ΠΟΤΕ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΑΔΕΛΦΗ ΜΟΥ

Στην ίδια σειρά κυκλοφορούν:

Μάρλεϊ ένας μεγάλος μπελάςτου Τζον Γκρόγκαν

Η εκλεκτή ενός αλόγουτης Σούζαν Ρίτσαρντς

ΚΡΙΣΤΙΝΑ ΤΖΟΟΥΝΣ, ΣΕΛΕΣΤΕ ΤΖΟΟΥΝΣ ΚΑΙ ΤΖΟΥΛΙΑΝΑ ΜΠΑΡΙΝΓΚ

Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 δημιουργείται στη Νότια Καλιφόρνια από τον Ντέιβιντ Μπεργκ η αίρεση των Παιδιών του Θεού και σύντο-μα εξαπλώνεται σε πολλές χώρες του κόσμου, ανάμεσά τους και στην Ελλάδα. Στο εσωτερικό της οργάνωσης επικρατεί σεξουαλική ασυ-δοσία. Πολλά παιδιά γεννιούνται στα κοινόβιά της, απομακρύνονται από τους γονείς τους, κακοποιούνται σεξουαλικά και τους ασκείται τεράστια ψυχολογική και σωματική βία.

Το Ποτέ χωρίς την αδελφή μου είναι η συγκλονιστική ιστορία τριών αδελφών, της Σελέστε, της Κριστίνα και της Τζουλιάνα, οι οποίες έζη-σαν στους κόλπους της αίρεσης. Μιλούν για τον αγώνα τους να επιζή-σουν στα κοινόβια-στρατόπεδα, να επουλώσουν τα τραύματά τους και, τελικά, να απομακρυνθούν από την οργάνωση και να ενταχθούν στον πραγματικό κόσμο.

Ένα βιβλίο που συγκινεί και εξεγείρει. Η στεντόρεια φωνή τριών γυ-ναικών που βρήκαν το θάρρος να εκτεθούν, να καταγγείλουν και να ξεκινήσουν έναν αγώνα εν ονόματι όλων αυτών που σιωπούν.

Η Κριστίνα, η Σελέστε και η Τζουλιάνα γεννήθηκαν μέσα στην αίρεση των Παι-διών του Θεού (που τώρα είναι γνωστή με την ονομασία Διεθνής Οικογένεια). Ο πατέρας τους Κρίστοφερ Τζόουνς παρα-μένει μέλος της οργάνωσης. Η Κριστίνα και η Σελέστε έχουν την ίδια μητέρα. Τα τρία κορίτσια χωρίστηκαν από τα αδέλ-φια και τις μητέρες τους σε πολύ μικρή ηλικία και έζησαν σε διάφορα μέρη του κόσμου, πολύ συχνά υπό τη «φροντίδα» θετών γονιών.

Η Κριστίνα ήταν δώδεκα ετών όταν η μητέρα της την απήγαγε από την αίρεση. Η Σελέστε έφυγε λίγo πριν γίνει τριάντα. Η Τζουλιάνα κατάφερε να απελευθερω-θεί στην ηλικία των είκοσι τριών. Από την εποχή που έφυγε από την αίρεση, η Κριστίνα έχει προσπαθήσει να αφυπνί-σει το δημόσιο αίσθημα σχετικά με τις αιρέσεις και τους κινδύνους που αντι-μετωπίζουν οι νέοι που βρίσκονται υπό την επιρροή τους. Η Σελέστε πήγε στο πανεπιστήμιο και σπούδασε Ψυχολογία. Η Τζουλιάνα σπουδάζει Φιλοσοφία και Ψυχολογία και έχει επαφή με τα υπόλοι-πα αδέλφια της, που είναι ακόμη μέλη της αίρεσης.

Αιολέων 36γ, 118 52 Αθήνατηλ.: 210 3411455, fax: 210 3411201e-mail: [email protected]

ISBN 978-960-89344-7-4

www.drepaniabooks.gr

Ποτ

έ χω

ρίς

την

αδελ

φή

μου

Προδοσία και κακοποίηση στο όνομα της αγάπης

ΚΡΙΣΤΙΝΑ, ΣΕΛΕΣΤΕ ΚΑΙ ΤΖΟΥΛΙΑΝΑ

ΚΡ

ΙΣΤ

ΙΝΑ

Σ

ΕΛ

ΕΣ

ΤΕ

ΚΑ

Ι Τ

ΖΟ

ΥΛ

ΙΑΝ

Α

cover Not Without final.indd 1 11/10/09 5:41:09 PM

Not Without My Sister 140X210.indd 1 11/10/09 6:02:07 PM

Ποτέ χωρίςτην αδελφή μου


Τίτλος πρωτοτύπου: Not Without My SisterCeleste Jones, Kristina Jones, and Juliana Buhring

Copyright © 2007 Green Shirt Limited

Για την ελληνική γλώσσα:© 2009 Εκδόσεις Δρεπανιά

Μετάφραση: Αγορίτσα ΜπακοδήμουΕπιμέλεια κειμένου: Αλέκα Πλακονούρη

Σχεδιασμός εξωφύλλου: Παναγιώτης ΧατζημαθιόςΣελιδοποίηση: Nousimpress

Εκτυπώθηκε στην Ελλάδα.

Πρώτη έκδοση 2009

ISBN: 978-960-89344-7-4

Εκδόσεις ΔρεπανιάΑιολέων 36γ, 118 52 Αθήνα

τηλ.: 210 3411455, fax: 210 3411201e-mail: [email protected]


Σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2121/1993 και της Διεθνούς Σύμβασης Βέρνης-Παρισιού, που κυρώθηκε με το ν. 100/1975, απαγορεύεται η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή

ή μετάδοση όλου ή μέρους του παρόντος βιβλίου με οποιονδήποτε τρόπο ή μορφή, τμηματικά ή περιληπτικά, χωρίς την έγγραφη άδεια του εκδότη.

ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΣΕΙΡΑΣ «ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ»ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΙΑΤΖΟΓΛΟΥ


Σελέστε Τζόουνς, Κριστίνα Τζόουνς και Τζουλιάνα Μπάρινγκ

Ποτέ χωρίςτην αδελφή μου


METAΦΡΑΣΗ:ΑΓΟΡΙΤΣΑ ΜΠΑΚΟΔΗΜΟΥ


Στην αδελφή μας, Νταβίντα

Για την αδελφή μου στη θλίψη:Κατάλαβα καλά

Το βλέμμα στα στοιχειωμένα σου μάτιαΠόνος και πικρία ήταν.

Έδωσες μια χαμένη μάχηΚαι έχασες.Και πέθανες.

Θα χύσω για σένα τα δάκρυαΜιας ζωής που δεν πρόκειται να ζήσεις ποτέ.

Τα δάκρυα που δεν πρόκειται να χύσεις.Παναγιά του πόνου,

Τυλιγμένη στο παγωμένο σάβανο του θανάτου.Έκλαψα μαζί σου.

Θα κλάψω για σένα.Γιατί εγώ μπορώ ακόμα να κλαίω.

Η παλίρροια των δακρύων έχει γυρίσει.Κοιμήσου, αδελφή μου,

Κι άλλο μην κλαις.

(Γραμμένο στον τάφο της Νταβίντα, Τζουλιάνα 2005)


Ψέματα γραμμένα με μελάνιδεν μπορούν να κρύψουν αλήθειες

γραμμένες με αίμα.

Lu Xun (1881-1936)


Πρόλογος

ΤΟΝ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟ του 2005 η αδελφή μας Νταβίντα πέθα-νε από υπερβολική δόση ναρκωτικών. Το σοκ από το θάνατό της μας επηρέασε βαθιά όλες, αν και γνωρίζαμε τον πόνο και την απελπισία της. Καθεμιά με το δικό της τρόπο είχαμε πα-λέψει με τις επώδυνες αναμνήσεις μας –αναμνήσεις εγκατά-λειψης, παραμέλησης και κακοποίησης– ως παιδιά που είχαν γεννηθεί και ανατραφεί υπό την επίδραση μιας θρησκευτικής αίρεσης, της αίρεσης των Παιδιών του Θεού.

Μας είχαν κακοποιήσει συστηματικά –σωματικά, πνευ-ματικά, συναισθηματικά και σεξουαλικά– από τα πρώτα παι-δικά μας χρόνια. Μας είχαν χωρίσει τη μία από την άλλη και από τους γονείς μας και μεγαλώσαμε κοινοβιακά μέσα στην οργάνωση, που ήταν γνωστή με την ονομασία «Οικογένεια».

Σε αντίθεση με τους γονείς μας, που είχαν κόψει κάθε δρόμο επιστροφής και είχαν εγκαταλείψει την προηγούμενη ζωή τους, εμείς δεν επιλέξαμε ποτέ το μονοπάτι που θα ακο-λουθήσουμε στη ζωή μας. Απομονωμένες από την κοινωνία, μας κυβερνούσε ο φόβος –φόβος για την κυβέρνηση, για την αστυνομία, για τους γιατρούς και τους κοινωνικούς λειτουρ-γούς– κι ο ακόμα μεγαλύτερος φόβος για την οργή του Θεού, αν ποτέ εγκαταλείπαμε την προστασία της Οικογένειας.

Στα παιδικά μας χρόνια κυριαρχούσε ένας άνθρωπος, ο Ντέι- βιντ Μπεργκ, τον οποίο δε συναντήσαμε ποτέ, αλλά έμοιαζε σαν ένα φάντασμα που βρισκόταν κοντά μας κάθε στιγμή. Αυ-τός ήταν η δύναμη διαστροφής και χειραγώγησης πίσω από τα Παιδιά του Θεού. Ο Ντέιβιντ Μπεργκ ήθελε να βλέπει τον εαυτό του σαν μια καλοκάγαθη πατρική φιγούρα και απο-


10 | Σελέστε, Κριστίνα και Τζουλιάνα

καλούσε εμάς, τους οπαδούς, «Παιδιά του Ντέιβιντ». Έβλε-πε τον εαυτό του ως διάδοχο του βασιλιά Δαβίδ και του προ-φήτη Μωυσή και αυτοαποκαλούνταν Μωυσής Δαβίδ ή Μο για συντομία. Εμείς τα παιδιά μαθαίναμε να τον αποκαλούμε «Παππού». Ήταν η κεφαλή της οικογένειάς μας, ο προφήτης, ο ηγέτης, το «φως μες στο σκοτάδι». Οι κανόνες που ακολου-θούσαμε υπαγορεύονταν από αυτόν. Διαβάζαμε για κάθε λε-πτομέρεια της ζωής του, τα όνειρά του, τι του άρεσε και τι δεν του άρεσε, για τις γυναίκες με τις οποίες κοιμόταν και τα παιδιά που κακοποιούσε. Από πολύ μικροί απομνημονεύαμε τα λόγια του και αφιερώναμε ώρες για να μελετάμε τα γραπτά του, που ονομάζονταν Επιστολές του Μο. Η Ώρα του Λόγου –η ώρα που αφιερώναμε για να διαβάζουμε αυτά τα γράμμα-τα και να μελετάμε τη Βίβλο– αποτελούσε σημαντικό κομμά-τι της καθημερινής μας ζωής. Θα ήταν δύσκολο, αν όχι αδύ-νατον, να γράψουμε για τη ζωή μας χωρίς να αναγνωρίσουμε την τεράστια επιρροή του Ντέιβιντ Μπεργκ σ’ αυτήν.

Από τη στιγμή της γέννησής μας μας είχαν προγραμματίσει να υπακούμε και να ακολουθούμε τον τρόπο ζωής της αίρε-σης. Δεν είχαμε καμία επιλογή και δε γνωρίζαμε άλλο τρόπο ζωής. Μας τιμωρούσαν επειδή δεν είχαμε υπακούσει στους κανόνες του Μο, μας αντάμειβαν, επειδή ήμασταν «πιστοί οπαδοί». Ο πατέρας μας ήταν αφοσιωμένος στον Μπεργκ και πίστευε ακλόνητα τις προφητείες και τις προβλέψεις του. Αν αναρωτιόταν κατά πόσο ήταν αληθινές ή μια χίμαιρα, ποτέ δεν το έδειξε, ούτε καν πίσω από κλειστές πόρτες.

Ο Μπεργκ δίδασκε ότι η αντισύλληψη αποτελούσε εξέγερ-ση εναντίον του Θεού, οπότε μέσα σε λίγα χρόνια είχαν γεν-νηθεί χιλιάδες παιδιά στους κόλπους της αίρεσης. Καυχιόταν ότι ήμασταν «η ελπίδα του μέλλοντος» – μια αγνή δεύτερη γενιά, αμόλυντη από τον εξωτερικό κόσμο. Μας έλεγαν ότι ήταν το μεγαλύτερο προνόμιο να γεννηθείς και να μεγαλώ-σεις μέσα στην Οικογένεια, ελεύθερος από τα δεσμά του «Συ-στήματος», όπως αποκαλούσαν τον έξω κόσμο. Το πεπρωμέ-νο μας ήταν να γίνουμε στρατιώτες του Θεού στο Τέλος του


Ποτέ χωρίς την αδελφή μου | 11

Χρόνου και να δώσουμε τη ζωή μας για το σκοπό. Ο Μπεργκ προέβλεψε ότι ο κόσμος θα έφτανε στο τέλος του το 1993 κι εμείς θα γινόμασταν οι ηγέτες μιας Καινούργιας Χιλιετίας. Καθώς η ζωή μας στη γη θα ήταν σύντομη, δε μας επέτρεψαν ποτέ να είμαστε απλώς παιδιά. Η ατομικότητά μας εξαλή-φθηκε και ήμασταν απλώς εμπορεύματα που χρησιμοποιού-νταν για να πετύχουν οι στόχοι της ομάδας.

Το δόγμα που μας προκάλεσε το μεγαλύτερο κακό ήταν ο Νόμος της Αγάπης του Μπεργκ. Ο Θεός ήταν αγάπη και αγάπη ίσον σεξ. Το να μοιραστείς το σώμα σου με κάποιον ήταν η ύψιστη έκφραση αγάπης. Η ηλικία δεν αποτελούσε περιορισμό για το Νόμο της Αγάπης και τα παιδιά της Οικο-γένειας αναγκάζονταν να ασπάζονται τη διεστραμμένη παι-δοφιλική φιλοσοφία του. Τα ίδια του τα παιδιά και τα εγγόνια του υπέφεραν από τις αιμομικτικές προτιμήσεις του.

Σ’ αυτό το βιβλίο περιγράφουμε το συναισθηματικό ταξίδι που κάναμε από τα πρώτα παιδικά μας χρόνια ως την εφη-βεία μας, όταν στην αρχή κρυφά και μετά πιο ανοιχτά αρχί-σαμε να αμφισβητούμε τις αρχές της αίρεσης, και τελικά όταν παλέψαμε να ελευθερωθούμε, σαν πεταλούδες που έχουν πια-στεί στον ιστό αράχνης. Είναι μια ιστορία σκότους και φω-τός, φυλάκισης της ψυχής, λύτρωσης και ελευθερίας. Εμείς επιβιώσαμε, όμως πολλοί δεν τα κατάφεραν. Χιλιάδες μέλη της δεύτερης γενιάς της Οικογένειας αντιμετώπισαν τις κα-ταστρεπτικές συνέπειες της τυφλής πίστης των γονιών τους σε έναν ηγέτη που ισχυριζόταν πως είναι η φωνή του Θεού στη γη. Όσοι μίλησαν με θάρρος για τα βάσανά τους διασύρ-θηκαν και συκοφαντήθηκαν από τους ίδιους ανθρώπους που τους είχαν κακοποιήσει. Ελπίζουμε πως αν πούμε την ιστο-ρία μας, θα ακούσετε τις φωνές όλων αυτών των παιδιών που προσπάθησαν να τα καταδικάσουν στη σιωπή.

ΣΕΛΕΣΤΕ ΤΖΟΟΥΝΣ, ΚΡΙΣΤΙΝΑ ΤΖΟΟΥΝΣ,

ΤΖΟΥΛΙΑΝΑ ΜΠΑΡΙΝΓΚ

Αγγλία 2007


Εισαγωγή

Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ Παιδιά του Θεού δημιουργήθηκε στη Νό-τια Καλιφόρνια στα τέλη της δεκαετίας του ’60, ανάμεσα στους χίπις και τους περιθωριακούς του Χάντινγκτον Μπιτς. Ο ιδρυτής της, ο Ντέιβιντ Μπεργκ, είχε γεννηθεί το 1919 στο Όκλαντ της Καλιφόρνια. Η μητέρα του, η Βιρτζίνια Λι Μπραντ Μπεργκ, ήταν διάσημη ευαγγελίστρια της Χριστια-νικής Ιεραποστολικής Συμμαχίας. Το 1944 ο Μπεργκ πα-ντρεύτηκε την Τζέιν Μίλερ, μια νεαρή Βαπτίστρια που ερ-γαζόταν με νέους. Μετά τη γέννηση του δεύτερου παιδιού τους, ο Μπεργκ έγινε πάστορας στην εκκλησίας της Χριστια-νικής Ιεραποστολικής Συμμαχίας στην Αριζόνα. Όμως ύστε-ρα από τρία μόλις χρόνια τον έδιωξαν λόγω κάποιου σεξουα-λικού σκανδάλου. Αυτή η απομάκρυνσή του ήταν η αιτία της μακρόχρονης πικρίας και δυσπιστίας του απέναντι στην ορ-γανωμένη θρησκεία.

Τον Δεκέμβριο του 1967 ο Μπεργκ μετακόμισε με την οι-κογένειά του –τη γυναίκα του Τζέιν (αργότερα γνωστή με την ονομασία Μητέρα Εύα) και τα τέσσερα παιδιά τους, την Ντέ-μπορα, τη Φέιθι, τον Άαρον και τον Χοσέα– στο Χάντινγκτον Μπιτς της Καλιφόρνια, για να μείνουν μαζί με την ογδοντά-χρονη μητέρα του. Εκείνη είχε ιδρύσει μια μικρή θρησκευτι-κή οργάνωση με κέντρο ένα μικρό καφέ που ονομαζόταν «Η Λέσχη του Φωτός». Εκεί μοίραζε σάντουιτς σε χίπις, σέρφερς και αλήτες που μαζεύονταν στην προβλήτα. Όταν όμως η συ-ντηρητική εικόνα της «Λέσχης του Φωτός» δεν κατάφερε να προσελκύσει τους μακρυμάλληδες χίπις, η κυρία Μπεργκ θεώ-ρησε ότι ήταν ευκαιρία να κηρύξουν στους νέους ο γιος της και



τα εγγόνια της, χρησιμοποιώντας τη μουσική και το ζήλο της δικής τους γενιάς. Σε σύντομο χρονικό διάστημα ο Ντέιβιντ Μπεργκ και η οικογένειά του άρχισαν να προσελκύουν ορδές νέων, προσφέροντας δωρεάν φαγητό και κάνοντας κηρύγμα-τα κατά του πολέμου και του συστήματος.

Η ομάδα διέσχισε τις ΗΠΑ, προσελκύοντας κι άλλους οπα-δούς, και σύντομα δημιουργήθηκαν κοινότητες σε διάφορα σημεία της χώρας. Προκάλεσαν το ενδιαφέρον του Τύπου και σε μερικά άρθρα τους οι δημοσιογράφοι τούς αποκαλού-σαν «Παιδιά του Θεού», μια ονομασία που η καινούργια ομά-δα τελικά υιοθέτησε.

Ύστερα από μια σειρά παράνομων δεσμών με μερικές νεα-ρές οπαδούς του, ο Μπεργκ βρήκε μια αφοσιωμένη σύντροφο στο πρόσωπο της νεαρής και φιλόδοξης γραμματέας του, της Κάρεν Ζέρμπι, με το ψευδώνυμο Μαρία. Αποκαλώντας δημό-σια Παλιά Εκκλησία τη γυναίκα του Τζέιν, με την οποία ήταν σε διάσταση, και τη μητέρα του, που είχε πεθάνει, ο Μπεργκ έχρισε τη Μαρία και τα Παιδιά του Θεού Νέα Εκκλησία και τον εαυτό του τον τελευταίο προφήτη του Τέλους του Χρό-νου. Επίσης άρχισε να χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο Μωυσής Δαβίδ, ταυτίζοντας τον εαυτό του με το βασιλιά Δαβίδ της Βί-βλου και τον προφήτη Μωυσή, που είχε ελευθερώσει τα τέ-κνα του Ισραήλ από την αιχμαλωσία της Αιγύπτου (το Σύστη-μα) και τα είχε οδηγήσει στη Γη της Επαγγελίας. Ο Μπεργκ αποφάσισε να εγκαθιδρύσει μια βασιλική δυναστεία. Οι διά-φορες κατοικίες του αποκαλούνταν Οίκος του Βασιλιά και έχρισε τον εαυτό του και τη Μαρία Βασιλιά και Βασίλισσα.

Για πολλά χρόνια την αίρεση διοικούσε ένα συμβούλιο ιε-ρέων, κυρίως μέλη της ευρύτερης οικογένειας του Μπεργκ, που ονομαζόταν Βασιλική Οικογένεια. Απαιτούσε τα μέλη της Οικογένειας να υπακούν στον ίδιο και στους άλλους ηγέ-τες χωρίς αντιρρήσεις. Η μοναδική επαφή του Μπεργκ με τους οπαδούς του ήταν μέσω των πολλών γραπτών του, με τα οποία ανακοίνωνε την πολιτική της ομάδας, τα πιστεύω της και έδινε οδηγίες για το πώς έπρεπε να διευθύνονται τα κοι-



νόβια. Έκανε επίσης προφητείες και αποκαλύψεις, υποστη-ρίζοντας ότι πηγή τους ήταν ο Θεός.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 τα Παιδιά του Θεού απο-τέλεσαν αντικείμενο έρευνας για τον Τύπο και τις νομικές υπηρεσίες, καθώς οι γονείς των παιδιών που είχαν στρατολο-γηθεί παρατηρούσαν ότι άλλαζε ολοκληρωτικά η προσωπικό-τητά τους όταν γίνονταν μέλη της αίρεσης. Το πιο ανησυχη-τικό ήταν ότι τους απαγόρευαν κάθε είδους επαφή με τον έξω κόσμο και μερικά παιδιά εξαφανίζονταν μέσα στη νύχτα και χάνονταν για χρόνια ολόκληρα.

Λόγω της αρνητικής δημοσιότητας και μιας κλήσης να πα-ραστεί στο δικαστήριο, ο Μπεργκ διέφυγε στην Ευρώπη, συμ-βουλεύοντας τους οπαδούς του να εγκαταλείψουν την Αμερι-κή. Η ομάδα αποχώρησε μαζικά από τις ΗΠΑ το 1972, για να κηρύξει το Ευαγγέλιο και να στρατολογήσει καινούργια μέλη σε άλλες χώρες, ξεκινώντας από την Ευρώπη. Ο Μπεργκ και η Μαρία έφτασαν στην Αγγλία το 1972.

Με την παράνοια για την προσωπική του ασφάλεια να αυ-ξάνεται συνεχώς, ο Μπεργκ αποσύρθηκε σταδιακά μακριά από τους οπαδούς του, κρατώντας μυστικό τον τόπο διαμο-νής του. Ενώ βρίσκονταν σε απομόνωση, ο Μπεργκ και η Μαρία πειραματίστηκαν με μια καινούργια αμφισβητούμενη μέθοδο, χρησιμοποιώντας το σεξ για να κερδίσουν οπαδούς και υποστηρικτές, που έγινε γνωστή ως Προσηλυτισμός μέσω Φλερτ.* Ο Μπεργκ εισήγαγε σταδιακά την ιδέα του Προση-λυτισμού μέσω Φλερτ στα μέλη της ομάδας του με μια σει-ρά επιστολών που κατέγραφαν τις προσωπικές του εμπειρίες. Επίσης διακήρυξε δημόσια μια καινούργια αποκάλυψη με την

* Flirty Fishing στο πρωτότυπο. Το λεγόμενο Flirty Fishing ήταν μια «θεολογικώς» τεκμηριωμένη πορνεία με σκοπό τον προσηλυτι-σμό. Τα κορίτσια του Μο ήταν ευτυχή να δίνουν το κορμί τους προκει-μένου να φέρουν έστω και έναν άνθρωπο κοντά στον Ιησού. Οι γυναί-κες-μέλη ήταν υποχρεωμένες να είναι «πόρνες του Θεού» και «hookers για τον Ιησού». Ο Ντέιβιντ Μπεργκ στα κόμιξ του διαφήμισε πολύ το Flirty Fishing, συχνά με πικάντικα πορνογραφικά σκίτσα. (Σ.τ.Ε.)



ονομασία Νόμος της Αγάπης. Ο Μπεργκ υποστήριζε ότι οι Δέκα Εντολές ήταν πλέον απαρχαιωμένες. Οτιδήποτε γινό-ταν με αγάπη (συμπεριλαμβανομένου και του σεξ) επιτρεπό-ταν από το Θεό. Η μοιχεία, η αιμομιξία, το σεξ εκτός γάμου, το σεξ μεταξύ ενηλίκου και παιδιού δεν ήταν πλέον αμαρτίες, εφόσον γίνονταν «με αγάπη». Απαιτούσε απόλυτη πίστη στο ριζοσπαστικό μήνυμα του Νόμου της Αγάπης και του Προ-σηλυτισμού μέσω Φλερτ και κάθε μέλος ήταν υποχρεωμένο να τα εφαρμόσει αμέσως, αλλιώς έπρεπε να εγκαταλείψει την ομάδα. Το αποτέλεσμα ήταν ότι τα δύο τρίτα των οπαδών έφυγαν, σηματοδοτώντας το τέλος της εποχής των Παιδιών του Θεού και την απαρχή της Οικογένειας της Αγάπης.

Το 1979 ο Μπεργκ έγραψε μια επιστολή με τίτλο «Το σεξ της παιδικής μου ηλικίας», στην οποία αποκάλυψε ότι η γυ-ναίκα που τον φύλαγε του είχε κάνει στοματικό σεξ όταν ήταν νήπιο, πράγμα που δήλωνε ότι είχε απολαύσει. Είπε πως ήταν φυσιολογικό, φυσικό και υγιεινό και δεν ήταν τίποτα κακό, δί-νοντας έτσι τη δυνατότητα σε όσους είχαν παρόμοιες προτι-μήσεις να κάνουν το ίδιο. Τα επόμενα χρόνια κι άλλες Επι-στολές του Μο, καθώς και εκδόσεις της Οικογένειας υποστή-ριξαν την ιδέα ότι έπρεπε να επιτρέπεται στα παιδιά να έχουν σεξουαλικές επαφές μεταξύ τους ή με ενηλίκους – και πολλοί ενήλικες της Οικογένειας αποδέχτηκαν και εφάρμοσαν αυτές τις προτάσεις.

* * *Ο Κρίστοφερ Τζόουνς γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1951

σε μια μικρή πόλη κοντά στο Χάμελιν της Γερμανίας και ήταν γιος του Γκλεν, ενός Βρετανού στρατιωτικού, και της Κριστί-να, μιας νεαρής Πολωνέζας, την οποία είχε γνωρίσει όταν υπηρετούσε τη θητεία του στην Παλαιστίνη. Πήγε σε ιδιωτι-κό σχολείο στο Τσέλτενχαμ και σπούδασε θέατρο στο Κολέ-γιο Ρόουζ Μπρούφορντ. Μετά το δεύτερο έτος εγκατέλειψε τη σχολή και έγινε μέλος των Παιδιών του Θεού. Έκανε δε-καπέντε παιδιά, ανάμεσά τους η Σελέστε, η Κριστίνα και η



Τζουλιάνα, από εφτά διαφορετικές γυναίκες, και παραμένει μέλος της αίρεσης.

Η Ρεβέκκα Τζόουνς γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1957 στο νότο της Αγγλίας και είχε μια συνηθισμένη μεσοαστική ανα-τροφή. Ο πατέρας της, ο Μπιλ, ήταν πολιτικός μηχανικός και η μητέρα της, η Μάργκαρετ, μια αφοσιωμένη νοικοκυ-ρά. Οι γονείς της δεν ήταν θρησκευόμενοι, αλλά την έστει-λαν στο κατηχητικό της περιοχής τους όταν έγινε πέντε ετών. Έγινε δασκάλα στο κατηχητικό στην ηλικία των δώδεκα και δύο χρόνια αργότερα βαπτίστηκε. Η Ρεβέκκα προσηλυτίστη-κε στο σχολείο της από τα Παιδιά του Θεού όταν ήταν δε-καέξι ετών και γνώρισε και παντρεύτηκε τον πατέρα μας το 1974. Έκαναν τρία παιδιά μαζί, ανάμεσά τους η Σελέστε και η Κριστίνα, πριν χωρίσουν. Η Ρεβέκκα εγκατέλειψε την αί-ρεση το 1987.

Η Σερένα Μπάρινγκ γεννήθηκε κοντά στο Ανόβερο της Γερμανίας τον Οκτώβριο του 1956. Ο πατέρας της ήταν αρ-χιτέκτονας και η μητέρα της επιτυχημένη μουσικός, που έπαι-ζε πιάνο, βιολί και τσέλο. Η Σερένα ταξίδευε ως χίπις στην Ινδία όταν έγινε μέλος των Παιδιών του Θεού. Γνώρισε τον πατέρα μας αφού είχε χωρίσει με τη Ρεβέκκα και έκανε τρία παιδιά μαζί του, ανάμεσά τους και η Τζουλιάνα. Η Σερένα εί-ναι ακόμη μέλος της αίρεσης.


Μέρος Πρώτο

Η ιστορία της Σελέστε


Κεφάλαιο 1

Το κοριτσάκι του μπαμπά

ΕΠΑΙΖΑ ΜΟΝΗ ΜΟΥ στον μπροστινό κήπο ενός λευκού σπιτιού κοντά στη Ραφήνα, μια παραθαλάσσια κωμόπολη στην Ελλάδα. Ο κήπος μας είχε τρεις ελιές, μία βερικοκιά, μία συκιά και μία αχλαδιά, όλες γεμάτες ώριμα φρούτα. Κά-θισα κάτω από ένα μεγάλο γέρικο πεύκο, που σχημάτιζε σκο-τεινές λίμνες σκιάς στο χώμα. Το έδαφος ήταν καψαλισμένο και ξερό από τον ήλιο και πέρναγα την ώρα μου σχεδιάζοντας στο χώμα με μια άσπρη πέτρα. Ήμουν πέντε ετών.

Δε θυμόμουν πολλά από τη μητέρα μου, είχα μόνο μια φευ-γαλέα εικόνα της να παίζει κιθάρα και να τραγουδάει «Ο Χρι-στός με αγαπάει, το ξέρω γιατί μου το λέει η Βίβλος», ενώ εγώ έπαιζα με τη μικρότερη αδελφή μου Κριστίνα σε ένα κρεβάτι-κουκέτα, σε ένα μικρό δωμάτιο σε κάποια άλλη χώρα. Όμως ήμουν αφοσιωμένη με πάθος στη μαμά μου και μιλούσα γι’ αυτήν κάθε μέρα, αν και είχα να τη δω δύο ολόκληρα χρόνια. Ακόμη μου έλειπε, κι αυτή και η αδελφή μου, και μόλις που θυμόμουν το μικρό αδελφό μου, τον Ντέιβιντ. Έλπιζα με όλη μου την ψυχή ότι η μαμά μου θα επέστρεφε. Σαν δίσκος που δε σταματάει να παίζει, ρωτούσα συνέχεια τον μπαμπά μου:

«Γιατί μας άφησε;»Ο μπαμπάς με αγκάλιαζε και μου εξηγούσε:«Η μαμά αποφάσισε να είναι με κάποιον άλλον κι εγώ δεν

μπορούσα να σ’ αφήσω να φύγεις. Είσαι η μεγαλύτερη και πάντα ήμασταν δεμένοι, έτσι δεν είναι;»

Εγώ, σκεφτική, του έγνεφα καταφατικά. Αγαπούσα τον μπα-μπά μου σχεδόν όσο και τη μαμά μου, αλλά πίστευα ότι ήταν



εξαιρετικά άδικο που αναγκαζόμουν να διαλέξω ανάμεσά τους.«Και τι θα γίνει με την Κριστίνα και τον Ντέιβιντ;» τον ρώ-

τησα.«Είναι πολύ μικροί ακόμη. Έχουν ανάγκη να είναι με τη μη-

τέρα τους».Ο μπαμπάς δούλευε πολλές ώρες σε ένα πρόχειρο στού-

ντιο ηχογράφησης που είχε στηθεί στο υπόγειο του σπιτιού μας, κάνοντας την παραγωγή και την επιλογή της μουσικής για μια ραδιοφωνική εκπομπή με την ονομασία Μουσική με Νόημα. Γι’ αυτό είχα μια νταντά, τη Σερένα, μια νεαρή Γερ-μανίδα. Την αντιπαθούσα κι έκανα τη ζωή της όσο πιο δύσκο-λη μπορούσα. Η Σερένα είχε μακριά ίσια σκούρα μαλλιά και καστανά μάτια, που έδειχναν πιο μεγάλα πίσω από τους χο-ντρούς φακούς των γυαλιών της. Η καημένη η Σερένα. Ό,τι κι αν έκανε για να με καλοπιάσει, εγώ ήμουν αποφασισμένη να μην τη συμπαθήσω. Έβρισκα αστεία τη γερμανική προ-φορά της και προσπαθούσε συνέχεια να με ταΐσει μαγιά και γιαούρτι χωρίς γλυκαντικά και κουταλιές μουρουνόλαδο, που εγώ σιχαινόμουν.

Ήμασταν μέλη των Παιδιών του Θεού, μιας πολύ κλειστής θρησκευτικής οργάνωσης, με παρακλάδια που απλώνονταν σε όλο τον κόσμο. Ο ηγέτης και προφήτης μας ονομαζόταν Ντέιβιντ Μπεργκ. Εμείς τον ξέραμε ως Μωυσή Δαβίδ, ο μπα-μπάς μου τον αποκαλούσε Μο κι εγώ τον ήξερα ως τον «Παπ-πού» μας. Εκείνος καθόριζε ό,τι λέγαμε, ό,τι κάναμε, ό,τι σκε-φτόμαστε, ακόμα και ό,τι ονειρευόμαστε. Τα πάντα στη ζωή μας, ακόμα και τις μικρότερες και πιο ασήμαντες λεπτομέρειες –καθώς και το φαγητό που τρώγαμε– τα καθόριζε ο Μο. Είχε πει ότι η διατροφή μας έπρεπε να περιλαμβάνει υγιεινές τρο-φές και να μην έχει καθόλου λευκή ζάχαρη και η Σερένα είχε δεχτεί με ενθουσιασμό την πολιτική υγιεινής διατροφής του Μο. «Θα έχεις γερά κόκαλα και δόντια», μου έλεγε, αλλά όλα αυτά δεν έκαναν καθόλου καλύτερη τη γεύση. Ποτέ δεν ήταν σκληρή μαζί μου, αλλά ήταν αυστηρή, κι εγώ την αντιμετώ-πιζα σαν μια απρόσκλητη εισβολή στη ζωή μου. Στην αρχή ο



μπαμπάς μού είχε πει πως θα έμενε μαζί μας για τρεις μήνες κι εγώ μετρούσα τις μέρες μέχρι να φύγει.

Εκείνη την ηλιόλουστη μέρα που έπαιζα κάτω από το δέ-ντρο, είδα τον μπαμπά και τη Σερένα να βγαίνουν μαζί στη βεράντα. Στέκονταν πολύ κοντά ο ένας στον άλλο και αμέ-σως ένιωσα ότι υπήρχε κάποιου είδους ηλεκτρισμός ανάμε-σά τους.

«Γλυκιά μου, έχω κάτι πολύ ωραίο να σου πω», μου φώνα-ξε ο μπαμπάς.

Και καθώς μιλούσε ο ψηλός και όμορφος μπαμπάς μου, που λάτρευα περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο στον κό-σμο, γύρισε και αγκάλιασε τη Σερένα. Ενώ περπατούσα προς το μέρος του, πρόσεξα ότι τα πρόσωπά τους φωτίζονταν από λαμπερά χαμόγελα. Οχ, όχι, βόγκηξα. Τα πράγματα έδειχναν άσχημα.

«Αποφασίσαμε να είμαστε μαζί, καρδιά μου», ανακοίνωσε ο μπαμπάς μου και ο ενθουσιασμός στη φωνή του ήταν πολύ έντονος για να μου αρέσει. «Η Σερένα θα γίνει η καινούργια σου μαμά».

«Όχι αυτή!» φώναξα. «Τη μισώ!» Δεν άντεχα ούτε τ’ όνομά της να προφέρω. «Θέλω τη μαμά μου! Γιατί δεν μπορεί να γυ-ρίσει πίσω και να ζήσει μαζί μας; Είναι άδικο!» είπα και άρχι-σα να κλαίω με λυγμούς.

Γύρισα και έτρεξα σε μια γωνιά του κήπου με την πλάτη γυρισμένη προς το μέρος τους. Ο μπαμπάς με ακολούθησε και έσκυψε ανήσυχος από πάνω μου. Έβαλε το χέρι του στον ώμο μου.

«Γλυκιά μου, ξέρεις πως η μαμά σου έφυγε για πάντα. Δεν πρόκειται να επιστρέψει».

«Θέλω πίσω την αδελφή και τον αδελφό μου! Είναι άδικο», είπα ζαρώνοντας με παράπονο τα χείλη μου.

«Μα έχεις τόσες αδελφές και αδελφούς εδώ να παίζεις», είπε ο μπαμπάς.

«Δεν είναι το ίδιο», παραπονέθηκα.



«Αγάπη μου, είμαστε όλοι μια οικογένεια. Και τώρα πρόσε-ξε αυτό το χειλάκι που ζαρώνεις, γιατί θα σου πέσει κάτω και θα το πατήσεις».

Χαμογέλασα με δυσκολία, για να κάνω τον μπαμπά να νιώ-σει καλύτερα.

Ο Μο έλεγε πως δεν έπρεπε να έχουμε ξεχωριστές οικογέ-νειες. Οι αδελφοί και οι αδελφές μας στα Παιδιά του Θεού ήταν η πραγματική οικογένειά μας. Γι’ αυτό αυτοαποκαλού-μαστε Οικογένεια. Αλλά εγώ αρνιόμουν να ξεχάσω τη μητέ-ρα μου, την Κριστίνα και τον Ντέιβιντ, αν και φοβόμουν πως είχα αρχίσει να ξεχνώ τα πρόσωπά τους.

Η μοναδική φωτογραφία της μαμάς που είχε ο μπαμπάς ήταν εκείνη που στεκόταν πίσω από ένα διπλό καρότσι, με την αδελφή μου κι εμένα μωρά μέσα. Μελετούσα προσεχτικά τη φωτογραφία. Η μαμά είχε μακριά ξανθά μαλλιά μέχρι τη μέση, γαλάζια μάτια και μεγάλο χαμόγελο.

«Είναι όμορφη», είπα. «Κι αυτή είναι η αδελφή μου;» Δεν μπορούσα να δω καθαρά το πρόσωπό της λόγω της

πολύ κακής ποιότητας της φωτογραφίας. Η Κριστίνα είναι μωρό ενός χρόνου και έχει δύο μικρά κοτσιδάκια. Εγώ είμαι δεκαοχτώ μήνες μεγαλύτερη και της μοιάζω πολύ. Φοράμε και οι δυο όμορφα βαμβακερά φορεματάκια και καπελάκια για τον ήλιο.

Ο μπαμπάς μου έλεγε πως με τη μαμά συνήθιζαν να μας παίρνουν μαζί όταν έβγαιναν έξω για να δώσουν μαρτυρία στους δρόμους. «Έβαζα το καροτσάκι στο δρόμο κάποιου που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση και μετά του έδινα ένα φυλλάδιο, τους μιλούσα για τον Χριστό και τους έλεγα με ποιο τρόπο μπορούσαν να σωθούν. Οι Ινδοί λατρεύουν τα παιδιά κι εσείς ήσασταν τόσο χαριτωμένες και όμορφες. Τσιμπούσαν τα μάγουλά σας και σας μιλούσαν. Δεν μπορούσαν να φανούν αγενείς μ’ εσάς τις δυο να τους κοιτάτε σαν αγγελάκια».

«Έχεις φωτογραφία του Ντέιβιντ;» ρώτησα.«Αυτή που είναι μόλις τριών μηνών», απάντησε ο μπαμπάς

και έβγαλε μια μικρή ασπρόμαυρη φωτογραφία.



«Είναι τόσο χαριτωμένος. Κοίτα τα μαγουλάκια του!» είπα με περηφάνια.

Ήταν ξαπλωμένος μπρούμυτα και ανασήκωνε το κεφάλι του με τα παχουλά χεράκια του και είχε ένα μεγάλο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του.

Οι πρώτες αναμνήσεις μου ήταν πολύ σύντομες, έβλεπα μια σειρά από ασύνδετες σκηνές, σαν παράθυρα που άνοιγαν για λίγο στο νου μου. Τα περισσότερα από αυτά μου τα έλεγε ο μπαμπάς τις ελάχιστες φορές που ήμασταν μόνοι. Κουλου-ριαζόμουν στην αγκαλιά του και μου διηγούνταν ξεκομμένες σκηνές, που σιγά σιγά μετατρέπονταν σε μια ολοκληρωμένη εικόνα. Όμως πάντα η εικόνα ήταν μισή, ποτέ δε μου έλεγε πολλά για τη μαμά.

Ίσως για να την κρατήσω ζωντανή, κι έτσι να πιαστώ από τις αναμνήσεις μιας οικογενειακής ζωής, ζητούσα συχνά από τον μπαμπά να μου πει πώς συναντήθηκαν με τη μαμά και πώς παντρεύτηκαν και μετά έκαναν εμένα. Δε μου έλεγε πολ-λά και μόνο όταν μεγάλωσα, έμαθα όλη την ιστορία.

«Η μαμά σας ήταν μικρή και όμορφη, μόλις δεκαεφτά ετών όταν παντρευτήκαμε. Κι εγώ ήμουν είκοσι δύο».

Είχα πάντα πολλές ερωτήσεις να του κάνω. «Κι ο δικός σου ο μπαμπάς πώς ήταν;»Ο μπαμπάς μου είπε πως ο πατέρας του ήταν δικηγόρος

και στρατιωτικός δικαστής στο βρετανικό στρατό. Δε θυμό-ταν καθόλου τη μητέρα του, που είχε πεθάνει όταν ήταν τεσ-σάρων χρόνων, ενώ ο πατέρας του ξαναπαντρεύτηκε σύντομα μετά το θάνατό της. Ο ίδιος και ο ετεροθαλής αδελφός του πήγαν εσωτερικοί σε ένα ιδιωτικό σχολείο στο Τσέλτενχαμ.

«Ήμουν επαναστάτης στο σχολείο. Με απέβαλαν επειδή ήμουν αρχηγός μιας ομάδας που κλειδώθηκε στην κεντρική αίθουσα σε ένδειξη διαμαρτυρίας».

«Για ποιο πράγμα διαμαρτυρηθήκατε;» ρώτησα.«Οι επιμελητές του σχολείου μάς έδερναν με το παραμι-

κρό, χωρίς καμιά δικαιολογία. Έρχονταν μέσα στη νύχτα στα δωμάτιά μας και έριχναν το φακό στο πρόσωπό μας για να



ξυπνήσουμε. Δεν αντέχαμε άλλο την αδικία και υψώσαμε το ανάστημά μας».

Όταν τον απέβαλαν, γράφτηκε σε μια δραματική σχολή στο Λονδίνο και στις διακοπές ταξίδευε στην Ευρώπη.

«Έψαχνα για το νόημα της ζωής», μου εξηγούσε.Τον άκουγα προσεχτικά να μου περιγράφει πως ενώ έψα-

χνε για το νόημα της ζωής, διάβασε πολλά βιβλία πνευματι-κού ενδιαφέροντος και ασχολήθηκε με τον αποκρυφισμό και το διαλογισμό.

Με διαπέρασε ένα ρίγος. Ο Μο κήρυττε με επιμονή ότι τα ναρκωτικά και οι πίνακες πνευματισμού ήταν επικίνδυνα πράγματα, γιατί μπορούσαν να ανοίξουν την πόρτα του μυα-λού σου στο Διάβολο.

Μιλώντας μου για εκείνα τα χρόνια, ο μπαμπάς είπε: «Κατέληξα να έχω βαθιά κατάθλιψη και να τρέφω ψευδαι-

σθήσεις για τη ζωή».«Η δραματική σχολή δεν ήταν αυτό που ήθελες;»«Ήταν κάτι κενό. Χωρίς τον Κύριο, τα πάντα είναι χωρίς

νόημα. Απλώς άδεια τσόφλια, γλυκιά μου».Ήταν σ’ αυτό το θλιβερό στάδιο της ζωής του όταν του τη-

λεφώνησε ένας φίλος του που μόλις είχε επιστρέψει από την Ιστανμπούλ. Αυτός ο φίλος του είχε αποφασίσει να πάει με τα πόδια στην Ινδία, αλλά τελικά είχε προσηλυτιστεί καθ’ οδόν από τα Παιδιά του Θεού και είχε επιστρέψει στην Αγγλία για να κηρύξει το Λόγο. Ο μπαμπάς έμεινε έκπληκτος από την ολο-κληρωτική αλλαγή του πρώην διαταραγμένου και ναρκομανή φίλου του. Τώρα έδειχνε γεμάτος αυτοπεποίθηση και είχε στό-χους στη ζωή του.

«Μου είπε πως όφειλε τα πάντα στα Παιδιά του Θεού. Οπότε ήμουν περίεργος».

Την εποχή του χιπισμού, με τα αιτήματα για ειρήνη και αγάπη, το μήνυμα των Παιδιών του Θεού προκαλούσε ενθου-σιασμό: Βρείτε μια καινούργια ζωή στον Χριστό, εγκαταλείψ-τε την κοινωνία, ζήστε κοινοβιακά, απαρνηθείτε τον υλισμό και μοιραστείτε τα πάντα, όπως έκαναν οι Απόστολοι. Αλλά



τα Παιδιά του Θεού δεν ήταν ακόμη μια ομάδα φανατικών Ευαγγελιστών από την Αμερική – ήταν ο Στρατός του Τέλους του Χρόνου, ο Στρατός του Θεού, η ελίτ η οποία θα οδηγούσε έναν κόσμο χαμένο, που χρειαζόταν λύτρωση τις πιο κρίσιμες ώρες του σκότους.

Τα Παιδιά του Θεού πίστευαν πως ενώ πλησίαζε το τέλος του κόσμου, δεν είχε νόημα να επιδιώκουν οτιδήποτε άλλο στη ζωή. Ο μπαμπάς πείστηκε. Απαρνήθηκε ό,τι είχε και εμ-φανίστηκε στο κατώφλι ενός κοινοβίου στο Χόλιμπουρν του Κεντ, κρατώντας μόνο μια μικρή βαλίτσα, έτοιμος για την καινούργια του ζωή ως απόστολος.

Με τα μάτια του να λάμπουν από τις αναμνήσεις, ο μπα-μπάς μού είπε:

«Ήταν καταπληκτικό. Όλοι ζούσαν κάτω από την ίδια στέ-γη και μοιράζονταν τα πάντα, όπως οι πρώτοι Χριστιανοί στις Πράξεις των Αποστόλων. Ήταν η οικογένεια που πάντα έψα-χνα να βρω».

Στα νέα μέλη έλεγαν να διαλέξουν ένα όνομα από τη Βίβλο για να ξεκινήσουν την καινούργια τους ζωή. Ο μπαμπάς διά-λεξε το Σίμων Πέτρος. Η δουλειά του τώρα ήταν να βγαίνει στους δρόμους και να δίνει μαρτυρία – έτσι έλεγαν την προ-σπάθειά τους να κερδίσουν οπαδούς. Και πρόσφεραν θρη-σκευτικά φυλλάδια, ζητώντας δωρεές από τους περαστικούς. Πάντα γεμάτος καινούργιες ιδέες, ο μπαμπάς σκέφτηκε ένα νέο τρόπο για να κάνει αυτή τη δουλειά. Γελούσε όταν μου τον περιέγραφε.

«Ντυνόμουν κλόουν, με μεγάλη κόκκινη μύτη κι ένα αστείο καπέλο με ένα πλαστικό πουλί που χοροπηδούσε».

Κουνούσε τα δάχτυλά του πάνω από το κεφάλι του και μου έκανε γκριμάτσες. Εγώ έβαζα τα γέλια.

«Πάω στοίχημα πως έδειχνες χαζός!»«Φυσικά, αφού ήμουν κλόουν. Στους κλόουν επιτρέπεται

να δείχνουν χαζοί. Πεταγόμουν μπροστά στους περαστικούς και τους έκανα να γελάνε πριν τους δώσω κάποιο φυλλάδιο και ζητήσω τη δωρεά τους. Έγινα πρώτος στη συγκέντρωση



χρημάτων – έβγαζα εκατοντάδες λίρες τη βδομάδα για την Οικογένεια».

Γέλασα με την εικόνα – ο μπαμπάς μου να κάνει τον κλόουν στο Λονδίνο, μια πόλη που δε θυμόμουν παρόλο που είχα γεννηθεί εκεί. Ο προσηλυτισμός στο δρόμο ήταν παράνο-μος όμως και ο μπαμπάς μου είχε κάποια προβλήματα με την αστυνομία. Φυσικά ο ίδιος δεν έβλεπε τίποτα κακό σε αυτό που έκανε. Απλώς έδειχνε την πίστη του στο Θεό.

Ο μπαμπάς μου είπε πως γνώρισε τη μαμά μου στο Χό-λιμπουρν, ξεκίνησαν και οι δύο την ίδια μέρα τη μαθητεία τους ως καινούργια μέλη. Εκείνη ήταν δεκαέξι ετών και την είχαν προσηλυτίσει στο σχολείο. Ήταν νέα και ιδεαλίστρια και πίστεψε πως τα Παιδιά του Θεού ήταν μια αληθινή ιε-ραποστολική οργάνωση. Οι γονείς μου «παντρεύτηκαν» από την ομάδα πριν παντρευτούν νόμιμα στην εκκλησία. Ύστε-ρα από τρεις μέρες ταξίδι του μέλιτος στην περιοχή των Λι-μνών, εγκαταστάθηκαν σε ένα μεγάλο σπίτι στο Χάμπστεντ, στο οποίο είχαν κάνει κατάληψη τα Παιδιά του Θεού.

Ο μπαμπάς χρησιμοποίησε τις γνώσεις του ως ηθοποιός για να δραματοποιήσει ολόκληρα αποσπάσματα από τις Επι-στολές του Μο – οδηγίες του προφήτη που ταχυδρομούνταν τακτικά σε κάθε κοινότητα, για να καθοδηγούν τη ζωή των μαθητών. Του άρεσε η υποκριτική και το ταλέντο του πολύ γρήγορα τον έκανε διάσημο στην ομάδα. Ενθουσιασμένος από την επιτυχία του, ηχογράφησε περισσότερες Επιστολές του Μο σε μια σειρά κασέτες με τον τίτλο Άγριος Άνεμος, που διανέμονταν σε όλα τα κοινόβια για να τις ακούν τα μέλη. Ενώ ο μπαμπάς ήταν απασχολημένος με τη δουλειά του και ικα-νοποιημένος από την επιτυχία του, η μαμά, που ήταν έγκυος, ήταν φριχτά άρρωστη και θα πρέπει να ήταν μεγάλη ανακού-φιση όταν στις 29 Ιανουαρίου 1975, ύστερα από τρεις μέρες δύσκολου τοκετού, γεννήθηκα σε μια μικρή σοφίτα στον τρίτο όροφο του σπιτιού στο Χάμπστεντ.

Παρά το ότι έγιναν γονείς, ο μπαμπάς και η μαμά δε στα-μάτησαν το έργο τους για τη σωτηρία του κόσμου. Ιεραπο-



στολικές ομάδες στέλνονταν στο εξωτερικό και οι γονείς μου έλαβαν την «προφητεία» να πάνε στην Ινδία. Οι μαθητές δεν είχαν δικαίωμα να έχουν άποψη, αλλά έπρεπε να ακολουθούν το θέλημα του Θεού, να προσεύχονται και να υπακούν στις εντολές που τους έδινε μέσω των προφητειών. Αυτές οι προ-φητείες ήταν η θεϊκή επικύρωση για κάθε σχέδιο ή απόφαση που ακολουθούσαν.

Στην πραγματικότητα οι βρετανικές αρχές είχαν αρχίσει να ερευνούν τις δραστηριότητες της Οικογένειας, ειδικά τον επιθετικό τρόπο προσηλυτισμού και συγκέντρωσης δωρεών που χρησιμοποιούσαν, και ο Μο είπε σε όλους να φύγουν από τη Βρετανία και να πάνε σε πιο εύφορα λιβάδια, όπως η Ιν-δία, η Νότια Αμερική και η Άπω Ανατολή – σε μέρη που ήταν μάλλον απίθανο οι αρχές να δώσουν σημασία σε μια ομάδα Δυτικών που είχαν εγκαταλείψει την κοινωνία.

Όταν η μικρή μας οικογένεια έφτασε στην Ινδία, εγκαταστα-θήκαμε σε ένα διαμέρισμα μιας μεσοαστικής πολυκατοικίας στη Βομβάη, που θύμιζε όμως πολύ τις εργατικές κατοικίες της Αγ-γλίας. Είχε τρία υπνοδωμάτια, που μοιραζόμασταν με δύο ακό-μα ζευγάρια και δύο ανύπαντρα αδέλφια. Ύστερα από μερικές βδομάδες οι γονείς μου βρήκαν ένα ισόγειο διαμέρισμα με δύο υπνοδωμάτια στο Καρ, ένα προάστιο της Βομβάης. Έμεναν τόσο πολλοί άνθρωποι εκεί μέσα, με τους μαθητές να πηγαινο-έρχονται από διάφορα μέρη της Ινδίας, που ήταν πάντα πολύ στριμωγμένοι. Είχαν ελάχιστα έπιπλα, εκτός από δύο μονά κρε-βάτια, ένα τραπέζι και μερικές καρέκλες στο καθιστικό.

Η μαμά ήταν και πάλι έγκυος, αλλά μέχρι τη γέννα αυτή και ο μπαμπάς κοιμούνταν πάνω σε ένα σεντόνι στο πάτω-μα του μικρού κοινοβιακού διαμερίσματός μας, γιατί τα στρώ-ματα ήταν γεμάτα κοριούς. Πολύ συχνά έμεναν είκοσι άτομα στο διαμέρισμα και η μαμά προσπαθούσε να τους κρύψει από τον ιδιοκτήτη. Η μικρότερη αδελφή μου γεννήθηκε τον Ιούνιο του 1976 σε μια ιδιωτική κλινική εκεί κοντά και ο μπαμπάς και η μαμά την ονόμασαν Κριστίνα. Εγώ ήμουν μόλις δεκαοχτώ



μηνών, αλλά τη λάτρεψα από την πρώτη στιγμή που την είδα. Ξάπλωνα δίπλα της στο σεντόνι που είχε απλωμένο η μαμά στο πάτωμα και την έπνιγα στα φιλιά. Έγινα η αφοσιωμένη μεγάλη αδελφή και μου άρεσε να την κρατάω αγκαλιά και να παρακολουθώ τη μαμά να της αλλάζει πάνα και να τη θηλάζει. Η μικρή διαφορά στην ηλικία έκανε το δεσμό ανάμεσά μας πολύ δυνατό. Εγώ τη φώναζα Νίνα.

Για τον μπαμπά πολλά πράγματα στην Ινδία αποτέλεσαν ένα μεγάλο πολιτισμικό σοκ. Παρά το γεγονός ότι είχε υπάρ-ξει χίπης και είχε ταξιδέψει στην Κύπρο, στο Ισραήλ και σε διάφορα μέρη της Ευρώπης, μισούσε τη ζέστη, τη βρομιά και τις αρρώστιες της Βομβάης. Επιπλέον κόλλησε μια σοβαρή μορφή ηπατίτιδας και πέρασε αρκετές βδομάδες στο νοσοκο-μείο μετά τη γέννηση της Κριστίνα.

«Το νερό και το φαγητό με αρρώστησαν και είχα τέτοια διάρροια, που έχασα πολλά κιλά. Ένιωθα ντροπή που εγώ, ένας δυτικός, πουλούσα φυλλάδια στο δρόμο, όταν γύρω μου υπήρχαν τόσοι ζητιάνοι και παιδιά που δεν είχαν στέγη ή φαΐ να φάνε», μου είπε.

Το φαγητό για τον μπαμπά και για ολόκληρο το κοινόβιο ήταν μόνιμη πηγή άγχους. Στην αρχή είχαν πολύ λίγα χρή-ματα, αφού οι μοναδικοί πόροι τους ήταν από την πώληση φυλλαδίων για εξευτελιστικά ποσά στους δρόμους. Υπήρχαν φορές που το μόνο που μπορούσαν να αγοράσουν για πολλές μέρες ήταν ρύζι και φακές.

Ακολουθώντας στωικά την αποστολή του στην αποπνικτι-κή ζέστη της Βομβάης, ο μπαμπάς προσπαθούσε να ανακα-λύψει τον προσωπικό του ρόλο σε όλα αυτά. Ήταν έξυπνος άνθρωπος και μορφωμένος κι έτσι μπόρεσε να πιάσει δουλειά στον τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό, όπου έγραφε διαφημιστι-κά τραγουδάκια.

Ξαφνικά θυμήθηκε τις κασέτες του Άγριου Ανέμου, που είχαν τόσο επαινέσει στο Λονδίνο. Επίσης στην κοινότητα είχαν ήδη συζητήσει το ενδεχόμενο να χρησιμοποιήσουν το ραδιόφωνο για να κηρύξουν το μήνυμά τους στον κόσμο. Έτσι σκέφτηκε



την ιδέα να ηχογραφήσει μια σειρά από ημίωρα προγράμμα-τα που θα ονόμαζε Μουσική με Νόημα. Αυτό το πρόγραμμα θα παιζόταν στους τοπικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς. Μπορού-σε να κάνει τα πάντα μόνος του, να γράψει τα κείμενα, να πα-ρουσιάσει την εκπομπή και να διαλέξει τη μουσική.

Από την αρχή τα Παιδιά του Θεού είχαν χρησιμοποιήσει τη μουσική ως μέσο για να προσελκύσουν το ενδιαφέρον. Τα ομαδικά τραγούδια για τη λατρεία του Χριστού ονομάζονταν «εμπνεύσεις» και εντάσσονταν στην καθημερινή ζωή των μα-θητών. Η Οικογένεια είχε προσελκύσει πολλούς ταλαντού-χους καλλιτέχνες και μουσικούς, συμπεριλαμβανομένου και του πρώην κιθαρίστα των Φλίτγουντ Μακ Τζέρεμι Σπένσερ – που είχε στην κυριολεξία προσηλυτιστεί στο δρόμο μια μέρα και εγκατέλειψε μια μουσική περιοδεία για να γίνει μέλος ενός τοπικού κοινοβίου στο Σαν Φρανσίσκο. Αντί για ροκ, τώρα έγραφαν τραγούδια εμπνευσμένα από τη Βίβλο και τις Επιστολές του Μο. Ο μπαμπάς αποφάσισε ότι θα χρησιμο-ποιούσε το ταλέντο του για να διαδοθεί ο λόγος του Θεού. Η εργασία για κάτι που τον έκανε να νιώθει ολοκληρωμένος του έδωσε το κουράγιο να παραμείνει στην Ινδία.

Όταν ο Μο άκουσε για την εκπομπή, επαίνεσε τον μπα-μπά για το πρωτοποριακό πνεύμα του και βοήθησε οικονομι-κά το σχέδιο. Ο μπαμπάς δεν είχε συναντηθεί προσωπικά με τον προφήτη μας –πολύ λίγοι οπαδοί τον είχαν δει–, αλλά οι οδηγίες και τα μηνύματά του μεταφέρονταν μέσω των Επι-στολών του Μο και έφταναν σ’ εμάς από τους ηγέτες, που αποκαλούσαμε ποιμένες. Ο μπαμπάς δούλευε μέρα νύχτα για το ραδιοφωνικό πρόγραμμα, ενώ η μαμά φρόντιζε το μωρό κι εμένα. Εκείνη την εποχή η μαμά ήταν έγκυος για τρίτη φορά και είχε πάλι δύσκολη εγκυμοσύνη. Ανεξάρτητα όμως από το αν ήταν άρρωστη ή όχι, έπρεπε να κερδίζει χρήματα που-λώντας φυλλάδια μέσα στη ζέστη, να περπατάει μίλια κάθε μέρα, σέρνοντας κι εμάς μαζί της με το καροτσάκι.

Πολλοί οπαδοί του Μο –όπως οι γονείς μου– ήταν πιστοί ο ένας στον άλλο και ζούσαν μαζί ως οικογένεια, παρά το γεγο-



νός ότι έμεναν σε πολυάνθρωπα κοινόβια χωρίς να έχουν ιδι-ωτική ζωή. Το 1978 η Επιστολή «Μια σύζυγος», που είχε γρα-φτεί το 1974, έφτασε στις κοινότητες ξεκαθαρίζοντας πως οι γυναίκες της Οικογένειας έπρεπε να ικανοποιούν τις σεξουα-λικές ανάγκες των αντρών, ειδικά των ανύπαντρων. Όλοι εί-μαστε παντρεμένοι ο ένας με τον άλλο και η έννοια της μοι-χείας δεν υπήρχε στην Οικογένεια του Θεού. Το σεξ ήταν η ύψιστη έκφραση αγάπης, προσφοράς και αυτού που ονομά-ζαμε «μοίρασμα». Τα Παιδιά του Θεού ήταν τώρα μια Οικο-γένεια Αγάπης, με κάθε έννοια του όρου.

Κάποιοι οπαδοί δυσκολεύτηκαν να προσαρμοστούν σε αυ-τές τις καινούργιες ελευθερίες, ενώ άλλοι βρήκαν την ευκαι-ρία να κάνουν σεξ με πολλούς συντρόφους. Και οι δύο γονείς μου άρχισαν να «μοιράζονται» με άλλους – αν και νομίζω ότι ο μπαμπάς ήταν πιο πρόθυμος από τη μαμά. Έχοντας κάνει σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα δύο παιδιά και περιμένοντας ακόμα ένα, το σεξ δεν αποτελούσε προτεραιότητα γι’ αυτήν. Ωστόσο η μαμά πίστευε πραγματικά και υπάκουσε στον προ-φήτη, αν και ζήλευε επειδή έπρεπε να μοιράζεται τον μπαμπά με άλλες γυναίκες. Όμως αισθανόταν μόνη και χωρίς αγάπη και βυθίστηκε ακόμα περισσότερο στην κατάθλιψη μετά τη γέννηση του αδελφού μου Ντέιβιντ τον Απρίλιο του 1978. Η τοπική ποιμένας παρατήρησε ότι η μαμά δε μιλούσε και έδει-χνε θλιμμένη και τη ρώτησε τι ήταν αυτό που την απασχολού-σε. Η μαμά τής εμπιστεύτηκε ότι ένιωθε δυστυχισμένη με το γάμο της. Χωρίς να το γνωρίζει η ίδια, η ποιμένας το μετέφερε στις ανώτερες βαθμίδες της ομάδας και της είπαν να στείλει τη μαμά κάπου μακριά για λίγο, να σκεφτεί αν ήθελε να συνε-χίσει το γάμο της. Τη μια στιγμή η μαμά ήταν μαζί μας και την επόμενη είχε φύγει, παίρνοντας μαζί της και τον Ντέιβιντ, σ’ ένα κοινόβιο στο Μαντράς.

Όταν η μαμά επέστρεψε από το ταξίδι της στο Μαντράς, έξι βδομάδες αργότερα, την ακολούθησε ένας νέος άντρας. Το όνομά του ήταν Τζόσουα, ήταν ένας αδελφός από την Αυ-στραλία, και ήταν ξετρελαμένος μαζί της. Αυτή η σχέση προ-



κάλεσε ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα στο γάμο των γονιών μου και οδήγησε σταδιακά στο χωρισμό τους.

Ύστερα, εντελώς απρόσμενα, η αστυνομία της Βομβάης έκανε μια μέρα την εμφάνισή της στην πόρτα του κοινοβίου και είπε πως όλοι οι ξένοι έπρεπε να εγκαταλείψουν αμέσως τη χώρα. Φαίνεται πως μερικοί από τους ντόπιους που είχαν προσχωρήσει στην Οικογένεια είχαν σοκαριστεί από τη σε-ξουαλική ασυδοσία που επικρατούσε. Μερικοί από τους και-νούργιους οπαδούς ήταν όμορφες Ινδές. μια τέτοια συμπερι-φορά δε συμβάδιζε με τις παραδόσεις τους και οι οικογένειές τους είχαν παραπονεθεί. Επίσης είχε αναμιχθεί και η Ιντερ-πόλ, εξαιτίας των γονιών από τη Δύση που προσπαθούσαν να βρουν τα παιδιά τους. Ακολούθησε ένας πανικός μετακόμι-σης, καθώς οι ποιμένες μας έκλεισαν το κοινόβιο.

Η μαμά και ο Τζόσουα αποφάσισαν να επιστρέψουν στην Αγγλία με την Κριστίνα και τον Ντέιβιντ.

«Όμως εγώ επέμενα να κρατήσω εσένα», είπε ο μπαμπάς. «Εσύ είσαι το κοριτσάκι μου».

Ο νεαρός μπαμπάς μου ήταν τόσο όμορφος, που δεν μπο-ρούσα να φανταστώ ότι κάποια γυναίκα θα μπορούσε να τον εγκαταλείψει. Παρόλο που είχε επιλέξει να μείνω κοντά του, υπέφερα που είχα χάσει τη μαμά μου.

Ο μπαμπάς με αγκάλιασε και είπε: «Ήσουν ένα τόσο δυστυχισμένο, θλιβερό πλασματάκι. Τε-

λικά επέμενες τόσο πολύ, που αναγκάστηκα να σου υποσχε-θώ ότι θα περίμενα κάποιο διάστημα μέχρι να βρω καινούργια σύντροφο, μήπως και η μαμά αλλάξει γνώμη».

Πίστεψα τις διαβεβαιώσεις του, πέρα από το αν ήταν αλη-θινές ή όχι, και τα λόγια του με έκαναν να ελπίζω ότι η διάλυ-ση της οικογένειάς μας ήταν κάτι προσωρινό, μια μάταιη ελ-πίδα που κουβαλούσα μέσα στην καρδιά μου για τα επόμενα δύο χρόνια σε δύο διαφορετικές ηπείρους.

Δύο βδομάδες αργότερα εγώ και ο μπαμπάς πήγαμε αεροπο-ρικώς στο Ντουμπάι. Ο μπαμπάς ήταν καταρρακωμένος, γιατί



με τον καιρό είχε αγαπήσει την Ινδία και ένιωθε αβέβαιος για το μέλλον του. Στο Ντουμπάι ο μπαμπάς δέχτηκε ένα απρό-σμενο τηλεφώνημα από τη Φέιθι, τη μικρότερη κόρη του Μο. Βρισκόταν στην Ελλάδα και έψαχνε ένα νέο μέρος για να ξε-κινήσουν ένα καινούργιο εγχείρημα. Η Φέιθι ήταν παθιασμέ-νη, χαρισματική και τόσο εύγλωττη, που μπορούσε να πείσει οποιονδήποτε. Είχε αποφασίσει να συγκεντρώσει τους πιο τα-λαντούχους μουσικούς, τραγουδιστές, συνθέτες και καλλιτέχνες και να τους χρησιμοποιήσει για να προωθήσει το σκοπό μας στον έξω κόσμο και να αποκτήσει περισσότερους οπαδούς.

«Σίμων Πέτρο», ξεκίνησε, «ο Μο είναι πολύ ευχαριστημέ-νος με όσα έχεις πετύχει. Αποφάσισε να υποστηρίξει την πα-ραγωγή και την παγκόσμια διανομή του προγράμματος Μου-σική με Νόημα».

Το πρόγραμμα θα γινόταν πιο μεγάλο και πολύ πιο εμπο-ρικό. Θα αποτελούσε το δόλωμα για να προσελκύσει ακροα-τές, που θα γίνονταν μέλη της Οικογένειας. Θα τους καλού-σαν να επισκεφθούν τις λέσχες «Μουσική με Νόημα» που θα βρίσκονταν στην περιοχή τους. Θα αποστέλλονταν διαρκώς κείμενα μέσω ταχυδρομείου, θα κυκλοφορούσε ένα περιοδικό και θα διοργανώνονταν φιλικά συνέδρια. Το να σου τηλεφω-νεί η ίδια η Φέιθι ήταν μεγάλη τιμή. Ο μπαμπάς ήταν ενθου-σιασμένος που θα υποστήριζαν χρηματικά και οργανωτικά το πρόγραμμά του. Ο στόχος του ήταν πάντα να κερδίσει και-νούργιες ψυχές και ήταν πολύ αφοσιωμένος σε αυτόν. Επειδή ο ίδιος δεν ήταν ιδιαίτερα πρακτικός άνθρωπος, χάρηκε που παρέδωσε τη διεύθυνση του όλου εγχειρήματος στην ηγεσία, ώστε ο ίδιος να μπορέσει να συγκεντρωθεί στο σόου.

Φτάσαμε στην Αθήνα στο τέλος του 1979. Η υπέροχη θέα των ψηλών, χλομών βουνών, που έμοιαζαν να αιωρούνται στο φωτεινό γαλάζιο ουρανό, σου έκοβε την ανάσα κι εμείς διασχί-σαμε την αρχαία χερσόνησο, για να βγούμε στην άλλη άκρη της ακτής, μερικές ώρες απόσταση.

Κάνοντας τη διαδρομή με το αυτοκίνητο ανάμεσα σε σκο-τεινά πεύκα, έβλεπα τη θάλασσα να λαμπυρίζει και τις ψαρό-



βαρκες να λικνίζονται δεμένες στο παλιό λιμάνι της Ραφήνας.Το σπίτι μας ήταν μια τυπική μοντέρνα ελληνική βίλα, με

λευκό χρώμα και κόκκινη στέγη με κεραμίδια. Ο κήπος είχε οπωροφόρα δέντρα, στεγνό γρασίδι, μια κίτρινη μιμόζα και ελιές. Σε κοντινή απόσταση με τα πόδια βρισκόταν ένα μεγά-λο κάμπινγκ με την ονομασία «Κόκο Καμπ». Το μισό ήταν για όσους έκαναν κανονικά διακοπές και το υπόλοιπο μισό το εί-χαμε κλείσει εμείς, η Οικογένεια. Οικογένειες άρχισαν να κα-ταφθάνουν με τροχόσπιτα, μέχρι που τελικά ήμαστε γύρω στα διακόσια άτομα. Όλοι ήταν ή μουσικοί ή τεχνικοί που είχαν επιλεγεί ειδικά για να εργαστούν στο πρόγραμμα του μπαμπά.

Κατά τη διάρκεια της ημέρας έτρεχα παντού ελεύθερη, παίζοντας με τα παιδιά μέσα στο κάμπινγκ ή πλάι στη θάλασ-σα. Υπήρχαν μεγάλα πολύχρωμα βότσαλα να μαζέψω, νεκροί αστερίες και πολλά κοχύλια. Υπήρχαν τόσα να δω, που έπαι-ζα από το ξημέρωμα μέχρι το σούρουπο. Τα μαλλιά μου έμε-ναν αχτένιστα για μέρες. Θυμάμαι μια Αμερικανίδα που την έλεγαν Γουίντι, τραγουδίστρια και στιχουργός, να με καθίζει κάτω και με μια χτένα να προσπαθεί με κόπο να ξεμπερδέψει τις μπερδεμένες μπούκλες μου.

Μερικές φορές τα βράδια έμενα ώρες ξαπλωμένη στο κρε-βάτι μου και βαριόμουν, ενώ ο μπαμπάς ηχογραφούσε όλη τη νύχτα στο στούντιο μαζί με τη Φέιθι Μπεργκ και τον Τζέρε-μι Σπένσερ, που η φήμη δεν τον είχε εγκαταλείψει. Η Φέιθι είχε αποφασίσει να τον χρησιμοποιήσει για να πουλήσει την εκπομπή στους ραδιοφωνικούς σταθμούς.

Για να λύσει το πρόβλημα μ’ εμένα –είχα γίνει πραγματικό αγρίμι–, η Φέιθι έστειλε μια σειρά νταντάδες να με φροντί-ζουν. Πρώτα ήταν μια παντρεμένη γυναίκα που την έλεγαν Ρόζα. Μετά την αντικατέστησε η Κρίσταλ, μια νευρική Αμερι-κανίδα. Η Κρίσταλ ήταν μια μικροκαμωμένη γυναίκα με σφι-χτά χείλη και μια χαίτη από καστανόξανθα μαλλιά που έφτα-ναν μέχρι τους ώμους της. Δεν είχε καθόλου μητρικό ένστικτο και έβριζε σαν λιμενεργάτης, χρησιμοποιώντας μια γλώσσα ανήκουστη για τους καλούς χριστιανούς και πάντα έμπλεκε



σε φασαρίες επειδή έπινε πάρα πολύ. Η Κρίσταλ συχνά ανα-φερόταν σ’ εμένα ως «το κορίτσι με την μπούκλα στο μέτωπο. Όταν είναι καλή, είναι πολύ καλή, αλλά όταν είναι κακή, εί-ναι φριχτή». Ήμουν πράγματι πολύ πεισματάρα, ειδικά μαζί της. Τη μισούσα, γιατί ήξερα ότι είχε σκοπό να κάνει τον μπα-μπά σύζυγό της και ήμουν αποφασισμένη να κάνω ό,τι περ-νάει απ’ το χέρι μου για να σβήσω κάθε υποψία ρομάντζου ανάμεσά τους. Όμως δεν το πέτυχα. Ο μπαμπάς είχε όντως ένα φλερτ μαζί της, αλλά η σχέση τους δεν κράτησε πολύ.

Ο μόνος άνθρωπος στον οποίο υπάκουα ήταν ο μπαμπάς. Τον αγαπούσα περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο και έβα-ζα τα δυνατά μου να τον ευχαριστήσω. Δεν έδινα σημασία σε κανέναν άλλο, περιμένοντας τη μητέρα μου να επιστρέψει κάποια στιγμή, παρόλο που είχαμε πει αντίο κι έλειπε τόσο καιρό, που μου φαινόταν αιώνας. Αλλά γιατί, γιατί δεν μπο-ρούσα να τη θυμηθώ; Γιατί δεν μπορούσα να θυμηθώ ούτε καν εκείνη τη φριχτή στιγμή του αποχωρισμού μας στη Βομβάη;

Επέμενα τόσο πολύ, που τελικά ο μπαμπάς κανόνισε να τηλεφωνήσουμε στη μαμά στο Λονδίνο. Ένιωσα τα πόδια μου να τρέμουν και πήρα το τηλέφωνο, μην πιστεύοντας ότι άκου-γα ξανά τη φωνή της.

«Πότε θα έρθεις πίσω, μανούλα;» ρώτησα με αγωνία και η λαχτάρα όλων αυτών των χρόνων πλημμύρισε τη φωνή μου.

«Σ’ αγαπώ, Σελέστε. Θα προσπαθήσω να έρθω σύντομα». Άκουσα μια φωνή που δεν αναγνώριζα στην άλλη άκρη της

τηλεφωνικής γραμμής. «Η αδελφή σου η Κριστίνα και ο αδελφός σου ο Ντέιβιντ

σ’ αγαπούν και θέλουν κι αυτοί να σε δουν».Είχε πει ότι θα ερχόταν πάλι να ζήσει μαζί μας! Ήμουν

τόσο χαρούμενη.«Όλα έχουν τακτοποιηθεί», μου είπε ο μπαμπάς μετά το

τηλεφώνημα. «Έχουν κλείσει τα εισιτήρια και είναι έτοιμα τα πάντα. Δε θα περάσει πολύς καιρός, αγάπη μου».

Κοίταξα την Κρίσταλ, που καθόταν κοντά μας, και της ανα-κοίνωσα θριαμβευτικά:



«Δεν είναι ανάγκη να μένεις εδώ πια. Η μαμά μου γυρίζει».Η Κρίσταλ μου έριξε ένα βλέμμα όλο θυμό. Μερικές βδο-

μάδες αργότερα οι ηγέτες –που είχαν την τελευταία κουβέ-ντα σε όλα, ακόμα και στην αγάπη– διέκοψαν τη σχέση τους, πιστεύοντας ότι δεν ήταν αρκετά καλή για τον μπαμπά μου, το καινούργιο ραδιοφωνικό αστέρι τους. Εγώ βέβαια δεν το έβλεπα έτσι. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι η μαμά θα επέστρε-φε σύντομα και θα ήμουν και πάλι μαζί με την αδελφή μου και τον αδελφό μου. Λαχταρούσα να την έχω κοντά μου, να με αγκαλιάζει, να μου χτενίζει τα μαλλιά, να είναι πάλι η μαμά μου. Αλλά ο καιρός περνούσε και δε γινόταν τίποτα. Εγώ πε-ρίμενα με ανυπομονησία.

Μια μέρα που ρώτησα τον μπαμπά μου για χιλιοστή φορά «Πότε θα έρθει η μαμά;», δεν μπόρεσε να μου κρύψει πια αυτό που ήξερε πως θα γκρέμιζε όλο τον κόσμο μου.

«Άλλαξε γνώμη. Αποφάσισε να μείνει με τον Τζόσουα».Έμεινα να τον κοιτάω παγωμένη, με την καρδιά μου να

χοροπηδάει από τον πόνο σαν πουλί που φτεροκοπάει. Για-τί είχε αλλάξει γνώμη; Ποιος ήταν αυτός ο Τζόσουα που την είχε πάρει μακριά μας; Δεν μπορούσα να καταλάβω και δεν μπορούσα να αποδεχτώ ότι ήταν οριστικό. Οι αναμνήσεις μου είχαν ξεθωριάσει με το χρόνο και δε θυμόμουν καν το πρόσωπό της πια – αλλά ήταν η μητέρα μου και στην ιδέα αυτή είχα στηρίξει τη μισή μου ζωή. Πήρα την παθιασμένη απόφαση ότι ανεξάρτητα απ’ ό,τι κι αν συνέβαινε, καμία δε θα έπαιρνε τη θέση της.


Στην ίδια σειρά κυκλοφορούν:

Μάρλεϊ ένας μεγάλος μπελάςτου Τζον Γκρόγκαν

Η εκλεκτή ενός αλόγουτης Σούζαν Ρίτσαρντς

ΚΡΙΣΤΙΝΑ ΤΖΟΟΥΝΣ, ΣΕΛΕΣΤΕ ΤΖΟΟΥΝΣ ΚΑΙ ΤΖΟΥΛΙΑΝΑ ΜΠΑΡΙΝΓΚ

Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 δημιουργείται στη Νότια Καλιφόρνια από τον Ντέιβιντ Μπεργκ η αίρεση των Παιδιών του Θεού και σύντο-μα εξαπλώνεται σε πολλές χώρες του κόσμου, ανάμεσά τους και στην Ελλάδα. Στο εσωτερικό της οργάνωσης επικρατεί σεξουαλική ασυ-δοσία. Πολλά παιδιά γεννιούνται στα κοινόβιά της, απομακρύνονται από τους γονείς τους, κακοποιούνται σεξουαλικά και τους ασκείται τεράστια ψυχολογική και σωματική βία.

Το Ποτέ χωρίς την αδελφή μου είναι η συγκλονιστική ιστορία τριών αδελφών, της Σελέστε, της Κριστίνα και της Τζουλιάνα, οι οποίες έζη-σαν στους κόλπους της αίρεσης. Μιλούν για τον αγώνα τους να επιζή-σουν στα κοινόβια-στρατόπεδα, να επουλώσουν τα τραύματά τους και, τελικά, να απομακρυνθούν από την οργάνωση και να ενταχθούν στον πραγματικό κόσμο.

Ένα βιβλίο που συγκινεί και εξεγείρει. Η στεντόρεια φωνή τριών γυ-ναικών που βρήκαν το θάρρος να εκτεθούν, να καταγγείλουν και να ξεκινήσουν έναν αγώνα εν ονόματι όλων αυτών που σιωπούν.

Η Κριστίνα, η Σελέστε και η Τζουλιάνα γεννήθηκαν μέσα στην αίρεση των Παι-διών του Θεού (που τώρα είναι γνωστή με την ονομασία Διεθνής Οικογένεια). Ο πατέρας τους Κρίστοφερ Τζόουνς παρα-μένει μέλος της οργάνωσης. Η Κριστίνα και η Σελέστε έχουν την ίδια μητέρα. Τα τρία κορίτσια χωρίστηκαν από τα αδέλ-φια και τις μητέρες τους σε πολύ μικρή ηλικία και έζησαν σε διάφορα μέρη του κόσμου, πολύ συχνά υπό τη «φροντίδα» θετών γονιών.

Η Κριστίνα ήταν δώδεκα ετών όταν η μητέρα της την απήγαγε από την αίρεση. Η Σελέστε έφυγε λίγo πριν γίνει τριάντα. Η Τζουλιάνα κατάφερε να απελευθερω-θεί στην ηλικία των είκοσι τριών. Από την εποχή που έφυγε από την αίρεση, η Κριστίνα έχει προσπαθήσει να αφυπνί-σει το δημόσιο αίσθημα σχετικά με τις αιρέσεις και τους κινδύνους που αντι-μετωπίζουν οι νέοι που βρίσκονται υπό την επιρροή τους. Η Σελέστε πήγε στο πανεπιστήμιο και σπούδασε Ψυχολογία. Η Τζουλιάνα σπουδάζει Φιλοσοφία και Ψυχολογία και έχει επαφή με τα υπόλοι-πα αδέλφια της, που είναι ακόμη μέλη της αίρεσης.

Αιολέων 36γ, 118 52 Αθήνατηλ.: 210 3411455, fax: 210 3411201e-mail: [email protected]

ISBN 978-960-89344-7-4


Ποτ

έ χω

ρίς

την

αδελ

φή

μου


ΚΡΙΣΤΙΝΑ, ΣΕΛΕΣΤΕ ΚΑΙ ΤΖΟΥΛΙΑΝΑΚ

ΡΙΣ

ΤΙΝ

Α

ΣΕ

ΛΕ

ΣΤ

Ε Κ

ΑΙ

ΤΖ

ΟΥ

ΛΙΑ

ΝΑ

cover Not Without final.indd 1 11/10/09 5:41:09 PM

ΠΟΤΕ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΑΔΕΛΦΗ ΜΟΥ

Documents

Transcript of ΠΟΤΕ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΑΔΕΛΦΗ ΜΟΥ