Στα μέσα περίπου του 18ου αιώνα στις ηπειρωτικές και νησιωτικές περιοχές παρατηρείται οικοτεχνική-βιοτεχνική οργάνωση με κατανομή της εργασίας κατά φύλο και ηλικία. Παράλληλα, σε περιοχές που το φυσικό

περιβάλλον παρέχει πρώτες ύλες, διαθεσιμότητα τρεχούμενου νερού και ξυλείας, οργανώνονται με επιτυχία παραδοσιακά επαγγέλματα.

Όμορφα, αγαπημένα, χρήσιμα επαγγέλματα μιας προηγούμενης εποχής, που με την πάροδο του χρόνου

ατόνησαν και σιγά σιγά άρχισαν να εγκαταλείπονται, μέχρι που εξέλειψαν παντελώς. Πρεσβευτές μνήμης κάποιες φωτογραφίες,

ιστορίες παππούδων και πληροφορίες από τα διαδίκτυο, απέμειναν για να μας τα θυμίζουν και να μας κάνουν να

νοσταλγούμε τις παλιές εκείνες εποχές και τα επαγγέλματα που τα βλέπουμε πού και πού μέσα απ’ τις παλιές ελληνικές ταινίες.

Οι λόγοι που έχουν πλέον χαθεί ή που βρίσκονται υπό εξαφάνιση είναι πολλοί.

Ποιοι όμως είναι οι λόγοι για τους οποίους εξαφανίζονται τα επαγγέλματα αυτά;

Πολλά επαγγέλματα που στο παρελθόν κατείχαν σημαντική θέση στην τοπική κοινωνία, με το πέρασμα των χρόνων, την τεχνολογική εξέλιξη και τη μεταβολή των αναγκών σταδιακά

εξαφανίζονται.

Τεχνολογικής ανάπτυξης

Δεν είχαν την δυνατότητα να ’’κρατήσουν’’ χαμηλό το κόστος του

τελικού προϊόντος

Καταναλωτικής μανίας που χαρακτήρισε τη χώρα

Ο λούστρος έβαφε τα παπούτσια στο δρόμο των περαστικών, συνήθως τριγύριζε στα διάφορα καφενεία και σε καταστήματα αλλά και διάφορα σημεία στους δρόμους για να βρει πελάτες.

Ο εξοπλισμός του ήταν ένα ξύλινο κασελάκι με πλαϊνές θήκες που είχε τις μπογιές και τις βούρτσες του και ό,τι άλλο χρειαζόταν για το γυάλισμα των παπουτσιών.

Ο πελάτης έβαζε το παπούτσι του στο κέντρο από το κασελάκι, πάνω σε μια μπρούντζινη βάση σε σχήμα ανάποδου πάτου παπουτσιού. Και ο λούστρος έκανε τη δουλειά του με γρήγορες κινήσεις: καθάρισμα, βάψιμο, γυάλισμα.

Πάντα όμως πριν ξεκινήσει τοποθετούσε δυο κομμάτια χαρτόνια στα πλαϊνά του παπουτσιού, ώστε να μη λερώνει τις κάλτσες του πελάτη.

Το επάγγελμα δεν υπάρχει σήμερα που και που όμως μόνο στην Πλατεία Ομονοίας στην Αθήνα θα συναντήσει κανείς κανέναν πλανόδιο λούστρο, ο οποίος αποτελεί κάτι το

αξιοπερίεργο για τους τουρίστες.

πριν μετά

Τα παλιά τα χρόνια που δεν είχαν ανακαλυφτεί το ραδιόφωνο, η τηλεόραση και το μεγάφωνο οι αρχές του χωριού είχαν πρόβλημα να επικοινωνήσουν με τους κατοίκους και να τους πουν για

κάποια πράγματα ή αποφάσεις που τους αφορούσαν. Έτσι όταν ήθελαν να ανακοινώσουν κάτι στους κατοίκους είχαν το ντελάλη. Δουλειά του ήταν να γυρίζει σε όλο το χωριό και να φωνάζει αυτό που

έπρεπε να μάθουν όλοι οι χωριανοί.

Το καλάθι τα παλαιότερα χρόνια, το χρησιμοποιούσαν για τη μεταφορά και τη φύλαξη διάφορων ειδών, όπως καρπούς, καπνό, μαλλί, φρούτα, καλαμπόκι, βαμβάκι, ακόμα και διάφορα ρούχα. Το καλάθι ήταν πλεκτό σκεύος από ευλύγιστα κλαδιά. Υπήρχαν διάφορα μεγέθη καλαθιών, ανάλογα με τη χρήση τους. Οι καλαθάδες έκοβαν από τα ποτάμια ευλύγιστα κλαδιά ιτιάς ή λυγαριάς και τα

άφηναν στον ήλιο να ξεραθούν. Μετά τα έβρεχαν για να αποκτήσουν ευλυγισία και άρχιζαν να πλέκουν. Συνήθως βοηθούσε όλη η οικογένεια στο πλέξιμο.

Τα παλιά χρόνια που δεν υπήρχαν τα αυτοκίνητα ,οι μετακινήσεις ήταν δύσκολες αφού και μία απόσταση μικρή για τα σημερινά δεδομένα,

φαινόταν πολύ μεγάλη. Έπρεπε οι άνθρωποι να πηγαίνουν με τα πόδια ή με τα γαϊδούρια. Έτσι έχαναν πολύ χρόνο και κουραζόταν εύκολα. Για αυτό

υπήρχαν κάποιοι που έκαναν το επάγγελμα του αγωγιάτη. Χρησιμοποιώντας τα μουλάρια και τα γαϊδούρια τους δεν έκαναν άλλη δουλειά παρά μόνο το καθημερινό δρομολόγιο από ένα χωριό σε άλλα,

κουβαλώντας ανθρώπους και εμπορεύματα.

Τώρα πλέον δεν υπάρχουν αγωγιάτες εφόσον τα αυτοκίνητα καλύπτουν αρκετά χιλιόμετρα μέσα σε

λίγες ώρες!

Είναι κι αυτή μια πανάρχαια ασχολία του ανθρώπου, μόνο που η εποχή του βοσκού, ο οποίος με τη βαριά κάπα του, την γκλίτσα και τη φλογέρα του συνόδευε το κοπάδι του στις ραχούλες και στις πεδιάδες, έχει περάσει ανεπίστρεπτη.

Οι μεγάλες κτηνοτροφικές μονάδες είναι σύγχρονες εγκαταστάσεις, που παρέχουν στα ζώα (κότες, αιγοπρόβατα,

βοοειδή, γουρούνια) τεχνητές συνθήκες ανάπτυξης.Ελάχιστους βοσκούς θα συναντήσει κανείς στην ύπαιθρο και κανένας νέος

δεν ακολουθεί το πατροπαράδοτο επάγγελμα.

ΚαραγκιοζοπαίχτηςΚαραγκιοζοπαίχτης

Σε πολλές περιοχές της Ελλάδας εμφανίστηκαν επιδέξιοι καλλιτέχνες, οι οποίοι κατασκεύαζαν το χαρτονιένιο θίασό τους και έστηναν τη σκηνή τους το σούρουπο στις γειτονιές διασκεδάζοντας το κοινό μικρών και μεγάλων.Σήμερα ελάχιστοι είναι οι φωτισμένοι εκείνοι άνθρωποι που διατηρούν αυτήν την τέχνη προσαρμόζοντας τα θέματα των ιστοριών τους και στην επικαιρότητα.

Γύρω στα 1900 στους δρόμους της Αθήνας ο πλανόδιος οργανοπαίχτης, που γυρνούσε τις γειτονιές, και άπλωνε μελωδικούς σκοπούς κάτω στα σπίτια της παλιάς Αθήνας λεγόταν λατερνατζής. Η λατέρνα είναι ένα αυτόματο “φορητό” μουσικό όργανο που έχει πάρα πολλές ομοιότητες με το πιάνο.

Στη σύγχρονη εποχή η λατέρνα είναι σπάνιο θέαμα.

Γνώση

Αξιοποίηση

Προσαρμογ

ή

Μπορεί: 1) να ενεργοποιήσει

2) να ανοίξει δυνατότητες και προοπτικές στο χώρο του επαγγέλματος τέτοιες, που μπορούν να δώσουν ελπίδα, δύναμη και δουλειά στους νέους.

Πηγές•http://www.google.gr/•http://digitalschool.minedu.gov.gr/•http://www.livepedia.gr/•http://el.wikipedia.org/• http://mouziloeyrytanias.wordpress.com

Άγγελος Γιλτίδης

Άκης Ζουρνατζής

Θεοδώρα Τσαμτζίδου

Κυριάκος Αυγερινίδης