Eκείνη

Σειρά: Ξένη Λογοτεχνία Τίτλος πρωτοτύπου: "Οh…”Συγγραφέας: Philippe Djian

Mετάφραση: Μενέλαος Παπαϊωάννου Φιλολογική επιμέλεια: Νεφέλη Χαραλαμπάκου

Θεώρηση Δοκιμίων: Εύη ΖωγράφουΣελιδοποίηση: Έλενα Ματθαίου

Εκπόνηση Εξωφύλλου: Φαίδων Σμυρναίος - Αρχέτυπο

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική, η απόδοση κατά παράφραση ή διασκευή του περιεχομένου του βιβλίου με οποιονδή-ποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο, χωρίς προ-ηγούμενη γραπτή άδεια του εκδότη. Νόμος 2121/1993 και κανόνες του Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.

Copyright © 2017: ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΩΚΕΑΝΟΣ& © 2012: Éditions Gallimard, Paris

Σόλωνος 136, Αθήνα 106 77Τηλ.: 210 3829339-210 3803925, Φαξ: 210 3829659

e-mail: info@oceanosbooks.grwww.oceanosbooks.gr

ISBN: 978-618-5284-38-1

Mετάφραση:Μενέλαος Παπαϊωάννου

Eκείνη

ΦΙΛΙΠ ΤΖΙΑΝ

Το βέβαιο είναι ότι το μάγουλό μου έχει μια γρατζου-νιά. Το αισθάνομαι ότι με καίει. Με πονάει και το σαγόνι μου. Την ώρα που έπεφτα, έριξα κάτω ένα

βάζο. Θυμάμαι ότι το άκουσα να σκάει στο πάτωμα και αναρωτιέμαι μήπως έχω κοπεί κάπου από τα κομμάτια του. Δεν ξέρω. Έξω ο ήλιος είναι ακόμη ψηλά. Ο καιρός είναι καλός. Έχει λιακάδα. Η αναπνοή μου επιστρέφει σταδιακά σε κανονικούς ρυθμούς. Έχω την αίσθηση ότι σε λίγα λεπτά θα με πιάσει φοβερός πονοκέφαλος.

Προχθές, καθώς πότιζα τον κήπο, είδα ένα ανησυχητικό σημάδι επάνω στον ουρανό. Ένα σύννεφο με πολύ συγκε-κριμένο σχήμα. Κοίταξα γύρω μου μήπως και αφορούσε κάποιους άλλους, αλλά δεν υπήρχε κανείς. Και δεν ακου-γόταν τίποτε εκτός από εμένα που πότιζα, ούτε κάποιες ομι-λίες, ούτε φωνές, ούτε κάποιο μηχάνημα – και ένας Θεός ξέρει πόσο συχνά υπάρχει στη γειτονιά μία μηχανή που κου-ρεύει το γρασίδι ή μαζεύει τα ξερά φύλλα.

8

ΦΙΛΙΠ ΤΖΙΆΝ

Έχω σε γενικές γραμμές μία ευαισθησία στα μηνύματα από τον έξω κόσμο. Μπορώ να μείνω κλεισμένη μέσα για πολλές ημέρες συνέχεια, να μη βγάλω το πόδι μου έξω αν διακρίνω κάποιο ανησυχητικό προμήνυμα στον ασυνήθιστο τρόπο που πετάει ένα πουλί –αν συνοδεύεται μάλιστα από ένα διαπεραστικό ή πένθιμο κράξιμο– ή ακόμη αν μία ηλι-αχτίδα με χτυπήσει κατάφατσα στο πρόσωπο μέσα από τις φυλλωσιές ή αν σκύψω για να δώσω ελεημοσύνη σε κάποιον που κάθεται στο πεζοδρόμιο, και εκείνος με αρπάξει ξαφ-νικά από το μπράτσο και αρχίσει να ουρλιάζει: «Oι δαίμο-νες, τα πρόσωπα των δαιμόνων… αλλά αν τους απειλήσω ότι θα τους σκοτώσω, τότε εκείνοι με υπακούνε!» Ο άνθρω-πος φώναζε και επαναλάμβανε συνεχώς αυτή τη φράση με ένα τρελό βλέμμα χωρίς να με αφήνει, και όταν γύρισα στο σπίτι, ακύρωσα το εισιτήριο του τρένου λησμονώντας την ίδια στιγμή τον προορισμό του ταξιδιού μου, μη δείχνοντας πια κανένα ενδιαφέρον, ούτε το παραμικρό, επειδή δεν είχα αυτοκτονικές διαθέσεις ούτε αγνοούσα τις προειδοποιήσεις, τα μηνύματα και τα σημάδια που μου έστελναν.

Στα δεκάξι μου χρόνια έχασα ένα αεροπλάνο μετά από ένα μεθύσι στο φεστιβάλ της Μπαγιόν και εκείνο το αερο-πλάνο έπεσε και έγινε συντρίμμια. Το σκεφτόμουν για πολύ καιρό. Τότε αποφάσισα ότι από εκεί και πέρα θα έπαιρνα ορισμένες προφυλάξεις για να προστατεύσω τη ζωή μου. Παραδέχθηκα ότι αυτά τα πράγματα υπήρχαν και άφηνα να γελάνε μαζί μου όσοι ήθελαν να γελάσουν. Δεν ξέρω για ποιόν λόγο τα σημάδια που προέρχονται από τον ουρανό μου φαίνονταν πάντα τα πιο σημαντικά, τα πιο επείγοντα, και ένα σύννεφο σε σχήμα Χ –ένα είδος αρκετά σπάνιο για

9

EKEINH

να τραβήξει διπλά την προσοχή μου– δεν μπορεί παρά να με κάνει να μπω σε επιφυλακή. Δεν ξέρω τι με έπιασε. Πώς μπόρεσα να χαλαρώσω την προσοχή μου;

Ακόμη κι αν έχει να κάνει λίγο –ή πολύ;– με τον Μαρτύ. Αισθάνομαι μεγάλη ντροπή. Αυτή τη στιγμή είμαι έξαλλη. Έξαλλη με τον εαυτό μου. Στην εξώπορτά μου υπάρχει μία αλυσίδα. Στην πόρτα υπάρχει μία καταραμένη αλυσίδα, κι εγώ την ξέχασα; Σηκώνομαι και πάω να τη βάλω στη θέση της. Δαγκώνω για μια στιγμή το κάτω χείλος μου και στέ-κομαι ακίνητη. Πέρα από το σπασμένο βάζο, δεν βλέπω κάποια άλλη ακαταστασία. Ανεβαίνω επάνω για να αλλάξω. Ο Βενσάν θα έλθει το βράδυ για φαγητό με τη φιλενάδα του και εγώ δεν έχω ετοιμάσει τίποτε.

Η κοπέλα είναι έγκυος, το παιδί όμως δεν είναι του Βενσάν. Επάνω σ’ αυτό θέμα δεν λέω πια τίποτε. Δεν έχω να κερδίσω κάτι. Δεν έχω πια το κουράγιο να τσακώνομαι μαζί του. Ούτε τη διάθεση. Από τότε που συνειδητοποίησα πόσο μοιάζει με τον πατέρα του, φοβήθηκα ότι θα τρελαθώ. Το όνομά της είναι Ζοζί. Ψάχνει να βρει ένα διαμέρισμα για τον Βενσάν και για εκείνην και για το μωρό που περιμέ-νει. Ο Ρισάρ έδειξε να αισθάνεται σε δύσκολη θέση όταν αναφέραμε πόσο έχουν ανέβει τα νοίκια στην πρωτεύουσα. Βάλθηκε να περπατάει κατσουφιασμένος πάνω-κάτω στο δωμάτιο, όπως συνηθίζει τώρα τελευταία. Βλέπω πόσο έχει γεράσει, πόσο δύσθυμος έχει γίνει τα τελευταία είκοσι χρό-νια. «Τί εννοείτε, τον μήνα ή τον χρόνο;» είπε, παίρνοντας δυσάρεστο ύφος. Δεν ήταν σίγουρος ότι μπορούσε να βρει τα χρήματα. Όσο για μένα, υποτίθεται ότι διαθέτω ένα άνετο και σταθερό εισόδημα.

10

ΦΙΛΙΠ ΤΖΙΆΝ

Προφανώς.«Εσύ ήθελες γυιό», του λέω. «Μην το ξεχνάς».Τον παράτησα επειδή είχε καταντήσει αφόρητος και

σήμερα είναι πιο αφόρητος από ποτέ. Τον ενθαρρύνω να ξαναρχίσει το κάπνισμα ή τουλάχιστον το τρέξιμο, για να βγάλει από πάνω του αυτή τη μαύρη μαυρίλα που τον συνο-δεύει τον περισσότερο καιρό.

«Με συγχωρείς, αλλά πήγαινε στα τσακίδια», μου λέει. «Σε κάθε περίπτωση, είμαι άφραγκος αυτόν τον καιρό». Νόμιζα ότι είχε βρει δουλειά.

«Δεν ξέρω. Μίλα μαζί του».Ούτε με εκείνον θέλω να τσακωθώ. Έζησα πάνω από

είκοσι χρόνια της ζωής μου μ’ αυτόν τον άνδρα, αλλά μερι-κές φορές διερωτώμαι πού βρήκα το κουράγιο.

Γεμίζω τη μπανιέρα. Το μάγουλό μου είναι κόκκινο, αλλά και λίγο κίτρινο, κάτι σαν ψημένος πηλός, και βλέπω μία μικρή σταγόνα αίμα στην άκρη των χειλιών μου. Τα μαλ-λιά μου είναι τελείως ανάστατα – η φουρκέτα που τα κρα-τούσε έχει φύγει από τη θέση της. Ρίχνω άλατα στο νερό. Πρόκειται για τρέλα επειδή είναι κιόλας πέντε το απόγευμα και αυτό το κορίτσι, τη Ζοζί, δεν το ξέρω πολύ καλά. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ για δαύτην.

Πάντως απ’ έξω έρχεται ένα απίστευτα ωραίο και γλυκό φως, που δεν σχετίζεται καθόλου με οποιαδήποτε υπόνοια απειλής. Δυσκολεύομαι πολύ να πιστέψω ότι μου συνέβη κάτι τέτοιο κάτω από έναν τόσο γαλανό ουρανό και με τόσο ωραίο καιρό. Το μπάνιο είναι πλημμυρισμένο από φως και από μακριά ακούγονται φωνές παιδιών που παίζουν, ο ορίζοντας λάμπει, πουλιά πετάνε, σκίουροι τρέχουν πάνω-κάτω κ.λπ.

11

EKEINH

Είναι τόσο ωραία. Το μπάνιο κάνει θαύματα. Κλείνω τα μάτια. Μέσα σε μία στιγμή, δεν προσποιούμαι ότι τα έχω σβήσει όλα, αλλά έχω ξαναβρεί πάλι τα κουράγια μου. Η ημικρανία που φοβόμουν δεν έρχεται. Τηλεφωνώ στο catering και παραγγέλνω σούσι.

Έχω περάσει χειρότερα με άνδρες που διάλεξα μόνη μου. Αφού μαζέψω πρώτα τα πιο μεγάλα κομμάτια του βάζου, περνάω το πάτωμα με την ηλεκτρική σκούπα γύρω από το σημείο όπου έπεσα και η σκέψη ότι πριν λίγες ώρες ήμουν ξαπλωμένη εδώ με την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά, με κάνει να αισθάνομαι άσχημα. Και νά που τη στιγμή που θα έβαζα κάτι να πιώ, έρχεται ένα μήνυμα από την Ιρέν, τη μητέρα μου, που είναι εβδομήντα πέντε ετών και έχω να τη δω –πόσο μάλλον να μάθω νέα της– εδώ και έναν μήνα. Λέει ότι με είδε στο όνειρό της, ότι τη φώναζα ζητώντας βοήθεια, ενώ εγώ δεν την έχω φωνάξει ούτε της έχω τηλε-φωνήσει καθόλου.

Ο Βενσάν δεν φαίνεται να έχει πιστέψει καθόλου την ιστορία μου. «Το ποδήλατό σου είναι σε άριστη κατάσταση, μου λέει. Είναι πάντως περίεργο». Του ρίχνω μία έντονη ματιά, κι έπειτα σηκώνω τους ώμους. Η Ζοζί είναι κατακόκ-κινη. Μόλις πριν ένα λεπτό ο Βενσάν της πήρε με το ζόρι μία χούφτα αράπικα φιστίκια από το χέρι. Όπως φαίνεται, έχει ήδη πάρει καμμιά εικοσαριά κιλά.

Δεν ταιριάζουν καθόλου μεταξύ τους. Ο Βενσάν που δεν έχει ιδέα για τίποτε, με διαβεβαίωσε ότι οι κοπέλες αυτού του είδους είναι ολόκληρη ιστορία στο κρεβάτι – τί πάει να πει «ολόκληρη ιστορία» στο κρεβάτι; Περιμένοντας να γεννήσει, εκείνη ψάχνει ένα διαμέρισμα το λιγότερο εκατό

12

ΦΙΛΙΠ ΤΖΙΆΝ

τετραγωνικών και στην περιοχή που της αρέσει δεν υπάρχει τίποτε κάτω από τρεις χιλιάδες ευρώ σ’ αυτά τα τετραγω-νικά.

«Έκανα αίτηση να με προσλάβουν στα McDonald’s», λέει εκείνος. «Για να δω τι γίνεται». Εγώ τον ενθαρρύνω προς αυτήν την κατεύθυνση ή για κάτι καλύτερο, γιατί όχι; Το να συντηρήσεις μία έγκυο στοιχίζει αρκετά ακριβά. «Είναι καλό να το ξέρεις», του είχα πει με την πρώτη, πριν μου τη γνωρίσει ακόμη. «Δεν ζήτησα τη γνώμη σου, μου απάντησε, τη γνώμη σου την έχω γραμμένη».

Έτσι μου φέρεται, από τότε που άφησα τον Ρισάρ, τον πατέρα του. Ο Ρισάρ είναι εξαίρετος δραματικός ηθοποιός. Και ο Βενσάν το καλύτερο ακροατήριό του. Την ώρα που σηκωνόμαστε από το τραπέζι, με κοιτάει με ύφος καχύπο-πτο: «Μα τί έχεις; Τί σου συμβαίνει;» Δεν παύω να το σκέ-φτομαι, φυσικά, το επεισόδιο δεν έχει φύγει από το μυαλό μου όλη την ώρα που τρώγαμε. Διερωτώμαι αν με διάλεξε τυχαία ή αν με είχε παρακολουθήσει, αν είναι κάποιος που γνωρίζω. Οι ιστορίες τους με τα νοίκια και τα παιδικά δωμά-τια δεν με ενδιαφέρουν καθόλου, αλλά θαυμάζω αυτό που προσπαθούν να κάνουν – αυτήν την προσπάθεια να μετα-τρέψουν το πρόβλημά τους σε δικό μου. Του ρίχνω μία σύντομη ματιά, προσπαθώντας να φανταστώ την έκφρασή του, αν του διηγιόμουν αυτό που μου συνέβη το απόγευμα. Αλλά κάτι τέτοιο δεν είναι πια μέσα στις προθέσεις μου. Το να φανταστώ την αντίδραση του γυιού μου ξεπερνάει τις δυνατότητές μου.

«Μήπως σε έδειρε κάποιος;»«Να με δείρει, Βενσάν;» Ξεφυσάω ελαφρά. «Να με δεί-

ρει;»

13

EKEINH

«Μήπως πλακώθηκες με κανέναν;»«Α, άκου, δεν είμαι ηλίθια. Δεν συνηθίζω να “πλακώνο-

μαι” με τον καθένα».Σηκώνομαι και πάω να βρω τη Ζοζί στη βεράντα. Είναι

όμορφη βραδιά αλλά, παρά τη δροσιά της νύχτας, εκείνη κάνει αέρα γιατί σκάει. Οι τελευταίες εβδομάδες είναι οι πιο δύσκολες. Εγώ δεν θα ξανάμπαινα σ’ αυτό το λούκι για τίποτε στον κόσμο. Θα φρόντιζα να μου ανοίξουν την κοι-λιά για να βάλω τέλος στο μαρτύριο. Ο Βενσάν το ξέρει. Δεν προσπάθησα ποτέ να ωραιοποιήσω αυτό το επεισόδιο. Πάντα ήθελα να το ξέρει. Και να μη το ξεχνά. Η μητέρα μου μου είχε κάνει την ίδια συζήτηση κι εγώ δεν πέθανα από το κακό μου.

Κοιτάμε τον ουρανό που είναι κατάμαυρος και γεμά-τος αστέρια. Παρατηρώ τη Ζοζί με την άκρη του ματιού μου. Την έχω παρατηρήσει καμμιά δεκαριά φορές και δεν ξέρω πολλά πράγματα γι’ αυτήν. Δεν είναι αντιπαθητική. Ξέροντας τον γυιό μου, τον Βενσάν, τη λυπάμαι, έχει όμως επάνω της κάτι το παγωμένο, κάτι ψυχρά πεισματικό, και εκτιμώ ότι μπορεί να τα καταφέρει, αν θελήσει να μπει στον κόπο. Διαισθάνομαι ότι είναι ανθεκτική, ότι έχει κάτι κρυφό μέσα της.

«Λοιπόν, είναι για τον Δεκέμβρη», της λέω. «Κοντεύει».«Έχει δίκιο», μου λέει. «Είσαστε αναστατωμένη».«Όχι, καθόλου», της λέω εγώ. «Είμαι καλά. Δεν με

ξέρει καλά». Κλείνω την πόρτα πίσω τους, καθώς φεύγουν. Κάνω τον γύρο του ισογείου, οπλισμένη με έναν μπαλτά από την κουζίνα, και ελέγχω τις πόρτες και τα παράθυρα. Κλειδώνομαι μέσα στο δωμάτιό μου. Όταν χαράζει, δεν

14

ΦΙΛΙΠ ΤΖΙΆΝ

έχω κλείσει μάτι όλη νύχτα. Το πρωί ο καιρός είναι θαυ-μάσιος και ο ήλιος λάμπει. Πηγαίνω να δω τη μητέρα μου. Στο σαλόνι πέφτω επάνω σ’ έναν αθλητικό αλλά τελείως συνηθισμένο νεαρό.

Διερωτώμαι αν ο δικός μου βιαστής της χθεσινής ημέρας μοιάζει μ’ αυτόν – το μόνο που θυμάμαι είναι μία κουκούλα με δύο τρύπες για τα μάτια, και μάλιστα δεν θυμάμαι καν αν ήταν μπλε ή κόκκινη, και αν έμοιαζε με αυτόν τον τύπο, που μου κλείνει το μάτι με ευχαριστημένο ύφος, καθώς βγαίνει από το διαμέρισμα της μητέρας μου.

«Μαμά, μα πόσα τον πληρώνεις, τί θλιβερό!…» της λέω. «Δεν θα μπορούσες να αλλάξεις; Γιατί δεν βγαίνεις με κανέ-ναν διανοούμενο ή με κάποιον συγγραφέα; Υποθέτω ότι δεν χρειάζεσαι επιβήτορα. Στην ηλικία σου!»

«Αυτά που λες δεν με αγγίζουν. Δεν χρειάζεται να ντρέ-πομαι για τη σεξουαλική μου ζωή. Δεν είσαι παρά ένα μικρό κορίτσι. Ο πατέρας σου έχει δίκιο».

«Μαμά, σταμάτα, Μη μου μιλάς γι’ αυτόν. Καλά είναι εκεί που βρίσκεται».

«Μα τί είναι αυτά που λες, καημένο κορίτσι; Φυσικά και όχι, ο πατέρας σου δεν είναι καλά εκεί που βρίσκεται. Κοντεύει να τρελαθεί».

«Είναι τρελός. Ρώτα τον ψυχίατρό του».Καθόμαστε να φάμε για μεσημέρι. Έχω την εντύπωση

ότι έχει κάνει κάτι στο πρόσωπό της από την τελευταία φορά που την είδα. Κάποιο μπότοξ ή δεν ξέρω τι άλλο, δεν έχει σημασία. Έχει αλλάξει ριζικά τον τρόπο ζωής της από τότε που έκλεισαν μέσα τον σύζυγό της –ο οποίος δυστυ-χώς είναι πατέρας μου– ακόμη κι αν έκανε κάποιες καλές

15

EKEINH

προσπάθειες τον πρώτο καιρό. Μια αληθινή παραστρατη-μένη. Τα τελευταία χρόνια έχει ξοδέψει ένα σωρό λεφτά σε πλαστικές επεμβάσεις. Μερικές φορές, όταν πέφτει κάπως το φως επάνω της, τη βρίσκω τρομακτική.

«Πολύ ωραία. Τί θέλεις;»«Τί θέλω; Μαμά, εσύ είσαι που με κάλεσες».Με κοιτάει για λίγο, χωρίς να αντιδρά. Έπειτα σκύβει προς το μέρος μου και μου λέει: «Σκέψου

καλά πριν μου απαντήσεις. Μη μου απαντήσεις έτσι στο πόδι. Σκέψου καλά. Τί θα έλεγες αν ξαναπαντρευόμουν; Σκέψου».

«Πολύ απλά, θα σε σκότωνα. Δεν χρειάζεται να σκεφτώ».Κουνάει ελαφρά το κεφάλι, σταυρώνει τα πόδια της και

ανάβει ένα τσιγάρο.«Πάντα πίστευες σε μία αποστειρωμένη εκδοχή του

κόσμου», μου λέει. «Το σκοτεινό, το ανώμαλο, πάντα σε φόβιζε».

«Θα σε σκότωνα. Δεν έχει νόημα να αρχίσεις τις μπουρ-δολογίες σου. Σε προειδοποίησα».

Έκλεισα τα μάτια, εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Είναι βέβαιο ότι οι σεξουαλικές της ορέξεις μου προκαλούσαν πάντα έκπληξη, αλλά δεν είναι αυτό το οποίο καταδικάζω –είναι κάτι περισσότερο. Μου προκαλούν αρκετή απέχθεια– αλλά έχω πάρει την απόφαση να φανώ αρκετά ανοιχτόμυαλη και ελεύθερη ως προς αυτό το ζήτημα. Αν αυτός είναι ο τρόπος της για να τη βγάζει καθαρή, το δέχομαι – χωρίς να θέλω να μάθω λεπτομέρειες. Πολύ καλά. Παρ’ όλα αυτά, όταν το όλο ζήτημα αρχίζει να γίνεται αρκετά σοβαρό και υπάρχει κίνδυνος να μπούμε σ’ ένα ολισθηρό μονοπάτι, όπως αυτή

16

ΦΙΛΙΠ ΤΖΙΆΝ

η περίπτωση του γάμου, μα την πίστη μου, τότε θα επέμβω. Ποιός είναι ο τυχερός που διάλεξε αυτή τη φορά; Ποιον έχει γνωρίσει; Ποιός είναι λοιπόν αυτός ο Ραλφ –ο τύπος έχει όνομα– που μπαίνει στη σκηνή και τη σκοτεινιάζει;

Κάποτε κατάφερα να απομακρύνω έναν δικηγόρο που έλεγε ότι ήταν τρελός για εκείνην, λέγοντάς του ότι η μητέρα μου ήταν φορέας του ιού έιτζ, έπειτα έναν διευθυντή τράπε-ζας στον οποίο διηγήθηκα την πραγματική μας οικογενειακή ιστορία –η οποία κάνει τον καθένα να παγώσει αμέσως– κι έτσι δεν την είχαν ακόμη ζητήσει σε γάμο.

Νομίζω ότι δεν θα μπορούσα να δεχθώ κάτι τόσο γελοίο. Μία γυναίκα εβδομήντα πέντε ετών! Την τελετή, τα λου-λούδια, τον μήνα του μέλιτος! Θυμίζει εκείνες τις τρομα-κτικές ηλικιωμένες ηθοποιούς, τις τελείως παστωμένες με μακιγιάζ, με τα ψεύτικα στήθη –πέντε χιλιάδες ευρώ το ζευ-γάρι– με λαμπερά μάτια και με το μαύρισμα στο σολάριουμ.

«Θα ήθελα να ξέρω ποιός θα πληρώνει το νοίκι μου τα επόμενα χρόνια», είπε στο τέλος αναστενάζοντας. «Θα ήθελα να μου πεις».

«Εγώ, φυσικά. Αυτό κάνω πάντα, έτσι δεν είναι;»Χαμογελάει αν και είναι φανερό ότι μου έχει κακιώσει

πολύ.«Είσαι πολύ εγωίστρια, Μισέλ! Είναι ανατριχιαστικό».Αλείφω με βούτυρο τις φρυγανιές που βγαίνουν από την

τοστιέρα. Είχα έναν ολόκληρο μήνα να τη δω και έχω κιό-λας τη διάθεση να φύγω.

«Σκέψου να σου συμβεί κάτι», μου λέει. Έτσι μου έρχε-ται να της πω ότι αυτός ο κίνδυνος είναι πραγματικός.

Αλείφω μία φρυγανιά με μαρμελάδα φραμπουάζ. Βάζω μπόλικη. Επίτηδες. Είναι δύσκολο να μη λερώσει κανείς τα

17

EKEINH

χέρια του. Της τη δίνω. Εκείνη διστάζει. Θα έλεγα ότι μοιά-ζουν με σταγόνες αίμα οι λεκέδες της μαρμελάδας στο χέρι μου. Κοιτάζει για λίγο τη φρυγανιά και μου λέει:

«Πιστεύω ότι δεν θα αντέξει για πολύ, Μισέλ. Νομίζω ότι πρέπει να το ξέρεις. Ο πατέρας σου δεν θα ζήσει πολλά χρόνια».

«Ωραία, λοιπόν. Καλά ξεκουμπίδια. Αυτό έχω να πω, μόνο».

«Δεν είσαι υποχρεωμένη, ξέρεις, να είσαι τόσο σκληρή… Μην κάνεις κάτι για το οποίο θα μετανιώνεις μετά σε όλη σου τη ζωή».

«Τί; Να μετανιώσω για ποιό πράγμα; Μήπως παραμι-λάς;»

«Έχει πληρώσει. Είναι στη φυλακή εδώ και τριάντα χρό-νια. Είναι πολύς καιρός».

«Δεν θα το έλεγα. Δεν θα έλεγα ότι είναι πολύς καιρός. Πώς μπορείς και ξεφουρνίζεις τέτοιες ανοησίες; Είναι πολύς καιρός. Βρίσκεις ότι είναι πολύς καιρός; Μήπως χρειάζεσαι κιάλια;» Μου ανεβαίνουν δάκρυα στα μάτια, σαν να έχω καταπιεί μία κουταλιά καυτερή μουστάρδα. «Δεν έχω καμ-μία πρόθεση να πάω να τον δω, μαμά. Δεν έχω καμμία διά-θεση να πάω. Μη μου κάνεις συζήτηση επάνω σ’ αυτό! Για μένα έχει πεθάνει εδώ και χρόνια».

Μου ρίχνει μία επιτιμητική ματιά κι έπειτα γυρίζει το βλέμμα στο παράθυρο. «Δεν ξέρω καν αν με αναγνωρίζει ακόμη. Ρωτάει όμως για σένα».

«Α, ναι; Και γιατί πρέπει να με νοιάζει αυτό εμένα; Τί θέλεις να κάνω; Από πότε ανέλαβες να κάνεις τον αγγελια-φόρο για λογαριασμό του;»