Τι νιώθει τώρα για δυσλεξία

-

- Σε μερικές καταστάσεις νοιώθω ανώτερος, διαβάζω κάποια πράγματα και στον

άλλο, μυρίζω κάποια πράγματα στην επικοινωνία με τους άλλους, δεν ξέρω αν φταίει

η δυσλεξία , βλέπω όταν ο άλλος κολλάει, φέρνω ανθρώπους σε δύσκολη

θέση,‘’Γιατί ρε φίλε έρχεσαι αφού δε θέλεις;’’ και στο τέλος το παραδέχεται κι αυτός

ότι έτσι είναι, μετά από πρήξιμο. Περίπου, καταλαβαίνω λίγο παραπάνω τους

ανθρώπους που συναναστρέφομαι

- Μπα, όχι, όταν πρέπει ν΄ανοίξω το στόμα μου το σκέφτομαι να προσέχω τις

κουβέντες που λέω, μην παρεξηγηθώ, μερικές στιγμές που είναι να επικοινωνήσω

λέω ΄΄Πρόσεχε τι θα πεις μη σε προσπεράσει ο άλλος, ούτε να αλλοιώσει ό,τι λέω’’

πόσο μάλλον όλοι πρέπει να προσέχουμε τι λέμε, πόσο μάλλον ένας δυσλεκτικός. Και

αυτές τις γραμμές που έχω βάλει τις έχω στήσει με βάση τη Δυσλεξία, ας πούμε σ΄

ένα εργοστάσιο δεν θα μπορούσα να στηθώ σ΄ένα χώρο να δουλεύω συνέχεια σαν

Βασίλης, κάνοντας την ίδια κίνηση συνέχεια, με ωράριο και καμπανάκι, ξέρω καλά

ποιος είναι ο εργασιακός παράδεισος για μένα, ξέρω καλά τα όρια μου και τι εργασία

μπορώ να προσφέρω.

Ρ- Νορμάλ νιώθω… Τώρα 2 χρόνια με απασχολεί να κάνω κάτι πιο δημιουργικό,

προσπαθώ να βρω έναν τρόπο να γυρίσουμε ένα short film, μικρού μήκους, για τη

Δυσλεξία και προσπαθώ να βρούμε το σενάριο. Μετά από κάποια σεμινάρια

φωτογραφίας στην Αγγλία, είχα κάνει φωτογραφία και video και είχε workshopς

θεάτρου και είχαμε πάρει κάποια άτομα θεάτρου και μεις κάναμε camera και ήχους

και τέτοια και το σκέφτομαι, όχι κάτι σοβαρό πολύ, αλλά ίσως το συνδυάσω με τη

διαφήμιση, ηδη τώρα, αν όλα πανε καλα θα φυγω για πρακτικη εξω, εχω μιλήσει

μ΄αυτόν στην Αγγλία που μας έκανε το workshop και εχει εταιρειί film production

και είπε θα το ψάξει αν μπορώ να κάνω πρακτική στη διαφήμιση και στην παραγωγή.

Νίκος: Δεν με προβληματίζει, όχι αλλά θα ήθελα να βοηθήσω ώστε να μην υπάρξει

πρόβλημα με τα επόμενα παιδιά, είτε αυτός είναι ο συμμαθητής μου, είτε η

γραμματέας στο Σύλλογο η Ντόρα.

Νίκος Γιαγμ: Το έχω αποδεχτεί, ναι, ξέρω πως δεν είναι κάτι κακό, δεν είναι

κολλητικό ας πούμε, γατί το έχω ακούσει κι αυτό, αλλά πιστεύω πως ο κόσμος πρέπει

να μάθει ακόμα πολλά γι αυτό… Και στο εξωτερικό πιστεύω έχει προχωρήσει από

πολλά χρόνια πριν και ο Π (καθηγητής για τη δυσλεξία) από το εξωτερικό ξεκίνησε

και τον ξέρουν διεθνώς και η λέξη Δυσλεξία είναι διεθνώς, στα γερμανικά δεν ξέρω

πώς λέγεται, αλλά έχω καταλάβει και το έχω ακούσει και από άλλους ότι στο

εξωτερικό σε δίνουν πιο πολύ σημασία , σε ένα Πανεπιστήμιο, σε μια δουλειά, στη

Δυσλεξία, δεν ξέρω γιατί, γιατί έχουν δει ότι τα παιδιά, δηλαδή εμείς, βλέπουμε τα

πράγματα από πιο σφαιρική άποψη , δηλαδή αν κάποιος άλλος βλέπει κάτι φάτσα

κάρτα, εγώ το βλέπω απ΄όλες τις πλευρές ακόμα και κάτω απ΄τον πάτο του ποτηριού

για να βρω τη λύση.

Γεωργια: Το έχω αποδεχτεί. Από το λύκειο. Το θεωρώ και προτέρημα παρά

πρόβλημα. Σκέφτομαι διαφορετικά από τους άλλους. Το βρίσκω πιο ωραίο αυτό.

- Δε ντρεπεσαι να το λες δηλαδη ?

Ν- Όχι (σ.σ. δεν ντρέπομαι να το λέω ότι έχω δυσλεξία), το γράφω και στο

βιογραφικό που έδωσα για την πρακτική μου, έγραφα όλα για μενα και για την ομάδα

που είμαι τα τελευταία 2 χρόνια και μου έμαθαν να διαχειρίζομαι κάποιες

καταστάσεις, έστειλα 200 βιογραφικά για την πρακτική και μου απάντησαν 5.

H Δυσλεξία με έμαθε να σκάφτομαι πιο πολύ την κοινωνια και ότι υπάρχουν παιδιά

με Αυτισμό π.χ. ,που δεν μπορούσαν να γράψουν και λέω πού θα τους εντάξεις

αυτούς , τι θα κάνουν, πώς θ΄ αποφύγεις το ρατσισμό… Πρέπει να ξυπνήσουμε,

χωρις ταμπέλες γενικώς, να υπάρχει φωνή…

Εγώ επειδή έμαθα μεγάλος για τη Δυσλεξία , δεν λεω ΄΄ Έχω μια πάθηση, έχω μια

δυσκολία’’ προσπαθώ να είμαι αντικειμενικός, δεν λέω ‘’Έχω Δυσλεξία κι άμα σας

αρέσει.’’… Το βλέπω κι από την πλευρά του άλλου, πρέπει να με αποδεχτει ο άλλος,

να του δώσω να καταλάβει κάποια πράγματα… Εγω πιστεύω ότι ίσως και το ότι το

ανακάλυψα μεγάλος φταίει που σκέφτομαι έτσι. Κι αλλοι σκεφτονται ετσι αλλα δεν

τολμούν να το εκφράσουν ίσως…

Ν- Εγώ από τότε που μπήκα και βγήκα μόνος μου από την Ομάδα και τους είπα ότι

είμαι μεγαλος πια και πρέπει να φύγω πια, αυτά τα λίγα που είδα στα 26 μου με

καλύπτουν.

Ν- Με τσαντίζει που κάποιοι λένε ότι έχουν Δυσλεξία και μένουν εκεί, άλλοι βγάζουν

ψεύτικο χαρτί και την πληρώνουμε κι εμείς λόγω αυτού, οι γονείς κάποιων έχουν

αγκαλιάσει τα παιδιά τους με Δυσλεξία , τους θεωρούν ότι είναι άρρωστοι και λένε΄΄

Έχω Δυσλεξία και μπορώ να κάνω μόνο αυτό που θα με βοηθήσουν αυτοί’’. Κάποια

στιγμή πρέπει να απεγκλωβιστείς απ’ αυτό…

ΠΑΝ- Όχι, καθόλου (σ.σ. δεν με απασχολεί στην καθημερινότητά μου το ότι έχω

δυσλεξία)… Πάντα (σ.σ έχω άγχος για τη ζωή μου.).. Περισσότερο για τον

αθλητισμό και τη Σχολή μου έχω άγχος…

Αντιγόνη: Δεν με απασχολεί κάτι ιδιαίτερα, έχω μάθει να ζω μ αυτό, δεν με

επηρεάζει πουθενά στη δουλειά μου.

Σχόλια

Κανείς από τους συμμετέχοντες σε αυτή την έρευνα δε φαίνεται να νιώθει ιδιαίτερα

άσχημα επειδή έχει δυσλεξία. Έχουν αποδεχθεί τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της

δυσλεξίας σε αυτούς , γνωρίζοντας τα προβλήματα που τους έχει δημιουργήσει και

τους δημιουργεί.

Κάποιοι μάλιστα τονίζουν και τα θετικά σημεία του να έχουν δυσλεξία, όπως η

πολύπλευρη οπτική που μπορεί να έχουν σε διάφορα θέματα, κάτι που άλλα άτομα

δίχως δυσλεξία δεν μπορούν να έχουν. Αυτό υποστηρίζεται και από τη βιβλιογραφία

(Scott, 2004).

Όπως φαίνεται το ότι έχουν δυσλεξία, δεν φαίνεται να επηρεάζει αρνητικά τον τρόπο

με τον οποίο τα άτομα αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους κάτι που συμφωνεί με τα

ευρήματα άλλων ερευνών (Farmer, Riddick & Sterling, 2002).

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός πως κάποιοι από τους νέους νιώθουν και είναι

ιδια’ιτερα δημιουργικοί, αφού μία συμμετέχουσα επιθυμεί να χρησιμοποιήσει τις

γνώσεις της και να παράγει μια ταινία μικρού μήκους για τη δυσλεξία, ενώ ένας

άλλος συμμετέχω θέλει να δημιουργήσει σελίδα στο διαδίκτυο ενημερωτική για όλα

τα άτομα και για εκείνα που έχουν ειδικές ανάγκες και έτσι να προσφέρει στο

κοινωνικό σύνολο. Η δημιοθργικότητα των ατόμων με ΜΔ αναφέρεται και σε άλλη

έρευνα (West, 1997)