1

2

Δάφνη Τζαμαλή «Υακίνθου»

Η Δάφνη Τζαμαλή «Υακίνθου» γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981. Από πολύ μικρή

διέθετε μια ζωηρή φαντασία και αγαπούσε να πλάθει συναρπαστικές ιστορίες. Σε

ηλικία δεκατριών ετών γράφει το πρώτο της βιβλίο, διδάσκεται μόνη της το σχέδιο,

ενώ παράλληλα ξεκινάει μαθήματα φωνητικής, για να ασχοληθεί με την άλλη της

μεγάλη αγάπη, το κλασικό τραγούδι.

Στα εικοσιπέντε, ώριμη πια, γράφει και εικονογραφεί το πρώτο της μεγάλο παιδικό

μυθιστόρημα και αφοσιώνεται σταθερά στη συγγραφή. Για πρώτη φορά το 2012

εκδίδει με τις εκδόσεις Οσελότος το βιβλίο της «Αστροζαχαρένια ιστορία», που

κυκλοφορεί σε όλα τα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία και πρόσφατα προτάθηκε για

κρατικό βραβείο του Υπουργείου Πολιτισμού. Το 2013 ακολουθεί το δεύτερο βιβλίο

της, «Το Μάθημα του Μουρμούρα», εικονογραφημένο κι αυτό από την ίδια.

Η Δάφνη Τζαμαλή «Υακίνθου» είναι μέλος του Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου

(greekibby).

Σήμερα μοιράζει τον χρόνο της σε όλες τις διαφορετικές καλλιτεχνικές της

δραστηριότητες και στα αγαπημένα της ζώα. Εξακολουθεί να μένει στην Αθήνα.

3

ΤΙΤΛΟΣ : Άλντουιν ο Σαλιγκαρούλης και η μεγάλη αναζήτηση ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Δάφνη Τζαμαλή (Υακίνθου)

ISBN 978-960-93-6316-7

Copyright 2014: Δάφνη Τζαμαλή (Υακίνθου)

Πρώτη Ηλεκτρονική Έκδοση: Αθήνα Σεπτέμβριος 2014

e-mail: tzamali_dafni@yahoo.gr

4

Στη Μανούλα μου

Άλντουιν ο Σαλιγκαρούλης

Και η μεγάλη Αναζήτηση

Κάπου στο όμορφο δάσος, ανάμεσα στα βαθυπράσινα δέντρα και τα παρδαλά

μανιτάρια, κοντά σ’ένα γάργαρο ρυάκι, ζει ο Άλντουιν ο Σαλιγκαρούλης. Μόλις τον

δείτε, θα τον αναγνωρίσετε αμέσως. Είναι το μόνο σαλιγκάρι με ροζ καύκαλο που

φοράει μεγάλα μυωπικά γυαλιά και αγαπά σαν τρελό το διάβασμα. Αν θέλετε να γίνει

φίλος σας ο Άλντουιν, δε χρειάζεται να κάνετε τίποτε άλλο παρά μόνο να κουβαλάτε

μαζί σας ένα χοντρό, σοφό βιβλίο, να καθίσετε κάτω από ένα δέντρο και να το

αφήσετε ανοιχτό κάπου κοντά σας.

Ο Άλντουιν θα έρθει πολύ βιαστικά και θα ανέβει επάνω στο βιβλίο σας, για να

το διαβάσει. Προσοχή όμως! Όταν λέω ότι θα έρθει βιαστικά, εννοώ ότι θα έρθει όσο

πιο γρήγορα μπορεί. Αφού όμως ο Άλντουιν είναι ένας Σαλιγκαρούλης αυτό το – όσο

πιο γρήγορα μπορεί –ίσως να σημαίνει ότι θα περάσουν αρκετές ώρες ώσπου να

φτάσει κοντά σας.

Σίγουρα ο Άλντουιν δεν είναι πολυ γρήγορος. Αυτό το βλέπει ο καθένας. Του

παίρνει ατελείωτες ώρες να πάει από το ένα μέρος στο άλλο αλλά αυτό δεν έχει καμιά

σημασία, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν καταλαβαίνει ποτέ πώς περνάει ο καιρός. Έχει τόσα

πολλά στο μυαλό του, ώστε δε βαριέται ποτέ. Σίγουρα μερικοί απο σας που διαβάζετε

αυτές τις γραμμές δε θα το πιστεύετε αυτό. Τι τάχα μπορεί να έχει στο μυαλό του ένα

τόσο δα σαλιγκάρι; Κι όμως αυτό είναι που ξεχωρίζει τον Άλντουιν απ’ όλα τα άλλα

σαλιγκάρια και όχι τόσο τα μεγάλα και χοντρά γυαλιά του.

Ο Άλντουιν είναι γεμάτος απορίες. Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, απορεί

ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα: Γιατί μερικά σύννεφα είναι άσπρα και άλλα

5

μαύρα και ποιος τα φτιάχνει; Γιατί μετά από μια καταιγίδα βγαίνει το ουράνιο τόξο;

Τι ήρθε πρώτα, η νύχτα ή η μέρα; Γιατί το ρυάκι τρέχει συνέχεια και ποτέ δεν

ξαποσταίνει; Γιατί υπάρχουν στη φύση τόσα χρώματα και πού πάνε όταν δεν τα

βλέπει κανείς;

Αυτές και πλήθος άλλες απορίες βασάνιζαν και βασανίζουν τον Σαλιγκαρούλη

και, όσο περνά ο καιρός, όλο και πιο σοβαρές και δύσκολες είναι οι ερωτήσεις που

γεμίζουν το μυαλό του και δεν τον αφήνουν να ησυχάσει. Και τώρα θα σας πω σε τι

παράξενο μπλέξιμο τον έβαλε το συνήθειο που είχε να απορεί για τα πάντα.

Μια μέρα που λέτε ξύπνησε και έβγαλε το κεφάλι του από το σπιτάκι του που,

όπως όλα τα σαλιγκάρια, το είχε κολλημένο στην πλάτη του, όταν ξαφνικά, χωρίς

καμιά προειδοποίηση, ένιωσε σαν να τον χτύπησε κεραυνός και μια απορία τρομερή,

πιο δύσκολη από όλες τις άλλες, τον ζάλισε και τον έκανε σχεδόν να λιποθυμήσει.

Ήταν η βασίλισσα απορία που είχε έρθει για να μετρηθεί μαζί του:

ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ;

Πραγματικά ο Άλντουιν το έβλεπε ότι δε θα μπορούσε να κάνει στον εαυτό του

πιο δύσκολη ερώτηση. Τι δουλειά είχε μέσα στο απέραντο δάσος; Όλα τα μικρά

ζωάκια όπως αυτός, ξέρανε τι κάνανε εκεί. Εκείνος όμως δεν ήξερε και το μόνο που

έκανε ώς τότε ήταν να απορεί και να τρώει φυλλαράκια. Μέσα του ήξερε καλά ότι δε

θα ένιωθε και πάλι όπως πριν παρά μόνο όταν έβρισκε την απάντηση.

Εκείνη ακριβώς την ώρα περνούσε απο εκεί μια γέρικη σαρανταποδαρούσα με

μακριά άσπρη γενειάδα, που πρόσεξε το δυστυχισμένο ύφος του Άλντουιν και

κοντοστάθηκε. Η σαρανταποδαρούσα λεγόταν Σαράντης και ήταν πολύ γέρικη και

σοφή.

- Τι συμβαίνει Άλντουιν; Ρώτησε με περιέργεια, φαίνεσαι κάπως ανήσυχος.

Μόλις όμως άκουσε τι στεναχωρούσε το μικρό σαλιγκάρι, χαμογέλασε με

συμπάθεια.

- Άκου, Σαλιγκαρούλη, είπε σοβαρά. Τη βλέπεις εκείνη τη μεγάλη πέτρα που

στέκεται εκεί που μοιάζει να τελειώνει το ρυάκι;

- Τη βλέπω, είπε το μικρό σαλιγκάρι.

6

- Ξεκίνα να πας μέχρι εκεί και, μόλις ανέβεις στην κορυφή της, θα μάθεις. Και

μ’αυτά τα λόγια η γέρικη σαρανταποδαρούσα απομακρύνθηκε.

- Αλήθεια; Φώναξε χαρούμενος ο Άλντουιν και κοίταξε όλο ελπίδα τη μεγάλη

πέτρα που ξεχώριζε λίγα μέτρα πιο πέρα ψηλή και μυστηριώδης.

Ξεκίνησε, λοιπόν, αμέσως αποφασισμένος να πάει μέχρι εκεί και να τη

σκαρφαλώσει σαν κάτι να του σιγοψιθύριζε πως, όταν θα έφτανε στην κορυφή της, θα

μάθαινε πραγματικά την απάντηση στην ερώτηση του.

Το ταξίδι αυτό για τον Άλντουιν δεν ήταν καθόλου μικρό. Ήθελε μια ολόκληρη

μέρα να διασχίσει αυτήν την απόσταση, αλλά ο Σαλιγκαρούλης ήταν σίγουρος ότι

άξιζε τον κόπο. Έτσι άφησε τη γνωστή του θέση κάτω από το αγαπημένο του

παρδαλό μανιτάρι, πήρε μαζί του ένα φυλλαράκι για να μασουλάει στον δρόμο και

ξεκίνησε.

7

Μελιά η Μέλισσα

Προχωρούσε αργά, πολύ αργά και ο ήλιος σιγά-σιγά άρχισε να σηκώνεται πίσω

από τα βουνά και να ανεβαίνει στον ουρανό, όταν ξαφνικά άκουσε ένα βουητό και

σήκωσε το κεφάλι του να δει από πού ερχόταν.

Ήταν μια ροδομάγουλη αφρατούλα μέλισσα, που πήγαινε απο λουλούδι σε

λουλούδι συλλέγοντας γύρη σ’ ένα σακούλι και μαζεύοντας νέκταρ σ’ έναν μεγάλο

για το μέγεθος της κουβά. Φαινόταν τρομερά απασχολημένη και αφοσιωμένη σ’ αυτό

που έκανε.

Ο Σαλιγκαρούλης, χωρίς να σταματήσει να προχωρά, της έπιασε την κουβέντα.

Εξάλλου πήγαινε τόσο αργά, ώστε είχαν όλο τον καιρό να συζητήσουνε.

- Γειά σας, δεσποινίς Μελιά, της είπε διστακτικά, μπορώ να σας ρωτήσω κάτι;

Ο Σαλιγκαρούλης ήξερε όλα σχεδόν τα έντομα που είχαν το σπίτι τους κοντά

στο αγαπημένο του μανιτάρι με το μικρό τους όνομα και έτσι είχε αναγνωρίσει τη

χαρωπή μέλισσα και δε δυσκολεύτηκε ν’ ανοίξει συζήτηση μαζί της.

Η κυψέλη της Μελιάς κρεμόταν στο δέντρο ακριβώς πάνω από το παρδαλό

μανιτάρι του Σαλιγκαρούλη.

- Γειά σου, Άλντουιν, ζουζούνισε χαρούμενα εκείνη. Φαίνεσαι πολύ σκεφτικός.

Τι έχεις στο μυαλό σου; Μήπως καμιά απορία πάλι;

- Ναι δυστυχώς, αναγκάστηκε να παραδεχτεί ο Άλντουιν. Και μάλιστα έλεγα

ότι ίσως εσείς μπορείτε να με βοηθήσετε.

- Ευχαρίστως, είπε γελώντας η ζωηρή μελισσούλα. Αν περνάει από το χέρι μου.

- Ξέρετε αναρωτιόμουνα τι κάνω μέσα στο δάσος. Όλα τα ζωάκια ξέρουν τι

κάνουν εδώ αλλά εγώ δεν έχω ιδέα.

Η δεσποινίς Μελιά άρχισε να σκέφτεται μα δεν ήταν καθόλου σίγουρη τι

έπρεπε να πει στον Σαλιγκαρούλη.

- Στ’αλήθεια δύσκολη ερώτηση, έκανε σοβαρά. Δεν το είχα φανταστεί ποτέ ότι

κάποιος θα είχε αυτήν την απορία. Ήμουνα πάντα τόσο απασχολημένη που δεν είχα

8

η συνέχεια στο...

http://www.easywriter.gr/ebooks/item/203