Οι πρόσφυγες που κατάφεραν ναφτάσουν

στη Γερμανία μας λένε πώς .είναι οι ζωές τους σήμερα

Joud, 24 ετών, από τη Συρία.Έφτασε στο Βερολίνο πριν από 30 μέρες.

«Ήμουν στην εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Συρίας και αποφάσισα να φύγω μετά τη δολοφονία της κοπέλας μου. Έφυγα από τη Συρία περπατώντας, γεγονός που μου πήρε 22 μέρες. Κατέληξα να ταξιδεύω από την Τουρκία στην Ελλάδα, σε μια μικρή βάρκα γεμάτη με 37 ακόμη ανθρώπους. Τα κύματα ήταν τόσο μεγάλα που η βάρκα ήταν εξαιρετικά ασταθής. Το νερό μάς έλουσε και "πήρε" ένα παιδί. Ήταν δύο, ίσως τριών ετών. Και η βάρκα δεν σταματούσε. Εάν σταματούσαν και γυρνούσαν πίσω, 37 άνθρωποι θα μπορούσαν να πεθάνουν. Έτσι, βούτηξα στα νερά και άρπαξα το παιδί. Είδα ένα νησί που λέγεται Σάμος και κολύμπησα για μια ώρα με το παιδί στα χέρια μου. Πάλευα για να κολυμπήσω γιατί φορούσα τζιν και ήμουν σε θέση να χρησιμοποιήσω τα δύο μου πόδια και μόνο

το δεξί μου χέρι. Το νερό ήταν τόσο παγωμένο και νόμιζα ότι το παιδί ήταν νεκρό - είχε πιει πολύ νερό. Όταν έφτασα στην παραλία, άρχισα να κάνω μαλάξεις στο στήθος του παιδιού. Το νερό βγήκε και άρχισε να βήχει. Έβγαλα το πουκάμισό μου και τον τύλιξα σε μια προσπάθεια να τον ζεστάνω λίγο. Συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε τίποτα στο νησί, ήταν άδειο. Έφαγα ό,τι μπορούσα να βρω στα δέντρα. Πήρα νερό από τη θάλασσα, μούλιασα τα ρούχα μου και έπειτα τα άφησα να στεγνώσουν, ώστε να εξατμιστεί το αλάτι και να μπορέσουμε να το καταναλώσουμε. Όταν η κατάσταση και των δυο μας είχε σταθεροποιηθεί, μετέφερα το παιδί και άρχισα να διασχίζω το νησί. Όταν έφτασα τελικά στο αστυνομικό τμήμα, στην άλλη άκρη του νησιού, με πήγαν στο νοσοκομείο και βρήκα τους γονείς του παιδιού. Πήγα στην Αθήνα και έπειτα περπάτησα προς την ΠΓΔΜ, στη συνέχεια προς τη Σερβία και μετά στην Ουγγαρία. Στη διαδρομή προς την Ουγγαρία, μπήκα σε ένα φορτηγό λαθρέμπορου. Υπήρχαν πολλοί άνθρωποι στριμωγμένοι στην καρότσα, αλλά κάθισα μπροστά με τον οδηγό. Η αστυνομία μάς σταμάτησε και ο οδηγός έβαλε το μαχαίρι στον λαιμό μου και το τηλέφωνό του στην τσέπη μου. Όταν η αστυνομία πλησίασε το αυτοκίνητο, πέταξε το μαχαίρι. Όταν είδαν το τηλέφωνο, πίστεψαν ότι εγώ ήμουν ο λαθρέμπορος επειδή ήταν γεμάτο με αριθμούς από τη Σερβία. Με συνέλαβαν για μια εβδομάδα και με έδερναν συνεχώς. Όπως ήμουν δεμένος, μαστίγωναν και την πλάτη μου. Τελικά πλήρωσα 50 ευρώ για να φύγω και μου έδωσαν ουγγρικά χαρτιά. Πήγα στη Βουδαπέστη και έμεινα σε ξενοδοχείο. Την επόμενη μέρα, ετοιμαζόμουν να φύγω όταν άνοιξα την πόρτα και με περίμενε η αστυνομία. Ήμουν τόσο χαρούμενος που είχα χαρτιά να τους δείξω, αλλά μου είπαν ότι είχαν λήξει. Τα χαρτιά που μου είχαν δώσει έληγαν μια μέρα μετά. Με συνέλαβαν ξανά για δυο μέρες. Όταν με άφησαν να

φύγω, πήγα στην Αυστρία. Έπειτα βρήκα έναν διακινητή που με πήγε στη Γερμανία. Όταν έφτασα, η αστυνομία συνέλαβε τον λαθρέμπορο που ήταν Ιταλός και μας πήγαν στο αστυνομικό τμήμα. Η γερμανική αστυνομία ήταν τόσο καλή και τόσο διαφορετική. Μας είπαν ότι "τώρα είσαι στη Γερμανία. Είσαι ασφαλής". Έχασα πολλά πράγματα μέχρι να φτάσω εδώ, αλλά θα αρχίσω από την αρχή πάλι. Μπορώ να το κάνω. Έστω κι αν είναι δύσκολο για μένα. Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Όταν θα τελειώσουν όλα αυτά, θα αρχίσω μαθήματα γερμανικών και θα προσπαθήσω να πάρω το μάστερ μου στα Οικονομικά. Μπορώ να το κάνω».

Aws, 30 ετών και Steven, 24 ετών,από τη Συρία.Έφτασαν στο Βερολίνο πριν από 30 μέρες. «Όταν φτάσαμε στο Βερολίνο, ψάξαμε για ένα μέρος να

κοιμηθούμε, αλλά μας κράτησαν σε έναν καταυλισμό

όπου υπήρχαν περισσότεροι από 60 άνθρωποι σε ένα

δωμάτιο. Μείναμε εκεί τρία βράδια και δεν υπήρχε

αρκετό φαγητό. Επιστρέψαμε στη LaGeSo (Landesamt

für Gesundheit und Soziales-LaGeSo -Δημόσια

Υπηρεσία για την Υγεία και τις Κοινωνικές Υποθέσεις)

και εκεί συνάντησα μια Γερμανίδα. Της είπα ότι ήμουν με

το αγόρι μου και πως δεν θέλαμε να επιστρέψουμε στον

καταυλισμό γιατί θα πρόσεχαν πως είμαστε γκέι και αυτό

είναι επικίνδυνο. Με σύστησε σε ένα άλλο κορίτσι που

ετοίμασε για εμάς ένα μέρος για να μείνουμε κοντά στη

LaGeSo. Τους είπαμε ότι μας παρενόχλησαν μια φορά

επειδή κρατιόμασταν χέρι-χέρι στη διάρκεια του ταξιδιού

μας στο Βερολίνο και ότι ακόμα φοβόμασταν μήπως μας

κάνουν κακό. Το κορίτσι μάς βοήθησε να βρούμε ένα

μέρος να μείνουμε και μας έδωσε χρήματα για

παπούτσια. Επίσης, μας βοήθησε να αγοράσουμε

κάρτες για μετακίνηση με λεωφορείο και έλεγξε όλα τα

έγγραφά μας. Σήμερα ζούμε με έναν τύπο στο

διαμέρισμά του και μας φροντίζουν. Άνθρωποι της LGBT

κοινότητας μάς βοηθούν. Νιώθουν υπεύθυνοι για εμάς.

Σήμερα, ακόμα περιμένουμε να φωνάξουν τον αριθμό

μας στη LaGeSo. Αφού πάρουμε άδεια παραμονής, θα

θέλαμε να παντρευτούμε. Είναι ελεύθερη χώρα, οπότε

πλέον μπορούμε να φιλιόμαστε και να είμαστε ανοιχτά

γκέι μπροστά σε άλλους ανθρώπους. Θα θέλαμε να

εργαστούμε και να μάθουμε - δεν ήρθαμε εδώ απλά για

να παίρνουμε τα λεφτά του κράτους. Θέλουμε να είμαστε

σε μια ελεύθερη χώρα, γιατί δεν μπορούμε να είμαστε ο

εαυτός μας στις αραβικές χώρες».

Ο Kathem, η Wijdan Selim και τα παιδιά τους (Muemel - 15 ετών, Ahmed - 13 ετών, Abrar και Anwar - 8 ετών) από το Ιράκ.Έφτασαν στο Βερολίνο πριν από περίπου 60 μέρες. Kathem Selim: Εργαζόμουν ως νοσοκόμος σε ένα

νοσοκομείο και μια κλινική στο Ιράκ. Πριν φύγουμε, μια

ομάδα πολιτοφυλάκων ήρθε στην κλινική μου και ζήτησε

να φροντίσουμε τα τραύματά τους χωρίς να το

αναφέρουμε. Αυτό με τρόμαξε και έτσι αρνήθηκα. Εάν

ήταν πραγματικοί στρατιωτικοί θα πήγαιναν κατευθείαν

σε κανονικό νοσοκομείο. Με χτύπησαν στο κεφάλι, με

έδειραν και έπρεπε να παραιτηθώ από τη δουλειά στην

κλινική. Είχα δεχθεί τόσες πολλές απειλές. Δύο

εβδομάδες αργότερα, απήγαγαν την κόρη μου. Την

άρπαξαν ακριβώς μπροστά από το σπίτι μας. Ψάξαμε να

δούμε εάν ήταν με τις άλλες φίλες της, αλλά δεν

μπορούσαμε τη βρούμε. Τρεις ώρες αργότερα, δέχθηκα

ένα τηλεφώνημα από έναν απόρρητο αριθμό. Ένας

άνδρας, μου είπε ότι είχαν την κόρη μου και πως έπρεπε

να πληρώσω 5.000 δολάρια για να την πάρω πίσω. Δεν

είχαμε τα χρήματα. Τους παρακάλεσα να μην της κάνουν

κακό, γιατί "είναι μόνο ένα παιδί". Η σύζυγός μου ήταν

έγκυος και απέβαλε από το σοκ. Η κόρη μου έλειπε για

τρεις μέρες. Έπειτα μου τηλεφώνησαν και μου είπαν ότι

θα έβρισκα το πτώμα της κόρης μου ακριβώς έξω από

την μπροστινή πόρτα του σπιτιού μας. Νόμιζαν ότι την

άφησαν νεκρή, αλλά ήταν μόνο αναίσθητη και άσχημα

καμένη σε όλο το σώμα της. Επίσης, της έχωσαν

πράγματα στο σώμα της. Μόλις που ανέπνεε αλλά την

επαναφέραμε στη ζωή. Φοβήθηκα τόσο πολύ να την

πάω στο νοσοκομείο. Νόμιζα ότι θα μας έβρισκαν εκεί

πάλι. Την πήγα στο σπίτι του γαμπρού μου και τη

φρόντισε εκεί ιδιωτικά. Χρειάστηκαν έξι μήνες για να

συνέλθει και ήταν τυφλή για λίγο όσο αντιμετώπιζε το

τραύμα. Αυτό συνέβη πριν από έναν χρόνο.

Φοβόμασταν πολύ να μείνουμε στην περιοχή, οπότε

μετά από αυτό μετακινηθήκαμε στο Ιράκ. Τελικά,

πληρώσαμε στους διακινητές 20.000 δολάρια για όλη

την οικογένεια για να μας φέρουν στη Γερμανία. Δεν

ξέραμε πού να πάμε, οπότε αποφασίσαμε να πάμε στην

πρωτεύουσα. Παραδοθήκαμε στην αστυνομία αμέσως

μόλις φτάσαμε στο Βερολίνο. Από τότε έχουμε γραφτεί

στη LaGeSo, αλλά ακόμα δεν έχουμε λάβει χρήματα,

γερμανικές ταυτότητες ή ιατρική βοήθεια. Έχουν ορίσει

ραντεβού για τη συνέχιση της διαδικασίας, αλλά

εξακολουθούν να την αναβάλλουν. Πρέπει να πάμε ξανά

αύριο το πρωί στη LaGeSo. Θέλουμε σταθερότητα και

ασφάλεια για τα παιδιά μας. Θέλουμε τα παιδιά μας να

έχουν εκπαίδευση και ένα μέλλον. Θα ήθελα να

εργάζομαι στον ιατρικό τομέα και να βοηθήσω

ανθρώπους ξανά. Θέλω να πω "ευχαριστώ" στη

Γερμανία. Αξίζουν πολύ σεβασμό για την ανθρωπιά που

δείχνουν εν μέσω κρίσης. Η Γερμανία είναι ένα

αξιοσέβαστο κράτος που προέρχεται από αξιοσέβαστο

λαό».