Σωτήρης Παστάκας

ΚηφισιάΕνδυµίων

[Από την υπ΄έκδοση ποιητική συλλογήΤΟΠΟΙ ΤΟΠΙ, που θα κυκλοφορήσει

από τη Bibliotheque προσεχώς]

στον Βασίλη Λαλιώτη

Σταµατάει ο σκύλος µου,σταµατάω κι εγώ. Ξεκινάειο σκύλος µου, ξεκινάωκι εγώ. Ακόµη δεν κατάλαβααν βγάζω εγώ το σκύλο µουή αν ο σκύλος µουµε πάει βόλτα.Καθώς λιγάκι σκέφτοµαι,λιγάκι σταµατάει,όπως τώρα π.χ. που µεταφράζωαπό µνήµης Βαλερί:«Todo comienzapara una interruption».Μα τι σκυλί φεγγάριείναι αυτό απόψεπάω να ζυγώσω αποµακρύνεταιπάω να του ξεφύγωκαι µ’ ακολουθεί,τις νύχτες µε βγάζειτο σκυλί µου βόλταστην οδό µπάι πας,πηγαίνω κι έρχοµαικι ο τόπος έχει µιαν ησυχίαΕλλάδος εν αποτυχία,ο κήπος βγάζει σχεδόν

[3]

όλο το φως του σε σκοτάδι,κάτι νεογνά φύλλωνέχουν αφή από χέριτης Άνοιξης,µου ψιθυρίζουν γλυκάπως δόξα δεν υπάρχει-ένα άχρηστο άκουσµαείναι ο ποιητής-εµέναν’ ακούς τον ηττηµένοτου κοχλία, δέκα χρόνιααν δεν σας φαίνονται λίγα,να µην έχουµε ανάγκηαναγνώστες, να µοιραζόµαστεο ένας τα γραπτά του άλλουκαι µε χαρά να πάµε παρακάτωσε άλλα γραπτά,σε άλλα µάτια,να περνάν τα βλέµµαταπου ανταλλάσσουµεσε κείνα των παιδιώνπου µας βλέπουνγύρω απ’ το τραπέζιτης Κυριακήςµε το αρνάκικαι τις πατάτες στο φούρνο,πρέπει πάντα να ζητάςσυγνώµη επειδή έγραψες

[4]

ένα καλό ποίηµα,τίποτα δεν πληγώνειπερισσότερο ως κι ο σκύλος µουξέρει πως τα καλύτερα ποιήµαταµας τα στέλνει η µάνα µαςαπ’ τον τάφο,κι έτσι µπορούµε πια κι εµείςνα δακρύσουµε ελεύθερασ’ αυτόν τον κόσµοµε τη γαλήνηεκείνου που αποδέχθηκετέλος να µην τον περιέχει.«Tutto cominciacon una interruzione»την πρώτη µέραστο ξένο σπίτιεκεί που κάθοµαιστον καναπέ ανεβάζωτα πόδια, λυγίζωτα γόνατα,το δεξιό βραχίοναγια µαξιλάρι,το άλλο χέρινα το σφίγγω γροθιάαριστερό ντιρέκτστο στήθος µουκαι να µε παίρνει ο ύπνος.

[5]

Όλο το πρωί διόρθωνατα δοκίµια για την «ΌµορφηΧώρα» και του Παππάκαι τα δικά µου,άσχετα αν τελικάαπό τις διορθώσεις µουδεν θα περνούσεούτε µία, τότε δεν το ήξερα,κοιµήθηκα εκεί στο ξένοσπίτι της Κηφισιάςµε τη συνείδηση εκείνουπου έκανε σωστά τη δουλειά τουκαι δεν περιµένει ανταµοιβή.Ξύπνησα όταν είχα περάσειαπέναντι µέσα σε µισή ώρα,βία τρία τέταρτα, είχα κάνειτο µεγαλύτερο ταξίδι της ζωής µου,σηκώθηκα κι άνοιξατα µάτια µου έξω από το νερό,είχα φαίνεται ονειρευθείένα δεκάχρονο δύτη,τον είδα να στέκεταιγια µια στιγµήστο βατήρα κατάδυσης,µε τους µυς τουνα λάµπουν στον ήλιο,τις γραµµώσεις

[6]

στους κοιλιακούς,τις φαρδιές ωµοπλάτες,να διαγράφει την αρµονικήκαµπύλη στο κενό,ώρα κατακόρυφηµεσηµβρινή,να συναντάει τη σκιά τουστην επιφάνεια της πισίναςκαι κάτω απ’ το νερό,ξύπνησα λοιπόν,µε µια βαθειά ανάσα.«Tout commencepar une interruption»κάτι έλιωσε µέσα µουόταν τον είδα να κοιµάται,κάτι έσπασεστα σπλάχνα µου πρώτακι έπειτα έψαξα µια κουβέρτανα τον σκεπάσω, ανυπεράσπιστοςπαραδοµένος, µε τα νώτα τουγυρισµένα στον κόσµοσε στάση εµβρύουκι ένα αδιόρατο χαµόγελοξαφνικά κι αµετάκληταείχα αρχίσει τη µετακόµισηµέσα στο ίδιο µου το σπίτι,ένοιωθα ν’ αλλάζω δέρµα,

άλλαζα κατάστασηµε ιλιγγιώδη ταχύτηταπρωτόγνωρη οικειότητα,χαµήλωσα τη µουσική,έβαλα το κινητό στο αθόρυβο,παράτησα τον υπολογιστήκι έµεινα έτσι όρθιααπό πάνω τουνα µετρώ µία προς µίατις ανάσες τουστον ύπνο.«Όλα αρχίζουνµε µια διακοπή»,απ’ τη σιωπήπριν ή µετά το σαγαπό,τους καλύτερους στίχουςτους γράφετε όλοι σαςαφού θάψετε τη µάνα σας,θα σας το πω εγώαφού ρωτάτε, από πούέρχονται τα ποιήµατα,από βάθος κήπου έρχονταιαγαπηµένες φωνέςµανάδων του εξήντα,απ’ το ταψί µε το αρνάκικαι τις πατάτες στο φούρνο,απ’ τις σκανδαλιές

[8]

που σκαρφίζεστε κάθε µέρα,και η µεγαλύτερη σκανδαλιάπου σκαρώσατε ποτέµαζί µε τον Βασίλη,και δύσκολαθα σας τη συγχωρέσουν,είναι αυτό το έργοτης νεόκοπης ωριµότητας,αυτή η περίοδος χάριτοςαρχοµένου του γήρατος,αυτή η παράταξητων λέξεωνσε ευχαριστιακή κατάσταση,που σας επιτρέπουνοι αστερισµοί,χωρίς κανένα παράπονογια κανέναν- Ω! τίποτα απ’ όλα αυτά:τα ποιήµατα έρχονταιαπ’ τη φιλία και µόνο,σε µια ελάχιστη ακτίναπεντακοσίων περίπου µέτρωναπ’ τον τερµατικό σταθµόστην Κηφισιά.

[9]

ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΕ ΨΗΦΙΑΚΑΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

ΤΟΝ ΙΟΥΝΙΟ ΤΟΥ 2014

f