Στιχοι :

Detro - Οι Αλυσίδες του πόνου

To πιο ακραιο προς αποφυγηνπροσωπο της σκηνηςεκπροσωπος της οργηςκαι αρρωστης ψυχης φορεαςο κουβαλητης της σημαιαςπολεμου μηχανηςο ψυχασθενης της πρωτης γραμμηςμεσα στο κλουβι που ζεις σκορπαμετην πανουκλα με σατανικο ρυθμοκαι γλωσσες λεπιδες,σου γλυφουν τον λαιμοοι ελπιδες διαγραφτηκαν οπως μονος σου ειπεςσφαιρες γινονται οι μερες και οι μηνες γκιλοτινεςτο αιμα κυλα ποταμι,στον υπονομοκοντα μην πλησιαζεις στον υποκοσμοσυγχωρεση δεν θα λαβεις οσο ζωαγορευση του δικηγορου του διαβολουεναντι στην οποια απαγορευσηασκησης εππαγελματοςμε ενστικτο δολοφονουμεσα στον κοσμο του ψεματοςστον κηπο της εδεμυπαρχει κερβερος,απο ποτε πιο αιμοβοροςσυγχρονος τιμωροςτο μερος γεμισε δεν παιζει αλλος χοροςοι νεκροι θα αναμειχτουν με τους επιγειους θνητουςοι απιστοι με τους πιστουςοι κεραταδες με τους φτερωτουςη νυχτα με την μερανα θυμασαι ομως ενα,τουτη η γη ξεδιψα μονο με αιματο πιο αλλοκοτο σου ονειρο πηρε μορφη πλανητηγης και νερου, φωτιας και δυναμιτηπροσευχεσαι ομως νιωθεις το εδαφοςκατω απο τα ποδια σου να χανεται και την λογικη να σε εγκαταλείπειτρελοι εμεις? δεν ειμασταν ποτεποτε μην λες ποτε στην σφαιρα που σε ψαχνει στον αεραειναι μολυνση λευκος θορυβος και περιφρονησηστην μαζα τον πιστων που ψοφαν για συγχωρεση.

http://www.youtube.com/watch?v=YAUA0mDliuE

Detro - Βλέπω τα πάντα

πες μου αν σ'αυτην την μουσικη δεν χανεσαιοταν εισαι λιωμα και στον καθρεφτη κοιτας τι αισθανεσαιβλεπω τα παντα με τα ματια μου δεμεναεσυ κρατώντας τα ανοιχτα πες μου αν βλεπεις κανενανγυρω μου ψιθυροι μαζευονται και λενεπως ειδανε φαντασματα που για αγαπη κλαινεπες μου αν μπροστα σου αμφισβητησαν τα αισθηματαμοναχα επειδη μοιαζεις με τυπο που εκφραζεται μ'εγκληματα

κινουμαι εναντιον στην πολη που με διωχνειστην χωρα που μικρα παιδια στην ηρωινη σπρωχνειγιατι να εχω το αλκοολ να εξοντωνειτο μικροβιο του μισους που φυτεψαν ολοι τους στο εγω μου για να σκοτωνειμε βλεμμα παγωμενο να κοιτω το μενταγιονσε αναισθητα ερπετα τους παντες να μεταμορφωνεικι ο μονος που επιβιωνεινα'νε αυτος που σαν τυφλος βαδιζειτο ενστικτο του ακολουθώνταςπαλι μονοι,μειναμε παλι μονοιαδερφε μου νικολη και θα ειμαστε μεχρι να νιωσουμε το αιμα να παγωνειεκει που τα φωτα θα σβηνουν και η παρασταση θα τελειωνεικλεινω τα ματια η στιγμη για να πεθανει ομως βρισκομαι και παλι μπλεγμενος σε μια πλεκτανηαναμνησεων απο εκτελεσης φωναζω φτανειανοιγω τα θολα μου ματια με εχουνε τρελανειπες μου αν ποτε βεβαια το σκεφτηκες πως στις μερες μαςμπορει ακομα να πλανατε στο βλεμμα περαστικωνο ρατσισμος ,μπατσικων φασισμοςιλιγκος σε πιανει και μενεις παντα σιωπηλοςνιωθω τα λογια μου να παίρνει ο αεραςτετοιες ωρες μα ξερω πως θα ερθουν πιο σκληροι χειμωνεςκι ετσι μενω με τα δοντια και τα δαχτυλα σφιχτακαι το ειδωλο μου στον καθρεφτη να κοιταω και να γελα.

μην μου ζητας ματια ν'ανοιξωοταν τα δυσκολα μας βγουνανοιχτα τα εχω μα τα δικα σου μες στα δικα μου δεν κοιτουνζητα μου τα δικα σου να ανοιξωκαι θα γελασω δυναταβλεπεις το ακουω απο καποιον που εχει ματια ανοιχταοταν νιωσεις πως η ψυχη απο την σαρκα υπερεχειθα αντιληφθεις πως νιωθουμε εμεις και ολοι οι νεκροικαι θα προσεξεις πως ο ενας τον αλλον νεκρο προσεχειετσι ωστε κανενας στον εαυτο του να μην χαθει