ΕΝ ΙΟΡΔΑΝΗ από το περιοδικό ΑΒΑΤΟΝ

Το Όνειρο της Κάμπιας

 

Ονειρεύτηκα πως ήμουν μια πεταλούδα

που ονειρευόταν πως ήμουνα εγώ.

Λες ψέματα!!! φώναξε. Ξύπνησα, Πέθανε.

 

Οι Γνωστικοί αιρετικοί και ορθά καταραμένοι, πίστευαν μέσα στις πολλές πλάνες

τους πως το σύμπαν είναι μια ψευδαίσθηση. Ως εκ τούτου θεωρούσαν τα κάτοπτρα

(καθρέφτες) όπως και την πατρότητα  εξίσου απεχθή  γιατί πολλαπλασιάζουν την

ψευδαίσθηση και την διασπείρουν.

Οι αντικατοπτρισμοί πολλαπλασιάζουν στο άπειρο τις πλαστές εικόνες, ενώ τα παιδιά

της πλάνης διέσπειραν και ψευδώς αποδείκνυαν  με την παρουσία τους ως υπαρκτή την

ψευδαίσθηση.

Οι αντικατοπτρισμοί μοιραία συνδέονται με την εμπειρία της περιπλάνησης μέσα στο

λαβύρινθο. Μέσα στο σκοτάδι και χωρίς την αίσθηση χώρου και χρόνου είναι ανοιχτές

όλες οι πιθανότητες.

Η αγκαλιά της Αριάδνης, μια παρτίδα σκάκι με το Μινώταυρο ή η στερνή αίσθηση της

λάμας ενός Mαυριτανού να διαπερνά τα πλευρά σου είναι εξίσου πιθανές.

Μέσα από το λαβύρινθο του χρόνου εστιάζουμε σε  ένα επόμενο ορισμένο διάστημα, τον

20ό αιώνα. Τότε εμφανίστηκαν επιστήμονες που σαν σέχτα τούς ονόμασαν

και αλχημιστές της φυσικής.

Ιχνηλατώντας τους ορίζοντες που άνοιξε η Κβαντική Φυσική μίλησαν (όπως και οι

αιρετικοί της Αλεξάνδρειας) για πολλαπλές πραγματικότητες που λαμβάνουν υπόσταση

χάρη και μόνο στη ματιά του Παρατηρητή τους.

Κλασικό είναι το παράδειγμα με το κατώφλι που υπήρχε όσο καιρό καθόταν εκεί ένας

ζητιάνος, κι εξαφανίστηκε όταν ο ζητιάνος πέθανε.

Οι χαμένες μυθικές πόλεις του Νέου Κόσμου δεν χάθηκαν από τα μάτια των Ισπανών

κατακτητών με τη χρήση κάποιας μοναδικής και άγνωστης μαγείας των Σαμάνων.

Ήταν λίγα πουλιά ή κάποια άγρια ζώα που είχαν σώσει τα ερείπια των άλλοτε κραταιών

πολιτισμών, διατηρώντας τη συνήθεια να φωλιάζουν σε αυτά ή να επιστρέφουν

περιοδικά για να κουρνιάσουν.

Όταν εξαφανίστηκε το τελευταίο από αυτά αφού έγινε τρόπαιο στο τζάκι κάποιου

πλιατσικολόγου ή γεύμα που προσφέρθηκε σε μια κουρασμένη Δόνα, τότε χάθηκαν και τα

ερείπια.

Οι παλιοί δρόμοι φάνηκε να σταματούν μέσα στη ζούγκλα. Όλοι ήξεραν την ύπαρξή τους

και πολλοί υποστήριζαν ότι είχαν φτάσει μέχρις εκεί τουλάχιστον μια φορά στη ζωή

τους.

Όμως ακόμα και οι αυτόχθονες όσο και αν απειλήθηκαν, πολλοί μάλιστα βασανίστηκαν

απάνθρωπα, δεν μπόρεσαν να ξαναβρούν το δρόμο για τις χαμένες μυθικές πόλεις.

Ίσως τα πράγματα να έχουν την τάση να σβήνουν ή να χάνουν τις λεπτομέρειές τους

όταν  αυτοί για τους οποίους απόκτησαν υπόσταση στον τρισδιάστατο κόσμο παύουν να

υπάρχουν ή ακόμα χειρότερα, τα ξεχνούν.

 

Σήμερα οι επιστήμονες υποστηρίζουν πως σε ένα απέραντο σύμπαν, που δεν είναι

τίποτα άλλο από έναν ωκεανό ενέργειας που ερμηνεύεται με δέκα διαστάσεις, εμείς στο

περιορισμένο της ύπαρξής μας «βλέπουμε» ό,τι τα αδύναμα αισθητήρια όργανά μας

μπορούν να αντιληφθούν.

Από το φάσμα μόνο τα ελάχιστα, αφήνοντας το επιπλέον στις εγκεφαλικές λειτουργίες.

Φαντασία, έκλαμψη, διαίσθηση… είναι λειτουργίες που ο αιτιοκρατικός κόσμος δεν τις

έχει δα και σε μεγάλη υπόληψη.

Όμως για να το δούμε: ο χρόνος στη δική τους, την επιστημονική  «πραγματικότητα»,

είναι μια διάσταση. Όπως το μήκος ας πούμε.

Δηλαδή ένα φύλλο χαρτιού μας περιγράφει ένα μέρος του χρόνου. Αν το διπλώσουμε και

το διαπεράσουμε με μια βελόνα, τότε αυτή η βελόνα θα βρίσκετε ταυτόχρονα σε δυο

χρονικά σημεία.

Μπορεί να έχει διαφορετική συνείδηση το κομμάτι της βελόνας που είναι στο ένα χρονικό

σημείο από το κομμάτι που βρίσκεται στο άλλο; Ή  θα είναι εξίσου πλανημένα και τα

δυο, και η μόνη αλήθεια είναι όχι η συνείδηση ολόκληρης της βελόνας αλλά του

παρατηρητή; Εκείνου που έχει την πλήρη θέαση τόσο του χρόνου/φύλλου χαρτιού όσο και

της βελόνας που τα διαπερνά.

Θα μπορούσαμε να είμαστε κι εμείς, εγώ, εσύ που διαβάζεις τώρα το κείμενο αυτό, όλοι

μαζί ή ο καθένας χωριστά που κάνει αυτή την πράξη.

Όμως ο χρόνος μας, αυτό που λέμε χρόνος στην καθημερινότητά μας, δεν είναι η

διάσταση που ερασιτεχνικά περιγράψαμε αλλά μια απλή μέτρηση γραμμικού

διαστήματος.

Επινοήσαμε κάποτε ένα σημείο μηδέν και από τότε μετράμε μια γραμμική χρονική πορεία:

2015, 6015 ή 1437, ελάχιστη σημασία έχει.

Κάποιοι παραμυθάδες διατείνονται πως ο σύμπας χρόνος έχει διανυθεί και η ζωή μας δεν

είναι παρά η αχνή ανάμνηση ή η δειλινή ανταύγεια μιας ανέκκλητης εξέλιξης.

 

Ο «Παρατηρητής» προσηλωμένος στο λαβύρινθο που κάποτε κομμάτι-κομμάτι

κατασκεύασε, άραγε θυμάται;

Θυμάται πως αυτά τα πλάσματα που γεννούν οι ανακλάσεις του φωτός μέσα στα

διασταυρούμενα σαν συμπλεκόμενα φίδια λαγούμια του λαβύρινθου-χρόνου, τα

πλάσματα που ερωτεύονται, πολεμούν, ονειρεύονται και δημιουργούν, δεν είναι

αυθύπαρκτα αλλά υπήρξαν δικές του μνήμες;

Ο λαβύρινθος με το περιεχόμενό του υπάρχει ή θα χαθεί από τη μνήμη και την ύπαρξη

όταν ο «Παρατηρητής» κουρασμένος κλείσει τα μάτια του για να βυθιστεί στο μεγάλο

ύπνο;

Και όλα τα πλάσματα που δημιούργησε η  φαντασία του θα χαθούν στο σκοτάδι της

λήθης έρποντας σαν σκουλήκια… σαν ένα Σκουλήκι,

…ή μήπως είναι κάμπια;

Κάποιος είχε πει πως αυτό που η κάμπια αποκαλεί τέλος του κόσμου, κάποιος άλλος το

αναγνωρίζει ως πεταλούδα.