Publishing Collections: Perceptio

(α)πέτυχα ;

Συλλογές και σκέψεις

Β. Σίµος

2

Β. Σίµος

(Α)ΠΕΤΥΧΑ; Συλλογές και σκέψεις

3

Publishing Collections: Perceptio 1996/2003/2005

(Α)ΠΕΤΥΧΑ; Συλλογές και σκέψεις

Περιεχόµενα Σελίδα Εισαγωγή-Αφιέρωση 04 ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ Συλλογές µε ρίµα 06 ΜΕΡΟΣ ∆ΕΥΤΕΡΟ Σκέψεις χωρίς ρίµα 64 ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ Τελικά; 95 ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ 97 Επίλογος

4

ΕΙΣΑΓΩΓΗ-ΑΦΙΕΡΩΣΗ

Η έννοια του πέτυχα και του απέτυχα, αν και τόσο διαφορετική, είναι απόλυτα σχετική Αν για παράδειγµα το βιβλίο µου «πιάσει», τότε θα έχω κάθε λόγω να λέω πως πέτυχα Αν όµως δεν «πιάσει» θα λέω πως απέτυχα; Αφού ενδεχοµένως να έχω τελικά πετύχει τους σκοπούς για τους οποίους έγραψα αυτό το µιχτό δοκίµιο…

Ίσως ο πρώτος σκοπός µου ήταν να πω ορισµένα πράγµατα -επιτέλους- που επειδή δε είχα κανένα για να τα εκµυστηρευτώ, τα έβαλα στο χαρτί για αδειάσω το στήθος µου από το βάρος Η δεύτερη επιδίωξή µου ίσως ήταν να γράψω αυτά που, εις µάτην, περίµενα να ακούσω από τους άλλους αλλά, αφού κάτι τέτοιο δεν γινότανε, γράφοντάς τα και διαβάζοντάς τα στη συνέχεια, µου έδωσαν την ικανοποίηση -έστω και σαν ψευδαίσθηση- ότι επιτέλους κάποιος τόλµησε και υπήρξε ειλικρινής Τελικά, (α)πέτυχα; Μάλλον (α)πέτυχα…

Έτσι µε τις δύο αυτές έννοιες που η ερµηνεία τους εξαρτάται από το ίδιο το άτοµο που «επιθυµεί» να µεταφράσει την επιτυχία του ή την αποτυχία του µε το δικό του και µόνο τρόπο, και δεδοµένου ότι η αποτυχία του ενός ενδέχεται να γίνεται επιτυχία για τον άλλο και αντίστροφα, έγραψα αυτό το βιβλίο που περιέχει σκέψεις µε ρίµα και σκέψεις χωρίς ρίµα για προβληµατισµό

Επειδή όµως η κατανόηση ενός έργου είναι πάντα υποκειµενική, η αφιέρωση που ακολουθεί δεν περιλαµβάνει τελείες µε σκοπό να σπρώξει τον αναγνώστη να «δει» τον εαυτό του και από την άλλη, την αθέατη πλευρά που µόνο ο ίδιος γνωρίζει και δεν αποκαλύπτει Αν η αφιέρωση γίνει αντιληπτή και κατανοητή, τότε είµαι σίγουρος ότι µερικοί θα αποκοµίσουν το µήνυµα που ήθελα να περάσω και συνεπώς πέτυχα

5

Αν όχι, τότε απέτυχα; Ίσως και όχι, γιατί µπορεί ο αναγνώστης να γνωρίσει τον εαυτό του ύστερα από µια δεύτερη ανάγνωση

Αφιερωµένο σ’ όλους αυτούς που έγραψαν την ιστορία και κούρδισαν τα ρολόγια για να τρέξει ο χρόνος -και αυτοί µαζί του- ώστε να προλάβουν -σαν σε στοίχηµα- να επιβεβαιώσουν την ανούσια ύπαρξή τους κατεβάζοντας τα προσωπεία τους και ξεδιπλώνοντας τις αρετές της ανύπαρκτης καρδιάς τους µε πράξεις µοχθηρές, θλιβερές και αποτρόπαιες και που στο τέλος γέλασαν εις βάρος εκείνων που (α)πέτυχαν αλλά οι οποίοι όµως µε γενναιότητα και µεγαλείο ψυχής, αν και ήταν γνώστες της πλέον ουτοπιστικής υπόθεσης να σβήσουν την ιστορία. να σταµατήσουν τα ρολόγια και να γυρίσουν το χρόνο πίσω, δε δίστασαν να συγκρουστούν µε τη λογική που σε οδηγεί στα απροσδιόριστα όρια της παράκρουσης και να αφιερώσουν ένα πολυτιµότατο κοµµάτι του χρόνου τους -µερικοί και όλη τους τη ζωή- για να αποδοθεί η δικαιοσύνη που οι πρώτοι δεν απένειµαν στους δεύτερους αλλά -απλά, χωρίς τύψεις και µε συνοπτικές διαδικασίες- τους καταδίκασαν ερήµην σε ισόβιο καταναγκασµό εξευτελισµού

Τελικά, ποιος (α)πέτυχε;

6

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Συλλογές µε ρίµα

[από αυτές που φαίνεται αν (α)πέτυχε κάποιος]

Η παρούσα συλλογή έχει ήδη δηµοσιευτεί τµηµατικά στο

1) http://stixoi.info/ και στο

2) http://simosvassilis.blogspot.com/

7

ΟΙ ΝΥΧΤΕΣ Τις µαύρες νύχτες µου χωρίς εσένα ο πόνος ήταν δυσβάσταχτος, σκληρός Μα δε το ήθελα να το ζητήσω από σένα να µη ζεις τις νύχτες σου που λούζονταν στο φως Τις άδειες νύχτες µου τόσο µακριά σου η δυστυχία, µου τρυπούσε τη καρδιά Μα δε το ήθελα να χαλάσω τα όνειρά σου και να αδειάσω τη δική σου τη χαρά Νεκρές οι νύχτες µου στη µοναξιά µου µε την απόγνωση να ρωτάει το γιατί Και απαντούσες µε σιωπή στην ερηµιά µου χωρίς να νοιάζεσαι τι µου έχεις κάνει στη ζωή Όλες τις νύχτες που µαρτύραγα εγώ τις αγνοούσες και δεν ήσουνα εδώ Όλες τις νύχτες που τις γλένταγες εσύ ήταν αλάτι στη πληγωµένη µου ψυχή Όλες τις νύχτες που δε σε είχα αγκαλιά ήξερα τι δίνεις και τι παίρνεις στα κρυφά Φταίνε οι νύχτες που τις ξόδεψες αλλού κι αλλάξανε τη ρότα τ’ αρχικού µας προορισµού ΑΚΑΛΥΠΤΕΣ ΕΠΙΤΑΓΕΣ Γύρισα, και τώρα είµαι εδώ κοντά σου να ζωντανέψω τα όνειρά σου Γύρισες, µα τόσα χρόνια στη µοναξιά µου πέθαναν όλα τα όνειρά µου Γύρισα, να δεις που θα σου δώσω ότι σου χρωστάω γιατί τώρα ξέρω πως µόνο εσένα αγαπάω Γύρισες,

8

µα έχει τελειώσει η δική µου αγάπη δεν έχει τίποτα η ψυχή µου παρά µόνο δάκρυ Γύρισα, θέλω να σ’ έχω συντροφιά µου θέλω να νοιώσεις τη καρδιά µου Γύρισες, µα δεν αισθάνεται η ψυχή µου δεν θέλω να είσαι πια µαζί µου Ακάλυπτες επιταγές όλα τα πάθη µας του χτες Τα λάθη µας πληρώνουµε ποτέ δεν ξεχρεώνουµε Ακάλυπτες επιταγές οι αναµνήσεις µας του χτες Αντί να ξαναρχίζουµε για πάντα εµείς χωρίζουµε ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Το χρώµα της αγάπης µας ήτανε κατακόκκινο και ζούσαµε ένα έρωτα και τρυφερό και ρόδινο Το χρώµα της αγάπης µας ξεθώριασε σε κίτρινο κι ο έρωτάς µας σκάλωσε σε φόντο επικίνδυνο Το χρώµα της αγάπης µας ήτανε θαλασσί τον έρωτά µας είχαµε βαθιά µες τη ψυχή Το χρώµα της αγάπης µας έγινε µαύρο - γκρι και του έρωτά µας έσπασε για πάντα η κλωστή Από κόκκινο σε κίτρινο και από θαλασσί σε γκρι Ένας έρωτας µε πάθος που κατέληξε σε λάθος Από κόκκινο σε κίτρινο και από θαλασσί σε γκρι Μια αγάπη που ενδώσαµε και στο τέλος τη προδώσαµε

9

Τα χρώµατα του έρωτα ήταν φανταχτερά µα εµείς τα ξεθωριάσαµε, τα κάναµε θαµπά Σαν τις παλιές ασπρόµαυρες φωτογραφίσεις που αλλοιώνουν µε τα χρόνια τις αναµνήσεις ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΟΥ Από µικρό παιδί εσένα αγαπάω χειµώνα, καλοκαίρι για ώρες σε κοιτάω γαλήνια ή αγριεµένη εσένα, θάλασσά µου αγαπηµένη Θάλασσά µου πάρε µε µακριά ρίξε µου θάλασσα µια γλυκιά µατιά ένα άλλο κόσµο ψάχνω να βρω δε µε νοιάζει στα δικά σου νερά να χαθώ Στου καιρού τα τερτίπια ανησυχώ σαν σε βλέπω ν’ αλλάζεις πονώ ηρεµείς και αγριεύεις µα εσύ θάλασσά µου µε γαληνεύεις Θάλασσά µου ταξίδεψέ µε γι αλλού δώσε µου θάλασσα την ηρεµία του µυαλού απ’ τους ανθρώπους τους σκληρούς προστάτεψέ µε κι απ’ τις αγάπες τις πικρές γαλήνεψέ µε ΤΙΠΟΤΑ, ΠΟΥΘΕΝΑ, ΚΑΝΕΙΣ Τίποτα, πουθενά, κανείς Μόνο σταγόνες δροσιάς οι αγάπες της ζωής που στεγνώσανε στο πρώτο αγέρι και χάραξε η απόγνωση βαθιά σαν το µαχαίρι Τίποτα, πουθενά, κανείς Αποµεινάρια µια άτυχης ψυχής που σκόρπισαν στο πρώτο αγέρι

10

κι έσβησε το φως απ’ το δικό σου το αστέρι Τίποτα, πουθενά, κανείς Κοµµάτια αγάπης µιας πικρής διαδροµής που χάθηκαν στο πρώτο αγέρι κι έµεινα στη µοναξιά δίχως να έχω ταίρι Τίποτα, πουθενά, κανείς Όλα τα τέλειωσες τόσο νωρίς µε µια απόφαση στιγµής ν’ ακυρώσεις το εισιτήριο της επιστροφής ΣΥΓΝΩΜΗ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΙ ΑΝΤΙΟ Συγνώµη, ευχαριστώ κι αντίο είναι το µόνο που θα πω ∆ε κατάφερα να πείσω ότι τάχα σ’ αγαπώ Συγνώµη, ευχαριστώ κι αντίο είναι το µόνο που θα πω Πέταξα µες τα σκουπίδια το δικό σου θησαυρό Συγνώµη, ευχαριστώ κι αντίο είναι το µόνο που θα πω Ο εγωισµός µου φταίει, που δε µπορώ ν’ απαρνηθώ Συγνώµη, ευχαριστώ κι αντίο είναι το µόνο που θα πω Για όλα τα µύχια πάθη µου που ακόµα νοσταλγώ Συγνώµη, ευχαριστώ κι αντίο είναι το µόνο που θα πω Για τα µεγάλα λάθη µου που δεν µετανοώ Συγνώµη, που σου έκανα κακό Ευχαριστώ, για ότι µούδωσες καλό Αντίο, δεν µου αξίζει πια να σε κρατώ Φύγε, όσο έχεις τον καιρό ∆ΩΣ ΜΟΥ ∆ως µου τα χείλη τα γλυκά σου Για να γευτώ ότι και συ ∆ως µου το γέλιο, τη χαρά σου

11

Για ν’ αντικρίσω τη ζωή ∆ως µου το νου και το µυαλό σου Να καταλάβω και εγώ ∆ως µου κουράγιο, τη δύναµή σου Για να µπορώ να κρατηθώ ∆ως µου ανάσα απ’ την αναπνοή σου Να µυριστώ τ’ άνθη της γης ∆ως µου το χρώµα απ’ τη ψυχή σου Για να γνωρίσω το νόηµα της ζωής ∆ως µου το πόνο απ’ το καηµό σου Για να πονέσω όπως πονείς ∆ως µου κι εµένα κοµµάτι του εαυτού σου Να γίνουµε ένα της υποµονής Κι έτσι θα γίνω πουλί για να πετάξω Σε άλλους κόσµους, πάνω από διάφανα νερά Να δω φεγγάρια και ήλιους µ’ άλλο χρώµα Να δω τον κόσµο µε της ψυχής σου τη µατιά ∆ΥΝΑΜΗ, ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΚΑΙ ΕΛΠΙ∆Α Σαν λούζεται ο έρωτας µε τη βροχή των άστρων ανοίγουν δυο µάτια γαλανά που λες ότι γελάνε Χρυσές ανταύγες στο µαλλί, Θείο κορµί αγγέλου Σαν λούζεται ο έρωτας µε τη βροχή των άστρων καµιά ψυχή δε νοιάζεται για τον τριγύρω κόσµο Μόνο για σένα πολεµά Μόνο για σένα τρέµει Κι σαν ο έρωτας λούστηκε µε τη βροχή των άστρων σου έδωσε τη δύναµη σου έδωσε κουράγιο σου χάριζε το όνειρο σου χάρισε ελπίδα

12

Και γεύτηκα τον έρωτα που χρόνια καρτερούσα Και ένοιωσα τη καρδούλα σου να µου γλυκοµιλάει Κι αισθάνθηκα το σώµα σου να γίνεται δικό µου Και νόµισα πως βρέθηκα σ’ ονειρεµένο κόσµο Αυτό κι αν είναι δύναµη Αυτό κι αν λεν κουράγιο Το έζησα το όνειρο ∆ε θέλω άλλη ελπίδα ∆Ε ΜΑΡΤΥΡΩ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΣΟΥ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ∆ε µαρτυρώ τα µυστικά σου σε κανένα Τα κρατάω στη ψυχή µου φυλαγµένα Κι ας σκοτώνουν οι αλήθειες τους τα πάντα Αφορούνε µόνο όσους ζήσαν τα συµβάντα Μόνο όσοι ξέρουν ν’ αγαπάνε Ποτέ στους τρίτους δε µιλάνε Κάνουν πέτρα τη καρδιά τους και σκοτώνουνε τη σιωπή και τις µατιές που τους καρφώνουνε ∆ε µαρτυρώ τα µυστικά σου σε κανένα Σφίγγω τα χείλια και τα έχω σφραγισµένα Μόνο µίλα µου, µίλα µόνο σε µένα Θέλω ν’ ακούσω πως δε τα έχεις ξεχασµένα Μόνο όσοι ξέρουν ν’ αγαπάνε Ποτέ στους τρίτους δε µιλάνε Συµβουλεύουν, προστατεύουν κι ας πονάνε Στη σιωπή έχουνε µάθει να στριφογυρνάνε ∆ΕΝ ΕΙΜΑΙ Ε∆Ω, ∆ΕΝ ΕΙΣΑΙ Ε∆Ω ∆εν είµαι εδώ, δεν υπάρχω για σένα ∆εν είσαι εδώ, κι ας σε ψάχνω απελπισµένα Κάθε άγγιγµά ΜΟΥ πιο κοντά ΤΟΥ θα σε φέρει γιατί µες το µυαλό σου, δικό ΤΟΥ είναι το χέρι

13

∆εν είµαι εδώ, δε µ’ αισθάνεσαι καθόλου ∆εν είσαι εδώ, δε σε νοιώθω διόλου Κάθε φιλί ΜΟΥ στεγνό είναι ακόµα Μέσα στα µάτια σου, δικό ΤΟΥ είναι το στόµα ∆εν είµαι εδώ, δε σου θυµίζω εµένα ∆εν είσαι εδώ, δε θέλω άλλο κανένα Κάθε φορά που κάνω έρωτα στο άδειο σου το σώµα Μες το κορµί σου, δικό ΤΟΥ είναι το δικό ΜΟΥ σώµα Γιατί να είµαστε µαζί αφού δεν αισθανόµαστε Γιατί να επιµένουµε αφού δεν αγαπιόµαστε Παραδέξου πως δεν ήµουν το λιµάνι της ζωής σου Παραδέξου πως δε θα είµαι η αγάπη η δική σου ΑΠΟΡΩ ΠΟΥ ΖΩ Άµα µετρήσεις τα τσιγάρα άµα µετρήσεις τα ποτά φαρµάκι, πόνο και κατάρα έχω να κρύψω στη καρδιά Χιλιάδες τα τσιγάρα και τόνοι τα ποτά Ζάρια χωρίς εξάρα και δάκρυ στη µατιά ∆ιαλύθηκε η αγάπη µας σαν του τσιγάρου το καπνό και θόλωσε η σκέψη µου απ’ το πολύ ποτό ∆εν ήµουν τίποτε πια για σένα εγώ Και απορώ ακόµη που µπόρεσα και ζω Τι θ’ αλλάξουν τα τσιγάρα; Τι θ’ αλλάξει το ποτό; Αφού µούδωσες κατάρα για να ζω σε πανικό

14

Α∆ΕΙΑ ΛΟΓΙΑ Μες του µυαλού µου τις περιπλανήσεις µε θλιβερές κι άσκοπες επαναλήψεις ποτέ δε φτάνω σε µια άκρη γιατί έχει σβήσει γέλιο και δάκρυ Μη λες κουβέντες που δεν εννοείς Βλέπω πως δίπλα µου δεν είναι κανείς Μη προσπαθείς για να µε πείσεις Έφυγες πια, δε θα γυρίσεις Μες του µυαλού µου τις υποθέσεις µ’ όλες τις ψεύτικες τις υποσχέσεις ποτέ δε βρίσκω ένα νησί Νάξερες πόσο έχω κουραστεί……….. Λόγια µη λες που και εσύ δε τα πιστεύεις ∆ε µε πείθεις πως και τώρα µε λατρεύεις Το γυαλί δε ράϊσε, µα τόσπασες εσύ Είναι αδύνατον να γίνει όπως ήταν στην αρχή Μες του µυαλού µου τις αναµνήσεις Έµεινα µόνος χωρίς αισθήσεις Ποτέ µε έργα δε προσπάθησες, στιγµή Μόνο άδεια λόγια ήταν αυτά που είχες πει ΚΑΤΑΜΕΤΡΗΣΗ Καταµέτρηση αποφάσισα να κάνω ποιες αγάπες µου σταθήκανε πιστές Μα απέτυχα στον απολογισµό απάνω µου θυµίσανε πικρές στιγµές του χτες Καταµέτρηση αποφάσισα να κάνω για τους φίλους που µου φέρθηκαν πιστά Μα δε πρόλαβα στο µέτρηµα απάνω µε πονέσαν µαχαιρώµατα βαθιά Ούτ’ αγάπες, ούτε φίλοι δεν υπήρξαν

15

να µου δώσουν ένα χέρι στη ζωή Μόνο πήραν από µένα ότι θελήσαν κι αφήσαν πίσω τους καµένη γη Καταµέτρηση αποφάσισα να κάνω και στα λάθη σου και ψέµατα που λες Μα τρελάθηκα στον υπολογισµό απάνω µου ζωντάνεψαν εικόνες θλιβερές Καταµέτρηση αποφάσισα να κάνω πόσες φορές µου είπες σ’ αγαπώ Μ’ απογοητεύτηκα στις σκέψεις µου απάνω βγήκαν τόσες λίγες, και πονώ Ούτε εσύ µου στάθηκες κοντά µου όταν σου έδινα τα πάντα στη ζωή Μου κατέστρεψες όλα τα όνειρά µου κι άφησες και συ καµένη γη Καταµέτρηση αποφάσισα να κάνω µα τα νούµερα δεν βγήκανε σωστά Τι κατάφερα µες τη καρδιά να βάλω; Πίκρα, πόνο, προδοσία, συµφορά ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΣΥ Τώρα που της αγάπης τα συντρίµµια µοιράζουµε ο ένας στον άλλο κρατάω για τον εαυτό µου το πόνο τον αβάσταχτο, τον πιο µεγάλο Μα δώσε µου πίσω το φιλί που πήρες κι έδωσες αλλού δώσε µου πίσω τη χαρά που σου έδωσα και σκόρπησες παντού Τώρα που στης αγάπης τα συντρίµµια κλαίµε χωρίς να υπάρχει λύση εγώ κρατώ τις συµφορές κι όλες τις πίκρες που µου είχες χαρίσει Μα δώσε µου πίσω τα χάδια που σου έδωσα και δώρισες παντού δώσε µου πίσω τα όνειρά µου που ξύπνησαν ένα πρωί αλλού Στ’ αλήθεια, θα ήθελα να είµαι εσύ για να ήξερα αν σ’ αγάπησε κανείς όπως εγώ εσένα αν σου έδωσε κανείς από καρδιάς και άδολο φιλί αν είχε τα ίδια όνειρα που εγώ είχα για σένα

16

Στ’ αλήθεια θα ήθελα να είµαι εσύ για να ήξερα τι αγάπησες σ’ αυτούς πιο πάνω από εµένα αν έδωσες και συ πραγµατικό φιλί αν ένοιωσες τι έχασες που ξέγραψες εµένα ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΜΑΣ, ……ΜΙΛΗΣΑΝΕ Ήταν βασανιστήριο που ζούσα µακριά σου Και τώρα είναι κόλαση που βρίσκοµαι κοντά σου Απέτυχε η προσπάθεια να ζήσουµε παρέα Ατύχησε η αγάπη µας για µια πορεία νέα Οι σκέψεις, ……µας διαλύσανε Οι πράξεις µας, ……µιλήσανε Οι δρόµοι µας, ……χωρίσανε Ράκη µας καταντήσανε Τι το σκαλίζουµε το παρελθόν; αυτό κατάστρεψε και το παρόν κι όσο το σκεφτόµαστε ο πόνος µεγαλώνει γιατί η αγάπη έλειωσε στη ζέστη σα το χιόνι Οι σκέψεις, ……µας σκοτώσανε Οι πράξεις, ……µας προδώσανε Οι δρόµοι δεν ενώσανε και εµάς αποµονώσανε Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ Έκανα το σπίτι σου φίλο και φτερό Έψαξα ντουλάπες, συρτάρια και κοµό Κοίταξα στις τσάντες σου και µέσα σε βιβλία Έψαχνα να βρω µια παλιά φωτογραφία Μία φωτογραφία µου µ’ αγάπη σούχα δώσει κι όλη µου την ύπαρξη σου είχα αφιερώσει ∆υο λόγια αγάπης έγραφε στη πλάτη της απάνω γιατί έτσι αγνά το ήθελα µαζί σου να πεθάνω

17

Τη φωτογραφία µου τη φύλαξες καλά και είπες πως θα φύλαγες και µένα στη καρδιά Όµως σαν ήρθε ο καιρός µια άλλης ηδονής έγινε ένα παλιόχαρτο σε κλάσµατα στιγµής Της σχολικής µας εκδροµής ενθύµιο ήτανε ζωής που ούτε το σεβάστηκες κι αµέσως µε παράτησες ∆εν σου αξίζει να κρατάς τέτοιο ενθύµιο καρδιάς Ήταν σαν να το έκλεψες µε το παιχνίδι που µου έπαιξες Γι αυτό κι εγώ την έψαξα κι όταν τη βρήκα έκλαψα Μου θύµισε τις πράξεις σου το ψέµα της αγάπης σου Έτσι λοιπόν τη κράτησα και πίσω δε στην άφησα ∆εν έχεις λόγο να τη βρεις ∆εν έχεις τι να θυµηθείς ∆ΩΡΟ ΣΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΜΟΥ Ήρθε πάλι η γιορτή µου και ξανά µαρτύριο Με ρωτάς τι να µου πάρεις, σαν βασανιστήριο Θέλεις δώρο να µου κάνεις για εξιλαστήριο Κι απορείς µε τη σιωπή µου και τη λες µυστήριο Τι γυρεύεις από µένα; Aφού δώρο δεν υπάρχει Ότι ήθελα από σένα συ το δώρισες αλλού ∆εν µπορείς πια να µου δώσεις παρά µόνο µαύρη στάχτη ∆εν µπορείς να µου χαρίσεις ένα δώρο αλλουνού Τα χρυσά τα δαχτυλίδια, τα ρολόγια και οι καδένες µου θυµίζουνε τις βέρες που δεν δένουν τις καρδιές

18

∆εν αξίζουν µια δεκάρα και πληγώνουνε σαν σφαίρες γιατί πίσω τους υπάρχουν ιστορίες θλιβερές Τι γυρεύεις να µου δώσεις; ∆εν υπάρχουνε πια δώρα που να κάνουν τη καρδιά µου να ξεχάσουνε το χτες Είναι άδωρα τα δώρα που θα µου προσφέρεις τώρα Μη σκαλίζεις µε τα δώρα τις παλιές µας τις πληγές Μα, υπάρχει όµως κάτι που µπορείς να µου δωρίσεις Χωρίς χρήµα, χωρίς λόγια, χωρίς σκέψεις περιττές Ένα βλέµµα σου να λέει πως το θες να µου χαρίσεις την αληθινή συγνώµη που δεν µούδωσες ποτέ ΜΙΚΡΕΣ ΑΓΓΕΛΙΕΣ Στα αζήτητα ψάχνουµε µιας µικρής αγγελίας τη ζωή µας µην έχουνε σε τιµή ευκαιρίας Η ζωή µας κατάντησε σαν µικρές αγγελίες ψάχνουµε στις σελίδες τους για ηθική και αξίες Αγγελία αποφάσισα να ψάξω κι εγώ σαν λύση στο πρόβληµα να βρω τον Θεό Της ελπίδας τη χίµαιρα ζητάω να βρω γιατί ο Θεός που ήξερα µ’ άφησε να χαθώ Ζητείται αγάπη, ζητείται φίλος, ζητείται ελπίς µα όσο κι αν ψάχνεις δεν µπορείς να τα βρεις Ζητείται συµπόνια, ζητείται συγνώµη, ζητείται Θεός ψάχνουµε λύσεις, µα δεν υπάρχει φως Ζητείται αγάπη, ζητείται φίλος, ζητείται ελπίς Ζητούνται πράγµατα που δε πουλάει κανείς Ζητείται συµπόνια, ζητείται συγνώµη, ζητείται Θεός Ζητούνται πράγµατα που δεν υπάρχουν έτσι κι αλλιώς ΨΑΧΝΩ ΑΓΑΠΗ Είδα φεγγάρια κι ουρανούς Ταξίδεψα σε τόπους

19

Βρήκα χαµένους θησαυρούς Και γνώρισα ανθρώπους Πάτησα πόλεις και βουνά Και νίκησα θηρία Κέρδισα όλα τα καλά Σε κάθε ευκαιρία Μα ήµουν µόνος µου εκεί Και ζούσα δίχως ταίρι Και δεν υπήρχε µια ψυχή Να µου κρατά το χέρι Μα δε µπορεί παρά να ρθει Μια αγάπη στη καρδιά µου Και να µου δώσει ότι µπορεί Να τόχω συντροφιά µου Καλές οι νίκες και οι τιµές Μα ψάχνω για αγάπη Γιατί οι ζωές είναι νεκρές Χωρίς φιλί και δάκρυ ΘΥΜΗΣΟΥ

Θυµήσου το ταξίδι µας στης Ύδρας το νησί Θυµήσου την αγάπη µας που χτίζαµε εκεί Ήτανε πριν το χωρισµό που έµελλε να ρθει Ήτανε πριν η αγάπη µας για πάντα να χαθεί «Αγάπα µε» µου έλεγες «µε όλη τη ψυχή σου Γιατί εγώ θα σ’ αγαπώ για όλη τη ζωή σου Αγάπα µε και σφίξε µε γλυκά στην αγκαλιά σου Και θα σου δώσω ότι ποθείς να τόχεις συντροφιά σου» Τα λόγια σου πετάξανε και ξέχασες τους όρκους Και τη καρδιά σου έδωσες και πήγες σ’ άλλους τόπους Κι ότι ποθούσα τόδωσες σε άγνωστους ανθρώπους Μούµεινε µόνο το φιλί ανάµνηση στους πόθους

20

Πως µπόρεσες κι έφυγες από την αγκαλιά µου Πως µπόρεσες και ξέχασες όλα τα όνειρά µου Πως µπόρεσες κι έσβησες τους συνειρµούς του νου Πως µπόρεσες και έδωσες το σώµα σου αλλού Ο ΗΛΙΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ Ποτέ µην απελπίζεσαι πως τέλειωσε η ζωή σου γιατί ο ήλιος έρχεται να λάµψει στη ψυχή σου Περίµενε τον ήλιο σου µέσα στη παγωνιά για να διαλύσει η αγάπη του όλη τη καταχνιά Κι αν πόνεσες κι αν έκλαψες πολλές φορές ως τώρα ο ήλιος έρχεται ζεστός για να σου φέρει δώρα ∆ώρα αγάπης όµορφα που σου χρωστά η ζωή σου που θα σου δώσουν τη χαρά που ζήταγε η ψυχή σου Θ’ ερωτευτείς, θ’ αγαπηθείς θα πάρεις το φιλί Με µια καρδιά θα ενωθείς θα νοιώσεις σα παιδί ΕΠΟΧΕΣ Ο χειµώνας του Βορά και η καλοκαιριά του Νότου αγαπήθηκαν τρελά σε µια γειτονιά του Κόσµου ∆υο παιδιά, δυο εποχές δυο καρδιές και δυο ελπίδες έσβησαν το κάθε χτες και γινήκαν ηλιαχτίδες Χέρι-χέρι µ’ ένα πάθος στης αγάπης το παλµό περπατήσαν χωρίς λάθος σταµατώντας τον καιρό

21

Η αγάπη τους µαγεία άλλαξε τις εποχές καλοκαίρι µε λαγνεία και χειµώνας µ’ αγκαλιές ………………………… Και περάσανε τα χρόνια στα µαλλιά ήρθαν τα χιόνια µα οι ωραίες αναµνήσεις δεν το θες να λησµονήσεις ΑΙΓΑΙΟ Στου Αιγαίου τα νησάκια διακοπές και ξεγνοιασιά όµορφα λευκά σπιτάκια και σοκάκια αστραφτερά Μπουκαµβίλιες γύρω ανθίζουν ασπρισµένα τα στενά αναµνήσεις σε γεµίζουν από χρόνια αλλοτινά Οµορφιά Ελληνική των νησιών µοναδική Καλοκαίρι, παραλία µουσική στα καφενεία τάβλι και καλή καρδιά είµαστε όλοι µια χαρά Οµορφιά φανταστική στη νησιώτική µας γη ΧΑΜΕΝΑ ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΑ ΟΝΕΙΡΑ Τα όνειρά µου ζωντάνεψαν το καλοκαίρι, όνειρα κι αγάπες που θεριέψανε στη καυτή αµµουδιά Τα όνειρά µου θάµπωσαν το φθινόπωρο, όνειρα κι αγάπες που πνιγήκανε σε µαύρους φουρτουνιασµένους ωκεανούς

22

Τα όνειρά µου σκοτείνιασαν το χειµώνα, όνειρα κι αγάπες που πάγωσαν µε τον πρώτο χιονιά Τα όνειρά µου χάθηκαν την άνοιξη, όνειρα κι αγάπες που έζησαν το µαρτύριο των παθών, όπως και τότε…… µε προδοσία, Γολγοθά, Σταύρωση, αλλά…… χωρίς Ανάσταση ……………………………… Κάθε άνοιξη πεθαίνω, κάθε άνοιξη πονώ Η εσχάτη προδοσία, της ζωής µου ασφυξία Του Ιούδα το φιλί, της αγάπης µου η πληρωµή Τα τριάκοντα αργύρια, της αγάπης σου πειστήρια Κάθε άνοιξη υποφέρω, κάθε άνοιξη πενθώ Απονιά και καταφρόνια, χρόνια παν χωρίς συµπόνια Πριν αλέκτωρ να λαλήσει, προδοσία θα γεννήσει Κάθε άνοιξης το ψέµα, την αγάπη κυλλά στο αίµα Μυστικές συνωµοσίες, της ζωής µου οι Ερινύες Τα καρφιά βαθιά καρφώνεις, την ανάσα µου τελειώνεις Με προδίδεις µε σταυρώνεις, και ποτέ ντροπή δε νοιώνεις ∆ίνεις ξύδι και χολή, και µου παίρνεις τη ζωή Μ’ έβαλες και στο Σταυρό λέγοντάς µου "Σ’ αγαπώ" Άρον-άρον, σταύρωσον αυτόν να τελειώνουµε µ’ αυτόν ………………………………

23

Προσδοκώ ανάσταση νεκρών Α∆ΙΕΞΟ∆ΕΣ ΑΓΑΠΕΣ Όταν τη ζωή σου ζούσες και εµένα µε ξεχνούσες Όταν η αγάπη σου νικούσε µα εµένα προσπερνούσε ∆ε το σκέφτηκες στιγµή το κακό που είχες κάνει Ούτε φάνηκες πιστή εις τους όρκους που’ χες κάνει Κι ο Θεός δε µ’ άκουσε ν’ αλλάξει τα γραµµένα Και το Θεό τον έσβησα γι αυτά τα πεπραγµένα Γιατί η χαρά σου πίκρα µου ήταν γραφτό να γίνει και να µε στείλετε και οι δυο στον πόνο στην οδύνη ∆ε πιστεύω σε κανένα ούτε εσένα ούτε εµένα και κυρίως το θεό που µε άφησε γυµνό Αν µ’ αγαπούσε ο Θεός, θα ήµουν αγάπη, θα ήµουν φως Θα είχα εσένα, θα είχες εµένα, θα ήταν όλα ονειρεµένα Αν µ’ αγαπούσες και εσύ, η µια ζωή θα ήταν διπλή Τι κι αν σ’ αγάπησα εγώ; Σαν δεν υπάρχει τ’ όνειρο του έρωτα η βάση Σαν δεν υπάρχει η θέληση της σχέσης το απάγκιο ∆εν θα υπάρξουµε εµείς ∆εν θα υπάρξει αγάπη ∆εν θα στεριώσει η ζωή ∆εν θα στεριώσει ο πόθος Μόνο συµφέροντα ρηχά των πόθων οι ανάγκες Κι ούτε Θεός, µη δαίµονας

24

υπάρχει να µας σώσει Κι ο ένας πορεύεται σκυφτός στου πόθου τη κατεύθυνση Κι ο άλλος πορεύεται κι αυτός σε άγνωστη παραίσθηση Θεέ, υπάρχεις; Με ακούς; Με νοιώθεις που πονάω; Μου φαίνεται πως έσφαλα να σε αναζητάω Σε πίστεψα, σε λάτρεψα Εσέ και τους ανθρώπους Μα όλοι σας µ’ αφήσατε άγνωστο σε αγνώστους Γιατί οι άνθρωποι και Συ µου δώσατε αυταπάτες Κι όλοι σας µου προσφέρατε αδιέξοδες αγάπες ΗΜΟΥΝ ΕΚΕΙ Ποτάµι κύλησε η ζωή, Και ήµουν εκεί Άδεια τα χρόνια όλα αυτά Με τη παρουσία σου για µοναξιά Εσύ όπως πάντα, αλλού και πουθενά Εγώ το άλλοθι, που ξέρεις πως πονά ∆εν ήσουν µόνη, δεν ήσουν µαζί Κυλούσε η ζωή, βαριά κι ερηµική Αυτό που λεν, το δις εξ’ αµαρτείν το παραβίασα µόνο γι αυτήν Χαµένος κόπος, νιάτα, ψυχή…… γιατί ήµουν µόνος, µα ήµουν εκεί. Τον Κόσµο νόµιζα µπορούσα ν’ αλλάξω το µαύρο της άγγισµα ν’ αποτινάξω

25

Χαµένα όνειρα. γέλια, ζωή…… γιατί ήµουν µόνος, µα ήµουν εκεί Ποτάµι κύλησε η ζωή, Και ήµουν µόνος, Μα ήµουν εκεί ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ Αν µπορούσες να διαβάσεις τη ψυχή µου, αν µπορούσες να διαβάσεις το µυαλό, δεν θα έκανες ποτέ σου τόσα λάθη που µε πλήγωσαν και µ’ έκοψαν στα δυο Αν µπορούσες να γευτείς απ’ το φιλί µου τα αισθήµατα για σένα που είχα εγώ, δεν θα πρόδιδες ποτέ σου µιαν αγάπη που ήταν όνειρο ωραίο, µαγικό Αν µπορούσες στις ατέλειωτες τις ώρες να γινόσουνα και πάλι ένα παιδί, ίσως να έβλεπες τι γίνεται σιµά σου και να ένοιωθες τι σου έδινε η ζωή …………………….. Κι έτσι έχασες ό,τι είχες κατακτήσει γιατί δεν ήθελες να δεις πιο καθαρά κι απέρριψες τα δώρα απ’ το σύµπαν αφού δεν µπόρεσες να δεις τη διαφορά ΧΑΘΗΚΑΜΕ

Σαν τα παιδιά που παίζουνε κρυφτό Στης γειτονιάς τα σκοτεινά σοκάκια Που τραγουδούν ανέµελα, αγνά Της νιότης τους τα πρώτα τα στιχάκια Σαν τα παιδιά που πάνε στο σχολειό

26

Για να γνωρίσουνε τη πρώτη εµπειρία ∆εν τα τροµάζει ο κόσµος και οι φωνές Η τηλεόραση και οι σκηνές µε βία Σαν φοιτητές µ’ ιδέες νέες, λαµπερές Και το πτυχίο σαν στόχο πιο µεγάλο Επαναστάσεις κάνουνε πολλές Χωρίς το φόβο, τη ντροπή ή τίποτ’ άλλο Σαν εραστές λατρεύουν τη ζωή Με καφενείο, τάβλι, ραβασάκια Αλλάζουν φίλους ταχτικά, πονούν, ξεχνάνε βιαστικά Και συνεχίζουν µε ελπίδα και βαλσάκια Έτσι υπήρξαµε και εµείς, µα τώρα έχουµε χαθεί Μες της ζωής το άγχος και τη ζάλη Αναπολούµε τα παλιά, τα χρόνια µας τα εφηβικά Μα είν’ αργά να βγούµε απ’ την αιθάλη ΧΑΜΕΝΟ ΠΑΙΧΝΙ∆Ι Αν δε σώζεις το παιχνίδι, ίσως σώσεις τη παρτίδα µ’ αν δε σώσεις την αγάπη, έχασες κάθε ελπίδα Σε εδάφη που δοθήκαν κ’ έχουνε καταληφθεί η συγνώµη και το δάκρυ δεν χωράνε πια εκεί ΤΙ ΚΡΙΜΑ Της αγάπης µας το πάθος Το ζηλεύαν φίλοι και γνωστοί ∆εν υπήρχε πουθενά κανένα λάθος Προχωρούσαµε µαζί αγκαλιαστοί Τ’ όνειρό µας ήτανε µεγάλο Και φαινόταν ν’άχει αντοχή Ώσπου γνώρισες τον άλλο Και άρχισε να λειώνει σαν χαρτί

27

Και τίποτα δε κράτησες για µένα Ούτε στο σώµα ούτε στη καρδιά Με κοιτάς και σε κοιτώ απεγνωσµένα Κάηκε η αγάπη µας σε πυρκαγιά Τι κρίµα να χαθούν τα όνειρά µας Τι κρίµα να πεθάνουν δυο καρδιές Είναι τώρα που αρχίζουν τα βάσανά µας Είναι τώρα που αρχίζουν οι ενοχές Της αγάπης µας το πάθος Που ζηλέψαν φίλοι και γνωστοί Αποδείχτηκε µεγάλο λάθος Το είχε σβήσει η δική σου επιλογή Τα φιλιά µας και τους όρκους Ξέχασες για µιας σε µια στιγµή Είχες φύγει πια για άλλους τόπους Κι έµενα εγώ στη συντριβή Τι κρίµα που χαθήκαν τα όνειρά µας Τι κρίµα που πεθάναν δυο καρδιές Άρχισαν τα βάσανά µας Μας έπνιξαν οι ενοχές ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΡΩ, ΜΟΥ ΤΟ ΧΡΩΣΤΑΣ Θέλω να ξέρω, µου το χρωστάς γιατί σταµάτησες να µ’ αγαπάς Πως απ’ το µυαλό σου µ’ έβγαλες και σε µια νύχτα άλλον έβαλες Θέλω να ξέρω, µου το χρωστάς γιατί µε ψέµατα µου απαντάς Πως µ’ εµένα άρχισες και γέλαγες και πως σ’ εκείνον το σώµα σου παρέδιδες Θέλω να ξέρω, µου το χρωστάς να καταλάβω γιατί δε µου µιλάς Να µ’ εξηγήσεις γιατί δε µε πίστευες

28

ενώ στον άλλον όλα του τα ζήλευες Θέλω να ξέρω, µου το χρωστάς γιατί και µ’ εκείνον τώρα τα χαλάς Γιατί σε άφησε ενώ εσύ δεν έφευγες γιατί τον παρακάλαγες κι έκλαιγες Θέλω να ξέρω, µου το χρωστάς αν ένοιωσες και συ το πόνο της καρδιάς, αυτό το βάρος που στη καρδιά µου έβαλες και πίστευες πως εσύ θα το απέφευγες Θέλω να ξέρω, µου το χρωστάς αν έµαθες το µάθηµα της απονιάς Θέλω να ξέρω, µου το χρωστάς γιατί σε µένα πίσω πάλι γυρνάς Θέλω να ξέρεις, σου το χρωστώ και την αλήθεια όλη θα σου τη πω ότι κι αν µου δίνεις τώρα φαντάζει περιττό η αγάπη ξέφτισε, δεν άντεξα κι εγώ Θέλω να ξέρεις, σου το χρωστώ πως δε ξεχνώ και δε σε συγχωρώ Θέλω να ξέρεις, σου το χρωστώ τέλειωσε πια, δεν σ’ αγαπώ ΜΗ ΧΑΡΑΜΙΖΕΣΑΙ Μη χαραµίζεις την ευτυχία µε σχέσεις που δεν έχουν αντοχή Θα βυθιστείς στη δυστυχία δεν θα υπάρχει πια διαφυγή Μη χαραµίζεις την καρδιά σου µ’ ανθρώπους που δεν είναι ειλικρινείς Γιατί µε ψέµατα κατευθύνουν το µυαλό σου και δε µπορείς τη ζωή ν’ ακολουθείς Κοίτα τριγύρω σου και βρες σωστούς ανθρώπους

29

υπάρχουν τόσοι να προσφέρουν ζεστασιά Αγάπη, έρωτα και µύηση στους πόθους για να σε κάνουνε να νοιώσεις µοναδικά Πάντα υπάρχει ένας για τον άλλο µη χαραµίζεσαι µε τους πολλούς µη παγιδεύεσαι σε έρωτα µεγάλο αν τη καρδιά σου πρώτα δεν ακούς ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗ Αυτό που θέλω όταν ξυπνάω Είναι το γλυκό σου το φιλί Θέλω να βλέπεις πως σ’ αγαπάω Ν’ αγκαλιαζόµαστε κάθε πρωί Έχω ανάγκη να σε αισθάνοµαι Και τη ζωή µου µε σένα να µοιράζοµαι Έχω ανάγκη να σ’ ακουµπάω Και να µε νοιώθεις σαν κλαίω ή γελάω Όµως ξυπνάω και είµαι µόνος µου Βάζω τα κλάµατα νοιώθοντας το πόνο µου Κοιτάω γύρω και ψάχνω το κορµί σου Ξέρω καλά δεν θα είµαι πια µαζί σου ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ ΕΜΜΟΝΗ ∆ε σε είδα µε το µυαλό αλλά µε τη ψυχή Και µου έγινες µε µιας θανατηφόρα εµµονή Μου κατέστρεφες κάθε µέρα τη ζωή Κι εγώ σε ήθελα, σε ήθελα πιο πολύ Εµµονή µου, λάθος µου µεγάλο Εµµονή µου, κι ας έφυγες µε άλλο Εµµονή µου, σε περίµενα να γυρίσεις Εµµονή µου, ίσως έλεγα µια µέρα µ’ αγαπήσεις Τι µου κόστιζε να σε καρτεράω µια ζωή;

30

Αφού ήσουν πια µια θανατηφόρα εµµονή Έχεις γίνει τ’ άρρωστο πάθος µου στη ζωή Κι εγώ νόµιζα πως την αγάπη είχα βρει Εµµονή µου, σφάλµα κι αµαρτία µου Εµµονή µου, βάσανο και τιµωρία µου Εµµονή µου, καρτερούσα το γύρισµά σου Εµµονή µου, δεν µπορούσα µακριά σου Ώσπου µια µέρα µε λογική είδα το φως Και είπα να φύγω, γιατί ντρεπόταν κι ο Θεός Εάν µετάνιωσες δεν µ’ ένοιαξε στιγµή Σ’ είχα διαγράψει για πάντα απ’ τη ζωή ΦΙΛΕ ΣΥΓΝΩΜΗ Φίλε συγνώµη σου ζητώ πικρά µετανοιωµένος ∆ε το αντέχει η καρδιά να είσαι πληγωµένος Σου φέρθηκα απαίσια χωρίς να έχω αιτία Και συ µονάχος έκλαψες κρυφά σε µια γωνία Το κλάµα σου µου τσάκισε για πάντα τη ζωή Και εφιάλτης µου’ γινε για χρόνια στη ψυχή Τη ζήλια µου κατάλαβα µα ήτανε αργά Γιατί είχα πάρει από σε, όλη σου τη χαρά Φίλε συγνώµη σου ζητώ, θέλω να µε πιστέψεις Μα ξέρω πως είναι δύσκολο το κλίµα ν’ αντιστρέψεις Για µια γυναίκα χάλασα φιλία µιας ζωής Και τώρα τη συγνώµη µου ζητάω να δεχτείς Εσύ έµεινες κύριος στην άθλια καρδιά µου Ενώ εγώ συνέχιζα τη συµπεριφορά µου Τη ζήλια µου κατάλαβα και ξέρω είναι αργά Γιατί ποτέ δε θα γευτείς εκείνη τη χαρά Φίλε συγνώµη, άκουσε, το έχω µετανιώσει Μόνο µια λέξη πέτα µου µήπως µε ξανανιώσει Οι τύψεις µε σκοτώνουνε και θέλω να στο πω Πεθαίνω µπρος στο βλέµµα σου το τόσο σκοτεινό

31

Αδύνατο πια ν’ αλλάξουµε το ρου στην ιστορία Μα πες µου πως µπορώ εγώ να φέρω ευτυχία Τη ζήλια µου κατάλαβα έστω και τόσο αργά Το βάρος της µου έκανε φαρµάκι τη χαρά ΤΙΠΟΤΕ ∆ΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ Αφού τίποτε δε πρόκειται ν’ αλλάξει γιατί λες ακόµα σ’ αγαπώ; Όλες οι ελπίδες µας έχουνε πετάξει Είναι ανόητο να υποφέρουµε κι οι δυο Μη πιέζεις τη καρδιά σου να πιστεύει πως αγάπη κρύβει ακόµα εκεί βαθιά ∆εν υπάρχει τίποτα που να σε µαγεύει γιατί άφησες το µυαλό σου µακριά ∆ε µπορείς να πάρεις πίσω ότι έγινε ούτε ακόµα τις κουβέντες τις πικρές Εγώ στο έλεγα πως το όνειρο µας έσβηνε µε τις πράξεις που συ διάλεξες να θες Τώρα τίποτε δε πρόκειται ν’ αλλάξει έστω κι αν µου λες ακόµα σ’ αγαπώ Άλλη ρότα το µυαλό σου έχει χαράξει Η µατιά σου µαρτυρά δεν είσαι εδώ ΕΓΩ - ΕΣΥ- ΕΜΕΙΣ Εσύ έφυγες µακριά σε άλλους τόπους Εσύ θέλησες να γνωρίσεις ξένους ανθρώπους Εσύ ξέγραψες την αγάπη και τους πόθους Εσύ γκρέµισες ότι χτίσαµε µε κόπους Εγώ έµεινα πίσω και καρτερούσα Εγώ θέλησα να µη βλέπω που πατούσα Εγώ έγραφα στιχάκια και γι αγάπες όλο ρωτούσα Εγώ έχτιζα τα όνειρα, και για µας το πολεµούσα

32

Και οι δυο µας αποτύχαµε αφού κοινά δεν είχαµε Και οι δυο µας κουραστήκαµε αφού στ’ αλήθεια δεν αγαπηθήκαµε ΜΥΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ Όσο κρατάµε µυστικά ο ένας απ’ τον άλλο τότε χτίζουµε αγάπες µες την άµµο Όσο αποφεύγουµε τις αλήθειες που πονάνε τότε φεύγουν οι αγάπες και δε ξαναγυρνάνε Τι κοστίζει τάχα η αλήθεια να τη πεις; Παίρνεις ρίσκο, µα πρέπει νάσαι ειλικρινής Κι αν µια αγάπη πίσω θέλεις να γυρίσεις µια "αγνή" συγνώµη φτάνει να ζητήσεις Μη στηρίζεις την αγάπη σε υποθέσεις γιατί δύσκολες είναι σήµερα οι σχέσεις Μη νοµίζεις την αγάπη δεδοµένη γιατί µόνη σου θα µείνεις προδοµένη ∆ΕΝ ΗΤΑΝ ΟΝΕΙΡΟ ∆εν ήταν όνειρο, ήταν αλήθεια κι εγώ που πίστευα σε παραµύθια πως θα ξυπνούσα κάποιο πρωί και δε θα είχα ζήσει τη καταστροφή ∆εν ήταν όνειρο, το είχα ζήσει κι εγώ που τόβλεπα σα µία κρίση πως θα ξυπνούσα κάποια στιγµή χωρίς να ζήσω του χωρισµού µας την επιλογή ∆εν ήταν όνειρο, γιατί πονούσα κι εγώ που ήθελα και σ’ αγαπούσα δε θα ξυπνήσω κανένα πρωί για να σε έχω κοντά µου στη ζωή

33

∆εν ήταν όνειρο, ήταν αλήθεια ∆εν ήταν όνειρο, ούτε παραµύθια ∆εν ήταν όνειρο, ήτανε πόνος ∆εν ήταν όνειρο, ήµουνα µόνος Ας ήτανε όνειρο, ας είχα εφιάλτες κι ας ξύπναγα ξέροντας πως ζω µ’ αυταπάτες ΤΙ ΕΠΑΘΕΣ; Σκοτείνιασε το βλέµµα σου σαν είδες τη µατιά του και άδειασε η σκέψη σου σαν βρέθηκες κοντά του Λησµόνησες µε µια µατιά όλα τα όνειρά σου κι επένδυσες σε χίµαιρες που γίναν συµφορά σου Τι έπαθες κι άλλαξες όλη σου τη ζωή; τι σ’ έκανε και πίστεψες µια απατηλή στιγµή; Τι έπαθες κι ανέτρεψες µια στεριωµένη αγάπη και διάλεξες να ζεις στο ψέµα µε απάτη; ∆εν άκουσες τη συµβουλή που σούδινε η καρδιά σου και νόµιζες πως θα έλυνες τα αισθηµατικά σου Αρνήθηκες στη σκέψη σου όλη µου την αγάπη και όλα τα κατάστρεψες για µία αυταπάτη Τι έπαθες κι τ’ άλλαξες όλα σε µια στιγµή; τι σ’ έκανε κι απέρριψες τα πάντα στη ζωή; Τι έπαθες και χάλασες το αύριο που ερχότανε κι έβαλες τις ελπίδες σου σε κάτι που χανότανε; ΟΛΑ Τ’ ΑΛΛΑΖΩ Όλα τα’ αλλάζω σήµερα και παίρνω την ευθύνη κουράστηκα να παριστώ το άλλοθι για εκείνη Τώρα θα ψάξω για αγάπη που δε µου έδωσε κανείς Τώρα θα φύγω απ’ την απάτη

34

υπάρχει χρόνος, είναι νωρίς Όλα τ’ αλλάζω σήµερα χωρίς να νοιώθω τύψεις ήρθε ο καιρός να αγαπηθώ µε όλες τις αισθήσεις Τώρα θα δώσω και σε µένα Ότι µου στέρησαν αυτοί Τώρα θα ζήσω τα χαµένα ∆εν είναι αργά για επιστροφή Όλα τ’ αλλάζω σήµερα και πέφτει η αυλαία το θέατρο τελείωσε, παράσταση τελευταία Τώρα θα ζήσω τη ζωή µου κι ό,τι εγώ επιθυµώ Τώρα θα σβήσω απ’ τη ψυχή µου αυτούς που µου έκαναν κακό Όλα τ’ αλλάζω σήµερα και φεύγω να σωθώ αν µείνω ακόµα ένα λεπτό, θα καταποντιστώ Τώρα θα ζήσω για εµένα και ό,τι είχα ονειρευτεί Τώρα δεν ακούω πια κανένα θέλω να νοιώσω επιτέλους τη ζωή ΜΕ ΤΟ ΜΑΝΤΙΛΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙΟ Με το µαντίλι του αντίο έσβησες για πάντα το χαµόγελο Το πρόσωπο σκοτείνιασε και χάθηκε το όνειρο Με το µαντίλι του αντίο έσβησες για πάντα τα αισθήµατα Ο ήλιος έδυσε, και οι εφιάλτες αρχίσαν να χορεύουν µε τα θύµατα Με το µαντίλι του αντίο έσβησες τη ζωή µου αναίτια από το κατάλογο Σκότωσες παρελθόν, παρόν και µέλλον. Απόγνωση και παράλογο Με το µαντίλι του αντίο έκρυβες το µαχαίρι που έµπηγες στη καρδιά µου Με λάβωσες θανάσιµα αδιαφορώντας για την ύπαρξη και τα όνειρά µου

35

Με το µαντίλι του αντίο ήθελες να σβήσεις τα δικά σου βαριά κρίµατα Και διάλεξες εµένανε που είχα αγκαλιάσει όλα σου τα αµαρτήµατα Με το µαντίλι του αντίο έσβησες τη χώρα µου από το χάρτη Ήταν δικιά σου η απόφαση, γυναίκα αχάριστη και σκάρτη Το κόσµο έχασα µε µιας από τους δρόµους Ένοιωθα µόνος και τρελός να πνίγοµαι στους πόνους «Θεέ µου» ούρλιαζα «άκου και κοίτα µε, πονάω» Όµως δεν είχα τίποτε πια άλλο να καρτεράω Και να, εκεί που περπατάω Το πεταµένο το µαντίλι σου πατάω Έχει γαριάσει απ’ τη βρωµιά Και φαίνεται ακόµα το αίµα από τη µαχαιριά…… ∆ΕΝ ΕΧΩ ΤΙΤΛΟ ∆εν έχω τίτλο να βάλω στο τραγούδι µου στέγνωσαν οι ιδέες σαν τα δάκρυά µου ∆εν έχω τίτλο να ντύσω το τραγούδι µου έµεινα βουβός στην ερηµιά µου Ξέρεις τι κρύβω στη καρδιά µου; Ξέρεις τι πόνο νοιώθω εγώ; Σε µια ιστορία χωρίς τίτλο, σ’ ένα τραγούδι λυπητερό; ∆εν έχω τίτλο να βάλω στην ιστορία µας στέρεψαν οι σκέψεις στο µυαλό µου ∆εν έχω τίτλο να ντύσω τη ιστορία µας έµεινα κλειστός στον εαυτό µου Ξέρεις εσύ τα βάσανά µου; Ξέρεις το πόνο που έχω εγώ; Σε µια αγάπη χωρίς τίτλο, σε ένα στίχο µοναχικό; ∆εν έχω τίτλο να βάλω στα στιχάκια µου σ’ αυτά που θα σου δείξουν πως πονάω

36

∆εν έχω τίτλο να ντύσω τα στιχάκια µου αυτά που θα σου δείξουν πόσο σ’ αγαπάω ΤΙ ΣΟΥ ΕΦΤΑΙΞΑ; Που να το περίµενα τι η µοίρα θα µου παίξει Που να το περίµενα πως η καρδιά σου δε θ’ αντέξει Που να το περίµενα πως τελικά θα ήσουν εσύ να µου κάνεις το µεγαλύτερο κακό στη ζωή Τι σου έφταιξα; Γιατί; Μόνο αγάπη σου έδωσα κι αυτή αληθινή Σε τι έφταιξα; Γιατί; Ήµουν εκεί µα κανείς δεν ήθελε να µε δει Που να το περίµενα τι η µοίρα θα µου φέρει Που να το περίµενα απ’ το δικό σου χέρι Που να το περίµενα πως δε θα σε συγχωρήσω όσο κι αν προσπάθησα από το νου µου να σε σβήσω Σε τι έφταιξα; Γιατί; Θέλω πίσω ότι µου στέρησε η ζωή Τι σου έφταιξα; Γιατί; Θέλω πίσω ότι µου στέρησες εσύ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΕΝ ΨΥΧΡΩ Ήταν εκτέλεση εν ψυχρώ το παράλογό σου σ’ αγαπώ Παρίστανες πως µε νοιαζόσουνα µα εσύ κρυφά αλλού δινόσουνα Ήταν εκτέλεση εν ψυχρώ το δικό σου σ’ αγαπώ Μόνο ψέµατα κερνούσες και τα πάντα προσπερνούσες Ήταν εκτέλεση εν ψυχρώ το ψεύτικό σου σ’ αγαπώ

37

Γιατί δε νοιώθεις όσα σου δίνω εγώ και σκοτώνεις µε τη λέξη σ’ αγαπώ; ΠΕΦΤΕΙΣ ΣΕ ΛΑΘΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ Ερωτεύτηκα τα δυο γαλάζια µάτια σου χωρίς να δω τη σκοτεινή ψυχή σου Με πλανέψανε τα λόγια τα µεγάλα σου ήταν λάθος µου που βρέθηκα µαζί σου Πέφτεις σε λάθη και σε αντιφάσεις ∆εν περιγράφεις σωστά τις καταστάσεις Συνεχίζεις µε τα ψέµατα να λες ότι οι άλλοι φταίνε και ότι συ δε φταις Περιµένω όµως τη στιγµή την αλήθεια να ακούσω από σένα Ξέρω, η αλήθεια θα σκαλίσει τη πληγή µα τα ψέµατα δεν ωφελούν κανένα Πέφτεις σε λάθη και σε αντιφάσεις ∆εν ήταν όπως τις λες οι περιστάσεις Ούτε ντρέπεσαι µ’ αυτά, και ούτε κλαις µα, δεν γιατρεύεται µε ψέµατα το χτες ΦΕΥΓΩ (ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ) Φεύγω για να βρω τον εαυτό µου Φεύγω να γλιτώσω απ’ το κακό ∆εν άξιζες να είσαι το γραφτό µου Ώρα πια να φύγω, να σωθώ Εσύ είσαι αυτή που έγραψε ιστορία και κούρδισες ρολόγια να προλάβεις τη ζωή ∆εν σβήνει η ιστορία, είναι ουτοπία ∆εν γυρίζει ο χρόνος πίσω στην αρχή Φεύγω, δεν αντέχω τα σεντόνια Που έστρωσες να κοιµηθούν πολλοί

38

Συ τα θέλεις σαν ανάµνηση αιώνια ∆εν αντέχεται τέτοια πικρή ζωή Φρόντισες να γράψεις ιστορία Κι έπαψες να φαίνεσαι κυρία ΑΠΟΓΝΩΣΗ Την ώρα που µου έλεγες πόσο µε αγαπούσες, την ώρα που παράλληλα αλλού το ξενυχτούσες, την ώρα π’ ορκιζόσουνα αιώνια αγάπη, την ώρα που παράλληλα έκανες την απάτη Στο τέλµα και απόγνωση µε πήγε η λογική σου στο πόνο και απόγνωση µ’ οδήγησε η ψυχή σου Την ώρα π’ αποφάσιζα µακριά σου να ξεφύγω, την ώρα αυτή µετάνιωνες και έλεγες µη φύγω, την ώρα που τη πόρτα µου σου έκλεινα δυνατά, την ώρα αυτή οι τύψεις σου ξυπνάγανε αργά Στη πίκρα και απόγνωση µε διώχνει η λογική σου στο πόνο και απόγνωση µε οδηγεί η ψυχή σου ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΧΩΡΙΣΜΟ Τώρα που φτάσαµε στο χωρισµό φαντάζοµαι ξέρεις ποιος φταίει γι αυτό Τι κι αν προσπαθούσα απ’ την αρχή; Ήταν φανερό πως ερχόταν συντριβή Γιατί παντιέρα είχες σηκώσει βιαζόσουν τα πάντα ο κόσµος να σου δώσει δεν υπολόγιζες τη δόλια µου ψυχή νοιαζόσουν µόνο να γλεντήσεις τη δική σου τη ζωή Γιατί παντιέρα είχες σηκώσει βιαζόσουν τα πάντα ο κόσµος να σου δώσει

39

δεν υπολόγιζες το κόστος και τη τιµή υπήρχε µόνο ο εαυτός σου στη σκηνή Ότι κι αν σου έλεγα, ύποπτο το έβρισκες σαν τροχοπέδη, γιατί ζηλεύω Και συ προχώραγες κι ούτε που έβλεπες ότι ήµουν εκεί για να σε προστατεύω Και αγνοούσες τη παρουσία µου και ούτε άκουγες που σου µιλούσα Χαµένοι οι κόποι και οι θυσίες µου και ούτε που σ’ άγγιζε που προσπαθούσα Και αγνοούσες τη παρουσία µου και ούτε άκουγες που σου µιλούσα Μόνο παρίστανες πως καταλάβαινες και πάλι άρχιζες µόλις τη πλάτη µου γυρνούσα Ποτέ δεν ένοιωσες τι έκανα για σένα Τα πάντα αγνόησες ηθεληµένα Και τώρα που φτάσαµε στο χωρισµό δες επιτέλους ποιος φταίει απ’ τους δυο ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ (ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΨΕΜΑΤΑ) Ποτέ δεν µίλησες για τη ζωή σου µα ήρθε η ώρα να το κάνεις, την αλήθεια λέξη-λέξη να µου πεις Πάντα κλείδωνες τις ιστορίες της ψυχής σου µα ήρθε η ώρα να µιλήσεις, και ίσως έτσι λυτρωθώ και λυτρωθείς Με κουράσανε οι αόριστες οι συζητήσεις σου οι αντιφάσεις σου και τα ψέµατα του χτες Η ιστορία αδύνατον να έχει σβήσει απ’ τη µνήµη σου αναµνήσεις κι εµπειρίες µένουν πάντα ζωντανές Θέλω όλα από σένα να τ’ ακούσω αν και γνωρίζω µία-µία της ζωής σου τις πτυχές Θέλω όλα από σένα να τ’ ακούσω κι ας γνωρίζεις δε θα συγχωρήσω ψέµατα κι υπεκφυγές Θέλω όλα από σένα να τ’ ακούσω κι ας γνωρίζεις πως πονάει τα παλιά να θυµηθείς

40

Θέλω όλα από σένα να τ’ ακούσω γιατί γνωρίζεις ότι ποτέ σου δεν υπήρξες ειλικρινής Όχι άλλα ψέµατα, ιδού η ευκαιρία την αλήθεια να µου πεις κι όλα τα γιατί Όχι άλλα ψέµατα, ιδού η ευκαιρία Με σκοτώνει αυτή η υποκριτική σιωπή ΑΙΝΙΓΜΑ Τι είναι αυτό που την αγάπη σου ζητάει µα κι αν την νιώθει, συνέχεια σε πουλάει……….. Τι είναι αυτό που στα µάτια σε κοιτάει µα κι αν σε βλέπει, ποτέ δεν σου µιλάει……….. Τι είναι αυτό που την ουρά του σου κουνάει και ξεδιάντροπα αλλού το ξενυχτάει……….. Τι είναι αυτό που τα χάδια σου ζητάει Κι ότι προσφέρεις αµέσως λησµονάει……….. Βρήκατε την απάντηση; Η λύση είναι απλή Πρόκειται για του άνθρωπου το φίλο: το σκυλί Μα……τώρα που το σκέφτοµαι ίσως να είσαι ΕΣΥ……….. ΘΕ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ (Μαντινάδα) ∆ε βρήκα δίκιο στη ζωή γι αυτό θε να γυρίσω κι όσα µου έκαναν αυτοί να τους τα δώσω πίσω ∆ε βρήκα αγάπη στη ζωή γι αυτό θε να γυρίσω να τους στερήσω το φιλί µπας και τους συνετίσω (*) Γυναίκες, φίλους και γνωστούς

41

στη κόλαση να στείλω για ν’ απαλύνω τους καηµούς όπως µου το οφείλω ∆ε βρήκα σέβας στη ζωή γι αυτό θε να γυρίσω για να τους µοιάσω στη ψυχή πτώµατα να πατήσω ∆ε βρήκ’ απάγκιο στη ζωή γι αυτό θε να γυρίσω να έχω µια καρδιά ψυχρή και να τους τιµωρήσω (*) Γυναίκες, φίλους και γνωστούς στη κόλαση να στείλω για ν’ απαλύνω τους καηµούς όπως µου το οφείλω ∆ε βρήκα δίκιο στη ζωή κ' οφείλω να γυρίσω να σχεδιάσω νέα αρχή πραγµατικά να ζήσω ΜΟΥ ΕΜΑΘΕΣ Έλα καλή µου µην αργείς κοντά µου να κουρνιάσεις δώσε µου την αγάπη σου να πιω ν’ αναστηθώ κι αν ποτέ µε βαρεθείς, να φύγεις, µη διστάσεις το πόνο εσύ µου έµαθες ν’ αντέχω, να κρατώ Μου έµαθαν τα αντίο σου να ζω τυραννηµένος και να παλεύω τη ζωή χωρίς Θεού βοήθεια µα µη σκεφτείς πως θα βρεθώ σε κόσµους πλανεµένος γιατί µου έµαθες πως ζουν µε µαχαιριά στα στήθια

42

ΑΛΛΟΘΙ Σ’ αγάπησα, ναι ήταν λάθος µεγάλο σφάλµα µου το πάθος και συ µε είδες άλλοθι για τη ζωή σου τη παράλογη Αρνιόσουνα τα σ’ αγαπώ µου µα έµενες πάντα στο πλευρό µου το έπαιζες ερωτευµένη όµως αλλού ήσουν δοσµένη (*) Είδες το άλλοθι για ευκαιρία να µη φανεί η συνοµωσία Μαζί µου ζούσες άνευ αγάπης ήµουν το άλλοθι ανάγκης εµένα ξέρανε οι δικοί σου ντρεπόσουνα για τη ζωή σου Μα δεν εντράπηκες εµένα που προσπαθούσα απεγνωσµένα να σ’ αποτρέψω απ΄ τη κατηφόρα και από τα λάθη τα θανατηφόρα (*) Ήταν το άλλοθι η ευκαιρία να επιµένεις στη προδοσία Τι κι αν το άλλοθί σου µε πονούσε κι εγώ, το θύµα σου, σε συγχωρούσε κι εσύ ο άκαρδος θύτης του ερωτά µου λωποδύτης Ποτέ δε µου πες "σ’ αγαπώ" ούτε "συγνώµη σου ζητώ" µ’ αν είχες πει ένα "συγνώµη" ίσως κι εγώ ν’ άλλαζα γνώµη (*) Πάει το άλλοθι και η ευκαιρία, δεν κάλυψες την αµαρτία

43

ΕΡΗΜΗΝ Με καταδίκασες ερήµην όσες φορές µ’ αρνήθηκες µε δόλιες σκέψεις σκοτεινές και πράξεις σου ανήθικες Με πληρωµένους ένορκους και δικαστές του είδους σου έστησες δίκη άδικη για να χαρεί το σπίτι σου Με καταδίκαζες ερήµην κάθε που µ’ απαρνιόσουνα γλεντούσες συ µε τη χαρά και ούτε µε σκεφτόσουνα Ερήµην µ’ εγκατέλειπες, ερήµην µου γυρνούσες και της καρδιάς τη διαδροµή ούτε που συζητούσες "Ερήµην καταδίκη και φυλάκιση ζωής που το βρήκες τόσο θράσος να το παίξεις δικαστής; Ερήµην καταδίκη και µε κάθειρξη ονείρου µε πετάς χωρίς µια σκέψη σε κελί µαύρου σιδήρου" Στο στηµένο δικαστήριο ήσουνα ο εισαγγελέας δηλαδή ο πρωτεργάτης µίας µάχης λυσσαλέας ∆εν µου έδωσες το λόγο ούτε καν την ευκαιρία να εκθέσω γεγονότα και να κάνω απολογία Κι όµως δεν εκπλήσσοµαι µε τούτη σου τη στάση ήσουνα τράπουλα λειψή που χάθηκαν οι άσσοι Αυτό έκανες πάντοτε, αυτό ήξερες να κάνεις εγώ να σε µοιράζοµαι και συ να µε ξεκάνεις Καµία σου απόφαση ποτέ δε µ’ είχε µέσα µια µόνιµη αντίφαση των αλλωνών µετρέσα Ποτέ δε µε λογάριασες, πάντα µε αγνοούσες ποτέ σου δε µ’ αγάπησες και πάντα µε πονούσες "Ερήµην καταδίκη και φυλάκιση ζωής που το βρήκες τόσο θράσος να το παίξεις δικαστής; Ερήµην καταδίκη και µε κάθειρξη ονείρου µε πετάς χωρίς µια σκέψη σε κελί µαύρου σιδήρου"

44

ΕΦΙΑΛΤΕΣ Νύχτα Σκιές παντού Ζοφερές σκέψεις καθώς τρέχω στο πουθενά Με συνοδεύει ένας απόκοσµος ήχος Ο χαρακτηριστικός ήχος του τραίνου Οι σιδερένιες ρόδες στις ατσάλινες ράγες στριγγλίζουν Η ηχώ τρέχει στον αέρα Ο συριγµός τροµάζει τα µαύρα πουλιά που κουρνιάζουν στα γυµνά δέντρα Παντού γυµνά, πεθαµένα δέντρα σαν ψυχές ριζωµένες στη γη που προσπαθούν µάταια να αποδράσουν Οι τέλειες κρυψώνες για τους εφιάλτες Πίσω από κάθε νεκρό δέντρο κρύβεται και ένας εφιάλτης καραδοκώντας να αλώσει τη πάντα ανοιχτή σε όλους κερκόπορτα της καρδιάς µου Με κυνηγάνε Όπου και να πάω µε κυνηγάνε Γιατί; ∆εν έχω πειράξει κανένα Μα αυτοί, µαζί µε τη στριγκιά φωνή του τραίνου µε απειλούν Ειδικά αυτός Ο φίλος µου ………………….. ∆ιέξοδος Απαιτείται διέξοδος Λύτρωση Ο ύπνος Αφήστε µε να κοιµηθώ Θέλω να δω ένα ευχάριστο όνειρο Να ξεφύγω από τους εφιάλτες Να πάρω µια ανάσα

45

Ίσως µε συντηρήσει η ψευδαίσθηση ενός ονείρου Μάταια Αντηχεί ο γδούπος των βαγονιών πάνω στις ράγες Οι εφιάλτες µε περικυκλώνουν Εφιάλτες Απόκοσµα τέρατα Μαύρα εκτρώµατα της φύσης ∆ιπρόσωπα κτήνη ∆ιχαλωτές φιλήδονες γλώσσες προσπαθούν να µε φιλήσουν Εκπέµπουν αποκρουστικούς ήχους Γελάνε µε κακία Χαίρονται µε κακία Θριαµβολογούν µε κακία ∆ιψούν για θυσία µε αθώο αίµα Το αίµα µου Ο ιερέας και η ιέρεια έχουν ετοιµάσει το βωµό Όλοι στις θέσεις τους Κρύβονται κάτω από κουκούλες Τους ξέρω ∆εν ντρέπονται Το σενάριο έχει γραφτεί Οι ρόλοι έχουν µοιραστεί Εκκρεµεί η εκτέλεση Με σπρώχνουν βίαια Ξεγλιστρώ Τρέχω µέσα σε σκοτεινά στενά Ατµόσφαιρα αποπνικτική Μυρωδιά σαπίλας Η ανάσα µου τελειώνει Τα πόδια δεν ακολουθούν το σώµα Ταχυκαρδία Τρόµος Πανικός ………………….. Ξυπνώ κάθιδρος Νοιώθω ένα χέρι Σκουπίζει το ιδρωµένο µέτωπό µου

46

Κοιτάω δίπλα µου στο κρεβάτι Παραλύω Βλέπω τον χειρότερό µου εφιάλτη Το ανέκφραστο βλέµµα του, µιλάει Ειληµµένες αποφάσεις Είναι θέµα χρόνου Γιατί αγάπη µου; ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ Μ’ αγωνία µήνυµά σου περιµένω το τηλέφωνο χτυπά κι αναρριγώ Λαχταράω να ακούσω τη φωνή σου, πόσο θέλω να σου πω το σ’ αγαπώ ( “I just called to say I love you…” ) Κι αν χιλιόµετρα χιλιάδες µας χωρίζουν γράµµατά σου περιµένω συνεχώς Θέλω µέσα τους να χάνοµαι µαζί σου, να σε νοιώθω εδώ δίπλα διαρκώς Όµως λείπεις, κι εγώ είµαι µακριά σου Αυτή ήταν η δική σου επιλογή Τώρα είµαστε µονάχα δύο ξένοι, που γνωρίζουν πόσα φέρνει µια στιγµή ΜΟΝΟΠΛΕΥΡΗ ΑΓΑΠΗ - Σ’ αγαπώ - Και εγώ - Και εσύ τι; - Και εγώ σου λέω………… - Μ’ αγαπάς; - Αφού σου λέω "και εγώ". - Μα…… γιατί δε µου το λες; - ∆εν το ακούς; ∆εν σου φτάνει; Τι άλλο να κάνω;

47

Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΟΥ ∆ιαδροµή: Paris-Montpellier Μεταµεσονύχτια αµαξοστοιχία των 00:05 από τον Gare Saint-Lazare Ιούνιος Παράδοξα αφόρητη καλοκαιρινή ζέστη Πεταµένοι στο βαγόνι ενός τραίνου Άγνωστες ψυχές µεταξύ τους Ανάµεσα σε ύποπτες φάτσες, άκοµψες κυράδες και υπόκοσµο Μυρωδιές από βαριές κολόνιες και φτηνό ταµπάκο στην ατµόσφαιρα Η υγρασία να σου διαπερνά το κόκαλο Οι κουκέτες άβολες µε σκισµένα τα πλαστικά τους καλύµµατα Τα σεντόνια βρώµικα και σκισµένα Που να τολµήσεις να ακουµπήσεις το µαξιλάρι; Μα όλες οι ψυχές προσπαθούν να κοιµηθούν έστω και για λίγο αφού είναι η µόνη λύση για να περνάει η ώρα χωρίς σκέψεις Όλες αυτές οι ψυχές στοιβαγµένες, σκυθρωπές, ανέκφραστες, µαζί µου σε ένα βαγόνι-φυλακή ∆εν φοράµε αλυσίδες Αλίµονο όµως……. Ο ήχος τους έρχεται από τον υπόκωφο συριγµό των τροχών στις ράγες ---------------------------- Και εγώ άρρωστος βαριά Αιτία η άρνηση παραδοχής γεγονότων Αιτία η άρνηση αποδοχής µιας σαρκικής ανούσιας µονόπλευρης και κάλπικης αγάπης Αιτία ο παραλογισµός της ζωής και ο τρόπος έκφρασής της από τους ανθρώπους Κυρίως από αυτούς που δηλώνουν φίλοι σου ή αυτούς που λένε πως σε αγαπάνε Συµπτώµατα; Αβάστακτοι πόνοι σε σώµα και ψυχή µε ιλίγγους Ιατρική διάγνωση; Ιδιότυπη αµνησία µε ψυχονευρωτικό υπόβαθρο Ψυχική κατάσταση; Καταρράκωση Θεραπεία; Η αυτοκτονία τους Καθαρτήριο; Η αυτοκτονία µου Χρόνος που µου µένει; Ελάχιστος Μα έστω και σαν εξιλαστήριο θύµα, δεν µπορώ να ηρεµίσω δεν µπορώ ν αδιαφορήσω για τις σκέψεις τρέλας που τριβελίζουν το µυαλό ∆υστυχώς

48

Όµως, βυθιζόµενος στο οδυνηρό απέραντο κενό µου µπορώ να προσπερνώ τη µπόχα από τα στόµατα και τα ιδρωµένα κορµιά των ψυχών στο βαγόνι ---------------------------- Άφιξη 06:30 Μόλις έχει αρχίσει να ροδίζει η ηµέρα Λιγοστό το φως Όλες οι ψυχές πετιούνται σχεδόν τρέχοντας από το τραίνο Βιασύνη, αλλά απόλυτη σιωπή Τροµακτική σιωπή Σπρώχνονται προς τις εξόδους του σταθµού σαν λες και πρόκειται για εξόδους κινδύνου Όλοι σκυφτοί Ακόµα σκυθρωποί Ακόµα αµίλητοι Και εγώ µαζί τους Όλοι µας σε ένα ύψος Με τα κεφάλια κατεβασµένα Σαν σε παρέλαση φαντασµάτων Ειρωνεία; Σύµπτωση; Όλοι φοράµε σκούρα ρούχα…… Μα, να…… µέσα στη µαύρη θάλασσα των ψυχών αχνοφαίνεται ένα άτοµο µε λευκά Μια παραφωνία του µαύρου Ίσως µια πινελιά ζωής Φαίνεται να πετάει ∆εν αργεί να βρεθεί πίσω µου Με σπρώχνει µε µια απλή, διακριτικά ηθεληµένη, κίνηση Σαν να µου λέει: "Ήρθα" ----------------------------- Αρχικά θυµώνω Ερχόµαστε πρόσωπο µε πρόσωπο Ρίγος Σεισµός Εκατέρωθεν Ένα χαµογελαστό πρόσωπο Ακόµα µια πιο τέλεια παραφωνία του µουντού φόντου

49

Ένα χαµόγελο και δυο µάτια που……… γελάνε Ο θυµός µου, περνάει Το χρώµα µου αρχίζει να ξανοίγει………. Μα, για στάσου, Έχει φτερά; …… ----------------------------- Κοιτάω σαστισµένα Το αισθάνοµαι Έχει έρθει για µένα Είναι εκεί για µένα Νοιώθω οικία Έχουµε ξαναβρεθεί Ξέρω το όνοµά του, από πού έρχεται, τα πάντα…… Άγνωστο πως "Έχει έρθει για µένα", επαναλαµβάνω από µέσα µου και το χρώµα µου γίνεται ολοένα πιο ανοικτό……. Α…… ναι Θυµάµαι Έχουµε σίγουρα βρεθεί στα όνειρά µου Πολλές φορές σε διαφορετικούς τόπους Για τον ίδιο πάντα σκοπό…………. ---------------------------- Με τύλιξε µε τις φτερούγες του Με γιάτρεψε Και µετά από λίγο………. έφυγε Χωρίς να το θέλει Χωρίς να το θέλω ---------------------------- Περπατάω γιατρεµένος στους δρόµους πληµµυρισµένος από χαρά για τη συνάντηση και από θλίψη για το χωρισµό Μα αυτή η λύπη δε µε σκοτώνει, όπως άλλες……… "Η ζωή µπορεί να είναι και δίκαιη ενίοτε" ψελλίζω ∆ιαπιστώνω ότι το χρώµα µου έχει αποκατασταθεί Μπορώ κι εγώ και πετάω χωρίς να έχω φτερά ---------------------------- Σ’ ευχαριστώ άγγελέ µου Σ’ ευχαριστώ που ήρθες για µένα στο συγκεκριµένο τόπο τη συγκεκριµένη στιγµή

50

Ξέρω πως θα υπάρξει και επόµενη φορά Κάπου αλλού Όταν θα είµαστε "έτοιµοι" Ζω χάρη σε σένα Ζω για την επόµενη φορά Σε αγαπάω άγγελέ µου όπως µε αγάπησες και εσύ Σ’ ευχαριστώ άγγελέ µου ΕΠΡΕΠΕ Έπρεπε να φύγω, να γίνω στάχτη και µπουχός (υπήρχε ακόµα ο καιρός) Έπρεπε να µείνω, ήθελα να δείξω πως ήµουνα σωστός (ιδέες άµυαλου νοός) Έπρεπε να φύγω, ερχότανε καταιγίδα και ορυµαγδός (µύριζε έντονα ο κεραυνός) Έπρεπε να µείνω, ένοιωθα πως ήµουν ακόµα δυνατός (της νιότης…… παραλογισµός) Μα σαν φύσηξε τ’ αγέρι µε τη πρώτη του πνοή σκόρπισαν τα όνειρά µου και τελείωσε η ζωή Και διαβαίνοντας ο χρόνος άλλαξαν τα δεδοµένα φάνηκαν όλες οι αλήθειες κ’ οι ασχήµιες του καθένα Έπρεπε να ζήσω, είχα δικαίωµα στο φως (µου το χρωστούσε ο Θεός) Έπρεπε να πεθάνω, βαρύς ο πόνος και ο πανικός (της προδοσίας εµπαιγµός) Έπρεπε να ζήσω κι ας είχε σκοτεινιάσει ο ουρανός (µεγάλη πίκρα και καηµός) Έπρεπε να πεθάνω, είχαν όλα τελειώσει δυστυχώς (δεν υπήρχε πια καιρός)

51

ΠΟΣΟ ΛΥΠΑΜΑΙ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΧΑΜΕΝΑ – ∆ΙΑΣΚΕΥΗ Πόσο λυπάµαι τα χρόνια που πήγαν χαµένα (διασκευή) Πολλές αγάπες γνώρισα, αγάπησα και χώρισα, και όπου κι αν γυρνούσα, εσέ περιφρονούσα Στα όνειρα τα χίλια µου, σε έδιωχνα απ’ τα χείλια µου σε έδιωχνε η ψυχή µου, φρικτή καταστροφή µου Πόσο λυπάµαι τα χρόνια που πήγαν χαµένα... που γνώρισα εσένα, και χάθηκα εγώ… Πολύ φοβάµαι πως ήρθε η µέρα να κλάψω... και πως να σε ξεχάσω... µ’ αυτό το πανικό; Φύγε από κοντά µου ανάµνηση παλιά µου θέλω ακόµα ξανά να σου πω... Πολύ φοβάµαι πως ήρθε η µέρα να κλάψω... γιατί δε θα ξεχάσω, και όλο θα πονώ ………………… Πόσο λυπάµαι τα χρόνια που πήγαν χαµένα... που γνώρισα εσένα, και χάθηκα εγώ Πολύ φοβάµαι πως ήρθε η µέρα να κλάψω... γιατί δε θα ξεχάσω... αυτό το σκηνικό Φύγε από κοντά µου ανάµνηση παλιά µου θέλω ακόµα ξανά να σου πω... Πόσο λυπάµαι που πίστεψα τόσο σ’ εσένα δεν ήσουνα για µένα, µ’ άφησες να χαθώ… ------------------------------------------------------- Kαι…… φυσικά το πρωτότυπο: Πόσο λυπάµαι τα χρόνια που πήγαν χαµένα, 1939 (Μουσική: Κώστας Γιαννίδης, Στίχοι: Βασίλης Σπυρόπουλος) http://www.youtube.com/watch?v=w_Y_1qNwqhc Πολλές αγάπες γνώρισα, αγάπησα και χώρισα, µα όπου κι αν γυρνούσα, εσένα ζητούσα... Στα όνειρα τα χίλια µου, σε γύρευαν τα χείλια µου, σε γύρευε η ψυχή µου, οι πόθοι οι κρυφοί µου...

52

Πόσο λυπάµαι τα χρόνια που πήγαν χαµένα... πριν να γνωρίσω εσένα ... που πρόσµενα καιρό! Μα πώς φοβάµαι πως ίσως µια µέρα σε χάσω... γιατί να σε ξεχάσω... ποτέ δεν θα µπορώ....! Γύρε κοντά µου αγάπη γλυκιά µου, θέλω ακόµα ξανά να σου πω... Πόσο φοβάµαι πως ίσως µια µέρα σε χάσω... και πως να σε ξεχάσω... που τόσο σ' αγαπώ! ………………… Πόσο λυπάµαι τα χρόνια που πήγαν χαµένα... πριν να γνωρίσω εσένα ... που πρόσµενα καιρό! Μα πώς φοβάµαι πως ίσως µια µέρα σε χάσω... γιατί να σε ξεχάσω... ποτέ δεν θα µπορώ....! Γύρε κοντά µου αγάπη γλυκιά µου, θέλω ακόµα ξανά να σου πω... Πόσο φοβάµαι πως ίσως µια µέρα σε χάσω... και πως να σε ξεχάσω... που τόσο σ' αγαπώ! ΕΧΩ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ∆ΙΑΒΑΖΩ ΤΙΣ ΣΙΩΠΕΣ Συνήθισα να περπατάω στις βροχές, ν' ακούω τους πονεµένους ήχους του χθες, να έχω παρέα τις πεθαµένες σας ψυχές, µα να είµαι λεύτερος χωρίς ενοχές. Τι κι αν προσπάθησαν να µε κλείσουν φυλακές; Τι κι αν µ’ οδήγησαν σε τόσες καταστροφές; Ποτέ δεν λογάριασαν τις δικές µου αντοχές, κι έµεινα αλώβητος, µόνο µ’ αµυχές. Ποτέ µου δεν έζησα µέσα σε ντροπές, κι ας µε φορτώναν µε ψυχικές κλοπές. Αυτών οι ζωές ήταν άθλιες και σκυθρωπές. ζηλεύοντας τη νιότη µου που είχε όλο χαρές. Και συ αµίλητη, µ’ οράµατα του χθες, ποτέ δε είπες τι ήθελες, και τι ακόµα θες.

53

Το ένοχο το είναι σου, πετάει αστραπές ξεχνώντας τάχα µου τις σκοτεινές στιγµές. Επιτέλους, δώσε µου όλες σου τις εκδοχές. Εγώ θ’ ακούσω αυτά που εσύ θέλεις να λες. Μα, κοίτα, όχι ψέµατα. Ό,τι άλλο πες, γιατί έχω µάθει να διαβάζω τις σιωπές. ΑΝΑΡΩΤΗΣΟΥ Προσποιείσαι δε θυµάσαι όσα έκανες Παριστάνεις πως ποτέ εσύ δεν έσφαλες Αδιαφορείς για τις καρδιές π’ εκτέλεσες ∆ε συλλογιέσαι τις συµφορές που έσπειρες Ξεδιάντροπος ο βίος και οι µέρες σου Ανήθικες οι σκέψεις του µυαλού σου Αδικαιολόγητα τα έργα και οι πράξεις σου Κι ασυγχώρητα απ’ όλους σου τα λάθη σου Μα κοίτα γύρω σου και κοίτα τα συντρίµµια Αναρωτήσου για όλη τούτη την ασχήµια ∆είξε το θάρρος και άλλαξε σταυροδρόµι και µη µε κάνεις να πονώ ακόµη Η ώρα ήρθε ήρεµα να χωρίσουµε και τη ζωή µας να ξαναρχίσουµε Αυτή είναι η λύση για το λυτρωµό, η αποµάκρυνση απ’ τον παλιό σταθµό Χωρίς κοινές αναµνήσεις και βιώµατα και µε σχέση που έχει πέσει στα πατώµατα δεν αξίζει να κρατάµε τα προσχήµατα ας πάψουµε να είµαστε δυο θύµατα Αναρωτήσου όλα αυτά και πάρε άλλη ρώτα και µη γυρίσεις πια ξανά στα άσχηµα τα πρώτα εγώ το αποφάσισα να βρω την ευτυχία ήρθε ο καιρός ν’ απαλλαγώ από τη δυστυχία

54

ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ Κουράστηκα να περιµένω ένα φιλί Κουράστηκα να σε καρτεράω µια ζωή Κουράστηκα πια να πιστεύω πως θα φανείς Κουράστηκα πια να ελπίζω πως θα ρθεις Ποτέ µου δε κατάλαβα ποια σκέψη σου σε λάβωσε Ποτέ µου δε κατάλαβα ποια σκέψη µου σε µάτωσε Ούτε και συ κατάλαβες τι ήθελες να κάνεις Ούτε κι εγώ κατάλαβα πως πήγες να πεθάνεις Όµως κουράστηκα κι εγώ να είµαι µακριά σου Όπως κουράστηκα πολύ ξεχνώντας τα φιλιά σου Το όραµα εθάµπωσε κι άρχισε να κλαίει Η απόσταση µας πάγωσε αντί για να µας καίει ΜΟΝΑΞΙΑ Όταν οι νύχτες πια δεν περνάνε Όταν οι µέρες µου πονάνε Όταν οι φίλοι δεν συµπονάνε Όταν οι πόλεις σε προσπερνάνε Όταν τα τρένα έχουν πια φύγει Και οι σταθµοί είναι πιο λίγοι Όταν σε ψάχνω απελπισµένα Και βρίσκω µόνο εγώ εµένα Τότε τι µένει; Τι άλλο βγαίνει; Τότε τι κάνω; Φωτιά, φωτιά ζητάω για να βρω Χωρίς ελπίδα για νερό Χωρίς του δέντρου τη σκιά Είναι σκληρή η µοναξιά

55

ΧΩΡΙΣΜΟΣ Τον χωρισµό περίµενα µάταια σ’ αγαπούσα γι αυτό στα µάτια σε φιλούσα Και πράγµατι, µ’ αρνήθηκες µα… εσύ που µ’ αγαπούσες πάντα στα χείλη µε φιλούσες ΠΟΝΟΙ ΑΓΑΠΗΣ Πισώπλατες οι µαχαιριές, "αγάπης" ήταν όλες από τους φίλους τους γνωστούς, κι από τις φίλες όλες Προδόθηκα και πόνεσα, έκλαιγα και ρωτούσα Γιατί αυτή η απονιά; άλλο δε τη βαστούσα Ήταν βαρύ το σ’ αγαπώ να το κρατήσουν όλοι ∆εν το σεβάστηκε κανείς Ούτε εσύ, ούτε κι αυτοί Έγινε ράκος η ψυχή Μια µοναξιά ξεχύθηκε µέσα σε παρουσίες Καλύτερα να µ’ έτρωγαν οι µαύρες τρικυµίες παρά να νοιώθω ερηµιά µες τη ζωή ετούτη που σου τρυπάει τα σωθικά άσχετα µε τα πλούτη Πισώπλατες οι µαχαιριές βαθιά αφήσαν τις πληγές στο αίµα µου γελάσανε φύγαν και προσπεράσανε Κι ας έκλαψα και πόνεσα όλους τους εσυγχώρεσα Μα οι αµετανόητες καρδιές αφήνουνε βαθιές πληγές…

56

ΟΙ ∆ΗΘΕΝ Με πληγώνει το χαµόγελο του φίλου µου Με πληγώνει η καλή του η καρδιά Με πληγώνει η µεγάλη καλοσύνη του Το γνωρίζουµε αυτό από παλιά Όταν είχε δυο χιτώνες και δε κρύωνε Κι όταν είχε όλου του κόσµου τ’ αγαθά ∆εν δίστασε και λεηλάτησε Κάποια άµοιρη κι ανήµπορη καρδιά Με σκοτώνουν οι ∆ΗΘΕΝ Που γύρω µου βρίσκονται ΕΚ∆ΙΚΗΣΗ Αφού κανείς δεν ζήτησε συγνώµη για το πόνο που µου έδωσε στη ζωή, για τη πίκρα που µε σκότωνε ακόµη και για τη τελική µου καταστροφή, ήρθε η ώρα εκδίκηση να πάρω και τον εαυτό µου να εκδικηθώ γιατί έδωσα όσα έπρεπε να πάρω και όχι έτσι να καταστραφώ. Τι αξίζει τάχα στη ζωή να πεθαίνει κανείς ή να συγχωρεί ν’ αγαπά ή να σκοτώνει να πονά ή να µετανιώνει Αφού κανείς δεν µου’ δωσε το χέρι να πιαστώ και να σωθώ κι εγώ µ’ αυτούς να µου δώσουν ένα χαµόγελο εικονικής αγάπης για να πιστέψω πάλι στη ζωή, ήρθε η ώρα εκδίκηση να πάρω και να εξοντώσω το δικό µου το εγώ γιατί έδωσα όσα έπρεπε να πάρω και όχι έτσι να καταστραφώ

57

ΓΙΑΤΙ ΓΥΡΙΣΕΣ; Γύρισες Γιατί; Συµβιβάστηκες µε τις λαθεµένες επιλογές σου και µου πρόσφερες εικονική αγάπη ∆ε µε ρώτησες Γιατί; Το θέµα δεν είναι αν σε συγχωρώ εγώ Το ζητούµενο είναι αν εσύ συγχώρεσες τον εαυτό σου Αν ναι, µάλλον κακώς έπραξες Αν όχι, που είναι η συγνώµη; ΕΦΥΓΕΣ ∆εν λογάριασα την ύπαρξή µου χαρίζοντάς σου όλη τη ζωή µου ∆ε σε ρώτησα αν ήθελες βοήθεια ήθελα να σε βγάλω απ’ τη κατήφεια Ήξερα πως παλιά µε συµπαθούσες µα κατά βάθος δε µε αγαπούσες Κι έφυγες µια µέρα από κοντά µου κι έχασα τη γη από τα βήµατά µου Σου είχα δώσει τη ψυχή µου και το είναι µα τα έσβησες µια νύχτα µ’ ένα «φύγε» ∆ε σεβάστηκες κανένα απ’ τους δύο κι έφυγες ξαφνικά χωρίς αντίο Μη σκεφτείς να γυρίσεις πια κοντά µου αφού γκρέµισες όλα τα όνειρά µου Ούτε κι εγώ θα προσπαθήσω να σε βρω ήρθε η ώρα για να λυτρωθώ

58

ΞΑΝΑ-ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ Ξανά έφυγες από κοντά µου Ξανά σκότωσες τα όνειρά µου Ξανά τους όρκους σου τους πάτησες Ξανά τη καρδιά µου λεηλάτησες Πες µου πως και τι διαλέγεις Πες µου τι ζωή ζηλεύεις Πες µου µακριά µου γιατί φεύγεις Πες µου αν σ’ αρέσει που αλητεύεις Γιατί θέλεις ολοένα να πληγώνεσαι Γιατί θέλεις µια ζωή για να σκοτώνεσαι Αφού ξέρεις πως η σχέση σου δε πάει Αφού ξέρεις πως κανείς δεν σ’ αγαπάει Ρώτα πρώτα τη καρδιά σου Ρώτησε τα όνειρά σου Θα φανεί σαν αγαπήσεις Θα το νοιώσεις, θα σκιρτήσεις Μη γυρίσεις πια κοντά µου Μη µου θυµίσεις τα όνειρά µου Μη σκεφτείς πια να µ’ αγγίξεις Μη τολµήσεις να µ’ αγαπήσεις ΑΝ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΣΤΑΜΑΤΟΥΣΕ Αν το ρολόι γύριζε πίσω και µπορούσα να ξαναγαπήσω ∆ε θα ήµουνα µαζί σου Ούτε µέρος της ζωής σου Αν ο χρόνος σταµατούσε όταν η καρδιά σου πια δε µε χωρούσε Ένα βήµα πίσω θα έκανα για να κερδίσω ότι εκείνη την ώρα έχανα Τώρα ξέρω σχέση κι αγάπη τι θα πει

59

Τώρα ξέρω τι να ζητήσω απ’ τη ζωή Λίγη ευτυχία κι ας είµαι στη βροχή Στη καρδιά µου για να δώσει συνοχή Η ΠΡΩΤΗ ΑΓΑΠΗ Είχα πρωτιά µες τη καρδιά σου Είχα πρωτιά στα όνειρά σου Μα δε µε θέλησες εσύ για πρώτη σου αγάπη Και µονοπάτι χάραξες για µία αυταπάτη Η πρώτη αγάπη, ναι, δε ξεχνιέται Πάντα µαζί τη κουβαλάς Μες το µυαλό ξαναγεννιέται Ότι κι αν γίνει αυτή ζητάς Και εγώ που µε τη πρωτιά κατακτητή ήθελα τόσο να ήµαστε πάντα µαζί Κατέληξα µία απλή παρένθεση στης ζήσης σου τη πλούσια την έκθεση Η πρώτη αγάπη, ναι, δεν ξεχνιέται Πάντα στο νου µ’ αυτή µιλάς Μέσα απ’ τη σκέψη σου πετιέται Τις αναµνήσεις τις αναζητάς ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΟΜΟΡΦΙΑ Στηρίχτηκες στην οµορφιά την εξωτερική κι αγνόησες την οµορφιά τη πιο σηµαντική Αυτή που δίνει η καρδιά, την εσωτερική ∆ε σκέφτηκες την οµορφιά που είναι αληθινή που σου προσφέρει απλόχερα αγάπη παντοτινή κι είναι για σένα ίσως και η µοναδική Και να το τι κατάφερες σε τούτη τη ζωή Και να το αποτέλεσµα µε τέτοια επιλογή Και να η καταδίκη σου χωρίς αναστολή

60

Προσποιείσαι ότι είσαι ευτυχισµένη Ξέρεις µέσα σου πως βγήκες γελασµένη γιατί ένοιωσες το να είσαι προδοµένη Τώρα πλήρωσε τα λάθη των αισθήσεων και ζήσε ψευδαισθήσεις παραισθήσεων στ’ ανήλιαγα στενά των µαύρων τύψεων Αυτό ήταν που κατάφερες σε τούτη τη ζωή Αυτό ήταν το αποτέλεσµα µε τέτοια επιλογή Αυτή και η καταδίκη σου χωρίς αναστολή ΘΕΛΩ ΜΑ ∆Ε Μ’ ΑΦΗΝΕΙΣ Θέλω να νοιώσω τη καρδιά σου Θέλω να δω τα όνειρά σου Θέλω να στρώσω µε λουλούδια το µονοπάτι να πατήσεις Θέλω να πάρω τα φιλιά σου και µόνο µένα ν’ αγαπήσεις Θέλω να έρθει η στιγµή Να βρω µια αγάπη σαν κι αυτή Μα δε µε άφησες να νοιώσω τη καρδιά σου Ούτε να µπω στα όνειρά σου Ούτε το δρόµο έστρωσα µε κόκκινα λουλούδια Και δεν σου τα τραγούδησα τα όµορφα τραγούδια ∆εν ήρθε ποτέ της η στιγµή Να βρω αγάπη αληθινή ∆εν ήρθε ποτέ της η στιγµή Να είµαστε οι δυό πάντα µαζί ∆εν έχω πια υποµονή µα µου χρωστάει η ζωή Άραγε έρχεται η στιγµή που θα υπάρξει ανταµοιβή;

61

∆ΕΝ ΦΤΑΙΩ Ζητώ συγνώµη, µα δε φταίω οι συνθήκες µου παγώσαν τη καρδιά εσύ µε άφησες να κλαίω όταν δόθηκες σε άλλο µια βραδιά Ζητώ συγνώµη, µα δε φταίω εγώ σ’ είχα στη καρδιά µου για καλά µα εσύ µε έκανες να λέω πως δε θέλω να σε βλέπω άλλο πια Εσύ συγνώµη δε ζητάς κι ας µου λες πως µ’ αγαπάς ∆εν λειώνουν οι πάγοι της καρδιάς όταν για εκείνον ξαγρυπνάς Ζητώ συγνώµη, µα δε φταίω τις θυσίες µου τις είδες ξαφνικά και συ το ξέρεις, πως, αν και κλαίω οι συνθήκες µου πετρώσαν τη καρδιά ΠΟΙΟΝ ΚΟΡΟΪ∆ΕΥΩ; Σ’ αγάπησα παράφορα χωρίς να πάρω αγάπη Σε θέλησα σαν το τρελό που ζει στην αυταπάτη Σε ζήτησα απελπισµένα στου κόσµου σου την άρνηση Σε κέρδισα σε µια στιγµή σε µια σου περιπλάνηση Τι κι αν θέλω το κορµί σου να χαϊδεύω; Τι κι αν ότι µ’ αγαπάς πιστεύω; Τι κι αν θέλω τη ζωή σου να µαντεύω; Ποιον κοροϊδεύω; Ποιον κοροϊδεύω; ΤΙ ΛΑΘΟΣ Πάντα σε ρωτούσα αν ξέρεις αγάπη τι θα πει Και συ µου έλεγες αγάπη είναι ότι νοιώθεις στη ψυχή

62

Πάντα σε ρωτούσα αν µ’ έχεις µέσα στη καρδιά σου Και απαντούσες ναι, ήµουν η ευωδιά µες τη µατιά σου Πάντα σε ρωτούσα αν νοιώθεις ότι είµαι εδώ Κι έλεγες κλαίγοντας πως µε βλέπεις µε… το µυαλό Πάντα σε ρωτούσα αν θα δώσεις τα πάντα για εµένα Και συ µουρµούριζες πως δε ξεχνάς τα δικά σου περασµένα Τι κρίµα, τι δάκρυ ποτέ δε βρήκαµε την άκρη Τι λάθος, τι πλάνη που και οι δυο είχαµε κάνει ΤΟ ΕΡΓΟ Στο σινεµά, στο σινεµά Κάτω απ’ το κόκκινο φεγγάρι Μέσα στης νύχτας τη δροσιά Είδες αυτό το παλικάρι Και η ταινία, µε σηµασία, µε έννοιες βαθιές και ερεθισµούς Είπες: θ’ αλλάξω τη ζωή µου, τι να τους κάνω τους θεσµούς Και όλα αλλάξαν, όλα τελειώσαν, στην έξοδο του σινεµά Άφησες πίσω σου συντρίµµια, και µια καρδιά να ξεψυχά Άξιζε άραγε ο πόνος Αξίζει τώρα η σιωπή Ότι και νάχεις, θάσαι µόνος Σε µια ανόητη ζωή ΠΡΟ∆ΟΣΙΑ Ή ΣΩΤΗΡΙΑ; Το πόνο της καρδιάς δεν τον αντέχω υπήρξε µια ζωή τυραννικός Τη ζήση µου κατάστρεφε τελείως όλες οι αγάπες, ένας Τιτανικός

63

Προδοσία ή σωτηρία; ∆ύο λέξεις αντίθετες, πικρές Αν προδοθείς δεν µπορείς να σωθείς γιατί ποτέ δε συγχωρείς… Το πόνο της καρδιάς δεν τον αντέχω προδοµένες αγάπες, σκοτάδι, πανικός µονάχα σκιές και θύµησες που δεν θέλω να έχω και που ποτέ τους δεν δίνουν έστω και λίγο φως

64

ΜΕΡΟΣ ∆ΕΥΤΕΡΟ

Σκέψεις χωρίς ρίµα [µικρές καθηµερινές, µα σηµαντικές, εµπειρίες από αυτές που φαίνεται

αν (α)πέτυχε κανείς]

Οι σκέψεις αυτές έχουν ήδη δηµοσιευτεί τµηµατικά στο http://simosvassilis.blogspot.com/

65

• Αφιερωµένο σ’ όλους αυτούς που έγραψαν την ιστορία και κούρδισαν τα ρολόγια για να τρέξει ο χρόνος -και αυτοί µαζί του- ώστε να προλάβουν -σαν σε στοίχηµα- να επιβεβαιώσουν την ανούσια ύπαρξή τους κατεβάζοντας τα προσωπεία τους και ξεδιπλώνοντας τις αρετές της ανύπαρκτης καρδιάς τους µε πράξεις µοχθηρές, θλιβερές και αποτρόπαιες και που στο τέλος γέλασαν εις βάρος εκείνων που (α)πέτυχαν αλλά οι οποίοι όµως µε γενναιότητα και µεγαλείο ψυχής, αν και ήταν γνώστες της πλέον ουτοπιστικής υπόθεσης να σβήσουν την ιστορία. να σταµατήσουν τα ρολόγια και να γυρίσουν το χρόνο πίσω, δε δίστασαν να συγκρουστούν µε τη λογική που σε οδηγεί στα απροσδιόριστα όρια της παράκρουσης και να αφιερώσουν ένα πολυτιµότατο κοµµάτι του χρόνου τους -µερικοί και όλη τους τη ζωή- για να αποδοθεί η δικαιοσύνη που οι πρώτοι δεν απένειµαν στους δεύτερους αλλά απλά, χωρίς τύψεις και µε συνοπτικές διαδικασίες τους καταδίκασαν ερήµην σε ισόβιο καταναγκασµό εξευτελισµού Τελικά, ποιος (α)πέτυχε;

• Συγνώµη, ευχαριστώ και αντίο ΣΥΓΝΩΜΗ γιατί µε τις επιλογές µου σε πρόδωσα, σε πλήγωσα, σε πόνεσα, σε πίκρανα και σου στέρησα ό,τι ονειρεύτηκες από τη ζωή ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ γιατί αντί να µε πετάξεις έξω από την ευαίσθητη ψυχή σου µε προστάτευσες, µου παραστάθηκες και δεν ποδοπάτησες τα αισθήµατά µου ούτε µε εκδικήθηκες για όλα όσα σου έκανα ΑΝΤΙΟ γιατί η παρουσία µου δεν θέλω να σε πληγώνει άλλο θυµίζοντάς σου το παρελθόν και να σε εµποδίζει να ζήσεις ένα καλύτερο µέλλον …Είναι αθεράπευτα ονειροπόλοι όσοι ονειρεύονται ότι θα υπάρξει κάποια στιγµή που ο εγωισµός του άλλου προσώπου θα καµφθεί ώστε να τους προσφέρει τη λύτρωση µ’ ένα συγνώµη, µ’ ένα ευχαριστώ και ένα αντίο

• Θυµώνω µε τον εαυτό µου σαν αναλογίζοµαι πως έχασα την ευκαιρία που είχα µαζί σου γιατί όταν έπρεπε δεν ακολούθησα το δύσκολο δρόµο της λογικής της καρδιάς αλλά προτίµησα την ευκολία των αισθήσεων Αλήθεια όµως, ποιος µετανιώνει -έστω και εκ των υστέρων- µε τους απατηλούς πόθους ή τη στιγµιαία ψευδαίσθηση της ηδονής;

66

• ∆εν έφτασα ποτέ εκεί για όπου ξεκίνησα Όπου κοιτάω, βλέπω µόνο συντρίµµια Θέλω πίσω τη ζωή που µου στερήσανε

• Αγάπη, υπάρχει Όµως µερικοί δεν ξέρουν ή δεν θέλουν να αγαπάνε Αποτέλεσµα; Αυτοί που αγαπάνε να ονειρεύονται ξένα όνειρα Και εγώ τελικά, ονειρεύτηκα πολλά τέτοια λάθος όνειρα

• Εγώ, δυστυχώς για µένα, σε αγάπησα Εσύ, ευτυχώς για σένα, µε ερωτεύτηκες

• ∆εν υπήρξα ποτέ τίποτα για κανέναν Άρα δεν υπήρξα ποτέ Συνεπώς δεν υπάρχω ούτε τώρα και ούτε πρόκειται να υπάρξω στη συνέχεια Τι είµαι λοιπόν; Είµαι απλά ένα άλλοθι στην υπηρεσία οποιουδήποτε θέλει να εκµεταλλευτεί την ανυπαρξία της παρουσίας µου

• Αν έστω και µία από τις προσπάθειές µου είχε αποτέλεσµα, θα έλεγα: χαλάλι Έστω και µία

• Τι µπορεί να περιµένει ένας ναυαγός καταµεσής του ωκεανού; Ένα θαύµα; ΛΑΘΟΣ Απλά περιµένει το πότε θα τον εγκαταλείψουν οι δυνάµεις του για να βυθιστεί Το δράµα στην όλη ιστορία δεν είναι ότι ένας άνθρωπος χάνεται… Το δράµα είναι ότι στα 20 µε 30 δευτερόλεπτα που θα πασχίζει να κρατηθεί στη ζωή, θα ΞΑΝΑπεράσει µπροστά από τα µάτια του σαν κινηµατογραφική ταινία όλη του η ζωή

67

∆ηλαδή, στην αγωνία του θανάτου του θα είναι υποχρεωµένος να ΞΑΝΑζήσει όλες τις θλιβερές σκηνές που χάραξαν την ύπαρξή του… Σε αντίθεση µε το θάνατο από αέρα όπου κάποιος βλέπει τη λάµψη αλλά δε προλαβαίνει να ακούσει τον ήχο και άρα δεν ΞΑΝΑζεί το µαρτύριο της ζωής του

• Γιατί οι άνθρωποι αποφεύγουν την αλήθεια; Γιατί λένε «χρησιµοποιώ» αντί για «εκµεταλλεύοµαι»;

• …Και µιας και µιλάµε για αλήθεια: Το µεγαλύτερο κακό στη ζωή µου, µου το έκανες εσύ Ναι, ακριβώς σε σένα απευθύνοµαι και µη παριστάνεις ότι εκπλήσσεσαι …Και µιας και µιλάµε µε ειλικρίνεια: ∆ε σε συγχώρησα ποτέ µου και δεν πρόκειται να έρθει τέτοια στιγµή γιατί δε θέλησες ποτέ σου ούτε να καταλάβεις ούτε να συµµετάσχεις στο πόνο µου Συγνώµη για τις αλήθειες και την ειλικρίνεια µα πρέπει να ξέρεις και να µη ζεις µε αυταπάτες

• ∆εν είναι παρά βασανιστήριο όταν κάποιος: Ζητάει την αγάπη αλλά δεν τη βρίσκει, ή µάλλον τη βρίσκει όµως δεν τη κατακτάει γιατί αυτή τον προδίδει Ζητάει το σπίτι αλλά δε το βρίσκει, ή µάλλον το βρίσκει όµως δε µπορεί να µπει γιατί τα κλειδιά έχουν δοθεί σ’ άλλους και δεν περισσεύουν γι αυτόν Ζητάει το φίλο αλλά δεν τον βρίσκει, ή µάλλον τον βρίσκει όµως όταν τον εµπιστεύεται εκείνος τον µαχαιρώνει πισώπλατα Ζητάει τον Θεό αλλά δεν τον βρίσκει, ή µάλλον τον βρίσκει όµως, όσο κι αν προσεύχεται, Εκείνος τον αγνοεί τελείως

• Με τι καρδιά µπορεί κάποιος να υποµένει: Τη άδεια µατιά που του ρίχνεις ενώ εσύ βλέπεις σ’ αυτόν κάποιον άλλο Τη σκέψη σου που περιέχει εικόνες χωρίς αυτόν Το µυαλό σου που έχει σταµατήσει σ’ άλλες χρονικές στιγµές -στοιχηµατίζω ευχάριστες για σένα, αλλά µόνο για σένα- όταν τον είχες διαγράψει από τη ζωή σου ενώ εκείνος προσπαθούσε να βρει τις λύσεις για σένα…

68

• Μερικοί άνθρωποι έχουν ζήσει τόσα πολλά σοβαρά και επώδυνα συµβάντα στη ζωή τους που η κόλαση γι αυτούς θα ήταν… λύτρωση Ένα απλό ταξιδάκι αναψυχής, γιατί δεν υπάρχουν βασανιστήρια -όπως περιγράφονται στα βιβλία- που θα µπορούσαν να προξενήσουν µεγαλύτερο πόνο από αυτόν που ζεις σε καθηµερινό επίπεδο στις σχέσεις σου… Στο κάτω-κάτω, αν δεχτούµε ότι υπάρχει κόλαση, ο σωµατικός πόνος είναι πανηγυράκι συγκριτικά µε το πόνο της ψυχής που καταβαραθρώνει το ανθρώπινο είναι και δεν γιατρεύεται µε τίποτα, ούτε µε συγνώµη, ούτε µε δάκρια…

Ο σωµατικός πόνος, έρχεται στιγµή που ξεχνιέται

Το ότι δεν βρήκε κάποιος ανταπόκριση από κάποιο άλλο άτοµο και κυρίως αν αυτό το άτοµο είναι ο άνθρωπός του, δεν ξεχνιέται ποτέ

Χτες, έγινε ένα αεροπορικό δυστύχηµα µε πολλά θύµατα

Τους τυχερούς…

• Μη προσπαθείτε ποτέ να ζωντανέψετε µια σχέση που για τον οποιονδήποτε λόγο έχει πεθάνει έστω για τον ένα από εσάς Ο συµβιβασµός που θα κάνετε οι δυο σας δεν πρόκειται σε καµία περίπτωση να φέρει πίσω την αγάπη που είχατε και χάθηκε Μη ξεγελιέστε Ο άνθρωπος ούτε ξεχνά, ούτε συγχωρεί Απλά, συµβιβάζεται µέχρι να το µετανιώσει και να µετατρέψει τη ζωή του / σας σε κόλαση Γι αυτό, αν δεν τελειώσει οριστικά η προηγούµενη σχέση, δεν πρέπει να προχωράµε στην επόµενη Κι αν µολαταύτα προχωρήσουµε στην επόµενη, πρέπει έστω και αργά να διαλύσουµε τη προηγούµενη ∆ε πείθουµε κανένα λέγοντας πως αγαπάµε και αυτό και εκείνο, και τον ένα και τον άλλο ή πως υπήρξαν αδυναµίες ή ακόµα πως παρασυρθήκαµε Πολύ απλά, έχετε την ειλικρίνεια να πείτε πως το θέλατε, πως σας άρεσε και γι αυτό το κάνατε Θα ήταν επίσης πιο έντιµο αν λέγατε και το γιατί

• Φύγατε και φάνηκε η ερηµιά µου Μάλλον, ποτέ δεν είσαστε εδώ Απλά, εγώ ήθελα να νοµίζω ότι σας έχω δίπλα µου

69

…Κουράστηκα τόσα χρόνια να περιµένω να επιστρέψεις Είναι µαρτύριο να είσαι µόνος µέσα σε τόσο πολύ κόσµο

• Γιατί οι άνθρωποι νοιώθουν την ανάγκη επιβεβαίωσης της αγάπης τους και πάντα ρωτούν το σύντροφό τους το στερεότυπο «µ’ αγαπάς;» Αφού όλοι ξέρουµε αν και πως µάς αγαπάνε Φαίνεται από εκατοµµύρια σήµατα που ο άλλος εκπέµπει Έτσι κι αλλιώς στην αγάπη ισχύει το «άλλο η θεωρία και άλλο η πράξη» και όσα λέµε ή µας λένε αιωρούνται στην αψυχολόγητη επήρεια των εντυπώσεων και συναισθηµάτων της στιγµής που µέχρι να κατασταλάξουν γίνονται η αφορµή των απογοητεύσεών µας αλλοιώνοντας το πραγµατικό νόηµα του «σ’ αγαπώ»

• Τίποτα Πουθενά Κανείς Λέξεις τόσο «άδειες» στο νόηµά τους αλλά τόσο «γεµάτες» στις µοναχικές σχέσεις µας Αλήθεια, γιατί να γεµίζουµε τη ζωή µας µε άδειες λέξεις; Γιατί να αδειάζουµε τη ζωή µας από γεµάτα συναισθήµατα;

• Πονάω πολύ όταν πρέπει να κλείνω τα µάτια για να βλέπω αυτό που δικαιωµατικά ή αξιοκρατικά θα µου ανήκε γιατί διαπιστώνω ότι στηρίζω τις ελπίδες µου σε ψέµατα

• Παρ’ όλο που ο άνθρωπος δεν στερείται στοιχειώδους λογικής, οι επιλογές του ατόµου είναι η µεγαλύτερη πληγή της ύπαρξής του γιατί είναι ως επί το πλείστον λαθεµένες και ποτέ δε συµπεριλαµβάνουν τίποτα παρά την «εκδίκηση» ή τίποτα παρά το «εγώ»

• Τι σηµαίνει φιλία; Τι σηµαίνει αγάπη; Τι σηµαίνει αφοσίωση; Συνεχώς διαψεύδοµαι Εγκατάλειψη πάντως σηµαίνει πως έχω φίλο, αγαπάω και αφοσιώνοµαι στον εαυτό µου

70

• Το πιο αγνό και αληθινό «σ’ αγαπώ» θα το ακούσει κάποιος µόνο από το στόµα του παιδιού του

• Επιτέλους, ας αναλογιστούµε το µερίδιο ευθύνης µας όταν λέµε πως φταιει ο άλλος και ας αναλάβουµε την ευθύνη των πράξεών µας ∆εν υπάρχουν ελαφρυντικά ∆εν υπάρχουν δικαιολογίες ∆εν υπάρχουν άλλοθι Ποιον νοµίζετε ότι κοροϊδεύετε;

• Η γυναίκα είναι αυτή που θέλει και ανοίγει τα πόδια της σ’ ένα άντρα, γιατί κανένας µα κανένας αρσενικός -ότι κι αν κάνει- δεν µπορεί να µπει µέσα της χωρίς τη συναίνεσή της Το ίδιο ισχύει και για το µυαλό της

• Ένας άντρας που ενώ έχει σχέση πηγαίνει µε µια άλλη γυναίκα µόνο και µόνο για να ικανοποιήσει τον εγωισµό του ή να επιβεβαιώσει τον ανδρισµό του ή για να έχει να λέει πως το έκανε µε µία ακόµα, δείχνει ότι ποτέ του δεν ξεπέρασε τη παιδική του ανωριµότητα Πάντως, µέσα στις τόσες και τόσες κατηγορίες ερωτικών -υποτίθεται- µπερδεµάτων, αυτός που πηγαίνει µε τη γυναίκα του φίλου του ονοµάζεται «φτηνή πόρνη» και περιγράφεται µάλιστα ως γένους θηλυκού γιατί, συν τοις άλλοις, µε τη πράξη του να προδώσει τη φιλία του, αποκλείεται να είναι άνδρας Αντίθετα, η γυναίκα που συναινεί να πάει µε το φίλο του άνδρα της, πως λέγεται; Και το κακό δεν σταµατάει εδώ… Υπάρχει και µερίδα από αυτές τις «φτηνές αρσενικές πόρνες» που κοµπάζουν διηγούµενοι το «κατόρθωµά» τους στους γνωστούς και φίλους του «υποτιθέµενου» φίλου τους, εκθέτοντας έτσι και αυτόν και αυτήν (άσχετα αν της αξίζει) Σ’ αυτή τη περίπτωση, πως λέγονται εκτός από «φτηνές πόρνες»; ∆εν δικαιούνται και τον τίτλο των «βρωµερών παλιοπούστηδων»; Με όλη τη σηµασία της λέξης πια αφού, πάνω που «πέτυχαν» να δηλώσουν τον… ανδρισµό τους µε τη πράξη τους, «απέτυχαν» να αποδείξουν -για άλλη µια φορά- πως είναι άνδρες

71

• Ποιον να εµπιστευτώ επιτέλους;

• Είναι θλιβερό να βρίσκουν µερικοί τη φυγή σαν καταφύγιο, σαν λύση Μόνο να… Κάποιοι φεύγοντας κλείνουν τον… διακόπτη στο µυαλό τους και σώζονται Κάποιοι άλλοι όµως, τον αφήνουν ανοιχτό και… υποφέρουν

• Απατάσθε αν νοµίζετε ότι τα προβλήµατα έχουν λύση Ρεαλιστικά µιλώντας, απ’ τη στιγµή που το «πράµα» στραβώνει ή σπάει… δεν υπάρχει καµία λύση Απλά, ο άνθρωπος πρέπει να φροντίζει να µη δηµιουργεί προβλήµατα ώστε να µη φτάνει στη δυσάρεστη στιγµή να ψάχνει για λύση Καλώς ήλθατε στο κλαµπ της ουτοπίας… Μα, θα αντιτείνετε, θα αναλώσουµε τη ζωή µας για να προσέχουµε κάθε µας κίνηση χάνοντας έτσι το «νόηµα» των καθηµερινών απολαύσεων; Πιστέψτε το, µερικές φορές αν όχι τις περισσότερες, αξίζει το κόπο Έτσι τουλάχιστον γλιτώνουµε και τα άλλα θλιβερά µελλοντικά επακόλουθα, δηλαδή είτε να θαβόµαστε κάτω από τόνους δουλειάς (αν και δεν έχουµε τάσεις εργασιοµανίας) για να σκεφτόµαστε τα προβλήµατά µας και τις λύσεις τους όσο το δυνατόν λιγότερο λόγω έλλειψης χρόνου, είτε να επιζητούµε τον παράφορο πλουτισµό (αν και δεν είµαστε παραδόπιστοι) για να κάνουµε οτιδήποτε µας έρχεται στο µυαλό και να… ξεφεύγουµε από την πραγµατικότητα Και µεταξύ µας… ούτε αυτές οι δύο διέξοδοι είναι λύσεις γιατί η µνήµη του ανθρώπου είναι πιο ισχυρή από απλά… µπαλώµατα

• Ο άνθρωπος είναι ένα βιβλίο που απαιτεί ελάχιστο από το χρόνο σου για να το -απλά- ανοίξεις και να διαβάσεις έστω και µερικές σελίδες ώστε να καταλάβεις µε ποιον έχεις να κάνεις ∆ε βοηθά να κοιτάς µόνο το εξώφυλλο και να προσπαθείς να µαντέψεις το περιεχόµενό του…

• ∆εν πρόκειται ποτέ να σου πω πόσο σε αγάπησα γιατί θα νοµίζεις ότι σου λέω ψέµατα ή θέλω να σε εντυπωσιάσω …Και αυτό γιατί εσύ ουδέποτε µπήκες στο κόπο να θελήσεις να το καταλάβεις

72

• Τι αφέλεια να ζητάς «αγάπη» επειδή µόνο και µόνο εσύ την προσφέρεις στον άλλο µε τη καρδιά σου και χωρίς ανταλλάγµατα… Αυτό µου φέρνει στο νου τον «Πολύτιµο στίχο» του Τάσου Λειβαδίτη: «Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είµαστε κιόλας νεκροί» Αλήθεια, νοιώθουµε µέσα µας τι σηµαίνει: Πεθαίνω για σένα; Μα δεν αρκεί µόνο αυτό… Και η χρονική στιγµή που «πρέπει» να πεθάνεις για τον άλλο έχει σηµασία Αν πεθάνεις ετεροχρονισµένα, δεν έχει πια κανένα νόηµα γιατί ο άλλος έχει ήδη πεθάνει µόνος και αβοήθητος στην απουσία σου Ή για να είµαστε πιο ακριβείς, δεν έχει απλά πεθάνει… Τον έχεις σκοτώσει

• Μια ζωή έτρεχα να προλάβω τα πάντα Εµένα, εσένα, αυτούς την ζωή… Τελικά, παρ’ όλο το τρέξιµο, δεν πρόλαβα τίποτα

• Απατάσθε αν νοµίζεται ότι φταίει ο φιγουρατζής Φταίνε αυτοί που τον θαυµάζουν και του προσφέρουν το έδαφος γι αυτά που κάνει Αν δεν τον θαύµαζαν και το αγνοούσαν, τότε και ο θαυµαστής αλλά και ο θαυµαζόµενος δεν θα κατέστρεφαν τις ισορροπίες της λογικής

• Η πιο βασανιστική ερώτηση που υπάρχει είναι το ΓΙΑΤΙ Η πιο φρικτά εφιαλτική ερώτηση όµως είναι το ΓΙΑΤΙ ΘΕΕ ΜΟΥ

• Πάντα είµαστε απασχοληµένοι µε κάτι σε βάρος κάποιας άλλης κατάστασης Τι ειρωνεία Πάντα είµαστε απασχοληµένοι µε την λάθος κατάσταση

• Το πιο εύκολο πράγµα είναι να καταστρέψεις κάποιον ή κάτι ∆ύσκολο είναι να προστατεύσεις και να διατηρήσεις πρόσωπα, πράγµατα και καταστάσεις

73

• Σ’ όλα τα ταξίδια που αφήνεσαι να πας, ξεκινάς µε ενθουσιασµό, ελπίδα και κρυφές ή µη προσδοκίες Κανείς όµως δε γνωρίζει από πριν αν θα τα απολαύσει ∆υστυχώς, υπάρχουν κι αυτοί που δε το καταλαβαίνουν ούτε µετά το τέλος τους

• Αν αποτύχεις στην αγάπη, προσπάθησε να πείσεις για το αντίθετο µε το «φοβερό» σλόγκαν που σε πολλούς αρέσει να λένε: «Η αγάπη είναι κάτι το… αφηρηµένο»

• ∆εν έχω πια που να πάω και κανένα να µε ακούσει ∆εν έχω τίποτα να κάνω και τίποτα να περιµένω Οι εγωιστές λένε πως αυτό είναι µια µορφή ευτυχίας γιατί δεν εξαρτώνται από άτοµα και καταστάσεις Οι θρησκευόµενοι επιζητούν την ολική ανατροπή µε προσευχές και τάµατα, άσχετα αν Κανείς και ποτέ δεν τους άκουσε Υπάρχουν και οι ελάχιστοι µαχητές που το παλεύουν µε θεµιτά µέσα έως ότου συνειδητοποιήσουν πως µαταιοπονούν Είναι θέµα συγκυριών / τύχης Το νόµισµα πέφτει από ψηλά Ή κορώνα ή γράµµατα Ή κερδίζεις ή χάνεις Γράµµατα Έχασα

• Απέτυχα, αν και πρώτος στη καρδιά σου, να είµαι η πρώτη σου αγάπη Αυτή που σε συνοδεύει για πάντα Είναι κάτι σαν το φώτο-φίνις Ενώ νοµίζεις ότι τερµάτισες πρώτος, σε βγάζουν δεύτερο Ή ακόµα χειρότερα, ενώ νοµίζεις ότι είσαι έστω δεύτερος, τελικά σε βγάζουν τρίτο Χαµένος, σε κάθε περίπτωση… Μια ζωή αναρωτιέµαι Πως είναι δυνατόν να βάζεις κάποιον πρώτο στη καρδιά σου και τελευταίο στις προτιµήσεις σου…

74

• Ο Ιούδας φίλησε το Χρηστό και πήρε τα τριάκοντα αργύρια σαν ανταµοιβή Όµως κατάλαβε τι έκανε, µετάνιωσε και συνειδητοποιώντας πως οι πράξεις δε σβήνουν και το κακό δε διορθώνεται, τιµώρησε τον εαυτό του µε απαγχονισµό Κάποιος άλλος Ιούδας, από τους πολλούς ανάµεσά µας, δώρισε ξύλινο σταυρό στο φίλο του όχι για να τον φυλάει, αλλά σαν χυδαίο και ξεδιάντροπο µήνυµα, για να του δείξει πως επρόκειτο να τον καρφώσει πάνω στο σταυρό που του χάρισε Και µετά…, ποτέ δεν µετάνιωσε γιατί η ρηχή ανταµοιβή του ήταν επιβράβευση του εγωισµού του …Αφού τελικά αυτοί δεν εννοούν να πεθάνουν και να µας απαλλάξουν από τη παρουσία και τις πράξεις τους, θέλω να πεθάνω εγώ ∆ε θέλω να µοιράζοµαι µαζί τους ούτε τον ίδιο αέρα που αναπνέουµε Θέλω να έχω την ικανοποίηση ότι δεν έβλαψα παρά µόνο τον εαυτό µου …Και ύστερα σου πιπιλίζουν το µυαλό µε το «υπάρχει θεία δίκη» και «όλα εδώ πληρώνονται»… Ψέµατα Αυτές είναι απλώς λέξεις για να γαντζωνόµαστε από αυτές και να µη παίρνουµε το νόµο της εκδίκησης στα χέρια µας δηµιουργώντας έτσι τη κοινωνία της ζούγκλας ∆εν έχω δει κανένα να του ανταποδίδεται η πράξη του για παραδειγµατισµό Μα ούτε έναν… Και ύστερα, µε περισσό θράσος, σου λένε µερικοί… «Ό,τι έγινε, έγινε» Μία φριχτά άστοχη φτηνή δικαιολογία που δείχνει απαξία για το χτες αλλά και το αύριο γιατί δε σε υπολόγισε κανένας χτες και ούτε πρόκειται να σε σκεφτεί αύριο… Κοντολογίς, η αγαπηµένη φράση των άκαρδων, αναίσθητων, άτιµων και ρηχών ανθρώπων που αν είχαν έστω και ίχνος καρδιάς, αισθηµάτων, τιµής και βάθους σκέψης υπολογίζοντας, σκεφτόµενοι και σεβόµενοι τους άλλους, δεν θα επέτρεπαν στον εαυτό τους να δράσει στο συναίσθηµα της στιγµής …Και τελικά είναι τόσοι πολλοί αυτοί οι δήθεν, περιφερόµενοι ανάµεσά µας και παριστάνοντας τους φίλους, που αναρωτιέµαι ποιος θα µπορούσε να µας προστατέψει από αυτούς…

75

• ∆ε θέλω να ζητήσεις συγνώµη για αυτά που έκανες γιατί δεν έχω κανένα δικαίωµα να σε κάνω να νοιώσεις τύψεις για αυτά που µε πλήρη επίγνωση ευχαριστήθηκες και άρα γιατί να µετανιώσεις… Οι πράξεις σου όµως, και ίσως χωρίς να θέλεις να το συνειδητοποιήσεις, έβλαψαν κάποιους άλλους Για το πόνο λοιπόν που προξένησες σ’ αυτούς οφείλεις µια συγνώµη Και πρόσεξε, µη αντ’ αυτού πεις ό,τι είπε κάποιος κάποτε: «Να δεις, όλα θα πάνε καλύτερα από εδώ και πέρα» γιατί έτσι, µε την υπεκφυγή σου, θα επιβεβαιώσεις τη σκληρότητα της καρδιάς σου απέναντι στο πόνο των άλλων

• Όταν ρωτάς κάποιον τι τον απασχολεί, θα πρέπει πρώτα να έχεις ξεκαθαρίσει µε τον εαυτό σου ότι εσύ δεν έχεις µερίδιο στο πρόβληµά του Σε κάθε άλλη περίπτωση: Ντροπή σου απάνθρωπε και είρωνα υποκριτή Στ’ αλήθεια, ήθελα να ήξερα αν υπάρχει κανείς, εκτός από τους απύθµενα ηλίθιους καλούς ανθρώπους, που να κάνει απολογισµό των πράξεών του ώστε να µπορεί να αποδώσει -έστω και αργά- δικαιοσύνη σε όσους έβλαψε

• Αναρωτιέµαι αν έρχεται ποτέ η στιγµή για τους ανθρώπους που χρησιµοποιούν το σεξ για να πετύχουν κάποιο στόχο τους -τον οποιονδήποτε στόχο τους- να συγκρουσθούν µε τη συνείδησή τους Γι αυτούς τους ανθρώπους δεν ισχύει το «αρκεί η προσπάθεια» γιατί ποτέ, ουδέποτε προσπάθησαν για κάτι -το οτιδήποτε- και κυρίως ποτέ, ουδέποτε προσπάθησαν να χρησιµοποιήσουν το µυαλό τους για καλό σκοπό Άρα, αφού δεν χρησιµοποιούν το µυαλό, πως είναι δυνατόν να προβληµατιστούν µε θέµατα συνείδησης; Και προσοχή: εδώ δε µιλάµε για ανόητους που δεν µπορούν να χρησιµοποιήσουν το µυαλό τους…

• Όταν η ηλικία το επιτρέπει, ισχύει το «ας αρχίσουµε και θα δούµε τι θα πετύχουµε γιατί κι αν αποτύχουµε θα έχουµε όλο το χρόνο να ξαναπροσπαθήσουµε» Μεγαλώνοντας και ωριµάζοντας όµως, η κατάσταση αλλάζει

76

Πρέπει πια να βαδίζουµε βάση δεδοµένων, και όχι απλών δεδοµένων αλλά βάση σχεδίου και προγραµµατισµού –αρκεί να µη ποδοπατούµε τους άλλους για δικό µας όφελος Όλοι το ξέρουν µα, απ’ ότι φαίνεται, κανείς δε παίρνει την απόφαση Σκεφτείτε µόνο ότι η ζωή φεύγει (αν δεν έχει Η∆Η φύγει) Άρα, έχει γίνει πλέον επιτακτική ανάγκη να πορευόµαστε µε άλλους ρυθµούς ∆εν είναι κρίµα να εξακολουθούµε να επιτρέπουµε στους άλλους να ορίζουν τη δικιά µας τη ζωή; Φτάνει πια ∆εν πρέπει να επιτρέπουµε κάτι τέτοιο σε κανένα Ίσως να ακούγεται κυνικό, µα φιλοσοφώντας τη ζωή, όχι µόνο πρέπει να βλέπουµε τη πραγµατική διάσταση του θέµατος -γιατί αλίµονο αν δεν την βλέπουµε- αλλά, και να τη λέµε, και να την απαιτούµε Και µάλιστα να την απαιτούµε ξεδιάντροπα και χωρίς τύψεις και αναστολές Ποιος θα κάνει κάτι για µας παρά µόνο από εµάς τους ίδιους; Σκεφτείτε και αποφασίστε Το καράβι φεύγει, το ταξίδι ξεκινάει Θέλετε να είστε επιβάτες για κάτι που επιτέλους εσείς ορίζετε και κυρίως εσείς επιλέγετε για τον εαυτό σας; Αν ναι, welcome aboard

• Η κοινωνία µας εκπέµπει σήµατα SOS: Οι γιατροί σκέφτονται µε τις τσέπες Οι πολιτικοί µε τα προπονηµένα από τις καρέκλες οπίσθια Οι γυναίκες µε τα σκέλια Οι άνδρες µε το κάτω κεφάλι Οι νέοι µε το χέρι Οι ακαδηµαϊκοί µε τον… Τσελεµεντέ Αποκλείεται να σωθούµε…

• Αν η αγάπη σου µεταφράζεται µε αυτά που έχεις κάνει στον αγαπηµένο σου / στην αγαπηµένη σου, τότε τι θα του / της είχες κάνει αν ήταν εχθρός σου και τον / την µισούσες…

• Το φως στο βάθος του τούνελ που βλέπει και η ανακούφιση που αισθάνεται αυτός που εγκαταλείπει το µαταιόδοξο αυτό κόσµο είναι είτε η έξοδος από τη µήτρα για µια νέα ζωή ή µια στιγµιαία ανασκόπηση των όσων βίωσε από τη γέννηση έως τον οριστικό θάνατο

77

Όποια και αν είναι από τις δύο εκδοχές, το ερώτηµα που πλανιέται είναι αν θα διορθώσει τα λάθη του τη δεύτερη φορά ή αν θα καταλάβει επιτέλους, έστω και στο τέλος, τη σηµασία των λέξεων που ποτέ δεν ασχολήθηκε µαζί τους: Λάθος, Αδικία, Αγάπη, Προδοσία, Πόνος, Συγνώµη και Ευχαριστώ

• Η χειραγώγηση των µαζών από την εκκλησία µε την απειλή της κόλασης δεν είναι παρά ένα κακόγουστο αστείο για τους αδαείς Τι παραπάνω έχει τάχα να ζηλέψει η καθηµερινότητα από τη κόλαση Μήπως η κόλαση -αν υπάρχει- είναι τόπος αναψυχής; Μόνο οι παπάδες που διασκεδάζουν µε τη περιουσία της εκκλησίας περνούν καλά εδώ και θα εξακολουθήσουν να περνούν καλά και εκεί

• Η πλειονότητα των ακαδηµαϊκών είναι τόσο ανασφαλής, ανεπαρκής και κοµπλεξαρισµένη που δε µπορεί να εφαρµόσει ούτε τη δικτατορία που ονειρεύεται Είναι σαν τα παιδιά που κλέβουν κρυφά ένα γλειφιτζούρι αλλά που το τρώνε επιδεικτικά µπροστά στα άλλα για να δείξουν υπεροχή και για τη πράξη τους που δεν τιµωρήθηκε και για το τι κατέχουν έστω και παράνοµα

• Όταν οι πολιτικοί αποφασίσουν να είναι και πολίτες, ίσως νοµοθετήσουν για το σύνολο

• Όταν η υπεροχή ενός ατόµου µετατρέπεται σε µειονέκτηµα από ένα άλλο άτοµο, τότε δεν υπάρχει ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο γιατί µερικοί θέλουν να «βασιλεύουν» εσαεί στην απύθµενη µετριότητα και µαταιοδοξία τους

• Τι σας φέρνει στο νου η λέξη «µαγειρέµατα» εκτός της κουζίνας σας; Άκουσα καλά; Είπατε «καθηµερινότητα»; Συµφωνώ µαζί σας αλλά προσθέτω «σε όλα τα επίπεδα»

• Είναι θεµιτό να αποζητάµε τη δηµοσιότητα αρκεί να µη γελοιοποιούµαστε

78

Μπορεί η πλατιά µάζα να µη γνωρίζει και να µας θαυµάζει όµως υπάρχουν και αυτοί που γνωρίζουν και µας κρίνουν Είναι όµως τόσοι λίγοι… θα µου πείτε

• Η αποτυχία του ενός είναι πολλές φορές επιτυχία για τον άλλο Αυτή είναι η έννοια του (α)πέτυχα γιατί η µετάφρασή της εξαρτάται αποκλειστικά και µόνο από το ίδιο το άτοµο που θέλει να κρίνει ή να κάνει αυτοκριτική

• Η ιστορία γράφεται και δεν σβήνεται Εκτός από την Ελλάδα Όλες οι περίοδοι που ενοχλούν κάποιους, αφαιρούνται από τα σχολικά βιβλία

• Ο ανυπεράσπιστος από τη πολιτεία πολίτης είναι σα το σκυλί που συχνότατα βλέπουµε πατηµένο στο δρόµο

• Φαίνεται πως είναι κακεντρέχεια να λέµε την αλήθεια γιατί όλοι µας αγαπάνε και µας υπολήπτονται όταν την αποκρύπτουµε

• Ένας τυφλός που κρατάει ένα µαχαίρι πρέπει υποχρεωτικά να διαπιστώσει τη κοφτερή µεριά του σύροντας το δάκτυλό του στις δύο πλευρές της λάµας Αυτό δε κάνουµε κι εµείς που «βλέπουµε» µε τις δηµόσιες σχέσεις µας; Μόνο που εµείς, αν κοπούµε, χαχανίζουµε σαν ηλίθιοι και παρ’ όλο το αίµα που χάνουµε συγχαίρουµε αυτόν που το ακόνισε τόσο µα τόσο καλά…

• Οι φανατικοί των οµάδων που θέλουν να είναι πάντα νικητές και πρώτοι δεν είναι παρά αποτυχηµένοι, χαµηλού βιοτικού / µορφωτικού επιπέδου και δυστυχισµένοι άνθρωποι που ανταλλάσσουν το δικό τους µηδενικό είναι µε την επιτυχία και καταξίωση της οµάδας τους Αποζητούν από την οµάδα να τους δώσει τη ψευδαίσθηση της νίκης που δε µπορούν να κατακτήσουν οι ίδιοι στη ζωή τους ώστε να νοιώσουν επιτέλους σηµαντικοί

79

Και η βία είναι το άλλοθι για την ήττα της οµάδας τους γιατί ποτέ δε θα είχαν το θάρρος αυτοί οι δυστυχισµένοι άνθρωποι να ξεσπάσουν µ’ αυτό τον τρόπο στις δικές τους προσωπικές και καθηµερινές αποτυχίες Άρα η βία των γηπέδων µήπως πρέπει να αντιµετωπιστεί άλλα κριτήρια;

• Η καραµέλα κάθε κυβέρνησης είναι το κοινωνικό πρόσωπο του κράτους απέναντι στον πολίτη Και αντί ο κάθε υψηλά ιστάµενος να καταδεχτεί να δεχτεί µια επιτροπή και να παραλάβει ένα ψήφισµα διαµαρτυρίας, που µεταξύ µας όλοι ξέρουµε ότι θα καταλήξει στο καλάθι των αχρήστων, διατάσει τα αστυνοµικά όργανα να χρησιµοποιήσουν γκλοπµς και χηµικά για να καταστείλουν την… εξέγερση Σκεφτείτε τι θα συνέβαινε αν µας µιλούσαν για αλληλεγγύη και κατανόηση των προβληµάτων µας…

• ∆εν καταλαβαίνω γιατί οι πολιτικοί µας µιλούν για δηµοκρατία αφού δεν την εφαρµόζουν οι ίδιοι Μπορώ να βγω στο δρόµο και να εκφραστώ ελεύθερα εναντίον του πρωθυπουργού χωρίς να συλληφθώ;

• Οι πολιτικοί προκαλούν το κοινό αίσθηµα πολύ τακτικά µε τρόπο σαδιστικό Άραγε νοιώθουν το πόνο του εργάτη που δεν έχει ούτε τα ναύλα του για τη κοντινότερη παραλία τη στιγµή που αυτοί ποζάρουν στο φακό της τηλεόρασης µε όλους τους παρατρεχάµενούς τους όταν ξεκινούν για τις πολυτελείς διακοπές τους; Λένε ότι χρειάζονται… ξεκούραση

• Είµαι κάποιος µε νεκρό χτες Ανύπαρκτο σήµερα Αβέβαιο αύριο Αξίζει;

• Μία απόρριψη ισοδυναµεί µε πόνο ∆ύο απορρίψεις είναι πόνος και δυστυχία Τρεις απορρίψεις αντιστοιχούν σε πόνο, δυστυχία και απόγνωση Και… πάει λέγοντας

80

Τι να πεις;

• ∆ύναµη – Κουράγιο – Ελπίδα Λέξεις που µας δίνουν θάρρος και µετατρέπουµε τα αρχικά τους (∆ΚΕ) σε ύµνο παρηγοριάς Όµως, τα ίδια αρχικά µπορεί να δώσουν και το αντίθετο µήνυµα ∆υστυχία – Καταβαράθρωµα – Εξευτελισµός Τι να πεις και πάλι;

• Από τη στιγµή που ένας πολιτικός δεν πείθει πλέον τον πολίτη, καλύτερα να παραιτηθεί ∆εν καταλαβαίνει πως µε το να επιµένει γελοιοποιείται;

• Εγώ πια… Εγώ; Πότε; Εγώ; Γιατί;

• Η (πικρή) πλάκα είναι ότι από µικρό παιδί ήθελα πάντα να ξέρω που πατάω… Πάντα πατούσα σε κινούµενη άµµο…

• «Μα δε καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκτός από τους τρεις µας;» (εσένα, εµένα και το παιδί µας) Είναι αστείο γιατί αυτή η ατάκα ποτέ δεν ακούστηκε πριν το παιδί ∆ηλαδή: «Μα δεν καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκτός από τους δυο µας;» Αλήθεια, τι υποκρισία…

• Υποκρισίας συνέχεια: «Συγνώµη Εγώ δεν κατάλαβα πόσο µε αγαπούσες όταν έβλεπες άλλους ανθρώπους»

• «Το δις εξ’ αµαρτείν ουκ ανδρός σοφού»

81

Αυτό ισχύει και εφαρµόζεται µόνο από τα άτοµα που µετρούν και υπολογίζουν κάθε τους κίνηση γιατί -στα σίγουρα- δεν είναι… κορόιδα Μόνο αυτοί που διαθέτουν εσωτερικά αποθέµατα καλοσύνης, συνεχίζουν να πασχίζουν για τον πλησίον τους χωρίς να υπολογίζουν το αρνητικό γι αυτούς κόστος αδιαφορώντας για το ρητό Πόσοι όµως είναι αυτοί;

• «Ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη αλλά αγαπάει και τον νοικοκύρη» «Μάχαιρα έδωσες και µάχαιρα θα λάβεις» ∆υστυχώς Η καθηµερινή µας ζωή δείχνει ότι ο Θεός αγαπάει αποκλειστικά και µόνο τον κλέφτη και πως ποτέ δε ανταποδίδεται η µάχαιρα που έλαβες Και τι να πει κανείς για εκείνο το φοβερό: «Όποιος σκάβει το λάκκο του αλλουνού, πέφτει ο ίδιος µέσα» Αµ δε! Ίσα-ίσα, αυτός που σκάβει, γελάει µε τη ψυχή του σαν βλέπει πως τα κατάφερε και έβαλε τον άλλο φαρδύ – πλατύ στο λάκκο που τόσο επιµελώς έφτιαχνε για να ικανοποιήσει τα οποιαδήποτε σχέδιά του Αφήστε, δεν υπάρχει ούτε ένα παράδειγµα από αυτά τα «σοφά» ρητά που να πείθει για ανταπόδοση δικαιοσύνης Μόνο υπάρχουν αυτοί, οι αλλόκοτοι τρελοί, που όταν δέχονται ένα χαστούκι γυρίζουν και το άλλο µάγουλο... Με λίγα λόγια, πληρώνει και υποφέρει ένας (ο καλός) για να χαίρονται οι πολλοί (οι κακοί) Πρέπει επειγόντως να βρεθεί λύση Και… παραλίγο να ξεχάσω και το αµίµητο: «Ο ψεύτης και ο κλέφτης το πρώτο χρόνο χαίρονται» Ναι, ίσως, ενδεχοµένως Αλλά πόσο σίγουροι είµαστε γι αυτό; Απ’ όσο φαίνεται, εκτός από το πρώτο χρόνο, αυτοί χαίρονται και το δεύτερο και το τρίτο και… τον έκτο… και τον δέκατο… και τον δέκατο όγδοο… και τον εικοστό έκτο… Αν τώρα, επαναλαµβάνω, ΑΝ, κάπου τριάντα χρόνια µετά έρθει η στιγµή που θα σταµατήσουν να χαίρονται… τότε τι; Θα έχει νόηµα; Χµ, µερικές φορές ίσως Μόνο που η τιµωρία τους γίνεται πιο επώδυνη γι αυτούς που αδικήθηκαν… Και αυτό γιατί τα γεγονότα είναι: «Περασµένα», ναι

82

«Ξεχασµένα», όχι Καταλαβαίνετε τώρα λοιπόν γιατί µερικοί άνθρωποι αυτοκτονούν στη σιωπή ή µερικοί άλλοι αυτοκτονούν σιωπηλά; Είναι αυτοί οι αλλόκοτοι τρελοί που είπαµε οι οποίοι, αν και έχουν δεχτεί ανηλεείς επιθέσεις κακίας, εξακολουθούν να σέβονται ακόµα και τα κτήνη που τους επιβουλεύτηκαν και τους αφαίρεσαν κάθε ίχνος αξιοπρέπειας Μα παρ’ όλα αυτά, αν και έρµαια της ζωής, εξακολουθούν να δείχνουν το µεγαλείο της διαλυµένης αλλά αγνής ψυχής τους Και έτσι δυστυχώς… επιβεβαιώνεται µια και µοναδική από τις παροιµίες: «Ο καλός, καλό ∆ΕΝ βρίσκει»

• Όταν δεν κάνεις το δώρο που «πρέπει» τη στιγµή που «πρέπει», µη ρωτάς τον άλλο τι να του δωρίσεις για τη γιορτή ή γενέθλιά του… Είναι ηλίου φαεινότερο ότι τον κοροϊδεύεις Θέλεις µε… εξιλαστήρια αντικείµενα που δεν έχουν καµία, µα απολύτως καµία, αξία να επανορθώσεις κάτι που δεν επιδέχεται επανόρθωση

• ∆υστυχώς, στη ζωή µας έρχεται κάποτε η ζοφερή στιγµή που κάνουµε αποτίµηση του τι δώσαµε και του τι πήραµε Απελπισία

• Θα συνειδητοποιήσεις ποτέ, επιτέλους, τι έχεις κάνει;

• Ξέρετε ότι υπάρχει και η απόλυτη παράκρουση; Είναι αυτή που σου λένε πόσο-µα-πόσο σε αγαπάνε και την ίδια -µα την ίδια- στιγµή σε προδίδουνε

• Τώρα που φεύγω, αυτό που µε στεναχωρεί είναι ότι δεν έχω τίποτα να επιστρέψω γιατί τίποτα δεν πήρα

• Επειδή εσείς ξεχνάτε επιλεκτικά δεν σηµαίνει ότι µπορείτε να ζητάτε και από τους άλλους να ξεχνούν το ίδιο επιλεκτικά

• «Νόµιζα πως…»

83

Να µη νοµίζετε τίποτε Αφήστε τους άλλους να νοµίζουν ότι και όπως το θέλουν Ίσως αυτοί να έχουν να λογαριάσουν και πτυχές που εσείς δεν θέλετε να δείτε…

• «Μα γιατί; ∆εν καταλαβαίνω…» ∆εν είναι ότι δεν καταλαβαίνεις. Είναι ότι δεν θέλεις να παραδεχτείς τα όσα πολύ καλά καταλαβαίνεις και να αποδεχτείς το τίµηµά τους

• Πάντως να ξέρεις πως ξέρω όλα όσα εσύ δε µου είπες ποτέ Ίσως τώρα να καταλαβαίνεις πως προσπαθώντας να αποκρύψεις ή συγκαλύψεις γεγονότα µε ψέµατα και υπεκφυγές, σκότωσες κάθε ευκαιρία Και τέλειωσαν όλα τόσο νωρίς…

• Αφού δεν υπήρξα ποτέ και για κανένα, τώρα προς τι όλος αυτός ο ντόρος και ο χαµός που γίνεται επειδή φεύγω; ∆εν καταλαβαίνω που λένε πως θα τους λείψω Πάντως, στο άκουσµα της απόφασής µου, ούτε µου ζήτησαν να µείνω αλλά και ούτε ζήτησαν να µάθουν γιατί φεύγω Ήξεραν!

• ∆ικαιοσύνη, αποδεδειγµένα, δεν υπάρχει Τρόποι όµως λύτρωσης, υπάρχουν πολλοί

• Και ξαφνικά, το γέλιο έγινε κλάµα Και ξαφνικά, το τραγούδι έγινε µοιρολόγι Και ξαφνικά, το πάρτυ έγινε κηδεία Και ξαφνικά, οι άγγελοι, έγιναν διάβολοι Και ξαφνικά, ο παράδεισος έγινε κόλαση ...Και εκεί, στο νεκρό πια και ξεχασµένο -µέσα σε ελάχιστες στιγµές- απ’ όλους παράδεισο, µόνο ένας, ο αρχάγγελος Νωεµυσήλ, αντιστάθηκε και δεν ακολούθησε τους άλλους που τυφλώθηκαν από µίσος, φθόνο, ιδιοτέλεια, κακία και εγωισµό και που σαν λαίλαπα κατέστρεψαν, σκότωσαν, εξευτέλισαν, ατίµασαν και διέβαλαν τη κάθε έννοια που µέχρι τότε υποκρίνονταν πως σεβόντουσαν

84

Και µόνος του, µέσα στο νεκρό πια και ξεχασµένο -µέσα σε ελάχιστες στιγµές- απ’ όλους παράδεισο, ο Νωεµυσήλ πάσχιζε σιωπηλά αλλά µε όλες του τις δυνάµεις να συνετίσει, βοηθήσει και προστατέψει όλους αυτούς που ξαφνικά και αναίτια από φίλοι έγιναν εχθροί του Η απονιά, αδιαφορία και συνεχής κοροϊδία όµως των υπόλοιπων έφερε -δυστυχώς- τη στιγµή που η αγνή και ζεστή καρδιά του, πνιγµένη στη θλίψη, οργή, αγανάκτηση απόγνωση και ντροπή έγινε σκληρή και παγωµένη, τόσο που να µη αισθάνεται τίποτε πια... Και όµως Η µατωµένη καρδιά του δεν έπαψε ποτέ να πλανιέται στο νεκρό πια και ξεχασµένο -µέσα σε ελάχιστες στιγµές- απ’ όλους παράδεισο, και συνέχισε να κλαίει µέσα στη µοναξιά της άυλης παρουσίας των άλλων Αυτή δεν είναι η ζωή µας; Η ζωή µας, που ηθεληµένα ξεχνάµε -µέσα σε ελάχιστες στιγµές- πως αφορά και άλλους Θα συνειδητοποιήσουµε ποτέ πως δεν είµαστε µόνοι στον κόσµο; Θα συνειδητοποιήσουµε ποτέ πως πρέπει να σεβόµαστε τον διπλανό µας; Θα συνειδητοποιήσουµε ποτέ πως πρέπει να αναγνωρίζουµε την αγάπη που µας προσφέρεται; Θα συνειδητοποιήσουµε ποτέ πως πρέπει να λέµε «σ’ αγαπώ» έστω και αν κάποιος -που µας απέρριψε- δεν µας το είπε ποτέ; Θα συνειδητοποιήσουµε ποτέ πως πρέπει να ανοίξουµε κάποτε τα µάτια µας στην αλήθεια; Θα συνειδητοποιήσουµε ποτέ πως πρέπει να κάνουµε κάποτε τη προσπάθεια να αλλάξουµε το κόσµο; Θα συνειδητοποιήσουµε ποτέ πως πρέπει να χρησιµοποιήσουµε κάποτε το µυαλό µας ώστε να φερόµαστε ειλικρινά χωρίς να υποτιµάµε τη νοηµοσύνη του άλλου; Θα συνειδητοποιήσουµε ποτέ πως πρέπει κάποτε να βγούµε από το λήθαργο της απραξίας µας; Κάποιος ίσως περιµένει... για -έστω- µερικά απ’ αυτά Κάποιος που ο χρόνος έχει γι αυτόν σταµατήσει Κάποιος που οι πληγές του περιµένουν την επούλωση έστω και αν δεν υπάρχει πλέον γιατρειά ∆εν θα προσπαθήσουµε να αναλογιστούµε αν αποτύχαµε ή πετύχαµε «σαν άνθρωποι» στη ζωή; Ναι Κάποιος ίσως να περιµένει τη λύτρωση από εµάς Κάποιος που απλά δειλιάζει να λυτρωθεί από µόνος του, µα που είναι όµως τόσο κοντά στο απονενοηµένο...

85

Από εµάς εξαρτάται πια... έστω και αργά ∆εν µας αρκούν όσα αντίθετα κάναµε;

• Προσπαθώ να θυµηθώ τι ζήσαµε µαζί Αλίµονο ∆εν θυµάµαι παρά µόνο ηµιτελείς ιστορίες Τίποτα απ’ όσα ξεκινήσαµε δεν τελείωσε… Πάντα ήσουν εσύ που διάλεγες να αλλάξεις µονοπάτι

• «Οι ευτυχισµένοι άνθρωποι δεν γράφουν» (Φακίνου, συγγραφέας, σε συνέντευξη στο Έθνος της Κυριακής-2003)

• «Ονοµάζοµαι … και παίζω πρωταγωνιστικό ρόλο σ’ ένα χαµένο παιχνίδι» (B.N. Τριανταφυλλίδης, Χάρυ Κλυν, συγγραφέας, από το βιβλίο του Αναλαµβάνω την ευθύνη)

• «Μη ραγίσεις τη καρδιά σου για κανέναν, που δεν το αξίζει. Και επειδή δεν το αξίζει κανείς, µην τη ραγίσεις ποτέ!» (Χ.Π., σε ένθετο από το περιοδικό Super -1999 to remember- σε συνεργασία µε τη Levi’s)

• «Είσαι τόσο καλός, όσο νοµίζεις ότι είσαι;» (Ν.Π., σε ένθετο από το περιοδικό Super -1999 to remember- σε συνεργασία µε τη Levi’s)

• «Αν ποτέ θες να µε σκοτώσεις, µη σηµαδέψεις την καρδιά µου, γιατί εκεί θα’ σαι εσύ και θα πληγωθείς θανάσιµα» (Ε.Μ., σε ένθετο από το περιοδικό Super -1999 to remember- σε συνεργασία µε τη Levi’s)

• «Αγάπη είναι το να µη χρειάζεται ποτέ να ζητήσεις συγνώµη» (Έριχ Σίγκαλ)

• «Αν σπάσει το γυαλί, ξανακολλάει; Ξανακολλάει, αλλά φαίνεται» (ερώτηση από: Εtas@, απάντηση από το e-male του Playboy, Ιαν. 2005)

86

• Λέχθηκε ότι οι σηµερινοί συγγραφείς είναι ως επί το πλείστον ατάλαντοι Συµφωνώ Αναρωτήθηκε όµως κανείς το γιατί πολλοί ταλαντούχοι συγγραφείς δεν πρόκειται ποτέ να δούνε τα έργα τους δηµοσιευµένα; Ας µη κρυβόµαστε πίσω από το δάκτυλό µας Πολύ απλά, όσοι δεν έχουν… χρηµατίσει «ξερόλες τηλεοπτικών παραθύρων» δεν θα καταφέρουν ποτέ να αποδείξουν την αξία τους, την πραγµατική αξία του συγγραφέα Και, δυστυχώς, αυτό συµβαίνει γιατί οι εκδοτικοί οίκοι -περά από το οικονοµικό όφελος και τον επαγγελµατικό ανταγωνισµό- δεν ενδιαφέρονται για τη προώθηση της λογοτεχνίας και της ποίησης Αντίθετα, όσοι έχουν αποκτήσει έστω και δευτερόλεπτα τηλεοπτικής αίγλης ή είναι γνωστοί λόγω επαγγέλµατος (άσχετα βέβαια µε τη λογοτεχνία), δηµοσιεύουν µε περισσή ευκολία την όποια «ιδέα» που σκοπό έχει την εφήµερη παράταση της… δόξας τους Σηµάδια φθοράς

• Όταν το αιώνιο (όρκοι αιώνιας αγάπης) γίνεται εφήµερο (ασήµαντη εφήµερη αγάπη), τότε όλα τελειώνουν και µπαίνουµε σε µια επαναλήψιµη ρουτίνα δίχως λογική και αισθήµατα

• Σε απασχόλησε ποτέ η σκέψη εάν τα άξιζες όσα πήρες; Ή, ακόµα, αν άξιζε να µεταχειριστείς τα µέσα που µεταχειρίστηκες για να πάρεις αυτά που επέλεξες;

• Χάθηκε µια ολόκληρη ζωή χωρίς ΠΟΤΕ να καταλάβεις γιατί ήµουν εκεί

• Κάποιοι άνθρωποι δεν πρέπει ΠΟΤΕ να συναντήσει ο ένας τον άλλο Εµείς, δυστυχώς, συναντηθήκαµε Αντίθετα, κάποιοι άλλοι που πρέπει ΑΝΥΠΕΡΘΕΤΩΣ να συναντηθούν, διασταυρώνονται κάποτε µα…δεν βρίσκονται ΠΟΤΕ

• Έρχονται ώρες που στα διάβατα της ύπαρξης µου οι θύµησες µε κάνουν να κλαίω. Ναι, κλαίω, και δεν ντρέποµαι να το οµολογήσω. Κλαίω

87

µέσα στο πλήθος, κλαίω όταν είµαι µόνος, κλαίω όταν ακόµα βλέποντας στο κινηµατογράφο κωµωδίες, οι σκηνές µου θυµίζουν κοµµάτια της ζωής µου, της ζωής που ίσως κάποτε να ονειρεύτηκα. Κλαίω… Για αυτό που είµαι και δεν είναι Για αυτό που δεν είµαι και είµαι Γι αυτό που φαίνοµαι και δεν είµαι Γι αυτό που είµαι και δεν φαίνοµαι ότι είµαι Γι αυτά που έδωσα και δεν πήρα Γι αυτά που πήρα και δεν έδωσα Γι αυτά που ζήτησα και µου τ’ αρνηθήκανε Γι αυτά που µου έδωσαν χωρίς να τα ζητήσω Γι αυτά που έζησα και δεν έπρεπε να ζήσω Για αυτά που δεν έζησα ενώ έπρεπε να τα ζήσω Γι αυτά που έκανα και δεν έπρεπε να κάνω Για αυτά που έπρεπε να κάνω και δεν έκανα Γι αυτά που µου έκαναν χωρίς να µε υπολογίσουν Γι αυτά που δεν µου έκαναν υπολογίζοντάς µε Γι αυτά που είπα όταν έπρεπε να σιωπήσω Γι αυτά που σιώπησα όταν έπρεπε να µιλήσω Για αυτά που είπα και το µετάνιωσα Για αυτά που δεν είπα και το µετάνιωσα Γι αυτά που έζησα και δεν εκτίµησα Για αυτά που δεν έζησα µα όµως τα εκτίµησα Για αυτά που ήρθαν και δεν κατάλαβα Γι αυτά που κατάλαβα χωρίς να έχουν έρθει Γι αυτά που ήρθαν και δεν περίµενα Γι αυτά που περίµενα και δεν ήρθαν Για αυτά που έχω χωρίς να πρέπει να τα έχω

88

Για αυτά που δεν έχω ενώ έπρεπε να τα έχω Γι αυτά που προσπάθησα και δεν τα κατόρθωσα Γι αυτά που κατόρθωσα ενώ δεν θα έπρεπε καν να ασχοληθώ Για αυτά που πίστεψα και µε πρόδωσαν Γι αυτά που µε πλήγωσαν επειδή τα πίστεψα Γι αυτά που πίστεψα όταν έπρεπε να αµφιβάλω Γι αυτά που δεν πίστεψα όταν έπρεπε να τα πιστέψω Γι αυτά που µε πείσµωσαν και µε κατέστρεψαν Γι αυτά που κατέστρεψα χωρίς να έχω πεισµώσει Γι αυτά που µου καταλόγισαν χωρίς να είναι αλήθεια Για τις αλήθειες που δεν µου καταλόγισαν Γι αυτά που διεκδίκησα χωρίς να πρέπει να διεκδικήσω Γι αυτά που δεν διεκδίκησα όταν έπρεπε να τα διεκδικήσω Γι αυτά που έµεινα όταν έπρεπε να φύγω Γι αυτά που έφυγα όταν έπρεπε να µείνω Γι αυτά που άκουσα όταν έπρεπε να κωφεύσω Γι αυτά που κώφευσα όταν έπρεπα να ακούσω Για αυτά που δεν ξέχασα ενώ έπρεπε να ξεχάσω Γι αυτά που ξέχασα όταν έπρεπε να µην ξεχάσω Για το χρόνο που έχασα µε ανύπαρκτες έννοιες Για τους φίλους που πίστεψα και αυτοί µε πρόδωσαν Για την αγάπη που εξύψωσα και ήταν µονόπλευρη Για την ηθική που τίµησα νοµίζοντας ότι την τιµούσαν και οι άλλοι Για το Θεό που λάτρεψα αλλά που δεν µου ανταπέδωσε την αγάπη µου Για αυτά που πέτυχα όταν αποτύγχανα Για αυτά που δεν πέτυχα όταν επιτύγχανα

• Έχω γνωρίσει τον Ιούδα προσωπικά

• Η γυναίκα είναι ένα λαχείο που δεν ξέρεις τι θα κληρώσει

89

Το πρόβληµα είναι από µόνο του σοβαρό αλλά επιδεινώνεται µέχρι παράκρουσης όταν δεν εννοείς να καταλάβεις ότι ∆ΕΝ έχεις πιάσει ούτε τον λήγοντα

• Μόνο ο θάνατος σε καθιστά µια ευχάριστη παρένθεση, αφού όσο ζεις δεν σε εκτιµά κανένας Γιατί άραγε δεν εκτιµάµε το άτοµο, τα έργα και τις πράξεις κάποιου όσο έχουµε την ευκαιρία;

• Με ακούει κανείς; Θα µε ακούσει επιτέλους κάποιος;

• Τι είναι η πίκρα; ∆εν είναι δηλητήριο που διαποτίζει το κορµί, και το φαρµάκι της -που φρόντισαν να στο ποτίσουν όταν εσύ δεν το περίµενες- σκοτώνει σιγά-σιγά όλα σου τα όργανα µε πρώτο τον εγκέφαλο; Ναι, το µυαλό σου που δεν µπορεί πια να αντισταθεί στις θύµησες και έτσι επιταχύνει τη διάδοσή του δίνοντας σου την αίσθηση της ανηµποριάς αφού δεν µπορείς να κάνεις τίποτα πια παρά να περιµένεις τη µοίρα σου ∆εν είναι καρκίνος που διαχέεται στο σώµα και που κάνει µετάσταση στα όργανά σου µέχρι να σε σκοτώσει µε τους φρικτούς πόνους της α-λησµοσύνης; Τι τα θέλετε; Αν σκεφτόµαστε το κακό που κάνουµε µε το να ποτίζουµε φαρµάκι τους αγαπηµένους µας, ίσως ο κόσµος µας να ήτανε καλύτερος

• Αφήστε να κοιµηθώ και να δω κι εγώ -έστω για µια φορά- ένα ευχάριστο όνειρο Όλα αυτά τα χρόνια ζω ένα εφιάλτη και έχω ανάγκη αυτή την ανάσα Μετά… δεν πειράζει, ας συνεχίσω να ζω στον εφιάλτη µου… αφού έτσι κι αλλιώς, κανείς δεν προσπαθεί να µε ξυπνήσει και να µε βγάλει από το τρόµο που ζω συνεχώς… Θα µε συντηρήσει η… ψευδαίσθηση του ονείρου µου… Η αλήθεια πάντως είναι ότι µέχρι στιγµής… ονειρεύτηκα λάθος όνειρα…

• Όσο δεν κοιτάς τη ρίζα του προβλήµατος και µιλάς χωρίς να σκέφτεσαι ότι µε αυτά που λες εξακολουθείς να διαιωνίζεις τις

90

δυσάρεστες αναµνήσεις του παρελθόντος, τόσο δεν αφήνεις ίχνος περιθωρίου Μόνο όταν και εάν αποφασίσεις να αποδεχτείς τη συµµετοχή σου στο πρόβληµα και βρεις τις λύσεις που απαγορεύεις µε την άπονη συµπεριφορά σου στους άλλους να βρουν, τότε ίσως να έχεις κάποιο δικαίωµα να πεις αυτά που λες τώρα και δεν θα έπρεπε να λες

• Καταλαβαίνω, αλλά…… δεν το δέχοµαι Όχι µόνο για ότι όσα έγιναν ενώ δεν έπρεπε να γίνουν, αλλά κυρίως γιατί µου έλεγες πως µε αγαπούσες Αν µε αγαπούσες, τότε γιατί µε παντρεύτηκες; Αυτό το τελευταίο, ποιος το έχει φιλοσοφήσει;

• Χρόνια παρακαλούσα να ξυπνήσω ένα πρωί και να διαπιστώσω ότι οι ανείπωτα κακές στιγµές που έζησα ήταν ένα όνειρο, ένας µαύρος εφιάλτης, ένα ψέµα και να αποδεικνύονταν ότι δήλωνα παρών στο φάσµα της ζωής που πάντα επιθύµησα Τώρα τρέµω στην ιδέα µη και τάχατες ξυπνήσω ένα πρωί και διαπιστώσω πως οι ελάχιστες καλές και όµορφες στιγµές της ζωής µου δεν ήταν παρά ένα όνειρο, ένας λευκός εφιάλτης ένα ψέµα και αποδειχτεί πως εξακολουθώ να στροβιλίζοµαι στη δύνη της ατέλειωτης εµετικής υποκρισίας, µοχθηρίας και απάτης που µε περιβάλει και µέσα στην οποία ζω

• Αφού έκανες τα πάντα για να µου δείξεις, τόσες πολλές φορές, την αγάπη σου...... Εγώ για χάρη σου, άναψα µια τεράστια φωτιά και έκαψα όλα µου τα όνειρα. ...Και συ, για µια ακόµα φορά, δεν κατάλαβες τίποτα... Ούτε που ένοιωσες τη ζέστη, ούτε που µύρισες το καπνό, ούτε που είδες τη στάχτη…

• Όταν τα γεγονότα γίνονται µνήµες, τότε αρχίζει η καταµέτρηση των πληγών, γιατί η κάθε θύµηση είναι λαβωµατιά που -δυστυχώς- είναι θανάσιµη Επιµένεις να µετρήσουµε τις πληγές µας;

• Είναι λυπηρό να βλέπεις τους πολιτικούς στις τηλεοπτικές εκποµπές να µη σέβονται το λόγο του πολίτη όταν δεν τον αφήνουν να µιλήσει, ή, αν

91

µιλήσει, να τον απαξιώνουν, να τον προσβάλουν και να του φορτώνουν την ενοχή και την ευθύνη για το ότι οι πολίτες απαξιώνουν τη πολιτική και τους πολιτικούς. Μα τι νοµίζουν; Ότι οι πολίτες δεν έχουν δικαίωµα γνώµης; Ότι γεννήθηκαν µόνο για να κτυπούν παλαµάκια και για να τους αποθεώνουν ζητωκραυγάζοντάς τους στις συγκεντρώσεις; Ότι το µοναδικό τους καθήκον είναι να πληρώνουν άδικους φόρους προσπαθώντας να κλείσουν τις δικές τους µαύρες τρύπες; Ότι τους έχουν υποχρέωση για τα όσα δεν τους προσφέρουν; Ότι πρέπει να πληρώνουν τους µισθούς, τα έξοδα και τα αυτοκίνητά τους, όταν ένα µηνιάτικό τους αντιστοιχεί σε είκοσι δύο µήνες µιας µέσης σύνταξης; Ότι πρέπει να σέβονται αυτούς που δεν τους σέβονται, υποτιµώντας τη νοηµοσύνη τους λέγοντάς τους -µε ποια ανοχή πια- συνεχώς, και µε τη πρώτη ευκαιρία, ότι δεν φταίµε εµείς αλλά οι άλλοι, προσφέροντάς τους χρωµατιστές φανατισµένες παρωπίδες; Κύριοι, τα προβλήµατα του λαού δεν είναι το εµείς και οι άλλοι Τα προβλήµατα πρέπει να αντιµετωπίζονται από κοινού Για το πώς θα υπάρχει για όλους παιδεία, υγεία, πολιτισµός, προσφορά εργασίας Για το πώς θα υπάρχει απρόσκοπτη µετακίνηση του εργαζόµενου όταν βρέχει, χιονίζει ή υπάρχει διαδήλωση Για το πώς ο πολίτης θα νοιώθει ασφαλής τόσο από πλευράς αστυνόµευσης αλλά όσο και από πλευράς ελευθερίας λόγου, χωρίς να ακούει το στερεότυπο πλέον «το λόγο θα έχει η δικαιοσύνη» όταν κάποιος τολµήσει να κρίνει αυτούς και το σύστηµά τους λέγοντας τη γνώµη του µε βάση το ∆ηµοκρατικό µας πολίτευµα Για την εφαρµογή του σχετικού Άρθρου του Συντάγµατός µας ότι όλοι οι πολίτες είναι ίσοι (το άλλο µε τον Τοτό το ακούσατε;) Για τη ∆ηµοκρατία ρε γαµώτο Γιατί δεν µπορώ να κατανοήσω τη ∆ηµοκρατία στην οποία οι πολιτικοί αρχηγοί επιβάλουν, και οι βουλευτές αποδέχονται, τη κοµµατική πειθαρχία Γιατί, πώς να το κάνουµε, ίσως λόγω βλακείας µου, δεν µπορώ να κατανοήσω πως είναι δυνατόν να βούλεται και να βουλεύεται ένας άβουλος βουλευτής Γιατί δεν µπορώ να κατανοήσω πως τα κόµµατά τους, τους επιτρέπουν να περιφέρονται από παράθυρο σε παράθυρο και από σταθµό σε σταθµό -µε το πρόσχηµα της ενηµέρωσης- και να µετατρέπουν πρωί και βράδυ

92

τον ηλεκτρονικό τύπο σε µεσηµεριανή «ροζ» ζώνη, εµπλεκόµενοι σε Οµηρικούς καυγάδες και άλλες «κατινίστικες» νοστιµιές Γιατί δεν µπορώ να κατανοήσω και να ανεχτώ πλέον τις αναλύσεις των δηµοσκοπήσεων όπου οι «µονάδες» της διαφοράς έχουν περισσότερη αξία από τις ανθρώπινες µονάδες (ποιος δεν θυµάται ότι το βράδυ που χάθηκαν τέσσερα παλικάρια / στρατιώτες µε το ελικόπτερο, µερικοί µετρούσαν… κουκιά µε βάση το γκάλοπ της ηµέρας;) Γιατί δεν µπορώ να κατανοήσω την ασυλία τους (είπαµε, περί ισότητας των πολιτών) Γιατί δεν µπορώ να κατανοήσω γιατί τους ψηφίζω, αντί να ζωγραφίσω µια ωραία µαργαρίτα και να τη ρίξω στη κάλπη περιµένοντας να ανθίσει για να δω και εγώ κάτι όµορφο και αθώο χρωµατιστό Όπως δεν µπορώ να κατανοήσω το γιατί είµαι εγώ ο υπόλογος για ό,τι δεν κάνουν αυτοί Για το ότι είµαι εγώ αυτός που πρέπει να αγαπάει τη χώρα του Γιατί εγώ Κύριοι, δεν νοιώθω ένοχος µιας και κάνω τα πάντα για το τόπο µου Γιατί, είτε το πιστεύεται είτε όχι, αγαπάω και υπερασπίζοµαι αυτή τη γη Εσείς όµως πρέπει να προσπαθήσετε πολύ για να µε πείσετε

• «Ελευθερία δεν είναι να κάνεις ό,τι θέλεις, αλλά ό,τι έχεις δικαίωµα να κάνεις» (Β. Ουγκώ)

• Παπάζογλου (από τραγούδι του): «Εγώ θα πάω και ας µου βγει και σε κακό µου......» Παρατήρηση: Μόνο που ο κάθε φουκαράς δεν µπορεί να φανταστεί σε πόσο κακό θα του βγει όταν αποφασίσει να κάνει την υπέρβαση (στο όποιο επίπεδο)......

• Έρχονται στιγµές που θέλω να τους σκοτώσω Όµως πώς να το κάνω αφού πρόλαβαν και µε σκότωσαν πρώτοι αυτοί και είµαι ήδη νεκρός;

• Επειδή η τροµοκρατία είναι η διασπορά του φόβου, ο µεγαλύτερος τροµοκράτης είναι αυτός που επινόησε τη θρησκεία (το Θεό), γιατί ο άνθρωπος γνωρίζει τον άνθρωπο και άρα δεν τον φοβάται γιατί ίσως και να γνωρίζει πώς να τον αντιµετωπίσει Επειδή όµως δεν γνωρίζει το Θεό, αυτόν τον φοβάται

93

• Θα τα καταφέρω ποτέ να σας εκδικηθώ µε την ευτυχία µου;

• «Είναι πολύ βλάκες οι άνδρες οι οποίοι νοµίζουν ότι το να πηγαίνεις µε πολλές γυναίκες είναι ανδρισµός Είναι τελείως ανάποδα τα πράγµατα Το να µπορείς να κάνεις µία γυναίκα ευτυχισµένη στη ζωή σου, αυτό είναι ανδρισµός» (Σταµ. Σπανουδάκης σε συνέντευξή του στην εκποµπή της ΝΕΤ ‘Στα Άκρα’, 25/03/2006)

• «Γάµος είναι η αποτυχηµένη προσπάθεια να δώσεις διάρκεια σε ένα τυχαίο γεγονός» (Α. Αϊνστάιν) Παρατήρηση: Γιατί τάχα δεν αξιολογούµε ποτέ τα τυχαία γεγονότα και πιστεύουµε πως µπορούµε να βρούµε την ευτυχία ή την αγάπη; Τη στιγµή που ήδη γνωρίζουµε ότι δεν υπάρχει ούτε αληθινή ευτυχία ούτε έστω εικονική αγάπη

• Mήπως τελικά ο Θεός προστατεύει το λύκο και όχι τα πρόβατα; Γιατί, αν -όπως όλοι παραδέχονται- φυλάει τα πρόβατα, τότε γιατί τα προσφέρει βορρά στο κάθε λύκο;

• Έτσι κι αλλιώς, έχω µάθει να ζω µε το όνειρο, και ας µη µου βγαίνει στη πραγµατικότητα

• «Η τραγωδία είναι ότι κάποιοι επέζησαν». ∆ιαφηµιστικό trailer της τηλεοπτικής σειράς του ΑΝΤ-1, LOST

• «Όταν έρθει η ώρα να κάνεις ταµείο για το ταίρι σου, δεν πρέπει να αναρωτηθείς τι κέρδισες από αυτό αλλά το τι θα έχανες αν δεν ήσουν µε το συγκεκριµένο άτοµο». Παράφραση από συζήτηση του ποιητή ∆ηµήτρη Ιατρόπουλου σε τηλεοπτική εκποµπή στο Channel 10 το Φλεβάρη του 2008

94

• Τις κακές, τις θλιβερές αναµνήσεις, δεν µπορείς να τις σβήσεις, δεν σβήνουνε. Μπορούν όµως να σβήσουν, µε τον ένα ή άλλο τρόπο, οι θλιβεροί άνθρωποι που τις προκάλεσαν.

• Εσύ πάντα ακολουθούσες, και συνεχίζεις να ακολουθείς, αυτό που βλέπεις. ∆ηλαδή, έναν άνθρωπο, µία σκέψη, µία ιδέα, µία διαδροµή, ένα στόχο. Αντίθετα εγώ, πάντα ακολουθούσα, όχι αυτό που βλέπω, αλλά αυτό που υπάρχει στον ίδιο ή σε έναν άλλο άνθρωπο, στην ίδια ή σε µια άλλη σκέψη, στην ίδια ή σε µια άλλη ιδέα, στην ίδια ή σε µια άλλη διαδροµή, στον ίδιο ή σε ένα άλλο στόχο. Απλά, εγώ φθείροµαι µε αυτή µου τη πορεία…

• Ψάχνω, ψάχνω, ψάχνω… Ψάχνω συνέχεια, όχι για να µου δώσει κάποια άλλη (γυναίκα) αυτά που έπρεπε να µου έχεις ήδη δώσει εσύ, γιατί αυτά πια ανήκουν στο παρελθόν και τα έχει καταγράψει η ιστορία. Απλά, ψάχνω για να ακούσω από κάποια άλλη (γυναίκα) αυτά που θα έπρεπε να µου έχεις πει εσύ και να τα εννοεί µάλιστα…

• Ποτέ µη κλείνεις ένα βιβλίο µόλις τελειώσεις την ανάγνωση µιας σελίδας ή ενός κεφαλαίου γιατί δεν µπορείς να φανταστείς τις όµορφες εικόνες που σου επιφυλάσσουν οι επόµενες σελίδες ή τα επόµενα κεφάλαια. Πόσο δε µάλλον όταν αυτό το βιβλίο περιγράφει τον άνθρωπό σου…

95

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ

Τελικά;

96

Με την ανάγνωση του δοκιµίου των συλλογών και σκέψεων -το οποίο δεν παρουσιάζει παρά εµπειρίες που όλοι µας σε κάποιο βαθµό έχουµε βιώσει- αποµένει η ενδοσκόπηση του είναι µας. Πρέπει να τεθεί το ειλικρινές ερώτηµα: Τελικά, (α)πέτυχα; Και να δοθεί η ειλικρινής απάντηση: Ναι, (α)πέτυχα… Θέλει µεγάλη προσπάθεια για να καταρρίψουµε τις πύλες του ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟΥ, πίσω από τις οποίες δικαιολογούµε τις πράξεις µας, τοποθετώντας τον εαυτόν µας στο απυρόβλητο αποποιούµενοι κάθε ευθύνης ή συµµετοχής σε «συνειδητά υποκειµενικές» αποτρόπαιες ή καταδικαστικές για τους άλλους πράξεις, και να δούµε -επιτέλους- τις σχέσεις µας και τη ζωή µας ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ. Αυτό εξ’ άλλου αποτελεί µια τεραστίων διαστάσεων δοκιµασία αλλά και πρόκληση, γιατί είναι το βαρόµετρο της ανθρωπιάς µας…

97

ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ

Επίλογος

Μια φορά κι ένα καιρό… και δεν έζησα εγώ καλά. Αλλά οι άλλοι, ασφαλώς και έζησαν καλύτερα…

Τουλάχιστον, νοιώθω την ικανοποίηση ότι µερικοί δεν γεύτηκαν ποτέ τη χαρά του ότι µε πίκραναν…

98

Με την ανάγνωση του δοκιµίου των συλλογών και σκέψεων –το οποίο δεν παρουσιάζει παρά εµπειρίες που όλοι µας σε κάποιο βαθµό έχουµε βιώσει- αποµένει η ενδοσκόπηση του

είναι µας.

Πρέπει να τεθεί το ειλικρινές ερώτηµα: Τελικά, (α)πέτυχα;

Και να δοθεί η ειλικρινής απάντηση: Ναι, (α)πέτυχα…

Θέλει µεγάλη προσπάθεια για να καταρρίψουµε τις πύλες

του ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟΥ, πίσω από τις οποίες δικαιολογούµε τις πράξεις µας, τοποθετώντας τον εαυτόν

µας στο απυρόβλητο αποποιούµενοι κάθε ευθύνης ή συµµετοχής σε «συνειδητά υποκειµενικές» αποτρόπαιες ή καταδικαστικές για τους άλλους πράξεις, και να δούµε –

επιτέλους- τις σχέσεις µας και τη ζωή µας ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ.

Αυτό εξ’ άλλου αποτελεί µια τεραστίων διαστάσεων δοκιµασία αλλά και πρόκληση, γιατί είναι το βαρόµετρο της

ανθρωπιάς µας…

1996/2003/2005