ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΑΡ. ΦΥΛΛΟΥ 8

Διανέμεται Δωρεάν

2. Σημείωμα έκδοσης - Μαύρο Πρόβατο3. Αυτή κι αν είναι τσόντα4. Αν ήμουν Δήμαρχος5. Έρωτας και Θεσμοί6. Στο έλεος του φτερωτού θεού7. Στο hamam του Βύρωνα8-9. Οι ΔΙΑΔΡΟΜΙΣΤΕΣ Προτείνουν

10. Flirt11. Προχωρημένη ακμή - Ιστορική συνάντηση12. Ευκολία...Συνέχεια - Η ιστορία του δονητή13. Ένα Παραμύθι για να κοιμηθώ - Δρομολόγια 14. Πάθος με την εξουσία - Έρωτας & Αθλητισμός15. Τραγουδώντας Ερωτόκριτο16. Καλλιτέχνες του Βύρωνα (Ι. Βεντίκου)

Αρ. Φύλλου 8URL: http://diadromespress.blogspot.com

e-mail:[email protected]

ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΟΡΓΑΝΟ ΓΕΝΙΚΩΣ

Αρ. Φύλλου 82

...στο Βύρωνα

ΜΑΥΡΟ ΠΡΟΒΑΤΟΤο φύλλο αυτό αποφασίσαμε να είναι αφιερωμένο στον έρωτα. Οι λόγοι και τα κίνητρα μας πολλά και διαφορετικά. Το ερώτημα όμως είναι ποιο μπορεί να είναι στις μέρες μας το μαύρο ερωτικό πρόβατο; Ιστορίες πάθους προφανώς έχουμε όλοι καλά κρυμμένες μέσα μας ή τις γνωρίζουμε από τον περίγυρο μας. Στην τηλεόραση από τότε που άρχισαν τα ιδιωτικά κανάλια τα έχουμε δει όλα. Μπερδεμένα ζευγάρια, πατέρας, γιός ερωτευμένοι με την ίδια γυναίκα, αδέρφια που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους και ερωτεύονται, εκείνος μπαλαμός και εκείνη τσιγγάνα κλπ κλπ. Σε ένα πλαίσιο που προσπαθεί να απομυθοποιήσει το «περίερ-γο». Παρόλα αυτά αποδεικνύεται ότι ζωή μπορεί και είναι περισσότερο ανατρεπτική και πολύ πιο δύσκολη στην τελική λύση από τα σενάρια. Γιατί τους παράξενους ή αταίριαστους έρωτες η κοινωνία και η γειτονία τους αναγνωρίζει και πίσω από τις κλειστές πόρτες τους συζητάει ακόμη και στις μέρες μας. Οπότε για μαύρα ερωτικά πρόβατα απομένουν αυτοί που δεν δειλιάζουν να εκτεθούν και να υποστούν και τις συνέπειες και κατά κάποιο τρόπο ανοί-γουν δρόμους για να σκεφτούμε όλοι εμείς που περπατάμε στην οδό των αναγνωρισμένων λίγο πολύ ερωτικών σχέσεων. Τα προβατάκια μου λοιπόν τα ανακάλυψα σε ένα πρόσφατο

δημοσίευμα της εφημερίδας «Ελευθεροτύπια». Είναι η Ινδή Σάνια Μίρζα και ο Πακιστανός Σοαΐμπ Μαλίκ που ερωτεύτηκαν και αποφάσισαν να παντρευτούν παρόλο που για τις χώρες τους κάτι τέτοιο μπορεί να αποτελέσει και αιτία για διπλωματικό επεισόδιο μιας και οι σχέσεις των δυο χωρών είναι τεταμένες πολλά χρόνια τώρα. Θα μου πεις γιατί να ασχοληθεί η διπλωματία με τον γάμο των ανθρώπων; Καταρχήν το ζευγάρι είναι για κακή του τύχη διάσημοι -είναι και οι δυο αθλητές -και επιπλέον από ότι φαίνεται η πολιτική αξιοποιεί κάθε στιγμή της καθημερινής ζωής όταν εξυπηρετείται ενώ θα έπρεπε να πράττει ακριβώς το αντίθετο να προσπαθεί να βελτιώνει την καθημερινότητα των ανθρώπων. Για όσους νομίζουν ότι η επιλογή των δύο ερωτευμένων μας ήταν χωρίς κόστος αρκεί να σας πω ότι θα αναγκαστούν να ζήσουν σε μια τρίτη χώρα για να μην σκανδαλίζουν. Εγώ τους εύχομαι να τα καταφέρουν και να συνεχίσουν να κάνουν επιλογές που είναι πρώτα από όλα δικές τους. Ειδικά στον έρωτα αξίζει να βαδίζουμε παθιασμένα…

Ένα τεύχος αφιερωμένο στον ΕΡΩΤΑ, εν μέσω ΚΡΙΣΗΣ

γεννά πολλά ΓΙΑΤΙ …

ΓΙΑΤΙ στις ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ δεν νιώθουμε «όντα μικρά χρωματιστά μες στον

καθρέφτη φυλαγμένα»

ΓΙΑΤΙ «όχι στων μανιφέστων τις κλεισούρες, αλλά σε κείνο εκεί το μπαρ που

ξενυχτά»

ΓΙΑΤΙ το αύριο αν έχει νόημα θέλει καινούργια όνειρα, καινούργιες ουτοπίες.

ΓΙΑΤΙ το μέλλον δεν θα έρθει από μόνο του όπως έλεγε ο Μαγιακόφσκι.

ΓΙΑΤΙ η επόμενη μέρα πρέπει να μας βρει σοφότερους, ομορφότερους.

ΓΙΑΤΙ αν ο κόσμος αλλάξει κάποτε, ας αλλάξει από έρωτα.

Τον έρωτα για τη ζωή, τη δημιουργία, την αλληλεγγύη, την ελευθερία.

ΓΙΑΤΙ μόνοι αλλά και μαζί με όλους.

ΓΙΑΤΙ ........ «λόγια ηθοποιού για τον αγώνα,

λόγια σαν βιολί σε αρραβώνα

με ότι ως τώρα μάχεται λειψό».......

Γιατί…………γιατί………….γιατί.

Γιατί τελικά …γουστάρουμε…

URL: http://diadromespress.blogspot.come-mail:[email protected] 3

...στο Σεξ & την Πολιτική

Μια προσέγγιση πάνω στο θέμα «σεξ και πολιτική» στην Ελλάδα του 2010 μ.χ

Περίεργα και όχι μόνο, κοινωνικά φαινόμενα εξελίσ-σονται στις μέρες μας στη μικρή και «απροστάτευ-τη» αλλά πανέμορφη αυτή χώρα της Μεσογείου.

Η Χώρα αυτή με τη πιο βαριά –ιστορικά- πολιτι-στική κληρονομιά και με μια από τις πιο σκληρές κοινωνικά εξελικτικές πορείες μέχρι να σταθεί στα πόδια σαν σύγχρονο ανεπτυγμένο κράτος πέρασε από τα σαράντα κύματα με τις συνεχείς επεμβάσεις του ξένου παράγοντα, αλλά με το λαό της πάντα την κρίσιμη ιστορικά στιγμή να δίνει το παρόν και να ση-ματοδοτεί το μέλλον της.

Τις τελευταίες βέβαια δεκαετίες στη χώρα επικράτη-σε ένα ιδιαίτερο κλίμα κοινωνικού «ευδαιμονισμού» και μιας ιδιότυπης στρεβλής οικονομικής ανάπτυξης που στηρίχθηκε σε δανειοδότηση παρασιτικών αντι-παραγωγικών τομέων κρατικοδίαιτων επενδύσεων, διεφθαρμένου δημόσιου τομέα, εμπορίου και υπη-ρεσιών και πρώτα από όλα στην πιστωτική ομηρία εκατομμυρίων εργαζομένων από τις τράπεζες μέσα από όλων των ειδών τα δάνεια και το πλαστικό χρή-μα

Στη χώρα καλλιεργήθηκαν και νέοι «μύθοι» για τις δυνατότητες της με κορυφαίο την ανάληψη και διε-ξαγωγή των Ολυμπιακών αγώνων, την πρωτιά στο Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο κ.α.…Ταυτόχρονα που-λώντας διεθνώς ήλιο και θάλασσα προέτρεπε τους πολίτες του κόσμου να ζήσουν το «μύθο» τους στην Ελλάδα, κάτι σαν Ευρωπαϊκό Las Vegas στη Μεσό-γειο.

Όλα αυτά μέχρι που άρχισαν να σκάνε οι οικονο-μικές φούσκες, να βγαίνουν τα σκάνδαλα, να αρχί-σουν να φαίνονται τα αδιέξοδα στα οποία οδηγή-θηκε η χώρα από τις πολιτικές που επέβαλλαν τα κόμματα του δικομματισμού και τα Ευρωπαϊκά οικο-νομικά κέντρα.

Στις μέρες μας λοιπόν, στη μικρή και απροστάτευτη, πλην όμως, όμορφη αυτή χώρα της Μεσογείου, ο διαχειριστής πρωθυπουργός με τα play station πα-ρέδωσε την εξουσία και ο λαός ανέδειξε με την ψήφο του, μη βλέποντας πουθενά άλλο φως, νεότερο δι-αχειριστή πρωθυπουργό απόγονο της γνωστής και ιστορικής οικογένειας.

Από τη στιγμή αυτή και μετά, εδώ και 6 μήνες δηλα-δή, άρχισαν τα όργανα.

Για πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία ξένοι και ντόπι-οι δανειστές διεμήνυσαν στη μικρή και απροστάτευ-τη αυτή χώρα ότι δεν μπορούν πλέον να δανείζουν, γιατί είναι οικονομικά αναξιόπιστη, και απαίτησαν από τους εργαζόμενους να αρχίσουν το χαρακίρι σε μισθούς, συντάξεις, και εργασιακές σχέσεις.

Την ίδια περίοδο οι πολίτες της μικρής και απροστά-τευτης αυτής χώρας ανυποψίαστοι συνέχιζαν να απολαμβάνουν τις μεγάλες «κατακτήσεις» του «αν-

θρωπίνου πολιτισμού»:από τη μια μαζική παράκρουση για τις σεξουαλικές επιδόσεις της νέας εθνικής πορνοσταρ, ενώ από την άλλη εκατοντά-δες χιλιάδες νεολαίοι μαθητές, εργαζόμενοι, άνεργοι με ή χω-ρίς μέλλον συγκεντρώνονται και χτυπιόνται μεταξύ τους ή με την αστυνομία στα γήπεδα καταναλώνοντας αθλητικό προϊόν β! διαλογής εκτο-νώνοντας τις νεανικές τους ορμές.

Μέσα σε ένα τέτοιο κοινωνικό κλίμα ο διαχειριστής πρωθυπουργός ο Γ.Α.Π ( ο ή αλλάζουμε ή βουλιά-ζουμε) παραδίδει την εξουσία στους υπερεθνικούς βιαστές για να αρχίσει μια από τις πιο σκληρές –κοινωνικά- τσόντες, θέλοντας να κάνει όλους τους Έλληνες πισωγλέντηδες.

Αυτό που είναι πλέον γεγονός είναι ότι αρχίζουν αλ-λεπάλληλοι και ΔΥΝΑΤΟΙ βιασμοί με ή χωρίς ΔΟΝΗΤΗ και χωρίς τη δυνατότητα να διαπραγμα-τευτείς ούτε τη βαζελίνη σου!

Το μεγάλο βέβαια ενδιαφέρον είναι πως θα αντι-δράσει η μικρή και απροστάτευτη αυτή χώρα τώρα που θα αρχίσουν να ασελγούν κατά συρροή πάνω στο σώμα της !

Όταν ο Βασίλης πέταξε την ιδέα «θα γράψουμε με το Σωτήρη ένα άρθρο μαζί, με θέμα Σεξ και Πολιτική» μου φάνηκε ενδιαφέρουσα ιδέα. Στη συνέχεια είπε «εγώ θα γράψω για πολιτική κι ο Σωτήρης για σεξ» οπότε σκέφτηκα Οκ ο καθέ-νας στην ειδικότητα του. Ο Βασίλης ξέρει από πολιτική, εγώ ξέρω από σεξ (όπως λέμε, ξέρω από καλό λάδι). Έλα όμως που ο Βασίλης τελι-κά έγραψε για το σεξ – βιαστές, πισωγλέντηδες,, πορνοστάρ, ΔοΝηΤες, βαζελίνη – κι εγώ πρέπει πια να γράψω για πολιτική !

Αλλά, κακά τα ψέματα, το καλό σεξ χρειάζεται ΠΟ-ΛΙΤΙΚΗ. Ο τρόπος που θα την πλησιάσεις, θα την πείσεις πως είσαι ο κατάλληλος εραστής, ο τρόπος που θα τη ρίξεις στο κρεβάτι και τέλος ο τρόπος που θα την ικανοποιήσεις, είναι πολιτική.

Ας δούμε λοιπόν τη διαδικασία.

(Να πω πρώτα ότι δεν είμαι σεξιστής ή ρατσιστής αλλά ξέρω τη διαδικασία μόνο από την πλευρά του αρσενικού, γι αυτό και θεωρώ το ερωτικό θήραμα γυναίκα. Ας μη με παρεξηγήσουν οι οπαδοί των ίσων δικαιωμάτων)

Αφού βρεις την κατάλληλη γυναίκα για την περίπτω-ση πρέπει όπως είπαμε να την πλησιάσεις με τον σωστό τρόπο. Της προσφέρεις λοιπόν στην αρχή άνθη (οι γυναίκες λατρεύουν τα λουλούδια) και αφού γίνει η πρώτη επαφή προχωράς σε καλύτερα και πιο χαρακτηριστικά δωράκια, όπως είναι τα κο-σμήματα. Η χλιδή είναι επίσης από τα δώρα που οι γυναίκες λατρεύουν. Μ’ αυτά είστε πια κοντά. Γνω-

ρίζεστε καλά και υπάρχουν σίγουρα αισθήματα και φυσικά εκτίμηση. Έτσι ουσιαστικά είσαι πολύ κοντά στο να την πείσεις πως είσαι ο κατάλληλος άντρας γι’ αυτή. Γαλαντόμος (πλούσια δώρα), άδολος (ακό-μη δεν της ζήτησες ανταλλάγματα), όμορφος (έχεις τον αέρα του Ευρωπαίου, κάτι που δείχνει ιδιαίτε-ρα ελκυστικό σε μια επαρχιώτισσα), και κυρίως της προσφέρεις σιγουριά με τη δύναμη που έχεις (οι γυ-ναίκες θεωρούν την ασφάλεια ιδιαίτερα σημαντικό στοιχείο, για μια σοβαρή σχέση), και είσαι και άν-θρωπος με κουλτούρα (από Σαρτρ και Πικάσο μέχρι Στράους και Μπαχ).

Τώρα πια μ’ αυτά τα δεδομένα είσαι σίγουρα ο κα-τάλληλος άντρας. Είναι έτοιμη να πέσει στο κρεβάτι σου.

Την αφήνεις να πιστεύει ότι όσα λέει είναι για σένα θρησκεία. Πιστεύεις τα πάντα και δεν την αμφισβη-τείς, μόνο κάπου - κάπου θυμώνεις λίγο όταν κάνει πολλά νάζια, ώστε να της δείχνεις πως εσύ είσαι η δύναμη και η εξουσία (το θέλουν αυτό οι γυναίκες, γιατί θεωρούν την εξουσία αφροδισιακό).

Τελευταία δωράκια ώστε να πάρει και το μήνυμα ΣΕΞΥ ΕΣΩΡΟΥΧΑ. Αν τα δεχτεί είναι έτοιμη να πέ-σει στο κρεβάτι σου.

Το μόνο που μένει είναι η σεξουαλική της ικανοποί-ηση. Σαν σωστός εραστής ξέρεις καλά πως ο πόνος είναι από τα σημαντικότερα στοιχεία της απόλαυ-σης. Ξεκινάς με απαλά χτυπηματάκια στα οπίσθια και όσο η κυρία βογγά από ευχαρίστηση τα δυναμώ-νεις. Παίρνεις το παιχνίδι στα χέρια σου. Μια δόση υποταγής, μια μικρή δόση απαλών χαδιών που γυρ-νά απότομα σε βίαιη είσοδο στον κόλπο της, μείωση της έντασης, αλλαγές στο ρυθμό και τέλος όταν πια ο οργασμός της πλησιάζει και έχει χάσει τον έλεγχο των κινήσεων της, όταν δεν μπορεί από την καύλα να συνειδητοποιήσει την αληθινή της κατάσταση, όταν δεν έχει συναίσθηση του τόπου και του χρόνου τελειώνεις στο κουρασμένο και γεμάτο ιδρώτα κορμί της. (Εδώ είναι σημαντικό. Δεν πρέπει να τελειώσεις μέσα της, μη μείνει κι έγκυος και μετά πρέπει να ανα-γνωρίσεις και το μπάσταρδο).

Υπάρχει πάντα βέβαια και η λύση του ΔοΝηΤή, αλλά να θυμάστε, πως τα σεξουαλικά βοηθήματα είναι η τελευταία λύση του ΚΑΛΟΥ και ΑΞΙΟΥ ΕΡΑΣΤΗ

Νομίζω πως εδώ τελειώνει ο ρόλος του θεωρητικού και καλό θα είναι να ψάξουμε ποιοι παίζανε τους ρό-λους των πρωταγωνιστών στην παραπάνω ιστορία.

Β. Τζαφάς – Σ. Παπαμιχαήλ

Αυτή και αν είναι



Παρακολουθούσα προχθές μια εκπομπή στην τηλεόραση. Από αυτές που ονομάζουμε πολιτικές, λόγου, με καλεσμένους εκπροσώπους των κομμάτων, δημοσιο-γράφους κλπ. Θέμα της συζήτησης ήταν τι άλλο παρά η είσοδος του ΔΝΤ στη ζωή μας. Για τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές επιπτώσεις που θα έχει αυτή η ιστορία στον τόπο μας, στις ζωές μας, στην καθημερινότητα μας. Έβγαιναν διάφορες κάρτες δημοσκοπήσεων, αναφέροντας τη θετική η αρνητική γνώμη των πολιτών για τους πολιτικούς αρχηγούς, την πρόθεση ψήφου (που είναι η Αριστερά;) μέχρι το ποιος φταίει για αυτή την τραγωδία που θα παιχτεί αν δεν άρχισε να παίζεται ήδη στη χώρα μας.

Εκείνο που πραγματικά με έκανε να στριφογυρίσω στο κάθισμα μου ήταν μια κάρτα με το ποσοστό του 54,3% ότι φταίμε όλοι. Δηλαδή κόμματα, πολιτικοί και πολίτες.

Άρχισαν τότε τα μακροβούτια στο βυθό του νου και κλείνοντας το “γυαλί”, αναρωτήθηκα για μια σειρά ζητήματα προσπαθώντας να βρω απαντήσεις.

Εγώ πάτωσα τα ταμεία; Εγώ έκανα τη Δημόσια Διοίκηση ένα υδροκέφαλο τέρας; Εγώ βούλιαξα στα χρέη όλους αυτούς τους Δημόσιους Οργανισμούς; Εγώ δεν πληρώνω φόρους; Εγώ φταίω για το τρομακτικό ποσοστό της παραοικονομίας; Εγώ φταίω για την κατάντια της Δημόσιας υγείας, παιδείας και του κοινωνικού κράτους; Και ένα σωρό άλλα “εγώ”. O κατάλογος είναι πολύ μακρύς.

Όμως θα ήταν ανειλικρινές και ανέντιμο εκ μέρους μου να μην παραδεχτώ μερικές αλήθειες που δεν ξέρω πόσο και μέχρι που, μπορούν να επηρεάζουν και να καθορίζουν συμπεριφορές, καταστάσεις και γεγονότα. Αν ζήσω πχ. όσο και ο πεθερός μου, λέμε τώρα, μέχρι τα 87, θα έχω συμπληρώσει σχεδόν τόσα χρόνια συ-νταξιούχος, όσα και όταν εργαζόμουν. Και το ταμείο τι θα γίνει; Να το παραδεχτούμε λοιπόν αυτό; Να το παραδεχτούμε. Πόσοι συνάδελφοί μου μπήκαν στη δουλειά απ΄ το παράθυρο, απ΄ το φεγγίτη, απ΄ την πίσω πόρτα; Μας βόλεψε τότε. Tώρα τι λέμε; Ότι φταίει το ρουσφέτι και οι κομματικοί μηχανισμοί; Τι κάνουμε όμως τώρα που δε φτάνουν τα λεφτά για να πληρωθεί ο κόσμος; Και το ωραίο είναι που και παραπανίσιοι είναι αλλά και λειψοί εκεί που πρέπει. Πάρτε τα παραδείγματα των τεχνικών, με τους διοικητικοοικονομικούς κλάδους των εργαζομένων. Να το παραδεχτούμε; Να το παραδεχτούμε. Για να κάνω τη δουλειά μου ζητούσα υπερωρία, εκτός έδρας, Σαββατοκύριακο, ακόμα και μπόνους. Απλά για να κάνω αυτό που θα έπρεπε να το κάνω στο 8ωρό μου. Έχω γραμμένα στα παλαιότερα των υπο-δημάτων μου, το 8ωρο, την πενθήμερη εργασία, ακόμα και την ειδικότητα μου, στο όνομα των παραπάνω. Να το παραδεχτούμε και αυτό; Να το παραδεχθούμε.

Τελευταία κυκλοφορεί και η λέξη τα “μαύρα”. Πάντα υπήρχαν σ΄ αυτό τον τόπο. Απλά σπρώχναμε τα σκουπίδια κάτω από το χαλί.

Πάς να ψωνίσεις, να διασκεδάσεις ( για πόσο ακόμα) και από πόσους παίρνεις το μαγικό χαρτάκι; Αν είσαι και φίλος τότε είναι που δεν το παίρνεις ποτέ. Αναρω-τηθείτε. Σκεφτείτε τις δικές σας εμπειρίες, από την καθημερινότητά σας μέχρι τις διακοπές σας.

Θα πείτε τώρα, αυτά πατώσανε τη χώρα; Όχι. Απλά λέω ότι και αυτά είναι προβλήματα που πρέπει να τα πούμε, να τα παραδεχτούμε και να τα διορθώσουμε. Σημαιοφόρος σε όλη αυτή την ιστορία είναι η ρεμούλα, οι αεριτζήδες, η διαπλοκή, η κλεψιά, η απατεωνιά, τα goldenboys, η συντεχνιακή αντίληψη, ο νεοπλουτισμός μας, μέχρι πρόσφατα η μεγάλη ιδέα των Ολυμπιακών αγώνων – τρομάρα μας – η κατασπατάληση του δημόσιου κορβανά σε κούφια έργα, η έλλειψη κοινωνικής συνείδησης.

Και ο Δήμος; Άντε τώρα να ΄σαι Δήμαρχος και να βάλεις στη σειρά όλη αυτή την κατάσταση. Που να τολμήσεις να κάνεις αναδιάρθρωση; Τι είπαμε και παραπανί-σιοι και λειψοί εκεί που πρέπει. Να πεις για την υλικοτεχνική υποδομή; Ότι οι υπηρεσίες καθαριότητας δε διαθέτουν τα στοιχειώδη για να λειτουργήσουν; Ας πούμε χώρους υγιεινής για τον εργαζόμενο .Ένα μπάνιο βρε αδερφέ μετά την αποκομιδή. Πλυντήριο για τα απορριμματοφόρα.

Να αρνηθείς την πρόσληψη και το διορισμό; Να αντισταθείς στο ρουσφέτι του άλλου; Γιατί το δικό μας είναι μια χαρά. Αλλά έτσι εί-ναι, για όλα φταίνε οι άλλοι, ποτέ εμείς. Βλέπουμε το στραβό και κάνουμε το κορόιδο, έλα μωρέ εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα. Αν ήταν δικό μας μαγαζί έτσι θα το αντιμετωπίζαμε; Όχι βέβαια. Αλλά άμα το πεις θεωρείσαι γραφικός, γιατί το άλλο είναι μαγκιά ενάντια στο “σύστημα”. Ποιο σύστημα; Μα τη δουλειά σου που την πληρώνει ο κοσμάκης.

Δυστυχώς η παρτίδα δε σώθηκε από τους λίγους που κάθε φορά την έσωζαν.

Λύσεις υπάρχουν; Βέβαια υπάρ-χουν. Χρήματα; Να τα πάρουν από όλους αυτούς που κατασπα-τάλησαν αυτό το τόπο. Χωρίς ΔΝΤ, οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση. Πολιτική θέληση χρει-άζεται. Αλλά που να την βρεις και αυτή…….

Κείμενο και φωτό Γιώργος Τζανίνης

Στο επόμενο η συνέχεια.

Αν ήμουν Δήμαρχος


...στην Κοινωνία

Βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια,τα δάκρυα να κάνω μπιχλιμπίδια,τα λόγια, μοναχά, μας απομείναν κι οι θεωρίεςστην πράξη μας χαλάνε οι θεσμοί.Ν.`ΑσιμοςΜοιάζει λίγο αντιφατικό, πώς να κλείσεις τον έρωτα, τον άναρχο, τον αντάρτη στο κανάλι της θέσμισης; Πώς να αποτυπώσεις σε κώδικα την κάψα, το εδώ και τώρα, το όνειρο, την υπέρβαση; Με ποιους ηθι-κούς κανόνες θα χωρίσεις το πρέπει από το δεν πρέ-πει, το νόμιμο, το παράνομο, το ανήθικο;Αν δεχθούμε ότι το επίπεδο των θεσμών αντανακλά τους συσχετισμούς μέσα στην κοινωνία τότε μπο-ρούμε να παρακολουθήσουμε την πορεία των αντι-λήψεων που συνόδευαν τον έρωτα στη πάροδο του χρόνου.Στην Ελλάδα οι θεσμοί λειτούργησαν πάντα σαν το μακρύ χέρι της ελληνορθόδοξης παράδοσης που κυριάρχησε (συνταγματικά κατοχυρωμένη) από την ίδρυση του ελληνικού κράτους και με το τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια διαπότισε όλο το θεσμι-κό πλαίσιο.Η ανοχή και η ελευθερία που αποτελούν τον πυρήνα της έκφρασης και της ανάπτυξης του έρωτα έγιναν στίγμα-διαπόμπευση-αποκλεισμός. Μου το ‘χες τάξει, το θυμάμαιΠως θες να γίνουν αλλαγέςΜα ως πότε αυτοί που αγαπάνεΘα σου γιατρεύουν τις πληγέςΝ.`Ασιμος

Από τις δειλές απόπειρες χειρα-φέτησης στα βουνά της ελεύθερης Ελλάδας τη δεκαετία του ’40 έως το λευκό σεντόνι με το οποίο σύρονταν οι μοιχοί στα αστυνομικά τμήματα της χώρας. Από το «η γυνή να φοβάται τον άν-δρα» μέχρι την καθιέρωση του πολι-τικού γάμου στη δεκαετία του ’80.Από την μονογαμία και τη διατήρη-ση της παρθενίας μέχρι τα οργιώδη βράδια στις σπηλιές στα Μάταλα την δεκαετία του ’70.Από την υποκρισία στην αντιμετώπι-ση των ερωτικών προτιμήσεων μέχρι την απόπειρα γάμου ομοφυλοφίλων στη Τήλο.Από τη παρούσα εκκλησία σε κάθε ένωση χωρισμό ή καρπό του έρωτα, στο σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης. Από την αποθέωση του ΠΡΕΠΕΙ σε κάθε ματιά, άγγιγμα, ερεθισμό στην απάντηση του Ελύτη :Είσαι νέος – το ξέρω – και δεν υπάρχει τίποτε.Λαοί, έθνη, ελευθερίες, τίποτε.Όμως ε ί σ α ι. Και την ώρα που

φεύγεις με το ‘να πόδι σου έρχεσαι με τ’ άλλοερωτοφωτόσχιστος.Περνάς θέλεις – δε θέλεις.Αυλητής φυτών και συναγείρεις τα είδωλα.Εναντίον μας. Όσο η φωνή σου αντέχει.Πώς της παρθένας το τζιτζίκι όταν το πιάνειςπάλλονται κάτω απ’ το δέρμα σου οι μυώνεςΉ τα ζώα που πίνουν κι ύστερα κοιτούνΠώς σβήνουν την αθλιότητα: ίδια εσύΠαραλαμβάνεις απ’ τους Δίες τον κεραυνόΚαι ο κόσμος σού υπακούει. Εμπρός λοιπόνΑπό σένα εξαρτάται. Τάχυνε την αστραπήΠιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι.Μια συνεχής πάλη ανάμεσα στη προκατάληψη - ενοχοποίηση - απόρριψη και από την άλλη η δίψα για ζωή, διεκδίκηση του αυτονόητου.Όσο πιο βόρεια ταξιδεύεις παρατηρείς ότι οι θεσμοί που αποδέχεται η κοινωνία τείνουν να διευκολύ-νουν, λειτουργούν σαν κίνητρο (sic) στο χάος που φέρνει ο έρωτας: ανύπανδρες μητέρες, μονογονεικές οικογένειες, ονοματοδοσίες, υιοθεσίες από ομοφυ-λόφιλους, μη γάμος και ταυτόχρονα δικαιώματα…. πολλά δικαιώματα.Στη Ελλάδα πριν λίγα χρόνια οι παραπάνω λέξεις ζούσαν λαθραία σε μειοψηφίες δακτυλοδεικτούμε-νες από την «σιωπηρά πλειοψηφία». Σιγά σιγά όμως κάτι αλλάζει, ακόμα και εδώ στην

πρώην χώρα του Χριστόδουλου, στη χώρα του Κα-ρατζαφέρη, του Άνθιμου και του Ψωμιάδη κάτι κι-νείται..Αυτή η οριζόντια (πολιτικά) συναίνεση δείχνει δειλά να αλλάζει, πώς; Με την παρέμβαση και τον πειστι-κό λόγο της Αριστεράς και των κινημάτων;Δεν είμαι σίγουρος , σίγουρα τα κινήματα πολιτών για τα δικαιώματα έκαναν πολλά, σίγουρα πολλοί αριστεροί και προοδευτικοί διανοούμενοι βοήθη-σαν.Στην οριζόντια πολιτική συναίνεση όμως, υπήρχαν και μεγάλα τμήματα της αριστεράς, ιδίως της «λαϊ-κής» και “αμόλυντης”.Ποιος θα ξεχάσει το κόκκινο βιβλιαράκι του ’80 για τους κανόνες συμπεριφοράς των τότε νεολαίων, που ανάγκασε το Μανώλη Αναγνωστάκη να γράψει κάνοντας έναν παραλληλισμό με την επιβολή του στρατιωτικού νόμου στη Πολωνία το 1981.Αγαπημένε Πολωνέ/ έλα να γραφτείς στην ΚΝΕ/ τη συνείδησή σου άκου/ και τα λόγια του Φαράκου.// Έλα να μάθεις στα παιδάκια/ την καλή συμπεριφο-ρά/ τι το κορίτσι να φορά/ και πώς να δένει κοτσιδά-κια.// Πες τους στο σπίτι να πηγαίνουν/ νωρίς νωρίς και με τον ήλιο/ και από τώρα να μαθαίνουν /όχι στο ουίσκι, αλλά στο τίλιo.Τελικά μήπως ο έρωτας από μόνος του μπορεί?

&

Του Κώστα Πανόπουλου

«Τα μάτια σου όποιος τα δει και δεν αναστενάξει, αστροπελέκι και φωτιά να πέσει να τον κάψει» Αμανές Σμύρνης«Μέχρι να τον δω ο σφυγμός μου χορεύει samba εν μέσω μιας τρικυμίας εν καρδία. Δεν έχω όρεξη να φάω, ούτε να κοιμηθώ, περιφέρω το σαρκίο μου σαν αγνώστου ταυτότητος ιπτάμενο αντικεί-μενο. Κι όταν έρθει χάνω τα λόγια μου, χάνω τον έλεγχο, φέρομαι παιδικά, αμήχανα… Τι μου συμ-βαίνει;»…

Ο γιατρός θα έλεγε απλώς ότι βρίσκεσαι υπό την επήρεια ενός κοκτέιλ ντοπαμίνης, νορεπινεφρίνης και φαινυθαιλαμίνης, ορμόνες που παράγονται στο σώμα σου κάθε φορά που εντοπίζεις έναν υποψήφιο να συμβάλλει μαζί σου στη διαιώνιση του είδους. Δεν είναι τίποτα… Πάρε δυο βαλεριάνες, φρόντισε να κοιμάσαι καλά και σε μερικούς μήνες που θα πε-ράσει η επίδραση των χημικών, θα πάρεις τα πάνω σου.

Ένα ελεύθερο μυαλό θα σου απαντούσε ενθουσιω-δώς ότι μάλλον είσαι ερωτευμένος, συνοδεύοντας το χαρακτηρισμό του με μια φλογερή παρότρυνση να ξεχάσεις τις αναστολές σου και να παραδοθείς στα δίχτυα του γοητευτικότερου μυστηρίου της ανθρώπι-νης ύπαρξης, ζήσε τώρα, σκέψου αργότερα…

Ο Έρως δεν μπορεί να αναπτυχθεί χωρίς πάθος

Σήμερα. Άγχος. Σεξ. Οργασμός. Πορνογραφία. Ελεύ-θερες σχέσεις. Στυσιακή δυσλειτουργία. Κατάθλιψη. Αντικαταθλιπτικά. Ναρκωτικά. Viagra. Πλήρης απε-λευθέρωση. One night stand. Σεξουαλικά βοηθή-ματα… Μερικές μόνο λέξεις που δεσπόζουν έντονα στην πληροφόρησή μας, στην καθημερινότητά μας και στις σχέσεις μας. (Ανάσα..). Κουράστηκα. Ας κατευθυνθούμε προς την ελληνική μυθολογία πρώ-τα. Ο μύθος λέει ότι η Αφροδίτη και ο Άρης απέκτη-σαν πολλά και όμορφα παιδιά. Ο μικρός τους γιος λεγόταν Έρως και ανέλαβε καθήκοντα ως θεός της αγάπης. Ενώ όμως τον μεγαλώνανε με τρυφερότητα, το παιδί δεν αναπτυσσόταν φυσιολογικά. Παρέμενε μικρό, κοντόχοντρο, με καχεκτικές φτερούγες και πο-νηρό στρουμπουλό πρόσωπο. Η Αφροδίτη ανήσυχη για την υγεία του, συμβουλεύθηκε τη Θέμιδα που της απάντησε προφητικά: «Ο Έρως δεν μπορεί να αναπτυχθεί χωρίς πάθος». Η μητέρα του όμως είχε δυσκολία να καταλάβει την έννοια της συγκεκριμέ-νης απάντησης. Το κατάλαβε έμπρακτα όταν γεννή-θηκε ο Αντέρως, ο θεός του πάθους. Όσο ο Έρως ήταν μαζί με τον αδελφό του, μεγάλωνε γινόταν ένας λεπτός και όμορφος νέος, ενώ μόλις χωρίζανε επα-νερχόταν στην παιδική του μορφή και στις πονηρές του συνήθειες.

Τώρα ας αναρωτηθούμε τι είναι εκείνο που χάλασε στις μέρες μας και ο έρωτας έχασε το πάθος του για τον άλλο και έχει γίνει άνοστος, παιδαριώδης, αγοραίος ίσον μια απλή χημική αντίδραση; Τον συ-ναντάμε στο Ιnternet υπό τη μορφή του cyber sex

με αρκετά νέα παιδιά κολλημένα ατελείωτες ώρες στις αγαπημένες οθόνες τους… Αν ανα-λογιστούμε τον μύθο προσεκτικά, ανα-καλύπτουμε ότι αφού ο έρωτας είναι παιδί του Άρη και της Αφροδίτης είναι συνδεδεμένος άρρηκτα με τη μαχητι-κότητα.

Και φτάνουμε μπροστά σε έναν άλλο πόλεμο. Αυτόν μεταξύ έρωτα και τεχνολογίας. Είναι δυνατόν π.χ. ένας πραγματικά ερωτευμένος άντρας να βλέπει τσόντες στον υπολογιστή? Είναι? Μήπως η απί-στευτη λατρεία της τεχνικής καταστρέφει ή αν θέλετε μαλακίζει το συναίσθημα.

Ο ποιητής, ο εραστής, ο τοξότης και τα βέλη…

Παρότι οι αντιλήψεις για τον φτερωτό θεό διαφέρουν ανάλογα με το χρόνο και τον τόπο, υπάρχουν κάποια παγκόσμια μοτίβα που μοιάζουν να υπερβαίνουν τέ-τοιους περιορισμούς. Για παράδειγμα ο μύθος του Πυράμου και της Θίσβης υπήρξε πρότυπο για τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, η ιστορία των οποίων ενέ-πνευσε με τη σειρά της το διάσημο μιούζικαλ West Side Story. Το παραμύθι της Σταχτοπούτας έχει μια πανομοιότυπη κινέζικη εκδοχή, το «Χρυσόψαρο», και μια ρωσική, τη «Νεραϊδογέννητη Βασίλισσα». Θέματα τα οποία διαχρονικά επανέρχονται αξίζουν ίσως της ιδιαίτερης προσοχής μας. Η δημοτικότητά τους υποδουλώνει ότι έχουν να προσφέρουν κάτι σε παγκόσμιο επίπεδο… Ίσως γιατί μας παρέχουν τα δομικά υλικά με τα οποία χτίζουμε τους δικούς μας έρωτες, τόσο σε φαντασιακό όσο και σε ρεαλιστικό επίπεδο. Στη μυθολογία ο θεός του έρωτα απεικονί-ζεται σαν ένας παιχνιδιάρης νεαρός, με μάτια συνή-θως δεμένα, να σημαδεύει με τα αφροδισιακά του βέλη θνητούς και αθάνατους. Τα λαβωμένα από τα βέλη θύματά του ερωτεύονται παράφορα τον πρώτο άνθρωπο που αντικρίζουν. Η μεταφορά του τοξότη δεν περιορίζεται στην ελληνική και τη ρωμαϊκή μυ-θολογία. Ο Ινδός θεός της ερωτικής επιθυμίας, ο Κάμα απεικονιζόταν επίσης με τον ίδιο τρόπο. Έτσι η εικόνα του ανθρώπου που γίνεται ζωντανός στό-χος υποδηλώνει πολλά: την ταχύτητα με την οποία λαβώνεται κάποιος από τον έρωτα, την αυθαίρετη επιλογή του αγαπημένου, τον πόνο που μπορεί να προκαλέσει ο έρωτας και τέλος, κάποιο είδος εξω-τερικής δύναμης η οποία αποφασίζει για τα πάντα. Άρα οι άνθρωποι ερωτεύονται όποιον επιλέξουν οι θεοί, αντί να αποφασίζουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους. Η θεϊκή παρέμβαση εισάγει το στοιχείο του αναπόφευκτου σε πολλά κλασικά έργα. Το έργο του Σαίξπηρ «Όνειρο θερινής νυκτός» ασχολείται ακρι-βώς με αυτό. Ο Πουκ χορηγεί ένα ερωτικό φίλτρο, συνεπώς αναλαμβάνει το ρόλο του Έρωτα. Σκαρώ-νει ένα αστείο σε βάρος της γυναίκας του αφεντικού του, κάνοντάς την να ερωτευθεί ένα γάιδαρο.

Μέσα στο χρόνο, η ιδέα του αναπόφευκτου τροφο-δοτεί πολλές και αντιφατικές αντιλήψεις για τον έρω-τα, ειδικά για τον κεραυνοβόλο. Υπάρχει επίσης, μια παράδοση ιστοριών στις οποίες ο έρωτας εμφανίζε-ται μετά από κάποιο χρονικό διάστημα- αφού προη-γουμένως έχει αναπτυχθεί ένας βαθμός οικειότητας. Για παράδειγμα στην «Κόλαση» του Δάντη, ο Πάολο

και η σύζυγος του αδελ-φού του Φρατζέσκα ερωτεύονται στη διάρ-κεια των ωρών που π ε ρ ν ο ύ ν μαζί διαβά-ζ ο ν τ α ς . Α λ λ ά και ο Τ ρ ι -σ τ ά -ν ο ς υπήρ-ξε δάσκα-λος της Ιζόλδης πριν υποκύψει στον έρωτά της.

Και μετά ήρθε ο πόνος. Ο οποίος απορρέει από την κακή τύχη των ερωτευμένων, όπως στην περίπτωση του ζευγαριού της Βερόνας που ήταν από την αρχή καταδικασμένοι. Ενώ η επανάσταση του ερωτευμέ-νου ενάντια στην κοινωνία χαρακτηρίζεται ως τρέλα, ή το λιγότερο, ως παραλογισμός, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του Μάριου στους «Άθλιους» του Ουγκό. Αλλά και ο Σαίξπηρ επισημαίνει στο ίδιο κείμενο τη σχέση ανάμεσα στην καλλιτεχνική δημι-ουργία και την τρέλα: « Ο εραστής, ο τρελός και ο ποιητής / Όλοι με τη φαντασία γερά ενωμένοι».

Η Μπες είναι όλα τα λεφτά…

Έχει χυθεί πολύ μελάνι από ποιητές και φιλοσόφους για τον ερωτισμό και πόσο εκλεκτικά συγγενεύει με τον θάνατο. Μα όσο πιο βαθιά μπαίνουμε στα με-γάλα κείμενα συμφιλιωνόμαστε με την ιδέα ότι ίσως υπάρχουν δυο είδη ερωτισμού: αυτός που οδηγεί στο θάνατο (από τον Γκαίτε και τον μαρκήσιο Ντε Σαντ ως τον Μίσιμα, και τον Μπατάιγ), κι αυτός που οδηγεί στη ζωή (βλέπε Ντοστογιέφσκι, Καμύ, Ν. Κα-ρούζος κ.α.) . Ο πρώτος είναι ανήλιος, μαύρος, σκο-τεινός, απελπισμένος. Ο δεύτερος είναι λαμπερός, αθώος. Αυτόν για τον οποίον κάποιοι μας πιπιλίζουν το μυαλό ότι δεν υπάρχει…

Κοιτάξτε την σύγχρονη εκδοχή του Άμλετ στον δα-νέζικο κινηματογράφο, τον Λαρς φον Τρίερ, και την Μπες, την απόκρυφη ερωμένη του, στο «Δαμάζο-ντας τα κύματα». Η Μπες κατακαίγεται από υπερβο-λικό έρωτα. Κάνει σερφινγκ στην κόψη του εαυτού της. Μιλάει στο Θεό κατ’ ιδίαν και απαντά για λο-γαριασμό Του. Πράγμα που αποδεικνύει ότι Αυτός είναι μέσα της, εφόσον δανείζεται τη φωνή της. Ο


Από την : Ελένη Σούρδη



Πριν ακόμα ολοκληρώσει το έργο της η “Αντι-παροχή” κοντά στα ΄57 με ΄58 εκεί στη Βασιλέως Κωνσταντίνου – στο δρόμο της “Λάουρας” - που σήμερα λέγεται Νικηφορίδη υπήρχε ένα hamam. Οι πρόσφυγες της καταστροφής του ΄22 φέρανε μαζί τους τον πλούτο της μουσικής αλλά και τον πλούτο του σώματος και της ψυχής που τους δί-δαξε η Ανατολή.

Παραδόσεις αιώνων ταξίδεψαν μαζί με τους καημούς και τα πάθη και φώλιασαν σε τούτο το κομμάτι στους πρόποδες του Υμηττού. Χώροι που συνέδεσαν το όνομά τους με τη συνάντηση, την επικοινωνία, τη χαλάρωση, την ψυχική και σωματική υγιεινή. Άλλο πράγμα το μπάνιο στη σκάφη με το μπρίκι και άλλο το hamam.

H οικογένεια σύσσωμη, από τη γιαγιά, τα παι-διά μέχρι και τα εγγόνια, έδιναν το ραντεβού για την συνάντηση αυτή. Πάντα το βράδυ, δεν ξέρω γιατί, ίσως για να τους υποδεχθεί η νύχτα εξα-γνισμένους και έτοιμους. Εμείς μικροί, παιδιά τεσσάρων πέντε χρονών, μας κρατούσαν απ΄ το χέρι οι μεγαλύτεροι στο “ταξίδι” απ΄ την Κύπρου ως Βασιλέως Κωνσταντίνου.

Οι χώροι μοιρασμένοι. Αριστερά οι άνδρες, δε-ξιά οι γυναίκες μαζί με τα παιδιά. Μέσα από πά-νινες τσάντες έβγαιναν τα τσόκαρα, οι πετσέτες, τα καθαρά εσώρουχα. Η αίσθηση της υγρασίας και των ατμών σε απάλλασσαν από τον “έξω κό-σμο”. Καθισμένοι σε ξύλινους πάγκους βγάζαμε τα ρούχα για να μας υποδεχθεί ο “μέσα κόσμος”.

Ποιο γυναικείο σώμα σήμερα φωλιάζει σε ένα

κομπινεζόν με νταντέλα και λεπτές τιράντες; Ένα ένα τα ρούχα έπαιρναν τη θέση τους στα ντου-λαπάκια και τα γυμνά σώματα στους θερμούς και υγρούς λουτήρες του hamam. H εικόνα του γυμνού στη θηλυκή του πλευρά από τη γιαγιά ως την ηλικία των παιδιών ήταν για μας μια διαδρο-μή από την κόλαση της ντροπής στο παράδεισο της απόλαυσης. Τα αγόρια με χάχανα και σκου-ντήματα με τον αγκώνα, τα κορίτσια με γυρισμέ-νες πλάτες και αγκαλιές μεταξύ τους. Τα τάσια με το ζεστό νερό να λούζουν και τα χαβλού, κάτι μικρά πετσετάκια σε μέγεθος τετραδίου, να είναι το εργαλείο στα χέρια της χαμαμτζούς για τον καθαρισμό του σώματος. Οι γυναίκες καθιστές σε πλακόστρωτους πάγκους. Τα παιδιά που να βάλουν κώλο κάτω. Κουβέντα μέσα σε ατμούς και την μυρωδιά από το σαπούνι. Το νερό να κυλά και να χάνεται στα μπούνια μαζί με το χρόνο. Δεν θέλαμε ποτέ να τελειώσει αυτό το “ταξίδι”. Ήταν για μας η κρυφή επιθυμία, ένα σχολείο χωρίς κα-νόνες και πρέπει, μια ισορροπία της ψυχής των τεσσάρων πέντε χρόνων.

Ποτέ δεν πήγαμε από την πλευρά των ανδρών. Ούτε έμαθα ποτέ τη δική της μαγεία. Τα χρόνια της ωρίμανσης μας βρήκαν στα WC της πολυ-κατοικίας. Τώρα έχουμε τα SPA και τα Jacuzzi. Χάθηκαν τα “ταξίδια” των κρυφών μας πόθων. Όπως χάθηκαν η γιαγιά, η μαμά, η θεία Λούλα, η ομορφότερη όλων, η Άννα και η Ελένη.

Γιώργος Τζανίνης.

Y.Γ: Η φωτογραφία είναι από την ταινία “ WOMEN WITHOUT MEN “

έρωτας έβαλε φωτιά στη σάρκα της. Η Μπες δεν εί-ναι πια παρά μόνο φωτιά. Έρωτας πυρακτωμένος. Ποια διέξοδο θα βρει ο Άμλετ για να την κάνει να ζήσει τον έρωτα που ο ίδιος σκοτώνει; Την αναπό-φευκτη λιποταξία από αυτό το αφόρητα ανθρώπινο σώμα, που λαχανιάζει θέλοντας να ακολουθήσει την ερωτευμένη ψυχή με δρασκελιές τιτάνα. Κακόμοιρο σώμα. Δεν είναι το σεξ που θέλει η Μπες. Θέλει την ανάσα, τη ζωή του έρωτά της. Τον Θεό μέσα στον έρωτά της. Και ο έρωτάς της την εξοντώνει. Κι όταν αυτός καταλαβαίνει το λάθος, είναι πια πολύ αργά. Αυτή πια έχει γίνει άγγελος. Έχει πλέον -άθελά της- πετάξει στα ουράνια.

Αντίο γλυκιά Οφήλια

Είμαστε αλλού! Φτάσαμε νοητά στο ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ (ή περί έρωτος) του Πλάτωνα. Εδώ συναντάμε αντιλή-ψεις για τον έρωτα παρόμοιες με τις σημερινές, σα να μη μεσολάβησαν ποτέ οι αιώνες του χριστιανι-σμού.

Ο Ερυξίμαχος εκπροσωπεί την οργανική μηχανι-στική αντίληψη και ο Αριστοφάνης παρουσιάζει με πολύ παραστατικό μυθολογικό τρόπο την άποψη ότι ο έρωτας είναι η ορμή προς την ένωση του ανθρώ-που με το συνάνθρωπό του, που είναι απαραίτητη για την οντολογική τους ολοκλήρωση. Ακόμη και ο ομοφυλοφιλικός έρωτας έχει τη θέση που του αρμό-ζει ανάμεσα στους συμπότες.

Την παράσταση βέβαια στον συγκεκριμένο πλατω-νικό διάλογο κλέβει ο Σωκράτης με μια άποψη που αποτελεί κορυφαία κατάκτηση του αρχαίου ελληνι-κού πνεύματος. Επικαλείται την δασκάλα του στα ερωτικά, τη Διοτίμα που του είχε πει ότι ο Έρωτας ήταν παιδί και μάλιστα νόθο της Πενίας και του Πό-ρου. Είχε δηλαδή για γονείς τη θέα της φτώχειας και τον θεό του πλούτου. Κι ο καρπός της ένωσής τους δεν ήταν ένα αίσθημα κατοχής, αλλά έλλειψης και ταυτόχρονα μια δυναμική και ριψοκίνδυνη αναζήτη-ση αυτού που λείπει! Ο αληθινός έρωτας, δεν είναι έρωτας ενός πράγματος, αλλά είναι έρωτας κάθε αγαθού. Και δεν ζητάει απλώς το άλλο του μισό, αλλά την τέλεια πληρότητα. Ο Σωκράτης πίστευε πως όλοι οι άνθρωποι κυοφορούμε ψυχικά και σω-ματικά και κάποια στιγμή αισθανόμαστε την ανάγκη του τοκετού… Ο πόθος για τη γέννηση είναι τελικά ο πόθος της αθανασίας. Οι κυοφορίες της ψυχής όπως η φρόνηση και οι άλλες αρετές ήταν για εκείνον πολύ περισσότερες από τις κυοφορίες του σώματος. Βά-σει της σωκρατικής άποψης ο γνήσιος έρωτας δεν έρχεται με μια σχέση που αποκλείει τους άλλους. Ο γνήσιος έρωτας γίνεται πέρασμα μέσα από το οποίο ο εραστής συναντά ολόκληρο το ανθρώπινο γένος και ολόκληρη τη δημιουργία. Μαθαίνει να θεωρεί το κάλλος της ψυχής άξιο μεγαλύτερης τιμής από το σωματική ομορφιά και στη συνέχεια ανακαλύπτει και εκτιμά το κάλλος της σοφίας και της πνευματικής δημιουργίας, που είναι αιώνιο…

Λίγο πριν πέσει η αυλαία…

Είναι απίστευτα δύσκολο να συνοψίσεις σε ένα κείμενο χιλίων πεντακοσίων λέξεων τις απόψεις και τις φιλοσοφίες για τον έρωτα ανά τον κόσμο, ανά τους αιώνες, γιατί ίσως η αναζήτηση του έρωτα δεν τελειώνει ποτέ. Ανατρέξαμε σε κομβικά και αντίθετα σημεία του, ίσως για να φανεί το μεγαλείο του. Ανα-τρέξαμε στους μύθους. Και οι μύθοι δεν ψεύδονται…

”2046” του Wong Kar wai (Hong Kong), γυρισμένη το 2004. Βραβεύτηκε με το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες τον Απρίλιο του 2004. Είναι η ιστορία της σχέσης ενός άνδρα με τρεις γυναίκες και η σχέση μιας γυναίκας στο φανταστικό κόσμο του 2046 με ένα ανδροειδές. Εμπλοκή των χαρακτήρων, μυστήριο, ανεκπλήρωτοι έρωτες και γυναίκες, γυναίκες, γυναίκες. Εύθραυστες, σαγηνευτικές, ανατρεπτικές, ζηλότυπες και προπάντων θηλυκές και όμορφες. Μελαγχολικά πλάνα, εκπληκτική μουσική, λυ-ρισμός που σε μαγεύει. Ένα ξεχωριστό κομμάτι της ταινίας είναι ότι η γλώσσα είναι στα Ιαπωνικά μαζί με τα Καντονέζικα και τη γλώσσα των Μανδαρίνων. “The Hot Spot” (Τα Καυτά Σημεία). Είναι η μουσική της ομότιτλης ταινίας του Dennis Hopper του 1990. Lee Hooker, Miles Davis, Taj Mahal, Roy Rogers, Tim Drummont, Earl Palmer, Bradford Ellis και σύνθεση Jack Nitzsche. Μπλουζ και Jazz ακούσματα, υπόγειες διαδρομές, βαριές ανάσες, νότες που μπλέκουν με τις σταγό-νες του ιδρώτα από παραδομένα σώματα.“Τα ερωτικά“ του Γιάννη Ρίτσου. Γραμμένο από τον μεγάλο μας ποιητή στα 1980 όταν ήταν 71 ετών. Η φύση, το ανθρώπινο σώμα, ο προκλητικός λόγος. Ύμνος στον έρωτα, τη γυναίκα, τη ζωή.

"Το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου" 1977 του Λουίς Μπουνιουέλ. Η τελευταία ταινία του μεγάλου Ισπανού σκηνοθέτη. Πώς η καταπίεση που δέχεται η ερωτική επιθυμία τρελαίνει τον άνθρωπο όταν πάει να εκπληρωθεί με τον πιο απλό τρόπο, πόσο δυσανάγνωστη είναι τελικά στην πράξη. Ανεκπλήρωτες υποσχέσεις ,ο έρωτας που γίνεται πάθος και το πάθος που γίνεται εμμονή και πόνος. Πόσο σκοτεινό μπορεί να είναι το αντικείμενο του πόθου ;Εγώ θα διαλέξω ολόκληρο δίσκο (βινύλιο) γιατί από μικρός θυμάμαι όλο το δίσκο να παίζει και όχι ένα τραγούδι , δίσκο αγόραζα ,δίσκο έκρινα με δίσκο χαλάρωνα και με δίσκο είχα τις πιο ωραίες αναμνήσεις . Εξάλλου στις ερωτικές συνευρέσεις μας δεν υπάρχει η πολυτέλεια της αλλαγής τραγουδιών κάθε τρία λεπτά.“Sticky Fingers” λοιπόν το album και Rolling Stones το συγκρότημα από το 1971 έως σήμερα ,από το πρώτο μέχρι το τελευταίο τραγούδι.Για την ακρίβεια καλύτερα βιβλία, καθώς το οκτάτομο έργο του Ανδρέα Εμπειρίκου

"Μέγας Ανατολικός" με την ελευθεροστομία του και το άκρως τολμηρό περιεχόμενο τάραξε τα νερά στην ερωτική λογοτεχνία .Τελικά ήταν ερωτογράφημα ή πορνογραφία ;Αλλά έχω και μια προσωπική σχέση με το παραπάνω βιβλίο. Το έχω χιλιοκουβαλή-σει από και προς την «ΑΓΡΑ» σαν πλασιέ βιβλίων κάπου εκεί στις αρχές του ’90.

«Η αυτοκρατορία των αισθήσεων» Nagisa Oshima Ο απόλυτος έρωτας που οδη-γεί στο θάνατο, στην Iαπωνία του 1936. Σχέση γεμάτη πάθος που οδηγεί σε επι-κίνδυνα ερωτικά παιχνίδια στην προσπάθειά να αγγίξουν τα υψηλότερα επίπεδα οργασμού, ανάμεσα σε μία νεαρή σερβιτόρα και το αφεντικό της.Angie Από το δίσκο των Rolling Stone ‘‘Goats Head Soup’’, που κυκλοφόρησε το 1973 και αναφέρεται στο τέλος ενός ειδυλλίου και στην οδυνηρή θλίψη που επιφέρει μία χαμένη αγάπη.«Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα» Pascal Bruckner. Ένα ζευγάρι ζει τον απόλυτο έρωτα. Δίνουν τα πάντα ο ένας στον άλλο. Αγαπιούνται με όλη τη δύναμη του μυ-αλού και του σώματός τους. Το πάθος τους ωθεί σε πράξεις και σε λόγια που δεν περίμεναν ποτέ να πουν.

Θα πάω πίσω στα νεανικά μου χρόνια, τότε που ήμασταν ανήσυχοι, ο έρωτας μας χτύπαγε την πόρτα καθημερινά και τα σκιρτήματα της καρδιάς ήταν εντονότερα και απρόβλεπτα. Άλλωστε όλους τους ανθρώπους, τα παιδικά τους βιώματα θα τους ακολουθούν πάντα. Αγαπημένη ταινία: “Love Story”. Ραϊαν Ονιλ – Άλι Μακ Γκροου, ο ρομαντισμός και η αυτοθυσία που λείπει από την εποχή μας και τα σνομπάρουμε και από πάνω. Αγαπημένος δίσκος: “Ο Δρόμος”. Μίμης Πλέσσας – Λευτέρης Παπαδόπουλος Γιάννης Πουλόπουλος. Γιατί από κανένα μαγαζί δεν λείπει από το πρόγραμμά του, όλοι οι τραγουδιστές παλιοί και νέοι λένε ακόμα τα τραγούδια και έχει δεκάδες επανεκτελέσεις. Άρα άντεξε στο χρόνο. Αγαπημένο βιβλίο: Δεν είμαι σίγουρος γιατί δεν έχω καλή σχέση με το βιβλίο, αλλά «η Αβάστακτη ελαφρότητα του είναι» του Μίλαν Κούντερα, που διάβασα από περιέργεια, μου άρεσε.



Κάθε τι πρέπει να κρίνεται στο χρόνο που συμβαίνει, στις συνθήκες της δεδομένης χρονικής περιόδου. Όμως για το ερωτικότερο φιλμ δε θ’ απαντήσω με κάποιο σημε-ρινό, αλλά με κάποιο παλιό, γιατί ο κάθε άνθρωπος είναι το παρελθόν του, αυτό που ζει και οι ελπίδες του για το αύριο. Έτσι για μένα το πιο ερωτικό φιλμ είναι «Ο πρωτάρης», γιατί απλούστατα δε νομίζω να υπάρχει δεκαεξάρης, που δεν θα ήθελε να βρίσκεται στη θέση του.Για τραγουδι θα προτείνω το Woman of the Rings - Eric Burdon, για όσα μου θυμί-ζει αλλά και για τον τρόπο που ο Eric Burdon το τραγουδά. Μια φωνή που δε σ’ αφή-νει να καταλάβεις αν βγάζει θυμό ή πόνο. Αν δίνει την αίσθηση της απώλειας ή απλά νοσταλγεί. Μια μελωδία που σε ρίχνει σε πηγάδι πλημμυρισμένο με αισθήματα. Πιστεύω πως στο τραγούδι ο στίχος – σα νόημα – έχει δεύτερη θέση. Μετρά περισ-σότερο σαν ήχος που δένει με τη μελωδία και το ρυθμό. (Ένας λόγος που η Rock μουσική δένει καλύτερα με την αγγλική γλώσσα, η οποία περιέχει λιγότερα φωνή-εντα, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση, που ίσως κάποτε την κάνουμε από αυτή εδώ την εφημερίδα).Επίσης γιατί τα τραγούδια μας φέρνουν αναμνήσεις, ντύνουν κομμάτια της ζωής μας και το Woman of the Rings είναι μια προσωπική ιστορία.ΒιβλίοΤο Φθινόπωρο στο Πεκίνο του Μπορίς Βιάν. Το διάβασα πριν από πολλά χρόνια κι ακόμη έχω την γεύση του ερωτισμού του στο μυαλό μου. Μια φανταστική χώρα, ένας σταθμός τραίνου που κατασκευάζεται και οι ράγες του οδηγούν στο πουθενά. Κτήρια κατεστραμμένα για χάρη του άχρηστου σταθμού, σ’ ένα μεταμοντέρνο εφι-αλτικό περιβάλλον που θυμίζει τη χώρα των θαυμάτων σε βαθύ μαύρο φόντο, δη-μιουργούν το σκηνικό μέσα στο οποίο ένα ερωτικό τρίο και εκκεντρικοί χαρακτήρες ζουν και κινούνται για να αποδείξουν ότι όλα είναι πιθανά εκτός από την ευτυχία.

Το τελευταίο Ταγκό στο Παρίσι» (1972) του Μπερνάντο Μπερτολούτσι. Αμφιλε-γόμενη, ερωτική, γεμάτη σεξουαλική ένταση σε κάθε πλάνο. Θεωρείται πια κλασική. Δυο άγνωστοι, απλά συναντιούνται μέσα σε ένα άδειο διαμέρισμα και ικανοποιούν τις σεξουαλικές τους επιθυμίες, με ένα άγριο πάθος που μάλλον μόνο η απόλυτη ανωνυμία μπορεί να δημιουργήσει. Νομίζω πως μου άρεσε γιατί απλά ξεφεύγει από τα καθιερωμένα. Μοιάζει ο απόλυτος κινηματογράφος που θα θέλαμε να βιώσουμε όλοι έστω και για μια φορά στην ζωή μας. Δεν μας αφήνει όμως εκεί μας προσγει-ώνει τελικά στο συμβατικό της ανθρώπινης φύσης που θέλει να γνωρίζει και να κατέχει, για να νιώθει ασφαλής.

“Ηere with me” από την Dido. Με την μουσική και τα τραγούδια τα πράγματα μπλέ-κονται. Γίνονται στην ουσία πιο προσωπικά. Η μουσική που ακούμε όταν ήμαστε ερωτευμένοι την καθιστά αυτομάτως ερωτική ακόμη και αν είναι τσάμικο. Την ίδια στιγμή που ο πόνος ενός χωρισμού έχει χαράξει κάποια άλλη στην μνήμη μας ως το απόλυτο «καψουροτράγουδο». Προσπάθησα να ξεφύγω από αυτό το κλισέ και σκέφτηκα μια σχετικά σύγχρονη μουσική που για μένα δεν έχει τόσο φορτίο για να μην αδικήσω κανέναν από τους δικούς μου έρωτες και χωρισμούς...“Μικρή Φιλοσοφία του έρωτα” μυθιστόρημα του Αλαιν Ντε Μποττόν. Κατά την γνώμη μου τα έχει όλα. Περιγράφει βήμα βήμα την πορεία μιας ερωτικής σχέσης. Στην πραγματικότητα κάθε ερωτικής σχέσης που όταν την ζούμε την θεωρούμε μο-ναδική και ανεπανάληπτη γιατί και η δική μας μνήμη εξασθενεί όταν ξαναρχίζουμε από την αρχή με το πρώτο φιλί και εκείνη την μοναδική στιγμή της ανακάλυψης, της συμπαντικής συνομωσίας που μας φέρνει κοντά σε εκείνο το «άλλο» πρόσωπο. Για να ακολουθήσει η ίδια σειρά . Η ανασφάλεια, η κατάκτηση, οι καυγάδες, η συμφιλί-ωση, η οικειότητα και η τρυφερότητα, η απομάκρυνση, η αγωνία και τελικά η πίκρα του χωρισμού. Μικρό απόσπασμα από το βιβλίο και πείτε μου αν δεν έχετε θέσει και εσείς τα ίδια ερωτήματα « …Τι έκανα και μου αξίζει έρωτας? Ρωτά ο ταπεινός. Δεν μπορεί να έκανα κάτι. Τι έκανα και μου στερήθηκε ο έρωτας? Διαμαρτύρεται ο προδομένος, διεκδικώντας αλαζονικά την κτήση του δώρου που δεν δίνεται ποτέ από οφειλή. Και στα δύο ερωτήματα, αυτός που (καλείται να) προσφέρει τον έρωτα μπορεί μόνο να απαντήσει. Επειδή είσαι εσύ – απάντηση που ωθεί τον άλλο να αμφιταλαντεύεται επικίνδυνα και απρόβλεπτα μεταξύ μεγαλείου και κατάθλιψης.»

«Προσοχή: Πόθος» (Lust, Caution) του Ανγκ Λι, 2007 Επανάσταση, έρωτας και «προδοσία». Κινηματογραφικές σκηνές στις οποίες απο-τυπώνεται με μοναδική γλαφυρότητα στα σώματα και τις κινήσεις τους ο ΠΟΘΟΣ. Ο απόλυτος πόθος, ανεξέλεγκτος και ακαταμάχητος, στον οποίο υποτάσσονται οι εραστές. Μονόδρομος στο τέρμα του οποίου θα παρεισφρήσει τελικά η «πραγματι-κότητα», η οποία οδηγεί τους δύο εραστές σε σύγκρουση. Μια σύγκρουση ιδεολογι-κοπολιτική αλλά και «εσωτερική», μπροστά στην ανάγκη να σταθούν με συνέπεια απέναντι στα συναισθήματά τους. Και ο καθένας κάνει την επιλογή του.«Henry Lee», Nick Cave & PJ Harvey. Δίσκος: Murder Ballads (1996)Μουσική αισθησιακή, σκοτεινή, απαλή σαν χάδι, φωνές βραχνές σαν καπνός από τσιγάρο, βαθιές και παλινδρομικές σαν τις κινήσεις των σωμάτων όταν κάνουν έρω-τα. Στίχοι για τον έρωτα και το θάνατο. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Βιβλίο: Ο «Τρυποκάρυδος» του Τομ Ρόμπινς. Εκδ. Αίολος Όπως αναφέρει και στο οπισθόφυλλό του, πρόκειται για ένα είδος ερωτικής ιστο-ρίας που εκτυλίσσεται μέσα σ’ ένα πακέτο τσιγάρα Κάμελ. Αποκαλύπτει το σκοπό της σελήνης, εξηγεί τη διαφορά ανάμεσα στους κακοποιούς και τους παράνομους, εξετάζει τη διαμάχη ανάμεσα στο δεσμευμένο σοσιαλιστή και το ρομαντικό ατομι-κιστή, ζωγραφίζει το πορτραίτο μιας σύγχρονης κοινωνίας με ζάπλουτους Άραβες, εξόριστους βασιλιάδες και εγκυμονούσες μαζορέτες. Τέλος, ασχολείται και με τα μυστήρια των πυραμίδων. Σουρεαλισμός, μεταφυσική, έρωτας και πολιτική. Ο συν-δυασμός που με απογειώνει! Και με την πιο cult περιγραφή ερωτικής σκηνής που έχω διαβάσει. Ένα βιβλίο που ήρθε στα χέρια μου στα 21 μου, από έναν άνθρωπο πολύ αγαπημένο


...στην Κοινωνία

Χάνεις τον άνθρωπο σου και μέσα σε όλα πρέπει να τακτοποιήσω και κάποιες υποχρεώσεις έναντι του Ελληνικού δημοσίου – όπως ας πούμε τη δια-γραφή μιας συσκευής οξυγόνου – διότι ως κοινω-νικά σκεπτόμενος πολίτης, δεν είναι πρέπον να τη διατηρώ καθότι ο μεταστάς δεν την έχει πια ανάγκη εκεί που ευρίσκεται. Αυτό είναι το ένα φυσικά. Διό-τι αν δεν λάβω σοβαρά υπόψη μου και το δεύτερο, μπορεί να βρεθώ με ένα λετζέ στο τέλος και με το στίγμα του απατεώνα ότι κατέχω κάτι που δεν μου ανήκει πλέον .

Μαθαίνω λοιπόν ότι η αρμόδια υπηρεσία κατοι-κοεδρεύει στην περιοχή της Πλατείας Θεάτρου στο κέντρο του κλεινού άστεως. Παίρνω τηλέφωνο το 18888 και μου δίνουν δύο αριθμούς της υπηρεσίας. Καλώ τον πρώτο, δεν απαντά κανείς. Καλώ τον δεύ-τερο για να μάθω που ακριβώς και σε ποιόν πρέπει να πάω για να απαλλαγώ από την εν λόγω συσκευή.

Λάθος πρώτο. Κάλεσα στις 13.45. Ο συνομιλητής μου από την άλλη άκρη της γραμμής με πληροφο-ρεί ότι το αρμόδιο γραφείο τέτοια ώρα έχει σχολά-σει και ότι πρέπει να καλέσω την επόμενη. Καλά αναρωτιέμαι, τι ώρα πιάνουν δουλειά; Στις 6 το πρωί; Μπορεί. Πριν κλείσω το τηλέφωνο ρωτώ για σιγουριά σε ποιο δρόμο η αριθμό της Πλ. Θεάτρου βρίσκεται η υπηρεσία, που πρέπει να απευθυνθώ.. Μου απαντούν περίπου φωναχτά Είμαστε στην Πλ. Θεάτρου. Το καταπίνω και λέω ότι αυτή θα είναι μια πρωτοποριακή πλατεία που δεν έχει πολλούς δρό-μους η αρίθμηση.

Την επομένη κατά της 11 ξεκινώ για το κέντρο. Περ-νάω πίσω από το Δημαρχείο της Αθήνας και αρχί-ζω να διαβάζω τους δρόμους της περιοχής. Ικτίνου, Σωκράτους, Κλεισθένους, Σοφοκλέους, Αρμοδίου, Σαπφούς. Αναξαγόρα, Μενάνδρου, είναι και άλλοι, αλλά να μην επεκταθώ. Ρίγη υπερηφάνειας. Για να μην στουκάρω όμως και σε καμιά κολόνα, πρέπει να κοιτάξω και μπροστά μου, ενίοτε και κάτω. Φτάνω λοιπόν στο σημείο μηδέν. Πλατεία θεάτρου. Ούρα, κόπρανα, ζωές που χάνονται στην άκρια της σύριγ-γας, αγοραίος έρωτας, σώματα κουρνιασμένα στις στοές, ελπίδες προδομένες, ένα πηγάδι δίχως πάτο, ντροπή και απόγνωση. Αναζητώ τον προορισμό μου. Βλέπω την πόρτα της υπηρεσίας και βιαστικά περνώ για να γλιτώσω (;) από αυτή τη μαυρίλα και την κατάντια της ανθρώπινης ύπαρξης.

Φτάνω στη Γραμματεία και λέω το πρόβλημα μου. “Α, αυτό δεν γίνεται σε μας”. “Μα γιατί, χθες σας πήρα τηλέφωνο και μου είπατε ότι γίνεται”. “Ποιος σας το είπε αυτό; Αποκλείεται, θα πάτε Δεληγιώρ-γη”.” Ο Επαμεινώνδας;”. “ Ποιος;”. Καλά τίποτα, που είναι η Δεληγιώργη;”.“ Κοντά στην Ομόνοια”.

Βγαίνω και αρχίζω να αναζητώ τη Δ ε λ η γ ι ώ ρ γ η . Μια κλούβα των ΜΑΤ είναι κάπου στη Με-νάνδρου με τους αστυνομικούς έξω. Να η ευκαιρία για την πληροφορία. “ Παιδιά που είναι η Δεληγι-ώργη;”, ” Μμμμ. Ρε Νίκο που είναι η Δεληγιώργη;”, “ Ξέρω ΄γω. Δε ρωτάτε κανένα μαγαζί;”. Όποια αν-θρώπινη ύπαρξη συναντώ είναι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά γεννημένος από τον τόπο μου. Τα μαγαζιά, τα στέκια, το ίδιο. Πώς να συνεννοηθώ, να επικοι-νωνήσω. Ξάφνου μια “όαση”. Σουβλάκια “ο Τάκης”. “Σώθηκα” και ορμώ στο σουβλατζίδικο. Βγαίνοντας λέω, γιατί δε γράφουν και την πινακίδα στη γλώσσα τους αφού δεν μιλά κανένας ελληνικά; Απελπισία. Και να, ένα μαγαζί με ορθοπεδικά. Λες να είναι Αφ-γανοί και να στέλνουν όνειρα και ελπίδα στον τόπο τους; Όχι δεν ήταν Αφγανοί και έτσι αναπτερώθη-καν οι δικές μου ελπίδες αφού πήρα την πληροφο-ρία. Σε λίγο βρισκόμουν στην αρμόδια υπηρεσία για το πρόβλημα μου. Για “πισινή”, λέω ότι μ‘ έστειλαν από την Υπηρεσία της Πλ. Θεάτρου. “Έχετε τα δικαι-ολογητικά; “, “Ναι , τα έχω”. “Περιμένετε έξω”. Κάθε-σαι και παρακαλάς μέσα σου μην έχει γίνει κάτι και στραβώσει η υπόθεση. Σε λίγο φασαρία από έναν κύριο φανερά καταβεβλημένο ο οποίος καπνίζει και διαμαρτύρεται γιατί δεν τον εξυπηρετούν. Να η Security και υπάλληλοι της υπηρεσίας. “Απαγορεύ-εται το κάπνισμα σας είπαμε”. “Να περάσετε έξω”. “Ποιοι είστε εσείς που θα μου πείτε να μην καπνίζω; Με έχετε εδώ άρρωστο άνθρωπο και με ταλαιπωρεί-τε”. “Να πάτε στην Πλ.Θεάτρου, δεν είναι εδώ το ρα-ντεβού σας”. “Από κει έρχομαι, αυτοί με έστειλαν σε εσάς”. Ξανά μπινελίκια. Εμένα με ζώνουν τα φίδια. Όμως…. “Είστε έτοιμη. Να πάτε στην κόκκινη πόρτα για υπογραφή”. “Μα όλες οι πόρτες είναι κόκκινες”.” Σ΄ αυτήν εκεί”. Παίρνω τη χαρτούρα και κτυπώ την κόκκινη πόρτα αυτήν εκεί. Ανοίγω και είναι τέσ-σερις - πέντε άνδρες γυναίκες με άσπρες μπλούζες και καπνίζουν- χωρίς βέβαια με τον κύριο με τα μπινελίκια. Δίνω τα χαρτιά και περιμένω. “Ορίστε”. “Τελείωσα; λέω”. “Όχι, τώρα θα πάτε Αγησιλάου”. “To γονιό σου ρε @#$%^&*”, λέω μέσα μου. Κάνω την καρδιά μου πέτρα και ξεκινώ για την Αγησιλάου. Ευτυχώς ξέρω το δρόμο και την υπηρεσία.

Ανεβαίνω τα σκαλιά και βρίσκομαι στο αρμόδιο γκισέ.” Έχετε τα δικαιολογητικά;”.” Ναι τα έχω”.” Περιμένετε και θα σας φωνάξω”. Βρίσκω ένα πάγκο και κάθομαι. O κόσμος πολύς. Μια μεσόκοπη κυρία - καμιά εβδομηνταριά - παρέα με έναν πενηντάρη και κάτι συνοδό της κάθονται δίπλα μου. Πουκάμι-

σο ανοικτό μέχρι τον αφαλό, καδένα, δαχτυλίδια στο μέγεθος ρόδας τριαξονικού, μαλλί γυαλιστερό από φυσικό λάδι, άρωμα μασχαλέξ, αθλητική φόρμα με ρίγα, σκαρπίνι με κάλτσα ξεχειλωμένη και η ατάκα “μαντάμ και σεις εδώ”. Κουνάς το κεφάλι καταφα-τικά, χωρίς να γυρίσεις το βλέμμα. “Ποιο είναι το πρόβλημα;” Τώρα τι να πεις. Με σώζει η κοπέλα στο γκισέ που φωνάζει την κυρία του κυρίου. Σηκώνο-νται και πάνε. Η υπάλληλος χάνεται σε μια πόρτα. Ο Μάρλος Μπράντος μου κόβει τη θέα του γκισέ. Θέλω να κοιτάξω μη τυχόν και με ειδοποιήσουν και σκέφτομαι το βλέμμα του που στάζει αίμα. Η φόρμα με τη ρίγα και το βλέμμα που σκοτώνει. Αρχίζει να με πλησιάζει, ευτυχώς ο πάγκος είναι γεμάτος από κόσμο. “Μπορώ να βοηθήσω;”. Κάνω πως δεν κα-ταλαβαίνω. “Μανδάμ, ξέρω τα κόλπα”. “Ξέρει και κόλπα αυτός” λέω μέσα μου. “Έξω μου τι θα πω”. “Νάσος”. “Ορίστε;”. ”Νάσος”… “Είστε έτοιμη” μου φωνάζει η κοπέλα στο γκισέ. Πετάγομαι όρθια και με την ταχύτητα του φωτός φτάνω δίπλα της. “Φεύγω;”, “ Όχι, θα πάρετε αυτό το βιβλίο και τα χαρτιά σας και θα πάτε στον 4ο στη κυρία τάδε”. Κοιτώ το τεράστιο βιβλίο που κρατώ και είναι ένα μητρώο χρεώσεων με πάνω από τριάντα χρόνια καταχωρίσεις. Μπρά-βο εμπιστοσύνη, τόσο καλή εντύπωση δίνω; Καλά και από εμφάνιση δεν πάω πίσω.

Φτάνω στον τέταρτο, ζητώ την κυρία τάδε, μπου-μπουνάει κάτι σφραγίδες, μου δίνει πάλι το βιβλίο και τα χαρτιά και μου λέει να πάω στο ταμείο. Πάω στο ταμείο και τι παίρνω λέτε, 4,5euro. “Ξεχρεώσα-τε” μου λέει ο ταμίας “αλλά για να είστε εντάξει με την υπηρεσία πρέπει να επιστρέψετε πάλι το βιβλίο στον πρώτο”. “Εγώ να το πάω;”. “Ναι, εσείς το πή-ρατε, εσείς πρέπει να το επιστρέψετε”. Κατεβαίνω σαν τον κλέφτη για να μην πέσω πάλι στη φόρμα με τη ρίγα και το βλέμμα που σκοτώνει. Φτάνω στον πρώτο και επιστρέφω το βιβλίο για να είμαι εντάξει με την υπηρεσία. Βγήκα στο δρόμο στις 13,30 να αναπνεύσω “καθαρό” αέρα , έχοντας εκπληρώσει το χρέος μου απέναντι στην πολιτεία όπως και αυτή είχε κάνει το καθήκον της απέναντί μου.

Υ.Γ. Σας διαβεβαιώ ότι όλα όσα περιγράφονται σε αυτές τις γραμμές είναι αληθινά, αλλά δεν μπορούν να απεικονίσουν και να αποδώσουν την σκληρή πραγματικότητα. Τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα

Κείμενο και φωτό Γιώργος Τζανίνης

H Iσιδώρα, κάθισε δίπλα του στην πρώτη θέση. Του έκανε από την πρώτη στιγμή εντύπωση η μακριά της εσάρπα και τα ξυπόλυτα πόδια της. Σε εκείνη έκαναν εντύπωση τα χειρόγραφα που κρατούσε στην αγκαλιά του και ένα μικρό μολύβι με το οποίο σκάλιζε μικρές κοφτές φράσεις. Μάλλον στίχους. Ακόμη και μέσα στην κατάμεστη αίθουσα φαινόταν να έχει έμπνευση. Η μουσι-κή γέμισε την ατμόσφαιρα. Έκλεισαν ταυτόχρονα τα μάτια και έμοιαζαν και οι δυο παραδομένοι στους ήχους του Μπετόβεν. Ο Βύρωνας ένιωθε μια πρωτόγνωρη οικειότητα με το πλάσμα που καθόταν δίπλα του αέρινο, μοναδικό και έτοιμο να σηκωθεί και να χορέψει. Θα το ήθελε πραγ-ματικά αυτό. Καταλάβαινε ότι αυτή η γυναίκα είχε μέσα της τον χορό. Με έναν τρόπο διαφορετι-κό, ανατρεπτικό. Δεν θα στεκότανε στα κλασικά βήματα του μπαλέτου αλλά με τα ξυπόλυτα πό-δια της θα μπορούσε απλά να απελευθερώσει την μουσική και ταυτόχρονα να την προσγειώσει σε μια διάσταση γήινη. Τώρα που το ξανασκέφτεται κάπου έχει διαβάσει για μια χορεύτρια που πίστευε πως το μπαλέτο κατέστρεφε τη φυσική ομορφιά του σώματος και ο χορευτής θα έπρεπε να νιώθει ότι βρίσκεται σε αρμονία με τη φύση. Που διάλεγε κινήσεις εξαιρετικά απλές. Tρεξίματα, χοροπηδητά, πηδήματα κι όλα αυτά με τα χέρια ελεύθερα να κυματίζουν. Μάλιστα ήταν χαραγμένη στην μνήμη του μια φωτογραφία της στην Ακρόπολη με ένα διάφανο τούλι να την καλύπτει. Αυτή η αίσθηση ομοιότητας με τη γυναίκα που καθόταν δίπλα του τον τάραξε. Κουνήθηκε στην θέση του έντονα και σκόρπισαν στα πόδια της τα φτωχά του χειρόγραφα. Η Ισιδώρα έσκυψε να τα μαζέψει. Το μάτι της παίρνει διαγώνια τους τελευταίους γραμμένους στίχους.

«Ω, δως μου, δως μου τη καρδιά μου πίσω.Ή μιας κι είναι από τα στήθια μου παρμένη

Κράτα τη πια και πάρε ό,τι άλλο μένει.Πριν φύγω άκου τον όρκο που θα πω,

Ζωή μου σας αγαπώ». Τους στίχους αυτούς τους έχει ξαναδιαβάσει. Της θυμίζουν ένα ρομαντικό Άγγλο ποιητή που ενώ-θηκε με τους Έλληνες επαναστάτες στην πάλη τους για την ελευθερία ενάντια στους Τούρκους, χρηματοδοτώντας τον αγώνα και λαμβάνοντας και ο ίδιος μέρος σε αυτόν. Μάλιστα η καρδιά του είναι θαμμένη στην Ελλάδα. Επαναλαμβάνει μέσα της τον τελευταίο στίχο ...Ζωή μου σας αγαπώ... μοιάζει σαν να απευθύνεται στην ίδια. Μάλλον θα ήθελε να απευθύνεται στην ίδια. Παράξενη μέρα αυτή η σημερινή. Όταν του δίνει τα χειρόγραφα τα χέρια και των δύο τους τρέμουν και αγγίζονται ανεπαίσθητα ενώ τα μάτια τους συναντιούνται. Το κοντσέρτο τελειώνει. Βαδίζουν μπερδεμένοι με τον υπόλοιπο κόσμο προς την έξοδο. Στο δρόμο μπροστά στο Μέγαρο Μουσικής περνάει μια μεγάλη διαδήλωση. Πολύχρωμο πλήθος, αποφασισμένο. Φωνάζουν για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Τον βλέπει να τρέχει και να ενώνεται μαζί τους. Στα δικά της μάτια κυλάει απλά ένα δάκρυ...Αφιερωμένο σε δυο μεγάλους που δεν συναντήθηκαν ποτέ πραγματικά –πως θα μπορούσαν άλλω-στε-αλλά εμείς που κατοικούμε στον Βύρωνα έχουμε πολλές φορές την αίσθηση πως συναντιούνται και τα λένε κάπου στους πρόποδες του Υμηττού. Για την τέχνη, τον χορό, την ποίηση, τις αγωνίες των ερωτευμένων και τις κάθε είδους επαναστάσεις και επαναστάτες. Η Ισιδώρα Ντάνκαν και ο Λόρδος Βύρωνας αν είχαν συναντηθεί σίγουρα θα είχαν ανταλλάξει φευγαλέες ερωτικές ματιές γιατί είχαν τον ίδιο ερωτισμό και την ίδια ανατρεπτική σκέψη για την ζωή, τον έρωτα και τον θάνατο...της Πόπης Σταυροπούλου


Πρόσφατα διάβασα σε ένα μυθιστόρημα (VOX του Νί-κολσον Μπέικερ, εκδ. Σέλας) την εξής ιστορία:Ένας άντρας αφηγείται τηλεφωνικά σε μια γυναίκα, ότι αυνανίστηκε κοιτάζοντας μια άλλη γυναίκα ξαπλωμένη δίπλα του που αυνανίζονταν καθώς κοίταζε ένα ζευγάρι να συνουσιάζεται σε μια ταινία στην τηλεόραση. Απο-φεύγοντας το ρίσκο που συνεπάγεται η πραγματική συ-νάντηση δυο ανθρώπων οι ήρωες του συγγραφέα κατα-φεύγουν αποκλειστικά στην ηδονοβλεψία με κατάληξη την αυτοϊκανοποίηση.Η ηδονοβλεψία, το σεξουαλικό ενδιαφέρον για παρακο-λούθηση γυμνών ανθρώπων (που είτε ερωτοτροπούν ποικιλοτρόπως είτε απλά γδύνονται) δεν θα πρέπει να θεωρείται παρέκκλιση αφού πρόκειται για ένα αναπό-σπαστο & σημαντικό κομμάτι της σεξουαλικής διέγερ-σης. Η ηδονοβλεψία προτρέπει τον ματάκια να ερεθι-στεί & να κάνει σεξ με μια διαθέσιμη σύντροφο, μακάρι να μπορούσε να χαριεντιστεί με αυτήν που παίρνει μάτι, αν αυτό δεν είναι δυνατόν ξεσπάει στην γυναίκα του. Όλα αυτά συμβαίνουν βέβαια όταν η ηδονοβλεψία δεν εκτοπίζει τον ομαλό σεξουαλικό στόχο, την σύζυγο ή την ερωμένη στην περίπτωσή μας, αντί να τον προ-ετοιμάζει. Και ενώ παλιά κολλούσες το μάτι στην κλει-δαρότρυπα με τον κίνδυνο να σε πιάσουν στα πράσα & να φας μια κλωτσιά στον τουρλωμένο κώλο σου, ο σύγχρονος ηδονοβλεψίας μένει μονάχος, μπροστά σε μια τηλεόραση ή την οθόνη του κομπιούτερ του, είναι αξιοθρήνητος & γελοίος συνάμα, στέκεται πολύ μακριά από το αντικείμενο του πόθου. Με το ένα ιδρωμένο χέρι στο τηλεκοντρόλ ή στο ποντίκι, με τα μάτια κόκκινα & γουρλωμένα & το άλλο χέρι κάπου χαμηλά, ο σύγχρο-νος ματάκιας δεν χρησιμοποιεί καν την φαντασία του, λειτουργεί σαν γεροντο-έφηβος με προχωρημένη ακμή, ίσως όχι στα μάγουλα αλλά σίγουρα στον εγκέφαλό του.Αν η εύστοχη δήλωση κάποιων πως η ηδονοβλεψία που καταλήγει στην αυτοϊκανοποίηση είναι προϊόν του πολιτισμού μας δεν σας βρίσκει σύμφωνους, ελπίζω να μην διαφωνείτε με το γεγονός πως το ψέμα είναι μέσα στο αίμα μας. Όσο πιο εξελιγμένο είναι ένα ζώο τόσο πιο συχνές & επιδέξιες είναι οι μπλόφες & οι απά-τες του, υπάρχει άμεση σχέση ανάμεσα στην πανουρ-γία & το μέγεθος του εγκεφάλου. Το ανθρώπινο ψέμα δεν είναι παρά μια άρνηση της πραγματικότητας, της δικής μας πραγματικότητας, παραμυθιάζουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, ωραιοποιούμε μια κατάσταση για να νι-ώσουμε κοινωνικά αποδεκτοί.Ναι, είδα το βίντεο της Τζούλια όσο πιο σύντομα μπό-ρεσα!!! Υ.Γ.1 Το επόμενο πρωινό από την ανακοίνωση των οικονομικών μέτρων της κυβέρνησης που συνέπεσε τυχαία… με την κυκλοφορία του ερωτικού βίντεο, στην εργασία μου δεν σχολιάσαμε καθόλου τις περικοπές, ασχοληθήκαμε με τα μακριά καλοξυρισμένα πόδια του μοντέλου.Υ.Γ.2 Μια ξαδέρφη μου που δουλεύει στον Ριζοσπάστη μου είπε πως ακριβώς την ίδια συμπεριφορά είχαν & στα δικά τους γραφεία.Υ.Γ.3 Πάρτε μάτι χωρίς να ντρέπεστε, φυσιολογικό είναι ΑΛΛΑ περιορίστε τα ψέματα, μην λέτε «δεν είδα τίποτε» ή «για ποιόν με πέρασες»Δημήτρης Νότας

(μια μικρή σπουδή πάνω στην Ηδονοβλεψία & το Ψέμα)Προχωρημένη Ακμή

Αρχικά, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε μερικά βασικά πράγματα.

Ενέργεια καταναλίσκουμε πάρα πολλές φορές καθη-μερινά όλοι μας.

Δεν την καταναλίσκουν μόνον κάποιοι «κακοί», τοπι-κοί, εθνικοί ή υπερ-εθνικοί πολιτικοί ηγέτες, επιχειρη-ματίες, κτλ. Παρά τις διαφοροποιήσεις, όλοι μας συμ-βάλουμε στη δημιουργία του προβλήματος. Συνεπώς:

Όλοι μας οφείλουμε να δράσουμε.Τις τελευταίες δεκαετίες προσπαθήσαμε στον «ανα-

πτυγμένο» κόσμο, μαζί με την προώθηση των ανανεώ-σιμων, να μιλήσουμε στους συνανθρώπους μας για την κλιματική αλλαγή, να ευαισθητοποιήσουμε, να ασκή-σουμε πειθώ, προσδοκώντας εκούσια αλλαγή συμπε-ριφορών. Η συσσώρευση των αερίων του θερμοκηπί-ου, όμως, δεν σταμάτησε, επιδεινώθηκε. Είναι λογικό. Τι ποσοστό ανθρώπων να καταφέρουμε να προ-σεγγίσουμε έτσι, πότε και για πόσο; Όσο χρήσιμη και απαραίτητη κι αν είναι η ενημέρωση, ευαισθητοποίηση, εκπαίδευση δεν φτάνουν από μόνες τους να αντιστρέψουν την κατάσταση, που είναι οξεία. Χρειάζονται πιο δραστικά μέτρα. Κατά τη γνώμη μου, πρέπει να προσφύγουμε σε εξανα-γκασμό.

Είναι σωστό να στο-χοποιήσουμε το life style. Βεβαίως η «ευκολία», η «άνεση», που αυτό προβάλει, είναι παρατράγουδο της ιδιώτευσης, της θεοποίη-σης του υλισμού, της απο-στροφής προς το κοινό καλό, εύκολα δε, θα έλεγε κανείς, της οικονομίας της αγοράς. Φοβάμαι, όμως ότι θα ήταν μεγάλο λάθος να ξεκινήσουμε να φύγουμε από την οικο-νομία της αγοράς και να πάμε σε κεντρικά ελεγ-χόμενη οικονομία, για να αντιμετωπίσουμε τη διαρκή συσσώρευση αερίων του θερμοκηπίου. Εκτός του ότι, αν μη τι άλλο, χρονικά δεν θα είναι αποτελεσματικό, φοβάμαι ότι θα δημιουργήσει πολύ περισσότερα προβλήματα απ’ όσα πιθανόν θα λύσει.

Ισχυρίζομαι ότι, το εργαλείο εξαναγκασμού για να λύσουμε (να απαλύνουμε) το πρόβλημα είναι αυτό, που οι οικονομολόγοι αποκαλούν «ρύθμιση» της ελεύθερης αγοράς. Εννοώ, δηλαδή, να συμφωνήσου-με να υιοθετήσουμε ένα συνδυασμό κατάλληλων απα-γορεύσεων και τσουχτερής (αύξησης) της φορολογίας της ενέργειας (πράσινος φόρος). Οι απαγορεύσεις μπορεί να αναφέρονται π.χ. σε ιδιωτικά αυτοκίνητα πάνω από, ας πούμε, 900 κυβικά εκατοστά, απαγο-ρεύσεις των περισσότερων ειδών μιας χρήσεως, κτλ. Η αύξηση της φορολόγησης της ενέργειας πρέπει να είναι παράλληλη και αυστηρά ανταποδοτική (όπως τα δημοτικά τέλη). Πιο συγκεκριμένα, από τα έσοδα της πρόσθετης φορολογίας της ενέργειας να κάνουμε δυο πράγματα. Πρώτον, να δίνουμε «λεφτά στο χέρι» μό-νον στους πραγματικά φτωχούς συνανθρώπους μας, για τη ζημιά, που θα υποστούν. Δεύτερο, τα υπόλοι-

πα να τα επενδύουμε σε σχετικές περιβαλλοντικές δράσεις. Θα δημιουργήσουμε, έτσι, ισχυρά κίνητρα σε πλούσιους και φτωχούς, δηλαδή σε όλους μας, να προσέχουμε διαρκώς πόση ενέργεια καταναλίσκουμε. Όσοι δεν εννοούμε να συμμορφωνόμαστε θα πληρώ-νουμε κάθε φορά, μέσω της τσουχτερής φορολογίας, το τίμημα της αντικοινωνικής συμπεριφοράς μας. Είναι τόσο απλό. Μόνον έτσι θα μπορέσουμε όσο γρήγορα θέλουμε να «γονατίσουμε» τη ζήτηση ενέργειας και συ-νεπώς να μειώσουμε την παραγωγή αερίων του θερμο-κηπίου κατά όσο χρειασθεί, για να πιάσουμε επίπεδα διατηρήσιμου (αειφόρου, sustainable) περιβάλλοντος. Υπ’ όψιν δε ότι, η πρόταση αυτή έχει μηδενικό κόστος για το κράτος, είναι όπως λένε οι οικονομολόγοι δημο-σιοικονομικά «ουδέτερη»!

Χάρηκα πολύ, που ο απερχόμενος και πετυχημένος Έλληνας Επίτροπος, κύριος Σταύρος Δήμας, μίλησε

για την ανάγκη θέσπισης «πράσινων» φόρων, σε πρόσφατη εκδήλωση στην Αθήνα.

Λυπήθηκα αφάνταστα, που το νεοσύστατο Υπουρ-

γείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλι-ματικής Αλλαγής,

δια στόματος του Υφυπουρ-γού του, βι-άστηκε και δ η μ ό σ ι α

απέρριψε την ιδέα. Ένας

φίλος μου, με παρέπεμψε και διάβα-

σα καθυστερημένα ένα άρθρο στην Καθημε-

ρινή της 18.10.09 του πρώην Έλλη-να Επιτρόπου κυρίου Γιάννη Παλα ιοκρασ-σά, υπέρ της πράσινης φο-ρολογία, σαν προϋπόθεση για πράσινη ανάπτυξη. Το βρήκα εξαιρετι-

κό. Προτείνω να το ξανασκεφτούμε

όλοι μας.Θα μου πείτε:

-Τι λες ρε; Να σταματήσου-με, δηλαδή, να κυκλοφορούμε με τα

«αμάξια» μας; Να χάσουμε τη «βολή» μας;

Θα σας απαντήσω:-Ναι, αυτό ακριβώς και πολλά άλλα!!!Αν βρείτε κοινωνικά δικαιότερο και αποτελεσματι-

κότερο τρόπο αντιμετώπισης της λεγόμενης κλιματικής αλλαγής, είμαι πρόθυμος να αναθεωρήσω την πρότα-σή μου. Αν πράγματι θέλουμε να φέρουμε αποτέλε-σμα, πρέπει να σπάσουμε «αυγά». Το επιβεβαιώνει (ολίγον χυδαία) και η λαϊκή σοφία. «Με τις πορδές δεν βάφονται αυγά»...

Σάκης Γαλιγάλης e-mail: [email protected]

Ας πούμε δυο λογάκια για την παραπάνω έκφραση.

“Του κώλου τα εννιάμερα” Οι απόψεις λοιπόν διχάζονται. Η μια, υποστηρίζει ότι η παραπάνω έκφραση έχει τη βάση της στο ότι, ο σφικτήρας μετά την πρωκτική συνεύρεση χρειάζεται εννέα μέρες για να επανέλθει στην αρχική του κατάσταση. Μια άποψη που δείχνει να έχει κάποια επιστημονική βάση βέβαια, όμως η σχετική επιστήμη τον καιρό εκείνο βρισκόταν πολύ πίσω στο θέμα που παρουσιάζουμε σήμερα.

Κατά την άποψή μου η σωστή ερμηνεία είναι αυτή που έχει εκφράσει ο εκλιπών γλωσσολόγος Ηλίας Πετρόπουλος, ο οποίος μας λέει ότι οι κυρίες από τον παλιό καιρό αρέσκοντο στις ηδονές του πρωκτου, τόσο πολύ μάλιστα που του αφιέρωσαν γιορτή. “Του κώλου τα εννιάμερα”.

Η γιορτή αυτή είναι μηνιαία και γιορτάζεται τρεις μέρες πριν από την περιόδο, τρεις μέρες (περίπου) κατά την διάρκειαν αυτής και τρεις μέρες μετά την περίοδο. Μη βλέπετε που σήμερα οι παραδόσεις σιγά σιγά χάνονται. Οι παλιές δεν ξεχνούσαν ποτέ να γιορτάσουν του “κώλου τα εννιάμερα”.

Ας δούμε όμως και κάποια ακόμη στοιχεία, που μας βοηθούν να αποκτήσουμε μια καλύτερη εικόνα για την εποχή, αλλά να δούμε και την καταγωγή μιας ακόμη έκφρασης, η οποία σχετίζεται με του “κώλου τα εννιάμερα”.

Κατά την διάρκεια λοιπόν της γιορτής το «να την βγάλεις καθαρή» ήταν σπάνιο και μια τα προφυλακτικά εκείνο τον καιρό δεν υπήρχαν έπρεπε (οι αρσενικοί) να βρουν τρόπους να μη λερωθούν. Έλληνες είμαστε και το πνεύμα του Οδυσσέα δεν μας εγκατέλειψε ποτέ. Έτσι μηχανεύτηκαν το εξής κόλπο, για να μη λερώνονται όταν δεν χρησιμοποιούσαν για την απόλαυσή τους τον κόλπο.

Τη στιγμή που ήταν έτοιμοι για την ηρωική έξοδο, αφού είχαν κάνει την κατάθεσή τους στα βάθη του πρωκτού, τσιμπούσαν αιφνιδιαστικά την ερωτική σύντροφό τους (κάποιοι μάλιστα ήταν εφοδιασμένοι με βελόνα), προκαλώντας έτσι σύσπαση του σφικτήρα της. Αποτέλεσμα!

Την έβγαζαν καθαρή.


...στο Περιβάλλον

Ευκολία, πΕρίβαλλον καί πρασίνοί φοροί Συνέχεια από το τεύχος 7

Σωτήρης Παπαμιχαήλ



Επιμέλεια: Μαρία Βλαδιμήροβιτς

Για την ιστορία των ονομάτων των δρόμων της Πόλης μας

Αρύββου –Αλκέτου-Ολυμπιάδος-ΠύρρουΟ Αρύββας (4ος αιώνας π.Χ.) ήταν βασιλιάς των Μολοσσών, στην περιοχή της Ηπείρου, μέλος της Δυναστείας των Αιακιδών. Ήταν γιος του βασιλιά Αλκέτα Α’.Μετά το θάνατο του Αλκέτα Α’, βασιλιάς επρόκειτο να επιλεγεί ανάμεσα στους δύο γιους του, Νεοπτόλεμο Β’ και Αρύββα. Μετά από σφοδρή διαμάχη δεν βρέθηκε λύση στο ζήτημα και κατ’ επέκταση οι δυο τους συμ-φώνησαν να διαιρέσουν το βασίλειο και να συμβασιλέψουν. Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας που εγκαταστάθη-κε διπλή βασιλεία. Δεν υπήρχαν κάποιες περαιτέρω προστριβές ως προς αυτό και η συμφωνία τους κράτησε μέχρι το θάνατο του Νεοπτόλεμου γύρω στο 360 π.Χ., όταν το θρόνο ανέλαβε εξ ολοκλήρου ο Αρύββας.Ο Αρύββας νυμφεύτηκε την κόρη του αδερ-φού του, Τρωάδα με την οποία απέκτησε ένα γιο, τον Αιακίδη, πατέρα του διαβόητου Πύρρου. Διέθετε κι έναν μεγαλύτερο γιο, τον Αλκέτα, από άγνωστη σύζυγο. Τον τελευταίο αναγκάστηκε να τον εξορίσει από το βασί-λειό του, όπου εκείνος κυβέρνησε κάποια χρόνια μετά, μετά το θάνατο του αδερφού του και διαδόχου του πατέρα τους, Αιακίδη. Καταγράφεται πως ο ηγεμόνας των Ιλλυρι-ών, Βαρδύλλης, πραγματοποίησε επίθεση στα εδάφη των Μολοσσών κατά τη βασιλεία του Αρύββα. Ο τελευταίος τότε κατέφυγε σε ένα τέχνασμα: διέδωσε πως επρόκειτο να παραχωρήσει τα εδάφη του στην Αιτωλι-κή Συμπολιτεία. Κατόπιν έστησε ενέδρα με οπλισμένους άνδρες και περίμενε. Οι Ιλλυρι-οί, που βιάζονταν να προβούν σε λεηλασίες προτού καταφθάσουν οι Αιτωλοί, σκόρπι-σαν. Με τον τρόπο αυτό οι άνδρες του Αρύβ-βα τους κατατρόπωσαν. Εκτός από την Τρωάδα, ο αδερφός του απέκτησε ακόμη δυο παιδιά: την Ολυμπιά-δα και τον Αλέξανδρο. Το χέρι της πρώτης προσφέρθηκε στο βασιλιά της Μακεδονίας, Φίλιππο Β’, με το ζευγάρι να αποκτά ένα γιο, τον Αλέξανδρο το Μέγα. Αν και ο Αρύββας υποστήριξε το γάμο αυτό, επειδή επιθυμού-σε την πολιτική στήριξη του πανίσχυρου γείτονά του, τελικά η κατάσταση γύρισε ενα-ντίον του. Στη Μακεδονία, μαζί με την Ολυμπιάδα πήγε και ο αδερφός της Αλέξανδρος. Στον τελευ-ταίο ο Φίλιππος έδειξε μεγάλη εύνοια και τε-λικά έκρινε συμφέρον να τον ανεβάσει στο θρόνο της Ηπείρου. Έτσι το 350 π.Χ., όταν ο Αλέξανδρος ήταν είκοσι ετών, ο Αρύββας ανατράπηκε από το Φίλιππο και οδηγήθηκε στην εξορία, όπου και πιθανότατα πέθανε τελικά.

Από ποιο ζαρζαβατικό έγινε η άμαξα της Στα-χτοπούτας?». Ερώτηση σε τηλεπαιχνίδι που έτυχε να παρακολουθήσω πριν κάτι μέρες. «Κολοκύθα!», αναφώνησα γεμάτη περηφάνια για τις γνώσεις μου! Ο ερωτώμενος, όμως, στο τηλεοπτικό στούντιο, είχε δυσκολίες. Ένας νεαρός γύρω στα 35, ο οποίος κοίταζε απορημένος τον τηλεπαρουσιαστή. «Δεν το ξέρω», ψέλλισε. «Μα καλά, μας δουλεύει?» σκέφτηκα εγώ. «Είναι δυνατόν να μη γνωρίζει ότι η άμαξα της Σταχτοπούτας ήταν μια κολοκύθα?». Ευτυχώς, ήρθε η βοήθεια των πολλαπλών επιλογών, όπου ανάμεσα στην τομάτα, την πατάτα κι ένα ακόμη ζαρζαβατικό, που αυτή τη στιγμή μου διαφεύγει, ο νεαρός μας, με αρκετό δισταγμό και αγωνία, επέλεξε τελικά την κολοκύθα.

Σαστισμένη με την άγνοια του σχεδόν συνομηλίκου μου, για ένα θέμα που μου φάνταζε τόσο γνωστό και αυτονόητο, όσο η απάντηση στην ερώτηση «ποια είναι η πρωτεύουσα της Ελλάδας», έμεινα κάμπο-σα λεπτά της ώρας να σκέφτομαι τι είχε πάει στραβά σε αυτή την ιστορία. Δεν άργησα πολύ να στρέψω τα βέλη της κριτικής επάνω μου για την «περηφάνια» που ένοιωσα σχετικά με την «πολύτιμη γνώση» που κατείχα.Γενιές και γενιές γυναικών ανά τον κόσμο διαμόρφωσαν, σε πρώτο στάδιο, την κοινωνική τους ταυ-

τότητα και ρόλο μέσα από τα παραμύθια αυτά. Μια ύπουλη παρείσφρηση της κοινωνικής νόρμας, μέσα από τον δήθεν αθώο μανδύα των παραμυθιών, σε ηλικίες που τα παιδιά είναι ανοχύρωτα απέναντι σε τέ-τοιου είδους «επιθέσεις». Ο ρόλος της γυναίκας ως «μητέρα-νοικοκυρά», με τη μητρότητα να αποτελεί το απόγειο της ολοκλήρωσης της γυναικείας προσωπικότητας και την οικογένεια ως τομέα κύριας δράσης της, με την ευθύνη της ανατροφής των παιδιών, είναι κυρίαρχος. Από την άλλη, οι άντρες είναι αυτοί που θα φέρουν το «ψωμί» στο σπίτι, αποτελούν το δυνατό στοιχείο εκ φύσεως, αυτοί που αναλαμβάνουν να φέρουν σε πέρας τις δύσκολες αποστολές.

Παράλληλα με την αναπαραγωγή συγκεκριμένων στερεότυπων στους ρόλους των δύο φύλων στα παραμύθια, βλέπουμε να εκτυλίσσεται και να αναπαράγεται μια ακόμα κοινωνική νόρμα : Άνδρας + γυναίκα = γάμος + παιδιά = ευτυχία. Η ολοκλήρωση της «αγάπης» μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας είναι ο γάμος και η οικογένεια. Οι μεν κοπέλες αναμένουν αδύναμες και μοιραίες, τον νέο, ωραίο «πρί-γκιπα» που θα έρθει να τις «σώσει» (από τι άραγε? Από το δράκο, τη μητριά, τη μιζέρια της κοινωνικής τους τάξης;), οι δε άντρες αναλαμβάνουν το ρόλο του «προστάτη» του αδύναμου φύλου, του παρόχου της κοινής ευζωίας. Κι όλα αυτά υπό τη σκέπη της νομιμότητας ενός γάμου. Δεν είναι να απορεί κανείς που οι γυναίκες από τα δέκα τους συζητάνε για το γάμο και τα παιδιά που θα κάνουν με τον «πρίγκηπά» τους, ενώ τα αγοράκια σφυρίζουν αδιάφορα, σχεδιάζοντας ανέμελα το επαγγελματικό τους μέλλον, αν θα γίνουν δηλαδή αστροναύτες, πυροσβέστες ή πυρηνικοί επιστήμονες. Και μέχρι τα τριάντα plus τους, απορούν ποια μύγα έχει τσιμπήσει αυτές τις γυναίκες και όλο για γάμο μιλάνε.

Και δεν σταματάει εδώ το «παραμύθι». Το «κανονικό» της σχέσης ορίζεται ως σχέση μεταξύ «άνδρα» και «γυναίκας». Συνομήλικων πάντα και κατά προτίμηση λευκών. Η ζωή όμως δεν είναι έτσι. Ευτυχώς! Υπάρχει και μια άλλη πολύχρωμη και πολύμορφη πραγματικότητα, όπου υπάρχουν ζευγάρια του ίδιου φύλου (άνδρας+άνδρας, γυναίκα+γυναίκα) –με αναπαραγωγή, όμως, στη μεταξύ τους σχέση, των ρό-λων των δύο κοινωνικών φύλων-, ζευγάρια με διαφορά ηλικίας μεταξύ τους, ζευγάρια από διαφορετικές φυλές και θρησκείες, ζευγάρια που επιλέγουν να μην τεκνοποιήσουν, ζευγάρια που υιοθετούν παιδιά, ζευγάρια που επιλέγουν να μην παντρευτούν, άνθρωποι που «επιλέγουν» τη μοναξιά τους κλπ κλπ.

Μικρή εξέλιξη έχει σημειωθεί στη συγγραφή παραμυθιών ακόμα και στις μέρες μας. Λίγοι και λίγες είναι οι συγγραφείς που επιλέγουν να σπάσουν τα κοινωνικά στερεότυπα και να συμβάλουν με την πένα τους στη διαμόρφωση μιας κουλτούρας αποδοχής της διαφορετικότητας. Και δυστυχώς η τηλεόραση έχει πάρει τη σκυτάλη σε αυτή την αέναη αναπαραγωγή ρόλων και στερεοτύπων γύρω από τα φύλα, τις σχέσεις και τον έρωτα.

Και τα λέω αυτά με παράπονο και δόση αυτοκριτικής γιατί για πολλά χρόνια κοιμόμουν κι εγώ αγκα-λιά με την προσμονή ενός πρίγκιπα πάνω στο άσπρο άλογο!

Καληνύχτα και όνειρα γλυκά!

Ένα παραμύθι για να κοιμηθώ...Της Μαρίας Βλαδιμήροβιτς


Αυτό που θέλω να σας πω δεν είναι για όλους. Και αν θέ-λουν κάποιοι να προσβληθούν, ας το κάνουν. Στο Βύρωνα άλλωστε, πάντα κάποιος ενοχλείται. Ωραία είμαστε στο πνεύμα. Ξεκινάμε.Ότι σας αναφέρω είναι όλα αλήθεια. Ήμουν στο σωστό μέ-ρος τη σωστή στιγμή. Ήμουν εκεί που έπρεπε την κατάλλη-λη στιγμή. Νομίζεις ότι βρίσκεσαι σ’άλλη πόλη όταν περνάς από ένα σημείο της πόλης που έχεις ξεχάσει εντελώς. Έχεις την ψευδαίσθηση ότι πίσω σου φυτρώνουν πρασινάδες, βλάστηση, τρέχουν νερά, ότι θα σου συμβούν υπέροχα πράγματα τις επόμενες ώρες. Αισθανόμουν υπέροχα στη μεταμεσονύχτια βόλτα στην πλατεία Βυζαντίου. Δέντρα γε-μάτα ανθούς που μύριζαν μεθυστικά μέχρι τη γωνιά του δρόμου.Ώσπου ξαφνικά τα έβλεπα όλα, τα άκουγα όλα, τα καταλά-βαινα όλα ακόμα και τις στιγμές που δεν ήθελαν κανέναν.Ήταν καθισμένοι στα παγκάκια της πλατείας.Μια οπτασία στα κόκκινα. Ρούχα πολύ θηλυκά. Κόκκινο κολ-λητό παντελόνι, δεμένο φουλάρι στο λαιμό, έντονο άρωμα, υπερμεγέθη τακούνια ενώ στο χέρι κρατούσε ένα ρόδο.Πλάι της ο Νίκος να αδυνατεί να συγκρατήσει τις ορμές του. Να εκστασιάζεται με τη νεαρή καλονή. Να εκλιπαρεί με πλή-ρη επίγνωση ότι κινδυνεύει να γελοιοποιηθεί. Να μην πτοεί-ται. Απλώς να συνεχίζει. Της μιλάει, νοσταλγεί και επιδιώκει την ασφάλεια του παλιού ρόλου. -Δεν υπάρχει η παρθένα ματιά που είχα παλιότερα της λέει. -Καμία έξυπνη ιδέα, τίποτα το αυθεντικό, απίστευτα βαρετές επιλογές. -Οι εύκολες και οι καλές μέρες πέρασαν. -Με αντιμετωπίζουν σαν μια ακραία φιγούρα. - Το σήμερα είναι ένα δράμα, είναι ότι πληκτικότερο έχω ζήσει. -Μια φανέλα αδειανή αισθάνομαι (έστω και με τον ΤΣΕ στά-μπα), έχω στερέψει. -Κινούμαι και διαχειρίζομαι προβλήματα σ’ενα δήμο που αδυνατώ αλλά και δεν θέλω να κατανοήσω.Της ανέφερε πόσο τη χρειάζεται, το νεανικό της αίμα, την ορμή της για να κρατηθεί στη ζωή. Πόσο πιστά την υπηρέ-τησε τόσα χρόνια.Κι’ αυτή απρόβλεπτη, δύσκολη, να λάμπει, όπως κάθε εξου-σία, σαν το μαχαίρι στο σκοτάδι. Ατάραχη, απόκοσμη, θεϊκή όσο πιο αδύναμο τον βλέπει αδιάντροπα να ερωτοτροπεί με τον Παναγιώτη που ήρθε ξαφνικά και κάθισε στο διπλανό παγκάκι. Να λέει κρατώντας τον Νίκο, κοιτάζοντας όμως τον Παναγιώτη, ότι το να ψεύδεσαι φαίνεται ότι πουλάει ακόμα. Ξέχνα την αυτοκριτική. Ξεπέρασε τα συναισθήματά σου. Μην προσπαθείς να είσαι ή να γίνεσαι καλύτερος άνθρω-πος. Καλύτερα να δημιουργείς θύματα παρά ισχυρούς πο-λίτες. Δύσκολα θα κάνεις καινούργιους φίλους, όχι ότι δεν υπάρχουν ενδιαφέροντες άνθρωποι στην πόλη μας, αλλά περισσεύουν οι φίλοι του ενός λεπτού.Ένιωθαν ένοχοι ότι διαπράττουν μεγάλη αμαρτία και ήταν πολύ ανήσυχοι.Οδηγός τους η επιθυμία, το πάθος για την εξουσία, όπλο μαζί και εξορκισμός.Αυτά συμβαίνουν κάτω από τον έναστρο ουρανό και τη λα-μπρή σελήνη.Τα αντιλαμβάνεται ο κάθε υποψιασμένος και όποιος ρίχνει ματιές πίσω.Οι υπόλοιποι ένοχοι ακόμα και αυτοί που παριστάνουν τους ξαφνιασμένους.Πρόσεξε μόνο, γιατί ο γυρισμός στο σπίτι μετά το ξενύχτι μπορεί να σε ρίξει στην κατάθλιψη.

ΠΑΘΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ Β.Πάγκαλος &

Έσπασα το κεφάλι μου τόσες μέρες για να βρω τι να γράψω για αυτό το φύλλο με θέμα τον έρωτα. Μου αναθέσανε το έρωτας και αθλητισμός. Προς στιγμή σκέφτηκα να μην γράψω τίποτα. Τι θα γίνει τελικά, εγώ θα γράφω μόνο για αθλητισμό. Δηλαδή «αύριο» θα γράψω ΔΝΤ και αθλητισμός. Γυμναστείτε για να τρέχετε γρήγορα, μην καπνίζετε γιατί ακρίβυναν τα τσιγάρα και κάνουν κακό στην υγεία κ.λ.π Από την άλλη, άμα δεν γράψω κινδυνεύω να χαρακτηριστώ αντί-ερωτικός. Δεν «αυτό» που δεν «αυτό», δεν πας για ψάρεμα. Μην γελάτε και το ψάρεμα από μια πλευρά έχει το στοιχείο της άθλη-σης, Ξέρετε υπάρχουν μερικοί που πάνε στα γυμναστήρια, επειδή δεν «αυτό». Και είτε πάνε για να ξεθυμάνουν, είτε για να βρουν να «αυτό». Ξέρω – ξέρω δεν μιλάμε μόνο για sex, μιλάμε και για τον έρωτα. Και είμαι της γενιάς που κοιτάγαμε πρώτα το συναίσθημα και μετά το sex, αν και τώρα κοιτάμε μόνο το sex. Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή. Μη μου πείτε ότι δεν είναι ωραίο να κοιτάς καλογυμνασμένα κορμιά και να τα ζηλεύεις. Να βλέπεις αθλητικά γεγονότα και να θαυμάζεις «το ωραίο», «το μεγάλο» και «το αληθινό». Την τενίστρια που κάνει σέρβις, τον ποδοσφαιριστή που βγάζει την φανέλα, τους κολυμβητές που βουτάνε στο νερό. Όπως και να το κάνουμε έχουν κάτι το ερωτικό. Σίγουρα δεν υπάρχει συναίσθημα, αλλά υπάρχει και αυτή η γ@@νη «πρώτη ματιά». Πόσες φορές όταν είμαστε μικροί, αλλά και μετά που μεγαλώσαμε δεν ερωτευθήκαμε με την πρώτη ματιά. Άλλο αν αυτή που ερωτευθήκαμε «κοίταγε να δει το σερβιτόρο». Είναι άραγε το κορμί που μας κάνει το πρώτο κλικ ή η ματιά και το στυλ του άλλου. Αρχέγονο ερώτημα και κατά την γνώμη μου αναπάντητο. Πόσοι μετάνιωσαν, όταν ερω-τευθήκανε με αρχικό κριτήριο το κορμί και μετά απογοητευτήκανε από τον χαρακτήρα, αλλά και πόσοι ερωτευθήκανε από το χαρακτήρα και μετά απογοητευτήκανε λέγοντας «πρέπει να χάσεις κανένα κιλό».!!! Ας γυρίσουμε στον αθλητισμό. Διαβάστε τι βρήκα σε κάποιο site στο Internet «Το sex κάνει καλό στην καρδιά και στην κυκλοφορία του αίματος. Την ώρα της επαφής οι σφυγμοί ανεβαίνουν από 70 σε 150 περίπου το λεπτό, κάτι που αποτελεί καλή αερόβια προπόνηση. Με τρεις επαφές τη....βδομάδα (όχι ότι παραπάνω κάνει κακό), μειώνεται στο μισό ο κίνδυνος καρδιακής προσβολής». Συμπέρασμα: Κάντε έρωτα, δεν χρειάζεται να τρέχετε στα γυμναστήρια. Άντε πάλι στο sex το γύρισα. Δεν το θέλω, από μόνο του έρχεται. Η αλήθεια είναι ότι sex μπορείς να κάνεις χωρίς απα-ραίτητα να ερωτευθείς, ενώ να ερωτευθείς μπορείς, χωρίς απαραίτητα να κάνεις sex.Αλλάζουμε. Τι είναι αυτό άραγε που κάνει τους φιλάθλους να χρησιμοποιούν σεξιστικά συνθή-ματα κατά την διάρκεια των αγώνων; Θα μου πείτε τις γνωστές αναλύσεις περί σεξιστικής και αν-δροκρατούμενης κοινωνίας και των κομπλεξικών που εκτονώνονται στις κερκίδες. Βλέπουμε όμως και γυναίκες να φωνάζουν αυτά τα συνθήματα και μετά με συναίσθημα να γέρνουν προς «την μεριά του Τάσου και με μάτια κλειστά τραγουδούν αγκαλιά Εθνική Ελλάδος γεια σου». Έτσι για να γελάσουμε, μια φορά σε ένα γήπεδο είδα μια κοπέλα – αξιοπρεπή κατά τα άλλα – να φωνάζει το σύνθημα «πω πω πω - πω πω πω τι τσι@@κι ήταν αυτό» !!! Όλα αυτά κατά τη γνώμη μου βγαίνουν αυθόρμητα. Όπως αυθόρμητος είναι και ο έρωτας. Είναι η καθημερινή ανάγκη όλων. Με ή χωρίς συναίσθημα. Αυτό που μας έχει απομείνει. Αυτό που μας ανεβάζει και μας κατεβάζει. Που μας ηρεμεί ή μας εκνευρίζει. Το χάδι και το χαστούκι Η ζεστή αγκαλιά, μαζί με την κορύφωση της ερωτικής πράξης. Η αίσθηση ότι κάποιος μέσα στην καθημε-ρινή «ζούγκλα», νοιάζεται για σένα και θα σε πάρει από το χέρι όταν χρειασθεί. Και τέλος μια ιστορία για να βάλουμε και λίγο μελό. Ινδή εκείνη, Πακιστανός εκείνος. Τενίστρια εκείνη, παίκτης του κρίκετ εκείνος, καταλαβαίνετε: ερωτεύτηκαν, αγαπήθηκαν κι ανακοίνωσαν στον κόσμο ότι θα παντρευτούν. Τι πιο φυσιολογικό, προς Θεού. Όχι όμως για τις χώρες τους. Ο γάμος τους μπορεί να προκαλέσει ακόμη και διπλωματικό επεισόδιο κι επειδή από το ‘47, χρονιά της ανεξαρτησίας τους από τη «μαμά» Βρε-τανία, η Ινδία και το Πακιστάν έχουν ήδη πολεμήσει τρεις φορές, να, έτοιμο στο πιάτο ένα ακόμη casus belli. Απ’ ό,τι φαίνεται, τόσο η 23χρονη Σάνια Μίρζα όσο και ο 28χρονος Σοαΐμπ Μαλίκ

αδιαφορούν πλήρως για τις όποιες συνέπειες. Οι χώρες μας δεν αγαπιούνται και το γνωρίζουμε. Αγαπιό-μαστε όμως εμείς κι αυτό φτάνει και περισσεύει για να μπο-ρέσουμε στον μικρόκοσμό μας ν’ αλλάξουμε ακόμη και τον ρου της Ιστορίας. Αισθανόμαστε δύο σύμβολα της διπλωματίας, της αγάπης και του αθλητισμού και ονειρευόμαστε ότι στους Ολυ-μπιακούς του 2012, θα μπούμε στο Ουέμπλεϊ ο καθένας με τη σημαία της χώρας του»...Άσχετο. Δεν έχω καμία σχέση με τον γυναικολόγο Κόκκαλη Δη-μήτριο του Νικολάου που δημοσιεύτηκε ότι φοροδιαφεύγει. Δεν είμαι γυναικολόγος. Ερωτολόγος θα μπορούσα να είμαι.του Δημήτρη Κόκαλη

Τραγουδώντας«Ερωτόκριτο»


Σ’ έναν αγαπημένο φίλο που ήξερε τον Έρωτα

Τραγουδώντας«Ερωτόκριτο»

Πριν από λίγες εβδομάδες μας άφησε ένας λατρεμένος φίλος.

Τούτο τεύχος που έχει θέμα τον έρωτα μου τον έφερε ακόμη μια φορά κοντά.

Ένας άνθρωπος ΈΡΩΤΈΥΜΈΝΟΣ με τον τόπο που γεννήθηκε, με όσα αυτός ο τόπος εξέφραζε γι αυτόν, ερωτευμένος με τη ζωή, «ερωτευμένος» και με τον ανθρώπινο πόνο (μια και ήταν γιατρός κι έβλεπε, λόγω ειδικότητας, καθημερινά δεκάδες «καρκίνους» σε ανθρώπους κάθε ηλικίας), ερωτευμένος με τους φίλους του, την οικογένειά του, ερωτευμένος με τους δικούς του ανθρώπους. Ένας άνθρωπος που έδινε νόημα στη λέξη ανθρωπιά – άνθρωπος.

Με το Γιάννη μεθύσαμε πολλές φορές παρέα. Μεθύσαμε στο σπίτι του, στο σπίτι μου, σε καφενεία, σε ταβέρνες, μεθούσαμε όχι απ’ το πολύ ποτό, αλλά από τον πόνο που υπάρχει γύρω μας, γιατί αυτός ο πόνος μας έπνιγε, γιατί δεν πέρναγε δίπλα μας αδιάφορα, αλλά μας χτυπούσε κατάκαρδα. Κι όταν μεθούσαμε τραγουδούσαμε. Τραγουδούσαμε το πιο ερωτικό τραγούδι.

Ομως αυτό το ερωτικό τραγούδι δεν συμβόλιζε για μας μοναχά τον έρωτα, αλλά συμβόλιζε τη ζωή (ή μήπως μόνο τον έρωτα συμβόλιζε μια και η ζωή είναι έρωτας).

Μοιάζει αστείο… κάποια πράγματα γίνονταν πάντα με τον ίδιο τρόπο!

Σταματούσαμε το τραγούδι πάντα στον ίδιο στίχο

Τ’ άκουσες, Αρετούσα μου, τα θλιβερά μαντάτα; ο Kύρης σου μ’ εξόρισε σ’ τση ξενιτιάς τη στράτα; Tέσσερεις μέρες μοναχάς μου ‘δωκε ν’ ανιμένω, κι αποκεί να ξενιτευτώ, πολλά μακρά να πηαίνω.

Μ αρέσει αυτό το τραγούδι γαμώτο, έχει θυσία

Κι αυτή δεν αντιστέκεται. Η «κάργια»

Εδώ είναι φίλε το νόημα Ο έρωτας δεν είναι αλτρουιστής.

Ο έρωτας είναι κτητικός

Ετσι είναι ρε φίλε έτσι … την καταριέται

Γι αυτό τον γουστάρω τον Ερωτόκριτο Γιατί ενώ τα δίνει όλα, δίνει τη ζωή του, δεν τα δίνει τζάμπα, ζητά κι αυτή να πονέσει αφού δεν αντιστέκεται, ζητά να βαριαναστενάξει.

Ζητά να τιμωρηθεί

Κι έπιανε ξανά το τραγούδι με κείνη τη χαρακτηριστική προφορά της Κρήτης κι εγώ ακολουθούσα

Kαι πώς να σ’ αποχωριστώ, και πώς να σου μακρύνω,

και πώς να ζήσω δίχως σου στο χωρισμόν εκείνο; Eσίμωσε το τέλος μου, μάθεις το θες, Kερά μου,

στα ξένα πως μ’ εθάψασι, κ’ εκεί’ν’ τα κόκκαλά μου.

Kατέχω το κι ο Kύρης σου γλήγορα σε παντρεύγει, Pηγόπουλο, Aφεντόπουλο, σαν είσαι συ, γυρεύγει.

Kι ουδέ μπορείς ν’ αντισταθείς, σα θέλουν οι Γονείς σου νικούν την-ε τη γνώμη σου, κι αλλάσσει η όρεξή σου.

«Mιά χάρη, Aφέντρα, σου ζητώ, κ’ εκείνη θέλω μόνο, και μετά κείνη ολόχαρος τη ζήση μου τελειώνω.

Tην ώρα που αρραβωνιαστείς, να βαραναστενάξεις, κι όντε σα νύφη στολιστείς, σαν παντρεμένη αλλάξεις,

ν’ αναδακρυώσεις και να πεις· «Pωτόκριτε καημένε, τά σου’ταξα λησμόνησα, τό’θελες πλιό δεν έναι.»

Kι όντε σ’ Aγάπη αλλού γαμπρού θες δώσεις την εξά σου, και νοικοκύρης να γενεί στα κάλλη τσ’ ομορφιάς σου,

όντε με σπλάχνος σε φιλεί και σε περιλαμπάνει, θυμήσου ενός οπού για σε εβάλθη ν’ αποθάνει.

Θυμήσου πως μ’ επλήγωσες, κ’ έχω Θανάτου πόνον, κι ουδέ ν’ απλώσω μου’δωκες σκιάς το δακτύλιδι μόνον.

Kαι κάθε μήνα μιά φορά μέσα στην κάμερά σου, λόγιασε τά’παθα για σε, να με πονεί η καρδιά σου.

Kαι πιάνε και τη σγουραφιάν (ζωγραφιά), που’βρες στ’ αρμάρι μέσα,

και τα τραγούδια, που’λεγα, κι οπού πολλά σου αρέσα’, και διάβαζέ τα, θώρειε τα, κι αναθυμού κ’ εμένα, 1385

που μ’ εξορίσανε ο-για σε πολλά μακρά στα ξένα. Kι όντε σου πουν κι απόθανα, λυπήσου με και κλάψε, και τα τραγούδια που’βγαλα, μες στη φωτιάν τα κάψε,

για να μην έχεις αφορμήν εις-ε καιρόν κιανένα, πλιό σου να τ’ αναθυμηθείς, μα να’ν’ λησμονημένα.

Παρακαλώ, θυμού καλά, ό,τι σου λέγω τώρα, κι ο-γλήγορα μισεύγω σου, κ’ εβγαίνω από τη Xώρα. Kι ας τάξω ο κακορίζικος, πως δε σ’ είδα ποτέ μου,

μα ένα κερί-ν αφτούμενον εκράτουν, κ’ ήσβησέ μου. Mα όπου κι αν πάγω, όπου βρεθώ, και τον καιρόν που ζήσω,

τάσσω σου άλλη να μη δω, μουδέ ν’ αναντρανίσω. Kάλλιά’χω εσέ με Θάνατον, παρ’ άλλη με ζωή μου,

για σένα εγεννήθηκε στον Kόσμον το κορμί μου. Oι ομορφιές σου έτοιας λογής το φως μου ετριγυρίσαν,

κ’ έτοιας λογής οι Eρωτιές εκεί σ’ εσγουραφίσαν, κ’ εις όποιον τόπον κι α’ σταθώ, τα μάτια όπου γυρίσου’,

πράμα άλλο δεν μπορώ να δω παρά τη στόρησή σου. Kι ας είσαι εις τούτο θαρρετή, πως όντεν αποθαίνω, χαιρετισμό να μου’ πεμπες την ώρα κείνη, γιαίνω.»

Να είσαι καλά φίλε όπου κι αν βρίσκεσαι τώρα και να τραγουδάς πάντα τον Έρωτόκριτο, όπως θα κάνουμε κι εμείς εδώ και μαζί με τον έρωτα θα θυμόμαστε κι εσένα.

Σωτήρης Παπαμιχαήλ


...στην Τέχνη

Η Ιουλία Βεντίκου σπούδασε ζωγραφι-κή στην Α.Σ.Κ.Τ. με δάσκαλο τον Νίκο Κεσσαν-λή και σκηνογραφία με τον Βασίλη Βασιλειά-δη. Έχει κάνει δύο ατομικές εκθέσεις και έχει πολλές συμμετοχές σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα, Ιταλία, Βέλγιο και Αλγερία. Σπούδασε θέατρο, χορό και ενδυματολογία με δασκάλα την Μαρία Περετζή και από το 1993 είναι μέ-λος της θεατρικής ομάδας ΡΟΔΑ, συμμετέχο-ντας σε θεατρικές παραγωγές ως ηθοποιός και σκηνογράφος. Ζει και εργάζεται στο Βύρωνα.

ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΖΩΗ Παρατηρούμε τον κόσμο γύρω μας. Προσπαθούμε ν’ ανιχνεύσουμε το μυστήριο της ίδιας μας της ύπαρξης. Δημιουργούμε και απο-καλύπτουμε. Ρωτάμε και ζητάμε απαντήσεις. Εκφράζουμε τη δύναμη της ζωής σε όλη μας τη διαδρομή. Και η ανάγκη μας γι’ αυτήν την έκφραση, η ανάγκη μας για δημιουργία, πηγαίνει πολύ πίσω, στην αρχή της Ιστορίας μας.

ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑ Οι απλές ξερές πληροφορίες για οτιδήποτε, δεν συγκινούν κανέναν. Πόσο μάλλον οι πληροφορίες για την τέχνη η οποία είναι έκφραση και βιωματική εμπειρία. Είναι έκφραση του σώματος, του συναισθή-ματος, της σκέψης. Μόνο βιωματική μπορεί να είναι η καλλιτεχνική εκπαίδευ-ση, αλλιώς είναι μια σοβαρή υποβάθμιση της παιδείας και χάσιμο χρόνου.

ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ Η τοπική αυτοδιοίκηση μπορεί - εάν θέλει- να στηρίξει ουσιαστικά την τέχνη μέσα στο Δήμο. Μπορεί να προάγει και να ενώσει την έκφραση των ανθρώπων για να αναπτυχθεί ένα επίπεδο πο-λιτισμού μέσα στην ίδια μας τη συνοικία. Αυτό όμως απαιτεί, αληθινό έρωτα για τη τέχνη, όραμα και οπωσδήποτε συνεργασία.

ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΙΔΕΑ Θα μπορούσαμε ίσως, κάποιοι καλλιτέχνες που μένουμε στο Βύρωνα, να οργανώσουμε εθελοντικά κάποια μικρά εικαστικά παιχνίδια σε μεμονωμένες τάξεις των δημοτικών μας σχολείων. Έτσι, και τα παιδιά θα έχουν την ευκαιρία να πάρουν καινούργια ερεθίσματα ,να εκφραστούν και να παίξουν, και οι καλλιτέχνες, να έχουν μια ενεργό συμμετοχή στα κοινά.

ΚΑΤΙ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ Ας προσπαθήσουμε να μην «καπελώνουμε» τα παιδιά μας με τις προσωπικές μας εικόνες που έχουμε για τον κόσμο και τα πράγμα-

τα. Όσο γίνεται λιγότερες «ταμπέλες» και στερεότυπα. Εμείς οι γονείς μπορούμε να διδα-σκόμαστε από την αγνότητα και την αμεσότητα της έκφρασης των παιδιών μας.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ

«Ο πόθος, ο ζήλος, ο έρωτας

Συνοδεύουν τη νοσταλγία της αθανασίας.

Αυτός που εγκυμονεί μέσα στο σώμα

Αναζητά με το ένστικτο την αθανασία

Μέσα από τα παιδιά και την τεκνογονία.

Αυτός που εγκυμονεί μεσ’ τη ψυχή,

Που έχει φύση θεία,

Έλκεται από το κάλλος, από την ομορφιά,

Κι αναζητά τη γέννηση μέσα στο καλό,

Τον τόκο μέσα στο ωραίο»

από το θεατρικό έργο «Αλκιβιάδης Άγιος» του Δημήτρη Περετζή

θεατρική απόδοση βασισμένη στο «Συμπόσιο» του Πλάτωνα

Τέχνη, συνώνυμο του Έρωτα, και οι δυο ενάντια στο θάνατο και την ανυπαρξία. Ο καλλιτέ-χνης αναζητά την αθανασία. Δημιουργεί, και όσο δημιουργεί νοιώθει όπως ο ερωτευμένος, νοιώθει αθάνατος. Είναι ένας μικρός θεός. Ξέρει ότι είναι θνητός και ότι στο τέλος περιμένει πάντα ο θάνατος. Δεν θα υπάρξει ποτέ νίκη, όμως εξακολουθεί να δημιουργεί σαν αθάνατος. Όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες δημιουργούσαν σαν αθάνατοι και πάντα η μεγάλη τέχνη ήταν γέννημα μεγάλου έρωτα.

Καλλ

ιτέχ

νες

του ΒΥ

ΡΩΝΑ

ΙΟΥΛΙΑ ΒΕΝΤΙΚΟΥ

ΜΙΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΑΒΟΛΗ ΣΤΑΣΗ

Η ΣΚΑΛΑ

Η ΤΡΑΜΠΑΛΑ

Επιμέλεια Ελένη Βασιλοπούλου

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΑΡ. ΦΥΛΛΟΥ 8

Documents

Transcript of ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΑΡ. ΦΥΛΛΟΥ 8