Παρε(ν)θεση

1

Αριστερή Ενωτική Παρέμβαση_ΕΑΑΚ

ind

ign

ad

osφοιτητικέςκαταλήψεις

ανακτισ

Wal

l Str

eetαπεργίεςµένοι

αγ

Occupy

arab

2

Παρε(ν)θεση

Η Παρε(ν)θεση είναι μια ανεξάρτητη αριστερή έντυπη παρέμβασητου σχήματος Αριστερής Ενωτικής Παρέμβασης - Ε.Α.Α.Κ τουΠανεπιστημίου Μακεδονίας. Στόχος δεν είναι άλλος από το να δώσειτο έναυσμα για προβληματισμό και να βάλει ένα λιθαράκι στην ανάγκηγια συλλογική διεκδίκηση και αγώνα. Η μόρφή και το περιεχόμενοπηγάζουν από τους προβληματισμούς, τις σκέψεις, την φαντασία, καιτα ενδιαφέροντα του κόσμου που συμβάλει στη δημιουργία της καιείναι αποτέλεσμα ερασιτεχνικής δουλειάς φοιτητών της σχολής. Δενέχει συντακτική επιτροπή, πέρα από το ίδιο το σχήμα. Επιπλέον,πιστέυουμε ότι η πρόσβαση στην αντι-πληροφόρηση δεν πρέπει ναπληρώνεται, για αυτό δε βάζουμε κάποιο αντίτιμο.

Καλή ανάγνωση ! ! !

εισαγωγικό σημείωμα

harriskappa

3


Αριστερή Ενωτική Παρέμβαση _ΕΑΑΚΣε μια εποχή που επιβάλλουν τον ατομικό δρόμο και το βόλεμα εμείς επιλέγουμε τη συλλογικότητα. Θέλουμε να δώσουμε στην πολιτική το νόημα που της έχουν στερήσει. Πολιτική για εμάς είναι η συλλογική έκφραση των αναγκών και των ονείρων μας τα οποία παλεύουμε να ντύσουμε με πράξη. Πρεσβεύουμε ένα μαχητικό συνδικαλισμό υπεράσπισης και διεύρυνσης των δικαιωμάτων μας. Έχουμε μια αντίληψη για τα κοινά, και τελικά για την πολιτική, που λέει ότι αυτή πρέπει να παράγεται και να υλοποιείται από τον ίδιο τον κόσμο μέσα σε ένα χώρο και όχι από κάποιες πρωτοπορίες μέσα σε κάποια γραφεία.

Πώς λειτουργούμε:Δεν είμαστε παράταξη – δεν είμαστε κάτι στατικό, είμαστε σχήμα. Μία δυναμική διαδικασία που η ύπαρξη και η εξέλιξή του βρίσκονται στα χέρια όσων βάζουν το λιθαράκι τους σ’ αυτό. Λειτουργούμε στη βάση της άμεσης δημοκρατίας. Η πολιτική μας αντίληψη και η πολιτική μας δράση αποφασίζεται μέσα από τις ανοιχτές διαδικασίες μας. Σ’ αυτές ο καθένας ακούγεται ισότιμα χωρίς αρχηγούς, στελέχη, ιεραρχίες και καθοδηγήσεις. Η ΑΕΠ_ΕΑΑΚ θέλουμε να αποτελεί ένα πεδίο υποδοχής προβληματισμών, ερωτημάτων και αντιλήψεων που θα τροφοδοτούν όλους τους υπόλοιπους σχηματίες. Θεωρούμε πως κάθε φοιτητής είναι ικανός να κάνει (ή να παράγει) πολιτική ώστε μέσω της συνδιαμόρφωσης να αναγνωρίζεται η ιδιαίτερη συμβολή του και παράλληλα να προτάσσεται η συλλογικότητα ενάντια στον ατομισμό. Τα υλικά μας προκύπτουν μέσα από τη διαδικασία της από κοινού συζήτησης (θέση – αντίθεση – σύνθεση) με τα οποία παρεμβαίνουμε στους υπόλοιπους συμφοιτητές μας. Μέσα απ’ αυτές τις διαδικασίες αποφασίζεται και η δράση μας. Και τέλος, σε πείσμα των καιρών παραμένουμε ανεξάρτητοι από τους κομματικούς μηχανισμούς, το καθηγητικό κατεστημένο, τις συγκλήτους και την οικονομική χρηματοδότηση. Κι ένας τέτοιος συνδικαλισμός δεν μπορεί παρά να εκφράζεται μέσω των γενικών συνελεύσεων. Σύμφωνα, λοιπόν, με τα χαρακτηριστικά του, το σχήμα συμμετέχει στο διοικητικό συμβούλιο όχι ως εκπρόσωπος αλλά, θεωρώντας ως μοναδική του αρμοδιότητα τη σύγκληση Γενικών Συνελεύσεων, που απαιτούμε και να είναι και το κυρίαρχο όργανο λήψης αποφάσεων. Όσον αφορά τα όργανα συνδιοίκησης, το σχήμα δε συμμετέχει, απλά παρεμβαίνει σε αυτά προκειμένου να διασφαλίσει το φοιτητικό έλεγχο και να εμποδίσει την λήψη αποφάσεων από καθηγητικές συντεχνίες και παρατάξεις, αποφάσεις που συχνά έρχονται σε σύγκρουση με τα συμφέροντα των συλλόγων. Στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις τις γενικές συνελεύσεις και το ζωντάνεμα των διαδικασιών του συλλόγου.

Επιλέγουμε Αριστερά:Είμαστε με την αριστερά, την πραγματική αριστερή αντίληψη που δημιουργεί ρήγματα στις συνειδήσεις, που εκφράζει τα ριζοσπαστικά οράματα και κινήματα, που δεν συνδιαλέγεται με την εξουσία, δεν παρακαλά αλλά απαιτεί, δεν προσαρμόζεται στις ανάγκες του συστήματος, αλλά δημιουργεί τους όρους ανατροπής του. Έτσι, εμείς διαλέγοντας ένα δρόμο αντίστασης, αλληλεγγύης, συλλογικότητας και ανάπτυξης κοινωνικών αγώνων τοποθετούμαστε συνειδητά σε μια αριστερή κατεύθυνση. Ούτως ή άλλως κάθε στάση είτε προσωπική είτε συλλογική χρωματίζεται πολιτικά, ανάλογα με το αν ενισχύει την υπάρχουσα κατάσταση ή συμβάλλει στον αγώνα για μια καλύτερη ζωή. Ωστόσο, σ’ αυτό τον αγώνα, σε κάθε μικρή και μεγάλη μάχη, δεν μπορεί να εκφράσει τις αγωνίες μας, τις αναζητήσεις μας και τη μαχητικότητά μας η επίσημη αριστερά (ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ).

Επιλέγουμε ΕΑΑΚ:Επειδή επιδιώκουμε την καλύτερη δυνατή οργάνωση και συντονισμό του φοιτητικού κινήματος η ΑΕΠ_ΕΑΑΚ συνυπάρχει και συντονίζεται με τα ανεξάρτητα αριστερά σχήματα που υπάρχουν σε άλλες σχολές. Όλα τα σχήματα μαζί συγκροτούν την Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση (ΕΑΑΚ) η οποία γεννήθηκε μέσα στο κίνημα του ’90-‘91 και προσπαθεί να εκφράσει την άλλη αριστερά στα Πανεπιστήμια και τα Τ.Ε.Ι. Τα σχήματα που την αποτελούν συντονίζονται με ισότιμο τρόπο μέσα από συντονιστικά των σχημάτων, τόσο σε επίπεδο πόλης όσο και πανελλαδικά. Αποτελεί το πιο ενωτικό εγχείρημα της ριζοσπαστικής αριστεράς, αναδεικνύοντας τη δυνατότητα να υπάρχει ως διακριτό πολιτικό ρεύμα, να υπερβαίνει τον κατακερματισμό και να πετυχαίνει νίκες.

“Το ζήτημα δεν είναι απλά να ερμηνεύουμε τον κόσμοΤο ζήτημα είναι να τον αλλάζουμε”

harriskappa

4


Πλατεία Ταχρίρ: Η πλατεία που έφτασε να αποτελεί το σύμβολο της εξέγερσης του αραβικού κόσμου αλλά και την πιο διάσημη ίσως πλατεία των ημερών μας, συγκεντρώνοντας εδώ και ενάμισυ χρόνο χιλιάδες διαδηλωτές που αγωνίζονταν ενάντια στο καθεστώς Μουμπάρακ και συνεχίζουν να αγωνίζονται ενάντια στο τωρινό ασφυκτικό στρατιωτικό καθεστώς που στην ουσία διοικεί τη χώρα. Ο Χόσνι Μουμπάρακ ανέλαβε την προεδρία της χώρας το 1981 και έγινε έτσι ο 4ος πρόεδρος της Αραβικής Δημοκρατίας της Αιγύπτου θέση που κράτησε μέχρι και τις 11 Φεβρουαρίου του 2011 όπου ανακοίνωσε την παραίτηση του από το προεδρικό αξίωμα και τη μεταβίβαση της εξουσίας στο Ανώτατο Συμβούλιο των Ενόπλων Δυνάμεων. Αξίζει να σημειωθεί πως το Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα του οποίου και προέδρευε είναι ακόμα και σήμερα μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (με πρόεδρο τον Γιώργο Παπανδρέου). Στη διάρκεια της παραμονής του στην εξουσία ισορρόπησε τις σχέσεις τις Αιγύπτου με τα υπόλοιπα αραβικά κράτη ξανακερδίζοντας τη χαμένη αίγλη της χώρας μέσα στον Αραβικό Σύνδεσμο του οποίου υπήρξε ιδρυτικό μέλος, εξασφάλισε ψυχρή ειρήνη με το Ισραήλ πετυχαίνοντας το 2008 κατάπαυση του πυρός ανάμεσα σε αυτό και τη Χαμάς, ενώ έπαιξε εξισορροπητικό ρόλο ανάμεσα στις ΗΠΑ και τα αραβικά ισλαμικά κράτη μετά την 11η Σεπτεμβρίου.Από το 1979 και μετά, χρονιά που η Αίγυπτος υπέγραψε συμφωνία ειρήνης με το Ισραήλ, η Ουάσιγκτον ετησίως την ενισχύει με 2,2 δισ. δολάρια, ενώ τα υπόλοιπα βασικά έσοδα προέρχονται από τον τουρισμό, τη διαχείριση της διώρυγας του, ενώ σημαντικοί είναι και οι τομείς της γεωργίας, της ενέργειας και της τεχνολογίας της επικοινωνίας. Σύμφωνα με το ΔΝΤ, του οποίου «τις συνταγές» ακολούθησε πρόθυμα από τα τέλη της δεκαετίας του ‘80 και μετά η ηγεσία Μουμπάρακ, η αιγυπτιακή οικονομία «είναι από τις πλέον ισχυρές της περιοχής με τεράστιες δυνατότητες περαιτέρω ανάπτυξης», οι οποίες βασίζονταν, βέβαια, κυρίως σε ιδιωτικοποιήσεις. Όσο ωστόσο οι οικονομικοί δείκτες ευημερούσαν, τόσο δεν ευημερούσε ο κόσμος. Οι τιμές των τροφίμων αυξάνονταν,

Φακελος

Κινήματα στον

ΚόσμοΑίγυπτος

5


η ανεργία και η φτώχεια επίσης. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την πολιτική ασφυξία αποτέλεσαν το έδαφος της εξέγερσης. Ένα ευρύ και ετερόκλητο κράμα δυνάμεων συναντήθηκε στους αιγυπτιακούς δρόμους, με κοινό αίτημα την εκδίωξη του Προέδρου Μουμπάρακ και του καθεστώτος του, την υιοθέτηση συνταγματικών αλλαγών που «θα διασφαλίζουν τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα» και μέτρων για στοιχειωδώς αξιοπρεπή διαβίωση.Μπορεί, επισήμως, η αιγυπτιακή πολιτική σκηνή να αριθμεί περί τα 24 διαφορετικά πολιτικά κόμματα, όμως, επί της ουσίας ελάχιστα λειτουργούν, και ακόμη και αυτά ελάχιστα περιθώρια κινήσεων έχουν. Είναι, πάντως, κοινά αποδεκτό ότι η οργάνωση με τη μεγαλύτερη επιρροή είναι οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι», οι οποίοι από το 1928, οπότε ιδρύθηκαν, έχουν ακολουθήσει μια πορεία ανάμεσα στην παρανομία και στην πλήρη υποστήριξη από το εκάστοτε καθεστώς, αλλά και από ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ως αντίβαρο στην οποιαδήποτε απόπειρα δημιουργίας ενός πραγματικού εργατικού λαϊκού κινήματος (π.χ., όπως έγινε το 1956 όταν η CIA, από εχθρούς, τους κατέταξε στους «φίλους» και τους χρηματοδότησε αδρά, προκειμένου να ελαχιστοποιηθεί η επιρροή της ΕΣΣΔ στην Αίγυπτο.H κατ’ έτος οικονομική «βοήθεια» που προσφέρουν οι ΗΠΑ στο καθεστώς Μουμπάρακ ανέρχεται σε 1,5 δισ. δολάρια. Πόσο σημαντική είναι η Αίγυπτος ως πυλώνας εξυπηρέτησης των συμφερόντων των Αμερικανών στη Μέση Ανατολή και στην ευρύτερη περιοχή προκύπτει από το εξής γεγονός: Τα χρήματα που από το αμερικανικό ταμείο διοχετεύονται σε δύο μόνο χώρες, στο Ισραήλ και στην Αίγυπτο, φτάνουν το 20% του ποσού που διαθέτουν παγκοσμίως οι ΗΠΑ για να προωθούν την πολιτική τους. Η Αίγυπτος αποτελεί για τις ΗΠΑ -και κατά τη διάρκεια του επί τριακονταετία καθεστώτος του Μουμπάρακ- έναν «εταίρο στρατηγικής σημασίας». Πέραν της σπουδαίας γεωστρατηγικής θέσης της, που αυξάνεται κατακόρυφα λόγω της διώρυγας του Σουέζ, εξασφαλίζει στις ΗΠΑ εκείνον τον αναγκαίο κυματοθραύστη της οργής του αραβικού κόσμου απέναντι στον ιμπεριαλισμό. Καθόλου τυχαία ο Ομπάμα, τον Ιούνη του 2009, την «ιστορική», όπως χαρακτηρίστηκε, ομιλία του προς τον μουσουλμανικό κόσμο, επέλεξε να την εκφωνήσει από το Κάιρο του Μουμπάρακ.Η ΕΕ, ήδη από το 2001, έχει υπογράψει συμφωνία σύνδεσης με την Αίγυπτο. Η πιο πρόσφατη επιβεβαίωση της στήριξης της «δημοκρατικής οικογένειας» των Βρυξελλών προς το καθεστώς

Μουμπάρακ ήρθε μόλις τον περασμένο Οκτώβρη. Κατά την επίσκεψή του στη χώρα, ο επίτροπος Stefan Fule, αρμόδιος για θέματα διεύρυνσης της ΕΕ, αφού συζήτησε τους «τρόπους ενίσχυσης της συνεργασίας ΕΕ - Αιγύπτου», εξήρε τις «παραδοσιακά καλές σχέσεις των δύο πλευρών» και προχώρησε στην ανακοίνωση νέων συμφωνιών οικονομικού περιεχομένου ύψους 500 δισ. ευρώ. Υπολογίζεται ότι σωρευτικά το οικονομικό πακέτο συνεργασίας ανάμεσα στο καθεστώς Μουμπάρακ και στην ΕΕ ξεπερνά από το 2000 και μετά τα 2,2 τρισ. ευρώ.Στην Αίγυπτο από τις αρχές του ‘90 είναι εγκατεστημένη μόνιμη αποστολή του ΔΝΤ. Η πολιτική που συμφωνήθηκε μεταξύ καθεστώτος Μουμπάρακ - ΔΝΤ και η οποία επικυρώθηκε με νόμο το 1991, μεταξύ άλλων προέβλεπε την ιδιωτικοποίηση 314 επιχειρήσεων του δημόσιου τομέα. Ήδη έχουν πουληθεί οι 207 από αυτές. Στο πρόσφατο συμπόσιο που διοργανώθηκε από το Αιγυπτιακό Κέντρο Ερευνών, ο επικεφαλής της αποστολής του ΔΝΤ, ονόματι Αλαν Μακ Αρθουρ (σ.σ.: πρόκειται για τον αντίστοιχο «Τόμσεν» της Αιγύπτου) τάχθηκε υπέρ της κατάργησης των κρατικών επιδοτήσεων στα πετρελαιοειδή. Αν αναλογιστεί κανείς ότι οι επιδοτήσεις των πετρελαιοειδών στην Αίγυπτο απορροφούν το 15% των κοινωνικών δαπανών (όταν οι επιδοτήσεις των τροφίμων αποτελούν μόλις το 4%) τότε γίνεται αντιληπτό ότι εκείνο που στην ουσία ζήτησε το ΔΝΤ ήταν η πλήρης κατάργηση των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα. Η παραπάνω «πρόταση» του ΔΝΤ δημοσιοποιήθηκε μόλις μια βδομάδα πριν την εξέγερση του αιγυπτιακού λαού.Το αντίτιμο που πληρώνει ο αιγυπτιακός λαός για το γεγονός ότι ζει σε μια πετρελαιοπαραγωγό χώρα, με αποθέματα φυσικού αερίου και ζάπλουτους επιχειρηματίες, είναι το εξής:-Στην Αίγυπτο, οι πραγματικοί μισθοί είναι «παγωμένοι» εδώ και χρόνια.-Ο κατώτατος μισθός δεν ξεπερνάει τα 13 ευρώ.-Ο πληθωρισμός τρέχει κοντά στο 16% με τις τιμές στο κρέας και στο κοτόπουλο να έχουν αυξηθεί μόνο το τελευταίο διάστημα από 30 έως και 150%!Υπολογίζεται ότι το 40% των Αιγυπτίων ζει με μόλις 2 δολάρια τη μέρα και ότι οι νέοι έως και 30 ετών, που αποτελούν το 60% του πληθυσμού, είναι άνεργοι σε ποσοστό που αγγίζει τα εξωφρενικά επίπεδα του 90%. Στην Αίγυπτο των 85 εκατομμυρίων κατοίκων, που είναι τελευταία σε κατάταξη χώρα στην περιοχή από απόψεως Παιδείας και επαγγελματικής κατάρτισης καθώς το 1/3 του πληθυσμού είναι αναλφάβητοι, το ίδιο το ΔΝΤ δε διστάζει να παραδεχτεί ότι με την πολιτική που ακολουθείται στη χώρα (υπό την εποπτεία του), η ανεργία στο σύνολο του πληθυσμού μέχρι το 2020 θα έχει τριπλασιαστεί.Η λαϊκή εξέγερση στην Αίγυπτο, όπως και κάθε εξέγερση, είναι μία σύνθετη διαδικασία. Οι κοινωνικές εκρήξεις, σε αντίθεση με τις μαθηματικές εξισώσεις των αποστειρωμένων εργαστηρίων, δεν έχουν δοσμένους και αμετάβλητους παράγοντες και πολύ περισσότερο προκαθορισμένα αποτελέσματα. Είναι κάτι που το βεβαιώνουν ιστορικά τα «ανώτερα μαθηματικά» των κοινωνικών εξεγέρσεων, αφού ακόμα και όταν επικρατούν συνθήκες επαναστατικής κατάστασης δε σημαίνει ότι αυτές θα οδηγήσουν και σε Επανάσταση. Όμως, έτσι κι αλλιώς, οι εξελίξεις στην Αίγυπτο προσφέρουν, ήδη, την πολύτιμη επαναβεβαίωση μιας ακατανίκητης αλήθειας: Ότι, δηλαδή, η πορεία των κοινωνιών δεν είναι ευθύγραμμη και προκαθορισμένη «άνωθεν». Ότι η ζωή των καταπιεσμένων δεν είναι ένας ακατανίκητος από τους ισχυρούς «μονόδρομος». Ότι, τελικά, οι λαοί έχουν τη δύναμη, αν το αποφασίσουν, να σαρώσουν τους δυνάστες τους και έχοντας επενδύσει στην οργάνωση και στον ταξικό προσανατολισμό της δράσης τους, να απορρίψουν τους ελιγμούς του κατεστημένου και να επιβάλουν το δικό τους δρόμο.

Φακελος

Κινήματα στον

ΚόσμοΑίγυπτος

6


Πιάνοντας το νήμα των υπολοίπων αραβικών εξεγέρσεων ο λαός της Λιβύης αντιστάθηκε και αυτός στο απολυταρχικό καθεστώς Καντάφι. Τα πράγματα όμως δεν πήραν τη ίδια τροπή όπως στην Αίγυπτο και την Τυνησία και οδηγήθηκε η χώρα σε μια εμφυλιακή φάση και σε μια αμφιλεγόμενη επέμβαση των δυνάμεων του ΝΑΤΟ. Η δολοφονία του Καντάφι τον Οκτώβριο που μας πέρασε αποτέλεσε το κύκνειο άσμα ενός καθεστώτος. Η αριστερά στην Ελλάδα βρέθηκε σε σύγχυση για το είδος του αγώνα που πρέπει να διεξάγει, δηλαδή αντιιμπεριαλιστικό ή αγώνα στήριξης της εξεγερσιακής διαδικασίας στην Λιβύη. Πολλές φορές ακούγονταν στους κόλπους της αριστεράς ότι αυτές οι εξεγέρσεις ήταν καθοδηγούμενες, αυτό τουλάχιστον θα λέγαμε πως προσβάλει έναν ολόκληρο λαό που αγωνίζεται και διεκδικεί βασικές έννοιες δημοκρατίας και συνθηκών διαβίωσης που στην Ευρώπη μέχρι πριν λίγο καιρό μας φαίνονταν αυτονόητες. Το καθεστώς Καντάφι ανέβηκε στην εξουσία και στηρίχτηκε σε έναν ασαφή αντιιμπεριαλισμό που έβγαζε προς τα έξω ο απερχόμενος δικτάτορας. Η πολιτική των κρατικοποιήσεων που ακολουθήθηκε στις αρχές του καθεστώτος το κατέστησε ιδιαίτερα μαζικό και λαοφιλές, αφού λόγω του μικρού πληθυσμού και των μεγάλων αποθεμάτων σε πετρέλαιο μπορούσε να εξασφαλίσει ένα υψηλό επίπεδο διαβίωσης για το σύνολο του λαού. Την τελευταία εικοσαετία όμως ακολουθήθηκε η γραμμή του άκρατου νεοφιλελευθερισμού, με συνεχείς ιδιωτικοποιήσεις, μειώσεις σε κοινωνικές παροχές και σε δικαιώματα των πιο φτωχών στρωμάτων της εκεί κοινωνίας. Παρόλα αυτά εξ αιτίας των πελατειακών σχέσεων που δημιούργησε το καθεστώς, όντας η οικονομική ελίτ της χώρας, κατάφερε να αντέξει αρκετά, αυτό είχε όμως σαν αποτέλεσμα να το διαπερνά απ’ άκρη σ’ άκρη η διαφθορά. Αυτή η ιδιαίτερη αντοχή που έδειξε το σύστημα εκεί οδήγησε και σε πιο αναβαθμισμένες πολεμικές συρράξεις . Η οικονομική κρίση και η γενικότερη φτωχοποίηση εργατικών και ευρύτερα μικροαστικών στρωμάτων οδήγησε σε έναν αγώνα του λαού της Λιβύης, αρχής γενομένης από την διαδήλωση της Βεγγάζης την 17η Φεβρουαρίου, ενάντια σε ένα καθεστώς βαθύτατα καταπιεστικό και εκμεταλλευτικό. Ο στρατός της χώρας διχάστηκε με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε, πέρα από τις σφαγές άμαχων διαδηλωτών, σε μια εμφύλια σύρραξη. Οι αντικαθεστωτικοί βλέποντας την αδυναμία τους να νικήσουν τα στρατεύματα του Καντάφι και έχοντας στην ηγεσία τους παλιούς καθεστωτικούς, οι οποίοι σίγουρα έβλεπαν τον εαυτό τους ως κομμάτι της πολιτικής ή οικονομικής ελίτ της επόμενης μέρας, έσπευσαν να καλέσουν την βοήθεια του ΝΑΤΟ, όπου με συνεχείς εναέριους βομβαρδισμούς και με επίγειες στρατιωτικές επιχειρήσεις έκαμψαν εν τέλει τον Καντάφι και ολόκληρό το Καθεστώς. Σίγουρα η εξέγερση του λαού στη Λιβύη ήταν μια αυθεντική επαναστατική διεργασία, πλάι όμως σε αυτή τη διαδικασία φάνηκαν οι ελλείψεις τόσο στην οργάνωση της εργατικής τάξης της χώρας όσο και στην έλλειψη σαφώς ενός πολιτικού επαναστατικού υποκείμενου. Η όλη έκβαση της εξέγερσης θα ήταν πολύ διαφορετική αν υπήρχε σαφέστατη ηγεμονία της εργατικής τάξης και ταυτόχρονα μια οργανωμένη αριστερή δύναμη, η οποία θα μπορούσε να χαράξει το μέλλον μακριά από όρους εξάρτησης από ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Όρους στους οποίους το επίκεντρο της ανάπτυξης θα ήταν ο λαός της Λιβύης και όχι τα συμφέροντα της παγκόσμιας και τοπικής ολιγαρχίας.

Λιβύη

7


ΣυρίαOι εξεγερσιακές διαδικασίες που μετράνε ήδη ένα χρόνο στη Συρία επηρεάστηκαν από την «Αραβική Άνοιξη» σε Τυνησία, Αίγυπτο και Λιβύη. Αρχικά οι μεγάλες συγκεντρώσεις ξεκίνησαν σε διάφορες επαρχιακές πόλεις όπως είναι η Μπάνιας, η Χομς και η Χάμα και στην συνέχεια εξαπλώθηκαν σε ολόκληρη την Συρία. Σε πρώτη φάση κεντρικό αίτημα υπήρξε η απελευθέρωση από την καταπίεση του καθεστώτος Ασάντ και η ανάγκη για καλύτερους όρους διαβίωσης του συριακού λαού. Οι εξαιρετικά υψηλές τιμές σε βασικά προϊόντα σε συνδυασμό με τους πολύ χαμηλούς μισθούς και την ανεργία (πάνω από 30%, ιδιαίτερα στη νεολαία) δημιουργούσαν εκρηκτικές καταστάσεις. Σημαντικό στοιχείο αποτελεί το γεγονός ότι επί 41 χρόνια η χώρα κυβερνούταν από την οικογένεια Ασάντ η οποία στήριζε πολιτικές ελίτ και συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα, καταπατώντας ανάγκες και δικαιώματα του λαού. Το αίτημα για πτώση της κυβέρνησης πρωτοακούστηκε λίγες μέρες μετά από τη στρατιωτική επέμβαση στην πόλη Ντεράα και γρήγορα αποτέλεσε το κεντρικό σύνθημα της εξέγερσης. Όμως το καθεστώς έδειξε από την αρχή τις διαθέσεις του αφού αντιμετώπιζε -και αντιμετωπίζει- τους διαδηλωτές με πρωτοφανή βία. Μέχρι στιγμής γίνεται λόγος για πάνω από 9000 νεκρούς και για δεκάδες χιλιάδες φυλακισμένους και βασανισμένους. Χαρακτηριστικό της αιματηρής καταστολής και αδιαλλαξίας του καθεστώτος αποτελεί η απαγόρευση της παρουσίας τηλεοπτικών δικτύων σε διάφορες πόλεις αλλά και ο θάνατος μιας Αμερικανίδας και ενός Γάλλου δημοσιογράφου από ρουκέτα που εκτόξευσε ο συριακός στρατός. Συγχρόνως, χιλιάδες Σύριοι πολίτες έχουν συγκεντρωθεί στα σύνορα με την Τουρκία, αντιμετωπίζο-ντας προβλήματα στέγασης και τροφής αφού στρατιώτες και τανκς πραγματοποίησαν επιθέσεις στα γύρω χωριά, αναγκάζοντας χιλιάδες άτομα να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Η κατάσταση παραμένει κρίσιμη ενώ ο ηρωικός αγώνας των Συρίων συνεχίζεται.

Παρόλο το ντόμινο των αραβικών εξεγέρσεων και των παρόμοιων χαρακτηριστικών που αυτές παρουσιάζουν υπάρχουν κάποια στοιχεία που καταδεικνύουν την περίπτωση της συριακής εξέγερσης ιδιαίτερη. Η γεωστρατηγική θέση της Συρίας, η αντιαμερικανική στάση του καθεστώτος Ασάντ, η στρατιωτική παρουσία της Ρωσίας αλλά και ο ρόλος του Ιράν δημιουργούν συνθήκες με απρόβλεπτες επιπτώσεις. Τόσο οι διάφορες συμμαχίες του καθεστώτος Ασάντ αλλά και η δημιουργία των «Φίλων της Συρίας» από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις περιπλέκουν και δυσχεραίνουν τον αγώνα

των Συρίων. Συγχρόνως, οι παρεμβατικές τάσεις των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ στην περιοχή και το πρόσφατο παράδειγμα της νατοϊκής επίθεσης στη Λιβύη, δείχνουν ότι ο συριακός λαός θα πρέπει να συντονιστεί και να οργανωθεί βασιζόμενος στις δικές του δυνάμεις ώστε να κερδίσει τον δύσκολο αγώνα που έχει ξεκινήσει. Κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να υπάρχει, τουλάχιστον στον βαθμό που είναι αναγκαίο, αφού η μετριοπάθεια και η απουσία στόχων κάνουν την «αντιπολίτευση» αδύναμη. Οι προσπάθειες της Δύσης για συμβιβασμό μεταξύ των πολιτικών ελίτ του καθεστώτος και της αντιπολίτευσης, μέχρι στιγμής, δεν έχουν αποτελέσματα. Άλλωστε είναι ζήτημα το κατά πόσο ένας τέτοιος συμβιβασμός θα κατάφερνε να τιθασεύσει τον εξεγερμένο συριακό λαό. Τα παραδείγματα σε Αίγυπτο και Τυνησία αποδεικνύουν ότι οι εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο έχουν ακόμα μεγάλο δρόμο μπροστά τους. Είναι στοίχημα το αν θα καταφέρει ο συριακός λαός να αποδεσμευτεί από την δικτατορία του Ασάντ και συγχρόνως να μην αποτελέσει ο αγώνας του πάτημα στις ιμπεριαλιστικές βλέψεις της Δύσης στη Μέση Ανατολή. Ο λαός της Συρίας όπως και οι υπόλοιποι λαοί της Mέσης Aνατολής, οι οποίοι αγωνίζονται για ένα καλύτε-ρο μέλλον των αναγκών τους, μας αποδεικνύουν ότι βρισκόμαστε στη εποχή των εξεγέρσεων. Ας είναι τώρα ο χρόνος που οι λαοί θα ορίζουν τις τύχες τους και όχι τα συμφέροντα της ντόπιας η διεθνούς ολιγαρχίας.

Venceremos σύντροφοι...

Το κίνημα του Occupy Wall Street στις ΗΠΑ αποτελεί μία πρωτότυπη και ριζοσπαστική κοινωνική διεργασία. Όταν στις 17 του Σεπτέμβρη, λιγότερα από 200 άτομα ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα ακτιβίστικων-αντικαναλωτικών ομάδων όπως οι Καναδοί Adbusters, κατα-λαμβάνοντας το Πάρκο Ζουκότι (ή αλλιώς Liberty Square όπως ήταν η παλιότερη ονομασία του, που αποκαταστάθηκε από τους διαδηλωτές), στην καρδιά του Μανχάταν και λίγα μόλις μέτρα από το σημείο της κατάρρευσης των δίδυμων πύργων και την Γουόλ Στριτ, κανείς -και μάλλον ούτε και οι ίδιοι- δε θα περίμεναν το αποτέλεσμα και την εξάπλωση που θα είχε αυτή τους η ενέργεια λίγο μόνο διάστημα μετά. Στα πρότυπα των «αγανακτισμένων» της Ευρώπης και των αραβικών εξεγέρσεων από τη Wall Street το Occupy μεταφέρεται και σε 70 άλλες πόλεις των ΗΠΑ. Χαρακτηρίζεται από πρωτοφανή μαζικότητα, συνδέεται με κομμάτι των συνδικάτων και πραγματοποιεί καθημερινές διαδικασίες συνελευσιακού χαρακτήρα. Φυσικά δεν απουσιάζουν οι δεκάδες συλλήψεις και η ποινικοποίηση μελών του κινήματος με ιδιαίτερη ένταση της καταστολής και τραυματισμούς διαδηλωτών, με κάποιους από αυτούς ιδιαίτερα σοβαρούς. Σταθμοί στην πορεία του κινήματος ήταν η πρώτη επίθεση της αστυνομίας σε διαδηλωτές στις 24 Σεπτεμβρίου, η μαζική σύλληψη 700 ατόμων στην γέφυρα του Brooklyn την 1η Οκτωβρίου και λίγες μέρες μετά η πορεία δεκάδων χιλιάδων με την συμμετοχή εργατικών σωματείων στην καρδιά της Νέας Υόρκης. Έτσι στήνεται ένα μεγάλο «σχολείο» κινήματος και διαδικασιών για μια καινούργια γενιά αγωνιστών που μπαίνει στο προσκήνιο με μικρή εμπειρία και πολλές αντιφάσεις αλλά πολύ ενθουσιασμό και φαντασία.

Occupy Wall Street

8


Μία από τις μεγαλύτερες νίκες του Occupy αποτέλεσε η γενική απεργία στο Oakland και μία τρομερά μαζική και μαχητική συγκέντρωση με δεκάδες καταλήψεις κτηρίων. Να σημειωθεί ότι δεν στις ΗΠΑ είχε να προκηρυχτεί απεργία από το 1946, δηλαδή 65 χρόνια. Το Oakland αναβίωσε περήφανα τη ριζοσπαστική κληρονομιά των δεκαετιών του ’60 και βοήθησε να ανέβει το παγκόσμιο κίνημα διαμαρτυρίας σε ένα άλλο επίπεδο. Όλα αυτά με την Αριστερά να αποτελεί ένα μικρό ιδιόμορφο και πολύμορφο χώρο που περιλαμβάνει ομάδες που αποτελούν μετεξέλιξη του κινήματος του Seattle του 1999 και της αντιπαγκοσμιοποίησης. Ένας χώρος αποκλεισμένος από τα media, χωρίς μεγάλη εμπει-ρία, αλλά γεμάτος δυναμισμό, φαίνεται για πρώτη φορά να καταφέρνει να αποκτήσει επαφή με ευρύτερα ακροατήρια και να αλλάξει την ατζέντα της συζήτησης, φέρνοντας στο προσκήνιο όχι το ένα ή το άλλο αίτημα αλλά το ίδιο το σύστημα. Δεν υπάρχει πολιτικός χώρος ή πρόσωπο, δημοσιογράφος ή διανοούμενος που να μην νιώθει πλέον την ανάγκη να πάρει θέση για αυτό το αξιοπερίεργο γεγονός που πλειοψηφικά συγκεντρώνει τα θετικά σχόλια της αμερικανικής κοινωνίας.

Ακόμα, μέσα από το Occupy γεννήθηκαν δίκτυα ακτιβιστών και οργανώσεων που κινητοποιούνται με στόχο να αποτρέψουν κατασχέσεις σπιτιών και τις εξώσεις οικογενειών. Ταυτόχρονα μεγάλα πανεπιστήμια όπως το Μπέρκλεϋ με την αριστερή παράδοση, αλλά ακόμα και το Χάρβαρντ, μπαίνουν στον χορό των Occupy. Μαζί έρχεται και η πρόταση εργατικών σωματείων και συλλογικοτήτων να διοργανωθεί τις πρώτες μέ-ρες του Δεκέμβρη η Κατάληψη του Κογκρέσου, ως διαμαρτυρία για την εργατική πολιτική. Εν μέσω όλων αυτών των διεργασιών η καταστολή έρχεται και μέσω του διαδικτύου. Χιλιάδες χρήστες κατήγγειλαν, ότι ενώ η συζήτηση για το κίνημα της Wall Street είχε φουντώσει στο twitter, οι διαχειριστές της υπηρεσίας δεν επέτρεπαν στο θέμα να εμφανιστεί στη λίστα με τα πιο δη-μοφιλή. Επίσης η Yahoo μπλοκάρει την αποστολή e-mail που περιέχουν links σε δράσεις του Occupy. Δεν είναι η πρώτη φορά που εταιρείες τηλεπικοινωνιών και διαδικτύου κατηγορούνται ότι παρεμβαίνουν στη λειτουργία των συστημάτων τους για να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένες πολιτικές επιδιώξεις (όπως για παράδειγμα η Vodaphone στην Αίγυπτο σε σύμπραξη με το καθεστώς Μουμπάρακ έστελνε μηνύματα υποστήριξής του, ενώ μπλόκαρε επικοινωνίες του διαδηλωτών). Συγχρόνως στο παρασκήνιο ασκείται μια άλλη μορφή συγκαλυμμένης τρομοκρατίας. Όλα παρακολουθούνται και όλα καταγράφονται. Οι περισσότεροι από τους διαδηλωτές δεν θα καταφέρουν να βρουν δουλειά για χρόνια καθώς και μόνη η παρουσία τους γύρω από την κατειλημμένη πλατεία αρκεί για να καταγραφούν στο μητρώο ως «επικίνδυνοι».

Το κίνημα του occupy αποτελεί ένα από τα πιο ελπιδοφόρα δείγματα πολιτικής αλλαγής και ριζοσπαστικοποίησης. Άλλα όπως πολύ ωραία το έθεσε ο Ζίζεκ σε ομιλία του στη Liberty «Μην ερωτευτείτε τον εαυτό σας, για τις όμορφες στιγμές που ζούμε εδώ. Τα πανηγύρια εύκολα γίνονται – η πραγματική δοκιμή της αξίας τους είναι τι μένει την επόμενη μέρα, πως θα αλλάξει η συνηθισμένη καθημερινή ζωή μας. Αγαπήστε τη σκληρή και επίμονη δουλειά, είμαστε η αρχή και όχι το τέλος».

occupy

wallstreet

9


Την «αραβική άνοιξη», διαδέχεται σιγά σιγά το «ευρωπαϊκό καλοκαίρι». Ηλιόλουστο και ζεστό, για να γεμίσει αισιοδοξία τη μαύρη μας ψυχή. Στις 15 του Μάη, λοιπόν γεννιέται το κίνημα των Ισπανών «αγανακτισμένων» (indignados). Το κίνημα των «Indignados», όπως το βάπτισαν τα ισπανικά ΜΜΕ, δεν αποτελείται μόνον από νέους ανέργους, όπως πολλοί αφήνουν να εννοηθεί ,αλλά, ένα σημαντικό κομμάτι του «Ισπανικού Μάη» είναι οι λεγόμενοι «mileuristas», οι εργαζόμενοι που βγάζουν λιγότερα από χίλια ευρώ τον μήνα και, το κυριότερο, δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει στον εργασιακό τους βίο, ζώντας σε μια μόνιμη κατάσταση επισφάλειας. Όπως και στην Ελλάδα ένα πτυχίο πανεπιστημίου, ακόμη και ένας μεταπτυχιακός τίτλος, δεν αρκούν για να σου εξασφαλίσουν μια σίγουρη δουλειά. Το καλύτερο που μπορείς να περιμένεις είναι να γίνεις κι εσύ ένας mileurista, δηλαδή ένας κακοπληρωμένος υπάλληλος σε μια προσωρινή δουλειά, που συνήθως (σε ποσοστό μεγαλύτερο του 60%, μακράν το μεγαλύτερο στην ΕΕ) δεν έχει καμιά σχέση με το αντικείμενο των σπουδών σου ή, αν δεν βρεις ούτε αυτό, η ανεργία. Αυτός είναι και ο λόγος που οι πλατειές απαρτίζονταν στο μεγαλύτερο ποσοστό από άτομα ηλικίας κάτω των 30 ετών.

Πέρα όμως από τα άδεια πορτοφόλια, αυτό που πάνω απ’ όλα ενώνει τους ιδεολογικά ετερόκλητους και συχνά εντελώς απολιτικούς «ινδιγνάδος» είναι τα εύλογα πολιτικά τους αιτήματα περί πραγματικής συμμετοχικής δημοκρατίας, τα κηρύγματα κατά της διαφθοράς και το έντονα αντικαπιταλιστικό και αντι-τραπεζικό προφίλ. Το σημαντικότερο όμως είναι η έλλειψη προοπτικής πως τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν προς το καλύτερο. Με κέντρο ,λοιπόν, τη Μαδρίτη και την πλατεία Πουέρτα Ντελ Σολ εξαπλώνεται σε όλη τη χώρα αυτός ο πρωτότυπος αγώνας, που με εξαιρετική μαζικότητα, καταλαμβάνει τις πλατείες, κάνει λαϊκές συνελεύσεις και αντιστέκεται στα «μνημονιακά» μέτρα που υιοθετεί η κυβέρνηση, απέναντι στην κρίση χρέους. «Πραγματική δημοκρατία», είναι πια το αίτημα που ηχεί στην Ιβηρική χερσόνησο. Οι «Indignados» κατέλαβαν τις πλατείες και μετέφρασαν την οργή τους σε φαντασία, δημιουργικότητα και αιτήματα. Υπό την ταμπέλα του ακομμάτιστου που τη συνδέουν με την πολιτική ανεξαρτησία, οι κατασκηνωτές

της Ισπανίας έχουν καταλήξει να μιλούν για την κατάσταση στην εργασία με αιτήματα ενάντια στην ανεργία, για το πολιτικό σκηνικό με αιτήματα έλεγχο, για το δικαίωμα στη στέγη με αιτήματα που φτάνουν μέχρι και στις απαλλοτριώσεις, για το δικαίωμα σε δημόσια αγαθά όπως η υγεία και η παιδεία, που στην Ισπανία είναι ουσιαστικά πλήρως ιδιωτικοποιημένα, ενώ η συζήτηση παίρνει σε περιπτώσεις και αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά αμφισβητώντας οικονομικές δομές και βέβαια τις τράπεζες.

Οι «Indignados» μεταφράστηκαν από όλα τα ελληνικά Μέσα ως αγανακτισμένοι. Και η ονομασία αυτή επικράτησε και στο διαδίκτυο. Όμως αυτό που δεν είναι εύκολο να μεταφέρει στην μετάφραση όποιος γνωρίζει τις λέξεις, είναι ότι η λατινική ρίζα της ονομασίας τους έχει σαν συνθετικό της τη λέξη αξιοπρέπεια.

Η φωνή των «Indignados» αντήχησε σε όλη την ευρώπη. Το κίνημα των πλατειών στην Ισπανία έδειξε ότι η μορφή της μαζικής παλλαϊκής κινητοποίησης με διάρκεια, επιμονή και αντοχή μπορεί να έχει πολιτικά αποτελέσματα σε ευρωπαϊκές χώρες όπου η τυπική αστική δημοκρατία δείχνει να μην λειτουργεί.

Στο φόντο όλων των παραπάνω και μετά από κεντρικό σύνθημα των «ινδιγνάδος» για συμπόρευση του ελληνικού λαού σε αντίστοιχες κινητοποιήσεις, αρκούσε ένα απλό κάλεσμα με απλό αντιμνημονιακό περιεχόμενο για να συγκεντρωθεί χιλιάδες λαού στην πλατεία Συντάγματος, στην πλατεία λευκού πύργου αλλά και σε όλες τις πλατείες της χώρας.

Και πως θα ήταν δυνατόν ο ελληνικός λαός να μην ανταποκριθεί σε αυτό το κάλεσμα από τη στιγμή που η χώρα είχε ήδη ένα χρόνο που είχε μπει στο μηχανισμό στήριξης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, είχε ήδη ένα χρόνο που εφάρμοζε το εκτρωματικό Μνημόνιο. Από την πρώτη στιγμή(5 Μαη 2010) που επισημοποιήθηκε η ένταξη της χώρας στο Δ.Ν.Τ. πολλές κινητοποιήσεις έγιναν και στο σύνολο 5 γενικές απεργίες, όλες μαχητικές και με σημαντική μαζικότητα που έστρωσαν το δρόμο για τον πιο μαχητικό Ιούνη μετά

Το κίνημα των πλατειών

10


τη μεταπολίτευση. Απόρροια όλων αυτών είναι και η ορμητική είσοδος στο προσκήνιο του λαϊκού παράγοντα με έναν πρωτότυπο τρόπο, με μια νέα μορφή πάλης, το κίνημα των πλατειών.

Σίγουρα το κίνημα των πλατειών δεν προήλθε από παρθενογένεση, αλλά εκδηλώθηκε στο έδαφος των κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων του τελευταίου χρόνου. Με την έννοια αυτή εμφανίστηκε στο έδαφος της έως τώρα παρέμβασης του λαϊκού κινήματος και της Αριστεράς, τόσο σε βραχυπρόθεσμο επίπεδο (αντιμνημονιακοί αγώνες και απεργίες) όσο και με μια πιο μακροπρόθεσμη οπτική(αποτυπώσεις στη συλλογική λαϊκή συνείδηση της παρέμβασης της Αριστεράς στο πολιτικό περιεχόμενο και τις μορφές πάλης, συλλογικότητα, αλληλεγγύη, δημοκρατία, συνελευσιακή διαδικασία).

Βέβαια, το κίνημα των πλατειών ήρθε σε μια περίοδο όπου το υπάρχον πολιτικό σύστημα αλλά και το πολιτικό προσωπικό αμφισβητούνταν πιο πολύ από κάθε άλλη φορά. Έτσι οι αγανακτισμένοι στην προσπάθεια τους να διατηρήσουν την ακομμάτιστη ταυτότητα τους στάθηκαν αρχικά φοβικοί στο ζήτημα του εργατικού κινήματος και στο πως θα μπορούσαν να ενωθούν με αυτό. Μια προκατάληψη η οποία όμως δεν άργησε να ξεπεραστεί έμπρακτα όταν το ίδιο το κίνημα των αγανακτισμένων ήταν αυτό που ουσιαστικά άσκησε τις μεγαλύτερες πιέσεις ώστε η συνδικαλιστική γραφειοκρατία ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ να καλέσει σε απεργίες στις 15 και 28-29 Ιούνη και σε ουσιαστική συμπόρευση ενός λαϊκού αυθόρμητου κινήματος με το παραδοσιακό εργατικό κίνημα.

Επιπρόσθετα έδωσε διέξοδο και έκφραση στον κόσμο της επισφάλειας και του ιδιωτικού τομέα που είτε δεν έχει καμία συνδικαλιστική ένταξη και έκφραση είτε δεν απεργεί λόγω της έντονης εργοδοτικής πίεσης στον ιδιωτικό τομέα.

Η κατάκτηση στοιχείων πραγματικής αυτοοργάνωσης και δημοκρατίας του κινήματος δημιούργησε την αναγκαία εσωτερική ζωή του και του βαθέματος της πολιτικής συζήτησης εντός του. Κωδικοποιώντας τα αιτήματα των αγανακτισμένων θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο βασικός άξονας τους είναι το «να φύγουν», η αναζήτηση μιας πραγματικής δημοκρατίας και το μαζικό «δεν πληρώνω» για το χρέος και τα δυσβάσταχτα μέτρα. Το πρώτο σύνθημα συμπυκνώνει την ολοένα διευρυνόμενη αναζήτηση μιας αυθεντικής δημοκρατίας του λαού όταν η αστική δημοκρατία δείχνε το ολοένα και πιο αποκρουστικό πρόσωπο της. Συμπυκνώνει επίσης το στόχο της ανατροπής όλων των μέτρων και των Μνημονίων που θα συνοδεύσει την ανατροπή του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος. Μπορεί όλα αυτά να εκφράζονται σε πρωτόλεια μορφή, δείχνουν όμως ξεκάθαρα την αναζήτηση της πλειοψηφίας του

λαού για μια άλλη κοινωνική προοπτική. Από την άλλη το μαζικό «δεν πληρώνω» και η πλατιά αποδοχή του αιτήματος της διαγραφής του χρέους δείχνει το ότι ο λαός αντιλαμβάνεται το πόσο κομβικό για την έκβαση της κοινωνικής αναμέτρησης είναι το πρόβλημα του χρέους και η ανάγκη να σπάσει ο φαύλος κύκλος της λήψης μέτρων, ύφεσης, της εκ νέου λήψης μέτρων κοκ.

Σημαντικό στοιχείο του κινήματος των πλατειών ήταν η πρωτόγνωρη διάρκεια, η επιμονή και η αντοχή που έδειξε. Η επί 50 ημέρες μαζική παραμονή στις πλατείες, η ανάδειξη ημερών-κόμβων όπου η μαζικοποίηση έδωσε περαιτέρω πολιτική ώθηση(Κυριακές και ειδικά η 5η Ιούνη, απεργίες στις 15 και 28-29 Ιούνη) και η επιμονή στην υπεράσπιση της πλατείας κόντρα σε όλους τους κατασταλτικούς σχεδιασμούς υπήρξαν βασικοί όροι επιβίωσης και προχωρήματος του κινήματος.

Πιο συγκεκριμένα ο ειρηνικός χαρακτήρας που θέλησε στην αρχή να υιοθετήσει το κίνημα γρήγορα αντικαταστάθηκε από την επιλογή συγκρουσιακών πρακτικών στο επίπεδο υπεράσπισης της πλατείας στις ημέρες των γενικών απεργιών κόντρα στους σχεδιασμούς του κράτους δείχνοντας στοιχεία πολιτικής ωριμότητας από το κίνημα. Ειδικότερα οι αγανακτισμένοι επέλεξαν με μαζικό τρόπο την αντιπαράθεση με τις δυνάμεις της αστυνομίας για την υπεράσπιση της πλατείας Συντάγματος στις 15/6 αλλά και η επιλογή της αναβαθμισμένης αντιπαράθεσης υπήρξε επίσης ώριμη και συνειδητή στο καυτό διήμερο 28-29/6(ημέρες ψήφισης του μεσοπρόθεσμου προγράμματος στη βουλή) στην Αθήνα κόντρα στην πρωτοφανή καταστολή που επέλεξε το κράτος, κάτι το οποίο φάνηκε στη μεγάλη μαζικότητα των συγκρούσεων για την υπεράσπιση της πλατείας.

Μπορεί το κίνημα των πλατειών να μην κατάφερε να αποκρυσταλλώσει τα αιτήματα του, παρόλα αυτά επρόκειτο για ένα πραγματικό παλλαϊκό ξεσηκωμό μια αυθεντική λαϊκή εξέγερση η οποία κατάφερε να προκαλέσει σοβαρούς κλυδωνισμούς στο υπάρχον πολιτικό σύστημα και να δημιουργήσει ένα ασφυκτικό κλίμα προς την κυβέρνηση. Ακόμα, η δημοκρατία της πλατείας είναι εικόνα από το μέλλον και εκφράζει τη δίψα για ισότιμη συζήτηση και έκφραση της πλειοψηφίας του λαού που νοιώθει ότι πλέον δεν μπορεί να εκφραστεί μέσα από το επίσημο πολιτικό σύστημα και την ολοένα αποστεωμένη και στεγανοποιημένη «δημοκρατία» που προσφέρει.

Τέλος, ίσως το σημαντικότερο για το κίνημα των πλατειών είναι ότι χάραξε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά συλλογικής διεκδίκησης, αλληλεγγύης, δημοκρατίας και αυτοοργάνωσης στον αγωνιζόμενο λαό. Παράλληλα, αποτέλεσε προπομπό των λαϊκών συνελεύσεων γειτονιών οι οποίες λειτούργησαν ως «αγανακτισμένοι σε τοπικό επίπεδο», ενδυναμώθηκαν και διδάχθηκαν από το κίνημα. Όπως επίσης, και τα διάφορα κινήματα ανυπακοής τα οποία δημιουργήθηκαν μετά το κίνημα των πλατειών όπως το κίνημα «Δεν Πληρώνω» που ουσιαστικά δεν αναγνωρίζει το χρέος και καλεί τον κόσμο να σταματήσει να πληρώνει τα δυσβάσταχτα μέτρα ή το κίνημα ενάντια στα χαράτσια της ΔΕΗ, τα οποία καταφέρνουν να συσπειρώνουν αρκετό κόσμο και έχουν καταφέρει να πετύχουν και υλικές νίκες(π.χ. επανασύνδεση λογαριασμών που έχουν «κοπεί» επειδή δεν πλήρωσαν το δυσβάσταχτο χαράτσι). Το κίνημα των πλατειών, συμπερασματικά, αποτέλεσε, ίσως, τη μεγαλύτερη αυθόρμητη παλλαϊκή εξέγερση από την μεταπολίτευση και μετά και από την οποία θα πρέπει να διδαχθούμε για τις εξεγέρσεις της νέας εποχής.

11


Τις τελευταίες ημέρες, αντί να μονοπωλεί το δημόσιο διάλογο το πού μας πηγαίνει η πολιτική των μνημονίων (πρόσφατα εκπρόσωποι της τρόικα δήλωσαν ότι στόχος είναι μισθοί και συντάξεις Βουλγαρίας, δηλαδή επιπέδου 150 ευρώ!), το μόνιμο θέμα στα ΜΜΕ είναι οι μετανάστες. Ενόψει, προφανώς κάποιους τους συμφέρει να ψηφί-σουμε με κριτήριο το ποιος θα είναι πιο αμείλικτος απέναντι στους εξαθλιωμένους μετανάστες και όχι το πώς θα αποφύγουμε να βρε-θούμε και οι υπόλοιποι στην ίδια θέση – γιατί, μην έχετε καμία αμφι-βολία, η σημερινή εικόνα των μεταναστών είναι τα «προσεχώς» από το (κοντινό) μέλλον όλο και περισσότερων Ελλήνων αν συνεχιστεί η ίδια πολιτική και δεν πετάξουμε άμεσα στον κάλαθο των αχρήστων τα βασικά εργαλεία που την επιβάλλουν, όπως το τοκογλυφικό χρέος και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ωστόσο είναι και κάτι παραπάνω από ένα προεκλογικό τρικ: ο εκφασισμός (ναι, αυτή είναι η σωστή λέξη) της ελληνικής κοινωνίας έχει αρχίσει χρόνια τώρα. Τα συμπτώματα τα βλέπουμε: Πρώτα μπήκε το ΛΑΟΣ στην κεντρική πολιτική σκηνή, πρόσφατα και στην κυβέρνηση και τα υπουργεία, ενώ σύντομα όλα δείχνουν ότι θα έχουμε στη βουλή, ως… εκπροσώπους του λαού, τη ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής. Ποιος θα το περίμενε ότι, στον τόπο που είχε 600.000 νεκρούς από τη φρίκη του ναζισμού, μερικές δεκαετίες μετά θα βρίσκονταν άνθρωποι που να θέλουν να κάνουν τους ναζί βουλευτές;

Κέντρα φιλοξενίας ή στρατόπεδα συγκέντρωσης;

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: μακάρι να γίνουν κέντρα φιλοξενίας. Κέντρα δηλαδή όπου όσοι έχουν ανάγκη (όχι μόνο μετανάστες αλλά και ντόπιοι – η φτώχια στην εποχή της κρίσης δεν κοιτάει καταγωγή) θα μπορούν να βρουν ένα πιάτο φαγητό και ένα κρεβάτι να κοιμηθούν. Είναι το λιγότερο που μπορεί να προσφέρει μια ανθρώπινη κοινωνία στα φτωχότερα μέλη της, και αυτό είναι ένα μέτρο που όντως καταπολεμά την εγκληματικότητα. Δε μιλάμε όμως για κάτι τέτοιο και άρα κακώς λέγονται, υποκριτικά, «κέντρα φιλοξενίας». Πρόκειται ξεκάθαρα για ναζιστικής έμπνευσης στρατόπεδα συγκέντρωσης ή φυλακές. Γιατί όμως να φυλακιστούν αδιακρίτως όλοι οι μετανάστες που δεν έχουν χαρτιά; Ποιο είναι το έγκλημα που έκαναν, για το οποίο πρέπει να προφυλαχθεί η υπόλοιπη κοινωνία από την παρουσία τους; Λήστεψαν, σκότωσαν, βίασαν; Αυτά είναι εγκλήματα για τα οποία όντως πρέπει να λαμβάνονται μέτρα. Το να μην έχεις χαρτιά όμως ΔΕΝ είναι έγκλημα. Είναι στην ουσία μία διοικητική παράβαση η οποία δεν έχει κανένα αντικειμενικό μέτρο σύγκρισης: το αν σκότωσες ή δε σκότωσες είναι κάτι το αντικειμενικό. Το αν δικαιούσαι ή όχι άδεια παραμονής είναι κάτι που καθορίζεται αυθαίρετα από την κυβέρνηση. Ποιος μας δίνει το δικαίωμα να στερήσουμε την ελευθερία δεκάδων ή και εκατοντάδων χιλιάδων συνανθρώπων μας επειδή η κυβέρνηση και η Ε.Ε. έχουν αποφασίσει οι άδειες παραμονής να δίνονται με το σταγονόμετρο; Και ποιος μας δίνει το δικαίωμα να παρακολουθήσουμε

Μετανάστες, οι Εβραίοι της μνημονιακής εποχής

απαθείς να χτίζονται στρατόπεδα συγκέντρωσης δίπλα μας χωρίς να αντιδράσουμε; Είναι τεράστια ώρα ευθύνης για όλους μας, αν θέλουμε να λεγόμαστε δημοκράτες – ή απλά άνθρωποι…

Μα, δεν είναι πρόβλημα οι μετανάστες;

Όχι, οι μετανάστες δεν είναι πρόβλημα. Αλίμονο αν βλέπουμε τους ανθρώπους σαν πρόβλημα. Πρόβλημα είναι η φτώχια και η εξαθλίωση που οδηγούν μεταξύ άλλων και στην εγκληματικότητα – και αυτά δεν έχουν εθνικότητα. Άλλωστε είναι μύθος το ότι για την εγκληματικότητα ευθύνονται κατά κύριο λόγο οι μετανάστες. Αν μπούμε στη λογική να βρούμε ποιοι… «περισσεύουν», θα σταματήσουμε εκεί; Οι έλληνες άνεργοι, που στις μικρότερες ηλικίες ξεπερνούν πλέον το 50%, δε θα περισσεύουν – και δεν θα είναι εν δυνάμει εγκληματίες; Θα τους μαντρώσουμε κι αυτούς προληπτικά για να μην εγκληματίσουν; Είναι προφανές ότι μια τέτοια λογική δεν οδηγεί πουθενά. Θα θυμόμαστε, άλλωστε, πριν από μερικά χρόνια το πόσο παρουσιαζόταν σαν πρόβλημα η υπογεννητικότητα… αν δηλα-δή αυτό είχε αλλάξει και οι σημερινοί 20άρηδες που αναζητούν μια καλύτερη τύχη στη χώρα μας ήταν Έλληνες, θα αποτελούσαν πάλι πρόβλημα; Και τότε με τι κριτήριο θα τους μαντρώναμε;

Υπάρχει λύση χωρίς ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης;

Κι όμως, υπάρχει ανθρώπινη λύση. Η αριστερά και οι αντιρατσιστικές οργανώσεις την περιγράφουν εδώ και χρόνια, αλλά οι κυβερνώντες συνεχίζουν να την αγνοούν και να μετατρέπουν συνειδητά τη χώρα σε αποθήκη ψυχών, για να έρθουν σήμερα υποκριτικά να οδύρονται ότι «δεν πάει άλλο». Οι μετανάστες, όπως και όλοι, θέλουν να δουλέψουν για να ζήσουν. Εδώ σήμερα, όπως μας κατάντησαν για χάρη των τραπεζών και του μεγάλου κεφαλαίου, δεν υπάρχουν δουλειές και γι’αυτό οι περισσότεροι θέλουν να φύγουν. Η λύση λοιπόν δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει τη χορήγηση νόμιμων χαρτιών και την αθέτηση της ευρωπαϊκής οδηγίας Δουβλίνο ΙΙ ώστε να πάνε σε χώρες όπου μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς (η συγκεκριμένη οδηγία, την οποία έχουν υπογράψει οι ελληνικές κυβερνήσεις, λέει ότι όσοι μετανάστες βρεθούν σε οποιαδήποτε χώρα της Ε.Ε. χωρίς χαρτιά επαναπροωθούνται στη χώρα εισόδου τους – δηλαδή σχεδόν πάντα στην Ελλάδα, καθώς δεν πέφτει κανείς με… αλεξίπτωτο απευθείας στη Γερμανία ή την Ολλανδία!). Ακόμα και γι’αυτούς που θα μείνουν εδώ, η νομιμοποίηση θα βοηθήσει στο να μη «ρίχνουν τα μεροκάματα», όπως τους… κατηγορούν κάποιοι για την εκμετάλλευση που υφίστανται από τους εργοδότες λόγω ακριβώς της τυπικής ανυπαρξίας τους για το ελληνικό κράτος!

Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό είναι το πραγματικό, αποκρουστικό πρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ε.Ε. δεν είναι και ούτε μπορεί να γίνει το «σπίτι των λαών». Είναι ο αντιδημοκρατικός μηχανισμός που προωθεί τον ανταγωνισμό μεταξύ των λαών για να ρίχνει τα μεροκάματα και να καταργεί τα εργασιακά δικαιώματα για τα οποία χύθηκε αίμα, που ξεπουλά τη δημόσια περιουσία για χάρη των τοκογλύφων, που σπέρνει το φόβο για να καθηλώσει και να αποπροσανατολίσει τους λαούς και που μαντρώνει αθώους ανθρώπους σε φασιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η πάλη για τη διάλυση της Ε.Ε. δεν έχει να κάνει με κανενός είδους εθνικιστικό παραλήρημα – αντίθετα, είναι διεθνιστικό μας καθήκον. Να πούμε όχι στη μισαλλόδοξη και φοβική Ευρώπη-φρούριο της τραπεζικής χούντας και της εξαθλίωσης, ναι στην Ευρώπη των λαών της ευημερίας και της ειρηνικής συνύπαρξης και συμφιλίωσης. Ο δεύτερος δρόμος φαίνεται πιο δύσκολος, μακριά από το λαϊκισμό της λογικής των αποδιοπομπαίων τράγων – όμως είναι και ο μόνος αξιοπρεπής και ανθρώπινος. Ας τον επιλέξουμε – στο χέρι μας είναι.

12


Η κρίση των τελευταίων χρόνων αποτελεί φυσικό φαινόμενο του υπάρχοντος καπιταλιστικού συστήματος, μόνο που αυτήν την φορά βαθαίνει συνεχώς και έχει αλλάξει καθοριστικά τις ζωές όλων των ανθρώπων στην Ελλάδα αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και πολιτική , κοινωνική και θεσμική. Την ευθύνη για αυτήν την κατάσταση δεν την φέρει ο λαός αλλά τα εκ φύσεως χαρακτηριστικά του καπιταλιστικού συστήματος στο οποίο ζούμε. Πιο συγκεκριμένα , η λογική αυτού του συστήματος είναι πως, όταν βρίσκεται σε μια κατάσταση κρίσης υπερσυσσώρευσης, όπου καταστρέφονται μερίδες του κεφαλαίου γίνεται μία προσπάθεια να εξασφαλίσει στο κεφάλαιο τα όσα κατείχε και να διαφύγει από εκεί, βαραίνοντας ακόμη περισσότερο τον λαό ώστε να επωμιστεί αυτός όλο το βάρος της κρίσης .

Η παγκόσμια οικονομική κρίση και οι εκφάνσεις της

Σε παγκόσμιο επίπεδο, η κοινωνία για να μπορέσει να καλύψει τα έξοδα της καθημερινότητας αναγκάστηκε να διαφύγει στο πλαστικό χρήμα (πιστωτικές κάρτες) με αποτέλεσμα να ξεσπάσει υπερδιόγκωση στην χρηματοπιστωτική σφαίρα. Η υπερδιόγκωση αυτή φυσικά δεν είναι αποκομμένη, αλλά αποτελεί ένα σύμπτωμα της συνεχόμενης συσσώρευσης κεφαλαίου, σε όλο και μικρότερη μερίδα ανθρώπων, κεφάλαιο το οποίο λόγω της αδυναμίας να το επενδύσουν, δημιουργεί την κρίση υπερσυσσώρευσης. Πιο συγκεκριμένα ενώ τα χρήματα άρχισαν να γίνονται κτήμα όλο και λιγότερων ανθρώπων ανά τον πλανήτη, οι άνθρωποι αναγκάζονταν να διαφεύγουν στο πλαστικό χρήμα για να επιβιώσουν. Έχοντας το λοιπόν, στην κατοχή τους αύξαναν την αγοραστική τους δύναμη όχι όμως με πραγματικό χρήμα αλλά με πλασματικό, με αποτέλεσμα στο τέλος όμως να μην μπορούν να αποπληρώσουν τα δάνεια και τις κάρτες τους και να

Η οικονομική κρίση και ο

άλλος δρόμοςοδηγούν τις τράπεζες σε πτώχευση και σα ντόμινο εξελίξεων, όπου η κρίση πέρασε από τη χρηματοπιστωτική σφαίρα στη πραγματική οικονομία ( όπως συνέβη στον κατασκευαστικό κλάδο στις Η.Π.Α.), να προκαλείται και η οικονομική κρίση. Παράλληλα, όλα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα είναι αποτέλεσμα μιας δημοσιονομικής κρίσης, στα πλαίσια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Στην πράξη , προκαλείται μείωση των εσόδων του κράτους από την φορολογία, λόγω της φοροδιαφυγής ή της αδυναμίας αποπληρωμής τους, ενώ παράλληλα ενισχύθηκαν οι φοροαπαλλαγές προς το κεφάλαιο, (ώστε να μπορεί να διατηρείται). Ταυτόχρονα έγινε προσπάθεια των αστικών κυβερνήσεων να ιδιωτικοποιήσουν κερδοφόρα κρατικά μονοπώλια (όπως ο ΟΤΕ και η ΔΕΗ), καθώς και η επιτηδευμένη κακοδιαχείριση κρατικών επιχειρήσεων, που τις κατέστησε ελλειμματικές. Με τον τρόπο αυτό προκλήθηκε μεγάλη αδυναμία κάλυψης των δαπανών υπέρ του κοινωνικού κράτους, των δαπανών δηλαδή για την παιδεία, την υγεία κλπ. Σαν αποτέλεσμα όλου αυτού του συνεχόμενου προβλήματος είναι ο εκτεταμένος δανεισμός, αυξάνοντας το ήδη υπάρχον κρατικό χρέος, καθώς και τα αλλεπάλληλα μέτρα εις βάρος του λαού, ώστε να μπορεί να καλυφθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα το οποίο προέκυψε. Όλες αυτές οι εξελίξεις δεν αποτελούν τίποτε περισσότερο παρά τις εκφράσεις μιας βαθιάς κρίσης των δομών που συνθέτουν το καπιταλιστικό σύστημα. Την κρίση των καπιταλιστών όμως, την φορτώνεται ο λαός, με περικοπές σε συντάξεις μισθούς, θέσεις εργασίας και ζωές…

φάκελος

Υπάρχει άλλος δρόμος

13


φάκελος

Υπάρχει άλλος δρόμος

Οι Χώρες P.I.G.S. και η αυταπάτη τηςκοινής νομισματικής πολιτικής

Απόρροια της καπιταλιστικής κρίσης, είναι και η κρίση που έχει ξεσπάσει και εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το κυρίαρχο πρόβλημα της ευρωζώνης είναι ότι δεν μπορεί να αυξήσει την παραγωγικότητα ισοσκελώς σε όλα τα κράτη μέλη της, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να αποτελέσει ένα πόλο ανάπτυξης. Κατ’ αυτόν τρόπο δημιουργείται μία Ευρώπη πολλών ταχυτήτων, με κράτη – μέλη να αποτελούν τον ισχυρό οικονομικό πυρήνα της ευρωζώνης και άλλα να επωμίζονται το μεγαλύτερο βάρος της κρίσης. Πιο συγκεκριμένα, υπαρκτό παράδειγμα αποτελούν και οι λεγόμενες χώρες P.I.G.S. (Portugal, Ireland, Greece, Spain), οι οποίες μη μπορώντας να φέρουν εις πέρας το τεράστιο χρέος που δημιουργήθηκε κατέφυγαν στον Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Μερικα παραδείγματα απο τα οποία πέρασε το ΔΝΤ: Ασιατική κρίση (1997-1998: ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ) Σερβία (2009: ΑΝΕΡΓΙΑ) Πακιστάν (Νοέμβριος 2008: ΑΔΙΕΞΟΔΟ Λευκορωσία (2008: ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ) Ουγγαρία (2008: ΚΡΙΣΗ) Λετονία (2008: πτώση 18% σε ένα χρόνο και αδιέξοδο) Αργεντινή (1999-2001: ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ) Ασιατική κρίση (1997-1998: ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ) Σερβία (2009: ΑΝΕΡΓΙΑ) Ρουμανία (2009: ΚΡΙΣΗ) Μεξικό (1995: ΦΤΩΧΕΙΑ 50%) Βραζιλία (1998, 2002: ΑΝΕΡΓΙΑ)

Από την άλλη πλευρά έχουμε την Γερμανία η οποία εκμεταλλευόμενη αυτή την κατάσταση, εις βάρος των ασθενέστερων χωρών, αυξάνει τις εξαγωγές της λόγω του συγκριτικού πλεονεκτήματος που κατέχει στην παραγωγή αρκετών βιομηχανικών προϊόντων. Ταυτόχρονα όμως, εντείνει τις εσωτερικές της ανισότητες, πλουταίνοντας όλο και περισσότερο την γερμανική αστική τάξη, ενώ παράλληλα καταχράται το παραγόμενο κέρδος των εργαζόμενών της, διατηρώντας ένα χαμηλό κόστος εργασίας και χωρίς την ύπαρξη κατώτατου μισθού. Στο ίδιο κλίμα κατάρρευσης της οικονομίας, με τις χώρες p.i.g.s. έχει εισέλθει και η Ιταλία η οποία αναγκάστηκε να εισχωρήσει στο Δ.Ν.Τ. αφού η δημοσιονομική της κρίση οξύνθηκε παρά την βιομηχανική της δύναμη, ενώ και η Γαλλία βρίσκεται στα πρόθυρα της κρίσης.

Η στρατηγική είναι να μην υποστούν οι αστικές τάξεις των κυρίαρχων χωρών της Ευρώπης το κόστος της κρίσης, αλλά να το μεταφέρουν μέσω της λιτότητας στους εργαζομένους των χωρών της περιφέρειας και να επιφέρουν τέτοιες θεσμικές αλλαγές στο σύστημα της ευρωζώνης που να ενισχύουν την ηγεμονία του γερμανικού σχηματισμού. Δεν υπάρχει όμως καμία εγγύηση πως θα πετύχει αυτή η στρατηγική, αφού είναι πολύ πιθανό να έχουμε ρήξη στην ευρωζώνη, όχι απαραίτητα ολική κατάρρευση, όμως σίγουρα αλλαγή της μορφής της σύνθεσης και του τρόπου λειτουργίας της.

Η σύνοδος κορυφής του Δεκέμβρη και η Κοινή Ευρωπαϊκή Οικονομική ΔιακυβέρνησηΟι αντιφάσεις της νομισματικής ένωσης είναι μεγάλες, ιδίως οι ανισορροπίες στην ανταγωνιστικότητα, τα πλεονάσματα και τα ελλείμματα, γι αυτό το λόγο, στη σύνοδο Κορυφής του Δεκέμβρη, η Ε.Ε. θέλοντας να προστατεύσει την ύπαρξη της κινείται σε μια κατεύθυνση θεσμικής θωράκισης της ίδιας. Όρισε έτσι την Κοινή Ευρωπαϊκή Οικονομική Διακυβέρνηση στην οποία επιβεβαιώνεται πως οι χώρες υπό πρόγραμ μα «σωτηρίας» ήταν απλά τα πειραματό ζωα για ένα αυταρχικό σύστημα διακυβέρ νησης που θα επεκτεινόταν σε όλα τα κρά τη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πιο αναλυτικά πρόκειται για ένα νομοθετικό πλαίσιο, που με αντικανονικές διαδικασίες-τόσο σε σχέση με τα εθνικά συντάγματα όσο και με την ίδια τη συνθήκη της EE- μεταφέρει την άσκηση όλης της οικονομικής πολιτικής και της κατάρτισης των εθνικών προϋπολογισμών στα χέρια της Κομισιόν και επιτρέπει την επέμβαση της στον καθορισμό των μισθών. Στην προσπάθεια τους να μας πείσουν πως η Σύνοδος Κορυφής αποτελεί την μόνη διέξοδο από την κρίση αποφάσισαν υποχρεωτικές και αυτόματες μειώσεις των κοινωνικών δαπανών, με αυτόματες κυρώσεις για τους παραβάτες, υποχρεωτική μείωση 5% του ελλείμματος κάθε χρόνο, ουσιαστικά νέο μνημόνιο για κάθε χώρα κάθε χρόνο, υποχρεωτική προέγκριση κρίσιμων πολιτικών αποφάσεων και προϋπολογισμών από την γραφειοκρατία της ευρωζώνης και τη Γερμανική Κεντρική Τράπεζα.

14


Διαβλέποντας πως η κρίση που έχει ξεσπάσει σε όλες αυτές τις χώρες είναι ανέφικτο να ξεπεραστεί άμεσα ακόμα και με μέτρα όπως αυτά που έλαβε η Σύνοδος Κορυφής της Ε.Ε. είναι ήλιου φαεινότερο τώρα πια πως η κρίση δεν είναι ζήτημα της ιδιομορφίας που περιβάλλει την κάθε χώρα ξεχωριστά, αλλά φυσικό επακόλουθο της συνολικότερης πολιτικής που ακολουθούν από την απαρχή της δημιουργίας του συστήματος αυτού.

Ζήτημα Δημοκρατίας

Το μεγάλο θύμα, όμως, της «Ευρωπαϊκής Οικονομικής Διακυβέρνησης» είναι η ίδια η δημοκρατία. Καταλύεται κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας, αφού θέλουν να ενσωματώσει ο λαός το γεγονός πως δε θα γίνεται καμία παραχώρηση, αφού η πολιτική της κάθε χώρας μπαίνει σε έναν αυτόματο πιλότο με βάση τις απαιτήσεις των αγορών. Γι αυτό ορίζουν και για πρωθυπουργούς… τραπεζίτες!

Κάτω λοιπόν από την πίεση του λαϊκού παράγοντα ο οποίος δεν μπορεί να αντέξει άλλη πολιτική λιτότητας, υπήρξαν μεγάλες πολιτικές ανακατατάξεις, στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας. Στη προσπάθεια της η κυβέρνηση Παπανδρέου να περάσει το Μνημόνιο 1 και το Μνημόνιο 2, καθώς και η επιδίωξη για «κούρεμα του χρέους», υποθηκεύοντας έτσι το μέλλον της χώρας για πολλά χρόνια ακόμα, έφτασε να καταρρεύσει κάτω από το βάρος των μεγάλων λαϊκών κινητοποιήσεων. Ως «σωτήρα» - πρωθυπουργό μας επέβαλλαν, η ΕΕ και το ΔΝΤ, τον Λ. Παπαδήμο, με κυβέρνηση που αποτελούνταν από τρία κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ), δημιουργώντας έτσι ένα συνασπισμό από αστικά κόμματα που θα συνέχιζαν την ίδια βάρβαρη πολιτική «διεξόδου» από την κρίση. Μία συγκυβέρνηση που θα μας οδηγούσε φαινομενικά σε εκλογές αφού πρώτα όμως πέρασε και άλλα κρίσιμα μέτρα… όπως οι μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, απολύσεις, περικοπές σε όλες τις κοινωνικές παροχές, συγχώνευση των ασφαλιστικών ταμείων, αθέτηση πληρωμών (PSI).

Αθέτηση πληρωμών (PSI)

Φτάνοντας λοιπόν στην συμφωνία για το PSI, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως πρόκειται για ένα «πιστωτικό γεγονός» το οποίο μπορεί να θεωρηθεί «ελεγχόμενη» πτώχευση, με τη «βούλα» της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, αλλά οι συνέπειές του δεν θα είναι καθόλου αμελητέες, αφού θα βαρύνει τη χώρα για δεκαετίες και θα παραπέμψει στο αόριστο μέλλον τη χρηματοδότησή της. Επιπλέον το PSI έπληξε κυρίως τους εγχώριους δανειστές. Τα κράτη που κάνουν αναδιάρθρωση συνήθως φροντίζουν να μεταθέσουν την πίεση στους ξένους ώστε να προστατεύσουν την εγχώρια οικονομία. Με το PSI η Ελλάδα φόρτωσε με τεράστια βάρη τα ασφαλιστικά της Ταμεία, αλλά και τους ιδιώτες που εμπιστεύτηκαν το κράτος με τις αποταμιεύσεις τους. Όσο για τις τράπεζες, αυτές θα λάβουν κεφάλαια από νέο δημόσιο δανεισμό, ύψους ίσως και 50 δισ., που βέβαια θα επιβαρύνει την εγχώρια οικονομία. Επίσης το PSI δεν κάνει βιώσιμο το χρέος. Το 2012 θα είναι ασήμαντη η μείωση του χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ -ίσως και λιγότερο από 10%- αν ληφθούν υπόψη οι νέες δανειακές ανάγκες για τη χρηματοδότηση του PSI. Στην καλύτερη περίπτωση το χρέος θα μειωθεί σταδιακά στο 120,5% μέχρι το 2020, παραμένοντας υπέρογκο για μια χώρα όπως η Ελλάδα που δανείζεται σε νόμισμα το οποίο δεν ελέγχει. Διαπιστώνουμε λοιπόν, το πόσο αναποτελεσματικά είναι αυτά τα μέτρα αφού το ποσοστό-στόχος μείωσης του χρέους ως το 2020, είναι το ίδιο ποσοστό που οδήγησε την Ελλάδα στην εύρεση στήριξης από το ΔΝΤ.

Φυγή προς τα εμπρός

Με όλη αυτή τη λογική των αλλεπάλληλων Μνημονίων, στα πλαίσια της επίκλησης του καπιταλισμού για «δημιουργική καταστροφή», ώστε να ανθήσει ξανά μία οικονομία, επιχειρείται μία «φυγή προς τα εμπρός» για να ξεπεραστεί η κρίση. Εφαρμόζοντας για το λόγο αυτό το λεγόμενο «shock therapy», δημιουργούν την ψευδαίσθηση πως έτσι μπορεί μεταβεί η οικονομία από την ύφεση στην άνθηση. Σύμφωνα λοιπόν, με αυτό το δόγμα του ΣΟΚ, συρρικνώνουν μέχρι εξαφανίσεως τον δημόσιο τομέα, ιδιωτικοποιώντας όλες τις κρατικές επιχειρήσεις, αυξάνουν δραματικά την ανεργία, μειώνουν την εγχώρια παραγωγή και οδηγούν τη χώρα σε μηχανισμούς στήριξης, όπως το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, εκχωρώντας αναγκαστικά ως αντάλλαγμα η εκάστοτε χώρα την εθνική και λαϊκή της κυριαρχία.

Υπάρχει άλλος δρόμος;

Τίθενται συνεχώς τα τελευταία χρόνια διλλήματα όπως «ευρώ ή πτώχευση και επιστροφή στη δραχμή», είναι όμως πραγματικό αυτό το ερώτημα; Η πολιτική που μας έφερε ως εδώ σήμερα είναι η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε συνεργασία με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την τρόικα, αφήνοντας έτσι έναν ολόκληρο λαό με το ερώτημα για το αν θα μπορούσαν να τον φέρουν σε δυσμενέστερες συνθήκες… Όσο παραμένουμε λοιπόν εντός της ευρωζώνης σε καμία περίπτωση δε μπορούμε να περιμένουμε ανάκαμψη προς όφελος του λαού. Η άρνηση πληρωμής του χρέους, το οποίο δεν ανήκει στο λαό, άρα και η διαγραφή του, η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, απαιτούν την έξοδο της χώρας από το ευρώ και τη συνολική ρήξη με την Ε.Ε., καθώς και την ανατροπή των αντεργατικών και αντικοινωνικών πολιτικών, ώστε να εξασφαλιστεί μια αξιοπρεπής ζωή των εργαζομένων και μία άλλη πορεία της χώρας, είναι ο μόνος δρόμος για μέρες ευημερίας! Ένας δρόμος δύσκολος αλλά προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων.

Η συνεχής άλλωστε κινδυνολογία για οικονομική καταστροφή της Ελλάδας με την έξοδο από το ευρώ είναι αβάσιμη και αστήριχτη, καθώς δεν υπάρχει καμία οικονομική μελέτη που να στηρίζει την παρατεταμένη ύπαρξη υψηλού πληθωρισμού για μεγάλο διάστημα και την μεγάλη υποτίμηση του εθνικού νομίσματος έναντι του ευρώ, τα παραδείγματα άλλωστε της Αργεντινής και της Ισλανδίας αποδεικνύουν το αντίθετο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, μπορούμε να προχωρήσουμε σε ένα νέο , εναλλακτικό δρόμο, υιοθετώντας ένα εθνικό νόμισμα, ανεξαρτήτως ονόματος, και απαιτώντας άμεση στάση πληρωμών και μη αναγνώριση και διαγραφή του χρέους, αφού είναι ένα χρέος που δεν ανήκει στο λαό. Ταυτόχρονα μπορούμε να επιχειρήσουμε μία στροφή προς την δημόσια ιδιοκτησία, με κοινωνικό και εργατικό έλεγχο των τραπεζών και όλων των στρατηγικών επιχειρήσεων. Επίσης κρίνεται αναγκαία η ύπαρξη μιας εθνικής κεντρικής τράπεζας, η οποία θα ορίζει την νομισματική πολιτική του κράτους, σε λαϊκή κατεύθυνση. Η στροφή αυτή θα μπορέσει να δώσει την δυνατότητα για βελτίωση στην ποιότητα ζωής, θα μειώσει το κόστος των παρεχόμενων υπηρεσιών, θα αυξήσει την απασχόληση και θα μπορέσει να ανοίξει ο δρόμος για τη συνολικότερη αμφισβήτηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων προς όφελος των κοινωνικών αναγκών.

Ακόμη η δημόσια ανάληψη των έργων υποδομής και η εθνικοποίηση του κατασκευαστικού κλάδου θα αξιοποιήσει ένα «ξεχασμένο» και έμπειρο εργατικό δυναμικό και θα πραγματοποιηθούν νέα - αναγκαία έργα. Από την άλλη η Ελλάδα, ακόμη και χωρίς τεράστιες επενδύσεις, με μία στρατηγική παραγωγικής ανασυγκρότησης, η οποία μπορεί να

15


σημαίνει μείωση του κόστους παραγωγής, σπάσιμο των εμπορικών κυκλωμάτων και ταυτόχρονα καλύτερες τιμές για τον παραγωγό και φτηνότερα προϊόντα για τον καταναλωτή, σε συνδυασμό με την αξιοποίηση κλάδων όπως ο ορυκτός πλούτος, η κλωστοϋφαντουργία και η ναυτιλία, μπορεί να καλύψει μεγάλο μέρος των αναγκών της.Στο πλαίσιο λοιπόν μίας αντικαπιταλιστικής παραγωγικής ανασυγκρότησης και ανασχεδιασμού της οικονομίας, μπορούν να αυξηθούν σημαντικά οι εξαγωγές αλλά και να μειωθεί η ανάγκη πολλών εισαγωγών. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα άλλο πλαίσιο οικονομικής οργάνωσης με βάση τις λαϊκές ανάγκες και όχι τις ανάγκες κερδοφορίας του κεφαλαίου, που στις σημερινές συνθήκες προϋποθέτουν την εξαθλίωση και την συντριβή του κόσμου της εργασίας.

Ο άλλος δρόμος και ο ρόλος της Αριστεράς

Η έξοδος από το ευρώ δεν είναι απλώς επιλογή κάποιων οικονομολόγων, πολιτικών ή και οργανωμένων συμφερόντων. Απεναντίας , είναι στη λογική των πραγμάτων. Το πραγματικό ζητούμενο είναι να γίνει με όρους που θα είναι υπέρ των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, όχι από κάποια κυβέρνηση με την καθοδήγηση της αστικής τάξης.

Η Αριστερά ενωμένη, όχι στα πλαίσια των εκλογικών συσχετισμών, αλλά κάτω από την ανάγκη για να οικοδομηθεί αγωνιστικό κοινωνικό μέτωπο και αριστερό πολιτικό μέτωπο - το οποίο θα διαλύει τα ψεύτικα δίπολα της αστικής προπαγάνδας και θα δείχνει τον δρόμο διεξόδου από την κρίση, έξω από την Ε.Ε. και το ευρώ, με εθνικοποίηση των τραπεζών και διαγραφή του χρέους - θα μπορέσει να δημιουργήσει τους όρους εκείνους για την ανατροπή της πολιτικής της Ε.Ε. και του ΔΝΤ και κάθε εκφραστή αυτής εντός της χώρας. Στη βάση όλων αυτών είναι ανάγκη να παλέψουμε για να οικοδομηθεί αυτό το μέτωπο, το οποίο θα αντιτεθεί στην αστική συμμαχία και θα δώσει το έναυσμα της πάλης του λαού, για να αποτινάξει από πάνω του τα βάρη των καπιταλιστών.

Να κάνουμε την ανάγκη… ιστορία!

Εκεί που η κοινωνική καταστροφή βαφτίζεται ύφεση, το νέο μνημόνιο ως σωτηρία, τα 400 ευρώ μισθός και οι άνθρωποι αποτελούν τους αριθμούς μίας στατιστικής… Ας γίνουμε η σπίθα που θα ανάψει τη φωτιά ενάντια στην κοινωνική εξαθλίωση! Στο δρόμο που έχουν χαράξει όλοι οι μεγάλοι λαϊκοί και νεολαιίστικοι αγώνες των τελευταίων ετών, όπως οι απεργίες των χαλυβουργών και των ΜΜΕ, θέτοντας προς διεκδίκηση κλαδικά και συνολικά εργατικά ζητήματα, όπως οι μεγάλες φοιτητικές και μαθητικές κινητοποιήσεις, που πάλεψαν για δημόσια και δωρεάν παιδεία, ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και σε όλη αυτή τη πολιτική που έχει αλλάξει τις ζωές μας. Εμπρός λοιπόν να ξαναγράψουμε την άλφα-βήτα των αγώνων… καταρρίπτοντας έναν – έναν τους αστικούς μύθους, αναζητώντας μία νέα προοπτική!

16


Για έναν άλλο τρόπο παραγωγής…Γύρισε στη φύση!

When they’ve tortured and scared you for twenty odd years Then they expect you to pick a careerWhen you can’t really function you’re so full of fear

A working class hero is something to be...

Όλα αυτά τα χρόνια μεγαλώσαμε και γαλουχηθήκαμε μέσα σε ένα κοινωνικό πρότυπο που επέβαλλε να έχουμε το καλύτερο κινητό στην παρέα και μάρκες στα ρούχα, το παιχνίδι να σημαίνει «video game» μπροστά σε έναν υπολογιστή ή skate ανάμεσα σε κτίρια και αμάξια. Να προσπαθούμε να επιβιώσουμε από την καταπίεση του σχολείου και την επιστροφή στην «τάξη» ως την μετατροπή μας στους πιο σκληρά εργαζόμενους για τους σκοπούς των πανελλήνιων εξετάσεων και την εισαγωγή μας σε ένα ΑΕΙ σε μία μεγάλη πόλη. Τα νέα κοινωνικά πρότυπα μας προέτρεπαν μέχρι πρότινος να γίνουμε όλοι επιτυχημένοι δικηγόροι, χρηματιστές και οικονομολόγοι, σε ένα μεγάλο γραφείο με έναν καλό μισθό, για να αποκτήσουμε ένα ακριβό αμάξι, ένα ακριβό και μεγάλο σπίτι, άβουλοι και εργατικοί για την συνέχιση του ίδιου μοτίβου, χωρίς όρια και δείγματα αλληλεγγύης έτσι ώστε να ανελισσόμαστε και να επιβιώνουμε παράλληλα, ενώ φτάσαμε όλοι να αδιαφορούμε στον πόνο του δίπλα και να βολευόμα-στε στη λογική του μεγαλύτερου δυνατού κέρδους με το μικρότερο δυνατό κόστος….

Ερχόμενοι στο σήμερα όμως, βλέπουμε να καταρρέει μπροστά μας όλο αυτό το οικοδόμημα της υπερκατανάλωσης, του «αγοράζω ΑΡΑ ζω», είδαμε το πρότυπο του «επιτυχημένου» νέου τύπου εργαζόμενου να ζει σε χαρτόκουτα στο δρόμο και να ζητιανεύει, είδαμε το περιβάλλον να καταστρέφεται και τα ακραία φαινόμενα να κάνουν όλο και πιο έντονα την εμφάνιση τους ανά τον κόσμο, είδαμε

ακόμα και τον άνθρωπο στα πλαίσια της ειρήνης να κάνει πόλεμο, σκοτώνοντας σωρηδόν άμαχο πληθυσμό. Οι νέοι άνθρωποι έφτασαν να ωθούνται στη μετανάστευση, για την επιβίωση τους, στερώντας έτσι το πιο ζωτικό κομμάτι σε κάθε χώρα, την εργαζόμενη νεολαία! Βλέποντας λοιπόν την απόρροια μιας οικονομικής-πολιτικής-κοινωνικής κρίσης, δημιουργείται η αναγκαιότητα να ανατρέψουμε καταστάσεις και να χτίσουμε εκ νέου ένα κοινωνικό οικοδόμημα, ερχόμαστε όμως αντιμέτωποι με ερωτήματα όπως πάνω σε ποια πλαίσια θα χτιστεί αλλά και με ποίο τρόπο. Το φαινόμενο «Ελλάδα» - Η κοινωνία αλλάζει, ας είμαστε εμείς αυτοί που θα βάλουμε τα νέα θεμέλια!

Τα μεγάλα αστικά κέντρα δείχνουν τα όρια τους! Άστεγοι στο κέντρο των πόλεων, συσσίτια στα σχολεία, ουρές εκατοντάδων ανθρώπων για μια σακούλα κρεμμύδια στο Σύνταγμα, για ένα σακί πατάτες στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Η αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου λαού συνθλίβεται από το αντιδραστικό τσουνάμι μνημονίων και “εφαρμοστικών” νόμων που σαρώνουν στην κυριολεξία κατακτήσεις, δικαιώματα και ελευθερίες. Η πτώχευση ενός ολόκληρου λαού μπροστά στην οικονομική ευημερία των μεγαλο-αστικών στρωμάτων και των πολιτικών επιτελείων της Ε.Ε., της Ελλάδας και των τραπεζών. Απαξίωση του όλου, από την αγροτική παραγωγή ως την παιδεία κι από το περιβάλλον ως την ανθρώπινη ζωή…

Μέρα με τη μέρα όμως ο κόσμος παίρνει στα χέρια του την κατάσταση, η κοινωνία αντιστέκεται και δεν φοβάται! Αναλαμβάνοντας πολύμορφες κινηματικές πρωτοβουλίες, δημιουργεί δίκτυα αλληλεγγύης, οικοδομεί - “ασυνείδητα” ακόμη- την αναγέννηση της Ελλάδας. Από έναν λαό που έψαχνε να βρει το χαμένο δίκαιο του και την ελπίδα, ως το κίνημα των «Αγανακτισμένων» που κατέκτησε τις πλατείες, και την δημιουργία λαϊκών συνελεύσεων στις γειτονιές των πόλεων. Με το κίνημα «Δε πληρώνω» που εναντιώθηκε στην ιδιωτικοποίηση των δρόμων, με τα διόδια και διεκδίκησε την δωρεάν μεταφορά στις αστικές συγκοινωνίες, αλλά και με το κίνημα ενάντια στα χαράτσια της ΔΕΗ, μπαίνουν τα πλαίσια, συνολικά πια, μιας νέας λογικής αυτό-οργάνωσης της κοινωνίας.

Όταν βλέπουμε εργαζόμενους, όπως οι χαλυβουργοί και οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ να διεκδικούν καλύτερους όρους εργασίας και να παίρνουν στα χέρια τους τις παραγωγικές μονάδες, όταν το νοσοκομείο του Κιλκίς βρίσκεται υπό τον έλεγχο των εργαζομένων του και διοικείται από τους ίδιους, φτάνει η ώρα που πρέπει να μιλήσουμε για νέες δομές στις σχέσεις παραγωγής! Εκεί που δε θα υπάρχει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, και η παραγωγή θα έρθει στα χέρια της ίδιας της κοινωνίας ώστε να απολαμβάνει όσα παράγει. Έτσι ξεπήδησε και το «κίνημα της πατάτας»! Μία μάχη κατά της ακρίβειας, με αίτημα να παραμεριστούν οι μεσάζοντες, να πέσουν οι τιμές των προϊόντων και να αντιστοιχηθούν με την άδεια τσέπη εργαζομένων και ανέργων. Το κυβερνητικό τσουνάμι γέννησε όπως ήταν αναμενόμενο, νέες και φρέσκες ιδέες με το παράδειγμα της Πιερίας να είναι το πλέον ενδεικτικό, όπου η ομάδα εθελοντικής δράσης του νομού, πήρε την κατάσταση στα χέρια της, καθώς παραμέρισε τους μεσάζοντες και έδωσε την ευκαιρία σε χιλιάδες κατοίκους της Κατερίνης και των γύρω περιοχών, να προμηθευτούν πατάτες σε τιμή κόστους, δημιουργώντας έτσι μία πρωτοβουλία που εξαπλώθηκε σε όλη την Ελλάδα.

17


Η φτηνή πατάτα είναι μόνο η αρχή…

Μιας και τόσο καιρό δε τα «φάγαμε μαζί» και τώρα οι πολλοί πεινάμε, η αυθόρμητη πρωτοβουλία πολιτών για την προμήθεια ποσότητας πατάτας απευθείας από τους παραγωγούς, που έχει ήδη επεκταθεί στο λάδι, το μέλι και άλλα προϊόντα, αποτελεί μια υγιή και αυθόρμητη έκφραση της ανάγκης των λαϊκών εργατικών στρωμάτων για φθηνά και ποιοτικά προϊόντα. Μαζί με αυτά ήρθε παράλληλα όμως στο προσκήνιο και η έκταση του διατροφικού προβλήματος στη χώρα μας, πρόβλημα που γιγαντώθηκε τα τελευταία χρόνια από τις πολιτικές των αστικών κυβερνήσεων, των μνημονίων, της ΕΕ και του ΔΝΤ, με τη μείωση μισθών, τη μακροχρόνια ανεργία, αύξηση ΦΠΑ κ.λπ., έχει όμως τις ρίζες του στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και στην οργάνωση της αγοράς των αγροτικών προϊόντων.

Ανέκαθεν τα διατροφικά αγαθά αποτελούσαν εμπόρευμα, όμως πια γίνονται και αντικείμενο όχι απλώς νόμιμου κέρδους αλλά άγριας κερδοσκοπίας. Έτσι, στις συνθήκες του αχαλίνωτου καπιταλισμού, παράγονται και διακινούνται προκειμένου να εξασφαλίσουν διαρκώς μεγαλύτερα κέρδη, με αποτέλεσμα όπως ανέδειξε το λεγόμενο «κίνημα της πατάτας», τη «διπλή ληστεία» στο ράφι και στο χωράφι, του καταναλωτή κατοίκου της πόλης και του γεωργού ή κτηνοτρόφου της υπαίθρου. Δεν πρόκειται όμως, απλώς για το «κίνημα της πατάτας» αλλά για την πιο ξεκάθαρη αναγκαιότητα παραγωγών και λαού που βρίσκονται στο όριο της πείνας και της κοινωνικής καταστροφής. Είναι εικόνες από το μέλλον για τις τεράστιες δυνατότητες που ανοίγονται ώστε οι παραγωγοί του πλούτου να έχουν τον πρώτο λόγο ως προς το παραγόμενο προϊόν τους. Και αντίστοιχα οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα να μπορούν να έχουν πρόσβαση σε ποιοτικά και φθηνά τρόφιμα. Αυτές οι κινήσεις αποδεικνύουν ότι οι μεγαλέμποροι και οι μεσάζοντες δεν είναι πανίσχυροι, τέτοιες πρωτοβουλίες δείχνουν πως η παράκαμψη των μεσαζόντων είναι αναγκαίο βήμα για να μπορέσουν παραγωγοί και λαός να μη τσακιστούν από την επίθεση συγκυβέρνησης ΕΕ και ΔΝΤ.

Η πλήρης υιοθέτηση και στήριξη από πλευράς εθνικών κυβερνήσεων των πολιτικών της ΕΕ, οδήγησε στην υλοποίηση της αναθεωρημένης ΚΑΠ (Κοινή Αγροτική Πολιτική) του 2003, η οποία έφερε ως αποτέλεσμα την επέκταση της ζώνης των πεινασμένων και το ξεκλήρισμα φτωχών αγροτών (15% μείωση αγροτικού πληθυσμού από το 1981). Η πορεία εκφυλισμού και διάλυσης της πλειοψηφίας των 6.500 αγροτικών συνεταιρισμών που υπάρχουν στη χώρα, διεύρυνε σημαντικά το πεδίο ασύδοτης δράσης των μεσαζόντων. Πολύ περισσότερο σε ένα γενικότερο εθνικό και ευρωπαϊκό οικονομικό πλαίσιο, το οποίο ενισχύει τον εκβιασμό μέχρι θανάτου παραγωγών αλλά και καταναλωτών.

Γιατί τι άλλο ήταν το «ισχυρό ευρώ» για τους έλληνες παραγωγούς, αν όχι ένας ωμός εκβιασμός του κεφαλαίου, που μέσω του κοινού ισχυρού νομίσματος έχει τη δυνατότητα να εισάγει κάθε λογής αγροτικό προϊόν από την άλλη άκρη του πλανήτη και να το πουλά στην ελληνική αγορά στη μισή τιμή, που πουλά ο έλληνας παραγωγός ο οποίος παράγει μερικές δεκάδες χιλιόμετρα μακριά από τις μεγαλουπόλεις της χώρας. Στην προσπάθειά τους οι ελληνικές κυβερνήσεις να μην ενοχοποιηθεί το ευρώ και η ΚΑΠ, επί πολλά χρόνια διέδιδαν μία σειρά αβάσιμες ή ακόμα και αστείες θεωρίες με επίκεντρο τον «τεμπέλικο χαρακτήρα» του έλληνα παραγωγού.

Ακούγοντας συνεχώς από τα ΜΜΕ τελευταία ότι δεν παράγουμε τίποτα ως χώρα και γι’ αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε... Σύμφωνα με την ΠΑΣΕΓΕΣ, η αυτάρκεια αγροτικών προϊόντων της χώρας, αγγί-ζει μεσοσταθμικά το 94%, ενώ για τα προϊόντα φυτικής παραγωγής, φτάνει το 99%. Σε ορισμένα μάλιστα βασικά προϊόντα διατροφής, όπως το ρύζι, ανέρχεται στο 171%, τα φρούτα στο 128% και τα δημητριακά στο 82%.

Το διατροφικό πρόβλημα της εποχής μας φέρνει στο προσκήνιο το αίτημα για μία διαφορετική οργάνωση της πρωτογενούς παραγωγής, με επίκεντρο την παραγωγή ποιοτικών, φθηνών και επαρκών τροφίμων για όλο τον πληθυσμό, την προστασία του περιβάλλοντος και την αναβίωση της υπαίθρου με επίκεντρο τις ανάγκες των ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών. Απαιτεί να ληφθούν δράσεις όπου θα δίνεται η δυνατότητα συγκρότησης ανεξάρτητων, από τους μεσάζοντες, δικτύων διανομής, στο πλαίσιο του ευρύτερου κινήματος ρήξης και ανατροπής της κυρίαρχης πολιτικής κυβέρνησης, ΕΕ, ΔΝΤ, κεφαλαίου. Με αιτήματα - αιχμές για την αποδέσμευση από την ΚΑΠ και την ΕΕ, τη λήψη αντιμονοπωλιακών μέτρων, τη δημόσια χρηματοδότηση της συνεταιριστικής οργάνωσης των παραγωγών και τον προσανατολισμό της παραγωγής για την κάλυψη των διατροφικών αναγκών του πληθυσμού της χώρας, ενώ παράλληλα θα μπορούσε να εφαρμοστεί μία πολιτική κατάργησης της φορολογίας στα αγροτικά εφόδια και τα βασικά είδη διατροφής.

«Κυριακή στο χωριό»

Σ’ αυτό το σύστημα που μας κάνει μετανάστες, που άνθρωποι αυτο-κτονούν και άλλοι κοιμούνται στην άκρη του δρόμου… και σε ένα παράλληλο σύμπαν άλλοι άνθρωποι να ζουν σε έναν ψεύτικο κόσμο, μια ψεύτικη ζωή, με πλαστικό χρήμα, όπου υπάρχει καταναλωτισμός, διαφήμιση, τηλεόραση και αποχαύνωση… Σε αυτό το σύστημα που αφαίρεσε από τις προηγούμενες γενιές την ποιότητα από τη ζωή και από τη δική μας τη γενιά την ίδια τη ζωή… Ο νέος άνθρωπος τι μέλλον έχει άραγε σε αυτή τη χώρα; Ακούμε καθημερινά νούμερα, μνημόνια και χρεοκοπίες... Συμβαίνουν όλα αυτά τα τραγικά μετά την μεταπολίτευση, να έχει οδηγηθεί η χώρα σε υποδούλωση, σε εθνική υποτέλεια, τόσα σκάνδαλα, να μας αφαιρούν το δικαίωμα στην εργασία, σε μια αξιοπρεπή ζωή, στην ασφάλεια, στην ευτυχία, το δικαίωμα στο να εξασφαλίσεις το μέλλον των παιδιών… και όλα να δίνονται ως χάρη στο παζάρι των εκλογών…

Ήρθε η ώρα να χτίσουμε νέα θεμέλια για την χώρα μας, να ξαναεποικίσουμε τη γη μας, να ξαναστήσουμε τη γεωργία μας. Έχουμε μια χώρα παράδεισο όπου μπορούμε να παράγουμε τα πάντα και τόσο εκλεκτά. Με ένα διαφορετικό καταναλωτικό και διατροφικό πρότυπο, απελευθερωμένοι από τις πλαστές ανάγκες και το πρότυπο ανθρώπου που προτείνει η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. τα οποία μας οδήγησαν στη μιζέρια των μεγάλων αστικών κέντρων, την ερήμωση της επαρχίας και την κοινωνικο-οικονομική εξαθλίωση όλων μας, ας τολμήσουμε το διαφορετικό! Ας δημιουργήσουμε τις μέρες εκείνες όπου τα παιδιά θα έχουν χώρο και χρόνο έκφρασης, οι νέοι θα παράγουν και θα καταναλώνουν αυτά που η ίδια η γη τους προσφέρει, όπου η αλληλεγγύη θα είναι η βάση για τις σχέσεις των ανθρώπων! Για την πραγματική και όχι την εισαγόμενη ανάπτυξη… Για μια άλλη κοινωνία!

18


Πέρασαν λίγο περισσότερα από 2 χρόνια από τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές με την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και την είσοδο της Ελλάδας στον μηχανισμό «υποστήριξης» ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ. Μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια πολλά άλλαξαν… αρχικά η ίδια η κυβέρνηση, καταργώντας κάθε έννοια δημοκρατίας, μας επιβλήθηκε μία συγκυβέρνηση από τα κόμματα της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ & ΛΑΟΣ με έναν μη εκλεγμένο, τραπεζίτη πρωθυπουργό. Το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι άλλαξε η ζωή όλων μας στην καθημερινότητα… Όλα αυτά που με αγώνες οι άνθρωποι είχαν καταφέρει να κατακτήσουν ώστε να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο και βιώσιμο επίπεδο ζωής, όπως το εργατικό δίκαιο, η κοινωνική ασφάλιση, η δημόσια υγεία, η δημόσια και δωρεάν παιδεία, οι δημοκρατικές ελευθερίες, κάθε μέρα που περνάει γκρεμίζονται όλο και περισσότερο. Μέσα σε δύο χρόνια μνημονίου και «δημοσιονομικής αναπροσαρμογής», κατάφεραν να γυρίσουν την ελληνική κοινωνία πολλές δεκαετίες πίσω! Αδύναμος κρίκος η νεολαίαΤα μέτρα που σχεδόν με καθημερινό τρόπο εξαγγέλλονται έχουν στο στόχαστρό τους τη νεολαία και τη νέα γενιά πιο πολύ παρά ποτέ. Οι νέοι από την πιο μικρή και παιδική τους ηλικία, μέχρι και την είσοδο τους στην εργασία καλούνται να αντιμετωπίσουν ένα ριζικά δυσκολότερο τοπίο σε κάθε όψη της καθημερινότητάς τους… Στα δημοτικά όλης της χώρας πληθαίνουν τα κρούσματα υποσιτισμού παιδιών μέρα με τη μέρα. Στα γυμνάσια και λύκεια συνεχίζεται να απαξιώνεται η δημόσια εκπαίδευση, ενισχύεται η παραπαιδεία και δρομολογείται η αλλαγή εκ νέου των πανελλαδικών εξετάσεων δίνοντας βάση στην αποστήθιση εξειδικευμένων γνώσεων, υποβαθμίζοντας έτσι την ανάγκη για ποιοτική γενική δημόσια παιδεία.

Στα πανεπιστήμια η κατάσταση δεν είναι καλύτερη μετά την ψήφιση του νόμου Διαμαντοπούλου... Ολόκληρα πανεπιστήμια απειλούνται με οικονομική κατάρρευση λόγω της υποχρηματοδότησης, τα πτυχία μας διαλύονται, λαμβάνοντας απλούς τίτλους σπουδών, ενώ ιδιώτες επιχειρείται να μπουν στη διοίκηση των ιδρυμάτων, παροχές όπως τα δωρεάν συγγράμματα-σίτιση-στέγαση περικόπτονται, το άσυλο καταστρατηγείται καθημερινά, μεθοδεύεται η εισαγωγή διδάκτρων και την ίδια στιγμή το κόστος για να σπουδάσει σε ΑΕΙ-ΤΕΙ ένας νέος γίνεται όλο και πιο δυσβάσταχτο για τη μέση οικογένεια, σπρώχνοντας έτσι πολλούς νέους στα κάθε είδους ΙΕΚ-ΚΕΣ-ΚΕΚ για φτηνές και σύντομες σπουδές.

Ενώ ως συνέχεια όλων αυτών, πέφτουμε στο πέλαγος της εργασιακής ανασφάλειας όταν καταφέρουμε να τελειώσουμε με την οδύσσεια του πανεπιστήμιου, χωρίς ένα πτυχίο το οποίο μας εξασφαλίζει επαγγελματικά δικαιώματα, γινόμαστε είτε μελλοντικοί άνεργοι αφού ήδη το ποσοστό ανεργίας των εργαζόμενων νέων πλησιάζει το 50% και μας οδηγεί στην απελπισία… Είτε εργαζόμενοι που θα δουλεύουν για λίγα χρήματα, χωρίς ασφάλιση, αφού η συγκυβέρνηση του μνημονίου φρόντισε ώστε οι νέοι κάτω των 25 να δουλεύουν με το 80% των αμοιβών της Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, δηλαδή, με μισθό-χαρτζιλίκι των 400€, την ίδια στιγμή που όλο και περισσότεροι νέοι στρέφονται στην ετεροαπασχόληση και υποαπασχόληση στις διάφορες θέσεις stage εργασίας. Έτσι αναγκάζουν πολλούς νέους να μεταναστεύσουν για ένα καλύτερο μέλλον, καταδικάζοντας έτσι την οικονομία της χωράς και στερώντας από αυτόν τον τόπο την νέα γενιά…

Να γίνουμε η γενιά της ανατροπής!

Η νεολαία όμως έδωσε τις μάχες της… και συνεχίζει ακάθεκτη! Μέσα από τις φοιτητικές κινητοποιήσεις του Σεπτεμβρίου, όπου σύσσωμη η εκπαιδευτική κοινότητα καταδίκασε τον Νόμο 4009 της Διαμαντοπούλου. Ήδη από τα τέλη Αυγούστου οι περισσότερες σχολές στην Ελλάδα τελούσαν υπό κατάληψη, ενώ οι κινητοποιήσεις των φοιτητών συμπαρέσυραν και τους μαθητές, οι οποίοι στα μέσα Σεπτέμβρη μπήκαν σε ένα κύκλο καταλήψεων των σχολείων πανελλαδικά με σκοπό να δηλώσουν την εναντίωση τους απέναντι στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, ενώ στο πλευρό φοιτητών και μαθητών τάχθηκαν και πολλοί εκπαιδευτικοί. Οι συλλογικές διαδικασίες των φοιτητών και οι πανεκπαιδευτικές κινητοποιήσεις κατάφεραν αρχικά να μπλοκάρουν την εφαρμογή του νόμου και έδωσαν το στίγμα για διαρκή αγώνα μέχρι τη συνολική ανατροπή του. Η πρόσφατη απομάκρυνση της υπουργού παιδείας μπορεί, άλλωστε να θεωρηθεί και ως νίκη του φοιτητικού κινήματος, καθώς αυτό ήταν που προκάλεσε την πολιτική φθορά της Διαμαντοπούλου.Οι αγώνες των νέων έχουν υπάρξει στο παρελθόν το εφαλτήριο που δίνει το έναυσμα και στην υπόλοιπη κοινωνία να παλέψει… Από τους αγώνες του Πολυτεχνείου, ως τις συγκλονιστικές μάχες της νέας γενιάς απέναντι στις μεταρρυθμίσεις Γιαννάκου και Διαμαντοπούλου… ο δρόμος έχει χαραχτεί!Ας μην αφήσουμε λοιπόν την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ, την συγκυβέρνηση αυτή και καμία άλλη κυβέρνηση, να διαγράψουν μια ολόκληρη γενιά από το χάρτη της ιστορίας. Υπάρχει διέξοδος για τη νεολαία στα πλαίσια του ευρύτερου λαϊκού ξεσηκωμού για ανατροπή της πολιτικής τους, δε θα πληρώσουμε εμείς την κρίση τους.

Για να δημιουργήσουμε μια κοινωνία στη βάση των αναγκών και των δικαιωμάτων των εργαζομένων και της νεολαίας. Γιατί όταν παλεύουμε όλοι μαζί μπορούμε να ανατρέπουμε καταστάσεις!

Η νεολαία δε χωρά στο μέλλον που της

ετοιμάζουν…

19


Οι νόμοι που περνάει η εκάστοτε κυβέρνηση στο κομμάτι της Παιδείας από την Μεταπολίτευση και μετά μέχρι σήμερα, είναι απλά επιλογή κομμάτων ή τελικά αποτελούν κομμάτι μιας βαθύτερης στρατηγικής του συστήματος;Ας δούμε αρχικά ποιος είναι ο ρόλος της εκπαίδευσης στο υπάρχον σύστημα. Δεν είναι τυχαίο την στιγμή που τόσα χρόνια προσπαθούν να αλλάξουν τις συνθήκες και τον τρόπο εργασίας προς μια αντιδραστική κατεύθυνση (άρση κατακτήσεων και εργατικών δικαιωμάτων, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, αύξηση ωραρίου, μείωση μισθών, ευέλικτες μορφές εργασίας), το πανεπιστήμιο αλλά και συνολικά, η εκπαίδευση να μείνουν ανέπαφα.Από πλευράς κυβερνήσεων βλέπουμε μια αλλεπάλληλη προσπάθεια αλλαγής του πανεπιστημίου που επικεντρώνεται σε 3 άξονες:

Εντατικοποίηση και ιδεολογική πειθάρχηση

Ήδη από το δημοτικό, Γυμνάσιο και Λύκειο ο μαθητής προετοιμάζεται από ένα εντατικοποιημένο πρόγραμμα ώστε να μπει στο πανεπιστήμιο, που πλέον θα διαθέτει τα ίδια χαρακτηριστικά. Αυτό συμβαίνει ακριβώς για τον λόγο ότι το πανεπιστήμιο είναι εκείνος ο μηχανισμός που θέλει ουσιαστικά να δημιουργήσει τους αυριανούς εργαζόμενους, με τα χαρακτηριστικά εκείνα που θα ανταποκρίνονται στην σημερινή αγορά εργασίας. Δηλαδή έναν εργαζόμενο ο οποίος θα είναι αναλώσιμος, ευέλικτος, πειθήνιος, χωρίς συλλογικές αναπαραστάσεις και κανένα αίσθημα διεκδίκησης.Διαχείριση της κατανεμιτικής αστάθειαςΗ κατανεμιτική αστάθεια υπάρχει λόγω του προχωρήματος του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Στην προσπάθεια του κράτους για την καταπολέμηση της ανεργίας (που το ίδιο το σύστημα δημιουργεί και προωθεί) περνάει μια σειρά μέτρων όπως είναι:_Διάλυση πτυχίων_Αποσύνδεση των πτυχίων από την εργασία_Περαιτέρω εξειδίκευση των φοιτητών (άρα αύξηση μεταπτυχιακών σπουδών)_Εγκαθίδρυση της δια βίου μάθησης (η συνεχόμενη επανακατάρτιση με σωρούς πιστοποιητικών αφού δεν παίρνουμε ολοκληρωμένες και γενικές γνώσεις, ώστε να μπορούμε να ανταπεξέλθουμε σε όσα μπορούν να προκύψουν στην μετέπειτα εργασία μας στο γνωστικό μας αντικείμενο)Σε περιόδους κρίσης εντείνεται ολοένα και περισσότερο ο επιχειρηματικός ρόλος του πανεπιστημίου. Εισάγονται ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια όπως η κατάργηση δωρεάν συγγραμμάτων, ιδιωτικοποίηση λεσχών, κόμιστρα στις εστίες, εισαγωγή διδάκτρων κτλ.Άρα στην προσπάθεια χάραξης συγκεκριμένης ιδεολογίας από μεριάς κράτους, επιχειρείται μια συνεχόμενη αναδιάρθρωση του πανεπιστημίου.

Μια ιστορική αναδρομή

_Το 1979 ψηφίστηκε ο νόμος 815 για την σκλήρυνση των εξεταστικών (περιορισμός από 3 σε 2, κατάργηση δυνατότητας μεταφοράς μαθημάτων), εισήγαγε ανώτατο όριο ν+ν/2, περιόρισε το άσυλο και χτύπησε τον φοιτητικό συνδικαλισμό. Παρ’ όλα αυτά όμως το φοιτητικό κίνημα τον ανέτρεψε καθιστώντας τον μόνο ψηφισμένο νόμο που ανατράπηκε._Ο νόμος Κοντογιαννόπουλου το 90 έφερνε την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, κατάργηση δωρεάν συγγραμμάτων, περικοπές

Εκπαιδευτική Αναδιάρθρωσηστην φοιτητική μέριμνα, περιορισμό της φοιτητικής συμμετοχής στην εκλογή των οργάνων του πανεπιστημίου, χρονικό όριο φοίτησης, περιορισμό ασύλου και κατάργηση της επετηρίδας για τον διορισμό των καθηγητών. Και πάλι όμως συνάντησε το κίνημα που με καταλήψεις σε σχολεία και σχολές τον εμπόδισε με αποτέλεσμα ο Κοντογιαννόπουλος να παραιτηθεί. Το ήδη τεταμένο κλίμα ενίσχυσε η τραγική δολοφονία του καθηγητή Τεμπονέρα από ομάδα παρακρατικών τραμπούκων της ΟΝΝΕΔ με επικεφαλή τον Καλαμπόκα._Τα 1992 ψηφίζεται ο νόμος 284 για την Ανώτατη Εκπαίδευση που εισάγει 2 κύκλους σπουδών αλλά λόγω αντιδράσεων της πανεπιστημιακής κοινότητας έγιναν αλλαγές το 93’._Το 1995 ο υπουργός παιδείας Γ. Παπανδρέου εξήγγειλε κατάργηση της δωρεάν παροχής συγγραμμάτων και αντικατάστασης τους από την βιβλιοκάρτα και εισαγωγή πιστωτικών μονάδων, ξεσηκώνοντας καταλήψεις παντού._Το 97’ και 98’ έφεραν σωρεία αλλαγών με ποιο σημαντικές την αλλαγή του τρόπου εισαγωγής στο πανεπιστήμιο και την λειτουργία Προγραμμάτων Σπουδών Επιλογής. Οι αντιδράσεις απέναντι σε αυτά τα μέτρα χαρακτηρίστηκαν από τις συγκρούσεις στα εξεταστικά κέντρα του ΑΣΕΠ τον Ιούνιο του 98’._Το 2001 έχουμε τον νόμο για την ανωτατοποίηση των ΤΕΙ, την διχοτόμηση της εκπαίδευσης σε γενική και επαγγελματική καθώς και την εξίσωση προς τα κάτω των ΑΕΙ και ΤΕΙ._Το 2005 έρχεται για πρώτη φορά η αξιολόγηση (εσωτερική και εξωτερική) που επί της ουσίας ρυθμίζει τον τρόπο λειτουργίας και χρηματοδότησης των ιδρυμάτων ανάλογα με την εφαρμογή της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής._Το 2006 έρχεται ο περιβόητος Νόμος-πλαίσιο Γιαννάκου ο οποίος έφερε όριο φοίτησης ν+ν/2, λίστα συγγραμμάτων, συγκρότηση τετραετούς αναπτυξιακού προγραμματισμού, αλυσίδες μαθημάτων και προαπαιτούμενα καθώς και κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Γι αυτό τον λόγο είδαμε πανελλαδικά έξαρση του φοιτητικού κινήματος και την αντίδραση των φοιτητών που προϊδέασε την συνέχιση της επόμενης χρονιάς._Έπειτα το 2007 έχουμε την προσπάθεια της κυβέρνησης να ανατρέψει το Σύνταγμα και να αναθεωρήσει το άρθρο 16, η οποία , χάρη σε ακόμη μια φορά το φκ δεν απέδωσε καρπούς.

Ας δούμε όμως που βρισκόμαστε σήμερα

Είδαμε τον Αύγουστο την ψήφιση του νόμου Διαμαντοπούλου με καμία όμως νομιμοποίηση από την πανεπιστημιακή κοινότητα, όπως έδειξαν και οι κινητοποιήσεις του Σεπτέμβρη με πάνω από 300 σχολές κλειστές.Περιγραφικά ο νόμος αυτός φέρνει:_Κατάργηση πτυχίων και της εργασιακής μας προοπτικήςμε την εισαγωγή πιστωτικών μονάδων έχουμε την μετατροπή του πτυχίου σε ατομικό φάκελο προσόντων που δεν εξασφαλίζει κανένα επαγγελματικό δικαίωμα _Υποχρηματοδότηση των ιδρυμάτων (συγγράμματα, φοιτητική μέριμνα)_Εντατικοποίηση ρυθμού σπουδών_Νέο μοντέλο διοίκησης με τα Συμβούλια Διοίκηση και τους μανατζερ_Κατάργηση ασύλου. Προσπάθεια χτυπήματος κάθε φωνής αμφισβήτησης που γεννιέται στα πανεπιστήμια. Το άσυλο δεν αποτελεί μόνο μέρος ελεύθερης διακίνησης ιδεών αλλά και κέντρο πυροδότησης αγώνων.

20


Πιο ουσιαστικά, αυτός ο νόμος, που αποτελεί μέρος και συνέχιση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, έρχεται να προχωρήσει ορισμένα κομμάτια της. Αρχικά, με την εντατικοποίηση ο φοιτητής πλέον εμπεδώνει μια ιδεολογία που λέει ότι θα πρέπει να τελειώσει την σχολή του περιορισμένο χρονικό διάστημα (ν+2 χρόνια), να έχει μεγάλο φόρτο υποχρεωτικών εργασιών, λιγότερες εξεταστικές και με μικρότερη διάρκεια (όπως η εξεταστική του Φεβρουαρίου στο ΠΑΜΑΚ διήρκεσε μόνο 3 βδομάδες). Αποτέλεσμα αυτών είναι ο φοιτητής να μην έχει χρόνο να ασχοληθεί με άλλα πράγματα, να αναπτύξει δεξιότητες, να πολιτικοποιηθεί και εν τέλει να γίνει το μοντέλο εργαζομένου που αναφέρθηκε παραπάνω.

Φυσικά όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να εφαρμοσθούν χωρίς ανάλογη πειθάρχηση με πειθαρχικά συμβούλια, διώξεις για συνδικαλιστική δράση και δραστική αύξηση της καθηγητικής αυθαιρεσίας.

Ταυτόχρονα όμως για την εφαρμογή όλων αυτών πρέπει να υπάρχει και ένας μηχανισμός πίεσης. Ως τέτοιος μοχλός λειτουργεί η χρηματοδότηση των ιδρυμάτων. Άλλωστε το βλέπουμε αυτό από το γεγονός ότι η εκάστοτε κυβέρνηση μειώνει συνεχώς την χρηματοδότηση για την παιδεία. Γι αυτό τον λόγο εισάγονται ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια στα ιδρύματα όπως ιδιωτικοποίηση λεσχών και εστιών, δίδακτρα κτλ. Και αν το ίδρυμα δεν έχει λεφτά αναγκαστικά θα ψάξει εξωτερικές πηγές χρηματοδότησης, που δεν μπορούν να είναι άλλες από ιδιωτικές επιχειρήσεις. Με αυτό τον τρόπο οι επιχειρήσεις αποκτούν πρόσβαση στα προγράμματα σπουδών, διαμορφώνοντας τα με βάση τις ανάγκες τους και όχι με βάση τις απαραίτητες γνώσεις που θα πρέπει να έχει ο απόφοιτος για να εργαστεί.

Τέλος ένα πολύ σημαντικό κομμάτι είναι αυτό των συγχωνεύσεων τμημάτων και σχολών. Βάση της αξιολόγησης και των ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων, αν ένα τμήμα δεν «παράγει» (πχ σε έρευνες) θα συγχωνεύεται ή ακόμη και θα κλείνει. Ουσιαστικά κλείνει η στρόφιγγα των εισακτέων εμποδίζοντας έτσι την πρόσβαση στα ιδρύματα παιδιών με χαμηλότερη οικονομική δυνατότητα. Ας σκεφτούμε λίγο τι μπορεί να γίνει με τα τμήματα ΜΕΤ και ΕΚΠ που ουσιαστικά δεν παράγουν έρευνα. Μήπως θα κλείσουν; Μήπως θα συγχωνευτούν;

Αυτήν την στιγμή, μπροστά στην διάλυση της προοπτικής της, η νεολαία θα πρέπει να απαντήσει μαχητικά όπως έχει αποδείξει ότι κάνει (Σεπτέμβρης και μάχη για την εμπόδιση της συγκρότησης των Συμβουλίων Διοίκησης). Η νεολαία πρέπει να παλέψει για δυνατά και ισχυρά πτυχία με όλα τα επαγγελματικά δικαιώματα, να παλέψει για ένα πανεπιστήμιο με ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών, ένα πανεπιστήμιο προσαρμοσμένο στις ανάγκες των φοιτητών και της κοινωνίας.

21


Η Κατερίνα, εργαζόμενη στον κλάδο της κλωστοϋφαντουργίας είδε πρόσφατα να μειώνεται 20% ο μισθός της και πολλούς συναδέλφους της να απολύονται. Η ίδια, μπροστά στο δίλλημα 600 € ή ανεργία, επέλεξε να υπογράψει μια ασύμφορη σύμβαση εργασίας για εκείνη.

Ο Ιάκωβος, ανιψιός της Κατερίνας και φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, αναγκάστηκε να πληρώσει για το βιβλίο του ,μιας και το πανεπιστήμιό του δεν τού το παρείχε δωρεάν. Παράλληλα, πληρώνει καθημερινά για την σίτισή του αντίτιμο στη λέσχη. Έτσι, αναγκάζει την ήδη επιβαρυμένη οικονομικά οικογένειά του σε περισσότερα έξοδα για τις σπουδές του. Η πρώτη του σκέψη ήταν να αφοσιωθεί πλήρως στα μαθήματα του, ωστόσο συνομιλώντας με την θεία του και βλέποντας την κατάσταση που επικρατεί στην αγορά εργασίας, μάλλον μια τέτοια λύση δεν του φάνηκε αρκετή.

Όμως στα καθημερινά αυτά αδιέξοδα υπάρχει διέξοδος;

Ας δούμε τι λέει η ιστορία.Απέναντι στις συνθήκες εργασιακής εκμετάλλευσης, απέναντι στους μισθούς «χαρτζιλίκια», απέναντι στο 12ωρο δουλειάς ή μάλλον δουλείας, για πρώτη φορά οι εργάτες στο Σικάγο με κεντρικό σύνθημα “Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο” αντιδρούν οργανωμένα και συλλογικά διεκδικώντας ένα καλύτερο αύριο. Ήταν 1 Μάη 1886.

Ακόμη όμως και πριν από αυτήν την ημερομηνία-σταθμό, οι εργαζόμενοι είχαν συνειδητοποιήσει την αναγκαιότητα κοινής διεκδίκησης των εργασιακών δικαιωμάτων τους. Για αυτό και προχώρησαν στην ίδρυση συλλογικών φορέων- των συνδικάτων και των σωματείων- το 1833 στη Βρετανία αρχικά με το κίνημα των Χαρτιστών και αντίστοιχα στην Ελλάδα το 1879 από τους εργάτες ξύλου των ναυπηγείων της Σύρου.

Όμως η έννοια του συνδικαλισμού έχει περάσει και στον χώρο του πανεπιστημίου. Στα τέλη της δεκαετίας του 50’ και στις αρχές του 60’ το φοιτητικό κίνημα βρίσκεται σε σύγκρουση με την ελληνική κυβέρνηση. Η κατάσταση που επικρατεί τόσο στο χώρο των πανεπιστημίων όσο και στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, οδηγούν τους φοιτητές να οργανώσουν αγώνες έχοντας ως προμετωπίδα αιτήματα τόσο συνδικαλιστικά, όσο και πολιτικά. Η διεκδίκηση του 15% του προϋπολογισμού για την παιδεία απαντούσε στα υψηλά δίδακτρα, στο κόστος των συγγραμμάτων, στην έλλειψη πρόνοιας για σίτιση, στέγαση και περίθαλψη των φοιτητών.

Έτσι το 1963 ιδρύεται η ΕΦΕΕ με σκοπό να αποτελέσει το κεντρικό συνδικαλιστικό όργανο των φοιτητών, έχοντας στο επίκεντρο την εθνική ανεξαρτησία, την προάσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών και την αύξηση των δαπανών για την παιδεία.

Πώς όμως δομείται ο φοιτητικός συνδικαλισμός; Ο κάθε φοιτητής συνδέεται με κάθε άλλο συμφοιτητή του λόγω της κοινής φοιτητικής ιδιότητας και λόγω της ύπαρξης ενιαίων φοιτητικών συμφερόντων(π.χ. πτυχίο με όλα τα επαγγελματικά δικαιώματα,

Για να πάει αλλιώς … συνδικαλισμός!

δημόσια δωρεάν παιδεία κτλ). Έτσι προκύπτει η αναγκαιότητα ύπαρξης ενός σωματείου φοιτητών, το οποίο θα υπερασπίζεται και θα διασφαλίζει τα συμφέροντα αυτά. Αυτό το σωματείο είναι ο φοιτητικός σύλλογος. Ο φοιτητικός σύλλογος λειτουργεί στη βάση των οργάνων του που είναι η Γενική Συνέλευση και το Διοικητικό Συμβούλιο. Η Γενική Συνέλευση είναι μια αμεσοδημοκρατική διαδικασία στην οποία μπορεί να εκφραστεί κάθε φοιτητής όπως επίσης και πολιτικοί χώροι και σχηματισμοί. Οι αποφάσεις λαμβάνονται πλειοψηφικά μέσω ψηφοφορίας και κάθε μέλος του συλλόγου είναι υποχρεωμένο να τις εφαρμόζει. Ουσιαστικά τον σύλλογο τον αποτελεί ο κάθε φοιτητής. Στις περιπτώσεις εκείνες που δεν είναι δυνατή η διεξαγωγή Γενικής Συνέλευσης υπάρχει το Διοικητικό Συμβούλιο το οποίο απαρτίζεται από εκπροσώπους των πολιτικών σχηματισμών με βάση τα εκλογικά αποτελέσματα. Το ΔΣ είναι υποχρεωμένο να αποφασίζει σύμφωνα με τις αποφάσεις της ΓΣ και γι’ αυτό πρέπει να είναι ανοιχτό.

Πέρα όμως από τον φοιτητικό σύλλογο που συγκροτείται ανά σχολή υπάρχει και το πανελλαδικό συνδικάτο των φοιτητών η ΕΦΕΕ (Εθνική Φοιτητική Ένωση Ελλάδος) το οποίο αποτελείται από τους φοιτητικούς συλλόγους και είναι υπεύθυνο για την ενιαία έκφραση του φοιτητικού κινήματος. Η ΕΦΕΕ αποτελεί το δευτεροβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο των φοιτητών, με πρωτοβάθμιο να είναι οι φοιτητικοί σύλλογοι. Η ΕΦΕΕ διαθέτει 2 όργανα, το Πανσπουδαστικό Συνέδριο (Π.Σ.) και το Κεντρικό Συμβούλιο (Κ.Σ.). Το ΠΣ απαρτίζεται, από εκλεγμένους αντιπροσώπους, όλων των φοιτητικών παρατάξεων βάσει των συσχετισμών που διαμορφώνονται στις φοιτητικές εκλογές. Κατά την διεξαγωγή ΠΣ παρουσιάζονται και συγκρούονται, οι θέσεις των συνδικαλιστικών δυνάμεων και ύστερα ψηφίζονται οι εκπρόσωποι που θα απαρτίζουν το ΚΣ. Οι αποφάσεις της ΕΦΕΕ έχουν χαρακτήρα πρότασης προς τους φοιτητικούς συλλόγους, που σημαίνει ότι μπορούν τόσο να γίνουν αποδεκτές όσο και να μην γίνουν. Το 1997 η κυβερνητική παράταξη ΠΑΣΠ μαζί με τη ΔΑΠ και με την ανοχή των ΠΚΣ και Συνασπισμού επιχειρούν να σπάσουν κάθε σύνδεση της ΕΦΕΕ με τις πραγματικές δυνάμεις του φοιτητικού κινήματος. Μέσω καταστατικών αλλαγών επιδιώκουν να μετατρέψουν, την ΕΦΕΕ σε υπερσύλλογο (δηλαδή να σπάσουν τη δέσμευση των αποφάσεων της ΕΦΕΕ από τις αποφάσεις των συλλόγων) και τους εκπρόσωπους των φοιτητών σε κρατικοδίαιτους υπηρέτες κομματικών επιδιώξεων.

Εργατοπατερισμός, η χρόνια ασθένεια του συνδικαλισμούΣτην πραγματικότητα τα πράγματα δεν είναι τόσο ρόδινα...Ο συνδικαλισμός ως έννοια έχει υπονομευτεί από την μεταπολίτευση και έπειτα. Τα κόμματα εξουσίας με τις συνδικαλιστικές τους παρατάξεις (ΠΑΣΚΕ , ΔΑΚΕ για ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αντίστοιχα) αποκτώντας την ηγεσία σε πολλά σωματεία και συνδικάτα, επιλέγουν αντί να υπερασπιστούν και να διεκδικήσουν τα συμφέροντα των εργαζομένων, να συνάπτουν συμβάσεις με τους εργοδότες που είναι ατέρμονες με τα εργασιακά συμφέροντα.

Το όπλο μας στα χέρια τους Στην ανθοδέσμη του καπιταλισμού, τριαντάφυλλα (νεολαία και πανεπιστήμια) με αγκάθια (αγωνιστές και συνδικαλιστές φοιτητές) δεν χωρούν.

Γι’ αυτό χρόνια τώρα η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που προωθείται από το κράτος προσπαθεί να διαλύσει τον φοιτητικό συνδικαλισμό

22


και όχι απλά να τον διαστρεβλώσει όπως στον εργασιακό χώρο. Σε αυτήν την κατεύθυνση η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ με τις προτάσεις και τις δράσεις τους καταφέρνουν ισχυρά πλήγματα εναντίον του φοιτητικού συνδικαλισμού. Με την απουσία Γενικών Συνελεύσεων σε όσους συλλόγους έχουν αυτοδυναμία και την απαξίωση της στους υπόλοιπους, με την μετατροπή των εκλογών σε πανηγύρι και την διεξαγωγή τους υπο συνθήκες βίας και νοθείας, με τις πελατειακές σχέσεις με φοιτητές μέσω σημειώσεων ,εργασιών και πάρτυ, με την συνδιαλλαγή τους με το καθηγητικό κατεστημένο.

Αναλυτικότερα, η ΔΑΠ με την πρόταση της για Εθνικό Συμβούλιο Φοιτητών καθώς και με τον Συνήγορο του Φοιτητή όπως και η ΠΑΣΠ με την πρόταση της για Βουλή των Φοιτητών, παρακάμπτουν τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες των Γενικών Συνελεύσεων και εισηγούνται διάλυση των φοιτητικών συλλόγων.

Ουσιαστικά, αντικατέστησαν το «ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» με το «Καριέρα-Βύσμα-Βόλεμα», τις συνελεύσεις με τα πάρτυ και την αγωνιστική νεολαιίστικη αναζήτηση με τον ατομικό δρόμο και την ιδιώτευση.

Από μια άλλη σκοπιά, αυτήν της αυτόκεντρης ανάπτυξης, η ΠΚΣ με επιλογές όπως η δημιουργία «κόκκινων» συλλόγων -με χαρακτηριστικότερη κίνηση την δημιουργία επιτροπών αγώνα και του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών(ΜΑΣ)- ουσιαστικά συμβάλει στην κίνηση του κράτους για διάλυση των φοιτητικών συλλόγων. Παρ’ όλα αυτά και στη βάση του ότι η Αριστερά πρέπει να παίξει πρωτοπόρο ρόλο μέσα στο φοιτητικό κίνημα, θεωρούμε ότι η ΠΚΣ αλλάζοντας στάση πρέπει να συμβάλει στην ανασυγκρότηση του φοιτητικού συνδικαλισμού.

Μια φλόγα που συνεχίζει να καίει!Και όμως κάποιοι ακόμη και τις πιο σκοτεινές μέρες βλέπουν το βάθος του ουρανού κόκκινο.

Αυτό το έχουν αποδείξει όσοι φοιτητές αγωνίζονται για την υπεράσπιση του δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου. Ειδικά στην εποχή μας, με την μόνη προοπτική που μας παρουσιάζεται να είναι η ανεργία και η μετανάστευση, είναι ανάγκη να κάνουμε πράξη δυναμικά την κοινή συλλογική δράση δηλαδή τον συνδικαλισμό. Είναι ανάγκη ο σύλλογος να είναι ενεργός, ζωντανός, δημοκρατικός και να υλοποιεί τον αντικειμενικό σκοπό του, δηλαδή την υπεράσπιση των μελών του. Αυτό θα πραγματοποιηθεί είτε από την δημοκρατία των συλλόγων, με τις δομές τους σε πρωτοβάθμιο επίπεδο, δηλαδή την υλοποίηση μαζικών Γενικών Συνελεύσεων, καθώς και η διεξαγωγή Ανοιχτών Πολιτικών Διοικητικών Συμβουλίων που θα λειτουργούν στη βάση των αποφάσεων του Συλλόγου. Ταυτόχρονα, είναι αναγκαιότητα πέρα από το επίπεδο της δημοκρατίας, να ξανά-ενεργοποιηθούν οι σύλλογοι και στη βάση της διεκδίκησης. Αυτό μπορεί να γίνει είτε από την μαζική υλοποίηση των αποφάσεων των Συλλόγων, είτε από την διεκδίκηση οποιουδήποτε φοιτητικού συμφέροντος που πλήττεται. Οι φοιτητικοί σύλλογοι όμως, θα πρέπει και να συντονίζονται σε πανελλαδικό επίπεδο. Είναι απαραίτητο όλοι οι σύλλογοι να έχουν ενιαία καταστατικά που θα προασπίζουν την έννοια του συλλογικού δρόμου και όχι του ατομικού, όπως μπορεί να γίνεται από τους συλλόγους με δεκαπενταμελή συμβούλια, στα οποία ο καθένας σύμβουλος διαπραγματεύεται ή συνδιαλέγεται ατομικά, χωρίς να απολογείται κάπου για τις πράξεις του(όπως μπορεί να είναι ο σύλλογος του ΜΕΤ). Δεύτερον, είναι αναγκαία η ενιαία μέρα φοιτητικών εκλογών, ώστε να υπάρχει πανελλαδική καταγραφή των αποτελεσμάτων, να μη γίνεται νοθεία, αλλά να είναι πολιτικές οι φοιτητικές εκλογές. Τέλος, θεωρούμε για την υπεράσπιση όλων του φοιτητικού συνδικαλισμού, καθώς και την ενιαία έκφραση του φοιτητικού κινήματος, την ύπαρξη ενός Συνδικάτου Φοιτητών. Το οποίο θα αποφασίζει εκφράζοντας τις δυναμικές που

αναπτύσσονται μέσα στους Φοιτητικούς Συλλόγους και τις Γενικές Συνελεύσεις καλώντας παράλληλα και τους υπόλοιπους συλλόγους να αποφασίσουν. Δεν θα πρέπει να αποτελεί ένα όργανο αποστειρωμένο από τις πραγματικές διεργασίες του φοιτητικού κινήματος, αλλά θα αναβαθμίζει την πολιτικοποίηση του φοιτητικού κινήματος, καθώς οι κεντρικές τοποθετήσεις των παρατάξεων θα βοηθούν στην εξαγωγή συμπερασμάτων από τους φοιτητές, ενώ θα απεμπλέξουν τις φοιτητικές εκλογές από τον πελατειακό χαρακτήρα που τους έχουν προσδώσει η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ.

Επίσης είναι αναγκαίο να λειτουργεί το συνδικάτο το οποίο θα εξασφαλίζει ενιαία μέρα φοιτητικών εκλογών, ενιαία καταστατικά συλλόγων (όχι καταστατικό τύπου 15μελους όπως στο ΜΕΤ ), θα εξασφαλίζει την έκφραση των συλλόγων και δεν επιτρέπει στις παρατάξεις να τοποθετηθούν διαφορετικά σε κάθε σχολή και θα συντονίζει τους φοιτητικούς συλλόγους σε πανελλαδικό επίπεδο. Τέλος, σε περιόδους έξαρσης του φοιτητικού κινήματος, είναι αναγκαία η ύπαρξη του Συντονιστικού Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων για να συντονίζει την δράση του κινήματος..Μήπως τελικά συνδικαλισμός είναι η ενιαία διεκδίκηση των συμφερόντων μας από το μικρότερο ως το μεγαλύτερο; Μήπως τελικά ο συνδικαλισμός είναι ο τρόπος για να εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο αύριο; Μήπως είναι κάτι άλλο από αυτό που τον κατάντησαν; Μήπως έτσι εργαζόμενοι κερδίζουν δικαιώματα και καλύτερες συνθήκες εργασίας; Μήπως τελικά πρέπει να συμβάλλουμε στην επανανοηματοδότηση του; Μήπως τελικά αυτό το μονοπάτι του αγώνα και της διεκδίκησης πρέπει να ακολουθήσουν η Κατερίνα και ο Ιάκωβος; Μήπως υπάρχει και άλλος δρόμος για να νικήσουμε;

Τον λοιδόρησαν οι κοσμικοί, τον υπονόμευσαν οι γραφειοκράτες, τον υποτίμησαν οι κεφαλαιοκράτες, τον αξιοποίησαν για πάρτη τους τα κόμματα εξουσίας, τον αντιμετωπίζουν με δυσπιστία οι εργαζόμενοι , τον καταγέλασαν οι κυβερνήσεις που τον καλούν ως συνομιλητή στο τραπέζι μόνον όταν έχει τελειώσει το γεύμα. Αλλά πρέπει να αντέξει. Να τον κάνουμε να αντέξει. Να τον κάνουμε νικηφόρο!

23


Βρισκόμαστε στο 1990. Το τείχος του Βερολίνου έχει πέσει και μαζί του κατέρρευσε ο υπαρκτός σοσιαλισμός. Έχει επέλθει το «τέλος των ιδεολογιών» όπως βιάστηκε να διακυρήξει ο αστισμός. Ένας άλλος τρόπος ζωής υπερκαταναλωτισμού, αφθονίας και «ελευθερίας» προβάλλεται ως εκσυγχρονισμός των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Εξίσου θολό είναι το τοπίο και στην ελληνική κοινωνία. Η συνεργασία της επίσημης Αριστεράς (Συνασπισμός-ΚΚΕ) με την Δεξιά, συνδυασμένη με την γενικότερη ρευστότητα, συγκλόνισε το πολιτικό σκηνικό. Στους κόλπους της Αριστεράς η συγκυβέρνηση της ΝΔ με το ΚΚΕ-Συνασπισμό χαρακτηρίστηκε ως το γεγονός εκείνο που οδήγησε να μείνει στην ιστορία εκείνο το έτος ως το«Βρώμικο ‘89», προκαλώντας έτσι ερωτήματα αν υπάρχει η δυνατότητα ύπαρξης μιας άλλης κοινωνίας, καθώς και ακολούθησαν πολλές ανακατατάξεις στο επίπεδο της Αριστεράς.

Ένα απο τα πρώτα βήματα άσκησης αντιδραστικής πολιτικής υπήρξε η προσπάθεια χειραγώγησης της πολιτικοποιημένης νεολαίας με σκοπό την παγίωση ενός μοντέλου φοιτητή «υπάκουου», σε αντίθεση με τον «οραματικό» νεολαίο της μεταπολίτευσης, τα χρόνια της οποίας χαρακτηριζόταν από αναβρασμό. Συγκεκριμένα με τον νόμο 815 του Κοντογιαννόπουλου έγινε μια προσπάθεια συντηριτικοποίησης ολόκληρου του εκπαιδευτικού συστήματος, από το σχολείο (προσευχή, ποδιά) μέχρι το πανεπιστήμιο με τα ιδιωτικά ΑΕΙ και το κόψιμο των φοιτητικών παροχών. Όμως στον «τέλειο» προγραμματισμό τους εμπόδιο στάθηκε μια φωνή που νομίζαν ότι είχε σιωπήσει.Αποτέλεσμα των ανακατατάξεων που αναφέρθηκαν, στο φοιτητικό κίνημα του ‘90-‘91 υπήρξαν οι μετατοπίσεις στον χώρο της αντικαπιταλιστικης-ριζοσπαστικής αριστεράς μέσα στα πανεπιστήμια. Το Νέο Αριστερό Ρεύμα (αποχωρήσαντες του ΚΚΕ και της ΚΝΕ ήδη απο το 89’), οι Αριστερές Συσπειρώσεις Φοιτητών και πολλοί ανένταχτοι φοιτητές μέσα απο το ίδιο το κίνημα αποφάσισαν να ενωθούν σε ένα νεό επαναστατικό μόρφωμα με ριζοσπαστική αριστερή κατεύθυνση στην παρέμβασή του στους Φοιτητικούς και Σπουδαστικούς Συλλόγους για την ενεργοποίηση του φοιτητικού συνδικαλισμού. Έτσι δημιουργήθηκε η Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση (Ε.Α.Α.Κ), ένα δίκτυο πολιτικοσυνδικαλιστικών σχημάτων. Το πολιτικό πλαίσιο πάνω στο οποίο συγκροτήθηκε το δίκτυο ήταν: Ενάντια σε ΕΕ, Ενάντια στην Συνθήκη του Μάαστριχτ , Ενάντια στις αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση. Μιλάμε για σχήματα και όχι για παράταξη, επειδή δεν αποτελούν κάτι στατικό, αλλά μία δυναμική διαδικασία που η ύπαρξη και η εξέλιξή τους βρίσκονται στα χέρια όσων βάζουν το λιθαράκι τους σε αυτά.

Η πολιτική αντίληψη και δράση των σχημάτων αποφασίζεται μέσα από ανοιχτές διαδικασίες. Σε αυτές τις διαδικασίες ο καθένας ακούγεται ισότημα χωρίς αρχηγούς, στελέχοι, ιεραρχίες και καθοδηγήσεις. Ο κάθε φοιτητής είναι ικανός να κάνει ή να παράγει πολιτική ώστε μέσω της συνδιαμόρφωσης να αναγνωρίζεται η ιδιαίτερη συμβολή του και να προτάσσεται η συλλογικότητα ενάντια στον ατομισμό.Γι’ αυτό το μόρφωμα πάντα ακολουθούσε το τρίπτυχο θέση-αντίθεση-σύνθεση , την ισότητα,την αυτονομία του κάθε σχήματος και την συντροφικότητα και παρά το πείσμα των καιρών παρέμεναν ανεξάρτητοι από τους κομματικούς μηχανισμούς,το καθηγητικό αυθαίρετο, τις συγκλήτους και την οικονομική χρηματοδότηση. Με σκοπό την καλύτερη δράση μέσα στο κίνημα τα σχήματα συντονίζονται είτε σε επίπεδο πόλεων ειτε πανελλαδικά παίρνοντας πολιτικές αποφάσεις απο την βάση.

20 χρόνια ΕΑΑΚ

24


Το πρώτο πανελλαδικό διήμερο συντονιστικό των σχημάτων της ΕΑΑΚ πραγματοποιήθηκε το ’95 μετά απο κάλεσμα του σχήματος του Αντιλόγου που δρα στους μηχανολόγους μηχανικούς της Πάτρας. Ο συνδικαλισμός που προωθούν τα σχήματα δεν γίνεται παρά να εκφράζεται μέσω των φοιτητικών συλλόγων των οποίων το πιο δημοκρατικό όργανο λήψης αποφάσεων αποτελεί η Γενική Συνέλευση.Επίσης τα Διοικητικά Συμβούλια κατά τα σχήματα θα πρέπει να είναι πολιτικά και ανοιχτά προς όλους του φοιτητές, και να λειτουργούν στη βάση των αποφάσεων των Γ. Συνελεύσεων. Τέλος στηρίζουν με όλες τους τις δυνάμεις το ζωντάνεμα του φοιτητικού συνδικαλισμού, των διαδικασιών του, των δομών του και των δράσεων του.

Γι’ αυτό ακριβώς είναι με την Αριστερά, την πραγματική αριστερή αντίληψη που δημιουργεί ρήγματα στις συνειδήσεις, που εκφράζει τα ριζοσπαστικά οράματα και κινήματα, που δεν συνδιαλέγεται με την Εξουσία, δεν παρακαλά αλλά απαιτεί, δεν προσαρμάζεται στις ανάγκες του συστήματος, αλλά δημιουργεί τους όρους ανατροπής του.

Σημαντικότερες στιγμές

Το 1993 ήρθε η πρώτη ιδεολογική αντιπαράθεση της νεολαίας με τον εθνικισμό για το Μακεδονικό. Το 1995 έχουμε την πρώτη προσπάθεια κατάργησης των δωρεάν συγγραμμάτων με τα σχήματα στην πρώτη γραμμή του αγώνα με κινητοποιήσεις πανελλαδικά. Στον δεύτερο μεγάλο κόμβο της συνεχούς διαδικασίας της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης (ν.Αρσένη) το φοιτητικό κίνημα αναζωπυρώνεται και απαντά με γενικές συνελεύσεις και καταλήψεις διαρκείας, με πρωτοπόρο κομμάτι τα σχήματα που διεκδικούσαν δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση για όλους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της πίστης για την νίκη του κινήματος αποτελεί η 5μηνη κατάληψη του Πολυτεχνείου Κρήτης για τα Προγράμματα Σπουδών Επιλογής. Το 1997 στην προσπάθεια από μεριάς των καθεστωτικών παρατάξεων (ΔΑΠ-ΠΑΣΠ) για αλλαγή του τρόπου λειτουργίας και καταστατικού της ΕΦΕΕ(Πανελλαδικό Συνδικάτο των Φοιτητών), όπου θα έπαυε να λειτουργεί στη βάση των αποφάσεων των Γ.Σ., τα ΕΑΑΚ ήταν εκεί και απέτρεψαν την οποιαδήποτε καταστατική αλλαγής. Στη συνέχεια υπήρξε η πάλη για Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση για όλους το 2001, σύμφωνα με την οποία απαιτούμε Δημόσια Δωρεάν Εκπαίδευση για όλους, ενιαία ισχυρά πτυχία με ολα τα επαγγελματικά δικαιώματα σε αυτά, με πτυχία ενιαία ανά γνωστικό αντικείμενο και κανένας διαχωρισμός σε ΑΕΙ-ΤΕΙ.Την ίδια χρονιά τα ΕΑΑΚ πήραν την προτοβουλία για κάλεσμα πολιτικού Πανσπουδατικού Συνεδρίου της ΕΦΕΕ, όπου καμία άλλη δυναμη δεν ανταποκρίθηκε,συμβάλλοντας έτσι στην διάλυση του Φοιτητικού συνδικαλισμού.

Το 2003 με αφορμή την εισβολή της Αμερικής στο Ιράκ, δημιουργήθηκε η «Πρωτοβουλία Αγώνα» με αντιπολεμικό και αντιιμπεριαλιστικό πλαίσιο. Ήταν άλλο ένα δείγμα αλληλεγγύης των κινημάτων παγκόσμια. Την τριετία 2005-2007 έχουμε μια εκ νέου προσπάθεια να προχωρήσει η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση με ιδιαίτερα επιθετικούς όρους απο μεριάς κράτους. Ο νόμος για την αξιολόγηση όπως και ο περίφημος νόμος Γιαννάκου συνάντησαν απέναντι τους το μαζικό και μαχητικό Φοιτητικό Κίνημα με αποτέλεσμα να μην εφαρμοστούν στην πράξη. Τον Δεκέμβρη του 2008, με αφορμή την κρατική δολοφονία του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου, η οργή που είχε συσσωρευτεί στην κοινωνία ξέσπασε επηρεάζοντας και την νεολαία που αντέδρασε σε όλα τα μέτρα που καταστρέφουν το μέλλον της. Φτάνοντας και στο σήμερα, η φετινή χρονιά «φέρνει μνήμες απο τα παλιά». Ο περιβόητος νόμος Διαμαντοπούλου που ψηφίστηκε τον Αύγουστο του 11’, με καμία νομιμοποίηση από το σύνολο της πανεπιστημιακής κοινότητας, συνάντησε και πάλι συντεταγμένο το

φοιτητικό κίνημα. Με τις δυναμικές κινητοποιήσεις του Σεπτέμβρη, αποτέλεσμα της στήριξης των αγωνιστικών πλαισίων στις Γενικές Συνελεύσεις, στα οποία καθοριστικό ρόλο έπαιξαν και τα σχήματα, και το μπλοκάρισμα της συγκρότησης των Συμβουλίων Διοίκησης ο νόμος δεν έχει εφαρμοστεί στο μεγαλύτερο μέρος του.

Έτσι λοιπόν βλέπουμε πως και στο σήμερα,σε μια περίοδο που η αντιλαική πολιτική ολοένα και εντείνεται σε όλους τους τομείς της κοινωνίας και συγχρόνως και η νεολαία δέχεται μια όλο και πιο σφοδρή επίθεση τα σχήματα της ΕΑΑΚ είναι ακόμα εδώ,στην πρώτη γραμμή για την υπεράσπιση των συμφερόντων των φοιτητών.Παρόλου που ο αστισμός και όλοι οι εκφραστές του προσπαθούν να διαλύσουν κάθε δικαίωμα μας, να μας χαράξουν μια συγκεκριμένη ιδεολογία και εν τέλει να διαλύσουν το δημόσιο χαρακτήρα των σπουδών που θέλουμε, καταργώντας τα πτυχία μας και τα επαγγελματικά μας δικαιώματα η απάντηση είναι ηχήρη.Τα ΕΑΑΚ θα συνεχίζουν να παλεύουν μέσα απο την καθημερινή τους παρέμβαση και τον καθημερινό αγώνα ενάντια στην μείωση των φοιτητικών παροχών, την πειθάρχηση, , την εντατικοποίηση, την καθηγητική αυθαιρεσία, στην διάλυση των πτυχίων μας και της επαγγελματικής μας προοπτικής και ουσιαστικά στην προσπάθεια διαγραφής της γενιάς μας. Είναι εκεί έχοντας ως στόχο το φοιτητικό κίνημα και οι αγώνες του να αποτελέσουν το εφαλτήριο που δίνει το έναυσμα και στην υπόλοιπη κοινωνία να παλέψει ενάντια σε ότι έρχεται να τσακίσει τα δικαιώματα μας.

20 χρόνια έχουν περάσει και τα σχήματα της ΕΑΑΚ έχουν αποδείξει ότι καμία ιδεολογία δεν πέθανε, και ότι ένα ριζοσπαστκό επαναστατικό μόρφωμα είναι υπαρκτό στην νεολαία, και συνεχίζουν να δηλώνουν περίτρανα ότι στην μάχη της γενιάς μας για ότι δικαιούμαστε δεν είμαστε ονειροπόλοι,αλλά είμαστε το ξύπνημα από ένα όνειρο που γίνεται εφιάλτης...

Χτίζουμε εμείς τη νέα ζωή μαςΚαι αυτή είναι η δύναμη μας Δεν τρέμουμε στον τοίχο σας εμπρός Στον τοίχο σας που ορθώνεται Μπροστά μας τρομερός

Ναζίμ Χικμέτ

25


Ένας θεωρητικός του κουμμουνισμού είχε πει ότι η ταξική πάλη διεξάγεται με πρωτότυπο τρόπο κάθε φορά. Μια ρήση η οποία βλέπουμε ότι αναλύει την κατάσταση του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα του σήμερα. Οι τεράστιες πανεργατικές απεργίες, οι συγκεντρώσεις των πλατειών και οι κλαδικοί αγώνες που αναπτύχθηκαν και αναπτύσσονται το τελευταίο διάστημα μας κάνουν ξεκάθαρο ότι ο λαός ξαναβγαίνει στο προσκήνιο και διεκδικεί αυτά που με τόσο κόπο παράγει, ένα καλύτερο μέλλον για τον ίδιο αλλά και τις επόμενες γενεές.

Οι κλαδικοί αγώνες και η διεκδίκηση σε πρωτοβάθμιο και δευτεροβάθμιο επίπεδο δεν αποτελούν παρθενογένεση, αποτελούν κομμάτι της μακρόχρονης ιστορίας του εργατικού κινήματος στον τόπο. Από τους αγώνες των καπνεργατών το ’36, των οικοδόμων τη δεκαετία του ’60, τις μεγάλες κινητοποιήσεις σε εργοστασιακό επίπεδο τις δεκαετίες ’70 και ’80 ως τους μεγαλειώδεις αγώνες των καθηγητών και των δασκάλων μας γίνεται φανερό ότι εργαζόμενες μάζες στην Ελλάδα βρίσκονται συνεχώς σε κίνηση και καταφέρνουν να παράγουν ρήγματα στην κυρίαρχη πολιτική.

Η διεκδικητικότητα της πληττόμενης πλειοψηφίας βέβαια έρχεται να βρει εμπόδια στα τριτοβάθμια όργανα αλλά και σε μια σειρά παλινωδίες που υπάρχουν στο συνδικαλιστικό κίνημα. Οι δυνάμεις των ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ από τη μεταπολίτευση και μετά έχουν βάλει στην ναφθαλίνη τους αγώνες και επενδύουν σε μια ιδιόρρυθμη κατάσταση πελατειακών σχέσεων και σχέσεων με την κεντρική εξουσία, έτσι μια μεγάλη μερίδα των εργαζομένων έχανε σιγά-σιγά την εμπιστοσύνη του στον συνδικαλισμό. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης σήμερα είναι η μειωμένη συνδικαλιστική πυκνότητα, τα εργοδοτικά σωματεία αλλά και τα σωματεία σφραγίδες. Το γεγονός, επίσης, ότι εργαζόμενοι με ελαστικές μορφές απασχόλησης δεν γίνονται αποδεκτοί στα σωματεία, όπως επίσης και οι μετανάστες εργάτες, αποδυνάμωσαν τα σωματεία και επέβαλλαν αρκετές φορές το διχασμό μεταξύ των εργαζομένων. Οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες από τη μια και από την άλλη η μειωμένη παρέμβαση της αριστεράς στα εργατικά και εργαζόμενα στρώματα έκαναν ακόμη πιο εμφανή την σήψη του λαϊκού κινήματος.

Κλαδικοί αγώνεςΜια νέα μέρα ξημερώνει

31 Οκτώβρη 2011 ημερομηνία σταθμός για το εργατικό κίνημα, ημέρα στην οποία οι 400 εργάτες της ελληνικής χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο ξεκίνησαν την ηρωική απεργία τους ενάντια στις απολύσεις και τις μειώσεις μισθών που επέβαλε η εργοδοσία Μάνεση με τις ευλογίες της κυβέρνησης. Η ανυποχώρητη στάση της εργοδοσίας απέναντι στους εργαζόμενους αλλά και η αντοχή των εργαζόμενων μας φέρνουν μέχρι και σήμερα σε έναν αγώνα χωρίς πισωγυρίσματα, χωρίς υποχωρήσεις, αλλά με έναν αέρα νίκης.

Ο αγώνας των χαλυβουργών συνέπεσε χρονικά με τις κινητοποιήσεις στα ΜΜΕ, η απεργία στο alter και η κατάληψη της συχνότητας από του εργαζόμενους, η απεργία στην ελευθεροτυπία και η έκδοση απεργιακού φύλλου αλλά και σε άλλα μέσα φανερώνουν τις αδυσώπητες παρενέργειες των αντεργατικών πολιτικών του μνημονίου την τελευταία διετία στην Ελλάδα. Οι συνεχιζόμενες απολύσεις στον κλάδο των εργαζομένων στα ΜΜΕ, οι περικοπές και η αφαίρεση δικαιωμάτων ώθησαν τους εργαζόμενους πέρα από τις απεργιακές κινητοποιήσεις και σε πρωτότυπες δράσεις καταλαβαίνοντας επί της ουσίας την δύναμη που έχουν στα χέρια τους. Έτσι το alter λειτούργησε σαν ο σταθμός των εργαζομένων σε όλη την χώρα, με τα απεργιακά δελτία τις δηλώσεις συμπαράστασης από εργαζομένους άλλων κλάδων έβαλαν ξανά στο προσκήνιο την εργατική αλληλεγγύη.

Δύο πράγματα είναι αυτό που οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν στο μυαλό τους στο σήμερα την ανατροπή και την αλληλεγγύη. Ανατροπή της βάρβαρης αντιλαϊκής επίθεσης και των εκφραστών αυτής, το μαύρο μέτωπο της συγκυβέρνησης, την ΕΕ και το ΔΝΤ. Αλληλεγγύη σε όλους αυτούς οι οποίοι αγωνίζονται για ένα καλύτερο μέλλον για αυτούς αλλά και για τα κατώτερα στρώματα. Παρόλα αυτά σε μια περίοδο όπου η επίθεση είναι γενική και κλιμακώνεται συνεχώς υπάρχει ανάγκη συντονισμού των διάφορων κλαδικών αγώνων, με τους αγώνες της νεολαίας και τα κινήματα ανυπακοής σε μια κατεύθυνση δημιουργίας αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής που θα ανατρέψει την κυβέρνηση και θα δώσει το όραμα καλύτερων ημερών για το λαό. Αυτή η κατεύθυνση ενισχύεται από την κίνηση της πρωτοβουλίας για το συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, που βασιζόμενη στην αγωνιστική ταξική ενότητα των δυνάμεων της εργασίας αλλάζει τους όρους που ασκείται ο συνδικαλισμός στο σήμερα.

Σε επίπεδο Θεσσαλονίκης έχουν ξεσπάσει πολλοί αγώνες εργαζομένων ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία, σε μειώσεις μισθούς, σε απολύσεις και στην συνολικά ολοένα και εντεινόμενη χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας εις βάρος των εργαζομένων. Μία από τις πιο σημαντικές νίκες του εργατικού κινήματος στην Θεσσαλονίκη αποτέλεσε η επιτυχία των εργαζομένων στο εργοστάσιο της Coca-Cola όπου πέτυχαν να μην μεταφερθεί το εργοστάσιο στην Βουλγαρία και να μην μείνουν δεκάδες εργαζόμενοι άνεργοι. Στα ζαχαροπλαστεία «Χατζή» οι εργαζόμενοι μετά από 6 μήνες όπου παρέμεναν απλήρωτοι ξεκίνησαν ένα αγώνα ενάντια στην εργοδοσία διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους. Επίσης αγώνες εργαζομένων ξέσπασαν σε διάφορους χώρους δουλειάς όπως είναι τα φροντιστήρια «Μπαχαράκης», το «Blé» αλλά και διάφοροι άλλοι είτε για απολύσεις και για μειώσεις μισθών, είτε για συνδικαλιστικές διώξεις. Όλοι αυτοί οι κλαδικοί αγώνες σε συντονισμό μεταξύ τους αλλά και με φοιτητικά, αντιρατσιστικά και άλλα κινήματα που ξεσπούν αποτελούν τις πιο ελπιδοφόρες ενδείξεις ενάντια στο μέλλον της εξαθλίωσης που μας ετοιμάζουν.

26


Οι Επιπτώσεις

Τα προτεινόμενα νομοσχέδια αποτελούν στροφή σε παγκόσμιο επίπεδο αναφορικά με το μέγεθος περιστολής των ψηφιακών μας δικαιωμάτων. Η ραγδαία επέκταση των ιδιωτικών δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας τα τελευταία χρόνια αλλά και η ουσιαστική ασυμβατότητά τους με τα ψηφιακά περιβάλλοντα θα οδηγήσει στη επέκταση της χρήσης ενός τέτοιου μηχανισμού λογοκρισίας και για άλλους σκοπούς, όπως για την περιστολή της ελευθερίας έκφρασης και για τον αθέμιτο εμπορικό ανταγωνισμό. Θα αυξήσει δε υπέρμετρα την ευθύνη και τα έξοδα λειτουργίας των μεσαζόντων του διαδικτύου, οδηγώντας σταδιακά σε μία υπέρμετρη εμπορευματοποίηση του κυβερνοχώρου. Έτσι κατά την πρώτη ημέρα συζήτησης του SOPA στο Κογκρέσο, η οποία είχε ανακηρυχθεί ως ημέρα Αμερικανικής λογοκρισίας, εστάλησαν ένα εκατομμύριο e-mails διαμαρτυρίας, συλλέχθηκαν 250.000 υπογραφές και έγιναν 88.000 τηλέφωνα διαμαρτυρίας, ενώ συμμετείχαν περισσότερες από 6.000 ιστοσελίδες και κατάφεραν λοιπόν να παγώσουν οι διαδικασίες ψήφισης του νομοσχεδίου.

Η ΑCTA ως συνέχεια…

Τα νομοσχέδια SOPA και PIPA μπορεί να έχουν παγώσει για την ώρα, αλλά μια μεγαλύτερη απειλή πλησιάζει… Στις 16 Δεκεμβρίου 2011 κατέβηκε στο Ευρωκοινοβούλιο η συμφωνία για την ψήφιση της ACTA (Anti-Counterfeiting Trade Agreement – ACTA) εν μέσω μιας διαδικασίας που είχε ως θέματα την αλιεία και τη γεωργία. Η ACTA είναι μια εμπορική συμφωνία εναντίον της πλαστογραφίας η οποία αφορά τις 27 χώρες της Ε.Ε. και μια σειρά από άλλα κράτη, που στοχεύει στην εγκαθίδρυση πολυεθνικών προτύπων πάνω στην επιβολή του νόμου για τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας. Ο τίτλος της συμφωνίας υπονοεί ότι ασχολείται με πλαστά (“μαϊμού”) προϊόντα, όπως ιατρικά προϊόντα ή πολυτελή αγαθά. Παρ’όλα αυτά, η συμφωνία στην πραγματικότητα έχει ένα ευρύτερο πεδίο και ασχολείται με εργαλεία που στοχεύουν την διανομή περιεχομένου μέσω διαδικτύου και στο IT (information technology).

Το ACTA διαπραγματεύτηκε, κυρίως μυστικά, ανάμεσα σε διάφορες χώρες και την ευρωπαϊκή ένωση τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Πολλες χώρες έχουν ήδη υπογράψει το σύμφωνο, πολύ πριν από το σάλο που έγινε στο διαδίκτυο σχετικά με τον νομοσχέδιο SOPA. Μέχρι στιγμής ο Καναδάς, η Ιαπωνία, η Κορέα, το Μαρόκο, η Νέα Ζηλανδία, η Σιγκαπούρη και οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ήδη

Ήταν στις αρχές Φεβρουαρίου όταν οι Anonymous εμφανίζονται στην Ελλάδα και το άγνωστο μέχρι τότε για τους περισσότερους ζήτημα της ACTA έρχεται στο προσκήνιο. Περιορισμός της «διαδικτυακής ελευθερίας» , δημιουργία ενός ιδιωτικοποιημένου δικτύου λογοκρισίας καθώς και η στοχοποίηση εναλλακτικών δικτύων είναι μερικές από τις κατηγορίες που υιοθετούνται από τον κόσμο του διαδικτύου με κεντρικό σύνθημα το «STOP ACTA». Λίγο νωρίτερα, στις 18 Ιανουαρίου είχαμε δει πολλές και αρκετά δημοφιλείς ιστοσελίδες να «κατεβάζουν ρολά» για ένα 24ωρο, διαμαρτυρόμενες απέναντι σε νομοθεσίες(SOPA, PIPA), που όπως υποστήριζαν απειλεί με κλείσιμο μεγάλα ψυχαγωγικά και ενημερωτικά site και networks στο διαδίκτυο. Ήταν όμως το ίδιο κοινό του διαδικτύου, που στην Ελλάδα αποχαιρετούσε μήνες νωρίτερα τα «μεγαλεία» που το ga-mato.info του πρόσφερε, το οποίο άφησε ως κληρονομιά σε περίπου ένα εκατομμύριο μέλη και χρήστες, την πρώτη τους επαφή με το πώς να μοιράζονται μεταξύ τους ψηφιακά αρχεία.

Ο κακός οιωνός: gamato.info

Το 2010 συλλαμβάνονται 6 άτομα που σχετίζονταν με τη μεγαλύτερη ελληνόφωνη ιστοσελίδα διαμοιρασμού ψηφιακών αρχείων. Το κλείσιμο της ιστοσελίδας αυτής απασχόλησε αρκετά τα ΜΜΕ. Πνευματικά δικαιώματα, κέρδη, διαφημίσεις, εκμετάλλευση καλλιτεχνών, δισκογραφικές-πολυεθνικές, εμπορευματοποίηση της τέχνης, δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος, ήταν λίγα απ’ αυτά που ακούγονταν στις ειδήσεις σε κάθε αναφορά στο ζήτημα.

Αλλά από ότι φάνηκε αυτό ήταν μόνο η αρχή. Ενώ λοιπόν ακόμη τότε το βάρος της όποιας τέτοιας διακίνησης αρχείων βάραινε τους χρήστες – τουλάχιστον νομικά - τα πράγματα πήραν άλλη τροπή προσφάτως...

SOPA / PIPA ή μάλλον «Σώπα(σε)»

Το SOPA (Stop Online Piracy Act), το πρώτο και πιο επικίνδυνο από τα δύο νομοσχέδια, το οποίο εισήχθη στις 26 Οκτωβρίου από μία μικτή επιτροπή Δημοκρατικών – Ρεπουμπλικανών βουλευτών και προβλέπει την εγκαθίδρυση μίας μαύρης λίστας ιστοσελίδων, η πρόσβαση στις οποίες θα αποκόπτεται για οποιονδήποτε παραμένει στις ΗΠΑ. Σύμφωνα με τις διατάξεις του νομοσχεδίου οποιοσδήποτε κάτοχος πνευματικών δικαιωμάτων θα μπορεί με μία απλή εισαγγελική παραγγελία να υποχρεώνει όλους τους τηλεπικοινωνιακούς παρόχους της χώρας να διακόπτουν εντελώς την πρόσβαση σε ιστοσελίδες, που υποστηρίζεται ότι εμπλέκονται με παραβίαση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας, αλλά και καταχωρητές ονομάτων χώρου, παρόχους φιλοξενίας και άλλων υπηρεσιών προς αυτές να διακόπτουν κάθε συνεργασία. Τυχόν ψήφιση του παραπάνω νομοσχεδίου θα αποτελέσει άλλο ένα λιθαράκι στον νομικό επεκτατισμό των ΗΠΑ, καθώς θα καθιστά δίχως την δυνατότητα προηγούμενης δικαστικής προστασίας μη προσβάσιμες σε όλες τις ΗΠΑ ιστοσελίδες, που έχουν καταχωρηθεί ή/και φιλοξενούνται αλλού στον κόσμο. Η δε λογοκρισία, που επιφέρει η ψήφισή του, θα συγκρίνεται τόσο τεχνικά όσο και ποιοτικά με το ψηφιακό «Σινικό Τείχος» της Κίνας. Παρόμοιου χαρακτήρα προβλέψεις έχει και το PIPA (Protect IP), νομοσχέδιο που βρίσκεται στα τελευταία στάδια ψήφισής του στην Γερουσία.

acta

27


υπογράψει το ACTA. Το σύμφωνο του ACTA έχει περάσει μέσα από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις γεωργικές και αλιευτικές συνεδρίες του Δεκεμβρίου. Μερικά κομμάτια με πιο επιθετικό ύφος έχουν αφαιρεθεί στις τελευταίες εκδόσεις της συμφωνίας, ιδιαίτερα τα σημεία που αφορούν ”την αποσύνδεση της διαδικτυακής πρόσβασης”. Η συμφωνία αυτή έφτασε και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, προτού η Ευρωπαϊκή Βουλή είχε την ευκαιρία να το ψηφίσει και υπογράφτηκε το ACTA από 22 μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Τόκυο.

Εδώ αξίζει να αναφερθεί και η στάση των εκλεγμένων κομμάτων στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, όπου το ΠΑΣΟΚ αρχικά είχε αντιταχθεί στη συμφωνία στο Ευρωκοινοβούλιο, αλλά έσπευσε να συναινέσει στην υπογραφή της, ενώ παράλληλα η ιστορία των ψηφοφοριών στο θέμα δείχνει πως και οι ευρωβουλευτές της Ν.Δ. και του ΛΑΟΣ συστηματικά υπερψήφιζαν σχεδόν κάθε πρόταση υπέρ της ACTA που ετίθετο σε ψηφοφορία. Κατ’ αυτόν τον τρόπο μοιάζει και «λίγο» προκλητική η στάση των παρατάξεων αυτών των κομμάτων εντός των πανεπιστημίων, ΔΑΠ και ΠΑΣΠ να κόπτονται ενάντια στην ACTA, όταν οι αρχηγοί τους την αποδέχονται και την ψηφίζουν.

Τα καυτά σημεία της συμφωνίας

1Το ACTA Είναι αντιδημοκρατικό: Το ACTA έχει κυρίως διαπραγματευτεί πίσω από “κλειστές πόρτες”, με τους περισσότερους συμμετέχοντες να έχουν αναγκαστεί να υπογράψουν σύμφωνο εμπιστευτικότητας προτού τους

επιτραπεί να δουν τα έγγραφα του ACTA. Είναι πολύ δύσκολο να βρεις ποιος το έχει γράψει και τι ακριβώς συνέβη στις διαπραγματεύσεις. Είναι πολύ ασυνήθιστο ποινικές κυρώσεις αυτού του ύψους να διαπραγματεύονται εκτός δημοκρατικών διαδικασιών

2Δημιουργία ενός ιδιωτικοποιημένου δικτύου λογοκρισίας: Οι πάροχοι διαδικτυακής πρόσβασης μετατρέπονται σε επιτηρητές των διαδικτυακών συμπεριφορών των χρηστών τους, καθώς γίνονται νομικά υπεύθυνοι γι’ αυτές. Αυτό θα

αναγκάσει τους παρόχους να παρακολουθούν μαζικά και γενικευμένα τις δραστηριότητες των χρηστών τους, βάζοντας όρια εκεί όπου οι ίδιοι, αυθαίρετα, εκτιμούν πως πρέπει. Οι πάροχοι αποκτούν λοιπόν αστυνομικό ρόλο σε συνεργασία με κατόχους πνευματικών δικαιωμάτων (ΚΠΔ) και επιβάλλουν ποινές (αίρουν την πρόσβαση σε χρήστες ή κλείνουν την πρόσβαση σε «προβληματικούς» για τους ΚΠΔ ιστοχώρους), όπως συμβαίνει με τα τραγούδια που αποκλείονται από το youtube.

3Στοχοποίηση εναλλακτικών δικτύων: Οι αναφορές σε «μέσα ευρείας διανομής για σκοπούς καταπάτησης πνευματικών δικαιωμάτων» δημιουργούν εύλογες ανησυχίες πως κάθε πλατφόρμα όπου δυνητικά θα μπορούσαν να υπάρξουν

«παραβιάσεις πνευματικών δικαιωμάτων» θα μπορεί να βρεθεί στο στόχαστρο των σχετικών νόμων. Από πλατφόρμες blogging, δίκτυα P2P μέχρι προγράμματα ελεύθερου λογισμικού…

4Παράκαμψη ισχύοντος ποινικού δικαίου: Επιβάλλει ποινικές κυρώσεις που παρακάμπτουν τις νομοθετικές διαδικασίες και εγγυήσεις της Ε.Ε. και των κρατών – μελών τους, κάτι που καθίσταται ακόμα πιο επικίνδυνο λόγω της ασάφειας των

διατυπώσεων που χρησιμοποιούνται.

5Μόνιμη παράκαμψη της νομοθετικής διαδικασίας: Μια επιτροπή της ACTA θα μπορεί να μεταβάλλει τη συμφωνία και μετά την υιοθέτησή της, κάτι που ουσιαστικά την καθιστά μη εκλεγμένο νομοθέτη. Πρόκειται για παράδοση λευκής

νομοθετικής επιταγής σε ένα αδιαφανές και ελεγχόμενο από ιδιωτικά συμφέροντα σώμα.

6Οι τελωνειακές αρχές αποκτούν αποφασιστική δικαιοδοσία για θέματα πνευματικών δικαιωμάτων των φορτίων που μεταφέρονται μέσα στην Ε.Ε. ή διά μέσου αυτής. Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα π.χ. να μπορούν οι αρχές να κρατούν ή να

κατάσχουν εμπορεύματα γενόσημων φαρμάκων, αλλά και σπόρων, απλά και μόνο με την καταγγελία, με κρισιμότατες συνέπειες για χώρες του Τρίτου Κόσμου και όχι μόνο…

Οι αντιδράσεις που προκάλεσε

Κεντρικά site του αμερικανικού διαδικτύου ανέστειλαν τη λειτουργία τους για μια μέρα, άλλα ενημέρωναν τους επισκέπτες για τους κινδύνους σημαντικού περιορισμού του διαδικτύου από την κυβέρνηση, χιλιάδες ηλεκτρονικές επιστολές με παραλήπτες τα μέλη της γερουσίας των ΗΠΑ εστάλησαν και άλλες παρόμοιες κινήσεις συνοδεύτηκαν από κυβερνο-επιθέσεις των Anonymous σε κυβερνητικά site και σελίδες μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στον τομέα των έργων πνευματικής ιδιοκτησίας (π.χ. κινηματογραφικούς και μουσικούς κολοσσούς). Η κινητοποίηση αυτή υπήρξε, μαζικοποιήθηκε, νίκησε λόγω της τεράστιας ανόδου των κοινωνικών και λαϊκών κινημάτων σε παγκόσμιο επίπεδο τη χρονιά που μας πέρασε.

Η διαδικασία αυτή εμφάνισε τεράστια πολυμορφία – από τις άγριες απεργιακές ημέρες της Αθήνας, την εξέγερση του αραβικού κόσμου και το κίνημα των πλατειών σε όλο το Δυτικό κόσμο – και σημαντικό εργαλείο για την οργάνωση αλλά και την παγκόσμια συνειδητοποίησή της ήταν το διαδίκτυο. Η τεχνική δυνατότητα της σχεδόν στιγμιαίας ενημέρωσης για γεγονότα σε όλο το μήκος και πλάτος του πλανήτη αλλά και η τεχνική δυνατότητα πραγματοποίησης μορφών άμεσης δημοκρατίας σε μαζική κλίμακα αναμφίβολα έπαιξαν κρίσιμο ρόλο στην κοινωνική πρακτική αλλά και στον ίδιο το σχηματισμό των κοινωνικών υποκειμένων. Η μαζική ψηφιακή κινητοποίηση λοιπόν έλαβε χώρα επειδή οι πρωταγωνιστές της είχαν ήδη αγωνιστικές αναπαραστάσεις από τις παγκόσμιες κινητοποιήσεις και επειδή θεώρησαν ότι δίνεται υπερβολική δυνατότητα ελέγχου στις κυβερνήσεις πάνω στο μέσο που βοήθησε αυτές τις παγκόσμιες κινητοποιήσεις να οργανωθούν.

Σε ρήξη με τον ακτιβισμό και τη φιλανθρωπία που χαρακτήριζαν τις προηγούμενες καμπάνιες του διαδικτύου, η συγκεκριμένη κινητοποίηση είχε άμεσο πολιτικό στόχο: να καταψηφιστούν νομοσχέδια της κεντρικής κυβέρνησης των ΗΠΑ. Επίσης, οι πρωταγωνιστές είχαν σαφές ποιον έχουν απέναντί τους και στοχοποίησαν εξ’ αρχής την κεντρική κυβέρνηση των ΗΠΑ, τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες στο χώρο του θεάματος και της ψυχαγωγίας, συγκεκριμένους γερουσιαστές κλπ. Επιπλέον, αν και αμερικανοί πολίτες στην πλειονότητα τους, οι «ψηφιακοί αγωνιστές» αντιλήφθηκαν ότι λόγω της παγκόσμιας οικονομικής, πολιτικής και πολιτιστικής ηγεμονίας των ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο, ένα χτύπημα απέναντι στην κυβέρνηση των ΗΠΑ θα ήταν χτύπημα απέναντι σε κάθε κυβέρνηση ανά την υφήλιο που θα ήθελε να ακολουθήσει το αμερικανοκεντρικό ρεύμα.

Το πόσο ελεύθερη να λειτουργήσει είναι η δημόσια σφαίρα του ίντερνετ που χτίζεται πάνω σε κρατικές ή ιδιωτικές υποδομές το δείχνουν διάφορα παραδείγματα. Ενδεικτικά μπορεί κανείς να παραθέσει την διακοπή των υπηρεσιών ίντερνετ τις μέρες της εξεγερμένης Αιγύπτου από τον Μουμπάρακ και τον συμπληρωματικό ρόλο που έπαιξε σε αυτό η Vodafone που έκλεισε και αυτή την πρόσβαση στο δίκτυο κινητής τηλεφωνίας που διαθέτει στη χώρα. Αντίστοιχο παράδειγμα μπορεί να αποτελέσει το «δεύτερο ίντερνετ»

28


που υπάρχει στην Κίνα, δηλαδή τον φραγμό που επιβάλει το κινεζικό κράτος – μελλοντική υπερδύναμη της πληροφορικής – στην πρόσβαση εκατέρωθεν του σινικού τείχους και η συνακόλουθη δημιουργία αντιγράφων των Δυτικών site, όπως π.χ. ένα δεύτερο Facebook με πρόσβαση μόνο από κινέζικες IP. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι αυτά τα παραδείγματα αφορούν ανελεύθερα καταπιεστικά καθεστώτα και είναι αρκετά βήματα πίσω από αυτά που συμβαίνουν στο Δυτικό κόσμο. Κρατώντας εν μέρει το δίκιο που μπορεί να έχει το επιχείρημα, τα παραδείγματα αυτά καταδεικνύουν τη δυνατότητα που μπορούν να έχουν τα Δυτικά κράτη να περιορίσουν το ίντερνετ.

Το “κράτος” της Google

Ακόμα όμως και εντός του κόσμου της διαδικτυακής ελευθερίας υπάρχει ενός είδους «κρατική» πολιτική. Η Google, η γνωστότερη μηχανή αναζήτησης, συμμετείχε στην μέρα ψηφιακής αντίστασης απαιτώντας απόσυρση των νομοσχεδίων. Θα άξιζε να συζητήσουμε για το ποιά είναι η φιλοσοφία της. Σε πρώτο επίπεδο, φιλτράρει τα αποτελέσματα της αναζήτησης με βάση την εθνική τοποθεσία από την οποία διατυπώνεται το ερώτημα προς αναζήτηση και παρουσιάζει στο χρήστη τα κατάλληλα φιλτραρισμένα αποτελέσματα. Δεν είναι λίγες οι αναφορές για συνεργασία της Google με τα εθνικά κράτη. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, η Google ως πρακτική (το googleάρισμα) διαμορφώνει το σύγχρονο χρήστη του διαδικτύου. Μέχρι πριν κάποια χρόνια, κυριαρχούσε η λογική της φυλλομέτρησης (browse) όπου ο χρήστης επέλεγε να ξεκινήσει τη θεματική του αναζήτηση από ένα κατάλογο θεματικά οργανωμένων ιστοσελίδων και στη συνέχεια ακολουθόντας υπερσυνδέσμους (hyperlinks) οδηγούταν από σελίδα σε σελίδα. Πλέον αυτή η πρακτική έχει ατονήσει προς χάρην της αναζήτησης, δηλαδή της διατύπωσης ερωτήματος (query) σε μια μηχανή αναζήτησης (search engine) και χρήση των σχετικών αποτελεσμάτων. Η μάχη για την καλύτερη μηχανή αναζήτησης – το κέντρο του διαδικτύου – έχει προ πολλού λήξει με την Google να ανακηρύσσεται σε νικητή. Μάλιστα, η συνήθης πρακτική είναι οι χρήστες να ασχολούνται μόνο με τα αποτελέσματα της πρώτης σελίδας ή μόνο τα δέκα πρώτα. Αυτές οι παρατηρήσεις δείχνουν την ισχύ που έχει η Google στην διαμόρφωση της λογικής του χρήστη του διαδικτύου και μας οδηγεί σε ένα τρίτο επίπεδο: ο αλγόριθμος κατάταξης ιστοσελίδων της Google (PageRank) διαμορφώνει το σύνολο των ιστοσελίδων. Με μια αλλαγή κριτηρίων στην ταξινόμηση των σχετικών με ένα ερώτημα ιστοσελίδων, η Google μπορεί να οδηγήσει σε πρακτική «εξαφάνιση» χιλιάδων ιστοσελίδων και άρα θέτει το πρότυπο για το πώς παρουσιάζεται το περιεχόμενο στις ιστοσελίδες του πλανήτη (κάτι εξίσου σημαντικό για το web όσο και το ίδιο το περιεχόμενο) και εμμέσως και το ίδιο το περιεχόμενο. Μήπως η Google είναι το «κράτος» του διαδικτύου;

printf (“end page\n”);Όταν τη δεκαετία του ‘60 βγήκαν στην αγορά τα πρώτα φωτοτυπικά μηχανήματα, πολλοί βιάστηκαν να προαναγγείλουν την πτώση των εκδοτικών οίκων, καθώς πλέον ο καθένας θα μπορούσε να αντιγράψει στο σπίτι του ένα βιβλίο σε πολύ χαμηλό κόστος. Το ίδιο συνέβη λίγα χρόνια αργότερα και στο χώρο της μουσικής, με την είσοδο του κασετόφωνου σε κάθε σπίτι, ενώ πανικό προκάλεσε στο χώρο της βιομηχανίας ταινιών, η ανακάλυψη του βίντεο.Φυσικά η ιστορία διέψευσε τις δυσοίωνες προβλέψεις που ακολουθούσαν κάθε είδους τεχνολογικής ανακάλυψης η οποία υποσχόταν να ταράξει την κερδοφόρα ηρεμία της βιομηχανίας θεαμάτων. Η αντιγραφή μουσικής, ταινιών, βιβλίων κτλ, όχι μόνο δεν προκάλεσε πτώση των εσόδων, αλλά αντίθετα συνοδεύτηκε από μια εντυπωσιακή έκρηξη των αγορών.Φτάνοντας στο σήμερα, με μια νομοθεσία που βασίζεται στην αντίληψη της πλήρους ιδιωτικοποίησης και εξαγωγής κέρδους από κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα στο διαδίκτυο ποινικοποιεί τεχνολογίες και συμπεριφορές, η πάλη για διεύρυνση της ψηφιακής ελευθερίας πρέπει να είναι κομμάτι της σύγχρονης ριζοσπαστικής πολιτικής και της κατεύθυνσης προς μια άμεση οριζόντια δημοκρατία. Πρέπει όμως να χτίζεται από κάτω προς τα πάνω, να αμφισβητεί τις ιδιωτικές και κρατικές υποδομές, τις εταιρικές πολιτικές ακόμα και εταιριών – «συμμάχων» της ελεύθερης ανάπτυξης του ίντερνετ και τις ιδεολογικές και πολιτικές αναφορές που ενέχει δομικά η πρακτική της χρήσης του διαδικτύου. Να αντιλαμβάνεται ότι σε τελική ανάλυση είναι πάλη ενάντια στις πολιτικές μορφές του σύγχρονου κράτους στο σύνολο της οικονομικής και εθνικής του στρατηγικής, δηλαδή είναι πολιτική πάλη, έχει άμεση κοινωνική σημασία και δεν μπορεί να τεθεί ξεκομμένα από το κοινωνικό ζήτημα. Έχουμε πολλά να διδαχτούμε από τους νέους σε Αίγυπτο και Puerta del Sol της Μαδρίτης που από κάποια στιγμή και μετά, για τους μαζικούς χώρους των κινημάτων στις πλατείες έφτιαξαν δικές τους ασύρματες υποδομές πάνω στις οποίες έχτισαν δομές άμεσης ψηφιακής δημοκρατίας και πάντα χρησιμοποίησαν την πληροφορική και το ίντερνετ σαν μέσο για την πολιτική πάλη και όχι σαν σκοπό.

29


Ο άνθρωπος από τη φύση του, ανέκαθεν, ψάχνει τρόπους να εξωτερικεύσει την ιδιοσυγκρασία και τα πιστεύω του. Αυτή του η ανάγκη βρίσκει αντίκρισμα σε διάφορους τομείς της καθημερινότητάς του, βασικός εκ των οποίων είναι και η μουσική. Με τη μουσική, όπως άλλωστε και με κάθε άλλη μας επιλογή, είναι πολύ εύκολο(έτσι όπως είναι σήμερα δομημένη η κοινωνία) να χαρακτηριστούμε ανάλογα είτε οι ίδιοι είτε η διάθεσή μας. Για παράδειγμα, άλλα αισθήματα εκφράζει το λαϊκό τραγούδι, άλλα το ρεμπέτικο, άλλα η ηλεκτρονική μουσική, άλλα η χορευτική, άλλα το χιπ-χοπ κτλ κτλ. Παράλληλα, όμως, θίγουν(στις περισσότερες περιπτώσεις) και αντίστοιχα ζητήματα, αλλά και παίζονται σε χώρους με διαφορετική σημασία, χωρίς πάντοτε αυτό να είναι απόλυτο. Στις μέρες μας, όπου ο τόπος μας μαστίζεται από ολοένα και περισσότερα προβλήματα και η καθημερινότητά μας δυσκολεύει μέρα με τη μέρα, ένα από τα είδη μουσικής που πάνω του αντικατοπτρίζονται όλα αυτά είναι το χιπ- χοπ. Για την ακρίβεια, το χιπ-χοπ δεν είναι μόνο μουσική, αλλά ολόκληρη κουλτούρα που περιλαμβάνει τέσσερα βασικά στοιχεία: το rap/mcing, το djing, το graffiti και το breakdance. Για πολλούς είναι και τρόπος ντυσίματος, ενώ για άλλους ολόκληρος τρόπος ζωής. Οι απαρχές του βρίσκονται στη δεκαετία του ’70, οι ρίζες του ήχου στη jazz και η έκφρασή του σε έφηβους αφροαμερικάνους και λατινοαμερικάνους ως ένας τρόπος εκτόνωσης αλλά και αντίδρασης στην κοινωνία. Η ονομασία του χρεώνεται στον Keith Cowboy, ο οποίος θέλοντας να πειράξει έναν φίλο του που μόλις είχε καταταγεί στο στρατό, επαναλάμβανε ρυθμικά «χιπ-χοπ/χιπ-χοπ» με τέτοιο τρόπο που να θυμίζει παρέλαση στρατιωτών.

Στην Ελλάδα το χιπ-χοπ φτάνει στις αρχές του ’90, από το σπουδαιότερο μέχρι τώρα συγκρότημα στην ιστορία, τους FF.C.(FortiFied Concept). Παρακλάδι του χιπ-χοπ, αποτελεί και η Low Bap που ξεκινάει 1-2 χρόνια μετά με ιδρυτή τον Μιχάλη Μυτακίδη, γνωστό και ως B.D. Foxmoor. Σήμερα, έχοντας περάσει αρκετά χρόνια από την ακμή του, κάπου στο 1997-2000, βρίσκεται και πάλι στο προσκήνιο και δη στη νεολαία. Αυτό οφείλεται στο ότι ο καθένας μπορεί άμεσα να εκφραστεί μέσω αυτής, φτάνοντας τη σκηνή σε υπερμεγέθη αριθμό πλέον-χωρίς πάντοτε να είναι επιτυχής η προσπάθεια, καθώς και έμμεσα, μέσω των ήδη αναγνωρισμένων καλλιτεχνών.

Τα θέματα ποικίλα, γι’ αυτό άλλωστε και η τόσο μεγάλη διάσπαση ή και κόντρα, των ακροατών-καλλιτεχνών αυτού του είδους, σε εμπορικό και αντιεμπορικό (“underground”) χιπ-χοπ. Ας επικεντρωθούμε όμως στο «υπόγειο» χιπ-χοπ, καθώς αυτό είναι που εξιστορεί αλλά και καταδικάζει τα φαινόμενα που μαστίζουν την εποχή και τη χώρα όπως η πολιτική συγκυρία (Παράξενος- «Πρωθυπουργέ μου», TNT – «Δημοκρατία»), η εξαθλίωση (Ήρωας-«Σινιάλο»), οι κοινωνικές ανισότητες (LiteralX-“Born Illegal”), ο φασισμός («Άγνωστος Χειμώνας, Ήρωας-«Χτυπάνε Τύμπανα»), ο σεξισμός (Javaspa-«Γεμίσαμε με σεξιστές»), η θρησκεία (Αιρετικός - «Κλείστε τας θύρας») και πολλά άλλα. Κομμάτι σύμβολο στην ελληνική σκηνή αποτελεί το «Παραμύθι» των FF.C., το οποίο λόγω του καυστικού περιεχομένου του, κόπηκε από την μετάδοση ραδιοφώνου και η δισκογραφική τους αρνήθηκε να συμπεριληφθεί στον επερχόμενο τότε δίσκο, με αποτέλεσμα να αποχωρήσουν και να το δημοσιοποιήσουν οι ίδιοι. Με έμμετρο λόγο και μουσική που χρησιμοποιεί δείγματα (samples) από όλα τα είδη μουσικής,

Μουσική παρέμβαση

θα ‘θελα να ‘μουν σ’ αλάνα αυτοσχέδιο παιχνίδικι ισόβια κάθειρξη απλά για ένα γκαζάκι.

Του Κώστα Βάρναλη να ήμουν η “Καμπάνα”και το πινέλο του Θεόφιλου στο αίμα,

Θα θελα να ‘μουν όσα δε σου ‘παν, μάνα,μήπως και δε με γένναγες μέσα στο ψέμα.

προσθέτοντας βέβαια βασικά ηχητικά στοιχεία του χιπ-χοπ όπως drums, hats, kicks, snares και scratches, ο καλλιτέχνης-ποιητής λέει αυτά που κάποιοι άλλοι φοβούνται να ξεστομίσουν, αυτά που ο καθένας μας σκέφτεται και αντιμετωπίζει καθημερινά.

Αξιοσημείωτα εδώ είναι πολλά γεγονότα που δείχνουν την αμεσότητα και την πολιτική χροιά αυτής της μουσικής. Σε συντριπτικό ποσοστό οι συναυλίες (ή φεστιβάλ ολόκληρα) γίνονται σε χώρους όπου το αντίτιμο όχι μόνο είναι ανύπαρκτο αλλά και κατακριτέο, και οι οποίοι είναι ιδιαίτερης σημασίας και συχνά «δακτυλοδεικτούμενοι» όπως στέκια, καταλήψεις, εκπαιδευτικά ιδρύματα ή πλατείες. Επίσης, συχνά έχουν και κάποιο ιδιαίτερο και σημαντικό σκοπό όπως την οικονομική ενίσχυση και την αλληλεγγύη. Τα cds τους μοιράζονται ελεύθερα ή σε τιμή κόστους. Τους ανθρώπους αυτούς τους βλέπεις δίπλα σου στο δρόμο ή στις πορείες, να κάνουν πράξη όσο πρεσβεύουν και με την μουσική τους. Ειδική μνεία εδώ στον Javaspa, που η μουσική του αποτελεί ξεκάθαρα, όπως δηλώνει και ο ίδιος, πολιτική προπαγάνδα και τα τραγούδια του απαρτίζονται κυρίως από πολιτικά συνθήματα και γεγονότα («Μπατσοκρατία», «Ο εχθρός είναι στις τράπεζες και στα υπουργεία», «Κάποιοι μιλήσαν για δημοκρατία», «Ελληνική Ορθοδοξία», κ.α.) καθώς και στους Deadlock με τα πολύ ενδιαφέροντα τραγούδια «Αστυνομία Σκέψης», «Προσκυνοβούλιο», «ΕυρωπαΪκή Εκκένωση», «Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης», «Χάρτινος Θεός» κ.α.

Σε παράλληλη πορεία και το Low Bap, που από πάντα τραγουδάει τα προβλήματα της καθημερινότητας και αντιπαρατάσσεται στο πολιτικό χάος και την ασυδοσία της αστυνομίας ενώ τα τραγούδια του υποκρούουν ηχητικά σε διαδηλώσεις και πορείες. Σημαντικότερα και γνωστότερα εξ αυτών το «Φυσάει Κόντρα» και το «Πάμε».

30


Φέτος, ίσως περισσότερο παρά ποτέ, γίνονται τόσες και τόσες αναφορές στο ΕΑΜ, ως μια επιτυχημένη μορφή συμμαχίας από την οποία θα μπορούσαν να αντληθούν χρήσιμα διδάγματα για την αντιμετώπιση των κρίσιμων προβλημάτων με τα οποία βρισκόμαστε αντιμέτωποι ως Αριστερά, ως εργαζόμενος λαός και ως χώρα, όμως η συμπλήρωση των εβδομήντα χρόνων από την ίδρυσή του πέρασε στα ψιλά. Ωστόσο, όσο σωστό κι αν είναι αυτό, τη συζήτηση δεν μπορούμε να την αποφύγουμε, καθώς μια σειρά ζητήματα ξεπροβάλλουν μέσα από την ίδια την πραγματικότητα της σημερινής ιστορικής κίνησης, απαιτώντας απαντήσεις που να λαμβάνουν υπόψη τους σοβαρά, την εμπειρία που έχει συσσωρεύσει το κίνημα από την ιστορία του. Κατά συνέπεια, οι αναφορές στο ΕΑΜ έχουν να κάνουν, πρωτίστως, με το γεγονός ότι υπήρξε η σημαντικότερη μορφή κοινωνικής και πολιτικής συμμαχίας που υλοποιήθηκε από την Αριστερά σ’ αυτό τον τόπο, σε συνθήκες εξαιρετικά κρίσιμες, χαρακτηριστικά της οποίας εμφανίζονται στον ένα ή τον άλλο βαθμό και σήμερα. Μπορεί να μην έχουμε στρατιωτική κατοχή, όπως τότε, έχουμε όμως περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας. Μπορεί να μην έχει επιβληθεί φασιστικό καθεστώς, έχει όμως ακρωτηριαστεί η ισχύς του ίδιου του Συντάγματος. Μπορεί να μην έχουμε πλήρη αποδιάρθρωση της οικονομικής ζωής και να μη μετράμε νεκρούς από πείνα, έχουμε όμως, ήδη, ένα εκατομμύριο ανθρώπους στερημένους από κάθε εισόδημα και εκατομμύρια άλλους που το βιοτικό τους επίπεδο έχει υποβαθμιστεί, φτάνοντας στα όρια της φτώχειας και τείνοντας –σε μεγάλο ποσοστό- στην εξαθλίωση.

…οι διαφορές με το σήμερα

Είναι προφανής η βασική διαφορά της σημερινής πραγματικότητας απ’ αυτήν που καθόρισε τη συγκρότηση του ΕΑΜ. Πρόκειται για την ίδια την κύρια αντίθεση που δεν είναι αυτή μεταξύ κάποιων ξένων κατακτητικών δυνάμεων και του ελληνικού έθνους, ως συνόλου, αλλά προσομοιάζει περισσότερο, χωρίς να ταυτίζεται σε καμιά περίπτωση, με την κύρια αντίθεση της περιόδου 1943-45.

Συγκεκριμένα, όπως και τότε, έτσι και σήμερα, τηρουμένων πάντα των αναλογιών, έχουμε τη διαπλοκή μιας σειράς αντιθέσεων, που η επίλυσή τους θέτει ανάλογα ζητήματα: Εθνική κυριαρχία. Τότε, ως διεκδίκηση της Εθνικής Απελευθέρωσης, τώρα ως αντίθεση στην υπαγωγή της χώρας υπό τον έλεγχο διεθνών καπιταλιστικών-ιμπεριαλιστικών κέντρων και μηχανισμών (ΔΝΤ, Ε.Ε., ΕΚΤ).Δημοκρατία. Τότε, ως αίτημα λαϊκής κυριαρχίας («Λαοκρατίας») με την απελευθέρωση από τη φασιστική κατοχή. Τώρα, ως αίτημα αποκατάστασης και επιτέλους εφαρμογής δημοκρατικών θεσμών, που περιορίζονται από ένα καθεστώς κρατικού αυταρχισμού και αυταρχικού κρατισμού.Αναδιάρθρωση της οικονομίας σε φιλολαϊκή κατεύθυνση. Τότε, με στόχο την ανασυγκρότηση της κατεστραμμένης από τον πόλεμο και την κατοχή οικονομικής ζωής του τόπου, την οικονομική ανάπτυξη με αξιοποίηση όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, την εθνικοποίηση των επιχειρήσεων που ανήκαν στο ξένο κεφάλαιο και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, για τη διαμόρφωση προϋποθέσεων που θα εξασφάλιζαν άνοδο του λαϊκού βιοτικού επιπέδου, σε συνδυασμό με την παροχή δημόσιας δωρεάν παιδείας και υγείας. Τώρα, ως αίτημα ακύρωσης των συμφωνιών με την Τρόικα, διαγραφής του χρέους, εξόδου από την Ευρωζώνη και ρήξης με την Ε.Ε., εθνικοποιήσεων του τραπεζικού συστήματος και στρατηγικών τομέων της οικονομίας, υπό τον έλεγχο των εργαζομένων, αξιοποίησης του εθνικού πλούτου σε μια διαδικασία παραγωγικής ανασυγκρότησης στην υπηρεσία του λαού και όχι του κεφαλαίου, δραστική αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ των εργαζομένων, αποκατάσταση και γενίκευση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας και υγείας κ.λπ. Είναι προφανές πως, αν το 1941 η κύρια αντίθεση έθετε ως κύριο ζήτημα την Εθνική Απελευθέρωση, σήμερα η κύρια αντίθεση έχει σαφή ταξικό χαρακτήρα. Κι αυτό γιατί, αν τότε τα συμφέροντα μεγάλου μέρους της ελληνικής αστικής τάξης θίγονταν από την κατάκτηση της χώρας από δυνάμεις με τις οποίες δεν είχε αναπτύξει προπολεμικά σχέσεις συνεργασίας, τώρα είναι το σύνολο του ελληνικού κεφαλαίου που επιχειρεί, μέσα από την αξιοποίηση της κρίσης και την υπαγωγή της χώρας στον έλεγχο διεθνών κέντρων και μηχανισμών, να ολοκληρώσει τις αναδιαρθρωτικές κινήσεις που εμπόδιζε επί μια και πλέον εικοσαετία η αντίσταση των εργαζομένων και της νεολαίας.

70 χρόνια από την ίδρυση του ΕΑΜ

31


Άρα, ένα Μέτωπο, που να ανταποκρίνεται στις προκλήσεις των καιρών, απαιτείται να προτάσσει ακριβώς αυτά τα ζητήματα της ταξικής αντιπαράθεσης, χωρίς να παραγνωρίζει και τα άλλα δυο, που αποτελούν δευτερεύουσες πλευρές της κύριας αντίθεσης. Στη δεδομένη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, η εκχώρηση μέρους της εθνικής κυριαρχίας σε ξένα κέντρα και ο ακρωτηριασμός των δημοκρατικών θεσμών, ελευθεριών και δικαιωμάτων έχουν σαφές ταξικό πρόσημο.

Σε κοινωνικό επίπεδο, έχουμε τη συμμαχία της ελληνικής αστικής τάξης με τους ξένους συμμάχους-προστάτες της (Βρετανούς τότε, ΔΝΤ και Ε.Ε. σήμερα), κι από την άλλη το σύνολο των κυριαρχούμενων λαϊκών τάξεων και στρωμάτων, μεταξύ των οποίων και εκείνων που λειτουργούσαν σε μια πρότερη περίοδο ως στηρίγματα του κυρίαρχου συνασπισμού εξουσίας. Όπως τότε, έτσι και τώρα, έχουμε δυο σαφώς διακεκριμένα μπλοκ πολιτικών δυνάμεων: Από τη μια πλευρά, το σύνολο του αστικού πολιτικού κόσμου. Από την άλλη, το σύνολο των δυνάμεων της Αριστεράς. Σε ανάλογες καταστάσεις είναι η πρόταξη της κοινωνικής αντίθεσης που κατοχυρώνει την ανάδειξη του ζητήματος της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατίας. Κάτι που δεν μπόρεσε να δει το ΚΚΕ το 1944, θεωρώντας τη Μάχη του Δεκέμβρη σαν συνέχεια του αγώνα της περιόδου της Κατοχής ενάντια σε έναν εισβολέα, με τον οποίο, εντούτοις, επέμενε να συνδιαλέγεται. Ελπίζοντας πως θα πετύχει έναν ικανοποιητικό συμβιβασμό. Κάτι αντίστοιχο που προτείνεται σήμερα και από δυνάμεις οι οποίες, προτάσσοντας το εθνικό, έχουν την αυταπάτη πως θα υποχρεώσουν τα διεθνή κέντρα σε συνδιαλλαγή, χωρίς μάλιστα να ενδιαφέρονται ουσιαστικά για ανατροπή του συσχετισμού ταξικών δυνάμεων στο εσωτερικό του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Η αγνόηση της σχέσης εθνικού-κοινωνικού γίνεται στη βάση της αποδοχής της μεταπολιτευτικής στρατηγικής επιλογής του ελληνικού κεφαλαίου για ένταξη στον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό των δυτικοευρωπαϊκών καπιταλιστικών χωρών, την ΕΟΚ παλιότερα, την Ε.Ε. κατόπιν, για την αναβάθμιση της θέσης του στο διεθνή ανταγωνισμό και την από κοινού αντιμετώπιση της εργατικής και λαϊκής αντίστασης στη νεοφιλελεύθερη αντεπίθεση ενάντια στις μεταπολεμικές κατακτήσεις των εργαζομένων.Η δυναμική που μπορεί να αναπτυχθεί σε πανευρωπαϊκό επίπεδο από μια ενδεχόμενη ανατροπή της στρατηγικής της Ε.Ε., στον αδύνατο κρίκο: την Ελλάδα, είναι ένα από τα μεγαλύτερα ερωτήματα που καλούμαστε να απαντήσουμε στο σήμερα.

Στη διαδικασία συγκρότησης ενός Αριστερού Μετώπου έχουμε να διδαχτούμε από το ΕΑΜ. Όχι για να το μιμηθούμε, πράγμα που θα ήταν έως αστείο, αλλά για να δούμε τη σχέση μεταξύ εθνικού και κοινωνικού στις σωστές του διαστάσεις, τότε και τώρα. Αναγνωρίζοντας την καίρια σημασία και των δυο, αντιστρέφοντας, όμως, τις προτεραιότητες.

32


Η αρχή ξεχύνεται από τις φλέβες της πόληςΣτις αρτηρίεςΚαι κάτω από τα δηλητηριώδη σύννεφα της εξουσίαςΚινούμαστε σαν σκιέςΜέσα από τα σοκάκιαΜέσα από τους εφιάλτες που αγοράζονται και πωλούνται σαν όνειραΜέσα από άγονα εργοστάσιαΜέσα από οικοτροφείαΜέσα από κατεστραμμένες πεδιάδεςΜέσα από τις φλεγόμενες πύλες του παρελθόντοςΜέσα από την έκρηξη της φαντασίας μαςΓια να σπάσουμε τη νηνεμία στα μυαλά μαςΟι δράσεις μας,ονειρεύονται με τα μάτια ανοιχτά,την εξάπλωση τουςΜια ανήσυχη μανίαΚάποτε θάφτηκε σαν καμένα κάρβουναΠου έμειναν μόνα τους να σιγοκαίνεΑλλά τώρα στοιβάζονται όλα μαζί,κάτω από τα τείχη ενός ετοιμοθάνατου κανόναΤώρα όλες οι σπίθες μετράνεΡοζιασμένα χέρια υψώνονται μέσα στη σιωπήΠάνω από τη φλόγα μιας άνομης ελπίδαςΕίναι η φλόγα που αποκαθιστά το νόημα του αύριοΠέρα από τα νεκροταφεία των κούφιων υποσχέσεωνΚαθώς τα βουτηγμένα στο χρυσάφι κοράκια βουτάνε ότι έχει απομείνει από την άρνηση μαςΚαι οι νεότεροι ανάμεσα μαςΜας κοιτούν ακίνητοι με μάτια αποφασισμέναΚαι λένεΟ θάνατος ίσως έρθει νωρίτερα για μαςΓιατί η αξιοπρέπεια δεν εξαγοράζεταιΣτη γωνιά του τώρα και του πουθενάΠαντούΣε κάθε γωνιάΤο αύριο μας καλείΤο αύριο μας καλεί

Zack de la Rocha, το ποίημα αφιερώνεται στις κατειλημμένες πλατείες 16.11.2011

Παρε(ν)θεση

Documents

Transcript of Παρε(ν)θεση