Κάποιος ν' ανάψει το φεγγάρι 3.pdf

ΚΑ

ΠΟ

ΙΟΣ

Ν’

ΑΝ

ΑΨ

ΕΙ

ΤΟ

ΦΕ

ΓΓ

ΑΡ

Ι

Ιανο

υάριος

20

07

ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

ΑΛΕΠΟΥ

ΑΛΙΚΗ

ΓΙΩΡΓΙΝΑ

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ.

ΙΩΑΝΝΑ

ΟΛΓΑ

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ

ΗΛΙΑΝΑ

ΜΑΟΥΡΑ ΜΑΡΙΑ

ΑΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ

ΕΡΙΣΣΑ

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ.

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ.

Α΄ΚΡΑΤΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ

ΘΕΑΤΡΙΚΟΥΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ 2007

ΚΑΠΟΙΟΣ Ν’ ΑΝΑΨΕΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ 121

Το έργο αυτό γράφτηκε χρησιμοποιώντας ως

«πρώτη ύλη» τους χαρακτήρες- ρόλους, που

δημιούργησαν με τη βοήθεια τεχνικών του

devised theatre 14 υπέροχες κοπέλες, έφηβες

τότε, κατά τη διάρκεια ενός αξέχαστου χειμώνα.

Περίληψη του έργου: Μέσα σ’ ένα λεύκωμα

ξεχασμένο σε μια βιβλιοθήκη, βρίσκονται

κλεισμένες οι ιστορίες των κοριτσιών που κάποτε

έγραψαν σ’ αυτό. Αυτές οι ιστορίες έρχονται

ξανά στη ζωή όταν η Αλίκη και η Αλεπού από

δύο γνωστά παραμύθια γλυστράνε κατά λάθος

στις σελίδες του. Όσο τα κεφάλαια του

λευκώματος προχωράνε η Αλίκη και η Αλεπού

βλέπουν τα κορίτσια αυτά να μεγαλώνουν, να

ονειρεύονται, να ερωτεύονται και να

αποτυγχάνουν. Κι όταν φτάνει η στιγμή που

χρειάζονται κάποιο στήριγμα έρχεται το

παραμύθι να τους κλείσει το μάτι. Αυτό το

παραμύθι μ’ έναν τρόπο μαγικό «ανάβει το

φεγγάρι» των παιδικών τους χρόνων για να

φωτίσει στιγμές απ’ τη ζωή τους και να τους

θυμίσει την αλήθεια τους. Τη μία και μοναδική.

122 ΚΟΛΟΒΟΥ ΜΑΡΙΑ

ΚΑΠΟΙΟΣ Ν’ ΑΝΑΨΕΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

(Βρισκόμαστε στο εσωτερικό ενός λευκώματος.

Ακούγεται παράξενος θόρυβος και πέφτει μέσα η

Αλεπού.)

ΑΛΕΠΟΥ: Ωχ! Πάλι απότομη προσγείωση! Πού

είμαι τώρα; (Σηκώνεται και προσπαθεί να

καταλάβει.)

(Aκούγεται ο ίδιος χαρακτηριστικός θόρυβος και

πέφτει απότομα η Αλίκη.)

ΑΛΙΚΗ: «Τι ωραία! Μετά απ’ αυτό το πέσιμο, το

κουτρουβάλημα απ’ τις σκάλες θα μου φαίνεται

παιχνιδάκι».

ΑΛΕΠΟΥ: Νάτα μας! Καλώς τα δεχτήκαμε. Κι

εσύ ποια είσαι;

ΑΛΙΚΗ: Το όνομά μου είναι Αλίκη.

ΑΛΕΠΟΥ: Α, η Αλίκη…! Ποια Αλίκη; Ναι

ασφαλώς, αυτό το καταλαβαίνω, είσαι η Αλίκη.

Όμως από ποιο βιβλίο έρχεσαι;

ΑΛΙΚΗ: «Η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων».

ΑΛΕΠΟΥ: (Εκνευρίζεται) Κι άλλη

πρωταγωνίστρια… Κι εγώ είμαι απ’ το βιβλίο

(σκέφτεται)… «Η έξυπνη Αλεπού».


ΑΛΙΚΗ: Δεν είσαι ο άσπρος Κούνελος; Μα πού

είμαι;

ΑΛΕΠΟΥ: Πρωτάρα. Είμαστε σε κάποιο βιβλίο,

δεν είμαι σίγουρη ακόμα σε ποιο, αλλά σίγουρα

όχι σε τσελεμεντέ. Αν δεν είναι τίποτα της

προκοπής εγώ την κάνω από εδώ.

ΑΛΙΚΗ: Δεν καταλαβαίνω.

ΑΛΕΠΟΥ: Κοίτα, ξέρω ότι θα σε σοκάρω μικρή

κοκκινοσκουφίτσα…

ΑΛΙΚΗ: …Αλίκη!

ΑΛΕΠΟΥ: αλλά το βιβλίο σου δεν είναι το

μοναδικό βιβλίο σ’ αυτή τη βιβλιοθήκη και η

ιστορία σου ό, τι κι αν σου έχουν πει δεν είναι

ούτε η μοναδική ούτε η ωραιότερη ιστορία στον

κόσμο. Φαίνεται λοιπόν ότι γλίστρησες απ’ το

βιβλίο σου κι έπεσες εδώ.

ΑΛΙΚΗ: Ξέρω, ξέρω, σε λίγο θα εμφανιστεί ο

άσπρος Κούνελος φορώντας γιλέκο και θα

κοιτάζει το ρολόι του και θα… και... ε...;

ΑΛΕΠΟΥ: Πολύ χαζό είναι το παιδί. Άκου

κοριτσάκι μου, ό, τι γνωρίζεις απ’ τον κόσμο σου

ξέχνα το, είμαστε σ’ έναν άλλο κόσμο τώρα.

ΑΛΙΚΗ: Εννοείς σε άλλο βιβλίο;

ΑΛΕΠΟΥ: Μπράβο βρε! Σε είχα παρεξηγήσει!


ΑΛΙΚΗ: Το δικό σου βιβλίο;

ΑΛΕΠΟΥ: Το παίρνω πίσω! ΟΧΙ!

ΑΛΙΚΗ: Με εικόνες;

ΑΛΕΠΟΥ: Αυτό ψάχνω, δεν βλέπεις;

ΑΛΙΚΗ: Γιατί βιβλίο χωρίς εικόνες δεν έχει καμία

χρησιμότητα.

ΑΛΕΠΟΥ: Ε να ζητήσεις τα λεφτά σου πίσω!

ΑΛΙΚΗ: Μα πού είναι οι άλλοι ήρωες; Θέλω

πολύ να τους γνωρίσω.

ΑΛΕΠΟΥ: Για να πάρουν ζωή πρέπει να γυρίσεις

τις σελίδες. ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΟΜΩΣ

ΠΡΙΝ ΔΟΥΜΕ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ. Την

προτελευταία φορά ήμουν στο «20000 λεύγες

κάτω απ’ την θάλασσα». Δεν ξέρεις τι τράβηξα!

ΑΛΙΚΗ: Δηλαδή το έχεις ξανακάνει;

ΑΛΕΠΟΥ: Δεν έχεις ιδέα τι βιβλιογυρισμένη

είμαι! Όταν ανακάλυψα ότι το βιβλίο μου δεν

είχε και πολύ φαγητό πήρα την μεγάλη απόφαση

να ταξιδέψω μέχρι να φτάσω στο όνειρό μου.

Μια πανδαισία χρωμάτων και εδεσμάτων, ένας

χάρτινος παράδεισος, εκεί που το φαγητό είναι

άφθονο και δεν χρειάζεται κόπο: «Βέφα

Αλεξιάδου»


ΑΛΙΚΗ: Τι ωραία, πάντα ήθελα να γνωρίσω

ήρωες από άλλες ιστορίες! Βαρέθηκα να είμαι το

μοναδικό κορίτσι της…

ΑΛΕΠΟΥ: ΦΤΟΥ! Σε λεύκωμα είμαστε!

ΑΛΙΚΗ: Τι είναι αυτό;

ΑΛΕΠΟΥ: Είναι ένα τετράδιο στο οποίο γράφουν

οι άνθρωποι όταν είναι παιδιά κι ύστερα το

ξεχνάνε στο πιο σκονισμένο σημείο της

βιβλιοθήκης. Που σημαίνει ότι είμαστε πολύ

μακριά απ’ τους τσελεμεντέδες…

ΑΛΙΚΗ: Μα τι είναι οι τσελεμεντέδες;

ΑΛΕΠΟΥ: Σουτ! Την τελευταία φορά ήμουν στο

ράφι του Ιουλίου Βερν και ύστερα μπήκα

ξαφνικά στην «Πολυάννα και το μυστικό της

ευτυχίας», (κάνει μορφασμό αηδίας) που πρέπει

να βρίσκονται κεντρικά, άρα μάλλον πήρα λάθος

κατεύθυνση, πρέπει να πάω απ’ την άλλη μεριά,

ελπίζω μόνο να μην κάνω κύκλους και

συναντήσω πάλι τους «τρεις σωματοφύλακες».

ΑΛΙΚΗ: Μα πού πας, περίμενε, δεν θα γυρίσουμε

τη σελίδα να εμφανιστούν οι ήρωες του

λευκώματος;

ΑΛΕΠΟΥ: Εγώ πάντως όχι και σε συμβουλεύω να

μην το κάνεις ούτε εσύ. Τα λευκώματα είναι

άτιμο πράγμα. Στα λευκώματα… άσε, δεν θα


καταλάβεις. Άκου, τα λευκώματα δεν είναι όπως

τα παραμύθια. Τα παραμύθια τελειώνουν «κι

έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα» αλλά και

να μην τελειώσει έτσι και η αλεπού στο τέλος να

μην φάει και να μείνει νηστική ποιος νοιάζεται,

λες «παραμύθι είναι» και τελείωσε. Αυτό εδώ

όμως δεν είναι παραμύθι κι εσύ δεν μπορείς να

το αντέξεις. Εσύ είσαι φτιαγμένη απ’ την ύλη

των παραμυθιών, τούτον εδώ τον κόσμο δεν

μπορείς να τον αντέξεις.

ΑΛΙΚΗ: Μα τι είναι αυτά που λες; Η δική μου

ιστορία δεν τελείωσε «και ζήσαν αυτοί καλά κι

εμείς καλύτερα» ούτε ξεκίνησε «μια φορά κι ένα

καιρό». Η δική μου ιστορία ξεκίνησε όταν έπεσα

σε μία τρύπα που δεν έλεγε να τελειώσει κι

ύστερα ήρθε ο Άσπρος Κούνελος και μετά βρήκα

ένα μπουκάλι που έγραφε «δηλητήριο» …ωπ! Τι

λέει εδώ; «Κεφάλαιο 1ο: Φιλία» (Ακούγονται

φωνές: «Σήμερα η δασκάλα μας έβαλε να

γράψουμε ένα λεύκωμα» «Κεφάλαιο 1ο: Θέμα:

φιλία» «Η καλύτερή μου φίλη είναι η Άννα-

Μαρία», «Θέλεις να παίξουμε τον γιατρό;» «Μου

χαρίζεις την κούκλα σου;» «Είσαι τόσο όμορφη»

«Την θέλω»)

Τι ωραία, τι ωραία, τι πρέπει να κάνω για να

πάρουν ζωή αυτές οι φωνές;


ΑΛΕΠΟΥ: Να γυρίσεις την σελίδα… Μη

περίμενε, μην το κάνεις αυτό!

ΑΛΙΚΗ: Μα γιατί;

ΑΛΕΠΟΥ: Αν το κάνεις θα πεταχτούν όλοι έξω.

ΑΛΙΚΗ: Μα αυτό θέλω!

(παλεύουν και τελικά η Αλίκη ανοίγει τη σελίδα)

ΦΙΛΙΑ

(Στο κεφάλαιο της φιλίας οι ηρωίδες είναι μεταξύ

5 και 9 χρόνων. Μουσική για τις εναλλαγές των

σκηνών.)

Ιωάννα – Γιωργίνα – Γιωργία Χ. «ιατρική

εξέταση»

(Φωνές: «Θέλετε να παίξουμε τον γιατρό;» Η

Αλίκη ψάχνει να βρει από πού ακούγονται οι

φωνές. «Και ποια θα κάνει τον γιατρό;» «Μα εγώ

φυσικά.» «Πάλι εσύ;» «Μα φυσικά. Αφού είμαι η

καλύτερη» Μπαίνει η Γιωργίνα και η Γιωργία Χ.,

τραβώντας την Ιωάννα.)


(Σε όλο το κεφάλαιο της φιλίας η Αλίκη

προσπαθεί να συμμετέχει στα παιχνίδια των

κοριτσιών.)

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ.: Το παιδί μου! Το παιδί μου! Είναι

άρρωστο!

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Περάστε. Ήρθατε στην καλύτερη! Να

την ξαπλώσουμε για να την εξετάσουμε.

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ.: Αχ ναι… Ξάπλωσε, ξάπλωσε!

ΙΩΑΝΝΑ: Αχ όχι! Βοήθεια!

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Έλα από εδώ να κάνεις τη βοηθό μου.

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ.: Ναι, ωραία!

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Εσύ (στην Ιωάννα) μείνε καθιστή να

σε εξετάσω. Βήξε! Ξαναβήξε! Ξαναβήξε! Έχει

προστάτη! Και… έχει και…σκουλήκια!

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ.: Τι θα κάνουμε;

ΙΩΑΝΝΑ: Θα ζήσω; Τι έχω;

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ. + Γ: Θα την εγχειρίσουμε!

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Αναισθησιολόγε… την ένεση!

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ.: Ποια ένεση;

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Για να την κοιμήσουμε!

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ.: Ααα!! Ναι, ορίστε!


ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Εεε πού να την κάνουμε;

ΙΩΑΝΝΑ: Τι έχω; Δεν είμαι καλά;

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Κοιμήσου εσύ! Κοιμήσου!

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ.: Ας την κάνουμε στον ποπό!

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Εντάξει. Γύρνα.

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ.: Και τώρα;

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Να την ανοίξουμε! Νυστέρι!

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ.: Ορίστε!

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Θα ζήσω; Τι έχω;

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ.: Σσς! Κοιμήσου εσύ!

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Κοίτα τα σκουλήκια!

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ.: Ιιού! Ζωντανεύουν!

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Αεροζόλ! Γρήγορα!

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ.: Εντάξει πέθαναν, να τα βγάλουμε

τώρα.

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Ναι, τσιμπιδάκια!

ΓΙΩΡΓΙΝΑ + ΓΙΩΡΓΙΑ Χ.: Γιαχ! Σκουλήκια!

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ.: Ωραία. Και τώρα!

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Σελοτέιπ! Να την κλείσουμε.

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ.: Ορίστε! Εντάξει… τέλεια.


ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Πήγαινε να κάνεις τώρα τη μαμά.

Εεεμ περάστε μέσα. Ξύπνα εσύ, σήκω.

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ.: Είναι εντάξει; Γιατρεύτηκε;

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Ναι, είναι μια χαρά. Αφού ήρθατε

στην καλύτερη.

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ.: Ναι, είστε η καλύτερη! Τι,

τελείωσε;

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Τι άλλο μπορούμε να της κάνουμε;

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ.: Θέλεις να την ξεγεννήσουμε;

ΙΩΑΝΝΑ: ΟΧΙ!!!

ΓΙΩΡΓΙΝΑ- ΓΙΩΡΓΙΑ Χ.: Θέλεις τότε να το

παίξουμε απ’ την αρχή;

ΙΩΑΝΝΑ: Όχι! Βοήθειααα… (φεύγει τρέχοντας)

Όλγα- Κλαούντια «κάμερα»

(Η Κλαούντια τραβάει με μία κάμερα και η Όλγα

την ακολουθεί)

ΌΛΓΑ: Αμάν μ’ αυτή την κάμερα! Βαρέθηκα!

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: Σσσσς, μη μιλάς!

ΌΛΓΑ: Γιατί να μη μιλάω;

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: Γιατί τραβάω με την κάμερα.


ΌΛΓΑ: Βαρέθηκα! θέλω να πάω σπίτι μου! Θέλω

να πάω να δω τηλεόραση.

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: Θες να κάνουμε δική μας

τηλεόραση;

ΌΛΓΑ: Δηλαδή;

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: Να, θα κάνουμε μία εκπομπή που

εγώ θα είμαι η οικοδε- ....σπότισσα κι εσύ θα

είσαι η καλεσμένη μου, η διάσημη καλεσμένη

μου!

ΌΛΓΑ: Ωραία ιδέα!

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: Πάμε! Καλώς ήρθατε στην

εκπομπή… «bravo!» Σήμερα έχουμε κοντά μας

την διάσημη δικηγόρο Όλγα Γιαννάκη. Τι

κάνετε;

ΌΛΓΑ: Γεια σας… μια χαρά.

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: Λοιπόν κ. Γιαννάκη πείτε μου ποια

ήταν η καλύτερή σας φίλη στα παιδικά σας

χρόνια;

ΌΛΓΑ: Η καλύτερή μου φίλη;

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: Ναι, η καλύτερή σας φίλη; Ποια

ήταν παρακαλώ;

ΌΛΓΑ: Ε, ναι η Κλαούντια Λουκατσέλ ήταν.

Είμασταν κολλητές από την 1η Δημοτικού.

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: Και αργότερα τι έγινε;


ΌΛΓΑ: Εεε… Αυτή έφυγε. Ναι, έφυγε από ότι

θυμάμαι στη Ρουμανία με τον μπαμπά της.

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: (σιγανά, την διορθώνει) Μόνη μου

πήγα!

ΌΛΓΑ: Ε… ναι μόνη με τον μπαμπά της. Και από

τότε δεν την ξαναείδα.

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: Και δεν είχατε κανένα νέο της από

τότε;

ΌΛΓΑ: Όχι, ή μάλλον μου είχε στείλει κάποια

γράμματα, είχαμε μιλήσει απ’ το τηλέφωνο αλλά

μετά τίποτε άλλο. (Η Όλγα προσποιείται ότι είναι

πολύ συγκινημένη)

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: Έχει γίνει κι αυτή διάσημη σαν κι

εσάς;

ΌΛΓΑ: Απ’ ότι άκουσα έχει γίνει κτηνοτρόφος εε

όχι κτηνογιατρός εε όχι κτηνίατρος ναι

κτηνίατρος πάντα αγαπούσε τα ζώα, μόλις

έβλεπε ένα γατάκι μπροστά της έκανε γκούτσιου

γκούτσιου μου.

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: Και πόσα χρόνια έχετε να τη δείτε;

ΌΛΓΑ: Τώρα είμαι 24 χρονών αυτή πρέπει να

είναι 25 εεε έχω να την δω 11 ολόκληρα χρόνια

(κλαίει λίγο).

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: Και έχετε ακούσει τίποτα νέα της;


ΌΛΓΑ: Κάτι είχα ακούσει ότι παντρεύτηκε.

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: Ξέρετε με ποιόν;

ΌΛΓΑ: (Γελάει) Ναι, ξέρω!! Να δείτε πώς τον

λέγανε… α ναι, Θανάση Αραούζο!! (Είναι

κάποιος που άρεσε στην Κλαούντια τότε).

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: Και πώς ήταν αυτός ο Θανάσης;

ΌΛΓΑ: Ήταν ψηλός, ξανθός απ’ ότι θυμάμαι.

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: Θα θέλατε να τη δείτε;

ΌΛΓΑ: Ναι, πάρα πολύ… Θυμάμαι που

ερχόμαστε εδώ σε αυτή την καφετέρια για καφέ

ή μάλλον κάναμε ότι πίναμε καφεδάκι αλλά δεν

πίναμε, πίναμε πορτοκαλάδα.

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: Και πάμε λίγο να αφήσουμε την

Όλγα μόνη της.

(Σιγανά) Κλάψε τώρα, κάνε πως κλαις. (Η Όλγα

κλαίει) Ε, πες κάτι!

ΌΛΓΑ: (Μέσα σε αναφιλητά) Κλαούντια, θέλω

πολύ να σε δω μου έχεις λείψει και θέλω να δω

αν έχεις κάνει και παιδιά και αν πάχυνες…

(Η Όλγα μόνη της κλαίει και λέει πόσο θα ήθελε

να δει την φίλη της και ξαφνικά έρχεται η φίλη της

και αγκαλιάζονται, φωνάζουν, κλαίνε, γελάνε).

ΜΑΖΙ: Ευχαριστούμε πάρα πολύ για όλα!!


Ηλιάνα «μόνη με τις κούκλες της»

(Παίζει με τις κούκλες και αλλάζει την φωνή της

κάθε φορά που μιλάει διαφορετική κούκλα)

1: Κοντέσσα, χαιρέτησε το κοινό σου!

2: Grathia tanto που ήρθατε. Είμαι η κοντέθα

Maria Elisabetha Cortese 22 χρονών, έξυπνη,

όμορφη και απαθράπτουσα! Και παντρεμένη με

τον βαρετό σαραντάρη άντρα μου Antonio

Nicola Cortese!

1: Saluti tutti!

2: Και είμαι πολύ χαρούμενη γιατί κάνω μάθημα

πιάνου με τον πιο καταπληκτικό μουθικό που

υπάρχει τον οποίο έχω ερωτευτεί και

σκεφτόμαστε εεε θκεφτόμαθετ να κλεφτούμε!

ΚΟΙΝΟ: Ζήτω!!

3: Γειά σου Κοντέσσα, τα σέβη μου.

2: Γειά σου Αντόνιο Νίκολα Κορτέζε!

3: Κοντέσα, είσαι πολύ όμορφη. Ούτε ένα τόσο

δα παχάκι δεν έχεις, ουράνιο πλάσμα.

2: Σ’ ευχαριστώ Αντόνιο που το πρόσεξες, μια

κοντέσσα πρέπει να προσέχει την διατροφή της.

(αφήνει τις κούκλες και μιμείται την μαμά της)

Ηλιάννα, τι κάνεις κακό κορίτσι, δεν σου είπα να

μην τρως σοκολάτες; Ήπιες όλο το νερό σου;


Σου έχω πει ότι πρέπει κάθε πρωί να πίνεις 1,5

λίτρο νερό για να έχεις διάφανο δέρμα και ωραία

σιλουέτα. Μην σε ξαναπιάσω να τρως. (κάνει τον

εαυτό της) Όλα τα κορίτσια τρώνε σοκολάτα

αλλά δεν είναι παχιές… (μιμείται την μαμά της)

Όλα αυτά τα κορίτσια όταν μεγαλώσουν θα

κάνουν κυτταρίτιδα και δεν θα τις θέλει κανένας

άντρας. (Ξαναπιάνει τις κούκλες της και μιμείται

την κοντέσσα)

Όλες μου οι φίλες έχουν κυτταρίτιδα και κανείς

δεν τις θέλει, ενώ εγώ έχω τον άντρα μου και θα

κλεφτώ και μαζί σου Αντόνιο. Αντόνιο; Αντόνιο

πες κάτι.

Ουφ, βαρέθηκα να κάνω όλες τις φωνές. Θέλω

μία φίλη, που να με ακούει όταν της μιλάω, που

να μου δίνε απάντηση, θέλω μία φίλη! (βγάζει

απ’ την τσέπη της μια σοκολάτα και την τρώει

λαίμαργα. Ξαφνικά θυμάται ότι δεν πρέπει να

τρώει και τρέχει στην τουαλέτα για να κάνει εμετό)

Μάουρα «μόνη με την κούκλα της»

(Μιλάει στην κούκλα της με τον ίδιο τρόπο που

της μιλάει η μητέρα της)

ΜΑΟΥΡΑ: Είσαι άσχημη, τι με κοιτάς μ’ αυτά τα

ηλίθια μάτια, είσαι πολύ άσχημη κι όταν γυρίσει


η μαμά θα φας πολύ ξύλο κατάλαβες; Σκάσε, δεν

καταλαβαίνεις τίποτα, μη μιλάς. Τι έκανα να

αξίζω τέτοια κούκλα, εγώ είμαι πολύ καλή, όλοι

έχουν να το λένε, εσύ όμως είσαι το χειρότερο

μωρό που μπορούσα να έχω, εγώ έχω πράσινα

μάτια κι εσύ έχεις καστανά μάτια, εγώ έχω

όμορφα ξανθά μαλλιά κι εσύ έχεις άγρια

καστανά, πάω να σε χτενίσω και μπλέκεται η

βούρτσα στα μαλλιά σου (την χτυπάει με την

βούρτσα), δεν μπορούσες να μην είσαι τόσο

συνηθισμένο μωρό; Δεν μπορούσες να είσαι λίγο

πιο όμορφο σαν την μαμά; Αλλά δεν θα σε

ανέχομαι για πολύ, θα φύγω και θα σε αφήσω,

κατάλαβες; ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ;

Τι κάνεις; Κλαις; Μην κλαις, μην κλαις, θα σε

προστατέψω εγώ, μην κλαις σε παρακαλώ δεν θα

την αφήσω να σε πειράξει θα σε κρύψω και δεν

θα πω που είσαι μην κλαις σε παρακαλώ, κανείς

δεν θα σε πειράξει…

Mαρία- Ιωάννα «η πρώτη παράσταση»

(Mπαίνουν κρυφά η Μαρία και η Ιωάννα.)

ΙΩΑΝΝΑ: Δεν είναι εδώ;

ΜΑΡΙΑ: Όχι.

ΙΩΑΝΝΑ: Κι αν γυρίσει;


ΜΑΡΙΑ: Σου είπα, έχει πάει σε μία δεξίωση με

ψηλά πρόσωπα και θα αργήσει. (ψάχνει στην

ντουλάπα της μαμάς)

ΙΩΑΝΝΑ: Έτσι είχες πει και την άλλη φορά

αλλά…

ΜΑΡΙΑ: (της δείχνει ένα πολύ ωραίο φόρεμα) Το

θες ναι ή όχι;

ΙΩΑΝΝΑ: (Το φοράει κάπως ανάποδα. Η Μαρία

της φέρνει να βαφτεί.) Δεν θα φωνάζει;

ΜΑΡΙΑ: Δεν θα το καταλάβει.

ΙΩΑΝΝΑ: Το κάνεις συχνά;

ΜΑΡΙΑ: Όλη την ώρα.

ΙΩΑΝΝΑ: Και δεν βρίσκεις τον μπελά σου; Εμένα

η μάνα μου αν με έπιανε να φοράω τα φουστάνια

της θα… δεν ξέρω… τι κάνουν οι μανάδες σ’

αυτές τις περιπτώσεις;

ΜΑΡΙΑ: Εμένα δεν με έχει πιάσει ποτέ. Μόνο μια

φορά! Την είχα δει να βάζει κάτι πολύ ωραίες

κρέμες και τις άπλωνε όμορφα, να έτσι, και μια

μέρα που έλειπε πήγα να βάλω κι εγώ, αλλά

επειδή δεν έφτανα το συρτάρι που τις είχε βάλει,

έβαλα γιαούρτι.

ΙΩΑΝΝΑ: Αλήθεια;

ΜΑΡΙΑ: Ε, αφού σου λέω!


ΙΩΑΝΝΑ: Και πώς ήσουν;

ΜΑΡΙΑ: Πολύ ωραία, αλλά κολλούσα ολόκληρη.

ΙΩΑΝΝΑ: Και δεν σε έπιασε;

ΜΑΡΙΑ: Με έπιασε.

ΙΩΑΝΝΑ: Και έφαγες βέβαια της χρονιάς σου.

ΜΑΡΙΑ: Όχι. Μου είπε «περίμενε εδώ» και

ύστερα πήγε στο δωμάτιό της και γύρισε με…

ΙΩΑΝΝΑ: με το σκουπόξυλο!

ΜΑΡΙΑ: με μια φωτογραφική μηχανή! Πολύ

ωραία ήτανε αν θες να ξέρεις. Άντε, είσαι έτοιμη;

ΙΩΑΝΝΑ: τώρα, περίμενε. Έχεις κανένα καπέλο;

ΜΑΡΙΑ: (ψάχνει. Βρίσκει ένα κασκόλ.) Να, πάρε

αυτό.

ΙΩΑΝΝΑ: (το φοράει στο κεφάλι και ξαφνικά

αλλάζει ύφος) Καλησπέρα σας.

ΜΑΡΙΑ: (έχει αλλάξει ύφος κι αυτή) Καλησπέρα

σας.

ΙΩΑΝΝΑ: Ήρθα να δω τη μεγάλη ηθοποιό. Είμαι

φίλη της απ’ τα παλιά.

ΜΑΡΙΑ: Τη μεγάλη ηθοποιό; Βεβαίως, περάστε.

Είμαστε βέβαια γεμάτοι σήμερα όπως και κάθε

μέρα, αλλά πάντα βρίσκουμε χώρο για τις φίλες

της μεγάλης ηθοποιού. Περάστε.


(Η Ιωάννα κάθεται και η Μαρία ετοιμάζεται να

βγει στην σκηνή σαν τη μεγάλη ηθοποιό αυτή τη

φορά)

«Η μητέρα μου κάποτε είχε σπίτι της μια

ψυχοκόρη- Βαρβάρα την έλεγαν- που είχε

αγαπήσει κάποιον. Μα ο αγαπημένος της σε λίγο

δείχτηκε άστατος και την άφησε μόνη. Αυτή η

κοπέλα έλεγε ένα τραγούδι, της ιτιάς. Ένα παλιό

τραγούδι που ταίριαζε με τον δικό της πόνο. Και

πέθανε μια μέρα τραγουδώντας το. Απόψε το

τραγούδι αυτό δε θέλει να φύγει από το νου μου.

Και μόλις που κρατιέμαι να μη γείρω το κεφάλι

μου τώρα απ’ το ένα πλάι για να το τραγουδήσω

σαν εκείνη την άμοιρη Βαρβάρα.»

ΙΩΑΝΝΑ: (την έχουν πιάσει τα κλάματα και

χτυπάει παλαμάκια ενθουσιασμένη). Τέλεια,

τέλεια, τέλεια, τέλεια…

Ερίσσα – Άννα Μαρία «κλείσε την πόρτα»

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Λοιπόν, πότε ξεκινάει;

ΕΡΙΣΣΑ: Αμέσως τώρα!

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Επειδή το λες εσύ; Και γιατί να

μην ξεκινήσει όταν πω εγώ;


ΕΡΙΣΣΑ: Εντάξει, πότε ξεκινάμε;

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Τώρα!

ΕΡΙΣΣΑ: Έχασες, έχασες! Μόλις ξεκίνησε το

παιχνίδι είπες τη λέξη «τώρα»!

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Όχι, το παιχνίδι ξεκίνησε αφού

είπα «τώρα».

ΕΡΙΣΣΑ: Τώρα;

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Όχι ηλίθια, τότε!

ΕΡΙΣΣΑ: Τότε πότε;

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Άσε, πάμε πάλι απ’ την αρχή!

Όποια απ’ τις δυο μιλήσει πρώτη αφού πούμε και

οι δυο ταυτόχρονα «Απ’ αυτή τη στιγμή

σταματάμε να μιλάμε» θα σηκωθεί να κλείσει

την πόρτα!

ΕΡΙΣΣΑ: Τώρα;

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Όχι τώρα!

ΕΡΙΣΣΑ: Πότε;

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Όταν και οι δύο πούμε «Απ’

αυτή τη στιγμή σταματάμε να μιλάμε»

ΕΡΙΣΣΑ: Πότε;

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Όταν μετρήσω μέχρι το τρία.

ΕΡΙΣΣΑ: Γιατί όχι μέχρι το δέκα;


ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Εντάξει, μέχρι το δέκα! Ξεκινάμε

«1, 2, 3…»

ΕΡΙΣΣΑ: Το πας πολύ αργά.

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Τι θέλεις τέλοσπάντων;

ΕΡΙΣΣΑ: ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΗΚΩΘΕΙΣ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙΣ

ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ!!

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: (παύση) Τεμπέλα!

ΕΡΙΣΣΑ: Μην με ξαναπείς έτσι γιατί… γιατί…

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Γιατί; Γιατί;

ΕΡΙΣΣΑ: Γιατί κι εγώ θα σε πω γκαντέμω!

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Δεν το πιστεύω! Είχες πει ότι δεν

θα με ξαναπείς έτσι!

ΕΡΙΣΣΑ: Είπα ξείπα!

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Μα ορκίστηκες στην φιλία μας!

ΕΡΙΣΣΑ: Γκαντέμω, γκαντέμω, γκαντέμω!

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Σταμάτα γιατί…γιατί…

ΕΡΙΣΣΑ: Γιατί, τι; Είσαι μια παλιογκαντέμω που

ό,τι πιάνεις το χαλάς και αν πεις καλό λόγο για

κάποιον…

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Γιατί θα πω στον Στελούκο ότι

τον αγαπάς και… και ότι έχεις κρατήσει το

λουλούδι που σου είχε δώσει στη Δευτέρα


δημοτικού… και ότι πέρσι στο γάμο της

ξαδέρφης σου είχες πάρει…

ΕΡΙΣΣΑ: Σταμάτα! (πέφτει πάνω της και παλεύουν

στο πάτωμα)

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: ... είχες πάρει κουφέτα απ’ το

δίσκο και τα είχες βάλει στο μαξιλάρι σου και

όλο το βράδυ έλεγες «χριστούλη μου κάνε να δω

τον Στελούκο στον ύπνο μου», αλλά απ’ την

πολύ σου την αγωνία δεν κοιμήθηκες όλο το

βράδυ κι έτσι δεν είδες κανέναν στον ύπνο σου!

ΕΡΙΣΣΑ: Σταμάτα παλιογκαντέμω, μην πεις

άλλα!

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Κι έτσι αφού δεν είδες κανέναν

δεν θα παντρευτείς και κανέναν!

ΕΡΙΣΣΑ: Δεν σου ξαναμιλάω!

(Παύση)

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Όποια μιλήσει πρώτη θα

σηκωθεί να κλείσει την πόρτα!

Γιωργία Σ. – Γιωργία Δ. «η τσάντα»

(Μπαίνει η Γιωργία Σ. με κοτσιδάκια και

τραγουδάει στην Γιωργία Δ. Εκείνη την χαζεύει με

θαυμασμό και όταν τελειώνει την χειροκροτάει.)

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ.: Τι ωραία, τι ωραία!!


ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: (πιάνει τις κοτσίδες της) Σ’ άρεσε;

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Πάρα πολύ! Ωραία τα μαλλιά σου.

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Ξέρω, η μαμά μου τα έκανε.

(Πηγαίνει κοντά στο παράθυρο και κοιτάει έξω.)

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Μπορεί να τα κάνει και σ’ εμένα;

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Δεν γίνεται. (σκύβει στο παράθυρο)

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Σου έχω πει μην πηγαίνεις κοντά στο

παράθυρο, φοβάμαι!

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Κοίτα! (σκύβει στο παράθυρο για να

την τρομάξει)

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Μη, δεν κοιτάω δεν κοιτάω.

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Τι πλάκα που έχεις.

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Σε παρακαλώ φύγε από εκεί και θα

κάνω ό,τι θέλεις.

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Θέλεις να κάνεις την αγελάδα;

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Την αγελάδα;

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Δεν θες;

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Καλά, καλά, θα κάνω την αγελάδα.

Μμμμ, μμμ!

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Δεν την κάνεις καλά.

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Φύγε από εκεί με αγχώνεις.


ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Καλά, αλλά πρέπει να την κάνεις

σωστά.

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Πώς δηλαδή;

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Α δεν ξέρω, εσύ είσαι αγελάδα εμένα

ρωτάς;

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Μα δεν είμαι αγελάδα!

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Είσαι αγελάδα!

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Καλά καλά. Μμμμ, μμμμ, μμμμ.

Εντάξει τώρα;

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Πρέπει να είσαι στα τέσσερα.

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Γιατί;

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Έχεις δει αγελάδα σταυροπόδι;

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: (κάθεται στα τέσσερα και μουγκανίζει

πάλι. Αρχίζει να το ευχαριστιέται και κάνει

κύκλους γύρω της κουνώντας τον ποπό και

μουγκανίζοντας. Καθώς περνάει από δίπλα της

στα τέσσερα κατά λάθος τη ρίχνει κάτω και

ύστερα πέφτει πάνω της και κάνει πως τη γλύφει

με την γλώσσα της αγελάδας. Γελάνε.)

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Τι πλάκα που έχεις.

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Φεύγω τώρα.

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Μη φύγεις ακόμα, κάτσε να σου

κάνω και κάτι άλλο.


ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Πρέπει να φύγω! Η μαμά μου είπε

ότι αν αργήσω δεν θα με ξαναφήσει να έρθω.

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Μπα; Εγώ όμως δεν τελείωσα και

θέλω να... Ωραία τσάντα.

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Σ΄αρέσει; Μου την πήρε η μαμά μου.

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Ναι, πολύ. Την θέλω.

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Μα δεν μπορώ να στην δώσω, είναι

δώρο της μαμάς.

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Τι με νοιάζει εμένα, εγώ τη θέλω.

Κοίτα! (πάει στο παράθυρο)

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Μη σε παρακαλώ μην το κάνεις αυτό

αφού έκανα την αγελάδα!

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Ναι και τι μ’ αυτό, τώρα φοράς την

τσάντα που θέλω. Έχεις δει αγελάδα με τσάντα;

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Εντάξει, θα στη δώσω αλλά μόνο για

να τη φορέσεις για λίγο.

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Εντάξει. Είδες, εμένα μου πάει πιο

πολύ. Πάει και με τα μαλλιά μου.

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Ωραία είναι.

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Άντε, πάμε να σε πάω μέχρι έξω

γιατί άργησες.

(Βγαίνουν απ’ τη σκηνή και η Γιωργία Σ.

επιστρέφει γρήγορα μέσα και κλειδώνει την πόρτα)


ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Εεε άνοιξέ μου, άνοιξέ μου… την

τσάντα μου….την τσάντα μου…

(Κλείνει η σελίδα και βγαίνουν η αλεπού και η

Αλίκη)

ΑΛΙΚΗ: Τι ωραία, τι ωραία, τι ωραία, τι ωραία!

ΑΛΕΠΟΥ: Σταμάτα να το λες αυτό γιατί με

εκνευρίζεις πιο πολύ. Γιατί το έκανες αυτό;

ΑΛΙΚΗ: Τι ωραία! Ποτέ δεν είχα φίλες και είναι

τόσο ωραίο να βλέπω αυτές τις φίλες να παίζουν!

Ήταν η κοπέλα που έκανε το γιατρό, η κοπέλα

που έπαιζε με τις κούκλες της, αυτή που μάλωνε

την κούκλα της… η κοπέλα που έκανε την

ηθοποιό, η γκαντέμω και η τεμπέλα και η κοπέλα

που έκανε την αγελάδα!

ΑΛΕΠΟΥ: Καλά καλά, δεν χρειαζόμαστε

εμπέδωση! Εμένα πάντως μ’ άρεσε αυτή που την

έβαλε να κάνει την αγελάδα.

ΑΛΙΚΗ: Εμένα όλες μου άρεσαν!

ΑΛΕΠΟΥ: Ήμουνα σίγουρη!

ΑΛΙΚΗ: Πόσο χρονών ήταν;

ΑΛΕΠΟΥ: Εε… 8, 9 , 10…

ΑΛΙΚΗ: Έχουν γράψει όλες στο λεύκωμα;


ΑΛΕΠΟΥ: Ε, για να μπορούμε να τις βλέπουμε…

ΑΛΙΚΗ: Τι ωραία!

ΑΛΕΠΟΥ: Μόνο που τώρα που έκανες την αρχή

για να μπορέσουμε να φύγουμε πρέπει να το

διαβάσουμε όλο.

ΑΛΙΚΗ: Τι ωραία!

ΑΛΕΠΟΥ: Σταμάτα να το λες αυτό. Δεν ξέρεις

πού μας έμπλεξες. Όταν οι άνθρωποι γράφουν σ’

ένα λεύκωμα, καταθέτουν σ’ αυτό την ψυχή

τους. Κι έτσι όσο προχωράνε τα κεφάλαια θα

βλέπουμε κομμάτια της ζωής τους, που δεν

θέλουμε να δούμε.

ΑΛΙΚΗ: Μα είναι παιδιά!

ΑΛΕΠΟΥ: Όσο διαβάζουμε περισσότερα τόσο θα

τις βλέπουμε να μεγαλώνουν. Τώρα είναι 8, μετά

θα είναι 16, ύστερα 25, μετά 30 και πάει

λέγοντας

ΑΛΙΚΗ: Καλύτερα απ’ το να μεγαλώνουν και να

ξανα μικραίνουν και να ξανα μεγαλώνουν και να

ξανα μικραίνουν και να τις διατάζουν ποντίκια

και λαγοί!

ΑΛΕΠΟΥ: Άκου… σταχτοπούτα!

ΑΛΙΚΗ: Αλίκη!


ΑΛΕΠΟΥ: Όταν μπαίνεις στα προσωπικά του

άλλου ακάλεστος είναι σαν να έχεις ανοίξει ένα

παράθυρο που δεν ξέρεις τι βοριάδες είναι ικανό

να σου φέρει!

ΑΛΙΚΗ: Μα δεν μπήκαμε ακάλεστες. Έγραψαν

σ’ αυτό το λεύκωμα.

ΑΛΕΠΟΥ: Έγραψαν όταν ήταν παιδιά, το

λεύκωμα τώρα έχει ξεχαστεί σε μία βιβλιοθήκη

και εμείς αντί να πέσουμε πάνω σε κανέναν

τσελεμεντέ πέσαμε πάνω του!

ΑΛΙΚΗ: Προτιμάς τον τσελεμεντέ!

ΑΛΕΠΟΥ: Ναι ΓΙΑΤΙ ΠΕΙΝΑΩ! Κι αν συνεχίσεις

να έρχεσαι κοντά μου θα φάω εσένα!

ΑΛΙΚΗ: Γιατί δεν γινόμαστε φίλες;

ΑΛΕΠΟΥ: Δεν είναι τόσο απλό. Χρειάζεται μια

διαδικασία.

ΑΛΙΚΗ: Τι διαδικασία;

ΑΛΕΠΟΥ: Εσύ δεν φαγώθηκες να διαβάσουμε το

λεύκωμα; Διάβασε λοιπόν να τελειώνουμε. Ποιο

είναι το επόμενο κεφάλαιο;

ΑΛΙΚΗ: (διαβάζει) «Κεφάλαιο 2ο: Σχολείο»

(γυρίζει τη σελίδα)


ΣΧΟΛΕΙΟ

(Στο κεφάλαιο του σχολείου είναι τα ίδια

κορίτσια, αλλά στην ηλικία των 16 χρόνων.)

(Μουσική. Μπαίνει η Άννα- Μαρία. Κάθεται σε

ένα θρανίο στο κέντρο της σκηνής, βγάζει τα

βιβλία της και διαβάζει πολύ αγχωμένη. Έρχεται

δίπλα της η Γιωργία Σ.)

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ.

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Σκασίλα μου. (Φεύγει από δίπλα της

και πάει και κάθεται πίσω.)

(Μπαίνει η Γιωργία Χάλαρη)

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: Καλημέρα!

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Πού την είδες;

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: Τι έχεις πάλι εσύ;

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Μα είναι ώρα αυτή που μας ξυπνάνε;

Δε φτάνει που με βάζουν να μάθω με το ζόρι

πρέπει να τα μάθω πρωί πρωί; Δεν γίνεται να τα

μάθω δηλαδή λίγο αργότερα;

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: (Κάθεται δίπλα στην Άννα- Μαρία)

Καλημέρα!

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Αχχ! Δεν σε πρόσεξα.

Καλημέρα. Άσε με, δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ.

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: Ούτε εγώ!


ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Διάβαζες κι εσύ;

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: Τρελή είσαι; Είμαι ερωτευμένη!

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Ααα!

(Μπαίνουν μαζί η Ηλιάνα, η Γιωργίνα, η Ιωάννα

και η Μαρία)

ΜΑΡΙΑ: (Κρατάει ανοιχτό βιβλίο και εξετάζει την

Ιωάννα) Ποια είναι τα αίτια του β’ παγκόσμιου

πολέμου;

ΙΩΑΝΝΑ: Δεν το πιστεύω, δεν θυμάμαι τίποτα,

τώρα τα διάβασα, γιατί δεν κατεβαίνουν;

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Γιατί την εξετάζεις ιστορία, αφού

αρχαία γράφουμε.

ΜΑΡΙΑ: Και τι με νοιάζει εμένα, εμείς γράφουμε

ιστορία.

ΙΩΑΝΝΑ: Α, σωστά, αρχαία γράφουμε, αρχαία

διάβασα, αρχαία… Θεε μου δεν θυμάμαι τίποτα.

Εξέτασέ με, εξέτασέ με…

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Δεν σε εξετάζω τίποτα. Όλο το βράδυ

τα διαβάζαμε, τα ξέρεις, σταμάτα πια με αυτό το

άγχος.

ΙΩΑΝΝΑ: (στην Μαρία) Εξέτασέ με εσύ!

ΜΑΡΙΑ: Μην με κουνάς πολύ γιατί θα πέσω, έχω

μία νύστα (ξαπλώνει στο πάτωμα).


ΙΩΑΝΝΑ: Σήκω να μ’ εξετάσεις σου λέω.

ΜΑΡΙΑ: Μισό λεπτό, διάβασέ τα λίγο ακόμα να

πάρω έναν υπνάκο πέντε λεπτά και θα σ’

εξετάσω σε λίγο.

ΙΩΑΝΝΑ: Λύω, λύεις λύει…

ΜΑΡΙΑ: Καλό δέσιμο, αλλά από μέσα σου.

(Μπαίνει η Μάουρα με κουκούλα και κάθεται

δίπλα στην Ηλιάνα)

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ.: (κοροϊδευτικά σκουντάει την Μαρία)

Θα βρέξει! (Γελάνε)

ΗΛΙΑΝΑ: Καλημέρα.

ΜΑΟΥΡΑ: (Την κοιτάζει αγουροξυπνημένη)

ΗΛΙΑΝΑ: Πώς πάει με τον Νίκο;

ΜΑΟΥΡΑ: (την κοιτάζει. Βγάζει την τσίχλα της και

της την κολλάει στα μαλλιά)

ΗΛΙΑΝΑ: Τι κάνεις εκεί;

ΜΑΟΥΡΑ: Σου δείχνω πώς πάει με τον Νίκο!

ΗΛΙΑΝΑ: Δεν το πιστεύω! (προσπαθεί να βγάλει

την τσίχλα)

ΜΑΟΥΡΑ: Πίστεψέ το.

(Μπαίνει η Ερίσσα τρελαμένη από χαρά. Πηγαίνει

στην Άννα- Μαρία)


ΕΡΙΣΣΑ: Είμαι ευτυχισμένη, είμαι

ενθουσιασμένη, πετάω στα ουράνια εγώ τώρα.

Σήκω να χορέψουμε, σήκω να χορέψουμε.

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Το ξέρεις ότι γράφουμε;

(Η Γιωργία Σ. κοροϊδεύει και τις δύο

επαναλαμβάνοντας ειρωνικά χαμηλόφωνα αυτά

που λένε)

ΕΡΙΣΣΑ: Γράφουμε; Α, ναι το ξέρω, το ξέχασα

δηλαδή αλλά…

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Πώς μπορείς να είσαι τόσο

επιπόλαια…

ΕΡΙΣΣΑ: (Την παίρνει αγκαλιά να χορέψουνε)

Πώς μπορώ, πώς μπορώ δεν ξέρω, μα τι έχεις η

ζωή είναι ωραία…

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Οι ερωτευμένες από εκεί (της

δείχνει την Γιωργία Χ.)

ΕΡΙΣΣΑ: Μα δεν είμαι ερωτευμένη!

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Και γιατί κάνεις έτσι;

ΕΡΙΣΣΑ: Ανακάλυψα τι θέλω να κάνω σ’ αυτή τη

ζωή. Άκου, είδα μια ταινία χθες «Τα καλύτερά

μας χρόνια» με την Μπ. Στρεϊζαρντ. Εκείνη ήταν

η κομμουνίστρια του σχολείου, εκείνος ήταν ο

ποδοσφαιριστής του σχολείου…(συνεχίζουν να

μιλάνε σε μια γωνιά χωρίς να τις ακούμε, έχει


μπει η Γιωργία Δ. και κάθεται δίπλα στην Γιωργία

Σ.)

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Ουφ, ευτυχώς πρόλαβα το κουδούνι.

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Πρέπει να σου πω.

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Μου έφερες πίσω τα γυαλιά μου;

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Ποια γυαλιά, σου λέω έχω να σου

πω. (παίρνει σοβαρό ύφος) Είμαι έγκυος.

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Τι; Ωχ, Θεε μου, πώς το έπαθες αυτό;

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Δεν ξέρεις;

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Θέλω να πω πότε;

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Χθες το βράδυ.

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Πω, πω, τι θα κάνουμε τώρα;

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: (ξεσπάει σε γέλια) είσαι πολύ

ζωντόβολο τελικά!

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Δεν θα μεγαλώσεις ποτέ σου εσύ.

ΕΡΙΣΣΑ: …και τελειώνει με εκείνη να μοιράζει

φυλλάδια στον δρόμο και εκείνον να βγαίνει από

μια λιμουζίνα, πετυχημένος συγγραφέας του

Hollywood. Κοιτάζονται, και ξέρεις ότι δεν

έχουν ξεχάσει ο ένας τον άλλο.

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Και μετά καταλαβαίνουν το

λάθος τους και σμίγουν ξανά και ζήσαν αυτοί

καλά κι εμείς καλύτερα!


ΕΡΙΣΣΑ: Όχι, λένε «τι κάνεις;» «όλα καλά»,

κοιτάζονται πάλι μ’ εκείνο το βλέμμα και

αποχωρίζονται. Το τι κλάμα έριξα όλο το

βράδυ…

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Και θέλεις να γίνεις σαν κι αυτή

που στο τέλος έμεινε μόνη;

ΕΡΙΣΣΑ: Αυτή ήταν γυναίκα παιδί μου ήξερε τι

ήθελε, κανένας δεν την κορόιδευε «χαζοξανθιά».

Και όταν θέλησε να τον κρατήσει δεν φοβήθηκε

να του πει αυτά που αισθάνεται.

(Χτυπάει το κουδούνι. Όλες, άλλες αργά, άλλες

γρήγορα, ανάλογα με την διάθεσή τους βγαίνουν

έξω)

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Κουδούνι. Πάμε.

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Κάτσε. Ας μην μπούμε σήμερα στην

τάξη. Να κάνουμε κοπάνα.

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Τι είναι αυτά που λες; Γιατί να

κάνουμε κοπάνα;

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Καλά δεν βαρέθηκες να μπαίνεις

στην τάξη; Δεν βαρέθηκες αυτόν τον πίνακα που

όλο γεμίζει γεμίζει γράμματα; Στο κάτω κάτω

χωρίς κοπάνα το σχολείο δεν είναι σχολείο.

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Δεν είσαι με τα καλά σου.


ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Στάσου! Και σ’ εσένα θα κάνει καλό.

Αν δεν κάνεις κοπάνα τουλάχιστον τρεις φορές

το χρόνο στο τέλος θα καταλήξεις μια

γεροντοκόρη σαν την κυρία Ευθαλεία που

δουλεύει στην βιβλιοθήκη. Θα έχεις εννιά γατιά

που θα τα φωνάζεις παιδιά σου και το σπίτι σου

θα μυρίζει γατίλα.

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Η κ. Ευθαλεία είναι πολύ αξιόλογος

άνθρωπος.

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Με πόσα γατιά;

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Δεν έχει γατιά.

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Άλλα ζώα;

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Ένα χρυσόψαρο.

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Ακόμα χειρότερα.

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Φεύγω.

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: (της τραβάει την τσάντα και φεύγει)

Να δω πού θα πας χωρίς τα βιβλία σου.

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Την τσάντα μου. Την τσάντα μου!

(την κυνηγάει έξω)

(Μπαίνουν καθυστερημένες η Όλγα και η

Κλαούντια.)

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: Δεν το πιστεύω! Πάλι αργήσαμε

εξαιτίας σου! Περίμενε, μην πεις λέξη ακόμα.

(Βγάζει την κάμερα ) Τώρα.


ΌΛΓΑ: Δεν φταίω εγώ που αργήσαμε, η μητέρα

μου δεν είχε βάλει στην τσάντα μου όλα τα

βιβλία και έπρεπε να γυρίσουμε πίσω να τα

πάρω. Γιατί τα γράφεις όλα αυτά;

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: Όταν μεγαλώσω θα κάνω ένα

ντοκυμαντέρ για την φύση των εφήβων.

ΌΛΓΑ: Γιατί να το κάνεις αυτό.

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: Γιατί όταν μεγαλώνουν όλοι

ξεχνάνε πώς είναι να είσαι έφηβος και το

ντοκιμαντέρ μου θα τους το υπενθυμίσει.

ΌΛΓΑ: Τι ωραία ιδέα. Θα γίνεις φοβερή

δημοσιογράφος.

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: Δεν θα γίνω ποτέ δημοσιογράφος

γιατί δεν πρόκειται να γράψω καλά στις

πανελλήνιες.

ΌΛΓΑ: Κι όμως, είσαι τόσο καλή σ’ αυτό. Η

εκπομπή που κάνεις στο ραδιόφωνο είναι η

καλύτερη που έχει υπάρξει.

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: Μόνο εσύ ακούς αυτήν την

εκπομπή.

ΌΛΓΑ: Πρέπει να διορθώσουμε την εμβέλεια του

σταθμού, αυτό φταίει.

(βγαίνει απ’ την τάξη η Γιωργία Χ.)

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: Γράψατε;


ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: Μην τα ρωτάς. Ουφ!!

(βγαίνει απ την τάξη η Μάουρα. Απειλητικά στην

Όλγα)

ΜΑΟΥΡΑ: Αν με ρωτήσεις πώς τα πήγα στο

διαγώνισμα θα σου βγάλω τα άντερα να δεις τι

χρώμα έχουν! Πάντα ήθελα να το κάνω αυτό!

ΌΛΓΑ: Κορίτσια, βάζουν μπασκέτες στο

σχολείο!

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: Αλήθεια; Κι όμως είναι αλήθεια.

ΜΑΟΥΡΑ: Τι σας νοιάζει; Θα τις

χρησιμοποιήσετε;

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: Όχι, αλλά προσθέτει prestige στο

σχολείο μας όσο να πεις…

ΌΛΓΑ: Άσε που μπορεί να έρχονται αγόρια από

άλλα σχολεία για να παίζουν εδώ.

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: Α! Τους εξάντλησε τους εδώ. Ρε

κορίτσια, πόσοι άνθρωποι χρειάζονται για να

βάλουν μία μπασκέτα;

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: Ξέρω ‘γω; Μάλλον ένας.

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: Τι ένας, εδώ έχουν έρθει τέσσερις.

Ένας να κρατάει την μπασκέτα, ένας να ανέβει

την σκάλα, άλλος να κρατάει τα καρφιά κι ένας

τέταρτος να δίνει οδηγίες.

(γελάνε)


(Βγαίνει απ’ την τάξη η Ηλιάνα εξαντλημένη και

πέφτει δίπλα τους)

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: Τι έπαθες; Το διαγώνισμα;

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: Ποιο διαγώνισμα, έχει εξαντληθεί

απ’ τις δίαιτες η κακομοιρούλα.

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: Γιατί βρε Ηλιάνα, είσαι τόσο

αδύνατη…

ΗΛΙΑΝΑ: Ζαλίζομαι, δεν αντέχω.

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: Να σου φέρουμε κάτι να φας;

ΗΛΙΑΝΑ: (όταν ακούει για φαγητό την πιάνει

αναγούλα και τρέχει να κάνει εμετό.)

ΌΛΓΑ: Να σας πω. Εγώ στράβωσα ή η μπασκέτα

είναι στραβή;

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: Δίκιο έχει, είναι στραβή. Πώς τα

κατάφεραν;

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: Ε βρε χαζούλα, έλειπε ο πέμπτος.

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: Ποιος πέμπτος;

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: Αυτός που ήταν υπεύθυνος για να

μπει ίσια η μπασκέτα.

(Γελάνε)

(βγαίνουν απ’ την τάξη η Γιωργίνα με την

Ιωάννα)


ΙΩΑΝΝΑ: Συγγνώμη, σου λέω συγγνώμη, δεν

φταίω όμως εγώ.

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Αμάν μ’ αυτό το άγχος σου, αμάν μ’

αυτό το άγχος σου, σου έλεγα τα ξέρεις, «όχι δεν

τα ξέρω, τα έχω ξεχάσει», αφού δεν ξέρεις να

κάνεις σκονάκι, αφού τρέμεις ολόκληρη και σε

παίρνει είδηση κι ο πιο γκαβός καθηγητής, ήταν

ανάγκη; Ήταν ανάγκη να με πάρεις στο λαιμό

σου;

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: Τι έγινε;

ΙΩΑΝΝΑ: Μας μηδένισαν το γραπτό γιατί μας

έπιασαν με σκονάκι.

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Κρατείστε με, ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΠΙΑΣΑΝ

ΜΕ ΣΚΟΝΑΚΙ, ΣΕ ΕΠΙΑΣΑΝ ΜΕ ΣΚΟΝΑΚΙ

και την πλήρωσα κι εγώ μαζί σου.

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: Καλά δεν της εξηγήσατε;

ΙΩΑΝΝΑ: Δεν άκουγε τίποτα, ήταν έξαλλη.

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Δεν το πιστεύω, είχα διαβάσει τόσο

καλά, δεν το πιστεύω ΙΩΑΝΝΑ: Μην κάνεις έτσι

σε παρακαλώ, θα της εξηγήσω.

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: ΜΗ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ, ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ

ΜΟΥ ΞΑΝΑΜΙΛΗΣΕΙΣ ΠΟΤΕ! ΑΚΟΥΣ; ΔΕΝ

ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΟΥ ΞΑΝΑΜΙΛΗΣΕΙΣ ΠΟΤΕ!

(Η Ιωάννα φεύγει.)


ΓΙΩΡΓΙΝΑ: (στην αγκαλιά της Κλαούντια) Πώς θα

γίνω γιατρός αν δεν είμαι τέλεια; Δεν είναι

δυνατόν να μηδενίζομαι στα διαγωνίσματα,

πρέπει να έχω σε όλα τα μαθήματα 20. Πρέπει να

είμαι επιτυχημένη. Καταλαβαίνεις; Πρέπει να

γίνω γιατρός, να με σέβονται όλοι, να με

εκτιμούν όλοι, να…

(Αρχίζει να παίζει το «the wall». Σκοτάδι.

Ακούγεται ήχος τηλεφώνου και η φωνή της

ΌΛΓΑΣ: «Ακούς την εκπομπή της Κλαούντιας;».

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: «Βάλε την εκπομπή της

Κλαούντιας» ΕΡΙΣΣΑ: Ναι, ξέρω, ακούω. Φως)

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ (Μιλάει στο ραδιόφωνο, ενώ παίζει

το «the wall». Οι τρεις κοπέλες είναι στα δωμάτιά

τους και ακούν την εκπομπή.)

Δεν χρειαζόμαστε τέτοια εκπαίδευση. Δεν

χρειαζόμαστε έλεγχο στα μυαλά μας…

Ποιος θα πει στη φίλη μου την Ηλιάνα ότι η

σιλουέτα δεν είναι το παν; Ποιος θα της πει να

σταματήσει να εξαντλεί τον εαυτό της, ότι

υπάρχει εσωτερική ομορφιά που δεν μετριέται σε

κιλά; Ποιος νοιάζεται;


Ποιος θα πει στη φίλη μου την Ιωάννα να μη

στενοχωριέται; Ότι δικαιούται να κάνει λάθη και

να μαθαίνει από αυτά; Ποιος νοιάζεται γι’ αυτό;

Ποιος θα πει στη φίλη μου τη Γιωργίνα ότι δεν

είναι σίγουρο ότι θέλει να γίνει γιατρός; Ότι της

το επιβάλουν άλλοι και πρέπει να ανακαλύψει τι

θέλει πραγματικά; Ποιος στα κομμάτια

νοιάζεται;

Ποιος θα μας μιλήσει για τον έρωτα, για τις

ανθρώπινες σχέσεις; Ποιος θα μας εξηγήσει τι

είναι σημαντικό και τι όχι; Τι αξίζει να

παλέψουμε γι’ αυτό και τι δεν αξίζει; Ποιος θα

μας πει τον τρόπο να διεκδικούμε; Ποιος δε μας

βλέπει σαν βαθμό με άριστα το 20 και βάση το

10; Ποιος νοιάζεται για εμάς; Το παρόν μας, το

παρελθόν μας, το μέλλον μας;

(Κλείνει η σελίδα)

ΑΛΙΚΗ: Εγώ, εγώ νοιάζομαι! Πού πάτε; Εγώ

νοιάζομαι!

ΑΛΕΠΟΥ: Ε, χιονάτη!

ΑΛΙΚΗ: ΑΛΙΚΗ! Γιατί δεν νοιάζεσαι για το ποια

είμαι πραγματικά;

ΑΛΕΠΟΥ: Κάτι γράφει εδώ, για διάβασέ το!


ΑΛΙΚΗ: «Αποχαιρετιστήριο πάρτι στην

παραλία»!

Αποχαιρετιστήριο πάρτι στην παραλία

(Μουσική και ήχος από κύματα)

ΜΑΟΥΡΑ: Λες να γίνομαι άρρωστη; Υστερική;

Νομίζεις ότι γίνομαι αλκοολική. Αυτό δεν

πιστεύεις;

ΗΛΙΑΝΑ: Όχι γλυκιά μου, δεν είσαι…

ΜΑΟΥΡΑ: Να σου πω!

ΗΛΙΑΝΑ: Τι;

ΜΑΟΥΡΑ: Πάρ’ τα μωρή άρρωστη!

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Λέτε να του αγοράσω ένα CD

των Νιρβάνα; Του αρέσουν οι Νιρβάνα.

ΜΑΟΥΡΑ: Νομίζω ότι πρέπει να πάρω λίθιο. (Την

κοιτάζουν) Λίθιο; Lithium. Τραγούδι των

Νιρβάνα. Πώς πάει…

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: "I'm so happy ‘cause today I found

my friends. In my head."

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: Ωραίο αυτό. Τι σημαίνει;

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: «Είμαι τόσο χαρούμενη γιατί σήμερα

βρήκα τους φίλους μου. Στο κεφάλι μου.»


ΜΑΟΥΡΑ: Φυτό!

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Όμως θα έχει βαρεθεί τους

Νιρβάνα, άσε που νομίζω ότι έχει όλα τους τα

CD.

MΑΟΥΡΑ: Άσε που είναι αξιολύπητο!

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Τι πράγμα.

ΜΑΟΥΡΑ: Μία γκόμενα που τρέχει από πίσω του

και του αγοράζει CD.

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Δεν τρέχω από πίσω του! Ερίσσα

πες!

ΕΡΙΣΣΑ: Σου είπα ότι δε μιλάω!

ΙΩΑΝΝΑ: Τι έχει αυτή;

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Θύμωσε που δεν ψηφίσαμε

κατάληψη.

ΙΩΑΝΝΑ: Αφού έρχεται καλοκαίρι, τι κατάληψη

να κάνουμε!

ΕΡΙΣΣΑ: Πώς να αλλάξει το σύστημα αν έχετε

τέτοια μυαλιά!

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: Ε, μίλησες, το ήξερα ότι θα

μιλήσεις! (Κάνει νόημα στην Γιωργία Σ. ότι

κέρδισε το στοίχημα)

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: Βρε Ερίσσα, γιατί να αλλάξουμε το

σύστημα, αφού φεύγουμε απ’ το σχολείο!


ΕΡΙΣΣΑ: Και τι θα παραδώσουμε στους

νεότερους;

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: Μα δεν ήταν δυνατόν να μη

μιλήσεις. Όταν είπες σήμερα ότι δε θα μιλήσεις

ήξερα ότι δε θα τα καταφέρεις, πώς είναι

δυνατόν να έρθεις σε πάρτυ στην παραλία και να

μην μιλήσεις!

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Γιατί δεν έρχεται; Μου είπε ότι

θα έρθει όταν τον είδα το πρωί και εγώ του είπα

ωραία, γιατί θα έρθω κι εγώ! Ω Θεε μου, ίσως

δεν έρθει επειδή του είπα ότι θα έρθω εγώ. Λέτε;

Τον άκουγα που έλεγε στους άλλους ότι θα έρθει

και τότε πήγα και του είπα: «έμαθα θα πας στο

πάρτυ» και αυτός μου είπε «Α χα» κι εγώ είπα:

«Τέλεια! Θα πάω κι εγώ, θα σε δω εκεί! Αλλά με

το ειδικό μου βλέμμα, ξέρετε πρόσωπο

χαμηλωμένο, μάτια μισόκλειστα «Θα σε δω

εκεί» και μου λέει «Α χα»…

ΜΑΟΥΡΑ: Και κούνησες την ουρά σου με

ευγνομωσύνη;

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Ε, αυτό που λες είναι πολύ κακό!

ΜΑΟΥΡΑ: (κάνει ότι κουνάει την ουρά της

ξελιγωμένη) Σου έκανε γουτσου γουτσου;

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Ερίσσα πες της!

ΕΡΙΣΣΑ: Σου είπα δεν μιλάω!


ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Τι δε μιλάς, τι δε μιλάς, πριν λίγο

δεν μίλησες;

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: Ότι μίλησε μίλησε!

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Ή εννοούσες ότι δεν μιλάς σ’

εμένα; Αυτό εννοούσες;

(έρχεται η Όλγα)

ΌΛΓΑ: Είμαι πολύ χαρούμενη (πέφτει κάτω).

Επιτέλους φεύγω απ’ αυτό το μέρος!

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Yes, yes, yes!!

ΙΩΑΝΝΑ: Ξεχνάτε ότι όλες φεύγουμε;

ΌΛΓΑ: Φεύγετε κι εσείς;

ΙΩΑΝΝΑ: Αφού τέλειωσε το σχολείο καθεμιά θα

πάρει τον δρόμο της μακριά από εδώ. Είναι πολύ

πιθανό ότι δεν θα ξανασυναντηθούμε ποτέ πια.

ΌΛΓΑ: Ε, γιατί δε θα ξανασυναντηθούμε;

ΙΩΑΝΝΑ: Έτσι συμβαίνει συνήθως, δεν το ξέρετε;

Οι άνθρωποι φεύγουν απ’ το σχολείο και

χάνονται.

ΗΛΙΑΝΑ: Δίκιο έχει.

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Εντάξει, δεν είναι ακριβώς έτσι.

(παύση)

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: Τι λέτε να μας συμβεί εκεί έξω;


ΌΛΓΑ: Τα καλύτερα πράγματα θα μας συμβούν.

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Θα κάνουμε πραγματικότητα τα

όνειρά μας, αυτό θα μας συμβεί.

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Ναι, αλλά δε θα είμαστε μαζί να

τα μοιραστούμε. Πώς θα ζήσω εγώ αν δεν έχω

την Ερίσσα μου να τσακωνόμαστε;

ΕΡΙΣΣΑ: Κι εγώ σ’ αγαπώ!

ΗΛΙΑΝΑ: Ε, Μάουρα; Πάρ’ τα μωρή άρρωστη!

ΜΑΟΥΡΑ: Πάρ’ τα μωρή άρρωστη!

(γελάνε)

ΌΛΓΑ: Γιατί όμως δεν έχει φεγγάρι ρε κορίτσια;

Σήμερα έπρεπε να έχει φεγγάρι!

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: (σηκώνεται και φωνάζει) Κάποιος

ν’ ανάψει το φεγγάρι για την φίλη μου την Όλγα!

ΕΡΙΣΣΑ: Κάποιος ν’ ανάψει το φεγγάρι για τη

φίλη μου την Άννα- Μαρία.

ΟΛΕΣ: Κάποιος ν’ ανάψει το φεγγάρι για τις

φίλες μου!

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Όπα! Κάτι μου θυμίζει αυτό. (παίρνει

την κιθάρα) Το θυμάστε;… (παίζει κιθάρα και

τραγουδούν όλες ανέμελα)

Κάποιος ν’ ανάψει το φεγγάρι


Για να μου βρει τα μυστικά,

Που κρύβονται μες το σκοτάδι

Και μου γελούν ειρωνικά.

Μες τη ζωή όλοι μου λένε

«δεν είναι όλα τόσο απλά»,

«δεν είναι όλα τόσο ωραία»

«δεν είναι όλα μαγικά».

Κάποιος ν’ ανάψει το φεγγάρι,

Για να φωνάξω δυνατά,

Πως είναι όλα τόσο ωραία

Πως είναι όλα τόσο απλά.


Να μου φωτίσει τις στιγμές,

Κάποιος να δείξει τη μαγεία

Στις πιο απλές τις διαδρομές.

Όταν φοβάμαι την αλήθεια,

Όταν φοβάμαι τη βροχή,


Να μη φοβάμαι τη ζωή.


ΌΛΓΑ: Κορίτσια! Ένα αστέρι πέφτει!

ΜΑΡΙΑ: Να κάνουμε μια ευχή!

(βάζουν όλες τα δάχτυλά τους στο κέντρο)

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Το αστέρι θα πέσει στα δάχτυλά

μας!

ΌΛΓΑ: Κι έτσι οι ευχές μας θα

πραγματοποιηθούν!

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: Να σας ρωτήσω κάτι; Τι

ευχηθήκατε;

ΦΩΝΕΣ: Ε, αυτά δεν λέγονται.

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Σιγά τα μυστικά. Η Γιωργίνα θα

ευχήθηκε να γίνει μεγάλη γιατρός και η Μαρία

μεγάλη ηθοποιός και η Ερίσσα μεγάλη

επαναστάτρια

ΌΛΓΑ: Ε, σταμάτα, χαλάς την μαγεία.

Ιωάννα: Άλλωστε σημασία δεν έχει τι

ευχηθήκαμε αλλά…

ΌΛΓΑ, ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ, ΓΙΩΡΓΙΝΑ: αν θα το

πραγματοποιήσουμε!

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Κορίτσια, κορίτσια! Αν

κανονίζαμε να συναντηθούμε σε 10 χρόνια από

τώρα και να βλέπαμε αν πραγματοποιήσαμε αυτά

που θέλαμε;


ΌΛΓΑ: Τι ωραία ιδέα!!

ΦΩΝΕΣ: Ναι, ναι.

ΕΡΙΣΣΑ: Να δώσουμε τα χέρια και να το

ορκιστούμε!

(δίνουν τα χέρια)

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Σε δέκα χρόνια από τώρα.

(Επαναλαμβάνουν όλες μαζί) Σ’ αυτό το σημείο.

(Επαναλαμβάνουν)

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Άντε πιάστηκαν τα χέρια μου.

ΌΛΓΑ: Όλες!

ΌΛΕΣ : Όλες!

(Μουσική με τη φωνή της Κλαούντια ν’ ακούγεται,

ενώ τις βλέπουμε να συνεχίζουν τα αστεία και να

τραβάνε με την κάμερα η μία την άλλη)

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: Ανάμεσα στους απάτητους

δρόμους καλούμαστε να ταξιδέψουμε. Ένα

ποδήλατο, μια καρδιά και μια ψυχή που θα μας

οδηγήσει στο άγνωστο… οι πύλες της ζωής

βρίσκονται ανοιχτές μπροστά μας. Ξεκινάμε

γεμάτες ενέργεια, δύναμη, αισιοδοξία, ζωή, αλλά

και με πολλά όνειρα, αγωνίες και ελπίδες.

Βαδίζουμε σε άγνωστους δρόμους, όμως είμαστε

μαζί, για ν’ αντιμετωπίσουμε κάθε βράχο, που θα


σταθεί εμπόδιο στο ταξίδι μας. Είμαστε νέες και

κάθε στιγμή που περνάει έχει σημασία για μας.

Θέλουμε να τα ζήσουμε όλα, θέλουμε να τα

προλάβουμε όλα, θέλουμε να τα γευτούμε όλα,

θέλουμε να τα νιώσουμε όλα… θέλουμε όλη η

ζωή μας να είναι ξέχειλη από στιγμές. Στιγμές

που θα τις σημαδεύει ένα γέλιο, ένα χάδι, ένα

δάκρυ, ένα φιλί… Ο χρόνος κυλά… θα κυλά

πάντα. Νοσταλγίες θα γεννηθούν. Όμως θα

υπάρχουν πάντα οι αναμνήσεις. Θα υπάρχει

πάντα ο Αύγουστος, η νύχτα, το φεγγάρι, η

ακρογιαλιά, η συντροφιά…

(κλείνει η σελίδα)

Αλίκη: Τι ωραία, τι ωραία, θα ξανασυναντηθούν

ύστερα από δέκα χρόνια. Θα τη δούμε τη

συνάντηση; Θα τις δούμε να μεγαλώνουν; Θα τις

δούμε να πραγματοποιούν τα όνειρά τους;

Αλεπού: (ειρωνικά) Θα δούμε το επόμενο

κεφάλαιο;

(Η Αλίκη διαβάζει: «Κεφάλαιο 3ο: Έρωτας»)

ΕΡΩΤΑΣ

(Στο κεφάλαιο του έρωτα οι κοπέλες είναι γύρω

στα 25. Συχνά τις βλέπουμε να μιλάνε με κάποιον,


χωρίς να μπορούμε να τον δούμε, ενώ υπάρχουν

και παράλληλες σκηνές. Κάθε σκηνή έχει τη δική

της μουσική, στηριγμένη σε ένα ή σε δύο το πολύ

μοτίβα.)

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: (κάνει εκπομπή στο ραδιόφωνο.) Τι

είναι έρωτας; Με ρωτάτε φίλες μου. Τι να σας

πω, έρωτας μπορεί να είναι πολλά πράγματα.

Κόκκινο φουστανάκι. Κόκκινη κορδέλα στα

μαλλιά. Μάγουλα και χείλη πυρωμένα. Ο πρώτος

της χορός. Κι εκείνος γλυκός, αλλιώτικος απ’ τα

άλλα αγόρια, πιο σίγουρος, πιο γελαστός, με

έντονο βλέμμα. Σίγουρος όταν την πήρε απ’ το

χέρι για να χορέψουν. Σίγουρος όταν την έσφιγγε

στην αγκαλιά του. Οι άλλοι έτρεμαν, τα χέρια

τους ήταν ιδρωμένα, δεν την κοιτούσαν ποτέ στα

μάτια. «Σου αρέσω;» τη ρώτησε. Εκείνη

τρόμαξε, αν δεν την κρατούσε έτσι σφιχτά θα

είχε πέσει. «Όχι» του απάντησε. Ο έρωτάς της γι’

αυτόν κράτησε λίγες μέρες. Ο έρωτάς της για

εκείνον τον πρώτο χορό, το κόκκινο φουστανάκι

και την κόκκινη κορδέλα κράτησε χρόνια. Έτσι

ερωτευόταν. Χρώματα, βλέμματα, μουσικές,

μικρές μικρές στιγμές…


Γιωργία Δ. «πρόταση γάμου»

Γιωργία Δ.: (έκπληκτη) Τι είναι αυτό; Δώρο για

μένα;

ΑΛΙΚΗ: Τρελή είναι;

ΑΛΕΠΟΥ: Γιατί το λες αυτό;

ΑΛΙΚΗ: Γιατί μιλάει μόνη της!

ΑΛΕΠΟΥ: Μα δε μιλάει μόνη της, μιλάει σ’ έναν

άντρα.

ΑΛΙΚΗ: Και που είναι ο άντρας; Γιατί δεν τον

βλέπουμε;

ΑΛΕΠΟΥ: Hallo! (Την χτυπάει στο κεφάλι)

Μπορούμε να δούμε μόνον όσους έχουν γράψει

στο λεύκωμα!

(η Γιωργία Δ. συνεχίζει)

Δαχτυλίδι το βλέπω αλλά τι είδους δαχτυλίδι

είναι; Θέλω να πω είναι ένα συνηθισμένο

δαχτυλίδι ή κάτι θέλει να πει; Όχι απάντησέ μου

γιατί πριν το φορέσω πρέπει να ξέρω, πρέπει να

καταλάβω κατάλαβες. Γιατί αν είναι ένα απλό

δαχτυλίδι- ωχ συγγνώμη δεν θέλω να πω ότι

είναι ένα απλό δαχτυλίδι είναι πολύ όμορφο και

πολύ ακριβό φαίνεται ουπς όχι μη με


παρεξηγήσεις δεν θέλω να πω ότι έχουν σημασία

τα χρήματα σημασία έχει- ωχ Θεε μου τι λέω ας

με σταματήσει κάποιος, θέλω να πω τα πράγματα

όλα έχουν έναν συμβολισμό σωστά; Δηλαδή όχι

όλα, ένα μπρίκι είναι ένα μπρίκι δεν μπορεί να

συμβολίσει κάτι, αν και υπάρχουν σκηνοθέτες

που ίσως έβρισκαν έναν σωρό συμβολισμούς,

αλλά εγώ δεν μπορώ, θα μου πεις δεν είμαι και

σκηνοθέτης όμως θέλω να πω ένα δαχτυλίδι

μπορεί να συμβολίζει κάτι κι αυτό το

καταλαβαίνω κι εγώ που δεν είμαι σκηνοθέτης,

όλος ο κόσμος το καταλαβαίνει. Θέλω να πω

αν… τι ηλίθια που είμαι, τα καταστρέφω όλα

έτσι; Εσύ είσαι τόσο γλυκός κι εγώ κάθομαι

τόσην ώρα με το δαχτυλίδι σου στο χέρι… (της

φοράει το δαχτυλίδι. Παύση. Εκείνη τον κοιτάζει

σαν χαμένη.) Ναι! Ναι, θέλω πολύ να γίνω

γυναίκα σου, θέλω πάρα πολύ να γίνω γυναίκα

σου… (Παύση) Και η καριέρα μου;

Άννα- Μαρία «πρόβα νυφικού»

Άννα- Μαρία: (φοράει νυφικό και είναι μπροστά

στον καθρέφτη) Είσαι μια όμορφη νυφούλα. Μία

όμορφη νυφούλα που ετοιμάζεται να παντρευτεί

τον πρίγκιπα της και να κάνουν πολλά παιδιά που


θα τρέχουν ανέμελα στο σπίτι που ονειρεύτηκες.

Όλα καλά λοιπόν. Μην αγχώνεσαι, όλα θα πάνε

καλά. Πάρε βαθιά ανάσα. (Παίρνει ανάσες) Όλα

τέλεια. Τα μαλλιά μου…κάτι έχουν, κάτι δεν

πάει καλά με τα μαλλιά μου σήμερα… (το

βλέμμα της πέφτει πάνω σε μια φωτογραφία, που

είναι στον καθρέφτη, την κοιτάζει) Εδώ είναι

πολύ καλύτερα. Πού είμαι εδώ; Α, είναι όταν

είχαμε πάει με την Ερίσσα στο λούνα παρκ και

την είχα λερώσει με την coca cola μου. Γι’ αυτό

έχει αυτά τα μούτρα. Και για να την κάνω να

γελάσει της έλεγα ότι όταν θα παντρευτώ θα

φορέσω κόκκινο νυφικό και μου έλεγε

«αποκλείεται να σ’ αφήσει η μαμά σου» κι εγώ

της έλεγα «περίμενε και θα δεις» και είχα ανέβει

στα αλογάκια και φώναζα «Θα παντρευτώ τον

Μανώλη και θα φορέσω κόκκινο νυφικό και θα

είμαι η πιο όμορφη νύφη που υπήρξε ποτέ» κι

εκείνη μου έλεγε «θα είσαι σαν το πιο μεγάλο

πασχαλινό αυγό που υπήρξε ποτέ» και είχαμε

γίνει τελείως ρόμπα αλλά δε μας ένοιαζε

καθόλου, Θεέ μου, δε μας ένοιαζε καθόλου. Μα

τι στο καλό έχουν τα μαλλιά μου σήμερα;

Νομίζω ότι δεν έπρεπε να δεχτώ να τα βάψω με

αυτό το χρώμα. Με κάνει πολύ χλωμή. Ίσως αν

τόνιζα λίγο τα μάγουλα… (πάει να βάλει λίγο

ρουζ, αλλά της πέφτει κάτω και γεμίζει το φόρεμά

της). Θέε μου, τι έκανα, το νυφικό μου, μαμά!


Μαμά! Τίποτε από όλα αυτά δε θα πείραζε αν

είχα πάρει κόκκινο νυφικό. Γιατί δεν πήρα

κόκκινο νυφικό; Γιατί στο καλό δεν πήρα

κόκκινο νυφικό;

Μάουρα / Iωάννα «ραντεβού»

(παράλληλα γεγονότα)

(Η Ιωάννα πηγαινοέρχεται ανυπόμονη στο δρόμο)

(Η Μάουρα μπαίνει με φόρα σε ένα εστιατόριο)

ΜΑΟΥΡΑ: Περίμενες ώρα;

ΙΩΑΝΝΑ: Όση ώρα περιμένετε κι εσείς.

ΜΑΟΥΡΑ: Δε μου αρέσει να είμαι συνεπής στα

ραντεβού μου.

ΙΩΑΝΝΑ: Αλήθεια; (κοιτάζει το ρολόι της) Κι εγώ

45 λεπτά περιμένω.

ΜΑΟΥΡΑ: Δε σε πειράζει;


ΙΩΑΝΝΑ: Ήμουνα σίγουρη ότι θα έρθει.

Φαινότανε πολύ έντιμος και ευσυνείδητος

κύριος.

ΜΑΟΥΡΑ: Εγώ δεν είμαι τόσο ψύχραιμη. Όποιος

με στήνει στα ραντεβού θα μου το πληρώσει.

Νομίζεις ότι αστειεύομαι; Δεν αστειεύομαι. Μια

φορά στο σχολείο που είχα σχέση

αλληλογραφίας με έναν Μεξικάνο ο οποίος

σταμάτησε για κάποιο λόγο να μου γράφει, του

έστειλα ένα τελευταίο γράμμα ποτισμένο στην

νινυδρίνη. Δεν ξέρεις τι είναι; Δεν πήγες σχολείο

εσύ; Εγώ το μόνο που έμαθα στο σχολείο είναι τι

είναι η νινυδρίνη. Πήρες απολυτήριο; Κακώς.

Νινυδρίνη τέλωσπάντων είναι ισχυρό

καρκινογόνο. Ο Μεξικάνος μου αυτή τη στιγμή

θα βρίσκεται κάτω από κανένα μεξικάνικο έλατο.

Ζωή σε μας!

ΙΩΑΝΝΑ: Δεν μπορώ να καταλάβω. Γιατί όλοι οι

άντρες είναι αλλοπρόσαλλοι;

ΜΑΟΥΡΑ: Τι είναι αυτά; Λουλούδια;


ΙΩΑΝΝΑ: Γιατί δεν υπάρχει ούτε ένας τρυφερός

ρομαντικός άντρας;

ΜΑΟΥΡΑ: Γιατί να μου αρέσουν; Ήταν ζωντανά

κι εσύ τα σκότωσες! (Τα πετάει)

ΙΩΑΝΝΑ: Φυσικά εσείς δε μου φταίτε σε τίποτα,

αλλά έχω την εντύπωση ότι κι εσείς είστε σαν

όλους τους άλλους.

ΜΑΟΥΡΑ: Συνήθως αυτή τη στιγμή οι άντρες που

βγαίνω μαζί τους βρίσκουν μια δικαιολογία και

φεύγουν.

ΙΩΑΝΝΑ: Ξέρετε, είμαι πολυάσχολος άνθρωπος,

δεν μπορώ να συνεχίσω να δίνω ραντεβού με

άντρες που δεν εμφανίζονται. Ξέρετε έχω μεγάλο

συναισθηματικό κενό κι αυτό σημαίνει ότι έχω

πολύ αγάπη να προσφέρω κι όταν βρω τον

κατάλληλο θα του την προσφέρω απλόχερα.

Κάποτε, για να καλύψω το συναισθηματικό μου

κενό, αγόρασα ένα χαμστεράκι και είπα «Σ’ αυτό

το πλάσμα θα προσφέρω τα πάντα, θα είμαι

συνέχεια δίπλα του, θα του διαβάζω ιστορίες, θα

του προσφέρω τηγανιτές πατατούλες στο στόμα,


θα του κάνω μπάνιο» ό,τι τελοσπάντων θα έκανα

και με έναν άντρα. Όμως δυστυχώς μετά από δύο

βδομάδες πέθανε.

ΜΑΟΥΡΑ: Όσοι επιβιώσουν στο πρώτο ραντεβού

είναι σίγουρο ότι δε θα επιβιώσουν στο δεύτερο.

ΙΩΑΝΝΑ: Δεν ξέρω από τι, κάποια στιγμή χωρίς

λόγο σταμάτησε να τρώει κι έτσι μετά από λίγο

πέθανε. Του έκανα τομή στον λαιμό να δω γιατί

δεν έτρωγε αλλά δε βρήκα τίποτα.

ΜΑΟΥΡΑ: Δεν ξέρω γιατί, απλά έτσι συμβαίνει.

Γιωργία Σ. «τηλεφώνημα»

Γιωργία Σ.: Παρακαλώ; Ναι; Ποιος; Σωτήρης;

Ποιος Σωτήρης; Θύμισέ μου… σε ποιο πάρτι;

Του Αλέκου; Ποιού Αλέκου, αα θυμήθηκα, ναι

βρε παιδί μου! Όχι, δεν θυμήθηκα εσένα, τον

Αλέκο θυμήθηκα. Σε γνώρισα λοιπόν στο πάρτι

του. Και τι θες τώρα; Να βγούμε; Α δεν ξέρω…

δεν ξέρω παιδί μου, δεν σε θυμάμαι καν. Το τεστ

των ερωτήσεων στο έκανα; Όνομα είπαμε…

επάγγελμα; Εγκρίνεται. Αμάξι; Δεν ειν΄ κακό,


εγκρίνεται κι αυτό. Σου αρέσουν οι παλιές

μελοδραματικές ελληνικές ταινίες Σωτήρη;

«Αμάρτησα για το παιδί μου», «Φτωχός κι

αλήτης» μπράβο Σωτήρη, καλά τα πας. Να

βγούμε; Α, μη βιάζεσαι, δεν τέλειωσα ακόμα…

Σχέσεις Σωτήρη; Μακροχρόνιες σχέσεις; Πόσες;

Μία δύο; Ή περισσότερες από δύο; Για πόσο

καιρό. Λιγότερο από ένα χρόνο; Περισσότερο; Ή

«δεν τέλειωσε ακόμα γιατί κάθε λίγο και λιγάκι

μεθάς και της κάνεις τηλεφωνήματα για να

«βρεθείτε λίγο να τα πείτε» Μένατε μαζί;

Κατάλαβα, τσάμπα άρμεγμα απ’ την αγελάδα.

Εντάξει Σωτηρη, αν μου πεις την πρωτεύουσα

της Γουαταλούμπα μπορούμε να βγούμε. Της

Γου- α- τα- λού- μπα! Δεν την ξέρεις; Καλά,

όταν τη μάθεις ξαναπάρε με τηλέφωνο και

βλέπουμε. Γυμνάσια; Σου κάνω γυμνάσια; Δεν

είδες τίποτα ακόμα Σωτήρη…

Ηλιάνα «σαξόφωνο»

ΗΛΙΑΝΑ: (προσπαθεί να παίξει σαξόφωνο) Είναι

τρέλα, μου είναι αδύνατο. ( Ένας άντρας που δεν

τον βλέπουμε την αγκαλιάζει από πίσω για να της

δείξει, εκείνη ταράζεται. Παύση. Παίζει για λίγο).

Απίστευτο. Μάγια κάνεις;


ΗΛΙΑΝΑ: Δεν πρέπει να μιλάς έτσι.

ΗΛΙΑΝΑ: Μακάρι να είχα ασχοληθεί νωρίτερα με

τη μουσική. Όταν ήμουν στο σχολείο το μόνο

που μ’ ενδιέφερε ήταν να μην παχύνω και δεν

αρέσω στους άντρες.

ΗΛΙΑΝΑ: νομίζεις ότι είναι αστείο…

ΗΛΙΑΝΑ: Θα σου πω ένα μυστικό που δεν το

ξέρει κανένας. Όταν γεννήθηκα ζύγιζα 4,5 κιλά!

Η μητέρα μου δεν μπορούσε να το πιστέψει,

επέμενε ότι της έδωσαν λάθος μωρό. Όταν ήμουν

τριών χρονών έμοιαζα με χιονόμπαλα. Η μητέρα

μου αποφάσισε ότι ή θα αδυνατίσω ή θα

αυτοκτονήσει. Και τα κατάφερε! Όμως από πολύ

μικρή συνέδεσα το πάχος με την δυστυχία.

(Παύση) Τώρα θα πρέπει να μου πεις κι εσύ ένα

μυστικό σου (βιάζεται να διορθώσει την ερώτησή

της) Από ποια ηλικία παίζεις; (του δείχνει το

σαξόφωνο)

ΗΛΙΑΝΑ: Πώς δε θυμάσαι;


ΗΛΙΑΝΑ: Πόσα χρόνια πίσω; Πάνω από πενήντα;

(γελάει)

Είναι τόσο όμορφη νύχτα. Μου είναι δύσκολο να

γυρίσω πίσω. Το σπίτι μου φαίνεται τόσο

αφόρητο τελευταία. Σαν να είναι το σπίτι

κάποιας άλλης.

(πάει να τη φιλήσει. Τον σταματάει)

Όταν ήμουν μικρή έπαιζα ένα παιχνίδι με τις

κούκλες μου. Ήμουν λέει μια κοντέσσα

παντρεμένη με έναν άντρα που δεν αγαπούσα,

μέχρι που γνώρισα έναν καθηγητή πιάνου (του

δείχνει το σαξόφωνο)- δεν είναι αστείο;- που τον

ερωτεύτηκα τρελά και αποφασίσαμε να

κλεφτούμε. Έτσι απλά. Όλα τότε έμοιαζαν τόσο

απλά! (κοιτάζει τρομαγμένη την ώρα) Πρέπει στ’

αλήθεια να φύγω!

Γιωργία Χάλαρη «stand- up comedy» -

Γιωργίνα: «συνάντηση»/ Μαρία «audition»

(Παράλληλα γεγονότα)


ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: (μπαίνει μέσα χορεύοντας τανγκό και

σταματά όταν διακόπτεται η μουσική) (ήχος από

χειροκρότημα)

Ω, γεια σας, δεν σας πρόσεξα. Βλέπω έχουμε

κόσμο σήμερα. Και μόνο δύο είναι συγγενείς μου

αυτή τη φορά «Γεια σου μαμά»! Θα αναρωτιέστε

γιατί χορεύω μόνη μου… Λοιπόν, το αποφάσισα.

Όχι άλλοι καβαλιέροι! Όχι άλλοι άντρες

γενικότερα! Το κεφάλαιο «άντρες» για εμένα

είναι τελειωμένη υπόθεση! Θα χορεύω μόνη μου.

Εγώ θα είμαι ο καβαλιέρος, εγώ και η ντάμα. Όχι

άλλοι άντρες. Μόνη μου. Να κοιτάζω το φεγγάρι

μόνη μου χωρίς να έχω τον απίστευτα ρομαντικό

δίπλα μου να μου λέει ότι στο φεγγάρι υπάρχει

μια αγελάδα που την αρμέγουν κι ότι η σκιά που

βλέπουμε (τον μιμείται ειρωνικά) «τη βλέπεις;»

είναι τα μαστάρια της. Βαρέθηκα να βλέπουν

παντού μαστάρια βρε αδερφέ! Βαρέθηκα να

ετοιμάζω ατμόσφαιρα με κεράκια και αρώματα

στο σπίτι μέχρι να επιστρέψει απ’ την «βραδιά

πόκερ- όπου δεν χωράνε γυναίκες- είναι μόνο για

την παλιοπαρέα» και να μου λέει με τα σάλια να

τρέχουν «ωραία όλα αυτά, αλλά να είχαμε ένα

κοντοσούβλι!» (Βλέπει ότι στο μαγαζί μπαίνει η

Γιωργίνα και κάθεται σε ένα τραπεζάκι κοντά της)

Βαρέθηκα να του ζητώ όλο γλύκα «βοήθα βρε

αγάπη μου λίγο στις δουλειές του σπιτιού» κι


εκείνος να καταλαβαίνει ότι πρέπει να σηκώσει

τα πόδια για να σκουπίσω! Βαρέθηκα να του

ζητώ να δούμε μια ταινία σινεφίλ σαν άνθρωποι

και όταν του ζητώ να τη σχολιάσουμε να βγάζει

το συμπέρασμα: «σαν εκείνες όμως τις ταινίες με

τους καουμπόηδες στην Άγρια Δύση…δεν

υπάρχουν τέτοιες ταινίες!» «Υπάρχει ο

Σβατζενέϊγκερ!» Δεν του κάνει όμως ούτε αυτός!

Θέλει, καουμπόηδες, Άγρια Δύση και αγελάδες!

Με μαστάρια! Άσε βρε αδερφέ! Άσε! Χορεύω

μόνη μου! Βλέπω το φεγγάρι μόνη μου! Με

μουσικούλα και κεράκια και αρώματα σε καθαρό

σπίτι, χωρίς κοντοσούβλι κι αν θέλω ρίχνω στο

βίντεο κι ένα «love story» και τελείωσε η

υπόθεση. Καταλάβατε; Ο κ. εκεί διαφωνεί, κάτι

θέλει να πει. Μην ανησυχείτε, όταν φύγετε από

εδώ θα σας προσφέρουμε ένα κοντοσούβλι και

θα σας περάσει!

(χειροκρότημα)

Μαρία: (παράλληλη σκηνή. Μπαίνει σε θέατρο

για οντισιόν) Καλησπέρα σας, έχω ετοιμάσει ένα

απόσπασμα απ’ την Οφηλία απ’ το έργο του

Σαίξπηρ «Άμλετ». Αν θέλετε βέβαια μπορείτε να

μου δώσετε οποιοδήποτε κομμάτι να ερμηνεύσω,

δεν έχω πρόβλημα. Θέλω να σας πω ότι δεν


πρόλαβα να ετοιμαστώ όπως ήθελα… Ναι, με

συγχωρείτε έχετε δίκιο (συγκεντρώνεται)

(Γιωργία Χ πλησιάζει την Γιωργίνα)

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: Γιωργίνα;

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Γιωργία; Πόσο χαίρομαι που σε

βλέπω!

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: Εγώ να δεις. Δεν έχει έρθει καμία

άλλη να με δει.

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Κι εγώ δεν το ήξερα. Τυχαία ήρθα.

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: Περιμένεις παρέα;

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Όχι, μόνη μου είμαι.

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: Καλύτερα. Να τα πούμε κι όλας.

Πώς πάει η ιατρική; Θα τελειώνεις τώρα.

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Άσε αυτά καλύτερα να μην τα πούμε.

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: Ναι ε; Καλά. Ας μιλήσουμε για…

άντρες!!!

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Αυτά κι αν δεν πρέπει να τα πούμε.

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: Και τι θα πούμε ρε φιλενάδα;

(γελάνε. Κοιτάζονται. Γελάνε. Κοιτάζονται)

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: ξέχασες να πεις για τον τρόπο που σε

εγκαταλείπουν.


ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: Ποιοι; Α, οι άντρες, τις φοβερές τους

τις ατάκες. Ίδιες κι απαράλλαχτες, copy- paste,

copy- paste.

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Δεν φταις εσύ…

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: Η φαντασία μου τα φταίει…

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Εσύ είσαι τέλεια.

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: Τέλεια βλαμμένη…

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Εγώ νιώθω να πιέζομαι…

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: που; Εδώ; Εδώ εδώ; (την ακουμπάει

και εκείνη γαργαλιέται και γελάει, ύστερα ξαφνικά

το γέλιο γίνεται παρατεταμένο κλάμα) Ε, τι

έπαθες, κλαις ή γελάς τώρα.

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: (ανάμεσα στα δάκρυα της) Είμαι

ερωτευμένος με την κολλητή σου…

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: (παύση) Τον γελοίο…

(Η Μαρία ερμηνεύει απόσπασμα απ’ το ρόλο της)

Μαρία: «Μ’ έπιασε απ’ τον αγκώνα σφιχτά και

με κρατούσε. Μετά, ετραβήχτει όσο του

μπράτσου του το μάκρος και με το χέρι το άλλο

πάνω απ’ τα φρύδια του, έτσι, βάλθει να με

θωρεί στο πρόσωπο με τόση επιμονή, σα να’ ταν

να το ζωγραφίσει. Κάμποσο στάθηκε έτσι.

Τέλος, μου τινάζει το χέρι λίγο και κουνώντας το


κεφάλι τρεις φορές, έτσι, επάνω κάτω βγάζει

στεναγμό τόσο θλιμμένο και βαρύ, σα να’ ταν να

σκασε το σώμα του όλο θρύψαλα και να’ σβησε

η ζωή του. Μετά απ’ αυτό μ’ αφήνει. Και με

γυρισμένο το κεφάλι πάνω απ’ τον ώμο του,

έμοιαζε σα να βρισκε το δρόμο δίχως τα μάτια

του, τι έξω απ’ την πόρτα βγήκε δίχως τη

βοήθειά τους, τι κάρφωνε ως το τέλος πάνω μου

το φως τους.»

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Είχα καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε

καλά και ήμουν αποφασισμένη να το μάθω. Του

είπα φριχτά πράγματα. Έκανα τα πάντα για να

τον εκνευρίσω, για να τον κάνω να μιλήσει. «Τι

θέλεις;» μου έλεγε; «Τι θέλεις να μάθεις; Απλά

δεν μπορούμε να είμαστε πια μαζί. Δε σου φτάνει

αυτό;». Κι εγώ τον παρακαλούσα. Ύστερα

άρχισα να φωνάζω, έκανα σαν υστερική. «Αν δεν

μου πεις τι συμβαίνει» του είπα «δε θα το δεχτώ

ποτέ. Δεν θα χωρίσουμε ποτέ. Θα σου χτυπάω

την πόρτα κάθε βράδυ μέχρι να μάθω τι

συμβαίνει.» Με κοίταξε μ’ ένα βλέμμα που δεν

έχω ξαναδεί ποτέ στην ζωή μου. Ένα βλέμμα

οίκτου και τρέλας κι ύστερα μου λύγισε το χέρι

μέχρι που άρχισα να πονάω και νόμιζα ότι θα

μου το σπάσει. Αλλά συνέχιζα να τον

παρακαλάω «πες μου γιατί, πες μου μόνο γιατί».

Και τότε μου το είπε «Είμαι ερωτευμένος με την


Αναστασία. Είμαι τρελός για την Αναστασία

κατάλαβες; Κατάλαβες;»

Μαρία : Λοιπόν; Σας άρεσε; Βεβαίως, να

συζητήσουμε ότι θέλετε. Μμμ… ο λόγος που το

επέλεξα…. Νομίζω ότι είναι ένα πολύ

αντιπροσωπευτικό απόσπασμα της ζημιάς που

μπορεί να κάνει ένας άντρας σε μια γυναίκα. Μια

γυναίκα που πίστεψε απόλυτα και αθώα στα

λόγια του και απ’ τη μια στιγμή στην άλλη είδε

τα όνειρα που είχε κάνει για τους δυο τους να

καταρρέουν. ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟ

ΕΚΑΝΕ! Συγγνώμη, με συγχωρείτε, θέλω να πω

ότι για τον κόσμο της Οφηλίας δεν έχει σημασία

αυτό, άλλωστε δεν γνωρίζει, άλλωστε… ΔΕΝ

ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ! ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΗΤΑΝ ΣΕ

ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΚΙ ΑΥΤΗ ΣΕ

ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΟΔΗΓΗΘΗΚΕ

ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΟΥ. ΕΝΑΣ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ

ΗΤΑΝ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΜΛΕΤ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΕ

ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ Η ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ ΚΥΡΙΕ

ΣΚΗΝΟΘΕΤΑ ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΑΝΤΡΑΣ ΕΙΣΤΕ!!!!

(Μεγάλη παύση) Με συγχωρείτε… να

πηγαίνω….ε;

Ερίσσα «εξομολόγηση» / Όλγα «χορός»


(παράλληλα γεγονότα)

ΕΡΙΣΣΑ: Επιτέλους, το σηκώνεις.

ΌΛΓΑ: Γιατί δεν έρχεσαι μέσα;

ΕΡΙΣΣΑ: Πού στο καλό ήσουν;

ΌΛΓΑ: Πώς μιλάς έτσι, είναι οι φίλοι σου μέσα.

ΕΡΙΣΣΑ: Εχω τρελαθεί όλη νύχτα να σε περιμένω

κι εσύ γυρνάς…

ΌΛΓΑ: Δεν είναι πάρτυ, είναι συνάντηση. Όμως

αν θέλεις μπορούμε να χορέψουμε. Σου αρέσει ο

χορός κι έχουμε τόσο καιρό να χορέψουμε. Σου

υπόσχομαι ότι δε θα μετράω δυνατά τα βήματά

μου.

(τον πλησιάζει, εκείνος απομακρύνεται)

ΕΡΙΣΣΑ: Γιατί δε μου λες που ήσουν;


ΌΛΓΑ: Για όνομα του Θεού, έχουν περάσει τρεις

μήνες απ’ το θάνατο της. Μεγάλη γυναίκα ήταν,

αρκετά βασανίστηκε…

ΕΡΙΣΣΑ: Θέλεις να με κάνεις να υποφέρω, έτσι

δεν είναι; Τρελαίνεσαι να με κάνεις να υποφέρω.

ΌΛΓΑ: Δεν είναι δυνατόν να το λες αυτό, ξέρεις

πως την αγαπούσα. Μπορεί να μην την

καταλάβαινα αλλά την αγαπούσα.

ΕΡΙΣΣΑ: Στην αρχή με κάνεις να σε χρειάζομαι

και τώρα που δεν μπορώ χωρίς εσένα, που ξέρεις

ότι αν σε χάσω θα πεθάνω, -ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ Μ’

ΑΚΟΥΣ;- θέλεις να μου δώσεις την χαριστική

βολή.

ΌΛΓΑ: Έχεις δίκιο, δεν έχω χάσει δικό μου

άνθρωπο, αλλά νιώθω ότι χάνω εσένα μέρα με τη

μέρα κι είναι το ίδιο. (Παύση). Γιατί δεν κάνεις

μια προσπάθεια;

ΕΡΙΣΣΑ: Όχι, συγγνώμη, θα κάνω προσπάθεια

στο υπόσχομαι, δε θα σου ξαναφωνάξω.


ΌΛΓΑ: Χόρεψε μαζί μου.

ΕΡΙΣΣΑ: Ας ήσουν όπου ήθελες αγάπη μου

συγνώμη, δεν θα σου ξαναφωνάξω, μη μου

θυμώνεις.

ΌΛΓΑ: Χόρεψε μαζί μου εδώ… Δεν είναι κανείς

εδώ.

ΕΡΙΣΣΑ: Όχι, όχι αυτό, ΟΧΙ ΑΥΤΟ!

ΌΛΓΑ: Μην το παίζεις σκληρός.

ΕΡΙΣΣΑ: Όχι μην το κλείνεις, δεν τελειώσαμε,

μην το κλείνεις σου λ…

(όλη την υπόλοιπη ώρα τον παίρνει τηλέφωνο,

εκείνος της το κλείνει και τον ξαναπαίρνει)

ΌΛΓΑ: Θα ψιθυρίσω εγώ κάτι. Έλα.

(αρχίζουν να χορεύουν και για λίγο βρίσκουν την

επικοινωνία τους. Τον φιλάει στο λαιμό. Εκείνος

απομακρύνεται)


Γιατί δεν φεύγουμε από εδώ;

Μπορεί να βρούμε ένα άλλο μέρος που να μας

αρέσει καλύτερα.

Θα μπορούσαμε να τα καταφέρουμε.

Σύντομα.

Όσο πιο σύντομα τόσο το καλύτερο.

Ποτέ δε θα νιώσεις έτοιμος.

Δεν έχεις τίποτα να σε κρατάει εδώ πια.

Και σίγουρα δεν έχω ούτε εγ…

Δεν είναι καν το σπίτι μας. Δεν το διαλέξαμε

εμείς, τίποτε από όλα αυτά δεν είναι δικό μας,

δεν θέλεις να φτιάξουμε κάτι δικό μας;


Δεν το βάζουμε στα πόδια. Το να ανοίξουμε τα

φτερά μας δε σημαίνει ότι το βάζουμε στα πόδια.

Μέχρι κι εκείνη θα ήθελε να φύγουμε.

ΕΡΙΣΣΑ: Γιατί μου το έκλεισες;

ΌΛΓΑ: Δεν της άρεσε εδώ. Συνέχεια

παραπονιότανε για τους γείτονες, τα παλιά

έπιπλα, έπρεπε να γυαλίζει συνέχεια τα έπιπλα,

κουραζότανε όλη μέρα για να τα κάνει να

λάμπουν.

ΕΡΙΣΣΑ: Μην τολμήσεις να μου το ξανακλείσεις

έτσι!

ΌΛΓΑ: Το μισούσε! Το έκανε για εσένα. Αν

φεύγαμε, θα ερχόταν ευχαρίστως μαζί μας.

ΕΡΙΣΣΑ: Ακούς;

ΌΛΓΑ: ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ!!


ΕΡΙΣΣΑ: Τότε φύγε! Φύγε μακριά μου. Σκάσ’το

όπως πάντα! Φύγε! Φύγε! Φύγε!

(ξεσπάει σε λυγμούς)

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ (ραδιόφωνο)

(μουσική)

(χορεύει η Όλγα)

Τι είναι έρωτας; Ένας σωρός από φαντασιώσεις

μπλεγμένες με την πραγματικότητα. Όλα ένα

ψέμα; Όμορφο ψέμα, απελπιστικό ψέμα. Γυαλιά

σπασμένα στο πάτωμα, λουλούδια πεταμένα,

ένας κύκλος από ανακατεμένες λέξεις και

φράσεις. Ειπώθηκαν, δεν ειπώθηκαν, έγιναν, δεν

έγιναν, όλα μπλεγμένα.

(χορεύει η Μαρία)

Κρατημένα βλέμματα, φυλαγμένες φράσεις,

έντονα χτυποκάρδια, αλλαγμένα σκηνικά με

κοινό πέπλο. Πέπλο ονειρικό, χαμηλωμένα φώτα.

Μόνο σκιές, όχι ξεκάθαρες εικόνες, μαγικές

σκιές, με πολλαπλές ιδιότητες. Τις ίδιες πάντα.

(κλείνει η σελίδα)

Τι είναι αληθινό σε όλα αυτά; Αυτό που δεν

ξεχνιέται; Αυτό που δεν αλλάζει; Που μένει


σταθερό; Για πάντα; Τι μένει σταθερό για πάντα;

Τι μένει σταθερό έστω για λίγο;

ΑΛΙΚΗ: (λυπημένη) …Άλλαξαν…! ούτε παίζουν,

ούτε γελάνε, ούτε είναι μαζί όπως πριν.

ΑΛΕΠΟΥ: Δεν άλλαξαν… Μεγάλωσαν! Τα

βιβλία είναι γεμάτα από θλιβερές ιστορίες.

Ήξερα κάποτε έναν μικρό πρίγκιπα που

αγαπούσε ένα λουλούδι. Και για χάρη αυτού του

λουλουδιού θα έκανε τα πάντα. Το φρόντιζε, το

είχε κάτω από μια γυάλα για να μην το πάρει ο

αέρας, του μιλούσε γλυκά… όμως το λουλούδι

του ήταν πολύ υπεροπτικό και τον πλήγωνε

συνέχεια. Γι’ αυτό έφυγε μια μέρα μακριά του.

Τα βιβλία είναι γεμάτα από θλιβερές ιστορίες.

Μην στενοχωριέσαι μικρή Αλίκη.

ΑΛΙΚΗ: Όταν γνώρισα τη Βασίλισσα, νόμιζα ότι

όλα τελείωσαν, ότι θα μου κόψει το κεφάλι ή το

σώμα. Όμως στο τέλος όλα πήγαν καλά… (Την

κοιτάζει) Δεν τέλειωσε ακόμα. (Διαβάζει)

«Κεφάλαιο 4ο: Όνειρα»

ΟΝΕΙΡΑ

(Ακούγονται οι φωνές τους απ’ το παρελθόν)

ΌΛΓΑ: Κορίτσια! Ένα αστέρι πέφτει!

ΜΑΡΙΑ: Να κάνουμε μια ευχή!


(Ακούγονται οι σκέψεις τους).

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Σε δέκα χρόνια από τώρα να είμαι

γιατρός στην καλύτερη κλινική της χώρας!

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Να παντρευτώ και να κάνω την

πιο ευτυχισμένη οικογένεια!

ΌΛΓΑ: Να φύγω μακριά από εδώ και να

ταξιδεύω μέχρι να γεράσω.

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Δεν τολμώ ούτε να το σκεφτώ! Να

γίνω καθηγήτρια πανεπιστημίου! Το είπα!

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Γιατί το κάνουμε τώρα αυτό;

ΜΑΡΙΑ: Να πεθάνω πάνω στην σκηνή, με το

τελευταίο χειροκρότημα!

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ: Θα ήθελα να επηρεάζω τους

ανθρώπους.

ΜΑΟΥΡΑ: Όλοι οι άντρες είναι γουρούνια, όλοι

οι άντρες είναι γουρούνια! Μην το ξεχάσω ποτέ

αυτό!

ΙΩΑΝΝΑ: Θέλω μέχρι τα τριάντα μου να έχω

γράψει πέντε βιβλία, είκοσι διατριβές, να έχω

κάνει έκθεση ζωγραφικής, μια μετάφραση του

Τόλκιν- τουλάχιστον μία μετάφραση του

Τόλκιν…

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: Μια ευχή, μια ευχή, θα πέσει το

αστέρι και δεν θα έχω σκεφτεί τίποτα!


ΕΡΙΣΣΑ: Να με εκτιμούνε όλοι και να μη με πουν

ποτέ χαζογκόμενα. Έχουμε ίδιο ρολόι, της το

είπα;

ΗΛΙΑΝΑ: Δεν πρέπει να παχύνω ποτέ, δεν πρέπει

να παχύνω ποτέ!

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Το αστέρι θα πέσει στα δάχτυλά

μας!

ΌΛΓΑ: Κι έτσι οι ευχές μας θα

πραγματοποιηθούν!

Γιωργία Χ. – Γιωργίνα «stund-up comedy»

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: Μήπως ονειρεύεστε να αγοράσετε το

νέο μοντέλο της BW;

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Μήπως ονειρεύεστε να την οδηγείτε

μαζί με την ξανθιά ταξιθέτρια που είδατε τις

προάλλες στο σινεμά;

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: Μήπως φαντασιώνεστε πώς θα ήταν

να ταξιδεύατε με τη νέα σας BW και την νέα σας

ταξιθέτρια μέχρι το Παρίσι;

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Ξεχάστε την BW. Μπορείτε να

ονειρευτείτε ότι αγοράζετε ιδιωτικό jet για εσάς

και την ξανθιά ταξιθέτρια


ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: Και τις τρεις εξίσου χαριτωμένες

φίλες της άλλωστε όνειρό σας είναι και στα

όνειρα…

ΜΑΖΙ: Όλα επιτρέπονται!!

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Γιατί είναι όνειρα. Γι’ αυτό λέμε «αν

αυτό είναι όνειρο ας μην ξυπνήσω ποτέ»

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: ή «τσίμπα με να σιγουρευτώ αν είναι

όνειρο» Άουτς. Τι κάνεις;

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Δεν είπες να σε τσιμπήσω;

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: Α, ωραία, τώρα σιγουρεύτηκα. Εγώ,

εσύ και δυο τρεις τσακωμένοι με τις γυναίκες

τους που ήρθαν εδώ να γελάσουν. Μαζί μας. Τι

ωραία, δεν βλέπω όνειρο! Είμαστε στ’ αλήθεια

μαζί!

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Νομίζεις ότι το δικό μου όνειρο ζωής

ήταν να δουλεύω μαζί σου;

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: Όχι, το δικό σου όνειρο ζωής ήταν

να γίνεις ΓΙΑΤΡΟΣ!

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Ε, σταμάτα, είπαμε δε θα μιλήσουμε

για τα προσωπικά μας!

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: «Πρέπει να γίνω γιατρός, πρέπει να

γίνω γιατρός» Βλέπετε την γνωρίζω από μικρή.

Όλα τα κοριτσάκια ήθελαν για δώρο Βarbie,

αυτή ήθελε ακουστικά γιατρού, όλα τα


κοριτσάκια τραγουδούσαν και το έπαιζαν

μεγάλες σταρ, αυτή μας έγδυνε για να μας

εξετάσει και το έπαιζε μεγάλη γιατρός. (Κάνει ότι

της ακροάζεται την πλάτη) Θα ζήσω γιατρέ μου;

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: «Μα φυσικά. Ήρθες στην καλύτερη!»

Αλλά το όνειρο τελείωσε γρήγορα.

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: Όπως και κάθε όνειρο.

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Δηλαδή τώρα που το σκέφτομαι όχι

και τόσο γρήγορα. Πέρασα πέντε χρόνια

προσπαθώντας να βγάλω μια Σχολή που το μόνο

που μου προσέφερε ήταν καθημερινούς εμετούς.

Πέντε ολόκληρα χρόνια με εμετούς,

καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό;

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: Και γι’ αυτό στενοχωριέσαι;

Υπάρχουν άλλοι που δεν ξυπνάνε ποτέ απ’ τα

όνειρά τους. Και κοιμουούνται μια ζωή τον ύπνο

του δικαίου. Να τον βλέπεις αυτόν τον κύριο με

το καρό πουκάμισο; Νομίζει ότι το όνειρό του

ήταν να παντρευτεί αυτήν την κυρία δίπλα του

και να κάνουν πολλά παιδιά που να του

μοιάζουν.

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Και αυτή εκεί η μελαχρινή κυρία.

Νομίζει ότι το όνειρο της ζωής της ήταν να

κάθεται πίσω από ένα γραφείο και να δίνει

εντολές.


ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: Κι εκείνος…

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Κι εσύ όμως…

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: Τι εγώ;

ΓΙΩΡΓΙΝΑ: Κι εσύ νομίζεις ότι το όνειρό σου

είναι να κάνεις τους άλλους να γελάνε…

ΓΙΩΡΓΙΑ Χ: (παύση. Την κοιτάζει ερωτηματικά)

Μάουρα «Μωρό»

«Νάνι νάνι νάνι να… νάνι νάνι νάνι να….»

Σιωπή μωράκι, μην πεις λέξη… Πρέπει να

σκεφτώ. Πρέπει να βάλω τα πράγματα σε μια

τάξη. «Ποτέ δεν είχες τάξη!» θα έλεγε εκείνη.

«Ποτέ δεν είχα τάξη εξαιτίας σου» θα φώναζα

εγώ. Τώρα όμως πρέπει να το κάνω. Να βάλω

μια τάξη. Είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο, το

κεφάλι μου είναι… πόσο είσαι; ένα εκατοστό;

δύο εκατοστά; Πόσο είναι δύο εκατοστά, είναι

περισσότερο από τόσο; (δείχνει με τα δάχτυλά

της) Θεέ μου, τραγουδάω σε δύο εκατοστά…

Εκείνος ίσως μπορεί να βοηθήσει. Δεν μπορεί να

κάνει κι αλλιώς. Πρέπει να σκεφτώ, να σκεφτώ

γρήγορα. Εκείνος θα βοηθήσει, έτσι δεν είναι;

Θα θέλει να μεγαλώσεις καλά, να πας σε καλά

σχολεία, σίγουρα θα θέλει να γίνεις έξυπνο. «Να

στηρίζεσαι πάντα πάνω μου» έτσι δε μου είχε


πει; Πότε το είχε πει; Όχι, και βέβαια δεν θα

βοηθήσει, το πολύ πολύ να βρει μια δικαιολογία

να με απολύσει. Θεέ μου, πότε έγινα τόσο ηλίθια;

Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα έξυπνη, αλλά ποτέ δεν

ήμουν και τόσο ηλίθια. Ίσως αυτό (δείχνει το

μπουκάλι με το ποτό που κρατάει στο χέρι) να

καίει σιγά σιγά το μυαλό μου. Γιατί όχι; Καίει το

στομάχι μου, μπορεί να καίει και το μυαλό μου.

Και τώρα θέλω να κάνω εμετό. Θέλω να κάνω

εμετό και να τα διώξω όλα από μέσα μου. Όχι

εσένα όμως, δε θέλω να διώξω εσένα. Είσαι

σίγουρο ότι θέλεις να έρθεις σ’ αυτό τον κόσμο;

Είναι που μερικά πράγματα θα σου φέρνουν

εμετό. Όπως οι άνθρωποι γύρω μου. Σσσς

μωράκι, εσύ δεν έχεις ν’ ανησυχείς για τίποτα. Η

μαμά θα βρει μία λύση. Κι αν δε βρει λύση θα

σου τραγουδάει. Σου αρέσει να σου τραγουδάει η

μαμά, έτσι δεν είναι. Και στη μαμά αρέσει να

σου τραγουδάει. Η μαμά αγαπάει αυτά τα δύο

εκατοστά όσο δεν έχει αγαπήσει τίποτα στη ζωή

της.

Ηλιάνα – Όλγα – Ιωάννα «συνάντηση στο

πάρκο»

ΙΩΑΝΝΑ: (περιμένει ανυπόμονα και μονολογεί…)


ΗΛΙΑΝΑ: (περπατάει και μιλάει στο τηλέφωνο)

Έλα που είσαι; Περιμένω!... Ναι… Ωχ!! (Βλέπει

μπροστά της την Ιωάννα) Τίποτα, τίποτα… μια

συμμαθήτρια από το σχολείο… Σιγά μην πάω να

της μιλήσω, είναι και πολυλογού…(πάει να φύγει.

Βλέπει την Όλγα σ’ ένα παγκάκι η οποία δεν είναι

σε καλή ψυχολογική κατάσταση) Ωχ!!! κι άλλη

συμμαθήτρια από το σχολείο!! Δεν το πιστεύω!!!

Καλά θα δω πως θα ξεμπλέξω… Εμ…σε 10

λεπτά έξω απ’ το ταχυδρομείο …Γεια (φεύγει

βιαστικά)

ΙΩΑΝΝΑ: (μονολογώντας) …Φεύγω! δεν

πρόκειται να περιμένω άλλο! (βλέπει την Όλγα)

Ολγα!!!!

ΟΛΓΑ: Συγγνώμη κυρία μου!... κάποιο λάθος

κάνετε!...(φεύγει)

ΙΩΑΝΝΑ: (έκπληκτη) Όλγα! Όλγα!

Άννα- Μαρία – Ερίσσα «νοσοκομείο»

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Ερίσσα;

ΕΡΙΣΣΑ: Άννα- Μαρία… δεν έπρεπε να έρθεις.

Δεν ήθελα να με δεις σ’ αυτά τα χάλια.


ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Ποια χάλια. Μια χαρά σε βλέπω.

Για κάποια που έκανε ό,τι έκανε μια χαρά σε

βρίσκω…ωχ, συγγνώμη.

ΕΡΙΣΣΑ: Δεν πειράζει.

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Κοίτα τι σου έφερα!

ΕΡΙΣΣΑ: Έναν κήπο!

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Σ’ αρέσουν; Είναι απ’ τον κήπο

μου.

ΕΡΙΣΣΑ: Και αποφάσισες να μου τον χαρίσεις;

Δεν ξέρεις ότι στους αρρώστους δεν φέρνουν

λουλούδια; Και μάλιστα τόσα πολλά;

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Έχεις δίκιο. Δεν ξέρω τι μ’

έπιασε.

ΕΡΙΣΣΑ: Εγώ δεν ξέρω τι μ’ έπιασε. Είσαι πολύ

γλυκιά…Δεν περίμενα να σε δω.

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Έχει περάσει πολύς καιρός ε; απ’

το γάμο μου.

ΕΡΙΣΣΑ: Μάλλον. (Αμήχανη παύση) Τι κάνει ο

πρίγκιπας σου;

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Καλά. (παύση) Μεταμορφώθηκε

σε βάτραχο. (γελάνε ξαφνικά)

ΕΡΙΣΣΑ: Μόνο σ’ εσένα θα μπορούσε να συμβεί

αυτό. Γκαντέμω. Παλιογκαντέμω! (Γέλια.


Σταματάνε. Σοβαρά) Αν κι εγώ δεν είχα και την

καλύτερη τύχη. (Αμήχανη παύση)

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Σε έπαιρνα τηλέφωνο και κάποια

στιγμή το σήκωσε η μητέρα σου και…

ΕΡΙΣΣΑ: Γιατί; Γιατί με έπαιρνες τηλέφωνο;

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Έτσι, χωρίς λόγο, να τα πούμε

λιγάκι.

ΕΡΙΣΣΑ: Έτσι ξαφνικά;

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Κακό είναι;

ΕΡΙΣΣΑ: Όχι. (παύση)

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Ήθελα να σε ρωτήσω αν θα πας

στη συνάντηση.

ΕΡΙΣΣΑ: Ποια συνάντηση; Α, ναι, όχι, θα το

ήθελα, αλλά δεν είμαι και στα καλύτερά μου.

Εσύ;

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Αν δεν έρθεις εσύ δεν έχει πολύ

νόημα. (Αμήχανη παύση) Να πηγαίνω.

ΕΡΙΣΣΑ: Θα ξανάρθεις;

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Θα το ξανακάνεις;

ΕΡΙΣΣΑ: Όχι, εννοούσα ότι καλό θα ήταν να τα

λέγαμε κάποια φορά.

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Κι εγώ αυτό πιστεύω.


Γιωργία Σ – Γιωργία Δ «συνάντηση»

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: (είναι φορτωμένη βιβλία και πέφτει

πάνω της) Ωχ συγγνώμη. Τι αδέξια που είμαι.

(κοιτάζονται) Με συγχωρείτε.

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: (χαρούμενη) Γιωργία!

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Εσύ; Α, γεια!

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Πόσο χαίρομαι που σε βλέπω! (της

δίνει την τσάντα της. Κοιτάζονται. Την βοηθάει με

τα βιβλία που έχουν πέσει και κοιτάζει τους

τίτλους) «Πώς να κρατήσετε τον άντρα σας»…;

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Φέρ’ τα εδώ! Άκου, χάρηκα που σε

είδα αλλά βιάζομαι πολύ.

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Περίμενε! Πες μου λίγο τα νέα σου.

Τι κάνεις, παντρεύτηκες;

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Εδώ και χρόνια κι έχω και τρία

παιδιά. Βιάζομαι όμως.

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Να σου δώσω το τηλέφωνό μου;

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Κάποια άλλη φορά

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Γιωργία! Θα πας στην συνάντηση;

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Ποια συνάντηση;


ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Τη συνάντηση με τα κορίτσια. Δεν

θυμάσαι; Δέκα χρόνια μετά… Είναι σε δυο

βδομάδες.

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: Α! δεν νομίζω ότι θα προλάβω.

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Στάσου! Εκεί να πας. Στο κατάστημα

με τα εσώρουχα. Εκεί πηγαίνουν αυτές που

θέλουν να κρατήσουν τον άντρα τους.

ΓΙΩΡΓΙΑ Δ: (τα χάνει και ύστερα φεύγει βιαστικά)

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ: Γιωργία, στάσου! Γιωργία! Γιωργία!

Α ρε Γιωργία!

Συνήθως εσύ με φώναζες κι εγώ έτρεχα. Σου

έπαιρνα την τσάντα κι εσύ έτρεχες ξωπίσω μου.

Και κάθε φορά έλεγα «πάει, τώρα δε θα μου

ξαναμιλήσει», εσύ όμως πάντα γυρνούσες πίσω

και πάντα μου ξαναμιλούσες. Δειλή μου Γιωργία,

γιατί σου φερόμουν έτσι, γλυκιά μου Γιωργία,

σου έλεγα ότι θα μείνεις γεροντοκόρη κι εσύ

έκανες τρία παιδιά και είμαι σίγουρη ότι θα είσαι

τόσο γλυκιά και υπομονετική μαμά όπως ήσουν

γλυκιά και υπομονετική και τότε μ’ εμένα. Σε

νόμιζα αδύναμη αλλά εσύ ήσουν η δυνατή. Ίσως

ο Θεός ξέρει πού δίνει τα παιδιά. Ίσως ξέρει σε

ποιόν τα δίνει και από ποιόν τα παίρνει πίσω.

Ίσως σκέφτηκε ότι δε θα γίνω καλή μητέρα, ότι

θα φέρομαι στο παιδί μου όπως φερόμουν σ’

εσένα τότε, όμως στο ορκίζομαι δεν θα του


φερόμουν έτσι, στο ορκίζομαι ότι έχω αλλάξει

και θέλω τόσο να σου ζητήσω συγγνώμη για τότε

αλλά δεν μπόρεσα. Γιατί δεν μπόρεσα να σου

ζητήσω συγγνώμη;

Κλαούντια «γράμμα»

(Κάθεται στο πάτωμα και γράφει, γύρω της χαρτιά

σκισμένα)

Κλαούντια: Συγγνώμη, συγγνώμη, συγχώρεσέ

με. Πονάει, στ’ αλήθεια πονάει. Δεν είμαι εγώ

αυτό το πλάσμα. Δε δίνω πόνο στους ανθρώπους,

παρά μόνο τη χαρά. Δεν ήθελα ποτέ να σε

πληγώσω. Δεν είμαι έτσι εγώ. ΠΟΝΑΕΙ. Θέλω

να κοιμηθώ κι όταν ξυπνήσω να έχω γυρίσει

πίσω στα παιδικά μου χρόνια. Τότε που όλα ήταν

τόσο απλά. «Κάποιος ν’ ανάψει το φεγγάρι.»

Φωνάζαμε. Και δε μας ένοιαζε τίποτα. Και

γελάγαμε. Ήταν αστείο. Θέλαμε και δεν είχαμε.

Αλλά είχαμε όλο το χρόνο μπροστά μας. Όλα τα

όνειρα να περιμένουν. Και ρομαντζάραμε. Κάτω

απ’ το φεγγάρι, κάτω απ’ τα αστέρια. Κι αν δεν

υπήρχε φεγγάρι κοιταζόμασταν συνωμοτικά.

«Κάποιος να το ανάψει» Μας φαινόταν πολύ

ωραίος τίτλος για τραγούδι. Όλη η ελπίδα, όλα

τα νιάτα, όλη η αδικαιολόγητη θλίψη μαζεμένη


σε μία φράση. Μας άρεσε. Τώρα λοιπόν ας το

ανάψει κάποιος. Μήπως αλλάξει κάτι, μήπως το

δω αλλιώς, μήπως σταματήσει αυτός ο πόνος.

Είναι πράγματι πόνος στην καρδιά. Εκεί. Πόσα

πράγματα μπορώ να κρύβω. Πόσες σκέψεις,

πόσες περίεργες εικόνες! Φοβάμαι. Χρειάζομαι

ένα στήριγμα. Κάποιον να το ανάψει.

Μαρία «πρεμιέρα»

Μαρία: (Ακούγεται η φωνή της) Άσε με να μπω

μέσα! Άσε με να μπω μέσα σου λέω. Είμαι η

πρωταγωνίστρια κατάλαβες; Είμαι η

πρωταγωνίστρια, άσε με να μπω μέσα. Και τι με

νοιάζει που κάηκε, θέλω να μπω μέσα. Έχουμε

πρεμιέρα σήμερα ηλίθιε. Άσε με να το δω. Θέλω

να δω τη σκηνή! Δε θέλω να παίξω, θέλω να δω

την σκηνή. Τώρα θα προστατέψεις το θέατρο;

Από εμένα θα προστατέψεις το θέατρο; Όταν του

βάζανε φωτιά πού ήσουν; Τώρα δε χρειαζόμαστε

την προστασία σου, άσε με σου λέω!!

(Μπαίνει μέσα και σωπαίνει απ’ το σοκ)

(Σαν χαμένη αρχίζει να λέει ατάκες απ’ το έργο)

«Η μητέρα μου κάποτε είχε σπίτι της μια

ψυχοκόρη- Βαρβάρα την έλεγαν- που είχε


αγαπήσει κάποιον. Μα ο αγαπημένος της σε λίγο

δείχτηκε άστατος και την άφησε μόνη. Αυτή η

κοπέλα έλεγε ένα τραγούδι, της ιτιάς. Ένα παλιό

τραγούδι που ταίριαζε με τον δικό της πόνο. Και

πέθανε μια μέρα τραγουδώντας το. Απόψε το

τραγούδι αυτό δε θέλει να φύγει από το νου μου.

Και μόλις που κρατιέμαι να μη γείρω το κεφάλι

μου τώρα απ’ το ένα πλάι για να το τραγουδήσω

σαν εκείνη την άμοιρη Βαρβάρα.»

(Τραγουδάει)

Εκεί κοντά σε μια συκομουριά

Σκυμμένη μια φτωχή καρδιά στενάζει

Τραγούδησέ μου πράσινη ιτιά

Στο στήθος της το χέρι ακουμπά

Στα γόνατά της γέρνει το κεφάλι.

Τραγούδησέ μου ιτιά τραγούδησέ μου

Τραγούδησέ μου ιτιά τραγούδησέ μου

(Κλείνει η σελίδα)

ΑΛΙΚΗ: Πού πήγαν; Πού πήγαν;

ΑΛΕΠΟΥ: Τελείωσε.


(Η Αλίκη ανοίγει την τελευταία σελίδα. Είναι

κενή)

ΑΛΕΠΟΥ: Ώρα για ύπνο μικρή Αλίκη.

ΑΛΙΚΗ: Δεν μπορεί να τελείωσε. Δεν μπορεί να

τελείωσε έτσι. Δεν είπε καμιά στην άλλη αυτά

που ήθελε.

ΑΛΕΠΟΥ: Δεν ήθελε.

ΑΛΙΚΗ: Ήθελε.

ΑΛΕΠΟΥ: Δεν ήθελε.

ΑΛΙΚΗ: (κάθεται και βάζει τα κλάματα) Ήθελε!

ΑΛΕΠΟΥ: Καλά καλά ήθελε, μην κλαις τώρα.

ΑΛΙΚΗ: Όχι θα κλαίω…

ΑΛΕΠΟΥ: Καλά κλάψε.

ΑΛΙΚΗ: Δεν καταλαβαίνω… Γιατί δεν είπε καμιά

στην άλλη αυτό που ήθελε;

ΑΛΕΠΟΥ: Δεν έχεις κάνει μεγάλη έτσι;

ΑΛΙΚΗ: (την κοιτάζει)

ΑΛΕΠΟΥ: Σωστά. Έτσι είναι οι μεγάλοι. Όλη η

ζωή τους είναι παρενθέσεις. Οι σκέψεις τους

είναι παρενθέσεις. Ξέρεις που όταν διαβάζεις ένα

κείμενο καμιά φορά παραλείπεις τις παρενθέσεις;

Ε, έτσι είναι και οι σκέψεις των μεγάλων,

γεμάτες παρενθέσεις. Παρενθέσεις που


παραλείπονται. Σκέψεις που παραλείπονται. Κι

έχουν ξεχάσει τον τρόπο να μιλάνε. Κατάλαβες;

ΑΛΙΚΗ: (κλαίγοντας) Όχι.

ΑΛΕΠΟΥ: Σωστά. Άκου, το λεύκωμα τελείωσε,

τώρα μπορούμε να φύγουμε. Να γράψουμε κάτι

στη λευκή σελίδα για να μπορέσουμε να πάμε σε

κανένα βιβλίο της προκοπής.

ΑΛΙΚΗ: Τι να κάνουμε;

ΑΛΕΠΟΥ: Να γράψουμε στη λευκή σελίδα. Όσοι

επισκέπτονται τα λευκώματα πρέπει να γράψουν

κάτι κι αυτοί, αλλιώς δεν μπορούμε να φύγουμε

από εδώ, κατάλαβες τώρα; Σκέψου να γράψουμε

κάτι στα γρήγορα να φεύγουμε γιατί πείνασα.

ΑΛΙΚΗ: Να γράψουμε στα κορίτσια!

ΑΛΕΠΟΥ: Αυτό είναι αδύνατο!

ΑΛΙΚΗ: Ε και λοιπόν; Με λίγη πρακτική

εξάσκηση αρχίζεις να πιστεύεις σε πράγματα

απίθανα.

ΑΛΕΠΟΥ: Γλυκό μου κοριτσάκι, δεν υπάρχουν

κορίτσια κι αν υπάρχουν είναι πολύ έξω από εδώ.

Αυτό που είδες εσύ μπορεί να μην υπάρχει,

μπορεί να είναι μια ψευδαίσθηση κι αν δεν είναι

ψευδαίσθηση τόσο το χειρότερο, αν είναι

αλήθεια τότε είναι που δεν μπορείς να την

αλλάξεις εσύ.


ΑΛΙΚΗ: Πρέπει να γράψουμε κάτι, έτσι δεν είναι;

Άρα ανήκουμε κι εμείς σ’ αυτόν τον κόσμο κι

αφού ανήκουμε σ’ αυτόν τον κόσμο μπορούμε να

τον επηρεάσουμε και αφού μπορούμε…

ΑΛΕΠΟΥ: Λοιπόν ξέρεις κάτι;

ΑΛΙΚΗ: Τι;

ΑΛΕΠΟΥ: Νομίζω ότι σε είχα υποτιμήσει.

ΑΛΙΚΗ: Θα με βοηθήσεις δηλαδή;

ΑΛΕΠΟΥ: (ενώ ανοίγει τη σελίδα) Μπορώ να

κάνω κι αλλιώς;

(Μουσική. Ακούμε το γράμμα, ενώ βλέπουμε τα

κορίτσια να το ανοίγουν σταδιακά και να φεύγουν

αποφασιστικά για την συνάντηση. Το γράμμα το

βρίσκουν σε κάποιο μαγικό σημείο. Για

παράδειγμα η Ερίσσα το βρίσκει μέσα στα

λουλούδια που της είχε δώσει η Άννα- Μαρία, η

Άννα- Μαρία στη θέση της φωτογραφίας που είχε

δει στον καθρέφτη στο κεφάλαιο του έρωτα, η

Γεωργία μέσα στο βιβλίο «πώς να κρατήσετε τον

άντρα σας» που είχε αγοράσει, η Ηλιάνα μέσα στο

σαξόφωνο κ.ο.κ.)

Φωνή ΑΛΙΚΗΣ: Αγαπημένη μου Γιωργία…

Φωνή ΑΛΕΠΟΥΣ: Αγαπημένη μου Ερίσσα…


Φωνή ΑΛΙΚΗΣ: Αγαπημένη μου Ηλιάνα…

Φωνή ΑΛΕΠΟΥΣ: Αγαπημένη μου…

Φωνή ΑΛΙΚΗΣ: Σου γράφω να σου υπενθυμίσω

τη συνάντηση που είχαμε ορκιστεί πριν από δέκα

χρόνια. Ξέρω ότι είναι δύσκολο να έρθεις, αλλά

θέλω να σου πω ότι είναι εξίσου δύσκολο και για

εμένα. Σκέφτηκα όμως ότι μου είναι πολύ πιο

δύσκολο να μη σε ξαναδώ. Σκέφτηκα ότι είσαι

κομμάτι των παιδικών μου χρόνων, άρα κομμάτι

της ζωής μου. Κανείς δε θα σε δει πιο όμορφη

απ’ ότι εγώ…

Φωνή ΑΛΕΠΟΥΣ: πιο γλυκιά απ’ ότι εγώ…

Φωνή ΑΛΙΚΗΣ: πιο αξιολάτρευτη απ’ ότι εγώ…

Φωνή ΑΛΕΠΟΥΣ: γιατί ξέρω καλά ότι στα δικά

σου μάτια θα δω τον καθρέφτη της ψυχής μου.

Σου γράφω λοιπόν για να σου πω ότι δεν έχει

σημασία τι έχεις καταφέρει μέχρι τώρα στη ζωή

σου όπως δεν έχει σημασία τι έχω καταφέρει

εγώ.

Φωνή ΑΛΙΚΗΣ: Δεν έχει σημασία αν έχεις

πονέσει, αν έχεις μετανιώσει, αν έχεις νιώσει

αδύναμη. Γιατί αυτό που μένει στο τέλος είναι

αυτή η απροσδιόριστη γεύση, δεν είναι πικρή,

ούτε γλυκιά, είναι ό, τι την επιλέξεις εσύ να είναι

και αφήνει πάντα μία αίσθηση αισιοδοξίας. Το


να ζεις ακόμη και λάθος δεν είναι κακό. Το να

τιμωρείσαι ακόμη και χωρίς να αξίζει τον κόπο

δεν είναι άδικο. Το να επιλέγεις τον πιο λάθος

δρόμο και να πληγώνεσαι ή να απογοητεύεσαι

δεν είναι και τραγικό. Είναι αυτή η αλμύρα που

στο τέλος μένει, που παρά τα δάκρυα τη

λαχταράς.

Φωνή ΑΛΕΠΟΥΣ: Κάποτε νομίζαμε ότι ευτυχία

είναι η επιτυχία, ότι δεν πρέπει να κλάψουμε, να

δακρύσουμε, να πέσουμε, να χτυπήσουμε.

Κανείς δε μας είπε ότι σίγουρα θα πέσουμε και

θα χτυπήσουμε. Κι έτσι μάθαμε να ντρεπόμαστε

γι’ αυτό. Η μεγαλύτερη όμως δύναμη, η

μεγαλύτερη επιτυχία είναι να καταφέρνουμε να

σηκωνόμαστε. Τώρα ξέρεις, ότι ακόμα και τις

στιγμές που θα λυγίζεις θα έχεις τον τρόπο να

στέκεσαι ξανά στα πόδια σου. Ακόμη και

δακρύζοντας. Κι αν την επόμενη φορά που

πέσεις μου ζητήσεις το χέρι… θα είμαι δίπλα

σου.

Φωνή ΑΛΙΚΗΣ: Κι αν την επόμενη φορά που

πέσω είσαι εκεί να μου δώσεις το χέρι… ακόμη

καλύτερα!

Έλα στη συνάντηση. Σε παρακαλώ.


(Μουσική. Τις βλέπουμε μία μία να πηγαίνουν

στην συνάντηση και να αγκαλιάζονται. Στην αρχή

είναι διστακτικές, αλλά μετά συγκινούνται,

χαίρονται και βρίσκουν τους κώδικές τους.

Χαμηλώνει η μουσική και τις βρίσκει σε

συγκεκριμένες θέσεις ανά δύο οι τρεις στο χώρο

να μιλάνε όλες μαζί)

ΜΑΡΙΑ: Και να σκεφτείτε ότι δεν είχα σκοπό να

έρθω.

ΓΙΩΡΓΙΑ Σ.: Μπα! Ούτε εγώ.

ΜΑΡΙΑ: Και να σας πω την αλήθεια συνέβη κάτι

πολύ παράξενο, που μου άλλαξε γνώμη. Βρήκα

σήμερα ένα παράξενο γράμμα, που νομίζω ότι το

έγραψε κάποια από σας.

ΗΛΙΑΝΑ: Λοιπόν, κι εγώ πήρα ένα γράμμα.

(Ακούγονται φωνές από όλες που βγάζουν το

γράμμα και το δείχνουν η μία στην άλλη). Κάτι

μου λέει ότι είναι το ίδιο γράμμα. Λοιπόν, ποια

το έγραψε;

ΆΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ: Δεν έχει σημασία. Δεν έχει

σημασία ποια το έγραψε. Αυτό το γράμμα είναι

μαγικό! Είναι η μαγεία των παιδικών μας

χρόνων!


ΌΛΓΑ: Είναι σα ν’ άναψε κάποιος την ελπίδα

μας! Το φεγγάρι μας!...

θυμάστε…

ΌΛΕΣ: Κάποιος ν’ ανάψει το φεγγάρι…

ΜΑΡΙΑ: Ελάτε να το τραγουδήσουμε…

(αρχίζουν να τραγουδάνε το τραγούδι.)


Για να μου πει τα μυστικά,

Που κρύβονται μες το σκοτάδι

Και μου γελούν ειρωνικά.

Μες τη ζωή όλοι μου λένε

«δεν είναι όλα τόσο απλά»,

«δεν είναι όλα τόσο ωραία»

«δεν είναι όλα μαγικά».


Για να φωνάξω δυνατά,

Πως είναι όλα τόσο ωραία

Πως είναι όλα τόσο απλά.


Να μου φωτίσει τις στιγμές,

Κάποιος να δείξει τη μαγεία


Στις πιο απλές τις διαδρομές.

Όταν φοβάμαι την αλήθεια,

Όταν φοβάμαι τη βροχή,


Να μη φοβάμαι τη ζωή.

ΑΛΕΠΟΥ: (στην Αλίκη) Πάμε;

ΑΛΙΚΗ: Πάμε! (Φεύγουν) (κλείνει το βιβλίο)

ΤΕΛΟΣ

Κάποιος ν' ανάψει το φεγγάρι 3.pdf

Documents

Transcript of Κάποιος ν' ανάψει το φεγγάρι 3.pdf