 17. Μεταξύ λέγοντος, *ΒρώΛω(,

εφη τις, ως μαχρόν τό ενύπνιον , χαϊ διχανιχόν. ειτ

αλλος ύπέχροναε , χειμερινός ονειρος, 'ϋτι μήχιοται

ειοιν αϊ νυχτες· η τάχα που τριέοπερος, ωαπερ δ

·ιΙραχίης χαϊ αυτός έατι. τί δ' ονν έπηλ&εν αύτω

ληοησαι ταϋτα προς ημας, χαι μνησ&ηναι παιδιχης

νυχτος, χαϊ ονείρων παλαιων, χαϊ ηδη γεγηραχότων ;

εωλος γαρ η ψνχρολογία · μη ονείρων ημας ύποχρι-

τάς τινας υπείληφεν ; ούχ ώ "γα&έ. ονδί γαρ δ 3ε·

νοφών πστε διηγούμενος τό ενύπνιον , ως έδόχει αύ-

τω χαϊ εν τι) πατρώα οίχία , χαι τά άλλα, (ιστε γαρ)

ούχ ύπόχριαιν την οψιν, ουδέ ώς φλναρεϊν έγνωχώς

αυτά διεξ/ιει · χαϊ ταϋτα εν τω πολέμω, χαϊ άπογνώ-

σει πραγμάτων, περιεατώτων πολεμέων ' άλλά τι χαϊ

χρησιμον είχεν η διήγησις. 18. Καϊ τοίννν χιΐγώ

τοϋτον ννειρον ύμϊν διηγησάμην εχείνου 'ενεχα,οπως

οι νέοι προς τά βελτίω τρέπωνται, χαϊ παιδείας

ϊχωνται· χαϊ μάλιστα, εϊτις αυτων υπδ πενίας ε&ε-

λοχαχεϊ, χαϊ προς τά ηττω αποχλίνει , φύσιν ουχ

άγεννή διαφ&είρων. έπιρρωα&ήσεται ιίι οίδ' οι» χ«-

χεϊνος, άχοναας τοϋ μό&ον , ίχανόν εαυτω παρά·

δειγμα έμέ προστησάμενος, εννοων οίος μέν ων προς

τά χάλλιστα ωρμηαα , χαϊ παιδείας επε&ύμησα, μη

δεν αποδειλιάαας προς την πινίαν την τότε, οίος δϊ

πρύς ίψάς έπανελήλν&α, η χαϊ μηδέν άλλο , ουδενύς

γοϋν των λι&ογλύφων άδοξότερος.

ΡΚΟΜΕΤΗΕνδ. 13

ΠΓΟΣ ΤΟΝ ΕΙΠΟΝΤΑ, ΠΡΟΜΗΘΕΤΣ 12

ΕΝ ΑΟΓΟΙΣ.

ΑΚΟΓΜΕΝΤνΜ.

Οοτηρατανεται αηίδ Ειιείατηιτη ΡτοτηείΗεο. ΙΤοο

ιε αοείρετε άίάί, δί δεηίεηιϊα δίί, ορετα δαα εδδε 1α-

ίεα, ηοη τηιάιί ρτείίί. 8ί νετο ιίΙα εοτηραταίίοηε

ίετίρίοτατη δσοτιιτη ατίίβάατη Ιααάατειατ , ίη Ιααάδ

ίΠα ίτοηίατη Ιαίετε ροδδε. 8ε ηοη νίάετε τηα^ηατη

ϊη διιίδ αηίβείατη. ΜιιΙΐο τηα^ίδ ίίδ οοξηοτηεη Ρτο-

τηείΚεί εοηνεηίτε , αιά ίη ίαάίάίδ εξτεξίε Ιοοηεηη—

ιητ. 8αα δοτίρία άείδείαίίοηίδ εααδαβαοία εί Ιαειιτη

ψιεηάατη εδδε. Οετίατη εδδε ίτοηίατη, δί ηοτηίηε Ρτυ~

τηείΗεί αίίίεε ίΙΙε αιετείατ. ΑΐΗεηίεηδεδ εηίτη οο

Ιιιΐί ετ ί^ηίδ Ηδατηβ^ιιΙοχ νοεατε Ρτοτηεεηεοδ, αηο-

τατη ορετα δίηίβταξίΙία· 8ί εο^ηοτηεη ίΙΙιιά άαίιαη

δίί, οιιία ίηδίατ ίΙΙίαδ ηετηΐηετη ίτη>ϊαίιιδ ηονα ίηνε—

ηετίί, δίΒί Ηοε ηοη δατίδβαεετε; ηοη εηίτη ηονίΐαίετη

ξεηετίδ δατίοεηάί, δεά νετηιδίαίετη Ιααάαηάατη εδδε ;

αοοίεηάα εδδε ηονα αίηηε ίη/οττηία$ ασοά ααυτηοάο

ΡίοΙετηαεΗδ, Αδξγριί τεχ, εχρετίεηίία άίάίοχτίι, ηατ-

ταί. Μίδοαίδδε δε ίη δοτίρίίδ δαίδ άίαίηβιιτη εί οο~

τιιοεάϊατη; δεά δί νδϊ ορίίτηα τηίδοεαηίατ, ίιιβϊαρτο-

ροτίίοηε ίάβετί άεοετε, αϊ ίοηί αηίά οτίαίητ. βία"

Ιο^ατη νετο ει εοτηοεάίατη ηοη ρατατη ίηιετ δδ ώδία-

τε ; ίΙίιιτη §τανειη ρίετατηαιιε εδδε, Ηαηο ίΙΙαδοτίατη ;

ΐατηεη δε ηττατηαιιε δοηίαηχίδδε ; ίίααηδ δε ιί ϊιαηα

οο οαιιεατη νετετι ηε ΡτοτηείΗειιδ νίάεαίατ, ψιοιϊτηο-

ΜοαΙίηητη εί βετηίηίτηαη εοτητηίδεαετίύ. ΙΙοε δοϊατη

ηοη νιιΙΐ, ιιί Ιεείοτεδ ριιίεηί, δε αίίιιτη ίτηίίαίιιτη εδ -

δε* 0_ιιοάδί νετο ίατη αίίαδ Ηοε δετίοεηάί βεηετε ιι-

δηδ δίί, ηαηο ίατηεη ίη νία, ηαατη ίπ§τεδδαδ δίΐ, δίίϊ

τηαηεηάατη δεδε.

14 ΐνΟΙΑΝΙ

Ούχονν Προμη&έα με είναι φης ; εϊ μί* χατά τοί-

το, ω αριατε, ώς πηλίνων χαμοϊ των εργων οντων,

γνωρίζω την εϊχόνα , χαϊ φημϊ ομοιος ειναι αυτω ·

ού δ άναίνομαι πηλοπλά&ος αχονειν, ίι χαϊ φαυ

λότερος έμοϊ δ πηλός, οίος έχ τριόδον, βόρβορός τις

παρά μιχρόν. ει ύε υπερεπαινων τούς λόγους ώς δη-

> &εν ενμηχάνους οντας, τον σοφώτατον των Τιτάνων

επιφημέζεις αυτοϊς, 'όρα μή τις είρωνείαν φΐ), χαϊ

ιευχτήρα, οιον τον Άττιχόν, προςεϊναι τω έπαίνω, η

πό&εν γαρ ευμήχανον τονμόν ; τϊς δ' η περιττή σο

φία χαϊ προμή&εια εν τοϊς γράμμσοιν ; ως ϊμοιγε

ϊχανόν, ει μή πάνυ σοι γήίνα εδοξε, μηδέ χομιδΐ}

αξια τοϋ Καυχάαον. χαίτοι πόοω διχαιότερον ύμεϊς

αν ειχάζοισ&ε τω Προμη&εϊ, όπόαοι έν δίχαις ευδο

χιμεϊτε, ξόν άλη&εία ποιούμενοι τούς αγωνας; ζων-

τα ονν ώς άλη&ως, χαϊ εμψνχα νμιν τα ϊργα · χαϊ

νή Αία, χαϊ το &ιρμόν αυτων έστι διάπνρον. χαϊ

τοϋτο έχ τοϋ Προμη&έως αν εϊη, πλην εϊ μή διαλ-

λάττοιτε, στι μηδ' έχ πηλον πλάττετε, αλλά χρναα

νμίν τοις πολλοις τά πλάαματα. 2. Ημεϊς δέ οι ές

τά πλή&η παριόντες, χαϊ τάς τοιαύτας των αχροά

σεων έπαγγέλλοντες, εϊδωλα αττα έπιδειχνύμε&α. χαϊ

τό μεν ολον, έν πηλω, χα&άπερ ϊφην μιχρόν εμπρο-

σ&εν, η πλαστιχή χατά ταυτά τοϊς χοροπλά&οις ·

τά δ' αλλα, οϋτε χίνησις όμοία πρόςεστιν, οντι ψν

χης δεϊγμά τι, αλλά τέρψις αλλως, χαϊ παιδιά τό

πράγμα. ωατε μοι έν&νμεϊα&αι επεισι, μή α/ρα

ουτω με Προμη&έα λέγοις είναι, &ς ό Κωμιχός τον

ΡΚ0ΜΕΤΗΕ\5. 1ί

Κλέωνα φησιν οία&α περϊ αυτου. Κλέων Προμη

&εύς έστι μετά τά πράγματα. χαϊ αυτοί δέ Λ&η-

ναϊοι τους χυτρέας, χαϊ ιπνοποιούς , χαϊ πάντας, ο

σοι πηλονργοϊ, Προμη&έας άπεχάλονν, έπιαχώπτον-

τες ες τόν πηλόν, χαϊ την εν πυρϊ οϊμαι των οχευών

οπτησιν. χαϊ εϊ'γε σοι τοντο βούλεται είναι δ Π%ο-

μη&εύς, πάνυ ενατόχως άπστετόξευται, χαϊ ές την

Άττιχήν δριμντητα των αχωμμάτων, επεϊ χαι εϋ&ρν

ητα ημϊν τά ϊργα, ωαπερ εχείνοις τά χυτρίδια - χαϊ

μιχρόν τις λί&ον έμβαλών, συντρίψειεν απαντα.

3. Καίτοι φαίη τις παραμν&ούμενος, οι5 ταυτα ιϊ-

χάααι τω Προμη&εϊ , αλλά τό χαινονργόν τοϋτο ε

παινων, χαι μη πρός τι άλλο άρχέτυπον μεμιμημέ-

νον ωαπερ έχεϊνος ουχ όντων άν&ρώπων , τέως έν·

νοήσας αύτο.υς άνέπλααε · τοιαυτα ζωα μορφώαας,

χαϊ διαχοσμήσας, ως ευχίνητά τε είη, χαϊ όφ&ηναι

χαρίεντα. χαι το μεν ολον , άρχιτέχτων αυτός ην.

αυνειργάζετο δέ τι χαι η Ά&ηνα εμπνέοναα τον πη-

λόν, χαι εμψνχα ποιοϋσα ειναι τά πλάαματα. δ μεν

ταϋτα αν εϊποι, προς τε το ενφημότατον έίηγούμε-

νος τό είρημένον. χαι ϊσως ούτος δ νους ην τω λε-

λεγμένω · έμοϊ δέ ον πάνυ ϊχανόν, ει χαινοποκϊν δο-

χοίην · μηδέ 'έχοι τι λέγειν άρχαιότερόν τι τοϊ· πλά

σματος, ον τοϋτο άπύγονόν εστιν αλλά εϊ μη χαϊ

χάριεν φαίνοιτο, αίαχυνοϊμην αν, ευ ϊα&ι, επ' αύτω,

χαϊ ξνμπατήσας αν, άφανίααιμι. ονδ° αν ωφιλή-

σειεν αυτό, παρά γάρ έμοϊ, ηχαινοτης, μη ονχϊ

ανντετρίφ&αι αμορφον ον. χαϊ εϊγε μη οντω φρο-

νοιην, άξιος άν ιαοι δοχω υπό ίχχαίδεχα γυπων χεί

16 Ι-νΟΙΑΝΙ

ρεα&αι, ου συνιεϊς, ως πολύ άμορφότερα τά μετα

του ξένου ταυτδ πεπον&ότα. 4. Πτολεμαϊος ονν

δ Αάγον δύο χαινά ες Αϊγυπτον υγων , χάμηΐόν τε

Βαχτριανήν παμμέλαιναν, χαί δίχρωμον αν&ρωπον,

ως τό μεν ημίτομον αυιον, αχριβως μέλαν είναι, το

δ' ετερον , ες υπερβολήν λευχόν , επίσης δέ μιμερι-

ομένον, ες τό &έατρον σνναγαγών τούς Αιγυπτίους,

έπεδείχνυτο αυτοϊς άλλα τε πολλά &εάματα, χαί το

τιλευταίον χαί ταί·τα , την χάμηλον, χαϊ τόν ηιεί-

λιυχον άν&ρωτκν · χαι ωετο έχπλήξειν τω &εάματι.

οί δέ, πρός μεν την χάμηλον εφοβή&ηααν, χαι ολί

γον δεϊν εφνγον άνα&ορόντις· χαίτοι χρναω πασα

εχεχοαμητο, χαι άλονργίδι έπίστρωτο, χαι δ χαλι

νος ήν λι&οχόλλητος, Ααρείον τινός, η Καμβύσον,

ί; Κύρου αύιοϋ χειμήλιον. προς δέ τον άν&ρωπον

οί μεν πολλοί εγέλων οί δέ τινες, ώς επι τέρατι εμν-

σάττοντο. οίστε δ Πτολεμαϊος σννιεις ϋτι ουχ ευδο

χιμεϊ έπ αυτοΐς, ουδέ &ανμάζεται ϋπδ των Αιγυ

πτίων η χαινότης, άλλά προ αυτης το ευρν&μον χαι

τό ευμορφον χρίνοναι, μιτέστησιν αυτά· χαι τον

άν&ρωπον ούχέτι διά τιμης ηγεν ως προ τοϋ· «λλ'

ή μεν χάμηλος άπέ&ανεν άμιλονμένη · τον αν&ρω-

πον δέ τόν διττόν Θέαπιδι τω αυλητΐί έδωρήσατο

χαλάς αυλήοαντι παρά τον πδτον. 5. Αέδοιχα δέ

αή χαϊ τούμόν, χάμηλος εν ΑιγυπτΙοις οί δέ αν-

- &ρωποι, τον χαλιννν ετι αυτης &ανμάζωαι, χαι τήν

άλονργϊδα. έπεϊ δέ ουδέ τύ έχ δυο\ν τοΐν χαλλί·

ατοιν αυγχεΐα&αι, διαλόγον χαϊ χωμωδίας, ονδί

τοϋτο άπόχρη είς ενμορφίαν,ει μή χαί η μέξις έναρ~

ΡΚ Ο ΜΕ ΤΗ ΕΥ 8. 17

Ιιόνιος, χαϊ χατά τό αύμμετρον γίγνοιτο. εατι γοϋν

έχ δύο χαλων άλλόχστον τήν ξνν&ήχην είναι, οιον

έχεϊνο τό προχειρότατοι· , ό ίπποχέντανρος. ου γάρ

αν ψαίης έπέραστόν τι ζωον τουιί γενέσ&αι, αλλά

χαί ΰβριστότατον, ει χρή πιατεύειν τοϊς ζωγράφοι;

έπιδειχνυμένοις τάς παροινίας , χαϊ αφαγάς αντων.

τί όιιν; οΐ·χϊ χαί ϊμπαλιν γίνοιτ αν εΐμορφόν τι έχ

δναϊν άρίατοιν ξνντε&εν, ωαπερ εξ όίνον χαϊ μέλι

τος τό ξνναμφότερον ήδιστον; φημϊ 'έγωγι· οι! /<ι)>>

περί γε των έμων ϊχω διατείνεσ&αι ώς τοιούτων ον

των, άλλα δίδια μή το ίχατέρου χάλλος η μίξις αυν-

έφ&ειριν. 6. Ου πάνυ γοϋν σννή&η χαι φίλα έξ

άρχης ην ό διάλογος χαί η χωμωδία · εϊγε ό μεν, οϊ-

χοι, χαϊ χα(ΐ εαυτόν νή Αία ίν τοϊς περιπάτοις μετ'

ολίγων τάς διατριβάς έποιεϊιο · η δί, παραδοϋοα

τω Αιονύσω ίαυτήν , &εάτρω ώμέλει, χαϊ ξννέπαιζε,

χαϊ έγελωτοποίει, χαϊ έπέσχωπτε, χαϊ έν ρν&μω ε

βαινε πρύς ιιύλόν. ενίστε χαϊ τό ολον άναπαίατοις -

μέτροις έποχονμένη , τά πολλά τ-ούς τοϋ διαλόγον

εταίρους έχλεύαζε, φροντιστής , κ<*ί μετεωρολέαχας,

χαϊ τά τοιαϋτα προοαγορεύοναα χαϊ μέαν ταύτην

πρσέλεναιν επεποίητο έχείνους έπισχώπτειν, χαϊ τήν

Αιονναιαχήν έλευ&ιρίαν χαταχεϊν αύτων · αρτι μίτ

ΐκροβατοϋντας δειχνύοναα , χαϊ νεφέλαις ξννοντας·

άρτι δέ ψυλλων πηδήματα διαμετρονντας, ως δη&εν

τά αέρια λεπτολογονμένους. δ διάλογος δέ αιμνο·

ιάτας έποιεϊιο τάς οννοναίας, φύσεώς τε πέρι χαϊ

άρετης φιλοσοφων · ωατε τό των μοναιχων τοΰιο,

δϊ« διά πασων, είναι τήν άρμονίαν, από τοϋ όξυτά-

ΙιΤοιαη· I. β

18 Ι.νΟΙΑΝΙ

ιου αίς τό βαρύτατον χαϊ ομως ετολμησαμεν ημεϊς

τά οΰτως εχοντα προς άλληλα ξυναγαγεϊν, χαϊ ξυν-

αρμόααι, ού πάνυ πει&όμενα, ουδέ ενμαρως άνεχά-

μενα την χοινωνίαν. 7. Αέδια τοίννν μη αυ&ις

ομοιόν τι τω ΙΙρομη&εΙί τω σω πεποιηχώς φαίνωμαι,

ιό &ηλν τω αρρενι έγχαταμέξας , χαι δι αύιύ δίχην

υπόαχω. μΐίλλον δέ μή χαϊ αλλο τι τοιουτο φανείην,

έξαπατων ΐσως τους άχούοντας, χαϊ όατα παρα&εϊς

αύτοϊς χεχαλνμμένα τΐ πιμελί}, γέλωτα χωμιχόν υπό

αεμνότητι φιλοσόφω· τό γάρ της χλεπτιχης (χαϊ

γάρ χλ»πτιχό; ό &ιύς) απαγε· τουτο μόνον ουχ αν

εϊποις ένειναι τοις ημετεροις. η παρά τοϋ γάρ αν

έχλέπτομεν ; ει μη αρα τις εμέ διέλα&ε τοιουτους πι-

τναχάμπτας χαϊ τραγελάφους χαϊ αυτός ονντε&ει-

χώς; πλήν αλλά τί αν πά&οιμι; έμμενετεον γάρ οίς

απαξ πρσειλόμην επεϊ τόγε μεταβονλεύεσ&αι , 'Μ-

πιμη&έω: εργον, ου Προμη&έως εατί.

19

Ρταετηίδδα εδϊ ερϊ&όΙα, φιιαε ΗτηιιΑ ΙϊΒγϊ τηίδ-

διοηίι ταίίοηετη εχρίίοαί.

(^ιειειη ΤΜοίατηιβ εχ ιιΛε τερεηίε ίτητηηίαίιιχ ϊη-

ΰαίιιχ</ιιε τεάίτεί, εί εαιωατη ^ιιαατετεΐ ατηϊουι, ίΙΙε

5ε διώιίοβεΙίοετη /αείηηι τεδροηάεί\ οεηίοτιιτη ο&ί-

άετη .ιαηαηάυπειη οαιιδα δε ίη ατίετη ρτυ/εοίατη ε&δε,

αϊ φαατη Λί Νί&ηηί, ρΗίΙοδορΜ ρϊαίοηίεί δεττηοηα

Μ Ιαιιάετη ρΗίϊοδορΗίαε άίνίηοι, αϊ</αε ίτΗείοηετη

εοηιτη, φααε νιιίξο ρτο ίοηίδ Ηαύετεηΐατ, ααάίνίδΐεί,

οεαίί εί οτηηίατηϊιατηϊΙίατηδίε δε εδδε ούίίίατη, ιιΜαη-

ΐητη νίάετείιιτ ίηυτηιίαίιιβ. ΕΙαίιιτη χε τηιηε εδδε, εί

ίίίίιιχ δεττηοηί1>Ηδ αάδοίτίείαίετη ενεοϊιιτη. (^ιιοτιιτη

ααδεηιίδΐεί, ίΙίοδ δε νείβιια δροηίεεχροδίίατητηβάιδδ

τεδροηάεί. Ροχΐ τηηίΐαδ ίαηάετη εχειειαίίοηεδ, φιιί-

Βαε τΗείοτεδ ίπίάετε νίάείιιτ, ϊηωρίί οταίίοηετη Νί-

%ηπί. ΡΓΐηεϊρίατη είιιδ εκαί Ιαιιάαίίο Οταεεϊαε εί

ΌΓαεείριιε ΑΐΗεηίεηδίατη, ηιιϋά.ειιιί ρΗίΙοδορΗί αι

ΙαχαΓιατη εί νοίιιρΐαίαττι ίτηροτίατε , εί φιιοτηοάο ΐα-

Ιιτη τιάεηάο αά δίΛτίείαίετη τεάί§ετεηΐ\ εχειηρίδ

20 Ι.νΟΙΑΝΙ

εοηβττηαί·, εοδ ραυρετίαίετη εοηβίετι ηοη ετιώεδεετε,

αδδετίίαιιε εί, αιιί ρηίίοδορΗίεε νίνετε νεΙίεί, ιοί νί-

νεηάιιτη εδδε ; φαϊ νετο οτηηία ροηετεί ίη άίνίίίίδ εί

Ηοηοτίοιιδ, αίαηε ΐοΐιιτη δε νοίαρίαίϋιιβ αάάίχετίί, ει

Κοτηαε νίνεηάιιτη εδδε, ιιοί οτηηία Ηαεε εητη αεείετί-

ϋαδ ίηάε ηαίίδ σοιτηάε τερετίαηίητ. Οματε δε οαιιτη

Κοτηατη νεηίδδεί , δεεατη εοηδιιϊίαδδε, φαίά ίοί/αθε

τεί, ει άοτηί δε εοηίίηετε δίαίαίδδε, ίοίαιιε ρΐιίίοδο-

ρΗιαε ορετατη άατε, εα αιιαε ξεταηίιιτ, εοηίετηρίαη-

ίετη αε νεί άετίάεηίετη νεί ίιδάετη εοιιδίαηίίατη δηατη

ίεηίαηίετη. Νατη δί τηαία εδδεηί Ιαηάαηάα, εί Ηαεε

ατύδ, τηίηίτηατη Ιαιιάετη ηοη εδβδ , αηοά ίίδ εί ίη ίΙία

νιτίαδ ίεηίείι&,ρΗίΙοδορΗίαε τηίταηάαε οεεαδίορταε-

οεαΐατ , αίαηε άοηοτιιτηβοτίιτηαε εοηίετηηεηάοτιιτη.

Όετίάεηάοδ νετο εδδε άίνίίεδ ίρδοδ ; ττια^ίδ αάΗιιε εο-

τιειη αάαίαίοτεδ εί ραταδίίοδ , αιιοταιή ιιίτοτατηαιιε

τηοτεδ άεδετίοαηίατ ; τηαχίτηε νετο εοδ ρΗίΙοδορηοδ,

ι/ιιί αάαίαίοτατη §τε§ί δεδε ίτητηίδεεαηί. Ρταεείριιε

ίηνεΙιεναίιιτ ίη εοδ ρΗίίοδορΗοδ, σαί ραεία τηετοεάε

άίνίίίαδ εοηίετηηεηάαδ εδδε άοεετεηί: ίρδε εοηίτα-

τιΗτη α^εηδ, ηεε απτιιτη αιιίάετη διιιιτη νίδίίαηδ, αιαα

ηαίιιτα ηετηο ίδίατατη τετητη άοτηίτηιβ ιίΐ. [Ηαε οε-

οαδίοηε Ιαηάαίιιτ Νί^τίηαδ ρτορίετ ττηιϊίαδ τεδ Βο-

ηαδ.) ΙηνεΙιεοαίητ είίατη ίη αίίοτητη ρΗιϊοδορΗοτιιτη

ΊιείΗοάητη εοττιιρίίδδίτηατη ίιινεηεδβοττηαηάί. Μοχ

νετο ίταηδίοαί αά αίία τείίασοτιιτη Άοτηαηοτατη δεε-

Χετα εαδίί^αηάα, ρταεείριιε Ιιιχιιιη ίη εαηίδ, ίηβιιηε—

τίοιιδ, ίηδαηίατη ίη ίεδίατηεηίίδ, ίη οτηαίη, εοεηίδ,

ίαίηείδ εί δετνοτιιτη ηδιι. Ηηε ιιδοιιε ρϊιιτίτηα νετοα

διτηί Νί^τίηί. Νατταί τητηε Τ^ιιείατηω, αηαηίιιτη Ηαβ

εταίίοηε αβεείαδβιιετίί , εί νίάετί διοί αηίττηιτη Ηιι~

τηαηατη δίτηίίετη δνορο , ίη ημετη ττηιϊίί αιιίάετη (τη—

ρετίίε , ραιιεί νετο εαβίίίατίϊ Ηηίο Νί^ττηο δίτηίίεδ

ύεηε ρετδρεάίο δεορο , Βεηε ηηεία δα^ίίία τηοτάί-

εαηίε ψιίάετη δεά άιιίεί ίατηεη τηεάίεατηεηίο ίία δα~

£ΐΐίατη τηίίίαηί ,\ιιί ίηβχα τηαηεαί εί τηεάίεατηεη-

ΝΙ&Β1ΝΥ8. 21

ΐητη αηίτηητη διιϋεαί. νεηιτη α ρΗίΙοδορΗοτΗτηοτα-

ίίοηίίιιΐ εοδ ΐαηΐατη, φΗΐ τια1ζιτα ίη ρΗίΙοδορΗίατη ϊη-

οϊβηεηί, ίία αβαοίοδ άίδΐε<Ιετε. Τ^αϊβίατ ανιίοηε, δα

^ασ^αε Ηαο οταίίοηε τερειίία νδΗετηεηΐετ αβ·εοίιιτη

αδδε: δίτηίίετη ϊΙΙατη εδδε τηοτδιιΐ οαηίδ τσοϊο&ί, ^σο

]>Γεδδί δι· αίίοβ τηοτάεαΜ, ίηιαηίατη ρτοραξεηί. Μο-

ηΐΐί ί^ίίητ Ιιιιοίατηιβ ατηίωηη, ιιί αίτΐ^ηε αϋ €0 τηεάϊ-

άηατη ραίαηί, αιά ίρδοε νιάηετατίί.

ΠΡΟΣ ΝΙΓΡΙΝΟΝ ΕΠΙΣΤΟΑΗ.

Αουχιανός ΆΊγρίνω εύ πράττειν.

μεν παροιμέα φησι, Ιϊαϋχα εϊςΆ&ήνας, ως

γελοϊον όν, εϊ τις ίχεϊ χομίζοι γλαϋχας, στι πολλαι

παρ αυτοϊς εϊαίν. εγώ δέ ει μεν δόναμιν λόγων επι-

δείξαα&αι βονλόμενος , επειτα Νιγρίνω γράψας βι-

βλίον ϊπεμπον, ειχόμην αν τω γελοίω, γλαϋχας ως

αλη&ως εμπορευόμενος. επει δέ μόνην σοι δηλωααι

την έμην γνωμην έ&ίλω, όπως τε νϋν εχω, ν.άι στι

μή παρέργως εΐλημμαι προς των σων λόγων, άπο-

φεύγοιμ αν ειχότως χαϊ το τοϋ Θουχνδϊδον λέγον

τος , στι η αμα&ία μεν &ρααεϊς, οχνηρούς δέ τό λε-

λογισμένον απεργάζεται. δηλον γαρ ως ονχ η άμα-

&1α μοι μόνη της τοιαύτης τόλμης, άλλά χαι δ προς

ιούς λόγους 'ε'ρως αίτιος. ϊ'ρρωαο. .

ΈΎΑ1ΡΟΣ, ΑΟΤΚΙΑΤίΟΣ.

, 1. ΕΤΛΙ. ·Λς σειινός ημϊν σφόδρα, χαϊ μτκω

22 ινεΐΑΝί

ρος έπανελήλν&ας ; ου τοίνυν προςβλεπειν ημας £τι

άξιοϊς, οΐ.'ΰ·' ομιλίας μεταδίδως, οντε χοινωνεϊς των

ομοίων λόγων, άλλ άψνω μεταβέβλησαι, χαϊ όλως

υπεροπτιχω τινι ϊοιχας; ηδέως δ' αν παρά σον πυ-

&οίμην, ο&εν ουτως άτόπως εχεις, χαϊ τί τούτων

αίτιον ;

ΑΟΤΚ. Τί γαρ αλλο γι , ώ εταίρε, η εύτυχία;

ΕΤΑΙ. Πως λεγεις;

ΑΟΤΚ. Όδοϋ πάρεργον ή·χω σοι ευδαίμων 18

χαι μαχάριος γεγενημένος, χαϊ τοϋτο δή τό άπό της

σχηνης ονομα, τριςόλβιος.

ΕΤΑΙ. Ήράχλεις, ουτως εν βραχεϊ; .

ΑΟΤΚ. Και μάλα.

ΕΤΑΙ. Τί δέ τό μέγα τοίτο εστιν, εφ στοι

χαϊ χομάς, 'ίνα μη εν χεφαλαίω μόνω ευφραινώμε&α,

'έχωμεν δέ τι χαϊ άχριβως ειδέναι τό παν άχυύσαν-

ΑΟΤΚ. Ου &αυμαατόν είναί σοι δοχεϊ πρύς

Λώς, άντϊ μεν δούλου με έλεύ&ερον, αντι δέ πένη

τος ώς άλη&ως πλούσιον, άντϊ δέ άνοήτον τε χαϊ τε-

τυφωμένον γενέσ&αι μετριώτερον ;

2. ΕΤΑΙ. Μέγιατον μεν οίν άτάρ ουπω

μαν&άνω σαφως ο,τι χαϊ λέγεις.

ΑΟΤΚ.- Εατάλην μεν εϋ&ν της πόλεως βονλό·

μενος ιατρόν όφ&αλμων &εάοασ&αί τινα · τό γάρ

{ιθι πά&ος τό εν τω οφ&αλμω μαλλον έπετείνετο.

ΕΤΑΙ. Οϊδα τούτων ϊχαστα, χαϊ ηύξάμην σέ

τινϊ απονδα'κα επιτυχεϊν.

ΑΟΤΚ. Αόξαν ονν μοι δια πολλου προςειπεϊν

ΝΙΟΚΙ«ν5. 23

Νιγρίνον τόν Πλατωνιχόν φιλάσνφον , εω&εν έξα-

ναστάς ώς αυτόν άφιχόμην , χαϊ χάψας την &ύραν,

του παιδός εϊςαγγείλαντος, έχλή&ην χαϊ παρελ&ών

εϊσω, χαταλαμβάνω τον μεν έν χεραϊ βιβλίον εχον

τα, πολλά; 3ε ειχόνας παλαιων. σοφων έν χύχλοι χει-

μένας. προυχειτο δέ έν μέσω χαϊ πινάχιόν τι των

από γεωμετρίας σχημάτων χαταγεγραμμένον, χαϊ

σφαίρα χαλάμου προς τό του παντός μέμημα, ως

έδόχει, πεποιημένη. 3. Σφόδρα ονν μι φιλοφρό-

νως άαπασάμενος, ήρώτα, ο,τι χαϊ πριίττοιμι. χιϊ-

γώ πάντα διηγησάμην αυτω· χαϊ δητα έν μέρει χαϊ

αίιός ηξίονν άδέναι, ο,τι τε πράττοι, χαϊ εϊ αυ&ις

αυτω έγνωαμένον εΐη αιέλλεα&μι τήν έπϊ της Ελλά

δος. ό δέ άπαρξάμενος , ώ εταίρε, περϊ τούτων λέ

γειν , χαϊ την έαυτοϋ γνώμην διηγεϊσ&αι , τοοαύτην

τινά μον λόγων άμβροαίαν χατεσχέδααεν, ωατε χαϊ

τάς Σειρηνας έχείνας, εϊ τινες αρα έγένοντο, χαϊ τάς

αηδόνας, ναϊ τον Όμήρον λωτόν άρχαίον άποδεϊξαι'

οΰτω &εσπέσια έφ&έγξατο. 4. Προήχ&η γαρ αυτήν

τε φιλοσοφϊαν έπαινέοαι, χαϊ τήν από ταύτης έλευ-

&ερίαν, χαϊ των δημοσία νομιζομένων άγα&ων χα-

ταγελάααι, πλούτου, χαϊ δόϊης, χαϊ βασιλείας, χαϊ

τιμης, ει» τε χρνσοϋ , χαϊ πορφύρας, χαϊ των πάνν

περιβλέπτων το~ις πολλοϊς, τέως δέ χαμοϊ δοχοόντων.

απερ εγωγε άτενεϊ χαϊ άναπεπταμένη τ»; φνχη δεξά-

ειενος, αυτίχα μέν ουδέ ε'ιχον ειχάααι οπερ έπεπόν-

&ειν, αλλά παντοϊος έγιγνόμην ' χαϊ αρτι μεν έλν-

πούμην , έληλεγμένων μοι των φιλτάτων , πλουτον

τι, χαϊ αργνρίου, χαϊ δόξης· χαϊ μόνον ουχ ίδά·

24 ΐνΟΙΑΝΙ

χρνον επ αότοϊς χα&ηρημένοις · Άρτι δέ αυτά με»

έδόχει μοι ταπεινά χαϊ χαταγέλαστα· εχαιρον <Τ

αυ, ωαπερ έχ ζοφεροί τινος άέρος τοϋ βίου τοϋ πρό-

ο&εν, ές αι&ρίαν τε χαϊ μέγα φως άναβλέπων ' ύίς»

(τό χαινότατον) τοϋ όφ&αλμοϋ μέν, χαϊ της πε

ρϊ αυτόν άσ&ενείας έπελαν&ανόμην τι)ν δέ ψνχήν

οξυδερχέστερος χατά μιχρόν έγιγνόμην. έλελή&ειν

γαρ τέως αυτήν τνφλώττονααν περιφερων. ϋ.Προ-

ϊών δέ ες τόδε πιριήχ&ην , οπερ άρτίως ήμιν επεχά-

λεις. γαυρύς τε γαρ υπό τοϋ λόγου χαϊ μετέωρος εί-

ειι, χαϊ ολως μιχρόν ούχέτι ουδέν επινοω. δοχω γάρ

μοι όμοιόν τι πεπον&έναι προς φιλοσοφίαν, ο'ιόν

περ χαϊ οι Ίνδοϊ προς τον οινον λέγονται πα&εϊν,

'ότε πρωτον επιον αύτοϋ. &ερμότεροι γαρ οντες φύ

σει, πιόντες ιοχνρόν οϋτω πστόν, αυτίχα μάλα εξε-

βαχχεύ&ησαν, χαϊ διπλααίως υπό τον άχράτου έϊε-

μάνησαν. ούτω σοι χαϊ αυτός εν&εος, χαϊ με&ύων

υπό των λόγων περιέρχομαι.

6. ΕΤΑΙ. Και μήν τοϋτό γε, ου με&ύειν, αλ

λα νηφειν τε χαϊ σωφρονεϊν εστιν. εγώ δέ βονλοϊ-

μην αν, εϊ ο'ιόν τε, αυτων άχοϋσαι των λόγων. ουδέ

γαρ ουδέ χαταφρονεϊν αυτων οϊμαι ·&έμις , αλλως τε

εϊ χαϊ φίλος, χαϊ περϊ τά ομοια έαπουδαχώς δ βου-

λόμενος άχούειν εϊη.

ΑΟΤΚ. Θάρρει, ώ 'γα&έ. τοϋτο γάρ τοι το

τοϋ Ομήρον, απεύδοντα χαϊ αυτόν παραχαλεϊς. χαϊ

ιϊγε μή 'ίφ&ης, αυτός άν έδιή&ην άχοϋσαί μου διψ

γονμένον. μάρτνρα γάρ αε παραατήσασχίαι πρό$

ηνς πολλούς έ&έλω, ότι οΰχ αλόγως μαίνομαι· αλτ

ΝΙΟΚΙΝνδ - 25

Χως τε χαϊ ηδύ μοι τό μεμνησ&αι αυτών πολλάχις,

χαϊ ταύτην ηδη μελέτην εποιησάμην έπεϊ χιίν τις

ιιή παρών τόχη, χαϊ ουτω <5»; η τρις της ημέρας ά-

ναχυχλώ προς έμαυτόν τή ειρημένα. 7. Καϊ ώαπερ

οϊ έρααταί, των παιδιχών ού παρόντων, εργ αττα

χαϊ λόγους, είρημένους αύτόϊς, διαμνημονεύοναι,

χαϊ τούτοις ενδιατρίβοντες έξαπατώαι την νόσον, ώς

παρόντων οφίσι των άγαπωμένων ενιοι γοϋν αυ-

τοϊς χαϊ προςλαλεϊν οϊονται, χαϊ ως αρτι λεγομένων

πρύς αυτούς, ων τότε ηχονοαν, ηδονται, χαϊ προςά-

ψαντες την ψνχήν τι; μνήμη των παρεληλν&ότων

αχολήν ουχ άγοναιν έπϊ τοϊς εν ποαϊν άνιάσ&αι·

οί·ιω δή χαϊ αύτός, φιλοσοφίας ού παρούσης, τούς

λόγους, ους τότε ηχουσα, σνναγείρων, χαϊ πρύς έ

μαυτόν άνατυλίττων , ου μιχράν εχω παραμν&ίαν.

χαϊ ολως, χα&άπερ ίν πελάγει χαϊ νυχτϊ πολλή φε

ρόμενος, ές πυραόν τινα τοϋτον αποβλέπω, πάαιμεν

παρεϊναι τοϊς υπ έμοϋ πραττομένοιςτόν ανδρα έχεϊ-

νον οϊόμενος· άεϊ δέ ώαπερ άχούων αυτου τά αυτά

πρός με λέγοντος, ενίστε δέ, χαϊ μάλιστα σταν ένε-

ρείσω την ψνχήν, χαϊ το πρόαωπον αυτον μοι φαί

νεται, χαϊ της φωνης δ ηχος έν τα·ίς άχοα~ς παραμέ

νει. χαϊ γάρ τοι χατά τον χωμιχόν, ως άλη&ώς ϊγ·

χατέλιπε το χέντρον τοις άχούοναι.

8. ΕΤΑί. Παϋε, ω &αυμάαιε, μιχρΌν άνα-

χρονόμενος, χαϊ λέγε έξαρχης, άναλαβών ηδη τά

ειρημένα ' ώς ού μετρίως με άποχναίεις περιάγων.

ΛΟΐΚ. Ευ λέγεις, χαϊ ουτω χρή ποιειν. άλλ'

{χεϊνο, ώ ίταίρε, ηδη τραγιχούς, η χαϊ νή Αία χω·

26 ΐνοίΑΤίΙ

ιειχους φαύλους εώραχας ύποχριτάς, των σνριττομέ-

νων λέγω τούτων, χαϊ διαφ&ειρόντων τά ποιήματα,

χαί τό τελευταϊον έχβαλλομένων · χαίτοι των δρα

μάτων πολλάχις ευ εχόντων τε, χαϊ νενιχηχότων ;

ΕΤΑΙ. Πολλούς οϊδα τοιούτους. άλλη τι τοϋτο}

ΑΟΤΚ. Αέδοιχα μή σοι μεταξύ δόξω γελοίως

αυτά μιμεΐα&αι· τά μεν άτάχτως αννείρων, ενίστε

δί χαϊ αυτόν υπ άα&ενείας τον νονν διαφ&είρων

χάτα προαχ&ης ήρέμα χαϊ αυτοϋ χαταγνωναι τοϋ

δράματος. χαϊ το μεν έμόν, ού πάνυ ΐίχ&ομαι · η δέ

υπό&εαις ου μετρίως με λνπήσειν ϊοιχ! αννεχπίπτου-

αα, χαϊ, τό έμόν μέρος, άαχημονοϋαα. 9. Τοϋτ'

ονν παρ ολον μέμνησό μοι τόν λόγον, ως δ μεν

ποιητής ήμϊν των τοιούτων αμαρτημάτων άνεύ&ν-

νος, χαϊ της αχηνης πορρω ποι χά&ηται, ουδέν αύ-

τω μέλον των ΐν &εάτρωπραττομένων. εγώ δέ έμαυ~

τοϋ σοι πεϊραν παρέχω, όποϊος τις ειμί τήν μνήμην

υποχριτής, ουδέν αγγέλου τά αλλα τραγιχοϋ διαφέ

ρων. ώστε χαν ένδεέστερόν τι δοχω λέγειν, έχεϊνο

μέν εστω πρόχειρον, ως αμεινον ήν χαϊ αλλως δ

ποιητής ίσως διεξ^ει· έμέ δέ χαν έχονρϊττης , ού

πάνυ τι λνπήσομαι.

10. ΕΤΑΙ. ·Λς ευγε,νή τόν Έρμην, χαι χατά τόν

των ρητορων νόμον πεπροοιμέασταί σοι. ϊοιχας

γοϋν χαχεϊνα προς&ήσειν, ως δΐ ολίγου τε ϋμϊν η

σννοναία έγένετο, χαι ως ουδ' αυτός ηχεις προς τόν

λόγον παρεαχευααμένος, χαϊ ως αμεινον είχεν αυτου

ταϋτα λέγοντος άχούειν αύ γαρ ολίγα, χαϊ ΐίσα

οϊόν τε ην, τυγχάνεις τΐ) μνήμη ουγχεχονιομένος.

ΝΙΟΚΙΝνδ. 27

ού ταϋτ έρειν 'ίμελλις; ουδέν αν ονν αυτων £τι σο»

0£» προς έμέ' νόμισον δέ τουτον γε 'ένιχα πάντα σο»

πρσειρησ&αι , ως έγώ χαί βοαν χαϊ χρστεϊν ετοιμός

δίμι. ην δέ διαμέλλης, μνησιχαχήσω γε παρά τον

αγωνα, χα» οξύτατα συρίξομαι.

11. ΑΟΤΚ. Καϊ ταίτα μεν, α ού διηλ&ες, έ-

βονλόμην άν είρησ&αί μοι· χαχεινα δέ, στι.γε ονχ

ίξης, ουδέ ώς έχεινος ελεγε, ρησίν τινα περϊ πάντων

ερώ. πάνυ γαρ τοϋ&' ήμϊν αδόνατον. ουδ' αυ ίχεί-

νιρ περι&αμ; τους λόγους, μη χα» χατ αλλο τι γίνω-

μα» τοϊς υιτοχριταϊς εχείνοις ομοιος, ο» πολΜχις η

Αγαμέμνονος, η Κρέοντος, η χαϊ Ήραχλέους αύτοϋ

ηρόςωπον άνειληφότες, χρναίδας ήμφιεαμένοι, χαϊ

ϋεινόν βλέποντες, χαϊ μέγα χεχτ)νότες, μιχρόν φ&έγ-

γονται, χαϊ ϊαχνον, χαϊ γνναιχωδες,χαϊ της·Εχάβης

<η Πολνξένης πολύ ταπεινότερον. ϊν οννμήχαϊ αύτός

4λέγχωμαι, πάνυ μεϊζον της έμαυτοϋ χεφαλης προςω-

πεϊον περιχεϊμενος, χαϊ την σχευήν χαταιαχόνων,

από γυμνοϋ σο» βούλομαι τονμοϋ προσώπου προς-

λαλεϊν, ϊνα μη συγχατσοπάσω πον πεσών τον ηρωα,

ϋν ίποχρίννμαι.

12. ΕΤΑ1. Ουτος άνήρ ου παύσεται τήμερον

πρός με πολλη τί) αχηνή χαϊ τη τραγωδία χρώμενος.

ΑΟΤΚ. Καϊ μην παύσομαί γε· προς ι·χεϊνα

δέ ηδη τρέψομαι. Ή μεν αρχή των λόγων επαινος

ην Έλλάδος, χαϊ των Ά&ήνησιν άν&ρώπων, ότι φι

λοσοφία χαϊ πενία σόντροφοί εϊσι, χαϊ ούτε των

άατων, ούτε των ξένων ούδένα τέρπονται δρωντες,ος

«V τρνφήν ειςάγειν εις αυτούς βιάζηται· άλλ' εϊ χαΐ

28 Ι.νΟΕΛΝΓ

ης άφίχηται παρ αυτούς οϋτω διαχείμενος , ηρέμα

ιε με&αρμόττοναι, χαΐ παραπαιδαγωγοϋαι,χαϊπρός

ιό χα&αρόν της διαίτης με&ιστααιν. 13 Έμέ-

μνητο γοϋν τινος των πολνχρύσων, ος έλ&ών Ά&ή-

ναζε μάλα επίσημος, χαϊ φορτιχος άχολού&ων όχλω,

χαϊ ποιχίλτ] εα&ηει, χαϊ χρναω , αυτός μεν οΐετο ζη~

λωτος είναι πασι τοϊς Άϋηναίοις , χαϊ ώς αν ιυδαί-

ειων άποβλέπεσ&αι. τοϊς δ αρα δυςτυχεϊν έδόχΐι

τό άν&ρώπιον χαϊ παιδεύειν έπεχείρονν αυτόν, ού

πιχρως, ουδ' αντιχρνς άπαγορεύοντες έν έλιν&έρα

ΐ'] πόλει, χα& ον τινα τρόπον βούλοιτο, βιοϋν - «λλ'

έπει χαν τοϊς γνμνοαίοις χαϊ λουτρόις όχληρος ην,

&λίβων τοΐς οϊχίταις, χαϊ στενοχωρων τους απαν

τωντας, ησνχΐ} τις αν υπεφ&έγξατο, προςποιούμενος

λαν&άνειν,ωαπερ ού προς αυτόν εχεϊνον άπστείνων,

Αέδοιχε μη παραπάληται μεταξύ λονόμενος. χαϊ μήν

ειρήνη γε μαχρά χατίχει τό βαλανεϊον ουδέν·ούν

δεϊ στρατοπέδου. ό δέ άχούων α ην, μεταξύ έπαι-

δεύετο. την δέ έα&ητα την ποιχίλην, χαϊ τάς πορ-

ψνρίδας εχείνας απέδνααν αυτόν , άατείως πάνυ τό

«ν&ηρόν επισχώπτοντις των χρωμάτων, 'ε'αρ ϊίδη,

λέγοντες, χαϊ, πό&εν δ ταώς ουτος; χαϊ, τάχα της

μητρός εστιν αυτον· χαϊ τά τοιαϋτα. χαϊ τά αλλα

δέ ουτως άπέαχωπτον, η των δαχτνλίων τό πλη&ος,

η της χόμης τά πιρίεργον, η της διαίτης τό άχόλα-

ατον. ωατε χατά μιχρόν έσωφρονίσ&η , χαϊ παρα-

πολύ βελτίων απήλ&ε, δημοσία πεπαιδενμένος. 14.

Ότι δ' ουχ αίαχόνονται πενίαν όμόλογοϋντες , έμέ-

μνιμο πρύς με ψωνϊ)ς τινος,ην άχοϋααι πάντων ιψη

ΝΙΟΚΙΝΥδ. 29

χοινη πρσεμένων έν τω αγωνι των Πανα&ηναίων.

ληφ&έντα μεν γαρ τινα των πολιτων ίιγεσ&αι παρά

τον άγωνσ&έτην, 'ότι βαπτόν εχων ϊμάτιον έ&εώρει ·

τούς δέ, ϊδόντας έλεησαί τι, χαι παραιτεια&αι, χαί

του χήρνχος άνειπόντος, στι παρά τον νόμον έποίη-

σε, τοιαύτη έσ&ητι &εώμενος, άναβοησαι μια φωνή

πάντας, ωαπερ έαχεμμένους, αυγγνώμην άπονέμειν

αυτω τοιαϋτά γε άμπεχομένω· μη γαρ ϊχειν αυτόν

ετερα. ταϋτά τε ούν επηνει, χαί προςέτι την έλευ-

-&ερίαν την έχεϊ, χαι της διαίτης τό άνεπίφ&ονον,

ησνχίαν τε χαί άπραγμοσόνην , α δή αφ&ονα παρ'

αυτοϊς έατιν. άπεφαίνετά τε φιλοσοφία αννωδύν

την παρά τοις τοιούτοις διατριβην, χαι χα&αρον η-

&ος φνλάξαι δνναμένην, σπουδαίω τε άνδρϊ χαί

πλούτου χαταφρννεϊν πεπαιδευμένω, χαι τω προς

τά φύσει χαλά ζην προαιρονμένω τον έχεϊ βίον ως

·ιιάλιατα ηρμοσμένον. 15. "Οστις δέ πλούτου έρα,

χαί χρνσω χεχήληται, χαι πορφύρα, χαι δνναστεία

ειετρεϊτό ευδαιμον, αγενατος μεν έλευ&ερίας , άπεί-

ρατος δέ παρρησίας, α&έατος δέ άλη&είας, χολαχεία

τά πάντα χα> δονλεία σόντροφος· η οστις ηδονή

πϊΐααν την ψνχήν έπιτρέψας , ταύτη μόνη λατρεύειν

διέγνωχε, φίλος μεν περιέργων τραπεζων, φίλος δέ

πότων, χαι αφροδισίων, άνάπλεως γοητείας, χαϊ α

πάτης, χαί ψευδολογίας· η οστις άχούων τέρπεται

χρονμάτων τε, χαι τερετισμάτων , χαι διεφ&ορότων

ασμάτων, τοϊς δή τοιούτοις πρίπειν την ενταυ&α

διατριβην. 16. Μισται γαρ αύτοϊς των φιλτάτω*

κασαι ιιέν άγυιαϊ, πασαι δέ άγοραί · πάρεστι δέ πάτ

30 Ι.ΥΟΙΑΚΙ

οαις πύλαις την ηδονην χαταδέχεσ&αι · τουτο με»

δι όφ&αλμων ' τοϋτο δέ δι ωτων τε , χαϊ ξινων ·

τοϋτοβε χαϊ δια λαιμοϋ , χαϊ δι αφροδισίων νφ'

ης δή ρεονσης άεννάω τε χαϊ &ολερώ ρεύματι, ποααι

μεν άνενρόνονται δδοί· σννειςέρχεται γαρ μοιχεία,

χαι φιλαργνρία, χαι επιορχία, χαι το τοιουτο <ρΰ-

λον [των ηδονων·]· παρασύρεται δέ, της ψνχης ύπο~

χλνζομένης πάντο&εν, αίδώς, χαι αρετή, χαι δι

χαιοσόνη· των δέ ερημος δ χωρος γενόμενος, δίψας

άει πιμπλάμενος , άν&εϊ πολλαΐς τε χαι αγρίαις έπι-

-8-υμέαις. τοιαύτην άπέφαινε την πόλιν, χαι τοσού

των διδάαχαίον άγα&ων. ΥΙ.Έγωγ ονν, εφη, στβ

τό πρωτον επαντ/ειν από της Ελλάδος, πλησίον πον

γενόμενος , επιατήσας εμαυτόν λόγον άπι'μονν της

διύρο άφϊξεως, εχεϊνα δή τά του Όμήρον λέγων

Τίπτ αίτ,ώ δύστηνε, λιπών φάος ήελίοιο,

την Έλλάδα , χαι τήν ευτνχϊαν εχείνην,χαϊ τήνέλευ-

&ερίαν, ηλν&ες, οφρα ΐδης τον ενταϋ&α &όρνβον,

συχοφάντας, χαι προςαγορεύσπς υπερηφανους, χαι

δεϊπνα, χαϊ χόλαχας, χαϊ μιαιφονίας, χαϊ δια&ηχων

προςδοχϊας , χαϊ φιλίας επιπλάατους ; η τί χαι πρά-

ξειν διέγνωχας, μήτ άπαλλάττεα&αι , μήτε χρησ&αι

τοις χα&εστωαι δννάμενος; 18. Ουτω δή βονλευ-

σάμενος, χαϊ, χα&άπερ δ Ζευς τόνΈχτορα, υπεξα->

γαγών εμαυτόν έχ βελέων , φααϊν , 'ίχ τ άνδροχτα·

σίης, εχ& α'ίματσς, εχτε χνδοιμοϋ, τολοιπόν οιχον-

.ρεϊν είλόμην, χαϊ βίον τινά τοϋτον γνναιχώδη, χαϊ

ατολμον τοϊς πολλοϊς δοχοϋντα πρστι&έμενος , αυτη

φιλοσοφία, χαϊ Πλάτωνι, χαϊ άλν&εία προςλαλΆ.

χαϊχα&ίοας εμαυτόν, ωαπιρ εν &εάτρω μνριάνδρω,

σφόδρα που μετέωρος έπιαχοπω τά γιγνόμενα, του

το μέν πολλήν ψνχαγωγίαν χαϊ γέλωτα παρέχειν δυ

νάμενα, τοϋτο δέ πείραν ανδρός ως άλη&ώς βεβμίον

λαβεϊν. 19. Εϊ γαρ χρη χαί χαχων επαινον ειπεϊν,

μη ϋπολάβης μεϊζόν τι γνμνάαιον αρετης, η της ψν

χης δοχιμααίαν άλη&εστέραν τηςδε της πόλεως, χα»

της ενταυ&α διατριβης. οΰ γάρ μιχρόν άντισχεϊν

τοααυταις μεν έπι&νμίαις, τοσούτοις δέ &εάμααί τ»

χαϊ άχούσμααι πάντσ&εν ϊλχοναι, χαϊ άντιλαμβα-

νομίνοις. αλλ' άτιχνως δεϊ τον Όδνασέα μιμησάμε·

νον παραπλεϊν αυτά, μη δεδεμένον τώχείρε, δει-

λόν γάρ, μηδέ τά ωτα χηρω φραξάμινον , άλλ' άχού-

οντα, χαϊ λελνμένον, χαϊ άλη&ως υπιρήψανον. 20.

'Ένεστι δέ χαϊ φιλοσοφίαν &ανμάοαι, παρα&εω-

ροϋντα την τοοαύτην ανοιαν, χαϊ τίον της τόχης

άγα&ων χαταφρονεϊν , όρωντα, ωαπιρ εν αχηνκ χαϊ

πολυπροσώπψ δράματι, τον μεν ίξ οϊχέτου δεαπότην

προϊόντα, τόνδ' άντϊ πλοναίου, πένητα· τον δί, σα-

τράπην έχ πένητος, η βασιλέα - τον δέ φίλον τούτον

τον δέ έχ&ρόν τον δέ φνγάδα. ίο ντο γάρ τοι χαϊ

ιό δεινότατόν έατιν , στι χαίτοι μαρτυρονμένης της

τόχης παίζειν τά των άν&ρώπων πράγματα, χαϊ όμο·

λογούσης μηδέν αυτων είναι βέβαιον, ομως ταϋ&'

δσημέραι βλεποντες, ορέγονται χαϊ πλούτου, χαϊ

δνναστείας· χαϊ μιατοϊ περιϊάαι πάντες οΰ γιγνο-

μένων έλπίδων. 21. "Ο ΰέ δή ΐψην, στι χαϊ γελιων εν

τοϊς ·γιγνομένοις ΐνεατι, χαϊ ψνχαγωγεϊσ&αι , τοϊιβ

ϋδη σοι ψράσω. πως γάρ ου γελοϊοι μέν οι πλον

32 Ι.νΟΙΑΝΙ

τοϊ·νζιί; αυτοϊ, χαϊ τάς πορφνρίδας προφαίνοντες,

χαϊ τούς δαχτόλους πρστείνοντες, χαι πολλήν χατη-

γοροϋντες άπειροχαλίαν ; το δέ χαινότατον, τους έν·

τυγχάνοντας άλλοτρία φωνη προςαγορεύοντες , αγα

πάν άξιονντες, στι μόνον αυτούς ποοςέβλεψαν. οϊ

δέ σεμνότεροι, χαϊ προςχννεϊσ&αι πιριμένοντες, ου

πάρρω&εν , ουδ' ως Περααις νόμος, αλλά δεϊ προς·

ιλ&όντα, χαϊ υποχύψαντα , χαϊ πάρρω&εν την ψν-

χήν ταπεινώααντα , χαϊ το πά&ος αυτης έμφανίοαν-

τα τή τοϋ σώματος όμοιότ-ητι, τό στη&ος, η τήν δε-

ξιάν χαταφιλεϊν, ζηλωτόν χαι περίβλεπτον τοις μηδέ

τούτον τυγχάνοναιν ' οδ εατηχε παρέχων ίαυτόν εις

πλείω χρόνον έξαπατώμενον. έπαινοι δέ γε ταύτης

αυτούς της άπαν&ρωπίας , στι μηδέ τοϊς στόμασιν

ημας προςέενται. 22. Πολύ δέ τούτων οϊ προςιόν-

τις αύτοι χαϊ &εραπεύοντες γελοιότεροι· νυχτός μέν

έξανιατάμενοι μέσης, περι&έοντες δέ έν χύχλω την

πόλιν, χαϊ προς των οϊχετων αποχλειόμενοι , χόνις,

χαϊ χόλαχες χαϊ τά τοιαϋτα άχούειν υπομένοντες.

γέρας δέ της πιχρας ταύτης αύτοϊς περιόδον,τόφορ-

τιχον εχεϊνο δεϊπνον, χαϊ πολλων αίτιον σνμφορων

εν ω πόαα μέν έμφαγόντες, πόαα δέ παρά γνώμην

έμπιόντες, πάσα δέ, ων ουχ εχρην , άπολαλήσαντες,

η μεμφόμενοι το τελευταϊον , η δυςφοροϋντε; άπία-

σιν, η διαβάλλοντες τό δεϊπνον , ϊ) νβριν , η μιχρο-

λογίαν έγχαλοϋντες, πλήρεις δέ αύτων έμοόντων οι

στενωποι , χαϊ πρός τοϊς χαμαιτυπείοις μαχομένων.

χαϊ με&' ημέραν οι πλείονες αύτων χαταχλι&έντες,

ιατροϊς παρέχοναιν άψορ/^άς περιόδων. ϊνιοιαένγάρ,

ΝΙΟΚΙΝ.νδ. 33

ιό χαινότατον , ουδέ νοαεϊν οχολάζοναιν·. 23. Έγΐ>

μέντοιγε πολύ των χολαχευομένων ίξωλεατέρους τους

χόλαχας υπείληφα· χαί σχεδόν αύτοϊς έχείνους χα-

&ίσταα&αι της υπερηφανίας αίτίους. σταν γαρ αυ

των την περιοναίαν &αυμάσωσι, χαϊ τον χρναόν

επαινέσωσι, χαι τους πνλωνας ϊω&εν έμπλήσωαι, χαί

προςελ&όντες ωαπιρ δεσπστας προςείπωαι , τί χαί

φρονήσειν έχείνους εϊχός έατιν; ει δέ γε χοινω δό-

γματι χαν προς ολίγον άπίσχοντο τηςδε της έ&ελο-

δονλείας, ουχ αν οϊει τονναντίον αυτούς έλ&εϊν επϊ

τάς &ύρας των πτωχων δεομένους τούς πλοναίους,

μη ά&έατον αυτων μηδ άμάρευρον την ευδαιμονίαν

χαταλιπεϊν , μηδ' άνόνητόν τε χαϊ αχρηστον των

τραπεζων το χάλλος, χαϊ των οϊχων το μέγε&ος; ον

γαρ οντω τοϋ πλουτεϊν ερωαιν, άς του δια τό πλον-

τεϊν ευδαιυονίζεα&αι. χαϊ οντω δέ εχει, μηδέν οφε

λος είναι περιχαλλους οίχίας τω οϊχοϋντι, μηδέ χρν-

σοϋ χαϊ έλέφαντας, ει μή τις αυτά &αυμάζοι. εχρην

ονν ταύτη τοι χα&αιρεϊν αυτων, χαϊ άπευωνίζειν την

δνναατείαν, ίπιτειχίααντατω πλοντω την ύπεροψίαν.

νϋν δέ λατρεύοντες, εις άπόνοιαν αγοναι. 24. Και

το μέν ανδρας ϊδιώτας, χαϊ αναφανδόν την άπαι-

δευοΐαν όμολογοϋντας τά τοιαϋτα ποιεϊν, μετριώ-

τερον αν είχότως νομια&είη. το δέ χαϊ των φιλοσο

φεϊν προςποιονμένων , πολλω ϊτι τούτων γελοιότερα

δρίϊν, τοϋτ ήδη τό δεινοτατόν έατι. πως γάρ οϊει

την ψνχην διατε&εΐσ&αί μοι, σταν ϊδω τούτων τινά

μάλιστα των προβεβηχότων άναμεμιγμένον χολάχων

οχλω, χαι των έπ' άξίας τινά δορνφοροϋντα , χαι

34 ϊ-νΟΙΑΝΙ

τοϊί έπϊ τά δεϊπνα παραγγέλλοναι χοινολογούμενον]

έπισημότερον δέ των αλλων από του σχήματος οντά,

χαί φανερώτερον ; χαι, ο μάλιστα αγαναχτω, στι μη

χαϊ την οχευήν μεταλαμβάνοναι, τά άλλα γε ομοίως

υποχρινόμενοι του δράματος. 25. "Λ μεν γαρ έντοις

αυμποαίοις εργάζονται , τίνι των χαλων είχάαομεν $

ουχ εμφορουνται μεν άπειροχαλώτερον , με&ύσχον-

ται δέ φανερώτερον , έξανίστανται δέ πάντων νστα

τοι, πλείω δέ άποφέρειν των αλλων άξιοϋαιν; οί δέ

αστειότεροι πολλάχις αυτων χαϊ ασαι προήχ&ησαν

χαιταϋτα μεν ονν γελοια ήγειτο. μάλιστα δέ έμέμνην-

το των επϊ μισ&ω φιλοσοφοόντων, χαϊ τήν άρετήν

ωνιον ωαπερ έξ αγορας πρστι&έντων. εργαστήρια

γοϋν έχάλ'·ι χαι χαπηλεϊα τάς τούτων διατριβάς·

ηξίου γαρ τόν πλούτου χαταφρονεϊν διδάξοντα, πρω

τον εαυτόν παρέχειν υψηλότερον λημμάτων. 26*Ϊ4μέ-

λει χαϊ πράττων ταϋτα διετέλει ' ου μόνον προίχα

τοϊς άξιοϋσι αννδιατρίβων , αλλά χαι τοις δεομένοις

έπαρχων, χαί πάαης περιοναίας χαταφρονων τοσ

ούτου δέων όρέγισ&αι των ουδέν προςηχόντων, ώστε

αηδέ των εαυτοϋ φ&ειρομένων ποιεϊσ&αι πρόνοιαν

ός γε χαι άγρόν ού πόρρω της πόλεως χεχτημένος ,

ουδέ έπιβηναι αυτοϋ πολλων ετων ηξίωσεν, αλλ'

ουδέ τήν αρχήν αύτοϋ είναι διωμολόγει. ταϋτ οϊμαι

διειληφώς, στι τούτων μέν φύσει ούδενός έσμεν χύ

ριοι, νόμοιδέ χαι διαδοχή τήν χρησιν αυτων εϊς αόρι

στον παραλαμβάνοντες , ολιγοχρόνιοι δεαπόται νο-

μιζόμε&α, χαπειδάν ή πρσ&εσμέα παρέλ&η, τηνι-

χαϋτα παραλαβών αλλος απολαύει τοϋ ονόματος. ού

ΚΙΟΚΙΝνδ. 35

μιχρά δί εχεϊνα παρέχει τοϊς ζηλοϋν έ&έλοναι παρα

δείγματα, της τροφης τδ άπέριττον , χαϊ των γνμνα

σίων τό αύμμετρον,χαϊ τοϋ προσώπου τό αίδέαιμον,

χαϊ της εα&ητδς το μέτριον εφ απασι δϊ τούτοις,

της διανοίας το ηρμοσμένον , χαϊ τό ημερον τοϋ

τρόπου. 27. Παρι'ίνει δέ τοϊς συ*οϋσι μήτ άναβάλ-

λεα&αι τό αγα&όν, όπερ τους πολλούς ποειϊν, προ-

&εσμέας δριζομένους ίορτάς, η πανηγύρεις, ως άπ'

έχείνων άρξαμένους τοϋ μη ψεύσαα&αι , χαϊ τον τά·

δέοντα ποιησαι. ηξίου γάρ αμέλλητον είναι την πρύς

τό χαλόν όρμήν. δηλος δί ην χαϊ των τοιούτων χα·

τεγνωχώς φιλοσόφων, οΐ ταύτην άαχησιν αρετης ϋπε-

λάμβανον , ην πολλοϊς άνάγχαις-, χαϊ πόνοις τούς

νέους άντέχειν χαταγνμνάαωαι· τοϋτο μεν δεϊν οι

πολλοί χελεύοντες,. άλλοι δέ μαατιγονντις · οΊ- δϊ

χαριέατεροι , χαί αιδήρω τάς επιφανείας αυτων χα-

ταξύοντες. 28. Ήγεϊτο γάρ χρηναι πολύ πρότερον

έν τάϊς ψνχαίς το ατερρόν τοϋτο χαϊ απα&ες χατα-

αχευάααι, χαϊ τον αριστα παιδεύειν άν&ρώπουςπρο-

αιρούμενον , τοϋτο μεν ψνχης, τοϋτο δί σώματος,

τοϋτο δί ηλιχίας τε χαϊ της πρότερον αγωγης έστο-

χασ&αι, 'ίνα μη τά παρα δνναμιν έπιτάττων έλέγ-

χηται. πολλούς γοϋν χαϊ τελευτίίν εφααχεν ουτωι

αλόγως επιτα&έντας · ΐνα δ&χαϊ αυτός είδον, ος χαϊ

γευσάμενος των παρ' έχείνοις χαχών, έπειδή τάχιστα

λόγων άλη&ών έπήχοναεν, άμεταατρεπτϊ φεύγων ώς

αυτόν άφίχετο, χαϊ δηλος ην ρσον διαχείμενος. 29.

Ήδη δί τούτων άποστάς, των άλλων αυ&ις αν&ρώ

πων έμέμνητο,. χαϊ τάς εν τί) πόλει -ταραχάς διεί^ει,

36 ΐνΟΙΑΝν»

χαϊ τον ω&ισμόν αυτων, χαϊ τά &έατρα, χαϊ τό*

'νππόδρομον , χαϊ τάς των ηνιόχων είχόνας, χαϊ τά

των ·ίππων ονόματα, χαϊ τους έν τοϊς υτενωπόις

περϊ τούτων διαλόγους. πολλή γάρ ως άλη&ως η ϊπ·

πομανία, χαϊ πολλων ηδη απουδαίων είναι δοχοόν-

των έπείληπται. 30. Μετά δέ ταϋτα, ετέρου δρά

ματος ήπτετο των άμφι τήν νεχνΊάν τε χαϊ δια&ήχας

χαλινδονμένων , προςτι&εϊς, ότι μίαν φωνήν οΊΊ^α-

ιιαίων παίδες άλη&η παρ' ολον τον βίον προ'ίενται,

τήν έν ταϊς δια&ήχαις λέγων, ϊνα μή άπολαύσωοι

της σφετέρας αλη&είας. α δ« χαϊ μεταξν λέγοντος

αύιοϋ γελαν προήχ&ην, στι χαι ουγχατορύττειν 'εαυ-

τοϊς ά:ιοϋσι τάς άμα&ίας, χαϊ τήν άναλγησίαν ΐγ-

γοαφον όμολογοϋσιν οί μέν εσ&ητας εαυτοϊς χε-

λεύοντες αυγχαταφλέγεν&αι, οι ο αλλο τιιτων παρά

τον βίον τιμέων ' οι δέ χαι παραμένειν τινάς οιχέτας

τοϊς τάφοις· 'ίνιοι δέ χαι ατέψειν τάς στήλας £ν-&ε·

αιν, ευή&εις ετιχαϊ παρά τήν τεΧευτήν διαμένοντες.

31. Εϊχάζειν ονν ηξϊον, τί πέηραχται τουτοις παρά

τον βίον, ει τοιαυτα περι των μετά τόν βίον έπι-

αχήπτοναι. τούτους γάρ είναι τούςτόπολντελέςόψον

ώνονμένους, χαϊ τόν οίνον εν τοϊς ονμποοίοις μετά

χρόχων τε χαϊ αρωμάτων εχχέοντας, τους μέσον χει

μωνας εμπιπλαμένους ρόδων, χαϊ τό οπάνιον αυτων

χαϊ τό παράχαιρον αγαπωντας , τό δέ εν χαιρω, χαϊ

χατά φύοιν , ως ευτελες ϋπερηφανοϋντας· τούτους

είναι τούς χαϊ τά μύρα πίνοντας· ο χαϊ μάλιστα διέ-

αυρεν αυτων, ότι μηδέ χρησ&αι ϊαασι ταΐς έπι&ν-

ιιίαις. άλλά χάν ταύταις παρανομοϋσι , χαϊ τούς ο·

ΝΙ&ΚΙΚνδ. 37

ρους αυγχεοναι, πάντσ&εν τί) τρνφί) παραδόντες αι5-

ιων τάς ψνχάς πατεΐν , χαϊ τοντο δέ τό έν ταΐς τρα-

γωδίαις τε χαϊ χωμωδίαις λεγόμενον, ηδη χαϊ παρά

&ύραν εϊςβιαζόμενοι. Σολοιχιαμόν ονν εχάλει τό τοι

ουτον των ηδονων. 32. Άπό δέ της αυτης γνώμυς

χάχεϊνα 'έλεγεν, άτεχνως τον Μώμον τόν λόγον μι-

αησάμενος· ώς γάρ έχεΐνος έμέμφετο του ταύρου τον

δημιονργόν &εόν, ου πρσ&εντα των όφ&αλμων τι»

χέρατα, οντω δή χαϊ αυτός ιμιάτο των στεφανοι-

ειένων, στι μή ϊαααι του στεφάνου τόν τόπον. εϊ

γάρ τοι, εφη, τη πνοϊ} των ίων τε χαϊ ρόδων χαίρου-

αιν, υπό τ>) ρινϊ μάλιστα ιχρην αύτούς στέφισ&αι,

παρ' αυτήν ώς ο'ιόν τε την αναπνοήν , ΐν ώς πλεϊ

στον άνέοπων της ηδονης. 33. Καϊ μήν χ/»χείνους

διεγέλα, τους -&αυμάαιόν τινα την απονδήν περϊ τ«

δεϊπνα ποιουμενους, χνμων τε ποιχιλίαις χαϊ πιμ-

μάτων περιεργίαις. χαϊ γαρ αύ-χαϊ τούτους εφααχεν

6λιγοχρονίου τε χαϊ βραχείας ηδονης ερωτι, πολλάς

πρα·/ματείας υπομένειν. υπίφαινε γοϋν τεσσάρων

δαχτόλων αυτο'ίς ε'ίνεχα πάντα πονεΐα&αι τόν πόνο ν,

εφ οσους ό μήχιατος άι&ρώπον λαιμός έστιν. οιτε

γαρ, πρϊν εμφαγεϊν, άπολαύειν τι των εωνημένων,

ουιε βρω&εντων , ηδίω γενέσ&αι τήν από των πο)ν-

τιλεατέρων πλησμονήν · λοιπόν ονν είναι τήν ι'ν τΐί

παρόδιρ γιγνομένην ηδονήν τοσούτων ωνεϊσ&αι χριι-

ιιάτων. εϊχότα δέ πάαχειν ελεγεν αυτούς, υπ απαι-

δεναίας τάς αλη&εατέρας ηδονάς άγνοονντας, ο ν

ιιπασων φιλοσοφία χορηγός εστι τοϊς πονιϊν προαι-

ρονμένοις. 34. Περϊ δέ των εν τοϊς βαλανείοις δρω

38 ΐνΟΙΑΝΙ

μίνων πολλά μεν διεξ/μι, τό πλη&ος των επομένων,

τάς νβρεις , τούς επιχειμένους τοϊς οϊχίταις, χαϊ μι

χροϊ/ δεϊν έχφερομένους. εν δέ τι χαϊ μάλιστα μισεϊν

εώχει, πολύ δ' εν τϊ) πόλει τοϋτο χαϊ τοϊς βαλανείοις

έπιχωριάζον. προ·ϊόντας γάρ τινας των οϊχετων διϊ

βοάν, χαϊ παραγγέλλειν προορασ&αι τοϊν ποδοΐν,

ϊ)ν ϋψηλόν τι η χοϊλον μέλλωαιν υποβαίνειν , χαϊ

ίπομιμνήσχειν αυτούς, τό χαινότατον , στι βαδί-

ζοναι. δεινόν ονν ϊποειϊτο, εϊ ατόματος μεν αλλο

τριου δειπνοϋντες μή δέονται, μηδέ χειρων, μηδέ

των ωτων άχόύοντες, οφ&αλμων δέ·υγιαίνοντες αλλο

τρίων δέονται προοφομένων, ναϊ ανέχονται φωνάς

άχοναντε; δυςτυχέσιν αν&ρ·ώποις πρεποναας, χαϊ

πεπηρωμένοις. ιαϋτα γάρ αυτά πάβχοναιν ϊν ταΤς

άγοραίς ημέρας μέσης χαϊ οι τάς πόλεις επιτετραμ

μένοι. 35. Ταϋτά τε χαϊ πολλά ετερα τοιαϋτα δι-

ελ&ών χατέπαυε τόν ί·όγον. εγώ δέ τέως μεν ϊμοναν

αυτοϋ τε&ηπώς, μή αιωπήστ] πεφοβημένος. επειδή

δέ έπαύσατο, τοϋτο δή τό των Φαιάχων πά&ος έπε-

πόν&ειν. πολόν γάρ δή χρόνον ες αυτόν απέβλεπον

χεχηλημένος· είτα πολλϊ} συγχύσει χαϊ ϊλίγγω χατει

λημμένος, τοϋτο μεν ίδρωτι χατερρεόμην , τοϋτο δέ

φ&έγξασ&αι βονλόμενος έξέπιπτόν τε χαϊ άνεχοπτό-

μην χαϊ ητε φωίή έξέλιπε, χαϊ η γλωττα διημάρτανε'

χαϊ τέλος, έδάχρνον απορούμενος. ου γάρ έξεπιπολης,

ουδ ωςετνχενημων δ λόγος χα&ίχετο. βα&εϊα δέ

χαϊ χαίριος η πληγή έγένετο· χαϊ μάλα ενατόχως έν-

εχ&εϊς δ λόγος αυτήν, εϊ ο'ιόν τε ειπεϊν, διέχοψε τ>]ν

ψνχήν. ά γάρ τι δεϊ χαμέ ·ηδη φιλοσόφων προςάψα

ΝΙΟΚΙΝνδ. 39

σ&αι λόγων , ωδε περϊ τούτων υπείληφα. 36· Αοχεϊ

μοι ανδρός ενφναϋς ψνχή μάλα σχοποί τινι άπαλω

τιροςεοιχέναι. τοξόται δέ πολλοί μεν ανά τόν βίον,

χαϊ μεστοί τάς φαρέτρας ποιχίλων τ$ χαϊ παντοδα-

πων λόγων, ου μην πάντες ενατοχα τοξεύοναιν «λλ'

ο! μεν αυτων σφόδρα τάς νενράς έπιτεϊναντες , ευ-

τοιώτερον τοϋ δέοντος άφιάσι· χαϊ απτονται μεν χαϊ

ούτοι της όδον, τά δέ βέλη αυτων ου μένει εν τω

αχοπω, αλλ υπό της σφοδρότητας διελ&όντα χαϊ

παροδενσαντα χι-^νυίαν μόνον τω τραύματιτήνψν-

χήν αηέλιπιν. άλλοι δέ πάλιν τούτοις άπεναντίως ·

υπό γάρ άα&ενείας τι χα» ατονίας ουδε αφιχνεϊται

τά βέλη αυτόϊς αχρι προς τόν αχοπόι· άλ£ έχλν&έν-

τα χαταπίπιει πολλάχις έχ μέσης της όδού· ψ' δέ

πστε χαϊ άφίχηται, άχρον μεν έπιλίγδην απτεται,

βα&εϊαν δέ ουχ εργάζεται πλψγήν ου γάρ απ ϊσχυ-

ράς εμβολης άπεατέλλετο. 37. "Οστις δέ άγα&ός το

ξότης, χαϊ τούτω όμοιος, πρωτον μεν άχριβως οψε-

ται τον σχοπόν, εϊ μή σφόδρα μαλαχός, εϊ μη ατερ-

ρότερος τοϋ βέλους· γίγνονται γάρ δή χαϊ άτρωτοι

αχοποί. ίπειδάν δέ ταντα ϊδπ, τηνιχαυτα χρίοας

τό βέλος οντε ϊω , χα&άπερ τά 2χν&ων χρίεται, ον-

τε άπω, χα&άπερ τά Κονρήτων , αλλ* ηρέμα δηχτι-

χω τε χαϊ γλυχεϊ φαρμάχω τοϋτο χρίαας άτεχνως έτό-

ξευσε. τό δέ ενεχ&έν ευ μάλα ευτόνως, χαϊ διαχόψαν

άχρι τοϋ διελ&εϊν, μένει τε, χαϊ πολύ τον φαρμάχου

άφίησιν. ο δή σχιδνάμενον ολην έν χύχλοι την ψν-

χήν,περιέρχεται. ν&τό τοι χαϊ "ιδονται χαϊ δαχρύ-

ουαι^ψιεταξύ άχούοντες, όπερ χαϊ αυτος 'ίπασχον,

4ο ΐΥΟΙΑΝΙ

ησνχί) άρα τοϋ φαρμάχον τήν ψνχην περι&έοντος.

έπήει δ' ονν μοι πρός αυτόν τό ϊπος έχεΐνο λέγειν,

Βάλλ' ουτως, αϊ χέν τι φόως άνδρεααι γένηαι.

Λσπιρ γαρ οί τοϋ Φρνγίου αυλοϋ άχούοντες ον

πάντες μαίνονται, άλλ' δπόαοι αυτων τί)·Ρέα λαμ

βάνονται, ούτοι δέ προς τό μέλος υπομιμνήσχουται

του πά&ους, ούτω δέ χαϊ φιλοσόφων άχοναντες, ον

πάντες ϊν&εοι χαι τ^αυ^αι/α» άπίασιν, άλλ' ο'ις ίπην

τι έν ττ) φύσει φιλοσοφίας συγγενές.

58. ΕΤΑΙ. ·Λς σεμνά, χαϊ -&αυμάαια, χαϊ &ειά

γε, ω έταΐρε, διελήλν&ας· έλελή&εις τέ με πολλης

ως άλη&ως της αμβροσίας, χαι τοϋ λωτοϋ χεχορε

σμένος. ωατε χαϊ μεταξύ σου λέγοντος επασχόν τι

έν τΐί ψνχ}ί· χαι παυσαμένον, άχ&ομαι· χαι μη &αν

μάαης· οία&α γάρ στι χαι οι πρός των χννων των

λναυώντων δηχ&έντες, ούχ αυτοι μόνοι λνσοωόιν,

αλλά χαν τινας ίτέρους [χαί αυτοί] έν τ[ί μανία τό

αύιύ τοϋτο δια&ΐιαι, χαι αυτοι ϊχφρονες γίγνονται.

σνμμεταβαίνει γάρ τι τοϋ πά&ους άμα τω δήγματι,

χαι πολνγονεϊται η νόαος, χαϊ πολλή γίγνεται της

μανίας διαδοχή.

ΑΟΤΚ. Ουχοϋν χαι αυτός ημϊν έραν ομολογεϊς ;

ΕΤΑΙ. Πάνυ μέν ονν, χαι προςέτι δέομαί γέ

σον χοινήν τινα την &εραπείαν έπινσεϊν.

ΑΟΤΚ. Τό τοϋ άρα Τηλέφον άνάγχη ποιεϊν.

ΕΤΑΙ. Ποϊον αυ λέγεις ;

ΑΟΤΚ. Έπι τόν τρώααντα έλ&όντας ϊάα&αι

παραχαλεϊν.

τνυίανΜ νοοΑπνΜ. 41

Α

Α1ΚΗ ΦΩΝΗΕΝΤΩΝ.

ΑΚ Ο VΜΕΝ Τ V 31.

Ωαία ταν ητηίίίδ ίη νετυίδ α Οταεείδ ψτο οΐγμα

αάΊιίοδοαίιιτ, βείιι.ι οδί α Ειιωαηο Ηΐα ΙίοεΙΙιιε , δί-

ΎηίΙΙίτηΗβ οταΐίοηίοιιχ, ηιια.ι αεωααίοτεε Αίηεηίδ εο-

τατη ίιιάίείοαδ ΗαΙιετε αοϊεΰαηί , ίη ηιιο, ατεΗοηίε

Ατ'ιείατεΙιο , εείεοεττίτηο Ηυτηεηεοτατη εαηηίηητη

ετίίίεο , εοτατη ίιιάίείοιιβ νοεαίίοιιε Σ αεειιόαί Τ,

ί^ιιοά βιοί Ιοειιτη -ιιιιαη αάίτηδτε χίιιάετεί* Οτάο

ΌΓαίίοηίδ αίβ εδί: Σ, ου τηοάεταίίοηετη τηεατη, ίη~

</ιιίϊ, ρατνατη ίηίατίανι ΐιιΙΐ, τητηε νετο ηίτηίδ αιιεία

ιηίιιτία τηα^ητηη τηίϊιί τηείητη ίηίεεί1, ηε άεηίοαδ

ρτοτχιιδ ε Ιίίίεταηιτη τηαηΐτο είίειατ. Οπτηίιιτη ίη-

ίετεδί Ιίΐίετατιαη, ηε Ηαηε ίηίιιτίατη ραίίαηίατ, εΐ α

ρήηείρίο ίη αίιι.ι αηοοαε Ιϊΐΐετίι τερτίτηεηάα /αεταί.

Οιιίνίδ Ιίίίεταε ίιι Ιοεο, αιιετη ρτίτηιιτη δοτίίία εδΐ,

ιηαηεηιίιιτη ; ίταηδδεεηάετε ίη αίίητη ίηίαιιατη εδί.

Οαίνίδ Ιίίΐετατιιτη αϊ ίηνεηίοτε, αιιίδαηί^ δίί, Ιοειιχ

ιβιαδ ΐηίιιίαδ εδ1, ηιιετη α νοοίδ, ρήτηί& ίηίετ οηι'

ηεδ, οοηβετνατί ιϊεοαί. Τ νετο ηοη δηίυτη ε ηιά-

ίιιειίατη νοείοιιε άαάιιτη εοηαίιιτη εδ1, δειϊ ηηηε α<ΙεΟ

ε τηιιίίίδ τηε εχρεΙΙετε εοηαίιιτ. (ΑάεΙιτηΐιιτ εχετη-

ρΙα.) νηιϊε ίιι τηαχίτηο νετεοτ ρετίειΛο. Ε^ο τηύίι

ηοεετε ωιριο; ηυτηηιιατη εηίτη εί ζ εί ξ εί ρ, ε

ηιιίοαεάατη τηε εχρΜεηίία αεεαδανί. Τ νετο πα

ιάνα νίοίεηίατη εδί, εί ηοη τηε εοίιιτη, δει! αίίαΐ

42 ίνεΐΑΝί

τηηΐίαδ Ιίίΐεταχ δεάίΒαε ειιίε εχρηίίι , εχ. ε. $ , &

εί ζ , (/ηοά εχετηρίίδ ρτοΒαίιιτ. Αϊ ηε δαίιχ ι/ιιί-

άετη Ηβφεί ηοδ Ιαεάετε, δεά Ιαεεδδίί είίατη Ηοτηίηεε

ΐρδ0δ, Ιΐη^ιιαπν εοτητη ίία εοηδίτίη^εηδ , ιιί τ ρτο-

παηείεηί, ιώί ηοίίηί. Ει ίγταηηί, αά β^ητατη εειιχ

Ιί<τηα βαϋηεαη ίαδεετιτηΐ, ίη ηιιίοηδ Ηοτηίηεδ Λι/δ—

ρεηάηηί. ζ)ιιαρτορΐετ τηετίίατη είιιε ροεηατη εαπι

εεηδεο, ηΐ ίη οια ίρειιτη β^ιιτα διωρεηάαΐιίΓ. ..

αρχοντος Αριατάρχου Φαληρίως, ΐίυανεψιω-

νος εβδόμη ισταμένον, γραφήν ε&ετο το 2ίγμα προς

ιό Ταϋ έπϊ των επτά Φωνηέντων, βίας υπαρχόντων,

χαι άρπαγης, άφηρησ&αι λέγον πάντων των έν δι-

πλω ταϋ έχφερομένων.

2. Μέχρι μέν, ω Φωνήεντα διχασταί, ολίγα ήδι-

χούμην ϋπό τουτουι τοϋ ταϋ, χαταχρωμένου τοις

έμοϊς, χαι χαταίροντος εν&α μή δει, ου βαρέως εφε-

ρον την βλάβην, χαϊ παρήχοναν ϊνια των λεγομένων

υπό της μετριότητος , ην ϊστε με φνλάασοντα πρός

τε νμας, χαί τάς αλλας σνλλαβάς. επέι δέ ές τοσου

τον ηχει πλεονεξίας , χαι άνοίας, ώστε εφ οϊς ησυ

χασα πολλάχις ουχ αγαπων, ϊ]δη χαι πλείω προς-

βιάζεται, άναγχαίως αυτό ευ&όνω νϋν παρά τοϊς

αμφότερα εϊδόαιν ϋμϊν. δέος δέ ου μιχρόν μοι επι

της απσ&λίψεως επέρχεται της εμαυτοϋ. τοϊς- γάρ

προπεπραγμένοις αεί τι μεϊζον προςτι&έν , άρδην με

της οίχείας άπσ&λίψει χώρας , ως ολίγου δεϊν ηαυ-

χίαν άγαγόντα μηδέ έν γράμμααιν άρι&μϊία&αι, έν

ϊαω δέ χεϊα&αι τοϋ φόβου. 3.Αίχαιον οόν ούχνμϋς,

ινυίανΜ νοοΑίινΜ. 43

ο" διχάζετε νϋν , άλλα χαϊ τά λοιπή γράμματα της

πείρας 'ε'χειν τινά φνλαχήν εϊ γάρ έξέσται τοϊς βου-

λομένοις άπδ της χα& αυτά τάξεως ες άλλστρίαν

βιάζεσ&αι, χαϊ τοϋτο επιτρέψετε ϋμεϊς, ων χωρις

ουδέν χα&όλου τι γράφεται, ούχ δρω τίνα τρόπον

αϊ σνντάξεις τά νόμιμα, εφ" ο'ις έτάχ&η τά χατ αρ

χάς, εξοναιν. αλλ ουτε νμάς οϊμαι πστέ ες τοσουτον

αμελείας τε χαϊ παροράαεως ηξειν, ώστε επιτρέψαι

τινά μη δίχαια· ουτε, ει χα&νφήσετε τον άγωνα

νμεϊς, εμοϊ παραλειπτέον εστίν άδιχονμένω. 4. ·Λς

εϊ&ε χαϊ των αλλων άνεχόπησαν τότε αϊ φ·λμαι εύ-

&ύς άρξαμένων παρανομεϊν · χαϊ ουχ αν έπολέμεε

μέχρι ννν τό λάμβδα τω ρω, διαμφιοβητοϋν περϊ

της χιασήρεως, χαϊ χεφαλαλγίας· οντι το γάμμα τω

χάππα διηγωνίζετο , χαϊ ες χεϊρας μιχροϋ δεϊν ϊ\ρχε-

το πολλάχις έν τω χναφείω υπέρ γναφάλων επέπαυ-

το 8· αν χαϊ προς το λάμβδα μαχόμενον , τό μόγις

άφαιρούμενον αυτοϊ>, χαϊ μάλιστα παραχλέπτον, χαϊ

τά λοιπά δ αν ηρέμει συγχύσεως αρχεα&αι παρανό

μου. χαλόν γάρ ϊχαατον μένεινέφ ηςτετόχηχετάξεως.

το δέ υπερβαίνειν ες α μη χρη, λύοντός εστι τό δί·

χαιον. 5. Καϊ ογε πρωτος ημϊν τούς νόμους τού

τους διαιυπώαας, είτε Κάδμος δ νησιώτης, εϊιε Πα

λαμηδης δ Ναυπλίου,· (χαί Σιμωνίδη δέ ϊνιοι προς-

άπτοναι την προμή&ειαν ταύτην,) ουχ έν τη τάξει

μόνη, χα&' ην αϊ πρσεδρεϊαι βεβαιουνται, διώρισαν,

τί πρωτον ε'αται , η δεύτερον , αλλά χαϊ ποιότητας,

£ς ϊχαστον ημων ϊχει , χαϊ δννάμεις αννειδον. χαϊ

νμϊν μέν. ώδιχασταϊ, την μείζω δεδώχααι τιμήν,

44 ΐνΟΙΑΝΙ

στι χα& αύτά δόνασ&ε φ&έγγεσ&αι. ημιφώνοις δέ,

την εφεξης, στι προς&ήχης εϊς τά άχονα&ηναι διϊ~

ται. πασων δέ έσχάτην 'ενόμιααν εχειν μοϊραν ενια

των πάντων, οϊς ουδέ φωνή πρόςεατι χα&' αυτά. τά

μεν ονν φωνήεντα φνλάασειν 'ίοιχε τους νόμουςτού-

τους. 6. Το δέ Ττοντο, (ού γάρ 'έχω αυτά χείρον»

όνομάοαι ρήματι, ί} ω χαλεϊται,} ο μά τους &εούς,

εϊ μή έξ ύμων δύο αυνηλ&ον άγα&οϊ χαϊ χα&ήχον-

τες δρα&ηναι, τό, τι αλφα, χαϊ τό Τ, ουχ αν ηχού-

α&η, μόνον τοϋτο ονν έτόλμησεν άδιχεϊν με πλείω

των πώποτε βιασαμένων, ονομάτων με χαϊ ρημάτων

άπελ&οαι πατρωων, εχδιωξαι δέ όμοϋ αυνδέαμων

αμα χαϊ προ&έσεων , ως μηχέτι φέρειν την εχτοπον

πλεονεξίαν. ό&εν δέ, χαϊ από τινων άρξάμενον,

ωρα λέγειν. Ί.Έπεδήμονν πστέ Κυβέλω· (τό δί

έατι πολίχνιον ουχ αηδές, αποιχον , ως επέχει λόγος,

Ά&ηναίωνΛ έπηγόμην δέ χαι τό χράτιστον ρω, γει

τόνων τό βέλτιοιον. χατηγόμην δέ παρά χωμωδιων

τινι ποιητ?ι, Αναίμαχος έχαλεϊτο , Βοιώτιος μέν, ώς

εφαίνετο, τά γένος άνίχα&εν, άπο μέσης δέ άξιοϋντι

λέγεα&αι της Αττιχης. παρά τούτω δή τω ξένω τή*

τον ταυ τούτον πλεονεξίαν έφώραοα. μέχρι μέν γάρι

ολίγοις έπεχείρει τετταράχοντα λέγειν, άποατεροϋν

με των αυγγεγενημένων μοι, σννή&ειαν ωμην συντε-

-&ραμμένων γραμμάτων ϊτι δέ τήμερονχαϊ τά ομοια

'πιαπώμεηυν , ίδια ταυεϊ λέγειν, χαι οίατόν ην μοι

το αχοναμα, χαϊ ον πάνυ τι έδαχνόμην έπ αυτο~ς.

Όπ.ότε δέ χαϊ έχ τούτων άρξάμενον έτύλμησε χαττί-

τερον ειπείν, χαϊ χάττναα, χαϊ πίιταν, είτα άπερν~

&ριάοαν , χαϊ βααίλιτταν ονομαζων , ου μετρίως ΐπϊ

τούτοις αγαναχτω , χαϊ πίμπραμαι, διδιός μή τζ>

χοόνη χαϊ τά αυχα τυχά τις όνομάαη. χαι μοι προς

Λιός ά&νμοϋντι, χαϊ μεμονωμένο» των βοη&ησόντων,

σύγγνωτε της διχαίας όργης. ον γαρ περϊ τά μιχρά

χαϊ τά τνχόντα έατϊν ο χίνδννος, άφαιρονμένω των

συνή&ων χαϊ σννεαχολαχότων μοι γραμμάτων. χία

σαν μον, λάλον ορνεον, έχ μίσων, ως ϊπος εϊπεϊν,

των χόλπων άρπάααν χίτταν ωνόμασεν. άφείλετο

δέ μον φάαααν άμα νήσοαις τε, χαϊ χοσσύφοις, άπα-

γορεύοντος Άριστάρχον. περιέαπασε δέ χαϊ μελισσων

ούχ ολίγας. επ Άιτιχήν δέ ηλ&ε, χαϊ εχ μέοης αυ

της ανήρπασεν άνομως ·Τμηττόν, δρώντων νμων χαϊ

των αλλων σνλλαβων. 9. Άλλα τι λέγω ταϋτα; Θεσ-

σαλίας με έξέβαλεν ολης, Θετταλίαν άξιοϋν λέγειν,

χαϊ πίϊααν άποχέχλειχέ μοι την &άλατταν, ουδέ των

έν χήποις φεισάμενον σεύτλων ώς , το δή λεγόμε-

νον, μηδέ πάαοαλόν μοι χαταλιπεϊν. στι δέ άνεξίχα-

χόν ειμι γράμμα , μαρτνρεϊτε μοι χαϊ αυιοϊ μηδέ-

πστε εγχαλέααντι τω ζητα σμάραγδον άποαπάοαντι,

χαϊ πασαν άφελομένω την Σμύρναν μήτε τω ξϋ πα

σαν παραβάντι σνν&ήχην , χαϊ τον συγγραφέα των

τοιούτων ϊχοντι Θουχνδίδην αύμμαχον. τω μένγάρ

γείτονί μου νοσήσαντι συγγνώμη , χαϊ παρ αυτω

φντεύσαντί μον τάς μνρρίνας, χαϊ παίααντί με πστέ

νπό μελαγχολίας επϊ χόρρης. χαγώ μέν τοιουτον.

10. Τα δέ ταϋ τοϊτο σχοπωμεν ως φύσει βίαιον χαϊ

πρύς τά λοιπά. οτι δέ ουδέ των αλλων άπέαχετο

γραμμάτων , άλλά χαϊ τό δέλτα, χαϊ τό &ητα, χαϊ

46 ΓινΟΙΑΝΙ

τό Σ^τα, μιχροϋ δην πάντα ήδίχησε τά στοιχεϊα, αυτά

μοι χάλει τά άδιχη&έντα γράμματα. Άχούετε, φωνή

εντα διχασταϊ,τοϋ μέν δ λέγοντος, άφείλετό μου την

ένδελέχειαν, έντελέχειαν αξιοϋν λέγεσ&αι παρά πάντας

τους νόμους· του &ητα χρυύοντος, χαϊ της χεφαλης

τας τρίχας τίλλοντος έπϊ τω της χολοχύν&ης έστερη-

&&αι· ταυ ζΐμα, το ονρίζειν , χαϊ οαλπίζειν, ώς μη-

χέτ αυτΰ έξεϊναι μηδέ γρύζειν τϊς αν τούτων άνά-

οχοιτο;. ί) τϊς εξαρχέσειε δίχη πρύς το πονηρότατον

τουιϊταϋ; 11. Τδ δέ αρα ου τό όμόφνλον των

στοιχείων μόνον άδιχεϊ γένος, αλλ' ηδη χαϊ προς

τό αν&ρώπειον μεταβέβηχε, τουτονϊ τον τρόπον. ου

γαρ επιτρέπει γε αυτούς χατ εν&ύ φέρεσ&αι τα·ϊς

γλώαοαις· μαλλον δέ, ω διχασταί· μεταξύ γάρ με

ηάλιν τά των άν&ρώπων πράγματα άνέμνησε περϊ

της γλώασης, στι χαϊ ταύτης με τό μέρος άπήλασε,

χαϊ γλωτταν ποιεϊ την γλωαααν, ω γλώασης άλη&ως

νόσημα ταϋ. αλλά μεταβήσομαι πάλιν έπ εχεϊνο,

χαϊ τοϊς άν&ρώποις ανναγορεύσω υπέρ ων εις αυ

τούς πλημμελει. δεσμοϊς γάρ τισι στρεβλοϋν χαϊ

απαράττειν αυτων την φωνην επιχειρεϊ. χαϊ δ μέν

τι χαλον ίδών, χαλόν είπεϊν βούλεται· τό δέ παρ-

ειςπεσόν ταλόν είπείν αυτούς άναγχάζει, έν άπααι

προιδρίαν εχην άξιοϋν. πάλιν ετερος περϊ χλήματος

διαλέγεται ' τό δέ (τλημον γάρ έστιν άλη&ως) τλημα

πεποίηχε τό χλημα. χαϊ ου μόνον γε τούς τνχόντος

άδιχεϊ, «λλ' ηδη χαϊ τω μιγάλω βασιλεϊ, ω χαϊ γην

χαϊ &άλατταν είξαι φααϊ, χαϊ της αύτων φύσεως έχ-

οτηναι, τό δέ χαϊ τούτω έπιβονλεύει· χαϊ Κχρον

ινϋίεινΜ .νοοΑυνΜ . 47

οϊίτόν οντα, Τϋρόν τινα απέφηνεν. 12. Ουτω μεν

ονν οοον ες φωνήν άν&ρώπους άδιχεϊ· εργω δέ πως;

χλάοναιν άν&ρωποι, χαϊ την αυτων τόχην όδύρον

ται, χαϊ Κάόμω χαταρωνται πολλάχις, στι το ταϋ

ές τό των στοιχείων γένος παρήγαγε. τω γαρ τούτον

αώματι φασϊ τούς τνράννους άχολον&ήσαντας , χαϊ

ειιμησαμένους αυτοϊ> τό πλάαμα, ϊπειτα οχήματι

τοιούτω ξύλα τεχτηναντας άν&ρώπους άνααχολοπί-

ζειν έπ αυτά. άπ!> δή τούτου χαϊ τω τεχνήματι τω

πονηρώ την πονηράν έπωνυμίαν αννελ&εϊν. τούτων

ονν απάντων ΐνεχα, πάσων &ανάτων το ταϋ αξιον

είναι νομέζετε; εγώ μίν γαρ οιμια διχαίως τοντο μό

νον ες τήν τοϋ ταϋ τιμωρίαν υπολείπεσ&αι, το τω

οχήματι τω αύτοϋ την δίχην υποσχεϊν ο δή σταν-

οός ειναι υπό τούτον μεν έδημιονργή&η, υπά δέ αν

θρώπων ονομάζεται.

ΤΙΜΩΝ,

Η ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΟΣ.

ΑΚ Ον ΜΕΝΤΚΜ.

Ιη ρτίποίρίο Ι·ώτί ίηνεΗίΐατ Τίτηοη αοετΒε ίη

Ιονετη, ίαηφαατη τηι11ίιιδ αττψϊίιω ίηίιιτίαε υΙίοτντη ;

•48

ηοη εηίτη ατηρϊίιι.ι ρείεταίιιτοδ βιίτηεη εϊιιχ νετετι,

εί ΒαΙτηοηεητη αάεο ίοηίίηι ίτηίίαίιιτη εδδε ; εεηί

ετηη νίάετί δίττηίετη. Νατη οαιιτη /Ίιίάδεί ίανεηιδ,

ϊηάε/εδδιιτη ειτηι εεείεηιτη ρηηίίοτετη βάδδδ, ψιοά

ρταείετ αίία εί ΏειιοαΙίοηίδ άίΙιινίιειη ίεδίατείιιτ.

Ιατη ίρδιιτη δοοοτάίαε διιαε /τιιοίιιε οετηετε; ηεηιί-

ηετη εηίτη ηίδί οοίίετ ίΙΙί ααοΓα ^αεετε, εί ττηιΙίοδ

ϊατη ίετηρία εί αίαίοαδ είιιε νίοΙαδδε ίτηριτηίίοδ.

8εά, ιιί άε /ιί.1 ίαοεαί, αιιιιτη ιτηίνετδαδ ίρδε ορεδ

διιαδ ίη Ηοτηίηεδ ίηπταί0δ ε][ιιάίδδεί, εί τητηε αάεο

ιιί> οτηηίυιιχ τείΐεΐαχ νίείιιχ εαηδα ίεΓΓατη εχετεετε

εοαείιιδ εδδεί, ψιαηάο ίαηάετη ίηίιιΓιατη Ηαηο ριι-

ηίίαηιχ δίί? το^αί. ()ιιαε Ιιιρϋετ, αιιιτηι/οιίε αα-

άΐδδεί% α ΙΜετωιτΐο άε ίηβιτίιτηίο Τίτηοηίδ εετίίοτ

ΐαοίαδ, Ηοτηίηετη ρίατη ηιιοηάατιι ηοη οεηδεί ηε^Ιί-

£εηάιιτη, Μετειιτίιτηι^ιιε ίιώεί, ΡΙαΐιιτη εί ΤΗεδαιι ·

τιιτη αά Τίτηοηετη αάάαοετε , ηιιί αριιά ίΙΙατη τηα-

ηεαηί. 1η§ταίθδ ίίίοδ αίίο ίετηροτε ροεηαδ άαίιι-

Γ0δ. ΡΙαίιιβ ηε^αί δε ίίιιηιτη ; το«αί ιιί εαίΐετη αά εθδ

τηίίΐαίιιτ , αιιίοηδ ίη ρτείίο διί. Μίταίιιτ Ιιιρίίετ,

ειιτη, αιιοηάατη ηοη ίτηητετίίο άε εατοετίοιιχ, ίη αιιί-

1>ιιχ άο ανατίδ ίηοΙιιβιιβ ίεηεαίιιΓ , εοησιιεδίιιτη,

τητηο αά Τίητοηετη, αριιά αιιετη Ιίυετε εί είτωιήι-

να^ατί Ιίεετεί, ίτε ηοΙίε. Αί Ρίιιίιιβ ιιίηινιηιιε Ηο—

τη)ηατη %ετηιδ ύεηε άε δε τηετετί ηε^αί ; ε0δ δε

Ιαιιάατε, αιά τηεάίατη ίεηδαηί νίατη. 8εά ίΙΙοτιιτη

Οδ/ΐδδί Ιιιρίίετ ΡΙιιίΒ ηιτατη ηοη εχδε άευετε ; ίιι-

3ΐα.ι εατη ίρχατη ου I ετη ροεηαδ ίΙΙ >δ άατε\ εί Τί-

τηοηετη, δΐ ίίεηειη άίνίίίαβ ρΓο/ίιάίχδεί, /αωίδ αά

ίεττατη εχετοεηάατη τεάίίιιπτηι. Χ)ατη ί^ίϊιιτ ρτο—

^τεάίιιηίιιτ, ηατταί ΡΙιιίιιδ Μετωιτίο, δε αίαίιιτη εί

ανίϊιιιχ εείετίοτετη εδδε . οιιιιτη άίδοεάεηάιτηι δίί ;

αιιιιτη νετο α Ιονε αά αίίψιαια τηίίίαίητ, δε ίτε εοε-

αειη εί είαιιάατη; αιαειη α Ρίαίοηε, εείετετη\ εθδ-

αιιε αά αιιθδ εείετίΐετ νεηίαί , δε ιιίί ηεδείνε. Βϊ

α Ιονε τηίίίαίιιΓ, δε είτειιτηνα^ατί, άοηεο ίτηρτιιάεη»

ΤΙΜΟΝ. 43

ήι αίϊηηετη τηάάίδδεί, ειιτηηια ρίετττηχψιε Ηοτηίηετη

τηαΙατη, ηιιία οοηοτατη ρεταηαζη ραιιεί δίηί. Οαε-

ίβηιτη τηίτιιτη ηοη εδδε, λι α ΐοί /ιοτηίηί&ιω ατηε-

ΐιιΓ ; 60δ εηίτη δοίιιπαηοάο δρίεηάίάατη διιαιιι ρει-

βοηατη νίάετε, ηοη ίρδιιτη; εί ψιιτηι αύ /ιοτηίηίοιιχ

τεωρϊαίιιτ, υηα ιδωιτη ίη Ηοτηοδ ίηςτεάί ΙίΒετα.

διιο*9 Αττθξαηίίατη , ϋετηεηίίατη, ΜυΙΙίίίετη είο.

φιιΐ φτητηι Ηοτηϊηετη ίηναδίδδεηί, ραίτετη εχρνΙΙί ηοη

δίηαηί. Μίταίητ ΜετΟιιτίαδ, ηιιατη Ιιιοτίωιδ ΡΙιιίιιβ,

εί Ρααρετΐαε οοηίτα ψιατη ΐεηαωβ.ιίτηα ιίί· Ιηίε-

τίτη νεηεταηί ίη Αίίίεατη ; εί, Ρίαίο Μετωιήί νε-

δίετη ίεηεηίε, αά Τίτηοηετη, δαχοδιιτη α^τιιτη /θ<ϋ~

εηίετη. ΟειΙίί Ραιψετίαδ, δί αίίαιιετη ρνούτηη /ε-

άδχεί, ΐίαίιτηι τεάίτε ει δατή Αττο^αηΙίαε είο. τεά-

άετε φιιε.ιία. Αί Τίτηοη ραιφετίαίε εοηίεηίηα, ΡΙα-

ίιιτη. ηειιϊΐοηιτη οϊίτη τηαίοηηη εηοηιτη, νΐ ριιίσοαί,

αηείοτετη, ρτίττηιτη ηε νοίιιίί ηιιίάετη τεείρετε, άοηεο

ίαηάετη δπατη ίρδίιιδ, ηοη ΡΙιιίί ονίρατη /Ίιιδδε εάο-

είιιδ Ιονίδ εοηδίΙίο οεάετεί. Ώίδοεάιτηί Μετωιτιιιδ

εί ΡΙαΐιιδ, Τΐιεδαητο, ηιιί ΡΙιιΐο χοίιιτητηοάο οοεάίί,

διιΒ Τίτηοηίδ Ιί^οηετη νοοαίο. Ιη^εηίετη εβοάίί

Τίτηοη ίΗεδαιιηιτη, εί εοηδίΙίητη, τηιιϊίο οοετηίο α^το

ίιιττίτη αιιτο αδιετναηάο εχείηιεηάί, Ηοτηίηεδ οτηηεδ

άεδρίείεηάϊ, /ιι£ίεη<ϊϊ<ΐιιε , τηοητηιφιιε αχρεηίαίε εί

ϊητηιτηαηίίαίε εχεεΙΙεηάί εαρίί. Νιτηείο νετο άε

Τίτηοηίδ άίνίίίίδ ίη ητοετη ρετϊαίο άεηηο ίατη διαη

ρτίδίίηί αδ·>εηίαίθτεδ νίδιιτη νεηίηηί, ηνατητη ρτί

ττηιτη βηαίΗοηίάετη Ιί^οηε εαεάίί, δίειιί εί δεεηηάιιτη

ΡΜΙίαάεη εί ίετίίιιτη Ώετηνατη, τΗείοτετη, ρδερΗι-

ιτηα ί/ιχαηίι ΙαιιύίΒιιχ ρϊεηητη ρταείεξεηίετη, εί

ηιιατίιιτη, ΤΗταα^·οίετη, ρΗίΙοδορΗατη, οπτηίιιτη ρεα~

δίτηυτη. ΚεΙί^ιιοτιιτη ίιιΛατη ΙαρίάΛια εχρεΙΙίί.

Ι^νοιΑκ. I· Ό

80 ΐνΟΙΑΝΙ

ΤΙΜΛΝ. ΖΕΤΣ. ΕΡΜΗΣ. ΠΑΟΤΤΟΣ. ΠΕ

ΝΙΑ. ΓΝΑΘΛΝΙΑΗΣ. ΦΙΑΙΑΑΗΣ.

ΑίΙΜΕΛΣ. ΘΡΑΣΤΚΑΗΣ.

ΤΙΜ. Ώ Ζεϋ φίλιε, χαϊ ξένιε, χαϊ εταιρεϊε, χαϊ

εφέατιε, χαϊ άστιροπητά, χαϊορχιε, χαϊ νεφεληγε-

ρέτα, χαι έρίγδουπε, χαϊ εΐ' τι σε άλλο οι εμβρόν

τητοι ποιηταϊ χαλοϋσι, χαϊ μάλιστα σταν άπορωσι

προς τα μέτρα - τότε γαρ αυτοϊς πολνώννμος γινό

μενος ύπερείδεις τό πίπτον τοϋ μέτρον, χαϊ άναπλη-

ροϊς τό χεχηνός τον ρν&μοϋ · ποϋ σοι νϋν η εριαμά-

ραγος αστραπή, χαϊ η βαρύβρομος βροντή , χαϊ ό

αϊ&αλόεις, χαϊ άργήεις, χαϊ αμερδαλέος χεραννός;

ίίπαντα γάρ ταϋτα ληρος ηδη άναπέφηνε , χαϊ χα-

πνός ποιητιχός άτιχνως , εξω του πατάγον των ονο

μάτων. τό δέ άοίδιμόν σον, χαϊ ίχηβόλον ο-πλον,

χαϊ πρόχειρον, ουχ οϊδ' ϋπως τελεως άπέσβη, χαϊ

ψνχρόν έατι, μηδέ ολίγον οπιν&ηρα οργης χατά των

άδιχούντων διαφνλάττον. 2. Θαττον γοϋν των έπι-

ορχειν τις έπιχειρούντων έωλον &ρναλλίδα φόβη&είη

αν, η τήν τοϋ πανδαμάτορος χεραννοϋ φλόγα· οντω

δαλόν τινα επανατείνασ&αι δοχεϊς αύτοϊς, ως πϋρ

μίν η χαπνόν άτι αϋτοϋ μή δεϋιέναι' μόνον δέ τοϋ-

το οϊεσ&αι άπολαύειν τοϋ τραύματος, στι άναπλη-

σ&ήσονται της άαβόλου. ωατε ηδη διά ταϋτά σοι χαϊ

ύ Σαλμωνεύς άντιβροντάν ίτόλμα, ον πάνυ τοι απί

&ανος ων, πρύς οντω ψνχρόν τήν όργήν Αία, \)ερ-

ιιονργός ανήρ, χαϊ μεγαλαυχούμενος. πως γάρ; θ

που γε χα&άπερ υπά μανδραγόρα χα&εύδεις, ΰ·ί

Τ1Μ0Ν. . 51

ουτε των Ιπιορχοϋντων άχούεις, οντε τοίς άδιχοϋν-

τας επισχοπεϊς · λημας δέ , χαϊ άμβλνώττεις πρός τά

γιγνόμενα · χαϊ τά ωτα έχχεχώφωααι , χα&άπερ οί

παρηβηχότες. 3. Έπεϊ νέοςγε ϊτι, χαϊ δξύ&νμος ων,

χαϊ αχμαίος την δργην, πολλά χατά των άδίχων χα]

βιαίων (ποίεις, χαϊουδέπστε ηγες τότε πρόςαυτους έχε-

χειρίαν, άλλ' άεϊενεργός πάντως δ χεραυνδς ην, χαϊ η

αιγϊς έπεαείετο· χαϊ η βροντη έπαταγεϊτο, χαί η αστρα

πή σννεχές, ίάαπερ εϊς άχροβολινμόν , προηχοντίζετο

οί σεισμοί δέ, χοσχινηδόν, χαϊ η χιών, σωρηδόν, χαϊ

η χάλαζα , πετρηδόν. χαϊ Ίνα σοι φορτιχως διαλέ-

γωμαι, ίετοί τι ραγδαιοι, χαϊ βίαιοι, πσταμός έχά-

οτη αταγών. ωατε τηλιχαύτη εν άχαρει χρόνον ναυ-

αγία έπϊ τον Λευχαλίωνος έγένετο , ώς υποβρνχίων

απάντων χαταδεδυχότων , μάγις εν τι χιβώτιον πε-

ρισω&ηναι προςοχεϊλαν τω Ανχωρεϊ, ζώπνρόν τι του

άν&ρωπίνου σπέρματος διαφνλάττον εις επιγονήν

χαχίας μείζονος. 4. Τοιγάρτοι άχόλον&α της ρ«-

&υμέας τάπίχειρα χομέζη παρ αυτων, ουτε {τύοντος

ϊΐι σοι τινός οντε στεψανοϋντος, ει μή τις άρα πά·

ρέργον Όλνμπίων · χαϊ οντος-, ού πάνυ αναγχαία

ποιεϊν δοχων, «λλ' εις 'ί&ος τι άρχαίον σνντελων.

χαϊ χατ ολίγον Κρόνον σε, ω &εων γενναιότατε,

άποψαίνοναι , παρωσάμενοι της τιμης. εώ λέγειν

δποσάχις ηδη σον τόν νεών σεαυλήχασιν · οί δέ χαϊ

αντω σοι τάς χεϊρας Όλνμπιάαιν επιβεβλήχααι. χαί

ού ό ίψιβρεμέτης ωχνησας, η άναστησαι τούςχννας,

η τους γείτονας επιχαλέααα&αι, ως βοηδρομήσαντες

αυτούς αυλλάβακν γ ϊτι αναχευαζομένους πρός την

Έ> 2

52 ΙΛΌΙΑΝΙ

φνγην. β/.λ' ο γενναϊος, χαϊ Γιγαντολίτωρ , χαί Τι-

τανοχράτωρ, εχάΰησο, τους πλοχάμους πιριχειρό-

μενος υπ αυτων, δεχάπηχυν χεραυνον εχων εν τ/;

δεξια, ταϋτα τοίνυν, ώ &ανμάαιε, ηηνίχα παυαεται

ουτως άμελως παρορώμενα ; η πότε χολάαεις την

τοααυτην άδιχίαν ; πόσοι Φαέ&οντες, ί] Αευχαλίωνες,

Ίχανοϊ προς ουτως υπέραντλον νβριν τον βίου ; 5. Ινα

γάρ τά χοινά έάαας, τάμα ε'ι·πω, τοσούτουςΆ&η-

ναίων εις νψος αρας, χαϊ πλοναίους έχ πενεστάτων

άποφ»}νας, χαϊ πασι τοϊς δεομένοις επιχουρησα;,

μάλλον δέ ά&ρόον ές ευεργεοίαν των φίλων εχχέας

τον πλοντον, επειδή πένης δια ταϋτα εγενόμην, ουχ

ϊτι ουδέ γνωρίζομαι προς αυτων, οντε προσβλέποναι

οι τέως υποπτήσσοντες χαϊ προςχννοϋντες, χάχ

τον έμοϋ νεύματος ανηρτημένοι. άλ)' ην πον χαϊ

άδω βαδίζων εντυχοιμι τινϊ αυτων, ωαπερ τινά στή-

λην παλαιοϋ νεχροϋ ύπτίαν, υπό τον χρόνου άνα-

τετραμμένην , παρέρχονται , μηδέ άναγνόντες· οι δέ

χαϊ πόρρω&εν ϊδόντες, ετέραν εχτρέπονται, δυςάν

τητον , χαί άπστρύπαιον &έαμα οψεαΰαι Απολαμ

βάνοντες, τόν ου προ πολλοϋ σωτηρα, χαϊ ευεργέ-

την αυτων γεγενημένον. 6. ".Ίςτε υπό των χαχων

έπι ταύτην την έαχατιάν τραπόμενος , έναψάμενος

διφ&έραν, εργάζομαι τήν γην , υπόμισ&ος όβολων

τεσσάρων, ττ) ερημία χαϊ τ»; διχέλλη προςψιλοσοφων

ενταυ&α. τοϋιο γοϋν μοι δοχω χερδανεϊν, μηχέτι

οψεσ&αι πολλούς παρά την άξίαν ευ πράττοντας·

άνιαρότερον γάρ τοντό γι. ηδη πστέ ονν, ω Κρό

νου χαϊ ·Ρίας υιέ, τόν βα&νν τουτον νπνον άποαει··

ΤΙΜΟΝ. 53

σάμενος, χαι νήδυμον, (ίπίρ τον Έπιμενίδην γαρ

χεχοίμησαι,) χαί άναρύιπίσας τον χεραννόν, η ίχ

της Οιτης εναυσάμενος, μεγάλην ποη\οας την φλόγα,

έπιδείξαιό τινα χολήν άνδρώδοις χαϊ νεανιχοϋ Αιός,

εϊ μη άλη&η εστι τά υπό Κρητων πιρϊ σοϋ , χαϊ της

σης ταφης μν&ολογούμενα.

7. ΖΣΤ^.'. Τϊς οντύς έατιν, ω Έρμη, δ χεχρα-

γώς έχ της Άττιχης παρά τον ·Τμητιόν εν τη ϋπω-

ρεία; πιναρύς οί.ος, χαί αυχμων, χαϊ ίποδίφ&ερος.

αχάπτει δέ οϊμαι 'επιχεχνφώς· λάλος αν&ρωπος, χαι

&ρααύς. ηχου φιλόαοφος ϊατιν ου γάρ αν οΰτως

άαεβεΐς τους λόγους δειξ/μι χαί/ ημων.

ΕΡΜ. Τί φης , ω πάτερ; αγνοεϊς Τίμωνα τόν

Έχεχρατίδον , τον Κολνττέα ; οντός εστιν ό πολλά-

χις ημας χα&' ΐερων τελείων ίστιάοας, υ νεόπλου

τος, δ τάς ολας ίχατόμβας · παρ ω λαμπρως είώ-

&αμεν εορτάζειν τά Αιάαια.

ΖΕΤΣ. Φευ της άλλαγης · δ χαλος έχεϊνος, δ

πλούσιος, περϊ ον οι τοσουτοι φίλοι; τί πα&ων οί·ν

τοιοϋτός έατιν ; ανχμηρός, α&λιος, χαϊ σχαπανευς,

χαϊ μια&ωτός, ώς ϊοιχεν, ουτω βαρεϊαν χαταφέρων

την δίχελλαν.

δ.ΈΡΜ.Ουτωαϊ μεν ειπεϊν, χρηστότης επίτριψεν

αυτόν , χαι φιλαν&ρωπία , χαι δ πρύς τους δεομέ

νους απαντας οϊχτος. ώς δέ αλη&εϊ λόγω, ανοια, χαι

ευή&εια, χαϊ άχριοία περϊ τούς φίλο ν;· ος ού αυνίει

χόραξι χαϊ λύχοις χαριζόμενος. αλλ' υπό γυπων τοσ

ούτων ό χαχοδαίμων χειρόμενος τό νπαρ, φίλους

είναι αυτούς, χαϊ εταίρους ωετο υπ εννοίας της

64 ΙΛΟΙΑΝΙ

πράς αίιόν , χαιροντας τη βορα. 61 δέ τά οστά γυ·

υ.νώααντες άχριβως , χαϊ περιτραγόντις , εϊ τις χαϊ

μνελος ένην , έχμνζήσαντις χαϊ τουτον εύ μάλα επι

μελως, ωχοντο, αΰον αυτόν, χαϊ τάς ρίζας υπστε-

τμημένον άπολιπόντες , ουδέ γνωρίζοντες ετι, ουδέ

προςβλέποντες , πό&εν γάρ; η έπιχονροϋντες , η

έπιδιδόντες εν τω μέρει. διά ταϋτα διχελλίτης, χαϊ

διφ&ερίας, ως δρας, άπολιπών ύπ' αισχόνης το α

στυ, μισ&ον γεωργεϊ, μεΧαγχολων τοΐς χαχοϊς' δτι

οϊ πλοντοϋντες παρ' αύτοϋ, μάλα υπεροπτιχως παρ

έρχονται, ουδέτοννομα εί Τίμων χαλοϊτο εϊδότες.

9. ΖΕΤΣ. Καϊ μην ου παροπτέος άνήρ , ούδέ

αμελητέος, ειχότα γάρ ηγανάχτει δυςτνχων έπεϊ

χαϊ ομοια ποιήσομεν τοϊς χαταράτοις χόλαξιν εχεί-

νοις, επιλελησμένοι ανδρός, τοσαϋτα μηρία ταυρων

τε, χαϊ αϊγων πιότατα χαύοαντος ημϊν επϊ των βω-

ιιων. ετι γοϋν έν ταίς ρισι την χνίσσαν αυτων ϊχω.

πλην υπ ασχολίας τε, χαϊ &ορύβου πολλοϋ των επι-

ορχοόντων, χαϊ βιαζομένων , χαϊ αρπαζόντων , ετι

δέ χαϊ φόβου τοϋ παρά των ϊιροσνλοόντων, πολλοί

γάρ ουτοι, χαϊ δυςφύλαχτοι , χαϊ ουδέ έπ ολίγον

χαταμύσαι ημϊν εφιααι, πολόν ηδη χρόνον ούδ"

άπέβλεψα εις την Αττιχήν χαϊ μάλιστα έξ ού φιλο

σοφία, χαϊ λόγων ϊριδις έπεπόλαααν αύτοϊς. μαχο-

μένων γάρ πρός άλλήλους, χαϊ χεχραγότων, ουδέ

επαχούειν εστϊ των ενχων. ωατε ί] επιβναάμενον χρή

τά ώτα χα&ησ&αι, η ίπιτριβηναι προς αυτων , <χρε-

τήν τινα , χαϊ ασώματα, χαϊ λήρους μεγάλη τη

φωντ/ ξννειρόντων. διά ταϋτά τοι χαϊ τοϋτον άμε

ΤΙΜΟΝ. 55

λη&ηναι σννέβη πρδς ημων, ου φαϋλον οντα. 10.

Όμως δέ τον Πλοϋτον, ωΈρμη , παραλαβογν , απι-

&ι παρ αυτόν χατά τάχος· άγέτω δέ δ Πλουτος χαϊ

ιόν θησανρόν μετ αυτοϋ , χαϊ μενέτωααν αμφω

παρά το> Τίμωνι, μηδέ άπαλλαττία&ωοαν οντω ρα-

δίως, χαν στι μάλιστα υπό χρηστότητας αυ&ις έχ-

διώχτ] αυτους της οίχίας. περϊ δέ των χολάχων έχεί-

νων, χαϊ της αχαριστίας , ην έπεδείξαντο προς αυ

τόν, χαϊ αυ&ις μεν σχέψομαι, χαϊ δίχην δώαοναιν,

έπειδάν τον χεραννόν έπισχευάαω· χατεαγμέναι γαρ

αυτοϋ χαϊ άπεατομωμέναι ειοϊ δύο αχτίνες αί μέγιτ

σται, οπότε ιριλστιμότερον ηχοντισα πρώην έπϊ τον

σοφιστήν Άναξαγόραν ος ϊπει&ε τούς όμιλητάς μη

δε ολως είναί τινας ημας τούς &εούς. άλλ' έχείνον

μεν διήμαρτον (ίπερέοχε γάρ αυτοϋ την χεϊρα Περι

χλης). δ 8έ χεραννός εις τό άνάχειον παρασχήψας,

εχεινό τε χατέφλεξε, χαι αυτός ολίγον δεϊν αυνετρί-

βη περϊ τη πέτρα. πλήν ίχανή εν τοσούτω χαϊ αυτή

τιμωρία εαται αυτοϊς υπερπλουτοϋντα τον Τϊμωνα

δρωαι.

11. ΕΡΜ. Οίον ην τό μέγα χεχραγέναι, χαι

όχληρόν είναι, χαϊ &ρασόν ; ού τοϊς διχαιολογοϋσι

μόνοις, άλλα χαϊ τοϊς ενχομένοις τοϋτο χρήσιμον

ιδού γάρ αύτίχα μάλα πλούσιος έχ πενεατάτον χα-

ταατήσεται δ Τίμων, βοήσας, χαϊ παρρησιασάμι-

νος έν ενχΐ), χαϊ επιατρέψας τόνΑία. εϊ δέ σιωπή

ϊσχαπτεν έπιχεχνφώς , ϊτι όίν εαχαπτεν άμελούμενος.

ΠΑΟΤΤ. 'Αλλ' έγώ ούχ άν άπέλ&οιαι, ώ 2εϋ,

-ααρ' αυτόν.

56 ΐνΟΙΑΝΙ

ΖΕΤ2. Αιατι, ώ άριστε Πλουτε, χαι ταυτα,

εμοϋ χελεύσαντος ;

12. ΠΑΟχΤ. "Οτι νη Αία νβριζεν ες εμέ, χαϊ

ϊξεφόρει, χαϊ Ις ποΏ.ά χατεμέριζε, χαϊ ταϋτα, πα-

τοώον αυτω φίλον 'όντα · χαϊ μόνον ουχϊ διχράνοις

με έξιώ&ει της οιχίας, χα&άπερ οι τό πϋρ^ εχ των

χειρων άπορόιπτοϋντες. αυ&ις ονν άπέλ&ω παρα-

αίτοις χαϊ χόλαξι χαϊ εταίροις παραδσ&ησομενος ;

επ εχείνους, ω Ζεϋ, πέμπε με, τους αίσ&ησομένους

της δωρεας, τους περιέψοντας, ο'ις τίμιος εγώ, χαϊ

πιριπό&ητος. ούτοι δέ οί λάροι τί} πενία ξννέστω-

ααν, ην πρστιμωαιν ημων, χαϊ διφ&έραν παρ' αυ

της λαβόντες , χαϊ δίχελλαν, άγαπάχωοαν αϋλιοι,

τίτταρας όβολούς αποφέροντες, οί δεχαταλάντους

δωρεάς άμελητϊπροϊέμενοι.

13. ΖΕΤΣ. Ουδέν ετι τοιουτον δ Τίμων έργά-

σεται περϊ σε. πάνυ γαρ αυτόν η δίχιλλα πεπαι-

δαγώγηχεν , ει μη παντάπααιν ανάλγητος έστι την

όαφνν, ως χρην σε άντϊ της πενίας προαιρε·ϊα&αι.

ού μέντοι πάνυ μεμψίμοιρος είναί μοι δοχεϊς, ος

νϋν μεν τόν Τίμωνα αίτια, διότι σοι τάς -&ύρας άνα-

πετάαας, ηφίει περινοατεϊν έλευ&έρως, ούτε άπο-

χλείων, ούτε ζηλοτυπων. άλλστε δέ τονναντίον ηγα-

νάχτεις χατά των πλοναίων, χαταχεχλεϊα&αι λέγων

προς αύτων υπό μοχλοϊς, χαϊ χλειαϊ, χαϊ σημείων

επιβολαϊς' ω; μηδέ παραχύψαι σοϊ ές τό φως δυ

νατόν είναι. ταϋτα γοϋν άπωδύρου πρύς με, άπο-

πνίγεα&αι λέγων εν πολλω τω σχότω· χαϊ δια τοϋ-

το ωχρός ημϊν έφαίνου, χαϊ φροντίδος ανάπλεως,

ΤΙΜΟΝ. 57

σννισπαχώς τοίις δαχτόλους προς τό ε&ος των ανλ~

λογιομών , χαί άποδράσεσ&αι απειλων, ει χαιροί

λάβοιο, παρ αυτων. χαϊ ολως, το πραγμα ϋπέρ-

δεινον έδόχει σοι, έν χηλχω η οιδηρά &αλάμοι, χα-

&άπερ την Αανάην , παρ&ενιύισ&αι υπ άχριβίοι

χαϊ παμπονήροις παιδαγωγοϊς άνατρεφόμενον , τω

Τόχω, χαϊ τω Αογιομω. 14. "Λιοπα γοϋν ποιεϊν

ϊφασχες αυτούς, έρωντας μέν ές ύπερβολήν , εξόν

δέ άπολαύειν , ου τολμωντας , ουδέ ίπ άδείας^χρω-

μίνους τω ερωτι, χνρίους γε οντας, άλλά φνλάττειν

έγρηγορότας, ες τό οημειον , χαϊ τον μοχλόν άαχαρ-

δαμυχτϊ βλέποντας, ίχανήν απόλαναιν οιομένους,

ου τό α«τούϊ άπολαύειν εχειν, άλλάτό μηδενϊ μετα-

διδόναι της άπολαύσεως, χα&άπερ την εν τϊ) φάτν$

χόνα , μήτε αυτήν εα&ίονααν των χρι&ων, μήτε τω

ϊππω πεινωντι επιτρέπονααν. χαϊ πρυςέτι γε χαϊ

χατεγέλας αυτων φειδομένων, χαϊ ψνλαττόντωνι

χαϊ τό χαινότατον , αυτούς ζηλστυποόντων , αγνο

οόντων δέ ως χατάρατος οϊχέτης , ϊ] οιχονόμος, η

παιδότριφ ύπειςιών λα&ραίως εμπαροινήσει, τον

χαχοδαίμονα , χαϊ άνέραντον δεοπότην , προς άμαυ-

ρόν τι χαϊ μιχρόστομον λνχνίδιον,χαϊδιψαλέον &ρν-

αλλίδιον έπαγρνπνεϊν έιχοας τοϊς τόχοις. πως ούν

ουχ άδικα ταϋτά οου, πάλαι μεν εχεϊνα αϊτιαο&αι,

ννν δέ τω Τίμωνι εναντία έπιχαλεϊν;

15. ΠΑΟΤΤ. Καϊ μήν εϊγε τάληΆη έξετάζοις,

αμφω ναι ευλογα δόξω ποιεϊν. τοϋ τε γάρ Τίμωνος

το πάνυ τοϋτο άνειμένον, αμελές χαϊ ο-υχ εννοϊχύν,

ώςπρόςέμέ, είχότως αν δοχοίη· τούς τε αυ χατά

58 Ι.νΟΙΑΝΙ

χλειστο» εν &ύραις χαϊ αχότω φνλάττοντας , όπως

αύτοϊς παχύτερος γενοίμην , χαϊ πιμιλής , χοιί ύπέρ-

ογχος , ίπιμελονμένους , ούιε προςαπτομένους αυ

τούς, οντε ές το φως πρσάγοντας , ώς μηδε όφ&είην

πρός τινος, άνοήτους ένόμιζον είναι, χαϊ υβριατάς,

χαϊ ονδέν άδιχοϋντά με υπό τοσούτοις δεαμοϊς χα-

τασήποντας- ουχ εϊδότας ως μετά μιχρόν άπίασιν

αλλω τινϊ των ευδαιμόνων με χαταλιπόντες. 16.

Ο·ντ ονν έχείνους, οντε τούς πάνυ προχείρους εις

έμέ τούτους επαινω , αλλά τους, όπερ άριστόν έστι,

μέτρον έπι&ήσοντας τω πράγματι , χαϊ μήτε άφεξο-

αένους τοπαράπαν, μήτε προησομένους το ολον.

αχόπει γαρ, ώ Ζευ , πρός τοϋ Αιδς, εί τις νόμω γή-

μας γυναϊχα νίαν, χαϊ χαλήν, ϊπειτα μήτε φνλάττοι,

μήτε ζηλοτυποι τοπαράπαν, άφιεϊς χαϊ βαδίζειν ιν-

&α αν ε&έλοι νύχτωρ , χαϊ με&' ήμέραν , χαϊ ξννεϊ-

ναι τοις βονλομένοις, μάλλον δέ αντός άπάγοι μοι-

χευ&ησομένην, άνρϊγων τός Φύρας , χαϊ μαστροπεύ-

ων, χαϊ πάντας επ' αυτήν χβλων, άρα δ τοιουτος

ίραν δόξειεν αν; ού ού γε, ώ Ζεϋ , τοϋτο φαίης αν,

έρασ&εϊς πολλάχις. 17. Εί δέ τις εμπαλιν έλεν&έ-

ραν γυναϊχα εϊς τήν οιχίαν νόμω παραλαβών έπ

άρότω παίδων γνησίων , δ δέ μήτε αυτός προςά-

πτοιτο άχμαίας χαϊ χαλης παρ&ένον , μήτε αλλω

προςβλέπειν έπιτρέποι, αγονον δέ χαϊ στεϊραν χα-

ταχλείσας παρ&ενεύοι , χαϊ ταϋτα έρΛν φάαχων, χαϊ

δηλος ων από της χρόας, χαϊ της ναρχύς εχτετη-

χνίας, χαϊ των όφ&αλμων Ιποδεδυχότων, εσ&' οηως

ό ιοιοϋτος ού παραπαίειν δόξειεν αν, δέον παιδο*.

ΤΙΜΟΝ. 59

χοιεϊσ&αι, χαϊ άπολαύειν τον γάμον, χαταμαραί-

νων ευπρόσωπον οντω χαϊ επίραστον χόρην, χα&ά'

περ ϊέρειαν τ>) Θεομοφόρω τρέφων δια παντός τοϋ

βίου ; ταϋτα χαϊ αντός αγαναχτω, προς ένίων μέν

άτίμως λαχτιζόμενος χαϊ λαφνασόμενος, χαι έξαν-

τλονμενος· υπ ενίων δέ, ωαπερ στιγματίας δραπέ

της πεπεδημένος.

18. ΖΕΤΣ. Τίονν αγαναχτεϊςχατ αυτων; δι-

δόααι γαρ ΪΙμφω χαλήν την δίχην οί μεν, ωαπερ δ

Τάνταλος, απστοι χαϊ άγευστοι,χαϊ ξηροϊ τό στόμα,

ίπιχεχηνότες μόνον το~> χρνα'αα · οι δέ, χα&άπερ δ

Φινευς, άπδ της ψάρνγγος την τροφην υπδ των ι·ιρ-

πυιων αφαιρουμενοι. άλϊ' απι&ι ηδη σωφρονεστέρω

παραπολύ τω Τίμωνι εντευξόμενος.

ΠΑΟΤΤ. Έχεϊνος γαρ πότε παύσεται ωαπερ έχ

χοφίνου τετριπημένον , πριν ολως εϊςρνηναί με, χα

κί οπονδην έξαντλων,φ&άααι βονλόμενος την επιρ-

ροήν, μη υπέραντλος ειςπεσών επιχλύσω αυτόν ; ως»

ές τον των Δανα'ίδων πί&ον νδροφορήσειν μοι δο-

«ω, χαϊ μάτην έπαντίήσειν , τον χντους μη αιέγον-

τος· άλλά πρίν ειςρνηΠχι, αχεδόν εχχυ&ησομένον

τοϋ έπιρρέοντος· ουτως ευρντιρον τό προς την ϊχ-

χυαιν χεχτ^νδς τον πί&ον, χαϊ ιϊχώλντος η εξοδος.

19. ΖΕΤΣ. Ουχοϋν εϊ μη εμφράξηται τό χεχτ)-

νδς τοϋτο, χαϊ ες τό άπαξ άναπεπταμένον, έχχυ&έν-

τος εν βραχεϊ σον, ραδίως ευρήσει την διφ&έραν

αύ&ις, χαϊ-την δίχελλαν εν τη τρνγ'ι τον πί&ου.

άλλ' άπιτε ηδη, χαϊ πλουτίζετε αυτόν · αυ δέ μέμιη-

σο, ώ Έρμη, έπανιών, πρδς ημας αγειν τούς Κύχλω

60 Ι.νΟΙΑΝΪ

πας έχ της Αϊτνης, όπως τον χιραυνόν άχονήσαντες

έπιαχευάσωαιν, ως ηδη γε τε&ηγμένον αύτοϋ δεησο-

με&α.

20. ΕΡΜ. Προϊωμεν, ω Πλουτε. τί τοϋτο ; ν-

ποσχάζεις; έλελή&εις με, ω γεννάδα, ου τνφλος ιιο'-

νον, άλλά χαϊ χωλός ων.

Ζ1ΑΟΤΤ. Ουχ άεϊ τοϋτο, ώ·ϋρμή, άλλ' οποίαν

μεν άπίω παρά τινα πεμφ&εις υπό τοϋ Αιός, ουχ

οΐδ' 'όπως βραδύς ειμι χαϊ χωλος άμφστέροις,.ως μό-

γις τελεϊν έπϊ τό τέρμα , προγηράααντος ενίστε τοϋ

περιμένοντος. οπόταν δέ άπαλλάττεσ&αι δέη, πτη

νόν οψει,πολύ των όρνέων ωχύτερον. άμα γοϋν επε-

δεν »; ναπληγξ, χαγώ ήδη άναχρύττομαι νενιχηχώς,

υπερπηδήσας τό ατάδιον. ουδέ ϊδόντων ενίστε των

&εατων.

£ΡΜ. Ουχ άλη&ή ταυτα φής. έγώ δε χαϊ πολ

λούς αν εϊπεϊν 'ίχοιμέ σοι, χ&ές μεν ουδε ύβολόν, ως*

πρίσο&αι βρόχον, εσχηχότας, άφνω δέ τήμερονπλνυ-

οίους, χαϊ πολντελεϊς , έπϊ λευχοϋ ζεύγους έξελαύ-

νοντας, ο'ις ουδέ χαν 'όνος υπήρξε πώπστε. χαϊ ομως

πορφνροϊ χαϊ χρνσόχειρες περιέρχονται, ουδ' αυτοί

πιατεύοντες οϊμαι δτι μή οναρ πλουτοϋαιν.

21· ΙΪΑΟΤΤ. Έτιροϊον τοϋτ' εστιν, ώΈρμή,

χαϊ ονχϊ τοϊς έμαυτοϋ ποαϊ βαδίζω τότε. ουδέ δ

Ζευς, αλλ δ Πλούτων αποστέλλει με παρ' αυτούς,

άτε πλουτοδότης , χαϊ μεγαλόδωρος χαϊ αυτός ων.

δηλοϊ γοϋν χαϊ τυ> ονόματι. επειδάν τοίνυν μετοι-

χισ&ήναι δέη με παρ ετέρου πρός ΐτερον, ές δέλτον

ίμίαλοντις «ε. χαϊ χατασηιιινάαενοι έπιιιελϋκ. οιο

ΤΙΜΟΝ. 61

ρηδόν άράμενοι μεταχομέζοναι. χαϊ δ μέν νεχρός

εν αχστεινω πον της οίχίας πρόχειται, υπέρ τά γό

νατα παλαιίϊ τι] ο&όντ/ σχεπομενος, περιμάχητος

ταϊς γαλάϊς. έμέ δέ οί έπελπίσαντες έν τ!} αγορά

περιμένοναι *εχ^γότες, ωαπερ την χελιδόνα προςπε-

τομένην τετριγότες οί νεσττοί. 22. Έπειδάν δέ τα

σημεϊον άφαιρε&ΐ), χαι το λΐνον έντμη&ί), χαι η δίλ-

τος &νοιχ&Ύί , χαϊ άναχηρνχ&ϊί μον δ χαινός δεσπό

της, ήτοι συγγενής τις, η χόλαξ, ϊ) χαταπύγων οίχέ-

της, έχ παιδιχών τίμιος, υπεξυρημένος ετι την γνά-

&ον, άντϊ ποιχίλεΛν χαι παντοδαπών ηδονων, ΐις ήδη

εξωρος ων υπηρίτησεν αύτω, μέγα τό μέσ&ωμα ο

γενναιος απολαβών , έχεινος μεν , οστις αν η πστε,

αρπασάμενός με αυτϊ} δέλτω, &έει φέρων , αντϊ του

τέως Πνρρίου , η Αρόμωνος, η Τιβίον, Μεγαχλης,

η Μιγάβυζυς, η Πρώταρχος μετονομασ&εϊς· τους

μάτην χεχηνότας έχείνους ες άλλήλους αποβλέπον

τας χαταλιπών, αλη&ές αγοντας τό πέν&ος, οίος

αυτούς δ &όννος έχ μνχοϋ της σαγήνης διέφνγεν,ούχ

ολίγον τό δέλεαρ χαταπιών. 23. Ό δί , έμπεαών

ά&ρόως ές έμε άπειρόχαλος χαϊ παχύδερμος αν&ροι-

πος, ετι την πέδην πεφριχώς, χαι εϊ παριών αλλος

μαστίξειέ τις, ορ&ιον εφιστάς τό ους, χαϊ τόν μν

λωνα ωαπερ τό Άνάχτορον προςχννων , ούχ ετι φο

ρητός έατι τοϊς έντυγχάνοναιν · άλλά τούς τε ιλευ-

-&έρους νβρίζει,χαϊ τους δμοδούλους μαστιγοϊ, άπο-

πειρώμενος εϊ χαϊ αυτιΖ τά τοιαϋτα εξεστιν · αχρις

αν η ίί πορνίδιόν τι έμπεσών , η ίππστροφίας έπι-

&υμήσας, η χόλαξι παραδους ίαυτόν όμνναναιν, η

ινεΐΑΝί

μην ευμορφότερον μεν Νιρέως είναι αυτόν, ευγενέ-

υτερον δέ τον Κέχροπος, η Κόδρον, συνετώτερον δέ

τον Όδνασέως , πλοναιωτερον δέ σννάμα Κροίσων

εχχαίδεχα, έν άχαρεϊ του χρόνον ά&λιος έχχεη τ&

χατ ολίγον έχ πολλων έπιορχιων, χαϊ αρπαγων, χαϊ

πανονργιων συνειλεγμένα.

24. ΕΡΜ. Λυτά πον σχεδόν φης τα γιγνόμενα.

οπόταν δ' ονν αυτόπους βαδίζης, πως ουτω τνφλός

ων ενρίαχεις τήν δδόν ; η πως διαγινώαχεις έφ ονς

αν σε δ Ζευς άποατείλη , χρίνας είναι τοϋ πλοντεϊν

άξίους;

ΠΑΟΤΤ. Οϊ'ει γαρ ευρϊσχειν με οϊ τινες εϊσι;

ΕΡΜ. Μά τόν Αία ον πάνυ. ου γαρ Άριατεί-

δην χαταλιπών, Ίππονίχω χαι Καλλία προςηεις, χα»

πολλοϊς άλλοις Α&ηναίων ουδέ δβολοϋ άξίοις. πλην

άλλά τί πράττεις χαταπεμφ&εϊς ;

ΠΑΟΤΤ "Ανω χαι χάτω πλανώμαι περινοατωνϊ

αχρις άν λά&ω τινϊ έμπεσών. δ δέ, οστις αν πρωτος

μοι περιτόχη , άπαγαγων εχει,σέ τόν Έρμην έπι ταί

παραλόγω τοϋ χέρδους προςχννων.

25. ΕΡΜ. Ουχοϋν έξηπάτηται δ Ζευς, οϊόμε-

νός σε χατά τά αυτω δ·οχοϋντα πλοντίζειν, οσους αν

οιηται τοϋ πλοντεϊν άξίους;

ΠΑΟΤΤ. Και μάλα διχαίως, ω 'γα&ε, οςγε τυ-

φλόν οντα εϊδώς, επεμπεν άναζητήσοντα δυςεύρετον

ουτω χρημα, χαϊ προπολλοϋ έχλελοιπός έχ τοϋ βίον

οπερ ουδ' δ Αυγχεύς αν έξεύροι ραδίως, άμαυρό»

ούτω χαι μιχρόν 'όν. τοιγαροϋν ατε των μεν αγα

&ών ολίγων οντων, πονηρων δέ πλείστων έν ταΐ(

ΤΙΜΟΝ. 63

πδλεσι το παν έπιχόντων ραον ές τούς τοιούτους

έμπίπτω περιϊών, χαί σαγηνεύομαι προς αυτων.

ΕΡΜ. Ειτα πως, έπειδάν χαταλίπης αυτούς,

ραδίως φεύγεις, ούχ είδώς την δδόν ;

ΠΑΟΤΤ. Όξυδιρχής τότε πως χαϊ άρτίπους γϊ-

γνομαι προς μόνον τον χαιρόν της φνγης.

26. ΕΡΜ. Έτι δή μοι χαι τοϋτο 'άπόχριναι,

πως τνφλός ων, είρήσεται γαρ, χαι προςέτι ωχρός,

χαϊ βαρύς έχ τοϊν οχιλοϊν, τοσούτους εραατάς εχεις,

ώστε πάντας άποβλέπειν εις αέ; χαι τνχόντας μέν,

ιυδαιμονεϊν οϊεσ&αι· ει δέ άπστύχοιεν , ούχ άνέχε·

α&αι ζωντας; οϊδα γοϋν τινας ούχ ολίγους αυτων

ουτω σον δυςέρωτας οντας, ωατε χαϊ ες 8α&υχήττα

πόντον φέροντες ερριψαν αυτούς, χαϊ πετρων χατ

ηλιβάτων, ϋπεροραα&αι νομέζοντες υπό οοϋ, στιπιρ

ουδέ την αρχην ίώρας αυτούς. πλην αλλά χαϊ ού

άν ευ οϊδα στι όμολογήσειας, εϊτι ξννίης σαυτον,

χορυβαντιάν αυτούς, ερωμένω τοιούτω έπιμεμη-

νότας.

27. ΠΑΟΤΤ. Οϊει γαρ τοιουτον οϊός ειμι δρα·

σ&αι αύτόϊς, χωλόν η τνφλόν, η οοα άλλα μοι πρός-

εστιν ;

ΕΡΜ. Άλλά πως, ω Πλουτε, ει ιιή τνφλοί χαϊ

ονιοί πάντες είσί ;

ΠΑΟΤΤ. Ου τνφλοϊ, ω αριστε, άλλ' η αγνοια,

χαϊ η απάτη, α·ίπερ νϋν χατέχοναι τα πάντα, έπι-

αχιάζοναιν αυτούς· ετι δέ χαϊ αυτός, ώς μη παν-

τάπασιν άμορφος εϊην, προσωπεϊον περι&έμενος έ-

ρααμιώτατον, διάχρνσον, χαϊ λι&οχόλλ*ητον, χαϊ

64 ΙΛ·ΟΙΑΝΙ

ποιχίλα ενδύς, εντυγχάνω αύτοΐς. οί δέ, αυτοπρό-

οωπον οϊόμενοι δραν τό χάλλος, ερωαι, χαϊ άπόλλνν-

ται μη έντνγχάνοντες. ως εϊ γε τις αυτοϊς, ολον

άπογνμνώαας, επέδειξε μι, δηλον ως χατεγίνωαχον

αν αυτων, άμβλνώττοντες τά τηλιχαύτα, χαϊ ερων-

τες ανεραστων χαϊ άμορφων πραγμάτων.

28. ΕΡΜ. Τι ονν στι χαϊ έν αύτω ϊβη τωπλον*

τεΐν γενόμενοι, χαϊ το προσωπεϊον αυτό περι&εμε

νοι, ετι έξαπατωνται ; χαι ην τις άφαιρηται αυτούς,

&άττον αν την χεφαλην η τό προσωπεϊον πρόαιντο;

ου γάρ δή χαϊ τότε άγνσεΐν ειχός αυτούς, ως έπί-

χριατος η ινμορφία εατϊν, ϊνδσ&εν τά πάντα ορων

τας.

ΠΑΟΤΤ. Ουχ ολίγα, ώ Έραη, χαϊ προς τοϋτό

μοι ανναγωνίζεται.

ΕΡΜ. Τά ποϊα;

ΠΑΟΤΤ. Έπειδάν τις εντυχών τοπρωτον, άνα-

πετάαας την &ύραν , ειςδέχηταί με, ονμπαρειςέρχε-

τιιι μετ έμοϋ λα&ών δ τόφος, χαι η άνοια, χαϊ η

μεγαλαυχία, χαι η μαλαχία, χαι νβρις, χαι άπάτη,

χαι άλλα άττα μνρία. υπό δή τούτων απάντων χα-

ταληφ&εϊς την ψνχήν, &αυμάζει τε τά ού &αυμαςά,

χαϊ ορέγεται των φενχτων · χάμε τον πάντων εχεί

νων πατέρα των ειι,εληλν&ότων χαχων τέ&ηπε, δο-

ρνφορούμενον υπ αυτων, χαι πάντα πρότερον πά-

&οι άν, η έμέ πρσέα&αι υπομείνειεν άν.

29. ΕΡΜ. ·Λς δί λεϊος εΐ, ω Πλοϋτε, χαϊ ολι-

α&ηρός, χαϊ δυςχά&εχτος, χαϊ διαφευχτιχός, ουδε-

μέαν άντιλαΒην παρεχόμενος βεβαίαν, άλλ' ωαπερ

Τ1ΜΟΝ. 65

αι εγχίλεις, η οι οφεις, διά των δαχτόλων δραπε

τεύεις ο£χ οΊδα οπως· η Πενία δ' ϊμπαλιν ιξώδης

τε, χαι ευλαβής, χαι μνρία τά αγχιστρα έχπεφνχό-

τα έξ απαντος τοϋ σώματος ϊχοναα, ώς πλησιάααν-

τας εύ&ύς ΐχεσ&αι, χαί μή εχειν ρ/ιδίως άπολν&ή-

ναι. άλλα μεταξύ ηδη φλναροϋντας ημάς πραγμα

ού μιχρον διέλα&ι.

ΠΑΟΤΤ. Το ποιον;

ΕΡΜ. "Οτι τόν Θησανρόν ούχ έπηγαγόμι&α,

ουπερ 'ίδει μάλιοτα.

30. ΠΑΟΤΤ. Θάρρει τουτον γι ϊνεχα. εν τ!)

γγ) αυτόν χαταλείπων, ανέρχομαι παρ νμάς, ίπι-

αχήψας ϊνδον μένειν έπιχλεισάμενον τήν &ύραν, «-

τοίγειν δέ μηδενϊ, ην μή εμοϋ άχούοη βοήσαντος.

ΕΡΜ. Ουχοϋν έπιβαίνωμεν ηδη της Αττιχης.

χαί μοι επον εχόμενος τϊ)ς χλαμόδας, αχρις αν προς

τήν έαχατιάν άφίχωμαι. .

ΠΑΟΤΤ. Ευ ποιεϊς, ω Έρμη, χειραγωγων, επει

ην γι άπολίπτ/ς μι, ·Τπερβόλω τάχα η Κλέωνι ϊμ~

πεσοϋμαι πιρινοστων. αλλά τϊς δ ψόφος οντός ιςι,

χα&άπερ υιδήρον προς λί&ον.

31. ΕΡΜ. Ό Τίμων ούτοαΊ οχάπτει πλησίον

όρεινον και υπόλι&ον γήδιον. παπαϊ, χαι η Πενία

πάρεατι, χαί δ Πόνος εχεϊνος· η Καρτερία δέ, χαί

η Σοφία, χαι η Άνδρία, χαϊ δ τοιουτος οχλος των

υπό τω λιμω ταττομένων απάντων, πολύ αμείνους

των σων δορνφόρων.

ΠΑΟΤΤ. Τι οι/ν ουχ Απαλλαττόμε&α, ω Έρ

μη, τήν ταχίατην; ού γαρ αν τι ημεϊς δράααιμιν α~

66 ΙΛΟΙΑΝΙ

ξιόλογον προς άνδρα υπό τηλιχούτου στρατοπέδου

περιεσχημένον.

ΕΡΜ. "Αλλως ϊδυξε τω /}ϊϊ· μη άποδειλιώμεν

οίν.

32. ΠΕΝ. Ποϊ τουτον απάγεις, ώΆργειφόντα,

χειραγωγων ;

ΕΡΜ. Έπϊ τουτονϊ τον Τίμωνα έπέμφ&ημε*

ϋπό του Αιός.

ΠΕΝ. Νϋν δ Πλοϋτος επϊ Τίμωνα, δπότε αυ

τον εγώ χαχώς εχοντα υπό της Ί'ουφης παραλαβοϋ-

οα, τοντοισϊ παραδοϋσα, τι] Σοφία χαι τω Πόνω,

γενναϊον ανδρα χαί πολλοϋ άξιον απέδειξα; ουτως

άρα εύχαταφρόνητος ύμϊν η Πενία δοχω, χαι εύα-

δίχητος, ωσθ·' ο μόνον χτημα ε·ιχον, άφαιρεία&έ με,

αχριβως προς άρετήν έξειργααμένον , ϊν' αυ&ις ό

Πλοϋτος παραλαβών αυτόν Τβρει χαϊ Τύφω εγχει-

ρίαας ϋμοιον τω πάλαι, μαλ&αχόν, χαι άγεννη, χαϊ

άνόητον άποφήνας , αποδώ πάλιν έμοϊ ράχος ϊ·ιδη

νεγενημένον ;

ΕΡΜ. "Εδοξι ταϋτα, ω Πενία, τω Αϊί.

33. ΠΕΝ. Άπέρχομαι · χαϊ νμεϊς δέ, ώ Πόνε,

χαϊ Σοφία, χαϊ οϊ λοιποι, άχολον&εϊτέ μοι. οντος

δέ τάχα εϊαεται, οΐαν με ούσαν απολείψει, άγα&ήν

οννεργόν, χαϊ διδάαχαλον των άρίστων »; αννων,

υγιεινός μεν τό σώμα, έρρωμένος δέ την γνώμην διε-

τέλεσεν, ανδρός βίον ζων , χαϊ πρύς αυτόν αποβλέ

πων τά δέ περιττά χαϊ πολλά ταυτα, ωαπιρ έστϊν,

αλλιίτρια υπολαμβάνων.

ΕΡΜ. Απέρχονται· ήμεϊς δϊ προςέωμιν αϋτώ.

ΤΙΜΟΝ. 67

34. ΤΙΜ. Τίνες εατέ, ώ χατάρατοι; ϊη τι βου-

λόμενοι δεϋρο ηχετε , ανδρα έργάτην χαι μια&οφό-

ρον ένοχλήοΌντες ; αλλ ου χαίροντες απιτε , μιαροί

πάντες οντες - εγώ γαρ νμάς αύτίχα μάλα, βάλλων

ταϊς βώλοις χαι τοϊς λί&οις, σνντρίψω.

ΕΡΜ. Μηδαμως, φ Τίμων, μη βάλης · ου γαρ

αν&ρώπους οντας βαλεϊς. αλλ εγώ μέν·Ερμης ειμι,

ουτος δέ, δ Πλουτος. επεμψε δί δ Ζευς επαχοίοας

των ενχων · ωατε άγα&η τυχη δέχον τον ολβον, άπο-

στάς των πονων.

ΤΙΜ. Και νμεϊς οιμώξεα&ε ηδη, χαίτοι &ιοϊ

οντες, ώς φατέ· πάντας γαρ αμα χαι &εούς χαι αν

&ρώπους μιοΐ>, τοντονϊ δέ τον τυφλόν, ϋατις αν 7/,

χαι έπιτρίψειν μοι δοχώ τ»; διχέλλη.

ΠΑΟΤΊ·. Άπίωμεν, ω Έρμη, πρύς τον Διός,με-

λαγχολϊίν γαρ ά αν&ρωπος ου μετρίως μοι δοχεϊ, μή

τι χαχόν απέλ&ω προςλαβών.

35. ΕΡΜ. Μηδέν οχαιόν, ω Τίμων, άλλα τό

πάνυ τοντο ϊίγριον, χαι τραχύ χαταβαλών, πρστεί-

νας τώ χείρι, λάμβανε την άγα&ην τνχην, χαι πλού-

τει πάλιν, χαι ι·α&ι Α&ηναίων τά πρωτα, χαί υπερό-

ρα των άχαρίστων έχείνων, μόνος αυτός ευδαιμο-

νών.

ΤΙΜ. Ουδεν νμών δέομαι · μ ή ένοχλεϊτέ μοι·

ιχανός έμοι πλοϋτος η δίχιλλα. τά δ' άλλα, ευδαι-

μονέατατός είμι, μηδενός μοι πλησιάζοντος.

ΕΡΜ. Οϋιως, ω ιάν, άπανθρώπως;

Τόνδε φέρω Λιί μϋ&ον άπηνε'α «, χο«-

τερόν τε;

Ε 2

68 ινείΑΝί

Και μην ειχος ην μισάν&ρωπον μεν έίναί σε, τοσαϋ-

τα υπ' αυτων δεινά πεπον&ότα, μισό&εον δέ μηδα-

αως, ουτως επιμελονμένων σον των &εων.

36. ΤΙΜ. Άλλα σοϊ μεν, ώ Έρμη, χαϊ τω /Ιΐί

πλείστη χάρις της επιμελείας. τοντονϊ δέ τόνΠλοϋ-

τον ουχ αν λάβοιμι.

ΕΡΜ. Τί δή ;

ΤΙΜ. "Οτι χαϊ πάλαι μνρίων χαχών μοι αιτιος

οντος χατέστη, χόλαξί τε παραδούς, χαϊ επιβουλους

< επαγαγων, χαι μϊσος έπεγείρας, χαϊ ηδυπα&εία χα-

ταφ&είρας, χαϊ έπίφ&ονον άποφήνας · τέλος δέ,άφνω

χαταλιπών ουτως άπίατως χαϊ προδστιχως. η βελ

τίστη δέ Πενία, πόνοις με τοις άνδριχωτάτοις χα-

ταγυμνάοααα, χαϊ μετ άλη&είας χαϊ παρρησίας

προςομιλοϋσα, τάτε άναγχαια χάμνοντι παρεϊχε, χαϊ

των πολλων εχείνων χαταφρονεϊν επαίδευεν, έξ αυ

τον έμοϋ τάς έλπίδας άπαρτήσασά μοι τοϋ βίον,

χαϊ δείξααα όστις ην δ πλουτος δ εμός, ον οντε χό-

λαξ &ωπεύων, οντε συχοφάντης φοβων, ον δημος

παροξυν&εϊς, ούχ εχχλησιαατης ψηφοφορήσας, ού

τόραννος έπιβονλεύσας άφελέσ&αι δόναιτ αν. 37.

Έρρωμένος ιοιγαροϋν ϋπδ των πόνων, τοντονϊ τόν

άγρόν φιλοπόνως επεργαζόμενος, ονδέν δρων των έν

άστει χαχών, ίχανά χαϊ διαρχη ε'χω τά άλψιτα παρά

της διχέλλης. ωατε παλίνδρομος απι&ι, ω Έρμη.

ιόν Πλοϋτον άπαγαγών τω ζ/ι·ί·. εμοϊ δί τοϋτο ιχα~

νόν ην πάντας άν&ρώπους ηβηδόν οιμώζειν ποιη-

οαι.

ΕΡΜ. Μηδβμως, ω 'γα&έ· οΰ γαρ πάντες ιΐ

ΤΙΜΟΝ. 69

αϊν έπιτήδειοι προς οίμωγήν · «Ιλ' εα τά οργίλα

ταϋτα, χαϊ μειραχιώδη, χαϊ τον Πλοϋτον παράλαβε.

ουτοι απόβλητα είοι τα δωρα τα παρά του Αιός.

ΠΑΟΤΤ. Βούλει, ω Τίμων , διχαιολογήσοιαχι

προς αέ; η χαλεπαϊνεις μοι λέγοντι;

ΤΙΜ. Αέγε,μή μαχρά μέντοι, μηδέ μετά προ

οιμέων, ωςπερ οί έπίτριπτοι ρήτορες· άνέξομαι γάρ

σε ολίγα λέγοντα, δια τον Έρμην τοντονί.

38. ΠΑΟΤΤ. Έχρην μέντοι ϊσως χαϊ μαχρά

ειπεϊν, ουτω πολλά υπό σον χατηγορη&έντα · ομως

δέ ορα εϊ τι αε, ώς φης, ηδίχηχα· ος των μεν ηδϊςων

απάντων αϊτιός σοι χατέατην, τιμης, χαϊ πρσεδρίας,

χαϊ στεφάνων, χαϊ της αλλης τρνφης· περίβλεπτος

δέ τοι χαι άοίδιμος δι εμέ ησ&α, χαϊ περισπούδα

στος · ει δέ τι χαλεπόν έχ των χολάχων πέπον&ας,

αναίτιος έγώ σοι· μάλλον δέ αυτός ήδίχημαι τοϋτο

υπό σον, διότι με ουτως άτίμως υπέβαλλες άνδράαι

χαταράτοις, έπαινοϋσι, χαι χατα/οητεύοναι, χαϊ

πάντα τρόπον έπιβονλεύοναί μοι' χαι τόγε τελευ-

ταίον 'ίφησ&α, ώς προδέδωχά σε· τονναντίον δέ αυ-

τδς εγχαλέααιμέ σοι πάντα τρόπον άπελα&εϊς ίπό

σοϋ, χαϊ έπϊ χεφαλην έξωα&εις της οιχίας · τοιγαρ-

οϋν άντϊ μαλαχης χλαμνδος, ταύτην την διφ&έραν

ή τιμιωτάτη σοι Πενία πιριτέ&ειχεν. &στι μάρτνί

δ Έρμης ουτοοϊ, πως Ίχέτευον τόν Μα μηχέ&' ηχειν

παρά αέ, ούτω δυςμενως μοι προςενηνεγμένον.

39. ΕΡΜ. Ιάλλά νϋν δρας, ω Πλοντε, οίος ηδη

γεγένηται; ωατε &αρρων ξννδιάτριβε αύτζι' χαι αυ

-Ο ΐνΟΙΑΝΙ

αέν σχάπτε ως εχεις· συ δέ τον Θησαυρύν υπάγαγε

τη διχέλλη · υπαχοναεται γαρ εμβοήσαντί σοι.

ΤΙΜ. Πειστέον, ωΈρμη, χάϊ αύ&ις πλοντη-

τέον. τι γαρ αν χαϊ πά&οι τις, οπόταν οί &εοϊβιά-

ζοιντο; πλην ορα γε, εις οϊά με πράγματα εμβαλιΐς

τον χαχοδαίμονα, ος άχρι ννν ευδαιμονέατατα διά

νων, χρναόν αφνω τοσουτον λήψομαι ουδέν άδιχη

σας, χαι τοσαύτας φροντίδας άναδέξομαι.

40. ΕΡΜ.·Τπόατη&ι, ω Τίμων, δι εμέ, χαϊ

ει χαλεπόν τοϋτο, χαι ουχ οίατόν εστιν, οπως οϊ χό

λαχες εχεϊνοι διαρραγωαιν ύπδ τοϋ φ&όνον · ενώ δέ

υπέρ τήν Αΐτνην ες τον ονρανόν άναπτήσομαι.

ΠΑΟΤΤ~.·Ο μεν άπελήλν&εν , ως δοχεϊ· τε

χμαίρομαι γαρ τ»; είρεσία των πτερων σύ δέ αυτοί

περίμενε ' αναπέμψω γάρ σοι τόν Θησανρόν άπελ-

-&ών μαλλον δέ παίε· σέ ψημι, Θησανρέ χρνσοϋ,

υπάχονααν Τίμωνι τουτψΐ, χαι πάρασχε αεαυτόν

άνελέα&αι. σχάπτε, ω Τίμων, βα&είας χαιαφέρων

εγώ δέ νμίν άποατήσομαι.

41. ΤΙΜ. ·Άγι δή, ώ δίχελλα ) νϋν μοι επίρ-

ρωαον αεαυτην, χαί μη χάμης έχ τοϋ βά&ους τόν

Θησανρον* ες τονμφανές προχαλουμενη. ώ Ζεϋ τε

ράατιε, χαίτφίλοι Κορύβαντες, χαι Έρμη χερδωε,

πό&εν χρναίον τοσουτον ; η που οναρ ταϋτά έατι ;

δέδια γοϋν μη αν&ραχας εΰρω, άνεγρόμενος· άλλη

μην χρναίον εστίν έπίσημον, υπέρν&ρον , βαρν, χαϊ

την πρόςοψιν υπερηδιατον.

Λ χρναέ, δεξίωμα χάλλιστον βοστοϊς·

Αι&όμενον γάρ πνρ ατε διαπρέπεις , χαϊ νύχτωρ.

ΤΙΜΟΝ 71

χαϊ μείΐ ημε'ραν. έλ&έ, ω φίλτατε, χαϊ ερασμιώτατε.

ννν πιί&ομαί γε χαι /Ιίπ πστέ γενέσ&αι χρνσόν. τϊς

γαρ ούχ αν παρ&ένος άναπεπταμένοις τοϊς χόλποις

υποδέξαιτο οντω χαλόν έραατήν διά του τέγους χα

ταρρέοντα ; 42. Λ Μίδα, χαί Κροϊσε, χαι τά εν

ΔελφοΊίς ανα&ήματα, ως ουδέν αρα ίμε ως πρύς Ί·Ι-

μωνα, χαϊ τόν Τίμωνος πλοϋτον, άγε ουδέ δ βασι

λεύς ό Περσων ίσος· ω δίχελλα, χαϊ φιλτάτη δι

φ&έρα, ί·μϊχς μεν τω Πανϊ τούτω άνα&εϊναι χαλάν

αυτός δέ ηίη παοαν πριάμινος την έσχατιάν , πνρ-

γίον οϊχοδομησάμενος υπέρ του &ησανροϋ, μόνο>

έμοί ιχανον ενδιαιτασ&αι· τόν αυτον χαϊ τάφον α

πο&ανόν εξειν μοι δοχω. Αεδόχ&ω δέ ταϋτα, χαϊ

τενομο&ετήσ&ω πρύς τον επίλοιπον βίον, άμιξία

πρός απαντας, χαι άγνωαία, χαϊ υπεροψία· φίλος

δέ, ->} ξένος, η έταίρος, η '£λέου βωμος, ν&λος πολύς·

χαϊ το οίχτεϊραι δαχρύοντα, η επιχουρηοαι δεομένω,

παρανομέα, χαϊ χατάλναις των ε&ων μονήρης δέ η

δίαιτα χα&άπερ το'ϊς λύχοις, χαϊ φίλος εις Τίμων.

43. Οι δέ αλλοι πάντες εχ&ροί, χαϊ επίβονλοι * χαϊ

τό προςομιλησαί τινι αυτων, μέασμα. χαϊ »;ν τινα

ίδω μόνον, αποφράς ή ημέρα. χαϊ ολως ανδριάν

των λι&ίνων, ηχαλχων, μηδέν ήμϊν διαφερέτωααν

χαϊ μήτε χήρνχα δεχώμε&α παρ αυτων, μήτε απον-

δάς σπενδώμε&α' ή έρημέα δέ, ορος εατω προς αυ

τούς. φνλέται δέ, χαϊ φράτορες, χαϊ δημόται, χαϊ

η πατρις αυτή , ψνχρά , χαϊ ανωφελη ονόματα , χαϊ

άνοήτων ανδρων φιλστιμήματα· πλοντείτω δέ Τί

μων μόνος, χαί ϋπεροράτω απάντων, χαϊ τρνφάτω

72 ΐνΟΙΑΝΙ

μόνος χα{? Ιαυτόν , χολαχείας χαϊ επαίνων φορτια

χων άπηλλαγμένος · χαϊ &εοϊς &υέτω, χαϊ ευωχεί-

σ&ω μόνος, ίαυτω γείτων χαϊ ομορος, έχσείων των

αλλων. χαϊ απαξ εαυτόν δεξιώάασ&αι δεδόχ&ω,

ην δέη άπο&ανεϊν, η αυτω στέφανον έπενεγχεϊν.

44. Και ίίνομα μεν ϊατω δ Μισάν&ρωπος ηδιατον.

τον τρόπον δέ γνωρίσματα, δυςχολία, χαϊ τραχύτης,

χαϊ δχαιότης, χαϊ οργή, χαϊ απαν&ρωπία * εϊ δέ τινα

ϊδοιμι εν πυρϊ διαφ&ειρόμενον , χαϊ οβεννυναι ϊχε-

τευοντα, πίττη χαϊ έλαίω χατσοβεννύναι. χαϊ ην

τινα τοϋ χειμωνος δ πσταμός παραφίρη, δ δέ, τάς

χεϊρας ορέγων, άντιλαβέσ&αι δέηται, ώ&εϊν χαϊ

τοϋτον έπϊ χεφαλήν βαπτίζοντα, ως μηδέ άνα-

χίψαι δυνη&είη' οντω γαρ αν την ϊοην άπολάβοιεν.

Εϊςηγήσατο τον νόμον Τίμων Έχεχρατίδης Κολντ-

τεύς, επεψήφισε τ»; έχχλησία Τίμων δ αυτός· είεν,

ταϋτα ημϊν δεδόχθω, χαϊ άνδριχως εμμένωμεν αυ-

τοϊς. Πλην άλλα περϊ πολλοϊ/ αν έποιησάμην απα-

αι γνώριμα πως ταϋτα γενέσ&αι, διότι ίπερπλοντω '

αγχόνη γαρ αν τό πραγμα γένοιτο αυτόίς· χαίτοι

τί τοντο; ψεϋ τον τάχους. πανταχό&εν αυν&έον-

σι χεχονιμένοι, χαϊ πνευατιωντες, ουχ οϊδα ο&εν ό-

αφραινόμενοι τοϋ χρναίου. πότερον ονν έπϊ τον

πάγον τοϋτον άναβάς άπελαυνω αυτους τοϊς λί&οις,

έξ υπερδεξίων άχροβολιζόμενος , η τδγε τοοοϋτον

παρανομήσωμεν, εΊςάπαξ αύτοϊς δμιλήσαντες, ώς

πλέον άνιωντο υπερορώμενοι· τοντο οϊμαι χαϊ α-

αεινον, ωατε δεχώμε&α ηδη αυτούς, υποστάντες.

Φέρε ίδω, τϊς δ πρωτος αυτων οντάς έατι ; Γνα&ω

ΤΙΜΟΝ. 73

νίδης δ χόλαξ, δ πρώην ϊρανον αιτήσαντί μοι δρέ-

ξας τον βρόχον, πί&ους ολους παρ ε'μοι πολλάχις

έμημεχώς· άλ£ ευγε εποίησεν άφιχόμενος. οιμώξε-

ται γαρ προ των αλλων.

46. ΓΝΑΘ. ϋύχ εγώ ελεγον ως ουχ άμελήσον-

σι Τίμωνος άγα&οϋ ανδρός οί &εοϊ; χαίρε Τίμων

εύμορφότατε, χαϊ ηδιατε, χαϊ ανμπστιχώτατε.

ΤΙΜ. Νή χαϊ ούγε, ώ Γνα&ωνίδη , γυπών

απάντων βορώτατε, χαϊ άν&ρώπων έπιτριπτότατε.

ΓΝΑΘ. Άεϊ φιλοοχώμμων ούγε ' άλλα ποϋ τό

ανμπόαιον ; ώς χαινόν τι σοι ααμα των νεοδιδάχτων

δι&νράμβων ηχω χομέζων.

ΤΙΜ. Καϊ μήν έλιγεϊά γε άστί μάλα περιπα-

&ώς υπό ταύτη τ»; διχΆλτ).

ΓΝΑΘ. Τί τοϋτο; παίεις, ω Τίμων; μαρτό-

ρομαι· ώ·Ηράχλεις, ϊού, ϊού, προχαλουμαί σε τραί-

αατος εϊς Αρειον πάγον.

ΤΙΜ. Και μήν αν γε μιχρόν επιβραδννης, φό

νου τάχα προχεχλήση με.

ΓΝΑΘ. Μηδαμώς- αλλά ού γε πάντως τό

Τραυμα ϊαααι , μιχρόν επιπάαας τοϋ χρυαίον δει-

νώς γάρ ϊοχαιμόν έατι το φάρμαχον.

ΤΙΜ. "Ετι μένεις;

ΓΝΑΘ. Άπειμι, ού δέ ουχαιρήσειςοντω αχαιός

ε» χρηστοϋ γενόμενος.

47. ΤΙΜ. Τϊς οϋτός εατιν δ προςιων, δ άι α-

φαλαντίας; Φιλιάδης, ^χολάχων απάντων δ βδελν-

ρώτατος. ουτος δέ παρ ϊμοϋ άγρόν ολον λαβών.

χαϊ τ») &νγατρϊ προϊχα δύο τάλαντα, μισ&όν το?

74 Ι.νΟίΑΝΙ

εταϊνου, δπότε ίίοαντά με, πάντων σιωπωντων, μό

νος ϋπερεπήνεσεν , έπομοσάμενος ωδιχωιερον είναι

των χύχνων , επειδή νοαοϋντα πρώην είδε με, χαϊ

προςηλ&ον επιχονρίας δεόμενος, πληγάς δ γενναϊος

προςενέτεινε.

48. ΦΙΑ. ΐΩ. της άναισχνντίας, ννν Τίμωνα

γνωρίζετε; ννν Γνα&ωνίδης φίλος χαι συμπότης;

τοιγαροϋν δίχαια πέπον&εν ουτως αχάριστος ων.

ημεϊς δέ οι πάλαι ξννή&εις, χαϊ ξυνέφηβοι , χαϊ δη-

μόται, δμως μετριάζομεν, ως μη έπιπηδάν δοχωμεν.

χαίρε, ώ δέσπστα, χαι οπως τούς μιαρους τούτους

χόλαχας φνλάίη, τους έπι της τραπέζης μόνον, τά

αλλα δέ χοράχων ουδέν διαφέροντας. ουχ ϊτι πι-

στευτέα των ννν ουδενί· πάντες αχάριστοι, χαϊ πο

νηροί· εγώ δέ τάλαντόν σοι χομίζων , ώς εχοις πρός

τά χατεπείγοντα χρησ&αι, χαίΡ δδόν ηδη πλησίον

τ·χοναα , ως πλοντοίης υπερμεγέ&η τινά πλουτοι·.

ηχω τοιγαροϋν ταϋτά σε νον&ετήσων χαίτοι σύ γε

ουτω σοφός ων, ουδέν ίσως δεήση των παρ' έμοϋ λό

γων, ος χαι τω Νέατορι τό δέον παραινέσειας αν.

ΤΙΜ.·Έσται ταϋτα, ώ Φιλιάδη · πλήν αλλά

Ζρόςι&ι, ώς χαι αέ φιλοφρονήσομαι τη διχέλλη.

ΦΪΑ. Αν&ρωποι , χατέαγα του χρανίου υπό

του αχαρίστου , διότι τά σνμφέροντα ένον&έτον*

αυτόν.

49. ΤΙΜ. Ίδού τρίτος ούτος δ ρήτωρ Λημέας

προςέρχεται, ψήφισμα εχων εν τη δεξιά, χαϊ συγγε

νής ημέτερος είναι -λέγων. οντος 'εχχαίδεχα παρ

έμοϋ τάλαντα μιας Ιμέρας ιχτίαας τϊ\ πόλει· (χατοι

ΤΙΜΟΝ. 75

διδίχαστο γάρ, χαϊ έδίδετο, ούχ άποδιδοίς, χα-γώ

έλεήσας έλνσάμην αυτόν) επειδή πρό>ην ·ίλνχε τ/7

Έρεχ&ήιδι φνλή διανίμειν τό &εωριχόν, χαγώ προς-

ηλ&ον αιτων τό γιγνόμενον , ουχ ϊφη γνωρίζειν πο-

λίτην οντα μι.

50. ΑΗΜ. Χαίρε, ω Τίμων, τό μέγα οφελος

τοϋ γένους , τό ερεισμα των Ά&ηναίων , το πρόβλη

μα της ·Έλλάδος · χαϊ μην πάλαι δε δ δημος ξννει-

λεγμένος, χαϊ αϊ βονλαϊ αμφότεροι περιμένοναι -

πρότερον δέ ΐχονσον τό ψήφισμα, υ υπέρ σοϋ γέ-

γραφα· ,,Έπειδή Τίμων δ Έχεχρατίδου , Κολυτ-

τείις, ανήρ ου μόνον χαλδς χαγα&ός, αλλά χαϊ σο

φός, ως ούχ άλλος έν τη Έλλάδι, παρά πάντα χηά-

νον διατελεϊ τά αριστα πράττων τΐ\ πόλει ' νενίχηχι

δέ πύξ, χαϊ πάλην, χαι δρόμον, έν Όλνμπία μιας

ημέρας, χαι τελείω αρματι χαι συνωρίδι πωλιχή."

ΤΙΜ. 'Αλλ' ουδέ έ&εώρησα έγώ πώπστε εις

Όλνμπϊαν.

ΑΗΜ. Τί ονν; &εωρήσεις νατερον τά τοι

αυτα δέ πολλά προςχεϊο ί· αι αμεινον. ,,χαι ήρίςευ-

σε δέ ίπερ της πόλεοκ πέρναι προς Ά/αρνέας, χαι

χατέχοψε Πελοποννησίων δύο μοίρας."

51. ΤΙΜ. Πως; διά γάρ τό μή εχειν όπλα,

ουδέ πρσεγράφην έν τω χαταλόγω.

ΑΗΜ. Μέτρια τά περϊ ααυτοϋ λέγεις, ημεϊς

δέ αχάριστοι αν εϊημεν άμνημονοϋντες. ,,ϊτι δέ

χαϊ ψηφίσματα γράφων χαϊ σνμβονλεύων, χαϊ στρα

τηγων, συ μιχρά ωφέλησε τήν πόλιν έπι τουτοις κ

76 Ι.νΟΙΑΝΙ

πααι, Αέδοχται τϊ) βονλη, χαϊ τω δήμω, χαϊ τϊ)

Ηλιαία χατά ψνλάς, χαϊ τοϊς δήμοις ίδία, χαϊ χοινί)

πσοι, χρναοϋν άναατησαι τον Τίμωνα παρά την Ά

φηναν εν τ»ί άχροπόλει, χεραννόν εν τη δεξια εχον

τα, χαϊ αχτϊνας έπϊ τ»ί χεφαλή· χαϊ ατεφανώσαι

αυτόν χρναοϊς ατεφάνοις επτά, χαι άναχηρνχ&ηναι

τους ατεψάνους σήμερον Αιονναίοις τραγωδοϊς χαΐτ-

νοϊς· (άχ&ηναι γαρ δι αυτόν δεϊ τήμερον τά Λιο

νύσια·) ειπΐ την γνώμην Δημέας δ ρήτωρ, αυγγι-

νής αύτοϋ άγχιατεύς, χαϊ μα&ητής αύτοϋ ων - χαί

γαρ ρήτωρ αριστος δ Τίμων, χαϊ τά άλλα πάντα

δπόαα αν ε&έλοι." 52. Τοντϊ μεν ονν σοι τό ψή

φισμα · εγώ δέ σοι χαϊ τον νιόν εβονλόμην άγα-

γειν παρά σε, ον έπϊ τω σω ονόματι Τίμωνα ώνό-

μαχα.

ΤΙΜ. Πως, ω Λημέα, ος ουδέ γεγάμηχας, Ζσα-

γε χαϊ ημας είδέναι;

Λ1ΙΜ. "Αλλά γαμω, ην διδω &εός, ες νε·ωτα, χαϊ

παιδοποιήσομαι, χαϊ τό γεννη&ησόμενον (άρρεν

γάρ ϊσται) Τίμωνα ηδη χα^ω.

ΤίΜ. Ουχ οιδα εϊ γαμήσεις ευ, ω οντος, τη-

λιχαύτην παρ' εμοϋ πληγήν λαμβάνων.

ΛΗΜ.. Οιμοι · τί τοϋτο ; τυραννίδι Τίμων επι

χειρεϊς, χαϊ τόπτεις τους έλευ&έρους , ο ύ χα&αρως

ίλεύ&ερος, ουδ αατός ων; άλλά δώαεις εν τάχει

τήν δίχην τάτε άλλα, χαϊ στι τήν άχρόπολιν ένέ-

πρησας.

53. ΤίΜ. Άλλ' ουχ ε'μπέπρησται, ω μιαρί, η

αχρόπολις, ώστ» δηλος ει συχοφαντων.

ΤΙΜΟΝ 77

ΛΗΜ. Άλλά χαϊ πλουτεϊς, τόν οπισ&όδομο*

διορύξας.

ΤΙΜ. Ου διώρυχται ουδέ ουτος· ωσΐδ απί&ανα

σον χαϊ ταυτα. ·

ΑΙΙΜ. Αιορνχ&ήσεται μέν νατερον · ηδη ίε αύ

πάντα τά εν αυιω έχεις·

ΤΙΜ. Ουχοϋν χαι ίίλλην λάμβανε.

ΑΙ1Μ. Οϊμοι το μετάφρενον.

ΤΙΜ. Μή χέχραχ&ι · χατοϊσω γάρ σοι χαϊ τρί-

ι>}». έπεϊ χαϊ γελοϊα πάμπαν πά&οιμι, δύο μεν Αα

χεδαιμονίων μοίρας χαταχόψας άνοπλος, εν δέ μια-

ρόν άν&ρώπιον μή έπιτρίψας. μάτην γάρ αν ιϊην

χαϊ νενιχηχως 'Ολύμπια πύξ, χαϊ πάλην. 54. 'Λλλά

τί τοϋτο ; ον Θρααυχλης δ φιλόαοφος οντός έστιν ;

ου μεν ονν άλλος· έχπετάοας γοϋν τον πώγωνα, χαι

τάς όφρϋς άνατείνας, χαι βρεν&υόμενός τι πρύς αυ

τόν, ερχεται, τιτανώδες βλέπων, άνσοεσοβημένος

την επϊ τφ μετώπω χόμην, Αυτοβορέας τις, η Τρί-

ΐων, ο'ΐους δ Ζεϋξις ϊγραψεν. ουτος δ τό οχημα εύ-

αταλής, χαϊ χόαμιος τό βάδισμα, χαι σωφρονιχός

την αναβολήν, εω&εν μνρία όσα περϊ αρετης διεξιών,

χαϊ των ηδονή χαιρόντων χατηγορων, χαϊ τό ολιγαρ

χές επαινων, επειδή λοναάμενος άφίχοιτο επϊ τό δεϊ-

πνον, χαϊ δ παϊς μεγάλην τήν χύλιχα όρέξειεν αύτω

(τάί ζωρστέρω δέ χαίρει μάλιστα*) χα&άπερ τό Αή

&ης νδωρ έχπιων , εναντιώτατα επιδείχνυται τοις

ίω&ινοϊς έχείνοις λόγοις, προαρπάζων ωαπερ ϊχτϊνος

τά οψα, χαϊ τόν πλησίον παραγχωνιζόμενος , χαρυ-

της τό γίνειον άνάπλεως , χννηδόν εμφορούαενος,

78 Ϊ.ν-ΟΙΑΝΙ

έπιχεχνφώς , χα&άπερ εν ταίς λοπάαι την αρετήν

εύρήσειν προςδοχων , αχριβως τά ιρύβλια τω λιχα-

νω άποαμήχων , ώς μηδέ ολίγον τοϋ μνττωτοϋ χα-

ταλίποι. 55. Μεμψίμοιρος άεϊ, ως τον πλαχουντα

όλον -)) τον αϋν μόνος των Άλλων λάβοι, ο,τι περ λι-

χνείας χαϊ απληστίας οφελος, μέ&ναος, χαϊπάροι·

νος, ουχ άχρις ωδης χαϊ ορχηστόος μόνον, αλλά χαϊ

λοιδορίας, χαϊ δργης προςέτι. χαϊ λόγοι πολλοί έπϊ

τη χύλιχι, τότε δή χαϊ μάλιστα, περϊ σωφροσυνης

χαϊ χοομιότητος· χαϊ ταϋτα φησϊν ηδη υπό τον ά-

χράτου πονήρως ϊχων, χαϊ υπστρανλίζων γελοίως·

είτα εμετος έπϊ τούτοις, χαϊ τό τελευταϊον , άράμε-

νοί τινες εχφέροναιν αύιόν έχ τοϋ συμποσίον της

αύλητρίδος άμφστέραις έπειλημμένον ' πλήν άλλά

χαϊ νήφων ουδινϊ των πρωτείων παραχωρήσειεν αν

ψεύσματος 'ίνεχα, η ϋρασύτητος, η φνλαργνρίας.

αλλά χαϊ χολάχων ϊστϊ τά πρωτα, χαϊ έπιορχεϊ προ

χειρότατα, χαϊ η γοητεία παρομαρτη , χαϊ η άναι-

σχνντία προηγειται· χαϊ υλως πάνσοφον τό χρημα,

χαϊ πανταχό&εν αχριβές, χαϊ ποιχίλως έντελές· οί-

μώξεται τοιγαροϋν ούχ εϊς μαχράν χρηστός ων. Ί'ί

τουτυ; παπαϊ , χρόνιος ημϊν Θρασυχλης.

56. ΘΡΑ-. Ού βατά ταύτά, ώ Τίμων, τοις

πολλοϊς τούτοις άφϊγμαι, όίσπερ οϊ τον πλοϋτόν σου

τε&ηπότες, αργνρίου, χαϊ χρνοίου, χαϊ δείπνων

πολντελων έλιτίδι σννδεδραμήχσοι, πολλήν την χο-

λαχείαν επιδεχόμενοι πρύς άνδρα , οϊύναε, άπλοϊ-

χεν , χαϊ των οντων χοινωνιχόν. ο'ιαΐϊα γάρ ως μάζα.

ιάν έμοϊ δείπνον ϊχανον . οψον δί ήδιστον &ύμον, δ

ΤΙΜΟΝ. 79

χάρδαμον, ϊ} εϊπστε τρνφο/ην, ολίγον των άλων

πστόν δέ η έννεάχροννος. δ δέ τρίβων οντος ης βού-

λει πορφνρίδος άμείνων. το χρναίον μεν γαρ ουδέν

τιμιώτιρον των εν τοϊς αϊγιαλοϊς ψηφίδων μοι δοχεϊ.

σου 5ε αυτοϋ χάριν 'εστάλην, ώς μη διαφ&είρη σε

τό χάχιατον τοϋτο χαι έπιβονλότατον χτημαδ πλοϊ·-

τυς, δ πολλοϊς πολλάχις αίτιος άνηχέστων αυαφορων

•/ιγενημένος· ει γάρ μοι πεί&οιο,- μάλιστα ολον ές

την &άλατταν έμβαλεϊς αυτόν, ουδέν άναγχαϊον άν

δρϊ άγα&ω δντα, χαϊ τον φιλοσοφίας πλοϋτον δριϊν

δνναμένω. μη μέντοι ες βά&ος,· ω'γα&έ, αλλ1 οσον

Ίς βουβωνας επεμβάς ολίγον πρύ της χνματωγης,

εμοϋ άρωντος μόνου. 57. Εϊ δέ μη τοϋτο βούλει,

σύ δέ αλλον τρόπον άμείνω χατά τάχος εχφόρησον

αυτον έχ της οιχίας, χαι μηδ' όβολόν αύτω άνΐ/ς,

διαδιδούς απααι τοϊς διομένοις, ώ μεν , πέντε δρα-

χμάς, ώ δέ, μναν, ω δέ, ημιτάλαντον. ει δέ τις φι

λόαοφος είη, διμοιρίαν, η τριμοιρίαν φέρεσ&αι δί-

χαιος· έμοι δέ, χαίτοι ουχ εμαυτοϋ χάριν αιτω,άλλ

όπως μεταδω των εταίρων τοϊς δεομένοις, ιχανόν ει

ταυτηνι την πήραν ϊμπλήσας παράαχοις, ουδέ ολους

δύο μεδίμνους χωρουσαν Αιγινητιχούς. ολιγαρχη δέ

χαι μέτριον χρή ειναι τον φιλοσοφοϋντα, χαι μηδέν

υπέρ την πήραν φρονεϊν.

ΤΙΜ. Έπαινω ταϊτά σον, ώ Θρασύχλε.ις· προ

γοϋν της πήρας, εϊ δοχεϊ, φέρε σοι τήν χεφαλήν ϊμ-

πλήσω χονδύλων, έπιμετρήσας τι) διχέλλνι.

ΘΡΛΣ. *Λ δημοχρατία , χαι νόμοι, παιόμεϋα

ύπό τον χαταράτον εν έλευ&έρα τι} πόλει-

80 Ι.νΟΙΑΝΙ

ΤΙΜ. Τί αγαναχτεϊς, ω'γα&έ Θρασύχλεις ; μων

παραχέχροναμαί σε; χαϊ μην έπεμβαλω χοίνιχας

υπέρ τό μέτρον τέτταρας. 58. Αλλά τί τοϋτο; πολ

λοί Σννέρχονται· Βλεψίας έχεϊνος, χαϊΑάχης, χαϊ

Γνίφων, χαϊ ολως το σόνταγμα των οίμωξομένων.

ωατε τί ουχ επϊ την πέτραν ταύτην άνελ&ών, την

μεν δίχελλαν ολίγον αναπαύω πάλαι πεπονηχνίαν,

αυτός δέ στι πλείστους λί&ους ξυμφορήσας, επιχα-

λαζω πόρρω&εν αυτούς;

ΒΑΕΨ. Μη βάλλε, ω Τίμων απιμεν γάρ.

ΤΙΜ. Αλί ουχ άναιμωτί γε ύμεϊς, ουδέ ανευ

τραυμάτων. .

Α Λ Κ Υ Ω Ν

η περϊ Μεταμορφώαεως.

ΑΚΟνΜΕΝΤΠιΙ.

ΟΗαετερΗοη βεύϊίετη νοοετη , ηιιατη αιιάίί, ΗαΙ-

Γ^ΌΛιδ εδδε α 8οεταί6 εάοοίαδ, ψΜιτη άΐΐ τηατίηι

νιοτίετη Ιαξεηίετη ϊη άνετη ττηιίατίηί, εί α ηιιαάίεβ

ΗάΙεγοτηί ηοτηεη ίταχετίηί , α δοεταίε αηαετίί, ηυΛ

ίαηΑετη τε εί βάεδ ΗαΒεή ροεδίί, ηαϊ ανα εχ τηα-

Ιίετιθιιί βοεία) «.ιε ηαττεί, αηοά τηίηίτηεβιετί ρυαε

νίάεαίητ. Καροηάεί δο&αία, Ηατηίηεί οτηηίαρτο

81

(·αουίίαίδ Ηατηαηα αεδΐϊτηατε αΑτηούιιτα εχίΙί, «οδ-

<]ιιε φαί άευηιτη νΐτεδ ϊ^ηοτεηί , ηίτιιτη ίαίδ φαιά

ρδη ροδδιΐ ηεο ηε, άίίαάίοαη ηοηροίδε. Νοη τπι-

τηιε ΐηοΓβάίοΛε νϊάεη, ροδί ίδτηραίαΐαΛ ίη^εηίετη

τεάάί ροιδε €οε1ιιτη δετεηατη. 1)εο , ωιξη ηοδίτίι ηε

εοτηραταηάαε φαϊάεαΛ νίτει Ηιώεηίί, Ηαεο ίοτίε/α—

ωϊια «.Μβ. (^οατη ίατη ίηίετ Ηοτηίηεδ, νΐΓοδ ρταε-

οίρηε εΐ ϊη/αηίεδ , ίαηία είΐ άίβ·ετεηίία, ρτοοσοίΙ»

εδδε, *>ϊτύδ άεί ίαηίο ιχαίοτεδ ειδε νϊτΛαβ Ηοτηί-

ηαια, φααηίο τηαηάαδ τηαίοτ £ΐηξιιΙϊ$ Ηοηιϊηίοικ.

ΐΑΐΐεταηηΛ εχρετίίοαδ αεφηε άϊβκΛδ ε*£ε Ιε^ετε,

ηιιατη ανει εχ ηαάϊετΟίαδ /αεετε, φιειιτη οοΛΐτα άειω

εχ ϊτκοηάίίο αηΐτηαΙεαΙυ αριια εαρίεηία», εχ τη-

αηίτηαίϊϊ ονίδ ίοΐ %ειιετα αηίτηαηίίιυη ρτοετεεί.

Όεοτατη ϊςίίΗΓ νϊτεδ Ηεδωεηίδδ, Λε ΐταη.ι/οηηα~

ίίοηίϋαδ εχρίοταίαια αίίφαϊά ιΐαΐηετδ ηειριίτηαι.

Ηιο ΏίαΙθ£θδ ηεο αϊ Εαοίατη , ηεε ΙΊαΐοιιω,

ιιί φακίατη ορίησοαηίιιΓ , ίεά Ι,εοηίδ Αοαάεηάά, αϊ

ηοτι τηάί^ηΗε, φαΐ ίηίετ ορετα ίααίαηί Ιυωιιιι

Ησοεαΐ.

ΧΑΙΡΕΦΆΝ, ΣΆΚΡΑ'ΓΠΣ.

ΧΑΙΡ. Τϊς η φωνή προςέβαλιν ήμϊν , ω Σώχρα-

τις, τιόρρ'ω&εν από των αιγιαλων χαι της άχρας ϊχεϊτ

νίβ; ως ήδίϊα ταίς άχοαϊς. τί πστ άρ' έστϊ τδ φ&ιγ-

γόμινον ζωαν ; αφωνα γάρ δή τά γι χα&' νδατος

διαιτώμινα.

ΣΆ. Θυλαττία τις, ω Χαιριφων , ορνις ·Αλχν-

ω> ονομαζομενη, πολύ&ρηνος χαί πολύδαχρνς· πιρ»

ης δή παλαιός άν&οώποις μιμύ&ευται λόγος' φοαϊ

γνναιχα ποτε οϊααν Αϊόλον του "Ελληνας &υγατέρα,

χονρίδιον άνδρα τόν ίιευτης τι&νιωια &ρήνιιν πό-

Ι.τςιΑ*. I. Ρ

82 Γ.νΟΙΑΪΝΙ

&ω φιλίας, Κή'ύχα τον Τραχίνιον, τόν·£ωαφόροΌ

τον άστέρος, χαλοί πατρός χαλόν νιόν είτα δή πτε-

ρω&εϊοαν διά τινα δαιμονίαν βούλησιν , εις ορνι&ος

τρόπον περιπέτεο&αι τά πελάγη , ζητουσαν έχιΐνον ·

επειδή πλαζομένη γην περϊ πασαν, ούχ οϊατ' ην εύρεϊν.

2. ΧΑΙΡ. Άλχνών τοϋτ έστϊν, ο υύ φ^ς; οό

πώπστε πρόα&εν ήχηχύειν της φωνης, ιίλλά μοι ξένη

τις τω 'όντι προςέπεσε. γσώδη γοϋν ως αλη&ως τον

ηχον άφίηαι το ζωαν πηλίχον δέ τι χαϊ εατ», ώ

£ώχρατις;

ΣΆ. Ου μέγα· μεγάλην μέντοι διά τήν φιλαν-

δρίαν εϊληφε παρά &εων τιμήν έπϊ γάρ τη τούτου

νεσττεία χαϊ τάς Αλχνανίδας προςαγορευομένας ημέ

ρας δ χόαμος αγει, χατά χειμωνα μέσον διαφεροοσας

ταϊς ευδίαις, ων εατι χαι η τήμερον παντος μαλλον.

ονχ όριΐς ως αί&ρια μέν τά άνω&εν , άχύμαντον δέ

χαϊ γαλήνιον άπαν τό πέλαγος, ομοιον ώς είπεϊν

χατόπτρω ;

ΧΑΙΡ. Αέγεις ορ&ως. φαίνεται γάρ Άλχνανϊς

η τήμερον υπάρχειν ημέρα,. χαϊ χ&ες δέ τοιαύτη τις

ην. αλλά προς &εων, πως πώπστε χρή πεισ&ηναι

τοϊς άρχης, ώ Σώχρατες , ώς έξ ορνί&ων γυναϊχές

πστε εγένοντο , η ορνι&ες έχ γνναιχων ; παντος γάρ

μαλλον αδόνατον φαίνεται παν τό τοιοϋιον.

3. ΣΆ. 'Ά φίλε Χαιρεφων, εοίχαμεν ημεϊς των

δυνατων τε χαϊ αδννάτων άμβλνωποί τινες εϊναιχρι-

ταί. παντελως. δοχιμάζομεν γάρ δή χατά δόναμιν

άν&ρωπίνην αγνωατον ονααν, χαϊ απιστον, χα] «ό-

ρατον -πολλά ονν φαίνεται ημϊ.-< χοιί των ε'Ίπόρων

ΗΑΙΟΐΟΝ. 83

άπορα, χαϊ των έφιχτων ανέφιχτα · σνχ>·ά μεν χαί

δι άπειρίαν, σνχνά δέ χ«ϊ διά νηπιότιμα φρενων -

τω οντι γαρ νήπιος 'ίοιχεν είναι πας αν&ρωπος, χαϊ

δ πάνυ γέρων, έπείτοι μιχρός πάνυ χαί νεογιΚός δ

τον βίον χρόνος πρύς τον πάντα αιωνα· τί δ' αν,

ω 'γαί/έ, οϊ άγνοοϋντες τάς των &εων χαϊ δαιμονίων

δννάμεις ϊχοιεν αν είπεϊν, πότιρον δννατόν η αδύ

νατον τι των τοιουτων ; ίώραχας, Χαιρεφων, τρίιην

ηαέραν 'όοος ην ό χωμών; χαί έν&νμη&έντι γάρ τοι

δέος έπέλ&οι χαϊ τάς αατραπάς έχιίνας χαϊ βροντάς,

ανέμων τε έξαίσια μεγέϋη· υπέλαβεν αν τις την οϊ-

χονμένην απασαν χαϊ δή ονμπεσεϊσ&αι. 4. Μετά

αιχρόν δέ &αυμαστή τις χατάσταοις ευδίας έγένετο,

χαί διέμεινεν αυτη γε 'έως τοϋ νυν πότερον ονν οϊει

μεϊζόν τι χαϊ έργωδέστερον είναι, τοιαύτην αι&ρίαν

έξ εχείνης της άνυποστάτονΊαίλαπος χαϊ ταραχης

αετα&εϊναι , χαϊ εις γαλήνην άναγαγεϊν τόν απαντα

χόαμον , η γυναιχός είδος μεταπλαα&έν εις 'όρνι&ός

τινος ποιησαι; το μεν γάρ τοιοϋτο, χαϊ τά παιδάρια

τά παρ ημϊν, τά πλάττειν επισταμενα, πηλόν η χη

ρών σταν λάβη, ραδίως έχ τοϋ αυτοϋ πολλάχις όγ

χου μετασχηματίζει πολλάς ίδεων φύσεις. τω δαι

μονίω δ>} μεγάλην χαϊ ου αυμβλητήν υπεροχην 'ίχον-

τι πρύς τάς ημετέρας δννάμεις, εύχιρη τνχόν απαν

τα τά τοιαϋτα, χαι λεϊα · έπεϊ τόν ολον ούρανόν πό

σοι τινϊ ααυτοϋ δοχεϊς είναι μείζω, φράααις αν ;

5. ΧΑΪ. Τϊς δ' άν&ρώπων, ω 2ώχρατες, νοη-

ααι δόναιτ αν, η όνομάααι τι των τοιούτων ; ονδ»

γάρ ιϊπεϊν εφιχτόν.·

V ι

84 ι.νείΑΝί

211. Ουχοϋν δή &εωροϋμεν άν&ρώπων πρόςαλ-

λήλους σνμβαλλομένων μεγάλας τινάς υπεροχάς έν

τιεϊς δννάμεαι χαι άδνναμέαις υπαρχοναας; η γάρ

των άνδρων ηλιχία, προς τα νήπια παντελως βρέφη,

τα πεμπταία έχ γενετης, η δεχαταϊα, &ανμα<ίτήν

ϋσην εχει ιήν διαφοράν δννάμεως τε, χαϊ άδννα

μίας, εν πάααις σχεδόν ταίς χατά τον βίον πράξεαι,

χαί όσα διά των χειρων τούτων οντω πολνιιηχάνων,

χαι οαα διά τοϋ σώματος χαϊ της ψνχης έργάζονται.

ταϋτα γαρ τοις νέοις, ώςάνείπον, παιδίοις, .ονδ'

εις νονν έλ&εϊν δννατά φαίνεται. 6. Και της ϊσχύος

δέ της ενός ανδρός τελείου ίο μέγε&ος, άμέτρητον

οσην ϊχει την ϋπεροχήν πρός έχεϊνα. μνριάδας γάρ

των τοιούτων είς άνήρ πάνυ πολλάς χειρώοαιτ αν

ραδίως· η γάρ ηλιχία παντελως απορος δήπου πάν

των, χαι αμήχανος έξαρχης παραχολον&εϊ τοϊς άν-

&ρώποις χατά φύσιν. όπηνίχ' ούν αν&ρωπος ως εοΐι-

χιν άν&ρώπου τοσούτω διαφέρει, τι νομέσομεν τον

σύμπαντα ονρανόν προς τάς ημετέρας δννάμεις φα-

νησαι αν τοΐς τά τθιαϊιτα &εωρεϊν εφιχνονμένοις ;

πι&ανόν ονν ϊσως δόξει πολλοϊς, οσην εχει τό μέγε

&ος τοϋ χόαμον τήν ϋπεροχην πρός τό Σωχράτους ίη

Χαιρεφωντος ειδος, τηλιχοϋτον χαϊ τήν δόναμιν αυ-

τοϋ, χαϊ τήν φρόνησιν, χαϊ διάνοιαν, άναλογον διο>-

φίρειν της περι ημάς δια&έσεως. 7. —ο2 μέν ουν

χαι εμοι χαι αλλοις πολλοίς τοιούτοις ούοι, πόλί

αττ αδόνατα των ίτέροις πάνυ ραδίων. έπεί χαι αυ~

λησαι τοϊς άναύλοις, χαϊ άναγνωααι , η γράψαι τοίς

*γραιειιάτοις γραμματιχόν τρόπον, άδννκιύτερύ*

ΗΑΙ.ΟΥΟΙί. 85

Ιατι τέως, εως αν ωαιν άνεπιατημονις, τοϋ ποιησαι

γνναϊχας έξ δρνί&ων , η ορνι&ας εχ γνναιχων. η δ«

φύσις έν χηρίω σχεδόν παραβάλλοναα ζωαν απονν, χαϊ

απτερον, πόδας υπσ&εϊσα, χαϊ πτερώαασα, ποιχιλίη

τε φαιδρόνασα πολλή χαϊ χαλί] χαϊ παντοδαπτ/ χρω

μάτων, μέλιτταν σοφην απέδειξε &είον μέλιτος έργάτιν

εχ τε ώων άφωνων, χαϊ αψύχων, πολλά γένη πλάτ-

τει πτηνών τ», χαϊ πεζων, χαϊ ανύδρων ζώων, ως

λόγος, τέχναις τινων ίεραϊς αι&έρος μεγάλου προ*-

χρωμένη. 8. Τάς ονν ά&ανάτων δννάμεις μεγάλος

ουσας, &νητοϊ χαι σμιχροϊ παντελως όντες, χαϊ οντ*

τά μεγάλα δννάμενοι χα&οριϊν, οντ ονν τά αμιχρό,

τά πλείω δ' άποροϋντες χαϊ των περϊ ημας σνμβαι

νόντων πα&ων, ουχ αν εχοιμεν ειπεϊν βεβαίως οντ

Άλχνόνων πέρι, οΰτ ·Άηδόνων · χλέος δέ μύ&ων,

ο'ιον παρέδοσαν πατέρες, τοιοϋτο χαι παισϊν έμοϊς,

ω ϋρνι &ρήνων μελωδέ, παραδώαω των σων ΐ·μνων

πέρι · χαί σον τον εναεβη χαϊ φίΧανδρον ερωτα πολ-

λάχις νμνήσω, γνναιξί τ έμαίς, Ξαν&ίππη τε χαϊ

Μνρτοι λίγων τά τ άλλα, προς δέ, χαϊ τιμης οίας

'έτυχες παρά &εών. αρά γε χαϊ αύ ποιήσεις τι τοιου

τον, ώ Χαιρεφών;

ΧΑΙ. Πρέπει γοϋν , ω Σώχρατες· χαϊ τά ίπα

σοϋ ρη&έντα διπλασίαν εχει τήν παράχλησιν πρύς

γνναιχών τε χαϊ ανδρων όμιλίαν.

2Λ. Ουχοϋν άαπασαμένοις τήνΆλχνόνα, προά-

γειν ηδη προς άστυ χαιρος εχ τον Φαληριχοϊ1.

ΧΑΙ. 7/άι υ αέν ποιωμεν οΐτως.

80 ΙΛΌΙΑΝΙ

ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ

η Κανχααος.

ΑΚ &ν ΜΕΝΤν Μ.

(^ιειιτη ΡΊιίοαηαδ, ίιώεηίε Ιονε , ΡΓθτηείΗενιΓ

Οαιιεαιο αΙΙίξαδδεί, ψιοά εί ίη εοηνίνίο αηοηάατη,

ο^ιειιτη εαπιεδ άίδίτίϋιιετεί, ρτο οατηίοιιδ οδδα αάιρε

ίεαία Ιονί οίίιιϊίδδεί, εί Ηοτηίηεδβηχίδδεί, εί ίβηατη

ά)ιβ διώτερίιιτη ΗοτηίηΆιιβ άεάίδδεί , ΡΓοτηχίΗειιχ

τηιιίίίδ άε ίηίιιτία Ιονίδ οοηψιεδίιιβ Ηιτηο ίη τηοάιιτη

δε άε/εηάίί. Ρηπζατπ, ι/σοά αά εατηίδ άίδίτίναίίο-

ηετη ρετίίηεαί , οΙ> ρατνιιίατη ίΙΙατη /·ηιιιάετη διιε-

οεηδετε ριιετο ηοη Ιονε εδδε άί^ηαηζ, εί οτηηίηο ίη

εοηνίνίίδ ίοεοδ ηοη εδδε αεξτε £ετεηάοδ\ αίψιε δί

οτηηετη είίατη Ιονίδ ρατίετη διιυηραίδδεί , ίά ίατη

Βτανϊ ροεηα ττηιϊίατε , ίατη αηίτηιειη Ηιιτηίίετη ρα-

ί<ι{Ίιοετε. Ηαο ίη τε ίατη Ηοτηίηεδ δε ρταευετε αε-

ηαίοτεδ. Όείηάε, φιιοά αά Ηοτηίτηιτη /αΒπ·οαίίοηετη,

ίηάε ηιιΙΙητη άίίδ άατητηειη αεείάετε ; τητηο ροίίιι3

αάεδδε , αιιίοιιδειιτη άίί δε ϋοτηραταηίεδ ρετδρίείαηί,

</ιιατη δίηί /είίείοτεδ. Αί Ιονετη ίία διι^^εηδε^ε,

αηαδί άίί τητηο τηίτηιβ άίί δίηί , ηιιατη ίατηεη σο

ηοτηίηίοιιδ Όίίδ ηίΚίΙ ιτηη\ιιατη τηαίί ίΙΙαίατη δίί, δίο-

αί α Οίξαηίίοιιδ. Μα§ηο ροίίιιβ εθδ δδδε άίίδ

Η»ια I ίη ίεττα, ηηηε ιιιίία, ιΛίαηι εδδε αηίδ εί

ΡΚΟΜΕΤΗΕνδ. 87

βεη δασΓα; ίετηρία οηηάΐία εΐδε τηαχίτηε Ιονί Α-

ροΙϊίηί £ί Μετεαπο, δίοί νετο τηιδρίατη ; /εϋείοτει

αάαο €δδε άεοδ , ^σού τητηο Ησοεαηί ίεχί?δ βεΙίεί-

ϊαίίδ, οιιίοιιχ αηίεα εαηιίδδεηί. Μαίε/ϊεοδ αηαϊετη

εδ3ε ίη ίεττα, δεά είίατη ίη εοδίο; εί η άϋ τητηε

εατα Ηοτμίτηιτη ηδξοίϋχ ίτηρΙίεεηίατ , ίά ρταεοετε

^ταίατη αίίηιιατη οεειιραίίοηετη, <ιιιιιιιι αίίαια ηε Ηα-

Ιετεηί αηίάεηχ\ εί αιιο ίαηάετη ιιιοάο Ηονιίτηαη /α-

Βτΐοαΐίοηετη ίηωιαατχ ροδδεηΐ· ϊι, ηιιί ΐαηίο νιηϋε-

πιϊη ατηοτε βα^τατεηί ? Οείετιιτη δε ΗοηιίηϊΙ>Ηδ

/οηηατη άεάιδδε ριιΙεΗεττίτηατη, εϊ ταΐίοηετη, <ιύα

ιίεοδ νεηετεηίιιΓ\ αϊ είίατη Ηαε άε τε άίϊ ίιιτε ψιετΐ

αεαιιεαηί. ϋεηίαιιε, (/σοά αά βατίιτηι, ί^ηεττι ειιιβ

ηαίαταε εδδε, ηί ηίΜΙ τηίηααίιιτ, δί αηΐ.ι εχ εο Ιιι-

ιηεη αεεεηάαηί. Όεθδ ίβίίιιτ, αιιοδ ύοηοδ εδδε

οροτίετεί , εί αιαοαδ ίβηί ρτοτδιιχ ηοη ορηδ, ρταε

ίηνίά·.α Ηοιιιίηίΰιιχ ί§ηετη οοηεεάιτε ηοΙΙε, αιιΛιιχ

δι I ρεηιεοεδδαι·ΐι»δ , αά ίρδα αάεο 3αεηβοία. Οτα-

ίαίαίατ Μετευτίαχ ΡιοτηοίΗεο, Ιονετη Ηαεε ηοη αιι-

<Ιΐ£δε. Αϊ ρταενίάεί ΡτοτηαίΗειιχ , αηιιίϊατη ΐΗατη

αΙ> Ηετειιίε δαπίΐία δοηβχιιτη , σΐ δε α Ιονε ίριο

\ιγο τηετεεάε ηοη εχίβιια ιοίιιιμτη ίη.

ΕΡΜΗΣ, ΠΦΑ1ΣΤΟΣ, ΠΡΌΜΙΙΘΕΤΣ.

ΕΡΜ. Ο μεν Καίχασος , ωΉφαιστε , οντος., ω

τον Η&λιον ΤιτΆνα τοντονϊ προςηλωα&αι διήσει·

περιοχοπωμεν δέ ηδη χρημνόν τινα ίπιτήδειον , £ϊ

που της χιόνος γνμνός έατιν, ως βιβαιότιρον χατα-

παγιίη τα διομά, χαϊ ούτος απααι περιφανής εϊη

χρεμάμενος.

1ΙΦΑΙ. Ιίιριαχοπωμιν , *)Έρμν· οΐτι γαρ τα

88 Ι.νείΑΝΓ

πεινόν χ&ι πρόςγειον εσταυρωα&αι χρή, ως μή έπα·

μόνειεν αυτω τά πλάαματα αυτοϋ οί αν&ρωποι, οΐ-

τε μην χατά τό αχρον (άφανής γάρ αν εϊη τοϊς χά

τω}, άλΧ εϊ δοχεϊ, χατά μέσον ένταϋ&ά που νπέρ

της <{άφδγγος άνεσταυρώα&ω , έχπετα&εϊς τά χιίρ*

άπό τοντονΐ πρδς τό εναντίον.

ΕΡΜ. Ευ λέγεις, άπόξνροί τι γαρ αϊ πέτραι,

χαί άπρύςβατοι, πανταχό&εν ηρέμα έπινενευχνϊαι·

χαϊ τω ποδϊ στενήν ταύτην δ χρημνδς εχεί την έπί-

βααιν , ως άχροποδιτί πον μόλις εστάναι' χαϊ όΊ.ως

έπιχαιρότατος ά σταυρδς αν γένοιτο. μή μέλλε οΐιν,

ω Προμη&ευ , άλλά ανάβαινε, χαϊ πάρεχε αεαυτόν

χαταπαγησόμενον πρδς τό ορος.

1. ΠΡΟΜ. ίίλλ' νμεϊςγονν, ωΉφαιατε, χαϊ

Έρμη, χατελεήσατέ με παρά την άξίαν δυςτυχοΧιντα.

ΕΡΜ. Τοϊ/τ ϊφης, ω Προμη&εϋ , [τό χατελεψ

σατε,\άντϊ τοϋ άνααχολοπισ&ηναι αϋτίχα μάλα πα-

ραχονααντας τον έπιτάγματος ,- ίή ονχ ίχανδς είναϊ

σοι δοχεϊ δ Καυχασος χαϊ αλλους αν χωρησαι δύυ

προςπατταλευ&ηναι ; αλϊ? ορεγε τήν δεξιάν σύ δέ,

ω'Ίίψαιατε , χατάχλειε, χαι προςήλον, χαι την σφύ-

ραν έρρωμένως χατάφερε. δδς χαϊ την ίτέραν χα-

τειλήφ&ω ευ μάλα χαϊ αυτή · ευ εχει. χαταπτήσεται

δέ ηδη χάϊ δ άετός άποχερων τό ηπαρ, ως πάντα

ϊχοις αντϊ της χαλης χαϊ ενμηχάνον πλαστιχης.

3. ΠΡΟΜ. Λ Κρόνε, χαϊ Ιαπετέ, χαϊ σύ Γη

μητερ, οία πέπον&α β χαχοδαίμων , οϊδέν δεινόν

ύργασμένος;

ΕΡΜ. Ουδέν δεινόν είργάσω, ω ΙΙρομη&ευ, ος

ΡΚΟΜΕΤΙΙΕνδ. §9

πρωτα μέν τήν νομήν των χρεων έγκειρια&εϊς, οντοκ

ειδιχον εποιήσω , χαι άπατηλήν , ως αύτω μέν τά

χάλλιστα υπεϊελέσ&αι , τόν Αία δέ παραλογίσαα&αι

οστά ,,χαλύψας αργέτι δημω;" μέμνημαιΉσιόδον,

νή Λι, ουτως εϊπόντος. έπειτα δέ τους άν&ρώπονς

άνέπλασας, πανονργότατα 'ζμια , χαι μάλιατά γι τάς

γνιαϊχας· έπι πάσι δέ τό τιμιώτατον χτημα των

&ιων το πνρ χλέψας, χαι τουτο εδωχας τοϊς άι&ρώ-

ποις. τηααϋτα δεινά είργααμένος, φι]ς μηδέν άδιχψ

αας διδέσ&αι;

4. ΠΡΟΜ.^Εοιχας, ωΈρμη , χαι σύ χατά τ»»·

ποιητήν αναίτιον αϊτιαα&αι ' ος τά τοιαυτα προφέ

ρεις, εφ ο'ις εγωγε της εν Πρντανείω αιτήσεως, εϊ

τά δίχαια έγίγνετο, έτιμησάμην αν εμαυτ&ν. εϊ γοϋν

σχολή σοι, ηδίως αν σοι χαϊ διχαιολογησαίμην υπέρ

των έγχλιψάτων , £>ς δεϊξαιμι άδιχα εγνωχότα περϊ

έμου τον Λία· σύ δέ, ατωμύλος γάρ εϊ, χαι διχανι-

χύς, άπολόγησαι υπέρ αύτοϋ, ώς διχαίαν τήν ψηφον

ϊ&ετο , άνεαταυρωα&αί με πλησίον των Κααπίων

τσίτων πνλων , έπε τοϋ Καυχάσον, οϊχτιστον &έα

μα πάσι Σχύ&αις.

ΕΡΜ. ΊΕωλον μεν , ω Προμη&ευ , τήν εφεαιν,

άγωνιΐί, χαι· ές ουδέν δέον , ομως & ο Ιν λίγε · χαι

γάρ άλλάς περιμένειν άναγχαίον , 'ές τ αν 5 άετός χα-

ταπτΐ) ίπιμελησόμενός σον του ηπατος · τήν έν τω

μέσω δή ταύτην σχολήν χαλως αν εΐη εχον, εις άχρό-

ασιν χαταχρήσασ&αι σοφιστιχήν, ο'ιος ει αύ παν-

ονργότατος εν τυϊς λόγοις.

ό. ΠΡΟΜ. Πρότερος ονν, ο/Έοιιη, λίγε, χ«ι

90 ΙΛΌΙΑΝΕ

οτω? μου ως δεινότατα χατηγορήσης, μηδέ -χ-α&νφΐις

τι των διχαίων τον πατρός· σε δέ, ώ'Ίίψαιατε, δι-

χαατήν ποιουμαι ϊγωγε.

ΗΦΑΙ. Μά Άί , αλλά χατήγορον αντί διχαστοϋ

ΐα&ιμεϊξων υς τό πνρ υψελόμινος, ψνχράν «οι

τήν χάμινον άπολέλοιπυς.

ΠΡΟΜ. Ούχοϋν διελόμενοι την χατηγορίαν, σύ

ιάν περί τ>;; χλοπής ηδη συνειρε· δ Έρμης δέ χαϊ

την άν&ρωποποΐίαν χαϊ τήν χρεανομέαν αίτιάαεται·

αμγω δέ τεχνίται, χαϊ ειπεϊν δεινοί έοίχατΐ είναι.

ΊΙΦΑΙ. Ό Έρμης χαι υπερ ίμοϋ έρεϊ· εγώ γαρ

ου πρός λόγόϊς τοϊς διχανιχοϊς ιϊμι, άλ£ άμφϊ τήν

χάμινον 'ίχω ταπολλά · δ δέ, ρήτωρ εστϊ, χαϊ τά τοι

αυτα ού παρέργως μεμιλέτηται αυτω.

ΠΡΟΜ. Έγώ μεν ούχ αν πστε ωμην χαϊ περϊ

της χλοπης τόνΈρμην έ&ελησαι αν είπεϊν, ουδεόνει-

διεϊν μοι τό τοιούτο, δμστέχνοι οντι. πλήν άλλ' ειχαϊ

τοιουτον, ώ Μαίας παϊ,' νφίσταααι, χαιρδς ηδη

περαίνειν τήν χατηγορίαν.

6. ΕΡΜ. Πάνυ γοϋν, ω ΙΙρομη&εϋ, μαχρων δεϊ

λόγων, χαϊ ιχανης τινος παρασχευης, έπϊ τά σοϊ

πεπραγμένα ! — ονχϊ δέ άπόχρη μόνα τά χεφάλαια

ειπεϊν των άδιχημάτων ; στι έπιτραπέντι σοι μοιρά-

σαι τά χρέα, οαυτω μεν τά χάλλιστα έψύλαττες, έξη-

πάτησας δέ τόν βασιλέα, χαϊ τούς αν&ρώπους άνέ~

πλασας, ουδέν δέον; χαϊ τό πϋρ χλέψας παρ' ημων

έχόμισας παρ' αύτους; χαί μοι δοχεϊς, ω βέλτιστι,

μή συνιέναι έπϊ τοΐς τηλιχούτοις πάνυ φιλαν&ρώπον

τοϋ Αιδς πεπειραμένος. ει μεν ο'Ί· εξαρνοί εί, μή

ΙΉΟΜΕΤΗΕνί». 91

εϊργάσ&αι αυτά, δτήσπ χαϊ διιλέγχειν·, χαϊ ρησίν

τινα μαχράν άπστείνειν, χαι πειρΐίο&αι ώς ϊνι μά

λιστα εμφανίζειν την άλή&ειαν ει δέ ςρ»;; τοιαύτην

πεποιησ&αι την νόμην των χρεοίν , χαϊ τά περϊ τούς

αν&ρώπους χαινονργησαι , χαϊ τό πνρ χεχλοφέναι,

ϊχανως χατηγάρηταί μοι· χαϊ μαχρότερα ούχ αν Λ-

ποιμι' ληρος γάρ αλλως τό τοιουτον. ·

7. ΠΡΟΜ. Ει μεν χαϊ ταυτα ληρός εστιν.

α εϊρηχαι, οψόμε&α μιχρόν νστερον εγώ δέ χαϊ έπεί

περ ιχανά <τίις είναι τά χατηγορημένα, πειράδομαι

ως αν ο'ιός τε ω, διαλναασ&αι τά εγχλήματα. χαϊ

πρωτον μεν αχοναον τά περϊ των χρεων. χαίτοι , νή

τον ονρανοί·, χαϊ ννν λέγων ταυτα, α'ιαχόνομαι υπέρ

τοϋ Αιδς, εϊ οντω μιχρολόγος χαϊ μεμψίμοιρος εατι,

ώς διότι μιχρόν όατονν εν τη μερίδι ευρεν , άνααχο-

λοπισ&ησόμενον πέμπειν παλαιόν οντω &εόν , μήτε

της ονμμαχίας μνημονεύσαντα , μήτ$ αυτό της όρ-

γης τά χεφάλαιον ο εστιν εννοήσαντα· χαϊ ώς μει-

ραχίου, τό τοιουτον όργίζεα&αι , χαϊ άγαναχτεϊν,

ει μη τό μεϊζον αυτός λήψεται. 8. Καίτοι τάς γε

απάτας, ώΈρμη, τάς τοιαύτας συμπστιχάς ονσας,

ου χρή, οΐμαι, άπομνημονεύειν · αλλ' ει χαί τι ήμάο-

ιηται μεταξύ ευωχονμένων , παιδιάν ηγεϊσ&αι, χαϊ

αυτοϋ ίν τω ονμποαίω χαταλιπεϊν την όργήν ές δέ

ανριον ταμιεύεο&αι τόμϊσος, χαϊ μνησιχαχεϊν, χαϊτό

εωλόν τινα μνήμην διαφνλάττειν , απαγε, ουτε ·&ε-

οϊς πρέπον, ούτε άλλως βααιλιχόν. ην γονν αφέλη

τις των σνμποσίων τάς χομψείας ταύτας, απάτην,

χαϊ σχώμματα, χαϊ τό αιλλαίνειν, χαϊ έπιγελαν, το

92 ΐνΟΙΑΙΝΙ

χαταλειπόμενόν ίατι μέ&η , χαϊ χόρος·, χαϊ αιωπή,

ιιχν&ρωπι·ι χοά άιερπη πράγματα, χαϊηχιστα συμ-

ποσίω πρέποντα ' ωατε ε^ώ οι/δί μνημονεύειν εις την

νατεραίαν ϊτι οψην τόνΑία, ονχ οπως χαϊ τηλι-

χαϋτα επ' αυτοϊς αγαναχτησων , χαϊ πάνδεια ηγή-

σεα&αι πεπον&έναι, εί διανέμων τις χρέα, παιδιάν

τινα επαιζε, πειρώμειος εϊ διαγνιόαεται το βέλτιον

ο αίρούμενος. 9. Τί&ει δέ, ω Έρμη, το χαλεπώτε-

ρον, μη την έλάττω μοίραν άπονενεμηχέναι τω Αίΐ,

την δ' ίΚ.ην νφηρησ&αι· τί ονν δια τοϋτο εχρην,

τό του λόγου, τ>ί γ>) τον ονραννν άναμεμέχ&αι, χαϊ

δεσμά, χαϊ σταυρούς, χαϊ Καύχασον ολον επινσεϊν,

χαϊ αετούς χαταπέμπειν , χαι τό ηπαρ έχχόπτειν;

ορα γαρ μή πολλήν ταϊιτα χατηγορί) τοϋ άγανα-

χτοϋντος αύτοϋ μιχροψνχίαν, χαϊ άγέννειαν της γνώ

μης, χαϊ προς όργήν ε ίχέρειαν. τί γάρ αν έποίησεν

ουτος ολον βονν άπολέσας, ει χρεων ολίγων ινεχα

τηλιχαϋτα οργίζεται; 10. Καίτοι πόοω οι αν&ρω-

ποι εύγνω^ονέατερον διάχεινται πρύς τά τοιαυτα,

δνς ειχύς ην χαϊ τά ές όργήν όξυτέρους είναι των

&εων; άλλ' ομως εχείνων ουχ εστιν οστις τω μαγεί

ροι αταυροϋ αν τιμήσαιτο, ει τά χρέα εψων, χα&εϊς

τόν δάχτνλον, τοϋ ζωμοϊ> περιελιχμήσατο , η όπτω-

μένων άποαπάοας των χρεων χατεβρόχ&ιαεν αλλά

συγγνώμην άπονέμοναιν «ύτοϊς. εϊ δί χαϊ πάνυ όρ-

γισ&εϊεν, η χονδύλους ένέτριψαν ,· η χαϊ χατά χορ-

ρι;ς έπάταξαν, άνεσχολοπίσ&η δέ ουδεϊς παρ αυτοΐς

τι~ιν τηλιχοντων ΐνεχα. χαϊ πιρϊ μέν των χρεων τοσ-

αντα' αισχρά μεν χαμοί νητολογεΐαΰαι· πολν δε

ΡΚ υ ΜΕ ΤΗ Ε V 8. 93

αίσχίω χατ·ηγορεΐν εχεϊνοι. 1 1 . Πιρϊ δέ της πλαστι

χοί, χαϊ στι τούς άν&ρώπους εποίησα, χαιρός ϊ'ιδη

λέγειν. τοϋτο δέ, ω Ερμη, διττών ϊχον την χατηγο-

ρίην, ουχ οίί* χα&·' όπότερον αίταϊσ&έ με· πότερα,

ώς ουδέ ολως έχρην τούς άν&ρώπους γεγονέναι, άλλ'

Ιίμεινον ην, άτρεμεϊν αυτούς γην άλλως οντας άνέρ-

γαατον , η ώς πεπλάα&αι μέν έχρην, αλλον δέ τινα

χαϊ μη τουτον διεοχηματίσ&αι τον τρόπον; εγώ δέ

ομως υπέρ άμφοϊν ερω. χαι πρωτόν γι, ώς ουδεμέα

τοϊς &εοϊς άπά τούτον βλάβη γεγένηται, των άν&ρώ-

πων ες τον βίον παραχ&έντων , πειράαομαι δειχνί-

ειν επειτα δέ, ιός χαϊ ονμφέροντα χαι άμείνω ταϋ-

τα αυτοϊς παραπολύ, η εϊ ερήμην χαί άπάν&ρωπον

σννέβαινε την γην μένειν. 12. Ην τοίνυν πάλαι

{ρσον γαρ οντοι δηλον αν γένοιτο, εϊ τι ηδίχ·ησα εγώ

ειιταχοσμήοας , χαϊ νεωτερίοας τά περι τους άν&ρώ

πους} το &ειον μόνον χαϊ το έπονράνιον γένος. η γη

δέ, αγριόν τι χρημα χαι αμορφον, νλαις απασα,

χαϊ ταύταις άνημέροις λάσιος· ουτε δέ βωμοί &εων,

η νεώς· πό&εν δί αγαλμα, η ξόανον, ί τι αλλο τοι

ουτο, οία πολλά νϋν απανταχό&ι φαίνεται μετά

πάαης Επιμελείας τιμώμενα· εγώ δέ, («ιϊ γάρ τι

προβονλεύω εις τΟ χοινόν, χαϊ σχοπω ΰπως αύξη-

&ήσεται μέν τά τίιν &εων, επιδώαει δέ χαι ταλλα

νάντα ίς χόαμον, χαι χάλλος,} ένενόησα, ώς άμα-

τον ειη, ολίγον όσον τοΐι πηλοϋ λαβόντα, ζωα τινά

σνατήσασ&αι, χα\ άναπλάααι τάς μορφάς μέν ημιν

αύτοϊς προςεοιχότα · χαι γάρ ενδεϊν τι ωμην τω &είω,

ειη οντος τον εναντίον αντω , χαϊ προς ο εμελλεν ν

94 ΙΛΌΙΑΝΙ

έξέτασις γιγνομένη ευδαιμονεατερον άποφαίνειν αύ

τό· &νητόν μέντοι αυτί> είναι· ενμηχατώτατον δ'

αλλως, χαϊ αυνετώτατον , χαϊ του βελτίονος αια&α-

νόμενον. 13. Καϊ δή, χατά τον πονητιχόν λόγορ

,,γαίαν νδει ψύρας" χαϊ διαμαλάξας,άνέπλααατούς

αν&ρώπους, χαϊ την Ά&ηνίϊν παραχαλέοας αννεπι-

λαβέσ&αι μοι τον εργου. ταϋτ έατϊν, α μεγάλα εγω

τους &εούς ήδίχηχα. χαϊ τό ζημέωμα δρας πηλίχον,

ει έχ πηλοϋ ζωα πεποίηχαγ χαϊ το τίως άχίνητον, εϊς

χίνη·σιν ϊ]γαγον χαϊ, ως ϊοιχε, τό άπ εχεϊνου ήττον

<?£θι εϊσιν οί &εοι, διότι χαϊ έπϊ γης &νητά ζωατινά

γεγένηται. ουτω γάρ χαϊ αγαναχτεϊ ο Ζιύς ωαπερ

έλαττονμένων των ·&εων εχ της των άν&ρώπων γενέ

σεως. εϊ μη ίίρα τοϋτο δέδιε, μη χαι ουτοι άπόατα-

οιν έπ αυτόν βονλεύσωαι , χαϊ πόλεμον έξενέγχωαι

προς τους &εούς, ωαπερ οι Γίγαντες. άλλ' στι μεν

δή ουδέν ήδίχησβε προς εμοϋ, ω Έρμη, χαϊ των

εμων εργων, δηλον η αύ δεϊξόν τι χαϊ εν τό μιχρό-

χατον, χιίγω σιωπήσομαι, χαϊ δίχαια εσομαι πε-

πον&ώς προς νμών. 14. Οτι δέ χρήσιμα ταϋτα γε-

γίνηται τοϊς &εόϊς, ουτως αν μά&οις, εϊ έπιβλέψειας

την γην ουχέτι αύχμηράν χαϊ άχαλλη ουοαν, άλλα

πόλεαι, χαϊ γεωργίαις, χαϊ φντοϊς ήμεροις διαχεχο-

σμημειην, χαϊ την &άλατταν πλεομένην , χαϊ τ«ς

νήσους χατοιχονμένας, απανταχου δέ βωμούς, χαϊ

&ναίας, χαϊ νσούς, χαϊ πανηγύρεις· ,,μεαταϊδέΑιός

παααι μεν άγνιαϊ, πίϊσαι δέ άν&ρώπων άγοραί."

γαρ εϊ μεν (μαυτω μόνω χιημιι τοϋτο έπλσοάμην,

επλεοτέχτονν αν της χρήσεως· τϋν δ' εις τό χοινόν

ΡΛΟΜΕ ΤΙΙΕνδ. 95

φέρων τέ&ειχα υμϊν αύτοϊς' μαλλον δϊ Αιδς μεν χαϊ

Απόλλωνος , χαϊ σον δέ, ω Έρμη , νεώς ιδεϊν απαν

ταχου έστι, ΙΊρομη&έως δέ, ουδαμως. δρό!ς θπως

τάμαυτοϋ μόνα οχοπώ, τα χοινά δέ χαταπροδίδωμι,

χαϊ έλάττω ποιω. 15. Έτι δέ μοι, ά Έρμη, χαϊ τόδε

οίον έννόησον, εϊ τι σοι υοχϊϊ αγα&όν αμάρτνροι·}

χτημα, η ποίημα, ο μηδεϊς οψεται, μηδέ έπαινέυε-

ται, ομοίως ηδύ χαϊ τερπνόν ϊυεσ&αι τω ϊχοντι.

προς δή τι τοϋτ εφην ; ότι, μη γινομένων των αν

&ρώπων, άμάρτυρον σννέβαινε ιό χάλλος είναι των

ολων χαϊ πλοϋτόν τινα πλουτήσειν εμέλλομεν, οϊ!·ιε

ϋπ αλλου τινός &ανμασ&ησόμενον , οντε ήμϊν αύ-

τοϊς ομοίως τίμιον. ουδέ γαρ αν εϊχομεν πρός ο,τι

'ίλαττον παρα&ωμεν αυτον, ούδ' αν οννίεμεν ήλίχα

ευδαιμονοϋμιν , ονχ δρωντες άμοίρους των ημετέρων

τινάς. ούτω γαρ δή χαϊ τό μέγα δειχ&είη αν μέγα, εί

τω μιχρω παραμετροϊτο' ύμεϊς δέ, τιμαν επϊ τω πο-

λιτεύματι τούτω δέον, άνεσταυρώχατέ με, χαϊ ταύ

την μοι την άμοιβην άποδεδώχατι τοϋ βονλεύματος.

16. Άλλά χαχοϋργοί τινες, φϊις, ειοιν εν αυιόϊς, χαϊ

μοιχεύοναι, χαϊ πολεμοϋσι, χαϊ άδελφάς γαμοναι,

χαϊ πατράαιν επιβονλεύοναι· παρ' ημϊν γαρ ού/ϊ

πολλη τούτων αφϋονία; χαϊ ου δήπου δια τοϋτο

αίτιάααιτ' αν τις τον ούρανόν , χαϊ την γην , στι

ημάς οννεατήσαντο· έπεϊ χαϊ τοϋτο ϊσως φαίης αν.

οΐι άνάγχη, πολλά ημας εχειν πράγματα , έπιμελου-

μένους αυτων. ουχοϋν διά γε τοϋτο χαϊ δ νομεύς

άχ&έα&ω έπϊ τω Ί·χειν την άγέλην, διότι άναγχαίον

αύτω έπιμελεϊα&αι αυτης. χαϊ, ει τούτω γε εργωδες,

96 I- ΥΟΙΑΙΝΙ

ιοί ιδ χαϊ ήδύ· άλλως χαϊ η ψροντϊς ουχ βτερπής,

εχοναά τινα διατριβήν. τι γάρ αν ίχράττομεν, ουχ

ϊχοντις ων προνοοϋμεν ; ηργοϊμεν αν, χαϊ τό νέχταρ

επίνομεν, χαϊ της αμβροσίας ένεφορούμε&α, ουδέν

ποιοΧιντις. 17. "Ο δέ μάλιστα με πνίγει, τοϋτ έατίν

οι μεμφόμενοι την άν&ρωποποίίαν, χαϊ μάλιστα τάς

γνναΐχας, ομως έραιε αυτων, χαϊ ου διαλείπετε χα-

τιόντις, αρτι μέν ταϋροι, άρτι δέ σάτνροι χαϊ χί-

χνοι γενόμενοι, χαι &ιούς έξ αυτων ποειϊα&αι άξι-

οϋντες. άλλ ίχρην, ϊσως ψήσεις, άναπεπλάαΐϊαι τους

άν&ρώπους , άλλον δέ τινα τρόπον, αλλά μη ημϊν

έοιχότας· χαι τί αλλο παράδειγμα τούτου άμεινον

πρσεατησάμην , δ πάντως χαλόν ηπιατάμην ; η άαύ-

νετον χαϊ &ηριωδες ϊδει, χαϊ άγριον άπεργάζεα&αι

τό ζωον ; χαϊ πως αν η &ιοϊς ε&νααν, η τάς άλλας

ύμϊν τιμάς απένειμαν, ονχϊ τοιουτοι γενόμενοι; αλ£

νμϊϊς όταν μέν νμΐν τάς ίχατόμβας προςάγωαιν, ουχ

άχνεϊτε, χαν έπϊ τον 'Λχεανόν έλ&εϊν δέοι, μετ' ά-

μύμονας Λί&ιοπηας· τον δέ των τιμων Ιμϊν χαϊ

των &ναιων αίτιον άνεσταυρωχατε. περϊ μέν οιν

των άν&ράπων χαϊ ταυτα Ίχανά. 18. "ίίδη δέ, ΐϊ

δοχεϊ, έπϊ τό πνρ μέτπμι, χαϊ την επονεϊϋιατον ταύ-

την χίοπήν. χαϊ προς &εων τοντό μοι άπόχριναι,

μηδέν όχνήσας· έαίΡ ο,τι ημεϊς τον πνρός άπολώλέ-

χαμεν, έξ οίου χ«ί παρ άν&ρώποις εστίν; ουχ άν

εϊποις. αυτη γάρ, οίμαι, φύσις τουτουΐ τοϋ χτή

ματος , ουδέν τι ελαττον γίγνεται, εϊ χαί τις άλλος

αυτου μεταλάβοι· ού γάρ άποαβέννυται ένανααμί-

νου τινός· φ&όνος δ>} άντιχρνς τό τοιοϊιτο, άφ ώ»

ΡΚΟΜΕΤΗΕ\τ5. 9?

υηδίν νμε~ς ηδίχησ&ι, τούτων χωλύειν μεταδιδόναι

τοϊς δεομένοις· χαίτοι &εούς γε οντας, αγα&ούς %ρη

είναι, χαϊ δστηρας εάων, χαϊ εξω φ&όνου παντός

ίστάναι· οπου γε ει χαϊ τό παν τουτο πνρ ύφελόμι-

νος χατιχόμιαα εϊς την γην, μήο* ολως τι αυτοϊ> χα-

ταλιπών, ου μέγα νμάς ήδίχονν ουδέ γαρ ϋμης

δεϊσ&ε αυτον, μήτε ριγονντις, μητι ΐψοντες τήν αμ-

βροοίαν, μήτι φωτός έπιιιχνητού διόμενοι. 19. Οι

δέ αν&ρωποι χαϊ ης τα αλλα μέν αναγχαίως χρων-

,ται τω πυυι, μάλιατα δϊ εις τας &ναίας, «πως

εχοιεν χνιααάν αγυιάς, χαϊ του λιβανωτοϋ &νμιάν,

χαϊ τα μηρία χαίειν ίτει τών βωμων. όρία δέ ί·μας

μάλιστα χαίροντας τω χαπιω, χαϊ την ιύωχίαν ταύ-

την ηδίστην οϊομένους, δπόταν ιϊς τον ούρανόν ^

χνίσοα γένηται ,,ίλιαναμένη περϊ χιιπνω." έναντιω-

τάτη τοίννν η μέμψις αν γένοιτο αυιη τ!} νμετέρα

επι&νμία. &ανμάζω δέ όπως ουχί χαϊ τόν ι\λιον χε-

χωλύχατε χαταλάμπειν αυτούς· χαίτοι πϋρ ούτος

Ίυτι πολύ &ειόειρόν τε , χαϊ πυρωδέατιρον. ίί χάχεϊ·

νον αηιϋα&ε, ώς οπα&ωιτα ημων τό χτημα; ιίρι-

χα. οφώ δέ, ωΈρμη χαϊ'Ίίφαιοιε, ιϊ τι μή χαλωί

εί^ησ&αι δοχεϊ, διεν&όνατι^ χαϊ διελεγχιτ»· χαγά

αυ&ις άπολογήσομαι.

20. ΕΡΜ. Ου ράδιον, ω Προμη&ιϋ , πρδς ον-

τω γενναϊον σοφιστήν άμιλλαα&αι· πλήν άλλά ωνη-

σο, διότι μη χαϊ δ Ζευς ταϋτα έπήχοναί σον. ευ γάρ

οίδα, ώς ϊξ χαϊ δίχα γίπας αν ίπέατησέ οοι τά εγ

χατα έξαιρησοντας· οντω δεινως αυτοϋ χατηγόρη-

χας, άπολογεϊα&αι δοχων. έχιϊνο δέ γι &αυμάζω,

Ιλτοιλν. I. ^

93 ΐνΟΙΑΝΓ

πως μάντις ων ου προεγίνωαχες οντω χολασ&ησό·

ιανος.

ΠΡΟΜ.Ήπιατάμην, ω·Ερμη, χαϊ ταϋτα μεν,

χαϊ στι άπολν&ήσομαι αυ&ις οίδα, χαϊ ηδη τις έχ

Θηβων άφϊξεται σός φίλος ουχ εϊς μαχράν, χατατο·

Σεύσων ον φΐ)ς έπιπτήσεσ&αί μοι τον άετόν.

ΕΡΜ. Εί γαρ γένοιτο , ω Προμη&εϋ , ταϋτα,

χαϊ επίδοιμί σε λελνμένον, χαϊ χοινϊ) σνν νιμιν ευω-

χούμενον, ου μέντοι χαί χρεανομοϋντά γε.

21. ΠΡΟΜ. Θάρρει· χαϊ αννευωχήσομαι ϋμϊν,

χαϊ δ Ζευς λύσει με, ουχ άντϊ μιχρας ευδαιμονίας.

ΕΡΜ. Τίνος ταύτης ; μή γάρ όχνήσης ειπεϊν.

ΤΙΡΟΜ. Οια&α, ω·Ερμη, τήν Θέτιν ; αλλ' ου

χρή λέγειν. φνλάττειν γαρ αμεινον το απόρρητον, £>ς

μιοϋός εϊη, χαϊ λύτρα μοι άντϊ της χαταδίχης.

ΕΡΜ. Άλλά φύλαττε , ω Τιτάν, εϊ τοϋτ' αμει

νον. ημεϊς δέ άπίωμεν , ω°Ηφαιστε, χαϊ γαρ οντος

ηδη πλησίον δ αετός. υπόμενε ονν χαρτερως · εϊη δέ

γε ηδη οοι τον Θηβαϊον, ον φ}/ς, τοξότην επιφα-

νψαι, ως παύααιί σε άνατεμόμενον ίπδ τοϋ όρνίου.

\

βΕΟ&ΥΜ ΟΙΑΙΟΟΙ. 99

ΘΕΩΝ ΑυΛΟΓΟΙ.

{8ίνΕ: ΛΙΑΑΟΓΟΙ ΘΕΛΝ ΟΤΡΑΝΙΛΝ.)

I.

ΑΚ Ο ΓΜΕΝΤΓΜ.

ΡΓθτπδίΗεητη ^ιιρ^ΐ^^ , ηιιοά /θΓδ γταεάϊχεταί,

αϊ, η ωιτη ΊΉείίάε τετη Λ/Λιιιδεεί , α βίίο ίηάε ηαίυ

τε§ηο ρτίνατείατ, ροεηα ξταίιιδ Ιϊοεταί.

ΠΡΟΜΗΘΕΛ2 ΚΑΙ ΑΙΟΣ.

1. ΠΡΟΜ. Άναόν με, ω Ζευ ' δεινά γαρ »"ογ

πέπον&α.

ΖΕΤΣ. Αύσω σε φ^ς, ον ίχρην βαρντέρας πί-

δας εχοντα, χαϊ τόν Καίχασον οίον υπερ χιφαλϊίς

έπιχείμενον , ύπό 'εχχαίδεχα γυπών μη μόνον χείρε-

σ&αι το ηπαρ, άλλά χαϊ τούς όφ&αλμούς έξορύττε-

υ&αι, άν& ων ημϊν τοιαυτα ζωα, τούς άν&ρώπους,

επλασας, χαϊ τό πϋρ εχλεψας,χαϊ τάς γνναίχας έδη·

μιούργησας ; α μέν γάρ εμέ έξηπάτησας έν τη δια-

νομϊ) των χρεών, οστά πιμελϊι χεχαλνμμένα μοι πα-

ρα&εϊς, χαϊ την ιϊμείνω τών μοιρών αεαυτω φνλάτ-

των, τί χρη λέγειν;

ΠΡΟΜ. Ούχοϋν ιχανην ηδη την δίχην έχτέτιχα

τοονίϋτον χρόνον τω Καυχάυω προςηλωμένος, τόψ

ο*

100 Ι.νΟΙΑΝΙ

χάχιστα δρνεων άπολούμενον αίετόν τρέψων τω η-

παιι;

ΖΕΤΣ. Ουδέ πολλοατ^μόριον τοϋτο, ων σι δεϊ

πα&εϊν.

ΠΡΟΜ. Καϊ μήν ουχ άμια&ί με λύσεις, ωΖεϋ,

αλλά σοι μηνύσω τι πά>υ άνιιγχαίον.

2. ΖΕΤΣ. Κατασοφίζη με, ω Προμη&εϋ.

ΠΡΟΜ. Καϊ τϊ πλέον ΐξω; ον γάρ αγνοήσεις

αυ&ις εν&α δ Καύχασός εστιν , ουδ' απορήσεις δε

σμων, ην τι τεχνάζων «λίοχωμαι.

ΖΕΤΣ. Είττί πρότερον 'όν τινα μισ&όν απστί

σεις άναγχαϊον ημίν οντα.

ΠΡΟΜ. ·ΐίν εϊιιω ι'φ' υ,τι βαδίζεις νϋν, αξιόπι

στος εσομαί σοι χαϊ περϊ των υπολοίπων μαυτευά~

μενος;

ΖΕΤΣ. Πως γάρ ο";

ΠΡΟΜ. Παρά τήν Θέτιν, συνεσόμενος αΰτ»7-

ΖΕΤΣ. Τονεϊ μεν εγνως. τί δ' ονν τό επϊ τού

τω; δοχεϊς γάρ τι άληβές έρεϊν.

ΠΡΟΜ. Μηδέν, ω Ζευ, χοινωνήσης τη Νηρη·ί-

δι· ην γάρ αυτή χναφορήση έχ σον, τό τεχ&εν ϊσα

έργάαεταί σε, οία χαϊ αύ ϊδρασας τόν Κρόνον.

ΖΕΤΣ. Τυϋτο α?ης, εχπεσεϊσ&αί με της άρχης;

ΠΡΟΜ. Μή γένοιτο, ω Ζεί. πλην τοιουτο τ»

η μέξις αυτης απειλεϊ.

ΖΕΤΣ. Χαιρέτω τοιγαροϋν η Θέτις· σε δϊ δ

Ήφαιστος ίπι τούτοις λνσάτω.

ΒΕΟΚνΜ ΌΙΑΙΟΟΙ. 101

II.

Α τ ξ. Νε άειιδ ι/ιιίάατη ατηατΉτ, ηίδί ϋδ τ&ηχ

ορετατη άεάετίί, ψιώαχ /ετηίηατατη ατηοτ ςοηοΐιαη

ροίαί..

ΕΡΛΤΟΣ ΚΑΙ ΑΙΟΣ.

1. ΕΡΑΣ.'ΛϊΛ ει χαί τι ημαρτον, Φ Ζευ,

νύγγνω&Ι μο»' παιδίον γάρ ι'ψι, χαι 'ίτι αφρων.

ΖΕΤΣ. Σύ παιδίον, ω"Ερως, αρχαιότερος ων

πολύ τον Ίαπετοϋ; η διόει μη πώγωνα, μηδέ πο~

Ιιάς ϊφναας, διά ταϋτα χαϊ βρέφος άξιοϊς νομίζε-

α&αι, γέρων χαϊ πανουργος ων;

ΕΡΛΣ. Τι δαί σε μέγα ηδίχηχα δ γέρων, ώς

φης, εγώ, διότι με χαι πεδηααι διανοί);

ΖΕΤΣ. Σχόπει, ω χατάρατε, ει μιχρα, ος εμοι

ιιίν ουτως 'εντρνφάς, ωοτε μηδέν έστιν ο μή πεποίη-

χάς με, σάτυρον, ταυρον , χρναόν, χυχνον, αιετόν '

εμοϋ δέ ολως ουδιμέαν ήντινα έρασ&ηναι πεποίη-

χας, ουδέ οννηχα ηδυς γυναιχϊ διά σέ γεγενημένος·

άλλά με δεϊ μαγγανεύειν έπ αυτάς, χαι χρύπτειν

έμαυτόν αί δέ, τόν μεν ταυρον, η χυχνον φιλοναιν,

εμέ δέ η» ϊδωαι, τε&ναοιν ίπό τοϋ δεους.

2. ΕΡΛΣ. Ειχότως. ον γαρ φέροναιν, ω Ζευ,

Ονηταϊ ονααι την σιϊν προςοψιν.

ΖΕΤΣ. Πως ονν τον Άπόλλω δ Βρόγχος χαι δ

·Τάχιν&ος φιλοϋσιν ;

ΕΡΛΣ. Αλλ' ή Αάφνη χαχε~νον εφευγι, χαίτοι

χομήτην χαι άγένειον οντα. ει δ· ε&έλεις έπέραστο;

είναι, μη έπίαειε την αιγίδα, μηδέ τον χεραυνόν γέ·

102 Ι.νΰΐΑΜΙ

ρε," αλλ' ως ηδιστον ποίει σεαυτόν, άπαλδν χαϊ χα

λόν όφ&ηναι ίχατέρω&ε χα&ειμένον βοστρύχους, τί}

μέτρα τούτους ανειλημμένους , πορφνρίδα 'έχε, υπο-

δέου χρναίδας, υπ αύλω χαι τνμπάνοις εΐρν&μα

βαίνε, χαϊ οψει στι πλείους άχολον&ήσουσί σοι των

Λιονύσου Μαινάδων.

ΖΕΤΣ. "Απαγε, ουχ αν διξαίμην έπέραατος εί

ναι τοιουτος γενόμενος.

ΕΡΛΣ. Ουχοϋν, ω Ζεϋ, μηδέ έράν &έλε· ρά-

διον γαρ τοϋτό γε.

ΖΕΤΣ. Οϋχ. αλλ' εράν μεν, άπραγμονέστερον

δ' αύτων έπιτν/χάνειν · έπϊ τούτοις αύιοϊς άψίη-

αϊ σε.

III.

Α Γ ξ. ΡαύιιΙα άα Ιοηε.

ΛΙΟΣ ΚΑΙ ΕΡΜΟΤ.

ΖΕΤΣ. · -Γήν τοϋ Ίνάχου παίδα την χαλήν οΤ-

Ο&α, ω Έρμη ;

ΕΡΜ. Ναί. την Ίώ λεγεις.

ΖΕΤΣ. Ουχ Ι'τι παις έχείνη εστϊν, άλλα δάμαλις.

ΕΡΜ. Τεράατιον τοντο. τω τρόπω δ' ένηλ-

λάγη;

ΖΕΤΣ. Ζηλστυπήσααα ή "Ηρα, μετέβαλεν αυ

τήν. αλλά χαϊ χαινόν ιιλλο τι δεινόν έπιμιμηχάνη-

ται τ# χαχοδαίμονι· βουχόλον τινά πολνόμματον,

.Ιργον τοννομα , επέατησεν , ος νέμει την δάμαλιν,

άϋπνος ων.

ΒΕΟΚνΜ ϋΙΑίΟΟΙ. 103

ΕΡΜ. Τί ονν ημας χρη ποιεϊν ;

ΖΕΤΣ. Καταπτάμενος ές την Νέμεαν ( έχεϊ δε

πον δΆργος βουχολεϊ) εχεϊνον μέν άπόχτεινον , την

δέ Ίώ διά του πελάγους ές την Αϊγυπτον άπαγαγών,

"ΐαιν ποίησαν. χαϊ τολοιπόν εστω &εός τοϊς έχει·

χαϊ τον Νιϊλον άναγέτω, χαϊ τους ανέμους έπιπεμ-

ττέτω. χαι σωζέτω τούς πλέοντας.

IV.

Α τ ξ. ΤσοιΛα άε ταρία Οαηγτηεάίι.

ΑΙΟΣ ΚΑΙ ΓΑΝΤΜΗΑΟΤΣ.ι

1. ΖΕΤΣ. -Λγε, ω Γανύμηδες [ζχομεν γάρ

'ίν&α έχρην ) φίλησόν με ηδη, οπωςεϊδϊίς, ουχέτι

ράμφος άγχύλον με εχοντα, ουδ' οννχας οξεϊς, ουδέ

πτερά, ο'ις έψαινόμην σοι, πτηνδς ειναι δοχων.

ΓΑΝ.Αν&ρωπε, ουχ αιετός αρτι ησ&α, χαϊχα-

ταπτάμενος ηρπασάς με άπδ μέσον τοϋ ποιμνίου ;

πως ονν τα μεν πτερη εχεινα σοι εςερρνηχε, ου 0

αλλος ηδη άναπέφηνας ;

ΖΕΤΣ. Άλ£ οντε νίν&ρωπον δρας, ω μειράχιον,

οντε αιετόν, δ δέ πάντων βασιλεύς των &εων είμι,

προς τον χαιρόν άλλάξας εμαυτόν.

ΓΑΝ. Τί φ^ς; ού γάρ εϊ δ Πάν έχεϊνος; είτα

πως σύριγγα ουχ εχεις, ουδέ χέρατα, ουδέ λάαιος ει

τά αχέλη;

ΖΕΊ2. Μόνον γάρ έχέϊνον ηγη &ιόν;

ΓΑΝ. Ναί· χαι &ύομέν γι αύτω ενορχιν τρά

104 ΐΥΟΙΑΝΙ

γονίπϊ ίο απήλαιον αγοντες, ΐν&α ειατήχΐι' αυ δϊ

άνδραποδιστής τις ειναί μοι δοχιϊς.

2. ΖΕΤΣ. Ειπέ μοι, Αιύς [δδ] ουχ ηχονσας ο

νομα, ουδέ βωμόν είδες εν τω Γαργάρω του νοντος,

χαϊ βροντωντος, χαΐ άατραπάς ποιοϋντος;

ΙΑΝ. Σύ, ώ βέλτιστε, φ/ίς είναι, ϋς πρώην χα-

τεχίας ήμΐν ιήν πολλήν χάλαζαν, δ οιχεϊν υπεράνω

λεγόμενος, δ ποιων τον ψόφον, ω τον χριόν δ πατήρ

ε&νσεν; είτα τι άδιχήσαντά με άνήρπασας, ω βααι-

λεϋ των &εων; τά δέ πρόβατα ϊσως οι λύκοι διαρ-

πάσονται ηδη, ερήμοις επιπεαόντες.

ΖΕΤΣ. "Ετι γάρ μέλει οοι των προβάτων ά&α-

νάτω γεγενημένω, χα* ένταϋ&α αυνεοομένω με{?

ημων;

ΓΑΝ. Τί λέγεις; ου γάρ χατάξεις με ϊβη εςτήν

Ίδην τήμερον ;

ΖΕΤΣ. Ουδαμως· επεϊ μάτην αίετός αν εΐην

άντϊ &εοϋ γεγενημένος.

ΓΑΝ. Ούχοϋν επιζητήσει με δ πατήρ, χαϊ αγα

ναχτήσει μή είρίαχων, χαϊ πληγάς νατερον λήψομαι,

χαταλιπών το ποίμνιον.

ΖΕΤΣ. Ποϋ γάρ έχεϊνος οψεταί σε;

ΓΑΝ. Μηδαμως· πσ&ω γάρ ηδη αυτόν. εί δ'

άπάξεις με, ϋπιαχνοϋμαί σοι χαϊ άλλον παρ' αίτοϋ

χριόν τε&ίσεσ&αι λύτρα υπέρ εμου. εχομεν δέ τον

τριετη, τον μέγαν, ος ηγεϊται πρδς τήν νομήν.

3. ΖΕΤΣ. ·Λζ αφελής δ παϊς εοτι , χαϊ άπλοϊ-

χός, χαϊ αύτό δή τοϋτο παϊς ετι. — αλλ, ώ Γανύ*

μηδις, εχεϊνα μεν πάντα χαίρειν ϊα, χαϊ έηιΐ^.ίίοα

ϋΕΟΚνΜ ΌΙΑΐΟΟΙ. 105

αυτων, του ποιμνίον, χαϊ της"ΐδης. αυ δί, ηδη γάρ

ίπονράνιος ιΊ, πολλά ευ ποιήσως ϊντιύβιν χαϊ τόν

πατίρα, χαϊ την πατρίδα· χαϊ άνεϊ μέν τνροϋ χαϊ

γαλαχτος άμβροαίαν ιδη , χαϊ νίχταρ πίη. τοΕτο

μίντοι χα» τοϊς αλλοις ΐίμϊν αυτός παρίξεις εγχίων.

τό δι μίγιατον , ουχίτι αν&ρωπος, άλλά &εός ά&ά-

νατος γ$νήση , χαϊ άατίρα σου φαϊνια&αι ποιησω

χάλλιατον, χαϊ οίως, ιίδαίμων ϊση.

ΓΑΝ.'Ίίν δί παίζριν έπι&νμήσω, τϊς σνμπαίξ*·

ταί μο»; έν γάρ ττί·Ίδη πολλοί ηλιχιωται ι/μιν.

ΖΕΤΣ."ίίξεις χανταϋβα τον ονμπαιΐόμινόν σοι

τουτονϊ τόνΈρωτα, χαϊ αστραγάλους μάλα πολλούς.

&άρρει μόνον, χαι φαιδρός ϊα&ι, χαϊ μηδέν έπιπό-

&ει των χάτω.

4. ΓΑΝ. Τί δαϊ ύμΐν νρ-ήσιμος αν γινοίμην; η

ποιμαίνειν διήσει χανταϋ&α ;

ΖΕΤΣ. Οιχ· άλλ' ο1νοχοήσεις^χαϊ ίπϊ τοϋ νέ-

χταρος τετάξτ], χαι έπιμιλήση τον σνμποσίου.

ΓΑΝ. Τοϋτο μΐν ου χαλιπόν. οϊδα γαρ ωςχρή

ίγχίαι τό γάλα, χαι άναδοϋναι τό χιααυβιον.

ΖΕΤΣ. Ιδού, πάλιν ουτος χαι γάλαχτος μνη-

μονιύει, χαϊ άν&ρώποις διαχονήσισ&αι οϊιται· ταυ-

τί <5ί δ ονρανός έστι, χαϊ πϊνομιν, ωςπιρ 'έψην, τό

νϊχταρ.

ΓΑΝ. Ιίδιον, ω Ζευ, του γάλαχτος ;

ΖΕΤΣ. Εϊοΐ} μιτ ολίγον, χαϊ γιναάμινος ούχ

Χτι πο&ήσεις τό γάλα.

ΓΑΝ. Και χοιμηϋήσομαι δέ ποϋ της νυχτός;

\ ιι»τά του ηλιχιώτον "Ερωτος;

106 ΙιΙΌΑΜ

ΖΕΤΣ. Ουχ · αλλά δια τοντό σε ανήρπααα, ως

αμα χα&εύδοιμεν.

ΓΑΝ. Μόνος γάρ ουχ αν δόναιο, «λλ' ηδιόν

σοι χα&εύδειν μετ εμου;

ΖΕΤΣ. Ναι, μετά γε τοιούτου, οίος εί αυ, ω

Γανύμηδες, ούτω χαλός.

5. ΓΑΝ. Τί γαρ αε πρδς τον νπνον δνήσει τό

χάλλος;

ΖΕΤΣ. "Εχει τϊ &έλγητρον ηδύ, χαϊ μαλαχύτε-

ρον έπάγει αυτόν.

ΓΑΝ. Και μην ογε πατηρ ηχ&ετό μοι αυγχα-

9εύδοντι, χαϊ διηγεϊτο εω&εν, ως άφεϊλον αυτου

τον υπνον στρεφόμενος, χαϊ λαχτίζων, χαί τι φ&εγ-

γόμενος μεταξύ όπστε χα&ιύδοιμι· ωςτε παρά ττμβ

·μητέρα ϊπεμπέ με χοιμη&ησόμενον τά πολλά, ωρα

δ!> σοι, εϊ διά τοϋτο, ώς φβς, άνίιρπασάς με, χατα-

&εϊναι αύ&ις ες τήν γην, η πράγματα εξεις άγρν

πνων ίνοχλήσω γάρ σε αυνεχως στρεφόμενος.

ΖΕΤΣ. Τοντ αυτό μοι τό ήδιστον ποιήσεις, εϊ

αγρυπνήοαιμι μετά σον. φιλων γάρ διατελέσω πολ-

λάχις, χαϊ περιπτόσσων.

ΓΑΝ. Αυτός αν εϊδείης· εγώ δέ χοιμήσοααι,

σου χαταφιλοϋντος.

ΖΕΤΣ. Εϊσόμε&α τότε, τί πραχτέον. νυν δϊ

άπαγε αυτόν, ωΈρμη, χαι πιόνια της α&ανασίας,

αγε οϊνοχοήσοντα ήμϊν, διδάξας πρότερον ως χρη

όρέγτιν τδν αχύφον.

ΟΕΟΚνΜ ΌΙΑΙΟΟΙ. 107

V.

Λγ§· Ιτηαβο Ιαηοηίε, 3ονιχ ατηοτα α*ρ*

ΙΙΡΑΣ ΚΑΙ ΑΙΟΣ.

1. ΙΙΡΑ.°Εξο1 το μειράχιον τοϋτο, ω Ζεϋ,

το Φρύγιον, άπο ττ;ς Ίδης άρπάαας διϋρο ανήγαγες,

'ίλαττόν μοι προςέχεις τόν νονν.

ΖΕΤΣ. Και τοίτο γαρ, ω"Ηρα, ζηλστυπηςηδη,

αφελες ουτω χαϊ άλνπότατον ; εγώ δέ ωμην ταϊς γυ

ναιξί μόναις χαλεπήν σε είναι, δπόοαι άν δμιλήσω-

οιν έμοί.

1. ΙΙΡΑ. Ουδ' έχε~να μεν εύ ποιεϊς, ουδέ πρϊ-

ποντα σεαντω, ος απάντων &εών δεσπότης ων, άπο-

λιπών εμε την νόμω γαμετήν, έπϊ την γην χάτειμοι-

χεύσων, χρναίον, η σάτνρος, η ταΖρος γινόμενος.

πλην αλλ' εχεϊναι μεν σοι χίιν εν γή μένοναι· το δ'

Ίδαϊον τουτϊ παιδίον άρπάαας άνέπτης, ω γενναιό

τατε αετων, χαϊ σννοιχεϊ νϋν, επϊ χεψαλήν μοι Ιπα-

χ&εν , οινοχοοϋν δή τω λόγω· ουτως ηπάρεις οινο

χόων, χαί άπηγορεύχασιν αρα ητε"ίΐβη χαϊ δ"Ηφαι-

στος διαχονονμινοι ; σϋ οε χαι τήν χύλιχα ούχ αι-

αλλως λάβοις παρ' αύτοϋ, η φιλήσας πρότερον αυ

τόν, απάντων όρώντων , χαι τό φίλημα σοι ηδιον

του νέχταρος. χαι δια τοϋτο ουδέ διψων πολλάχις

αιτεϊς πιεϊν ενίστε δέ χαι άπογευαάμενος μόνον,

ίδωχας ίχείνω· χαϊ πιόντος απολαβών την χύλιχα,

Ζσον ϋπόλοιπον εν αυτί) , πίνεις, ο&εν χαϊ δ παϊς

ϊπιε, χαϊ ϊν&α ΊΙροςήρμοσε τά χείλη, 'ίνα χαϊ πίνηί

108 ΐνΟΤΑΝΙ

άμα χαι φιλί)ς. πρώην δέ δ βασιλεύς, χαϊ «πάντων

πατηρ, άπσ&έμειος την αιγίδα χαϊ τον χεραυιόν

έχά&ησο άατραγαλίζων μη αυτου, δ πώγωνα τηλι-

χοϋτον χα&ειμένος. πάντα ονν δρω ταϋια, ωςτε μή

οίον λαν&άνειν.

3. ΖΕΤΣ. Και τί δεινόν, ω'Ίίρα, μειράχιονον-

τω χαλόν μεταξύ πίνοντα χαταψιλεϊ ν , χαί ήδεσ&αι

άμφοϊν, χαϊ τω φιλήματι, χαϊ τω νέχταρι ; ην γοϋν

έπιτρέψω αυτω χαν άπαξ ψιλησαί αι, ουχέτι μέμψτί

μοι, πστιμότερον τοϋ νέχταρος οιομένω το φίλημα

είναι.

ΉΡΑ. Παιδεραστων οντοι οι λόγοι. έγω δέ μή

ούτω μανείην, ως τα χείλη προςενεγχεϊν τω μαλ&α-

χω τούτω Φρνγϊ, Οντως έχτε&ηλνμένω.

ΖΕΤΣ. Μη λοιδοροϋ, ω γενναιοτατη, τοϊς παι-

διχοίς. οϋτοαϊ γαρ δ &ηλνδρίας, δ βάρβαρος, δ

μαλ&αχος, ηδίων έμοϊ χαϊ πσ&εινότερος ου

βούλομαι δέ ειπεϊν, μή σι παροξόνω επιπλέον.

4. 11ΡΑ. Εϊ&ε χαι γαμήσειας αυιόν εμον γι

ΐνεχα. μέμνησο δέ, ο'ιά μοι δια τον οϊνοχόαν του

τον εμπαροινεΐίς.

ΖΕΤΣ. Ουχ· άλλα τον "ΐίψαιατον ϊδει τδν αόν

νιόν οίνοχσεϊν ημιν χωλεύοντα,εχ της χαμένον ηχον-

τα, ετι των σπιν&ηρων άνάπλεων, άρτι τήν πυρά-

γραν απστε&ειμίνον ; χαϊ άπ' έχείνων αυτοϋ των

δαχτόλων λαμβάνειν ημας την χύλιχα; χαϊ επισπα-

ααμένους ψιλησαι μεταξύ, ον ονδ' αν η μήτηρ αύ

ηδέως φιλήσειας υπδ της άαβόλου χατη&αλωμένον

τη πρόςωπνν ; ηδίω ταΐτα· ου γάρ ; χαϊ παρά πο·

ΚΕΟΚνΜ ΌΙΑΙΟΟΙ. 109

λύ δ οινοχόος έχεινος έμπρέπει τω αυμποοίω τϊόν

&εων ό Γανυμήδης δέ χαταπεμπτέος αυ&ις ές την

"Ιδην χα&άριος γαρ, χαϊ ροδοδάχτυλος, χαϊ επιςα-

ιιένως ορίγει το ϊχπωμα, χαϊ ο οι λυπεϊ μάλιστα, χαϊ

φιλει ηδιον του νέχταρος.

5. ΗΡΑ. Νϋν χαϊχιΜς, ω Ζιϋ, δΉφαιστος,

χαϊ οϊ δάχτνλοι αύτοϊ/ ανάξιοι τΐ<ς υης χύΐιχος, χαϊ

άσβόλον μιστός έοει, χαϊ ναυτιας όρων αυτόν, ίξά-

τον τον χαλόν χομήτην τοΐ·τον η "Ιδη ημϊν άνέ&ρε-

ψι· πάλαι δέ ούχ εώρας ταϋτα , ουδέ οι σπιν&ηρες,

ουδέ η χάμινος άπέτρεηόν σε μι] ονχϊ ηίνειν παρ'

αύτοϋ.

ΖΕΤΣ. Αυπεϊς , ω"ΐίρα, σεαυτην, ουδέν Ιίλλο,

χαμοϊ επιτείνεις τον ερωτα ζηλστυποϋοα. εϊ δέ αχ&ιι

παρά παιδδς ωραίου δεχομέιη το 'ε'χπωμα, οοϊ μεν

δ νιος οΊνοχσείτω· ου δέ, ω Γανύμηδες, έμοϊ μόιω

άναδίδου την χύλιχα· χαϊ έφ' ίχάαιη δις φϊλει με,

χαϊ ότε πληρη όρεγεις, χαϊ αύ&ις οπότε παρ έμοϋ

απολαμβάνεις. τί του το ; δαχρύεις; μή δέδι&ι· οϊ-

μώξεται γάρ, ην τις σε λνπεϊν ε^ίλη.

VI.

Ατ§· ΐαίαϊα άα Ιχίοηε.

ΠΡΑΣ ΚΑΙ Λ1ΟΣ.

όν Κιονα τουτον , (ορας, ω Ζευ;)

ηοιόν τινα τον τρόπον Ί/ι};

ΖΕΤ2. "Αν&ρωηον είναι χρηστόν, ω "Ηρα, χαϊ

ιιο ΙΛΌΙΑΝΓ

σνμπστιχδν. ού γαρ αν αννην ημϊν, ανάξιος τον

ονμποοίον ων.

ΗΡΑ. Άλλ' άνάξιύς έατι, υβριστές γε ων - άστε

μηχέτι αυνέστω.

ΖΕΤ2. Τί δέ νβριαε; χρή γαρ, οΊμαι, χαμέ

ιϊδέναι.

ΗΡΑ. Τί δ' αλλο χαίτοι αίοχυνομαι εϊ-

πεϊν αυτό' τοιοϋτόν εστιν ο έτόλμησε.

ΖΕΤΣ. Και μην δια τοϋιο χαϊ μαλλον εϊποις

αν , οσω χαι αισχροίς επεχείρησε ' μων ονν έπείρα

τινά; αννίημι γαρ, δποίόν τι το αίαχρόν, οπιρ αν

αυ άχνήσειας είπειν.

2. ΗΡΑ. Αυτήν ϊμέ, ουχ αλλην τινά, ώ Ζεί,

πολύν ηδη χρόνον. χαϊ το μεν πρωτον ηγνόανν τό

πράγμα, διότι άιενϊς άφεώρα ες έμέ' δ δέ χαϊ εςενε,

χαι ϋπεδάχρνε· χαι είπστε πιοϋσα άποδοίην τω

Γαννμηδει τό εχπωμα, δ δέ ητει εν αυιω έχείνω

πιεϊν χαϊ λαβών, έφίλει μεταξύ, χαϊ προς ιούς

όφ&αλμούς προςη/ε, χαϊ αύ&ις άφεώρα ες έμέ. ταϋ-

τα δέ ηδη αυνίην ι'ρωτιχά όντα. χαι έπιπολν μεν 7ί-

δούμην λέγειν πρόςαέ, χαϊ ωμην παύαεα&α,ι τηςμα

νίας τον άν&ρωπον. έπεϊ δέ χαι λόγους ετόλμησε

μοι προςενεγχεϊν, εγώ μεν άφεϊοα αυτόν ετι δαχρύ-

οντα, χαϊ προχνλινδούμενον, μου επιφ^αξαμένη τά

ωτα, ώς μηδέ άχούααιμι αύτοϋ υβριστιχά ίχετιύον·

τος, άπηλ&όν σοι φράαοναα. ου δέ αύτος ορα, οπως

ιιίτει τον ανδρα.

3. ΖΕΤΣ. Ειγε δ χατάρατος ίπ έαέ αυτόν, χα·ι

ϋΕΟΚνΜ ϋΙΑΙ.ΟΟΙ. 111

μέχρι Χαν Ήρας γάμων; τοσουτον έμι&νσ&η τον

νέχταρος;

ΗΡΑ. Άλ£ ημεϊς τούτων αίτιοι, χαϊ πίρα τοϋ

ειετρίου φιλάν&ρωποι, οϊ γι χαϊ συμπότας αύιούς

έποιησάμε&α.

ΖΕΤΣ. Συγγνωατοι οΖν, εϊ πιόντις ομοια ημϊν,

χαϊ ϊδόντες ουράνια χάλλη, χαϊ οία ουδέπστε ιϊδον

έπϊ γης, έπι&νμησαν άπολαϋααι αυιών, ϊρωτι άλόν-

τις· δ δί ϊρως, βίαιόν τί έατι, χαι ούχ αν&ρώπων

μόνον αρχει, άλΧά χαϊ ημων αυιών Ίνίστι.

ΗΡΑ. Σον μέν χαϊ πάνυ ούιός γι δεαπότης ϊςέ·

χαϊ αγά σι, χαϊ φέρει, της ρινός, φααιν, 'ύχων , χαϊ

αύ ϊπτ) αύτω, ϊν&α ανηγηταί σοι· χαϊ άλλάττη ρα·

δίως ές ο,τι αν χελευατ; · χαϊ ολως χτημα χαϊ παιδιά

τον ερωτος αυ γι. χαϊ >ϋν οίδαεγώ,χα&ότι τω'Κίο-

Vι συγγνώμην απονέμεις , ατε χαϊ αυτός μοιχευοας

πστϊ αυτοϊ> την γνναϊχα, ίή σοι ιόν Πειρί&ονι ϊ-

τεχεν.

4. ΖΕΤΣ. "Ετι γαρ αυ μέμνησαι έχείνων, εϊ τι

ϊγό> ϊπαιξα ες γην χατιΧ&ών ,- — άτάρ οϊσ&α, ϋ μοι

δοχεϊ περϊ τον 'ΐξίονος; χολάζειν μεν μηδαμως αυ

τόν, μηδ' άπω&ιΐν τον ανμποαίου · αχαιόν )άρ'

έπεϊ δ' έριϊ , χαϊ ως φης δαχρύει, χαϊ αφόρητα πά-

ΟΧ"

ΗΡΑ. Τι, ω Ζευ; δέδιαγάρ, μήτι νβριατιχόν

χαϊ αυ ιϊπης.

ΖΕΤΣ. Ουδαμως. άλλ' εϊδωλον έχ νεφέλης πλα-

θάμε>οι αυτί) ομοιον, επειδάν λν&η τό συμπόαιον,

χαχεινος άγρνπνί} , (ώς τό είχος , υπό τοϋ ερωτος,)

1Ι2 Ι,ΥΌΙΑΝί

παραχαταχλίνωμεν αυτω φέροντα· οντω γαρ αν

παύοαιτο άνιώμενος, ο'ιη&εις τετνχηχέναι της επι

&νμίας.

ΗΡΑ.Άπαγε, μη ωραιαιν 'ίχοιτο, των υπέρ αυ

τόν έπι&νμων.

ΖΕΤΣ."Ομως ϋπίμεινον, ω'Ήρα. τί γ«ρ αν χαι

πάΆυις δεινόν άπό τον πλάαματος, εϊ νιφίλρ δ 'ίξίων

συνέαται ;

5. 1ΙΡΑ. Άλλά η νεφέλη ίγάι είναι δόξω, χαι το

αίσχρόν επ' έμ·ε ί·/ξει δια τήν ομοιότητα.

ΖΕΤΣ. Ουδεν τοϋτο φής· ουτι γαρ η νεφίλη

πστέ'Ήρα γενοιτ αν, ουτι ιιύ νεφέλη· δ δ' '/ξι'ων

μόιον εΐαπατη&ήσεται.

ΗΡΑ. Άλλά, οίοι πάντις αν&ρωποι άπειρόχα-

λοϊ εϊοιν, αύχήσει χατελ&ών ϊοακ, χαι διηγήσεται ά-

πσοι, λίγων ουγγιγενησ&αι τη Ηρα, χαι αύλλεχτρος

είναι τω /4Λ. χαί που τάχα χαι έράν με φήσειεν αυ

του , οι δέ πιατεύοοναιν, ούχ εϊδότες ως νιφέλ>ί

αννην.

Ζ&ΐΣ. Ουχοϋν, "ιν τι τοιουτον ειπη , ες τον α-

δην έμπεσών τροχιά α&λιος προςδε&εις, ονμπερκνε-

χ&ήσεται μετ' αύτοϋ αεί) χαι πόνον άπαυατον ίΐε»,

δίχην διδούς ού τοϋ ερωτος (ου γαρ δεϊ δεινόν του·

ϊό γε), άλλά της μεγαλανχίας.

ΙίΕΟΚνΜ υίΛΙΟΟΙ. 113

VII.

Ατ ΡάΒιΛαΐ άε Μετσατ'ιο ριιετο.

ΑΠΟΑΑΛΝΟΣ ΚΑΙ ΗΦΑΙΣΤΟΤ.

1. ΪΙΦΑΙ. Εώραχας, ω"Απολλον, τό της Μαί

ας βρέφος τό ϊίρτι τεχ&έν, ως χαλόν τέ έατι, χαϊ

προςγελά πασι , χαϊ δηλοϊ τι ηδη ως μέγα άγα&όν

άποβησόμενον ;

ΑΠ. Έχεϊνό γε φω βρέφος, ω "Ηφαιατι, ν μέγα

αγα&όν, ο τοϋ Ιαπετοϋ πρεσβύτερόν έατιν, οσον

4ηι ττ\ πανονργία ;

ΗΦΑΙ. Καϊ τίνα αΡ άδιχηΌαι δίναιτο αρτίιο-

χον ον ;

ΑΠ. Έρώτα τον Ποσειδωνα , ου την τρίαιναν

ϊχλιψεν η τόνΆρη · χαϊ τούτον γάρ εξείλχναε λα-

&όν τοϋ χουλεοϋ τό ξίφος, ϊνα μη έμαυτόν λέγω, ον

άφώπλιαε τοϋ τόξον, χαϊ των βελων.

2. ΗΦΑΙ. Τόνιογνόν ταντα, ο μόγις Ιχινειτα

εν ιοϊς απαργάνοις ·

ΑΠ. ΈΧατ), ω"Πφαιστε, ην σοι προςέΐ&η μόνον.

ΗΦΑΙ. Και μην προς~μ&εν ηδη.

ΑΠ. Τί οόν, πάντα 'εχεις τα έργαλεϊα, χαϊ ου·

δέν άπόλωλεν αυτων;

ΗΦΑΙ. Πάντα, ω'ΆποΙλον.

ΑΠ. "Ομως έπίαχεψαι άχριβως.

ΗΦΑΙ. Νή Λία , την πνράγραν ονχ άρω.

ΑΠ. 'Αλλ' οψει αυτήν που έν απαργάνοις τον

βρέφους.

ΙιΤΟΐΑΝ. I. Η

114 ΙιΤΟΙΑΚΙ

ΗΦΑΙ. Οντως δξύχειρ εστί, χα&άπερ εν τήγα-

ατρϊ εκμελετήσας την χλεπτιχήν ;

3. ΑΠ. Ου γαρ ηχοναας αυτοϋ χαϊ λαλοϋντος

ηδη ατωμύλα, χαϊ έπίτροχα. δ δέ χαϊ διαχονεϊο&αι

ημϊν έ&έλει. χ&ές δέ προχαλεσάμενος τον "Ερωτα

χατεπάλαιαεν εύ&υς, υυχ οίδ οιιως νφέλχι»ν τά πό-

Βε· είτα μιταξύ έπαινούμενος, της Αφροδίτης μεν

τον χεατόν εχλεψε, προςπτυξαμένης αύτόν έπϊ τί}

νίχη' τοϋ Αιός δέ γελωντος, το οχηπτρον εϊ δέ μή

βαρύτερος δ χεραννύς ην, χαϊ πολύ τό πνρ είχε,

χαχείνον αν ύφείλετο.

ΗΦΑΙ. Γοργόν τινα τον παΐδα φβς.

ΑΠ. Ου μόνον, «λλ' ήδη χαϊ μοναιχόν.

ΗΦΑΙ. Τω τοϋτο τεχμαίρεα&αι εχεις;

4. ΑΠ. Χελώνην πον νεχράν ενρων, οργανον

ιιπ αυτης αννεπήξατο· πήχεις γαρ εναρμόοας, χαϊ

ζνγώοας, έπειτα χολλάβους εμπήξας, χαϊ μαγάδα

ίπυ&εις, χαϊ εντεινόμενος [επτά] χορδάς, έμελωδεϊ

πάνυ γλαφυρόν, ω"ΐΙφαιστε, χαϊ έναρμόνιον, ώςχα-

ιι έ αυτοί φ&ονεϊν τόν πάλαι χι&αρίζειν άαχονντα.

ελεγε δε ή Μαία, ώς μηδέ μένοι τάς νύχτας εν τω

ονρανω, άλλ υπό περιεργίας αχρι τοϋ αδου χατίοι,

χλάψων τϊ χιιχει&εν διιλαδή. ύπόπτερος δ' εστί· χαϊ

ράβδον τινά πεποίηται &ανμασίαν την δόναμιν, η

ψνχαγωγεϊ, χαϊ χατάγει τους νεχρούς.

ΗΦΑΙ. Βγώέχείνηνϊδωχα αύτω παίγνιον είναι.

ΑΠ. Τοιγαροίν άπέδωχά σοι τόν μια&όν την

πυράγραν.

ΗΦΑ/. 1-.υγε υπάμνησας· ωατδ βαδιοϋμαι «-

ΌΕΟΚνΜ βΙΑΙ·υΟΙ. 115

πολνψόμενος αυτήν, εϊ που φης ενρε&είη Ιν τοϊς

σπαργάνοις.

νιπ.

Ατς. Μίηετνα δ ϋονίδ εαρίίδ ποία·

ΗΦΑΙΣΤΟΤ ΚΑΙ ΑΙΟΣ.

ΗΦΑΙ. -Ι I με, ω Ζεν, δε~ι ποιεϊν ; ηχω γαρ,

ως έχέλεναας, εχων τον πι·λδχνν οξύτατοι* , Μ χαϊ λί-

&ον δέοι μια πληγη διαχόψαι.

ΖΕΤΣ. Εύγε, ω'Ίίφαιατε· άλλά δίελέ μον τήν

χεφαλήν ι·ς δύο χατενεγχών.

ΗΦΑΙ. Πειρά μου ; η μέμηνας; πρύςταττε δ'

ονν τάλη&ες , οπερ &έλεις σο» γενέσ&αι.

ΖΕΤΣ. Τοϋτ αυτό, διαιρε&ήναί μοι το χρανίον

ει δϊ άπει&ήσεις, ου νον πρωτον δργιζομένου πειρά-

οη μον άλλά χρή χα&ιχνεϊσ&αι παντϊ τω &νμω,

ιιηδέ μέλλειν άπόλλνμαι γάρ ύπό των ώδίνων, α'ι

αοι τον έγχέφαλον άναστρέφοναιν.

ΗΦΑΙ. "Ορα, ω Ζεϋ, μή χαχόν τι ποιήσωμευ ·

όξυς γάρ δ πέλιχύς εστι, χαι ούχ άναιμωτϊ, ονδέ χα-

τά τήν Ειλεί&νιαν μαιώαεταί σε.

ΖΕΤΣ. Κατένεγχε μόνον, ω"ΐίφαιστε, &αρρων-

οΊδα γάρ εγώ τό σνμφέρον.

ΗΦΑΙ. "Αχων μεν, χατοίσω δέ· τι γάρ χρή ποι-

εϊν, σου χελεναντος ; . . . . τί τοϋτο; χάρη ενοπλος:

μέγα, ω Ζιϋ, χαχόν είχες έν τ;~ χεφαλΐγ· είχότως γοϊ·>

οξύ&νμος ήσ&α, τηΧιχαυττ,ν ί*πό τη μήνιγγι παρ&έ-

Η ·.

116 ΙΥ01ΑΝΙ

νον ζωαγονων, χα» ταύτα 'ίνοπλον ήπου στρατόπε-

δον, ου χεφαλήν έλελή&εις ϊχων · η δέ πηδά, χα)

πνρριχίζει, χαϊ την ασπίδα τινάασει, χαϊ τό δόρυ

πάλλει, χαϊ εν&οναιά· χαϊ τό μέγιατον , χαλή πάνυ

χαϊ άχμαία γεγένηται ηδη εν βραχεϊ· γλαυχώπις μεν,

αλλά χοσμεϊ χαϊ τοίτο η χόρνς. ωστι, ώ Ζεϋ, μαίω-

τρά μοι άπόδος έγγυήσας ηδη αυτήν.

ΖΕΤΣ. Άδννατα αιτεϊς, ώ 'Ήφαιστι · παρθένος

γάρ αεί &ίλει μένειν. εγώ γαϋν τό γε επ' εμοϊ ουδέν

αντιλέγω.

ΗΦΑΙ. Τοϋτ έβονλόμην εμοϊ μιλήσει τά λοι-

1«· χα» ηδη σνναρπάσω αυτήν.

ΖΕΤΣ. Ει σοι ράδιον, οΰτω ποϊει. πΧην οιδα

δτι άδννάτων εράς.

IX.

Λ τξ. ΡαΒαΙα άδ ΒβτηεΙδ ΐΐ ΒαοΛο οίδ ηαίο.

ΠΟΣΕΙΑΛΝΟΣ ΚΑΙ ΕΡΜΟΤ.

1. ΠΟΣ. -Εστιν, ω·Ερμη, ννν εντνχεΐν τωΑΐί;

ΕΡΜ. Ουδαμως, ω Πόσειδον.

ΠΟΣ."Ομως προςάγγειλον αυτω.

ΕΡΜ. Μήένόχλει, φημέ. αχαιρον γαρ, ώστε

§ύχ αν ϊδοις αυτόν έν τω παρόντι.

ΠΟΣ. Μων τη'Ήρα αύνεατιν;

ΕΡΜ. Ουχ - άλλ' ίτεροίόν τι εστί.

ΠΟΣ. Σννίημι. δ Γαννμήδης ενδον.

ΕΡΜ. Ουδέ τούτο ' άλλά ααλαχως εχει αυτός.

ϋΕΟΙίνΜ ΒΙΑΙ.ΟΟΙ. 117

11Ο2. Πό&εν, ω Έρμη; δεινόν γάρ τοϋτοφ^ς.

ΕΡΜ. Αίαχόνομαι ειπεϊν, τοιοίτον έατι.

ΠΟΣ. ΆλΧ ού χρή πρύς εμε &ειον γε οντα.

ΕΡΜ. Τέτοχεν άρτίως, ώ ΙΙόαειδον.

ΠΟΣ.Άπαγε, τέτοχεν έχεϊνος; έχ τίνος; ουχοϋν

ελελή&ει ήμας ανδρόγννος ων; ύλλ' ουδέ έπίαήμη-

νιν αύτω ή γαατήρ ογχον τινά.

ΕΡΜ. Ευ λέγεις· ού γάρ έχείνη είχε το 'έμβρνον.

ΠΟΣ. Οίδα· εχ της χεφαλης ετεχεν αυ&ις, £ς-

περτήν Α&ηνάν τοχάδα γάρ την χεφαλήν εχει.

ΕΡΜ. Ουχ - «λλ' εν τω μηρω έχύει τό έχ της

Σεμέλης βρέφος.

ΠΟΣ. Ευγε δ γενναίος, ώς ϋλος ημϊν χναφοριϊ

χαίπανταχό&ιτοϋ σώματος. άλλάτϊςη Σεμέλη εστίν ;

2. ΕΡΜ. Θηβαία, των Κάδμον &νγατέρων μία.

ταύτ>ί αννελ&ών, έγχύμονα εποίησεν.

ΠΟΣ. Ειτα ϊτεχεν, ώ Έρμη, άντ έχείνης;

ΕΡΜ. Καϊ μάλα, εί χαϊ παράδοξον εΤναί σοι

δοχιι. την μέν γάρ Σεμέλην υπελ&οϋαα η "Πρα, οι-

α&α δέ άς ζηλότυπός έστι, πεί&ει αιτησαι παρά τοϋ

έίιός, μετά βροντών χαί αστραπών ϊρειν παρ' αυ

τήν ώς δ' έπεία&η, χαϊ ηχεν εχων χαί τον χεραυ-

νόν, άνεφλέγη ο οροφος· χαϊ η Σεμέλη μέν διαφ&εί

ρεται υπό τοϋ πνρός. έμέ δέ χελεύει άνατεμόντα

τήν γαστέρα της γνναιχός, άναχομέοαι άτελες ϊτι

αύτω τό 'έμβρνον έπταμηνιαϊον. χαί επειδή εποίησα,

διελών τον ίαυτοϋ μηρόν,εντί&·ησιν,ώς άπστελεσ&είη

ενταϋ&α, χαϊ νϋν τρίτω ήδη μηνϊ έξέΙιχεν αυτό, χαϊ

ααλαχώς από των ώδίνων £/μ.

118 ΙινΟΙΑΝΙ

Ό.ΟΣ. 1\νν ονν που το βρέφος εστίν;

ΕΡΜ. Ές την Τίύοααν άποχομέσας, παρέδωχα

ταϊς Νύμφαις άνατρέφειν,Αιόνυσον έπονομασ&έντα.

ΠΟΣ. Ουχοϋν άμφότΐρα, τοϋΑιονύοου τούτου

χαϊ μήτηρ χαϊ πατήρ δδέ έστιν ;

ΕΡΜ. Έοιχεν. απειμι δ' ονν νδωρ αυτω προς

το τραϋμα οϊσων , χαϊ τάλλα ποιήσων, οο αν νομέ

ζεται, ωαπερ λεχοϊ.

χ;

Λ τ ξ. ΡάοιΛοδα άε οοηοδρίίοηε ΗετοιιΙίδ.

ΕΡΜΟΤ ΚΑΙ ΗΑΙΟΤ.

1. ΕΡΜ. Ω "Ηλιε, μη έλάσης τήμερον, δ Ζευς

φησι, μηδέ αυριον, μη& ές τρίτην ημέραν, αλλ' εν

δον μένε· χαϊ τό μεταξύ μέα τις εστω νύξ μαχρά,

ωστε λνέτωααν μεν αιΉραι αυ&ις τούς ·ίππους, ού

δέ οβέοον τό πϋρ,χαϊ άνάπαυε διά μαχρου σεαυτόν.

1ΙΑ. Καινά ταϋτα, ώ·Ερμη, χαϊ άλλόχστα η

χεις παραγγέλλων. άλλά μη παραβαίνειν τι ϊδοξα ϊν

τω δρόμω, χαϊ εξω ελάααι των ορων, χάτά μοι α-

χ&εται,χαϊ τήν νύχτα τριπλασίαν της ημέρας ποιησαι

διέγνωχεν ;

ΕΡΜ· Ουδέν τοιουτον ουδ' ές άεϊ τοντο ίσια».

δεϊται δέ τι νϋν αυιδς έπιμηχεστέραν γενέο&αι οί

την νύχτα.

. ΜΑ. Ποϋ δέ χαϊ ίστϊν, η πό&εν έξεπέμφ&ιχ

αγγ(λων ταίτιί μοι;

ϋΕΟΚΥΜ ϋΙΑΙ.ΟΟΙ· 119

ΕΡΜ. "Εχ Βοιωτίας, ωΊίλιε, παρά της Άμφι-

τρύωνος γνναιχος , »; σόνεατιν , έρών αυτής.

ΗΑ. Είτα ούχ ίχανή νύξμέα;

ΕΡΜ. Ουδαμώς. τεχ&ήναι γάρ τινα δεΐ έχ τζς

ομιλίας ταύτης μέγαν, χαι πολύα&λον 3εόν. τούτνν

ούν εν αια νυχτί απστελεσ&ήναι άδόνατοι·.

2. ΗΑ. Άλλά τιλεαιονργείτω μεν άγα&ϊί τνχνι.

Ταυτα δ' ονν, ώ Ερμή, ουχ εγίνετο έπι τον Κρί

νον, (αΰτοί γαρ ημεϊς εσμιν) ονδ' άπόχοϊτός πστι·

έχεϊνος παρά της 'Ρέας ην, ονδ* άπολιπών αν τον

ονρανον έν Θήβαις έχοιματο' άλλά ήμερα μέν ην ή

ημέρα, νύξ δέ χατά μέτρον τό αυτης άνάλογον ταίς

ώραις- ξένον δέ, η παρηλλαγμένον ουδέν. ονδ· αν

ίχοινώνησέ πστι έχεϊνος &νητή γυναιχί. ννν δέ δις-

τήνον γυναίον ϊνεχα χρη άνεατράφ&αι τά πάντα,

χαϊ άχαμπεατέρους μέν γενέν&αι τους 'ίππους υπύ

της αργίας, δύοπορον δέ τήν όδόν, άτριβή μένου-

σαν τριών έξης ήμερων, τους δ' άν&ρώπους ά&λίως

εν αχστεινω διαβιουν. τοιούτων άπολαύσονται των

Λιύς ερώτων, χαι χα&εδοϋνται περιμένοντες , ες τ

αν έχεϊνος άπστελέοητον ά&λητήν , ον λέγεις, υπό

μαχρώ τω ζόφω.

ΕΡΜ. Σιώπα, ω "ΐίλιε , μη τι χαχδν απολαυ

σης των λόγων ' εγώ δέ παρά τήν Σελήνην άπιλ&ών

χαι τόν"Γπνον, άπαγγελώ χαχείνοις, απερ 5 Ζεύς

έπέστειλε, τήν μέν αχολή προβαίνειν , τόν δέ υπνον·

μή άνιέναι τους άν&ράπους , ώς άγνοήσωυι μαχράν

οϋτω τήν νύχτα γεγενηιιένην.

120 ινείΑΝί

Χΐ.

Α τ ξ. Ζιαηα ατηαΐ Εηάγτηίοηδτη.

ΑΦΡΌΑΙΤΗΣ ΚΑΙ ΣΕΑΗΝΗΣ.

1. ΑΦΡ. Τί ταυτα, ω Σελήνη, φσοί ποιείν

οι; δπότ αν χατά την Καρίαν γ&τη, ίατάναι μέν σε

τό ζεϋ/ος άφορωααν ές τον Ένδυμέωνα χα&εύδοντα

ίπαί&ριον , άτε χννηγέτην όντα, ένίστε δέ χαϊ χα-

ταβαίνειν έπ αυτον εχ μέσης της δδοϋ;

ΣΕΑ. Έρώτα , ω Αφροδίτη , τον υόν νιόν, ός

μοι τούτων αίτιος.

ΑΦΡ. Εα. έχεϊνος υβριστής εστιν έμέ γοϋναυ-

τοϋ την μητέρα ο'ια δέδραχεν, άρτι μεν ες την "ΐδην

χατάγων, Αγχίσου ϊνεχα τοϋ 'ίλιέως, άρτι <Γ ές τον

Αίβανον έπϊ τό Λοσύριον έχεΐνο μειράχιον, ο χαι

τ>Ί Περαεφάττη έπέραατον ποιήσας, έξ ημισείας ά-

φείλετό με τον έρώμενον ωατε πολλάχις ήπείλησα,

ιϊ μ>] παίαεται τοιαυτα ποιων, χλάαειν μεν αύιοϋ

τα τόξα, χαι την φάρετραν, πιριαιρήσειν δέ χαϊ τά

πτερά· ηδη δέ χαϊ πληγης αύτω ενέτεινα εις τας πυ-

γης τω σανδάλω· δ δ' ουχ οίδ' ϋηως τοπαραυτίχα

διδιώς, χαι ίχετεύων, μετ ολίγον έπιλέλησται απάν

των. 2. Άτάρ εϊπέ μοι, χαλύς δ Ένδυμέων έατίν ;

ιύπαραμό&ητον γηρ οντω τό δεινόν.

ΣΕΑ. Εμοϊ μεν χαϊ πάνυ χαλδς, ώ Άφροδίτη,

δοχϊί, χαϊ μάλιστα σταν υποβαλλόμενος έπϊ της πέ

τρας την χλαμόδα χα&εύ δ>ί, τη λαιά μεν εχων τά

αχόντια, ηδη έχ της χειρός ίπορρέοντα· ή δεξιά δέ,

τίρϊ τήν χεφαλήν ές τό άνω έπιχεχλασμένη , έπιπρέ

ϋΕΟΚΥΜ ΟΙΑΙ.ΟΟΙ. 121

πει τω προςώπω περιχειμίνη ' δ &έ υπό τοϋ υπνον

λιλνμένος, αναπνέει τό άμβρόαιον ϊχεϊνο άν&μα.

τότε τοίννν έγω άψοφητϊ χατιοϋοα, επ' αχρων των

δαχτόλων βεβηχνία, ώς αν μη άνεγρόμενος έχταρα-

χ&είη · οίσ&α · τί αν ονν σοι λέγοψι τά μετά ταυ

τα · πλην άπόλλνμαί γι υπό του ερωτος.

χιι

Αγ§. νίδ Οιιρίάίηίε ιί Βλεα Αίίίάίδ ατηοη οαρια.

ΑΦΡΟΛΙΤΗΣ ΚΑΙ ΕΡΛΤΟΣ.

I. ΑΦΡ. τέχνον'Έρως, ορα οία ποιεϊς. ου τα

εν τΐί γ!ί λέγω, δπόαα τους άν&ρώπους άναπεί&εις

χα&' αυτών ϊ) χατ άλλήλων έργαζεσ&αι , άλλά χαί

τη έν τω ούρανω- ος τόν μεν Αία πολύμορφον επι-

δειχνύεις, άλλάττων ες ο, τι αν σοι έπϊ τοϋ χαιροϋ

δοχή· την Σελήνην δέ χα&αιρεϊς ίχ τοϋ ονρανοϊ>,

τον "ΐίλιον δέ παρά ττ} Κλνμένη βραδόνειν ενίστε

αναγχάζεις, έπιλελησμένον της ιππασίας. α μεν γαρ

ές εμέ την μητέρα υβρίζεις, &αρύών ποιεϊς. άλλά ου,

ώ τολμηρότατε , χα» την ·Ρέαν αυτήν, γραϋν ηδη,

χαι τοσούτων μητέρα &εων, άνέπειοας παιδεραστε,ϊι,

χαϊ τό Φρύγιον μειρύχιον έχεϊνο πο&εϊν - χ«» νϋν

έχεένη μέμηνεν υπό σοϋ, χαί ζευξαμένητούς λέοντας,

παραλαβοϋοα χαϊ τούς Κορύβαντας , ατε μανιχούς

χαϊ αυτούς όντας, ανω χαι χάτω την Ιδην περιπο-

λοϋαιν η μεν, όλολύζονοα έπϊ τω'Άιττ)· οι Κορύ-

βαντες δέ, δ μεν αύτων, τέμνεται ξίφη τόν πήχνν,

δ δέ, άνεις την χόμην , ϊεται μεμηνώς δια των ορώ»

122 ί.νϋΙΑΝΙ

ο δέ , ατίλεϊ τω χέρατι · ο δε% ϊπιβομβεϊ τω τυμ-

πάνω, η-έπιχτυπεί τω χνμβάλω· χαι ολως, &όρνβος

χαϊ μανία τά εν τή "Ιδτι απαντά εστι. δέδια τοίνυν

απαντα, δέδια τδ τοιουτον η το μίγα αέ χαχόν τε-

χοϋοα, μη άπομανεϊσά πστε η Ρέα, ϊ) χαϊ μαλλον

ετι έν αυτί) ονοα, χελεύση τους Κορύβαντας συλλα-

βόντας σε διααπάασο&αι , η τοις λέοναι παραβα-

λεϊν ' ταυτα δέδια χινδννεύοντά σε δρωαα.

2. Έ.ΡΧ12. Θάρόει μητερ , έπεϊ χαϊ τοις λέονσιν

ηντοϊς ηδη ξννή&ης ειμέ. χαϊ πολλάχις έπαναβάς

επί τά νωτα, χαϊ της χόμ'ης λαβόμενος , ήνιοχω αυ

τούς· αί δέ, σαίνοναί με, χαϊ την χεϊρα δεχόμενοι

ές τό στόμα, περιλιχμησάμενοι άποδιδόασί μοι · αυ

τή μέν γάρ η ·Ρ&α, πότε αν εχείνη οχολήν άγάγαι επ

εμέ, ολη ονοα εν τω ·Άτττ); χαίτοι τί εγώ άδιχϋ>, δει-

χνύς τά χαλά ο·ιά εστιν; νμεϊς δέ μή έφίεσ&ι των

χαλων μή τοίνυν εμέ αιτιαα&ε τούτων. ή &έλεις αυ,

ώ μητερ, αυτή μηχέτι έραν, μήτε σε του "Αρεως, μήτ

ίχεϊνον σού;

ΑΦΡ. ·Λς δεινός ει, χαϊ χρατεϊς απάντων. άΏ.ά

ιιεμνήσι; μου πστέ των λόγων.

XIII.

Α Γ ξ. ίϊβδ §εδίαχ· ΗεπαΙΪδ εί ΑεδεαΙαρίί.

ΔΙΟΣ, ΑΣΚΑΗΠΙΟΤ , ΚΑΙ 11ΡΑΚΑΕΟΤΣ.

1. ΖΕΤΣ. Παύσιισ&ε, ώ Άαχληπιέ χαϊ Ίίρά-

χλεις, έρίζοντες πρός άλλήλους ώσπιρ άν&ρωπο·.

άπρεπη γάρ ταϋτα, χαϊ αλλότρια του σνμποοίοι

τίόν &εων.

ϋΕΟΚνΜ ΌΙΑΙΟΟΙ. 123

ΗΡΑ. Αλλά έ&έλεις, ω Ζεϋ, τουτονϊ τον φαρ-

μαχέα προχαταχλίνεσ&αϊ μου.

ΑΣΚ. Νη Αία , χαϊ άμείνων γάρ ειμι.

ΗΡΑ. Κατά τι, ω έμβρόντητε ; η διότι σι ε

Ζευς έχεραίνωαεν, α μή &έμις ποιοϋντα,νϋν δέ χατ'

ελεον αυ&ις ά&ανααίας μετείληφας ;

ΑΣΚ. Έπιλέλησαι γαρ χαϊ σύ, ώ"Ηραχλες, έν

%Ρ Οϊτη χαταφλεγεϊς, στι μοι όνειδίζεις το πϋρ;

ΗΡΑ. Οϋχονν ίσα χαϊ ομοια βεβίωται ημϊν ος

ίίιος μεν υιός είμι, τοσαϋτα δέ πεπόνηχα, ίχχα&αί-

ρων τόν βίον, &ηρία χαταγωνιζόμενος , χαϊ άν&ρώ-

πους νβριατάς τιμωρούμενος. ού δέ ριζστόμος ει,

χαϊ αγύρτης, νοσοϋσι μεν ϊσως άν&ρώποις χρησιμος

ίπι&ήσειν των φαρμάχων, άνδρώδες δέ ουδέν επιδι

δειγμένος.

2. ΑΣΚ. Εν λέγεις, στι σον τά εγχαύματα ία-

οάμην, στε πρώην άνηλ&ες ημέφλεχτος, υπ άμ-

φοιν διεφ&αρμένος τω σώματι, τοϋχιτώνος, χαϊ

μετά τοντο, τοϋ πυρός. εγώ δέ ει χαϊ μηδέν άλλο,

οίτε έδούλεναα ωαπερ αύ , οντε εξαινον ερια ίν Αυ

δία, πορφνρίδα ενδεδυχώς, χαϊ παιόμενος υπό της

Ομφάλης χρναώ σανδάλω, άλλ' ουδέ μελαγχολησας

άπέχτεινα τά τέχνα χαϊ τήν γυναϊχα.

ΗΡΑ. Ει μη παύοτ) λοιδορούμενός μοι, αυτίχα

ιιάλα εϊστ) , ώς ού πολύ σε όνήαει η ά&ανααία, επεϊ

άράμενός σε, ρίψω έπϊ χεφαλήν έχ τοϋ ονρανοί,

ώστε μηδέ τον Παιήονα ίάοασ&αί σε, ιό χρανίον

αυντριβέντα.

ΖΕΪΣ. Ηαύσασ&έ, φημι, χαϊ μη έπιταράττεττ

Ι.νσίΑΝΓ

ημϊν την ξννσνσίάν, η αμφστέρους άποπέμψομαι

νμας τοϋ ξνμποαίον χαίτοι ευγνωμον, ώ'Ήραχλες,

προχαταχλίνεσ&αί σον τον Ασχληπιόν, ου χαϊ ηοό-

τιρον άπο&ανόντα.

XIV.

Α τ Ζί ε Ηγαοίπΐ^ο.

ΜΡΜΟΤ ΚΑΤ ΑΠΟΑΑΛΝΟΣ.

1. ΕΡΜ. Τί σχν&ρωπός εϊ, ω"Απολλον;

ΑΠ. "Οτι, ώ Έρμη, δυςτυχω εν τοϊς έρωτιχοϊς.

ΕΡΜ. Αξιον μέν λίπης τό τοιουτον αυ δϊ τί

δΐιςτνχίϊς ; η τό χατά την Αάφνην σε λυπεϊ ετι;

ΑΠ. όίδαμως· αλλ' ερώμενον πενΰω τόν Αά

χωνα τον Οϊβάλον.

ΕΡΜ. Τί&νηχιγαρ, εϊπέ μοι, δ·Τάχιν&ος;

ΑΠ. Και μάλα.

ΕΡΜ. Προς τίνος, ω"4πολλον ; η τϊς ουτως αν

έραστος ην, ώς αποχτείται το χαλάν εχεϊνο μει-

ράχιον ;

ΑΠ. Αντον εμον τό εργον.

ΕΡΜ. Ουχονν έμάνης, ώ Απολλον;

ΑΠ. Ούχ, άλλα δυςτόχημά τι άχούσιον έγένετο.

ΕΡΜ. Πως; έ&έλω γαρ άχοϋααι τόν τρόπον.

2. ΑΠ. Αιαχευειν έμάν&ανε, χαγώ αννεδίσχευον

αυτω· δ δέ χάχιστα ανέμων άπολούμενος, δ Ζέφνρος,

ΐ:ρα μέν εχ πολλοϋ χαϊ αύτός, ιίμελούμενος δέ, χαϊ

υή φέρων την υπεροψίαν. Έγω μέν άνέρριψα, ως·

περ ειώ&αμιν, τόν δίσχον ές τό ανω' δ δε από τον

ΌΕΟΚνΜ ϋΙΑΙ.ΟΟΙ. 125

Ταϋγέτου χαταπνεύοας επϊ χιφαλήν τω παιδί ένέ-

01»0· φέρων αυτόν, ωατε άπδ της πληγης αίμά τι

ρνηναι πολύ, χαϊ τον παίδα ευ&ύς άπσ&ανεϊν. αλλ'

έγω τον μεν Ζέφνρον αυτίχα ημννάμην χατατοξεύ-

οας, φεύγοντι έπιοπόμενος αχρι τον οοους' τω παι

δί δέ χαϊ τάψον ε'χωαάμην έν Άμύχλαις, Ζπον δ δί-

αχος αυτόν χατέβαλε. χαϊ από τοϋ α·ίματος αν&ος

άναδοϋναι τήν γην έποίησα, ήδιστον, ω Έρμη, χαϊ

ίναν&έστατον άν&έων απάντων, ϊτι χαϊ γράμματα

ΐχον, έπαιάζοντα τω νιχρω. £ρά σοι άλόγως λελν-

•αηα&αι δοχω ;

ΕΡΜ. Ναϊ, ωΆπολλον βδεις γαρ &νητόν πε-

ποιημένος τον ερώμενον &στε μή αχ&ον άπσ&α-

νόντος.

XV.

Ατξ. Ί)ε ΤιΛεατά ιιχοτίοαδ, νετι«η εί ΟΚατίίδ,

γχαβ «ι Μετωιηιιχ «ί ΑροΙΙο ίηνίάεηί.

ΕΡΜΟΤ ΚΑΙ ΑΠΟΑΑΛΝΟΣ.

1. ΑΠ. Τδ δέ χαϊ χωλόν αυτόν οντα χαϊ χαλ-

κέα τήν τέχνην, τάς χαλλίατας γεγαμηχέναι , τήν τι

*4φροδίτην , χαϊ τήν Χάριν, ευπστμία τις, ω Έρμη·

πλήν έχεϊνά γι &ανμάζω,τό άνέχεσ&αισυνούοαςαύτω,

χαϊ μάλιστα, όταν δρωαιν ίδρωτι ρεόμενον, ές τήν

χάμινον έπιχεχνφότα, πολλήν αϊ&άλην έπϊτοϋπρος-

ώπον εχοντα. χαϊ ομως τυιοϋτον οντα αυτόν , περι-

βάλλοναί τε, χαϊ φιλοϋαι, χαϊ αυγχα&εύδοναι.

ΕΡΜ. Τοϋτο χαϊ αυτός αγαναχτω , χαϊτωΉ~

126 ίνείΑΝΙ

φαίατω φ&ονω, αυ δέ χόμα, ωΆπολλον , χαϊ χι&ά·

ριζε, χαϊ μέγα επϊ τψ χάλλει φρόνει, χαγώ έπϊ τη

ευεξία, χαί τΐί λύρα· είτα, έπειδάν χοιμασ&αι δίη,

μόνοι χα&ιυδήσομεν.

2. ΑΠ. 'Εγω δέ χαί άλλως αναφροδιτος εϊμι ές

τά ερωτιχά, χαϊ δύο γοϋν, αυς μάλιστα υπερηγά-

πησα, την Αάφνην, χαί τον ·Τάχιν&ον , η μεν Δά

φνη ουτως εμέαησέ με, ωατι ε·ίλετο ξύλον γενέσ&αι

υαλλον, η εμο'ι ξυνεϊναι' τον ·Τάχιν&ον δέ υπό τον

δίσχον απώλεσα , χαί νϋν άντ' εχείνων στεφάνους

εχω.

ΕΡΜ- Έγώ δέ ηδη πστέ την Άφροδίτην

αλλ' ου χρη αύχεϊν.

ΑΠ. Οϊδα, χαϊ τόν Έρμαφρόδιτον έχ σοϋ λέγε

ται τετοχέναι· πλην εχεϊνό μοι είπέ, ει τι οϊσ&α,

πως ου ζηλστυπεϊ η Αφροδίτη την Χάριν, η η Χάρις

ταύτην;

3. ΕΡΜ"Οτι, ω "Απολλον, έχείνη μέν αυιω έντίί

Αήμνω αύνεστιν , η δ5 Άφροδίτη εν τω ονρανω · «λ-

λως τε, περϊ τόν Αρη εχει ταπολλά, χαχείνον έρα,

ωατε ολίγον αυτί) τοϋ χαλχέως τούτον μέλει.

ΑΠ. Και ταϋτα οϊει τόν"ΐΙφαιστον εϊδέναι;

ΕΡΜ. ΟΊδεν άλλά τί αν δράοαι δόναιτο, γεν

ναϊον δρων νιανίαν χαι στρατιώτην αυτόν ωατε την

ησνχίαν αγει' πλην απειλεϊ γι δεσμά τινα επιμηχα-

νήσισ&αι αυτόϊς, χαϊ ονλλήψεσ&αι , σαγηνεύσας έπι

τηςεύνης.

ΑΠ. Ουχ οϊδα, εύξαίμην δ' αν αύτός δ ξυλλη-

φ&ησόμινος είναι.

ϋΕΟΒΛ-Μ ϋΙΑΙΟΟΙ. 1^7

XVI.

Α τ ξ. Ώδ Όιαηα εί ΛροΙΙίηε, εί Ιιιηοηίδ ιη Ζ.α-

ίοηαιιι ίηνιάία.

ώρας και αιίτοτς.

1. ΗΡΑ. Καλά μεν γαρ, ώ Αητοΐ, χαι τά τ*·

χνα 'ίτεχες το· ΑΛ.

Α1ΙΤ. Ου πάααι, ω"ΐΙρα, τοιούτους τίχτειν δυ-

νάμε&α , οίος δ "Ώφαιστός εστιν.

ΗΡΑ. Άλλ ούτος μεν δ χωλός, ομως χρήσιμος

γΐ ίατι, τεχνίτης ων αριστος, χαι χαταχεχόαμηχε»

ήμϊν τον ονρανόν, χαι την Άφροδίτην εγημε, χιιϊ

σπονδάζεται πρδς αύτης· οι δδ οοϊ παίδες, η μεν

αυτων άρρενιχή πέρα τοϋ μέτρον, χαι δρειος, χαι

τό τελευταϊον, ες την Σχν&ίαν άπελ&οϋοα , πάντες

ΐοααιν οία 'εσ&ίει ξενοχτονοϋσα, χαι μιμονμένη τους

Σχύ&ας αυτούς, άν&ρωποφάγους οντας· δ δ' Ά-

πόλλων προςποιεϊται μεν πάντα εϊδέναι, χαι τοξεύ-

ειν, χαι χι&αρίζειν , χαι ϊατρός ειναι, χαι μαντεύε-

ο&αι, χαι χαταστησάμενος εργαστήρια της μαντι-

χης, τδ μεν εν ζ/ελφοϊς, τ<5ι5' εν Κλάρω, χαι εν Αι-

δύμοις, έξαπατά τούς χρωμένους αυτω, λοξά χαι

έπαμφστερίζοντα πρδς εχάτερον της ερωτήσεως άπα-

χρινόμενος, ώς άχίνδννον ε*ναιτό σφάλμα. χαιπλον-

τεϊ μεν άπδ του τοιούτον πολλοι γαρ οι ανόητοι,

χαι παρέχοντες αυτούς χαταγοητεύεα&αι· πλήν ούχ

αγνοεϊται γε υπό των ξννετωτέρων , τά πολλά τερα-

ττνόμενος· αυτός γοϋν δ μάντις ηγνόει, ότι φονεύσει

ιιέν τόν έρώμενον τω δίαχω, ού πρσεμαντεύσατο δέ.

128 ΐνΟΙΑΝΙ

ώς φ$ύξεται αυτόν η Αάφνη, χαι ταϋτα, ούτω χα

λόν χαι χομήτην οντα. ώατδ ονχ δρω χα&ότι χαλλι-

τεχνστέρα της Νιόβης ϊ'δοξας.

2. ΑΗΤ. Ταϋτα μέντοι τά τέχνα, η ξενοχτόνος,

χαϊ ο ψευδόμαντις, οίδα, οπως λνπεϊ σι, δρώμενα

έν τοϊς &εοϊς, χαι μάλιστα όταν η μεν επαινηται ες

το χάλλος, δ δέ χι&αρίζη έν τω αυιιποαίω &ανμαζό-

μενος νφ' απάντων.

ΗΡΑ. Έγίλασα, ώ Αητοι· έχιϊνος &ανμαστος,

όν δ Μαρσύσς , ει τά δίχαια αί Μοϋααι διχάοαι 7/-

&ελον, άπέδειρεν αν, αυτδς κρατήσας τι) μοναιχί);

ννν δέ χατασοφισ&εϊς ά&λιος άπόλωλεν, άδίχως

ίχλούς· η δέ χαλή σον παρ&ένος ουτω χαλή εστιν,

ώστε επεϊ ϊμα&εν δφ&εϊαα υπό τοϋ Αχταίωνος, φο-

βη&εϊσα μή δ νεανίσχος έξαγορεύαη το αίσχος αυ

της, έπαφηχεν αύτω τους χύνας· έω γάρ λέγειν ότι

ουδέ τάς τεχούσας έμαιοϋτο, πας&ένος γε χαι αύτη

ούσα.

ΑΗΤ. Μιγα, ω°Ηρα, φρονεϊς, ότι ξόνει τφ

/ίίϊ, χαι αυμβασιλεύεις αυτω, χαϊ διά τοίτο υβρί

ζεις άδεώς· πλήν αλλ' οψομαί σε μετ ολίγον αυ&ις

δαχρύονααν, δπόταν σε χαταλιπών ές την γην χατίη,

ταυρος η χύχνος γενόμενος.

XVII.

Λτξ. νιτιΗΐΐΐ Μαη, ϊη αώιϊίεηο σο ναϊοαηο νϊικίί.

ΑΠΟΑΑΛΝΟΣ ΚΑΙ ΕΡΜΌΤ.

1. ΑΠ. Τί γιλ^ς, ω·Εριιη;

ϋΕΟΚνΜ ΟΙΑΙ.ΟΟΙ. 129

ΕΡΜ. "Οτι γελοιότατα , ωΆπυλλον , ε~ιδον.

ΑΠ. Είπε ονν, ώς χαϊ αυτός άχούσας εχω ξυγ-

γελαν.

ΕΡΜ. Ή'Άφροδίτη ξυνοϋαα τω Άρει χατεϊλι*

πται, χαϊ δ "Ηφαιστος εδησεν αυτού; ξυλλαβών.

ΑΠ. Πως; ηδύ γάα τι έρεϊν ϊοιχας.

ΕΡΜ. Έχ πολλοϋ, οϊμαι, ταϋτα ειδώς ί&ήρευεν

αυτούς· χαϊ πιρϊ την εννήν άφανη δεσμά πιρι&εϊς,

είργάζετο άπελ&ών έπϊ την χάμινον. είτα δ μεν "Α

ρης εϊςέρχεται λα&ών, ώς ωετο· χα&ορα δέ αυτόν δ

Ήλιος, χαϊ λέγει προς τόν "Ηφαιατον. έπεϊ δέ έπέ-

βησαν τοϋ λέχους, χαϊ έν εργω ησαν, χαϊ έντός εγε-

γένηντο των άρχύων, περιπλέχεται μεν αύτοϊς τά

δεσμά, εφίσταται δέ αυτοϊς δ Ήφαιστος. έχείνη μεν

ονν, χαϊ γαρ ϊτυχε γνμνη οναα, ούχ είχεν οπως έγ-

χαλύψαιτο αϊδονμένη · ο δέ "Αρης τά μεν πρώτα δια-

φνγεϊν ίπειρατο , χαϊ ηλπιζε ρήξειν τά δεσμά ' επει

τα δέ αυνεις εν άφύχτω εχόμενον έαυτόν, ιχέτευε.

2. ΑΠ. Τϊ ονν; άπέλναεν αυτούς όΉφαιατος;

ΕΡΜ. Ουδέπω, αΧλά ξυγχαλέοας τους &εους,

έπιδεϊχνυται την μοιχείαν αυτοϊς. οι δέ γυμνοϊ αμ

φότεροι χάτω νενευχότες , ξννδεδεμϊνοι ερν&ριωαι,

χαϊ τό -&έαμα ήδιστον εμοϊ·εδοξε μονονονχϊαύτό γι~

γνόμενον τό εργον.

ΑΠ. Ό δέ χαλχεύς έχεϊνος ούχ αιδεϊται χαϊ αυ

τός επιδειχνύμενος την αίσχίνην τοϋ γάμου;

ΕΡΜ. Μά Αΐ, ος γε χαϊ έπιγελέΐ αυτοϊς εφε-

οτώς. έγώ μέντοι, ει χοή τάλη&ές ειπεϊν, έφ&όνονν

ΙιτειΑκ. V I

130 Ι.νεΙΑΗΙ:

τω "Αρει , μη μόνον μοιχεύοαντι την χαλλίστην &ι&ν,

αλλα χαι δεδεμένω μετ αυτής.

ΑΠ. Ουχοϋν χαι δεδέσ&αι αν υπέμεινας έπι

τούτο>;

ΕΡΜ. Σύ δ' ουχ αν, ·ω'Απολλον; ϊδέ μόνον

έπελ&ών, έπαινέσομαι γάο σε, ϊ)ν μή τά ομοια χαι

αυτος ευξτ) ϊδύν.

XVIII.

Α τ ξ. Τ* α π ά ε 3 Β α ε ε Η ί.

ΙΙΡΑΣ ΚΑΙ ΑΙΟΣ.

1. ΗΡΑ. Εγΐο μεν ^αχννόμην αν, ω Ζεϋ, εΐ

μοι τοιουτος ήν ν·ώς, &ηλυς ουτω χαϊ διεφ&αρμένος

υπό της μέϋης · μέτρα μεν άναδεδεμένος την χόμην,

τά πολλά δέ μαινομέναις γνναιξί συνών , άβρότερος

αυτων έχείνων, υπό τυμπάνοις χαι αυλοΐς χαϊ χνμ-

βάλοις χορεύων χαι ολως παντϊ μάλλον εοιχώς , ί

σοι τω πα Γρι.

ΖΕΤΣ. Και μην οντδς γε δ &ηλνμέτρης, δ άβρό

τερος των γυναιχων, ου ιιόνον, ω'Ίίρα, την Αυδίαν

{χειρώαατο, χαι τους χατοιχοϋντας τον Τμωλον ελα

βε , χαι τους Θράχας ϋπηγάγετο , άλλη χαι έπ Ιν

δους έλάαας το) γυναιχε'εια τούτω ατρατιωτιχω, τους

η έλέφαντας ε'ιλε, χαϊ της χώρας έχράτησε, χαι τον

βασιλέα πρός ολίγον άντιατηναι τολμήσαντα αιχμά

λωτο ν απήγαγε · χαι ταϋτα απαντα ϊπραξεν , όρχού-

μενοςαμα, χαϊ χορεύων, &ύρσοις χρώμενος χιττί-

νοις, ιιε&ύων, ώς φ}ις, χαι έν&εάζων. ει δί τις έπε

ΟΕΟΕνΜ ρίΑΐΟΟΙ. ί3ΐ

χείρησι λοιδορήσαα&αι αυτω, νβρίοας ές την τελε-

τήν, χαϊ τουτον έτιμωρήσατο, η χαταδησας τοΊς χλή-

μσοιν, η διασπαα&ηναι ποιήσας υπό της μητρός ως-

περ νεβρόν. δρας ώς ανδρεϊα ταϋτα, χαϊ ούχ ανάξια

τοϋ πατρός; ει παιδιά χαι τρνφή πρύςεστιν αυ-

τοϊς, ουδεϊς φ&όνος· χαϊ μάλιστα ει λογίααιτό τις,

οίος αν οντος ην νήφων, οπου ταϋτα με&ύων ποιεϊ.

2. ΗΡΑ. Σύ μοι δοχεϊς επαινέσεα&αι χαϊ τό εϋ-

ρεμα αυτον , τήν αμπελον χαϊ τον οΊνον, χαϊ ταϋ

τα, όρων οία οι με&να&έντες ποιοϋσι αφαίλόμενοι,

χαϊ προς νβριν τραπόμενοι, χαϊ ολως μεμηνότες υπό

τοϋ πότον τόν γοϋν Ίχάριον , ω πρώιω εδωχε τό

χίημα, οι ξνμπόται αύτοϊ διέφ&ειραν , παίοντες

ταίς διχέλλαις.

ΖΕΤ?: Ουδεν τδϊτο φη1' ου γαρ οϊνος ταϋτα,

ουδέ δ Αιόνυσος ποιεϊ,τό δέ αμετρον της πόαεως, χαϊ

τό πέρα τοϋ χαλως εχοντος έμφορεϊσ&αι τοϋ άχρά-

του. ος δ' αν εμμετρα* πίντ) , ϊλαρώτεοοί μεν, χαϊ

ηδίων γένοιτ αν οίον δέ δ Ίχάριος επα&εν , ουδέν

αν έργάααιτο ουδένα των ξνμπστων αλλά συ ετι

ζηλστυπεϊν ϊοιχας, ώ'Ίίρα, χαϊ της Σεμέλης μνημο-

νεύειν , εϊ γε διαβάλλεις τοϋ Αιονύσον τά χάΧλιστα.

χϊχ!

Α τ ξ. Οιιριάο, δΐιΓ ηοπ νιιϊηετατίΐ Μίηανατη,

Μιιχαχ εί ΌϊαηατηΡ

ΑΦΡΟΑΙΤΙΙΣ ΚΑΙ ΣΡΛΤ02,

1. ΑΦΡ. Τί δήπστε, ω'Έρως, τούς μεν αλ-

λονε &εούς χατηγωνίσω απαντας , τόν Αία, τόν Πο

I ι

132 1ΥΌΙΑΝΙ

σειδω, τον Άπόλλω, τήν·Ρέαν, έμέ τήν μητέρα· μό

νης δέ άπέχη της Α&ηιάς, χαϊ έπ έχείνης απυρος

μέν σοι η δας, χενή δ° όϊατων η φαρέτρα, σύ δέ άτο-

ξος ιι, χαϊ άστοχος;

ΕΡ. Αέδια, ω μητερ, αυτήν φοβερά γάρ έστι,

χαϊχαροπή, χαϊ δεινως άνδριχή. οπόταν ονν έντει-

νάμενος τό τάξον ϊω έπ αυτήν, επισείοναα τον λό-

φον έχπλήττει με, χαϊ ϋπότρομος γίνομαι, χαϊ «-

πορρεϊ μου τά τοξεύματα έχ των χειρων.

ΑΦΡ. Ό Άρης δέ ού·φοβερώτερος ην; χαϊ όμως.

άφώπλισας αύτόν, χαϊ νενίχηχας.

ΕΡ. 'Λλλ' έχεϊνος ίχων προςέεταί με, χαϊ προς-

χαλεΐται ; η 'Α&ηνα δέ ϋφοραται άεϊ, χαί ποτε έγί>

μεν αλλως παρέπτην, πλησίον εχων την λαμπάδα· η

δέ, εϊ μοι πρόςει, φησϊ, νή τον πατέρα, τω δορα-

τίω σε διαπείρασα , η τοϋ ποδος λαβομένη , χαϊ ές

τον Τάρταρον έμβαλοϋσα, η αυτή διασπαααμένη,

διαφ&ερω. πολλά τοιαυτα ηπιΙΙησί' χαι όξά δε δρι

μυ, χαϊ έπϊ του ατή&ηυς εχει πρόςωπόν τι φοβερόν,

έχίδναις χατάχομον , οπερ έγώ μάλιστα δέδια· μορ-

μολύττεται γάρ με, χαϊ φεύγω, όταν ϊδω αυτό.

2. ΑΦΡ. Αλλά τήν μέν Ά&ηνίϊν δέδιας, ως φής,

χαϊ τήν Γοργόνα· χαϊ ταϋτα, μή φοβη&εϊς τόν χε-

'ραννόν τοΰ Αιός. αϊ δέ Άίοϋααι διά τί σοι ατρωτοι,

χαίεξω βελων εισιν ; η χαχεϊναι λάφους έπιαείοναι,

χαϊ Γοργόνας προφαίνοναιν;

ΕΡ. Αίδουμαι αυτάς, ω μητερ· σεμναϊ γάρ ΐιαι,

χαϊ αεί τι φροντίζοναι, χαϊ πιρϊ ωδήν εχοναι, χαϊ

έγώ παρίαταμαι πολλάχις αυταίς, χηλούμενος ϋπό

τοϋ μέλους.

ϋΕΟΚνΜ ΒΙΑΙ.Οαί. 133

ΑΦΡ. "Εα χαϊ ταύτας, στι αεμναϊ· την δέ ·Αρτι-.

II ιν τίνος ϊνιχα ου τιτρώαχεις;

ΕΡ. Το μεν ολον , ουδέ χαταλαβεϊν αυτήν οϊόν

τε, ψεύγονοαν άεϊ δια των όρων είχα χαϊ ίδιόν τινα

ερωτα ήδη ερα.

ΑΦΡ. Τίνος, ώ τέχνον;

ΕΡ. Θήρας, χαϊ έλάφων, χαϊ νεβρων, αΐρεϊν τι

διώχοναα, χαϊ χατατοξευειν , χαϊ ολως προς τω τοι

ούτω έστίν. έπεϊ τόν γε άδελφόν αυιής, χαίτοι τοξό-

την χαϊ αυτόν αντα, χαϊ ίχηβόλον

ΑΦΡ. Οίδα, ω τέχνον, πολλά έχέϊνον έτόξεναας.

XX.

Α τ §. Ραηάίδ ϊιιάίοίιιτη. άε ριΛοΗτίίιιϋηδ Ιιι~

ηοηίδ, Μίηετναε εί ναιετίδ.

Θ ΕΛΝ Κ Ρ I Σ I Σ.

ΖΕΤΣ, ΕΡΜΗΣ, ΗΡΑ, ΑΘΗΝΑ, ΑΦΡΟΑΪΤΗ,

ΠΑΡΙΣ η ΑΑΕλΑΝΑΡΟΣ.

1. ΖΕΤΣ. Ερμη, λαβών τουτϊ μηλον, αηι&ι

ές την Φρνγίαν παρά τον Πριάμου παϊδα τον βον-

χόλον , (νέμει δέ τής"Ιδης έν τω Γαργάρω,) χαϊ λέγε

πρός αυτόν, στι σε, ω Πάρι, χελεύει δ Ζεύς^ επειδή

χαλός τε αυτός ει, χαϊ σοφος τά έρωτιχά, διχάααι

ταΐς &εαίς, η τις αυτων ή χαλλίστη εστί · τοϋ δέ α

γωνος το ά&λον ή νιχωαα λαβέτω το μηλον. ωρα δ»

ήδη χαϊ ύμϊν αυτάϊς άπιέναι πρός τόν διχαστών*

εγώ γαρ άπω&οϋμαι την δίαιταν, επίσης τε ίμ«$

αγαπων, χαϊ εί γε ο'ιόν τε ήν, ήδέως αν άπάοας νε-

134 IV0ΙΑ ΜΙ

νιχηχνίας είδον αλλως τε χαϊ ανάγχη, μια τό χαλλι-

ατεϊον άποδόντα, πάντως άπεχ&άνια&αι τάϊς πλείο-

αι. δια ταϋτα μέν αυτός ουχ επιτήδειος νμϊν διχα-

ατής. δ δέ νεανίας αυτύς δ Φρύξ, ϊφ νν άπιτε , βα

σιλιχός μέν ίστι, χαϊ Γανυμήδους τούτον ξυγγενής,

τάλλα δέ αφελής, χαϊ ορειος, χουχ αν τις αυτόν άπα-

ξιώαειε τοιαύτης -&έας.

2. ΑΦΡ. Έγώ μεν, ώ Ζει>, ει χαι τόν Μωμον

αυτόν επιστήσειας ήμϊν διχαατήν, &αρροϋσα βαδι-

οϋμαι προς τήν 4πίδειξιν. τί γαρ αν χαϊ μωμήσαιτό

μου; χρή δέ χαι ταύταις άρέσχειν τόν αν&ρωπον.

ΗΡΑ. Ουδ' ημεϊς, ω Άφροδίτη, δεδίαμεν, ουδ'

αν δ "Αρης δ σός επιτραπη τήν δίαιταν, αλλά διχό-

με&α χαι τοϋτον, οστις αν τόν Πάριν.

ΖΕΤΣ.Ή χαϊ σοι ταϋτα, ω &ύγατερ, συνδοχεϊ;

τί φ$ς ; άποατρέφη , χαι ερν&ριας; εστι μεν ίδιον,

τό αιδεΐα&αι τά γε τοιαϋτα , νμών των παρ&ένων ·

έπινεύεις δέ ομως· απιτε ονν, χαι οπως μή χαλεπη-

νητε τω διχαστή αϊ νενιχημέναι , μηδέ χαχόν έντρί-

ψησ&ε τω νεανίσχω. ον γάρ οϊόν τε έπίσης είναι χα

λάς πάαας.

3. ΕΡΜ. Προΐωμεν εϋ&ύ της Φρνγίας, εγώ μεν

ηγούμενος, νμεϊς δέ μή βραδέως άχολον&εϊτέ μοι·

χαι &αρρεϊτε, οϊδα εγώ τόν Πάριν, νεανίας εστϊ χα-

λός, χαϊ ταλλα ερωτιχός, χαϊ τά τοιαϋτα χρίνειν ιχα-

νώτατος· ουχ αν εχεϊνος δαιάαειε χαχώς.

ΑΦΡ. Τοϋτο μεν απαν άγα&όν χαϊ προς έμοϋ

λιγεις, τό δίχαιον ήμϊν είναι τόν διχαστήν πότερα

δέ αγαμός εστιν οντος, η χαϊ γννή τις. αυτω αόν-

ιστιν ;

ΌΕΟΚνΜ £>1ΑΙΛ)Οί. 135

ΕΡΜ. Ου παντελως ίίγαμός έατιν, ω Άφροδίτη.

ΑΦΡ. Πως λέγεις;

ΕΡΜ. Αοχει τις αυτω αυνοιχεϊν ΙδαΙα γννή,

Ιχανή μεν, αγροιχος δέ, χαϊ δεινως ορειος· άλλ' ου

σφόδρα προςέχειν αυτη ϊοιχε. τίνος δ^ ονν ΐνεχα ταυ-

τα έρωτας; .. .

ΛΦΡ. "Αλλως ήρόμην.

4. ΑΘ. Παραπρεσβεύεις, ω οντος, ϊδία ταΐιτίί

χοινολογούμενος.

ΕΡΜ. Ονδέν , ω Ά&ηνα, δεινόν, ουδέ χα&'

νβων αλλά με ηριτο, εϊ αγαμος δ Πάρις εστίν;

ΑΘ. ·Λς δή τί τουτο πολυπραγμονοϋαα ;

ΕΡΜ. Ουχ οίδα. φησϊ δ' ονν στι αλλως έπελ-

&όν, ουχ έξεπίτηδες, ϊήρετο.

ΑΘ. Τί ονν αγαμός εστιν;

ΕΡΜ. Ου δοχεϊ.

ΑΘ. Τί δαί; των πολεμιχων εστιν αύτων επι

&ημέα, χαι φιλόδοξός τις, η το παν βουχόλος;

ΕΡΜ. Τδ μεν άλη&ες ουχ ιχω λέγειν, ειχάζειν

δέ χρή νέον οντα χαι τούτων όρέγεσ&αι τυχεϊν, χαϊ

βούλεσ&αι αν πρωτον αυτον ειναι χατά τάς μάχας.

ΑΦΡ. Όρας; ουδέν έγώ μέμφομαι, ουδέ προς-

εγχαλω σοι τό πρδς ταύτην ιδία λαλεϊν. μεμψιμοί

ρων γαρ, χαι ουχ Αφροδίτης τά τοιαυτα.

ΕΡΜ. Και αΐίτη αχεδόν τά αυτά με ηρετο ' διό

μή χαλεπως %χε , μηδ' οϊον μειονεχτεϊν , εϊ τι χαι

ταυττ] χατά τό απλονν άπεχρινάμην. 5. Αλλά με

ταξύ λόγων ηδη πολύ, προϊόντες, άπεαπάααμεν των

αστέρων, χαι σχεδόν γε χατά την Φρνγίαν έσμέν.

136 ΐνΟΙΑΝΙ

εγώ δε χαϊ τήν'ΐδην δρω, χαι το Γάργαρον 'λον

άχριβως, εϊ δέ μή έξαπατωμαι, χαι αυτόν νμών τον

διχαστήν τόν Πάριν.

ΗΡΑ. Ποϋ δέ εστιν; ου γαρ χαμοί φαίνεται.

ΕΡΜ. Ταύτη, ω"Ηρα, προς τά λαιά σχοπει,

μή προς άχρω τω ορει, παρά δέ την πλευράν, ον τό

αντρον χαϊ την άγέλην δρας.

ΗΡΑ. Άλλ' ονχ δρω την άγέλην·.

ΕΡΜ. Τί φ{ίς; ούχ δρας βοίδια χατά τόν εμον

δάχτνλον ουτωαϊ εχ μέσων των πετρων πρσερχόμενα,

χαί τινα ϊχ τον σχοπέλον χατα&έοντα , χαλαύροπα

'ίχοντα, χαϊ άνείργοντα μή πρόαω διααχίδναα-&αι

την άγέλην ;

ΗΡΑ. Όρω ννν, εϊ γε έχεϊνός εστιν.

ΕΡΜ. Άΐ£ έχεϊνος. επειδή δέ πλησίον ί/δη ίαμέν

επϊ της γης, ει δοχεί, χαταστάντες βαδίζωμεν, ίνα

μη διαταράξωμεν αυτόν ανω&εν έξ αφανους χα&ι-

πτάμενοι.

ΗΡΑ. Εν λέγεις, χαϊ οντω ποιωμεν. (πεϊ δέ χα·

ταβεβήχαμεν , ωρα σοι, ω Αφροδίτη, προ·ίέναι, χαι

ηγεϊσ&αι ημϊν της δδοϋ · αύ γαρ ως τό είχός, εμπει

ρος ει του χωρίον, πολλάχις, ως λόγος, χατελ&οναα

προςΆγχϊσην.

ΑΦΡ. Ου σφόδρα, ω'Ηρα, τούτοις αχ&ομαι

τοϊς αχώμμασιν.

6. ΕΡΜ. Άλλ' ονν εγώ ϋμϊν ηγήσομαι· χαϊ γαρ

αυτός ενδιέτριψα τη "Ιδη, δπότε δ Ζεύς ηρα τοϋ μει-

ραχίον τοϋ Φρνγός, χαι πολλάχις δεϋρο ηλ&ον ϋπ

ίχεϊνον χαταπεμφ&εις ες έπισχοπήν τοϋ παιδός. χαϊ

ϋΕΟΙίνΜ ϋΓΑΐΟΟΙ. ι?7

δπότε ηδη έν τω αιτω ην, σνμπαριπτάμην αυτά, χαϊ

αννεχούφιζον τον χυλόν. χαι εϊ γε μέμνημαι, άπό

ταυτησϊ της πέτρας αυτόν άνήρπααεν. δ μέν γαρ τό

τε ετνχε αυρίζων προς τό ποίμνιον χαταπτάμενος

δέ οπια&εν αυτου δ Ζευς, χούφως μάλα τοϊς ονυξι

περιβαλών , χαϊ τω ατόματι την έπϊ τη χεφαλι) τιά-

ραν δαχων , ανέφερε τον παίδα τεταραγμένον , χαϊ

τω τραχήλω άπεστραμμένω ές αυτόν άποβλέποντα.·

τότε οΐιν έγώ την σνριγγα ϊλαβον άποβεβλήχει γαρ

αυτην υπό τοϋ δέους. άλλά γαρ δ διαιτητής ουτοσϊ

πλησίον, ωατε προςείπωμεν αυτόν. Χαίρε,ώ βουχόλε.

7. 11ΑΡ. Ιϊή χαι σύ γε,ω νεανίαχε · τϊς δέ ων

δεϋρο άφϊίξαι πρός ημας; ί τίνας ταύτας αγεις τάς

γνναίχας; ού γάρ επιτήδειοι όρεοπολεϊν , ουτω γε

ονααι χαλαί.

ΕΡΜ. 'ΛλΧ' ου γυναϊχες ειαίν.Ίίραν δέ,ωΠάρι,

χαϊ Α&ηνάν , χαϊΆφροδίνην δρας, χαμέ τον Ερμην

άπέστειλεν δ Ζεύς. άλλά τί τρέμεις, χαϊ ωχριας; χαϊ

ιιή δέδι&ι· χαλεπόν γάρ ουδέν χελεύει δέ σε διχα-

στήν γενέα&αι τοϋ χάλλους αύτων επειδή γάρ,φησι,

χαλός τι αυτός ει, χαϊ οοφός τά ερωτιχά, σοϊ τήν

γνωσιν έπιτρέπω· τοϋ $ αγωνος τό ά&λον εϊστ) ανα-

γνούς τό μηλον.

ΠΑΡ. Φέρ\ ΐδω τί χαϊ βονλεται · Ή ΚΑΛΗ,

φησϊ, ΑΑΒΕΤΛ. πως αν ονν , ω δέσπστα Έρμη,

δννη&είην εγώ &νητός αυτός, χαϊ αγροιχος ων , δι

χαστής γενέα&αι παραδόξου &έας , χαϊ μείζονος, η

χατά βουχόλον ; τά γάρ τοιαϋτα χρίνειν, των αβρων

ιιαλλον, χαϊ άοτιχων τόΡεμόν, αίγα μεν α'ιγδς

138 ΙΛΟΙΑΝΙ

όπστέρα χαλλίων, χαϊ δάμαλιν άλλης δαμάλεως, τόχ'

άν διχάοαιμι χατά την τέχνην. 8 Αυται δέ πάσαί

τε ομοίως χαλαϊ, χαϊ ουχ οΐδ* οπως άν τις από τη;

ετέρας έπϊ την έτέραν μεταγάγοι την οψιν άποαπά-

αας· ου γαρ έ&έλει άφίστασ&αι ραδίως, αλί! ϊν&α

άν άπερείαη τοπρωτον, τουτον εχεται, χαι τό πα

ρόν επαινεϊ· χαν έπϊ άλλο μεταβη, χάχεϊνο χαλόν

όρη , χαϊ παραμένει, χαι υπό των πλησίον παρα

λαμβάνεται· χαϊ ίίλως περιχέχυταί μοι τό χάλλος αυ

των, χαι ολον περιείληφέ με, χαϊ άχ&ομαι, στι μη

χαϊ αυτός, ωαπερ ό'Άργος, ολιο βλέπειν δίνομαι τω

σώματι. δοχΐα $ αν μοι χαλως διχάααι, πάααις άπο-

δούς τό μηλον. χαϊ γαρ αυ χαϊ τόδε, ταύτην μεν εί

ναι ανμβέβηχε τοϋ Αιός χαϊ άδελφήν, χαϊ γνναίχα·

ταύτας δέ, &υγατέρας· πως ονν ου χαλεπή χαϊ ου

τως η χρίσις;

ΕΡΜ. Ουχ οϊδα· πλήν ονχ ο'ιύν τε άναδϋναι

προς τοϋ Αιός χεχελεναμένον.

9. ΠΑΡ. Έν τοϋτο , ώ Έρμη , πεϊααι αυτάς,

μη χαλεπως εχειν μοι τάς δύο τάς νενιχημένας , αλλά

υόνων των όφ&αλμων ηγεϊσ&αι την διαμαρτίαν.

ΕΡΜ. ϋυτω φασϊ ποιήσειν ω*>α δέ σοι ηδη

περαίνειν την χρίαιν.

ΠΑΡ. Πειρασόμε&α · τί γαρ άν χαϊ πά&οι τις;

έχεϊνο δέ πρωτον είδέναι βούλομαι, πότερα έξαρχέ-

αει αχοπεϊν αύτάς ώς ϊχοναιν, ΐ) χαϊ άποδύσαι δεή-

ιιπ προς τό άχριβες της έξετάαεως ;

ΕΡΜ. Τοϋτο μεν σόν άν ιϊη τοϋ διχαατοί · χαϊ

ηροςταιτε , όπη χαϊ &έλει$.

ΌΕΟΚνΜ ΌΙΑΙ.ΟΟΙ. ι39

ΠΑΡ. "Οπη χαϊ 3-ίλω ; γυμνάς ϊδείν βονλομαι.

ΕΡΜ. Απόδντ* , ώ αυται· ανδ' επισχόπει · έγώ

άπεατράφην.

10. ΗΡΑ. Καλως, ω Πάρι· χαι πρώτη γε άπο-

δύσομαι, οηως μά&ης ότι μη μόνας ϊχω τάς ώλίνας

Ιευχάς, μηδέ τω βσωπις είναι μέγα φρονω, έπίσης

δέ είμι πΐχαα χαϊ ομοίως χαλή.

ΠΑΡ. Άπόδν&ι χαϊ αυ, ω Αφροδίτη.

ΑΘ. Μη πρότερον αυτην άποδνατ)ς, ωΠάρι,

πρϊν αν τον χεσνον άπο&ηται, (φαρμαχϊς γάρ έστι)

μη σεχαταγοητείαη δι αυτον · χαίτοι γε εχρηνμηδέ

οντω χεχαλλωπισμένηνπαρεΤίναι, μηδέ τοααυταεν-

τετριμμένηνχρωματα, χα&απερωζ αλη&ωςέτάίράν

τινα, άλλά γυμν'ον το χάλλος έπιδειχνυειν.

ΠΑΡ. Εν'λέγοναιτΰ περϊτον χεατον· χαϊ άπό&ου.

ΑΦΡ. Τί ονν ονχί χαϊ αύ, ώ Ά&ηνα, την χόρνν

αφελοϊσα, ψιλήν την χεφαλήν έπιδειχνύεις, αλλ' επι

σείεις τον λόφον,χαι τον διχαατήν φοβεϊς ; ηδέδιαςμή

σοι έλέγχεται τό γλαυχόν των ομμάτων ανεν τον φο

βεροϊ/ βλεπόμενον ;

ΑΘ. Ιδού σοι η χόρυς αυτη άφηρητα£

ΑΦΡ. Ιδού οοι χαϊ ο χεστός.

ΗΡΑ. Αλλ' άποδναώμε&α.

11. ΠΑΡ. Λ Ζεϋ τεράατιε της &έας, τον χάλ-

λους, της ηδονης; ο'ία μεν η παρ&ένος; ως δέ βα-

αιλιχόν αυτη χαι σεμνόν άπολάμπει, χαι άλη&ως

άξιον τον Αιός; ως δέ όρά ϊ)δε ηδέως; χαι γλαφνρύν

τι χαϊ προςαγωγον εμειδίααεν ά\£ ηδη μέν ολις

ϊχω της ευδαιμονίας· ει δοχεϊ δέ, χαι ίδία χα&' 'εχά

140 ·· ι^νυΙΑΐΝΐ

στην έπιδεϊν βούλομαι, ως ννν γι άμφίβολός ειμι,

χαϊ ουχ οιδα προς ο,τι χαϊ αποβλέψω , πάντιι τάς

δψεις περιαπώμενος.

ΑΦΡ. Ούτω ποιωαεν.

ΠΑΡ.'Άπιτε ονν αϊ δύο. αύ δέ, ω "Ηρα, πε

ρίμενε. . -

ΗΡΑ. Περιμένω. χαπειδάν με αχριβως ίδης,

ωρα σοι χαϊ τάλλα ήδη αχοπεϊν, ει χαλά σοι χαϊ τά

δωρα της ψήφου της έμης. ην γάρ με, ω Πάρι, δι-

χάαης είναι χαλήν, άπάσης ϊαη της Ι4υίας δεσπότης.

ΠΑΡ. Ουχ έπϊ δώροις μεν τά ημέτερα · πλήν

αλλ' απι&ι, πεπράξεται γάρ απερ αν δοχΐί. 12. ~ο

δέ πρόςι&ι, Ά&ηνα.

ΑΘ. Παρέστηχά σοι. χατα ην με , ω Πάρι, δι

χασης χαλην, οΐιπστε ηττων απει έχ μάχης, αλλ'

άεϊ χρατών · πολεμιατήν γάρ σε, χαϊ νιχηφόρον ά-

περγάσομαι.

ΠΑΡ. Ουδέν, ω Ά&ηνα, δεϊ μοι πολέμου χαϊ

μάχης - ειρηνη γάρ, ως οράς, τανϊν επέχει την Φρν-

γίαν τε χαϊ Ανδίαν, χαϊ άποΧέμητος ημιν η τοϋ πα

τρός αρχή· &άρρει δέ , ου μειονεχτήσεις γάρ, χίϊν

μη έπϊ δώροις διχάζωμεν άλ£ ενδν&ι ηδη, χαϊ έπί-

&ου τήν χόρνν , ϊχανως γάρ είδον την Άφροδίτην

παρεϊναι χαιρός.

13. ΑΦΡ. Αυτή σοι εγώ πλησίον, χαϊ υχόπει

χα& εν αχριβως, μηδέν παρατρέχων ' «λλ' ενδιατρί-

βωνίχαστωτων μελων. εϊ δέ &έλεις, ώ χαλέ, χαϊ τά

δε. μου αχαναον εγώ γάρ πάλαι δρωαά σε νέον ό ντα,

χαϊ χαλόν, οποϊον ουχ οϊδα εϊ τινα έτερον η Φρι·

ΌΕΟΚΥΜ ϋΙΑΙ.ΟΟΙ. 141

γία τρέφει, μαχαρίζω μέν τον χάλλους, αιτιωμαι δε

τό μή άπολιπόντα τούς αχοπέλους , χαϊ ταυτααϊ τας

πέτρας, χατ ΐίατυ ζΐρ , άλλα διαφ&είρειν τό χάλλος

έν έρημέα· τί μεν γαρ αν σύ άπολαυσειας των όρων;

τί δ' αν άπόναιντο τον σοί/ χάλλους αι βόες; ϊπρεπι

δέ ηδη σοι γεγαμηχέναι, μη μέντοι αγροιχόν τινα

χαϊ χωρϊτιν, οϊαι χατά την "Ιδην αί γυναίχες, αλλά

τινα εχ της ·1ίλλάδος, η Άργό&εν, η έχ Κορίν&ον,

η Αάχαιναν , ο'ία περ η Έλένη έατϊ, νέα, χαϊ χαϊ.ή,

χαϊ χατ ονδέν έλάττων εμοϋ , χαϊ τό δή μέγιατον,

ερωτιχή. έχείνη γαρ δή εϊ χαϊ μόνον &εάοαιτό αε, .ευ

οϊδ εγώ, πάντα άπολιποϋσα, χαϊ παρασχοναα ίαυ-

τήν ϊχδστον, εψεται, χαϊ αυνοιχήαει. πάντως δέ χαϊ

αυ άχήχσάς τι περϊ αυτής ;

ΠΑΡ. Ονδέν, ω Αφροδίτη· νϋν δε ηδέως αν

άχονααιμέ σον, τά πάντα διηγονμένης.

14. ΑΦΡ. Αντη &νγάτηρ μέν έστι Λήδας, εχιί-

νης της χαλης, εφ ην δ Ζευς χατέπτη χυχνος γε

νόμενος.

ΠΑΡ. Ποία δέ την θψιν.

ΑΦΡ. Αευχή μεν , οϊαν ειχός έχ χύχνον γεγενη-

μένην απαλή δέ, ως έν ώω "ϊραφεϊοα , γυμνάς τά

πολλά, χαϊ παλαιστιχή· χαϊ ουτω δή τι περισπού

δαστος , ωατε χαϊ πόλεμον άμφ αντίί γενέα&αι, τοϋ

Θησέως αωρον ϊτι άρπάααντος. ου μήν άλλ έπειδή-

περ ες άχμήν χατέατη, πάντες οί αριστοι των Αχαι

ων επϊ τήν μνηστείαν απήντησαν, πρσεχρί&η δε

Μενέλσος τδϋ Πιλοπιδων γένους· ει δέ &έλεις, εγώ

αοι χαταπράξομαι τον γάμον.

142 ΙινοΐΑΝΙ

ΠΑΡ. Πως φης; τον της γεγαμημένης ;

ΑΦΡ. Νέος εί συ , χάι αγροιχος· έγώ δέ οϊδα

ως χρή τά τοιαυτα δράν.

ΠΑΡ. Πως; έ&έλω γαρ χαϊ αυτός ειδέναι.

15. ΑΦΡ. Σύ μαν αποδημήσεις ώς επι &έαν δή της

Ελλάδος, χαπειδάν άφίχη ές την Ααχεδαίμονα, οψε-

ταί σε ή Ελένη · τονντεϋ&εν δί εμόν' αν εϊη τά ε'ρ-

γον , οπως εραα-&ήσεταί σον, χαϊ άχολον&ήσει.

ΠΑΡ. Τοϋτ αυτό χαι απιστον είναί μοι δοχεϊ,

το, απολιποϋοαν τόν ανδρα, -έ&ελησαι βαρβάρω

χαϊ ξένω σννεχπλεϋααι.

ΑΦΡ. Θάρρει τούτου γε ϊνεχα. παΐδε γάρ μοι

έστόν δύω χαλω , "Ιμερος χαί "Ερως· τούτω σοι πα

ραδώσω ηγιμόνε της δδοϋ γενησομένω. χαϊ δ μεν

"Ερως, ολος παρελ&ών ές αυτήν, άναγχάαει τήν γν

νοϊίχα έρίίν δ δέ"ΐμερος αυτω σοι περιχν&εϊς, τοϋ&'

οπερ εστιν, ϊμερτόν τε &ήσει, χαϊ ίράαμιον χαι

αυτή δέ σνμπαροϋσα δεήσομαι χαί των Χαρίτων

συναχολον&εϊν χαϊ ούτως απαντες αυτήν άναπεί-

σομεν.

ΠΑΡ. "Οπως μέν ταϋτα χωρήσει , αδηλον, ω

Άφροδίτη· πλήν έρ% γε ηδη της Ελένης, χαϊ ούχ

οίδ' οπως χαϊ δραν αύιήν οϊομαι, χαι πλέω εύ&ύ

της Ελλάδος, χαϊ τί} ίΐπάρτη έπιδημω, χαι έπάνειμι

εχων τήν γυναίχα, χαϊ αχ&ομαι, στι μή πάντα ταϋ

τα ηδη ποιω.

16. ΑΦΡ. Μή πρότερον ίρασ&ης, ω Πάρι, πριν

έμέ την προμνήστριαν , χαι ννμφαγωγόν , άμείψα-

σ&αι τή χρίσει. πρέποι γάρ αν χαμέ νιχηφόρον νμίν

ΌΕΟΚΥΜ ΰΙΑΙ.υΟΓ. 143

σνμπαρεϊναι, χαϊ έορτάζειν άμα χαϊ τους γάμους

χαϊ τα επινίχια. πάντα γαρ ενεστί σοι, τόν ερωτα,

τό χάλλος, τον γάμον τουτουι τοϋ μήλου πρίαα&αι.

ΠΑΡ. Αίδοιχα μή μον άμελήσης μετά τήν

χρίοιν.

ΑΦΡ. Εούλεϊ ονν έπομόσωμαι -

ΏΑΡ. Μηδαμως, άλλ' ίπόαχου πάλιν.

ΑΦΡ. ·Τπιαχνοϋμαι δή , σοι τήν Έλένην παρα-

δώαειν γνναϊχα, χαϊ άχολον&ήσιιν γέ σοι ίπ αυ

τήν, χαϊ άψίξεσ&αι παρ νμάς ες τήν"ΐλιον χαϊ αύ

τη παρέσομαι, χαϊ συμπράξω τά πάντα.

ΠΑΡ. Καϊ τον "Ερωτα, χαϊ τον "ίμερον , χαϊ

τάς Χάριτας άξεις;

ΑΦΡ. Θάρρει,χαϊ τόνΠδ&ον χαϊ τόν·Τμέναιον

ϊτι πρύς τούτοις παραλήψομαι.

ΠΑΡ. Ουχονν επϊ τούτοις δίδωμέ οοι τό μήλον,

[επϊ τούτοις λάμβανε ]

XXI.

Α τ ξ. ΚίάεΐιιΓ ίαείαηίία Ιονίδ άε νίΗίαδ 4αίι.

ΑΡΕΛΣ ΚΑΙ ΕΡΜΟΤ.

1. ΑΡ. ίίχοναας, ώ Έρμη, οία ήπεϊλησεν

ημιν δ Ζευς, ώς υπεροπτιχά χαϊ ι'ιπί&ανα? ην ί&ε-

λήσω, ψησϊν, εγώ μεν έχ τοϋ ούρανοϋ σειράν χα-

&ήσω , ύμεϊίς δ ην αποχριμαα&έντες χατσοπαν βιά-

ζτιο&έ μι, μάτην πονήσετε· ου γαρ δή χα&ελχύοιτι.

εϊ δέ ίγώ &ελήσαιμι άνελχύσαι, ου μόνον νμας, αλλά

*«ί τήν γήν άμα . χαϊ τήν &άλατταν σνναρτήοας

144 Ι.νοίΑΝΙ

αετεωριω. χαϊ ταλλα όαα χαϊ ού άχήχοας. έγώ <5?.

ότι μεν χα&? εν απάντων αμείνων χαϊ ινχνρότερός

έατιν, ουχ αν άρνη&είην όμοϋ δέ των τοσοντων

υπερφέρειν ώς μή χαταβαρήσειν αυτόν, χαν την γην

χαν την &άλασοαν προςλάβωμεν , ουχ αν πεισ&είην

2. ΕΙ'Μ. Ενφήμει, ώ'Αρες. ου γάρ άυφαλές

λέγειν τά τοιαυτα, μη χαί τι χαχόν άπολαύσωμεν

της φλναρίας.

ΑΡ. Οϊει γάρ με προς πάντας αν ταυτα ειπεϊν,

ονχϊ δέπρδςμόνον υε, ον έχεμν&εϊν ήπιστάμην ;'ό γοϋ>

μάλιστα γελοϊον εδοξέ μοι άχούνντιμεταξύτηςαπει-

λης, ουχ ίχν δυναίμην σκαπησαι πρός αέ. μέμνημαι

γάρ ού πρύ πολλοϋ, όπστε δ Ποσειδων, χαϊ η "ΐίρα,

χαϊ η 'Α&ην<χ έπαναατάντες, έπεβούλευοαν ξννδησαι

αυτόν λαβόντες, ως παντοϊος ην δεδιώς, χαϊ ταϋτα

τρεϊς οντας· χαϊ εϊ μή γε η Θέτις χατελεήσααα έχά-

λεσεν αυτφ σύμμαχον Βριάρεων ίχατόγχειρα όντα,

χαν έδέδετο αύτω χεραυνω, χαϊ βροντή. ταϊτα λογι

ζομενω έπιμι μοι γελάν έπϊ τΐ/χαλλιρημοούνη αύιοϋ.

ΕΡΜ. Σιώπα ' ευφήμει. ού γάρ ασφαλές ουτε

οοι λέγειν, οντε έμοϊ άχούειν τά τοιαυτα.

XXII.

Αι ε. ΡσοιιΙοεα άε Ρι;πδ.

ΠΑΝΟΣ ΚΑΙ ΕΡΜΟ Τ.

1. ΠΑΝ. Χαίρε, ω πάτερ ·Ερμΐ·.

ΕΡΜ. Νή χαϊ ον γε. αλλά πως εγώ σος πατήρ {

ΠΑΝ. Ούχ 6 Κνλλήνιος Έρμης ων τυγχάνεις ,

ΌΕΟΚνΜ ΏΙΑίΟΟΪ. \&

ΕΡΜ. Καϊ μάλα. πως ονν νιος έμός ιϊ;

ΠΑΝ. Μοιχίδιός ειμι, ιξ ερωτύς σοι γινόμενος.

ΕΡΜ. Νή Αία, τράγου ϊσως τινός μοιχευσαν-

τος αίγα. έμός γαρ πίϊις, χέρατα ϊχων, χαϊ ρίνα τοι

αντην , χαϊ πώγωνα λάαιον , χαϊ αχέλη δίχηλα, χαι

τραγιχά, χαϊ ονράν ϋπίρ της πυγάς;

ΠΑΝ. Όπόαα αν άποοχώφης ιϊς έμέ, τόν <ηαυ-

τοϋ νίόν , ω πάτερ, επονείδιατον άποφαίνεις· μάλ-

λον δέ αεαυτόν, υς τοιαϋτα γεννας, χιιϊ παιδυποι-

ε'ίς · εγώ δέ αναίτιος.

ΕΡΜ. Τίνα δέ χαϊ φης σου μητέρα; ηπον ϊλα-

&ον αίγα μοιχευοας ϊγωγε ;

ΠΑΝ. Ουχ αίγα έμοίχευαας, άλΧ άνάμνησον

«εαυτόν, εΐποτι εν Άρχαδία παίδα ελευ&έραν έβιά-

σω. τ», δαχών τόν δάχτνλον , ζητεϊς, χα, έπιπολν

άπορεϊς; την Ιχαρίου λέγω Πηνελόπην.

ΕΡΜ. Είτα τι πα&οναα έχείνη άντ έμοϋ τρα

γοι αι ομοιον ετεχεν;

2. ΠΑΝ. Αυτης έχείνης λόγον σοι έρω ' στε γάρ

με έξέπεμπιν επί την Άρχαδίαν, ώ πα~ί, μήτηρ μέν

σοι, Ι'φη, εγώ ειμι, Πηνελόπη η Σπαρτιάτις· τόν

πατέρα δέ γίνωαχε &εόν ϊχων Έρμην τόν Μαίας χαϊ

Λιός. εΐ δέ χερασψόρος χαϊ τραγοαχελής εΐ, μη λν-

πείτω σε· οπότε γάρ μοι αννην ό πατηρ δ σός, τρά·

νω εαντόν άπείχασεν, ως λά&οι· χαϊ δια τουτο ο

μοιος απέβης τω τράγκ.

ΕΡΜ. Νί/ Αία , μέμνημαι ποιήσας τι τοιουτον.

ϊγώ ούν ό έπϊ χάλλει μέγα φρονων, ϊτι αγενειος αν

» 1 "

446 1ΥΟΙΑΝΙ .

τός ων, αδς πατηρ χεχλήσομαι, χαϊ γέλωτα όφλήσω

παρά πααιν έπϊ τΐ) ευπαιδία;

3. ΠΑΝ. Καϊ μην ού χαταισχννω σε, ω πά

τερ· μοναιχός τε γάρ ειμι, χαϊ ονρίζω πάνυ χαπυ-

ρόν χαϊ δ /Ιιόνναος ουδέν έμοϋ ανευ ποιιίν δόνα

ται, άλλά ειαίρον χαϊ ·&ιασώτην πεποίηχέ με · χα>

ηγουμαι αύτω τοϋ χορυϋ. χαϊ τά ποίμνια δέ ει &ιά-

οαιό μου, δπόαα περϊ Τέγεαν χαϊ ανά τό Παρ&έ-

νιον εχω, πάνυ ησ&ήσΐ]. αρχω δέ χαϊ της Άρχαδίας

απάαης. πρώην δέ χαϊ Ά&ηναίοις συμμαχήσας, ου

τως ηοίστιναα εν Μαρα&ωνι, ωατε χαϊ άριατεϊον

ηρέ&η μοι , τό ύπδ τι} άχροπόλει απήλαιον. ην γοϋν

ές Ά&ηνας ελ&χς, εϊσΐ] οσον έχει τοϋ Πανδς ονομα.

4. ΕΡΜ. Είπέδέμοι, γιγάμηχας, ώ Πάν,

ηδη; τοϋτο γάρ, οιμαι, χαλοϋαί σε.

ΠΑΝ. Ουδαμως, ω πάτερ· ιρωτιχδς γάρ είμι,

χαϊ ούχ αν άγαπησαιμι αυνών μια.

ΕΡΜ. Ταίς αϊξϊ δηλαδη επιβαίνεις.

ΠΑΝ. Συ μέν αχώπτεις· εγώ δέ τΐί τι Ηχοι

χαϊ τη Πίτυ·ί αύνειμι, χαϊ άπάααις ταϊς τοϋ Λιονύ

σου Μαινάαι, χαϊ πάνυ απονδάζομαι πρός αυτων.

ΕΡΜ. Οϊσ&α οιιν ο,τι χαρίση , ω τέχνον, τα-

πρωτα αϊτοϋντί μοι;

ΠΑΝ. Πρόςταττε, ω πάτερ, ημεϊς δέ ΐδωμιν

ταϋτα.

ΕΡΜ. Και πρόςι&ϊ μοι, χαϊ φιλοφρονοϋ- ηα·

τίρα δέ 'όρα μη χαίέαης μι, άχούοντός γι τινός.

ϋΕΟΚνΜ ΟΙΑΙ.ΟΟΙ.. 147

XXIII.

Α τ ξ. Ώε άίδδίτηϊΙίίιιάίηε ίτίατη νεηετίίβϊίοτιιτπ,

ΟιιρίάΊηε, ΗεττηαρΚτοάίΐο, εί ρταεοίριιε ΡΓίαρο.

ΑΠΟΑΑΛΝΟΣ ΚΑΙ ΛΙΟΝΤΖΟΤ.

1. ΑΠ. Τϊ αν λέγοιμεν; όμομητρίους, ωΑιά-

νναε, άδελφούς ιϊναι Ερωτα, χαϊ Ερμαφρόδιτον,

χαϊ Πρίαπον, άνομοιστάτους οντας τάς μορφάς,

χαϊ τά επιτηδεύματα ; δ μέν γάρ πάγχαλος, χαϊ το

ξότης, χαϊ δόναμιν ου μιχράν πιριβιβληαένος, απάν

των αρχων · δ δέ &ηλυς , χαϊ ημέανδρος, χαϊ αμφί

βολος την δψιν. ουχ αν διαχρίναις, εϊτ 'έφηβός εατιν,

ίί'ιε χαϊ παρ&ένος· ά δέ χαϊ πέρατοϋ ευπρεπους άν-

δριχύς δ Πρίαπος.

ΛΙΟ. Μηδέν &αιΐμάαης, ωΆπολλον ου γάρ^

η Άφροδίτη αιτία τούτον, άλλά οϊ πατέρες διάφοροι

γεγενημίνοι · δπον γ» χαϊ όμοπάτριοι πολλάχις έχ

μιας γαατρδς , δ μεν αροην, ή δέ&ήλεια, ωαπερ

ύμεϊς, γίνονται.

ΑΠ. ΝαΙ' άλλ' ημεϊς όμοιοι μέν έομέν , χαϊ

τά αυτά επιτηδεύομεν · τοξδται γάρ αμφω.

ΛΙΟ. Μέχρι μεν τόξου τά αυτά, ω'Άπολλον

εχε~να δέ ονχ ομοια, ότι η μεν "Αρτεμις ξενοχτονεϊ έν

Σχύ&αις· αυ δέ μαντεύη, χαϊ ϊα τους χάμνοντας.

ΑΠ. Οϊει γάρ %Ύβ> άδελφήν χαίρειν τοϊς Σχύ·

&αις, ηγε χαϊ παρεαχεύσαται, ην τις'Έλλην άφίχη-

ταί πστε ες την Ταυριχην, οννιχπλεϋσαι μετ αυ-

τοϋ, μνααττομένη τάς αφαγάς;

2. ΛΙΟ. Μνγε έχείνη ποιοϋσα. Ό μεν τοι

Κ 2

148 Ι,νΟίΑΝΙ

Πρίαπος (?·ί</βΖ) γελοϋον γάρ τι σοι διηγήσο-

ιιαι. Πρώην έν Ααμψάχω γινόμενος, εγώ μεν παρ-

ι')-ειν τήν πόλιν ο δέ υποδεξάμενός με, χαι ξενίαας

παρ' αύτω, επειδή άνεπαναάμε&α εν τω σνμποσίω

Ίχανως υποβεβρεγμένοι , χαι αυιάς πον μέαας νύ

χτας επαναστάς δ γενναίος, αϊδοϋμαι δέ λέγειν.

ΑΠ. Έπείρα αέ;

ΑΙΟ. Τοιοϋτόν έστι.

ΑΠ. Σύ δί τί προς ταϋϊα ;

41Ο. Τί γάρ αλλο, η έγέλασα;

ΑΠ. Ευγε, τό μή χαλεπως, μηδέ «γρίως· συγ

γνωατός γάρ, ει χαλόν σε οΰτως οντα επείρα.

ΑΙΟ. Τούτον μεν ονν ΐνεχα χαι επι αέ αν, ω

Απολλον , άγάγοι τήν πεϊραν χαλός γάρ σύ, χαϊ χο-

μήτης , ώς χαι νήφοντα αν3 σοι τον Πρίαπον έπι-

χειρήααι.

ΑΠ. Άλλ' ουχ επιχειρήσει γε, ω Αιόνναι· εχω

γάρ μετά της χόμης χαι τόξα.

XXIV.

Α τ ξ. Ομετίΐιιτ ΜετωιΓιιίδ άε ϊητηιιτιεηί ιιειι

ΕΡΜΟΤ ΚΑΙ ΜΑΙΑΣ.

1. ΕΡΜ. Εστι γάρ τις, ω μητερ, ίν ούρανω

&εός ά&λιώτερος έμοϋ;

ΜΑΙ. Μή λίγε, ω Έρμη , τοιουτον μηδέν.

ΕΡΜ. Τί μή λέγω, ος τοσαϋτα πράγματα εχω,

ιιόνος χάανων, χα» πρύς τοααύτας ίπηρεαίας δια

ϋΕΟΚνΜ ΌΙΑίΟΟΙ. 149

οπώμενος ; εω&εν μεν γηρ ϊξαναατάντα ααίρειν τά

συμπόαιον δεϊ· χαϊ διαστρώααντα τήν χλιαίαν, είτα

εύ&ετήσαντα ϊχαστα, παρεστάναι τω Αιί, χαϊ δια

φέρειν τάς άγγελίας τάς παρ αυτον , ανω χαϊ χάτω

ημεροδρομονντα· χαϊ έπανελ&όντα ϊτι χεχονιμένον

ηαρατι&έναι την άμβροσίαν · πριν δέ τον νεκνητον

τουτον ευνοχόαν ηχειν , χαϊ τό νέχταρ έγώ ένέχεον.

τό δέ πάντων δεινότατον , ϋτι μηδένυχτός χα&εύδω

αόνος των άλλων, άλλά δεί με χαϊ τότε τω Πλού-

τωνι ψνχαγωγεϊν , χαϊ νεχροπομπόν είναι, χαϊ παρ-

εστάναι τω διχαστηρίω. ον γαρ ιχανά μοι τά της

ημέρας ΐργα, έν παλαίστραις είναι, χαν τάϊς έχχλη-

αϊαις χηρύττειν , χαϊ ρήτορας έχδιδάαχειν, άλ£ ϊτι

χαϊ νεχριχά αυνδιαπράττειν μεμερισμένον. 2· Καί

τοι τά μεν της Αήδας τέχνα παρ" ημέραν ίχάτερος

εν ονρανω η εν αδον εϊαίν. έμοϊ δέ χα&' έχάστην ημέ

ραν χαϊ ταυτα χαχεϊνα ποιειν άναγχαϊον. χαϊ οι μεν

'Αλχμήνης χαϊ Σεμέλης [νίϋϊ] , έχ γυναιχων δυατή-

νων γενόμενοι, ευωχοννται άφρόντιδες· ο δέ Μαίας

της "άτλαντος διαχονουμαι αύτοϊς. χαϊ νϊν αρτι η-

χοντά με από Σιδωνος παρά της Κάδμον &νγατρός,

έφ ην πέιομφέ με όψόμενον ο,τι πράττει ή παϊς,

μηδέ άναπνεύσαντα , πέπομφεν αυ&ις ές τό "Αργος

έπιαχεψόμενον την Λανάην ' είτ έχεϊ&εν ες Βοιω-

τίαν,φησϊν, έλ&ών, έν παρόδω τήν Άντιόπην ίδέ.

χαϊ ϋλως άπηγόρευχα ηδη. ει γονν μοι δννατόν

ηδέως αν ήξίωαα πεπραα&αι, ωαπερ οί έν γγ χαχως

δονλευοντες.

ΜΛ1. "Εα ταυτα, ω τέχνον. χρή γάρ πάντα

150 ΐνΟΙΑΝΙ

υπηριτεϊν τω πατρϊ, νεανίαν οντα. χαϊ νϋν ωαπερ

ίπέμφ&ης, αάβει ες "Αργος, είτα ες τήν Βοιωτίαν,

αή χαι πλννάς βραδινων λάβης· οξύχολοι γαρ οι

έρωντις.

·§0:'"' XXV.

Ατ Χ)δ ΡΑαεΊΆοηΐδ.

ΆίΟΣ ΚΑΙ ΗΑΙΟΤ.

I. ΖΕΤ2. Οία πεποίηχας, ω Τιτάνων χτι

στε; άπολώλεχας τά εν τί} γΐί απαντα, μειραχίω

άνοήτω πιατεύαας τό αρμα, ος τά μεν χατέφλεξε,

πρδςγειος ενεχ&εις, τά δέ υπό χρίους διαφ&αρηναι

έποίησε, πολύ αυτων άποσπάαας τό πϋρ· χαϊ ολως

ουδεν δ,τι ου ξννετάραξε, χαϊ ξννέχεε. χαϊ εϊ μή εγώ

ξννεϊς το γιγνόμενον , χατέβαλον αυτόν τω χεραυνω,

ουδέ λείψανον άν&ρώπων έπέμεινεν αν, τοιουτον

[ημϊν τον χαλόν ηνίοχον χαϊ διφρηλάτην εχπέπομφας.

ΗΑ. "Ημαρτον, ωΖεϋ· αλλά μή χαλέπαινε, εϊ

έπεία&ην νίω πολλά ίχετεύοντι· πό&εν γάρ αν χαϊ

ηλπιοα τηλιχοϋτον γενήσια&αι χαχόν;

ΖΕΤΣ. Ουχ ηδεις, όοης έδεϊτο άχριβεΐας τό

πραγμα, χαϊ ως, εϊ βρηχύ τις ε*βαίη της δδοϋ , οϊ-

χεται πάντα; ηγνόεις δέ χαι των ϊππων τόν &νμόν,

ως δει ξννέχειν ανάγχη τόν χαλινόν · εί γάρ ένδοίη

τις, άφηνιάζοναιν εύ&ύς· ωαπερ αμέλει χαϊ τοϋτον

έξήνεγχαν, αρτι μεν επί τά λαιά, μετ ολίγον δέ επί

τά δεξιά, χαϊ ές τό εναντίον τοϋ δρόμου ενίοτε, χαϊ

ανω χαι χάτω ολως εν&α έβούλοντο αυτοί· δ δέ ούχ

ειχεν ο,τι χοήσαιτο αυιοϊς.

ΟΕΟΚνΜ ϋΙΑίΟΟΙ. 1δι

2. Λί. Ταϋτα μέν πάντα ηπιστάμην , χαϊ δ/«

τοίιο «ίΉΤ^Ό»1 ϊπιποϋύ, χαι ουχ έπίατευον αΰτω

την ελασιν επεϊ δέ χατεΧιπάρησε δαχρύων , χαϊ η

μήτηρ Κλνμίνη μετ αυτου, άναβιβασάμενδς επϊ τό

αρμα υπε&έμήν, οπως μεν χρή βεβηχέναι αυτον,

εφ όπόαον δέ ες το ανω άφέντα ϋπερενεχ&ηναι, είτα

ίς τό χάταντες αϊ&ις επινεύειν , χαί ώς έγχρατη εί

ναι των ηνιων, χαϊ μη έφιέναι τω &νμω των ·ίππων

είπον δέ χαϊ ηλϊχος δ χίνδννος, εϊ μή ορ&ήν έλαύ-

νοι' δ δί (παϊς γαρ ην) έπιβάς τοσούτου πνρός, χαϊ

ίπιχύφας ες βά&ος αχανές , έξεπλάγη, ώς τό είχός

οι δέ ϊπποι, ώς ϊ,α&οντο ουχ οντα έμε τον επιβιβη

χότα, χαταφρονήσαντες τοϋ μειραχίον, έξιτράποττο

της δδοϋ, χα} τά δεινά ταϋτα εποίησαν. δ δέ τάς

ηνίας άφεϊς, οίμαι, διδιώς, μή 'εχπέση αυτός, είχετο

της αντυγος. αλλά εχεϊνός τε ηδη εχει την δίχην,

χαμοι, ω Ζεϋ , ιχανόν το πέν&ος.

3. ΖΓ.ΤΣ. Ίχανόν λέγεις, τοιαυτα τολμήσας;

ννν μέν ονν αυγγνώμην απονέμω σοι· ές δέ τό λοι

πόν, ην τι ομοιον παρανομήσης , η τινά τοιουτον

σεαυτοϋ διάδοχον ϊχπέμιρης, αΰτίχα είστί, όπόαον

τοϋ σου πυρός ο χεραυνός πυρωδέστερος. ώατ έχεϊ-

νον μέν αϊ άδελφοί &απτέτωσαν έπι τω Ίίριδανά,

ίνα περ επεαεν έχδιφρευ&εις, ηλεχτρον επ αύτω δα-

χρύονααι, χαι αίγειροι γενέα&ωααν έπι τω πά&ει·

αύ δέ αυμπηξάμενος τό αρμα [χατέαγε γάρ χαϊ δ

ρνμός αυτοϋ, χαϊ άτερος των τροχων ανντέτριπται)

ΐλάννε , υπαγαγών τους 'ίππους· αλλά μέμνησο τού

των απάντων.

152 ΐνΟΙΑΜΙ

XXVI.

Ατξ· Ώε (7&>ΐοτδ εί ΡοΙΙαα·

ΑΠΟΑΑΑΝ02 ΚΑΙ ΕΡΜΟΤ.

1. ΑΠ. -Εχεις μοι ειπεϊν, ω Έρμη, πότερος

5 Κάατωρ εστϊ τούτων, η πότερος δ Πολνδιύχης ;

εγώ γαρ ουχ άν διαχρίναιμι αυτούς.

ΕΡΜ- Ό μεν χ&ές ημϊν ξνγγενόμενος, εχεϊνος

Κάατωρ ην, οντάς δέ Πολνδεύχης.

ΑΠ. Πως διαγιγνώαχεις ; όμοιοι γάρ.

ΕΡΜ. "Οτι ούτος μεν , ω Άπολλον , εχει έπι τον

προςώπον τά ίχνη των τρανμάτων , α ελαβε παρά

των ανταγωνιστων πυχτεύων , χαϊ μάλιστα, δπόαα

υπό τον ΒέβρνχοςΆμόχον έτρώ&η, τω Ιάσονι σνμ

πλέων ' άτερος δέ ουδέν τοιουτον εμφαίνει, αλλά χα-

&αρός έστι, χαι άπα&ης τά πρόςωπον.

ΑΠ. "Ώ.νησας, δείξας τά γνωρίσματα· έπεί τάγε

άλλα πάντα ίσα, τοϋ ώοϋ το ημέτομον, χαϊ άατήρ

υπεράνω, χαϊ άχόντιον εν τϊ) χειρϊ, χαϊ ϊππος εχα-

τέρ<·> λευχός · ωατε πολλάχις εγώ τον μεν προς-

εϊπον Κάατωρα, Πολνδευχην οντα· τόν δέ τω τον

Πολνδεύχους ονόματι · άτάρ εϊπέ μοι χαϊ τάδε, τί

δήπστε ουχ άμφω ξόνεισιν ημϊν, αλλ' εξ ημισείας

άρτι μεν νεχρός , άρτι δέ &ίος ίστιν άτερος αυτων.

2. ΕΡΜ. ·Τπό φιλαδελφίας τοϋτο ποιοϋσιν

επεϊ γάρ ϊδει ενα μεν τε&νάναι των Αήδας νϊέων,

ίνα δέ ά&άνατον είναι, ένείμαντο ουτως αυτοϊ την

ά&ανασίαν.

ΑΠ. Ου ξυνετήν, ω Ερμη, την νοιιην οϊγι

ϋΕΟΚνΜ ϋΙΑίΟΟΙ. ι53

ονδ' οψονται οντως άλλήλους, οπερ έπό&ονν, οίμαι,

ειάλιατα· πως γάρ δ μεν παρά &ιοϊς, δ δέ παρά

τοις φ&ιτοϊς ων; πλήν αλλά, ωαπερ εγώ μαντεύο-

μαι, δ δέ Ασχληπιός ιάται, αύ δέ παλαίειν διδά-

αχεις, παιδστρίβης αριστος ων, η δέ'Αρτεμις μαι-

εύεται, χαι των αλλων ϊχαατος εχει τινά τέχνην, η

&ιοϊς η άν&ρώποις χρησίμην , ουτοι δέ τί ποιήσου-

αιν ήμϊν ; η αργοι ευωχήσονται , τηλιχοντοι οντες;

ΕΡΆ1. Ουδαμως, αλλά προςτέταχται αυτοίν

νπηρετεϊν τω Ποαειδώνι, χαι χα&ιππεύειν δή τό πέ

λαγος, χα» εάν που ναυτας χειμαζομενους ϊδωαιν,

επιχα&ίοαντας έπϊ τό πλοϊον, σώζειν τους έμπλέοντας.

ΑΠ. Άγα&ήν , ω Έρμη , χαι σωτήριον λέγεις

την τέχνην.

ΕΝΑΛΙΟΙ ΑΙΛΛΟΤ01.

ι.

Ατζ. Όεδεη'ρίίο ΡοΙγρΗετηί , Οαίαίεατη ατηαηιιι.

ΑΛΡΙδΟΣ ΚΑΙ ΓΑΑΑΤΕΙΑΣ.

ΛΙΙΡ. Καλόν εραστήν, ω Γαλάτεια , φασϊ, ιόν Σι~

χελόν τοϋτον ποιμένα, επιμεμηνέναι σοί.

ΓΑΑ. Μη αχωπτε, Αωρί- Ποσειδωνος γαρ νϊό%

(ατιν , δπο~θς αν η.

154 Ι.νΟΙΑΝΙ

. /ΗΙΡ. Τί ούν·, ε'ι χαϊ τοϋ Αιός αυτοί παις ων

άγριος ούτω χαϊ λάαιος έφαίνετο , χαϊ, τό πάντων

άμορφώτατον, μονόψ&αλμος , οϊει τό γένος όνησαι

αν τι αυτόν προς την μορφήν;

ΓΑΑ. Ουδέ τό λάαιον αυτοϋ , χαϊ, ως φης, α-

γριον άμορφόν έατιν · άνδρωδες γάρ· ο,τε όφ&αλμός

επιπρέπει τω μετώποι, ουδέν ένδεέαιερον όρων, η ει

δύ' ηδαν.

Α&Ρ. "Εοιχας, ώ Γαλάτεια] ούχ έραατην, άλλ'

έρώμενον ϊχειν τον Πολύφημον, οία επαινεϊς αυτόν.

2. ΓΑΑ. Ουχ έρώμενον · αλλά τό πάνυ όνειδι-

στιχόν τοϋτο ου φέρω ύμων χαί μοι δοχεϊτε υπό

φ&όνον αυτό ποειίν , στι ποιμαίνων πστέ, από της

σχοπης παιζοναας ημας ϊδών έπϊ της ήϊόνος εν τοϊς

πρόποσι της Αϊτνης, χα&ό μεταξύ του όρους χαϊ τηί

&αλάττης αιγιαλός άπομηχόνεται , νμας μεν ουδέ

προςέβλεψεν έγώ δ' έξ απασων η χαλλίατη 'ίδοξα·

7ί χαϊ μόνη έμοι ενεϊχε τον όφ&αλμόν ταϋτα ίμίϊς

άνια· δεϊγμα γαρ, ως άμείνων ειμϊ, χαϊ άξιέραατος·

νμεϊς δέ παρώφ&ητε.

ΑΛΡ. Εϊ ποιμένι] χαϊ ένδεεϊ την όψιν , χαλή

ϊδοξας, επίφ&ονος οϊει γεγονέναι; χαίτοι τί αλλο έν

σοϊ έπαινέσαιειχεν , η τό λευχόν μόνον; χαϊ τοντο,

οιμαι, στι ξυνή&ης εσύ τυρω χαϊ γάλαχτι, πάντα

οόν τά όμοια τούτοις ηγεϊται χαλά. · 3. Έπεϊ τάγε

αλλα όπότ αν έ&ελήσης μαΒεϊν, οία τυγχάνεις ούσα

τήν οψιν, από πέτρας τινός, ιϊ'τστε γαλήνη εϊη,

επιχύφασα ες τό νδωρ, ΐδε δεαυτήν ουδέν αλλο ί;

χρόαν λενν.ήν άχριβως· ούχ επαινεϊται δέ τοϋτο, ην

ιιή έπιπρέπρ αυτω χαϊ τό έρύϋημα.

ϋΙΑΧΟΟΙ ϋΕΟΚνΜ ΜΑΚΙΝΟΚνΜ. 155

ΓΑΑ. Και ιιή» εγώ μεν ή άχράτως λευχή ομως

έραστήν χαν τοϋτον εχω' ύμων δέ ούχ ϊατιν ην τινα

η ποιμήν, η ναύτης, η πορ&μεύς επαινεϊ' δ δέ Πο

λύφημος τάτε άλλα χαϊ μοναιχός έατι.

4. ΑΑΡ. Σιώπα, ω Γαλάτεια· ήχούσαμεν «υ

ιοί αδοντος, οπότε εχώμασε πρώην επϊ αέ' Άφρο

δίτη φίλη, ννον αν τις όγχάσ&αι εδοξε. χαϊ αυτή

δέ η πηχτις, ο'ία; χρανίον έλάφον γνμνόν των σαρ-

χων χαϊ τά μεν χέρατα, πήχεις ωαπερ ησαν ζνγώ-

σας δέ αυτά, χαϊ ενάψας τά νεϋρα, ουδέ χόλλοπι

περιστρέψας, έμελωδει άμοναόν τι, χαϊ άπωδόν,

άλλο μέν αυιδς βσων, άλλο δέ ή λύρα υπήχει· ωατι

ουδέ χατέχειν τόν γέλωτα εδυνάμε&α έπϊ τω ερωτι-

χω εχείνω άαματι. η μέν γαρ Ηχώ οι'δ' άποχρίνε-

σ&αι αυτω η&ελεν , ούτω λάλος οναα, βρνχωμένω·

άλλ' ιιοχόνετο, ει φανείη μιμουμενη τραχεϊαν ωδήν,

χαϊ χαταγέλαατον. 5. "Εφερε δέ δ έπέραστος εν ταϊς

άγχάλαις ά&νρμάτιον , άρχτον σχύλαχα, χαι τό λά-

οιον αυτω προςεοιχότα. τϊς οόν ουχ αν φ&ονϊισειέ

οοι, ω Γαλάτεια, τοιούτον εραστοϋ;

ΓΑΑ. Ουχοϋν αύ , Αωρϊ, δεϊξον ημϊν τον οιαυ-

της, χαλλίω δηλονότι οντα, χαι ωδιχώτερον, χαι χι-

&αρίζειν αμεινον επιατάμενον.

ΛΙίΡ. Αλλ' εραστης μέν ουδεις εατι μοι, ουδέ

σεμνόνομαι επέραατος ειναι. τοιουτος δέ, οίος δ Κύ-

χλωψ έστϊ, χινάβρας απδζων ωαπερ δ τράγος, ωμο·

φάγος, ωςφασι, χαϊ αιτούμενος τους έπιδημοϋντας

των ξένων, σοι γένοιτο, χαϊ αύ άντερώης αυτου.

156 ΐνΟΙΑΝΙ

II

Λτξ· ΡοΙγρΗαηαε εχοαεοαίιιδ αϊ υϊγδδδ.

ΚΤΚΑίΙΠΟΣ ΚΑΙ Π. ΟΣΕΙΑΛΝ Ο 2-

1. ΚΤΚ. 'Λ πάτερ, οία πέπον&α υπο του χα·

ταράτου ξένον ός μι&ύοας έξιτόφλωαέ με, χοιμω-

μένω έπιχειρήσας.

ΠΟΣ. Τϊς δέ δ ταϋτα τολμήσας, ω Πολύφημε ;

ΚΤΚ. Τό μεν πρωτον Ουτιν εαυτόν άπεχάλει·

έπεί δέ διέφνγε , χαϊ ϊξω ην βέλους, Όδνααεύς όνο-

αάζεσ&αι εψη.

ΠΟΣ. Οιδα ον λέγεις, τόν Ί&αχήσιον έξ'Πίου

δ' άνέπλει. άλλα πως ταϋτ' 'ίπραξεν, ουδέ πάνυεύ·

&αραής ων;

2. ΚΤΚ. Κατέλαβον εν τω αντρω, από της νο

μης άναστρέψας, πολλούς τινας, επιβονλιύοντας δη

λονότι τοϊς ποιμνίοις· έπεϊ γαρ έπέ&ηχα τϊ\ &ϋρη

τό πωμα (πέτρα δέ ϊστι μοι παμμεγέ&ης} χαί τό

πϋρ άνέχαυσα, ϊναυαάμενος ο εφιρεν δένδρον από

τοϋ δρους, έφάνησαν άποχρίπτειν αυτους πειρώμε-

νοι ' εγώ δέ ανλλαβών αυτων τινας, ωςπερ είχός ην,

χατέφαγον λίστας οντας. ενταϋ&α δ πανονργότα-

τος έχεϊνος, είτε Οντις, εϊτε Όδναοεύς ην, δίδωαί

ειοι πιειν φάρμαχόν τι εγχέας, ηδύ μεν, χαι ενααμον,

επιβονλότατον δέ,χαι ταραχωδέστατον · απανταγαρ

ευΰύς έδόχει μοι πιριφέρεο&αι πιόντι, χαϊ τό σπή-

λαιον αυτό άνεατρέφετο , χαι ούχ 'ίτι ολως εν έμαυ

τω ημην τέλος δέ ες υπνον χατεαπάσ&ην. δ δέ, ά-

ποϊνοας τον μοχλόν, χαι πυρώαας προςέτι, ετνφλω·

ΟΙΑΧ.ΟΟΙ ϋΕΟκνΜ ΜΑΚϋΝΟΚνΜ. 157

σε με χα&εύδοντα· χαϊ άπ έχείνου τυφλός ειμέ σοι,

ω Πόαειδον.

3. ΠΟΣ. ·Λς βα&όν Ιχοιμή&ης, ω τέχνον, ος

ουχ έξί&ορες μεταξύ τιφλούμενος. δ δέούν'Οδνα-

οιίις πως διέφνγεν; ον γάρ αν ευ οϊδ' στι έδννή&ΐί

άποχινησαι την πέτραν άπό της &ύρας.

ΚΤΚ. 'Αλλ' εγώ άφεϊλον, ως μαλλον αυτόν λά-

βοιμι έξιόντα· χαϊ χα&ίοας παρά την όύραν ε$ή·

ρων τάς χεϊρας έχπετάαας, μόνα παρεις τά πρόβατα

ες την νομήν, εντειλάμενος τω χριω, όπόαα έχρην

πράττειν «ντον ίπέρ έμοϋ.

4. ΠΟΣ. Μαν&άνα , υπ έχείνοις στι γε ελα-

&εν Ιπεξελ&ών σε· αλλά τους αλλους γε Κύχλωπας

εδει επιβο-ησασ&αι έπ' αυτόν.

ΚΤΚ. Σννεχάλεσα, ω πάτερ, χαϊ ηχον. ίπεϊ δϊ

"ΐροντο τοϋ επιβονλεύσαντος τοννομα, χαγώ ϊφην

στι Ουτις έστϊ, μελαγχολην οιη&έντες με, ωχοντο

άπιόντες. οντω χατεοοφίοατό με δ χατάρατος τω

ονόματι. χαι ο μάλιστα ήνίασέ με, στι χαϊ όνειδί-

ζων έμοι την συμφοράν , ουδί δ πατήρ, φησιν, δ

Ποσειδων ιάαεταί σε.

ΠΟΣ. Θάρρει, ω τέχνον, άμννοϋμαι γαρ αυ

τόν , ως μά&η, στι, εϊ χαι πήρωαίν μοι όφ&αλμωτ

ϊάα&αι άδόνατον, τά γοϋν των πλεόντων, το σώζειν

αύιούς χαϊ άπολλνναι, ϊπ' έμοί πράςεατι· πλεί δε

ϊτι.

ί53 ΐνΟΙΑΝΙ

III.

Ατ £·. ΑΙρΗεί ατηοτ ΑτείΗιιδαι.

ΑΑΦΕΙΟΤ ΚΑΙ ΠΟΣΕΙΑΛΝΟΣ.

1. ΠΟΣ. Τί τοϋτο,ωΆλφειέ, μόνος των άλλων

(μπεσών έί το πέλαγος ουτε άναμέγννααι τί} αίμα,

ώς ϊ&ος πσταμοϊς άπασιν, ουτε άναπαύεις σεαυτόν

διαχν&εις,άλλά δια της &αλάττης ξννεστώς, χαϊγλν

χύ φνλάττων το ρεϊ&ρον, αμιγης ετι χαί χα&αρός

έπείγη, ουχ ο£ι5' όπου βύ&ιος υποδύς, χα&άπερ οι

λάροι χαί ερωδιοί; χαϊ ϊοιχας άναχύψειν που, χαι

αυ&ις άναφαίνειν αεαυτόν.

ΑΑΦ. Έρωτιχόν τι το πραγμά έατιν, ω Ηόσει-

δον, ωςτε μή ελεγχε. ήράα&ης δέ χαϊ αυτός πολ-

λάχις.

ΠΟΣ. Γνναιχός, ω Αλφειέ, η νύμφης έράς, η

χαϊ των Νηρηίδων αυτων μιας;

ΑΑΦ. Ουχ' άλλα πηγης, ω ΠδσειδονΙ

ΠΟΣ. Ή δέ, που σοι γης αυτη ρεί;

ΑΑΦ. Νησιώτϊςέατι Σιχελιχή· Άρέ&ονααν αν-

την χαλοϋσιν.

2. ΠΟΣ. Οϊδα ουχ άμορφον, ώ Αλφειέ, την

Ηρέ&ονααν, άλλά διαυγης τε έατι, χαι διά χα&αροϋ

αναβλύζει, χαϊ τό νδωρ έπιπρέπει ταϊς ψηφίαιν, ό

λον υπέρ αυτων φαινόμενον άργνρσειδές.

ΑΑΦ. ιΩ.ς άλη&ως οΊσ&α την πηγήν, ώ ΙΙόσειι·

δον παρ έχείνην ονν απέρχομαι.

ΠΟΣ. Αλλ' ίίπι&ι μεν, χαι ευτυχει έν τω ερωτι.

(χεϊνο δέ μοι ειπέ, που τήν Αρέ&ονααν ειδες, αυτός

ιιέν Άρχάς ων, η δέ έν Σνραχούοαις έστίν;

ϋΙΑΙιΟΟΙ βΕΟΚνίΜ ΜΑΚΙΝΟΚΥΜ. 159

ΑΑΦ. Έπειγόμενόν με χατέχεις, ω Πόαειδον,

περίεργα ερωτων.

11ΟΣ. Εύ λέγεις· χώρει παρά την άγαπωμέ-

νην χαϊ άναδύς από της &αλάττης ξννανλία μί·

γνυσο τη πηγΐί, χαϊ ΐν νδωρ γίγνεα&ι.

Λτξ· ΙηστεάίΒίΙία άε ΡΓοΐδϊ ΐταηδ$ΌττηαΗοηϊΙιιιχ.

ΜΕΝΕΑΑΟΤ ΚΑΙ ΠΡΛΤΕΛΣ.

1. ΜΕΝ. Άλλά νδωρ μέν σε γίγνεσ&αι, ώ Πρω-

Ίεϋ, ουχ άτεί&ανον, ένάλιόν γε οντα· χαϊ δένδρον,

έτιψορητόν χαϊ ές λέοντα εϊπως άλλαγείης, ομως

ουδέ τοϋτο εξω πίστεως. εϊ δέ χαϊ πϋρ γίνεα&αι δυ

νατόν εν τ/} &αλάτττ} οίχοϋντά σε, τοϋτο πάνυ&αυ-

μάζω, χαϊ απιστώ.

ΠΡΛΤ. 31η &αυμάαης, ω Μενέλαε· γίγνομαι

?<*<!·'

ΜΕΝ. ΕΊδον χαϊ αυτός. αλλά μοι δοχεϊς, (εϊ-

ρήσεται γάρ προς σέ,) γοήτειαν τινά προςάγειν

πράγματι, χαϊ τους όφ&αλμούς έξαπαταν των δρών-

-των, αυτός ουδέν τοιοϋτόν τι γιγνόμενος.

2. ΠΡΛΤ. Καϊ τϊς ίχν η απάτη έπϊ των ουτως εν-

αργων γένοιτο; ουχ άνεωγμένοις τοϊς όφ&αλμοϊς είδες,

ές οοα μετεποίησα έμαυτόν ; ει δέ άπιστεϊς, χαϊ τβ

πραγμά σοι φευδές είναι δοχεϊ, χαϊ φαντασία τιςπρά

των οφ&αλμωνιαταμένη, έπειδάν πνρ γένωμαι, προςέ·

νεγχαί μοι, ω γενναιότατε, την χεϊρα · εϊοΐ] γάρ, ει ο·

ρωμαι μόνον, ->) χαϊ τό χάειν τάτι μοι πρόςεστιν.

160 1 V ΰ I Α »Ι

ΜΕΝ. Οίιχ ασφαλής η πήρα, ω Πρωτευ.

ΠΡΛΤ. Σύ δέ μοι, ώ Μενέλαε, δοχεϊς ουδ»

πολύπονν ίωραχέναιπώπστε, ουδέ, α πάαχει δ ιχ&νι

οντος είδέναι.

ΜΕΝ. Άλλα τόν μεν πολίπονν είδον. α δέπά-

αχει, ηδέως αν μά&οιμι παρά σου.

3. ΠΡΛΤ. Οποία αν πέτρα προςελ&ών αρμό·

στ; τάς χστύλας, χαι προςφύς 'έχηται χατά τάς πλε-

χτάνας, εχείνη ομοιον απεργάζεται εαυτόν, χαϊ με

ταβάλλει τήν χρόαν, μιμούμενος την πέτραν , ώς αν

λά&η τους αλιέας, μή διαλλάττων, μηδέ φανερός ων

δια τουτο , αλ£ εοιχώς τω λΙ&ω.

ΜΕΝ. Φααϊ ταϋτα· τό δέ οδν πολλω παραδο-

ΐ.ότερον, ώ Πρωτεϋ.

ΠΡΛΤ. Ουχ οίδα, ω Μενέλσε, τίνι αν άλλω

πιατεύσειας, τοις σεαυτον όφ&αλμόϊς άπιστων;

ΜΕΝ. Ίδών είδον αλλά τό πραγμα τερύατιον,

τόν αυτόν πϋρ χαϊ νδωρ γίγνεα&αι.

V.

Αγ§. ΡοΊπητη Βτίάίδ ϊη ηαρίϋδ ΤΗείίάϊ* δί ΡεΙδϊ.

ΠΑΝΟΠΗΣ ΚΑΙ ΤΑΑΗΝΗ2.

1. ΠΑΝ. Είδες, ω Γαλήνη , χ&ές, οία εποίησεν

ή Έρις παρά τό δεϊπνον εν Θετταλία, διότι ιιή χα)

αύτη έχλή&η ες τό αυμπόαιον ;

ΓΑΑ. Ου ξννειατιώμην ύμϊν εγωγε · δ γαρ Πο

σειδων έχέλευαέ με, ώ Πανόπη, άχϋμαντον έν τοσον

ϋΙΑΙ.ΟΟΙ ϋΕΟΚνΜ ΜΑΚΙΝΟΚΥΜ. 161

τω φνλάττειν τό πέλαγος. τί δ' ονν έποίησεν η Έ-

ρις μή παρουσα;

ΠΑΝ. Ή Θέτις μεν ϊ·/δη χαι ό Πηλεύς άπελη-

λύ&ειοαν ές τόν &άλαμον, υπό της Άμφιτρίτης χαι

του Ποσειδώνος παραπεμφ&έντες. ή'Ίίρις δ' εν τοσ

ούτω λα&οϋσα πάντας, έδννή&η δέ ραδίως, των μεν

πινόντων, ενίων δέ χρστοόντων, η τω Άπόλλωνι χι-

&αρίζοντι , η ταϊς Μούααις αδούσαις ποοςεχοντων

τον νοϋν, ένέβαλεν ές τό ξυμπόαιον μηλον τι πάγκα-

λον, χρνοοϋν ολον , ω Γαλήνη· έπεγίγραπτο δέ, ·ΤΙ

ΚΑΛΗ ΑΑΒΕΤΙΙ. Κνλινδούμενον δέ τοϋτο , ως-

περ έϋεπίτηδες, ηχεν εν&α "Ηρα τε, χα-ϊ Άφροδίτη,

χαι Ά&ηνΛ χατεχλίνοντο. 2. Καπειδή ό Έρμης

άνελόμενος έπελέξατο τά γεγραμμίνα, αί μεν Νηρηί

δες ημεϊς Απεοιωπήσαμεν · τί γάρ ϊδει ποιε~ν , έχεί-

νων παρονσων ; αί δέ άντεποιονντο εχάατη, χαι αυ-

της είναι τό μηλον ηξίονν. χαι εϊ μή γε δ Ζευς διέ-

ατησεν αυτάς, χαι αχρι χειρων αν τό πριΐγμα προν-

χώρησεν. άλλ' εχεϊνος , αυτός μεν ου διχάσω, φησι,

πιρι τούτον, (χαίτοι γε έχεϊναι ήροϋντο αυτόν διχά-

οαι) άπιτεδέ ες την "Ιδην παρά τον Πάριν τόνΠριά-

ιιον παϊδα · ος οϊδέ τε διαγνωναι τό χάλλιον, φιλό-

χαλος ων, χαι ούχ αν εχεϊνος διχάαειε χαχως.

ΓΑΑ. Τί ονν αί &εαϊ, ώ Πανόπη;

ΠΑΝ. Τήμερον, οϊμαι, άπίααι ες τήν"ΐδην.

ΓΑΑ. Καί τις ηξει αετά μιχρόν άπαγγίλλων

ημϊν την χρατοϋσαν ;

ΠΑΝ. "Ηδησοίφημι,ούχ αλλη χρατήσει, της^Α-

ΙινΟΙΑΝ. I. Χι

!62 Ι.νεΐΑΝΙ

φροδίτης αγωνιζομενης, ηνμή τι πάνυ δ διαιτητής αμ-

βλνώττη.

VI-

Ατξ· ΚαρίιιΛ Ατηγτηοηεδ·

ΤΡΙΤΏ.ΝΟΣ, ΑΜΤΜΛΝΗΣ, ΚΑΙ

ΠΟΣΕΙΑΛΝΟΣ.

1. ΤΡΙΤ. Έπϊ την Αέρναν, ώ Πόσειδον , πα-

ραγίγνεται χα& εχάατην ημέραν νδρευσομένη παρ-

&ένος, πάγχαλόν τι χρημα· ουχ οίδα 'ίγωγε χαλλίοι

παϊδα ίδών.

ΠΟΣ. Έλευ&έραν τινά, ώ Τρίτων, λέγεις, »}

-&εράπαινά τις υδροφόρος εστίν ;

ΤΡΙΤ. Οίίμενουν άλλά τοϋ Αανσον έχείνον

ί}νγάτηρ > μέα των πεντήχοντα χαϊ αυτή, Αμνμώνη

τοννομα· έπν&όμην γάρ, ητις χαλεϊται, χαϊ το γέ

νος. δ Λαναος δέ οχληραγωγεϊ τάς &νγατέρας, χαϊ

ιιυτονργεϊν διδάαχει, χαϊ πέμπει ί'δωρ τδ άρνσομέ-

νας, χαϊ πρδς τά άλλα παιδεύει άόχνους είναι αυτάς.

2. ΠΟΣ. Μόνη δέ ιιαραγίνεται μαχράν οντω

τήν δδύν έξΆργους ες Αέρναν ;

ΤΡΙΤ. Μόνη · πολνδίψιον δέ τό "Αργος, ώς οϊ-

α&α· ωςχε άνάγχη άεϊ ίδροφορεϊν.

ΤΙ ΟΣ. 'Λ Τρίτων, ον μετρίως με διετάραξας τά

περϊ της παιδύς ειπών ωςτε ϊωμεν έτι αυτήν.

ΤΡΙΤ. Ιωμεν ' ηδη γάρ χαιρός της ίδροφορίας.

χαϊ σχεδόν που χατά μέσην την δδόν ι·ατιν ϊοϋοα 4ς

την Αέρναν.

ϋίΑΐοοί ηκυκνΜ μαηίνοβυ ^

ηΟΣ. Ουχοϋν ζευξον τό αρμα· η τοϋτο μέν

πολλήν εχει τήν διατριβήν, υπώγειν τούς ϊππους τη

ζιύγλη, χαί το αρμα έπιαχευάζειν συ δέ άλλά διλ-

ψϊνά μοι τινά των ώχέων παράστησον εφιππάσο-

μαι γάρ έπ αυτοϋ τάχιστα.

ΤΡΙΤ. Ίδού σοι οντοοϊ δ διλφίνων άχντατος.

ΠΟΣ. Ευγε· άπελαυνωμεν αύ δί παρανήχον,

ω Τρίτων. χαπειδή πάρεαμεν ες τήν Αίρναν, ίγώ

μέν λοχήσω ϊνταυϋά πον , αυδ' άποσχόπει- δηότ'

αν αΐία&η προςιοϋσαν αυτήν

ΤΡΙΤ. Αυτη σοι πλησίον.

ΠΟΣ. Καλή, ώ Τρίτων , χαϊ ώραϊα παρ&ένος

αλλά συλληπτέα ημϊν εστιν.

ΑΜ. 'Αν&ρωπε, ποϊ μ' ξυναρπάαας άγεις; «ι>-

δριιποδιατής τις ει, χαϊ ϊοιχας ημίν απ Αιγίπτου

τον &είον \ιποπεμφ&ΐ)ναι· ωςτε βοήσομαι τόν πα

τέρα.

ΤΡΙΤ. Σιώπησον, ώ Άμνμώνη, Ποσειδων εςι.

ΑΜ. Τί Ποσειδων λέγεις; τί βιάζη με, ώ «V

&ρωπε, χαι ές τήν &άλατταν χα&έλχεις; εγώ δίαπο-

πνιγήσομαι ή ά&λία χαταδϋαα.

Π0Σ. Θάρρει, ονδέν δεινόν ον μη πά&τις· «/.-

ϊά χαι πηγήν έπώνυμόν σοι άναδσ&ηναι ποιήσω εν-

ταϋ&α, πατάξας τή τριαίνητήν πέτραν πλησίον τβϊ

χλύσματος· χαϊ συ ιυδαίμων εαη, χαϊ μόνη των α

δελφων ονχ Ιδροφορήσεις άπο&ανοϋοα.

164 ΙΛΧ1ΑΝΙ

VII.

Ατ ξ. Όδ Ιοηε.

ΝΟΤΟΤ ΚΑΙ ΖΕΦΤΡΟΤ.

1. ΐνΟΤ. Ταύτην, ω Ζέφνρε, τήν δάμακιν. ξ»

δια τον πελάγους ές Αϊγυπτον δ Έρμης άγει, δ Ζευς

διεχόρησεν άλούς ί'ρωτι ;

ΖΕΦ. Ναι, ώ Νότε· ον δάμαλις δέ τότε, άλλά

παίς ήν τοϋ πσταμοϊ> &νγάτηρ Ίνάχον νϋν δε η

Ίίρα τοιαύτην εποίησεν αυτήν ζηλστυπήσασα, υτι

χαϊ πάνυ εώρα έρωντα τον Λία.

ΝΟΤ. Νϋν οϊν ετι έρά της βοάς;

ΖΕΦ. Καϊ μάλα· χαϊ διά τοϋτο ες Αϊγυπτον

αυτήν επεμψε· χαι ήμϊν προςέταξε μή χνμαίνειν τήν

&άλατταν εατ αν διανήξηται, ώς άπστεχοϋσα έχεϊ,

(χύει γαρ ηδη,} &εος γένοιτο χαϊ αυτή χαι τό τβ-

χ&έν.

2. ΝΟΤ. Ή δάμαλις &εός;

ΖΕΦ. Και μάλα, ώ Νότε· χαι ϋρίει γαρ, ώς δ

Έρμης 'ίφη, των πλεόντων , χαϊ ημων εσται δέσποι

να, ον τινα αν ημων έ&ελήσοι έχπέμψαι, η χωλνααι

επιπνεϊν.

ΝΟΤ. Θεραπευτέα τοιγαροϋν, ω Ζέφνρε, ηδη

δέαποινά γε ούσα.ΖΕΦ. Νή Λία, ιϋνονατε•ρα γαρ ουτως αν γέ

νοιτο. Άλλ' ηδη γαρ διεπέρσοε, χαϊ έξένευαεν ες τήν

γην. δρας οπως ούχέτιμέν τετραποδιςϊ βαδίζει, άνορ-

&ώαας δ' αυτήν δ Έριιης γνναίχα πα·/χάλην αϊ&ιι

ίπο·ιησε;

ϋΓΑΧΟΟΙ ϋΕΟΚνΜ ΜΑΚ1ΝΟΚΥΜ. 105

ΝΟΤ. Παράδοξα γονν ταϋτα, ω Ζέφνρε· ο$χ

ϊτι χέρατα, ονδέ ονρά, χαί διχηλά τά αχέλη, άλλ'

ίπέραστος χόρη. ό μέν τοι Έρμης τί πα&ών μετα-

βέβληχεν ίαυτόν, χαϊ άντι νεανίον χννοπρόςωπος

γεγένηται ;

ΖΕΦ. Μη πολνηραγμονωμεν , ότι εχεϊνος αμιι-

νον οιδε τά πραχτία.

VIII.

Ατ£. Ώε Ατίοηΐ.

ΠΟΣΕ1ΑΑΝΟΣ ΚΑΙ ΑΕΑΦΙΝΑ Ν.

1. ΠΟΣ. Ευγε, ω Αελφϊνες, ότι άιϊ φιλάνθρω

ποί εατε· χαι πάλαι μέν τό της Ίνοϋς παιδίον επι

τόν Ία&μόν εχομίαατε, υποδεΐάμενοι άπύ των Σχι-

ρωνίδων μετά της μητρος έμπεσόν ' χαι νϋν αύ τον

χι&αρωδόν τοντονι τον εχ Μη&ύμνης αναλαβών,έξι-

νήξω ές Ταίναρον αυτή σχευ}\, χαι χι&άρα· ονδέ

περειϊδες χαχως υπο των ναντων άπολλνμενον.

ΑΕΑΦ. Μη &ανμάαης , ω Πόσειδον, ει τούς

άν&ρώπους ευ ποιοϋμεν, έξ άν&ρώπων γε χαι αυτοι

ιχ&ύες γενόμενοι.

ΠΟΣ. Και μέμφομαί γε τω Αιονύσω, ότι νμάς

ζαταναυμαχήσας μετέβαλε, δέον χειρώαασ&αι μόνον,

ωςπερ τούς αλλους υπηγάγιτο. πως δ' ονν τά χατά

τόν Άρίονα τοϋτον εγένετο, ω Αελφίν ;

2. ΑΕΑΦ.Ό Περίανδρος, οΊμαι, εχαιρετ αυτά,

*αι πολλάχις μετεπέμπιτο αυτόν επι ττ) τέχνη, χαι

τολλά έδωρήσατο. δ δέ πλοντίιοας παρά τοϋ τνράν

166 ΐνΟΙΑΗΙ

νου επε&Ιμηπε, πλεύσας οϊχαδε ές την Μή&νμναν,

επιδεϊξασ&αι τον πλοϋτον • χα» έπιβάς πορ&μείον

τινος χαχούργων ανδρων, ως έδειξε πολύν άγωνχρν-

σδτ, χαϊ αργυρον , επεϊ χατά μέσον το Αιγαίον ε·/έ-

νοντο, έπιβουλευοναιν αυτω οι ναϋται. δ δέ (ηχρσώ-

μην γαρ απαντα παρανέων τω οχάφει} έπύ ταϋτα

νμϊν δέδοχται, εφη, άίλά την αχινήν άναλαβόντα

με, χαι άοαντα &ρ~/νόν τινα επ έμαυτω, ίχόντα έά-

οατε ρίψαι έμαυτόν. επέτρεψαν οί ναϋται, χαϊ άνέ-

λαβε την αχευήν, χαι $σε πάνυ λιγυρον χαι ϊπεσεν

ες τήν &άλατταν , ως αυτίχα πάντως άπσ&ανούμε-

νος. εγώ δέ υπολαβών, χαι άνα&έμενος αυτύν, έξε-

νηξάμην εχων εις Ταίναρον.

ΠΟΣ.Έπαινω σι της φιλομοναίας· αξιον γαρ

ιόν μια&όν άποδέδωχας αυτω αχροάαεως..

IX.

Ατξ. Όε ΗεΙΙε «ύ Ιηοπε.

ΠΟΣΕΙΑΛΝΟΣ ΚΑΙ ΝΗΡΗΙΑΛΝ.

1. ΏΟ-. Τύ μέν στενόν τοϋτο, ες ο η παίς χα-

τηνέχ&η, ΕΧλήαποντος άπ αυιης χαλείσ&ω. τον δέ

νεχρον ϋμεϊς, ώ Νηρηίδες, παραλαβυϋοαι τι) Ίρωά·

δι προςενέγχατε, ως ταφείη ϋπο των έπιχωρίων.

ΑΜΦ. Μηδαμως , ω Πόαειδον άλ)' έιηαϋ&α

Ιν τω έπωνύμω πελάγει τε&άφ&ω· έλεοϋμεν γάρ αυ

τήν οΐχτιοτα,ίπο της μητρνιας πεπον&υϊαν.

ΙΙΟΣ. Τουτο μέν, ω Αμφιτρίτη, ου -&έμις.ουδ'

χλλως χαλόν ένταϋ&ά ·πτου χΛα&αι υπδ τ»; φάμμ»·

ΟΙΑΐΟΟΐϋΕΟΚνΜΜΑΚΙΙΝΟΙίνΜ. 167

αυτήν, άλλ' οιτερ ΐφην εν τ# Τρωάδι τι έν τ»; Χερ-

ρονήσω τε&άψεται. έχεϊνο δέπαραμύ&ιονου μιχρόν

ίσται αυτί}, στι μετ' ολίγον τα αύτά χαι η Ίνώ πεί

θεται, χαι έμπεαεϊται, υπό τον Ά&άμαντος διωχομε

νη, ές το πέλαγος απ αχρου τοϋ Κι&αιρωνος, χα-

&όπερ χα&ήχει ές τήν -&άλασσαν , εχονοα χαί τον

νϊόν έπϊ της αγχάλης. Αλλά χάχείνην σωααι δεήσει,

χαρισομένους τω Αιονύσω' τροφός γαρ αύτοϋ χαι

τίτ&η ή Ίνώ.

2. ΑΜΦ. Ουχ εχρην, ούτω πονηραν ονααν.

ΠΟΣ. Άλλά τω Αιονύσω άχαριστεϊν , ω Άμφι

τρίτη, ονχ άξιον.

'ΝΗΡ. Αυτη δέ άρα τι πα&οϋσα χατέπεσεν από

τοϋ χοιοϋ; δ άδελφός δέ δ Φρίξος ασφαλως οχεϊται;

ΠΟΣ. Ειχότως· νεανίας γαρ , χαϊ δννατός «V

τέχειν προς την φοράν ή δέ υπ αη&είας, έπιβασα

οχήματος παραδόξου χαϊάπιδοϋσα ές βά&ος αχανές,

έχπλαγεϊσα , χαϊ τω &άλπει αμα συσχε&εϊσα , χαι

ιλλιγγιάαααα πρύς το αφοδρόν της πτήσεως, αχρα

τής έγένετο των χεράτων τοϋ χριοϋ, ων τέως έπείλη-

πτο, χαι χατέπεαεν ές τό πέλαγος.

ΝΗΡ. Ουχοϋν εχρην τήν μητέρα την Νεφέλην

βοη&εϊν πιπτούαι; ;

ΠΟΣ. Έχρην άλλ' η Μοϊρα ττις Νεφέλης πολ-

λω δννατωτέρα.

163 Ι.νείΑΝΙ

χ.

Ατξ. Ώδ ΐαΙοηα «γ Ιηδιι1α ΏαΙο.

ΙΡΙ/ΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΣΕΙΑΛΝΟΣ.

1. ΙΡΙΣ. Τήν νησον την πλανοψένην, ω Πόαει·

δον, την άποαπασ&εϊοαν της Σιχελίας, νψαλον έπι-

νήχεα&αι αυμβέβηχε. ταύτην, φησϊν δ Ζευς, ατησον

ϊιδη, χαϊ άνάφηνον, χαϊ ποίησον %δη δηλον εν τω

Αιγαίω μέσω βεβαίως μένειν, στηρίξας ηάνυ άαφα·

λως · δειται γάρ τι αυτης.

ΠΟΣ. Πεπράξεται ταϋτα, ω "Ιρι. τίνα δέ ομως

παρέξει αυιω την χρείαν άναφανεϊσα, χαί μηχέτι

πλέοναα ;

ΙΡΙΣ. Την Αητώ έτι αυτης δέί «ποχνησαι·ηδη

γάρ πονήρως ϋπό των ωδίιων έχει.

ΠΟΣ. Τί ονν ; ονχ ίχανδζ δ ούρανός εντεχεΐν ;

εΐ δέ μ>} ουτος, αλλά γε πασα η γη ουχ αν υποδέία-

ο&αι δόναιτο τάς αυιης γονάς;

ΙΡΙΣ. Ουχ, ω Πάαειδον η°Ηρα γάρ ϋρχω με

γάλο» χατέλαβε την γην, μη παρασχεϊν τϊ]Αητοϊ των

ωδίιων Ιποδοχήν. η τοίννν νησος αυτή άνώμστύς

έατιν · αφανής γαρ >ιν.

2. ΠΟΣ. Σννίημι. ατη&ι, ω νησε, χαϊ άνάδυ-

&ι [αυ&ις] έχ τοϋ βν&οϋ, χαϊ μηχέτι ϋποφέρον,άλ-

Ιά βεβαίως μένε, χαϊ ίπόδεξαι, ω ευδαιμονεστάτη,

τοϋ αδελφου τά τέχνα δύο, τους χαλλίστους των

&εών. χαϊ δμιίς, ω Τρίτωνες, διαπορ&μεύσατε την

Λητώ ες αυτήν χαϊ γαληνά απαντα εστω. τον δρά-

χοντα δέ, ος ννν έξοιατρεϊ αύιήν φοβΆν, τά νεογνά,

ϋΙΛΙ.001 ΟΕΟΚΥΜ ΜΑΚΙΝΟΚΥΜ. 169

ΐτιειδάν τεχ&ί), ευ&έως μετελεύαεταί τι, χα> τιμωρή

σει τ»~ μητρί. αυ δέ άπάγγελε τω Αίϊ πάντα ωναι

εύτρεηη. ΐατηχεν η Αηλος· ηχέτω ή Αητώ χαι τι-

χτέτω.

XI

Ατξ. ΙΊΛιιΙοια τιατναίίο Ηοτηδησα άεΧαηίΗο

βανίο.

Α ΑΝΘΟ Τ ΚΑΙ ΘΑΑΑ2Σ1ΙΣ.

1. αΑΝΘ. //έξαι με, ω &άλαττα, δεινά πιπαν-

&ότη, χαι χατάαβεσόν μου τα τραύματα.

ΘΑ/1. Τί τοϋτο, ω Ζάν&ε ,- τϊς σε χατέχαναεν ;

ΖΑΝΘ. Ό "Ηφαιστος. αλλ5 άπην&ράχωμαι ό

λως ό χαχοδαίμων, χαϊ ζέω.

ΘΑΑ. Διατί δί σοι ένέβαλε τδ πϊ<ρ;

ΖΑΝΘ. Αιά τον νϊ&ν της Θέτιδος - εητεί γαρ φο·

νεύοντ.α τους Φρύγας ίχίτευοα, οδ ουχ έπαύσατο

της οργης, αλλ ϋπο των νεχρων άπέφραττέ μοι τόν

ρονν, 'έλεήσας τους ά&λίους έπηλ&ον, έπιχλύσαι&έ-

λων, ως φοβηθεις άπόοχοιτο των άνδρων. 2. Εν

ταυ&α ό"ΐΙφαιστος, ('ίτυχι γάρ πον πλησίον,) πΐίν,

οιμαι) οσον εν τη χαμίιω πϋρ ιϊχε, χαϊ οσον εν Ττί

Αϊτντ), χαι εϊπσ&ι αλλσ&ι, φέρων έπηλ&έ μοι· χαϊ

χατίχαυαι μέν τάς πτιλέας, χαϊ μνρίχας· ωπτησε δϊ

χαι τούς χαχοδαίμονας 'ιχ&ϋς, χαϊ.τάς εγχέλεις· αυ

τον δέ έμέ ϋπερχαχλάααι ποιήσας μιχροϋ δεϊν ολο*

ξηοδν ιίργασται. δρας δ' ονν, ϋιτως διάχειμαι υπό

των εγχανμάτων.

170 Ι.νείΑΝΙ

ΘΑΑ. Θαλερός, ω Ζάν&ε, χαϊ &ερμός, ώς είχός*

ιό αίμα μέν από των νεχρων η &έρμη δέ, ως φής,

από τον πυρός. χαί εϊχότως, ω Ξαν&ε, ος επϊ τον

έμόν ν'ιόν ωρμησας, ουχ αίδεσ&εϊς στι Κηρηίδος

νιος ην.

λΛΝΘ. Ούχ εδει οόν έλεησαι γείτονας οντας

τούς Φρνγας;

ΘΑΑ. Τον Ηφαιστον δέ ουχ εδει έλεησαι Θέ

τιδος νίύν οντα τον Αχιλλέα ;

XII.

Ατξ. ϋαηαε βιιοίίοιιχ α ραίτε ΐταάίία.

ΑΛΡΙΑΟΣ ΚΑΙ ΘΕΤΙΑΟΣ.

1. Α-ΊΡ. Τί δαχρύεις, ω Θέτι;

ΘΕΤ. Καλλίατην, ώ Αωρ), χόρην είδον ες χι-

βωτόν υπό τον πατρός έμ·5λη &εϊοαν , αυτήν τε, χαι

βρέφος αυιης άρτιγέννητον ' έχέλεναε δέ ό πατηρ

τούς ναύτας, άναλαβόντας τό χιβώτιον, έπειδιίν πο

λύ της γης αποσπάαωαιν, άφεϊναι ες την &άλατταν,

ως άπόλοιτο η ά&λία, χαι αύτη χαϊ τό βρέφος.

ΑΙίΡ. Τίνος δ ενεχα, ώ άδελφή; είπε, εϊ τι ε

μα&ες άχριβως, απαντα.

ΘΕΤ. Άχρίσιος ό πατηρ αυτης χαλλίστην ούσαν

έπαρ&ένευεν , ές χαλχοϋν τινα &άλαμον έμβαλών.

είτα, εϊ μεν άλη&ές, ούχ ϊχω ειπεϊν, φασϊ δέ τον Αία,

χρναόν γενόμενον, ρηηναι διατοϋ ορόφου έπ' αυτήν

δεξαμένην δ εχείι·ην ες τον χόλπδν χαταρρέοντα τον

&εον, έγχνμονα γενέσ&αι, τοϊτ αισ&όιιενος ό πα·

ΒΙΑΙ,ΟΟΙϋΕΟΚνΜ ΜΑΚΙΝΟΚνΜ. 171

ιί?> ·«/·Ρ'ό; τις χ«» £»;λστι>7Γθ5 γερων, ηγανάχτησε

χαϊ υπό τινος μεμοιχεϋα&αι οίη&εϊς αυτήν εμβάλλει

ες την χιβωτ·ον αρτι τετυχνϊαν.

2. ΑΙΙΡ. Ίί δέ τί ϊπραττεν , ώ Θέτι, οπότε χα-

&ίετο ;

ΘΕΤ. ·Τπέρ μεν εαυτης εαίγα, ω Αωρί, χαιϊψε-

ρε την χαταδίχην τό βρέγος δέ παρητεϊτο μη άπο-

&ανεΐν, δαχρίοναα χαι τω πάππω δειχνύοναα αύτο,

χάλλιατον ον τό δέ ύπ αγνοίας των χαχων ίπεμει-

δία προς την &άλατταν. υποπίμπλαμαι αΐι&ις τους

όφ&αλμούς δαχρύων, μνημονεύοναα α&ιων.

ΛΡ-Ρ· Καμέ δαχρίοαι έποίησας. αλλ' ηδη τε·

&νασιν ;

ΘΕΤ. Ουδαμως· νήχεται γαρ ετι ϊ; χιβωταςάμ-

ψί την Σίριφον , ζωντας αυτούς φνλάττοναα.

ΑΛΡ. Τί οόν ούχι αώζομεν αυτήν, τοϊς αλιεϋσι

τούτοις εμβαλοϋσαι ές τά δίχτνα, τοϊς Σεριφίοις;

οι δέ άνσοπάοαντες σώσοναι δηλονότι.

ΘΕΤ. Εν λέγεις, ουτω ποιωμεν. μή γάρ-απο-

λέο&ω μήτε αυτή, μήτε τό παιδίον ουτως ον χαλόν.

XIII.

Ατ^. Τγτο, α Νερίαπο Άεοιρία.

ΠΟΣΕΙΛΛΝΟΣ ΚΑΙ ΕΝΙΠΕΛΣ.

ί.ΕΙΜΠ. Ού χαλά ταϋτα, ώ Πόαειδον είρήσε-

ται γαρ τάλη&ές· υπελ&ών μον την έρωμένην, είχα-

σ&εις έμοϊ, διεχόρησας τήν παίδα· η δέ ωετο υπ

έμοϋ ταϋτα πιπον&έναι , χαϊ δια τοϋτο παρεϊχεν

έαυτήν.

172 Ι.νΟΙΑΝί

ΠΟΣ. Συ γάρ, ω Ένιπεϋ , υπεροπτιχός ησ&α,

χαι βραδύς, ος χάρης οΰ'ιω χαλης φοιτώσης δσημέ-

ραι παρά σε, άπολλνμένης υπό τον ϊρωτος, υπερεώ-

ρας, χαϊ εχαιρες λνπών αυτην · η δέ παρά τάς όχ&ας

αλύοναα, χαϊ έπεμβαίνοναα, χαϊ λοναμένη ενίστε,

ευχετό σοι εντυχεϊν αυδ' ε&ρύπτου προς αυτήν.

2. ΕΝΙΠ. Τί ονν ; δια τοϋτο εχρην σε προαρ-

πάσαι τον ερωτα, χαϊ χα&υποχρίνεα&αι'Ενιπέαάν-

τϊ Ποσειδωνος ειναι , χαϊ χατασοφϊααα&αι την Τυ-

ρώ, άψελη χόρην ονααν.

ΠΟΣ. Όψε ζηλστυπεϊς, ω Ένιπεϋ, υπερόπτης

πρότερον ων. η Τνρό> δέ ουδέν δεινόν πέπον&εν,

οιομένη υπό σοϋ διαχεχορησ&αι.

ΕΝΙΠ. Ονμενονν εφης γάρ άπιων στι Ποσει

δων ησ&α· ο χαι μάλιστα έλύπησεν αυτήν χαι εγώ

τοϋτο ήδίχημαι, στι τά εμά συ ενφραίνου τότε , χαι

•περιατήσας πορφύρεόν τι χϋμα, οπερ ϋμας σννέχρν-

πτε άμα, σννησ&α ττ) παιδϊ άντ ι'μοϋ.

ΠΟΣ. Συ γάρ ουχ ε&ελες, ω Ένιπεϋ.

XIV.

Α τ£. ΡίΓδ« Γδδ §δδίαε εί Αη&οτηειίαε/αίιιτη.

ΤΡΙΤΛΝΟΣ ΚΑΙ ΝΗΡΗΙΑΛΝ

{ΚΑΙ ΙΦ1ΑΝΑΣΣΗΣ).

1. ΤΡΙΤ. Το χητος νμων, ω Νηρηίδες, ο επϊ

την τοϋ Κηφέως &υγατέρα την Άνδρομέδαν έπέμψα-

τε, ούτε τήν παίδα ήδίχηστν, ώς οϊεσ&ε, χαι αύτύ

νδη τέ&νηχε.

ϋΙΑΙ.ΟΟΙ ΌΕΟΚνΜ ΜΑΚΙΝΟΚΎΜ. \γά

ΝΗΡ.· Τπό τίνος, ω Τρίτων; η δ Κηφεύς, χα-

&άπερ δέλεαρ πρσ&εϊς την χόρην, άπέχτεινεν επιών,

λοχήσας μετά πολλης δννάμεως;

'ΓΡΙΤ. Οϋχ - άλλ' ϊατε , οίμαι, ω'ΐφιάνασαα,

τον Περαέα, το της Δανάης παιδίον, ο μετά τηςμη

τρός εν ττ) χιβωτω έμβλη&έν ες την &άλατταν υπό

τον μητροηάτορος έαώαατε, οϊχτείρασαι αυτό.

ΙΦ. Οίδα ον λέγεις. ειχός δέ ηδη νεανίαν εί

ναι, χαί μάλα γενναιόν τε χαί χαλάν ϊδεϊν.

ΤΡ1Τ. Ουτος άπέχτεινε το χητος.

ΙΦ. Αιατϊ, ώ Τρίτων; ού γάρ δή αωστρα ημιτ

τοιαϋτα έχτίνειν αυτον εχρην.

2. ΤΡΙΤ.Έγώ νμϊν φράυω τό παν, ώς Ιγένετο.

εστάλη μεν ουτος επϊ τάς Γοργόνας, ά&λόν τινα

τοϋτον τω βααιλεϊ επιτελων. επεί δέ άφίχετο ές τήν

Αιβύην, [εν&α ησαν\ ....

ΙΦ. Πως, ώ Τρίτων, μόνος, η χαί τινας άλλους

αυμμάχους ι.γεν ; άλλως γάρ δύςπορος η όδός.

ΤΡΙΤ. 21ιά τοϋ αέρος · ίπόπτερον γάρ αυτόν η

Ά&ηνΐί ϊ&ηχεν. επεϊ δ' ονν ήχεν , οπον δ~ιΐ}τωντο,

αϊ μεν έχά&ευδον, οϊμαι, ό δέ άπστεμών της Μεδού-

σης τ>}ν χεψαλήν ωχετ άποπτάμενος.

ΙΦ. Πως 'ιδών ; ά&έατοι γάρ είοιν η ος αν.ϊδη,

ουχ αν τι άλλο μετά ταϋτα ϊδοι.

ΤΡΙΤ. Ή Ά&ηνα την ασπίδα προφαίνονοα ·

τοιαϋτα γάρ ηχουσα διηγονμένου αυτοϋ προς την

ιίνδρομέδαν, χαϊ πρύς τον Κηφέα νατερον · η Α&η-

νΐί δή επϊ της άαπίδος άποατιλβούσης , ωςπερ επί

χατόπτρον, παρέσχεν αυτω 'ιδιΊν την ειχόνα τηςΜδ·

174 ΐνΟΙΑΝΓ

δούσης - ειτα λαβόμενος τΐ) λαειΐ της χόμης, ενορων

δέ ϊς την ειχόνα , τίί δεΐιιϊ την άρπην εχων, άπέτεμΐ

την χεφαλήν αυτης· χαϊ πριν άνέγρεα&αι τάς αδελ

φης άνέπτατο. 3. '£πει δέ χατά τ>}ν παράλιον ταύ-

την Αί&ιοπίαν εγένετο, ηδη πρόςγειος πετόμενος, δ

ρα τήν Άνδρομέδαν προχειμένην έπί τινος πέτρας

προβλητος,προςπεπατταλευμένην, χαλλίστην, ω&εοϊ,

χα&ειμένην τάς χόμας, ημέγνμνον πολύ ενερ&ε των

μαστών. χαϊ τό μίν πρωτον, οίχτείρας τήν τόχην

αύτης, άνηρώτα τήν αϊτίαν της χαταδίχης· χατά μι

χρον δε ήλους ερωτι, έχρην γαρ σεσωα&αι τήν παϊ-

δα, βοη&εϊν διέγνω. χαι επειδή τό χητος έπιμι μό

λα φοβερόν, ως χαταπιούμενον τήν Ανδρομέδαν,

υπεραιωρη&εις δ νεανίσχος, πρόχωπον εχων τήν αρ-

πην,τΐ} μεν χα&ιχνειται· τ»; προδειχνύς τήν Γορ

γόνα λί&ον έποίει αϋτό. το δέ τέ&νηχεν όμοϋ, χαι

πέπηγεν αΰτοϋ τα πολλά, οοα είδε τήν Μέδονααν.

δ δέ λύοας τά δεαμά της παρ&ένον, υποοχών τήν

χεϊρα, υπεδέξατο άχροποδητι χατιοϋααν έχ της πέ·

τρας, όλια&ηρίϊς ουσης. χαϊ ννν γαμει ίν τοϋ Κη-

φέως, χαί άπάξει αυτήν ές"Αργος· ωςτε αντί &άνα

τον γάμον ου τον τνχόντα ευρετο.

4. ΝΗΡ. Εγω μεν αν πάνυ τω γιγονότι αχ&ο-

μαι · τί γάρ η παις ηδίχει ημϊϊς, εί τι η μήτηψ έμε-

γαλαύχει τότε, χαί ηξίου χαλλίων είναι ;

ΑΛΡ. "Οτι ουτως αν ηλγησεν επϊ τι} &νγατρι

μήτηρ γε οναα.

ΝΗΡ. Μηχέτι μεμνήμε&α , ω Αωρι, εχείνων, εϊ

τ» βάρβαρος γυνή υπέρ την άξίαν έλάλησεν· ϊχανην

ΟΙΑΧΟΟΙ ϋΕΟΚνΜ ΜΑΚΙΝΟΙίνΜ. 175

γ.άρ ημϊν τψωρίαν εδωχε, φοβη&εϊσ» επϊ τή παιδί.

χαίρωμφ ονν τω γάμοι.

XV.

Λτξ· βαρίιιβ Ειιτοραε.

ΖΕΦΤΡΟΤ ΚΑΙ ΝΟΤΟΤ.

1. ΖΕΦ. Ον πώπστε πομπήν έγώ μεγαλοπρε-

πεατέραν είδον εν τί} &αλάττη, άψ ον γέ ειμι, χαϊ

πνέω. αύ δέ ουχ είδες, ώ Νότε ;

ΝΟΤ. Τίνα ταυτην λέγεις, ωΖίψνρε, την πομ

πήν; η τίνες οί πέμποντες ήσαν;

ΖΕΦ. Ήδίστον &εάαατος άπελείφ&ης, οίον ουχ

αν αλλο ϊδοις ετι.

ΝΟΤ. Παρά την Έρν&ράν γαρ &άλατταν είρ-

γαζόμην έπέπνεναα δέ χαϊ μέρος τι της Ινδιχης,

όσα παράλια της χώρας· ουδέν ονν οϊδα, ων λέγεις.

ΖΕΦ. Ι4λλά τόν Σιδώνιον Άγήνορα οϊδας ;

ΝΟΊ'. Ναί· τόν της Ενρώπης πατέρα. τί μήν ;

ΖΕΦ. Περϊ αυτης έχείνης διηγήσομαί σοι.

ΝΟΤ. Μών στι α Ζευς εραστής έχ πολλοϋ της

παιδός; τοϋτο γάρ χαί πάλαι ηπιστάμην.

ΖΕΦ. Ουχοϋν τόν μεν ερωτα οϊσ&α· τά μετά

ταϋτα δέ ηδη αχοναον. 2. Ή μέν Ενρώπη. χατι-

ληλύ&ει επϊ τήν ηϊόνα παίζοναα, τάς ηλιχιώτιδας

παραίαβοϋαα· δ Ζευς δέ, ταύρω ειχάοας εαυτόν,

αννέπαιζεν αυτοΓις, χάλλιστος φαινόμενος· λευχύς τι

γάρ ην άχριβως, χαι τά χέρατα ευχαμπής, χαι το

βλέμμα ημερος. έοχίρτα ονν χαϊ αύτός επϊ της ηϊό

176 Ι.νείΑΝΙ

νος, χαΐ ίμυχατο ηδιστον, ωςτε τήν Ενρώπην τολ-

μησαι χαι άναβηναι αυτόν. ως τοϋτ εγένετο,

δρομαίος μέν δ Ζεύς ωρμησεν έπι τήν &άλατταν φέ

ρων αυτήν, χαϊ ένήχετο έμπεσών η δέ πάνυ ϊχπλα-

γεϊοα τω πράγματι, τΐ) λαιά μεν εΐχετο του χέρατος,

άς μή £πολισ&είη - τη ετέρα δέ ηνεμωιιένον τον πέ-

πλον ξντίϊχε.

3. ΝΟΤ.Ήδύ τοϋτο &έαμα είδες, <υ Ζέφνρε,

χαι έρωτιχαν, νηχόμενον τόν Αία, φέροντα τήνάγα-

πωμένην.

ΖΕΦ. Και μήν τα μετά ταΰτα ηδιω παραπολύ,

ω Νότε · η τε γαρ -&άλαττα εύ&ύς άχύμων εγένετο,

χαι την γαλήνην επισπασαμένη λεϊαν παρεϊχεν £αυ-

τήν. ημεις δέ πάντες ησνχίαν αγοντες, ουδέν άλλο

η &εαται μόνον των γιγνομένων, παρηχολον&οϋμεν

ϊρωτες δέ παραπετώμενοι μιχρόν υπέρ τήν &άλατ

ταν, ως ενίστε αχροις τοϊς ποοιν έπιψαύειν τοϋ υδα

τος, ημμένας τάς δαδας φέροντες, ι}δον αμα τόνϋμέ-

ναιον. αϊ Νηρηίδες δέ άναδϋσαι παρίππευον επί

των δελφίνων , επιχρστονααι, ημέγνμνοι αί πολλαϊ.

τό, τε των Τριτώνων γένος, χαι εί τι αλλο μή φοβε-

ρον ϊδεϊν των χϊαΧαττίων , απαντα πετηεχόρευε τήν

παϊδα· δ μεν γαρ Ποσειδων επιβεβηχώς άρματος,

παροχονμένην τε χαι τήν Άμφιτρίτην ϊχων, προηγε

γεγη&ώς, προοδοιπορων νηχομένω τω άδελφω. έπϊ

πίϊοι δέ τήν Αφροδίτην δύο Τρίτωνες εφερον, επϊ

χάγχης χαταχειμένην , άν&η παντοϊα έπιπάττονααν

νυμφτ/. 4. Ταϋτα εχ Φοινίχης άχρι της Κρήτης

εγένετο. έτεί δέ έπέβη τϊ) νήσω, δ μεν ταυρος ούχ

ΒΙΑΙ.ΟΟΙ ϋΕΟΚΥΜ ΜΑΚΙΝΟΚνΜ. 177

'ίτι ίφαϊνετο' έπιλαβόμινος δί της χειρός δ Ζεύς ά-

πηγε τηι Ευρώπην ές τό Αίχταιον αντρον, ίρν&ριώ-

οαν, χαϊ χάτω δρωααν ηπίστατο γάρ ηδη, έφ' ο, τι

άγοιτο. ημε'ϊς δ' έμπεσόντες, αλλος άλλο τον πύύ-

γους μέρος διεχνμαίνομεν.

ΝΟΤ. 'ΙΙ μαχάριε Ζέφνρε της &έας. έγω δέγρύ-

πας, χαι έλέφαντας, χαϊ μέλανας αν&ρώπους ίώρων.

ΝΕΚΡΙΚΟΙ ΑΙΑΑΟΤ01

ι.

Ατ§. Όαοτίρίίο Μβτηρρι^ ε! άετίδϊο ναηϊΐαί·ιχ

ρΤιϊΙοδορΗοτητη, άίνίίιιτη, ριάσ1ιΐοτΗτη τοοιιείδηιτη-

ηιιδ, αίηιιε εοηδοΙαίίο ραιιρετητη εα, αααά ίηΐίΐ'·

ηοτίιιοδ τηΛΙιειη άίιοΓίπϊεη.

41ΟΓΕΝΟΤ2 ΚΑΙ ΙΙΟΑΤΛΕΤΚΟΤΣ.

1. ΑΙΟΓ. Πολύδευχες, έντέλλομαί σοι, έπει-

δάν τάχιστα άνέλ&τβς (σόν γάρ έατιν, οιμαι, τό άνα-

βιωναι αυριον) ην πον ΐδτ/ς Μένιππον τον χννα (ιν-

ροις δ' αν αυτόν έν Κορίν&ω χατά τό Κράνειον, >ί)

έν Αυχείω, των έριζόντων πρός άλλήλους φιλοσόφων

χαταγελωντα) είπεϊν προς αυτόν, στι σοι, ω Μένιπ-

πβ, χελεύΐι δ Διογένης , εϊ σο» ϊχανως τά υπέρ γης

χαταγεγέλααται, ηχειν ϊν&άδ» πολλω πλείω έπιγελα-

σόμινον · έχεϊ μΐν γάρ έν αμφιβόλω σοι 'ίτι δ γέλως

178 Ι.νΟΙΑΝΙ

ψ, χαϊ πολύ τό,τϊς γαρ ολως οΊδε τά μετά τονβίον;

ενταϋ&α δέ ου παύση βεβαίως γελων, χα&άπερ ι>·Λ

νϋν χαϊ μάλιστα επειδάν οράς τούς πλοναίους , χαϊ

οατράπας, χαϊ τνράννους οντω ταπεινούς χαϊ άση

μους, έχ μόνης οιμωγης διαγινωαχομένους· χαϊ ότι

μαλ&αχοϊ χαϊ άγεννεϊς ειαι, μεμνημένοι των ανω.

ταϋτα λέγε αυτω· χαϊ προςέτι, ϊμπλησάμενον την

πήραν ηχειν &έρμων τδ πολλων , χαϊ εϊ που ενροι εν

τ// τριόδωΈχιίτης δεϊπνον χείμενον, η ωόν έχ χα&αρ-

σίου, η τι τοιοϋτον.

2. ΠΟΑ. Άλλ' άπαγγελω ταϋτα·, ώ Αιόγενες·

όπως δέ είδω μάλιστα, οποϊος τϊς έστι την υψιν';

ΑΙΟΓ. Γέρων, φαλαχρδς, τριβώνιον εχων πολύ-

&νρον, απαντι άνέμω άναπεπταμένον, χαϊ τάϊς έπι-

πτνχαϊς των ραχίων ποιχίλον ' γελα δ' άεϊ, χαϊ τα-

πολλά τους άλαζόνας τούτους φιλοσόφους έπιαχώ-

πτει.

ΠΟΑ. ·Ράδιον ενρειν απο γε τουτων.

ΑΙΟΓ. Βούλει χαϊ προς αυτούς έχείνους Ιντεϊ-

λωμαί τι τούς φιλοσόφους ;

ΠΟΑ. Αέγε· ου βαρύ γαρ ουδέ τοϋτόΐ

ΑΙΟΓ. Τύ μεν ολον, παύσσο&αι αύτοΐς παρεγ-

γύσ ληροίαι, χαϊ περϊ των αλων έρΙζοναι, χαϊ χέρα

τα φύοναιν άλλήλοις, χαϊ χροχοδείλους ποιοναι, χαϊ

τοιαϋτα απορα ερωταν διδάαχοναι τόν νονν.

ΠΟΑ. Αλλ έμε άμα&η χαϊ άπαίδευτον είναι

φήσοναι, χατηγοροϋντα της σοφίας ·αύτων.

ΑίΟΓ. Σύ δέ οϊμώζειν αύτοϊς παρ" εμοϋ ·/.ί^-ε.

ΠΟΑ. Καϊ ταϋτα, ω Αιόγενες, άπαγγελω.

ΟΙΑίΟΟΙ ΜΟΚΤΥΟΚνΜ. 179

' 3. ΑΙΟΓ. Τοϊς πλοναϊοις δέ, ω φίλτατον Πο-

λνδεύχιον, απάγγελε ταϋτα παρ' ημων τί, ώ μά

ταιοι, τον χρναύν φνλάττετε; τί δέ τιμωρεϊα&ε εαυ

τούς λογιζόμενοι τους τόχους, χαϊ τάλαντα έπι τα-

λάντοις ανντι&έντες, ους χρή ΐνα όβολον εχοντας η-

χειν μετ' ολίγον ;

ΠΟΑ. Εϊρήσεται χαϊ ταυτα προς έχείνονς.

ΑΙΟΓ. Αλλά χαϊ τοϊς χαλο~ς γι χαϊ ϊσχυροϊς

λέγε, Μεγίλλω τε τω Κοριν&ϊφ, χαϊ Ααμοξίνω τω

παλαιστή, ό'τι παρ' ημϊν οΰτε ή ξαν&ή χόμη, οντε

τά χαροπά, η μέλανα ομματα, η έρύ&ημα έπϊ τοϋ

προςώπου ετι εστίν, η νεϋρα ευτονα, η ωμοι χαρτε-

ροί· άλλά πάντα μέα ημϊν χόνις, φασϊ, χρανία γυ

μνά του χάλλους.

ΠΟΑ. Ου χαλεπόν ονδέ ταυτα είπέϊν προςτούς

χαλούς χαϊ ϊσχνρούς.

4. ΑΙΟΓ. Καϊ τοϊς πένησιν', ω Α&χων, (πολλοϊ

δ' εϊαϊ, χαϊ άχ&όμενοι τφ πράγματι, χαϊ οϊχτείρον-

τες την άποριαν) λέγι μήτε δαχρύειν, μήτ οϊμώζειν,

διηγησάμενοςτήν ένταυ&α ιαστιμέαν χαϊ ϋτιοψον-

ται τους έχε~ πλοναίους ουδέν άμείνους αυτων. χαϊ

Ααχεδαιμονϊοις δέ τοϊ; σοϊς ταϋτα, εϊ δοχεϊ , παρ'

εμοϋ έπιτίμησον, λέγων εχλελύσ&αι αυτούς.

ΠΟΑ. Μηδέν, ωΑιόγενες, περϊ ΑαχεδαιμονΙων

λέγε- ου γαρ άνέξομαί γδ· « δϊ προς τους άλλους

ϊφησ&α, άπαγγελω.

ΑΙΟΓ. Έκσωμεν τούτους 7 έηεϊ σοι δοχεϊ· αί

δέ οϊς προεϊπον άπένεγχαι παρ' έμοϋ τους λόγους.

180 Ι.ναΑΓίΙ

υ.

4 τ ε. Οιά ίοϊιιτητηοάο άΐνίίϋδ εί νοίαρίαίίίιυ

κιδ άεάεταηί , δίίατπ αριιά ίη/ετοδ ίη/είίοεδ διτηί.

ΠΑΟΤΤΛΝ, ΗΚΑΤΑ ΜΕΝΙΠΠΟΤ.

{δίνε εχ Ο. 2()56:

ΠΑΟΤΤΩ.ΝΟΣ, ΜΕΝ1ΠΠΟΤ, ΜΙΔΟΤ,· ΣΑΡ-

ΑΑΝΑΠΑΑΟΤ ΚΑΙ ΚΡΟΙΣΟΤ.)

1. ΚΡΟΙΣ. Ου φέρομεν, ώ Πλούτων, Μένιπ

πον τοντονι τον χύνα παροιχοϋντα ' ΰατε ϊ) έχεϊνόν

ποι χατάατησον, ϊ\ ημεϊς μετοιχήσομεν είς ετεροι

τόπον.

ΠΛΟΤΤ. Τϊδ' νμας δεινδν έργάζεται όμόνε-

χρος ων;

ΚΡΟΙΣ. Έπειδάν ημείς οίμώζομεν, χαι στέ-

νομεν , έχείνων μεμνημένοι των ανω, Μίδας μέν ον-

τοαϊ, τοϋχρναίον, Σαρδανάπαλος δέ, της πολλης

τρνφης, εγώ δέ, Κροϊσος, των &ησαυρων·, επιγελά,

χαί έξονειδίζει, άνδράποδα χαί χα&άρματα ημας

άποχαλων ' ένίστε δέ χαϊ αδων έπιταράττει ημων τάς

οίμωγάς· χαι ολως, λυπηρός εατι.

ΠΑΟΤΤ. Τί ταϋτα ψασϊν, ω Μένιππε;

ΜΕΝ. Άλη&η, α Πλούτων. μισω γαρ αυτους

άγεννεϊς χαι όλε&ρίους οντας· οις ουχ άπέχρησε βι·

ίώα» χαχως, αλλά χαϊ απο&ανόντες 'ειι μέμνηνται,

χαϊ περιέχονται των ανω. χαίρω τοιγαροϋν άνιων

αυτούς.

ΠΑΟΤΤ. '/ΰ.λ' ου χρή · λνπουνται γαρ ον μ»«

«ράν στερούμενοι.

ΜΕΝ. Και σύ μαραίνεις ·, ω Πλούτων ·, όμά-

ψηφος ων τοϊς τούτων ατεναγμόϊς;

ϋΙΑΙΟΟΙ ΜΟΒΤνυΐΠ Μ. 181

ΠΛΟΤΤ. Ουδαμως. αλλ' ουχ αν ΐ&ύήσαιμι

ατααιάζειν ίμας.

2. ΜΕΝ. Καϊ μήν, ω κάχωτοι Ανδών, χαί

Φρνγών, χαϊΆοονρίων , οντω γινώαχετε, ω; ο ν δε

παυσομένον μον · ϊν&α γάράνίητε, άχολον&ήσιβ

ανιών, χαϊ χατάδων, χαϊ χαταγελών.

ΚΡΟΙΣ. Ταϋτα ονχ ΐφρις;

ΜΕΝ. Οϋχ · «λλ' έχιϊνα νβρις ϊ)ν, α νμεϊς

Ιποιειτε, προςχννεΐσ&αι άξιονντις, χαι έλευ&έροις

άνδράαιν \ντρνφώντε;, χαϊ τον &ανάτον τό παρά-

ιιαν ον μνημονευοντες. τοιγαρονν οιμώζετε, πάντων

ίχείνων αφηρημένοι.

ΚΡΟΙΣ. Πολλων γε, ω&ιυϊ, χαϊ μεγάλων

χτημάτων.

ΜΙ/1. Όσον μεν εγώ χρνσου.

ΣΑΡΑ. Όσης δ' έγώ τρνφης.

ΜΕΝ. Ενγε οντω ποιεϊτε · δδνρεσ&ε μέν ν-

με~ς. εγώ δέ, τό ΓΝΛΘΙ ΣΑΤΤΟΝ πολλάχις συν-

είρων, επάσομαι νμϊν. πρίποι γαρ αν ταΐς τοιαυταις

οϊμωγαϊς έπαϋόμενον.

III.

Α τ 'ΙΙϊάεϊΗΓ σοδατάατη άδ άαρίίω ρεηοηα

ΤΓυρΗοηίί, (ριαπιτη αΐίετα ίη Βοεοΐία οταωιία αιίαί,

αίίετα ϊιιίβτ τηοτίιιοδ νετδείιιτ»

ΜΕΝΙΠΠΟΥ, ΑΜΦΙΑΟΧΟΤ ΚΑΙ

ΤΡΟΦ11ΝΙΟΤ.

1. ΜΕΝ. 2φώ μέντοι, ω Τροφώνιε, χαϊΆμ·

φίλοχε , νεχροί οντες, ουχ οΓ<5" ϋηως ναων χατηξιώ·

182 ΙνΟΙΑΝΙ

&ητε, χαϊ μάντεις δοχειτε· χαϊ οί μάταιοι των αν

&ρώπων &εούς νμας υπειλήφασιν είναι.

ΑΜΦ. Τί ονν; ημεϊς αίτιοι, εϊ υπ' άνοίας

εχεϊνοι τοιαϋτα περϊ νεχρων δοξάζοναιν ;

ΜΕΝ. 'Αλλ' ουχ αν έδόΐαζον, εϊ μή χα» ζων

τες νμεϊς τοιαυτα ετερατεύεα&ε , ώς τα μέλλοντα

πρσειδότες , χαϊ πρσειπεϊν δννάμενοι τοις ερομένοις.

ΤΡΟΦ.~ΊΙ Μένιππε, Άμφίλοχος μεν οντος αν

ειδείη , ο,τι αυτω άποχριτέον υπέρ αύτοϋ' εγώ δ>

ηρως ειμϊ, χαί μαντεύομαι, ην τις χατίλΟη παρ

έμέ. οΰδ' 'έοιχας ουχ ίπιδεδημηχέναι Αεβαδεία το-

παράπαν ου γαρ ηπίατεις ού τούτοις.

2. ΜΕΝ. Τί φής; ει μή ες Αεβάδειαν γαρ

παρέλ&ω, χαί εαταλμένος ταίς δ&όναις γελοϊως, μά-

ζαν εν ταίν χεροϊν έχων έςερπύσω δια τοϋ στομέον,

ταπεινοϊ> οντος, ές τό απήλαιον, ουχ αν δνναίμην

είδέναι ότι νεχρός ει, ωαπερ ημεϊς, μόνη τί) γοητεία

διαφέρων; άλλά πρύς της μαντιχης, τί δαϊ δ ηρως

έατίν; αγνοί> γάρ.

ΤΡΟΦ. 'Εξ αν&ρώπου τι χαϊ θεοϊ> σϋν&ετον.

ΜΕΝ."Ο μήτε αν&ρωπος έατιν, ώς φϊίς, μήτ»

&εός · χαϊ ονναμψότερόν εστι. ννν ούν ποϋ σοι τό

θεοϋ έχεϊνο ημέτομον άπελήλν&ε;

ΤΡΟΦ. Χρά, ω Μένιππε , έν Βοιωτία.

ΜΕΝ. Ούχοϊδα, ώ Τροφώνιε, ο,τι χαϊ λέ

γεις· οτι μέντοι ολος ει νεχρύς, άχριβώς δρω.

υίΑΙΟΟΙ ΜΟΚΤΥΟΚΥΜ. 183

IV.

Α τ ζ. ΆίιΙείατ /αίαία άε Ο/αιτοηίε ροτΐΪΐΟΓε.

ΕΡΜΟΤ ΚΑΙ ΧΑΡΛΝΟΣ.

1. ΕΡΜ. Αογισώμι&α, ω πορ&μεϋ,· εί δοχε'ϊ,

δπόαα μοι οφείλεις ϊίδη, 'ύπως μη αυ&ις έρίζωμέν τι

περϊ αυτων.

ΧΑΡ. Αογισώμε&α , ω Έρμη 1 άμεινον γάρ ώ-

ρίσ&αι 7χερϊ αυτων, χαϊ άπραγμονέστερον.

ΕΡΜ. "Αγχνραν έντΜλαμένιρ έχόμιοα πϊντι

δραχμων.

. ΧΑΡ. Πολλοϋ λέγεις.

ΕΡΜ. Νη τον Άϊδο>νέα, των πΐντι ώνησάμην,

χαϊ τροπωτηρα δύο άβολων.

ΧΑΡ. Τί&ει πέντε δραχμής, χαϊ άβολους δύο.

ΕΡΜ. Καϊ άχίατραν υπέρ τοϋ ιατίον πέντι

άβολους έγώ χατέβαλον.

ΧΑΡ. Καϊ τούτους προςτί&ει.

ΕΡΜ. Καϊ χηρόν ώς επιπλάααι του αχαφι-

δίον τά άνεωγότα, χαϊ ηλους δί, χαϊ χαλώδιον, άφ

ον την ίπέραν .εποίησας, δύο δραχμων άπαντα.

ΧΑΡ. Εύγε, χαϊ άξια ταυτα ώνήσω.

ΕΡΜ. Ταϋτά έατιν, ει μή τι άλλο ημάς διέ-

λα&εν έν τω λογισμω. πότε δ' ονν ταϋτ άποδώαειν

ΧΑΡ. Ρίϋν μεν, ώ Έρμη, άδόνατον. ην δί λοι

μός τις, η πόλεμος χαταπέμψη ά&ρόαυς τινάς, ενέ~

σται τότε άποχερδάναι εν τω πλή&ει παραλο·/ιζόμΐ-

νον τά πορ&μία..

184 Ι.ΥΟΙΔΜΙ

2. ΕΡΜ. Νϋνονν εγώ χα&εδοϋμαι τά χάχιστα

ευχόμενος γενέσ&αι, άς άν άπό τούτων άπολαύοιμι.

ΧΑΡ. Ουχ ϊατιν άλλως, ώ Έρμη. ννν δ' ολί

γοι, ως δρας, άψιχνοϋνται ημΐν ειρήνη γαρ.

ΕΡΜ. Άμεινον ουτως, εϊ χαι ημϊν παρατεί-

νοιτο υπό ναϋ τό οφλημα. πλην αλλ οι μεν παλαιοί,

ω Χάρων, οϊο&α οίοι παρεγίγνοντο , ανδρεϊοι απαν

τες, αίματος άνάπλεω, χαϊ τραυματίαι οι πολλοί·

νϋν δε ϊ) φαρμάχω τις ύπό τοϋ παιδός απο&ανών,

ΐί υπό της γνναιχός, η υπό τρνψης έξωδηχώς την

γαστέρα, χαί τά αχέλη· ωχροί γαρ άπαντες, χαι ά-

γεννεϊς, ουδέ ομοιοι έχείνοις. οι δέ πλεϊστοι αυτών

δια χρήματα ηχοναιν έπιβονλεύοντες αλλήλοις, ώς

έοίχασι.

ΧΑΡ. Πάνυ γαρ περιπό&ητά έστι ταύτα.

ΕΡΜ. Ουχοϋν ονδ' εγώ δόξαιμι αν άμαρτά-

νειν, πιχρως άπαιτών τά οφειλόμενα παρά οοϋ.

ν.

Λγ ξ. Ώε Ηε Γδάίρ δΐ ϊ δ.

ΠΑΟΤΤΛΝΟΣ ΚΑΙ ΕΡΜΟΤ.

1. ΠΑΟΤΤ. Τον γέροντα οία&α , τόν πάν»

γεγηραχότα λέγω, τόν πλούοιον Ευχράτην , ω παί

δες μέν ουχ εισιν, οι τόν χληρον δϊ &ηρώντες, πιν-

ταχιςμύριοι ;

ΕΡΜ. Ναι, τόν Σιχνώνιον φής. τί ονν;

ΠΑΟΤΤ. Έχεϊνονμέν, ω·Ερμη, ζ^ν 'ίσοον

Μ τοΐί ϊννενήχοντα ετεοιν, ά βεβίωχεν, επιμετρή

ϋΙΑΙ.ΟΟΙ ΜΟΚΤνΟΚνΜ. 185

αας άλλα τοααϋτα, εϊγε ο'ιόν τ*.ην, χαί ετιπλείω.

τούς δέ γε χόλαχας αύτοϋ, ΧαρΙνον τον νέον, χαϊ

Αάμωνα, χαϊ τούς άλλους , χατάυηαναν έφεξης α

παντας.

ΕΡΜ. Άτοπον αν δόξειε το τοιοϋτον'.

ΠΑΟΤΤ. Οϋμενονν, άλλά διχαιότατον. τί

γαρ εχεϊνοι πα&όντες ευχονται άπσ&ανεϊν εχεϊνον ;

η των χρημάτων αντιποιουνται ουδέν προςήχοντες ;

ο δέ πάντων έατι μιαηώτατον , στι χαϊ τοιαυτα ευ

χόμενοι όμως &εραπεύοναιν , ϊνγε τω ψανερω· χαϊ

νοσοϋντος, α μέν βονλεύονται , πάοι πρόδηλα ; &ύ-

σειν δέ ομως υπιαχνοϋνται, ην ρα·ίαη· χαϊ ολως, ποι-

χίλη τις η χολαχεία των άνδρων. δια ταϋτα δ μέν

ϊατω α&άνατος · οι δέ προαπίτωααν αυτοϋ μάτην

ίπιχανόντες.

2. ΕΡΜ. Γελοϊα πείθονται , πανουργοι όντες·

-πολλά χα χεϊνος ευ μάλα διαβουχολεϊ αυτούς, χαϊ

έπελπίζει· χαϊ ολως, άει &ανόντι έοιχώς ϊρρωται

πολύ μάλλον των νέων. οι δέ ηδη τον χληρον ένσφί-

οι διηρημένοι βόαχονται, ζωήν μαχαρίαν πρύς εαυ

τούς τιίΗντες.

1ΙΑΟΤΤ. Οϋχονν δ μέν άποδναάμενος τό γη

ρας, οίσπερ Ίόλεως , άνηβησάτω· οι δ" άπΛ μέσων

των έλπίδων, τον όνειροπολη&έντα πλοϋτον άπολι·

πόντες, ηχέτωααν ηδη χαχοϊ χαχως άπσ&ανόντες.

ΕΡΜ. Άμέλησον, ώ Πλούτων · μετελεύσομαι

γάρ σοι ηδη αυτούς χαΆ' ϊνα έξης·. ίπτά δέ, οΊ·

μαί, εϊαι.

186 ΐΥΟΙΑΝΙ

1ΙΑΟΤΤ. Κατάαπα ' δ δέ παραπέμψει εχα-

οζον, άντϊ γέροντος αύ&ις πρω&ήβης γινόμενος.

νι.

Ειιιδ<Ιεττι ατ^Ητηεηΐι.

ΤΕΡΨΙΛΝΟΣ ΚΑΙ ΠΑΟΤΤΏ.ΝΟΣ.

1. ΤΕΡΨ. Τουτο, ώ Πλούτων, δίχαιον, εμϊ

μεν τε&νάναι τριάχοντα ϊτη γεγονότα, τον δε υπέρ

τά 'εννενήχοντα γέροντα Θούχριτον ζην ετι;

ΠΑΟΤΤ. Αιχαιότατον μεν οόν, ω Τερψίων,

ΐΐγε δ μεν ζί} μηδένα ενχόμενος άπο&ανεϊν των φί-

λων ού δέ παρά πάντα τον χρόνον έπεβούλευες αύ-

τω, περιμένων τον χληρον.

ΤΕΡΨ. Ου γαρ έχρην γέροντα οντα, χαϊ μη-

χέτι χρήσασ&αι τω πλούτο) αυτόν δννάμενον, άπελ-

&εΐν τοϋ βίου, παραχωρήσαντα τοις νέοις;

ΠΑΟΤΤ. Καινά, ώ Τερψίων, νομο&ετεϊς, τον

μηχέτι τω πλούτω χρήσαα&αι δννάμενον προς ηδο-

νήν άπσ&νήοχειν τό δέ αλλως η Μοϊρα χαϊ η ψίαις

διέταξιν.

2. ΤΕΡΨ. Ουχοϋν ταύτην αϊτιωμαι της δια

τάξεως. έχρην γάρ το πραγμα έξης πως γίνεα&αι,

τόν πρεαβύτερον πρότερον, χαϊ μετά τοϋτον , οστις

χαι τϊ) ηλιχία μετ αυιόν άναστρέφεσ&αι δέ μηδα-

Ιιως, μηδέ ζήν μεν τον υπέργηρων, όδόντας τρεϊς ϊτι

λοιπούς εχοντα, μόγις όρωντα, οϊχέταις τέτρααιν

ΐπιχεχνφότα , χορύζης μέν την ρίνα, λήμης δέ τούς

οφ&αλμούς μεατόν όντα, ουδέν ϊτι ηδύ είδότα, ϊμ

ϋΙΑΙ.001 ΜΟΚΤΥΟΗΥΜ. 187

ψνχόν τινα τάφον, υπό των νίων χαταγελώμενον,

απσ&νησχειν δέ χαλλίστους, χαϊ έρρωμενεστάτους

νεανίσχους · ά νω γαρ πσταμων τοϋτόγε. η τό τελευ

ταϊον ειδέναι εχρην, πότε χαι τε&νηξεται των γερόν

των εχαστος, ·ίνα μη μάτην αν ένίους έ&εράπεναν.

νϋν δέ τό της παροιμέας, ·ΐί αμαξα τον βοϋν πολλά

χις εχφέρει.

3. ΠΑΟΤΤ. Ταϋτα μεν, ωΤερψίων, πολύ σνν-

ετώτερα γίνεται, ηπερ σοι δοχεϊ. χαι ύμέϊς δέ τί πα-

&όντες άλλστρίοις επιχαίνετε, χαι τοϊς άτέχνοις των

γερόντων ειςποιεϊτε φέροντες αϊτούς; τοιγαροϋν γέ

λωτα οφλιαχάνετε, προς εχείνων χατορνττόμενοι·

χαι τό πραγμα τοϊς πολλοϊς ήδιστον γίνεται. οαω

γαρ ύμεϊς εχείνους αποβανεϊν ευχεα&ε, τοσούτοι

απααιν ηδύ προαπσ&ανεϊν νμας αυτων. χαινήν γάρ

τινα ταύτην τέχνην έπινενοήχατε , γραων χαι γερόν

των ερωντες · χαϊ μάλιστα εΐ ατεχνοι εϊεν. οί δέ εν-

τεχνοι νμϊν ανέραστοι. χαίτοι πολλοί ηδη των ερω

μένων σννιέντες ύμων την πανονργίαν τοϋ ερωτος,

ην χαί τόχωαι παϊδας εχοντες, μιαεϊν αυτούς πλάτ-

τονται, ώς χαϊ αύτοι έραστάς εχωαιν. είτα έν ταϊς

δια&ήχαις άπεχλείσ&ησαν μεν οί πάλαι δορνφορή-

ααντες· <5 δέ παϊς, χαϊ η φύσις, ωαπερ εατι δίχαιον,

χρατοϋσι πάντων^ οι δέ υποπρίοναι τους οδόντας

άποαμνγέντες.

4. ΤΕΡΨ. 'Αλη&η ταύτα φ$ς. εμοϋ γοϋν Θού-

χριτος πόαα χατέφαγεν , άεϊ - τε&νηξεα&αι δοχων ;

χαι οπότε έςέοιμι , ϋποστένων, χαϊ μύχιόν τι , χα-

&άπερ έξ ωαϋ νεσττός ατελης, υποκρώζων, ωατ

188 Ι-νΟΙΑΝΙ

εγωγί, όσον αυτίχα ο'ιόμενος επιβησειν αυτόν της

σοροϋ , επεμπόν τε πολλά , ως μη ίπερβάλλοιντό μι

οί άντερααταϊ τή μεγαλοδωρείϊ · χαϊ τά πολλά υπό

φροντίδων άγρνπνος έχείμην , άρι&μών ϊχαστα , χαϊ

διατάττων. ταυτα γοϋν μοι χαϊ τοϋ άπο&ανεϊναϊτια

γεγένηται, αγρνπνία, χαϊ φροντίδες· δ δέ, τοσου

τον μοι δέλεαρ χαταπιών, έφειατήχει. &απτομένω

πρώην έπιγελων.

5. ΠΑΟΤΤ. Ευγε, ω Θούχριτε, ζώης έπιμήχι-

ατον , πλουτων άμα, χαϊ των τοιούτων χαταγελών ·

ιιηδέ πρότερόν γε αυ άπσ&άνοις, η προπέμψας πάν-

τας τούς χόλαχας.

ΤΕΡΨ. Τοϋτο μεν, ω Πλούτων, χαϊ εμοϊ ηδ*-

ατον ηδη, εϊ χαϊ Χαριάδης πρστε&νήξεται Θον-

χρίτου.

ΠΑΟΤΤ. Θάρρει, ώ Τερψίων χαϊ Φείδων γαρ,

χαϊ Μέλαντυς, χαϊ ολως άπαντες πρσελευσοντάι αυ

του υπό ταΐς αυταϊς φροντίσιν.

ΤΕΡΨ. Επαινώ ταϋτα. ζώης επιμήχκιτον , 1χ

Θούχριτε.

ΥΠ.

£ιϋδ</«7π ατςιιτηδηΐϊ.'

ΖΗΝΟΦΑΝΤΟΤ ΚΑΙ ΚΑΑΑΙΑΠΜΙΑΟΤ.

1. ΖΗΝ. Συ δέ, ω Καλλιδημίδη , πως άπέ&α-

νες; εγώ μεν γαρ στι παράαιτος ών Αεινίου, πλίο*

του Ίχανοϋ εμφαγών, απεπνίγην, οίσ&α ' παρης γάφ

άπσ&νήσχοντί μοι.

ϋΙΑΙ.ΟΟΙ ΜΟΚΤΛτΟΚνΜ. 189

ΚΑΑ. Παρην, ω Ζηνδφαντες. τό δ* εμόν ηαρά-

δοξόν τι έγένετο · βια&α γάρ χα» αί ηον Πτοιόδω-

ρον τον γέροιια.

ΖΗΝ. Τον άτιχνον, τόν πλούσιον, ά. σε τά

αολλά ΐ^δειν συνόντα;

ΚΛΑ.Έχε'ίνον αυτόν άεϊέ&εράπευον, υπισχνού-

μενον έπ έμοϊ τε&νήξεσ&αι. έπιϊ δέ τό πραγμα ες

μήχιστον έπεγίνετο, χαί υπέρ τόν Τι&ωνόν δ γέρων

'ίζη, επίτομόν τινα δδόν έπϊ τον χληρον έξεϋρον

πριάμενος γαρ φάρμαχον άνέπειαα τον οϊνοχόον,

επειδάν τάχιστα δ Πτοιόδωρος αίιήση πιειν (πίνει

δ' έπιειχως) ζωρότιρον εμβαλόντα ές χύλιχα, ϊτοιιιον

ϊχειν αυτό , χα» έπιδοϋναι αυιω· εί δέ τοϋτο ποιή

σει, έλεύ&ερον έπωμοσάμην άφήυειν αυτόν.

ΖΗΝ. Τί ονν εγένετο; πάνυ γάρ τι παράδοξον

ερεϊν ϊοιχας.

2. ΚΑΑ. Έπει τοίνυν λοναάμενοι ΐιχομεν, δύο

τ,δη δ μειραχίσχος χύλιχας ίτοίμους εχων, την μεν

τω Πτοιοδώρω , την εχονααν τό φάρμαχον, τ>]ν δ*

ετέραν έμοι, σφαλεις ουχ οίο* οπως, εμοϊ μεν τό

φάρμαχον, Πτοιοδώρω δέ τό άφάρμαχτον ίπέδωχεν

είτα δ μέν επινιν, εγώ δέ αύτίχα μάλα εχτάδην εχεί-

μην, υποβολιμαϊος άντ έχεϊνου νεχρός· τί τοϋτο;

γελάς, ώ Ζηνόφαντις; »«» μην ουχ εδει γε εταίρα

άνδρϊ ίπιγελάν.

ΖΗΝ. Αστεϊα γάρ, ω Καλλιδημέδη, πέπον&α(.

δ γέρων δέ τί πρός ταύτα; 1

ΚΑΑ. Πρωτον μεν υπεταράχ&η προς τδ αίφνί-^

Ιιον ιίτα συνεϊς, οιμαι, τό γεγενημένον, ίγέλα χα»

αϊτός, οϊά γ* δ οινοχόος ύργασται.

190 Γ-νΟΙΑΝΙ

ΖΗΝ. Πλήν άλλ' ουδέ σε την έπίτομον εχρην

τραπέα&αι. ηχε γάρ αν σοι δια της λεωφόρου «σφα·

Αίσΐίρον, δϊ χαί ολι^ω βραδύτιρον.

VIII.

Εϊιίδάετη αν^Ηιηεηίϊ.

ΚΝΉΜΛΝΟΣ ΚΑΙ ΑΑΜΝΙΠΠΟΤ.

ΚΝΗΜ. Τοϋτο έχεϊνο το της παροιμίας, Ό νε·

βρος τον λίοντα.'

ΑΑΜ. Τί αγαναχτεϊς, ω Κνημων;

ΚΝΗΜ. Πνν&άνΐ) ο,τι αγαναχτω, χληρονόμον

αχούαιος χαταλέλοιπα χατασοφισ&εις δ α&λιος, ονς

έβονλόμην αν μάλιστα οχέιν τάμα παραλιπών.

ΑΑΜ. Πως τοντ έγένετο ;

ΚΝΗΜ.Έρμόλσον τον πάνυ πλούαιον ατεχνον

όντα έ&εράπεναν επϊ &ανάτω· χάχεϊνος ουχ άηδως

την &εραπεϊαν προςέετο. ϊδοξι δή μοι χαϊ σοφύν

τοϋτ είναι, &έσ&αι δια&ήχας ες τό φανερόν, έν α'ις

έχείνω χαταλέλοιπα τάμα πάντα, ως χαχεϊνος ξηλώ-

σειε, χαϊ τά αυτά πράξειε.

ΑΑΜ. Τί ονν δή έχεϊνοςϊ '

ΚΝΗΜ.·Ό,τι μεν ονν αύτός ενεγραψε ταϊς ίαυ-

τοϋ δια&ήχαις, ουχ οϊδα· έγώ γοϋν άφνω άπέ&α~

νον, του τέγους μοι έπαιεαόντος. χαϊ νϋν Έρμόλσος

ΐχιι τάμά, νσπερ τις λάβραξ χαϊ τό αγχιστρον τ£>

δελέατι συγχατασπάδας.

ΑΑΜ. Ον μόνον, άλλά χαϊ αυτόν αε τόν αλιέα '

ωστε σόφισμα χατά α-αυτοϋ ανντέ&ειχας.

ΚΝΙ1Μ. "Εοιχα.' αιγ.ώζω τοιγαροϋν.

ϋΙΑίΟΟΙ ΜΟΚΤνϋΚνΜ. 1.91 '

IX.

Εΐιιέάδτη ατ£ ιιτπεηΐϊ.

ΣΙΜΤΑΟΤ ΚΑΙ ΠΟΑΤΣΤΓΑΤΟΤ.

1. ΣΙΜ."ΐΙχεις πστέ , ω Πο?.ύστρατε, χαϊ ο&

παρ ημης, ίτη οϊμαι δύ πολύ άποδέοντα των ίχα·

τόν βεβιωχώς.

ΠΟΑ. Όχτώ ίπϊ τοϊς έννενήχοντα*, ω Σίμνλΐ.

ΣΙΜ. Πως δέ τά μετ* έμε ταυτ έβίως τριάχον-

τα; εγώ γάρ, άμ<ρϊ τά ίβδομήχοντά σον οντος,

άπέ&ανον.

ΠΟΑ.*Τπερήδιστα', εϊ χαί σοι παράδοξον τοϋ-

το δάξει.

ΣΙΜ. Παράδοξον·, εϊ γέρων τε\ χαϊ άα&ενής,

άτεχ/νός τε π-ροςέτι, ηδεα&αι της έν τω βίω έδννασο.

2. ΠΟΑ. Τδ μεν πρωτον απαντα έδννάμην ει»

χαί παϊδις ωραϊοι ησαν πολλοί, χαί γυναϊχες άβρό-

ταται, χαϊ μνρα, χαϊ οινος αν&οομέας, χαϊτράπε-

ζ/χι υπέρ τάς έν Σιχελία.

ΣΙΜ. Καινά ταϋτα · εγώ γαρ ο* πάνυ φειδό-

μενον ηπιστάμην.

110Α. 'Αλλ' έπέρρει μοι', ω γενναίε, παρ' άλλων

τάγα&ά- χαϊ εω&εν μεν ευ&ύς επϊ &ύρας έφοίτων

μάλα πολλοί· μετά δέ, παντοϊά μοι δωρα προςήγετο

άπανταχό&εν της γης χάλλιστα.

ΣΙΜ. Έτυράννησας, ω Πολνατρατι', μετ έμϊ;

ΠΟΑ. Οϋχ· άλλ' έρααιάς ιιχον μνρίδυς.

ΣΙΜ. Έγέλααα· ίραατάς συ τηλιχοϋτος ων,

όδόντας τέτταρας εχων ;

192 Ι.νΟΙΑΝΙ

ΙίΟΑ. Λία τους άρίστους.γι των εν ττ\ πό-

λει. χαϊ γέροντά με , χαϊ φαλαχρον , ως οράς, όντα,

χαϊ λημωντα προςέτι, χαι χορνζωντα υπερήδοντο

&ιραπεύοντες , χαϊ μαχάριος ην αυτων όν τινα αν

ταϊ μόνον προςέβλεψα.

ΣΙΜ. Μ&ν χαϊ σύ τινα, ωαπιρ δ Φάων τη*

Άφροδίτην, έχ Χίου διεπδρ&μευαας, ειτά σοι εύξα-

μένω ϊδωχε νέον είναι, χαι χαλόν έξ υπαρχης, χαϊ

άξιίραστον ;

ΠΟΑ. Ουχ· αλλά τοιουτος ων, περιπό&ητος ην.

ΣΙΜ. Αινίγματα λέγεις.

3. ΠΟΑ. Καϊ μην πρδδηλός γε δ ερως οϋτοσϊ

πολύς ων , δ περϊ τους άτέχνους χαϊ πλοναίους γέ

ροντας.

ΣΙΜ. Ννν μαν&άνω σοντο χάλλος, ω &αυμά-

αα, στι παρά της χρναης Αφροδίτης ην.

ΠΟΑ. Άτάρ, ω Σίμνλε, ουχ ολίγα των ερα

στων άπολέλαυχα, μονονονχί προςχννούμενος υπ

»ύτων χαϊ έ&ρνπτόμην δέ πολλάχις, χαϊ άπέχλειον

αυτων τινας ένίστε- οϊ δέ ημιλλωντο, χαϊ άλλήλους

ΰηερεβάλλοντο εν τη περϊ εμέ φιλστιμία.

ΣΙΜ. Τέλος δ ονν πως έβονλεύσω περϊ των

χτημάτων ;

ΠΟΑ. Ές τό φανερόν μεν ϊχαστον αυτων χλη-

ρονόμον άπολιπείν ίφασχον - δ δ' έπίατευέ τε , χαϊ

χολαχευτιχώτερον παρεσχεύαζεν εαυτόν · άλλας δέ

τάς άλη&εϊς δια&ήχας ϊχων , έχείνας χατέλιπον, οί-

ιιάζειν άπααι φράαας.

4. ΣΙΜ. Τίνα δ' αϊ τελευταίοι τον χληρονόμο*

Χβχον ; ηπδυ τινά των από τοϋ γένους;

ϋΙΑΧΟΟΙ ΜΟΚΤνυΐΐνΜ. 103

ΠΟΑ. Ου μά Αι, αλλά νεώνητόν τινα των μει·

ραχίων των ωραίων Φρύγα.

Άμφϊ πόαα ετη, ω Πολύστρατι ;

ΠΟΑ. Σχεδόν αμφϊ τά εϊχοοι.

ΣΙΜ.'Ίίδη μαν&άνω ατινά σοι ι χεϊνος εχαρίζετο.

ΠΟΑ. Πλήν αλλά πολύ εχείνων άξιώτερος χλη-

ρονομεϊν, ει χαϊ βάρβαρος ην, χαϊ ολε&ρος, ον ηδη

χαϊ αυτοί οΊ άριστοι &εραπεύοναιν. έχεϊνος τοίνυν

έχληρονόμησέ μον χαϊ νυ? εν τοϊς εύπατρίδαις άρι-

&μεϊται, ίπεξνρημένος μεν τό γένειον, χαϊ βαρβαρί-

ζων - Κόδρου δέ ευγενέστερος , χαϊ Νιρέως χαλλίων,

χαϊ Όδνασέως αυνετώτερος λεγόμενος είναι.

ΣΙΜ. Ού' μοι μέλει, χαϊ ατρατηγησάτω της

Ελλάδος, ιϊ δοχεϊ ' έχεϊνοι δέ, μή χληρονομείτωααν

μόνον.

Χ.

Α τ ξ. Ροττηούΐαε, ϊγταηηίδ, τοίητ, §Ιοτία τηί-

Ζιίατιβ, ναηίίαδ ρϊιίΙοδορΗθΓατη εί τΗείοτατη, οτηηία

Ηαεο ωιτη αηηεχίχ Γβίίηηιιβηάα χιτηί αριιά διιρετοδ.

ΧΑΡΛΝΟ2, ΚΑΙ ΕΡΜΟΤ, ΚΑΙ ΝΕΚΡΡ.Ν

ΑΙΑΦΟΡΛΝ.

1. ΧΑΡ. Αχούσατε, ώς εχει ημϊν τά πράγματα.

μιχρόν μέν ημϊν, ως δρατε, τύ οχαφίδιον χαϊ ύπό-

σα&ρόν εστι, χαϊ διαρρεϊ τά πολλά, χαϊ ίμ> τραπί)

έπϊ ·&άτερα, οϊχήσεται περιτραπέν νμεϊς δέ τοσου

τοι αμα ηχετε, πολλά έπιφερόμενοι εχαστος. ην ούν

αετά τούτων εμβητε, δέδια μή νατερον μετανοήσητν

χαϊ μάλιστα δπόαοι νειν ούχ έπίατασ&ι.

194 ΐνΟΙΑΝΙ

ΝΕΚ. Πως ονν ποιήσαντες ευπλοήσομεν.

ΧΑΡ.Έγώ ύμϊν φράσω. γνμνούς έπιβαίνειν χρή,

τά περιττά ταυτα πάντα επϊ της ηϊόνος χαταλιπόν·

τας. μόλις γάρ άν χαϊ ούτω δίξαιτο νμάς τό πορ·

<&μεϊον. σοι δέ, ώ·Ερμη, μελήσει το άπό τούτου μη-

δένα παραδέχεα&αι αύτων, ος αν μη ψιλός Τ], χαι

τά επιπλα, ώαπερ εψην , άποβαϊών. παρά δέ την

άποβά&ραν ίατώς διαγίνωαχε αυτούς, χαϊ αναλάμ

βανε, γνμνούς επιβαίνειν αναγχάζων.

2. ΕΡΜ. Ευ λέγεις· χαϊ ούτω ποιήαιμεν. Οί-

τοοϊ τϊς υ πρωτός ι'στι;

ΜΕΝ. Μένιππος ϊγωγε. αλλ' ίδού η πήρα μοι,

ώ Έρμη, χαϊ τό βάχτρον ές την λίμνην άπερ'ρίφ&ων.

τον τρίβωνα δέ ουδ εχόμισα, ευ ποιων.

ΕΡΜ. 'Έμβαινε, ώ Μένιππε άιδρων αριστε,

χαι την πρσεδρίαν εχε παρά τον χυβερνήτηνεφ υψη

λου, ώς έπιαχοπϊις απαντας. 3. Ό χαλος 8 ουτος.

τϊς έατι;

ΧΑΡ. Χσομόλεως ο ΛΙτ.γαριχύς , δ. έπίραστος \

- ου το φίλημα διτάλαντον ην.

ΕΡΜ, Άπόδν&ι τοιγαροϋν τό χάλλος , χα» τά

χείλη αυτοϊς φιλήμααι, χαϊ τήν χόμην την βα&εΐαν,

χαϊ τό επϊ των παρειων έρύ&ημα, χαι τό δέρμα ο

λον. εχει χαλως, εΰζωνος ει' έπίβαινε ηδη. 4. Ό δί

τήν πορφνρίδα νυτοαϊ, χαϊ τό διάδημα, ο βλοσυ

ρός, τϊς ων τυγχάνεις;

ΑΛΜΙ1. Αάμπιχος, Γελώων τόραννος.

ΕΡΜ. Τί ονν, ω Αάμπιχε, τοσαίτα ί'χων

πάρει;

ϋΙΑΙ.ϋΟΙ ΜΟΚΤΥΌΙΠ'Μ. 1^5

ΑΑΜΠ. Τι ονν ; έχρην, ω·Μρμη, γνμνόν ηχειν

τόραννον ανδρα;

ΕΡΜ. Τύραννον μέν ουδαμως, νεχρόν δέ μάλα·

ωστε άπό&ον ταυτα.

ΑΑΜΠ. Ιδού σοι δ πλοϋτος άπίρριπται.

ΕΡΜ Και τόν τόφον άπόρριψον , ω Αάμπιχι,

χαϊ την υπεροψίαν βαρήσει γαρ το πορ&μεϊον συν-

εμπεαόντα.

ΑΑΜΠ. Ουχοϋν αλλά τό διάδημα ϊασόν μι

ϊχειν, χαι την εφεατρίδα.

ΕΡΜ. Ουδαμώς· άλλά χαι ταϋτα άφες.

ΑΑΜΠ. ΕΊεν. τί ϊτι; πάντα γαρ άφηχα, ως

δρας.

ΕΡΜ. Και την ωμότητα, χαϊ την άνοιαν, χαι

τήν ϋβριν, χαι την δργην , χαι ταϋτα άφες.

ΑΑΜ. Ιδού αοι ψιλός είμι.

5. ΕΡΜ."Εμβαινε ηδη. 2ύ δέ δ. παχύς, δ πο-

λύσαρχος, τίς εΐ;

ΑΑΜ. Ααμιιαίας δ. ά&λητής.

ΕΡΜ. Ναϊ ϊοιχας, οίδα γάρ αε πολλάχις έν ταίς

παλαίστραις ίδών.

ΑΑΜ. Λ/αϊ, ω·Ερμη.· αλλά παράδεξαί με γυ~

εινόν ϋντα..

ΕΡΜ. Ου γυμνόν , ω βέλτιστε, τοσαύτας σάρ

χας περιβεβλημένον · ωατε άπόδν&ι αυτάς, επύ χα-

ταδύσεις τό σχάφος, τον ετερον πόδα ίπερ&εις μό

νον · αλλά χαί τούς στεφάνους τούτους άπυρριψοτ,

χαϊ τ/ι χηρύγματα..

Μ*

196 - ΐνΟΙΑΝΙ

ΛΑΜ. Ίδού σοι γνμνός, ώς δρας, αλη&ως ειμι,

χαϊ ισοατάαιος τοις αλλοις νεχροϊς.

6. ΕΡΜ. Οντως ίίιιεινον άβιιρη είναι, ωατε εμ-

βαινε. Και αυ δέ τον πλοντον απσ&εμενος, ω Κρα

των , χαϊ την μαλαχίαν δέ προςέτι, χαϊ την τρνφήν,

μηδέ τά εντάφια χόμιζε, μηδέ τά των προγόνων

αξιώματα· χατάλιπε δέ χαϊ γένος, χαϊ δόξαν, χαϊ εϊ

πστέ σε η πόλις άνεχήρνξεν , χαϊ τάς των άνδριάν-

των επιγραφάς, μηδέ, ΰτι μέγαν τάφον επϊ σοϊ εχω

σαν , λέγε ' βαρόνει γαρ χαϊ ταϋτα μνημονευόμενα.

ΚΡΑΤ. Ονχ 'εχων μεν, απορρίψω δέ· τί γαρ

άν χαϊ πά&οιμι;

Ί.ΐ.ΡΜ. Βαβαί. αυ δέ δ ενοπλος, τί βούλει; ί|

τί το τρόπαιον τοϋτο φέρεις;

ΣΤΡΑΤ.·Ότι ένίχησα, ώΈρμη, χαϊ ηρίατευαα,

χαϊ η πόλις έτίμησέ με.

£ΡΜ."Αφες υπέρ γης τό τρόπαιον εν αδου γαρ

ειρήνη, χαϊ ουδέν οπίων δεήσει. 8. Ό σεμνός δέ

οΐιτος από γε τοϋ σχήματος, χαϊ βρεν&νόμενος , ό

τΑς όφρϋς έπηρχώς, ό έπϊ των φροντίδων, τϊς έατιν,

ύ τον βα&νν πώγωνα χα&ειμένος;

Λί-ΕΛ·. Φιλόαοφος τις, ώΈρμη· μαλλον δέγόης,

χαϊ τερατείας μεστός· ωατε άπόδναον χαϊ τοντον.

υφει γαρ πολλά χαϊ γελοϊα υπό τω ϊματίω σχεπόμενα.

ΕΡΜ. Κατά&ον σύ το σχημα πρωτον είτα χαϊ

ταυτϊ πιίντα. ώ Ζευ, οσην μέν την αλαζονείαν χο-

ειίζει, οσην δέ άμα&ίαν, χαϊ εριν, χαϊ χενοδοξίαν,

χαϊ ερωτήσεις απόρους, χαϊ λόγονς άχαν&ώδεις, χαϊ

εννοίας πολνπλόχους , αλλα χαϊ ααταιοπονίαν ααλα

ϋίΑί.οοί ΜΟκτνυηνΜ. . 197

πολλήν, χαϊ ληρον ουχ ολίγον, χαϊ ν&λους, χαϊ ιιι-

χρολογίαν νή ΛΊα χαϊ χρναίον γε τοντϊ, χιεϊ ήδυ-

πά&ειαν δέ, χαϊ άναιαχνντίαν , χαϊ όργήν, χαϊ τρν-

φήν, χαϊ μαλαχίαν ον λέλη&ε γάρ μι, ει χαϊ μάλιι

περιχρύπτεις αυτά. χαϊ το ψευδος δέ άπά&ον, χαϊ

τόν τόφον , χαϊ τό οϊεα&αι άμείνω είναι των άλλων.

ώς εϊγε ταϋτα πάντα εχων έμβαίης, ποία πεντηχόν-

τορος δίξαιτο αν σε;

ΦΙΑ. Άπστί&εμαι τοίνυν αυτά, έπείπερ ούτω

χελεύεις.

9. ΜΕΝ. Άλλά χαϊ τον πώγωνα τουτον άπσ&έ-

α&ω, ω Έρμη, βαρόν τε 'όντα, χαϊ λάαιον, ώς δρας·

πέντε μναί εϊοι τριχων τουλάχιστον.

ΕΡΜ. Εν λέγεις · άπό&ου χαϊ τοϋτον.

ΦΙΑ. Καϊ τϊς δ άποχείρων εαται;

ΕΡΜ. Μένιππος οντοαϊ, λαβών πέλεχνν των

ναυπηγιχων, αποχόψει αυτον , έπιχόπω τη άναβά-

&ρα χρησάμενος.

ΜΕΝ. Ουχ, ώ Έρμη, αλλά πρίονά μοι άνάδος·

γελοιότερον γάρ τοϋτο.

ΕΡΜ. Ό πέλεχυς ιχανός.

ΜΕΝ. Ευγε. άν&ρωπινώτερος γάρ ννν αναπέ-

φγίνας, άπσ&έμενος αυτοϊ την χινάβραν. βούλει μι~

%ρον άφέλωμαι χαϊ των οφρύων ;

ΕΡΜ. Μάλιστα· υπέρ το μέτωπον γάρ χαϊ ταύ

τας επηρχεν , ουχ οϊδ' έφ' στω άνατείνων εαυτόν. τί

τοϋτο; χαϊ δαχρύεις, ω χά&αρμα, χαϊ πρδς &άνα-

τον άποδειλιάς ; 'έμβη&ι δ ονν.

ΜΕΝ. Έν 'έει τό βαρύτατον ίπο μάλης ϊχει-

198 Ι.νϋΐΑΝΙ

ΕΡΜ. Τί, ω Μένιππε;

ΜΕΝ. Κολαχείαν , ω·Ερμη, πολλά Ι» το βίι*

χοησιμεύοασαν αύτω.

ΦΙΑ. Ουχοϋν χαϊ αυ, ω Μένιππε, άπ0&ον την

έλευ&ερίαν , χαϊ παρρησίαν, χαϊ το αλνπον, χαϊ τό

γενναϊον, χαι τον γέλωτα. μονος γοϋν των αλλ^αν

γελάς.

ΕΡΜ. Μηδαμως· άλλα χαϊ εχε ταυτα , χοϋφά

γε χαϊ πάνυ ευφορα οντα, χαϊ προς τόν χατάπλονν

χρήσιμα. 10. Καϊ δ ρήτωρ δέ σύ, άπόΒου των ρη

μάτων την τοοαύτην άπεραντολογϊαν , χαϊ αντι&έ

σεις, χαϊ παρισώαεις, χαϊ περιόδους, χαϊ βαρβαρι

σμούς, χαϊ τίχλλα βάρη των λόγων.

ΡΗΤ. Ήν ϊδού , άπστί9εμαι.

ΕΡΜ. Εν 'έχει. ωατε λύε τά απόγεια, την άπο-

βά&ραν άνελώμε&α,τό άγχνριον άνεαπάα&ω· πέτα-

ναντόίστίον, ευ&ννε, ωπορ&μεϋ, το πηδάλιον

ευ πά&ωμεν. 11. Τί οιμώζετε, ω μάταιοι, χαϊ μά

λιστα δ φιλόαοφος αύ, δ άρτίως τον πώγωνα δε-

δηωμένος;

ΦΙΑ.·Όει, ω·Ερμη, ά&άνατον ωμην την ψν-

χήν υπάρχειν.

ΜΕΝ. Ψεύδεται· άλλα γαρ εοιχε λυπέϊν αυτόν.

ΕΡΜ. Τά ποϊα;

ΜΕΝ. "Οτι μηχέτι δειπνήσει πολντελή δεϊπνα,

μηδέ νύχτωρ έξιών, απαντάς λαν&άνων , τω ιματίω

τήν χεφαλήν χατειλήσας , περίειαιν εν χύχλω τά χα-

ααιτυπεϊα· χαϊ ΐω&εν έξαπατων τούς νέους έπϊ τι}

σοφία άργύριον λήψεται. ταϋτα λυπεϊ αυτόν.

ηΐΑί.οαι ΜοκτνοκνΜ. 199

ΦΙΑ. Συ δέ, ώ Μένιππε, ουχ άχ&ΐ] άποΰ ανών ;

ΜΕΝ. Πως, ος εοπευαα έπϊ τόν ϋάνατον, χα-

λέσαντος μηδενός. 12. Άλλά μεταξύ λόγων, ου χραυ

γή τις αχούεται, ωαπερ τινων από γης βσώντων;

ΕΡΜ. Ναι, ω Μένιππε, ούχ αφ ίνός γι χόι-

ρον ' αλλ οι μεν ες τήν έχχλησίαν σννελ&όντες ΰ-

ομενοι γελωαι πάντες έπϊ τω Ααμπίχου &ανάτω, χαϊ

η γννη αυτοϋ σννέχεται προς των γνναιχων, χαϊ τά

παιδία νεογνά όντα , ομοίως χαχεϊνα υπό των παί

δων βάλλεται άφ&όνοις τοϊς λί&οις· αλλοι δέ Αιό-

φαντον τον ρήτορα έπαινοϊσιν έν Σιχνωνι έπιτα-

'ψίους λόγους διεξιόντα επϊ Κράτωνι τούτω, χαϊ νή

Αία γε, η Ααμασίον μήτηρ χωχύοναα έξάρχει του

θρήνου οόν γνναιξιν έπι τω Ααμασία · αέ δέ ουδεις,

<3 Μένιππε, δαχρύει, χα&' ήονχίαν δέ χεϊοαι μόνος.

13. ΜΕΝ. Ουδαμως, αλλ' άχούση των χν-

νων μετ ολίγον ώρνομένων οίχτιστον έπ έμοϊ, χαϊ

των χοράχων τυπτομίνων τοϊς πτεροϊς, όποι ανονν-

ιλ&όντες &άπτωαί με.

ΕΡΜ. Γεννάδας ει , ω Μένιππε. «λλ' έπεί χα-

ταπεπλεύχαμεν ημεϊς, νμεϊς μέν απιτι πρός τό διχα·

ατήριον, ευ&εϊαν εχείνην προϊόντες· εγώ δέ χαϊ δ

πορ&μευς αλλους μετελεναόμε&α.

ΜΕΝ. Ευπλοιϊτε, ώ Ερμη- προ·ίωμεν δέ χαϊ

ημεϊς. τί οόν ετι χαϊ μέλλετε; πάντως διχασϋηναι

δεήσει· χαϊ τάς χαταδίχας φασιν είναι βαρείας, τρο

χούς, χαϊ γίπας, χαί λί&ους. δειχ&ήσεται δέ 6 εχά

στου βίος.

XI.

Α τ ξ. δοϊιαητηοάο χαρίεηίια, βη<£ιύ>ΐα.ι ρατνα

οοηίεηία^ νατίίαε, Ιοηιιετιάϊ βάαβϊα, αηίτηϊφιιβ ίί-

οετίοε τη.θτίιιίδ φιιοφαε τηαηεηί.

ΚΡΑΤΠΤΟΣ ΚΑΙ ΑΙΟΓΕΝΟΤΣ.

ΚΡΑΤ. Μοίριχον τον πλούαιον εγίνωαχες, ω

Αιόγινες, τον πάνυ πλούαιον , τον εχ Κορίν&ον,

τόντάς πολλάς δλχάδας εχοντα; ον ανεψιός Άρι~

στέας, πλούσιος χαϊ αυτός ων, ος το Όμηριχόν έχΛ·

νο εϊώ&ει έπιλέγειν, "Η μ άνάειρ', η εγώ σε.

ΑΙΟΓ. Τόνος ενεχα, ω Κράτης;

ΚΡΑΤ. Έ&εράπεναν άλλήλους, του χλήρου

ενεχα έχάτερος , ηλιχιωται οντες· χαϊ τας δια&ήχας

ές το φανερόν ετί&εντο, Άριστέαν μέν δ Μοίριχος,

ιι προαποβ άνοι , δεαπότην άφιεϊς των ίαυτοϋ πάν

των, ΜοΊριχον δέ δΆριστέας, εϊ προαπέλ&οι αύτοϋ.

ταυτα μέν εγέγραπτο. οί δ έ&εράπευον άλλήλους

ίπερβαλλόμενοι τη χολαχεϊα. χαϊ οί μάντεις, εί·ιδ

από των άστρων τεχμαιρόμενοι το μέλλον, εΐτε άπδ

των όνειράτων, όίςγε Χαλδαίων παίδες, άλλα χαϊ δ 1ίύ~

&ιος αυτός, Άρτι μέν Άριατέα παρεϊχε τό χράτος,

αρτι δέ Μοιρίχω. χαι τά τάλαντα πστέ μέν έπϊ του

τον, νϋν δ· επ' εχείνον ϊρρεπε.

2. ΑΙΟΓ. Τί ονν πέρας εγένετο, ύ Κράτης;

άχοϋσαι γαρ άξιον.

ΚΡΑΤ.Άμψω τε&νασιν έπι μιας ημέρας· οϊ δδ

χληροι ες Εννόμιον χαι Θρασυχλέα περιηλ&ον, άμ-

ψω συγγενεϊς οντας, ουδέ πώπστι προμαντευομένονς

ο υτω γενέσ&αι ταϋτα. διαπλέοντες γαρ άπό Σιχνω

ΟΙΑΙ.ΟΟΙ ΜΟΚΤνοηΥΜ. 201

ιό; ε? Κίρραν, χατά μεσον τον πόρον πλαγίω περι·

πεσόντες ζω Ίάπν/ι, ανετράπησαν.

3. ΑΙΟΓ. Ευ εποίησαν. Ί/μεϊς δέ, όπστε έν τω

βίω ήμεν, ουδϊν τοιουτον ένενοοϋμιν περϊ άλλήλων

ουτε έγό> πώπστε ηύξάμην "Λντια&ίνην άπσ&ανειν,

ως χληρονομήσαιμι της βαχτηρίας αυτον· (είχε δ»

πάνυ χαρτεράν έχ χστίνον ποιησάμενος) οντε,οίμαι,

αύ, ώ Κράτης, έπε&ύμησας χληρονομεϊν απο&ανόν

τος εμοϋ τα χτήματα , χαϊ τον πί&ον , χαϊ την πή

ραν χοίνιχας δύο &έρμων εχονααν.

ΚΡΑΤ. Ουδεν γάρ μοι τούτων εδει· άλλ' ούδέ

σοι, ώ Λιόγενες. α γαρ εχρην, ού τε Άντισ&ένους

έχληρονόμησας , χαι εγώ σου, πολλω μείζω χαϊ σε

μνότερα της Περσων άρχης.

ΑΙΟΓ. Τίνα ταϋτα φής;

ΚΡΑΤ. Σοφίαν, αυτάρχειαν , αλή&ειαν, παρ·

ρησίαν, έλεν&ερίαν.

Α1ΟΓ. Νή Άία, μέμνημαι χαϊ τοϋτον διαδιξά-

μενος τον πλοϋτον παρ' Αντια&ένους , χαί σοϊ ί'τι

πλείω χαταλιπών.

4. ΚΡΑΤ. Αλλ' οι άλλοι ημέλονν των τοιούτων

χτημάτων , χαι ουδεϊς ϊ&εράπευεν ημας, χληρονομή-

αειν προςδοχων. ες δέ τό χρυοίον πάντες εβλεπον.

ΔΙΟΓ. Ειχότως· ού γάρ είχον,ϊν&α αν δίξαιντο

τά τοιαϋτα παρ' ημων , διερρνηχότες υπό τρνφης,

χα&άπερ τά αα&ρά των βαλαντίων. ωατε εϊ πστε

χαϊ εμβάλλοι τις ες αυτούς η σοφίαν, η παρρησίαν,

η άλή&ειαν, έξέπιπτεν ευ&ύς, χαϊ διέρρει, του ην

ωμένος ατέγειν ού δνναμένον οίον τι πάαχοναη

202 Ι.νΟΙΑΝΙ

αϊ το Ε Λανσοϋ αυται παρ&ένοι, ες τον τετρυπημέ-

ιον πί&ον έπαντλοϋαι. τό δέ χρναιον όδοναι, χαϊ

όνυξι, χαϊ πάα?] μιγ/ανί) εφύλαττον.

ΚΙΆΤ. Ουχοϋν ημιΐς μεν ϊξομεν χιινταν&α τον

πλοϋτον οι δέ άβολον ηξοναι χομέζοντες · χαϊ του

τον αχρι τοί πορ&μέως.

XII.

Ατ§. Ιαάίοϊιιτη Μίηοίδ, ςιιίε ϊηίετ ΑΙεχαηάηιτη,

8βίρίοηετη ει Ηαηηίοαίετη , ϊτηρεταίοτεε , ρτίτητηη

ίεηεαί Ιοοιιτη?

ΑΑΕΖΑΝΑΡΟΤ, ΑΝΝΙΒΟΤ, .ΜΙΝΡ.ΟΖ, ΚΑΙ

ΣΚΗΠΙΛΝΟΣ.

1. ΑΑΕΞ. ,Εμε δεί προχεχρίο&αί σον, ώ Αίβν

άμείνων γάρ ιίμι.

ΑΝ. Οϋμενονν , «λλ' εμέ.

ΑΑΕλ. Ουχοϋν δ Μίνως διχασάτω.

ΜIΝ. Τίνες δ' δ'στδ';

ΑΑΕΖ. Οίτος μεν Άννίβας δ Καρχηδόνιος· έγω

δέ Αλέξανδρος δ Φιλίππου.

ΜΙΝ. ΝήΑία ενδοξοί γε αμφότεροι· αλλά περϊ

τίνος Vμϊν η ερις;

ΑΑΕλ. Πιρι πρσεδρίας· φησι γαρ οίτος <?««'-

νων γεγενησ&αι στρατηγός εμου. εγώ δέ, ωαπερ απαν

τες ϊσασιν, ουχί τούτον μόνον, αλλά πάντων σχεδδ»

των προ έμοϋ φημϊ διενιγχεϊν τά πολέμια.

ΜΙΝ. Ούχοί/ν έν μέρει εχάτερος εϊπάτω. ο'ν δΐ

πρωτος δ Αίβυς λέγε.

ΑΝ.'Έν μίν τοϋτο, ω Λΐίνως, ωνάμην, στι έν

ΏίΑίΟΟΙ ΜΟΙΐΤνΟΚνΛΤ. 203

Χιιν&α χαι τήν Ελλάδα φωνήν έξέμα&ον ωστε ουδέ

ταύττ] πλέον οντος ένέγχαιτό μου. φημϊ δέ τούτους

μάλιστα επαίνου άξίους ειναι· οσοι το μηδεν έξ αρ

χης οντες ομως επϊ μέγα πρσεχώηησαν , δι αύτων

δϊιναμέν τε περιβαλλόμενοι, χαϊ ίίΐιοι δόξαντες αρ

χης · έγώ γοϋν μετ ολίγων έξορμήσας {ς τήν Ίβη-

ρίαν , τό πρωτον υπαρχος ων τω άδιλφω, μεγίστων

ηξιώ&ην, αριστος χρι&είς· χαϊ τούς γι Κελτίβηρας

Μον, χαι Γαλατων έχράτησα των Έσπερίων, χαϊ

τά μεγάλα ορη υπερβάς, τά περϊ τόν Ίίηώανον ά

παντα χατέδραμον , χαι άναατάτους έποίησα τοα-

αύτας πόλεις, χαϊ τήν πεδινήν Ίταλίαν έχειρωσάμην,

χαϊ μέχρι των προαστείων της προνχούσης πόλεως

ήλ&ον χαϊ τοσούτους άπέχτεινα μιας ημέρας, ωστι

τούς δαχτνλίους αυτων μεδίμνοις άπομετρησαι, χαϊ

τούς πσταμούς γεφνρώοαι νεχρο'ϊς. χαϊ ταϋτα πάντα

επραξα, ούτε'Άμμωνος νιός ονομαζόμενος, ουτε &εύς

είναι προςποιούμενος, η ένίπνια της μητρός διεξιών,

αλλ αν&ρωπος είναι ομολογων, στρατηγούς τε το~ις

συνετωτάτοις άντεξεταζάμενος , χαϊ στρατιώταις τοϊς

μαχιμωτάτοις αυμπλεχόμενος · ον Μήδους χαϊ Άρ

μενίους χαταγωνιζόμενος ίποψεύγοντας πριν διώ-

κειν τινά, χαϊ τω τολμήσαντι παραδιδάντας ευϋύς

τήν νίχην. 3. Αλέξανδρος δί πατρωαν αρχήν παρα

λαβών ηνξησε , χαϊ παραπολύ έΐέτεινε, χρησάμεπκ

τη της τόχης άρμη. έπείδ'ούν ένίχησέ τε, χαι τόν

ι'λε&ρον έχεϊνον, Ααρεϊον, έν Ίσσω τι χαϊ 'Αρβήλοις

έχράτησεν , άποατάς των πατρωων προςχννεϊοΐ) σι

νιξίον, χαϊ ές δίαιταν τήν Μηδιχήν μετεδι.ήτησεν ίαν

204 · ινεΐΑΝί

τον , χαι εμιαιφόνει έν τοις συμποαίοις τούς φίλους,

χαι σννελάμβανεν έπϊ -&ανάτω. έγώ δέ ηρξα επίσης

της πατρίδος, χαί επειδή μετεπέμπετο , των πολε

μέων μεγάλω στόλω έπιπλεναάντων τη Αιβύ-η , τα

χέως ϋπήχοναα, χαί ίδιώτην έμαυτόν παρέσχον, χαϊ

χαταδιχσο&εϊς ηνιγχα ευγνωμόνως το πραγμα. χαί

ταϋτ επραξα βάρβαρος ων, χαί απαίδευτος παιδεί

ας της ·Ελληνιχης· χαι οΰτε "Ομηρον, ωαπερ ουτος,

ραψωδων, οΰτε υπ Άριστστέλει τω σοφιστή παιδευ

τεις* μόνη δέ τίί φύσει άγα&ί) χρησάμενος. ταϋιά

ίατιν , α εγώ Άλεξάνδρου άμείνων φημέ είναι. ει ί

ϊατι χαλλίων οντοσι, διότι διαδήματι την χεφαλήν

διεδέδετο, Μαχεδόαι μέν ϊσως χαί ταϋτα σεμνά·

ου μήν δια τοϋτ άμείνων δόξειεν αν γενναίου χαί

ατρατηγιχοϋ ανδρός, τη γνώμη πλέον ηπερ τ»; τύχτ)

χεχρημένου.

ΜΙΝ. Ό μεν εϊρηχεν ουχ άγεννη τόν λόγον,

ουδέ ως Αίβνν ειχός ην, υπέρ αυτοϋ. αύ δέ, ω Α

λέξανδρε, τί πρύς ταϋτα φ/ις;

4. ΑΑΗΖ. Ήχρήν μεν, ώ Μίνως, μηδέν προς

Άνδρα ουτω &ρααόν' Ίχανή γαρ η φήμη διδάξαι σε,

οίο; μέν εγώ βασιλεύς, ο'ιος δέ ουτος ληστής εγένετο·

ομως δέ ορα, εί χατ ολίγον αυτοϋ διήνεγχα· ος,

νέος ων ετι, παρελ&ών έπι τά πράγματα, χαϊ την

αρχήν τεταραγμένην χατέσχον, χαϊ τους φονέας τον

πατρος μετήλ&ον, χαταφοβήσας τήν·£λλάδα τ»; &η-

βαίων απωλεία, στρατηγός ϋπ' αυτών χειρστονη-

&εϊς, ουχ ήξίωαα τήν Μαχεδόνων αρχήν περιέπων

·ιγαπαν αρχειν ύπόαων δ πατήρ αατέλιπεν, άλλιί πα

ϋΙ-ΑΧΟΟΙ ΜΟΚΤΥΟηΥΜ. 205

σαν έπινοήσας τήν γην, χαϊ δεινόν ηγησάμενος, εϊ μή

απάντων χρατήσαιμι, ολίγοις άγων έςέβαλον ες τήνΆ-

αίαν χαϊ έπίτε Γρανιχω έχράτησα μεγάλη μάχη· χαϊ

τήν Ανδίαν λαβων, χαϊ Ίωνίαν χαϊ Φρνγίαν, χαϊ ολως

τά έν ποσιν άεϊ χωρούμενος ηλ&ον επϊ Ίοαόν, ϊν&α

Ααρπος ίπέμεινε μνριάδας πολλάς στρατου άγων

5. Καϊ το άπό τούτου, ώ Μίνως, νμεϊς ϊστε οσους

νμϊν νεχρούς επϊ μιας ημέρας χατέπεμψα. φησϊ γοϋν

δ πορ&μεύς μή διαρχέααι αυτόϊς τότε τό αχάφος,

άλλά σχεδίας διαπηξαμένους τούς πολλους αυτων

διαπλεϋσαι. χαϊ ταυτα δέ επραττον αυτός προχιν-

δννεύων, χαϊ τιτρώαχεα&αι άξιων. χαϊ ϊνα σοι μή

τά εν Τύφο, μηδέ τά ένΆρβήλοις διηγήσωμαι, άλλά

χαϊ μέχρις Ίνδων ήλ&ον, χαϊ τόν 'άίχεαννν άρον

έποιησάμην της αρχής, χαϊ τους έλέφαντας αυτων

ε'ιλον, χαϊ Πωρον έχειρωαάμην χαϊ Σχύ&ας δέ, ουχ

εύχαταφρονήτους άνδρας, υπερβάς τον Τάναϊν, ένί-

χησα μεγάλη ϊππομαχία· χαϊ τούς φίλους εύ έποίη-

σα, χαϊ τούς έχ&ρούς ήμννάμην. ει δέ χαϊ &εύς έδό-

χονν τοϊς άν&ρώποις, αυγγνωατοϊ εχεϊνοι, παρά τό

μέγε&ος των πραγμάτων χαϊ τοιοϋτόν τι πιστεύοαν-

τες περϊ ι'μοϋ. 6. Το δ' ονντελευταϊον, έγώ μεν βασι

λεύων άπέ&ανον, ουτος δέ έν φυγή ων παρα Προναία

τοι Ιίι&ννώ, χα&άπερ άξιον ην παιονργόταιον, χαϊ

ωμόταιον οντα· ώς γάρ δή έχράτηαε των Ιταλων, έω

λέγειν, στι ουχ 'ιοχύι , άλλά πονηρία, χαϊ άπιστία,

χαϊδόλοις· νόμιμονδέ,η προφανες οίδέν. επεϊ δέμοι

ωνείδισετήν τριφήν, έχλελησ&αϊ μοι δοχεϊ, ο·ιαέποί>ΐ

ίν Καπύη, έβαίραις αννών, χαϊ τούς τον πολέμου

206 ϊ.νΟΙΔΚΙ

χαιρούς δ &ανμάαιος χα&ηδυπα&ων. εγώ δέ εϊ μη,

μιχψΐ τά ·Μαπέρια δοξας, έπι την ΐω μάλλον ωρμη-

αα, τί αν μέγα επραξα, Ίταλίαν άναιμωτϊ λαβών,

χαϊ Αιβίην, χαϊ τά μέχρι Γαδείρων υπαγόμενος;

«λλ' ούχ αξιόμαχα εδοξέ μοι εχεϊνα, ϋποπτήσσοντα

»ί<ϊ>;, χαϊ δεοπότην όμολνγοϋντα. είρηχα. σύ δέ, ω

Μίνως, δίχαζε. ίχανά γαρ άπδ πολλων χαϊ ταϋτα.

7. 2ΚΙΙΠ. Μη πρότερον, ί]ν μή χαϊ έμοϋ

αχο ναηξ. »

ΜΙΝ. Τϊς γαρ εί, ω βέλτιστε ,- η πό&εν ωνερεϊς;

ΣΚΙΙΠ. Ίιαλιώτης Σχηπίων, στρατηγός, δ χα·

&ελών Καρχηδόνα, χαϊ χρατήσας Αιβύων μεγάλαις

μάχαις.

ΜΙΝ. Τί ούν χαϊ αύ ερεϊς ;

ΣΚΗΠ.. '-Ίλεξάνδρον μεν ηττων είναι , τοϋ δ'

Αννίβου άμείνων · ος έδίωξα νιχήσας αύτόν, χαι φν

γειν χαταναγχάοας ατίμως. πώς ονν ονχ αναίσχνν

τος ουτος , 'υς προς Αλίξανδρον άμιλλαται, μ ουδέ

Σχηπίων ί/ώ, δ νενιχηχώς αυτόν , ηαραβάλλεα&αι

αξιώ;

ΜΙΝ. Νη Αί ευγνώμονα φί/ί, ω Σχηπίων

ωστε πρώτος μεν χεχρίσ&ω Ϊΐλέξανδρος , μετ αυιόν

δέ , αύ· είτα, εί δοχεϊ , τρίτος Αννίβας, ουδέ οίιος

ίύχαιαφρόνητος ών.

ΌΙΛΐΟΟΙ ΜΟΙΙΤνΟΚνΜ. ;>07

XIII.

Α τ ξ. Κίάεΐητ ΛΙεχαηάβτ , ηιιοά αά άεοδ οτί-

ξίηετη ιαατη ηίιιίίιαί.

ΑΙΟΓΕΝΟΤΖ ΚΑΙ ΑΑΕΣΑ^ΑΡΟΤ.

1. ΑΙΟΓ. Τί τουτο, ωίΑλέξανδρε^ τέ&νηχαι

χαϊ σύ, ωαπιρ χαϊ ημεϊς απαντες;

ΑΑΕΞ. Όρας, ω Αιόγενες· ου παράδοξον δέ, εϊ

αν&ρωπος ων άπέ&ανον.

ΑΙΟΓ. Ουχοϋν δ Αμμων εψεύδετο, λέγων εαυ

του οε είναι υίύν αύ δέ Φιλίππου άρα ησ&α;

ΑΑΕΞ. Φιλίππου δηλαδή· ού γαρ αν έτε&νή-

χειν Άμμωνος ων.

ΑΙΟΓ.Καϊ μην χαϊ περϊ τϊιςΌλνμπιάδος όμοια

έλεγοιτο, δράχοντα όμιλεϊν αυτί], χαϊ βλέπεα&αι έν

τι] εύνη· είτα ουτω αε τεχ&ηναι· τον δέ Φίλιππον

έξηπατησ&αι, οϊόμενον πατέρα σου ειναι.

ΑΑΕΞ. Κιιγώ ταυτα ηχοναν, ωαπιρ σϊι ' νϋν δέ

άρω, ότι ουδέν υγιες ουτε ή μήτηρ, ούτε οϊ των Αμ

μωνίων προφηται ελεγον.

ΑΓΟΓ.Αλλά το ψευδος αύτων ουχ αχρηστόνσοι,

ώ Αλέξανδρε , προς τά πράγματα εγένετο· πολλοί

γαρ ϋπέπτησσον &εόν είναί σε νομέζοντες. 2. Άτάρ

ιίπέ μοι , τίνι την τοααύτην αρχήν χαταλέλοιπας ;

ΑΑΕΣ. Ουχ οίδα, ω Αιόγενες· ου γαρ ΐφ&ασα

ίπισχήψαί τι περϊ αυτης· η τοίτο μόνον, ότι άπο-

&νήσχων ΙΤερδίχχα τον δαατύλιον έπέδωχα. ·ηλήν

αλλα τί γελας, ω Αιόγενες;

ΑΙΟΓ. Τί γαρ άλλο, η άνεμνήσ&ην , οία εποίει

208 ΙιΥΟΙΑΝΙ

η Έλλάς, αρτι σε παρειληφότα τήν αρχήν χολαχεύ-

οντις, χαϊ προατάτην αίρούμενοι, χαϊ ατρατηγόν

ίπϊ τους βαρβάρους· 'ενιοι δέ χαϊ τοΐί δώδεχα &ιοϊς

προςτι&έντες , χαϊ νεώς οϊχοδομονμενοι, χαϊ &ϊιον-

τες ως δράχοντος νίω. 3. Άλλ' είπέ μοι, ποϋ σε οι

Μαχεδόνες ε&αψαν;

ΛΑΕα. "Ετι εν Βαβνλωνι χεϊμαι τριτην ημέραν

ταύτην · υπιαχνεϊται δέ Πτολεμαϊος δ υπασπιστής,

ην πστε αγάγη αχολήν άπδ των &ορύβων τωνέν πο-

αϊν, ες Αϊγυπτον άπαγαγών με &άψειν εχεϊ, ώς γε-

νοϊμην εις των Αιγυπτίων &εων.

ΑΙΟΓ. Μή γελάαω, ω Αλέξανδρε , δρων χαι εν

αδον ετι σε μωραίνοντα , χαϊ έλπίζοντα Ανουβιν , η

Όσιριν γενέα&αι; πλην αλλά ταϋτα μεν, ω ύειότα-

τε, μή έλπίσχς' ου γαρ &έμις άνελ&εϊν τινα των

απαξ διαπλευσάντων τήν λίμνην , χαϊ ές το εϊσω του

στομέου παρελ&όντων ου γαρ αμελής δΑιαχδς, ουδ'

δ Κέρβερος ευχαταφρόνητος. 4. Εχεϊνο δέ γε ηδέως

αν μά&οιμι παρά σοϋ, πως φέρεις, δπότ αν εννοη

σης, ναην ευδαιμονίαν υπέρ γης άπολιπών άφϊξαι,

σωματοφύλαχας, χαϊ υπααπιστάς, χαϊ αατράπας,

χαϊ χρναόν τοσουτον, χαϊ ε&νη προςχννοϋντα · χαϊ

Βαβνλωνα, χαϊ Εάχτρα, χαϊ τά μεγάλα &ηρία, χαϊ

τιμήν, χαϊ δόξαν χαϊ το επίσημον είναι έξελαόνον-

τα, διαδεδεμένον ταινία λευχη τήν χεφαλήν, πορ-

φνρίδα έμπεπορπημένον ου λυπιΐ ταϋτά σε υπό

τήν μνήμην ιόντα; τί δαχρύεις, ω μάταιε; ουδί

ταϋτά σε δ σοφάς ^Αριστστέλης έπαίδεναε μή οϊεσ&αι

βέβαια είναι, τά παρά της τόχης;

ΒΙΑΙ.Οαί ΜΟΑΐνυκνΜ. 209

5. ΑΑΚΞ. Ο σοφός; ιιιάντων ϊχηνος χολάχων

έπιτριπτότατος ων; εμέ μόνον ϊασον τάΆοιστστϊ-

λους εϊδίναι, οοα μέν ί/ττιαδ παρ' ίμοϋ, οία δέ έπέ·

ατιλλιν, ως δί χατιχρητά μου τ»Ί πιρϊ παιδείαν φι

λστιμέα &ωπιύων, χαϊ ίπαινων αρτι μέν ϊς τό χάλ-

λος, ως χαϊ τοϋιο μέρος ύν τάγα&οϋ, άρτι δ' ές τάς

πράξεις, χαι τον πλοϋτον. χαϊ γάρ αΐι χαϊ τοϋτ «-

γα&όν ηγεϊτ ειναι,ως μή αϊιιχόνοιτο χαϊ αύιύςλαμ-

βάνων. γόης, ώ ζϊιόγινις, άν&ρωπος , χαϊ τιχνίτης.

πλην αλλά τοϋτά γι άπολίλαυχα αυτου της σοφίας,

τό λνπεϊαί/αι ως έπϊ μιγίστοις άγα&οϊς ϊχείνοις, α

χατηρι&μήιιω μιχρω γι ϊμπροα&εν.

6. ΛΙΟΓ. Άλλ' οϊο&α ϋ δράαεις; άχος γάρ οοι

της λίπης υποϋήσομαι· ίπεϊ ϊνταϋ&ά γι ϊλλϊβορος

ον φύεται, ού δέ χϊιν τό Αή&ης νδωρ χανδόν έπι-

απασάμινος πίι· χαϊ αυ&ις π'ει, χαϊ πολλάχις. ο'ντω

γάρ αν παύσαιο έπϊ τοϊς Άριστστέλους άγα&οϊς ιί-

νιώμινος. χαϊ γάρ χαϊ Κλεϊτον ϊχιϊνον όρω, χαϊ

Καλλισ&ένη, χαϊ αλλους πολλούς ΐπϊ σϊ ορμωντας,

ως διασπάααιντο, χαϊ άμόιαιντό σι, ών ϊδρααας αυ

τούς. ωςτε την ίτέραν αύ ταύτην βάδιζε, χαϊ πϊνί

πολλάχις, ως ϊφην.

XIV.

Λτ£· Νατη ΡΤιίΙίρρί αη ΑΙεχαηάτί Γεδ ξεδίαδ

ρΓαδδίεηΐ ?

ΑΑΕΖΑΝΑΡΟΤ ΚΑΙ ΦΙΑΙΠΠΟΤ.

1. ΦΙΑ. Ννν μεν, ώ Αλέξανδρε, ουχ ανϊξαρνος

Ι.νοιΑκ. I· Ο

210 · ΐνΟΙΑΝΙ

γένοιο, μή ουχεμός νϊός ειναι· ον γάρ αν έτε&νή-

χεις, 'Αμμωνός γε ων.

ΑΑΕΞ. Ουδ' αυτός ηγνόονν, ω πάτερ, ως Φι-

λίππον τον Άμϊιντον νϊός ειμι · άλΐ! 'εδεξάμην τό

μάντευμα, ως χρήσιμον ες τά πράγματα οιόμενος

ειναι.

ΦΙΑ. Πως λέγεις; χρήσιμον έδόχει σοι τά πα-

ρέχειν αεαυτον έξαπατη&ησόμενον υπό των προ

φητων ;

ΑΑΕλ. Ον τοϋτο - άλλ' οι βάρβαροι χατεπλά-

γησάν με, χαϊ ουδεϊς ετι άν&ίστατο, οιόμενοι &εω

μάχεσ&αι· ωςτε ριίον εχράτονν αυτων.

2. ΦΙΑ. Τίνων έχράτηαας αύ γε αξιομαχων αν

δρων, ος δειλοϊς άεϊξννηνέχ&ης, τοξάρια, χαϊ πελτάρια

χαϊ γέρρα οϊυύϊνα προβεβλημένοις; Ελλήνων χρατεϊν

'ίργον ην, Βοιωτων χαϊ Φωχίων χαϊΆ&ηναίων χαϊ

τό Άρχάδων όπλιτιχόν, χαϊ την Θετταλήν ϊππον, χαϊ

τούς'ίίλείων αχοντιστης, χαϊ το Μαντινέων πελτα-

ατιχόν, η Θράχας, η Ιλλνριους, η χαϊ Παϊονας χει-

ρώοαα&αι, ταϋτα μεγάλα. Μήδων δέ, χαϊ Περοων,

χαϊ Χαλδαίων , χαϊ χρναοφόρων άν&οώπων χαι α

βρων, ουχ οϊα&α, ώς προ οον μόριοι μετά Κλεάρ-

χον άνελ&οντες εχράτησαν, ουδ' ες χείρας ίπομει·

νάντων έλ&εϊν εχείνων, αλλά πριν % τόξευμα έξιχνεί-

σ&αι φευγόντων.

3. ΑΑΕλ.Άλλ οι Σχύ&αι γε , ώ πάτηρ, χα\

οι Ινδων έλέφαντες ουχ ευχαταφρόνητόν τι εργον.

χαϊ όμως ού διαστήσας αυτούς, ούδέ παοδοσίαις ώ-

νούμενος τάς νίχας, εχράτονν αύτων ' ουδ' έ^ιώρ

ϋΙΑΙ.οαί ΜΟΒΤνθΚ\·Μ. 211

χησα πώπστε, η υποσχόμενος έψεναάμην , η άπιςοι

'ίπραξά τ» τον νιχαν ϊνεχα. χαϊ τούς "Έλληνας δέ,

τούς μεν άναιμωτϊ παρέλαβον- Θηβαίους δέ ϊσως

άχούεις οπως μετηλ&ον.

ΦΙΑ. ΟΙδα ταϋτα πάντα. Κλεϊτος γαρ άπήγ-

γειΧέ μοι, ον ού τω δορατίω διελάαας μεταξύ δει-

πνοϋντα έψόνευαας, στι με προς τάς σάς πράξεις έπαι-

νέσαι έτόλμησε. 4. Σύ δέ χαϊ την Μαχεδονιχην

χλαμόδα χαταβαλών, χάνδνν, ώς ψασι, μετενέδυς,

χαϊ τιάραν όρ&ήν επέ&ου , χαι προςχννεϊα&αι υπό

Μαχεδόνων, υπ έλεν&έρων ανδρων ηξίους· χαϊ, τό

πάντων γελοιόταιον, έμιμοϋ τά των νενιχημενων.

ϊω γάρ λέγειν οσα άλλα επραξας, λέοναι συγχατα-

χλείων πεπαιδενμένους ανδρας , χαϊ τοιούτους γα

μων γάμους, χαϊ Ηφαιστίωνα ίπεραγαπων. εν επη

νεσα μόνον άχούσας, στι άπέσχου της τοϋ Ααρείον

γνναιχός χαλης ουσης, χαϊ της μητρός αυτοϋ, χαϊ

των &υγατέρων 'επεμελή&ης: βασιλιχά γάρ ταϋτα.

5. ΑΑΕα. Τό φιλοχίνδννον δέ, ώ πάτερ, ουχ

επαινεϊς, χαϊ τό έν'Οξυδράχαις πρωτον χα&άλασ&αι

είς τό εντός τοϋ τείχους, χαϊ τοοαϋτα λαβεϊν τραύ

ματα ;

ΦΙΑ. Ουχ επαινω τοϋτο, ω Αλέξανδρε· ονχ στι

μη χαλόν οϊομαι είναι χαϊ τιτρώαχεσ&αι πστέ τόν

βασιλέα, χαϊ προχινδννεύειν τοϋ ατρατοϋ · αλλ στι

σοι τό τοιουτον ηχιατα σννέφερε· &εός γάρ ειναι

δοχων, ει πστε τρω&είης, χαϊ βλέπαιέν σε φοράδην

τοϋ πολέμου έχχομιζόμενον, α'ίματι ριόμενον, οιμω-

ζοντα έπϊ τω τραύματι, ταϋτα γέλως ην το·ίς όρωσι-

Ο ·

212 Ι.νείΑΝΙ

χαι δ "Αμμων γόης χαι ψευδόμαντις ηλέγχετο, χαι οΐ

προφηται χόλαχις. ϊί τϊς ουχ αν έγέλααεν όρων τον

τοϋ Αιός νιόν λειποψνχοϋντα, διόμενον των ϊατρων

βοη&εϊν ; ννν μεν γαρ, όπστε ηδη τέ&νηχας, ουχ

οϊει πολλους είναι τούς την προςποίησιν εχείνην έπι-

χερτομοϋντας, δρωντας τον νεχρόν τοϋ &εοϋ έχτάδην

χείμενον, μνδωντα ηδη χαί έξωδηχότα χατά νόμον

απάντων των αωμάτων ; αλλως τε χαι τό χρησιμον,

οϊψης,Άλέξανδρε,τό δια τοϋτοχρατεϊν ριιδίως, πολύ

σε της δόξης άφηρεϊτο των χατορ&ονμένων παν

γαρ έδόχει ενδεές υπό &εοϋ γίνεσ&αι δοχοϋν.

6. ΑΑΕΞ. Ου ταϋτα φρον>ϋσιν οι άν&ρωποι

πιρι έμοϋ, &λ£ Ήρ-αχλεϊ χαϊ Α.ανύοοι ένάμιλλον τι-

&έασί με. χαίτοι την 'Αορνον εχείνην, ού&' ετέρου

έχείνων λαβόντος, ίγώ μόνος εχειρωσάμην.

ΦΙΑ. Όράς στι ταϋτα ως νιος Αμμωνοςλέγεις,

ος Ήραχλεϊ χαι Αιονύσω παραβάλλεις σεαυτόν; χαϊ

ουχ αισχόνη, ω Αλέξανδρε, οίδέ τόν τόφον άπομα-

&ήση, χαι γνώαη σεαυτόν, χαι οννΐ^ς ηδη νεχρός

ων,-

XV.

Λγ£· ΑΜΙΙίι Ιατηεηίαΐίο άε οοηάίίίοηε τηοτίιιοηηη.

ΑΧ1ΑΑΒΛΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΑΟΧΟΤ.

1. ΑΝΤ. (Λα πρώην, Άχιλλεϋ, προς τον Όδνα-

οέα σοι εϊρηται πίρϊ τοϋ &ανάτον· ως άγενυη χα»

ανάξια τοϊν διδασχάλοιν άμφοϊν, Χείρωνός τε χαϊ

·!<οϊνιχος; ηχρσώμην γαρ, δπότι ϊφης βούλεα&αι

ΠΙΑΙ.ΟΟΙ ΜΟΒΤνΟΚνΜ. 21?

έίιάηονρος ων &ητιύειν παρά τινι των άχλήρων, ω

μή βίοιος πολύς είη, μάλλον η πάντων άνάασειντών

νεχρων. ταϋτα μεν ούν άγεννη τινα Φρύγα δειλόν,

χαϊ πέρα τοϋ χαλώς εχοντος φιλόζωαν ίσως έχρην λέ

γειν τον Πηλέως δέ νίόν , τόν φιλοχινδυνότατον

ηρώων απάντων, ταπεινά ουτω περϊ αυτοϋ διανσεϊ-

α&αι πολλή αισχύνη, χαϊ έναντιότης πρός τά πεπρα

γμένα οοι εν τω βίον ος, εξόν άχλεώς πολνχρόνιον

ίν τίί Φ&ιώτιδι βασιλεύειν , εχών πρσείλου τόν μετά

της άγα&ης δόξης &άνατον.

2. ΑΧ. 'Λ παι Νέστορος, άλλά τότε μεν ιίπει-

ρος ϊτι των ενταϋ&α ων, χαι τό βέλτιον έχείνων δπό-

τερον \ν άγνοών, τό δύστηνον εχεϊνο δοΐάριονπρσε-

τίμων τον βίον νϋν δέ αυνίημι ήδη, ώς έχείνη μέν

ανωφελής, εϊ χαϊ στι μάλιστα οι ανω ραψωδήσοναι·

μετά νεχρων δέ όμστιμέα· χαϊ οντε τό χάλλος εχεϊνο,

ωΆντίλοχε , οντε η ίσχύς πάρεατιν , άλλά χείμε&α

απαντες υπδ τω αυτω ζάφω ομοιοι, χαϊ χατ ουδέν

άλλήλων διαφέροντες· χαϊ οντε οϊ των Τρώων νε

χροι δεδίααϊ με, οντε οι των Αχαιών &εραπεύοναιν '

ισηγορία δέ αχριβής, χαϊ νεχρδς ομοιος, ήμέν χαχδς,

ήδέ χαϊ έα&λός. ταϋτά με άνια, χαϊ αχ&ομαι, υτι

μή &ητεύω ζων.

3. ΑΤΪΤ. "Ομως τί ονν αν τις πά&οι, ω Άχιλ-

λεϋ; ταϋτα γαρ εδο%ε τη φύσει,πάντως άπσ&νήσχειν

απαντας. ωςτε χρή έμμένειν τω τόμω, χαϊ μή ανια-

α&αι τοϊς διατεταγμένοις. αλλως τε όράς, των εται

ρων οσοι περϊ αέ έσμέν ο'ίδε· μετά μιχρόν δέ χαϊ

·Οδνασεύς άψίξεται πάντως. Φέρει δέ παραμν&ίαν

214 ι·νοίΑΐα

χαϊ η χοινωνία τοϋ πράγματος, χαϊ τό μή μόνον αν

ιόν πεπον&έναι. οράς τον Ηραχλέα, χαϊ τόν Με-

λέαγρον, χαϊ αλλους &ανμαστούς άνδρας, οϊ ούχ αν,

οϊμαι, δέξαιντο άνιλ&εϊν , εϊ τις αυτούς αναπέμψει»

&ητεύσοντας άχλήροις χαϊ άβίοις άνδράαιν.

4. ΑΧ. Έταιριχή μεν η παραίνεαις· έμέ δέ οϋχ

οϊδ' οπως η μνήμη των παρά τόν βίον άνιά· οϊμαι

δέ χαϊ νμών ϊχαστον εϊ δέ μή ομολογεϊτε , ταύτη

χείρους εστί, χα& ησυχίαν αύτό πάσχοντες.

ΑΝΤ. Ούχ, άλλ' άμείνους, ω '/Ιχιλλεϋ · το γαρ

ανωφελες τοϋ λέγειν δρώμεν. οιωπιϊν δέ, χαϊ φέρειν,

χαϊ άνέχεα&αι δέδοχται ημϊν, μή χαι γέλωτα οφλω-

μεν, ωςπερ χαϊ αύ, τοιαϋτα ενχόμενοι.

XVI.

Ατξ. ΒίάεΙιιτ 7ηγίΗιιχ ΐΛτηετϊαω άε ιιττώταΉετωιΙΐΛ

αραά ίπ/ετοι.

ΑΙΟΓΕΝΟΤ2 ΚΑΙ ΗΡΑΚΑΕΟΤ2.

1. ΑΙΟΓ. ΟνχΉραχλης ουτος εστιν; οΐμενονν

άλλος, μά τόνΊΐραχλέα· τό τόξον, το ρόπαλον, η

λεοντη, το μέγε&ος, ολος Ηραχλης έστιν. ε·ιτα τέ-

&νηχε Αιός νιος ων; Ειπέ μοι, ω Καλλίνιχι, νεχρύς

ι»; εγώ γάρ σοι ε&ναν υπέρ γης ως &εω.

ΗΡΑ. Και ορ&ως ε&υες. αύιος μέν γάρ δ Ίί-

ραχλης εν ονρανό> τοϊς &ιοϊς αόνεστι, χαϊ 'ε'χει χαλ-

λίαφνρον "Ηβην εγώ ό" εϊδωλον είμϊ αύτοϋ.

ΑΙΟΓ. Ιΐώ; λέγεις; είδωλον τη5 &εοϋ ; χνϊ δν

ΜΑΐΛΟΙ ΗΟΚΤνοηνΜ. 21.0

νατόν έξ ημισείας μέν τινα &ιόν είι>αι, τε&νάναι δέ

τω ημέαει;

ΗΡΑ. Ναί' ου γάρ έχεϊνος τέ&νηχεν, αλλ* έγώ

η εϊχών αυτοϊ>.

2. ΑΙΟΓ. Μαν&άνω. αντανδρόν σε τω Πλού-

τωνι παρέδωχεν άν&' ίαυτοϋ· χαϊ αύ νϋν άντ έχεί-

νον νεχρύς ει.

ΗΡΑ. Τοιοϋτό τι.

ΑΙΟΓ. Πως ονν άχριβης ων ό Αίαχδς ουχ ΐγνω

σε μη οντα εχεινον, αλλά παρεδέξατο υποβολιμαϊον

Ηραχλία παρόντα;

^ ΗΡΑ. "Οτι έώχειν άχριβως.

ΑΙΟΓ. Άλη&η λέγεις- αχριβως γαρ, ωςτε αυτός

εχεϊνος είναι. ορα γοϋν μη τό εναντίον εατι, χαϊ

αύ μεν εί ό Ήραχλης, τό δέ εϊδωλον γεγάμηχε την

*Ηβην παρά τοις &εοϊς.

3. ΗΡΑ. Θρααύς ει, χαι λάλος· χαι εϊ μη παύ-

ση αχώπτων έςϊμέ, ε'ίατ) αυτίχα, οίον &εοϋ εϊδωλον

ειμι.

ΑΙΟΓ. Τό μεν τόΐ,ον γνμνόν , χαι πρόχειρον

έγώ δέ τί «ν ϊτι φοβοίμην σι, άπαξ τε&νεώς; άτάρ

είπε μοι, πρός τοϋ σοϋΉραχλέους, οπότε έχεϊνοςϊζη,

αννης αυτώ χαϊ τότε εϊδωλον ών; η ιϊς μέν ητε παρά

τον βίον έπεϊ δ' άπε&άνετι, διαιρε&έντες, δ μένϊς

&εούς άπέπτατο, αύ δέ τό εϊδωλον, ωαπιρ είχύς ην,

ιϊς ίΐδου πάρει;

ΗΡΑ. Έχρην μεν μηδ' άποχρίνεα&αι πρός αν

δρα επίτηδες έρεσχελοϋντα· ομως δ' ονν χαι τοϋτ'

άχονσον · ·δπόσον μέν Αμφιτρύωνας εν τω ΊίραχλΛ

21Γ, Ι.νΓΙΑΝ.1

ι] ν, τοϋτο τί&νηχε, χαϊ είμι εγω εχεϊνο παν ο δέ ή»

ιοί Αιος, ιν ούρανω αόνεατι τοις &εοϊς.

4. ΑΙΟΓ. Σαφως νϋν μαν&άνω · δνα γαρ, φι}ς,

'ίτεχεν ΐί Άλχμήνη χατά τό αυτό Ήραχλέας, τόν μέν

υπ Άμφιτρύωνι, τόν δέ παρά τοϋ Αιός· ωςτι έλελή-

&ειτε δίδυμοι οντες όμομήτριοι.

ΗΡΑ. Ουχ, ω μάταιε ' δ γαρ αυτός αμφω ημεν.

ΑΙΟΓ. Ουχ ΐυτι μα&εϊν τοϋτο ράδιον, ονν&έ-

τους δύ όντας ΉραχΧέας , έχτός εϊ μή ωςπερ ίππο-

χένταυρός τις ητε, ές εν ονμπεφυχότες , αν&ρωπος

χαϊ &εός.

ΗΡΑ. Ου γαρ χαι πάντες οϋτω σοι δοχοναι

αυγχεϊα&αι εχ δναιν, ψνχης τε χαϊ σώματος; ωςτΐ

τί τό χωλύον έστϊ , τήν μεν ψνχήν εν ονρανω είναι,

ηπερ ην έχ Αιός, τό δέ &νητόν ί.μέ παρά τοϊς νε-

χροϊς;

5. ΑΙΟΓ. Άλλ', ω βέλτιστε Άμφιτρνωνιάδη, χα

λώ; αν ταϋτ ελεγες, ει σωαα 1)α&α· ννν δέ άυώμα-

τον εϊδωλον ει· ωςτε χινδννεύεις τριπλουν ϊ)δηποιη-

ααι τον Ήραχλέα.

ΗΡΑ. Πως τριπλουν;

ΑΙΟΓ. Λδέ πως· ει γαρ δ· μεν τις έν ονρανω,

ό δέ παρ τΐμϊν σύ τό ό·δωλον, τό δέ οωμα εν Οΐτ>)

έλύ&η χόνις ηδη γινόμενον , τρία δή ταϋτα γίνεται.

χαι αχόπει, ύν τινα τον τρίτον πατέρα επινοήσεις

τω σώματι.

ΙΙΡΑ. Θρααύς τις ει, χαι σοφιστής · τις δέ χαϊ

£ν τυγχάνεις;

ΑΙΟΓ. Αιογίνους τον —ινωπέως ιΧδωλον. αυ

βΙΑΙ.Οαΐ ΜΟΚΤνΟΚΤΛΤ. 217

τϋ,· ου μα Αία μιτ' ά&ανάτοιαι &ιοϊαιν , αλλά

τοϊς βελτίοιοις των νεχρων σϋνειμι, Όμηρου, χαϊ

της τοααίτης ψνχρολογίας χαταγελων.

XVII.

Α τ £· ΑΒδιιτάα αΐ/αύιιία άε ΤαηΐαΙΐ ροεηα.

ΜΕΝΙΠΠΟΤ ΚΑΙ ΎΑΝ'ΓΑΑΟΤ.

1. ΜΕΝ. ΤΙ χλάεις, ω Τάνταλε; η τί αιαυτόν

όδύρη, επί τ»; λίμνη 'εστώς;

ΤΑΝ.Όει , ω Μένιππε, άπόλωλα ύτιό τον δί-

ψους.

ΜΕΝ. Ουτως άργδς ιΊ, ώς μή επιχύψας πιεϊι;

η χαϊ νη Αία γε άρνσάμενος χοίλτ) τ?; χειρί;

ΤΑΝ. Ουδεν οφελος, εϊ επιχύψαιμι· φιύ;<ίΐ

γάρ τό νδωρ , έπειδάν προςιόντα αισ&ηταί με· η*

ϋέ πστε χαϊ άρύσωμαι , χαϊ προςενέγχω τω στόματι,

ού φ&άνω βρέξας αχρον το χεϊλος, χαϊ διά των δα

χτύλων διαρρνεν ουχ οίδ' οπως αυ&ις απολείπα

ξηρι·χν την χείρά μου.

ΜΕΝ. Τεράστιόν τι πάαχεις, ω Τάνταλε. άτάρ

ειπέ μοι, τί γάρ χαϊ δέη τοϋ πιεΐν ; ου γαρ σωμα

εχεις ' «λλ' έχεϊνο μεν εν Ανδία που τέ&απται, οπιρ

χαι πεινήν χαϊ διψήν έδύνατο. αύ δέ η ψνχ>) πως

αν ετι η διψωης, η πίνοις;

ΤΑΝ. Τοϋτ αυτο η χόλααις έστι, τά διψ^ν μον

την ψνχήν άς οωμα ουοαν.

2. ΜΕΝ. Άλλα τοϋτο μεν οντω πιστεύσομιν,

έπ:ι φ-ης τω δίφει χολάζεο&αι. τί δ ονν σοι το δη

218 ι.νείΑΚί

νόν ϊσται; ») δέδιας,μή ένδεία τοϋ πστοϋ άπσ&άνης}

ον% δρω γάρ αλλον μετά τούτον ιΐδην, η &άνατον

έντεϋ&εν εις ετερον τόπον.

ΤΑΝ. Όρ&ΐις μεν λέγεις. χαϊ τοϋτο δ' ούν μέ

ρος της χαταδίχης , το ίπι&νμεϊν πιεϊν μηδέν δεά-

μενον.

ΜΕΝ. Αηρεϊς, ω Τάνταλε, χαι ως άλη&ως πο

του δεϊα&αι δοχεϊς, αχράτου γε έλλεβόρον νή /ίία,

οςτις τονναντίον τοις υπο των λνττώντων χννων δε-

δηγμένοις πέπον&ας, ού τό νδωρ, άλλά την δίψαν

πεφοβημένος.

ΤΑΝ. Ουδέ τον έλλέβορον , ω Μένιππε, άναί-

νοιιαι πιεϊν, γένοιτο μοι μόνον.

ΜΕΝ. Θάρρει, Ζ Τάνταλε, ως ουτε σύ, ουτι

αλλος πίεται των νεχρων αδόνατον γάρ· χαίιοι ον

πάντες, ωςπερ ού, εχ χαταδίχης διψωαι τοϋ νδατος

αυτούς ούχ υπομένοντος.

XVIII.

Ατ ξ. ΝαΙΙα διί αριιά ϊη/ετοδ ριΛοΗήΐιιάο.

ΜΕΝΙΠΠ Ο Τ ΚΑΙ ΕΡΜΟ Τ.

1. ΜΕΝ. Ποϋ δέ οί χαλοί εισιν, η αϊ χαλαι, ω

Ερμη ; ξενάγησόν με νέηλνν ονζα.

ΕΡΜ. Ου σχολη μοϊ, ω Μένιππε- πλην χατ

έχεϊνο αυιύ άπόβλεψον , άς επι τά δεξιά, ϊν&ν 'Τά-

χιν&ύς τέ εστι, χαϊ δ Νάρχισσος, χαι Νιρεύς, χαϊ

Άχιλλεύς, χαϊ Τνρώ,χαϊ Ελένη, χαϊ Αήδα, χαϊϋλως,

ιά αρχαία χάλλη πάντα.

ΙίίΑΙ,ΟΟΙ ΜΟΚΤ\υΐΙ\Λΐ. 219

ΜΕΝ. Οστά μόνον δρω, χαι χρανία, των οαρ-

χων γυμνά, ΰμοια τά πολλά.

ΕΡΜ. Καί μην έχεϊνά έστιν. α πάντις οι ποιη-

ται &αυμάζοναι,τά οστά, ων αύ εοιχας χαταφρονεϊ».

ΜΕΝ. Ομως τήν Έλένην μοι δεϊξον · ο ν γάρ

άν διαγνοίην εγωγε.

ΕΡΜ. Τοντϊ τό χρανίον η Ελένη εστί/.

2. ΜΕΝ. Είτα αι χίλιαι νηες διά τοϋτο έπλη-

ρώ&ησαν έξ άπάαης της Ελλάδος, χαί τοσυντοι επε-

σον "Ελληνες τε χαί βάρβαροι, χαι τοααϋται πόλεις

ανάατατοι γεγόνααιν ;

ΕΡΜ.ίΑλλ' ον* ΐϊδες, ω Μένιππε, ζωααν τφ

ννναίχα· εψης γάρ αν χαϊ αύ άνεμέσητον εί&ι

,,Τοιήδ' άμφι γυναιχιπολόνχρόνον άλγεαπάαχειν · "

έπει χαι τά αν&η ξηρά οντα ει τις βλέποι αποβεβλη-

χότα την βαφην, αμορφα δηλονότι αντώ δόξει· στι

μέντοι άν&εϊ, χαι εχει την χροιάν, χάλλιατά έστιν.

ΜΕΝ. Ουχοϋντοϋτο, ωΈρμη, &αυμάζω, 1 1

μή οννίεοαν οι Άχαιοι περι πράγματος ουτως ολι-

γοχρονίον, χαι ραδίως άπαν&οϋντος πονοϋντες.

ΕΡΜ. Ου σχολή μοι, ω Μένιππε, συμφιλοσο-

φεϊν οοι. ώςτε έπιλεξάμενος τόπον, ϊν&α αν έ&έλτ/ς,

χεϊοο χαταβαλών οεαυτόν. εγώ δί τούς άλλοις νε

χρούς ηδη μετελενσομαι.

220 Χ.νΟΙΑΝΙ

XIX.

Αγ Ρατοαε ύ^αία Ηοτηίηατη γταδάεδίίηαηί ,

Β«ε ρίδ ηω: ίτηρίε πύδΐα εηίηιιατη ίτηριιίατί ροδχιειιί.

Α1ΑΚΟΤ, ΠΡΟΎΕΣΙΑΑΟΤ, ΜΕΝΕΑΑΟΤ

ΚΑΙ ΠΑΡΙΑΟΣ.

1. Α1ΑΚ Τί αγχεις, ω Πρωτεσίλσε, τήν·Ελέ-

νην ποοςπεσών;

ΠΡΛΤ.'Ότι δια ταύτην , ώ Αιαχε, άπέ&ανοτ,

ημιτελη μεν τον δόμον χαταλιπών,χήραν τε την νεύ-

γαμον γνναίχα.

ΑΙΑΚ. Αϊτιω τοίνυν τον Μενέλσον, όςτις ύμϋς

υπέρ τοιαύτης γνναιχός έπι Τροίαν ηγαγεν.

ΠΡΛΤ. Ευ λέγεις· έχέϊνόν μοι αϊτιατίΌν.

ΜΕΝ. Ουχ εμε, ω βέλτιστε, άλλά διχαιότερον

τον Πάριν , ϋς ιμοϋ τοϋ ξένου την γνναίχα π~*ρά

πάντα τά δίχαια ωχετο άρπάαας. ουτοςγάρ οίχ £"ΐδ

οοϋ μόνου, άλί υπό πάντων Ελλήνων τε χαι βαρ

βάρων άξιος άγχεσ&αι, τοσούτοις &ανάτου αίτιος

γεγενημένος.

ΠΡ.Π'. Άμεινον ούτω. σε τοιγαροϋν, ώ Αία-

παρι, ούχ άφήσω πστέ άπό των χειρων.

ΠΑΡ. Αδιχα ποιων, ώ Πρωτεοίλα», χαϊ ταϋτα

όμότεχνον ·όντα οοι · ερωτιχός γαρ χαι αυτός ειμι,

χαι τω αυτω &εω χατέαχημαι· οϊοφα δέ, ως άχού-

ιιιόν τι εστι, χαί τις ημάς δαίμων αγει, εν&α αν έ&έ-

λη· χαϊ άδόνατόν έστιν άντιτάττεσ&αι αύτω.

2. ΠΡΛΤ. Ευ λέγεις. εϊ&ε ονν μοι τόν "Ερωτα

*νταϊ·&α λαβι~ν δννατόν ην.

ϋΓΑΙ.ΟΟΙ ΜΟΒΤνΟΚνΜ. 221

ΑΙΑΚ. Έγώ σοι χαϊ περϊ τοϋ Έρωτος άχοχρι-

νοϋμαι τά δίχαια. ψήσει γιίρ αυτός μεν τοϋ έριΐν

τω Πάριδι ίσως γεγενησ&αι αίτιος, τον &ανάτου δέ

σο» ούδένα αλλον, ω Πρωτεσίλαε , η αεαυτάν ος εχ-

λα&όμενος της νεογάμου γνναιχός, επεϊ προςεφέρε-

σ&ε τή Τρωαδι, οΐτω φιλοχινδύιως χαϊ άπονενοη-·

μένως πρσεπήδησας των ϋλλων, δόξης ερασ&εϊς, δί

ην πρωτος εν τί) άποβάσει άπέ&ανις.

ΠΡ11Ύ. Οΰχοϋν χαϊ υπέρ ι'μαυτοϋ σοι, ώ Αια-

χέ, άποχρινοϋμαι διχαιότερα. ον γάρ έγω τουτων

αίτιος, αλλ η Μοϊρα, χαϊ το έξαρχης ουτως έπιχε-

χλωα&αι.

ΑΙΑΚ. Όρ&ως. τί ονν τούτους αιτιά;

XX.

Α τ ξ. Μοτΐσοδ ηίΗίΙ ίιιναί "Ιοτία ίηίετ Λιψοτα

-ηιρετδίαδ ; οητηίιτηι ευηάίίίο εαάετη εδΐ·

ΜΕΝΙΠΠΟΤ ΚΑΙ ΑΙΑΚΟ Τ ΚΑΙ

ΦΙΑΟΣΟΦΛΤ* ΤΙΝΡ-Ν.

1. ΜΕΝ. Προς του Πλούτωνος , ώ Αίαχε, τιϊ-

ριήγησαί μοι τα εν αδον πάντα.

ΑΙΑΚ. Ου ραδιον, ω Μένιππε, απαντα. οοα

μέν τοι χεφαλαιώδη, μάν&ανε ' οντοαϊ μίι; στι Κέρ

βερος έστιν, οϊα&α. χαϊ τον πορ&μέα τουτον, υς σι

διεπέρασε, χαϊ την λίμνην,χαϊ τόν Πνριψλεγέ&οντα

ηδη ίώραχας ·έαιών.

ΜΕΝ. ΟιΛα ταϋτα, χαϊ σε, οΤ» πνλωρίϊβ ' χαϊ

τον βασιλέα είδον, χαϊ τάς'Εριννϋς· τούς ύ' αν

222 Ι.ν.ΟΐΑΝΙ

&ρώπους μοι τούς πάλαι δεϊξον, χαι μάλιστα του

έπισήμυυς αυτων.

ΑΙΑΚ. Ούτος μεν Αγαμέμνων , ουτος δ' Αχιλ-

λεύς, ουτος δέ Ιδομενεύς πλησίον, ϊπειτα Όδυσαεύς.

είτα Αίας, χαι Αιομήδης, και οι αριστοι των Ελ

λήνων.

2. ΜΕΝ. Βαβαϊ, Ι'Όμηρε, οιά σοι των ρ'αψω-

διων τά χεφάλαια χαμάι ερριπται αγνωατα, χαϊ α-

μορφα, χόνις πάντα, χαϊ ληρος πολύς, άμενηνά ώς

άλη&ως χάρηνα. ούτος δέ, ώ Αιαχε, τϊς 'εστι ;

ΑΙΑΚ. Κύρος εστιν. οντος δέ Κροϊσος, χαί δ

παρ' αύτω Σαρδανάπαλος· δ δ' υπέρ αυτόν, Μίδας-

εχεϊνος δέ Σέρξης.

ΜΕΝ. Ειτα σέ, ω χά&αρμα, η Ελλάς εφριττε

ζευγνϋντα μέν τόν·Ελλήοποντον , δια δέ των όρων

πλεϊν επι&νμοϋντα ; οίος δέ χαι όΚροϊσός έατι· τον

Σαρδανάπαλον δέ, ω Αιαχέ, πατάξαι μοι χατά χόρ-

ρης έπίτρεψον.

ΑΙΑΚ. Μηδαμως· δια&ρύψεις γαρ αυτον ιό

χρανίον γυναιχειον όν.

ΜΕΝ. Ουχοϋν αλλά προςπτόξομαί γε πάντως

άνδρογόνψ όντι.

3. ΑΙΑΚ. Βονλει σοϊ έπιδείξω χαι τούς σοφούς;

ΜΕΝ. Νή Αία γε.

ΑΙΑΚ. Πρωτος ούτος σοι δ Πν&αγόρας εστί.

ΜΕΝ. Χαίρε, ώ Ενφορβε, ϊ}"Απολλον , η υ,τι

αν έ&έλοις.

ΠΤΘ. Νή χαι σύ γε, ω Μένιππε.

ΜΕΝ. Ουχ έτι χρναοϋς δ μηρός εστί σοι;

υίΑΙ.ΟΟΙ ΜΟΚΤνΟΙΙΥΜ. 223

ΠΤΘ. Ου γάρ. άλλά φέρε ϊδω εϊ τί σοι έδώδι

μοι/ η πήρα ϊχει.

ΜΕΝ. Κνάμους, ω'γα&έ' ωςτε ου τοϋτό σοι

έδώδιμον.

ΠΤΘ. Αος μόνον οίλλα παρά νιχρόϊς δόγματα.

εμα&ον γαρ, ως ούδέν ίσον χύσμοι, χαι χεφαλαι το-

χήων εν&άδε.

4. ΑΙΑΚ. Ουτος δέ Σόλων ύ 'Εξηχεστίδου , χαι

Θαλης έχεϊνος· χαι παρ αυτούς, Πιτταχύς χαϊ οι

αλλοι ' επτά δέ πάντες είσϊν ώ; δράς.

ΜΕΝ. Αλυποι, ω Αιαχέ, οντοι μόνοι χαϊ φαι·

δροϊ των άλλων. δ δέ αποδοϋ άνάπλεως, ώςπιρ έγ-

χρνφίας αρτος, δ ταϊς ψλνχταίναις ολος έξην&ηχώς,

τϊς έατιν;

ΑΙΑΚ. Έμπεδοχλης, ω Μένιππε, ημέεφ&οςάπύ

της Αϊτνης παρών.

ΜΕΝ. 'ίΐ χαλχόπον βελτιστε, τί πα&ών ααντύν

ες τούς χρατηρας ένίβαλις ;

ΕΜΠ. Μελαγχολία τις, ω Μένιππε.

ΜΕΝ. Ου μά Αί , αλλά χενοδόίία, χαι τίφος,

χάι πολλή χόρνζα· ταϋτά σε άπην&ράχωαεν αύταϊς

χρηπίσιν ούχ άνάίιον όντα. πλήν άλλ' ουδέν σε τύ

σόφισμα ωνησεν έφωρά&ης γάρ τε&νεώς. δ Σωχρά

της δέ, ω Αιαχέ, ποϋ πστε αρά έστιν ;

ΑΙΑΚ. Μετά Νέστορος χαι Παλαμήδους έχεϊ-

νος ληρεϊ τά πολλά.

ΜΕΝ. "Ομως έβονλόμην ιδεϊν αυτόν , ΗΛον εν-

&άδε εστίν.

ΑΙΑΚ. Όρ<ϊς τον φαίαχρύν ;

224 Ι.νοίΑΝΙ

ΜΕΝ. "Απαντες φαλαχροί είαιν ωςτε πάντων

αν ιΐη τούτο το γνώρισμα.

ΑΙΑΚ. Τον αιμόν λέγω.

ΜΕΝ. Και τονΰ· όμοιον αιμόι γαρ απαντες.

5. Σ-1Κ. Έμέ ζητεϊς, ώ Μένιππε; ^

ΜΕΝ. Καί μάλα, ω Σώχρατες.

ΣΛΚ. Τί τά εν Ά&ήναις ;

ΜΕΛ·. Πολλοί των νέων φιλοσοφεϊν λέγοναι.

χαϊ τάγε οχήματα αυτά, χαί τά βαδίσματα εί &ιά-

ααιτό τις, αχροι φιλόαοφοι.

[ΣΛΚ. Μάλα πολλούς ίώραχα.]

ΜΕΝ. Αλλά ίώραχας, οϊμαι, οίος ηχΐ παρά σο»

Αρίστιππος , χαϊ Πλάτων αυτός. δ μεν αποπνέων

μύρον ό δέ τούς εν Σιχε'ι.ία τνράννους &εραπεύειν

έχμα&ών.

ΣΛΚ. Περί έμοϋ δέ τι φρονοϋσιν;

ΜΕΝ. Ευδαίμων , ω Σώχρατες, αν&ρωπος εί

ιάγε τοιαυτα· πάντες γοϋν σε &αυμάαιον οϊονται

ανδρα γεγενησ&αι, χαϊ πάντα έγνωχέναι, χαϊ ταϋτα

(5δϊ γάρ, οϊμαι, τάλη&ές λέγειν^ ουδέν είδότα.

ΣΙΙΚ. Καϊ αυτός 'ε'φααχον ταύτα προς αυτοίς·

οι δέ ιίρωνείαν ωαντο τό πράγμα είναι.

6. ΜΕΝ. Τίνες δέ ούτοί εϊσιν οι περί αέ;

ΣΡ.Κ. Χαρμέδης, ώ Μένιππε, χαϊ Φαίδρος,

χαι δ του Κλεινίου.

ΜΕΝ. Εύγε, ω Σώχρατες, Ότι χανταϋ&α μέτει

την σαυτοϋ τέχνην, χαϊ ούχ ολιγωρεϊς των χαλων.

Σ.ΊΚ. Τί γάρ αν αλλοϊ·ιδιον πράττοιμι; άλλα

πλησίον ήμων χατάχεισο, εϊ δοχεϊ.

ϋΙΑΙΟΟΙ ΜΟΚΧνΟΚνΜ. 225

ΜΕΝ. Μά Μ , έπϊ τόν Κροϊσον γαρ, χαϊ

Σαρδανάπαλον απειμι, πλησίον οϊχήσων αυτων. εαν

<α γονν ούχ ολίγα γελάαεα&αι, οίμωζόντων άχοΐιων.

ΑΙΑΚ. Καγώ ηδη απειμι, μη χαί τις ημάς νε

χρων λά&τ) διαφνγών. τά πολλά δ' έςαϋ&ις οψει, ω

Μένιππε.

ΜΕΝ.'Απι&ι· χαι ταυτϊ γαρ ιναχά, ω Αιαχέ-

XXI.

Ατξ. Είίατη 8οοταΐεδ εται Ηοτπο νατηιχ.

ΜΕΝΙΠΠΟΤ ΚΑΙ ΚΕΡΒΕΡΟΤ.

1. ΜΕΝ.%ίΙ Κέρβερε, συγγενής γάρ ε'ιμί <ιοι,

χύων χαι αύτός ων, είπέ μοι πρός της Στυγός, ο'ιος

ην δ Σωχράτης, οπότε χατ{)ει προς νμας· είχός δέσε

&εον οντα μη υλαχτεϊν μόνον, αλλά χαί άν&ρωπιχω$

φ&ίγγεα&αι, δπότ' ε&έλοις.

ΚΕΡΒ. Πόρρω&εν μέν, ω Μένιππε, παντάπα-

σιν έδόχει άτρέπτω τω προςώπω προςιέναι, χαϊ προς-

ιέα&αι τόν -&άνατον δοχων · χαί τοϋτ' ϊμφτριαί τοϊς

ΐξω τον στομέου εατωαιν έ&έλων. έπεί δέ χατέχνψεν

εϊυω τοϋ χάαματος , χαϊ είδε τον ζόφον, χαγώετι

διαμέλλοντα αυτόν δαχών τω χωνείω χατέσπασα τοϋ

ποδος, ωςπερ τά βρέφη εχώχνε, χαϊ τά εαυτοί παι

δία ώδύρετο, χαϊ παντοϊος εγένετο.

2. ΜΕΝ. Ουχοϋν σοφιστής δ άν-&ρωπος ην,

χαϊ ουχ άλη&ως χατεφρόνει τον πράγματος ;

ΚΕΡΒ. Ουχ· άλλ' έπείπερ άναγχαϊον αυτδ

Τ.νεΐΑΝ. I. Ρ

Ι.νΟΙΑΝΙ

ίώφα, χατε&ρασννετο, ώς δη&εν ουχ αχων πειαόμε-

νος, ο πάντως εδει πα&εϊν, ως -&αυμάαωντ<χι οι #£«-

ταί. χαϊ ολως, περϊ πάντων γε των τοιούτων ειπεϊν

ίίν 'έχοιμι, ϊως τον στομίου τολμηροί, χαϊ ανδρεϊοι·

τάδ' ενδσ&εν, ελεγχος άχριβής.

ΜΕΝ. Έγώ δέ πως σοι χατεληλν&έναι εδοξα;

ΚΕΡΒ. Μόνος, ω Μένιππε, άξίως τοϋ γένους,

χαϊ Λιογένης πρύ σοϋ· ότι μη άναγχαζόμενοι εςι'μι-

τε, μηδ' ω&ούμενοι, αλλ έ&ελούοιοι, γελωντες. οΐ-

μώζειν παραγγείλαντες ΐΐπασιν.

XXII.

Ατξ. ΏεήάεΐιΐΓ ορίηίο νιιΙ§ατίδ άα ηαιιίο ΟΗατοηϋ

δοίνεηάο.

ΧΑΡΛΝΟΣ, ΜΕΝΙΠΠΟΤ ΚΑΙ ΕΡΜΟΤ.

1. ΧΑΡ. Άπόδος, ώ χατάρατε, τά πορ&μέα.

ΜΕΝ. Βόα, ει τοϋτό σοι ηδιον, ω Χάρων.

ΧΑΡ. Άπόδος ψημϊ , άν& ών σε διεπορ&μεν*

βάμην.

ΜΕΝ. Ουχ αν λάβοις παρά τον μη εχοντος.

ΧΑΡ. Έστι δέ τις όβολόν μη εχων ;

ΜΕΝ. Ει μεν χαϊ άλλος τις, ουχ οιδα· εγώ 94

ονχ ϊχω.

ΧΑΡ. Και μην αγξω σε νη τον Πλούτωνα, ω

ιιιασϊ, ην μη άποδως.

ΜΕΝ. Καγώ τω ξύλγ σον πατάτας διαλύσω τό

ηινίον.

ΌΙΑΙ.0Ο1 ΜΟΚΤΥΌΚνΜ. - 227

ΧΑΡ. Μάτην ονν εσ$ πεπλευχως τοσούτον

ΠΑΟΪ>·.

ΜΕΝ. Ό Έρμης υπέρ έμοϋ σοι άποδότω, οςαε

παρέδωχέ σοι.

2. ΕΡΜ. Νή Αϊα όναίμτιν, εϊ μέλλω γε χαι ν-

περεχτίνειν των νεχρών.

ΧΑΡ. Ούχ άποστήσομαί σον.

ΜΕΝ. Τούτον γε 'ε'νεχα νεωλχήσας τό πορ&μεϊον

παράμενε- πλην άλλ' ο,γε μή 'έχω, πως αν λάβοις;

ΧΑΡ. 2·ύ δ' ουχ ήδεις ως χομίζων δέον ;

ΜΕΝ."ίΙιδειν μέν, ουχ ειχον δέ. τί ονν ; εχρην

διά τοϋτο μή άπσ&ανεϊν ;

ΧΑΡ. Μόνος ονν ανχήσεις προϊχα.πεπλευχέναι;

ΜΕΝ. Ου προίχα, ω βέλτιστε- χαϊ γάρ >{ντλτ<-

αα, χαϊ της χώπιις σννελαβόμην , χαι ουχ 'έχλακιν

μόνος των αλλων επιβατων.

ΧΑΡ. Ουδέν ταϋτα προς τά πορ&μία · τόν υβο-

λόν άποδοϋναί αε δεϊ' ου γαρ &έμις άλλωςγενέιι&αι.

3. ΜΕΝ. Ουχοννάπάγαγέμε αυ&ιςές τόνβίον.

ΧΑΡ. Χαρίιν λέγεις, ϊνα χαι πληγάς έπι τούτω

παρά τοϋ Αίαχοϋ προςλάβω.

ΜΕΝ. Μή ένόχλει ονν.

ΧΑΡ. Αεϊξον τί έν τ# πϊχια εχεις.

ΜΕΝ. Θέρμους, ει&έλεις, χαι της Έχάτης τδ

δεϊπνον.

ΧΑΡ. Πό&εν τοϋτον ημϊν, ω Έρμη, τόν χόνα

ηγαγες; οϊα δέ χαϊ έλάλει παρά τόν πλονν, των επι

βατων απάντων χαταγελων , χαϊ επιαχώπτων, χαι

πόνος αδων, οίμωζόντων εχείνων.

Ρ ι

228 ΐνΟΙΑΜΙ

ΕΡΜ. Άγνοεϊς, ω Χάρων, δποϊ«ξ ανδρα διε-

πόρ&μευαας; έλεύ&ερον άχριβως, χουδενος αύτω

αέλει. ουτός έατιν δ Μένιππος.

ΧΑΡ. Και μήν αν σε λάβω πστέ.

ΜΕΝ.'Άν λάβης, ώ βέλτιστε; δις δέ ουχ αν

Χάβοις.

ΧΧΙ11.

Αγ£. ΡΓοίεδίΙσο ϊηιιπιιτηάίετη νεηίατη αά αχο-

τετη ίηίετ διιρετοδ τεάειτηάί ΡΙιιΐυ ύοηοϋάίι.

πρίιτεσιλαοτ, παοττώ.νοσ και

περςεφονης.

1. ΠΡΛΤ. δέσπστα, χαι βασιλεϋ, χάϊ ημέ

τερε Ζευ, χαι αύ, Αήμητρος &ύγατερ, μή ίπερίδητε

δέησιν έρωτιχήν.

ΠΑΟΤΤ. Συ δέ τίνος δέη παρ' ημών ; η τϊς

ων τυγχάνεις;

ΠΡΏ.Τ. Είμι μεν Πρωτεσίλσος δ Ίφίχλον, Φυ-

λάχιος, σνατρατιώτης των Αχαιων, χαι πρωτος απο

&ανων των επ' Ίλίω. δέομαι δέ αφε&εις προς ολί

γον άναβιωναι πάλιν.

ΠΑΟΤΤ. Τουτον μέν τον έρωτα, ώ Πρωτεσί

λαε, πάντες νεχροί έρωαι' πλην ουδεις αν αυτών

τόχοι.

ΠΡΛΤ. Άλϊ' ου τοϋ ζΐ}ν, Άίδωνευ , έρω Ιγωγε,

της γνναιχός δέ, ΐην νεόγαμον ετι ε·ν τω &αλάμω χα-

ταλιπών , ωχόμην αποπλέων · εΐ.τα δ χαχοδαΐμων εν

ϊη άποβάαει άπέ&ανον ϋπδ τοϋ "Εχτορος, δ οη

μαιοοί ΜοκτνοκνΜ. 229

ΐρης της γνναιχός ου μιτρίως άποχναίει με', 5. δέ

σπστα, χαϊ βούλομαι χίίν προς ολίγον οφ&εϊς αύττ}

χαταβήναι πάλιν.

2. ΠΑΟΤΤ. Ουχ επιες, ω Πρωτεσίλσε, το Αή-

&ης νδωρ ;

ΠΡΛΤ. Καϊμαλα, ω δέσπστα· τό δέ πραγμα.

υπέρογχον ην. '

ΠΑΟΤΤ. Ουχοϋν περίμεινον άφίξεται γαρ

έχείνη πστέ, χαϊ ουδέν σε άνελ&εϊν δεήσει.

ΠΡΑΤ.'Λλλ' ού φέρω την διατριβήν, ω Πλού

των ήράα&ης δέ χαϊ αυτός ήδη, χαϊ οία&α οιον τό

ίραν εστιν.

ΠΑΟΤΤ. Είτα τΐ σε δνήσει μέαν ήμέραν άνα-

βιωναι, μετ ολίγον τά αυτά όδνρούμενον ;

ΠΡΛΤ. Οιμαι πείσειν χαχείντ,ν άχολον&εϊτ

παρ' ϋμας· ωςκ άν& ενός δύο νιχρούς λήψη μετ

ολίγον.

ΠΑΟΤΤ. Ου &έμις γενέα&αι ταϋτα, ούδέ έγέ-

τιίο πώπστε.

3. ΠΡΛΤ. Άναμνήσω σε, ω Πλούτων Όρφεϊ

γαρ δι αυτήν ταύτην την αϊτίαντήν Εϋρνδίχην παρέ-

δστε, χαϊ την ομογενη μον "Αλχηστιν παρεπέμψατε

Ήραχλεΐ χαριζόμενοι.

ΠΑΟΤΤ. Θέλεις δέ οντω χρανίον γυμνόν ων

χαϊ άμορφον τΐί χαλΐ) σον έχείνη νύμφη φανήναι;

πως δε χαχείνη προςήσεταί σε, ουδέ διαγνωναι δυ

ναμένη ; φοβήσεται γαρ , ευ οϊδα, χαϊ φεύξεταί σε ·

χαϊ μάτην ϊστί τοααύτην δδόν άνεληλν&ως.

ΠΕΡΣ. Ουχοϋν, ω άνερ, αύ χαϊ τοϋτ' ΐασαι,

230 ΙινΟΙΑΝΙ

χαϊ τόν Έρμην χίλευσον* έπειδάν έν τψ φωτϊ ηδη δ

Πρωτεσίλσος ι), χα&ιχύμενον τ$ ράβδω, νεανίαν

ευ&ύς χαλόν άπεργάαασ&αι αυτον, οίος ην έχ τον

παστοϊ>.

ΠΑΟΤΤ.ΈπεϊΠερσεφόνη συνδοχεϊ, αναγαγων

τουτον αυ&ις ποίησον ννμφίον. αύ δέ μέμνησο μέαν

λαβών ημέραν,

XXIV.

Ατ&. ΝΜΙ τηοτίαοε ίαναηί ηιιαε Ησοιιδτε τεξηα

εί ραίεηηΐιιάο εί τηοτηιτηεηία.

ΛΙΟΓΕΝΟΤΣ ΚΑΙ ΜΑΤΣΛΑΟΤ.

1. Λ1ΟΓ. !ίϊ Κάρ, έπι τίνι μέγα φρονεϊς, χαϊ

πάντων ημων πρστιμασ&αι άξιοϊς;

ΜΑΤΣ. Καϊ έπϊ τί) βασιλεία μεν, ω Σινωπεϋ,

ος έβασίλευσ·α Καρίας μεν άπάσης, ηρξα δέ χαιΑν-

δων ένίων, χαϊ νήσους δέ ιινάς ϋπηγαγόμην , χαι

άχρι* Μιλήτον έπέβην, τά πολλά της Ιωνίας χατα-

ατρεφόμενος. χαι χαλός ην χαϊ μέγας, χαι εν πολέ-

μοις χαρτερύς· τό δέ μέγιατον, στι εν ΆλιχαρνασσοΊ

μνημα παμμέγε&ες ϊχω έπιχείμενον, ήλίχον ουχ αλ

λος νεχρός, άλΐ ουδέ ουτως ες χάλλος έξησχημένον,

ϊππων χαϊ ανδρων ες τό άχριβέστατον ειχααμένων

λί&ον τον χαλλίατον , οίον ονδέ νεων ευφη τις α»

ρ'αδίως. ου δοχωαοι διχαίωςέπϊτοίιτοιςμέγαφρονεϊν;

2. ΛΙΟΓ. Επί τ[) βασιλεία ψης, χαϊ τω χάλλει,

χα) τω βάρει τοϋ τάφον ;

ΜΑΤΣ. Νη Αί' έπι τουτοις.

ηίΑί.οοί ΜοητνοκνΜ. 231

ΛΙΟΓ.Άλλ' , ω χαλε Μαύσωλε, ουτε ή ισχύς

ε'ει σοι έχείνη, ουτε ή μορφή πάρεστιν. εί γοϋν τινα

ίλοίμε&α διχαατήν ευμορφίας πέρι, ουχ 'έχω είπεϊν,

τίνος ϊνεχα τό σον χρανίον πρστιμη&είη αν του εμοϋ ·

ραλαχρά γαρ ίΐμφω , χαι γυμνά ' χαϊ τυύς όδόντας

ομοίως προφαίνομεν, χαϊ τους όφ&αλμούς άφηρήμε-

$α, χαϊ τάς ρίνας άποσεσιμώμεΰα. δ δέ τάφος, χαϊ

οι πολντελεϊς εχεϊνοι λί&οι,Άλιχαρναασεϋαι μεν ίσως

είεν 'επιδείχννα&αι, χαϊ φιλστιμε'ίαΒαι προς τους ξί-

ι·ους, ως δή τι μέγα οϊχοδόμημα αυτο~ς έατι· αύ δέ,

» βέλτιστε, ονχ δρω ο,τι απολαύεις αύτοϋ , πλήν εϊ

αή τοντο φγ>ς, στι μαλλον ημων άχ&οφορεϊς υπό

ιηλιχούτοις λί&οις πιεζόμενος.

3. ΜΑΤΣ. Άνόνητα ούν μοι έχεϊνα πάντα, χαϊ

ϊσότιμος εσται Μαύσωλος, χαϊ Λιογένης ;

ΔΙΟΓ. Ουχ ισότιμος, ώ γενναιότατε· ού γάρ.

Μαύσωλος μεν γάρ οϊμώξεται, μεμνημένος των υπέρ

γης, εν ο'ις ευδαιμονεϊν ωετο · Λιογένης δέ χαταγελάαε-

ταιαύτοϋ. χαι τάφονδ μεν έν Λλιχαρναααζι ερεϊ εαυ

τοί υπό Αρτεμισίας της γνναιχός χαϊ άδελφης χατε-

αχενααμένον δ Αιογένης δέ, τοϋμέν σώματος εϊ χαι τι

να τάφον εχει, ούχ οϊδεν · ουδέ γάρ 'ε'μιλεν αύτιϊι τού

τον λόγον δέ τοϊς άρίατοις περϊ αύτοϋ χαταλέλοι-

πεν , άνδρας βίον βεβιωχώς ϋψηλότερον, ώ Καρών

άνδραποδωδέστατε , τοϋ σοϋ μνήματος, χαϊ εν βε-

βαιστέρω χωρίω χατεαχευασμένον.

232 Ι.νείΑΝΙ

XXIV.

Ατ». Νετηο τηοτίιιοττηη ριιΙο/ιτίοτ αίίετο.

ΝΙΡΕΩ.Σ, ΘΕΡΣΙΤΟΤ ΚΑΙ ΜΕΝΙΠΠΟΤ.

1. ΝΙΡ. Ιδού δή, Μένιππος ούτοοι διχάαει,

πότερος ενμορφότερός Ιατιν. εϊπέ, ω Μένιππε, οΐ

χαλλίων οοι δοχω ;

ΜΕΝ. Τίνες δέ χαϊ έατέ; πρότερον, οΐμαι, χρϊ)

γαρ τοϋτο ειδέναι.

ΝΙΡ. Νιρεύς, χαί Θεραίτης.

ΜΕΝ. Πότερος οίν δ Νιρεύς, χαί πότερος ό

Θεροίτης ; ουδέπω γαρ τοντο δηλον.

ΘΕΡΣ."Εν μεν ηδη τοϋτ εχω, στι όμοιός ειμέ

σοι, χα) ουδέν τηλιχοϋτον διαφέρεις, ηλίχον σε Ομη

ρος έχεϊνος δ τυφλύς επήνεσεν, απάντων ευμορψότα-

τον προςειπών αλλ' ό φοξδς εγώ, και ψεδνύς, ουδέν

χείρων έφάνην τω διχαστί]. ϋρα αύ δέ, ω Μένιππε;

ον τινα χαϊ εϋμορφότερον ηγί).

ΝΙΡ.Έμέ γε τον Αγλαίας , χαϊ Χάροπος, ος

χάλλιστος άνήρ υπό "Ιλιον ήλ&ον.

2. ΜΕΝ. Άλλ' ονχι χαϊ νπδ γην, ώς οίμαι, χάλ-

λιστος ηλ&ες· άλλά το) μέν όστα όμοια, το δέ χρα-

νίον ταύττ] μόνον αρα διαχρίνοιτο άπδ τοϋ Θεραί-

του χρανίον, ότι ευ&ρυπτον τό σόν · αλαπαδόν γάρ

αϋτό, χαί ουχ άνδρωδες εχεις.

ΝΙΡ. Κ«1 μήν ερον'Όμηρον, όποϊος ην, οπότε

βννεστράτιναν τοϊς Άχαιόϊς.

ΜΕΝ. Ονείρατά μοι λέγεις· εγώ δέ « βλέπω,

<αϊ νυν 'ίχεις· εχεϊνα δέ οϊ τότε ϊοασιν.

ϋΙΑΙ.ΟΟ;! ΜΟΚϊνυκνΜ. 233

Ν1Ρ. Ουχοϋν εγώ ένταϋ&α ενμορφότερός ειμι,

ω Μένιππε ;

ΜΕΝ. Οντεαύ, οντε αλλος ενμορφος - ϊσστι

μία γάρ έν αδου, χαϊ ομοιοι απαντες.

ΘΕΡΣ. Έμοϊ μέν χαϊ τοϋτο ίχανόν.

XXVI.

Ατξ. Όε ΟΗϊτοηε ^ιιοηάατη ίτητιιοτίαίϊ , ηιιχ

νιίαε ίαεάίο οοη/οηηίδ δαα δροηίδ αά ΤΛΟΓίαθ»

ΐταηδίνοταί.

ΜΕΝΙΠΠΟΤ ΚΑΙ ΧΕΙΡΛΝΟ2.

1. ΜΕΝ. "ίίχοναα, ώ Χείρων, ως &εδς ων Ιπι-

&νμήσειας άπσ&ανειν.

ΧΕΙΡ. Άλη&η ταϋτ ηχοναας, <5 Μένιππε · χαϊ

ιέ&νηχα , ώς δρας, ά&άνατος είναι δννάμενος.

ΜΕΝ. Τϊς δέ σε τον &ανάτον ερως ϊαχεν, ανε

ραστου τοϊς πολλοϊς χρήματος;

ΧΕΙΡ. Έρώ πρύς αέ οι/χ άούνετονοντα. ουχ ην

ετι ηδύ άπολαύειν της ά&ανααίας.

ΜΕΝ. Ουχ ηδύ ην, ζωντα δραν τό φως;

ΧΕΙΡ. Ούχ, ω Μένιππε· το γαρ ηδύ ϊγωγε ποι-

χίλον τι χαϊ ονχ απλουν ηγουμαι εϊναι' εγώ δέ ϊζων

άεϊ , χαι άπέλαναν των ομοίων, ηλίου, φωτός, τρο

φης· αί ώραι δέ αϊ αύται, χαϊ τα γιγνόμενα απαν

τα έξης ϊχαατον , ωςπερ άχολον&οϋντα &άτερον -&α-

τέρω· ένεπλήσ&ην γοϋν αύτων. ού γαρ εν τω αυτίι

αεϊ, άλλά χαϊ έν τω μετασχεϊν ολως τό τερπνον ην.

ΜΕΝ. Εν λέγεις, ώ Χείρων τά έν άδου δέ πωί

φερεις, «φ' ου πρσελόμενος αυτά ηχεις ;

234 ΐνΟΙΑΙΝΙ

2. ΧΕΙΡ. Ουχ άηδώς, ω Μένιππε· η γαρ ισο

τιμέα πάνυ δημστιχόν, χαϊ τό πραγμα ουδέν ϊ'χει

το διάφορον, εν φωτϊ είναι, η χαϊ εν σχότω· αίλως

τε ουδέ διψΐ/ν , ωαπερ άνω, οΐιτε πεινήν δει, &11

άτελεϊς τούτων απάντων έομέν.

ΜΕΝ.'Όρα, ω Χείρων, μή περιπίπτης σεαντω,

χαϊ ές τό αυτό οοι δ λόγος πιριστΐί.

ΧΕΙΡ. Πώς τοϋτο φής;

ΜΕΝ. "Οτι εϊ των έν τω βίια το ομοιον άεϊ χαϊ

ταύτον έγένετό σοι προςχορές , χαϊ ένταϋ&α όμοια

όντα προςχορη όμοίως αν γένοιτο , χαϊ δεήσει μετα-

βολήν σε ζητεϊν τινα χαϊ · έντεΖ&εν ες αλλον βίον,

υπερ οιμαι άδόνατον.

ΧΕΙΡ. Τί ούν αν πά&οι τις, ω Μένιππε ;

ΜΕΝ.'Όπερ, οϊμαι, χαϊ φααϊ , αννετόν οντα

άρέσχεα&αι χαϊ αγαπαν τοϊς παροϋαι, χαϊ μηδέν

αυτών άφόρ.ητον οϊεσ&αι.

χχνπ.

Α τ ξ. Ώδ ίη^ειιιί Ηοτηίτηειη ατηοτε νϊΐαδ.

ΑΙΟΓΕΝΟΤ2, ΑΝΊΊΣΘΕΝΟΧΣ ΚΑΙ

ΚΡΑΤΗΤ02.

1. ΑίΟΓ. Άντία&ενες, χαϊ Κράτης, αχοΐήν «-

γομιν ωστε τί ουχ άπιμεν ευ&ύ της χα&όδου, πι-

ριπατήσοντες , δφόμενοι τους χατιόντας, ο'ιοί τινέ;

είαι, χαϊ τί εχαατος αυτών ποιεϊ;

ΑΝΤ. Άπίωμεν , ώ Αιόγενες. χαϊ γαρ αν νδυ τό

&έαμα γένοιτο, τους μέν δαχρύοντας αυτών δράν,

τούςδέ ϊχετεύοντας νφε&~ιναι· ένίους δέ μόλις χα-

ϋΙΑΙ.ΟΟΙ ΜΟβΤνΟΚΥΜ. 235

τιόντας, χαι έπϊ τράχηλον ω&οϋντος τοϋ Έρμον

ομως αντιβαίνοντας, χαι υπτίους άντερείδοντας, ου

δεν δέον.

ΚΡΑΤ. Έγω γοϋν χα» διηγήναμαι νμϊν αεϊδον,

οπότε χατιμιν , χατά την δδόν.

/}1ΟΓ. Αιήγησαι, ώ Κράτης· ϊοιχας γάρ τινα

ίωραχέναι παγγέλοια.

2. ΚΡΑΤ. Και αλλοι μεν πολλοί αυγχατέβαινον

ημϊν εν αυτοϊς δ' επίσημοι, Ίαμηνόδωρύς τε ό

πλούσιος δ ημέτερος, χαι Άρσάχης δ Μηδίας υπαρ

χος, χαι Όροίτης δ Άρμένιος. δ μεν ονν Ίομηνόδω-

ρος, επεφόνευτο γαρ υπό ληστων περϊ τον Κι&αι

ρωνα, ές Έλευοϊνα , οίμαι, βαδίζων, 'ίατενέ τε, χαι

τό τραυμα εν ταϊν χεροιν είχε· χαϊ τά παιδία τά νεο

γνά, α χατελελοίπει , άιεχαλεϊτο , χαι αίτόν ^τιαιο

της τόλμης, ος Κι&αιρωνα υπερβάλλων, χαϊ τά περϊ

τάς Έλευ&εράς χωρία πανέρημα όντα υπό των λη-

στων, διοδεύων, δύο μόνους οΊχέτας έπήγετο' χαι

ταυτα, φιάλας πέντε χρναίϊς , χαϊ χνμβία τέτταρα

με&' εαυτοί έ^ων. 3. Ό δ' Αρσάχης, γηραιός ηδη,

χαι νή Αι ουχ ααεμνος τήν όψιν, ές τό βαρβαριχόν

ηγ&ετο , χαι ηγανάχτει πεζός βαδίζων, χαι ηξίου τό»

'ίππον αυτω προςαχ&ηναι' χαϊ γάρ χαϊ ό ίππος

αύτω υννετε&νήχει , μιίϊ πληγ>ι αμφότεροι δια-

παρέντες υπό Θραχός τινος πελταατοϋ, έν τί| επί τα

Άράίη προς τον Καππαδόχην ανμπλοχ^. δ μεν γάρ

Άρσάχης έπήλαυνεν, ως διηγεϊτο, πολν των αλλων

προύπεξορμήσας· υποστάς δέ δ Θράξ, ττί πίλτη μεν

ίπυδύς, άποαείεται τύν Άρσάχου χοντόν , υπσ&εις

δέ την σάρισοαν αυτόν τε διαπείρει, χαι τόν Ίππον

236 1 V Ο I Α Ν I

4. ΑΝΤ. Πως ο'ιόν τε, ώ Κράτης, μιη ηληγη

τουτϊ γενέα&αι;

ΚΡΑΤ.^Ράστα , ώ Άντία&ενες· δ μέν γάρ έπή-

λαυνεν είχοαάπηχόν τινα χοντόν προβεβλημένος · δ

Θράξ δέ, επειδή τή πέΐτη άπεχρούοατο την στρυς-

βολήν, χαϊ παρηλ&εν αυτόν η άχωχή, ες γονυ οχλά-

αας, δέχεται τίί ααρίαση την έπέλασιν, χαϊ τιτρώ-

αχει τόν 'ίππον υπό τό οπέρνον, υπό &νμοϋ χαϊ σφο-

δρότητος εαυτόν διαπείραντα· διελαύνεται δέ χαϊδΆρ-

νάχης ές τόνβουβωνα διαμπάξ αχριςίπό την πυγήν.

δρας , ο'ιόν τι εγένετο· ον τοϋ άνδρας, αλλά τοϋ 'ίπ

πον μαλλον το εργον. ηγανάχτει δέ ομως, ομότιμος

ων τοις αλλοις, χαϊ ηξίον ιππεύς χατιέναι. 5. Ο δέ

γε Όροίτης, δ ίδιώτης, χαϊ πάνυ απαλός ην τώ

πόδι , χαϊ ουχ ίστάναι χαμαϊ, ονχ όπως βαδϊζειν

έδίνατο. πάοχοναι δ" αυτό άτεχνώς Μηδοι πάντες,

έπήν αποβωοι των 'ίππων, ωαπερ οι έπϊ των άχαν-

&ών επιβαίνοντες άχροποδητϊ μόλις βαδίζοναιν. χα-

ταβαλών ούν 'εαυτόν εχειτο, χαϊ ουδεμια μηχανή

άνίσταα&αι η&ελιν, δ δέ βέλτιστος Έρμης, άράμε-

νος, αυτόν έχόμισεν άχρι προς τό πορ&μεϊον εγώ

δέ έγέλων.

6. ΑΝΤ. Κάγώ δέ , όπστε χατήειν , ούδ" ανέ

μιξα έμαυτόν τοϊς αλλοις· άλλ' άφεϊς οίμώζοντας αυ

τους, προςδραμών έπϊ τό πορ&μεϊον, προχατέλαβον

χώραν , ως αν επιτηδείως πλεύσαιμι. χαϊ παρά τον

πλοϋν , οι μέν έδάχρνόν τε χαϊ έναυτίων ίνύ δέ

αάλα έτερ-τόμην επ' αυτοϊς.

7. ΛΙΟΓ. μεν, ώ Κράτης, χαϊ Άντία&ενες,

ϋΙΑΙ,ΟΟΙ ΜΟΗΤνΟΚνΜ. 037

τοιούτων έτόχετε των ξυνοδοιπόρων έμοϊ δέ Βλε·

ψϊας τε ό δανειστιχός, δ έχ Πειραιως, χαϊ Αάμπια.

δ Άχαρνάν, ξεναγός ων, χαϊ Αάμις δ πλούσιος δ έχ

Κορίν&ον, συγχατηεοαν δ μεν Αάμις, υπό του

παιδύς έχ φαρμάχων άπσ&ανων δδέΑάμπις, δι

ϊρωτα Μνρτίον της εταίρας άποαφάξας έαυτόν ' δ

δέ Βλεψίας, λιμω α&λιος έλέγετο άπεοχληχέναι, χαϊ

έδήλον δί γε, ωχρός ές υπερβολήν χαϊ λεπτός ές τό

άχριβέστατον φαινόμενος. έγώ δέ, χαίπερ είδώς, άν-

έχρινον, ον τρόπον άπσ&άνοιεν είτα τω μεν Αάμι-

δι αϊτιωμένω τον νϊόν, ούχ α5ιχα μέντοι επα&ες,

ϊφην , υπ' αυτου , εϊ τάλαντα εχων όμοϋ χίλια, χαϊ

τρνφων αυτός, έννενηχονταέτης ων, δχτωχαιδεχαέ-

τιι νεανίοχω τέτταρας άβολους παρεϊχες. αύ δέ, ω

Αχαρνάν , (εστενε γαρ χάχεϊνος, χαϊ χατηράτο τι)

Μνρτίω) τι αιτιά τόν ερωτα, ααυτόν δέον; ος τους

μεν πολεμέους ουδε πώπστε ϊτρεαας, άλλά φιλοχιν-

δόνως ήγωνίζον προ των αλλων, υπό δέ του τνχόν

τος παιδιαχαρίον , χαϊ δαχρύων έπιπλάστων, χαϊ

στεναγμων ίάλως δ γενναίος. δ μεν γαρ Βλεψίας αυ

τός έαυτοϋ χατηγόρει, φ&άαας, πολλ.ήν τήν ανοιαν,

οει χρήματα έφύλαττε τοϊς μηδέν προςήχοναι χλη-

ρονόμοις, ές άεϊ βιώαεσ&αι δ μάταιος νομέζων. πλήν

'έμοιγε ου την τυχοϋσαν τερπωλήν παρέσχοντότε στέ-

νοντες .8.Άλλ ηδημεν έπϊ τφ ατομέω έομέν άποβλέ-

πεινδέχρήχαϊ άποαχοπεϊν πόρρω&εν τούς άφιχνονμέ-

νους. βαβαί· πολλοί γε, χαϊ ποιχίλοι, χαϊ πάντες δα-

χρύοντες πλην των νεογνων τούτων, χαϊ νηπίων. αλλά

ναι οι πάνυ γιγηραχότες όδύρονται. τίτοΧιτο ; αρατό

233 Ι.νςίΑΝΙ

φίλτρον αυτους εχει του βίου; 9. Τουτον ονν το»

ϋπέογηρων ερεσ&αι βούλομαι. τι δαχρύεις τηλιχον-

τος άπσ&ανών,- τί αγαναχτεϊς, ω βέλτιστε, χαι ταυ

τα γέρων άφιγμένος ; ηπον βασιλεύς ηα&α;

ΠΤΛ. Ουδαμως.

ΛΊΟΓ. Άλλά σατράπης τις;

Ι1ΤΛ. Ουδέ τοϋιο.

ΛΙΟΓ. Άρα ονν έπλουτεις, είτα άνια σε το πολ-

λϊιν τρνφήν άπολιπόντα τε&νάναι.

Τί'ΓΛ. Ουδέν τοιουτον αλλ ετη μεν έγεγόνειν

άμφϊ τά. εννενήχοντα · βίον δέ απορον από χαλάμου

χαϊ όρμιας είχον , ες ύπερβολήν πτωχός ων, άτεχνός

τε, χαϊ προςέτι χωλός, «αϊ άμνδρόν βλέπων.

ΛΙΟΓ. Κίια τοιουτος ων ζτ}ν η&ελες;

ΠΤΛ. Ναί· ηδύ γάρ ιρι το φως· χαι τό τε&νά-

ναι δεινόν , χαι φευχτέον.

ΛΙΟΓ. Παραπαίεις, ω γέρων, χαϊ μειραχιεύη

προς τό χρεών· χαϊ ταϋτα ηλιχιώτης ων του πορ-

&μέως. τί ονν αν τις ετι λέγοι περϊ των νέων, δπότε

οι τηλιχοϋτοι φιλόζωαι εϊοίν; ους εχρην διώχειν τον

&άνατον, ως των έν τω γήρα χαχων φάρμαχον. άλί'

άπίωμεν ηδη , μη χαϊ τις ημας υπίδηται ώς απόδρα-

αιν βονλεύοντας, όρων περϊ το ατόμιον ειλονμένους.

XXVIII.

Λτ§. Άϊάεηΐατ αύδΗΓιΙαε άε Τίτεαία ναίε ηατΓαΐϊοηδδ.

ΜΕΝΙΠΠΟΤ ΚΑΙ ΤΕΙΡΕΣΙΟΤ.

1. ΜΕΝ. ·Λ Τειρεσία, εϊ μεν χαϊ τνφλός (7, ούχ-

ϋίΑΙ.ίΚΙΙ ΜϋΚΤνΟΙίνΜ. 239

. ΐ'ιι διαγνωναι ράδιον άπασι γάρ ημϊν ομοίως τά

ϋμματα χενά- μόνον δέ αϊ χωραι αύτων τά § αλλα,

ουχ ετ' αν είπεϊν εχοις, τϊς δ Φινεϊις ην , η τϊς δ

Λυγχεύς. ότι μέντοι μάντις ήυ&α, χαϊ στι αμφότε

ρα έγένον μόνος, χαϊ άνήρ χαϊ γυνή, των ποιητων

άχονοας οιδα. πρύς των &εων τοιγαροϋν ειπέ μοι,

δπστέρου έπειρά&ης ηδίονος των βίων, δπύτε άνήρ

ήα&α, η δ γνναιχεϊος αμείνων ην;

ΤΕΙΡ. Παραπολύ, ω Μένιππε, δ γυναιχεϊος -

άπραγμονέστερος γάρ. χαϊ δεαπόζοναι των άνδρων

αϊ γνναίχες· χαϊ οντε πολεμεϊν άνάγχη αυταϊς, ούτε

παρ' επιιλΐιν εατάναι, οντ' ίν έχχλησία διαφέρε-

σ&αι, ο·υτ εν διχαστηρίοις έξετάζεα&αι.

2. ΜΕΝ. Ον γάρ άχήχοας, ω Τειρεσία , της

Ενριπίδον Μηδείας, οία ειπεν οίχτείροναα τό γυ-

ναιχεϊον , ώς ά&λίας οναας, χαϊ άφόρητόν τινα τον

έχ των ώδίνων πόνον νφιαταμένας ; άτάρ ειπέ μοι

(υπέμνησε γάρ με τά της Μηδείας 'ιαμβεϊα) χαϊ ϊτε-

χες πστέ, ώ Τειρεσία , δπότε γυνή ησ&α , η στεϊρα

χαϊ αγονος διετέλεαας εν εχείνω τω βίω;

ΤΕΙΡ. Τί τοίτο, ω Μένιππε, έρωτας;

ΜΕΝ. Ουδέν χαλεπόν, ω Τειρεσία. πλήν από·

χριναι, »»' σοι ράδιον.

ΤΕΙΡ. Ου στεϊρα μέν ημην, ουχ ετεχον δ' όμως.

ΜΕΝ.Ίχανον τοϊιο' ει γάρ χαϊ μήτραν είχες,

έβονλόμην είδέναι.

ΤΕΙΡ. Ε~ϊχον δηλαδή.

ΜΕΝ. Χρόνω δέ σοι η μήτρα ηφανίσ&η, χαϊ τό

ιιόηιον γυναιχεϊον άπεψράγη, χαϊ οι μασ&οϊ απε

240 Ι.ΥΟΙΑΝΙ

σπάα&ησαν, χαϊ τό άνδρεϊον ανεφύη , χαϊ πώγωνα

έξήνεγχας; η αύτίχα έχ γνναιχδς άνήρ ανεφάνης;

ΤΕΙΡ. Ουχ δρω, τί σοι βούλεται·τό ερώτημα·

ΰοχεϊς δ9 οόν μοι άπιστε~ιν, ιϊ ταΕθ-' ουτως έγένετο.

ΜΕΝ. Ου χρή γαρ άπιστεϊν, ω Τειρεσία, τοις

τοιούτοις- άλλά χα&άπερ τινά βλάχα μη έξετάζον

τα, εϊτι δννατά έστιν , εϊτε χαϊ μη, παραδέχεσ&αι ;

3 ΤΕΙΡ. Σύ ονν ουδέ ταλλα πιστεύεις οντω

γενϊα&αι, δπότ αν αχούσης ότι ορνεα έχ γυναιχων

ίγένοντό τινες, η δένδρα, η &ηρία, τήν Άηδόνα, η την

Δάφνην, η τήν τοϋ Αυχάονος &νγατέρα;

ΜΕΝ.'Ίίν πον χαχείναις εντόχω, εϊσομαι ο,τι

χαϊ λέγοναι. σύ δέ, ώ βέλτιστε, οπότε γννή ησ&α,

χαι έμαντιύον τότε, ωαπερ χαϊ νατερον ; ήαμαάνήρ

χαϊ μάντις εμα&ες είναι ;

ΤΕΙΡ. Όρας; αγνοεϊς τά περι έμοϋ απαντα,

ώς χαϊ διέλναά τινα 'ίριν των -&εών, χαϊ η μέν'Ίίρη

έπήρωαέ με· δ δέ Ζεύς παρεμν&ήσατο μαντιχή

τήν συμφοράν.

ΜΕΝ.'Έτι εχτι, ω Τειρεσία, των ψεναμάτων ,

αλλά χατά τους μάντεις τουτο ποιεϊς· 'ί&ος γάρ ύμϊν

μηδέν υγιές λέγειν.

XXIX.

Α τ ξ. Αϊαοϊι οιϊίατη ίη νίγεδδτη.

Α1ΑΝΤΟΣ ΚΑΙ ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΟΣ.

1. ΑΓΑΜ. Ει αύ μανεϊς, ώ Αϊαν, σιαυτόν ιςρό-.

ιναας, ειιέλλησας δέ χαϊ ήαας απαντας, τί αίτια

ϋΙΑί-ΟΟΙ ΜΟΚΤνυκνΜ. 241

τον Όδνασέα; χαϊ πρώην οντε προςέβλεψας αύτον,

όπστε ηχε μαντεναόμενος , οντε προςι-ιπεϊν ηίίωαας

ανδρα ουστρατιώιην χαϊ ίταίρον, «λλ' υπεροπτιχως

μεγάλα βαίνων παρήλ&ες.

ΑΙΑΣ. ϊ.ιχότως, ω Άγάμεμνον. αϋτός γάρ μοι

της μανίας αίτιος χατέστη, μόνος άντιξετασ&εϊς επϊ

ιοίς οπλοις.

ΑΓΑΜ. ΙΙξίωαας δέ άνανταγώνιατος είναι, χαί

άχονιτϊ χρατεϊν άπάντων;

ΑΙΑΣ. Ναϊ, τάγε τοιαυτα- οιχεία γάρ μοι ην

τ) πανοπλία, τοϋ ανεψιοί* γε οναα. χαί νμεϊς οι ιΐλ-

λοι, πολύ άμείνους οντες, άπείπασ&ι τον αγώνα,

-χαι παρεχωρήσατέ μοι των αί)λων. δ δέ Ααέρτον, ο ν

ίγώ πολλάχιςεσωαα χινδννευοντα χαταχεχόφ&αι υπδ

των Φρνγών, άμείνων ηςΊ.ον είναι, χαϊ έπιτηδειότι-

ρος ϊχειν τά δήλα.

2. ΑΓΑΜ. Αιτιω τοιγαροϋν, ω γεννα~ε, την

θέτιν, η, δέον οοι την χληρονομίαν των όπλων πα-

ραδιδόναι αυγγενεί γι οντι, φέροναα ές τό χοινον

χατέ&ετο αυτά.

ΑΙΑΣ. Ονχ· αλλά τον Όδνασέα, ος άντεηοιή'

ϋη μόνος.

ΑΓΑΜ. Συγγνώμη, ώ Α~ιαν , ε'ι αν&ρωπος ων,

ωρέχ&η δόξης. ηδίστον πράγματος, ίπέρ ου χαϊ

ημών ΐχαστος χινδννεύειν ϋπέμεινεν ' έπει χαϊ έχρά-

τηαϊ σου , χαϊ ταϋτα , παρά Τρωαϊ διχασταίς.

ΑΙΑΣ. ΟΪδα εγώ, ητις μου χατεδίχασεν αλί

ον &ίμις λέγειν τι περϊτών &εών. τον γοϋν'Οδναυέα

Ιλχιαμ. I. Ο

242 ΐνΟΙΑΙΤΙ

μή ουχϊ μισόν ουχ αν δυναίμην, ω Άγάμιμνον ονδ*

ιϊ αυτή μοι Ά&ηνά τοϋτο έπιτάττοι.

XXX.

Ατ ξ. Ιΐετιιτη άοοβίιιτ , ηα ιτηρΓθθιΐδίττηιτη ηιιί-

Λβτα ροεηατη τηεητί , ίί Ρατοαε ητιιτη α!> Ηοτηίηί-

οιω £ϋδΐαηειη αανίοτεδ δίηΐ·

ΜΙΝΛΟΣ ΚΑΙ ΣΛΣΤΡΑΤΟΤ.

1. ΜΙΝ. ·Ο μεν ληστής οϋτοοί, Σώατρατος, ές

τόν Πνριφλεγέ&οντα έμβεβλήσ&ω · δ δέ ιερόανλος

ύπδ της Χιμαίρας διασπασ&ήτω· δ δέ τνραννος, ω

Έρμη, παρά τόν Τιτυόν άπστα&εις, υπδ των γυ

πών χαϊ αυτός χειρέσ&ω τό ηπαρ ' ίμϊϊς δέ οϊ αγα

&οι, απιτε χατά τάχος ές τό Ίίλύσιον πεδίον, χαί

τάς μαχάρων νήσους χατοιχεϊτε, άνίΡ ών δίχαια

ΐποιεϊτε παρά τόν βίον.

ΣΛΣΤ. 'Άχονσον, ω Μίνως, εϊ σοι δίκαια δόξω

λέγειν.

ΜΙΝ. Τίϋν άχούσω αυ&ις; ου γάρ έξελήϊεγξαι,

ω Σώατρατε, πονηρός ων, χαϊ τοσούτους άπε-

χτονώς;

ΣΙίΣΤ.Έλήλεγμαι μεν άλλ' ορα, εϊ χα* ϋιχαίως

Μολαα&ήσομαι.

ΜΙΝ. Καϊ πάνν, ε\γε άπστίνειν την άξίαν δί-

χαιον.

ΣΛΣΤ. "Ομως άπόχριναί μοι, 2> Μίνως • βραχύ

γάρ τι έρήσομαί σε.

ΜΙΝ. Αίγε , μή μαχρά μόνον, ώς χαϊ τους άλ-

Χους διαχρίνομεν ϊ<δη.

ΌΙΑΙ.ΟΟΙ ΜΟΚΊΎΟΚνΜ. 243

2. ΣΛΣΤ. Οπόαα επραττον εν τω βίια, πότερα

ίχών επραττον, η επεχέχλνιυτό αοι ίπό της Μοίρας;

ΜΙΝ. ·Τπό της Μοίρας δηλαδή.

ΣΛΣΤ. Ουχοϋν χαϊ οι χρηστοί απαντες, χαϊ οϊ

πονηροί δοχοϋντες ημεϊς, έχείνη υπηρετουντες, ταυ

τα δρωμεν.

ΜΙΝ. Ναϊ, τ;) Κλω&οϊ, η ίχάατω ίπέιαξε γιν-

νη&έντι τα πραχτέα.

ΣΛΣΤ. Ει τοίνυν άναγχαα&εϊς τις υπ αλλνν

φονεύσειέ τινα, ού δννάμενος άντιλέγειν εχείνω βια-

ζόμενος , ο'ιον δήμιος, η δορνφόρος, δ μεν διχαστ!ι

πεισ&εϊς, ό δε. τυραννω, τίνα αϊτιάστ) τοϋ φόνου,

ΜΙΝ. Ληλον ως τον διχαστήν, η τον τόρανιον

έπεϊ ουδ£ τό ξίφος αυτό' υπηρετει γιίρ τοϋτο, δργα-

νον 'όν προς τόν &νμόν, τω πρώτως παραοχόντι τήν

αίτίαν.

ΣΛΣΤ. Είγε, ω Μίνως, στι χαϊ επιδαψιλεύ>ί

τω παραδείγματι. ην δέ τις, άποατείλαντος τοϋ δι-

οπότου, ιμιΐ) αυτός χρνσόν η αργνρον χομέζων, τίνι

τήν χάριν ιατέον, ΐί τίνα ευεργέτην άναγραπτίον ;

ΜΙΝ. Τόν πέμψαντα , ώ Σώατρατε · διάχονοκ

γαρ δ χομέσας ην.

3. ΣΛΣΤ. Ουχοϋν όράς, πως αδιχα ποιείς χο-

λάζιαν ημας υπηρέτας γενομένους, ών η Κλω&ω προς-

έταττε, χαϊ τούτους τιμων τούς διαχονησαμένους αλ-

λστρίοιςάγα&οϊς ; ούγάρ δή εχείνό γε ειπεϊνϊχοι τις

αν, ώς άντιλέγειν δννατόν ην τοις μετά πάαης ανάγ

χης προςτεταγμένοις.

ΜΙΝ. "'ΛΣόιατρατε, πολλά ϊδοιςίχν χαϊ άλλα ον

(,) 2

244 Ι.νΟΙΑΝΙ

χατά λόγον γινόμενα, εϊ άχριβως έξετάζοις. πλην αλ

λ» αύ ϊοϊτο απολαύσεις της έπιρωτήσκος, διότι ού

ληστής μόνον, άλλά χαι σοφιστής τις είναι δοχείίς.

άπόλνσον αυτόν, ω Ερμη, χαι μηχέτι χολαζέσ&ω.

δρα δϊ μή χαϊ τους άλλους νεχρούς ερωτών τά ομοια

διδάξης.

ΜΈΝΙΠΠΟ Σ

II ΝΣΚΥΟΜΛΝΤΕΙΑ.

ΑΚανΜΕΝΤνΜ.

Μεηίρριει, εε τηοάο εχ τη/ετίδ τεάίαε βη^εηδ,

ΡΗίΙοηίάαδ ηατταί , δε, αίία άεθδ ε&ίδεε, αίία 1ε-

£ιβΙαϊ0Γεδ ίσοετε αιιάίεηίετη, αά ρΗίΙοδορΗυδ αε~

εαείιχε, αι ταίίοηετη νίίαε ΐιιίατη αε δίτηρίίεετη αΙ>

π·δ άίδεεΓβί. Ομοτιιτη νετο ααατη αίϋ αίϊα άοοιιΐδ-

δεηί, βΐ αηίδααε ιαα ίεηε άε/εηάετε νίιϊ /αίιδεηί,

δε Ιοη^ε ίηεετίίοτετη τεάά ιιιτη, ρταεεϊριιε ητηαη

€0ηΐίατία ίίδ , οιιαε άοοετεηί, εχίδδεηί, αά ϊη/δΓοί

άεδνειιάετε ι>οΙιαδδδ, ιιί , αιια νίία δίί ορίίτηα, αϋ

Τίτεδία ναίε άίδεεκεί. Ηαηο οϋ εαιαατη δε Βαίγ-

Ιοηετη αά ΜίίΗτοοατζαηετη νίτατη ιαρίεηίετη ρτο-

^εοίατη, ααϊ εϊ ροτίαδ Οτεϊ αρεταετίί. Παε οεοα-

δίοηε ηατταηίιιτ π·ίοδ, ψιίοιιχ /οτίε Α» ϊτηρυχιοΓεδ

ηίί δοίετεηί. Όεϊηάε άεδοτίϋιΐ, οιιαε νϊάετΐί ϊη

Ογοο, εχ α. ειιάίωιιτη Μΐποΐθ, ίη ηιιο ιειηοταε τηοτ-

(ιιοι αοειωανδτίηί ; άείηάδ {ιιρρίιωοηιτη Ιοωιτη,

ΝΕΟΥΟΜΑΝΤΙΑ. 245

ροδίεα εατηρπτη ΛεηετιιδίΗτη, ιιοί τηοτΐΉοπιτη <ζ«-

φααίίίαίετη εοηερίεαίιιε ρετ οεεαδίοηετη νΐίατη. Ηα-

τηαηατη ωιτη ροτηρα εοτηραταΐ, φυατη αάτηίηίδίτεί εί

οτάίηεί Ροτΐαηα, δίνε ειιτη δεεηα, ίη φηα ίίάετη

Ηοτηίηεδ τηοάο Γβ^ίε, τηοάο δετνί ρατίεδ α^απί.

Ώείηάε Ιο<[ιιίίιιΓ άε τηαΐα αραά ίη/ετυε εοτΗτη εοη -

άίίίοηε, φιιί τε£εδ ΟΉοηάατη νεί δαίταραε /αεηηί ;

άε 8οεταϊδ εί Ώίο^εηε, φαίά α§αηΐ ; άε ριερΗί-

£τηαίε ίη δοτηίίίίδ τηοτίσοηιτη ευηίτα άίνίίεδ ίηίιι-

δϊοχ δοτίρίο. Ταηάετη α ΤίΓβδία εάοείιιχ, νίίατη

Βεαίατη εδδε εοηιτη, ηιιί εο ψιοά ίη τηαηίοαι. εδ1,

ιαρίεηίετ Ηίεηίεδ, ρίεταηιιε εί ρταεείριιε ρΜοιο-

ρΗοτιιτη ίΙΙαε τηιξαε τίάεηάο ρταείετειιτταηΐ , ρετ

αηίτιιτη ΤκορΗοηίί ίη Οταεωατη τεάίί.

Νοη ίτπτηεήΐο άσοίίαταηί, ιιίτιιτη Μο Ιίοετ §ε-

τηζίτηιχ ειΐ , ηεο ηε?

ΜΕΝΙΠΠΟΣ ΚΑΙ ΦΊΑΛΝΙΑΗΣ.

ΑΙΕΝ. ί2 χαίρι μέλα&ρον πρόπνλά &' εστίας εμης'

ΊΙς άαμενός α εςεϊδον ες φάος αολώ*. <

ΦΙΑ. Ου Μένιππος ουτός εστιν δ χύων; ού-

μενονν άλλος, εϊ μη ϊγώ παραβλέπω Μενϊππους ο

λους. τι <5' αυτω βούλεται το άλλόχστον του οχήμα

τος, πίλος, χαϊ λύρα, χαι λεοντη ; πλην άλλά ηρος-

ιιέον γε αύται. χαίρε, ω Μένιππε, χαι πό&εν ημϊν

αψΐξαι; πνλόν γαρ χρόνον ού πέφηνας εν τ?] πόλει.

ΜΙίΝ.'Ίίχω νεχρων χεν&μώνα, χαι οχϋτου πύλας

Αιπών, ϊν αδης χωρϊς ωχισται &εων.

ΦΙΑ. Ίϊράχλεις, έλελή&ει Μένιππος ημας απο

&ανών χατ έξ ϋπαρχης άναβεβίωχεν ;

ΜΕΝ. Ούχ, άλλ' ει ϊμπνονν άίδης μ ίδέξατο.

246 ΙΥΟΙΑΗΙ

ΦΙΑ. Τις δ' η αίτία σοι της χαινης χαϊ ηαρα·

δόξον ταύτης αποδημέας;

ΜΕΝ. Νιότης μ επί)ρε, χαί &ράαος του νοΖ

πλέον.

ΦΙΑ. Παϋσαι, μαχάριε, τραγοιδων, χαι λέγ»

ουτωαί πως άπλως , χαταβάς άπύ των ιαμβεϊων, τίς

η στολή; τί σοι της χάτω πορείας έδέησεν; αλλως

γαρ ούχ ηδεϊά τις, ουδέ άαπάαιος η όδός.

ΜΕΝ. 'Ώ. φιλότης,χρειώ μεχατήγαγεν ειςάίδσο,

Ψνχή χρησόμενον Θηβαίου Τειρεσίσο.

ΦΙΑ. Ουτος, άλλ' η παραπαίεις· ου γαρ αν ου

τως έμμέτρως έρραψωδεις προς άνδρας φίλους.

ΜΕΝ. Μή &αυμάιίη:, ώ εταίρε· νεωατι γάρ>

Ενριπίδη χαι Όμήρω αυγγινόμενος, οόχ οϊδ' όπως

άνεπλήσ&ην των έπων, χαι αύτόματά μοι τά μέτρα

έπι τό ατόμα ϊρχεται. 2. Λτάρ είπέ μοι, πωι τά

νπίρ γης έχει, χαι τί ποιοϋοιν έν τί) πόλει ;

ΦΙΑ. Καινόν ουδέν, αλλ' οία χαι προ τοϋ, αρ-

πάζοναιν , έπιορχοϋυι , τοχογλνφοϋσιν , όβολοατο>

τοϋσιν. ,.

ΜΕΝ. "Λ&λιοι , χαι χαχοδαίμονες· ουγάρϊαα-

αιν ο'ια ϊναγχος χεχύρωται παρά τοϊς χάτω, χαϊ οία

χεχειρστόνηται ψηφίσαατα χατά των πλοναίων, α,

μά τον Κέρβερον, ουδεμέα μηχανή τοϋ διαφυγειν

αυτούς.

ΦΙΑ. Τί φ//ς; δέδοχται τι νεώτερον τόϊς χάτα

περϊ των εν&άδε ;

ΜΕΝ. Νή Λία χαϊ πολλά γε. άλλ' ού &έμις εχ-

ψέρειν αυτά προς απαντας, ουδέ τά απόρρητα έξα~

ΛΕϋϊΟΜΑΝΤΙΑ. 247

γορεύειν, μη χαί τις ημας γράψηται γραφήν «σ«-

βείας επϊ τοϋ 'Ριιδαμάν&νας.

ΦΙΑ. Μήδητα, ώ Μένιππε, πρδς τοί.Αιδς,

μη φ&ονησης άνδρϊ φίλω τών λόγων. προς γάρ είδό-

τα αιωπάν έρεΐς· τάι άλλα χαϊ προς μεμνημένον.

ΜΕΝ. Χαλεπόν μεν επιτάττεις τούπίταγμα,χαϊ

ου πάντη ασφαλές· πλην άλλά σοϋγε ΐνεχα τολμη-

τέον. ϊδοξε δή, τούς πλοναίους τούτους, χαϊ πολν-

χρημάτους, χαϊ τό χρναίον χατάχλειατον, ωαπερ την

Λανάην, φνλάττοντας

ΦΙΑ. Μη πρόειρον εϊπχς, ω 'γα&έ, τά διδα

γμένα, πρϊν εχεϊνα διελ&εϊν, α μάλιατ αν ηδέως

άχούοαιμέ σον, τϊς η έπίνοιά σου της χα&όδου έγέ-

νιτο. τϊς δέ δ της πορείας ηγεμών ει&' 'εξης άτε εϊ-

ϋες,ΐΐτε ηχονααςπαρ' αυτοϊς. εϊχός γαρ δή φιλόχαλον

οντα σε μηδέν των άξίων &έας η άχοης παραλιπεϊν.

3. ΜΕΝ. Τπονργητέον χαι ταϋτά σοι. τί γαρ

Γιν χαϊ πά&οι τις, οπότε φίλος άνήρ βιάζοιτο ; χαϊ

δή πρώτά σοι δίειμι τά περϊ της γνώμης της έμηςΛ

χαϊ ό&εν ώρμή&ην προς την χατάβααιν. εγώ γαρ,

αχοι μεν εν παιαϊν ην, άχούων ·Ομήρον χαϊ Ησιό

δου πολέμους, χαϊ στάσεις διηγονμένων ου μόνον

των ημι&έων , άλλά χαϊ αύτών ηδη των -&εών, ετι δέ

χαϊ ιιοιχείας αυτών, χαϊ βίας, χαϊ άρπαγάς, χαϊ δί-

χαι·, χαϊ πατέρων έξελάαεις, χαϊ άδελφών γάμους,

πάντα ταϋτα ένόμιζον είναι χαλά, χαϊ ου παρ-

έργως εχνώμην προς αυτά. επεϊ δέ εις ανδρας τε-

ίεϊν ήρξάμην, πάλιν αυ ένταϋ&α ηχοναν τών νό-

αων τάναντϊα τοϊς ποιηταϊς χελενόντων , μήτε μοι'

243 ΐνΟΙΑΝΙ

χεύειν, μητε στασιαζων , μη'τι άρπάζειν. έν μεγάλη

ονν χα&ειστήχειν αμφιβολία, ουχ είδώς υ,τι χρησαί-

ιιην έμαυτω. ούτε γαρ αν πστε τους &εούς μοιχεϋσαι

χαί ατααιάααι προς άλλήλους ήγούμην, εϊ μη ως

περϊ χαλών τούτων εγίγνωαχον ούι αν τους νομο-

&έτας τάναντία τούτοις παραινεϊν, λναιτελεϊν ύπε—

λάμβανον. 4. Έπεί δέ διηπόρονν , εδοξέ μοι έλ&ύν-

τα παρά τους χαλονμένους τούτους φιλοσόφους, εγ

χειρισαν τε έμαυτόν , χαί διη&ήναι αύι&ν χρήσ&αί

μοι ο,τι βούλοιντο, χαί τινα άδόν άπλην χαίβεβαίαν

υποδιίξαι τοϋ βίου. ταϋτα μεν δή φρονων προςήειν

αυτοϊς· έλελή&ειν δ' εμαυτόν ές αύιό φααι τό πνρ

εχ τοϋ χαπνοϋ βιαζόμενος. παρά γάρ δή τούτοις

μάλιστα ευριαχον έπιοχοπών την αγνοιαν, χαί τήν

άπορϊαν πλείονα· ωατέ μοι τάχιστα χρνσοϋν απέ

δειξαν ούτοι τον των ίδιωτων βίον. αμέλει ό μεν αυ

των παρηνει το παν ιιδισ&αι, χαί μόνον τοϋτο έχ

παντός μετιέναι· τοϋτο γάρ είναι τό εϋδαιμον. ό δέ

τις εμπαλιν, πονεϊν τά πάντα, χαι μοχ&εϊν, χαι τό

σώμα χαταναγχάζειν , ρ'υπώντα, χαι αύχμωντα, χαϊ

πασι δυςαρεστοϋντα , χαι λοιδορούμενον, σννεχές

έπιρύαψιοδων τά πάνδημα έχεϊνα τοϋ Ησιόδου περί

της αρετής ϊπη, χαι τόν Ίδρωτα, χαί τήν επϊ τό α

χρον άνάβααιν. αλλος χατυφρονεϊν χρημάτων παρ-

εχελεύετο, χαί άδιάφορον οΐισ&αι τήν χτήσιν αυ

των. ό δί τις εμπαλιν, αγα&όν είναι χαί τόν πλοϊ-

τον αυτόν άπεφαίνετο. περϊ μεν γάρ τοϋ χόαμου τ»

χρή χαί λέγειν ; ος γε ϊδέας, χαί ασώματα, χαί ι'ιτό-

ίΐους , χαί χενά, .χαί τοιοϋτόν τινα όχλον ονομάτων

ΝΕΟΤΟΗΑΝΤΙΑ. 249

δσημέραι παρ' αυτών άχούων εναντίων. χαϊ τό πάν

των δεινών άτυπώτατον , ότι πιρϊ των εναντιωτά-

των εχαατος αυτών λίγων, σφόδρα νιχώντας χαϊ

πι&ανούς λόγους έπορίζετο, ωατε μήτε τω &ιρμόν

το αυτί πραγμα λέγοντι, μήτε τω ψνχρόν, άντιλέ-

γειν ϊχειν , χαϊ ταϊΐτα, εϊδότα σαφώς, ώς ουχ αν

πστε &ερμόν εϊη τι χαϊ ψνχρονέν ταυτω χρόνω. άτε-

χνως ονν επασχον τοϊς νυατάζοναι τούτοις ομοιον,

άρτι μεν επινεύων, άρτι δέ άνανιύων ϊμπαλιν. 5.

Έτι δέ πολλω τοντο έχείνων άτοπώτερον τούς γάρ

αυτούς τούτους ευριαχον επιτηρών εναντιώτατα τοϊς

αυτων λόγοις έπιτηδεύοντας. τους γονν χαταφρο-

ηϊν παραινοϋντας χρημάτων, 'εώρων άπριξ εχομέ-

τους αυτών, χαϊ περϊ τόχων διαφιρομένους, χαϊ έπϊ

μια!)ω παιδεύοντας , χαϊ πάντα ϊνεχα τούτων υπο

μένοντας·. τούς τε την δόξαν άποβαλλομένους , αυτης

ταύτης ϊνεχα πάντα έπιτηδεύοντας ' ηδονης τε αυ

σχεδόν απαντας χατηγοροϋντας , ϊδία δέ μόνη ταύ

τη προςηρτημένους. 6. Σφαλεις ονν χαϊ ταύτης της.

έλπίδος ϊτι μαλλον έδυσχέραινον,ήρέμαπαραμν&υύ-

μει ος έμαυτόν, έπεϊ μετά πολλών , χαϊ σοφών , χαϊ

οφόδρα επϊ αυνέσει διαβεβοημένων, ανόητος τε εϊμι,

χαϊ τάλη&ές ετι άγνοών περιέρχομαι. χαί μοι πστέ

διαγρυπνοϋντι τούτων ΐνεχα εδοξεν έςΒαβνλώνα έλ·

&όντα δεηϋηναί τινος των μάγων, ιών Ζωρσάστρου

μα&ητών χαϊ διαδόχων ηχοναν δ αυτούς έπωδαϊς

τε χαϊ τελεταίς τιοιν άνοίγειν τε του αδου τάς πυ-

λας, χαϊ χατάγειν, ον αν βούλωνται , ασφαλώς, χα»

οηίσω αύ&ις άνηπέμπειν. αριστον οίν ηγονμην ει-

.!50 ινεΐΑΝί

ναι παρά τινος τούτων διαπραίάμενον την χατάβα*

οιν, έλ&όντα πηρά Τειρεσίαν τον Βοιώτιον, μα&ιίν

παρ' αυτου, ατε μάντεως χαϊ οοφοϋ, τϊς εατιν ό <?-

ριατος βίος, χαι ον αν τις ί·λοιτο ι υ φρονων. χαι δή

άναπηδήσας , ως είχον τάχους 'ίτεινον ευ&ύ Βα

βνλωνας. έλ&ών δέ αυγγίγνομαί τινι των Χαλδαίω*

σοφω άνδρϊ, χαϊ &εαπεοίω την τέχνην, πολιιΖ μέν

την χόμην, γένειον δέ μάλα σεμνόν χα&ειμένω· τοΐ·-

νομα δέ ην αυτω Μι&ροβαρζάνης. δεη&εϊς δέ, χαϊ

χα&ιχετεύαας , μόγις επέτυχον παρ αύτον, εφ οι»

βούλοιτο μιαίΙω, χα&ηγησασ&αί μοι της όδοϊ: 7.

Παραλαβών δέ με δ άνηρ πρωτα μεν ημέρας έννέι*

«αϊ εϊχοαιν, αμα τ»/ Σεϊήντ) άρξάμενος, Άονΐ, χα-

τάγων ΐω&εν επϊ τον Ενφράτην, η^ίς άνίσχυν-

τα τον ηλιον ρησίν τινα μαχράν έπιλέγων, ης ούυφό-

δρα χατήχοναν · ωςπερ γαρ οι φαϋλοι των έν τυΐς

άγωαι χηρύχων, έπίτροχόν τι χαϊ ασαφές έφ&έγγε-

το · πλήν αλλ, εωχει γέ τινας έπιχαλεϊσ&αι δαίμονας.

μετά δ' ούν την έπωδήν τρϊς αν μου πρύς τό πρόσ

ωπον άποπτόαας, έπανηειν πάλιν, ούδένα των άπατ-

τώντων προςβλέπων. χαϊ αιτία ην ημϊν τάάχρόδρνπ,

πστόν δέ γάλα χαϊ μελίχρατον χαϊ τύ τοϋ Χοάαπον

ΐδωο , εννη δέ υπαί&ριος έπϊ της πόας. έπεϊ δέ άλις

είχε της προδιαιτήσεως, περϊ μέαας νύχτας έχϊ τόν

Τίγρητα πσταμόν άγαγών εχά&ηρέ τέ με, χαϊ άπΐ-

μαξε, χαϊ περιήγνιαε δαδίοις, χαϊ αχίλλη, χαϊ αλλοις

πλεϊοαιν, άμα χαϊ την επωδήν εχείνην υπστον&ορί-

α«ς· είτα ολον με χαταμαγεύσας χαϊ περιελ&ών, ·ίνα

-Λη 5λαπτοίμην υπό των φσομάτων, έπαιάγει ές τ»;»

ΛΚογυΜΑΜ'ΠΑ. 251

αιχίαν, ώ; εΐχον, άναποδίζοντα· χαϊ τολοιπόν άμφϊ

πλονν είχομεν. 8. Αυτος μεν ούν μαγιχήν τινα εν-

έδν στολήν, τά πολλά έοιχνΐαν τί} Μηδιχη· εμε ϋ

τούτοιοι φέρων ένεσχεύσσε τω πίλοι, χαϊ τ»; λεοντή

χαί προςέτι τιί λύρα· χαϊ παρεχελεύοατο, ην τιςερη-

ταί με τούνομα, Μένιππον μεν μή λέγειν, Ήραχλέα

δΐ, η Όδνασέα, η Όρφία.

ΦΙΑ. Ώς δή τί τοϋτο, ω Μένιππε ; ου γάρ ονν-

ϊημι τήν αιτίαν οίτε τον οχήματος, οϋτε των ονο

μάτων.

ΜΕΝ. Και μήν πρόδηλον τοϋτό γε, χαϊ ου παν

τελως απόρρητον επεϊ γάρ ουτοι προ ημων ζωντες

(ς ηδου χατεληλν&εααν , ηγεϊτο, ει με άπειχάαειαν

αυτοϊς, ραδίως αν τήν τοϋ Αιαχοϋ φρονράν διαλια-

&εϊν, χαι άχωλύτως παρελ&ιϊν, ατε οννη&έατερον

τραγιχως μάλα παραπεμπόμενον νπό τοϋ οχήματος.

9."ίΙδη δ' ούν ϋπέφαινεν ημέρα· χαϊ χατελ&όντες

επϊ τον πσταμόν περϊ άναγωγήν εγιγνόμε&α ' παρε-

οχεύσστο δ' αύτω χαϊ οχάφος, χαϊ Ιερεϊα, χαϊ μελί-

χρατον , χαϊ αλλα, οοα πρύς τήν τελετήν χρήσιμα.

έμβαλόμενοι οΰν απαντα τά παρεαχευααμένα οίτω

δή χαϊ αύτοϊ ,,Έαίνομεν άχνύμενοι, &αλερόν χατά

δάχρν χέοντες." χαϊ μέχρι μέν τινος ϋπεφερόμε&α εν

τιΜ πσταμω· είτα δ' εαεπλεύοαμεν ες το ελος, χαί

ΐήν λίμνην, ες ην δ Ενφράτης αφανίζεται. περαιω-

&έντες δέ χαϊ ταύιην άφιχνούμεΰα ες τι χωρίον 'έρη-

μον, χαϊ υλωδες , χαϊ άνήλιον ες ο δή ιιποβάντες

( ηγεϊτο δέ δ Μι&ροβαρζάνης \ βό&ρον τε ώρνξάμε-

&α , χαί τά μϊίλα χατεσφάξαμεν , χαϊ τό αίμα πιρϊ

232 ι νσίΑΝί

αυιόν ίαπείααμέν. δ δέ μάγος Ιν τοοούτω δαδη χαι·

ομένην 'ε'χων ούχ ει ηρεμαία τη ςτω>·»], παμμί/ε&ες

δέ, ώς ο'ιός τε ην , άναχραγών, δαίμονας τι όμοϋ

πάντας έπεβοαιο , χαϊ Ποινάς, χαϊ Έοιννύας, χαϊ

ννχίαν Έχάτην, $«ϊ έπαινήν Περσεψόνειαν , παοα-

μιγνύς Άμα χαϊ βαρβαριχά τινα χαϊ ασημα ονόμα

τα , χαϊ πολναύλλαβα. 10. Εύ&ύς υνν απαντα

έχεϊνα έααλεύετο , χαϊ υπό της έπωδης τοίδαψος αν-

ερρήγνυτο, χαϊ η υλαχή τοϋ Κερβερου πόρρωβεν

ηχούετο , χαϊ ίο πρίϊγμα χατηφές χαϊ οχν&ρωπόν

ην. ,'Έδδι-ιαεν δ' υπένερ&εν αναξ ένέρων Άϊδω-

νεύς." χατεφαίνετο γαρ ηδη τά πλειστα, χαϊ η λίμνη,

χαϊ δ Πνριφλεγέ&ων., χαϊ τοϋ Πλούτωνος τά βα

σίλεια. χατιλ&όντες δ' ό'μως δια τοϋ χάαματος το»

μεν 'Ραδάμαν&νν εϋρομεν τε&νεώτα μιχρυϋ δεϊν ϋπδ

τοϋ δέους. δ δέ Κέρβερος ύλάχτησε μέν τι, χαϊ παρ-

εχίνησε· ταχύ δέ μον χρούσαντος την λύραν, παρα

χρημα εχηλή&η ύπδ τοϋ μέλους. επεϊ δέ πρδς τήν

λίμνην αφιχόμε&α , μιχροϋ μέν ονδ' έπεραιώ&ημεν

γάρ ϊιδη πληρες τό πορ&μεϊον , χαϊ οιμωγης άνά-

πλεων τρανματίαι δέ πάντες έπέπλεον, δ μέν τα

σχέλος, δ δέ την χεφαλήν, δ δέ αλλο τι σνντετριμ

μένος, έμοϊ δοχεϊν εχ τινος πολέμου παρόντες. ϋμως

δ" οίν δ βέλτιστος Χάρων, ώς ειδε την λεοντην, οϊψ

&εϊς με τον Ήοαχλέα είναι, έςεδέξατό με, χαϊ διε-

πόρ&μεναέ τε ααμενος, χαϊ άποβάσι δειαήμηνε την

άτραπόν. 11. Έπεϊ δέ ημεν έν τω σχότω, προι)ει

μέν δ Μι&ροβαρζάνης , ειπόμην δ' δ^ώ χατόπιν εχά-

Μ*ι·ος αυτοϋ , ίί»£ προς λειμωνα ιιέγιστην αφιχνην-

ΝΕΟγΟΜΑΝΤΙΑ. 253

με&α, τω άυφοδέλω χατάφντον. εν&α δή περιεπί-

τοντο ημΐίς τετριγυίαι των νεχρων αίαχιαί. χατ ολί

γον δέ προϊόντες παρεγενόμε&α προς το τοϋ Μί-

νωας διχαατήριον ετόγχανε δί δ μέν επϊ &ρόνον

τινός ύψηλοϋ χα&ήμενος· παρειατήχεααν δί αυτω

Ποιναϊ, χαϊ άλάατορες, χαϊ Έριννύες. έτέρω&εν δδ

προςήγοντο πολλοί τινες εφεξης ίίλύσει μαχρα δεδεμέ-

νοι· έλέγοντο δέ είναι μοιχοϊ, χαϊ πορνοβοαχοϊ, χαϊ

τελωναι, χαιχόλαχες, χαί συχοφάνται , χαϊ δ τοι

ουτος ομιλος των πάντα χυχώντων έν τι} βίω. χωρις

δέ ο'ί τε πλούσιοι, χαϊ τοχογλύφοι προςι/εσαν , ω

χροί , χαϊ προγάατορες , χαϊποδαγροϊ, χλοιόν ϊχα-

ατος αύτων, χαϊ χόραχα διτάλαντον επιχεϊμενος.

έφεατωτες ούν ημεϊς 'εωρωμέν τε τά γιγνόμενα, χι<1

ηχούομεν των άπολογονμένων. χατηγόρουν δέ αυ

των χαινοί τινες χαϊ παράδοξοι ρήτορες.

ΦΙΑ. Τίνες οίτοι, προς Αιδς; μή γάρ οχνήσης

χαϊ τοντο είπεϊν.

ΜΕΝ. Οία&ά που ταυτασϊ τάς προς τον ηλιον

άπστελονμένας οχιάς από των σωμάτων ;

ΦΙΑ. Πάνυ μεν ονν.

ΜΕΝ. Αύται τοίνυν, έπειδάν άποβάνωμεν, χα-

τηγοροναί τε χαϊ χαταμαρτυροναι, χαϊ διεΧέγχοναι

τά πεπραγμένα ημϊν παρά τον βίον · χαϊ οφόδρα τι

νές αυτων αξιόπιστοι δοχοϋσιν, «τε άεϊ ξννοϋσαι,

χαϊ μηδέπστε άφιστάμεναι των οωμάτων. 12. Ό δ

οόν Μίνως επιμελως έξετάζων άπέπεμπεν εχαστον ές

τον των άαεβων χωρον , δίχην νφίξοντα χατ αξίαν

των τετολμημίι ων. χαϊ μάλιστα έχείνων ηπτπο, των

254 ίνείΑΝΙ

έπι πλούτω τε χαϊ άρχαϊς τετυφοψένων , χαϊ μονο*-

ονχϊ χαϊ προςχννεϊσ&αι περιμινόντων , την τδ ολ»-

γοχρόνιον αυτων άλαζονείαν , χαί την ίπεροψίβιν

μυοαττόμενος· χαϊ στι μή εμέμνηντο &νητοί τε ον·

τις αυτοι, χαϊ &νητων αγα&ων τετυχηχότες. οϊ δέ,

άποδναάμενοι τά λαμπρά έχεϊνα πάντα, πλοντον;

λέγω , χαϊ γένη , χαϊ δνναστείας, γνμνοϊ, χατω νε-

νευχότες παρειστήχεααν, ωςπέρ τινα δνειρον άναπεμ-

παζόμενοι την παρ' ήμϊν ευδαιμονίαν · ωςτε ϊγωγε

ταϋτα δρων υπερέχαιρον, χαϊ εί τινα γνωρίσαιμι αυ

των, προςιών αν ησνχη πως , ϋπεμέμνησχον οίος ην

παρά τόν βίον, χαϊ ηλίχον εφύσαιο τότε, ηνϊχα

πολλοι μέν ϊω&εν έπϊ των πνλώνων παρειςτήχεοαν,

την πρόοδνν αυτοϋ περιμένοντες, ω&ούμενοί τε, χαϊ

άποχλειόμενοι πρδς των οϊχετων. δ δέ μόγις αν πστε

άνατείλας αυτοϊς πορφνρους τις, η περίχρναος , η

διαποίχιλος , ευδαίμονας ωετο χαϊ μαχαρίους άπο-

φαίνειν τονς προςειπόντας , ην τό στη&ος, η την

δεξιάν πρστείνων δοίη χαταφιλεϊν. έχεϊνοι μεν ονν

ηνιώντο άχούοντες. 13. Τω δέ Μίνωϊ μέα τις χαϊ

προς χάριν έδιχάα&η δίχη · τόν γάρ τοι Σιχελιώτην

Διονύσιον, πολλά τε χαϊ δεινά χαϊ ανόαια υπό τε

Αίωνος χατηγορη&έντα , χαϊ υπδ της οχιας χατα-

μαρτυρη&έντα , παρελ&ών Άρίστιππος δ Κνρηναϊος

(άγοναι δ' αύτόν 'εν τιμί}, χαϊ δόναται μεγιατον

Ο τοις χάτω} μιχροϋ δεϊν ττ\ Χιμαίρα προςδε&έντα,

παρέλναε της χαταδίχης, λέγων πολλοϊς αυτόν των

πεπαιδενμένων πρδς αργυριον γενέσ&αι διξιόν. 14.

Λποστάντις δέ όμως τυϋ διχαστηρίου πρδς τό χοϊ···

ΝΕΟΥΟΜΑΝΤΙΑ. 255

ατήριον άφιχνούμε&α. ϊν&α δή, ω ςρ/λϊ , πολλά χαϊ

έλεεινά ην άχοϋσαί τε, χαϊ ιδιϊν μαστίγων τε γάρ

όμοϋ ψόφος ηχούετο , χαϊ οιμωγή των επί τον πυ

ρός όπτωμένων, χαϊ ατρέβλαι, χαϊ χνφωνες, χαϊ

τροχοί. χαϊ η Χίμαιρα ίοπάραττε , χαϊ ό Κέρβερος

έδάρδαπτεν εχολάζοντό τε άμα πάντες, βααιλεΐς,

δοϋλοι, σατράπαι, πένητες, πλούσιοι χαϊ πτωχοί·

χαϊ μετέμελε πΐίσι των τετολμημένων. ίνίους δέ των

χατεγνωαμένων χαϊ έγνωρίσαμεν ίδόιτες, όπόαοι η·

σαν των εναγχ'ος τετελευτηχστων. οί δε ένεχαλύπτον-

το, χαϊ άπεατρέφοντο' ειδέχαϊπροςβλέποιεν, μάλα

δονλοπρεπές τι, χαϊ χολαχευτιχόν χαϊ ταϋτα, πως

οιει βαρεϊς δντες , χαϊ υπεούηταε παρά τον βίον ;

τοϊς μέντοι πέιησιν ημιτέλεια των χαχων έδίδστο,

χαϊ διαναπαυόμενοι πάλιν εχολάζοντο. χαϊ μην χα-

χεϊνα είδον τά μν&ώδη, τόν'Ιξίονα, χαϊ τον Σίαυ-

ψον, χαϊ τον Φρύγα Ίιάνταλον χαλεπως εχοντα, χαϊ

τον γηγενη Τιτυόν' Ίίράχλεις υσος· εχειτο γάρ τό

πον επέχων άγρου. 15. Αιελ&όντες δέ χαϊ τούτους,

ές το πεδίον έςβάλΧομεν το 1.4χερούσιον ευρίοχομέν

τε αίτόΰι τους ημι&έους τε, χαϊ τάς ηρω·ίνας, χαϊ

τόν αλλον ύμιλον των νεχρίϊιν χατά ε&νη χαϊ χατά

φ νλα διαιτωμένους· τούς μέν παλαιούς τινας, χαϊ

ΐνρωτιωντας, χαϊ, ως φησιν Ομηρος, άμενηνούς·

τους δ' ετι νεαλεϊς, χαϊ αννιυτηχότας· χαϊ μάλιστα

τούς Αίγυπτίων αυτούς διά το πολναρχές της ταρι-

χείας. τό μέντοι διαγιγνώαχειν εχαατον ου πάνν τε

ην ραδιον ' άπαντες γάρ άτεχνως άλλήλοις γίγνονταε

νμοιοι, των όστέων γεγυμιωμένων πλην άλλα μό·

256 Ι.νΧ£ΑΝΙ

γις τ£ χαϊ διιΐ πολλοϋ άνα&εωροϋντις αυτούς ίγι·

γνώαχομεν. 'ίχειντο δ έπ άλλήλοις αμαυροϊ , χαϊ

ασημοι, χαϊ ουδέν ϊτι των παρ' ημιν χαλων φνλάτ-

τοντες. άμέλει, πολλων έν ταυιω οχελετων χιψένων,

χαϊ πάντων δυοίων, φοβερόν τι, χαϊ διάχενον δε-

δορχότων, χαϊ γνμνους τούς οδόντας προφαινόντων,

ήπόρονν προς εμαυτόν, ω τινι διαχρίναιμι τον Θερ-

αίτην από τοϋ χαλοϋ Νιρίως, η τον μειαίτην^ίρον

από του Φαιάχων βασιλίως, η Πνρρίαν τον μάγει-

ρον από του Αγαμέμνονος· ουδέν γάρ ϊτι των πα

λαιων γνωρισμάτων αύτοϊς παρέμενεν, άλλ' ομοια τά

όσια ην, αδηλα, χαϊ άνιπίγραφα , χαϊ ύπ ουδενός

Ϊτι διαχρίνεα&αι δννάμενα. 16. Τοιγάρτοι έχεϊνα

όρωντί μοι έδόχει δ των αν&ρώπων βίος πομπϊ} τινι

μαχρά προςιοιχέναι, χορηγεϊν δέ χαϊ διατάττειν ΐχα-

οτα ή 'Τύχη, διάφορα χαϊ ποιχίλα τοις πομπεύοναι

οχήματα προςάπτοναα· τόν μεν γαρ λαβοϋσα, εϊ

τόχοι, βασιλιχως διεαχεύασε, τιάραν τε έπι&εϊαα,

χαϊ δορνφόρους παραδοϋσα, χαϊ την χεφαλήν ατε-

ψσοα τω διαδήματι' τω δέ οϊχέτου οχημα περιέ&ηχι -

τόν δε τινα χαλόν {£ΐ·«» έχόαμησε · τόν δέ αμορφον

χαϊ γιλ οϊον παρεσχεύασε· παντοδαπήν γαρ οϊμαι

δεϊν γενέσ&αι τήν &έαν. πολλάχις δέ χαϊ διά μέσης

της πομπης μετέβαλε τά ενίων σχήματα, ουχ εωαα

ες τέλος διαπομπιϋσαι , ως ετάχ&ησαν , αλλά μεταμ-

φιίσααα τόν μέν Κροϊοον ήνάγχασε τήν οιχέτον χαϊ

αιχμαλώτου αχευήν άναλαβΛν , τόν δέ Μαιάνδριον,

τέως ϊν τοις οϊχέταις πομπιύοντα, την τοϋ Πολν-

χράτους τνραννίδα μετενέδναι. χαϊ μέχρι μέν ιινο;

ΝΕΟΥΟΜΑΝΤΙΑ. 257

ιΐασε χρησ&αι τό} οχήματι · επειδάν δέ ό της πομ

πης χαιρός παρέλ&η, τηνιχαϋτα έχαστος άποδους

την αχευήν, χαϊ άποδυσάμενος τό οχημα μετά τον

οώματος, έγένοντο οιοίπερ ησαν προ τοϋ γενέσ&αι,

μηδέν τοϋ πλησίον διαφέροντες. ενιοι δέυπ άγνωμο-

οόνης, επειδάν άπαπΐ) τόν χόαμον τπιαταοα η Ί·ί-

γη, άχ&ονταί τε χαϊ άγαναχτοναιν , ι'Ίοπ^ρ οιχείων

τινων στερισχόμενοι , χαϊ ονχ, α προς ολίγον ι'χρη-

οαντο, αποδιδάντες. ΌΊμαι δέ αε χαϊ των επϊ τϊ}ς

σχηνης πολλαχις εωραχϊναι τους τραγιχους τούτονς

ύποχριτάς, προς τας χρείας των δραμάτων αρτι μεν

Κρέοντας, ενίστε δέ Πριάμους γιγνομένους , η Αγα

μέμνονας· χαϊ δ αυτός, εϊ τόχοι, μιχρόν εμπροσ&εν

μάλα αεμνως τό τον Κέχροπος η 'ΐΛιεχ&ίως οχημα

μιμησάμενος, μετ ολίγον οίχέτης προηλ&εν υπό τοΐ

ποιητοϋ χεχελεναμένος. ηδη δέ πέρας εχοντος τον

δράματος, άποδναάμενος εχαστος αυτων την χρν-

σόπαατον Ιχείνην εσ&ητα, χαϊ το προςωπείον άπο-

χΗμενος , χαϊ χαταβάς από των εμβατων , πένης χαϊ

ταπεινός περίειοιν, ουχ ετ Άγαμέμνων δ Άτρέως, ου

δέ Κρέων δ Μενοιχέως, αλλά βωλος Χαριχλέον:

ΣΌννιεύς ονομαζόμενος, η Σάτνρος δ Θεογείτωνος

Μαρα&ώνιος. τοιαυτα χαϊ τά των αν&ρώπων πρά

γματα έατιν, ως τότε μοι δρωντι έδοξεν.

17. ΦΙΑ. Είπε δέ ροι, Ζ Μένιππε, <>1 δέ τοις

πολντελεϊς τούτους χαϊ υψηλούς τάφους Ιχοντες υ

πέρ γης, χαϊ στήλας, χαϊ εϊχόνας, χαϊ επιγράμμα

τα, ουδέν τιμιώτεροι παρ αυτοϊς εϊσι των ιδιεατωΡ

νεχρΐόν ;

ϊ.νοιΑΚ. I. ^

258 Ι.νΟΙΑΝΙ

ΜΕΝ. Αηρεϊς, ω οϊτος. ει γαρ ϊ&ιάοω τον

Μαυσωλόν αύτόν (λέγω δέ τον Κάρα, τον έχ τοϊ

τιίφον περιβύητον) εύ οιδα στι ουχ αν έπαύσω γε-

λων ούτω ταπεινός ερριπτο εν παραβύστωπον,λαν-

&άνων εν τω λοιπω δήμω των νιχρΖν, εμοϊ δοχεϊν,

τοσοϋτον απολαύων τον μνήματος, παρ οσον έβα·

ρόνετο τηλιχοϋτον άχ&ος επιχείμενος. επειδάν γαρ,

ω εταίρε, ά Αίαχδς άπομετρήστ) ίχάατω τον τόπον

(δίδωαι δδ τό μέγιστον ού πλέον ποι5ος) άνάγχη «-

γαπώντα χαταχεϊα&αι προς το μέτρον αννεδταλμέ-

νον. πολλω δ' αν οϊμαι μΆλον εγέλασας, εϊ έ&εάσοι

τούς παρ ημϊν βσοιλεϊς, χαϊ οατράπας πτωχιύον-

τας παρ' αυιοϊς, χαϊ ήτοι ταριχοπωλοϋντας υπ' απο

ρίας, η τά πρωτα διδάαχοντας γράμματα, χαϊ υ ιό

τον τνχόντος υβριζομένους, χαι χατά χύρρης παιο-

μένους, ωαπερ των άνδραπόδων τά ατιμότατα. Φί-

λιππον γονν τον Μαχεδόνα εγώ &εασάμενος ουδέ

χρατεϊν έμαυτοϋ δυνατός ήν έδείχ&η δέ μοι έν γ<α-

νιδίω τινϊ μισ&οϋ άχούμινος τά σα&ρά των υποδη

μάτων. πολλούς δέ χαι αλλους ην ιδεϊν έν ταϊς τριό-

ι3ο»ς μεταιτοϋντας , Λιρ^εας λέγω, χαϊ Ααρείους, χαι

Πολνχράτεις.

18. ΦΙΛ. Ί4τοπα διηγ[ί τά περϊ τοίν βασιλέων

χαι μιχροϋ δεϊν απιστα. τί δέ δ Σωχράτης 'ίπραττε,

χαϊ Αιογένης, χαϊ εϊ τις αλλος των σοφων ;

ΜΕΝ. Ο μέν Σωχράτης χαχεϊ περίεισι διελέγ-

νεον απαντας· αόνειαι δ' αυτω Παλαμήδης , χαι

Όδνασευς, χαϊ Νέστωρ, χαϊ εϊ τις άλλος λάλος νε

κρός. ϊτι μέντοι έπεφύσητο αυτω, χαϊ διωδήχει ί*

ΚΕΟΥΟΜΑΙΝΤ1Α. ^59

της φαρμαχοποοίας τά αχέλη. δ δέ βέλτιστος Διογέ

νης σνμπαροιχεϊ μεν Σαρδαναπάλω τώΑααυρίω, χαι

Μίδα τω Φρνγϊ , χαϊ αλλοις τισϊ των πολντελων.

άχούων δέ οίμωζόντων αυτων, χαϊ τήν παλαιάν τό-

χην αναμετρονμένων , γελα τε χαϊ τέρπεται, χαϊ τα

πολλά υπτιος χαταχείμενος αδει μάλα τραχεία χαϊ

άπηνεϊ τη ψωνΐί , τάς υιμωγάς αυτων έπιχαλίπτων,

ώ'στί άνιασ&αι τους ανδρας, χαϊ διααχέπτεα&αι με-

τοιχεϊν ου φέροντας τον Αιογένην.

19. ΦΙΑ. Ταντι μεν ϊχανως. τί δέ το ψήφι

σμα ην, οπερ 4ν άρχΐί ελεγες χεχνρωα&αι χατά των

πλοναίων;

ΜΕΝ. Ενγε ύπέμνησας· ου γαρ οίδ· οπως, περϊ

τούτου λέγειν πρσ&έμενος , πάμπολν άπεπλανή&ην

του λόγου. διατρίβοντος γάρ μου παρ' αυτοϊς, προί

κισαν οϊ πρντάνεις έχχλησίαν πιρϊ των χοινίί σνμ

φερόντων. ίδών ονν πολλούς σνν&έοντας , άναμίξας

έμαυτόν τοϊς νεχροϊς, εύ&ύς εις χαϊ αυτός ην των

εχχλησιαστων. διωχή&η μεν ονν χαι άλλα, τελευ·

ταϊον δέ τό περϊ των πλοναίων. ε'πιϊ γάρ αυτων χα-

τηγόρητο πολλά χαι δεινά, βία, χαι άλαζονεία, χαι

υπεροψία, χαι άδιχία, τέλος άναατάς τις των δημα

γωγων άνέγνω ψήφισμα τοιουτον.

Ψ II Φ I ΣΜΑ.

20. Επειδή πολλά χαι παράνομα οι πλούσιοι

δρωαι παρά τον βϊον αρπάζοντες , χαι βιαζόμινοι,

χιχϊ πάντα τρόπον των πενήτων χαταφρονοϋντεβ,

Δίδοχται τή βονλί), χαι τω δήμω, επειδάν ρπο&ά

Η3

260 ΙΛ ΟΙΑΓ>Ι

>·ωσι, τά μεν σώματα αυτων χολάζεα&-αι, χα&άπερ

χαϊ τά των αλλων πονηρων τάς δέ ψνχάς, άναπεμ-

φβείσας άνω ές τόν βίον , χαταδύεσΟαι ές τονς ο

νους, άχρις άν έν τω τοιούτοι διαγάγωαι μυριάδας

'έτων πέι·τε χαϊ εϊχοσιν, ονοι έξ όνων γιγνόμενοι, χαϊ

α/&οφοροϋντες , χαϊ νπύ των ηερινήτων έλαννύμε-

νοι' τούντεϋ&εν δέ λοιπον έξεϊναι αυτοϊς άπσ&ανεΖν

1Λπε την γνώμην Κρανίων ^χελετίωνος Νεχναιευς,

φνλης Άλιβαντίδος.

Τούτου άναγνωα&εντος του ψηφίσματος έπεψή-

φισαν μεν αϊ άρχαϊ, επεχειρστόνησε δέ τό πλη&ος,

χ αϊ ένεβριμήσατο η Βριμώ, χαϊ υλάχτησεν δ Κέρβε

ρος· ούτω γάρ εντελη γίγνεται, χαϊ χύρια τά Μνε-

γνωαμένα. 21. Ταυτα μεν δή οοι τά εν τη έχχλη-

σία. Ιγώ δέ, οΰπερ άφίγμην ενεχα, τω Ί^ειρεαία

προςελ&ών ιχέτευον αυτόν, τά πάντα δη/γησάμενος,

ειπεϊν πρός με, Ποών τινα ηγεϊται τον άριστον βίον.

ύ δέ γελάαας (ϊστι δέ τυφλόν τι γερόντιον, χαϊ ωχρόν,

χαϊ λεπτάφωνον) Λ τέχνον , φησι, την μέν αιτίαν

ο·ιδά σον της απορίας, ότι παρά των σοφων εγένετο,

ου ταύτά γιγνωαχόντων εαυτοίς· άτάρ ου &έμις λέ

γειν προς αέ· άπείρηται γάρ υπό τοϊ ·Ραδαμάν-

&νας. μηδαμως , 'έφην , ώ πατέριον, άλλ'είπέ, χαί

υή περίίδης με υοϋ τνφλώτερον περιϊόντα εν τω βίω.

ό δέ δή με άπαγαγών, χαϊ πολύ των άλλων άποαπά'

σας, ηρέμα προςχύψας πρύς τό' ούς φησϊν, Ό των

Ιδιωτων άριστος βίος, χαϊ σωφρονέατερος· ως της

αφροσόνης παναάμενος του μετεωρολνγεϊν, χαι τέλη

«α< αρχάς έπιαχοπεϊν, χα» χαταπτόαας ιών σοφϋν

ΝΕΟΥΟΜΑίίΤΙΑ. 261

τουτων ανλλογιομών , χα\ τά τοιαυτα ληρον ηγησά-

μενος, τοϋτο μόνον εξ απαντος &ηοάση, οπως, τό

παρόν δ(5 &έμινος, παρηδράμης γελών τά πολλά,χαι

-χεηϊ μηδέν εδπουδαχώς. ως ειπών πάλιν &ρτο χατ

Άσφοδιλδν λειμώνα. 22. Έγώ δέ, χαί γαρ ηδη όψέ

τ>ν, ΰγε δή, ώ Μι&ροβαρζάνη, φημϊ, τί δειψίλλο-

μεί>, χαϊ ούχ ίίπιμεν αυ&ις ες τον βίον ; δ δέ προς

ταϋτα, &άρρει, φησϊν, ω Μένιππε · ταχεϊαν γάρ οοι

χαϊ άπράγμονα υποδείξω άτραπδν χαι δή άπαγα-

γών με πρύς τι χωρίον τον αλλου ζοφερώτερον , διί-

ξας τϊ} χειρϊ πάρρω&εν άμαυρόν τι χαϊ λεπτόν ως-

περ διά χλει&ρίας εςρέον φως, Έχεϊνο, εφη, εστι τό

Ίερόν τοϋΤροφωνίον, χαχεϊ&εν χατιασι οί άπδ Βοιω

τίας· ταύτην ονν ανι&ι, χαϊ ευ&ύς εοη επϊ της Ελ-

λάδος. Ήσ&ιϊς δέ τοϊς ειρημένοις εγώ, χαϊ τόν μά~

γον ασπασάμενος , χαλεπώς μάλα διά τοϋ στομέου

άιερηνααςι ουχ αϊδ' οπως εν Αεβαδεία γίγνομαι.

ΧΑΡΩΝ

·Η ΕΠΙΣΚΟΠΟΤΝΤΕ2.

ΑΚ Ο ΥΜΕΝΤΥΜ-

Οίατοη, αά βιιρεΓοι ε^ηχεια:, α Μίτωιτίο, οί-

ίίατη/άοίο, ίτηρείταί, ιιί ρνα^είριια εοηιτη, ψιαε ίη-

Ιιγ Ηοτηίηδε βεπτηίιικ, δίίϊί εοτητηοηείτοί· Ϋΐίξίΐια

262 ι.νειΑΝί

Ιοβιιτη Ησοεαηί δαίίδ εάίίιιτη, ρϊιιτεδ τηοηίεδ, αΐίετιαη

αίίετί ίτηροτητηί ; άείηάε οοιιίοτιιτη ΟΗανοηίίδ αείδ ζία

αιιαία, ηί δ>η^ιιία ηιιαεφιιε αεεαταίίδδίτηε εοηδρίεε—

Γε ροδδεί, Μϊίοηε οεεαδίοηετη ρταεοεηίε, νίάεηί Ηο-

τηίηεδ, οο νίτρ-δ τηοχ ρετίίιιτΟδ εβίαίοδ ; ηιειιτη Ορτειτη,

Οκοεδιιτη εί ΡοΙγεταίεη νίάετεηί , εοδ, φαί οο ίτηρε-

τία τηα§ηα νεί άίνίίίαδ, νεί βοτίαηατη αττο^αηίεδ,

ηιιατηβιιχα δίηί ίΠα οοϊίνίδεαηίιιτ ; τίάεηί τείί^σο-

τιειτι εοηωιτδαίίοηεδ εί Ισοοτεδ ίηαηεδ. Οοδενναηί,

ψιαηίιιτη Ηοτηίηεδ ΐ^ηοταηίία εί αηίτηί αβ'εείίΒιιβ α-

£ετεηΐιιτ ; νίάεηί ίετηιία βία, α Ρατεϊδ ίη ηιιετηνί)

Ηοτηίηετη άεάαεία, α αιιϊοιιδ ρεηάείνίία Ηιιτηαηα,φιιο

τηα^ίδ ίΙϊίδ άετίάεηάί νίάεοαηίιιΓ Ισοοτεδ Ηοτηίηα/ν,

ίηίετ τηεάίαδ δρεδ α τηοΠεεοττερίοηιτη. Ι/οηεα Ηο-

τηίηεδ/εΙίοεδ διτηί, ηεε νίάεηί τηοτίετη, ηεε είιιβ τηίηί-

δίτοδ, ιώίααε είτειιτηναπαηίεδ, α φιιοηιτη ίαηάετη α-

Ιίψιο οοττερίί, τηιιίίατη άε ίηίιιτία εοηφΗεδίί,ρετεαηί·

Οιιίοιιδ οοδετναίίδ Οιατοηίί νίία Ηητηαηα τηιΙΙο άε-

δίάεηο άί<τηανίάείιιτ, φσοηίατη νεί ίί, αιιοηιτη /είί-

οίίαίετη οτηηεδ εείεδτεηί, ίρδί ίηβεΙίεεδ δίηί. Οοιν.-

ραταί νίίατη τηιτηαηατη ειιτη οιιΙΙίδ ααηαηαη. Εχ εάί-

ίο δσο Ιοεο Ηοηιίηίοιιδ αεείατηαίιιηιβ , ηε δίιιάϊα διια

ίη τεοιιδ ίατη βιιχίδ ροηαηί, α Μετειιτίο ίηΗίοείιιΓ ;

τηιιϊίίίιιάίηετη εηίτη σο ί^ηοταηίΐα εί αβ·εείίοιιδ οο-

σιιραίατη ηίΗίΙ αιιάίίιιτατη, εί ραικίδ δαρίεηίίοιιδ ηί-

ΗιΙ σριιβ εδδε αάτηοηίίίοηε. Ώείηάε τίάεηίιιτ αάΗιια

Ηυτηίτητητ διφετδίίίίοηεδ ίη ΜριΛΐαηδ, τηοτηιτηεηία

ΊηοΗιιοτΗτη, οοηάίίίο εαάιιεα Ητοίιιτη ηιιοηάατη οείε-

οεττίτηαηιτη εί δίιιίίίίία οεΙΙοτιιτη. Ί·αηάετη τηοηίί-

οιιβ ίΙΙίδ ίη Ιοεα δαα Γεροδίίίδ ιιίεταηε αά ηεξοίία διια

άίδοεάίί.

ΕΡΜΗΣ ΚΑΙ ΧΑΡΛΝ.

1. ΕΡΜ. Τϊ γιλάς, ω Χοίρων; η τι· τό τίορ-

^μεϊον άπολιπών διϋοο άνελήλν&ας, ές την παρυί-

ΟΟΙΝΤΕΜΡΙ.ΑΙΝΤΕδ.

σαν ημέραν ον πάνυ ειω&ώς έπιχωριάζειν τοϊς άνω

πράγμααιν ;

ΧΑΡ. Επι&νμησα , ώΈρμη, ιδειν δποϊά έςι

τά έν τω βίω, χαϊ α πράττοναιν οιάν&ρωποι έν αϊ

τοί, η τίνων στερουμενοι πάντες οίμώζοναι χατιόν

τες παρ ημας· ουδεις γάρ αύτων άδαχρντι διέπλευ-

οεν. αϊτησάμενος ονν παρά τοϋ "Λδου χαϊ αυτός,

ωςπερ χαι δ Θέτταλος έχεϊνος νεανίσχος, μέαν ημέ

ραν λειπόνεως γενέσ&αι, άνελήλν&α ές τό φως· χαί

μοι δοχω ες δέον έντετνχηχέναι σοί· ξεναγήσεις γάρ

ευ οϊδ' στι με ξυμπερινοστων , χαι δείξεις ϊχαατα,

ώς αν είδώς απαντα.

ΕΡΜ. Ου σχολή μοι, ω πορ&μεϋ · απέρχομαι

γάρ τι διαχονησόμενος τω ανω Αίϊ των άν&ρωπι-

χων δ δέ όξύ&νμός τέ εστι, χαι δέδια μή βραδύ-

ναντά με ολον νμέτερον εάαη είναι, παραδούς τω

ζόφω· η, οπερ τόν"ΐΙφαιστον πρώην έποίησε, ρ"ιψη

χαμέ τεταγών τοϋ ποδός άπό τοϋ &εσπεσίου βηλοϋ,

ώς ύποαχάζων γέλωτα παρέχοιμι χαί αυτός οινοχοων.

ΧΑΡ. Πιριόψει ούν με αλλως πλανώμενϋν υ

πέρ γης, χαι ταϋτα εταίρος, χαί ξύμπλους, χαί ξνν-

διάχτορος ων; χαϊ μην χαλως είχεν, ω παϊ Μαίας,

εχείνων γοϋν σε μεμνησ&αι , στι μηδεπώπστέ σε η

άντλειν έχέλεναα , η πρόςχωπον είναι· αλλά αύ μέν

ρέγχεις επϊ τοϋ χαταατρώματυς έχτα&εϊς, ωμους ου

τω χαρτερούς εχων η ει τινα λάλον νεχρόν ενροις,

έχείνω παρ ολον τον πλοϋν διαλέγη. εγώ δέ πρες-

βύτης ων, τ>}ν διχωπίαν ελχων , ερέττω μόνος. αλλι··

πρός τοϋ πατρός, ώ ψίλτατον Ερμέδιον , μη χατα

204 ΙΛ'ΟΙΑία

λίηη; με · περιήγησαι δέ τά εν τω βίω άπαντα , ω%

τ» χαι ίδών έηανέλ&οιμι· α·ς ην με αύ άφΐ)ς, ουδέν

των τνφλών διοίοω· χα&άπερ γάρ έ/.εινοι αφάλλον-

ται διολια&αίνοντες έν τω οχότω, οντω δή χι'ιγώ. αοι

ΐμπαλιν άμβλνώιτω προς τό φως. αλλά δδς, ώ Κυλ-

λήνιΐ, μοι ές άιϊ μεμνηρομένω τ>]ν χάριν.

2. ΕΡΜ. Τουεϊ το πραγμα πληγών αίτιον χα-

ταατήσεταί μοι. δρω γονν ηδη τον μιβ&όν της τβι-

ρειΐγήσεως ουχ άχόνδυλον παντάπηαιν ημϊν ευόμε-

νον ιιπονργητέον δέ ϋμως· τί γαρ αν χαι πάί/οι

τις, όπόιι φίλος τις ων βιάζοιτο ; πάντα μέν ούν σε

'ιδιϊν χα&' ϊχαατον άχριβως άμήχανόν ίατιν, ώ πορ-

-&μευ. πολλών γάραν έτώιν η διατριβη γένοιτο. ειτα

ίμέ μεν χηρύττιο&αι διήιίει, χα&άπερ άποδράντα,

υπό τοϋ-Αιός· σέ οέ χαι αυτον χωλύσει ένεργειν τά

τοϋ &ανάτου 'έργα, χαϊ την Πλούτωνος άρχην ζημι-

εϋν, μή νεχραγωγοϋντα πολλοϋ τοϋ χρόνον χιχτα δ

τελώνης Αίαχός άγαναχτήσει, μηδ' όβνλόν έμπολών.

ως δέ τά χεφάλαια των γιγνομένων ϊδοις, τοϋτ ηδη

νχεπτέον.

ΧΑΡ. Αυτυς, ώ Έρμη , επινοει τό βίλτιστον ·

εγώ δέ ουδέν οΐδα των υπέρ γης, ξένος ων.

ΕΡΜ. Τύ μέν ολον, ω Χάρων , ίψηλοϋ τινος

ημϊν δεϊ χωρίον, ως άπ εχείνου πάντα χατίδοις·

υοί δή ει μέν ές τόν ονρανόν άνελ&εϊν δννατόν ζι;

ου* αν έχάμνομεν · έχ περιωπης γάρ αν άχριβως α

παντα χα&εώρας. επεϊ δέ οΐ< &ίμις, εϊδώλοις άιι

ίννόντα έπιβατεύειν τών βασιλείων τοϋ Λιός, £ρ<ι

<)μϊν υψηλόν τι ορος περιοχοπεϊν.

ΟΟΝΤΕΜΡϊ.ΑΝΤΕ5. 205

3. ΧΛΡ. Οίσ&α, ω Έρμη, ίϊπερ εϊω&α λέγειν

εγώ προς ύμας, έπειδάν πλέωμεν ; όπόταν γά·ι τό

π-νενμα χοπαιγίοαν πλαγ'κι τι) ό&όν»ί εμπέστί, χα\

τό χνμυι νψηλόν άρ&η, τότε νμιϊς μεν υπ άγνοίας

χελεύετε την ό&όνην στεΐλαι, $ ένδοϋναι ολίγον του

ποίος, η υννεχδραμεϊν τω πνεύματι· εγώ δέ την η-

ανχίαν αγειν παραχελεύομαι ύμϊν αύτός γάρ είδέ-

ναι τά βελτίω. χατά ταυτά δή χαι αύ πράττε, όπό-

σα χαλώς ϊχειν νομέζεις, χνβερνήτης νυν γε Μ. εγώ

δε, ώςπερ επιβάταις νόμος, σιωπή χα&εδοϋμαι, πάν

τα πει&όμενος χελεύοντί σοι.

ΜΡΜ. "Ορϋώς λέγεις, αυτός γαρ εϊοομαι τί

ποιητϊον, χαξενρήσω την ίχανήν αχοπήν. όρ' ονν 6

Καύχασος επιτήδειος , 7/ δ Παρνασσός υψηλότερος,

->) ιϊμφοϊν δ Ολνμπος εχεινοαί; χαίτοι ον φαϋλόν

τι άνεμνήσ&ην ές τόν'Όλνμπον άπιδών ανγχαμειν

δέ τι χαι ϋπονργησαι χαι υέ δεϊ.

ΧΑΡ. ΓΙρόςταττε · υπονργήσω γάρ οαα δννατά.

Έ.ΡΜ. "Ομηρος ό ποιητής φησι τους Άλωέως νί-

έας, δύο χαι αυτούς οντας, ετι παϊδας, έ&ελησαίπο-

τε τήν · Οασαν εχ βά&ρων άνααπάοαντας έπι&εϊναι

τ» Ολύμπω, είτα τό Πήλιον έπ' αυτϊ}, ίχανήν ταύ-

την χλίμαχα εξειν οίομένους χαι πρόςβααιν έπι τον

ονρανόν. εχείνω μεν οόν τώ μειραχίω, άτσο&άλω

γάρ ϊιδτην, δίχας ετισάτην. νώ δέ, (ον γάρ έπϊ χα-

χω Ίων &εών ταϋτα βονλεύομεν) τί ονχί οίχοδομοϋ-

μεν χαι αυτοί χατά τά αυτά επιχνλινδοϊιντες επάλ

ληλα τά ορη, ώς εχοιμΐν άφ νψνλστέρον άχριβεςέ·

ραν τήν αχοπήν.

266 Ι.νΟΙΑΝΙ

4. ΧΑΡ. Και δννησόμε&α, ω Έρμη, δύ3 δπ!ς

ύνα&έσ&αι άράμενοι τό Πήλιον, η την "Οσααν ;

ΕΡΜ. ζΙιατί δ' ουχ αν, ώ Χάρων ; η άξιοϊς η

μας άγεννεατέρους είναι τοϊν βρεφνλλίοιν έχεένοιι,

χαϊ ταϋτα, &εούς υπάρχοντας ;

ΧΑΡ. Ουχ· άλλα τό πράγμα δοχεϊ μοι άπί&α-

νύν τινα την μεγαλονργίαν 'ε'χειν.

ΕΡΜ. Έίχότως· 'ιδιώτης γάρ ει, ω Χάρων , χαί

ηχιστα ποιητιχός. δ δέ γεννάδας'Όμηρος άπό δυοϊτ

στιχοϊν αύτίχα ήμϊν άμβατόν έποίησε τύν ονρανόν,

ούτω ραδίως ανντι&εϊς τά ορη. χαϊ &αυμάζω, εΊ

σοι ταϋτα τεράατια ιϊναι δοχεϊ , τον Άτλαντα δηλα

δη είδότι, ϋς>τόν πόλον αυτόν, είς ων, φέρει, άνέχωι

τ)μάς απαντας. άχούεις δέ γε ϊσως χαϊ τοϋ έμοϋ α

δελφου πέρι , του Ίίραχλέους, ως διαδέξαιτό ποτι

αυτόν έχεϊνον τόν Άτλαντα, χαϊ άναπαύσειε προς

ολίγον τοϋ άχ&ους, υπο&εϊς εαυτον τω φορτίω;

ΧΑΡ. Άχούω χαϊ ταϋτα· εί δέ άλη&η έατι, αν

αν, ώ Έρμη, χαι οι ποιηταϊ είδείητι.

ΕΡΜ. Αλη&έστατα , ώ Χάρων. ϊ) τένος γάρ

ΐνεχα σοφοϊ άνδρες έψιύδοντο αν; ωςτε άναμοχλιύ-

ωμεν την "Οσσαν πρωτον, ωςπερ ήμϊν ύφηγεϊται ιό

ΐπος, χαϊ ό άρχιτέχτων "Ομηρος , Αυτάρ έπ'Όσαη

ΙΙήλιον εϊνοοίφνλλον δρας, οπως ραδίως αμα χαϊ

ποιητιχως έξειργασάμε&α ; φέρε ονν άναβάι ΐδω, (ί

χαϊ ταϋτα ϊχανά, η εποιχοδομε~ιν ϊτι δεήσει. 5. 11α-

παϊ, χάτω ϊτι έαμεν έν τ» ύπο>ρεία τοϋ ούρανοϋ ' ά

πό μεν γάρ των 'εώων μόγις Ιωνία, χαϊ Αυδία φαί

νεται· άπό δέ της εσπέρας ού πλέον Ιταλίας χαϊ -Ί-

ΟΟΝΤΕΜΙΈΑΝΤΕδ. 267

χελίας· από δέ των άρχτωων τιχ επϊ τάδε τοϋ'ίςρον

μόνα· χαχεϊ&εν, η Κρήτη ου πάνυ σαφως· μεταχι-

νητέα ημϊν, ω πορ&μεϋ, χαϊ η Οίτη, ώς ϊοιχεν ιϊτα

δ Ιίαρναααδς επϊ πάοιν.

ΧΑΡ. Οντω ποιωμεν. ορα μόνον, μή λεπτό-

τερον έξεργασώμε&α το ϊργον άπομηχόνοντες πέρα

τοϋ πι&ανοϋ· είτα ουγχαταρρΊφ&έντες αύιω πι-

χράς της Όμηρου οίχοδομητιχης πειρα&ωμεν, ξνν-

τριβέντες των χρανίων.

ΕΡΜ. Θάρρη · άαφαλως γαρ ιξει άπαντα -

μιτατί&ει την Οιτην έπιχΛινδείσ&ω χαϊ δ Παρ-

ναοαός. ϊδου, επάνειμι αύ&ις· εύ εχει· πάντα δρω·

ανάβαινε ηδη χαϊ αύ.

ΧΑΡ.Όρεξον, ωΈρμη, την χεϊρα. ου γαρ

4πϊ μιχράν με ταύτην την μηχανήν αναβιβάζεις.

ΕΡΜ. Εϊγε χαϊ ίδεϊν έ&έλεις, ώ Χάρων, άπαν

τα· ... . ουχ ενι δέ άμφω, χαϊ άαφαλη, χαϊ φιλο-

&εάμονα είναι· άλ£ 'έχου μον της δεξιάς, χαϊ φεί-

δον μή χατά τοΰ όλισ&ηροϋ πατεϊν ευγε, άνελήλυ-

όας χαϊ αΰ · χαϊ έπείπερ διχόρνμβος δ Παρνασυός

εατι, μέαν έχάτερος άιιραν επιλαβόμενοι χα&εζώμε-

&α. ου δέ μοι ηδη £ν χύχΧω περιβλέπων έπιοχόπει

άπαντα.

6. ΧΑΡ. Όρω γην πολλήν, χαϊ λΙμνην τινά με-

γάλην περιρρέονααν, χαϊ όρη, χαϊ πσταμούς τοϋ Κω-

χντοϋ χαϊ Πνριφλεγέ&οντος μείζονας ' χαϊ άν&ρώ-

πους πάνυ ομιχρούς, χαί τινας φωλεούς αυτων.

ΕΡΜ. Πόλεις έχεϊναϊ ειοιν, ους φωλεούς είναι

νομίζεις.

208 Ι.νΟΙΑΝΙ

ΧΑΡ. Οια&α ονν, ώΈρμη, ως ονδέν -ημϊνπί-

ποαχται; αλλά μάτην τον Παρνασοον αυτ/} Καςα-

λί<χ, χαϊ την Οίτην, χαϊ τά αλλα ορη μετεχινήσαμεν.

ΕΡΜ."Οτιτί;

ΧΑΡ. Ουδεν άχριβες ϊγωγί από τοϋ υψηλον

όρία· έβονλόμην δέ ου πόλεις χαϊ όρη αυτά μόνον,

ωςπερ έν γραφαίς, όραν, αλλά τους άν&ρώπους αυ

τούς, χαϊ α πράττοναι, χαϊ οία λέγοναι· ωςπερ στι

«ε τοπρωτον έντυχών είδες γελωντα, χαϊ ηρου με,

ΐί,τι γελώην - άχούοαςγάρ τινος ησ&ην ες ύπερβολήν.

ΚΡΜ. Ίϊ δέ τοϋτ ην;

ΧΑΡ. Έπϊ δειπνον, οΊμαι, χλη&εϊς υπό τινος

των φίλων ές την νατεραίαν, μάλιστα ηΐω, εφη · χαϊ

μεταξύ λέγοντος, άπο τοϋ τέγους χεραμϊς έπιπεσοϋ-

αα, ουχ οΐδ' οίου χινήσαντος, άπέχτεινεν αυτόν.

εγέλασα ονν , ουχ έπιτελέσαντος την υπόαχεσιν. ϊοι-

χα δέ χαϊ ν%ν υποχαταβήσεσ&αι, ως μαλλον βλέποι-

μι, χαϊ άχούοιμι.

7. ΕΡΜ."Εχ άτρέμας· χαϊ τοϋτο γάρ εγώ ϊά-

σομαί σοι, χαϊ όξυδερχέστατον έν βραχει αποφανω,

παρ' Όμήρον τινά χαϊ προς τοϋτο έπωδήν λαβών

χάπειδάν είπω τά επη, μέμνησο μηχέτι άμβλνωττειτι

άλλα οαφως πάντα όρήίν.

ΧΑΡ. Λέγε μό^ον.

ΕΡΜ. Άχλόν δ' αυ τοι απ δφ&αλμων ελον, η

πρϊν έπηεν,

"Οφρ ευ γινώαχης ημέν &εόν, ηδέ χαι

ανδρα.

ΧΑΡ. Τίέστιν;

ϋΟΙΝΤΕΜΡίΑΝΤΕδ. 209

Ρ.ΡΜ.'Βδτί δρας;

ΧΑΡ. ·Τπερφνώς γε· τνφλος δ Ανγχευς εχεϊνος,

ώί πρδς έμέ. ωςτε αυ τό έπι τούτω προςδίδααχέ με,

χαι άποχρίνον ερωτωντι. αλλά βούλω χατά τον

Όμηρον χηγω εηωμαί σε, ώς μά&τ)ς ουδ' αυτόν «-

αελέτητον δντα με των · Ομήρου;

ΕΡΜ. Και πό9εν συ εχεις τϊ των έχείνου εϊδέ-

ναι, ναύτης άει χαι πρόςχωπος ων;

ΧΑΡ. Όρος, όνειδιστιχόν τοντο ες την τεχνην.

έγω δέ, οπότε διεπόρ&μευον αυτόν άπσ&ανόντα,

πολλοί ραψωδονντος αχούοας, ενίων ετι μέμνημαι.

χαίτοι χειμών ήμας ου μιχρός τότε χατέλαβεν. Έπει

γάρ ΐ'ιρξατο αδειν ου πάνυ «ίσιον τινα ωδήν τοϊς

πλέοναιν, ώς δ Ποσειδων σννήγαγε τάς νεφέλας,

χαι ετάραξε τόν πόντον, ωςπερ τορόνην τινά ϊμβα-

}.ών τήν τρίαιναν, χαι πάαας τάς &νέλλας ώρύ&νντ,

χαι άλλα πολλά, χνχων τήν &άλατταν υπό των επων,

χειμών «φι»ω χαι γνόφος έμπεσών ολίγου διίν περιέ-

τρεψιν ήμϊν τήν νανν ότεπερ χαι ναυτιάοας έχεϊνος

άπήμεσε των ραψωδιων τάς πολλάς αυτϊ} Σχύλλ·}),

χαι Χαρύβδει , χαι Κύχλθ>πι.

ΕΡΜ. Όί χαλεπόν ούν ην εχ τοσούτον εμέτον

ολίγα γοϋν διαφνλάττειν.

8. ΧΑΡ. Είπε γάρ μοι'

Τϊς γάρ ϋδ' εατι π-άχιστος άνήρ, ή'υς τε:

μέγας τε,

"Εξοχος άν&ρώπων χιφαλήν χαι ενρέας άιμους.

ΕΡΜ. Μίλων ούτος δ έχ Κρότοηος ά&1ητή(.

270 ΐνΟΙΑΝΙ

έπιχρστοϋσι 3' αυτοί οΊΈλληνες, στι τόν ταϋρον «-

ράμενος φέρει δια τον σταδίου μέσου.

ΧΑΡ. Και πόσω διχαιότερον αν ιμε, ω·ϋρμη,

επαινοϊεν, ος αυτόν οοι τον Μίλωνα μιτ ολίγον ξνλ-

λαβών ϊν&ήσομαι ές τό υ.ιαφίδιον, οπόταν ΐ)χη πρόί

-ημας ύπδ τον άμαχωτάτον των ανταγωνιστων χαιβ-

παλαια&εις τον &ανάτον, μηδε ξννεις, οπως αυτόν

ίποαχελίζει; χάτα οιμώξεται ημιν δηλαδή , μΐμνη-

μένος των στεφάνων τούτων, χαϊ τον χρότου ' νϋν

δέ μέγα φρονεϊ, &ανμαζόμενος έπϊ τη τοϋ ταύρου

φορα. τι οιιν; οίη&ωμεν άρα έλπίζειν αυτόν χαϊ τε·

χτνήξεο&αί πστε;

ΕΡΜ. Πό&εν εχΛνος &ανάτον ννν μνημονεύ-

σειεν αν εν άχμΐ} τοσαύτη;

ΧΑΡ."Εα τοϋτον ουχ ε'ις μαχράν γέλωταημϊν

παρέξοντα , διιότ αν πλέτ] μηδέ έμπίδα, ονχ οπως

ταυρον, ετι άραα&αι δυνάμενος. 9. Σύ δέ μοι

εχεϊνο είπε, τϊς τ αρ' όδ' αλλος δ σεμνός άνήρ ; ονχ

Έλλην, ώς 'ίοιχεν από γυϋν της στολης.

ΕΡΜ. Κϋρος, α. Χάρων, δ Καμβναον, ος, τήν

άρχήν πάλαι Μήδων εχόντων, νϋν Περσων ηδη έποίη-

σεν ειναι, χαϊ Άσανρίων εναγχος ούτος εχράτησε,

χαι Βαβνλωνα παρεστήσατο · χαι νϋν έλασείοντι ίπι

Ανδίαν εοιχεν , ως χα&ελών τον Κροϊοον αρχοι ά

πάντων.

ΧΑΡ. Ό Κροϊσος δέ ποϋ πστε χαχεϊνός έστιν

ΕΡΜ. Εχεϊσε άπόβλεψον ες τήν μεγάλην άχρό-

πολιν, τήν τό τριπλουν τείχος· Σάρδεις έχεϊναι, χα.

τόν Κροϊσον αβτόν οράς ηδη επϊ χλίνης χρνσης *ι»

ΟΟΝ1ΈΜΡΧ.ΑΝΤΕ5. 271

-&ήμενον, 2όλωνι τωΑ&ηναίω διαλεγόμενον ; βον-

λεί άχούσωμεν αυτων, 'ό,τι χαϊ λέγοναι ;

ΧΑΡ. Πάνυ μεν ονν.

10. ,,ΚΡΟΙΣ. !β ϊδ^ε Ά&ηναίε, είδες γάρ μον

τδν πλοϋτον, χαϊ του; &ησαυρούς, χαϊ οσος Άσημος

χρνσός εστιν ημϊν, χαϊ την αλλην πολντέλειαν, είπέ

μοι, τίνα ηγη των απάντων άν&ρώπων ευδαιμονί-

ατατον είναι.

ΧΑΡ. Τϊ αρα δ ^όλων ίρεϊ;

ΐ.ΡΜ. Θάρρει· ουδέν άγεννές, ώ Χάρων.

,,ΣΟΑ.'Λ Κροϊαε, ολίγοι μεν οι ιυδαίμονες·

εγώ δέ, ων οϊδα, Κλέοβιν χαϊ Βίτωνα ηγουμαι ιύ-

δαιμονιατάτους γενέα&αι, τους της ίερείας παίδας,

της Άργό&εν. "

ΧΑΡ- Φησϊν ούτος τοις αμα πρώην άποϋα-

νόντας, έπεϊ την μητέρα υποδόντις ε'ίλχνααν έπϊ της

απήνης αχρι προς τό ιερόν.

,,ΚΡΟΙΣ. "Εστω · έχέτωααν τά πρώτα εχεϊνοι

%ης ευδαιμονίας· δ δεύτερος δί, τϊς αν εΐη;

,,ΣΟΑ. ΤέΧλος δ Ά&ηναϊος, ος ευ τε εβίω, χαϊ

απέ&ανεν υπέρ της πατρίδος.

,,ΚΡΟΙΣ. Έγώ δέ> ώ χά&αρμα, ον σοι δοχώ

I ύ δαίμων είναι ;

.,ΣΟΑ. Ουδέπω οϊδα, ώΚροϊσε, ην μή προς

τό τέλος άφίχη τοϋ βίον δ γάρ &άνατος αχριβής

ελεγχος τών τοιουτων, χαϊ τώ αχρι προς ιό τέρμα εύ-

δαιμόνως διαβιώναι."

ΧΑΡ. Κάλλιστα, ώ 2όλων , 'ότι ημών ονχ έπι·

ίάληπι/ι, αλλά παρά το πορ&μεϊον αυτά άξιοϊς γενέ

272 ΙΛΌΙΑΝΙ

α&αι την περϊ των τοιούτων χρίαιν. 11. Αλλά τί-

*ης έχείνους δ Κροϊσος έχπέμτίει, »; τί χαϊ επϊ τωψ

ύίμων φέροναι;

ΕΡΜ. Πλίν&ους τζ Πν&!οι χρναας ανατί&ησι,

μια&ύν των χρησμων, νφ' ών χαι άπολεϊται μιχροι

νστεοον φιλόμαντις δέ δ άνήρ έχτόπως.

ΧΑΡ.'βχύ.νο γάρ εστιν δ χρναύς το λαμπρόν,

ν άποστί;.βει ;- τό υπωχρον μετ έρν£ήματος; νϊν

γάρ πρωτον είδον, άχούων αεί.

ΕΡΜ. Εχεϊνο, ώ Χάρων, τό άοίδιμον ονομα,

χαϊ περιμάχητον.

ΧΑΡ. Καϊ μην ουχ δρω, ο,τι άγα&όν αυτί

πρόςεατιν, εϊ μη άρα ΐν τι μόνον, στι βαρυνονται οί

φέροντες αυτό.

ΕΡΜ. Ου γάρ οισ&α, όσοι πόλεμοι δια τοΐιο,

χαϊ έπιβονλαϊ, χαϊ λτιστήρια,χαϊ επιορχίαι, χαϊ φό

νοι, χαϊ δεσμά, χαι πλοϋς μαχρός , χαϊ έμπορίαι, χα)

δονλεϊαι ;

ΧΑΡ. Αιά τουτο, ωΈρμη, τό μη πολύ τοϋχιά-

χοϋ διαφέρον ; οϊδα γάρ τον χαλχόν, όβολόν, ως οί-

σΐ)α, παρά των χαταπλεόντων ίχάατου εχλέγων.

ΕΡΜ. Ναι· άλλ' ό χαλχδς μεν πολύς· ωςτι

ου πάνυ απουδάζεται ϋπ' αυτων τουτον δέ ολίγον

έχ πολλοϊ> τοϋ βά&ους οί μεταλλεύοντες άνο^ύτιαν-

οι· πλην αλλ ίχ της γης χαϊ ούτος, ωςπερ δ μό/.ι-

βδος, χαϊ τάλλα.

ΧΑΡ. Αεινήν τινα λέγεις των άν&ρώπων τ>]>

αβελτηρίαν , ο'ΐ τοσουτον ερωτα ϊρωαιν ώχρον χμ)

βαρέως χτήματος.

ΟΟΝΤΕΜΡΙ.ΑΝΤΚ5. π;3

ΕΡΜ. 'Μλ' ου Σόλο» γε έχεινος, ώ Χάρων,

Ιριϊν αυτύϋ φαίνεται, ώς δράς· χαταγιλά γάρ τοϋ

Κροίσον, χαι της μεγαλαυχίας τοϋ βαρβάρου · χαί,

μοι δϋχεϊ, 'ερεσ&αί τι βούλεται αυιόν επαχούσω-

ιιεν ούν.

12. ,,ΣΟΑ. Ειπέ μοι, ω Κροϊσε, οΐει γάρ τι

δεϊο&αι των πλίν&ων τούτων τον 1ίύΰιον ;

,,ΚΡΟΙΣ. 2ν>) Αι · ου γάρ εστιν αυτοι εν /3ιλ·

φοϊς ιΐνά&ημα ουδεν τοιουτον.

,,2.ΟΑ. Ουχοϋν μαχάριον οίει τον &εόν ι<ϋθ-

φαίνειν, εϊ χτήσαιτο οόν τοις άλλοις χαϊ σιλίν&ονς

χρναάς;

,,ΚΡΟΙΣ. Πως γάρ ου;

,,ΣΟΑ. Πολλήν ιιοι λέγεις, οι Κροϊσε, πενίανέν

τω ούρανω, εϊ έχΑνδίας ιιεταατέλλεσ&αι τό χρναίον

δεήσει αυτούς, ην επι&νμήσωαι.

,,ΚΡΟΙΣ. Ποϋ γάρ τοοοϋτος αν γένοιτο χρν·

αδς, οοος παρ ημΐν;

,,ΣΟΑ. Ειπέ μοι, σίδηρος δε φύεται έν Ανδία;

,,ΚΡΟΙΣ. Ου πάνυ τι.

,,ΣΟΑ. Τοϋ βελτίονος αρα ενδεεϊς έατε.

,,ΚΡΟΙΣ. Πως άμείνων δ σίδηρος τοϋχρναίον;

,,ΣΟΑ. Ήν άποχρίνη μ»ίδέν άγαναχτων, μά-

&οις αν.

,,ΚΡΟΙΣ.'Ερώτα, ω Σόλων.

,,ΣΟΑ. Πότερον άμείνους οι σώζοντες τινάς,-η

οι σωζόμενοι προς αυτων;

,,ΚΡΟΙΣ. Οι σώζοντες δηλαδή. -

,,ΣΟΑ.^Αρ ονν, ην Κϋρος, ως λογοποιοναί τι·

Ι/νϊΙΑΝ. 1. ^

274 ΙΛΌ1ΑΝΙ

νες, επίη Ανδοΐς , χρναας μαχαίρας αύ ποιήση τω

σιρατω, η δ σίδηρος άναγχαϊος τότε;

,,ΚΡΟΙΣ. Ό σίδηρος δηλαδή.

,,ΣΟΑ. Καϊ ει·γε μή τουτον παρααχενιίααισ,

οΐχοιτο αν σοι δ χρναος ές Πέρσας αίχμάλωτος.

,,ΚΡΟΙΣ. Ενφήμει, ω αν&ρωπε.

,,ΣΟΑ. Μή γένοιτο μέν ονν ούτω ταϋτα· φαί-

ν% δ' οίν άμείνω τοϋχρνσοϋτόν σίδηρον ομολογων.

,,ΚΡΟΙΣ. Ουχοϋν χαί τω &εω χελεύεις αιδηρίϊς

πλίν&ους άνατι&έναι με,. τον δέ χρναόν οπίσω αυ-

&ις άναχαλεϊν ·

,,ΣΟΑ. Ουδέ σιδήρου εχεϊνός γε δεήσεται· αλλ'

ην τε χαλχδν, ην τε χρναόν άνα&ης, άλλοις μέν πστε

χτημα, χαι ϊρμαιον ϊαΎ/ άνατε&ειχώς, Φωχεϋαιν, η

Βοιωτοϊς, η έ/ελφοϊς αυτοϊς, η τινι τνράννω, η λη

στή· τω δέ &εω ολίγον μέλει των σων χρνσοποιων.

,,ΚΡΟΙΣ. Αεί αύ μου τω πλούτοι προςπολεμεϊς,

χαϊ φ&ονεϊς."

13. ΕΡΜ. Ου φέρει δ Αύδος, ω Χάρων^ τήν

(Ιλή&ειαν χαϊ τήν παρρησΐαν των λόγων, άλλά ξένον

αυτω δοχεϊ τό πραγμα, πένης αν&ρωπος ούχ ϋπο-

πτήσσων, τό δέ παριστάμενον έλευ&έρως λέγων. με-

ανήσεται δ' ονν μιχρόν νστερον τοϋ Σόλωνος, οία»

αυτόν ϋέη άλόντα έπϊ τήν πυράν υπό τοϋ Κνρον

άναχ&ήναι' ηχονοα γαρ τής Κλω&οϋς πρώην άνα-

γινωαχούσης τα έχάατω έπιχιχλωαμένα· έν οις χαϊ

ταϋτ έγέγραπτο , Κροϊσον μέν άλωναι υπό Κύρον,

Κϋρον δέ αυτόν υπ έχεινηαϊ της Μασααγετίδοί

00ΝΤΕΜΡΙ.ΑΝΤΕ5. 273

άπσ&ανεΐν. δράς την Σχυ&ίδα , την έπι τοϋ Ίππον

τούτον τοϋ λευχοί 'εξιλαύνυνααν ;

ΧΑΡ. Νη Αία.

ΕΡΜ. Τώμνρις εχείνη εστί. χαι την χεφαλήν

γε άπστεμοϋαα τον Κύρον αυτη ές άαχόν έμβαλεί

ηλήρη αίματος. δρας δέ χαϊ τόν νιόν αυτοϋ τόννεα-

νίσχον; Καμβύσης έχεϊνός έατιν. οντος βασιλεύσει

ειετά τον πατέρα, χαϊ μνρία σφαλεις ϊν τι τηΑιβύη,

ναι Αϊ&ιοπία , το τελευταίον μανεις άπσ&ανεϊται,

άποχτείνας τον "Απιν.

ΧΑΡ. Λ πολλοϋ γέλωτος. άλλα ννν τίς αν αυ-

τούς προςβλέψειεν οντως υπερφρονονντας των αλ

λων; ί] τϊς αν πιατεύσειεν , ώς μετ ολίγον οντος μεν

αιχμάλωτος εσται, οντος δέ την χεφαλήν εξει έν ά-

αχω αίματος; 14. Έχεινος δέ τϊς έατιν, ω Έρμη, δ

.την πορφνραν έφεατρίδα έμπεπορπημένος, δ ιό διά-

δημα, ώ τον δαχτόλιον δ μάγειρος άναδίδωαι, τόν

ι/&νν άνατεμών ,,Νησω έν άμφιρντ^' βασιλεύς δέ

τις εύχεται είναι;"

ΕΡΜ. Ευγε παρωδεϊς, ώ Χάρων. άλλα Πολν-

χράτην δρής τόν Σαμίων τνραννον , πανευδαίμονα

οϊόμενον είναι· άτάρ χαι οντος αύτος, υπδ του πα-

ρεατωτος οίχέτον Μαιανδρίον προδσ&εις ΟροΙτη

τω αατράπη, άνααχολοπια&ήσεται, α&λιος έχπεσών

της ευδαιμονίας έν άχαρεϊ τοϋ χρόνου. χαι ταύτα

γαρ της Κλω&ους έπήχοναα.

ΧΑΡ. Ευγε, ώ Κλω&οϊ, γιννιχως χαϊ αυτούς

Ζ βελτίστη, χαϊ τάς χεφαλάς άπότεμνε, χαϊ άνασχο-

λόηιζε, ώς είδωαιν άν&ρωποι οντες. έν τοσούτοι δ*

5 3

Ι^νΟΙΑΝΙ2 < 6

έπαιρεο&ων ,' ώί άν άφ' υψηλοτερου άλγεινότεροι

χαταπεοούμενοι. έγώ δέ γελάσομαι τότε γνωρίαας

αυτων εχαστον γνμνόν εν τω σχαφιδίοι, μήτε πορ-

φυρϊδα, μήτε τιάραν, η χλίνην χρναην χομέζοντας.

15. ΕΡΜ. Καϊ τά μεν τούτων ώδε εξει. την δί

πλη&όν, ώ Χάρων, δρας, τούς πλέοντας αΰτων,τούί

πολεμοϋντας, τούς διχαζομένους, τους γιωργοϋντας,

τούς δανείζοντας, τούς προςαιτοϋντας ;

ΧΑΡ.Όρω ποιχίλην τινά τήν διατριβήν , χαϊ

μεατόν ταραχης τον βίον, χαϊ τάς πόλεις γε αυτω*

ίοιχνίας τοϊς αμήνεσιν, εν ο'ις απας μεν ίδιον τι χέν-

τρονεχει, χαϊ τον πλησίον χεντει ' ολίγοι δέ τινες,

ωςπερ αφηχες, αγοναι, χαϊ φέροναι τόν υποδεέστε~

ρον. δ δέ περιπετόμενος αυτούς έχ τ αφανους ου

τος οχλος τίνες ειαίν ;ΕΡΜ. Έλπίδες, ω Χάρων, χαι διίματα, χα'ι

υιγνοιαι, χαι ηδοναϊ, χαι φιλαργυρίαι , χαϊ όργαϊ,

χαϊ μέση, χαϊ τά τοιαυτα. τούτων δέ η άγνοια με»

χάτω ξυναναμέμιχται αύτοΐς, χαϊ ξυμπολιτεύεταίγε,

ν ή άία, χαϊ τό μϊσος, χαϊ η οργή, χαϊ ζηλστυπία,

χαϊ αμα&ία, χαϊ απορία, χαϊ φιλαργνρία. δ φόβος

δέ, χαϊ αί έλπίδες, υπεράνω πετόμενοι, δ μέν έμπί- '

πτων εχπλήττει, ενίστε χαϊ υποπτήσσειν ποιεϊ' α'ίδ'

έλπίδες υπέρ χεφαλης αίωρούμενοτι, δπότ άν μάλιςα

οϊηταί τις έπιλήψεσ&αι αυτων, άναπτάμεναι ωχοντο,

χεχ>Ι>·ότας αυτούς άπολιποϋοαι ,- οπερ χαϊ τόν Τάτ-

ταλον χάτω πάαχοντα δριϊς ύπδ τοϋ υδατος. 16."//»

δ άτενίοης, χατόψει χαϊ Μοίρας ανω έπιχλω&ούσαί

Ιχάστω τον ατραχτον, άφ υί ηρτησ&αι ξυμβέβηχε»

εΟΝΤΕΜΡΙ.ΑΝΤΕδ. 277

απαντας εχ λεπτων νημάτων. οράς χα&άπερ αράχνιά

τινα χαταβηίνοντα έφ' ϊχαατον άπό τών άτριίχιων ;

ΧΑΡ. Όρω πάνυ λεπτόν ϊχάατω νημα επιπε-

πλιγμένον γε τά πολλά, τοϋτο μεν εχείνω, έχεϊνο δί

αλλοκ

ΕΡϋ. Είχότως, ω πορ&μεϋ · εΐμαρταιγάρ,έχεϊ-

νον ίπδ τούτον φονεν&ηναι' τουτον δέ ίπ· άλλον

χιιϊ χληρονομησαϊ γε τοϋτον μεν ι·χείνου, υτου άν τ)

μιχρότερον τό νημα· έχεϊνον δί αυ τούτον τοιόνδι

γάρ τι η επιπλοχή δηλοί. δριΐς δ' ονν από λεπτοϋ

χρεμαμενους απαντας· χαϊ ούτος μεν άνααπαα&εϊί

άνω μετέωρος έστι, χαϊ μετά μιχρόν χαταπεσών , α-

πνρριιγέντος τοϋ λίνον, έπειδάν μηχέτι άντέχιί προς

τό βάρος, μίγαν τον ψόψον έργάαεται. ουτος δέ

ολίγον από γης αϊωρούμενος, ην χαι πέατ), αψοφητι

χείαεται, μόγις χαϊ τοϊς γίίτοαιν έξαχονα&έντος τοϋ

πτώματος.

ΧΑΡ. Παγγέλοια ταϋτα, ώ Έρμη.

17. ΕΡΜ. Καϊ μην ονδ' ειπεϊν εχοις αν χατά

την άξίαν, οπως εστϊ χαταγέλαστα , ώ Χάρων χαϊ

μάλιστα αϊ άγαν οπουδαι αύτων,χαι τό μεταϊύ των

έλπίδων οϊχεα&αι , άναρπάατους γιγνομένους ύηό

τοϋ βελτίστου &ανάτου. άγγελοι δέ αυτοϋ, χαι ίπη~

ρέται μάλα πολλοι, ώς δρας, ηπίαλοι, χαϊ πνρετοι,

χαι φ&άαι, χαι περιπνινμονίαι , χαϊ ξίφη, χαι ληςή-

ρια, χαίχώνεια, χαι διχασταί , χαϊ τόραννοι· χαι

τούτων ονδέν ολως αυτούς εϊςέρχεται, έστ αν ευ

πράττωαιν οταν δί οφαλωαι, πολύ τό δττστοϊ, χαι

ιό αϊ αί,χαι τό οϊιιοι. ει δ'εύ&ύςέξ αρχης ένενόονν.

278 ΐνΟΙΑΝΙ

ϋει &νητοί τε ειαιν αυτοί, χαϊ βλίγον τουτον χράνοψ

έπιδημήσαντες τω βίω άπίααιν , ωςπερ έξ δνείρατος,

ηάντα υπέρ γης αφέντες, ϊζων τε άν σωφρονέατερον,

χαι ηττον ήνιωντο άπσ&ανόντες. ννν δέ ες αεί ελ-

πίσαντες χρήσεσ&αι τοϊς παροϋσιν , έπειδάν έπιςάς

δ υπηρέτης χαλί], χαι άπάγ»), πεδήσας τω πνρετω, η

τη φ&δη, άγαναχτοϋαι προς την άγωγήν, ον ποτε

προςδοχήσαντες άποοπασ&ήσεσ&αι αυτων. η τί γαρ

ουχ αν ποιήσειεν έχεϊνος δ την οιχίαν σπουδίί οϊχο-

δομούμενος, χαϊ τους έργάτας έπισπέρχων, εϊ μάΟ-οι,

στι η μεν ε'ξει τέλος αύτω· δ δέ, ορτι έπι&εις τον

οροφον, άπειαι,τω χληρονόμω χαταλιπών άπολαυειν

αύτης, αυτός μηδέ δειπνήσας α&λιος εν αύτί) ; εχει

νος μεν γαρ δ χαίρων , στι αρρενα παϊδα ετεχεν αυ-

τω ή γννή, χαϊ τούς φίλους δια τοϋτο εατιων, χαϊ

τοννομα τοϋ πατρος τι&έμενος, ει ηπίστατο, ως

Ιπταέτης γενόμενος δ παις τε&νι'ιξεται , άρα άν σοι

δοχη χαίρειν Ιτι αυτω γεννωμενω; αλλά τό αίτιον,

στι τον μεν εύτυχονντα επϊ τφ παιδϊ εχεϊνον δρα,

τόν τοϋ ά&λητοϋ πατέρα τοϋ Ολύμπια νενιχηχό-

τος · τόν γείτονα δέ, τον έχχομέζοντα τό παιδίον;

ονχ δρα, ουδέ είδεν άφ ο'ίας αυτω χράχης έχρίματο.

τους μεν γαρ περϊ των ορων διαφερομένους δρας,

οσοι ειαϊ, χαι τούς ξνναγείροντας τά χρήματα, είτα,

πριν απολαϋσαι αυτων, χαλονμένους ϋφ' ων είπον

ΐπιόντων αγγέλων τε, χαϊ υπηρετων.

18. ΧΑΡ.Όρω πάντα ταϋτα, χαϊ προς έμαυ-

1όν γε εννοω, ο,τι τό ηδύ αυτοϊς παρά τόν βίον, η

ιί έχεϊνό έστιν, ου στερούμενοι άγαναχτοϋσιν.

ϋΟΝΤΕΜΡί,ΑΝΤΕδ. ο;9

ΕΡΜ.'Ήν γοϋν τους βασιλέας ϊδΐ] τις αυτων,

ο'ίπιι> ευδαιμονέστατοι είναι δοχοϋαιν, εξω τοϋ άβε-

βαίον, χαϊ ως φης αμφιβόλου της τόχης, πλείω των

ηδέων τά ανιαρά ενρήσει προςόντα αύτόϊς, φόβους,

χαϊ ταραχάς, χαϊ μέση , χαϊ έπιβονλάς, χαϊ οργάς,

χαϊ χολαχείας · τούτοις γάρ απαντες ξόνειαιν. έω

πέν&η, χαϊ νόαους, χαϊ πά&η , έξ ϊσστιμέας δηλαδή

αρχοντα αυτων οπου δέ τά τούτων πονηρά, λογί-

ζεσ&αι χαιρός, οία τά των ϊδιωτων αν εϊη.

19. ΧΑΡ. Έ&έλω γοϋν οοι, ω Έρμη, ειπειν, ω

τινι έοιχέναι μοι ϊδοξαν οί αν&ρωποι, χαϊ δ βίος

απας αυτων. ηδη πστέ πομφόλνγας έν ϋδατι ε&εά-

οω υπό χροννω τινι χαταρράττοντι άνισταμένας ;

τάς φνααλίδας λέγω, άφ ών ξνναγείρεται δ αφρός·

εχείνων τοίννν αϊ μέν τινες μιχραί εϊαι, χαϊ αυτίχα

ίχραγεϊοαι άπέαβησαν · α·ίδ' £πϊ πλέον διαρχοϋαι ·

χαϊ προςχωρουσων αυταϊς των αλλων αύται υπερ-

φναώμεναι ες μέγιατον 'όγχον αιρονται ' είτα μέντοι

χαχεϊναι πάντως έξιρράγησάν πστε· ου γάρ ο'ιόν τε

αλλως γενέα&αι. τοϋτό έστιν δ άν&ρώπων βίος.

απαντες ίπδ πνεύματος έμπεφναημένοι, οϊ μέν μεί-

ζους, οιδ έλάττους· χαϊ οί μέν υλιγοχρόνιον εχοναι,

-/.αϊ ωχύμορον τό φύσημα· οί δέ αμα τω ξνατηναι

έπαύσαντο. πάοι δ' ονν άπορραγηναι άναγχαϊον.

ΕΡΜ. Ουδέν χεϊρον αύ τοϋ · Ομήρου εϊχααας,

ω Χάρων, ος φύίλοις τό γένος αυτων δμοιοί.

20. ΧΑΡ. Καϊ τοιουτοι οντις, ω Ερμη, δρας

οια ποιοϋσι, χαϊ ώς φιλστιμουνται προς άλλήλους

άρχων πίρι, χαϊ τινων, χαϊ χτήσεων υμιλλώμενοι.

230 ΙΛΌΙΑΝΙ

απερ άπαντα χαταλιπόντας αυτούς δεήσει, Ινα όβο-

λόν εχοντας, ηχειν παρ' ήμίϊς.. βούλει οόν , έπείπερ

έψ' υψηλοϋ έσμεν, άναβοήσας παμμέγε&ες παραινε

σα> αύτοϊς, άπίχεσ&αι μεν των ματαίων πόνων, ζί)ν

δέ άεϊ τον &άνατογ πρδ νφ&αλμων εχοντας, λίγων,

Λ μάταιοι, τί έσπουδάχατε περϊ ταϋτα; παύσασ&ε

χάμνοντες· ού γαρ ες άεϊ βιώαεσ&ε· ουδέν των έν-

ταϋ&α. σεμνων άιδιόν έατιν, ούδ αν άπάγοι τις αυ

των τι ξόν αυτο~> άπσ&ανών άλλ άνάγχη, τον μέν

γνμνόν οϊχεσ&αι · τήν οίχίαν δέ, χαϊ τόν άγρδν, χαϊ

τό χρναίον, άύ αλλων είναι, χαϊ μεταβάλλειν τους

δεσπστας. ει ταυτα, χαϊ τά τοιαυτα, έξ έπηχόαυ έμ-

βοήσαιαι αυτο~ς, ουχ αν οϊει μέγα ωφελη&ηναι τον

βίον, χαϊ σωφρονεστίρους αν γενέσ&αι παραπολύ ,-21. ΕΡΜ. τβ μαχάριε, ούχ οϊα&α, ΐιπως αυ

τους ή αγνοια, χαϊ ή απάτη διατε&είχααιν, ώς μηδ'

αν τρυπάνω ετιδιανοιχ&ήναι αίτοϊς τά ώτα. τοσού

τω χηρο~> εβνααν αυτά, ο'ιόν περ Όδνασεύς τους εταί

ρους εδρασε δέει της Σειρήνων άχρσάαεως. πό&εν

ονν αν έχεινοι δννη&εϊεν άχοϋααι,ΐίΐν χαϊ συ χεχηα-

γώς διαρραγίίς ; οπερ γαρ παρ υμϊν η λή&η δόνα

ται, τοϋτο ένταϋ&α ή άγνοια εργάζεται. πλήν άλλ'

ειοϊν αυτων ολίγοι, ού παραδεδεγμένοι τον χηρόν ες

τά ωτα, προς τήν άλή&ειαν άποχλίνοντες , όξύ δε-

δορχότες ες τά πράγματα , χαϊ χατεγνωχστες ο'ιά

ία τιν.

ΧΑΡ. Ουχοϋν εχείνοις γοϋν έμβοήσωμεν;

ΕΡΜ. Ιϊεριττόν τοϋτο , λέγειν προς αυτούς, κ

ϊοασιν. δρας, α!Ιω? άποαπάααντες των πολλων χα ·

ΟΟΝΤΕΜΡΙ.ΑΙΝΤΕ8. 281

ταγελωαι των γιγνομένων,χαϊ ουδαμτ) ουδαμως άρε-

σχονται αυτοϊς, αλλά δηλοί είοι δρασμόν ηδη βον

λεύοντες παρ νμάς από τοϋ βίον ; χαι γάρ αισοϋν*

ται, έλεγχοντες αυτων τάς άμα&ίιις.

ΧΛΡ. Εύγε, ώ γεννάδαι· πλήν πάνυ ολίγοι ιί

αϊν, ώ Έομη.

ΕΡΜ. Ίχανοϊ χαϊ ουτοι· αλλά χατίωμεν ηδη

22. ΧΑΡ.Έν ϊτι έπο&ονν εϊδέναι, ώ Έρμη,

χαι μοι δείξας αυτό εντελη ϊατ) την περιήγησιν πε-

ποιηχώς, τάς άπσ&ήχας των σωμάτων, ϊνα χατορύτ-

τοναι, &εάαααΰαι.

ΕΡΜ. Ήρία, ω Χάρων, χαϊ τόμβους, χαϊ τά

φους χαλοναι τά τοιαυτα. πλήν τά προ των πόλεων

έχεϊνα τά χώματα δρας, χαϊ τάς ατήλας, χαϊ πνρα

μίδας; εχεϊνα πάντα νεχροδοχεϊα, χαϊ σωματοφνλά-

χιά έατι.

ΧΑΡ. ΊΊ ου ν έχεϊνοι στεφανοϋαι τους λί&ονς,

χαι χρίοναι μύρω; οι δέ χαϊ πυράν νήσαντες πρό

των χωμάτων , χαϊ βόίίρνν τινά ϋρύξαντις , χαίοναϊ

τί ταυύ τά πολντελη δεϊπνα, χαι εϊς τά ορύγματα

οινον χαϊ μελίχρατον, ως γονν είχάοαι, έγχέοναιν;

ΕΡΜ. Ουχ οίδα, ώ πορ&μεϋ, τί ταυτα προς

τούς εν αδου· πεπιατεύχααι δ' ονν τάς ψνχάς ανά-

τιεμπομένας χάτω&εν δειπνεϊν μεν ώς ο'ιόν τε περι-

πετομένας την χνίσοαν, χαϊ τόν χαπνόν, πίνειν δι

ιΐπό του βό&ρου τό μελίχρατον.

ΧΑΡ. Έχείνους 'ίτι πίνειν, η έα&ίειν, ων τά

χρανία ξηρότατα; χαίτοιγελοΐός ειμέ Οοι λίγωνταϋ·

τα , όσημέραι χατάγοντι αυτούς. ο7σ«9-' ονν , ει δί~

282 ' ΙΎΟΙΑΝΙ

ναιντ' αν ϊτι άνελ&ιΐν Άπαξ υποχ&όνιοι γενόμενοι ;

έπείτοι χαϊ παγγέλοια αν, ω Έρμη, ϊπασχον, ουχ

ολίγα πράγματ εχων, εϊ ϊδει μη χατάγειν μόνον αυ

τούς, άλλά χαι αύβις άνάγειν πιομένους. ω μάταιοι,

της άνοιας, ούχ είδότις ηλίχοις οροις διαχέχριται τά

νεχρων, χαι τά ζώντων πράγματα· χαϊ οία τ>* ηαρ

ημϊν έατι · χαϊ 'ότι

Κάτ&αν όμως ο,τ άτνμβος άνήρ, οςτ ϊΊ.λαχι

τόμβου,

Έν δ' ιΐί τιμ^'Ίρος, χρείων τ Άγαμέμνων.

ΘεροΙτη δ' ΐσος Θέτιδος παϊς ηύχόμοιο.

Πάντες δ' ειοιν όμως νεχύων άμενηνά χάρηνα,

Γνμνοί τε, ξηροί τι, χατ άαφοδελόν λειμωνα.

23. ΕΡΜ. ΙΙράχλεις, ώς πολόν τον Ομηρον

ίπαντλεϊς. άλλ' έπείπερ άνέμνησάς με, &έλω ναι δεϊ-

ξαι τον του Άχιλλέως τάφον δριϊς τόν έπϊ τι) &α-

λάττι); Σίγειον μέν έχε'ίνο το Τρωϊχόν άντιχρύ δι

δ Αϊας τέ&απται έν τω ·Ροιτείω.

ΧΑΡ. Ού μεγάλοι, ω Έρμη, οι τάφοι. τάς πό

λεις δέ τάς έπιοήμους δεϊξόν μοι ηδη,ΐχς χάτωι'ιχούο-

ειεν τήν Νίνον την Σαρδαναπάλου, χαι Βαβυλωνα,

χαϊ Μυχήνας, χαι Κλεωνας, χαι την'ίλιον αυτήν.

πολλούς γονν μέμνημαι διαπορ&μεύοας έχεϊ&εν, ώς

δέχα ολων έτων μηδέ νεωλχησαι, μηδέ διαφύξαι το

οχαφίδιον.

ΕΡΜ. II Νινος μεν, ω πορ&μεϋ, άπόλωλεν ηδη,

χαϊ ουδέν ϊχνος ϊτι λοιπον αύτης· ουδ' αν εϊποιι

οτιού πστ ην. »/ Βαβνλών δέ οοι έχείνη έοειν, ή

ιίπνργος, « τον μέγαν περϊβολον, ού μετά πολύ χαι

Ο01ΝΤΕΜΡΙΑΤΠΈ5. 283

αυτή ζητη&ησομένη, αςπερ η Νϊνος. Μυχηνας δέ,

χιιϊ Κλεωνας, αιαχύνομαι δεϊξαί σοι· χαϊ μάλιστα

τό'Ίλιον. άποπνίξεις γαρ εΐι ο'ιδ' στ» τον "Ομηρον

χατελ&ών έπϊ τ!} μεγαληγορία των έπων. πλήν άλλά

πάλαι μέν ηααν ευδαίμονες, ννν δέ τε&νηχααι χαί

αυται. άπσ&νήσχοναι γάρ, <ί πορ&μεϋ, χαί πόλεις,

ώςπερ άν&ρωποι· χαϊ τό παραδοξότερον, χαϊ πστα

μοί ολοι. Ίνάχον ονν ουδέ τάφρος εν"Λργει ϊτι χα·

ταλείπεται.

ΧΑΡ. Παπαϊ των επαίνων , Όμηρε, χαϊ των

ονομάτων, Ιλιος Ίρή, χαϊ εϋρνάγυια, χαϊ ευχτίμεναι

Κλεωναί. 24. Αλλά μεταξύ λόγων, τίνες είαϊν οί

πολεμοϋντες έχεϊνοι, η υπέρ τίνος άλλήλους ψονεύ-

οναιν ;

ΕΡΜ. Άργείους δρας, ω Χάρων, χαϊ Ααχεδαι-

μονίους , χαϊ τόν ημι&νητα έχεϊνον στρατηγόν'Ο·

&ρνάδην, τόν έπιγράφοντα τό τρόπαιον τω αύτοϋ

α'ίματι.

ΧΑΡ. ·Τπέρ τίνος δέαυτοϊς, ω Έρμη, δ πόλεμος;

ΕΡΜ. ·Τπέρ τοϋ πεδίου αύτοϋ, έν ω μάχονται.

ΧΑΡ?Λ της άνοίας, οΊγε ουχ ϊαασιν , στι χα»

'όλην την Πελοπόννησον εχαστος αυτων χτησωνται,

μόρς αν ποδιυϊον λάβοιεν τόπον παρά τοϋ Αϊαχοϋ·

το δέ πεδίον τοϋτο άλλστε αλλοι γεωργήσοναι, πολ

λάχις έχ βό&ρων τό τρόπαιον άνασπάααντες τφ «·

ρότρω.

ΕΡΜ. Ουτω μέν ταϋτα εαται. ημεϊς δέ χατα-

βάντες ηδη, χαϊ χατά χώραν εύ&ετήσαντες αι&ιί

τα δρη, άπαλλαττώμε&α , εγω ιιέν} χα&ά έστάλψ,

284 ΙΛΌ1ΑΝΙ

αύ δ' επί το πορ&μεϊον ΐίξω δέ σοι μετ ολίγον χα\

αυτος νεχροστολων.

ΧΑΡ. Ευγε έποίησας, ω Έρμη · ευεργέτης ε'ς ««1

άναγεγράφη. ωνάμην δέ τι διιι υέ της ι'ιποδτιμίιις

ο'ιά εατι τά των χαχοδαιμόνων άν&ρώπω»

πράγματα· [βασιλεϊς, πλίν&οι χρνααϊ, ίχατόμβιει,

αάχαι·~\ Χάρωνος δέ, ουδεϊς λόγος.

ΠΕΡΙ ΘΥΣΙΩΝ.

ΑΚΟνΜΕΝΤνΜ.

Ομαε Ηοτητηεδ ιπ ίαετΐβωίδ αίηιιε άίεοαδ /εΐΐίΐ

ρετρείίαηί, ηιιαε ορίαηί ρείαηίηιιε εί άε άιίΐ δεη-

(ίαηί , είοΐίάα .ιιτηί. Ώίί Ηοτηίηίοαε ηοη ε^εηί,

ηεε £αιι<{ε»ιί αάιιίαηΐιίιιχ, ηεο ίη<1ί§ηαηίιίΓ ηε^Ιί-

(ζεηίεδ; σοκ/ιιε τηεηεάα βαεϊαηί οτηηία. Οοηίτατία

ηίδ ναίξο ετεάιτηίατ, ρταεείρηε εχ αιιεΐοΗίαίε ροε-

ΐατιιτη, ρετ ηιιοι ι'ηερίίαίιπαε άε ώίδ ηατταίίοηεδ

ίη νιιίπιιβ ετηαηαταηί. (ΑάδοΗρΐα χηηί εχετηρία.)

Ηοτηίηεδ ϊ%ϊΐιιτ εοηιοηαηίία ηίι εί εοηεεφιιεηίία

άτεα τεΙί{τίοηεδ ϊηδίίίιιεητηΐ, φιιαε άείηεερε εχρο-

ηίί [σοι ίηίετ αΙΐα είίατη άε δαεηβϋίίδ δεττηο εχί)*

Μαχίτηε τίάίοαία Εαείαηο νίάείαίατ ταίίςίο Αε-

ςγρίίοτατη.

ϋΕ δΑΟΙΙΓίαΐδ. 233

Α μέν γάρ εν ταϊς &ναιαις οι μάταιοι πράττοναι,

χαι ταίς έορταϊς, χαι προςόδοις των &εων, χαι α αί-

τοϋαι, χαι α εϊχονται, χαι α γιγνώοχοναι περϊ αυ·

των, ουχ οϊδα, εϊ τις οντω χατηφής έατι, χαι λελυ-

πημένος, οςτις ού γελάσεται την άβιλτηρίαν ίπιβλϊ·

ψας των δρωμένων. χαι πολύ γε, οϊμχι, πρότερον

του γελίΐν προς ίαυτον έξετάσει, πότερον εναεβεϊς

αυτους χρή χαλεϊν, η τονναντίον &εοϊς εχ&ρους, χαι

χαχοδαίμονας, οϊγε ουτω ταπεινόν χαι άγεννες τά

&εϊον υπειλήφασιν, ωςτι είναι άν&ρώπων ενδεές,

χαι χολαχευόμενον ηδεα&αι, χαι άγαναχτεϊν άμε-

λούμενον. τά γοϋν Αιτωλιχά πά&η , χαι τάς των

Καλνδωνίων σνμφοράς, χαι τους τοσούτους φόνους,

%αϊ τήν Μιλεάγρον οιάλναιν, πάντα ταϋτα εργα

φασϊν ειναι της Αρτέμιδος μεμψιμοιρούσης, στι μη

παρελήφ&η προς τήν &ναίαν υπό τον Οϊνέως· ού-

τως άρα βα&έως χα&ίχετο αυτης η των ιερείων δια-

μαρτία. χαί μοι δοχω δράν αυτήν εν τω ονρανω

τότε μόνην, των αλλων &εων έν Οινέως πεπορευμΐ-

νων, δεινά ποιουσαν, χαι αχετλιάζονααν , ο'ίας εορ

της άπολειφ&ήσεται. 2. Τους δ' αυ Αι&ίοπας χαϊ

μαχαρίους, χαι τριςευδαίμονας εϊποι τις αν, ε'ίγι

άπομνημονεύοι τήν χάριν αίτοϊς δ Ζευς, ΐ]ν [έν άρ-

χγ) τής·Ομήρον ποιήσεως~\ προς αυτόν έπεδείξαντο,

δώδεχα ίξης ημέρας ίστιάααντες , χαι ταϋτα, έπαγό'

ιιενον χαι τούς άλλους &εούς. ούτως ουδέν ως 'ίοιχη

άμια&ϊ ποιοϊαιν , [ων ποιοϋαιν.·] άλλά πωλοϋσι τοϊς

286 ινεΐΑΝί

άν&ρώποις τάγα&ά , χαϊ ϊ'νεστι πρίασ&αι παρ' αυ

των τό μεν ίγιαίνειν, εϊ τύχοι, βοϊδίον τό δέ πλου-

τεϊν , βσων τεττάρων τό δέ βασιλεύειν , εχατόμβης·

τό 3« σωαν έπανελ&εϊν έξ Ιλίου ες Πύλον, ταύρων

εννέα · χ«ί τό εχ της Αυλιδος ες "Ιλιον διαπλεϋααι,

παρ&ένον βααιλιχης. ή μέν γάρ Έχάβη τό μτ] αλω-

ναι την πόλιν τότε έπρίατο παρά της Ά&ηνάς βσων

δώδεχα , χαϊ πέπλου. - είχάζειν δέ χρή πολλά είναι

χαί άλεχτρνόνος , χαϊ στεφάνου, χαϊ λιβανωτοϋ μό·

νου παρ αύτοϊς ωνια. 3. Ταϋτα δέ, οίμαι, χαϊ □

Χρίσης επισταμενος, ατε ϊερεύς, χαϊ γέρων, χαϊ τά

&εϊα σοφός, επειδη απραχτος άπβει παρά τον Άγα-

αέμνονος, ως αν χαϊ Ώροδανείσας τω Απόλλωνι την

χάριν , διχαιολογεϊται, χαϊ απαιτεϊ την άμοιβήν,χαϊ

ιιόνον ουχ όνειδίζει, λέγων, ω βέλτιστε "Απολλον, έγώ

μέν σου τον νεων, τέως άατιφάνωτον όντα, πολλάχις

εατεφάνωοα · χαϊ τοοαϋτά σοι μνρία ταύρων τε χαϊ

αιγων ΐχαναα έπϊ των βωμων ' αύ δ' αμελεϊς μον

τοιαυτα πεπον&ότος, χαϊ παρ ουδέν τί&εσαι τον εύ\

εργέτην. τοιγαροϋν ουτω χατεδυςώπησεν αυτόν εχ

των λόγων, ωςτε άρπασάμενος τά τόξα, χαϊ υπέρ

του ναυατά&μου χα&ίσας εαυτόν, χατετόξεναε τω

λοιμω τους Αχαιούς αύταϊς ημιόνοις χαϊ χναίν. 4.

Έπεϊ δ" άπαξ τοϋ Απόλλωνος έμνήσ&ην, βούλομαι

χαϊ τάλλα ειπεϊν, α περϊ αύτοϋ οί σοφοϊ των άν-

&ρώπων λέγοναιν, ούχ οσα περί τούς ερωτας έδυς·

τύχησεν, ουδέ τοϋ ·Ταχίν&ου τόν φόνοι1, ουδέ της

Δάφνης την ύπεροψίαν , αλλ οτι χαϊ χαταδιχαα&εϊς

δΑΟκίπαίβ. 287

ίπι τω των Κυχλώηων όανάτω, χαξοστραχια&εϊς

διά τουτο έχ του ονρανοϋ χατεπέμφ&η ές την γήν,

άν&ρωπίνη χρησάμενος τή τίχη· στε δή χαϊ έ&ήτευ-

αεν έν Θετταλία παρ' Άδμήτω, χαϊ έν Φρνγία παρά

Λσομέδοντι· παρά τούτω μέν γι ον μόνος, αλλά

μετά τοϋ Ποσειδωνος, αμφότεροι πλιν&εύοντες υπ

απορίας, χαϊ έργαζόμενοιές το τείχος, χαϊ ουδέ

έντελη τον μια&όν έχομέααντο παρά τοϋ Φρνγύς,

αλλά προςώφειλεν αύτοϊς πλέον η τριάχοντά, φασι,

δραχμάς Τρω·ίχάς. 5. Η γάρ ου ταύτα σεμνολο-

γοϋαιν οι ποιηταϊ περί των -&ιων, χαϊ πολύ τούτων

ϊερώτερα, περί τι Ηφαίστου, χαι Προμη&έως, χαι

Κρόνου, χαϊ·ΐ'έας, χαϊ σχεδόν ολης της τοϋ Αιός

οιχίας ; χαϊ ταϋτα παραχαλέοαντες τάς Μούσας συν-

ιηδούς εν άρχΐ) των έπων , νφ ων δή ϊν&εοι γενόμε

νοι, ώς τό ειχός, αδοναιν, ώς δ μεν Κρόνος, επειδή

τάχιστα έξέτεμε τόν πατέρα τον Ονρανόν, έβασίλευ-

αέ τε έν αύτω, χαϊ τά τέχνα χατήσ&ιεν, ωςπερ δ '4ρ-

γεϊος Θυέατης. ύστερον δέ δ Ζευς χλαπεις υπό τηί

.Ρέας υποβαλλομένης τον λί&ον, ές τήν Κρήτην έχτε-

3εϊς, υπ' αϊγός άνετράφη, χα&άπερ δ Τήλεφος ύπ'

έλάφον, χαϊ δ Πέρσης Κύρος δ πρότερον υπό χν

τός· είτα έξελάοας τον πατέρα, χαϊ ές τό δεαμα>-

τήριον χαταβαλών , αυτός εοχε την αρχήν. ϊγημ·ι

δέ πολλάς μέν αλλας, ίατάτην δέ τήν "Ηραν τήν ά-

δελφήν, χατά τούς Περσων τοϋτο χαϊ Αααυρίων νό-

ιιους. έρωτιχός δέ ων, χαϊ εις Αφροδίσια χεχνμένος,

ραδίως ένέπλησι παίδων τόν ονρανόν, ιούς μεν έ\

288 Ι.νΟΙΑΝΙ

ομοτιμων ποιησάμενος , ένίονς δε χαϊ νόϋους έχ τον

9-νητοϋ χαϊ επιγείου γένους· αρτι μεν δ γεννάδας

γιγνόμενος χρναίον , αρτι δέ ταϋρος, η χύχνος, η

άετός, χαϊ ϋλως ποιχιλώτερος αυτοϋ Πρωτέως. μό-

ι·ην δέ την Α&ηνϊϊν ϊφνσεν έχ της εαυτοϊ> χεφαλης,

υπ' αυτόν άτεχνως τόν έγχέφαλον σνλλαβών. τόν μέν

γάρ Αιόνυσον ημιτελη φασιν έχ της μητρός ετι χαο-

μένης, άρπάαας, έν τω μηρω φέρων χατώρνξε, χιιτα

ίξέτεμε, της ώδινος ένατάαης. 6. "Ομοια δέ τούτοις

χαϊ περϊ της ΙΙρας αδοναιν , ανευ της πρύς τόν ίΐν-

δρα ομιλίας, υπηνέμιον αυτήν παΐδα γεννησαι τον

Ιίφαιστον , ου μάλα εύτυχη τοϋτον, άλλά βάναναον,

χαϊ χαλχέα, χαϊ πυρίτην, χαϊ έν χαπνοί τό τιίϊν βι~

οϋντα, χαϊ σπιν&ήρων άνάπλεων, οία δή χαμινευ-

τήν , χαϊ ούδέ άρτιον τώ πόδε - χωλεν&ήναι γαρ αυ

τόν από τοϋ πτώματος, οπότε έρρίφη υπό τοϋ Αιός

εξ ονρανοϋ· χαϊ εϊγε μή οι Αήμνιοι χαλώς ποιοϋν-

τες ετι φερόμενον αυτόν ίπεδέξαντο, έτε&νήχει α»

τ)μϊν ό "Ηφαιστος, ωςπερ όΑστυάναξνίπότοϋ πύργου

χαταπεσών. χαίτοι τα μεν Ηφαίστου μέτρια· τόν δέ

Ηρομη&έα τϊς ουχ οίδεν, οία επα&ε, διότι χα&' υ-

περβολήν φιλάν&ρωπος ην ; χαϊ γάρ χαϊ τοϋτον ες

την Σχν&ίαν άγαγών ό Ζεύς άνεαταύοωαεν έπϊ τοϋ

Καυχάσον , χαϊ τόν αιετόν αύτω παραχαταστ-ήσας

τό ηπαρ δσημέραι χολάψοντα. 7. Ούτος μεν ονι-

έίετέλεαε την χαταδίχην. η Ί'έα δέ {χρή γάρ ίσως χνά

ταϋτα είπεϊν) πως ουχ άσχημονεϊ, χαϊ δεινά ποιεϊ,

γρανς μέν ηδη χαϊ 'εξωρος ούοα,χ-χϊ τοσούτων μήτηρ

ΟΕ 8ΑεκΐΡΐείΙ5. 289

&εων, παιδεραατοναα δ1 ετι, χαϊ ζηλστυποϋσα , χαϊ

τόν Αιτιν έπϊ των λιόντων περιφέροναα · χαϊ ταυτα

μηχέτι χρήσιμον είναι δννάμενον ; ωςτε πως αν ει»

μέμφοιτό τις η τί} Άφροδίτη , στι μοιχεύεται, η τη

Σελήνη προς τον Ενδνμίωνα χατιούση πολλάχις έχ

μέσης της δδου. 8. Φέρε δέ ηδη τούτων άφέμενοι

των λόγων ες αυτόν άνέλ&ωμεν τον ονρανδν ποιητί-

χως άναπτάμινοι χατά την αυτην ·Ομήρω χαί Ήσιό-

δω δδόν, χαϊ &εασώμε&α, οπως Ίχαατον διαχεχά-

αμηται των άνω. χαι στι μεν χαλχοϋς έστι τά ΐξω,

χαϊ πρύ ημων του Όμηρου λέγοντος ηχούσαμιν.

ύπερβάντι δέ χαι άναχύψαντι μιχρόν ές τά άνω, χαϊ

άτεχνως έπϊ τοϋ νώτον γενομένω, φως τ> λαμπρύ-

τερον φαίνεται, χαϊ ηλιος χα&αρώτερος , χαϊ άστρα

διαυγέστερα , χαϊ χρναονν τό δάπεδον, χαϊ τό παν

ημέρα. έςιόντων δέ, πρωτον μεν οίχοναιν αϊ Λραι,

πνλωροϋαι γάρ· επειτα δέ, η Ιρις, χαϊ δ Έρμης,

οντες υπηρέται, χαϊ αγγελιαφόροι τοϋ Αιός· 'ε*ης δϊ

τοϋ Ηφαίστου τό χαλχεϊον άνάμεατον άπάσης τέ

χνης· μετά δέ αϊ των -&εων οϊχίαι , χαϊ τον Αιός τα

βασίλεια· ταϋτα πάντα περιχαλλη τοϋ Ηφαίστου

χατααχευάααντος. 9. Οί δέ &εοϊ παρά Ζηνϊ χα&ή-

μενοι, (πρέπει γαρ , οιμαι, ανω οντα μεγαληγορεϊν)

άποσχοποϋαιν ές την γην, χαϊ πάντη περιβλέποναιν

έπιχυπτοντες, εϊπσ&εν οψονται πϋρ άναπτόμενον,

η άναφερομένην χνίοααν, ελισσομένην περϊ χαπνω.

χαν μεν τις, εύωχοϋνται πάντες, έπιχεχηνότες

τω παπνω, χαϊ τό α'ιμα πίνοντες τοϊς βωμοϊς προς-

χεόμενον, ωςπερ αϊ μνίαι. ην δ οιχόαιτοι ώαιι νί

ΙινοιΑΜ. I. Τ

090 Ι.νΟΙΑΝΙ

χταρ χαϊ αμβροσία τα δεϊπνον. πάλαι μεν ούν χαϊ

ανχλρωποι αννειατιωντο , χα» αννέπινον αυτοϊς, δ

χαι δ Τάνταλος. έπη ι5ί ΐιααν υβριαταϊ χαί

λάλοι, έχεϊνοι μεν ϊτι χαϊ ννν χολάζονται , αβατος

δέ τω -&ντίτων γένει χαϊ απόρρητος δ ονρανός. 10.

Τοιουτος δ βίος των &εων. τοιγαροϋν χαίοίον&ρω.-

ποι οννωδά τούτοις, χαι άχόλον&α περϊ τάς &ρη-

αχεϊας έπιτηδεύοναι. χαι πρωτον μέν νλας άπετέ-

μοντο , χαι ορη άνέ&εσαν, χαι ϋρνεα χα&ιέρωοαν,

χαι τά φντά έπεφήμισαν έχαστοι &εω. μετά δέ νει-

μάμενοι χατά 'έ&νη σέβοναι, χαϊ πολίτας αυτων άηο·

φαίνοναιν · δ μεν Αελφός τον Άπόλλω, χαϊ δΑήλιος·

δ ο Ά&ηναϊος τήν'Α3ηνάν· μαρτνρεϊται γοϋντήνοϊ-

χειότητα τω ονόματι· τήν Ήραν δέ δ Άργεϊος· χαϊ &

Μυγδόνιος τήν ·Ρέαν χαϊ τήν 'Δφροδίτην δ Πάφιος.

οι ί αυΚρητες ου γενέσ&αι παρ' αυτοϊς, ουδέ τρα·

φηναι μόνον τον Αία λέγοναιν, αλλά χαϊ τάφο» αυ

του δειχνύοναι. χαϊ ημεϊς αρα τοσοϋτον ήπατώμε&α

χρόνον, οϊόμενοι τον /}ία βρονταν τε, χαϊ νειν, χαι

ταλλα πάντα έπιτελεϊν · δ δέ έλελή&ει πάλαι τε&νειϊις,

παρά Κρησϊ τε&αμμένος. 11. "Επειτα δέ ναούς έγεί-

ραντες, 'ίν αυτοϊς μή άοινοι, μηδέ ανέστιοι δη&εν

ώσιν, είχόνας αυτων άχειχάζοναι, παραχαλέσαντες

η Πραξιτέλην, η Πολύχλειτον, η Φειδίαν. οι δέ, ούχ

οΊδ' όπου ίδόντες άναπλάιτοναι γενειητην μέν τον

Λία, παϊδα δ' ές άεϊ τόν Άπόλλωνα, χαϊ τόν ·£ρμη»

Ιπηνήτην ,. χαϊ Ποσειδωνα χνανοχαίτην , χα* γλαν.

ιωπιν τήν Α&ηνάν. όμως ο' ονν οι παριόντες ές τό·

νεών ο'ύτε τον έξ'Ινϋων έλέφαντα 'έτι οίονται όράν.

ΏΕ 5ΑΟΚΙΓΙΟΙΙ5. 291

ουτε τό εχ της Θράχης μεταλλευ&έν χρναίον', άλλ'

αυτόν τόν Κρόνου χαί ·Ρΐας ες την γήν υπό Φειδίου

ειετωχισμένον , χαί την Πιααϊων έρημέαν έπιαχο-

πϊϊν χεχελευαμένον , χαϊ άγαπωντα , εϊ δια πέντε

ολων έτων &ύσει τις αύτω πάρεργον Όλνμπίων. 12

Θέμενοι δέ βωμούς, χαϊ προρρήσεις., χαϊ περιρραν-

τήρια, προςάγοναι τάς &ναίας· βοϋν μέν άρστηρα

δ γεωργός· αρνα δέ δποιμήν, χαϊ αίγα δ αϊπόλος·

δ δέ τις λιβανωτόν , η πόπανον · δ δέ πένης ϊΧάαατο

τόν &εόν φιλήσας μόνον την αυτου δεξιάν. άλλ' οϊγι

&ύοντες (£π έχείνους γαρ έπάνειμι} στεφανώααντες

τό ζίόον, χαϊ πολύ γε πρότερον έξετάααντες , ε'ι. εντε

λες εϊη , 'ίνα μηδέ των αχρήστων τι χατααφάττωαι,

προςάγοναι τω βωμω, χαϊ φονεύοναιν έν δφ&αλμοϊς

του &εον , γσερόν τι μυχιάμενον, χαϊ, ως τό ειχύς,

ιύψημοϋν, χαϊ ημέφωνον ηδη τή &ναία έπανλοϋν'

τϊς ουχ αν ειχάαειεν ηδιο&αι ταϋ& δρωντας τούς

&εούς; 13. Καϊ τό μέν πρόγραμμα φ^οϊ , μή παριέ-

ναι εϊσω των περιρραντηρίων , οςτις μή. χα&αρός

εστι τάς χεϊρας.· δ δέ ϊερεύς αυτός ΐατηχεν ήμαγμέ-

νος, χαϊ, ωςπερ δ Ιίύχλωψ έχεϊνος, άνατέμνων,

χαϊ τά εγχατα έξαίρων, χαϊ χαρδιονλχων , χαϊ

τό αΐμα τζι βωμω περιχέων , χαϊ τί γαρ ουχ ευ

σεβές έπιτελων; έπϊ πααι δέ πνρ άναχαύοας επέ-

&ηχε φέρων αυτίί δορά την αϊγα,. χαϊ αυτοϊς έρί-

οις τό-πρόβατον. η.δέ χ-νίοαα -&εσπέσιος , χαϊ ϊερο

πρεπής χωρεϊ ανω, χαϊ ές αυτόν τόν ούρανόν ήρέμα

διααιίδχαχαι. δ-μέν γε Σχύ&ης, χαϊπάοας τάς 0-ν-

αίας μφεϊς , χαϊ ήγησάμενος ταπεινός ,. αυτούς τούς

Τ α

292 Ι-νΟΙΑΝΙ

αν&ρώπους τΐ)Άτρέμιδι παρίατησι· χαϊ ούτω ποιο»

άρίσχει τω &εω. 14. Ταϋτα μεν δή Ισως μέτρια,

χαϊ τά ϋπ'Άοουρίων γιγνόμενα , χαϊ υπύ Φρνγων,

χαϊ Αυδων. ην δ ες την Αίγυπτον ϊλ&ης, τότε δή

τότε θψει πολλά τά σεμνά, χαι ως άλη&ως Άξιοι τοϋ

ονρανοϊ*. χριοπρόςωπον μεν τον Αία· χννοπρόςωπον

δέ τον βέλτιατον ·1ϊρμην, χαι τδν Πάνα ολον τράγοι;

χαϊ "Ιβιν τινά, χαι χροχόδειλον ετερον, χαι πί&ηχον.

Ειδ' έ&έλοις χαϊ ταϋτα δαήμεναι οφρ' ευ είδί^ς,

άχούστ) πολλων σοφιστων, χαϊ γραμματέων, χαϊ προ

φητων έξνρημένων, διηγονμένων, (πρότερον δέ, φησιν

δ λόγος,Θύρας δ" έπί&εα&ε βέβηλοι), ώςαρα ντο των

πολεμέων, χαϊ των γιγάντων τήν έπανάατασιν οί &εοϊ

φοβη&έντες ήχον ες τήν Αϊγυπτον, ως δή ενταυ&α

λησόμενοι τους πολεμέους. εί&' δ μεν αυτων ίπέδυ

τράγον δ δέ χριόν υπό τοϋ δέους· δ δέ &ηρίον, η

ορνεον · διδ δή εϊςέτι χαϊ νϋν φνλάττεα&αι τάς τότε

υορφάς τοϊς \}εοϊς. ταΰτα γάρ άμέλει εν τοϊς άδν-

τοις άπόχειται γραφέντα πριν η προ έτων μνρΐων.

15. Αί δέ ίτναίαι χαϊ παρ 'εχείνοις αί αΰταί. πλην

ητι πεν&οϋσι τό ίερειον, χαϊ χόπτονται περιστάντες

η δη πεφονευμένον · οϊ δέ χαϊ &άπτοναι μόνον άπο-

αφάΐαντες. δ μεν γάρ'.ίπις, δ μέγιστος αύτοϊς &εος,

εάν άπο&άντ), τις οιτω περϊ πολλοί ποιειται τήν

χόμην , όςτις ούχ άπεξύρησε , χαϊ ψιλον επϊ της χι-

φαλης το πέν&ος έπιδείξατο, χαν τον Νίσον εχβ

πλόχαμον τον πορφνρουν ,- ϊστι δέ δΑπις έζ αγέλης

&ιός, επϊ τω πρστέρω χειρστονούμενος , πολύ χαλ

ϋΕ 5ΑΰΚΙΓ1ΟΙΙ5. 293

λίων, χαί σεμνότερος των ϊδιωτων βσων. ταϋτα οντω

γιγνόμενα , χαί υπό ίων πολλων πιστευόμενα, δεϊ-

α&αί μοι δοχεϊ τον μεν έπιτιμήσοντος ουδενύς,·ΐΙριι-

χλείτον δέ τινος, ι] Ζίημοχρίτου, τον μεν γελσοομένοο

την ανοιαν αύτων,τοϋ δέτήν άγνοιαν όδνρονμένου.

ΒΙΩΝ ΠΡΑΣΙΣ.

ΛΚαΓΜΕΝΤνΜ.

Αριιά Ιονετη εεί αιιεΐίο νϊίατιιτη δινε δεείατατη

ρΗίΙοδορΗίεατιιτη , ίία ίατηεη , ιιί αά ιτηαια οπτηε*

τίδιιί Ιεείοτιιτη οοϊΐείαηίιιΓ. Νατη άιτηι νεηάαηίιιτ,

νεί α Μετειιτίο ρταεεοηε, νεί αί> ϊρείδ ρΗίίοδορίιί3

εί τηοτβδ εί εαε άοοίτίηαε ρατίεδ , ηιιαε νεί ίατδ

τίειιτη τηονετεηί , νεί τηαίε α ναΙ§ο ίηίεϊίεείαε τΐ—

άεηάαε νίάετεηίατ, ίη εοτητηεηάαΗοηετη δεείατατη

εηατταηίατ. Ρεηειτηί ααίετη ΡγίΗα§οτδί νεί Ρ) -

τΗα^υταε (ηατη δσο ηοτηίηε αιιείοτίδ ιτηϊνετδοδ η'ιι3

αχδνεΙαδ εοτηρτεΗεηάίΙ: ) άεεετη τηΐηίδ ; ΰϊο^ εηβδ

οοοίίδ άσοοιιχ ; Αηείίρρηδ, Ώετηοετίΐιιε εί Ηετα-

εΙιίαδ ετηίοτετη ηοη ίηνεηίιτηί ; 8οεταίδδ {ΐΐαίοηί-

ειιβ} νεηάίίιιτ άιιούιίδ ταίεηίίδ, ΈρΐειιτΗδ ττηηί& άιια~

1>α.ι. ϋ/ιΓγδίρριιχ τηίηίι άιιοάεωτη, ΑτίείοίεΙεδ τηίηι4

νί§ίηΐί; Ρ/τγΗο αηα τηίηα αίιίεα.

294 1/νΟΙ.ΑΝΙ

ΖΕΤΣ. Σύ μέν διατί&ει τάβά&ρα, χαϊ παρα-

σχεύσζί τόν τόπον τοϊς άφιχνονμένοις· αυ δέ σιξ-

σον 'εξης παραγαγων τους βίους· αλλά χοσμήαας

πρότερον, ώς εύπρόςωποι φανοϋνται, χαϊ οιι πλεί

στους έπάξονται. ού δέ , ω Έρμη, χήρνττε, χαϊ ξυγ-

χάλει άγα&ίί τύχη του$ ω»"ίτ"ί ?*Ι ποφδϊναι προς

τό πωλητήριον. άποχηρύξομεν δέ βίους φιλοσόφους

παντός εϊδους, χαϊ προαιρέσεων ποιχίλων. ει δέ τις

ουχ εχοι τοπαραυείχα τάργύριον χαταβαλέσ&αι, ές

νέωτα έχτίσει, χαταστήσας έγγυητήν.

ΕΡΜ. Πολλοι ξννίααιν: ωςτε χρή μη διατρί-

βειν , μηδέ χατέχειν αυτούς..

ΖΕΤΣ. Πωλωμεν ονν.

2. ΕΡΜ. Τίνα &έλεις πρωτον παραγάγωμεν ,-

ΖΕΤΣ. Τουτονί τόν χομήτην, τόν Ίωνιχόν, έπέϊ

χαι σεμνός τις είναι φαίνεται.

ΕΡΜ. Οντος ό Πυ&αγόρας, χατάβη&ι, χαι

πάρεχε ααυτόν άνα&εωρεια&αι τοϊς σννειλεγμένοις.

ΖΕΤΣ. Κήρνττε δή.

ΕΡΜ. Τόν αριστον βίον πωλω, τόν σεμνότα-

τον, τϊς ωνήσεται; τϊς υπέρ αν&ρωπον είναι βούλε-

ται; τϊς είδέναι την τοϋ παντός άρμονίαν, χαϊ άνα-

βιωναι πάλιν ;

ΑΤΟ. Τό μεν είδος, ουχ άγεννής. τί δάί μάΧι-

στα οϊδεν;

ΕΡΜ.Άρι&μητιχήν, άατρονομίαν , τερατείαν,

γιωμετρίαν , ιιοναιχνν , γοητείαν. μάντιν αχρον

βλέπεις.

νίΤΑΚνΜ ν ΑνετίΟ. 295

ΑΓΟ. "Εξιατιν αυτόν άναχρίνειν ;

ΙΪΡΜ. Άνάχρινε άγα&ί) τυχη·

3. ΑΓΟ. Ποδαπδς ει αύ.

ΠΤΘ. Σάμιος.

ΑΓΟ. Ποϋ δαι επαιδεύ&ης ;

ΠΤΘ. Έν Αιγύπτω, παρά τοϊς εχεϊ οοφοϊς.

ΑΓΟ. Φέρε δή, ην πρίωμαί σε, τί με διδάξεις;

ΠΤΘ. Αιδάξω μεν ουδέν, άναμνήσω δέ.

ΑΓΟ. Πως αναμνήσεις ;

ΠΤΘ. Κα&αράν πρότερον τήν ψνχήν έργασά-

ειενος, χαι τον επ αυτί/ ρύπον έχχλύσας.

ΑΓΟ. Καϊ δή νόμισον ηδη χεχα&άρ&αι με, τϊς

δ τρόπος της άναμνήσεως ;

ΠΤΘ. Τό μεν πρωτον, ησνχίη μαχρή, χαι άφω-

νίη, χαϊ πέντε όλων έτέων λαλέειν μηδέν.

ΑΓΟ. "Λρα σοι, ω βέλτιστε, τον Κροίσου παί-

δα παιδεύειν εγώ γαρ λάλος, ούχ άνδραϊς είναι βο'υ-

λομαι. τί δαι μετά τήν αιωττήν ομως χαι τήν πεν-

ταετίαν ;

ΠΤΘ. Μονσονργίην χαι γεωμετρίην ένασχήσεαι.

ΑΓΟ. Χαρίεν λέγεις, ει πρότερον χιόαρωδύν

χρή γενόμενον, χατα είναι σοφόν.

4. ΠΤΘ. Είτ επί τουτέοιαιν ,· άρι&μέειν.

ΑΓΟ. ΟΊδα χαι νϋν άρι&ιιεΐν.

ΠΤΘ. Πως άρι&μέεις/

ΑΓΟ. Εν, δύο, τρία, τίτταρα·.

ΠΤΘ.·Ορας, « ού δοχέεις τέτταρα, ταυτα δέκα

εϊσϊ, χαι τρίγωνον έντελές, χαι ημέτερον ορχιον;

ΑΓΟ. Ου μά τον μέγιστον τοίννν ορχον τατέτ-

296 Ι.ΥΟΙΑΝΙ

ταρα, ο? »στε &ειστέρους λόγους ηχουσα, ουδέ μάλ

λον ιερούς.

ΠΤΘ. Μετά δϊ, ω ξείνε, εϊαεαι γης τε πέρι, χαϊ

ηέρος , χαϊνδατος, χαϊ πνρός, »)πς αυτέοισιν η

φορή· χαϊ όχοία ιόυτα μορφήν, χαϊ οχως χινίονται.

ΑΓΟ. Μορφήν γαρ 'έχει τό πνρ, η άήρ, 5; ϋδοιρ;

ΠΤΘ. Καϊ μάλα έμφανέα. ού γαρ οϊά τε άμορ-

φίη χαϊ άαχημοαννη χινέεσ&αι. χαϊ έπϊ τοντέοιαι

δί, γνώαεαι τον -&εόν άρι&μόν έόντα, χαϊ νόον χαϊ

αρμονίην.

ΑΓΟ. Θανμάαια λέγεις.

5. ΠΤΘ. Προς δέ τοίςδεσι το~ιαιν ειρημένοισι,

χαϊ σιωυτόν ΐνα δοχϊοντα, χαϊ άλλον δρεόμενον, χαϊ

άλλον έόντα εϊυεαι.

ΑΓΟ. Τί φης; άλλος ειμϊ, χαϊ ονχ ουτος, ως-

περ νϋν προς σε διαλέγομαι;

ΠΤΘ. Νϋν μεν ουτος, πάλαι δέ εν άλλω σώματι

χαϊ έν άλλιο ούνόματι έψαντάζεο' χρόνω δέ αΐιτις, ές

άλλο μεταβήσεαι.

ΑΓΟ. Τοίτο φ;ις, ά&άνατον εσεσ&αί με, αλ-

λαττόμενον ές μορφάς πλείονας; αλλά τάδε μεν ιχα-

νως. 6. Τά δ" άμφϊ δίαιταν , όποιος τις εί ;

ΠΤΘ. Ψνχψον μεν ουδέ εν τι οιτίομαι· τά 3'

άλλα, πλην χνάμων.

ΑΓΟ. Τίνος ε·ίνεχα; ?) μναάτττ] τους χνάμους;

ΠΤΘ. Οϋχ · άλλ ϊεροί εϊσι, χαϊ &ωύμαστή αύ-

τέων ή φύσις. πρωτον μεν γάρ τό πάν γονή εισι· χαϊ

ην άποδύσης χύσμον ε·τι χλωρόν έόντα, ϋψεαι τοϊ-

σιν άνδρείοιοι μορίοιοιν έμψερέα την φνήν. εψη&έν

ΥίΤΑΚνΜ ΑνΟΤΙΟ. 297

τα δί ην άφης (ς την σεληναίην νυίϊ μεμιτρημένη-

αιν, α'ιμα ποιέοις. τό δε μεϊζον, Α&ηναίσισι νόμος,

χνάμοισι τας αρχάς αίρέεα&αι. ·

ΑΓΟ. Καλως πάντα εφης, χαϊ ιεροπρεπως. άλλ'

* απόδυ&ι, χαϊ γνμνύν γαρ σε ίδεϊν βούλομαι. ώΊ1ρά-

χλεις, χρναοϋς αυτο) ο μηρός έστι. &ιός, ού βρστύς

τις είναι φαίνεται· αιςτε ώνήσομαι πάντως αυιόν,

πόαου τουτον άποχηρύττεις ;

ΕΡΜ. Αέχα μνων. %

ΑΓΟ. "Εχω, τοσούτου λαβών.

ΖΕΤΣ. Γράφε τοϋ ώνησαμένον τούνομα, χαϊ

δ&εν εστίν.

ΕΡΜ. Ίταλιώτης, ω Ζεϋ, δοχει τις είναι, των

άμφϊ Κρότωνα, χαϊ Τάραντα, χαϊ την ταΐιττ} Έλ

λάδα. χαϊτοι υνχ ε'ις, άλλα τριαχόαιοι ϋχεδόν έώνην.

ται χατά χοινόν αυτόν.

ΖΕΤΣ. Άπαγέτωααν ' άλλον παραγάγωμεν.

7. ΕΡΜ. Βούλει τον αύχμωντα εχεϊνον, ιόν

ΙΙοντιχόν ;

ΖΕΤΣ. Πάνυ μεν ονν.

ΕΡΜ. Ουτος, δ τήν πηραν έξηρτημένος, δ ι·ίω-

μέας, έλ&έ, χαϊ περιί&ι έν χύχλω τό αννέδριον - βίον

άνδριχόν πωλω,βίον αριστον χαϊγεννιχόν,βίονίλεύ-

&ερον · τίς ώνήσεται ;

ΑΓΟ. Ό χηρυξ πως εφης; πωλεϊς τον έλεν

&ερον; -

ΕΡΜ."Εγωγι.

ΑΓΟ. Είτα ού δίδιας μή σοι διχάαηται άνδρα-

ζοδιαμοϋ, η χαϊ προχαλήσεταί σε εςΆοειον πάγον;

ΕΡΜ. Ουδέν αυτζ μέλι ι της πράαεως· οϊεται

γάρ ε)ναι παντάπασιν έλεν&ερος.

. ΑΓΟ. Τί δ' αν τις αυτω χρήσαιτο, ρυπώντι,

χαι οντω χαχοδαιμόνως διαχειμένω ; πλήν ειμηαχα-

πανέα γε χαϊ ϋδροφόρον αυτον άποδειχτέον.

ΕΡΜ. Ου μόνον, άλλά χαϊ ην &νρωρειν αυτόν

έπιστήστις , πολύ πιστστέρω χρήση των χννών. αμε

λει, χύων αυιω χαϊ τοΐνομα.

ΑΓΟ. Ποδαπός δέ εστι, χαϊ τίνα την ααχηαιν

επαγγέλλεται ,·

ΕΡΜ. Αυτον εροϋ· χαλλιστον γαρ οντω ποιείν.

ΑΓΟ. Αέδια τό σχν&ρωηόν αύτοϋ, χαϊ χατη·

ψες, μή με ίλαχτήσΐ) προςελ&όντα, η χαϊ νη Αία

δάχη γε. ούχ δριϊς ώς διήρχε τά ξύλον, χαϊ συνέ*

σπαχε τάς όφρϋς, χαϊ άπειλητιχόν τι χαϊ χολώδες

υποβλέπει ;

ΕΡΜ. Μη δέδι&ι· τι&ασσδς γαρ εστι.

8. ΑΓΟ. Τδ πρώτον, ω βέλτιστε, ποδαπδς ιί/

ΑΙΟΓ. Παντοδαπός.

ΑΓΟ. Ιϊώς λέγεις;

ΑΙΟΓ. 'Γοϋ χόνμον πολίτην δρας.

ΑΓΟ. Ζηλοΐς δέ τίνα;

ΑΙΟΓ. ΤόνΊΐραχλέα.

ΑΓΟ. 'Γ'ι ονν ονχί χαϊ λιοντην άμπεχη; τδ μέν

γαρ ξύλον ϊοιχας αυτοί.

ΑΙΟΓ. Τουτί μοι λεοντη τό τριβώνιον. στρα

τευομαι δέ ώςπερ εχεϊνος έπι τας ηδονής, ου χε-

λευστδς, αλλ' ίχούσιος, έχχα&άραι τόν βίον πυοαι·

ρούμενος.

νίΤΑΚΤΜ ΑνΟΤΙΟ. 299

ΑΓΟ. Ενγε της προαιρέσεως. άλλά τί μάλιστα

εϊδέναι σε φωμεν ; η τινα την τέχνην εχεις;

ΑΙΟΓ. Ελευ&ερωτής ειμι τίον άν&ρώπων , χαι

ϊατρός των πα&ων. το δ' ολον, άλη&είας χαϊ παρ

ρησίας προφητης ειναι βούλοααι.

9. ΑΓΟ. Άγε, ω προφητα, ην δέ πρίωμαί σε,

τίνα με τόν τρόπον διααχήσεις ;

ΛΙΟΓ. Πρωτον μεν παραλαβών σε , χαι άποδυ-

αας την τρνφήν, χαι απορία αυγχαταχλείσας, τρι~

ΰώνιον περιβαλω. μετά δέ τοντο, πονεϊν χαϊ χά·

ιινειν χαταναγχάσω , χαμαϊ χα&εύδοντα, χαι υδωρ

πίνοντα , χαι ων ετνχε έμπιμπλάμενον. τά δέ χρήμα

τα, ην εχης, έμοί πει&όμενος,· ες την &άλατταν φέ

ρων έμβαλεϊς. γάμου δ' αμελήσεις, χαι παίδων, χαι

πατρίδος· χαι ταυτά σοι πάντα ληρος εαται· χαϊ τήν

πατρωαν οιχίαν άπδλιπών, η τάφον οιχήσεις, ηπυρ-

γίον ϊρημον, η χαι πί&ον. η πήρα δέ σοι &έρμων

εαται μεστή, χαι δπια&ογράφων βιβλίων. χαί οίίιωί

'έχων, ευδαιμονέστερος ειναι ψήσεις τον μεγάλου βα

σιλέως. ην μαστιγοϊ δέ τις, η στρεβλοϊ, τούτων ον-

δέν άνιαρόν ηγήστί.

ΑΓΟ. Πως τοϋτο φης τό μη άλγεϊν μαατιγού-

μενον ; ου γαρ χελώνης, η χαράβον τό δέρμα περί·

βέβλημαι.

ΛΙΟΓ. Το Ενριπίδειον έχεϊνο ζηλώαεις, μιχρόν

ϊναλλάξας.

ΑΓΟ. Τό ποϊον:

ΑΙΟΓ. Ή φρήν σοι αλγήσει, η δϊ γλωττα Ζσται

ανάλγητος. 10. "Α δέ αάλιατα διϊ προςεϊναι, ταυ

300 ι.νείΑΝί

τά έατιν · Ίταμόν χρή είναι , χαϊ &ρααόν , χαϊ λοι-

δορηο&αι πααιν ίξίαης, χαϊ βασιλεϋσι, χαϊ ϊδιοι·

τ«ιϊ· ούτω γηρ άποβλ&φονταί σε, χαϊ άνδρεϊον ύπο-

λήψονται. βάρβαρος δε η φωνή ϊστω, χαϊ άπηχες το

φ&έγμα , χαϊ άτεννως ομοιον »ννί ' χαϊ πρόςωπον δέ

έντεταμένον , χαϊ βάδισμα, πρέπον τοιούτω προςώ-

πω. χαϊ ολως, &ηριώδη τά πάντα, χαϊ αγρια. αίδώς

δέ, χαϊ επιείχεια, χαϊ μετριώτης άπέατω. χαϊ το έρν-

&ριάν άπόξυσον του προςώπον παντελως. δίωχε δέ

τά πολναν&ρωπότατα των χωρίων. χαϊ εν αυτοϊς τού

τοις μόνος, χαϊ άχοινώνητος είναι &έλε, μή φίλον,

ιιή ξένον προςιέμενος· χατάλναις γάρ τά τοιαυτα της

άρχης. εν οψει δέ πάντων, « μηδ' ϊδία ποιήσειεν αν

τις, &αρρών ποίει· χαιτων άφροδιο'ειαν αιροϋ τά

γελοιότατα· χαϊ τέλος, ην σοι δοχϊ], πολίποδα ω-

υόν, η σηπίαν φαγών, από&ανε. ταύτην σοι τήν εύ-

δαιμονίαν προξενονμεν.

11. ΑΓΟ. "Απαγε. μιαρά γάρ, χαϊ ουχ άν&ρώ·

πινα λέγεις.

ΑΙΟΓ. Αλλά ράστά γε, ω οντος, χαϊ πααιν ευ

χερη μετελ&εϊν. ου γάρ σοι δεήσει παιδείας, χαϊ λό

γων, χαϊ λήρων, αλλ' επίτομος αυτη σοι προς δόξαν

η όδάς. χι·ίν ϊδιώτης γίς, ητοι σχντοδέψης, η ταρι-

χοπώλης, η τέχτων , η τραπεζίτης , ουδέν σε χωλύσει

&αυμάαιον είναι, ην μόνον η αναίδεια, χαϊ το &ρά

σος παρΐί, χαϊ λοιδορεϊα&αι χαλώς έχμά&ης.

ΑΓΟ. Προς ταϋτα μεν ου δέομαί σου. ναύτης

> Ιϊν ϊαως »" χηπωρύς έν χαιρω γένοιο ' χαϊ ταϋτα.

νίΤΑΚνΜ ΑνΟΤΙΟ. 301

ϊ/ν έ&έλη σε άποδόσ&αι ουτοσϊ τό μίγιστον δν'

άβολων.

ΕΡΜ. "Εχε λαβών • χαϊ γάρ άσμινοι άπαλλα-

ξόμε&α, ενοχλοϋντος αυτον, χαϊ βοωντος, χαϊ απαν

τας άπαξαπλως υβρίζοντος χαϊ αγορεύοντος χαχοί.·.

12. ΖΕΤΣ. "Αλλον χάλει τον Κνρηναίον, τον

εν τΐ) πορφνρίδι , τόν έστεφανωμένον.

ΕΡΜ. "Αγε δή , πρύςεχε πας. πολντελές τό χρη~

εια, χαϊ πλοναίων δεόμενον. βίος ουτος ηδιστος, βίος

τριςμαχάριατος. τϊς επι&υμεϊ τρνφης; τϊς ώνίίται

τον άβρότατον.

ΑΓΟ. Έλ&χ αύ, χαι λέγε απερ είδώς τυγχάνεις.

ώνήσομαι γάρ σε, ην ωφέλιμος ης.

ΕΡΜ. Μη ένόχλει αυτόν, ώ βέλτιστε, μη$ άνά-

χρινε' με&ύει γάρ. ωςτε ουχ αν άποχρίναιτό σοι,

την γλωτταν, ως δρας, διολια&αίνων.

ΑΓΟ. Καϊ τϊς αν ευ φρονων, πρίαιτο διεφ&αρ-

μένον οΰτω χαϊ άχόλαστον άνδράποδον; οσων δέ

χαι άποπνεΐ μύρων ώς δέ, χαϊ αφαλερόν βαδίζει,

χαι παράφορον. αλλά χαν αύ γε, ωΈρμη, λέγε όπό-

οα πρόςεατιν αυτω, χαϊ α μετιών τυγχάνει.

ΕΡΜ. Τό μεν ολον, ξυμβιωναι δεϊιός, χαι ξνμ-

πιειν ιχανός, χαϊ χωμάααι μετά αυλητρίδος έπιτή-

δειος ερωντι χαϊ άσώτω δεσπότη. ταλλα δέ πεμμά-

των επιστήμων , χαϊ όψοποιός εμπειρότατος. χαϊ ο

λως σοφιστής ηδυπα&είας· επαιδεύ&η μεν οΐν Ά&ή-

ντ]σιν. έδούλεναε δέ χαϊ περϊ Σιχελίαν τοις τνράν-

νοις, χαϊ σφόδρα ηυδοχίμει παρ' αύτοϊς. τό δέ χ£-

φάλαιον της προαιρέσεως, απάντων χατανρονεϊν.

302 ϊ-νΟΙΑΜΙ

άπααι χρησ&αι, πανταχά&-εν έρανίζεσ&αι την η.

δον-ήν.

ΑΤΟ. "Λρα σοι άλλον περιβλέπειν των πλοναί-

ων τούτων, χαί πολνχρημάτων · εγώ μέν γάρ ου%

ίπιτίβειος ίλαρόν ώνεϊσ&αι βίον.

ΕΡΜ. "Λποίατος ϊοιχεν , ω Ζεϋ, ουτος ημϊ*

άένειν.

1$. ΖΕΤ2. Μετάστησον άλλον παράγαγε· μαλ

λον δέ τώ δύο τούτω, τον γελώντα τον Άβδηρό&εν,

χαί τον χλάαντα τόν έξ'Εφέσου. άμα γαρ αύτώ πε-

πράα&αι βούλομαι.

ΕΡΜ. Κατάβητον ές το μέσον. τώ άρΐστω βίω

πωλώ· τώ οοφωτάτω πάντων άποχηρύττομαι.

ΑΓΟ. Λ Ζεϋ, της εναντιοτητος. δ μεν ού δια

λείπει γελών, δ- δέ τινα. 'ε'οιχε πεν&εϊν · δαχούει νάο

τοπαραπαν. τι ταυτ, ω οντος, τι γελας;

ΑΗΜ. Έρωτας; στι μοι γελοϊα πάντα ϋοχέει

τά πρήγματα ύμέων, χαί αυτοί νμέες.

ΑΓΟ. Πώς λέγεις;. χαταγελας ημών άποίντων,

χαί παρ ουδέν τί&εοαι τά ημέτερα πράγματα;

ΑΠΜ. 'Λδε εχει. απουδαίον γαρ εν αυτέοιοιν

ουδέν. χενειί δέ τά πάντα, χαί ατόμων φορή., χαί

άπειρίη.

ΑΙ'0._ Οΰμενονν, αλλά αύ χενδς ως άλη&οίς, χαι

άπειρος. ώ της νβριως, ού παύστί γελών,: 14. 2ν

δέ τί χλιίεις, ω βέλτιατε; πολύ γάρ οΊμαι χάλλιον

σοϊ προςλαλεϊν.

ΉΡΑΚ.Ήγέομαι γάρ, ώ ξένε, τά άν&ρωπήϊα

πρήγματα οίζνρά, χαί δαχρνώδεα, χαϊ ουδέν αύτέων

νίΤΑΚνΜ ΑνΟΤΚΧ 303

ο,τι μη έπιχήριον * τω δη οϊχτειρω τε σφέας χαϊ οδύ

ρομαι. χαϊ τά μέν παρέοντα ου δοχέω μεγάλα, τά

5ε εν υστέρω χρόνω έσόμενα, πάμπαν άνιηρά. λέγω

δέ τάς έχπνρώαιας χαϊ την τοϋ ολουσνμφορήν.ταϋτ

όδύρομοι, χαϊ στι εμπεδον ουδέν , αλλ' υχως ές χν-

χεώνα πάντα οννειλέονται , χαί έατι τω·ντό τέρψις,

άτερψίη· γνώσις, άγνωαίη' μέγα, μιχρόν ανω χάτω

περιχορεύοντα , χαϊ αμειβόμενα ΐV τϊ) τοϋ αιώνος

-παιδιΐ}.

ΑΓΟ. Τί γαρ δ αιών έατι;

ΗΡΛΚ. Παις παίζων , πεοσιύων διαφερόμενος.

ΑΤΟ. Τί δαι οί αν&ρωποιι

ΗΡΑΚ. Θεοι &νψοί.

ΑΤΟ. Τί δαι οί &εοί;

ΗΡΑΚ. "Λν&ρωπδι ά&άνατοι·.

ΑΤΟ. Αινίγματα λέγεις, ω ούτος, η γρίφος

αυντι&εϊς; άτεχνώς γάρ, ώςπερ δ Αοξίας, ουδέν ά·πο-

ααφεϊς.

ΗΡΑΚ. Ουδέν γάρ μοι μέλει νμέων. ··

ΑΓΟ.Τοιγαροϋν ουδέ ώνήσεταί αέτιςενφρονών.

ΗΡΑΚ. Εγώ δέ χελέομαι πασιν ηβηδόν οίμώ-

ζβιν, τοϊαιν ώνεομένοιαι , χαϊ τοϊοιν ούχ ώνεομέ-

νοισι.

ΑΤΟ. Τοντϊ τό χαχόν ου πόρρω μελαγχολίας

ίατϊν, ουδ' ετερον εγωγε αυτών ώνήσομαι.

ΜΡΜ, Απρατοι χαϊ ούτοι μένοναιν.

ΖΕΤΣ. "Αλλον άποχήρνττε.

. 15. ΕΡΜ. Βούλει τον Ά&ηναίον έχΐίνον , τον

ατώμνλον ,·

304 ΐνΟΙΑΝΙ

, ΖΕΤΣ. Πάνυ μεν ονν.

ΕΡΜ. Λεϋρ' έλ&έ σύ. βίον αγα&όν, χαι σννε-

τόν άποχηρύττομεν. τϊς ωνεϊται τόν ϊερώτατον ;

ΑΓΟ. Ειπέ μοι, τί μάλιστα ιϊδώς τυγχάνεις;

ΣΛΚ. Παιδεραστής είμι, χαι σοφός τά ερωτιχά.

ΑΓΟ. Πως ονν εγώ πρίωμαί σε; παιδαγωγου

γαρ έδεόμην, τω παιδί χαλώ οντι μοι.

ΣΛΚ. Τϊς δ' αν επιτηδειότερος έμοϋ γένοιτο

σννεϊναι χαλω; χαι γαρ ου των σωμάτων εραστής

ε ιμι, την ψνχήν δέ ηγουμαι χαλήν. άμέλει, χην υπό

ταυτόν ιμάτιόν μοι χαταχέωνται , άχούσει αυτων

λεγόντων μηδέν υπ' έμοϋ δεινόν πα&εϊν.

ΑΓΟ. "Απιστα λέγεις, το παιδεραατήν οντα, μη

πέρα της ψνχης τι πολυπραγμονεϊν - χαι ταϋτα , έπ

έξοναίας, υπό τω αυτω ϊματίω χαταχεϊμενον.

16. ΣΛΚ. Και μήν δμνΐιω γέ σοι τον χύνα χαι

την πλάτανον, ούτω ταϋτ ϊχειν.

ΑΓΟ. Ήράχλεις της άτοπίας των &εων.

ΣΛΚ. Τί σύ λέγεις; ου δοχεϊ σοι ό χύων είναι

&εός; ονχ δρας τόν Ανουβιν τον έν Αιγύπτω οσος;

χαι τόν έν ονρανοί Σείριον, χαι τόν παρά τόϊς χατά

χάτω Κέρβερον ;

17. ΑΓΟ. Ευ λέγεις, εγώ δέ διημάρτανον. αλλα

τίνα βιοϊς τόν τρόπον

ΣΛΚ. Οίχω μεν έμαυτφ τινα πόλιν άναπλάσας,

χρωμαι δέ πολιτεία ξένη, χαϊ νόμους νομίζω τούι

έμούς.

ΑΓΟ.'Έν έβονλόμην άχοϋοαι των δογμάτων.

ΣΛΚ. "Αχουε δή το μεγιστον , υ πιρι των νν·

νιΤΑκνΜ Ανστιυ. Μλ

ναιχων μοι δοχη· μηδεμέαν αυτων μηδενός είναι μό

νον, πανιΐ δι μετεϊναι ιω βονλομένω τοϋ γάμου.

ΑΓΟ. Τί τοϋτο φης,- άνηρησ&αι τους πιρι μοι

χείας νόμους ;

ΣΛΚ. Νη Αία, χαϊ απλως γε πάσαν την πιρϊ

τά τοιαυτα μιχρολογίαν.

ΑΓΟ. Τί δαίπερι Ίων εν ωρα παίδων σοι δοχεϊ;

ΣΧΙΚ. Καϊ ουτοι ϊοονται τοϊς άρίατοις ά&λον

ψιλησαι, λαμπρόν τι χαϊ νεανιχόν έργαααμένοις.

18. ΑΓΟ. Βαβαι της φιλοδωρίας. της δέ σοφίας,

τ/ σο» ιό χεφάλαιον ;

ΣΛΚ. Αϊ ϊδέαι, χαϊ τά των όντων παραδείγμα-

χα. όπόοα γαρ δί/ δρας, την γην, ταπϊ γης, τον ου.

ρανόν, την &άλατταν, απάντων τούτων ιϊχόνις αφα

νεϊς ίατάσιν εξω των ολων.

ΑΓΟ. Που δέ εατάσιν ,·

ΣΛΚ. Ουδαμοϋ. εί γαρ πον ι·ιεν, ουχ αν ειεν.

ΑΓΟ. Ουχ δρω ταϋ& , άπερ λέγεις τά παραδεί

γματα.

ΣΓίΚ. Ειχότως. τυφλός γάρ εϊ της ψνχης τον

όφ&αλμόν. εγώ δέ πάντων δρω είχόνας, χαϊ υί άφα-

νη;.χαμέ άλλον. και ολως, διπλά πάντα.

ΑΓΟ. Τοιγαροϋν ώνητέος εί , σοφός, χαϊ δξν-

δερχής τις ων. φέρ ίδω τί χαϊ πράξεις με υπέρ αύ*

τοϋ αύ. ι

ΕΡΜ. Αός δνα τάλαντα.

ΑΓΟ. "Λνησάμην δοον φρς. τάργϋριον μέν το»

ες αΐι&ις χαταβαλω.

19. Τί ονν σοι τοϋνομα;

ΙιΥΟΙΑΝ. Χ. Ό

306 Ι.ΤΟΙΑΝΙ

ΑΓΟ. άΙων δ Σνραχούαιος.

ΕΡΜ. Άγε λαβών άγα&ή τόχ-τ). τον Έπιχού·

ρειον σε ηδη χαλώ. τϊς ώνεϊται τουτον ; εστι μέν του

γελωντος έχείνον μα&ητής, χαι του με&ύοντος , οΐς

μιχρω πρόα&εν άπεχηρύττομεν. εν δέ πλέον οιδεν αυ

των, παρόσον ασεβέστερος τυγχάνει· τά δ' αλλ»,

ηδύς, χαι λιχνεία φίλος.

ΑΓΟ. Τις η τιμή;

ΕΡΜ. Αύο μναί.

ΑΓΟ. Αάμβανε· το δεϊνα δέ όπως ϊδω, τίυι χαί

ρει των έδεσμάτων ;

ΕΡΜ. Τά γλυχέα αιτεϊται, χαι τά μελιτώδη,

χαί μάλιστά γε τάς ιαχάδας.

ΑΓΟ. Χαλεπον μεν ουδέν. ωνήσομαι γαρ αίτιΖ

παλά&ας των χαριχων.

20. ΖΕΤΣ. Άλλον χάλει, τον εν χρω χονρίαν,

έχεϊνον τον σχν&ρωηόν , τον από της στοας.

ΕΡΜ. Εί/ λέγεις· έοίχασι ί' ονν πολύ τι πλη-

-&ος αυτόν περιμένειν των περϊ την άγοράν άπηντη-

χότων αυτήν τήν άρετήν πωλώ, τόν βϊον τόν τελειό

τατο ν. τις απαντα μόνος είδέναι &έλει;

ΑΓΟ. Πως τοϋτο φ;;?;

ΕΡΜ. Ότι μόνος οντος σοφός, μόνος χινλός,

ιιόνος δίχαιος, ανδρεϊος, βασιλεύς, ρήτωρ, πλούσιος,

νδβσ&έτης, χαι ταλλα , δπόοα εστίν.

ΑΓΟ. Ουχοϋν , ω γα&ε, χαι μάγειρος μόνος;

χαϊ νη' Αία γε αχντοδέψης , χαι τέχτων, χαί τά τοι

αυτα.

ΕΡΜ. "Εοιχεν.

νιτΑκνΜ Ανετιο. 307

2ί. ΑΓΟ. Έλ&έ, ω'γα&έ, χιιϊ λίγι προς ιύ»

ήνητήν έμι ποΐός τις ιϊ, χαί πρωτον, εί ούχ όχ&ιξ

πιπρααχόμινος χαϊ δοϋλος ών;

ΧΡΤ2. Ουδαμως. ού γάρ ϊφ' ημϊν ταϋτά ϊατιν.

οσα δί ουχ ϊφ' ήμϊν , άδιάφορα ειναι ανμβίβηχιν.

ΑΓΟ. Ού μαν&άνω ΐ) λέγεις.

ΧΡΤΣ. Τί φ/ίς; ού μαν&άνιις ότι των τοιού

των τά μέν έστι προηγμένα , τάδ ϊμπαλιν άποπροη-

γμίνα ;

ΑΓΟ. Ουδ* ννν μαν&ανω.

ΧΡΤΣ. ίϊίχίτως. ού γάρ ιΊ σννή&ης τοϊς ημιτέ-

ροις δνόμααιν , ουδέ χαταληπτιχήν φαντσοίαν 'ίχεις·

δ δέ σπουδαϊος δ την λογιχήν &ιωρίαν έχμα&ών, ο»

μόνον ταυτ οιδεν , άλλά χαϊ σύμβαμα, χαϊ παρα-

σύμβαμα, δποίων χαί δπόσων άλλήλων διαφϊρω.

ΑΓΟ. Πρός τΐ)ς φιλοσοφίας, μή φ&ονήσης χϊΐν

τουτο ι'ιπχϊν, τί τό σύμβαμα χαι το παρσούμβαμα.

χαϊ γάρ ούχ ο»<5' οτιως έπλήγην υπό του ρυ&μοϊ

των ονομάτων.

ΧΡΤΣ. Άλλ' ουδεις φθόνος. ην -.γάρ τις χωλδς

ων, αυτω ϊχείνω τω χωλω ποδί προςπιαίαας λίίίχι,

τραϋμα ί·ξ αφανους λάβη , δ τοιουτος εϊχι μέν δή

που σύμβαμα τήν χωλείαν, το τραϋμα δϊ, παρα-

ϋύμβαμα προςέλαβιν.

22. ΑΓΟ. "Λ της άγχινοϊας· τί δαι άλλο μάλι-

λιαϊ4« φ})ς είδίναι;

ΧΡΤ2. Τάς των λόγων πλιχτάι ας , αϊς ανμπο-

δίζα> τούς · ποοςομιλονντας, χαί αηοφράτιω, χαί

308 ι.νΟΙΑΝΙ

σιωπάν ποιΖι, φιμόν άτεχνως αυτοϊςπεριτι&εϊς. οιο-

ιια δέ τη δννάμει ταύτη, ό άοίδιμος σνλλογισμός.

ΑΓΟ. Ίίράχλεις, ϋμαχόν τινα, χαϊ βίαιον λέγεις.

ΧΡΓΣ. Σχόπει γοϋν ϊατι σοι παιδίον ;

ΑΓΟ. Τί μήν;

ΧΡΤΣ. ΊΌϋτο ην πως χροχόδειλος αρπάση, πλη-

αίον πσταμοϊ/ πλαζόμενον ευρών, χατά οοι άποδώ-

αειν υπιοχνεϊται αυτό, ην εϊπης τάλη&ές ο,τι δι-

δοχται αύτω περϊ τΐ}ς άποδόσεως τοϋ βρίφυυς, τί

ψήσεις αυτόν ίγνωχέναι;

ΑΓΟ. Αυςαπόχριτον έρωτας. άπορω γαρ όπό-

τερον είπών άπολάβοιμι. αλλά ού, πρύς τον Αιός,

άποχρινάμενος , άνάσωσαί μοι τό παιδίον, μή χαϊ

φ&άαη αυτό χαταπιών.

ΧΡΤΣ. Θάρρει. χαϊ αλλα γάρ σε διδάξομαι

&ανμσοιώτερα.

ΑΓΟ. Τά ποϊα;

ΧΡΓΣ. Τόν &ερίζοντα, χαϊ τον χνριεύοντα, χαι

ίπϊ πάαι την Ήλέχτραν, χαϊ τόν έγχεχαλνμμένον.

ΑΓΟ. Τίνα τοϋτον τόν ίγχεχαλνμμένον, ·»/ τίνα

την Ηλέχτραν λέγεις;

ΧΡΤΣ. 'Ηλίχτραν μεν έχείνην την πάνυ, την

Αγαμέμνονος, ϊί τά αυτά οϊδέ τε «!μα, χαϊ ουχ οΊδε·

παρεατώτος γάφ αύτη· τοϋ Όρέστον ΐτιάγνωτος, οίδι

μεν Όρέατην, στι άδελφός αύτης · ΟΤΙ δέ οντος Όρε-

ιιτης, άγνσε~ι. τον δ' αδ έγχεχεχαλνμμένον, χαϊ πάνν

9ανμαατόν άχούση λόγον · άπόχριναι γαρ αοι, τόν

πατέρα οίσ&α τόν αιαυτοϋ ;

ΑΓΟ. παΐ.

νίΤΑΚΥΜ ΑΥΟΤΙΟ. 309

ΧΡΤΣ. η<ονν; ην σοι παραατησας τινα έγχε-

χαλνμμένον , ερωμαι, τοϋτον οϊα&α , τί ψήσεις ;

ΑΓΟ. Αηλαδή άγνσειν.

23. ΧΡΤΣ. Άλλά μήν αυτός ουτος ην δ πατήρ ό

αός. ωςτε εί τοϋτον αγνσεις, δηλος εί τόν πατέρα

τόν αόν άγνσων.

ΑΓΟ. Ονμενονν αλλ" αποχαλύψας αυτόν εί·σο-

ιιαι τήν άλή&ειαν. όμως 3' ονν τί σοι της σοφίας τι>

τίλος, η τί πράξεις προς το άχρότατον της αριτης

άφιχόμενος ;

ΧΡΤΣ. Περϊ τα πρωτα χατά φύσιν τότε γενή·

σομαι. λέγω δέ πλοϋτον , ύγείαν, χαϊ τά τοιαϋτα.

πρότερον δέ άνάγχη πολλά προπονησαι , λεπτογρά-

φοις βιβλίοις παρα&ήγοντα την όψιν, χαϊ σχόλια

υνναγείροντα, χαϊ σολοιχιαμων έμπιπλάμενον , χαϊ

ιΐιόπων ρημάτων χαϊ τό χεφάλαιον , ου &έμις γε~

νέσ&αι ναφόν,ην μη τρϊς εφεξης τοϋ ίλλεβάρον πίης.

ΑΓΟ. Γενναϊά σου ταϋτα, χαϊ δεινώς ανδριχά.

το δέ Γνίψωνα είναι, χαϊ τοχογλύφον (χαϊ γάρ τάδε

άρω οοι προςόντα) τί φωμεν, ανδρός ηδη πεπωχότος

τόν ίλλέβορον, χαϊ τελείου πρύς άρετήν;

ΧΡΓΣ. ]\·αί. μόνω γοϋν τό δανείζειν πρέποι αν

τω σοιιω. έπεϊ γαρ Ιδιον αϋτω τό αυλλογίζεα&αι, τό

δανείζειν δέ, χαϊ λογίζεα&αι τούς τόχους, πλησίον

είναι δοχεϊ τοϋ ανλλογίζεσ&αι, μόνου αν εϊη του

σπουδαίου χα&άπερ έχεϊνο χαϊ τοϋτο. χαϊ ου μόνον

γε απλως, ωςπερ οι αλλοι, τούς τόχους, αλλά χαϊ

τούτων ετέρους τόχους λαμβάνειν. η γάρ αγνοεϊς ότι

τΖι> τόχων οι υέν εϊαι πρωτο» τινες, οί δέ δεύτεροι,

3ΐυ ϊ.νΟΙΑΚΙ

χα&άπερ αύτων έχηνων απόγονοι. δρας δΐ δητοι χαϊ

τον ανλλογιαμόν όποϊά φησιν, ει ιόν πρωτον τόχον

λήψεται, χαϊ τον δεύτερον. αλλά μην χαϊ τον πρώ

τοι λήψεται, άρα χαϊ τόν δεύτερον.

24. ΑΓΟ. Ουχοϋν χαϊ μια&ών πέρι τά αυτά

φώμιν, οΐς ου λαμβάνεις επϊ 1η σοφία παρά των

νέων, χαϊ δηλον οιι μόνος δ σπουδαϊος μια&δν έπϊ

ττ\ άρετί} λήψεται }

ΧΡΤΣ. Μαν&άνεις. ού γαρ εμαυτοϋ ε·ίνεχα λαμ

βάνω, τοϋ δέ διδδντος αυτοϋ χάριν. έπεϊ γάρ έστιν

δ μέν τις έχχύτης, δ δέ τις περιεχτιχός , έμαντόν

μεν άαχώ είναι περιεχτιχόν , τόν δέ μα&ητήν , έχ·

χύτην.

ΑΓΟ. Και μην τονναντίον εφης, τον νέον μεν

είναι περιεχτιχόν,σέ δέ τόν μόνον πλούσιόν, Ιχχύιητ.

ΧΡΤΣ. Σχώπτεις, ω ουτος· αλί! ορα μή σε «-

πστοξεύσω άναποδεϊχτω σνλλογισμω.

ΑΓΟ. Και τϊ δεινόν άπό τοϋ βέλους;

ΧΡΤΣ. Απορία, χαϊ σιωπη, χαϊ διαστραφηναι

την διάνοιαν. 25. "Ο $£ μέγιατον , ην ε&έλω, τάχι

στα σε αποδείξω λί&ον.

ΑΓΟ. Πως λί&ον ; ου γάρ Περσεύς αϊ>, ω βέλ

τιστε, είναι μοι δοχεϊς.

ΧΡΤΣ. ·Λδέπως. δ λί&ος σώμα έστί;

ΑΓΟ. Ναί.

ΧΡΤΣ. Τί δέ, τό ζωαν, ου σωμα;

ΑΓΟ. Ναί.

ΧΡΤ2. Συ δέ, ζωαν;

ΑΓΟ."Ποιχα γυϊν.

ΜΤΑΚνΜ ΑνετίΟ. 311

ΧΡΤΣ. Αϊ&ος αρα ϊ», σωμα ων.

ΑΓΟ. Μηδαμως. άλλ' άνάλνσόν μι προς τον

<ίιό;, χαϊ έϊ ύπαρχης ποίησον αν&ρωπον.

ΧΡΤΣ. Ού χαλεπόν, άλλ' ϊμπαλιν ΐα&ι αν&ρω-

πος. ύπέ γάρ μοι, παν σωμα, ζωαν ;

ΑΓΟ. Οϋ.

ΧΡΤΣ. Τί δαϊ, λί&ος ζωαν;

ΑΓΟ. Οϋ.

ΧΡΤΣ. Σύ δε σωμα εϊ;

ΑΓΟ. Ναί.

ΧΡΤΣ. Σωμα δέ ων, ζωαν εΊ;

ΑΓΟ. Ναί.

ΧΡΤΣ. Ουχ αρα λί&ος ιΊ, ζο,όν γΐ ων.

ΑΓΟ. Ενγε έποίησας, ώς ηδη μον τά αχέλη

χα&άπερ της Νιόβης άπεψύχετο,χαι πάγια ην άλλα

ωνήσομαί γε οί. πόαον ύπίρ αντοϋ χαταβαλω ;

ΕΡΜ. Μνας δώδιχα.

ΑΓΟ. Αάμβανε.

ΕΡΜ. Μόνος $ αντόν ϊώνησαι;

ΑΓΟ. Μά Αι, άλλ' οντοι πάντες, ους δρας.

ΕΡΜ. Πολλοί γε, χαϊ τούς ωμους χαρτιροί%

χαϊ του &ερίζοντος [λόγον] αξιοι.

26. ΖΕΤΣ. Μη διάτριβε- αλλον χάλει.

ΕΡΜ. Τον Περιπατητιχόν σε φημι, τον χα-

λόν, τόν πλοναιον. αγι δή, ωνήσαα&ε τόν σννετώ·

τατον, τον απαντα ολως έπιατάμενον.

ΑΤΟ. Ποϊος δέ τις εστί;

ΕΡΜ. Μέτριος, έπιειχής, αρμόδιος τω 3ϊι»·

τδ δε μέγιατον, διπλους.

312 Ι.ναΐΑΝΙ

ΑΓΟ. Πως λέγεις;

ΕΡΜ. "Αλλος μέν δ ϊχτσ&εν φαινόμενος, αίλος

δέ δ εντοα&εν είναι δοχεϊ· ωςτε ην πρίη αυτόν, μέ-

ανησο, τον μεν έσωτεριχόν, τον δέ έξωτεριχόν χαλειν.

ΑΓΟ. Τί δαϊ γιγνωαχει μάλιστα :

ΕΡΜ. Τρία ειναι τά άγα&ά, εν φνχτ}, (ν σώ

ματι, έν τοϊς έχτόε-

ΑΓΟ. Άν&ρώπινα φρονεϊ. πόαον δέ έατ>ν ;

ΕΡΜ. Είχοσι μνων.

ΑΓΟ. Πολύ λέγεις.

ΕΡΜ. Ούχ, ω μαχάρει· χαϊ γάρ αυτός Τχειν

τι άργύριον δοχεϊ. ωςτε ονχ αν φ&άνοις ώνονμενος -

ίτι δέ εϊσ*ι αυτίχα μάλα παρ' αυτοϋ πόαον μέν 6

χώνωψ βιοϊ τον χρόνον , έφ' δηόσον δέ βά&ος η &ά-

λασοα υπό τοϋ ί\λίου χαταλάμπεται , χαϊ διτόϊά τις

ϊατϊν η ψνχή των δστρέων.

ΑΓΟ. Ήράχλεις, της άχριβολογίας.

ΕΡΜ. Τί δαϊ, ει άχούαειας αλλα πολλω τον-

των οξυδερχέστερα , γονης τε πέρι χαϊ γενέσεως , χαϊ

της έν τάϊς μήτραις των εμβρύων πλαατιχης; χαϊ ώ;

άν&ρωπος μέν γελαατιχόν , ονος δέ ου γελαστιχύι,

ουδέ τεχταινόμενον , ουδέ πλωϊζόμενον ;

ΑΓΟ. Πάνσεμνα φης, χαι όνησιφόρα τά μα-

&ήματα· ωςτε ώνοϋμαι αυτόν εϊχοαιν.

27. ΕΡΜ. Είεν. τϊς λοιπός ημϊν χαταλίλει-

πται; δ Σχεπτιχός ουτος. αύ , δ 11νρρίας, πρόςι&ι,

χαι άποχηρύττον χατά τάχος. ηδη μεν υπορρέοναι»

οι πολλοί, χαϊ έν ολίγοις η πράαις ίσια/. οιιω; δέ

ιϊς χαϊ τοϋτον ω:·εϊται;

νίΤΑΚνΜ ΑνϋΤΙΟ. 313

ΑΓΟ. "Εγωγε. αλλ' ονν πρωτον είπέ μοι, αύ τί

ϊπίσταδαι ;

ΦΙΑ. Ουδέν.

ΑΤΟ. Πως τοϋτ' εφη3&α;

Φ1Α."0τι ουδέν 'όλως είναί μοι δοχεϊ.

ΑΓΟ. Ουδέ ήμεϊς αρα ίσμέν τινές;

ΦΙΑ. Ουδέ τοϋτο οίδα.

ΑΓΟ. Ούδ' στι ου τις ων τυγχάνεις;

ΦΙΑ. Πολύ μαλλον ϊτι τοϋτ άγνοι>.

ΑΓΟ. "Λ της απορίας. τί δαί οοι τά στά&μια

ταυτϊ.βούλεται ;

ΦΙΑ. Ζυγοστατω εν αυτοϊς τούς λόγους, χαϊ

πρός τό ϊσον άπευ&όνω. χαπειδάν αχριβως διιοίονς

τι χαϊ ίσοβαρεϊς ϊδω, τότε δή τότε άγνσω τον άλη-

&έατερον.

ΑΓΟ. Των άλλων δέ τί αν πράττοις έμμελως.

ΦΙΑ. Τά πάντα, πλην δραπέτην μεταδιώχειν.

ΑΓΟ. Τί δαϊ τοντό οοι άδόνατον;

ΦΙΑ.'Ότι, ω'γα&έ, υύ χαταλαμβάνω.

ΑΓΟ. Γ,ϊχότως· βραδύς γάρ, χαϊ νω&ής τις

είναι δοχεϊς. αλλά τί οοι τό τέλος της ίπιστάαιως ;

ΦΙΑ. Ίίάμα&ία, χαίτό μήτε άχούειν μήτε δραν.

ΑΓΟ. Ουχοϋν χαί χωφδς αμα,χαϊ τνφλος είναι

λέγεις;

ΦΙΑ. Και αχριτός γε προςέτι, χαϊ άναίο&ητοϊ,

χαϊ ολως, τοϋ οχώληχος ουδέν διαφέρων.

ΑΓΟ. 'Λνητέος ει διά ταϋτα. πόσου τοϋτοι

άξιον χρή φάναι ;

ΧΡΜ. Μι ας Άιτιχης.

ϋ4 £νΟΙΑΝ»

ΑΓΟ. Αάμβανι. τι ςριίί,«5 ουτος,ϊώνημαί σι :

Φ>1Α. ·Αδηλον.

ΑΓΟ. Μηδαμως. ϊώνημαι γάρ, χαϊ ταργνριον

χατέβαλον.

ΦΊΑ. Έπέχω πιρϊ τούτου, χα» διασχίπτομαι.

ΑΓΟ. Καϊ μην άχολούΟει ιιοι, χα&άπιρ χρή

έμον οίχέτην.

ΦΙΑ. Τϊς οίδιν, ιϊ άλη&η ταύτα φ#ίϊ

ΑΓΟ. Ο χηρνξ, χαι η μνά, χα» οι παρόντις.

ΦΊΑ. Πάρειαι γάρ ημϊν τινες;

ΑΓΟ. Ι-ίλλ' ϊγωγί σι ηδη έμβαλών Ις το» μν

λωνα πείσω ιιναι δισπότης χατά τον χείρω λύ/ον.

ΦΊΑ. Επέχω πιρϊ τούτου.

ΑΓΟ. Μά Αί , «λλ' ηδη γι απιφηνάμην.

ΕΡΜ. Συ μϊν παϋσαι άντιτείνων , χαϊ άχο-

λού&ει τω πριαμένω' τιμάς δ ές αυριον παραχα-

λοϋμεν. άποχ·ηρύξειν γάρ τους ϊδιώτας, χαϊ βαναύ·

σους, χαϊ αγοραίους βίους μέΧλομη.

λΊδΟΑΤΟβ. 315

Α Α I Έ Υ Σ, Η

ΑΝΑΒΙΟ ΥΝΤΕΣ.

ΑΚ Ο VΜΕΝΤΠΑ.

ΡλίΙοιορΗϊ, ιη ΏίαΙο^ορταεοεάεηίδ τϊδζιϊ οοίε-

οίϊ, τη ητηιτη άίετη τενϊνϊκεηίεδ εοττίρίηηί ίιιοία-

ηιιτη, οο ίηίιιτίατη τηοτίε εητη τηαίΐαίιιη. Τ·ίχ οοΐί-

ηεί ίιιιωατηιδ αο εοτιιτη ίταεηηάία , ιιΐ οοτατη ΡΗϊΙο~

ιορ/ιία ίηϋίαε οαιιεατη ιοατη αξετε Ιίοετεί. Όατη ηιιε-

τίίητ, δε ίΙΙατη ηιιεηιιατη ίηνεηίτε ροίαϊϋε, αεεεάίί

ίρδα, νίίαρεταί ίτατη ρΗίΙοιορηοτιιτη; εί αιδιιτηίίδ

δοεϊίι νίτίαΐε, Ιιιείίίία, Ώοείτίηα, νδτίίαίε είε. αΛ

ΐυάιείατη ειιτη ρΗίΙοΐορηΐδ ϊΙΙίδ εί Ι^ιιείαηο ιη αετορο-

Χίη άϊδεεάίί. ύιιτη ρτοεεάιτηί, ΡηίΙοδορΗίαε ϊηΐετΓο~

ςςαηίί ηατταί ίιιείαηιιδ, δε ο-ηϊάετη Οταεειιτιι ηοη εχ~

δε, αϊ Ηοε δίοΐ αριιά ίρεατη ηοη^οτε άείτίτηεηίο, άητη—

τηοάο, φιαε άοεεαί, νετο ρΗιΙοιορΗο ηοη δίηί ίηάί-

(*ηα; >ε οάίο ρετδε(ΐιάίτηρθ3ΐοτεδ, Ηοτηίηειψιε είιίί

{τεηετίχ οτηηεδ ; ατηατε νετο ρτοοοδ, νετίίαίίι δίιιάίο-

£0δ είε. Κενίνϊδεεηΐίατη ηοτηίηε ΙοφιιίίιιΓ ΰϊο^εηεχ,

τείίηιιϊ νετονοϊεηίε Χιιιοϊαηο ιτηα ειιτη ΡΐιίΙοδορΗίαίιι-

άίεεδ διτηί. δατητηα αεειιεατίοηίε βδί, ίιιοίαηατη οττηιι

ειια ατίε Ιοηιιεηάί αίιιίί, ηι ρΗίΙοδορΗοδ εί ρΗίίοχο-

ρΗίατηίριατη Ηοτηίηίοιιε άετίάεηάοδ εχηίοεαί; αάεο-

φιιε ηηρεττίτηε εητη νϊΙί ρίετο^ηε ρτείϊο διιο ηαχία

νεηάίάίδδε, επτηφιιεοο εαιιδατη &§τηιτη εδ9ε, ιιϊ ίαη-

άβτη ροεηα αβίείαίιιτ. Οοηίτα τε.ψοηάεί ΙιΗείατηω :

ιενετατηρΗίΙοδορΗίατη είιιεαιιε τηαξτίδΐΓθδ οοιιοι εετη

316 Γ.νΟΙΑΝΪ

ρετ αΛττηταίητηεδδε; νετοτηίετ ΗοτηίηεΛ ίοίρχεη-

άορΗίίοδορΗοι αηί ηοτηίηα ΡΙαίοηει, ΡγίΗαποταε

είο. ρτοβίεαηίατ ψιϊά'ετη οτε, αί τε νετα ϊτηρΓοοίδ-

3ιτηίδ Ηοτηίηητη αεεεηδεηάί δίηί , οο αιιοδ ναί^ιυ Ηο-

τηίτηηη νετοδ ρΗίΙοδορΗοδ ίρδι>ι εοηίετηηατεί, φαΐ νε-

το, άίιι τηοτίιιί, φιιιαη αε 'άεβεηάετε ηοη ροιχεηΐ, κ

ΐΙΙοτΉτη εαηεατη δικοδρΐχεδ , εί οτηηί είααίο ίά α^ετε,

ιιί Ηί εί άετίάεαηίητ εΐ εοηίετηηαηίατ·. Νατη άίεεετε

ηιιίάετη ϊΙΙθδ ρταεεερία ρΗίϊθδθρΗοηιτη Βοηοπι-τη, αί

ϋοηίτατία αξετε. (^σοτατη τηοτίοιιχ Ιοηξίιω άβχετί-

ρίίδ, νετίίαδ, οτηηία αιιαε άίχεταί, νετα εδδε ϊεδία-

ίιιτ. ΑοβοΙνίίατ . Ενοεαηίιιτ τητηερΗίΙοιορΗί νίνεη-

ΐεδ, αί 3ε εοτατη Κετίΐαίε, ΡηίΙοβορΝία εί Ιιαΐϊίία

άεβεηάαηί . νεηίιτηί ρετραιιει; ετητηείαίιιτ, ρεατηί-

ατη εί ρΙαεεηίαδ ίηίετ ρΗίΙοδορΗοδ άίνίάεηάαε ««,

ύί δίαίίτη οτηηία ρϊεηα δηηί; ΐατη τίχαηίΜΓ, εζιί δε-

Οίατατη εοηνεηίαί Ιοεηδ ρτίτηαδ. Αί οαιτηι ϊιιάΐεϊατΛ

ρΗιιε ϊηαΐίίαεηάιιτη εδδε εάϊοαίατ , ηί φαί νεΗ είηί

ρΗϊΙοδορΗϊ βί^ηοδεαηίιπ, ρταείετ ρααεοδ ε^ηδε άϊί-

{Ίψίιτηΐ. Όαίιιτ Ζιαοίαηο ηε^οίίητη, ιιί εατη ΕΙεηοΗο

ρΚιίυδορΗθ3 δίηπιΛθδ ρεηοηιίείιιτ , νετοΐ ρταετηϊο,

}αΙδ0δ ροεηα αάβείαί; εΠίετίητη εδδε άεοετε αιιηιτη,

ρετίεηίατη δΐαίίτη/ανίί Ιιηοίατηιβ, νίτ§ατη ρίδεαιο-

τίατη άίτηίίίεηδ ειιτη Ηατηο , ειιΐ εδεαε Ιοεο αΙΙί^αϊητη

ε&ΐ ραηΙΙηίητη αντί εί βεηε, εί «ο ρϊδοαίητ.

ϋαριιιηίιιΓ Ογηίναδ, ΑεαάετηίεΗδ , Ρετίραίείίειιδ,

1. ΖΆΚ. Βάλλε, βάλλε τον χατάρατον «φθο

νοι; τοϊς λί&οις· επίβαλλε των βώλων. προςεπίβαλ-

-λι χαϊ των όοτράχων · παϊι τοϊς ΐύλοις τον άλιτψ

ριον υρα μή διαφύγη. χαι ού, ω Πλάτων, βάλλι.

χαι ον, ω Χρύσιππε, χαϊ αύ. πάντες α«α ξννασπί-

σωαεν έπ' αυτόν,

ΡΙϋΟΑΧΟΚ. 317

·&ς πηρη πήρηφιν άρήγη, βάχτρα δέ βάχτροις.

χοινός γάρ πολέμιος, χαϊ ούχ ϊστιν ημών ον τινα

ονχ νβριχε. αύ δέ, ώ Αιόγενες, εϊ πστε χαϊ άλλστε,

χρω τω ξύλο», μηδέ ανης· , διδότω την άξίαν, βλά

σφημος ων. τί τοϋτο; χεχμήχατε, ω Έπίχονρε χαϊ

Αρίστιππε ; χαϊ μην ουχ έχρην.

Άνέρες εστδ οοφοι, μνήσαα&ε δέ &ούριδος οργης.

2. Άριατότελες , έπισπούδασον 'ίτι &ίϊοσον. χαλως

ϊχει· ίάλωχε τό &ηρίον είλήφαμέν σε, ώ μιαρέ. εϊ-

αη γοϋν αυτίχα, οΐις τινας οντας ημας έχαχηγόρεις.

τω τρόπω δέ τις αυτον χαϊ μιτέλ&η ; ποιχίλον γάρ

τινα έπινσωμεν &άνατον χατ αυτοϋ , πίϊσιν ημϊν

εξαρχέααι δυνάμινον χαί/ ϊχαστον ίπτάχις γοϋν

δίχαιός ϊστιν ημϊν άπολωλέναι.

ΠΑΑΤ.Έμοϊ μεν, άνααχολοπια&ηναι δοχι~

αυιόν, νή /Ιία, μαστιγω&έντα γε πρότιρον. τούς

οφ&αλμούς εχχεχόφ&ω, την γλωτταν αυτήν έπιπολύ

πρότερον άπστετμήσ&ω. σοϊ δέ τϊ, 'ΐίμπεδόχλεις,

δοχει ;

ΕΜΠ. Ές τους χρατηρας εμπεαεϊν αυτον, άς

μά&Ί/ί μή λοιδορεϊσ&αι τοϊς χρείττοαι.

ΠΑΑΤ. Καϊ μην αριστον ην χα&άπερ τινά

/7εν&έα, η Όρφέα, λαχιατόν έν πέτραισιν εύρίσ&αι

μόρον, ϊνα άν χαϊ τό μέρος αυτοϋ ϊχαστος ΐχων «-

παλλάττοιτο.

3. ΑΟΤΚ. Μηδαμως· αλλά προς ϊχισίον <ιεί-

ααα&έ μου.

ΣΛΚ. "Αραριν · ουχ άν άφε&είης ΐτι. όρας δί

δή χαϊτ6ν"Ομηρον α λέγει, ώ{

518 ίνεΐΑΝΙ

Ουχ εστι λέοναι χαϊ άνδράοιν ορχια πιστα;

ΑΟΤΚ. Καϊ μην χα&' "Ομηρον χαί αυτός ύμα;

Ιχετεύσω. αίδέαεα&ε γαρ ϊσως τά επη, χαϊ ού παρό-

ψεσ&ε ραψοιδήσαντά μι.

Ζωγρεϊΐ' ον χαχόν ανδρα, χαϊ αξια δίχ&ι

αποινα,

Χαλχόν τε, χρνσον τε, τά δη φιλέοναι σο

φοί πιρ.

ΠΑΑΤ. Άλλ' ούδί ημεϊς άπορήσομεν πρός αί

Όμηριχτ/ς άντιλογίας. αχονε δή,

Μη δή μοι ψύξιν γι, χαχηγόρε, βάλλεο &υαω,

Χρνσόνπερ λέξας, έπεϊ ϊχεοχείρας ες άμας.

ΑΟΤΚ. Οϊμοι των χαχων. δ μεν 'Όμηρος ήμίι

απραχτος, η μεγίστη έλπϊς. έπϊ τόν Ενριπίδην δι)

μοι χαταφευχτέον τάχα γαρ αν έχεϊνος σώσειέ με.

Μή χτεϊνετόν ιχέτην ουγάρ&έμις χτανεϊα.

ΠΑΑΤ. Τί δέ ονχί χαχεινα Ενριπίδου εστϊν,

Ον δεινά πάαχειν δεινά τούς ειργααμένονς;

ΑΟΤΚ. Νϋν ονν ΐχατι ρημάτων χτεένετέ με;

ΠΑΑΤ. Νή Αία. ψησϊ γοϋν εχεινος αυτός,

Άχαλίνων στομάτων ανόμου τ άφροσόνας,

τό τέλος δυςτυχία.

4. ΑΟΤΚ. Ουχονν επειδή δίδοχται πάντως ό-

ποχτιννϋναι, χαί ουδεμέα μηχανή τοϋ διαφνγεϊνμε,

φέρετε, τουτο γοϋν εϊπατε μοι, οϊ τινες όντες , η τι

πεπον&ότες άνήχεστον πρός ημων άμείλιχτα όργίζε-

α&ε, χαι έπϊ &ανάτω ξννειλήφατέ με;

ΠΑΑΤ. "Α τινα μεν εϊργασαι ημάς τά δεινά,

νεαυτόν ερώτα, ώ χάχιατε. χαί τους χαλούς εχείνονς

ΡΙ50ΑΤΟΚ. 319

αον λόγους, εν αίϊς φιλοσοφίαν ιί αυτήν χαχως ηγό·

ρευες, χαί ες ημάς νβριζες, ωςπερ έξ αγοράς άπαχη·

, ρύττων σοφού; άνδρας· χαϊ τό μέγιατον, ι'λεν&έρους.

τψ οίς άγαναχτήσαντες άνεληλύΰαμεν έπϊ σε, πα·

ραιτησάμενοι πράς ολίγον τόν Άϊδωνέα , Χρύσιππος

ουτοαϊ, χαί Έπίχονρος, χαϊ Πλάτων εγώ, χαϊ Αρι

στστέλης εχεινοαϊ, χαϊ δ σιωπων ουτος Πν&αγόρας,

χαϊ Λιογένης, χαϊ άπαντες, δπόσους διέαυρες έντοϊς

λόγοις.

5. ΑΟΤΚ. Άνέπνευαα · ου γαρ άποχτενεϊτε μι,

ην μά&ητε άπο·ϊος έγω περί νμάς έγενόμην ' ωςτε α

πορρίψατε τους λί&ους, μάλλον δέ φνλάττετε. χρή-

σεα&ε γαρ αυτοϊς χατά Ιων άξίων.

Ώ.ΑΑΤ. Αηρε~ις. σε· δή τήμερον χρή άπολωλέ-

ναι. χαϊ ηδη γι ,,Αάϊνον εσοο χιτωνα χαχων ενεχ'

όααα ϊοργας."

ΑΟΤΚ. Καϊ μην, ω άριστοι, ον έχρην μόνον έξ

απάντων έπαινεϊν, οιχεϊόν τε ϋμϊν οντα, χαϊ ευνονν,

χαϊ όμογνώμονα , χαϊ, $1 μη φορτιχόν ειπεϊν, χηδε-

ιιόνα των επιτηδενμάτων , ευ ϊατε, άποχτενοϋντις,

ί}ν έμε άποχτείνητε , τοοαϋτα υπέρ ϋμων πεπονηχά-

τα; άρατε γονν μή τό των νϋν φιλοσόφων αυτά

ποιητε, άχάριστοι, χαϊ άργίλοι, χαϊ άγνώμονες φαι

νόμενοι πρύς άνδρα ευεργέτην.

ΠΑΑΤ. "Λ της άναιαχνντίας. χαϊ χάριν σοι

της χαχηγορίας προςοφεϊλομεν^· ούτως άνδραπόδοις

αλη&ως οϊει διαλίγια&αι ; -η χαϊ ευιργεοίαν χατα-

λογιΐί προς ημάς έπϊ τή τοααύτΐ] νβρει χαϊ παροι-

νία των λόγων ;

320 ινοίΔΝί

6. ΑΟΤΚ. Που γάρ έγώ νμάς, η πότε νβριχα;

ϋς άει φιλοσοφίαν τε &αυμάζων διατετέλεχα , χαι

νμάς αυτούς υπερεπαινών , χαι τοϊς λόγοις, οϋς χα-

ταλελοίπατε, ομιλών; αυτά γοϋν η φημι ταϋτα, πό

&εν ι'ίλλσ&εν η παρ νμων παραλαβών, χαι χιιτιχτήν

μέλιτταν άπαν&ισάμενος, επιδείχνυμαι τοις άν&ρώ-

ποις; οΐ δέ έπαινοϋσι, χαι γνωρΐζοναιν ίχάατον τό

άν&ος, ό&εν, χαι παρ ότου, χαι οπως άνελεξάμην,

χαι λόγω μεν έμέ ζηλοϋαι της αν&ολογίας· τό 9έ α

λη&ες, νμάς, χαι τον λειμωνα τόν νμέτερον, οΐ τοι

αυτα έξην&ήχατε ποιχίλα, χαι πολνειδη τάς βαφάς,

εϊ τις άναλέξαα&αί γε αυτά έπίδταιτο, χαι άναπλέ-

ξασ&αι, χαι άρμάσασ&αι, ώς μή άπάδειν &άτερον

&ατέρου. ϊαθ όςτις ονν ταϋτα ευ πεπον&ώς παρ

νμων, χαχώς αν ειπεϊν έπιχειρήσειεν ευεργέτας αν

δρας, άφ' ων ειναί τις ϊδοξεν; εχτός εϊ μή χατά τόν

Θάμνριν , η τον Εί'ρντον ε'ι·η τήν φύαιν, ώς ταϊς

Μούσαις άντάδειν, παρ ών ε'ίληφε τήν ωδήν, η ιω

Άπόλλωνι έριδαίνειν, εναντία τοξεύων, χαί ταϋτα,

δστηρι οντι της τοΐιχης.

7. ΠΑΑΤ. 'Γοϋτο μεν, ω γενναίε, χατά τοίς

ρήτορας είρηταί οοι ' εναντιώτατον γοϋν εατι τω

πράγματι, χαι χαλεπωτέραν οου έπιδείχνναι τήν

τόλμαν, εϊ'γε ττ\ άδιχία χαι αχαριστία πρόςεστιν, ός

παρ ημών τά τοξεύματα ως φτ}ς λαβών, χα&' ημων

έιόξευες, ΐνα τουτον ϋπσ&έμενος τον αχοπόν, απαν

τας ημάς άγορεύειν χαχώς· τοιαϋτα παρά σοϋ άπει-

λήφαμεν , άν& ων σοι τον λειμώνα έχεϊνον άναπε-

τάοαντες, ούχ ϊχωλύσαμιν δρέπεα&αι, χαι τό προ

ΡΙδΟΑΤΟΚ. 321

χόλπιον εμπλησάμενον άπελ&εϊν βςτε διά γε τόϋτο

μάλιστα δίχαιος νν εϊης άπσ&ανεϊν.

8. ΑΟΤΚ. Όράτε· προς όργήν άχούετε, χα» ου

δέν τνιν διχαίων προςέεο&ε. χαίτοι ουχ αν ωή&ην

πστέ ώ; οργη Πλάτωνος, η Χρναίππου, η Άριστο

τέλους, η των αλλων νμων χα&ίχοιτο αν. αλλά μοι

έδοχεϊτε μόνοι δή, πόρρω είναι τον τοιούτον. πλήτ

αλλά μη αχριτόν γε, ώ &ανμάαιοι, μηδέ πρό δίχης

αποχτείνητί με. ύμέτερον γοϋν χαϊ τοντο ήν, μη

βία, μηδέ χατά το ιαχυρότερον πολιτευεσ&αι , δίχη

δέ τά διάφορα διαλύεσ&αι διδάντας λόγους, χαι δε

χομενους εν τω μέρει· ωςτε διχαατήν ίλόμενοι χατη

γορήσατε μέν νμεϊς ») άμα πάντες, ή ον τινα αν χει·

ρστονήσητε υπέρ απάντων. ίγά δέ άπολογήσομαι

προς τά εγχλήματα. χάτα ην μέν τι άδιχων φαένω

μαι, χαι τοϋτο περι εμοϋ γνά τά διχαατήριον , νφέ-

ξω δηλαδή την άξίαν. νμεϊς δέ βίαιον ουδέν τολμή-

σετε. ην δέ τάς ευ&ύνας υποσχών, χα&αρος Ιμ'ίν

χαι άνεπίληπτος εύρίοχωμαι, άφήσοναί με οι διχα-

αταί· νμεϊς δέ , είς τούς έξαπατήσαντας νμνς χαι

παροξόνοντας χα&' ήμων την οργήν τρέψετε.

9. ΠΑΛ'Γ. Τοντο έχεϊνο, ες πεδίον τόν 'ίππο-,

ώς παραχρονσάμενος τούς διχαστάς, άπέλ&ης. φααϊ

γονν ρήτορά αε, χαι διχανιχόν τινα είναι, χαι πα-

νονργον εν τοϊς λόγοις. τίνα δέ χαι διχαατήν ε&ί-

λεις γενέα&αι, νν τινα μή αύ δωροδοχήσας, οία πολ

λά ποιεϊτε αδιχα, πείσεις ίπέρ σοϋ ψηφίσασ&αι ;

ΑΟΤΚ. Θαρρεϊτε τούτονγε ενεχα· ουδένα τοι

ουτον διαιτητήν ϋποπτον, η άμφίβολον άξιώααιμ'

· 1/τοια.ν- I. Χ

322 ΐνΟΙΑΝΙ

(ϊν γενέσ&αι, χαϊ οςτις άποδώαεταί μοι την ψηφον.

, άρατε γονν, την φιλοσοφίαν αυτήν μι& νμων ποι

ουμαι διχάατριαν ϊγωγε.

ΠΑΑΤ. Και τϊς αν χατηγορήσειεν , ιϊγε ημεϊς

διχάσομεν ;

ΑΟΤΚ. ΟΊ αυτοί χατηγορεϊτε, χαϊ διχάζετε·

ονδέν ονδ» τουτο δέδια. τοσουτον υπερφέρω τοϊς

διχαίοις, χαϊ έχ περιοναίας άπολογήσασ&αι νπο-

λαμβάνω.

10. ΠΑΑΤ. Τί ποιονμεν, ω Πν&αγδρα, χαϊ

^ώχρατες; 'ε'οιχι γαρ ανηρουχ άλογα προχαλεια&αι,

διχάζεσ&αι άξιων.

ΣΛΚ. Τί δέ άλλο, η βαδίζωμεν έπϊ ιό διχα-

σιήριον, χαϊ την φιλοσοφίαν παραλαβ&ντες , άχού-

σωμεν ο,τι χαϊ άπολογήσεται. τό προ δίχης γάρούχ

ημέτερον, αλλά δεινως ϊδιωτιχόν , όργίλων τινων αν

&ρώπων, χαϊ το δίχαιον έν τίί χειρϊ τι&ιμένων. πα-

ρέξομεν γοϋν άφορμάς τοϊς χαχηγορέϊν έ&έλοναι,

χαταλεύσαντες ανδρα μηδέ άπολογησάμενον νπέρ

ίαυτοϋ * χαϊ ταϋτα, διχαιοσόνΐ) χαίρειν αυτοϊ λέγον

τες. η τί αν ιίποιμεν Ανύτον χαϊ Μελίτον πέρι,

των έμοϋ χατηγορησάντων , η των τότε διχαστων, εϊ

οίτος τε&νήξεται, μηδέ τοπαράπαν ύδατος μετα-

λαβών;

ΠΑΑΤ. Αριστα παραινεϊς, ώ Σώχρατες· ωςτε

άπίωμεν έπϊ τήν φιλοσοφίαν. η δέ διχασάτω, χαϊ

ημεϊς άγαπήσομεν ο'ις άν έχείνη διαγνω.

11. ΑΟΤΚ. Ενγε, ω σοφώτατοι , άμείνω ταϋ

τα, χαι νομιμώτερα. τους μέντοι λί&ους φνλάττετε

ΡΙδΟΑΤΟϋ. 323

ώς εφην. δεήσει γάρ αύτων μιχρόν ύστερον έν τω

διχαστηρίω. ποϋ δαι την φιλοσοφίαν ευροι τις αν ;

ον γάρ οϊδα εν&α οίκεϊ. χαίτοι πάνυ πολόν έπλα-

νή&ην χρόνον αναζητων την οϊχίαν, ως \υγγενοίμην

αυτί]. είτα εντυγχάνων αν τιαι τριβώνια περιβεβλη

μένος, χαι πώγωνας βα&εϊς χα&ειμένοις , παρ' αύ-

τΐ)ς εχείνης ηχειν φάαχοναιν , οιόμενος ειδέναι αυ

τούς, άνηρώτων. οι δέ πολύ μάλλον έμοϋ άγνοονν-

τες, η ουδέν ολως άπεχρίναντό μοι, ως μη έλέγχοιν-

το ούχ εϊδότες, η άλλην {>ϋραν άντ άλλης άπεδεί-

χνναν. ουδέπω γονν χαϊ τήμερον έξευρεϊν δεδννη-

μαι την οιχίαν. 12. Πολλάχις δέ η αυτός είχάαας,

·») ξεναγήσαντός τινος, 'ηχον αν επί τινας &ύρας, βε

βαίως έλπϊσας τότε γονν ευρηχέναι· τεχμαιρόμενος

τω πλή&ει των εςιόντων τε χαϊ ίξιόντων απάντων

οχν&ρωπων , χαι τά σχήματα ευαταλων , χαϊ φρον-

τιατιχων την πρύςυψιν. μετά τούτων οΐιν ζνμπαρα-

βνα&εϊς, χαι αυιός εσηλ&ον είτα 'εώρων γυναιόν τι

ονχ απλοϊχόν , εϊ χαι στι μάλιστα ές τό αφελές χαϊ

αχόαμητον ίαυτήν επερρν&·μιζεν , αλλά χατεοράνη

μοι αυτίκα ονδέ τό αφετον δοχοϋν της χόμης άχαλ-

ίώπιστον έωαα,ούδέ τον ιματίου την αναβολήνανε

πιτηδεύτως περιστέλλοναα. πρόδηλος δέ ήν χοομον-

μένη αυτοϊς χαϊ προς ευπρέπειαν τω ά&εραπεύτω

δοχοϋντι προςχρωμένη. ίπεφαίνετο δέ τι χαι ψιμύ-

&ιον, χαι φύχος, χαϊ τά ρήματα πάνυ εταιριχά. χαι

ίπαινονμένη υπό των εραστων ϊς τό χάλλος, εχαιρε.

χαϊ εϊ δοίη τις, προχείρως ίδέχετο. χαι τούς πλον-

σιωτέρους αν. παραχα&ιααμένη πλησίον, τούς πένη

324 ΙΛΟΠΑΝΙ

τας των εραστων ονδέ προςέβλεπε. πολλάχις δέ χαί

γυμνω&είσης αυτής χαιά το άχούσιον, ίώροιν περι

δέραια χρναΐί, των έγχέλεων παχύτερα. ταϋτα ιδών

έπι πόδας αυ ευ&υς άνέατρεφον , οιχτείρας δηλαδή

τους χαχοδαίμονας έχείνους 'ελχομένους προς αυτης,

ού της ρινός, αλλά τοϋ πώγωνος, χαϊ χατά τον 'ΐξίο-

να, εϊδώλω άντι της'Ήρας ξννοντας.

13. ΠΑΑΤ. Τοϋτο μεν όρ&ως ελεξας· ον γαρ

πρόδηλος ονδέ πααι γνώριμος η &ύρα· πλην αλλ'

ονδέν δεήσει βαδίζειν έπϊ τήν οιχίαν ενταυ&α γαρ

έν Κεραμειχω υπομενοϋμεν αυτήν ί & ηδη πον

άφίξεται, έπανιοϋαα έξ Άχαδημέας, ώς περιπατήσειι

χαι έν ττ\ Ποιχίλη. τοϋτο γαρ όσημέραι ε&ος ποιεί»

αυτη' μάλλον δέ ί)δη πρόςειαιν. δρας τήν χόαμιον

τήι· άπό τον οχήματος, τήν προςηνη το βλέμμα, τήν

επί συνννία ηρέμα^βαδίζονααν ;

ΑΟΤΚ. Πολλάς όμοίας δρω τόγε σχημα, χοί

το βάδισμα, χαϊ τήν άναβολήν. χαίτοι μία πάντως

Ψ/ε άλη&ής φιλοσοφία έστϊν έν αυταϊς.

IIΑΑΤ. Εϋ λέγεις. άλλά δηλώαει ητις έατι,

φ&εγξαμένη μόνον.

14. ΦΙΑ. Παπαί· τί Πλάτων, χαι Χρύσιππος

άνω, χαϊ Ιίριστστέλης, χαι οι λοιποί άπαντες, αύιά

δή τά χεφάλαιά μον των μα&ημάτων ; τί αυ&ις ες

τον βίον ; αρά τι νμας έλίπει ιών χάτω; όργιζομέ-

νοις γοϋν έοίχατι. χαι τίνα τουτον ξυλλαβόντες

άγετε; η πον λωποδύτης τις, η άνδροφόνος, η ίερό-

σνλύς έατι;

ΙΙΑΑΤ. Νή άία, ω Φιλοσοφία, πάντων γ»

Ρ18εΛ.ΤΟΚ. 325

ειροσύλων ασεβέστατος · !>ς τήν ιερωτάτην όε,χαχως

αγορεύειν επιχείρησε, χαϊ ημας απαντας, δπόσοι ιί

παρά σοϋ μα&όντες,τοϊς με&' ημας χαταλελοίπαμιν.

ΦΙΑ. Ιϊιτα ηγαναχτήσατε λοιδορησαμίνον τι

νός, χαι ταϋτα είδότες έμέ, οία προς τ>/ς χωμωδίας

άχούοναα εν Αιονναίοις, ομως ψί?.ην τε αυτήν ΐ)γη-

μαι, χαϊ οντε έδιχασάμην , οντε ητιασάμην προςελ-

&οναα, έφϊημι δέ παίζειν τά είχότα, χαϊ τά ξννή&η

τη εορτη; οιδα γαρ ως ουχ αν τι υπό αχώμματος

χεϊρον γένοιτο, άλλά τονναντίον όπερ αν η χαλον.

ωςπερ τό χρναίον, άποσπώμενον τοϊς χόμμααι, λαμ-

πρότερον άποατίλβει, χαϊ φανερώτερον γίνεται. υ-

μεϊς δέ, ουχ οιδα οπως άργίλοι χαϊ άγαναχτιχοι γε-

γόνατε. τί δ ονν αυτον άγχετε;

ΠΑΑΤ. Μίαν ήμέραν ταύτην παραιτησάμε-

νοι, ηχομεν επ αυτόν, ώς υπόαχ?] τήν άξίαν ων δέ-

δραχε. φημαι γαρ ημΐν διήγγελλον ο'ια 'έλεγενέπιών

ες τά πλή&η χα&? ημων.

15. ΦΙΑ. Ειτα προ δίχης ουδε άπολογησάμε-

νον άποχτενεϊτε ; δηλος γοϋν εστιν εϊπεϊν τι &έλων.

ΠΑΑΤ. Ουχ· αλλ επϊ αϊτό παν άνεβαϊΑόμε-

&α. χαϊ σοι ο,τι αν δοχ£, τοϋτο ποιήσει τέλος της

δίχης.

ΦΙΑ. Τί φής αΰ ;

ΑΟΤΚ. Τουτο αυτό, ω δέσποινα Φιλοσοφία,

ηπερ χαι μόνη τάλη&ές έξευρεϊν δόναιο. μόγις γοϋν

εύρόμην πολλά ϊχετεύοας, τό σοι φνλαχ&ήναι τήν

δίχην.

ΠΑΑΤ. Νϋν, ω χατάρατε, δέοποιναν αυτνν

326 ΐνΟΙΑΝΙ

χαλεϊς, πρώην δέ το ατιμότατον φιλοσοφία* άπέφαι-

νες,εν τοσούτω αποχηρύττων &εάτρΜ,χατά μέρη δίι'

άβολων έ·χαατον είδος αυτής των λόγων.

ΦΙΑ. Όρατε μη ου φιλοσοφίαν οντός γε, αλ

λά γοήτας ανδρας έπι τόι ημετέρω ονόματι πολλά

χαι μιαρά πράττοντας, ήγόρευε χαχως.

ΑΟΤΚ. Εϊστί αύτίχα, ην ί&Άης άπολογονμέ-

νον άχούειν. μόνον άπίοψεν 'επ Αρειον στάγον

μίίλλον δέ ες τ>)ν άχρόπολιν αυτήν , ώς αν έχ περιω

πης αμα χαταφανή πάντα εΐη τά εν τι) πόλει.

16. ΦΙΑ. ·Τμεϊς δέ, ώ φίλαι , εν τΐί Ποιχίλτ]

τέως περιπατήσατε· ηξω γαρ ύμϊν , εχδιχάαααα τψ

δίχην.

ΑΟΤΚ. Τίνες δέ εϊαιν , ώ Φιλοσοφία ; πάνυ

γαρ χάσμιαι χαι αυται δοχοναιν.

ΦΙΑ. Αρετή μεν ή άνδρώδης αϋτη, ^ωφροοί-

νη δέ εχείνη, χαι Αιχαιοσόνη παρ αυτήν, η προη

γονμένη δέ, Παιδεία· η αμυδρά δέ αύτη, χαι ασα

φής το χρωμα, ή Άλή&ειά έατιν.

ΑΟΤΚ. Ονχ δρω ην τινα χαι λέγεις.

ΦΙΑ. Τήν άχαλλώπιστον έχείνην ονχ δρας,

τήν γυμνήν, τήν υποφεύγονααν αεϊ, χαϊ διολισ&αί-

νονααν ;

ΑΟΤΚ. Όρω νϋν μόγις. αλλά τί ονχί χαϊταύ-

τας Άγεις, ως πληρες γένοιτο χαι εντελές το σννέ

δριον; τήν Άλή&ειαν δέ γε, χαι ξννήγορον αναβι-

βάοαα&αι πρδς τήν δίχην βούλομαι.

ΦΙΑ.·ΝηΑία, άχολον&ήσατε χαι νμέϊς. ον

ΡΙ5 0ΑΤΟΡ. 327

βαρύ γάρ μίαν διχάοαι δίχην χαι ταϋτα περϊ των

ημετέρων έσομένην.

17. ΑΑΗΘ. Άπιτε νμεϊς. εγώ γάρ ουδέν δέο-

ααι άχούειν, α πάλαι οϊδα δποϊά έατιν.

ΦΙΑ. Άλλ' ημϊν, ω Αλή&εια, ένδέοντι ξυνδιχά-

ζοις αν, ως χαι χαταμηνύοις εχαστα.

ΑΑΗΘ. Ουχοϋν επάγωμαι χαι τώ άεραπαινι-

δϊω τούτοι, ευνοϊχωτάτω μοι όντε ;

ΦΙΑ. Και μάλα δπόαας αν έ&έλης.

ΑΑΗΘ. "Επια&ον, ω Έλευ&ερία χαι Παρρη-

αία, μι{? ημων , ως τόν δείλαιον τουτον άν&ρωπί-

οχον έραστήν ημέτερον οντα, χαι χινδννεύοντα έπι

μηδεμιά προφάαει διχαία, σωοαι δυνη&ωμεν · αϊι δ',

Έλεγχε, αυτοϋ περίμεινον.

ΑΟΤΚ. Μηδαμως, ω δέσποινα. ηχέτω δε χαι

ουτος, χαι εϊ τις άλλος. ου γάρ τοΐς τυχοναι &ηρί~

οι$ προςπολεμησαι δεήσει μοι, αλλ άλαζόαιν άν-

&ρώποις, χαϊ δυςελέγχτοις , αεί τινας άποφνγάς ευ-

ριαχομένοις, ωςτε αναγχαϊος ο "Ελεγχος.

ΦΙΑ. Αναγχαιότατος μεν ονν · αμεινον δέ ει

χαι τήν Απόδειξιν παραλάβοις.

ΑΑΗΘ. "Επεα&ε πάντες, έπείπερ αναγχαίοι

δοχέΐ.τε πρός τήν δίχην.

18. ΑΡΙΣΤ.Όρας, προςεταιρίσεται χα&' η

μων, ώ Φιλοσοφία, τήν Άλή&ειαν.

ΦΙΑ. Είτα δεδίατε, ώ Πλάτων, χαι Χρύσιππε,

χαϊ Άριατότελες, μήτι ψεύσηται υπερ αυτοϋ Αλή

&εια ονοα;

323 ΐνΟΙΑΝΙ

ΠΑΑΤ. Ου τοϋτο, άλλα δεινως πανονργό}

εατι, χαϊ χολαχιχός· ωςτε παραπείαει αυτήν.

ΦΙΑ. Θαρρεϊτε· ουδέν ου μή γένηται άδιχον·,

Αιχαιοσόνης ταύτη αυμπαρούσης. άπίωμεν ονν.

19. Άλλ' εϊπέ μοι αύ, τί σοι τοννομα;

ΑΟΤΚ. Έμοϊ Παρρησιάδης , 'Αλη&ίοινος τοϋ

'Ελεγξιχλέους.

ΦΙΑ. Πατρϊς δέ;

ΑΟΤΚ. Σύρος, ώ Φιλοσοφία , των Έπευφρα-

ιιδίων. άλλά τί τοϋτο; χαϊ γαρ τούτων τινας οίδα

των αντιδίχων, ονχ ηττον 'εμοϋ βαρβάρους τό γένος·

ο τρόπος δέ, χαϊ ή παιδεία ου χατά Σολέας, η Κυ

πρίους, η Βαβνλωνίους, η Σταγειρίτας. χαίτοι προ;

γε οι, ουδεν αν ϊλαττον γένοιτο, ουδ' ει την φωνψ

βάρβαρος εϊη τις, εϊπερ η γνώμη δρ&ή χαϊ διχαία

φαίνοιτο ούαα.

20. ΦΙΑ. Εν λέγεις. αλλως γοϋν τοϋτο ηρό-

μην. Ίί τέχνη δέ οοι τϊς; αξιον γαρ έπίατασ&αι

τοϋτό γε.

ΑΟΤΚ. Μιααλαζών είμι^ χαϊ μισογόης, χαϊ

μισοψευδής, χαϊ μισότνφος, χαϊ μισοί παν τό ταιον-

τώδις εϊΛο; των μιαρών άν&ρώπων πάνυ δέ πολλοί

ειαιν, ώς οισ&α.

ΦΙΑ. Ήράχλεις , πολνμιση τινα μίτει την

τέχνην.

ΑΟΤΚ. Ευ λέγεις· δρας γοϋν δπόαοις απε

χθάνομαι, χαϊ ώς χινδννεύω δι αυτήν ; ου μην άλ

λα χαι τήν εναντίον αυτΐί πάνυ άχριβως οϊδα. λέγω

ίή τήν άπα τοϋ φιλώ τήν αρχήν εχονααν. φιλαλή

ΡΙ5ΟΑΤΟΚ. 329

&ης γάρ, χαϊ φιλόχαλος, χαϊ φιλαπλο'ίχός , χαϊ οσα

τω φιλεϊα&αι συγγενη. πλην άλ'ι ολίγοι πάνυ ταύ

της άξιοι της τέχνης. οΊ δέ υπό τ# εναντία ταττό-

αινοι, χαϊ τω μέαει οιχειότεροι, πενταχιςμύριοι. χιν

δννεύω τοιγαροϋν την μεν , υπ αργίας άπομα&εϊν

ηδη· την δέ, πάνυ ηχριβωχέναι.

ΦΙΑ. Και μην ουχ έχρην. του γαρ αυτοί χαί

τάδε φασι, χαϊ τάδε · ωςτε μή διαίρει τώ τέχνα · μία

γαρ εατόν, δύ' είναι δοχοϋοαι.

ΑΟΤΚ."Αμεινον ου οϊα&α ταϋτα, ώ Φιλοσο

φία. τό μέντοι εμόν, τοιουτον εστιν, οίον τους μεν

πονηρούς μιαεϊν, έπαινεϊν δέ τους χρηστους, χαϊ

φιλεϊν.

21. ΦΙΑ.Αγε δή, ηάρεαμεν γαρ εν&α έχρην

ένταϋ&ά πον έν τω προνάω της Πολιάδος διχάζω-

μεν. ή "Ιέρεια, διά&ες ημϊν τά βά&ρα, ημεϊς δέ, έν

τοσούτω προςχννήσωμεν την &εόν.

ΑΟΤΚ. ΊΙ ΙΙολιάς, έλ&έ μοι χατά των άλαζό

νων ξύμμαχος, άναμνησ&εϊαα δπάσα επιορχοόντων

δσημέραι άχούεις αύτων · χαϊ α πράττοναι δέ μόνη

δρας, ατε δή έπι οχοπης οίχοϋαα. νϋν χαιρδς άμν-

νασ&αι αυτούς. έμέ δέ ην πον χρατούμενον ϊδτ]ς,

χαϊ πλείους ωαιν αϊ μέλαιναι, σύ προς&εϊαα την αε-

αντης, σωζε.

22. ΦΙΑ. £ιεν. ημεϊς μέν νμϊν χαϊ δη χα&ή-

με&α ετοιμοι άχούειν των λόγων ϊιμεϊς δέ, πρσελό-

μενοί τινα έξ απάντων, οςτις αριστα χατηγορηααι

όί»> δοχΐ), ξννείρετε την χατηγορίαν, χαϊ δειλέγχετ».

330 Ι/νΟΙΑΜ1

ού γαρ οιόι- κ πάντας αμα λέγειν. ου δέ, ώ Παρ-

ρησιάδη, άπυλογήση τό μετά τοϋτο.

ΑΝΑΒ. Τϊς ονν δ επιτηδειότατος έξ ημων αν

γένοιτο προς την δίχην ;

ΧΡΤΣ. 2ύ , ω Πλάτων. ητε γαρ μεγαλδνοια

&ανμαστή, χαι η χαλλιφωνία δεινως Αττιχή, χαϊ τα

χεχαρισμένον, χαϊ πει&οϋς μεστόν ητε ξϋνεσις, χαϊ

τό αχριβές, χαϊ τό έπαγωγόν εν χαιρα των αποδεί

ξεων, πάντα ταϋτά σοι ά&ρόα πρόςεστιν ωςτε τήν

ποοηγορϊαν δέχον , χαϊ υπέρ απάντων εϊπέ τά είχό-

τα. νϋν άναμνήσ&ητι πάντων εχείνων, χαϊ ξνμφόρει

ές τό αυτό, εϊ τί σοι πρόςΓοργίαν,η Πωλον, η Πρά-

διχον , η·ίππίαν είρηται· δεινότερος οϋτός έοτιν.

επίπαττε ονν χαι τάς ειρωνείας, χαϊ τά χομψά εχεϊ

να χαϊ σννεχη ερώτα · χαν σοι δοχη χαχεινό πονπα-

ράβναον , ώς δ μέγας έν ονρανω Ζεύς πτηνόν άρμα

έλαόνων, άγαναχτήσειεν αν, εϊ μη οίτος ϋπάσχτ) τψ

δίχην.

23. ΠΑΑΤ. Μηδαμως. αλλά τινα των σφο

δροτερων προχειρισώμε&α, Διογένην τουτον, η Άν-

τια&ένην , η Κράτητα, η χαϊ σέ, ω Χρύσιππε. ου

γάρ δή χάλλους εν τω παρόντι, χαϊ δεινότητος συγ

γραφιχης δ χαιρός, αλλά τινος έλεγχτιχης, χαϊ διχα

νιχης παρασχευης· ρήτωρ δέ δ Παρρησιάδης έςίν.

ΑΙΟΓ. Αλλ' εγώ αυτου χατηγορήσω. χαϊ γάρ

ουδέ πάνυ μαχρων οϊμαι των λόγων δεήσεα&αι· χαϊ

αλλως δέ, υπέρ Απαντας νβρισμαι, δύ' όβολώνπρώην

αποχεχηρνγμένος. .

ΠΑΑΤ. Ό Διογένης, ω Φιλοσοφία, τον λόγοΊ

ΡΙδΟΑΤΟΒ. 331

έρει τον υπέρ άπάντων. μέμνησο δέ, ώ γενναιε, μη

τά σεαυτοϋ μόνον πρεαβεύειν έν τ!ί χατηγορία, τά

χοινά δέ δραν. εϊ γάρ τι χαι προς άλλήλους διαφε-

ρόμι&α έν τοϊς δόγμααι, αύ δέ τουτο μεν μη-έξέτα-

ζε, μηδέ όατις έατιν δ άλη&έατερος , νϋν λέγε· ϋλως

δέ-, υπέρ φιλοσοφίας αυτης αγαναχτει περευβρισμέ

νης, χαϊ χαχως άχοναύοης έν τοις Παρρησιάδου λό-

γοις. χαι τάς προαιρέσεις άφεις, έν α'ις διαλλάττομεν,

ο χοινόν απαντες εχομεν, τοϋτο ύπερμάχει. δρας

δέ, μόνον σέ πρσεστησάμε&α , χαι έν σοι τά πάντα

ημων νϋν χινδννεύεται, η σεμνότατα δόξαι, η τοι

αυτα πιατευ&ηναι, ο'ια ουτος άπέφηνε.

24. ΛΙΟΓ. Θαρρεϊτε, ουδέν έλλείψομιν , υπέρ

απάντων έρώ. χιϊν η Φιλοσοφία δέ προς τους λό

γους έπιχλαα&εϊαα (φύσει γάρ ημερος, χαι πριιός

έατιν) άφεϊναι διαβονλεύηται αυτόν, άλλ' ου τά έμά

ένδεήσει. δείξω γάρ αυτω στι μη μάτην ξνλοφο-

ροϋμεν.

ΦΙΑ. Τοϋτο μεν μηδαμως, αλλά τω λάγωμάλ~

λον αριστον γάρ, ηπερ τω ξύλω. μη μέλλε δ' ούν.

ηδη γάρ έγχέχυταΛ τό νδωρ, χαι προς αέ τό διχαςή·

ριον αποβλέπει.

ΑΟΤΚ. Οι λοιποί χα&ιζία&ωααν, ώ Φιλοσο

φία, χαι ψηφοφορητωααν με&' νμων Λιογένης δέ

χατηγορείτω μόνος.

ΦΙΑ. Ου δέδιαςοννμή σον χαταψηφισωνται,

ΑΟΤΚ. Ουδαμως. πλείοσι γοϋν χρατησαι

"ούλομαι.

332 Ι.νΟΙΑΝΙ.

ΦΙΑ. Γενναία σου ταϋτα· χαϋίσατε δ" ονν

σύ δ', ω Λιογινες, λίγε.

25. ίΙΙ01\ Ο'ιοι μεν ημεϊς άνδρες έγενόμε&α

παρά τον βίον, ώ Φιλοσοφία, πάνυ άχριβως οϊσ&α,

χαϊ ουδέν δει λόγων. ϊνα γαρ τό χατ έμέ σιωπήσω,

αλλά Πν&αγόραν τουτο:; χαϊ Πλάτωνα, χαϊ Άοιτ

σιστέλην , χαϊ Χρύσιππον, χαϊ τούς αλλους, τίς ούχ

οίδεν οαα ές τόν βίον χαλά έςεχομέοαντο ; « <5έ τοι

ούτους όντας ημάς, δ τριςχατάρατος οντοσϊ Παρ-

ρησιάδης νβριχεν, ηδη έρω. ρήιωρ γάρ τις αις ψααιν

ων, άπολιπών τά διχαστήρια, χαϊ τάς εν εχείνοις ευ-

δοχιμήσεις, δπόσον η δεινότητας, η άχμης έπεπόριςο

εν τοις λόγοις,τοϋτο πάν εφ ημάς αναχενααάμενος,

ού παύεται μεν αγορεύων χαχως· γόητας χαϊ απα

τεωνας άποχαλων, τά πλή&η δέ άναπέί&ων χαταγε-

λαν ημων, χαϊ χαταφρονεϊν , ως τό μηδεν οντων.

μάλλον δέ χαϊ μιαεϊσ&αι πρδς των πολλων ηδη πε-

ποίηχεν αυτούς τι ημάς, χαϊ σε την Φιλοσοφίαν,

ψληνάφους, χαϊ λήρους άποχαλων τά σά, χαϊ τά

σπουδαιότατα , ων ημάς έπαίδεναας , επϊ χλευααμώ

διεζιών, ωςτε αυτόν μεν χρστεϊσ&αι, χαϊ επαινεϊα&αι

πρύς των Ακατων, ημάς δέ υβρίζεα&αι. φύσει γάρ

τοιοϋτόν έατιν δ πολύς λεώς, χαίροναι τοίς άποαχώ-

πτοναι, χαϊ λοιδορονμένοις , χαϊ μάλια&' σταν τά

σεμνότατα είναι δοχοϋντα διασύρηται· £ςπερ αμε

λει χαϊ πάλαι εχαιρον Λριστοφάνει , χαϊ Ευπόλιδι,

Ζαχράτην τουτονϊ επϊ χλενααία παράγοναιν επϊ τϊ)ν

αχηνήν, χαϊ χωμωδοϋσιν άλλοχότους τινάς περϊ αύ-

τοϋ χ<»μ»>δίας. χαίτοι ίχεϊνοι μεν χα{? ενός ανδρός

ΡΙδΟΑΤΟΚ. 333

έτόλμων τά τοιαϋτα, χαι εν /ίιονναίοις εφειμίνον

αυτό δράν. χαϊ τό αχωμμα, μέρος τι έδόχει της εορ

της· χαι δ &εός ϊαως χαίρει, φιλόγελώς τις ων. 26.

Ο δέ, τούς άρίστους ξυγχαλων, έχ πολλοϋ φροντί-

αας, χαϊ παρααχενααάμενος , χαι βλασφημέας τινάς

ι'ς παχύ βιβλίον εγγράψας, μεγάλν τίί φωνΐί διαγο-·

ρεύει χαχως Πλάτωνα, Πν&αγάραν , Άριστστίλην

τοϋτον, Χρύσιππον έχιίνον, έμε, χαι ολως, απαν

τας, οντε εορτης εφιεΐσης, οΰτε ϊδία τι πρός ημών

πα&ών. είχε γάρ αν τινα συγγνώμην αύτη το πρα

γμα, ει αμννόμενος, αλλά μη άρχων αυτόξ 'ίδρααε.

χαϊ τό πάντων δεινότατον , στι ταϋτα ποιων, χαι

υπό τό σόν ονομα, ω Φιλοσοφία, υποδύεται· χαϊ

νπελ&ών τόν διάλογον ημέτζρον οίχεϊον οντα, τούτω

ξνναγωνιστΐί χαϊ ϋποχριτ!ί χρηται χα&' ημων ετι

χαι Μίνιππον άναπείοας ίταίρον ημων Άνδρα ξιγ-

χωμωδεϊν αυτω τά πολλά· ος μόνος ου πάρεστιν,

ουδέ χατηγορεϊ με& ήμων, προδούς τό χοινόν. 27.

Άν&' ών απάντων άξιόν έστιν αυτόν ύποσχεϊν την

δίχην. η τί γάρ αν ειπεϊν ΐχοι, τά σεμνότατα δια-

αύρων επι τοσούτων μαρτόρων · χρησιμον γοϋν χαϊ

πρύς εχείνους τό τοιοϋτον, ει &εάααιντο αυτόν χο-

λασ&έντα, ως μηδέ αλλος τις ετι χαταφρονοίη φιλο

σοφίας. έπεϊ τόγε την ησνχίαν άγειν, χαι υβριζόμε-

νον άνέχεα&αι, ού μετριότητος, άλλ' άνανδρίας, χαι

εύη&είας εϊχότως άν νομέζοιτο. τά μέν γάρ τελευ

ταία, τίνι φορητά; ος χα&άπερ άνδράποδα παρα·

γαγών ημίϊς επι τό πωλητήριον , χαι χήρνχα επιστή-

αας, άπημπόλησεν , ως φασι, τούς μέν, επι πολλων.

334 ΐνΟΙΑΝΙ

ένίους δε, μνίϋς Άττιχης· εμέ δ', δ παμπσνηρος οί-

τος, δυόβολων οί παρόντες δ έγέλων. άν&' ώ>;:

αυτοί τε άνεληλύ&αμεν άγαναχτήσαντες, χαι αέ άξι-

οϋμεν τιμωρήσειν ημϊν, τα αϊσχιατα ίβρισμένοις.

28. ΑΝΑΒ. Ευγε, ω Αιόγενες, ίπέρ άπάντιω.

χαλώς, δπόαα έχρην, απαντα εϊρηχας.

ΦΙΑ. Παύσηα&ε έπαινοϋντες· εγχει τοΐ άπολο-

γονμένω. αύ δέ, ω Παρρησιάδη , λέγε ηδη εν τψ με

ρει ' σοι γαρ τό νδωρ ρεϊ ννν. μή μέλλε ούν.

29. ΠΑΡΡ. Ου πάντα μον, ω Φιλοσοφία , χα

τηγόρησε Λιογένης, αλλά τά πλείω, χαϊ οαα ην χα-

λεπώτερα, ουχ οίδ' ο, τι πα&ών παρέλιπεν. εγώ δί

τοσούτου δέω εξαρνος γενέσ&αι, ώς ουχ είπον αυτά,

η άπολογίαν τινά μεμελετηχώς άφϊχ&αι, ωςτε χαι εΊ

τινα η αυτός ούτος άπεαιώπησεν , η εγώ μη πρότε-

$ον εψ&ααα είρηχώς, νϋν προς&ήσειν μοι δοχώ· ον-

τω γάρ αν μά&οις ους τινας άπεχήρνττον , χαι χα-

χώς ηγόρευον , άλαζόνας χαι γόητας άποχαλών. χαί

μοι μόνον τυϋτο παραφνλάττετε , ει άλη&η περι αυ

τών ερώ. εϊ δέ τι βλάαψημον, η τραχύ φαίνοιτο εχωι-

δ λόγος, ου τον διελέγχοντα έμέ, άλλ' έχείνους άν

οϊμαι διχαιότερον αϊτισο&αι, τά τοιαϋτα ποιονντας.

έγώ γάρ επειδή τάχιστα ξυνεϊδον δπόαα τοις ρητο-

ρεύοναι τά δυςχερη άναγχαΧον προςεϊναι , άπατην,

χαι ψεϋδος, χαί θρασύτητα , χαϊ βοήν, χαι ώ&ι-

αμους, χαι μνρια αΐ.ι.α· ταύτα μεν, ωςπερ ειχος ην,

άπέψυγον, επί δέ τά σά, ώ Φιλοσοφία, χαλά ώρμή-

αας, ηξίονν όπόσον έτι μοι λοιπόν τον βίον, χα&ά-

περ εχ ζάλης, χαί χλύδωνος, ες ευδιόν τινα λιμένπ

Π5εΑΤΟΚ. 335

έςπλεύσας, υπό σοι σχιπόμενος , χαταβιωναι. 30.

Κάπειδή μόνον παρέχνψα ές τά νμέτερα, σε μεν,

ωςπερ άναγχαίον ην , χαϊ τούςδε απαντας, έ&αυμα·

ζον, άρίστου βίου νομσ&έτας οντας χαϊ τοΐς επ αυ-

τόν επειγομένοις χεϊρα όρέγοντας, τά χάλλιστα χαϊ

ξνμψορώτατα παραινοϋντας , εί τις μη παραβαίνοι

αυτά, μηδέ διολια&άνον αλλ' άτενές αποβλέπων ες

τους χανόνας, ους πρστε&είχατε , πρύς τούτους ρυ-

&μέζοι,χαϊ άπεν&όνοι τόν εαυτοϋ βίον · οπερ,νή

/ίια, χαϊ των χαίΐ ημάς αυτούς ολίγοι ποιοϋσιν.

31. Όρων δέ πολλούς ουχ ερωτι φιλοσοφίας έχομε-

νους, άλΧά δόξης μόνον της από τοϋ πράγματος,

τά μεν πρόχειρα ταϋτα, χαϊ δημόαια, χαϊ δπόαα

παντϊ μιμεϊα&αι ράδιον , ευ μάλα έοιχότας άγα&οϊς

άνδράαι, τό γένειον λέγω, χαϊ τό βάδισμα, χαϊ την

είναβολήν, επϊ δέ τοϋ βίου χαϊ των πραγμάτων άν-

τιφ&εγγομένους τω αχήματι, χαϊ τάναντία ύμΐν έπι-

τηδιύοντας , χαϊ διαφ&είροντας τό αξίωμα της υπο-

αχέαεως, ήγανάχτονν χαϊ τό πραγμα ομοιον έδόχει

μοι, χα&άπερ άν εϊ τις υποχριτής τραγωδίας, μαλ-

&αχός αυτός ων , χαϊ γυναιχίας, Αχιλλέα, η Θη

σέα, η χαϊ τόν Ήραχλέα ίποχρίνοιτο αυτόν, μήτε

βαδίζων, μήτε φ&εγγόμενος ηρωϊχόν, αλλά &ρυπτό-

μενος υπό τηλιχούτω προςωπείω· ον ουδ· αν η ·£λέ-

νη πστέ, ι] Πολνξένη άνάαχοιτο πέρα τοϋ μετρίου

αυταϊς προςεοιχότα - ονχ οπως δΉραχλης ό Καλλί·

νιχος · ά·;.λά μοι δοχεϊ τάχιατ αν έπιτρίψαι τω (5ο-

πάλω παίων τον τοιουτον, αυτόν τε, χαϊ τό προςω-

πεϊον, ουτως άτίμως χατατε&ηλναμένος πρύς αυτοϋ.

336 Ι-νΟΙΑΝΙ

32. Τοιαυτα χαι αυτός υμίχς πάαχοντας νπ' έχείηίιν

όρων, ούχ ηνεγχα την αιοχόνην της υποχρίαεως, ιϊ

πί&ηχοι οντες, έτόλμησαν ηρώων προςωπεϊα περι-

&έα&αι, η τον έν Κύμη όνον μιμήσαα&αι· υς λεον-

την περιβαλλόμενος , ηξίου λέων αυτός είναι, πρίκ

άγνοοϋντας τούς Κνμαίους ΰγχώμενος μάλα τραχύ-

χαϊ χαταπληχτιχόν αχρι δή τις αυτόν ξένος, χαι λέ

οντα 'ιδών χαϊ όνον πολλάχις, ήλεγξε, χαι απεδίωΐε

παϊων τοϊς ξύλοις. ο δέ μάλιατά μοι δεινόν, ω Φι

λοσοφία, χατεφαίνετο , τοϋτο ην. οϊ γαρ ανθρωποι,

εϊ τινα τούτων 'εώρων πονηρόν , η ααχημον »} ασελ

γές τι έπιτηδεύοντα , ουχ εστιν Όςτις ου φιλοσοφίατ

αυτην τβιατο, χαϊ τον Χρύσιππον εδ&ύς, ί] Πλά

τωνα, η Πν&αγόραν, Ϊ) ότον αυτόν έπώννμον ό δια-

μαρτάνων έχεϊνος εποιεϊτο, χαι ου τούς λόγους έποι-

εϊτο. χαι από τοϋ χαχως βιοϋντος, πονηρά περί υ

μων εϊχαζον, των πρό πολλοϋ τε&νηχότων {ου γαρ

παρά ζωντας ύμας η έξέτασις αυτοϊ> έγίγνετο , άλλ'

νμεϊς μέν έχ ποδων), έχεϊνον δέ εώρων σαφως απαν-

ιες δεινά χαι ασεμνα έπιτηδεύοντα , ωςτε ερήμην ίΓ

λίαχεα&ε μετ αύτοϋ , χαι έπι την όμοίαν διαβολψ

συγχατεσπαα&ε. 33. Ταϋτα ούχ ηνεγχα όρων εγω-

γε, αλλ ηλεγχον αυτούς, χαι διέχρινον άφ νμωτ.

ίμεϊς δέ, τιμίϊν έπι τούτοις δέον, εις διχαατήριον

αγετε. ούχοϋν ην τινα χαι των μεμνημένοιν 'ιδών ίΉ-

αγορεύοντα ταϊν &εαϊν τά απόρρητα, χαϊ έξορχούμε-

νον , αγαναχτήσω, χαϊ διελέγϊω, έμέ τόν άδιχονντα

ηγήσεα&ε ειναι ; αλλ ου δίχαιον. έπει χαι οι αγωη-

&έται μαστιγοϋν είώ&ασιν, ην τις ϋποχριτής, Ά&η

ΡΙϋΟΑΤΟΙΙ. 337

νάν, η Ποσειδώνα, ή τον Λία υποδεδυχώς , μη χα

λώς υποχρίνοιτο , μηδέ χατ άξίαν των &ιων, χαι ου

δέν πον οργίζονται αύτοϊς εχεϊνοι, 'ότι τον περιχεί-

μενον αυτών τά προςωπεϊα , χαϊ τό σχί}μα ενδεδυχό-

τα, επέτρεψαν παίειν τοΐς μαστιγοφόρυις , αλλα χαϊ

ηδοιντο αν, οϊμαι, μαστιγονμένων. οιχέτην μεν γαρ

Ϊί αγγελόν τινα μη δεξιώς υποχρίνασ&αι, μιχρόν τό

πταίσμα ' τον Αία δέ, η τον Ίίραχλία μη χατ άξίαν

ιπιδιίξαα&αι τοϊς &εατα·ϊς,ϊ άπστρόπαιον ώς χαι αϊ-

σχρόν. 34. Και γαρ αυ χαι τάδε πάντων άτοπώτα-

τόν έστιν, υτι τούς μϊν λόγους ϋμών πάνυ άχριβοϋ-

αιν οί πολλοί αυτων, χα&άπερ δέ έπϊ τούτω μόνον·

αναγιγνώαχοντες αυτους, χαϊ μελετώντες, ώς τάναν-

τία έπιτηδεύοιεν, ούτω βιοϋαι.πάντα μέν γάρ οσα

φααϊν, ο'ιον χρημάτων χαταφρονεϊν , χαϊ δόξης, χαι

μόνον τό χαλόν οϊεα&αι άγα&όν, χαι άόργητον εί

ναι, χαι των λαμπρων τούτων υπεροράν, χαϊ ε| ϊσο

τιμέας αυτοϊς διαλέγεσ&αι, χαλά, ω &εοϊ, χαι σο

φά , χαϊ &ανμάαια λίαν ώς αλη&ώς. οι δέ χαι αυτά

ταϋτα έπϊ μισ&<[> διδάαχοναι, χαϊ τούς πλοναίους

τι&ήπασι, χαϊ προς τό άργϋριον χεχ^νααιν, δργι-

λώτεροι μϊν των χννιδίων οντες, δειλότεροι δέ των

λαγωων, χολαχευτιχώτεροι δέ των πι&ήχων, ασελγέ

στεροι δέ των ονων, άρπαχτιχώτεροι δέ των γαλών,

φιλονειχότεροι δέ των άλεχτρνόνων. τοιγαροϋν , γέ

λωτα όφλισχάνοναιν , ώ&ιζόμενοι έπϊ ταϋτα, χαϊ

περί τους τών πλοναίων πνλώνας άλλήλους παραγ-

χωνιζόμενοι, χαϊ δεϊπνα πολνάν&ρωπα δειπνοϋντες,

«αϊ έν αυτοϊς τούτοις έπαινοϋντες φορτιχώς, χαι

ΙινΟΙΑΝ. I. ϊ

533 ϊ.νΟΙΑΝΙ

πέρα τοϋ χαλώς εχοντος εμφορούμενοΐ( χαϊ μεμψΐ-

κοιοοι φαινόμενοι, χαί ϊπϊ της χύλια*ς ατερπη χαϊ

άπωδά φιλοσοφουντες, χαι τον αχρατον ου φέροντες.

οϊ ιδιώται δέ, δπόαοι ξνμπίνοναι, γελώαι δηλαδή

χαϊ χαταπτόοναι φιλοσοφίας, ει τοιαυτα χα&άρματα

εχτοέφει. 35. Τύ δέ πάντων αΐσχιστον, στι μηδενός

δ&ϊο&αι λίγων εχαστος αυιών, άλλά μόνον πλούσιον

είναι τοι· ναφόν χεχραγώς, μιχρον νστερον προςελ-

&ών αιτεϊ , χαϊ αγαναχτεϊ μή λαβών, ομοιον, ως ε"

τ>ς εν βασιλιχω αχήματι όρ&ήν τιάραν εχων χαϊ διά

δημα, χαι τίίλλα οοα βασιλείας γνωρίσματα , προς-

αιτοίη, των υποδεεστέρων δεόμενος. σταν μεν ονν

αυτούς τι δέ>) λαμβάνειν , πολυς ο περί τοϋ χοηω-

νιχόν είναι δείν λόγος, χαϊ ώς άδιάφορον δ πλου

τος. χαι τι γιίρ τό χρναίον , ΐί τάργύριον, ουδέν των

εν τοις αΐγιαλοϊς ψηφίδων διαφέρον; σταν δέ τις

επιχουρίας δεόμενος έταΐρος εχ παλαιου, χαϊ φίλος

«ίΐό πολλων, ολίγα αϊτϊ} προςύ&ών , σιωπή, χαϊ

απορία, χαϊ άμα&ία, χαϊ παλινωδία των λόγων

προς το εναντίον. οι δέ πολλοϊ περϊ φιλίας εχεϊνοι

λόγοι, χαϊ η αρετή , χαϊ το χαλον, ούχ οϊδ' οποι

πστέ Όϊχεται, πάντα ταϋτα άποπτάμενα, πτερόεντα

άς άλη&ώς επη, μάτην δσημέραι προς αυτών εν ταϊς

διατριβαϊς αχιαμαχούμενα. 36. ΛΙέχρι γάρ τούτον,

φίλος εχαστος αυτών , ες οσον αν μή άργύριον , η

χρναίον η προχείμενον εν τω μέσω. ην δέ τις όβολόν

έπιδείξηται μόνον, λέλνται μέν η ειρήνη, ασπονδοι

δέ χαϊ αχήρνχτα πάντα· χαϊ τά βιβλία ίξαλήλει-

πται, χαϊ η αρετή πέφευγεν, οϊόν τι χαϊ οί χόνες

ΡΙ8 0ΑΤΟΗ. - ν ' 339

ηάαχονσιν. επειδάν τις δστοίν ες μέσους αυτους έμ-

βαλ^Ι, άναπηδήσαντες δάχνοναιν άλλήλους, χαϊ τον

τιροαρπάααντα τό όατοϋν υλαχτοϋαι. λέγεται δέ χαϊ

βασιλεύς τις Αιγίπτιος, πι&ήχους πστέ πνρριχίζειν

διδάξαι, χαϊ τά &ηρία (μιμηλότατα δέ έατι των αν

θρωπίνων^) έχμα&εϊν τάχιστα χαι δρχεϊα&αι, άλονρ-

γίδας άμπεχύμενα , χαϊ προςωπεϊα περιχείμενα. χαϊ

μέχρι πολλοϋ εύδοχιμεϊν τήν -&έαν, άχρι δή τις &εα

τής αστεϊος, χάρνα υπό χόλπον έχων, άφηχεν ες τό

μέσον οι δέ πί&ηχοι, ϊδόντες, χαϊ έχλα&όμενοι της

όρχήσεως, τοϋ&' οπερ ήσαν ,· πί&ηχοι έγένουτο άντϊ

•πνρριχιατων , χαϊ ξννέτριβον τά προςωπεϊα, χαϊ τήν

έσ&ήτα χατερρήγνναν , χαϊ έμάχοντο περϊ της όπώ~

φις πρδς άλλήλους· το δέ σόνταγμα της πυρρίχης

διελέλντο, χαϊ χατεγελατο υπό του &εάτρου. 37.

Τοιαύτα χαϊ ούτοι ποιοϋσι, χαϊ ϊγωγε τους τοιού-

τους χαχως ήγόρεναν, χαϊ ου πστε παύσομαι διελέγ*

χων, χαϊ χωμωδων. περϊ νμων δέ, η των ύμϊν παρα*

πληοίων (ιϊιίί γάρ, εϊαί τινες ως άλη&ως φιλοσοφίαν

ζηλοϋντες, χαϊ τοϊς Ιμετέροις νόμοις εμμένοντες·) μή

ούτω .μανείην εγώ, ώς βλάαφημνν ειπεϊν τι, η

αχαιόν. η τί γάρ αν ειπειν εχοιμι; τί γάρ νμϊν τοι

ουτο βεβίωται; τούς δ' άλαζόνας εχείνους, χαϊ -&εοϊς

εχθρούς αξιον ο·ιμαι μιαεϊν. η. αύ γάρ, ώ Πυ&αγό

ρα, χαϊ Πλάτων, χαϊ Χρύσιππε, χαϊ Αριστότελες,

τί φατε προςήχειν νμϊν τούς τοιούτους, η οιχεϊόν τ»

χαϊ ξυγγενες επιδείχνναθαι τα! βίω,· "ή Αία Ηρα

χλης, φασι, χαϊ πίθηχος. ίη διότι πώγανας εχοναι,

χαϊ Φιλοσοφεϊν φάαχοναι, χαϊ σχνθρωποί ιίοι, δια

340 Ι/ΥΟΙΑΝΙ

τοϋτο χρη νμίν ειχάζειν αυτούς; «λλ' ηνεγχα αν ει

χι&ανοϊ γοϋν ησαν χαϊ έπι της υποχρίσεως αυτης·

νϋν δέ &άττον αν γύψ άηδόνα μιμήσαιτο , ·ί) οντοι

φιλοσόφους. εΐρηχα τά υπερ έμαυτοϋ δπόαα είχον.

αύ δέ, ω Άλή&εια, μαρτυρει πρός αυτούς , ; ι «/.;;-

&η έατι.

38. ΦΙΑ. Μετάατη&ι, ω Παρρησιάδη , πορ-

ρωτέρω 'ίτι. τι ποιωαεν ημεϊς; πώς νμϊν είρηχέναι

άνηρ ϊδοξεν;

ΑΑΗΘ. '£γώ μεν, ω Φιλοσοφία, μεταξύ λέγον

τος αυτοϋ, χατά της γης δϋναι ηνχόμην οντώς αλη-

&η πάντα εΊπεν. έγνώριζον γοϋν άχούοναα εχαστον

των ποιοόντων αυτά, χαφηρμοζον μεταξύ τοις λεγο-

μένοις, τοΰτο μεν, ες τόνδε· τοϋτο δέ, δ δεινα ποιεϊ.

χαι ολως εδειξε τούς ανδρας εναργως, χα&άπερ επί

τινος γραφης τά πάντα εοιχότας, ου τά σώματα μό

νον, αλλά χαϊ τάς ψνχάς αυτάς ες τό άχριβέστατον

άπειχάαας.

ΣΛΦΡ. Καγώ πάνυ ηρν&ρίασα', <3 Αρετή.

ΦΙΑ. ·ΐμεϊς δέ, τί φαιέ,·

ΑΝΑΒ. Τί δαϊ άλλο, η άφεϊσ&αι αυτόν τον Ιγ·

χλήματος, χαι φίλον ημϊν, χαϊ ευεργίτην άναγρά-

φεα&αι; τά γοϋν των 'ίλιέων άτεχνως πεπόν&αμεν}

τραγωδόν τινα τοϋτον έφ' ημας χεχινηχαμεν , ασά-

μενον τάς Φρνγων ξνμφοράς. αδέτω γοϋν, χαϊ τούς

&εοϊς έχ&ρούς εχτραγωδείτω.

ΑΙΟΓ. Και αυτός,'ώ Φιλοσοφία ·, πάνυ ζπαινω

τον άνδρα, χαι άνατί&εμαι τά χατηγορούμενα, χαϊ

φίλον ποιονμαι αυτόν, γενναίον οντα.

Λ

ΡΙ50ΑΤ0Κ. 34·

39. ΦΙΑ. Ευ εχει· πρόςι&ι, ώ Παρρησιάδη ·

άφίεμέν σε της αιτίας, χαϊ άπάααις χρατεϊς, χαϊ τά

λοιπόν, ϊσ&ι ημέτερος ων.

ΠΑΡΡ. Προςενίχησα τήν γε πρώτην. μαλλον δέ

τραγιχώτερον αυτό ποιήσειν μοι δοχω· αεμνότερον

γάρ· ,,ώ μέγα σεμνά Νίχα, ιόν έμόν βίστον χατέ-

χοις, χαί μή λήγοις ατεφανοϋοα. "

ΑΡΕΤ. Ουχονν δευτέρου χρατηρος ηδη χαταρ-

χώμε&α, προςχαλώμεν χαχείνους, ως δίχην υπόαχω-

«ι», άν&' ων εις ημίχς υβρίζοναι. χατηγορήσει δέ

Παρρησιάδης ίχάατου.

ΠΑΡΡ. Όρ&ως, ώ Άρετή, ελεξας· ωςτε αύ, παί

Σνλλογισμέ, χαταχύψας ες τό αατυ, προςχήρνιτι

το ύς φιλοσόφους. \

40. ΣΤΑΑ. Άχουε, αίγα· τους φιλοσόφους η-

χειν ες άχρόπολιν άπολογησομένους επϊ της Αρετης,

χαί Φιλοσοφίας , χαί Αίχης.

ΠΑΡΡ. ·Οράς, ολίγοι συνέρχονται , γνωρίσαν-

τες τό χήρυγμα. άλλως γαρ δεδίααι την Αίχην. οΐ

πολλοί δέ αύτων, ουδέ αχολήν αγοναιν, άμφί τοϋί

πλοναίους έχοντες. εΐ δέ βούλει πάντας ηχειν, χατά

τάδε, ω Σνλλογισμέ, χήρνττι.

ΦΙΑ. Μηδαμως. αλλά σύ, ω Παρρησιάδη, προς-

χάλει, χιχ Οότι σοι δοχέϊ.

41. ΠΑΡΡ. Ουδέν τάδε χαλεπόν. χχουε· αίγα.

οσοι φιλόαοφοι ειναι λέγοναι , χαί οσοι προςήχειν

αυτοις οί'ονται ίου ονόματος, ηχειν ες άχρόπολιν έπϊ

τήν διανομήν. δύο μναϊ ίχάατω δσ&ήσονται, χαι ση·

οαμαϊος πλαχοϋς. ος δ' άν πώγωνα βα&όν επιδειξη

342 ΐνΟΙΑΝΙ

ται, χαι παλά&ην ϊαχάδων οντός γε προςιτειλήψεται'

χομίζων δ'ΐχαστον σωφροαόνην ιιέν, -ί) διχαιοσόνην,

η έγχράτειαν, μηδαμως. ουχ άναγχαία γαρ ταύτα

γε, ην μη παρΐί. πέντε δέ σνλλογισμους έξ άπαντος·

ού γαρ &έμις άνευ τούτων είναι σοφόν. Κεϊται δ' έι

μέασοισι δύο χρνσοϊο τάλαντα,

Τω δόμεν, ος μετά πασιν έριζέμεν εξοχος εΐη.

42. Βαβαϊ, ώς πλήρης μεν η ανοδος ώ&ιζομένων

έπϊ τάς δύο μνας, ώς ηχουσαν μόνον. παρά δέ ιό

Πελασγιχόν αλλοι, χαι χατά τό ΐΛσχληπίειον ετεροι,

χαϊ παρά τόν "Αρειον πάγον ετι πλείους, ενιοι δέ

χαι χατά τον τοϋ Τάλω τάφον οϊ δέ, χαι πρύς τ&

Άνάχειον πρσ&έμενοι χλίμαχας, άνέρποναι βομβη-

δδν, νή Αία χαι βστρνδόν, μελίσσων εσμοϋ δίχην,

Ίνα χαι χα& "Ομηρον εϊπω, αλλά χαχεΐ&εν ευ μάλα

πολλοι, χαντεϋ&εν

Μυρίοι, Ζοαα τε φύλλα ·, χαι αν&-εα γίνεται ωρη.

Μεστή δέ ή αχρόπολις έν βραχει, χλαγγηδδν προ·

χα&ιζόντων , χαϊ πανταχου πήρα, πώγων, χολαχεία,

άναιαχυντία, βαχτηρία, λιχνεία, σνλλογισμός , ςρι-

λαργνρία. οι ολίγοι δέ, δπόσοι πρδς τό πρωτον χή~

ρνγμα εχεϊνο άντ/εσαν , αφανεϊς χαι άσημοι, άναμι·

χ&έντες τω πλή&ει των άλλων, χαι λελή&ααιν εν τί)

όμοιότητι των άλλων σχημάτων. τοίιο γοϋν τό δει-

νότατόν εστιν , ω Φιλοσοφία, χαι ο τις «V μέμψαιτό

σου μάλιστα, τό μηδέν επιβάλλειν γνώρισμα χαι αψ

μειον αυτοϊς. πι&ανώτεροι γάρ οϊ γόητες ουτοιπολ~

λάχις των άλη&ως φιλοσοφοόντων^

ΡΙ5 0ΑΤΟΚ. 343

ΦΙΑ. Έσται τοϋτο μετ ολίγον, αλλά δεχώμε-

&α ηδη αυτούς.

43. ΠΑΑΤ. Ίίμας χρή τους Πλατωνιχούς πρω·

τον λαβείν.

ΠΙΘ. Ουχ· άλλά τους Πν&αγοριχούς ημας,

πρότερος γαρ δ Πν&αγόρας ην.

ΣΤΛΙΚ. Αηρεϊτε· άμείνους ημεϊς οί από τξ;

ατοας.

ΠΕΡ. Ου μεν ονν ' αλλ' ενγδ τοϊς χρήμασι, πρώ

τοι αν ημεϊς είημεν, οί έχ τοϋ Περιπάτου.

ΈΠΙΚ. ΗμΊν τοϊς Εηιχονρείοις τους πλαχοΰν-

τας δότε, χαι τάς παλά&ας· περϊ των μνων πε-

ρϊμενοϋμεν , χι·ϊν υστάτους ίέΐ] λαμβάνειν.

ΑΚΑΑ. Που τά δύο τάλαντα; δείξομιν γαρ οι

Αχαδημαίχόί οναν των αλλων ϊσμεν εριατιχώτεροι.

ΣΤΛΙΚ. Ονχ ημων γε των Στωίχων παρόντων.

44. ΦΙΑ. Παύοαα&ε φιλονειχοϋντες· νμεϊςδέοί

Κννιχοι μήτε ω&εϊτε άλλήλους, μήτε τοϊς ξύλοις παίετι.

επ αλλα γαρ ϊυτε χεχλημένοι· χαι νϋν εγωγε ή Φι

λοσοφία, χαι η Αρετή αϋτη, χαϊ ή Άλή&εια, διχά-

σομιν τίνες οί δρ&ως φιλοοοφοϋντές ειαιν, είτα υυοι

μεν αν ενρε&ωαι χατά τά ημϊν δοχοϋντα βιοϋντες,

ευδαιμονήσοναιν,αριστοι χεχρψϊνοι. τούς γόητας δέ,

χαι ουδέν ημϊν προςήχοντας , χαχοϋς χαχως επιτρί-

-ψομεν , ως μή άντιποιωνται των υπερ αυτούς, αλα

ζόνες οντες. τί τοϋτο ; φεύγετε, νή Αία, χατά των

γε χρημνων οί πολλοι άλλόμενοι; χενή δ ονν η ά-

χρόπολις· πλήν ολίγων τούτων, δπόαοι μεμενήχα~

οιν, ου φοβη&έντες τήν χοίοιν. 45. Οί υπηρίται «ν

344 Ι.νοίΑΝΙ

ϊλεσ&ε την πήραν , Τ·ν δ Κννϊαχος άπέρριψεν έν τη

τροπή·· φέρ' ϊδω τί χαι 'ε'χει, ΐριου &έρμους, η >βι-

βλίον, η αρτους των αυτοπυριτων ;

ΠΑΡΡ.Οϋχ· άλλα χρυαίον τοντϊ, χαϊ μϋρον,

χαϊ μαχαιρίδιον -&ντιχόν,χαϊχάτοπτρον,χαιχύβους.

ΦΙΑ. Είγε, ώ γενναίε, τοιαϋτά αοι ην τά εφό

δια της άαχήσεως ' χαι μετά τούτων ηξίους λοιδο-

ρεϊσ&αι άπααι, χαϊ τους αλλους παιδαγωγεϊν ,-

ΠΑΡΡ. Τοιουτοι μεν οδν ημΐν οίτοι. χρή δϊ

ύμας αχοπεϊν ον τινα τρόπον αγνοούμενα ταϋτα πε-

παύσεται, χαί διαγνώσονται οί εντυγχάνοντες οι

τινες οί άγα&οϊ αυτων , χαϊ οι τινες αϋ πάλιν οί του

ετέρου βίου' ού δέ, ωΆλή&εια, έξεύριαχε, υπερ οοϋ

γαρ τοϋτο γένοιτ αν, ως μη ίπιχρατί) σου τό ψευ

δος, μηδέ υπό τή αγνοία λαν&ά>ωαιν οί φαϋλοι των

άνδρων οε, τους χρηστούς μεμιμημένοι.

46. ΑΑΙΙΘ. Έπ αυτω , ειδοχεϊ, Παρρησιάδη

ποιησώμε&α τύ τοιουτον, έπεί χρηστός ωπται χαϊ

εϊνους ημϊν, χαϊ σέ, ώ Φιλοσοφία , μάλιστα &αυ-

μά'ζων, παραλαβόντα ρεΰ-' αύτοϋ τόν·Έλεγχον, α-

πααιτοίς φάαχοναι φιλοσοφεϊν έντυγχάνειν ίι&'

ον μεν αν ενρη •/νήσιον ως άλη&ως φιλοσοφίας,

ατεφανωσάτω &αλλοϋ ατδφάνω, χαϊ. ές το Πρν-

τανεϊον χαλεσάτω. ην δέ τινι (οίοι πολλοί εϊαι)

χαταράιω άνδρϊ υποχριτη φιλοσοφίας έντόχη, τό

τριβώνιον περισπάαας , άποχειράτω τόν πώγωνα εν

χρω πάνυ τραγοχονριχί) μαχαίρα, χαϊ επϊ τοϋ με

τώπου ατίγματα ίπιβαλλέτω, η έγχαυαάτια χατά τό

ΡΙ5ΟΑΤΰΚ. ' 345

ιιεσόφρναν. δ δί τόπος τοϋ χαυτηρος, ϊατω άλώπηξ,

η πί&ηχος.

ΦΙΑ Εύγε, ώ Αλή&εια· δ ύ' ελεγχος, ώ 77αρ-

ρησιάδη, τοϊόςδε ϊατω, οίος δ των αίετων πρδς τόΐ

ηλιον είναι λέγεται.· ου μα Μα, ωςτε χαχείνους άν-

τιβλέπειν τζ φωτϊ, χαϊ πρδς έχεϊνο δοχιμάζεα&αι·

άλλά πρσ&εϊς χρναίον, χαι δόξαν , χαϊ ηδονήν, ο»

μεν αν αύτων ιδης ίπερορωντα , χαϊ μηδαμως ελχό-

μενον πρδς την οψιν, ούτος εατω, ο τω &αλλω στι-

φόμενος· ον δ αν άτενες αποβλέποντα, χαϊ τήν

χεϊρα δρέγοντα επί τό χρναίον, άπάγειν έπϊ τό χαυ·

τήριον τοϋτον, άποχείραντα πρότερον τον πώγωνα,

ώς ίδοξεν.

47. ΠΑΡΡ. "Εαται ταύτα, ω Φιλοσοφία, χαι ο

ψει αυτίχα μάλα τους πολλούς αυτων άλωπεχίας , η

πι&ηχοφόρους , ολίγους δέ χαι έατεφανωμένους· εϊ

βούλια&ε μέντοι χανταϋ&α άνάξω τινάς νμΐν, νή άί ,

αυτων.

ΦΙΑ. Πως λέγεις, άνάξεις τούς φνγόντας;

ΠΑΡΡ. Και μάλα, ηνπερ η ιέρεια μοι έ&ελήσι;

πρδς ολίγον χρησαι τήν δρμιάν έχείνην χαϊ τό αγ-

χιατρον, οπερ δ άλιεύς άνέ&ηχεν δ έχ Πειραιως.

ΙΕΡ. Ιδού δή λάβε, χαϊ τον χάλαμόν γεα'μα, ως

πάντ εχοις.

ΠΑΡΡ. Ουχοϋν, ω ιέρεια ·, χαϊ ϊσχάδας μοί τι-

νας δδς άνύαααα , χαϊ ολίγον τοϋ χρναίον.

ΙΕΡ. Αάμβανε.

ΦΙΑ. Τί πράττειν άνήρ διανοεϊται;

ΙΕΡ. Δελεάαας τό αγχιατρον ϊαχάδι, χαϊ χρ*~

346 Σ-νΟΙΑΝΙ

σίω, «α&εζόμετος επϊ τό αχρον τοϋ τειχίοτ» , χββξ-

χεν ές την πόλιν.

ΦΙΑ. Τί ταυια, ώ Παρρησιάδη , ποιείς; ηποι

τους λί&ους άλιεύσειν διέγνωχας εχ τοϋ ΠελααχιχοΙ:

ΠΑΡΡ. Σιώπησαν, ώ Φιλοσοφώ, χαϊ την ί-

γραν περίμενε · αύ δέ, ω Ιίάσειδον αγρεϋ , χαϊ Αμ

φιτρίτη φίλη, πολλούς ημϊν ανάπεμπε των Ιχ&νων.

48. Άλλ' όρίο τινα λάβ^αχα ενμεγέ&η , μάλλον δι

χρύσοφρνν.

ΕΑΕΤ. Ουχ· αλλά γαλεός έατι' πρόςειοι δη

τω αγχίστρω χεχηνώς. όαφράται τοϋ χρναϊον , πλη-

αίον ηδη έατίν · 'ίψαυσεν , είληπται, άνααπάσωμίτ.

ΠΑΡΡ. Και ου, ω "Ελεγχε, νϋν ξννεπιλαβοϋ της

ορμιας' ίινω έατί' φέρ ϊδω τϊς εϊ, ώ βέλτιστε ϊχ&ύων;

χύων οντάς γε. Ήράχλεις, των οδόντων. τί τοντο,

ω γενναιότατε ; εΐληψαι λιχνεύων περϊ τας πέτρας,

ΐν&α λήσειν ηλπισας, υποδεδυχώς ; αλλά νϋν ϊσ>ί

φανερός απααιν, έχ των βραγχίων άπηρτηαένος · έξ-

ίλωμεν τό δέλεαρ, χαι τό-αγχιστρον τουτί. χενόν σοι

τό αγχιστρον η δ ίσχάς ηδη προςέοχηται, χα» τό

χρναϊον έν τϊ} χοιλ·ειι.

ΑΙΟΓ. 'Εξεμεσάτω νη Αι· ώς δή χα» έπ άλλους

δελεάσωμεν.·

ΠΛΡΡ. Ευ εχει· τί φί\ς, ώΑιδγενες; οΐα&α

τοϋτον ος τϊς εστιν, η προςήχει σοί τι άνήρ;

ΑΙΟΓ. Ουδαμως.

ΠΑΡΡ. Τί οΐιν ; πόαον αξιον αυτόν χρη φάναι;

έγώ μεν γάρ δυ δβολων πρώην αυτόν έτιμησάμην.

ΔΙΟΓ. Πολλου λέ/εις · αβρωτός τε γάρ ίστι, χα)

Ρ I 5 Ο Α Τ Ο Κ. 347

ιίδεχ&ης, χαι σχληρός, χαϊ ατιμος· άφες αυτον ίπϊ

. χεφαλήν χατά της πέτρας· αυ δέ αλλον άνάαπασον,

χα&εις τό αγχιστρον έχεινο μέντοι ορα, ω Παρρη-

οιάδη, μη χαμπτόμενός σοι ο χάλαμος, άποχλαα&η.

ΠΑΡΡ. Θάρρει, ω Αιόγενες· χοϋφοί εϊσι, χαι

των αφνων έλαφρότεροι.

ΑΙΟΓ. Νη Αία, άφνέατατοί γε· ανασπα δι

οαως.

49. ΠΑΡΡ. Ιδού· τις άλλος ουτος δ πλατυς,

ωςπερ ημέτομος ιχ&υς πρόςειαι; ψηττά τις χεχηνώ}

ές τό αγχιστρον, χατέπιεν, ΐχεται, άνοαπάα&ω.

ΕΑΕΓ. Τίς έστιν;

ΑΙΟΓ. Ό Πλατωνιχός ειναι λίγων.

ΠΛΑΤ. Καϊ αν, ω χατάρατε, ηχεις έπϊ τό χρν-

σίον ;

ΠΑΡΡ. ΤΙ φής, ώ Πλάτων; τί ποιωμεν αυτόν;

ΠΑΑΤ. Από της αυτης πέτρας χαϊ ουτος.

50. ΑΙΟΓ. Έπ άλλον χα&εία&ω. -

ΠΑΡΡ. Καϊ μην δρω τινα πάγχαλονπροςιόντα,

[ώς «V εν βν&ω δόξειε ποιχϊλον την χρόαν,) ταινίας

τινάς επϊ τον νώτον επιχρύσους εχοντα. δρας, ά

Έλεγχε; δ τον Άριατστέλην προςποιούμενος , ουτός

έστιν ηλ&εν , είτα πάλιν άπενηξατο. περισχόπει «-

χριβως, αυ&ις έπανηλ&εν, 'ίχανεν , εϊληπται, άνι-

μήσ&ω.

ΑΡΙΣΤ. Μη άνέρ-η με περϊ αυτου , ώ Παρρ'η-

αιάδη, άγνσω γαρ ος τϊς εστιν.

ΠΑΡΡ. Ουχοϋν χαϊ ουτος, ώ Άριστότελες, χατά

των πετρων.

548 Ι.νΟΙΑΝΙ

51. ΑΙΟΓ. Άλ£ ηνιδον, πολλοίς μου τον;

ι'χ&υς δρω χατά ταύτόν όμόχροας, όχαν&ώδεις , χαι

την έπιφάνειαν εχτετραχυαμένους , εχίνων δυςλψ

πτστέρους· ηπον σαγήνης έπ αυτούς δεήσει · άλλ'

ον πάρεατιν. ϊχανόν ει χάν ίνα τινά έχ της άγίλι<ς

άνααπάοαιμεν ηξει δέ επϊ το άγχιατρον δηλαδή, ος

άν αυτων &ρααύτατος

ΕΑΕΓ. Κά&ες, εϊ δοχεΐ, αιδηρωαας γε πρότε-

ρον επιπολύ της δρμιας, ως μη αποκριάς τοις οδοί-

αι, χαταπιών τό χρναίον.

ΠΑΡΡ. Κα&ήχα. σύ δέ, ώ Πόαειδον, ταχείω

επιτελει την άγραν. βαβαϊ, μάχονται περι τον δε-

λέατος· χαί οϊ μεν, ξννιίμα πολλοί περιτρώγονω

την ϊαχάδα· οι δέ, ποοςφόντες, εχονται τοϋ χρν

αίου. ευ εχει. περιεπάρη τις μάλα χαρτερύς. φέρ ίδα

τίνος επώννμον σεαυτόν ιϊναι λέ/εις; χαίτοι γελοϊος

τέ ειμι άναγχάζων ιχ&νν λαλεϊν άφωνοι γαρ οντοί

γε, άλλά ού, ώ"Ελεγχε, είπε ον τινα εχει διδάσχαλον

αύτοϋ.

ΕΑΕΓ. Χρναιππον τουτονί.

ΠΑΡΡ. Μαν&άνω, διότι χρναίον οΊμαι προςην

τω ονόματι. αύ 3' ονν, Χρύσιππε, πρδς της Α&ηνας

είπε, οϊα&α τους άνδρας , η τοιαυτα παρηνεις αϊ

τούς ποιεϊν ;

ΧΡΤΣ. Νη Αία,- νβριατιχά ερωτάς, ώ Παρρψ

αιάδη, προςήχειν τι ημϊν υπολαμβάνων, τοιούτονς

οντας.

ΠΑΡΡ. Ευγε, ω Χρύσιππε, γενναϊος εί. οντο;

ίδ χαι αυτός επϊ χιφαλήν μετά των άλλων, έπεί χαι

ΡΙδΟΑΤυΚ. 349

αχαν&ώδης εστί· χαϊ δέος μή διαπαρΐ) τις τον λαι-

μόν, έα&ίων.

52. ΦΙΑ.Άλις, ω ΙΙαρρησιάδη , της αγρας, μη

χαί τίς σοι, οίον πολΙοί ειαιν, οΐ/ηται άποσπάαας

τό χρναίον , χαϊ τό αγχιστρον ειτά σε άπστίσαι τι)

ίερεία δεήσει. ωςτι ημεϊς μεν άπίωμεν περιπατήσον-

ααι. χαιρος δέ χαϊ νμας άπιέναι ο&εν ηχετε, μη χαϊ

υπερήμεροι γένησ&ε της πρσ&εαμέας. Σφώ δέ, σύ

χαίδ Έλεγχος , ώ Παρρησιάδη , εν χύχλοι έπϊ πάν-

τας αυτούς ϊόντες, η στεφανοϋτε, η έγχαταχαίετε,

ως εφην.

ΠΑΡΡ. Έαται ταϋτα, ω Φιλοσοφία. χαίρετε,

ω βέλτιστοι ανδρων. ημεϊς δέ χατίωμεν , ω'Έλεγχε,

χαι τελωμεν τά παοηγγελμένα. πο% δέ χαϊ πρωτον

άπιέναι δεήσει; μων ές την Αχαδημίαν , ες την

Στσάν ; άπο τον Αυχείου ποιησώμι&α την αρχήν

ονδέν διοίσει τοϋτο. πλήν οιδά γε εγώ, ως οποι πστ

αν άπίλ&ωμεν , ολίγων μεν των στεφάνων , πολλων

δϊ των χαυτηρίων δεησόμα&α.

350 ΙΛΌ1ΑΝ1

ΚΑΤΑΠΛΟΥΣ

Η ΤΥΡΑΝΝΟΣ.

ΑΚ σ ΓΜΕΝΤΡΜ.

Όιιτη ςιιδτίΐιιΓ ΟΗατοη άε ίατάΐίαΐε Μετειιτιί,

αάνεηίί ϊρεδ διειΙοτε άίβϊιιεηε ωιτη ΐιιτοα τηοτίυο-

τυτη, ψιοηιτη ϊη ηατηετο ιτηιιδ νίιιείιιι εταϊ , αίίαδ

τίάεοαί, αίίαδ ρετατη £ετεη$ οαωιϊο τείίφιιοχ ιιΓ£ε-

1>αί. νίηοίηδ ιΙΙε εταί ΐγταητηια Με^αρεηίΗεδ, ηιϊι

οί> νϊίαε ατηοτωη αιφι^εταί. Ιτηροτητηΐατ ηανί-

£ΐο τεοετυ ηαίί> 3εηεδ, νιιΙηεηοαδ τηοτίαΐ αίίίφαε.

Τ}/ταηηαδ νετο εηίχε α ΟΙοΐΗο νεηίατη ρείίί αά

χαρετοε τεάειτηάί , αϊ άοττηιτη εχαεάίβεεί, ιιί ηχοη

ΐΗεδαιιτΗτη ϊηάϊοεί , ιιί ροδδίί τηοεηία εί ηαναίία

ρετβεετε, Ρίδίάαδ ιί Ι,γάοδ διιοί^ετε. ΓοΙΙίεεΐιιτ

αάεο βϊίατη βε ειιί Ιοεο τηί&ειιτιιτη, ιιί ίηίιιτίοΑ δια»

ϊεύ&ίδ εί «·ϋ ρυεΐ τηοτίετη ϊΙΙαίαδ ηϊείδεϊ ροχ—

ί£ΐ. Όεηίιμιε φιιιιτη νεί οοηάίίίοηε ρτίναίί , χετνί

αάεο , ϊη νιίατη τεάίτε νεΙίεΐ , νί ίτηροδίίειε τηαίο

αΙΙίβαίιιτ. νΙίίττηιβ αοοεάίί δνΙοτ ΜίνγΙΙαδ, σοη-

ίτατίατη αϊεηδ δαατη εί ίγταηηοτιιιη εδδδ δθτίετη;

ίΙΙοδ εηίττι ττηιϊία τείίητριετε , σιιίΒιιχ αηίττηιβ αά-

Ηαετεαΐ, ηηάε ϊη νιίατη τεάίτε ωιριαηί; δε ηίίαΙ Γβ—

ΙιηφΗεηίετη ΙίΒεηίετ νεηίδεε, εί οοηα δρετατδ άδ

πονα οοηάίΐίοηε ; δίοί ϊατη ρΙαοετε αεφιιαίίίαϊετη

ηοτίσοηιτη. 8εά οοηίΓατίατη αάεο 6«ε δοτίετη,

ρΐιιτη ρααρετα τητηε τίάδαηί, άινίίεδ ρΙοτεηί. &·&ι

ΟΑΤΑΡΙΛΓ9.351

ψάάετη ϊατη άαάιιτη ίγταηηοηιτη ναηϊΐαίετη εί βοεηε-

ταίοτιιτη Ισοοτεδ τίδιειτι τηονιβδε. ΜίογΙΙιιτιι Γβώρί—

εηάί ηιιιιτη ίη ηανίβίο ίοειυ ηοη εδδεί, ίγταηηί Ηα-

τηετίδ ίτηροηίίιιΓ. 0}·ηίβιιδ τετηί^αηάο οοοίπτη δοί-

νίί ; Γύ1ί<{ιιί δοτίετη άερίοταηί , ίττίάεηίε ΜίογΙΙο.

ΕςΓβχδί αά ΆηαΛατηαηίΗτηη άαειτηίιιτ, αιιί, ρτα(ί«τ

{εείεα, φιθδ αιιάίί, δίηβαίοτατη εοτροτα ίηβρϊωί,

ιη ([ιιίΒιιδ οτηιιδνΐδ τηαίί ϊη νίία ραίταίί ηοίαδ αά/ε-

ταπί. Ογηίειιδ ρΗίΙοιορηία διιαι$εττηε άείενεταί εί

αοδοϊνΐίιιτ ; Μίο^ΙΙικ τηιΙΙαδ Ηαυεοαί · ΜεεαρεηΟιεδ

α Οχηίεο αω·ιιχαίιιδ, εαεάεδ ηοη ηε£α{, άε ΓεΙίηιιίδ

ΐεείετίοι»> ίεείαηίατ Ιιιεετηα εΐ ίεοίιιδ είαε, εί ίυΐιιε

Ιίι/ίάιιχ εταί, οο ηοίατιηη τηηΙίίΐιιάίηετη. Έο ριτηίίιιτ,

ιιί ηιιηηηατη οΙιΙΐνίδά ροχδίί, ηιιαίί.> ^ιιετΐΐ αρηά δ«-

ρεΓοι, εί άεΙίοίατιαα ί-δίατιιτη εετηριίετηα εχοηιείδ-

ίητ τηετηοτία.

ΧΑΡ. . Εϊεν) ώ Κλω&οΤ, τό μεν σχάφος τουτο ημϊν

πάλαι* ευτρεπές, χαϊ προς άναγωγήν ευ μάλα παρε*

αχευασμένον. ο,τε γάρ άντλος έχχέχυται, χαϊ ό ιστός

ϊόρ&ωται , χαϊ η δ&όνη παραχέχρονσται, χαϊ των

Ηωπων ίχάατη τετρόπωται. χωλύει τε ονδέν,οάονέπ

έμοϊ, τό αγχνριον άνασπάααντας αποπλεϊν. δ δε

Ήρμης βραδόνει, πάλαι παρεϊναι δέον. χενόν γονν

έπιβατων , ώςδρας, εστι τό πορ&μεϊον, τρϊς ηδη

τήμερον άναπεπλευχέναι δννάμινον. ν.αϊ σχεδόν άμ·

φϊ βονλντόν εστιν ημεϊς δέ, οίδέπω ουδ' όβολόν

έμπεπολήχαμεν. είτα δ Πλούτων ευ οϊδα ότι έμέ

ρα&νμεϊν εν τούτοις υπολήψεται, χαϊ ταυτα παρ'

αλλω ουσης της αιτίας. δ δέ χαλδς ημϊν χαγα&δς νε-

χοοπομπδς , ωςπερ τις αλλος χαϊ αυτός ανω τό της

Αή&ης νδωρ πεπωχώς,- αναστέψαι προς ημας έπι·

352 ΙιΥΟΙΑΝΙ

λέλησται. χαι ητοι παλαίει μετά των έφηβων, η χι~

-&αρίζει, η λόγους τινάς διεξέρχεται , έπιδειχννμενος

χόν ληρον τον αυτον· η τάχα πον χαϊ χλωπευει δ

γεννάδας παρελ&ών. μέα γάρ αυτον χαι .αυτη των

τεχνων. δ δ' σνν έλεν&εριάζει πρός ήμας, χαι ταϋτα,

ΐξ ημισείας ημέτερος ων.

2. ΚΑΛΘ. Τί δέ οϊδας, ω Χάρων, εΐ τις ασχο

λία προςέπεαεν αυτω, τον Αιός έπι πλέον δεη&έντος

άποχρήσασ&αι πρός τά άνω πράγματα; δεσπότης δέ

χαχεϊνός έατιν.

ΧΑΡ. Άλλ' ονχ ωςτε, ω Κλω&οϊ, πέρα τοϋ μέ

τρου δεσπόζειν χοινοϋ χτήματος, έπεϊ ονδέ ημεϊς

πστε αυτόν, άπιέναι δέον, χατεσχήχαμιν. άλλ' εγώ

οϊδα την αϊτίαν · παρ ήμιν μεν γαρ άαφόδείος μό

νον, χαι χοαϊ, χαι πόπανα, χαι έναγίσματα· τά ί

άλλα, ζόφος, χαι ομέχλη, χαϊ σχότος. έν δέ τω ον-

ρατω, φαιδρά πάντα, χαι ητε αμβροσία πολ)ή, χαι

τό νέχταρ αφ&ονον ' ωςτε μοι ηδιον παρ έχείνοις

βραδύνειν εοιχε· χαι παρ ημων μεν ανίπταται , χα-

&άπερ έχ δεαμωτηρίον τινός άποδιδράαχων έπειδάν

δέ χαιρός χατιέναι, σχολΐ) χαι βάδην, μόγις πστ»

χατέρχεται.

3. ΚΑΛΘ. Μηχέτι χαλέπαινί , ώ Χάρων. πλη

σίον γάρ αυτός οντος ως δρας, πολλούς τινας ημων

άγων · μαλλον δέ ωςπερ τι αϊπόλιον, ά&ρόους αυ

τους τη ράβδω σοβων. άλλά τίτοϋτο; δεδιμένον τινά

έν αντοϊς, χαι αλλον γελωντα δρω, ενα δέ τινα χαί

πήραν εξημμένον, χαι ξύλον έν τϊ) χειρι εχοντα, δρι-

ειν ένορωντα » χαι τούς άλλους ίπιαπευδοντα. ονχ

εΑΤΑΡΙ/Υ'8. 333

όοάς δι χαϊ τόν *Ερμην αυτόν ίδρωτι ριόμενον, χαϊ

τω πόδι χεχονιμένον, χαι πνενατιωντα, μεδτόνγοϋν

ασ&ματος αυτό τό ατόμα; τί ταϋτα, ώΈρμη; τϊς

η σπουδή; τεταραγμένω γάρ ημιν 'ίοιχας.

ΕΡΜ. Τί δ' ίλλο, ώ Κλω&οϊ, »; τοντονι τνν

αλιτήριον άποδράντα μεταδιώχων , ολίγου δεϊν λει-

πόνεως νμϊν τήμερον έγενόμην;

ΚΑΛΟ. Τϊς δέ έατιν; η τί βονλόμενος άπεδί-

δρασχε ;

ΕΡΜ. Τοντϊ μεν πρόδηλον, "τι ζην μαλλον

έβούλετο. ϊατι δέ βασιλεύς τις ί] τόραννος · άπόγοίν

των όδνρμων, χαϊ ων άναχωχύει, πολλης τινος ευ

δαιμονίας έστερησ&αι λέγων.

ΚΑΛΘ. Εί&' δ μάταιος άπεδίδρασχεν , ως έπι-

βιωναι δννάμενος, έπιλελοιπότος ηδη τοϋ επιχεχλω-

υμένον αύτω νήματος.

4. ΕΡΜ. Άπεδίδρααχε, λέγεις; ΐϊ γαρ μή ο γεν

ναιότατος οντος, ότόξύλον, σννήργησέ μοι, χαϊ

συλλαβόντες αυτόν έδήσαμεν, χαν ωχετο ημας απο

φνγών. «φ' ο Στ γάρ μοι παραδέδωχεν αυτόν η'Άτρυ-

πος, παρ" ολην τήν όδόν αντέτεινε, χαϊ άντέσπα'

χαϊ τω πόδε νντερείδων πρός τονδαφος, ου παντε

λως ευάγωγος ην. ενίστε δέ χαϊ ιχέτευε, χαϊ χατελι-

πάρει άφε&ηναι προς ολίγον άξιων, χαϊ πολλά δώ-

σειν υπισχνούμενος. εγώ δδ, ωςπερ είχός, ουχ ανίειν,

δρων άδννάτων έφιέμενον. έπεϊ δί χατ αυτό ηδη τά

ατόμιον ημεν, εμοϋ τούς νεχρούς ώ; 'ί&ος άπαρι-

Ομοϋντος τάί Αιαχω, χαχείνον λογιζομένου αυτούς

πρός τό παρά της σης άδελφης πεμφ&εν αυτω αύμ-

Ιλόιαν. I. Ζ

304 ϊ.νΟΙΑΝΙ

Βολον, λα&ών, ούχ οϊδ' οπως, δ τριςχαταςατος

άπιών ωχετο. ένέδει ονν νεχρός εϊς τω λογισμω· χαΐ

δ Αιαχός άνατείνας τάς όφρϋς, Μιί επι πάντων, ύ

^ίρμη , φηδι, χρω τί) χλεπτιχτ/ , αλις ιίοι αϊ εν ον-

ρανω παιδίαι· τά νεχρων δέ άχριβη , χαϊ ούδαυι·ις

λα&εϊν δννάμενα. τίτταρας ώς δριϊς προς τοις χιλίοις

εχα τύ ούμβολον έγχεχαραγμένους· αυ δέ μοι παρ'

ΐνα ηχεις αγων εϊ μη τοϋτο φης, ως παραλελόγισταί

σε η "Λτροπος. εγώ δέ έρν&ριάαας προς τον λό/ον,

ταχέως ύπεμνήσ&ην των χατά την δδόν. χαπειδή πε-

ριβλέπων ουδαμον τοϋιον εΐδον, οννεις την άπόδρα-

αιν, έδίωχεν ως είχον τάχους χατά την αγονααν προς

τό φως. ε'ίπετο δ' αυ&αίρετός μοι δ βέλτιστος ο·νβος·

και ωςπερ από ναπ-ληγγος &έοντες, χαταλαμβάνομεν

αυτόν ΐ^δη έν Ταινάρω· παρά τοσοντον ιβ&ε δια-

ψνγεϊν.

5. ΚΑΑΘ. Ίΐμε'ϊς δέ, ω Χάρων, ολιγωρίαν ηδη

τον ·1ίρμον χατεγιγνώαχομεν.

ΧΑΡ. Ί·ί ονν 'έει διαμέλλομεν , ώς ονχ ϊχανης

ημϊν γεγενημένης διατριβης;

ΚΑΛΘ. Εν λέγεις· έμβαινέτωααν. Ιγώ δέ προ-

χειριοαμένη τό βιβλίον, χαϊ παρά την άποβά&ραν

χα&εζομένη, ώςε&ος, επιβαίνοντα ϊχαστον αυτίιν

διαγνώσομαι, τϊς, χαϊ πό&εν, χαϊ ον τινα τε&νεώς

τόν τρόπον. σύ δέ παραλαμβάνων ατοίβαζε,χαϊ ονν-

τί&ει, ώΈρμη. σύ δέ τά νεογνά ταυτϊ πρωτα ϊμ-

βαλοϋ· τί γάρ αν χαϊ άποχρίναιντό μοι;

ΕΡΜ. Ίδυν δή σοι, ω πορ&μεϋ, τον άρι&μότ

ουτοι οϊ τριαχόαιοι μετά των εχτε&ειμένων.

ΟΑΤΑΡΙ.νδ. 355

\

ΧΑΡ. Βαβαϊ της ευαγρίας, δμφαχίας ημϊν ν*

«ρβύΐ· ηχεις άγων.

ΕΡΜ. Βούλει, ω Κλω&οϊ, τους αχλαύστους

ίπϊ τούτοις έμβιβασώμε&α ;

ΚΑΛΘ. Τους γέροντας λέγεις ; οντω ποίω. τί

γάο με διί πράγματα ΐχειν , τα πρδ Ευχλείδον πως

νϋν έξετάζονααν; οι υπέρ 'εξήχοντα νμεϊς πάριτε ηδη.

τ» τοϋτο ; ουχ έπαχούοναί μον , βεβναμένοι τά ώτα

υπδ των έτων. δεήσει τάχα χαι τούτους άράμενον

παραγαγϊϊν.

ΕΡΜ. Ίδον πάλιν ουτοι δυεΊν δέοντες τετραχό-

αοι, ταχεροί πάντες, χαϊ πέπειροι, χαϊ χα& ωραν

τετρνγημένοι.

ΚΑΛΘ. Νή Δι, έπεϊ «σταφίδες γε πάντες ηδη

ΐ'ιαί. 6. Τους τραυματίας έηϊ τούτοις, ώΈρμη, πα-

ράγαγε· χαϊ πρώτόν μοι ειπατε, οπως άπσ&ανόνης

ΐηχετί; μάλλον δέ αυτι} προς τά ξεγραμμένα υμάς

ίπισχέψομαι· πολεμοϋντας άπσ&ανειν εδει χ&ές έν

Μηδία τέτταρας έπϊ τοϊς όγδοήχοντα, χαϊ τον Όξυ-

άρτου ν'ιόν μετ αυτων Γωβάρην.

ΕΡΜ. Πάρειαι.

ΚΑΛΘ. Λι ερωτα αυτούς απέαφαξαν επτά. χαι

δ φιλόαοφος Θεαγένης, διά την ίταίραν την Μεγα-

ρό&εν.

ΕΡΜ. Ουτυίι πλησίον.

ΚΑΏ.Θ. Ποϋ δέ οϊ περϊ της βασιλειας υπ αλ

λήλων απο&ανοντες;

ΕΡΜ. Παοεστάοιτ.'

Ζ 2

356 ΐνΟΙΑΗΙ

ΚΑΛΘ. Ό' δ υπό τοϋ μοιχοϊ/ χαϊ της γνναιχδ;

ψονευ&ε'·ς ;

ΕΡΜ. Ιδού σοι πλησίον.

ΚΑΛΘ. Τούς έχ διχαατηρίων δητα πας.άγαγε.

λέγω δή τούς έχ τνμπάνου, χαϊ τούς ανεαχολοπι-

αμένους. οι δ' ύπο ληστων άπσ&ανόντες έχχαίδεχα,

ποϋ ειαιν; ωΈρμη ;

ΕΡΜ. Πάρειαιν οΐδε οι τραυματίαι, ονς όρίϊς.

τάς δέ γυναϊχας αμα βούλει παραγάγω ;

ΚΑΛΘ. Μάλιστα, χαϊ τούς άπδ ναυαγίων γε·

αμα γι·χρ τε&νασι, χαϊ τον ομοιον τρόπον. χαϊ τους

α.-ιό τοϋ πνρετοϋ δέ, χαϊ τούτους αμα · χαϊ τον ϊα-

τρόν Άγα&οχλέα μετ αυτων. 7. Ποϋ δέ δ φιλόαο

φος Κννίαχος, ον εδει της Εχάτης τδ δεϊπνον φα-

γόντα, χαϊ τά εχ των χα&αρσίων ωά, χαϊ προς τού

τοις γε, σηπίαν ωμήν, άπσ&ανεϊν ;

ΚΤΝ. Πάλαι σοι παρέστηχα , ώ βελτίστη Κλω

&οϊ. τι δέ με άδιχήσαντα, τοσουτον εϊααας «»·ω τον

χρόνον ; σχεδόν γαρ ολον μοι τον ατραχτον έπέχλω-

αας. χαίτοι πολλάχις έπειρά&ην τά νημα διαχόψας

έλ&εϊν άλλ' ούχ οιδ' οπως αρρηχτον ην.

ΚΑΙΪΘ. Έφορόν σε χαϊ ϊατρύν είναι των «ν-

&ρωπίνων αμαρτημάτων άπελίμπανον αλλ' εμβαιη

άγα&ΐί τόχτ).

ΚΤΝ. Μά Αί, ην μή πρότερόν γι τοντονϊ τόν

δεδεμένον εμβιβασώμε&α· δέδια γαρ μή σε παρα-

πείσΐ} δεόμενο;.

8. ΚΑΛΘ. Φέρ ϊδω τϊς έστι.

ΕΡΜ. Μεγαπέν&ης ο Λαχύδου . τόραννος.

ΟΑΤΑΡΧΥ5. 357

ΧΛΛΘ. Έπίβαινι αύ.

ΜΕΓ. Μηδαμως, ω δέσποινα Κλω&οϊ. αλλά μι

*τρύς ολίγον εασον άνελ&εϊν. ιϊτά σοι αυτόμολος ηξω,

χαλοϋντος μηδενός.

ΚΑΪΙΘ. Τί δ' ϊατιν, ου χάριν άφιχέσ&αι &έ

λεις;

ΜΕΓ. Την οίχίαν έχτελέααι μοι πρότιρον επί-

τρεψον ημιτελης γαρ δ δόμος χαταλέλειπται.

ΚΑΛΘ. Αηρεΐς· αλλ 'έμβαινε.

ΜΕΓ. Ου πολόν χρόνον , ω Μοϊρα, αϊτω. μϊαι

μι εσοον μεϊναι τήνδε ημέραν, αχρις αν τι επισχήψω

τ// γυναιχϊ περϊ των χρημάτων , εν&α τόν μέγαν 61-

χον &ησανρόν χατορωρνγμένον.

ΚΑΛΘ.'Άραρεν ουχ αν τόχοις.

ΜΕΓ. Άπολεϊται ούν δ χρναος τοσουτος ;

ΚΑΛΘ. Ουχ άπολεϊται. &άρρει τούτονγε ΐνεχα·

Μεγαχλης γαρ αυτόν δ σος ανεψιός παραλήψεται.

ΜΕΓ."Λ της νβρεως, δ έχ&ρός, όν υπό ρα&ν-

μίας εγωγι ου προαπέχτεινα ,·

ΚΑΛΘ. Έχεϊνος αυτός· χαϊ έπιβιώσεται σοι

ϊτη τετταράχοντα , χαϊ μιχρόν τι προς, τάς παλλα-

χίδας, χαϊ την έα&ητα, χαϊ τον χρναόν ό'λον σον

παραλαβών.

ΜΕΓ. Άδιχεϊς, ώ Κλω&οΐ, τάμα τοϊς πολεμιω-

τάτοις διανέμονοα.

ΚΑΪΙΘ. Σύ γαρ ονχϊ Κυδιμάχον αυτά οντα,

ω γενναιότατε, παρειλήψεις, άποχτείνας τε αυτόν,

χαϊ τά παιδία ετι έμπνέοντι έπιοφάξας ;

ΜΕΓ. 'Αλλά νϋν έμά ην.

558 Ι.νΟΙΑΝΙ

ΚΑΛΘ. Ουχοϋν έξήχει σοι δ χρόνος ηδη τη;

χτήσεως.

9. ΜΕΓ. "Αχουσον, ω Κλω&οϊ, α σοι ϊδίη μη

δενός αχούοντος ειπεϊν βούλομαι· νμεις δέ άπόατητι

πρός ολίγον. αν με αψης άποδράναι , χίλιά σοι τά

λαντα χρυαίου επισήμου δώαειν υπισχνοϋμαι τή-

ΚΑΛΘ. Έτι γαρ χρναόν , ω γελοϊε, χαι τά

λαντα δια μνήμης εχεις;

ΜΕΓ. Και τους δύο δέ χρατηρας εϊ βούλιι

προς&ήσω , ους ϊλαβον άποχτεϊνας Κλεόχριτον , 'έλ-

χοντας ίχάτερον χρναοϊ> άπέφ&ον τάλαντα έχατ&ν.

ΚΑΛΘ. "Ελχετε αύτόν - ϊοιχε γαρ ούχ έπεμ-

βήαεα&αι ημιν ίχών.

ΜΕΓ. Μαρτόρομαι νμας, ατελες μένει τό τεί

χος, χαι τά νεώρια. έξετέλεαα γάρ αν αυτά επιδιονς

πίυτε μόνας ημέρας.

ΚΑ/ΙΘ.Άμέλησον αλλος τειχιεϊ.

ΜΕΓ. Και μήν τοϋτόγε πάντως εϋγνωμον αιτώ.

ΚΑΛΘ. Τό ποίον;

ΜΕΓ. Ές τοσουτον έπιβιωναι, μέχρις αν ίπο-

γάγωμαι Πιαίδας, χαι Αυδόϊς έπι&ω τούς φόρους,

χαι μνημα εαυτω παμμέγε&ες άναστήσας , επιγρά-

ψ<·}·χ>πόαα επραξα μεγάλα χαϊ ατρατηγιχά παρά τόν

βίο ν.

ΚΑΛΘ. Ουτος, ουχ ετι μέαν ημέραν αιτεϊς,

άλλα σχεδόν είχοαιν έτων διατριβήν.

10. ΜΕΓ. Και μήν έγγυητάς νμϊν ετοιμος πα-

ηασχέα&αι τοϋ τάχους, χαι της έπανόδου. ει βοΰ~

ΟΑΤΛΡί.νδ. 35!)

λ(πΟι δέ, χαϊ Ζντανδρον νμϊν άντ' εμαυτον παρα

δώαω τόν άγαπητόν.

ΚΙ/1ΛΘ. 'Λ μιαρέ, νν ηνχον πολλάχις ίπερ γης

χαταλιπεϊν ;

ΜΕΓ. Πάλαι ταϋτ ηνχόμην νυνϊ· δέ δρω τό

βίλτιον.

ΚΑΛΘ. Ηξει χαχεϊνός σοι μετ ολίγον, υπό τοϊ

νειοατϊ βασιλείιοντος άνηρημένος.

11. ΜΕΓ. Ουχοϋν άλλα τοϋτό γε μη άντείπ^ς,

ω Μοϊρά, ασε.

ΚΑΛΘ. Τά ποϊον;

ΜΕΓ. Είδέναι βούλομαι τά μετ έμέ όν τινα

ΐξει τον τρόπον.

ΚΑΛΘ. "Αχονε· μαλλον γαρ άνιάατ; μα&ών.

την μεν γυναϊχά σοι Μίδας δ δούλος ϊξει, χαϊ πάλαι

δέ αυτήν εμοίχευεν.

ΜΕΓ. Ό χατάρατος, όν έγώ πει&όμενος αντί],

άψηχα έλευ&ερον.

ΚΑΛΘ. Ή &νγάτηρ δέ σοι, ταΐς παλλαχίαι τοϋ

νννϊ τυραννονντος έγχαταλεχ&ήσεται· ιϊχόνες 8ί

χαϊ άνδοιάντες , ους η πόλις άνέστησέ οοι πάλαι,

πάντες άνατετραμμένοι, γέλωτα παρέξοναι τοϊς &εω-

αένοις.

ΜΕΓ. Είπε μοι, των φίλων δέ ούδεϊς αγανα

χτεϊ τοϊς δρωμένοις;

ΚΑΛΘ. Τϊς γάρ ψ σοι φίλος; η εχ τίνος α?-

τίας διχαίας γενόμενος; αγνοεϊς ότι χαϊ πάντες οΐ

προςχννοϋντες χαϊ των λεγομένων χαϊ πραττομένων

ϊχαστα έπαινοϋντες , η φόβω, η έλπίοι, ταϋτ εδρτον,

360 ΙΛΌΙΑΝΙ

της αρχης οντες φίλοι, χαι πρύς τον χαιρδΜ αποβλέ

ποντες ;

ΜΕΓ. Και μην απένδοντες έν τοϊς σνμποοίοις,

μεγάλη τη φωνί) επηύχοντό μοι πολλ<ί χαι άγα&ιί,

προαπσ&ανεϊν εχαατος αίτων ετοιμος, εϊ ο'ιόν τε ε)

ναι. χαι ϋλως, ορχος αύτοϊς ην εγώ.

ΚΑΛΘ. Τοιγαροϋν παρ" ενϊ αυτων χ&ες δει-

πνήσας, άπέ&ανες. τό γάρ τελευτοΓιόν οοι πιεϊν ένε-

χ&έν, εχεϊνο δευρι χατέπεμψέ σε.

ΜΕΓ. Τοϋτ αρα πιχροϋ τινος ησ&όμιρ> · τί

βονλόμενος δέ ταϋτ επραξε ;

ΚΑΛ&. Πολλά με αναχρίνεις- έμβηναι δέον.

12. ΜΕΓ. "Εν μι πνίγει μάλιστα , ω Κλω&οϊ,

διόπερ έπό&ονν χαϊ προς ολίγον ες τάφως άναχύψαι

πάλιν.

ΚΑΛΘ. Τί δέ τοϋτά έατιν ; εοιχε γάρ τι παμ-

μέγε&ες είναι.

ΜΕΓ. Καρίων δ έμδς οίχέτης, έπεϊ τάχιστα με

άπσ&ανόντα είδε, περί δείλην οψίαν άνελ&ών ες τό

οϊ/.ημα, εν&α έχείμην, σχολης ουσης, (ουδεϊς γάρ

ουδέ έφύλαττέ με} Γλυχέριον την παλλαχίδα μον,

(χαι πάλαι δέ, οϊμαι, χεχοινωνήχεσαν) παραγάγων,

επιαπασάμενος την ·&ϋραν, έαπόδει, χα&άπερ ού-

δενος ενδον παρόντος· ειτ επειδή αλις είχε της επι

θνμίας, άποβλέψας ές εμέ, αύ μέντοι, ψησϊν, ώ μια-

ρόν άν&ρώπιον, πληγάς μοι πολλάχις ουδέν άδιχονν-

τι ένέτεινας, χαϊ ταϋί^ άμα λέγων, παρέτιλλέ τέ με

χαι χατά χόρρης επαιί' τέλος δέ, πλατό χρεμφάμε-

νος, χαι χαταπτύσας μον, χαι ές τον των άσεβα!

ΟΑΤΑΡΙ.νδ. 301

χωρον απι&ι επειπών , ιϊχετο· 4γκ δε, ενεπιμπράμην

μιν , ούχ είχον δέ όμως ό,τι χαι δράααιμι αυτόν,

ανας ηδη χαι ψνχρός ων. χαϊ η μιαρά δέ παιδίσχη,

έπεϊ ψόφου προςιόντων τινων τ/θ&ετο, σιέλω χρίσα-

σα τους όφ&αλμούς, ως δαχρύοασα έπ' εμοι , χω-

χύοναα, χαι τοννομα επιχαλουμενη , άπηλλάττετο.

ων εϊ λαβυίμψ:

13. ΚΑΛΘ. Παυααι απειλων· άλλ' ϊμβη&ι,

χαιρός ηδη σοι απαντών επι ιό διχαστήριον.

ΜΕΓ. Και τϊς αξιώαει χατ ανδρός τνράννου

ψηφον λαβειν ,-

ΚΑΛΘ. Κατά τυράννου μεν ουδεις, χατά νι-

χροϋ δέ δ ·Ραδάμαν&υς , ον αυτίχα μάλα όψει δί

χαιον , χαι χατ άξίαν επιτι&έντα ίχάατω την δϊχην

ιό <3ί νϋν εχον, μη διάτριβε.

ΜΕΓ. Καν 'ιδιώτην με ποίησον, ω Μοϊρα, των

πενήτων ίνα, χαν δοϋλον άντϊ τον πάλαι βασιλέως·

άναβιωναί με ϊασον μόνον.

ΚΑΛΘ. Ποϋ Ότι δ τό ξύλον; χαι αύ δέ, ω Ερ

μη, σύρετ αυτόν εϊσω τοϋ ποδός. ου γάρ αν εμβαίη

έχων.

ΕΙ'Μ. Επον νϋν δραπέτα· δέχον τουτον αύ

πορ&μεϋ, χαι τον δεϊνα ' χαι όπως ασφαλως

ΧΑΡ. Άμέλει, προς τόν ϊατόν δεδήσεται.

ΜΕΓ. Καϊ μην έν τίί πρσεδρία χα&έζεσ&αί με δεϊ.

ΚΑΛΘ."Οτι τι;

ΜΕΓ."Οτι, νη Λα, τόραννος ην, χαι δορν

φόρους είχον μνρίους.

ΚΛΛΘ. ΕΪτ' ου διχαίως σι παρέτιλλεν δ Κα

562 Ι-νΟΙΑΝΙ

.*οίων, οντωαϊ αχαιόν οντα; πιχράν <? οϋν την τυ

ραννίδα εξεις, γεναάμινος τοΕ ξύλου.

ΜΕΓ. Τολμήσει γάρ Κννίαχος έπανατείνεα&αί

μοι το βάχτρον ; οΰχ εγώ σε πρώην, ϋτι έλεϋ&ερος

·Ίγην χαϊ τραχύς ησ&α χαϊ έπιτιμητιχδς, μιχροΐι δε~ιρ

ιρυςεπαττάλευοα ;

ΚΑΙίΘ. Τοιγαροϋν μενεϊς χαϊ αύ τω ϊατω προς-

πεπατταλενμένος. ·>

14. ΜΙΚ. Εϊπέ μοι, ω Κλω&οι, εμοϋ δέ ουδεϊ:

ύμϊν λόγος; η διότι πένης είμϊ, δια τοϋτο χαϊ τελευ·

ταϊον έμβηναί με δεϊ.

ΚΑ&Θ. Χύ δέ τϊς «Ι;

ΜΙΚ. Ό οχντστόμος Μϊχνλλος.

ΚΑΛΘ. ΕΪτα ά'χ&η βραδύνων; ονχ οράς δπό-

ΰα δ τύραννος ίπιοχνειται δώοειν, άφε&εϊς πρ^ς ολί

γον; &αϋμα γοϋν εχει με, ει μη αγαπητή χαϊ σοϊ

η διατριβή.

ΜΓΚ.'Άχονσον, ω βελτίςη Μοιρων ού πιίνυμι

η τοϋ Κύχλωπος έχείνον ενφραίνει δωρεά, τύ υπι-

αχεϊα&αι, στι πύματον εγώ τον Ουτιν χατέδομαι.

αν τε γοϋν πρωτον, αν τε πυματον, ο'ι αυτοι οδόν

τες περιμένοναιν. αλλως τε, οΰο' όμοϊα ταμα τοϊς

Ϋτων πλοναίων. εχ διαμέτρου γαρ ημών οΐ βίοι , φα-

οίν δ μεν γαρ τόραννος, ευδαίμων είναι δοχών πα

ρά τον βίον , φοβερύς άπασι, χαι περίβλεπτος, άπο-

λιπών χρναόν τοοοϋτον, χαι άργύριον, χαι εσ&ητα,

χαι ίππους, χαϊ δεϊπνα, χαϊ παίδας ωραίους , χαϊ

γνναΐχας εύμόρφους, είχότως ήνιίϊτο , χαϊ άποσπώ-

μενος αυτών ηχ&ετο. ου γαρ οϊδ' όπως χα&άπιρ ίξ£

ΟΑΤΑΡΙ.νδ. 363

τινι προςέχεται τοις τοιούτοις η ψνχή , χαι ουχ έ&έ-

λει άπαλλάττεα&αι ραδίως , ατε αυτοϊς πάλαι προς-

τετηχνϊα· μαλλον δέ ωςπερ αρζιηχτός τις ουτος δ

δισμός εστιν, ω δεδέα&αι ξυμβέβηχεν αυτούς· αμέ·

λει χίΐν απάγι) τις αυτούς μετά βίας, άναχωχύοναι

χαι ϊχετεύοναι' χαί τύ·λλα οντες &ρασεϊς, δειλοϊπρύς

ταύτην ενρίσχονται την έπι τον "Αιδην φέοονααν δ-

δόν. επιστρέφονται γοϋν εις τουπίσω , ωςπερ οι δυς-

έρωτις, χαν πόρρω&εν άποβλέπειν τά εν τω φωτι

βούλονται, ο'ια δ μάταιος εχεϊνος εποίει· χαι παρά

την δδόν αποδιδράαχων, χανταϋ&ά σε χαταλιπαρων.

15. Έγω δέ, ντε μηδεν 'ε'χων ένέχνρον έν τω βίω,

ουχ άγρόν, ου αυνοιχίαν, ου χρναόν, ου σχεϋσς, ου

δόξαν, ουχ είχόνας, ειχότως ευζωνος ην. χαπειδή μό

νον η Άτροπος ϊνευσέ μοι, ααμενος απορρίψας την

σμίλην χαι τό χάττυμα, χρηπίδα γαρ τινά εν ταιν

χεροιν είχον, άναπηδήσας εύ&ύς άνυπόδετος , ουδέ

την μελαντηρίαν άπονιψάμενος είπόμην. μΐχλλον δέ

ηγούμην ές τό.πρόσω όρων. ουδέν γάρ με των χατό

πιν επίστρεφε, χαι μετεχάλει. χαϊ, νη Αι , ηδη χαλά

τά παρ ϋμΐν πάντα δρω. τό,τε γάρ ιοστιμέαν άπααιν

είναι, χαι μηδένατοϋ πλησίον διαφέρειν, υπερήδιατον

εμοιγ ούν δοχεϊ. τεχμαίρομαι δέ μηδ' άπαιτε~α&αι

χρεα τούς οφείλοντας ένταϋ&α, μηδέ φόρους υπστε-

λεΐν' τό δέ μέγιατον, μηδέ ριγουν τοϋ χειμωνος, μη

δέ νοαεϊν, μη&' υπό των δννατωτέρων ραπίζεα&αι

ειρήνη δέ πίίσα, χαι τά πράγματα~ες τονμπαλιν αν

εστραμμένα· ημεϊς μέν γάρ οι πένητες, γελωμεν, άνι·

Ζνται δέ χαι οϊμώζοναιν οι πλούσιοι.

364 Ι.νΟΙΑΜΙ

16. ΚΑΛΘ. Πάλαι ονν σε, ώ Μϊχνλλε, γελών-

τα ίώρων τί δ° ην ο σε μάλιστα έχίνει γελαν ;

ΊΛΙΚ. "Αχοναον , ω τιμιωτάτη μοι &εών πα-

ροιχών άνω τνράννω, πάνυ άχριβως ίώρων τη γι-

γνόμενα υπ αυτοϋ, χαί μοι έδόχει τότε ισό&εός τις

είναι. της τε γαρ πορφύρας τό αν&ος ορών, έμαχά·

ριζον χαϊ των άχολον&οόντων τό πλη&ος, χαϊ τον

χρναόν, χαϊ τά λι&οχόλλητα έχπώματα, χαϊ τάς χλί-

νας τάς άργνρόποδας * ετι δέ χαϊ η χνϊοσα η των

αχευαζομένων ές τό δεϊπνον, άπέχναιέ με· ως τε ί-

περάν&ρωπός τις άνηρ χαϊ τριςόλβιος χατεφαίνειό

1*οι, χαϊ μονονονχϊ χαλλίιον , χαϊ υψηλότερος ολω

πήχει βααιλιχω· έπαιρόμενος τη τόχη , χαϊ σεμνώς

•Προβαίνων, χαι ίαυτόν έξυπτιάζων , χαϊ τους έντυγ-

χάνοντας έχπλήττων έπεϊ δέ άπέ&ανεν, αυτός τε

παγγίλοιος ώψ&η μοι άποδναάμενος την τρνφήν

χιΐμαυτοϋ ετι μΐίλλον χατεγέλων, οίον χά&αρμα έιε-

&ήπειν, από της χνίσοης τεχμαιρόμενος αυτου την

ευδαιμονίαν , χαι μαχαρίζων έπϊ τω α·ίματι των έν

τι) Ααχωνιχϊ) &αλάτττ) χοχλίδων. 17. Ου μόνον

δέ τοϋτον , αλλά χαϊ τον δανειστήν Γνίφωνα ϊδων

στένοντα, χαϊ μεταγινώαχοντα, στι μή άπέλαναετών

χρημάτων, άλλ αγευστος αυτών άπέ&ανε, τω άσώιια

·Ροδοχάρει την οναίαν άπολιπών , (οίτο; γάρ αγχι-

στα ην αυτω γένους, χαϊ πρώτος έπϊ τον χληρονέχα-

λεϊτο χατά τον νόμον') ουχ είχαν ϋπως χαταπαύυω

τον γέλωτα , χαι μάλιστα μεμνημένος ώς ωχρός άιΐ,

χαϊ ανχμηρός ην , φροντίδας τό μέτωπον άνάπλεως,

"«ί μννοιςτοϊς δαχτύλοις πλοντών, ο'κ τάλαντα χαί

ΰΑΤΑΡΙΛ'5. 365

μνριάδας ϊλογίζετο , χατά μιχρόν ανλλέγων τά μιτ'

ολίγον εχχν&ησόμινα προς τοϋ μαχαρίου ·Ροδοχά-

ρονς. αλλά τί ούχ άπερχόμεί/α ηδη ; χαϊ μετα'ι-ύ γάρ

πλέοντες τά λοιπά γελασόμε&α οίμώζοντας αύτους

δρωντις.

ΚΑΛΘ. Εμβαινε, 'ίνα χαϊ άνιμήσηται δ πορ-

&μεύς τό άγχύριον.

18. ΧΑΡ. Ο'ντος, ποϊ φέρη; πληρες ΐίδη το

αχάφος· αυτοϊ/ περίμενε· ες ανριον ϊω&έν σε δια-

πορ&μεύσομεν.

ΜΙΚ. Άδιχεϊς, ω Χάρων, εωλον ηδη νεχρόν «-

πολιμπάνων άμέλει γράφομαί σε παρανομιων επϊ

τον 'Ραδαμάν&νας. οΐμοι των χαχων ' ηδη πλέοναιν

εγω δέ μόνος ενταϋ&α περιλελείψομαι. χαίτοι, τι

ου διανήχομαι χατ αυτούς; ου γαρ δίδια μη απα

γορεναας άποπνιγω, ηδη τε&νεώς· άλλως τε ουδε

τον όβολύν 'έχων τά πορ&μία χαταβαλεϊν.

ΚΑΪΙΘ. Τί τουτο; περίμεινον, ω Μίχνλλε· οϋ

&έμις ουτω σε διελ&εϊν.

ΜΙΚ. Και μην ϊσως νμων χαϊ προχαταχ&ή-

σομαι.

ΚΑΛΘ. Μηδαμως, αλλά προςελάοαντες, άνα-

λάβωμεν αυτόν, χαϊ ου, ώ Έρμη, σννανάαπασον.

19. ΧΑΡ. Ποϋ νϋν χα&εδεϊται ; μεστά γαρ πάν

τα ώς δρας.

ΕΡΜ. Έπι τούς ωμουξ,εϊ δοχεϊ, τοϋ τνράννου.

ΚΑΛΘ. Καλως δ Έρμης ένενδησεν.

ΧΑΡ. Άνάβαινε ονν , χαϊ τον τένοντα τοϋ αλι·

τηρίου χαταπάτει· ημεϊς δ' ευπλσωιιεν.

366 ϊ.ΥΟΙΑΝΙ

ΚΤΝ. Λ Χάρων, χαλως εχει σοι της άλη&είαι.

εντεν&εν εϊπεϊν. εγώ τον όβολόν μεν ουχ ΰν ϊχοιμι

δνϋναί σοι, χαταπλεύοας· πλέον γαρ ουδέν εστι της

πήρας, ην οράς, χαϊ τοντοϋϊ τον ξύλον ταλλα δϊ,

άν άντλεϊν ε&έλης, ετοιμος, χαϊ πρόςχωπος είναι·

μέμψη δέ ουδέν, ην ευηρες χαι χαρτερόν μοι έρετμοί

δως μόνον.

ΧΑΡ. "Εριττε · χαϊ τοντϊ γάρ ίχανόν παρά οοϊ·

λαβεϊν.

ΚΤΝ. Η χαι ίποχελενααι δεήσει;

ΧΑΡ. Νή Αί', ηνπερ είδΐ/ς χελευσμα τι τω»

ναυτιχων.

ΚΤΝ. Οίδα χαι πολλά, ω Χάρων, [των ναυζι-

χων-Ί «λλ' οράς, άντιπηχοϋσιν ουτοι δαχρύοντες.

ωςτι ήμιν τό ααμα επιταραχ&ήσεται.

20. ΠΑ. Οΐμοι των χτημάτων.

ΑΑΑ. Οίμοι των αγρών.

ΑΑΑ. Όττστοϊ, τήν οιχίαν ο'ίαν άπέλιπον.

ΑΑΑ. "Οσα τάλαντα δ χληρονόμος σπα&ήσει

λαβών.

ΑΑΑ. ΑΙ, όχ, των νεογνων μοι παιδίων.

ΑΑΑ. Τϊς άρα τάςάμπέλους τρνγήσει, ας πί-

ρναιν έφντεναάμην ;

ΕΡΜ. Μίχνλλε, αύ δ' ουδέν οιμώζεις; χαι μήτ

ού &έμις άδαχρντι διαπλεϋααί τινα.

ΜΙΚ. "Απαγε. ουδέν έστιν έφ' στω αν οιμώ;ω

μαι ευπλσων.

ΕΡΜ. "Ομως, χαν μιχρόν τι, πρός τό ϊ&ος έπι-

ατέταξον.

ΟΑΤΑΡίνδ. 367

ΜΙΚ. Οίμώξομαι τοίννν, έπειδή σοι, ω Έρμη,

δοχεϊ. οϊμοι των χαττνμάτων · οϊμοι των χρηπίδων

των παλαιων σττστοϊ, των οα&ρών υποδημάτων

ούχ έτι ο χαχοδαίμων ϊω&εν ες 'εοπέραν ααιτος δια

μενω, ονδέ τοϋ χειμωνος άνυπόδητός τι, χαϊ ημέγυ

μνος περινοστήσω , τούς όδόντας ίπο τοϋ χρύους

αν/χρστων. τϊς αρα μου την σμέλην ϊ·ξει, χαϊ τδ

χεντητήριον ; ϊχανώς τε&ρήνηται· αχεδόν δέ ηδη χαϊ

χαταπεπλεύχαμεν.

21. ΧΑΡ. Αγε δή τά πορ&μέα πρωτον ημϊν

άπόδστε· χαϊ ού δέ , δός· παρά πάντων ηδη εχω·

δύς χαϊ αύ τόν όβολόν, ώ Μίχνλλε.

ΜΙΚ. Παίζεις, ω Χάρων, η χαθ? νδατός, φα-

σιν, ηδη γράφεις, παρά Μιχύλλου ηδη τινά δβολύν

προςδοχών αρχήν δέ, οντε οιδα εϊ τετράγωνόν έςιν

όβολός, η στρογγύλον.

ΧΑΡ. "Λ χαλης ναυτιλίας χαϊ επιχερδοϋς τήμε-

ρον · αποβαίνετε δ' ομως · εγώ δέ 'ίππους, χαϊ βοϋς,

χαϊ χόνας, χαϊ τά λοιπά ζώα μέτειμι. διαπλεϋσαι

γάρ χαχεϊνα δη.

ΚΑΛΘ. "Απαγε αυτούς, ωΈρμη, παραλαβών3

εγώ δέ αυτή, ές τό άντιπέρας άποπλευσοϋμαι, Ίνδο-

πάτην, χαϊ Ήραμέ&ρην τούς Σηρας διάξοναα· τε-

&νΆαι γάρ ηδη προς αλλήλων, περϊ γης ορων μαχό

μενοι.

ΕΡΜ. Προί·ωμεν , ώ οντοι ' μαλλον δέ ηάντει

έξης ΐπεσ&έ μοι.

22. ΜΙΚ. Ήράχλεις, τοϋ ζόφου. ποϋ νϋν δ

χαλός Μέγιλλος; η τω διαγνώ τις ένταϋ&α εί χαλ

368 ΙΛΌΙΑΝΙ

λίων Φρόνης Σιμμ'ιχη; πάντα γάρ ϊσα,χαϊ δμόχροα,

χαϊ ουδέν ούτε χαλόν , ουτε χάλλιον αλλ ηδη χαι

τό τριβώνιον, τό πρότερον τέως αμορφον είναί μοι

δηχοϋν , ισάτιμον γίγνεται τη πορφνρίδι τοϋ βασι

λέως. άφανη γαρ αμψω, χαϊ υπό τω αυτω σχότα

χαταδεδυχότα. Κννίσχε, αύ δέ ποϋ ποτε αρα ωι

τυγχάνεις;

ΚΤΝ. Ένταϋ&α λέγω ναι, Μίχνλλΐ· αλλ' αμα

ει δοχε~ί, βαδίζωμεν.

ΜΙΚ. Ευ λέγεις· εμβαλέ μοι την δεξιάν είπί

μοι, έτελέσ&ης γαρ, ω Κννίσχε, [τα Ελεναίνια,] ούχ

Ίηιοια τοϊς έχει τα εν&άδε σοι δοχεϊ ,·

ΚΤΝ. Ευ λέγεις· ιδού ονν προςέρχεται δαδον-

χοναά τις, φοβερόν τι χαϊ άπειλητιχόν προςβλέπον-

αα· η αρά που'Εριννύς εστιν;

ΜΙΚ. "Εοιχεν άπό γε τοϋ σχηματος.

23. ΕΡΜ. Παραλάμβανε τούτους, ω Τισιφό-

νη, τέτταρας έπι τοις χιλίοις.

ΤΙΣ. Και μην πάλαι γε δ·Ραδάμαν&νς ούτος

ύμας περιμένει.

ΡΑΑ. Πρόςαγε αυτούς, ω'Εοιννύ. σύ δέ, ω

Έρμη, χήρνττε, χαϊ προςχάλει.

ΚΤΝ.'Λ·Ραδάμαν&υ, προς του πατρός ϊιιΐ

πρωτον έπίαχεφαι παραγαγών.

ΡΑΔ. Τίνος ΐνεχα ;

ΚΤΝ. Πάντως βούλομαι χατηγορησαί τινος, α

οννεπίαταμαι πονηρά δράααντι αυτω παρά τον βϊον.

ουχ αν ονν αξιόπιστος ε'ι·ην λέγων, μή ουχί πρότι

ΟΑΤΑΡίνδ. 369

,χι* αύτύς φανεϊς ο'ιός είμι, χαϊ οίόν τινα εβίωοα

το» τρόπον.

ΡΑΛ. Τϊς δέ σύ;

ΚΤΛ·. Κννίαχος, ω αριστε, την γνώμην φιλό

σοφο;.

ΡΑΛ. Λεϋρ έλ&έ, χαι πρωτος ές την δίχην χα-

τάατη&ι. σύ δέ προςχάλει τους χατηγόρους.

24. ΕΡΜ. Εϊ τις Κννίαχου τοντονΐ χατηγο-

ρεϊ, δεϋρο προςέτω.

ΡΑΛ. Ουδεις προςέρχεται· «λλ' ονχ ϊχανόντοϋ-

το, ω Κννίαχε· άπόδν&ι δέ οπως επισχοπήσω σε «-

πό των στιγμάτων.

ΚΤΝ. Που γαρ έγώ ατιγματίας έγενόμην ;

ΡΑΛ. Οπάσα αν τις νμων πονηρά εργάσηται

παρά τόν βίον, χα& εχαστον αυτων άφανη στίγμα

τα επϊ της ψνχης περιφέρει.

ΚΤΝ. Ιδού σοι γνμνός παρέστηχα ' ωςτε ανα

ζητει ταϋτα, απερ αύ φης τά στίγματα.

ΡΑΛ. Κα&αρός ώς έπίπαν ουτοσϊ, πλήν τού

των τριων η τεττάρων άμανρων πάνυ , χαϊ ασαφων

στιγμάτων χαίτοι, τί τυϋτο,- ϊχνη μεν, χαϊ σημεϊα

των εγχανμάτων , ουχ οϊδα δέ οπως έξαλήλειπται,

μάλλον δέ έχχέχοπται ' πως ταϋτα, ω Κννϊυχε, η

πως χα&αρός εξ υπαρχης άναπέφηνας ;

ΚΤΝ. Εγώ σοι φράσω· πάλαι πονηρύς δι ά-

παιδεναίαν γενόμενος , χαϊ πολλά δια τοϋτο ιμπο-

λήσας στίγματα, επειδή τάχιστα φιλοσοφεϊν ηρξά-

μην, χατ ολίγον άπάαας τάς χηλϊδας ιχ της ψνχης

άπελοναάμην.

1-νςιΑχ. 1. Α 3

νήσους, τοϊς άρίστοις αυνεσόμενος , χατηγορήσας γι

πρότερον ου φης τνράννου. αλλους προςχάλει.

25. ΜΙΚ. Καϊ τονμόν, ώ ·Ραδάμαν&ν, μιχοοο

ι;» » χα» βραχείας τινός έξετάαεως δεόμενον · πάλαι

ΡΑ/1. Τις δέ ων τυγχάνεις;

ΜΙΚ. Ό αχντστόμος Μίχνλλος.

ΡΑΔ. Ευγε, ω Μίχνλλε, χα&αρός άχριβως χαϊ

ανεπίγραψος, απι&ι χαϊ αύ παρά Κννίαχον τοντο-

νί. τον τόραννον ηδη προςχάλει.

ΕΡΜ. Μεγαπέν&ης & Ααχύδου ηχέτω. ποί

ατρέφη; πρόςι&ι. αέ τόν τόραννον προςχαλώ· πρό-

βαλλ' αυτόν, ω Τιοιφόνη, ες τό μέσον, έπϊ τράχψ

λον ω&οναα· αύ δέ, ω Κννίσχε, χατηγόρει, χαιδιί-

λεγχε ηδη · πλησίον γαρ άνήρ οντοαί.

26. ΚΤΝ. Τό μέν ολον, ουδέ λόγων εδει · γνω

ση γάρ ανιόν αυτίχα μάλα ο'ιύς έατιν από των στι

γμάτων ομωςδέ, χαυτός άποχαλύψω οοι τόν αν

δρα, χκχ τον λόγον δείξω ψανερώτερον · οντοοϊ γάρ

δ τριςχατάρατος, όπόαα μέν ίδιώτης ων επραξε, πα-

ραλείψειν μοι δοχω · επεϊδέ τους &ρασυτάτους προςε-

ταιρονμενος, χαϊ δορνφδρους ανναγαγών, έπαναςάς

τή πόλει τόραννος χατέατη, άχρίτους μέν άπεχτειν»

πλείους η μνρίους· τάς δέ οναίας εχάατων άφαιρον-

αενος, χαϊ πλούτου πρύς τό άχρότατον άφιχόμενος,

ουδεμίαν μέν άχολασίας ϊδέαν παραλέλοιπεν &πάαΐ)

5ε ωμότητι, χαϊ νβρει χατά των ά&λίων πολιτΟ»

ΟΑΤΛΡΙΛ'5. 371

ϊγρήαατο, παρ&ένους διαφ&είρων , χαϊ έφηβους χα-

ταισχυνων , χαϊ πάντα τρόπον τοϊς υπηχόαις έμπα-

ροινων χαϊ υπεροψίας μέν γι, χαϊ τύφον, χαϊ τοϋ

προς τούς έντυγχάνοντας φρνάγματος, ουδέ χατ

άξίαν δόναιο αν παρ αυτοϋ λαβεϊν τήν δίχην ρ<χ-

διον γοϋν άν τις τόν ηλιον, η τοϋτον άαχαρδαμυχτϊ

προςέβλεψεν ον μήν χαϊ τό των χολάαιων πρός ω

μότητα χαινονργόν αυτοϋ τϊς άν διηγήσασ&αι δύ-

ναιτο, όςγι μηδέ των οίχειστάτων άπέοχετο; χαί

ταϋτα, στι μή αλλως χο ή τις εστί χατ αύτοϋ δια

βολή, αυτίχα εϊστ/, προςχαλέοας τούς υπ αυτοϋ πι-

φονινμένους · μαλλον δέ άχλητοι ως δρας πάρειοι.

χαϊ πιριστάντες , αγχοναιν αυτόν ουτοι πάντις , ω

·Ραδάμαν&ν, πρύς τοϋ άλιτηρίου τε&νααιν οί μέν,

γυναιχων ενεχα εύμόρφων έπιβονλευ&έντις· οι δέ,

ν·ιέων πρός νβριν άπαγομένων άγαναχτήσαντις · οί

δέ, ότι έπλούτουν οι δέ, στι ησαν δεξιοι, χαϊ σώ

φρονες, χαϊ ουδαμοϋ ήρέαχοντο τοϊς δρωμένοις.

27. ΐΑΛ. Τι πρός ταϋτα φης, ω μιαρέ αύ;

ΜΕΓ. Τούς μέν φόνους εΐργααμαι, οΐς λέγει·

τά δ' άλλα πάντα, τάς μοιχείας, χαϊ τάς των έφη

βων υβρεις, χαϊ τάς διαφ&οράς των παρ&έη»; τα Γ

ια πάντα Κννίαχος μου χατεψιύσατο.

ΚΤΊΧ. Ουχοϋν χαϊτούτων. ω·ίΊιδαμαν&ι; παρί-

ξω σοι μάρτνρας.

ΡΛΛ. Τίνας τούτους λέγεις;

ΚΤΆ'. Προςχάλει μοι, ω Έρμη, τόν λύχνον αυ

τοϋ, χαϊ την χλίνην. μαρτυρήσοναι γαρ αυτόϊ παρ

ελ&όντες, οία πράττοντι συνηπίαταντο αυτω.

Α» ι

372 Ι.νΟΙΑΝΓ

ΕΡΜ. Ή Κλίνη, χαϊ δ Αύχτος δ Μεγαπε'ν&ους

παρεατω' ευγε εποίησαν υπαχούσαντες.

ΡΑΑ. Είπατε ονν νμεϊς α αόνιατε Μεγαπέν-

&ει τούτω· πρστέρα δέ σύ η Κλίνη λέγε.

ΚΑΙΝ. Πάνϊα αλη&η χατηγόρησε Κννίσχος -

έγώ μέντοι ταϋτα δίπειν, ω δέσπστα ·Ραδάμαν&ν,

αίσχόνομαι · τοιαυτα ην α έπ εμοϋ διεπράττετο.

ΡΑΑ. Σαφέστατα μεν ονν χαταμαρτυρεϊς, μηί

εϊπεϊν αυτά υπομένοναα· χαϊ σύ δέ δ Αύχνος ηδη

μαρτνρει.

ΑΤΧ. Έγώ τά με&' ημέραν μεν, ούχ είδον ο!

γάρ παρην - « των νυχτων έποίει , χαϊ ϊ'πασχεν,

όχνω λέγειν πλίμ άλλά έ&εασάμην γε πολλά, χαϊ

αρρητα, χαϊ πίϊσαν νβριν υπερπεπαιχότα. χαίτοι

πολλάχις εχών τοΰλαιον ουχ ϊπινον , άποσβηναι όέ-

λων · δ δέ, χαϊ προςηγέ με τοϊς δρωμένοις, χαϊ τό

φως μον πάντα τρόπον χατεμέαινεν.

28. ΡΑΑ. Αλις ηδη των μαρτόρων · αλλά χαϊ

άπόδν&ι την πορφνρίδα , ίνα χαϊ τον άρι&μδν ϊδω-

μεν των στιγμάτων. παπαϊ, ολος ουτοαϊ πελιδνος,

χαι χατάγραφος , μίϊλλον δέ χνάνεός έατιν από των

στιγμάτων τίνα αν χολασ&είη τρόπον; αρ ες τον

Πνριφλεγέ&οντά έατιν έμβλητέος, η παραδστέος τ«Γ

Κερβέρω ;

ΚΤΝ. Μηδαμως· άλλ' εϊ Φέλοις, έγώ σοι χαι-

νήν τινα χαϊ πρέπονααν αυτω τιμωρίαν υπσ&ήσομαι.

ΡΑΑ- Αέγε, ως έγώ σοι μεγίστην έπϊ τούτω χά

ριν εϊναμαι.

ΰΑΤ,ΑΡΙ.ν5. 373

ΚΤΝ. *Ε&ος έατιν οϊμαι τοίς άπσ&νήοχονοι

ηϊΐαι, πίνειν το Αή&ης νδωρ.

ΡΑΑ. Πάνυ μεν ονν.

ΚΤΝ. Ουχονν μόνος έξ απάντων άπστος ϊατιΜ.

29. ΡΑΛ. /Ιιατί δή;

ΚΤΝ. ΧαΧεπήν ούτως δφέξει την δίχην, μιμνη-

μένος οίος ην, χαί οσον έδίνατο έν τοϊς ανω, χαϊ

άναπεμπαζόμενος την τρνφήν.

ΡΑΔ. Ευ λέγεις. χαϊ χαταδιδιχάα&ω, χαι πα

ρά τον Τάνταλον άπαχ&Λς ούτοοϊ, δεδέσ&ω, μεμνη-

μένος ίη> ΐπραξι χατά τον βίον.

ΠΕΡΙ ΓΏΛ• ΕΠΙ

ΜΙΣΘΩι ΣΥΝΟΝΤΩΝ.

ΑΚΟ VΜΕΝ Τ VII.

8ΐηρΐιιδ Ιώετ εο νοιβιΙιο, αϊ Ταηοοίετη, αά

<Ιοοΐυηειιι τηετοαίδ α ροίεηΐώιιε αηιιΐιιειυητηι νίΐατα

ρΙαοεΓε ϊηίΜίβδΓεΐ , <Ιο ιιιίιεΓητηα ίΙΙοηιτη. ιοτία,

οαβτη αϋ εχρετίιχ ααάινεηί, οετίίοτετπ βκιαΐ, εηηι-

ηίιδ ιϊ αίιοδ ποπ ΐπ<ΙιξηοδΛ Ηαα νίία άι-ίεττοαί. Εο~

ηιτη, ίηηιιίί, ψά Ηαπο νίίατη ίηειτηΐ, ρΐαη/ιιί οαιιΐα>Λ

αβ'δηαιί ραιιρετίαίειιι ; αί ίΙΙα οοηάίίίυηα τη>η ΐοΙΙι·

ΐατ ραιιρετΐαδ, ιε<1 εετναίΗΓ. ΑΙίί υύ οοτροτια ΛΛί-

ίίίαίδτη δδ ϊΙΙατη /αοίΙΙίτηατη νίίαε Ίτιετεεηατΐαο τα~

ϊϊυηατη ατηρίεχο ·: ώ·οαηί ; δεά ηιαίοη αιϊευ </ιιατη αίίίι

ηι1νΐιιφηΐ αϊ ΙαΙο,α ί/Ζ/Λ οριιχ εδΐ· Εα ηνατη ηπη

374 Ι.νΟΙΑΝΙ

-ρτοβίεηίατ εαιιδα, διτηί νοίιιρίαίεδ εί τηα^ηαε δρεδ,

δεά νοίαρίαίιε εαιιεα δ« νεη'ίετε, χετνίΙε, εί ηιιαε

ιιετηο ιτηψιατη αεεερετιί, ερετατε, δΐιιϊίαιτι εδί. ΑΙίοχ

ΗοηοΗβεα, αιιατη ριιίαηί,ηοϋΙίαηιβατηίΙίαΗίαχ αίΙί-

ωί. Όεϊηάε ττηίΙίο οριιδ εδί Ισοοτε , αηίεαηατη ηιάΐ

νοίοτατηβαί οοτηροδ ; ρΓΐτηιιτη εηίτη ηοη εχί§·ασ , υΐ

ίηηοΐεεοαί ρυίεηίί ; ίηάε ίηηιιίτίίιιτ, απ Ιίίίεταδ πο-

νετίί, εί αιιαε ρτίδίίηαε νίίαε βαεΗί ταίΐο ? (^ιιο ΐα

ρεήεαίο ε«π» νίεετίί, νοεαΐατ αά ρτίτηατη οοεηατη-

αηχιε ωιταί, ηε ίτηροίίίιιχ νίάεαίιιτ, εατη. Αοηοτίδ *ι-

^τηβεαίιοηε εχοίρίίητ, οοδενναίητ, ου ίτηρενΐίίατη

α δετνίδ άετίάείιιτ, ρετίατοαίαε εδί, αί δρεταΐ ορίί-

τηα ; ϊη νείετατηβατηίΙίατϊιιτη ίηνίάίατη ίηωιττίΐ, εα-

Ιιτητηίαδοαε. ΡΓοάιιεία νιτο εοταροίαίίοηε, ιμαιτη

ιατη νεηίτε τηαίε Ηαυεαί, ίετταδ τηοίιιτη ϊηεεηάίιειηνε

τηαΙίεί; ιιί ίαηάετη αίίαοαηάο εοηνίνίιιτη δοίναίιιτ.

ΐοδίείο άΐδ, ηαυ άε τηετεεάε οοηδίίίαίίιίτ, ιμιατη ίριε

ροδοετε ηοη ααάετεί, ναίάε εχί§ιιατη αίϊααιάρτοηϊΐ-

ίίίατ. Άεεερίοβ-εηυ, οδ οοτηρητηζί ; τηείίοτα ριιίαί

/Ίιΐιιτα είβαΙΙίΐιιτ, δεηΊιβ εδΐ ηοη αηίαε, δεά τηαίΐο-

τατη. ΡΓαεΐετ ΐατρίίαάίηετη ρεηηαξηί Ισοοτεδ δαδ-

ίίηεηάί διτηί , ηατη άοείηηα άϊνίίί ηοη ατηρίίιιβ εδί

ωιταε. Μαηε αά ίίηίίηηαυαίιιιιι διιΓξεηάατη εί ωειη

ϊΙΙο ϊη ιιτύε αά νεδρετατη ιιβαιιε άιδειιττεηάιυη αχΐ, ϊη

τείι^αοπιτη ίιιτνα\ βοτίδ τηαηεηάιτηι εδί, ιώι ϊίίε ϊη-

ίίοίνετίί, οίοί εί ρυΐαδ εχρετίετη, δαάαηίετη, αηΗε-

Ιαηίετη. Νοείε ίαηάετη. ψιατη αά νοεηατη ρετΡεηετίί,

ουηίετηίίδδΐτηο Ιοεο εοΙΙυοαίαδ, εϊϋυηιτη νιχ αοωριί,

ααυά τείιαιιι ηυϊαεΓβ^ εί ντηιιτη αεεΛιειη. Ηοτηϊηει

ίηάί·ζηοδ εί ρετάιίοδ \>ταεΙαίθδ νΐάεί, ΐατηεη οτηηία

Ιααάανε εί αάιιίαη υροτίεί. Νυη εχίπτηειη ρετίεαίιτηι

εδί, δί Ηεηιχ εδί ζείοίγριιδ. Ροδί δοπτηατη μαηαατη

ίίετατη ίϊάειιι ΙαναΓοδ βείεηάί δαηί, άοηεε ίαηάετη ρο-

Ηαπτατη αίιατηνε τηοτύητη αεοερετίί. Είίατη αααια

ϊίετ/αάί άοτηϊτηω, τηείίοτ αοατη τεϊίψιίδ δετνίδ οοη-

άίίίο Μι ηοη αί, αηοάεχετηρίο Τ/ιειτηορυϋ&ε ίίΐυιω

υΕ ΜΕΚΟΕΌΕ ΟΟΡωνΟΙΤΙδ. 3^0

ρτοίαΐιιΓ. 8ΐ άΊνεδ ροεία νεί δςτίρίοτ νϊΛετι νιιϊΐ,

ηεσεδεε εδϊ, πίνετε ρΗίΙοδορΗα.ι τ·Μ>ιραΐιιτ ΙανάαηΊο·

ΙηΐοίετσοϊΙίοτεδ αιϊ/ιιιο διτηί ταιιΙίετεδ <Ιοειοδ τηετεε-

ηατίσε οίτεειτηάιιεεηίεδ· Ώυηα/ετεηίΐΐίιιβ τηιιτηιδωι—

Ια ρταεοεηάα αιτηΐ, εί τηετΐεάετη ίρδε αοοίρίί τηίτηι-

{αίίτη, νϊχ διιβίοΐεηίετη αετί αίίεηο «οίνεηάο. Ταηάετη

ιιί ρετρείιιίε Ια6οη6ιιβ Αεΐτίΐιιτη ηηάατη ηθ€ία δ άοτηο

είίώαηί, ηοη άϊβκΐίε ΐηρεηϊίιιτ οααεα, εί χεηεχ ττηά-

ίίδ ηοη αάειιείιίδ ηοηβσοίΙε α& αίίο τεείρίίιιτ, ωιίνίδ

οαίιιτηηίαε οοηοχίιιβ, εί άοτηίηο οπτηί ειιτη οάίο ρετ-

εεαηεηΐε. Αάβηετη .ιιώηεοΐίί αιιείοτ ίτηαχίηετη Λα-

ϊαδ νίίαε, δίτηίΙετη ίΙΙί, αιιατη Οεοεδ οοηδΟηρδίί.

I. -Λ.β2 ιί σοι πρωτον, ω φιλότης, η τι νιιτα-

ιον, ψαοί, χαταλεξω τούτων, α πάαχειν η ποιειν «-

νάγχη τους έπϊ μια&ώ αυνόντας , χαν ταϊς των ευ-

δαιμόνων τούτων φιλίαις έΐεταζομένους , ει χρή ψι-

λίαν την τοιαύιην αύτων δονλείαν έπονομάζειν ; οΊ-

δα γαρ πολλά, χαϊ σχεδόν τά πλεϊστα των αυμβαι-

νόντων αύτοϊς, ουχ αυτός, μά Αία, τον τοιούτοι»

πειρα&είς. ον γαρ έν άνάγχη μοι η πείρα έγεγένη-

το, μηδε, ω &εοϊ, γένοιτο, αλλά πολλοί των ες τον

βίον τουτον έμπεπτωχότων, έξηγόρευον πρός με · οί

ιιέν ει ι εν τω χαχοι οντες, άποδυρόμενοι δπόαα χαϊ

όποια ϊπιιοχον οϊ δέ, ωςπερ έχ δεομωτηρϊον τινός

άποδράντις ουχ άηδως μνημονεύοντες , ων έπιπόν-

-ίΤιυιιν άλλα γαρ ηνφραίνοντο, αναλογιζόμενοι οίων

άπηλλάγηραν «Ειοπιστο·τϊροι δε· >ιθαν ουτοι διά πά-

σης, ως ειπεϊν, της τελετης διεξεληλν&ότες, χαϊ πάν

τα έξ άρχης ές τέλος έποπτινσαντες. ου παρέργως

376 ϊ.νΟΐΑΝΙ

ούν, ουδ' άμελως έπήχοναν αυιων, χα&άπερ ναυα-

γίαν τινά, χαϊ σωτηρίαν αυτων παηάλογον διηγον-

μένων, ο'ιοί εισιν οί προς τοις ίεροϊς έξυρημένοι τάς

χεφαλάς, αόν αμα πολλοϊ τάς τριχνμέας, χαϊ ζάλας,

χαϊ άχρωτήρια , χαϊ έχβολάς, χαϊ ίστων χλάσεις, χαϊ

πηδαλίων άποχανλίαεις διεξιόντες· έπϊ πάοι δέ,τούς

Αιοςχούρους επιφαινομενους, (οϊχεϊοι γάρ της τοι

αύτης τραγωδίας ουτοί γι) η τίν αλλον εχ μηχανης

-&εόν έπϊ το) χαρχησϊω χα&εζόμενον, η προς τοις πη-

δαλίοις έστωτα, χαϊ προς τινα ηίόνα μαλαχήν άπευ-

&όνοντα την ναϋν, οι προςενεχ&εϊοα εμελλεν αύτή

μέν ηρέμα χαϊ χατά αχολήν διαλν&ήσεα&αι, αύιοι

δ' ασφαλως άποβήσεσ&αι , χάριτι χαϊ εύμενεία του

&εοϋ. έχεϊνοι μέν ονν τά πολλά ταυτα προς την

χρείαν την παραυτίχα επιτραγωδοϋσιν , ως παρά

πλειόνων λαμβάνοιεν, ου δυςτνχέϊς μόνον, αλλά χαι

&εοφιλεϊς τινες είναι δοχοϋντες. Οί δέ, τούς εν ταΐς

οϊχίαις χειμωνας, χαί τάς τριχνμέας, χαϊ, νι] Αία,

πενταχνμίας τε, χαϊ δεχαχνμέας, εί οϊόν ιϊ ειπεϊν,

διηγούμενοι, χαϊ ως τδ πρωτον εϊςέπλενααν, γαλη

νου υποφαινομένου τον πελάγους, χαϊ οσα πράγμα

τα παρά τον πλοϋν ολον υπέμειναν, η διψωντες, η

ναυτιωντες, η ύπδροΐιΊλοίιμι»Όι τί) αλμη· χαϊ τέλος,

ώς πρύς πέτραν τινά νφαλον , η σχόπελον άπόχρη-

μνον, πεξιρρήξαντες το δύστηνον αχαφίδιον, α&λιοι

χαχως έξενήξαντο, γνμνοϊ, χαϊ πάντων ενδεεϊς τω»

άναγχαίων. εν δή τούτοις, χαϊ τϊ\ τούτων διηγήσει,

έδόχονν (ιοι τά πολλά ουτοι ϋπ αϊαχόνης έπιχού-

πτεο&αι, χαϊ έχόντες είναι έπιλαν&άνεαβαι αυτών

- ΜΕΚΟΕϋΕ ΟΟΝΟνΟΤΙδ. 377

<ίλλ' ϊγωγε χάχεϊνα, χαί τιν άλλα εχ των λόγων ξνν-

τι&εϊς, εύρίσχω προςόντα ταίς τοιαύταις ξννοναίαις,

α ουχ όχνήσω σοι πάντα, ω χαλέ Τιμόχλεις, διεξελ~

&εϊν. δοχώ γάρ μοι έχ πολλοϊ> ηδη χατανενοηχέναι

σε τούτω τω βίω επιβονλεύοντα. 3. Καϊ πρώτον

γΐ, δπηνίχα πιρϊ των τοιούτων δ λόγος ενέπεσεν, εί

τα έπήνεσέ τις των παρόντων την τοιαύτην μια&ο-

φοράν, τριςευδαίμονας είναι λέγων , ο'ις μετά τον

τους φίλους 'έχειν τούς άρίστους Ρωμαίων, χαϊ δει-

πνεϊν δεϊπνα πολντελη, χαϊ άαύμβολα, χαϊ οιχεϊν εν

χαλυι, χαϊ άποδημεϊν μετά πάαης ρι/ατώνης, χαϊ

ηδονης, έπϊ λευχοϋ ζεύγους ει τόχοι έξυπτιάζοντας,

ποοςέτι χαϊ μισ&όν της φιλίας, χαϊ ων ευ πάαχονα»

τούτων λαμβάνειν υύχ ολίγον, έατίν άτεχνως γαρ

ααπδρα χαϊ άνήρστα το~ς τοιούτοις τά πάντα φ»»-

α&αι· σπότε ούν ταϋτα χαϊ τά τοιαϋτα ηχονις, εώ-

ρων θπως έχεχηνεις προς αυτά, χαϊ πάνυ σφόδρα

προς τό δέλεαρ άναπνπταμένον παρεϊχες το στόμα.

ώ; ονν το γι ημίτερον εϊςαϋ&ις πστέ άναίτιον

μηδ' έ·χοις λέγειν, ως δρωντές σι τηλιχοϋτο μετά τη;

χαρίδος αγχιατρον χαταπίνοντα, οϋχ έπελαβόμε&ιι,

ουδέ πριν εμπιαεϊν τω λαιμί) περιεοπάααμεν , ούδέ

πρσεδηλόιοαμεν, αλλά περιμείναντες έξελχομένον,χαϊ

εμπεπηγότος , ηδη αυρόμενον , χαϊ προς άνάγχην β-

γόμενον δραν στ ουδέν οφελος, ίατωτες επεδαχρύο-

μεν οπως μη ταϋτα λέγης πστέ πάνυ ευλογα, ην

λέγηται, χαϊ αφνχτα ημϊν, ώί ουχ άδιχοϋμεν μή προ-

μηι ύσαντες, αχοναον έξ άρχης απάντων, χαϊ τό δί-

χευΰν γε αρτό, χα» των χύριων τά άδιέξοδον, ϊχτο

378 Ι.ΥΟί ΑΝΙ

α&εν έπϊ σχολης, αλλά μή ενδσ&εν ε» τοϋ μνχον,

πρσεπιαχόπησον · χαϊ τοϋ άγχίατρονδέ τύ ι'ιγχύλον,

χαϊ την ές τό εμπαλιν τοϋ σχόλοπος αναστροφήν-

χαϊ της τριαίνης τας άχμάς ες τάς χεϊρας λαβών, χαι

προς την γνά&ον πεφνσημένην άποπειρώμε νος, ψ

αή πάνυ όξέα, μηδ' άφνχτα, μηδ' ανιαρά εν τοΐς

τραύμασι φαίνηται βιαίως σπώντα, χαϊ άμάχως αν

τιλαμβανόμενα, ημας μεν εν τοϊς δειλοϊς , χαϊ διά

τοϋτο πεινώαιν , ανάγραφε· αεαυτόν δέ παραχαλέ-

αας &αρρείν. επιχειρει τ>ι αγρα, εϊ &έλεις, χαΐϊάπερ

δ Λάρος, ολον περιχανών τό δέλεαρ. 4. Ρη&ήσε-

ται δέ πας δ λόγος, το μεν ολον ϊσως διά σε, πλην

αλλ οι γι περϊ των φιλοσοφοόντων νμών μόνων,

ούδ' όπόαοι απονδαιστέραν την προαίρεαιν πρσεί-

λοντο έν τω βίω, αλλά χαϊ περϊ γραμματιατων, χαϊ

ρητόρων, χαι μοναιχών , χαϊ ολως των επ·ι παιδεία

αυνέιναι χαϊ μισ&οφορεϊν άξιονμένων. χοινων δε

ώς έπίπαν οντων, χαϊ όμοίων των ξυμβαινάντων ά'-

πασι, δηλον ως ούχ έξαίρετα μέν,αίσχίω δέ τα αυτά

όντα γίγνεται τοϊς φιλοσοφοϋσιν, εί των όμοίων τοΊς

αλλοις άξιοίντο, χαϊ μηδέν αύτούς σεμνότερον οι μι-

σ&οδόται άγοιεν. ο,τιδ' ανουν ό λόγος αυτός επιών

ίξινρίσχ>), τούτον τήν αϊτίαν μάλιστα μεν οι ποι-

οϋντες αότοϊ, επειτα δέ οί υπομένοντες αύτά, δίχαιοι

εχειν εγώ δέ αναίτιος, ει μή άλη&είας χαϊ παρρη

σίας έπιτίμιόν τί εατι. τους μέντοι τοϋ άλλον πλή

&ους, οίον γυμναατάς τινας, η χόλαχας ίδιώτας,χαϊ

μιχρούς τάς γνώμας,χαϊ ταπεινούς αυτό&εν αν&ρώ

πους, ουτε άπστρέπειν αξιον τών τοιούτων ξυνον

ΏΕ ΜΕΗΟΕΟΕ ΟΟΝϋΥΟΤΙδ. 379

αιων, ούδέ γάρ άν πεια&είεν ούτε μην αϊτΜΊ&αι

χαλως ϊχει, μη άπολειπομένους των μια&οδστων, ει

χαϊ πάνυ πολλά νβρίζοιντο υπ αυτων επιτήδειοι

γάρ, χαϊ ουχ ανάξιοι της τοιαύτης διατριβης. αλλως

τε ουδέ αχοϊεν αν τι άλλο, πρδς ο,τι χρή άποχλίναν-

τας αυτούς, παρέχειν αυτούς ενεργούς· άλλ' ην τις

αυτων άφέλη τοϋτο, ατιχνοι αυτίχα, χαϊ άργοϊ, χαϊ

περιττοί εϊαιν. ουδεν οϋν ούτ αύτοι δεινόν πά-

σχοιεν αν, ούτ εχεϊνοι ίβρισταϊ δοχοϊεν, ες την «-

ειίδα Λρσοιν ένονροϋντις· έπϊ γάρ τοι την νβριν

ταύτην έξ άρχης παρέρχονται ες τάς οϊχίας · χαϊ η

τέχνη φέρειν χαϊ άνέχεα&αι τά γιγνόμενα. περϊ δέ

ων προεϊπον των πεπαιδενμένων, άξιον άγαναχτεϊνι

χαϊ πειράσ&αι ως ενι μάλιστα μετάγειν αυτούς, χαϊ

πρδς έλεν&ερίαν άφαιρεϊα&αι. 5. ζ/οχω δ£· μοι χα

λως αν ποιησαι , ει τάς αιτίας, άφ ων έπϊ τον τοι

οϋτον βίον άφιχνοϋνταί τινες, πρσεξετάαας, δείξαι-

μι, ου πάνυ βιαίους, ουδ αναγχαίας. οντω γάρ αν

αυτοϊς η απολογία προαναιροϊτο, χαϊ η πρώτη υπά-

&εσις της έ&ελοδονλείας. οϊ μεν δή πολλοι, την πε-

νίαν , χαϊ την των αναγχαίων χρείαν πρσ&έμενοι,

ιχανον τοϋτο προχαλνμμα οϊονται, προβεβλησ&αι

της προς τον βίον τοϋτον αυτομολίας· χαϊ άποχρϊιν

αύτοϊς νομέζοναιν, εί λέγοιεν, ως ξυγγνώμης άξιον

ποιοϋοι, τά χαλεπώτατον των έν τω βίω, την πενία*

διαφνγεϊν ζητοϋντες · είτα δ Θιόγνις πρόχειρος, χαϊ

πολύ τό,

Πάς γάρ άνήρ πενίτ} δεδμημένος

[ουτ' ϊει ειπειν, οέτ ερξαι ϋόναται, γλωασα δέ οι

280 - ΐΥσίΑΗΙ

δίδιται,'] χαϊ οαα αλλα δείματα υπέρ της πενίας οΐ

άγεννέστατοι των ποιητων έξενηνόχασιν. εγώ δ' *ί -

μέν εώρων αυτούς φνγήν τινα ως άλη&ως της πε

νίας ενρισχομένους έχ των τοιούτων ξυνοναιων, ον%

αν υπέρ της άγαν έλευ&ερίας έμιχρολογούμην προ!

αυτούς. έπει δέ (ως δ χαλός που ρήτωρ εφη ) τοϊ;

των νοσοόντων σιτίοις έοιχότα λαμβάνοναι, τίς ϊτι

μηχανή μή ονχϊ χαι προς τοντο χαχως βεβονλιϋ-

σ&αι δοχείν αυτούς, άεϊ μενούοης όμοίας αυτοϊςτής

ίπσ&έσεως τοϋ βίου ; πενία γαρ εις άε\, χαϊ το λαμ

βάνειν άναγχαίον, χαϊ άπό&ετον ουδέν, ουδέ περιτ-

τόν ές φνλαχήν, αλλά τό δσ&έν, χφν δσ&ή-, χαν α

&ρόως ληφ&ΐί, πΐ/ιν άχριβως, χαϊ της χρείας ένδεως

χαταναλίαχεται. χαλως δέ είχε, μή τοιαύτας τινάς

άφορμάς επινσεϊν,αϊ την πενίαν τηροϋαι, παραβοη-

&οϋααι μόνον αυτί], αλλ' αϊτέλεον έξαιρήσονσι.· χαι

υπέρ γε τοϋ τοιούτον, χαϊ ες βα&υχήτεα πόντονϊσως

ριπτειν εδει, ώ Θέογνι, χαι πετρων, ως φ$ς, χατ

ήλιβάτων. ει δέ τις σεί πένης, χαι ενδεής, χαϊ υπό-

μιο&ος ων, οί'εται πενίαν αυτω τούτω διαπεφευγϊ-

ναι, ουχ οιδα πως δ τοιουτος ουχ αν δόξειεν εαυτόν

έξαπατάν. 6. Αλλοι δέ πενίαν μέν αυτήν ουχ αν

φοβη&ήναι, ουδέ χαταπλαγήναί ψασιν, εί έδόναντο

τοϊς αλλοις ομοίως: πονοϋντες,έχπορίζειν τα άλφιτα,

ννν δέ [πεπονηχέναι γαρ αύτοϊς τά σώματα, η υπό

γήρως, η υπό νόαων·) έπϊ τήνδε ράστην ονααν την

ιιια&οφορίαν, άπηντηχέναι. φέρ ο5ν ϊδωμεν ει α

λη&ή λίγοναι, χαι εί έχ τοϋ ριίστον, μή πολλα· , μηδέ

ηλείω των αλλων πονοϋσιν περιγίγνεται αύτοϊς τα

ΡΕ ΜΕΚΟΕϋΕ ΟΟΝϋνετίδ. 381

διδόμενα. είιχη γάρ αν έοιχότα εϊη ταϋτά γε, μή

ττονήσαντα, μηδέ χαμόντα,ετοιμον άργύριον λαβεϊν.

τό δέ έςι χαι ρη&ήναι χατ άξίαν άδόνατον τοοαϋ-

τα πονοϋσι χαϊ χάμνοναιν έν ταΐς οννοναίαις, ωςτι

πλείονος ένταϋ&α χ«ϊ έπι τοϋτο μάλιστα της υγείας

δεϊσ&αι, μνρίων οντων δσημέραι των έπιτριβόντων

τό σωμα, χαι προς έαχάτην άπόγνωαιν χαταπονοόν

των. λέξομιν δ αυτά έν τω προςήχοντι χαιρω · έπει-

δάν χαι τάς αλλας αυτών δυςχερείας διεξίωμεν. τό

δε νϋν είναι, Ίχανόν ην ίποδεϊξαι, ώς ουδ' οί δια

ταύτην λέγοντες αϊτούς άποδίδοα&αι τήνπρόψασιν,

αλη&εύοιεν αν. 7. Λοιπόν δή χαι άλη&έστατον

ειέν, ηχιστα δέ προς αυτων λεγόμενον, ηδονης ενεχα

χαι των πολλων χαϊ ά&ρόων έλπίδων, έςπηδαν αυ

τούς ές τάς οΐχίας, χαταπλαγένταε μεν τό πλη&ος

τοϋ χρναοϋ, χαι του άργύρον, ευδαιμονίοαντας δί

έπι τοϊς δείπνοις, χαι τι} άλλτ] τρνψη· έλπίσαντας

3' οσον αύτίχα χανδόν ουδενός έπιοιομέζοντος πίι-

ο&αι του χρναίου. ταϋτα υπάγει αυτούς, χαι δού

λους άντ έλεν&έρων τί&ησιν , ονχ η των αναγχαίων

χρεία, ην εψααχον , αλλ η των ουχ αναγχαίων έπι-

&νμία, χαι δ των πολλων χαι πολντελων έχεένων

ζήλος. τοιγαροϋν αςπιρ δυςέρωτας αυτούς χαι χα-

χοδαίμονας έραατάς εντεχνοί τινες,χαϊ τρίβωνες ερω

μενοι παραλαβόντες, υπεροπτιχως περιέπονσιν. υπωΐ

αεί έραα&ήσονται αυτων &εραπεύοντις, απολαυοαι

δέ των παιδιχων, άλλ' ουδέ μέχρι φιλήματος αχρον

μεταδιδόντες· ϊοααι γάρ έν τω τνχεϊν τήν διάΐναιν

τυΐι ερωτος γινηαιψένην. ταύτην ονν άποχλείοινι,

382 1ΥΟΙΑΝΙ

χαϊ ζηλστίπως φνλάττοναι · τι·ι δ' αλλα, έτι έλπίδος

άεϊ τον ίραστήν εχοναι· δεδίασι γαρ μή αυτόν <ί

άπόγνωαις άπαγάγγί της άγαν επι&νμίας, χαϊ ανέ

ραστος αίτοϊς γένηται· προςμειδιωαιν ονν, χαϊ ί·πι-

αχνοϋνται χαϊ όεϊ, ως ποιήσοναι, χαϊ χαριοϋντω-

χαϊ έπιμελήσονταί πστε αίτων πολντελως. ΐϊτ ελα-

&ον άμφω γηράααντες, εξωροι γενόμενοι, χαϊ οντος

του εοάν, χαχεϊνος τοϋ μεταδιδόναι. πέπραχται δ

ούν αυτοϊς ουδέν έν άπαντι τω βίω πέρα της έλπί-

δος. 8. Τό μεν δή δΐ ηδονης επι&νμέαν άπαντα

υπομένειν, ου πάνυ ΐαως ύπαίτιον, αλλη σνγγνώμτ·.

η τις ηδονΐί χαίρει, χαϊ ταύτην έξ απαντος &ερα

πεύει, όπως με&έξει αύτης. χαίτοι αϊσχρόν ι·σω5·-

χαϊ άνδραποδωδες , αποδόα&αι διά ταύτην «αυτόν-

πολύ γάρ ηδίων η έχ της έλευ&ερίας ηδονή. ομως <3'

οόν έχέτω τινά αυγγνώμην αυτης, εϊ έπιτυγχάνοιτο.

τό δέ δι ηδονης έλπίδα μόνον πολλας αηδίας υπο-

μένειν, γιλοϊον ο·ιμαι, χαϊ άνόητον χαϊ ταϋ& δρων

τας, όις οι μέν πόνοι σαφεϊς, χαϊ πρόδηλοι, χαϊ άνα·/·

χαίοι, τό δ' έλπιζόμενον έχίϊνο, υ,τι δή πστέ εσιι

το ηδύ, ουτε έγένετό πω τοσούτου χρόνον προςέτι

δέ, ουδέ γενήσεσ&αι εοιχεν, εϊ τις έχ της αλη&εία:

λογίζοιτο. οι μέν γε τοϋ Οδνασέως εταίροι, γλνχί·

τινα τον λωτόν έα&ίοντες, ήμέλονν των άλλων, χαϊ

προς τό παρόν ηδύ , των χαλως εχόντων χατεφρο-

νουν ωςτε ου πάντη αλογος αυτων η λή&η τον χα-

λοϋ, προς τω ηδεϊ έχείνω της ψΐ·χης διατριβούσιΐ(-

τό δέ λιμω ξννόντα παριστωτα άλλω τοϋ λωτοϋ έμ·

ψορονμένω, μηδέν μεταδιδόντι , ύπ' έλπίδος μόη,ς.

υΕ ΜΕΚΟΕΟΕ ΟΟΝϋνΟΤΙδ. 383

ιοί χα» αύτόν παραγευοασ&αί ποιε δεδόα&αι, των

χαλως χαι όρβως εχόντων έπιλιλησμένον , Ήράχλεις,

ώς χαταγέλαστον , χαϊ πληγων τινων Όμηριχων ως

άλη&ως δεόμενον. 9. Τά μεν τοίνυν προς τάς ξνν-

οναίας αυτούς αγοντα, χαϊ αφ" ων αυτούς φέροντες

έπιτρέποναι τοις πλοναίοις χρησ&αι προς ο,τι ίϊν

ε&έλωαι, ταϋτά εστιν, η στι εγγύτατα τούτων. πλήν

ει μη χαχείνων τις μεμνησ&αι άξιώαειι, των χαϊ μό

νη τη δόξη έπαιρομένων , τον ξννεϊναι ευπατρίδαις

τε χαϊ ευπαρύφοις άνδράαιν. είδϊ γιίρ οϊ χαϊ τοϋτο

περίβλεπτον χαϊ υπέρ τους πολλούς νομέζοναιν, ώς

ϊγωγε , τονμόν ίδιον, ουδέ βασιλεϊ ταϊ μεγάλω αυτά

ιιόνον σννεϊναι, χαί αυνών δραα&αι, μηδέν χρηστον

απολαύων της ξννοναίας, δεξαίμην αν. 10. Τοι

αύτης δέ αυτοϊς της υπσ&έσεως οναης, φέρε ηδη

προς ημάς αυτούς έπιαχοπήσωμεν, οία μέν προ τον

εϊςδεχ&ηναι χαϊ τνχεϊν υπομένοναιν, οία δ' εν αύτω

ηδη οντες πάσχοναιν επϊ πάαι δέ, η τις αυτοϊς η

χαταστροφή τοϋ δράματος γίγνεται. ου γάρ δή ε-

χϊΐνό γε ειπεϊν έστιν, ώς εϊ χαι πονηρά ταϋτα, ευ

ληπτα γονν, χαϊ ου πολλοί δεήσει ιοί πόνον, άλλά

&ελησαι δεϊ μόνον είτά σοι πέπραχται το παν ευ-

μαρως. αλλά πολλης μεν της διαδρομης δει, σννε

χους δέ της &νραυλίας, εω&έν τε έξανιατάμενον, πε-

ριμένειν ω&ούμενον , χαϊ άποχλειόμενον , χαϊ άναϊ-

σχυντον ένίστε χαϊ όχληρόν δοχοϋντα, υπό -&νρωρω

χαχως αυρίζοντι χαϊ δνομαχλήτορι Αιβυχω ταττό·

μενον, χαϊ μισ&όν τελουντα της μνήμης τοϋ ονόμα

τος ' χαϊ μην χαϊ έα&ητος υπερ την υπάρχοναα*

384 ΐνΟΙΑΛΙ

δύναμιν επιμελη&ηναι χρή, προς το του &ιραπενο·

μένον αξίωμα, χαϊ χρώματα αίρεϊα&αι^ οϊς αν ίχιΐ-

νος ηδηται, ως μή άπάδης, μηδέ προςχρούης βλεπό-

ιιενος· χαϊ φιλοπόνως ΐπεσ&αι, μαλλον δέ ηγεϊα&αι,

υπό των οϊχετων πρσω&ούμενον , χαϊ ωςπερ τινά

ιτροπομπήν άναπληροϋντα. δ δέ, ουδέ προσβλέπει

πολλων έξης ημερων. 11. "Ην δε πστε χαϊ τά αρι-

στα πράΐης, χαϊ ίδη σε, χαϊ προςχαλέοας 'έρηταί τι,

ίν αν τόχη,τότε δή τότε πολύς μεν δ ϊδρώς, ά&ρύος

δέ δ ιλιγγος, χαϊ τρόμος αχαιρος, χαϊ γέλως των

παρόντων έπϊ τί) απορία · χαϊ πολλάχις άποχρίνα-

σ&αι δέον τϊς ην δ βασιλεύς των Αχαιων, οτ» χίλιαι

νηες ήσαν αύτοϊς, λέγεις. τοντο οι μέν χρηστοι, αι

δω έχάλεααν οι δέ τολμηροι, δειλίαν οΊ δέ χαχοή-

&εις, άπαιδευαίαν. αύ δ' ονν επισφαλεστατης πιι-

ρα&εϊς της πρώτης φιλοφροαόνης , άπηλ&ες χαταδι-

χάοας αεαυτοϋ πολλήν την άπόγνωαιν. έπειδάν δέ

πολλάς μέν αυπνους νυχτας ιαύης, ηματα δ' αίμα-

τύεντα διαγάγης, ου, μά Αία, της Έλένης ενεχα, ου

δέ των Πριάμου Περγάμων, αλλά των έλπιζομένων

πέντε οβολων , τόχης δέ χαϊ τραγιχοϋ τινος -&εοϋ

αυνιατάντος, έξέτασις τούντεϋ&εν, ει οϊα&α τά μα-

&ήματα· χαϊ τω μέν πλοναίω η διατριβή ουχ αηδής,

έπαινονμένω, χαϊ ευδαιμονιζομένω· σοι δέ , δ υπέρ

της ψνχης άγων, χαϊ υπέρ απαντος του βίον τότι

προχεϊα&αι δοχέϊ· υπειςέρχεται γαρ ειχότως τόμηδ'

υπ αλλου αν χαταδεχ&ήναι, πρδς τοϋ πρστέρον ά-

ποβλη&έντα, χαϊ δόΐαντα είναι άδόχιμον ανάγχη

τοίνυν ι'ς μνρία διαιρι&ηναι τότε , τοϊς μέν άντιξι

ΏΕ ΜΕΓίΟΕϋΕ ΟΟΝηνΟΤΙδ. 385

ταζομένοις φ&ονοϋντα, (τί&ει γαρ χαϊ ίίλλους είναι

των αϋτων αντιποιονμένους) αυτόν δέ πάντα ένδεως

εϊρηχίναι νομέζοντα , φοβυύμενον δέ χαϊ έλπίζοντα,

χαϊ προς το εχείνου πρόςωπον ατενίζοντα, χαϊ εϊμέν

έχφαυλίζοι τι των λεγομένο>ν , άπολλύμενον ει δί

μειδιων άχούοι, γεγη&ότα χαι ενελπιν χα&ιστάμε-

νον. 12. Είχός δέ πολλού; είναι τους εναντία οοι

φρονοϋντας, χαι άλλους αντί οοϋ τι&εμέινυς , ων

ϊχαστος ΰίσπερ έχ λόχον τυξεύων, λέλη&εν. είτ έν-

νόησον άνδρα εν βα&εϊ πώγωνι χαϊ πολια τη χόμη,

εξεταζόμενον εϊ τι οϊδεν ωφέλιμον, χαϊ τόϊς μεν δο-

χοϋντα εϊδέναι , τοϊς δέ μή. μέ$ρς εν τοσούτω χρό

νος, χαι πολυπραγμονεϊταί σον απας ό παρεληλν-

&ως βίος· χαν μεν τις η πολίτης υπό φ&όνον, η

γείτων ϊχ τινος εύτελοϋς αιτίας προςχεχρουχιϊ>ς, ανα-

«ρινόμενος ε%πτ\ μοιχόν, η παιδεραστην, τοϋτ εχεϊ

νο, έχ των Αώς δέλτων ό μάρτυς' αν δέ πάντες αμα

έξης επαινωαιν, υποπτοι, χαι αμφίβολοι, χαϊ δεδε-

χασμένοι. χρή τοίνυν πολλά ευτυχησαι, χαϊ μηδέν

ολως έναντιω&ηναι· μόνως γαρ αν οντω χρατήαειας.

είεν , χαϊ δή εύτόχηταί οοι πάντα της ευχης μειζό-

νως · αυτός τε γαρ έπρνεοτ τους λόγους, χαϊ των φί

λων οι εντιμότατοι, χαϊ ο.ίς μάλιστα πιστεύει τα το»-

αϋτα, ουχ απέτρεψαν ϊτι δέ χαϊ η γυνη βούλεται,

ουχ αντιλέγει δέ ούτε δ επίτροπος, ούτε ό οιχονό

μος· οίδέ τις εμίμψατό σον τον βίον, αλλά πάντα

ϊλεω, χαϊ πανταχό'Οε.ν αίσια τά ιερά. 43. Ιίεχρά-

τηχας ονν, ω μαχάριε, χαϊ εστεψαι τά Όλύμπια·

μάλλον ·δέ, Όαβνλωνα εΐληφας,η την Σάρδεων άχρο-

Ιλωαν.Τ. Ε1>

380 ϊ.νΟΙΑΝΙ

πολιν χα&/ίρηχας, χαϊ ΐξεις τό τηςΆμαλβείας χέρα*

χαϊ άμέλξεις όρνί&ων γάλα. δεί δή σοι αντί τωι

τοσούτων πόνων μέγιστα ηλίχα γενέσ&αι τάγα&ΐι,

'ίνα μή φύλλινος μόνον δ στέφανος η, χαϊ τόν τι μι-

σ&όν ούχ ευχαταφρόνητον δρια&ηναι, χαϊ τουτο»

εν χαιρω της χρείας άπραγμόνως άποδίδοα&αι, χα)

την άλλην τιμήν υπέρ τοϊ·ς πολλους υπάρχειν πό

νων δέ εχείνων, χαϊ πηλου, χαϊ δρόμων, χαϊ άγρν-·

πνιων, άνα-ιεπαϋσ&αι· χαϊ τοϋτο δή τό της ευχης,

άπστείναντα τώ πόδε χα&εύδειν, μόνα έχεϊνοι πράτ-

τοντα, ων ΐνεχα την αρχήν παρελήφ&ης, χαϊ ων εμ-

μια&ος ε'ι. έχρην μεν ουτως, ώ Τιμόχλεις, χαϊ ου

δέν αν ην μέγα χαχόν, υποχύψαντα φέρειν τον ζν-

γόν έλαφσόν τε χαϊ ευφορον, χαϊ τό μέγιστον , έπϊ-

χρνσον οντα· άλλα ποκλοϋ, μαλλον δέ τού παντός

δεϊ. μνρία γαρ εστιν αφόρητα έλευ&έρω άνδρϊ εν

αύταίς ηδη ταϊς συνοναίαις γιγνόμενα. σχέψαι δ

αυτος έξϊ}ς άχούων, εϊ τις αν αυτά υπομεϊναι δόναι-

το, παιδεία χαν έπ' έλάχιστον ώμιληχώς. 14. "Λρ-

ξομαι δ' από τον πρώτον δείπνον, -ήν δοχΐ), ο α»

>1χύς δειπνήσειν τά πρστέλεια της μελλούσης ξυνον-

οίας. εύ&ύς ονν πρόςειαι παραγγέλλων τις ηζεινέπϊ

το δεϊπνον, ουχ άνομέλητος οϊχέτης, ον χρή πρότε-

ρον ϊλεων ποιήσαα&αι , παραβύσαντα ές τήν χεϊρα,

ως μη άδέξιος είναι δοχΐίς, τουλάχιστον πέντε δρα-

χμάς · δ δέ άχχισάμενος, χαϊ απαγι, παρά σοϋ δί

ΐγώ ; χαϊ Ίίράχλεις, μή γένοιτο έπειπών, τέλος έπεί-

σ&η - χαϊ απεισί σοι πλατό εγχανών αυ δ' έσ&ητα

*αΟαραν προχηρισάμενος , χαϊ σιαυτόν ως χηαμιά

βΕΜΕΚΟΕΟΕ ΟΟΝϋνΟΤΙδ. 387

τατα σχηματίαας , λονσάμενος ηχεις, δεδιως μη πρό

των αλλων άφίχοιο. άπειρόχαλον γάρ, ωςπιρ χαΐ

το ίατατον ιμειν, φορτιχόν. αυτό γονν τηρήσας τό

μέσον τοϋ χαιρον, ειςελήλν&ας · χαί σε πάνυ εντί-

μως έδέξαντο· χαϊ παραλαβών τις, χατέχλινε μιχρύτ

υπέρ τον πλοναίον, μετά δύο που σχεδόν των πα

λαιων φίλων. 15. Σύ δ' ωςπερ τον Αιός τόνοϊχον

παρελ&ών , πάντα τε&αύμαχας , χαϊ έφ' εχάατω των

πραττομένων μετέωρος εί. ξένα γάρ σοι χαϊ αγνωςα

πάντα· χαϊ ηΐδ οίχετεία εις αέ αποβλέπει, χαϊ των

παρόντων εχαστος ο,τι πράξεις επιτηροϋσιν · ονδ'

αντω δέ αμελές τω πλοναίω τοϋτο, άλλα χαϊ προιϊ-

πέ τισι των οίχειων έπισχοπεϊν , όπως ες τους παΊ-

δας, η ες την γυναίχα, εϊ πολλάχις εχ περιωπης απο

βλέψεις. οι μέν γάρ των αυνδείπνων άχόλον&οι ό-

ρωντες έχπεπληγμένον , ες την άπειρίαν των δρωμέ

νων άποαχώπτοναι, τεχμήριον ποιούμενοι τον μ·η

παρ άλλω πρότερόν σε δεδειπνηχέναι, το χαινόν εί

ναί σοι χαϊ το χειρόμαχτρον τι&έμενον ωςπερ ονι

εϊχδς, ϊδίειν τε άνάγχη υπ απορίας, χαϊ μήτε διψων-

τα πιΛν αϊτεϊν τολμαν,μή δόξης οϊνόφλνξ τις είναι,

μήτε των οψων παρατε&έντων ποιχίλων χαϊ πρδς

τινά τάξιν έαχευααιιένων , εϊδέναι έφ' ο,τι πρωτον ϊέ

δεύτερον την χεϊρα Μγχης· υποβλέπειν ονν ες τότ·

πλησίον δεήσει , χαχεϊνον ζηλοϋν χαϊ μαν&άνειν τοϊ

δείπνον την άχολον&ίαν. 16. Τά ό" αλλα ποιχίλοί

ει, χαϊ &ορύβον πλέως τήν ψνχήν, πρός ϊχαστα τω>

πραττομένων εχπεπληγμένος. χαϊ αρτι μέν ευδαιμο

νίζεις τόν πλούσιον τυϋ χρνσοϋ. χαϊ τον έλέφαντας

Β1> ·.

388 IV ΟΙΑ ΜΙ

χαι της ·τοοπύτης τρνφης· άρτι δι, οϊχτείρεις αεαυ-

τόν, ώς τό μηδέν ων, ιίτα ζ/;»1 υπολαμβάνεις. ενίστε

δέ χάχείνο ϋπειςέρχεταί σε, ώς ί^/λωτό»" τινα βιώαει!

τον βίον, άπααιν έχείνοις εντρνφήσων , χαι με&έΐων

αυτών 'ισστιμίας· ο'ίει γάρ εςαει Αιονύσια εορτά-

αειν, χαί πον χαι μειράχια ωραία διαχονούμενα, χαι

ηρέμα προςμειδιώντα, γλαφνρωτέραν υπογράφει σοι

την διατριβην την μέλλονααν - ωςτε σννεχώς το Ό-

αηριχόν εχεϊνο φ&έγγεσ&αι,

Ου νέμισις Τρώας χαι ευχνήμιδας Αχαιους

πολλά πονεϊν χαι ίπομέιειν υπέρ της τοααύτης ευ

δαιμονίας. φιλστησίαι τό επϊ τούτω· χαί αχύφον

ευμεγέ&η τινά αίτήσας, προϋπιέ σοι τω διδασχάλω,

»ϊ ο,τι δή ποτε προςειπών σύ δέ λαβών , οτι μέν τι

σε χαι αυτόν ϋπειπειν 'ίδει, ηγνόησας υπ απειρίας,

χαί αγροιχίας δόξαν ώφλες. 17. Έπίφ&ονος δ

ονν από της προπάσεως εχείνης πολλοϊς τών παλαιώψ

φίλων γεγένησαι, χαι πρότερον επϊ τη χαταχλίσει

έλύπησάς τινας αυτών ότι τήμερον ^χων , προυχρί-

&ης ανδρών πολνετη δονλείαν ηντληχότων. ευ&ύς

οόν χαϊ τοιοϋτός τις περϊ ουϋ λόγος εν αύτοΐς. τοϋ-

το ημϊν πρδς τοϊς άλλοις δεινοϊς είεϊπετο , χαι των

άρτι έςεληλν&ότων ές την οιχίαν, δευτίρους είναι.

χαϊ μόνοις τοϊς'Έλλησι τούτοις άνίωχται η ·Ρωμαίων

πόλις. χαίτοι τι έστιν εφ' στια πρστιμώνται ημών;

ού ρημάτια δύστηνα λέγοντες, οϊονταί τι παμμέγε-

&ες ώφελεϊν; άλλος δέ, ον γάρ είδες όσα μεν 'ίπιεν,

οπως δέ τά παρατε&έντα σνλλαβών χατέφαγευ ; ά·

πειοόχαλος άν&ρωπος, χαϊ λιμοϋ πλέως· ού δ' όναρ

ΒΕ ΜΕΚΟΕΰΕ ΟΟΙΝΟνΟΤΙίϊ. 389

ίευχοϋ πστε άρτου εμφορη&εις, ουτε γε Νομαδιχοϋ,

η Φασιανου ορνι&ος, ών μόλις τά οστά ημϊν χατα-

λέλοιπε. τρίβος άλλος, ώ μάταιοι, φησϊ, πέντε ουδ'

ϋί.ων ημερων ϋψεσ&ε αυτόν ένταϋ&ά που εν Τ/μϊντά

ομοια πστνιώμενον. νύν μεν γάρ ώςπερ τά χαινά

των υποδημάτων έν τιμή τινι χαϊ επιμελεία εστίν

έπειδάν δέ πατη&η πολλάχις, χαι τοϋ πηλοϋ «<«-

πλησ&η, υπό τη χλίνη ά&λίως έρρίψιται , χόρεων

(Ζςπερ ημεϊς άνάπλεως. έχεϊνοι μεν οόν τοιαϋτα ιιε-

ρϊ οοϋ πολλά ατρέφοναι, χαί πον ηδη χαι πρύς δια-

βολάς τινες αυτων παρααχευάζονται. 18. Τό δ'

ουν σνμπόαιον ολον εχεϊνο, σον έστι, χαι περι οού

οί πλεϊστοι των λόγων αύ δ' ύπ άη&είας πλέον

τοϋ ιχανου εμπιων οϊνου λεπτοϋ, χαι δριμέος, πάλαι

της γαατρός επειγούσης, πονήρως εχεις · χαι οντε

πρσεξαναατηναϊ οοι χαλόν, οντε μένειν ασφαλές.

άπστεινομένου τοίνυν τοϋ πότου, χαι λόγων έπι λό-

γοις γιγνομένων , χαι &εαμάτων έπι &εάμααι πα-

ριόντων [άπαντα γαρ έπιδείξαα&αί οοι τά αίτοϋ

βούλεται^) χύλσοιν ου μιχράν υπομένεις, μή·ε όρων

τά γιγνόμενα, μητ άχούων εϊ τις άδει, η χι&αρίζιι

πάνυ τιμώμενος μειραχίαχος, αλλ επαινεϊς μεν ύιι·

ανάγχης, εϊχη δέ η αειαμω ανμπεοεϊν εχεϊνα πάντα,

η πνρχαϊάν τινα προςαγγελ&ηναι,'ίνα πστέ και δια-

λν&ϊ] τό σνμπόαιον. 19. Ί'οϋτο μέν δή σοι τό

-πρώτον, ώ εταίρε, χαϊ ηδιστον εχεϊνο δεϊπνον, ουχ

ϊμοιγε, τοϋ &ύμου χαι των λευχών άλων ηδιον, όπη-

νίχα βούλομαι, χαι όπάσνν έλεν&έρως έα&ιομένω.

ίνα γοϋν σοι την όξνρεγμίαν την έπι τούτοις παρώ,

390 ΐνΰΙΑΝΙ

χαϊ τον έν τ;) νυχτϊ εμετον, ϊω&εν δεήσει περϊ τού

μιο&οϋ ξνμβήναι νμάς, δπόαον τε χαϊ δπότε τον

ετους χρή λαμβάνειν. παρόντων ονν ή δύο η τριων

φίλων, προςχαλέοας σε, χαϊ χα&ίζεα&αι χελεύαας,

αρχεται λέγειν · τά μεν ημέτερα , δποϊά έστιν , εώρα-

χας ηδη , χαϊ ώ; τυφος έν αύτοϊς ουδέ εις, άτραγιά-

δητα δέ, χαϊ πεζά πάντα, χαϊ δημστιχά- χρή δέ σι

ουτως ϊχειν ως απάντων ήμϊν χοινων έσομένοιν. γε-

λοϊονγάρ ειτό χνριώτατον,τήν ψνχήν σοι τήνέμαυ-

τοϋ, η χαϊ, νή Λια, των παίδων (εί παίδες είεν αυτω

παιδεύσεως δεόμινοι} επιτρέπων, των άλλων μή επί

σης ηγοίμην δεαπότην. έπεϊ δέ χαϊ ωρίσ&αι τι δει,

δρω μεν τό μέτριον χαϊ αϋταρχες του σοϋ τρόπον,

χαϊ αυνίημι, ώς ονχϊ μια&ον έλπίδι προςελήλν&ας

ήμων τή οϊχία, των δ' αλλων ϊνεχα, της ευνοίας της

παρ ήμων, χαϊ τιμης, ην παρά πάαιν 'ίξεις · ομως

δ' ονν χαϊ ώρίσ&ω τι. σύ δ αυτός ο,τι χαϊ βούλει,

λέγε, μιμνημένος, ω φίλτατε, χαχείνων, απερ έν ίορ-

ταίς δειτησίοις είχός ημάς παρίξειν. ον γάρ άμελή-

σομεν ουδέ των τοιούτων, εί χαϊ μή νϋν αυτά αυν-

τι&έμε&α. πολλαϊ δέ, οϊα&α, τοϋ 'έτους αϊ τοιαΖται

άφορμαί' χαϊ πρδς έχεϊνα τοίνυν αποβλέπων, με-

τριώτερον δηλονότι έπιβάλοις ήμϊν τον μια&όν αλ

λως τι χαϊ πρέπον αν εϊη τοΐς πεπαιδευμένοις ίμϊν

χρείττοαιν είναι χρημάτων. 20. Ό μεν ταϋτ ει

πών, χαϊ υλον σε διασείαας ταϊς έλπίσι, τι&ασσόν

ίανίΛ πεποίηχε· αύ δέ, πάλαι τάλαντα, χαϊ μνριά

δας ννειροπολήσας, χαϊ αγρούς 'όλους, χαϊ συνοι-

χιχς, αυνίης ιιεν ήρέμα της ιειχρολογϊας, ααίνεις δϊ

ΏΕ ΜΕΚΟΕΒΕ ΟΟΝΕΥΟΤΙδ. 391

ομως την υπόαχεσιν, χαϊ τό, Πάντα ημϊν χοινά

εαται, βέβαιον, χαϊ άλη&ές εσεα&αι νομέζεις, ούχ εϊ·

δώς ϋτι τά τοιαυτα,

Χάλια μέν τ εδίην, ίπερώην δ' ουχ έδίηνε.

τελευταιον δ' υπ αίδοϋς αύτω έπέτρεψας. ό δί, αυ-

τόί μεν, ού φησιν έρεϊν, των φίλων δέ τινα των πα

ρόντων χελείει , μέσον έλ&όντα τοϋ πράγματος εϊ-

πεΐν , ο μήτ αύτω γίγνοιτ αν βαρύ , χαϊ προς αλλα

τούτων άναγχαιότερα δαπανωντι, μήτε τω ληψομένω

ευτελές. δ δέ, όμογέρων τις, εχ παίδων χολαχεία

σόντροφος, ως μέν ούχ ευδαιμονέατατος εί, φηδι,

των έν τϊ) πόλει απάντων , ώ ουτος, ούχ αν εϊποις,

ώ γε τοϋτο πρωτον ϋπηρχεν, ο πολλοϊς πάνυ γλιχο-

μένοις μόλις αν γένοιτο παρά της Τύχης. λέγω δέ,

ομιλίας άξιω&ηναι, χαϊ εστίας χοινωνησαι, χαϊ ες

την πρώτην οιχίαν των έν τγ ·Ρωμαίων αρχή χατα-

διχ&ηναι. τοϋτο γαρ υπέρ τά Κροίσου τάλαντα, χαϊ

τον Μίδου πλοϋτον , εί σωφρονειν οϊσ&α. είδον δέ

πολλούς των ευδοχίμων,έ&ελήσανταςαν εί χαϊ προς-

διδόναι δέοι, μόνης της δόξης ϊνεχα, αυνεϊναι τού

τω, χαϊ όρασ&αι περϊ αύτόν, εταίρους χαϊ φίλους

είναι δοχοϋντας· ούχ εχω οπως σε της εύπστμέας

μαχαρίσω· ος χαϊ προςλήψη μισ&όν της τοιαύτης

ευδαιμονίας. αρχεϊν ούν νομέζω, εί μή πάνυ άσωτος

εϊ, τοσόν δέ τι ειπών έλάχιστον , χαϊ μάλιστα πρός

τάς σάς έχείνας ελπίδας. 21. Άγαπαν δ' ομως αναγ-

χαϊον. ού γάρ ούδ' αν φνγεϊν ετ» σοι δννατόν εντός

άρχύων γενομενω. δέχ# τοίνυν τόν χαλινόν, μύσας,

χαϊ τά πρωτα εύάγωγος ει προς αύτόν, ου πάνυ πε

392 ΙιΥΟΙΑΝΙ

ριαπωντα, ουδ' οξέως νυττοντα, μέχρις αν λάΒη;

τέλεον αύτω οννή&ης γενόμενος. οι μέν δή έξω «κ-

&ρωπτη , το μετά τοϋτο ζηλοϋσί αε , δρωντες έντδς

της χιγχλίδος διατρίβοντα, χαϊ άχωλύτως ειςιόντα,

χαϊ τϋ,ν πάνυ τινά ενδον γιγενημένον. αύ δέ αυτο;

ούδέπω όράς, ου τινος ενιχα ευδαίμων αύιοΊς είναι

δοχιϊς' πλήν ήλλά χαίρεις γε, χαϊ αεαυτόν έξαπατάς,

χαϊ άεϊ τά μέλλοντα βελτίω γεντμιεσ&αι νομίζεις.

το δ' ϊμπαλιν η σιι ηλπισας , γίγνεται · χαϊ ώς η

παροιμέα φησϊν , επϊ τά Μανδραβούλου χωρεϊ ιό

πραγμα, χα&' ίχάατην ώς είπιϊν την ημέραν άπο-

ι·μιχρννόμενον , χαί εις τουπίσω άναποδίζον. 22.

Ήοίμα ούν χαϊ χατ ολίγον ωςπερ έν άμνδρω τω

φωτϊ τότε πρωτον διαβλέπων , αρχη χατανσεϊν , ως

ηί μέν χρνααϊ έχεϊναι έλπίδες-, ουδέν αλλ η ψϋοαί

τινες ησαν επίχρναοι· βαρεϊς δέ, χαϊ άλη&εϊς, χαϊ

απαραίτητοι , χαϊ οννεχεϊς οι πόνοι. τίνες οντοι;

ϊοως έρήση με· ονχ άρω γάρ ο,τι τό επίπονον έν ταϊς

τοιαύταις ξννοναίαις έστϊν, ουδ' επινοω ατινα εφη-

π&α τά χαματηρά χαϊ αφόρητα. ουχοϋν αχονσον, ω

γενναίε, μή εϊ χάματος ϊνεατιν εν τω ιιράγματι μό

νον έξετάζων , άλλά χαϊ τό αισχρόν', χαϊ ταπεινόν,

χαϊσννόλως δονλοπρεπες, ούχ εν παρέργω τηςάχραά-

σεως τι&έμενος. 23. Καϊ πρώτόν γε μ&μνησο μη-

χέτι έλεύ&ερον τό άπ' έχείνον, μ·ηδ' ευπατρίδην σε

αυτον οϊεσ&αι. πάντα γάρ ταϋτα, τό γένος, την

Άευ&ερίαν , τους προγόνους εξω τοϊ ονδον χαταλεί-

ψιβν, ϊσ&ι, ίπιιδάν έπϊ τοιαύτην ααυτ·όν λατρείαν

άπεμπολ^οας είςί^ς, ού γάς $&»λήσει σοι η 'Ελευ

ϋΕ ΜΕΚΟΕϋΕ εΟΝΟνΟΤΙδ. 393

:

&ερία ξινηςελ&εϊν, ίφ' ουτως άγεννη πράγματα χαϊ

ταηεινά εϊςιόντι. δούλος ονν, εϊ χαϊ πάνυ άχθέαη

τω ονόματι, χαϊ ονχ ενός, αλλά πολλών δουλος αναγ

χαίως εσιι, χαϊ γητεύσεις χάτω νενευχως ϊω&εν ές

εσπέραν, άειχελίω επϊ μισΰω· χαϊ άτε δή μή έχ παι

δων τ>ί δονλεία ξνντραφεϊς , όψιμα&ήσας δέ, χαϊ

πόρρω που της ηλιχίας παιδευόμενος πρύς αυτης,

ου πάνυ ευδόχιμος εση, ουδέ πολλοί άξιος τω δε-

απότη. διαφ&είρει γάρ αε ή μνήμη της έλευ&ερίας

ύπιοϋυα, χαϊ άποσχιρταν ενίστε ποιεϊ, χαϊ δι αυτό

εν τϊί) δονλεία πονήρως άπαλλάττειν · πλην ει μη ά-

ποχρην σοι πρύς έλευ&ερίαν νομίζεις, το μη Πνρ-

ύίον μηδέ Ζωπυρίωνος νίδν είναι, μηδ' ωςπερ τις

βι&ννύς ϋπό μεγαλοφώνωτω χήρνχι άπημπολησ&αι.

άλλ' οπόταν, ω βέλτιστε , της νονμηνίας έπιστάσης,

χναμιχ&εϊς τω Πνρρία χαϊ τω Ζωπνρίωνι, προτεί

νης την χεϊρα ομοίως τοϊς άλλοις οιχίταις, χαϊ λά

βής έχεϊνο ο,τι δήπστε ην τό γιγνόμενον , τοϋτο η

πράαις έατί· χήρυχος γάρ ούχ εδα έπ' άνδρα εαυτό»

αποχηρύξαντα , χαϊ μαχρω χρόνω μνηστευσάμενον

ίαυτω τον δεοπότην. 24. ΕΊτ, ω χά&αρμα, {φαίην

άν χαϊ μάλιστα προς τον φιλοσοφεϊν φάαχοντα) ει

μέν αέ τις η πλέοντα χαταποντιατής σνλλαβών, η

Χωστής άπεδίδστο , ωχτειρες αν αεαυτόν, ως παρά

τήν άξίαν δυςτυχοϋντα· η εΥ ιις σου λαβόμενος , ήγι

δοϋλον είναι λέγων, εβόας άν τούς νόμους, χαϊ δεινά

ίποίεις, χαϊ ήγανάχτεις, χαϊ, ω γη , χαϊ &εοϊ , με-

γάλτί τΐί φωνη έχεχράγεις άν αιαυτόν δέ , όί!-·/ωι

'ίνεχα ό3ολων , ϊν τούτω της ηλιχίας, ότι χαϊ ει φί

594

αει δονλος ησ&α, χαιρδς ήν προς έλεν&ερίαν ηδη

δραν, αυτΐί άρετ^ χαι σοφια φέρων άπημπόληχας ;

ουδέ τους πολλούς έχείνους λόγους αίδεσ&είς, ους

δ χαλός Πλάτων , ·>; δ Χρύσιππος, η δ Αριστστέλης

διεξεληλύ&ααι, τό μέν έλευ&έριον έπαινοϋντες, ιό

δονλοπρεπές δέ διαβάλλοντες , χαϊ ουχ αισχόνη χό-

λαξιν άν&ρώποις , χ«ί άγοραίοις, χαϊ βωμολάχοις

άντεξεταζόμενος, χαϊ έν τοσούτω πλή&ει ·Ρωμαίχων

μόνος ξενίζων τω τρίβωνι, χαϊ πονήρως την ·Ρωμαί-

ων φωνήν βαρβαρίζων, είτα δειπνων δεϊπνα &ορυ-

βώδη, χαϊ πολνάν&ρωπα, συγχλύδων τινων, χαι

των πλείστων μοχ&ηρων; χαϊ έν αυτόϊς επαινεϊς φορ-

τιχως, χαϊ πίνεις πέρα τοϋ μετρίως εχοντος· ε'ω&έν

τε ίπο χώδωνι έξαναστάς, άποσεισάμενος τον υπνου

τό ήδιστον, ανμπερι&εϊς ανω, χαι χάτω, ϊτι τον

χ&ιζόν ϊχων πηλόν επϊ τοΐν σχελοϊν. ουτως απορία

μέν σε &έρμων ϊαχεν, η των αγρίων λαχανων, έπέ-

λιπον δέ χαϊ η χρηναι ρέονααι^ τοϋ ψνχροϋ νδατος,

ως επϊ ταυτά σε υπ αμηχανίας έλ&εϊν; άλλα δηλον

ώ; ονχ νδατος, ονδέ &έρμων, ιιλλά πεμμάτων, χαι

οψων , χαι οΐνον άν&οαμέον επι&νμων, ίάλως, χα-

-&άπερ δ λάβραξ, αυτόν μάλα διχαίως τόν όρεγόμε

νον τούτων λαιμόν διαπαρεϊς· παρά πόδας το ιγαροϋν

της λιχνείας ταύτης τάπίχειρα. χαί ωςπερ οί πί&ηχοι,

χλοιω δε&εϊς τον τράχηλον , αλλοις £ιέν γέλωτα παρ

έχεις · ααυτω δέ δοχεϊς τρνφαν, στι ϊατι σοι τών

ϊοχάδων άφ&όνως έντραγεϊν · η δ* Έλευ&ιρία, χαϊ

το ευγενές, αύτοϊς φνλέταις χαί φράτοραι, φρουδα

κάντα, χαϊ ονδέ μνήμη τις αυτων. 25. Και άγα·

ϋΕ ΜΕΚΟΕβΕ ΟΟΝΠνΟΤΙδ. 395

π>7τόν, ει μόνον τό α'ισχρόν προςην τω πράγματι,

δούλον άντ έλευ&έρον δοχεϊν, όί δέ πόνοι μή χατά

τούς πάνυ τούτους οίχέτας· αλλ' ορα εί μετριώτερά

οοι προςτέταχται των Αρόμωνι χαί Τιβίω προςτετα-

γμένων. ών μεν γαρ ΐνεχα των μα&ημάτων έπι&υ-

μειν φήσας παρείληφέ σε, ολίγον αυτω μέλει. τί γαρ

χοινόν ψααι λύρα χαί ονω; πάνυ γαρ, ως δρας, έν~

τετήχααι τω πό&ω της Όμήρον σοφίας, η της Αη-

μοα&ένους δεινότητος , η της Πλάτωνος μεγαλοφρο

σόνης, ών ην τις εχ της ψνχης άφέλΐ] το χρναίον,

χαι τό άργύριον, χαι τάς περί τούτων φροντίδας, τό

χαταλειπόμενόν εστι τϋφος χαι μαλαχία, χαι ηδυ-

πά&εια, χαι ασέλγεια, χαινβρις, χαι άπαιδεναία.

δεϊται δή σον έπ έχεϊνα μέν ουδαμως. έπει δέ πώ·

γωνα εχεις βα&όν , χαι σεμνός τις ει την πρόςοψιν,

χαι ίμάτιον Έλληνιχόν εναταλως περιβέβλησαι, χαι

πάντες ΐοασί σε γραμματιχόν , η ρ'ήτορα, η φιλόαο-

φον , χαλόν αυτω δοχεϊ άναμεμέχ&αι χαι τοιοϋτόν

τινα τοϊς προϊοϋαι, χαι προπομπεύοναιν αυτοϋ·

δόξει γαρ έχ τούτον χαι φιλομα&ής των Ελληνιχων

μα&ημάτων, χαι ολως, περϊ παιδείαν φιλόχαλος' ως-

τε χινδυνεύεις, ω γενναίε, άντι των &αυμαστών λό

γων, τόν πώγωνα χαί τόν τρίβωνα μεμισ&ωχέναι.

%ρή ονν σε άεϊ σνν αυτω δρασ&αι , χαι μηδέπστε «-

πολείπεα&αι · «λλ' εω&εν εξαναατάντα, παρέχειν σε-

αυτον όφ&ησόμενον εν τη &εραπεία, χαι μή λιπεϊν

τήν τάξιν. <53' έπιβάλλων ενίστε σοι τήν χεϊρα, ο, τι

αν τόχοι, ληρεί, τοϊς έντυγχάνοναιν έπιδειχνόμενος,

ώ; ουδέ όδω βαδίζων. άμελυς έατι των μονσων, άλ£

396 · ίνΟΙΑΝΙ

ιϊί χαλόν την έν τω περιπάτω διατί&εται σχολην.

26. -2·ύ ά&λιος, τά μεν παραδραμων , τα δέ βά

δην άναντα πολλά χαϊ χάταντα (τοιαύτη γάρ , ώ

οία&α, η πόλις) πιριελ&ών , ϊδρωχάς τε χαϊ πνευ

στιας. χάχείνον 'ίνδον τινϊ των φίλων, προς ΰν ηλ&ε,

διαλεγομένον , μηδ οκου χα&ίζης ϊχων, δρ&ός υπ

απορίας άναγιγνώαχεις τό βιβλίον προχειρισάμενος'

έπειδάν δέ άσιτόν τε, χαϊ άττστον η νυξ χαταλάβη,

λοναάμενος πονηρίάς άωρ'ι, περί αυτά πον σχεδόν τίι

μεσονύχτιον ηχεις έπϊ τό δειπνονι ούχ ϊ&' ομοίως εν

τιμος, ουδέ περίβλεπτος τοϊς παροϋαιν. αλλ' ην τις

άλλος έπειςέλ&τ; νεαλέατερος,ες τουπίσω αύ· χαϊ ου

τως ές την άτιμστάτιιν γωνίαν ίξωα&εϊς, χατάχεισαι,

μάρτυς μόνον των παραφερομένων, τά άστα, ει άφί-

χοιτο μέχρι σοϋ , χα&άπερ οι χύνις περιεα&ίων, η

τό πχληρόν της μαλάχης φύλλον, ω τά άλλα αυνει-

λοϋσιν, εϊ ϋπεροφ&είη ϋπό των προχαταχειμένων,

ίΐσμενος υπό λιμοϋ παραψάμενος. ο» μην ουδ' ή άλ

λη νβρις άπεατιν, άλλ' οντε ωόν εχεις μόνος, ου γάη

άναγχαίόν έστι χαϊ σέ των αύτων αεί τοϊς ξένοις χαϊ

άγνώατοις άντιποιεϊσ&αι· άγνωμοαύνη γάρ αή τοϋ-

τό γε· οντε η σρνις όμοία ταϊς άλλαις, άλλα τω μεν

πλοναίω , παχεϊα χαϊ πιμελής , σοι δέ, νεσττός ημϊ-

τομος, η φίίίΙΜ τις ίπόαχληρος, νβρις άντιχρνς,

χαϊ άτιμέα. πολλάχις δέ ην ίπιλίποι αλλον τινός αι

φνιδίως ι'πιπαρόντος, άράμενος ό διάχονος τά σοι

παραχείμενα φέρων, έχείνω παρατέ&ειχεν , ϋπστον-

&ορύσας, αύ γάρ ημέτερος ει. τεμνομένον μέν γάρ

«ν τω μέσω η αυύς υπογαστρίου , η έλάφον, χρη ε»

ΟΕ ΜΕΒΟΕΟΕ ΟΟΝϋνεΤΙδ. 397

παντός η τον διανέμοντα ϊλεων ϊχίιν, η τήν ιίρομτι-

&έως μερίδα φέρεσ&αι, οστά χεχαλνμμένα τί) πειιε-

λϊ]. τό γάρ τω ιιέν υπέρ αέ την λοπάδα παρεατάναι,

ϊστ αν απαγορεναη έμφορούμενος, αέ δ' ουτω τα

χέως παραδραμην , τίνι φορητόν έλεν&έρω άνδρϊ,

χαν όπόαην αϊ ϊλαφοι τήν χολήν εχοντι; χαϊτοι ου-

δέπω έχεϊνο εφην, ϋτι των άλλων ιβιστόν τε χαϊ πα-

λαιστατον οίνον πινόντων , μόνος σύ πονηρόν τινα

χαϊ παχνν πίνεις· &εραπεύων άεϊ, έν άργνρω η χρν-

αω πίνειν , ως μή ελεγχ&είης από του χρώματος, ου

τως άτιμος ων ξυμπότης · χαϊ εϊ&ε γε χίΐν έχείνον ές

χόρον ήν πιεϊν ννν δέ πολλάχις αϊτήσαντος , δ παϊς

ουδ' άίοντι ϊοιχεν- 27. Άνια δή σε πολλα χαί «-

&ρόα, χαϊ σχεδόν τα πάντα , χαί μάλιστα σταν σι

παρευδοχιμή χίναιδός τις, η όρχηοτοδιδάαχαλος , η

Ίωνιχά ξυνείρων, Άλεξανδρεωτιχός άν&ρωπίσχος.

τοις μέν γάρ τά ερωτιχά ταϋτα διαχονονμένοις, χαϊ

γραμματίδα υπό χόλπον διαχομέζοναι, πό&εν ού γ

ισότιμος χαταχείμενος ; τοιγαροϋν έν μνχω του σνμ

ποσίου , χαϊ υτί ιιΐδοϋς χαταδεδυχώς, στένεις ώς τό

εϊχύς, χαι αεαυτόν οίχτείρεις, χαι αίτια τήν τόχψ;

ουδ' ολίγα σοι των χαρίτων 'ιπιφεχάσασαν. ηδέοις δ'

αν μοι δοχεϊς χαι ποιητής γενέσ&αι των έρωτιχων

ασμάτων, η χαν άλλου ποιήσαντος , δόνασ&αι α-

δειν άξίως. δρας γάρ ο'ι τό πρστιμαα&αι χαϊ ευδοχι-

αεϊν εστιν. υποσταίης δ" αν, εϊ χαϊ μάγον, η μάνειν

ϋποχρίναα&αι δέοι, των χλήρους πολνταλάντους,

χαϊ αρχάς, χαϊ ά&ρύους τούς πλούτους υπισχνονμέ-

"ων. χαϊ γάρ αύ χαϊ τούτους όρ/χς ευ φερομένους ε»

393 Ι.νΟΙΑΝΙ -

ι

ταϊς φιλίαις, χαϊ πολλών άξιονμένους ' χαν ΐν »

γυϋν τούτων ηδέως αν γένοιο, ως μή απόβλητος χα!

πεοιττός εΐης· αλλ' ουδέ προς ταυτα δ χαχοδαίμαι

πι&ανός εί. τοιγαροϋν άνάγχη μειοϋσ&αι, χαϊ σιω

πή άνέχεα&αι, ϋποιμώζοντα χαϊ άμελούμενον. 28.

"Ίΐν μεν γάρ χατείπη σον τις ψί&νρος οίχέτης, ώ;

μόνος ούχ έπι')νεις τον της δεαπότης παιδίαχον ορ·

χούμινον , η χι&αρίζοντα, χίνδννος ου μιχρος ίχ τοί

πράγματος. χρή ονν, χερσαίου βατράχου ΰίχην, δι-

-ψώντα χεχραγίναι , ώς επίσημος εση ϊν τοϊς έπαι·

νοναι, χαί χορυφαϊος, έπιμελούμινο·ν. πολλάχις δ»

χαι των άλλων σιωπησάντων , αυτόν έπειπεϊν έαχεμ-

μίνον τινά ϊπαινον, πολλήν την χολαχείαν εμφανι-

ονντα. το μέν γαρ λιμω ξυνόντα, χαί, νή Αία, γι

διψωντα, μύροι χρίεσ&αι, χαϊ στεφανοϋα&αι την

χεφαλήν , ήρίμα χαϊ γελοϊον. εοιχας γαρ τότε αιήλτ/

εώλου τινος νεχροϋ αγοντος εναγίνματα. χαϊ γαρ

εχείνου χαταχέαντις μί·ρον, χαϊ τον οτέφανον έπι-

&ίντες, αύτοϊ πίνοναι, χαϊ ειωχοννται τά παρε-

υχε-νασμένα. 29. Ίίν μεν γάρ χαϊ ζηλότυπος τις η',

χαϊ παίδες εΐψορφοι ωαιν , η νέα γννή, χαϊ ου μή

παντελως πόρρω Αφροδίτης χαϊ Χαρίτων ^ς, ούχ

εν ύρήνη τό πραγμα, οΰι3' ό χίνδννος ευχαταφρό-

νιμος. ωτα γάρ χαϊ έφ&αλμοϊ βασιλέως πολλοϊ , ον

μόνον τάλη&ή όρώντες, αλλ' αεί τι χαϊ προςεπιμι-

τροϋντες ως μή ννατάζειν δοχυϊεν. δει ούν ωςπερ έτ

τυΐς Ιίερσιχοϊς δείπνοις χάτω νεύοντα χαταχεϊσ&αι,

δεδιότα μή τις εννουχος σε ϊδη πρόςβλέψαντα μει.

ιων παλλαχίδοιι· , ίπεϊ άλλος γι ευνουχος έντιταιιέ-

ϋΕ ΜΕΚΟΕϋΕ οΟΝΌΥΟτίδ. 399

νον πάλαι τό τόξον εχων, α μη βέμις δρωντα, δια-

πείρας τω οίατω μεταξύ πίνοντας, την γνά&ον. 30.

Ε~ιτ άπιλ&ών του δείπνου, μιχρόν τι χατέδαρ&ες.

υπό δ' ωδήν αλεχτρνόνων άνεγρόμενος, ω δείλαιος

εγώ ψ});, χαϊ α&λιος, οϊας τάς πάλαι διατριβάς «-

πολιπών , χαι εταίρους, χαϊ βίον άπράγμονα , χαι

ϋπνον μετρούμενον τη έπι&νμία, χαϊ περιπάτους

έλεν&έρους , ιϊς οϊον βάρα&ρον φέρων έμαυτόν έν-

ϋίαειχα. τίνος ΐνεχα, ώ &εοϊ, η τϊς ο λαμπρός μι-

α&ός οντός έατιν; ου γαρ χαι αλλως μοι πλείω τού

των έχπορίζειν δννατόν ην, χαι προςην τό έλεύ&ε-

ρ»ν, χαι τό πάντα έπ έξοναίας; ννν δέ τό τον λό

γου, λέων χρόχη δε&εϊς, Άνω χαι χάτω περισύρο-

μαι, τό πάντων οϊχτιστον, ουδ ευδοχιμεϊν είδώς,

ουδέ χεχαρισμένος είναι δννάμενος. ίδιώτης γάρ εγω-

γε των τοιούτων , χαι ατεχνος, χαι μάλιατα παρα-

βαλλόμενος άνδράαι τέχνην ιό πραγμα πεποιημένοις.

ώς δέ χαι άχάριατός είμι, χαϊ ηχιατα αυμπστιχύς,

ουδ οσον γέλωτα ποιησαι δννάμενος· οννίημι δέ ως

χαϊ ενοχλω πολλάχις βλεπόμενος, χαϊ μάλισ&' οταν

ηδίων αυτός αύτοϋ είναι &έλω. αχν&ρωπός γάρ αυ

τοί δοχώ. χαϊ ολως, ούχ εχω οπως αρμόσωμαι προς

αυτόν. ην μεν γάρ έπϊ τον αεμνοϋ φνλάττω έμαυ-

τόν , αηδής ϊδοξα, χαϊ μονονονχϊ φευχτέος. ην δέ

μειδιάαω, χαϊ ρν&μέσω τό πρύςωπον εις τό ηδιστον,

χατεφρόνησεν ευ&ύς, χαϊ διέπτναε, χαϊ τόπραγμαό-

μοιόν μοι δοχεϊ, ωςπερ αν εϊ τις χωμωδίαν υποχρί-

ναιτο, τραγιχόν προςωπεϊονπεριχείμενος. τό δ' ολον,

τίνα αλλον 6 μάταιος έμαυτω ΰιώαυμαι βίον, τόν

400 ΐνΟΙΑΝΙ

παρόντα τούτον α!.λω βεβιωχώς;3ί. "Ετι σον ταυ

τα διαλογιζομένου , 6 χώδων ηχησε, χαί γρη των ό·

ιιοίων ϊχεα&αι, χαί περινοατεϊν . χαί 'εατάναι , ίπα-

λείφαντά γι πρύτερον τούς βουβωνας , χαϊ τας ιγνύ-

ας, εϊ &έλεις· διαρχέοαι πρύς τον α&λον. είτα δεϊ-

πνον ΰμοιον, χαϊ ες την αυτην ωρπν περιηγμένον.

χαί σοι τα της διαίτης, προς τύν πάλαι βίον αντί

στροφα, χαί η αγρνπνία δέ, χαϊ δ ίδρώς, χαϊ δ χά

ματος ηρίμα ηδη ίπορύττοναιν , ») φ&όην, η ηερι-

πνευμονίαν , ϊ) χώλου αλγημα, η τήν χαλην πυδά-

γραν άναπλάττουτες. αντέξεις δέ ομως, χαί πολλάχις

χαταχεϊσ&αι δέον, ουδέ τοϋτο αυγχεχώρηται. αχη-

ψις γαρ νόαος, χαί.φνγη των χα&ηχόντων 'ίδοξεν.

ωςτε έξ απάντων ωχρές αεί, χαί οσον ουδέηω τε&νη-

ξομένω 'ίοιχας. 32. Καϊ τα μεν ίν ττ\ πάλει, ταυτιι.

τ]ν δέ που χαί άπυυημηααι δει/, τ« μεν άλλα ίω.

νοντος δέ πολλάχις, νατατος ίλ&ων (τοιουτο γάρσοι

άποχεχλήρωται) χαί τό ζεύγος περιμένεις, ϊατ' αν

ουχ ετ ούσης χαταγωγης, τω μαγείρω σε η τω της δε-

αποίνης χομμωτί) συμπαραβύσωαιν , ουδέ των φρν·

γάνων δαψιλως ύποβαλόντες. 33. Ουχ όχτω δέ σοι

χαί διηγήσασ&αι ο μοι Θισμόπολις ούτος ο Στωί

χός διηγήσατο, ξυμβάν αυτω πάνυ γελοϊον , χαί, νή

Λι, οΰχ άνέλπιστον , ως αν χαί αλλω ταύτόν αιμ-

βαϊη. συνην μέν γαρ πλουσία τινί χαί τρνφώαι) γν·

ναιχί των επιφανων ίν τι] πόλει. διηααν δέ χαί άπο-

δημησαί πστε, τό μέν πρωτον, εχείνο πα&εϊν ίφι\

γελοιότατον , συγχα&ίζεσ&αι παρ αυτω παραδεδό

β&αι φιλοσοφω οντι, χίναιδόν τινα τϋν πεπιτιων>-

·ν;υ/ϊ ΜΕΗεευε οοΝυνςτίδ. · 4οι

νων τά αχέλη, χαϊ τόν πώγωνα περειΐνρημιιΐων · δια

τιμης δέ αυιόν έχείιη ώ; ιό δ/χύί: τ.γδ, *αϊ τούνομα

ύ·έ ιοϊ/ χιναίδου άπεμνημόνευε , Χελιδόνιον γάρ χα-

λι'ίσ&αι. τοϋτο τοίννν πρωτον ηλίχον, - σχν&ρωπω

χαϊ γέροντι ανδρϊ χαϊ πολιω τό γένειον (οια&α δέ ώ,·

βα&όν πώγωνα χοΐι οιμνόν ό Θεαμόπολις είχε) ηα-

. ς>αχα&ίζεσ&αι ψύχος έντετριμμένον, χαϊ ϋπογεγραμ-

μένον τους ύφ&αλμούς, χαϊ διασεααλευμένον τό

βλέμμα, χα} τον τράχηλον έπιχεχλασμένον , ου χελι-

δόνα, μα Αι , αλλά γίπα τινά περιτετιλμένον τον

πώγωνος τά πτερά ' χαϊ εϊγε μη πολλά δεη&ηναι αυ

τον , χαϊ τον χϊχρύφαλνν ϊχοντα έπϊ τη χεφαλή αν

αυγχα&έζεα&αι. τά ονν άλλα, παρ ολην τήν όδόν

μνρίας τύς αηδίας άνααχέσ&αι, ϋπάδοντος , χαϊ τε

ρετίζοντας· εϊ δέ μη έπείχεν αυτός, ϊσως αν χαϊ νρ-

χοιμένου έπϊ της απηνης. ετερον δ" ονν τι χαϊ τοιοϋ~

τον αυτω προςταχ&ηναι. 34. Καλέαααα γάρ αυ-

τόν η γννή, Θεαμόπολϊ, ψησιν, ουτως οναιο , χάριν

ου μιχράν αϊτούοη, δύς, μηδέν άντειπών, μηδ' υπως

έπϊ πλεϊόν σου διήσνμαι περιμείνας. τοϋ δί, οπερ

ωχός ην, υποσχομενου πάντα πράξειν , δέομαί σον

τυύτ , ϊφη, χρηστόν δρωσά σε, χαϊ επιμελη , χαϊ φι-

λόατοργον , την χόνα ην οϊσ&α την Μνρρίνην , άνα-

λαβων ές τό οχημα, φύλαττέ μοι, χαϊ έπιμελοϋ , ο

πως μηδενός ενδεης ΐσται · βαρόνεται γάρ η άάλία

την γαστέρα, χαϊ σχεδόν ως επίτεξ εστίν οί δέ χα~

τάρατοι οντοι, χαϊ άπει&εϊς οίχέται, ονχ όπωςέχεί-

νης, αλλ' ούδ' έμοϋ αυτης πολόν ποιουνται λόγον

έν ταϊς δδοϊς. μη τοίνυν τι σμιχρόν οϊη&ΐις εύποιή-

Ι-ναΑκ. I. Ο· ΐ

402 ινΟΙΑΝΙ

σειν με, τό περιαπούδαστόν μοι, χαϊ ηδιστον χννί

διον διαφνλάξας. ϋπέαχετο δ Θεαμόπολις, πολλά

ιχετευούσης, χαϊ μονονονχϊ χαϊ δαχρνούσης. τό δέ

πρίϊγμα, παγγίλοιον τ·ν, χννίδιον εχ τοϋ ϊματίου ττρο-

χύπτον μιχρόν υπό τόν πώγωνα , χαϊ χατουρησαν

πολλάχις, εί χαι μή ταϋτα δ Θεαμόπολις προςετί&ει,

χαϊ βαυζον λεπτί} τί) φωνή (τοιαυτα γάρ τά Μελι-

ταϊα} χαϊ τό γένειον τοϋ φιλοσόφου περιλιχμώμενον,

μάλιστα εϊ τι τοϋ χ&ιζοϋ αύτω ζωμοϋ έγχατεμέμι-

χτο. χαι δ χίναιδος, δ ξόνεδρος , ουχ άμούσως ποτέ

χαϊ εϊς τους αλλους τους παρόντας. έν τω ξνμποσίω

άποαχώπτων , έπειδή πστε χαϊ επϊ τόν Θεαμόπολιν

χα&ηχε τό αχωμμα, περϊ δέ Θεαμοπόλιδος, εφη, τοϋ-

το μόνον είπεϊν ΐχω, στι άντϊ Στω'ίχοϋ ηδη Κννιχός

ημϊν γεγένηται. τό δ ούν χννίδιον, χαϊ τιτοχέναι

έν τω τρίβωνι τοϋ Θεαμοπόλιδος έπν&όμην. 35.

Τοιαϋτα έντρνφωαι, μαλλον δέ ένυβρίζοναι τοις

ξννοϋσι, χατά μιχρόν αυτούς χειροή&εις τΐ) νβρει

παρααχευάζοντες. οιδα δ" εγώ χαϊ ρητωρα των χαρ-

χάρων επϊ τω δείπνω χελενα&έντα, μελετήσαντα, μά

τόν Αι , ουχ άπαιδεύτως, άλλα πάνυ τορως, χαϊ ξυγ-

χεχρστημένως· έπηνεϊτο γοϋν μεταξύ πινόντων, ον

προς νδωρ μεμετρημένον, αλλά πρός οϊνον αμφορέα

λέγων. χαϊ τοίτο υποατηναι τό τόλμημα επϊ διαχο-

σίαις δραχμαϊς έλέγετο. ταϋτα μεν ονν ίσως μέτρια.

ην δέ ποιητιχός αυτός, η συγγραφιχός δ πλούσιος ψι,

παρά τό δεϊπνον τά αϋτοϋ ραψωδων, τότε χαϊ μά

λιστα διαρραγηναι χρή,επαινοϋντα χαϊ χολαχίύοντα,

χαϊ τρόπους έπαίνων χαινστέραυς έπινοοϋντα. \ειαϊ

ΏΕ ΜΕΚΟΕβΕ εΟΝϋνεΤΙϋ. 403

ώ' ο" χαϊ επϊ χάλλει &αυμάζεα&αι έ&έλοναι. χαϊ δει

Άδώνιδας αυτούς, χαϊ ·Ταχίν&ους άχούειν, πήχεως

ενίστε τήν ρίνα εχοντας.·] ού δ' ονν έάν μή επαινος,

ές τάς λι&στομίας τάς Αιονναίον ευ&ύς άφίξη, ως

χαϊφ&ονων, χαϊ έπιβονλεύων αυτω. χρή δέ χαϊ σο

φούς χαϊ ρήτορας είναι αυτούς· χαν εϊ τιαολοιχίσαν-

τεςτόχωαιν, αυτό το της Ιίττιχής χαϊ τοϋ ·Τμηττοϋ

μεστούς δοχεϊν τους λόγους, χαϊ %όμον είναι τό λοι

πόν ούτω λέγειν. 36. Καίτοι φορητά ίσως τα των

άνδρων. αϊ δή ονν γνναίχες (χαί γάρ αΰ χαϊ τόδε

υπό των γνναιχων απονδάζεται , τό ειναί τινας αυ-

ταϊς πεπαιδενμένους, μια&οϋ υπστελεϊς ξννοντας,

χαϊ τω φορεϊω παρεπομενους} εν γάρ τι χαϊ τοϋτο

των αλλων χαλλωπιομάτων αύιαίς δοχεϊ, ην λϊγηται,

ώς πεπαιδευμέναι τέ είσι, χαϊ φιλόσοφο·. χαϊ ποι-

οϋσιν ασματα θυ πολύ της —απφους άποδέοντα·

χαϊ διά δή ταυτα, μισ&ωτούς χαϊ αΐται περιάγον-

ται ρήτορας, χαϊ γραμματιχούς, χαϊ φιλοσόφους·

άχρσωνται 5' αυτων πηνίχα (γελοίον γάρ χαϊ τοϋτο)

ήτοι μεταξύ χοαμούμεναι , χαϊ τάς χόμας περιπλεχό-

μεναι, η παρά τό· δεϊπνον αλλστε γάρ ουχ άγοναί

αχολήν. πολλάχις δέ χαϊ μεταξύ τοϋ φιλοσόφου τϊ δι·

εξιόντος, ή αβρα προςιλ&οϋοα, ωρεξε παρά τοϋ μυι-

χοϋ γραμματίον ' οι δέ περϊ σωφροσόνης έχεϊνοι λό~

γοι , ίατααι περιμένοντες εστ αν εχείνη άντιγράψα-

αα τω μοιχω, έπαναδράμη πρός τήν άχρόααιν. 37.

Έπειδάν δέ πστε διά μαχροϋ τοϋ χρόνου Κρονίων ί)

Πανα&ηναίων επιατάντων, πέμπηταϊ τί σοι εφεατρί-

διον α&λιον, η νιτώνιον ίπόαα&ρον , ένταϋ&α μύ-

0 α ι

404ΙΛ•ΟΙΑΝΙ

λιστα πολλην δε" χαϊ μεγάλην γενίοδαι τήνπομπήν.

ραϊ δ μέν πρΰηος ευ&υς, ε'τι χτχεπτομένου παραχού-

σας τοϋ δεαπότου, προδραμών χαϊ προμηνύοας, α

πέρχεται, μια&όν ούχ ολίγον της αγγελίας προλα-

βών. εω&εν δέ τριςχαίδεχα ηχουυι χομέζοντες , εχα-

ατος ώς πολλά εϊιιε, χαϊ ως υπέμνησε, χαι ώς επι

τραπεϊς, τό χάλλιον επελέξατο διεξιών απαντες δ

ονν άπαλλάττονται λαβόντες, ετι χαι βρεν&νόμενοι.

'ότι μη πλείω ϊδωχας. 38. Ό μεν γαρ μισ&ός αυ

τος, χατά δύο άβολους, η τέτταρας· χαι βαρυς αϊ

των ού , χαι οχληρός δοχεϊς. 'ίνα 3' ονν λιίβης, χο-

λαχευτέος μεν αυτός, χαϊ ϊχετευτέος· &εραπευτέος

δέ χαι δ οιχονόμος. οιιτος μεν χαι αλλος &εραπείας

τρόπος. ουχ αμελητέος δέ οί·δ' δ ξύμβονλος χαϊ φί

λος. χαϊ τό ληφ&έν, ηδη πρσωφείλετο ίματιοχαπή-

λω, η αχντστόμω τινί. αδωρα δνν σοι τά δωρα , χαϊ

ι'ινόνητα. 39. Πολυς δέ δ φ&όνος, χαί πον χαϊ

διαβολή τις ηρέμα ϋπεξανίσταται προς ανδρα ηδη

τους χατά σού λόγους ηδέως ενδεχόμενον δρα γάρ

ηδη σέ μέν υπό των αυνεχων πόνων έχτετρνχωμένον,

χαϊ προς την &εραπείαν αχάζοντα, χαϊ άπηυδηχότα,

την ποδάγραν δέ υπανιοϋααν. ολως γάρ ονανπερ ην

νοατιμώτατον έν σοϊ, άπαν&ισάμενος , χαϊ τό εγ-

χαρπότατον της ηλιχίας, χαϊ τό άχμαιότατον τον

σώματος έπιτρίψας. χαϊ ράχος σε πολνσχιδές έργα-

υάμενος, ηδη περιβλέπει, σέ μέν ο'ι της χόπρον α

πορρίψει φέρων, άλλον δέ οπως των δνναμένων τούς

πόνους χαρτερεϊν πραςλήφιται. χαϊ ηεοι μειράχιον

κυιοϋ ότι έπείρασάς πστε, ί) της γνναιχός ι<ι5<ιο>

ί)Ε ΜΕΚΟΕΠΕ ΟΟΝϋνΟΤΙϋ. 40-1

παρ&ένον γέρων άνήρ διέφ&ειρας , η άλλο τί τοιου

τον επιχ\η{/εϊς , >·ύχτωρ έγχεχαλνμμένος , έπϊ τηάχη-

λον ωα&εις , έξελήλν&ας ερημος απάντων , χαϊ άπο ·

ρος, την βελτίστην ποδάγραν αυτώ γήρα παραλα

βών, χαϊ α μεν τέως ιώδεις, απομα&ων εν τοσούτω

χρόνω· &νλάχον δέ μείζω τήν γαστέρα έργασάμενος,

άπλήρωτόν τι, χαϊ άπαραίτητον χαχόν. χαϊ γαρ δ

λαιμός απαιτεϊ έχ τον 'ί&ους· χαϊ απομαν&άνων αυ

τά, αγαναχτεϊ. 40. Καί οι ουχ αν τις άλλος δέ-

ξαιτο εξωρον ηδη γεγονότα, χαϊ τοις γεγηραχόαιν

'ίπποις έοιχότα, ων ουδέ τό δέρμα ομοίως χρήσιμον

άλλως τε, χαϊ η έχ τον άπωαβηναι διαβολή προς τό

μεϊζον είχαζομένη, μοιχόν, η φαρμαχέα σε, η τι τοι

ουτον άλλο δοχεϊν ποιει. δ μεν γάρ χατήγορος , χαϊ

σιωπων αξιόπιστος· αυ δ Ελλην , χαϊ ραδιος τόν

τρόπον, χαϊ προς πασαν άδιχίαν ευχολος· τοιούτους

γάρ απαντας ημας είναι οΐονται ' χαϊ μάλιι ειχότως·

δοχω γάρ μοι χαϊ της τοιαύτης δόξης αυτων, ηνϊχον-

αι περϊ ημων, χατανενοηχέιαι τήν αίτίαν. πολλοϊγάρ

οι ές τάς οιχίας παρελ&όντες, υπέρ τοϋ μηδέν άλλο

χρήσιμον ειδέναι, μαντείας χαϊ φαρμαχείας υπέ-

σχοντο, χαϊ χάριιας έπϊ τοϊς έρωτιχοϊς, χαϊ έπαγω-

γάς τοϊς εχ&ροϊς· χαϊ ταϋτα πεπαιδεϋσ&ηι λέγοντες,

χαϊ τρίβωνας άμπεχόμενοι, χαϊ πώγαη·ας ουχ ευχα-

ταφρονήτους χα&ειμένοι. εϊχότως ούν τήν όμοίαν

περϊ πάντων υπόνοιαν 'έχοναιν, ους άρίστους ωοντο,

τοιούτους όρωντες, χαϊ μάλιστα έπιτηρονντες αύτων

τήν έν τοϊς δείπνοις, χαϊ τ!} αλλ>) ξννοναία χολα-

χειαν , χαϊ τήν προς τό χέρδος δονλοπρέπειαν . 41.

406 V νΟΙΑΝΙ

Άποσεισάμενοι δέ, αυτούς μισοϋαι, χαϊμάλαείχότως,

χαϊ έξ απαντος ζητοϋαιν όπως αρδην άπολέσωαιν,

ί]ν δόνωνται. λογίζονται γαρ ώς έξαγορεύοναιν αυ

των τά πολλά εχεϊνα της φύσεως απόρρητα , ώς α

παντα είδότες άχριβως, χαϊ γνμνούς αυτούς επω-

πτευχότις. τοϋτο τοίννν άποπνίγει αυτούς· απαντες

γαρ άχριβως όμοιοί είσι το»? χαλλίατοις τούτοις βι~

βλίοις, ων χρναοϊ μεν οι ομφαλοί, πορφυρά δ' εκτο-

α&εν η διφ&έρα· τά δ' ενδον, η Θυέατης εστί των

τεχνων έατιώμενος, η Οιδίπους τΐί μητρϊ ξννών, η

Τηρεύςδύο άδελφάς ά'μα όπυίων. τοιουτοι χαϊ αυτοί

είαι, λαμπροϊ, χαϊ περίβλεπτοι, ενδον δ υπό τή

πορφύρα, πολλήν την τραγωδίαν αχέποντες. εχα-

στον γοϋν αυτων ην έξειλήσης, δρίϊμα ου μιχρον εύ-

ρήσεις Ενριπίδου τινός, ηΣοφοχλέους· τά 0° εξω,

πορφύρα εναν&ης, χαϊ χρναους 6 ομφαλός. ταϋτ

ονν ξννεπιστάμενοι αύτοϊς, μισοϋαι, χαϊ έπιβονλεύ-

οναιν, εϊ τις άποατάς, αχριβως χατανενοηχώς αυτούς

έχτραγωδήσει, χαϊ προς πολλούς ερεϊ. 42. Βούλο-

μαι δ' όμως 'έγωγε , ωςπερ ό Κέβης εχεϊνος, είχόνα

τινά του τοιούτου οοϊ βίου γράψαι, όπως ές αυτήν

αποβλέπων, είδΐ/ς εϊ σοι παριτητέον έατϊν ες αυτήν.

ηδέως μεν ούν ΙΑπελλοϋ τινος, η Πάρρααίου , η Άε

τίωνος, η χαϊ Ένφράνορος αν έδεή&ην επϊ τήν γρα-

φήν. έπεϊ δέ απορον νϋν εύρεϊν τινα ουτω γενναίοι·,

χαϊ άχριβή τήν τίχνην , ψιλήν ώς ο'ιόν τέ σοι επιδεί

ξω τήν ειχόνα. χαϊ δή γεγράφ&ω προπύλαια μεν υ

ψηλά , χαϊ επίχρναα, χαϊ αή χάτω επϊ τοϋ εδάφους,

αλλ αιω της γης, επϊ λόφου χείμενα, χαι ή άνοδος

ΜΕΕΟΕΌΕ ΟΟΝϋνΟΤΙδ. 407

έπιπολΰ,χαϊ ανάντης, χαϊΰλισ&ον εχοναα, ωςπολ-

λάχις ηδη προς τω αχρω 'ίσεα&αι έλπίααντας. ϊχτρα-

χηλισ&ήναι, διαμαρτοντος τον ποδός· ενδον δι, Ό

Πλουτος αύιός χα&ήα&ω, χρνσοϋς ολος, αν δοχεϊ,

πάνυ εϋμορφος, χαϊέπέραατος · ό δ ίραατης μόγις

άνελ&ών,χαϊ πλησιααας ττ) &ϋρα, τε&ηπέτω, άφο

ρων ες το χρναίον. παραλαβοΐοα δε αυτόν η 'Μλπϊς,

ευπρόςωπος χαϊ αυτή, χαϊ ποιχίλα άαπεχομένη ες-

αγέτω, σφόδρα έχπεπληγμένον ττι εϊςόδοκ τονντεϋ-

&εν δέ, η μεν Έλπϊς αεί προηγείσ&ω. διαδεξάμεναι

δ αυεόν άλλαι γνναϊχες, Απάτη, χαϊ δονλεία, πα-

ραδότωοαν τω Πόνω. δ δέ, πολλά τόν ά&λιον χα-

ταγνμνάαας , τελευτών, εγχειρισάτω αυτόν τω Γήρα

ηδη ύπονοσοϋντα,χαϊ τετραμμένον τήνχράαν νατά'

τη δέ η Τβρις έπιλαβομένη , ανρέτω πρός την Άπό·

γνωσιν η δ' Έλπϊς, το από τούτου, αφανής άπο-'

πτάα&ω, χαϊ μηχέτι χα& ους ειςήλ&ε τους χρναους

&νρωνας, ϊχ τινος δ' αποστρόφου χαϊ λελη&σίας έξ-

όδου έξω&εία&ω, γνμνός, προγάατωρ , ωχρός, γέ

ρων , ιί) ίτέρα μεν , τήν Αΐδω σχίπων , τι) δεξιά δέ

αυτός εαυτόν αγνων άπαντάτω δ' έξιόντι η Μετά

νοια δαχρύοναα ες ουδέν οφελος, χαϊ τόν α&λιον

επαπολλύοναα. τοντο μεν Ι'στω τά τέλος της γραφης.

αύ δ' ονν, ω αριστε Τιμόχλεις, αυτός ηδη άχριβως

έπιαχοπων έχαστα, εννόησαν εΐ σοι χαλως ϊχει, προς-

ελΰόντα εις τήν ειχόνα χατά ταύτας τάς&ύρας, εχεί-

νην τήν ϊμπαλιν αίαχρως ουτως έχπεσεϊν. στι δ' αν

πράττης, μέμνησο του σοφοϋ λέγοντος, ·Λς &εύς αν

αίτιος, αιεία δ' έλομένου.

-

. . Λ

· Ι