Βαγιώ Στρατιώτη

Εφτά στιγμές στο χωροχρόνο

Πρόλογος

Σύμφωνα με τη θεωρία του χάους σε συνδυασμό με τη θεωρία της σχετικότητας,

ένα περιστατικό σε κάποιο σημείο της γης, κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή,

μπορεί να επηρεάσει και να επηρεαστεί από άλλα γεγονότα αλλού ή εκεί, που

συμβαίνουν στην ίδια εποχή, στο μακρινό παρελθόν ή στο απώτερο μέλλον,

μεταξύ άλλων.

Στιγμή 1η

Η Κατρίνα έγειρε πίσω στο κάθισμά της. Δεν ωφελούσε σε τίποτα να προσπαθεί,

το σκίτσο δεν της έβγαινε με κανένα τρόπο.

Τι ανόητη που ήταν, να πιστέψει πως θα καταφέρει να τελειώσει στα ξαφνικά κι

ενώ είχε χρόνια να πιάσει μολύβια και χρώματα στα χέρια της, εκείνη την

εικονογράφηση που της έστειλε ο θεός και η τύχη, πάνω που είχε απίστευτη

ανάγκη από λίγα χρήματα…

Ό,τι κι αν είχε κάνει για να βρει μια οποιαδήποτε μικρή δουλειά, να κερδίσει έστω

και λίγα λεφτά για να πληρώσει τη θεραπεία του γιου της, στάθηκε αδύνατον.

Είχε παρακαλέσει για καθαρίστρια, για αποκλειστική νοσοκόμα, για ένα βράδυ,

για λίγες ώρες, για ιδιαίτερα μαθήματα. Τίποτα και μόνο αυτό, να τι είχε

καταφέρει και δεν ήταν και τόσο παράξενο.

Η πόλη ήταν γεμάτη από ανθρώπους στη δική της θέση, ανθρώπους που είχαν

ζήσει καλύτερα χρόνια, ευτυχισμένα νιάτα, ανέμελη παιδική ηλικία, που είχαν

μάθει να θεωρούν δεδομένο το πιάτο το φαγητό, το τίμιο μεροκάματο κι αρκετά

ακόμη πράγματα.

Ξαφνικά φύσηξε λαίλαπα, πέρασε τυφώνας κι όλα έγιναν μια βάναυση άγρια

ζούγκλα, όπου το απλούστερο πράγμα ήταν κανείς να εγκληματήσει για ένα

κομμάτι ψωμί. Αν είχες αθώες ψυχές στην ευθύνη σου, παιδιά, γέρους,

ανήμπορους και δεν ήσουν ικανός να τους εγκαταλείψεις στο δρόμο όπως έκαναν

πολλοί, οι επιλογές λιγόστευαν δραματικά.

Εκείνη ευχαριστούσε το θεό που είχε γλυτώσει το βούρκο, μέχρι που αρρώστησε

το παιδί, αυτό την έκανε να μην βλέπει μπροστά της το έδαφος όπου πατούσε.

Μια παράξενη ζάλη την έκανε να βλέπει μονάχα ένα πράγμα, όπου κι αν ήταν και

ό,τι κι αν έκανε, μόνο ένα στόχο, ένα σκοπό, αδιάφορη για όλα τα άλλα, ήθελε να

τον κάνει καλά.

Στα χρόνια της ευτυχίας είχε σπουδάσει φιλόλογος και ζωγράφος σε ανώτατες

σχολές, μπορούσε να διδάξει και τα δυο αντικείμενα (λόγο και εικόνα), μπορούσε

να γράψει και να εικονογραφήσει μια σάγκα πολλών τόμων με παραμύθια. Μα

ποιος διάβαζε πια; Ποιος έγραφε;

Γι αυτό έκανε τα πάντα κι οτιδήποτε, αρκεί να ήταν τίμιο, όσο και σκληρή και

βρώμικη δουλειά, όμως είχε αποκάμει πια από τον πόνο, την αγωνία, την

κούραση, την απελπισία. Ήταν βέβαιη πως αν είχε τη σωματική δύναμη και την

τόλμη, κανένας ηθικός ενδοιασμός δεν θα την συγκρατούσε από το να ληστέψει

τον πρώτο καλοντυμένο μαυραγορίτη που θα συναντούσε, για να πληρώσει την

επόμενη επίσκεψη του γιου της στο γιατρό.

Μέσα της έβλεπε μόνο μίσος, και ακόρεστο.

Όταν πέρασε από σχολαστικότητα από το καθημερινό ραντεβού της με το γραφείο

εύρεσης εργασίας, όπου σχημάτιζαν ουρές εξαθλιωμένοι, υποσιτισμένοι άνθρωποι

με κακή εμφάνιση και χειρότερη υγεία, τσεκάρισε μόνο τον πίνακα χειρόγραφων

ανακοινώσεων, τον ανεπίσημο, όπου χωρίς την διαμεσολάβηση καμιάς δημόσιας

υπηρεσίας, ιδιώτες έβαζαν με δική τους ευθύνη αγγελίες, αναζητώντας κάποιο

εργάτη, ή υπάλληλο. Είτε αυτός που έβαζε την αγγελία, ή αυτός που απαντούσε,

διακινδύνευε να βρεθεί νεκρός με οποιοδήποτε κίνητρο. Ληστεία, εμπορία

οργάνων κλπ κλπ.

Από εκεί και μόνο είχε μπορέσει τον τελευταίο χρόνο να βρει ό,τι της απέφερε ένα

ελάχιστο βιοπορισμό και ήταν τυχερή που μόνο μια-δυο φορές χρειάστηκε να

υπερασπιστεί τον εαυτό της, με τα χέρια και με την ταχύτητα των ποδιών της.

Ένα χρωματιστό χαρτάκι post-it σε μια γωνιά πάνω αριστερά στον πίνακα

ανακοινώσεων έμοιαζε να προσπαθεί να κρυφτεί, ή να κρατηθεί να μην

ξεκολλήσει και γράμματα πλαγιαστά, καλλιγραφικά αν και κάπως ψυχρά και

τυπικά, ζητούσαν "εικονογράφο παιδικών παραμυθιών".

Η Κατρίνα νόμισε πως βρίσκεται σε ένα χάσμα του χρόνου. Μήπως κάποια

διακοπή στην κανονική αλληλουχία των εποχών, την έβγαλε για μια στιγμή από

την κόλαση όπου ζούσε και έτσι μόνο και μόνο για μια στιγμιαία παρηγοριά, την

γύρισε πίσω στον καιρό της νιότης της, στα χρόνια της αληθινής ζωής;

Σε κλάσματα δευτερολέπτου συνήρθε. Πήρε μαζί της το χαρτάκι υπολογίζοντας

τις πιθανότητες να ήταν η πρώτη που το είδε. Λογικά είχε αυτή την τεράστια τύχη,

αν είχε προλάβει κάποιος άλλος ενδιαφερόμενος, το χαρτάκι δεν θα ήταν πια εκεί.

Φυσικά με τα πόδια διέσχισε την πόλη, χωρίς να χάσει καθόλου καιρό για να

διορθώσει κάτι στην εμφάνισή της ή για οτιδήποτε άλλο.

Γύρω, όλα άλλαζαν κι από τρώγλες και βρώμικοι δρόμοι, σκοτεινά χρώματα κι

επικίνδυνα στενά, ξάνοιγαν σε ηλιόλουστες βίλλες με τεράστιους κήπους

φυλαγμένους από ψηλούς τοίχους, αυτόματα σεκιούριτι και ζωντανούς φρουρούς,

αλλά κανένας τοίχος δεν μπορούσε να κρύψει την καλοζωία που ανέδιδαν. Μέσα

πρέπει να υπήρχαν όλα τα καλά και κάθε είδους αφθονία.

Έφτασε στο σπίτι που έλεγε το σημείωμα, κτύπησε το ηλεκτρικό κουδούνι και

άναψε μια κάμερα ελέγχου. Την κοίταξαν, την ενέκριναν και η πόρτα άνοιξε με

ένα μαλακό τρίξιμο πάνω σε καλολαδωμένους μεντεσέδες.

Μπήκε σε ένα μικρό εξωτερικό προθάλαμο, κάτι σαν πρόστεγο μπροστά στην

πόρτα, όπου κανείς μπορούσε να φυλαχτεί σε ενδεχόμενη ξαφνική νεροποντή,

περιμένοντας να περάσει παραμέσα, ένα κανονικό σπιτάκι θα το έλεγες.

Άλλο ένα σημείο ελέγχου από ζωντανό σεκιούριτι αυτή τη φορά.

Ο φρουρός κοίταξε την κόρη των ματιών της με ένα ειδικό φακό, απόδειξη ότι δεν

ήταν σεσημασμένη για παρανομίες από το ειδικό σύστημα εντοπισμού

εγκληματιών μέσω της ίριδας και την πέρασε στην αυλή του σπιτιού, όπως το είχε

μαντέψει ένα παραδεισένιο κήπο, σαν αυτούς που έβλεπε άλλοτε σε παλιά

εικονογραφημένα ανατολίτικα παραμύθια συλλεκτικής αξίας.

Η Κατρίνα ήταν μόνο σε θέση να προσπεράσει, το μυαλό της ήταν ακόμα

συντονισμένο στην ίδια μοναδική συχνότητα όπως εδώ και λίγο καιρό. Το

άρρωστο παιδί που την περίμενε στο σπίτι.

Μηχανικά υπολόγιζε τις πιθανότητες κακοποίησής της και τις έβρισκε λίγες, σε

τόσο πλούσια περιβάλλοντα μόνο μια περίπτωση υπήρχε, απαγωγή από εμπόρους

λευκής σαρκός.

Προχώρησε σε ένα μικρό κιόσκι στον κήπο όπου την οδηγούσε ο σεκιουριτάς κι

εκεί την περίμενε μια νεαρή κοπέλα της ανώτερης τάξης, δηλαδή όλων εκείνων

που μόλις έγινε η καταστροφή πρόλαβαν τις μεγάλες ευκαιρίες επειδή δεν

ονειρεύτηκαν καν να ξοδέψουν πολύτιμο χρόνο σε αμφιβολίες και ηθικολογίες

προκειμένου να πλουτίσουν άμεσα.

Το κορίτσι ήταν υπεροπτικό, χειριζόταν μια γλώσσα για συναλλαγές με ωμό,

εκβιαστικό και απειλητικό ύφος που φανερά από κάπου αντέγραφε, αλλά

συγχρόνως ήταν πιθανό κάποιον να φοβάται κι εκείνο.

Ήθελε μέσα σε μια βδομάδα μια "υψηλής ποιότητας εικονογράφηση για ένα

οποιοδήποτε παιδικό παραμύθι". Η Κατρίνα μπόρεσε να υποθέσει ότι θα τη

χρησιμοποιούσε σαν "νέγρα", δηλαδή θα οικειοποιούνταν το έργο και θα το

παρουσίαζε με τη δική της υπογραφή σε κάποια ανώτατη σχολή ή κριτική

επιτροπή του εσωτερικού ή του εξωτερικού, από εκείνες όπου κοπέλες σαν κι αυτή

θεωρούν αναγκαίο για την εικόνα τους να λένε ότι έχουν σπουδάσει ή βραβευτεί.

Της έκανε μόνο ερωτήσεις για τις σπουδές της τα παλιά χρόνια και δεν ζήτησε

δείγμα δουλειάς της, απόδειξη ότι κι η ίδια βιαζόταν ή ίσως δεν ήθελε να μαθευτεί

ούτε καν στο δικό της κύκλο το εγχείρημά της.

Η Κατρίνα δεν μπορούσε να αποτιμήσει την αμοιβή, εάν είναι καλή ή κακή. Θα

μπορούσε να πληρώσει μ’αυτήν τρεις επισκέψεις στο γιατρό, αυτό ήταν σίγουρο.

Πώς να υπολογίσει ένας άνθρωπος σαν αυτήν, την αμοιβή για ένα ζωγραφικό

έργο, όταν τα προηγούμενα χρήματα που κέρδισε ήταν από καθάρισμα τουαλέτας

σε κέντρο διασκέδασης τελευταίας διαλογής;

Πώς να σκεφθεί και να κοστολογίσει την αξία της πινελιάς, της έμπνευσης, και της

αγάπης, σε παρόμοιες συνθήκες ζωής; Βιάστηκε να δεχτεί να αναλάβει τη

δουλειά, πήρε μάλιστα και μια μικρή προκαταβολή, έφυγε για το σπίτι της και

αγόρασε στο γιο της ένα γλιφιτζούρι.

Της ζητούσε βδομάδες το συγκεκριμένο χαζόπραμα, που το έβλεπε να το έχουν

παιδιά από αυτά που οι γονείς τους δεν ζητιανεύουν τη δεκάρα. Ήταν στην

παιδική μόδα της άγριας πόλης και πανάκριβο. Του το πήρε και σκεφτόταν τη

ματιά του όταν θα την αντίκριζε να γυρνά σπίτι με μια τέτοια "πολυτέλεια".

Αλλά δεν υπολόγισε ένα παράγοντα.. Η ζωγραφική της δεν της έκανε την τιμή να

την υπακούσει.

Από πότε είχε να ζωγραφίσει; Aπό "εκείνα τα χρόνια". Δεν είχε προκύψει καν

σκέψη για κάτι τέτοιο ενώ πάλευε να κρατηθεί στην επιφάνεια, ανάμεσα στους

ναυαγούς ενός απέραντου Τιτανικού. Το θεωρούσε δεδομένο πως οποτεδήποτε θα

επικαλούνταν τις παλιές της δεξιότητες θα επέστρεφαν, άλλωστε δεν είχε υποστεί

κανένα σοβαρό ψυχολογικό σοκ, να της προκαλέσει μερική αμνησία ή κάποια

απώθηση. 'Ηξερε τις ξένες γλώσσες που ήξερε, μπορούσε να παίξει ακόμα

μουσική.

Όμως οι μέρες της διορίας περνούσαν επικίνδυνα, η Κατρίνα καθόταν νηστική ή

κακοταισμένη, ο μικρός κελαηδούσε στα πόδια της παίζοντας με κάποιο κουτάκι

κι εκείνη ήταν ανίκανη να τραβήξει μια γραμμή.

Τι της είχε συμβεί;

Eίχε αποφασίσει να εικονογραφήσει τις "Χίλιες και μια νύχτες". Θα έφτιαχνε

εφτά εικόνες που θα διάλεγε η ίδια, ένα παλιό της όνειρο -ίσως και σχέδιο- που

γκρεμίστηκε μαζί με όλα τα άλλα και το είχε κιόλας πια ξεχάσει.

Μα το χαρτί δυστροπούσε.

Απελπισμένη, σε απόγνωση, πέταξε χάμω την παλέτα με τα χρώματα. Όλα τα

σύνεργα της ζωγραφικής της τα φύλαξε κατά λάθος, θα είχαν προ πολλού

πουληθεί σε κανένα παζάρι, ή πλανόδιο, ή και ευκατάστατο "γνωστό", αν δεν

είχαν ξεχαστεί στο πατάρι του σπιτιού κάτω από μερικά χαρτοκιβώτια.

Όταν τα έψαξε και τα βρήκε το θεώρησε καλοσημαδιά, όμως τα χρώματα δεν

τιθασεύονταν…

Τα πέταξε χάμω μαζί με το χαρτί και την παλέτα και κοίταξε γύρω της χωρίς να

βλέπει. Η απογοήτευση, η παραίτηση, η ήττα της δάγκωναν την καρδιά στον

πυρήνα της, εκεί όπου χάνονται και κερδίζονται οι μάχες.

Είναι ίλιγγος που δεν επιζείς απ' αυτόν εύκολα, το να γνωρίζεις ότι όχι μόνο

πρέπει να δώσεις επικές μάχες για το σημερινό ξεροκόμματο, μα να αντέχεις να

δίνεις το ίδιο σκληρούς αγώνες για όλες τις μέρες που θα' ρθουν, σε όλο το

μέλλον. Οι ήρωες που μας δίδαξαν στα σχολεία, αριθμημένες φορές

ανδραγάθησαν, δεν ήταν ηρωισμός η καθημερινότητά τους εσαεί…

η συνέχεια στο...

http://www.easywriter.gr/ebooks/item/231