Τίτλος Πρωτοτύπου: An Island in the Moon by William Blake. UK, 1784.

ISBN: 978-618-5144-50-0

Εκδόσεις Vakxikon.grΒιβλιοπωλείο του ΒακχικόνΑσκληπιού 17, 106 80 Αθήνατηλ. 210 3637867info@vakxikon.grwww.vakxikon.gr

© για την Ελληνική γλώσσα, 2015 Εκδόσεις Vakxikon.gr

Σειρά: Βακχικόν Πεζά - 35

Πρώτη Έκδοση: Νοέμβριος 2015

Σχεδιασμός Έκδοσης & Εξωφύλλου: Vakxikon.gr

Εξώφυλλο: Xειρόγραφο του έργου (1784)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

Απάνω στο φεγγάρι είναι μια ήπειρος μεγάλη και ισχυρή και δίπλα της ένα μικρό νησί που

μοιάζει αρκετά με την Αγγλία. Το καταπληκτι-κό είναι πως αν τύχει και βρεθείς εκεί και συνα-ναστραφείς τους ανθρώπους και τους ακούσεις να μιλάνε, θα νομίσεις πως είσαι ακόμα με τους φίλους σου εδώ κάτω.

Σ’ αυτό το νησί μένουν τρεις φιλόσοφοι: ο Επικούρειος Σέσουλας, ο Κυνικός Ουσίας και ο Πυ-θαγόρειος Φαγάνας. Οι χαρακτηρισμοί είναι δικοί μου, γιατί εδώ πέρα δεν δίνουν σημασία στις φιλο-σοφικές σχολές˙ τις θεωρούν ξεπερασμένες, παρό-λο που τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει καθόλου και η ματαιοδοξία συνεχίζει να βασιλεύει.

Οι τρεις φιλόσοφοι κάθονταν μαζί και στοχά-ζονταν το απόλυτο τίποτα. Ήρθε τότε ο Αρχαιοδί-φης Ετρούσκος Μαρμαρίδης κι αφού τους έπνιξε στις άσκοπες ερωτήσεις, στρώθηκε για τα καλά κι άρχισε να εξηγεί κάτι, μα κανείς δεν τον άκου-γε. Μ’ αυτά καταγίνονταν, όταν εμφανίστηκε μι-σομεθυσμένη η κυρία Γιαδέσημο. Οι άκρες των

ΕΝΑ ΝΗΣΙ ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ4

χειλιών της ήταν κι εγώ δεν ξέρω πώς, πολύ αλ-λόκοτες, σαν να διατηρούσε την ελπίδα πως δεν έκανε καθόλου κακή εντύπωση, σαν να ήταν βέ-βαιη πως είμαστε όλοι αξιολύπητοι. Κάθισε λοι-πόν κι έκανε πως άκουγε με μεγάλη προσοχή, ενώ ο Αρχαιοδίφης άρχισε να λέει κάτι για ενάρετες γάτες. Μα δεν ήταν καθόλου έτσι. Εκείνη είχε τον νου της στο σχήμα των ματιών και των χειλιών της κι εκείνος στην αιώνια δόξα του.

Την ίδια ώρα, οι τρεις φιλόσοφοι προσπαθού-σαν να μην βάλουν τα γέλια˙ όχι με τους άλλους, αλλά με τις ίδιες τις σκέψεις τους.

Σε τέτοια κατάσταση βρισκόταν εκείνη η καλ-λιεργημένη συντροφιά, όταν κατέφτασε βιαστι-κός ο Ανεμοσκόπος Εύφλεκτος Αιθερίδης.

Σηκώθηκαν για να τον χαιρετήσουν. Ο Ετρού-σκος Μαρμαρίδης κι ο Εύφλεκτος Αιθερίδης κοι-τάχτηκαν επίμονα. Οι γλώσσες τους ρωτούσαν κι απαντούσαν, μα οι σκέψεις τους ήταν αλλού.

«Δεν μου αρέσουν τα μάτια του», σκέφτηκε ο Ετρούσκος Μαρμαρίδης.

«Ένας ανόητος νεαρός είναι», είπε μέσα του ο Εύφλεκτος Αιθερίδης και του χαμογέλασε.

Οι τρεις φιλόσοφοι παρακολουθούσαν με εν-διαφέρον τον εποικοδομητικό διάλογο, ο Κυνικός

ΟΥΙΛΛΙΑΜ ΜΠΛΕΗΚ 5

Ουσίας χαμογελώντας, ο Επικούρειος μελετώντας επισταμένως την φλόγα του κεριού και ο Πυθαγό-ρειος παίζοντας με την γάτα.

«Κύριε», είπε ο Αρχαιοδίφης, «είδα τα εν λόγω έργα και μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως δεν πρόκειται για τίποτα της προκοπής. Νομίζω πως είναι τα πιο αξιοθρήνητα, ευτελή και σαθρά πράγ-ματα που είδα ποτέ».

«Τι λέτε, κύριε!» είπε ο Εύφλεκτος Αιθερίδης. «Θα θέλατε να γράφατε τέτοια πρόζα!»

«Κύριε», είπε ο Αρχαιοδίφης, «κατά τη γνώμη μου, ο συγγραφέας είναι παντελώς χοντροκέφαλος».

«Και γιατί, παρακαλώ, αγαπητέ μου; Για ποι-ον λόγο;» είπε ο Εύφλεκτος Αιθερίδης. «Νομίζω... ε, ναι λοιπόν, νομίζω πως είναι απαράδεκτο να αποκαλείτε χοντροκέφαλο έναν άνθρωπο, για τον οποίο δεν γνωρίζετε τίποτα».

«Τι εννοείτε για ποιον λόγο;» είπε ο αρχαιοδί-φης. «Θα σας δώσω αμέσως ένα παράδειγμα και θα καταλάβετε τον λόγο. Καθώς κατηφόριζα τον δρόμο, είδα πολλά χελιδόνια να κάθονται στα κά-γκελα ενός παλιού σπιτιού. Έμοιαζαν να έχουν ήδη ξεκινήσει για το ταξίδι τους, όπως λέει ο Πλίνιος.[2]

Τα παρατηρούσα με ενδιαφέρον, όταν με τράβηξε από το μανίκι ένας έξαλλος τύπος και ούρλιαξε:

ΕΝΑ ΝΗΣΙ ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ6

‘Πείτε μου, κύριε, σας παρακαλώ, σε ποιον ανήκουν όλα αυτά;’ Γύρισα και του είπα άκρως περιφρονη-τικά: ‘Φύγε αποδώ, ανισσόροπε’. ‘Ανισόρροπε; Ποι-ον λες ανισόρροπο;’ είπε εκείνος. ‘Εγώ μια πολιτι-σμένη ερώτηση έκανα’. Ήθελα να τον τσακίσω τον τύπο, αλλά ήταν πιο σωματώδης από μένα».

Στο σημείο αυτό, ο Ετρούσκος Μαρμαρίδης τα παράτησε και πήρε φόρα ο Εύφλεκτος Αιθερίδης:

«Δεν νομίζω πως ήταν ανισόρροπος ο άνθρω-πος, αφού φαίνεται πως ενδιαφερόταν να ερευ-νήσει τα έργα της Φύσης».

«Χα, χα, χα!» έκανε ο Πυθαγόρειος. Ο Εύφλεκτος Αιθερίδης το πήρε σαν απόρρι-

ψη του επιχειρήματός του. Τότε ο Ετρούσκος Μαρμαρίδης σηκώθηκε όρ-

θιος κι έδειξε τις γροθιές του, πράγμα που σήμαινε πως ετοιμαζόταν να δώσει μιαν απόλυτα τυπική απάντηση στην συντροφιά.

Όμως μπήκε στο δωμάτιο ο Αμβλύς Γωνιόπου-λος, υποκλίθηκε ευγενικά, έβγαλε από τις τσέπες του ένα σωρό χαρτιά, έκανε μεταβολή, κάθισε, σκούπισε το πρόσωπό του μ’ ένα μαντίλι, έκλεισε τα μάτια κι άρχισε να ξύνει το κεφάλι του.

«Ποιός είναι ο λόγος της διαφωνίας, κύριοι;» είπε.

ΟΥΙΛΛΙΑΜ ΜΠΛΕΗΚ 7

«Να, τίποτα, για τον Βολταίρο[3] μαλώνουν», είπε ο Κυνικός.

«Ναι», είπε ο Επικούρειος. «Και αστειεύονται λιγάκι...»

«Προσπαθώντας να ενώσουν την ψυχή με το σώμα τους», συμπλήρωσε ο Πυθαγόρειος.

Ο Αμβλύς Γωνιόπουλος έκανε έναν μορφασμό και δήλωσε πως ο Βολταίρος δεν καταλάβαινε τί-ποτα από μαθηματικά και πως όταν ένας άνθρω-πος δεν καταλαβαίνει μαθηματικά είναι εντελώς ηλίθιος.

«Μαθηματικά!» είπε ο Εύφλεκτος Αιθερίδης στριφογυρίζοντας με μανία στην καρέκλα του. «Σημασία έχει πως ο Βολταίρος έθεσε ένα σωρό φιλοσοφικά ερωτήματα».

Ο Αμβλύς Γωνιόπουλος έκλεισε πάλι τα μά-τια και, αφού εξήγησε πως δεν το κάνει από συ-νήθεια, αλλά επειδή έτσι καταλαβαίνει περισσό-τερα πράγματα, συνέχισε:

«Εν πρώτοις, τα ερωτήματα δεν χρησιμεύ-ουν σε τίποτα. Οι λύσεις είναι το ζητούμενο. Διό-τι ακόμα κι ένας ηλίθιος μπορεί να θέσει ερωτή-ματα, ενώ για να βρει κάποιος λύσεις θα πρέπει να διαθέτει ισχυρή λογική. Η διαφορά ανάμεσα σ’ ένα ερώτημα και μιαν απάντηση είναι η δια-

ΕΝΑ ΝΗΣΙ ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ8

φορά ανάμεσα σε μιαν ευθεία και μια τεθλασμέ-νη γραμμή. Κατά δεύτερον... εεεε... λέγω...»

«Σωστά! Κατά δεύτερον, ο Βολταίρος είναι βλαξ!» είπε ο Επικούρειος.

«Ουφ!» έκανε ο μαθηματικός ξύνοντας το κε-φάλι του με λύσσα. «Δεν είναι ανάγκη να μαλώ-νουμε, τώρα».

Ο Αρχαιοδίφης σηκώθηκε και καθαρίζοντας μια δυο φορές τον λαιμό του για να δείξει τι δυ-νατά πνευμόνια έχει, είπε:

«Εν τούτοις, αγαπητέ κύριε, ο Βολταίρος εμ-βάθυνε στην ύλη και φαίνεται πως δεν μπόρεσε να κατανοήσει παρά μόνον ό,τι είδε με τα ίδια του τα μάτια, όπως το ζώο των πυθαγορείων, που πη-δάει συνεχώς για να πιάσει την ουρά του. [4]

«Χα, χα, χα», έκανε ο Εύφλεκτος Αιθερίδης. «Ήταν η δόξα της Γαλλίας. Έχω ένα μπουκάλι με αέρα που θα διώξει την Πανούκλα».

Στο σημείο αυτό, ο Αρχαιοδίφης σήκωσε αδι-άφορα τους ώμους και σώπασε, ενώ ο Εύφλεκτος Αιθερίδης συνέχισε να μιλάει για την επόμενη μισή ώρα, ώσπου ήρθε καμαρωτός-καμαρωτός ο Ατσαλοκρατόπουλος, ο Δικαστής, με μια πρά-ξη του κοινοβουλίου στο χέρι και είπε πως είναι ντροπή να ψηφίζει η βουλή σ’ ένα ελεύθερο κρά-

ΟΥΙΛΛΙΑΜ ΜΠΛΕΗΚ 9

τος. Ήταν τόσο απορροφημένος, ώστε ξέχασε να χαιρετήσει την συντροφιά και οι άκριες των χει-λιών της κυρίας Γιαδέσημο πήραν την κατιούσα.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ

Ο Τραλαλάς ο Κρασοκανάτας, ο Αραμπόμπο, πρέ-σβης του Μαρόκου, η δεσποινίς Κουράγιο και η

κυρία Μαμκακακαινάνι, η Πεσπές, σύζυγος του Εύ-φλεκτου Αιθερίδη και ο Τσιλιαφύλας μπήκαν στο δωμάτιο.

Αν δεν σας παρουσιάσω ένα-ένα τα πρόσωπα, να με χέσετε...

Τέλος τoυ δείγματος της έκδοσης Vakxikon.gr.

Απολαύσατε το preview;

Αγοράστε την έκδοση τώρα