στράτος φουντούλης

ασκήσειςενδυμίων

στράτος φουντούλης

ασκήσειςενδυμίων

1Ο ήλιος προσπαθεί να κρυφτεί κρύβεται για λίγοαλλά παραμένει ορατός κι υπάρχει ένα βαθυκόκκινοπου πλημμυρίζει τα πάντα -ορατό μόνο όταν τοβγάλεις από το νου

[7]

5Τα χέρια του έτρεμαν σταγόνες κρασιού έπεσανεπάνω στο τραπεζομάντιλο Είχε πάνω από δέκαχρόνια να τη δει Ξάφνου την είδε να πλησιάζει βια-στικά προς το μέρος του επαναλαμβάνοντας τρεις-τέσσερις φορές το όνομά του Οι πιτσιλιές τουκόκκινου κρασιού στο ύφασμα απλώθηκαν σχημά-τισαν μια αμοιβάδα ιδίου μεγέθους με το μπάλωμαδίπλα στο χέρι του με το πιρούνι Εξαφανίσθηκε τοίδιο ξαφνικά όπως εμφανίστηκε πάνω που είχε αρ-χίσει να αισθάνεται άνετα μαζί της Πίσω του νο-σοκομειακοί έμπαιναν βιαστικά προς βοήθειακάποιου που είχε πέσει στο πάτωμα ακούστηκεlaquoκαρδιακή προσβολήraquo Έφερε το ποτήρι στα χείλικαι ρούφηξε μια γουλιά κρασί

[8]

7Και ορίζεις χώρο ενιαίο αποκλεισμένο από συστολέςκαι διαστολές που διαταράσσουν την αταραξίααφαιρείς κάθε προηγούμενο υπόβαθρο και την όποιασκόνη δραματουργίας αφήνεις ανεμπόδιστα την ενι-αία πνοή στη περιήγηση κι αφαίρεσε αφαίρεσε-αφαίρεσε Πάμε στα ενδότερα Τώρα

[9]

11Ο έρωτας που αγνοεί τον έρωτα αυτός των υπό-κωφων θορύβων -ρωτούσες διαρκώς πως φτιάχνεταιη σιωπή το έκανες όπως υπάρχει το laquoθέλωraquo πουαγνοεί το Θέλω στη κοινότητα των συνδεδεμένων κιήταν αργά πρωί μετά τη βροχή ΠαραδομένοςΠροφυλαγμένος Εντάσεις περιοχές τόποι Προφυ-λαγμένα Όλα ο καλπασμός των λειψάνων τόσωνημιτελών ψιθύρων όλα Τα πάντα αίνιγμα ταπάντα σύμπλεγμα τα πάντα αναμονή τα πάνταστη δίνη του στροβίλου ζουν Στη μόνιμη από-κρυψη Ο έρωτας που αγνοεί τον έρωτα ndashκι αυτόδεν είναι παρά μία ιδέα

[10]

13Αγαθό συναίσθημα Όπως αυτά που γεννιούνταιστο καθένα όταν μας πλημυρίζει η περισυλλογή κιη σιωπή σκεπάζεται στιγμιαία από σύννεφα οδεύ-οντας σε δρόμους απάτητους πάντοτε και πάντα ηεπιστροφή έρχεται με τον κατευνασμό εκεί σμίγουνοι ώρες Πριν επανέρθει το ρίγος της ζωής Τοέμαθα Αποσύρθηκες Στη σύνταξη Η εικόνα πουέχω για σένα στο μυαλό είναι το κορίτσι με το λείονεανικό λευκό δέρμα το καθάριο βλέμμα Προτιμώνα μην συναντηθούμε Ποτέ Μεγαλώσαμε Την ει-κόνα Εκείνη μόνο θέλω να κρατήσω

[11]

14Ορίστε δεν σταματούν οι οθόνες να τρεμοπαίζουν κιαπέναντι ο κήπος πολλών εισαγωγικών στολισμέ-νος-έως-εκεί στο σκουπίδι επιμένει κι η αλάνθαστηεντύπωση Οθόνη-κήπος και μέτριες πλειοψηφίες καιάλλα βρομερά εγκληματικά περιτυλίγματα κι αςπροδίδει φανερά το βλέμμα σου το δικό μου χτε-σινό όνειρο

[12]

16Στα κεντήματα θα βρίσκονται πλέον όλες μου οιιστορίες και συνιστώ την αναβολή των κρίσεών σαςη ακριβής ημερομηνία δεν έχει καμία σημασία η τε-λευταία μου πνοή θα προσφέρει ndashευελπιστώ- αυτόπου μου στέρησε η πολύτιμη μνήμη Σαν δότης κά-ποτε είχα κάνει λάθος δεν έπρεπε να είχα προσφέ-ρει Ως γνωστόν ο δότης μόνο χάνει τη μνήμη τουΚανείς άλλος

[13]

18Ίσως στην απομονωμένη πίσω αυλή γιατί οι μέρεςκαι οι στιγμές είναι εικόνες που μπλέκονται ανάμεσασε λέξεις που έχεις συλλάβει και θέλεις να κρατήσειςγια ώρα ανάγκης αλλά πάλι τα πανύψηλα δέντρασαλεύουν εδώ κι εκεί από το αεράκι κι η ψάθινη ήπλαστική καρέκλα με το ξύλινο τραπέζι εικόνες είναικι αυτέςγαντζώνεσαι στην ευδιάλυτη ατμόσφαιραπαρακαλάς να κρατήσει κι άλλο λίγο ακόμα έωςότου πάρεις τους σκονισμένους δρόμους των λέξεωνεκεί που παρεμβάλουν πάντα εικόνες έτσι είναι ήδεν είναι οι μέρες κι οι στιγμές πριν μεταμορφωθούνσε πομπώδεις παράτες χωρίς τελειωμό τότε πουαποφασίζεις γλιστράς αθόρυβα απομακρύνεσαι

[14]

20laquoκι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί ηψυχή μας αύριο κάνει πανιάraquo

[Γιώργος Σεφέρης]

Λιγοστά θα είναι όπως λέει κι ο ποιητής σαν σκο-τεινοί κύκλοι σαν δυο γυμνά αγκαλιασμένα σώματαστο χιόνι κι ένα ξεχασμένο τραγούδι εκεί στο ακα-τοίκητο σπίτι που δεν έλαβε μήνυμά σου κι η ση-μασία των γεγονότων που βυθίζεται ολόλευκη σεασβεστόλακκο κι ούτε στιγμή απραξίας στο αιω-ρούμενο πάνω-ψηλά από την πόλη ποδήλατο μερόδες στο χρώμα των ματιών σου κι άλλες πολλέςιστορίες που λιγοστά χρειάζονται λόγια να τιςπούμε προσευχόμενοι στο παλιό συννεφιασμένο μαςπρόσωπο γιατί εκεί στο παλιό μας πρόσωπο είμα-στε φυλακισμένοι

[15]

23Παν το μη αφορήτως σχολαστικόνφαίνεται ημίν σήμερον χυδαίον

Εμμανουήλ Ροΐδης

Η πόλη Δεν ξέρω ndashούτε θυμάμαι Η πόλη ίσα πουδιακρίνονταν στις μισοσκότεινες κιαροσκούρες αραι-ωμένες πινελιές του δειλινού Εκεί Στα κρυφά πουπροστρέχουμε χωρίς αυταπάτες Βλέπετε στη πόληη επιβεβαίωση προέρχεται από την αόρατη προη-γούμενη γνωριμία -αυτή που δεν αμφισβήτησε τηνπαρακμή μας Καμία λοιπόν αφορμή για νέες προ-σεγγίσεις μόνο η προσέγγιση της φθινοπωρινήςδροσιάς και η πιθανότητα να είναι και αυτή γέν-νημα της σκέψης Η πόλη Δεν ξέρω ndashούτε θυμάμαιΔεν με λυπεί η απώλεια μια ιδέας μιας φράσης -αυτές συνήθως πάνε κι έρχονται και εάν δεν απα-τώμαι αυτό το πήγαινέλα είναι από τουςπιστότερους μέντορές μας Αυτό που λείπει είναι ηαναγκαία γεύση πικρού λυρισμού

[16]

25Ξέρω κι εγώ να ανανεώνω μrsquo ένα καινούργιο βλέμμαλευκές σελίδες με γραμμές που χαράχτηκαν για νακοσμηθούν Υπάρχει κι ένα ύφασμα γεμάτο σημάδιασκουριάς παρασύρει σε στροφές με ρίμα παλαιότε-ρων ρυθμών και η ψυχή τρέμει στο αντίκρισμα εκεί-νου που βρίσκεται πάντα πίσω μας σαν σύνοψηπαραλογισμού των εποχών Εκείνων Α πως θέλωνα αποτυπώνω παθήματα απατεωνιές συμπλοκέςΝα τις βλέπω αναπαυόμενος ηδονικά σε μια αιώραπου πάντα ονειρευόμουν έτσι καθώς θα είμαι ιδρω-μένος μrsquo ένα πολύχρωμο ποτήρι στο χέρι Νrsquo απο-τυπώνω νrsquo αποτυπώνω˙ και εσύ στο βάθος ναπαρατηρείς˙ περιμένοντάς με να πατήσω το πρώτοσκαλί που βρίσκεται πάντα πίσω από μια πόρτα˙δίπλα σrsquo εκείνη τη γυναίκα του διαδρόμου που βρί-σκεται εκεί μόνη γυμνή σαν άσπιλη οθόνη μερικώνεκατοστών

[17]

26Εκείνο που Πλανάται πάνω από τη παλιά γειτονιάκαι το άλλο που ντύνει κουβέντες μέσα στη σιωπήΓνωστών ιστορίες Εν μέσω ελαχίστως διακριτώνφράσεων Η σκέψη που τυλίγει δύο καλλωπισμένεςεπιστολές˙ αφημένες έξω από την πόρτα γνωστούδιπλανού φίλου πονεμένου Ποιος να τις έγραψεΚαι εκείνος που διηγείται τα ελάχιστα που ξέρειραντίζει ευωδία στο κάθε του βήμα Στην παλιάγειτονιά Ο έγκλειστος νέος του υπογείου Ηόμορφη απέναντι με τα σορτς που γνέφει συνωμο-τικά ραντεβού τα μεσάνυχτα Ο αλλόκοτος αλλοτι-νός μικρόκοσμός μας η μυρωδιά τουφρεσκο-σιδερωμένου ρούχου το ηλιόλουστο διά-τρητο απόγευμα Τώρα η σιωπή βλέπεται πια μετα γυμνά σου μάτια Να Εκεί Στέκει δίπλα στηφιάλη με τα όνειρα που δραπετεύουν λίγο-λίγο προςμια ανέφικτη επιλογή μακριά Πολύ μακριά Κανέναυπαινικτικό έστω ίχνος διεξόδου Μόνο ένα βάροςπάντα στουςώμους βαραίνει

[18]

28Μια κραυγή Όχι ενός κότσυφα αλλά μιας γραφικήςαπεικόνισης Αίμα και μελάνι ταιριάζουν στην οσμήκαι στη κραυγή Τέτοια είναι και η συνάντηση ενόςξένου σε άγνωστο σπίτι γεμάτο ατέλειωτα τρένακαι πόλεις και πλήθος ανθρώπων που θα του αλ-λάξουν τη ζωή συνταξιδιώτες αχώριστοι και ξένοισυγχρόνως ένας μικρόκοσμος σχέσεων και αποκρυ-πτογραφήσεων Ένα διστακτικό μεγάλο βήμα μεενοχές τρέλα και τιμητικούς απόηχους έως ότου οιλέξεις πάρουν το σχήμα του νου Όλα αφομοιωμέναστη σκηνή παρέα με διδαχές των παλιών Όλα γιατον ελάχιστο σεβασμό στο εισιτήριο που κάποιοιέχασαν και που άλλοιακόμα κρατούν

[19]

29Πέρασαν σαράντα τόσα χρόνια Το κάψιμο τωνμυρμηγκιών ήταν στη βραδινή μας διάταξη συνδυά-ζονταν συχνά με σκοπεύσεις αεροβόλου στις λάμπεςτου δήμου και τριάντα οκτώ χρόνια από το laquoΜιλάη Μόσχαraquo του Αναγνωστάκη Τα ταξίδια μας μα-κρινά σε Μοντεβίδεο Σαγκάη Καλκούτα Μνήμες-ξόανα που προστέθηκαν και μεταφέρθηκαν σείσκιους Σχήματα χρωματιστά υπόγεια διαφανήσχήματα Ανάκατα με σκόνη άμμο άχυρο τριμμένοκεραμίδι και φιγούρες γυναικείες Όλα αδιάψευσταείδωλα πυρετικών διαθέσεων στέκονται κοντά προ-σφέροντας χάδι ανάμεσα σε διαστήματα σιωπήςαφάνειας Νόστος Όλες οι ασκήμιες του χτες πέρα-σαν στη καθαρότητα σήμερα τώρα συνεχίζουμε ναμαζεύουμε νωπές παπαρούνες Αυτό θέλουμε Για ταδυσάρεστα

μιλιά

[20]

ΟΙ ΑΣΚΗΣΕΙΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΦΟΥΝΤΟΥΛΗ

ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΑΝ ΨΗΦΙΑΚΑΑΠΟ ΤΟ ΒΑΣΙΛΗ ΛΑΛΙΩΤΗ

ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΤΟΥ 2013

f

στράτος φουντούλης

ασκήσειςενδυμίων

1Ο ήλιος προσπαθεί να κρυφτεί κρύβεται για λίγοαλλά παραμένει ορατός κι υπάρχει ένα βαθυκόκκινοπου πλημμυρίζει τα πάντα -ορατό μόνο όταν τοβγάλεις από το νου

[7]

5Τα χέρια του έτρεμαν σταγόνες κρασιού έπεσανεπάνω στο τραπεζομάντιλο Είχε πάνω από δέκαχρόνια να τη δει Ξάφνου την είδε να πλησιάζει βια-στικά προς το μέρος του επαναλαμβάνοντας τρεις-τέσσερις φορές το όνομά του Οι πιτσιλιές τουκόκκινου κρασιού στο ύφασμα απλώθηκαν σχημά-τισαν μια αμοιβάδα ιδίου μεγέθους με το μπάλωμαδίπλα στο χέρι του με το πιρούνι Εξαφανίσθηκε τοίδιο ξαφνικά όπως εμφανίστηκε πάνω που είχε αρ-χίσει να αισθάνεται άνετα μαζί της Πίσω του νο-σοκομειακοί έμπαιναν βιαστικά προς βοήθειακάποιου που είχε πέσει στο πάτωμα ακούστηκεlaquoκαρδιακή προσβολήraquo Έφερε το ποτήρι στα χείλικαι ρούφηξε μια γουλιά κρασί

[8]

7Και ορίζεις χώρο ενιαίο αποκλεισμένο από συστολέςκαι διαστολές που διαταράσσουν την αταραξίααφαιρείς κάθε προηγούμενο υπόβαθρο και την όποιασκόνη δραματουργίας αφήνεις ανεμπόδιστα την ενι-αία πνοή στη περιήγηση κι αφαίρεσε αφαίρεσε-αφαίρεσε Πάμε στα ενδότερα Τώρα

[9]

11Ο έρωτας που αγνοεί τον έρωτα αυτός των υπό-κωφων θορύβων -ρωτούσες διαρκώς πως φτιάχνεταιη σιωπή το έκανες όπως υπάρχει το laquoθέλωraquo πουαγνοεί το Θέλω στη κοινότητα των συνδεδεμένων κιήταν αργά πρωί μετά τη βροχή ΠαραδομένοςΠροφυλαγμένος Εντάσεις περιοχές τόποι Προφυ-λαγμένα Όλα ο καλπασμός των λειψάνων τόσωνημιτελών ψιθύρων όλα Τα πάντα αίνιγμα ταπάντα σύμπλεγμα τα πάντα αναμονή τα πάνταστη δίνη του στροβίλου ζουν Στη μόνιμη από-κρυψη Ο έρωτας που αγνοεί τον έρωτα ndashκι αυτόδεν είναι παρά μία ιδέα

[10]

13Αγαθό συναίσθημα Όπως αυτά που γεννιούνταιστο καθένα όταν μας πλημυρίζει η περισυλλογή κιη σιωπή σκεπάζεται στιγμιαία από σύννεφα οδεύ-οντας σε δρόμους απάτητους πάντοτε και πάντα ηεπιστροφή έρχεται με τον κατευνασμό εκεί σμίγουνοι ώρες Πριν επανέρθει το ρίγος της ζωής Τοέμαθα Αποσύρθηκες Στη σύνταξη Η εικόνα πουέχω για σένα στο μυαλό είναι το κορίτσι με το λείονεανικό λευκό δέρμα το καθάριο βλέμμα Προτιμώνα μην συναντηθούμε Ποτέ Μεγαλώσαμε Την ει-κόνα Εκείνη μόνο θέλω να κρατήσω

[11]

14Ορίστε δεν σταματούν οι οθόνες να τρεμοπαίζουν κιαπέναντι ο κήπος πολλών εισαγωγικών στολισμέ-νος-έως-εκεί στο σκουπίδι επιμένει κι η αλάνθαστηεντύπωση Οθόνη-κήπος και μέτριες πλειοψηφίες καιάλλα βρομερά εγκληματικά περιτυλίγματα κι αςπροδίδει φανερά το βλέμμα σου το δικό μου χτε-σινό όνειρο

[12]

16Στα κεντήματα θα βρίσκονται πλέον όλες μου οιιστορίες και συνιστώ την αναβολή των κρίσεών σαςη ακριβής ημερομηνία δεν έχει καμία σημασία η τε-λευταία μου πνοή θα προσφέρει ndashευελπιστώ- αυτόπου μου στέρησε η πολύτιμη μνήμη Σαν δότης κά-ποτε είχα κάνει λάθος δεν έπρεπε να είχα προσφέ-ρει Ως γνωστόν ο δότης μόνο χάνει τη μνήμη τουΚανείς άλλος

[13]

18Ίσως στην απομονωμένη πίσω αυλή γιατί οι μέρεςκαι οι στιγμές είναι εικόνες που μπλέκονται ανάμεσασε λέξεις που έχεις συλλάβει και θέλεις να κρατήσειςγια ώρα ανάγκης αλλά πάλι τα πανύψηλα δέντρασαλεύουν εδώ κι εκεί από το αεράκι κι η ψάθινη ήπλαστική καρέκλα με το ξύλινο τραπέζι εικόνες είναικι αυτέςγαντζώνεσαι στην ευδιάλυτη ατμόσφαιραπαρακαλάς να κρατήσει κι άλλο λίγο ακόμα έωςότου πάρεις τους σκονισμένους δρόμους των λέξεωνεκεί που παρεμβάλουν πάντα εικόνες έτσι είναι ήδεν είναι οι μέρες κι οι στιγμές πριν μεταμορφωθούνσε πομπώδεις παράτες χωρίς τελειωμό τότε πουαποφασίζεις γλιστράς αθόρυβα απομακρύνεσαι

[14]

20laquoκι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί ηψυχή μας αύριο κάνει πανιάraquo

[Γιώργος Σεφέρης]

Λιγοστά θα είναι όπως λέει κι ο ποιητής σαν σκο-τεινοί κύκλοι σαν δυο γυμνά αγκαλιασμένα σώματαστο χιόνι κι ένα ξεχασμένο τραγούδι εκεί στο ακα-τοίκητο σπίτι που δεν έλαβε μήνυμά σου κι η ση-μασία των γεγονότων που βυθίζεται ολόλευκη σεασβεστόλακκο κι ούτε στιγμή απραξίας στο αιω-ρούμενο πάνω-ψηλά από την πόλη ποδήλατο μερόδες στο χρώμα των ματιών σου κι άλλες πολλέςιστορίες που λιγοστά χρειάζονται λόγια να τιςπούμε προσευχόμενοι στο παλιό συννεφιασμένο μαςπρόσωπο γιατί εκεί στο παλιό μας πρόσωπο είμα-στε φυλακισμένοι

[15]

23Παν το μη αφορήτως σχολαστικόνφαίνεται ημίν σήμερον χυδαίον

Εμμανουήλ Ροΐδης

Η πόλη Δεν ξέρω ndashούτε θυμάμαι Η πόλη ίσα πουδιακρίνονταν στις μισοσκότεινες κιαροσκούρες αραι-ωμένες πινελιές του δειλινού Εκεί Στα κρυφά πουπροστρέχουμε χωρίς αυταπάτες Βλέπετε στη πόληη επιβεβαίωση προέρχεται από την αόρατη προη-γούμενη γνωριμία -αυτή που δεν αμφισβήτησε τηνπαρακμή μας Καμία λοιπόν αφορμή για νέες προ-σεγγίσεις μόνο η προσέγγιση της φθινοπωρινήςδροσιάς και η πιθανότητα να είναι και αυτή γέν-νημα της σκέψης Η πόλη Δεν ξέρω ndashούτε θυμάμαιΔεν με λυπεί η απώλεια μια ιδέας μιας φράσης -αυτές συνήθως πάνε κι έρχονται και εάν δεν απα-τώμαι αυτό το πήγαινέλα είναι από τουςπιστότερους μέντορές μας Αυτό που λείπει είναι ηαναγκαία γεύση πικρού λυρισμού

[16]

25Ξέρω κι εγώ να ανανεώνω μrsquo ένα καινούργιο βλέμμαλευκές σελίδες με γραμμές που χαράχτηκαν για νακοσμηθούν Υπάρχει κι ένα ύφασμα γεμάτο σημάδιασκουριάς παρασύρει σε στροφές με ρίμα παλαιότε-ρων ρυθμών και η ψυχή τρέμει στο αντίκρισμα εκεί-νου που βρίσκεται πάντα πίσω μας σαν σύνοψηπαραλογισμού των εποχών Εκείνων Α πως θέλωνα αποτυπώνω παθήματα απατεωνιές συμπλοκέςΝα τις βλέπω αναπαυόμενος ηδονικά σε μια αιώραπου πάντα ονειρευόμουν έτσι καθώς θα είμαι ιδρω-μένος μrsquo ένα πολύχρωμο ποτήρι στο χέρι Νrsquo απο-τυπώνω νrsquo αποτυπώνω˙ και εσύ στο βάθος ναπαρατηρείς˙ περιμένοντάς με να πατήσω το πρώτοσκαλί που βρίσκεται πάντα πίσω από μια πόρτα˙δίπλα σrsquo εκείνη τη γυναίκα του διαδρόμου που βρί-σκεται εκεί μόνη γυμνή σαν άσπιλη οθόνη μερικώνεκατοστών

[17]

26Εκείνο που Πλανάται πάνω από τη παλιά γειτονιάκαι το άλλο που ντύνει κουβέντες μέσα στη σιωπήΓνωστών ιστορίες Εν μέσω ελαχίστως διακριτώνφράσεων Η σκέψη που τυλίγει δύο καλλωπισμένεςεπιστολές˙ αφημένες έξω από την πόρτα γνωστούδιπλανού φίλου πονεμένου Ποιος να τις έγραψεΚαι εκείνος που διηγείται τα ελάχιστα που ξέρειραντίζει ευωδία στο κάθε του βήμα Στην παλιάγειτονιά Ο έγκλειστος νέος του υπογείου Ηόμορφη απέναντι με τα σορτς που γνέφει συνωμο-τικά ραντεβού τα μεσάνυχτα Ο αλλόκοτος αλλοτι-νός μικρόκοσμός μας η μυρωδιά τουφρεσκο-σιδερωμένου ρούχου το ηλιόλουστο διά-τρητο απόγευμα Τώρα η σιωπή βλέπεται πια μετα γυμνά σου μάτια Να Εκεί Στέκει δίπλα στηφιάλη με τα όνειρα που δραπετεύουν λίγο-λίγο προςμια ανέφικτη επιλογή μακριά Πολύ μακριά Κανέναυπαινικτικό έστω ίχνος διεξόδου Μόνο ένα βάροςπάντα στουςώμους βαραίνει

[18]

28Μια κραυγή Όχι ενός κότσυφα αλλά μιας γραφικήςαπεικόνισης Αίμα και μελάνι ταιριάζουν στην οσμήκαι στη κραυγή Τέτοια είναι και η συνάντηση ενόςξένου σε άγνωστο σπίτι γεμάτο ατέλειωτα τρένακαι πόλεις και πλήθος ανθρώπων που θα του αλ-λάξουν τη ζωή συνταξιδιώτες αχώριστοι και ξένοισυγχρόνως ένας μικρόκοσμος σχέσεων και αποκρυ-πτογραφήσεων Ένα διστακτικό μεγάλο βήμα μεενοχές τρέλα και τιμητικούς απόηχους έως ότου οιλέξεις πάρουν το σχήμα του νου Όλα αφομοιωμέναστη σκηνή παρέα με διδαχές των παλιών Όλα γιατον ελάχιστο σεβασμό στο εισιτήριο που κάποιοιέχασαν και που άλλοιακόμα κρατούν

[19]

29Πέρασαν σαράντα τόσα χρόνια Το κάψιμο τωνμυρμηγκιών ήταν στη βραδινή μας διάταξη συνδυά-ζονταν συχνά με σκοπεύσεις αεροβόλου στις λάμπεςτου δήμου και τριάντα οκτώ χρόνια από το laquoΜιλάη Μόσχαraquo του Αναγνωστάκη Τα ταξίδια μας μα-κρινά σε Μοντεβίδεο Σαγκάη Καλκούτα Μνήμες-ξόανα που προστέθηκαν και μεταφέρθηκαν σείσκιους Σχήματα χρωματιστά υπόγεια διαφανήσχήματα Ανάκατα με σκόνη άμμο άχυρο τριμμένοκεραμίδι και φιγούρες γυναικείες Όλα αδιάψευσταείδωλα πυρετικών διαθέσεων στέκονται κοντά προ-σφέροντας χάδι ανάμεσα σε διαστήματα σιωπήςαφάνειας Νόστος Όλες οι ασκήμιες του χτες πέρα-σαν στη καθαρότητα σήμερα τώρα συνεχίζουμε ναμαζεύουμε νωπές παπαρούνες Αυτό θέλουμε Για ταδυσάρεστα

μιλιά

[20]

ΟΙ ΑΣΚΗΣΕΙΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΦΟΥΝΤΟΥΛΗ

ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΑΝ ΨΗΦΙΑΚΑΑΠΟ ΤΟ ΒΑΣΙΛΗ ΛΑΛΙΩΤΗ

ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΤΟΥ 2013

f

1Ο ήλιος προσπαθεί να κρυφτεί κρύβεται για λίγοαλλά παραμένει ορατός κι υπάρχει ένα βαθυκόκκινοπου πλημμυρίζει τα πάντα -ορατό μόνο όταν τοβγάλεις από το νου

[7]

5Τα χέρια του έτρεμαν σταγόνες κρασιού έπεσανεπάνω στο τραπεζομάντιλο Είχε πάνω από δέκαχρόνια να τη δει Ξάφνου την είδε να πλησιάζει βια-στικά προς το μέρος του επαναλαμβάνοντας τρεις-τέσσερις φορές το όνομά του Οι πιτσιλιές τουκόκκινου κρασιού στο ύφασμα απλώθηκαν σχημά-τισαν μια αμοιβάδα ιδίου μεγέθους με το μπάλωμαδίπλα στο χέρι του με το πιρούνι Εξαφανίσθηκε τοίδιο ξαφνικά όπως εμφανίστηκε πάνω που είχε αρ-χίσει να αισθάνεται άνετα μαζί της Πίσω του νο-σοκομειακοί έμπαιναν βιαστικά προς βοήθειακάποιου που είχε πέσει στο πάτωμα ακούστηκεlaquoκαρδιακή προσβολήraquo Έφερε το ποτήρι στα χείλικαι ρούφηξε μια γουλιά κρασί

[8]

7Και ορίζεις χώρο ενιαίο αποκλεισμένο από συστολέςκαι διαστολές που διαταράσσουν την αταραξίααφαιρείς κάθε προηγούμενο υπόβαθρο και την όποιασκόνη δραματουργίας αφήνεις ανεμπόδιστα την ενι-αία πνοή στη περιήγηση κι αφαίρεσε αφαίρεσε-αφαίρεσε Πάμε στα ενδότερα Τώρα

[9]

11Ο έρωτας που αγνοεί τον έρωτα αυτός των υπό-κωφων θορύβων -ρωτούσες διαρκώς πως φτιάχνεταιη σιωπή το έκανες όπως υπάρχει το laquoθέλωraquo πουαγνοεί το Θέλω στη κοινότητα των συνδεδεμένων κιήταν αργά πρωί μετά τη βροχή ΠαραδομένοςΠροφυλαγμένος Εντάσεις περιοχές τόποι Προφυ-λαγμένα Όλα ο καλπασμός των λειψάνων τόσωνημιτελών ψιθύρων όλα Τα πάντα αίνιγμα ταπάντα σύμπλεγμα τα πάντα αναμονή τα πάνταστη δίνη του στροβίλου ζουν Στη μόνιμη από-κρυψη Ο έρωτας που αγνοεί τον έρωτα ndashκι αυτόδεν είναι παρά μία ιδέα

[10]

13Αγαθό συναίσθημα Όπως αυτά που γεννιούνταιστο καθένα όταν μας πλημυρίζει η περισυλλογή κιη σιωπή σκεπάζεται στιγμιαία από σύννεφα οδεύ-οντας σε δρόμους απάτητους πάντοτε και πάντα ηεπιστροφή έρχεται με τον κατευνασμό εκεί σμίγουνοι ώρες Πριν επανέρθει το ρίγος της ζωής Τοέμαθα Αποσύρθηκες Στη σύνταξη Η εικόνα πουέχω για σένα στο μυαλό είναι το κορίτσι με το λείονεανικό λευκό δέρμα το καθάριο βλέμμα Προτιμώνα μην συναντηθούμε Ποτέ Μεγαλώσαμε Την ει-κόνα Εκείνη μόνο θέλω να κρατήσω

[11]

14Ορίστε δεν σταματούν οι οθόνες να τρεμοπαίζουν κιαπέναντι ο κήπος πολλών εισαγωγικών στολισμέ-νος-έως-εκεί στο σκουπίδι επιμένει κι η αλάνθαστηεντύπωση Οθόνη-κήπος και μέτριες πλειοψηφίες καιάλλα βρομερά εγκληματικά περιτυλίγματα κι αςπροδίδει φανερά το βλέμμα σου το δικό μου χτε-σινό όνειρο

[12]

16Στα κεντήματα θα βρίσκονται πλέον όλες μου οιιστορίες και συνιστώ την αναβολή των κρίσεών σαςη ακριβής ημερομηνία δεν έχει καμία σημασία η τε-λευταία μου πνοή θα προσφέρει ndashευελπιστώ- αυτόπου μου στέρησε η πολύτιμη μνήμη Σαν δότης κά-ποτε είχα κάνει λάθος δεν έπρεπε να είχα προσφέ-ρει Ως γνωστόν ο δότης μόνο χάνει τη μνήμη τουΚανείς άλλος

[13]

18Ίσως στην απομονωμένη πίσω αυλή γιατί οι μέρεςκαι οι στιγμές είναι εικόνες που μπλέκονται ανάμεσασε λέξεις που έχεις συλλάβει και θέλεις να κρατήσειςγια ώρα ανάγκης αλλά πάλι τα πανύψηλα δέντρασαλεύουν εδώ κι εκεί από το αεράκι κι η ψάθινη ήπλαστική καρέκλα με το ξύλινο τραπέζι εικόνες είναικι αυτέςγαντζώνεσαι στην ευδιάλυτη ατμόσφαιραπαρακαλάς να κρατήσει κι άλλο λίγο ακόμα έωςότου πάρεις τους σκονισμένους δρόμους των λέξεωνεκεί που παρεμβάλουν πάντα εικόνες έτσι είναι ήδεν είναι οι μέρες κι οι στιγμές πριν μεταμορφωθούνσε πομπώδεις παράτες χωρίς τελειωμό τότε πουαποφασίζεις γλιστράς αθόρυβα απομακρύνεσαι

[14]

20laquoκι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί ηψυχή μας αύριο κάνει πανιάraquo

[Γιώργος Σεφέρης]

Λιγοστά θα είναι όπως λέει κι ο ποιητής σαν σκο-τεινοί κύκλοι σαν δυο γυμνά αγκαλιασμένα σώματαστο χιόνι κι ένα ξεχασμένο τραγούδι εκεί στο ακα-τοίκητο σπίτι που δεν έλαβε μήνυμά σου κι η ση-μασία των γεγονότων που βυθίζεται ολόλευκη σεασβεστόλακκο κι ούτε στιγμή απραξίας στο αιω-ρούμενο πάνω-ψηλά από την πόλη ποδήλατο μερόδες στο χρώμα των ματιών σου κι άλλες πολλέςιστορίες που λιγοστά χρειάζονται λόγια να τιςπούμε προσευχόμενοι στο παλιό συννεφιασμένο μαςπρόσωπο γιατί εκεί στο παλιό μας πρόσωπο είμα-στε φυλακισμένοι

[15]

23Παν το μη αφορήτως σχολαστικόνφαίνεται ημίν σήμερον χυδαίον

Εμμανουήλ Ροΐδης

Η πόλη Δεν ξέρω ndashούτε θυμάμαι Η πόλη ίσα πουδιακρίνονταν στις μισοσκότεινες κιαροσκούρες αραι-ωμένες πινελιές του δειλινού Εκεί Στα κρυφά πουπροστρέχουμε χωρίς αυταπάτες Βλέπετε στη πόληη επιβεβαίωση προέρχεται από την αόρατη προη-γούμενη γνωριμία -αυτή που δεν αμφισβήτησε τηνπαρακμή μας Καμία λοιπόν αφορμή για νέες προ-σεγγίσεις μόνο η προσέγγιση της φθινοπωρινήςδροσιάς και η πιθανότητα να είναι και αυτή γέν-νημα της σκέψης Η πόλη Δεν ξέρω ndashούτε θυμάμαιΔεν με λυπεί η απώλεια μια ιδέας μιας φράσης -αυτές συνήθως πάνε κι έρχονται και εάν δεν απα-τώμαι αυτό το πήγαινέλα είναι από τουςπιστότερους μέντορές μας Αυτό που λείπει είναι ηαναγκαία γεύση πικρού λυρισμού

[16]

25Ξέρω κι εγώ να ανανεώνω μrsquo ένα καινούργιο βλέμμαλευκές σελίδες με γραμμές που χαράχτηκαν για νακοσμηθούν Υπάρχει κι ένα ύφασμα γεμάτο σημάδιασκουριάς παρασύρει σε στροφές με ρίμα παλαιότε-ρων ρυθμών και η ψυχή τρέμει στο αντίκρισμα εκεί-νου που βρίσκεται πάντα πίσω μας σαν σύνοψηπαραλογισμού των εποχών Εκείνων Α πως θέλωνα αποτυπώνω παθήματα απατεωνιές συμπλοκέςΝα τις βλέπω αναπαυόμενος ηδονικά σε μια αιώραπου πάντα ονειρευόμουν έτσι καθώς θα είμαι ιδρω-μένος μrsquo ένα πολύχρωμο ποτήρι στο χέρι Νrsquo απο-τυπώνω νrsquo αποτυπώνω˙ και εσύ στο βάθος ναπαρατηρείς˙ περιμένοντάς με να πατήσω το πρώτοσκαλί που βρίσκεται πάντα πίσω από μια πόρτα˙δίπλα σrsquo εκείνη τη γυναίκα του διαδρόμου που βρί-σκεται εκεί μόνη γυμνή σαν άσπιλη οθόνη μερικώνεκατοστών

[17]

26Εκείνο που Πλανάται πάνω από τη παλιά γειτονιάκαι το άλλο που ντύνει κουβέντες μέσα στη σιωπήΓνωστών ιστορίες Εν μέσω ελαχίστως διακριτώνφράσεων Η σκέψη που τυλίγει δύο καλλωπισμένεςεπιστολές˙ αφημένες έξω από την πόρτα γνωστούδιπλανού φίλου πονεμένου Ποιος να τις έγραψεΚαι εκείνος που διηγείται τα ελάχιστα που ξέρειραντίζει ευωδία στο κάθε του βήμα Στην παλιάγειτονιά Ο έγκλειστος νέος του υπογείου Ηόμορφη απέναντι με τα σορτς που γνέφει συνωμο-τικά ραντεβού τα μεσάνυχτα Ο αλλόκοτος αλλοτι-νός μικρόκοσμός μας η μυρωδιά τουφρεσκο-σιδερωμένου ρούχου το ηλιόλουστο διά-τρητο απόγευμα Τώρα η σιωπή βλέπεται πια μετα γυμνά σου μάτια Να Εκεί Στέκει δίπλα στηφιάλη με τα όνειρα που δραπετεύουν λίγο-λίγο προςμια ανέφικτη επιλογή μακριά Πολύ μακριά Κανέναυπαινικτικό έστω ίχνος διεξόδου Μόνο ένα βάροςπάντα στουςώμους βαραίνει

[18]

28Μια κραυγή Όχι ενός κότσυφα αλλά μιας γραφικήςαπεικόνισης Αίμα και μελάνι ταιριάζουν στην οσμήκαι στη κραυγή Τέτοια είναι και η συνάντηση ενόςξένου σε άγνωστο σπίτι γεμάτο ατέλειωτα τρένακαι πόλεις και πλήθος ανθρώπων που θα του αλ-λάξουν τη ζωή συνταξιδιώτες αχώριστοι και ξένοισυγχρόνως ένας μικρόκοσμος σχέσεων και αποκρυ-πτογραφήσεων Ένα διστακτικό μεγάλο βήμα μεενοχές τρέλα και τιμητικούς απόηχους έως ότου οιλέξεις πάρουν το σχήμα του νου Όλα αφομοιωμέναστη σκηνή παρέα με διδαχές των παλιών Όλα γιατον ελάχιστο σεβασμό στο εισιτήριο που κάποιοιέχασαν και που άλλοιακόμα κρατούν

[19]

29Πέρασαν σαράντα τόσα χρόνια Το κάψιμο τωνμυρμηγκιών ήταν στη βραδινή μας διάταξη συνδυά-ζονταν συχνά με σκοπεύσεις αεροβόλου στις λάμπεςτου δήμου και τριάντα οκτώ χρόνια από το laquoΜιλάη Μόσχαraquo του Αναγνωστάκη Τα ταξίδια μας μα-κρινά σε Μοντεβίδεο Σαγκάη Καλκούτα Μνήμες-ξόανα που προστέθηκαν και μεταφέρθηκαν σείσκιους Σχήματα χρωματιστά υπόγεια διαφανήσχήματα Ανάκατα με σκόνη άμμο άχυρο τριμμένοκεραμίδι και φιγούρες γυναικείες Όλα αδιάψευσταείδωλα πυρετικών διαθέσεων στέκονται κοντά προ-σφέροντας χάδι ανάμεσα σε διαστήματα σιωπήςαφάνειας Νόστος Όλες οι ασκήμιες του χτες πέρα-σαν στη καθαρότητα σήμερα τώρα συνεχίζουμε ναμαζεύουμε νωπές παπαρούνες Αυτό θέλουμε Για ταδυσάρεστα

μιλιά

[20]

ΟΙ ΑΣΚΗΣΕΙΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΦΟΥΝΤΟΥΛΗ

ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΑΝ ΨΗΦΙΑΚΑΑΠΟ ΤΟ ΒΑΣΙΛΗ ΛΑΛΙΩΤΗ

ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΤΟΥ 2013

f

5Τα χέρια του έτρεμαν σταγόνες κρασιού έπεσανεπάνω στο τραπεζομάντιλο Είχε πάνω από δέκαχρόνια να τη δει Ξάφνου την είδε να πλησιάζει βια-στικά προς το μέρος του επαναλαμβάνοντας τρεις-τέσσερις φορές το όνομά του Οι πιτσιλιές τουκόκκινου κρασιού στο ύφασμα απλώθηκαν σχημά-τισαν μια αμοιβάδα ιδίου μεγέθους με το μπάλωμαδίπλα στο χέρι του με το πιρούνι Εξαφανίσθηκε τοίδιο ξαφνικά όπως εμφανίστηκε πάνω που είχε αρ-χίσει να αισθάνεται άνετα μαζί της Πίσω του νο-σοκομειακοί έμπαιναν βιαστικά προς βοήθειακάποιου που είχε πέσει στο πάτωμα ακούστηκεlaquoκαρδιακή προσβολήraquo Έφερε το ποτήρι στα χείλικαι ρούφηξε μια γουλιά κρασί

[8]

7Και ορίζεις χώρο ενιαίο αποκλεισμένο από συστολέςκαι διαστολές που διαταράσσουν την αταραξίααφαιρείς κάθε προηγούμενο υπόβαθρο και την όποιασκόνη δραματουργίας αφήνεις ανεμπόδιστα την ενι-αία πνοή στη περιήγηση κι αφαίρεσε αφαίρεσε-αφαίρεσε Πάμε στα ενδότερα Τώρα

[9]

11Ο έρωτας που αγνοεί τον έρωτα αυτός των υπό-κωφων θορύβων -ρωτούσες διαρκώς πως φτιάχνεταιη σιωπή το έκανες όπως υπάρχει το laquoθέλωraquo πουαγνοεί το Θέλω στη κοινότητα των συνδεδεμένων κιήταν αργά πρωί μετά τη βροχή ΠαραδομένοςΠροφυλαγμένος Εντάσεις περιοχές τόποι Προφυ-λαγμένα Όλα ο καλπασμός των λειψάνων τόσωνημιτελών ψιθύρων όλα Τα πάντα αίνιγμα ταπάντα σύμπλεγμα τα πάντα αναμονή τα πάνταστη δίνη του στροβίλου ζουν Στη μόνιμη από-κρυψη Ο έρωτας που αγνοεί τον έρωτα ndashκι αυτόδεν είναι παρά μία ιδέα

[10]

13Αγαθό συναίσθημα Όπως αυτά που γεννιούνταιστο καθένα όταν μας πλημυρίζει η περισυλλογή κιη σιωπή σκεπάζεται στιγμιαία από σύννεφα οδεύ-οντας σε δρόμους απάτητους πάντοτε και πάντα ηεπιστροφή έρχεται με τον κατευνασμό εκεί σμίγουνοι ώρες Πριν επανέρθει το ρίγος της ζωής Τοέμαθα Αποσύρθηκες Στη σύνταξη Η εικόνα πουέχω για σένα στο μυαλό είναι το κορίτσι με το λείονεανικό λευκό δέρμα το καθάριο βλέμμα Προτιμώνα μην συναντηθούμε Ποτέ Μεγαλώσαμε Την ει-κόνα Εκείνη μόνο θέλω να κρατήσω

[11]

14Ορίστε δεν σταματούν οι οθόνες να τρεμοπαίζουν κιαπέναντι ο κήπος πολλών εισαγωγικών στολισμέ-νος-έως-εκεί στο σκουπίδι επιμένει κι η αλάνθαστηεντύπωση Οθόνη-κήπος και μέτριες πλειοψηφίες καιάλλα βρομερά εγκληματικά περιτυλίγματα κι αςπροδίδει φανερά το βλέμμα σου το δικό μου χτε-σινό όνειρο

[12]

16Στα κεντήματα θα βρίσκονται πλέον όλες μου οιιστορίες και συνιστώ την αναβολή των κρίσεών σαςη ακριβής ημερομηνία δεν έχει καμία σημασία η τε-λευταία μου πνοή θα προσφέρει ndashευελπιστώ- αυτόπου μου στέρησε η πολύτιμη μνήμη Σαν δότης κά-ποτε είχα κάνει λάθος δεν έπρεπε να είχα προσφέ-ρει Ως γνωστόν ο δότης μόνο χάνει τη μνήμη τουΚανείς άλλος

[13]

18Ίσως στην απομονωμένη πίσω αυλή γιατί οι μέρεςκαι οι στιγμές είναι εικόνες που μπλέκονται ανάμεσασε λέξεις που έχεις συλλάβει και θέλεις να κρατήσειςγια ώρα ανάγκης αλλά πάλι τα πανύψηλα δέντρασαλεύουν εδώ κι εκεί από το αεράκι κι η ψάθινη ήπλαστική καρέκλα με το ξύλινο τραπέζι εικόνες είναικι αυτέςγαντζώνεσαι στην ευδιάλυτη ατμόσφαιραπαρακαλάς να κρατήσει κι άλλο λίγο ακόμα έωςότου πάρεις τους σκονισμένους δρόμους των λέξεωνεκεί που παρεμβάλουν πάντα εικόνες έτσι είναι ήδεν είναι οι μέρες κι οι στιγμές πριν μεταμορφωθούνσε πομπώδεις παράτες χωρίς τελειωμό τότε πουαποφασίζεις γλιστράς αθόρυβα απομακρύνεσαι

[14]

20laquoκι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί ηψυχή μας αύριο κάνει πανιάraquo

[Γιώργος Σεφέρης]

Λιγοστά θα είναι όπως λέει κι ο ποιητής σαν σκο-τεινοί κύκλοι σαν δυο γυμνά αγκαλιασμένα σώματαστο χιόνι κι ένα ξεχασμένο τραγούδι εκεί στο ακα-τοίκητο σπίτι που δεν έλαβε μήνυμά σου κι η ση-μασία των γεγονότων που βυθίζεται ολόλευκη σεασβεστόλακκο κι ούτε στιγμή απραξίας στο αιω-ρούμενο πάνω-ψηλά από την πόλη ποδήλατο μερόδες στο χρώμα των ματιών σου κι άλλες πολλέςιστορίες που λιγοστά χρειάζονται λόγια να τιςπούμε προσευχόμενοι στο παλιό συννεφιασμένο μαςπρόσωπο γιατί εκεί στο παλιό μας πρόσωπο είμα-στε φυλακισμένοι

[15]

23Παν το μη αφορήτως σχολαστικόνφαίνεται ημίν σήμερον χυδαίον

Εμμανουήλ Ροΐδης

Η πόλη Δεν ξέρω ndashούτε θυμάμαι Η πόλη ίσα πουδιακρίνονταν στις μισοσκότεινες κιαροσκούρες αραι-ωμένες πινελιές του δειλινού Εκεί Στα κρυφά πουπροστρέχουμε χωρίς αυταπάτες Βλέπετε στη πόληη επιβεβαίωση προέρχεται από την αόρατη προη-γούμενη γνωριμία -αυτή που δεν αμφισβήτησε τηνπαρακμή μας Καμία λοιπόν αφορμή για νέες προ-σεγγίσεις μόνο η προσέγγιση της φθινοπωρινήςδροσιάς και η πιθανότητα να είναι και αυτή γέν-νημα της σκέψης Η πόλη Δεν ξέρω ndashούτε θυμάμαιΔεν με λυπεί η απώλεια μια ιδέας μιας φράσης -αυτές συνήθως πάνε κι έρχονται και εάν δεν απα-τώμαι αυτό το πήγαινέλα είναι από τουςπιστότερους μέντορές μας Αυτό που λείπει είναι ηαναγκαία γεύση πικρού λυρισμού

[16]

25Ξέρω κι εγώ να ανανεώνω μrsquo ένα καινούργιο βλέμμαλευκές σελίδες με γραμμές που χαράχτηκαν για νακοσμηθούν Υπάρχει κι ένα ύφασμα γεμάτο σημάδιασκουριάς παρασύρει σε στροφές με ρίμα παλαιότε-ρων ρυθμών και η ψυχή τρέμει στο αντίκρισμα εκεί-νου που βρίσκεται πάντα πίσω μας σαν σύνοψηπαραλογισμού των εποχών Εκείνων Α πως θέλωνα αποτυπώνω παθήματα απατεωνιές συμπλοκέςΝα τις βλέπω αναπαυόμενος ηδονικά σε μια αιώραπου πάντα ονειρευόμουν έτσι καθώς θα είμαι ιδρω-μένος μrsquo ένα πολύχρωμο ποτήρι στο χέρι Νrsquo απο-τυπώνω νrsquo αποτυπώνω˙ και εσύ στο βάθος ναπαρατηρείς˙ περιμένοντάς με να πατήσω το πρώτοσκαλί που βρίσκεται πάντα πίσω από μια πόρτα˙δίπλα σrsquo εκείνη τη γυναίκα του διαδρόμου που βρί-σκεται εκεί μόνη γυμνή σαν άσπιλη οθόνη μερικώνεκατοστών

[17]

26Εκείνο που Πλανάται πάνω από τη παλιά γειτονιάκαι το άλλο που ντύνει κουβέντες μέσα στη σιωπήΓνωστών ιστορίες Εν μέσω ελαχίστως διακριτώνφράσεων Η σκέψη που τυλίγει δύο καλλωπισμένεςεπιστολές˙ αφημένες έξω από την πόρτα γνωστούδιπλανού φίλου πονεμένου Ποιος να τις έγραψεΚαι εκείνος που διηγείται τα ελάχιστα που ξέρειραντίζει ευωδία στο κάθε του βήμα Στην παλιάγειτονιά Ο έγκλειστος νέος του υπογείου Ηόμορφη απέναντι με τα σορτς που γνέφει συνωμο-τικά ραντεβού τα μεσάνυχτα Ο αλλόκοτος αλλοτι-νός μικρόκοσμός μας η μυρωδιά τουφρεσκο-σιδερωμένου ρούχου το ηλιόλουστο διά-τρητο απόγευμα Τώρα η σιωπή βλέπεται πια μετα γυμνά σου μάτια Να Εκεί Στέκει δίπλα στηφιάλη με τα όνειρα που δραπετεύουν λίγο-λίγο προςμια ανέφικτη επιλογή μακριά Πολύ μακριά Κανέναυπαινικτικό έστω ίχνος διεξόδου Μόνο ένα βάροςπάντα στουςώμους βαραίνει

[18]

28Μια κραυγή Όχι ενός κότσυφα αλλά μιας γραφικήςαπεικόνισης Αίμα και μελάνι ταιριάζουν στην οσμήκαι στη κραυγή Τέτοια είναι και η συνάντηση ενόςξένου σε άγνωστο σπίτι γεμάτο ατέλειωτα τρένακαι πόλεις και πλήθος ανθρώπων που θα του αλ-λάξουν τη ζωή συνταξιδιώτες αχώριστοι και ξένοισυγχρόνως ένας μικρόκοσμος σχέσεων και αποκρυ-πτογραφήσεων Ένα διστακτικό μεγάλο βήμα μεενοχές τρέλα και τιμητικούς απόηχους έως ότου οιλέξεις πάρουν το σχήμα του νου Όλα αφομοιωμέναστη σκηνή παρέα με διδαχές των παλιών Όλα γιατον ελάχιστο σεβασμό στο εισιτήριο που κάποιοιέχασαν και που άλλοιακόμα κρατούν

[19]

29Πέρασαν σαράντα τόσα χρόνια Το κάψιμο τωνμυρμηγκιών ήταν στη βραδινή μας διάταξη συνδυά-ζονταν συχνά με σκοπεύσεις αεροβόλου στις λάμπεςτου δήμου και τριάντα οκτώ χρόνια από το laquoΜιλάη Μόσχαraquo του Αναγνωστάκη Τα ταξίδια μας μα-κρινά σε Μοντεβίδεο Σαγκάη Καλκούτα Μνήμες-ξόανα που προστέθηκαν και μεταφέρθηκαν σείσκιους Σχήματα χρωματιστά υπόγεια διαφανήσχήματα Ανάκατα με σκόνη άμμο άχυρο τριμμένοκεραμίδι και φιγούρες γυναικείες Όλα αδιάψευσταείδωλα πυρετικών διαθέσεων στέκονται κοντά προ-σφέροντας χάδι ανάμεσα σε διαστήματα σιωπήςαφάνειας Νόστος Όλες οι ασκήμιες του χτες πέρα-σαν στη καθαρότητα σήμερα τώρα συνεχίζουμε ναμαζεύουμε νωπές παπαρούνες Αυτό θέλουμε Για ταδυσάρεστα

μιλιά

[20]

ΟΙ ΑΣΚΗΣΕΙΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΦΟΥΝΤΟΥΛΗ

ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΑΝ ΨΗΦΙΑΚΑΑΠΟ ΤΟ ΒΑΣΙΛΗ ΛΑΛΙΩΤΗ

ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΤΟΥ 2013

f

7Και ορίζεις χώρο ενιαίο αποκλεισμένο από συστολέςκαι διαστολές που διαταράσσουν την αταραξίααφαιρείς κάθε προηγούμενο υπόβαθρο και την όποιασκόνη δραματουργίας αφήνεις ανεμπόδιστα την ενι-αία πνοή στη περιήγηση κι αφαίρεσε αφαίρεσε-αφαίρεσε Πάμε στα ενδότερα Τώρα

[9]

11Ο έρωτας που αγνοεί τον έρωτα αυτός των υπό-κωφων θορύβων -ρωτούσες διαρκώς πως φτιάχνεταιη σιωπή το έκανες όπως υπάρχει το laquoθέλωraquo πουαγνοεί το Θέλω στη κοινότητα των συνδεδεμένων κιήταν αργά πρωί μετά τη βροχή ΠαραδομένοςΠροφυλαγμένος Εντάσεις περιοχές τόποι Προφυ-λαγμένα Όλα ο καλπασμός των λειψάνων τόσωνημιτελών ψιθύρων όλα Τα πάντα αίνιγμα ταπάντα σύμπλεγμα τα πάντα αναμονή τα πάνταστη δίνη του στροβίλου ζουν Στη μόνιμη από-κρυψη Ο έρωτας που αγνοεί τον έρωτα ndashκι αυτόδεν είναι παρά μία ιδέα

[10]

13Αγαθό συναίσθημα Όπως αυτά που γεννιούνταιστο καθένα όταν μας πλημυρίζει η περισυλλογή κιη σιωπή σκεπάζεται στιγμιαία από σύννεφα οδεύ-οντας σε δρόμους απάτητους πάντοτε και πάντα ηεπιστροφή έρχεται με τον κατευνασμό εκεί σμίγουνοι ώρες Πριν επανέρθει το ρίγος της ζωής Τοέμαθα Αποσύρθηκες Στη σύνταξη Η εικόνα πουέχω για σένα στο μυαλό είναι το κορίτσι με το λείονεανικό λευκό δέρμα το καθάριο βλέμμα Προτιμώνα μην συναντηθούμε Ποτέ Μεγαλώσαμε Την ει-κόνα Εκείνη μόνο θέλω να κρατήσω

[11]

14Ορίστε δεν σταματούν οι οθόνες να τρεμοπαίζουν κιαπέναντι ο κήπος πολλών εισαγωγικών στολισμέ-νος-έως-εκεί στο σκουπίδι επιμένει κι η αλάνθαστηεντύπωση Οθόνη-κήπος και μέτριες πλειοψηφίες καιάλλα βρομερά εγκληματικά περιτυλίγματα κι αςπροδίδει φανερά το βλέμμα σου το δικό μου χτε-σινό όνειρο

[12]

16Στα κεντήματα θα βρίσκονται πλέον όλες μου οιιστορίες και συνιστώ την αναβολή των κρίσεών σαςη ακριβής ημερομηνία δεν έχει καμία σημασία η τε-λευταία μου πνοή θα προσφέρει ndashευελπιστώ- αυτόπου μου στέρησε η πολύτιμη μνήμη Σαν δότης κά-ποτε είχα κάνει λάθος δεν έπρεπε να είχα προσφέ-ρει Ως γνωστόν ο δότης μόνο χάνει τη μνήμη τουΚανείς άλλος

[13]

18Ίσως στην απομονωμένη πίσω αυλή γιατί οι μέρεςκαι οι στιγμές είναι εικόνες που μπλέκονται ανάμεσασε λέξεις που έχεις συλλάβει και θέλεις να κρατήσειςγια ώρα ανάγκης αλλά πάλι τα πανύψηλα δέντρασαλεύουν εδώ κι εκεί από το αεράκι κι η ψάθινη ήπλαστική καρέκλα με το ξύλινο τραπέζι εικόνες είναικι αυτέςγαντζώνεσαι στην ευδιάλυτη ατμόσφαιραπαρακαλάς να κρατήσει κι άλλο λίγο ακόμα έωςότου πάρεις τους σκονισμένους δρόμους των λέξεωνεκεί που παρεμβάλουν πάντα εικόνες έτσι είναι ήδεν είναι οι μέρες κι οι στιγμές πριν μεταμορφωθούνσε πομπώδεις παράτες χωρίς τελειωμό τότε πουαποφασίζεις γλιστράς αθόρυβα απομακρύνεσαι

[14]

20laquoκι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί ηψυχή μας αύριο κάνει πανιάraquo

[Γιώργος Σεφέρης]

Λιγοστά θα είναι όπως λέει κι ο ποιητής σαν σκο-τεινοί κύκλοι σαν δυο γυμνά αγκαλιασμένα σώματαστο χιόνι κι ένα ξεχασμένο τραγούδι εκεί στο ακα-τοίκητο σπίτι που δεν έλαβε μήνυμά σου κι η ση-μασία των γεγονότων που βυθίζεται ολόλευκη σεασβεστόλακκο κι ούτε στιγμή απραξίας στο αιω-ρούμενο πάνω-ψηλά από την πόλη ποδήλατο μερόδες στο χρώμα των ματιών σου κι άλλες πολλέςιστορίες που λιγοστά χρειάζονται λόγια να τιςπούμε προσευχόμενοι στο παλιό συννεφιασμένο μαςπρόσωπο γιατί εκεί στο παλιό μας πρόσωπο είμα-στε φυλακισμένοι

[15]

23Παν το μη αφορήτως σχολαστικόνφαίνεται ημίν σήμερον χυδαίον

Εμμανουήλ Ροΐδης

Η πόλη Δεν ξέρω ndashούτε θυμάμαι Η πόλη ίσα πουδιακρίνονταν στις μισοσκότεινες κιαροσκούρες αραι-ωμένες πινελιές του δειλινού Εκεί Στα κρυφά πουπροστρέχουμε χωρίς αυταπάτες Βλέπετε στη πόληη επιβεβαίωση προέρχεται από την αόρατη προη-γούμενη γνωριμία -αυτή που δεν αμφισβήτησε τηνπαρακμή μας Καμία λοιπόν αφορμή για νέες προ-σεγγίσεις μόνο η προσέγγιση της φθινοπωρινήςδροσιάς και η πιθανότητα να είναι και αυτή γέν-νημα της σκέψης Η πόλη Δεν ξέρω ndashούτε θυμάμαιΔεν με λυπεί η απώλεια μια ιδέας μιας φράσης -αυτές συνήθως πάνε κι έρχονται και εάν δεν απα-τώμαι αυτό το πήγαινέλα είναι από τουςπιστότερους μέντορές μας Αυτό που λείπει είναι ηαναγκαία γεύση πικρού λυρισμού

[16]

25Ξέρω κι εγώ να ανανεώνω μrsquo ένα καινούργιο βλέμμαλευκές σελίδες με γραμμές που χαράχτηκαν για νακοσμηθούν Υπάρχει κι ένα ύφασμα γεμάτο σημάδιασκουριάς παρασύρει σε στροφές με ρίμα παλαιότε-ρων ρυθμών και η ψυχή τρέμει στο αντίκρισμα εκεί-νου που βρίσκεται πάντα πίσω μας σαν σύνοψηπαραλογισμού των εποχών Εκείνων Α πως θέλωνα αποτυπώνω παθήματα απατεωνιές συμπλοκέςΝα τις βλέπω αναπαυόμενος ηδονικά σε μια αιώραπου πάντα ονειρευόμουν έτσι καθώς θα είμαι ιδρω-μένος μrsquo ένα πολύχρωμο ποτήρι στο χέρι Νrsquo απο-τυπώνω νrsquo αποτυπώνω˙ και εσύ στο βάθος ναπαρατηρείς˙ περιμένοντάς με να πατήσω το πρώτοσκαλί που βρίσκεται πάντα πίσω από μια πόρτα˙δίπλα σrsquo εκείνη τη γυναίκα του διαδρόμου που βρί-σκεται εκεί μόνη γυμνή σαν άσπιλη οθόνη μερικώνεκατοστών

[17]

26Εκείνο που Πλανάται πάνω από τη παλιά γειτονιάκαι το άλλο που ντύνει κουβέντες μέσα στη σιωπήΓνωστών ιστορίες Εν μέσω ελαχίστως διακριτώνφράσεων Η σκέψη που τυλίγει δύο καλλωπισμένεςεπιστολές˙ αφημένες έξω από την πόρτα γνωστούδιπλανού φίλου πονεμένου Ποιος να τις έγραψεΚαι εκείνος που διηγείται τα ελάχιστα που ξέρειραντίζει ευωδία στο κάθε του βήμα Στην παλιάγειτονιά Ο έγκλειστος νέος του υπογείου Ηόμορφη απέναντι με τα σορτς που γνέφει συνωμο-τικά ραντεβού τα μεσάνυχτα Ο αλλόκοτος αλλοτι-νός μικρόκοσμός μας η μυρωδιά τουφρεσκο-σιδερωμένου ρούχου το ηλιόλουστο διά-τρητο απόγευμα Τώρα η σιωπή βλέπεται πια μετα γυμνά σου μάτια Να Εκεί Στέκει δίπλα στηφιάλη με τα όνειρα που δραπετεύουν λίγο-λίγο προςμια ανέφικτη επιλογή μακριά Πολύ μακριά Κανέναυπαινικτικό έστω ίχνος διεξόδου Μόνο ένα βάροςπάντα στουςώμους βαραίνει

[18]

28Μια κραυγή Όχι ενός κότσυφα αλλά μιας γραφικήςαπεικόνισης Αίμα και μελάνι ταιριάζουν στην οσμήκαι στη κραυγή Τέτοια είναι και η συνάντηση ενόςξένου σε άγνωστο σπίτι γεμάτο ατέλειωτα τρένακαι πόλεις και πλήθος ανθρώπων που θα του αλ-λάξουν τη ζωή συνταξιδιώτες αχώριστοι και ξένοισυγχρόνως ένας μικρόκοσμος σχέσεων και αποκρυ-πτογραφήσεων Ένα διστακτικό μεγάλο βήμα μεενοχές τρέλα και τιμητικούς απόηχους έως ότου οιλέξεις πάρουν το σχήμα του νου Όλα αφομοιωμέναστη σκηνή παρέα με διδαχές των παλιών Όλα γιατον ελάχιστο σεβασμό στο εισιτήριο που κάποιοιέχασαν και που άλλοιακόμα κρατούν

[19]

29Πέρασαν σαράντα τόσα χρόνια Το κάψιμο τωνμυρμηγκιών ήταν στη βραδινή μας διάταξη συνδυά-ζονταν συχνά με σκοπεύσεις αεροβόλου στις λάμπεςτου δήμου και τριάντα οκτώ χρόνια από το laquoΜιλάη Μόσχαraquo του Αναγνωστάκη Τα ταξίδια μας μα-κρινά σε Μοντεβίδεο Σαγκάη Καλκούτα Μνήμες-ξόανα που προστέθηκαν και μεταφέρθηκαν σείσκιους Σχήματα χρωματιστά υπόγεια διαφανήσχήματα Ανάκατα με σκόνη άμμο άχυρο τριμμένοκεραμίδι και φιγούρες γυναικείες Όλα αδιάψευσταείδωλα πυρετικών διαθέσεων στέκονται κοντά προ-σφέροντας χάδι ανάμεσα σε διαστήματα σιωπήςαφάνειας Νόστος Όλες οι ασκήμιες του χτες πέρα-σαν στη καθαρότητα σήμερα τώρα συνεχίζουμε ναμαζεύουμε νωπές παπαρούνες Αυτό θέλουμε Για ταδυσάρεστα

μιλιά

[20]

ΟΙ ΑΣΚΗΣΕΙΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΦΟΥΝΤΟΥΛΗ

ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΑΝ ΨΗΦΙΑΚΑΑΠΟ ΤΟ ΒΑΣΙΛΗ ΛΑΛΙΩΤΗ

ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΤΟΥ 2013

f

11Ο έρωτας που αγνοεί τον έρωτα αυτός των υπό-κωφων θορύβων -ρωτούσες διαρκώς πως φτιάχνεταιη σιωπή το έκανες όπως υπάρχει το laquoθέλωraquo πουαγνοεί το Θέλω στη κοινότητα των συνδεδεμένων κιήταν αργά πρωί μετά τη βροχή ΠαραδομένοςΠροφυλαγμένος Εντάσεις περιοχές τόποι Προφυ-λαγμένα Όλα ο καλπασμός των λειψάνων τόσωνημιτελών ψιθύρων όλα Τα πάντα αίνιγμα ταπάντα σύμπλεγμα τα πάντα αναμονή τα πάνταστη δίνη του στροβίλου ζουν Στη μόνιμη από-κρυψη Ο έρωτας που αγνοεί τον έρωτα ndashκι αυτόδεν είναι παρά μία ιδέα

[10]

13Αγαθό συναίσθημα Όπως αυτά που γεννιούνταιστο καθένα όταν μας πλημυρίζει η περισυλλογή κιη σιωπή σκεπάζεται στιγμιαία από σύννεφα οδεύ-οντας σε δρόμους απάτητους πάντοτε και πάντα ηεπιστροφή έρχεται με τον κατευνασμό εκεί σμίγουνοι ώρες Πριν επανέρθει το ρίγος της ζωής Τοέμαθα Αποσύρθηκες Στη σύνταξη Η εικόνα πουέχω για σένα στο μυαλό είναι το κορίτσι με το λείονεανικό λευκό δέρμα το καθάριο βλέμμα Προτιμώνα μην συναντηθούμε Ποτέ Μεγαλώσαμε Την ει-κόνα Εκείνη μόνο θέλω να κρατήσω

[11]

14Ορίστε δεν σταματούν οι οθόνες να τρεμοπαίζουν κιαπέναντι ο κήπος πολλών εισαγωγικών στολισμέ-νος-έως-εκεί στο σκουπίδι επιμένει κι η αλάνθαστηεντύπωση Οθόνη-κήπος και μέτριες πλειοψηφίες καιάλλα βρομερά εγκληματικά περιτυλίγματα κι αςπροδίδει φανερά το βλέμμα σου το δικό μου χτε-σινό όνειρο

[12]

16Στα κεντήματα θα βρίσκονται πλέον όλες μου οιιστορίες και συνιστώ την αναβολή των κρίσεών σαςη ακριβής ημερομηνία δεν έχει καμία σημασία η τε-λευταία μου πνοή θα προσφέρει ndashευελπιστώ- αυτόπου μου στέρησε η πολύτιμη μνήμη Σαν δότης κά-ποτε είχα κάνει λάθος δεν έπρεπε να είχα προσφέ-ρει Ως γνωστόν ο δότης μόνο χάνει τη μνήμη τουΚανείς άλλος

[13]

18Ίσως στην απομονωμένη πίσω αυλή γιατί οι μέρεςκαι οι στιγμές είναι εικόνες που μπλέκονται ανάμεσασε λέξεις που έχεις συλλάβει και θέλεις να κρατήσειςγια ώρα ανάγκης αλλά πάλι τα πανύψηλα δέντρασαλεύουν εδώ κι εκεί από το αεράκι κι η ψάθινη ήπλαστική καρέκλα με το ξύλινο τραπέζι εικόνες είναικι αυτέςγαντζώνεσαι στην ευδιάλυτη ατμόσφαιραπαρακαλάς να κρατήσει κι άλλο λίγο ακόμα έωςότου πάρεις τους σκονισμένους δρόμους των λέξεωνεκεί που παρεμβάλουν πάντα εικόνες έτσι είναι ήδεν είναι οι μέρες κι οι στιγμές πριν μεταμορφωθούνσε πομπώδεις παράτες χωρίς τελειωμό τότε πουαποφασίζεις γλιστράς αθόρυβα απομακρύνεσαι

[14]

20laquoκι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί ηψυχή μας αύριο κάνει πανιάraquo

[Γιώργος Σεφέρης]

Λιγοστά θα είναι όπως λέει κι ο ποιητής σαν σκο-τεινοί κύκλοι σαν δυο γυμνά αγκαλιασμένα σώματαστο χιόνι κι ένα ξεχασμένο τραγούδι εκεί στο ακα-τοίκητο σπίτι που δεν έλαβε μήνυμά σου κι η ση-μασία των γεγονότων που βυθίζεται ολόλευκη σεασβεστόλακκο κι ούτε στιγμή απραξίας στο αιω-ρούμενο πάνω-ψηλά από την πόλη ποδήλατο μερόδες στο χρώμα των ματιών σου κι άλλες πολλέςιστορίες που λιγοστά χρειάζονται λόγια να τιςπούμε προσευχόμενοι στο παλιό συννεφιασμένο μαςπρόσωπο γιατί εκεί στο παλιό μας πρόσωπο είμα-στε φυλακισμένοι

[15]

23Παν το μη αφορήτως σχολαστικόνφαίνεται ημίν σήμερον χυδαίον

Εμμανουήλ Ροΐδης

Η πόλη Δεν ξέρω ndashούτε θυμάμαι Η πόλη ίσα πουδιακρίνονταν στις μισοσκότεινες κιαροσκούρες αραι-ωμένες πινελιές του δειλινού Εκεί Στα κρυφά πουπροστρέχουμε χωρίς αυταπάτες Βλέπετε στη πόληη επιβεβαίωση προέρχεται από την αόρατη προη-γούμενη γνωριμία -αυτή που δεν αμφισβήτησε τηνπαρακμή μας Καμία λοιπόν αφορμή για νέες προ-σεγγίσεις μόνο η προσέγγιση της φθινοπωρινήςδροσιάς και η πιθανότητα να είναι και αυτή γέν-νημα της σκέψης Η πόλη Δεν ξέρω ndashούτε θυμάμαιΔεν με λυπεί η απώλεια μια ιδέας μιας φράσης -αυτές συνήθως πάνε κι έρχονται και εάν δεν απα-τώμαι αυτό το πήγαινέλα είναι από τουςπιστότερους μέντορές μας Αυτό που λείπει είναι ηαναγκαία γεύση πικρού λυρισμού

[16]

25Ξέρω κι εγώ να ανανεώνω μrsquo ένα καινούργιο βλέμμαλευκές σελίδες με γραμμές που χαράχτηκαν για νακοσμηθούν Υπάρχει κι ένα ύφασμα γεμάτο σημάδιασκουριάς παρασύρει σε στροφές με ρίμα παλαιότε-ρων ρυθμών και η ψυχή τρέμει στο αντίκρισμα εκεί-νου που βρίσκεται πάντα πίσω μας σαν σύνοψηπαραλογισμού των εποχών Εκείνων Α πως θέλωνα αποτυπώνω παθήματα απατεωνιές συμπλοκέςΝα τις βλέπω αναπαυόμενος ηδονικά σε μια αιώραπου πάντα ονειρευόμουν έτσι καθώς θα είμαι ιδρω-μένος μrsquo ένα πολύχρωμο ποτήρι στο χέρι Νrsquo απο-τυπώνω νrsquo αποτυπώνω˙ και εσύ στο βάθος ναπαρατηρείς˙ περιμένοντάς με να πατήσω το πρώτοσκαλί που βρίσκεται πάντα πίσω από μια πόρτα˙δίπλα σrsquo εκείνη τη γυναίκα του διαδρόμου που βρί-σκεται εκεί μόνη γυμνή σαν άσπιλη οθόνη μερικώνεκατοστών

[17]

26Εκείνο που Πλανάται πάνω από τη παλιά γειτονιάκαι το άλλο που ντύνει κουβέντες μέσα στη σιωπήΓνωστών ιστορίες Εν μέσω ελαχίστως διακριτώνφράσεων Η σκέψη που τυλίγει δύο καλλωπισμένεςεπιστολές˙ αφημένες έξω από την πόρτα γνωστούδιπλανού φίλου πονεμένου Ποιος να τις έγραψεΚαι εκείνος που διηγείται τα ελάχιστα που ξέρειραντίζει ευωδία στο κάθε του βήμα Στην παλιάγειτονιά Ο έγκλειστος νέος του υπογείου Ηόμορφη απέναντι με τα σορτς που γνέφει συνωμο-τικά ραντεβού τα μεσάνυχτα Ο αλλόκοτος αλλοτι-νός μικρόκοσμός μας η μυρωδιά τουφρεσκο-σιδερωμένου ρούχου το ηλιόλουστο διά-τρητο απόγευμα Τώρα η σιωπή βλέπεται πια μετα γυμνά σου μάτια Να Εκεί Στέκει δίπλα στηφιάλη με τα όνειρα που δραπετεύουν λίγο-λίγο προςμια ανέφικτη επιλογή μακριά Πολύ μακριά Κανέναυπαινικτικό έστω ίχνος διεξόδου Μόνο ένα βάροςπάντα στουςώμους βαραίνει

[18]

28Μια κραυγή Όχι ενός κότσυφα αλλά μιας γραφικήςαπεικόνισης Αίμα και μελάνι ταιριάζουν στην οσμήκαι στη κραυγή Τέτοια είναι και η συνάντηση ενόςξένου σε άγνωστο σπίτι γεμάτο ατέλειωτα τρένακαι πόλεις και πλήθος ανθρώπων που θα του αλ-λάξουν τη ζωή συνταξιδιώτες αχώριστοι και ξένοισυγχρόνως ένας μικρόκοσμος σχέσεων και αποκρυ-πτογραφήσεων Ένα διστακτικό μεγάλο βήμα μεενοχές τρέλα και τιμητικούς απόηχους έως ότου οιλέξεις πάρουν το σχήμα του νου Όλα αφομοιωμέναστη σκηνή παρέα με διδαχές των παλιών Όλα γιατον ελάχιστο σεβασμό στο εισιτήριο που κάποιοιέχασαν και που άλλοιακόμα κρατούν

[19]

29Πέρασαν σαράντα τόσα χρόνια Το κάψιμο τωνμυρμηγκιών ήταν στη βραδινή μας διάταξη συνδυά-ζονταν συχνά με σκοπεύσεις αεροβόλου στις λάμπεςτου δήμου και τριάντα οκτώ χρόνια από το laquoΜιλάη Μόσχαraquo του Αναγνωστάκη Τα ταξίδια μας μα-κρινά σε Μοντεβίδεο Σαγκάη Καλκούτα Μνήμες-ξόανα που προστέθηκαν και μεταφέρθηκαν σείσκιους Σχήματα χρωματιστά υπόγεια διαφανήσχήματα Ανάκατα με σκόνη άμμο άχυρο τριμμένοκεραμίδι και φιγούρες γυναικείες Όλα αδιάψευσταείδωλα πυρετικών διαθέσεων στέκονται κοντά προ-σφέροντας χάδι ανάμεσα σε διαστήματα σιωπήςαφάνειας Νόστος Όλες οι ασκήμιες του χτες πέρα-σαν στη καθαρότητα σήμερα τώρα συνεχίζουμε ναμαζεύουμε νωπές παπαρούνες Αυτό θέλουμε Για ταδυσάρεστα

μιλιά

[20]

ΟΙ ΑΣΚΗΣΕΙΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΦΟΥΝΤΟΥΛΗ

ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΑΝ ΨΗΦΙΑΚΑΑΠΟ ΤΟ ΒΑΣΙΛΗ ΛΑΛΙΩΤΗ

ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΤΟΥ 2013

f

13Αγαθό συναίσθημα Όπως αυτά που γεννιούνταιστο καθένα όταν μας πλημυρίζει η περισυλλογή κιη σιωπή σκεπάζεται στιγμιαία από σύννεφα οδεύ-οντας σε δρόμους απάτητους πάντοτε και πάντα ηεπιστροφή έρχεται με τον κατευνασμό εκεί σμίγουνοι ώρες Πριν επανέρθει το ρίγος της ζωής Τοέμαθα Αποσύρθηκες Στη σύνταξη Η εικόνα πουέχω για σένα στο μυαλό είναι το κορίτσι με το λείονεανικό λευκό δέρμα το καθάριο βλέμμα Προτιμώνα μην συναντηθούμε Ποτέ Μεγαλώσαμε Την ει-κόνα Εκείνη μόνο θέλω να κρατήσω

[11]

14Ορίστε δεν σταματούν οι οθόνες να τρεμοπαίζουν κιαπέναντι ο κήπος πολλών εισαγωγικών στολισμέ-νος-έως-εκεί στο σκουπίδι επιμένει κι η αλάνθαστηεντύπωση Οθόνη-κήπος και μέτριες πλειοψηφίες καιάλλα βρομερά εγκληματικά περιτυλίγματα κι αςπροδίδει φανερά το βλέμμα σου το δικό μου χτε-σινό όνειρο

[12]

16Στα κεντήματα θα βρίσκονται πλέον όλες μου οιιστορίες και συνιστώ την αναβολή των κρίσεών σαςη ακριβής ημερομηνία δεν έχει καμία σημασία η τε-λευταία μου πνοή θα προσφέρει ndashευελπιστώ- αυτόπου μου στέρησε η πολύτιμη μνήμη Σαν δότης κά-ποτε είχα κάνει λάθος δεν έπρεπε να είχα προσφέ-ρει Ως γνωστόν ο δότης μόνο χάνει τη μνήμη τουΚανείς άλλος

[13]

18Ίσως στην απομονωμένη πίσω αυλή γιατί οι μέρεςκαι οι στιγμές είναι εικόνες που μπλέκονται ανάμεσασε λέξεις που έχεις συλλάβει και θέλεις να κρατήσειςγια ώρα ανάγκης αλλά πάλι τα πανύψηλα δέντρασαλεύουν εδώ κι εκεί από το αεράκι κι η ψάθινη ήπλαστική καρέκλα με το ξύλινο τραπέζι εικόνες είναικι αυτέςγαντζώνεσαι στην ευδιάλυτη ατμόσφαιραπαρακαλάς να κρατήσει κι άλλο λίγο ακόμα έωςότου πάρεις τους σκονισμένους δρόμους των λέξεωνεκεί που παρεμβάλουν πάντα εικόνες έτσι είναι ήδεν είναι οι μέρες κι οι στιγμές πριν μεταμορφωθούνσε πομπώδεις παράτες χωρίς τελειωμό τότε πουαποφασίζεις γλιστράς αθόρυβα απομακρύνεσαι

[14]

20laquoκι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί ηψυχή μας αύριο κάνει πανιάraquo

[Γιώργος Σεφέρης]

Λιγοστά θα είναι όπως λέει κι ο ποιητής σαν σκο-τεινοί κύκλοι σαν δυο γυμνά αγκαλιασμένα σώματαστο χιόνι κι ένα ξεχασμένο τραγούδι εκεί στο ακα-τοίκητο σπίτι που δεν έλαβε μήνυμά σου κι η ση-μασία των γεγονότων που βυθίζεται ολόλευκη σεασβεστόλακκο κι ούτε στιγμή απραξίας στο αιω-ρούμενο πάνω-ψηλά από την πόλη ποδήλατο μερόδες στο χρώμα των ματιών σου κι άλλες πολλέςιστορίες που λιγοστά χρειάζονται λόγια να τιςπούμε προσευχόμενοι στο παλιό συννεφιασμένο μαςπρόσωπο γιατί εκεί στο παλιό μας πρόσωπο είμα-στε φυλακισμένοι

[15]

23Παν το μη αφορήτως σχολαστικόνφαίνεται ημίν σήμερον χυδαίον

Εμμανουήλ Ροΐδης

Η πόλη Δεν ξέρω ndashούτε θυμάμαι Η πόλη ίσα πουδιακρίνονταν στις μισοσκότεινες κιαροσκούρες αραι-ωμένες πινελιές του δειλινού Εκεί Στα κρυφά πουπροστρέχουμε χωρίς αυταπάτες Βλέπετε στη πόληη επιβεβαίωση προέρχεται από την αόρατη προη-γούμενη γνωριμία -αυτή που δεν αμφισβήτησε τηνπαρακμή μας Καμία λοιπόν αφορμή για νέες προ-σεγγίσεις μόνο η προσέγγιση της φθινοπωρινήςδροσιάς και η πιθανότητα να είναι και αυτή γέν-νημα της σκέψης Η πόλη Δεν ξέρω ndashούτε θυμάμαιΔεν με λυπεί η απώλεια μια ιδέας μιας φράσης -αυτές συνήθως πάνε κι έρχονται και εάν δεν απα-τώμαι αυτό το πήγαινέλα είναι από τουςπιστότερους μέντορές μας Αυτό που λείπει είναι ηαναγκαία γεύση πικρού λυρισμού

[16]

25Ξέρω κι εγώ να ανανεώνω μrsquo ένα καινούργιο βλέμμαλευκές σελίδες με γραμμές που χαράχτηκαν για νακοσμηθούν Υπάρχει κι ένα ύφασμα γεμάτο σημάδιασκουριάς παρασύρει σε στροφές με ρίμα παλαιότε-ρων ρυθμών και η ψυχή τρέμει στο αντίκρισμα εκεί-νου που βρίσκεται πάντα πίσω μας σαν σύνοψηπαραλογισμού των εποχών Εκείνων Α πως θέλωνα αποτυπώνω παθήματα απατεωνιές συμπλοκέςΝα τις βλέπω αναπαυόμενος ηδονικά σε μια αιώραπου πάντα ονειρευόμουν έτσι καθώς θα είμαι ιδρω-μένος μrsquo ένα πολύχρωμο ποτήρι στο χέρι Νrsquo απο-τυπώνω νrsquo αποτυπώνω˙ και εσύ στο βάθος ναπαρατηρείς˙ περιμένοντάς με να πατήσω το πρώτοσκαλί που βρίσκεται πάντα πίσω από μια πόρτα˙δίπλα σrsquo εκείνη τη γυναίκα του διαδρόμου που βρί-σκεται εκεί μόνη γυμνή σαν άσπιλη οθόνη μερικώνεκατοστών

[17]

26Εκείνο που Πλανάται πάνω από τη παλιά γειτονιάκαι το άλλο που ντύνει κουβέντες μέσα στη σιωπήΓνωστών ιστορίες Εν μέσω ελαχίστως διακριτώνφράσεων Η σκέψη που τυλίγει δύο καλλωπισμένεςεπιστολές˙ αφημένες έξω από την πόρτα γνωστούδιπλανού φίλου πονεμένου Ποιος να τις έγραψεΚαι εκείνος που διηγείται τα ελάχιστα που ξέρειραντίζει ευωδία στο κάθε του βήμα Στην παλιάγειτονιά Ο έγκλειστος νέος του υπογείου Ηόμορφη απέναντι με τα σορτς που γνέφει συνωμο-τικά ραντεβού τα μεσάνυχτα Ο αλλόκοτος αλλοτι-νός μικρόκοσμός μας η μυρωδιά τουφρεσκο-σιδερωμένου ρούχου το ηλιόλουστο διά-τρητο απόγευμα Τώρα η σιωπή βλέπεται πια μετα γυμνά σου μάτια Να Εκεί Στέκει δίπλα στηφιάλη με τα όνειρα που δραπετεύουν λίγο-λίγο προςμια ανέφικτη επιλογή μακριά Πολύ μακριά Κανέναυπαινικτικό έστω ίχνος διεξόδου Μόνο ένα βάροςπάντα στουςώμους βαραίνει

[18]

28Μια κραυγή Όχι ενός κότσυφα αλλά μιας γραφικήςαπεικόνισης Αίμα και μελάνι ταιριάζουν στην οσμήκαι στη κραυγή Τέτοια είναι και η συνάντηση ενόςξένου σε άγνωστο σπίτι γεμάτο ατέλειωτα τρένακαι πόλεις και πλήθος ανθρώπων που θα του αλ-λάξουν τη ζωή συνταξιδιώτες αχώριστοι και ξένοισυγχρόνως ένας μικρόκοσμος σχέσεων και αποκρυ-πτογραφήσεων Ένα διστακτικό μεγάλο βήμα μεενοχές τρέλα και τιμητικούς απόηχους έως ότου οιλέξεις πάρουν το σχήμα του νου Όλα αφομοιωμέναστη σκηνή παρέα με διδαχές των παλιών Όλα γιατον ελάχιστο σεβασμό στο εισιτήριο που κάποιοιέχασαν και που άλλοιακόμα κρατούν

[19]

29Πέρασαν σαράντα τόσα χρόνια Το κάψιμο τωνμυρμηγκιών ήταν στη βραδινή μας διάταξη συνδυά-ζονταν συχνά με σκοπεύσεις αεροβόλου στις λάμπεςτου δήμου και τριάντα οκτώ χρόνια από το laquoΜιλάη Μόσχαraquo του Αναγνωστάκη Τα ταξίδια μας μα-κρινά σε Μοντεβίδεο Σαγκάη Καλκούτα Μνήμες-ξόανα που προστέθηκαν και μεταφέρθηκαν σείσκιους Σχήματα χρωματιστά υπόγεια διαφανήσχήματα Ανάκατα με σκόνη άμμο άχυρο τριμμένοκεραμίδι και φιγούρες γυναικείες Όλα αδιάψευσταείδωλα πυρετικών διαθέσεων στέκονται κοντά προ-σφέροντας χάδι ανάμεσα σε διαστήματα σιωπήςαφάνειας Νόστος Όλες οι ασκήμιες του χτες πέρα-σαν στη καθαρότητα σήμερα τώρα συνεχίζουμε ναμαζεύουμε νωπές παπαρούνες Αυτό θέλουμε Για ταδυσάρεστα

μιλιά

[20]

ΟΙ ΑΣΚΗΣΕΙΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΦΟΥΝΤΟΥΛΗ

ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΑΝ ΨΗΦΙΑΚΑΑΠΟ ΤΟ ΒΑΣΙΛΗ ΛΑΛΙΩΤΗ

ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΤΟΥ 2013

f

14Ορίστε δεν σταματούν οι οθόνες να τρεμοπαίζουν κιαπέναντι ο κήπος πολλών εισαγωγικών στολισμέ-νος-έως-εκεί στο σκουπίδι επιμένει κι η αλάνθαστηεντύπωση Οθόνη-κήπος και μέτριες πλειοψηφίες καιάλλα βρομερά εγκληματικά περιτυλίγματα κι αςπροδίδει φανερά το βλέμμα σου το δικό μου χτε-σινό όνειρο

[12]

16Στα κεντήματα θα βρίσκονται πλέον όλες μου οιιστορίες και συνιστώ την αναβολή των κρίσεών σαςη ακριβής ημερομηνία δεν έχει καμία σημασία η τε-λευταία μου πνοή θα προσφέρει ndashευελπιστώ- αυτόπου μου στέρησε η πολύτιμη μνήμη Σαν δότης κά-ποτε είχα κάνει λάθος δεν έπρεπε να είχα προσφέ-ρει Ως γνωστόν ο δότης μόνο χάνει τη μνήμη τουΚανείς άλλος

[13]

18Ίσως στην απομονωμένη πίσω αυλή γιατί οι μέρεςκαι οι στιγμές είναι εικόνες που μπλέκονται ανάμεσασε λέξεις που έχεις συλλάβει και θέλεις να κρατήσειςγια ώρα ανάγκης αλλά πάλι τα πανύψηλα δέντρασαλεύουν εδώ κι εκεί από το αεράκι κι η ψάθινη ήπλαστική καρέκλα με το ξύλινο τραπέζι εικόνες είναικι αυτέςγαντζώνεσαι στην ευδιάλυτη ατμόσφαιραπαρακαλάς να κρατήσει κι άλλο λίγο ακόμα έωςότου πάρεις τους σκονισμένους δρόμους των λέξεωνεκεί που παρεμβάλουν πάντα εικόνες έτσι είναι ήδεν είναι οι μέρες κι οι στιγμές πριν μεταμορφωθούνσε πομπώδεις παράτες χωρίς τελειωμό τότε πουαποφασίζεις γλιστράς αθόρυβα απομακρύνεσαι

[14]

20laquoκι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί ηψυχή μας αύριο κάνει πανιάraquo

[Γιώργος Σεφέρης]

Λιγοστά θα είναι όπως λέει κι ο ποιητής σαν σκο-τεινοί κύκλοι σαν δυο γυμνά αγκαλιασμένα σώματαστο χιόνι κι ένα ξεχασμένο τραγούδι εκεί στο ακα-τοίκητο σπίτι που δεν έλαβε μήνυμά σου κι η ση-μασία των γεγονότων που βυθίζεται ολόλευκη σεασβεστόλακκο κι ούτε στιγμή απραξίας στο αιω-ρούμενο πάνω-ψηλά από την πόλη ποδήλατο μερόδες στο χρώμα των ματιών σου κι άλλες πολλέςιστορίες που λιγοστά χρειάζονται λόγια να τιςπούμε προσευχόμενοι στο παλιό συννεφιασμένο μαςπρόσωπο γιατί εκεί στο παλιό μας πρόσωπο είμα-στε φυλακισμένοι

[15]

23Παν το μη αφορήτως σχολαστικόνφαίνεται ημίν σήμερον χυδαίον

Εμμανουήλ Ροΐδης

Η πόλη Δεν ξέρω ndashούτε θυμάμαι Η πόλη ίσα πουδιακρίνονταν στις μισοσκότεινες κιαροσκούρες αραι-ωμένες πινελιές του δειλινού Εκεί Στα κρυφά πουπροστρέχουμε χωρίς αυταπάτες Βλέπετε στη πόληη επιβεβαίωση προέρχεται από την αόρατη προη-γούμενη γνωριμία -αυτή που δεν αμφισβήτησε τηνπαρακμή μας Καμία λοιπόν αφορμή για νέες προ-σεγγίσεις μόνο η προσέγγιση της φθινοπωρινήςδροσιάς και η πιθανότητα να είναι και αυτή γέν-νημα της σκέψης Η πόλη Δεν ξέρω ndashούτε θυμάμαιΔεν με λυπεί η απώλεια μια ιδέας μιας φράσης -αυτές συνήθως πάνε κι έρχονται και εάν δεν απα-τώμαι αυτό το πήγαινέλα είναι από τουςπιστότερους μέντορές μας Αυτό που λείπει είναι ηαναγκαία γεύση πικρού λυρισμού

[16]

25Ξέρω κι εγώ να ανανεώνω μrsquo ένα καινούργιο βλέμμαλευκές σελίδες με γραμμές που χαράχτηκαν για νακοσμηθούν Υπάρχει κι ένα ύφασμα γεμάτο σημάδιασκουριάς παρασύρει σε στροφές με ρίμα παλαιότε-ρων ρυθμών και η ψυχή τρέμει στο αντίκρισμα εκεί-νου που βρίσκεται πάντα πίσω μας σαν σύνοψηπαραλογισμού των εποχών Εκείνων Α πως θέλωνα αποτυπώνω παθήματα απατεωνιές συμπλοκέςΝα τις βλέπω αναπαυόμενος ηδονικά σε μια αιώραπου πάντα ονειρευόμουν έτσι καθώς θα είμαι ιδρω-μένος μrsquo ένα πολύχρωμο ποτήρι στο χέρι Νrsquo απο-τυπώνω νrsquo αποτυπώνω˙ και εσύ στο βάθος ναπαρατηρείς˙ περιμένοντάς με να πατήσω το πρώτοσκαλί που βρίσκεται πάντα πίσω από μια πόρτα˙δίπλα σrsquo εκείνη τη γυναίκα του διαδρόμου που βρί-σκεται εκεί μόνη γυμνή σαν άσπιλη οθόνη μερικώνεκατοστών

[17]

26Εκείνο που Πλανάται πάνω από τη παλιά γειτονιάκαι το άλλο που ντύνει κουβέντες μέσα στη σιωπήΓνωστών ιστορίες Εν μέσω ελαχίστως διακριτώνφράσεων Η σκέψη που τυλίγει δύο καλλωπισμένεςεπιστολές˙ αφημένες έξω από την πόρτα γνωστούδιπλανού φίλου πονεμένου Ποιος να τις έγραψεΚαι εκείνος που διηγείται τα ελάχιστα που ξέρειραντίζει ευωδία στο κάθε του βήμα Στην παλιάγειτονιά Ο έγκλειστος νέος του υπογείου Ηόμορφη απέναντι με τα σορτς που γνέφει συνωμο-τικά ραντεβού τα μεσάνυχτα Ο αλλόκοτος αλλοτι-νός μικρόκοσμός μας η μυρωδιά τουφρεσκο-σιδερωμένου ρούχου το ηλιόλουστο διά-τρητο απόγευμα Τώρα η σιωπή βλέπεται πια μετα γυμνά σου μάτια Να Εκεί Στέκει δίπλα στηφιάλη με τα όνειρα που δραπετεύουν λίγο-λίγο προςμια ανέφικτη επιλογή μακριά Πολύ μακριά Κανέναυπαινικτικό έστω ίχνος διεξόδου Μόνο ένα βάροςπάντα στουςώμους βαραίνει

[18]

28Μια κραυγή Όχι ενός κότσυφα αλλά μιας γραφικήςαπεικόνισης Αίμα και μελάνι ταιριάζουν στην οσμήκαι στη κραυγή Τέτοια είναι και η συνάντηση ενόςξένου σε άγνωστο σπίτι γεμάτο ατέλειωτα τρένακαι πόλεις και πλήθος ανθρώπων που θα του αλ-λάξουν τη ζωή συνταξιδιώτες αχώριστοι και ξένοισυγχρόνως ένας μικρόκοσμος σχέσεων και αποκρυ-πτογραφήσεων Ένα διστακτικό μεγάλο βήμα μεενοχές τρέλα και τιμητικούς απόηχους έως ότου οιλέξεις πάρουν το σχήμα του νου Όλα αφομοιωμέναστη σκηνή παρέα με διδαχές των παλιών Όλα γιατον ελάχιστο σεβασμό στο εισιτήριο που κάποιοιέχασαν και που άλλοιακόμα κρατούν

[19]

29Πέρασαν σαράντα τόσα χρόνια Το κάψιμο τωνμυρμηγκιών ήταν στη βραδινή μας διάταξη συνδυά-ζονταν συχνά με σκοπεύσεις αεροβόλου στις λάμπεςτου δήμου και τριάντα οκτώ χρόνια από το laquoΜιλάη Μόσχαraquo του Αναγνωστάκη Τα ταξίδια μας μα-κρινά σε Μοντεβίδεο Σαγκάη Καλκούτα Μνήμες-ξόανα που προστέθηκαν και μεταφέρθηκαν σείσκιους Σχήματα χρωματιστά υπόγεια διαφανήσχήματα Ανάκατα με σκόνη άμμο άχυρο τριμμένοκεραμίδι και φιγούρες γυναικείες Όλα αδιάψευσταείδωλα πυρετικών διαθέσεων στέκονται κοντά προ-σφέροντας χάδι ανάμεσα σε διαστήματα σιωπήςαφάνειας Νόστος Όλες οι ασκήμιες του χτες πέρα-σαν στη καθαρότητα σήμερα τώρα συνεχίζουμε ναμαζεύουμε νωπές παπαρούνες Αυτό θέλουμε Για ταδυσάρεστα

μιλιά

[20]

ΟΙ ΑΣΚΗΣΕΙΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΦΟΥΝΤΟΥΛΗ

ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΑΝ ΨΗΦΙΑΚΑΑΠΟ ΤΟ ΒΑΣΙΛΗ ΛΑΛΙΩΤΗ

ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΤΟΥ 2013

f

16Στα κεντήματα θα βρίσκονται πλέον όλες μου οιιστορίες και συνιστώ την αναβολή των κρίσεών σαςη ακριβής ημερομηνία δεν έχει καμία σημασία η τε-λευταία μου πνοή θα προσφέρει ndashευελπιστώ- αυτόπου μου στέρησε η πολύτιμη μνήμη Σαν δότης κά-ποτε είχα κάνει λάθος δεν έπρεπε να είχα προσφέ-ρει Ως γνωστόν ο δότης μόνο χάνει τη μνήμη τουΚανείς άλλος

[13]

18Ίσως στην απομονωμένη πίσω αυλή γιατί οι μέρεςκαι οι στιγμές είναι εικόνες που μπλέκονται ανάμεσασε λέξεις που έχεις συλλάβει και θέλεις να κρατήσειςγια ώρα ανάγκης αλλά πάλι τα πανύψηλα δέντρασαλεύουν εδώ κι εκεί από το αεράκι κι η ψάθινη ήπλαστική καρέκλα με το ξύλινο τραπέζι εικόνες είναικι αυτέςγαντζώνεσαι στην ευδιάλυτη ατμόσφαιραπαρακαλάς να κρατήσει κι άλλο λίγο ακόμα έωςότου πάρεις τους σκονισμένους δρόμους των λέξεωνεκεί που παρεμβάλουν πάντα εικόνες έτσι είναι ήδεν είναι οι μέρες κι οι στιγμές πριν μεταμορφωθούνσε πομπώδεις παράτες χωρίς τελειωμό τότε πουαποφασίζεις γλιστράς αθόρυβα απομακρύνεσαι

[14]

20laquoκι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί ηψυχή μας αύριο κάνει πανιάraquo

[Γιώργος Σεφέρης]

Λιγοστά θα είναι όπως λέει κι ο ποιητής σαν σκο-τεινοί κύκλοι σαν δυο γυμνά αγκαλιασμένα σώματαστο χιόνι κι ένα ξεχασμένο τραγούδι εκεί στο ακα-τοίκητο σπίτι που δεν έλαβε μήνυμά σου κι η ση-μασία των γεγονότων που βυθίζεται ολόλευκη σεασβεστόλακκο κι ούτε στιγμή απραξίας στο αιω-ρούμενο πάνω-ψηλά από την πόλη ποδήλατο μερόδες στο χρώμα των ματιών σου κι άλλες πολλέςιστορίες που λιγοστά χρειάζονται λόγια να τιςπούμε προσευχόμενοι στο παλιό συννεφιασμένο μαςπρόσωπο γιατί εκεί στο παλιό μας πρόσωπο είμα-στε φυλακισμένοι

[15]

23Παν το μη αφορήτως σχολαστικόνφαίνεται ημίν σήμερον χυδαίον

Εμμανουήλ Ροΐδης

Η πόλη Δεν ξέρω ndashούτε θυμάμαι Η πόλη ίσα πουδιακρίνονταν στις μισοσκότεινες κιαροσκούρες αραι-ωμένες πινελιές του δειλινού Εκεί Στα κρυφά πουπροστρέχουμε χωρίς αυταπάτες Βλέπετε στη πόληη επιβεβαίωση προέρχεται από την αόρατη προη-γούμενη γνωριμία -αυτή που δεν αμφισβήτησε τηνπαρακμή μας Καμία λοιπόν αφορμή για νέες προ-σεγγίσεις μόνο η προσέγγιση της φθινοπωρινήςδροσιάς και η πιθανότητα να είναι και αυτή γέν-νημα της σκέψης Η πόλη Δεν ξέρω ndashούτε θυμάμαιΔεν με λυπεί η απώλεια μια ιδέας μιας φράσης -αυτές συνήθως πάνε κι έρχονται και εάν δεν απα-τώμαι αυτό το πήγαινέλα είναι από τουςπιστότερους μέντορές μας Αυτό που λείπει είναι ηαναγκαία γεύση πικρού λυρισμού

[16]

25Ξέρω κι εγώ να ανανεώνω μrsquo ένα καινούργιο βλέμμαλευκές σελίδες με γραμμές που χαράχτηκαν για νακοσμηθούν Υπάρχει κι ένα ύφασμα γεμάτο σημάδιασκουριάς παρασύρει σε στροφές με ρίμα παλαιότε-ρων ρυθμών και η ψυχή τρέμει στο αντίκρισμα εκεί-νου που βρίσκεται πάντα πίσω μας σαν σύνοψηπαραλογισμού των εποχών Εκείνων Α πως θέλωνα αποτυπώνω παθήματα απατεωνιές συμπλοκέςΝα τις βλέπω αναπαυόμενος ηδονικά σε μια αιώραπου πάντα ονειρευόμουν έτσι καθώς θα είμαι ιδρω-μένος μrsquo ένα πολύχρωμο ποτήρι στο χέρι Νrsquo απο-τυπώνω νrsquo αποτυπώνω˙ και εσύ στο βάθος ναπαρατηρείς˙ περιμένοντάς με να πατήσω το πρώτοσκαλί που βρίσκεται πάντα πίσω από μια πόρτα˙δίπλα σrsquo εκείνη τη γυναίκα του διαδρόμου που βρί-σκεται εκεί μόνη γυμνή σαν άσπιλη οθόνη μερικώνεκατοστών

[17]

26Εκείνο που Πλανάται πάνω από τη παλιά γειτονιάκαι το άλλο που ντύνει κουβέντες μέσα στη σιωπήΓνωστών ιστορίες Εν μέσω ελαχίστως διακριτώνφράσεων Η σκέψη που τυλίγει δύο καλλωπισμένεςεπιστολές˙ αφημένες έξω από την πόρτα γνωστούδιπλανού φίλου πονεμένου Ποιος να τις έγραψεΚαι εκείνος που διηγείται τα ελάχιστα που ξέρειραντίζει ευωδία στο κάθε του βήμα Στην παλιάγειτονιά Ο έγκλειστος νέος του υπογείου Ηόμορφη απέναντι με τα σορτς που γνέφει συνωμο-τικά ραντεβού τα μεσάνυχτα Ο αλλόκοτος αλλοτι-νός μικρόκοσμός μας η μυρωδιά τουφρεσκο-σιδερωμένου ρούχου το ηλιόλουστο διά-τρητο απόγευμα Τώρα η σιωπή βλέπεται πια μετα γυμνά σου μάτια Να Εκεί Στέκει δίπλα στηφιάλη με τα όνειρα που δραπετεύουν λίγο-λίγο προςμια ανέφικτη επιλογή μακριά Πολύ μακριά Κανέναυπαινικτικό έστω ίχνος διεξόδου Μόνο ένα βάροςπάντα στουςώμους βαραίνει

[18]

28Μια κραυγή Όχι ενός κότσυφα αλλά μιας γραφικήςαπεικόνισης Αίμα και μελάνι ταιριάζουν στην οσμήκαι στη κραυγή Τέτοια είναι και η συνάντηση ενόςξένου σε άγνωστο σπίτι γεμάτο ατέλειωτα τρένακαι πόλεις και πλήθος ανθρώπων που θα του αλ-λάξουν τη ζωή συνταξιδιώτες αχώριστοι και ξένοισυγχρόνως ένας μικρόκοσμος σχέσεων και αποκρυ-πτογραφήσεων Ένα διστακτικό μεγάλο βήμα μεενοχές τρέλα και τιμητικούς απόηχους έως ότου οιλέξεις πάρουν το σχήμα του νου Όλα αφομοιωμέναστη σκηνή παρέα με διδαχές των παλιών Όλα γιατον ελάχιστο σεβασμό στο εισιτήριο που κάποιοιέχασαν και που άλλοιακόμα κρατούν

[19]

29Πέρασαν σαράντα τόσα χρόνια Το κάψιμο τωνμυρμηγκιών ήταν στη βραδινή μας διάταξη συνδυά-ζονταν συχνά με σκοπεύσεις αεροβόλου στις λάμπεςτου δήμου και τριάντα οκτώ χρόνια από το laquoΜιλάη Μόσχαraquo του Αναγνωστάκη Τα ταξίδια μας μα-κρινά σε Μοντεβίδεο Σαγκάη Καλκούτα Μνήμες-ξόανα που προστέθηκαν και μεταφέρθηκαν σείσκιους Σχήματα χρωματιστά υπόγεια διαφανήσχήματα Ανάκατα με σκόνη άμμο άχυρο τριμμένοκεραμίδι και φιγούρες γυναικείες Όλα αδιάψευσταείδωλα πυρετικών διαθέσεων στέκονται κοντά προ-σφέροντας χάδι ανάμεσα σε διαστήματα σιωπήςαφάνειας Νόστος Όλες οι ασκήμιες του χτες πέρα-σαν στη καθαρότητα σήμερα τώρα συνεχίζουμε ναμαζεύουμε νωπές παπαρούνες Αυτό θέλουμε Για ταδυσάρεστα

μιλιά

[20]

ΟΙ ΑΣΚΗΣΕΙΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΦΟΥΝΤΟΥΛΗ

ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΑΝ ΨΗΦΙΑΚΑΑΠΟ ΤΟ ΒΑΣΙΛΗ ΛΑΛΙΩΤΗ

ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΤΟΥ 2013

f

18Ίσως στην απομονωμένη πίσω αυλή γιατί οι μέρεςκαι οι στιγμές είναι εικόνες που μπλέκονται ανάμεσασε λέξεις που έχεις συλλάβει και θέλεις να κρατήσειςγια ώρα ανάγκης αλλά πάλι τα πανύψηλα δέντρασαλεύουν εδώ κι εκεί από το αεράκι κι η ψάθινη ήπλαστική καρέκλα με το ξύλινο τραπέζι εικόνες είναικι αυτέςγαντζώνεσαι στην ευδιάλυτη ατμόσφαιραπαρακαλάς να κρατήσει κι άλλο λίγο ακόμα έωςότου πάρεις τους σκονισμένους δρόμους των λέξεωνεκεί που παρεμβάλουν πάντα εικόνες έτσι είναι ήδεν είναι οι μέρες κι οι στιγμές πριν μεταμορφωθούνσε πομπώδεις παράτες χωρίς τελειωμό τότε πουαποφασίζεις γλιστράς αθόρυβα απομακρύνεσαι

[14]

20laquoκι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί ηψυχή μας αύριο κάνει πανιάraquo

[Γιώργος Σεφέρης]

Λιγοστά θα είναι όπως λέει κι ο ποιητής σαν σκο-τεινοί κύκλοι σαν δυο γυμνά αγκαλιασμένα σώματαστο χιόνι κι ένα ξεχασμένο τραγούδι εκεί στο ακα-τοίκητο σπίτι που δεν έλαβε μήνυμά σου κι η ση-μασία των γεγονότων που βυθίζεται ολόλευκη σεασβεστόλακκο κι ούτε στιγμή απραξίας στο αιω-ρούμενο πάνω-ψηλά από την πόλη ποδήλατο μερόδες στο χρώμα των ματιών σου κι άλλες πολλέςιστορίες που λιγοστά χρειάζονται λόγια να τιςπούμε προσευχόμενοι στο παλιό συννεφιασμένο μαςπρόσωπο γιατί εκεί στο παλιό μας πρόσωπο είμα-στε φυλακισμένοι

[15]

23Παν το μη αφορήτως σχολαστικόνφαίνεται ημίν σήμερον χυδαίον

Εμμανουήλ Ροΐδης

Η πόλη Δεν ξέρω ndashούτε θυμάμαι Η πόλη ίσα πουδιακρίνονταν στις μισοσκότεινες κιαροσκούρες αραι-ωμένες πινελιές του δειλινού Εκεί Στα κρυφά πουπροστρέχουμε χωρίς αυταπάτες Βλέπετε στη πόληη επιβεβαίωση προέρχεται από την αόρατη προη-γούμενη γνωριμία -αυτή που δεν αμφισβήτησε τηνπαρακμή μας Καμία λοιπόν αφορμή για νέες προ-σεγγίσεις μόνο η προσέγγιση της φθινοπωρινήςδροσιάς και η πιθανότητα να είναι και αυτή γέν-νημα της σκέψης Η πόλη Δεν ξέρω ndashούτε θυμάμαιΔεν με λυπεί η απώλεια μια ιδέας μιας φράσης -αυτές συνήθως πάνε κι έρχονται και εάν δεν απα-τώμαι αυτό το πήγαινέλα είναι από τουςπιστότερους μέντορές μας Αυτό που λείπει είναι ηαναγκαία γεύση πικρού λυρισμού

[16]

25Ξέρω κι εγώ να ανανεώνω μrsquo ένα καινούργιο βλέμμαλευκές σελίδες με γραμμές που χαράχτηκαν για νακοσμηθούν Υπάρχει κι ένα ύφασμα γεμάτο σημάδιασκουριάς παρασύρει σε στροφές με ρίμα παλαιότε-ρων ρυθμών και η ψυχή τρέμει στο αντίκρισμα εκεί-νου που βρίσκεται πάντα πίσω μας σαν σύνοψηπαραλογισμού των εποχών Εκείνων Α πως θέλωνα αποτυπώνω παθήματα απατεωνιές συμπλοκέςΝα τις βλέπω αναπαυόμενος ηδονικά σε μια αιώραπου πάντα ονειρευόμουν έτσι καθώς θα είμαι ιδρω-μένος μrsquo ένα πολύχρωμο ποτήρι στο χέρι Νrsquo απο-τυπώνω νrsquo αποτυπώνω˙ και εσύ στο βάθος ναπαρατηρείς˙ περιμένοντάς με να πατήσω το πρώτοσκαλί που βρίσκεται πάντα πίσω από μια πόρτα˙δίπλα σrsquo εκείνη τη γυναίκα του διαδρόμου που βρί-σκεται εκεί μόνη γυμνή σαν άσπιλη οθόνη μερικώνεκατοστών

[17]

26Εκείνο που Πλανάται πάνω από τη παλιά γειτονιάκαι το άλλο που ντύνει κουβέντες μέσα στη σιωπήΓνωστών ιστορίες Εν μέσω ελαχίστως διακριτώνφράσεων Η σκέψη που τυλίγει δύο καλλωπισμένεςεπιστολές˙ αφημένες έξω από την πόρτα γνωστούδιπλανού φίλου πονεμένου Ποιος να τις έγραψεΚαι εκείνος που διηγείται τα ελάχιστα που ξέρειραντίζει ευωδία στο κάθε του βήμα Στην παλιάγειτονιά Ο έγκλειστος νέος του υπογείου Ηόμορφη απέναντι με τα σορτς που γνέφει συνωμο-τικά ραντεβού τα μεσάνυχτα Ο αλλόκοτος αλλοτι-νός μικρόκοσμός μας η μυρωδιά τουφρεσκο-σιδερωμένου ρούχου το ηλιόλουστο διά-τρητο απόγευμα Τώρα η σιωπή βλέπεται πια μετα γυμνά σου μάτια Να Εκεί Στέκει δίπλα στηφιάλη με τα όνειρα που δραπετεύουν λίγο-λίγο προςμια ανέφικτη επιλογή μακριά Πολύ μακριά Κανέναυπαινικτικό έστω ίχνος διεξόδου Μόνο ένα βάροςπάντα στουςώμους βαραίνει

[18]

28Μια κραυγή Όχι ενός κότσυφα αλλά μιας γραφικήςαπεικόνισης Αίμα και μελάνι ταιριάζουν στην οσμήκαι στη κραυγή Τέτοια είναι και η συνάντηση ενόςξένου σε άγνωστο σπίτι γεμάτο ατέλειωτα τρένακαι πόλεις και πλήθος ανθρώπων που θα του αλ-λάξουν τη ζωή συνταξιδιώτες αχώριστοι και ξένοισυγχρόνως ένας μικρόκοσμος σχέσεων και αποκρυ-πτογραφήσεων Ένα διστακτικό μεγάλο βήμα μεενοχές τρέλα και τιμητικούς απόηχους έως ότου οιλέξεις πάρουν το σχήμα του νου Όλα αφομοιωμέναστη σκηνή παρέα με διδαχές των παλιών Όλα γιατον ελάχιστο σεβασμό στο εισιτήριο που κάποιοιέχασαν και που άλλοιακόμα κρατούν

[19]

29Πέρασαν σαράντα τόσα χρόνια Το κάψιμο τωνμυρμηγκιών ήταν στη βραδινή μας διάταξη συνδυά-ζονταν συχνά με σκοπεύσεις αεροβόλου στις λάμπεςτου δήμου και τριάντα οκτώ χρόνια από το laquoΜιλάη Μόσχαraquo του Αναγνωστάκη Τα ταξίδια μας μα-κρινά σε Μοντεβίδεο Σαγκάη Καλκούτα Μνήμες-ξόανα που προστέθηκαν και μεταφέρθηκαν σείσκιους Σχήματα χρωματιστά υπόγεια διαφανήσχήματα Ανάκατα με σκόνη άμμο άχυρο τριμμένοκεραμίδι και φιγούρες γυναικείες Όλα αδιάψευσταείδωλα πυρετικών διαθέσεων στέκονται κοντά προ-σφέροντας χάδι ανάμεσα σε διαστήματα σιωπήςαφάνειας Νόστος Όλες οι ασκήμιες του χτες πέρα-σαν στη καθαρότητα σήμερα τώρα συνεχίζουμε ναμαζεύουμε νωπές παπαρούνες Αυτό θέλουμε Για ταδυσάρεστα

μιλιά

[20]

ΟΙ ΑΣΚΗΣΕΙΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΦΟΥΝΤΟΥΛΗ

ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΑΝ ΨΗΦΙΑΚΑΑΠΟ ΤΟ ΒΑΣΙΛΗ ΛΑΛΙΩΤΗ

ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΤΟΥ 2013

f

20laquoκι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί ηψυχή μας αύριο κάνει πανιάraquo

[Γιώργος Σεφέρης]

Λιγοστά θα είναι όπως λέει κι ο ποιητής σαν σκο-τεινοί κύκλοι σαν δυο γυμνά αγκαλιασμένα σώματαστο χιόνι κι ένα ξεχασμένο τραγούδι εκεί στο ακα-τοίκητο σπίτι που δεν έλαβε μήνυμά σου κι η ση-μασία των γεγονότων που βυθίζεται ολόλευκη σεασβεστόλακκο κι ούτε στιγμή απραξίας στο αιω-ρούμενο πάνω-ψηλά από την πόλη ποδήλατο μερόδες στο χρώμα των ματιών σου κι άλλες πολλέςιστορίες που λιγοστά χρειάζονται λόγια να τιςπούμε προσευχόμενοι στο παλιό συννεφιασμένο μαςπρόσωπο γιατί εκεί στο παλιό μας πρόσωπο είμα-στε φυλακισμένοι

[15]

23Παν το μη αφορήτως σχολαστικόνφαίνεται ημίν σήμερον χυδαίον

Εμμανουήλ Ροΐδης

Η πόλη Δεν ξέρω ndashούτε θυμάμαι Η πόλη ίσα πουδιακρίνονταν στις μισοσκότεινες κιαροσκούρες αραι-ωμένες πινελιές του δειλινού Εκεί Στα κρυφά πουπροστρέχουμε χωρίς αυταπάτες Βλέπετε στη πόληη επιβεβαίωση προέρχεται από την αόρατη προη-γούμενη γνωριμία -αυτή που δεν αμφισβήτησε τηνπαρακμή μας Καμία λοιπόν αφορμή για νέες προ-σεγγίσεις μόνο η προσέγγιση της φθινοπωρινήςδροσιάς και η πιθανότητα να είναι και αυτή γέν-νημα της σκέψης Η πόλη Δεν ξέρω ndashούτε θυμάμαιΔεν με λυπεί η απώλεια μια ιδέας μιας φράσης -αυτές συνήθως πάνε κι έρχονται και εάν δεν απα-τώμαι αυτό το πήγαινέλα είναι από τουςπιστότερους μέντορές μας Αυτό που λείπει είναι ηαναγκαία γεύση πικρού λυρισμού

[16]

25Ξέρω κι εγώ να ανανεώνω μrsquo ένα καινούργιο βλέμμαλευκές σελίδες με γραμμές που χαράχτηκαν για νακοσμηθούν Υπάρχει κι ένα ύφασμα γεμάτο σημάδιασκουριάς παρασύρει σε στροφές με ρίμα παλαιότε-ρων ρυθμών και η ψυχή τρέμει στο αντίκρισμα εκεί-νου που βρίσκεται πάντα πίσω μας σαν σύνοψηπαραλογισμού των εποχών Εκείνων Α πως θέλωνα αποτυπώνω παθήματα απατεωνιές συμπλοκέςΝα τις βλέπω αναπαυόμενος ηδονικά σε μια αιώραπου πάντα ονειρευόμουν έτσι καθώς θα είμαι ιδρω-μένος μrsquo ένα πολύχρωμο ποτήρι στο χέρι Νrsquo απο-τυπώνω νrsquo αποτυπώνω˙ και εσύ στο βάθος ναπαρατηρείς˙ περιμένοντάς με να πατήσω το πρώτοσκαλί που βρίσκεται πάντα πίσω από μια πόρτα˙δίπλα σrsquo εκείνη τη γυναίκα του διαδρόμου που βρί-σκεται εκεί μόνη γυμνή σαν άσπιλη οθόνη μερικώνεκατοστών

[17]

26Εκείνο που Πλανάται πάνω από τη παλιά γειτονιάκαι το άλλο που ντύνει κουβέντες μέσα στη σιωπήΓνωστών ιστορίες Εν μέσω ελαχίστως διακριτώνφράσεων Η σκέψη που τυλίγει δύο καλλωπισμένεςεπιστολές˙ αφημένες έξω από την πόρτα γνωστούδιπλανού φίλου πονεμένου Ποιος να τις έγραψεΚαι εκείνος που διηγείται τα ελάχιστα που ξέρειραντίζει ευωδία στο κάθε του βήμα Στην παλιάγειτονιά Ο έγκλειστος νέος του υπογείου Ηόμορφη απέναντι με τα σορτς που γνέφει συνωμο-τικά ραντεβού τα μεσάνυχτα Ο αλλόκοτος αλλοτι-νός μικρόκοσμός μας η μυρωδιά τουφρεσκο-σιδερωμένου ρούχου το ηλιόλουστο διά-τρητο απόγευμα Τώρα η σιωπή βλέπεται πια μετα γυμνά σου μάτια Να Εκεί Στέκει δίπλα στηφιάλη με τα όνειρα που δραπετεύουν λίγο-λίγο προςμια ανέφικτη επιλογή μακριά Πολύ μακριά Κανέναυπαινικτικό έστω ίχνος διεξόδου Μόνο ένα βάροςπάντα στουςώμους βαραίνει

[18]

28Μια κραυγή Όχι ενός κότσυφα αλλά μιας γραφικήςαπεικόνισης Αίμα και μελάνι ταιριάζουν στην οσμήκαι στη κραυγή Τέτοια είναι και η συνάντηση ενόςξένου σε άγνωστο σπίτι γεμάτο ατέλειωτα τρένακαι πόλεις και πλήθος ανθρώπων που θα του αλ-λάξουν τη ζωή συνταξιδιώτες αχώριστοι και ξένοισυγχρόνως ένας μικρόκοσμος σχέσεων και αποκρυ-πτογραφήσεων Ένα διστακτικό μεγάλο βήμα μεενοχές τρέλα και τιμητικούς απόηχους έως ότου οιλέξεις πάρουν το σχήμα του νου Όλα αφομοιωμέναστη σκηνή παρέα με διδαχές των παλιών Όλα γιατον ελάχιστο σεβασμό στο εισιτήριο που κάποιοιέχασαν και που άλλοιακόμα κρατούν

[19]

29Πέρασαν σαράντα τόσα χρόνια Το κάψιμο τωνμυρμηγκιών ήταν στη βραδινή μας διάταξη συνδυά-ζονταν συχνά με σκοπεύσεις αεροβόλου στις λάμπεςτου δήμου και τριάντα οκτώ χρόνια από το laquoΜιλάη Μόσχαraquo του Αναγνωστάκη Τα ταξίδια μας μα-κρινά σε Μοντεβίδεο Σαγκάη Καλκούτα Μνήμες-ξόανα που προστέθηκαν και μεταφέρθηκαν σείσκιους Σχήματα χρωματιστά υπόγεια διαφανήσχήματα Ανάκατα με σκόνη άμμο άχυρο τριμμένοκεραμίδι και φιγούρες γυναικείες Όλα αδιάψευσταείδωλα πυρετικών διαθέσεων στέκονται κοντά προ-σφέροντας χάδι ανάμεσα σε διαστήματα σιωπήςαφάνειας Νόστος Όλες οι ασκήμιες του χτες πέρα-σαν στη καθαρότητα σήμερα τώρα συνεχίζουμε ναμαζεύουμε νωπές παπαρούνες Αυτό θέλουμε Για ταδυσάρεστα

μιλιά

[20]

ΟΙ ΑΣΚΗΣΕΙΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΦΟΥΝΤΟΥΛΗ

ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΑΝ ΨΗΦΙΑΚΑΑΠΟ ΤΟ ΒΑΣΙΛΗ ΛΑΛΙΩΤΗ

ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΤΟΥ 2013

f

23Παν το μη αφορήτως σχολαστικόνφαίνεται ημίν σήμερον χυδαίον

Εμμανουήλ Ροΐδης

Η πόλη Δεν ξέρω ndashούτε θυμάμαι Η πόλη ίσα πουδιακρίνονταν στις μισοσκότεινες κιαροσκούρες αραι-ωμένες πινελιές του δειλινού Εκεί Στα κρυφά πουπροστρέχουμε χωρίς αυταπάτες Βλέπετε στη πόληη επιβεβαίωση προέρχεται από την αόρατη προη-γούμενη γνωριμία -αυτή που δεν αμφισβήτησε τηνπαρακμή μας Καμία λοιπόν αφορμή για νέες προ-σεγγίσεις μόνο η προσέγγιση της φθινοπωρινήςδροσιάς και η πιθανότητα να είναι και αυτή γέν-νημα της σκέψης Η πόλη Δεν ξέρω ndashούτε θυμάμαιΔεν με λυπεί η απώλεια μια ιδέας μιας φράσης -αυτές συνήθως πάνε κι έρχονται και εάν δεν απα-τώμαι αυτό το πήγαινέλα είναι από τουςπιστότερους μέντορές μας Αυτό που λείπει είναι ηαναγκαία γεύση πικρού λυρισμού

[16]

25Ξέρω κι εγώ να ανανεώνω μrsquo ένα καινούργιο βλέμμαλευκές σελίδες με γραμμές που χαράχτηκαν για νακοσμηθούν Υπάρχει κι ένα ύφασμα γεμάτο σημάδιασκουριάς παρασύρει σε στροφές με ρίμα παλαιότε-ρων ρυθμών και η ψυχή τρέμει στο αντίκρισμα εκεί-νου που βρίσκεται πάντα πίσω μας σαν σύνοψηπαραλογισμού των εποχών Εκείνων Α πως θέλωνα αποτυπώνω παθήματα απατεωνιές συμπλοκέςΝα τις βλέπω αναπαυόμενος ηδονικά σε μια αιώραπου πάντα ονειρευόμουν έτσι καθώς θα είμαι ιδρω-μένος μrsquo ένα πολύχρωμο ποτήρι στο χέρι Νrsquo απο-τυπώνω νrsquo αποτυπώνω˙ και εσύ στο βάθος ναπαρατηρείς˙ περιμένοντάς με να πατήσω το πρώτοσκαλί που βρίσκεται πάντα πίσω από μια πόρτα˙δίπλα σrsquo εκείνη τη γυναίκα του διαδρόμου που βρί-σκεται εκεί μόνη γυμνή σαν άσπιλη οθόνη μερικώνεκατοστών

[17]

26Εκείνο που Πλανάται πάνω από τη παλιά γειτονιάκαι το άλλο που ντύνει κουβέντες μέσα στη σιωπήΓνωστών ιστορίες Εν μέσω ελαχίστως διακριτώνφράσεων Η σκέψη που τυλίγει δύο καλλωπισμένεςεπιστολές˙ αφημένες έξω από την πόρτα γνωστούδιπλανού φίλου πονεμένου Ποιος να τις έγραψεΚαι εκείνος που διηγείται τα ελάχιστα που ξέρειραντίζει ευωδία στο κάθε του βήμα Στην παλιάγειτονιά Ο έγκλειστος νέος του υπογείου Ηόμορφη απέναντι με τα σορτς που γνέφει συνωμο-τικά ραντεβού τα μεσάνυχτα Ο αλλόκοτος αλλοτι-νός μικρόκοσμός μας η μυρωδιά τουφρεσκο-σιδερωμένου ρούχου το ηλιόλουστο διά-τρητο απόγευμα Τώρα η σιωπή βλέπεται πια μετα γυμνά σου μάτια Να Εκεί Στέκει δίπλα στηφιάλη με τα όνειρα που δραπετεύουν λίγο-λίγο προςμια ανέφικτη επιλογή μακριά Πολύ μακριά Κανέναυπαινικτικό έστω ίχνος διεξόδου Μόνο ένα βάροςπάντα στουςώμους βαραίνει

[18]

28Μια κραυγή Όχι ενός κότσυφα αλλά μιας γραφικήςαπεικόνισης Αίμα και μελάνι ταιριάζουν στην οσμήκαι στη κραυγή Τέτοια είναι και η συνάντηση ενόςξένου σε άγνωστο σπίτι γεμάτο ατέλειωτα τρένακαι πόλεις και πλήθος ανθρώπων που θα του αλ-λάξουν τη ζωή συνταξιδιώτες αχώριστοι και ξένοισυγχρόνως ένας μικρόκοσμος σχέσεων και αποκρυ-πτογραφήσεων Ένα διστακτικό μεγάλο βήμα μεενοχές τρέλα και τιμητικούς απόηχους έως ότου οιλέξεις πάρουν το σχήμα του νου Όλα αφομοιωμέναστη σκηνή παρέα με διδαχές των παλιών Όλα γιατον ελάχιστο σεβασμό στο εισιτήριο που κάποιοιέχασαν και που άλλοιακόμα κρατούν

[19]

29Πέρασαν σαράντα τόσα χρόνια Το κάψιμο τωνμυρμηγκιών ήταν στη βραδινή μας διάταξη συνδυά-ζονταν συχνά με σκοπεύσεις αεροβόλου στις λάμπεςτου δήμου και τριάντα οκτώ χρόνια από το laquoΜιλάη Μόσχαraquo του Αναγνωστάκη Τα ταξίδια μας μα-κρινά σε Μοντεβίδεο Σαγκάη Καλκούτα Μνήμες-ξόανα που προστέθηκαν και μεταφέρθηκαν σείσκιους Σχήματα χρωματιστά υπόγεια διαφανήσχήματα Ανάκατα με σκόνη άμμο άχυρο τριμμένοκεραμίδι και φιγούρες γυναικείες Όλα αδιάψευσταείδωλα πυρετικών διαθέσεων στέκονται κοντά προ-σφέροντας χάδι ανάμεσα σε διαστήματα σιωπήςαφάνειας Νόστος Όλες οι ασκήμιες του χτες πέρα-σαν στη καθαρότητα σήμερα τώρα συνεχίζουμε ναμαζεύουμε νωπές παπαρούνες Αυτό θέλουμε Για ταδυσάρεστα

μιλιά

[20]

ΟΙ ΑΣΚΗΣΕΙΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΦΟΥΝΤΟΥΛΗ

ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΑΝ ΨΗΦΙΑΚΑΑΠΟ ΤΟ ΒΑΣΙΛΗ ΛΑΛΙΩΤΗ

ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΤΟΥ 2013

f

25Ξέρω κι εγώ να ανανεώνω μrsquo ένα καινούργιο βλέμμαλευκές σελίδες με γραμμές που χαράχτηκαν για νακοσμηθούν Υπάρχει κι ένα ύφασμα γεμάτο σημάδιασκουριάς παρασύρει σε στροφές με ρίμα παλαιότε-ρων ρυθμών και η ψυχή τρέμει στο αντίκρισμα εκεί-νου που βρίσκεται πάντα πίσω μας σαν σύνοψηπαραλογισμού των εποχών Εκείνων Α πως θέλωνα αποτυπώνω παθήματα απατεωνιές συμπλοκέςΝα τις βλέπω αναπαυόμενος ηδονικά σε μια αιώραπου πάντα ονειρευόμουν έτσι καθώς θα είμαι ιδρω-μένος μrsquo ένα πολύχρωμο ποτήρι στο χέρι Νrsquo απο-τυπώνω νrsquo αποτυπώνω˙ και εσύ στο βάθος ναπαρατηρείς˙ περιμένοντάς με να πατήσω το πρώτοσκαλί που βρίσκεται πάντα πίσω από μια πόρτα˙δίπλα σrsquo εκείνη τη γυναίκα του διαδρόμου που βρί-σκεται εκεί μόνη γυμνή σαν άσπιλη οθόνη μερικώνεκατοστών

[17]

26Εκείνο που Πλανάται πάνω από τη παλιά γειτονιάκαι το άλλο που ντύνει κουβέντες μέσα στη σιωπήΓνωστών ιστορίες Εν μέσω ελαχίστως διακριτώνφράσεων Η σκέψη που τυλίγει δύο καλλωπισμένεςεπιστολές˙ αφημένες έξω από την πόρτα γνωστούδιπλανού φίλου πονεμένου Ποιος να τις έγραψεΚαι εκείνος που διηγείται τα ελάχιστα που ξέρειραντίζει ευωδία στο κάθε του βήμα Στην παλιάγειτονιά Ο έγκλειστος νέος του υπογείου Ηόμορφη απέναντι με τα σορτς που γνέφει συνωμο-τικά ραντεβού τα μεσάνυχτα Ο αλλόκοτος αλλοτι-νός μικρόκοσμός μας η μυρωδιά τουφρεσκο-σιδερωμένου ρούχου το ηλιόλουστο διά-τρητο απόγευμα Τώρα η σιωπή βλέπεται πια μετα γυμνά σου μάτια Να Εκεί Στέκει δίπλα στηφιάλη με τα όνειρα που δραπετεύουν λίγο-λίγο προςμια ανέφικτη επιλογή μακριά Πολύ μακριά Κανέναυπαινικτικό έστω ίχνος διεξόδου Μόνο ένα βάροςπάντα στουςώμους βαραίνει

[18]

28Μια κραυγή Όχι ενός κότσυφα αλλά μιας γραφικήςαπεικόνισης Αίμα και μελάνι ταιριάζουν στην οσμήκαι στη κραυγή Τέτοια είναι και η συνάντηση ενόςξένου σε άγνωστο σπίτι γεμάτο ατέλειωτα τρένακαι πόλεις και πλήθος ανθρώπων που θα του αλ-λάξουν τη ζωή συνταξιδιώτες αχώριστοι και ξένοισυγχρόνως ένας μικρόκοσμος σχέσεων και αποκρυ-πτογραφήσεων Ένα διστακτικό μεγάλο βήμα μεενοχές τρέλα και τιμητικούς απόηχους έως ότου οιλέξεις πάρουν το σχήμα του νου Όλα αφομοιωμέναστη σκηνή παρέα με διδαχές των παλιών Όλα γιατον ελάχιστο σεβασμό στο εισιτήριο που κάποιοιέχασαν και που άλλοιακόμα κρατούν

[19]

29Πέρασαν σαράντα τόσα χρόνια Το κάψιμο τωνμυρμηγκιών ήταν στη βραδινή μας διάταξη συνδυά-ζονταν συχνά με σκοπεύσεις αεροβόλου στις λάμπεςτου δήμου και τριάντα οκτώ χρόνια από το laquoΜιλάη Μόσχαraquo του Αναγνωστάκη Τα ταξίδια μας μα-κρινά σε Μοντεβίδεο Σαγκάη Καλκούτα Μνήμες-ξόανα που προστέθηκαν και μεταφέρθηκαν σείσκιους Σχήματα χρωματιστά υπόγεια διαφανήσχήματα Ανάκατα με σκόνη άμμο άχυρο τριμμένοκεραμίδι και φιγούρες γυναικείες Όλα αδιάψευσταείδωλα πυρετικών διαθέσεων στέκονται κοντά προ-σφέροντας χάδι ανάμεσα σε διαστήματα σιωπήςαφάνειας Νόστος Όλες οι ασκήμιες του χτες πέρα-σαν στη καθαρότητα σήμερα τώρα συνεχίζουμε ναμαζεύουμε νωπές παπαρούνες Αυτό θέλουμε Για ταδυσάρεστα

μιλιά

[20]

ΟΙ ΑΣΚΗΣΕΙΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΦΟΥΝΤΟΥΛΗ

ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΑΝ ΨΗΦΙΑΚΑΑΠΟ ΤΟ ΒΑΣΙΛΗ ΛΑΛΙΩΤΗ

ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΤΟΥ 2013

f

26Εκείνο που Πλανάται πάνω από τη παλιά γειτονιάκαι το άλλο που ντύνει κουβέντες μέσα στη σιωπήΓνωστών ιστορίες Εν μέσω ελαχίστως διακριτώνφράσεων Η σκέψη που τυλίγει δύο καλλωπισμένεςεπιστολές˙ αφημένες έξω από την πόρτα γνωστούδιπλανού φίλου πονεμένου Ποιος να τις έγραψεΚαι εκείνος που διηγείται τα ελάχιστα που ξέρειραντίζει ευωδία στο κάθε του βήμα Στην παλιάγειτονιά Ο έγκλειστος νέος του υπογείου Ηόμορφη απέναντι με τα σορτς που γνέφει συνωμο-τικά ραντεβού τα μεσάνυχτα Ο αλλόκοτος αλλοτι-νός μικρόκοσμός μας η μυρωδιά τουφρεσκο-σιδερωμένου ρούχου το ηλιόλουστο διά-τρητο απόγευμα Τώρα η σιωπή βλέπεται πια μετα γυμνά σου μάτια Να Εκεί Στέκει δίπλα στηφιάλη με τα όνειρα που δραπετεύουν λίγο-λίγο προςμια ανέφικτη επιλογή μακριά Πολύ μακριά Κανέναυπαινικτικό έστω ίχνος διεξόδου Μόνο ένα βάροςπάντα στουςώμους βαραίνει

[18]

28Μια κραυγή Όχι ενός κότσυφα αλλά μιας γραφικήςαπεικόνισης Αίμα και μελάνι ταιριάζουν στην οσμήκαι στη κραυγή Τέτοια είναι και η συνάντηση ενόςξένου σε άγνωστο σπίτι γεμάτο ατέλειωτα τρένακαι πόλεις και πλήθος ανθρώπων που θα του αλ-λάξουν τη ζωή συνταξιδιώτες αχώριστοι και ξένοισυγχρόνως ένας μικρόκοσμος σχέσεων και αποκρυ-πτογραφήσεων Ένα διστακτικό μεγάλο βήμα μεενοχές τρέλα και τιμητικούς απόηχους έως ότου οιλέξεις πάρουν το σχήμα του νου Όλα αφομοιωμέναστη σκηνή παρέα με διδαχές των παλιών Όλα γιατον ελάχιστο σεβασμό στο εισιτήριο που κάποιοιέχασαν και που άλλοιακόμα κρατούν

[19]

29Πέρασαν σαράντα τόσα χρόνια Το κάψιμο τωνμυρμηγκιών ήταν στη βραδινή μας διάταξη συνδυά-ζονταν συχνά με σκοπεύσεις αεροβόλου στις λάμπεςτου δήμου και τριάντα οκτώ χρόνια από το laquoΜιλάη Μόσχαraquo του Αναγνωστάκη Τα ταξίδια μας μα-κρινά σε Μοντεβίδεο Σαγκάη Καλκούτα Μνήμες-ξόανα που προστέθηκαν και μεταφέρθηκαν σείσκιους Σχήματα χρωματιστά υπόγεια διαφανήσχήματα Ανάκατα με σκόνη άμμο άχυρο τριμμένοκεραμίδι και φιγούρες γυναικείες Όλα αδιάψευσταείδωλα πυρετικών διαθέσεων στέκονται κοντά προ-σφέροντας χάδι ανάμεσα σε διαστήματα σιωπήςαφάνειας Νόστος Όλες οι ασκήμιες του χτες πέρα-σαν στη καθαρότητα σήμερα τώρα συνεχίζουμε ναμαζεύουμε νωπές παπαρούνες Αυτό θέλουμε Για ταδυσάρεστα

μιλιά

[20]

ΟΙ ΑΣΚΗΣΕΙΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΦΟΥΝΤΟΥΛΗ

ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΑΝ ΨΗΦΙΑΚΑΑΠΟ ΤΟ ΒΑΣΙΛΗ ΛΑΛΙΩΤΗ

ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΤΟΥ 2013

f

28Μια κραυγή Όχι ενός κότσυφα αλλά μιας γραφικήςαπεικόνισης Αίμα και μελάνι ταιριάζουν στην οσμήκαι στη κραυγή Τέτοια είναι και η συνάντηση ενόςξένου σε άγνωστο σπίτι γεμάτο ατέλειωτα τρένακαι πόλεις και πλήθος ανθρώπων που θα του αλ-λάξουν τη ζωή συνταξιδιώτες αχώριστοι και ξένοισυγχρόνως ένας μικρόκοσμος σχέσεων και αποκρυ-πτογραφήσεων Ένα διστακτικό μεγάλο βήμα μεενοχές τρέλα και τιμητικούς απόηχους έως ότου οιλέξεις πάρουν το σχήμα του νου Όλα αφομοιωμέναστη σκηνή παρέα με διδαχές των παλιών Όλα γιατον ελάχιστο σεβασμό στο εισιτήριο που κάποιοιέχασαν και που άλλοιακόμα κρατούν

[19]

29Πέρασαν σαράντα τόσα χρόνια Το κάψιμο τωνμυρμηγκιών ήταν στη βραδινή μας διάταξη συνδυά-ζονταν συχνά με σκοπεύσεις αεροβόλου στις λάμπεςτου δήμου και τριάντα οκτώ χρόνια από το laquoΜιλάη Μόσχαraquo του Αναγνωστάκη Τα ταξίδια μας μα-κρινά σε Μοντεβίδεο Σαγκάη Καλκούτα Μνήμες-ξόανα που προστέθηκαν και μεταφέρθηκαν σείσκιους Σχήματα χρωματιστά υπόγεια διαφανήσχήματα Ανάκατα με σκόνη άμμο άχυρο τριμμένοκεραμίδι και φιγούρες γυναικείες Όλα αδιάψευσταείδωλα πυρετικών διαθέσεων στέκονται κοντά προ-σφέροντας χάδι ανάμεσα σε διαστήματα σιωπήςαφάνειας Νόστος Όλες οι ασκήμιες του χτες πέρα-σαν στη καθαρότητα σήμερα τώρα συνεχίζουμε ναμαζεύουμε νωπές παπαρούνες Αυτό θέλουμε Για ταδυσάρεστα

μιλιά

[20]

ΟΙ ΑΣΚΗΣΕΙΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΦΟΥΝΤΟΥΛΗ

ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΑΝ ΨΗΦΙΑΚΑΑΠΟ ΤΟ ΒΑΣΙΛΗ ΛΑΛΙΩΤΗ

ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΤΟΥ 2013

f

29Πέρασαν σαράντα τόσα χρόνια Το κάψιμο τωνμυρμηγκιών ήταν στη βραδινή μας διάταξη συνδυά-ζονταν συχνά με σκοπεύσεις αεροβόλου στις λάμπεςτου δήμου και τριάντα οκτώ χρόνια από το laquoΜιλάη Μόσχαraquo του Αναγνωστάκη Τα ταξίδια μας μα-κρινά σε Μοντεβίδεο Σαγκάη Καλκούτα Μνήμες-ξόανα που προστέθηκαν και μεταφέρθηκαν σείσκιους Σχήματα χρωματιστά υπόγεια διαφανήσχήματα Ανάκατα με σκόνη άμμο άχυρο τριμμένοκεραμίδι και φιγούρες γυναικείες Όλα αδιάψευσταείδωλα πυρετικών διαθέσεων στέκονται κοντά προ-σφέροντας χάδι ανάμεσα σε διαστήματα σιωπήςαφάνειας Νόστος Όλες οι ασκήμιες του χτες πέρα-σαν στη καθαρότητα σήμερα τώρα συνεχίζουμε ναμαζεύουμε νωπές παπαρούνες Αυτό θέλουμε Για ταδυσάρεστα

μιλιά

[20]

ΟΙ ΑΣΚΗΣΕΙΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΦΟΥΝΤΟΥΛΗ

ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΑΝ ΨΗΦΙΑΚΑΑΠΟ ΤΟ ΒΑΣΙΛΗ ΛΑΛΙΩΤΗ

ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΤΟΥ 2013

f

ΟΙ ΑΣΚΗΣΕΙΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΦΟΥΝΤΟΥΛΗ

ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΑΝ ΨΗΦΙΑΚΑΑΠΟ ΤΟ ΒΑΣΙΛΗ ΛΑΛΙΩΤΗ

ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΤΟΥ 2013

f