1

2

Δάφνη Τζαμαλή «Υακίνθου»

Η Δάφνη Τζαμαλή «Υακίνθου» γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981. Από πολύ μικρή

διέθετε μια ζωηρή φαντασία και αγαπούσε να πλάθει συναρπαστικές ιστορίες. Σε

ηλικία δεκατριών ετών γράφει το πρώτο της βιβλίο, διδάσκεται μόνη της το σχέδιο,

ενώ παράλληλα ξεκινάει μαθήματα φωνητικής, για να ασχοληθεί με την άλλη της

μεγάλη αγάπη, το κλασικό τραγούδι.

Στα εικοσιπέντε, ώριμη πια, γράφει και εικονογραφεί το πρώτο της μεγάλο παιδικό

μυθιστόρημα και αφοσιώνεται σταθερά στη συγγραφή. Για πρώτη φορά το 2012

εκδίδει με τις εκδόσεις Οσελότος το βιβλίο της «Αστροζαχαρένια ιστορία», που

κυκλοφορεί σε όλα τα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία και πρόσφατα προτάθηκε για

κρατικό βραβείο του Υπουργείου Πολιτισμού. Το 2013 ακολουθεί το δεύτερο βιβλίο

της, «Το Μάθημα του Μουρμούρα», εικονογραφημένο κι αυτό από την ίδια. Στο

easywriter.gr υπάρχουν ακόμα σε ηλεκτρονική μορφή τα βιβλία της «Άλντουιν ο

Σαλιγκαρούλης και η μεγάλη αναζήτηση» «Θέλω να γίνω Πρίγκιπας» και «Το παιδί

της δροσοσταλίδας».

Η Δάφνη Τζαμαλή «Υακίνθου» είναι μέλος του Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου

(greekibby).

Σήμερα μοιράζει τον χρόνο της σε όλες τις διαφορετικές καλλιτεχνικές της

δραστηριότητες και στα αγαπημένα της ζώα. Εξακολουθεί να μένει στην Αθήνα.

3

ΤΙΤΛΟΣ : Ο κρυστάλλινος ιππότης ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Δάφνη Τζαμαλή (Υακίνθου)

ISBN 978-618-81422-1-3

Copyright 2014: Δάφνη Τζαμαλή (Υακίνθου)

Πρώτη Ηλεκτρονική Έκδοση: Αθήνα Δεκέμβριος 2014

e-mail: tzamali_dafni@yahoo.gr

4

Ο Κρυστάλλινος Ιππότης

5

Ο λόγος; Το κρύσταλλο σπάει με το παραμικρό χτύπημα κι αυτό ήταν η αιτία

που ο κρυστάλλινος ιππότης δεν έβγαινε ποτέ από το πολύχρωμο κάστρο του. Δε θα

έβγαινε από εκεί ακόμα κι αν του πρόσφερες τον πιο μεγάλο θησαυρό, γιατί φοβόταν

ότι, μόλις θα έβγαινε, κάτι απρόοπτο θα γινότανε που θα τον έκανε πολλά μικρά

κομμάτια από καθαρό κρύσταλλο.

Εξάλλου ο κρυστάλλινος ιππότης δε χρειαζόταν άλλο θησαυρό, γιατί όλα μέσα

στο κάστρο του ήταν από χρυσάφι. Υπήρχε μια απλή εξήγηση γι’ αυτό: στην άκρη

των ουράνιων τόξων βρίσκονται τσουκάλια γεμάτα χρυσά νομίσματα και τα ξωτικά

που είχανε φτιάξει πριν πολύ καιρό το κάστρο, μια που δεν ξέρανε τι άλλο να κάνουνε

με όλο αυτό το χρυσάφι, το λιώσανε και φτιάξανε τα έπιπλα με σκοπό να μείνουν

εκεί. Αυτό δεν έγινε ποτέ αλλά δεν έχει σημασία για την ιστορία μας.

Μια όμως που δεν έβγαινε έξω και αφού κανένας άλλος δεν έμενε μαζί του, ο

ιππότης μας ένιωθε μεγάλη μοναξιά. Οι μόνοι που του κρατούσαν συντροφιά ήταν οι

φίλοι όλων των μοναχικών ανθρώπων, τα βιβλία του.

Αγαπούσε να διαβάζει ιπποτικά μυθιστορήματα που μιλούσαν για τις ζωές

άλλων ιπποτών, γενναίων και δυνατών, που τα βάζανε με πελώρια θηρία. Φανταζόταν

τον εαυτό του στη θέση τους να αντιμετωπίζει δράκοντες, γίγαντες και τελώνια, αν

και, αλίμονο, ούτε στα όνειρα του δε θα το τολμούσε. Ένα τίναγμα της ουράς ενός

δράκοντα, μια πέτρα από τη σφεντόνα ένος τελώνιου ή μια γροθιά ενός γίγαντα θα

ήταν αρκετά για να τον κάνουν θρύψαλα κι αυτό το ήξερε καλύτερα απ’ όλους.

Μια νύχτα, καθισμένος μπροστά σ’ένα παράθυρο του κάστρου του,

μονολογούσε:

- Aχ, μακάρι να ήμουνα φτιαγμένος από κάτι άλλο, από ένα υλικό ανθεκτικό.

Τότε θα ήμουνα ένας δυνατός ιππότης, όπως τόσοι άλλοι, και όλοι θα θέλανε να

γίνουν φίλοι μου.

Ήταν τόσο θλιμμένος που ένα δάκρυ κύλησε από την άκρη του ματιού του στο

πάτωμα του κάστρου. Όμως, ενώ ένιωθε τόσο λυπημένος, έγινε κάτι πολύ παράξενο.

Άρχισε να χιονίζει. Αυτό ήταν κάτι πολύ περίεργο, γιατί ποτέ δε χιόνιζε στο

ζαφειρένιο λόφο ούτε στα γύρω μέρη, χιλιόμετρα μακριά απ’ το κάστρο.

‘Καλύτερα να κλείσω τα παντζούρια,’ σκέφτηκε ο ιππότης, ‘για να μην

παγώσει το κάστρο μου.’

Και μ’ αυτό ξεκίνησε να κάνει αυτό που είχε σκεφτεί. Καθώς όμως έκλεινε το

τελευταίο παντζούρι, μια υπέροχη λευκή πεταλούδα πολύ μεγαλύτερη από τις

συνηθισμένες που έλαμπε παράξενα χώθηκε μέσα στο κάστρο και στάθηκε σ’ ένα

χρυσό τραπέζι. Ο ιππότης πλησίασε να τη δει καλύτερα και βλέποντάς την τα έχασε

από την έκπληξη. Το σώμα της πεταλούδας έμοιαζε με το σώμα μιας μικρής γυναίκας,

όμορφης και αιθέριας με γαλάζιο φόρεμα.

6

Η πεταλούδα πέταξε κοντά στο πρόσωπο του ιππότη και του μίλησε με

δροσερή φωνή που αντηχούσε σαν πολλές μικρές φωνούλες στους διαδρόμους του

κάστρου.

- Με λένε Ψυχή και έρχομαι από την πολιτεία των φεγγαρανθρώπων που ζουν

στη σελήνη. Πέταξα στη γη, για να μυρίσω τα όμορφα λουλούδια στους κήπους των

κατοίκων της γης. Δεν έχουμε τέτοια στη σελήνη, τα δικά μας λουλούδια είναι

φτιαγμένα από γύψο. Με πρόλαβε όμως το χιόνι. Αν μ’ αφήσεις να μείνω στο κάστρο

σου μέχρι να περάσει η παγωνιά, υπόσχομαι να γίνω φίλη σου και να έρχομαι συχνά

να σε βλέπω.

Ακούγοντας αυτά τα λόγια ο ιππότης χάρηκε πραγματικά κι αμέσως είπε στην

Ψυχή ότι μπορούσε να μείνει κοντά του όσο το επιθυμούσε. Η Ψυχή χαμογέλασε και,

για να τον ευχαριστήσει, άρχισε να χορεύει στον αέρα αφήνοντας πίσω της

μικροσκοπικές λάμψεις σαν πυροτεχνήματα.

Το βράδυ, καθώς συνέχιζε να χιονίζει, ο κρυστάλλινος ιππότης ξάπλωσε στο

χρυσό κρεβάτι του και η Ψυχή κοιμήθηκε γλυκά πάνω στο στήθος του και το πρωί,

όταν το χιόνι σταμάτησε να πέφτει, η όμορφη πεταλούδα πέταξε μακριά με την

υπόσχεση να ξανάρθει όταν πέσει το σκοτάδι.

Πραγματικά, όλη εκείνη την ημέρα ο ιππότης αισθανόταν κάτι που ξεπερνούσε

την απλή ανυπομονησία. Ένιωθε ότι είχε συμβεί κάτι υπέροχο, κάτι που για πρώτη

φορά τον έκανε να ελπίζει ότι μπορούσε να γίνει ευτυχισμένος. Άραγε θα ξαναρχόταν

η λευκή πεταλούδα;

Μόλις η νύχτα σκέπασε με τα πέπλα της τη γη, ο ιππότης άρχισε να μετράει τα

δευτερόλεπτα περιμένοντας να ξαναεμφανιστεί η φίλη του και, πραγματικά, όταν την

είδε, ένιωσε την κρυστάλλινη καρδιά του να χοροπηδά στο διάφανο στήθος του.

- Ήρθες λοιπόν, είπε ανακουφισμένος.

- Φυσικά, αφού σου το υποσχέθηκα, είπε εκείνη χαμογελαστή.

Εκείνη τη νύχτα ξενυχτήσανε μιλώντας για καθετί μικρό και μεγάλο που είχανε

στον νου τους. Για την άνοιξη και το χειμώνα, για τη γη και το φεγγάρι, για τον χρόνο

που κυλά σαν το νερό του ποταμού και άλλα πολλά. Ο ιππότης είχε αρχίσει να νιώθει

αληθινή τρυφερότητα για την Ψυχή κι εκείνη να νοιάζεται αληθινά τον διάφανο

ιππότη.

Το άλλο πρωί η Ψυχή πέταξε μακριά, για να γυρίσει την επόμενη νύχτα. Και οι

νύχτες περνούσαν και όλο και περισσότερο οι δυο φίλοι αγαπιόντουσαν αληθινά.

7

Μια νύχτα όμως η Ψυχή δεν ήρθε κι ο ιππότης πήγε να τρελαθεί από την

ανησυχία. Τι είχε συμβεί άραγε στη φίλη του;

Η επόμενη μέρα κύλησε αργά, βασανιστικά κι όταν βράδιασε ο ιππότης μάταια

περίμενε να εμφανιστεί η Ψυχή. Στο τέλος το πήρε απόφαση ότι δε θα την ξανάβλεπε

ποτέ. Όμως μια νύχτα απρόσμενα η μικρή πεταλούδα μπήκε κλαίγοντας από το

παράθυρο και πέταξε γεμάτη αγωνία στον ιππότη της.

- Αγαπημένε μου ιππότη, του είπε, συγχώρεσε με που δεν ήρθα τόσο καιρό

αλλά…

η συνέχεια στο...

http://www.easywriter.gr/ebooks/item/286