Πνευματικά.12,Μαρ-Απρίλιος

ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΠΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΑΓΙΑΖΕΙ

Σ’ αυτό το τεύχος...- Θέμα μας καθημερινό οι τραγικές μέρες που περνάει ο τόπος μας και ο κόσμος μας. Μικροί και μεγάλοι με την απορία αποτυπωμένη στα πρόσωπά τους και το ερώτημα πάντα το ίδιο, γιατί είμαστε έτσι, πώς φτάσαμε ως εδώ, ποιος φταίει, τι φταίει; Η πραγματική απορία όμως είναι άλλη, Μπορούμε να εγκαταλείψουμε τον Θεό; (Σελίδα 2)

- Ζούμε σε μια περίοδο, που από όλες τις πλευρές προετοιμάζεται η έλευση του αντίχριστου. Μα η παρουσία του αντίχριστου είναι στενά συνυφασμένη με τη δεύτερη έλευση του Κυρίου μας και μάλιστα προηγείται χρονικά. Είναι η εποχή μας Η κατάλληλη εποχή για κάτι τέτοιο; (Σελίδα 9)

- Ξέρεις γιατί είχε η βρύση σου νεράκι φρέσκο και καθαρό σήμερα να πιεις, να ξεδιψάσεις; Ξέρεις γιατί η κατσαρόλα στην κουζίνα σου και το πιάτο σου στο τραπέζι είχε φαγάκι και σήμερα και μάλιστα ομορφομαγειρεμένο, υγιεινό; Για να βρεις, να ανακαλύψεις ποιος είναι Ο υψηλότερος στόχος για τον Θεό και για τον άνθρωπο. (Σελίδα 13)

- Δεν ξέρω αν υπάρχει λέξη και έννοια που έχει ειπωθεί, εκφραστεί, χρησιμοποιηθεί πιο πολύ από αυτήν. Όχι μόνο στον κόσμο, αλλά και ανάμεσα στους πιστούς του Χριστού. Αγαπώ, αγαπάς, αγαπά. Ομως τι σημαίνουν όλα αυτά πραγματικά για τον Θεό και πώς μπορούμε να τα ζήσουμε; (Σελίδα 18)

- Μερικά πολύ πρακτικά βήματα. Πέντε απλές κινήσεις για να είμαστε χαρούμενοι. Απλοί κανόνες έξυπνης ζωής. Τα αποτελέσματα είναι θαυμάσια. Όταν τα γευθούμε θα συμφωνήσουμε κι εμείς, Μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι! (Σελίδα 22)

- Μερικοί θεωρούν τη νηστεία μία καλή ευκαιρία για αποτοξίνωση πολύ ωφέλιμη για το σώμα. Όμως γιατί νηστεύουμε; Για το σώμα μας ή για την ψυχή μας; Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά της αληθινής νηστείας, που ο ίδιος ο Θεός μάς συστήνει; Ποια είναι η νηστεία που Τον ευαρεστεί και είναι ευπρόσδεκτη από Αυτόν; Μήπως να δούμε τελείως διαφορετικά αυτό το θέμα; Νηστεία: Μια ιδιαίτερη θέση καρδιάς (Σελίδα 24)

- Παντού, σε όποιο μέρος του κόσμου και αν βρεθείς, όχι μόνο στη χριστιανική Ευρώπη και στην Αμερική, θα συναντήσεις Σταυρούς, πολλούς Σταυρούς, ποικίλους Σταυρούς. Δημιουργήσαμε ένα ειδικό αφιέρωμα με τον τίτλο Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Γνωστές και Αγνωστες πλευρές του, γιατί ίσως οι άγνωστες είναι οι περισσότερες και οι πολυτιμότερες. (Σελίδα 27)

- …Συνήθως μαζευόμαστε σε υπόγεια και εγκαταλειμμένα κτίρια, γιατί δεν είναι πια ασφαλές να βρισκόμαστε στα σπίτια μας, από τότε που έγιναν πιο πυκνοί οι έλεγχοι τον περασμένο Μάρτιο. …Εκείνο τον Ιούλιο λοιπόν, μαζευόμασταν στην αποθήκη των παλιών γραφείων του υπουργείου Τάξης και Ασφάλειας. Ειρωνικό ήταν, εκείνοι να μας ψάχνουν κι εμείς να είμαστε στο πρώην άντρο τους. Το τέλος του κόσμου πλησιάζει. Η Προμέσσα είναι έτοιμη. (Σελίδα 41)

- Συνήθως Στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς υπήρχε πολλή χαρά, παιχνίδι και λιχουδιές για την Ελίζα και τη Ρόδη. Όμως αυτή τη φορά έπρεπε να μάθουν ένα πολύ σοβαρό μάθημα. Να το μάθουν και να ριζώσει μέσα στην καρδιά τους, γιατί ήταν το πιο σοβαρό απ’ όλα και θα τους χρειαζόταν για όλη τους τη ζωή. (Σελίδα 50 )

- Μία από τις δυσκολίες στη χριστιανική ζωή, είναι να απαντηθεί η ερώτηση: ποιο είναι το επόμενο βήμα, τι πρόκειται να κάνεις, τι θα ακολουθήσει, τι έρχεται τώρα, τι μετά…; Πίστη είναι το «...εξήλθε μη εξεύρων πού υπάγει». Δεν ξέρεις τι πρόκειται να κάνεις. Το μόνο που ξέρεις είναι ότι ο Θεός ξέρει τι κάνει! (Σελίδα 58)

1Μάρτιος - Απρίλιος 2012

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ2

ΜΗΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΣΚΕΦΤΟΥΜΕ

Το κάνουμε συχνά στη ζωή μας. Πιστεύω όλοι μας έχουμε παρόμοιες εμπειρίες. Λέμε κάποια πράγματα, χρησιμοποιού-με έννοιες που δεν ξέρουμε ακριβώς το πραγματικό τους νό-ημα, την ιδιαίτερη βαρύτητα που έχουν και τις συνέπειες που συνήθως ακολουθούν. Και αν μείνει κανείς μόνο στα λόγια, ας πούμε ότι οι συνέπειες είναι ελαφρύτερες. Αλλά η πραγματι-κότητα είναι πολύ πιο σκληρή, διότι συνήθως δεν αρκούμαστε στα λόγια, αλλά προχωράμε σε έργα, σε πράξεις, σε ζωή. Κά-ποτε προχωράμε τόσο γρήγορα, είμαστε τόσο αποφασισμένοι, που δεν μπορούμε ούτε καν να σκεφτούμε να γυρίσουμε πίσω, ούτε να ανακόψουμε πορεία, όπως λένε οι ειδικοί. Και τότε η κατάληξη είναι συντρίμμια και ολοκληρωτικός όλεθρος. Σε αυ-τήν ακριβώς την κατηγορία ανήκει και η φράση «Εγκαταλείπω τον Θεό, …προσπερνάω τον Θεό, …αγνοώ τον Θεό…» όποιος κι αν τη λέει, ό, τι κι αν εννοεί ο ίδιος και οι γύρω απ’ αυτόν.

Μπορούμε να εγκαταλείψουμε

τον Θεό;

3

Γιατί τα σκεφτήκαμε όλα αυτά και γιατί τώρα; Μα έχουμε ένα παράδειγμα, που καλύτερό του δεν γίνεται. Πιστή και ανάγλυφη αποτύπωση των αληθειών που αναφέραμε πιο πάνω. Οι τραγικές μέρες που περνάει ο τόπος μας και ο κόσμος μας. Ένας κόσμος, που έχει την απειλή πάνω από τα κεφάλια του, και τον πόνο, την πικρία και το παράπονο μέσα στην ψυχή του καθημερινό πλέον σύ-ντροφο. Δεν υπάρχει χειρότερο από ένα λαό που νιώθει προδομέ-νος από αυτούς που διάλεξε και εμπιστεύτηκε να τον κυβερνούν. Πικραμένοι, πληγωμένοι άνθρωποι γύρω μας. Μικροί και μεγάλοι. Με την απορία αποτυπωμένη στα πρόσωπά τους και το ερώτημα πάντα το ίδιο, γιατί είμαστε έτσι, πώς φτάσαμε ως εδώ, ποιος φταίει, τι φταίει;

Οι απαντήσεις πολλές, ποικίλες, η προσφορά με-γάλη. Απαντήσεις, που όμως δεν έχουν το φως και την ικανοποίηση που θα θέλαμε. Τουλάχιστον να παρηγορηθούμε ότι ξέρουμε την προέλευση όλων αυτών και, αν χρειαστεί, ξέρουμε ποιον ή ποιους να δείξουμε με το δάχτυλο σαν υπεύθυνους. Και εδώ βρίσκεται το πραγματικό μας πρόβλημα και η αιτία για το αδιέξοδό μας. Ψάχνουμε ανάμεσά μας, στο επίπεδό μας το ανθρώπινο, το γήινο, και είναι λάθος. Τούτη η βαθιά κρίση, τούτη η παγκό-σμια απειλή είναι πολύ μεγάλη για να έχει μόνο ανθρώπινη προέλευση, για να είναι δηλαδή τα αί-τιά της ανάμεσα στους ανθρώπους που κάτι δεν έκαναν καλά, κάτι δεν πρόβλεψαν, κάτι δεν γνώ-ριζαν ή δεν γνωρίζουν…

Ο προσωπικός Θεός της Αγίας Γραφής δεν εξα-ντλείται στη θρησκεία ή στα θρησκευτικά πράγ-ματα, ούτε στις ποικίλες εκκλησίες ή στα δόγματα. Είναι κάτι πολύ περισσότερο και πολύ πιο άμεσο για τον άνθρωπο από όλα αυτά. Σε άπειρο και απόλυτο βαθμό ο ζωντανός, προσω-πικός Θεός της Αγίας Γραφής είναι σοφός, είναι δίκαιος, είναι πα-ντοδύναμος, έχει φως, έχει αγάπη για τον άνθρωπο, είναι αγαθός. Όλα αυτά και πολλά περισσότερα τα έχει η προσωπικότητα του ζωντανού Θεού στον υπέρτατο βαθμό και τα προσφέρει απλόχερα στον άνθρωπο που θα Του ζητήσει με μετάνοια, ταπείνωση και γνήσια πίστη να γίνει Κύριός του και Θεός του. Όταν ο άνθρωπος επιλέξει τον αντίθετο δρόμο, το δρόμο δηλαδή του «εγκαταλείπω

Όταν φεύγει διω-γμένος από τη

ζωή μας ο Θεός, μαζί Του παίρνει

και τον εαυτό Του. Επομένως ο άνθρωπος μένει χωρίς το φως, τη

σοφία, τη δύναμη, την αλήθεια, τη στήριξη, τη βοή-θεια και κυρίως την ευλογία του

Θεού στη ζωή του. Μένει μόνος, αβο-ήθητος, απροσανα-

τόλιστος, ανυπε-ράσπιστος.

Μπορούμε να εγκαταλείψουμε τον Θεό;

Μάρτιος - Απρίλιος 2012


τον Θεό, απομακρύνομαι και Τον απομακρύνω, Τον αγνοώ…» τότε, μαζί με τον Θεό αποκλείει από τη ζωή του και όλες Του τις ιδιότητες που αναφέραμε πιο πάνω, όλα Του τα χαρακτηριστικά και τις άπειρες δυνατότητές Του. Φεύγει διωγμένος από τη ζωή μας ο Θεός και μαζί Του παίρνει και τον εαυτό Του. Επομένως ο άνθρωπος μένει χωρίς το φως, τη σοφία, τη δύναμη, την αλήθεια, τη στήριξη, τη βοήθεια και κυρίως την ευλογία του Θεού στη ζωή του. Μένει μόνος, αβοήθητος, απροσανατόλιστος, ανυπεράσπι-στος. Οι αναλογίες και τα μεγέθη όμως είναι εντελώς σε βάρος

του ανθρώπου. Το περιβάλλον είναι σκληρά αντα-γωνιστικό, οι δυνάμεις του Σατανά πρόθυμες να τον κατασπαράξουν αλύπητα, τα προβλήματα συσσωρεύονται άλυτα και απειλητικά, η αμαρτία αφυδατώνει τον άνθρωπο και τον κρατά αιχμά-λωτο, αλυσοδεμένο. Αυτήν την πραγματικότητα περιγράφει ο ίδιος ο Θεός με την πένα του προφή-τη Του Ιερεμία (β΄13, ιζ΄5,6), πριν πολλά χρόνια:

«Δύο κακά έπραξεν ο λαός μου· εμέ εγκατέλιπον την πηγήν των ζώντων υδάτων, και έσκαψαν εις

εαυτούς λάκκους, λάκκους συντετριμμένους, οίτινες δεν δύνανται να κρατήσωσιν ύδωρ.»

«Επικατάρατος ο άνθρωπος, όστις ελπίζει επί άνθρωπον και κάμνει σάρκα βραχίονα αυτού και του οποίου η καρδία απομακρύνεται από

του Κυρίου. Διότι θέλει είσθαι ως η αγριομυρίκη εν ερήμω, και δεν θέλει ιδεί όταν έλθη το αγα-θόν· αλλά θέλει κατοικεί τόπους ξηρούς εν ερή-

μω, γην αλμυράν και ακατοίκητον.»

Ίσως το πιο σοφό που θα μπορούσε και θα έπρεπε να κάνει ο άν-θρωπος θα ήταν να ψάξει και να μάθει τι θα πει εγκαταλείπω τον Θεό, Του γυρίζω την πλάτη, Τον προσπερνάω. Τι συνέπειες έχει, τι επακόλουθα μία τέτοια κίνηση; Δεν το έκανε. Δεν μπορούσε να το κάνει, γιατί ο Σατανάς, που τον έσπρωξε και τον παγίδευσε σε μια τέτοια επιλογή, του έκρυψε την αλήθεια, τον αποκοίμισε με ψεύ-τικα ταξίματα και με περισσή πλάνη. «Εγκαταλείπω τον Θεό» ση-μαίνει εγκαταλείπω το συμφέρον μου, το καλό μου, εγκαταλείπω το φως που χρειάζομαι για να προσανατολιστώ σωστά, να διακρί-νω, να χαράξω υγιή πορεία, εγκαταλείπω τη γνώση που μου είναι

Μπορούμε να εγκαταλείψουμε...

«Εγκαταλείπω τον Θεό» σημαίνει

εγκαταλείπω το συμφέρον μου, το καλό μου, εγκατα-λείπω το φως που χρειάζομαι για να προσανατολιστώ σωστά, να δια-

κρίνω, να χαράξω υγιή πορεία, εγκα-ταλείπω τη γνώση

που μου είναι απαραίτητη για να αντιμετωπίσω τις δόλιες επιθέσεις

του εχθρού.

απαραίτητη για να αντιμετωπίσω τις δόλιες επιθέσεις του εχθρού. Ακριβώς αυτό βιώνουμε στις μέρες μας. Μένω χωρίς δύναμη νίκης κατά του κόσμου της αμαρτίας, χωρίς σοφία σχεδιασμού, χωρίς αλήθεια, χωρίς δικαιοσύνη.

Κοιταζόμαστε μεταξύ μας και ψάχνουμε για τον ένοχο. Ρωτιόμα-στε ποιος φταίει και τι φταίει που φτάσαμε εδώ. Μα η απάντηση δεν μπορεί να είναι πιο απλή και λογική. Μείναμε μόνοι να στη-ρίζεται ο ένας άνθρωπος στον άλλον άνθρωπο, με τις δυνάμεις του κακού να μας κυκλώνουν λαίμαργα και αλύπητα να μας κα-τασπαράξουν. Κάναμε «σάρκα βραχίονά μας», να μας στηρίζει και να μας οδηγεί. Αυτό επιλέξαμε, αυτό προκρίναμε, αυτό ζούμε. Ψάχνουμε ανάμεσά μας για σοφούς και ικανούς να μας βγάλουν από την κρίση. Άνθρωποι μικροί, άπειροι, αδύναμοι, με άγνοια, με σκοτάδι, ισχνοί ηγέτες, «μαθητευόμενοι μάγοι», που πειραματίζο-νται γιατί έχουν άγνοια και είναι ανεπαρκείς. Περιμένουμε από τις διαδικασίες και τα συστήματά μας να αναδείξουν ικανούς τιμο-νιέρηδες για να αλλάξει πορεία ο κόσμος μας, να αποφύγουμε τα κοφτερά βράχια. Να βρούμε δηλαδή κάτι, κάποιον να βάλουμε στη θέση του Θεού, που είχαμε και αρνηθήκαμε και χά-σαμε. Δεν γίνεται, δεν υπάρχει. Ο κόσμος μας είναι, με μαθηματική ακρίβεια, καταδικασμένος. Το σκοτάδι θα θεριεύει, η άγνοια, η ένταση, οι δυνάμεις του κακού, η αμαρτία, τα προβλήματα θα πολλα-πλασιάζονται εκθετικά και το τέλος δεν θα αργήσει να έρθει. Το τέλος που θα σημάνει και την αρχή της αιωνιότητας, όπως απο-καλύπτει η Αγία Γραφή. Υπάρχει όμως και ένα ακόμα σημείο, που πρέπει να προσέξουμε. Εμείς σχο-λιάζουμε και αναλύουμε τι σημαίνει και τι συνέπειες έχει το να εγκαταλεί-ψουμε τον Θεό. Υπάρχει και το υπό-λοιπο αυτής της αλήθειας. Γιατί και ο Θεός, όταν Τον διώχνει ο άνθρωπος από τη ζωή του, φεύγει. Εγκαταλείπει και ο Θεός και όχι μόνο ο άνθρωπος. Αυτό είναι το νόημα των λόγων του Κυρίου, που ισχύει από τότε μέχρι και σήμερα:

...τον Θεό;


«Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, η φονεύουσα τους προφήτας, και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς σε·

ποσάκις ηθέλησα να συνάξω τα τέκνα σου, καθ’ ον τρόπον συνάγει η όρνις τα ορνίθια εαυτής

υπό τας πτέρυγας, και δεν ηθελήσατε; Ιδού, αφήνεται εις εσάς ο οίκος σας έρημος.»

(Ματθαίος κγ΄37,38)

Έχουμε μία λάθος πλασμένη εικόνα και αντίληψη περί του Θεού. Μας αρέσει να είναι κάπως παθητικός, μαλακός, ήπιος, καρτερι-κός, συγχωρητικός, γεμάτος από μία κακώς εννοούμενη κατανόη-ση και αγάπη. Μας αρέσει να πιστεύουμε ότι εμείς έχουμε πάντα το πάνω χέρι, εμείς και την τελευταία κουβέντα, εμείς αποφασί-ζουμε και ο Κύριος αποδέχεται αδιαμαρτύρητα… Δεν είναι αυτός ο Θεός της Αγίας Γραφής. Εγκαταλείπουμε εμείς, αλλά εγκατα-λείπει και Εκείνος. Τον διώχνουμε εμείς, αλλά μας αποβάλλει και Εκείνος. Αυτή ακριβώς είναι η αιτία και η εξήγηση όσων βιώνουμε καθημερινά στη χώρα μας και παγκόσμια. Αυτά τα εδάφια από την Αγία Γραφή μιλούν τόσο γλαφυρά και με τόση ακρίβεια για την εποχή μας, για τις μέρες μας και δίνουν όλες τις εξηγήσεις και τις ερμηνείες που χρειαζόμαστε. Μπορεί να αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη και στον λαό του Θεού, όμως ο Θεός και οι αρχές Του είναι οι ίδιες, η αμαρτία και ο άνθρωπος ακριβώς όπως τότε. Σημειώστε ότι ο Κύριος αναφέρεται στον αγαπημένο Του λαό και στο ναό του Σολομώντα που σε λαμπρότητα και μεγαλείο δεν κα-τασκευάστηκε κάτι παρόμοιο επάνω στη Γη. Γι’ αυτόν τον ναό είπε ο Κύριος, «Ηγίασα τον οίκον τούτον, τον οποίον ωκοδόμησας, διά να θέσω εκεί το όνομά μου εις τον αιώνα· και θέλουσιν είσθαι οι οφθαλμοί μου και η καρδία μου εκεί διά παντός.» (Α΄Βασιλ.θ΄3). Μπροστά στην αμαρτία όμως ο Κύριος είναι απόλυτος και οι απο-φάσεις Του αμετάκλητες. Αυτά που θα διαβάσετε πιο κάτω είναι αλήθεια, είναι γεγονότα που τα έχει καταγράψει η Ιστορία.

Μπορούμε να εγκαταλείψουμε...

7

«Εάν ποτέ στραφήτε απ’ εμού, σεις ή τα τέκνα σας, και δεν φυλάξητε τας εντολάς μου, τα διατάγματά μου,

τα οποία έθεσα έμπροσθέν σας, αλλά υπάγητε και λατρεύσητε άλλους θεούς και προσκυνήσητε αυτούς,

τότε θέλω εκριζώσει τον Ισραήλ από προσώπου της γης, την οποίαν έδωκα εις αυτούς· και τον οίκον τούτον,

τον οποίον ηγίασα διά το όνομά μου, θέλω απορρίψει από προσώπου μου· και ο Ισραήλ θέλει είσθαι

εις παροιμίαν και εμπαιγμόν μεταξύ πάντων των λαών. Περί δε του οίκου τούτου, όστις έγινε τόσον υψηλός,

πας ο διαβαίνων πλησίον αυτού θέλει μένει έκθαμβος και θέλει κάμνει συριγμόν· και θέλουσι λέγει, Διά τι ο Κύριος έκα-

μεν ούτως εις την γην ταύτην και εις τον οίκον τούτον; Και θέλουσιν αποκρίνεσθαι, Επειδή εγκατέλιπον Κύριον

τον Θεόν αυτών, όστις εξήγαγε τους πατέρας αυτών εκ γης Αιγύπτου, και προσεκολλήθησαν εις άλλους θεούς

και προσεκύνησαν αυτούς και ελάτρευσαν αυτούς, διά τούτο ο Κύριος επέφερεν επ’ αυτούς άπαν τούτο το κακόν.»

(Α΄Βασιλέων θ΄6-9)

Δεν υπάρχει χειρότερη κατάσταση για τον άνθρωπο από το να μεί-νει μόνος, εγκαταλειμμένος, αβοήθητος στην άγνοια, στο σκοτάδι, να παλεύει με τα αφρισμένα κύματα και αντί να πλησιάζει στην ακτή να βαθαίνει στον αλύπητο ωκεανό. Και από την αρρώστια, την ανέχεια, τα σκληρά χτυπήματα της ζωής, τούτο είναι το πιο τραγικό και αγιάτρευτο. Αυτό δυστυχώς επιλέξαμε και προκρίνα-με. Εμείς απλώσαμε το χέρι μας και πήραμε το Ιδού, αφήνεται εις εσάς ο οίκος σας έρημος. Αυτή η πορεία είναι που θα οδηγήσει την ανθρωπότητα στην προσδοκία και τη λατρεία του Αντίχριστου, που θα είναι η ενσάρκωση του ανθρωποκτόνου Σατανά στο πρό-σωπο ενός παγκόσμιου Ηγέτη. Θα προσπαθήσει να πάρει τη θέση του Θεού που εμείς επιλέξαμε να εγκαταλείψουμε. Και ήδη τα συ-στήματα του κόσμου μας, που είναι τα δικά του συστήματα, τον ερχομό του προλειαίνουν.

Μετά από τούτες τις αλήθειες, που όλοι βιώνουμε και αντιλαμβα-νόμαστε καθημερινά, αντί για οποιαδήποτε άλλη πρόταση ή προ-τροπή θα αφήσω τον Λόγο του Θεού να μας μιλήσει για άλλη μία φορά, κάτι που έχει κάνει εκατοντάδες, χιλιάδες φορές στο παρελ-θόν. Να μιλήσει σε όποιον θέλει να ξυπνήσει, να αλλάξει πορεία, να σωθεί από την αιώνια απώλεια.

...τον Θεό;



«Ευλογημένος ο άνθρωπος ο ελπίζων επί Κύριον, και του οποίου ο Κύριος είναι η ελπίς.

Διότι θέλει είσθαι ως δένδρον πεφυτευμένον πλησίον των υδάτων,

το οποίον εξαπλώνει τας ρίζας αυτού πλησίον του ποταμού,

και δεν θέλει ιδεί όταν έρχηται το καύμα, αλλά το φύλλον αυτού θέλει θάλλει·

και δεν θέλει μεριμνήσει εν τω έτει της ανομβρίας, ουδέ θέλει παύσει από του να κάμνη καρπόν».

(Ιερεμίας ιζ΄7,8)

Ο ένας δρόμος, ο δρόμος της αμαρτίας, της αστοχίας, της αποτυχίας είναι αυτός που επιλέ-ξαμε και τώρα θερίζουμε από τη σπορά της επι-λογής μας. Ο άλλος δρόμος είναι ο δρόμος της ταπείνωσης του ανθρώπου, της αναγνώρισης της πλήρους αποτυχίας του, της επιστροφής του με μετάνοια και πίστη στο σπίτι του Πατέρα Θεού. Να αποκτήσει αυτά που πλάστηκε να έχει και που τα έχασε εξαιτίας της αμαρτίας του. Ακόμα και τώρα, μέσα στην κρίση ο Θεός μας στέλνει από αγάπη ένα πολύ δυνατό μήνυμα για όποιον θέλει να το ακούσει: Να τι θα πει εγκαταλείπω τον Θεό, να τι θα πει

προσπερνώ τον Θεό για να ζήσω το δικό μου το θέλημα, να πού καταλήγει η ζωή της αγνόησης του νόμου του Θεού.

Ευλογημένος και Επικατάρατος. Ακόμα υπάρχει δυνατότητα επι-λογής και η επιλογή είναι ατομική υπόθεση και είναι στο χέρι μας!

Μπορούμε να εγκαταλείψουμε τον Θεό;

Μας αρέσει να πιστεύουμε ότι

εμείς αποφασίζου-με και ο Κύριος

αποδέχεται αδια-μαρτύρητα… Δεν είναι αυτός ο Θεός της Αγίας Γραφής.

Εγκαταλείπου-με εμείς, αλλά

εγκαταλείπει και Εκείνος. Τον διώ-

χνουμε εμείς, αλλά μας αποβάλλει

και Εκείνος. Αυτή ακριβώς είναι η

αιτία και η εξήγη-ση όσων βιώνουμε

καθημερινά στη χώρα μας και πα-

γκόσμια.

Στην υπηρεσία της Αλήθειας.Η σελίδα μας στο INTERNET

www.logiazois.grΠολλά και ενδιαφέροντα! Επισκεφθείτε την!

Συστήστε την και σε άλλους.

9

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΝΑ

Ζούμε σε μια περίοδο, που από όλες τις πλευ-ρές προετοιμάζεται η έλευση του αντίχριστου. Η προετοιμασία αυτή είναι ψυχολογική, ιδεολογι-κή, πολιτική και επεκτείνεται και σε άλλους το-μείς. Όταν ήρθε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, αιώνες πριν ο Θεός προετοίμαζε το έδαφος με-ταξύ τόσο του Ισραήλ όσο και των εθνών, για την υποδοχή του προσώπου Του και την επιτυχία του έργου Toυ. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Πολλά είναι τα σημεία, που γύρω μας αναπτύσσονται, που παρουσιάζουν τα χαρακτηριστικά αυτά.

Η Κατάλληλη

Εποχή



Στην πραγματικότητα, μεταξύ των πιστών, η μεγάλη προσ-δοκία είναι για το πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Μα η παρουσία του αντίχριστου είναι στενά συνυφασμένη με τη δεύτερη έλευση του Κυρίου μας και μάλιστα προηγεί-ται χρονικά. Αυτός θα προηγηθεί και θα προσπαθήσει να υποκαταστήσει τον Κύριο στο έργο Του και να υποκλέψει το ρόλο Του, που είναι από πολύ παλιά χαραγμένος. Θα προ-σπαθήσει να υποκλέψει τη δόξα Του, εγκαθιστώντας τη δική του βασιλεία. Τα σημεία αυτά προετοιμασίας σε παγκόσμια κλίμακα είναι τα εξής:

1. Απουσία ηγετικών μορφών σε όλο τον κόσμο

Είναι παρατηρημένο, και το διαβάζουμε συχνά στον Τύπο, πως ηγέτες με δυνατή ακτινοβολία και δυνατή προσωπικό-τητα δεν παρουσιάζονται πλέον. Ας θυμηθούμε από την πε-ριοχή της Ιστορίας τέτοιες μορφές, που σε διάφορα μέρη του κόσμου παρουσιάστηκαν, που σκλάβωναν την καρδιά

των νέων, μα και των μεγάλων, και που αμέτρητοι ήτανε εκείνοι, που για χάρη τους και τη ζωή τους ήτα-νε έτοιμοι να θυσιάσουν. Οι τελευ-ταίοι αυτών των μεγάλων εξαφανί-ζονται στα σύνορα του τελευταίου πολέμου. Πού είναι μορφές σαν τον Λένιν, τον Χίτλερ, τον Ρούσβελτ και τον Γκάντι, για να πάρουμε δείγ-ματα από όλες τις πλευρές; Δεν παρουσιάζονται πια. Είναι ένα ση-μείο, που το έχουν προσέξει όλοι οι μεγάλοι κοινωνιολόγοι και δη-μοσιολόγοι. Σήμερα οι ηγέτες είναι μικροί, χωρίς ακτινοβολία, με πολλά μειονεκτήματα, βουτηγμένοι στο τέλμα της μετριότητας. Σε τίποτα δεν ξεχωρίζουν και δεν διαφέρουν από πολλούς άλλους. Ακριβώς αυτό το ψυχολογικό κλίμα της απουσίας ηγετικών μορφών εξυπηρετεί την υπόθεση του αντίχριστου, που σαν παρουσιαστεί στο προσκήνιο, λόγω διαφοράς αναστήματος, θα κλέψει τις καρδιές όλων των ανθρώπων, σε παγκόσμια έκταση.

Ο Ένας!

11

2. Η χρεοκοπία όλων των ιδεολογιών

Αυτό που συμβαίνει με τους ηγέτες, σε μεγαλύτερο βαθμό συμβαίνει με τις διάφορες ιδεολογίες, που άλλοτε ηλεκτρίζανε τα πλήθη. Άλλοτε για χατίρι τους στήνανε οδοφράγματα και σφάζονταν, χωρίς κανέ-να δισταγμό. Θυμηθείτε τις τόσες μεγάλες επανα-στάσεις. Και σήμερα πότε-πότε γίνεται κάτι τέτοιο, μα δεν έχει κανένα ιδεολογικό περιεχόμενο. Είναι μια διαμαρτυρία άρνησης, γεμάτη από εικονοκλα-στική διάθεση, χωρίς κανένα ιδεολογικό υπόστρωμα. Σήμερα όλοι οι «-ισμοί» έχουν καταντήσει αξιοθρήνη-τα ράκη. Δεν συγκινούν πια. Δεν μαγεύουν. Έχουν πεθάνει προ πολλού και διατηρούνται σαν μούμιες. Απέτυχαν στην πραγμάτωση των επαγγελιών τους. Έχουν διαφθαρεί και έχουν παραμορφωθεί σε τέ-τοιο βαθμό, που δεν αναγνωρίζονται ούτε από τους πιο θερμούς από τους παλιούς οπαδούς τους. Και όχι σε μεγάλο χρονικό διάστημα. Πολύ γρήγορα. Ούτε μέσα σε μισό αιώνα. Άλλοτε όμως, υπήρχε μια διαδοχή. Και ο διάδοχος ερχότανε πριν αποχωρήσει ο προηγούμενος. Και είχαμε συγκρούσεις. Μα σήμε-ρα στον ορίζοντα τίποτα το καινούργιο δεν φαίνεται. Και όμως, αυτή η απουσία εγκυμονεί μια προσδο-κία, που όλο και γιγαντώνεται, για κάτι το μεγάλο, το διαφορετικό, που από τώρα πολλοί είναι εκείνοι που έχουν τη διάθεση να το αγκαλιάσουν, απογοητευ-μένοι από τις διάφορες προηγούμενες ιδεολογικές τους στρατεύσεις.

3. Η παγκόσμια συσπείρωση

Όταν θα έρθει ο αντίχριστος, όπως θα δούμε παρακάτω, θα είναι ένας παγκόσμιος ηγέτης. Κάτι τέτοιο όμως ποτέ δεν στάθηκε στην παγκόσμια Ιστορία, αν και καλλιεργήθηκε στην καρδιά πολλών. Σε όλους τους αιώνες υπήρχε η κατάτμηση σε έθνη αλληλοσυγκρουόμενα. Η τάση της συσπείρωσης πα-ρουσιάστηκε πρώτα στο πνεύμα πολλών διανοούμενων και πνευματικών ανθρώπων σαν πόθος, σαν ευχή. Στα βιβλία, που διαβάζουμε, παλιά και καινούργια, συναντάμε αυτή τη λαχτάρα. Να σταματούσαν οι πόλεμοι, να σταματούσαν οι χωρισμοί και οι διαιρέσεις και όλοι οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο να ζούσαν σαν αδελφοί.

Η Κατάλληλη Εποχή

Σήμερα στον ορί-ζοντα τίποτα το καινούργιο δεν φαίνεται. Και όμως, αυτή η

απουσία εγκυμονεί μια προσδοκία,

που όλο και γιγα-ντώνεται, για κάτι το μεγάλο, το δια-φορετικό, που από τώρα πολλοί είναι εκείνοι που έχουν

τη διάθεση να το αγκαλιάσουν, απογοητευμένοι από τις διάφορες

προηγούμενες ιδεολογικές τους

στρατεύσεις.



Αυτός ο πόθος παίρνει στις μέρες μας σάρκα και οστά και γίνεται μια πραγματικότητα. Βλέπουμε να σχηματίζονται τε-ράστιοι συνασπισμοί εθνών, πάντοτε με διάθεση πιο στενής επικοινωνίας, συνεργασίας μεταξύ τους, έστω και αν ιδεο-λογικά, αυτό είναι το περίεργο, διαφέρουν βασικά. Έτσι βλέ-πουμε μια συνεργασία και συσπείρωση σε παγκόσμια έκτα-ση. Το φαινόμενο αυτό του οικουμενισμού θα προχωρήσει ακόμα και θα απλώσει περισσότερο. Σε τρεις τομείς καλλιερ-γείται και θα προχωρήσει αυτό το οικουμενικό πνεύμα, α) στον εκπολιτιστικό τομέα, γράμματα και τέχνες χωρίς σύ-νορα, β) στον θρησκευτικό, που κάθε μέρα και περισσότερο απλώ-νεται και γ) στον οικονομικοπολιτικό τομέα.

Μετά από την παραπέρα ανάπτυξη αυτής της συσπείρωσης, θα υπάρχει μια ανθρωπότητα χωρίς ιδεολογικά, εθνικιστικά ή άλλα σύνορα, προετοιμασμένη να δεχτεί τον άρχοντά της, που με τόση λαχτάρα επιθυμεί και οραματίζεται, που φυσι-κά δεν θα είναι από τον Θεό, αλλά κόντρα προς Αυτόν, με αποτέλεσμα την κορυφή ενός νέου πύργου σε παγκόσμια κλίμακα, ενός τεράστιου πύργου Βαβέλ, που θα σταθεί σαν πρόκληση, σαν αντιπαράθεση του ανθρώπου προς τον Θεό.

(Συνεχίζεται στο επόμενο τεύχος)

Συντροφιά Αλήθειας και Αγάπης Θεού από το τηλέφωνο(210) 57 58 928

Λιγόλεπτα τηλεφωνικά μηνύματα παρηγοριάς, ενίσχυσης, αλήθειας Θεού. Κάθε μέρα - 24 ώρες το 24ωρο!

Tο e-mail μας Eπικοινωνήστε μαζί μας με e-mail:

[email protected]

Ο Ένας!

Ο υψηλότερος

στόχος για τον Θεό

και για τον άνθρωπο

Το να διαβάζει ή καλύτερα να μελετάει τον Λόγο του Θεού κάποιος δεν είναι ούτε απλό, ούτε εύκολο. Ειδικά για το Βιβλίο του Θεού, χρειάζεται επέμβαση θεϊκή «άνωθεν», αποκάλυψη Θεού για να καταλάβουμε, ερμηνεύσουμε, αντιληφθούμε όσα ο Θεός θέλει να μας πει, να μας χαρίσει. Τη δουλειά αυτή την κάνει το Άγιο Πνεύμα.

Μία προσέγγιση είναι διαβάζω, καταλαβαίνω ή προσπαθώ να καταλάβω όσα λέει αυτό που διαβάζω και μετά τα επεξεργάζομαι στη σκέψη μου και στην καρδιά μου. Υπάρχει όμως και άλλη προσέγγιση. Ο κόσμος χρησιμο-ποιεί την έκφραση «ανάμεσα στις γραμμές» ή την έκφραση «πίσω από τις

ΕΑΥΤΟΥΣ ΕΞΕΤΑΖΕΤΕ

«Δεν θέλω δε να αγνοήτε, αδελφοί, ότι οι πατέρες ημών ήσαν πάντες υπό την νεφέλην,

και πάντες διά της θαλάσσης διήλθον, και πάντες εις τον Μωυσήν εβαπτίσθησαν εν τη νεφέλη

και εν τη θαλάσση, και πάντες την αυτήν πνευματικήν βρώσιν έφαγον, και πάντες το αυτό πνευματικόν ποτόν έπιον· διότι έπινον από πνευματικής πέτρας ακολουθούσης,

η δε πέτρα ήτο ο Χριστός· αλλά δεν ευηρεστήθη ο Θεός εις τους πλειοτέρους εξ αυτών· διότι

κατεστρώθησαν εν τη ερήμω.» (Α΄ Κορινθίους ι΄ 1-5)

Μάρτιος - Απρίλιος 2012 13


Ο υψηλότερος στόχος...

γραμμές». Τι θα πει αυτό; Ότι υπάρχουν νοήματα, αλήθειες, αποκαλύψεις, που δεν φαίνονται με την πρώτη ματιά ή με μία επιπόλαιη ανάγνωση. Χρειάζεται να κοιτάξουμε πιο προ-σεκτικά, να επιμείνουμε, να σταθούμε, να εμβαθύνουμε, και να θελήσουμε το Πνεύμα του Θεού να μας πάει πιο βαθιά στις αποκαλύψεις του Κυρίου. Αυτό που πραγματικά χρει-άζεται ο σωστός και γνήσιος μελετητής της Αγίας Γραφής είναι να δει τον εαυτό του μέσα στις αλήθειες και τις αποκα-λύψεις του Κυρίου, να δει πρακτικά τι ο Κύριος ζητάει από αυτόν, να δει πώς αυτά που του λέει το Πνεύμα του Θεού θα τα ζήσει, θα τα περπατήσει, θα τα εφαρμόσει.

Ας δούμε όλα όσα είπαμε πιο πάνω, πώς εφαρ-μόζονται και πού μας οδηγούν σε σχέση με τα εδάφια που αναφέραμε στην αρχή.- Ξέρεις γιατί είχε η βρύση σου νεράκι φρέσκο και καθαρό σήμερα να πιείς, να ξεδιψάσεις; Για να ζήσεις ευάρεστα στον Θεό!- Ξέρεις γιατί η κατσαρόλα στην κουζίνα σου και το πιάτο σου στο τραπέζι είχε φαγάκι και σήμερα και μάλιστα ομορφομαγειρεμένο, υγι-εινό και όπως σου αρέσει να το τρως; Για να ζήσεις ζωή ευάρεστη στον Θεό, που δίνει τη ζωή, την πνοή και τα πάντα!- Ξέρεις γιατί σήμερα είχες υγεία και δυνάμεις και όρεξη να ζήσεις και να αξιοποιήσεις τη μέρα σου; Για να ζήσεις μία ζωή που να αρέσει και να δοξάζει τον Θεό!- Ξέρεις τι ζητάει ο Κύριος από εσένα που έχεις 5-10 ευρώ στην τσέπη σου, ίσως και σε κάποια τράπεζα, αν και οι μέρες είναι τόσο δύσκολες; Για να ζήσεις ζωή που αρέσει στον Θεό, την εγκρίνει, την χαίρεται.- Ξέρεις γιατί έχεις σπίτι, οικογένεια, παιδάκια

ίσως, δουλειά; Γιατί στα έδωσε ο Κύριος και τα συντηρεί ο Κύριος. Και ξέρεις γιατί; Γιατί περιμένει να σε δει να ζεις μία ζωή ευάρεστη σ’ Αυτόν!- Ξέρεις γιατί έχει φροντίσει ο Κύριος να έχουμε ειρήνη στον τόπο μας και στα σύνορά μας, ενώ δίπλα μας υπάρχει και κίνδυνος και εχθρός και απειλή; Γιατί δικαιούται να Του πεις ευχαριστώ με την άγια και καθαρή ζωή σου, την υπακοή σου, την αγάπη Σου!

Αυτό που πραγμα-τικά χρειάζεται ο σωστός και γνή-σιος μελετητής

της Αγίας Γραφής είναι να δει τον εαυτό του μέσα

στις αλήθειες και τις αποκαλύψεις του Κυρίου, να

δει πρακτικά τι ο Κύριος ζητάει από αυτόν, να δει πώς αυτά που του λέει

το Πνεύμα του Θεού θα τα ζήσει, θα τα περπατήσει, θα τα εφαρμόσει.

...για τον Θεό και για τον άνθρωπο

15

- Ξέρεις γιατί σήμερα ξεκίνησες τη μέρα σου και τώρα ίσως την τελειώνεις και μάλλον έχεις προγραμματίσει την αυρια-νή ή και τη μεθαυριανή; Γιατί περιμένει ο Κύριος να ζήσεις σύμφωνα με το θέλημά Του, που είναι σοφό και τέλειο και γεμάτο αγάπη για σένα!- Ξέρεις τι περιμένει ο Κύριος από σένα να κάνεις στη ζωή που Εκείνος σου δίνει; Να ζήσεις μία ζωή που να Του αρέ-σει. Να ζήσεις με πίστη στο πρόσωπό Του, στη δύναμή Του, στην αγάπη Του για σένα, στην αγαθή Του καρδιά. Κι ας μην καταλαβαίνεις όλα τα σχέδιά Του, κι ας μην μπορείς να εξηγήσεις όλες τις ενέργειές Του στη ζωή σου. Εσύ να πιστεύεις και να ησυχάζεις, να αναπαύεσαι, να μένεις πιστός σε Εκείνον.

Το υψηλότερο που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος για τον Θεό είναι να ζει μία ζωή ευάρεστη σ’ Αυτόν κάθε μέρα, κάθε ώρα. Το υψηλότερο που μπορεί ο Θεός να ζητήσει από τον άνθρωπο είναι να ζήσει μία ζωή ευάρεστη στον Θεό. Ποια είναι η ζωή η ευάρεστη στον Θεό; Είναι πολύ απλό:Βήμα 1ο : Σε ευχαριστώ Κύριε.Βήμα 2ο : Τι θέλεις Κύριε;



Να είναι πραγματικός κύριος στη ζωή μας ο Κύριος. Αρ-κετοί Τον αποκαλούν Κύριο από συνήθεια. Άλλοι Τον απο-καλούν Κύριο, αλλά δεν το αξιοποιούν στη ζωή τους, γιατί έχουν άλλο κύριο ή είναι οι ίδιοι κύριοι στη ζωή τους.

Ήταν ο δικός Του, αγαπημένος λαός. Πορεύονταν κάτω από τη νεφέλη Του νύχτα-μέρα. Τους τάιζε, τους προστάτευε, ήταν μαζί τους, άκουγε τις επιθυμίες τους, τα παράπονά τους, έκανε υπομονή μαζί τους, τους περιποιόταν, τους είχε σαν παιδιά Του και περίμενε απ’ αυτούς μόνο ένα, να είναι ευάρεστη η ζωή τους ενώπιόν Του. Να Τον αναγνωρίζουν, να σέβονται το νόμο Του, να αγαπούν το θέλημά Του, να Τον πιστεύουν σε όσα τους έλεγε και τους είχε υποσχεθεί. Άδικα περίμενε. Εύκολα μπορεί να πει κάποιος ότι αυτά αφορούν το λαό του Θεού στη Παλαιά Διαθήκη. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγ-ματα. Θυμίζω μόνο δύο σημεία από το ίδιο μέρος της ίδιας επιστολής προς Κορινθίους, στα εδάφια 6 και 11:

«Ταύτα δε έγιναν παραδείγματα ημών, διά να μη ήμεθα ημείς επιθυμηταί κακών,

καθώς και εκείνοι επεθύμησαν.Ταύτα δε πάντα εγίνοντο εις εκείνους παραδείγματα,

και εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν.»

Δεν θα ήθελα να το αναφέρω αυτό το τελευταίο σημείο, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω εκεί που ο Κύριος δεν στα-ματάει ή να αποσιωπήσω μέρος της αλήθειας του Λόγου Του. Τι γίνεται όταν η ζωή μας δεν είναι ευάρεστη στον Θεό, ενώ Εκείνος μας παρέχει πλουσιοπάροχα δώρα, μας αντι-μετωπίζει με υπομονή, μακροθυμία, καλοσύνη, συγχωρητι-κότητα; Υπάρχει η απάντηση και είναι πραγματικά τραγική: «αλλά δεν ευηρεστήθη ο Θεός εις τους πλειοτέρους εξ αυ-τών· διότι κατεστρώθησαν εν τη ερήμω». Κανένας τους δεν μπήκε στη γη την υποσχεμένη και την χαρισμένη από τον Θεό. Έμειναν έξω και πέθαναν στην έρημο περιπλανώμενοι 40 ολόκληρα μαρτυρικά χρόνια.

Τολμώ να πω ότι αυτό το ευάρεστοι στον Θεό είναι το κο-ρυφαίο του ανθρώπου. Γι’ αυτό έγινε άνθρωπος ο Ιησούς Χριστός, γεννήθηκε ανάμεσά μας, ταπεινώθηκε, φορτώθηκε την αμαρτία όλων μας, σταυρώθηκε μαρτυρικά, αναστήθη-κε δοξασμένα, είναι στον Ουρανό και μας περιμένει. Για να

Ο υψηλότερος στόχος...

17

γίνουμε καινούργιοι άνθρωποι, με ζωή ευάρε-στη σ’ Αυτόν. Να περπατάμε και να Του αρέσει η ζωή μας, να Τον δοξάζει, να Τον φανερώνει με μεγαλείο ανάμεσα στους ανθρώπους της αμαρτίας και του σκοταδιού. Ευάρεστα τα λό-για μας, οι αντιδράσεις μας, το άκουσμα των αυτιών μας, το περιεχόμενο της ημέρας μας, το πού και το τι κοιτάζουν τα μάτια μας. Ευά-ρεστα αυτά που επεξεργάζεται η σκέψη μας, αυτά που προκρίνει η καρδιά μας. Αν η σωτη-ρία του Ιησού Χριστού στη ζωή μας δεν έχει φέρει αυτό το αποτέλεσμα, είναι άκυρη, είναι χαμένη υπόθεση κι εμείς είμαστε χαμένοι μαζί της αιώνια.

Υπάρχει κάποιος, που μπορείς να μην φοβά-σαι το πώς πορεύεται, το πού θα καταλήξει… Μπορείς να είσαι 100% σίγουρος γι’ αυτόν. Υπάρχει κάποιος, που είναι πραγματικά εξα-σφαλισμένος μέσα στη σωτηρία του Ιησού Χρι-στού, πραγματικά σίγουρος, πραγματικά ευλο-γημένος του Θεού. Είναι αυτός, που η καρδιά του έχει καθημερινή προσευχή, καθημερινό στόχο, καθημερινή διάθεση αυτά που λέει το παρακάτω εδάφιο:

«Ας ήναι ευάρεστα τα λόγια του στόματός μου, και η μελέτη της καρδίας μου, ενώπιόν σου, Κύριε,

φρούριόν μου, και Λυτρωτά μου.» (Ψαλμός ιθ΄14)

Έχεις αυτό; Έχεις τα πάντα!

...για τον Θεό και για τον άνθρωπο

ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ Μεγάλη ποικιλία από καλογραμμένες

ΚΑΣΕΤΕΣ ΗΧΟΥδιάρκειας μίας ώρας με ομιλίες από την Αγία Γραφή

να τις ακούτε - να τις χαρίσετεΓράψτε μας πόσες θέλετε να σας τις στείλουμε ταχυδρομικώς

ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ»Ταχ. Θυρίς 50438, ΤΚ 141 10 Ν. Ηράκλειο - HELLAS

Τολμώ να πω ότι αυτό το «ευάρε-στοι στον Θεό»

είναι το κορυφαίο του ανθρώπου.

Γι’ αυτό έγινε άν-θρωπος ο Ιησούς Χριστός, γεννή-θηκε ανάμεσά

μας, ταπεινώθηκε, φορτώθηκε την

αμαρτία όλων μας, σταυρώθηκε μαρ-τυρικά, αναστή-θηκε δοξασμένα,

είναι στον Ουρανό και μας περιμένει. Για να γίνουμε και-

νούργιοι άνθρω-ποι, με ζωή ευάρε-

στη σ’ Αυτόν.



Αγαπώ αγαπάς αγαπά

Αυτό το τελευταίο χρειάζεται κάπως ιδιαίτερη προσοχή! Όταν λέμε ότι αγαπάμε τον Κύριο, την αγάπη μας τη συνδέ-ουμε με συγκεκριμένες πράξεις, οι οποίες δίνουν υπόσταση στην αγάπη μας γι’ Αυτόν. Είναι ο ζήλος μας για το έργο Του, οι πολύτιμες ψυχές που οδηγήσαμε στα πόδια Του, η υπο-μονή μας στο έργο το δικό Του, τα όσα δαπανήσαμε στην υπηρεσία Του… Όλα αυτά τα λέμε αγάπη και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχουν μέσα τους το στοιχείο της αγάπης.Υπάρχει όμως ένα κρίσιμο σημείο στο μεγάλο θέμα της αγά-πης. Στην αγάπη πάντα υπάρχει δότης και δέκτης. Αυτός

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΝΑ ΛΕΓΕΤΑΙ

Δεν ξέρω αν υπάρχει λέξη και έννοια που έχει ειπωθεί, εκφραστεί, χρησιμοποιηθεί πιο πολύ από αυτήν. Όχι μόνο στον κόσμο, αλλά και ανάμεσα στους πιστούς του Χριστού. Πόσες εκατοντάδες φορές δεν είπαμε στον Κύριο ότι Τον αγαπούμε και ότι Τον ευχαριστούμε για την αγάπη Του. Στη σχέση μας μαζί Του, το κυρίαρχο στοιχείο είναι η αγάπη, η αγάπη Του και η δική μας αγάπη σε Εκείνον.


που προσφέρει αγάπη και αυτός που την εισπράττει. Αγάπη σωστή είναι αυτή που δίνεται με τρόπο που την καταλαβαί-νει ο άλλος. Η αγάπη που ξεκινάει από εμάς αλλά δεν φτά-νει ποτέ στον αποδέκτη γιατί δεν την καταλαβαίνει ή δεν του λέει τίποτα, όσο μεγάλη κι αν είναι, πηγαίνει χαμένη στα αζήτητα. Γι’ αυτό, πριν στείλουμε την αγάπη μας στο στόχο της, το πρώτο που εξετάζουμε είναι το πώς καταλαβαίνει ο άλλος την αγάπη, πώς την εννοεί, πώς του μιλάει, δηλαδή όταν λέει αγάπη τι εννοεί;Μεταφέρουμε όλες αυτές τις όμορφες και αληθινές σκέψεις σε μας. Στη σχέση μας με τον Κύριο. Ίσως δεν υπάρχει άλλη λέξη, άλλη φράση, που να Του την έχουμε πει τόσες πολλές φορές στη ζωή μας, όσο η αγάπη και το Σ’ αγαπώ. Αν εκείνη την ώρα μάς στα-ματήσει κάποιος και μας ρωτήσει τι εννοούμε, θα φέρουμε στην επιφάνεια όλα όσα κάνουμε ή έχου-με κάνει και αποδεικνύουν την αγάπη μας. Το έργο μας, ο αγώνας μας, η υπομονή μας, τα όσα δαπα-νήσαμε, ο ζήλος μας, οι θυσίες μας για τον Κύριο… Σηκώνουμε τα μάτια να κοιτάξουμε το πρόσωπο του Κυρίου, σίγουροι σχεδόν για την έκφρασή Του τη γε-μάτη ευχαρίστηση και ικανοποίηση για όσα ακούει. Δυστυχώς το αντίθετο συμβαίνει. Ακόμα περιμένει να ακούσει ή πιο σωστά να δει ο Κύριος την αγάπη μας. Λες και όλα αυτά που κάναμε δεν Του λένε τί-ποτα. Και όντως δεν Του λένε, γιατί για τον Κύριο η αγάπη είναι αλλού.«Ο έχων τας εντολάς Μου και φυλάττων αυτάς, εκείνος είναι ο αγαπών Με.» (Ιωάννης ιδ΄21)Αφορμή για τούτες τις σκέψεις έδωσε το καθαρό και τόσο διαπεραστικό μήνυμα που έστειλε ο Κύ-ριος στον άγγελο της εκκλησίας της Εφέσου, που αναφέρεται στο βιβλίο της Αποκάλυψης του Ιωάν-νου (β΄2-6):

«Εξεύρω τα έργα σου, και τον κόπον σου, και την υπομονήν σου, και ότι δεν δύνασαι να υποφέρης

τους κακούς, και εδοκίμασας τους λέγοντας ότι είναι απόστολοι, και δεν είναι, και εύρες αυτούς

ψευδείς. Και υπέφερες, και έχεις υπομονήν, και διά το όνομά μου εκοπίασας, και δεν απέκαμες.

Πλην έχω τι κατά σου, διότι την αγάπην σου την πρώτην αφήκας. Ενθυμού λοιπόν πόθεν εξέπεσες, και μετανόησον,

και κάμε τα πρώτα έργα…»

Αγαπώ, αγαπάς, αγαπά

Αν θέλουμε να πούμε και να δεί-

ξουμε στον Θεό ότι Τον αγαπάμε, ούτε

ο κόπος μας Του το δείχνει, ούτε ο αδιαμφισβήτητος ζήλος μας, ούτε το πλούσιο έργο μας γι’ Αυτόν. Μόνο η υπακοή μας, η

συμμόρφωσή μας, το περπάτημά μας που είναι σύμφωνο με τις αρχές Του, το νόμο Του, το σοφό και τέλειο

θέλημά Του μπορεί να Του το πει.


Και έργα και κόπος αγάπης και υπομονή και κακοί που απορρίπτεις και παγίδες και δοκιμασίες για τον Κύριο. Τα βλέπει όλα αυτά ο Κύριος, τα γνωρίζει, τα παρακολουθεί, αλλά συνεχίζει να μας θυμίζει τον τρόπο που Εκείνος κατα-λαβαίνει την αγάπη, την αγάπη μας.

«Ο έχων και φυλάττων τας εντολάς Μου, εκείνος είναι ο αγαπών Με».

Αυτό είναι αγάπη για τον Θεό και αν θέλουμε να Του πούμε, να Του δείξουμε ότι Τον αγαπάμε, ούτε ο κόπος μας Του το δείχνει, ούτε ο αδιαμφισβήτητος ζήλος μας, ούτε το πλού-σιο έργο μας γι’ Αυτόν. Μόνο η υπακοή μας, η συμμόρφω-σή μας, το περπάτημά μας που είναι σύμφωνο με τις αρχές Του, το νόμο Του, το σοφό και τέλειο θέλημά Του μπορεί να Του το πει. Αλλά τότε ίσως δεν χρειάζεται να Του το πουν τα χείλη μας, αφού το βλέπει στη ζωή μας καθημερινά. Πιο εκφραστικός και πειστικός τρόπος από αυτόν δεν υπάρχει.Σκέψου όμως και το άλλο, που είναι κι αυτό τόσο στενά-χωρο. Να έχεις έναν κατάλογο πλούσιο, ζηλευτό, γεμάτο με δραστηριότητες για Κείνον και τις ψυχές, σαν αυτόν της εκ-κλησίας της Εφέσου, και να σου λέει ο Κύριος,

«έχω τι κατά σου την αγάπην σου την πρώτην αφήκας

ενθυμού πόθεν εξέπεσεςμετανόησον και κάμε τα πρώτα έργα».

Κι εσύ έχεις πάει στον Κύριο να Του πεις πόσο Τον αγαπάς και πόσα είσαι έτοιμος να κάνεις από αγάπη για Κείνον… Τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον είναι καλύτερα να μην Του ξαναμιλήσω για την αγάπη μου για Κείνον, να μην Του την ξαναπεριγράψω ή επιχειρήσω να Του την αναλύσω. Ας Τον αφήσω καλύτερα να την δει, να την διακρίνει μόνος Του στη ζωή μου. Αν υπάρχει με τον τρόπο που Εκείνος θέλει να Του δείχνουμε και να Του δίνουμε την αγάπη μας, αποκλείεται να μην την καταλάβει και να μη γεμίσει από χαρά η θεϊκή Του καρδιά. Μετά ακολουθούν σίγουρα πολλές, θαυμαστές ευλογίες Του στη ζωή μας.

Αγαπώ, αγαπάς, αγαπά

Όλα τα τεύχη του περιοδικού ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ του 2011, δεμένα σε έναν πολύ όμορφο και περι-ποιημένο τόμο, με μεγάλη ποι-κιλία θεμάτων, όπως ανάλυση της Αγίας Γραφής, επίκαιρα σχόλια, ιστορίες.

Eίναι ένα θαυμάσιο δώρο για φίλους, αδελφούς, συνεργά-τες, παιδιά, εγγόνια.

από το 1925

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΕ ΤΟΜΟ

Κάθε Mέρα με τον ΙησούΠρόκειται για ένα ημερολόγιο που μπορεί να διαβάζεται όλο το χρόνο και κάθε χρόνο. Αντί για άλλα κείμενα έχει ποικίλα εδάφια από την Αγία Γραφή που ανήκουν στην ίδια θεματική ενό-τητα, διαφορετική για κάθε μέρα του χρόνου. Τα εδάφια είναι επι-λεγμένα να οδηγούν τη σκέψη μας και την καρδιά μας στο πρό-σωπο του Ιησού Χριστού και να μας γεμίζουν δύναμη, χαρά και στήριξη στις δυσκολίες τής κάθε μας μέρας. Με το ξεκίνημα του καινούργιου χρόνου -1 Ιανουαρί-ου- μπορείτε να αρχίσετε να το διαβάζετε από την αρχή. Είναι βέβαιο ότι το Άγιο Πνεύμα του Θεού θα έχει καινούργια δώρα της αγάπης Του να σας χαρίσει. 3η Έκδοση

ΕΝΑ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ



- Κανένας δεν μπορεί να πάει πίσω στη ζωή του και να κάνει μια καινούρ-για αρχή. Όλοι όμως μπορούμε να αρχίσουμε από εκεί που βρισκόμαστε και να φτάσουμε σε ένα ολοκαίνουργιο τέλος.

- Ο Θεός πουθενά δεν υπόσχεται ζωή χωρίς πόνο, ήλιο χωρίς βροχή, αλλά σίγουρα υπόσχεται δύναμη για την αντιμετώπιση της κάθε μέρας, παρη-γοριά στα δάκρυα και φως στο πυκνό σκοτάδι!

- Οι απογοητεύσεις στη ζωή μοιάζουν με τα σαμαράκια στο δρόμο. Μας αναγκάζουν να κόψουμε ταχύτητα και προκαλούν αναταράξεις, αλλά μετά απλώνεται άνετος δρόμος μπροστά μας και αδιατάραχτο οδήγημα. Μη στέκεσαι στα σαμαράκια της ζωής πολλή ώρα, προχώρα!

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΙ

Μερικά πολύ πρακτικά βήματα

Πέντε απλές κινήσεις για να είσαι χαρούμενος:

Ελευθέρωσε την καρδιά σου από μίση και πικρίες.• Ελευθέρωσε τη σκέψη σου από στεναχώριες και φόβους.• Να ζεις απλά.• Να δίνεις περισσότερα.• Να προσδοκάς λιγότερα.•


Νοέμβριος - Δεκέμβριος 201123

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΙ

- Όταν νιώθεις δυστυχισμένος γιατί δεν πήρες από τη ζωή αυτό που ήθε-λες ή περίμενες, να ξέρεις ότι μετά από κάθε τέτοια απογοήτευση ο Θεός έχει ετοιμάσει να σου χαρίσει κάτι καλύτερο και σωστότερο. Νιώσε δυνα-τός και χαρούμενος γι’ αυτό!

- Όταν συμβαίνει κάτι στη ζωή σου, καλό ή κακό, ασχολήσου με την ερ-μηνεία του. Υπάρχει σκοπός και στόχος πίσω από τα γεγονότα και τις εκβάσεις τους. Ο σκοπός της αγάπης του Θεού είναι να μας διδάξει να χαιρόμαστε περισσότερο και να κλαίμε λιγότερο!

- Δεν μπορείς να κάνεις τους άλλους να σε αγαπήσουν. Μπορείς όμως να ζεις έτσι ώστε να είσαι ένας αξιαγάπητος άνθρωπος. Το αν θα εκτιμή-σουν την αξία σου άφησέ το στους άλλους!

- Σωστό μέτρο αγάπης είναι να αγαπάς χωρίς μέτρο!

- Στη ζωή σου, αρκετά σπάνιο βέβαια, μπορεί να συνδεθείς με κάποιο πρόσωπο που αγαπάς και σε αγαπάει με τον ίδιο ειλικρινή και δυνατό τρόπο. Μην το χάσεις ποτέ αυτό. Με κάθε θυσία κράτησέ το, γιατί είναι απίθανο να το ξανασυναντήσεις στη ζωή σου.

- Είναι προτιμότερο να υποχωρήσει ο εγωισμός σου για να κρατήσεις κά-ποιον που αγαπάς, παρά να τον χάσεις εξαιτίας του εγωισμού σου.

- Αντί να προσπαθείς να διορθώσεις το πρόσωπο που αγαπάς, ξόδεψε χρόνο να τελειοποιήσεις την αγάπη που εσύ προσφέρεις!

- Όταν αγαπάς πραγματικά, δεν ψάχνεις για λάθη, για εξηγήσεις, για σφάλματα. Αντίθετα συγχωρείς πρόθυμα τα λάθη, δέχεσαι με απλότητα τις εξηγήσεις, παραβλέπεις τα σφάλματα!

- Μην εγκαταλείπεις έναν παλιό φίλο και μια παλιά φιλία. Είναι απίθανο να βρεις άλλη να βάλεις στη θέση της. Η φιλία είναι σαν το καλό κρασί, όσο παλιώνει τόσο καλύτερο γίνεται!

- Αν το καλοσκεφτούμε με ηρεμία, αυτή η ζωή που ζούμε είναι μικρή και ασήμαντη. Εμείς της δίνουμε αξία που δεν έχει. Αξίζει να επενδύσουμε στα μόνιμα, στα αληθινά, στα αιώνια!



Στο κεφάλαιο νη΄(58) του προφήτη Ησαΐα, που είναι απόλυ-τα κατατοπιστικό στο θέμα της νηστείας, απαντάει σε όλα αυτά τα ερωτήματα ο ίδιος ο Κύριος: «Η νηστεία την οποίαν εγώ εξέλεξα, δεν είναι αύτη; το να λύης τους δεσμούς της κακίας, το να διαλύης τα βαρέα φορτία, και το να αφή-νης ελευθέρους τους καταδεδυναστευμένους, και το να

Νηστεία: Μια ιδιαίτερη θέση καρδιάς

ΤΟ ΒΑΘΥΤΕΡΟ ΝΟΗΜΑ

Αυτές τις μέρες πολλοί συμπατριώτες μας συνηθίζουν να νηστεύουν ή να πούμε σωστότερα να κάνουν μία επιλεκτική διατροφή, αποφεύγοντας να φάνε τρόφιμα ζωικής προέλευ-σης, αφού η νηστεία -όπως περιγράφεται στην Αγία Γραφή- σημαίνει απόλυτη αποχή από την τροφή είτε για μία μέρα ή για περισσότερες μέρες. Μερικοί θεωρούν τη νηστεία μία καλή ευκαιρία για αποτοξίνωση, η οποία όπως επιβεβαιώ-νουν οι γιατροί είναι πολύ ωφέλιμη για το σώμα. Όμως γιατί νηστεύουμε; Για το σώμα μας ή για την ψυχή μας; Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά της αληθινής νηστείας, που ο ίδιος ο Θεός μας συστήνει; Ποια είναι η νηστεία που Τον ευαρε-στεί και είναι ευπρόσδεκτη από Αυτόν;



συντρίβης πάντα ζυγόν; Δεν είναι το να διαμοιράζης τον άρτον σου εις τον πεινώντα, και να εισάγης εις την οικί-αν σου τους αστέγους πτωχούς; όταν βλέπης τον γυμνόν, να ενδύης αυτόν;…» (εδάφια 6-7)

Άρα αυτός που νηστεύει οφείλει να συνοδεύει τη νηστεία του με μία συγκεκριμένη θέση καρδιάς, καθώς και με ανά-λογα έργα, γιατί αλλιώς η νηστεία μας δεν εισακούγεται. «Διά τι ενηστεύσαμεν, λέγουσι, και δεν είδες; εταλαιπωρή-σαμεν την ψυχήν ημών, και δεν εγνώρισας;» Και ο Θεός απαντά: «Ιδού, εν τη ημέρα της νηστείας σας ευρίσκετε ηδονήν, και καταθλίβετε πάντας τους μισθωτούς σας. Ιδού, νηστεύετε διά δίκας και έρι-δας, και γρονθίζετε ασεβώς, μη νηστεύετε, καθώς την σήμερον, διά να ακουσθή άνωθεν η φωνή σας». (εδάφια 3-4)

Η νηστεία σαν σκοπό έχει να ταπεινωθούμε όχι μόνο σωματικά, αλλά κυρίως πνευματικά μπροστά στον Θεό και μάλιστα όπως μας επισημαίνει ο ίδιος ο Ιη-σούς Χριστός «εν τω κρυπτώ», ώστε οι προσευχές και οι δεήσεις μας να εισακουστούν και ν’ απαντηθούν -στο χρόνο τους- από τον Θεό, «και ο Πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρυπτώ, θέλει σοι ανταποδώσει εν τω φανερώ» (Ματθαίος ς΄ 17-18). Υπάρχει φυσικά και η περίπτωση, που η νηστεία είναι φανερή σ’ έναν κύ-κλο ανθρώπων, όταν γίνεται «εκ συμφώνου» μεταξύ δύο ή περισσοτέρων ατόμων.

Πέρα από την αποχή από το φαγητό, αυτό που πρέ-πει πρωτίστως να προσέξουμε είναι η αποχή από την κακία, την υποκρισία, την κατάκριση, την ασπλαχνία προς τους γύρω μας, την υπερηφά-νεια και ένα σωρό άλλες ελλείψεις και αμαρτίες, που καθημερινά ανακαλύπτουμε μέσα μας. Η νη-στεία είναι μια ευκαιρία να ανασύρουμε τα ελαττώμα-τά μας και να τα φέρουμε μπροστά στον Θεό, ζητώντας Του να μας απαλλάξει από αυτά. Και πάντα να θυμό-μαστε ότι δεν μας δικαιώνει η νηστεία, αλλά η αγάπη του Θεού, που βλέπει την πρόθεση της καρδιάς μας. Ας μην ξεχνάμε ποιο είναι το θέλημα του Θεού: «Έλεος θέλω, και ουχί θυσίαν». (Ματθαίος θ΄13)

Στην παραβολή του Φαρισαίου και του τελώνη (Λουκάς ιη΄ 9-14), ενώ ο πρώτος νήστευε «δις της εβδομάδος», αυτό γεν-

Στη νηστεία πέρα από την αποχή από το φαγητό, αυτό που πρέπει

πρωτίστως να προσέξουμε είναι η αποχή από την κα-κία, την υποκρισία,

την κατάκριση, την ασπλαχνία προς τους γύρω

μας, την υπερηφά-νεια και ένα σωρό άλλες ελλείψεις

και αμαρτίες, που καθημερινά ανα-καλύπτουμε μέσα

μας.



νούσε μέσα του όχι ταπείνωση αλλά αυτοδικαίωση. Δηλα-δή δεν νήστευε γιατί ένιωθε ανάξιος ενώπιον του Θεού, αλλά αντιθέτως, ένιωθε άξιος μπροστά στον Θεό επειδή νήστευε! Ενώ ο τελώνης, που δε νήστευε και δεν έπραττε τα του Θεού, είχε επίγνωση της αμαρτωλότητάς του και με ταπείνωση και συντριβή στην καρδιά «μακρόθεν ιστάμενος, δεν ήθελεν ουδέ τους οφθαλμούς να υψώση εις τον ουρα-

νόν, αλλ’ έτυπτεν εις το στήθος αυτού». Γι’ αυτό και η προσευχή του: «Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτω-λώ», ήταν ευπρόσδεκτη από τον Κύριο περισσότερο, παρά του Φαρισαίου, όπως μας βεβαιώνει ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός.

Η ευπρόσδεκτη από τον Θεό νηστεία και προσευχή έχει δυναμικά αποτελέσματα στη ζωή του πιστού. Κινεί τα σπλάχνα και το χέρι του Θεού να ενεργήσει ευεργετικά σε κάθε ανάγκη μας, κάνοντας χάρη στις όποιες αδυναμίες μας. Η νηστεία είναι ένα από τα πιο δυνατά όπλα του Χριστιανού.

Όταν νηστεύεις και η καρδιά σου και η ζωή σου έχουν τη θέση που ο Θεός θέλει, τότε… «Τότε το φως σου θέλει εκλάμψει ως η αυγή, και η υγιεία σου ταχέως θέλει βλαστήσει· και η δικαιοσύνη σου θέλει προπο-ρεύεσθαι έμπροσθέν σου· η δόξα του Κυρίου θέλει είσθαι η οπισθοφυλακή σου. Τότε θέλεις κράζει, και ο Κύριος θέλει αποκρίνεσθαι· θέλεις φωνάζει, και εκείνος θέλει λέγει, Ιδού εγώ». (Ησαΐας νη΄8-9)

Η νηστεία είναι μια ξεχωριστή ευκαιρία να συγ-χωρήσουμε, ώστε να συγχωρηθούμε, να σπλαχνι-σθούμε, ώστε να μας σπλαχνισθεί ο Θεός, να ελε-ήσουμε, ώστε να ελεηθούμε, να συμφιλιωθούμε μεταξύ μας, ώστε να συμφιλιωθεί και ο Θεός μαζί μας διά του Ιησού Χριστού.

«Θυσίαι του Θεού είναι πνεύμα συντετριμμένον· καρ-δίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, Θεέ, δεν θέλεις καταφρονήσει». (Ψαλμός να΄17)

Αιμίλιος Μπαρμπάτος(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ)

Πάντα πρέπει να θυμόμαστε ότι μπροστά στο

Θεό δεν μας δικαι-ώνει η νηστεία,

αλλά η αγάπη Του, που βλέπει την

πρόθεση της καρ-διάς μας.

Ας μην ξεχνάμε ποιο είναι το θέ-λημα του Θεού:

«Έλεος θέλω, και ουχί θυσίαν».

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Γνωστές και Άγνωστες πλευρές του

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ


αντού, σε όποιο μέρος του κό-σμου και αν βρεθείς, όχι μόνο στη χριστιανική Ευρώπη και στην Αμε-ρική, θα συναντήσεις Σταυρούς, πολλούς Σταυρούς, ποικίλους Σταυ-ρούς.

Βρίσκεται στα χέρια των κλη-ρικών, που νομίζουν πως στους αμαρτωλούς, στους ασεβείς, στους αρρώστους, προσφέρει κάποια υπηρεσία, ανακούφισης και για-τρειάς ίσως. Βρίσκεται στο λαιμό των γυναικών, σε διάφορες παραλ-λαγές και διακοσμητικές συνθέσεις, πάντοτε από χρυσάφι ή ασήμι, ίσως και με μικρές διαμαντόπετρες, να συμπληρώνουν το διάκοσμο της εμφάνισής τους. Βρίσκεται από μάρμαρο ή από ξύλο, ανάλογα με το βαλάντιο, μέσα στα νεκροτα-φεία, πάνω από τάφους, όπου είτε ομολογεί τη χριστιανική πίστη του νεκρού είτε επικαλείται το έλεος του Θεού γι’ αυτόν που είναι θαμμέ-νος στο χώμα. Δεν θα τελειώναμε απαριθμώντας μορφές, σχήματα, χρησιμότητες του Σταυρού, πάνω σε σημαίες, επάνω στο στρατιωτικό πολεμικό κράνος, στο στήθος ή και στην πλάτη των Σταυροφόρων, που πήγαιναν να ελευθερώσουν «τους Άγιους Τόπους» όπως έλεγαν, κά-νοντας τις χειρότερες ατιμίες που μπορεί κανείς να φαντασθεί, ξεπερ-νώντας και αυτές που σημάδεψαν τις ορδές του Τζένγκις Χαν. Και διε-ρωτώμαι, αν αυτοί οι Σταυροί έχουν καμιά σχέση με το Σταυρό του Ιησού

Χριστού, εκεί επάνω στο βουναλάκι του Γολγοθά. Μα και βέβαια, αυτόν συμβολίζουν, θα απαντήσουν πολ-λοί βιαστικά και αβασάνιστα.

Είναι η πιο διαδεδομένη αντίληψη ο Σταυρός σύμβολο. Ένα σύμβολο από τα πολλά σύμβολα καθημερι-νής χρήσης. Μα όταν λέμε σύμβο-λο, εννοούμε ότι είναι απεικόνιση, βοηθητικό μνήμης και ενθύμησης κάποιου άλλου, που είναι το πρό-τυπο, το πρωτότυπο. Και ποιο εί-ναι αυτό; Μήπως είναι ο Σταυρός της θυσίας του Υιού του Θεού στο Γολγοθά; Το μοναδικό εκείνο δρά-μα; Και τι θέση έχουν όλα αυτά τα σύμβολα και τα διακοσμητικά με εκείνη τη μοναδική απολυτρωτική θυσία; Και δεν είναι μόνο οι κατα-σκευασμένοι από διάφορα υλικά Σταυροί. Είναι και οι φραστικοί και λεκτικοί Σταυροί. Μέσα σε ομιλίες και κηρύγματα και γραπτά. Μέσα σε ύμνους και εμβατήρια. Μέσα σε όρκους και επικλήσεις.

Υπάρχει μεγάλη σύγχυση γύρω από το θέμα του Σταυρού. Και πρώτα-πρώτα, μπορούμε να μιλού-με για Σταυρό χωρίς Χριστό; Δεν είναι σπάνιο αυτό. Λες και ξεχώρι-σαν. Ο Σταυρός απόχτησε μια δική του ανεξάρτητη υπόσταση, Σταυ-ρός χωρίς τον Εσταυρωμένο!... Ίσως μας πουν κάποιοι ότι ο Σταυ-ρός υπήρχε και πριν από τον Ιησού Χριστό και παρέμεινε μετά από Αυτόν. Θα μας απαντήσουν ακόμα


Η λυτρωτική δύναμη του Σταυρού

Π


πως, όπως και αν αναφέρεται ο Σταυρός, έστω και χωρίς Χριστό, ο Χριστός υπονοείται. Έτσι πέφτουμε στο να γίνεται ο Κύριός μας κάτι που απλώς υπονοείται… Δεν είναι το κύριο πρόσωπο, το κέντρο, αλλά ένα συνοδό στοιχείο.

Δεν είναι ν’ απορεί κανείς, για-τί σήμερα ο Χριστιανισμός, που συμβολίζεται με ένα Σταυρό που απουσιάζει ο Ιησούς Χριστός, κα-τάντησε αδύνα-μος, αγνώριστος, περιφρονημένος, ανήμπορος, ανα-ποτελεσματικός, παρ’ όλα τα πολλά σύμβολα που τον περιτριγυρίζουν. Απλούστατα απου-σιάζει η δύναμη του Σταυρού, η δύναμη «του σταυρωμένου και αναστημένου Ιησού Χριστού.» Λείπει δηλαδή ο ίδιος ο Ιησούς Χρι-στός. Άρα, λείπουν τα πάντα.

Είναι ανάγκη αμέσως να μιλήσου-με για τη μεγάλη αλήθεια. Ο Σταυ-ρός του Χριστού, όπως στο Ευαγγέ-λιο παρουσιάζεται, δεν είναι ούτε σύμβολο, ούτε ταμπού, ούτε θρη-σκεία. Είναι μια πραγματικότητα, που ιστορικά έγινε πριν δυο χιλιά-δες περίπου χρόνια στο Γολγοθά, μα που, διά του Αγίου Πνεύματος, μεταφέρεται μέσα στην καρδιά και στη ζωή των πιστών του Ιησού και μετατρέπεται σε μια νέα ζωή, σε ένα νέο βίωμα, σε μια τελείως

νέα πραγματικότητα, που λέγεται σταυρωμένη και αναστημένη ζωή.

Ο Σταυρός του Χριστού, για να έχει αποτελεσματικότητα επάνω μας, μα και στη σχέση μας με τον Ουράνιο Πατέρα μας, πρέπει να εμφυτευθεί μέσα στην καρδιά μας και από κει να ρυθμίζει τη ζωή μας, που, τώρα πια, όχι μόνο θα λέγε-ται, μα θα είναι και θα φαίνεται σε όλους τους ανθρώπους, μια σταυ-

ρωμένη ζωή. Αυτό το έργο το κάνει το Πνεύμα το Άγιο, αν πραγματικά το ποθήσουμε και το ζητήσουμε, και αν παραχωρήσουμε τον εαυτό μας στη δική Του δραστική ενέργεια. Αν πραγ-ματικά επιθυμούμε μια ζωή σαν τη ζωή του Χριστού, αυτό μπορεί να γίνει διά του αναστημένου Ιησού Χριστού, που εγκαθίσταται μέσα στην καρδιά μας διά του Αγίου Πνεύ-

ματος, αφού πρώτα ο παλιός μας άνθρωπος, η παλιά μας αμαρτωλή φύση, περάσει από έναν πραγματι-κό και όχι συμβολικό θάνατο.

Ας μη στρογγυλεύουμε τις αλή-θειες του Ευαγγελίου. Ας μην τις υπεραπλουστεύουμε και τις ακρω-τηριάζουμε. Είτε μας αρέσει, είτε όχι, και μάλλον συμβαίνει το δεύτε-ρο, Σταυρός θα πει θάνατος. Και αν θέλουμε ζωή αναστάσεως Ιησού Χριστού, αυτό θα γίνει μόνον σαν



ταυτιστούμε με τον εσταυρωμένο Ιησού Χριστό.

«Μετά του Χριστού συνεσταυρώ-θην· ζω δε ουχί πλέον εγώ, αλλ’ ο Χριστός ζη εν εμοί· καθ’ ο δε τώρα ζω εν σαρκί, ζω εν τη πίστει του Υιού του Θεού, όστις με ηγάπη-σε και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ εμού.»

(Γαλάτας β΄20)

«Τούτο γινώ-σκοντες, ότι ο παλαιός ημών

άνθρωπος συνε-σταυρώθη, διά

να καταργηθή το σώμα της αμαρ-

τίας, ώστε να μη ήμεθα πλέον

δούλοι της αμαρ-τίας.»

(Ρωμαίους ς΄6)

Αυτή είναι η ομολογία και η ζωή του απ. Παύ-λου στην Καινή Διαθήκη. Ήταν κάτι οριστικό, δε-δομένο, συντελε-σμένο, για τον απ. Παύλο, όπως πρέπει να είναι για κάθε πιστό, που αγαπά τον Χριστό και θέλει να ζήσει τη ζωή Του. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος και άλλος τρόπος. Ο παλιός μας εαυτός, με τις επιθυμίες του, τα όνειρά του, τα σχέδιά του, τις πεποιθήσεις του, τις επιλογές του, τον εσωτερικό του και εξωτερικό του κόσμο, οριστικά και αμετάκλητα πρέπει να πεθά-νει.

Εμείς θα βάλουμε τον πόθο, την παράδοση του εαυτού μας και την πίστη. Ο Κύριος διά του Πνεύματος θα κάνει το έργο στην καρδιά μας, και από την καρδιά μας στη ζωή μας. Τότε θα ζούμε μια άλλη πραγ-ματικότητα. Ο αμαρτωλός εαυτός μας, που γνωρίζαμε και κανακεύ-αμε, γίνεται μισητός και μας προ-

καλεί αποστρο-φή. Παύει πια να διαδραματίζει τον κυρίαρχο ρόλο που έπαιζε παλιά. Και κάτω από την κυριαρχία του Αγίου Πνεύματος, δεν έχει δύναμη στη ζωή μας.

Για τους περισ-σότερους χριστια-νούς ο Σταυρός του Χριστού πα-ραμένει αμετα-κίνητος χρονικά και τοπικά. Δη-λαδή δεν έχει με-τακινηθεί από το Γολγοθά και από την εποχή του θα-νάτου του Κυρίου

μας, πριν 2000 χρόνια περίπου. Γι’ αυτούς, ο Σταυρός του Χριστού εί-ναι μια ιστορική πραγματικότητα, θεϊκή βέβαια, μα πάντα έξω από αυτούς. Το να ζήσουν ή να μετα-φέρουν το Σταυρό του Χριστού στη ζωή τους, είναι κάτι αδιανόητο. Δια- βάζουν ή ακούνε για την ταύτιση με τον εσταυρωμένο Ιησού, μα το προσπερνούν. Δε δίνουν σημασία.

Ο Σταυρός του Χριστού, δεν είναι

ούτε σύμβολο, ούτε ταμπού, ούτε

θρησκεία. Είναι μια πραγματικό-τητα, που διά του Αγίου Πνεύματος μεταφέρεται μέσα στην καρδιά και στη ζωή των πι-

στών του Ιησού και μετατρέπεται σε μια νέα ζωή, που

λέγεται σταυρωμέ-νη και αναστημένη

ζωή.



Η αναγκαιότητα του Σταυρού

Γνωστές και Άγνωστες πλευρές τουΒρίσκουν άλλες, εύκολες, μα προ παντός ευχάριστες θέσεις και ερ-μηνείες, που φυσικά δεν είναι σω-στές και δε φέρνουν αποτελέσμα-τα. Μπορεί να λένε και να ψάλλουν για νέα ζωή και για νέα δημιουργία, μα παραμένουν στα παλιά, με τις οδυνηρές συνέπειες και τις άθλι-

ες καταστάσεις, με εγωισμούς, με δεσμά επιθυμιών, με φόβους και ταλαιπωρίες. Και, αλίμονο, δε γνω-ρίζουν το μεγαλείο της λυτρωτικής δύναμης που έρχεται διά του Σταυ-ρού στη ζωή μας και που βρίσκεται στην είσοδο της “στενής πύλης”, που οδηγεί στην αιώνια ζωή.

Σταυρός του Χριστού δεν εί-ναι ένα μονοσήμαντο στοιχείο ή πε-ριστατικό, μα έχει ένα ευρύ, πάρα πολύ πλατύ, φάσμα ιδιοτήτων και ενεργειών, που χωρίς αυτόν θα ήταν αδύνατον να πραγματοποιη-θούν.

Πολλοί, πάρα πολλοί, έχουν και βλέπουν το Σταυρό σαν μια ιστο-ρική, θεωρητική υπόθεση, που άμεσα δε τους αφορά, παρά μόνο διεγείρει κάποιες συναισθηματικές χορδές, εντελώς επιφανειακές, για το μαρτύριο του Χριστού, για τα μεγάλα καρφιά, για το αίμα που χύθηκε σταγόνα-σταγόνα και εκεί τελειώνει η ιστορία.

- Αλίμονο αν μείνουμε σε μια τόσο ανθρώπινη αντίληψη του Σταυρού.

- Αλίμονο αν εξακολουθούμε να βλέπουμε το Σταυρό του Χριστού ανεξάρτητα από τον εαυτό μας, την καρδιά μας, τη ζωή μας, τη πο-λιτεία μας, τα πάντα.

- Αλίμονο αν ο Σταυρός δια του Πνεύματος δεν μπει μέσα στη ζωή μας, σε κάθε κανάλι της ζωής μας, και δεν ταυτισθεί με την ύπαρξή

μας, για να γίνουμε «σύμφυτοι με Αυτόν κατά την ομοιότητα του θα-νάτου Αυτού.»

Ο διάβολος πάρα πολύ δούλεψε για να υποβαθμίσει το νόημα, το περιεχόμενο, την αποστολή του Σταυρού στον κόσμο, στους πολ-λούς, και να αποστερήσει με τον τρόπο αυτό τη σωτηρία μας διά του Χριστού και την αποτελεσματι-κότητά του στη ζωή μας.

Σταυρός θα πει θάνατος, και τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσό-τερο. Και σε αυτό το θάνατο, όχι συμβολικά ή παραστατικά, μα ουσι-αστικά, βρίσκεται η σωτηριακή και λυτρωτική δύναμη του Σταυρού. Οι πιο πολλοί αρκούνται να τον επι-καλούνται και όχι να τον ζούνε. Το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό. Είναι σαν ένα φάρμακο, που ενώ πρέπει να το καταπιείς και να μπει στην κυκλοφορία του σώματός σου για να φέρει αποτελέσματα, εσύ το έχεις στο κομοδίνο και το κοιτάς…

Κάτι πολύ όμορφο διάβασα σ’ ένα βιβλίο, που κάποιος ρωτούσε και απαντούσε: “Πόσο νεκρός εί-ναι ένας νεκρός; Ένας νεκρός είναι

Ο



τόσο νεκρός ώστε να είναι νεκρός.” Ο νεκρός δεν έχει όνειρα, σχέδια, επιθυμίες και πόθους, δικαιώματα και επιλογές, δική του ατομική ζωή και πορεία. Επαναλαμβάνω, πως ο Σταυρός είναι ένα πραγματικό και ουσιαστικό γεγονός που πρέπει να μεταφερθεί στη ζωή μας, μέσα μας, επάνω μας δια της πίστεως και όχι ένα ιστορικό γεγονός του παρελθό-ντος για να το σκεφτόμαστε, να το κηρύττουμε, να το ανακαλούμε στη μνήμη μας, να το αναλύουμε ίσως. Αυτοί που ζουν τη σταυρωμένη ζωή που πηγάζει από το Σταυρό του Χριστού, το βλέ-πουν ξεκάθαρα αυτό, αλλά και οι άλλοι που εί-ναι γύρω τους.

Μια ευρύτατα πλαστογραφη-μένη έννοια στο σύγχρονο χρι-στιανισμό είναι η έννοια του κό-σμου. Ή καθό-λου δεν θίγεται, είτε σπανιότα-τα, όταν παρουσιάζεται, προσφέ-ρεται τελείως παραμορφωμένη. Κόσμος είναι μια ανά τους αιώνες κατασκευή του διαβόλου, με τη σύμπραξη, υποταγή και παράδοση του ανθρώπου. Είναι το αντίστοιχο της Βασιλείας του Χριστού. Είναι το βασίλειο του Σατανά. Είναι μια κατασκευή από στοιχεία ευχάρι-στα στο μάτι, που λαμπιρίζουν ελ-κυστικά, που ανταποκρίνεται στις επιθυμίες μας. Είναι ένα καλούπι, μέσα στο οποίο χύνεται η ανθρώ-

πινη ψυχή από την παιδική ηλικία και διαμορφώνεται στο σχήμα που ο κόσμος τής δίνει, με πλαστουργά στοιχεία της την επιθυμία και την αμαρτία. Πολλοί χριστιανοί αρκού-νται να καταφέρονται κατά της αμαρτίας, αφήνοντας απείραχτο τον κόσμο, που είναι συμπαγής, ουσιαστική κατασκευή, για να πα-γιδεύσει και να κρατά αιχμάλωτες τις ψυχές, με σίγουρη αιώνια κατά-ληξη την απώλεια. Με το νόημα, που παραπάνω αναφέραμε, είναι τόσο φυσικό αυτό που ξεκάθαρα

φανερώνει ο Λόγος του Θεού, λέγοντας πως «όποιος αγαπά τον κόσμο δεν μπορεί να έχει την αγάπη του Χριστού και να αγαπά τον Χρι-στό.» Είναι δυο πόλοι τελείως αντίθετοι, που μόνο ο διάβολος με τις πνευματι-κές αλχημείες του μπορεί να κάνει να συνυ-

πάρχουν, εξαπατώντας και παγι-δεύοντας.

Η απολύτρωση από το θανατερό αγκάλιασμα του κόσμου δεν είναι δυνατή παρά μόνο με τη λυτρωτι-κή δύναμη του Σταυρού του Χρι-στού. Και φυσικά το αποτέλεσμα είναι θάνατος. Και μάλιστα θάνα-τος απλός. Με το Σταυρό του Χρι-στού, ο κόσμος, που υπάρχει σαν δύναμη και εξουσία για τους άλ-λους, για το πιστό παιδί είναι ένα


Γνωστές και Άγνωστες πλευρές τουνεκρό και αδύνατο στοιχείο, που δεν μπορεί να επηρεάσει καθό-λου τη ζωή του. Και από την άλλη πλευρά, και μέσα στον άνθρωπο η λυτρωτική δύναμη του Σταυρού έχει νεκρώσει κάθε στοιχείο, δηλα-δή επιθυμία, ώστε να μη βρίσκει ο κόσμος καμιά ανταπόκριση. Και ο λυτρωμένος διά του Σταυρού μπο-ρεί να ζει, να κινείται, να εργάζε-ται, να υπάρχει μέσα στον κόσμο, μα θα είναι η σχέση δυο νεκρών. Και οι δυο, ο κόσμος και ο πιστός, είναι αμοιβαία νεκροί, ο ένας για τον άλλον.

Τι να σκεφθεί και τι να πει κα-νείς για χριστια-νούς που ομολο-γούν πως αγα-πούν τον Χριστό, μα αγαπούν και τον κόσμο, που δουλεύουν για τον Χριστό, μα υπα-κούουν στα γλυ-κερά και γαργαλι-στικά κελεύσματα του κόσμου, που είναι σωσμένοι, μα ακόμα φορούν τις αλυσίδες των επιθυμιών και βροντολογούν στο πέρασμά τους; Δε λέμε τίποτα.

Ο ζωντανός Χριστός, που ‘’δεν μυκτηρίζεται’’, ξεκαθαρίζει αυτές τις νόθες και «παρά φύσιν» ομολο-γίες και σχέσεις και αποβάλλει από το σώμα της νύμφης Του αυτούς, που δε θέλησαν μια γνήσια και κα-θαρή, διά του Σταυρού, σχέση μαζί Του.

Ίσως να διερωτηθεί κανείς πώς επέρχεται αυτή η διπλή θανάτωση και η απολύτρωση από την κοσμική κυριαρχία. Είναι έργο καθαρά του Πνεύματος του Αγίου, που, μην ξε-χνάμε, υπάρχει μέσα μας και είναι φωτιά που καίει και νεκρώνει. Αυτό είναι το θαύμα το μεγάλο. Παίρνει τον εσωτερικό μας πνευματικό και ψυχικό κόσμο και τον ξαναπλάθει, λιώνοντάς τον, σε νέους πόθους και επιθυμίες άγιες, στη φόρμα του Ιησού Χριστού.

Αυτό το έργο κα-μία κοσμική ψυ-χολογία ή κοινω-νιολογία δεν μπο-ρεί να το κάνει. Μόνο ο ζωντανός Χριστός διά του Πνεύματος στον εσωτερικό μας άνθρωπο. Και ενώ η εξωτερική σωματική μας φόρμα παραμέ-νει η ίδια, εσωτε-ρικά μορφώνεται μια άλλη, τελείως αντίθετη: Ο νέος

άνθρωπος, η νέα φύση μας, που αγαπάει και προκρίνει τα πνευ-ματικά, τα πράγματα του Κυρίου. Κάποτε αγαπούσαμε τον κόσμο, τα τραγούδια του κόσμου, τα θεά-ματα του κόσμου, τις συναναστρο-φές του κόσμου, και κάθε άλλη προσφορά του κόσμου. Μα τώρα νιώθουμε αποστροφή και απαρέ-σκεια. Μέσα μας έχει επέλθει μια ριζική αναδόμηση. Είναι κυριολε-κτικά ένα θαύμα.

Με το Σταυρό του Χριστού, ο κόσμος,

που υπάρχει σαν δύναμη και εξου-σία για τους άλ-

λους, για τον πιστό είναι ένα νεκρό και αδύνατο στοιχείο, που δεν μπορεί να επηρεάσει καθό-λου τη ζωή του.



Μα πρέπει να το θέλουμε και να το ζητήσουμε από τον Κύριο. Είναι έργο σε βάθος. Στην αγάπη μας για τον Κύριο, προσφέρουμε τον εαυτό μας και μας παραλαμβάνει και εργάζεται με φωτιά και σφυ-ρηλάτημα διά των θλίψεων πάνω μας, ώστε να φτάσουμε στο σημείο

να είμαστε πραγματικά νεκροί, δη-λαδή συσταυρωμένοι μαζί με τον Ιησού Χριστό. Μόνο τότε μπορού-με να ζήσουμε μία ζωή καθαρή, με δικαιοσύνη και αγιότητα, όπως την θέλει ο Κύριος, όπως ταιριάζει στα δικά Του πιστά και λυτρωμένα παιδιά.

«Τότε ο Ιησούς είπε προς τους μαθητάς αυτού: Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή

εαυτόν, και ας σηκώση τον σταυ-ρόν αυτού, και ας με ακολουθή.»

(Ματθαίος ις΄ 24)

Σταυρός του Χριστού παίζει αποφασιστικό ρόλο στην πραγμά-τωση των σχεδίων του Θεού για τη σωτηρία μας, που περιέχει μια και-νούργια δημιουργία.

Είναι διπλή η υπόσταση και απο-στολή του Σταυρού του Χριστού. Η μία είναι η ιστορική παρουσίαση στο Γολγοθά, πριν 2000 χρόνια. Είναι μια διαθήκη, μια συμφωνία, μια διακήρυξη του Θεού για το πώς βλέπει τον άνθρωπο και πώς τον δέχεται. Η άλλη είναι η προσωπική μεταφορά της πραγματικότητας του ιστορικού αυτού Σταυρού στη ζωή μας, με αποτέλεσμα διά του Αγίου Πνεύματος να νεκρώνεται η παλιά μας χαλασμένη φύση, και με τον «νέο, ουράνιο σπόρο» να προ-χωρούμε στην ανάπτυξη του νέου ανθρώπου.

Μας κάνει όμως εντύπωση και μας αναγκάζει να σκύψουμε επάνω

σε μια άλλη πραγματικότητα, που βγαίνει από τα λόγια του Κυρίου μας. Είναι ο δικός μας ο Σταυρός, που καλούμαστε να κρατήσουμε. Μέχρι τώρα μιλήσαμε για το Σταυ-ρό του Χριστού, ενώ ο Κύριος μιλά-ει για το Σταυρό το δικό μας, που αποφασιστικά θα τον επωμιστού-με. Δε μπορούμε ν’ ακολουθήσου-με τον Χριστό χωρίς να σηκώνουμε το Σταυρό μας.

Υπάρχουν πάρα πολλά σημεία που έχουν ανάγκη διευκρίνισης.

Ο Κύριος μίλησε πρώτα για το δικό μας Σταυρό και μετά προχώ-ρησε στο δικό Του. Ασφαλώς, όταν μιλούσε για το δικό μας Σταυρό, θα είχε στη σκέψη Του το δικό Του Σταυρό, που θα ακολουθούσε και ήτανε προαποφασισμένος. Συνε-πώς, όσο και αν ο δικός μας Σταυ-ρός είναι διαφορετικός από το δικό Του, ακόμα και αν εκείνος προηγεί-ται, δε μπορεί παρά να συνδέεται άμεσα και ουσιαστικά με το δικό Του Σταυρό, που πάντα, όσο ζούσε τον είχε μπροστά Του.

Σταυρός θα πει μαρτυρικός, βίαι-ος θάνατος. Η έννοια του Σταυρού

Η απελευθέρωση διά του Σταυρού

Ο


Γνωστές και Άγνωστες πλευρές τουδεν μπορεί να έχει άλλο περιεχόμε-νο. Δεν είπε να πάρουμε μια ράβδο ή μια σάλπιγγα ή ένα άροτρο και να Τον ακολουθήσουμε, μα ένα Σταυρό.

Παραμένει ουσιαστική η διαφο-ρά, πως ο Σταυρός του Χριστού εί-ναι δικός Του Σταυρός, και ο δικός μας Σταυρός είναι δικός μας Σταυ-ρός και δικός μας θάνατος.

Επειδή συμπληρώνει την εντο-λή Του με τη λέξη ‘’ακολούθει’’, ο νους μας πάει στην πορεία προς το Γολγοθά, που ο Κύ-ριος σήκωνε εξα-ντλημένος το βαρύ Σταυρό Του, που πάνω του πέθανε. Μια πορεία λοι-πόν, σηκώνοντας κάποιο Σταυρό, το σύνεργο αυτό του θανάτου, που εθελοντικά και για χάρη του Χριστού, θα το σηκώνουμε κάθε μέρα και θα προχωρούμε. Και είναι φανερό, πως, αφού ο καθένας έχει το δικό του Σταυρό, αυτοί οι Σταυροί, αν και είναι Σταυροί, διαφέρουν μεταξύ τους.

Καμιά αμφιβολία πως ο Σταυρός μας, δεν πήγαμε να τον διαλέξουμε εμείς, μα μας εδόθη από το ξεκί-νημά μας. Θα πρέπει να είναι ένας Σταυρός, «κομμένος και ραμμένος στα μέτρα μας», στις ανάγκες μας, στο χαρακτήρα μας και τα χαρα-κτηριστικά μας, που πάνω του θα μπορεί να επιτελείται το μυστήριο

του καθημερινού μας θανάτου, που απελευθερώνει τη ζωή της αναστάσεως του Ιησού Χριστού. Εί-ναι σαν το τρυφερό αλλά ζωντανό βλαστάρι, που αναπτύσσεται πάνω σ’ ένα νεκρό, ξερό ραβδί, που είναι μπηγμένο στη ρίζα του. Και όμως του προσφέρει πολύτιμη υπηρεσία, και στηρίζει την ανάπτυξή του.

Αυτός ο Σταυρός του καθενός μας μπορεί να πάρει ένα ποικί-λο περιεχόμενο. Μπορεί να είναι υγεία, οικογένεια, διώξεις, ανέχεια, ταπεινώσεις και πολλά άλλα, με

κύρια χαρακτηρι-στικά, τον πόνο, το συντριμμό, το θάνατο, τον κα-θημερινό θάνατο που ελευθερώνει τη ζωή.

Είναι ο Σταυρός του Χριστού που αποδεχθήκαμε με την πίστη μας και την ομολογία μας, προσαρμοσμένος στη δική μας ιδιαι-τερότητα και προ-

σωπικότητα. Αυτόν το Σταυρό σου, το Σταυρό μου, πρέπει να τον προσ-διορίσουμε, για να καταλάβουμε πως μας τον χάρισε ο Κύριος, πως δεν μπορούμε να υπάρξουμε σαν πιστοί χωρίς αυτόν, και όσο και αν φαίνεται παράξενο, να Τον ευχα-ριστήσουμε που μας τον χάρισε. Στο σημείο αυτό, δημιουργούνται παράπονα προς τον Θεό, ότι τάχα, σε άλλον έδωσε πολύ μεγάλο και βαρύ Σταυρό και σε άλλον μικρότε-ρο και πιο βολικό. Αυτά είναι φαι-νομενικά. Τις πραγματικές διαστά-



σεις του Σταυρού του καθενός μας δε τις γνωρίζουμε. Γιατί ο Σταυρός αυτός, μπορεί να βυθίζεται μέσα στην καρδιά, μέσα στην ψυχή, και οι διπλανοί μας να μη βλέπουν τί-ποτα από τα καρφιά, που πονάνε και αιμορραγούν ασταμάτητα.

Ο Σταυρός είναι Σταυρός και δεν μπορεί να γίνει τίποτα άλλο από αυτό που είναι. Αν αλλάξει, τότε παύει να είναι Σταυρός και δεν μπορεί να μας προσφέρει την υπηρεσία του. Μα, αν και είναι οδυνηρός, δυο παράγοντες επε-νεργούν και τον κάνουν λιγότερο τρομερό απ’ ό, τι είναι. Ο πρώτος εί-ναι, πως αν ξέρεις πως είναι καρπός της αγάπης Του και της σοφίας Του, τελικά θα τον δεχθείς και καθημερινά θα συμβιώνεις μαζί του, ενώ παράλ-ληλα θα δέχεσαι τα αγαθά αποτε-λέσματα, που θα γίνονται ορατά στη ζωή σου διά του Πνεύματος.

Μα και ακόμη, η καθημερινή μας αδιάκοπη συμπόρευση μαζί του, κάθε μέρα μας εξοικειώνει και πιο πολύ, μας συμφιλιώνει μαζί του, μας δένει με αυτόν ψυχολογικά και πνευματικά, ώστε να ευχαριστού-

με και να δοξάζουμε τον Θεό για το Σταυρό που μας χάρισε.

Είναι λάθος επικίνδυνο να ζητού-με από τον Κύριο να μας απαλ-λάξει από το Σταυρό μας. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει. Μπορεί να γίνει όμως, και γίνεται, να μας ενδυναμώνει, να μπορούμε να σηκώνουμε το Σταυρό μας. Ας

μη λησμονούμε πως μαζί με τον Κύριο είμαστε στον ίδιο ζυγό και μαζί σηκώνουμε το φορτίο.

Ο καθημερινός Σταυρός είναι για μας αιτία της κα-θημερινής ανά-στασης, της δοξα-σμένης ζωής του Χριστού στη ζωή μας.

Κύριέ μου, Ομολογώ, δυ-

σ κ ο λ ε ύ τ η κ α πάρα πολύ να κα-ταλάβω την ανα-γκαιότητα, μα με τη δική Σου χάρη, το κατάφερα, να συμφιλιωθώ με το Σταυρό μου.

Αργότερα, και πάλι Σ’ ευχαριστώ, κατάλαβα πως ήτανε αδύνατο να σταθώ και να προχωρήσω χωρίς την παρουσία του Σταυρού μου, που είναι προέκταση και προσαρ-μογή του δικού Σου, στη ζωή μου. Πόσο Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό.

Αμήν.

Είναι ο Σταυρός του Χριστού που αποδεχθήκαμε

με την πίστη μας, προσαρμοσμένος στη δική μας ιδι-αιτερότητα και

προσωπικότητα. Αυτόν το Σταυρό

πρέπει να καταλά-βουμε πως μας τον

χάρισε ο Κύριος, πως δεν μπορούμε να υπάρξουμε σαν πιστοί χωρίς αυ-

τόν, και όσο και αν φαίνεται παράξε-νο, να Τον ευχαρι-στήσουμε που μας

τον χάρισε.



Η καρποφορία διά του Σταυρού

«Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέση εις

την γην και αποθάνη, αυτός μόνος μένει, εάν όμως

αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει.»(Ιωάννης ιβ΄24)

σο και αν φαίνεται παράξενο στη λογική του φυσικού ανθρώπου, την κοινή λογική, ο θάνατος του Χριστού, ο Σταυρός του Ιησού είναι πηγή ζωής, μιας άλλης ζωής, της ζωής που έζησε ο Χριστός, και που τη «μεταφυτεύει» μέσα μας διά του Αγίου Πνεύματος. Και ακόμα, είναι γεγονός βεβαι-ωμένο από τη μαρτυρία του Ευαγγελίου και την εμπειρία της παρουσίας του στη ζωή μας, πως ο Σταυρός του Χριστού εν-σ ω μ α τ ω μ έ ν ο ς «βιωματικά» στη ζωή μας είναι πηγή δύναμης, που δεν είναι άλλη από τη δύναμη του αναστημένου Ιησού του Κυρίου μας.

Υπάρχει όμως και μια άλλη περι-οχή βασική της εξέλιξης του πνευ-ματικού, του αναγεννημένου αν-θρώπου, η καρποφορία, που χωρίς το θάνατο διά του Σταυρού μέσα

στη ζωή του λυτρωμένου, είναι ολοκληρωτικά αδύνατη.

Ίσως η λέξη καρποφορία να ξενί-ζει μερικούς και να τη βλέπουν σαν ένα εξαιρετικό, ξεχωριστό στοιχείο, που δωρίζεται σε κάποιους, ειδικά διαλεγμένους πιστούς, από τον Θεό… Σε τέτοιες απόψεις και τέ-τοια συμπεράσματα καταφεύγουν όλοι όσοι προτιμούν μία χαλαρή σχέση με τον Κύριο, χωρίς πολλές

απαιτήσεις και με το ελάχιστο κόστος. Δεν εί-ναι όμως έτσι τα πράγματα μέσα στον άγιο Λόγο του Θεού.

Όπως συμβαί-νει στη φυσική μας ζωή, η καρ-ποφορία είναι η ολοκλήρωση και επισφράγιση του λόγου τής ύπαρ-ξής μας. Η στει-ρότητα, παντού όπου και αν την

παρατηρήσουμε, είναι στοιχείο έλλειψης, είναι αδυναμία, είναι απόκλιση και παρέκκλιση από την υγεία και τη φυσιολογία. Σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου μας, όπου υπάρχει στειρότητα, ακαρπία, επα-κόλουθο είναι το κόψιμο και η φω-τιά, γιατί παράλληλα ‘’καταργεί και την γη’’.

Ό



Η καρποφορία, λοιπόν, είναι το επιστέγασμα της πραγματικής και γνήσιας σωτηρίας και ένα στοιχείο που το απαιτεί ο Κύριος από εμάς. Αντίθετα η στειρότητα αντιμετω-πίζεται από τον ίδιο τον Κύριο με την απειλή του αιώνιου αφανισμού μας.

Αυτά, λίγο ή πολύ είναι γνωστά. Μα πάντα, σε όλες τις περιοχές της πνευματι-κής μας ζωής, αναζητούνται, από όλους σχε-δόν, κάποια μυ-στικά, κάποιοι κρυφοί μηχα-νισμοί, κάποια «μυστικά μονο-πάτια», εύκολα, που με μαγικό τρόπο θα με-τατρέψουν τη στειρότητα σε κ α ρ π ο φ ο ρ ί α και μάλιστα, πολύ επιθυμητό αυτό, χωρίς τη δική μας, προ-σωπική συμμε-τοχή, χωρίς κό-στος.

Η αλήθεια από το στόμα του Κυρίου είναι ο μοναδικός και απο-φασιστικός παράγων για την καρ-ποφορία, που η παραγνώρισή του, η απουσία του δεν θα μας οδηγή-σει ποτέ σε καρποφορία.

«Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέση εις την γην και αποθάνη, αυτός μόνος

μένει· εάν όμως αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει.»

Και ξέρουμε πολύ καλά, πως το θυσιαστήριο, πάνω στο οποίο ο σπόρος πεθαίνει, δεν μπορεί να είναι άλλο από το Σταυρό του Χριστού.

Στη φυσιολογία του νέου ανθρώ-που γνωρίζουμε ότι αναγεννηθή-

καμε «ουχί εκ φθαρτού σπέρ-ματος, αλλά αφθάρτου, διά του λόγου του Θεού του ζώ-ντος και μένο-ντος εις τον αιώ-να». (Α΄Πέτρου α΄23). Η πατρί-δα μας, η κατα-γωγή μας είναι όχι η γη αλλά ο Ουρανός. Μέσα στο σπέρμα, όπως γνωρίζου-με από τη γενε-τική, υπάρχουν όλα όσα θα αναπτυχθούν στο φυτό ή στον άνθρωπο, σαν

γονιδιακές καταβολές. Μέσα στο γονιμοποιημένο ωάριο υπάρχει όλος ο άνθρωπος όπως θα είναι όταν αναπτυχθεί, με όλα του τα γνωρίσματα και τις κληρονομικές του προικοδοτήσεις, …μέχρι την ελιά που είχε η γιαγιά στο μάγου-λο…

Θυμάμαι, παιδί του δημοτικού, με τα μονοκοτυλήδονα και τα



δικοτυλήδονα, ο δάσκαλος μάς έσπρωξε να φυτέψουμε κουκιά και φασόλια. Και όταν με την παιδική μας περιέργεια ανοίξαμε τη γη να δούμε πώς ήταν αυτό που φυτέ-ψαμε, απογοητευθήκαμε, γιατί δε βρήκαμε το κουκί ή το φασόλι, μα κάτι υπολείμματα από αυτά, σάπια και άθλια. Είχαν πια γίνει φυτό.

Η ζωή, που με την αναγέννη-ση διοχέτευσε ο Κύριος διά του Αγίου Πνεύματος, και που εμείς τη δεχθήκαμε, την αγκαλιάσαμε, την εγκολπωθήκαμε, ταυτίσθηκε με τον εαυτό μας, σε μια μυστηριακή, αλλά πραγματική ένωση. Από την ώρα εκείνη αρχί-ζει η ανάπτυξη, που ολοκλήρωση έχει την καρπο-φορία, και μάλι-στα σε προδια-γραμμένες ανα-λογίες, 100, 60, 30, πολλαπλάσια του αρχικού. Το να ‘’εγκολπωθεί’’ το σπόρο είναι κάτι το ουσιαστικό και καθοριστι-κό αυτό της μετέπειτα πορείας του σπόρου. Τον αγκαλιάζει, δηλαδή, με την καρδιά.

Εδώ, όμως, είναι το κρίσιμο ση-μείο στην πορεία της αύξησης, της ανάπτυξης του σπόρου. Ο θάνατος απελευθερώνει τη ζωή που ενυ-πάρχει μέσα στο σπόρο με τις προ-διαγραφές, τις δικές της προδια-

γραφές. Εάν ο σπόρος δεν αποθά-νει, δε συνδεθεί με το θάνατο, που αποδεσμεύει τη ζωή, τότε μένει μόνος. Χωρίς αύξηση, χωρίς ανά-πτυξη, χωρίς καρπό, χωρίς αποτε-λέσματα. Έχουμε ακούσει, κάποτε το είπαμε και εμείς, πως το σπόρο που έχει τη ζωή εμείς τον σπέρνου-με, τον σκορπούμε, τον ρίχνουμε απλόχερα, και αυτός, αν βρει καλή γη, θα φυτρώσει. Μα αυτό δεν εί-ναι απόλυτα σωστό.

Για να γίνει κάτι τέτοιο, πρέπει εγώ, με το σπόρο που δέχθηκα και αγκάλιασα με πί-στη στην καρδιά μου, να πεθάνω. Και όταν λέμε να πεθάνω, είναι κάτι το ουσιαστι-κό, κάτι το τελεί-ως πραγματικό. Ένας μόνο θάνα-τος υπάρχει.

Η ζωή ήταν και παραμένει στοι-χείο του Θεού, μα προσφέρεται

με την κατοίκηση του Χριστού, διά του Πνεύματος, στα ενδόμυχα της καρδιάς μας. Από κει και αφού ο δικός μας θάνατος πραγματοποι-είται καθημερινά την απελευθερώ-νει, την εξωτερικεύει. Και επειδή το πρακτικό μέρος μας ενδιαφέ-ρει πρωτίστως, είναι ανάγκη, αν θέλουμε να έχουμε καρποφορία, να πεθάνουμε με τον Χριστό επά-νω στο Σταυρό Του δια της πίστε-ως και ν’ αφήσουμε τη ζωή που

Η καρποφορία είναι το επιστέγα-σμα της πραγμα-τικής και γνήσιας σωτηρίας και ένα στοιχείο που το

απαιτεί ο Κύριος από εμάς. Αντίθε-τα η στειρότητα αντιμετωπίζεται από τον ίδιο τον

Κύριο με την απει-λή του αιώνιου αφανισμού μας.



ο Κύριος καλλιεργεί μέσα μας, να αναπτυχθεί και να εκδηλωθεί. Προσπάθειες, όσο καλοπροαίρετες και αν είναι, όταν δεν έχουν τις δυ-νάμεις της αναγεννημένης ζωής, αλλά είναι με γήινα και ανθρώπινα στοιχεία, δεν αποδίδουν καρπό και αποτελέσματα , που να έχουν τα χαρακτηριστικά και τη σφραγίδα του δοξασμένου Ιησού. Αυτό που ονομάζουμε Έργο, και που είναι μια καλοπροαί-ρετη, οργανωμέ-νη προσπάθεια, που όμως αντι-γράφει συνταγές του κόσμου, πα-ραδοσιακά στοι-χεία, και χρησι-μοποιεί ανθρώ-πινες μεθόδους που στηρίζονται στην ανθρώπινη λογική και όχι στην παρουσία και την ενέρ-γεια του Αγίου Πνεύματος, κα-ταλήγει να εί-ναι άκαρπο και χωρίς την ευλο-γία του Θεού. Σύντομα μαραίνεται και πεθαίνει.

«Το γεγεννημένον εκ της σαρκός, είναι σαρξ και το

γεγεννημένον εκ του Πνεύματος, είναι πνεύμα.»

(Ιωάννης γ΄6).

Είναι αιώνιος νόμος στην πνευ-ματική πραγματικότητα και νομο-τέλεια του Θεού. Η ωραιολογία, η προσπάθεια εντυπωσιασμού, αρ-χιτεκτονικά κατασκευάσματα, αν-θρώπινη κουλτούρα με χριστιανική ορολογία, μπορεί να προσελκύουν κόσμο και να προκαλούν ενθουσι-ασμό, μα δε φέρνουν πραγματικό καρπό, που να μένει και να δοξάζει τον Κύριο. Χρειάζεται να προηγη-

θεί ο θάνατος του κόσμου μέσα μας, να μπο-ρούμε να ομο-λογήσουμε μαζί τον Απ. Παύλο «δεν ζω πλέον εγώ, αλλά ζει ο Χριστός μέσα μου».

Χρειάζεται να καταδικάσουμε τον κόσμο των επιθυμιών, της συμμόρφωσης με τον κόσμο της αμαρτίας γύρω μας, να πεθάνει ο σπόρος στη γη της καρδιάς μας

για να φέρει καρπό πολύ, καρπό που να μένει!

Όλο αυτό το έργο επιτελείται δια του Σταυρού του Ιησού Χριστού, όταν τον δεχτώ με πίστη γνήσια και ταυτιστώ μαζί του.

ΠΡΟΜέ ΣΣΑ (Μυθιστόρημα)

Το τέλος του κόσμου πλησιάζει.

Η Προμέσσα είναι έτοιμη...

Εκείνη τη μέρα έμοιαζε σαν να είμαι μόνο εγώ έξω, και να παλεύω με τον καύσωνα ψάχνοντας ένα μαγαζάκι στην άλλη άκρη της πόλης. Έπρεπε όμως, αν είχαμε σκοπό να μα-ζευτούμε σε τρεις μέρες και να μην πάθουμε θερμοπληξία από τη ζέστη. Ήδη είχα ψάξει τις προηγούμενες δύο μέρες χωρίς αποτέλεσμα, και σήμερα ήταν η τελευταία μου ελπί-δα. Έστειλα μια προσευχή στον ουρανό καθώς περπατούσα προς το μετρό, κι ήμουν σίγουρη ότι θα έβρισκα αυτό που έψαχνα.Συνήθως μαζευόμαστε σε υπόγεια και εγκαταλειμμένα κτί-ρια, γιατί δεν είναι πια ασφαλές να βρισκόμαστε στα σπίτια μας, από τότε που έγιναν πιο πυκνοί οι έλεγχοι τον περα-σμένο Μάρτιο. Το καλοκαίρι όμως είναι αβάσταχτη η ζέστη μέσα στους χώρους αυτούς, που συνήθως επειδή είναι σε

(Συνέχεια από το προηγούμενο)


ΠΡΟΜέΣΣΑ


αχρηστία δεν έχουν εγκατεστημένη την Κεντρική Ατμόσφαι-ρα που έχουν τα σπίτια μας. Εκείνο τον Ιούλιο λοιπόν, μαζευόμασταν στην αποθήκη των παλιών γραφείων του υπουργείου Τάξης και Ασφάλειας. Ει-ρωνικό ήταν, εκείνοι να μας ψάχνουν κι εμείς να είμαστε στο πρώην άντρο τους. Βέβαια, τον επόμενο μήνα θα αλ-λάζαμε τόπο συνάντησης, όπως κάνουμε κάθε μήνα. Αλλά, προς το παρόν, μας είχε βολέψει. Η γειτονιά ήταν ερημική και η συγκοινωνία βόλευε. Αυτό που δεν βόλευε ήταν η ζέ-στη. Η αποθήκη ήταν ένα επίπεδο κάτω από τη γη, και χωρίς κανένα μηχανισμό θέρμανσης ή ψύξης. Δεν είχε παράθυρα, η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική. Υπομέναμε όμως τη ζέστη όσο μπορούσαμε, μια που ήταν απαραίτητο για μας όσο και το οξυγόνο να βρισκόμαστε μεταξύ μας και να διαβάζουμε την Αγία Γραφή, που με πολλή προσοχή και μεγάλες προφυ-λάξεις έφερνε κάθε φορά και ένας από εμάς, περιοδικά.Στις 20 του μηνός είπαν ότι για τις επόμενες δύο εβδομά-δες θα έχει καύσωνα. Μετά από πολλή σκέψη αποφασίσα-με ότι δεν γινόταν να συναντηθούμε υπό τέτοιες συνθήκες. Δεν ήμασταν και πολλοί, αλλά οι περισσότεροι ήταν πάνω από τα 60. Ήδη είχαμε μία λιποθυμία και ένα επεισόδιο δύ-σπνοιας, και στο νοσοκομείο μας αντιμετώπισαν με μεγάλη καχυποψία. Εφόσον δεν υπάρχει πια κανένα κτίριο που να μη διαθέτει Κεντρική Ατμόσφαιρα, θα ήταν πολύ ύποπτο να λέγαμε ότι το έπαθαν από τη ζέστη.Ο μπαρμπα-Χριστόφορος και η κυρία Άλμπα επέμεναν ότι δεν τους ένοιαζε, στήνοντας το κορμί τους με καμάρι, αλλά ο μπαμπάς κούνησε το κεφάλι του. Αν είχαμε σκοπό να συ-ναντηθούμε στην παλιά αποθήκη μέσα στις μέρες του καύ-σωνα, θα έπρεπε να βρούμε μια λύση, για να μην πεθάνου-με όλοι μαζί. -Έχω μια ιδέα, είπε με σπαστά Ελληνικά ο Στέφανο.Ο Στέφανο είναι ένας παππούς πάνω από ογδόντα χρονών, που έχει χάσει όλη του την οικογένεια πρόσφατα και μετα-ναστεύσει από την Ιταλία στην Ελλάδα μυστικά, γιατί εκεί τον έψαχναν κι αυτόν να τον βάλουν στη φυλακή. Μαθαίνει Ελληνικά γρήγορα, και όλο γελάει, ακόμα κι όταν διηγείται το ταξίδι του μέσα στη νύχτα στις ακτές της Ανκόνα, και τις μάταιες προσπάθειές του να βρει μεταφορικό μέσο για την Κέρκυρα ή την Αλβανία. -Δεν ξέρω πώς το λέτε…

43

-Πες το όπως μπορείς, Στέφανο, είπε ο μπαμπάς χαμογελώ-ντας, όλο και κάτι θα καταλάβουμε.Με μισά Ελληνικά, μισά Ιταλικά και μισά κάποια άλλη γλώσ-σα ανύπαρκτη, που ήταν ένα μείγμα από αυτές τις δύο, ο Στέφανο μας εξήγησε ότι στο σπίτι του στη Ρώμη είχε ένα μη-χανάκι παμπάλαιο που κουνούσε δύο πράγματα σαν φτερά και έκανε αέρα. Μπορεί να υπήρχε κάποιο τέτοιο σε κάποιο παλαιοπωλείο αν ψάχναμε. Ίσως αυτό να μας βοηθούσε. -Ventilatore! Ξέρεις τι είναι; έλεγε με ενθουσιασμό.Έτσι βρέθηκα μετά από τρεις μέρες να ψάχνω έναν ανεμι-στήρα στις πιο απίστευτες γωνιές της πόλης. Το είχα ψάξει πρώτα στο σπίτι, στη Οθόνη VI, και είχα βρει δύο μαγαζάκια που μπορεί να είχαν «αρχαίες» συσκευές σαν αυτή που έψα-χνα, και τώρα τα επισκεπτόμουν ένα-ένα. Μόλις κατέβηκα στη στάση του μετρό, αμέσως διαισθάνθη-κα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Στα δεξιά, λίγο πριν από την έξοδο, μια χούφτα από αστυνομικούς περίμεναν τους ελά-χιστους επιβάτες για «έλεγχο». Αυτό τον έλεγχο τον ήξερα καλά. Δεν ήταν μόνο έλεγχος εισιτηρίων, αλλά έλεγχος όλων των στοιχείων, από το όνομα, την ταυτότητα, την υπηκοότη-τα, μέχρι τη θρησκεία. Παρίστανα πως μου λύθηκε το κορ-δόνι, κι έκατσα στην άκρη για να το δέσω.Το ήξερα ότι μόλις έβλεπαν το όνομά μου θα με πήγαιναν μέσα για ανάκριση, γιατί μου είχε ξανασυμβεί. Αλλά τώρα πια ήμουν δεκαοχτώ χρονών και δεν θα με γυρνούσαν στον μπαμπά μου. Μπορεί και να με έβαζαν μέσα, όπως είχα ακούσει ότι έγινε στον εγγονό της κυρίας Άλμπα. Εκείνον βέ-βαια τον είχαν αφήσει μετά, μόλις ανακάλυψαν την προθυ-μία του να τα αρνηθεί όλα, γιατί η μόνη αντίρρηση που είχαν μαζί του ήταν το όνομά του. Ενώ εμένα…«Ό,τι και να γίνει, θέλω να είμαι μαζί Σου», Του είπα. Δεν είχα σκοπό να Του ζητήσω να με φυλάξει, το ήξερα ότι το κάνει αυτό κάθε στιγμή. Ήθελα απλώς να ελέγξω τον εαυ-τό μου, να καθησυχάσω την καρδιά μου, που χτυπούσε σαν τρελή. Ένιωσα την ανάσα του Θεού σαν δροσιά τριγύρω μου κι αμέ-σως ηρέμησα. Ξαφνικά, ήμουν απόλυτα ασφαλής εκεί, στη μέση του μετρό, με τέσσερις αστυνομικούς να μου κόβουν το δρόμο. Σήκωσα το κεφάλι μου.Και τότε την είδα.Μια κυρία γύρω στα σαράντα, με ένα μαντήλι να σκεπάζει το


Έρημος

ΠΡΟΜέΣΣΑ


σκυμμένο της κεφάλι, καθισμένη σ’ ένα παγκάκι στην απο-βάθρα, λίγα μέτρα πιο κει. Δίπλα της ήταν ακουμπισμένη μια παλιά βαλίτσα, τόσο γεμάτη με πράγματα και ρούχα, που τη συγκρατούσαν κορδόνια δεμένα τριγύρω της, μην ανοίξει και χυθούν όλα έξω. Η εμφάνιση της γυναίκας και μόνο, με το ξερακιανό κορμί της και τα φτωχικά παλιά της ρούχα, φώναζε ότι δεν είχε σπίτι. Τα αραιά, ξανθά της μαλλιά και τα χαρακτηριστικά της φώναζαν ότι ήταν ξένη. Καθώς και το βιβλίο που διάβαζε. Έγραφε Ρωσικά στο εξώφυλλο, αλλά δεν χρειαζόταν να είναι κανείς γλωσσολόγος για να καταλά-βει ότι η λέξη ήταν «Βίβλος», ούτε ιδιαίτερα παρατηρητικός για να δει τον χρυσό σταυρό που ερχόταν σε αντίθεση με το μαύρο δέρμα του καλύμματος.Η πρώτη μου σκέψη ήταν να τρέξω να πιάσω το πολύτιμο βιβλίο στα χέρια μου. Πρώτη φορά ύστερα από πολύ καιρό έβλεπα κάποιον να έχει μία Αγία Γραφή όλη δική του, να μην χρειάζεται να τη μοιράζεται με άλλα τέσσερα άτομα. Κι ας μην ήξερα τη γλώσσα, θα καταλάβαινα, ήμουν σίγουρη.Ξαφνικά, συνειδητοποίησα τι συνέβαινε. Την είχα ακούσει αυτή την ιστορία, αλλά δεν την είχα δει με τα μάτια μου. Χριστιανοί έφευγαν από τις χώρες τους κυνηγημένοι για την πίστη τους, κι όταν έφταναν σε μια άλλη χώρα νόμιζαν ότι ήταν αόρατοι επειδή διάβαζαν και μιλούσαν άλλη γλώσσα. Ή έλπιζαν με λαχτάρα ότι εδώ θα ήταν καλύτερα τα πράγματα, ότι θα έβρισκαν εκκλησίες με βιτρό παράθυρα και αρμόνια με τρεις σειρές πλήκτρα.Σηκώθηκα αργά. Με προσεκτικά βήματα, δήθεν αδιάφορα, άρχισα να πηγαίνω προς το μέρος της χωρίς να την κοιτάζω. Εκείνη συνέχισε να διαβάζει κουνώντας ρυθμικά το κεφάλι της πάνω-κάτω, πάνω-κάτω.Ένας αστυνομικός την είδε.Άρχισε να τρέχει. Άνοιξα κι εγώ το βήμα μου. Άρχισαν κι οι υπόλοιποι να τρέχουν. Την έφτασαν πριν από μένα. Την άρπαξαν βίαια από τους ώμους. Η Βίβλος έπεσε στο πάτωμα γλιστρώντας με φόρα προς τις γραμμές πάνω στο ταλαιπωρημένο της δερμάτινο κάλυμμα. Γύρισα να κοιτάξω το βιβλίο, υπολογίζοντας πόσο γρήγορα μπορώ να πηδήξω να το πιάσω κι από πίσω μου άκουσα έναν γδούπο. Η γυναίκα είχε πέσει στα γόνατα. Από το αριστερό της μά-γουλο είχε αρχίσει να κυλάει ένα αυλάκι από αίμα. Ένας από

45

Έρημος

τους αστυνομικούς, αυτός που την είχε δει πρώτος, την χτυ-πούσε παντού με το γκλοπ του, φωνάζοντας, αλλά η φωνή του ερχόταν σαν από χιλιόμετρα μακριά στα αυτιά μου και δεν καταλάβαινα τι έλεγε. Μόνο ένα κτηνώδες βουητό ερχό-ταν από τη μεριά του, κι αυτό μόνο έφτανε για να πιάσω το νόημα αυτών που έλεγε. Οι λίγοι άνθρωποι που βρισκόντουσαν στην αποβάθρα μα-ζεύτηκαν τριγύρω. Ένα αγόρι, δύο κύριοι με κουστούμια, πέντε κορίτσια που έμοιαζαν να πηγαίνουν για μπάνιο –στο κέντρο της πόλης;-, μια οικογένεια που ο μπαμπάς έβαζε τα χέρια του μπροστά στα μάτια της μικρής του κόρης, αλλά ο ίδιος κοιτούσε με μακάβριο ενδιαφέρον. Έμεινα για λίγο εκεί, παγωμένη, απλός παρατηρητής σαν τους άλλους.Και τότε η γυναίκα άρχισε να προσεύχεται.Φώναζε, από εκεί που ήταν πεσμένη, στα ρωσικά, προς τον ουρανό.Χωρίς να το σκεφτώ, πήγα κοντά της, και αγνοώντας τα χτυ-πήματα που έπεφταν τώρα βροχή και στη δική μου πλάτη, την έπιασα από τον αγκώνα για να τη βοηθήσω να σηκωθεί. Γύρισε και με κοίταξε, κι αυτή η ματιά της ήταν σαν να κρά-τησε ώρες ολόκληρες, σαν να μου έλεγε ευχαριστώ, σαν να μου έλεγε ότι είμαι αδελφή της, σαν να μου έλεγε χίλια δυο πράγματα μέσα σ’ εκείνο το βουβό δευτερό-λεπτο.Στην πραγματικότητα όμως κράτησε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο, γιατί αμέσως σκληρά χέρια με άρπαξαν κι εμένα και με τράβηξαν στην άκρη. Ένας από τους αστυνομικούς, όχι αυτός που χτυπούσε τη Ρωσίδα, ένας από τους άλλους που φαινόταν νέος, λίγο μεγαλύτερος από μένα για την ακρίβεια, τράβηξε τις χειροπέδες από τη ζώνη του κι ετοιμάστηκε να μου τις περάσει. Αντι-στάθηκα όσο μπορούσα, αλλά ήξερα ότι ήταν πιο δυνατός από μένα και σύντομα θα έχανα.Τη στιγμή που ήμουν έτοιμη να παραδοθώ, κάτι συνέβη στην άλλη άκρη του σταθμού –δεν είδα τι- κι ακούστηκε ένας εκκωφαντικός κρότος, κι ύστερα φωνές. Η προσοχή του αστυνομικού απο-σπάστηκε για λίγο, καθώς οι άλλοι δύο έτρεχαν προς τα κει που ακούστηκε ο θόρυβος. Αυτό το λίγο ήταν ακριβώς όσο χρειαζόμουν για να του


ΠΡΟΜέΣΣΑ


ξεφύγω. Με μια απότομη κίνηση, έφυγα απ’ τα χέρια του, και μέχρι να καταλάβει τι συνέβη, έτρεχα στις σκάλες με όλη μου τη δύναμη. -Τρέξε! άκουσα πίσω μου μια φωνή, αλλά μπορεί και να ήταν η δική μου.Δεν περίμενα να μου το πουν και δεύτερη φορά. Έτρεξα μέχρι που δεν μπορούσα να ανασάνω πια, ακού-γοντας βήματα να πλησιάζουν πίσω μου, στρίβοντας στην τύχη μέσα στους δρόμους, περνώντας μπροστά από αυτο-κίνητα που δεν είχαν προλάβει να σταματήσουν. Κάποια στιγμή, όταν ένιωθα ότι δεν μπορούσα να συνεχίσω άλλο, ένα χέρι με τράβηξε βίαια προς τα αριστερά, σε μια εσοχή που σχημάτιζε η μάντρα μιας πολυκατοικίας. Την επόμενη στιγμή, δύο αστυνομικοί προσπέρασαν το καταφύγιό μου, συνεχίζοντας το ανώφελο πια, κυνηγητό τους. Γύρισα να δω ποιος με είχε τραβήξει και είδα το αγόρι της αποβάθρας, αναμαλλιασμένο και λαχανιασμένο. Μείναμε εκεί για λίγη ώρα κοντανασαίνοντας, κοιτώντας ο ένας τον άλλο και προσπαθώντας να αποφασίσουμε ποια θα είναι η επόμενη κίνησή μας. Ένιωθα κάτι ζεστό να κυλάει στον κρόταφό μου, αλλά το αγνόησα λέγοντας στον εαυτό μου ότι είναι ιδρώτας. Το άγγιξα με το χέρι μου για να το σκουπίσω και ανακάλυψα ότι ήταν αίμα. Το σκούπισα στην μπλούζα μου, που ούτως ή άλλως είχε λερωθεί από το αίμα της Ρωσίδας. Το αγόρι όλη αυτή την ώρα δεν πήρε τα μάτια του από πάνω μου. Τον κοίταξα κι εγώ πιο προσεκτικά. Πρέπει να ήταν στην ηλικία μου, αν και μου έριχνε τουλάχιστον ενάμισι κεφάλι, και φαι-νόταν γεροδεμένος. Τα μάτια του ήταν ευγενικά και καλο-συνάτα, και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι δεν είχε κανέναν άλλο λόγο να με βοηθήσει εκτός από…-Πώς σε λένε; τον ρώτησα.-Με λένε Λεωνίδα, απάντησε αμέσως, σαν να ήξερε τι ήθελα να τον ρωτήσω στ’ αλήθεια.Χαμήλωσα το βλέμμα μου απογοητευμένη. Δεν ήταν λοιπόν ένας από μας. Εκείνος αναστέναξε και πέρασε το χέρι του μέσα από τα πυκνά μαλλιά του. Έπειτα ακούμπησε το μάτι του. Ξαφνι-κά, αν και δεν τον κοιτούσα απευθείας αλλά με την άκρη του ματιού μου, η προσοχή μου ήταν ολόκληρη στα δάχτυλά του. Πέρασε τον δείκτη του οριζόντια πάνω στο βλέφαρό

47

Έρημος

του, σαν να έτριβε το μάτι του, μια φορά, και μετά έκανε το ίδιο κάθετα.Το σήμα του σταυρού.-Εμένα με λένε Προμέσσα, του είπα.Χαμογέλασε.-Το φαντάστηκα, απάντησε.Βγήκαμε προσεκτικά από την κρυψώνα μας.-Αυτός ο θόρυβος…. Εσύ ήσουν; τον ρώτησα και έγνεψε κα-ταφατικά με καμάρι.-Θα σε πήγαιναν και σένα μέσα, του είπα ξερά.Ανασήκωσε τους ώμους του.-Θα μας πάνε ούτως ή άλλως κάποια μέρα, είπε γελώντας. Περπατήσαμε για λίγο σιωπηλά, μέσα στους άδειους δρό-μους κάτω από το φως του ήλιου, χωρίς να μιλάμε άλλο.-Μήπως πρέπει να το σκουπίσεις αυτό, είπε κάποια στιγμή ο Λεωνίδας.Την είχα ξεχάσει την γρατσουνιά στο μέτωπό μου.-Πού μένεις; τον ρώτησα. Με κοίταξε. Ήξερε ότι αυτό που τον ρωτούσα στην ουσία ήταν άλλο.-Έχουμε ένα τραπέζι με τρία πόδια μερικά τετράγωνα πιο κει, απάντησε δείχνοντας με το χέρι του.Το «τραπέζι» ήταν η κωδική μας λέξη για την εκκλησία. Είχε τρία άτομα άρα η δική τους συνάθροιση. Το ήξερα ότι θα πρέπει να υπήρχαν κι άλλες μυστικές συναντήσεις σαν και τη δική μας, αλλά το να βλέπω την απόδειξη έτσι χειροπια-στή μπροστά μου, μου έφερνε μια ανατριχίλα σε όλο μου το σώμα. -Το δικό μας έχει πέντε, είπα τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω από τη μέση μου παρά την αβάσταχτη ζέστη.Με κοίταξε με θαυμασμό. Ήμασταν πολλοί, πιο πολλοί από το συνηθισμένο.-Ψάχνω ένα ventilatore, συνέχισα θαρραλέα. Ξαφνικά ήθελα να του τα πω όλα για το «τραπέζι» μας, για τη ζωή μου, για τη μαμά μου, την αδερφή μου. Όλα για τον εαυ-τό μου. Ήταν τόσος καιρός από τότε που είχα έναν φίλο. -Ένα τι; είπε, ανασηκώνοντας τα φρύδια του με έκπληξη.Του είπα την ιστορία, προσεκτικά να μην αναφέρω πουθε-νά καμιά επικίνδυνη λέξη. Άρχισε να γελάει. Άρχισα κι εγώ. Σταθήκαμε εκεί, στη μέση του δρόμου και διπλωθήκαμε στα γέλια. Ακόμα η ανάμνηση εκείνης της μέρας με κάνει και


ΠΡΟΜέΣΣΑ


χαμογελάω κι ας έχουν γίνει τόσα από τότε.Δεν τολμούσα να ξαναπάρω το μετρό. Ο Λεωνίδας με πήγε στο σπίτι του και ζήτησε από τον μπαμπά του να με πάει σπίτι με το αυτοκίνητο. Εκείνος με στραβοκοίταξε, και γκρινιάζο-ντας σηκώθηκε από την Οθόνη VI. Ο Λεωνίδας τον κοιτούσε ανήσυχα μπας και κάνει καμιά αδιάκριτη ερώτηση –σίγου-ρα το είχαν υποπτευθεί και οι δύο γονείς του τι ήμουν- αλλά εμένα δεν με ένοιαζε. Είχα βρει τον πρώτο άνθρωπο μέσα σε τρία χρόνια που πίστευε κι εκείνος στο Χριστό έξω από τα πέντε άτομα της μυστικής μας συνάθροισης. Ξαφνικά ο κόσμος είχε γεμίσει ελπίδα και φως. Δεν περπατούσα, πε-τούσα. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο -ήταν ένα καινούργιο μοντέλο, που δεν είχα ξαναδεί, θυμάμαι. Ο Λεωνίδας μου έκανε νό-ημα με τα μάτια ότι θα ήταν καλύτερα να μην μιλάμε. Είχα τόσα πολλά να τον ρωτήσω, τόσα πολλά να του πω, αλλά θα έπρεπε να περιμένουν. Περάσαμε γειτονιές με μικρές μονοκατοικίες, όπως η δικιά μου, αλλά όταν βγήκαμε στο μεγάλο δρόμο με τα διαφορε-τικά επίπεδα, τα αυτοκίνητα πύκνωσαν και κόψαμε ταχύ-τητα. Ο μεσημεριανός ήλιος χρύσιζε στα τζάμια των πανύψηλων κτιρίων που πλαισιώνουν τον φαρδύ αυτοκινητόδρομο, θυ-μάμαι, και έβαλα το χέρι μου στα μάτια, γιατί με τύφλωνε. Γενικά, δεν κυκλοφορώ πολύ έξω τα τελευταία χρόνια, αλλά απ’ ό,τι έχω καταλάβει, και ο περισσότερος κόσμος προτιμά την άνεση της καρέκλας του μπροστά στην Οθόνη VI, από όπου μπορεί να επικοινωνήσει με κάθε γωνιά της γης, να διασκεδάσει, να ψωνίσει, ακόμα και να εργαστεί, και όλο και λιγότεροι είναι εκείνοι που έχουν την ανάγκη να βγουν από τα σπίτια τους. Ήταν απίθανο, από όποια μεριά και να το έβλεπε κανείς, μέσα σε αυτούς τους λίγους ανθρώπους που είχαν βγει έξω εκείνη την ημέρα, ο ένας να ήταν χριστιανός, αδερφός μου. Και να έχουν διασταυρωθεί οι δρόμοι μας, να τον έχω συνα-ντήσει, να έχουμε βρει ο ένας τον άλλο, ακόμα πιο απίθανο. Κι όμως, έγινε.Δεν αμφισβήτησα ούτε ένα λεπτό ότι η συνάντησή μας είχε ενορχηστρωθεί από τα τρυφερά χέρια του Θεού. Δεν ήξερα αν θα ξαναέβλεπα τον Λεωνίδα, αλλά και μόνο η γνώση ότι υπήρχε εκείνος στον κόσμο, καθώς και μία ακό-

49

Έρημος

μα εκκλησία, ή μάλλον, ένα ακόμα μικρό κομμάτι της Εκ-κλησίας του Χριστού στον κόσμο, με άλλα δύο άτομα, μου έδινε τόση δύναμη και χαρά, που ένιωθα όπως πριν πεθάνει η μαμά και η Ρένα. Με το ζόρι κρατιόμουν μέχρι να το πω στον μπαμπά.Φτάνοντας στο σπίτι ο Λεωνίδας βγήκε κι εκείνος από το αυτοκίνητο και μου άνοιξε την πόρτα. -Η Μέρα είναι κοντά, μουρμούρισε στο αυτί μου.Με κοίταξε στα μάτια.-Είναι, του απάντησα. Κούνησε το κεφάλι του ικανοποιημένος, και ξαναμπήκε στο αυτοκίνητο. Ο χαιρετισμός αυτός, που κάθε φορά λέμε μεταξύ μας όταν φεύγουμε από τη μυστική μας συνάντηση, ηχούσε ταυτό-χρονα τόσο διαφορετικός και τόσο οικείος από τα χείλη του. Τα είχα συνηθίσει τα λόγια αυτά, που τα έλεγα τόσο συχνά, αλλά τώρα, ακούγοντάς τα από το στόμα κάποιου άλλου, τα σκέφτηκα ξανά. Ήταν τελικά κοντά η Μέρα ή άδικα περιμέ-ναμε; Τη μέρα που πέθανε η μαμά και η Ρενούλα, είπαμε πως ήταν αυτή η Μέρα. Ή η επόμενη. Φαινόταν τόσο σκλη-ρό να μας αφήσει να ζούμε κι άλλες μέρες και εβδομάδες και χρόνια μετά από αυτά που έγιναν. Κι όμως μας άφησε. Μήπως λοιπόν δεν θα ερχόταν ποτέ;Μπήκα στο σπίτι, θυμάμαι, και τα δάκρυα έτρεχαν στα μά-γουλά μου. Ο μπαμπάς με ρώτησε αμέσως τι είχε συμβεί, χλομός από την αγωνία, αφού είχα αργήσει δύο ώρες. Βλέ-ποντας το πρόσωπό του ξαφνικά γέλασα. Πώς είναι δυνατόν να μην κρατήσει την υπόσχεσή Του, σκέ-φτηκα; Ξεκίνησα να διηγούμαι στον μπαμπά τη μέρα μου, παραλεί-ποντας κάποια σημεία που θα τον έκαναν να ανησυχεί πε-ρισσότερο και παρατηρούσα το πρόσωπό του να φωτίζεται, να αλλάζει έκφραση, να θαυμάζει.Ναι, ήμουν σίγουρη ότι η Μέρα ήταν κοντά εκείνη τη στιγ-μή. Κι όμως, πέρασαν τρεις μήνες από τότε κι ακόμα περιμένου-με. Κι είμαστε πιο λίγοι από ποτέ.

Μυρτιά Φραγκοπούλου



ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣΕΝΑ ΠΑΙΔΙ

ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ

Στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς

Η Ελίζα και η Ρόδη έμεναν από την Παρασκευή το βράδυ στο σπίτι του παππού του Νίκου και της γιαγιάς Πελαγίας. Είχαν καταστρώσει ένα σωρό σχέδια για τις επόμενες δύο μέρες. Θα έπαιζαν στην αυλή με τη γατούλα, θα πότιζαν τα λουλούδια μέχρι να ξεχειλίσει ο κήπος, θα έφτιαχναν σπα-νακόπιτα με τη γιαγιά στο τραπέζι της κουζίνας, θα έπαιζαν πιάνο υπό το άγρυπνο βλέμμα του παππού, θα εφεύρισκαν μαζί του χίλια δυο παιχνίδια. Κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα, ο μπαμπάς έβγαζε από την αποθήκη το χριστουγεννιάτικο δέντρο, και η Ρόδη σκεφτό-

-Aύριο θα σας φτιάξω μπιφτέκια και τηγανητές πατά-τες, εντάξει;-Ναι!!!-Και για πρωινό τι θέλετε;-Να φέρει ο παππούς λουκουμάδες, όπως την προηγού-μενη φορά.-Αυτά ήταν όταν ήσασταν μωρά...-Όχι, όχι δεν μεγαλώσαμε αρκετά ακόμα.-Καλά, αν σταματήσει η Ελίζα να κουβαλάει παντού το μαξιλάρι της, μπορεί να σας πάρω.-Ναι!!!


ΕΛΙΖΑ ΚΑΙ ΡΟΔΗ

ταν, δεν μπορεί να είναι τόσο όμορφο όπως πέρυσι, απο-κλείεται να θυμάμαι καλά, τίποτα δεν μπορεί να είναι τόσο όμορφο όπως αυτό που θυμάμαι. Το έστηναν και το στόλι-ζαν κι έπειτα έκαναν ένα βήμα πίσω. Και ήταν ακόμα πιο όμορφο από όσο το θυμόντουσαν, πιο ζεστό και πιο πράσι-νο. Έτσι ένιωθε η Ρόδη και η Ελίζα κάθε φορά που πήγαιναν να μείνουν στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς. Δεν μπορεί να είναι τόσο ωραία όσο την προηγούμενη φορά. Κι όμως, με κάποιο τρόπο, ήταν. Η γιαγιά η Πελαγία έβαζε τα δυνατά της να μην τις κακο-μάθει, αλλά τι να κάνει κι αυτή, γιαγιά ήταν. Στο τέλος δεν μπορούσε να αντισταθεί και τους έφτιαχνε τα αγαπημένα τους φαγητά. Ο παππούς τις προειδοποιούσε ότι αν αρχί-σουν να τσακώνονται θα πάρει τηλέφωνο τον μπαμπά και τις κοιτούσε αυστηρά κάτω από τα φρύδια του, κι έπειτα έβγαινε να αγοράσει λουκουμάδες και κανένα παιχνιδάκι από τη λαϊκή.

Αυτή τη φορά, ο παππούς τις πήρε μαζί του στη λαϊκή. Πή-γαν μέχρι την άλλη γωνία και κουράστηκαν, κι ο παππούς αποφάσισε γελώντας να τις γυρίσει πίσω και να συνεχίσει μόνος του τα υπόλοιπα ψώνια. Έστριψε λοιπόν και βάλθηκε να κοιτάζει τις κολόνες της ΔΕΗ.Η Ελίζα του τράβηξε το χέρι ανυπόμονα.-Έλα παππού.-Κάτσε, κάτσε, περίμενε..., απάντησε ο παππούς αφηρημέ-να. Πού είναι, πού είναι... Κάπου εδώ ήταν, είμαι σίγουρος, μουρμούρισε δήθεν σαστισμένος. -Τι ήταν εδώ παππού; ρώτησε η Ρόδη ανή-συχα.-Η στροφή για το σπίτι, απάντησε ο παππούς. Θα χαθήκαμε, φαίνεται. Δεν πειράζει, ξέρετε εσείς να με πάτε σπίτι, έτσι δεν είναι; Εγώ παππούς είμαι, χάθηκα. Αλλά γι’ αυτό τις έχω τις εγγονούλες μου.Τα πόδια της Ελίζας άρχισαν να τρέμουν. Σφίχτηκε πιο κοντά στον παππού κοιτώντας τη Ρόδη με μάτια τεράστια.-Ξέρεις εσύ; τη ρώτησε φιθυ-ριστά.Η Ρόδη κούνησε αρνητικά


Στο σπίτι του παππού...

το κεφάλι της. Ο φόβος της είχε παγώσει τα χείλη. -Δεν ξέρετε πού είναι το σπίτι του παππού; Ο παππούς ακουγόταν απογοητευμένος. -Κι εγώ που έλεγα, τόσο που λέτε ότι αγαπάτε τον παππού και τη γιαγιά, θα ξέρετε πού είναι το σπίτι τους τουλάχιστον. -Παππού... τον διέκοψε μια φοβισμένη φωνούλα.Κοίταξε κάτω. Τα δυο κεφαλάκια κοιτούσαν τρομαγμένα τριγύρω, λες και τα είχε εγκαταλείψει μέσα στη μέση του Αμαζονίου. -Βρε κουτά, νάτο το σπίτι μας.Τις γύρισε από την άλλη και βρέθηκαν μπροστά στη γαλάζια σιδερένια πόρτα του μπροστινού κήπου. Η Ελίζα έτρεξε και χώθηκε μέσα, φωνάζοντας:-Γιαγιά, γιαγιά! Δεν θα πιστέψεις τι μας έκανε ο παππούς!Η Ρόδη έμεινε για λίγο δίπλα στον παππού, με το χέρι της ασφαλές μέσα στο δικό του. Δεν είναι τόσο δύσκολο να χα-θείς, τελικά, σκεφτόταν. Αρκεί μόνο να γυρίσεις την πλάτη σου στην πόρτα. Η γιαγιά δέχτηκε τα νέα ψύχραιμα και σήκωσε το κεφάλι της από το τηγάνι μόνο και μόνο για να πει στον παππού:-Μην τα τρομάζεις τα παιδιά, κυρ Νικόλα.Και γύρισε ατάραχη στον κιμά.

Το μεσημέρι ξάπλωσαν όλοι στο κρεβάτι του παππού και της γιαγιάς. Η Ελίζα ανάμεσά τους, η Ρόδη δίπλα στον παππού, στην άκρη. -Παππού, πες μας ένα παραμύθι. -Δεν λέω εγώ παραμύθια, που είναι ψέματα. Αν θέλετε να σας πω μια αληθινή ιστορία. -Ναι, ναι! Να μας πεις που ήσουν μικρός στην Κατοχή. -Καλά, θα σας πω για ένα μικρό αγόρι που ζούσε σ’ ένα χω-ριό πάνω, ψηλά…-Εσύ ήσουν αυτό το αγόρι, παππού;-Δεν ξέρω, θα δούμε. Το χωριό λοιπόν του αγοριού ήταν στα βουνά και όταν χιόνιζε…-Και το λέγαν Νικόλα, παππού, το αγόρι;-Μη διακόπτεις, Ελίζα, τον παππού. Το λέγανε Νικόλα, έτσι δεν είναι;Και ο παππούς τους έλεγε ιστορίες για ένα αγόρι που έβλε-πε τα κράνη των Γερμανών να χρυσίζουν στην πλαγιά του λόφου και που κουβαλούσε προμήθειες μέσα από ένα αφρι-σμένο ποτάμι. -Κι έπειτα ήρθε στην Αθήνα το αγόρι και...-Και παντρεύτηκε τη γιαγιά! τελείωνε η Ελίζα τη φράση του


...και της γιαγιάς

θριαμβευτικά, δήθεν ότι ήξερε πώς τελειώνει από την αρχή η ιστο-ρία, αλλά στην πραγματικότητα τα μάτια της είχαν ανοίξει διάπλατα από τις περιπέτειες του παππού. -Ναι, παντρεύτηκα την κυρα-Πε-λαγία, απαντούσε ο παππούς τρυ-φερά, κι έπειτα η φωνή του άρχιζε να τρέμει από συγκίνηση. Και μετά με βρήκε ο Χριστός, συνέχιζε, και με έσωσε. Η Ελίζα και η Ρόδη σώπαιναν. Κι εγώ θα γίνω του Χριστού μια μέρα, υποσχόταν σιωπηλά η κάθε μία στον εαυτό της, χωρίς να το ξέρει η άλλη. Και θα ζήσω μόνο γι’ Αυτόν, όπως ο παππούς και η γιαγιά, και θα μιλάω γλυκά όπως αυτοί και θα έχω υπομονή και κα-λοσύνη.

Προς το παρόν όμως, δυσκολεύονταν λίγο με το θέμα της υπομονής και της καλοσύνης. Το απόγευμα ξέσπασε καυγάς. -Όχι, δικό μου είναι. -Μα σε μένα το έδωσε η γιαγιά.-Είπε να το μοιραστούμε. -Όχι, όλο εσύ...Το χειρότερο μάλωμα ήταν όταν ο παππούς δεν έλεγε τίπο-τα. Τα μάτια του όμως άστραφταν και οι λέξεις πάγωσαν στα χείλη των κοριτσιών. -Ελάτε, είπε μόνο, όταν ησύχασαν. Θα σας πω μια ιστορία. Κάθισαν στα γόνατά του με τα κεφάλια σκυμμένα από ντρο-πή. Δεν ήθελαν να στεναχωρούν τον παππού και τη γιαγιά, αλλά τι να κάνεις όταν σε αδικούν; Πρέπει να φωνάξεις. -Θα σας πω μια ιστορία για ένα αγόρι που δεν το έλεγαν Νικόλα ούτε ζούσε στην Κατοχή, ξεκίνησε ο παππούς με τη βαθιά φωνή του. Η Ρόδη το πίστευε ότι ο Θεός δίνει ειδική φωνή στους παπ-πούδες για να λένε ιστορίες, και ειδική φωνή γλυκιά στις για-γιάδες, όπως της γιαγιάς Πελαγίας, για να σε παρηγορούν όταν κλαις γιατί θέλεις τη μαμά σου. Όταν μεγάλωσε λίγο, κατάλαβε ότι ήταν πολύ ξεχωριστοί άνθρωποι ο παππούς και η γιαγιά της και ότι δεν έχουν όλα τα παιδάκια αυτό το προνόμιο.


Καθόντουσαν στο δωμάτιο του γραφείου, πάνω στο ντιβάνι, με τις τελευταίες ακτίνες του απογευματινού ήλιου να ζω-γραφίζουν γεωμετρικά σχέδια στο πάτωμα. Δίπλα στο πα-ράθυρο στεκόταν η ραπτομηχανή της γιαγιάς καλυμμένη με υφάσματα όλων των ειδών, κι αν μισόκλεινε τα μάτια η Ρόδη μπορούσε σχεδόν να δει τη γιαγιά καθισμένη στην κα-ρέκλα της να φτιάχνει ένα ακόμα αριστούργημα, όπως την είχε δει τόσες φορές. Σήμερα καθόταν όμως δίπλα τους, και σηκώθηκε να πάει να φέρει φέτες από πορτοκάλι από την κουζίνα, ξέροντας, όπως ξέρουν πολλές φορές οι γιαγιάδες, ότι το φαγητό είναι μεγάλη βοήθεια στις δύσκολες ώρες. Η Ελίζα ακούμπησε την πλάτη της στο παχύ χαλί που ήταν κρε-μασμένο στον τοίχο και χώθηκε στην αγκαλιά του παππού. -Δυσκολευόταν αυτό το παιδάκι, που λέτε, συνέχισε ο παπ-πούς, να υπακούσει τη γιαγιά του. Δεν μπορούσε να κάτσει φρόνιμα, δεν μάζευε τα πράγματά του, τσακωνόταν με τα άλλα παιδιά της γιετονιάς. Η Ελίζα και η Ρόδη αντάλλαξαν μια ματιά.Κάτι τους θύμιζε έντονα αυτό το αγόρι. Μπορεί να μην το έλεγαν Νικόλα, αλλά μήπως το έλεγαν Ελί-ζα και Ρόδη;-Η γιαγιά του, απελπισμένη, μια μέρα πήρε τη βελόνα τη χο-ντρή που χρησιμοποιούσε για το πλέξιμο. Η Ρόδη πήρε μια βαθιά ανάσα. Ήξερε καλά τι πάει να πει βελόνα του πλεξίματος, μια που η γιαγιά είχε ξοδέψει ώρες υπομονετικά εξηγώντας και στις δύο τα μυστικά του επαγγέλματος. Πόσες φορές την είχαν δει να κεντάει, να πλέκει, να ράβει. Το αγαπημένο τους ήταν όταν έφτιαχνε με το μικρό το βελονάκι τις δαντέλες, και από μια απλή άσπρη κλωστή, έβγαιναν από τα χέρια της περί-πλοκα λουλούδια και σταφύλια και πεταλούδες. Η βελόνα του πλεξίματος ήταν η πιο μεγάλη και η πιο χο-ντρή. -Την πήρε και την έβαλε μέσα στη σόμπα, είπε ο παππούς, δείχνοντας με το χέρι του τη σόμπα με το χοντρό, μπρού-τζινο σωλήνα, που έκαιγε χαρούμενα στο χωλ. Την κράτησε στη φωτιά μέχρι που έγινε κόκκινη. Η Ελίζα ανατρίχιασε. Είχε και χάρισμα ο παππούς και ήταν και λιγάκι παραστατι-κός, και τα κορίτσια ήταν σαν να το βλέπουν μπροστά τους,

Στο σπίτι του παππού...


τη γιαγιά να σηκώνεται από τη ραπτομηχανή και να ανοίγει το πορτάκι της σόμπας. -«Τη βλέπεις αυτή την καυτή βελόνα;» είπε η γιαγιά εκείνη στο αγοράκι. «Μ’ αυτήν θα σε τιμωρήσω αν ξανατσακωθείς, το κατάλαβες;» Το αγοράκι το κατάλαβε, και υποσχέθηκε στον εαυτό του να μην το ξανακάνει. Αλλά, τι τα θέλετε, η φύση του ανθρώπου είναι αμαρτωλή και δεν είναι εύκολο να υπακούσουμε. Την επόμενη μέρα το μεσημέρι κάτι συνέβη, δεν ξέρω ακριβώς τι, και το αγόρι δεν άντεξε. Βελόνα, ξε-βε-λόνα, έριξε μια μπουνιά σε ένα άλλο παιδάκι. Χτυπήθηκαν, κυλίστηκαν στα χώματα. Το απόγευμα γύρισε σπίτι. Η για-γιά τού έριξε μια ματιά και τα κατάλαβε όλα. Σηκώθηκε και πήρε τη βελόνα. Την έβαλε στη φωτιά. Τα κορίτσια κρατούσαν την ανάσα τους. -Γύρισε προς το αγόρι. Όμως δεν ήθελε να το πονέσει. Τι να κάνει τώρα; Έπρεπε να μάθει το αγόρι, έπρεπε να καταλάβει ότι οι πράξεις του είχαν συνέπειες. Το πλησίασε αργά. Το αγόρι έβαλε έτσι τα χέρια του πίσω από την πλάτη, να προ-στατευτεί. Η γιαγιά σήκωσε το χέρι της. Η Ελίζα έπιασε τα δάχτυλά της σφιχτά, λες και ένιωθε τον πόνο που ερχόταν.-...Και κάρφωσε το καυτό σίδερο στη δική της παλάμη, τε-λείωσε ο παππούς. Δεν άντεχε, βλέπετε να πονέσει το εγ-γόνι της. Αλλά η τιμωρία έπρεπε να πέσει σε κάποιον. Είπε, λοιπόν, ας μην πέσει στο εγγονάκι μου, που το αγαπάω. Ας πέσει σε μένα. Τα κορίτσια έπεσαν στην αγκαλιά της γιαγιάς κλαίγοντας. Έπιασαν το χέρι της να βεβαιωθούν ότι δεν έτρεχε κόκκινο αίμα, ότι δεν είχε ουλή από το κάψιμο. Ο παππούς τα μάζε-ψε στην αγκαλιά του. -Πήγαινε μέσα, Πελαγία, είπε στη γιαγιά. Εκείνη πήγε. Δεν θα σας πω τι είπε στα κορίστια εκείνο το ανοιξιάτικο απόγευμα ο παππούς ο Νίκος. Αυτό το ξέρει μόνο εκείνος, η Ελίζα και η Ρόδη. Ούτε καν η γιαγιά. Αυτό που θα σας πω είναι ότι μετά από μία εβδομάδα ήταν το Πάσχα. Η Ελίζα και η Ρόδη πήγαν στην εκκλησία με τους γονείς τους και άκουσαν την ιστορία του σταυρού, και του Χριστού που δεν έφταιξε σε τίποτα, αλλά Τον σταύρωσαν και πέθανε για να μας συγχωρηθούν οι αμαρτίες.

...και της γιαγιάς


Και όλη την ώρα σκέφτονταν το καμένο και πληγωμένο χέρι της γιαγιάς της ιστορίας. Κι ότι ήταν το δικό τους χέρι που θα έπρεπε να είχε πληγωθεί. Γιατί εκείνες έφταιγαν, όχι Αυ-τός. Κι όμως, δεν θα τις έπιανε κανείς να τις ανεβάσει στο σταυρό, να πονέσουν, να πεθάνουν. Γιατί η τιμωρία, που έπρεπε σε κάποιον να πέσει, έπεσε πάνω στο Χριστό, στο ίδιο το Παιδί του Θεού. Ύστερα από τρεις μέρες, ο Χριστός αναστήθηκε, και τώρα είναι ζωντανός. Αλλά τα σημάδια από το καυτό σίδερο μέ-νουν ακόμα στα χέρια Του, για να θυμάται η Ελίζα και η Ρόδη ότι θα έπρεπε στα δικά τους χέρια, που είναι τρυφερά και καθαρά, στα δικά τους χέρια θα έπρεπε να έχει μπει το σίδερο, το καρφί του σταυρού.

Αυτός, όμως, τραυματίστηκε για τις παραβάσεις μας· τα-λαιπωρήθηκε για τις ανομίες μας· η τιμωρία, που έφερε τη δική μας ειρήνη, ήταν επάνω σ’ Αυτόν· και διαμέσου των πληγών Του γιατρευτήκαμε εμείς.

Ησαΐας 53:5 Ε - Ρ

Ολόκληρη η ποιητική δουλειά του Χρήστου Φραγκόπουλου

σε έναν όμορφο και περιποιημένο τόμο

για να τον διαβάσετε ή να τον χαρίσετε!

Η ζωή του, η εποχή του, τα βιώματα, η πορεία του

με τον Κύριό του, αποτυπωμένα στην ποίησή του,

σε ένα καλαίσθητο τόμο.

«ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΟΙΗΤΗΣ»

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ»Ταχ. Θυρίς 50438, ΤΚ 141 10 Ν. Ηράκλειο - HELLAS

ΕΛΙΖΑ ΚΑΙ ΡΟΔΗ


3. Κάθε μέρα Σου μιλώ,κάθε νύχτα Σε ρωτώμήπως ήρθε ο καιρός

να αφήσω τη γη.Οι δικοί Σου Σε καλούν,

οι πιστοί Σου νοσταλγούννα δεχτείς τους νικητέςστη γιορτή τ’ Ουρανού, που ’ναι τέλεια γιορτή!

.. .. ..Αγαπητοί μας Αναγνώστες.

Αυτός είναι ένας εντελώς καινούργιος, όμορφος και χαρούμενος ύμνος.

Αν σας αρέσουν τα λόγια και θέλετε να τον μάθετε και εσείς να τον ψάλλετε

μαζί μας, γράψτε μας στην διεύθυνση του περιοδικού ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ και θα σας στείλουμε ΔΩΡΕΑΝ ένα CD με τη μουσική να το ακούσετε, να τον μάθετε και να το

ψάλλετε κάθε μέρα στον Κύριό μας.

1. Κάθε μέρα λαχταρώ,κάθε νύχτα προσδοκώ

στο πικρό μου το στρατί να φανείς, να Σε δω.

Η γλυκιά Σου η μορφή,η ζεστή Σου η φωνή,

να μου γνέφεις ν’ ανεβώστη χαρά τ’ Ουρανού, που ’ναι τέλεια χαρά!

ΕΠΩΔΟΣΣ’ αγαπώ Ιησού

και μου λείπεις πολύ, λαχταρώ στη δική Σου αγκαλιά

να ’ρθω την αυγή.Σ’ αγαπώ Χριστέ, κάθε μέρα ποθώ

να τον νιώθω και πιο σιμάτο δικό Σου ερχομό!

2. Κάθε μέρα αναπολώ,κάθε νύχτα ψηλαφώτο πετράδι τ’ ακριβό,

αρραβώνας ζωής!Ναι, δακρύζω από χαρά, ίσως να ’ν’ πολύ κοντάπου την πύλη θα διαβώ

στη ζωή τ’ Ουρανού, που ’ναι τέλεια ζωή!

ΝΕΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Νύχτα και Μέρα


Συνεχώς να εξετάζεις αν η στάση της καρδιάς σου προς τον Θεό είναι να «βγαίνεις έξω» από το καθετί, εμπιστευόμενος ολοκληρωτικά τον Θεό. Αυτή η στάση είναι που σε κρατά σε μια συνεχή απορία, επειδή δεν ξέρεις τί είναι το επόμενο που θέλει να κάνεις ο Θεός. Κάθε πρωί που ξυπνάς είναι για να «βγεις έξω» , οικοδομώντας με εμπιστοσύνη στον Θεό.

Έχεις «βγει έξω» με αυτό τον τρόπο; Αν ναι, τότε δεν υπάρχει καμία λογική απάντηση, όταν κάποιος σε ρωτά : τί κάνεις, γιατί το κάνεις αυτό, γιατί το κάνεις έτσι…; Μία από τις δυσκολίες στη χριστιανική ζωή, είναι να απαντη-θεί η ερώτηση: ποιο είναι το επόμενο βήμα, τι πρόκειται να κάνεις, τι θα ακολουθήσει, τι έρχεται τώρα, τι μετά…;

ΠΙΣΤΗ ΕΙΝΑΙ...

«...εξήλθε μη εξεύρων

πού υπάγει» (Εβραίους ια΄8)

Δεν ξέρεις τι πρόκειται να κάνεις. Το μόνο που ξέρεις είναι ότι ο Θεός ξέρει τι κάνει.


«...εξήλθε μη εξεύρων πού υπάγει»

«Μη μεριμνάτε για τη ζωή σας... ούτε για το σώμα σας» (Λουκάς ιβ΄22), μη μεριμνάτε για εκείνα που μεριμνούσατε προτού να «βγείτε έξω».

Εξακολουθείς να ρωτάς τον Θεό τι πρόκειται να κάνει; Δεν θα σου πει ποτέ. Ο Θεός δεν σου λέει τί πρόκειται να κάνει, αλλά σου αποκαλύπτει Ποιος είναι.

Πιστεύεις σ’ έναν Θεό που ενεργεί θαύματα, και είσαι πρό-θυμος να «βγαίνεις έξω» εντελώς παραδομένος σ’ Εκείνον, μέχρις ότου να μην εκπλήσσεσαι καθόλου από όσα Αυτός ενεργεί;

Υποτίθεται ότι γνωρίζεις τον Θεό που πιστεύεις, ότι έχεις πίστη σ’ Αυτόν και ότι βρίσκεσαι πολύ κοντά Του. Τότε, τι ασέβεια που είναι η ανησυχία!...

Ας είναι ο στόχος τής κάθε μέρας της ζωής σου να «βγαίνεις έξω» και να έχεις απόλυτη εξάρτηση από τον Θεό. Τότε η ζωή σου θα έχει μία απερίγραπτη ομορφιά, που θα δοξάζει τον Ιησού. Πρέπει να μάθεις να «βγαίνεις έξω» από πεποιθή-σεις, από δογματισμούς, από εμπειρίες, από το παρελθόν, από τον εαυτό σου, μέχρι που να μην παρεμβάλλεται τίποτα και κανένας ανάμεσα σε σένα και στον Θεό.

Ελεύθερη απόδοση

Oswald Chambers «Τα πάντα μου για τη δόξα Του»


Κάθε σελίδα του βιβλίου αυτού έχει και μία ιστορία μαζί με σκέψεις και διδακτικά σχόλια γύρω από το βαθύ δράμα του σταυρού του Ιη-σού Χριστού και της δοξασμένης Του ανάστασης. Βήμα - βήμα οι ώρες της σταύρωσης, ο πόνος της προδοσίας, το θαύμα της ανάστασης!

• Διαβάζεται ευχάριστα• Είναι απλό• Διδάσκει, φωτίζει• Μιλάει για τη σωτηρία του Ιησού Χριστού

Π Ν Ε Υ Μ Α Τ Ι Κ Ε Σ Ε Κ Δ Ο Σ Ε Ι Σ

ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ ΠΟΥ ΓΙΑΤΡΕΥΟΥΝ!

Π Ν Ε Υ Μ Α Τ Ι Κ Ε Σ Ε Κ Δ Ο Σ Ε Ι Σ

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ! Η ΑΝΤΙΡΡΗΣΗ! ΤΟ ΘΑΥΜΑ!

Μεγάλη σύγχυση, επικίνδυνη άγνοια αλλά και αδιαφορία υπάρχει στις μέρες μας για τον Ενα, τον Μοναδικό, τον Σωτήρα του αμαρτω-λού κόσμου μας. Το βιβλίο αυτό συγκεντρώνει πολλά ιστορικά, απο-λογητικά, ερμηνευτικά στοιχεία γύρω από το πρόσωπο, το έργο, την προσφορά του Ιησού Χριστού και απευθύνεται σε όσους ψάχνουν ειλικρινά, ερευνούν και ποθούν να γνωρίσουν και να αποκτήσουν την Οδό, την Αλήθεια, την Αιώνια Ζωή.

61

από το 1925

Μπορούμε να

εγκαταλείψουμε

τον Θεό;



Η πιο όμορφη κορυφή

Και βαστάζων τον σταυρόν Αυτού εξήλθεν εις τον λεγόμενον Κρανίου τόπον, όστις λέγεται Εβραϊστί

Γολγοθά, όπου εσταύρωσαν Αυτόν... Ιωάννης ιθ΄ 17-18

Κύριέ μου, έχω τη χαρά να είμαι

στην ψηλότερη κορυφή, να ζω

το θαύμα της λυ-τρωμένης ζωής, να έχω ειρήνη

μαζί Σου. Δε χρει-άζομαι παρά να

μείνω, να σταθώ ενωμένος μαζί Σου, στη δόξα

Σου!

Δυο ομάδες αλπινιστών αναρριχώνται σε αντικρινές πλαγιές πάνω στις Άλπεις. Η ανάβαση είναι δύσκολη και επικίνδυνη, αλλά οι δυσκολίες σιγά-σιγά ξεπερνιούνται και να τελικά που και οι δυο ομάδες φτάνουν ταυτόχρονα στην κορυφή του βουνού. Οι οδηγοί αφήνουν τα σύνεργά τους και σφίγγουν εγκάρδια τα χέρια.

«Τι υπέροχο θέαμα!» φωνάζει ο ένας από τους δύο και δείχνει από τους πρόποδες του βουνού μέχρι τους μακρι-νούς ορίζοντες, τα δάση, τις πεδιάδες, τα χωράφια, τα ποτάμια και τα χωριά. «Είναι πράγματι μια από τις πιο όμορφες κορφές που ξέρω», απαντά ο άλλος, «όμως έχω υπ’ όψη μου ένα βουνό πολύ πιο όμορφο». «Στις Άλπεις;» «Όχι, πολύ μακριά από εδώ, στην Παλαιστίνη. Είναι το ξεροβούνι του Γολγοθά, που όμως έχει μια άλλου είδους ομορφιά: εκεί πάνω σταυρώθηκε ο Κύριός μου και πέ-θανε για τις αμαρτίες μου, για να γίνει ο Σωτήρας μου, ο Λυτρωτής μου». Έχεις αυτή τη χαρά, αυτή τη νίκη της αμαρτίας διά της σωτηρίας του Ιησού Χριστού;Η χαρά της κατάκτησης, της απόκτησης και υπερνίκησης είναι δώρο του Θεού μέσα στον άνθρωπο. Όλοι οι άνθρω-ποι πασχίζουν να αναρριχηθούν και να κατακτήσουν τις κορφές. Όμως μετά από μια ζωή κόπων και θυσιών, κοί-ταξε και πες μου τι πέτυχες, τι κατέκτησες, πόσο αξίζει και πόσο θα μείνει η κατάκτησή σου; Μονάχα ο Ιησούς Χριστός είναι επένδυση, είναι σωστή κίνηση με αιώνιες προεκτάσεις, με ζωή χαράς και νίκης. Όσοι δέχτηκαν τον Ιησού Χριστό Κύριό τους στην ψυχή τους, μαζί μ’ Αυτόν έχουν αποκτήσει τα πάντα αιώνια!

63

Η μητέρα τρομαγμένη αγκάλιασε το παιδί της φωνάζο-ντάς του πως ήταν τρελός και δολοφόνος. Ο γιατρός τότε ησύχασε την καημένη τη γυναίκα και την έπεισε ότι η πρότασή του να δολοφονήσει το παιδί δεν ήταν χειρό-τερη από την επιθυμία της να καταστρέψει το αγέννητο μωρό της. Η μόνη διαφορά θα ήταν στην ηλικία του θύ-ματος!

Είναι τραγικό να θέλουμε να αποχρωματίζουμε την αμαρ-τία και να την παρουσιάζουμε σαν αναγκαίο κακό. Ο «απ’ αρχής ανθρωποκτόνος» διάβολος έχει βρει τρόπους να σκοτώνει όχι μόνο τα μωρά μας, μα και τις συνειδήσεις μας, καθησυχάζοντάς μας πως όλοι έτσι κάνουν, είναι νόμιμο, είναι κοινά αποδεκτό. Μα τι σημασία έχει τι λένε όλοι ή τι λέει η πολιτεία; Η γνώμη του Θεού είναι που με-τράει και με βάση το Νόμο του Θεού θα δώσουμε λόγο εκείνη την Ημέρα!

Η νεαρή μητέρα μπήκε στο ιατρείο κρατώντας από το χέρι ένα αγοράκι ενός έτους. «Γιατρέ μου, θέλω να με βοη-θήσετε. Είμαι πάλι έγκυος, και δεν θέλω να έχω δυο παιδιά τόσο κοντά το ένα στο άλλο». «Λοιπόν, τι θέλετε να κάνω;» «Μα, έκτρωση, φυσικά!» Ο γιατρός, μετά από κάποια σιω-πή, απάντησε: «Έχω κάτι καλύτερο να σας προτείνω. Εάν δεν θέλετε δυο παιδιά με τόσο κοντινές ηλικίες, ας σκοτώ-σουμε καλύτερα το παιδί που έχετε στα γόνατά σας, και ν’ αφήσουμε το άλλο να ζήσει. Βλέπετε, είναι πιο εύκολο να γίνει σ’ αυτό που έχει ήδη γεννηθεί. Τι σημασία έχει ποιο από τα δυο θα σκοτώσουμε; Αλλά για σας θα ήταν δυσκο-λότερο αν αναλάμβανα να σκοτώσω το μικρότερο».

Ένας φόνος!

Κύριέ μου, φύ-λαξέ με από του να επινοώ και να αυθαιρετώ πάνω στα δικά Σου σοφά σχέδια. Μάθε με να το αγαπάω το θέ-λημά Σου και να αναπαύομαι με πίστη σ’ αυτό.

Διότι Συ εμόρφωσας τους νεφρούς μου, με περιετύλιξας εν τη κοιλία της μητρός μου...

το αδιαμόρφωτον του σώματός μου είδον οι οφθαλμοί Σου. Ψαλμός ρλθ 13, 16



Οι καμπάνες με τον γλυκό ήχο

Διότι δεν είναι άδικος ο Θεός, να λησμονήση το έργον σας, και τον κόπον της αγάπης την οποίαν εδείξατε

εις το όνομα Aυτού, υπηρετήσαντες τους αγίους και υπηρετούντες. Εβραίους ς΄ 10

Κύριέ μου, να μη φεισθώ κόπους και θυσίες, να

μην αφήσω την κούραοη να με

καταβάλει. Χωρίς βαρυγκόμια και

χωρίς να κοιτάζω για αναγνώριση

και ανταμοιβή να εργάζομαι το

θέλημά Σου κάτω από την υπαγό-ρευση του Πνεύ-ματός Σου. Και Εσύ θα φέρεις

τον γλυκό καρπό στην ώρα του!

Ένας ταξιδιώτης είχε ακούσει πολλά για τις καμπά-νες της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου στο Άμστερνταμ και έτσι αποφάσισε να την επισκεφθεί για να τις ακούσει. Εκεί, βρήκε έναν άνθρωπο να χτυπάει δυνατά και πολύ κοπιαστικά τα διάφορα κρουστά με κάτι ξύλινα γάντια που φορούσε. Έτσι όπως πάλλονταν οι καμπάνες πάνω από το κεφάλι του επισκέπτη, έδιναν έναν ήχο τόσο εκ-κωφαντικό και ενοχλητικό, που αναγκάστηκε να φύγει γρήγορα, απορώντας γιατί αυτές οι καμπάνες ήταν τόσο φημισμένες.

Την επομένη μέρα, την ίδια ώρα, έβλεπε τα αξιοθέατα σε ένα απομακρυσμένο σημείο της πόλης, όταν ξαφνικά ο αέρας γέμισε με μια θαυμάσια γλυκιά μουσική, έναν καθαρό και πλούσιο ήχο από καμπάνες. Ο ξεναγός τον πληροφόρησε πως ήταν οι καμπάνες του Αγίου Νικολάου. Ο ταξιδιώτης τώρα κατάλαβε πια γιατί όλοι μιλούσαν με τόσο θαυμασμό γι’ αυτές. Θυμήθηκε τότε τον άνθρωπο στο καμπαναριό και αναρωτήθηκε αν ήξερε πόσο όμορ-φα αποτελέσματα είχε η σκληρή δουλειά που έκανε κάθε μέρα.Έρχονται δύσκολες στιγμές, που σκεφτόμαστε πως η ζωή μας περιορίζεται σε μια συνεχή σκληρή δουλειά, που δεν έχει μέσα της ούτε ομορφιά, ούτε γλυκύτητα, για μας και για τους άλλους. Ας θυμηθούμε τότε αυτή την ιστορία με τις καμπάνες. Ο κόπος μας δεν θα πάει χαμένος. Όποια θυσία κάνουμε μπροστά στον Κύριο, Εκείνος θα την αξι-οποιήσει για αγαθό και θα ευλογήσει κι εμάς και τους άλ-λους εξαιτίας μας.

Πνευματικά.12,Μαρ-Απρίλιος

Documents

Transcript of Πνευματικά.12,Μαρ-Απρίλιος