Φύλλο Νο 355 | 2 ΜΑΡΤΗ 2016 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

15 χρόνια «Εργατική Αριστερά»

σελ. 7

«Καλύτερα εξεγερµένηπαρά σκλάβα»

σελ. 14

Η Βρετανία και η ΕΕ µπροστά σε µια µεγάλη πρόκληση

σελ. 15

ÌÅ ÁÖÏÑÌÇ ÔÇÍ ÔÑÁÃÙÄÉÁ ÔÏÕ ÐÑÏÓÖÕÃÉÊÏÕ Ç ÊÕÂÅÑÍÇÓÇ ÓÔÇÍÅÉ ÓÊÇÍÉÊÏ «ÅÈÍÉÊÇÓ ÓÕÍÅÍÍÏÇÓÇÓ» ÃÉÁ ÍÁ ÐÅÑÁÓÅÉ ÁÓÖÁËÉÓÔÉÊÏ ÊÁÉ ÍÅÁ ÌÅÔÑÁ

Ï×É óõíáßíåóçóå µíçµüíéá êáé ÍÁÔÏ

Η εκδήλωση του Κόκκινου Δικτύου στην ΕΣΗΕΑ

σελ. 10-11, 12

Σκίτ

σο

το

υ Π

έτρο

υ Ζ

ερβ

ού

• Εξάµηνη 30 ευρώ• Ετήσια 60 ευρώ• Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 081/757379-00 της Εθνικής Τράπεζας.

ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ:Αντώνης Νταβανέλος

ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕEΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ2 2 ΜΑΡΤΗ 2016

Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Η καταφυγή του Αλ. Τσίπρα στο συµβούλιο των πολιτικών αρχη-

γών µε το αίτηµα της «εθνικής συνεννόησης», µπροστά στην κρίση του Προσφυγικού αλλά µε δεδοµένο το υπόβαθρο της αδυναµίας στην επιβολή του Μνηµονίου 3, είναι µια σηµαντική υποχώρηση. Ο «θριαµβευτής» των εκλογών στις 20/9, που µαζί µε τον Καµµένο φάνταζαν τότε ικανοί να αναδιαρθρώσουν το πολιτικό σκηνικό και να διατηρήσουν µια µακρά «ηγεµονία» συνεργαζόµενοι ανεµπό-διστα –και σχετικά αρµονικά– µε τους δανειστές, οµολογεί σήµε-ρα ότι δεν µπορεί να επιβάλει τους όρους του «στοιχήµατος» που έβαλε µε την κατάπτυστη συµφωνία της 13ης Ιουλίου. Προσφεύγει στους ηττηµένους του δηµοψηφίσµατος και των εκλογών ζητώ-ντας πολιτική στήριξη για να αποφευχθεί µια καθεστωτική κρίση, µια απώλεια του ελέγχου επί των εξελίξεων.

Τα «µικρά» κόµµατα και η Ν∆ δηλώνουν ότι κατανοούν τους λόγους, είναι πρόθυµοι για στήριξη στη βάση της «εθνικής συ-νεννόησης», αλλά –φυσιολογικά– βάζουν πολιτικούς όρους. Που αφορούν τη γραµµή της κυβέρνησης και σταδιακά τη σύνθεσή της. Έχει αρχίσει ήδη η πορεία µετάλλαξης µιας δήθεν κυβέρνησης της Αριστεράς σε –ανοιχτά ή καλυµµένα– κυβέρνηση εκτάκτου ανάγκης, κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Όµως αυτές οι πορείες δεν είναι ποτέ προδιαγεγραµµένες, ενέχουν κινδύνους εκτροχιασµού, µε µετατροπή τους σε ανοιχτή πολιτική περιπέτεια, σε εκρηκτική πολιτική κρίση.

Αυτή η καλπάζουσα αστάθεια στο εσωτερικό ενισχύεται από την ασάφεια, από την έλλειψη καθαρής ηγεµονικής γραµ-µής, διεθνώς. Με την ένταση της κρίσης, µε το πρόβληµα στη Γαλλία, µε εµφάνιση προβλήµατος στην ίδια τη Γερµανία, η ευ-ρωηγεσία εµφανίζει, για πρώτη φορά τόσο καθαρά, πρόβληµα αποφασιστικού προσανατολισµού. Αυτό αναδεικνύει η «απει-θαρχία» µεσαίων και µικρών παικτών στο γήπεδο της ΕΕ µπρο-στά στην κρίση του Προσφυγικού.

∆εν υπάρχει κανένα περιθώριο για αυταπάτες, η «συνεννόη-ση» των πολιτικών αρχηγών θα έχει αντιδραστικό περιεχόµενο, θα στρέφεται κατά των συµφερόντων της κοινωνικής πλειοψηφίας και µάλιστα σε όλη τη γραµµή του µετώπου. Θα αφορά ρατσιστική στροφή στο ζήτηµα της αντιµετώπισης των προσφύγων, ανοιχτή «ατλαντική» στροφή στην υποδοχή του ΝΑΤΟ στην ανατολική Με-σόγειο, και ασφαλώς σαφέστερη δέσµευση όλων για υποστήριξη των µνηµονιακών µέτρων.

Αυτήν την αστάθεια στο στρατόπεδο των «από πάνω» δηµι-ούργησαν αφενός οι αντικειµενικοί όροι της κρίσης του συστήµα-τος, αλλά επίσης οι αγώνες των από κάτω! Οι κινητοποιήσεις των αγροτών, των αυτοαπασχολούµενων επιστηµόνων και η γενική απεργία στις 4 Φλεβάρη είχαν παραλυτικές πολιτικές συνέπειες.

Σήµερα µοιάζει να έχουµε µπει σε ένα «µεσοδιάστηµα» των κι-νητοποιήσεων. Οι ευθύνες γι’ αυτό βαρύνουν τις συνδικαλιστικές και πολιτικές ηγεσίες στα αγροτικά µπλόκα και στα εργατικά συν-δικάτα, που έδωσαν στον Τσίπρα το πολυπόθητο «τάιµ άουτ» (δυ-στυχώς ανάµεσά τους και µια αριστερή πτέρυγα, που θυµήθηκε τα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν ο Χαρίλαος Φλωράκης κατα-δίκαζε τα «γιουρούσια της πρωτοπορίας» και κρέµαγε ανοιχτά την εργατική αντίσταση στο τότε «σταθεροποιητικό πρόγραµµα» των Σηµίτη-Παπανδρέου...).

Οµως το µεσοδιάστηµα θα είναι αναγκαστικά µικρό. Γιατί η κρίση των «από πάνω» είναι βαθιά. Γιατί οι «από κάτω» δεν αντέχουν και δεν θέλουν άλλο τη µνηµονιακή πίεση. Οι αγωνιστικοί και πο-λιτικοί σεισµοί που προκαλεί το ενεργό ρήγµα «µνηµόνιο-αντιµνη-µόνιο» θα επανέλθουν µε νέα ορµή. Πιθανότατα µε τη δηµοσίευση της οριστικής µορφής του νόµου-καρµανιόλα του Κατρούγκαλου.

Μέχρι τότε οι «µικροί» αγώνες µας θα έχουν µεγάλη σηµασία, γιατί µέσα από αυτούς κυοφορείται η επόµενη µεγάλη έκρηξη. Και µαζί θα έχει σηµασία να κρατήσουµε καθαρή µατιά απένα-ντι στην «εθνική συνεννόηση» και να αξιοποιήσουµε τις όποιες ανάσες χρόνου έχουµε για να συσφίξουµε τις κινηµατικές και πολιτικές γραµµές µας. Το µεσοδιάστηµα θα είναι µικρό.

Ε ίναι εµφανές ότι στην Ευρώπη διαµορ-φώνεται µια νέα, πολύ σκληρή κατάστα-ση µε στόχο τα θύµατα πολέµου. Όσοι δεν πνίγονται ή δεν «µπλοκάρονται» από

το ΝΑΤΟ και τη Frontex θα µένουν εγκλωβισµένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. «Μακριά από µας κι ας γίνει πρόβληµα των άλλων» είναι η γραµµή που υιοθετεί η µία κυβέρνηση µετά την άλλη, υψώνοντας φράχτες παντού. Αυτήν τη γραµµή ακολουθεί και η ελληνική κυβέρνηση, που κατη-γορεί τις άλλες κυβερνήσεις (Τουρκία, Αυστρία, Βαλκανικά κράτη) ενώ διατηρεί τον φράχτη του Έβρου και τις φρεγάτες του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο. Η σκλήρυνση της γραµµής συνοδεύεται από την προσπάθεια να µετατραπεί στη δηµόσια συζήτη-ση το προσφυγικό από «ανθρωπιστικό ζήτηµα» σε θέµα «εθνικής ασφάλειας και εθνικής κυριαρχίας» (βλ. σελ. 17).

Αυτή η «αλλαγή φάσης» (σε σχέση π.χ. µε το κα-λοκαίρι) αποτυπώθηκε και στα ΜΜΕ, που έχουν αρχίσει να τροµοκρατούν τον κόσµο και να επι-χειρούν να τον «µπολιάσουν» µε ρατσιστικό πανι-κό. Η εικόνα των µικρών παιδιών στους δρόµους υποχρεώνει να κρατιούνται τα ανθρωπιστικά προ-σχήµατα, αλλά πυκνώνουν οι τίτλοι πως «πληµµυ-ρίζουµε», «βρισκόµαστε σε ασφυξία», αντιµετωπί-ζουµε µια «ανεξέλεγκτη κρίση» (που καλό θα ήταν να την αναλάβει ο στρατός, σύµφωνα π.χ. µε τον Άρη Πορτοσάλτε). Η λογική συνέπεια είναι πως «καλός ο ανθρωπισµός, αλλά τώρα που προκύπτει εθνικός κίνδυνος θα πρέπει να γίνουµε και ολίγον ρατσιστές».

Σε πείσµα αυτού του κλίµατος, οι «από κάτω» έδωσαν τη δική τους απάντηση: Ένα συγκλονιστι-κό σε µέγεθος κύµα αλληλεγγύης πιάνει το νήµα του καλοκαιριού, σε ακόµα πιο «δύσκολες» συν-θήκες (βλ. σελ.16).

Αλλά καθώς η πίεση θα αυξάνεται, θα χρειαστεί επιµονή σε καθαρές απαντήσεις: αλληλεγγύη στους πρόσφυγες χωρίς όρους –όχι «υπό τον όρο» ότι θα διέρχονται µόνο και δεν θα παραµένουν στη

χώρα, όχι «υπό τον όρο» ότι θα παραµένουν λίγοι κι όχι «πολλοί», όχι υπό τον όρο να εγκλειστούν σε στρατόπεδα για να µη δηµιουργούν «προβλήµα-τα ασφάλειας». Και φυσικά όχι «υπό τον όρο» ότι πρώτα ή έστω παράλληλα θα δοθεί µια λύση στις βαθύτερες αιτίες του προβλήµατος –τέλος του πολέµου στη Συρία, τέλος της εξαθλίωσης. Αλλη-λεγγύη άνευ όρων!

Για να «χτιστεί» αυτή η θέση µε µαζικούς όρους, θα χρειαστεί να δώσει απαντήσεις η Αριστερά στον κόσµο που δείχνει την έµπρακτη αλληλεγ-γύη του αλλά γνωρίζει κι ο ίδιος πως αυτή δεν αρ-κεί και αναρωτιέται «τι µπορεί να γίνει».

Έχουµε µπροστά µας τη διεκδίκηση αιτηµάτων όπως ανθρώπινες ανοιχτές δοµές φιλοξενίας µε ανθρώπινες συνθήκες στέγασης, περίθαλψης και σίτισης και όχι τεράστια στρατόπεδα συγκέντρω-σης, δρόµους ασφαλούς διέλευσης στην Ευρώπη.

Έχουµε να συνδέσουµε την αντιρατσιστική πάλη µε την αντιπολεµική, ξεκινώντας από την απαίτηση να φύγει το ΝΑΤΟ.

Ενάντια στον ιµπεριαλισµόΕίναι ένα καθήκον που κατ’ αρχάς αφορά την ίδια την κρίση στη Συρία. Ενώ αναζητείται «διευθέτη-ση» της σύγκρουσης (βλ. σελ. 19), ο ανταγωνισµός των µεγάλων δυνάµεων µπορεί ανά πάσα στιγµή να τινάξει την περιοχή στον αέρα. Σε αυτό το φό-ντο, η παρουσία της νατοϊκής αρµάδας στην ανα-τολική Μεσόγειο, σε µια επίδειξη δύναµης προς την αντίστοιχη ρωσική, αποτελεί µια επιπλέον επι-κίνδυνη κλιµάκωση στη µετατροπή της περιοχής σε πυριτιδαποθήκη.

Είναι ένα καθήκον που αφορά το ίδιο το Προσφυ-γικό. Η χρήση πολεµικών πλοίων ενάντια στις βάρκες των θυµάτων του πολέµου είναι η παρόξυνση µιας γενικότερης στρατιωτικοποίησης της απάντησης της ∆ύσης στο Προσφυγικό. Η πάλη να φύγει η αρµάδα είναι κατεπείγουσα, για να αποτραπεί ο εγκληµατικός της ρόλος, για να σωθούν ζωές, για να µην εγκλωβι-στούν οι πρόσφυγες ανάµεσα στη Σκύλλα του πολέ-µου στη Συρία και τη Χάρυβδη του πολέµου εναντίον τους στην ανατολική Μεσόγειο. Και είναι τµήµα της συνολικότερης πάλης ενάντια στη στρατιωτικοποίη-ση, που τη βλέπουµε µε τις άγριες εικόνες στην Ειδο-µένη, που καλλιεργείται κι εδώ συστηµατικά µε την αναβάθµιση του ρόλου του στρατού και τις φωνές που απαιτούν ακόµα ισχυρότερο ρόλο.

Η διαδήλωση στις 2 Μάρτη, που συνδυάζει την αντιπολεµική πάλη µε την αντιρατσιστική, είναι µια καλή αρχή.

Και τελικά, έχουµε να επιµείνουµε ότι για να κάνεις αντιρατσιστική πολιτική πρέπει να κάνεις πολιτική ενάντια στη λιτότητα. ∆εν χρειάζεται «εθνική ενότητα» το Προσφυγικό αλλά ταξική µο-νοµέρεια: µε διαγραφή του χρέους και φορολό-γηση του µεγάλου πλούτου για εξασφάλιση των απαραίτητων πόρων για τη φιλοξενία των προ-σφύγων, για την κάλυψη των αναγκών ντόπιων και ξένων φτωχών.

Έξω το ΝΑΤΟ - Αλληλεγγύη «άνευ όρων» στους πρόσφυγες

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού για την «Εφ.Συν».

πολιτικη 32 μαρτη 2016

Η σαφής  υποχώρηση  του  κι-νήματος  των  αγροτών  και εν  γένει  των  κινητοποιήσε-ων ενάντια στο ασφαλιστικό 

νομοσχέδιο  είναι  μια  αρνητική  εξέλιξη για το κίνημα αντίστασης στο τρίτο μνη-μόνιο. Ταυτόχρονα  όμως  θα  ήταν  μεγά-λο λάθος να εξαγάγουμε από αυτήν την υποχώρηση το συμπέρασμα πως η υπο-χώρηση είναι οριστική και όχι προσωρινή ή το συμπέρασμα ότι είναι σε εξέλιξη μια διαδικασία ξεπεράσματος των εντάσεων και  ανατροπών  που  εγκυμονεί  η  πολιτι-κή αστάθεια γενικώς και η αστάθεια της κυβέρνησης  ιδιαίτερα.  Στην  πραγματι-κότητα  βρισκόμαστε  σε  μια  μεταβατική φάση,  εξαιρετικά  σύντομη,  πριν  από  το ξέσπασμα με νέους όρους ενός νέου γύ-ρου πολιτικής και κυβερνητικής αστάθει-ας σε συνδυασμό με έναν νέο γύρο κοι-νωνικών αντιστάσεων. 

Σημαδιακό  στοιχείο  αυτής  της  σύ-ντομης  μεταβατικής  φάσης  είναι  η  σύ-γκληση  του  συμβουλίου  των  πολιτικών αρχηγών  την  προσεχή  Παρασκευή.  Δεν πρόκειται  για  κίνηση  της  κυβέρνησης που  έχει  ηγεμονικά  στοιχεία  και  γίνεται εκ  του  ασφαλούς.  Αντίθετα,  είναι  κίνη-ση-προϊόν  μεγάλων  αδιεξόδων  και  κιν-δύνων τόσο για το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του όσο και για την κυβέρνηση, στο  φόντο  της  αναζωπύρωσης  της  πα-γκόσμιας οικονομικής κρίσης και του ξε-σπάσματος  μιας  οξείας  κρίσης  συνοχής στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όταν η Άνγκελα Μέρκελ  φαίνεται  –και  αποδεικνύεται– «μικρή»  απέναντι  στο  «τσουνάμι»  εξελί-ξεων πλανητικής σημασίας (συνδυασμός αναζωπύρωσης  της  οικονομικής  κρίσης και πολιτικής-θεσμικής κρίσης της ΕΕ με «πυροκροτητή» το Προσφυγικό), θα ήταν ανόητο  να αξιολογήσουμε  τις  ελληνικές πολιτικές  εξελίξεις  και  να  στηρίξουμε τις  προβλέψεις  μας  στην  υπόθεση  περί κάποιου  ξεπεράσματος  της  κρίσης  και αστάθειας  του  πολιτικού  συστήματος και της κυβέρνησης... 

Δανειστές: η έλλειψη «κέντρου» μέγιστος κίνδυνοςΗ όχι και  τόσο νέα  ιδέα της κυβέρνησης ότι  θα  «παίξει»  με  τις  αντιφάσεις  στους κόλπους  των  δανειστών  (στον  καιρό  της πρωθυπουργίας  του  τέτοια...  οράματα είχε  δει  και  ο  Αντώνης  Σαμαράς),  ελπί-ζοντας  να  κερδίσει  από  κάποιου  είδους διάσπαση  του  «μετώπου»,  διαψεύστηκε σε  μια  πρώτη  φάση  με  οδυνηρό  τρόπο: ακριβώς η αναζωπύρωση της παγκόσμιας οικονομικής  κρίσης  δεν  αφήνει  περιθώ-ρια για μια τέτοια διάσπαση. Ειδικότερα, η  αποχώρηση  του  ΔΝΤ  από  το  ελληνικό πρόγραμμα  σε  μια  τέτοια  συγκυρία  θα πυροδοτούσε αλυσιδωτές αρνητικές εξε-λίξεις ενάντια στην ευρωπαϊκή οικονομία συνολικά, αφού οι –ιδιαίτερα ευερέθιστες αυτή  την  περίοδο–  διεθνείς  αγορές  θα «διάβαζαν»  μια  τέτοια  εξέλιξη  ως  από-

συρση της «εγγύησης» του ΔΝΤ προς την ελληνική  αλλά  και  την  ευρωπαϊκή  οικο-νομία.  Εντελώς  αναμενόμενα,  στην  προ-σπάθειά της να «παίξει» με τις αντιθέσεις στους κόλπους των δανειστών, η κυβέρ-νηση βρέθηκε προ του κινδύνου να «ερε-θίσει» τα σκληρά ανακλαστικά όλων και να τους ενοποιήσει ενάντιά της, τώρα. 

Αν  όμως  μέχρι  εντελώς  πρόσφατα  το πρόβλημα  για  την  κυβέρνηση  ήταν  ότι 

δεν μπορούσε να διασπάσει το ΔΝΤ από τις  ευρωπαϊκές  φράξιες  των  δανειστών, τώρα  αντιμετωπίζει  ένα  ακόμη  μεγαλύ-τερο:  την  αδυναμία  του  «κέντρου»  του γερμανικού  ιμπεριαλισμού και προσωπι-κά της κ. Μέρκελ να παίξει  το ρόλο του κέντρου  γύρω  από  το  οποίο  συσπειρώ-νονται  όλες  οι  φράξιες  των  δανειστών. Αυτή  η  αποδυνάμωση  του  γερμανικού κέντρου  κάνει  την  κατάσταση  χαοτική και ακόμη πιο επικίνδυνη. 

Ήδη  το  ΔΝΤ  είναι  σε  πορεία  τέτοιας απόκλισης  με  την  ελληνική  κυβέρνηση αλλά και τις Βρυξέλλες, ώστε να ζεσταί-νονται σενάρια για χωριστές-παράλληλες αξιολογήσεις του ελληνικού προγράμμα-τος  από  το  ΔΝΤ  και  τους  ευρωπαϊκούς πυλώνες του «κουαρτέτου». Το ΔΝΤ ζητεί μέτρα για την τριετία 2016-2018 διπλάσι-ου ύψους σε σχέση με την Κομισιόν και άμεση αναδιάρθρωση του Ασφαλιστικού χωρίς  μεταβατική  περίοδο,  με  περικο-πή  κύριων  συντάξεων  «εδώ  και  τώρα» και  «διαγραφή»  εφάπαξ  και  επικουρι-κών συντάξεων. Αλλά και οι –πιο ήπιες– προτάσεις  της  Κομισιόν  παραπέμπουν σε  σαφώς  σκληρότερες  ρυθμίσεις  για 

το  Ασφαλιστικό  καθώς  και  σε  νέα  μέ-τρα ύψους 3-4 δισ. ευρώ για την τριετία 2016-2018. 

Έχοντας πάρει  τα μηνύματα, η κυβέρ-νηση άρχισε ήδη να υποχωρεί από τις λε-γόμενες  «κόκκινες  γραμμές»:  οι  επικου-ρικές  μπήκαν  ήδη  στο  στόχαστρο  ενώ ο Αλέξης Τσίπρας δηλώνει  τώρα ότι  δεν εννοούσε  πως  «θα  υπερασπιστούμε  τις υψηλές  συντάξεις»  (εννοώντας  σαφώς 

ότι η κυβέρνηση θα αποδεχτεί την περι-κοπή κύριων συντάξεων). Επιπλέον, «πα-γώνει» για ολόκληρο το 2016 η καταβολή εφάπαξ  για  63.000  ώριμες  περιπτώσεις δικαιούχων,  εμβάλλοντας  υποψίες  ότι πρόκειται  για  μεταβατική  προετοιμασία σύγκλισης με τις ιδέες του ΔΝΤ περί δρα-στικής  περικοπής  ή  και  ολοκληρωτικής διαγραφής του εφάπαξ! 

Ασφαλιστικό, Προσφυγικό και κυβέρνηση εθνικής σωτηρίαςΣαν  να  μην  έφταναν  όλα  αυτά,  ήρθε  η οξύτατη  ευρωπαϊκή  κρίση  εξαιτίας  του προσφυγικού  κύματος  για  να  κάνει  τα πράγματα  ακόμη  πιο  επικίνδυνα,  χαοτι-κά και επείγοντα. Η κυβέρνηση βλέπει να κυκλώνεται  από  απειλές  των  οποίων  το μέγεθος ξεπερνά κατά πολύ τις πολιτικές της  αντοχές.  Η  απειλούμενη  με  κατάρ-ρευση της Σένγκεν ΕΕ και η πανταχόθεν πιεζόμενη  Μέρκελ  μεταφέρουν  τις  πιέ-σεις στην ελληνική κυβέρνηση, προσφέ-ροντας στήριξη αλλά –όπως πάντα– υπό όρους. Οι όροι αυτοί είναι σαφείς: 

Πρώτον, η κυβέρνηση εντέλλεται όπως μετακινήσει πάραυτα τις «κόκκινες γραμ-

μές» στο θέμα του Ασφαλιστικού και της πρώτης αξιολόγησης του ελληνικού προ-γράμματος,  για  να  τελειώνει  γρήγορα  η αξιολόγηση. Η απαίτηση προς την ελληνι-κή κυβέρνηση «τελειώνετε γρήγορα» είναι συνυφασμένη  με  τις  έκτακτες  και  επεί-γουσες συνθήκες της πολιτικής και θεσμι-κής κρίσης εξαιτίας του Προσφυγικού. 

Δεύτερον,  σε  πλήρη  αντίθεση  με  τα παραμύθια πως το Προσφυγικό θα ελα-φρύνει  τα  βάρη  στην  υλοποίηση  του μνημονίου,  έχουμε  το  ακριβώς  αντίθε-το:  για  να  «στηριχτεί»  στο  Προσφυγικό, η ελληνική κυβέρνηση καλείται όχι μόνο να  κάνει  πίσω  στο  Ασφαλιστικό  και  το Μεσοπρόθεσμο  2016-2018,  αλλά  και  να «συμμορφωθεί»  πλήρως  στην  πολιτική για το Προσφυγικό, μεταξύ άλλων εισά-γοντας  πολιτικές  στρατιωτικοποίησης και «έκτακτης ανάγκης». Η Μέρκελ ζητεί από  την  κυβέρνηση  την  εισαγωγή  πολι-τικών  «έκτακτης  ανάγκης»  και  «εθνική συνεννόηση»  ως  «εγγύηση»  για  την  εκ-δήλωση της γερμανικής «αλληλεγγύης». 

Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο ότι ο Αλέξης  Τσίπρας  δηλώνει  πως  είπε  στον Κυριάκο Μητσοτάκη κατά τη συνάντησή τους  «έλα να αλλάξουμε μαζί  τη  χώρα», ούτε  πως  το  συμβούλιο  των  πολιτικών αρχηγών έρχεται σε αυτήν τη στιγμή. Στο πολιτικό  σύστημα  και  στην  κυβέρνηση μεταφέρονται  τεράστιες  πιέσεις,  που σπρώχνουν στην «εθνική συνεννόηση»...

Η κρίση αγκαλιάζει όλο το πολιτικό σύστημαΌμως  δεν  είναι  καθόλου  βέβαιο  ότι  μια συντεταγμένη  κυβερνητική  λύση  «εθνι-κής σωτηρίας» θα ευδοκιμήσει. Οι λόγοι που  δεν  υπάρχει  μια  τέτοια  βεβαιότητα είναι πολλοί: 

Πρώτον, το «εθνικό ζήτημα» του Προ-σφυγικού  δίνει  μεν  τη  δυνατότητα  για αναπροσαρμογές  τακτικής  και  αναδι-πλώσεις, παραδείγματος χάρη στον Μη-τσοτάκη που έχει «δεσμευτεί» ότι δεν θα στηρίξει «οικουμενική», αλλά το ενοχλη-τικό  ζήτημα  αν  σε  αυτή  την  περίπτωση ο Τσίπρας θα παραμείνει πρωθυπουργός δεν  μπορεί  να  λυθεί  χωρίς  κάποιος  από τους δύο να ακυρωθεί θανάσιμα... 

Δεύτερον,  η  επιχείρηση  αδειοδότησης των καναλιών και η κυβερνητική «μάχη κατά της διαπλοκής» δημιουργούν  γενικευμένη νευρικότητα στο χώρο των «ολιγαρχών», η οποία  ενεργοποιεί  μη  ελεγχόμενες  «καρα-μπόλες» στο ίδιο το πολιτικό σύστημα. 

Τρίτον,  τα  μικρά  μνημονιακά  κόμμα-τα και  εφεδρείες έχουν καταληφθεί από «υπαρξιακές»  αγωνίες.  Το  Ποτάμι  πνέει τα λοίσθια και το ΠΑΣΟΚ φοβάται οποια-δήποτε  άλλη  λύση  πλην  της  «καθαρής οικουμενικής». 

Η πολιτική  κρίση ωριμάζει.  Για  να απο-τρέψουμε την έκφρασή της προς τα δεξιά και  να  αποκρούσουμε  τη  γέννηση  «τερά-των», για να ανοίξουμε ένα νέο παράθυρο ευκαιρίας για το κίνημα και την Αριστερά, πρέπει  να  συντονίσουμε  την  παρέμβασή μας στο κίνημα και στην κεντρική πολιτική αντιπαράθεση  και  να  «επενδύσουμε»  σε έναν νέο κύκλο κινηματικών αντιστάσεων. 

Η πολιτική αστάθεια «ωριμάζει»Του Πάνου Κοσμά

Η πολιτική κρίση ωριμάζει. Για να αποτρέψουμε την έκφρασή της προς τα δεξιά και να αποκρούσουμε τη γέννηση «τεράτων», για να ανοίξουμε ένα νέο παράθυρο ευκαιρίας για το κίνημα και την Αριστερά, πρέπει να συντονίσουμε την παρέμβασή μας στο κίνημα και στην κεντρική πολιτική αντιπαράθεση και να «επενδύσουμε» σε έναν νέο κύκλο κινηματικών αντιστάσεων.

αριστερα4 2 μαρτη 2016

Γ ια  τρεις  μέρες,  από  τις  19  έως τις  21  Φεβρουαρίου,  τα  φώτα της δημοσιότητας στην Ισπανία ήταν  στραμμένα  στο  συνέδριο 

που  πραγματοποιήθηκε  στη  Μαδρίτη για ένα «Plan B για την Ευρώπη».

Η  παλιά  αρένα  των  ταυρομάχων  στο Λεγάσπι  γέμισε,  με  χιλιάδες  κόσμου  να στριμώχνεται  στις  πόρτες  για  να  ακού-σει  τους ομιλητές από όλη την Ευρώπη υπό το κεντρικό σύνθημα «Σπάμε τη λι-τότητα,  για  μια  δημοκρατική  Ευρώπη». Στο πλαίσιο του συνεδρίου οργανώθηκε σειρά συζητήσεων, για τη λειτουργία και τα όρια των θεσμών, το δημόσιο χρέος, το  φεμινισμό,  την  Ευρωπαϊκή  Ένωση ως  πεδίο  μάχης,  την  Ευρώπη-φρούριο, το  νόμισμα,  τα  κοινωνικά  και  εργατικά δικαιώματα.

 Τα  ισπανικά Μέσα δεν έχασαν ευκαι-ρία να παρατηρήσουν, στα πρωτοσέλιδα και  τα  δελτία  ειδήσεων,  ότι  οι  συμμε-τέχοντες  καλούν  σε  μη  πληρωμή  του χρέους  και  ανυπακοή  στην  Ευρωπαϊκή Ένωση. Πράγματι, από αυτή την άποψη το  συνέδριο  ξανάνοιξε  στον  δημόσιο χώρο,  με  ελκυστικό  και  μαζικό  τρόπο, τη σημασία που έχει η μάχη ενάντια στη λιτότητα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Από τις χώρες του Νότου μέχρι τη Γερμανία, η  μάχη  ενάντια  στη  λιτότητα  αναδει-κνύεται  η  κεντρική μάχη  του  επόμενου 

διαστήματος. Η εμπειρία του ελληνικού χρέους και της Επιτροπής Αλήθειας ήταν επίσης  από  τα  κεντρικά  ζητήματα  που συζητήθηκαν στη Μαδρίτη και που πα-ρουσιάστηκαν  αναλυτικά  από  τον  Ερίκ Τουσέν και άλλους/ες. Από  τις συζητή-σεις  δεν  έλειπε  η  αναφορά στον  αγώνα ενάντια  στο  ρατσισμό,  την  ξενοφοβία και την Ευρώπη-φρούριο, με ακτιβιστές να  παίρνουν  το  λόγο.  Στην  εκδήλωση του  κλεισίματος  το  κοινό  αποθέωσε τους  εργαζόμενους  απεργούς  της  τη-λεφωνικής  εταιρείας  Movistar  και  της Coca-Cola, που θύμισαν ότι η αντίσταση και  η  αλλαγή  είναι  πρώτα  απ’  όλα  έργο των απλών ανθρώπων. Το «Si  se puede» («Ναι,  μπορούμε»)  διέκοπτε  συνεχώς τους ομιλητές.

 Αξίζει να σημειωθεί ότι αποτελεί πλέ-ον  κοινό  τόπο  για  τις  δυνάμεις  της  ευ-ρωπαϊκής Αριστεράς το ότι όταν γίνεται λόγος για την ελληνική εμπειρία η «προ-δοσία» της κυβέρνησης Τσίπρα και η κα-ταστροφική  μνημονιακή  πολιτική  είναι αυτά  που  χαρακτηρίζουν  την  ελληνική κυβέρνηση.

  Ωστόσο,  από  όλη  τη  συζήτηση  του συνεδρίου,  με  ελάχιστες  εξαιρέσεις, έλειπαν οι αναφορές στην εμπλοκή του ΝΑΤΟ  στο  Αιγαίο,  στον  πόλεμο,  όπως και  στο  πολύ  σημαντικό  δημοκρατικό αίτημα του καταλανικού λαού για δημο-ψήφισμα. Η απουσία αναφοράς σε αυτό το θεμελιώδες δικαίωμα,  τις μέρες που πραγματοποιούνταν  οι  διαπραγματεύ-

σεις  για  τον  σχηματισμό  κυβέρνησης, ήταν  βασικό  έλλειμμα  της  συζήτησης και του προγράμματος. Σε γενικές γραμ-μές το συνέδριο έμεινε περισσότερο σε ένα γενικό αίτημα εκδημοκρατισμού της Ευρώπης και σε ένα κλίμα που θύμιζε τα πρώτα Ευρωπαϊκά Κοινωνικά Φόρουμ.

 Δηλαδή το συνέδριο έμεινε πολύ πιο πίσω από τη συζήτηση για μια ρήξη με την  Ευρώπη  και  τα  καθεστώτα  του  πα-ρελθόντος, που άνοιξε ριζοσπαστικά με την  εμφάνιση  του  κινήματος  15Μ  και των πλατειών στην  Ισπανία αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Το σημαντικότερο όμως  πρόβλημα  ήταν  ο  πρωταγωνιστι-κός  ρόλος  που  δόθηκε  σε  προσωπικό-τητες, σε σχέση με το χώρο που δόθηκε στα κοινωνικά κινήματα και τις οργανώ-σεις της Αριστεράς. 

  Πολύ  μεγάλο  βάρος  και  υπερβολική προβολή δόθηκε στο πρόσωπο του Γιά-νη  Βαρουφάκη.  Ο  Γιάνης  Βαρουφάκης έκανε  ξεκάθαρες  αναφορές,  μεταξύ άλλων,  σε  ένα  μέτωπο  συμμαχιών  με σοσιαλδημοκρατικές  δυνάμεις,  για  τον εκδημοκρατισμό της Ευρώπης, ενώ εξέ-φρασε  αρκετές  φορές  την  απορία  του για το γεγονός ότι δεν εισακούστηκαν οι προτάσεις του από τις ευρωπαϊκές ελίτ. 

Στα  θετικά,  αντίθετα,  υπολογίζεται  η παρουσία  της  Ζωής  Κωνσταντοπούλου, η  οποία  ήταν  ουσιαστική  αφού  έθε-σε  μια  σειρά  από  κεντρικά  ζητήματα, συνδέοντας  για  παράδειγμα  το  ζήτημα του χρέους με τους στρατιωτικούς εξο-

πλισμούς,  και  το  σχέδιο  Β  με  την  πάλη ενάντια  στο  πόλεμο  και  το  ρατσισμό: «Ένα σχέδιο Β για την Ευρώπη σημαίνει ένα  κυριαρχικό  δικαίωμα  τον  λαών  να ελέγξουν λογιστικά το χρέος και να μην πληρώσουν  παράνομα  χρέη.  Σημαίνει λογοδοσία  εκείνων  που  θυματοποιούν τους λαούς φορτώνοντάς τους με παρά-νομα χρέη». Σε αντίστοιχο κλίμα κινήθη-κε και ο Ερίκ Τουσέν, θυμίζοντας ότι για την  υπογραφή  της  συμφωνίας  με  τους δανειστές ευθύνες είχαν τόσο ο Αλέξης Τσίπρας όσο και ο Γιάνης Βαρουφάκης.

  Στη  μεγάλη  εκδήλωση-συνέλευση που  έγινε  την  τελευταία μέρα παρουσι-άστηκε  το  σχέδιο  για  τη  συνέχιση  του «Plan  B»  σε  όλες  τις  πόλεις  του  ισπανι-κού  κράτους  αλλά  και  σε  όλες  τις  ευ-ρωπαϊκές  χώρες,  με  στόχο  την  κινητο-ποίηση κινημάτων και συλλογικοτήτων. Επόμενος μεγάλος σταθμός μια μεγάλη διαδήλωση  την  28η  Μαΐου  σε  όλες  τις ευρωπαϊκές πόλεις, μέρα εορτασμού της Παρισινής Κομούνας του 1871.

Η πρωτοβουλία για ένα Plan B είναι μια καλή αρχή, η οποία όμως χρειάζεται πολ-λά ακόμα για να γίνει πραγματική δύνα-μη αλλαγής. Σήμερα είναι αναγκαία όσο ποτέ  μια  μεγάλη  ρήξη.  Η  Ευρώπη  δεν εκδημοκρατίζεται  με  καλές  προθέσεις, αλλά  ξαναχτίζεται  από  την  αρχή,  μέσα από συγκρούσεις και σκληρούς αγώνες, με ανυπακοή και θάρρος από τις πολλές και τους πολλούς. Γιατί τελικά το Plan B είμαστε εμείς.

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΤΗ «ΔΙΑΠΛΟΚΗ»Με τον πόλεμο για τον έλεγχο των τηλε-οπτικών καναλιών να μαίνεται και μέσα στον ορυμαγδό αποκαλύψεων για τους εμπόρους  της  παραδημοσιογραφίας (που  εκβίαζαν  για  να παίρνουν  κρατική διαφήμιση,  που  από  υποστηρικτές  της Χρυσής Αυγής και της Δεξιάς ήθελαν να γίνουν  «λιβανιστήρια»  της  κυβέρνησης για  να συντηρούν  λαθρόβιες φυλλάδες και ιστοσελίδες), ήρθαν στο φως και τα 4 ραντεβού του Α. Τσίπρα με τον Σ. Ψυ-χάρη  το  2014,  μέσα  από  ένα  γλαφυρό ρεπορτάζ  του  κυριακάτικου  Βήματος για  τη  «γάτα  των  Ιμαλαΐων».  Οι  άκρως 

μυστικές συναντήσεις  των δύο ανδρών αφορούσαν τα θαλασσοδάνεια του ΔΟΛ και  του  ίδιου  του  μεγαλοεκδότη,  για τα  οποία  σήμερα  διώκεται  ποινικά,  κα-θώς και  τη διαχρονική υποστήριξη  του συγκροτήματος  σε  διάφορους  πρωθυ-πουργούς, στη γνωστή λογική των «αλ-ληλοεξυπηρετήσεων»  μεταξύ  αστικών κομμάτων  και  καθεστωτικών  μίντια. Παρά  την  ανταλλαγή  χαρτοπόλεμου ανάμεσα στο Μαξίμου και  τον ΔΟΛ για το ποιος τελικά ήταν ο αιτών και ποιος ο παραλήπτης της εκδούλευσης, η ουσία είναι  αλλού,  όπως  σωστά  επισημαίνει και  η  ανακοίνωση  της  ΛΑΕ:  «Την  ώρα που  ο  ΣΥΡΙΖΑ,  τα  μέλη  και  τα  στελέχη 

του,  έδιναν,  ως  ριζοσπαστική  αξιωμα-τική  αντιπολίτευση,  μάχη  ενάντια  στη διαπλοκή,  ο  Α.  Τσίπρας  ακολουθούσε μια  παράλληλη  γραμμή  συναλλαγών παρασκηνίου  με  το  μιντιακό  κατεστη-μένο». Αυτή είναι η αλήθεια, όσο και να φωνάζουν  τα  φιλοκυβερνητικά  ΜΜΕ που  μιλούν  για  «πολιτικό  εκβιασμό» κατά του «ηγέτη» που δήθεν «πολεμά τη διαπλοκή» αλλά έφτιαχνε (με το ζόρι;)... εσπρέσο στον εκδότη. 

ΣΤΕΡΕΥΕΙ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙΣε... αποκριάτικη παρέλαση της λεγόμε-νης «Κεντροαριστεράς» μετατράπηκε το 2ο Συνέδριο του Ποταμιού, που ολοκλη-

ρώθηκε με την επανεκλογή του Σ. Θεο-δωράκη  στη  θέση  του  προέδρου.  Από τον  Σημίτη  (που  αποθεώθηκε)  και  τον ΓΑΠ μέχρι τη Φώφη, το Θεοχαρόπουλο και  τους  περισσότερους  «ποταμίσιους» ομιλητές,  όλοι  συμφώνησαν  στην  ανά-γκη  ανασύνθεσης  του  χώρου  ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ και στη δημιουρ-γία  ενός  τρίτου  ισχυρού  πόλου.  Όπως είπε χαρακτηριστικά στην εισήγησή του και ο Θεοδωράκης, το Ποτάμι θα παρα-μείνει  «αυτόνομο»  αλλά  είναι  θετικός στην προοπτική ενός «Κοινοβουλίου του Κέντρου»,  δηλαδή  ενός  πολιτικού  σχη-ματισμού που θα στεγάσει όλες τις ομα-δοποιήσεις  και  τα  στελέχη  του  «ακραί-

Της Κατερίνας Σεργίδου

Συνέδριο του Plan B στη Μαδρίτη

Να σπάσουμε τη λιτότητα

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 52 ΜΑΡΤΗ 2016

Ο ι αγρότες έφυγαν από τα µπλόκα τους στις εθνι-κές οδούς και µας άφη-σαν... µόνους απέναντι

στο αντιασφαλιστικό έκτρωµα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Όχι για πολύ!

Η φυσική κόπωση, οι αγροτικές εργασίες της περιόδου και η απουσία απεργιακής κινητοποίησης-σηµείου αναφοράς και κοινής προοπτικής αγώ-να µαζί µε τον κόσµο της δουλειάς στο άµεσο µέλλον βάρυναν πάνω στους αγρότες των µπλόκων, πολύ δικαιολογηµένα.

Για περισσότερο από έναν µήνα πρωτοστάτησαν, µαζί µε τους «µπλο-κάκηδες» µηχανικούς και δικηγόρους, στη δυναµική µάχη κατά του νοµο-σχέδιου που εξαφανίζει την κοινωνική ασφάλιση.

Όµως, το τέλος των αγροτικών µπλόκων δεν συνδυάζεται µε ήττα των αγροτών σε καµία περίπτωση, ούτε πρόκειται για καλλιέργεια ψευ-δαισθήσεων από το διάλογο µε τον Τσίπρα, παρεκτός ίσως από όσους... δώρισαν τσίπουρα στον πρωθυπουρ-γό χαριεντιζόµενοι.

Οι συναντήσεις Τσίπρα-Αποστόλου µε τις δύο οµαδοποιήσεις µπλόκων δεν έδωσαν τίποτα φυσικά, αφού συµβαίνει αυτό που κυνικά οµολο-γεί σε τακτά διαστήµατα ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίµων, δηλαδή ότι έχουν υπογράψει µια συµ-φωνία που πρέπει να υλοποιήσουν, για να παραµείνει η χώρα στην ΕΕ.

Κι έτσι, ούτε στα πιο φιλοκυβερνη-τικά µπλόκα δεν δηµιουργήθηκε η ψευδαίσθηση περί τάχα «υποσχέσεων Τσίπρα».

Εντυπωσιάζει ωστόσο η ανακοίνω-ση του µπλόκου της Νίκαιας (σήµα κατατεθέν της ΠΑΣΥ, δηλαδή του ΚΚΕ), «συνεχίζουµε τον αγώνα απαι-

τώντας να γίνουν πράξη οι κυβερνη-τικές δεσµεύσεις και το σύνολο των αιτηµάτων επιβίωσής µας...»!

Και αφού από τις πραγµατικές κι-νητοποιήσεις περνούν στο συµβο-λισµό στο Κιλελέρ (στο µνηµείο του αγωνιζόµενου αγρότη), η κατάληξη που προτείνει το ΚΚΕ στον σηµερινό αγωνιζόµενο αγρότη είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που έκανε ο Μαρί-νος Αντύπας, δηλαδή το σταµάτηµα των αγώνων.

Και µάλιστα καλλιεργώντας φρού-δες ελπίδες ότι κατάφεραν, όσα µπλόκα πρόσκεινται στην ΠΑΣΥ, να επιβάλουν τη συζήτηση για το αφο-ρολόγητο και άρα πλέον µπορούν να αναµένουν αφορολόγητο στα 9.500 ή 12.000 €!

ΚΚΕΟι δηλώσεις του Μπούτα αποπνέουν αδικαιολόγητη εµπιστοσύνη στην κυ-βέρνηση και αυτήν την... επιτυχία την πιστώνουν στο «οργανωµένο αγρο-τικό κίνηµα», που ξέρει καλύτερα να διαχειρίζεται τον Τσίπρα αφού πήγε µε 5 αιτήµατα. Χαρακτηριστική η αναφο-ρά του Μπούτα. «Είναι δυνατόν να πας στον πρωθυπουργό µε 40 αιτήµατα;» αναρωτήθηκε, «ούτε στο δήµαρχο της πόλης σου δεν πας µε τόσα».

Κι ενώ το ΚΚΕ κάνει λόγο για συνέχι-ση των κινητοποιήσεων «σε συµµαχία µε τους εργαζόµενους και τα φτωχά και λαϊκά στρώµατα», φροντίζει και σε αυτό το επίπεδο να αφήνει ακάλυπτο και τον εργαζόµενο λαό, και τη µικρο-µεσαία αγροτιά, ψηφίζοντας µαζί µε τον γραφειοκράτη πασόκο Παναγό-

πουλο της ΓΣΕΕ για να µη βγει απεργία στις αρχές Μάρτη.

Παρ’ όλες τις τρικλοποδιές που µπαίνουν στο αγροτικό και εργατικό κίνηµα, η κατάσταση είναι τέτοια που δεν θα αποφευχθεί η µαζική έξοδος του κόσµου στους δρόµους και στις εθνικές οδούς και πάλι.

Οι αγρότες δεν κοροϊδεύονται. Το αντίθετο ισχύει. Οι συζητήσεις µε τους Τσίπρα-Αποστόλου ήταν αποκαλυπτικές.

Η Γεωργία Παναγιωτοπούλου, µέ-λος της Συντονιστικής Επιτροπής του µπλόκου Καλού Νερού Μεσση-νίας, µας το διατυπώνει καθαρά: «Η πρόταση για την αυστηροποίηση της έννοιας του “κατά κύριο επάγ-γελµα αγρότη” θα έχει ως συνέπεια το διώξιµο των µικρών και µεσαίων αγροτών από την κατηγορία αγρό-της, γιατί µόνο µε το αγροτικό εισό-δηµα δεν θα µπορούν να ζήσουν και όταν αναγκάζονται να κάνουν κάπου αλλού µεροκάµατα δεν θα µπορούν να ασφαλιστούν στον ΟΓΑ. Για την κάρτα του αγρότη, όλοι βλέπουµε ότι αποτελεί έναν ακόµα τρόπο οµη-ρίας των µικροµεσαίων αγροτών στις τράπεζες. Εξυπηρετεί την εταιρεία που πουλάει και οι τιµές είναι στα ύψη».

Ο αγώνας των αγροτών θα συνε-χιστεί µέσα στις πόλεις και θα είναι ορατός και από τους υπόλοιπους εργαζόµενους.

Ήδη έχουν προχωρήσει σε καταλή-ψεις εφοριών, τραπεζών, τελωνείων και άλλων δηµόσιων χώρων σε διάφο-ρα µέρη της χώρας.

ου Κέντρου». Υπέρ της σύµπραξης µε ευρύτερες «προοδευτικές» δυνάµεις τάχθηκε και ο Σ. Λυκούδης, ενώ ο Χ. Θε-οχάρης άσκησε κριτική στην ηγεσία για τα χαµηλά ποσοστά, κάνοντας λόγο για «τρία Ποτάµια», όµως αποδοκιµάστηκε από αρκετούς συνέδρους και παραιτή-θηκε από κοινοβουλευτικός εκπρόσω-πος. Την άποψη για θετική ανταπόκριση στα ανοίγµατα του Κ. Μητσοτάκη, που επίσης χαιρέτισε στο συνέδριο, υπο-στήριξε ανοιχτά ο Ι. Φωτήλας, ο οποίος πρότεινε µια προγραµµατική σύγκλιση του κόµµατος µε τη Νέα ∆ηµοκρατία. Τη στιγµή που η επιρροή του Ποταµιού συρρικνώνεται δραµατικά –µε κάποια στελέχη του να ετοιµάζονται για άλλες «πολιτείες»– η συµµετοχή στις διεργα-σίες του «µεσαίου χώρου» φαντάζει η µόνη επιλογή για να µη στερέψει εντε-λώς η «κοίτη» του.

ΕΞΩ ΟΙ ΜΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑΞηµερώµατα Σαββάτου 27/02, στην πλατεία Εξαρχείων πραγµατοποιήθηκε επίθεση µε µαχαίρι σε 3 µέλη του αντιε-ξουσιαστικού χώρου που συµµετέχουν στον κατειληµµένο κοινωνικό χώρο Κ*-ΒΟΞ. Σύµφωνα µε όσα έγιναν γνωστά, δράστες είναι άτοµα από τα κυκλώ-µατα της µαφίας των ναρκωτικών που λυµαίνονται την ιστορική γειτονιά εδώ και χρόνια. Πίσω από τη διαστρεβλω-µένη εικόνα περί «άβατου αναρχικών», που τόσο αγαπούν τα δελτία ειδήσε-ων, το περιστατικό αυτό ανέδειξε και πάλι ότι η περιοχή δεν είναι καθόλου «άβατο» για τους εµπόρους ναρκωτι-κών και τον υπόκοσµο. Με την ανοχή της ΕΛ.ΑΣ., παρά τις συνεχείς καταγ-γελίες κατοίκων και συλλογικοτήτων των Εξαρχείων, κάποιοι σκορπούν το

θάνατο ανενόχλητοι, σε µια γειτονιά που έχει συνδεθεί µε την πολιτική ανυπακοή, τα αυτοοργανωµένα κοι-νωνικά και πολιτιστικά εγχειρήµατα, και βολεύει εξαιρετικά το καθεστώς να µετατρέπεται σε χώρο παρανοµίας. Οι κάτοικοι και οι συλλογικότητες της πε-ριοχής, όπως π.χ. η Λαϊκή Συνέλευση Εξαρχείων, µε συνεχείς δράσεις (όπως η πρόσφατη συναυλία στην πλατεία) στέκονται ανάχωµα σε όλες τις απόπει-ρες υποβάθµισης της γειτονιάς τους (κρατική καταστολή και αστυνοµοκρα-τία, ναρκοεµπόριο, «τυφλούς» βανδα-λισµούς και χουλιγκανικές επιθέσεις). Στον αγώνα τους να παραµείνουν τα Εξάρχεια ένας τόπος όπου οι άνθρωποι ζουν, εργάζονται, αντιστέκονται και διασκεδάζουν όλοι µαζί και ελεύθερα, χρειάζονται την υποστήριξη όλων µας.

ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6985072064 6ο ∆∆ 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6973009630 Πετράλωνα-Θησείο 6977609033 Αµπελόκηποι6973005569

ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. Φιλαδέλφεια 6976394520 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια-Χαλάνδρι 6948429227Αγ. Παρασκευή 6974843109

ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 6977206087Αιγάλεω 6972516210 Άγιοι Ανάργυροι-Καµατερό 6998466952 Χαϊδάρι 6945542335

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6937271330Καισαριανή 6947566690

ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6945754555 Άλιµος 6932566460Καλλιθέα 6979829057Ν. Σµύρνη 6972098143Βούλα-Βάρη-Βουλιαγ-µένη 6948o00171

ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6973958481Κορυδαλλός 6948100218 Κερατσίνι 6975847329 Σαλαµίνα 6973376378

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095

Κορωπί 6978019250

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Κέντρο 6909182394 5ο ∆∆ 6972878820 Νεάπολης-Συκεών 6948688241

ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα 6974977186Αγρίνιο 6974473540

ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6936018810 Κορώνη 6932422501

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Λοκρίδα (Αταλάντη) 6977096663 Λιβαδειά 6977684563 Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352

ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576Άρτα 6907925425Ηγουµενίτσα 6977867801

ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κοζάνη-Πτολεµαΐδα 6972814199

ΘΕΣΣΑΛΙΑ: Τρίκαλα 6976291795

ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6944916915 Ρέθυµνο 6907856793Χανιά 6975964967

ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6974169215 Νάξος 6947619631

ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

ΛΟΝΔΙΝΟ: 0044-7969523579

Ο αγώνας των αγροτών θα συνεχιστεί µέσα στις πόλεις και θα είναι ορατός και από τους υπόλοιπους εργαζόµενους.

Νοµική Αθήνας 6972648225Αρχιτεκτονική 6947289596 Φιλοσοφική6982517264

Πανεπιστήµιο Πάτρας: Σχολή Μηχανολόγων -Μηχανικών6959771512

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ:

Της Κατερίνας Γιαννούλια

Οι αγρότες δεν ηττήθηκαν, θα ξαναβγούν στο δρόµο

ΑΤΤΙΚΗ: Νοσοκ. «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσοκ. «Αλεξάνδρα» 6946950764 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Νοσ. «Σωτηρία» 6984067690Θριάσιο νοσοκοµείο6979773546Ασφ/κά Ταµεία 6974701829

ΥΠΑΑΤ 6945754555Εκπαιδευτικοί 6976332197 Αεροµεταφορές 6982164101 ∆ήµοι 6972661906

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Νοσ. ΑΧΕΠΑ 6973972804 Νοσ. «Γεννηµατάς» 6977029532 Εκπαιδευτικοί 6972878820

ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ:

6

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξηςΟι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργη-θεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµόΟ καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινο-βουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή.

Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυ-λακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επι-κράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή εί-ναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξε-γέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών.

Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική κατα-πίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπε-ριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λον-δίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δι-κής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθη-µα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι.

Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνό-µευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστα-τικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες. Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας:•Α ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 •∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 •ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310

•ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 •ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 •ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6948100218 •ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ

ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 •ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820

•∆ΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕ∆ΟΝΙΑ: 6972814199

•∆ΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑ∆Α: 6973235894 •ΚΡΗΤΗ: 6976332197

•ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6945077461 •ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

Η ∆

ΙΕΘ

ΝΙΣ

ΤΙΚ

Η Ε

ΡΓΑ

ΤΙΚ

Η Α

ΡΙΣ

ΤΕΡ

Α Π

ΑΛ

ΕΥΕΙ

ΓΙΑ

:

της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

ένε ότι...

2 ΜΑΡΤΗ 2016

Αποδοµώντας την κυρίαρχη ιδεολογία

ένε ότι...Αποδοµώντας την κυρίαρχη ιδεολογίαΑποδοµώντας την κυρίαρχη ιδεολογία

Η χρήση της λέξης πρόοδος και των πα-ράγωγων επιθέτων της (προοδευτικός κ.λπ.) έχει ατονήσει αν δεν έχει τελείως εγκαταλειφθεί από την Αριστερά την τε-λευταία εικοσιπενταετία. Στο πλαίσιο µιας ιδεολογικής αντιστρο-φής των όρων «πρόοδος» - «οπισθοδρό-µηση», που σήµανε η κυριαρχία του νεοφιλελευθερισµού, σηµαντικά τµή-µατα της ευρωπαϊκής αλλά και της ελ-ληνικής Αριστεράς, παρότι δεν αποδέ-χτηκαν την ταύτιση του επελαύνοντος νεοφιλελευθερισµού µε την πρόοδο, ωστόσο υπέκυψαν σε έναν «ευρωπαϊ-σµό» που θεωρούσε την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση «αντικειµενικά προοδευτική» συνθήκη για την ευρω-παϊκή ήπειρο, πλαίσιο µέσα στο οποίο η Αριστερά και τα κινήµατα µπορούν να δώσουν πιο αποτελεσµατικά τους αγώ-νες τους, ακόµη και «κιβωτό» των ευ-ρωπαϊκών προοδευτικών κατακτήσεων, τις οποίες ένας ιστορικά συγκυριακός συσχετισµός δύναµης υπέρ του νεοφι-λελευθερισµού υποσκάπτει συστηµα-τικά. Σύµφωνα µε αυτή την αντίληψη, έπρεπε η Αριστερά και τα κινήµατα να υπερασπιστούν το προοδευτικό ιστορι-κό κεφάλαιο της ΕΕ και της Ευρωζώνης από τις επιθέσεις του νεοφιλελευθερι-σµού µέσα στο πλαίσιο της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Όλα αυτά έχουν πλέον καταρριφθεί µε απόλυτα πειστικό τρόπο από τις εµπει-ρίες των τελευταίων χρόνων. Που απέ-δειξαν ότι η ΕΕ και η Ευρωζώνη δεν είναι κιβωτός των προοδευτικών ιστορικών κατακτήσεων, αλλά αντίθετα η συνθή-κη, ο «µηχανισµός» που τις καταστρέ-φει. Αυτές οι ιστορικές κατακτήσεις δεν φυλάσσονται στα «θησαυροφυλάκια» της ΕΕ και της Ευρωζώνης, αλλά έξω απ’ αυτές και ενάντια σε αυτές. Πόσα άλλα πειστήρια χρειαζόµαστε ύστερα από τις οδυνηρές και απολύτως διδα-κτικές εµπειρίες της Κύπρου την άνοιξη του 2013 και της Ελλάδας την άνοιξη και το καλοκαίρι του 2015; Τώρα προστίθεται ένα νέο, καταλυτικό στοιχείο: το προσφυγικό ρεύµα προκα-λεί µια µείζονα πολιτική και θεσµική κρίση στην ΕΕ, απειλώντας να διαλύ-σει τη συνθήκη Σένγκεν στην πράξη, να οδηγήσει σε «έκρηξη» το πολιτικό σκηνικό ακόµη και στην ίδια τη Γερµα-νία, να ζευγαρώσει την παραµένουσα οικονοµική κρίση µε µια βαθιά θεσµική και πολιτική κρίση, να παραγάγει νέους σπασµούς επιβολής µιας πρωτοφα-νούς στρατιωτικοποίησης και κράτους «έκτακτης ανάγκης» σε όλη την ευρω-παϊκή ήπειρο.

Στις συνθήκες αυτές, ο προβληµατι-σµός οφείλει και αναγκαστικά θα πάει ένα βήµα παραπέρα: τώρα πλέον δεν έχουµε απλώς τα αποκαλυπτήρια του τι είναι πραγµατικά η ΕΕ και η Ευρωζώνη, αλλά την εισαγωγή σε ένα καινούργιο κεφάλαιο της ευρωπαϊκής κρίσης όπου τίθεται ανοιχτά το ερώτηµα της διάλυ-σης της ΕΕ. Αναπόφευκτα µαζί µε αυτό το ερώτηµα τίθεται και το παράγωγό του: ποιος - τι τη διαλύει ή τείνει να τη διαλύσει, τι θα την αντικαταστήσει; Η µόνη ευρωπαϊκή πολιτική δύναµη που δείχνει να έχει απάντηση σε αυτά τα ερωτήµατα είναι η ευρωπαϊκή ακρο-δεξιά, µε πιο γνωστό το παράδειγµα της επικεφαλής του γαλλικού Εθνικού Με-τώπου Μαρίν Λε Πεν: την Ευρωπαϊκή Ένωση τη διαλύει η υπερεθνική γραφει-οκρατία των Βρυξελλών και η υποβάθ-µιση των εθνών-κρατών, οπότε µόνη λύση είναι η αντικατάστασή της από µια ένωση ανεξάρτητων και κυρίαρχων εθνών. Κατά την ευρωπαϊκή ακροδεξιά, λοιπόν, η λύση είναι ένα άλµα ιστορικής οπισθοδρόµησης στην αγκαλιά του εθνι-κού κράτους. Η Αριστερά που πίστευε και εξακολου-θεί να πιστεύει ότι η ΕΕ και η Ευρωζώνη είναι κιβωτοί των ιστορικών προοδευ-τικών κατακτήσεων, πανικοβληµένη από τις εµφανείς ρωγµές και την «τάση προς τη διάλυση», θέτει ξανά το πρό-ταγµα της υπεράσπισης της «ιστορικής κατάκτησης» που συνιστούν οι ΕΕ και Ευρωζώνη µε ξαναζέσταµα χιµαιρικών σχεδίων εκδηµοκρατισµού της. Στον αντίποδα, η «πατριωτική» Αριστερά υποδέχεται µε ανακούφιση την προο-πτική της διάλυσης θέτοντας «από τα αριστερά» το στόχο µιας ένωσης ελεύ-θερων και κυρίαρχων κρατών. Παλεύοντας για την ανατροπή της λι-τότητας και των καθεστώτων κράτους «έκτακτης ανάγκης» που τη συνοδεύ-ουν, παλεύοντας για τη διάλυση της ΕΕ και της Ευρωζώνης, γνωρίζουµε ότι αυτή η διαδικασία δεν είναι «οµοιογε-νής»: οι «αδύναµοι κρίκοι» δεν θα σπά-σουν ταυτόχρονα. Από την άλλη όµως, παλεύοντας για τη διάλυση της ευρω-παϊκής «φυλακής των λαών», δεν έχου-µε ως προοπτική µια Ευρώπη «ανεξάρ-τητων και κυρίαρχων εθνικών κρατών». ∆εν υπάρχει ούτε πρόκειται να υπάρξει αριστερή εκδοχή αυτού του προτάγµα-τος! Η µόνη δική µας προοπτική είναι η σοσιαλιστική οµοσπονδία των ευρωπα-ϊκών λαών. Όπως στον αγώνα ενάντια στη λιτότητα και το κράτος έκτακτης ανάγκης, έτσι κι εδώ δεν υπάρχει «ενδι-άµεση» συνθήκη.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι µια προοδευτική κατάκτηση

Φ έτος συµπληρώνονται 15 χρό-νια συνεχούς έκδοσης της «Ερ-γατικής Αριστεράς» (ΕΑ), της δεκαπενθήµερης εφηµερίδας

της ∆ΕΑ. Μιας εφηµερίδας που αδιάλειπτα στηρίζει και αναδεικνύει, όλα αυτά τα χρό-νια, τις µικρές και µεγάλες µάχες του κινήµα-τος και της Αριστεράς.

Βρισκόµαστε πάντα στο πλευρό των ερ-γαζοµένων και της νεολαίας, µέσα στους αγώνες των «από κάτω» και στην αταλάντευ-τη υπεράσπιση των συµφερόντων τους. Με επίµονη συµµετοχή στις προσπάθειες και τις πολιτικές µάχες για τη δηµιουργία µιας µαζι-κής και ισχυρής ριζοσπαστικής-αντικαπιτα-λιστικής Αριστεράς, που θα είναι χρήσιµη για τους αγώνες της εργατικής τάξης και απολύ-τως απαραίτητη για την τελική νίκη των ερ-γαζοµένων ενάντια στο σύστηµα της εκµε-τάλλευσης, του πολέµου και του ρατσισµού.

Μια Αριστερά που θα αναφέρεται στις καλύτερες παραδόσεις του εργατικού κι-νήµατος, αντισεχταριστική και διεθνιστική, γειωµένη στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές, σταθερά προσανατολισµένη στη δηµοκρατική συγκρότηση του κόσµου «από τα κάτω», σε ρήξη µε την «ανάθεση», σε ρήξη µε το σταλινισµό και την «Κεντροαρι-στερά», δεσµευµένη στο αριστερό ριζοσπα-στικό πρόγραµµα και στη στρατηγική του σοσιαλισµού.

Με ισχυρή την πεποίθηση ότι ακόµα και στην εποχή του ∆ιαδικτύου και της υπερ-πληροφόρησης µια αριστερή εφηµερίδα άποψης αποτελεί βασικό και αναντικατά-στατο εργαλείο ενηµέρωσης και γνώσης, πολιτικής παρέµβασης και γενίκευσης των αναγκαίων πολιτικών συµπερασµάτων συ-νεχίζουµε τον αγώνα. Εξάλλου, η τάξη µας χρειάζεται όσο ποτέ τα δικά της πολιτικά και ιδεολογικά όπλα για να αντιπαρατεθεί στον –όλο και πιο– αντιδραστικό µετασχηµατι-σµό του καπιταλισµού και στην ένταση της επιθετικότητας της άρχουσας τάξης, που αναζητά διέξοδο στην κρίση υπερσυσσώ-ρευσης µέσα από τη δραµατική περιστολή των εργατικών, κοινωνικών και δηµοκρατι-κών δικαιωµάτων των πολλών, µέσα από την ένταση της εργασιακής εκµετάλλευσης και τον αυταρχισµό.

ΣταθµοίΣε αυτή τη συναρπαστική διαδροµή χιλιά-δων σελίδων και άρθρων, υπήρξαν αρκετοί σταθµοί που καθόρισαν την πορεία και το στίγµα της ΕΑ. Όλα τα κρίσιµα ζητήµατα της εκάστοτε πολιτικής συγκυρίας, των εργατι-κών-λαϊκών αντιστάσεων και της Αριστεράς, τόσο στο εσωτερικό όσο και διεθνώς, τρο-φοδότησαν την ύλη µας και µας «ανάγκα-σαν» να πάρουµε θέση γι’ αυτά.

«Γεννηθήκαµε» µέσα στη φωτιά των συ-γκλονιστικών και νικηφόρων εργατικών αγώνων ενάντια στη διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης µε το σχέδιο Γιαννίτση. Σήµερα, µια κυβέρνηση που καµώνεται την «Αριστε-ρά» επιχειρεί να επαναφέρει ένα παρόµοιο νεοφιλελεύθερο τερατούργηµα στο Ασφα-

λιστικό και βρίσκεται επίσης αντιµέτωπη µε µεγάλες κοινωνικές αντιδράσεις.

Πιστεύοντας στην κεντρική σηµασία της κίνησης της εργατικής τάξης, εµπλε-κόµαστε και υποστηρίζουµε τους αγώνες της, επιχειρώντας να συµβάλουµε στο συ-ντονισµό και στην ενωτική δράση των συν-δικάτων και των πολιτικών της οργανώσεων.

Στη µεγάλη απεργία των δασκάλων πριν από µερικά χρόνια, στις πολυπληθείς και δυναµικές απεργίες του 2010-12 τα χρό-νια της µνηµονιακής λεηλασίας, στις µάχες των εργαζοµένων στην τοπική αυτοδιοίκη-ση, στα σχολεία και τα νοσοκοµεία, στους φορείς κοινωνικής ασφάλισης, στους «πε-νταµηνίτες» και τους «voucherάδες», στους δύσκολους χώρους του ιδιωτικού τοµέα όπου βασιλεύει η εργοδοτική αυθαιρεσία και ο φόβος της απόλυσης. Με ειδήσεις και ρεπορτάζ από τους εργατικούς χώρους και τα σωµατεία, µε καταγγελία κάθε απόπειρας ποινικοποίησης και συκοφάντησης της συν-δικαλιστικής δράσης.

Αναπνεύσαµε και βρεθήκαµε µέσα στο µεγαλειώδες αντιπαγκοσµιοποι-ητικό και αντιπολεµικό κίνηµα των αρχών του 21ου αιώνα, στην αναζωο-γόνηση των κοινωνικών κινηµάτων και των δυνάµεων της αµφισβήτησης του «τέλους της Ιστορίας». Στιγµές όπως η οργάνωση της ελληνικής συµµετοχής στις διεθνείς διαδηλώσεις στη Γένοβα και τη Φλωρεντία, στα Παγκόσµια Κοινωνικά Φόρουµ, το «Όχι» στο Ευρωσύνταγµα και η κοινή πάλη των ευρωπαϊκών λαών κατά της αντιδραστικής ΕΕ του κεφαλαίου και του πολέµου, κατά των ιµπεριαλιστικών επεµβά-σεων στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, αποδείχθη-καν καθοριστικές για την ανασύνταξη της παγκόσµιας Αριστεράς.

Η αλληλεγγύη στην παλαιστινιακή Ιντι-φάντα και τις εξεγέρσεις στην Αίγυπτο, την Τυνησία, τη Συρία και τον υπόλοιπο αραβικό κόσµο, όπως και σε κάθε άλλη γωνιά του πλα-νήτη, η παρουσίαση των εµπειριών από τα «αριστερά πειράµατα» στη Λατινική Αµερική, οι κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες στην Ισπανία, τις ΗΠΑ, την Κύπρο κ.α., φιλοξενήθηκαν και φιλοξενούνται σε σταθερή βάση στις σελίδες µας.

Από την πρώτη στιγµή βρεθήκαµε µε σταθερό µέτωπο κατά του φασι-σµού, του εθνικισµού (από όπου και αν προέρχεται) και του ρατσισµού, µε έµφαση στον κοινό αγώνα ντόπιων και µεταναστών, στην ταξική και διε-θνιστική αλληλεγγύη, δίνοντας χωρίς εκπτώσεις τη µάχη ενάντια στην αντί-δραση. Ιδιαίτερα στις τωρινές συνθήκες, που η ξενοφοβική πολιτική της Ευρώ-πης-φρούριο θρέφει την ακροδεξιά και ανασύρει από το χρονοντούλαπο τη φασι-στική απειλή, η πάλη ενάντια στο ρατσισµό («θεσµικό» και µη) και την ισλαµοφοβία, χρόνιο πρόταγµα της ΕΑ, αντικειµενικά αναβαθµίζεται.

Ήµασταν και είµαστε στο πλευρό της ανυ-πάκουης νεολαίας, στα σχολεία και στις σχο-

λές της, στο κίνηµα για το «άρθρο 16» και τις εκπαιδευτικές «µεταρρυθµίσεις», στις εξε-γέρσεις της, όπως το ∆εκέµβρη του 2008, που αποτέλεσε την προαναγγελία της κρίσης που ερχόταν και αποτύπωσε την απειθαρχία σε κάθε είδους «κανονικότητα». Ήµασταν και είµαστε σταθερά απέναντι στην κρατική καταστολή και την εκδικητικότητα των µη-χανισµών του αστικού κράτους ενάντια σε όσους διεκδικούν µια κοινωνία πραγµατικής

δηµοκρατίας, ελευθερίας και δικαιοσύ-νης, ακόµα και αν δεν συµφωνούµε ιδε-

ολογικά µαζί τους.

ΑριστεράΣε αυτή την πολυετή πορεία, ενισχύσαµε

κάθε εγχείρηµα που λογοδοτούσε στην ενό-τητα στη δράση της Αριστεράς, σε κινηµατι-κό και πολιτικό επίπεδο. Από το «Χώρο ∆ιαλό-γου» και το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουµ, τον «πρώτο» ΣΥΡΙΖΑ του 2004, την επανεκκίνησή του και την εκλογική εκτίναξη του 2012, την ιστορική νίκη του το Γενάρη του 2015.

Αναγνωρίσαµε και δεν κρύψαµε ποτέ τα προβλήµατα, τις αντιφάσεις και τις αδυνα-µίες αυτής της πολύτιµης εµπειρίας. Χωρίς ανέξοδες καταδίκες εκ του ασφαλούς, δια-τηρώντας πάντα την αυτοτέλεια και τις από-

ψεις µας, πήραµε την ευθύνη να εµπλα-κούµε στην οικοδόµηση του ΣΥΡΙΖΑ, να

υποστηρίξουµε και να δοκιµάσουµε µια σύγχρονη ενιαιοµετωπική τακτική, παλεύ-

οντας για τον ριζοσπαστικό προσανατολι-σµό ενός «πλατιού» πολιτικού φορέα.

Από το 1ο Συνέδριο του 2013, επισηµάναµε τη διολίσθηση της πολιτικής γραµµής προς τον «ανεδαφικό ρεαλισµό» και τη συγκέντρω-ση υπερεξουσιών στο προεδρικό κέντρο, γι’ αυτό και πρωτοστατήσαµε στη δηµιουργία της Αριστερής Πλατφόρµας και του Κόκκινου ∆ικτύου, δηλαδή της απαραίτητης αριστερής πτέρυγας εντός του ΣΥΡΙΖΑ.

Από την εποµένη της 25ης Γενάρη, διαφω-νήσαµε κάθετα µε τις «αριστεροδεξιές» συµ-µαχίες (ΑΝΕΛ, Παυλόπουλος κ.λπ.). Όλα µας τα πρωτοσέλιδα και τα κείµενα υπερτόνιζαν τον εγκλωβισµό του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρ-νησης στην πολιτική του σοσιαλφιλελευθε-ρισµού και επιχειρήσαµε να αποτρέψουµε τη συνθηκολόγηση µε τους δανειστές και το ντόπιο σύστηµα, αναδεικνύοντας την αναγκαιότητα της ρήξης µε το εγχώριο και

ευρωπαϊκό κατεστηµένο: «απειθαρχία στη συµφωνία», «ώρα για µονοµερείς

ενέςςειες», «δεσµά που δεν λύνονται κόβονται», «στάση πληρωµών», «οι πι-

έσεις για έντιµο συµβιβασµό οδηγούν σε γενική συνθηκολόγηση», «σύγκρουση

τώρα µε τους δανειστές»...Παρά την υπογραφή του µνηµονίου

Τσίπρα, δεν υποχωρήσαµε στο κλίµα «αρι-στερής µελαγχολίας». ∆ώσαµε όλες µας τις δυνάµεις για τη δηµιουργία και το χτίσιµο της Λαϊκής Ενότητας και εκτιµήσαµε ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα βρεθεί πολύ σύντοµα αντιµέτωπη µε τη λαϊκή οργή παρά το «θρίαµβο» της 20ής Σεπτέµβρη.

Σε αυτή την επιλογή και στη δηµιουργία µιας µαζικής και χρήσιµης πολιτικής εναλλα-κτικής, απέναντι στην καταθλιπτική «εθνική συναίνεση», απέναντι στην Ευρώπη-φυλακή λιτότητας και ρατσισµού, από τη σκοπιά των εργαζοµένων και της ριζοσπαστικής Αριστε-ράς, θα επιµείνουµε µέχρι τέλους. Για την ανατροπή των µνηµονίων και των συσχετι-σµών, για την κοινωνική απελευθέρωση.

Όλα αυτά βέβαια δεν θα µπορούσαν να γίνουν ποτέ χωρίς εσάς, τους αναγνώστες µας, τους συνδροµητές µας, το δίκτυο των διακινητών µας. Όλες και όλους που µας διαβάζετε, διαδίδετε τις ιδέες µας και µας στηρίζετε οικονοµικά. Γι’ αυτό και σας ευχαριστούµε.

Η Συντακτική Επιτροπή της «Εργατικής Αριστεράς»

λές της, στο κίνηµα για το «άρθρο 16» και τις εκπαιδευτικές «µεταρρυθµίσεις», στις εξε-γέρσεις της, όπως το ∆εκέµβρη του 2008, που αποτέλεσε την προαναγγελία της κρίσης που ερχόταν και αποτύπωσε την απειθαρχία σε κάθε είδους «κανονικότητα». Ήµασταν και είµαστε σταθερά απέναντι στην κρατική καταστολή και την εκδικητικότητα των µη-χανισµών του αστικού κράτους ενάντια σε χανισµών του αστικού κράτους ενάντια σε όσους διεκδικούν µια κοινωνία πραγµατικής

δηµοκρατίας, ελευθερίας και δικαιοσύ-νης, ακόµα και αν δεν συµφωνούµε ιδε-

ολογικά µαζί τους.

ΑριστεράΣε αυτή την πολυετή πορεία, ενισχύσαµε

κάθε εγχείρηµα που λογοδοτούσε στην ενό-τητα στη δράση της Αριστεράς, σε κινηµατι-κό και πολιτικό επίπεδο. Από το «Χώρο ∆ιαλό-γου» και το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουµ, τον «πρώτο» ΣΥΡΙΖΑ του 2004, την επανεκκίνησή του και την εκλογική εκτίναξη του 2012, την ιστορική νίκη του το Γενάρη του 2015.

Αναγνωρίσαµε και δεν κρύψαµε ποτέ τα προβλήµατα, τις αντιφάσεις και τις αδυνα-µίες αυτής της πολύτιµης εµπειρίας. Χωρίς ανέξοδες καταδίκες εκ του ασφαλούς, δια-

χανισµών του αστικού κράτους ενάντια σε όσους διεκδικούν µια κοινωνία πραγµατικής

Σε αυτή την πολυετή πορεία, ενισχύσαµε κάθε εγχείρηµα που λογοδοτούσε στην ενό-τητα στη δράση της Αριστεράς, σε κινηµατι-κό και πολιτικό επίπεδο. Από το «Χώρο ∆ιαλό-γου» και το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουµ, τον «πρώτο» ΣΥΡΙΖΑ του 2004, την επανεκκίνησή του και την εκλογική εκτίναξη του 2012, την

ΑΡΙΣΤΕΡΑ 72 ΜΑΡΤΗ 2016

15 χρόνια «Εργατική Αριστερά»

Συνεχίζουµεστο δρόµο της ανατροπής

νια της µνηµονιακής λεηλασίας, στις µάχες των εργαζοµένων στην τοπική αυτοδιοίκη-ση, στα σχολεία και τα νοσοκοµεία, στους φορείς κοινωνικής ασφάλισης, στους «πε-νταµηνίτες» και τους «voucherάδες», στους δύσκολους χώρους του ιδιωτικού τοµέα όπου βασιλεύει η εργοδοτική αυθαιρεσία και ο φόβος της απόλυσης. Με ειδήσεις και ρεπορτάζ από τους εργατικούς χώρους και

ανέξοδες καταδίκες εκ του ασφαλούς, δια-τηρώντας πάντα την αυτοτέλεια και τις από-

ψεις µας, πήραµε την ευθύνη να εµπλα-κούµε στην οικοδόµηση του ΣΥΡΙΖΑ, να

υποστηρίξουµε και να δοκιµάσουµε µια σύγχρονη ενιαιοµετωπική τακτική, παλεύ-

οντας για τον ριζοσπαστικό προσανατολι-σµό ενός «πλατιού» πολιτικού φορέα.

Από το 1ο Συνέδριο του 2013, επισηµάναµε τη διολίσθηση της πολιτικής γραµµής προς τον «ανεδαφικό ρεαλισµό» και τη συγκέντρω-ση υπερεξουσιών στο προεδρικό κέντρο, γι’ αυτό και πρωτοστατήσαµε στη δηµιουργία της Αριστερής Πλατφόρµας και του Κόκκινου ∆ικτύου, δηλαδή της απαραίτητης αριστερής πτέρυγας εντός του ΣΥΡΙΖΑ.

Από την εποµένη της 25ης Γενάρη, διαφω-νήσαµε κάθετα µε τις «αριστεροδεξιές» συµ-µαχίες (ΑΝΕΛ, Παυλόπουλος κ.λπ.). Όλα µας τα πρωτοσέλιδα και τα κείµενα υπερτόνιζαν τον εγκλωβισµό του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρ-νησης στην πολιτική του σοσιαλφιλελευθε-ρισµού και επιχειρήσαµε να αποτρέψουµε

ανέξοδες καταδίκες εκ του ασφαλούς, δια-τηρώντας πάντα την αυτοτέλεια και τις από-

ψεις µας, πήραµε την ευθύνη να εµπλα-κούµε στην οικοδόµηση του ΣΥΡΙΖΑ, να

υποστηρίξουµε και να δοκιµάσουµε µια

«τέλους της Ιστορίας». Στιγµές όπως η οργάνωση της ελληνικής συµµετοχής στις διεθνείς διαδηλώσεις στη Γένοβα και τη Φλωρεντία, στα Παγκόσµια Κοινωνικά Φόρουµ, το «Όχι» στο Ευρωσύνταγµα και η κοινή πάλη των ευρωπαϊκών λαών κατά της αντιδραστικής ΕΕ του κεφαλαίου και του πολέµου, κατά των ιµπεριαλιστικών επεµβά-σεων στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, αποδείχθη-καν καθοριστικές για την ανασύνταξη της

Η αλληλεγγύη στην παλαιστινιακή Ιντι-φάντα και τις εξεγέρσεις στην Αίγυπτο, την Τυνησία, τη Συρία και τον υπόλοιπο αραβικό κόσµο, όπως και σε κάθε άλλη γωνιά του πλα-

ρισµού και επιχειρήσαµε να αποτρέψουµε τη συνθηκολόγηση µε τους δανειστές και το ντόπιο σύστηµα, αναδεικνύοντας την

αυτό και πρωτοστατήσαµε στη δηµιουργία της Αριστερής Πλατφόρµας και του Κόκκινου ∆ικτύου, δηλαδή της απαραίτητης αριστερής πτέρυγας εντός του ΣΥΡΙΖΑ.

Από την εποµένη της 25ης Γενάρη, διαφω-νήσαµε κάθετα µε τις «αριστεροδεξιές» συµ-µαχίες (ΑΝΕΛ, Παυλόπουλος κ.λπ.). Όλα µας τα πρωτοσέλιδα και τα κείµενα υπερτόνιζαν τον εγκλωβισµό του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρ-νησης στην πολιτική του σοσιαλφιλελευθε-ρισµού και επιχειρήσαµε να αποτρέψουµε

τα σωµατεία, µε καταγγελία κάθε απόπειρας ποινικοποίησης και συκοφάντησης της συν-

το ντόπιο σύστηµα, αναδεικνύοντας την αναγκαιότητα της ρήξης µε το εγχώριο και

ευρωπαϊκό κατεστηµένο: «απειθαρχία στη συµφωνία», «ώρα για µονοµερείς

ενέςςειες», «δεσµά που δεν λύνονται κόβονται», «στάση πληρωµών», «οι πι-

έσεις για έντιµο συµβιβασµό οδηγούν σε γενική συνθηκολόγηση», «σύγκρουση

τώρα µε τους δανειστές»...Παρά την υπογραφή του µνηµονίου

Τσίπρα, δεν υποχωρήσαµε στο κλίµα «αρι-στερής µελαγχολίας». ∆ώσαµε όλες µας τις δυνάµεις για τη δηµιουργία και το χτίσιµο της Λαϊκής Ενότητας και εκτιµήσαµε ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα βρεθεί πολύ σύντοµα αντιµέτωπη µε τη λαϊκή οργή παρά το «θρίαµβο» της 20ής Σεπτέµβρη.

Σε αυτή την επιλογή και στη δηµιουργία µιας µαζικής και χρήσιµης πολιτικής εναλλα-κτικής, απέναντι στην καταθλιπτική «εθνική συναίνεση», απέναντι στην Ευρώπη-φυλακή λιτότητας και ρατσισµού, από τη σκοπιά των εργαζοµένων και της ριζοσπαστικής Αριστε-

το ντόπιο σύστηµα, αναδεικνύοντας την αναγκαιότητα της ρήξης µε το εγχώριο και

Τσίπρα, δεν υποχωρήσαµε στο κλίµα «αρι-στερής µελαγχολίας». ∆ώσαµε όλες µας τις

«αριστερά πειράµατα» στη Λατινική Αµερική, οι κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες στην

και µεταναστών, στην ταξική και διε-θνιστική αλληλεγγύη, δίνοντας χωρίς εκπτώσεις τη µάχη ενάντια στην αντί-δραση. Ιδιαίτερα στις τωρινές συνθήκες, που η ξενοφοβική πολιτική της Ευρώ-πης-φρούριο θρέφει την ακροδεξιά και ανασύρει από το χρονοντούλαπο τη φασι-στική απειλή, η πάλη ενάντια στο ρατσισµό («θεσµικό» και µη) και την ισλαµοφοβία, χρόνιο πρόταγµα της ΕΑ, αντικειµενικά

Ήµασταν και είµαστε στο πλευρό της ανυ-πάκουης νεολαίας, στα σχολεία και στις σχο-

εργαζοµένων και της ριζοσπαστικής Αριστε-ράς, θα επιµείνουµε µέχρι τέλους. Για την ανατροπή των µνηµονίων και των συσχετι-σµών, για την κοινωνική απελευθέρωση.

Όλα αυτά βέβαια δεν θα µπορούσαν να γίνουν ποτέ χωρίς εσάς, τους αναγνώστες µας, τους συνδροµητές µας, το δίκτυο των διακινητών µας. Όλες και όλους που µας διαβάζετε, διαδίδετε τις ιδέες µας και µας στηρίζετε οικονοµικά. Γι’ αυτό και σας ευχαριστούµε.

της Λαϊκής Ενότητας και εκτιµήσαµε ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα βρεθεί πολύ σύντοµα αντιµέτωπη µε τη λαϊκή οργή παρά το «θρίαµβο» της 20ής Σεπτέµβρη.

Σε αυτή την επιλογή και στη δηµιουργία µιας µαζικής και χρήσιµης πολιτικής εναλλα-κτικής, απέναντι στην καταθλιπτική «εθνική συναίνεση», απέναντι στην Ευρώπη-φυλακή λιτότητας και ρατσισµού, από τη σκοπιά των εργαζοµένων και της ριζοσπαστικής Αριστε-

ΕΡΓΑΤΙΚΑ8

εργατικ ύς χώρ υς εργατικ

Επιµέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

2 ΜΑΡΤΗ 2016

Η Πανελλήνια Οµοσπονδία Προσωπι-κού Οργανισµών Κοινωνικής Πολιτικής (ΠΟΠΟΚΠ), που περιλαµβάνει σωµατεία εργαζοµένων στα Ασφαλιστικά Ταµεία (ΙΚΑ, ΟΑΕΕ, ΕΤΕΑ, ΕΤΑΑ, ΟΓΑ, Εφάπαξ), αποφάσισε να γίνουν συµβολικές καταλή-ψεις στις ∆ιοικήσεις των Ταµείων, όσο θα συνεχίζεται η «διαπραγµάτευση» της κυ-βέρνησης µε τους δανειστές. Φυσικά θα υπάρχει συµµετοχή στις όποιες απεργίες της Α∆Ε∆Υ και περαιτέρω κλιµάκωση µε 48ωρες επαναλαµβανόµενες απεργίες, αν κατατεθεί στη Βουλή σχέδιο νόµου για το Ασφαλιστικό.Έτσι πραγµατοποιήθηκε κατάληψη των κεντρικών γραφείων του ΟΓΑ την Πα-ρασκευή 12/02/16, όταν ήρθαν να δια-δηλώσουν οι αγρότες στην Αθήνα, στις 16/02/2016 στη ∆ιοίκηση του ΟΑΕΕ στην Αθήνα και την εποµένη µέρα στα γραφεία

του ΟΑΕΕ στην Πάτρα.Επίσης τη ∆ευτέρα 22/02/16, που η Α∆Ε∆Υ είχε προγραµµατίσει παράσταση διαµαρ-τυρίας στο Ταµείο Πρόνοιας ∆ηµοσίου και σε συνεννόηση µαζί της, έγινε από την ΠΟΠΟΚΠ κατάληψη και αποκλεισµός από το πρωί του Ταµείου. Τις επόµενες εβδοµάδες θα συνεχιστούν οι δράσεις και οι καταλήψεις σε διάφορα Ασφαλιστικά Ταµεία.Στις καταλήψεις υπήρξε ενεργητική συµ-µετοχή και των εργαζοµένων στα συγκε-κριµένα κτίρια των Ταµείων και δεν πραγ-µατοποιήθηκαν µόνο µε την εµπλοκή των συνδικαλιστών των συνδικάτων και της Οµοσπονδίας.Οι δράσεις αυτές έπαιξαν σηµαντικό ρόλο στο να αντιληφθούν καλύτερα οι εργαζό-µενοι το µέγεθος της επίθεσης της κυβέρ-νησης ενάντια στο Ασφαλιστικό και στα

δικαιώµατα των εργαζοµένων. Στο σχέδιο Κατρούγκαλου, εκτός από τη δεδοµέ-νη διάλυση των Ασφαλιστικών Ταµείων, υπάρχουν «θολά» σηµεία για τους εργα-ζόµενους, που µπορούν να ανοίξουν στο µέλλον ζητήµατα για κινητικότητα, «δια-θεσιµότητα», ακόµα και απολύσεις. Η Ενωτική Αριστερή Κίνηση Ασφαλιστικών Ταµείων στήριξε και πρωταγωνίστησε στις καταλήψεις, οι οποίες, παρά το συµβολι-κό χαρακτήρα τους, βοηθάνε στην ενη-µέρωση και τη ριζοσπαστικοποίηση των εργαζοµένων.Η κήρυξη 24ωρης απεργίας από την Α∆Ε-∆Υ µέχρι τα µέσα Μάρτη, είτε από µόνη της, είτε µε όσους συνδικαλιστικούς φο-ρείς είναι πρόθυµοι να ακολουθήσουν, θα βοηθούσε για να µη δώσουµε κανένα πε-ριθώριο εφησυχασµού στην κυβέρνηση. Ήδη έχει πιεστεί αρκετά από τις κινητοποι-

ήσεις διάφορων κοινωνικών στρωµάτων.Η Ενωτική Αριστερή Κίνηση Ασφαλιστικών Ταµείων θα προτείνει, αν δεν παρθεί άµε-σα απόφαση για απεργία από την Α∆Ε∆Υ, να προχωρήσουµε σαν Οµοσπονδία σε 24ωρη απεργία, µε πρόταση και προς την οµοσπονδία του ΙΚΑ. Ο κόσµος της εργασίας, τα συνδικάτα του ιδιωτικού και του δηµόσιου τοµέα, µαζί µε τη νεολαία και όσους κινητοποιούνται, µπορούµε να σταµατήσουµε αυτό το τε-ρατούργηµα, πριν κατατεθεί στη Βουλή. Οι µε γάλες γενικές απεργίες του περα-σµένου Νοέµβρη και στις 4/2/16 δείχνουν την κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθή-σουµε και τις δυνατότητες για το εργατικό κίνηµα.

Χρήστος Βαγενάς, µέλος ∆.Σ. ΠΟΠΟΚΠ

Ταµεία: Καταλήψεις και απεργίες για να τους σταµατήσουµε!

Οι εκλογές για το ∆Σ στην ΕΙΝΑΠ στις 10 Μάρτη και αντιπροσώπων για το συνέ-δριο της ΟΕΝΓΕ, που πραγµατοποιείται τον Απρίλη, γίνονται σε µια κρίσιµη περί-οδο για το ΕΣΥ και για τους νοσοκοµεια-κούς γιατρούς.Η ΕΙΝΑΠ είναι ένα από τα µεγαλύτερα κλαδικά πρωτοβάθµια σωµατεία, µε ιστορία µεγάλων αγώνων για την υπερά-σπιση του δηµόσιου συστήµατος υγείας και µε ισχυρή παρουσία των δυνάµεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς.Οι νοσοκοµειακοί γιατροί και ιδιαίτερα οι νέοι ειδικευόµενοι είναι κοµµάτι της πάλης ενάντια στα µνηµόνια, για να µην κλείσουν τµήµατα και λειτουργίες των δηµόσιων νοσοκοµείων και να γίνουν προσλήψεις. Αγωνίστηκαν µε επισχέ-σεις εργασίας για την τακτική καταβολή των εφηµεριών, για τη χορήγηση των οφειλόµενων ρεπό, ενάντια στον αυταρχισµό του διευθυντικού κα-τεστηµένου και των διοικητικών παραγόντων.Στις εκλογές της ΕΙΝΑΠ συµµε-τέχει η Ριζοσπαστική Ενότητα Ιατρών (ΡΕΙ) στο πολυτασικό, αγωνιστικό, ενωτικό, πλατύ ψη-φοδέλτιο του Ενωτικού Κινήµα-τος για την Ανατροπή που είχε έρθει στη δεύτερη θέση στις εκλογές του 2013. Πολλοί από τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες που συµµετέχουν στη Ριζοσπαστι-κή Ενότητα Ιατρών (ΡΕΙ) απο-χωρήσαν από την παράταξη του «Μετώπου», καθώς αυτή ακολούθησε τη µετάλλαξη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, ευθυ-γραµµιζόµενη πλήρως µε την κυβερνητική γραµµή σε όλα τα µέτωπα, όπως στο Ασφα-λιστικό και στο «παράλληλο πρόγραµµα», υιοθετώντας τις πολιτικές αυτές που µας οδή-γησαν ως εδώ όλα τα προη-γούµενα µνηµονιακά χρόνια.

Η ΡΕΙ καλεί τους νοσοκοµειακούς για-τρούς να στηρίξουν το ψηφοδέλτιο του Ενωτικού Κινήµατος για την Ανατροπή, για να στείλουν ένα ηχηρό µήνυµα αντί-στασης στη µνηµονιακή συναίνεση, για να ηττηθεί ο µνηµονιακός-κυβερνητικός συνδικαλισµός νέος και παλιός, για µια ριζική αλλαγή στους συσχετισµούς στο ∆Σ της ΕΙΝΑΠ και στο ΓΣ της ΟΕΝΓΕ.

Από το Κόκκινο ∆ίκτυο συµµετέχουν οι:∆έσποινα Τοσονίδου (Ασκληπιείο) υποψήφια για το ∆Σ της ΕΙΝΑΠ και την ΟΕΝΓΕ Καραβάς Αντώνης (Γεννηµατάς)Φαράντος Χαράλαµπος (Αττικόν) Φόρτης Αθανάσιος (Ασκληπιείο) για την ΟΕΝΓΕ

Το Σάββατο 27 Φλεβάρη πραγµατοποιή-θηκε η συνδιάσκεψη των Οµοσπονδιών και Ενώσεων των εργαζοµένων στα ΜΜΕ. Μια συνδιάσκεψη που διοργανώθηκε από την Πανελλήνια Οµοσπονδία Ενώσε-ων Συντακτών (ΠΟΕΣΥ) για το Ασφαλι-στικό. Στη σύσκεψη καταδικάστηκε από το σύνολο σχεδόν των οµιλητών το σχέ-διο της κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό.Η διαδικασία, σε συνδυασµό µε τη συζή-τηση που είχε προηγηθεί στην έκτακτη γενική συνέλευση της Ένωσης Συντα-κτών Ηµερησίων Εφηµερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ) την Τετάρτη 24 Φλεβάρη, οδή-γησε το ∆Σ της ΠΟΕΣΥ στην απόφαση να κηρύξει 48ωρες επαναλαµβανόµενες κινητοποιήσεις στον κλάδο. Η ηµεροµη-νία έναρξης των κινητοποιήσεων θα απο-φασιστεί µέσα από συνεννοήσεις µε τα υπόλοιπα σωµατεία του κλάδου.Κύριο αίτηµα των εργαζοµένων στο χώρο του Τύπου είναι να µην καταργηθεί το αγ-γελιόσηµο αλλά αντίθετα να επεκταθεί

στα διαδικτυακά ΜΜΕ. Να µην ξεχνάµε ότι η κυβέρνηση µε την πρόταση Κα-τρούγκαλου απαλλάσσει τους εκδότες και τους καναλάρχες από το αγγελιό-σηµο και µεταφέρει όλο το βάρος των ασφαλιστικών εισφορών στην πλάτη των εργαζοµένων στο χώρο του Τύπου. Τους µετατρέπει όλους σε «µπλοκάκια» ενώ την ίδια ώρα καταργεί το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ, το ασφαλιστικό τους ταµείο.Κρίσιµο ζητούµενο για τις κινητοποιή-σεις, όπως έδειξε και η συνέλευση της ΕΣΗΕΑ, είναι η οργάνωση της µαζικής συµµετοχής στην απεργία, καθώς µε τα χτυπήµατα που δέχθηκε και δέχεται ο κλάδος από την οικονοµική κρίση και την ταυτόχρονη τροµοκρατία που εξαπέλυ-σαν οι εργοδότες µένουν ακόµη άλυτα ζητήµατα όπως η συµµετοχή στις απερ-γιακές κινητοποιήσεις µαζί µε τους άλ-λους κλάδους και η συµµετοχή στα σω-µατεία των εργαζοµένων µε µπλοκάκια, των ανασφάλιστων και των ανέργων.

Προς κινητοποιήσεις διαρκείας στον Τύπο

Εκλογές για ΕΙΝΑΠ-ΟΕΝΓΕ στις 10 Μάρτη

Η επιχείρηση καφεστίασης ΜΙΚΕΛ απο-δεικνύεται για µια ακόµη φορά ότι είναι µεσαιωνικό κάτεργο για τους εργαζόµε-νούς της. Το τελευταίο κρούσµα εργοδο-τικής αυθαιρεσίας ήταν η απόλυση της αντιπροέδρου του Σωµατείου των εργα-ζοµένων στη ∆ράµα. Μια απόλυση πα-ράνοµη, καθώς η µόνη πραγµατική της αιτία είναι η συνδικαλιστική δράση.Η εργοδοσία προσπαθεί µε αυτό τον τρό-πο να επιβάλει τις πρακτικές της τροµο-κρατώντας το σύνολο των εργαζοµένων στην επιχείρηση. Είναι χαρακτηριστικό ότι εξαιτίας της συνδικαλιστικής της δράσης και της προσπάθειάς της να ορ-γανώσει τους συναδέλφους της, η αντι-πρόεδρος του σωµατείου δέχθηκε από προσωπικές προσβολές µέχρι και προ-

σπάθεια αποσύνδεσής της από τους υπό-λοιπους εργαζόµενους στο κατάστηµα, µε µια «ιδιότυπη» εξορία.Η εργοδοσία αποφάσισε να τη µετακι-νήσει στο χώρο της αποθήκης του κατα-στήµατος για να µην έρχεται σε επαφή µε τους συναδέλφους της. Βλέπετε, ακόµη και σε συνθήκες εργασιακού µεσαίωνα ο τρόµος των εργοδοτών είναι µην τυχόν και οι εργαζόµενοι αντιληφθούν ότι µπο-ρούν να δράσουν συλλογικά και να διεκ-δικήσουν τα δικαιώµατά τους µέσα από την οργάνωσή τους στο σωµατείο. Απα-ραίτητη συνέχεια η στήριξη και η αλλη-λεγγύη στην απολυµένη εργαζόµενη και ο αγώνας για την ακύρωση της απόλυσής της και την παύση κάθε συνδικαλιστικής δίωξης από την επιχείρηση.

ΜΙΚΕΛ: Η εργοδοτική αυθαιρεσία συνεχίζεται

9

Αυτή η µάχη, ακόµη κι αν οργανωθεί µε τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ακόµη κι αν κερδηθεί, δεν σηµαίνει ότι µπορεί να αλλάξει άµεσα τους συσχετισµούς δυνάµεων στα συνδικάτα. Άλλωστε το συνέδριο της ΓΣΕΕ είναι πολύ κοντά (17-20 Μάρτη) και η πλειοψηφία των συνέ-δρων εκεί έχει ήδη εκλεγεί.

Σ’ αυτό το συνέδριο δεν θα εκφραστεί η µεγάλη πλειοψηφία των εργαζοµένων στον ιδιωτικό τοµέα. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων δεν θα υπάρχει σοβαρή συµ-µετοχή από εργαζόµενους π.χ. σε ταχυ-φαγεία και καφέ, από εργαζόµενους σε τηλεφωνικά κέντρα, σε εργοστάσια, από ενοικιαζόµενους εργαζόµενους, τετράωρους, εργολαβικούς, ανασφάλι-στους. Αυτή τη στιγµή υπολογίζεται ότι µόλις το 5-8% των εργαζοµένων στον ιδιωτικό τοµέα, συµπεριλαµβανοµένων των χιλιάδων εργαζοµένων στις ∆ΕΚΟ, είναι γραµµένοι στα συνδικάτα.

ΓραφειοκρατείαΜε αυτό το καθήκον, φυσικά, οι δυνά-µεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατί-ας, που εξακολουθούν να ελέγχουν την

κατάσταση, δεν ασχολούνται καθόλου. Αλλά και οι δυνάµεις της Αριστεράς ασχολούνται αποσπασµατικά, χωρίς συνέχεια και κυρίως χωρίς οργανωµένη καµπάνια που θα µπορούσε να εµπλέξει ακόµη και οργανωµένους στην Αριστε-ρά εργαζόµενους σε αυτούς τους δύ-σκολους χώρους. Βήµα για να αλλάξουν οι συσχετισµοί θα µπορούσε να είναι µια τέτοια ανοιχτά οργανωµένη καµπάνια.

Η ηγεσία της ΓΣΕΕ πήρε την απόφαση το συνέδριό της να γίνει στη Ρόδο, να µεί-νει µακριά δηλαδή από την πλειοψηφία των εργαζοµένων. Στη Ρόδο λοιπόν η ΠΑ-ΣΚΕ αναµένεται να επιβεβαιώσει την κυρι-αρχία της. Γεγονός που δεν συµβαδίζει µε την εικόνα της κοινωνίας. Η άνοδος της ΠΑΣΚΕ οφείλεται καθαρά στις αδυναµίες της συνδικαλιστικής Αριστεράς, η οποία δεν κατάφερε να παρουσιάσει στους ερ-γαζόµενους αποτελεσµατικά εργαλεία δράσης, όπως το κατάφερε σε πολιτικό επίπεδο µέχρι τη στροφή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2015.

Η σεχταριστική πολιτική του ΠΑΜΕ στην καλύτερη περίπτωση θα του επι-τρέψει να διατηρήσει τις δυνάµεις του.

Οι επαναστατικές προτάσεις «επιβεβαίω-σης» από συνδικαλιστές που πρόσκεινται στο χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ τους οδηγούν σε καταγραφή των µικρών δυνάµεών τους.

ΜΕΤΑΟι δυνάµεις του ΜΕΤΑ θα µπορούσαν να έχουν πραγµατικά κερδίσει εργαζό-µενους που περιµένουν προτάσεις για να δράσουν αποτελεσµατικά σήµερα, προτάσεις που θα τους οδηγήσουν σε νίκες. ∆υστυχώς η κατεύθυνση αυτή το προηγούµενο διάστηµα δεν δουλεύτηκε στον ιδιωτικό τοµέα µε κέντρο τη µάχη ενάντια στα µνηµόνια και την οργάνωση αγώνων, αλλά µε το να δοθεί η εντύπωση ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα έλυνε όλα τα προβλήµατα των εργαζοµένων.

Συνέπεια αυτής της τακτικής, που την τελευταία χρονιά και κυρίως ως το καλο-καίρι του 2015 οδήγησε στην αδράνεια πολλά συνδικάτα, έχει τον αντίκτυπό της και στα προβλήµατα που συσσωρεύονται µε την εµφάνιση του ΜΕΤΑ µέσα στο συ-νέδριο της ΓΣΕΕ. Καθώς δεν προχωράει µε ουσιαστικά βήµατα η απεξάρτηση από τους συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ, που

συµµετέχουν στο νέο σχήµα κυβερνητι-κού συνδικαλισµού, τη «Συµµαχία», που δηµιουργήθηκε πρόσφατα για να εκφρά-σει στους εργασιακούς χώρους τη στήρι-ξη στην κυβέρνηση και τα µνηµόνια.

Οι συνδικαλιστές που αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ και συµµετέχουν στο ΜΕΤΑ και στη ΛΑΕ, ανεξάρτητα από την καταγραφή που θα είχαν στις εκλογές της ΓΣΕΕ, θα µπορούσαν να δώσουν δείγµατα γραφής για ένα νέο µαχητικό, αγωνιστι-κό, ενωτικό συνδικαλισµό, καλώντας σε συνεργασία τις υπόλοιπες δυνάµεις της Αριστεράς και συµβάλλοντας µε αυτό τον τρόπο στην προσπάθεια να διατηρηθούν ζωντανές και µε δυνατότητες επιτυχιών οι αντιστάσεις ενάντια στις µνηµονιακές πολιτικές, ακολουθώντας το δρό-µο που άνοιξαν οι καθηγητές στη Θεσσαλονίκη και οι γιατροί στα νο-σοκοµεία. Είναι ο µόνος δρόµος να ξαναγεννηθεί ένα µαζικό συνδικα-λιστικό κίνηµα, να υπάρξουν οι προϋποθέσεις για µια πραγ-µατική ανασυγκρότηση του συνδικαλισµού και στον ιδιωτικό τοµέα.

Συνέδριο ΓΣΕΕ: Ισχνή αντιπροσώπευση των εργαζοµένων

ΕΡΓΑΤΙΚΑ2 ΜΑΡΤΗ 2016

Σε αδράνεια οδηγεί το κίνηµα η συνδικαλιστική γραφειοκρατία που ηγείται της ΓΣΕΕ και ένα τµή-µα της ηγεσίας της Α∆Ε∆Υ. Η από-

φαση για απογευµατινό συλλαλητήριο την Τετάρτη 9 Μάρτη και 48ωρη απεργία στα τέλη του µήνα, µε την εκτίµηση ότι τότε θα ψηφίζεται το νοµοσχέδιο, δεν εί-ναι σχέδιο κλιµάκωσης των αγώνων, αλλά σχέδιο αποκλιµάκωσής τους, που δίνει στην κυβέρνηση και στο σύστηµα, που είχαν στριµωχθεί από τις ως τώρα κινητο-ποιήσεις, προσωρινές ανάσες.

Σε κοινό βηµατισµό, µε την ΠΑΣΚΕ του Παναγόπουλου και τις συνδικαλιστι-κές εκφράσεις της ∆ΑΚΕ (καραµανλικοί, µητσοτακικοί), βαδίζει δυστυχώς και το ΠΑΜΕ µε την πρόταση που από τις 11 Φλεβάρη είχε καταθέσει για «κλιµάκωση» µε 48ωρη απεργία, όταν θα ψηφίζεται το νοµοσχέδιο… δηλαδή στα τέλη Μάρτη. Ανάλογο ήταν το σύρσιµο του ΚΚΕ στο «διάλογο» µε τον πρωθυπουργό για τους αγρότες. Ο φόβος ότι το κίνηµα, που φαινόταν να αναπτύσσεται ενάντια στο ασφαλιστικό έκτρωµα, δεν θα µπορεί να ελεγχθεί από το ίδιο, αντί να το οδηγή-σει σε ανάληψη πρωτοβουλιών που θα µπορούσαν να κάνουν το ΠΑΜΕ χρήσιµο εργαλείο στα χέρια των εργαζοµένων, καταντάει αγωνιστές συνδικαλιστές, που συµµετέχουν στις γραµµές του, να γίνο-νται συνοδοιπόροι του γραφειοκρατικού και κυβερνητικού συνδικαλισµού.

Η στάση αυτή του ΠΑΜΕ δίνει τη δυνα-τότητα σε γραφειοκράτες συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ, όπως αυτοί που συµµετέ-

χουν στην ηγεσία της Α∆Ε∆Υ, να το παί-ζουν… «Αριστερότεροι» της Αριστεράς, προτείνοντας στην ΕΕ της Α∆Ε∆Υ κήρυξη 24ωρης γενικής απεργίας στις 10 Μάρτη, ενώ γνώριζαν εκ των προτέρων ότι η ΓΣΕΕ κατά πλειοψηφία δεν θα συναινούσε. Η κατάληξη αυτής της ιδιότυπης συµµα-χίας ΠΑΣΚΕ-∆ΑΚΕ οδήγησε στις αποφά-σεις των κινητοποιήσεων στις 9 Μάρτη και στα τέλη του µήνα.

Η προσπάθεια να αλλάξει αυτό το σκη-νικό στα συνδικάτα είναι µια υπόθεση χρονοβόρα, αλλά είναι µια µάχη που η ρι-ζοσπαστική Αριστερά οφείλει να δώσει. ∆ίχως να ξεχνάει ότι µάχες κερδήθηκαν και σε άλλες περιόδους που η Αριστερά δεν είχε τους συσχετισµούς στα συνδι-κάτα, όπως µε το νοµοσχέδιο Γιαννίτση για το Ασφαλιστικό. Ξεκινώντας από την προσπάθεια να οργανωθεί η µάχη για το Ασφαλιστικό µε τρόπο τέτοιο ώστε να µην κοπεί το νήµα µε τις κινητοποιήσεις που προηγήθηκαν, µε τη γενική απεργία

που έγινε στις 4 Φλεβάρη, µε τις κινητο-ποιήσεις των επιστηµονικών φορέων και των αγροτών που, έστω και µε αυτούς τους συσχετισµούς στα συνδικάτα, έστω µαζικοποιώντας αυτές τις κινητοποιή-σεις που έχουν προκηρυχθεί, προσπαθώ-ντας να ξαναενωθεί όλη αυτή η αντίστα-ση απέναντι στα σχέδια της κυβέρνησης.

Ξεκινώντας «από τα κάτω», από την προσπάθεια να στηριχθεί ένα τµήµα αγω-νιστών, που σε ορισµένους χώρους όπως στα ασφαλιστικά ταµεία ή οι εργαζόµενοι στον Τύπο, δείχνει αποφασισµένο να δώσει τη µάχη µέχρι τέλους και πραγµατοποιεί ή προγραµµατίζει κλαδικές κινητοποιήσεις. Συνεχίζοντας και στους υπόλοιπους χώ-ρους όπου απαιτείται να γίνει προσπάθεια, ώστε η αγανάκτηση που υπάρχει απένα-ντι στην πρόταση της κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό να γίνει µαζική δράση.

Οι γενικές συνελεύσεις, τα µαζέµατα παρατάξεων, οι µαζικές περιοδείες, η ορ-γάνωση εκδηλώσεων, χρειάζεται να είναι

στην ηµερήσια διάταξη και να χρησιµο-ποιηθούν για να εξηγηθεί στους εργαζό-µενους ότι ο δρόµος για την άνοδο του µισητού Μητσοτάκη θα ανοίξει διάπλα-τα, αν ψηφιστεί στη Βουλή το Ασφαλι-στικό. Για να εξηγηθεί σε όλους ότι αν µια ελπίδα υπάρχει για να µην πληρώσουν ακόµη µια φορά την κρίση οι εργαζόµε-νοι, για να υπάρξουν στο µέλλον φιλολα-ϊκές πολιτικές, απαραίτητη προϋπόθεση είναι οι µαζικοί αγώνες, ώστε να παρθεί πίσω το έκτρωµα του Κατρούγκαλου.

Το παζλ για να ολοκληρωθεί χρειάζεται µια γνήσια προσπάθεια για το συντονισµό αυτής της µάχης. Συντονισµό που δεν θα είναι σεχταριστική αυτοαναφορά, αλλά θα πατάει πάνω στην πραγµατική διάθεση τµη-µάτων εργαζοµένων να δώσουν τη µάχη για να µην περάσει το Ασφαλιστικό. Συντονι-σµό µε πραγµατική συµµετοχή σωµατείων ή οµοσπονδιών και όχι µε συµµετοχή απλά συνδικαλιστών, ακόµη κι αν αυτοί είναι ση-µεία αγωνιστικής αναφοράς στο χώρο τους.

Του Θοδωρή Πατσατζή

Ασφαλιστικό: Εµπόδια στην κλιµάκωση της µάχης

µατική ανασυγκρότηση του συνδικαλισµού και στον µατική ανασυγκρότηση του συνδικαλισµού και στον

οι αντιστάσεις ενάντια στις µνηµονιακές πολιτικές, ακολουθώντας το δρό-µο που άνοιξαν οι καθηγητές στη Θεσσαλονίκη και οι γιατροί στα νο-σοκοµεία. Είναι ο µόνος δρόµος να ξαναγεννηθεί ένα µαζικό συνδικα-λιστικό κίνηµα, να υπάρξουν οι προϋποθέσεις για µια πραγ-µατική ανασυγκρότηση του

σοκοµεία. Είναι ο µόνος δρόµος να ξαναγεννηθεί ένα µαζικό συνδικα-λιστικό κίνηµα, να υπάρξουν οι προϋποθέσεις για µια πραγ-µατική ανασυγκρότηση του

σοκοµεία. Είναι ο µόνος δρόµος να ξαναγεννηθεί ένα µαζικό συνδικα-λιστικό κίνηµα, να υπάρξουν οι προϋποθέσεις για µια πραγ-µατική ανασυγκρότηση του

10 ΑΡΙΣΤΕΡΑ

ΕΚ∆ΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ∆ΙΚΤΥΟΥ ΣΤΙΣ 29/2 ΣΤΗΝ ΕΣΗΕΑ

Σ την κατάµεστη αίθουσα της ΕΣΗΕΑ πραγµατοποιήθηκε τη ∆ευτέρα 29/2 η εκδήλωση του Κόκκινου ∆ικτύου (Κ∆) «Μνηµόνιο

3, Κρίση, Ανατροπή - Τι Αριστερά χρειαζό-µαστε;», µε πλούσια κουβέντα και ενδια-φέροντα συµπεράσµατα, όπως έδειξε και η θετική ανταπόκριση του κοινού.

Σε µια κρίσιµη και σύνθετη συγκυρία σο-βαρών κοινωνικών αντιστάσεων απέναντι στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που επιχει-ρεί να επιβάλει το µνηµόνιο Τσίπρα, αλλά και βαθιάς οικονοµικής και πολιτικής κρί-σης σε µια Ευρώπη-φυλακή λιτότητας και ρατσισµού, έχει ανοίξει η συζήτηση για την αναγκαία και επείγουσα εναλλακτική, από τη σκοπιά των εργαζοµένων και της ριζο-σπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.

Το Κ∆, ανταποκρινόµενο σε αυτή την ανά-γκη, διοργάνωσε την εκδήλωση αυτή µε κεντρικό οµιλητή τον Αντώνη Νταβανέλο και µια σειρά από παρεµβάσεις συντρόφων και συντροφισσών (∆ηµήτρης Στρατούλης, Ηλίας Ιωακείµογλου, Τάσος Κορωνάκης, Μάνια Μπαρσέφσκι, Ελένη Πορτάλιου, ∆ηµήτρης Σαραφιανός και Παναγιώτης Σω-τήρης) που βρίσκονται εντός ή εκτός της Λαϊκής Ενότητας (ΛΑΕ), αλλά µε κοινή αγω-νία για το πρόγραµµα, τις συµµαχίες, την οργανωτική συγκρότηση, τις κινηµατικές και πολιτικές πρωτοβουλίες που χρειάζεται η Αριστερά σήµερα ώστε να είναι αποτελε-σµατική και χρήσιµη, µε ένα νικηφόρο πο-λιτικό σχέδιο για τον κόσµο µας.

Εκ µέρους των διοργανωτών, ο Α. Ντα-βανέλος αναφέρθηκε στην ορατή πολιτική κρίση λίγο µόνο καιρό µετά τη νίκη του ΣΥ-ΡΙΖΑ στις εκλογές της 20ής Σεπτέµβρη, ση-µειώνοντας ότι αυτός ο παράγοντας πιέζει το χρόνο για την ανασύνταξη του κινήµα-τος και της Αριστεράς. Μιλώντας για τους προγραµµατικούς άξονες «µιας πολιτικής αντιλιτότητας υπέρ των εργαζοµένων και κατά της κυρίαρχης τάξης», στάθηκε στη διαγραφή του χρέους και την εθνικοποίηση των τραπεζών, στο σταµάτηµα των ιδιωτι-κοποιήσεων και σε µια «δήµευση κερδών» του κεφαλαίου, ενώ για να υλοποιηθούν όλα τα παραπάνω εκτίµησε ότι είναι απα-ραίτητη η ρήξη µε την Ευρωζώνη. Ιδιαίτερα τόνισε την ανάγκη συγκρότησης µιας «κοι-νής κοίτης» της ριζοσπαστικής-αντικαπιτα-λιστικής Αριστεράς, όπου ένας «κρίσιµος τόπος» σύµφωνα µε το Κ∆ είναι η ΛΑΕ. Η τελευταία οφείλει να συγκροτηθεί µε µετω-πική αντίληψη και δηµοκρατική λειτουργία, µε θαρραλέες επιλογές και διεύρυνση τόσο προς τη ∆ικτύωση Ριζοσπαστικής Αριστε-ράς όσο και προς τις αντισεχταριστικές δυ-νάµεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (βλ. σελ. 12).

Ο ∆. Στρατούλης σηµείωσε ότι «η αντι-µνηµονιακή-δηµοκρατική ανατροπή είναι όσο ποτέ αναγκαία, για να σταµατήσουµε τη συντελούµενη καταστροφή. Είναι όµως και εφικτή, εάν συγκροτηθεί ένα πλατύ πολιτικό µέτωπο αριστερών και αντιµνηµο-νιακών οργανώσεων, συλλογικοτήτων και αγωνιστών, το οποίο µπορεί να ανοίξει νέ-ους, εναλλακτικούς και ελπιδοφόρους δρό-µους για το λαό και τη νεολαία». Εκτίµησε ότι η ΛΑΕ µπορεί να συµβάλει καθοριστικά

σε αυτό τον στόχο, τόσο µε την πολιτική και προγραµµατική ανασύνταξή της όσο και µε την ενεργή συµµετοχή της στους λαϊκούς και εργατικούς αγώνες και κυρίως εµβαθύ-νοντας και κάνοντας πιο πειστική την εναλ-λακτική πρότασή της.

Ο Η. Ιωακείµογλου υπογράµµισε ότι η κρίση του καπιταλισµού είναι µπροστά µας: αφενός η επιβράδυνση της παραγωγι-κότητας της εργασίας, αφετέρου η µείωση του µεριδίου του ΑΕΠ που διατίθεται για τη συντήρηση και την αναπαραγωγή των υπο-τελών τάξεων, τις οδηγεί στην εξαθλίωση και µεγαλώνει ο κίνδυνος περιθωριοποίη-σης µεγάλων τµηµάτων του πληθυσµού. Συνεπώς, κατά τη γνώµη του, η κρίση γί-νεται όλο και περισσότερο «διαρθρωτική, αφορά δηλαδή τον τρόπο µε τον οποίο εί-ναι χτισµένο το σύστηµα, και µπορεί να λυ-θεί µόνο µε διαρθρωτικά µέτρα, είτε µέτρα της αστικής τάξης κατά των δυνάµεων της εργασίας, είτε µέτρα των εργαζόµενων τά-ξεων κατά του κεφαλαίου. Είναι αδύνατο να παλέψουµε για µια αντικαπιταλιστική έξοδο από την κρίση χωρίς να θίξουµε τον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής στην ίδια τη βάση του, δηλαδή στις σχέσεις ιδι-οκτησίας, στις σχέσεις παραγωγής και στη διαδικασία αναπαραγωγής της εργασια-κής δύναµης». Έτσι, απέναντι στην αστική τάξη που δεν διαθέτει ηγεµονικό σχέδιο, η Αριστερά πρέπει να έχει ως ηγεµονικό σχέ-διο το σοσιαλισµό. «Η δική µας Αριστερά, λοιπόν, πρέπει να είναι αντικαπιταλιστική και να αναφέ-ρεται στο σο-σιαλισµό», είπε χαρακτηριστικά.

Από την πλευ-ρά της η Μ. Μ π α ρ σ έ φ σ κ ι επισήµανε ότι η υποταγή του ΣΥ-ΡΙΖΑ είχε επίδρα-ση τόσο στην ελληνική όσο και στην παγκό-σµια Αριστερά: «Το µήνυµα της ΤΙΝΑ που εξέ-πεµψε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν σηµαίνει τί-ποτε άλλο παρά την άρνηση της δ υ ν α τ ό τ η τ α ς ριζοσπαστικής χειραφέτησης και ρήξης µε το νεοφιλελεύ-θερο σχέδιο». Με αυτοκριτική διάθεση για τα λάθη που έκαναν όσοι σύντροφοι-ισσες βρεθήκαν στον ΣΥΡΙΖΑ τα προηγούµενα χρόνια, τόνισε ότι «η έξοδος από την Ευρω-ζώνη ή και την ΕΕ δεν συνεπάγεται άρνηση του διεθνούς ταξικού πεδίου πάλης και εθνική αναδίπλωση». Παράλληλα σηµείω-σε ότι από τώρα οφείλουµε να επιδιώξουµε τη δηµιουργία συλλογικών δοµών στους κοινωνικούς χώρους, που θα οργανώσουν την κοινωνική αλληλεγγύη και θα αντιµε-τωπίσουν τα προβλήµατα σε µια µεταβα-τική περίοδο, ασκώντας εργατικό-λαϊκό έλεγχο σε µια αριστερή κυβέρνηση. ∆οµικά

στοιχεία του απελευθερωτικού προτάγµα-τος είναι ο αγώνας για τα δικαιώµατα προ-σφύγων και µεταναστών και η εναντίωση στην Ευρώπη-φρούριο. Τέλος, µπροστά στον κίνδυνο σεχταριστικών αναδιπλώσε-ων, προέκρινε την «επανεκκίνηση της προ-σπάθειας ανασυγκρότησης της Αριστεράς και της δηµιουργίας ενός µεγάλου αντιµνη-µονιακού µετώπου µε ριζοσπαστικά και αλ-ληλέγγυα χαρακτηριστικά πραγµατικής τα-ξικής µεροληψίας υπέρ των συµφερόντων

της εργατικής τάξης, µε δηµοκρατικές συλ-λογικές διαδικασίες».

Η Ε. Πορτάλιου µιλώντας για την επανί-δρυση της Αριστεράς απαρίθµησε «κακές συνήθειες» του πρόσφατου συριζαϊκού παρελθόντος που δεν πρέπει να αναπα-ραχθούν και στη ΛΑΕ, και έκανε ορισµέ-νες χρήσιµες επισηµάνσεις για τη σχέση κοινωνικού/πολιτικού: «Η οποιαδήποτε βαθιά κοινωνική και πολιτική αλλαγή δεν έγινε ποτέ στην ιστορία χωρίς εξέγερση και χωρίς αυτοπρόσωπη συµµετοχή των λαϊκών τάξεων σε ένα σχέδιο το οποίο απο-τυπώνει τις δικές τους ανάγκες και δυνατό-τητες. Ένα πολιτικό σχέδιο που επαφίεται

και στη δική τους πρωτοβουλία τόσο για να εκπονηθεί όσο και για να επιβληθεί και να εφαρµοστεί. Είδαν και αποείδαν οι άν-θρωποι ότι δεν υπάρχουν σωτηριολογικές λύσεις από τα πάνω και ανέλαβαν να υπε-ρασπιστούν την επιβίωση και το δίκιο τους µέσα από τις κοινωνικές οργανώσεις που µαζικοποιήθηκαν, µε αυτοοργάνωση και µε τη δική τους άµεση συµµετοχή. Στον πολιτικό ορίζοντα όµως δεν διαφαίνονται ανάλογα σηµεία µιας νέας προβληµατικής

για τη σχέση πολι-τικού/κοινωνικού και για την Αριστε-ρά σήµερα».

Ο Τ. Κορωνάκης εκτίµησε ότι η συ-στηµική διολίσθη-ση του ΣΥΡΙΖΑ και

σήµερα η µετάλλαξή του σε εγγυητή του τρίτου µνηµονίου, δηλαδή του καθεστώ-τος πειθάρχησης και αναδιανοµής, οξύ-νει την κρίση εµπιστοσύνης, δηµιουργεί φαινόµενα αντιπολιτικής και στρώνει το έδαφος στην ακροδεξιά, που επιστρέφει στο λόγο του «όλοι ίδιοι είναι». Ως άµεση προτεραιότητα για την Αριστερά έθεσε την αποδόµηση του δόγµατος του ΤΙΝΑ, ότι ο νεοφιλελευθερισµός είναι ο µοναδικός δρόµος. «Αυτό αφορά τόσο το πολιτικό σχέδιο όσο και τον τρόπο συγκρότησης του πολιτικού υποκειµένου και την καθηµερινή πρακτική του, επειδή εκεί κρύβονται πράγ-µατα που δεν εµφανίζονται στο επίπεδο της

Για την Αριστερά που χρειαζόµαστε

112 μαρτη 2016

εκδηλωση του κοκκινου δικτυου στισ 29/2 στην εσηεα

ρητορείας, όπως συνέβη και στον ΣΥΡΙΖΑ». Για την κρίσιμη περίοδο της πρώτης κυ-

βέρνησης ΣΥΡΙΖΑ τόνισε ότι «όση πίεση και να ασκήθηκε στην κυβέρνηση, κανείς δεν την πίεσε να γίνει ο εφαρμοστής του μνη-μονίου». Συνεχίζοντας υποστήριξε ότι το βασικό είναι «πώς σπας το πλαίσιο του εκβι-ασμού», κάτι που δεν επιχειρήθηκε το κρί-σιμο εξάμηνο της διαπραγμάτευσης (π.χ. ο έλεγχος των τραπεζών, μέτρα υπέρ των εργαζομένων όπως οι ΣΣΕ).

Μιλώντας για την πορεία προς την κυβέρ-νηση το διάστημα 2012-15, έκανε λόγο για εμφάνιση φαινομένων «κυβερνητισμού, λαϊκισμού και μιας αφήγησης περί ομαλής μετάβασης στην εποχή διακυβέρνησης ΣΥ-ΡΙΖΑ, με αποτέλεσμα να λειαίνουν οι γραμ-μές μας».

Για τη σύγκρουση με την Ευρωζώνη υπογράμμισε: «Το ευρώ είναι μηχανι-σμός επιβολής, που δεν υπόκειται στους συσχετισμούς σε κάθε χώρα, άρα αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να μείνεις ή να φύγεις. Στόχος της Αριστεράς πα-νευρωπαϊκά πρέπει να είναι η διάλυση της Ευρωζώνης, που αναγκαστικά θα ξεκινήσει από μια χώρα με αριστερή κυ-βέρνηση που θα πάει σε μια διαδικασία ισχυρών συγκρούσεων για να προσπα-θήσει να εφαρμόσει ένα διαφορετικό πρόγραμμα. Για να βγούμε νικητές από αυτό χρειάζεται να προετοιμαστούμε γι’ αυτές τις συγκρούσεις και να μην τις ωραιοποιήσουμε».

Για το πολιτικό σχέδιο, υποστήριξε με-ταξύ άλλων ότι «χρειαζόμαστε ένα σχέ-διο που θα αξιοποιεί την περίοδο 2012-15, που είχαμε μια ανάθεση της κινηματικής διαδικασίας στην πολιτική λύση. Χρει-αζόμαστε ένα κοινό σχέδιο κοινωνικών αντιστάσεων και Αριστεράς που θα αμ-φισβητεί συνολικά το σύστημα και θα βάζει τον αντικαπιταλισμό στο σήμερα, με άμεση προτεραιότητα να αναταχθεί το ηθικό του κόσμου που έχει πλούσιες

εμπειρίες μάχης από τα προηγούμενα χρόνια».

Μιλώντας και αυτοκριτικά, είπε ακόμη: «Να δώσουμε το μήνυμα ότι καταλάβαμε τα λάθη μας και να γίνουμε συγκριμένοι σε αυτά. Να μιλήσουμε για τον τρόπο λειτουρ-γίας του ΣΥΡΙΖΑ, για τα επάλληλα κέντρα γύρω από τον πρόεδρο, για να μην υπάρχει κέντρο απόφασης, και τελικά υπήρχαν κέ-ντρα δύναμης που διαβουλεύονταν με τον πρόεδρο για να παρθεί μια απόφαση».

Τέλος πρότεινε μια διαδικασία που θα ανοίξει στα μέλη της Αριστεράς και στους κοινωνικούς χώρους, μια ανοιχτή διαδικα-σία συζήτησης για το σχέδιο κοινωνικού μετασχηματισμού, «που θα πάμε από το πρόγραμμα στο υποκείμενο». Και εκεί θα έχει θέση κάθε συλλογικότητα που αντιστέ-κεται στο μνημόνιο από τα αριστερά, σωμα-τεία, κινήσεις αλληλεγγύης.

Ο Δ. Σαραφιανός επισήμανε πως «δεν είναι δεδομένο ότι από τις τωρινές κινητο-ποιήσεις θα πάμε απαραίτητα αριστερά.

Έχουν γίνει προσπάθειες συντονισμού, αλλά δεν έχει φτιαχτεί ένας πόλος που αμφισβητεί τουλάχιστον τις μνημονιακές ρυθμίσεις. Η δεξιά γραμμή της κυβέρνη-σης στο Προσφυγικό, η γραμμή της ΕΕ για να μην έρθουν πρόσφυγες εδώ, ενι-σχύει και την ακροδεξιά σε ιδεολογικό επίπεδο».

Μια ενιαιομετωπική Αριστερά θα κινείται μέσα στα πλαίσια αυτού που λέγεται μετα-βατικό πρόγραμμα και μέσα στα πλαίσια αυτού του προγράμματος υπάρχουν κά-ποιοι κόμβοι. Ένας βασικός είναι το ζήτη-μα του ευρώ, που είναι πρόγραμμα, είναι πυκνωτής του συνασπισμού εξουσίας για να σταθούν όλες οι μερίδες του κεφαλαίου δίνοντας πλήγματα στις λαϊκές μάζες. Όσο απομακρύνεται κανείς από τον κόμβο τόσο πιο ακίνδυνη Αριστερά είναι.

Χρειάζεται να ακολουθηθεί ένας άλ-λος δρόμος, αντικαπιταλιστικός, όπως είπε: «Οι ευκολίες τελείωσαν με τον ΣΥ-ΡΙΖΑ. Πρέπει να εξηγήσουμε πώς θα δια-σφαλίσουμε τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων μετά την έξοδο από το ευρώ. Απαντήσεις ότι θα αξιοποιήσουμε τα κοι-νοτικά κονδύλια για να εξασφαλίσουμε την επάρκεια ή συμμαχίες με μερίδες του κεφαλαίου ή να βρούμε χώρες όπως η Ρωσία ή η Κίνα να μας χρηματοδοτή-σουν δεν γίνονται πλέον πιστευτές. Άρα χρειαζόμαστε ένα πρόγραμμα συγκρο-τημένο, συμπυκνωμένο, σε κατεύθυνση σύγκρουσης με το σύνολο των ιμπερια-λιστικών δυνάμεων και με το σύνολο των μερίδων του κεφαλαίου εντός χώρας. Γι’ αυτό και αυτός ο δρόμος είναι αντικαπι-ταλιστικός. Θα τους βρούμε όλους απέ-ναντί μας».

Κλείνοντας, σημείωσε ότι «χρειαζόμαστε μια γραμμή μαζών. Μέσα από τους αγώνες συγκροτούμε ένα πλατύ μαζικό, λαϊκό μέ-τωπο αντιπολίτευσης, χωρίς να περιμένει κανείς να του αναθέσει την κυβερνητική εξουσία, στις σημερινές συνθήκες. Και με την παρέμβασή μας στους κοινωνικούς αγώνες, και με τον τρόπο που θα οργανώ-σουμε την πολιτική συζήτηση και στα πλαί-σια του συνεδρίου της ΛΑΕ, την καθημερι-νή μας δράση στα συνδικάτα, στην τοπική αυτοδιοίκηση, πρέπει να δείχνουμε αυτή την κατεύθυνση σύγκρουσης, ότι σπάμε με την πολιτική των μνημονίων».

Παίρνοντας το λόγο ο Π. Σωτήρης μίλησε για μια πολλαπλή αποτυχία της Αριστεράς: «Οποιαδήποτε κουβέντα για την Αριστερά που δεν ξεκινά από την πα-ραδοχή ότι τα χρόνια των μνημονίων δο-κιμάστηκαν και απέτυχαν, έστω και με διαφορετικούς τρόπους, όλες οι εκδοχές Αριστεράς θα πρέπει να θεωρείται εκ προ-οιμίου προβληματική. Το γεγονός ότι η Ελλάδα βρέθηκε να είναι, υπό το βάρος του λαϊκού παράγοντα, η χώρα με την πιο αποσταθεροποιημένη ηγεμονία των αστι-κών δυνάμεων εδώ και δεκαετίες στην Ευρώπη, αλλά κατέληξε να είναι μια χώρα όπου μια εκδοχή Αριστεράς εφαρμόζει πο-λιτικές Πινοσέτ μιλάει από μόνο του. Σε μια χώρα που έμπαινε θέμα εξουσίας ασχο-λούμασταν με το να υποστηρίζουμε την

αδυνατότητα της αριστερής κυβέρνησης. Τη στιγμή που έμπαινε, ως ιστορική δυνα-μική και απαίτηση, το Αριστερό Μέτωπο, με έσχατη στιγμή τις εκλογές του Σεπτεμ-βρίου, προκρινόταν η αναζήτηση των δια-φορών και των διασπάσεων».

Στη συνέχεια προχώρησε σε παρατηρή-σεις για το εγχείρημα της ΛΑΕ, και σε ό,τι αφορά τις προγραμματικές αιχμές και τη λειτουργία του εγχειρήματος: «Δεν βαθαί-νουμε το πρόγραμμα και προς την κατεύ-θυνση της αποφασιστικής ρήξης συνολικά με το ευρωσύστημα, αντίθετα αναπαρά-γουμε ακόμη αυταπάτες για έξοδο από το ευρώ αλλά αξιοποίηση της ΕΕ, ούτε όμως το βαθαίνουμε και προς την κατεύθυνση μιας σύγχρονης ταξικής οπτικής, που να αναδεικνύει τον εργατικό έλεγχο, την αυ-τοδιαχείριση, τον πειραματισμό, την αλλα-γή στις μορφές οργάνωσης ως τον κόμβο, γιατί δεν αρκεί η λογική που λέει εθνικό νόμισμα, δημόσια δαπάνη, ρευστότητα για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Να το πούμε διαφορετικά: επειδή το ευρώ δεν είναι απλώς ότι στερούμαστε τη δυνατό-τητα υποτίμησης, αλλά είναι ένα ολόκληρο καθεστώς, ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο και η ρήξη με το ευρώ είναι κεντρικός στόχος, που πρέπει όμως να συνδυάζεται με ένα πρόγραμμα ανατροπών σε σοσιαλιστική κατεύθυνση και όχι απλώς ένα πρόγραμ-μα “αυξημένης ρευστότητας και υποτίμη-σης”. Δεν κάνουμε την αποφασιστική και αναγκαία ρήξη όχι απλώς με τις παρατά-ξεις του ΣΥΡΙΖΑ στο συνδικαλισμό και την Αυτοδιοίκηση, αλλά πάνω απ’ όλα με μια γραφειοκρατική, συστημική λογική και αντίληψη της πολιτικής».

Και ως προς το «τι μπορούμε να κάνου-με», σημείωσε μεταξύ άλλων: «Θα επε-ξεργαστούμε συλλογικά, από τα κάτω, με βάση την εμπειρία και την αγωνία του κόσμου του αγώνα, ένα εναλλακτι-κό πρόγραμμα που να έχει ως αφετηρία την έξοδο από την Ευρωζώνη, τη ρήξη με την ΕΕ, τη διαγραφή του χρέους, αλλά πυρήνα μια σύγχρονη στρατηγική σοσι-αλιστικού μετασχηματισμού σε ρήξη με όλες τις αυταπάτες περί “καλής ανάπτυ-ξης” της ιστορικής Αριστεράς. Θα παρα-δεχτούμε ότι η ΛΑΕ σήμερα δεν είναι “το” μέτωπο αλλά βήμα για το μέτωπο, και να διαμορφώσουμε επιτέλους τη μεγάλη, αναγκαία ανοιχτόκαρδη συζήτηση της Αριστεράς και να αναμετρηθούμε πραγ-ματικά με τη διαμόρφωση ενός πολιτικού μετώπου που να είναι πραγματικά σημείο συνάντησης και πολιτικό εργαστήρι μιας νέας Αριστεράς. Να δοκιμάσουμε πρώ-τα εμείς, μέσα στη ΛΑΕ, ένα μέτωπο που να μην είναι γραφειοκρατία, “διάδρομος”, ίντριγκα, μικροηγεμονισμοί, κατοχυρώ-νοντας βασικές πλευρές μιας δημοκρατι-κής λειτουργίας».

Η συστηματική συνέχιση αυτής της συ-ζήτησης ανάμεσα στις δυνάμεις της Αρι-στεράς αποτελεί βασικό μέλημα του ΚΔ και θα εξακολουθήσει να είναι και το επόμενο διάστημα, όπως τόνισαν και οι συντονίστρι-ες της εκδήλωσης Μαρία Μπόλαρη και Έλε-να Ψαρρέα.

Για την Αριστερά που χρειαζόμαστε

Φωτογραφία δ. ασπιώτης

ΑΡΙΣΤΕΡΑ12 2 ΜΑΡΤΗ 2016

Μ παίνοντας σε µια κρίσιµη περίοδο, είναι χρήσιµο να δηλώνει ο καθένας εξαρχής τις προθέσεις του: εµείς επι-

διώκουµε την ταχύτερη συγκρότηση της κατά το δυνατόν πλατύτερης κοινής κοίτης της αντιµνηµονιακής-ριζοσπαστικής-αντι-καπιταλιστικής Αριστεράς. Και επειδή αυτά δεν γίνονται µε ευχές, ο καθένας οφείλει να µιλήσει για τις επιλογές του, αυτές να γίνουν αντικείµενο δηµόσιας συζήτησης, ώστε να διαπιστωθούν τα ειλικρινώς κοινά σηµεία (που θεωρώ ότι είναι πολλά) και να επιταχυνθούν οι διεργασίες.

Εµείς έχουµε κάνει την επιλογή της ΛΑΕ. Επιµένουµε σε αυτήν, ενώ ταυτό-χρονα διεκδικούµε αλλαγές στη ΛΑΕ, µε στόχο να µπορεί να εκπληρώσει τις εξαγ-γελίες της. Σε αυτές τις αλλαγές υπάρχουν δύο έννοιες-κλειδιά: ∆ιεύρυνση και δηµο-κρατική συγκρότηση και λειτουργία.

Ας δούµε κάποια σηµεία πιο συγκεκριµένα:

1. Η ΣυγκυρίαΘα έχουµε να λειτουργήσουµε µέσα σε συνθήκες οξυµένου κοι-

νωνικού πολέµου και ακραίας πολιτικής αστάθειας.

Αποδεικνύεται σήµερα ότι η 20/9 δεν ήταν αυτό που δήλωσαν ο Τσίπρας και τα παπαγαλάκια του. Η φιλοµνηµονιακή πλειοψηφία στη Βουλή δεν αντανακλούσε µια φιλοµνηµονιακή στροφή της κοινωνι-κής πλειοψηφίας. Η ψήφος των εργαζο-µένων και των λαϊκών δυνάµεων πάρθηκε µε υφαρπαγή: πριν υπάρξουν κοινωνικές εµπειρίες για το Μνηµόνιο 3, µε την ψευ-δή υπόσχεση για παράλληλο πρόγραµµα, µε τη συναίνεση των δανειστών.

Η πρώτη σοβαρή απόπειρα της κυ-βέρνησης να εφαρµόσει τις δεσµεύσεις της, µε το «άγριο» αντιασφαλιστικό νο-µοσχέδιο, έφερε στην επιφάνεια των κοινωνική αντίσταση. Οι κινητοποιήσεις των αγροτών και των αυτοαπασχολού-µενων επιστηµόνων (παρά τα προφανή ελλείµµατα της συνδικαλιστικοπολιτικής ηγεσίας τους...) έχουν ήδη συγκλονιστι-κά πολιτικά αποτελέσµατα. Και είµαστε ακόµα στην αρχή: η οριστική µορφή του αντιασφαλιστικού νόµου θα συναντήσει έναν ακόµα πιο επικίνδυνο αντίπαλο, τις αντιδράσεις των µισθωτών, του οργα-νωµένου εργατικού κινήµατος. Παρά τα προβλήµατα αποθάρρυνσης και σύγχυ-σης που έχει προκαλέσει η µετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, οι αγώνες και η πολιτική µε-

τατόπιση των εργαζοµένων και των λαϊ-κών δυνάµεων παραµένουν στην Ελλάδα ως καθοριστικός παράγοντας.

Όµως ταυτόχρονα µε τη Χάρυβδη των αγώνων, η κυβέρνηση συναντά τη Σκύλ-λα των δανειστών. Η ένταση της κρίσης του διεθνούς καπιταλισµού διαψεύδει τα χαζοχαρούµενα σενάρια του οικονο-µικού επιτελείου και οι «θεσµοί» στέλ-νουν στυγνό µήνυµα: Εφαρµογή, ηλίθιοι! Αυτό σηµαίνει την πιθανότητα ακόµα πιο σκληρής µορφής του αντιασφαλιστικού νόµου, την υποχρέωση για πρόσθετες αντιµεταρρυθµίσεις (φορολογικό, εργα-σιακό), ακόµα και την πίεση του ∆ΝΤ για ένα νέο κολοσσιαίο «πακέτο» πρόσθετης λιτότητας, της τάξης των 7,5-9 δισ. ευρώ.

Την ίδια στιγµή βρισκόµαστε µπροστά στην επανάληψη ενός σκληρού πολιτικού µηνύµατος: µια κυβέρνηση που υποχω-ρεί στην οικονοµία και στα «ταξικά ζητή-µατα» είναι υποχρεωµένη να υποχωρήσει σε όλη τη γραµµή, σε όλα τα µέτωπα.

Μια κυβέρνηση της τάχα µου Αριστε-ράς έφτασε στην κατάντια να καλέσει το ΝΑΤΟ (για πρώτη φορά από το 1974!) να παρέµβει στρατιωτικά στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσόγειο. Η «ατζέντα» της αρ-µάδας είναι ένας εξαιρετικά αντιδραστι-κός σχεδιασµός: βίαια «αποτροπή» των προσφύγων, επιτήρηση του πολεµικού πεδίου στη Συρία, ανταγωνισµός ισχύος µε τη ρωσική αρµάδα που ήδη βρίσκεται εκεί... Για τη ριζοσπαστική Αριστερά επεί-γει το «πάντρεµα» της καθαρής αντιρα-τσιστικής πάλης σε αλληλεγγύη µε τους πρόσφυγες, µε την αντιιµπεριαλιστική-α-ντιπολεµική πολιτική γραµµή και δράση.

Οι συνέπειες αυτού του «φορτίου» πάνω στην πολιτική αντοχή της κυβέρ-νησης είναι ήδη ορατές. Η δηµόσια συ-ζήτηση για την ανάγκη «διεύρυνσης» του κυβερνητικού στρατοπέδου δροµολογεί µια πορεία είτε προς κυβέρνηση εθνικής ενότητας, είτε και προς ανεξέλεγκτη πο-λιτική κρίση µε υποχρεωτική καταφυγή στις κάλπες, σενάριο που αυτήν τη φορά δεν έχει τη συναίνεση των δανειστών.

2. ΠρόγραµµαΑπό τις µέχρι σήµερα εµπειρίες όλων µας προκύπτει µια ελά-

χιστη βάση προγραµµατικής συνεννόη-σης, που δεν χρειάζεται να «µασκαρευ-τεί» σε δήθεν «κυβερνητικό» πρόγραµµα (τάχα λεπτοµερές, δήθεν κοστολογηµέ-νο κ.ο.κ.). Αντίθετα, µια σαφής προγραµ-µατική συνεννόηση µπορεί να έχει το ρόλο µεταβατικού προγράµµατος. Αυτό οφείλει να περιλαµβάνει τα εξής:1. Να ενσωµατώνει τα αιτήµατα των

αγωνιζόµενων µαζών, σε µια σαφή πο-

λιτική αντιλιτότητας, σε ένα αντίστροφο µνηµόνιο υπέρ των λαϊκών τάξεων και σε βάρος των καπιταλιστών και των διεθνών συµµάχων τους. 2. Να ενσωµατώνει τους «ενδιάµεσους

στόχους» χωρίς τους οποίους ήδη γνω-ρίζουµε ότι είναι αδύνατον να απαντηθεί η λιτότητα (στάση πληρωµών, διαγραφή χρέους, εθνικοποίηση τραπεζών, αντι-στροφή ιδιωτικοποιήσεων, κατάργηση «ελευθεριών» δραπέτευσης κεφαλαίων κ.ο.κ.). Οι στόχοι αυτοί υποχρεώνουν να µιλήσουµε ξανά για το σχέδιο «κυβέρνη-ση Αριστεράς», σε συνδυασµό µε τη σα-φέστερη στήριξη στις αγωνιζόµενες µά-ζες και στις οργανώσεις τους, έξω από τη στρατηγική της εκλογικής «ανάθεσης».3. Να απαντάµε µε σαφήνεια αλλά και

µεταβατική πολιτική στο ζήτηµα του ευρώ. Η εµπειρία της Κύπρου και –κυ-ρίως!– της «διαπραγµάτευσης» Τσίπρα αποδεικνύει ότι δεν είναι δυνατόν να ανα-τραπεί η λιτότητα µέσα στα όρια αντοχής του ευρώ και µε τη «συναίνεση» της Ευ-ρωζώνης και της ΕΕ. Η συζήτηση αυτή αγκαλιάζει ήδη σχεδόν όλη τη ριζοσπα-στική Αριστερά στην Ευρώπη και η διε-θνοποίησή της διευκολύνει τα συµπερά-σµατα αλλά και τις κοινές τακτικές. 4. Να ενσωµατώνει τη σοσιαλιστική

στρατηγική. Ο σκοπός σε όλα τα µετα-βατικά προγράµµατα είναι καθοριστι-κός. Γιατί «φωτίζει» µε σαφήνεια όλες τις προγραµµατικές επιλογές. Έτσι, π.χ., η αντι-ευρώ στάση της ριζοσπαστικής Αρι-στεράς δεν έχει τίποτα κοινό µε τον ευρω-σκεπτικισµό αστικών δυνάµεων ή και τις δηµαγωγίες της ακροδεξιάς. Ο «σκοπός» καθορίζει επίσης τις επιλογές στο κρίσιµο ζήτηµα των συµµαχιών: που δεν µπορεί να είναι «ευρύτερες» από το µέτωπο δυ-νάµεων της πολιτικής Αριστεράς (δηλαδή των εργατικών κοµµάτων και οργανώσε-ων), αποκλείοντας τη σύµπλευση µε αστι-κά κόµµατα και οργανωµένες δυνάµεις υπό όποια συγκυριακή µετατόπιση (δη-µοκρατική, πατριωτική ή άλλη...).

3. Με τι οργανωτικές επιλογές;Το καλοκαίρι του ’15 στηρίξαµε αποφασιστικά τη ΛΑΕ, αποδε-

χόµενοι την ανάγκη να παρουσιαστεί –έστω και βιαστικά– πολιτική και εκλογική εναλλακτική λύση στη βίαιη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ στο Μνηµόνιο 3. Εξακολουθούµε να πιστεύουµε ότι ήταν αναγκαίο και σω-στό και ότι όσοι το υποτίµησαν έκαναν πολιτικό λάθος.

Η ΛΑΕ ηττήθηκε στις επιλογές της 20/9. Ο απολογισµός και η αναγκαία αυτοκριτική έχουν µόνο σε έναν βαθ-µό γίνει και αυτή η συζήτηση πρέπει να

συνεχιστεί συγκεκριµένα. Όµως η ΛΑΕ κράτησε έναν σηµαντικό αριθµό αγωνι-στών-στριών πανελλαδικά, ένα δυναµικό οργανωµένο και µε εµπειρία πολιτικής παρέµβασης και µαζικής δράσης. Είναι ένας παράγοντας που κανείς δεν έχει δυ-νατότητα να υποτιµά.

Όµως είναι φανερό ότι η ΛΑΕ για να υπηρετήσει τους σκοπούς της οφείλει να αλλάξει. Κρίσιµοι παράγοντες είναι:

α) ∆ιεύρυνση. Υποστηρίζουµε ανοιχτά την ανάγκη σύµπλευσης των δυνάµε-ων, µεταξύ ∆ικτύωσης Ριζοσπαστικής Αριστεράς και ΑΝΤΑΡΣΥΑ (τουλάχιστον όσων κάνουν την επιλογή µιας ειλικρι-νούς και συστηµατικής αντισεχταριστι-κής «στροφής»).

β) ∆ηµοκρατική λειτουργία. Με συλλο-γική ηγεσία, µε συµφωνηµένο δηµόσιο λόγο, µε αυθεντική εσωτερική πολιτική συζήτηση, µε αναγνώριση ρόλου-ευθύ-νης-αρµοδιοτήτων στις οργανώσεις, µε ειδική µέριµνα για το ρόλο του «ανέντα-χτου» δυναµικού.

γ) Μετωπική αντίληψη. Περιγράψαµε, αρχικά, τη ΛΑΕ ως «µέτωπο υπό κατα-σκευή». Συµφωνούµε µε όσους-ες υπο-γραµµίζουν ότι η ΛΑΕ είναι «βήµα» προς το αναγκαίο µέτωπο. Αυτά σηµαίνουν ότι κάθε «συνιστώσα» οφείλει να έχει µια καθαρή διάκριση ανάµεσα στις ανάγκες δικής της συγκρότησης και τις ανάγκες συγκρότησης της ΛΑΕ. Σηµαίνουν ότι οι προγραµµατικές επιλογές και ο δηµόσιος πολιτικός λόγος δεν µπορούν να στηρί-ζονται σε µια «στενή» εκδοχή του µαρ-ξισµού ή της πολιτικής παράδοσης της Αριστεράς, αλλά οφείλουν να ενσωµατώ-νουν και όχι να αποκλείουν δυνάµεις.

Μετωπική αντίληψη, επίσης, σηµαίνει δέσµευση για στήριξη αυθεντικών µετω-πικών σχηµάτων (επιτροπών βάσης, πρω-τοβουλιών κ.ο.κ.) στις συνοικίες και στους χώρους δουλειάς. Με πραγµατικά πλατύ χαρακτήρα και όχι µε µια τυπική συγκόλλη-ση δυνάµεων (π.χ. µεταξύ ΛΑΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ) στη βάση κάποιου «πλαισίου» στο χαρτί.

Η ΛΑΕ βαδίζει προς µια σηµαντική δια-δικασία: την ιδρυτική Συνδιάσκεψή της. Αυτή η διαδικασία πρέπει να παραµείνει «ανοιχτή», επιδιώκοντας σηµαντική συ-σπείρωση δυνάµενων.

Αυτό σηµαίνει µια πραγµατικά ανοιχτή πολιτική συζήτηση µέσα στο «λαό» της Αριστεράς. Αυτήν την έννοια είχε και η πρωτοβουλία του Κόκκινου ∆ικτύου και δεσµευόµαστε να συνεχίσουµε αυτήν τη συζήτηση.

*Η οµιλία του Αντώνη Νταβανέλου, στην εκδήλωση του Κόκκινου ∆ικτύου «Τι Αριστε-

ρά χρειαζόµαστε» (ΕΣΗΕΑ, 29/2)

Η «κοινή κοίτη» της ΑριστεράςΤου Αντώνη Νταβανέλου*

Ο ταξικός συσχετισμός δυνάμεων στην Ελλάδα αποδεικνύεται ανθεκτικός, ακόμα και σε πλήγ-ματα τόσο καίρια όσο η ασύστολη «στροφή» της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Οι δυνατότητες να μην περάσει το μνημόνιο 3 είναι εδώ.Αυτό σημαίνει ότι τα ζητήματα στρατηγικού προσανατολισμού, πολιτικής γραμμής, προε-τοιμασίας εναλλακτικής πολιτικής λύσης, είναι αποφασιστικής σημασίας. Σε αυτήν την ανάγκη λογοδοτούσε από την αρχή η έκδοση του «Κ». Στο παρόν τεύχος, συνεχίζουμε την παρου-σίαση άρθρων για τα «πλατιά κόμματα» της ριζοσπαστικής Αριστεράς, με τις περιπτώσεις του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος (NPA, Γαλλία) αλλά και τις διεργασίες στη Βρετανία.

Συνεχίζουμε τη συζήτηση σχετικά με το πρό-γραμμα και το πολιτικό «σχέδιο» της ριζοσπα-στικής Αριστεράς στην Ελλάδα, με τα άρθρα των Ηλία Ιωακείμογλου, Πάνου Κοσμά, Γιώρ-γου Σαπουνά και Θανάση Κούρκουλα.Προσπαθούμε να παρουσιάσουμε συνολικά τις εξελίξεις στη Λατινική Αμερική, αντιμετωπίζο-ντας τα ζητήματα που οδηγούν στην πολιτική ήττα τις εκεί κυβερνήσεις της Αριστεράς.Ανοίγουμε ένα νέο «αφιέρωμα», στα 80 χρόνια από το έτος-ορόσημο 1936, αρχίζοντας σ’ αυτό το τεύχος από την παρουσίαση της πρώτης μαρξι-στικής ανάλυσης για το σταλινισμό ως καθεστώς, την «Προδομένη Επανάσταση» του Λ. Τρότσκι. Επιμένοντας στην άποψη του «Κ» ότι οι πολι-τικές και θεωρητικές διαμάχες, στο παρελθόν

της διεθνούς Αριστεράς, είναι πολύτιμες για τους σύγχρονους αγωνιστές-στριες, παρουσιά-ζουμε μια ανάλυση του «ζινοβιεφισμού», του ρεύματος που καθόρισε την 3η ∆ιεθνή μετά τον θάνατο του Λένιν και της Ρόζας, την εξουδετέ-ρωση του Τρότσκι, και πριν την οριστική επι-κράτηση του Στάλιν.Επίσης, παρουσιάζουμε κείμενο της Άτζελα Ντέ-ιβις για την Κλάρα Τσέτκιν, όπου η εμβληματική ακτιβίστρια της αμερικανικής Αριστεράς, του γυναικείου κινήματος και του αντιρατσιστικού κινήματος, αναδεικνύει τη σημασία και την επι-καιρότητα των ιδεών της σπουδαίας Γερμανίδας μαρξίστριας για το γυναικείο ζήτημα. Ακολουθούν δύο βιβλιοπαρουσιάσεις.

Κεντρική διάθεση: 210-3306286

ΝΕΟΛΑΙΑ 132 ΜΑΡΤΗ 2016

νέα από τις σχολές επιµέλεια: Χρήστος Σταυρακάκης

Ο τελευταίος χρόνος ήταν ένας από τους πιο πυκνούς πολιτικά. Οι εκλογές που ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ σε κυβέρνηση, το δη-

µοψήφισµα και η υποταγή του στο πλαί-σιο της ΕΕ, οι εκλογές του Σεπτέµβρη και η νέα ασταθής κυβέρνηση, συµπυκνώνουν µε συντοµία τους κορυφαίους σταθµούς του τελευταίου χρόνου. Το ίδιο πυκνή ήταν η χρονιά και για την Αριστερή Ενότη-τα, η οποία στο προηγούµενο πανελλαδι-κό της επικύρωσε την παραµονή της στο στρατόπεδο των «από κάτω», αποφασίζο-ντας να συνεχίσει να λειτουργεί σε αντικυ-βερνητική κατεύθυνση.

Το πολιτικό αυτό πλαίσιο οδήγησε τα µέλη της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ να αποχωρή-σουν. Η ανασυγκρότηση των δυνάµεών µας αποτέλεσε το στόχο αυτού του δια-στήµατος και θα συνεχίσει να τίθεται πολύ υψηλά στην πολιτική ατζέντα.

Η ανασυγκρότηση όµως αυτή δεν περι-λαµβάνει µόνο τις δυνάµεις της ΑΡΕΝ, αλλά και άλλες ριζοσπαστικές αριστερές δυνάµεις εντός των σχολών. Η αναζωογόνηση της φοι-τητικής Αριστεράς θα βοηθήσει το φοιτητικό κίνηµα να αρθρώσει έναν πολιτικό λόγο και να εµπνεύσει ξανά τους κάπως «άτονους» φοιτητές. Η ενότητα λοιπόν τέθηκε ως ζητούµε-νο της

περιόδου και µέχρι τώρα έχουν γίνει προσπά-θειες συνεννόησης µε ευρύτερες δυνάµεις, κυρίως των ΕΑΑΚ και του ΑΡ∆ΙΝ, οι οποίες ως έναν βαθµό έχουν αποδώσει καρπούς.

Το πανελλαδικό θα µπορούσε να είναι µία διαδικασία περαιτέρω εµβάθυνσης της ενό-τητας µεταξύ αυτών των δυνάµεων, καθώς µια απόφαση για τη δηµιουργία ενός πολιτι-κού µετώπου, το οποίο θα κατέβει στις φοι-τητικές εκλογές, αν επικυρωνόταν, θα έδινε µια άµεση κατεύθυνση στα σχήµατα της αριστερής ενότητας και ένα νέο βάρος στα καλέσµατα για συνεργασία. Όµως δεν αρκεί να δηµιουργηθεί ένα µέτωπο µόνο για τις φοιτητικές εκλογές. Μια εκλογική στρατη-γική θα είναι θνησιγενής και θα αποτελέσει µοιραίο λάθος, αν επιτευχθεί µια τέτοια συ-νάντηση δυνάµεων, να περιοριστεί σε στε-νά εκλογικά όρια. Εποµένως τίθεται εκ των πραγµάτων η συζήτηση για την ενότητα και τη δηµιουργία ενός µετώπου, που θα υπερ-βαίνει και τις υπάρχουσες οντότητες, και δεν θα περιορίζεται στην εκλογική καταγραφή.

Η τρίτη και εξίσου ουσιαστική συζήτη-ση είναι αυτή της αντεπίθεσης. Οι δυνά-µεις της αριστερής ενότητας, αλλά και της ευρύτερης Αριστεράς, οφείλουν να συζη-τήσουν τα άµεσα και πολλές φορές τα πιο κουραστικά ζητήµατα, το πώς δηλαδή θα καταφέρουν να πετύχουν νίκες σε αυτή τη συγκυρία. Η αντεπίθεση του ανασυνταγ-

µένου φοιτητικού κινήµατος είναι η προ-ϋπόθεση για την απόσυρση του νόµου Φίλη, για την παύση του διαλόγου για την παιδεία, αλλά και ευρύτερα για νίκες

που ξεφεύγουν από τις φοιτητικές µάχες και συνδέονται ευρύτερα µε την κοινωνία, όπως η µάχη για το Ασφαλιστικό και το Προσφυγικό.

Σε αυτά τα τρία ζητήµατα θα µετρηθεί η αριστερή ενότητα και όχι µόνο στο επόµενο διάστηµα. Ας κάνουµε αυτό το πανελλαδικό µια ευκαιρία για να δηµιουργήσουµε τα στα-

θερά θεµέλια µιας ενωτικής και ανατρεπτι-κής πορείας.

Του Τάσου Φίντζου

Block it: Η νεολαία οργανώνεται απέναντι στο Ασφαλιστικό

Μπροστά στο Πανελλαδικό της Αριστερής Ενότητας

Ανασυγκρότηση, ενότητα, αντεπίθεση

ΝοµικήΤην ώρα που πολλά κτίρια του ΕΚΠΑ, που θα µπορούσαν να στεγάσουν πρόσφυγες, µένουν ανεκµετάλλευτα. Την ώρα που εργαζόµενοι του πανεπι-στηµίου µένουν απλήρωτοι. Την ώρα που µια σειρά από υποδοµές καταρρέ-ουν, το ΕΚΠΑ αποδίδει τιµές σε ηγέτες κρατών και τους ανακηρύσσει επίτιµους διδάκτορες. Μετά την ανακήρυξη του Ολάντ σε επίτιµο διδάκτορα του Τµήµα-τος Πολιτικής Επιστήµης και ∆ηµόσιας ∆ιοίκησης πριν από λίγους µήνες, τώρα επιλέχθηκε ο πρόεδρος της Κύπρου Ν. Αναστασιάδης να ανακηρυχθεί επίτιµος διδάκτορας της Νοµικής Σχολής. Φαί-νεται πως το ΕΚΠΑ δείχνει µια ιδιαίτερη ευαισθησία σε πολιτικά πρόσωπα που επιβάλλουν πολιτικές νεοφιλελευθε-ρισµού και σκληρής λιτότητας, την

ώρα που η πλειοψηφία των φοιτητών στερείται τα βασικά. ∆υνάµεις της φοι-τητικής Αριστεράς (ΑΡΕΝ, ΕΑΑΚ, ΑΡ∆ΙΝ) βρέθηκαν και πάλι έξω από την πρυ-τανεία του ΕΚΠΑ κατά τη διάρκεια της τελετής, διατρανώνοντας την αντίθεσή τους σε αυτή. ∆υνάµεις της αστυνοµίας ζήτησαν αναίτια την αποµάκρυνση των φοιτητών, για την «ασφάλεια» της εκ-δήλωσης. Ένα είναι σίγουρο. Ό,τι και να κάνουν, θα µας βρίσκουν µπροστά τους.

Φιλοσοφική -∆ιδάκτρων συνέχειαΟ Σύλλογος ∆ιδακτικού Προσωπικού του Τµήµατος Ιστορίας και Αρχαιολο-γίας συνεδρίασε χωρίς να καταλήξει σε απόφαση στις 18/2. Αυτό που µπορού-µε να πούµε είναι ότι επικρατεί ένας διαχωρισµός µεταξύ αρχαιολόγων που

συντάσσονται µε το νέο µεταπτυχιακό και της πλειοψηφίας των ιστορικών που διαφωνούν. Η συνεδρίαση, την οποία παρακολούθησαν και φοιτητές από τις αριστερές ριζοσπαστικές δυνάµεις και µεταπτυχιακοί, δεν πήρε απόφαση. Ο φοιτητικός σύλλογος της Φιλοσοφικής στο ερχόµενο διάστηµα θα προσπα-θήσει, µέσα από τις συλλογικές του διαδικασίες, να ανακόψει την περαι-τέρω διείσδυση της νεοφιλελεύθερης λογικής στη σχολή και την απαξίωση του γνωστικού αντικειµένου.

ΠάτραΣτην Πάτρα, στις 22 και στις 29 Φεβρου-αρίου, έγινε συνάντηση καθηγητών και φοιτητών, µε στόχο τον κοινό αγώνα ενάντια στα δίδακτρα στα µεταπτυχιακά και όχι µόνο, που στοχεύει η κυβέρνηση

να εφαρµόσει. Τα τµήµατα χρησιµο-ποιούν ως µοχλό τη µειωµένη χρηµα-τοδότηση για να επιβάλλουν δίδακτρα ακόµα και σε µεταπτυχιακά µαϊµού, που διαρκούν 12 µήνες. Έγινε ενηµέρωση και από τις δύο πλευρές για την κατάσταση, ενώ ήδη γίνονται προσπάθειες από τους φοιτητές για αύξηση της κινητικότητας και να ενηµερωθούν οι φοιτητές για το θέµα, µε κατάληψη της πρυτανείας την Τετάρτη 2 Μάρτη.Έχουν γίνει ήδη προσπάθειες για γενικές συνελεύσεις σε πολλά τµήµατα, ενώ αναµένονται να γίνουν πολλές και αυτή την εβδοµάδα. Τα θέµατα των συνελεύ-σεων είναι τόσο το Ασφαλιστικό, όσο και το Προσφυγικό και οι αλλαγές σε προγράµµατα σπουδών που σκοπεύουν να κάνουν πολλά τµήµα-τα µέχρι την άνοιξη.

να εµπνεύσει ξανά τους κάπως «άτονους» φοιτητές. Η ενότητα λοιπόν τέθηκε ως ζητούµε-νο της

µένου φοιτητικού κινήµατος είναι η προ-ϋπόθεση για την απόσυρση του νόµου Φίλη, για την παύση του διαλόγου για την παιδεία, αλλά και ευρύτερα για νίκες

που ξεφεύγουν από τις φοιτητικές µάχες και συνδέονται ευρύτερα µε την κοινωνία, όπως η µάχη για το Ασφαλιστικό και το Προσφυγικό.

Σε αυτά τα τρία ζητήµατα θα µετρηθεί η αριστερή ενότητα και όχι µόνο στο επόµενο διάστηµα. Ας κάνουµε αυτό το πανελλαδικό µια ευκαιρία για να δηµιουργήσουµε τα στα-

θερά θεµέλια

Τ ην Παρασκευή 19/2 πραγµα-τοποιήθηκε η πρώτη συνέ-λευση της «Πρωτοβουλίας Νέων Ενάντια στο Ασφαλιστι-

κό» στο Πολυτεχνείο, σε ένα γεµάτο αµφιθέατρο από αγωνιστές και αγω-νίστριες της ριζοσπαστικής-αντικαπι-ταλιστικής Αριστεράς. Από µόνο του το γεγονός της ανάληψης µιας πολιτι-κής-κινηµατικής πρωτοβουλίας από δυνάµεις της ΛΑΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων συλλογικοτήτων αποτελεί ένα σηµαντικό βήµα συντονισµού των µα-χόµενων δυνάµεων του κινήµατος.

Η κοινή βάση της συζήτησης ήταν η ανάγκη να γίνει η νεολαία ενεργό κοµ-µάτι του αγώνα για την ανατροπή του νέου Ασφαλιστικού, που αποτελεί αυτή τη στιγµή την αιχµή της µνηµονιακής επίθεσης από την κυβέρνηση και τους δανειστές και ενάντια στο οποίο έχει αναπτυχθεί ήδη µια σηµαντική κοινω-νική δυναµική, µε στοιχεία µαζικού κινήµατος, που δίνει την ευκαιρία στο κίνηµα να βάλει τη σφραγίδα του στις πολιτικές εξελίξεις. Η νεολαία δεν µπο-ρεί παρά να είναι αναπόσπαστο τµήµα αυτής της πολιτικής κινηµατικής αντι-παράθεσης, αφού το νέο Ασφαλιστικό αφορά το σύνολο του συστήµατος κοι-νωνικής ασφάλισης και οδηγεί τους νέ-

ους και τις νέες στη «σταθερότητα» της ανασφάλιστης και ελαστικής εργασίας.

Στόχος αυτής της πρωτοβουλίας είναι αφενός να οργανώσει πλατιά την ενηµέ-ρωση της νεολαίας σε σχέση µε τις βασι-κές κατευθύνσεις του αντιασφαλιστικού εκτρώµατος, αποδοµώντας παράλληλα την κυβερνητική πολιτική. Αφετέρου, αυτό πρέπει να συνδυαστεί µε την προ-σπάθεια συσπείρωσης ευρύτερων τµη-µάτων της νεολαίας, που δεν έχουν αυτή τη στιγµή συνδικαλιστική ή πολιτική εκπροσώπηση και βιώνουν µε βάρβαρο τρόπο τη µνηµονιακή επίθεση, στην κα-τεύθυνση της κλιµάκωσης της αντιπαρά-θεσης µε την κυβέρνηση και τους δανει-στές, µέσα από εξορµήσεις, συζητήσεις, ακτιβισµούς. Στις επόµενες κινητοποιή-σεις, οι νέοι και οι νέες οφείλουµε να δώ-σουµε µαζικά το παρόν. Να δώσουµε το δικό µας νεολαιίστικο στίγµα.

Ο στόχος της εµπλοκής των νέων µε µαζικούς όρους σε αυτή τη µάχη εί-ναι ένα κρίσιµο καθήκον µε το οποίο, µέσω της πρωτοβουλίας, επιλέγουµε να αναµετρηθούµε. Και χρειαζόµαστε να απευθυνθούµε απλά, µε ριζοσπα-στικό λόγο και µε σχέδιο δράσης, σε κάθε νέο άνθρωπο, ενάντια στην αδρά-νεια και τον ωχαδερφισµό. Η επιτυχία αυτής της πρωτοβουλίας θα αφήσει σηµαντικές παρακαταθήκες για τους επόµενους αγώνες. Μέχρι τότε όµως, ο στόχος παραµένει ένας. Η ανατροπή πάση θυσία του νέου Ασφαλιστικού.

Του Χρήστου Σταυρακάκη

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ14 2 ΜΑΡΤΗ 2016

Η ταινία «Σουφραζέτες», που στην Ελλάδα προβλήθηκε τρεις µήνες µετά την εµφάνισή της στον βρετανικό και αµερικανι-

κό κινηµατογράφο, περιγράφει τη συναρ-παστική ιστορία του αγγλικού κινήµατος των γυναικών στις αρχές του 20ού αιώνα και ιδιαίτερα των αρχών της δεύτερης δε-καετίας (1913).

Πρόκειται για δείγµα καλού βρετανικού κινηµατογράφου: ρεαλισµός, απλότητα, αποδραµατοποίηση. Η σκηνοθέτιδα Σάρα Γκράβον και η σεναριογράφος Άµπι Μόρ-γκαν καταφέρνουν να µας µεταφέρουν σε αυτό που συχνά αγνοείται. Στη βάση των γυναικείων κινηµάτων. Μας θυµίζουν ότι οι αγώνες των γυναικών δεν δόθηκαν µόνο από τις γυναίκες σύµβολα, αλλά κυρίως από απλές, καθηµερινές γυναίκες, εργάτρι-ες και πλύστρες όπως η Μοντ (Κάρεϊ Μά-λιγκαν), που για να γίνουν στρατιώτες του αγώνα τους, όπως αναφέρεται χαρακτηρι-στικά στην ταινία, είναι αναγκασµένες να κάνουν µεγάλες θυσίες, να αποµονωθούν από τις υπόλοιπες συναδέλφους, να κα-τηγορηθούν από τους συζύγους τους ως «άκαρδες» και «υστερικές», ως αυτές που ντροπιάζουν την οικογένεια, να φυλακι-στούν, να αποχωριστούν τα παιδιά τους όπως ακριβώς η Μοντ, να χάσουν τη ζωή τους όπως η Έµιλι Γουάιλντινγκ Ντέιβισον.

∆ικαίωµα ψήφουΈτσι η Έµελιν Πάνκχερστ (Μέριλ Στριπ), ηγετική φυσιογνωµία των Σουφραζετών, εµφανίζεται ελάχιστα στην ταινία, αρκετά ώστε να θέσει το πολιτικό πλαίσιο «Καλύ-τερα εξεγερµένες παρά σκλάβες» γύρω από το οποίο αναπτύχθηκε το κίνηµα για το δικαίωµα ψήφου, στην πιο άγρια µορφή του, την περίοδο της ηµι-παρα-νοµίας, όταν πολλές γυναίκες κατέφυγαν στην ατοµική βία για να εκφράσουν την οργή για τον αποκλεισµό τους από τη δηµόσια σφαίρα και να διεκδικήσουν το αυτονόητο δικαίωµα ψήφου.

Οι πλύστρες, κορίτσια από 10 µέχρι 25 ετών, έχουν σύντοµη ζωή, δουλεύουν ατέλειωτες ώρες, δέχονται σεξουαλική παρενόχληση από το αφεντικό και, όταν τελικά πηγαίνουν σπίτι, τρέχουν να ετοιµά-σουν το φαγητό για την οικογένειά τους. Οι γυναίκες, όπως εµφανίζονται στην ται-νία, δεν είναι περιποιηµένες, δεν φορούν ωραία φουστάνια και δεν έχουν λαµπερά

µαλλιά. Παρατηρούµε τα χέρια της Μοντ όταν κοιµάται. Γεµάτα εγκαύµατα και τραύ-µατα από τις βάρβαρες συνθήκες εργασίας.

Στον αγώνα συµµετέχουν και γυναίκες των ανώτερων στρωµάτων, που έχουν την οικονοµική δυνατότητα και το χρόνο να ασχοληθούν µε την πολιτική. Γυναίκες που επίσης πληρώνουν το τίµηµα της ανεξαρτησίας τους: άλλες αρρωσταί-νουν, άλλες αναγκάζονται να γυρίσουν στο σπίτι ηττηµένες, άλλες θυσιάζουν τη ζωή τους µια ηλιόλουστη µέρα στον ιππόδροµο για το σκοπό. Η κραυγή των γυναικών από τις αρχές του αιώνα φτάνει µέχρι σήµερα: «∆εν θα παραδοθούµε, δεν θα εγκαταλείψουµε ποτέ τον αγώνα».

Στην ταινία οι άντρες είναι πάντα εναντί-ον των γυναικών, όχι µόνο ο βιαστής-α-φεντικό, όχι µόνο οι κακοί και οι καλοί µπάτσοι, αλλά τελικά και ο σύντροφος της φαρµακοποιού που «αναγκάζεται» να κλειδώσει τη γυναίκα του για να µη συµµετάσχει στον ακτιβισµό κατά του βασιλιά. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το γεγονός ότι στην πρεµιέρα της ταινίας η Μέριλ Στριπ και η Κάρεϊ Μάλιγκαν φόρε-σαν µπλουζάκια που έγραφαν «I’d rather be a rebel than a slave» (προτιµώ να είµαι

αντάρτης παρά σκλάβος), πράγµα που δηµιούργησε ένα κύµα επικρίσεων, αφού πολλές και πολλοί έσπευσαν να πουν ότι δεν µπορεί να εξισώνεται ο ρατσισµός µε το σεξισµό, ή να θυµίσουν ότι στην ταινία δεν γίνεται λόγος για τη συµµετοχή των µαύρων γυναικών στον αγώνα.

ΑδυναµίεςΠράγµατι από την ταινία λείπει η παρου-σία των µαύρων γυναικών περισσότερο γιατί στη Βρετανία δεν ήταν κυρίαρχη η παρουσία τους όπως στις ΗΠΑ. Παρ’ όλα αυτά στην ταινία δεν αναφέρονται οι αγώνες των Ινδών γυναικών που συνέδε-σαν τον αντιαποικιακό αγώνα µε το αίτη-µα για ψήφο. Αντίθετα όλες οι γυναίκες της ταινίας είναι λευκές και Βρετανίδες.

Το µεγαλύτερο όµως πρόβληµα της ταινίας δεν είναι αυτό. Μας δείχνει βέβαια τον κόσµο των εργατριών, αλλά εξιδανι-κεύει το ρόλο των αστών Σουφραζετών που, ενώ υπέφεραν πολλά, περιόριζαν τα αιτήµατά τους στο δικαίωµα ψήφου και µάλιστα σε πολλές περιπτώσεις όχι για όλες τις γυναίκες, αλλά µόνο για τις πλού-σιες και εγγράµµατες. Επίσης είναι γεγο-νός ότι πολλές Σουφραζέτες ήταν, αν όχι

ρατσίστριες, σίγουρα επιφυλακτικές απέ-ναντι σε γυναίκες διαφορετικών φυλών.

Την ίδια στιγµή στην ταινία η ατοµική βία, η ανατίναξη κτιρίων, οι βόµβες και το σπάσιµο βιτρίνων παρουσιάζονται σαν µονόδροµος και σαν η µόνη ταχτική που χρησιµοποιούνταν από το γυναικείο κίνη-µα, µε τα λόγια της Έµιλι Πάνκχερστ: «Με πράξεις και όχι µε λόγια θα κερδίσουµε την ψήφο». Ένα όµως από τα πιο τολµηρά της συνθήµατα για την εποχή εκείνη ήταν: «∆εν θέλουµε να είµαστε παραβάτες του νόµου. Θέλουµε να ειµαστε νοµοθέτες».

ΤαξικότηταΗ ταινία παραλείπει να αναφέρει την πλού-σια παράδοση των γυναικείων συλλογικών αγώνων, τις απεργίες, τις προσπάθειες των σοσιαλιστών και µαρξιστών ανδρών και γυναικών για τη συµµετοχή των γυναικών στα σωµατεία, για την καταπολέµηση του αναλφαβητισµού, για την εξίσωση ανδρών και γυναικών σε όλα τα επίπεδα. Στους τίτ-λους τέλους, υπενθυµίζεται ότι ο αγώνας συνεχίζεται, αφού βλέπουµε τις χρονολο-γίες που σε κάθε χώρα οι γυναίκες απέκτη-σαν το δικαίωµα ψήφου. 1917 στη Ρωσία, 1920 στις ΗΠΑ, 1934 στην Τουρκία, 1971 στην Ελβετία, 2015 στη Σαουδική Αραβία.

Αντίθετα µε τις κριτικές που δεν βλέ-πουν διακυµάνσεις, η ταινία έχει πολλές καλές στιγµές. Ξεχωρίζει η σκηνή στο δικαστήριο, όταν η Μοντ απέναντι στους άντρες δικαστές λέει την αλήθεια: «Η ζωή είναι πολύ σύντοµη στο εργοστάσιο». Ή όταν αντιµετωπίζει τον «καλό» αστυνοµι-κό, την αντρική εξουσία, λέγοντας: «∆εν αξίζω λιγότερο, δεν αξίζω περισσότερο από εσένα. ∆εν θα προδώσω το σκοπό µου. Εσύ θα τον πρόδιδες;».

Παρ’ όλες τις ελλείψεις της, η ταινία µας προσφέρει µια πολύ καλή εικόνα των συνθηκών ζωής των εργατριών των αρχών του 20ού αιώνα στη Βρετανία, όπως επίσης µια ακριβή περιγραφή του τρόπου µε τον οποίο οι ηρωικές Σουφρα-ζέτες αγωνίζονταν. ∆εν µπορεί παρά γυ-ναίκες και άντρες αγωνιστές-τριες, που θα την παρακολουθήσουν, να νιώσουν περήφανες-οι για τη δύναµη και την αξι-οπρέπεια των εργατριών.

Είναι κρίµα που η συντριπτική πλειο-ψηφία των κριτικών στην Ελλάδα θάβει την ταινία, µε κρίσεις όπως «η ταινία πα-ραδίδεται σε απλοποιήσεις και συναι-σθηµατικές ευκολίες» (Αθηνόραµα) ή «σε ένα φιλµ που κατά τα άλλα πνίγεται στα χαρτοµάντιλα χωρίς ούτε ένα δάκρυ» (Εφηµερίδα Συντακτών).

«Καλύτερα εξεγερµένη παρά σκλάβα»Της Κατερίνας Σεργίδου

8 Μάρτη: Παγκόσµια ηµέρα της γυναίκαςΗ 8η Μάρτη, η παγκόσµια ηµέ-

ρα της γυναίκας, ήταν πρόταση της γερµανίδας επαναστάτριας

Κλάρα Τσέτκιν, στη ∆ιεθνή ∆ιάσκεψη Γυναικών, µετά από την απεργία στα κλωστοϋφαντουργεία του Λόρενς το 1910. Πρωτογιορτάστηκε το 1917 στη Ρω-σία µετά από πρόταση της Αλεξάνδρας Κολοντάι, µε τις διαδηλώσεις των γυναι-κών να σηµατοδοτούν την έναρξη της επανάστασης.

Και τώρα; Οι γυναίκες στη Σαουδική Αραβία κέρδισαν το δικαίωµα ψήφου

το 2015. Εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες, θύµατα πολέµου από τη Συρία, µετανα-στεύουν µε µικρά µωρά στην αγκαλιά, για να συναντήσουν τους δολοφονικούς φράχτες και τον πνιγµό στις θάλασσες του Αιγαίου. Στην Ελλάδα, κάθε χρόνο, γίνονται περίπου 4.500 βιασµοί, από τους οποίους µόνο το 6% καταγγέλλεται στην Αστυνοµία. Στην Ελλάδα της κρί-σης των µνηµονίων, το ποσοστό ανερ-γίας των γυναικών στο πρώτο τρίµηνο του 2015 ήταν 30,6%, έναντι 23,5% των ανδρών, ενώ στην Ευρώπη αµείβονται

µε 16%, τουλάχιστον, χαµηλότερους µι-σθούς απ’ ό,τι οι άντρες για ίση εργασία και µε συντάξεις µεσοσταθµικά κατά 39% χαµηλότερες έναντι των ανδρών. Στο νέο πεδίο του διαδικτύου, οι γυναί-κες παρουσιάζουνται ως χαζές, µε το σώµα τους να γελοιοποιείται και να κοµ-µατιάζεται καθηµερινά.

Έχουν περάσει 100 χρόνια από τους πρώτους εορτασµούς των γυναικών και συνεχίζουµε να είµαστε οι πρώτες που χτυπιούνται, που σηκώνουµε στις πλάτες µας την κρίση και τις συνέπειες της, που

δολοφονούµαστε, που µεταναστεύου-µε, που δεχόµαστε σεξιστικές επιθέσεις, που σε πολλές χώρες ακόµα δεν έχουµε ούτε το δικαίωµα ψήφου.

∆εν θα υπάρξει δικαίωση µέχρι όλες οι γυναίκες να έχουν ίσα δικαιώµατα µε τους άντρες, αλλά και όλοι µαζί να έχουµε τον έλεγχο πάνω στις ζωές µας. Οι γυναί-κες είναι στην πρώτη γραµµή του αγώνα ενάντια στα µνηµόνια όλα αυτά τα χρό-νια. Χρειάζεται όµως ο αγώνας για «Ψωµί και Τριαντάφυλλα» να γίνει ορατός και να αγκαλιαστεί από την Αριστερά.

ΑΝΑΛΥΣΗ 152 ΜΑΡΤΗ 2016

Η ανακοίνωση του δηµοψηφί-σµατος στις 23 Ιούνη για την παραµονή ή όχι της Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση ανοίγει

µια περίοδο έντονης πολιτικής αντιπαρά-θεσης αλλά και ενδεχοµένως πολιτικής αποσταθεροποίησης.

Ήδη το δεξιό κυβερνητικό κόµµα των Τόρηδων σπαράσσεται από εµφύλιο. Η συµφωνία που πέτυχε ο Ντέιβιντ Κάµε-ρον µε τις Βρυξέλλες δεν πέτυχε το στό-χο της, που ήταν να διασφαλίσει τη µάξι-µουµ στήριξη µέσα στο κόµµα του και να διεµβολίσει την επιρροή του ακροδεξιού UKIP. Περίπου οι µισοί βουλευτές, έξι υπουργοί και µεγάλη µερίδα του φιλικού προς τους Τόρηδες Τύπου βρίσκονται απέναντι στον Κάµερον. Στο πρόσωπο του Μπόρις Τζόνσον, δηµάρχου του Λον-δίνου, βρήκαν και το ηγετικό στέλεχος που χρειάζονταν για να συγκρουστούν αποτελεσµατικά µε τη γραµµή της κοµ-µατικής ηγεσίας. Ο Μπόρις Τζόνσον πήρε την απόφαση ύστερα από σφυγ-µοµετρήσεις στη βάση της ∆εξιάς που έδειχναν ένα ισχυρό ευρωσκεπτικιστικό ρεύµα, και ελπίζει –µπαίνοντας επικεφα-λής του– να διεκδικήσει την ηγεσία των Τόρηδων από τον Κάµερον στο πολύ κο-ντινό µέλλον.

Το ρήγµα στους Τόρηδες γύρω από την ΕΕ είναι ιστορικό και κρατά δεκαετί-ες. Αν και τα συµφέροντα της µεγαλοα-στικής τάξης της Βρετανίας είναι µε την ΕΕ, ο «ευρωπαϊσµός» ποτέ δεν έγινε η «Μεγάλη Ιδέα» µε την οποία ηγεµόνευε ιδεολογικά η ∆εξιά στην κοινωνική της βάση. Υπάρχουν µια σειρά ιστορικοί λό-γοι που ξεκινούν από το αυτοκρατορικό παρελθόν, περνούν από τη διαφορετική εµπειρία του Β’ Παγκοσµίου Πολέµου και της µεταπολεµικής περιόδου σε σχέ-ση µε την ηπειρωτική Ευρώπη, φτάνουν στην «προνοµιακή σχέση µε τις ΗΠΑ», περιλαµβάνουν την «αγγλοσαξονική» ταυτότητα και την αντίληψη της Μάγ-χης ως συνόρου µεταξύ του Νησιού και των «ηπειρωτών». Η κοινωνική βάση της ∆εξιάς στηρίζεται στους λεγόµε-νους «little Englanders» (οπαδούς της «Μικράς Αγγλίας»), όπως στερεοτυπικά

αποκαλούνται οι εθνικά υπερήφανοι Άγγλοι που εχθρεύονται καθετί «ξένο», διαβάζουν Daily Mail και τρέµουν για το τι θα σηµάνει για τις τιµές των ακινήτων τους, για την επιχείρησή τους, για τον τρόπο ζωής τους, κάθε «άνοιγµα στο εξωτερικό».

Το ρήγµα στους Τόρηδες δε δείχνει να αντανακλά (σοβαρό ή βαθύ) ρήγµα στη βρετανική άρχουσα τάξη, τουλάχιστον στον πυρήνα της. Μετά τη συµφωνία που έκλεισε ο Κάµερον (και διασφαλίζει το ρόλο του Σίτι), η πλάστιγγα έγειρε απο-φασιστικά, διά «στόµατος» του ανεπίση-µου οργάνου της, των Financial Times: «Οι µεγάλες επιχειρήσεις στηρίζουν την προσπάθεια του Κάµερον να κρατήσει τη Βρετανία στην ΕΕ». Ο Κάµερον κινητοποι-εί τους ιδιοκτήτες των 100 µεγαλύτερων εταιρειών να πάρουν ενεργό µέρος στην καµπάνια, ενώ οι πρώτες έρευνες στις ερ-γοδοτικές ενώσεις δείχνουν σηµαντική πλειοψηφία υπέρ της ΕΕ. Ο πυρήνας του βρετανικού κεφαλαίου έχει καταλήξει στην επιλογή του, πέρα από τις διαφωνί-ες µερικών hedge funds και αρκετών µε-σαίων και µικρών αφεντικών.

Ο ρόλος του ΣίτιΟ µαρξιστής οικονοµολόγος Μάικλ Ρό-µπερτς, σε µια βιβλιοκριτική τού «The City: London and the Global Power of Finance» (γραµµένου από τον Τόνι Νόρ-φιλντ, που έχει την ιδιότητα και του µαρξιστή και του εργαζόµενου στο Σίτι), εστιάζει ιδιαίτερα στο ότι τα συµφέροντα του βρετανικού ιµπεριαλισµού εξυπηρε-τούνται από τη θέση του ως «ενδιάµε-σου» µεταξύ των ΗΠΑ και του γαλλογερ-µανικού κεφαλαίου και αυτή η ξεχωριστή θέση είναι που κάνει το Σίτι φανατικά υπέρ της παραµονής στην ΕΕ (καθώς η δύναµή του εξαρτάται από την ελεύθε-ρη κίνηση κεφαλαίων των BRICS και των αµερικανικών πολυεθνικών από και προς την Ευρώπη).

Αυτό που δεν µπόρεσε να κάνει ο Κάµε-ρον τα τελευταία χρόνια ήταν να συµφι-λιώσει τα υλικά συµφέροντα του βρετα-νικού καπιταλισµού µε το αντιευρωπαϊκό αίσθηµα στο ίδιο του το κόµµα. Γι’ αυτό και σήµερα, όπως γράφει ο Observer, «αντιµετωπίζει την πιο σκληρή πρόκλη-ση της καριέρας του και µόνο οι Εργατι-κοί µπορούν να τον βοηθήσουν να την

ξεπεράσει». Και το εντυπωσιακό είναι πως οι Εργα-

τικοί τού δίνουν χείρα βοηθείας, αποφα-σίζοντας να κάνουν καµπάνια υπέρ της παραµονής στην ΕΕ. Ο ίδιος ο Τζέρεµι Κόρµπιν είχε αγωνιστεί ενάντια στην ένταξη στην ΕΟΚ στο δηµοψήφισµα του 1975 και έχει ασκήσει σκληρή κριτι-κή στην ΕΕ. Οι περισσότεροι δηµοσιο-γράφοι ισχυρίζονται πως πρόκειται για συµβιβασµό µε τη δεξιά πτέρυγα του κόµµατος, που αποδέχτηκε την «ειρη-νική συνύπαρξη» µε την ηγεσία Κόρµπιν µε αντίτιµο τη δέσµευση το Εργατικό Κόµµα να πάρει φιλο-ΕΕ θέση. Αλλά και πολιτικά, ο ίδιος ο Κόρµπιν δεν είχε ποτέ ξεκάθαρη θέση. Ανώνυµο κοµµατικό στέλεχος µετέφερε πως σε παλαιότερη συνεδρίαση προσπαθούσε απεγνωσµέ-να να του εξηγήσει ότι «το ερώτηµα θα είναι ναι ή όχι, δεν θα είναι τι Ευρώπη θα θέλαµε». Τώρα που το ερώτηµα τέθηκε µε αυτόν τον αµείλικτο τόνο, η πλάστιγ-γα έγειρε εύκολα στους φανατικούς ευ-ρωπαϊστές, οι οποίοι δίνουν και τον τόνο στην καµπάνια.

Οι Εργατικοί οργανώνουν δική τους ξεχωριστή εκστρατεία, αποφεύγοντας να εµφανιστούν σε «κοινό µέτωπο µε τον Κάµερον και το Σίτι» –αυτό τους εξαφά-νισε εκλογικά στη Σκοτία. Αλλά την ευ-θύνη της εκστρατείας ανέλαβαν οι µπλε-ρικοί, µε επικεφαλής τον Άλαν Τζόνσον, του οποίου η επιχειρηµατολογία θυµίζει πολύ περισσότερο Κάµερον και πολύ λι-γότερο Κόρµπιν. Παρ’ όλα αυτά, αν και το κόµµα βαδίζει ενωµένο, η βάση του παραµένει διχασµένη, µε ένα 40% των ψηφοφόρων των Εργατικών να είναι υπέρ της εξόδου από την ΕΕ.

Η συµφωνία που έφερε ο Κάµερον (που προστατεύει τα συµφέροντα του Σίτι και κάνει τη ζωή δύσκολη για τους

µετανάστες εργάτες) ήταν η τελευταία ευκαιρία των «κορµπινίστας» να πάρουν θέση κατά. Αλλά ο Κόρµπιν µε άρθρο γνώµης στον Guardian πήρε θέση από τον τίτλο ακόµα: «Η συµφωνία του Κάµε-ρον είναι λάθος: Αλλά η Βρετανία πρέπει να µείνει στην Ευρώπη».

Ένας κρίσιµος παράγονταςΕίναι κοινό µυστικό ότι οι «κορµπινί-στας» δεν είναι άκριτοι υποστηρικτές της ΕΕ. Μένει να φανεί πώς θα λειτουρ-γήσει αυτή η ιδιαιτερότητα στο εκλογι-κό τους σώµα. Ο Nick Cohen, ιδεολόγος της «µοντέρνας Κεντροαριστεράς», φο-βάται ότι επειδή θα κάνουν εκστρατεία «µε µισή καρδιά» θα στείλουν το «λάθος µήνυµα» και θα αποδειχθούν «η αχίλ-λειος πτέρνα» της καµπάνιας υπέρ της παραµονής.

Ο Owen Jones, ο βασικός ιδεολόγος της «στροφής των Εργατικών στα αρι-στερά», αρχικά φλέρταρε µε το να κρα-τήσουµε ανοιχτή την επιλογή Brexit, «για να µη θεωρεί ο Κάµερον ότι έχει τις Εργα-τικές ψήφους δεδοµένες και να πιεστεί στη διαπραγµάτευση για προοδευτική συµφωνία». Σήµερα καταλήγει υπέρ της παραµονής στην ΕΕ, και ισχυρίζεται –σε αντίθεση µε τον Cohen– ότι «άνθρωποι σαν εµένα και τον Κόρµπιν» µπορούν πολύ ευκολότερα να επικοινωνήσουν µε το 40% των Εργατικών που δεν τους αρέ-σει η ΕΕ και να το πείσουν.

Η πολιτική κρίση που συγκλονίζει τους Τόρηδες είναι ευχάριστο νέο, όπως και οι δονήσεις που προκαλεί στην ΕΕ, αλλά και στην Ουάσινγκτον και στο Σίτι, το ενδεχόµενο Brexit. Αλλά η «κεντρική πολιτική» εικόνα της µάχης του δηµο-ψηφίσµατος διαµορφώνεται σκληρή. Ο δεξιός ευρωσκεπτικισµός των Τόρηδων και του ακροδεξιού UKIP θα ανταγω-νιστούν µια αντιδραστική (και εξίσου ρατσιστική όπως έχει φανεί) φιλο-ΕΕ καµπάνια του Κάµερον, του µπλερισµού και του Σίτι. Σε αυτό το τοπίο, µε µικρές δυνάµεις, καλούνται να τοποθετηθούν οι οργανώσεις της Αριστεράς, προσω-πικότητες και οι ακτιβιστές µέσα κι έξω από το Εργατικό Κόµµα, τα συνδικάτα. Σε αυτές τις δυνάµεις έχει ανοίξει ένας πολύ σοβαρός διάλογος για το «Αριστε-ρά και Ευρωπαϊκή Ένωση», που θα πα-ρουσιάσουµε σε επόµενο φύλλο.

Οι Τόρηδες σπαράσσονται από εµφύλιο, ενώ σχεδόν οι µισοί ψηφοφόροι των Εργατικών διαφωνούν µε την επιλογή της ηγεσίας τους να κάνει καµπάνια υπέρ της ΕΕ

Του Πάνου Πέτρου

Η Βρετανία και η ΕΕµπροστά σε µια µεγάλη πρόκληση

αντιρατσισμοσ16 2 μαρτη 2016

Μία από τις ειδήσεις που βρίσκονται στο επίκεντρο του δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος είναι η σύλληψη του

ιδιοκτήτη της εφημερίδας «Ακρόπολη», Παναγιώτη Μαυρίκου, και των

συγκατηγορουμένων του για την υπόθεση του κυκλώματος εκβιαστών, που

αποκαλύφθηκε τις τελευταίες ημέρες. Κι ενώ όλα τα μέσα ενημέρωσης δικαίως

αφιερώνουν σελίδες και τηλεοπτικό χρόνο για το θέμα, η Χρυσή Αυγή, μέσα από τα

επίσημα έντυπα και τον ιστότοπό της, δεν έχει πει λέξη. Ο λόγος είναι προφανής. Η ναζιστική οργάνωση προσπαθεί να

συγκαλύψει την αμφίδρομη σχέση της με τον Π. Μαυρίκο και την εφημερίδα του.

Γιατί είναι γεγονός ότι η «Ακρόπολη» έφτασε προ μηνών να λειτουργεί ως ημιεπίσημο

όργανο της Χρυσής Αυγής.

Σύμφωνα με τη Μόλλη Μαχαίρα, μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της

Νέας Δημοκρατίας, «Η Λέσβος δέχεται επίθεση. Η Λέσβος ισλαμοποιείται. Η Λέσβος πεθαίνει». Στις απόψεις αυτές

αντέδρασε ακόμη και ο πρώην νομάρχης και βουλευτής Λέσβου της Νέας

Δημοκρατίας, ο οποίος κάλεσε το κόμμα του να αποπέμψει άμεσα την κ. Μαχαίρα. «Δεν μπορώ να συνυπάρχω στο κόμμα με άτομα που εκφράζουν τέτοιες διχαστικές απόψεις. Ή εγώ ή αυτή είμαστε σε λάθος

κόμμα», είπε ο Π. Βογιατζής. Κι εμείς συμπληρώνουμε: όσο κι αν προσπαθείτε

να μας στρέψετε εναντίον των προσφύγων, δεν θα το καταφέρετε. Η αλληλεγγύη

νικάει!

Η αποφυλάκιση του Γ. Ρουπακιά, καθώς ολοκληρώθηκε το ανώτατο όριο κράτησης, επανέφερε με τον πιο έντονο

συμβολισμό τις ευθύνες του συστήματος δικαιοσύνης και την τραγική καθυστέρηση

στη δίωξη της ΧΑ. Σχεδόν 30 μήνες (!) μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα

όλοι οι κατηγορούμενοι για εγκληματική οργάνωση νεοναζί είναι πλέον ελεύθεροι,

συμπεριλαμβανομένου του μαχαιροβγάλτη. Η αργοπορία στις διαδικασίες για την άσκηση των διώξεων και την έναρξη

της δίκης οδήγησε στο να αρχίσουν οι καταθέσεις των μαρτύρων τελικά μετά το

Σεπτέμβρη του 2015. Ως σήμερα έχουν εξεταστεί μόλις 17 από τους 132 μάρτυρες κατηγορίας. Οι δικηγόροι της Πολιτικής

Αγωγής ζητούν μέτρα για να γίνει εφικτή η διεξαγωγή της δίκης σε καθημερινή βάση, όπως η άμεση μεταφορά της δίκης από τον Κορυδαλλό στην αίθουσα εκδηλώσεων του Εφετείου Αθηνών, η αποκλειστική διάθεση

της αίθουσας αυτής για τη δίκη της ΧΑ, η απαλλαγή των μετεχόντων δικαστικών και εισαγγελικών λειτουργών από άλλες

υπηρεσίες στη διάρκεια της δίκης. Αλλά θα χρειαστεί και το κίνημα να «ανεβάσει» την

υπόθεση (που έχει σχεδόν ξεχαστεί), για να πιέσει πολιτικά και να στηρίξει έμπρακτα τις προσπάθειες των δικηγόρων. Φάνηκε πως

δεν μπορεί να υπάρξει εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη: χρειάζεται να κινητοποιηθούμε

για να μη μείνουν ατιμώρητοι οι νεοναζί δολοφόνοι.

Αδιάφορο αν είσαι άσπρος-η ή μαύρος-η, Έλληνας ή μετανάστης, άντρας ή γυναίκα,

ομοφυλόφιλος-η ή ετεροφυλόφιλος-η, «μικρός» ή «μεγάλος». Σε περιμένουμε

στο αποκριάτικο πάρτι του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών. Έλα (κατά

προτίμηση με τη μάσκα ή τη στολή σου) το Σάββατο 5/3 από τις 9 μ.μ. και μετά,

στο Green Park (Μαυροματαίων και Αλεξάνδρας), για να διασκεδάσουμε όλοι

μαζί!μικρ

ά αν

τιρα

τσισ

τικά

Επιμ

έλει

α: Έ

λενα

Παπ

αγεω

ργίο

υ

Σ ε πείσμα ενός κλίματος πανικού («Η Ελ-λάδα σε ασφυξία»!) και μιας προσπάθειας να εμφανιστεί το Προσφυγικό ως ζήτημα «εθνικής ασφαλείας» στο όνομα της οποίας

πρέπει να κάνουμε και λίγο κράτει στον ανθρωπισμό μας, οι «από κάτω» έδωσαν τη δική τους απάντηση.

Κόντρα στην κυρίαρχη πολιτική και στην τρομο-κρατία των ΜΜΕ, οι εκατοντάδες άνθρωποι που περνούν από την πλατεία Βικτωρίας, οι αλληλέγγυοι που συρρέουν στο λιμάνι του Πειραιά, τα παιδιά στη Λαμία που δίνουν το κολατσιό τους στα προσφυγό-πουλα, οι ηλικιωμένοι που εμφανίστηκαν στα Τέμπη ρωτώντας τι μπορούν να κάνουν για να βοηθήσουν, η ανταπόκριση του κόσμου στην προσπάθεια του Δήμου Κοζάνης να οργανώσει την ανθρώπινη υπο-δοχή των προσφύγων μέσα σε 3 ώρες, οι μαθητές που στήνουν αντιρατσιστικά βιντεάκια, η προσφο-ρά ειδών πρώτης ανάγκης σε όλη την Ελλάδα, είναι ο «καθαρός αέρας» που επιτρέπει να ανασαίνουμε σε μια εποχή που στην Ευρώπη κυριαρχεί ο ζόφος. Τα παραδείγματα, που πιάνουν το νήμα του μαζικού κινήματος αλληλεγγύης του καλοκαιριού, είναι ανα-ρίθμητα και συγκλονίζουν. Και αποκτούν μεγαλύτε-ρο βάρος γιατί κρατάνε αυτό το νήμα σε πιο «δύσκο-λες» συνθήκες.

Οι φασίστες στην νέα κατάσταση που διαμορ-φώνεται επιχειρούν να ξαναβγούν την επιφάνεια, προσπαθούν να ξαναριζώσουν στην κοινωνία, ορ-γανώνοντας «φιέστες» διαμαρτυρίας και δράσεις «κουκλουξκλανικής έμπνευσης» ενάντια στα νέα στρατόπεδα που χτίζονται με το επιχείρημα ότι «δεν θέλουμε λαθρομετανάστες στον τόπο μας», ότι «θα εξισλαμιστεί η χώρα» κ.λπ.

Το κύμα αλληλεγγύης που έχει κάνει την εμφάνι-σή του, ενάντια σε όλες αυτές τις λογικές, είναι πο-λύτιμο για την άμεση στήριξη και τη διασφάλιση της επιβίωσης των ανθρώπων εκείνων που ξεριζωμένοι από τις χώρες τους προσπαθούν να ξαναστήσουν τις ζωές τους. Αλλά παίζει κι έναν κρίσιμο πολιτικό ρόλο: αποτελεί την ελπίδα και τη δυνατότητα για να μπλοκαριστεί η «διάχυση» του ρατσιστικού δηλη-τηρίου, να μην ξαναβγούν στον αφρό οι νεοναζί, να

αποτραπεί η συναίνεση σε μια αυταρχική-«στρατιω-τική» αντιμετώπιση των προσφύγων.

Στην πρόσφατη έρευνα της Public Issue για την «διαΝΕΟσις» θα βρει κανείς όλων των ειδών τις απο-χρώσεις, θα εντοπίσει αντιφάσεις στις απαντήσεις κ.ά. Αλλά ξεχωρίζει η είδηση ότι (με αναγωγή στον πληθυσμό, σύμφωνα με την ερευνήτρια εταιρεία) 5 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν βοηθήσει με κάποιον τρόπο τους πρόσφυγες. Ξεχωρίζει κι εκείνο το 66% που επιμένει να κρατηθούν ανοιχτά τα σύνορα της Ελλάδας. Κυρίως γιατί δίνει αυτήν την απάντηση σή-μερα, που τα άλλα σύνορα κλείνουν και αυξάνεται η πίεση πως «αν συνεχίσουμε να τους δεχόμαστε θα εγκλωβιστούν εδώ».

Με τους ανθρώπους της αλληλεγγύης έχουμε να παλέψουμε μαζί. Τα αυθόρμητα ανθρωπιστικά αντανακλαστικά και η αντοχή που έχουν δείξει είναι ένα εξαιρετικά ελπιδοφόρο σημείο εκκίνησης. Αλλά δεν αρκεί, ούτε επιτρέπει επανάπαυση.

Η εμπλοκή σύσσωμης της Αριστεράς στο κίνημα αλληλεγγύης, με στόχο την «πολιτικοποίησή» του, την ενίσχυση του διεκδικητικού του χαρακτήρα, είναι η μόνη που μπορεί να οδηγήσει στην ενίσχυ-ση της πάλης που αρχίζει από το μπλοκάρισμα της μετατροπής της Ελλάδας σε «στρατόπεδο συγκέ-ντρωσης για εξαθλιωμένους» και καταλήγει στη διεκδίκηση καλύτερης ζωής για όλους, ντόπιους, μετανάστες και πρόσφυγες.

Του Χρήστου Κατόπη

Σε πείσμα του κλίματος πανικούΗ αλληλεγγύη αντέχει!

Το Σάββατο 27/2/2016, δεκάδες εθελοντές και φίλοι του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών ξεκινήσα-με με ένα φορτηγάκι και μερικά αυτοκίνητα για το χώρο του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού, όπου βρίσκονται συγκεντρωμένοι περίπου 4.000 πρό-σφυγες. Σκοπός μας ήταν να παραδώσουμε ρούχα, παπούτσια, σκεπάσματα, γάλατα, τρόφιμα και είδη ατομικής υγιεινής, που είχαμε συγκεντρώσει το προηγούμενο διάστημα για το σκοπό αυτό. Αφού τακτοποιήσαμε τα πράγματα στο χώρο που λειτουρ-γεί ως αποθήκη, επισκεφτήκαμε το γήπεδο του χόκεϊ, στον οποίο βρίσκονται οι πρόσφυγες, 4.000

άνθρωποι, οι περισσότεροι νεαροί και έφηβοι, εκα-τοντάδες μωρά και παιδιά με τις μαμάδες τους –νε-αρές κοπέλες πάνω-κάτω είκοσι χρονών–, ακόμα και υπερήλικοι παππούδες. Ο χώρος που αντιστοιχεί σε καθέναν καταλαμβάνει μια κουβέρτα ή ένα στρώμα. Ελεύθερος χώρος μέσα στο κτίριο δεν υπάρχει ούτε για να περάσεις. Περπατάς με κίνδυνο να ποδοπα-τήσεις κάποιον, ακόμα και στο υπόγειο, δίπλα στις τουαλέτες, όπου η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική και δεν αερίζεται επαρκώς. Το γήπεδο του χόκεϊ, πλήρως εγκαταλειμμένο τα τελευταία χρόνια, δεν διαθέτει τις κατάλληλες υποδομές για να φιλοξε-νήσει τους ανθρώπους αυτούς. Η ακαταλληλότητα και η έλλειψη συντήρησής του φαίνεται ιδίως στις τουαλέτες, όπου η υγρασία είναι ανεξέλεγκτη. Τα νερά σχηματίζουν λίμνες στο πάτωμα και υπάρχει έντονη μούχλα. Ζεστό νερό δεν υπάρχει. Ακόμα και τα μωρά λίγων μηνών πλένονται με παγωμένο νερό. Στις ντουζιέρες δεν υπάρχει πόρτα, ούτε καν διαχω-ριστικό. Έτσι, όσοι κάνουν μπάνιο είναι εκτεθειμένοι στη θέα των υπολοίπων, που χρησιμοποιούν τους νιπτήρες. Οι ανάγκες στο Ελληνικό για τρόφιμα, είδη ατομικής υγιεινής, σκεπάσματα και ρούχα είναι μεγάλες, ενώ το κράτος είναι ο μεγάλος απών. Πρέ-πει να σταθούμε δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους. Όπως και όσο μπορεί ο καθένας.

Μια μαρτυρία από το ΕλληνικόΗ προσπάθεια των αλληλέγγυων σε όλη την Ελλάδα είναι συγκλονιστική. Και έρχεται σε πλήρη αντίφαση με την κυ-βερνητική πολιτική, που αποδεικνύεται ανίκανη ή απρόθυμη να διασφαλίσει τα στοιχειώδη. Ακολουθεί μαρτυρία που αναδεικνύει τις τραγικές ελλείψεις, που κάνουν και την αλληλεγγύη μας αλλά και την παράλληλη διεκδίκηση ανθρώπινων λύσεων από το κράτος αναντικατάστατη.

αντιρατσισμοσ 172 μαρτη 2016

Η  μνημονιακή  κυβέρνηση,  η μνημονιακή αντιπολίτευση, τα μίντια  και  οι  opinion  makers του  συστήματος,  σε  αγαστή 

συνεργασία,  εργάζονται  για  να  διαμορ-φώσουν  το  «κλίμα»,  δηλαδή  τις  κατάλ-ληλες ιδεολογικές και πολιτικές προϋπο-θέσεις, ώστε το ζήτημα των προσφύγων να  «αναβαθμιστεί»  σε  «εθνικό»:  ζήτημα «εθνικής  ασφάλειας»,  ζήτημα  «εθνικής κυριαρχίας» κ.λπ. Η σύγκληση του συμ-βουλίου  των  πολιτικών  αρχηγών  είναι  η συνήθης  τα  τελευταία  χρόνια  τελετουρ-γία για μια τέτοια «αναβάθμιση».

Από  ποιον  απειλείται  η  εθνική  ασφά-λεια  και  κυριαρχία  λοιπόν;  Όχι  από  το ΝΑΤΟ,  αφού  κυβέρνηση  και  αντιπολί-τευση  το  καλούν  να  αναλάβει  μια  ώρα αρχύτερα και πιο αποφασιστικά το έργο της «επιτήρησης» κατά των μεταναστών στο Αιγαίο. Από ποιον λοιπόν; Οι εθνα-μύντορες  της  μνημονιακής  συμπολί-τευσης και αντιπολίτευσης δείχνουν με  το  δάχτυλο  σε  δύο  κατευθύν-σεις:  την  Τουρκία  και  τις  χώρες του  βορειοδυτικού  βαλκανικού τόξου  μέχρι  και  την  Αυστρία. Προφανώς δεν αναμένουμε κά-ποια επιθετική ενέργεια, στρατι-ωτική  εισβολή  κ.λπ.  από  αυτές τις χώρες. Όσο για την πάγια θε-ωρία ότι το ΝΑΤΟ λειτουργεί ως «Δούρειος  Ίππος»  της  Τουρκίας, οι Τούρκοι στρατηγοί έχουν άλλη γνώμη:  θεωρούν  ότι  η  συμφωνία για  να  αναλάβει  το  ρόλο  επιτήρη-σης  και  εντοπισμού  των  προσφυγι-κών ροών στο Αιγαίο δεν εξυπηρετεί τα «εθνικά»  συμφέροντα  της  Τουρκίας,  γι’ αυτό  αρνούνται  στο  ΝΑΤΟ  έναν  τέτοιο ρόλο...

Ποια απειλή;Σε τι συνίσταται λοιπόν η απειλή κατά της «εθνικής ασφάλειας» και «εθνικής κυριαρ-χίας»; Είναι προφανές: στο ότι η μεν Τουρ-κία  δεν  κρατάει  διά  της  βίας  όλους  τους πρόσφυγες στη δική της επικράτεια αλλά τους  αφήνει  να  περνούν  στην  απέναντι όχθη του Αιγαίου, οι δε χώρες του βορειο-δυτικού βαλκανικού «τόξου» σε συνεργα-σία με  την Αυστρία θέλουν  να μειώσουν, να φιλτράρουν ή  και  να σταματήσουν  τις ροές των προσφύγων από τα σύνορά τους.

Εντέλει,  λοιπόν,  το  «πρόβλημα  εθνι-κής ασφάλειας και εθνικής κυριαρχίας» είναι  οι  πρόσφυγες!  Ένα  «πρόβλημα» που  κάθε  χώρα  πετάει  σαν  μπαλάκι στην επόμενη ή χρεώνει στην προηγού-μενη στη διαδρομή της οδύσσειας από τη  Συρία  μέχρι  την  Κεντρική  Ευρώπη. Η Ελλάδα  ζητάει  να μείνουν όλοι  στην Τουρκία  –με  τη  βία,  πώς  αλλιώς;  Η Τουρκία, που έχει ήδη 2-3 εκατομμύρια πρόσφυγες στο έδαφός της, παζαρεύει όχι  μόνο  χρηματοδότηση αλλά  κυρίως «ανταλλάγματα»  στα  δικά  της  «εθνικά θέματα», αυξομειώνοντας τις ροές από τη μία όχθη του Αιγαίου στην άλλη ως διαπραγματευτικό  χαρτί.  Αλλά,  δεδο-μένου  αυτού,  γιατί  η  Ελλάδα  «δικαι-

ούται»  να  είναι  απλώς  χώρα διέλευσης προσφύγων  ενώ  η  Τουρκία  πρέπει  να είναι  «αποθήκη  ψυχών»;  Τι  ζητούν  οι Έλληνες  υπερασπιστές  των  «εθνικών δικαίων»  από  το  τουρκικό  μιλιταριστι-κό καθεστώς; Είτε να δολοφονεί μαζικά τους πρόσφυγες στα σύνορα με τη Συ-ρία ώστε να μην μπαίνουν καθόλου στο τουρκικό έδαφος, είτε να γίνει αποκλει-στικά η Τουρκία ένα μεγάλο στρατόπε-δο προσφύγων; Όσο για το γεγονός ότι αυξομειώνει  τις  ροές  των  προσφύγων με  στόχο  να  διαπραγματευτεί  «ανταλ-λάγματα»,  ποια  είναι  η  κατηγορία;  Ότι κρατάει  στο  έδαφός  της  πρόσφυγες με τη βία ή ότι δεν κρατάει όλους τους πρόσφυγες με τη βία;

Από  την  άλλη,  όσο  προσεγγίζουμε την Κεντρική Ευρώπη τόσο περισσότε-ρο  οι  χώρες  αισθάνονται την  «απειλή» να  γί-

ν ο υ ν χώρες  τελι-κού  προορισμού.  Αντι-λαμβανόμενες λοιπόν με τη σειρά τους το  πρόβλημα  ως  πρόβλημα  «εθνικής ασφάλειας και κυριαρχίας» (όλοι τελικά αυτό  διεκδικούν,  όλοι  εναντίον  όλων), θέλουν  είτε  να  μειωθεί  αποφασιστικά ο  αριθμός  των  προσφύγων  που  περνά τα  σύνορά  τους,  είτε  και  να  κλείσουν εντελώς  τα  σύνορα.  Διαισθανόμενες ότι η Ελλάδα θέλει να είναι απλώς χώρα διέλευσης,  πιέζουν  τις  χώρες  της  δια-δρομής  ανάμεσα  στην  Ελλάδα  και  την Κεντρική  Ευρώπη  να  ενισχύσουν  τα «φίλτρα»  στα  δικά  τους  σύνορα,  απει-λώντας τες ότι αν δεν το κάνουν θα γί-νουν οι ίδιες «αποθήκες ψυχών»... Αυτή είναι  η  υλική  βάση  της  συμμαχίας  με-ταξύ  της  Αυστρίας  και  των  χωρών  της βορειοδυτικής Βαλκανικής.

Η  Τουρκία  ως  χώρα  πρώτης  υπο-δοχής,  η  Ελλάδα  ως  χώρα  δεύτερης υποδοχής,  οι  «ενδιάμεσες»  χώρες  των Βαλκανίων  και  οι  κεντροευρωπαϊκές χώρες τελικού προορισμού είναι τέσσε-ρις κατηγορίες χωρών που, καθεμιά με τον δικό της τρόπο και για τους δικούς της  λόγους,  θέλουν  να  ξεφορτωθούν τους  πρόσφυγες  ως  «περιττό  βάρος», ως απρόσκλητους «εισβολείς» ή και ως 

«βαρβάρους».Τόσοι  «ορκισμένοι  ανθρωπιστές»  είναι 

γενναιόδωρα  πρόθυμοι  να  επιτρέψουν στους  πρόσφυγες  να  διέλθουν  από  τη χώρα τους αλλά όχι και να παραμείνουν σε  αυτήν.  Ωστόσο,  οι  πρόσφυγες  είναι αδύνατον  να  ταξιδεύουν μέχρι  το  τέλος του  χρόνου,  ούτε  μπορούν  να  είναι  για όλες τις χώρες απλώς... διερχόμενοι: κά-ποτε  κάπου  πρέπει  να  εγκατασταθούν. Ποιος θα αποφασίσει πόσοι και πού;

Ανταγωνιστικοί «μηχανισμοί»Εν  μέρει  το  αποφάσισαν  οι  ίδιοι  οι πρόσφυγες.  Καταβάλλοντας  τεράστιο κόστος  κακουχιών  και  οδύνης  για  να σπάσουν  τόσα  διαδοχικά  σύνορα,  ένα τμήμα τους κατάφερε να φτάσει σε χώ-ρες τελικού προορισμού. Είναι τα τετε-

λεσμένα  της  πρώτης  πε-ριόδου,  όταν 

δεν  εί-

χ α ν ακόμη  κλεί-

σει  τα  σύνορα,  στα οποία  οι  άρχουσες  τάξεις  των  κρατών της Ευρώπης θέλουν να βάλουν άμεσα ένα τέλος.

Εν μέρει  το αποφασίζουν οι  κυβερνή-σεις  των  επιμέρους  χωρών  σε  συνδυα-σμό  με  την  πολιτική  των  ιμπεριαλιστι-κών θεσμών (από την Κομισιόν μέχρι το ΝΑΤΟ).

Αυτοί  οι  διαφορετικοί  και  ανταγωνι-στικοί μεταξύ τους «μηχανισμοί», από τη μια η πίεση  των προσφύγων  και  του  κι-νήματος αλληλεγγύης και από την άλλη τα  τείχη  και  φράχτες  των  καθεστώτων, θα  βγάλουν  μια  συνισταμένη  ως  τελικό αποτέλεσμα.  Όσο  ο  πόλεμος  στη  Συρία συνεχίζεται και συνεχίζει να παράγει προ-σφυγικές μάζες που παίρνουν το δρόμο για τη Δύση, τόσο περισσότερο θα αρχί-σει να εξαφανίζεται η κατηγορία των χω-ρών «απλής διέλευσης» των προσφύγων. Κάθε  χώρα  της  μαρτυρικής  διαδρομής από  τη  Συρία  μέχρι  την  Κεντρική  Ευρώ-πη  είναι  υποψήφια  να φιλοξενήσει  έναν αριθμό  προσφύγων  για  αρκετό  χρόνο, ένα μέρος τους ίσως και για πάντα. Η Ελ-λάδα δεν μπορεί να αποτελέσει εξαίρεση. 

Ποιος θα καθορίσει την κατανομή στις επιμέρους  χώρες  των  προσφύγων  που 

θα «μείνουν αρκετό διάστημα ή και για πάντα»;  Η  «ελεύθερη  αγορά»  της  Σέν-γκεν; Μα αυτή δεν άντεξε ούτε μερικούς μήνες.  Άρκεσε  να  «σηκώσουν  ανάστη-μα» η Αυστρία και χώρες των Βαλκανίων για να γίνει κουρελόχαρτο μέσα σε λίγες μέρες  απόφαση  κοτζάμ  Συνόδου  Κο-ρυφής.  Τώρα,  μικρομεσαίες  χώρες  της Ευρώπης περιφέρουν τα ρετάλια της σε κοινή θέα  και  κανείς  δεν μπορεί  να  κά-νει  το  παραμικρό  πέρα  από  «αυστηρές συστάσεις»... Τι είναι αυτό που συμβαί-νει μπροστά στα μάτια μας; Λίγα χρόνια αφότου κατέρρευσε ο μύθος της  «αγο-ράς» (που αντί για μηχανισμός βέλτιστης κατανομής των πόρων αποδείχτηκε δυ-νάστης των κοινωνιών και  «οργανωτής» της  μαζικής  εξαθλίωσης)  και  του  «ενι-αίου νομίσματος» (που αποδείχτηκε ότι έχει  διαφορετική  πραγματική  αξία  για κάθε χώρα-μέλος, αλήθεια που σε περι-πτώσεις όπως της Ελλάδας αναδείχτηκε στις τραγικές της διαστάσεις), καταρρέ-ει  τώρα  και  ο  μύθος  της  Σένγκεν,  μαζί και η ίδια.

ΑκροδεξιάΤα  τύμπανα  των  «εθνικών  συμφε-ρόντων» ξεκουφαίνουν την ούτως ή  άλλως  ασθενική  ακοή  της  γη-ραιάς ηπείρου. Και μέσα σε αυτή την  επιβλητική  παρέλαση  των «εθνικών  συμφερόντων»,  λά-μπουν η  εθνικιστική ακροδεξιά, οι  ρατσιστές  και  οι  φασίστες, ιδιαίτερα  στην  Κεντρική  και  Κε-ντροανατολική  Ευρώπη.  Η  «βα-

σιλεία»  της  Μέρκελ,  που  άντεξε και μάλιστα ενισχύθηκε στα χρόνια 

της  κρίσης, απειλείται  τώρα από  το «προσφυγικό»,  καθώς  το  ρατσιστικό 

μέτωπο  PEGIDA  προβαίνει  σε  ανοιχτά και δολοφονικά πογκρόμ κατά των προ-σφύγων, το ξενοφοβικό AfD (Εναλλακτι-κή για τη Γερμανία) αναδεικνύεται τρίτη πολιτική  δύναμη  στις  δημοσκοπήσεις και  η  δημοτικότητα  της  Μέρκελ  πέφτει για  πρώτη  φορά  σε  επίπεδα  κάτω  από το 40%. Ο γερο-τυφλοπόντικας της κρί-σης και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, που τα τελευταία χρόνια εκτραχύνθηκαν σε  ακραίες-μνημονιακές,  έχει  σε  τέτοιο βαθμό  υποσκάψει  τα  βάθρα  της  ιμπε-ριαλιστικής «Ευρώπης», ώστε η έρπουσα κρίση ηγεμονίας να τείνει τώρα να εξελι-χτεί σε ανοιχτή κρίση συνοχής της ΕΕ. Η «οικονομία», που μονοπώλησε τις εξελί-ξεις στην εξαετία της κρίσης 2009-2015, τώρα δίνει  τη σκυτάλη στην πολιτική, η οποία μπαίνει από την κυρίως είσοδο στις πλάτες του προσφυγικού κύματος.

Δεν είναι οι πρόσφυγες που διαλύουν την Ευρώπη,  αλλά η  λιτότητα  και  η  ιμπεριαλι-στική κυριαρχία, που επιστρατεύουν όλα τα μέσα  (νεοαποικιοκρατική  εκμετάλλευση, εκβιασμούς,  κρατικό αυταρχισμό και  κρά-τος  «έκτακτης  ανάγκης»,  Ευρώπη-«φρού-ριο») και γεννούν όλα τα τέρατα (ρατσισμό, ακροδεξιά,  φασισμό)  καθώς  αναπαράγο-νται μέσα στην κρίση παρατείνοντας τη δι-άρκεια της ζωής τους σαν ιστορικά ζόμπι.

*Τμήμα άρθρου που αναρτήθηκε στο Rproject.gr με τίτλο «Τι θα πει ότι το προσφυγικό είναι ζήτη-μα ‘‘εθνικής ασφάλειας και κυριαρχίας’’;»

Οι πρόσφυγες ως «εθνικό πρόβλημα» και η ανοιχτή κρίση της ΕΕΤου Πάνου Κοσμά*

Σκίτσο του Πάνου Ζάχαρη

ΔΙΕΘΝΗ18 2 ΜΑΡΤΗ 2016

Ιστορική πτώση των µεγάλων κοµµάτων, ενίσχυση της Αριστεράς

Σ τις 26 Φλεβάρη έγιναν οι εθνικές εκλογές στην Ιρλανδία. Το εκλο-γικό σύστηµα της χώρας είναι τόσο σύνθετο (για να διασφαλί-

ζει αντιπροσώπευση) που τα τελικά απο-τελέσµατα θα χρειαστούν µέρες, ενώ η κατανοµή των εδρών µπορεί να χρειαστεί και µία βδοµάδα.

Ωστόσο οι πρώτες εκτιµήσεις αποτελε-σµάτων έχουν βγει και –πέρα από αλλα-γές στη διαδροµή– προσφέρονται για κα-ταρχήν πολιτικά συµπεράσµατα. Και όλη η αρθρογραφία συµφωνεί ότι η Ιρλανδία έζησε έναν εκλογικό σεισµό.

Τα δύο κόµµατα του κυβερνητικού συ-νασπισµού καταποντίζονται. Το Fine Gael πηγαίνει από το 36,1% κάπου στο 25-26%. Το Εργατικό Κόµµα πηγαίνει από 19,5% γύρω στο 7,5%.

Ποια ανάκαµψη;Φαίνεται πως οι Ιρλανδοί εργαζόµενοι δεν συµµερίζονται τους διεθνείς επαί-νους για το «υπόδειγµα εξόδου από τα µνηµόνια». Γράφει ο Peter Geoghegan: «Πολλοί Ιρλανδοί δεν βίωσαν αποτελέ-σµατα από την ανάκαµψη ... Πάνω από 1 στους 4 δηλώνει πως η οικονοµική του κατάσταση χειροτέρεψε πέρυσι ενώ 1 στους 2 δηλώνει ότι έµεινε η ίδια». Με τα λόγια ψηφοφόρου έξω από εκλογικό κέντρο», «ήταν µια ανάκαµψη για τους πλούσιους». Σε αυτό το φόντο, το µήνυ-µα των κυβερνητικών κοµµάτων για «συ-νέχιση των προσπαθειών και της ανάκαµ-ψης» δεν έπιασε τόπο.

Το Fiana Fail, το άλλο µεγάλο κόµµα της Ιρλανδίας, ανέκαµψε σχετικά, πηγαί-νοντας περίπου στο 22% από το 17,5%. Οι ηγέτες του το θεωρούν άθλο, µετά την ιστορική συντριβή του 2011 (όταν έχασαν 12 µονάδες και έπιασαν ιστορικό χαµη-λό). Είναι ενδεικτικό της κρίσης ότι το δεύτερο χειρότερο αποτέλεσµα από τη δεκαετία του ’30 θεωρείται «άθλος». Κά-ποτε το Fiana Fail και το Fine Gael κυρι-αρχούσαν στην πολιτική ζωή, µε σταθε-ρό άθροισµα πάνω από 65% που έφτανε ως το 80%. Σήµερα τα δύο κάποτε κρα-ταιά κόµµατα δεν ξεπερνούν το 50% και ακόµα και ο «Μεγάλος Συνασπισµός» ίσως δεν αρκεί για να σχηµατιστεί κυβερ-νητική πλειοψηφία.

Η πτώση των Εργατικών συµπληρώνει την εικόνα. Ήταν το κόµµα που λειτουρ-γούσε ως βασικός «µικρός εταίρος», αυ-

ξοµειώνοντας τα ποσοστά του. Θεωρού-νταν το βασικό κόµµα «στα αριστερά του δικοµµατισµού» (µιας και τα δύο µεγάλα κόµµατα είναι εξίσου κεντροδεξιά, µε τη βασική τους διαχωριστική να είναι κατά-λοιπο του πολέµου και της τότε στάσης απέναντι στη βρετανική αυτοκρατορία). Με αυτήν την ιδιότητα εκτινάχθηκε στο 19,5% το 2011 και τον ρόλο του στη συ-γκυβέρνηση πληρώνει σήµερα, «µατώ-νοντας» και χάνοντας 12 µονάδες.

Αυτό το «δυοµισι-κοµµατικό» σύστη-µα, που για δεκαετίες συγκέντρωνε άνε-τα ένα 85-90% των ψήφων, σήµερα συ-γκεντρώνει το πολύ το 55%.

Το αποτέλεσµα δείχνει µια σοβαρή στροφή «ενάντια στο πολιτικό σύστηµα». Κατ’ αρχάς ένα 15% πήγε στους «ανεξάρ-τητους» (που µε βάση το εκλογικό σύ-στηµα µπορεί να καταλάβουν µεγάλο αριθµό εδρών). ∆είχνει επίσης µια στρο-φή ενάντια στη λιτότητα. ∆εν είναι µόνο ότι οι «ανεξάρτητοι» συνήθως τοποθε-τούνται «αριστερά του Κέντρου». Είναι και τα αποτελέσµατα των αριστερών κοµµατικών σχηµατισµών.

Το Σιν Φέιν δεν δικαίωσε τις µεγάλες προσδοκίες για αλµατώδη άνοδο και δεύ-τερη θέση. Αλλά συνεχίζει να ανεβάζει το ποσοστό του. Το 2011 έπιασε το 10% (µε άνοδο 3 µονάδων), σήµερα αγγίζει το 15%. Είναι σηµαντικό επίτευγµα για ένα κόµµα

που, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο νερό κι αν ρίξει στο κρασί του, εξακολουθεί να αντιµετωπίζεται από τα ΜΜΕ ως «ο πολιτι-κός βραχίονας των τροµοκρατών του IRA».

Οι πρωτοεµφανιζόµενοι Σοσιαλδη-µοκράτες κέρδισαν ένα ποσοστό γύρω στο 3%. Από αρκετούς συντρόφους θε-ωρούνται µια αριστερή εκδοχή Ποτα-µιού ή Πολιτών (δηµιούργηµα µε στόχο να ανακόψει την Αριστερά). Αλλά το ότι είναι «αριστερή» εκδοχή (µε θέση υπέρ διάφορων αιτηµάτων του κινήµατος) κατατάσσει τους ψηφοφόρους του στο στρατόπεδο της «αντι-λιτότητας».

Ριζοσπαστική ΑριστεράΗ πιο σηµαντική είδηση έρχεται από την «Αριστερά της Αριστεράς». Το κοινό εκλογικό κατέβασµα της Anti-Austerity Alliance (πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόµµατος) και του People Before Profit (πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Εργα-τικού Κόµµατος) αναµένεται να κερδίσει κάπου ανάµεσα στο 3,6% και το 5%. Είναι µια καλή άνοδος από το 2,7% της αντί-στοιχης πρωτοβουλίας του 2011 (Ενωµέ-νη Αριστερή Συµµαχία) και οι σύντροφοι ελπίζουν να εκλέξουν 6 ή και 7 βουλευτές.

Όπως είπαµε, η κατανοµή των εδρών θα χρειαστεί πολλές µέρες καταµέτρη-σης. Αλλά η πολιτική αστάθεια έφτασε και στην Ιρλανδία. Οι δύο «προαιώνιοι

εχθροί», το Fiana Fail και το Fine Gael, σήµερα ρίχνουν τους τόνους και συζη-τούν το ενδεχόµενο συγκυβέρνησης, αλλά ακόµα κι αυτό δεν δείχνει εύκολο.

Το Σιν Φέιν προεκλογικά αναφερόταν σε µια «προοδευτική κυβέρνηση», εννο-ώντας ότι θα µπορούσε να συµµαχήσει µε το Fiana Fail και τους Εργατικούς, αν αυτό ήταν η κυρίαρχη δύναµη. Ήταν εξαρχής µια προβληµατική στάση, που σήµερα δείχνει να ανοίγει δρόµους για ακόµα πιο επικίνδυνες διαδροµές. Παρά το αποτέλεσµα, που δεν δικαιώνει ένα τέτοιο σενάριο, ο ηγέτης του κόµµατος Τζέρι Άνταµς δηλώνει πως «αν δεχθεί πρόσκληση για συµµετοχή σε κυβέρνη-ση, το κόµµα θα το συζητήσει».

Αν επικρατήσει αυτός ο «κυβερνητι-σµός», θα κοστίσει, σε αντίθεση µε µια στάση αντιπολίτευσης στη λιτότητα. Ο ίδιος ο αστικός Τύπος, ενώ βλέπει τον «Με-γάλο Συνασπισµό» ως µόνη λύση, αναγνω-ρίζει ότι το βασικό πρόβληµα αυτού του σεναρίου είναι πως µεσοπρόθεσµα «θα στρώσει το δρόµο στο Σιν Φέιν»...

Όλα είναι ανοιχτά µέχρι να ολοκλη-ρωθεί η καταµέτρηση και οι διαπραγµα-τεύσεις, ακόµα και το σενάριο επαναλη-πτικών εκλογών. Το σίγουρο είναι πως ακόµα και στο «µοντέλο εξόδου από τα µνηµόνια», η πολιτική κρίση ήρθε για να µείνει...

Πολιτική αστάθεια και στην ΙρλανδίαΤου Πάνου Πέτρου

ΙράνΤο οριστικό αποτέλεσµα των εκλογών στο Ιράν θα χρειαστεί µέρες. Αλλά σε συµβολικό επίπεδο οι «µεταρρυθµιστές» κέρδισαν µια µεγάλη νίκη. Κερδί-ζουν και τις 30 έδρες στην Τεχεράνη, ενώ οι δύο ηγετικές προσωπικότητές τους αναδείχθηκαν µε άνεση στις πρώτες θέσεις. Φαίνεται πως ενισχύε-ται η γραµµή «επαναπροσέγγισης µε τη ∆ύση», κυρίως γιατί η άρση των κυρώσεων έχει δηµιουργήσει προσδοκίες για βελτίωση της οικονοµικής κατάστασης. Βέβαια οι φτωχοί, που υπέφεραν από το εµπάργκο επί «σκλη-ροπυρηνικών», θα πληρώσουν και από το άνοιγµα στις αγορές από τους «µεταρρυθµιστές». Γεωστρατηγικά το αποτέλεσµα έχει µια αξία, καθώς στις ΗΠΑ θα µετρηθεί ως επιτυχία της «ήπιας» στρατηγικής Οµπάµα και θα συνυπολογιστεί στις επόµενες κινήσεις της Ουάσινγκτον στη σκα-κιέρα ειδικά της Συρίας αλλά και ευρύτερα της Μέσης Ανατολής...

Από το µεγαλειώδες κίνηµα για το δικαίωµα στο νερό, που τροφοδότησε σε µεγάλο βαθµό την άνοδο του Σιν Φέιν και της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

διεθνη 192 μαρτη 2016

Συρία: Εύθραυστη εκεχειρία και «ασκήσεις συνεννόησης»

ΗΠΑΣτις προκριματικές εκλογές του Ρεπουμπλι-κανικού Κόμματος στη Νότια Καρολίνα, η συ-ντριβή του Τζεμπ Μπους (7%) τον ώθησε να παραιτηθεί από την κούρσα! «Το τέλος μιας δυναστείας» όπως έγραψαν τα αμερικανικά ΜΜΕ. Ελάχιστους μήνες πριν, ο Μπους ήταν ο εκλεκτός του κομματικού κατεστημένου και το αδιαφιλονίκητο φαβορί. Τώρα αποσύρεται με την ελπίδα οι «κομματικοί» να συγκεντρωθούν γύρω από τον Ρούμπιο για να φραχτεί ο δρόμος στους Τραμπ και Κρουζ, που εκφράζουν μια (ακρο)δεξιά «εξέγερση της βάσης»...

ΙράκΜια λαοθάλασσα πλημμύρισε τη Βαγδάτη ύστερα από κάλεσμα του σιίτη κληρικού Μοκτάντα Αλ Σαντρ «ενάντια στην κυβερνητική διαφθορά». Το θολό πολιτικό στίγμα επέτρεψε στον Αλ Σαντρ αφενός να μιλά εξ ονόμα-τος «όλων των καταπιεσμένων από την κυβέρνηση της Βαγδάτης» (και των σουνιτών), και ταυτόχρονα να υψώνει ως κεντρικό ζήτημα την ένταξη των σιιτικών πολιτοφυλακών του στον κυβερνητικό στρατό. Παρ’ όλα αυτά, η επιβεβαίωση της δυνατότητάς του να κινητοποιεί τεράστιες μάζες (ύστερα από αρκετό καιρό σε σχετική αφάνεια), η ανταπόκριση που βρίσκει (καθώς αυτά που λέει «επικοινωνούν» με τη λαϊκή αγανάκτηση) και το γεγονός ότι αποτελούσε πάντοτε «ανεξάρτητο» παίκτη (σε διαμάχη με τις ΗΠΑ, σε τρο-χιά διαφοροποίησης από τους «εκλεκτούς» του Ιράν στη Βαγδάτη) προσθέ-τουν έναν ακόμα «παράγοντα» στις ρευστές εξελίξεις στην περιοχή...

Κ αθώς γράφονταν αυτές οι γραμμές, η Συρία ζούσε την πρώτη μέρα της συμφωνημέ-νης εκεχειρίας.

Τα πρώτα ρεπορτάζ από ΜΚΟ, ακτιβι-στές κ.ά. έκαναν λόγο για «πρωτόγνωρη ησυχία» στα περίχωρα της Δαμασκού, στη Λατάκια, στο Χαλέπι, στις αεροπο-ρικές βάσεις που χρησιμοποιεί η Ρωσία κ.λπ. Βέβαια οι δύο οργανώσεις που εξαι-ρέθηκαν, το Ισλαμικό Κράτος και το Τζα-μπάτ Αλ Νούσρα, οργάνωσαν επιθέσεις από τις πρώτες ώρες της εκεχειρίας. Και αντίστροφα, αμερικανικές βόμβες έπε-σαν σε σημεία που ελέγχει το ΙΚ.

Η συμφωνία είναι τόσο εύθραυστη όσο και προηγούμενες προσπάθειες. Η Ανώ-τατη Διαπραγματευτική Επιτροπή (συρια-κή αντιπολίτευση) είπε πως θα τηρηθεί η εκεχειρία για δύο εβδομάδες, αλλά δή-λωσε «βέβαιη ότι ο Άσαντ θα εκτεθεί πα-ραβιάζοντάς τη σύντομα». Το καθεστώς επίσης συμφώνησε και έχει σταματήσει τις επιθέσεις του, αλλά είναι γνωστή η ευκολία με την οποία βαφτίζει «τζιχα-ντιστές τρομοκράτες» τους αντιπάλους του. Μέσα στην «ομίχλη του πολέμου», δείχνει πολύ εύκολο οποιαδήποτε πλευρά να σπάσει την εκεχειρία, κατηγορώντας την άλλη. Μένει να φανεί λοιπόν αν πρό-κειται για ειλικρινή διάθεση προσωρινής κατάπαυσης του πυρός ή για ένα «blame game» από το οποίο οι εμπλεκόμενες πλευρές ελπίζουν να αποσπάσουν πολιτι-κά οφέλη («προσπαθήσαμε, αλλά ο αντί-παλος δεν θέλει την ειρήνη»).

Μεγάλες δυνάμειςΑυτό που έχει αλλάξει σε σχέση με προ-ηγούμενες απόπειρες είναι η στάση των μεγάλων δυνάμεων, που αυτήν τη φορά δείχνουν να παίρνουν πολύ πιο σοβαρά το ζήτημα. Έγιναν συνεννοήσεις που δεν είχαν γίνει παλιότερα (με λίστα ενόπλων οργανώσεων, με ανταλλαγή πληροφορι-ών για τις θέσεις όπου βρίσκονται κ.λπ.). Στήθηκε μηχανισμός επιτήρησης της συμφωνίας από ΗΠΑ και Ρωσία και κέ-ντρα συντονισμού σε Ουάσινγκτον, Μό-σχα, Αμάν, Λατάκια.

Αλλά εκεί που φάνηκε η σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν οι μεγάλες δυνάμεις τη διαχείριση της κρίσης είναι οι τόνοι που υιοθέτησαν πρόσφατα απέ-ναντι στους συμμάχους τους.

Πρώτα ήρθε η «ψυχρολουσία» στις προσπάθειες του Ερντογάν να σύρει το ΝΑΤΟ σε επέμβαση υπέρ του. Αυτή η

προσπάθεια κορυφώθηκε με την πολιτική εκμετάλλευση της βομβιστικής επίθεσης στην Άγκυρα, που αποδόθηκε –λαθραία– στους Κούρδους της Συρίας. Η Ουάσιν-γκτον διαφοροποιήθηκε ανοιχτά από τη γραμμή της Άγκυρας. Ο εκνευρισμός του Ερντογάν, που εξαπέλυσε μύδρους κατά των ΗΠΑ ότι «εξοπλίζουν τρομοκράτες» (τους Κούρδους μαχητές) και έφτασε να απειλήσει με τερματισμό της χρήσης του Ιντσιρλίκ, δεν απέδωσε. Οι βαριές κου-βέντες μεταξύ κρατικών αξιωματούχων συνεχίστηκαν μέχρι την τηλεφωνική επι-κοινωνία Ομπάμα-Ερντογάν.

Το αποτέλεσμα είναι πως η τουρκική κυβέρνηση απέσυρε από το τραπέζι τις απειλές για «μονομερή χερσαία εισβολή». Αυτή η επιλογή έτσι κι αλλιώς θα ήταν παρανοϊκή αν προχωρούσε μονομερώς, πόνταρε εξαρχής σε νατοϊκή στήριξη για να έχει πιθανότητες επιτυχίας και αυτή η στήριξη δεν δίνεται. Σύντομα και ο Ερντο-γάν αλλά και οι Σαούντ, που εξελίσσο-νται στους πιο θερμούς συμμάχους του, αναδιπλώθηκαν μιλώντας για επέμβαση «μόνο με τη σύμφωνη γνώμη του διε-θνούς συνασπισμού υπό την ηγεσία των ΗΠΑ». Ακόμα και η «ζώνη ασφαλείας» την οποία περιορίζεται να ζητά πλέον ο Ερντο-γάν έχει συρρικνωθεί δραματικά σε σχέση με τα αρχικά του αιτήματα, ελπίζοντας να αποσπάσει έτσι διεθνή στήριξη. Κέρδισε τη ρητορική στήριξη της Μέρκελ. Όμως ήταν μια «τσάμπα» δήλωση από τη Γερμα-

νίδα καγκελάριο, που την έκανε για να δεί-ξει στο εσωτερικό ότι «ψάχνει λύσεις που θα σταματήσουν τις προσφυγικές ροές», αλλά γνωρίζοντας ότι η απόφαση για υλο-ποίηση περνά από την Ουάσινγκτον και όχι από το Βερολίνο...

Συνοψίζοντας, ο Ομπάμα μάλλον προ-σπαθεί να βάλει φρένο στις έξαλλες κινή-σεις των τοπικών συμμάχων των ΗΠΑ, καθώς –σε αυτήν τη φάση τουλάχιστον– δεν επιδιώκει να συρθεί σε πόλεμο για τη Συρία, ούτε να διαρρήξει τους δεσμούς της Ουάσινγκτον με τους Κούρδους της Συρίας, ούτε να τορπιλίσει την επανα-προσέγγιση με το Ιράν.

«Χαλινάρι» στον ΆσαντΑκολούθησε μια άλλη ψυχρολουσία: το πρώτο δημόσιο «άδειασμα» του Άσαντ από Ρώσο αξιωματούχο. Αναθαρρημένος από τις πρόσφατες επιτυχίες του, ο Σύρος δικτάτορας είχε δηλώσει πως οι δυνάμεις του δεν θα σταματήσουν τις επιθέσεις μέχρι να επανακαταλάβουν όλη τη Συρία, τη στιγμή που ΗΠΑ-Ρωσία συζητούσαν για την εκεχειρία. Η απάντηση ήρθε από τον εκπρόσωπο της Ρωσίας στον ΟΗΕ, Βιτάλι Τσέρκιν, που ζήτησε από τον Άσαντ «να ακολουθήσει τις συμβουλές μας». Στην ίδια συνέντευξη, υπενθύμισε στις συριακές Αρχές πως ήταν η ρωσική αε-ροπορία αυτή που έσωσε τη Δαμασκό και βοήθησε τις κυβερνητικές δυνάμεις να ξαναδιεκδικήσουν το χαμένο έδαφος.

Ένας «ευγενικός» τρόπος να θυμίσει στον Άσαντ ότι η ρωσική στήριξη δεν είναι «άνευ όρων» και δεν μπορεί να κάνει του κεφαλιού του, χωρίς συνεννόηση με τη Μόσχα. Για τον Πούτιν είναι κρίσιμο να διατηρήσει το «πόδι» του στη Μεσόγειο, να αποδείξει στην περιοχή ότι έχει στρα-τιωτική δύναμη κι ότι «δεν πουλάει» τους δικούς του δικτάτορες (το άδειασμα του Μουμπάρακ από την Ουάσινγκτον, 5 χρό-νια μετά, ακόμα θεωρείται «σημείο των καιρών» από πολλές φιλοαμερικανικές άρ-χουσες τάξεις της περιοχής). Αλλά ούτε αυτός επιθυμεί να συρθεί σε μακροχρόνιο πόλεμο για τη Συρία ή να πάει σε μετωπι-κή αντιπαράθεση με τη Δύση.

Ωστόσο, οι μεγάλες δυνάμεις δεν νοιάζονται γενικώς για την ειρήνη. Νοιά-ζονται για την προάσπιση των συμφε-ρόντων τους, που σήμερα επιχειρούν να διασφαλίσουν μέσα από τη μεταξύ τους συνεννόηση και την «πειθάρχηση» των τοπικών παιχτών. Αλλά αυτό που εξελίσ-σεται είναι παζάρι (ή και πόκερ) και όχι κάποια ειλικρινής ειρηνευτική διαδικα-σία. Αν το παζάρι δεν καταλήξει και μια πλευρά αισθανθεί ριγμένη, όλα τα σε-νάρια ξανανοίγουν. Δεν είχε αρχίσει καν η εκεχειρία όταν ο Τζον Κέρι έσπευσε να ρίξει δημόσια την προκλητική ανακοίνω-ση «σε εξέλιξη επεξεργασία Σχεδίου Β, αν δεν επιτευχθεί συμφωνία». Ένα «Σχέδιο Β» για το οποίο η Μόσχα διαμαρτυρήθη-κε ότι δεν γνωρίζει τίποτα...

Κ αθηµερινά ξεδιπλώνεται ένα δεύτερο συγκλονιστικό κύµα αλληλεγγύης στους πρόσφυ-γες που «εγκλωβίζονται» στην

Ελλάδα. ∆εκάδες χιλιάδες άνθρωποι σπεύδουν να προσφέρουν είδη πρώτης ανάγκης όπου υπάρχουν πρόσφυγες, από τη Ρόδο ως την Ειδοµένη. ∆ήµοι όπως του Ιλίου διαθέτουν χώρους για φιλοξε-νία των προσφύγων. Παρά τις απόπειρες της δεξιάς και των φασιστών να τους συ-κοφαντήσουν και να σπείρουν το φόβο στον ντόπιο πληθυσµό από τη Ρόδο και το Σχιστό ως τα ∆ιαβατά της Θεσσαλονί-κης µε σταυρούς, γουρουνοκεφαλές και εµπρησµούς σε αποθήκες όπου συλλέ-γονται είδη αλληλεγγύης. Παρά τις δηµό-σια ανακοινωµένες «ελπίδες» αποτροπής τους από την Ελληνική κυβέρνηση: πως το ΝΑΤΟ θα αποτρέψει τις βάρκες των απελπισµένων που «δεν χωράνε», πολ-λαπλασιάζοντας τους θανάτους, στέλνο-ντάς τους από κει που ήρθαν και αναγκά-ζοντας την Τουρκία µετατραπεί εκείνη σε αποθήκη ψυχών. Παρά τις απειλές περί εξόδου της Ελλάδας από τη ζώνη Σέγκεν, την «αντικειµενική πραγµατικότητα» του κλείσιµου των περασµάτων στην Ειδο-µένη και άλλα σηµεία του διαδρόµου των δυτικών Βαλκανίων. Παρ’ όλα αυτά, σύµφωνα µε πρόσφατη έρευνα, το 66% των Ελλήνων νιώθει αλληλέγγυο στους πρόσφυγες και τους βοηθά όπως µπορεί. Το 58% δήλωσε στην έρευνα ότι βοήθη-σε ήδη τους πρόσφυγες προσφέροντας τρόφιµα (39%) ρούχα (31%) χρηµατική βοήθεια (10%) και εθελοντική βοήθεια (4%)!

Αυτό το κίνηµα της αλληλεγγύης εί-ναι η πραγµατική δύναµη που µπορεί να αµφισβητήσει και να ανατρέψει στην

πράξη τους ρατσιστικούς σχεδιασµούς της Ευρώπης – Φρούριο. Να στείλει το ΝΑΤΟ πίσω από κει που ήρθε, να γκρεµί-σει τους φράχτες και να ανοίξει διόδους ασφαλούς διέλευσης για τους πρόσφυ-γες. Να ακυρώσει το ξαναγέµισµα των παλιών στρατοπέδων συγκέντρωσης, τη δηµιουργία νέων φυλακών και τις απελά-σεις των µεταναστών χωρίς χαρτιά από την Ελληνική κυβέρνηση. Να επιβάλλει τη δηµιουργία ανθρώπινων δοµών φιλο-ξενίας προσφύγων και µεταναστών για όσο χρειαστεί. Σε µια τέτοια στιγµή, οι διεθνείς κινητοποιήσεις που γίνονται τον Μάρτιο για αλληλεγγύη στα θύµατα της φτώχειας και του πολέµου και αντίσταση στην Ευρώπη – Φρούριο, αποκτούν ιδι-αίτερη αξία. Σε µια σειρά από πόλεις της Ελλάδας, όπως την Αθήνα, τη Θεσσαλο-νίκη, την Πάτρα και την Κρήτη, το τετρα-ήµερο 18 – 21 Μάρτη µπορούν και πρέπει να συγκεντρωθούν όλες οι δυνάµεις της αλληλεγγύης και της αντίστασης σε ένα ορµητικό ποτάµι.

Στην Αθήνα, οι συµµετοχές κοινω-νικών φορέων όλων των ειδών για το τετραήµερο 18 – 21 Μάρτη µετά από κά-λεσµα των αντιρατσιστικών και µετανα-στευτικών οργανώσεων, έχουν ξεπερά-σει τις 50. Στις κινητοποιήσεις καλούν δεκάδες σωµατεία εργαζοµένων: από την Α∆Ε∆Υ, την ΟΛΜΕ και την ΠΟΕ – ΟΤΑ, µέχρι πρωτοβάθµια σωµατεία ερ-γαζοµένων στον ιδιωτικό και το δηµόσιο τοµέα όπως των εργαζόµενων στο ξενο-δοχείο Stanley και στο ∆ήµο Ζωγράφου, ή τις απλήρωτες καθαρίστριες του αµα-ξοστασίου του Ελληνικού. Από δήµους, όπως της Νέας Φιλαδέλφειας µε αποφά-σεις των δηµοτικών συµβουλίων τους, ως Λαϊκές Συνελεύσεις γειτονιών όπως της Νέας Σµύρνης και των Σεπολίων. LGBTQ οµάδες, κινήσεις δικαιωµάτων, αντιπολεµικές και αντιφασιστικές κινή-σεις όπως ο Αντιφασιστικός Συντονισµός

Αθήνας Πειραιά µας καλούν σε ένα µεγάλο αντιρατσιστικό συλλαλλητήριο το Σάββατο 19 Μάρτη στις 2 µ.µ. στην πλατεία Βικτωρίας και στην πορεία που θα ακολουθήσει στη Βουλή και τα γραφεία της ΕΕ. Την Πα-ρασκευή 18 Μάρτη στη σχολή Καλών Τεχνών, από τις 5 µ.µ. θα πραγµατοποιηθούν εργα-στήρια για το αντιφασιστικό κίνηµα, τα LGBT δικαιώµατα, την αντίσταση στον ολοκλη-ρωτισµό του κράτους του Ερντογάν στην Τουρκία. Στις 7 µ.µ. ακολουθεί η κεντρική εκ-δήλωση µε οµιλητές διεθνείς ακτιβιστές, αλληλέγγυους από οµάδες που δραστηριοποι-ούνται σε διάφορες περιοχές της χώρας, συνδικαλιστές, πρόσφυγες και µετανάστες. Στις 10 µ.µ. θα γίνει συναυλία αλληλεγγύης στους πρόσφυ-γες και οικονοµικής ενίσχυσης στις οµάδες αλληλεγγύης στα νησιά. Μέχρι στιγµής συµµε-τέχουν ο Φοίβος ∆εληβοριάς, η Μάνια Παπαδηµητρίου, ο Ζερβουδάκης, οι Pink Tank, oι Encardia, o Mr Ηighway Band, o Παντελης ΜΚ, οι Τζιριµπαντ και µεταναστευτικά συγκρο-τήµατα. Στις 21 Μάρτη σε πολλά σχολεία της χώρας θα γίνουν συζητήσεις εκδη-λώσεις και δράσεις για την παγκόσµια µέρα κατά των φυλετικών διακρίσεων µε κάλεσµα της ΟΛΜΕ.

Εν’ όψει του τετραήµερου και µέχρι και τις 21 Μάρτη, σε όλη την Ελλάδα γίνονται εκδηλώσεις και δράσεις από αντιρατσι-στικές οργανώσεις όπως η ΚΑΡ και το ΚΣΜ σε συνεργασία µε τοπικούς φορείς, που ανοίγουν την αντίσταση στο ρατσι-σµό της Ευρώπης – Φρούριο σε πόλεις, γειτονιές και σχολές. Γίνονται εξορµήσεις

και αφισοκολλήσεις µε τα ελληνικά και πολύγλωσσα υλικά των κινητοποιήσεων και στήνονται µικροφωνικές σε πλατεί-ες. Πολιτικοί φορείς της αριστεράς όπως η Λαϊκή Ενότητα οργανώνουν πολιτικές εκδηλώσεις και θεµατικές συνελεύσεις για την αντίσταση στον πόλεµο και το ρα-τσισµό. Απέναντι στο ζοφερό κλίµα της εγκατάλειψης των οικογενειών προσφύ-γων που αναγκάζονται να περπατούν δε-κάδες χιλιόµετρα στις εθνικές οδούς µε βρέφη στην αγκαλιά, στις 18 – 21 Μάρτη αντιπαρατάσσουµε την κραυγή την κοι-νωνίας των από κάτω: Οι µετανάστες και οι πρόσφυγες είναι καλοδεχούµενοι, να απελάσουµε το ρατσισµό, να γκρεµίσου-µε την Ευρώπη – Φρούριο!

2 ΜΑΡΤΗ 2016

Οι πρόσφυγες ως «εθνικό πρόβληµα» και η ανοιχτή κρίση της ΕΕ

σελ. 17

Του Θανάση Κούρκουλα

18 – 21 Μάρτη: ∆ιεθνής κινητοποίηση ενάντια στο ρατσισµό

Να γκρεµίσουµε την Ευρώπη-Φρούριο!