ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...

Ουτοπία Τούτσι

Γυμνάσιο Ντάνιελ Λάντρυ

2α Γυμνασίου

ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΣΜΕΚ

Ήταν Ημέρα Μετακόμισης.Καλά έκανα που το έγραψα με κεφαλαία; Παλιότερα

δε θα το έγραφα έτσι, αλλά τώρα η Ημέρα Μετακόμισηςέχει γίνει εθνική εορτή κι όλα τα σχετικά, και νομίζω ότιείναι σωστό.

Που το έγραψα με κεφαλαία.Τέλος πάντων.Ήταν Ημέρα Μετακόμισης και όλοι ήταν τρελαμένοι.

Το θυμάστε. Σκέτο χάος: Άνθρωποι έτρεχαν πέρα δώθεμε χέρια γεμάτα πορσελάνινα οικογενειακά κειμήλια καιάλμπουμ με φωτογραφίες, κουβαλώντας φαγητό και νε-ρό, κουβαλώντας τα σκυλιά και τα παιδιά τους, γιατί εί-χαν ξεχάσει ότι τα σκυλιά και τα παιδιά τους μπορούσαννα κουβαληθούν μόνα τους. Τρελαμένοι.

Θυμάμαι μια κυρία μ’ έναν καθρέφτη, κι ότι είχα σκε-φτεί: Γιατί να σώσεις έναν καθρέφτη; Και μετά την πα-ρακολουθούσα έτσι όπως έτρεχε στον δρόμο κρατώνταςτον στα δυο της χέρια, με τα μπράτσα απλωμένα λες και

11

Smekday 011-170_ARXIPELAGOS 009-127 3.1 3/27/15 4:53 PM 1

κυνηγούσε βρικόλακες. Είδα ένα τσούρμο λευκούς τύ-πους ντυμένους σαν Ινδιάνους, που άναβαν φωτιές καιπετούσαν σακουλάκια τσαγιού στα φρεάτια των υπονό-μων. Είδα έναν άντρα που κρατούσε μια σκακιέρα ψηλάπάνω απ’ το κεφάλι του σαν σερβιτόρος, κοίταζε τριγύ-ρω του στο πεζοδρόμιο και φώναζε ξανά και ξανά: «Μή-πως είδε κανείς σας έναν μαύρο αξιωματικό;». Θυμάμαιτον Αποκάλυψη Χαλ στη γωνία δίπλα στα δημόσια πλυ-ντήρια. Ο Χαλ ήταν ένας πλανόδιος ιεροκήρυκας της γει-τονιάς, που δούλευε παραδίπλα στην ψαροταβέρνα. Εί-χε κρεμασμένη στον λαιμό του μια διπλή πινακίδα με εδά-φια απ’ τη Βίβλο και φώναζε οργισμένος στους περαστι-κούς: «Έρχεται η συντέλεια του κόσμου» και «Δείγματαθαλασσινών προς 5,99 δολάρια». Τώρα η διπλή πινακίδαέγραφε μόνο «ΕΓΩ ΣΑΣ ΤΑ ’ΛΕΓΑ» και φαινόταν πιο πο-λύ νευρικός παρά θυμωμένος.

«Είχα δίκιο» είπε την ώρα που περνούσα.«Για τα ψάρια ή για την αποκάλυψη;» ρώτησα. Άρχι-

σε να περπατάει δίπλα μου.«Και για τα δύο. Κάτι δε λέει αυτό; Ότι είχα δίκιο;»«Δεν ξέρω».«Δεν πίστευα ότι θα ερχόταν με τη μορφή εξωγήινων»

μουρμούρισε. «Περίμενα αγγέλους με φλεγόμενα ξίφη.Κάτι τέτοιο. Όπα! Ίσως είναι άγγελοι! Υπάρχουν κάτιπολύ περίεργες περιγραφές τους στη Βίβλο. Ένας άγγε-λος στην Αποκάλυψη έχει τρία κεφάλια και ρόδες».

«Νομίζω ότι είναι απλώς εξωγήινοι, Χαλ» είπα. «Λυ-πάμαι».

Ο Αποκάλυψη Χαλ σταμάτησε, αλλά εγώ συνέχισα ναπροχωράω. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα με φώναξε.

12

Smekday 011-170_ARXIPELAGOS 009-127 3.1 3/27/15 4:53 PM Page 12

«Έι, κοπελιά! Χρειάζεσαι βοήθεια για να κουβαλήσειςτα πράγματά σου; Πού είναι η όμορφη μητέρα σου;»

«Τώρα πάω να τη συναντήσω!» φώναξα, χωρίς να κοι-τάξω πίσω μου.

«Έχω καιρό να τη δω!»«Καλά είναι! Πάω να τη δω!» είπα. Έλεγα ψέματα.Ήμουν ολομόναχη γιατί τη μαμά την είχαν καλέσει

κιόλας στα διαστημόπλοια τα σήματα που έστελνε η κρε-

13

Ο Χαλ (πριν την εισβολή)


ατοελιά στον λαιμό της. Είχα μείνει μόνη με τη γάτα μουκαι πρέπει να σας πω ότι δεν τη συμπαθούσα και πολύαυτή τη γάτα. Σε κάποια φάση την κουβαλούσα στα χέ-ρια μου, αλλά σπαρταρούσε σαν σακούλα με ψάρια,οπότε την άφησα κάτω. Όταν περπατούσα, με ακολου-θούσε και τιναζόταν κάθε φορά που κάποιος έτρεχε δί-πλα μας ή κάθε φορά που ακουγόταν κόρνα αυτοκινή-του, δηλαδή συνέχεια. Πήγαινε βήμα βήμα τίναγμα, βή-μα βήμα τίναγμα, λες και χόρευε κόνγκα. Κάποια στιγ-μή κοίταξα πίσω μου και μετά τριγύρω, αλλά δεν τηνέβλεπα πια.

«Εντάξει» είπα. «Τα λέμε, Γουρούνι». Αυτό ήταν. Τηγάτα μου τη λένε Γουρούνι. Μάλλον θα έπρεπε να το εί-χα αναφέρει, ε;

Το περίεργο, όταν γράφεις σε ανθρώπους του μέλλο-ντος, είναι ότι δεν ξέρεις ποια πράγματα πρέπει να τουςεξηγήσεις. Έχουν ακόμα κατοικίδια οι άνθρωποι στηνεποχή σας; Έχετε ακόμα γάτες; Δε ρωτάω αν υπάρχουνακόμα γάτες – αυτή τη στιγμή έχουμε πολύ περισσότερεςγάτες από όσες χρειαζόμαστε. Αλλά δε γράφω αυτή τηνεργασία για τους ανθρώπους του τώρα.

Θέλω να πω, αν δει ποτέ κανείς αυτές τις λέξεις, πέρααπό τους καθηγητές μου, θα είναι επειδή θα έχω κερδί-σει τον διαγωνισμό κι αυτή η έκθεση θα ’χει θαφτεί στηχρονοκάψουλα με τις φωτογραφίες και τις εφημερίδεςκαι θα ’χει ξεθαφτεί μετά από εκατό χρόνια και θα τηδιαβάζετε τώρα εσείς καθισμένοι πάνω σε μια, ξέρω γω,καρέκλα με πέντε πόδια και τσιμπολογώντας κάτι στονπλανήτη του ψητού ή κάτι τέτοιο. Και υποτίθεται ότι θαξέρετε ήδη τα πάντα για την εποχή μου, αλλά μετά σκέ-

14


φτομαι πόσο λίγα ξέρω εγώ για το 1913, οπότε πρώτα θαπρέπει να ξεκαθαρίσω ορισμένα πράγματα. Αυτή η ιστο-ρία ξεκινάει τον Ιούνιο του 2013, γύρω στους έξι μήνεςαφότου έφτασαν οι εξωγήινοι Μπουβ. Αυτό σημαίνει...έξι μήνες από την πλήρη επικράτηση των εξωγήινων καιπερίπου μια εβδομάδα αφότου αποφάσισαν ότι ολόκλη-ρο το ανθρώπινο γένος θα ήταν πιθανότατα πιο χαρού-μενο, αν μετακόμιζε σε μια λίγο πιο απόμερη πολιτεία,όπου θα μπορούσαν να μην μπλέκονται σε μπελάδες.Εκείνη την εποχή ζούσα στην Πεννσυλβάνια. Η Πεν-νσυλβάνια ήταν στην ανατολική πλευρά των ΗνωμένωνΠολιτειών. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν μια μεγάλη χώ-ρα όπου φορούσαν όλοι αστεία μπλουζάκια κι έτρωγαντου σκασμού.

Ζούσα μόνη μου από τότε που έφυγε η μαμά μου. Δενήθελα να το μάθει κανείς. Είχα καταφέρει να οδηγώ μι-κρές αποστάσεις με το αμάξι μας καρφώνοντας κονσέρ-βες από καλαμπόκι στα καλά μου τα παπούτσια, για ναφτάνω τα πετάλια. Στην αρχή έκανα πολλά λάθη, κι ανκάποιος από σας περπατούσε στο πεζοδρόμιο γωνία49ης οδού και Πάιν τη νύχτα της 3ης Μαΐου του 2013, τουχρωστάω μια συγγνώμη.

Αλλά τελικά έγινα πολύ καλή. Καλή, επιπέδου Φόρ-μουλα Ένα. Έτσι, ενώ οι περισσότεροι παρουσιάζοντανστους μπουβιανούς εκτοξευτήρες για τη μετακόμιση στηΦλόριντα, εγώ είπα να πάω εκεί οδηγώντας, χωρίς να μεβοηθήσει κανείς. Βρήκα οδηγίες στο ίντερνετ – κι αυτόδεν ήταν τόσο εύκολο όσο παλιότερα, γιατί τα Μπουβ εί-χαν αρχίσει να το μπλοκάρουν. Αλλά η διαδρομή φαινό-ταν εύκολη. Η ιστοσελίδα έλεγε ότι έπαιρνε τρεις μέρες,

15


αλλά οι περισσότεροι οδηγοί δεν ήταν τόσο καλοί όσοεγώ ούτε θα έτρωγαν αποκλειστικά γλάσο και θα έπιναναναψυκτικά για να οδηγούν ασταμάτητα. Πέρασα ανά-μεσα από κουβάρια ανθρώπων, μπροστά από μια κυρίαπου κουβαλούσε το μωρό της μέσα σε ένα γυάλινο μπολ,μπροστά από έναν άντρα που κουβαλούσε σαπισμένακουτιά απ’ όπου έτρεχαν κάρτες του μπέιζμπολ παντούστον δρόμο, και τελικά έφτασα στα δημοτικά γήπεδα τουτένις, όπου είχα αφήσει το αμάξι μου.

Ήταν ένα μικρό αυτοκίνητο, στο χρώμα και στο μέγε-θος ψυγείου και ελάχιστα πιο γρήγορο. Αλλά δεν έκαιγεπολλή βενζίνη κι εγώ δεν είχα πολλά λεφτά. Είχα εξα-ντλήσει τις καταθέσεις μας και βρήκα λιγότερα από ό,τιπερίμενα στο ταμείο για μια ώρα ανάγκης, που φύλαγε ημαμά στον πάτο ενός συρταριού με εσώρουχα, μέσα σεμια συσκευασία καλσόν με μια ετικέτα που έγραφε«ΝΕΚΡΕΣ ΑΡΑΧΝΕΣ». Λες και δεν ήξερα πάντα τι είχεεκεί. Λες και δεν ήθελα να κοιτάξω τις νεκρές αράχνες.

Πέταξα τη θήκη της κάμερας και τα σακίδια στο πίσωκάθισμα και ξαφνικά ένιωσα ένα πλάκωμα στο στομάχιαπό τη μοναξιά όλης αυτής της ιστορίας. Γύρισα το κε-φάλι μου από τη μία κι από την άλλη μεριά, κοιτάζονταςτους πανικόβλητους ανθρώπους. Ένας άντρας φορούσεγάντια φούρνου και κρατούσε ένα ψητό κατσαρόλας, ανέχετε τον Θεό σας – με συγχωρείτε για την έκφραση. Δενξέρω τι ή ποιον έψαχνα – σίγουρα όχι τη γάτα. Αλλά τηφώναξα έτσι κι αλλιώς.

«Γουρούνι!» ούρλιαξα. «ΓΟΥΡΟΥΝΙΙΙΙ!»Το να φωνάζεις «Γουρούνι» μέσα στον δρόμο συνή-

θως τραβάει την προσοχή, αλλά εκείνη τη μέρα κανείς δε

16


γύρισε να με κοιτάξει. Στην πραγματικότητα, στο τρίτο«Γουρούνι» ένας τύπος έσκυψε, αλλά ακόμα δεν είμαι σί-γουρη τι είχε στο μυαλό του.

Τέλος πάντων, τη στιγμή που έκανα να μπω στο αμάξι,μια χοντρή γκρίζα γάτα έτρεξε βολίδα από την άλλη με-ριά του δρόμου και πήδηξε πάνω στο ταμπλό του αυτο-κινήτου. Έκανε μια γύρα και τέντωσε το μάγουλό της γιαένα ξυσιματάκι.

«Α» είπα. «Οκέι. Υποθέτω ότι μπορείς να έρθεις.Αλλά θα κάνεις τη δουλειά σου μόνο στις στάσεις που θακάνω για να ξεκουράζομαι».

Το Γουρούνι γουργούρισε.Εκείνη τη στιγμή σκεφτόμουν ότι θα ήταν όμορφα να

έχω λίγη παρέα, αφού δεν περίμενα να δω κανέναν γιακάνα δυο μέρες. Βλέπετε, υπέθεσα ότι οι αυτοκινητόδρο-

17

Το Γουρούνι


μοι θα ήταν άδειοι, αφού σχεδόν όλοι θα πήγαιναν μετους εκτοξευτήρες πυραύλων.

Είχα και δεν είχα δίκιο.

Το ξέρετε ότι στις γάτες δεν αρέσει να ταξιδεύουν με αυ-τοκίνητο; Δεν τους αρέσει – ή τουλάχιστον στη δικιά μουδεν άρεσε. Πριν ξεκινήσουμε, μηδένισα τον χιλιομετρη-τή, κι έτσι ξέρω ότι το Γουρούνι πέρασε τα πρώτα τρια-νταεξίμισι χιλιόμετρα κοιτάζοντας έξω απ’ το πίσω τζά-μι και συρίζοντας απειλητικά. Γαντζώθηκε απ’ το κάθι-σμα, απ’ το μαξιλαράκι για το κεφάλι, σαν διακοσμητι-κό για τις Απόκριες, με την πλάτη καμπουριασμένη καιφουντωμένη.

«Χαλάρωσε!» φώναξα καθώς απέφευγα παρατημένααμάξια πάνω στον αυτοκινητόδρομο. «Είμαι πολύ καλήοδηγός!»

Σταμάτησε να συρίζει και άρχισε τα γρυλίσματα. Ξέ-ρετε πώς γρυλίζουν οι γάτες. Σαν περιστέρια που το’χουν παρακάνει με το κάπνισμα.

«Θα μπορούσα να σε είχα αφήσει σπίτι, προδότρα. Ναμετακομίσεις με τα φιλαράκια σου τα Μπουβ».

Δεν έχω καμία δυσκολία να κοιτάζω μια γάτα και ναοδηγώ ταυτόχρονα, αλλά για κάποιον λόγο το αμάξι ανα-πήδησε σε ένα κομμένο λάστιχο αυτοκινήτου στον δρόμοκαι το Γουρούνι έσκουξε και πετάχτηκε από το μαξιλα-ράκι, έκανε κάνα δυο κύκλους στο πίσω κάθισμα κι εκτο-ξεύτηκε πάνω από τον λεβιέ ταχυτήτων, για να κουλου-ριαστεί τελικά κάτω απ’ το φρένο σαν μπάλα.

«Οχ!» μουρμούρισα. Πίεσα ελαφρά το φρένο και προ-σπάθησα να την καλοπιάσω, για να φύγει από κει. Θύ-

18


μωσε και επιτέθηκε στην κονσέρβα καλαμποκιού κάτωαπ’ το παπούτσι μου.

Σήκωσα το κεφάλι και κοίταξα τον δρόμο, απέφυγαμια παρατημένη μοτοσικλέτα και μετά ξανακοίταξα ταπόδια μου.

«Έλα, Γουρούνι» είπα καθησυχαστικά (ενώ έστριβαγια να αποφύγω ένα βανάκι). «Βγες έξω... (βυτιοφόρο)...θα σου δώσω μια λιχουδιά!» (Σπορ αυτοκίνητο. Γιατί εί-χαν εγκαταλείψει όλοι τα αμάξια τους;)

«Μιάου;» είπε το Γουρούνι.«Ναι! Θες μια λιχουδιά; Λιχουδιά, Λιχουδιά;» τερέτι-

ζα ξανά και ξανά σαν ωδικό πτηνό.Το Γουρούνι δεν είχε κουνηθεί ακόμα, αλλά έβλεπα

τον δρόμο μπροστά μου άδειο. Κοιτούσα μια μεγάλη ντα-λίκα αρκετά μακριά στα αριστερά μας και τότε είδα κάτινα κινείται. Στεκόταν στον αέρα πάνω από τη ρυμούλκακαι χοροπηδούσε τεμπέλικα πάνω κάτω. Ήταν έναςόγκος από φούσκες. Σαπουνόφουσκες; Μπορεί. Κάποιεςείχαν το μέγεθος από μπαλάκι του μπέιζμπολ και άλλεςαπό μπάλα του μπάσκετ και όλες στέκονταν στον αέρακαι ήταν μπλεγμένες μεταξύ τους σχηματίζοντας ένααστέρι σε μέγεθος πλυντηρίου. Δώστε βάση:

19


Το αστέρι δεν κουνιόταν με τον αέρα, απλώς βυθιζό-ταν κι ανέβαινε ήρεμα, σαν να ήταν δεμένο με μια αόρα-τη κλωστή στο μεγάλο φουγάρο της νταλίκας. Και, όπωςτα μάτια μου εξέταζαν το φουγάρο από πάνω προς τακάτω, είδα και κάτι άλλο. Ή κάποιον άλλο να στέκεταιστον δρόμο.

«Είναι ένας τύπος ή κάτι τέτοιο» είπα όχι μόνο στονΓουρούνι αλλά και στον εαυτό μου. Ο τύπος ή η γυναίκαή ό,τι ήταν τέλος πάντων φορούσε φωσφοριζέ πορτοκα-λί σαν των εργατών –που τον έκανε να ξεχωρίζει εύκολα–και ίσως μια κάσκα από διάφανο πλαστικό, και το μυαλόμου πήγε αμέσως σε φόρμα προστασίας από τη ραδιε-νέργεια. Και μετά πλησιάσαμε αρκετά, ώστε να δούμε ότιήταν ένα απ’ αυτά. Ένα Μπουβ.

«Οκέι... οκέι» ψιθύρισα κι έφερα το αμάξι όσο πιο δε-ξιά μπορούσα, χωρίς να βρω στο κιγκλίδωμα.

Το Μπουβ με είδε που πλησίαζα κι έστριψε το περίερ-γο σώμα του προς τη μεριά μου. Ο ήλιος που αντανα-κλούσε στο κράνος του με στράβωνε, αλλά νομίζω ότι εί-χε τεντώσει το χέρι του με την παλάμη προς τα έξω μεέναν τρόπο που μάλλον σημαίνει «Σταμάτα» από τη μίαάκρη του γαλαξία μέχρι την άλλη. Αλλά, από την άλλη,δεν μπορούσα να είμαι και σίγουρη. Είχαν τόσο μικράμπράτσα.

Δεν μπορούσα να σταματήσω, αλλά μπορούσα νατραβήξω το πόδι μου από το γκάζι, κι έτσι μείωσα την τα-χύτητα, καθώς έφτανα στην άκρη του δρόμου και είχααρχίσει τα Άβε Μαρία από μέσα μου.

Είχαμε πλησιάσει πια πάρα πολύ, ήμασταν αρκετά κο-ντά, ώστε να δούμε αυτό το φρικτό σύμπλεγμα ποδιών

20


κάτω από το σώμα του Μπουβ και το πλατύ, επίπεδοκούτελο μέσα από την κάσκα. Επανέλαβε τη χειρονομίατου με μεγαλύτερη έμφαση και ήμουν σίγουρη πια ότι σή-μαινε «Σταμάτα». Σήκωσα κι εγώ το χέρι μου, χαμογέλα-σα και το χαιρέτησα κρατώντας τα μάτια μου στον δρό-μο. Δεν ήθελα να το κοιτάζω πια. Έτσι παραλίγο να μηντο προσέξω, όταν το άλλο χέρι του Μπουβ έκανε μιααστραπιαία κίνηση προς τα κάτω και ξανασηκώθηκεκρατώντας κάτι. Αμέσως αναγνώρισα το αντικείμενοαπό την τηλεόραση, ένα από αυτά τα φρικτά όπλα πουέβλεπες συχνά, τον καιρό που προσπαθούσαμε ακόμα νααντισταθούμε. Απαίσια όπλα που δεν έβγαζαν καν ήχο ήφως. Απλά σε στοχεύανε και μετά το μισό σου σώμα εξα-φανιζόταν. Έτσι απλά.

Τέλος πάντων, αυτό που μπορούσα να κάνω ακόμαήταν να πατήσω γκάζι. Έσκυψα και σανίδωσα το πετάλικαι το αμάξι τινάχτηκε προς τα μπρος –σε καμία περί-πτωση με την ταχύτητα που θα ήθελα– γδέρνοντας το κι-γκλίδωμα και πετώντας σπίθες σαν να ήταν 4η Ιουλίου.

Το Μπουβ φώναξε κάτι που δεν μπορούσα να ακούσωή να καταλάβω. Προσπάθησα να μη γίνω στόχος, κουνώ-ντας το αμάξι μπρος πίσω και σηκώνοντας το βλέμμα στοτσακ πριν χτυπήσω ένα SUV. Κοίταξα έξω απ’ το δεξίμου καθρεφτάκι και είδα ότι είχε ξεκολλήσει από το κι-γκλίδωμα. Έτσι, κοίταξα στον καθρέφτη πίσω όψης καιανακάλυψα ότι το μεγαλύτερο μέρος του SUV είχε εξα-φανιστεί, ένα τεράστιο κομμάτι είχε κοπεί τέλεια, σαν ναήταν παγωτό, οπότε προσπάθησα να κοιτάξω απ’ τοναριστερό μου καθρέφτη, αλλά ούτε αυτός βρισκόταν πιαεκεί. Γύρισα και είδα το Μπουβ να χάνεται σιγά σιγά πί-

21


σω μου. Τώρα βρισκόταν πολύ μακριά πια. Δε με κυνη-γούσε.

«Ποπό, Γουρούνι» είπα μαλακά και το Γουρούνι ξε-τρύπωσε κάτω απ’ το φρένο, λες και δεν το ένοιαζε τι θαγινόταν.

Ένα λεπτό αργότερα οδήγησα το αμάξι στην άκρη τουδρόμου, σταμάτησα και το εξέτασα γύρω γύρω. Το όπλοτου Μπουβ είχε εξαϋλώσει τον καθρέφτη μου και υπήρ-χε μια τρύπα στο αριστερό πίσω τζάμι, στο σημείο απ’όπου η ακτίνα είχε περάσει μέσα στο αμάξι. Τέντωσα τονλαιμό μου και είδα μια ακόμα μεγαλύτερη τρύπα στο πί-σω παρμπρίζ, εκεί απ’ όπου η ακτίνα είχε βγει απ’ τοαμάξι. Κάθε τρύπα ήταν όσο πιο τέλεια μπορούσε να γί-νει, όπως όταν μια φόρμα κουπάτ για μπισκότα κόβει τηζύμη.

«Τους σιχαίνομαι» είπα. «Τους σιχαίνομαι. Ήμαστανπολύ τυχεροί, Γουρούνι».

Αλλά το Γουρούνι δεν άκουγε. Είχε απλωθεί στη θέσητου συνοδηγού και είχε αποκοιμηθεί.

Γιατί πυροβόλησε το Μπουβ; Δεν ήξερα – το μόνο πουέκανα ήταν να οδηγώ προς τη Φλόριντα, όπως μας είχανπει. Αλλά στο εβδομηκοστό έβδομο χιλιόμετρο κατάλα-βα γιατί δεν υπήρχε κανείς άλλος στον δρόμο. Γιατί δενυπήρχε δρόμος.

Παίρναμε μια στροφή, όταν το αμάξι αναπήδησε χτυ-πώντας σε μια λακκούβα. Η ζώνη μου είχε τεντωθεί, έτσιπου πήγαινα σαν νευρόσπαστο μπρος πίσω, κι ένιωσατον πόνο να ανεβαίνει στον λαιμό μου. Το Γουρούνι κα-τρακύλησε απ’ τη θέση του, ξύπνησε για λίγο, όταν βρέ-

22


θηκε στο πάτωμα του αμαξιού, και αποκοιμήθηκε καιπάλι εκεί που έπεσε.

Απέφυγα μεγάλα κομμάτια ασφάλτου και πλησίασακάτι που έμοιαζε περισσότερο με άδεια πισίνα παρά μελακκούβα. Μετά από άλλη μια στροφή ο δρόμος είχε χα-θεί. Το μικρό μου αυτοκίνητο έπεσε από την άκρη ενόςσπασμένου πεζοδρομίου μέσα σε έναν κρατήρα από χώ-μα και πίσσα κι εγώ έφερνα ολόκληρες στροφές το τιμό-νι, ενώ πλάκωνα το φρένο με την κονσέρβα από καλα-μπόκι που είχα για πόδι. Γλιστρήσαμε και πήραμε παρα-μάζωμα κάτι κατσαρωμένα μεταλλικά αραβουργήματαπου παλιότερα ήταν το προστατευτικό κιγκλίδωμα τουδρόμου, μετά γλιστρήσαμε στο ανάχωμα, ντελαπάραμεδυο φορές και σταματήσαμε απότομα σε ένα πάρκινγκπαντοπωλείου.

Ο αέρας γύρω από το αυτοκίνητο είχε γίνει πορτοκα-λής από τη σκόνη. Αγκάλιασα το τιμόνι σαν να ήταν σω-σίβιο. Το Γουρούνι ήταν ξαπλωμένο με την πλάτη στηνκούρμπα όπου το τζάμι συναντιέται με το ταμπλό. Τα μά-τια μας συναντήθηκαν και μου γρύλισε απειλητικά.

Αυτό ήταν λοιπόν. Κανείς δεν πήγαινε με το αυτοκί-νητο, επειδή τα Μπουβ είχαν καταστρέψει τους αυτοκι-νητόδρομους. Όχι που θα τους άφηναν.

Έβγαλα κουρασμένη τη ζώνη μου και έπεσα έξω απότο αμάξι. Το Γουρούνι με ακολούθησε, τεντώθηκε και με-τά χίμηξε σε ένα μαμούνι.

Παραλίγο να κάνω εμετό. Μπορώ να το γράψω αυτόσε σχολική έκθεση; Ότι ξέρασα; Γιατί, όταν λέω «παρα-λίγο», στην ουσία εννοώ «συνέχεια».

Όση ώρα ήμουν διπλωμένη, πρόσεξα ότι μας είχε σκά-

23


σει ένα λάστιχο. Δεν ήμουν σίγουρη αν είχαμε ρεζέρβα,αλλά έτσι κι αλλιώς δεν είχε και πολλή σημασία, αφού δενήξερα πώς να την αλλάζω. Το μόνο που με είχε μάθει ημαμά από συντήρηση αυτοκινήτων ήταν ο αριθμός τουρυμουλκού φορτηγού που καλούσες όταν σταματούσεςνα τσουλάς.

Βασικά, δεν είχα και πολλές ελπίδες, αλλά σκέφτηκαότι δεν έχανα και τίποτα να πάρω τηλέφωνο κάποιον. Τοπιθανότερο ήταν ότι δε θα απαντούσε κανείς, αλλά ήμα-σταν πολύ μακριά από το σπίτι, για να γυρίσουμε πίσω μετα πόδια. Άνοιξα το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου καιπήρα το κινητό επείγουσας ανάγκης, που είχε μόνο μιαώρα χρόνο ομιλίας και ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΑΙΧΝΙΔΙ. Άνοιξα τοπορτάκι του, πάτησα το power και ξαφνικά ζωντάνεψεμε έναν κροταλιστό ήχο. Από την άλλη άκρη της γραμμήςπαράξενες φωνές μιλούσαν ακαταλαβίστικα χωρίς στα-ματημό.

«Μα δεν πήρα καν αριθμό ακόμα» μουρμούρισα καιοι φωνές σταμάτησαν. «Παρακαλώ;» είπα.

Οι φωνές επέστρεψαν κι έμοιαζαν με βελάσματα καιμικρούς κρότους, λες και περπατούσε πρόβατο πάνω σεπροστατευτικό πλαστικό με φούσκες. Και τώρα ήταν πιοδυνατές και ταραγμένες.

Ξαναπάτησα αμέσως το power κι έκλεισα το πορτάκιτου κινητού. Τώρα το ένιωθα στο χέρι μου σαν κάτι ξένοκαι αηδιαστικό· έτσι, το ξανάχωσα μέσα στο ντουλαπάκικι έβαλα το μάνιουαλ του αυτοκινήτου πάνω του.

Μάνιουαλ αυτοκινήτου, σκέφτηκα. Ίσως να έλεγε πώςνα αλλάζεις λάστιχο. Όχι. Αργότερα. Μπορούσε να πε-ριμένει.

24


Κάθισα κάτω. Ο ουρανός ήταν και πάλι καθαρός. Πέ-ρα μακριά φαινόταν μια μικρή πόλη που δεν ήξερα. Τοψηλότερο κτίριό της ήταν μια παλιά πέτρινη εκκλησία, κιένα κομμάτι από το καμπαναριό της είχε κοπεί σαν απόκαθαρή δαγκωνιά. Εκεί κοντά μπορούσα να διακρίνωσπασμένους τηλεφωνικούς στύλους που κρέμονταν σανπαρατημένες μαριονέτες. Αρκετά είχα κάτσει.

«Ίσως να ’χει μείνει φαγητό στο παντοπωλείο» είπαχαρωπά, ενώ παράλληλα έψαχνα το Γουρούνι.

Για σας από τη χρονοκάψουλα, το παντοπωλείο είναιένα μαγαζί που πουλάει τα πάντα, από σόδες και λου-κουμάδες μέχρι λαχνούς για το λαχείο. Όσοι θέλουν νακατανοήσουν καλύτερα πώς το ανθρώπινο είδος κατα-κτήθηκε τόσο εύκολα πρέπει να εξετάσουν αυτά τα μα-γαζιά. Σχεδόν τα πάντα εκεί μέσα ήταν γεμάτα ζάχαρη,τυρί και συμβουλές αδυνατίσματος.

Ήταν σκοτεινά στο εσωτερικό, αλλά αυτό το περίμε-να. Το Γουρούνι με ακολούθησε· μπήκε μαζί μου στοάδειο μαγαζί. Ένα κουδουνάκι χτύπησε και η πόρταάνοιξε. Τα ράφια ήταν σχεδόν άδεια, πιθανότατα λεηλα-τημένα, εκτός από κάτι μουχλιασμένα υγιεινά σνακ απόγιαούρτι και ψωμί που λέγονταν «ΘρεπτοΖόουν-Εξτρίμ-Φίτνες-Πλας-Αχτύπητες Μπάρες με Ασβέστιο». Είχεακόμη μια σακούλα και λίγες κονσέρβες με γατοτροφή –κι αυτό ήταν καλό. Έκατσα στο κρύο πάτωμα με επέν-δυση φορμάικα και έφαγα μια από τις ροζ θρεπτικέςμπάρες, ενώ το Γουρούνι έτρωγε μια κονσέρβα από το«Γεύμα του Θαλασσόλυκου».

«Δε νομίζω πως θα τα καταφέρουμε να φτάσουμε στηΦλόριντα» είπα.

25


«Μιάου;»«Φλόριντα. Εκεί που πηγαίνουμε. Μεγάλη πολιτεία,

γεμάτη πορτοκάλια».Το Γουρούνι επέστρεψε στο φαγητό του κι εγώ έκοψα

άλλη μια δαγκωνιά απ’ αυτό που άρχισα να σκέφτομαιότι ήταν απλώς μια μεγάλη ροζ γόμα.

«Ίσως μπορούμε να μείνουμε εδώ. Είμαστε πολύ μα-κριά από την πόλη. Το Μπουβ μπορεί να μην το καταλά-βει καν».

«Μιάου».«Και βέβαια μπορούμε. Μπορούμε να μείνουμε στο

σπίτι κάποιου. Ή σ’ ένα ξενοδοχείο. Και η πόλη θα είναιπιθανότατα γεμάτη κονσέρβες».

«Μιάου μιάου;»«Ωραία. Αφού είσαι τόσο έξυπνη, πες μου εσύ έναν

λόγο να μην τα καταφέρουμε».«Μιάου».«Οχ, πάντα αυτό λες».Το Γουρούνι γουργούρισε και πήρε θέση για έναν

υπνάκο. Έγειρα σε ένα ΑΤΜ κι έκλεισα τα μάτια μου κό-ντρα στον ήλιο που έδυε. Δε θυμάμαι να με παίρνει ούπνος, αλλά είχε σκοτεινιάσει, όταν ξύπνησα με μια φραν-τζόλα ψωμί κάτω από το κεφάλι μου και άκουσα το κου-δουνάκι της μπροστινής πόρτας.

Προσπάθησα να πάρω ανάσα κι έτρεξα γρήγορα νακρυφτώ κάτω από ένα ράφι. Πολύ αργά θυμήθηκα τοΓουρούνι, που δεν το έβλεπα πουθενά. Κάτι κινιόταν μέ-σα στο άδειο μαγαζί και τα βήματά του ακούγονταν σαντυμπανοκρουσία.

Φύγε μακριά, φύγε μακριά, έλεγα σαν να έψελνα μέ-

26


σα στο κεφάλι μου, γιατί ήμουν σίγουρη ότι ήταν έναΜπουβ. Πέρασε από τη σειρά με τα ράφια όπου ήμουνκρυμμένη, κι εγώ έριξα μια ματιά στο σύμπλεγμα ποδιώνμικροσκοπικού ελέφαντα που είχε, ντυμένα με μια ελα-φριά γαλάζια φόρμα από καουτσούκ. Μπουβ. Πιθανό-τατα το ’χαν στείλει για να με βρει.

Τότε η τυμπανοκρουσία σταμάτησε. Μια υγρή, ένρινηφωνή είπε: «Α, γεια σου, ψιψίνι».

Το Γουρούνι.«Πώς βρέθηκες μέσα στο παντοπωλείο;»Άκουσα το δυνατό γουργούρισμα του Γουρουνιού –

το παλιοκουνάβι. Πιθανότατα τριβόταν σε καθένα απότα οχτώ πόδια του Μπουβ.

«Κάποιος σε... έβαλε μέσα, ε;»Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Λες και το Γουρούνι

μπορούσε να πει: «Ναι, με έβαλε μέσα η Ουτοπία. Είναιστον διάδρομο πέντε».

«Πρέπει να πεινάς» είπε το Μπουβ στο Γουρούνι. «Θασου άρεσε να με συνοδεύσεις, όσο θα πίνω ένα μπουκάλισιρόπι για τον βήχα;»

Η τυμπανοκρουσία ξανάρχισε. Κινούνταν και πάλι.Ξεπρόβαλα το κεφάλι μου από το ράφι πάνω στην ώρα,για να τους δω να μπαίνουν σε μια πόρτα με την επιγρα-φή «ΜΟΝΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ».

Χωρίς να το σκεφτώ, πετάχτηκα όρθια κι έτρεξα προςτην πόρτα. Την άνοιξα με ένα σπρώξιμο κι ακούστηκεένα κουδούνισμα – α, ναι, το κουδουνάκι. Μια γρήγορηματιά πίσω μου και είχα φύγει. Έτρεξα στο αμάξι, πήρατην τσάντα μου και κατευθύνθηκα προς έναν φράχτηαπό θάμνους που περιστοίχιζε το πάρκινγκ. Ήμουν

27


ασφαλής· πρόλαβα να κρυφτώ πίσω του και κοίταξα μέ-σα από ένα κενό στη φυλλωσιά, πάνω στην ώρα για ναδω το Μπουβ να ξεμυτίζει από το παντοπωλείο. Αυτός,αυτό ξετρύπωσε από την πόρτα και κοίταξε δεξιά αρι-στερά εξετάζοντας το πάρκινγκ, για να ανακαλύψει τιμπορεί να ήταν αυτό που ήταν τόσο χαζό, ώστε να ξεχά-σει εντελώς ότι η πόρτα είχε κουδουνάκι. Μετά ξαφνιά-στηκε όταν είδε το αμάξι μου και χαμογέλασε και πάλιστο Γουρούνι. Μπορούσα να το δω μέσα από την πόρτα,με τα μπροστινά του πατούνια πάνω στο τζάμι.

«Ε... γεια!» φώναξε το Μπουβ. Κοίταξε ψηλά προς τονκατεστραμμένο αυτοκινητόδρομο και ξεφύσηξε απ’ τημύτη.

Προσπάθησα να γίνω όσο πιο μικρή γινόταν, προσπά-θησα να σταματήσω τον χτύπο της καρδιάς μου ή τονβόμβο του αίματος στ’ αυτιά μου. Τα βήματα του Μπουβακούγονταν κατά μήκος της ασφάλτου, όσο πλησίαζεπρος κάτι καινούριο, κάτι που δεν είχα προσέξει πιο πριν.

Στη γωνία του πάρκινγκ ήταν αυτό το τρελόπραμα,σαν ένα τεράστιο καρούλι κλωστής με κέρατα. Ήταν ολό-κληρο από πλαστικό, ήταν μπλε και αιωρούνταν στον αέ-ρα, γύρω στα δεκαπέντε εκατοστά από το έδαφος.

«Δε θα σου έκανα ποτέ κακό!» φώναξε πάλι το Μπουβ.«Αν θες να μου κάνεις παρέα, υπάρχει αρκετό σιρόπι γιατον βήχα και μπισκότα οδοντοφυΐας, που φτάνουν γιαόλους!»

Αυτό, αυτός, ό,τι ήταν τέλος πάντων έφερε με ένα σάλ-το το κοντό του σώμα πάνω στο μεγάλο καρούλι και γρα-πώθηκε απ’ τις άκρες με τα μικρά ελεφαντίσια πόδια του.Τα μικροσκοπικά βατραχίσια χέρια του τεντώθηκαν κι

28


έπιασαν σφιχτά τα κέρατα, και με λίγα ελαφρά χτυπημα-τάκια και στριψίματα το πλαστικό μπλε πράγμα σηκώ-θηκε τριάντα πόντους στον αέρα και γλίστρησε πάνω απ’τον λόφο από σχιστόλιθο και αγριόχορτα προς τη λεω-φόρο.

«Αλό!» φώναξε καθώς απομακρυνόταν αρμενίζοντας.«Δε χρειάζεται τίποτα να φοβόσαστε! Τα Μπουβ δε σαςτρώνε πια, φίλοι!»

Το παράξενο μικρό σκουτεράκι του Μπουβ χάθηκεπίσω από την κορυφή του λόφου κι εγώ όρμησα προς τοκατάστημα – για ποιον λόγο; Για να βρω το Γουρούνι;Αυτό πιθανότατα θα προτιμούσε να κάτσει με το Μπουβ.Αλλά ήταν το μόνο που μου είχε απομείνει, και το αυτο-κίνητο δε θα προχωρούσε με σκασμένο λάστιχο, και η μό-νη μου σκέψη ήταν να εξαφανιστώ μέσα σ’ αυτή τη μικρή

29

Πράγμα σαν φούσκα


πόλη ελπίζοντας πως το Μπουβ δε θα έκανε καμιά προ-σπάθεια να με βρει.

«Ώρα να φύγουμε, Γουρούνι» είπα μπουκάροντας στοπαντοπωλείο με το στομάχι μου να χτυπάει σαν το κου-δουνάκι της πόρτας. Η γάτα προσπάθησε να βγει τρέχο-ντας από την πόρτα –να πάει να βρει τον εξωγήινο, φα-ντάζομαι–, αλλά την άρπαξα στα χέρια μου.

«Ηλίθιο γατί».Έχωσα όλες τις γατοτροφές και όλες τις διατροφικές

μπάρες στην τσάντα μου κι έτρεξα γραμμή για το αυτο-κίνητο. Έκανα έναν τελευταίο έλεγχο για να δω αν τα εί-χα πάρει όλα και την έκανα. Την ώρα που ήμουν στηνπόρτα του συνοδηγού, θυμήθηκα το κινητό τηλέφωνοκαι αναρωτήθηκα αν θα ’πρεπε να το πάρω μαζί μου, καιτότε... μου ήρθε μια σατανική ιδέα.

Το Γουρούνι χτυπιόταν μέσα στα χέρια μου.«Γροουουγρ’φτ» είπε.Γέλασα. «Μην ανησυχείς. Δε θα πάμε πουθενά. Θα

ξαναμπούμε απλώς μέσα στο παντοπωλείο και θα περι-μένουμε τον φίλο σου να επιστρέψει».

Το Γουρούνι σύριξε χαμηλόφωνα.

Θα σας πω πώς μου φάνηκε ότι έγιναν τα πράγματα. Φα-ντάζομαι πως το Μπουβ πετούσε για λίγο πάνω από τηνπαλιά εθνική οδό και σκεφτόταν «Νταμ ντίρι νταμ, εγώσίγουρο θα το βρω το Ουτοπία ή ό,τι άλλο είναι αυτό, τηντρώω ή την παραδίδω την ή τη διακτινίζω στη Φλόρινταή κάτι τέτοιο» και μετά ίσως το Μπουβ να έριξε μια μα-τιά γύρω απ’ το παντοπωλείο και μέσα στο αυτοκίνητόμου και μετά ίσως σκέφτηκε «Χο, χαμ, αυτό είμαι μάλλον

30


στη φαντασία μου, δεν έχω εκεί κορίτσι ή τέλος πάντων,εγώ σίγουρος είμαι χαζός, ήχος προβάτου, αεροπλάστ,αεροπλάστ».

Μετά, το Μπουβ πάρκαρε το καρούλι του με τα κέρα-τα, γύρισε και μπήκε μέσα στο παντοπωλείο και αναρω-τήθηκε πού ήταν το Γουρούνι και, όταν η πόρτα σταμά-τησε να κουδουνίζει, άκουσε κάτι. Οπότε σκέφτηκε: «Τιείμαι αυτό;». Και πήγε να δει. Και, καθώς πλησίαζε τακατεψυγμένα προϊόντα, θα κατάλαβε ίσως ότι ήταν οιφωνές άλλων Μπουβ, παρότι ήταν τόσο ηλίθιο. Και είδεότι η πόρτα ενός ψυγείου ήταν ανοιχτή, ενώ δεν ήταν πιοπριν, οπότε πήγε εκεί και κρυφοκοίταξε μέσα κι έβγαλεέναν ήχο προβάτου. Ίσως εκείνη τη στιγμή να πρόσεξεόλα εκείνα τα ράφια του ψυγείου στο πάτωμα δίπλα στοκινητό μου τηλέφωνο, αλλά δεν έπαιζε ρόλο, γιατί ακρι-βώς εκείνη τη στιγμή εγώ κλότσησα τον εξωγήινο πισινότου και έκλεισα και αμπάρωσα την πόρτα του ψυγείου μετο κοντάρι μιας σκούπας.

Το Μπουβ χοροπήδηξε πάνω κάτω και γύρισε προς τομέρος μου. Με μεγάλη μου χαρά είδα ότι φαινόταν αρκε-τά έκπληκτο –ή φοβισμένο– και πίεσε το χοντρό του πρό-σωπο πάνω στο τζάμι, για να καταφέρει να δει καλύτερααυτόν που το αιχμαλώτισε. Έκανα μια χορευτική φιγούρα.

«Για ποιον έκανες εσύ λόγο αυτό;» είπε. Τουλάχιστοναυτό νομίζω πως είπε. Δυσκολευόμουν να το ακούσω πί-σω απ’ το τζάμι. Αναρωτήθηκα ξαφνικά αν μετά από λί-γο θα του τελείωνε το οξυγόνο. Ένιωσα κάπως άβολα μ’αυτή τη σκέψη, αλλά θύμισα στον εαυτό μου σε τι κατά-σταση βρισκόμουν.

«Ωραία» ψιθύρισα. «Ελπίζω να μη μείνει από οξυγό-

31


νο». Θα μου άρεσε να κρύωνε κιόλας εκεί μέσα, αλλά εί-χε κοπεί το ρεύμα.

«Τι;» άκουσα το Μπουβ να λέει αδύναμα. «Τι είπεεσύ;» Τα μάτια του πετάγονταν δεξιά αριστερά σαν μι-κρά ψαράκια. Τα βατραχοδάχτυλά του χτυπούσαν στοτζάμι.

«Σου λέω ότι αυτό σου αξίζει! Μου κλέψατε τη μαμάμου, οπότε θα κλέψω κι εγώ έναν από σας!»

«Τι;»«Μου κλέψατε τη μαμά!»«Τημαμά;»«ΤΗ... ΜΑΜΑ!»Το Μπουβ φάνηκε να το σκέφτεται για λίγο και μετά

τα μάτια του έλαμψαν.«Ααα. “Τη μαμά!”» είπε χαρωπό. «Τι με αυτήν τρέχει

τώρα;»Φώναξα και κλότσησα το τζάμι.«Αχά». Το Μπουβ έγνεψε σαν να είχα πει κάτι σημα-

ντικό. «Μάλιστα. Οπότε... μπορώ να βγω στο έξω τώρα;»«Όχι!» ούρλιαξα. «Δεν μπορείς να βγεις στο έξω. Δεν

μπορείς να ξαναβγείς ποτέ στο έξω!»Όταν το άκουσε αυτό, το Μπουβ φάνηκε να ξαφνιά-

ζεται πραγματικά και να πανικοβάλλεται. «Τότε... τότε... θα πρέπει εσένα πυροβολήσω με το

όπλο μου!»Πήδηξα πίσω, με τις παλάμες ψηλά. Μέσα σ’ όλο το

πανηγύρι δεν το ’χα σκεφτεί αυτό. Τα μάτια μου τινά-χτηκαν προς τα κει που θα έπρεπε να βρίσκονται οι γο-φοί του – αν είχε δηλαδή. Κατσούφιασα.

«Δεν έχεις καν όπλο!»

32


«Ναι! ΝΑΙ!» φώναξε κουνώντας το κεφάλι του πάνωκάτω μανιασμένα, λες κι αυτό που είπα επιβεβαίωνε τοεπιχείρημά του. «ΟΧΙ ΟΠΛΟ! Οπότε θα πρέπει να... θαπρέπει να...»

Ολόκληρο το σώμα του έτρεμε.«... ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΩ ΜΠΡΟΣ ΜΕ ΛΕΪΖΕΡ ΑΠΟ ΜΑΤΙΑ

ΜΟΥ!»Έπεσα πάνω σε μια σειρά από ράφια. Αυτό τώρα ήταν

καινούριο.«Να πυροβολήσεις μπρος με λέιζερ;»«ΝΑ ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΩ ΜΠΡΟΣ ΜΕ ΛΕΪΖΕΡ!»«Μπορείς να κάνεις τέτοιο πράγμα;»Το Μπουβ δίστασε. Τα μάτια του τρεμόπαιξαν. Μετά

από λίγα δευτερόλεπτα απάντησε «Ναι».Μισόκλεισα τα μάτια μου. «Εντάξει λοιπόν, αν εσύ πυ-

ροβολήσεις με τα λέιζερ των ματιών σου, δε θα έχω άλληεπιλογή από το να... ΚΑΝΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΟΥ ΝΑ ΕΚΡΑ-ΓΕΙ!»

«Εσείς οι άνθρωποι δεν μπορείτε να καν…»«Μπορούμε! Μπορούμε και πολύ μάλιστα! Αλλά συ-

νήθως δεν το κάνουμε. Το θεωρούμε αγένεια».Το Μπουβ το σκέφτηκε για λίγο.«Τότε... χρειαζόμαστε μια... ανακωχή. Εσύ δε θα κά-

νεις κεφάλι να εκραγεί κι εγώ δε θα το κάνω το ΚΑΤΑ-ΣΤΡΟΦΙΚΟ ΛΕΪΖΕΡ ΜΑΤΙΩΝ μου».

«Εντάξει» συμφώνησα. «Ανακωχή».«Ανακωχή».Πέρασαν λίγα λεπτά μέσα στην απόλυτη σιωπή του

καταστήματος.«Λοιιιιπόν... μπορώ να βγω στο έξω τώρ…»

33


«Όχι!»Το Μπουβ έδειξε πάνω απ’ το κεφάλι μου χτυπώντας

την άκρη του δαχτύλου του πάνω στο τζάμι.«Εγώ μπορώ το αμάξι σου φτιάξω. Είδα ότι είναι σπα-

σμένο».Σταύρωσα τα χέρια μου. «Τι θα μπορούσε να ξέρει ένα

Μπουβ από επισκευή αυτοκινήτων;»Ξεφύσηξε υποτιμητικά. «Εγώ είμαι ανώτερος αξιωμα-

τούχος συντήρησης Μπουβ. Μπορώ να φτιάχνω το πά-ντα! Σίγουρα μπορώ να φτιάξω πρωτόγονο ανθρωπαμά-ξι».

Δε μου άρεσε που την έλεγε στο αμάξι μου, αλλά χρει-αζόταν στ’ αλήθεια επισκευή.

«Πώς μπορώ να ξέρω ότι θα κάνεις αυτό που λες; Εσύμάλλον θα φωνάξεις απλώς τους φίλους σου και θα μεπάτε τσουβαλιαστή στη Φλόριντα».

Το Μπουβ ρυτίδωσε αυτό που μπορεί να ήταν το μέ-τωπό του. «Δε θες πας στη Φλόριντα; Εκεί οι δικοί σουλαός είναι. Όλοι οι άνθρωποι αποφάσισαν να πάνε στηΦλόριντα».

«Ε! Δε νομίζω ότι μας έπεφτε και λόγος» είπα.«Ναι!» απάντησε το Μπουβ. «Φλόριντα!»Αναστέναξα κι άρχισα να πηγαίνω πάνω κάτω στον

διάδρομο. Όταν γύρισα να κοιτάξω προς το ψυγείο, είδαότι το Μπουβ είχε σηκώσει το κινητό μου τηλέφωνο.

«Θα μπορούσα να μιλήσω τους» είπε σοβαρότατος.«Θα μπορούσα να τους πάρω τώρα αμέσως».

Αλήθεια έλεγε. Θα μπορούσε.Τράβηξα το κοντάρι της σκούπας από την πόρτα και

την άνοιξα. Το Μπουβ όρμησε προς το μέρος μου κι αμέ-

34


σως μετάνιωσα για όλα, μόνο που τότε συνειδητοποίησαότι δε μου επιτιθόταν. Πρέπει να ήταν κάτι σαν αγκαλιά,γιατί δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον καλύτερο τρόπο νατο περιγράψω.

«Βλέπει;» είπε. «Μπουβ και ανθρωποφάρα μπορούννα είναι φίλοι. Εγώ πάντα λέω!»

Τον χτύπησα μαλακά και προσεκτικά στην πλάτη.

Ακούγεται τρελό, το ξέρω, αλλά βρέθηκα να ψάχνω μέ-σα στη μικρή πόλη για προμήθειες όση ώρα το Μπουβέφτιαχνε το αυτοκίνητό μου. Δε νομίζω να χρειάζεται νασας πω ότι το Γουρούνι είχε κάτσει μαζί του.

Μπούκαρα σε πέντε εγκαταλειμμένα μαγαζιά και βρή-κα κρακεράκια, μιλκσέικ διαίτης, εμφιαλωμένο νερό,εξαιρετικά μπέιγκελ με γλάσο μελιού, ντοματοπελτέ, ζυ-μαρικά, έναν κουβά από κάτι που λεγόταν «TUB!» καισυνοδευόταν από δικό του κουτάλι, και «Φρουτωνοστι-μιές Τσοκονίλλα Λάιτ», πράγμα που μ’ έκανε να παραβώτην αρχή μου να μην τρώω τίποτα που να είναι γραμμένοανορθόγραφα. Το Μπουβ μού είχε πει μερικά πράγματαπου του άρεσαν, οπότε πήρα μαζί μου κι ένα καλάθι γε-μάτο καραμέλες μέντας, καλαμποκάλευρο, μαγιά τηςμπύρας, κύβους ζωμού κρέατος, οδοντικό νήμα με γεύσημέντας και κόλλες Α4.

«Ε, Μπουβ!» φώναξα μόλις γύρισα. Τον έβλεπα κάτωαπό το αυτοκίνητο να βαράει με πάθος. Το αυτοκίνητο,πρέπει ν’ αναφέρω εδώ, είχε τρεις νέες κεραίες. Οι τρύ-πες στα παράθυρα με κάποιον μαγικό τρόπο δεν ήτανπια εκεί. Υπήρχαν σωλήνες και μάνικες που ένωναν διά-φορα μέρη του αυτοκινήτου με άλλα μέρη του αυτοκινή-

35


του, και κάποια πράγματα που μπορώ μονάχα να τα πε-ριγράψω σαν πτερύγια. Όλα αυτά φαίνονταν να έχουνφτιαχτεί απ’ όσο μέταλλο είχε καταφέρει να σώσει τοΜπουβ από το παντοπωλείο. Πάνω σ’ ένα πτερύγιο φαι-νόταν ένα σχέδιο από ένα παγωμένο αναψυκτικό και ηλέξη «Σλουρπ».

Είδα μια ανοιχτή εργαλειοθήκη και εργαλεία πεταμέ-να παντού, όλα άγνωστα σ’ εμένα.

«Όλα αυτά μου φαίνονται λίγο υπερβολικά για ένασκασμένο λάστιχο» είπα.

Το Μπουβ τίναξε το κεφάλι του προς τα έξω.«Σκασμένο λάστιχο;»Το κοίταξα ανέκφραστα για ένα δευτερόλεπτο και με-

τά πήγα από την άλλη μεριά του αυτοκινήτου. Το λάστι-χο συνέχιζε να είναι σκασμένο.

36


«Το αμάξι πρέπει να αιωρείται καλύτερα τώρα!» φώ-ναξε χαρωπά.

«Να αιωρείται;» απάντησα. «Να αιωρείται καλύτερα;Δεν αιωρούνταν καθόλου πριν!»

«Χμ» είπε το Μπουβ κοιτάζοντας κάτω. «Οπότε αυτόείναι το γιατί οι τροχοί είναι τόσο βρόμικοι».

«Μάλλον».«Οπόοοτε αυτό κυλούσε πριν;»«Ναι» απάντησα κάπως απότομα. «Κυλούσε. Πάνω

στο έδαφος».Το Μπουβ το σκέφτηκε για λίγη ώρα.«Μα... πώς κυλούσε με λάστιχο σκασμένο;»Άφησα το καλάθι κάτω κι έκατσα στο έδαφος. «Δεν

παίζει ρόλο» είπα.«Λοιπόν» απάντησε το Μπουβ. «Θα αιωρείται άπαι-

χτα τώρα. Χρησιμοποίησα μέρη από το δικό μου όχημα».Με εξέπληξε σε κείνη τη φάση έτσι όπως είπε το «άπαι-

χτα». Ήταν αργκό. Ήταν κάτι που δεν περίμενα ότι θαχρησιμοποιούσε. Και ήταν αργκό που δεν ήταν πια τόσοδημοφιλής. Κανένας δεν το έλεγε πια αυτό. Κανέναςεκτός απ’ τη μαμά μου και μερικές φορές κι εμένα. Υπο-θέτω πως με έκανε να σκεφτώ τη μαμά και υποθέτω πωςμε έκανε να τσαντιστώ λιγάκι.

«Φάε το οδοντικό σου νήμα, Μπουβ» είπα και κλό-τσησα το καλάθι προς το μέρος του. Δε φάνηκε να τονενοχλεί αυτό κι έκανε ό,τι του είπα και άρχισε να ρουφάτο νήμα σαν να ήταν σπαγγέτι.

«Δεν το λες σωστά αυτό» είπε τελικά.«Ποιο δε λέω;»«Το “Μπουβ”. Έτσι όπως το λες είναι πολύ σύντομο.

37


Πρέπει να τραβάς το “ο”, σαν μακριά ανάσα. Μπου-ου-ουβ».

Μετά από λίγο κατάπια την οργή μου και προσπάθησα.«Μπουουουβ».«Όχι. Μπου-ου-ουβ».«Μπου-ου-ου-ουβ».Το Μπουβ σκυθρώπιασε. «Τώρα ακούγεσαι σαν πρό-

βατο».Κούνησα το κεφάλι μου. «Ωραία. Άρα ποιο είναι το

όνομά σου; Θα σε φωνάζω μ’ αυτό».«Αχ, όχι» απάντησε το Μπουβ. «Για ανθρωποκόριτσο

να προφέρεις το όνομά μου σωστά, θα χρειαζόσουν κε-φάλια δύο. Αλλά, σαν ανθρώπινο όνομα έχω διαλέξει το“Τζέι Λο”».

Έπνιξα ένα γελάκι. «Τζέι Λο; Το γήινο όνομά σου εί-ναι Τζέι Λο;»

38

Ο Τζέι Λο εξετάζει την κάμερα


«Τσου» με διόρθωσε ο Τζέι Λο. «Όχι “γήινο”. “Σμε-κλανδικό”».

«Τι θες να πεις “σμεκλανδικό”;»«Αυτό είναι το πράγμα που έχουμε ονομάσει αυτό τον

πλανήτη. Σμεκλάνδη. Σαν φόρο τιμής στον ένδοξο ηγέτημας, Κάπτεν Σμεκ».

«Για περίμενε». Κούνησα το κεφάλι μου. «Όπα. Δενμπορείτε έτσι απλά να αλλάξετε όνομα στον πλανήτη».

«Λαοί που ανακαλύπτουν μέρη μπορούν να δώσουνόνομα».

«Μα λέγεται Γη. Πάντα Γη λεγόταν».Ο Τζέι Λο μού χαμογέλασε συγκαταβατικά. Ήθελα να

τον χτυπήσω.«Εσείς άνθρωποι ζείτε πάρα πολύ στον παρελθοντό-

χρονο. Εμείς πάνω στη Σμεκλάνδη προσγειωθήκαμε πο-λύ καιρό πριν».

«Προσγειωθήκατε τα περασμένα Χριστούγεννα!»«Τσου. Όχι “Χριστούγεννα”. “Ημέρα Σμεκ”».«Ημέρα Σμεκ;»«Ημέρα Σμεκ».

Τέλος πάντων. Έτσι έμαθα λοιπόν το πραγματικό νόηματης Ημέρας Σμεκ. Μου το είπε εκείνο το Μπουβ που λέ-γεται Τζέι Λο. Στα Μπουβ δεν άρεσε που γιορτάζαμε τιςδικές μας γιορτές, οπότε τις αντικατέστησαν όλες με και-νούριες. Τα Χριστούγεννα ονομάστηκαν και πάλι προςτιμήν του Κάπτεν Σμεκ, του αρχηγού τους, ο οποίος ανα-κάλυψε έναν καινούριο κόσμο για χάρη των Μπουβ, κιαυτός ο κόσμος ήταν η Γη. Θέλω να πω η Σμεκλάνδη.

Ό,τι να ’ναι. Τέλος.

39


ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...

Documents

Transcript of ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...