“Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του, εκτός αν πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία” - Ουαρσάν Σάιρ

Η Ουαρσάν Σάιρ γεννήθηκε στην Κένυα και μεγάλωσε στην Αγγλία. Η πρώτη πλήρης ποιητική συλλογή της αναμένεται να κυκλοφορήσει το 2016, ωστόσο έχει ήδη τιμηθεί με διάφορα βραβεία, μεταξύ αυτών το Βραβείο Αφρικανικής Ποίησης από το Πανεπιστήμιο Brunel (2013). Στο ποίημα που ακολουθεί εξηγεί ποιοι και γιατί φεύγουν από την πατρίδα τους:

«Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του,εκτός αν πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρίατρέχεις προς τα σύνορα μόνο όταν βλέπειςολόκληρη την πόλη να τρέχει κι εκείνηοι γείτονές σου τρέχουν πιο γρήγορα από σέναμε την ανάσα ματωμένη στο λαιμό τουςτο αγόρι που ήταν συμμαθητής σουπου σε φιλούσε μεθυστικά πίσω από το παλιό εργοστάσιο τσίγκουκρατά ένα όπλο μεγαλύτερο από το σώμα τουαφήνεις την πατρίδαμόνο όταν η πατρίδα δε σε αφήνει να μείνεις.κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγάφωτιά κάτω απ΄ τα πόδια σουζεστό αίμα στην κοιλιά σουδεν είναι κάτι που φαντάστηκες ποτέ ότι θα έκανεςμέχρι που η λεπίδα χαράζει απειλές στο λαιμό σουκαι ακόμα και τότε ψέλνεις τον εθνικό ύμνοανάμεσα στα δόντια σουκαι σκίζεις το διαβατήριό σου σε τουαλέτες αεροδρομίωνκλαίγοντας καθώς κάθε μπουκιά χαρτιούδηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται να γυρίσεις.πρέπει να καταλάβειςότι κανένας δε βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκαεκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηράκανένας δεν καίει τις παλάμες τουκάτω από τρένα, ανάμεσα από βαγόνιακανένας δεν περνά μέρες και νύχτες στο στομάχι ενός φορτηγούτρώγοντας εφημερίδεςεκτός αν τα χιλιόμετρα που ταξιδεύεισημαίνουν κάτι παραπάνω από ένα ταξίδι.κανένας δε σέρνεταικάτω από φράχτεςκανένας δε θέλει να τον δέρνουννα τον λυπούνταικανένας δε διαλέγει τα στρατόπεδα προσφύγωνή τον πλήρη σωματικό έλεγχο σε σημείαόπου το σώμα σου πονούσεή τη φυλακή,επειδή η φυλακή είναι ασφαλέστερηαπό μια πόλη που φλέγεταικαι ένας δεσμοφύλακας το βράδιείναι προτιμότερα από ένα φορτηγόγεμάτο άντρες που μοιάζουν με τον πατέρα σουκανένας δε θα το μπορούσε

κανένας δε θα το άντεχεκανένα δέρμα δε θα ήταν αρκετά σκληρόγια να ακούσει τα:γυρίστε στην πατρίδα σας μαύροιπρόσφυγεςβρομομετανάστεςζητιάνοι ασύλουπου ρουφάτε τη χώρα μαςαράπηδες με τα χέρια απλωμέναμυρίζετε περίεργααπολίτιστοικάνατε λίμπα τη χώρα σας και τώρα θέλετενα κάνετε και τη δική μας. Ότι δε δίνουμε σημασίαστα λόγιαστα άγρια βλέμματαείναι ίσως επειδή τα χτυπήματα είναι πιο απαλάαπό το ξερίζωμα ενός χεριού ή ποδιούή τα λόγια είναι πιο τρυφεράαπό δεκατέσσερις άντρεςανάμεσα στα πόδια σουή οι προσβολές είναι πιο εύκολονα καταπιείςαπό τα χαλίκιααπό τα κόκαλααπό το κομματιασμένο κορμάκι του παιδιού σου.θέλω να γυρίσω στην πατρίδα,αλλά η πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρίαπατρίδα είναι η κάνη ενός όπλουκαι κανένας δε θα άφηνε την πατρίδαεκτός αν η πατρίδα σε κυνηγούσε μέχρι τις ακτέςεκτός αν η πατρίδα σού έλεγε να τρέξεις πιο γρήγορανα αφήσεις πίσω τα ρούχα σουνα συρθείς στην έρημονα κολυμπήσεις ωκεανούςνα πνιγείςνα σωθείςνα πεινάσειςνα εκλιπαρήσειςνα ξεχάσεις την υπερηφάνειαη επιβίωσή σου είναι πιο σημαντική.κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα είναιμια ιδρωμένη φωνή στο αυτή σουπου λέειφύγε,τρέξε μακριά μου τώραδεν ξέρω τι έχω γίνειαλλά ξέρω ότι οπουδήποτε αλλούθα είσαι πιο ασφαλής απ΄ ό,τι εδώ»