Η Νεραϊδοχώρα και μια φιλία...

Την Μπέττυ την γνώρισα στο facebook. Τυχαία. Δεν θυμάμαι πότε. Αρκετά παλιά. Όπως συνήθως συμβαίνει, έβλεπα κάποιες αναρτήσεις της και διέκρινα κάτι που μου άρεσε. Είναι αυτό το λεγόμενο ένστικτο, αυτό το «κλικ» που σε τραβάει να προσέχεις περισσότερο κάποιους ανθρώπους. Και μέχρι τώρα, αυτό το ένστικτο μ’ έχει διαψεύσει μόνον όπου έχει ανακατευτεί η λογική.

Αργότερα αρχίσαμε να μιλάμε. Λίγο και δειλά στην αρχή, περισσότερο με τον καιρό. Νιώθαμε κι οι δύο οικεία, σαν να γνωριζόμασταν από καιρό. Και κάποτε με κάλεσε στο εξοχικό της, κι εγώ δέχτηκα χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν έβλεπα τον λόγο να έχω δεύτερες σκέψεις. Την εποχή που κάποιοι «στενοί» φίλοι με είχαν εγκαταλείψει στα δύσκολα, η Μπέττυ εμφανίστηκε και δήλωσε «παρούσα!» Και το απέδειξε περίτρανα.

Μαζί με την Μπέττυ, δέθηκα και με τον Strike – ο πιο όμορφος γάτος που έχω γνωρίσει ποτέ, ίσως γιατί είναι ο Strike, ίσως γιατί κάθε φορά που πάω εκεί επιμένει να χώνεται και να κοιμάται στα πράγματά μου, ίσως... ίσως γιατί δεν έχει και σημασία να πω.

Η Μπέττυ έχει Σχολές Χορού στον Πειραιά και τη Θεσσαλονίκη, και μια πορεία για την οποία έχει δουλέψει επίμονα και σκληρά, μια πορεία που πολλοί θα ζήλευαν, κι άλλοι τόσοι απλά δεν γνωρίζουν. Γιατί συνηθίζεται να μην γνωρίζουμε τις αξίες σ’ αυτόν τον τόπο, αφού οι αξίες ζουν ταπεινά...

Και πριν λίγο καιρό, αποφάσισε, έτσι αυθόρμητα, η φετεινή παράσταση της Σχολής της να είναι η «Νεραϊδοχώρα»! Νεραϊδοχώρα είναι ο τόπος μου, σκέφτηκα. Εκεί ξέρω να περιπλανιέμαι και ν’ αναγνωρίζω όλα τα πλάσματα που δεν φαίνονται, δεν αγγίζονται, δεν ακούγονται. Εκεί ζω! Θέλω να γράψω τα κείμενα, της πρότεινα. Η Μπέττυ πέταγε από τη χαρά της, κι εγώ από ενθουσιασμό. Πιάσαμε δουλειά, ο χρόνος ήταν λίγος. Η Μπέττυ χορογραφούσε, κάθε στιγμή εμπνεόταν, έβαζε κάτι καινούργιο, άλλαζε, χόρευε. Εγώ παρακολουθούσα μερικές πρόβες, έβλεπα τις φωτογραφίες που ανέβαζε, φανταζόμουν και ταξίδευα. Η Μπέττυ αγχωνόταν, τα κείμενα καθυστερούσαν, οι χορογραφίες όλο εμπλουτίζονταν. Εγώ φανταζόμουν και ταξίδευα...

Σε κάποια από τις τελευταίες πρόβες, το άγχος της Μπέττυς είχε φτάσει στα ύψη. Εγώ ήμουν στον κόσμο μου. Σε μια ώρα θα κατέφθαναν τα μικρά για πρόβα. Σε μια ώρα θα είναι έτοιμο, της είπα, και με κοιτούσε με δυσπιστία. Ενόσω φανταζόμουν και ταξίδευα, τα πάντα ήταν γραμμένα στα μυαλό μου. Σ’ ένα μικρό παλιό netbook που είχα μαζί μου, ελάχιστες σημειώσεις, σε λιγότερο από μια ώρα έγιναν κείμενα.

Δοκιμαστικά τα διάβασα στα παιδιά, κι είδα προσωπάκια μαγεμένα... είδα τον κύριο χορευτή της να δακρύζει και να μ’ αγκαλιάζει... είδα την Μπέττυ συγκινημένη... είδα τον εαυτό μου χαρούμενο...! Η Νεραϊδοχώρα δεν θα ήταν απλώς μια παράσταση. Θα ‘ταν ο τόπος ο μοναδικός που μια φιλία θα σφραγιζόταν από όλα τα ευλογημένα στοιχεία του δάσους, χωρίς ζήλεια, χωρίς αντιπαλότητα, χωρίς εγωισμό.

Η Νεραϊδοχώρα ήταν μια εξαίρετη, μοναδική, ξεχωριστή παράσταση. Γιατί η Μπέττυ ξέρει να ονειρεύεται και να παρασέρνει μαζί της μικρά νεραϊδάκια και μεγάλες νεράιδες σ’ έναν κόσμο μαγευτικό, που εγώ απλώς τον εξέφρασα με λίγα λόγια. Ήταν μια εκπληκτική παράσταση γιατί η Γιασεμή (Καλή Νεράιδα) κι ο Γιώργος (ο Πρίγκηπάς της) έλαμψαν σε δυο μοναδικά ντουέτα που πραγματικά μ’ έκαναν και δάκρυσα και στην πρόβα, και στις δυο παραστάσεις!

Αν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι που ακόμα ξέρουν κι έχουν κουράγιο να ονειρεύονται και να κάνουν το όνειρό τους χορό και λάμψη και δάκρυ χαράς και συγκίνησης, αξίζει κι εγώ να κάνω το όνειρό τους λόγια για να τ’ αφηγούμαι με όλη μου την αγάπη και την ψυχή.

Γιατί...«Η ζωή είναι ένα παραμύθι που το γράφουν Νεράιδες και ξωτικά σ’ ένα

ονειρεμένο ξέφωτο του δάσους, σ’ έναν τόπο μυστικό και καλά φυλαγμένο, σ’ ένα τόπο μαγευτικό, που κατοικούν όλα τα πλάσματα, κι ανθίζουν όλα τα φυτά και τα λουλούδια του σύμπαντος. Είναι ένας τόπος φτιαγμένος μόνο για Νεράιδες, κι ευλογημένους ανθρώπους. Αυτός ο τόπος ο μοναδικά πλασμένος, λέγεται Νεραϊδοχώρα...

....................................Οι άνθρωποι, είτε πιστεύουν είτε όχι, θα έχουν πάντα μια Καλή

Νεράιδα που θ’ ανασαίνει διακριτικά στο πλάι τους, έναν γενναίο Πρίγκηπα που θα εμφυσεί δύναμη και μαχητικότητα στα όνειρά τους.

Γιατί η ζωή είναι ένα όνειρο που δεν το αφήνει η Νεραϊδοχώρα να σβήσει απ’ το μυαλό μας και να χαθεί.

Τα όνειρα που κυνηγάμε, είναι οι δυνατές επιθυμίες μας, είναι η ίδια η ζωή...»

Άννα Βασιλειάδη-ΔαρδάληΑφιερωμένο στην παράσταση

«Νεραϊδοχώρα»της Μπέττυς Βυτινάρου

Newsage: http://wp.me/p4VwUs-6LX

Συντελεστές:Σχολή Χορού Μπέττυ Βυτινάρου

Παπαναστασίου και Κριεζή 15Καστέλλα, Πειραιάς τηλ.210-4174602

Ιδέα, Χορογραφία, Σκηνοθεσία, Σχεδιασμός κουστουμιών: Μπέττυ ΒυτινάρουΔιδασκαλία, εκμάθηση χορογραφιών: Τάσος Ζούπης, Γιασεμή Παπαϊωάννου

Κείμενα, αφήγηση: Άννα Βασιλειάδη-ΔαρδάληΚουστούμια: Idol Ballet

Φωτογράφηση: Στελιος Δανιηλ & Γεωργια Σιεττου (S&G Face2Face Photography)