Μαζικά κοψίματα, απάντηση στις μαθητικές κινητοποιήσεις. * Το έργο µας είναι δικαίωση του αγώνα τεσσάρων γενιών. Νοιώθουμε μαζί µας τη γενιά της εθνικής αντίστασης, τη γενιά του 114, των Λαμπράκηδων και της ΕΔΗΝ, τη γενιά του Πολυτεχνείου και σήμερα της γενιά της Αλλαγής και της αμφισβήτησης." Α. Παπανδρέου στο Ολυμπιακό στάδιο προς τη νέα γενιά. * Το Υπουργείο Παιδείας δεν πρόκειται να προχωρήσει στη νομιμοποίηση των καταλήψεων Απ. Κακλαμάνης.

Όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος. Μερικές φορές γίνεται το ανάποδο, άλλες φορές και τα δύο μαζί, κατ' επιλογήν αυτού που έχει το λόγο και τη ράβδο. Συνταγή που τη .βλέπουμε να εφαρμόζεται πρόσφατα και στους "αντικοινωνικούς" θαµώνες της πλατείας Εξαρχείων και στους " κοινωνικοποιημένους" τροφίμους των σχολικών στρατοπέδων. Η μείωση του ορίου απουσιών, "σοσιαλιστικό" μέτρο για το καλό της επιστημονικής κατάρτισης των μαθητών µας, εκτός από την υπόγεια δράση του έκανε και τη θεαματική του παρουσία στα χέρια του Κακλαμάνη, κόβοντας 1200 μαθητές-μαθήτριες από τρία σχολεία, οι οποίοι κατά το κατηγορητήριο µε καθόλου ευγενικό τρόπο είχαν καταχραστεί τη δημόσια περιουσία και παρακωλύσει την εύρυθμη λειτουργία της εκπαίδευσης, κάνοντας καταλήψεις. "Οι από χέρι ανώριμοι πιτσιρικάδες" ήθελαν να βάλουν τα ζητήματα της ανεργίας, της θέσης των µμαθητών στο νέο πρότυπο "δημοκρατικού" αστικού σχολείου, της διακίνησης των πολιτικών εντύπων. Όλοι αυτοί οι ταξικοί εχθροί του σοσιαλισμού είχαν απέναντί τους ένα κυβερνητικό επιτελείο που κατά τη γνώμη του "έκανε τα όνειρα καθημερινή ζωή". Το γενικό πλαίσιο της ονειρικής καθημερινής ζωής για τους "βαρβάρους" καταληψίες: 7ωρα µε στείρες γνώσεις προς χρήση του µμέλλοντος άνεργου ή κακοπληρωμένου ειδικευμένου, κόψιμο εκδρομών, ο μπαμπούλας των απουσιών, η προπαγάνδα όχι µόνο του δεξιού, αλλά και του προοδευτικού αλλά ΕθΝΟΣ τύπου για το νεολαίο τρομοκράτη. Οι "βάρβαροι" διάλεξαν τις καταλήψεις, οι σοβαροί μετά την κλιμάκωση που φαίνονταν υποσχέθηκαν συζήτηση και παραγραφή των απουσιών για να δείξουν τα δόντια τους κάποια άλλη στιγμή που θα τους έπαιρνε. Η περίοδος των εξετάσεων µε μαθητές μες τους διαγωνισμούς και τη διάθεση να φύγουν από κει μια ώρα αρχύτερα ήταν ιδανική για να µη κοντραριστεί το σερβίρισμα της "µή νομιμοποίησης των καταλήψεων", Για το καλό των παιδιών, μπήκε και το καθαρά πολιτικό κριτήριο της χαφιέδικης πρακτικής των δηλώσεων: όποιοι υπέγραφαν μέσα από διάφορες πιέσεις (κοντά στο όριο, οικογένεια) ενάντια στις καταλήψεις δεν θα έχουν πρόβλημα. Είδατε άµα είσαστε καλά παιδιά που δε σας πειράζει κανένας; Η ερώτηση του γιατί το Υπουργείο δεν άφησε το ζήτημα να ξεχαστεί ανοίγει ένα δεύτερο σκέλος. Η απάντηση είναι ότι απλά ούτε οι αιτίες πρόκειται να εξεταστούν, ( αντιφάσεις που δημιουργούνται απ' την προσπάθεια διαχείρισης της κρίσης του σχολείου) και σίγουρα στην αντιμετώπιση τους δεν ήθελε να αφήσει ανοιχτή την προοπτική κατάληψης που δεν κόστισε τίποτα σε αυτούς που την έκαναν. Οι καταλήψεις ξανάδωσαν πραγματικό νόημα στο λιντσαρισμένο όρο " μαθητικό κίνηµα" και αυτός ο όροι; δεν είναι ελεγχόμενο χαρτί στην προώθηση του αντι-309, της αναδιάρθρωσης της ταξικής επιλογής και του πειθαρχημένου σχολείου. Οι καταλήψεις ήταν τρόπος πάλης που δεν μπορούσε να αντιμετωπιστεί µε µμετωπική σύγκρουση γιατί γινόταν σε ευαίσθητο έδαφος, ευαίσθητη περίοδο, έπρεπε όλως να αντιμετωπιστεί µε κάθε θυσία γιατί πόνεσε. Η λήξη της χρονιάς είναι η εποχή όπου οι μεν έχουν 100 λέξεις, οι δε 1000. Η μόνη προοπτική είναι να µή πάψουν οι ίδιοι οι µμαθητές τη ζωντανή και συλλογική τους κόντρα που εµφανίστηκε µε τις καταλήψεις, που πρέπει να τις υπερασπιστούμε σαν τέτοιες, να κρατηθεί δηλαδή αυτό το στοιχείο και από κει και πέρα για µας πια η προοπτική είναι να κατευθυνθούμε µε ότι δυνάµεις έχουµε στο χτίσιµο προς εκείνη την κατε6θυνση, να δεθούµε µε τους ανθρώπους που βρίσκονται μέσα και µμπροστά σ' αυτά, να προσπαθήσουμε να κάνουµε "το αυθόρμητο πιο αυθόρμητο", να κάνουµε

δηλαδή πολιτική προς τη μεριά του να συγκροτηθούν πιο δυνατές δύσκολες μέρες στις συγκεκριμένες, τακτικές ανάγκες της αναβάθμισης σε συγκυρία κρίσης του αστικού σχολείου. ( Σχόλιο στο περιοδικό η μαμή, Νο 7, Μάρτης – Απρίλης του 1985)