hellenic way...και της άλωσης της Πόλης από τους Φράγκους (1204)....

Την ολοκλήρωση της Ελληνικής Επανάστασης ποθούν και προσμέ-νουν οι ελευθερωμάχοι του ‘21, αγαπητοί συμπατριώτες.

Από τα καταπράσινα και θαλερά Ηλύσια πεδία όπου μας παρακολου-θούν, μας βλέπουν με δυσφορία και απογοήτευση.

Κάθε χρόνο την μεγάλη τούτη εθνική μέρα, που σύσσωμος ο Ελλη-νικός λαός προσφέρει τιμές στολίζοντας με στεφάνια τους ανδριάντες των Ηρώων και με τις μαθητικές και στρατιωτικές παρελάσεις θυμά-ται και τιμά, οι ηρωικές τούτες ψυχές εφησυχάζουν και τέρπονται και ευελπιστούν για ένα καλύτερο αύριο.

Όταν όμως σιγήσουν οι στρατιωτικές μπάντες και οι παρελάσεις διαλυθούν, και οι αντίλαλοι των πατριωτικών λόγων πάψουν να ηχούν στα αυτιά μας, και στο αμάραντο των Ηρώων μαραθούν τα στεφάνια που τόλμησαν να ξαμώσουν με των ηρώων το αμάραντο άνθος.

Τότε φίλοι μου, πατριώτες, Έλληνες, έρχεται το ξεροβόρι να μας

hellenic wayΕ π ο χ ι α κ ή Ε φ ημ ε ρί δ α το υ Σ υ νδέ σ μ ο υ Ε λ λ ή ν ω ν & Φι λ ε λ λ ή ν ω ν Κ α να δ ά

εις οιωνος αριστος αμυνεσθai περι γλωσσης.

Η ΑΡΧΑΙΑ ΨΥΧΗ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΑΘΕΛΗΤΑ ΚΡΥΜΜΕΝΗ. Κ. ΠΑΛΑΜΑΣ

ΕΑΡΙΝΗΙΣΗΜΕΡΙΑ

2016 τΕυχοΣ

70ον

Συνέχεια στην σελίδα 13

χρονογράφημα


«Ιστορικά, είναι πολύ αμφίβολο ότι ο Ιησούς υπήρξε. Αλλά και να υπήρξε, το σίγουρο είναι ότι δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα γι’ αυτόν». Μπέρτραντ Ράσελ (Βρετανός φιλόσοφος).

Πότε γεννήθηκε, αν γεννήθηκε ο Χριστός;

Για πολλούς είναι αυτονόητο το ότι ο Ιησούς γεννήθηκε το έτος 0. Κι όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Η ημερομηνία γεννήσεώς του, δεν είναι γνωστή, παρότι ακριβώς αυτό το έτος γεννήσεως έχει καθοριστεί ως η αρχή της

Ιησούς Χριστός ως ιστορικό πρόσωπο -

Η μεγαλύτερη απάτη της ανθρωπότητας;


Συνέχεια στην σελίδα 5 Ο Ατέλειωτος Αγώνας για Ελευθερία

Η Συνέχεια Από το Προηγούμενο

Ο Πρόεδρoς της ∆ηµoκρατίας κ. Kωστής Στεφανόπουλος εξέφρασε τη θέση, ότι : «oι αναθεµατισµοί κ.λπ. κατά των Eλλήνων», πoυ

ψάλλoνται κάθε χρόνo στις ορθόδoξες εκκλησίες την Kυ-ριακή της Oρθoδoξίας, «πρέπει να παραλείπονται».

H ιστoρική - εθνική αυτή τoπoθέτηση τoυ κ. Kωστή Στεφανόπoυλoυ απoτελεί την πρώτη και μοναδική αντίδραση της ηγεσίας τoυ Eλλη-νισµoύ μετά από 1215 χρόνια, αφ’ ότoυ η Z´ Oικoυµενική Σύνoδoς Nι-καίας το 787 υπό την πρoεδρία τoυ Oικoυµενικoύ Πατριάρχη Tαρασίoυ διετύπωσε τα κείμενα των αφoρισµών αυτών στο «Συνoδικόν» της (= Πρακτικά αποφάσεων) και τα καθιέρωσε ως μέρος της επίσημης ακο-λουθίας, μαζί με δύο ακόμη υβριστικά κατά του Ελληνικού Έθνους που τελείται την Α´ Κυριακή της Σαρακοστής, στην οποία παρευρίσκονται κατ’ έθιμον η Πολιτική, στρατιωτική και πνευματική ηγεσία

ΝΑ ΠΑΥΣΟΥΝ ΟΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΟΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΣΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Ιστορικής σημασίας τοποθέτηση του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας:

Ο Γιάννης Κορδάτος ανατρέχοντας σ’ όλες τις ιστορικές πηγές γράφει στην ιστορία του (εδώ περιληπτι-

κά):Λίγο πριν το πάρσιμο της Πόλης από το σουλτάνο Μωάμεθ Β’ τον Πορθητή στο Βυζάντιο υπήρχε μεγάλο μίσος ανάμεσα στους ενωτικούς και τους ανθενωτικούς. Οι μεν ενωτικοί με το βασιλιά Κωνσταντίνο Παλαιολόγο κυρίως από ανάγκη, καθώς έβλεπαν το μεγάλο κίνδυ-νο από τους Τούρκους, ήθελαν την ένωση με τη Δυτική εκκλησία (με τον πάπα) ή δε ανθενωτικοί, με πολιτικό αρχηγό το Δούκα Νοταρά και θρησκευτικό τον Γενάδιο Σχολάριο (αμέσως μετά την άλωση ο σουλτάνος τον έκα-

29 Μάη 1453, η άλωση της Κωνσταντινούπολης, έγινε με το

σπαθί ή με συνθηκολόγηση?-

Η Κερκόπορτα- Ο ρόλος των ανθενωτικών Νοταρά και Γεννάδιου Σχολάριου…

νε πατριάρχη) δεν ήθελαν καν ν’ ακούσουν για ένωση των εκκλησιών. Το μίσος ήταν μεγάλο σε βαθμό που οι ανθενωτικοί, που τους ακολουθούσε η πλειοψηφία του

O Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής παραχωρεί τα προνόμια του Πατριαρχείου στον Πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο

Τα ΣυνεταιρΑκια

hellenic way Spring Equinox , 2016 2

Ελληνικός δρόμοςHellenic Way

www.hellenicway.comΕκδότης:Πολιτιστικός Σύνδεσμος

Ελλήνων & Φιλελλήνων ΚαναδάPublisher :Cultural Association of Hellenes

& Philhellenes of Canada1010 Broadview Avenue, Suite 901

Toronto Ontario, M4K 2R8 Tel: 416 425-5728

Συντάσσεται από επιτροπή: Editor: Media Committee of the

C.A.H.P.C. Άρθρα σύμφωνα με το πνεύμα της εφημερίδας είναι ευπρόσδεκτα, αλλά η δημοσίευση τους εναπόκειται στη συντακτική επιτροπή. Οι επιστολές θα πρέπει να φέρουν το πλήρες όνομα του αποστολέα, αλλά μπορούν να δημοσιευθούν μόνο τα αρχικά του, εάν αυτό επιθυμεί ο αποστολέας. Τα άρθρα δεν επιστρέφονται.

We welcome submis-sion of articles in the spirit of the news-paper, but publication is at the discretion of the editing committee. Letters should bear the full name of the sender, but only their initial may be pub-lished if they so wish. No articles will be returned

Ευχαριστήριο Ευχαριστούμε όλους τους φίλους και συνεργάτες, που έχουν βοηθήσει για την έκδοση της εφημερίδας μας. Ιδιαίτερα ευχαριστούμε τα περιοδικά «Ελληνική Αγωγή» , « Ενδοχώρα», « Δαυλός», « Ιχώρ», « Ελληνική Δι-εθνής Γλώσσα» ... και γενικά όλα τα έντυπα που τόσο πρόθυμα μας έχουν επιτρέψει την αναδημοσίευση άρ-θρων τους, τόσο σημαντικών για τον Ελληνισμό.

Πολιτιστικός Σύνδεσμος Ελλήνων και Φιλελλήνων Καναδά.

• Το παρόν τεύχος κυκλο-φόρησε σε 3,000 φύλλα• Η επόμενη έκδοση, στο Θερινό Ηλιοστάσιο

Προς τον

Hellenic Way1010 Broadview Ave. Suite 901Toronto On. M4K 2R8

ΔΕΛΤΙΟ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗ / SUBSCRIPTION COUPON

Παρακαλώ εγγράψετε με ως συνδρομητή στον «ελληνικό δρόμο»και ταχυδρομήστε το έντυπο στην παρακάτω διεύθυνση:

Please include me as a subscriber for the Hellenic Way and to mail me the publication to the address below:

Name:_______________________________________________

Address:_____________________________________________

Tel.# ____________________________Fax: ________________

E-mail address:________________________________________

I am enclosing $ _______________________________________

Ένα γράμμα, τις προάλλες,

από έναν φίλο συνέλληνα που νόμιζα πως, γαλουχημένος όλα αυτά τα χρόνια στα υψηλά ιδεώ-δη του Ελληνισμού, είχε αποβάλει τα βδελυρά Ιουδαιοχριστινικά μικρόβια, με εξέπληξε.

Και εξεπλάγην ακόμη περισ-σότερο, όταν μέσα στο γράμμα ανέφερε πως η εφημερίδα που κρατάτε στα χέρια σας είναι «αντιχριστιανική» και πως δεν μπορεί να την μοιράσει ηλεκτρο-νικά στους φίλους του λόγω των θεμάτων που προβάλαμε στην προηγούμενη έκδοση μας.

Όλο αυτό το διάστημα, το τρίμηνο που πέρασε από την 69η έκδοση, δεχτήκαμε εκατοντάδες τηλεφωνήματα και ηλεκτρονικά γράμματα και επιστολές, για να μας συγχαρούν και για τα θέμα-τα μας αλλά και την τόλμη μας να πούμε την αλήθεια χωρίς «τον φόβο των Ιουδαίων».

Δεν είμαστε αντιχριστιανοί, απλά λαλούμε την αλήθεια χωρίς συναισθηματισμούς και μισόλο-γα.

Αν η αλήθεια ξεσκεπάζει κλέ-φτες και λωποδύτες και φέρνει στο φως εγκλήματα που διέπρα-ξαν οι χριστιανοί σε βάρος των προγόνων μας και του Ελληνι-σμού γενικότερα, άλλοι πρέπει να λογοδοτήσουν και όχι εμείς.

Εμείς, με την τόλμη και το θάρ-ρος μας, φέρνουμε στο φως της δημοσιότητας, αλήθειες, εγκλή-ματα και πράξεις που για αιώνες κατάφεραν οι Θύτες να κρύβουν καλά τα ανομήματα τους και να το παίζουν Θύματα.

Τα ψέματα όμως τέλειωσαν. Ο Θεός φιλάει και τον κλέφτη, αλλά φυλάει και τον νοικοκύρη.

Το να επιλέγει κανείς τον δύσκολο και κακοτράχαλο δρόμο της αλήθειας, φίλοι αναγνώστες του ελληνικού δρόμου, δεν είναι μόνο αξιέπαινο και ηρωικό, αλλά είναι και αμιγώς Ελληνικό.

Την αξία και τον ηρωισμό πρώτοι οι πρόγονοι μας και ανα-γνώρισαν και τίμησαν.

Εάν λοιπόν, ακόμη θαλασ-σοδέρνεστε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας δεν έχετε παρά να βουτήξετε στην κολυμβήθρα του Ελληνισμού για εξαγνισμό.

Μεμιάς και θα ξαλαφρώσετε από τα εγκλήματα και τις αμαρ-τίες αυτών που ευαγγελίζονται την αγάπη και την ειρήνη. Και θα ξανανιώσετε την χαμένη σας υπόσταση.

Αυτήν, που οι Ευαγγελιστές της αγάπης σας στέρησαν, μας στέρησαν.

Μας απέκοψαν, αλλά ευτυ-χώς δεν μας ξέκοψαν από τον ομφάλιο λώρο τον προγονικό, τον Ελληνικό.

Τέσσερις στρα-τηγικές ήττες, που καθόρισαν την ιστορική πορεία του Ελληνισμού.Τέσσερις ιστορικές

ήττες, που έχουν να μας διδάξουν πολλά, ιδιαίτερα σήμερα,

που Κύπρος και Ελλάδα βρίσκονται στο μέσον μιας κρίσης που το μόνο σίγουρο είναι ότι θα επηρεάσει την παραπέρα πορεία του Ελληνισμού.Υπάρχει ελπίδα;Μπορεί να ανακάμψει ο Ελληνι-

σμός;Μπορούν οι Έλληνες να ξαναβρούν

το βηματισμό τους και να διεκδι-κήσουν και πάλι μια προβεβλημένη θέση στην Ιστορία;Απαντήσεις σε όλα αυτά δίνει ο δρ.

Νίκος Ντέμος, ένας Έλληνας που μεγαλούργησε στο εξωτερικό, μελέ-τησε σε βάθος την πορεία του Ελλη-νισμού στην Ιστορία και αποφάσισε να αναλύσει το κοινωνικοπολιτικό, γεωοικονομικό και γεωπολιτικό περιβάλλον κάτω από το οποίο διε-ξήχθησαν τέσσερις μάχες, που είχαν δυσάρεστη κατάληξη, με τραγικές συνέπειες για τον Ελληνισμό.Μελέτησε επίσης σε βάθος τα επι-

χειρησιακά δεδομένα, τον οπλισμό, το συσχετισμό δυνάμεων, τις γεω-γραφικές και καιρικές συνθήκες, το ρόλο των στρατιωτικών ηγετών, που έπαιξαν ρόλο στην εξέλιξη της κάθε μάχης και στην κατάληξή της.Πρόκειται για τις μάχες του Ιαρμου-

χά (Γιαρμούκ, 636), του Μαντζικέρτ (1071), του Μυριοκέφαλου (1176) και της άλωσης της Πόλης από τους Φράγκους (1204).Ένα βιβλίο μελέτης, προβληματι-

σμού αλλά και εθνικής έμπνευσης, που έρχεται σε μια περίοδο παρακ-μής της Ελλάδας και του Ελληνι-σμού.Ένα βιβλίο ιστορικής και εθνικής

αυτογνωσίας.O ίδιος ο συγγραφέας λέει για το

βιβλίο του:«Το βιβλίο αναφέρεται σε τέσσερις

στρατηγικές ήττες που όχι μόνο συρ-ρίκνωσαν τον ελληνισμό αλλά και στιγμάτισαν την ελληνική ψυχή, την ψυχολογία και τη νοοτροπία μας έως σήμερα. Οι στρατιωτικές αυτές ήττες επέφεραν την γεωγραφική, οικονο-μική και πολιτική συρρίκνωση του ελληνισμού, την απογοήτευση, την αλλοτρίωση, την αποσύνθεση, την υποχώρηση, την υποτακτική νοοτρο-πία και τελικά την υποδούλωση τους έθνους.Είμαστε όμως, είτε το θέλουμε είτε

όχι και παρόλες τις αντιξοότητες και τις ακρότητες μας, απόγονοι ενός μεγάλου λαού, με τεράστια ιστορία, που δημιούργησε τρεις αν όχι τέσσε-ρις παγκοσμίου φήμης και ακτινοβο-λίας πολιτισμούς,. Πιστεύοντας ακράδαντα στην

ακολουθία των Ελληνικών κύκλων, ακολουθώντας το κύκλο των 400 χρόνων και διανύοντας ένα νέο πο-λιτιστικό κύκλο, οδεύουμε προς ένα μελλοντικό Ελληνικό πολιτισμό. Ο 9ος αιώνας είναι αναλογικά πα-

ράλληλος με τον 13ο και τον τωρινό 21ο αιώνα. Κατά τον 13ο αιώνα, και ειδικότερα το 1204, έχουμε την κατάληψη της πρωτεύουσάς μας από τους συμμάχους και ομόδοξους Λατινοφράγκους, που προσδιόρισε την επακόλουθη κατάπτωση, ξένη κατοχή, με αποκορύφωμα την υπο-δούλωση μας. Στις αρχές του 21ου αιώνα, οι και-

ροσκόποι και ανιστόρητοι Ευρωπαϊ-στές, μαζί μετους γραικύλους παρέδωσαν τη

χώρα, τον ελλαδικό και τον κυπριακό ελληνισμό στο δυτικό έλεγχο, πράξη που σε συνδυασμό με την ηθική και εθνική καταρράκωση και τα σκου-πιδοσήριαλ του διαχρονικού εχθρού εξ ανατολών, επέφερε την κατάπτω-ση, εξαθλιώνοντας τους πολίτες και εξαρθρώνοντας τον κοινωνικό μας ιστό, όπως συνέβη με τους Λατίνους εμπόρους του 13ου αιώνα.Η ερμηνεία των ιστορικών γεγο-

νότων συνδέεται με την επιτακτική ανάγκη αλλαγής και υπέρβασης τόσο της πολιτικοοικονομικής τωρινής κατάστασης της χώρας όσο και των κοινωνικών δομών, των φθαρμένων πολιτικών κομμάτων και του εν γένει διαλυμένου κρατικού μηχανισμού, που ως αποτέλεσμα έχει τη στρατι-ωτική αποδυνάμωση της χώρας και την καταστροφή της παιδείας. Η μελέτη του βιβλίου αποτελεί

έναν οδηγό για την ηθική και εθνική ανάταση του Ελληνισμού.» ***

Για τους φίλους αναγνώστες που διαμένουν στο Τορόντο του Καναδά μπορούν να προμηθευτούν το παρα-πάνω βιβλίο από το ‘‘ Greek City Video’’ στην Danforth

Av.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΕΝΕΣΕΩΣ ΤΗΣ

ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

του Η.Λ.Τσατσόμοιρου

Η Αποκρυπτογράφησις των σημασιών

των 24 Γραμμάτων του Αλφαβήτου

Συνέχεια από το προηγούμενο


Συνέχεια από την σελίδα 1

Π

Πόλεμος. «Οι δε δίκας ξείνοισι και ενδήμοι-σι διδούσιν ιθείας και μη τι παρεκβαίνουσι δικαίου, τοίσι τέθηλε πόλις, λαοί δ` ανθεύσιν εν αυτή, ειρήνη δ` ανά γην κουροτρόφος, ου-δέποτ` αυτοίς αργαλέον πόλεμον τεκμαίρεται ευρύοπα Ζευς» {(Ησίοδος, «Εργ. Ημερ.» στίχ.225-230) Αυτών δε, οι οποίοι ( κατά τις πα-ραδόσεις) εκφέρουν αποφάσεις ευθείες (ορθές) τόσο για τους ξένους όσο και για τους διαμένο-ντες στην πόλι και δεν παραβαίνουν τους θε-σμούς (κατά τις αποφάσεις των), αυτών ακμάζει (θάλλει) η πόλι, οι άνθρωποι δε εντός αυτής ευδαιμονούν. Η ειρήνη δε, η τροφός των νέων, εξαπλώνεται σ` όλη τη γη, σε ουδεμία δε περί-πτωσι (ποτέ, μα ποτέ) τον σκληρό και φοβερό πόλεμο δεν σχεδιάζει ο παντεπόπτης Ζευς}.

Για την πανάρχαια σκέψι ο πόλεμος ( επίθετα του οποίου στον Όμηρο είναι: άγριος, αιματό-εις, αργαλέος, αλίαστος, δακρυρόεις, δήιος, δυσηλεγής, δυσηχής, κακός, λευγαλέος, οιζηρός, οκριόεις, ολοός, ομοίιος, πευκεδανός, πολυύιξ, πολύδακρυς, στυγερός, φθισήνωρ) εθεωρείτο πλήγμα, για τούτο και ως ρίζα της λέξεως ετέ-θη το ΠΛΑΓ= πλήσσω. Το πλήγμα αυτό («Π») στρέφεται κατά των οικιών, οι οποίες περιβάλ-λονται υπό του τείχους («Ο»), αλλά και εναντίον

Πόλεμος. «Οι δε δίκας ξείνοισι και ενδήμοισι

διδούσιν ιθείας και μη τι παρεκ-βαίνουσι δικαίου, τοίσι τέθηλε πόλις,

λαοί δ` ανθεύσιν εν αυτή, ειρήνη δ` ανά γην κουροτρόφος, ουδέποτ` αυτοίς αργα-λέον πόλεμον τεκμαίρεται ευρύοπα Ζευς» {(Ησίοδος, «Εργ. Ημερ.» στίχ.225-230)

Αυτών δε, οι οποίοι ( κατά τις παραδόσεις) εκφέρουν αποφάσεις ευθείες (ορθές) τόσο για τους ξένους όσο και για τους διαμένο-ντες στην πόλι και δεν παραβαίνουν τους θεσμούς (κατά τις αποφάσεις των), αυτών ακμάζει (θάλλει) η πόλι, οι άνθρωποι δε εντός αυτής ευδαιμονούν. Η ειρήνη δε,

η τροφός των νέων, εξαπλώνεται σ` όλη τη γη, σε ουδεμία δε περίπτω-

σι (ποτέ, μα ποτέ) τον σκληρό και φοβερό πόλεμο δεν σχε-

διάζει ο παντεπόπτης Ζευς}.

ελληνικός δρόμος Εαρινή Ισημερία, 2016 3

λαού ένεκα του μίσους που έτρεφε κατά των δυτικών λόγω και των σταυροφοριών, έλεγαν: «Κρειττότερον βασιλεύσαι εν μέση Πόλει φακιόλιον Τούρκων παρά κα-λύπτρα λατινικήν»!

Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος βλέποντας το μεγάλο κίνδυνο για να κολακευτεί ο Πάπας που είχε στείλει μια μικρή βοήθεια με 200 πολεμιστές διέταξε να γίνει στην Αγιά Σοφιά στις 12 Δεκέμβρη του 1452 η ενω-τική λειτουργία στην οποία μνημονεύτηκε ο Πάπας.Μικρή βοήθεια επίσης από τους δυτικούς είχαν στείλει και οι Βενετσιάνοι (5 γαλέρες= πολεμικά πλοία), όπως και οι Γενοβέζοι που από τη Χίο έστειλαν 700 στρατιώ-τες με επικεφαλής τον ικανό αξιωματικό Ιουσινιάνη.

Η επίσημη αυτή πράξη του Παλαιολόγου όσο κι αν επιβαλλόταν από πολιτική ανάγκη έριξε λάδι στη φωτιά κι ο αγώνας μεταξύ ενωτικών και ανθενωτικών άρχισε τώρα με μεγαλύτερη λύσσα! Οι καλόγεροι μάλιστα με επικεφαλής το Γεννάδιο ήθελαν ν’ ανοίξουν οι πόρτες των κάστρων για να αληθέψουν οι προφητείες μιαν…ώρα αρχύτερα. Γι’ αυτό φώναζαν: «Ανοίξατε τις πόρτες του Κάστρου, αντί να περιμένετε να τις καταστρέψει ο άπιστος (= Τούρκος), αφήστε αυτόν να μπει μέσα και να περάσει στη μέση της Πόλης. Τότες άγγελος εξολοθρευ-τής θα σας σώσει…»!

Η πολιορκία της Πόλης όλο και γινόταν και πιο στε-νή, κάθε μέρα που περνούσε ήταν για τον Παλαιολόγο αληθινή τραγωδία. Η βοήθεια του Πάπα, στην οποία πίστευε, δεν ερχόταν. Τα τρόφιμα σώνονταν και οι αν-θενωτικοί ξεσηκώνονταν και έκαναν ταραχές.

Παραμονές της μεγάλης επίθεσης….

Ο Κορδάτος διασταυρώνοντας όλες τις ιστορικές πη-γές γράφει:

Παραμονές της μεγάλης επίθεσης έγιναν διαπραγ-ματεύσεις ανάμεσα στο Σουλτάνο και τον Παλαιολόγο για συνθηκολόγηση και παράδοση της Πόλης. Οι ιστο-ρικοί της εποχής είτε ανοιχτά είτε συγκαλυμμένα μιλούν γι’ αυτό. Φαίνεται ότι, σημειώνει ο Κορδάτος, στις πα-ραμονές της μεγάλης επίθεσης έγιναν τέτοιες προτά-σεις όχι από το Σουλτάνο αλλά από τον Παλαιολόγο. Οι ανθενωτικοί τις ημέρες εκείνες όχι μόνο έφευγαν και παραδίνονταν στους Τούρκους, μα και μέσα στην Πόλη στενοχωρούσαν τον αυτοκράτορα ή να παραδοθεί ή να φύγει. Ενδεικτικό της έντασης μεταξύ ενωτικών και αν-θενωτικών είναι το παρακάτω γεγονός: Ο Ιουστινιάνης (είχε οριστεί φρούραρχος της Πόλης) βλέποντας ότι από την πύλη του Ρωμανού είχε χαλάσει το κάστρο ζήτησε από το Νοταρά να του στείλει κανόνια για να ενισχύσει την άμυνα. Ο Νοταράς όμως αρνήθηκε με πείσμα. Τότε κατά τους χρονικογράφους ο Ιουστινιάνης δε βάσταξε και είπε στο Νοταρά: «ε, προδότη, δεν ξέρω τι με κρατεί να σε σφάξω μ’ αυτό το μαχαίρι»!

Ο φρούραρχος της Πόλης, ο γενοβέζος Ιουστινιάνης, που, η παλικαριά του ήταν ακουστή και που ίσαμε τότες έδειξε αφοσίωση στον αυτοκράτορα, το πρωί της τελευ-ταίας τούρκικης επίθεσης έφυγε. Είναι αλήθεια, πως οι περισσότεροι χρονογράφοι, λένε πως πληγώθηκε… Δύο πράγματα μπορούμε να υποθέσουμε. Ή ο Ιουστινιάνης βρήκε αφορμή την πληγή κι έφυγε, ξέροντας πως κάθε αντίσταση ήταν μάταιη, ή, οι ίδιοι οι ανθενωτικοί (με τη στάση τους) τον ανάγκασαν να φύγει.

Η Κερκόπορτα…

Ας έρθουμε τώρα σ’ ένα άλλο γεγονός. Ο χρονογρά-φος Δούκας λέει πως το πρωί στις 29 του Μάη, άμα άρ-χισε η μάχη και καιγόταν ο τόπος από τις κανονιές, μια πύλη του κάστρου που την έλεγαν Κερκόπορτα κι ήταν στο βορεινό μέρος, βρέθηκε ανοιχτή.

Από την πόρτα αυτή μπήκαν στην αρχή καμιά πενη-νταριά Τούρκοι κι ύστερα και άλλοι κι άρχισαν να χτυ-πούν τους υπερασπιστές από μέσα και αναγκάζονταν ολοένα να υποχωρούν…

Όταν μαθεύτηκε η είδηση της συνθηκολόγησης ήταν φυσικό να δημιουργηθεί μεγάλη σύγχυση. Οι ενωτικοί μαζεύτηκαν προς το μέρος της Αγιά Σοφιάς και της πύ-λης του Ρωμανού για να φύγουν. Οι ανθενωτικοί όμως έμειναν στα σπίτια τους και έβαλαν τα συμφωνημένα σημάδια στις πόρτες και έπεσαν να κοιμηθούν ήσυχοι, όπως μας πληροφορεί ο Δούκας!

Όταν όμως το πρωί στις 29 του Μάη διαδόθηκε πως ο Παλαιολόγος αρνήθηκε να δεχτεί τους νέους επαχθείς όρους του Μωάμεθ, αυτοί (οι ανθενωτικοί) πήγαν και άνοιξαν την Κερκόπορτα, ή, κατά τον Κριτόβουλο, την πυλίδα Ιουστίνου, για να μπουν οι Τούρκοι. […]

Η τύχη των αρχηγών των ανθενωτικών Νοταρά και Γεννάδιου Σχολάριου μετά την άλωση της Πόλης…Ο μεγάλος δούκας ο Νοταράς, ο αρχηγός των ανθενωτι-κών, βρέθηκε «σώος και αβλαβής». Το ίδιο και ο Γεννά-διος Σχολάριος βρέθηκε στην Ανδριανούπολη χωρίς να πάθει τίποτα. Κι ακόμα στο σπίτι του Νοταρά ούτε μισός Τούρκος στρατιώτης δεν μπήκε γιατί είχε βάλει ο Μωά-μεθ τιμητική φρουρά να το φυλάνε!Είναι όμως αλήθεια ότι ο Νοταράς δεν πρόφτασε να χα-ρεί τις τιμές και τις δόξες που του ετοίμαζε ο Μωάμεθ. Σε λίγο, επειδή ο μεγάλος βεζύρης Χαλίλ τον συκοφάντησε, και τον διέβαλε, ο Σουλτάνος τον σκότωσε, μαζί με τα παιδιά του. Ο άλλος αρχηγός των ανθενωτικών ο Γεν-νάδιος Σχολάριος, στάθηκε πιο τυχερός. Μόλις μπήκαν οι Τούρκοι μέσα στην πόλη, κάποιος φίλος του Τούρκος πήγε και τον βρήκε και τον πήρε μαζί του στην Ανδρια-νούπολη. Ο Μωάμεθ, από τις πρώτες μέρες, «ευθύς μετά την άλωση», γράφει ο Κριτόβουλος, ζήτησε το Γεννάδιο, αλλά δεν τον έβρισκε. Όταν όμως ο Μωάμεθ έμαθε που βρισκόταν ο Γεννάδιος τον κάλεσε κοντά του και επειδή ο πατριαρχικός θρόνος χήρευε και οι κληρικοί παραπο-νιόνταν, αλλά και για δικούς του πολιτικούς λόγους, τον έκανε Πατριάρχη!!!! Όπως λένε οι Βυζαντινοί ιστορικοί, ο Μωά-μεθ δέχτηκε το Γεννάδιο με μεγάλες τιμές. Ο Φραντζής γράφει πως όχι μόνο τον υποδέχτηκε σαν ηγεμόνα, αλλά του έδωκε «δεκανίκιον»- δείγμα της εξουσίας του- και όταν έφυγε από το παλάτι, τον συνόδεψε ως την πόρ-τα, «ανεβίβασεν αυτόν εις ίππον ευπρεπισμένον» καο πρόσταξε να τον ακολουθήσει τιμητική φρουρά ως την εκκλησία Αγίων Αποστόλων που ήταν το Πατριαρχείο. Ο Φραντζής προσθέτει ακόμα πως ο Μωάμεθ, με δια-τάγματα αναγνώρισε την εκκλησιαστική και δικαστική εξουσία το Πατριάρχη. Πηγή: Γ. Κορδάτου, Μεγάλη ιστορία της Ελλάδας, Βυζάντιο Β’, εκδ. 20ος αιώνας)

29 Μάη 1453, η άλωση της Κωνσταντινούπολης, έγινε με το

σπαθί ή με συνθηκολόγηση?-

Η Κερκόπορτα- Ο ρόλος των ανθενωτικών Νοταρά και Γεννάδιου Σχολάριου…


Ανδρέα Κωνσταντινίδη, Β. Α, Μ. Α.

Οι Έλληνες γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου σαν την Ανα-γέννηση του Ελληνισμού.

Όμως, η έννοια αυτή απέχει πάρα πολύ από την αντικειμενική αλήθεια. Εάν Ελληνισμός σημαίνει ελευθερία και δημοκρατία. Εάν Ελληνισμός ση-μαίνει φιλοσοφία, επιστήμη και τέ-χνες. Εάν Ελληνισμός σημαίνει πνευ-ματικός και σωματικός αγώνας, τότε η επανάσταση του 1821 δεν οδήγησε στην ελευθερία και την Αναγέννηση του Ελληνισμού.

Η τραγική κοινωνικοπολιτική και οικονομική κατάσταση, η οποία επικρατεί σήμερα στην Ελλάδα μας, αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι το Ελληνικό Πνεύμα απουσιάζει από τον τόπο όπου γεννήθη-κε. Όταν το Ελληνικό Πνεύμα – δηλαδή, η δημοκρατία, η φιλοσοφία, οι επιστήμες, οι τέχνες, ο πνευματικός και σωματικός αγώνας – κυβερνούσε στην Ελληνική γη, οι Έλληνες πρόγονοι μας δημιούργησαν πολιτισμό για ολόκληρη την οικουμένη – και ο κόσμος όλος τους ευγνωμονεί. Kαι εξηγώ:

Η Ελλάδα μας ήταν κάποτε η πιο όμορφη νεράιδα στον κόσμο. Και οι θεοί – όπως συνήθιζαν να κάμνουν τότε με τις νεράι-δες, κατά τον Όμηρο – την ερωτεύτηκαν, την αγκάλιασαν, και η ωραία Ελλάδα γέννησε ένα εξίσου ωραίο και ζηλευτό παιδί, το Ελληνικό Πνεύμα. Το παιδί αυτό ήταν το καμάρι των Ελλήνων ποιητών, φιλόσοφων, επιστημόνων, καλλιτεχνών, αθλητών και πολιτικών. Και με την αγάπη και περιποίηση όλων αυτών, το Ελ-ληνικό Πνεύμα γέννησε τα εξής εγγόνια για την Ελλάδα: τη Δημοκρατία, τη Φιλοσοφία, την Επιστήμη, τη Καλλιτεχνία και τον Αθλη-τισμό.

Η φήμη της ωραίας Ελλάδας – με την βοήθεια βέβαια και του Μεγαλέξανδρου – έφτασε σε ολόκληρο τον κόσμο. Ήταν τότε που ζήλεψαν οι Ρωμαίοι και κατέβηκαν να κατακτήσουν την Ελλάδα. Αλλά, ευτυχώς για την Ελλάδα – και παρά τις αρχικές, υλικές κα-ταστροφές και λεηλασίες – οι Ρωμαίοι έμειναν έκθαμβοι μπροστά στο Ελληνικό Πνεύμα και άρχισαν να το μιμούνται. Έτσι έχουμε την Ελ-ληνορωμαϊκή εποχή.

Τα μεγάλα δεινά και τραγικά πάθη για την όμορφη νεράιδα, την Ελλάδα μας, και το ωραίο Ελληνικό Πνεύμα, άρχισαν αρ-γότερα με τους Βυζαντινούς. Ήταν τότε που ένας δικτάτορας πρίγκιπας από την Ανατολή, ο Χριστιανισμός – γιός του δικτάτορα θεού που σοφίστηκε ο Εβραίος Μωυσής – ήρθε σαν μαύρο σύννεφο, βίασε την Ελλάδα και την παντρεύτηκε. Και μια από τις πρώτες πράξεις του σκοτεινού αυτού πρίγκιπα, ήταν να θάψει κάτω από το χώμα το Ελληνικό Πνεύμα και να παρουσιάσει σαν θεϊκό παιδί το δικό του, “άγιο” πνεύμα.

Το “άγιο” πνεύμα, όμως, ήταν και αυτό δικτατορικό και δεν γεννούσε. Έτσι, έπε-σε σκοτάδι σε όλο τον κόσμο. Και το σκοτάδι αυτό κράτησε μέχρι την Αναγέννηση και την Διαφώτιση της Δύσης, όταν μερικοί Ευρωπαί-

οι ξύπνησαν από τον λήθαργο, ήρθαν στην Ελ-λάδα και ξέθαψαν το Ελληνικό Πνεύμα. Και άρχισε, πάλι, να λάμπει το φως στον κόσμο.

Όμως, η ίδια η Ελλάδα – η μάνα τού πνεύματος – δεν ανέβλεψε και δεν λευ-τερώθηκε. Όταν η Ευρώπη ξυπνούσε, η Ελλά-δα δεν είχε μόνο τον βιαστή σύζυγο της – τον Χριστιανισμό – αλλά είχε και τους Μωαμεθα-νούς σαν δεύτερους, ασελγείς κατακτητές. Και όταν, αργότερα, ο Θεόδωρος ο Κολοκοτρώ-νης – και οι άλλοι ήρωες – λευτέρωσαν την Ελλάδα από τους Μωαμεθανούς, άφησαν την επανάσταση ημιτελή και δεν πέταξαν έξω τον δικτάτορα Χριστιανισμό. Και μάς άφησαν με την θεοκρατία αντί να ζωντανέψουν ξανά την δημοκρατία των μεγάλων προγόνων μας.

Έτσι, έμεινε η Ελλάδα με το στείρο “άγιο” πνεύμα – και χωρίς το ζωογόνο Ελ-ληνικό Πνεύμα. Και κάθε φορά που η όμορφη νεράιδα προσπαθεί να ανοίξει τα μάτια της και να αγκαλιάσει το φως, έρχεται ο βιαστής σύ-ζυγος της και την εκφοβίζει με την οργή του δικτάτορα θεού του Μωυσή – και με το φόβο της… κόλασης. Ναι, τραγικό…

Η επανάσταση του 1821 απέτυχε να αναγεννήσει τον Ελληνισμό, επειδή… αναγέννησε τον χριστιανισμό. Η Ελληνική Εκκλησία, η οποία ήταν πανίσχυρη κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας – αφού συνέλεγε τους φόρους για τον σουλ-τάνο, και ήταν ο κυβερνήτης των χριστιανών – διέπραξε δύο τραγικά εγκλήματα εναντίον των Ελλήνων επαναστατών: (1) Τοποθέτησε το σύμβολο του σταυρού πάνω στην Ελληνι-κή σημαία – αντί να τοποθετήσει την εικόνα της Ακρόπολης, και (2) Έκανε την 25η Μαρ-τίου «διπλή» γιορτή – μαζί με την επέτειο της Ελληνικής Επανάστασης, τοποθέτησε τον… «ευαγγελισμό της θεοτόκου». Δηλαδή, ο Ελ-ληνισμός σταματά εκεί που αρχίζει ο… χρι-στιανισμός. Και αφού οι παπάδες μας είναι πανίσχυροι, οι Έλληνες είμαστε… σκλάβοι.

Σαν Έλληνες, λοιπόν – και όχι σαν χριστιανικό «ποίμνιο», γονατιστό μπρο-στά στα πόδια των Βυζαντινών αυτοκρατόρων και πατριαρχών – έχουμε μεγάλη ανάγκη από μια νέα επανάσταση. Η Ελληνική σημαία βο-γκά και ματώνει κάτω από το ασήκωτο – και αμαρτωλό – βάρος του χριστιανικού σταυρού. Και γνωρίζοντας ότι μια επανάσταση δεν γί-νεται μέσα στο σκοτάδι – και από… σκοτεινά μυαλά – γονατίζω και παρακαλώ τον Ήλιο του Απόλλωνα να μάς χαρίσει τις αχτίδες του…

ΞΥΠΝΗΣΕ ΗΛΙΕ

Ξύπνησε ήλιε κι’ άργησεη μέρα να χαράξει,

κι’ η Ελλάδα μας μεσ’ τη φωτιάτα ράσα να πετάξει.

Και να ντυθεί τη γιορτινήτην άσπρη φορεσιά της,το φως που χιλιοδόξασαν

τ’ αθάνατα παιδιά της.

ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

Η νύκτα πάει, χάνεται,

η αυγή γλυκοχαράζει,

και σαν χρυσό χαμόγελο

το φως της μέρας μοιάζει.

Ό ήλιος του Απόλλωνα

προτού να ξεκινήσει,

της Αττικής τα χώματα

σκύβει να προσκυνήσει.

Μιαν αγκαλιά ηλιόστροφους

στην Αθηνά έχει φέρει,

και στη σοφία της θεάς

φόρο τιμής προσφέρει:

«Το φως εσύ, το φως εγώ,

έλα το φως κι’ οι δυο μας,

να βάλουμε κληρονομιά

ψηλά στον ουρανό μας.

Άφησε τους μυστικιστές

παράδεισους να κτίζουν,

κι’ αμαρτωλούς στη κόλαση

σκληρά να βασανίζουν.

Έλα, για μας παράδεισος

τ’ όμορφο ακρογιάλι,

η δροσοστάλα της αυγής

του Όλυμπου τα κάλλη».

Ανδρέας Κωνσταντινίδης

ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Όρισε στον εαυτό σου έναν χαρακτήρα και έναν τρόπο ζωής που θα τον κρατάς είτε είσαι μόνος σου είτε με άλ-λους.

Φρόντιζε να τιμωρείς τα ελαττώματα σου, για να μην τιμωρείσαι από αυτά,

Επίκτητος

τα παντα ρει και ουδεν μενει και τα παντα ψυχην ειναι πληρη. ηρακλειτοσ





των ανθρώπων («Λ»= λαών), των κατοίκων τους. Ώθησι (ρήμα ελαύνω) αλλά και στήριξι (έδος) αυτού η Έρις («Ε»). Η Έρις η προκαλούσα το μένος («Μ») σ` όλο τον κόσμο («Ο») και τις συμ-φορές («Σ»). Για την Έριδα η «Θεογονία» λέγει (στιχ.226-232: « Αμέσως η Έρις η μισητή γεννά τον γεμάτο συμφορές πόνο, το ψεύδος την πείνα και τις οδύνες, που φέρνουν δάκρυα στα μάτια τους ανθρώπινους ανταγωνισμούς που καταλήγουν σε μάχες πολέμων, σε φόνους και ανδροσκοτώ-ματα, σε φιλονεικίες και σε ψευδείς συνομιλίες με απροσδιόριστο περιεχόμενο κακοδικίες, με σύγχυ-σι των φρενών, που πηγαίνουν τις ποιο πολλές φο-ρές μαζί και μ` αυτόν τον όρκο, ο οποίος κατά το πλείστον τους θνητούς ανθρώπους καθοδηγεί, όταν βεβαίως κάποιος με την θέλησί του και όχι ψεύτικα τον πάρη». Αυτά τα ολίγα περί του «πολέμου»

ΠΟΣΕΙΔΩΝ. Το όνομα Ποσειδών ( Ποσειδάων), Ίων.Ποσειδέ-ων (Θεογ. 732), Δωρ. Προτιδάν ή Ποτιδάς ανήκει σε μια μεγάλη μορφή. Υπήρξε και αυτός υιός του Κρόνου και της Ρέας, μεγαλύτερος αδελφός του Διός (Θεογ.454-458). Η «Θεογονία»τον αποκαλεί «ερίκτυπον εννοσίγαιον». Εκ των επιθέτων αυτών, όπως και των επιθέτων του ως «γαιηόχου» και «ενοσίχθονος», τα οποία αναφέρονται στα Ομηρι-κά έπη, εδόθη η αφορμή της υπερβολής: «ο Ποσει-δών σείει την γην», « ο Ποσειδών περιβάλλει την γην», ο Ποσειδών είναι ο βασιλεύς της θάλασ-σας»... Ποιά όμως υπήρξε η αλήθεια για το πρό-σωπο του Ποσειδώνος; Διότι θα επαναλάβω πάλι και εγώ αυτό το οποίο ελέχθη υπό του Παυσανίου: «Οπόσοι δε μυθολογήμασιν ακούοντες ήδονται, πεφίκασι και αυτοί τι επιτερατεύεσθαι και ούτω τοις αληθέσιν ελυμήναντο, συγκεραννύντες αυτά εψευσμένοις» {( Αρκαδικά 2,7). Όσοι όμως ευ-χαριστούνται ακούοντες παραμύθια, και αυτοί εκ φύσεως τερατολογούν και τοιουτοτρόπως αναμι-γνύοντες με τα ψευδή εξηυτέλισαν τα αληθή}. Τις λέξεις « εννοσίγαιος» ή «ενοσίχθων» και «γαι-ήοχος» θα εξετάσω αμέσως.

Αρχίζω από την λέξι «ένοσις», την οποία συνα-ντούμε στην «θεογονία» στους στίχους 681 και 849. Και οι δύο στίχοι ανήκουν στην αφήγηση του πολέμου του Διός με τους τιτάνες. Στον στίχο 681 η «Θεογονία» λέγει, ότι «επέστενε δ` ουρα-νός ευρύς σειόμενος ....ένοσις δ` ίκανε βαρεία» {εστέναζε δε ο ευρύς ουρανός σειόμενος ...το δε

«ο Ποσειδών σείει την γην», « ο Ποσειδών

περιβάλλει την γην», ο Πο-σειδών είναι ο βασιλεύς της

θάλασσας»... Ποιά όμως υπήρξε η αλήθεια για το πρόσωπο του Πο-

σειδώνος; Διότι θα επαναλάβω πάλι και εγώ αυτό το οποίο ελέχθη υπό του Παυσανίου: «Οπόσοι δε μυθολογήμασιν ακούοντες ήδονται, πεφίκασι και αυτοί τι επιτερα-τεύεσθαι και ούτω τοις αληθέσιν ελυμή-ναντο, συγκεραννύντες αυτά εψευσμέ-νοις» {( Αρκαδικά 2,7). Όσοι όμως ευ-χαριστούνται ακούοντες παραμύθια, και αυτοί εκ φύσεως τερατολογούν

και τοιουτοτρόπως αναμιγνύο-ντες με τα ψευδή εξηυτέλι-

σαν τα αληθή}.


του Ελληνικού Κράτους από της ιδρύσεώς του έως σήμερα.

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΠΡΟΕΔΡΙΚΗΣ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΩΣ

Το ιστορικό της εκφράσεως της ιστορικής αυτής μεταστροφής της ηγεσίας του Ελληνισμού έχει ως εξής: Το περιοδικό «Δαυλός» εδημοσίευσε με ιδιαίτερη προβολή στο τεύχος του Σεπτεμ-βρίου 2000 και με διαφημηστική καμπάνια στα Μ.Μ.Ε. τα κείμενα των επτά αναθεματισμών και των δύο ανθελληνικών τροπαρίων. Ο αναγνώ-στης του «Δαυλού» στη Γερμανία δρ πολιτικός μηχανικός Γεώργιος Χατζηθεοδώρου, υφηγητής στο Πολυτεχνείο του Άαχεν, απέστειλε επιστολή προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, στην οποία περιέλαβε τα κείμενα που δημοσιεύσαμε και χα-ρακτήριζε «τραγικό το φαινόμενο της σημερινής Ελλαδικής Εξουσίας με τους τρόπους ελέγχου των απόψεων και σκέψεων των Ρωμιών, Γραι-κύλων, Ραγιάδων και Γκιαούρηδων».

Ο δρ Γεώργιος Χατζηθεοδώρου μας έστειλε αντίγρα-φο της επιστολής του αυτής προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (την οποία σημειωτέον, είχε κοινοποιή-σει και στον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλά-δος κ. Χριστόδουλο), το πλήρες κείμενο της οποίας έχει ως εξής:

ΚύριονKων/ντίνον ΣτεφανόπουλονΠρόεδρον της ΔημοκρατίαςΠροεδρικό ΜέγαροΑθήναι Dr – Ing. Georg ChaziteodorouPrivatdozent an der RWTH AachenPrivat: 40885 Ratingen – LintorfBleibergweg 114Tel. + Fax 0 21 02 / 3 25 13Büro: 40476 DüsseldorfGolzheimer Str 129Tel. + Fax 02 11 / 514 34 32

ΚΟΙΝ.: Αρχιεπίσκοπον Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. ΧριστόδουλονΑγίας Φιλοθέης 21105 56 Αθήναι

Κύριε Πρόεδρε,Στον καθεδρικόν ναόν Αθηνών παρακολουθήσα-τε την θείαν λειτουργείαν κατά την Kυριακήν της Oρθoδoξίας την 25.03.2002. Επιτρέψατέ μου να ερωτήσω: Δεν υπάρχουν στη χώρα μας πλέον Έλ-ληνες; Μεταμορφώθηκαν όλοι σε Ρωμιούς, Γραικύ-λους, Ραγιάδες και Γκιαούρηδες, που ανέχονται τα πάντα από τους εξουσιαστές του Ελληνισμού; Και σ’ αυτήν την Kυριακήν της Oρθoδoξίας ψάλ-θηκαν επτά αναθεματισμοί κατά του Ελληνισμού! Παρακαλώ, ας τοποθετηθή επ’ αυτών και ο λαλί-στατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλά-δος κ. Χριστόδουλος.

1. «Έτι, τοις φρονούσι και λέγουσι κτιστήν είναι πάσαν φυσικήν δύναμιν και ενέργειαν της τρισυποστάτου θεότητος, ως κτιστήν εκ τούτου πάντως και αυτήν την θείαν ουσίαν αναγκαζο-μένοις δοξάζειν’ κτιστή γαρ κατά τους Αγίους ενέργεια, κτιστήν δηλώσει και φύσιν άκτιστον δέ, άκτιστον χαρακτηρίζει ουσίαν’ καντεύθεν ήδη κινδυνεύουσι εις θείαν παντελή περιπίπτειν, και την ελληνικήν μυθολογίαν και την των κτισμά-

των λατρείαν, τη καθαρά και αμώμω των χριστια-νών πίστει προστριβομένεις’ μη ομολογούσι δε κατά τας αγίας θεοπνεύστους θεολογίας, και το της Εκκλησίας ευσεβές φρόνημα, άκτιστον είναι πάσαν φυσικήν δύναμιν και ενέργειαν της τρισυ-ποστάτου θεότητος ανάθεμα τρις». Δηλαδή ανάθεμα τρείς φορές στους Ορφέα, Θαλή, Αναξίμανδρον, Αναξιμένη, Πυθαγόραν, Ξενοφάνη, Παρμενίδην, Εμπεδοκλή, Ηράκλειτον, Αναξαγόραν, Δημόκριτον, Σωκράτην, Πλάτωνα κ.α.

2. «Τοις τα ελληνικά διεξιούσι μαθήματα, και μη διά παίδευσιν μόνον ταυτα παιδευομένεις, αλλά και ταις δόξαις αυτών ταις ματαίαις επο-μένοις, και ως αληθέσι πιστεύουσι και ούτως αυταίς ως το βέβαιον εχούσαις εγκειμένοις, ώστε ετέρους ποτέ μεν λάθρα, ποτέ δέ φανερώς ενάγειν αυταίς και διδάσκειν ανενδοιάστως ανά-θεμα τρις»

3. «Τοις μετά των άλλων μυθικών πλασμά-των, αφ’ εαυτών και την καθ’ ημάς κλίσιν μετα-πλάττουσι, και τας πλατωνικάς ιδέας ως αληθείς δεχομένοις και ως αυθυπόστατον την ύλην παρά των ιδίων μορφούσθαι λέγουσι, και προφανώς διαβάλλουσι το αυτεξούσιον του Δημιουργού, του από του μη όντος εις το είναι παραγαγόντος τα πάντα, και ως ποιητού πάσιν αρχήν και τέλος επιτιθέντος εξουσιαστικώς και δεσποτικώς ανά-θεμα τρις».

ΚΩΣΤΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

Με την εκφρασθείσα θέση του υπέρ της δι-ακοπής των αναθεμα-τισμών που ψάλλονται επί 1215 χρόνια κατά του Ελληνικού Έθνους στις ορθόδοξες εκκλη-σίες κάθε χρόνο την Κυριακή της Ορθοδοξί-ας περνά στην ιστορία ως ο Ανώτατος Άρχων του Ελληνισμού, που πρώτος ζήτησε να στα-ματήση το ιστορικό αυτό αίσχος

4. «Τοις δεχομένοις, και παραδίδουσι τα μάταια και ελληνικά ρήματα, ότι τε προΰπαρξίς έστι των ψυχών, και ουκ εκ του μη όντος τα πά-ντα εγένετο, και παρήχθησαν, ότι τέλος εστί της κολάσεως η αποκατάστασις αύθις της κτίσεως, και των ανθρωπίνων πραγμάτων, και διά των τοιούτων λόγων την βασιλείαν των ουρανών λυ-ομένην παντως, και παράγουσαν εισάγουσιν, ην αιωνίαν και ακατάλυτον αυτός τε ο Χριστός και θεός ημών εδίδαξε, και παρέδοτο και διά πάσης της Παλαιάς και Νέας Γραφής ημείς παρελάβο-μεν ότι η κόλασις ατελεύτητος και η βασιλεία αΐδιος, διά δε των τοιούτων λόγων εαυτούς τε απολλύουσι, και ετέροις αιωνίας καταδίκης προ-ξένοις γινομένοις ανάθεμα τρις».

5. «Τοις ευσεβείν μεν επαγγελλομένοις τα των Ελλήνων δε δυσσεβή δόγματα τη ορθοδόξω και καθολική εκκλησία περί τε ψυχών ανθρω-πίνων, και ουρανού και γης, και των άλλων κτι-σμάτων αναιδώς ή μάλλον ασεβώςεπεισάγουσιν ανάθεμα τρις».


Ιστορικής σημασίας τοποθέτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας


ΟΛΒΙΟΣ ΕΣΤΙΝ ΙΣΤΟΡΙΗΣ ΕΣΧΕ ΜΑΘΗΣΙΝ. ΕΥΡΥΠΙΔΗΣ

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣΕΠΟΧΙΑΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ

ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΕΛΛΗΝΩΝ

& ΦΙΛΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΝΑΔΑ

Ο �ιοσ�ουρίδης είναι� �ετά τον πατέρα της Βοτα� �ιοσ�ουρίδης είναι� �ετά τον πατέρα της Βοτα��ιοσ�ουρίδης είναι� �ετά τον πατέρα της Βοτα�νολογίας Θεόφραστο� ο θε�ελιωτής της Φαρ�α�ολο�γίας. Μέσα από το πεντάτο�ο έργο του «Περί Ύλης Ιατρι�ής» �έρδισε� �αζί �ε τον Ιππο�ράτη �αι τον Γαληνό� την ύψιστη θέση στην Ιστορία της Ιατρι�ής. Το έργο του �ε �οναδι�ές απει�ονίσεις φαρ�α�ευ� �ε �οναδι�ές απει�ονίσεις φαρ�α�ευ��ε �οναδι�ές απει�ονίσεις φαρ�α�ευ�τι�ών φυτών� έχει πρα�τι�ή αξία έως σή�ερα. Γεν�νη�ένος περί το 25 �.Χ. στην Ανάζαρβο της Κιλι�ίας� �οντά στην Ταρσό. Ο �ιοσ�ουρίδης είχε ιδιαίτερη �λίση στη �ελέτη των φυτών �αι των βοτάνων από νεαρή ηλι�ία. Μετά το τέλος των ιατρι�ών σπουδών του στην Ταρσό �οντά στο Άρειο της Ασ�ληπιειάδας Σχολής επιδόθη�ε στη έρευνα των φαρ�α�ολογι�ών ιδιοτήτων πολλών φυτών. Έγινε διάση�ος την εποχή του Νέρωνα �αι του Βεσπασιανού. Α�ολούθησε ως στρατιωτι�ός ιατρός τις ρω�αϊ�ές λεγεώνες �αι εξε�λίχθη�ε σε έναν από τους πιο γνωστούς χειρουργούς της εποχής του. Προ�ει�ένου να απολα�βάνει τα προνό�ια των Ρω�αίων πολιτών �τα οποία δεν παρα�χωρούνταν α�ό�α σε �η Ρω�αίους� υιοθετήθη�ε σε �εγάλη ηλι�ία από Ρω�αίο της οι�ογενείας των Πε�δανίων �αι πήρε το επίθετο Πεδάνιος. Πέθανε γύρω στο 90 �.Χ.� ενώ θα πρέπει να έγραψε το «Περί Ύλης Ιατρι�ής» περί το 70�77 �.Χ.

Mε την ιδιότητα του στρατιωτι�ού ιατρού ο �ιο�ε την ιδιότητα του στρατιωτι�ού ιατρού ο �ιο�σ�ουρίδης ταξίδεψε σε πολλές ρω�αϊ�ές επαρχίες της Ανατολής� από την Ελλάδα έως τη Μεσοποτα�ία �αι την Αίγυπτο. Έτσι� είχε την ευ�αιρία να γνωρίσει τα φαρ�α�ευτι�ά φυτά �αι τα ιατρι�ά παρασ�ευ�άσ�ατα των πιο ανεπτυγ�ένων χωρών του τότε �όσ�ου. Με �οναδι�ό τρόπο �αι σύστη�α �ατέγραψε �αι περιέλαβε στο βιβλίο του όχι �όνο όλα τα τότε γνωστά φαρ�α�ευτι�ά φυτά� αλλά �αι τις οργανι�ές �αι ανόργανες φαρ�α�ευτι�ές ουσίες που συνα�ντώνται στη φύση. Εντυπωσιάζει η παράθεση� για πρώτη φορά� των ονο�άτων των φυτών �αι των πα�ρασ�ευασ�άτων σε διαφορετι�ές γλώσσες. Με αυτό τον τρόπο διευ�ολύνθη�αν η ενιαία ονο�ασία �αι η �αταγραφή των διαφόρων φαρ�α�ευτι�ών φυτών. Ο �ιοσ�ουρίδης �ατέταξε τις ουσίες αυτές όχι αλφα�βητι�ά �όπως συναντά�ε αργότερα σε αντίγραφα ή �εταφράσεις του έργου του� αλλά σε �ατηγορίες ανάλογα �ε τα χαρα�τηριστι�ά �αι τη δραστι�ότητά τους.

Το «Περί Ύλης Ιατρι�ής»� ή «De materia medica»� όπως έγινε γνωστό στη �ύση� χωρίζεται σε πέντε «βιβλία». �να από αυτά είναι αφιερω�ένο στα θερα��να από αυτά είναι αφιερω�ένο στα θερα�να από αυτά είναι αφιερω�ένο στα θερα�πευτι�ά φυτά� τις αλοιφές �αι τα έλαια� το δεύτερο στα ζωι�ής ή φυτι�ής προέλευσης προϊόντα που έχουν φαρ�α�ευτι�ή χρήση� όπως το �έλι� το γάλα� το λίπος� το σιτάρι �αι τα �ηπευτι�ά. Το τρίτο �αι το τέταρτο περιγράφουν συστατι�ά από δέντρα �αι ρίζες� �αι το τελευταίο τα �ρασιά� τα αλ�οολούχα

�αι τα φάρ�α�α που περιλα�βάνουν συστατι�ά ορυ�τών. Το Παράρτη�α αναφέρεται στα δηλητήρια �αι τα αντίδοτά τους. Τα διάφορα φάρ�α�α είναι χωρισ�ένα σε ο�άδες� όπως τα αφροδισια�ά� τα αντιδιαρροϊ�ά� τα υπα�τι�ά �.ά. Το έργο αυτό ήταν ήδη πολύ γνωστό στην εποχή του Γαληνού (130�199 �.Χ.) �αι �εταφράστη�ε στα Συρια�ά� τα Λατινι�ά �αι τα Αραβι�ά. Το παλαιότερο αντίγραφο που δια�Αραβι�ά. Το παλαιότερο αντίγραφο που δια�ραβι�ά. Το παλαιότερο αντίγραφο που δια�σώθη�ε είναι του 512 �. Χ. �αι απει�ονίζει 391 φυτά. Το πρωτότυπο του �ιοσ�ουρίδη φαίνεται ότι περιείχε 435 φυτά� 400 από τα οποία αναφέρει �αι ο Ορειβάσι�ος (343�403) στο βιβλίο του «Ιατρι�αί συναγωγαί». Ο �ιοσ�ουρίδης� αναλύοντας συστη�ατι�ά τα φυτι�ά (794)� τα ζωι�ά (104) �αι τα ορυ�τά (105) προϊόντα� φθάνει σε ένα σύνολο 1.003 διαφορετι�ών ουσιών� οι οποίες ανα�ιγνυό�ενες �εταξύ τους δη�ιουργούν ένα τεράστιο συνταγολόγιο.

Από την Αρχαιότητα έως την Αναγέννηση� �αι αργότερα �ε την τυπογραφία� το «Περί �λης Ιατρι��λης Ιατρι�λης Ιατρι��ής» διαδόθη�ε σε όλες τις τότε γνωστές γλώσσες στη �ύση �αι στην Ανατολή� �αι έως τον 19ο αι. υπήρξε πρότυπο για όλα τα φαρ�α�ευτι�ά βιβλία. Οι Άραβες �άλιστα απε�άλεσαν τον �ιοσ�ουρίδη «Απεσταλ�ένο του Θεού της Βοτανι�ής». Το πλέον γνωστό �αι πολύτι�ο αντίγραφο είναι αυτό που φυλάσσεται σή�ερα στην Εθνι�ή Βιβλιοθή�η της Βιέννης (Cod med.gr. 1). Αντιγράφτη�ε �ατ’ εντολήν των �ατοί�ων �αι των συντεχνιών του Πέρα το 512 �.Χ. �αι δωρήθη�ε στην Ιουλιανή εξ Α�ι�ίων. Άλλα πολύτι�α αντίγραφα είναι ο Κώδι�ας της Νεαπό�λεως του 512 �.Χ.� διάφοροι αραβι�οί �ώδι�ες� �αι οι περίφη�οι τουρ�ι�οί �ώδι�ες στο Τοπ Καπί της Κων�σταντινούπολης.

Βέβαια� ο �ιοσ�ουρίδης δεν ανα�άλυψε ο ίδιος τις ιδιότητες όλων αυτών των φυτών. Όπως επιση�αίνει ο �. Mπάου�αν στο βιβλίο του «� Ελληνι�ή Χλωρί��. Mπάου�αν στο βιβλίο του «� Ελληνι�ή Χλωρί�. Mπάου�αν στο βιβλίο του «� Ελληνι�ή Χλωρί�Mπάου�αν στο βιβλίο του «� Ελληνι�ή Χλωρί�πάου�αν στο βιβλίο του «� Ελληνι�ή Χλωρί�δα»� οι γνώσεις για τις θεραπευτι�ές ιδιότητες της φύσης χάνονται στα βάθη των αιώνων� �αι την πρώ�τη �αταγραφή της θεραπείας �ε βότανα την οφεί�λου�ε στο Θεόφραστο. Ό�ως το �ατόρθω�α του �ιο�σ�ουρίδη είναι ότι είχε αναγνωρίσει ως θεραπευτι�ά 500 περίπου φυτά από τα 6.000 που υπάρχουν στην Ελλάδα (8%)� ενώ σή�ερα �όνο το 5% από τα 600.000 φυτά που φυτρώνουν παγ�οσ�ίως έχει ερευνηθεί. Το «Μέγα Κενταύριο»� ένα από τα 70 �ενταύρια που φυτρώνουν στην Ελλάδα �αι �ρατά α�ό�α το όνο�ά του «Χειρωνιά» ή «Αί�α του �ρα�λέους»� �ας θυ�ίζει ότι ο Κένταυρος Χείρων είχε επιθέσει το βότανο αυτό πάνω στην πληγή που του προξένησε ο �ρα�λής. O �ιοσ�ουρίδης θεωρεί το βότανο αξιόλογο φάρ�α�ο για τη θεραπεία των ανοι�τών τραυ�άτων.

Το «Ελένιον» είναι �άλλον το «Πάνα�ες Χειρώ�νιον» του Θεοφράστου� το ση�ερινό Inola heleniom. Οι ρίζες του περιέχουν τις ουσίες Αλαντολα�τόνη� Ινουλίνη� �.ά. �αι χρησι�οποιούνταν για τονωτι�ό�

διεγερτι�ό� όπως �αι για τη θεραπεία νοση�άτων του αναπνευστι�ού ή της στηθάγχης. Και σή�ερα χρησι�οποιείται σε χρόνιο βήχα ή χρόνιο έλ�ος δωδε��αδα�τύλου. Στο ε�πόριο το βρίσ�ου�ε �ε το όνο�α Hanopect ή �έσα στο ελιξήριο Mellissengeist. � ρίζα του φυτού Μανδραγόρας χρησι�οποιείτο ήδη από την ο�ηρι�ή εποχή ως υπνωτι�ό ή/�αι ως παυσίπονο. Ο γιος του Ασ�ληπιού Μαχάων την είχε χρησι�ο�ποιήσει πάνω στην πληγή του Φιλο�τήτη. Σε άλλες περιπτώσεις �ασούσαν �ο��άτι της για υπνωτι�ό. Ο �ιοσ�ουρίδης έπαιρνε χυ�ό από τη ρίζα του Μανδρα�γόρα �αι έφτιαχνε αραιω�ένο �είγ�α για ελεγχό�ε�νη δοσολογία� επειδή �εγάλες δόσεις �πορούσαν να είναι επι�ίνδυνες. � ρίζα του Μανδραγόρα περιέχει αλ�αλοειδή� όπως η Υοσ�υα�ίνη� η Σ�οπολα�ίνη �αι η Ατροπίνη. Α�ό�α� υπάρχουν ο�οιοπαθητι�ά φάρ��α�α που παρασ�ευάζονται από τη ρίζα του� όπως το Α�� .ά. Εχουν ό�ως αντι�α�� .ά. Εχουν ό�ως αντι�α�� .ά. Εχουν ό�ως αντι�α�� .ά. Εχουν ό�ως αντι�α� �.ά. Εχουν ό�ως αντι�α�τασταθεί από �αθαρά χη�ι�ά παρασ�ευάσ�ατα. Οντας το πρώτο γνωστό υπνωτι�ό� ο Μανδραγόρας έχει επιλεγεί ως έ�βλη�α την Ελληνι�ής Αναισθησι�ολογι�ής Εταιρείας.

� άτροπος� η ση�ερινή Αtropa belladonna� είναι ένας πολύ ψηλός θά�νος� τις τοξι�ές ιδιότητες του οποίου είχε περιγράψει ο �ιοσ�ουρίδης. Στο βάρος �ιας αρχαίας δραχ�ής �πορούσε να προ�αλέσει φαντασιώσεις� σε διπλή δόση οι φαντασιώσεις �ρατούσαν τέσσερις η�έρες� �αι σε τετραπλή δόση προξενούσε τον θάνατο. �έ�α ή δώδε�α �αρποί είναι θανατηφόροι. Το όνο�α Belladona (�πέλλα ντόνα) ση�αίνει ωραία γυναί�α� γιατί �ερι�ές σταγόνες του �αρπού στα �άτια προ�αλούσαν διαστολή της �όρης του �ατιού� �άτι που παλιά θεωρούνταν ότι ο�όρφαινε τις γυναί�ες. � ατροπίνη χρησι�οποιείται α�ό�α στην Οφθαλ�ολογία� αλλά �αι ενάντια στη βραδυ�αρδία ή/�αι ως αντίδοτο στις δηλητηριάσεις από εντο�ο�τόνα ή νευροτοξι�ά αέρια.

Το Υπέρι�ο του �ιοσ�ουρίδη� αλλιώς «βάλσα�ο ψυχής» �αι σή�ερα σ�έτο «βάλσα�ο»� χρησι�οποι�είτο �υρίως για τη θεραπεία των πληγών. Σαν τσάι θεωρείται �αι σή�ερα το �αλύτερο αντι�αταθλι�πτι�ό� �ετά τους αναστολείς της Σεροτονίνης. Στην Ευρώπη �αι στην Α�ερι�ή είναι γνωστό �ε το όνο�α St. John’s Wort ή Johanneskraot� οι δε πωλήσεις του ξεπερνούν το 1 δις δολάρια τον χρόνο. Στην Ελλάδα φυτρώνει έξω από την πόρτα �ας �αι οι γιαγιάδες �ας το χρησι�οποιούσαν σαν παυσίπονο στα �ωρά. � αντι�αταθλιπτι�ή του δράση έχει ξεχαστεί. Το ζου�ί της �αυ�αλήθρας� το «Ιορδύλιον»� το έδιναν� ανα�ατε�ένο �ε �ρασί� για ορισ�ένες νεφροπάθειες� τη δε �ολόχα� τη «Μαλάχη»� για τα δαγ�ώ�ατα από δηλητηριώδη φίδια� ή χρησι�οποιούσαν τα λουλού�δια της σαν τσάι� όπως σή�ερα.

Ό�ως τα φαρ�α�ευτι�ά φυτά που έχουν επιβιώ��ως τα φαρ�α�ευτι�ά φυτά που έχουν επιβιώ�σει έως σή�ερα είναι άπειρα� �αι πά�πολλα ε�είνα που η ιστορία �αι η �υθολογία �ας έχουν συνδέσει �ε �άποια θεραπεία� ώστε είναι αδύνατον να χωρέ�σουν στη σύντο�η αυτή αναφορά στη συ�βολή του �ιοσ�ουρίδη. � επίδραση του έργου του ε�τείνεται χρονι�ά τουλάχιστον �έχρι την περίοδο της Αναγέν�νησης �αι εν γένει ε�τι�άται πω οι �έθοδοι παρατή�ρησης του �ιοσ�ουρίδη πρόσφεραν ισχυρές βάσεις για την εξέλιξη της φαρ�α�ολογι�ής επιστή�ης. Πέρα από την αξία του ως ιατρι�ό εγχειρίδιο� �εγά�λης αξίας θεωρείται ο πλούτος των πληροφοριών που δίνει για τα φυτά �αι βότανα της νοτιοανατολι��ής Ευρώπης.

Πηγή. Περισσότερα: http://www.schizas.com

Διοσκουρίδης: ο Θεμελιωτής της Φαρμακολογίας

oποιος κοπιaζει για το καλo, δεν πρeπει ποτe να απελπiζεται και για τiποτε. Μeνανδρος


Συνέχεια στην σελίδα 9 Συνέχεια στην σελίδα 20

τράνταγμα εγίνετο μέγα }. Στους στίχους αυτούς το «σείεσθαι» και η «ένοσις» είναι δύο διαφορετι-κά πράγματα. Σείω σημαίνει κινώ ένθεν κακείθεν, όπως ο σεισμός. Ένοσις σημαίνει τράνταγμα, ανατίναξι . Στον στίχο 349 λέγεται: «ένοσις δ` άσβεστος ορώρει» {το δε τράνταγμα μεγάλωνε διεγειρόμενο}. Η δεύτερη λέξι «Γαία» μπορεί να σημαίνη τον τόπο, την πατρίδα και ακόμη την «χυτήν γαίαν» (Ιλ. Ψ 256 ), δηλαδή την επισω-ρευθείσα προς σχηματισμόν λοφίσκου. Η λέξι Γη τίθεται επίσης προς διάκρισι από του ουρανού ή ως η ξηρά κατ` αντίθεσι προς την θάλασσα, π.χ. «Γη τε και ηέλιος» ( Ιλ. Τ 259). Η λέξι «χθων» είναι πάλι η γη, το έδαφος, αντίθετο του ουρανού, ωρισμένο μέρος της γης ή χώρας ή ακόμη το γεωρ-γούμενο έδαφος, το κτήμα το αγροτικό, το χωράφι. Τέλος η λέξι «γαιήοχος» έχει την σημασία του πε-ρικυκλούντος την γη.

Ας δούμε τώρα, αποφεύγοντες την ανάμιξι ιστο-ρίας και μύθου, εάν ήταν δυνατόν κάποιος να λάβη το προσωνύμιο «εννοσίγαιος» και εκ ποίων λόγων. Ο Όμηρος στην Ιλιάδα ( Ψ 441-447) φέρει τον Πο-σειδώνα να υπενθυμίζη στον Απόλλλωνα την κα-τακράτησι της αμοιβής των υπό του Λαομέδοντος, Βασιλέως τότε της Τροίας, για την κατασκευή του τείχους πέριξ της Τροίας : « Ξέχασες, φαίνεται, πόσα τραβήξαμε, όταν απεσταλμένοι του Διός εργασθήκαμε στον υπερόπτη τον Λαομέδοντα με αμοιβή συμφωνημέμη και κάτω απ` τις δικές του προσταγές, όταν εγώ έκτισα γύρω απ` την πόλι των Τρώων το ευρύ και πολύ ισχυρό τείχος, ώστε να καταστή η πόλι αδιάρρηκτη». Το ίδιο ίσως συμβάν αναφέρουν και οι «Ηοίαι» (εάν δεν πρόκειται περί άλλου) και πάλι ο Ποσειδών μετά του Απόλλωνος κατασκευάζουν «τείχος ευδμή-τοιο πόληος υψηλόν», όταν ο Ιλέας ενυμφεύετο (απ.49). Στην «Ασπίδα Ηρακλέους» (στιχ. 105) δί-δεται η πληροφορία για κάτι το πολύ σημαντικό, ότι ο «εννοσίγαιος» κατέχει τα τείχη της Θήβας: «ος Θήβης κρήδεμνον έχει ρύεταί τε πόληα» {ο οποίος τα τείχη των Θηβών κατέχει και φυλάττει την πόλι}. Στην «Θεογονία» ( στίχ.732 -733 ) ο «Ποσειδέων» κτίζει τείχος και προσθέτει χάλκινες πόρτες στην εσχατιά της πελώριας γης και εκεί φυλακίζει κατ` εντολήν του Διός τους τιτάνες…

« Τοις ουκ εξιτόν εστι, θύρας δ`επέθηκε Ποσειδέων χαλκείας, τείχος δε περοίχετο αμ-φοτέρωθεν».

Εξ όσων μέχρι στιγμής εκ των «επών» συγκέ-τρωσα, είναι φανερό ότι ο Ποσειδών ήταν κα-τασκευαστής και υπεύθυνος μεγάλων τεχνικών έργων, όπως τα τείχη των δύο αυτών πόλεων, δηλ. της Τροίας και των Θηβών. Τα έργα αυτά είναι βέβαιο ότι απαιτούν την εξόρυξι όγκων μεγάλων πέτρας και την μεταφορά τους στην πόλι, το τείχος

« Ξέχασες, φαίνεται, πόσα τραβήξαμε, όταν απεσταλμένοι του Διός εργασθήκαμε στον υπερόπτη τον Λαομέδοντα με αμοι-βή συμφωνημέμη και κάτω απ` τις δικές του προσταγές, όταν εγώ έκτισα γύρω απ` την πόλι των Τρώων το ευρύ και πολύ ισχυρό τείχος, ώστε να καταστή η πόλι αδιάρρηκτη». Το ίδιο ίσως συμβάν ανα-φέρουν και οι «Ηοίαι» (εάν δεν πρόκειται περί άλλου) και πάλι ο Ποσειδών μετά του Απόλλωνος κατασκευάζουν «τείχος ευδμήτοιο πόληος υψηλόν», όταν ο Ιλέας ενυμφεύετο (απ.49). Στην «Ασπίδα Ηρα-κλέους» (στιχ. 105) δίδεται η πληροφορία για κάτι το πολύ σημαντικό, ότι ο «εννο-σίγαιος» κατέχει τα τείχη της Θήβας: «ος Θήβης κρήδεμνον έχει ρύεταί τε πόληα» {ο οποίος τα τείχη των Θηβών κατέχει και φυλάττει την πόλι}.


Και ξαφνικά, στ’ ανοι-χτά της Αγίας Ελένης, στη Χίο, φάνηκαν οχτώ

μπρίκια και δέκα σακολέβες. Πιά-σανε ανενόχλητοι στον μόλο. Στο νησί βγήκαν 2.500 Σαμιώτες ανεμίζοντας τις σημαίες της επα-νάστασης. Οι Τούρκοι της Χίου αιφνιδιάστηκαν κι έσπευσαν να κλειστούν στο κάστρο. Μέσα σε κλίμα ξέφρενου ενθουσιασμού των κατοίκων, οι νεοφερμένοι κή-ρυξαν την επανάσταση. Ήταν 11 Μαρτίου του 1822. Για τρεις βδο-μάδες, οι Χιώτες μπορούσαν να πανηγυρίζουν.

Η Σάμος ήταν ανάμεσα στα πρώτα νη-σιά που ελευθερώθηκαν το 1821. Ήρωας της εκεί επανάστασης, ο Λυκούργος Λογο-θέτης, που βοηθήθηκε από τον ελληνικό στόλο. Γειτονικό νησί, η Χίος εξακολου-θούσε να βρίσκεται σκλαβωμένη, αν και τα Μαστιχοχώρια τής εξασφάλιζαν καλή μεταχείριση. Χιώτες πατριώτες πήγαν στη Σάμο και πρότειναν στον Λογοθέτη να τους βοηθήσει να ξεσηκωθούν. Εκείνος έγραψε στον Δημήτριο Υψηλάντη, μελλο-ντικό πρόεδρο του Βουλευτικού, ζητώντας την άδειά του.

Ο Υψηλάντης του έγραψε, στις 21 Δε-κεμβρίου, πως η εποχή δεν ήταν κατάλλη-λη. Του σύστησε να περιμένει. Με γράμμα του, στις 20 Ιανουαρίου, ο Λογοθέτης απάντησε ότι συμφωνούσε. Οι Χιώτες συ-νέχιζαν να πιέζουν. Νέα αντιπροσωπεία τους έφτασε στη Σάμο. Δήλωσαν πως δεν μπορούσαν να περιμένουν άλλο, πως η επιτυχία του ξεσηκωμού στη Σάμο απο-τελούσε εγγύηση και για τη Χίο και πως ο Βεχίτ πασάς φορολογούσε άγρια τα Μα-στιχοχώρια. Ο Λογοθέτης υποσχέθηκε να βοηθήσει.

Στις 10 Μαρτίου του 1822, χωρίς να ειδοποιηθούν η επαναστατική κυβέρνηση και τα νησιά που διέθεταν στόλο, οι επα-ναστάτες σαλπάρανε από τη Σάμο. Πιά-σανε στην Αγία Ελένη της Χίου, την άλλη μέρα. Στο νησί βγήκαν 2.500 οπλισμένοι και κήρυξαν την επανάσταση.

Τα νέα μαθεύτηκαν και προκάλεσαν οργή στους Τούρκους και τρόμο στα ναυτι-κά νησιά. Έξι πλοία από τα Ψαρά, έσπευ-σαν στη Χίο, όπου επικρατούσε μεγάλος

ενθουσιασμός. Όμως, στις 25 Μαρτίου κι έχοντας επικεφαλής τον ναύαρχο Καρά Αλή, ο τουρκικός στόλος βγήκε από την Καλλίπολη και κατευθύνθηκε στη Χίο, όπου οι Τούρκοι του κάστρου κρατούσαν ακόμη. Έφτασαν στις 30 Μαρτίου.

Προηγήθηκε σφοδρός κανονιοβολι-σμός. Ακολούθησε απόβαση 7.000 αν-δρών. Ξεκίνησε η μεγάλη σφαγή. Οι Τούρ-κοι έσφαζαν τέσσερις μέρες συνέχεια, ενώ νέες ενισχύσεις έφταναν στο νησί ανεβά-ζοντάς τους επιδρομείς σε 15.000. Όσοι από τους νησιώτες κατάφεραν να γλιτώ-σουν, πήραν τα βουνά. Η επανάσταση πνίγηκε στο αίμα, οι Σαμιώτες έφυγαν και, στις 2 Απριλίου, Κυριακή του Πάσχα, τίπο-τα πια δεν κινιόταν στο ματωμένο νησί.

Οι πρόξενοι των ξένων δυνάμεων στο νησί αποφάσισαν να επέμβουν. Ζήτησαν από τον Καρά Αλή να δώσει διαταγή να σταματήσουν οι σφαγές, αφού έτσι κι αλ-λιώς η επανάσταση είχε κατασταλεί. Ο Τούρκος ναύαρχος εγγυήθηκε στους προ-ξένους Αγγλίας, Αυστρίας και Γαλλίας ότι θα δώσει αμνηστία στους επιζώντες που θα γυρνούσαν στα χωριά τους. Οι πρόξε-νοι έπεισαν το λαό να επιστρέψει. Τότε, ο Καρά Αλή έδωσε διαταγή ν’ αφανιστούν όλοι οι χριστιανοί του νησιού. Σφάχτηκαν 27.000 και 47.000 στάλθηκαν στα σκλα-βοπάζαρα της Ανατολής. Από τους πάνω από 100.000 κατοίκους που είχε το νησί, έμειναν 2.000.

Η παρασπονδία και η ομαδική σφαγή τάραξαν την Ευρώπη, ξεσήκωσαν θύελλα αντιδράσεων και γέμισαν οργή τους Έλ-ληνες. Μεγάλοι ζωγράφοι εμπνεύστηκαν από το γεγονός κι ο Βίκτωρ Ουγκώ έγρα-ψε περίφημο ποίημα. Την εκδίκηση, όμως, την πήρε ο Κωνσταντίνος Κανάρης, δυο μήνες αργότερα.

Ο ναύαρχος Καρά Αλή ήταν ειδικός στις καταστροφές αλλ’ όχι ιδιαίτερα ικανός στις ναυμαχίες. Όταν ξέσπασε η ελληνική επανάσταση, πήγε στο Γαλαξίδι και το κατέστρεψε. Μετά, ναυμάχησε με τον Αν-δρέα Μιαούλη, έξω από το Μεσολόγγι, και νικήθηκε. Τέλη Μαρτίου με αρχές Απριλίου του 1822, προκάλεσε παγκόσμια συγκί-νηση, με την καταστροφή της Χίου και την άτιμη παρασπονδία του, που οδήγησε στη μεγάλη σφαγή.

Ο εκδικητής Κωνσταντίνος Κανάρης γεννήθηκε το 1790 στα Ψαρά. Όταν ξέ-σπασε η ελληνική επανάσταση, ήταν ήδη ένας ψημένος ναυτικός. Στα 1822, δι-ψούσε να εκδικηθεί τον Τούρκο ναύαρχο. Ήταν μαζί με τον Μιαούλη, όταν ο ελληνι-

Η καταστροφή της Χίου


ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΝΗΚΕΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΦΥΣΙΝ. ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ

Η γλώσσα των ονείρων

Ένα από τα πρώτα μου όνειρα που θυμούμαισε νηπιακή ακόμα ηλικία είναι, πως ήμουνα λέει θαλασσοπόρος.Κάτι μεταξύ Μαγγελάνου και κά-πταιν Κουκ!Όμως στο συγκεκριμένο όνειρο υπήρχε πυκνή ομίχληκαι έτσι το όνειρο σε μια γλώσσα που μόνο τα όνειρατην κατέχουνε και την μιλούνε, δεν μου έδωσενα καταλάβω ποιός από τους δύο θαλασσοπόρους ήμουνα ή αν ήμουν κάποιος τρίτος.Αρκετά χρόνια αργότερα έμαθα από τα χείλη μιας άλλης κυρίας που την λένε Ιστορία, ότι αμφότεροι, οι δύο αυτοί τυχοδιώχτεςβρήκανε τραγικό θάνατο.Όσο για ’μένα που συνέχισα στον πλου του ονείρου,σαν ξύπνησα, βρέθηκα μπροστά σε μία έκπληξη.Ο Υπερίων είχε ήδη μπουκάρει από τα παράθυρα,ενώ η Βακτριανή τροφός μου Ελλω-πία σκεκότανεαπό πάνω μου, βαστώντας έναν αση-μένιο δίσκο,όπου επάνω του άχνιζε μιά κούπα με διπλό ελληνικό καφέ,δύο φέτες ψωμί σικάλεως με ταχίνι και μέλι,καθώς και δύο αυγά από τις αλλανιά-ρες πουλάδεςτης γειτόνισσάς μας Ευτυχίας.

Ανα΄ γνώσηΑν ήξερες τα ψάρια να τα τρως,τώρα δεν θάπινες το πικρογάλα του πατρόςκι αν ήξερες πως είσαι αιώνιο παιδίδεν θα φοβόσουν του θανάτου το αθέατο κλειδί.

β΄ γνώσηΑν γνώριζες τους κόπους και τους μόχθους της νυκτός,θα τα ’πινες στο «Α» του Κενταύρου διαρκώςκι αν μελετούσες τον κήπο του καλού και του κακού,θα ’χες προσβάσεις και διόδους γι’ αλλού

γ΄ γνώσηΑν ανακάλυπτες του νου την μυθική την θούλη,θα μάθαινες ότι η αίγα η θεϊκή ήτανε κάποτε βετούλικι αν νυμφευόσουν του κενού την Ορφική χορδή,

Τρία ποιήματα από την τροχιά του Ζυγού

Οι Παιδικοί μας ΦίλοιΟι παιδικοί μας φίλοι

έσβησαν- ισχνές γραμμές-πίσω από τον ορίζοντα της θύμησης,

σαν τις φωτιές του κλήδοναπου πηδούσαμε στις γειτονιές

τις χωρίς άσφαλτο, χωρίς σήμανση,φορτωμένες σκόνη και καλή καρδιά.

Στις γειτονιές με το ζεστό ψωμίστο άδειο ροζιασμένο τραπέζι,

με το ανέμισμα των απλωμένων σεντονιών,σαν πρωινό χάδι μάνας στο μέτωπο,με τις χελιδονοφωλιές στις βεράντες,

με το αγιόκλημα να οργιάζειστο πέτο, στον φράχτη ή στο ανθογυάλι,

με τις εξώπορτες πάντα ανοιχτές,στον άνεμο, στον γείτονα ή τον ζητιάνο.

Οι παιδικοί μας φίλοι,μισοσβησμένες γκραβούρες εποχής,σαν τις γραμμές αδιόρατου σκίτσου

ξεχασμένου στα συρτάρια ενός σερβάνμε καθρέφτες που βλέπαμε τα πρόσωπα μας

χωρίς ντροπή, οίκτο ή αδιαφορία,σε μιαν Άθήνα που η καλημέραέπιανε τόπο, σου αντιγύριζε...

Οι παιδικοί μας φίλοι,σπασμένες μύτες μολυβιού φάμπερ,

πατημένες πανηγυριώτικες σφυρίχτρες,ήρωες μέσα απ’ τις σελίδες του «Μικρού Ήρωα,

μικρά κλαράκια ανθισμένης ακακίας,θαμένοι στα ρείθρα «της νέας αξιοπρέπειας»

σύμβολα απαγορευμένης σημειωτικής.

Κάπου έμεινε αποτυπωμένο το βάρος του νεανικού τους κορμιού,

σε κάτι λείψανα γέρικου χώματος,που δεν αξιοποιήθηκαν πολεοδομικά,πολιτικά, οικονομικά ή μορφολογικά

από καινοτόμους ανακαινιστές.

Οι παιδικοί μας φίλοι,-αποπροσανατολισμένα λάβαρα

μιας χαμένης άνοιξης-τους ρούφηξαν σαν ασπράδι αυγούσε κάποια γραφεία ή εργοστάσια.Ο σύγχρονος άνεμος τους τσάκισε

τις κεραίες προσαρμογής και παραδέρνουνσε θάλασσες που δεν γνώρισαν και δεν φαντάστηκαν.

Τα μάτια τους θόλωσαν, δεν τρυγούν από τα αμπέλια της αργυρής πανσέληνου,

τις νύχτες τρομάζουν με τη μοναξιά,με την πλήξη των ολοφώτιστων λεοφώρων.

Στις πολυσύχναστες μαιζονέτες τους,μέσα σε σωσίτριχα, υπνωτικά και βιντεοταινίες,αχνοθυμούνται το κρυφτό στις γειτονιές τους,

γέρνουν στο πλάι και σιγοκλαίνε... Δημήτριος Κράνης

ΛΟγΟΠΑΙγΝΙΟ(για το δύσκολο και το εύκολο)

Δύσκολο είναι να θέλειςνα πιστέψειςότι το δύσκολο είναι εύκολο...μείνε σ’ αυτό το πολύ απλό:«Χωρίς την ύπαρξη της δυσκολίας,η ευκολία θα ήτανε μια ανιαρή ευθεία,ξαπλωμένη σ’ ένα απέραντο κάμπο».

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Α. ΚΡΑΝΗΣ

Αυτό που για άλλους είναι δύσκολογια άλλους είναι εύκολο.Αυτό που για άλλους είναι εύκολο,για άλλους είναι δύσκολο.Ποτέ δεν μπορείς την δυσκολία με ακρίβεια να μετρήσεις ή να ζωγραφίσεις...(Το ίδιο και την ευκολία...)Αυτό είναι αληθινά πολύ δύσκολοκαι καθόλου εύκολο εγχείρημα.

θα ’χες στα χέρια σου χρυσάφι και σπαθί.

δ΄ γνώσηΑν είχες τα γένια και τα χτένια του ενός,θα θέριζες βραβεία και εύγε επιμελώςκι αν ήξερες τα Νικομάχεια και την δίκη του Σωκράτηθα σου ’χε απομείνει τουλάχιστον το ένα μάτι.

Ανταπόκριση

Εδώ είν’ όλα αλησμόνητα.Όπως: ο Βερίγγειος των νεκρών,η γέφυρα των αναστεναγμών,οι προφητείες της μελλοθάνατης Κασσάνδρας,η κατάρευση του Υπαρκτού,η μοναξιά του τερματοφύλακακαι ο θυμός του Αχιλλέα.

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Μακριά από το Αιγαίο

Χτες αναπνέαμε τον ίδιο,φορτισμένο με έρωτα ,

Αέρα του Αιγαίου.

Χτες μοιραζόμασταν ακόμαΤην αβίωτη εφηβική μας νύχτα

Και πίναμε γουλιά- γουλιά,Τα ρέστα του οραματισμού.

Πόσο μακριά από το σήμεραΕίναι το χτες των υποσχέσεων

Πως θα στεριώσει εδώ η ευτυχία

Αύριο θα μετρήσωΜε τον πήχη της απουσίας σου

Τη μοναξιά μου.

Ανδρέας Αρνάκης

Ο ΜΕΝ ΝΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΖΕΥΣ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ




της οποίας θα κατασκευάσουν. Απαιτούν επίσης εκσκαφή θεμελίων πολλών χιλιομέτρων και, για-τί όχι, ανατινάξεις δι` εκρήξεων στα λατομεία. (Όταν θα αναπτύξω στο λήμμα «Τ» τα περί τιτά-νων, είμαι βέβαιος ότι τυχόν σχετικές αμφιβολίες θα παύσουν να υπάρχουν). Τα πανάρχαια αυτά τείχη, τα οποία διασώζονται μέχρι σήμερα σε πλείστα σημεία του ελληνικού χώρου και είναι γνωστά ως «κυκλώπεια» μήπως δεν συνδέονται και πάλι με τον Ποσειδώνα; Ο Όμηρος λέγει, ότι πατήρ- βασιλεύς των κυκλώ-πων ήταν ο Ποσειδών ( Οδυσ. Ι 410-412): «συ δε Πολύφημε, παράκλησι κάνε στον πατέρα και βασιλέα, τον Ποσειδώνα». (Στην λέξι Πελασγός που ακολουθεί τίθεται επίσης το ερώτημα: γιατί τα κυκλώπεια τείχη ωνόμασαν αργότερα «πελασγι-κά»;) Ας δούμε όμως γιατί ο Ποσειδών εθεωρήθη θεός-βασιλεύς των θαλασσών. Υπενθυμίζω στον αναγνώστη, ότι η λέξι θεός έχει εδώ την προ του Δευκαλίωνος σημασία, δηλαδή του ανθρώπου βα-σιλέως. Ο τίτλος αυτός του Ποσειδώνος δεν έχει κάποια σοβαρή θεμελίωσι. Η μορφή του Ωκεανού δεν πρέπει να συγχέεται με τον Ποσιειδώνα ( Ιλ. Φ 195-197). Σύμμαχος όμως υπήρξε η θάλασσα στην οργή του Ποσειδώνος εναντίον του Οδυσ-σέως ( Οδυσ. Α 17-19). Οργή οφειλόμενη στην τύφλωσι του κύκλωπος Πολύφημου υπό του Οδυσ-σέως, όπως απεκάλυψε σ`αυτόν ( Οδυσσέα ) ο Θη-βαίος μάντις Τειρεσίας ( Οδυσ. Α 100-103). Έτσι ήταν πολύ φυσικό, να θεωρούσαν ότι η οργή ξεσή-κωνε αέρηδες και τάραζε την θάλασσα, μέχρι να συντρίψη το καράβι του Οδυσσέως (Η 271-277).

Ο Ποσειδών, για να προκαλή αυτά τα τραντάγμα-τα της γης, κρατά στα χέρια του «τρίαινα». Λέγει ο Όμηρος: «Αυτός ο εννοσίγαιος έχων χείρεσσι τρίαιναν /ηγειτ` εκ δ`άρα πάντα θεμείλια κύμα-σι πέμπε/φιτρών και λαών, τα θέσαν μογέοντες Αχαιοί /λεία δ` εποίησεν παρ` αγάρροον Ελλήσπο-ντον/αύτις δ` ηιόνα μεγάλην ψαμάθοισι κάλυψε, / τείχος αμαλδύνας, ποταμούς δ`ετρεψε νέεσθαι/ κάρ ρόον, ή περ πρόσθεν ίεν καλλίρροον ύδωρ». Στο τμήμα αυτό της ραψωδίας Μ ( « Τειχομα-

Τα πανάρ-

χαια αυτά τείχη, τα οποία διασώζονται

μέχρι σήμερα σε πλείστα σημεία του ελληνικού χώρου

και είναι γνωστά ως «κυκλώπεια» μήπως δεν συνδέονται και πάλι με

τον Ποσειδώνα; Ο Όμηρος λέγει, ότι πατήρ- βασιλεύς των κυκλώπων ήταν

ο Ποσειδών ( Οδυσ. Ι 410-412): «συ δε Πολύφημε, παράκλησι κάνε στον πατέρα

και βασιλέα, τον Ποσειδώνα». (Στην λέξι Πελασγός που ακολουθεί τίθεται επίσης το ερώτημα: γιατί τα κυκλώπεια τείχη ωνόμασαν αργότερα «πελασγικά»;) Ας δούμε όμως γιατί ο Ποσειδών εθεωρήθη θεός-βασιλεύς των θαλασσών. Υπενθυμίζω στον αναγνώστη, ότι η λέξι θεός έχει εδώ την προ του Δευκα-λίωνος σημασία, δηλαδή του ανθρώπου βα-σιλέως. Ο τίτλος αυτός του Ποσειδώνος δεν έχει κάποια σοβαρή θεμελίωσι. Η μορφή του Ωκεανού δεν πρέπει να συγχέεται με τον Ποσιειδώνα ( Ιλ. Φ 195-197). Σύμμαχος όμως υπήρξε η θάλασσα στην οργή του Ποσειδώνος εναντίον του Οδυσσέως ( Οδυσ. Α 17-19). Οργή οφειλόμενη στην τύφλωσι του κύκλωπος Πολύ-φημου υπό του Οδυσσέως, όπως

απεκάλυψε σ`αυτόν ( Οδυσσέα ) ο Θηβαίος μάντις Τει-

ρεσίας ( Οδυσ. Α 100-103).


6.«Τοις την μωράν των έξωθεν φιλοσόφων (=Ελλήνων) λεγομένην σοφίαν προτιμώσι, και τοις καθηγηταίς αυτών επομένοις, και τας τε μετεμ-ψυχώσεις των ανθρωπίνων ψυχών, ή και ομοίως τοις αλόγοις ζώεις ταύτας απόλυσθαι, και εις το μη-δέν χωρείν δεχομένοις και διά τούτο ανάστασιν, και κρίσιν, και την τελευταίαν των βεβιωμένων ανταπό-δοσιν αθετούσιν ανάθεμα τρις».

7.«Τοις λέγουσιν ότι οι των Ελλήνων σοφοί και πρώτοι των αιρεσιαρχών, οι παρά των επτά αγίων και καθολικών συνόδων, και παρά πάντων των εν Ορθοδοξία λαμψάντων πατέρων αναθέματι καθυπο-βληθέντας, ως αλλότριοι της καθολικής εκκλησίας διά την εν λόγοις αυτών κίβδηλον και ρυπαράν περι-ουσίαν κρείττονές εισι κατά πολύ, και ενταύθα και εν τη μελλούσει κρίσει, και των ευσεβών μεν και ορθο-δόξων ανδρών, άλλως δε κατά πάθος ανθρώπινον ή αγνόημα πλημμελησάντων ανάθεμα τρις».

Τα ως άνω αναθέματα καταγράφονται στο «Τρι-ώδιον», τα οποία περιέχονται στο «Συνοδικόν της Αγίας Z´ Οικουμενικής Συνόδου υπέρ της Ορθοδο-ξίας».

Β΄ Από την «Παρακλητικήν» λαμβάνεται επίσης ένα τροπάριο και ένας μακαρισμός.

α. ΤΟ ΤΡΟΠΑΡΙΟ«Ναούς ειδώλων (=Ελληνικούς) καθείλετε

αθλούντες, και εαυτούς της Τριάδος θείους ναούς εδομήσατε, αθλοφόροι κυρίου αγγέλων συνόμιλοι».

β. Ο ΜΑΚΑΡΙΣΜΟΣ«Οι καλάμω του Σταυρού, εκ του βυθού της

αγνωσίας τους λαούς αναγαγόντες Απόστολοι, την των Ελλήνων πλάνην απεμειώσατε από της γης, απλανείς σωτήρες γενόμενοι των πιστών, αληθώς όθεν μακαρίζεσθε».

Κύριε Πρόεδρε,Το Ελληνικό έθνος προυπήρξε ιστορικά και πο-

λιτιστικά του Χριστιανισμού. Η σημερινή κρίση της Ελληνικής ταυτότητας αντικατοπτρίζεται στην πάλη μεταξύ του Έλληνα και του Χριστιανισμού

Οι εξ ανατολών ψευτοηθικολόγοι είναι αυτοί, που επέβαλον διά ροπάλου στους Έλληνες τον ψυχο-πνευματικό ακρωτηριασμό και την εξουσιαστική μα-νία τους. Το φάρμακο αντιστροφής της πορείας είναι η γνώση της ιστορίας.

Ο Ελληνισμός βογγάει κάτω από την ταφόπλακα των 1700 χρόνων. Είναι τραγικό το φαινόμενο της σημερινής Ελλαδικής εξουσίας με τους τρόπους ελέγχου των απόψεων και σκέψεων των Ρωμιών, Γραικύλων, Ραγιάδων και Γκιαούριδων. Δυστυχώς αυτοί έχασαν την ικανότητα να νιώσουν την αλήθεια, διότι τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης ρίχνουν χωρίς διακοπές στην αγορά ιδεών τα νεφελώδη τους προ-ϊόντα.

Η Ορθοδοξία, όπως και οι άλλες ιουδαϊκής προ-έλευσης θρησκείες, μιλούν για μετά θάνατον ζωή και αφήνουν την ζωή σε άθλια χέρια, εδραιώνοντας έτσι την υποδούλωση.

Οποία αθλιότης!!!Μετά τιμής

Δρ Χατζηθεοδώρου ΓεώργιοςΥφηγητής Πολυτεχνείου Άαχεν Γερμανίας

Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας απήντησε στον Δρ Γ. Χατζηθεοδώρου με την σύντομη αλλά μεγί-στης ιστορικής και εθνικής σημασίας επιστολή, την οποία ο εν λόγω αναγνώστης μας εκοινο-ποίησε στον «Δαυλό».

***Ο «Δαυλός» που από το 1982 έδινε μοναχι-

κός την μάχη της ιστορικής αποκαταστάσεως του επί αιώνες διωκόμενου Ελληνικού Πολιτι-σμού, αισθάνεται διπλή χαρά, διότι ο κορυφαίος της Ελληνικής Πολιτείας και ο κορυφαίος του σημερινού Ελληνικού Πολιτισμού Μίκης Θεοδω-ράκης, (βλέπε: « Έγκλημα κατ’ εξακολούθησιν με στόχο την Ελληνική Συνείδηση, η διδασκαλία της Αγίας Γραφής στα σχολεία. – Το ιδεολόγημα του Ελληνοχριστιανισμού εμπόδιο στην ανά-πτυξη του Ελληνισμού», στον «Δαυλό» τ. 246, Ιούνιος 2002) με της ιστορικής σημασίας παρεμβά-σεις τους, ρίχνουν το βάρος τους, από τις ύψιστες θέσεις του σημερινού Ελληνισμού που κατέχουν, στην προσπάθεια να τεθεί τέρμα στο ιστορικό αυτό αίσχος. Δημήτρης Ι. ΛάμπρουΕκδότης ΔαυλούΙούλιος 2002

Από το τεύχος 224-5 του Δαυλού, Σεπτ. 2000 αντιγράφουμε:

Επτά αναθεματισμοί κατά του Ελληνι-σμού ψάλλονται σήμερα στις Ελληνι-κές Εκκλησίες...

Κατέγραψα επτά αναθέματα από το «Τριώδιον», τα οποία περιέχονται στο «Συνοδικόν της Αγίας Z´ Οικου-μενικής Συνόδου υπέρ της Ορθοδοξίας». Τα αναθήματα αυτά αναγιγνώσκονται και σήμερα την Κυριακή της Ορ-θοδοξίας στις Ελληνικές εκκλησίες. Επίσης καταγράφω ένα τροπάριο και ένα μακαρισμό από την «Παρακλητι-κή». Παρακαλώ, ας τοποθετηθούν επ’ αυτών οι λαλίστατοι εκπρόσωποι της ορθοδόξου Ελληνικής Εκκλησίας, οι οποίοι επισκέπτονται τα τηλεοπτικά κανάλια και ομιλούν περί «Ελληνορθοδοξίας». Ας διαβάσουν τα αναθέματα και ας απαντήσουν στο ερώτημα, πως βλέπουν αυτήν την συνύπαρξιν. Ας αποδείξουν, πως εφρόντησε η Εκκλησία για τη διατήρησι – συντήρησι – διάσωσι του Ελληνικού Πολιτι-σμού, αφου στα αναθέματα όχι μόνον βάλλεται με μίσος ο Ελληνισμός και υποκινούνται εναντίον του οι πιστοί, αλλά και καθίσταται εμφανής η αντίθεσι μεταξύ Ελλη-νικής και Χριστιανικής κοσμοαντιλήψεως ως προς την αρχή, την ουσία που αφορά στη γένεσι του σύμπαντος κόσμου.

Ο υπογράφων: Νικόλαος Τσίτσος

Φωτοτυπία της ιστορικής σημα-σίας επιστολής του Προέδρου της Δημοκρα-τίας κ. Κωστή Στεφανόπουλου προς τον δρ Γ. Χατζηθεοδώρου, υφηγητή του Πο-λυτεχνείου του Άαχεν


Ιστορικής σημασίας τοποθέτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας


Οι τα φώτα έχοντες αλλήλοις δόσωσιν


σύγχρονης χρονολογήσεως. Σύμφωνα με τη χρονολογία που χρησιμο-ποιούμε, ο βασιλιάς Ηρώδης πέθανε το 4 π.Χ. Τα ευαγγέλια όμως ισχυρίζονται ότι όταν πέθανε ο Ηρώδης, ο μικρός Ιησούς ήταν ήδη πάνω από 2 ετών. Τι συνέβη; Σή-μερα είναι γενικά αποδεκτό ότι η διαφορά οφείλεται σ’ ένα σφάλμα υπολογισμού κά-ποιου αστρονόμου-μοναχού του Διονυσίου του Μικρού, τον 4ο μ.Χ. αιώνα. Αυτός λαν-θασμένα υπολόγισε ότι το έτος γέννησης του Ιησού ήταν το 754 «από κτίσεως Ρώ-μης» ενώ το σωστό είναι γύρω στο 747 ενώ ο θάνατος του Ηρώδη στο 750. Οι συνήθεις χρονολογίες που προτείνονται ως πιθανές για τη γέννηση του Ιησού βρίσκονται δη-λαδή μεταξύ το 9 και του 4 προ Χριστού, όσο παράλογο κι αν ακούγεται αυτό με πι-θανότερη χρονολογία το 7 π.Χ.

Η 25η Δεκεμβρίου ως ημέρα γεννήσεως δεν έχει σχέση �ε τον Ιησού� αλλά ταυτίζεται �ε την η�έρα γεννήσεως του προχριστιανι�ού «θεού ήλιου» Μίθρα� �ε ρω�αϊ�ές εορταστι�ές ε�δηλώσεις για τον «αήττητο ήλιο» (d�� v�c��)� �αθώς επίσης τα ελληνι�ά Κρόνια (θεός Κρόνος)� τα �ιονύσια (θεός �ιόνυσος) �αι τα Θεοφάνια�Επιφάνια για τον ηλια�ό θεό Φοίβο�Απόλλωνα (�. Σι�όπουλος). Σύ�φωνα �ε τον πάπα Γρηγόριο Α’ (~540 � 604) η ταύτιση της άγνωστης η�έρας γέννησης του Ιησού �ε την 25η �ε�ε�βρίου έγινε «για να �ετατραπούν βαθ�ιαία οι εορτές των εθνι�ών σε χριστιανι�ές» . Στη χριστια�νι�ή Ρώ�η �αθιερώθη�ε η 25η �ε�ε�βρίου ως εορτή τής γεννήσεως το έτος 354� στην Κωνσταντινούπολη το 379 �αι στην Αντιόχεια το 388.

Ο Ματθαίος� στο ευαγγέλιό του αναφέρεται στο γενεαλογι�ό δένδρο που συνδέει τον Ιησού �ε τον Αβραά� �αι τον �αυίδ� στη �νηστεία του Ιωσήφ �ε την Μαρία� στην γέννηση του Ιησού σε οι�ία της Βηθλεέ� την εποχή του �ρώδη �αι στο προσ�ύνη�α των �άγων που �ατέληξαν ε�εί α�ολουθώντας ένα αστέρι. Από την άλλη ο Λου�άς δίνει �άποιες πληροφορίες για την περίοδο λίγο πριν την γέννηση του Ιωάννη� για τον ευαγγελισ�ό της Μαριά� �αι την γέννηση του Βαπτιστή. Συνεχίζει �ε την φυγή της Μαρίας �ε τον Ιωσήφ στη Βηθλεέ� όπου γέννησε τον Ιησού σε φάτνη� �ιας �αι δεν έβρισ�αν �ατάλυ�α. Γύρω από την φάτνη βρέθη�αν� σύ�φωνα �ε τον Λου�ά� �όνο ποι�ένες �ε τα ζώα τους που ειδοποιήθη�αν από αγ�γέλους. � διήγηση του ολο�ληρώνεται �ε ένα γενεα�λογι�ό δένδρο� διαφορετι�ό από αυτό του Ματθαίου� που φτάνει έως τον Αδά�. Αν �αι ο�οιότητες υπάρχουν� οι διαφορές είναι τόσο �ραυγαλέες ώστε αδυνατού�ε να τις αγνοήσου�ε. Έτσι� η οι�ία στο Κατά Ματθαίον έγινε φάτνη στα γραπτά του Λου�ά� οι �άγοι �ετατράπη�αν σε ποι��ένες� το αστέρι σε αγγέλους �.λ.π.. Μπορού�ε να υποθέσου�ε� έχοντας �αλή διάθεση� ότι οι όποιες διαφορές υπάρχουν διότι ο Λου�άς �αι ο Ματθαίος� ξε�ινώντας από την ίδια παράδοση� πρόσεξαν διαφο�

ρετι�ά ση�εία.Ό �τι ξέρου�ε για την γέννηση δεν στηρίζεται στις

διηγήσεις της Βίβλου� η επι�ρατέστερη περιγραφή ε�είνης της στιγ�ής συνδυάζει πληροφορίες α�ό�α �αι από�ρυφων ευαγγελίων. Είναι η «τρίτη ε�δοχή» της γέννησης του Ιησού� �ετά τις διηγήσεις των Ματθαίου �αι Λου�ά στα ευαγγέ�λιά τους� �αι είναι αυτή που αποτελεί για ε�άς την «ιστορι�ή αλήθεια» ε�είνης της θεϊ�ής στιγ�ής. Το παλαιότερο γραπτό �εί�ενο που αναφέρεται σε αυτήν είναι του Ιουστίνου� συντάχθη�ε πριν το �έσο του δεύτερου αιώνα� �αι διασώζει παλαιότερη προ�φορι�ή παράδοση σύ�φωνα �ε τους ε�άστοτε �ε�λετητές. Το σύγγρα��α του Ιουστίνου αποτελεί �ια προσπάθεια διασύνδεσης της διήγησης του Ματθαί�ου �αι του Λου�ά. Συγ�ε�ρι�ένα� χρησι�οποιώντας όλα τα στοιχεία του Ματθαίου παρε�βάλει την απο�γραφή �αι τη φάτνη του Λου�ά. Στο ση�είο της γέν�νησης του Ιησού ό�ως αναφέρει �άτι νέο� γεννήθη�ε σε �ια σπηλιά λίγο έξω από την Βηθλεέ� όπου �αι ήρθαν να προσ�υνήσουν οι �άγοι από την Αραβία.

Στην γέννηση του Ιησού στο σπήλαιο αναφέρεται ε�τενώς �αι το από�ρυφο ευαγγέλιο «Πρωτευαγγέλιον του Ια�ώβου». Το �εί�ενο περι�γράφει την �αταγωγή �αι την ανατροφή της Μαρίας έως �αι τη γέννηση του Ιησού. Εδώ δίνεται ιδιαίτερη έ�φαση στην παρθενία της Μαρίας �ετά τον το�ετό� �άτι που δεν αναφέρεται σε �ανένα ευαγγέλιο της Καινής �ιαθή�ης(!). Και ό�ως� αποτελεί αναπόσπα�στη πληροφορία στην αποδε�τή σή�ερα διήγηση της γέννησης. Σύ�φωνα λοιπόν �ε την «τρίτη ε�δοχή»� ο Ιησούς γεννήθη�ε σε σπήλαιο� τόπο έρη�ο �αι �α�ριά από την πόλη. Ο Ιωσήφ� αφήνοντας στη Μαρία τη φρο�ντίδα των γιων του� θα διανύσει �ια �εγάλη απόστα�ση προς αναζήτηση �α�ής. Μετά την επίσ�εψη των �άγων ο �ίνδυνος του �ρώδη αναγ�άζει τη Μαρία να σπαργανώσει τον Ιησού σε παχνί βοδιών για να τον �ρύψει.

Στην Δύση η «τρίτη εκδοχή» είχε �εγάλη «επιτυχία». Ε�τός των παραπάνω προστέθη�αν ότι η σπηλιά ήταν υπόγεια �αι δεν την έβλεπε ήλιος �αι ότι την τρίτη �έρα �ετά την γέννηση η Μαρία �ε τον Ιησού βγή�αν σε ένα στάβλο όπου ένα βόδι �αι ένα γαϊδούρι έσπευσαν να προσ�υνήσουν.

Πάντως� αρ�ετά επιπλέον από�ρυφα ευαγγέλια δίνουν πληροφορίες σχετι�ά �ε την παιδι�ή ζωή του Μεσσία. Κάποιες από αυτές συ�πληρώνουν τις διηγήσεις της Καινής �ιαθή�ης� αλλά όλες �αζί αλ�ληλοαναιρούνται. Έτσι� ο Λου�άς αναφέρει ότι ο Ιη�σούς τοποθετήθη�ε εξ’ αρχής σε φάτνη� ενώ η «τρίτη ε�δοχή» λέει ότι ε�εί βρέθη�ε �ετά από τρεις �έρες όταν από την σπηλιά �εταφέρθη�αν σε στάβλο. � οι�ία στη Βηθλεέ� επίσης δεν �πορεί να έχει σχέση �ε τον έρη�ο �αι �α�ρινό τόπο σε απόσταση από την πόλη.

Όλα τα παραπάνω οδηγούν στο συ�πέ�ρασ�α ότι οι συγγραφείς δεν προσπάθησαν να συ��πληρώσουν �ενά ούτε να βρουν τα ιστορι�ά λάθη των προγενέστερων τους� αλλά να εντάξουν τα �εί�ενα τους στις βιβλι�ές ρήσεις. Είναι ολοφάνερο ότι η Βηθλεέ�� η Αίγυπτος� το αστέρι� οι ουράνιοι άγγελοι� η φάτνη� το βόδι �αι το γαϊδούρι παραπέ�

�πουν σε πασίγνωστες προφητείες της εποχής. Οι πιστοί� όπως είναι φανερό από τη �εταγενέστερη παράδοση �αι τις σχετι�ές ει�όνες� δέχτη�αν τα πιο εντυπωσια�ά ση�εία της �άθε διήγησης �αι ας έρχο�νταν σε σύγ�ρουση �εταξύ τους. Έτσι� από το «Κατά Ματθαίον» ευαγγέλιο �ράτησαν τους �άγους �αι το αστέρι� από το «Κατά Λου�ά» τους ποι�ένες �αι την φάτνη �αι από το «Πρωτευαγγέλιο» του Ια�ώβου το σπήλαιο� το παχνί των ζώων �αι τη �α�ή.

� αρχαιότερη παράδοση� που έ��εσα στηρίζεται από το παλαιότερο ευαγγέλιο της Καινής �ιαθή�ης (το Κατά Μάρ�ον)� αναφέρει ότι ο Ιησούς γεννήθη��ε στις 6 Ιανουαρίου. �εν υπάρχουν συγ�ε�ρι�ένες λεπτο�έρειες παρά �όνο διάσπαρτα στοιχεία� που δίνουν ό�ως �ια σχετι�ή βεβαιότητα για το ότι υπήρ�χε η παλαιότερη αντίληψη ότι η η�έρα βάπτισης του Ιησού ήταν �αι η�έρα γέννησης.

Η πρώτη χριστιανική εορτή �ετά το Πά�σχα για την οποία έχου�ε αναφορές είναι η βάπτιση. Στην Αλεξάνδρεια� από το πρώτο �ισό του δεύτερου αιώνα� �ια χριστιανι�ή ο�άδα την τοποθέτησε στις 6 Ιανουαρίου. � ίδια η�ερο�ηνία επιλέχτη�ε ε�είνη την εποχή �αι για τον εορτασ�ό της γέννησης του Ιησού. �ύο αιώνες αργότερα το ορθόδοξο δόγ�α δεν ι�ανο�ποιούνταν πλέον από την ταύτιση βάπτισης �αι γέν�νησης. Ως ε� τούτου� αρ�ετοί θεολόγοι υποστήριζαν ότι ήταν �αθαρά θέ�α τύχης ότι ο Ιησούς βαπτίστη�ε στην επέτειο της γέννησης του. Όσο για την η�ερο��ηνία 25η �ε�ε�βρίου αυτό αποφασίστη�ε το 355 από την Ε��λησία της Ρώ�ης �αι την αποδέχθη�αν όλοι. Επιπλέον� την η�ερο�ηνία ε�είνη γιορτάζο�νταν ειδωλολατρι�ές εορτές προς τι�ήν του Μίθρα �αι η Ε��λησία ήθελε να τις αντι�αταστήσει �ε τη Γέννηση του Χριστού. �εν �ατήργησε την εορτή των Θεοφανίων αλλά της έδωσε διαφορετι�ό νόη�α� έτσι στις 6 Ιανουαρίου πλέον γιορτάζεται το προσ�ύνη�α των �άγων. � νέα αυτή εορτή�αντίληψη της Ρώ�ης διαδόθη�ε στην Ανατολή �αι στη �ύση αντι�ετωπίζοντας ό�ως αρ�ετές δυσ�ολίες. Στην Ισπανία η γέννηση εορτάζονταν στις 6 Ιανουαρίου �έχρι το τέλος του 4ου αιώνα� στην ε��λησία της Ιερουσαλή� η αρχαία παράδοση �ράτησε �έχρι το 549� ενώ η Αρ�ένι�η Ε��λησία διατηρεί την ταύτιση βάπτισης �αι γέννησης �έχρι �αι σή�ερα. Τα Χριστούγεννα απο�τούσαν όλο �αι περισσότερη ση�ασία� ό�ως οι πιστοί συνέχιζαν να βλέπουν ως �άτι το ξεχωριστό τα Θεοφάνια� ως �ια νέα δι�ή τους «γέννηση». Ήταν �ια νέα αρχή γι’ αυτούς� όπως η βάπτιση για την θεϊ�ή πορεία του Χριστού. Στην «Α’ επιστολή Προς Κορινθίους» ο Παύλος αναφέρει την ε� νέου γέννηση των πιστών της Κορίνθου.

Το αστέρι της Βηθλεέμ

Το άστρο της Βηθλεέμ, που κατά τη πα�ράδοση �αθοδήγησε τους �άγους στο Θείο Βρέφος� είναι �ια γνωστή �αι ισχυρή ιστορία για τους Χρι�στιανούς. Αλλά ποια εξήγηση δίνουν οι επιστή�ονες για αυτό το φαινό�ενο; � ιστορι�ή έρευνα προτείνει ότι είναι πιθανόν η Γέν�νηση του Ιησού να έγινε το έτος 7 π.Χ. όταν �ατέφθα�σε στην αυλή του βασιλιά �ρώδη �ια ο�άδα σοφών�

Ιησούς Χριστός ως ιστορικό πρόσωπο - Η μεγαλύτερη απάτη της ανθρωπότητας;

« Δεν μπορώ να διδάξω τίποτα σε κανένα παρά μόνο να τον κάνω να σκέπτεται» ΣΩΚΡΑΤΗΣ.


αστρολόγων �αι ιερέων που τους ονό�αζαν Μάγους. Οι Μάγοι �ατά τον �ρόδοτο ήταν ιερείς �ιας �ορφής Ζωροαστρισ�ού� στην Περσία� που ασχολούνταν �ε τον απο�ρυφισ�ό� ιδιαιτέρως �ε την αστρολογία. Ενώ �ατά τον Κέπλερ ήταν Χαλδαίοι� από ε�εί που γεννήθη�ε η αστρολογία. Επίσης άλλοι αναφέρουν πως οι Μάγοι ήρθαν από την Αίγυπτο. Όταν έφθασαν στην Ιουδαία η παράδοση αναφέρει πως έψαχναν αυτόν που γεννήθη�ε σαν Βασιλιάς των Ιουδαίων για να τον προσ�υνήσουν. � εξήγηση που έδωσαν ήταν ότι είχαν δει ένα άστρο στην Ανα�τολή.

Το άστρο της Βηθλεέ� αναφέρεται �όνο από τον Ευαγγελιστή Ματθαίο. Κατά αυτόν δεν ήταν ένα έντονο φως στον ουρανό� αλλά ήταν ένα δια�ριτι�ό ση�άδι� �ήνυ�α �όνο για ε�είνους που έψαχναν. Το άστρο της Βηθλεέ� αναφέρεται επίσης �αι σε ένα �η�βιβλι�ό �εί�ενο το «Πρωτευαγγέλιο» του Αγίου Ια�ώβου. Εδώ ό�ως η περιγραφή του άστρου είναι πολύ δι�αφορετι�ή: «Και οι �άγοι είπαν: Είδα�ε πώς ένα απερίγραπτα �εγαλύτερο αστέρι από αυτά που βρί�σ�ονται στον ουρανό έλα�ψε τόσο� που το φως των αστεριών δεν �πορούσε να φανεί πλέον».

� εξήγηση για την διαφορά �εταξύ των δύο αναφορών� �πορεί να βρίσ�εται στην ανάγ�η να συνδέσει ο συγγραφέας του «Πρωτευαγγελίου»� τον Μεσσία �ε ένα �εγάλο αστέρι πιστεύοντας ότι� χωρίς ένα �εγάλο αστέρι� δεν θα �πορούσε να υπάρξει ο ερχο�ός �ανενός Μεσσία. Ο σοφός Ωριγένης ήταν ο πρώτος που συνέδεσε την ε�φάνιση του άστρου �ε �άτι το φυσι�ό. Παραδείγ��ατος χάριν �ε την ε�φάνιση ενός τεράστιου �ο�ή�τη.

Το άστρο έπρεπε να έχει ε�φανιστεί πριν πεθάνει ο Βασιλιάς �ρώδης� που επί των η�ερών του έγινε η Γέννηση. � ιστορία �ας �αθορίζει το θάνατο του πριν από την 11η Απριλίου του 4 π.Χ.. Γνωρίζου�ε επίσης ότι ο λόγος για τον οποίο ο Ιωσήφ �αι η Πα�ναγία είχαν ταξιδέψει από τη Ναζαρέτ στη Βηθλεέ� ήταν η απογραφή� η οποία θεσπίστη�ε από το Ρω��αίο Αυτο�ράτορα Αύγουστο περίπου το 8 π.Χ.. Ο Ιησούς ό�ως πρέπει να ήταν περίπου δύο χρονών όταν διέταξε ο �ρώδης να σφαγιαστούν τα παιδιά �άτω από 2 χρονών. Άρα αν ο Ιησούς γεννήθη�ε �ατά την εποχή του �ρώδη αυτό πρέπει να έγινε πε�ρίπου το 6 π.Χ.. Άλλωστε αναφέρεται πως οι Μάγοι πήγαν να προσ�υνήσουν ε�εί που βρισ�όταν «παιδί�ον» �ι όχι το «βρέφος».

Μια άλλη ένδειξη για τη χρονολογία είναι ότι η άφιξη των Μάγων αποτέλεσε �εγάλη έ�πληξη στον �ρώδη. Αυτό δείχνει ότι οι σύ�βουλοί του δεν είχαν δει το άστρο. Κάτι που πρέπει να παρατηρήσου�ε επίσης είναι ότι οι Μάγοι είπαν ότι είδαν το άστρο στην Ανατολή. Αυτό ό�ως �πορεί να είναι ένα λάθος στη �ετάφρα�ση από το «εν τη ανατολή»� που είναι �ια φράση η οποία έχει �ια ειδι�ή αστρονο�ι�ή ση�ασία. Ση�αί�νει ότι το αστέρι ήταν ψηλά στον Ουρανό όλη τη νύχτα. Ανέτειλε όπως ο ήλιος �αι στάθη�ε όπως ο ήλιος.

Αυτό είναι �ια από τις πέντε �ύριες αστρολογι�ές θέσεις των Βαβυλωνίων� όταν θεωρήθη�ε ότι έτσι συνέβαινε για να έχει ένα ουράνιο σώ�α τη �έγιστη επιρροή του στα παγ�όσ�ια γεγονότα. Στο Ματθαίο έχου�ε ένα από τα ση�αντι�ότερα

προβλή�ατα για την ερ�ηνεία του άστρου της Βη�θλεέ�. Οι Μάγοι είπαν ότι το άστρο «πήγε πριν από αυτούς» �αι στάθη�ε πάνω από ε�εί όπου γεννήθη�ε ο Ιησούς. Αυτό δεν �πορού�ε εύ�ολα να εξηγήσου�ε. Έτσι έχουν οι ενδείξεις �αι οι αναφορές. Υπάρχει ό�ως �άτι αντι�ει�ενι�ό που να �ας δίνει �ια ι�ανο�ποιητι�ή εξήγηση για τα γεγονότα;

Ο Γιόχαν Κέπλερ (Johannes Kepler), ο τελευταίος ε� των των �εγάλων αστρολόγων �αι συγχρόνως αστρονό�ος� πίστευε επίσης ότι �ια σύ�νοδος� �ια προσέγγιση �ία �αι Κρόνου� ήταν το αστέ�ρι της Βηθλεέ�. Τα Χριστούγεννα του 1603 �.Χ.� από το παρατηρητή�ριό του στην πόλη H��dcy� �οντά στην Πράγα� είδε πάλι τον �ία �αι τον Κρόνο να �άνουν πάλι σύνοδο στον ουρανό. Ο Κέπλερ ήταν γοητευ�ένος επειδή η σύνοδος έγινε στον αστερισ�ό των Ιχθύων� ένας αστερισ�ός �ε ειδι�ή ση�ασία για το Ισραήλ. Είναι αξιοση�είωτο ότι οι τελευταίες φορές που είχε συ��βεί η σύνοδος αυτή ήταν το 799 �.Χ. �αι το 7 π.Χ. Α�ό�η �αι ο Τύχων Μπράχε έχει την ίδια άποψη �ε τον Κέπλερ. Μπορού�ε να υπολογίσου�ε πότε συνέβη σύνοδος του �ία �αι του Κρόνου ανά�εσα στο 8 �αι στο 7 π.Χ. �αι βλέπου�ε ότι ο �ίας �αι ο Κρόνος ήρθαν σε στε�νή επαφή στον Ουρανό τρεις φορές. Στις 27 Μαΐου του 7 π.Χ.� στα�άτησαν απέχοντας απόσταση �ία �οίρα �αι δύο �ήνες αργότερα ήταν σε απόσταση 3 �οιρών. Α�ολούθως έ�αναν σύνοδο δύο περισσότερες φο�ρές� απέχοντας 1 �οίρα στις 6 Ο�τωβρίου �αι στις 1 �ε�ε�βρίου του 7 π.Χ. προτού να απο�α�ρυνθούν οριστι�ά ο ένας από τον άλλον. Ήταν αυτό που οι αστρονό�οι �αλούν τριπλή σύνοδος. Ένα αστρονο��ι�ό γεγονός που συ�βαίνει �άθε 20 χρόνια� έγινε τρεις φορές σε λίγους �ήνες. Στις 25 Φεβρουαρίου �άλιστα συ��ετείχε στη σύνοδο �ία�Κρόνου �αι ο Άρης σχη�ατίζοντας ένα ισοσ�ελές τρίγωνο. Αυτό �άλλον ήταν που έ�ανε τους �άγους να υποθέσουν τη γέννηση ενός Βασιλιά. Μάλιστα αν σ�εφθού�ε ότι έγιναν στο ζώδιο των Ιχθύων� το σύ��βολο των Εβραίων �αι των Χριστιανών αργότερα� αυτό �άλλον έ�ανε τους �άγους να συνδέσουν την ε�φάνιση των άστρων �ε το Βασιλιά των Ιουδαίων.

Για τους αστρολόγους της εποχής ε�είνης τα γεγονότα αυτά ήταν ε�πλη�τι�ά. Ο Κρόνος ταυ�τιζόταν συνήθως �ε το Θεό του Ισραήλ �αι ο �ίας �ε το Μεσσία. Είχαν ενωθεί στον αστερισ�ό των Ιχθύων (ση�ειώστε το «ΙΧΘΥΣ»� αργότερα σή�αινε το Χρι�στό)� το ση�άδι του νερού. Και το νερό πέφτει στη Γη �αι την �αθιστά εύφορη. Κάτι που θεωρήθη�ε ότι ήταν ο ρόλος του Ισραήλ �εταξύ των εθνών. Και �άτι ε�πλη�τι�ό. � ιστορία �ας λέει ότι το υπέρ�λα�προ άστρο στα�άτησε να φαίνεται για λίγο �αι�ρό� όταν οι Μάγοι βάδιζαν προς την Ιερουσαλή� για να ε�φανιστεί λίγο αργότερα� οδηγώντας τους στη Φάτνη. Έτσι η σύνοδος του �ία�Κρόνου που αρχι�ά ε�φανίστη�ε� εξαφανίστη�ε �αι ύστερα επανε�φανί�στη�ε ίσως είναι το άστρο της Βηθλεέ� �αι το άστρο της Ανατολής. Εάν ο Ιησούς γεννήθη�ε το 7 π.Χ.� όπως πολλοί θεω�ρούν σωστό� �αι εάν η θεωρία συνόδου είναι σωστή τότε αυτό δείχνει τη Γέννηση του Ιησού τον Αύγου�στο ή το Σεπτέ�βριο. �εν έχου�ε �ανέναν τρόπο να εί�αστε βέβαιοι για την α�ριβή η�έρα αλλά θα

�πορούσα�ε να πάρου�ε την η�έρα �ατά την οποία ο �ίας �αι ο Κρόνος όταν ήταν στον ουρανό όλη η νύχτα.

Αυτό έγινε την Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου του 7 π.Χ.

� η�ερο�ηνία αυτή αντιστοιχεί στον εβραϊ�ό �ήνα Τισρί� (�ρατάει από τα �έσα Σεπτε�βρίου έως στις αρχές του Ο�τωβρίου). Αν �οιτάξου�ε τις Γραφές ο Ζαχαρίας (πατέρας του Ιωάννη του Πρό�δρο�ου) ήταν ιερέας �αι συνάντησε τον αρχάγγελο Γαβριήλ τις η�έρες της εφη�ερίας του στον Ναό (δη�λαδή στην εποχή του Τα��ούζ (Ιούνιο�Ιούλιο). Μετά την υπηρεσία του� η στείρα γυναί�α του� η Ελισάβετ� συνέλαβε � όπως προανήγγειλε ο αρχάγγελος � τον Ιωάννη τον Πρόδρο�ο. Τον έ�το �ήνα της εγ�υ��οσύνης της Ελισάβετ� πιθανώς τον �ήνα Τε�πέθ (�ε�έ�βριος�Ιανουάριος)� ο αρχάγγελος Γαβριήλ ανήγγειλε �αι στην Παρθένο Μαρία ότι πρό�ειται να γίνει �ητέρα του Υιού του Θεού� γεγονός που συνέβη 9 �ήνες αργότερα� πιθανώς τον �ηνά Τισρί� δηλαδή τον Σεπτέ�βριο� που ίσως είναι ο �ήνας γέννησης του Χριστού.

Η ανύπαρκτη πόλη Ναζαρέτ

Ένα άλλο μυστήριο αποτελεί η πόλη Ναζαρέτ� από την οποία λέγεται ότι �αταγόταν ο Ιησούς. � προσαγόρευση Ναζωραίος για τον Ιησού αναφέρεται στην Καινή �ιαθή�η δώδε�α φορές. Για παράδειγ�α� στο Ματθαίος 2�23 αναγράφεται:

...�αι ελθών �ατώ�ησεν εις πόλιν λεγό�ενην Να�ζαρέτ� όπως πληρωθεί το ρηθέν διά των προφητών� ότι Ναζωραίος �ληθήσεται.

Επίσης� στο σταυρό που θανατώθη�ε υπήρχε η επιγραφή «Ιησούς Ναζωραίος Βασιλεύς των Ιουδαί�ων» (Ιωάννης 19�19)! Πέρα απ’ αυτό� ως Ναζωραίος αναφέρεται �αι ο ληξιαρχι�ός πατέρας του Ιησού� ο Ιωσήφ. Ό�ως �ια πόλη της Παλαιστίνης �αι συ�γ�ε�ρι�ένα της Γαλιλαίας �ε το όνο�α Ναζαρέτ δεν υπήρξε ποτέ πριν �αι �ατά τη διάρ�εια της ζωής του Ιησού �αι παρουσιάζεται για πρώτη φορά �έσα από τα ευαγγέλια. � πόλη αυτή φαίνεται να «ιδρύθη�ε» από τους χριστιανούς θεολόγους.

Σύγχρονοί �ας ιστορι�οί συ�φωνούν ότι η έλ�λειψη αναφοράς σε πόλη �ε όνο�α Ναζαρέτ στα �εί�ενα της Παλαιάς �ιαθή�ης� στο Ταλ�ούδ� όπως επίσης �αι στα έργα του Ιώσηπου οδηγεί στο συ�πέ�ρασ�α ότι �ατά την εποχή του Ιησού δεν υπήρχε πόλη �ε όνο�α Ναζαρέτ!

Στα ιστορι�ά έργα του Ιώσηπου Φλάβιου� ο οποί�ος ήταν αρχιστράτηγος των γαλιλαιϊ�ών στρατευ��άτων στην εξέγερση �ατά της Ρώ�ης �αι ο οποίος� όπως προαναφέρθη�ε� συνελήφθη �αι �ρατήθη�ε αιχ�άλωτος από το έτος 67 �.Χ.� δεν αναφέρεται πουθενά αυτή η πόλη� αν �αι τα στρατεύ�ατά του στρατοπέδευαν στην περιοχή της ση�ερινής Ναζα�ρέτ. Κατά τις συγ�ρούσεις για την �ατάληψη της γειτονι�ής πόλης S�� η οποία απείχε �ερι�ά χιλιό�ετρα από τον οι�ισ�ό που ονο�αζόταν αργό�






τερα Ναζαρέτ� έπρεπε να αποτελεί αυτή η Ναζαρέτ από στρατηγι�ής σ�οπιάς ση�είο οπισθοχώρησης ή στρατοπέδευσης των στρατευ�άτων του. Μία πόλη G�� 5 χλ�. νοτιοανατολι�ά της S�� που δεν υπάρχει πια �αι αναφέρεται πράγ�ατι από τον Ιώσηπο (Βιβλίο 3� Κεφάλαιο 6�3) ως τοποθεσία του στρατοπέδου του� βρίσ�εται α�ριβώς στη θέση που υπάρχει η �εταγενέστερα αναφερό�ενη Ναζαρέτ. Συ�περαίνου�ε λοιπόν ότι �έχρι το 70 �.Χ. δεν φαί�νεται να υπήρχε �ατ’ όνο�α �ια πόλη Ναζαρέτ.

Αλλά �αι στους προηγού�ενους αιώνες� στην π.Χ. εποχή� πουθενά δεν υπάρχει αναφορά στην πόλη Ναζαρέτ. Στην Παλαιά �ιαθή�η� η οποία αποτελεί την πολιτι�ή �αι θρησ�ευτι�ή ιστορία του ιουδαϊ�ού λαού� γίνεται αναφορά σε χιλιάδες πόλεις� χωριά �αι οι�ισ�ούς� πολλά ονό�ατα που έπαψαν να αναφέρο�νται �ατά τη �εταγενέστερη εποχή. Ό�ως� σε �ανέ�να ση�είο της Π.�. δεν αναφέρεται �άποιος οι�ισ�ός που θα �πορούσε να ταυτιστεί �ατ’ όνο�α ή λόγω ιστορι�ών γεγονότων �ε την πόλη που ονο�άστη�ε Ναζαρέτ. Άρα τυχόν ει�ασίες ότι �πορεί να υπήρχε παλαιότερα το όνο�α Ναζαρέτ� να περιέπεσε για δε�αετίες ή �αι αιώνες στη λήθη �αι να επανήλθε αργότερα� δεν ευσταθούν.

Το Ταλμούδ, μια συλλογή ιουδαϊκών νό�ων που γράφτη�ε �ετά τα χριστιανι�ά ευαγγέ�λια (3ος αι.)� αναφέρει πολλούς �ι�ρούς �αι �εγά�λους γαλιλαιϊ�ούς οι�ισ�ούς� αλλά ούτε �ία φορά τη Ναζαρέτ. Γενι�ότερα� ουδείς ιστορι�ός ή άλλος συγγραφέας� πριν ή λίγο �ετά τον Ιησού� αναφέρει ποτέ το όνο�α αυτής της πόλης. � �όνη «πηγή» που «ιδρύει» �αι περιγράφει τη Ναζαρέτ� είναι η χριστια�νι�ή παράδοση� στην οποία αναφέρεται α�ό�α ότι ε�εί υπήρχε �αι συναγωγή� άρα θα έπρεπε να είναι ένας �εγαλύτερος οι�ισ�ός �αι όχι �ια �ι�ρή ο�άδα �ατοι�ιών ή ένας σταθ�ός αγροτι�ής παραγωγής. Παρα�ένει λοιπόν ανεξήγητο� πώς είναι δυνατόν να υπήρχε στο σταυρό του Ιησού επιγραφή που αναφε�ρόταν σε �ια πόλη� η οποία δεν υπήρχε �αν ε�είνη την εποχή ή πριν από αυτήν. Και πώς αναφέρεται αυτή η πόλη στα ευαγγέλια που λέγεται ότι γράφτη��αν �έσα στον 1ο αιώνα αλλά δεν αναφέρεται στο Ταλ�ούδ που γράφτη�ε δύο αιώνες αργότερα ...

Από πού λοιπόν προέκυψε ο όρος «Να-ζωραίος»; Κατά �ία «αιρετι�ή» ε�δοχή ο χαρα�τηρισ�ός Ναζω�ραίος (ή αλλιώς Ναζιραίς ή Ναζιραίος) σή�αινε στα εβραϊ�ά ο «�εχρισ�ένος». Επειδή ό�ως οι θεόπνευ�στοι πατέρες του χριστιανισ�ού δεν �ατανοούσαν αυτή τη ση�ασία� νό�ισαν ότι ήταν προσδιορισ�ός �ε τοπι�ή�εθνι�ή ση�ασία �αι «�ατασ�εύασαν» �ια πόλη Ναζαρέτ. Τότε ό�ως� πώς αναφέρεται ο Ματ�θαίος στην πόλη Ναζαρέτ που �ατοί�ησε ο Ιησούς; Μια ενδιαφέρουσα ερ�ηνεία �ας δίνει ο ίδιος ο Ευσέ�βιος Καισαρείας. Ο Ευσέβιος (256�340 �.Χ) γράφει ότι: ...το ναζέρ� έλαιον αλεί�ατος είναι... το ναζέρ �ατά τους Εβδο�ή�οντα «άγιον» ση�αίνει... το Ναζιραίων δε όνο�α τον άγιο ση�αίνει. Οι παλαιοί ιερείς (προ�φανώς Εβραίοι) δι ελαίου� ναζέρ �αλου�ένου χριώ�ε�νοι� ε� του ναζέρ παραγό�ενο� ε�αλούντο Ναζιραίοι.

...Ο δε Κύριος η�ών (ο Ιησούς δηλαδή) του Ναζιραίου τον τίτλο έλαβε όχι ε� του ναζέρ ελαίου� αλλά ως τη φύσει τοιούτος ονο�άσθη�ε Ναζωραίος απ’ τη Ναζα�ρά όπου ανετράφη. Όπως λέει �αι ο Ματθαίος ελθών �ατώ�οισεν εις πόλιν λεγο�ένην Ναζαρά� διά να ε�πληρώση το ρηθέν Ναζωραίος �ληθήσεται. (Ευσέ-βιος, Ευαγγελικής αποδείξεως 7.2.48-50)

Αυτό που �αταλαβαίνει �ανείς απ’ όλα αυτά� είναι ότι� ο Ευσέβιος� που �οιάζει να ξέρει �αλά τα

εβραϊ�ά (σή�ερα θεωρείται αγνώστου �αταγωγής) τα έχει �περδέψει τελείως� αφού από τη �ια �άνει πλήρη ανάλυση του «ναζέρ» �αι των «Ναζιραίων» �αι λέει ότι ο Ιησούς ήταν ε� του φυσι�ού του Ναζι�ραίος (χρισ�ένος) �αι �ετά προσθέτει �αι την ανύ�παρ�τη Ναζαρά για να δι�αιολογήσει προφανώς τις ανοησίες του Ματθαίου...

Ο Ιησούς ως μέλος της τριαδικής θεότητας

Ένα άλλο ζήτημα προβληματισμού εί-ναι� πως προέ�υψε η «�ατασ�ευή» για τον τριαδι�ό θεό� �ε τον Ιησού στη θέση του γιου� η οποία πουθε�νά δεν αναφέρεται ρητά� ούτε στην Παλαιά �ιαθή�η ούτε στα Ευαγγέλια� αλλά συνάγεται από διάφο�ρες διατυπώσεις� οι οποίες �ε την προσφιλή στους θεολόγους �έθοδο της ερ�ηνευτι�ής �πορούν να πάρουν �αι την α�ριβώς αντίθετη ση�ασία. Γεγονός είναι ότι τα περί τριαδι�ότητας αποτελούν �εταγε�νέστερη επινόηση των ε��λησιαστι�ών «πατέρων»� αρχι�ά του Αθηναγόρα �αι του Τερτυλλιανού.

� �όνη λογι�ή εξήγηση για τη δη�ιουργία του «τριαδι�ού» θεού που είναι �εν ένας� αλλά έχει τρεις υποστάσεις� ό�τι �ι αν ση�αίνει αυτό� πρέπει να οφείλεται σε αντιγραφή από ανταγωνιστι�ές θρη�σ�είες των πρώτων χριστιανι�ών αιώνων� οι οποίες είχαν επι�εφαλής επίσης πλειάδα θεϊ�ών �ορφών. Με αυτό τον τρόπο� ο χριστιανισ�ός παρουσιαζόταν προς τους Ιουδαίους ως �ονοθεϊστι�ή θρησ�εία� αλλά προς τους εθνι�ούς ως πολυθεϊστι�ή �αι γινό�ταν έτσι ελ�υστι�ή �αι πολυσυλλε�τι�ή.

Για παράδειγμα, στο αρχαιοελληνικό δωδεκάθεο παρουσιάζεται η τριάδα Δίας, Ήρα και θυγατέρα Αθηνά.

Στην κέλτικη θρησκεία η θεά Morrigan έχει τρεις μορφές: αγάπη, γονιμότητα και θάνατος.

Στον ινδουισμό εκφράζεται μια τριαδι-κότητα με την Trimurti, την ενότητα των τριών υποστάσεων του δημιουργού (βράχ-μα), προστάτη (βίσνου) και καταστροφέα (σίβα).

Τέλος, στην επίσης πολύ παλαιότερη από το χριστιανισμό αιγυπτιακή θρησκεία υπήρχε ο θεός πατέρας Όσιρις, η θεά μη-τέρα Ίσις, σύζυγος του Όσιρι και το παιδί τους, ο Ώρος, ο οποίος ήταν πτηνό, όπως το χριστιανικό «άγιο πνεύμα». Στην αιγυ-πτιακή θρησκεία το πτηνό ήταν, όμως, γε-ράκι, το οποίο παίζει σημαντικό ρόλο στη μυθολογία και την κοινωνική ζωή των λαών της βόρειας Αφρικής και της Εγγύς Ανατολής.

Απουσία θηλυκής θεότητας και η δημι-ουργία της Παναγίας

Αυτή η εισαγωγή της τριαδικότητας από τους ε��λησιαστι�ούς πατέρες δη�ιούργησε ό�ως� πέρα από τις πολλαπλές αιρέσεις �αι συγ�ρούσεις� α�ό�α �έχρι το 19ο αιώνα �αι σή�ερα ίσως� συ�πλη�ρω�ατι�ά προβλή�ατα: Οι εθνι�ές θρησ�είες είχαν πάντα �αι �ια θηλυ�ή θεότητα� η οποία «φρόντιζε» για τα θέ�ατα της γυναι�είας απασχόλησης στις αρχαίες �οινωνίες �αι �έχρι σή�ερα� τη �ητρότητα�

την οι�ογένεια� την υγεία �.ά. Τέτοιες θεότητες ήταν η περσι�ή Ε�άτη� η αιγυπτια�ή Ίσις� οι ελληνι�ές θεότητες Ήρα� Αθηνά� Αφροδίτη �.ο.�.� των οποίων η λατρεία ήταν πολύ διαδεδο�ένη στις περιοχές της ανατολι�ής Μεσογείου �αι στις οποίες είχαν αφιερω�θεί εντυπωσια�οί ναοί.

Η χριστιανική θρησκεία είχε ένα θεό απροσδιόριστου φύλου, ο οποίος ό�ως ε�δη�λώνεται �ατά γενι�ή αντίληψη ως άντρας� ένα υιό αρσενι�ό �αι το πνεύ�α που είναι ουδέτερο. Τίποτα θηλυ�ό� ίσως �αι λόγω του παραδοσια�ού �ισογυνι�σ�ού των «πατέρων». Όποτε είχε τεθεί το πρόβλη�α της απουσίας θηλυ�ής θεότητας� �άθε πρόταση είχε απορριφθεί από τους �εγάλους ε��λησιαστι�ούς «πατέρες»� για διάφορους λόγους.

Τελικά, στην Οικουμενική Σύνοδο της Εφέσου (431 μ.Χ.) αποφασίστηκε να ανακηρυχθεί η μητέρα του Ιησού, Μαρία, ως «παναγία και υπεραγία θεοτόκος», την οποία όμως ο Ιωάννης Χρυσόστομος (345-407 μ.Χ.) μόνο ως «χριστοτόκο» δεχόταν να αναγνωρίσει. Αυτή η επιλογή με την εισαγωγή θηλυκής θεότητας προκάλεσε νέες αντιδικίες, συγκρούσεις και αιρέσεις, πολλές από τις οποίες διαρκούν μέχρι των ημερών μας!

Σταδια�ά αποδόθη�αν δε όλες οι υπερφυσι�ές ι�ανότητες των προχριστιανι�ών θηλυ�ών θεοτήτων στη �ητέρα του Ιησού. Για παράδειγ�α� �οντά στο ιερό της Αφροδίτης στη Βραυρώνα Αττι�ής� η οποία Αφροδίτη «γιάτρευε» τα ασθενή παιδιά� δη�ιουρ�γήθη�ε εδώ �αι πολλούς αιώνες �αι υπάρχει �έχρι σή�ερα ανα�αινισ�ένη �ια ε��λησία της «Παναγίας γιάτρισσας». Αντίστοιχα έχουν γίνει �οντά ή πάνω σε όλα τα αρχαία ιερά.

Η Αγία Γραφή και τα «θεόπνευστα ιερά κείμενα»

Η Αγία Γραφή, αποτελείται από 2 συλλο�γές βιβλίων. Την Παλαιά �αι την Καινή �ιαθή�η. Ο όρος Παλαιά �ιαθή�η αναφέρεται στην απο�ά�λυψη του Θεού �έσα στην ανθρώπινη ιστορία� τη συνδιαλλαγή του �ε το έθνος του Ισραήλ� �ε σ�οπό να ευλογηθεί όλη η ανθρωπότητα. Τα βιβλία της� γράφτη�αν από πολλούς συγγραφείς σε διάστη�α αρ�ετών ε�ατονταετηρίδων. Συνώνυ�ες ονο�ασίες είναι επίσης οι όροι Εβραϊ�ές Γραφές� Εβραϊ�ή Βίβλος —�ε βάση την προέλευση των συγγραφέων— �αι �εύτερη �ιαθή�η.

Τα βιβλία της Παλαιάς �ιαθή�ης αποτέλεσαν τις �οναδι�ές Ιερές Γραφές που χρησι�οποιήθη�αν από τον Ιησού Χριστό� τους αποστόλους �αι την πρωτο�χριστιανι�ή �οινότητα. Σύ�φωνα �ε την χριστιανι�ή διδασ�αλία� η σύναψη της Καινής �ιαθή�ης προφη�τεύεται ήδη �έσα στην Παλαιά �ιαθή�η. Το σύνολο των βιβλίων που θεωρούνται «�ανονι�ά» ποι�ίλει �εταξύ των χριστιανι�ών δογ�άτων. Έτσι� η Ορθόδοξη Ε��λησία περιλα�βάνει στον �ανόνα της 49 βιβλία� η Ρω�αιο�αθολι�ή Ε��λησία 46 βιβλία �αι οι Ε��λησίες της Μεταρρύθ�ισης 39 βιβλία. Πάντως� όλες οι χριστιανι�ές ε��λησίες ε�περιέχουν στην Παλαιά �ιαθή�η τους τα 39 βιβλία που αναγνωρίζο�νται από τον Ιουδαϊσ�ό ως η Βίβλος� η αλλιώς Τανά�. � αρχαιότερη �ετάφραση του εβραϊ�ού �ει�ένου της Παλαιάς �ιαθή�ης έγινε στην ελληνι�ή γλώσσα �αι έχει επι�ρατήσει να ονο�άζεται Μετάφραση των Εβδο�ή�οντα.

� Καινή �ιαθή�η αποτελεί το δεύτερο �έρος της ιερής γρα��ατείας ή ιερών �ει�ένων των Χρι�στιανών. � Καινή �ιαθή�η γράφτη�ε από πολλούς


ΕΙ ΘΕΟΙ ΕΙΣΙ ΚΑΚΟΙ, ΟΥΚ ΕΙΣΙ ΘΕΟΙ. ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ

ΜΗΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΑΠΑΝΤΩΝ ΤΙΜΙΩΤΕΡΟΝ Η ΠΑΤΡΙΣ ΕΣΤΙ (...) ΠΛΑΤΩΝ.



ecumenicityeczymaeczematousedema* oedemaegisegoegocentricegoismegoistegoisticegoisticallyegotismegotist

eidolonelasmobranchiielasticelasticallyelasticityelastinelaterElectraelectricelectricalelectroanalysiselectrocardiogram

ikoymenikotitaekzemaekzematodisidimaegisegoegokentrikosegoizmosegoistisegoistikosegoistikaegotizmosegotistis

idolonelazmovranhioielastikoselastikaelastikotitaelastinielatirIlektrailektrikosilektrikosilectroanalisisilektrokargiographima

οικουμενικότηταέκζεμαεκζεματώδηςοίδημααιγίςεγώεγωκεντρικόςεγωισμόςεγωιστήςεγωιστικόςεγωιστικάεγωτισμόςεγωτιστής

είδωλονελασμοβράγχιοιελαστικόςελαστικάελαστικότηταελαστίνηελατήρΗλέκτραηλεκτρικόςηλεκτρικόςηλεκτροανάλυσιςηλεκτροκαρδιογράφημα

ξυπνήσει και να μας επαναφέρει στην σκληρή πραγματικότητα του σήμερα. Τίποτε το Ηρωικό. Τίποτε το Αμάραντο. Τίποτε το Θαυμαστό. Τίποτε το Υπερήφανο. Τίποτε το αθάνατο. Μιζέρια και μαυρίλα. Μαύρη σαν καλιακούδα.

Κάθε χρόνο αυτές τις μέρες, Τα ίδια μισαλλόδοξα, τα ίδια κενά, άδειες υποσχέσεις και αστόχαστες κορώνες.

Ποιά γενιά, επιτέλους, θα ατενίσει άφοβα και θαρρετά τους ελευθε-ρωμάχους του ‘21 και θα τους πει ατρόμητα, πως εμείς θα συνεχίσου-με εκεί που σας σταμάτησαν εσάς;

Ποιάς γενιάς Μάνες θα αναθρέψουν τους επομένους Μαραθωνομά-χους, ή Σαλαμινομάχους, ή τους Τρακόσιους ή τους Βαλκανιομάχους ή μήπως τους πιο κοντινούς σε μας τους Ήρωες του ‘40;

Ποιά θα είναι άραγε η τυχερή γενιά που θα αδράξει τον Ηρωικό Πυρσό που άσβεστα καίει στον Πατρογονικό Βωμό των Ελλήνων και θα τον Υψώσει για να φωτίσει τις πιο απόμερες και ξεχασμένες Ελλη-νικές γωνιές των αιώνων και να πυροδοτήσει τις καρδιές των νέων με έναν Θούριο και έναν ενθουσιασμό πρωτόγνωρο;

Η πάλη για την εθνική μας παλιγγενεσία ναι μεν άρχισε πριν εκα-τόν ενενήντα πέντε χρόνια αλλά δυστυχώς δεν τέλειωσε.

Το όραμα των αγωνιστών του ‘21 για την Ελευθερία και την ανα-γέννηση του Ελληνικού Έθνους δεν τελεσφόρησε ποτέ.

Ενώ οι ελευθερωτές του γένους είχαν σαν πρότυπα τους μεγάλους προγόνους μας, αυτούς ήθελαν να μοιάσουν και αυτούς θεωρούσαν προγόνους τους, δυστυχώς όμως, για τον μεγάλο αγώνα για ελευθερία και ανεξαρτησία, οι μελανορασοφόροι είχαν άλλα σχέδια.

Δεν ήταν διατεθειμένοι να παραδώσουν τα σκήπτρα της εξουσίας «αμαχητί».

Και ενώ το διαζύγιο με τον Οθωμανό ήταν πλέον αναπόφευκτο, κουλουριάστηκε στο μπράτσο του νεοσύστατου Ρωμαίικου Κράτους και έγινε ο νέος Δυνάστης.

Χρονογράφημα

Ο Φιλαλήθης


χία») ο Ποσειδών και ο Απόλλων αποφασίζουν να καταστρέψουν το τείχος της πόλεως του Πριάμου ρίχνοντας πάνω του την ορμή των ποταμών, που απ` τα βουνά της Ίδης κυλούν προς την θάλασσα, του Ρήσου και του Επτάπορου, του Κάρησου και του Ρόδιου, του Γρανικού και του Αίσηπου, του Σκάμανδρου του εκ του Διός και του Σιμόεντος. Όλων αυτών των ποταμών τα «στόματα» έστρεψε ο Φοίβος Απόλλων στο τείχος. ΄Εβρεχε δε ο Ζεύς συνεχώς, ώστε τα τείχη το γρηγορώτερο να σκε-πάση η θάλασσα. Κι ο «εννοσίγαιος «κρατώντας στα χέρια του την «τρίαινα» ωδηγούσε τα κύματα να πέφτουν πάνω στα θεμέλια, που ήσαν από κορ-μούς και πέτρες και που με κόπους τα είχαν βάλει οι Αχαιοί και τα ισοπέδωνε όλα πλάι στον Ελλή-σποντο, που ορμητικά κυλάει τα κύματά του. Κι όταν αφάνισε το τείχος, σκέπασε πάλι την μεγάλη ακρογιαλιά με άμμο και τα ποτάμια τα γύρισε ξανά στα παλιά τους ρέματα, εκεί που άλλοτε κυλούσαν τα όμορφα νερά τους. Στην «Οδύσσεια» (Δ 506) ο Ποσειδών κτυπά με την «τρίαινα» την «Γυραίην πέτρην» και την σχίζει στα δύο. Ακόμη ταράζει την θάλασσα με την «τρίαινα» (Ε 292).

Είναι φα-νερό, ότι την

μορφή του Πο-σειδώνος, για να

κατανοηθή αυτή ως μορφή ιστορική της περιό-

δου κατά την οποία μέγας βα-σιλεύς ήταν ο Ζευς, πρέπει να την τοποθετήσουμε στην κορυ-φή της πυραμίδος των μεγάλων τεχνικών έργων, τα οποία η οικου-μενική πολιτική του Διός θεωρούσε απαραίτητα για την ανάπτυξι των λαών. Εκ του λόγου αυτού έργα π.χ. αρδεύσεων ή αποξηράνσεως περιοχών από έλη ή εκτροπής της κοίτης ποτα-μών ή κατασκευής τειχών ή λιμενικών (κυματοθραυστών), διανοίξεως οδών, σχηματισμού λιμνών, ή και το αντίθετο, επέτρεψαν τον σχηματισμό προσωνυμιών, τις οποίες πολύ αργότερα ο Παυσανίας κατέγραψε και διέσωσε, π.χ. «Φυτάλμι-ον» τον ωνόμασαν οι Τροιζήνιοι, «διότι ως λέγουν, ο Ποσειδών εξωργίσθη κάπο-τε εναντίων των και κατέστησε την χώρα των άγονη, πλημμυρίσας την γή και τις φυτείες με ύδωρ της θάλασσας» (Β 32,8 ). «Ελικώντος» στο Αίγιο ωνομάσθη λόγω του καταποντισμού «εκ σεισμού και πλημμύρας της Ελίκης»(Ζ 24,5 ). «Πε-τραίος» στη Θεσσαλία) η Θεσσαλική πε-διάς ήταν απέραντη λίμνη: Ηροδ. Η 129) «Δωματίτης» ( Παυσ.Γ 147) ως θεός οικοδόμος. « Ασφάλιος» ( Στράβων,Α 57 ), διότι σείει, έλεγαν, την γη, για να στηρίξη καλύτερα τα επ` αυτής και τα εντός ακόμη της θάλασσας και άλλες προσωνυμίες, ή παράθεσι των οποίων συμπληρώνει ίσως την δράσι της μεγάλης αυτής μορφής, του «Κυανοχαίτου», του έχοντος το βαθύ κυανούν χρώμα, την μέλαινα κόμη,

του αδελφού του Διός (Ιλ.Υ 144,Οδυς. Ι 536

και Θεογονία 278, Ασπίς Ηρ.στίχ.

120).

Ο Ατέλειωτος Αγώνας για Ελευθερία



συντά�τες �έσα σε �ια χρονι�ή περίοδο 50 περίπου ετών. Οι Χριστιανοί συγ�έντρωσαν σταδια�ά τα �εί�ενα αυτά σε ένα σώ�α� �ετά το θάνατο �αι την ανάσταση του Ιησού� ώστε να ενισχυθεί το έργο της διάδοσης του �ηνύ�ατός του στον �όσ�ο. Επίσης� �ε το έργο αυτό θέλησαν να �εταδώσουν στις επό�ενες γενιές χωρίς αλλοιώσεις� τις πληροφορίες για όσα είδαν �αι ά�ουσαν. � πλειονότητα των βιβλίων της Καινής �ιαθή�ης γράφτη�αν εξ αρχής στα ελληνι�ά. Από ευαισθησία προς τους Εβραίους συγγραφείς της Ιουδαϊ�ής Βίβλου� �άποιοι επιλέγουν να χρησι�οποι�ούν τους όρους «Εβραϊ�ές Γραφές» ή «Εβραϊ�ή Βί�βλος» �αι Χριστιανι�ές (Ελληνι�ές) Γραφές αντί της παραδοσια�ής χριστιανι�ής ονο�ατοδοσίας «Παλαιά �ιαθή�η» �αι «Καινή �ιαθή�η» αντίστοιχα.

Η Καινή Διαθήκη αποτελείται από τέσ-σερα διαφορετικά είδη βιβλίων:

Τα τέσσερα Ευαγγέλια: 1. �ατά Ματθαίον� 2. �ατά Μάρ�ον� 3. �ατά Λου�άν� 4. �ατά Ιωάννην (τα τρία πρώτα ονο�άζονται �αι Συνοπτι�ά). Τα τέσσερα Ευαγγέλια δίνουν πληροφορίες για τη διδασ�αλία του Ιησού �αι λίγες πληροφορίες για τη ζωή του� όσες ήταν απαραίτητες ώστε να γίνει πιο �ατανοητό το �ήνυ�α της διδασ�αλίας του. Πιστεύε�ται ότι έχουν γραφτεί από τέσσερις πιστούς χριστια�νούς: Τους αυτόπτες �άρτυρες της επίγειας ζωής του Ιησού� Ματθαίο �αι Ιωάννη �αι τους αυτή�οους �άρ�τυρες των �αθητών του� Μάρ�ο �αι Λου�ά. Τα βι�βλία αυτά �αταγράφη�αν �εταξύ του 60 �αι του 120 �.Χ.� �ε πιθανότερο το πρώτο απ’ αυτά να γράφτη�ε �εταξύ 70 �αι 80 �.Χ.

Το πρώτο Ευαγγέλιο, που γράφτηκε από τον Μάρ�ο� αναφέρεται στη ζωή του Χριστού� �αι �υρίως στην τελευταία του εβδο�άδα� αλλά δεν ανα�φέρεται �αθόλου στην ανάσταση. � διήγησή του τε�λειώνει �ε τις γυναί�ες που φτάνουν στον τάφο του �αι τον βρίσ�ουν άδειο� �αι ένας άντρας τους λέει «Ο Ιησούς δεν είναι εδώ». Και �ετά οι γυναί�ες φεύγουν �αι δεν το λένε σε �ανένα (πράγ�α που δη�ιουργεί εύλογες απορίες για το πώς τα έ�αθε όλα αυτά ο Μάρ�ος)� �αι το Ευαγγέλιο τελειώνει. Αυτό είναι αρ�ετά περίεργο� δεδο�ένου ότι η Ανάσταση είναι ο θρία�βος του Ιησού� η τελευταία �αι ση�αντι�ότερη απόδειξη της θείας του υπόστασης. Τα επό�ενα Ευ�αγγέλια� του Ματθαίου �αι του Λου�ά� �ας λένε όσα ξέρου�ε για το τι έγινε �ετά την Ανάσταση� αλλά το �αθένα τα λέει λίγο διαφορετι�ά. Τα περισσότερα τα �αθαίνου�ε από το τελευταίο Ευαγγέλιο� του Ιωάν�νη� που πιθανότατα γράφτη�ε γύρω στο 120 �.Χ.

Τα Ευαγγέλια, μια καλή πηγή πληρο-φοριών, δεν είναι γρα��ένα �ε τη �ορφή βιογρα�φίας. Ο Ματθαίος �αι ο Ιωάννης ήταν δύο από τους αρχι�ούς �αθητές. Ο Μάρ�ος ήταν α�όλουθος του Πέτρου� ο δε Λου�άς είχε προσηλυτιστεί από τον Παύλο. �εν γνωρίζου�ε �ετά βεβαιότητος ότι είναι συγγραφείς των Ευαγγελίων� τα οποία ως το τέλος του 2ου �.Χ. αιώνα ήταν χωρίς τίτλο. Τα ονό�ατα των Ευαγγελιστών ε�φανίζονται περίπου το 180 �.Χ.

Μέχρι τότε, υπήρχαν πολλά Ευαγγέλια. Έπειτα από δια�άχες �αι συζητήσεις �ατέληξαν οι πρώτοι χριστιανοί στα τέσσερα. Τα περισσότερα από τα λεγό�ενα «Από�ρυφα» Ευαγγέλια έχουν χαθεί. Όπως για παράδειγ�α το «Κατ’ Αιγυπτίους Ευαγγέ�λιο»� ενώ άλλα είναι γνωστά από αναφορές �αι απο�σπάσ�ατα που περιελήφθησαν σε άλλα έργα.

Σή�ερα πλέον τα γνωστά είναι αυτά που γράφτη��αν �ετά το 180� όπως τα «Παιδιά του Κυρίου» που θεωρείται ότι ανή�ει στον Ιά�ωβο �αι το «Ευαγγέλιο του Θω�ά». Ό�ως η άποψη που επι�ρατεί γι’ αυτό εί�ναι ότι πρό�ειται για περιγραφή θρύλων �αι �ύθων.

Οι Πράξεις των αποστόλων: Μετά από το θάνατο του Ιησού� οι πιστοί ενώθη�αν �αι δη�ιούρ�γησαν την «ε��λησία»� �ια οργανω�ένη �οινωνία πι�στών �ε σ�οπό να συνεχιστεί το έργο του Ιησού στη γη. � πρώι�η ιστορία της ε��λησίας �αι των απο�στόλων της περιγράφεται στο βιβλίο «Πράξεις των Αποστόλων» που έγραψε ο Ευαγγελιστής Λου�άς. Το βιβλίο αυτό χωρίζεται σε δύο �ύριες ενότητες: * Τις Πράξεις του Πέτρου * Τις Πράξεις του Παύλου Ο Πέτρος ήταν ένας από τους πρώτους �αθητές του Ιησού ενώ ο Παύλος ήταν απόστολος στον �η εβραϊ��ό �όσ�ο� της ρω�αϊ�ής αυτο�ρατορίας.

Οι Επιστολές: Από τα 27 βιβλία της Καινής �ιαθή�ης� τα 21 έχουν την �ορφή των επιστολών. Οι 14 από αυτές γράφτη�αν από τον Απόστολο Παύλο. Μέσω αυτών απευθύνθη�ε στους πιστούς διδάσ�ο�ντας το λόγο του Ιησού� δίνοντας λύσεις στα τοπι�ά προβλή�ατα των ε��λησιών �αι συ�βουλές για το πως να ζήσουν �ια χριστιανι�ή ζωή. * Οι επιστολές του Απ. Παύλου: 6. προς Ρω�αίους� 7. προς Κορινθίους Α� 8. προς Κορινθίους Β� 9. προς Γαλατάς� 10. προς Εφεσίους� 11. προς Φιλιππησίους� 12. προς Κολοσσαείς� 13. προς Θεσσαλονι�είς Α� 14. προς Θεσσαλονι�είς Β� 15. προς Τι�όθεον Α� 16. προς Τι�όθεον Β� 17. προς Τίτον� 18. προς Φιλή�ονα� 19. προς Εβραίους * Οι Καθολι�ές επιστολές: 20. Ια�ώβου� 21. Πέτρου Α� 22. Πέτρου Β� 23. Ιωάννου Α� 24. Ιωάννου Β� 25. Ιωάν�νου Γ� 26. Ιούδα

Η Αποκάλυψη: Το βιβλίο αυτό είναι γνωστό ως «Απο�άλυψη του Ιωάννη»� εξαιτίας της πίστης ότι γράφτη�ε από τον Ευαγγελιστή Ιωάννη. Το περιεχό��ενό του ενθαρρύνει τους Χριστιανούς να �ρατήσουν την πίστη τους παρ’ όλες τις δυσ�ολίες που θα συνα�ντήσουν� δίνοντας ταυτόχρονα ένα �ήνυ�α ελπίδας.

Κατά τη διάρ�εια του 1ου αιώνα� ο �ανόνας ιερών συγγρα��άτων της χριστιανι�ής ε��λησί�ας αποτελούνταν απο�λειστι�ά από τις εβραϊ�ές «Γραφές» (Παλαιά �ιαθή�η)� οι οποίες θεωρούνταν θεόπνευστες. (2 Τι�. 3:16· 2 Πέτρ. 1:20). Μόνο �ατά τη διάρ�εια του 2ου αιώνα τα Ευαγγέλια �αι οι επι�στολές του αποστόλου Παύλου αναβαθ�ίστη�αν στο επίπεδο του «�ανόνα». Καθώς η ε��λησία θεωρούσε ότι ήταν ο «νέος Ισραήλ»� παρέ�ενε προσ�ολλη��ένη στον �ανόνα βιβλίων που χρησι�οποιούνταν από τους Ιουδαίους� �ε �ια νέα ό�ως αντίληψη περί αυτού. � Παλαιά �ιαθή�η �πορούσε να θεωρηθεί χριστιανι�ή �όνο εφόσον ήταν �ατανοητό ότι έδινε �αρτυρία στο σύνολό της για τον Ιησού Χριστό.

Δεν μπορεί να λεχθεί με σαφήνεια πότε α�ριβώς άρχισε η �α�ρόχρονη �αι αδιά�οπη δια��όρφωση του �ανόνα της Καινής �ιαθή�ης �αθώς η Iστορία ουσιαστι�ά σιωπά για αυτή τη σπουδαιό�τατη εξέλιξη της πρώι�ης χριστιανι�ής ε��λησίας. Αντί να αποτελεί αποτέλεσ�α ενός συγ�ε�ρι�ένου διατάγ�ατος από ένα άτο�ο ή �ια σύνοδο �ατά την έναρξη της χριστιανι�ής εποχής� η συλλογή των βιβλίων της Καινής �ιαθή�ης έλαβε χώρα σταδια�ά �αι επηρεάστη�ε από διάφορους παράγοντες εντός �αι ε�τός της ε��λησίας. Οι πρώτες ενδείξεις ε�φανί�ζονται στο πρώτο �ισό του δεύτερου αιώνα �αι εντα�τι�οποιούνται ως τα �έσα του ίδιου αιώνα� �αθώς

αυξανόταν ση�αντι�ά ο όγ�ος της χριστιανι�ής φι�λολογίας που �υ�λοφορούσε �εταξύ των ε��λησιών. Πρώτος που χρησι�οποιεί τον όρο «�αινή» διαθή�η φέρεται να είναι ο επίσ�οπος Ειρηναίος της Λυών (Λουγδούνου) στις αρχές του 3ου αιώνα� αν �αι δεν αντι�ετωπίζει όλα τα «�ανονι�ά» συγγρά��ατα της Καινής �ιαθή�ης �ε τον ίδιο τρόπο. Παρ’ όλα αυτά� τα όρια του �ανόνα είχαν ουσιαστι�ά παγιωθεί ως το έτος 200. Βέβαια� η �ανονι�ότητα �άποιων από τις Καθολι�ές Επιστολές �αι το βιβλίο της Απο�άλυψης παρέ�εινε ζήτη�α αντιλογίας για �άποιο διάστη�α. Κατά τη διάρ�εια του δεύτερου �ισού του 4ου αιώνα� ο �ανόνας της Καινής �ιαθή�ης �αθορίστη�ε τελει�ωτι�ά �αι επα�ριβώς σε �ια σειρά ε��λησιαστι�ών συνόδων. Πρώτος ο Μ. Αθανάσιος χρησι�οποιεί τον όρο �ανών προς δήλωση του σώ�ατος των βιβλίων της Αγίας Γραφής ή �ατ’ άλλους� για να δηλώσει τα έγ�υρα βιβλία της Αγίας Γραφής σε αντίθεση �ε τα «από��ρυφα» ή «α�ανόνιστα»:

Τοσαύτα �αι τα της Καινής �ιαθή�ης βιβλία τα γε �ανονιζό�ενα� �αι της πίστεως η�ών οιονεί α�ροθί�νια ή άγ�υραι �αι ερείσ�ατα.

Βεβαίως� ενώ οι ε��λησιαστι�οί πατέρες �αι οι τοπι�ές σύνοδοι αποφαίνονταν για την εγ�υρότητα των Χριστιανι�ών συγγρα��άτων� η χρήση από τις Χριστιανι�ές �οινότητες παρείχε την πραγ�ατι�ή αξιολόγηση του τι θα περιλά�βανε ο �ανόνας. � Καινή �ιαθή�η βασίστη�ε τελι�ά στα συγγρά��ατα που είχαν ευρεία αποδοχή �αι ήταν χρήσι�α για την ανάγνωση στις �ατά τόπους ε��λησίες. Βέβαια� α�ό��η �αι σή�ερα� για παράδειγ�α� η Αιθιοπι�ή (Αβυσ�σινια�ή) Ε��λησία περιλα�βάνει στον �ανόνα της 35 (ή 38) βιβλία αντί των 27.

Η γλώσσα του Ιησού και των πρώτων Αποστόλων δεν ήταν η ελληνι�ή. Το ευαγγέλιο �ηρύ�χθη�ε αρχι�ά στην αρα�αϊ�ή χωρίς αυτό να ση�αίνει ότι η ελληνι�ή γλώσσα δεν ήταν αρ�ετά γνωστή στην Παλαιστίνη �ατά την εποχή του Ιησού. Στα Ιεροσόλυ��α λειτουργούσαν τουλάχιστον πέντε συναγωγές Ελ�ληνιστών Ιουδαίων� οι οποίοι� πρέπει να χρησι�οποι�ούσαν το ίδιο �αλά την αρα�αϊ�ή �αι την ελληνι�ή. Πάντως το ευαγγέλιο �ηρύχθη�ε επί Παλαιστινια�ού εδάφους στην αρα�αϊ�ή� �αι σε αυτήν �αταγράφτη��αν τα πρώτα «Λόγια του Ιησού» �αι οι πρώτες περί αυτού διηγήσεις. Ό�ως πολύ σύντο�α� �ε την έξοδο των πρώτων ιεραποστόλων από το Παλαιστινια�ό έδαφος� παρουσιάστη�ε η ανάγ�η ώστε το �ήρυγ�α της νέας θρησ�είας να γίνεται στην ελληνι�ή �αι λό�για του Ιησού ή παραδόσεις που είχαν γραφτεί στην αρα�αϊ�ή� να �εταφρασθούν στην ελληνι�ή.

Οι ελληνιστές Ιουδαίοι ιεραπόστολοι �αι ειδι�ά ε�είνοι που είχαν ως �έντρο την Αντιόχεια� φαίνεται ότι υπήρξαν οι πρωτοπόροι προς την �ατεύ�θυνση αυτή �αι η �ετάφραση της Παλαιάς �ιαθή�ης στην ελληνι�ή από τους «Εβδο�ή�οντα» αποτέλεσε γι’ αυτούς ση�αντι�ή �ληρονο�ιά. Τα 27 βιβλία της Καινής �ιαθή�ης είναι είτε από την αρχή είτε τουλά�χιστον στην παρούσα �ορφή τους� γρα��ένα στην ελληνι�ή γλώσσα� επειδή άσχετα προς την αρχι�ή �αταγωγή του ιστορι�ού υλι�ού ή των αρχι�ών γρα�πτών πηγών� τα �εί�ενα αυτά προέρχονται όλα από Ε��λησίες που χρησι�οποιούσαν τα ελληνι�ά ως �έσο επι�οινωνίας. Μάλιστα� αν εξαιρεθούν ελάχι�στα χωρία� στα βιβλία της Καινής �ιαθή�ης� χρησι�ο�ποιείται παντού �αι η ελληνι�ή Παλαιά �ιαθή�η των «Εβδο�ή�οντα». Κατ’ αυτό τον τρόπο� είναι φανερό πως η Καινή �ιαθή�η αποτελεί �έρος της ελληνι�ής γρα��ατολογίας.

Ιησούς Χριστός ως ιστορικό πρόσωπο - Η μεγαλύτερη απάτη της ανθρωπότητας; Συνέχεια από την σελίδα 12

Η Συνέχεια στο Επόμενο

«Εμοί εις άνθρωπος τρισμύριοι, oι δ’ανάριθμοι ουδ’ είς» Ηράκλειτος Εφέσιος



www.hellenicway.como «ελληνικός δρόμος»

στα πέρατα της οικουμένης

Είναι φανερό, ότι την μορφή του Ποσειδώνος, για να κατανοηθή αυτή ως μορφή ιστορική της περιόδου κατά την οποία μέγας βασιλεύς ήταν ο Ζευς, πρέπει να την τοποθετήσουμε στην κορυφή της πυραμίδος των μεγάλων τεχνικών έργων, τα οποία η οικουμενική πολιτική του Διός θεωρούσε απαραίτητα για την ανάπτυξι των λαών. Εκ του λό-γου αυτού έργα π.χ. αρδεύσεων ή αποξηράνσεως περιοχών από έλη ή εκτροπής της κοίτης ποταμών ή κατασκευής τειχών ή λιμενικών (κυματοθραυ-στών), διανοίξεως οδών, σχηματισμού λιμνών, ή και το αντίθετο, επέτρεψαν τον σχηματισμό προσωνυμιών, τις οποίες πολύ αργότερα ο Παυ-σανίας κατέγραψε και διέσωσε, π.χ. «Φυτάλμιον» τον ωνόμασαν οι Τροιζήνιοι, «διότι ως λέγουν, ο Ποσειδών εξωργίσθη κάποτε εναντίων των και κατέστησε την χώρα των άγονη, πλημμυρίσας την γή και τις φυτείες με ύδωρ της θάλασσας» (Β 32,8 ). «Ελικώντος» στο Αίγιο ωνομάσθη λόγω του καταποντισμού «εκ σεισμού και πλημμύρας της Ελίκης»(Ζ 24,5 ). «Πετραίος» στη Θεσσαλία) η Θεσσαλική πεδιάς ήταν απέραντη λίμνη: Ηροδ. Η 129) «Δωματίτης» ( Παυσ.Γ 147) ως θεός οικο-δόμος. « Ασφάλιος» ( Στράβων,Α 57 ), διότι σείει, έλεγαν, την γη, για να στηρίξη καλύτερα τα επ` αυτής και τα εντός ακόμη της θάλασσας και άλλες προσωνυμίες, ή παράθεσι των οποίων συμπληρώ-

νει ίσως την δράσι της μεγάλης αυτής μορφής, του «Κυανοχαίτου», του έχοντος το βαθύ κυανούν χρώμα, την μέλαινα κόμη, του αδελφού του Διός (Ιλ.Υ 144,Οδυς. Ι 536 και Θεογονία 278, Ασπίς Ηρ.στίχ. 120).

Την μορφήν αυτή

συμπληρώνει η «τρί-αινα», Η λέξι παραμένει

ανερμήνευτη. Η εικαστική μορφή της έδωσε την ερμηνεία

ότι είναι «δόρυ με τρεις αιχμές» ( Ησύχιος). Τι όμως άλλο μπορεί να υποκρύπτη η λέξι «τρίαινα»; Η λέξι

φαίνεται ως προερχόμενη εκ του «τρία» (σχετική και η απεικόνισι) και εκ κάποιας

άλλης, απροσδιορίστου νοηματικού περιεχο-μένου λέξεως. Η ανάγνωσι των γραμμάτων,

νομίζω, δίδει την απάντησι. Το γράμμα Τ είναι το «τύπτω» (κτυπώ), διά του οποίου, όπως θα

διαπιστώσουμε στο οικείο λήμμα, άρχεται η αν-θρώπινη «τέχνη», με πρώτο εκπρόσωπό της τον

λιθοξόο κύκλωπα, ο οποίος «τ-ίκτει» παράγει,φέ-ρει στο φως «τ-οίχον» (τ-είχος ). Η δύναμι αυτή η τ-ύπτουσα είναι ανάλογη της «τ-αχύτητος» (τ-άχος: Ιλ.Ψ 406). Το γραμμα Ρ είναι η κίνησι του υγρού στοιχείου, αλλά όπως θα δούμε επίσης στο οικείο

λήμμα, δύναται να εκφράζη την «ρ-οπήν», και την «ρ-ύμην»=ορμήν αλλά και να είναι ο άξων δύο δυνάμεων εκατέρωθεν αυτού εζευγμένων

(ρ-υμός). Η έν(οο)σις (εν(ν)οσίγαιος) του «ΤΡ» παρέχει ισχύν («Ι») (Θεογ.146 ,823), δύναμι άπλατον («Α»), τερατώδη, φοβερή, απροσπέ-λαστη. Αυτήν την δύναμι κατευθύνει ο Πο-σειδών («Ι»), π.χ. «Ζευς πάντα ιθύνει» (Ιλ.

Ρ 632 ) προς το «Ν». Το «Ν» δύναται να είναι «ναίω» (κατοικώ), «ναυς»(πλοίο),

«νάω» (ρέω), «νέμω» (μοιράζω) και τέλος παν έργο «νακτόν» (στέρεο) π.χ. λιμένες(«ναυλόχους») κ.λ.π.

χρήσιμο στους ανθρώπους («Α»). Εσχηματίσαμε την

λέξι Τ,Ρ,Ι,Α,Ι.Ν,Α.


Ο Επίκουρος και η φιλοσοφία του

Ήταν Αθηναίος πολίτης, γιος του Νεοκλή και της Χαιρεστρά-της. Ο πατέρας του, Αθηναίος πολίτης από τον δήμο Γαργητ-τού συμμετείχε στον αποικισμό της Σάμου, όπου ο Επίκουρος ανατράφηκε. Ο Επίκουρος άρχι-σε να έρχεται από νωρίς σε έντο-νη επαφή με τη φιλοσοφία του Ναυσιφάνη στο γειτονικό νησί Τέως .

Σε ηλικία 18 ετών μετέβη στην Αθήνα για την στρατιωτική και πολιτική του θητεία μαζί με τον κωμικό Μένανδρο. Αργότερα, δημι-ούργησε το δικό του Φιλοσοφικό Κύκλο στη Μυτιλήνη και μετά στη Λάμψακο. Επέστρεψε στην Αθήνα το 307/6 π.Χ. σε ηλικία 34 ετών και αγόρασε μια έκταση στην Αθήνα ανά-μεσα στο Δύπιλον και την Ακαδημία, όπου στέγασε τη φιλοσοφική του σχολή - τον Κήπο του Επίκουρου. Δίδαξε για 35 χρόνια ακο-λουθώντας ήσυχη και λιτή ζωή. Ο Επίκουρος πέθανε το 270 π.Χ., σε ηλικία 72 χρόνων.

Ο Επίκουρος και η θεωρία του στρέφονται στην αναζήτηση των αιτιών της ανθρώπινης δυστυχίας και των εσφαλμένων δοξασιών που την προκαλούν, όπως για παράδειγμα η δεισιδαιμονία, ώστε να υπάρξει η αντιπρότα-ση για την προοπτική μιας ευχάριστης ζωής (ΖΗΝ ΗΔΕΩΣ). Το ζην ηδέως επιτυγχάνεται με την απουσία του πόνου και φόβου και με τη βίωση μιας ζωής αυτάρκους περιβαλλόμενης από φίλους.

Ο Επίκουρος δίδαξε ότι η ηδονή (ή αλλιώς, ευχαρίστηση) και ο πόνος είναι το μέτρο για

το τι πρέπει να προτιμούμε και τι να αποφεύ-γουμε. Μια ηδονή, για τον Επίκουρο, είναι ηθικώς θεμιτή και πρέπει να την επιδιώκου-με, εφόσον αποτελεί μέσο διασφάλισης της κορυφαίας ηδονικής κατάστασής μας, που δεν είναι άλλη από την ψυχική μας ηρεμία. Ακόμα και ο πόνος, εάν ορισμένες φορές μας βοηθάει στην κατάκτηση της ψυχικής μας ηρεμίας, αποκτά θετική σημασία.

Στο πλαίσιο της μετριοπαθούς μορφής του ηδονισμού, το κριτήριο επιλογής μεταξύ των ηδονών δεν είναι πλέον ποσοτικό, δηλαδή η έντασή τους, αλλά ποιοτικό. Ο Επίκουρος διακρίνει τις καταστηματικές από τις κατά κίνησιν ηδονές, θεωρώντας τις πρώτες ανώ-τερες από τις δεύτερες. Οι κατά κίνησιν ηδο-νές είναι δυναμικές ηδονές, με την έννοια ότι όταν καρποφορούν, κάποιος εκπληρώνει μια επιθυμία του που όσο δεν την ικανοποιούσε ένιωθε δυσφορία. Η ικανοποίηση της πεί-νας, λοιπόν, κατά το χρονικό διάστημα που συντελείται, είναι μια κατά κίνησιν ηδονή. Η κατάσταση της ηρεμίας που ακολουθεί όταν ο άνθρωπος πλέον έχει χορτάσει, κατά τον Επίκουρο, είναι μια καταστηματική μορφή ηδονής. Αν όμως παρασυρθεί, φάει κατά τρόπο ανεξέλεγκτο και βαρυστομαχιάσει, θα έχει εκπληρώσει μια κατά κίνησιν ηδονή του, αλλά μη έχοντας αποκτήσει την καταστημα-τική ηδονή της ηρεμίας και της γαλήνης θα είναι δυστυχισμένος.

Βασικές αρχές της διδασκαλίας του είναι οι εξής:

- Με τον θάνατο έρχεται το τέλος όχι μόνο του σώματος αλλά και της ψυχής.

- Οι θεοί δεν επιβραβεύουν ή τιμω-ρούν τους ανθρώπους

- Το σύμπαν είναι άπειρο και αιώ-νιο

- Τα γενόμενα στον κόσμο συμβαί-νουν τελικά, με βάση τις κινήσεις και τις αλληλεπιδράσεις των ατόμων .

Οι τέσσερις «αρχές» που πρόβαλλε ο Επί-κουρος:

Ο θεός δεν είναι για φόβο (διότι η

θεϊκή δύναμη δεν απειλεί εκ φύσε-ως),

Ο θάνατος δεν προκαλεί ανησυχία (διότι δεν υπάρχει μετά θάνατο ζωή).

Και το καλό (ό,τι πραγματικά χρεια-ζόμαστε) εύκολα αποκτιέται,

Το δε κακό αντέχεται (ό,τι μας κά-νει να υποφέρουμε, μπορούμε να το υπομείνουμε).


One of the great population movements of mod-ern times was the "exchange of populations" that took place in 1923 between Turkey and Greece. Neil Trevithick recently visited northeastern Turkey with the descendants of the Pontic Greeks, who were forced to leave more than 90 years ago.

It is a hot, sunny, crystal-clear, high-altitude day and we are climbing the endless steps up to the Soumela Monastery perched high up a cliff face.

We are in the foothills of the Pontic Alps near Trabzon in the far north-east of Turkey.

Nearer to Georgia, Baku and the mountains of the Caucasus than to Istanbul, here the ancient Greeks fished the waters of the Black Sea and cropped the hazelnut forests of the coastal plain below us.

Pontic Greeks from all over the world come to remember their roots here

Jason and his Argonauts passed along this coast, having left the terrible clashing rocks of the Bosphorus behind, en route for Georgia where they knew that the locals panned for gold using goats' fleeces.

Much later, this monastery became the centre of an Orthodox Christian community that thrived for more than 1,000 years in the Pontus, now called the Black Sea Region of Turkey.

And on the Feast of the Virgin, Pontic Greeks from all over the world come to remember their roots here.

'Best day in my life'Breathless at the top, surrounded by Russian,

Turkish, Greek and English voices, we find Zoyana Delios from Richmond in Virginia.

She is here on her first visit. Her grandparents held Russian passports and left Trabzon for Novor-rossiysk in Russia on the other side of the Black Sea in 1922.

When communism turned on the Orthodox

Church, they went to Greece and eventually to the United States.

Sotiria Liliopoulos has come here from Sydney. Her father used to live in Matsouka nearby and worshipped here as a child.

In her late 60s, she is small but determined and has a solid Greek accent despite living much of her life in Australia.

Sotiria has come, in her words, "to honour him".Her father and mother (both 98 years old) are

living in Sydney."He's always wanted to come back to Trabzon

but first politics and now his health have held him back."

Satiria Leiliopoulos tells us she phoned home last night and her family were gathered around the telephone, celebrating the fact that one of them was at Soumela, raising glasses of ouzo to her.

"This is the best day in my life," she says, "vis-iting my roots."

Like many visitors, she is taking a pot of soil back with her so that she can give some of the earth of the Pontus to her parents.

Estranged brothersThese long-distance journeys are necessary be-

cause, in 1923, modern Greece and Turkey agreed

Turkish mountains where they still speak Ancient Greek

to a huge exchange of populations.Christians were to leave Turkey and go west to

Greece, some one and a half million of them.And around a million Muslims were sent east

from Greece to Anatolia in Turkey.

Local musicians play the kemenje, similar to the ancient lyre

The idea that people of different religions could not live together, as they had done for centuries, and had to be moved wholesale into an utterly different geography and culture has caused untold misery to generations of families.

But many Turks are now happy to see these Pontic Greeks come and visit.

Late at night at a wedding celebration in a local park, one young Turk says to me, "Greek culture and Turkish culture the same."

They're like estranged brothers these people, moving slowly towards understanding.

That exchange of populations in 1923 was not one of nationality but of religion.

If you were Pontic and Muslim you could stay here, and a few did, so we went to look for them up in the mountains.

Head is spinningAfter a tortuous six-hour journey along dirt

tracks, we arrive in the high meadows behind Trab-zon for a festival of kemenje music.

Hundreds of people in a huge circle dance in the mist - two steps to the left, two to the right - hold-ing hands raised to chest height.

The people here are Muslim, of course. The usual posters of Ataturk hang from the pylons but the village language is Pontic and Pontic is really Byzantine Greek.

The real shock is in hearing the language because what I hear is ancient Greek

Their ancestors probably converted to Islam in the 17th or 18th Century for any number of prag-matic reasons.

I am standing in the cold, eating a barbecued corncob cooked on one of the braziers glowing at the edge of the dancing area, and the real shock is in hearing the language because what I hear is ancient Greek.

When they say "I don't want", they use the ancient "ouk" sound and say "oothello".

This is where Xenophon fled after his defeat at the hands of the Persians. Jason's Argonauts would have been able to converse with these people.

The local kemenje is the same instrument as the

Greek lyre.My head is spinning.These people, in their bright headscarves and

dark suits, are the descendents of ancient Greece living, right here in front of me, in their ancient language.

How to listen to: From Our Own CorrespondentRadio 4: Saturdays, 1130. Second weekly edi-

tion on Thursdays, 1100 (some weeks only)World Service: See programme schedulesDownload the podcastListen on iPlayerStory by story at the programme website

BBC Radio News From Our Own Correspondent

Τοροντο, 2016-03-23

Εντιμότατε, κ. Γενικε Προξενε, κ. Προεδρε της Ελληνικης Κοινοτητας Τοροντο

Σας στέλνω αυτό το γράμμα με το θάρρος της πολύχρονης γνωριμίας μας και της ηλικίας μου (κοντευω τα 87), και ελπίζω να μην με παρεξηγήσετε

Αυτές τις μέρες με την ευκαιρία της Εθνικής μας γιορτής συ-νήθως μιλάτε σε συγκεντρώσεις στις οποίες παρευρίσκονται πολλοί Καναδοί Πολιτικοί φίλοι μας. Στις συγκεντρώσεις αυτές, πολλές φορές ατυχώς, δεν γίνεται καμιά αναφορά για τους Φιλέλληνες. Θα ήταν επομένως καλό να αναφερθείτε στην αξιόλογη και καθοριστική συνεισφορά των Φιλελλήνων στον αγώνα για την απελευθέρωση της Πατρίδας μας από τον 400χρονο Τουρκικό ζυγό

Φυσικά το πρώτο όνομα που έρχεται στη σκέψη μας είναι του Βύρωνα. Αναφέρω παρακάτω μερικούς άλλους λιγότερο γνωστούς

1. Καναδός Richard Glover, 17??-18??. Πήρε μέρος στη μάχη του Waterloo και αργότερα ήταν ο πρώτος Δήμαρ-χος (Warden of the Simcoe County) . Το 1810, 11 χρόνια πριν από το 1821, δημοσίευσε το επικό 200σελιδο ποίημα ΛΕΩΝΙΔΑΣ, σε 15συλλαβους στίχους, όπως η Ιλιάδα και η Οδύσσεια

2. Thomas Moore, 1779-1852, ο Εθνικός Ποιητής της Ιρλαν-δίας, που τον καιρό εκείνο αγωνιζόταν για να αποτινάξει τον Αγγλικό ζυγό, όπως και οι Έλληνες τον Τουρκικό Ο Moore ήταν ο ποιο στενός φίλος και Πνευματικός Κληρονόμος του Βύρωνα. Ήταν λάτρης της Ελλάδας και οι φίλοι του τον αποκαλούσαν Αναξίμανδρο. Το 1825 έγραψε το 32σελιδο ποίημα «Evenings in Greece», αναφερόμενο στον αγώνα των Ελλήνων. Το Ποίημα μελοποιήθηκε και ο θίασος του Moore το τραγουδούσε σε δημόσιες παραστάσεις για να μαζέψουν χρήματα για την Ελλάδα

3. Άλλοι σημαντικοί φιλέλληνες είναι ο Εθνικός Ποιητής της Γερμανίας Friedrich Schiller, ο Εθνικός Ποιητής της Ρωσίας Αλέξανδρος Πούσκιν, ο συγγραφέας των ΑΘΛΙΩΝ Βίκτωρ Ουγκώ, και ο Ζωγράφος Delacroix. Όλοι αυτοί με τα έργα τους δημιούργησαν το κατάλληλο φιλικό κλίμα ανάμεσα στους Λαούς της Ευρώπη και τελικά ανάγκασαν τις Κυβερ-νήσεις τους να επέμβουν υπέρ της Ανεξαρτησίας της Ελλάδας

Με βαθειά εκτίμηση και Πατριωτικούς Χαιρετισμούς

ΖΗΤΩ Η 25η ΜΑΡΤΙΟΥ

Nicholas J. Varmazis, P Eng

Επιστολές Αναγνωστών

ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΕΡΓΟΝ ΕΣΤΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ


γραφτείτε συνδρομητέςστον «Ελληνικό Δρόμο»

τηλεφωνήστε στο 416 425-5728

Την μορφήν αυτή συμπληρώνει η «τρίαινα», Η λέξι παραμένει ανερμήνευτη. Η εικαστική μορφή της έδωσε την ερμηνεία ότι είναι «δόρυ με τρεις αιχμές» ( Ησύχιος). Τι όμως άλλο μπορεί να υπο-κρύπτη η λέξι «τρίαινα»; Η λέξι φαίνεται ως προ-ερχόμενη εκ του «τρία» (σχετική και η απεικόνισι) και εκ κάποιας άλλης, απροσδιορίστου νοηματικού περιεχομένου λέξεως. Η ανάγνωσι των γραμμάτων, νομίζω, δίδει την απάντησι. Το γράμμα Τ είναι το «τύπτω» (κτυπώ), διά του οποίου, όπως θα διαπι-στώσουμε στο οικείο λήμμα, άρχεται η ανθρώπινη «τέχνη», με πρώτο εκπρόσωπό της τον λιθοξόο κύ-κλωπα, ο οποίος «τ-ίκτει» παράγει,φέρει στο φως «τ-οίχον» (τ-είχος ). Η δύναμι αυτή η τ-ύπτουσα είναι ανάλογη της «τ-αχύτητος» (τ-άχος: Ιλ.Ψ 406). Το γραμμα Ρ είναι η κίνησι του υγρού στοιχείου, αλλά όπως θα δούμε επίσης στο οικείο λήμμα, δύναται να εκφράζη την «ρ-οπήν», και την «ρ-ύμην»=ορμήν αλλά και να είναι ο άξων δύο δυ-νάμεων εκατέρωθεν αυτού εζευγμένων (ρ-υμός). Η έν(οο)σις (εν(ν)οσίγαιος) του «ΤΡ» παρέχει ισχύν («Ι») (Θεογ.146 ,823), δύναμι άπλατον («Α»), τε-ρατώδη, φοβερή, απροσπέλαστη. Αυτήν την δύνα-μι κατευθύνει ο Ποσειδών («Ι»), π.χ. «Ζευς πάντα ιθύνει» (Ιλ. Ρ 632 ) προς το «Ν» . Το «Ν» δύναται να είναι «ναίω» (κατοικώ), «ναυς»(πλοίο), «νάω» (ρέω), «νέμω» (μοιράζω) και τέλος παν έργο «να-κτόν» (στέρεο) π.χ. λιμένες(«ναυλόχους») κ.λ.π. χρήσιμο στους ανθρώπους («Α»). Εσχηματίσαμε την λέξι Τ,Ρ,Ι,Α,Ι.Ν,Α. Η εικαστική απόδοσί της εμφανίζει τρεις αιχμές (ίσως τρία οξύτατα στοι-χεία), η έν(οο)σις των οποίων προκαλούσε μέγαν κτύπο («ερίκτυπος») και τρανταγμό στην γύρω γη (χώρον) του κτυπήματος («εννοσίγαιος»). Αυτός, κατά την γνώμη μου, υπήρξε ο εννοσίγαιος και ερίκτυπος Ποσειδών. Τί τέλος λέγει το όνομα «Ποσειδών»; Το γράμμα Π, όπως ήδη ανέπτυξα, έχει ως αρχή την «πνοή» η οποία δύνα-ται να φθάση στο «π-λήγμα» και τον «π-όλεμον». Η λέξι «Ποσειδών» έχει όλες τις απορρέουσες εκ του «Π» (πνοής) σημασίες. Ο Ποσειδών ως πνοή δημιουρ-γική πλ-ήσσει, αλλά και πλ-άσσει («Π») τον χώρο («Ο») δίδων σ` αυτόν μορφή («Σ»= σήμα), δια παλλινδρομουσών κι-νήσεων και δι` αυτών σπρώχνει («Ε»= ελαύνει και ιθύνει («Ι») τις δυνάμεις («Δ») προς τον οικουμενικό και παντε-πόπτη («Ω») νουν («Ν»=νόος: «μέγα νόον εντός Ολύμπου Διί πατρί»: Θεογ.στιχ.35-36 ). Εδώ επ` ευκαιρία της λέξεως «τρίαινα» θα σημει-ώσω, ότι την έν(οοσιν των δύο συμφώνων «ΤΡ» με σχετικές σημασίες συναντούμε σ` όλες σχεδόν τις λέξεις του πανάρχαιου Ομηρικού και Ησιόδειου λεξιλογίου, π.χ. τραχύς, τρέμω, τρέπω, τρέφω, τρέω, τρέχω, τρηματίζω τρητός, τρία,τρίζω, τρο-πή, τρόμος, τρυπέω κ.ά. Ιδιαιτέρως θα τονίσω, ότι το «ΤΡΙ», πρώτο συνθετικό εκατοντάδων λέξεων, προέρχεται εκ του Ομηρικού «τρις» (ρίζα ΤΡ-) π.χ. «τρις τόσσα παρέσσεται αγλαά δώρα» {( Ιλ. Α 213) τρεις φορές περισσότερα θα σου δοθούν πε-ρίφημα δώρα}. Ο Όμηρος κάμνει χρήσι του τύπου «ΤΡΙΣ» (Ιλιάς) επίσης «ΤΡΕΙΣ» (Οδυσ.). Ο δεύρε-τος αυτός τύπος «ΤΡΕΙΣ» σε ουδεμία λέξι σύνθετη εχρησιμοποιήθη, κατ` αντίθεσι προς τον τύπο «τρις». Στην «Οδύσσεια τον συναντούμε μόνον στην λέξι «τρεισκαίδεκα» (Ω 340) με την σημασία βεβαίως του δεκατρείς. Θα κλείσω το γράμμα Π με μια σπουδαία λέξι για την ιστορία όχι μόνον των κατοίκων του ελληνικού χώρου, αλλά και για την ιστορία της ανθρωπότη-τος. Η λέξι είναι το όνομα «Πελασγός».



Ο Πλάτωνας μιλάει για μετενσάρκωση

Ο Πλάτωνας μας αναφέ-ρει τα παρακάτω για τον Ήραντα τον γιο του Αρμέ-

νιου, ενός Πάμφυλου το γένος:

«Σκοτώθηκε στη μάχη. Δέκα μέρες αργότερα, όταν απομάκρυναν τα πτώ-ματα των νεκρών που ήδη είχαν σαπίσει, βρήκαν το πτώμα του, που ήταν εντελώς άθικτο και το μετέφεραν στην πατρίδα του για να ταφεί. Στη δωδέκατη μέρα μετά τον θάνατο του, καθώς ήταν ξαπλω-μένο το πτώμα πάνω στην νεκρική πυρά, ο Ήραντας επέστρεψε στην ζωή και διη-γήθηκε τι είδε στον άλλο κόσμο. Είπε ότι, όταν η ψυχή του εγκατέλειψε το σώμα του πήγε ταξίδι με πολυπληθή παρέα και έφτασε σε ένα μυστηριώδες μέρος όπου υπήρχαν δυο ανοίγματα στη γη. Ήταν κοντά το ένα στο άλλο και ακριβώς από πάνω τους ήταν άλλα δύο ανοίγματα στον ουρανό. Ανάμεσα στα δύο ζεύγη ανοιγ-μάτων, ήταν δικαστές καθισμένοι, που διέταζαν τους δίκαιους, αφού τους έκρι-ναν και έγραφαν τις αποφάσεις στο στή-θος τους, να ανέβουν στον ουρανό από τα δεξιά. Κατά ανάλογο τρόπο, οι άδικοι αναγκάζονταν να κατέβουν στη γη από αριστερά. Και εκείνοι είχαν γραμμένες τις αποφάσεις πάνω τους, αλλά στις πλάτες και όχι στα στήθη τους.»

Αφού ο Πλάτων περιέγραψε την ου-ράνια κρίση συνεχίζει περιγράφοντας τις ψυχές των Ελλήνων ηρώων που προετοι-μάζονται για την μετενσάρκωσή τους: «Ιδιαίτερα περίεργο, είπε ο Ήραντας ήταν το θέαμα αυτό -τόσο κωμικοτραγι-κό όσο και περίεργο και τούτο επειδή οι επιλογές των ψυχών, στις περισσότερες περιπτώσεις, βασίζονταν στις εμπειρίες τους μιας προηγούμενης ζωής. Εκεί είδε την ψυχή που κάποτε λεγόταν Ορφέας, και οποία επέλεξε να γίνει κύκνος, εξαι-τίας εχθρότητας προς το γυναικείο φύλο θεωρούσε μισητή την ιδέα να γεννηθεί από γυναίκα επειδή οι γυναίκες τον είχαν σκοτώσει. Άκουσε την ψυχή του Θαμύρα, ενός θράκα βάρδου να διαλέγει να γεν-νηθεί αηδόνι. Τα πουλιά αντίθετα ήθελαν να γεννηθούν σαν άνθρωποι. Η ψυχή που ήταν εικοστή στην σειρά, διάλεξε την ζωή

ενός λιονταριού, και ήταν αυτή η ψυχή του Αίαντα του Τελαμώνιου, που δεν ήθε-λε να ξαναγίνει άνθρωπος, θυμούμενος την αδικία που του έκαναν σχετικά με τα όπλα.

Ο επόμενος ήταν ο Αγαμέμνων, που διάλεξε να γίνει αετός, επειδή, όπως ο Αί-αντας μισούσε την ανθρώπινη φύση εξαι-τίας των βασάνων της. Κατόπιν έφτασε η σειρά της Αταλάντης, αυτή ζηλεύοντας τις τιμές που απολάμβαναν οι αθλητές δεν μπορούσε να αντισταθεί στον πειρασμό να γεννηθεί άντρας αθλητής. Ύστερα από αυτήν, ήρθε η σειρά της ψυχής του Επεί-ου, γιου του Πανοπέα, που προτίμησε την γυναικεία φύση, με κλίση στις τέχνες.

Ανάμεσα στους τελευταίους που διάλε-ξαν την μορφή της επόμενης ζωής τους, η ψυχή του γελωτοποιού Θερσίτη διάλε-ξε την μορφή της μαϊμούς. Ήρθε ακόμα και η ψυχή του Οδυσσέα που έπρεπε και εκείνη να διαλέξει, ήταν τελευταίος από όλους. Η ανάμνηση των ταλαιπωριών που είχε περάσει στη γήινη ζωή του, τον είχε απαλλάξει από κάθε φιλοδοξία , και για κάμποση ώρα, έψαχνε να βρει το λα-χνό ενός ιδιώτη άνδρα, που δεν θα είχε προβλήματα. Δυσκολεύτηκε λίγο να τον βρει, τον λαχνό κείνο που ήταν μέχρι τότε διαθέσιμος για όλους, οι οποίοι όμως τον είχαν αγνοήσει Όταν τον είδε (οι λαχνοί ήταν φανεροί) είπε ότι θα έκανε την ίδια επιλογή ακόμα και αν θα καλούνταν να διαλέξει πρώτος αντί τελευταίος, και ότι ήταν κατευχαριστημένος που την έκανε.

Και όχι μόνο οι άνθρωποι μετενσαρκώ-θηκαν σε ζώα, αλλά -πρέπει να αναφέρω- ότι υπήρξαν και ζώα, ήμερα και άγρια που μεταμορφώθηκαν το ένα στο άλλο και σε αντίστοιχες ανθρώπινε φύσεις, οι καλοί σε ήμερα ζώα, και οι κακοί σε άγρια με κάθε είδους συνδυασμών. Εκείνος που έκανε την πρώτη επιλογή, προχώ-ρησε και σε μια στιγμή διάλεξε το ρόλο του χειρότερου τύραννου. Το μυαλό του είχε θολώσει από την φιλοδοξία και τη φιλοχρηματία, και δεν σκέφτηκε καθόλου προτού διαλέξει, ούτε κατάλαβε αμέσως ότι στην περίπτωση του ήταν γραμμένο ανάμεσα σε άλλα κακά, να φάει τα ίδια του τα παιδιά. Ήταν ένας από εκείνους που κατέβαιναν από τον ουρανό και στη προηγούμενη του ζωή είχε ζήσει σε ένα καλά οργανωμένο κράτος, αλλά η αρετή του δεν οφειλόταν παρά μόνο σε συνή-θεια, και δεν είχε καμμιά φιλοσοφία.»

Πηγή... http://www.schizas.com


Τί ψυχή έχει ένα ($50) Πενηντάρικο;

Αγαπητοί φίλοι αναγνώστες και υποστηριχτές του « Ελληνικού Δρόμου». Όπως αντιλαμβάνεστε σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς για τόν Ελλη-νισμό ,προσπαθούμε κι` εμείς να συμβάλλουμε στη διατήρηση και μετάδοση των ιδεών και αξιών του αρχαίου ελληνικού πνεύματος και της ιστορικής αλήθειας των γεγονότων.

Δεν σκεφθήκαμε ποτέ να εμποροποιήσουμε τον Ελληνικό Δρόμο, δεχόμενοι διαφημίσεις. Βασιστήκαμε στις εθελοντικές μας δυνάμεις και στην οικονομική υποστήριξη των φίλων της εφημερίδας.

Ιωάννης ΙωαννίδηςΚαθηγητής Παθολογίας, Έρευνας, Πολι-

τικής Υγείας και Στατιστικής Πανεπιστημίου Stanford

Αγαπητέ κύριε Μητσοτάκη, αγαπητέ Κυ-ριάκο, ως παλιός συμμαθητής και ασήμαντος απλός πολίτης θέλω δημόσια να σας δώσω συγχαρητήρια και για την εκλογή στην ηγεσία της ΝΔ και γιατί πληροφορήθηκα ότι έχετε το καλύτερο βιογραφικό της χώρας. Προς απο-φυγή παρεξηγήσεων, δεν ανήκω σε κανένα κόμμα. Ίσως είμαι στενόμυαλος, αλλά φοβάμαι ότι όλα τα κόμματα βλάπτουν τη Συρία το ίδιο, όπως έγραφε και ο Καβάφης πολύ πριν η Ελλά-δα γίνει Συρία.

Το ότι διαθέτετε ένα από τα καλύτερα βιο-γραφικά της χώρας έγινε αρχικά αντιληπτό στο πανελλήνιο σε προεκλογική συνέντευξή σας σε δημοφιλή τηλεπερσόνα. Ως κακομοίρης επι-στήμονας πρέπει να αναγνωρίσω πως πλέον οι πιο πιστευτές πηγές επιστημονικών πληρο-φοριών είναι πρωτίστως οι τηλεπερσόνες και έπονται σε απόσταση αναπνοής τα παραθρη-σκευτικά και κοσμικά μέντιουμ. Μετά από αυτή την βιογραφική αποκάλυψη, επικρατήσατε απέναντι σε τρεις τιτάνες του δεξιού πνεύματος. Τώρα ηγείστε ενός κόμματος που, επειδή τιμά την αριστεία και εστιάζει στην παιδεία, έχει εξαποστείλει ως ευρωβουλευτή για να εκπολι-τίσει την υπόλοιπη Ευρώπη σε θέματα πολιτι-σμού και παιδείας τον γίγαντα ποδοσφαιριστή Ζαγοράκη. Τρέμω να αναφέρω τα ονόματα δεκάδων άλλων φωστήρων του κόμματος που έχουν εξαθλιώσει σεμνά και ταπεινά την Ελλά-δα επί έτη πολλά. Για να είστε αρχηγός πλέον όλων αυτών, πρέπει να διαθέτετε όχι απλώς ένα από τα καλύτερα, αλλά το καλύτερο βιογραφικό της χώρας - και πάλι λίγο είναι ίσως για να τα βγάλετε πέρα.

Δεν αστειεύομαι- ή, ορθότερα, δεν αστει-εύομαι μόνο. Γνωρίζω ότι έχετε σπουδάσει σε εξαιρετικά πανεπιστήμια. Τα ίδια προσόντα (άριστα σε πτυχίο και μεταπτυχιακά σε εξαι-ρετικά πανεπιστήμια) έχει και μια κοπέλα που προσλάβαμε πέρυσι σαν βοηθό γραμματέα της γραμματέως σε ένα τμήμα που διευθύνω στο Στάνφορντ. Δεν κάνω αυτή τη σύγκριση για να τη μειώσω, η κοπέλα είναι ικανότατη και πανέξυπνη. Απλώς δεν ξεκινάνε όλα τα παιδιά την καριέρα τους από διευθυντής τραπεζικού ομίλου και πάνω.

Γνωρίζετε βέβαια ότι από ακαδημαϊκή άποψη υπάρχουν πάνω από 200 χιλιάδες Έλ-ληνες με μεγαλύτερη απήχηση από εσάς στην επιστημονική βιβλιογραφία, κυρίως νεότεροι, και πολλοί από αυτούς άνεργοι ή υποαπασχο-λούμενοι σε πράγματα άσχετα με την επιστήμη τους. Γνωρίζετε επίσης ότι από επαγγελματική άποψη υπάρχουν ακόμα περισσότεροι Έλληνες με άριστες περγαμηνές και μεγαλύτερη εργασι-ακή εμπειρία από εσάς που όμως είναι άνεργοι ή απελπιστικά χαμηλόμισθοι. Απλώς εσείς τα καταφέρατε και πήγατε μπροστά, και εύγε. Αυτοί ακόμα δυστυχώς ψάχνονται - ελπίζοντας να μη χρειαστεί να ψάχνουν και σκουπιδοντε-νεκέδες. Σας παρακαλώ, όσο ψηλά κι αν φτάσει το άστρο σας, μην ξεχάσετε όλους αυτούς τους αποτυχημένους που ίσως τελικά θα έπρεπε να έχουν καλύτερη τύχη, αν υπήρχε στοιχειώδης ισοπολιτεία και αξιοκρατία.

Άκουσα την ομιλία στην κοινουβουλευτική ομάδα του κόμματός σας. Γενικά τα είπατε πολύ ωραία, είστε ικανός ρήτορας. Στρωτός

λόγος και αρκετά λογικά ή έστω λογικοφανή επιχειρήματα. Ειδικά όταν είπατε ότι τιμάτε την αριστεία, κόντεψα να λιποθυμήσω απ' τη χαρά μου. Όμως γρήγορα συνήλθα, ενθυμούμενος ότι οι κομματικοί σας σύντροφοι κατέχουν εξίσου πολλά από τα πανελλήνια ρεκόρ αναξιοκρατίας και μετριοκρατίας όσο και οι κομματικοί σας αντίπαλοι - με βάση την προσωπική μου εμπει-ρία από τον ελληνικό πανεπιστημιακό χώρο. Επίσης σας χειροκροτήσανε μεν οι από κάτω, αλλά αυτοί οι καλοί καγαθοί άνθρωποι στα έδρανα δεν μου φάνηκαν και πολύ χαρούμενοι με τη ζωή τους. Πολλές κατεβασμένες φάτσες και πολλή βλεφαρόπτωση με κροκοδειλίσιο βλέμμα διαπίστωσα. Πολλοί βήχανε, και δεν έφταιγε μόνο η χειμερινή έξαρση ιώσεων για τα συγκοπτικά βηχαλάκια.Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση εί-ναι, όταν είπατε ότι η πολιτική δημιούργησε το πρόβλημα και η πολιτική θα το λύσει.

Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοείτε. Το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδας είναι ένα: ότι διέθετε και συνεχίζει να διαθέτει τέλειους πολιτι-κούς. Απλώς δε διαθέτει τίποτε άλλο. Οι πολι-τικοί της είναι τόσο τέλειοι και καταλαμβάνουν τόσο χώρο στο κοινωνικό γίγνεσθαι που δεν αφήνουν τίποτε άλλο να ανθίσει. Αν ο τέλειος πολιτικός ορίζεται ως αυτός που μπορεί να πείθει, ο λαός μας παράγει αστείρευτα ταλέντα. Τετριμμένα γνωστό παράδειγμα: χαρισματικός ασύλληπτος ιδεοληπτικός καταστρέφει με εντα-τικούς ρυθμούς την Ελλάδα επί επτά μήνες, κα-ταπατά ασύστολα όλα όσα είχε υποσχεθεί, δίνει ρεσιτάλ διαχειριστικής ανικανότητας. Έστω κι έναν Έλληνα (πέρα από τα ξαδελφάκια του) να έπειθε να τον ξαναψηφίσει, θα του έβγαζα το καπέλο για μεγαλοφυία στην τέχνη της πειθούς. Κι όμως έπεισε κάπου 2 εκατομμύρια και ξαναεκλέχτηκε πρωθυπουργός. Η απατεωνιά μαγικά μεταμορφώνεται σε χάρισμα.

Άλλο λαμπρό παράδειγμα: αρρενωπό μοντέλο που λανσάρει κομμώσεις γουλί, παρ-δαλά πουκάμισα και σακάκια με κόκκινη ρίγα πείθει εκατομμύρια Έλληνες και ακόμα περισ-σότερους ξένους ότι είναι διαπρεπής οικονομο-λόγος, χωρίς να έχει δημοσιεύσει ποτέ έστω και μια επιστημονική δημοσίευση σε ένα από τα 30 καλύτερα περιοδικά οικονομικών επιστημών. Τον αναφέρω γιατί αυτός ήταν ο προηγούμενος κάτοχος του τίτλου του καλύτερου βιογραφικού της χώρας στα τοπικά καλλιστεία μετριότητας.

Θέλετε κι άλλα παραδείγματα; Δημοσι-ογράφος που χρειάζεται διερμηνέα για να συνεννοηθεί με αγγλόφωνους επενδυτές ηγεί-ται απτόητος κόμματος που πείθει εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες ότι εκπροσωπεί την ευρωπαϊ-κή προοπτική της χώρας.

Άλλη αρχηγός κόμματος, συνταξιούχος από τα σαράντα κάτι, πείθει εκατοντάδες χι-λιάδες Έλληνες ότι στοχεύει στην παραγωγική ανάπτυξη.

Άλλος καλός κύριος πείθει εκατοντάδες χι-λιάδες Έλληνες ότι ο Στάλιν ζει. Άλλοι πείθουν τόσους ή και περισσότερους για ακόμα πιο απίθανα πράγματα.

Σίγουρα έχουμε τέλειους πολιτικούς, να το χωνέψουμε αυτό. Μπορούμε όμως να έχουμε και τίποτε άλλο; Υπάρχει κάποια πιθανότητα να αφήσουμε ανθρώπους που ξέρουν το αντι-κείμενό τους και που δεν έχουν καμία διάθεση, κανένα ταλέντο, καμία κλίση για την πολιτική,

το συνδικαλισμό, την κομματική συμμετοχή, τις επιτροπές και τα γραφεία των κομματαρχών, να κάνουν τη δουλειά τους και να προσφέρουν το έργο τους; Υπάρχει περιθώριο για κάποιο έργο, δημιουργία, ποιότητα, καινοτομία εκτός από την πολιτική στη χώρα; Κάτι αντίστοιχο είχα ρωτήσει παλιότερα και τον κ. Τσίπρα σε ένα κείμενό μου και απάντησε σαφέστατα με τις πράξεις του: Όχι. Κάτι τέτοια δυσοίωνα ερωτή-ματα εξακολουθώ να θέτω, ο απαισιόδοξος. Και εκεί πάνω έρχεστε κι εσείς, κύριε Μητσοτάκη, με το καλύτερο βιογραφικό της χώρας. Κά-ποιες φορές που σας ακούω, λέω, «Κοίτα, λες αυτός να είναι αληθινός αξιοκράτης επιτέλους, απίστευτο!» Αλλά έπειτα ακούγεται το κοφτό βηχαλάκι, κοιτάω ποιοι σας συντροφεύουν ολό-γυρα, και θυμάμαι πάλι περί τίνος πρόκειται.

Αγαπητέ κύριε Μητσοτάκη, αγαπητέ Κυ-ριάκο, εύχομαι καλή επιτυχία, και σε εσάς και σε όλους τους ταλαντούχους Έλληνες πολιτι-κούς όλων των κομματικών χώρων. Είστε τόσο τέλειοι που, με τις αρχές του υγιούς ανταγω-νισμού που πρεσβεύετε και όπως προβλέπει η θεωρία επιβίωσης του καταλληλότερου, έχετε επιτυχημένα εκδιώξει σχεδόν όλους τους υπόλοιπους πολίτες από τη χώρα κυριολεκτικά ή ψυχικά. Να μην ανησυχείτε καθόλου, δεν πρόκειται για γενοκτονία, μια μικρή εθνοκά-θαρση είναι μόνο, όπως θα έλεγε και ο αιώνι-ος φοιτητής υπουργός παιδείας. Κοιτάξτε να μας διαιωνίσετε εσείς οι πολιτικοί τουλάχιστον, μιας κι εμείς οι Έλληνες σβήνουμε. Η Ελλάδα είναι πανέμορφη χώρα, να την χαίρεστε και να τη νέμεστε, την κερδίσατε με το σπαθί σας, με τα καλύτερα βιογραφικά σας. Είμαι βέβαιος ότι μαζί με εσάς, θα βρούνε δουλειές και οι τηλε-περσόνες, τα παραθρησκευτικά και κοσμικά μέ-ντιουμ, και οι υπάλληλοι τηλεφωνικών κέντρων Siemens για πολιτική διαφήμιση. Ίσως αρκούν αυτά τα μοντέρνα επαγγέλματα για τη χώρα.

Ελπίζω τελικά να σταθείτε συνεπής στις αξίες σας, όποιες κι αν είναι αυτές. Δεν ξέρω όμως αν μπορείτε. Τι να πω, προσπαθήστε. Για παράδειγμα, με βάση το αξιακό σας σύ-στημα, στις ΗΠΑ μια επιχείρηση που χρωστά-ει τεράστια ποσά και βλάπτει κραυγαλέα το δημόσιο συμφέρον, δεν αλλάζει απλώς κτίριο headquarters για να πληρώνει λιγότερο ενοίκιο. Κανονικά, θα πρέπει να κηρυχθεί χρεοκοπη-μένη και οι ηγέτες της να οδηγηθούν σε δίκη και πιθανότατα στη φυλακή. Με βάση αυτές τις αξίες, ένα κόμμα που χρωστάει πάνω από 100 εκατομμύρια Ευρώ θα έπρεπε να κηρύξει χρεοκοπία και οι ηγέτες του να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη. Δεν ξέρω αν το συνειδητοποιήσατε καλά ακόμα, αλλά είστε πλέον ο ηγέτης αυτού ακριβώς του κόμματος.

--

Ανοιχτή επιστολή στο καλύτερο βιογραφικό της χώρας.

Την Πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω!

ΠΕΛΑΣγΟΣ Αναλύοντας τον φθόγγο «ΕΛ» στο γράμμα Ε απέδειξα, ότι ο φθόγγος αυτός, ο οποίος υπήρξε η κραυγή του βοσκού κτηνοτρόφου του πανάρχαιου ελληνικού χώρου, μετεβλήθη με την πάροδο του χρόνου στο αρχέγονο όνομα του ποιμένος ελλού ή σελλού και κατόπιν έλληνος. Το αληθές εν πρρο-κειμένω είναι, προ της καταγραφής του ονόματος «έλλην» ο κάτοικος πέριξ της μεγάλης λίμνης «Πελάγους» (Θεσσαλίας) ορεινών περιοχών, είχε ως όνομα το «Π-ΕΛ-ασγός». Η σειρά δηλαδή εί-ναι η ακόλουθη: «ΕΛ», «ΕΛ-λος», «Σ-ΕΛ-λός», «Π-ΕΛ-ασγός» και «ΕΛ-λην». Η οδός προσπελά-σεως προς την αλήθεια, δηλ. το μή-λήθον κατά Ηράκλειτον, ή προς το ιστορικό συμβάν είναι ανα-γκαίο να αποφύγη τις ατραπούς τις οποίες άνοιξε η ιστορική σύγχυσι η προκληθείσα απ` το μέγα «κύμα» του κατακλυσμού, ο οποίος συνέβη επί Δευκαλίωνος και κατεπλάκωσε στην λάσπη του τον οικουμενικό πολιτισμό, ο οποίος ανεπτύχθη στον χώρο του ελληνικού λόγου. Θα επιχειρήσω την προσέγγισι της αλήθειαςκατ` αρχάς εκ των κει-μένων της πανάρχαιας ελληνικής γραμματείας. Σ` ένα απόσπασμα του «Καταλόγου» («Ηοιών»: 44 Rzach) γίνεται μνεία του ονόματος «Πελα-σγός». Αναγράφεται: «υιέες εξεγένοντο Λυκά-ονος αντιθέοιο, όν ποτε τίκτε Πελασγός» {υιοί γεννήθηκαν από τον ισόθεο Λυκάνοα, τον οποίο κάποτε γέννησε ο Πελασγός}. Αυτή η προέλευσι του Λυκάονος από κάποιον Πελασγό συνεχύθη και παρέμεινε ως «κάποια» παράδοσι, την οποία ο Παυσανίας (Αρκαδικά Η ) εξήτασε με την γνωστή του φροντίδα.


Αναλύοντας τον φθόγγο «ΕΛ» στο

γράμμα Ε απέδειξα, ότι ο φθόγγος αυτός, ο οποίος

υπήρξε η κραυγή του βοσκού κτηνοτρόφου του πανάρχαιου ελ-

ληνικού χώρου, μετεβλήθη με την πάροδο του χρόνου στο αρχέγονο

όνομα του ποιμένος ελλού ή σελλού και κατόπιν έλληνος. Το αληθές εν πρροκειμένω είναι, προ της καταγραφής του ονόματος «έλλην» ο κάτοικος πέριξ της μεγάλης λίμνης «Πελάγους» (Θεσ-σαλίας) ορεινών περιοχών, είχε ως όνομα το «Π-ΕΛ-ασγός». Η σειρά δηλαδή είναι η ακόλουθη: «ΕΛ», «ΕΛ-λος», «Σ-ΕΛ-λός», «Π-ΕΛ-ασγός» και «ΕΛ-λην». Η οδός προσπελάσεως προς την αλήθεια, δηλ. το μή-λήθον κατά Ηράκλειτον, ή προς το ιστορικό συμβάν είναι αναγκαίο να αποφύγη τις ατραπούς τις οποίες άνοι-ξε η ιστορική σύγχυσι η προκληθείσα απ` το μέγα «κύμα» του κατακλυσμού, ο οποίος συνέβη επί Δευκαλίωνος και κατεπλάκωσε στην λάσπη του τον οικουμενικό πολιτισμό, ο οποίος ανεπτύχθη στον χώρο του ελληνι-κού λόγου. Θα επιχειρήσω την προσέγγισι της αλήθειαςκατ` αρχάς εκ των κειμένων της

πανάρχαιας ελληνικής γραμματείας.

Η Συνέχεια Στο Επόμενο


Professors-PhDs@googlegroup On Behalf Of Damianos Vassiliadis

Ήδη ξεκινάει με γοργό ρυθμό μια καινούργια απειλή για την εδαφική μας ακεραιότητα, κοντά στις διεκδικήσεις στο Αιγαίο με την παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο. Το νέο σχέδιο Ανάν με την δικοι-νοτική - Διζωνική Ομοσπονδία, που προ-σπαθούν να περάσουν “οι άσπονδοι φίλοι και σύμμαχοί μας” με τους εδώ, εντός των τειχών συμμάχους τους, η προσπά-θεια διχοτόμησης του Αιγαίου που μπαίνει ουσιαστικά στην ημερήσια διάταξη με το ΝΑΤΟ, δήθεν για την αποτροπή των λα-θρομεταναστών, ενώ στην ουσία πρόκει-ται για συμπαιγνία των Γερμανών και την στήριξη των επεκτατικών σχεδίων των Τούρκων στο Αιγαίο, έως ότου αργότερα και προγραμματισμένα και σχεδιασμένα έρθει και η σειρά της Θράκης, το Σκοπια-νό, που προωθούν οι ίδιοι κύκλοι, δηλαδή οι υπερατλαντικοί “σύμμαχοί μας” και εδώ Νατοϊκοί, με αιχμή του δόρατος την Γερ-μανία, που ήταν ανέκαθεν και χωρίς εξαί-ρεση από τον κανόνα εναντίον μας, ακό-μη από την εποχή του παλιού Ανατολικού Ζητήματος και όλες οι επεκτατικές βλέ-ψεις των γειτόνων μας, δημιουργούν μια ζοφερή ατμόσφαιρα, γιατί εμείς, έτσι μας οδηγούν όσοι επιβουλεύονται την πατρίδα μας να κοιτάει ο κάθε Έλληνας το ατομικό του οικονομικό συμφέρον και να μην εν-διαφέρεται, αν χαθεί η πατρίδα του.

Τι θα αποκομίσουν όσοι απεργούν, αν χαθεί η πατρίδα μας; Θέλω με τα σχόλιά μου αυτά να σας εκφράσω τις ανησυχίες μου, για την συ-νειδητοποίηση των άμεσων κινδύνων και την αναγκαιότητα συσπείρωσης όλων των πατριωτικών δυνάμεων να αποτρέψουμε την καταστροφή, που απειλεί την επιβίω-ση μας τελικά ως έθνος και ως λαός.

Δυστυχώς οι Έλληνες περί άλλα τυρ-βάζουν! Δεν καταλαβαίνουν ότι μας οδή-γησαν σκόπιμα να ασχολούμαστε μόνο με την οικονομία και την τσέπη του ο κάθε Έλληνας. Για την πατρίδα άραγε ποιος;

Οι Τσάμηδες διεκδικούν εδά-φη της Ηπείρου στο διεθνές δι-καστήριο της Χάγης.

Στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χά-γης, που εξετάζει κυρίως εγκλήματα πο-λέμου, κατατέθηκε ο φάκελος για τις δι-εκδικήσεις των Τσάμηδων στην Ελλάδα, ο οποίος έγινε δεκτός από τον Εισαγγελέα.

Έτσι ένα θέμα, που έμενε ουσιαστικά κλειστό επί εβδομήντα και πλέον χρόνια, φαίνεται ότι ανοίγει με επίσημο τρόπο. Αν μάλιστα έχουν έστω και πολύ μικρή δόση αλήθειας, όσα αναφέρουν σε ανακοινώ-

σεις τους ακραίες οργανώσεις Τσάμηδων από την Αλβανία και τις Ηνωμένες Πολι-τείες, ότι δηλαδή στην κίνηση αυτή έχουν την υποστήριξη πολλών δυτικών χωρών, τότε τα πράγματα γίνονται εξαιρετικά σο-βαρά.

Οι Τσάμηδες ζητούν πέρα από αποζημι-ώσεις πολλών δις, εδάφη της Ηπείρου, όπως της Ηγουμενίτσας, της Πάργας κι άλλων περιοχών.

Στην παράδοση του φακέλου παραβρέ-θηκαν εκπρόσωποι πολλών εθνικιστικών συλλόγων από την Αλβανία αλλά και από περιοχές όπου ζουν αλβανόφωνοι πληθυ-σμοί.

Ο φάκελος είναι σε τρεις γλώσσες, αγγλι-κά, γερμανικά και γαλλικά και σύμφωνα με δηλώσεις που έγιναν στη Χάγη, οι οργανώσεις έχουν την στήριξη των Ηνω-μένων Πολιτειών αλλά και χωρών της Ευ-ρωπαϊκής Ένωσης.

Η κίνηση αυτή προετοιμάζονταν εδώ και μήνες, στην Ευρώπη αλλά και τις Ηνωμέ-νες Πολιτείες. Από τις αρχές φθινοπώρου, μέσω συνεδρίων κι άλλων εκδηλώσεων εκπρόσωποι των τσάμικων οργανώσεων, έκαναν γνωστό ότι «στόχος αυτών των φακέλων είναι η αναγνώριση της γενοκτο-νίας του τσάμικου λαού, τα διεθνή στοι-χεία εναντίων του τσάμικου πληθυσμού που εφαρμόσθηκαν από τις Ελληνικές Κυβερνήσεις, από το έτος 1913 έως το 1945, ο επαναπατρισμός του δια της βίας εκτοπισμένου πληθυσμού, όπως και η επι-στροφή των περιουσιών».

Ένθερμοι υποστηρικτές των τσάμικων οργανώσεων είναι εθνικιστικές αλβανικές οργανώσεις του Κοσσόβου, με βασικότε-ρη το Εθνικό Μέτωπο.

Το Εθνικό Μέτωπο, εργάζεται για την «εθνική ένωση» των αλβανικών πληθυ-σμών, δηλαδή τη Μεγάλη Αλβανία.

Το «Εθνικό Συμβούλιο για την Τσαμου-ριά» συνήλθε ουσιαστικά στο τέλος Σε-πτεμβρίου στην Ολλανδία, όπου εκεί απο-φασίστηκε η διεθνοποίηση του τσάμικου ζητήματος.

Σημειώνεται πως πέρα από τις διάφορες οργανώσεις, εντός κι εκτός Αλβανίας, οι Τσάμηδες εκπροσωπούνται από δικό τους κόμμα στο Αλβανικό Κοινοβούλιο.

Προ μηνών μάλιστα προσχώρησε στον Κυβερνητικό συνασπισμό του Ράμα, με αποτέλεσμα τότε να αποχωρήσει το ΚΕΑΔ, που αποτελεί την πολιτική εκπρο-σώπηση της ελληνικής μειονότητας.

Πηγή: http://www.himara.gr

Τα εθνικά θέματα στην κόψη του ξυραφιού

και η Ελλάδα απούσα!


Μήγαρις ἔχω ἄλλο στὸ νοῦ μου πάρεξ ἐλευθερία καὶ γλώσσα; Δ. Σολωμός

Οι με αυτοκρατορικά διατάγματα διωγμοί των Ελλήνων (εθνικών) από το χριστιανικό ιερα-τείο την εποχή της ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (Βυζάντιο)

Τα παρακάτω είναι αυτοκρατορικά διατάγματα από την εποχή του Βυζαντίου με τα οποία δίνονται οδηγίες προς τους τοπικούς άρχοντες για το πως θα εξαλείψουν τους “Έλληνες”. Σαν Έλληνες θεωρούνται αυτοί που δεν ασπάστηκαν τον χριστιανισμό αλλά συνέχιζαν να εξασκούν την προγονική τους Ελληνική θρησκεία και να διαβάζουν και να μελετούν αρχαία κείμενα φιλοσόφων.

Εντύπωση προκαλεί η φράση “διαπράττουν την ασέβεια του Ελληνισμού“! Ο ορισμός του μίσους! Απολαύστε

389 Κηρύσσεται εκτός νόμου κάθε μη χριστιανική μέθοδος χρονολογήσεως. Πλήθη μοναχών της ερήμου εισβάλουν στις πόλεις της Μέσης Ανατολής και καταστρέφουν με μανία αγάλματα, βω-μούς και Ιερά, λυντσάρουν Εθνικούς και καίνε Βιβλιοθήκες. Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος κινητοποιεί τον φανατισμένο χριστιανικό όχλο για να κάνει μεγάλους διωγμούς κατά των Εθνικών. Μετατρέπει σε εκκλησία τον Ναό του Θεού Διονύσου, πυρπολεί το Μιθραίο και καταστρέφει τον Ναό του Διός.

392 Νέος μεγάλος διωγμός κατά των Εθνικών σε ολόκληρη την Αυτοκρατορία. Σβήνουν τα Μυ-στήρια της Σαμοθράκης μετά από κατασφαγή των ιερέων και όλων των θρησκευτών από απόσπα-σμα «διωγμιτών» που αποβιβάσθηκε στο νησί. Καταστροφή του Μαντείου του Άμμωνος Διός στην Άφυτο της Χαλκιδικής. Στις αίθουσες των δικαστηρίων «κυλούν ρυάκια αίματος», όπως χαρακτη-ριστικά γράφει ο Λιβάνιος. Στην Κύπρο, ο εβραϊκής καταγωγής επίσκοπος («Άγιος» και αυτός !) Επιφάνειος και ο «Άγιος» Τύχων εκχριστιανίζουν μαζικά και με την απειλή του φασγάνου και της πυράς χιλιάδες Εθνικούς και καταστρέφουν όλα τα Ιερά της νήσου. Παύουν οριστικά τα κυπριακά Μυστήρια της Αφροδίτης.Το σχετικό διάταγμα του Θεοδοσίου δηλώνει κυνικά: «όποιος δεν υπακούσει στον πατέρα Επιφά-νειο δεν έχει θέση πάνω στο νησί». Στις μεσανατολικές πόλεις Πέτρα, Αερόπολη, Ράφια, Γάζα και Βααλβέκ (Ηλιόπολη) ξεσπούν απελπισμένες εξεγέρσεις των Εθνικών κατά των διωγμητών, των χριστιανών οχλοκρατών και των μοναχών ροπαλοφόρων. Στην πόλη Σούφες της Β. Αφρικής, 60 χριστιανοί πληρώνουν με τη ζωή τους την προσπάθειά τους να γκρεμίσουν το εκεί άγαλμα του Ηρακλέους. Στη Γαλατία σφάζονται όλοι οι ιερείς και κατάσχονται οι περιουσίες όλων των Εθνικών Ναών που στη συνέχεια πυρπολούνται κι εκθεμελιώνονται.

393 Ο αυτοκράτωρ Ευγένιος φθάνει στην Ιταλία, όπου ο διανοούμενος στρατηγός Βίριος Νικό-μαχος Φλαβιανός ξαναστήνει τον Βωμό της Νίκης στην αίθουσα της Συγκλήτου κι επαναφέρει τη λατρεία των παραδοσιακών Θεών. Στην Ανατολή, ο Θεοδόσιος καταργεί τα Πύθια, τα Άκτια και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δήωση της Ολυμπίας και ισοπέδωση όλων των βωμών της.

395 Οι αυτοκράτορες Αρκάδιος και Ονώριος απαγορεύουν ακόμα και την είσοδο στους Εθνι-κούς Ναούς («Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16. 10. 13), ενώ με τα έδικτα της 22ας Ιουλίου και 7ης Αυγού-στου, κηρύσσουν νέους διωγμούς κατά των Εθνικών. Το ίδιο έτος, ο ευνούχος πρωθυπουργός του αυτοκράτορος Αρκαδίου Ρουφίνος κατευθύνει τις ορδές των, υπό τον Αλάριχο, χριστιανών πλέον Γότθων προς τον ελλαδικό χώρο. Ακολουθούμενοι από πλήθη φανατισμένων μοναχών, οι Γότθοι του Αλαρίχου (ο οποίος είχε πολεμήσει με τον Θεοδόσιο κατά των Εθνικών του Φλαβιανού) κατα-σφάζουν αμέτρητους Εθνικούς Έλληνες και καταστρέφουν πόλεις και Ιερά στο Δίον, τη Θεσσαλία, τους Δελφούς, τη Βοιωτία, την Αττική, τα Μέγαρα, την Κόρινθο, τη Φενεό, το Άργος, τη Νεμέα, τη Λυκόσουρα, τη Σπάρτη, τη Μεσσήνη, τη Φιγαλεία, την Ολυμπία.

Η συνέχεια στο επόμενο

κός στόλος αιφνιδίασε τους Τούρκους, τη νύχτα 18 Μαΐου 1822, με αποτέλεσμα να χτυπιούνται μεταξύ τους, ενώ τα ελληνικά κανόνια βύθιζαν τα πλοία τους. Όμως, ο αντικειμενικός στόχος των Ελλήνων να κα-ταστρέψουν την τουρκική ναυαρχίδα δεν πέτυχε. Γύρισαν στα Ψαρά.

Στις 31 Μαΐου, τα σπετσιώτικα πλοία αποχώρησαν, παρά τα παρακάλια των Ψαριανών. Την ίδια μέρα, Ψαριανοί και Υδραίοι αποφάσισαν να χτυπήσουν τους Τούρκους με πυρπολικά. Το άλλο πρωί,1 Ιουνίου, ένα υδραίικο μπουρλότο με αρχη-γό τον Ανδρέα Πιπίνο κι ένα ψαριανό με αρχηγό τον Κωνσταντίνο Κανάρη ξεκίνη-σαν να συναντήσουν την τουρκική αρμά-δα. Ξημέρωνε 7 Ιουνίου του 1822, όταν τα δυο πυρπολικά πλησίασαν τα εχθρικά πλοία. Η ναυαρχίδα ήταν φωταγωγημένη, καθώς οι Τούρκοι γιόρταζαν το ραμαζάνι κι ο Καρά Αλή φιλοξενούσε σ’ αυτήν όλους τους αξιωματικούς του στόλου. Ο Πιπίνος κόλλησε το μπουρλότο του βιαστικά στην αντιναυαρχίδα, χωρίς να καταφέρει να την κάψει. Ο Κανάρης πήγε από τη μεριά που φυσούσε και κόλλησε το δικό του μπουρ-λότο στη ναυαρχίδα.

Μέσα σε λίγα λεπτά, οι φλόγες έζωσαν το πλωτό μεγαθήριο, προκαλώντας πανι-κό. Καθώς οι εκρήξεις διαδέχονταν η μια την άλλη, ένα φλεγόμενο κατάρτι έπεσε πάνω στο κεφάλι του Καρά Αλή και τον σκότωσε. Από τους 2.000 αξιωματικούς και ναύτες που βρίσκονταν στο πλοίο, ελάχιστοι γλίτωσαν. Το χτύπημα ήταν συ-ντριπτικό.

Ο Κανάρης γύρισε στα Ψαρά, όπου τον υποδέχτηκαν σαν ήρωα. Τα μπουρλότα του έκαναν θραύση, στα κατοπινά χρόνια. Στις 29 Ιουλίου του 1825, έφτασε ως το λιμάνι της Αλεξάνδρειας προσπαθώντας να κάψει τον τουρκικό στόλο. Μετά την απελευθέρωση, έγινε γερουσιαστής. Το 1862 τον βρήκε ναύαρχο να παίρνει από τον βασιλιά Όθωνα την εντολή σχηματι-σμού κυβέρνησης. Την επέστρεψε, όταν ο Βαυαρός πρόβαλε αντιρρήσεις για κά-ποιους από τους υπουργούς που πρότει-νε. Με την έξωση του Όθωνα, εκλέχτηκε μέλος της τριανδρίας και μετείχε στην αντι-προσωπεία που πήγε να προσφέρει το στέμμα στον Γεώργιο Α’. Αργότερα, έγινε πρωθυπουργός (1864 - 1865 και 1877). Η Βουλή ψήφισε να του απονεμηθεί τιμητική σύνταξη. Την αρνήθηκε. Πέθανε φτωχός και τιμημένος, το 1878.

(από το Έθνος, 11.3.1999)


Η καταστροφή της Χίου

Ευγένιος Ντελακρουά, 1824, ελαιογραφία.Μουσείο του Λούβρου.

Οθωμανικές σφαγές στην Ελληνική Επανάσταση

Η πυρπόληση της Τουρκικής ναυαρχίδας ( πινακας του Νικη-φόρου Λύτρα)

hellenic way...και της άλωσης της Πόλης από τους Φράγκους (1204)....

Documents

Transcript of hellenic way...και της άλωσης της Πόλης από τους Φράγκους (1204)....