ΠΛΛΑΙΑ ΑtΜΗΙΗ Κριn� ι; ιnφtι:6ψος

Ό Κωνσταντίνος Πλεύρης έτελεiωσε τήν Γαλλικήν Σχολιiν τοϋ Λεοντεiου Λυκείου καi i::λαβε πτυχίον Νομικής (πανεπ. Θεσ­σαλονίκης), Πολιτικών 'Επιστημών ( «Πάντειον

Πανεπιστήμιον») καi Κοινωνιολογίας (ΝΟΕ Παρισίων). Είναι Δικηγόρος παρ' Άρε(� Πάγ� καi άσχολεϊται μέ τήν πολιτικήν.

Διετέλεσε κα&ηγητής Πολιτικfiς Κοινωνιολογίας στiς Σχολές τών Σω­μάτων ΆσΦαλεiας καi στήν Σχολήν Γενικιϊς Μορφώσεως 'Αξιωματικών τοϋ 'Αρχηγείου Στρατού.

'Έχει κυκλοφορήσει μίαν σειράν βιβλίων ίστορικοϋ, πολιτικού, ΦιλοσοΦι­κοϋ καί κοινωνιολογικού περιεχομένου, πού έπραγματοποίησαν έκδόσεις στά 'Αγγλικά. 'Ιταλικά, 'Αραβικά.

Έπi δεκαετiαν έπεμελείτο κι' ιπα­ρουσίαζε στό «ΤΗΛΕΑΣΤΥ» τήν έκ­πομπι1ν <<'Iστορικές Μνήμες» καi τώρα στό «EXTRA» τήν έκπομπήν «'Εδώ 'Ελλάς».

Τό συγγραΦικόν του i::ργον, πού ε\ναι αύστηρώς έπιστημονικόν, άνα­γνωρiσ&ηκε στό έξωτερικό π.χ άνα­γόρευσις είς έπίτιμον κα&ηγητήν Πα­νεπιστημίου Γκουανταλαχάρας, βιβλιο­γράφησις έργασιών του, άνακοινώσεις εiς έπιστημονι κά περιοδικά, συνέδρια κ.τ.λ. 'Έχει κάνει πολλές διαλέξεις καί έδημοσiευσε aρ&ρα σέ εφημερίδες καi περιοδικά.

Γιά τίς πολιτικές του iδέες Φυ­λακiσ&ηκε έπi έπταετiας, δικάσ&ηκε καi καταδιώχ&ηκε μαζί μέ τούς συνερ­γάτες του έπi Δημοκρατίας.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΛΕΥΡΗΣ

ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΉΚΗ Κριτική ιlστορικότητος

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΗΛΕΚΤΡΟΝ»

ΑΘΗΝΑΙ 2004

Σειρά: "Epya Κωνσταντίνου Πλεύρη

'Επιτρέπεται πόσα άναδημοσίευσις, κατόπιν έγγράφου άδείας τοίi συγγραφέως.

ΗΛΕκτΡΟΝ ΕΚΔΟΣΕΙΣ Ε.Π.Ε . 'Ιπποκράτους 85, Άθfjναι Τ.Κ. 106 80 Τηλ.: 210 3605305 - Τηλεαντιγραφικόν: 210 3614063

Τηλέτυπον: 210 324 ΝΙΚΙ GR.

ISBN: 960-8358-04-3

Είκών τοίi έξωφύλλου: 'Αντιπροσωπευτικοί όπλυτοι τύποι τοίi έκλεκτοίi λαοίi, ό όποίος προορίζεται, άπό τόν Ίεχωβδ νά κυριαρχήση στόν κόσμον.

Εlς μνήμην

ΦιλοσόΦοv Ύ πατίας

Τό κείμενα άκολουθοϊιν τήν σύνταξιν

καί όρθογραφfαν τών πρωτοτύπων των.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

10 ΠΡΟΛΟΓΟΣ ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο 7

2ο ΙΣΤΟΡΙΚΑΙ ANAKPIBE IAI ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο 1 Ο

30 ΚΡΑΤΟΣ ΕΝ ΚΡΑτΕΙ ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο 15

40 ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΑ ΚΑΙ ΑΝΗΘΙΚΑ KE IMENA ο ο ο ο ο ο ο ο ο 20

50 ΨΕΥΔΟΛΟΓΙΑΙ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΙΑΙ ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο 27

60 ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ, ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠοΔο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο 34

70 ΞΕΝΟΙ ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙΩΣΕΙΣ ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο 40

80 ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΚΑΙ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο 48

90 ΣΥΝΗΘΕΙΣ EBPAfKAI ΑΝΗΘΙΚΟΤΗτΕΣ ο ο ο ο ο ο ο ο ο 56

10ο ΠΟΙΟΣ Ο ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ ΕΙΣ ΧΡΙΣΤΟΝ ο ο ο ο ο ο ο ο ο 61

110 ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΧΡΙΣ τΙΑΝΙΣΜΟΣ ο ο ο ο ο ο 70

120 τΕΛΙΚΟΝ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο 77

130 ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΑΠΟΛΟΓΗΤΗΝ ΤΗΣ ΠΟΔΟ ο ο ο ο ο ο ο 86

140 ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΑ ΚΑΙ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΙΚΑ ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο 121

150 ΠΡ ΟΣΑΡΤΗΜΑ ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο 148

160 ΕΓΚΛΗΜΑτΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο 156

170 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο 171

1 . Π Ρ Ο Λ Ο Γ Ο Ε

· παροίισα μονογραφία δέν έχει τήν παραμι-

.Η,: κράν σχέσιν μέ τήν θρησκείαν, είτε τών 'Εβραί­ων, ε'ίτε τών Χριστιανών. Δέν πρόκειται διά

μελέτη θρησκειολογίας, άλλά διά μελέτην ίστορίας καί συγκεκριμένως, διά τήν ίστορικότητα της Παλαιάς Δια­θήκης η κατ' όλλην όνομασίαν της Βίβλου.

τiθεται τό έρώτημα : τά πρόσωπα καί τά γεγονότα, πού άναφέρει ή Π.Δ. ύπijρξαν πραγματικώς ή ήσαν φανταστικά; Στό έρώτημα αύτό άπαντα ή παροίισα μονογραφία, μέ άντικειμενικότητα καί άναμφισβήτητα στοιχεία .

ΕΙμαι πρόθυμος νά δεχθώ όποτεδήποτε, όπουδήπο­τε, μέ όποιονδήποτε δημοσίαν συζήτησιν έπί τοίι θέμα­τος, διότι έμείς οί 'Έλληνες πιστεύομεν στόν έλεύθερον διάλογον καί πάντοτε άλλάζομεν γνώμην, έάν μας πεί­σουν, οτι έχομεν όδικον.

Άρνοίιμαι τήν έπιβολήν γνώμης, άπό φανατικούς, διότι τοίιτο άντίκειται στήν άλήθειαν καί στήν άξιο­πρέπειαν τοίι άτόμου, πού οί 'Έλληνες έξυπηρέτησαν, χιλιάδας χρόνια πρίν έμφανισθοίιν α ί ύπάρχουσαι σήμερον θρησκείαι, ίδεολογίαι, ήθικαί κ .τ.λ.

Μερικοί μέ έρωτοίιν, έάν είμαι Χριστιανός. 'Απαντώ: 'Επειδή γνωρίζω καλώς τόν 'Εβραϊσμό, μοίι άρκεί οτι οί 'Εβραίοι έσταύρωσαν τόν Χριστόν, διά νά τόν πιστεύω.

'Ανήκω στούς Έλληνορθοδόξους, πού περιορίζονται στόν Χριστό καί μόνον. Ή 'Εβραϊκή ψευδοϊστορία, πού περιλαμβάνεται στήν Π .Δ . δέν μέ ένδιαφέρει . Πολλοί, πάρα πολλοί μορφωμένοι ίερωμένοι ζητοίιν νά άπαλ­λαγη ό Χριστιανισμός τοίι Έβραϊσμοίι της Π .Δ. Τό 'ίδιο

7

ζητώ καi έγώ. 'Οτιδήποτε ίδεώδες έχει ή Χριστιανική θρησκεία δέν τό παρέλαβε άπό τόν 'Εβραϊσμό, άλλά άπό τήν 'Αρχαία 'Ελληνική Σκέψι. Τοϋτο πού ύπεστη­ρίχθη άποδεικτικώς πρiν άπό αίώνας, θά λεχθη πάλιν τώρα έδώ.

Ό διάσημος καθηγητής πανεπιστημίου Δημήτριος Βεζαvης στήν έργασία του «Τό μέγα μήνυμα τοϋ Π. ΓιαννοπούΛου» ( Άθ. 1 951 , « 'Ά παντα Π. ΓιαννοπούΛου» έκδ. «Νέα Θέσις» Άθ. 1 993, σελ. 257) γράφει δτι:

«Κατά τόν ΓιαννόπουΛον ό Χριστιανισμός δέν έδημιουργήθη άνεξαρτήτως τοϋ 'ΕΛΛηνισμού. 'Ά νεu τοϋ 'ΕΛΛηνισμού Θά ή το άδύνατος ή διάδο­σις καf έπικράτησfς του . . . ταϋτα πάντα δέν σημαfνουν έχθρότητα τοϋ ΓιαννοπούΛου πρός τήν ΈΛΛηνικήν 'ΕκκΛησίαν, άΛΛά πρός τόν Έ8ραϊ­σμ6ν η μδΛΛον πρός τά 'ΕΒραϊκά κατάΛοιπα τοϋ Χριστιανισμού, τά όποfα άπειΛοϋν νά καταπνί­ξουν τόν ΈΛΛηνισμόν».

Πολύ όρθαί θέσεις, πρός τάς όποίας συμφωνώ άπο­λύτως.

Ό Χριστιανισμός δέν φοβείται τήν άλήθειαν. 'Έτσι ύποστηρίζει . Τό δέχομαι . 'Επομένως ό Χριστιανισμός δέν άρνείται τήν έρευνα καί τήν άναζήτησιν, διότι πώς άλλοιώς θά φθάσωμεν στήν άλήθειαν;

'Εάν τά συμπεράσματά μου δέν άρέσουν είς κάποι­ους, ός άντικρούσουν τά επιχειρήματά μου κι' όχι νά μοϋ ρίξουν τό φανατικόν άνάθεμα.

Ό 'Άγιος Γρηγόριος ό Θεολόγος ( « 'Επιτάφιος είς Μ. ΒασfΛειον» είς «ΒασίΛειος ό Μέγας καί τά 'ΕΛΛηνικά γράμματα», Είσαγωγή, Δ . Μπαλάνου, καθηγητοϋ Πατρολογίας, έκδ. «Πάπυρος» Άθ. 1 937) έπαινεί τήν Έθνικήν παιδείαν καί κατηγορεί ώς (κακούς καί άπαι­δεύτους) τούς Χριστιανούς πού τήν άρνοϋνται . Συγκε­κριμένως γράφει:

«Νομfζω δ) δτι πάντες οί έχοντες νοϋν άνομοΛο­yοϋν δτι ή παfδευσις ε!νε τ6 πρώτο ν τών ήμετέ­ρων άyαθών· καί δέν έννοώ μ6νον τήν εύyενε­στέραν ίδικήv μας παιδείαν, δηΛ . τήν Χριστιανι­κήν . . . άΛΛά καί τήν Έθνικήν, τήν όποfαν οί ποΛ­Λοf έκ τώv Χριστιανών, κακώς yvωρfζοντες τά πράγματα, άπορρίπτουν ώς έπίθουΛοv καί σφα­Λεράν καί άπομακρύνουσαν τοϋ Θεοϋ . . . Δέv πρέπει Λοιπ6ν νά άτιμάζωμεν τήν παίδευσιν, δπως νομfζουν τινές, τούς όποΙους πρέπει vά θεωρώμεν ώς σκαιούς καί άπαιδεύτους ... ».

'Ελευθερία σκέψεως λοιπόν καί διάλογος μέ σκοπόν τήν άλήθειαν. Ύπό τό πνεuμα αύτό γράφονται, δσα άκολουθοuν.

Οί 'Εβραίοι συνεχώς μέ κατηγορούν, δτι εΤμαι ένα­ντίον τους. Προσωπικώς δέν θεωρώ κατηγορίαν τό νό εΤσαι έναντiον τών 'Εβραίων, η μήπως ύπέγραψα κάποιον συμφωνητικόν νό τούς ύποστηρίζω; Λέγω καί γράφω τήν άλήθειαν. "Αν ή άλήθεια δέν συμφέρη στούς 'Εβραίους, δέν εύθύνομαι έγώ.

Οί γνήσιοι 'Εβραίοι εΤναι προσεκτικοί άπέναντί μου. 'Εκείνοι πού άφηνιόζουν εΤναι κάποιοι ύπόλληλοί των τηλεπαρουσιασταi καί δημοσιογράφοι, οί όποίοι μέ πολεμούν κυρίως διό τfjς άποσιωπήσεως η παραποιή­σεως δσων λέγω η γράφω. 'Αδιαφορώ τώρα.

ΠΑΙΑΝΙΑ 2004 Κωνσταντίνος Πλεύρης

2 . Ι Ε Τ Ο Ρ Ι Κ Α Ι ANAKPIBEIAI

ό έξετόσω δι ' όλίγων τήν Ιστορικότητα της Παλαιάς Διαθήκης (γαλ. «La sainte Bible», άγγ. «The old Testament», γερμ. «Die Heilige Schrift des

Alten Testaments»). Άκολουθων τήν Χριστιανικήν προ­τροπήν «έρεuνaτε τός γραφός» τός ήρεύνησα καί άμέ­σως διεπlστωσα τό άνιστόρητον της Παλαιάς Διαθή­κης (Π .Δ . ) 'Όλοι τήν γνωρίζετε, άλλ' ώς έπί τό πλείστον δέν τήν έδιαβόσατε προσεκτικως.

'Αξίζει λοιπόν τόν κόπον νό μελετήσετε τήν Π .Δ . 'Όσον άφορο στήν ποιότητα τοϋ περιεχομένου, τήν έχω κρίνει άλλοϊι. («"Ας μιλήσουμε yιά Έ8ραfους>>) . 'Εδώ περιορίζομαι στήν Ιστορικότητό της, δηλαδή στό όν πραγματικως ύπήρξαν τό πρόσωπα, πού άναφέρει καί έάν πραγματικως συνέβησαν τά γεγονότα, πού περιγράφει.

'Εκ πρώτης όψεως δλα στήν Π .Δ. μοιάζουν μέ πα­ραμυθάκια. Μέ πολλούς τρόπους μπορείς νά άποδεί­ξης, ότι δλα δσα γράφονται στήν Π.Δ. είναι ψεύδη. "Ας άναφέρω κότι σαφές. Ή 'Εβραϊκή θρησκεία π.χ. δέχε­ται άκόμη καΙ σήμερον, δτι ή Δημιουργία έγινε έδω καί 5 .763 έτη, δηλαδή τό 3761 π.Χ . , μολονότι έχομεν τόν Θεσσαλικόν πολιτισμόν (Θεόπετρα Τρικάλων κ .ό . ) έδω καί 50 .000 έτη, τόν Έλλαδικόν Άρχάνθρωπον των Πε­τραλώνων της Χαλκιδικής, έδw καί 700.000 έτη καΙ τάς πλήρεις άποδείξεις των έπιστημων, διά τά έκατομμύρια έτη τοϋ πλανήτου μας.

Ποίον 3761 ; Σοβαρώς όμιλείτε; Πηγαίνετε στήν Λέσβον νά θαυμάσετε τό άπολιθωμένα δάση κωνοφό­ρων των περιοχών Σιγρίου καί Άντίσσης ήλικ ίας

20.000.000 έτών. Ναί, έδώ και ε ικοσι εκατομμύρια έτη είχαμε δάση στήν Λέσβο καΙ δέν έπεριμέναμε τόν ' Ιεχωβά νά κτίση τόν κόσμον τό 3761 π .Χ . (διά περισ­σότερα είς «'Ελεuθεροτυπίαν» 4-1 -2002) .

Ή χρονολόγησις της κτίσεως τοϋ κόσμου, στήν όποίαν έπιμένουν οί 'Εβραίοι όδηγεί στήν άπαράδεκτον χρονικήν συρρiκνωσιν της ίστορiας καΙ της προϊστο­ρίας. Ό I. Πασσδς («Ή άΛη8ινή προϊστορfα» έκδ. «ΗΛΙΟΣ» σελ. 47 κ.έ) άποδεικνύει τό όφθαλμοφανές ψεϋδος «τοϋ μύθου της Βίβλου τών 'Εβραίων» κ ι ' άκόμη ή ύπόθεσις, άπό τήν άνακρiβειαν περιπίπτει, στήν γελοιότητα δταν:

«Ό Άρχιεπfσκοπος τού 'Άρμαyκ τijς ΊρΛανδfας Τζέημς Η Α σερ, προσδιορfζει ώς ήμερομηνfαν κτί­σεως τού κόσμου συμφώνως μέ τάς yραφάς τό 4004 π.Χ., ό δέ Ά ντικαyκεΛάριος τού Καfμπριτζ Δόκτωρ Λάϊτφουτ, σύγχρονος τού άνωτέρω 'Άσερ, ίσχυρίζεται δτι ό κόσμος έδημιουρyήθη άπό τόν 'ΙεχωΒά, τόν Θεόν τών ΈΒραfων είς τάς 23 ΌκτωΒρfου τού 4004 καί είς τάς 9 τό πρωf. . . »!!

τέλος, δπως άναφέρει ό καθηγητής Γ. Χουρμουζιά­δης είς όρθρον του («Ριζοσπάστης» 26-1 -1 997) ό 'Αρχιε­πίσκοπος τοϋ Καντέρμπουρι μέ βάσι τήν 'Αγία Γραφή έκυκλοφόρησε ε ίδικόν φυλλάδιον:

«δπου άναφερόταν στήν δημιουργία τού κόσμου, τού άνθρώπου δηΛαδή καf ίσχυριζόταν πώς μέ Βάση τούς ύποΛοyισμούς του, πού τούς στήριζε στήν Ά yία Γραφή, κατέΛηζε ατό συμπέρασμα πώς ό κόσμος δημιουργήθηκε ατό 4000 π.Χ . . . ».

'Εννοείται δτι δλα αύτά ώς άναπόδεικτα άπορρi­πτονται άμέσως άπ' οποιανδήποτε έπιστημονικήν ερεuναν. 'Εν τούτοις λέγονται .

Αί άναμφισβήτητοι διαπιστώσεις τών έπιστημών άποδεικνύουν τό ψεϋδος της Π.Δ. καί της Έβραϊκης

11

θρησκείας ώς πρός τήν χρονολόγησιν τοϋ κόσμου, πού δμως έξακολουθοϋν οί φανατικοί νό πιστεύουν, ωστε,

«τό θράδυ τή� 7η� Σεπτεμθρίου 2002 lJά γιορτά­σουν τό Ρώ� Άσανά, τήν Έθραϊκή πρωτοχρονιά τού lτου� 5763>> δι6τι <ωi Έθραίοι tχουν yιά χρο­

νική άφετηρία τό lτο� κτίσεω� κόσμου πού άντιστοιχεί στό 3761 π.Χ. >> («Έlιευθερστuπfω> 29-10-01).

'Ασφαλώς ή έφημερiς, ή όποία δημοσιεύει τό aνω­τέρω δέν τολμ<;Χ νό τό σχολιόση, ώς άνακριβfj, μήπως κατηγορηθfj έπί . . . άντισημιτισμψ !

Σ τό μουσείον τfjς Θεσσαλονίκης καί στό μουσείο τών 'Αθηνών έκτίθενται χρυσδ κοσμήματα( ! ) ήλικiας τοϋ 5000 π.Χ . Χίλια χρόνια δηλαδή πρίν δημιουργηθfj ό κόσμος, έμείς κατεσκευάζαμε χρυσδ( ! ) κοσμήματα «περίαπτα». Μάλιστα άπεκαλύφθη πραγματικός θησαυρός άπό 54 τέτοια χρυσδ κοσμήματα («Νέα» 1 -1 0-1 997).

Ή έπιρροή τfjς θρησκείας κόνει άκόμη καΙ τούς μορ­φωμένους aνθρώπους νά σιωποϋν καΙ νά μή σχολιά­ζουν τά παραμύθια τfjς Π.Δ. δπου οί όθλιοι κτηνο­τρόφοι τfjς έρήμου, πού δέν έγνώριζαν τό λουτρό, τό θέατρο, τήν όθλησι, τήν φιλοσοφίαν, τάς έπιστήμας, τήν γλυπτικήν, τήν άρχιτεκτονικήν κ .τ.λ. μδς παρου­σιάζονται ώς «έκλεκτός λαός» πού ό Θεός άνεκήρυξε: «lια6ν περιούσιον παρά πάντα τά έθνη δσα έπί προ­σώπου τής yψ;>> («Δευτερονόμιον» Ζ,6) κι' ό όποίος μόλιστα εΤναι τάχα προωρισμένος, κατό θεiαν έπιθυ­μiαν, νά κυριαρχήση όλοκλήρου τοϋ κόσμου καί δλων τών έθνών τά όποία θά γίνουν δοϋλοι τών 'Εβραίων κ ι ' δσα άρνηθοϋν θά έξαφανισθοϋν. Σχετικώς στόν προ­φήτη Ήσαlα (Ξ,1 2) διαβόζομεν:

«τά yάp έθνη καf οί 8ασιlιείς οϊτινες ού δοulιεύ­οuσι σοί άποlιοϋνται καί τά έθνη έρημίςχ έρημω­θήσεται>>.

Ή Ιστορία διδάσκει, ότι μέχρι τώρα οί ' Εβραίοι διε­τέλεσαν δοϋλοι των Άσσυρfων, δοϋλοι των Αίγυπτίων, δοϋλοι των Βαβυλωνίων, δοϋλοι τών Περσών, δοϋλοι τών 'Ελλήνων, δοϋλοι τών Ρωμαίων, ξανά δοϋλοι τών 'Ελλήνων τοϋ Βυζαντfου, δοϋλοι των Άράβων, δοϋλοι τών Τούρκων, δοϋλοι τών 'Άγγλων, δοϋλοι τών Γερ­μανών, πού τούς έμάζεuσαν άπό τήν κατεχομένην Εύρώπην, διό νά έργάζωνται πειθήνιοι στά έργοστάσια τοϋ Τρfτου Ράϊχ . . . Σήμερον έχουν τό κρατίδιό ν των, τό όποίον συντηροϋν αί ΗΠΑ. Ε'ίδατε λοιπόν, ότι παρά τήν έπιθυμίαν τοϋ ' Ιεχωβά καί παρά τάς προσπαθείας των (ταλμούδ, Πρωτόκολλα) οί 'Εβραίοι δέν έκυριάρχησαν στά 'Έθνη, άλλ' άντιθέτως ύπεδουλώθησαν είς αuτά καί έπί αίώνας έζησαν ζωήν δούλων. «Ή μικρά Ίουδαία

ιjτο συνη8ισμένη εί� τήν ύποταγήν ... >> θά γράψη ό καθηγητής τοϋ πανεπιστημίου τοϋ Μαρβούργου Θεό­δωρος Μπίρτ («Μ. 'Αλέξανδρο� καΙ Παγκόσμιος Έλλη­vισμός>>, Έλλ. έκδ. «Δαρεμa» σελ. 1 58) .

Ό 'Ολλανδός ίστορικός Χέντρικ Βάν Λούν ( << 'Η ίστο­ρfα τι]� άv8ρωπ6τητος», Έλλ. έκδ. «έκλεκταί σελίδες» σελ. 38) λέγει διά τούς 'Εβραίους:

« . . . μιά μικρή καf άσήμαvτη σημιτική φυλή ποιμέ­vωv, δφησε τήv παλιά της πατρίδα, πού Βρf­σκοvταv γύρω άπό τήv Οuρ, κοvτά στfς έκ8ολές τοϋ Εύφράτη καί ζήτησε vά Βρεί καινούργια Βοσκοτόπια μέσα ατή ΒαΒυλωνιακή αύτοκρατο­ρfα. Οί αύτοκρατορικοf στρατιώτε� δμως τούς iδιωξαv άπό τά έδάφη τής αύτοκρατορία� καf άvαγκάσ8ηκαv vά τραΒήξουν Δυτικά, άvαζητώ­vτας κάπου μέρος γιά vά στήσουν τί� σκηvές τους. Αύτή ή φυλή τώv ποιμέvωv, iγιvε γvωστή στήv ίστορfα μέ τό δvομα 'ΕΒραίοι».

τι πολιτισμό μπορεί νά έχη «μία μικρή καί άσήμα­ντη φυλή ποιμένων»; δηλαδή κτηνοτρόφων (ήγνόουν

τόν ϊππον) . 'Όταν οί 'Εβραίοι ήσχολοϋντο μέ βοσκοτό­πια καί στήσιμο σκηνών οί 'Έλληνες εΤχαν δημιουργή­σει Αίιτοκρατορίας - Κοσμοκρατορίας μέ ύψηλοίις πολι­τισμούς καi ό 'Αλέξανδρος «είχε όδηyήσει τά στρατεύ­

ματά του ώς τά Ίμαλάϊα καί έκαμε όλόκληρο τόν κόσμο Μακεδονική έπαρχία»! (ένθ. άνωτ., σελ. 69) . Μετά Ε:καναν πάλιν όλόκληρο τόν κόσμο βυζαντινή έπαρχiα, φυσικόν έπακόλουθον της άπολίιτου άνωτε­ρότητος της Έλληνικης Φυλης.

3 . Κ Ρ Α Τ Ο Σ Ε Ν Κ Ρ Α Τ Ε Ι

Π .Δ . έχει μίαν κεντρικήν ίδέα πού εΤναι , ότι ό ' Ιεχωβά ύπεσχέθη στούς 'Εβραίους τήν παγκόσμιαν κυριαρχίαν, τήν όποίαν έπιδιώ­

κουν, διά παντός τρόπου. Ό κάθε 'Εβραίος άπό βρεφικης ήλικίας διαπαιδαγω­

γείται μέ τό ίδανικό της παγκοσμίου κυριαρχίας, τήν όποίαν έπιδιώκουν μέ καταχθονίους μεθόδους σκευω­ριών καΙ ραδιουργιών καί μέ τήν συγκέντρωσιν είς χείρας των τεραστίου πλούτου, πού δέν προέρχεται άπό τήν έργασίαν καΙ τήν παραγωγήν, άλλά άπό τήν αίσχροκέρδειαν μέσψ χρηματιστηρίων καί τραπεζικών συνδυασμών, διά των όποίων κατακλέπτουν, κυριολε­κτικώς ληστεύουν τούς λαούς. Τά θύματα χάνουν τάς οίκονομίας των, τάς όποΙας τεχνηέντως aρπάζουν oi 'Εβραίοι. Ό πολύς Φ. Ντοστογιέφσκι ( « Τό ήμεpοΛόyιο ένός συyyραφέα», Έλλ. έκδ. «Δαρεμά» σελ. 308-31 3) έξήγησε άπό τοϋ 1 877 ηδη πώς οί 'Εβραίοι σχηματί­ζουν, όπου ζοϋν «κράτος tν κράτει» καί πως πάντοτε πιστεύουν, ότι προορίζονται νά κυριαρχήσουν στόν κόσμον όλόκληρον, όχι βεβαίως μέ τήν στρατιωτικήν καί πολιτιστικήν των δύναμιν, άλλά μέ τήν ύπονόμευ­σιν των 'Εθνών. Ό Ρώσος συγγραφεύς έπισημαίνει «τήν άλαζονεία καΙ τό θράσος» τοϋ 'Εβραίου καΙ τονίζει τήν σημασία της Έβραϊκης θρησκείας, διό τήν έπίτευ­ξιν των ίδανικων τους. Γράφει :

«Έπfσης φανερό εlναι, πώς ό πανάρχαιος ύποκι­νητής τους, πού κάποτε tφεpε τό ονομα τοϋ Ίεχω6a, συνεχίζει μέ τό ίδανικό καί τfς έπαyyε­Λίες του νά όδηyή αύτό τό Λαό πρός συyκεκρι-

μένους σκοπούς. Τό ξαναλέω: Εlναι άδύνατο νά φανταστfj κανεfς a8εο 'ΕΒραίο · καf μάλιστα, δέν πιστεύω καθόλου πώς εΤναι a8εοι οι' μορφωμένοι 'ΕΒραίοι: ολοι τους εΤναι άπό τό ίδιο ζυμάρι, κι' lνας Θεός ξέρει τf έπιφυλάσσουν άκόμα, aτόν κόσμο οί μορφωμένοι 'ΕΒραίοι!».

υοταν κάποιος σήμερα ύποστηρίξη τα ανωτέρω, διά τούς έβραίους θά χαρακτηρισθfϊ άμέσως φασίστας, ναζί, άρνητής τοϊι όλοκαυτώματος, ρατσιστής, άντιση­μίτης κ .τ.λ . Ό Φ. Ντοστογιέφσκι τό 1 877 δέν διέτρεχε τέτοιο κ ίνδυνο. 'Επίσης ό Μ. Ναπολέων, κατήγγειλε τό 'Εβραϊκό κράτος έν κράτεr στήν Γαλλία . Τήν 30ήν 'Απρι­λίου 1 806 όμιλών είς συνεδρίασιν τοϊι Συμβουλίου τοϊι Κράτους εΤπε τά έξfϊς:

«Ή νομο8εσfα πρέπει νά τf8εται σέ ίσχύν όπου­δήποτε τό γενικόν καλόν Βρfσκεται σέ κfνδυνον. Ή κυΒέρνησις δέν μπορεί νά παρακολου8fj μέ άδιαφορfα τόν τρόπο μέ τόν όποίον lνα κατα­φρονημένο i8νος, κυριαρχεί σέ δλα τά έπfπεδα τfjς Γαλλίας. Οί 'ΕΒραίοι πρέπει νά άντιμετωπf­ζωνται σάν ίδιαfτεροι aν8ρωποι. Εlναι lνα κρά­τος έν κράτει! Εlναι άποyοητεuτικό διά τό Γαλλι­κό i8νος νά τελειώση (νά σΒύση) κάτω άπό τήν διακυΒέρνησι τών κατωτέρων αύτών άν8ρώ­πων. Οί 'ΕΒραίοι εΤναι οί άρχιληστές τών μοντέρ­νων καιρών. Εlναι οί άπομυζηταί τfjς άν8ρωπό­τητος. Πρέπει νά κρfνωνται Βάσει πολιτικοu δικαfου καί όχι άστικοu δικαfου (δικαιοσύνης) διότι άσφαλώς δέν εΤναι πραyματικοf πολίται». (διά περισσότερα είς I. Πασσά, «Ή άλη8ινή προϊ­στορία» έκδ. έyκ. ΗΛΙΟΣ σελ. 266).

Καί ό Βενιαμίν Φραyκλίνος τήν 26ην Νοεμβρίου 1 781 είς έπιστολήν του πρός τόν Πρόεδρο 'Άνταμς έγραφε:

«Συμφω νώ aπόλυτα μέ τόν Στρατηγόν Οuάσι­γκτων, πώc; πρέπει νά προστατέψουμε αuτό τό νεαρόν f.Θνοc; aπό μιά uπουλη έπfδραση καί διείσδυση. Αuτή ή aπειλή εlνε οί 'ΕΒραίοι! Σέ όποιαδήποτε χώρα καί aν έγκαταστάθησαν οί 'ΕΒραίοι σέ μεγάλο aριθμό, κατέΒασαν τό έπίπε­δο τijc; ήθικijc; καί τijc; έμπορικijc; τηc; aκεpαιότη­τος Ά πετέλεσαν δική τουc; κοινωνία (μέσα ατό κράτοc;) καί δέν aφομοιώθηκαν. Έχλεύασαν καί προσπάθησαν νά ύπονομεύσουν τήν Χριστιανι­κήν θρησκεfαν έπάνω είc; τήν όποίαν, fχει θεμε­λιωθij αuτό τό κράτος 'Έφτιαξαν lνα Κράτοc; έν Κράτει! Καί δταν συνάντησαν aντιpρήσειc; προ­σπάθησαν νά πνίξουν οίκονομικά αuτό τό fθνοc;, δπωc; καί είc; τήν περίπτωσιν τijc; Ίσπανίαc; καί τijc; Πορτογαλίαq».

Στό ίστορικόν περιοδικόν «ΤΟ ΦΩΣ» (τεϋχος Αύγού­στου 1 938) έτrιβεβαιοϋται ή γνώμη τοϋ Φ. Ντοστογιέφ­σκι διά τήν δημιουργίαν ύτrό των ' Εβραίων κράτους έν τψ κράτει. Διαβάζομεν:

«Ό ΈΒραίοc; γνωστότατοι; ίστορικόc; Hanri Grets (Καθηγητήc; τού Πανεπιστημίου τού Μπρεσλάου) είc; τήν μεγάλην ίστορίαν τού 'Ισραήλ λέγει δτι οί 'ΕΒραίοι έδημιούργησαν έν Πολωνίc;χ lνα Κράτοc; έν Κράτει. Σύν τψ χρόνψ δμωc; αuτή ή κατάστασιc; έγέννησεν πολλάc; δυσκολίαc; καί φροντίδαc; είc; τήν Πολωνικήν ΚυΒέρνησιν οuτωc; wστε κατά τό 1788 ή Μεγάλη Πολωνική Δίαιτα ήσχολήθη σοΒαρώc; μέ τό ζήτημα τό ΈΒραϊκόν. Οί κανονισμοf τούc; όποfουc; έπεξειpγάσθη τό aνώτερον ΣυμΒούλιον καί ίδίc;χ ό όγδοοι; έξ αuτών aναγράφει δτι ή εfσπραξιc; τών φόρων θά γίνεται καί διά τούc; ΈΒραfουc; δπωc; καί διά τούc; Χριστιανούc; καί ό Soc; Κανών aναγράφει

δτι τά πολιτικά δικαιώματα τών ΈΒραfων καταρ­γούνται. Είς τό μέλλον οί 'ΕΒραίοι πρέπει νά συμ­μορφοϋνται πρός τούς Πολωνικούς νόμους».

Τό 1 975 πρωτοδημοσιεύεται στό Παρίσι μελέτη τοϋ Ζάν Μπουαγιέ («Οί χειρότεροι έχΘροf τών λαών», Έλλ. f.κδ. Άθ. 1 982) δπου άναλύεται λεπτομερώς πώς αί Έβραϊκαί κοινότητες καθίστανται κρότος έν κρότει . Γρό­φει (σελ. 7):

«Οί 'ΕΒραϊκές κοινότητες σέ κάΘε lΘνος πού εΙσέΒαλαν δημιουργούσαν άμυντικές μετωπικές όργανώσεις γιά τόν έαυτό τους lτσι wστε νά μήν φαίνωνται έπικίνδυνες. Πfσω άπό τέτοιες 'ΕΒραϊ­κές κοινότητες λειτουργούσαν καΙ άκόμα λειτουρ­γούν ίκανές μυστικές όργανώσεις μέ σκοπό νά διαΒρώσουν καf νά κατακτήσουν τίς χώρες δπου εΙσέΒαλαν. Αύτές οί όργανώσεις lχουν ήγέτες aτούς όποΙους πρέπει νά ύπακούουν ολοι οί 'ΕΒραίοι μέ προτεραιότητα πάνω άπό τήν ύπακοή πρός τό κράτος ατό όποίο ζοϋν. Οί 'ΕΒραϊκές κοινότητες εlναι πράγματι κράτος έν κράτει. Καf οί 'ΕΒραίοι ώργανωμένοι σ) δλο τόν κόσμο lχουν όρΘώς άποκληΘij ό ξεχωριστός λαός ij ξεχωριστό lΘνος».

Τό Έβραϊκόν «κρότος έν κρότει» εΤχε κατήγγειλε ό τ. Πρόεδρος τών ' Ηνωμένων 'Επιτελείων τών 'Ενό­πλων Δυνόμεων τών ΗΠΑ Στρατηγός Τζώρτζ Μπρά­ουν («Πανευρώπη» 1 9-2-1 975) ό όποίος είς όμιλfαν του τόν Νοέμβριον τοϋ 1 974, στό πανεπιστήμιον της Β . Καρολίνας έπεσήμανε τήν ' Εβραϊκή διείσδυσιν είς 'Αμε­ρικανικός τραπέζας, έφημερίδας κ.τ.λ. καί προσέθεσε, δτι «παρομοfα κατάστασις πιΘανόν νά άναγκάση τούς 'Αμερικανούς νά υίοΘετήσουv σκληράν στάσιν καΙ νά περιορίσουν τήν ΈΒραϊκήν έπιρροήν στήv χώραν των».

Ό τότε Πρόεδρος τών ΗΠΑ έχαρακτήρισε τάς δη­λώσεις τοϊι Στρατηγοϊι Μπράουν «άσύνετες» (είδη­σεογραφία 2 Φεβρ. 1 975) καί τόν άπήλλαξε τών καθη­κόντων του.

Πράγματι είς δλας τάς χώρας oi ' Εβραίοι όργανώ­νουν μυστικόν, άλλ' ούσιαστικόν κράτος έν κράτει. Περιορίζομαι νά άναφέρω τήν 'Ελλάδα, δπου ύπάρχει είδική εύμενής νομοθεσία ύπέρ αύτών, χρηματοδο­τοϊινται κι' έπιδοτοϊινται τά ίδρύματά των, αί κοινότη­τές των (aνω τών 5 οίκογενειών) άνεκηρύχθησαν Νομι­κά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, δπως καί τό Κεντρικόν Ίσραηλιτικόν Συμβούλιον κ .τ.λ.

-lf

4. ANIETOPHTA

Κ Α Ι ΑΝΗ Θ Ι Κ Α KEIMENA

[!] ύθέως οί 'Εβραίοι πιστεύουν καί μάς τό λέγει η Π .Δ . δτι ό ' Ι εχωβά θά τούς καταστήση «ύπεράνω πάντων τών έθνών»! («Δευτερονό­

μιον» ΚΣΤ, 1 8-1 9) δτι «είναι λαός περιούσιος παρά πάντα τά έθνη δσα έπί προσώπου τής yής»!! (ένθ. άνωτ. Ζ, 6) καί δτι θά έξολοθρεύουν πάντα τά f.θνη «τά όποία Κύριος ό Θεός σου θέλει παραδώσει είς σέ» (ένθ. άνωτ. Ζ,1 6) . Τά σχόλια δικά σας.

Τά βασικά ίερά βιβλία τών 'Εβραίων είναι τά Ταλμούδ καί η Π .Δ .

'Αναφέρομαι τώρα στήν Π.Δ. της όποίας δέν ύπάρ­χουν πρωτότυπα καί τά βιβλία της πρωτοεγράφησαν στά 'Εβραϊκά, Άραμαϊκά καί ' Ελληνικά (π.χ . «Μακκαβαί­ων Β», «Σοφία Σολομώντος») . Τά 'Εβραϊκά κείμενα διε­μορφώθησαν τόν 2ον μ.Χ. αίώνα ! καί μάς πληροφο­ροϊιν λεπτομερώς διά πρόσωπα καί γεγονότα 5-6 αίώνων, μέχρι καί 1 6 αΙώνων προηγουμένως. Τά βιβλία της Π.Δ. πού ύποθέτομεν, δτι πρωτοεγράφησαν στά 'Εβραϊκά η Άραμα·ι κά έχάθησαν δλα κ ι ' έχομεν μόνον μεταφράσεις των στά 'Ελληνικά.

Ό άρχιψεύτης 'Ιώσηπος μάς βεβαιώνει, δτι ούδείς έτόλμησε νά προσθέση, νά άφαιρέση η νά άλλάξη κάτι στήν Π.Δ. : «ούτε προσ8ι'jν,αι τfς ούδέν, ούτε άναι­ρείν αύτών, ούτε μετα8ι'jναι τετό.λμηκεν» («Κατά Άπίωνος» Α,8) . Οί ίστορικοί δμως ύποστηρίζουν άκριβώς τά άντίθετα. Ό Ε. Γιαροσλά6σκι μάλιστα στό έργον του: «Πώς yεννιοϋνται, ζοϋν καf πεθαίνουν οί

Θεοί καΙ οί Θεές» (Έλλ. έκδ. «Εόαγγελlου» Άθ. 1 976, σελ. 36) έπισημαίνει δτι :

«Ή ΒίΒΛος εlναι μία συλλογή άπό γραφτά, άπό σημειώσεις, άπό προφορικές άφηγήσεις, Θρύ­Λους, παραδεlγματα καΙ χρονικά, πού συντά­χθηκαν σέ διαφορετικές χρονολογίες άπό διά­φορα πρόσωπα, καί τροποποιήθηκαν χιλιάδες φορές (r] άντlθετα, διαστρεΒΛώθηκαν), μέ διάφο­ρες προσθήκες, μετα γε νέστερες διαγραφές κ.Jι. π.».

Σημειώνω καΙ άλλοϋ, δτι οί μορφωμένοι Χριστιανοί άμφισβητοϋν τήν γνησιότητα τών κειμένων της Π.Δ. Είδικώτερον ό μάρτυς καί φιλόσοφος 'Ιουστίνος άνα­γνωρlζει άλλοιώσεις στό 'Εβραϊκό κείμενο ( «Διάλογος πρός Τρύφωνα τόν Ίουδαίον») . Ό ' Ιουστίνος άπεκε­φαλίσθη τό 1 65, «μαζί μέ όμάδα μαθητών του» στήν Ρώμην, δπου ϊδρυσε καί έλειτούργει Χριστιανικήν Σχο­λήν (διά περισσότερα είς Π. Χρήστου: «'ΕΛληνική Πατρολογία» 2α έκδ. «Κυρομάνος» Θεσ/νίκη 1 991 , τόμος Β, σελ. 542) . 'Από τούς νεωτέρους ό διάσημος θεολόγος Κωνσταντίνος ό Μέγας Οίκονόμος ό έξ ΟΙκονόμων πιστεύει, δτι έγιναν άλλοιώσεις στό Έβραϊ­κόν κείμενον. 'Αρχαία άντίτυπα (κώδικες) της Π .Δ . δέν ύπάρχουν, διότι οί 'Εβραίοι λέγουν, δτι τά έκαιγαν μήπως κάποιος τά πωλήση! . . .

'Έτσι τό άρχαιότερον χειρόγραφον aντίτυπον, πού διατίθεται εΤναι κάποιο έλλειπές της πεντατεύχου τοϋ -προσέξατε- 843 μετά Χριστόν!!

τι είναι ή Π .Δ . ; Κατά τήν Έβραϊκήν καί τήν Χριστια­νικήν θρησκείαν είναι ή συμφωνία (διαθήκη) τήν όποί­αν έκανε ό 'Ιεχωβά μέ τούς 'Εβραίους. Κατά τήν συμ­φωνίαν αύτήν, τήν όποίαν διά τό έγκυρον έρράντισαν μέ αίμα τράγων καί μόσχων, (Έβρ. 9,1 2) ό μέν Θεός άπαλλάσει τούς 'Εβραίους άπό τήν δουλείαν στήν

21

Α'ίγυπτον καί τούς όδηγεί στήν γη της έπαγγελίας καί στήν κυριαρχίαν τοίι κόσμου, οί δέ 'Εβραίοι θά τόν λατρεύουν καί δέν θά έχουν aλλους Θεούς παρά μόνον αύτόν («'Έξοδος» Κ, 3-5) . Ένννοείται δτι ή συμ­φωνία αύτή δέν άποτελεί ίστορικόν κείμενον, δπως δέν άποτελοίιν ίστορικά γεγονότα αί συζητήσεις μεταξύ Θεοίι καί Μωuσέως, 'Αγγέλων καί Προφητών καί τά όράματα καί όνειρα, πού ό κάθε Έβραίος έβλεπε καί περιέχονται στήν Π .Δ .

Ό Θεός («'Έξοδος» ΙΒ, 1 2-1 6, 22-24, 29-32) λέγει στόν Μωuση:

«Θά πεpάσω (διεlιεύσομαι) τά μεσάνυχτα άπό τήν χώρα τijς Αίyύπτου καf 8ά σφάζω κάθε πρωτότοκον άπό aν8ρωπο, μέχρι ζώον. Σείς νά Βάψετε μέ αΤμα προΒάτου τήν 8ύραν τijς οίκfας σας, ωστε δπου ίδώ τό σημείον τούτο (όψομαι τό αΤμα) vά μή είσέΛ8ω μέσα διά νά σφάζω, άλΛά vά πάω παρακάτω . . . ».

Μήπως εΤναι ίστορiα αύτά; η εΤναι ίστορiα δσα γρά­φει τό «Λεuϊτικόν» (Α-Η, Ι Β- ΙΘ) δπου ό Ίεχωβα δίδει συμβουλάς μαγειρικης, ζαχαροπλαστικης, μαιευτικης, γυναικολογικης, σεξουαλικης άγωγης, κτηνοβασίας κ .τ.λ. 'Ανοίξατε μίαν Π.Δ. καί διαβάσατε τό «Λεuϊτικόv» διά νά π ληροφορηθητε δσα γράφονται έκεί, ωστε νά σχηματίσετε προσωπικήν γνώμην. Διαβάσατε τό βιβλίον (( Ίώ8» δπου ό Ίεχωβa συνομιλεί μέ τόν Διάβο­λον! καί τούς 'Αγγέλους καί άποφασίζει νά βασανίζη τόν ' Ιώβ (πού έζησε 240 έτη) τοίι όποίου έφόνευσε τά δέκα παιδιά! Εrναι ίστορiα αύτό; Διαβάσατε τό βιβλίον (( Ίωνiιι;» δπου ό όμώνυμος προφήτης παρέμεινε στήν κοιλίαν τοίι κήτους έπί τριήμερον. Εrναι ίστορία αύτό; Διαβάσατε τούς ((Κpιτάι;>> ( ΙΣτ) δπου ή σωματική δύνα­μις τοίι Σαμψώντος όφείλεται είς τά μαλλιά της κεφαλης του, τά όποία τοίι έξύρισε ή Δαλιδά. Εrναι

Ιστορία αίιτό; 'Έτσι συνεχίζεται όλη ή Π.Δ. πού έκ τοϋ περιεχομένου της καί μόνον άποδεικνύεται άνιστόρητον βιβλίον. Κάποιος θά άντιτείνη, δτι 'ίσως πρόκειται περί συμβολισμών, άλληγοριών κ .τ.λ. Οίιδεμία άντίρρησις. Ή Π.Δ. εΤναι ότιδήποτε aλλο θέλετε, έκτός άπό ίστορία.

Μας τήν έδίδαξαν στό σχολείον, τήν άποδέχεται ό Χριστιανισμός, τήν ε'ίδαμε στόν κινηματογράφο, τήν άνα­λύουν στήν θεολογική σχολή των Πανεπιστημίων κ. τ .λ.

Στήν Π.Δ. άναφέρονται πρόσωπα καΙ περιγράφο­νται γεγονότα . Ή έπιστημονική έρευνα ( Ιστορία, άρχαι­ολογία) άπέδειξεν, δτι τόσον τά πρόσωπα πού άνα­φέρονται έκεί εΤναι άνύπαρκτα, όσον καί τά γεγονότα, πού περιγράφονται φανταστικά.

Ό Γιάννης Κορδάτος στό βιβλίον του «Ή ΠαΛαιά Διαθήκη ατό φwς τijς κριτικijς» (έκδ. «Μπουκουμάνη» Άθ. 1 973, σελ. 1 1 ) ξεκινά τήν έργασίαν του μέ τήν δήλωσι δτι:

« 'Όποιος μεΛετήσει μέ προσοχή τήν ΠαΛαιά Δια­θήκη, θά ίδεί πώς ύπάρχουν lνα σωρό άντιφά­σεις, άναχρονισμο� μυθοΛογικές παραδόσεις, άσυ­ναρτησίες, κενά καΙ τό σπουδαιότερο ατό Έ8ραf­ικο κείμενο, άΛΛοϋ μέν ύπάρχει δ τύπος ΈΛωχείμ πού σημαίνει θεοί καί άΛΛοϋ δ τύπος ΓιαχΒέ πού δέν ξέρουμε τf σημαίνει ΚΙ ΟUτε έτυμοΛοyικά μπό­ρεσε νά έξηyηθεί άπό τούς είδικούς».

Ή Π.Δ. εΤναι βιβλίον άνιστόρητον καΙ ώς πρός τό περιεχόμενόν της εΤναι ενα άνήθικο βιβλίον, πού περι­λαμβάνει δλας τάς άτιμωτικάς πράξεις.

Πράγματι τά φανταστικά πρόσωπα της Π .Δ. διέ­πραξαν, ότι πρόστυχο μπορείτε νά ύποθέσετε. Σχε­τικώς στήν έργασία μου « 'Ά ς μιΛήσουμε yιά 'ΕΒραίους» (έκδ. «Νέα Θέσις» Άθ. 1 990 σελ. 43 κ .έ . ) παρουσιάζω τάς «προσωπικότητας» της Π.Δ. καΙ δεικνύω μέ άκρι­βείς παραπομπάς .τά χυδαία έργα των.

Δέν άπαιτείται κόπος, άρκεί νά διαβάσετε τήν Π.Δ. καί θά πληροφορηθητε, ότι π.χ. ό 'Αβραάμ ήτο μαστρωπός της συζύγου του Σάρρας, ή όποία έξεδίδε­το στούς Αίγυπτίους («Γένεσις» ΙΒ, 1 1 -1 9) . Ό Ί�αάκ ήτο σωματέμπορος της συζύγου του Ρεβέκκας, πού έξεδί­δετο στούς Φιλισταίους («Γένεσις» ΚΣΤ, 7-1 1 ) . Ή Σάρρα έκτός άπό πόρνη ήτο καί μαστρωπός («Γένεσις» ΙΣΤ, 1 -1 2,16) . Ό 'Ιακώβ γνωστός άπατεών («Γένεσις» ΚΖ, 1 5-29, 30-41 , 47) . Ή Ραχήλ κλέπτρα («Γένεσις» ΛΑ, 1 9) . Ή 'Ιου­δίθ πόρνη καί δολοφόνος («'Ιουδίθ» Α, 3-6) . Ή 'Εσθήρ πόρνη καί δολοφόνος («'Εσθήρ» 1 ,3-Θ, 24). Ή Ρούθ πόρνη («Ρούθ» Γ, Δ, 1 3) . Ό 'Ιωσήφ λωποδύτης («Γένεσις» Ζ,1 8). Ό Δαυίδ ύπηρξε μοιχός καί δολοφόνος, («Γένεσις» ΙΒ, 1 5-2,5, 1 4-1 6, 21 -27). Ό 'Αμνών βιαστής της άδελφης του! («Βασιλειών» ΙΓ, 1 1 -21 ) . Ό Σολομών έκλυτος («Βασι­λειών Γ» ΙΔ, 30). Ό Νώε μέθυσος («Γένεσις» Θ, 21 -26). Ό Κάϊν άδελφοκτόνος («Γένεσις» Δ, 8-1 6) . Ό Αύνάν μδς όφησε καί τόν όρισμόν («Γένεσις» ΑΗ, 3-1 1 ) . Ό Μωϋσi)ς δολοφόνος («"Εξοδος» Γ, 8) . Ό Βενιαμίν ληστής («Γένε­σις» 49,27). Αί θυγατέρες τοϋ Λώτ αίμομίκτριαι («Γένεσις» ΙΘ, 30-36) κ .τ.λ. 'Από ποϋ νά άρχίσω καί ποϋ νά τελει­ώσω; Θαμάρ, Γομέρ, 'Αβεσσαλώμ, κ ι ' όλα τά πρόσωπα της Π.Δ. συγκροτοϋν πινακοθήκη ύπανθρώπων.

'Εν πάσn περιπτώσει στήν Π .Δ. ύπερχειλίζει ή άνη­θικότης, μέχρι κι' ό 'ίδιος ό ' Ιεχωβά κατέστησε έγκυον ( έκανε πέντε παιδιά) τήν 'Άνναν σύζυγον τοϋ Ιερέως Έλκανδ ( «Σαμουήλ Α» Β, 21 - «Βασιλειών Α» Β, 21 ) . 'Άλλως τε στήν λεγομένην «σκηνήν τοϋ μαρτυρίου> έγένοντο όργια ύπό τών υΙών τοϋ Ιερέως Ήλί (ένθ. άνωτ. ) καί γενικώς στούς 'Εβραίους διεπράττοντο πολλαί κτηνοβασίαι , όμοφυλοφιλίαι πού ήσαν καθιε­ρωμέναι («Δευτερονόμιον» 23,1 7), αiμομιξίαι ( «Λευϊτικόν» ΙΗ, Κ, 1 5-1 6 κ .ε . ) κ .τ.λ. Θά προσθέσω άκόμη ότι οΙ 'Εβραίοι έχουν άντάξιον θεόν των, άφοϋ εΤναι θεός δολοφόνος νηπίων (« 'Έξοδος» 1 2, 1 -1 3, 21 -28).

Ό καθηγητής της θεολογίας τοϋ Πανεπιστημίου 'Αθηνών φιλοεβραίος Β. Βέλλας άναφερόμενος στήν ήθικήν κατάπτωσιν τών 'Εβραίων γράφει ( «Θρησκευτι­καf προσωπικότητες τfjς ΠαΛαιάς Διαθήκης», Άθ. 1 935, σελ. 73-74) δτι έπεκράτει στήν 'Εβραϊκή κοινωνία:

<<'Η καταδυνάστευσις τών πτωχών, ή διαστροφή τfjς δικαιοσύνης, ή έΛΛειψις τfjς άγάπης . . . , τά ψεύ­δη, αί ΒΛασφημfαι, αί δοΛοφονίαι, άπεχΘής αΙ­σχροκέρδεια, εΙδεχΘείς πορνείαι καί μοιχείαι, εΤναι τά κύρια χαρακτηριστικά τfjς έποχfjς έκεfνης . . . »

Μή νομίσετε δτι ύπερβάλλει . Ό Ρομπέρ Άμπελαίν («Ίησοϋς», Έλλ. έκδ. «Δίβρης» σελ. 1 75) περιγράφει lνα μικρό μέρος τfϊς ήθικης της Έβραϊκης κοινωνίας καί παρακαλώ νά τό διαβάσετε προσεκτικώς:

<<'Η Ταμάρ (<<Γένεσις» ΛΗ, 12-19) πορνεύεται μέ τόν πεθερό της σέ μιά γωνιά τοϋ δρόμου, χωρίς ό τεΛευταίος νά τήν άναγνωρfσει, καί σέ συνέχεια τήν παντρεύεται. 'Η ΡαχάΒ, έπίσημη πόρνη στήν 'Ιεριχώ, πού κρύΒει τούς κατασκόπους τοϋ Ώσηέ, πρίν άπό τήν καταστροφή τfjς πόΛης καΙ lτσι καταφέρνει νά σωθεί. Παντρεύεται σέ συνέχεια τόν ΣαΛωμόν, γυιό τοϋ Ναασόν, πρfγκηπα τοϋ 'Ιούδα, καί γfνεται μητέρα τοϋ Βοόζ (<<'Ωσηέ», Β, 1-ΣΤ 17, <<ΜατΘαίος» Α, 5). 'Η ΡούΘ σύζυγος τοϋ ΜαχαΛών καί uστερα σύζυγος τοϋ Βοόζ πού καταγόταν άπό τήν φυΛή τοϋ ΜωάΒ, φυΛή πού προfjΛΘε άπό τόν Βιασμό τοϋ Λώτ άπό τίς κόρες του, γεγονός πού άπαγόρευε ατή ΡούΘ νά μπεί σ' 'ΕΒραϊκή οΙκογένεια (<<ΡουΘ», Α,4-Β, 2-( 9-Δ, 5 καί <<Ματθαίος» Α,5). ΤέΛος ή ΒηΘσαΒή, γυναίκα τοϋ Ούριου τοϋ Χετταίου, πού έγινε έρωμένη τοϋ Βα­σιΛιά Δαυίδ καί γυναίκα του, οταν έκείνος δοΛοφό­νησε, τόν aντρα της. 'Η ίδια γέννησε τόν ΒασιΛιά ΣοΛομώντα (<<Β. ΣαμουήΛ», /Α καί «Ματθαίος» Α,6).

Ή Π.Δ. που εχω ύπ' όψιν μου ένεκρίθη άπό τόν ΟΙκουμενικό Πατριάρχη καΙ άπό τήν Ίεράν Σύνοδον καί έξεδόθη ύπό τοϋ έκδ. οίκου «Ρηγοπούλου» (Θεσ­σαλονίκη 1 969) . Τά σχόλια, ε Ισαγωγή κ .τ.λ. έγράφησαν ύπό τοϋ Άρχιμανδρίτου 'Ιωήλ Γιαννακοπουλου, 6 όποίος σχολιάζει ήπιώτατα τήν ήθικήν ποιότητα τών 'Εβραϊκών προσωπικοτήτων (σελ. 21 ) :

«Ό 'ΙακώΒ ψεύδεται είς τόν πατέρα του 'Ισαάκ παρουσιαζόμενος ώς ό Ήσαύ καΙ .λαμΒάνει τήν πατρικήν εύ.λοyίαν (κεφ. 27). Ή πεφι.λημένη σύ­ζυγος τού 'ΙακώΒ, ή ΡαχήΛ, κ.λέπτει τά εί'δω.λα τού πατρός της καΙ ψεύδεται πρός αύτόν (31,39). ΟΙ υίοl τού 'ΙακώΒ φέρονται άπανΘρώ­πως πρ6ς τούς Συχεμέτας (κεφ. 34) καί εlναι είδω.λο.λάτραι (35,2). Ό ΡουΒήν ylνεται αίμομl­κτης (35,21). Ή διαyωyή τών υΙών τού 'Ιούδα Αύνάν καί 'Ήρ εlναι έπαίσχυντος, ώς καΙ ή μετά τής Θάμαρ τής νύμφης του άμαρτία τού ίδίου τού 'Ιούδα (κεφ. 38). Ό περlφημος Πατριάρχης 'ΑΒραάμ ψεύδεται είς τόν Φαραώ .λέyων είς αύτόν, δτι ή Σάρα δέν εlναι yυνή του ά.λ.λά άδε.λφή του, διά νά μή ΘανατωΘή παραδlδων οuτω τήν γυναίκα του είς μοιχείαv».

Είς όλίγας σειράς έχομεν λοιπόν ψευδολογίαν, κλο­πήν, άπανθρωπίαν, εiδωλολατρείαν, α ίμομιξίαν, άμαρ­τίαν (έννοεί πορνείαν) έπαισχυντία, πάλιν ψευδολο­γίαν, μοιχεία . . .

5 . ΨΕΥΔ Ο Λ Ο f Ι Α Ι

Κ Α Ι ΠΛ ΑΣ:Τ Ο f Ρ ΑΦ Ι Α Ι

ί ' Εβραίοι μέ διάφορα δημοσιεύματα προσπα­θοϋν aπεγνωσμένως νά μή άποκαλυφθη ή άλήθεια, διά τήν Π .Δ . Ή άπουσία δμως ίστο­

ρικών στοιχεfων καf άρχαιολο yικώ ν εύρημάτων δέν καλύπτεται μέ δημοσιεύματα εiς έφημερίδας. Σήμερον δέν ύπάρχει είς έπιστήμων, ό όποίος νά ύποστηρίζη τήν Ιστορικότητα της Π .Δ . Τά πρόσωπα καί τά γεγο­νότα πού περιγράφονται στό ' Ιουδαϊκό βιβλίο εΤναι φανταστικά.

Στήν έφημερίδα «Καθημερινή» (24-1 2-1 995) ή όποία έμφανώς εΤναι φιλοσημιτική καί ή όποία έστενοχωρή­θη, διότι στήν Βηρυττό aρχάς Μαρτίου 1 999 ώργανώ­θη συμπόσιον άπό τούς «άμφισβητίες τοϋ 'Ολοκαυτώ­ματος» («Καθημερινή», 25-1 1 -01 ) . "Ας δημοσιεύση ή καλή έφημερίς τά πορίσματα τοϋ διεθνοϋς συνεδρίου κ ι ' &ς τά όντικρούση μέ στοιχεία καί μέ έπιχειρήματα, &ν μπορη Αύτό aπαιτεί ή Ιστορική όλήθεια . Έπανερχόμε­θα. Στήν «Καθημερινή», λοιπόν, παρατίθεται δημοσίευ­μα μέ μεγάλο τίτλο: «Βίβλος: μύθος η πραγματικότη­τα ; » τό όποίον έδημοσιεύθη έπίσης καί στό περιοδικό «τime» . 'Εκεί καταβάλλεται προσπάθεια νά βεβαιωθη, δτι δέν ύπάρχει αμφισβήτησις ώς πρός τήν Ιστορικό­τητα της Π.Δ. ένώ τό άληθές είναι δτι ή Π .Δ . στερείται Ιστορικότητος. Δ ιαβάζομεν στό δημοσίευμα :

« Ά πό τό aλλο μέρος, κατά τή γνώμη πολλών είδικώ ν, πολλά πρόσωπα καί έπεισόδια τijς Βί­Βλου εfναι κατά πάσα πιΘανότητα φανταστικά,

έφ ' δσον καμία άρχαιολο γική άπόδειξη1 καμία άναφορά fξω άπό τή ΒίΒλο δέν έπιΒεΒαιώνει δτι fζησαν 1j δτι συνέΒησαν. Οί περισσότεροι έρεuνητές κλίνουν πρός τήν aποψη δτι δ 'Α Βρα­άμ, δ 'Ισαάκ καί δ ΊακώΒ1 οί παραδοσιακοί ίδρυ­τές τού Ίουδαϊσμού1 εlναι μυθικά πρόσωπα. 'ΑμφισΒητούν έπίσης τήν ίστορική uπαρξη τού ΜωυσιJι τήν 'Έξοδο καί τήν κατάκτηση τijς Ίερι­χούς καf τijς Γijς τijς 'Επαγγελίας».

Προσέξατε τήν δεξιοτεχνική προπαγάνδα. Γρά­φουν «πολλά πρόσωπα καί έ πεισόδια τijς ΒίΒλου εlναι κατά πάσα πιθανότητα φανταστικά/ έφ' δσον καμfα άρχαιολογική άπόδειξη, καμία άναφορά fξω άπό τήν ΒίΒλο δέν έπιΒεΒαιώνει δτι fζησαν lj δτι συνέΒησαν . . . ». Τό άληθές εΤναι οχι «πολλά πρόσωπα καί έπεισόδια» άλλά δλα τά πρόσωπα καί δλα τά επεισόδια εΤναι φανταστικά άφοϋ δέν ύπάρχουν στοι­χεΙα, aποδείξεις άρχαιολογικαί κ .τ.λ. Τό συμπέρασμα ύποχρεωτικώς, είναι δτι πρόκειται περί φανταστικών προσώπων καί επεισοδίων κ ι ' οχι «κατά πάσαν πιθα­νότητα». Οί φιλοσημίται λοιπόν σκοπίμως γράφουν δτι «πολλά πρόσωπα κ. τ. λ.» ενω τό άληθές είναι δτι δλα τά πρόσωπα κ . τ.λ. η εΤναι «κατά πάσαν πιθανό­τητα φανταστικά» ενω τό άληθές εΤναι , δτι εΤναι πράγματι φανταστικά.

Περαιτέρω τό όρθρο μας π ληροφορεί δ τι :

?$•

« 'Εκείνο πού οί άρχαιολό γοι καί οί ίστορικοί πού άσχολούνται μέ τή ΒfΒλο ποθούν διακαώς νά Βρεθij1 εlναι Ε.να Βασιλικό άρχείο χρο νολο γούμε­νο πρίν άπό τήν έποχή τού Δαυίδ 1j τού Σολο­μώντα. Τέτοιο άρχείο δέν fχει άνακαλυφθεί μέσα ατό 'Ισραήλ, παρ' δλο πού σέ γειτονικές χώρες fχουν Βρεθεί πολλά άπό τήν fδια έποχή».

'Εδώ ένυπάρχει δεξιοτεχνικόν ψεϋδος, διότι γρά­φουν, δτι άναζητείται βασιλικό άρχείο άπό τήν έποχή τοϋ Δαυίδ η τοϋ Σολομώντος . Προϋποθέτουν δηλαδή αύθαιρέτως, δτι ύπηρξε 6 Δαυίδ κ ι ' 6 Σολομών, ένώ ή ίστορία δέχεται, δτι αύτοi ήσαν άνύπαρκτοι. Βεβαίως όv εύρεθοϋν στοιχεία θά τά δεχθοϋν ολοι καί φυσικά πρώτοι έμείς. Τώρα δμως, άφοϋ δέν εύρέθησαν στοι­χεία άρνούμεθα τήν ίστορικότητά των.

Ό ' Εβραίος η φιλοεβραϊος άpθρογράφος άναγκά-ζεται νά παραδεχθη:

«Σέ άντί8εση μέ τήν 'Έξοδο, ή ίστορία της κατά­κτησης της Χαναάν μπορεί νά έλεγχ8η σέ άντι­παραΒολή μέ aφ8ονα ίστορικά τεκμήρια -τά όποία δμως κάθε aλλο παρά έπιΒεΒαιώνουν τή ΒιΒλική άφήγηση. Τά τεfχη της Ίεριχοϋς πράγ­ματι γκρεμίστηκαν, λένε οί ι'στορικοί, άλλά αύτ6 συνέΒη αίώνες πρfν άπ6 τ6τε πού ύποτί8εται δ τι έφτασε έκεί ό προστατευ6με νος τοϋ Μωϋση».

Ώστόσον κάτι έπρεπε νά εύρεθη. 'Έστω νά πλα-στογραφηθη. Τελικώς άνεκοινώθη ( ένθ. άνωτ. ) δτι:

«Σέ μία άπ6 τίς πι6 σημαντικές άνακαλύψεις τώ ν τελευταίων χρ6νων, τ6 1993, στ6 Β6ρειο 'Ισραήλ, μιά όμάδα άρχαιολ6γων άνακάλυψε μιά έπιγραφή τοϋ 9ου π.Χ. αίώνα. Λέξεις χα­ραγμένες πάνω σ' lνα κομμάτι Βασάλ τη άνα­φέρονται στ6ν «Οlκο τοϋ Δαυίδ» καί στ6 ν «Βα­σιλέα τοϋ 'Ισραήλ». Εlναι ή πρώτη φορά πού τ6 δνομα τοϋ ΈΒραfου μονάρχη έχει 6ρε8η γραμμένο έκτ6ς της ΒίΒΛου - καί αύτ6 συνη γο­ρεί στήν aποψη δτι πρ6κειται γιά ίστορικ6 πρ6-σωΠΟ».

"Αν δεχθώμεν τό άνωτέρω κείμενον ώς άληθές, άμέσως διερωτώμεθα : διατί εΤναι Ιστορικόν πρόσω-

πον έκείνο τοϋ όποΙου τό όνομα εύρέθη κάπου γραμ­μένο ; Τότε όλόκληρος ή 'Ελληνική «μυθολογία» έχει ίστορικά πρόσωπα, άφοϋ τά όνόματά των άναφέρο­νται είς χιλιάδας (όχι είς μίαν) έπιγραφάς, συγγράμ­ματα, στήλας κ .τ.λ.

Άλλά νά σταματήσουν τά ψεύδη καΙ ή πα ραπ λη­ροφόρησις. Ή άλήθεια εΤναι δτι «εύρέθη» άπό τόν 'Εβραίο άρχαιολόγο 'Αβραάμ Μπιράν στήν πόλι Δάν, τήν 21 ' Ιουλίου 1 993 στήλη άπό βασάλτη (ήφαιστειο­γενές πέτρωμα) μέ έπιγραφή στά Άραμαϊκά ( ! ) κι ' όχι στά 'Εβραϊκά( ! ! ) στήν όποίαν έπιγραφή, ό 'Εβραίος Μπιράν ίσχυρίζεται , δτι διαβάζει ( μόνον αύτός) τήν λέξιν «Δαυίδ» . Άλλά οί είδικοί έπιστήμονες δέν συμ­φωνοϋν στήν έρμηνεiα της έπιγραφης: « Οί έπιστήμο­vει; έρfζοuv γύρω άπό τήν άποκρuπτοyράφησfv τηι;» (« 'Αδέσμευτος Τύπος», 7-1 -1 996) κ ι ' έπί πλέον άμφι­σβητείται άπό τήν έπιστημονικήν κοινότητα «ή άρχαι­ότητά της καί ή διασύνδεσή της μέ τόν οίκο Δαυίδ ... »

(ένθ. άνωτ.) 'Άλλως τε πανθομολογουμένως γίνεται δεκτόν δτι :

«δλα άvεξαιpέτωι; τά νεώτερα άρχαιολο yικά εύρήματα, μέ έξαίρεση τήv έπιyραφή τοϋ Μπι­ράv, δέv έ παληθεύοuv τό yεyοvόι; δτι προ­ϋπήρξε τοϋ όyδόοu προχριστιαvικοϋ αίώvα όρyαvωμέvο ίοuδαϊκό κράτος- μέ Βασιλιάδες- άπ' τ6v ΟΤκο τοϋ Δα6fδ».

ΕΤναι γεγονός δτι ή στήλη πού έπαρουσίασε ό Μπι­ράν εΤναι 'Εβραϊκό κατασκεύασμα, δι' αύτό άρνοϋνται τόν fλεyχο της άρχαιότητός της. 'Ακόμη ό.ν έπρόκειτο περί γνησίου Έβραϊκοϋ εύρήματος, διατi ή έπιγραφή εΤναι γραμμένη στά Άραμαϊκά ; θά έπρεπε νά Γjτο στά ' Εβραϊκά. 'Επί 50 έτη ματαίως οί ' Εβραίοι άναζητοϋν κάποιο δικό τους άρχαιολογικό εϋρημα. Ματαίως άνα­ζητοϋν μία άναφορά των, είς ίστορικόν κείμενον. Οί

ίστορικοί τούς άγνοοϋν. Ποίος ίστορικός νά τούς άνα­φέρη ; καί γιατί; �Ησαν εΤς κατώτερος λαός κτηνοτρό­φων, οί όποίοι tχρειάσθησαν 40 χρόνια, διά νά έξέλ­θουν μικράς έρήμου, διότι προφανώς ήγνόουν στοι­χειώδη προσανατολισμόν. 'Εάν δέν είχον σταυρώσει τόν Χριστό 3ά ήσαν άκόμη άγνωστοι στήν ίστορίαν.

Γνωρίζω καλώς, δτι κάποιοι 'Εβραίοι ύφαρπάζουν πέτρας η τεμάχια μαρμάρων άπό τήν Άκρόπολιν τών 'Αθηνών κ ι ' άπ' άλλοϋ πιθανώς καί χαράσσουν έπι­γραφάς, τάς όποίας άποπειpώνται νά χρονολογή­σουν μέ τήν ήλικίαν τών πετρών η τών μαρμάρων. Τέτοιοι πλαστογράφοι εΤναι κ ι ' άκόμη χειρότεροι . Μέ κάθε τρόπο προσπαθούν νά άποδείξουν, δτι εΤναι άρχαίος λαός . Άλλά ηδη ό χρονογράφος Χαιρήμων, ό ίστορικός 'Απίων, ό ΑΙγύπτιος ίστορικός Μανέθων, ό ίστορικός Λυσίμαχος, ό γεωγράφος Μνασέας, ό ίστο­ρικός 'Απολλώνιος ό Μόλων, ό ίστορικός Δαμόκριτος κ .ό . βεβαιώνουν, δτι οί έβραίοι δέν είναι άρχαίοι. ' Εν τούτοις έκείνοι έπιμένουν σέ μεθόδους έξευτελιστικάς π.χ. συνελήφθη ' Εβραϊκή θαλαμηγός νοτίως της Κρή­της, διότι άνέσυρε μαρμαρίνους πλάκας άπό τήν θάλασσαν. Ώδηγήθησαν στό Ήράκλε ιον καί τελικώς άφέθησαν έλεύθεροι, δ ιότι άπέδειξαν, δτι δέν άνέσυ­ραν τάς πλάκας, άλλά τάς . . . έρριπταν ! ! Δηλαδή οί Έβραίοι άνέγραψαν εiς άρχαίας π λάκας -τάς όποiας προφανώς έκλεψαν- έπιγραφάς, τάς έρριξαν πλησίον της Κρήτης καί μετά «κάποιοι» καθηγηταί τών ΗΠΑ έρευνώντες τήν θαλασσίαν περιοχήν τάς «άνακαλύ­πτουν» καί συνεπώς άποδε ικνύεται άρχαιολογικώς, δ τι οί 'Εβραίοι εΤχαν έλθη εiς Κρήτη ν κ. τ.λ., κ. τ.λ .

Πλαστογράφοι της ίστορίας καί της άρχα ιολογίας μέ προεξάρχοντα τόν Φλάβιον Ίώσηπον ( 1 ος μ .Χ . αiών) ό όποίος έξεκίνησε ώς «ίστορικός» πλαστο­γραφών τό όνομά του, διότι οϋτε Φλάβιος ώνομάζε­το, οϋτε ' Ιώσηπος, άλλά ητο υίός ραββίνου, πού κά-

πως Έβραϊκώς θά ώνομάζετο. Τά βιβλία του, τά όποία διεσώθησαν πανθομολογουμένως, άποτελοίιν μνημείον πρωτοφανούς ψευδολογίας.

Ό καθηγητής Β . Βέλλας ( « 'ΕΒραϊκή άρχαιοΛοylα», έκδ. « 'Αποστολική Διακονία», Άθ. 1 984, σελ. 35) συνι­στa μετά λεπτότητας:

«τών συγγραφών τοϋ Ίωσήπου πρέπει νά γίνε­ται χρfjσις μετά μεγάΛης προσοχfjς, ΛαμΒανομέ­νης ύπ' οψιν τfjς τάσεως αύτοϋ νά έξυμνfj καΙ ύπερΒάΛΛη πάν τό ίσραηΛιτικόν».

Τήν ψευδολοyίαν τοίι Ίωσήπου τήν άποκαλεί τάσι ν έξυμνήσεως παντός ίσραηλιτικοίι . . . Ό ίδιος καθηγητής περιμένει ματαίως ή aρχαιολογία στήν Π .Δ . «νά άποκτήση τό περιεχόμενον . . . δταν τό lδα­φος τfjς ΠαΛαιστlνης δώση είς ήμάς τό άναγκαίον ύΛικόν>> ( ένθ. όνωτ. σελ. 31 ) . Καλώς, δταν τό έδαφος της Παλαιστίνης σaς δώση τό άναγκαίον ύλικόν, έδώ είμεθα καΙ τά ξαναλέγομεν. Μέχρι τότε ή γη της Παλαιστίνης δίδει άρχαιολογικά εύρήματα 'Ελληνικά, aλλως τε καΙ ή ονομασία άκόμη της περιοχης εfναι Έλληνικης προελεύσεως, έκ τοϋ Παλαιστίνου, υίοίί τού Ποσειδώνος!

Άλλά καί ό έκδότης της έγκυκλοπαιδείας «ΗΛΙΟΣ>> ' Ιωάννης Πασσaς καταθέτει τήν μαρτυρία ν του ( « Ή άΛη8ινή προϊστορία», έκδ . ΗΛΙΟΣ, σελ. 262):

« 'Εν πάση περιπτώσει είναι άποδεδειyμένον ίστορικώς, δτι οί 'ΕΒραίοι ούδέποτε εlχον άρί­στας καΙ εύπρεπείς σχέσεις μέ τήν Ίστορίαν, διότι άνέκα8εν ύπfjρξαν Βιασταί της καΙ διαφο­ροτρόπως τήν lχουν κακομεταχεφισ8εί καf παραποιήσει. Ή Προϊστορία τους εlναι γεμάτη άπό μύθους καf άπό παραδόσεις άνεξακρfΒω­τες -αίχμαΛωσίαι είς Α lγυπτον, iξοδος έξ αύτfjς, μετά τών διωκομένων Αίyυπτίων, οί

δποίοι μετεμορφώθησαν εί<; Ίσραηλίτα<;, τά περί κατα yω yij<; κ. τ. λ . τού Μωϋσέω<; ώ<; Αίyυπτfου ίεpέω<;, οί ίσχυρισμοf των περί Μονο­θεtα<; καί περί έκλοyij<; των ύπό τού Θεού ώ<; τού μοναδικού έκλεκτού καί περιουσfου Λαού έ πf τij<; yij<; κ. τ.λ . - καf τό χειρότερον δλων εlναι ή προσπάθειά των νά άποδείζουν, δτι εlναι πολύ άρχαfα φυλή. Τού<; άρέσει νά περιπλέ­κουν καί νά συγχέουν παλαιά<; πληροφορfα<; 'Ιστορικά<; καί νά τά<; συσχετfζουν μέ τού<; μύθου<; τij<; δijθεν Ίστορfα<; των».

6 . Α Ρ Χ Α Ι Ο Λ Ο Γ Ι Α , Ι Σ Τ Ο Ρ Ι Α

Κ Α Ι Π . Δ.

00 ν τώ μεταξύ ή άρχαιολογική έρευνα δέν έξε­λi

,σσε;αι

; δπως

, θά Γj�ελαν οί Έβ�αίοι, �ιότι τά

νεα ευρηματα ενισχυουν περαιτερω την κρα­τοϋσαν &ποψιν, δτι ή Π.Δ. εΤναι βιβλίον άνιστόρητον.

Στό Έβραϊκης ίδιοκτησiας περιοδικό «Der Spiegel» (τεϋχος 26/97) έδημοσιεύθη &ρθρον, δπου καταφαiνεται δτι «νέα άpχαιοΛοyικά εύpήματα {χουν ίσχupότατα κΛονίσει τό Ιστορικό περιεχόμενο τijς ΠαΛαιάς Διαθή­κης». Ό Γερμανός Αίγυπτιολόγος Ρόλφ Κράους 6μιλών στό Πανεπιστήμιον της Χαϊδελβέργης διέψευσε τούς δηθεν ίστορικούς ίσχυρισμούς της Παλαιάς Διαθήκης καi όχι μόνον. Σ τήν ίδiαν έκδήλωσιν 6 Θεολόγος 'Ακα­δημαϊκός 'Όμπερατ Ντίμπνερ κατέληξε στό συμπέρα­σμα δτι ή Παλαιά Διαθήκη εΤναι ένα παραμύθι καi «ώς Ιστορικόν βιβλίον είναι οχρηστον»! Έπi πλέον 6 Δανός βιβλιοερευνητής Νίλ Πέτερ λέμχε διετύπωσε τήν γνώ­μην δτι «συχνώς καi είς μεγάλο βαθμόν» οί μυθιστοριο­γράφοι συγγραφείς της Βlβλου «έχουν συνειδητώς δια­στρεβλώσει βασικά Ιστορικά γεγονότα».

'Εν πάσn περιπτώσει δπως άναφέρει τό «Der Spiegel» (ένθ. άνωτ.) οί έπιστήμονες, πού έλαβαν μέρος στήν έκδήλωσι τοϋ πανεπιστημlου της Χαϊδελβέργης συνε­φώνησαν, δτι ή έξοδος τών Έβραlων άπό τήν Αϊγυπτο είναι μύθος. Τό μέγα βασlλειο τοϋ Δαulδ δέν ύπήρξε ποτέ. Ή «πεντάτευχος» έγράφη όχι τόν 1 0ον π.Χ. αίώνα, άλλά τόν Sον. Ή Χαναάν άντιθέτως πρός τούς ίσχυρισμούς της Π.Δ. δέν έσυλήθη ποτέ άπό 6μάδας

' Ισραηλινών στρατιωτών. Τελικό συμπέρασμα: ή Π.Δ. περιγράφει «ψευδοϊστορικούς άπατηλούς κόσμους».

Θά ύπενθυμίσω, δτι πολύ πρίν άπό αύτάς τάς άνα­κοινώσεις ό 'Άγγλος καθηγητής Τόμας Τόμσον, άφοu έπραγματοποίησε άρχαιολογικάς έρεύνας 1 5 έτών έξέ­δωσε βιβλίον, δπου aποδεικνύει, δτι τά πρόσωπα της Π.Δ. είναι φανταστικά . Ή ε'ίδησις έδημοσιεύθη στόν τύπον. Συγκεκριμένως στόν «'Ελεύθερο Τύπον» (30-3-1 993) διαβάζομεν:

«Βρετανόc; καΘηγητήc; άμφισΒητεί τή ΒfΒΛο.

Ό 'ΑΒραάμ, ό 'ΙακώΒ, ό Μωυσfjc;, ό ΒασιΛεύc; Δαυίδ καί ό ΒασιΛεύc; ΣοΛομών δέν ύπijρξαν ποτέ! Τόν έκπΛηκτικό αύτό ίσχυρισμό έπιχειρεί νά άποδεί­ξει ό Βρετανόc; καΘηγητήc; Τόμαc; Τόμσον ατό καινούργιο ΒιΒΜο του «Οί πρώτοι χρόνοι τού 'ΙσραηΛιτικού iΘνουc;». Μετά άπό άρχαιοΛογική μεΛέτη 15 περίπου χρό­νων, ό Τόμσον, πού Θεωρείται άπό τούc; πιό ση­μαντικούc; μεΛετητέc; τfjc; ΒιΒΛικfjc; άρχαιοΛογίαc;, κατέΛηξε ατό συμπέρασμα δτι τά πρώτα 10 Βι­ΒΜα τfjc; ΠαΛαιδc; ΔιαΘήκηc; εlναι άποΛύτωc; φαν­ταστικά καf δτι iχουν γραφεί 500-1 .500 χρόνια μετά τά γεγονότα πού περιγράφουν».

Καί πολύ πρίν aπό τόν Τόμας, ηδη aπό τοίι 1 947, ό Γιάννης Κορδάτος (ένθ. aνωτ. σελ. 286) εΤχεν ύποστη­ρίξει καί aποδείξει, δτι ό 'Αβραάμ, ό ' Ισαάκ, ό ' Ιακώβ κ .τ.λ . ησαν aνύπαρκτα πρόσωπα.

Πέραν των έπιστημόνων έξηγέρθησαν κατά της Π.Δ. καί ίερωμένοι ! 'Από 1 03 ίερείς της Άγγλικανικης, Καθολικης καί της 'Εκκλησίας τών Μεθοδιστών, πού έλαβαν μέρος εiς εiδικήν έρευναν τοίι BBC μόνον 3 (τρείς ! ) πιστεύουν, δτι τό περιεχόμενον των Γραφών είναι aληθινό. Καί αύτή ή ε'ίδησις έδημοσιεύθη στό τύπο. «Στό Καρφί» (28-1 2-1 999) διαβάζομεν:

« 'Ιερείς στρέφονται κατά τijς ΒΙΒλου.

ΒΡΕΤ ΑΝ/Α. «Φωτιές» άναψαν aτούς Βρετανικούς Θρησκευτικούς κύκλους 100 ίερείς οί όποίοι έξέ­φρασαν τήν πλήρη δυσπιστία τους στήν παρά­δοση τijς ΒίΒλου γιά τή δημιουργία τού κ6σμου άπ6 τ6ν Θε6 μέσα σέ 6 ήμέρες. Μ6νο 3 άπ6 τούς 103 ίεpείς τijς Ά γγλικανικijς, τijς Καθολικής καf τijς έκκλησίας τών Μεθοδιστών, οί όποίοι

συμμετείχαν σέ σχετική {ρευνα τού BBC, πιστεύ­ουν δτι τ6 περιεχ6μενο τών Γραφών εlναι άλη­Θιν6. Μάλιστα οί 80 άπ6 αύτούς άμφι8άλλουν έάν οί πρωτ6πλαστοι 'Αδάμ καί Εύα ήταν ύπαρ­κτά πρ6σωπα. Πιστεύουν δμως πάλι καλά στήν Ά νάσταση τού Χριστού καί τίς 10 έντολές».

Ή φιλοεβραϊκή έφημερiς «Καθημερινή» μέ χορηγό τήν «Έθνοκάρτα» (νά μή πληρώσουν οί 'Εβραίο ι ! ) έξέ­δωσε μελέτην ύπό τόν τίτλον « 'Ά τλας τijς Βf8λου». 'Εκεί μέσα διαβάζομεν τά παρακάτω, τά όποiα προέρ­χονται άπό φιλοεβραϊκή πηγή καi μολαταϋτα ούσια­στικώς παραδέχονται τό άντιστόρητον της Π.Δ. Ίδοίι μερικά άποσπάσματα (αί ύπογραμμiσεις iδικαi μου):

« . . . Τ6 πρώτο 8ι8Μο τών Βασιλειών τοποθετεί τήν VΕξοδο 480 χρ6νια πρίν άρχίσει ό Σολομών τ6 χτίσιμο τού Ναού, δηλαδή περί τ6 1440 π.Χ. Ή χρονολ6γηση αύτή συγκρούεται μέ άλλα δεδομένα άπ6 τή ΒίΒλο καΙ πρέπει νά Θεωρηθεί πρώιμη · ύπάρχουν πολλές έξηγήσεις γιά τ6 πώς υίοθετήθηκε. Δέν γνωρίζουμε μέ 8ε8αι6τητα τ6ν τρ6πο μέ τ6ν όποίο τ6 'Ισραήλ έyκαταστάθηκε ατή Χαναάν. Ή παράδοση τijς Π.Δ . μάς δίνει μιά έξαιρετικά πολύπλοκη έκδοχή, πράγμα πού όδήγησε ατή διατύπωση πληθώρας θεωριών. Οί κυρι6τεpες άπ6 αύτές εlναι ή Θεωρfα τijς ιισυνολικijς κατά-

κτησης», τijς «Βαθμιαfας διεfσδυσης» καf τfjς «έξέ­γερσης των χωρικών». "Εχουν γfνει έπfσης προ­σπάθειες σύνθεσης των θεωριών αύτων . . . Τό ποϋ ήταν τό δρος Σινά (ι] τό δρος ΧωρήΒ, δπως όνομάζεται σέ όρισμένα κεfμενα) εlναι ενα ίδιαfτερο πρόΒλημα· fχουν προταθεί περισσότε­ρες aπό δώδεκα τοπο8εσίες. Πολλές aπό τfς ένδεfξεις πού fχουν χρησιμοποιηθεί στήν έπιστη­μονική αύτή συζήτηση εlναι ύπερΒολικά ακριΒείς σέ σχέση μέ τό ζητούμενο (λ .χ. τά ήφαιστειακά χαρακτηριστικά πού aναφέρει ή 'Έξοδος ένδέχε­ται νά aνήκουν σέ ϋστερη έπεξεργασfα τijς aφή­γησης γιά τό Σινά καf fτσι δέν συνεπάγονται δτι τό δρος Σινά ήταν πράγματι tνα ήφαίστειο καί δτι δρα Βρισκόταν στήν Βορειοδυτική 'ΑραΒία), ένω aρκετές aπό αύτές αναφέρονται σέ ενα ξεχωριστό ,,()ρος τοϋ ΘεοΟ» καί δχι τοϋ Σινά . . . Τό πέρασμα των 'Ισραηλιτώ ν μέσα aπό τήν fρημο περιγράφεται σέ μιά σειρά aπό αναφορές στήν πορεία αύτή, διάσπαρτες ατά ΒιΒλfα τfjς 'Εξόδου, των 'Αριθμών καί τοΟ Ίησοϋ τοΟ Ναυij, καί μέ πιό συνοπτικό τρόπο ατό χωρίο 33, 1-49 των 'Αριθμών. Εlναι πιθανόν αύτό τό χωρίο νά εlναι ό πυρήνας των σχετικών aφηγήσεων. 'Ορι­σμένα τμήματα τοϋ ταξιδιού περιγράφονται καί σέ aλλα ΒιΒΜα τijς Π.Δ., δπως ατό Δευτερονό­μιον καf aτούς Κριτές. Οί πεpιypαφές αύτές δέν συμφωνούν πάντοτε μεταζύ τους καί, aκόμα καf δταν εlναι σύμφωνες, rσως νά εlναι aποτέλεσμα μιας tκ τών ύστέpων έναρμόνισης. Τά αίγυπτια­κά aρχεία δέν αναφέρονται στήν "Εξοδο, πράγμα πού δέν ξενίζει ίδιαfτερα, aφοΟ fχει αναγνωρι­στεί δτι ό aριθμός δσων συμμετείχαν σέ αύτήν εlναι πολύ μικρότερος aπό δ, τι aφήνεται νά έννοηθij σέ μερικά χωρfα τijς Π.Δ., τά όποία εlναι

συyκpιτικά μεταyεvέστεpης προέλευσης (Έζ. 12,37 vά συyκpιΘή μέ τό ΆpιΘ. 1,46 καf 26,51 )».

'Οπωσδήποτε ολοι συμφωνοϋμεν, δτι τά άνωτέρω κείμενα, άντί νά διαφωτίζουν συσκοτίζουν. Διότι δταν διά τήν τοποθεσίαν τοϋ όρους Σινά προτείνονται δώ­δεκα πεpιοχαf(!) καί η δ:ποψις, δτι ό:λλο ήτο τό όρος, δπου συνήντησε ό Θεός τόν Μωϋση. 'Όταν λοιπόν δέν δύνανται νά προσδιορίσουν ποίον όρος εΤναι τό Σινά άντιλαμβάνεσθε τήν άξιοπιστίαν τών γεγονότων, πού περιγράφουν.

Καί διά νά εϊπω διαφορετικώς τάς θέσεις μου. Όμιλοϋμεν π.χ. διά τόν Ήράκλειτον. Γνωρίζομεν τό

βιβλίον του «Πεpf Φύσεως». Εύρέθησαν προτομαί του. 'Απεκαλύφθησαν έπιγραφαί, μέ στοιχεία του. Τόν άνα­φέρουν πολλοί συγγραφείς, φιλόσοφοι, ίστορικοi κ .τ.λ . έκ τών όποiων πληροφορούμεθα περί της ζωης καί τοϋ έργου του, διά νά καταλήξωμεν στό συμπέρασμα της ίστορικότητός του, ποϋ έζησε, πότε έζησε, τό έργον του, πότε άπέθανε κ .τ.λ. Τά Ίδια διά τόν 'Αρι­στοτέλη, τόν Πλάτωνα, τόν Πεισiστρατο, τόν ' Ηρόδο­το, τόν Ξενοφώντα, τόν Άναξiμανδρο, τόν . . . τόν . . . τόν . . . κ ι ' δλας τάς Άρχαιοελληνικάς προσωπικότητας.

Όμιλοϋμεν περί Αύνάν, 'Ισαάκ, 'Ιεζεκιήλ, Ραχήλ, Λώτ κ .τ.λ . Ποίος τούς άναφέρει; ούδείς! (μόνον η Π.Δ. ) . Ποίος τούς έπιβεβαιώνει ; ούδείς! τι έχουν άφήσει; ούδέν! Ποϋ άναγράφονται τά όνόματά των; ούδαμοϋ! Ποίος μάς πληροφορεί περί έκείνων; ούδείς! Συνεπώς ίστορικώς εΤναι φανταστικά πρόσωπα έπινοηθέντα, ύπό τοϋ Έβραϊκοϋ ίερατείου.

'Έτσι λοιπόν άπό φιλοεβραΙκάς «πηγάς» βλέπομεν τάς άντιφάσεις καΙ τάς φαντασιώσεις της Π .Δ . Κατά τά λοιπά η ίστορiα δέν γράφεται μέ «συνθέσεις θεωριών» άλλά μέ έξηκριβωμένα γεγονότα . Πάντως η πλαστογραφία (όμολογείται καθαρώς) γίνεται μέ τήν «έκ τών ύστέρων έναρμόνιση»! Τάς νοθείας τών βι-

βλiων της Π .Δ. aπό τοίις ραββiνοuς έπισημαiνοuν κα­θηγηταi πανεπιστημίων της θεολογίας, π.χ. Π. Μπρα­τσιώτης ( «Είσαyωyή είς τήv Παλαιάv Διαθήκηv», Άθ. 1 937, σελ. 533-536), Β. Βέλλας ( «Κριτική τijς Bf8λou καί έκκλησιαστική αύθεvτία», Άθ. 1 937, σελ. 6) ό όποίος καταγγέλει «έσκεμμένη μεταβολή» ! Ό Α. Λόντς ( «Ό Ίουδαϊσμ6ς σάv πρ6δρομος τοϋ Χpιστιαvισμοϋ», Ε.κδ. «Δiβρης» Άθ. 1 979, σελ. 1 72) όμιλεί διά «τίς θρασείς αύθαιρεσίες της ίερατικίjς παραλλαγής»!

Τό πώς τώρα σuνδuάζεται πλαστογραφία καΙ θεό­πνεuστον εΤναι ζήτημα έρεuνητέον, στό όποίον θά μάς aπαντήσουν οί θεολογοϋντες, δ ι ' έπιφοιτήσεως.

'Ολοκληρώνω έδώ μέ τήν έγκuκλοπαιδεiαν ΕΛΕΥ­ΘΕΡΟΥΔΑΚΗ (έκδ. 1 928, τόμος 6ος, σελ. 769, λ. «Ίοuδiθ») ή όποία γράφει περί Ίοuδίθ, δτι εΤναι « Ίουδαfα ήρωfς άπ6 τοϋ ό v6ματος τijς όποίας έπιyράφεται tv έκ τώv 8ι8λfωv τijς Παλαιάς Διαθήκης. . . ώς έχει ή διήγησις εlvαι έvτελώς μυθική»! Αίιτά ύποστηρiζω καί έγώ. Ή «Ίοuδαiα ήρωίς» εΤναι μuθική, οχι ίστορική, δπως μuθικά εΤναι δλα τά πρόσωπα της Π.Δ.

7 . S ENOI ΜΥΘ Ο Ι

Κ Α Ι Α .Π. .Π. Ο Ι Ω Σ Ε Ι Σ

·�μερικανοε�ραίος Γουί� Ν,τυρά� ( <<Παγκ�σμιος

ιστορfα του Πολιτισμου», Ελλ. εκδ. «Συροπου­λοι» Άθ. 1 965, τόμος Α, σελ. 346, 358) όμιλεί διά

«τά τόσον γοητευτικά μικρά μυθιστορήματα της Βίβλου . . . » . Σύμφωνοι καί προσθέτω, δτι τά μυθιστορή­ματα της Βίβλου βασικώς δέν ένεπνεύσθησαν άπό 'Εβραίους, άλλ' άντεγράφησαν άπό τάς μυθολογίας ό.λλων λαών: «αί ώραίαι διηγήσεις τijς Δημιουργίας, τσϋ Πειpασμοϋ καί τοϋ κατακλυσμοϋ προijλθον άπό τούς μύθους τijς Μεσοποταμfας εΤναι δέ πιθανόν οί Έ6ραίοι νά έδανείσθησαν τούς μύθους των άπ6 τήν Βα6υλω νιακήν φιλολογίαν κατά τήν διάρκειαν τijς αίχμαλωσίας των . . . ».

Τό δτι οΙ 'Εβραίοι άντέγραψαν ό.λλους λαούς εΤναι εϋκολον νά γίνη άντιληπτόν, έφ' όσον διαβάσετε τήν γραμματείαν άρχαΙων λαών. Κάπου - κάπου οΙ 'ίδιοι οΙ Έβραίοι όμολογοϋν τάς άπομιμήσεις. Ό Έβραίος Άσέρ Μωϋση ( «Έλληνοϊουδαϊκαf μελέται», Άθ. 1 958, σελ. 28) έπιθυμών νά δικαιολογήση τόν δηθεν Μωσαϊκόν νόμον τοϋ «οφθαλμόν άντί όφθαλμοϋ κ .τ.λ.» κάνει συγκρίσεις μέ προηγουμένας νομοθεσίας, πού εΤχαν αύτήν τήν άρχήν της άνταποδόσεως, γράφει :

« "Ας κάμωμεν μίαν συγκριτικήν έπισκόπησιν. Ό κατά 500 iτη άρχαιότερος τοϋ Μωυσέως Κώδιξ τοϋ Βασιλέως τών Βα6υλω νεfων Χαμουρα6ή καθιερώνει ώς γενικήν τήν άρχήν τijς άνταποδ6-σεως όρfζων ίδfως είς aρθρον 106: ((έάν τις έκ6ά-

λη τόν όφθαλμόν έλευθέρου άνθρώπου, Θά τού έκ8ληθij εfς όφθαλμός'Ί καf άρθρον 200: "έάν τις έκ8άλη τόν όδόντα άνθρώπου τijς ίδίας μέ αύτόν καταστάσεως, Θά τού έκ8ληθούν οί όδό­ντες του)). Οί Πυθαγόρειοι έδfδασκον δτι "δίκαι­ον ε/ναι a τίς έποίησε, ταύτα άντιπαθείν))».

Ό 'Άγγλος άκαδημαϊκός Φ. Γουώλμπανκ ύποστηρί­ζει ( « 'Ελληνιστικός κόσμος», Γλασκώβη 1 986, σελ. 294) ότι τό βιβλίον «'Εκκλησιαστής>> «typάφη πεpί τό 250 ύπό τήν πλήpη tπίδpασι τών Έλληνικών ίδεών . . . >>.

'Άποψιν πού δ ιετύπωσεν ό Ούyος Γρότιους (1 583-1 645) . Προσέτι καί στόν Χριστιανισμόν ή έπίδρασις τών

Ιδεών τοϊι Έλληνισμοϊι εΤναι έντονος καί βεβαία. Ό 'Επίσκοπος Κατάνης ( ' Ιάκωβος Πηλiλης) συνέγρα­

ψε ογκώδη πραγματείαν, ύπό τόν τίτλον: «Ή Θρησκεία τών Άρχαfων 'Ελλήνων>> (έκδ. «Παπαδήμω> σελ. 8, 1 99, 221 ) τήν όποία ν παρά τάς άντιρρήσεις μου ( ' Ινδοευρω­παίοι, άλφάβητον κ .& . ) άποδέχομαι ώς περισπούδα­στον έργον καί άντικειμενικόν, άφοϊι άναγνωρίζη τήν έπιρροήν της Έλληνικης θρησκείας στόν Χριστιανισμόν (σελ. 8, 1 99, 221 κ .&. ) καί μετά παρρησίας άναγνωρίζει, ότι είς έπιστολάς τοϊι 'Αποστόλου Παύλου «tκφpάζο­

νται τά στωϊκά δόγματα>> ότι ό Εύαγγελιστής 'Ιωάννης «είχεν Έλληνιστικάς τάσεις ... >> καί oi πρώτοι Χριστιανοί Πατέρες εΤναι βέβαιον ότι συνέπλεξαν πολλάς ίδέας καί άρχάς της πλατωνικης διδασκαλίας μέ τά Χριστιανικά δόγματα>> (ένθ. άνωτ. σελ. 8). 'Ακόμη τονίζεται δτι :

«Τά δόγματα περf "Αδου καί καθαρτηρίου πυρός, περf τού σώματος καί τijς ψυχijς, περί τοϋ Θεfου υίοϋ, ό όποίοι; έσφάyη καί άνεyεννήθη, ώι; καf ή μυστηριακή Βρώσιι; τοϋ σώματοι; καί τοϋ α/­ματοι; καf τijι; Θεολοyfαι; περf τijι; προσωπικότη­τος τοϋ Θεοϋ, εύθέωι;, η εμμέσωι;, έπηρέασαν τόν Χριστιανισμόν>> ({νθ. άνωτ. σελ. 199).

Παρά τήν έμφανfj Έβραιοπ ληξίαν του ό Ντυράν μάς πληροφορεί δτι στό έρώτημα : «πώς καΙ πότε έγρά­φησαν τά ΒιΒλία αύτά» έλέχθησαν πολλά ((χωρίς νά δώσουν άπάντησιν εΙς αιίτά τά tρωτήματα>> (ένθ. άνωτ.) . 'Επίσης άγνοείται ό συγγραφεύς η ή όμάδα τών συγγραφέων πού τά συνέγραψε κ. τ.λ. 'Άλλως τε «διά τήν φυλήν τών έΒραlων, yνωρίζομεν μόνον καf αύτό χωρίς ΒεΒαιότητα, δτι εΤναι σημιτική . . . >>! (ένθ. άνωτ. σελ. 31 9) .

Ή άβεβαιότης, ώς πρός δλα, πού έπικρατεί στήν Π.Δ. εΤναι διάχυτος. Διά νά μή σάς παραπέμψω είς είδικά βιβλία, πού δυσκόλως εύρίσκονται, προσφεύγω στήν έγκυκλοπαίδεια «'Ελευθερουδάκη» (έκδ. πέμπτη, λ. «Βίβλος») δπου διαβάζομεν:

((Καί ή μέν Π. Δια8ήκη περιέχει lργα συγγραφέ­ντα είς διάστημα τουλάχιστον lνδεκα αΙώνων>>!

«Άφ' δτου δμως ή Αίyυπτιολοylα καΙ ή Άσσυ­ριολοyία άπεκάλυψαν είς ήμάς τούς πνευματι­κούς Θησαυρούς τijς Αίyύπτου καΙ τijς Μεσοπο­ταμίας κατά χιλιετηρίδας δλας παλαιοτέρους τijς ΈΒραϊκijς φιλολογίας, άπεδείχ8η άναμφισΒή­τητα δτι αuτη έν πολλοίς άπεμιμή8η ξένα άρχαι­ότερα πρότυπα κατά τε τό περιεχόμενον καf τόν τύπον. Τοϋτο δμως δέν έκώλυσε τούς 'ΕΒραί­ους ποιητάς νά προσαρμόσωσι τά ξένα πρότυ­πα πρός τήν Θρησκεuτικήν αύτών ίδεολοyfαν καf τάς κοινωνικάς άντιλήψεις, ωστε ν' άποτυπω8ij είς αύτά δλως έ8νικός 'ΕΒραϊκός χαρακτήρ. Καί­περ εύρισκόμενα ύπό τήν διηνεκij φύλαξιν τών προφητών, ίερέων καί πρεσΒυτέρων, κατά τόν Ίώσηπον, τά ΒιΒΜα τijς Π. Διαθήκης ύπέστησαν διά τοϋ χρόνου παλλάς άλί\οιώσεις είτε έκ τijς άμελοϋς άντιyραφijς, είτε έξ ίδιοτελών Βλέψεων τών έκάστοτε διεπόντων τάς τύχας τοϋ λαοϋ. Είς τοϋτο συνετέλεσεν ή lλλειψις φωνηέντων

γραμμάτων1 i]τις παρείχεν έλευθερfαν είς τή \' έρμηνείαν όμοιοτύπων λέζεων1 ώς τοΟτο κατε­δείχθη έκ τijς έλληνικijς μεταφράσεως τών Ο ' τijς γενομένης κατά τ6ν Γ' π.Χ. αίώνα έζ έλλη­νικijς μεταγραφής τοΟ Έ8ραϊκο0 κειμένου διά τούς Έλληνιστάς τijς Αίγύπτου καί τijς aλλης διασποράς Έ8ραίουςι i]τις περιέχει διά τοΟτο παλλάς άνακρι8είας καί πλείονας άσαφείας».

'Έχομεν λοιπόν καί λέγομεν, δτι ή Π.Δ. άποτελεί «άπομίμησιν ξένων άρχαιοτέρων προτύπων» δτι τά βιβλία της ύπέστησαν, διά τοϋ χρόνου πολλάς άλλοι­ώ(Jεις «είτε έξ άμελοϋς άντιγραφης, είτε έξ Ιδιοτελών βλέψεων» δτι «περιέχει πολλάς άνακριβείας καί πλείο­νας άσαφείας». Καί έρωτώ: μέ προσαρμογάς άπομιμή­σεων, μέ άλλοιώσεις κε ιμένων, μέ άνακριβεiας καί μέ άσαφείας γράφεται ίστορία ; οχι, όπωσδήποτε οχι.

'Ανάλογα ύποστηρίζει καί ό Α. Λόντς ( «Προχριστια-νική έποχή»1 Έλλ. έκδ. «Δίβρης» σελ. 1 85):

«Ή διάδοση τών ΒαΒυλωνιακών μύθων ατή Χα­ναάν1 μέ τή χαρακτηριστική άνάμιζη τών Χετ­ταϊκών καf Κυπροκρητικών στοιχείων1 έπαιζε πολύ σημαντικ6 ρ6λο ατή διαμ6ρφωση τών 'Ισραηλιτικών άφηγήσεων γιά τή δημιουργία τοΟ κ6σμου».

Μύθοι λοιπόν καί μάλιστα ξένοι . Πάντως οχι Ιστο­ρία. Ό 'ίδιος συγγραφεύς ( « Ό Μωϋσijς»1 Έλλ. έκδ. «Δiβρης» Άθ. 1 978, σελ. 1 43) μδς πληροφορεί δτι :

«Δέν ύπάρχουν σfγουρες μαρτυρίες οϋτε γιά τήν προσωπικ6τηται οϋτε γιά τ6 έργο τοΟ Μωϋ­σij . . . » καί στήν συνέχεια προσθέτει: « Ά π6 τήν aλλη μεριά δμωςι δέν μποροΟμε νά παραδε­χτοQμε πώς ή κλασσική άφήγηση1 πού περιέχε­ται στήν Πεντάτευχοι εΤναι αύθεντική. Τά κείμε­να αύτά ζαναγράφτηκαν σέ μεταγενέστερες

έποχέ(), έξιδανικεύτηκαν, έμπλουτfστηκαν καf κά­Θε έποχή, μέχρι τήν όριστική σταθεροποίηση, άφιέρωσε ατό Μωϋσfj τί() άρχέ() τη(), τού() κανό­νε() τη(), καί τού() νόμου() της. 'Έτσι παρουσιά­ζουν τό Μωϋσij σάν τόν ίδρυτή καί τόν καθιε­ρωτή μtά() Θρησκεfα() καf μιά() νομοθεσfα(), πού ατό σύνολό του() δέν έχουν καμία άνταπόκριση στήν ίστορική άλήθεια. Κανένα λοιπόν άπό τά στοιχεία τfj() Πεντατεύχου, δέν άνταποκρίνεται cψεσα ατή Μωσαϊκή έποχή, άκόμα κι αύτό() ό πεpfφημο() Δεκάλογο(). Χωρf() γνήσια τεκμήρια, πού νά δημιουργήθηκαν τήν έποχή πού μελετάμε, εΤναι πάρα πολύ δύ­σκολο νά καθορfσουμε μέ άκρί8εια ποιό() ήταν καί τί άκρι8ώ() έκανε ό Μωϋσfj()». (ένΘ. άνωτ. σελ. 144).

Σύμφωνοι . Μaς άρκεί τό «δέν έχουν καμία άνταπό­κριση στήν ίστορικήν άλήθεια>ι! διά νά τά θεωρήσωμεν άνιστόρητα κείμενα . 'Ακόμη σχολιάζει :

«Τά έπεισόδια άπ' τή ζωή τοϋ κάθε έθνάρχη, οί περιπέτειέ() του, τά λόγια του, δέν έχουν άνα­γκαστικά πάντοτε μιά ίστορική άνταπόκριση, οϋτε άποτελοϋν στοιχεία ίστορικfjς μνήμη(), πού διατηρήθηκαν μέσα στήν προφορική παράδοση. Πολλέ() φορέ(), τ' άφηγηματικά έπεισόδια άπο­Βλέπουv ατό vά έξηγήσουν μέ μιά πράξη τοϋ πρόγονου, τόν χαρακτήρα, τήν άποστολή, τόν προορισμό τfj() φυλή(), κι άκόμα τf() σχέσει() τη() μέ τού() άλλου() λαούς».

Άφοu οί λόγοι καί τά έπεισόδια ( «Προχριστιανική έποχή», σελ. 1 95) άπό τήν ζωή τοu κάθε 'Εβραίου έθνάρχου δέν έχουν άναγκαστικώς ίστορικήν άνταπό­κρισιν, οϋτε έστω άποτελοuν στοιχεία ίστορικης μνή­μης, υποχρεωτικώς όδηγούμεθα στό συμπέρασμα, δτι

δέν ε1ναι ίστορία, ή όποία άπαιτεί άνταπόκρισιν πρός τήν πραγματικότητα .

Ό 'Επίσκοπος Κατόνης ( ' Ιάκωβος Πηλίλης) ε1ναι, κατά τήν γνώμην μου ό σοφώτερος ίερωμένος της έποχης μαc;. Μεταξύ των πολυτόμων έργων του, πού συνεγρόφησαν εiς aψογον Έλληνικήν γλώσσαν ύπόρ­χει είδικόν βιβλίον περί 'Αγίας Γραφης, χιλίων καί πλέον σελίδων. τiτλος του: «Ή Ά γfα Γραφή» (έκδ . «Άποστο­λικης Διακονίας της Έλλόδος» Άθ. 1 992). Στήν όγκώδη, μέ πλουσιωτότην βιβλιογραφίαν, έντυπωσιακήν τό όντως μελέτην διαβλέπω σύγκρουσιν έπιστήμονος καΙ πιστοϋ, ώστόσο μερικό σημεία ώς πρός τήν ίστορικό­τητα ε1ναι διαφωτιστικό καΙ τό παραθέτω.

«Ή ίστορfα είς τήv ΠαΛαιάv Διαθήκηv δέv εlvαι «ίστορfα» κατά τήv σύγχροvοv tvvoιαv . . . . » (σεΛ. 137). «Τ6 8ι8Μοv τούτο καΛείται άvαρμ6στως τ6 «Γ' ΜακκαΒαfων» καθ' δσοv ούδ6Λως άvαφέρει τά κατορθώματα τώv Μακκα8αfωv ήρώων, άΛΛ ' άvαφέρει γεγοv6τα μι δ ς άρχαι6τερης έποχής . . . » (σεΛ. 381). <<NA v καί ό παραιvετικ6ς σκοπ6ς τοϋ 8ι8Μου μετέστρεψεv τ6v συγγραφέα τ6σοv vά τροποποιήση καf vά καΛΛωπfση τά γεγοv6τα τά όποfα άvαφέρει, wστε νά καταστήση αύτά περισσ6τεροv ύπηρετικά είς τ6v σκοπ6v του, ή

παρατήρησις τοϋ Samuel Davidson, δτι, «ή διήγη­σις έμφαvίζεται δτι ούδέv [τεροv εlvαι είμή εvας παράΛογος Ίουδαϊκ6ς μύθος», εlvαι ποΛύ, έπf­σης, περιεκτική».

Μέ είλικρίνειαν ό συγγραφεύς άναφέρει τάς συγ-κρουομένας χρονολογήσεις:

«Χρ6vος Συγγραφής: Οί διάφοροι κριτικοf συγ­γραφείς διαφέρουν έv σχέσει μέ τ6v άκρι8ή χρ6-vοv συγγραφής τοϋ 8ι8Μου, («Τω8fτ») ώς οί Karl llgen καf Robert Gray θεωρούν μεταξύ τώv έτώv

689-600 π.Χ.1 ό H.G. Ewald θεωρεί έν έτει 350

π.Χ.1 ό Leon Berthold θεωρεί μεταξύ τών έτώ ν

250-200 π.Χ.1 ό Ε. Schϋrer θεωρεί έν έτει περfποu

150 π.Χ.1 καί ό Ρ.Η. Pfeiffer θεωρεί έν έτει 120

π.Χ.1 ένώ ό Η. Graetz προχωρεί ποΛύ περισσό­τερον/ καί ίσχuρfζεται δτι τό 8ι8ί\fον έyράφη μετά τήν καταστροφήν τοϋ Ίεροϋ ύπό τών Ρωμαίωνι 70 μ.Χ.1 Γjτοι έπί τfj() έποχfj() τοϋ Ρωμαίου αύτοκράτορος Άδριανοϋ (1 17-138 μ.Χ.)» (αεί\. 371).

Έν πάσn περιπτώσει έξ aρχης ό συγγραφεύς μάς δηλώνει, ότι «Ή Ά yία Γραφή ε/ναι ή φημοΛογία περί τfjς πίστεως ούχί μιάς έπιστημονικfjς παρατηρήσεως η

μιάς ίστορικιjς άποδείξεως. . . » (σελ. 1 1 3) . Κατά τούς 'Εβραίους ή Π.Δ. εΤναι ή ίστορία τους aπό

τήν έποχή της Δημιουργίας τοϋ Κόσμου, μέχρι τήν έποχή τοϋ δευτέρου Ναοϋ. 'Όλη αύτή ή δηθεν ίστορία ούδαμοϋ στηρίζεται , ούδέν aποδεικνύεται , ούδεμία τεκ­μηρίωσις aναφέρεται, aλλά όλα εΤναι έφευρήματα η χονδροειδείς π λαστογραφίαι .

'Αξιόλογον δ ιά τάς π λαστογραφίας τών 'Εβραίων εiναι τό δίτομον έργον τοϋ Γιάννη Φοuράκη «'ΕΒραίοι -οί πΛαστογράφοι τfjς ΈΛΛηνικfjς ίστορίας» (έκδ. «Γραμ­μή» Άθ. 1 983) όπου παρατίθενται παραπομπαί είς Άρχαίους ίστορικούς κ. τ. λ. (Β' τόμος, σελ. 381 ) . 'Εκεί uπάρχει ίδια ιτέρως ένδιαφέρον κεφάλαιον uπό τόν τίτ­λον «τά δηθεν «iστορικά» γεγονότα της Βίβλου καί τά aντίστοιχα της μυθολογίας - ίστορίας τών 'Ελλήνων» τό όποΙον καί συνιστώ, διά τήν έρευνητικήν πρωτοτυ­πίαν του. Ό συγγραφεύς έξακολουθεί νά ζη.

Τά ότυχα παιδιά μας διδάσκονται στό σχολείο ότι : «Στήν Παλαιά Διαθήκη διασώζεται ή παλιότερη ίστο­ρία τών Έθραίων . . . » ( Ε . Βρανόπουλος: «'Ιστορία τών άρχαfων χρόνω ν» της !\ Λυκείου, σελ. 32). Στό 'ίδιο

βιβλίο προσδιορίζεται ή «'Έξοδος» τών 'Εβραίων μέ άξιοζήλευτον άκρίβειαν, «έγινε» τό 1 220 π .Χ . ! Πώς βγαί­νει αύτή ή άκριβεστάτη χρονολογία ; έάν κάποιος μαθητής έρωτήση, ούδείς θά τοu άπαντήση.

Ό δρ. 'Αριστείδης 'Ανδρόνικος ( «Κfνδuνος έν όψει», Β' έκδ. Άθ. 1 976, σελ. 37) γράφει διά τό περιεχόμενον τfjς Πεντατεύχου (έννοείται ή Βίβλος τοu Μωϋσέως, ητοι τά πέντε πρώτα βιβλία τfjς Π.Δ. πού εiναι : Γένεσις, "Εξο­δος, 'Αριθμοί, Λευϊτικόν καί Δευτερονόμιον) : «Πρός τόν σκοπόν τοϋτον έyράφη καf ή Πεντάτευχος, ώς καf ai\i\α τής παλαιάς yραφής ΒιΒΛία, στηριζόμενα είς παραδόσεις ij σκοπfμως δημιοuρyηθεfσας τοιαύτας».

Φυσικά μέ σκοπίμως δημιουργηθείσας παραδόσεις δέν στοιχειοθετείται ίστορία .

"· ":" ': · ·� ::. ::�!�=

8 . Π.Α Ρ .Α ΜΥ Θ Ι .Α Κ Α Ι rErONOT.A

ί 'Εβραίοι ψευδόμενοι άκολουθοίιν τήν έξης τα�τικήν: �εριγ�ά�ου

_ν φ�νταστικ

,ά πρόσω�α

και γεγονοτα, τα οποια ταχα συνεβησαν στην τάδε πόλιν, ή όποία πραγματικώς uπηρξε. Οί άρχαιο­λόγοι εύρίσκουν τήν τάδε πόλιν καί οί 'Εβραίοι ίσχυρί­ζονται, δτι δσα έγραψαν άπεδεiχθησαν άληθη, άφοίι εύρέθη ή τάδε πόλις. Προφανώς άντιλαμβάνεσθε τήν άπάτην. Ή άνακάλυψις της τάδε πόλεως δέν σημαίνει, δτι δσα περιέγραψαν οί 'Εβραίοι εΤναι άληθη.

Ό ίστορικός άναζητεί τήν άλήθειαν. 'Όταν oi 'Εβραίοι έξιστοροίιν τήν δρaσιν κάποιου Μαλαχία των καί δέν τήν τεκμηριώνουν, τότε δέν έχομεν ίστορίαν.

Θά έπαναλάβω, δτι δέν γνωρίζομεν μέ άκρίβειαν, οϋτε πότε έγράφησαν τά 49 βιβλία της Π.Δ. οϋτε ποίος τά έγραψε. Μόνον ύποθέσεις γίνονται . τίποτε τό συγκεκριμένον.

'Άλλοι έπιστήμονες δέν προχωροίιν στήν έξέτασιν τοίι ζητήματος της ίστορικότητος της Π.Δ. μέ τόν ίσχυρισμόν, δτι δπου τά άναφερόμενα γεγονότα τελοίινται άπό τόν Θεό καί τούς 'Αγγέλους του δέν έχομεν iστορίαν.

Ή άναζήτησις της γλώσσης τών κειμένων η της ίστορικότητος τών προσώπων πού άναφέρονται η ο έντοπισμός τών παραποιήσεων η ή έπισήμανσις τών άντιφάσεων η ή άνακάλυψις τών συγγραφέων μπορεί νά γiνη κ ι ' έχει κάποιαν άξίαν διά τόν μελετητήν, τόν έρευνητήν, τόν ίστορικόν, έάν τά περιγραφόμενα δέν εΤναι αύταπόδεικτα παραμύθια. Δηλαδή δταν διαβά­ζωμεν στή «Γένεσιν» (Ε,21 -22) δτι ό 'Ενώχ έκανε περι-

πάτους μέ τόν Θεόν δέν εΤναι έπιστημονικόν νά προ­χωρήσωμεν είς άναζήτησιν π.χ. γλωσσικών στοιχείων, διά τήν άπόρριψιν της Π.Δ. Τό ότι κατά τό ενα κεφά­λαιον της «Γενέσεως» (Δ,1 ) ό 'Αδάμ έγέννησε τόν Κά"ιν καί κατά τό &λλο (Ε,3) τόν Σήθ ή ότι μετά τόν φόνον τοίι 'Άβελ, ό Κάϊν εΤπε στόν Θεό ότι άνησυχεί μήπως τόν σκοτώση «Πάς δστις μέ εupη» (ένθ. άνωτ. Δ, 1 4) . Ποίος «πάς δστις»; άφοίι δέν ύπάρχουν &λλοι &νθρω­ποι παρά μόνον ό 'Αδάμ καί ή Εϋα ; καί κατόπιν ό Κάϊν «έyνώpισε τήν γυναίκα αύτοϋ» Ποίαν γυναίκα; ή τό ότι (ένθ. άνωτ. Στ, 2) «ίδόντες οί υίοf τοϋ Θεού τάς Θυγα­τέρας των άν8pώπων δτι ήσαν ώpαίαι έί\α6αν είς έαυτούς γυναίκας έκ πασών δσας έκί\εξαν». Ποίοι υίοί Θεοίι; ποίαι θυγατέρες άνθρώπων;

Καλά όλα αίιτά, άλλά νά ύποστηρίζουν ότι τό ύπέρτατον ον ό Θεός, μεταμελείται ποίι έκανε τοίις άνθρώπους, διότι έπληθύνθησαν αί κακίαι των (ένθ. άνωτ. ΣΤ, 5-7) καί άποφασίζει νά έξαλείψη τόν &νθρω­πο έπί της γης άκόμη καί τά κτήνη, ερπετά καί τά πτηνά «έπειδή μετεμεί\ή8η δτι έποίησε αύτούς»! ΕΤναι νοητόν νά μετανοη ό Θεός; καί νά καταστρέφη έκείνα τά όποία λίγο πρίν: «ήσαν καλά Μαν» καί τέλος πάντων τά δύστυχα πτηνά τί τοίι έφταιγαν; μήπως καί είς αίιτά έπληθύνθησαν αί κακία ι ; Έκτός πού μετα­νοεί ό Θεός «έί\υπή8η έν τfj καpδfςχ αύτοϋ». 'Εμείς τί νά κάνωμεν ώς ίστορικοί; νά έξετάζωμεν &ν ό Θεός έλυ­πήθη; καί νά τό καταγράφωμεν ώς ίστορικόν γεγονός; Τό &ν έλυπήθη ό Θεός άπορρίπτεται αίιταποδείκτως, δίχως τήν συνδρομήν της άρχαιολογίας, ίστορίας, γλωσσολογίας, άναλύσεως κειμένων. Ή Π.Δ. εΤναι αύταπόδεικτον παραμύθι ενός κατωτέρου λαοίι περι­φερομένων κτηνοτρόφων, όπως ήσαν οί 'Εβραίοι .

'Επομένως ή άπόρριψις της Π .Δ. πραγματοποιείται αίιταποδείκτως, έκ τοίι περιεχομένου των διηγήσεών της, δίχως νά χρειάζωνται περαιτέρω άναλύσεις πού

εΤναι περιτταί . Έκτός κ ι ' &ν παραδέχεσθε τά παραμυ­θάκια μέ τόν όφιν καί τήν Εϋαν. Κάποιοι θά ποuν: συμ­βολισμοί. 'Εν τάξει, άλλ' όχι ίστορία !

'Εν τφ μεταξύ διάφοροι ίερωμένοι άσχολοuνται σοβαρώς μέ τά παραμύθια της Π.Δ. σάν νά εΤναι άλή­θειαι καΙ βάσει έκεiνων προβαίνουν είς συστάσεις.

'Επί παραδείγματι ό 'Αρχιμανδρίτης Α. Σιαμάκης στό βιβλίον του «Βι8Jιικές οίκογένειες» (έκδ. «Παπαδημητρί­ου» Άθ. 1 997, σελ. 1 29-1 30) μας πληροφορεί ότι ό 'Αβραάμ προκειμένου νά νυμφεύση τόν υίόν του ' Ισαάκ «�εκινάει άπ6 τ6 τί ζητάει ό Θε6ς»! κι' ό Θεός «ζητά­ει νά εΤναι ή νύφη άπ6 τήν Μεσοποταμfα»! τήν όποί­αν άναλαμβάνει νά εϋρη ό προξενητής 'Ελιέζερ:

«'Ο Θε6ς τά έτοψάζει δlια άοράτως τ6σο ώραία, άlιlιά δέν καταργεί τήν κρίσι τοϋ προ�ε­νητοϋ. Παρέχει τέτοιες δυνατ6τητες στ6ν 'Ελιέ­ζερ, ωστε καί αύτ6ς σάν aνθρωπος νά έκτψήση τά φυσικά καί πνευματικά προσ6ντα της κ6ρης, τά όποΙα ά�fζει καf έμείς νά προσέ�ουμε ίδιαιτέ­ρως, δι6τι ή ΡεΒέκκα, δπως Θά δοϋμε, ήταν προι­κισμένη μέ ποlιlιές καf έ�αιρετικές άρετές. Κι aν ό Θε6ς διάlιε�ε γιά τ6ν δεύτερο των πα­τριαρχών μιά κ6ρη πού εΤχε αύτές τίς άρετές, ποlιύ περισσ6τερο δlιοι οί γονείς τίς άρετές της Ρε8έκκας πρέπει νά παίρνουν σάν κριτήριο γιά τήν άνεύρεσι της μεJιJιούσης συζύγου των παιδιών τους».

Ό Θεός λοιπόν «τά έτοψάζη δlια άοράτως τ6σο ώραία»! Πάντως ή Ρεβέκκα, πού έλαβε ώς σύζυγον ό ' Ισαάκ δέν i'jτo άπό τήν Μεσοποταμία, άλλ' άπό τήν Συρία (ένθ. άνωτ. ΚΣΤ, 20) . Λεπτομέρεια . 'Όσον άφορα στήν Ρεβέκκα, πρός Θεοu, μή τήν έχετε «σάν κριτήριο γιά τήν άνεύρεσι μεJιJιούσης συζύγου των παιδιών σας,» διότι ή Ρεβέκκα δέν εΤχε άρετήν, έπειδή έξηπά-

τησε τόν σύζυγόν της Ίσαόκ ( <�Γένεσις» ΚΖ, 1 1 -1 7 ) άφοϋ καθωδήγησε τόν υίόν τους ' Ιακώβ καί τόν μετεμ­φίεσε μέ δέρματα έριφίων κ .τ.λ. ωστε νό μοιόζη τοίι άδελφοϋ του Ήσαϋ κ .τ.λ. διό νό ξεγελόση τόν πατέ­ρα του Ίσαόκ καί νό πόρη τήν εύλογία του κ .τ.λ. "Αν ημουν εϊρων θό άνέφερα, δτι τήν «ένόρετον» Ρεβέκκαν έπαρουσiασε ό πατριόρχης σύζυγός της στούς Φιλι­σταίους, ώς . . . άδελφήν του κ .τ.λ . δπως άκριβώς έκανε τήν Σόρραν ό πατήρ του, &λλος πατριόρχης, Άβραόμ, ό όποίος έπαρουσίασε τήν σύζυγόν του Σόρραν ώς άδελφήν του, διό νό «είσέλθωσι» είς αύτήν Αίγύπτιοι καί Φιλισταίοι έπί πληρωμιϊ ... («Γένεσις» ΙΒ, 1 1 -1 9, Κ, 2-1 2, 1 4-16) .

Έν πόσn περιπτώσει δταν ό Θεός τό έτοιμόζει δλα άορότως καi ώραίως δέν άφήνονται περιθώρια στήν ίστορική έρευνα.

Ή καθολική παρουσία τοϋ Θεοϋ Ίεχωβa στήν Π.Δ. εΤναι άπόλυτος. Τό πόντα τελούνται βόσει των έντολών του καί κυρίως βόσει συμφωνίας Ίεχωβa -'Εβραίων. Πρόκειται περί άμφοτεροβαροϋς συμβόσεως, δπως λέγομεν οί νομικοί, κατό τήν όποίαν ό μέν Ίεχωβa θό προσφέρη στόν έκλεκτόν του λαό, στούς 'Εβραίους δηλαδή, τήν παγκόσμιον κυριαρχίαν, oi δέ 'Εβραίοι θό πιστεύουν μόνον είς αύτόν καί όχι είς &λλους θεούς, διότι σύν τοίς &λλοις εΤναι καί ζηλιόρης.

Τό ίδανικό νό κυβερνήσουν τόν κόσμον έξακολουθεί νό τούς έμπνέη, κυρίως ώς έντολή τοϋ Θεοϋ των, δ ι ' αύτό άγωνίζονται ( εύγε των) διό τήν καθαρότητα της φυλfiς των.

<< 'Η σημερινή 'ΕΒραϊκή οΙκογένεια εlναι τόσο δεμέ­νη στfς Βασικές σταθερές άξίες τijς φuλijς της (δσο ήταν κάποτε ή 'ΕΛΛηνική), wστε ό ιιέκμο­ντεpνισμός», μέ τήν άμφισ6ήτηση τών σταθερών άξιών, ό όποίος όδηyεί ατή διάλυση τijς οΙκογέ­νειας, τijς κοινωνίας, τοΟ έθνους, νά έπηρεάσπ

δί\ους τούς aί\ί\ους, πί\ήν τών 'ΕΒραίων, wστε νά εΤναι tτοιμοι, δταν Θά lρΘη ή κατάί\ί\ηί\η wρα, «νά κυΒερνήσουν τόν κόσμο κατ' έντοί\ή τοD ΘεοD». (Άρ. Ίί\αρfδης: «ΟΙ UΕί\ί\ηνες, οΙ γεfτονες, οΙ 'ΕΒραίοι», έκδ. «Νέα Θέσις» ΆΘ. 1997 αεί\. 173).

'Εμείς οί 'Έλληνες έκυβερνήσαμεν τόν κόσμον, δίχως νά έχωμεν συμφωνήσει κάτι τέτοιο μέ τόν ' Ιεχωβά, οϋτε κατά θείαν παραχώρησιν, άλλά μέ τήν άκατά­βλητον δύναμιν τοίι πολιτισμού μας καί τοίι ξίφους μας. Αύτό πού έμείς έπραγματοποιήσαμεν πολλάς φοράς στό παρελθόν έλπίζουν νά τό κάνουν οί 'Εβραίοι στό μέλλον.

'Εκ παραλλήλου ό καθηγητής Τζών Μπώουκερ τοίι Πανεπιστημίου της Πενσυλβανfας ( «Ό Θάνατος καf οΙ Θρησκείες»1 Έλλ. έκδ. «Παπαδήμας» Άθ. 1 996, σελ. 77) βασίζει ολον τόν 'Ιουδαϊσμό «aτόν δεσμόν συμΒολαίου άνάμεαα aτόν Θεό καf τό ί\αό τουι στήν πραγμάτω­ση τών δρων». Ό δεσμός αύτός, οί οροι τοίι συμβο­λαίου καί ό τρόπος πραγματώσεώς του περιλαμβάνο­νται στήν Π .Δ . Ό 'ίδιος συγγραφεύς (ένθ. άνωτ. ) πι­στεύει οτι «ή Γένεσιςι μαζf μέ τήν ύπόί\οιπη Γραψή1 άπο τεί\εί έξιστόρηση τοD lργου τοD ΘεοD . . . ». 'Ασφαλώς η έξιστόρησις τοίι έργου τοίι Θεοίι δέν γίνε­ται άπό ίστορικούς, έλλείψει ίστορικών δεδομένων, άλλά άπό σοφούς ραββίνους!

Έκτός άπό τόν aγνωστον χρόνον συγγραφης καί τούς άγνώστους συγγραφείς η Π .Δ. εΤναι γεμάτη άντι­φάσεις. Ή «Μεγάλη 'Ελληνική 'Εγκυκλοπαίδεια» (λ . «'Αγία Γραφή») σημειώνει σχετικώς:

«Ή Πεντάτευχος Λοιπόν δέν έγράφη ύπό τοD Μωϋσέως. Άί\ί\ ' ούδέ εlναι αύτη lργον ένός συy­γραφέωςι άί\ί\ά συνετέθη έκ ποί\ί\ών γραπτών πηγών1 ώς άποδεικνύεται έκ τών ποί\ί\ών έν αύτfj έπαναί\ήψεων καί άντιφάσεων. Έν τfj Γε-

νέσπ Ι]δη ή περί τοΟ κατακλυσμού π.χ. άφήγησιι:; εlναι έΕ, άρχijι:; διπλι?ι όφειλομένη είι:; δύο διαφό­ρουι:; άφηγητάι:;, έΕ, ών συναπηρτfσ8η ύπό τινοι:; συμπιλιτοΟ ή έν κεφαλαίοιι:; έ6δόμφ καf όγδόφ μέ τάι:; προφανείι:; τηι:; άντιφάσειι:; μεταΕ,ύ τών δύο, ών ό μέν όμιλεί πεpf Θυελλώδουι:; Βροχijι:; μόνον, ό δέ δλλοι:; λέγει δτι δλαι αί πηγαί τοΟ μεγάλου ΏκεανοΟ (τijι:; 'Α Βύσσου) διερράγησαν καf τά παράθυρα άκόμη ( οί καταρράκται) το Ο ούρανοΟ ήνοίχ8ησαν, δτι έπομένωι:; καί τά κάτω καf τά έπάνω νερά συνηνώ8ησαν καf παρήγαγον τόν κατακλυσμό ν».

Δηλαδή βιβλία άγνώστου έποχης γραφέντα άπό άγνώστους, πού περιέχουν «προφανείς άντιφόσεις» διεκδικοuν ίστορικότητα. "Αν εΤναι δυνατόν!

Έκτός άπό τό άπροσδιόριστον των χρονολογήσεων, τό όγνωστον των συγγραφέων, τός άντιφόσεις των περιεχομένων καί τάς σκοπίμους άλλοιώσεις έχομεν καf τό πρόβλημα της γλώσσης των περισσοτέρων βιβλίων της Π.Δ. Δέν ύπόρχει βεβαιότης ώς πρός τό άλφάβητον, μέ τό όποίον έγράφησαν ή Πεντάτευχος καf όλλα β ιβλία της Π .Δ. Πολλαί καί ποικίλαι θεωρίαι ύπεστηρίχθησαν, πού παρατίθενται στήν έργασίαν τοu Λ. Φιλιππίδη ιι 'Η ίστορfα τijι:; Θρησκείαι:; τοΟ άρχαί­ου 'Ισραήλ» (Άθ. 1 938, τόμος /\, σελ. 53) καί αί όποίαι περιπλέκουν τό ζήτημα .

Έξ δλων αύτών συμπεραίνεται τελικώς, δτι ούδέν συγκεκριμένον άποδεικνύεται .

Ή έλλειψις ίστορικότητος της Π.Δ. έδημιούργησε -κακώς- προβλήματα καi στούς Χριστιανούς. Αύτοί έθε­ώρησαν ύποχρέωσίν των νό ύπεραμυνθοuν της Βίβλου. Εύτυχώς όχι ολοι , διότι uπηρξαν πεφωτισμένοι Ίερόρχαι, οί όποίοι χάριν της ίστορικης άληθείας παρεμέρισαν τό 'Εβραϊκό παραμύθια. Ή τακτική αύτή δέν έθιγε τό Χριστιανικό δόγμα, τό όποίον άπεναντiας

. '5! ·

ζημιοϋται έόν συγκρούεται μέ τήν έπιστήμην καf τήν ίστορίαν. Κόθε τέτοια σύγκρουσις εΤναι άντίθεσις πρός τήν άλήθειαν.

Ό Πόπας Πίος ό 1 2ος τό 1 950 έξέδωσε έγκύκλιον στήν όποίαν δηλώνει δτι: «ή Θεfα Πρ6νοια έδωσε μ6νον είς αύτ6ν τ6 δικαfωμα νά έρμηνεύη τήν Βί6Λον» (Ε . Γιαροσλόβσκι : ένθ. άνωτ. σελ. 4, 269) . ΕΤναι σοβαρό πρόγματα αύτό ; ; ;

Στήν έγκυκλοπαiδειαν (ένθ. άνωτ. λ . «Ίσαόκ») δια-βόζομεν τό έξfiς:

«'Ισαάκ [Βι6Λ. l, Πατριάρχης τών Έ6ραίων, ό μ6νος υί6ς τοϋ Ά6ραάμ έκ τfjς Σάρρας. Ή yέν­νησίς του προηyyέΛθη ύπ' αύτοϋ τοϋ Θεοϋ, δτε ό Ά6ραάμ καί ή Σάρρα r]σαν προ6ε6ηκ6τες τήν ήΛικίαν. Τήν έπαyyεΛfαν ταύτην άκούσασα ή Σάρρα έθεώρησεν αύτήν άδύνατον, δι ' δ καf έyέ­Λασεν, lνεκα δέ τούτου ό έξ αύτfjς yεννηθεfς έκΛήθη 'Ισαάκ (=yεΛδ). Ό Ά6ραάμ τfί προτροπfί τfjς Σάρρας έξεδfωξε τ6ν έκ τfjς "Α yαρ υί6ν του 'ΙσμαήΛ, ϊνα οϋτω παραμείvη μ6νος κΛηρον6μος ό 'Ισαάκ. Τήν πfστιν τοϋ Ά6ραάμ θέΛων νά δοκι­μάση ό Θε6ς, διέταξεν αύτ6ν νά θυσιάση τ6ν Ίσαάκ. Κατά τήν τεΛεuταίαν δμως στιγμήν άνα­φανεfς "Α yyεΛος Κυρfου έσωσε τ6ν 'Ισαάκ, ύποσχεθείς συyχρ6νως νά καταστήση τούς άποy6νους αύτοϋ έθνος μέyα. Ό 'Ισαάκ άνδρω­θεfς έΛα6εv ώς σύζυyον τήν Ρε6έκκαν, θυγατέρα τοϋ ΒαθουήΛ καf άδεΛφήν τοϋ Λά6αν, έκ τfjς δποίας έyεννήθησαν ό Ήσαϋ καί ό Ίακώ6».

Προσέξατε τήν διήγησιν. Ούδεfς άμφισβητεί τό ψεύδη τών 'Εβραίων. Ίσαόκ. Ποίος Ίσαόκ; ποϋ άναφέ­ρεται ; τί στοιχεία, έστω ένδείξεις, έχομεν διό τήν ϋπαρξίν του; Υίός λέγει τοϋ Άβραόμ καί της Σόρρας, στήν όποίαν «προήγγειλε» ό Θεός δτι θό άποκτήση

παιδί. 'Ερωτώ: εΤναι Ιστορία ή προαγγελία τοϊι Θεοϊι; Ώστόσον τά παραμυθάκια τά συνταιριάζουν όμορ­

φα μέ μνημονεύσεις λεπτομερειών, διό νά καταστοϊιν άληθοφανη . Ό ' Ισαάκ ένυμφεύθη τήν Ρεβέκκαν, θυγα­τέρα τοϊι Βαθουήλ καί άδελφή τοϊι Λάβα ν. . . Ποίου Βαθουήλ; ; καi ποίου Λάβαν; ; Παραμύθια. Βάζουν εναv Βαθουήλ καΙ μaς έπεισαν! Πάντως ό ' Ιεχωβά ύπεσχέ­θη δι' 'Αγγέλου νά καταστήση τούς άπογόνους τών 'Αβραάμ - 'Ισαάκ «έθνος μέγα».

Τό «μέγα έθνος» μετά άπό 3000 χρόνους δουλείας πετροβολείται, άπό τά παιδιά τijς Παλαιστίνης.

9 . Σ ΥΝ Η Θ Ε Ι Σ Ε Β Ρ Α Ι Κ Α Ι

ΑΝΗ Θ Ι Κ Ο Τ Η ΤΕ Σ

ιά κ ι ' άνέφερα τόν 'Αβραάμ καΙ ' Ισαάκ θά σός παραπέμψω στήν «Γένεσι» ( IB 1 1 -1 9, Κ 2-1 2, 1 4-1 6, ΚΣΤ 7-1 1 , 1 6) διά νά δ ιαβάσετε, δτι άμφό­

τεροι οί Πατριάρχαι τοϋ ' Ισραήλ σωματεμπορεύοντο τάς σuζύγοuς των Σάρραν καΙ Ρεβέκκαν, τάς όποΙας έπαροuσfαζαν δηθεν ώς άδελφάς των κ ι ' οχι ώς σuζύ­γοuς των, διά νά τάς έκδfδοuν καΙ νά είσπράττοuν. Ό Βασιλεύς των Φιλισταlων Άβιμέλεχ, κατά τήν θεόπνεu­στον διήγησιν, τfϊ έπεμβάσει τοϋ Ίεχωβό έπέστρεψε τήν Σάρραν στόν σύζuγόν της στόν 6ποίον προσέφε­ρε «πρόβατα καΙ μόσχους» κ .τ.λ. άκόμη καΙ «χfλια δίδραχμα»( ! ! ) "Ωστε έκuκλοφόροuν δίδραχμα( ! ) τήν έποχήν τοϋ 'Αβραάμ( ; ; ) κι' 6λόκληρος πατριάρχης τοϋ έκλεκτοϋ λαοϋ κατεδέχθη νά πάρη χ ίλια δίδραχμα, 6 Εύρώ μόνον( ; ) !

Ό καθηγητής της ίστορfας στό Πανεπιστήμιον των 'Αθηνών Γ. Σωτηριάδης, είς aρθρον στήν Μεγάλην Έλληνικήν Έγκuκλοπαfδειαν (λ. «'Αβραάμ») άποφαίνε­ται κατηγορηματικώς, δτι «iστορία δέν είναι ή Γένε­σις . . . ή Γένεσις διασώζει οχι ίστορίαν . . . ». ' Ιδού τό σχε­τικόν κείμενον:

.. ·56 .

«'Αλί\ ' εΤνε άρκετά πλέον τά περf τούτων. Kaf μ6νον διά νά σuyκεντρώσωμεν εΙς fν τεί\ικ6ν έξαy6μενον1 τά στοιχειώδη άνωτέρω έκ πoi\i\wν καί μεγάλω ν έρyασιwν των έρεuνητικwν σuνηρ­μοί\οyημέναι προσεπιί\έyομεν τά έξής: Ίστορfα δέν είνε ή Γένεσιςι καf 01 τι περί αύτή ν κείταιι διά

τούς πρώτους χρ6νους τijς δευτέρας πρ6 Χρι­στοϋ χιλιετηρίδας καf θέσις διά τήν ζωήν των Πατριαρχων, δπως θέλει αύτήν ή Γραφή, δέν εύρίσκεται είς τήν ίστορlαν τijς Παλαιστίνης κατά τήν προμωσαϊκήν έκεfνην έποχή κατά τε τάς πολιτικάς καί κοινωνιολοyικάς καί θρησκευ­τικάς συνθήκας τijς χώρας. Αί άναμνήσεις περί τijς έποχijς των Πατριαρχων άπ6 τοϋ 'ΑΒραάμ καΙ κατ6πιν («Γέν.» ι8' κεφ. καf έξijς) δέν εlνε σύγχρονοι καί δέν δύνανται νά χρησιμοποιηθοϋν δπως τώρα έχουν, διά τούς πρ6 τοϋ Μωϋσέως χρ6 νους προμωσαϊκήν ίστορfαν δέν διετήρησαν ώς άποδεικνύει ή ίστορική κριτική καΙ διασαφοϋν aλλοι έξωτερικοl λ6yοι. Οίαδήποτε δέ μέλλουσα έρευνα δέν θά aρη τάς έσωτερικάς ίδιορρυθμfας, αί δποίαι δεικνύουν δτι ή Γένεσις διασώζει δχι ίστορίαν ώς λοyοτεχνικ6ν προϊ6ν έν6ς παρελ­θ6ντος, άλλά λαί:Κάς μ6νον παραδ6σεις αύτοϋ, αί δποίαι παντοϋ καf πάντοτε άπ6 κοινijς ρίζης μύθου καί θρύλου yεyον6των καf πλασμάτων άναφύονται καί περf τ6 κοιν6ν στέλεχος αύτων άναΒλαστάνουσι».

Περαιτέρω μάλιστα 6 ίδιος καθηγητής καίτοι φανα­τικός Χριστιανός, άναφέρεται εΙς τάς μυθοπλασίας περί περιπάτων τοϋ Θεοϋ, άλλά καί στόν πλοϋτον, πού 6 'Αβραάμ κερδίζει έκ της άτιμώσεως της γυναικός του καί τό άηδές έπεισόδιον μέ τάς θυγατέρας τοϋ Λώτ:

«Τι σημαfνει τώρα aν αί πρωται καί παλαι6ταται άναμνήσεις καί πάσα έπομένως ή δι) αύτων συyκροτηθείσα παλαιά τοϋ 'Ισραήλ θρησκεία φέρουν καf lνα έστω μυθοπλαστικ6ν περf8λημα, τ6 δποίον δέν δύναται ν1 άπατήση δχι πλέον τ6ν κριτικ6ν, άλλ J ούδέ τ6ν εύπιστ6τερον παρατηρη­τή ν: Εύεξήyητον είνε, διά τήν άπλοi:Κ6τητα έν6ς

::57 .

παΛαιοϋ, ποΛύ παΛαιοϋ κ6σμου, άνατοΛικοϋ μάΛιστα, τ6 δτι ή παράδοσις αϋτη ένίοτε προσ­κρούει καf είς τ6 στοιχειώδες ήΘικ6ν αlσΘημα έν6ς τιμfου άνΘρώπου fj είς τήν στοιχειώδη του άντί­Ληψιν περf τοϋ άσυΛΛήπτου είς τήν διάνοιαν ύπερτάτου 'Όντος, δταν έδw μέν παριστάνεται ό Θε6ς κάμνων· lνα περίπατον άναψυχής κατά τ6 δειΛιν6ν είς τ6ν κήπον, δν έφύτευσεν διά τήν διατριΒήν τοϋ άνΘρώπου του ό Κύριος έν Έδέμ κατά άνατοΛάς, χωρfς νά παραμεΛήση καf τήν δημιουργfαν ποταμοϋ διά νά ποτίζεται ό παρά­δεισος ούτος («Γέν.» α' 8), άΛΛοϋ δέ πάΛιν άνα­φέρεται περί τοϋ 'ΑΒραάμ ή σκανδαΛώδης ύπ6Θεσις μέ τήν γυναfκα του Σάρραν είς τήν Αlγυπτον, δπου παραδίδει αύτήν χωρίς τήν έΛα­χfστην κατά τ6 φαιν6μενον συνεfδησιν περf συζυ­γικής τιμής, μέ τ6 ψεϋδος μάΛιστα είς τ6 στ6μα, πρ6ς τ6ν Φαραώ («Γέν.» ιΒ' 14, ίδιαιτέρως ιΒ' 16 δπου πΛοϋτον κερδίζει ό 'Α Βραάμ έκ τής άτιμώ­σεως τής γυναικ6ς του), καί έπαναΛαμΒάνεται δέ ή αύτή ίστορία aνευ άνάγκης, ποΛύ άστ6χως καf κατ6πιν μέ τ6ν ΒασιΛέα των Γεράρων ΆΒιμέΛεχ («Γέν.» κ') έξακοΛουΘητικwς ϋστερα άπ6 lνα ώσαύτως ijκιστα οίκοδομητικ6ν καf αύτ6 τοϋτο άηδές, έπεισ6διον περf τοϋ Λώτ καί των Θυγατέ­ρων του» («Γέν.» ιΘ' 30) ({νΘ. άνωτ.).

Τό άηδές έπεισόδιον ποίι άναφέρει 6 Γ. Σωτηριάδης εχει ώς έξης, δι' οσους άγνοοίιν τέτοια σημαντικά γεγονότα.

Μετά τήν καταστροφήν τών Σοδόμων καi Γομόρων 6 Λώτ μέ τήν οΙκογένειά του έμενε εiς κάποιο σπή­λαιον. Ή μεγαλυτέρα κόρη του εΤπε στήν μικροτέραν άδελφήν της, οτι έδώ δέν ύπάρχουν δνδρες, διά νά κάνωμεν έρωτα παρά μόνο 6 γέρων πατήρ μας. Λοι­πόν θά τόν μεθίισωμεν καi τό (να βράδυ θά «Κοιμηθώ»

έγώ μαζί του καί τό όλλο βράδυ έσύ. 'Έτσι καί συνέ­βη. Τό Ιστορικόν καί θεόπνευστον βιβλίον τfjς Π .Δ . μας πληροφορεί, δτι αl στοργικαί θυγατέρες έπότισαν μέ οΤνον τόν πατέρα των καi ή πρεσβυτέρα «έκοιμή8η (δηλαδή συνουσιάσθη, διά νά μή πώ τό όλλο, πού σκέ­πτεσθε) μετά τοϋ πατρ6ς αύτijς, έν τfj νυκτί έκείνη . . » .

Τήν έπομένην ήμέραν αί στοργικαί θυγατέραι πάλιν έπότισαν τόν γέροντα πατέρα των μέ οΤνον, τόν έμέ­θυσαν καί ή νεωτέρα, μέ τήν σειράν της έκοιμήθη, μετά τοϊι πατρός αύτfjς. Δύο νύκτας ό γέρων έμέθυ­σε καί παρά τό γηρας του κατέστησε έγκύους άμφο­τέρας τάς θυγατέρας του, αί όποίαι ή μέν μεγάλη έτεκε τόν Μωάβ, γενάρχην τών Μωαβιτών καί ή μ ικρά τόν Άμμάν γενάρχην τών Άμμανιτών, άμφοτέρων πασιγνώστως άγνώστων λαών. Παραθέτω τό κείμε­νον έκ τfjς «Γενέσεως» ( ΙΘ, 30-36) :

«καf κατώκησεν έ ν τφ σπηlιαfφ αύτ6ς καf αί δύο θυγατέρες αύτοϋ μέτJ αύτοϋ. εlπε δέ ή πρεσΒυ­τέρα πρ6ς τήν νεωτέραν· ό πατήρ ήμών πρε­σΒύτερος, καf ούδεfς έστίν έπί τijς yijς, δς είσεlιεύσεται πρ6ς ήμδς, ώς κα8ήκει πάση τfj yfj· δεϋρο καΙ ποτfσωμεν τ6ν πατέρα ήμών οlνον καί κοιμη8ώμεν μετ} αύτοϋ καΙ έξαναστήσωμεν έκ τοϋ πατρ6ς ήμών σπέρμα, έπ6τισαν δέ τ6ν πατέρα αύτών οlνον έν τfj νυκτί έκεfνη καί είσεlι8οϋσα ή πρεσΒυτέρα έκοιμή8η μετά τοϋ πατρ6ς αύτijς έ ν τfj νυκτl έκείνη, καf ούκ fίδει έν τφ κοιμη8ijναι αύτ6ν καΙ έν τψ άναστijναι. έyέ­νετο δέ έν τfj έπαύριον καί εfπεν ή πρεσΒυτέρα πρ6ς τήν νεωτέραν· ίδού έκοιμή8ην χ8ές μετά τοϋ πατρ6ς ήμών· ποτίσωμεν αύτ6ν οlνον καΙ έν τfj νυκτl ταύτη, καf είσεlι8οϋσα κοιμή8ητι μετ} αύτοϋ, καf έξαναστήσωμεν έκ τοϋ πατρ6ς ήμών σπέρμα. έπ6τισαν δέ καί έν τfj νυκτl έκείνη τ6ν πατέρα αύτών οίνον, καί είσεlι8οϋσα ή νεωτέρα

έκοιμήθη μετά τοD πατρός αύτijς, καί ούκ ήδει έν τψ κοιμηθijναι αύτόν καί άναστijναι. καf συνέΛα­Βον αί δύο Θυγατέρες Λώτ έκ τού πατρός αύτών. καf έτεκεν ή πρεσΒυτέρα υίόν καf έκάΛε­σε τό όνομα αύτοD πατήρ ΜωαΒιτών lως τijς σήμερον ήμέρας. έτεκε δέ καf ή νεωτέρα υίόν καf έκάΛεσε τό όνομα αύτοD Άμμάν, Λέγουσα· υίός γένους μου · ούτος πατήρ Άμμανιτών lως τijς σήμερον ήμέρας».

Στήν Π.Δ. ύπάρχουν ολόκληρα βιβλία πού τιτλοφο­ρούνται μέ τό όνομα τοϋ πρωταγωνιστού των. Έτσι έχομεν 'Αββακούμ, Σοφονίας, 'Αγγαίος, ' Ιωήλ, Σοφία Σειράχ (σιγά τήν σοφία), Ώσηέ, Άμως, Μιχαίος, Όβδιοϋ καί όλλοι φανταστικοί μπάρμπα Στρούμφ, πού στραβώνονται νά τούς μελετήσουν οί Θεολόγοι, οί οποίοι φυσικά εΙς ούδέν ώφελοϋνται διαβάζοντες τόν Όβδιοϋ η τόν ' Ιωήλ. τΙ; μήπως εΤναι Πλάτων κ ι ' 'Αρι­στοτέλης, διά νά μάθης καί νά μορφωθης; 'Όχι, aπο­λύτως όχι. "Αν μάλιστα διαβάσουν τήν Π .Δ. μικρά παι­διά θά μάθουν περί αίμομιξίας («Γένεσις» ΙΘ, 30-36), περί αύνανισμοϋ («Γένεσις» ΑΗ, 3-1 1 ), περί μεθυσιοϋ ( «Γένε­σις» Θ, 21 -26), περί κτηνοβασίας («Λευϊτικόν» Κ, 1 5-1 6), περί μαστρωπείας («Ρούθ» Γ, Δ, 1 3), περί βιασμοϋ aδελ­φης («Βασιλειών Β» ΙΓ 1 1 ,21 ) , περί παιδοκτονίας («Γένε­σις» IB 1 5) , περί aπάτης («Γένεσις» ΚΖ, 1 5-29, 30-41 , 47), περί κλοπης («Γένεσις» ΛΑ 1 9), περί τοκογλυφίας ( «Δευ­τερονόμιον» ΚΓ 21 ), περί μοιχείας («Γένεσις» ΙΒ 1 5) , περί aδελφοκτονίας («Γένεσις» Δ 8-1 6), περί ψεύδους στόν πατέρα («Γένεσις» ΚΖ 1 5-29, 30-41 ) , περί σεξουαλικών διαστροφών («Γένεσις» Γ,Δ), περί όμαδικwν όργίων ( «Σαμουήλ Α» Β22, «Βασιλειών Α», Β 21 ) καί γενικώς περί δλων των κακουργημάτων καί λοιπών aνηθίκων πρά­ξεων. Ύπ' αύτήν τήν έννοιαν ό παιδευτικός χαρακτήρ της Π .Δ. όδηγεί στόν ύπόκοσμο.

60

1 0 . Π Ο Ι Ο Ι Ο ΠΑ Ι ΔΑ f Ω f Ο Σ

Ε Ι Σ Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Ν

I Χριστιανοί Ιερωμένοι καί θεολόγοι διδάσκουν, οτι ή Π .Δ. εΤναι παιδαγωγός είς Χριστόν κ ι ' έτσι στήν Χριστιανικήν θρησκείαν είσήγαγον

τόν «λυσσικόν Έβραϊκόν Ιόν» (Περικλης Γιαννόπουλος: «UΑ παντα - 'ΈκκΛησις πρός τό ΠανεΛΛήνιον Κοινόν» έκδ. «Νέα Θέσις» Άθ. 1 993, σελ. 1 81 ) .

'Όποιος, έν τούτοις, μελετήση τήν Π.Δ. καί τήν συγκρίνει, ώς πρός τό ήθικόν περιεχόμενον μέ τήν Καινήν Διαθήκην θά διαπιστώση, οτι ή Π .Δ . ούδεμίαν ήθικήν η πνευματικήν άξίαν προσέφερε στόν Χριστια­νισμόν. 'Απεναντίας ή Χριστιανική θρησκεία έχει ήθικάς τοποθετήσεις άντιθέτους, άπό έκείνας της Π.Δ. Ό 'Αβραάμ, ό ' Ισαάκ, ό 'Ιακώβ καί τά δλλα φανταστικά πρόσωπα της Π.Δ . μέ χριστιανικά κριτήρια εΤναι άντι­χριστιανοί, στόν λόγον τους καί στήν πρaξι τους.

Ήθικάς καί πνευματικάς άξίας δέν έδωσαν oi Έβραίοι στόν Χριστιανισμόν, διότι δέν εΤχαν. Τά άγαθά π.χ. τοϋ 'Αβραάμ, πού λέγουν στήν 'Εκκλησίαν δέν Γjσαν άγαθά πνευματικά, πού άνεβάζουν τόν πολιτι­σμόν τοϋ άνθρώπου, άλλά κτηνοτροφικά, δηλαδή «πρόβατα καί μόσχοι καί όνοι καί ήμίονοι καί κάμηλοι . . . » («Γένεσις» ΙΒ, 1 1 -1 9) .

Νά ύπενθυμίσωμεν έδώ οτι τά άγαθά τοϋ 'Αβραάμ άπεκτήθησαν έκ της σωματεμπορίας στούς ΑΙγυπτίους καί Φιλισταίους της συζύγου του πόρνης καί μαστρω­ποϋ Σάρρας («Γένεσις» Κ, 2-1 2, 1 4-1 6, ΙΣΤ, 1 -1 2-1 6).

"Ετσι η άλλοιώς οί 'Εβραίοι εύτέλισαν τήν έννοιαν

«άγαθόν» τήν όποίαν οΙ Άρχαιοέλληνες άνέδειξαν είς ϊιψιστον ήθικόν ίδεώδες. ΟΙ 'Εβραίοι ποιμένες, ώς πνευ­ματικώς κατώτεροι άνθρωποι έστεροϊιντο της Ικανότη­τος συλλήψεως πνευματικών έννοιών. Εfναι φυσικόν. Δι' αύτό οί διάφοροι είδικοf έπιστήμονες όμοφώνως κατέλη­ξαν στό συμπέρασμα, δτι τά πρότυπα ζωης εύρfσκο­νται μόνον στήν 'Ελλάδα, διότι:

« . . • εlναι άδύνατο νά πάρη κανείι; άπό τήν 'Ιου­δαία ivα περιεχόμενο ζωής εlναι άδύνατο νά ζήση κανεί<; κατά τόv τρόπο τοϋ 'ΕΒραίου, γιά τόν άποχρώντα λόγο δτι, άν έπιχειpούσαμε, θά εϊχαμε νά κάμωμε πολύ λίγα πράγματα. Ό ύψηλά πολιτισμένοι; άνθρωποι; δέν μπορεί νά δαπανήση τόν καιρό του ατή λατρεfα, ij τή γεωργία, ij τό έμπόριο, διότι δέν γεννήθηκε άπο­κλειστικά μόνο γιά τήν προσευχή, ij τό όργωμα ij τήν άπόκτηση χρημάτων. ΗΕχει πολλέ<; ίκανό­τητει; καί ένστικτα, καί ό "Ελληναι;, πού σκέφτη­κε τήν τέχνη καί τή Λογοτεχνία καί τήν πολιτική ζωή εlναι τό καλύτερο πρότυπο ατό όποίο ό ύψηλά πολιτισμένο<; πρέπει νά στραφή, άν έπι­θυμή νά χρησιμοποιήση έπάξια αύτέι; τίς ίκανό­τητέι; του». (Ρ. Λί8ινyκστων: «Τό 'Ελληνικό πνεύμα καί ή σημασfα του yιά μά<;>>, ΈΛΛ. έκδ. <rΚαστορf­δη» Θεσ!νίκη, σελ. 151).

Ό 'ίδιος καθηγητής θεωρεί παιδαγωγόν είς Χριστόν τούς 'Έλληνας φιλοσόφους. Γράφει (ένθ. άνωτ. σελ. 248) : «άσφαλέστεροv τά θεία διδάγματα τfj<; τού Χριστού Έκκλησfα<;, πείθεται πά<; δστιι; μελετά έμ8ριθώ<; τά «Χρυσά έπη», τό μικρόν τούτο τού Πυθαyόρου εύαyyέ­Λιον ώ<; είσαyωyήν καΙ ύπόμνημα τού μεγάλου τού Χρι­στού εύαyyελfου» καί περαιτέρω άναλίιει τήν συμβολή τοϊι Έλληνισμοϊι στήν προετοιμασία τοϊι έδάφους, διά τόν Χριστιανισμόν, πράγμα πού δέν κάνει ή Π.Δ.

'Άλλοι έπιστήμονες έξειδικεύουν τήν Έλληνικήν συμβολήν π.χ. ό Ε . Παντελόκης ( «Χρυσά έπη» Πυθα­γόρου έκδ. «Πάπυρος» Άθ. 1 975, σελ. 95) εύστόχως παρατηρεί:

«Ή ύπό τοϋ Υίοϋ δέ καf Λόγου τοϋ Θεοϋ ίδρυ­Θείσα έπf τfjς γijς Έκκλησfα διεδέχΘη, ώς ήτο έπόμενον, Θεfα ούσα αύτή, τήν Θαυμαστήν μέν πάντοτε, άλλ ' άνΘρωπfνην πάντως ούσαν τοϋ ΠυΘαγόρου 'Εκκλησίαν».

Ό διάσημος 'Ακαδημαϊκός 'Ελληνιστής Πολωνός Θαδ. Ζιλίνσκυ καί μαζί του π λfiθος έπιστημόνων, άλλά καί θεολόγων συμφωνοϋν, δτι παιδαγωγός είς Χριστόν εΤναι ή 'Ελληνική φιλοσοφία, στήν όποίαν διετυπώθη­σαν χιλιάδες έτη πρό Χριστοϋ, δσα Αύτός έδiδαξε.

Πολύ όρθώς λοιπόν ό Δ. Χιώνης ( «Ή άποκάΘαρση τοϋ Χριστιανισμοϋ άπό τά 'ΕΒραϊκά στοιχεία» έκδ. «'Άμιλλα» Άθ. 1 985, σελ. 62,64) συμπεραίνει:

«Θά ήταν, πράγματι, μεγάλη κατάπτωση γιά τό 'Ελληνικό πνεϋμα, έάν, έστω καf άργά δέν σπεύσει νά διορΘώσει τό μέγιστο σφάλμα πού ώς τώρα έχει πράξει, μέ τό νά πιστεύει ώς άφετηρfα τοϋ Χριστιανισμοϋ τόν 'Ιουδαϊσμό. Τό Θέμα ε!ναι πολύ σοΒαρό καί σάν τέτοιο χρειάζεται έπιμονή καf ύπομονή, μελέτη καί Θάρρος άπαράμιλλο, προκει­μένου νά τεΘεί κανείς τώρα άντιμέτωπος μέ τήν προκατάληψη καί τά τελειωμένα γεγονότα.

ΚαΙ ή πιό πρόχειρη ίστορική έρευνα, τών πνευ­ματικών καί Θρησκευτικών τάσεων σ' δλο τόν 'Ελληνικό καί 'Ελληνιστικό κόσμο, καί κυρίως στίς λαϊκές μάζες, καταλήγει στήν διαπίστωση, δτι: Ο ΧΡΙΣΠΑΝ/ΣΜΟΣ ΥΠΗΡΞΕ ΚΑΘΑΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΌ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΠΚΟ ΘΡΗΣΚΕΥΠΚΟ ΚΙΝΗΜΑ, ΤΟΣΟ ΣΤΟΝ ΕΞΩ ΠΡΙΚΟ ΤΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΟΣΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΣΩ­rΕΡΙΚΗ ΤΟΥ ΕΜΠΝΕΥΣΗ».

Σχετικώς έπικαλοϋμαι μέ πολλήν εuχαρίστησιν τήν όποψιν τοϋ ίερέως Ήλία 'Υφαντή, (Ράϊνα, 'Αγρινίου) ό όποίος είς έπιστολήν του δημοσιευθείσαν στήν έφημε­ρίδα «'Ελευθεροτυπία» (1 9-1 -2002) διαμαρτύρεται έπειδή τά 'Ελληνόπουλα άπομνημονεύουν τά δώδεκα παιδιά τοϋ ' Ιακώβ, ένώ άγνοοϋν τούς μεγαλοφυείς φιλοσό­φους τfjς άρχαιότητος, βεβαιώνει, δτι ό Χριστός «άφησε όριστικά καί άμετάκλητα πίσω του τήν Π. Διαθήκη» καί καταλήγει μέ τά έξfjς άληθfj καί θαρραλέα:

«Καυχόμαστε συνήθως οί 'ΈΛΛηνες γιά τήν αύτο­κρατορία τοu Μ. 'ΑΛεξάνδρου! εστω καί aν άνή­κει ατό παρεΛθόν. Οί αύτοκρατορίες τοu Ήρά­κΛειτουι τοu ΠΛάτωναι τοu 'ΑριστοτέΛη καf τών τόσων aΛΛων παραμένουν αίώνιες καf παγκό­σμιες. Κι δμως κάποιοι έπιμένουν νά τfς κρατούν θαμμένες ατή Λήθη. Συνεπώς ή ούσfα τοu προ­ΒΛήματος δέν Βρfσκεται στήν Π. Διαθήκηι πού tτσι κι άΛΛοιώς tχει ξεπεραστεί πρίν άπό 2.000 καί περισσότερα χρόνια. Οuτε aτούς ΒανδαΛι­σμούς τών άντίχριστων άνθεΛΛήνω νι πούι κάπο­τει κατέστρεψαν τούς καΛΛιτεχνικούς καί πνευ­ματικούς θησαυρούς τijς 'ΕΛΛάδας . . . Τό πρόΒΛη­μα Βρίσκεται σ' αύτούς πού ιιέδώ καί τώρα» μέ τήν πτωμαtνη τijς έΒραtΛας δηΛητηριάζουν τόν ποΛιτισμό μας καί κρατούν τά παιδιά μας καί τήν παιδεfα μας μακριά άπ' τούς άμύθητους προγο­νικούς μας θησαυρούς».

Μοϋ εΤναι εuκολον νά έπιχειρηματολογήσω καί νά παραθέσω σειράν διαπρεπών έπιστημόνων, θεολόγων καί ίερωμένων, πού άπορρiπτουν τήν Π.Δ . ώς παιδα­γωγόν είς Χριστόν καί δέχονται τήν Έλληνικήν φιλοσο­φiαν. Άντ' αuτοϋ καί χάριν συντομίας θά μεταφέρω έδώ τί γράφει ό 'Άyιος Νεκτάριος, τόν όποίον φυσικά οuδείς χριστιανός θά άμφισβητήση.

.

Τό 1 896 ό Νεκτάριος Κεφαλάς ( 'Άγιος Νεκτόριος) Μητροπολίτης Πενταπόλεως καΙ Διευθυντής της Έκ­κλησιαστικης Ριζαρείου Σχολης στήν είσαγωγήν τοϋ Β' τόμου τοϋ έργου του «'Ιερών καf φιλοσοφικών Jιοyfων Θησαύρισμα» (σελ. 5,6 κ .έ . ) γράφει τά έξης σημαντικά ύπό τόν τiτλον «περί τής 'Ελληνικής φιλοσοφίας ώς

προπαιδείας είς τόν Χριστιανισμόν»:

«'Ελληνική φιλοσοφία: Δύο Λέξεις άΛΛά Jιέξειι; μεσταf μεγάΛων καf ύψηJιών έννοιών· 'Εν αύταίι; έyκοJι πουται ή τεJιεfα περf άνΘρώπου fννοια · έ ν αύταίι; συνάπτονται τά πέρατα τijι; φιJιοσοφι­κijι; ένερyεfας- έν αύταίι; περιΛαμΒάνεται τό σύ­νοΛον τώv έπιστημονικών άρχών· έν αύταίι; έκ­φράζεται τό πνευμα τijι; άvαπτυχΘεfσηι; άν­Θρωπότητος- έν αύταίι; χαρακτηρfζεται ή τελεία του άνΘρώπου είκών· έν αύταίι; όμοJιοyείται τό μέyεΘοι; του άνΘρωπίνου νου· τό uψοι; τijι; άνΘρωπfνηι; διανοfαι;, τό ΒάΘοι; τών έννοιών, ή ίσχύι; καf τό κάΛJιοι; του Λόγου, ή Jιεπτότηι; τών διανοημάτων, ή εύκρίνεια καf ή σαφήνεια αύτών, ή δύναμιι;, ή χάριι; αύτών, καf τέJιοι; ή Θειότηι; του άνΘρώπου. Ή 'ΕΛΛηνική φιJιοσοφfα εlναι ή ΘεμεJιιώ­δηι; άρχή τijι; άJιηΘουι; άναπτύξεωι; καί μορφώσε­ως εlναι ό παιδαyωyόι; του άvΘρώπου, ό ποδη­yέτηι; πρόι; τήν εύσέ8ειαν. Αuτη έyένετο διδάσκα­Λοι; τijι; άJιηΘείαι;, διδάσκουσα τόν aνΘρωπον τίι; έστι, τfι; ή έν τψ κόσμφ άποστοJιή αύτου, καί τί δέον έρyάζεσΘαι, διδάσκουσα αύτόν τήν uπαρξιν του Θεου, τήν σχέσιν αύτου πρόι; τό Θείον, καί τήν σχέσιν του Θεου πρόι; τόν aνΘρωπον· διδά­σκουσα τά Θεία ίδιώματα καf τήν συyyένειαν του άνΘρώπου πρόι; τό Θείον. Ή 'ΕΛΛηνική φιJιοσοφfα έδίδαξε τήν πρόνοιαν του Θεσυ πρόι; τήν άνΘρω­πότητα καf έyένετο διά τών ύyιών αύτijι; Θεωριών παιδαyωyόι; τijι; άνΘρωπότητοι; είι; Χριστόν.

Ή φιλοσοφία είναι ά?ιηθώς άναφαfρετον κτijμα τού VΕΛ?ιηνος· διαδιδομένη άνά τά iθνη προση­?ιυτfζει αύτά καf καθιστά αύτά 'Ελληνικά, ούδέ­ποτε δέ παύεται ούσα 'Ελληνική · οΙ όπαδοf αύτijς, oi όμι?ιηταf αύτijς, άποΒα?ι?ιόντες τό ξέ­νον καf ΒάρΒαρον, περιΒάλλονται τό ΈΛ?ιηνικόν καί τήν εύγένειαν· ή 'Ελληνική φιλοσοφfα προώ­ρισται ϊνα καταστήση τούς πάντας 'Έλληνας έγεννήθη ύπέρ τού Χριστιανισμού καf συνεταυτf­σθη μέτ' αύτού, δπως έργασθij πρός σωτηρίαν τijς άνθρωπότητος. 'Έλλην καf φιλοσοφfα είσf δύο τινά άναπόσπαστα· μαρτυρεί δέ καf ό 'Α πό­στολος τών έθνών Παύλος Λέγω ν: « VΕΛ?ιηνες σοφfαν ζητούσιν» (Α ' Κόρ. 1,22). Ό 'Έλλην ά?ιη­θώς έγεννήθη, ϊνα φι?ιοσοφij· διότι έγεννήθη διδάσκαλος τijς άνθρωπότητος. 'Αλλ ' έάν ή φι­Λοσοφία έγένετο παιδαγωγός είς Χριστόν, lπεται δτι ό 'Έλλην, πλασθεfς φιλόσοφος, έπ?ιά­σθη χριστιανός, έπ?ιάσθη ϊνα γνωρfση τήν ά?ιή­θειαν καί διαδώ αύτήν τοίς iθνεσιν. Ναf ό 'Έλλην έγεννήθη κατά θείαν πρόνοιαν διδάσκαλος τijς άνθρωπότητος τούτο τό iργον έκληρώθη αύτφ · αuτη i]το ή άποστο?ιή αύτού· αuτη ή κ?ιijσις αύτού έν τοίς iθνεσιν · μαρτύριον ή έθνική αύτού iστορfα · μαρτύριον ή φιλοσοφία αύτού · μαρτύριον ή κλίσις αύτού· μαρτύριον αί εύγενείς αύτού διαθέσεις μαρτύριον ή παγκό­σμιος Ιστορία · μαρτύριον ή μακροΒιότης αύτού, έΕ, ής δυνάμεθα άδιστάκτως νά συμπεράνωμεν καf τήν αίωνιότητα αύτού, διά τό αίώνιον iργον τού Χριστιανισμού μεθ' ού συνεδέθη ό 'Ελληνι­σμός διότι ένώ δ?ια τά iθνη τά έμφανισθέντα έπf τijς παγκοσμfου σκηνijς ήλθον καί πα­ρij?ιθον, μόνο τό Έλληνικόν iμεινε ώς πρόσωπον δρώ ν έπf τijς παγκοσμίου σκηνijς καθ' δ?ιους

τούς αιωνας καf τούτο, διότι ή άνθρωπότης δείται αίωνfων διδασκάλων· μαρτύριον τέλος ή έκλογή αύτού μεταξύ τών έθνών ύπό τής θεfας προ νοίας, δπως έμπιστευθή αύτφ τήν ίεράν παρακαταθήκην, τήν άγίαν πfστιν, τήν θρησκεί­αν τής άποκαλύψεως καί τό θείον iργον τής άποστολής αύτής, τό αίώνιον iργον τής σωτη­ρίας διά τής διαπλάσεως άπάσης τής άνθρωπό­τητος κατά τάς άρχάς τής άποκαλυφθείσης θρησκεfας. Τό iργον τούτο άληθώς άνετέθη τfj 'Ελληνική φυλfj · τούτο μαρτυρείται ύπό τής ίστορfας εν μόνον Βλέμμα ριπτόμενον είς τήν ίστορfαν τού Χριστιανισμού έπαρκεί δπως πι­στώση τήν άλήθειαν ταύτην. Έν τfj ίστορίςχ τού Χριστιανισμού άπό τής πρώτης σελίδας αύτής άναφαfνεται ή τής 'Ελληνικής φυλής έ ν τφ Χρι­στιανισμφ δράσις, καf ή κλήσις αύτής ί'να άνα­λά6η τό μέγα τής άποστολής τού Χριστιανισμού iργον. Οί θείοι τού Σωτήρας λόγοι «νύν έδοξά­σθη ό υίός τού άνθρώπου» (Ίωάν. 13,31) δτε άνηγγέλθη αύτψ, δτι 'Έλληνες Ιjθελον ίδείν αύτόν, ένείχον 6αθείαν {ννοιαν· ή ρήσις ήτο προ­φητεία, πρόρρησις τών μελλόντων· οί έκεί έμφα­νισθέντες 'Έλληνες ήσαν οί άντιπρόσωποι δλου τού 'Ελληνικού Εθνους· έν τfj παρουσfςχ αύτών διείδεν ό Θεάνθρωπος 'Ιησούς τ6 {θνος έκείνο, είς δ εμελλε νά παραδώση τήν ι'εράν παρακα­ταθήκην ί'να διαφυλαχθή τfj άνθρωπότητι. Έν τfj έπιζητήσει αύτών διέγνω τήν προθυμίαν τής άποδοχής τής έαυτού διδασκαλίας, διείδε τήν έαυτού δόξαν τήν έκ τής πίστεως τών έθνών, καί άνεγνώρισε τ6 {θνος, δπερ πρός τόν σκο­πόν τούτον προώριστο άπ6 καταΒολής κόσμου. Τό Έλληνικόν tθνος άληθώς πρός τ6ν σκοπόν τούτον έκλήθη άπ6 καταΒολής κόσμου καΙ πρός

τοΟτον μαρτυρείται διαπεπλασμένον· ό Θε6c; έν τfj Θείςχ αύτοD προνοfςχ διέπλασεν αύτ6 6φΘαλ­μ6ν τοD σώματοc; τοD συγκροτουμένου ύφ' άπά­σηc; τfjς άνθρωπ6τητος ώς 6ργανον τοιοΟτον έν τψ σώματι τfjς άνθρωπ6τητος ό 'Έλλην έκλήΘη ί'να έρyασθfj καί έν τψ fργφ τfjc; άναγεννήσεωφ>.

Καί άκολουθεί όλόκληρος μελέτη uπέρ της άπόψε­ως, δτι ή 'Ελληνική φιλοσοφία «έγένετο παιδαγωγός εiς Χριστόν», όποψιν τήν όποίαν πρό αΙώνων διετύ­πωσε ό Κλήμης ό 'Αλεξανδρεύς, ό όποίος έθεώρει τήν Έλληνικήν (όλλη δέν uπάρχει) φιλοσοφίαν «Προοδο­ποιοϋσα τόν uπό Χριστοϋ τελειούμενον» (Κλήμης 'Αλε­ξανδρεύς: «Στρωματείς>> Migne Ε .Π . 8) . 'Επίσης έθεώρει τόν Έλληνισμόν Ιδιαιτέρως τήν Έλληνικήν φιλοσοφίαν «έργον της θείας προνοίας» (ένθ. άνωτ. Α,5 ) .

Πράγματι δπως γράφει ό Ρώσος 'Ακαδημαϊκός Α. Ρανό6ιτς «ό 'Ελληνισμός δημιούργησε τfς προϋποθέ­σειc; yιά μιά παγκόσμια Θρησκεία καf ό Χριστιανισμόc; κατά τήν έμφάνισή του . . . εlχε σέ lτοψη μορφή, δλα τά Βασικά στοιχεία τfjc; παγκόσμιαc; Θρησκείαc;>> ( «Ό Έλληνισμ6c; καί ό ίστορικ6c; του ρόλοc;, 336-30 π.Χ. >> Έλλ. έκδ. «ό σύγχρονος» Άθ. 1 954, σελ. 36) .

Εύθέως ό Πασκάλ ( «Σκέψιc;>>) θά βεβαιώση δτ ι « 'Ο Πλάτων προετοίμασε τόν Χριστιανισμό>> ('Αντρέ Μπο­νάρ: « 'Ο Άρχαίοc; Έλληνικ6c; Πολιτισμ6c;>>, έκδ. «Θεμέ­λιο» Άθ. 1 986, σελ. 1 45) κι' ό Μπονάρ θά άφιερώση στήν προαναφερθείσα έργασίαν ΤΟυ Ενα όλόκληρο κεφάλαιον διά νά άποδείξη αύτό.

Στούς μεγάλους διανοητάς, πού ζητοϋν τήν κάθαρ­σιν τοϋ Χριστιανισμοϋ άπό τόν Έβραϊσμόν συγκαταλέγε­ται κ ι ' ό Ρώσος συγγραφεύς Λέων Τολστόϊ, πού γράφει:

«Κάθε φορά πού κάΘομαι νά μελετήσω τόν Χρι­στιανισμόν, Βρίσκω άνακατωμένη μέσα είc; τίc; Χριστιανικέc; ύπέροχεc; άλήθειεc;, αύτή τήν ξένη

καΙ aνευ σχέσεως πρ6ς τ6ν Χριστιανισμ6ν, Ίστο­ρlαν καΙ διδασκαΜαν τών Έ8ραlων».

Διό περισσότερα είς Ι . Πασσδ (ένθ. άνωτ. σελ. 261 -263) ό όποίος παρατηρεί:

«Τ6 χεlριστον δέ εΤναι δτι οί 'Έί\ί\ηνεc;, οί δποίοι εΤχον προοδεύσει καΙ κα8ορlσει κατά τρ6πον έπι­στημονικ6ν, τά τijc; δημιουρyfαc;, δπωc; άπεδεlχ8η καΙ άπ6 τάc; έρεύναc; τών νεωτέρων, πού έξετέ-8ησαν είc; τά προηγούμενα, άπεδέχ8ησαν καΙ υίο-8έτησαν τάc; περf δημιουρyfαc; τοϋ κ6σμου yεί\οι­οποιη8εlσαc; άπ6ψειc; καf δοξασlας τών Έ8ραlων πού διδάσκονται άκ6μη σήμερον (1985) τά παιδιά μας εΙς τά σχοί\εία μας, περιπί\ακέντεc; έντέχνωc; είc; τούτο, διά τijc; άποδοχijc; ύπ6 τών Χρι­στιανών, τά τijc; πlστεωc; τών Έ8ραlων! . . . ».

1 1 . ΕΛ Λ ΗΝΙ Κ Η r Λ Ω Ε Ε Α

Κ Α Ι Χ Ρ Ι Ε Τ Ι ΑΝΙ Ε Μ Ο Ε

κτός �πό τάς φιλοσοφικός έννοία� οί υΕ�λην�ς προσεφεραν στόν Χριστιανισμον και την γλώσσαν των, τήν όποίαν ό μέγας Κικέρων

άπεκάλεσε γλώσσαν θε&ν είπών, δτι έάν οί Θεοί συνο­μιλούν τήν γλώσσαν τ&ν 'Ελλήνων χρησιμοποιοϋν: «Εί οί Θεοί διαλέγονται, τfί τών 'Ελλήνων yλώττπ δια­χpώ νται» («Περί ρήτορας» 1 1 1 , XLIV).

Χιλιάδες έτη πρίν άπό τήν έμφάνισιν τοϋ Χριστιανι­σμού εΤχεν διαπλασθεί ή 'Ελληνική γλώσσα, μέ δλα τά προτερήματά της. ΕΤναι αύτονόητον, δτι οί Πατέρες της 'Εκκλησίας δέν ήδύναντο νά χρησιμοποιήσουν τήν Έβραϊκήν γλώσσαν, πρός άπόδοσιν νοημάτων, διότι ή 'Εβραϊκή γλώσσα, ώς γλώσσα έπικοινωνίας μεταξύ κτη­νοτρόφων έστερείτο καθολικών έννοι&ν, διέθετε πάμ­πτωχον λεξιλόγιον, δέν εΤχε καθόλου φωνήεντα, δηλα­δή γράφεις μόνον σύμφωνα καΙ μαντεύεις τά φωνήε­ντα ! Πάντως διά νά ε'ίμεθα άντικειμενικοί τήν λέξιν τοκογλυφία τήν εΤχε, άφοϋ μάλιστα ό ' Ιεχωβά τούς προτρέπει νά τοκίζουν όχι στόν άδελφόν τους, άλλά στούς ξένους διά νά τούς . . . εύλογήση! (ιτψ άλλοτpίφ έκτοκιείς, τψ δέ άδελφψ σου ούκ έκτοκιείς, /να εύλο­yήσπ σέ Κύριος ό Θε6ς σου . . . » ( «Δευτερονόμιον» ΚΓ, 21 ) .

Τήν ύπέροχον Έλληνικήν γλώσσαν παρέλαβαν ο ί 'Εκκλησιαστικοί συγγραφείς καΙ οί Πατέρες της 'Εκκλη­σίας, διά νά έμφανίσουν λεκτικώς uψηλά νοήματα. 'Οφείλει ό Χριστιανισμός στόν 'Ελληνισμό τήν γλώσσα έκφράσεώς του καΙ ό 'Ελληνισμός όφείλει στόν Χρι-

στιανισμό τήν διατήρησι σήμερον αίπης της ύπερόχου γλώσσης. Παντοϋ στήν πολιτεία τώρα οί γραικύλοι κατεπολέμησαν τήν προγονική μας γλώσσα καί μόνον, χόριν στήν 'Εκκλησίαν κ ι ' ό τελευταίος χωρικός, πού προσεύχεται «Πότερ ήμών . . . » έπικοινωνεί μέ τήν Άρ­χαίαν Έλληνικήν Γλώσσαν. Τό γεγονός δτι ή 'Εκκλησία διατηρεί τήν προγονικήν μας γλώσσα προσδίδει, εic; έκείνην, πέραν της θρησκείας, έθνικήν άξίαν. Ή διατή­ρησις της Άρχαιοελληνικης γλώσσης ύπό τοϋ κλήρου άποτελεί ενα βασικόν λόγον, διό τόν όποίον οί γραι­κύλοι μόχονται τήν Όρθοδοξίαν. Πίσω των κρύπτεται ό ύποκινητήc; 'Εβραϊσμός.

Νομίζω δτι εΤναι διαφωτιστικό δσα γράφονται στό «προλεγόμενα» τοϋ ίερέως Ίωόννου Διώτη στήν « 'Ελ­ληνική Πατρολογfα» (J . Mίgne: «Patrologίa Graeca» Έλλ. έκδ. «Κέντρου Πατερικών έκδόσεων», Άθ. 1 987, τόμος 1 , σελ. ρκβ' - ρκε') .

«Ai ρητορικαί Σχολαί, ώς έπί τό πλείστον ύπό 'ΕΘνικών διευθυνόμεναι, μεταφυτεύουν καί είς τούς χριστιανούς τροφfμους των τήν άγάπην καί πολλάκις τήν λατρείαν είς τήν μεγαλειώδη πνευματικήν κληρονομίαν τών άρχαlων 'Ελλή­νων, τοϋ 'Ομήρου, τών έπικώ ν καΙ λυρικών ποι­ητώ ν, τών μεγάλω ν 'Ελλήνων φιλοσόφων καί τών ίστορικών, ρητορικών, γνωματολογικώ ν καί λοιπών πνευματικώ ν δημιουργημάτων τών 'Ελ­λήνω ν συγγραφέων. Οί πλείστοι τών μεγάλων έκκλησιαστικών συγγραφέων τοϋ Δ' αί. καί έφεξijς έξεπαιδεύθησαν είς τοιαύτας ρητορικάς Σχολάς. ΚαΙ ήτο φυσικόν νά ύποστώσι τήν έπί­δρασιν τούτων έν τφ λόγφ καΙ τfj έκφραστικfj αύτών τέχνπ. Ή 'Ελληνική γλώσσα λοιπόν, λόγφ τijς είς uψι­στον Βαθμόν λεπτοτάτης καf εύγενεστάτης έξε­Jιfξεώς της, λόγφ τοϋ πλουσιωτάτου λεξιλογfου

αύτijς καΙ τών ποικιλωτάτω ν μορφών τijς δια­τυπώσεώς της, aπέΒη τ6 ίδεώδες καΙ έπιτηδει6-τατον δργανον πρ6ς διατύπωσιν, aνάπτυξιν καf διάδοσιν τών 'Αληθειών καf διδαχών τijς διά Χρι­στοϋ 'Α ποκαλύψεως. Τά tργα τών 'Α ποστο­λικών Πατέρων, τά έργα τών Ά πολογητώ ν τοϋ Β' καί Γ αί., δλ6κληρος ή aρχαία Ά π6κρυφος Γραμματεfα, τά πρώτα ΣύμΒολα πίστεως, οί πρώτοι έκκλησιαστικοl uμνοι, αύτοf οί καν6νες τών έπτά οίκουμενικών Συν6δων, έγράφησαν πάντα είς τήν Έλληνικήν γλώσσαν καΙ δή καΙ έν τfj «Ά ττικfj - κοινfj».

ΝαΙ, έτσι εΤναι . Ή μοναδική γραμματε[α στόν κόσμο εΤναι ή 'Ελληνική. 'Ασφαλώς οί ξένοι λαοi έχουν γράψει κάτι. Άλλά έμείς όμιλοϋμεν έδώ διό Γραμματεiαν, μ' δτι σημαίνει αύτή, δι' δσους γνωρiζουν. Τέτοια Γραμματεiα εΤναι μόνον ή 'Ελληνική. ΟΙ βάρβαροι δέν έχουν τραγω­δία, φιλοσοφία, συγγράμματα ίστορiας, γεωγραφiας, λογοτεχνίας, πολιτικό δοκίμια, ήθικό κεiμενα, με­ταφυσικό, έπιστημονικό συγγράμματα. υΟλοι τους δέν έχουν οϊιτε ενα δείγμα Γραμματείας. Φυσικό έπαναλαμ­βόνω έγραφον, άλλά μέ πουλάκια καΙ γραμμοϋλες δέν έκφρόζονται έννοιαι, νοήματα, συλλογισμοi, κρίσεις, άποδεικτικοi λόγοι, άρχαi λογικης κ .τ.λ. 'Ορθώς λοιπόν ό διάσημος "Ιμπν Χαλvτοϋν ( 1 332-1 406) στό έργον του «Προλεγόμενα στήν ίστορiα» (56-57) διερωτάται :

«ποϋ εΤναι ή γραμματεία τών Περσών . . . καί ποϋ εΤναι ή γραμματεfα τών Χαλδαίων, τών Ά σσυ­ρίων καί τών ΒαΒυλωνfων, ποϋ άφησαν πίσω τους μνημεία ένδεικτικά γιά τfς γνώσεις τους; Καί ποϋ εlναι ή γραμματεlα τών Αίγυπτίω ν καf τών προκατόχων τους; Στήν πραγματικότητα έχου­με κληρονομήσει τή γραμματεία έν6ς μ6νον λαοϋ, τών 'ΕΛΛήνων!»

Ή Καινή Διαθήκη καίτοι θεωρείται συνέχεια της Παλαιάς δέν έχρησιμοποίησε τήν Έβραϊκήν γλώσσαν, άλλό τήν Έλληνικήν. Ό Χριστός ώμίλει ' Ελληνικό ( 'ίδε είς Κ . Πλεύρη: «Γλώσσα καf μορφή τοϋ Χριστοϋ», Άθ. 2003) καi τό Εύαγγέλια έγρόφησαν στήν Έλληνικήν. Έξ &λλου:

«Τό γεγονός δτι οί δώδεκα μαΘητές, άλλά καί ό Χριστός, γνώριζαν πολύ καλά μόνον τήν 'Ελληνι­κή γλώσσα, άποδεικνύεται άκόμα καf άπό τό γεγονός δτι άπό τίς 350 περικοπές τfjς Παλαιάς ΔιαΘήκης, τίς δποίες παραΘέτουν οί Εύαγγελι­στές μέσα ατά Εύαγγέλιά τους, οί 300 fχουν ληφΘεί άπό τήν έλληνική μετάφραση τών έΒδο­μήκοντα καf οί aλλες 50 άπό διάφορες aλλες έλληνικές μεταφράσεις τfjς Παλ. ΔιαΘήκης, οι' δποίες ήσαν σέ κοινή χρήση στήν έποχή τοϋ Χρι­στοϋ στήν Παλαιστfνη. Καί αύτ6 άκόμα μάς ΒεΒαιώνει δτι μόνον τήν 'Ελληνική γλώσσα γνώ­ριζαν τόσο πολύ καλά νά μιλοϋν καί νά γρά­φουν» (Δ. Χιώνη: «Μιλοϋσε ό Χριστός 'Ελληνικά;», ΆΘ. 1994, σελ. 74).

Δέν θέλω έδώ τουλόχιστον νό έπεκταθώ εiς συζη­τήσεις, άλλό πρέπει νό τονίσω, δτι ό Χριστός περιε­φρόνει τούς ' Ιουδαίους καί εΤχε τήν χειροτέραν γνώ­μην δι' αύτούς. "Οταν άνεφέρετο στούς 'Εβραίους άνεφέρετο πρός τρίτους, μέ τούς όποiους δέν εΤχε σχέσιν π.χ. «καΘώς εΤπα τοίς Ίουδαfοις . . . » ( « ' Ιωόννης» ΙΑ, 7-8) «Ό 'Α Βραάμ ό πατήρ ύμών» ( «Ίωόννης» Η, 56) προσέξατε ό Χριστός λέγει στούς ' Ιουδαίους ό Άβραόμ ό πατήρ σας( ! ) όχι ό πατήρ μας. Άλλό καί οί 'Εβραίοι Τόν κατηγόρουν δτι άντιτίθεται ατό ' Ιουδαϊ­κό 'Έθνος: <<Τοϋτον εϋρομεν διαστρέφοvτα τ6 fΘvος ήμώv» ( «Λουκάς» ΚΓ, 2) δέν τόν έθεώρουν Έβραίον, άλλό Σαμαρείτην: «Ού καλώς λέγομεν ήμείς δτι

Σαμαpεfτης εl σύ;» (« ' Ιωάννης» ΙΗ , 33) καΙ έπεζήτουν τόν λιθοβολισμόν Του: «έζήτοuν σέ λ ιθάσαι οί Ίοu­δαίοι» ( « ' Ιωάννης» ένθ. aνωτ. ) .

Ό Χριστός δ ιά νά μή τά πολυλογώ, οταν εΤδε τόν Φίλιππον νά τοϊι φέρη τόν Ναθαναήλ εΤπε περί αύτοϊι μέ έκπ ληξιν! ' Ιδού πράγματι ενας 'Ισραηλίτης μέσα στόν όποίον δέν ύπάρχει ό δόλος! ! :

«εlδεν ό Ίησοϋς τόν ΝαΘαναήλ έpχόμενον πpό<; αύτόν καί λέγει περί αύτοϋ. Ίδέ άληθώ<; Ίσpαη­Jιfτη<; έν ψ δόλο<; ούκ fστιν» (« 'Ιωάννη<;» Α,43,47).

Διά τόν aνθεβραϊσμό τοϊι Ίησοϊι έγράφη είδικόν βιβλίον (Γ. Κόντος: «Ίησοϊις Χριστός 'Έλληνας Θεός καί aντισημίτης» Άρχ. 'Ολυμπία 2000, σελ. 26 κ .έ . ) .

Κατά τόν Χριστιανισμόν οί 'Εβραίοι έχουν δύο χαρα­κτηριστικά α) δέν aρέσουν στόν Θεό καί β) είναι tχθροί ολων των aνθρώπων: «Καί Θεφ μή άρεσκό­ντων καί πάσιν άν3ρώποις έναντίων» (Παϊιλος: «Πρός Θεσσαλονικείς Α» Β, 1 5) . Άλλά διά νά μή ξεφύγωμεν, &ς έπανέλθωμεν στό θέμα μας. ·

Ό Χριστός, ό όποίος Γ]το Γαλιλαίος (ή Γαλιλαία τών 'Εθνών κ ι ' οχι των 'Εβραίων) δέν ήδύνατο νά aποδώση νοήματα μέ γλώσσαν κτηνοτρόφων. Δι' αύτό μετεχει­ρίσθη τήν Έλληνικήν γλώσσαν, πού έκτός τοϊι διεθνοϊις χαρακτηρος της ύπερεχείλιζε έννοιών.

Οί 'Έλληνες έκαλλιέργησαν τήν γλώσσαν των καί τήν aνέπτυξαν, διά της ρητορικης, μέ τήν λογοτεχνίαν, στά θέατρα, μέσα στό πληθος των Φιλοσοφικών Σχολών, διά των έπιστημονικών συγγραφών, τήν ίστο­ριογραφίαν καΙ τάς πολιτικάς όμιλίας καί γενικώς στόν καθημερινόν των βίον έπρόσεχαν τήν καλλιέπειαν, στήν συνομιλία μεταξύ των.

Αύτά δέν τά διέθεταν οί &λλοι aρχαίοι λαοί, οί όποίοι δέν aνέπτυξαν γραμματείαν. Μήπως είναι τυ­χαίον, οτι οί 'Εβραίοι δέν έχουν, οϋτε ενα θεατρικό

έργον; δέν έγραψαν μίαν κωμωδίαν; Πώς νά τήν γρά­ψουν; είς ποίαν γλώσσαν; Μετά δύο χιλιάδας χρόνια διαθέτουν ποιητάς καί συγγραφείς, οί όποίοι δμως γράφουν στά Γερμανικά, 'Αγγλικά, Γαλλικά.

Σ τήν άρχαίαν έποχήν ό 'Εβραϊσμός ήτα πολιτιστι­κό ν τίποτε, καθόσον οί 'Εβραίοι ώς νομάδες κτηνοτρό­φοι της έρήμου άσχολούμενοι μέ τήν βοσκήν καί τό cφμεγμα καΙ άπορροφημένοι στάς διαπραγματεύσεις μέ τόν Ίεχωβδ, τούς 'Αγγέλους καί τούς Προφήτας δέν διέθεταν έπαρκη χρόνον, διά νά φιλοσοφήσουν, νά καλλιτεχνήσουν, νά ρητορεύσουν καί γενικώς νά πρά­ξουν δσα συγκροτούν τόν πνευματικόν βίον, δηλαδή τόν πολιτισμό τοϋ άνθρώπου.

Παρά τάς σκοπiμους καταστροφάς τών Άρχαιο­ελληνικών συγγραμμάτων καί τήν πυρπόλησιν βιβλιο­θηκών διεσώθησαν χιλ ιάδες έργων τών προγόνων μας, πού άποδεικνύουν τόν ύψηλό πολιτισμό των.

Τά γλυπτά μας (δέν ύπάρχει οϋτε ενα, έπαναλαμ­βάνω οϋτε tνα Έβραϊκόν), τά θέατρά μας (δέν ύπάρ­χει οϋτε tνα, έπαναλαμβάνω οϋτε ενα Έβραϊκόν), τά στάδιά μας (δέν ύπάρχει οϋτε ενα, επαναλαμβάνω οϋτε tνα Έβραϊκόν), αi 6ι6λιο3ίjκαι μας (δέν ύπάρχει οϋτε μία, έπαναλαμβάνω οϋτε μία 'Εβραϊκή) , αί Φιλο­σοφικαί .Σχολαί μας (δέν ύπάρχει οϋτε μία, έπαναλαμ­βάνω οϋτε μία 'Εβραϊκή) , τά γuμναστήριά μας (δέν ύπάρχει οϋτε tνα, έπαναλαμβάνω, οϋτε tνα Έβραϊ­κόν), τά άνάκτορά μας (δέν ύπάρχει οϋτε ενα, επανα­λαμβάνω οϋτε tνα Έβραϊκόν) καί τά χιλιάδες χ ιλιάδων 'Αρχαίων μνημείων, θησαυρών τέχνης, νομισμάτων, οίκοδομημάτων περιλάμπρου άρχιτεκτονικης, έν συν­δυασμψ πρός τήν άνάπτυξιν τών έπιστημών, της πολι­τικης, της λογοτεχνίας καΙ γενικώς τοϋ πνεuματικοϋ βίου άποδεικνύουν τό άνώτερον της Έλληνικίjς Φuλης.

Ό πολιτισμός της άνθρωπότητος κραυγάζει, δτι εΤναι Έλληνικόν κατόρθωμα . Είς τοϋτο δλοι συμφωνοϋν.

'Όχι λόγια, άλλά ή πραγματικότης τό δεικνύει πει­στικώς, μέ τά έργα τών Έλλήνων, πού άποτελοίιν τό καύχημά μας.

Ό καθηγητής της 'Οξφόρδης Σέρ Ρίτσαρντ Λίβιν-yκστων άναφωνεί:

«δ σύγχρονος πολιτισμός lρχεται κατ) εύ8είαν άπό τόν Έλληνικόν . . . ή γνώμη μου εfναι δτι ή σύγχρονη Εύρώπη εfναι κα8αρά δημιούρ γημα τfjς 'Ελλάδος . . . χωρfς τήν 'Ελλάδα δ σύγχρονος δικός μας κόσμος δέν 8ά ύπfjρχε. . . WA ν ή 'Ελλάς δέν ε Τ χε ύπάρξη, δ κόσμος μας 8ά ήταν άδύνατος . . . Ό κόσμος 8ά χρειάζεται πάντοτε τόν 'Ελληνι­σμό . . . » («'Ελληνικά ίδανικά καΙ σύγχρονη ζωή» Έλλ . lκδ. «Πιτσιλάς» Ά8. 1986, σελ. 93-97).

τι ε'ίμεθα έμείς; τό μαρτυροίιν τά επιτεύγματά μας. Είμεθα λαός ήμιθέων, πού διατηροίιμε τό γονίδιον της ύπεροχης. Θά δεiξωμεν στήν άνθρωπότητα ξανά τόν έαυτόν μας καί πάλιν θά κυριαρχήσωμεν, όχι διότι ύπεγράψαμε συμβόλαιο μέ τόν Ίεχωβa, άλλά διότι έχομεν κληρονομικήν καταβολήν, ωστε θά έλθη ωρα, πού στό άεροδρόμιο θά διαβάζετε πινακίδας: «Έλλη­νικά διαβατήρια», «Βαρβαρικά διαβατήρια» . . .

Κυττάζω τήν Έλληνικήν iστορiαν καί τόν Έλληνικόν Πολιτισμόν καΙ γεμάτος θαυμασμό αίσθάνομαι εύτυχής καί ύπερήφανος, διότι εΤμαι 'Έλλην. 'Από έκεί καί πέραν όλα τά όλλα μοίι φαίνονται σκουπίδια. ΕΙναι σκουπίδια .

1 2 . Τ ΕΛ Ι Κ Ο Ν Ε Υ Μ ΠΕ Ρ Α Ε Μ Α

μετόφρασις της Π.Δ. στό 'Ελληνικό, ηρχισεν έπf Πτολεμαίου Β' τοϋ Φιλαδέλφου (285-246 π .Χ . ) καi διήρκεσε περiπου εναν αίώνα. ΕΤναι ή

γνωστή μετόφρασις τών Ο' ( τών έβδομήκοντα έρμη­νευτών, aληθώς Γjσαν εβδομήκοντα δύο) η κατ' όλλην όνομασiαν «Άλεξανδρεωτική» έπειδή έγένετο στήν Άλεξόνδρεια, « 'Ελληνική Π .Δ.» καf «κοινή έκδοσις». Ή 'Εβραϊκή Π.Δ. έξετοπίσθη τελείως, ωστε Χριστιανοί καί ' Ιουδαίοι χρησιμοποιοϋν τήν μετόφρασιν τών Ο'.

Στό βιβλiον μου: «Γλώσσα καί μορφή τοϋ Χριστοϋ» (έκδ . «vΗλεκτρον, Άθ. 2004, σελ. 37 κ .έ . ) παρουσιόζω τόν aληθη λόγον μεταφρόσεως της Π .Δ . στά 'Ελληνικά:

«Καί μΙα ούσιαστική Λεπτομέρεια. Τήν μετάφρασιν τών Ο' τfj<; Π.Δ. στά ΈΛΛηνικάι οί άκραιφνεί<; 'ΕΒραίοι τήν 8εωροϋν μεγάΛην συμφορά καΙ τήν ((χειροτέρα ήμέραν τfj<; ίστορlα<; τοϋ 'ΙσραήΛ " δπωι; γράφουν οί Ρόμπεpτ Γκpαίη8t; και Ραφαέλ

Πατάϊ στήν έργασίαν τους: ((ΈΒραϊκοl μύθοι" (ΈΛΛ. {κδ. (('ΎψιΛον"ι Ά8fjναι 19911 σεΛ. 218)1 διότι έπΛη­ροφορή8ησαν οί Λαοl τά<; πράξει<; τών ΈΒραlων καΙ τά<; έπιδιώξει<; των. Φαlνεται δτι ή μετάφρα­σις πού έγινε ((κατ' άπαlτησιν" τοϋ ΠτοΛεμαlου Β' (285-247 π.Χ.) έγινε οχιι διότι δ ΤΛΛην ΒασιΛεύς ένδιεφέρετο νά εννοήσουν τήν Π.Δ. οί 'ΕΒραίοι τfj<; ΆΛεξανδρεlα<;1 άΛΛά διά νά άποκαΛυφ8fj ή άΛή-8ειαι διά τά έργα καΙ τού<; σκοπού<; τών ΈΒραlων. Πραγματικά><; δ ΠτοΛεμαίο<; Β' προσέφερε μεγά­Λην ύπηρεσfαν στήν άν8ρωπότητα, iπειδή έφερε ατό φώ<; τfj<; δημοσιότητος τήν Π.Δ. τήν δποlαν

άπέκρυπτον ο/ ΈΒραίοιι δπως κάνουν τώραι μέ τά Ιερά τους ΒιΒΜα "ΤαJψούδ))».

Ό συγγραφεύς Μιχ. Καλόπουλος παρατηρει επι τοϋ θέματος ( "Τό Μεγάλο Ψέμα", Θεσσαλονίκη 1 995, σελ. 359) :

«ΟΙ 'ΕΒραίοι παραδέχονται έδώ λοιπόν δτι διέ­πραξαν μέγα άτόπημα ύποκύπτοντας στΙς "άπαιτήσεις)) τού Πτολεμαlου ΒΊ Μεταφράζο­ντας τή φυλετική τους Ιστορlα1 δπως αύτή ήταν έλαφρά μόνο συγκαλυμμένη. . . "πάγωσαν έτσι)) τή ΒιΒλική άφήγηση . . . διεΘνοποιώντας lνα "μισο­σκεπασμένο)) φυλετικό κανόνα συμπεριφοράς . . . »

Τό 'Εβραϊκό κείμενον της Π.Δ. γίνεται, άπό τήν 'Εκκλησίαν δεκτόν ώς θεόπνευστον. 'Αντιθέτως ή μετά­φρασις τών Ο' δέν θεωρείται θεόπνευστος. Ό σοφός θεολόγος Κ. Οίκονόμος ύπεστήριξε τήν θεοπνευστίαν της μεταφράσεως καί έγραψε τετράτομον έργον. τι έγραψε ε ίς τέσσαρας τόμους ό Χριστιανός; Πάντως τόν άντέκρουσαν aλλοι σοφοί θεολόγοι π .χ. Μπαλά­νος, Ρώσης, Δυοβουνιώτης κ .a .

Τελικώς oi σοφοί δέν κατέληξαν ε ίς συμπέρασμα, aν εΤναι θεόπνευστος ή μετάφρασις της Π.Δ. τών ΟΌ 'Έτσι μένομεν μέ τήν άγωνίαν, αν ή αίμομιξία τών θυγατέρων τοϋ Λώτ, η ή πορνεία της Ρούθ εΤναι θεόπνευστα κείμε­να η άπλώς άνθρώπινα περιστατικό. Τόσον στήν μίαν, δσον καί στήν &λλην περίπτωσιν δέν έχομεν ίστορίαν.

Στήν έγκυκλοπαιδείαν «ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗ» (έκδ. 1 928, τόμος 3, σελ. 243) ό καθηγητής Α. Διαμαντόπου­λος γράφει έν συνόψει άκριβώς τά έξης:

« Έπf πολύν χρόνον ή φιλολογική καΙ Ιστορική άξΙα τών ΒιΒΜων τfjς Π. ΔιαΘήκης ώς Ιστορικών πηγών τfjς άρχαιότητος έΘεωρείτο μεγfστη, ήτα δέ καί άναμφισΒήτητος ή πρωτοτυπlα αύτών. 'Αφ ' δτου δμως ή Αίγυπτιολογία καΙ ή Άσσυριο-

λογfα άπεκάλυψαν είς ήμδς τούς πνευματικούς θησαυρούς τής Αίγύπτου καf τής Μεσοποταμίας κατά χιλιετηρίδας δλας παλαιοτέρους τής 'ΕΒραϊκής φιλολογίας, άπεδεfχθη άναμφισ6ητή­τως δτι αϋτη έ ν πολλοίς άπεμψήθη ξένα άρχαι­ότερα πρότυπα κατά τό περιεχόμενον καf τόν τύπον. Τούτο δμως δέν έκώλυσε τούς 'ΕΒραίους ποιητάς νά προσαρμόσωσι τά ξένα πρότυπα πρός τήν θρησκευτικήν αύτών ίδεολογίαν καf τάς κοινωνικάς άντιλήψεις, wστε ν' άποτυπωθή είς αύτά δλως έθνικός 'ΕΒραϊκός χαρακτήρ. Καf­περ εύρισκόμενα ύπό τήν διηνεκή φύλαξιν τών Προφητών, 'Ιερέων καί ΠρεσΒυτέρων, κατά τόν Ίώσηπον, τά 6ι6Μα τής Π. Διαθήκης ύπέστησαν διά τού χρόνου πολλάς άλλοιώσεις είτε έκ τής άμελούς άντιγραφής, είτε έξ ίδιοτελώ ν Βλέψεων τών έκάστοτε διεπόντων τάς τύχας τού λαού. Είς τούτο συνετέλεσεν ή fλλειψις φωνηέντω ν γραμμάτων, ι'jτις παρείχεν έλευθερίαν είς τήν έρμηνεfαν δμοιοτύπων λέξεων, ώς τούτο κατε­δείχθη έκ τής 'Ελληνικής μεταφράσεως τών Ο' τής γενομένης κατά τόν Γ' π.Χ. αίώνα έξ 'Ελλη­νικής μεταγραφής τού 'ΕΒραϊκού κειμένου διά τούς Έλληνιστάς τής Αίγύπτου καf τής άλλης διασποράς Έ6ραίους, ι'jτις περιέχει διά τούτο πολλάς άνακρι6είας καf πλεfονας άσαφεfας . . . »

Ε1ναι άληθές τό πολυλεχθέν, δτι οί 'Εβραίοι άντέ­γραψαν Άσσυρiους καi Βαβυλωνiους. Αύτό τό γνωρi­ζουν δλοι, έκείνο πού άκόμη δέν ξέρουν εΤναι, δτι οί Άσσύριοι καi Βαβυλώνιοι άντέγραψαν Άρχαιοέλληνας, άλλά αύτό δέν εΤναι τοϊι παρόντος.

Ό καθηγητής Διαμαντόπουλος, παραδέχεται, δτι οΙ έβραίοι «άπεμψήΘησαν ξένα άρχαιότεpα πρότυπα κατά τό περιεχόμενον καί τόν τύπον». τι σημαiνει άπε­μιμήθησαν; Ή άλήθεια εΤναι, δτι οί 'Εβραίοι έκλεψαν τάς

ξένας ίδέας, διηγήσεις κ .τ.λ. διότι ούδέποτε οί 'Εβραίοι εΤπαν, δτι άπομιμοϋνται . Άπεναντiας έκρυψαν τήν κλο­πήν καΙ έπαρουσlασαν τά κλοπιμαία, ώς ίδικάς των έμπνεύσεις. Έν συνεχεl<;χ άφοϋ τά διεμόρφωσαν, διά νά ταιριάζουν στόν 'Εβραϊσμό άνέθεσαν τήν φύλαξlν των στούς Προφήτας! Κανονικώς άπό τήν στιγμήν, πού oi 'Εβραίοι προφηται άναλαμβάνουν τήν φύλαξιν τών δια­φόρων Ιερών βιβλiων της Π.Δ. πρέπει νά σταματήσω, διά λόγους σοβαρότητος. Άλλά θά συνεχiσω μέ τήν έπισήμανσιν της έπιεικοϋς διαπιστώσεως τοϋ καθηγη­τού Κ . Διαμαντοπούλου, δτι ή Π.Δ. ύπέστη «πολλάς άλλοιώσεις» καί μάλιστα έξ «ίδιοτελών βλέψεων» καί περιέχει «πολλάς aνακριβεlας καί πλεiονας άσαφεiας».

Λοιπόν σας δίδω f.να βιβλίον καi σας λέγω: Τό βι­βλiον αύτό ύπέστη άλλοιώσεις καί περιέχει πολλάς άνακριβείας, aλλά νά τό πιστεύετε ώς θεόπνευστον καί ίστορικόν. 'Εσείς θά τό δεχθητε;

Κάθε φορά πού aκούω: «ό 'ΑΒραάμ, ό 'Ισαάκ οί προπάτορες ήμiiJv» δέν γνωρίζω &.ν πρέπει νά γελά­σω η νά άγανακτήσω. Ποίος 'Αβραάμ; καί ποίος ' Ισαάκ; κ ι ' άπό ποu κι' ώς ποu προπατορές μου ! ; 'Εγώ εΤμαι ΕΛΛΗΝ! ! ΟΙ πρόγονοί μου ησαν ηρωες, φιλόσο­φοι, ποιηταί, γλύπται, έπιστήμονες, πολιτικοί. Δέν εΤμαι 'Εβραίος μέ προγόνους άπ λύτους γιδοβοσκούς, βουκό­λους, κτηνοτρόφους, τοκογλύφους, λωποδύτας.

Πόθεν προκύπτει δτι 6 'Αβραάμ καί 6 ' Ισαάκ εΤναι προπάτορες τών 'Ελλήνων; 'Υπάρχει κάποιο, έστω έλάχιστο Ιστορικό στοιχείο; 'Απολύτως όχι . 'Υπάρχουν στοιχεία άρχαιολογiας, έθνολογlας, aνθρωπολογίας, δτι 6 'Αβραάμ, 6 'Ισαάκ καΙ τά &.λλα στρουμφάκια της Π.Δ. εΤναι προπάτορές μας; 'Απολύτως όχι. Μολα­ταϋτα έξακολουθοuν νά λέγουν κάτι aνιστόρητον, κάτι 6λότελα ψευδές. Κρίμα.

'Όταν έπρόκειτο διά τόν "Ομηρον οΙ διάφοροι Έβραι­όπληκτοι ίσχυρίζοντο, δτι 6 ποιητής μας δσα διηγήθη

Γ]σαν παραμύθια. 'Ηλθε δμως ό ύπέροχος έκείνος Έλ­ληνόψυχος 'Ερρίκος Σλήμαν καΙ διά της aρχαιολογικής του σκαπάνης aπέδειξε τά πάντα. 'Έτσι έδικαιώθη ό 'Όμηρος. Προκειμένου περί τών «προσωπικοτήτων» της Π .Δ . ποΙαν όρχαιολογικήν η ίστορικήν όπόδειξιν έχετε; Ούδεμiαν. Κι' δμως έπιμένουν: «Oi προπάτορες ήμών 'Αβραάμ κ .τ.λ.» . Έπi τέλους, Κύριε έλέησον.

' Ιστορικώς, φυλετικώς, πολιτιστικώς, r')θικώς τΙ σχέ­σιν έχω έγώ ό ΕΛΛΗΝ ό πρωτοδημιουργός τοϋ πολι­τισμού, μέ τόν μαστρωπόν 'Αβραάμ, πού έπαρουσlαζε τήν σύζυγόν του ώς όδελφήν του, διά νά τήν πηδή­ξουν Αίγύπτιοι καΙ Φιλισταίοι καΙ νά κερδίζη τά περί­φημα «όγαθά τοϋ 'Αβραάμ» (γίδια, πρόβατα, όνοι) καί κάθε βράδυ νά μετρά τάς πορνικάς εΙσπράξεις. Αύτός εΊναι ό προπάτοράς μου; η μήπως ό Αύνάν; η ό Κάϊν ;

Ή Π.Δ. όναφέρει έκατοντάδας ίσως χιλιάδας φαντα­στικών προσώπων. Χ ιλιάδας πραγματικών προσώπων όναφέρει ή 'Ελληνική ίστορlα. "Αν συγκρίνετε τούς φανταστικούς 'Εβραίους μέ τούς πραγματικούς 'Έλλη­νας θά έξακριβώσετε τό έξης σπουδαίον:

Οί 'Έλληνες προσέφεραν στήν άν3ρωπότητα. Ό 'Αριστοτέλης τήν λογικήν, τάς έπιστήμας κ .& . Ό Πλά­των τάς πολιτικάς θεωρiας κ .&. Ό Σωκράτης τάς έννοΙας, τά r')θικά βιώματα κ .& . Ό Εύκλεiδης τήν γεω­μετρlαν, ό Θεαlτητος τά μαθηματικά, ό " Ιππαρχος τήν όστρονομiαν, ό ' Ιπποκράτης τήν ίατρικήν, ό Φειδiας τήν γλυπτικήν, ό Ζεϋξις τήν ζωγραφικήν, ό Σοφοκλης τήν τραγωδlαν, ό Άριστοφάνης τήν κωμωδίαν, ό Πίν­δαρος τούς ϋμνους, ό 'Ηρόδοτος τήν ίστορiαν, ό Θεό­φραστος τήν φιλολογiαν, ό 'Αρχιμήδης τήν μηχανικήν, ό Ζήνων τήν γλωσσολογiαν, ό Άπολλόδωρος τήν πολεοδομlαν, ό Εύπαλίνος τήν τεχνικήν έργων, ό Δημο­σθένης τήν ρητορικήν, ό 'Ορφεύς τήν μουσικήν, ό 'Ερα­τοσθένης τήν γεωγραφlαν κ. τ.λ .

'Έχω έκδώσει τό 1 972 i:να βιβλiο μ έ τόν τίτλον:

« 'Ονομαστικόν λεξικόν τijι:; Άρχαίαι:; Έλληνικijι:; yλώσ­σηι:;». 'Εκεί μέσα παραθέτω 1 500 περiπου όνόματα Άρχαιοελληνικών προσωπικοτήτων, πού ό καθένας των προσέφερε στήν άνθρωπότητα πολιτισμό. Εfναι έπιστήμονες, φιλόσοφοι, καλλιτέχναι, λογοτέχναι κ .τ.λ. καi δλοι των έχουν έργασiαν πνευματικήν, βιβλiα, μελέ­τας, έργα τέχνης κ .τ.λ. πού συνέβαλαν στήν προαγω­γήν τοίι πολιτισμοίι.

Σταματώ, διά νά μή μακρυγορώ, έδώ κι' έρχομαι στούς φανταστικούς Έβραiους. Ποiα 'Εβραϊκή (φαντα­στική) προσωπικότης προσέφερε κάτι, τό έλάχιστον, aτόν άνθρώπινο πολιτισμό; 'Έστω μέ ψέμματα, έστω μέ φαντασιώσεις νά μας ε'ίπουν κάποιον 'Εβραίο, ό όποίος συνέβαλε στόν πολιτισμό τοίι άνθρώπου. Οϋτε ενας. Ό 'Αβραάμ έγραψε σύγγραμμα περi λογικfiς; Ό ' Ισαάκ άνέλυσε γεωμετρικά προβλήματα; ό ' Ιακώβ έζωγράφισε; ό Λώτ ήσχολήθη μέ τήν ίστορiαν; ό Κάϊν ητο iατρός; ό 'Ιώβ μαθηματικός; ό Όβδιοίι άστρονό­μος, ό Μαλαχiας γλωσσολόγος; ό 'Άβελ γεωγράφος, ό Σοφονiας γλύπτης; ό Λάβαν ρήτωρ κ .τ.λ. 'Ακόμη ΚΙ αν δεχθώμεν δτι έκτiσθη κάποτε (ψευδέστατον) ναός τοίι Σολομώντος, ή Π.Δ. μας π ληροφορεί, δ τι τόν έκτισαν ΤύρΊοι τεχνικοi. "Αλλως τε εΤναι γνωστόν, δτι δέν ύπάρχει 'Εβραϊκός άρχιτεκτονικός ρυθμός, καθόσον οί σκηνiται νομάδες κτηνοτρόφοι 'Εβραίοι δέν έσχεδiαζαν άρχιτεκτονικώς. Μεταξύ των κατοiκων τσαντηριών καi τών δημιουργών τοίι Παρθενώνος ύπόρχει [να χάος.

"Αν θέλετε πιστεύσατέ με. Τό γεγονός δτι οί 'Εβραίοι δέν έδημιούργησαν κάτι πολιτιστικό, αύτό καθ' έαυτό εΤναι άρνητικόν κατόρθωμα. Μά κάτι δέν έκαναν; τi­ποτε. Διατi; διότι εΤναι φυλή κατωτέρα. Ό άνθρώπι­νος πολιτισμός δέν προέρχεται, άπό τήν δλην άνθρω­πότητα γενικώς, άλλά άπό ώρισμένας φυλάς πού πνευματικώς πρωτοποροίιν καi δι ' αύτό όνομάζονται άνώτεραι φυλαί. 'Εδώ δέν έχουν θέσιν οί 'Εβραίοι.

Τά τελευταία χρόνια ή συνεχής έπαφή των μέ τήν Άρiαν Φυλήν, σιγά-σιγά τούς είσήγαγε στήν τεχνολο­γiαν κ ι ' έν μέρει στόν άνθρώπινο πολιτισμό. 'Εάν δια­βάσετε τά «πρωτόκολλα» η τά ταλμούδ η τήν Π.Δ. θά ίδητε, δτι ό 'Εβραίος δέν έχει πνευματικά κiνητρα, άλλά μόνον ύλικά . Ό 'Εβραίος στά «πρωτόκολλα» ξεκαθαρiζει τό ζήτημα. Θά έπιβληθη μέ τόν χρυσόν. Ό VΕλλην μετρa τήν άξiαν του μέ τό τi εΤναι, ό 'Εβραίος μετρa τήν άξiαν του μέ τό τi έχει . Τεραστiα δ ιαφορά ήθικης άντιλήψεως, άλλ' έν πάσn περιπτώ­σει ή σύγκρισις Έβραiων πρός 'Έλληνας εΤναι 8Λασφη­μfα. Δέν γiνεται νά συγκριθούν κοσμοκράτορες καi πνευματικοi ήγέται της άνθρωπότητος, μέ σκηνiτας κτηνοτρόφους.

Τελευταiως παρατηρώ μέ σαρκασμό τήν λυσσαλέα προσπάθεια τοϋ Έβραϊσμοϋ νά στηριχθη πολιτιστικώς κάπου, άπεγνωσμένως άναζητοϋν κάτι άρχαιολογικό καi δέν εύρiσκουν. Ένώ έμείς, μόνο στό μουσείο τών 'Αθηνών έκτός τών έκθεμάτων, έχομεν στό ύπόγειόν του 1 4.000 άρχαία εύρήματα ! τοποθετημένα είς κ ιβώ­τια άπό . . . πορτοκαλάδας! Οί ' Εβραίοι δέν έχουν οϋτε ενα δείγμα, έστω μiαν άρχαiαν γκλiτσαν.

Πρό τοϋ vΕλληνος Ήμιθέου της Άρiας Δημιουργiας ερπει ό 'Εβραίος ύπάνθρωπος. Τό 'Υπέρτατον Έλληνι­κόν Φώς άκτινοβολεί τό μεγαλείον τών περιλάμπρων πολιτισμών της ήρωϊκης Έλληνικης Φυλης. 'Όλα τά &λλα είναι μηδέν. Άλλά τά συζητώ, διότι οί 'Έλληνες δέχονται τόν διάλογον είς δλα κι' έτσι άσχολούμεθα μέ τά πρωτόκολλα, τά ταλμούδ, τήν Π.Δ. , τό όλοκαύτω­μα καi τά λοιπά Έβραιολογήματα. 'Ακόμη άσχολούμε­θα μέ τούς Έβραiους, διότι κ ινούνται ύπονομευτικώς καΙ μaς ένοχλοϋν. �Ας ύπάyουν στήν Πατρίδα των κι' aς μaς άφήσουν ήσύχους. Αύτή εΤναι ή θέσις μας. ΕΤναι άπαιτητική ; εΤναι ύπερβολική; εΤναι παράλογος; όχι . Ζητοϋμεν άπό τούς κυρiους Έβραiους νά πάρουν τόν

χρυσόν των καί νά έγκατασταθοϋν στήν γη της έπαγ­γελίας, στό ' Ισραήλ. Θέλομεν νά μας άφήσουν ήσύ­χους. Εfναι δικαίωμά μας νά μή τούς θέλωμεν άνάμεσά μας. Κύριοι 'Εβραίοι πηγαίνετε στήν Πατρίδα σας. Άφήσατέ μας ήσύχους. Σώνει καΙ καλά θά μaς έπι­βάλλετε τήν άνεπιθύμητον παρουσίαν σας;

Θέλομεν Έλληνικήν 'Ελλάδα καί Εύρωπαϊκήν Εύρώ­πην. Oi έξωευρωπαίοι, άντιευρωπαίοι, μισόχριστοι καί μισέλληνες 'Εβραίοι νά φύγουν στήν χώραν των.

Δυστυχώς οί 'Εβραίοι δέν προτίθενται νά φύγουν. Κατά πρόσωπον μας λέγουν: Θέλετε, δέν θέλετε θά μaς άνεχθητε. Θά άλλάξωμεν όνόματα, θά γίνωμεν ύπουρ­γοί, οίκονομικοί παράγοντες κ .τ.λ. θά στραγγαλίσωμεν τήν Έθνικήν σας παιδείαν, θά έλέγξωμεν τήν έξωτερικήν σας πολιτικήν καί διά των ΜΜΕ θά έξαπολύσωμεν κύμα­τα διαφθοράς στήν έθνικήν σας κοινωνίαν.

Κι έμείς θά μείνωμεν μέ σταυρωμένα τά χέρια; Οί 'Εβραίοι θά τό Γjθελαν πολύ.

Ό Άρχαιοελληνικός πολιτισμός κυριαρχεί έπιβλητι­κός καί τό 7000-6000 π.Χ . άναπτύσσεται καΙ άνακαλύ­πτομεν πληθος στοιχείων του είς Νέα Νικομήδεια Μακε­δονίας, Σιδέρι Κερκύρας, Άλές Λοκρίδος, Σέσκλον καΙ Διμήνιον Θεσσαλίας κ .τ.λ. Τό 5000-4000 π.Χ . εϋρομεν όλοκλήρους πόλεις, κεραμική, άρχιτεκτονική, άκροπό­λεις, τεχνικά έργα, κοσμήματα κ .τ.λ. Άλλά διά ποίον 4000 καΙ 5000 καί 7000 όμιλω, οταν διά τήν παλαιότητα των 'Ελλήνων γηγενών κατοίκων αύτοϋ τοϋ χώρου ύπάρχουν άρχαιολογικά στοιχεία έδω καί 1 0.000 χρόνια μέ τόν Αίγαίο πολιτισμό (Κυκλάδες) έδω καΙ 20.000 χρό­νια (Φράγχθι) έδω καΙ 30.000 χρόνια (Άσπροχάλικο) έδω καΙ 40.000 χρόνια ('Αλόννησος) έδω καΙ 50.000 χρό­νια (Κοκκινόπηλος, Θεόπετρα) έδω καΙ 1 00.000 χρόνια (Σιάτιστα) έδω καΙ 300.000 χρόνια (Ροδόπη) έδω καΙ 500.000 χρόνια (Νέα 'Αρτάκη) έδω καΙ 700.000 χρόνια (Πετράλωνα Χαλκιδικης) καΙ διά νά τελειώνωμεν «ή

καταγωγή τοϋ aνθρωπίνου ε'ίδους άνάγεται στήν 'Ελλά­δα, άφοϋ στήν Νέα Τρίγλα Χαλκιδικfjς βρέθηκαν όση:Χ 6-7 όρθίων aνθρώπων ήλικίας 1 2.000.000 έτών»! ! («'Απο­γευματινή» 1 1 -1 -2002). Ό aνθρωπολόγος κ . 'Άρης Που­λιανός «προσφέρθηκε νά δώσει άπολι8ωμένη μυελίνη άπό τά εύρήματα τfjς Νέας Τρίγλας σέ καθηγητή Βιο­χημεfας τοϋ Άριστοτελεfου Πανεπιστημίου γιά νά έπι­χειpήση έξέταση DNA» (ένθ. άνωτ. ) .

Δύο γαλλίδες κυρίαι , καθηγήτριαι πανεπιστημίου, ή Κλώντ Μωσέ καί ή Άννί Σνάπ-Γκουρμπεyιόν συνέγρα­ψαν « 'Επίτομη ίστορfα τijς 'Αρχαίας 'Ελλάδος». 'Από τό 2350 π .Χ . διαβάζετε τήν τεραστίαν πολιτιστικήν προ­σφοράν τών 'Ελλήνων (Έλλ. έκδ. «Παπαδήμα» Άθ. 1 996) είς μίαν έποχήν πού ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ 'Εβραίοι καί μετά 1 .500 χρόνια καί πλέον «δέν ύπijρχε γραφή 'ΕΒραϊκή . . . άλλ ι οϋτε καί κανένας πολιτισμός ΈΒραιο­γενής άναφέρεται lως τότε . . . » (Άντ. Καψfjς: «Θρακο­λογfα», Άθ. 1 981 , τόμος 1 ος, σελ. 84).

Θέλω νά τονίσω καί δέν νομίζω δτι θά διαφωνfj κάποιος μαζί μου, πώς, οΙ πρόγονοί μας μέ δέκα πέντε Ιστορικούς πολιτισμούς, μέ 'Ακαδημίας, βιβλιοθήκας, Σχολάς φιλοσοφίας, καλλιτεχνική δημιουργία, ρητορι­κή, έπιστήμας, μέ ένδοξον Ιστορίαν, μέ κοσμοκρατο­ρίας, μέ πλουσίαν γλώσσαν, μέ άτελείωτον σειράν συγγραφέων δλων τών κλάδων τfjς άνθρωπίνης γνώ­σεως κ .τ.λ . ήσαν μέ τήν aξίαν των έκλεκτή φυλή. Εϊμεθα aσύγκριτοι .

Μετά άπό δλα δσα συνοπτικώς έγράφησαν κατα­λήγομεν στό τελικόν συμπέρασμα δτι:

Ή Παλαιά Διαθήκη ε1ναι [να σύνολο βιβλίων, τά όποία ε1ναι μυθεύματα, aνιστόρητοι καί σκόπιμοι πλαστογραφήσεις, τάς όποίας διέπραξε τό Έβραϊκόν Ιερατείον, πρός έξυπηρέτησιν τών συμφερόντων του καί τοϋ πολιτικοϋ σκοποϋ τfjς διεθνοϋς Έβραϊκfjς κυριαρχίας.

.: , ;:: ·ο:ι

1 3 . Α ΠΑ Ν Τ Η Ε Ι Ε

Ε Ι Ε Α ΠΟ Λ Ο f Η Τ Η Ν

Τ Η Ε ΠΑ Λ Α Ι Α Ε ΔΙ Α Θ Η Κ Η Ε

Νικόλαος Βασιλειάδης έκυκλοφόρησε βιβλίον ύπό τόν τίτλον: «Ή Παλαιά Διαθήκη στήν Όρθόδοξον 'Εκκλησίαν» καί ύπότιτλον: «άπά­

ντησι στούς κατηγόρους της» (έκδ. « 'Αδελφότης Θεο­λόγων ό Σωτήρ» Άθ. 2002) . 'Εκεί διαβάζομεν τήν θέσιν τοίί συγγραφέως πού εΤναι ή έξης (σελ. 6-7, 1 32-1 33):

<< 'Όμως ό άντfχριστος διάΒοΛος, ό όποίος μ6νψο

ερyο εχει νά ποΛεμij τ6 θε6πΛαστο δημιούργη­

μα, τ6ν aνθρωπο, μέ σκοπ6 νά τ6ν όδηyήση στήν αίώνια άπώΛεια, έσκ6τισε τ6ν νοϋ κάποι­ων έμπαθών άνθρώπων. Τούς επεισε νά διδά­ξουν, μεταξύ aΛΛων αίρετικών διδασκαΛιών, δτι ή ΠαΛαιά Διαθήκη δέν εΤναι ερyο τοϋ Πνεύματος τοϋ Θεοϋ, άΛΛά άπΛώς ή ίστορfα έ ν6ς Λαοϋ, τοϋ Ίοuδαϊκοϋ, ό όποίος δέν κατεuθuν6ταν άπ6 τ6ν Θε6ν τijς Καινijς, άΛΛά άπ6 aΛΛον Θε6ν· έκείνον τijς ΠαΛαιδς Διαθήκης! Αύτ6ς δέ ό Θε6ς ι]ταν, πάντοτε κατ' αύτούς, σκΛηρ6ς, ποΛεμοχαρής, τψωρ6ς, έκδικητικ6ς, ζηΛ6φθονος κΛ π. ! 'Επομέ­νως κακώς ή ΈκκΛησfα εχει δεχθij ώς θε6πνεu­στη τήν ΠαΛαιά Διαθήκη. ΚαΙ τ6 μ6νο πού εχει νά κάνη εΤναι νά τήν άπορρfψη! . . . Πρώτοι πού έδlδαξαν τή σατανική αύτή θέσι ι]σαν οί Λεy6μενοι «Γνωστικοf» καΙ ίδιαlτερα οί 6παδοf τοϋ Μαρκfωνος, άΛΛά καf οί Μανιχαίοι.

Ό Μάνης (216-277 μ.Χ.) άπέρριπτε τήν Παλαιά Διαθήκη λόγφ τού άντιϊουδαϊσμού του, άλλά καf διότι άπέδιδε όλόκληρη τήν Παλαιά Διαθήκη aτόν κακό Δημιουργό, τόν κατ' αύτόν ποιητή τής uλης καf άρχή τού κακού. Στά νεώτερα χρό­νια άναμάσησαν τά ϊδια αΙρετικά παραληρήματα Γερμανοf Θεολόγοι Προτεστάνται, όρθολογιστα� δπως ό 'Αδόλφος Χάρνακ καί ό Φρ. Ντέλιτς. Καί κοντά σ' αύτούς ή αΙρετική όμάδα «Γερμανοf Χρι­στιανοf», οί όποίοι r]σαν ναζιστές καf φανατικοf άντισημfτες. Αύτούς μιμούνται τά τελευταfα χρό­νια καf κάποιες δικές μας «άρρωστημένες διάνοι­ες», δήθεν <<προοδευτικοf» καί «έκσυγχρονισταί», πού κατηγορούν άσύστολα τήν Παλαιά Διαθήκη ώς «φασιστικό» καf <<ρατσιστικό» 8ι8λfο! Μέ αύτούς συντάσσονται καf οΙ όψιμοι «νεοπαγανι­στές», οΙ όποίοι, παρασυρόμενοι άπό lνα κακώς νοούμενο 'Ελληνοκεντρισμό, γράφουν ατά νεοει­δωλολατρικά περιοδικά καf 8ι8λfα τους ή προ­Βάλλουν στfς 6Θόνες τής τηλεοράσεως τfς αΙρε­τικές καΙ άντιεκκλησιαστικές διδασκαλfες τους. Δέν λεfπουν δυστυχώς καf κάποιοι «προχωρημέ­νοι Θεολόγοι», λαϊκοί καf κληρικο� πού φρονούν (;) δτι πρέπει νά γίνη μfα. . . «έκκαθάρισι» καf «άπάλειψι» τών . . . ρατσιστικών στοιχεfων τής Παλαιάς Διαθήκης καf ίδιαfτερα τών Ψαλμών! . . . ».

Έφ' δσον ό ί'διος Θεός ένεργεί τόσο στήν Πα­λαιά, δσο καf στήν Καινή Διαθήκη, καf έφ' δσον καΙ στfς δύο ένεργεί τό ϊδιο 'Ά γιον Πνεύμα, τότε οΙ δύο Διαθήκες ε!ναι άδελφές πού lχουν τήν ϊδια ρfζα. Ό ϊδιος Ιερός Πατήρ άποδεικνύει έπfσης τήν συμ­φωνία Παλαιάς καf Καινής Διαθήκης καf άπό τό γεγονός δτι άκολουθούν καf οΙ δύο Διαθήκες τήν ϊδια μέθοδο άγω γής καΙ μυήσεως τού άνθρώπου

ατά θεία δόγματα· ένώ ή Καινή Διαθήκη παρα­λαμβάνει τόν aνθρωπο άπό έκεί πού τόν άφijκε ή Παλαιά, γιά νά τόν όδηγήση ύψηλότερα, σέ θεολογικώτερα ζητήματα. Γράφει: Στήν Παλαιά Διαθήκη ό Θεός όμιλεί μέ είκόνες καί σχήματα έγκόσμια, έπειδή διαλέγεται πρός Ίουδαlους, τών όποΙων ό νοϋς καί ή διάνοια ήσαν στραμμένα ατά γήϊνα καί αίσθητά . . . »

'Όπως βλέπετε, ώς γνήσιος 'Έλλην, δέχομαι τόν διά­λογον καf παραθέτω τάς άντιθέτους άντιλήψεις. Πι­στεύω, δτι μέ τήν λογικήν συζήτησιν θά καταλήξωμεν εiς συμπέρασμα κι' ό κ . Βασιλειάδης θά άποδεχθη τόν δι άλογον.

Κατ' άρχήν ό κ . Βασιλειάδης διαμαρτύρεται, πού οί κρίνοντες τήν Π.Δ. (κ ι ' όχι κατηγοροίιντες) Ισχυρίζο­νται δτι ό Θεός της Π .Δ. εΤναι «κατ' αύτούς σκληρός, πολεμοχαρής, τιμωρός, έκδικητικός, ζηλόφθονος».

Φfλτατε κ . Βασιλειάδη τάς άνωτέρω Ιδιότητας τοίι Έβραιοθεοίι της Π .Δ . δέν τάς λέγομεν έμείς, άλλά τά 'ίδια τά έργα τοίι Ίεχωβa καί αί δηλώσεις του. Εί'πομεν νά διαλεχθώμεν. Σaς μεταφέρω έδώ έδάφια άπό τήν Π .Δ . πού άποδεικνύουν, δτι οί «κατήγοροί» της δtν έχουν· &δικον, άλλά δίκαιον π.χ. στό «Δευτερονόμιον» (Θ, 1 03) ό Θεός έξολοθρεύει καf καταστρέφει έθνη (σκληρότης) άντίπαλα τοίι «περιουσfου λαοίι» (ρατσι­σμός):

«[ΚΕΦ. θΌ] ΑΚΟΥΕ, 'Ισραήλ · Σύ δια6αlνεις σήμερον τόν Ίορδάνην, διά νά είσέλθης νά κληρονομήσης f.θνη μεγαλύτερα καΙ ίσχυρότερά σου, πόλεις μεγάλας, καί τετειχισμένας lως τοϋ ούρανοϋ, 2 λαόν μέγαν καί ύψηλόν τό άνάστημα, υίούς τών Ά νακείμ, τούς όποΙους γνωρίζεις, καΙ ήκουσας, Πς δύναται νά σταθij f.μπροσθεν τών υίών τοϋ Ά νάκ; 3 Γνώρισαν λοιπόν σήμερο ν, δτι Κύριος ό

Θεός σου εlναι ό προπορευόμενος έμπροσθέν σου· εlναι πuρ καταναΜσκον· αύτός θέΛει έξο­Λοθρεύσει αύτούς, καί αύτός θέΛει καταστρέψει αύτούς άπ' έμπροσθέν σου· καί θέΛεις έκδιώξει αύτούς, καί ταχέως έξοΛοθρεύσει αύτούς, καθώς σοί εlπεν ό Κύριος».

Στούς «'Αριθμούς» (ΚΑ, 34-35), ό Έβραιοθεός της Π.Δ. παραδίδει λαούς στόν Μωϋσην, διά νά τούς πατάξη έξ όλοκλήροu καΙ vά μή μεlνη οϋτε εΤς καΙ νά κυριεύσουν οΙ ' Εβραίοι τήν γην έκείνων τών λαών:

«πρός μάχην είς Έδρεί. 34 Καf εlπε Κύριος πρός τόν Μωϋσijν, Μή φο6ηθής αύτόν· διότι είς τάς χείρας σου παρέδωκα αύτόν, καf πάντα τόν Λαόν αύτοu, καί τήν γijν αύτοίJ· καf θέΛεις κάμει είς αύτόν, ώς έκαμες είς τόν Σηώ ν ΒασιΛέα τών Άμορραfων, τόν κατοικοϋντα έν Έσε6ών. 35 Καί έπάταξαν αύτόν, καί τούς υίούς αύτοu, καf πάντα τόν Λαόν αύτοu, έωσοίJ δέν έναπεΛείφθη είς αύτόν ούδέν· καf κατεκυρίεσαν τήν γijν αύτοϋ».

Στόν «Σοφονίαν» (Α,1 -3) διαβάζομεν τά άκόλοuθα, πού δηλώνει ό Κύριος καί τά όποία &ν δέν εΤναι σκλη­ρά τί εΤνα ι ; ' Ιδού τό κείμενον:

«Ο Λ ΟΓΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡ/Ο Υ, Ο ΓΕΝΟΜΕΝΟΣ ΠΡΟΣ ΣΟΦΟΝΙΑΝ ΤΟΝ Υ/ΟΝ ΤΟΥ ΧΟ ΥΣΕΙ, Υ/ΟΥ ΤΟΥ ΓΕΔΑΔΙΟ Υ, Υ/ΟΥ ΤΟ Υ ΑΜΑΡΙΟΥ, Υ/Ο Υ ΤΟΥ ΙΖΚΙΟΥ, ΕΝ ΤΑ/Σ ΗΜΕΡΑΙΣ /ΩΣ/Ο Υ, Υ/ΟΥ ΤΟ Υ ΑΜΩΝ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΤΟΥ !ΟΥ ΔΑ. 2. ΘέΛω άφανfσει παντεΛώς τά πάντα άπό προσώπου τijς γijς, Λέγει Κύριος. 3. ΘέΛω άφανίσει aνθρωπον καί κτήνος θέΛω άφανίσει τά πετεινά τοίJ ούρανοu, καf τούς ίχθύας τijς θαλάσσης, καί τά προσκόμματα μετά τών άσε6ών· καf θέΛω έξοΛοθρεύσει τόν aνθρω­πον άπό προσώπου τijς γijς, Λέγει Κύριος».

'Αλήθεια πώς πρέπει νά χαρακτηρισθfj έκείνος, πού θά έξολοθρεύση άνθρώπους, κτήνη, πετεινά, μέχρι καί τούς ίχθύας (όρθόν ίχθϋς) τfjς θαλάσσης. Πώς νά όνο­μάσωμεν τόν Θεόν πού άπειλεί νά «άφανiσει παν­τελώς τά πάντα άπό προσώπου τfjς γfjς;». Θά μας άπαντήση ό κ. Βασιλειάδης, καθώς καΙ θά μας πληρο­φορήση, έάν ό Χριστός εΤπε ποτέ τέτοια πράγματα;

Στόν «Ζαχαρiα» (Θ, 1 3) ό Έβραιοθεός χρησιμοποιεί βέλη, έναντiον τών 'Ελλήνων καί έξεγεiρει τά τέκνα τfjς Σιών νά πολεμήσουν κατά τών τέκνων τfjς 'Ελλάδος:

« Ίούδαν δι ' έμαυτ6ν ώς τάξιν ίσχυράν ένέτεινα τ6ν 'Εφραίμ καf έξήyειρα τά τέκνα σου, Σιών, κατά τών τέκνων σου 'Ελλάς καf σέ έκαμον ώς ρομφαfαν μαχητού. Κα! δ Κύριος Θέλει φανfj έπ' αύτούς καf τ6 Βέλος αύτοϋ Θέλει έξέλθει ώς άστραπή».

'Εδώ ό Ίεχωβα διακηρύσσει άστειότητας. "Αν εΤναι δυνατόν οί κτηνοτρόφοι τfjς έρήμου νά πολεμήσουν έναντίον τών κοσμοκρατόρων ' Ελλήνων.

Στόν «Ίησοϋ τοϋ Ναυfj» ό Ίεχωβα παρέδωσε aρχο­ντας καΙ λαούς είς χείρας τών ' Εβραίων, διά νά τούς σφάξουν συμφώνως πρός τάς όδηγiας του, ωστε νά μή άφεθfj ύπόλοιπόν των! Λεπτομερώς τό θεόπνεu­στον ( ! ) κείμενον περιγράφει τήν έξολόθρευσιν «πασών τών ψυχών . . . έν στ6ματι μαχαfρας».

Διαβάσατε τό κείμενον:

«δ Ίησοϋς τήν Μακκηδά, καf έπάταξεν έν στ6-ματι μαχαίρας αύτήν, καf τ6ν Βασιλέα αύτfjς έξωλ6Θρευσεν αύτούς, καf πάσας τάς ψυχάς τάς έ ν αύτfί· δέν άφfjκεν ύπ6λοιπον· καf έκαμεν είς τ6ν Βασιλέα τfjς Μακκηδά, καθώς έκαμεν είς τ6ν Βασιλέα τfjς 'Ιεριχώ. 29 Κα! διέΒη δ Ίησοϋς, καί πάς δ 'Ισραήλ μετ' αύτοϋ, έκ Μακκηδά είς ΛιΒνά, καf έπολέμει τήν ΛιΒνά. 30 Κα! παρέδωκεν

δ Κύριος καf αύτήν καf τόν Βασιλέα αύτijς είς τήν χείρα τοϋ 'Ισραήλ · καΙ έπάταξεν έν στόματι μαχαίρας αύτήν, καf πάσας τάς ψυχάς τάς έν αύτfj · δέν άφijκεν έν αύτfj ύπόλοιπον· καf έκαμεν είς ' τόν Βασιλέα αύτijς, καΘώς έκαμε ν είς τόν Βασιλέα τfjς 'Ιεριχώ. 31 Καί διέΒη δ Ίησοϋς, καf πάς δ 'Ισραήλ μετ' αύτοϋ, έκ ΛιΒνά είς Λαχείς, καf έστρατοπέδευσε κατέναντι αύτijς, καί έπο­λέμει αύτήν. 32 Κα! παρέδωκεν δ Κύριος τήν Λαχεfς είς τήν χεlρα τοϋ 'Ισραήλ, καf έκυρfεuσεν αύτήν τήν δεuτέραν ήμέραν, καΙ έπάταξεν έν στόματι μαχαίρας αύτήν, καί πάσας τάς ψυχάς τάς έν αύτfj, κατά πάντα δσα έκαμεν είς τήν ΛιΒνά. 33 Τότε άνέΒη Ώράμ δ Βασιλεύς τfjς Γεζέρ διά νά ΒοηΘήσπ τήν Λ αχεfς καΙ δ Ίησοϋς έπά­ταξεν αύτόν καΙ τόν λαόν αύτοϋ, έωσοϋ δέν άφijκεν είς αύτόν ύπ6λοιπον».

Στό 'ίδιο θεόπνεuστον βιβλίον (Ζ, 24-26) διαβάζομεν πώς έπαυσε «δ Κύριος άπό έξάψεως τοϋ Θυμοϋ αύτοϋ» (το aν θυμώνη ό Θεός εΤναι aλλο ζήτημα ό ' Ιεχωβά πάντως όργiζεται συνεχώς π.χ. «Ζαχαρiας» Α, 1 -3) μετά άπό λεηλασίας καί λ ιθοβολισμούς:

«24. Τότε δ Ίησοϋς, καΙ πάς δ 'Ισραήλ μετ' αύτοϋ, έπΙασαν τ6ν Άχάν τόν υίόν τοϋ Ζερά, καί τ6 άρyύριον, καΙ τήν στολήν, καf τ6 έλασμα τοϋ χρυσοϋ, καΙ τούς υίούς αύτοϋ, καί τάς Θυγατέ­ρας αύτοϋ, καf τούς Βόας αύτοϋ, καΙ τούς δ νους αύτοϋ, καΙ τά πρόΒατα αύτοϋ, καΙ τήν σκηνήν αύτοϋ, καΙ πάντα δσα ε!χε, καf έφεραν αύτούς είς τήν κοιλάδα Άχώρ. 25 Κα! ε!πεν δ Ίησοϋς, Διά τί κατετάραξας ήμάς; δ Κύριος Θέλει σέ κα­ταταράξει τήν ήμέραν ταύτην. Κα! πάς δ Ίσραήlι έ1ιιΘοΒ61ιησαν αύτόν μέ lι!Θους, καΙ κατέκαυσαν αύτούς έν πυρ� καf έ1ιιΘοΒ61ιησαν αύτούς μέ

ΜΘους. 26 Καf fστησαν έπ' αύτόν σωρόν ΜΘων μέγαν, δστις μένει tως τijς σήμερον· οϋτως fπαυ­σεν ό Κύριος άπό τijς έξάψεως τού Θυμού αύτού· διά τούτο καΛείται τό ό νομα τού τόπου έκεfνου, ΚοιΛάς Άχώρ, lως τijς ήμέρας ταύτης».

Τά έγκλήματα δμως τοϊι ' Ιεχωβά συνεχίζονται μέ άπεχθές μίσος. Φόνοι, σφαγαί, έξολοθρεύσεις, λαφυ­ραγωγίαι, άπαγχονισμοί κ .τ.λ. συμφώνως πρός τάς όδηγίας τοϊι Έβραιοθεοϊι, τόν όποίον κατά τόν κ . Βασι­λειάδη κατηγοροϊιν ώς πολεμοχαρη καί σκληρόν! Παρακαλώ νά μελετήσετε προσεκτικώς τό θεόπνευ­στον κείμενον («Ίησοϊις τοϊι Ναυιϊ» Η, 24-29) .

«24 Καf άφού ό 'ΙσραήΛ έτεΛείωσε φονεύων πάντας τούς κατοίκους τijς Γαf έν τfj πεδιάδι έν τfj έρήμψ, δπου κατεδfωκον αύτούς, καf lπεσον πάντες έν στόματι μαχαfρας, έωσού έξωΛοΘρεύ­Θησαν, έπέστρεψε πδς ό 'ΙσραήΛ είς τήν Γαf, καί έπάταξαν αύτήν έν στόματι μαχαfρας. 25 Καf πάντες οί πεσόντες έν τfj ήμέρ<;Χ έκεfν,η, δνδρες τε καf γυναίκες, ήσαν δώδεκα χιΛιάδες, πάντες οί δνΘρωποι τijς Γαf. 26 Καf δέν fσυρεν ό 'Ιησούς όπfσω τήν χείρα αύτού, τήν όποίαν έξέτεινε μέ τήν Λόγχην, fωσού έξωΛόΘρευσε πάντας τούς κατοfκους τijς Γαf. 27 Μόνον τά κτήνη, καί τά Λάφυρα τijς πόΛεως έκεfνης, fΛαφυραγώγησεν ό 'ΙσραήΛ είς έαυτόν, κατά τόν Λόγον τού Κυρίου, τόν όποίον προσέταξεν είς τόν Ίησούν. 28 Καf κατέκαυσεν ό 'Ιησούς τήν Γαf, καf κατέστησεν αύτήν σωρόν παντοτεινόν άοfκητον, lως τijς ήμέρας ταύτης. 29 Τόν δέ ΒασιΛέα τijς Γαf έκρέ­μασεν έπf ξύΛου lως έσπέρας- καί ώς lδυσεν ό ijΛιος, προσέταξεν ό 'Ιησούς καί κατε8f8ασαν τό πτώμα αύτού άπό τού ξύΛου, καf fρριψαν αύτό είς τήν εϊσοδον τijς πύΛης τijς πόλεως, καί

δψωσαν έπ' αύτοϋ σωρόν λ!Θων μέyαν, δστις μένει lως τijς σήμερο ν».

Ό κ. Βασιλειάδης διατί διαμαρτύρεται, πού άποκα­λοϊιν τόν Ίεχωβa ζηλόφθονον, άφοϊι ό Έβραιοθεός τό λέγει : «έyώ yάρ είμί Κύριος ό Θεός σου, Θεός ζηλωτής» ( «'Έξοδος» Κ, 3-5) κ ι ' οχι μόνον μία φοράν, άλλά πολλάς.

Ή ζηλοφθονία τοϊι Ίεχωβδ άποδεικνύεται άκόμη καΙ άπό τήν έντολή του:

<<2 Θέλετε καταστρέψει πάντας τούς τόπους, δπου τά f.Θνη, τά όποία Θέλετε κυριεύσει, έJιά­τρευον τούς Θεούς αύτών, έπf τά ύψηJιά όρη, καf έπf τούς Λόφους, καΙ ύποκάτω παντός δένδρου δασέος. 3 Καί Θέλετε κατεδαφίσει τούς Βωμούς αύτών, καf συντρίψει τάς στήJιας αύτών, καΙ κατακαύσει έν πυρ! τά aJιση αύτών, καί κατα­κόψει τά εϊδωJια τών Θεώ ν αύτών, καί έξαJιείψει τά όνόματα αύτών έκ τοϋ τόπου έκείνου».

Στό «Δευτερονόμιον» (Κ , 1 0-1 7) ό Ίεχωβa, πού ύπερ­ασπiζεται ό κ. Βασιλειάδης, καθοδηγεί τούς 'Εβραίους πώς νά συμπεριφέρωνται, πρός γειτονικός των πόλεις, τάς όποΙας διατάσσει η νά τάς ύποδουλώσουν η νά τάς καταστρέψουν φονεύοντες όλους τούς κατοίκους, άκόμη καί τά ζώα. Έν συνεχείι;χ οί 'Εβραίοι <<Θά τρώ­γουν τά Λάφυρα», τά όποία τούς έδωσε ό Κύριος ό Θεός τους! ' Ιδού:

«10 'Όταν πJιησιάσης είς πόλιν διά νά έκποJιεμή­σης αύτήν, τότε κάJιεσον αύτήν είς είρήνην· 1 1 καΙ έάν σοf άποκριΘij είρηνικά, καΙ άνοΙξη είς σέ, τότε πaς ό Λαός ό εύρισκόμενος έν αύτfj Θέλει yεfνει ύποτεJιής είς σέ, καΙ Θέλει σέ δουλεύει· 12 έάν δμως δέν κάμη είρήνην μετά σοϋ, άΛΛά σέ ποJιεμήση, τότε Θέλεις πολιορκήσει αύτήν· 13 καΙ άφοϋ Κύριος ό Θεός σου παραδώση αύτήν είς τάς χείρας σου, Θέλεις πατάξει πάντα τά άρσε-

νικά αύτijς έν στ6ματι μαχαίρας 14 τάς δέ γυ­ναίκαςι καf τά 6ρέφηι καi τά κτήνη1 καf πάντα δσα εύρfσκονται έν τfί π6Λειι πάντα τά Λ άφυρα αύτfίςι θέλεις Λάθει είς σεαυτ6ν· καf θέλεις τρώ­γει τά Λάφυρα τών έχθρών σουι δσα Κύριος ό Θε6ς σου lδωκεν είς σέ. 15 Οϋτω θέλεις κάμει είς πάσας τάς π6Λεις τάς πολύ μακράν άπ6 σου1 αlτινες δέν εlναι έκ τών π6Λεων τών έθνών τού­των· 16 έκ τών π6Λεων δμως τών Λαών τούτων1 τάς δποfας Κύριος ό Θε6ς σου δfδει είς σέ κλη­ρονομfανι δέν θέλεις άφήσει ζών ούδέν lχον πνοήν· 17 άλλά θέλεις έζολοθρεύσει αύτούς κα­τακράτος1 τούς Χενταfουςι καf τούς Άμορραlουςι τούς Χαναναlουςι καΙ τούς Φερεζαfουςι τούς Εύαlουςι καΙ τούς Ίε6ουσαlουςι καθώς προσέτα­ζεν είς σέ Κύριος ό Θε6ς σου».

Τώρα τΙ νό σχολιόσω; Δέν λέγω κότι, μήπως «ό aντίχριστος διόβολος έσκότισε τόν νοίιν μου» aλλό περιμένω τήν aπόντησι τοίι κ . Βασιλειόδη σχετικώς μέ τήν έπιθυμία τοίι ' Ιεχωβά νό aφανίση τό έθνη καf νό δώση τήν γην των στούς 'Εβραίους: « Ά φοϋ κύριος ό Θε6ς σου άφαvlση τά lθνη τώv δποίων τήν γijν δίδει είς σέ Κύριος ό Θε6ς σου» (ένθ. aνωτ. ΙΘ1 1 ) . Αύτός ό Κύριος της Π.Δ. πού aφανίζει έθνη καΙ άρπόζει τήν γην των έχει κόποια, έστω τήν παραμικρόν σχέσιν μέ τόν Κύριον της Καινης Διαθήκης; Ό κ. Βασιλειόδης ύποστηρlζει δτι εΤναι ό ϊδιος! Άπ' δτι δμως ολοι γνω­ρίζομεν ό Χριστός ούδένα &τομον έσφαξεν, οϋτε έπε­δίωξε τόν φόνον λαών.

Ό 'Ιεχωβά όχι μόνον εΤναι έκδικητικός, άλλό παρα­κ ινεί καf τούς 'Εβραίους νό εΤναι έκδικητικοί καΙ τούς ζητεί νό σφόζουν γυναίκας καί παιδιό πού θηλόζουν! ! καί πρόβατα καί όνους κ .τ.λ. Στό θεόπνεuστον βιβλίον (γραφέν κατό κ. Βασιλειόδην ύπό τοίι Άγfου Πνεύμα­τος) «Σαμουήλ Κ» IE', 2-3) διαβόζομεν τό έξης φρικώδη:

«2. Οϋτω λέγει δ Κύριος τών δυνάμεων· Θέλω έκδικήσει δσα lκαμεν δ Άμαλήκ είς τόν 'Ισραήλ, δτι άντεστάθη είς αύτόν έν τfί δδψ δτε άνέ8αι­νεν έξ Αίγύπτου · 3 ϋπαγε τώρα καί πάταξαν τόν Άμαλήκ, καf έξολόθρευσον πάν δ, τι lχει, καf μή φεισθεfς αύτούς άλλά Θανάτωσαν καf aνδρα καf γυναίκα, καf παιδίον καf Θηλάζον, καf 8οϋν καf πρόΒατον, καf κάμηλον καf 6νο ν».

υοσον άφορά διό τόν παρόλογον «ρατσισμόν» τοϊι ' Ιεχωβά, πού θέλει τούς 'Εβραίους λαόν aγιον ( ! ) ύπερόνω δλων τών 'Εθνών, διότι τούς έδιόλεξε καf εΤναι 6 έκλεκτός του λαός, στό «Δευτερονόμιον» ( ΙΔ, 2) διαβόζομεν:

«2 Διότι λαός aγιος εlσαι είς Κύριον τόν Θεόν σύ· καf σέ lκλεξεν δ Κύριος διά νά ήσαι είς αύτόν λαός έκλεκτός, παρά πάντα τά lθνη τά έπf τής γής».

Καf άλλοϊι 6 ' Ιεχωβά άνακηρύσσει τούς Έβραfους «λαόν περιούσιον πρός πάντα τά lθνη, δσα έπf προ­σώπφ τής γής» («Δευτερονόμιον» Ζ, 6 ) . Περιούσιος λαός παρό πόντα τό έθνη σημαίνει ρατσισμός η όχι; καf καλώς οί 'Έλληνες νό καυχώνται δτι ύπερέχουν τών aλλων, διότι έδημιούργησαν Αυτοκρατορίας­Κοσμοκρατορίας καί τόν άνθρώπινον πολιτισμόν, άλλό όχι νό καυχώνται οί 'Εβραίοι, πού έπf χιλιετίας Γ]σαν δοϊιλοι, μέχρι χθές.

Ό έγκληματίας Ίεχωβa άνακοινώνει μόλιστα στούς Έβραiους, δτι θό έξολοθρεύση τό έθνη όλίγον κατ' όλί­γον καί όχι δλα μαζί, διό νό μή έρημωθη ή γη! 'Ολίγους, όλiγους θό παραδίδη τούς λαούς στούς 'Εβραίους κ ι ' αύτοf θό τούς έξολοθρεύσουν! ! Καf μετό 6 κ . Βασιλει­όδης μaς λέγει, δτι ό Ίεχωβa δέν εΤναι σκληρός έγκλη­ματίας. ' Ιδού τό κείμενον («Δευτερονόμιον» Ζ):

«Καf καταναλώσει Κύριος ό Θεός σου τά lθνη ταύτα άπό προσώπου σου κατά μικρόν μικρόν·

ού δυνήση έξαναΛώσαι αύτούς τό τάχος, /να μή yένηται ή γfj lρημος καf π Ληθυνθfj έπf σέ τά θηρfα τά άγρια, καf παραδώσει αύτούς Κύριος ό Θεός σου είς τάς χείρας σου καf άποΛεfς αύτούς άπωΛεfςχ μεγάΛη, lως άν έξοΛοθρεύσητε αύτούς. καf παραδώσει τούς ΒασιΛείς αύτών είς τάς χείρας ύμών, καf άποΛείται τό 6νομα αύτών έκ τοΟ τόπου tκεfνου · ούκ άντιστήσεται ούδεfς κατά πρόσωπόν σου, lως άν έξοΛοθρεύσης αύτούς».

Σ τόν «Ήσαίαν» (Ξ, 1 2) ό ' Ι εχωβά άποφασlζει δτι δσα έθνη καΙ δσοι βασιλείς δέν ύπηρετήσοuν ώς δοίιλοι τούς Έβραlοuς θά χαθοίιν καΙ τά έθνη θά έρημωθοίιν:

«τά yάρ lθνη καf οί ΒασιΛείς ο1τινες ού δουΛεύ­σουσι σοί άποΛοΟνται καf τά lθνη έρημfςχ tρη­μωθήσεται».

Ό Έβραιοθεός ίδιαιτέρως μισεί τούς Κρητας! («Σο-φονiας» 8,5,6) τούς όποlοuς άπειλεί μέ έξαφάνισιν:

«Ούαf οί κατοικοΟντες τό σχοfνισμα τfjς θαΛάσ­σης, πάροικοι Κρητών· Λόγος Κυρfου tφ' ύμάς1 Χανάαν yfj άΛΛοφύΛων καί άποΛώ ύμδς έκ κατοικfας».

ΚαΙ έπl πλέον ό έβραιοθεός άποφασίζει :

«καf lσται Κρήτη νομή ποψνfων καf μάνδρα προ­Βάτων»!!!

ΚαΙ στόν « ' Ιεζεκ ιήλ» (ΚΕ, 1 6,1 7) ό Θεός τών Έβραiων άποφασiζει νά σκοτώση ό ί'διος τούς Κρητας:

ιιΤάδε Λέγει Κύριος ίδού t yώ tκτεfνω τήν χείρα μου tπί τούς άΛΛοφύΛους καf εξοΛοθρεύσω Κρfjτας καf άποΛώ τούς καταΛοfπους τούς κα­τοικούντας τήν παραΜαν καf ποιήσω έν αύτοίς εκδικήσεις μεyάΛας . . . »

Παρακάτω (« ' Ιεζεκιήλ» Λ, 5, 1 4, 1 7) προλέγει δτι οί

Κρητες ψαχαίρ<;Χ πεσοϋνται» καί θά καταστρέψη τάς Έλληνικάς πόλεις Ήλιούπολι, Διόσπολι κ.τ.λ.» .

Ό ' Ιεχωβά καΙ ό Χριστός τί κοινόν έχουν; Δέν βλέπω. Ό Χριστός ούδέποτε έσφαξεν, ούδέποτε έξω­λόθρευσε λαούς, ούδέποτε έλαφυραγώγησε, ούδέποτε έσκότωσε παιδάκ ια, ούδέποτε έζήτησε καταστροφή πόλεων, ούδέποτε έξήγειρε τά τέκνα της Σιών έπί των τέκνων της 'Ελλάδος, ούδέποτε ήγήθη μαχων ύπέρ των 'Εβραίων, ούδέποτε έλιθοβόλησε όρχοντας, ούδέ­ποτε έπυρπόλησε πόλεις, ούδέποτε ήπείλει νά άφανl­ση τόν όνθρωπον καΙ τά ζωα, ούδέποτε έζήτησε ύπο­δούλωσιν άνθρώπων, ούδέποτε παρέδωσε γυναίκας καί βρέφη ώς λάφυρα στούς ' Ιουδαίους, ούδέποτε διέ­ταξε νά θανατώσουν παιδιά, ούδέποτε άπεκάλεσε τούς 'Εβραίους λαόν &γιον, ούδέποτε ήθέλησε τήν θανάτωσιν των Κρητων, ούδέποτε έζήτησε νά ύποδου­λωθοϋν τά έθνη στούς 'Εβραίους, όλλως νά χαθοϋν, ούδέποτε άπεφάσισε τήν σταδιακήν έξολόθρεuσιν των έθνων, ούδέποτε έδlδαξε τήν έκδlκησιν.

Στούς «Ψαλμούς» (ΞΗ, 23) πού μερικοί σκοτισμένοι άπό τόν διάβολον κατηγόρησαν βλέπετε νά βάφωνται οί πόδες των 'Εβραίων στό αΤμα καΙ νά τό γλείφουν οί σκύλοι μέ τήν γλωσσαν των:

«διά νά 8αφij ό ποDι; σου έν τij) α1ματι τών έχ­Θρών σου καΙ ή γΛώσσα τών κυνών σου έξ αύτών»!

Διαμαρτύρεται ό κ. Βασιλειάδης δτι οί αίρετικοi, οί Χιτλερικοί, οί νεοπαγανισταl κατηγοροϋν τόν ' Ιεχωβά ώς πολεμοχαρη. Μά δέν έδιάβασε ό Χριστιανός τήν Π.Δ. ; Είς δλους τούς πολέμους των 'Εβραίων ό ' Ιεχωβά εΤναι παρών π.χ. «ΉσαΊας» ( ΙΘ, 1 -4), «'Αριθμοί» ( Ι Γ , 6-9) καί πρό παντός στόν Δαυίδ, τόν όποίον ό Κύριος <<έσωσε πανταχού, δπου έπορεύετο» («Χρονικά Α» ΙΗ, 1 -6). Στόν «Ίησοϋ τοϋ Ναυη» ( 1 , 8-1 3 ) δ ιό νά νικήσουν οί

'Εβραίοι ό 'Ήλιος έστάθη καΙ ή Σελήνη έσταμάτησε! διά «νά κατακόψουν έν μαχαfρφ> oi υίοl τοϋ ' Ισραήλ δσους τούς παρέδωσε ό Κύριος, τόν όποίον οί ναζισταl, άπό άντισημιτισμό κατηγοροϋν ώς σκληρόν καΙ πολεμο­χαρη :

«8 Καf ε!πε Κύριος πρός τόν Ίησοϋν, Μή φο6ηθής αύτούς διότι παρέδωκα αύτούς είς τήν χείρα σου δέν ΘέΛει σταθή έμπροσθέν σου ούδείς έξ αύτων. τΗ/ιθε Λοιπόν έπ' αύτούς ό Ίησοϋς έξ­αfφνης, άνα6άς άπό Γα/ι yά/ιων δι ' δ/ιης νυκτός. 10 Καf κατετρόπωσεν αύτούς ό Κύριος έμπρο­σθεν τοϋ 'ΙσραήΛ, καί έπάταξαν αύτούς έν σφα­γfj μεyά?ιπ έν ΓαΒαων, καf κατεδίωξαν αύτούς είς τήν όδόν τήν άνα6αfνουσαν πρός Βαίθ-ώρών, καί κατέκοπτον αύτούς lως Άζηκά καί lως Μακκηδά. 1 1 Καf έ νω, φεύγοντες άπ' έμπροσθεν τοϋ 'ΙσραήΛ, ήσαν έν τfj κατα6άσει τής Βαfθ­ώρών, ό Κύριος έρριψεν έκ τοϋ ούρανοϋ κατ' αύτων Λίθους μεγάΛους lως Άζηκά, καf άπέθα­νον· περισσότεροι ήσαν οί άποθανόντες έκ των Λίθων τής χαlιάζης, παρ ' δσους ο/ υΙοί 'ΙσραήΛ κατέκοψαν έν μαχαίρςχ. 12 Τότε έ/ιάlιησεν ό Ίησοϋς πρός τόν Κύριον, καθ' ήν ήμέραν ό Κύριος παρέδωκε τούς Άμορραfους έμπροσθεν των υfων 'ΙσραήΛ, καί ε!πεν ένώπιον τοϋ 'ΙσραήΛ, Στήθι, i]Λιε, έπf τήν Γα6αών, καf σύ σεΛήνη, έπί τήν φάραyyα Αία/ιών. 13 Καf ό i]Ιιιος έστάθη, καf ή σεΛήνη έμεινεν, έωσοϋ ό Λαός έκδικήθη τούς έχθρούς αύτοϋ. Δέν εlναι τοϋτο yεyραμμένον έν τψ 6ι6Μψ τοϋ Ίασήρ;».

Είλικρινως εΤμαι περlεργος ό κ . Βασιλειάδης άγνοεί αίιτά τά κείμενα; καί έκατοντάδας όλλα; πού έπιβεβαι­οϋν, δτι οί χαρακτηρισμοί τοϋ 'Ιεχωβά ώς σκληροϋ, πολεμοχαροϋς, τιμωροϋ, έκδικητικοϋ εΤναι χαρακτηρι-

σμοί έπιεικέστατοι . Δέν έμαθε ό κ. Βασιλειάδης διά την σφαγήν τών νηπίων τών Αίγυπτίων, ύπό τοϋ 'Αγγέλου άπεσταλμένου τοϋ Θεοϋ; . . . Μάλιστα στήν σφαγήν τών λαών ό αΙμοχαρής 'Ιεχωβά είναι άπαιτητικός. υΟλοι πρέ­πει νά σφαγοϋν, άκόμη καί τά κτήνη . Ή δέ πόλις πού θά κυριευθη πρέπει νά πυρποληθη όλοκληρωτικώς, ί6στε νά μείνη έρείπιον διά πάντα. Ναί τέτοια έγκλημα­τικά ζητεί ό 'Ιεχωβά κι' &ν δέν πιστεύετε διαβάσατέ τα στό «Δευτερονόμιον» ( ΙΓ' 1 5-1 6):

rr15 έξάπαντος ΘέΛεις πατάξει τούς κατοίκους τfjς πόΛεως έκεfνης έν στόματι μαχαfρας, έξοΛο­Θρεύων αύτήν, καΙ πάντας τούς έν αύτfj, καΙ τά κτήνη αύτfjς, έν στόματι μαχαlρας. 16 Καί ΘέΛεις συνάξω πάντα τά Λάφυρα αύτfjς έ ν μέσφ τfjς πΛατεlας αύτfjς, καΙ ΘέΛεις καύσει έν πυρί τήν πόΛιν, καί πάντα τά Λάφυρα αύτfjς όΛοκΛήρως, εΙς Κύριο ν τόν Θεόν σου · καί ΘέΛει εlσΘαι εΙς τόν αΙώνα έρεlπια · δέν ΘέΛει οlκοδομηθfj πΛέον».

'Ασφαλώς άξίζει θαυμασμοϋ έκείνο τό rrέξάπαντος ΘέΛεις πατάξει τούς κατοίκους τfjς πόΛεως έκεlνης έ ν στόματι μαχαlρας>>! τ ί άγριότης, τ ί βαρβαρότης! καί μάλιστα θεόπνευστος, πού διαλαλεί δτι ( ένθ. άνωτ. ΛΒ, 42):

rr42 ΘέΛω μεθύσει τά ΒέΛη μου άπ6 αϊματος, καί ή μάχαιρά μου ΘέΛει καταφάγει κρέατα. Ά πό τοΟ αί'ματος τών πεφονευμένων καί των αΙχμα­Λώτω ν, άπό τfjς κεφαΛfjς των άρχόντων των έχθρών».

Δέν ε'ίμεθα έμείς πού χαρακτηρίζομεν τόν ' Ιεχωβά έγκληματία . Είναι ό ϊδιος, πού σχεδιάζει καί έκτελεί είδεχθη έγκλήματα . Θά διέλθω λέγει ό Έβραιοθεός στόν Μωϋσfiν, άπό τήν χώραν τών Αίγυπτίων καί θά σκοτώσω κάθε πρωτότοκον στήν χώραν αύτήν άπό &νθρωπον μέχρι ζώον. rrΠοιήσω έκδlκησιν» δηλώνει ό

μή έκδικητικός Θεός. Διά νά μή μπερδευθη δμως καί φονεύση 'Εβραίους, πού άκόμη εύρίσκοντο στήν Αϊγυ­πτον είδοποίησε τόν Μωϋσfϊν κ ι ' αύτός τήν Έβραϊκήν γερουσίαν νά βάψουν μέ αΤμα προβάτου τάς θύρας τών 'Εβραϊκών οίκιών, &στε ό σφαγεύς 'Άγγελος νά ίδfϊ τό αΤμα καί νά προχωρήση παρακάτω, διά σφαγήν.

Τό μεσονύκτιον (όγνωστον ποίας χρονολογίας) ό αίμοσταγής Έβραιοθεός κατέσφαξε δλα τά πρωτότο­κα τών Αίγυπτίων, άπό τό παιδί τοϋ Φαραώ, μέχρι τό πρωτότοκον κάθε ζώου (αύτά γιατί ; ) . 'Έσφαξε τόσον πολλά παιδιά, ωστε καθώς γράφουν τά θεόπνευστα κείμενα έσηκώθη στήν Αϊγυπτον «κραυγή μεγάΛη». Τάς περιγραφάς τών δολοφονιών τοϋ αίμοδιψοϋς ' Ιεχωβά διαβάζομεν στήν «'Έξοδον» (IB, 1 2-1 6) :

«καf διεΛεύσομαι έν γfj Αίγύπτφ έν τfj νυκτf ταύτπ καf πατάζω πάν πρωτότοκο ν έ ν γfj Αίγύπτφ άπό άνΘρώπου tως κτήνους καί έν πάσι τοίς Θεοί<; των Αίγυπτίων ποιήσω τήν έκδί­κησιν· έγώ Κύριος. καf lσται τό αlμα ύμίν έ ν σημείφ, έπί των οίκιων, έν αίς ύμείς lστε έκεί, καΙ δψομαι τό αlμα καf σκεπάσω ύμάς, καί ούκ lσται έν ύμίν πΛηγij τοϋ έκτρι8ijναι, δταν παίω έ ν γij Αίγύπτω, ΛήψεσΘε δέ δέσμην ύσσώπου, καf Βάψαντος άπό τοϋ αί'ματος τοϋ παρά τήν Θύραν καΘfζετε τijς φΛιάς καί έπ' άμφοτέρων των σταΘμων άπό τοϋ αϊματος, ό lστι παρά τήν Θύραν· ύμείς δέ ούκ έζεΛεύσεσΘε tκαστος τήν Θύραν τοϋ οίκου αύτοϋ tως πρωf, καf παρεΛεύ­σεται Κύριος πατάζαι τούς Αίγυπτίους καf δψε­ται τό αlμα έπf τijς φΛιάς καf έπ' άμφοτέρων των σταΘμων, καί παρεΛεύσεται Κύριος τήν Θύραν καΙ ούκ άφήσει τόν όΛοΘρεύονται είσεΛ­Θείν είς τάς οίκlας ύμων πατάζαι. ΈγεννήΘη δέ μεσούσης τijς νυκτός καf Κύριος έπάταζε πάν πρωτότοκον έν γfj Αίγύπτφ άπό

πρωτοτόκου Φαραώ τοΟ καΘημένου έπf τοΟ Θρόνου lως πρωτοτόκου τfjς αίχμαλωτίδος τfjς έν τφ λάκκcρ καί lως πρωτοτόκου παντός κτή­νους. καί άναστάς Φαραώ νυκτός καf οί Θερά­ποντες αύτοΟ καί πάντες οί Αίyύπτιοι καf έyεν­νήΘη κραυγή μεγάλη έν πάσπ yf7 Αίyύπτcρ · ού yάρ ήν οίκία, έν ή ούκ ήν έν αύτή τεΘνηκώς, καί έκάλεσε Φαραώ Μωϋσfjν καf Άαρων νυκτός καf εlπεν αύτοίς άνάστησε καf έξέλΘετε έκ τοΟ λαοΟ μου καί ύμείς καί οί υίοf 'Ισραήλ · 6αδfζετε καf λατρεύσατε Κυρfcρ τφ Θεiρ ύμων, καΘά λέγετε -».

Στό «Δευτερονόμιον» ό Έβραιοθεός πολεμεί ό 'ίδιος, παροτρύνει είς πόλεμον, βοηθεί τούς 'Εβραίους στήν έξόντωσιν λαών π.χ . : «Κύριος ό Θεός σου, όστις προ­πορεύεται lμπροσΘέν σας αύτός Θέλει πολεμήσει ύπέρ ύμων» (ένθ. άνωτ. Α, 30) καί μετά ό κ . Βασιλειάδης δια­μαρτύρεται, πού άποκαλοϋν τόν ' Ιεχωβά πολεμοχαρή, πού έν πάσn περιπτώσει εΤναι τό όλιγώτερον, τό όποίον έμείς τοϋ προσάπτομεν.

Στήν «'Έξοδον» (ΚΓ, 20-23) πληροφορούμεθα, δτι ό ' Ιεχωβά διακηρύσσει πρός τούς 'Εβραίους, δτι εΤναι έχθρός τών έχθρών του καί ένάντιος τών έναντίον των. Στέλλει μάλιστα 'Άγγελον, διά νά φυλάττη τούς 'Εβραίους καί καταλήγει, δτι θά έξολοθρεύση τούς λαούς, πού όνομάζει :

«20 ΙΔΟ Υ, έyώ άποστέλλω ayyελον lμπροσΘέν σου, διά νά σέ φυλάττη έν τή άδω, καί νά σέ φέρη είς τόν τόπον τόν όποίον προητοfμασα· 21 φο6ο0 αύτόν, καί ύπάκουε είς τήν φωνήν αύτοΟ· μή παρορyfσης αύτόν· διότι δέν Θέλει συγχωρή­σει τάς παραΒάσεις σας έπειδή τό όνομά μου εlναι έν αύτφ. 22 Έάν όμως προσέχης νά ύπα­κούης είς τήν φωνήν αύτοΟ, καί πράττης πάντα όσα λέyω, τότε έyώ Θέλω εlσΘαι έχΘρός των

έχθρώv σου, καf έvαvτfος τώv έvαvτfωv σου. 23 Διότι ό ayyελός μου Θέλει προπορεύεσθαι fμ­προσθέv σου, καf Θέλει σέ είσαyάyει είς τούς Άμορραίους, καf Χετταfους, καf Φερεζαfους, καί Χαvαvαfους, Εύαίους, καf Ίε6ουσαfους καf Θέλω έξολοθρεύσει αύτούς».

Ό 'Ιεχωβά νά ήτο πολίι όξίιθυμος; η οί 'Εβραίοι τόν έξενείιριζαν; διότι διαβάζομεν στό θεόπνευστον «Δευ­τερονόμιον» (ΚΘ, 26-28) :

«26 καί ύπijyov καf έλάτρευσαv aλλους Θεούς, καί προσεκύvησαv αύτούς, Θεούς τούς όποίους δέv ijξευροv, ούδέ fδωκεv είς αύτούς 27 διά τούτο έξήφθη ό Θυμός τού Κυρίου έvαvτfov τijς yijς έκεfvης, διά vά έπιφέρη έπ' αύτήv πάσας τάς κατάρας τάς yεyραμμέvας έv τώ 6ι6Μω τούτω · 28 καf έξερρίζωσεv αύτούς ό Κύριος άπό τijς yijς αύτώv μετά Θυμού, καί μετά όρyijς καf μετά με γάλης άyαvακτήσεως- καί fρριψε v αύτούς είς aλληv yijv, καθώς εlvαι τήv ήμέραv ταύτη ν».

Έξήφθη λοιπόν ό θυμός τοu Θεοu, ό όποίος συμπε­ριεφέρθη, μετά όργfjς καί μετά μεγάλης άγανακτήσεως.

Έρωτwμεν: ή μεγάλη άγανάκτησις, ή όργή κι ' ό θυμός τοu Κυρίου εΤναι ίστορικά γεγονότα; 'Ασφαλώς όχι. Μήπως εΤναι θεολογικά; Οuτε, διότι ό Θεός ώς ύπερφυ­σικόν καί ύπερβατικόν "Ον δέν θυμώνει, δέν οργίζεται, δέν άγανακτεί. Τότε τί εΤναι ; Άπλως παραμυθάκια.

'Όταν μάλιστα οργίζεται ό Κύριος «έν τfj όρyfj αύτού καf έv τψ Θυμψ αύτού» ( ένθ. άνωτ. ΚΘ 23-24) καταστρέφει πόλεις, δηλαδή ό Θεός δρα άπό θυμόν καί όργήν. Έδω ή ίστορία καί ή θεολογία σταματοuν καί παραπέμπουν, είς aλλον κλάδον έπιστήμης. Ή άγαθό­της τοu Έβραιοθεοu φαίνεται είς δλην της τήν έκτασιν στό «Δευτερονόμιον» (ΛΒ, 22-25, 41 ) δπου άπειλεί:

<<22 Διότι πDρ έξήφΘη έ ν τ(jJ Θυμψ μουι καf Θέλει έκκαυΘfj έως είς τά κατώτατα τοD aδουι Καί Θέλει καταφάγει τήν γfjν μετά τών γεννημάτων αύτfjςι καί Θέλει καταφλογfσει τά Θεμέλια τών όρέων. 23 Θέλω έπισωρεύσει έπ' αύτούς κακάι πάντα τά Βέλη μου Θέλω έκκενώσει έπ' αύτούς. 24 Θέλουσιν άναλωΘfj έκ τfjς πείνηςι καί κατα­φαγωΘfj μέ φλογώδεις νόσουςι καί μέ πικρόν όλεΘρον· Καf όδόντας Θηρίων Θέλω έξαποστείλει έπ' αύτούςι καί φαρμάκων τών έρπόντων έπf τfjς γfjς. 25 "ΕξωΘεν μάχαιραι καί έσωΘεν τρόμος Θέλει καταναλώσει τών τε νέον καί τήν παρΘέ­νονι τό Θηλάζον νήπιον καf τόν πολιόν γέροντα. 41 Έάν άκονfσω τήν άστραπηφόρον μάχαιpάν μουι καί έπιΒάλω τήν χείpά μου είς κρfσινι Θέλω κάμει έκδfκησιν είς τούς έχΘρούς μου».

Οί είδικοi ψυχίατροι, δταν διαβάζουν τέτοια κείμενα χαρακτηρίζουν τόν συγγραφέα, ώς καταληφθέντα άπό παραληρήματος καταστροφfϊς. Έκτός άπό μίσος ό ' Ιεχωβά αίσθάνεται καί άγάπην. Νά βεβαιώσωμεν τοίιτο, διά νά εϊμεθα είλικρινείς. "Αν ό ' Ιεχωβά σέ άγαπά έσώθης. Θά σοίι έξασφαλίση άγαθά, δπως όνοι, πρόβατα κ .τ.λ. ό.ν σέ μισfϊ άπωλέσθης π.χ. (Μαλαχίας Α,2-3) : «λέγει Κύριος, πλήν ήγάπησα τόν ΊακώΒι τόν δέ ΉσαD έμίσησα καί κατέστησα τά όρη αύτοD έρήμωσιν καf τήν κληρονομίαν αύτοD κατοικfαν έρημον». Ό 'Ιακώβ Γjτο αύτός πού έξηπάτησε τόν Ήσαίι. Διατί ό ' Ιεχωβά άγαπά τόν ' Ιακώβ καί μισεί τόν Ήσαίι μόνον οί Παλαιοδιαθηκολόγοι τό γνωρiζουν.

Μέ τήν συμπαράστασιν τοίι ' Ιεχωβά οί ' Ιουδαίοι έπυρπόλησαν τήν ' Ιεριχώ: <<καf κατέκαυσαν τήν πόλιν έν πυρί καί πάντα τα έν αύτ,fj» έλεηλάτησαν <<Τό χρυ­σfον καί τό άργύριον>> καί διεσώθη μόνον ή πόρνη Ραάβ μέ τούς συγγενείς της <<διότι έκρυψε τούς κατα­σκόπους>> τών 'Εβραίων ( «' ΙησοΟ τοΟ Ναυfϊ», Ζ, 24-25) .

Μετό τός σφαγός καi τός καταστροφός πόλεων οσοι έκ τών θuμότων διεσώζοντο Γjσαν ύποχρεωμένοι νό πληρώνουν φόρον στούς Έβραiοuς π .χ. («Βασιλέων !\» ΘΊ 20-21 ) :

<<20 Πάντα δέ τ6ν λα6 ν τ6ν έναπολειφθέντα έκ τών Άμορραfων, τών Χετταfων, τών Φερεζαίων, τών Εύαfων, καί τών Ίε6ουσαίων, οΤτινει; δέν ήσαν έκ τών υίών 'Ισραήλ, 21 άλλ ' έκ τών τέκνων έκεfνων τών έναπολειφθέντων έν τfj yfj, τούι; όποίουι; οί υίοί 'Ισραήλ δέν ήδυνήθησαν νά έξολοθρεύσωσιν, έπf τούτουι; ό Σολομών έπέ6α­λε φ6ρον f.ωι; τijι; ήμέραι; ταύτηι;».

'Οποιοσδήποτε ίστορικός, Χριστιανός η μή, διαβόση τήν Π.Δ. θό τήν άπορρίψη ώς βιβλίον τελείως άνιστό­ρητον καf άκόμη κόθε λογικός &νθρωπος θό άπορήση, άπό τό π ληθος τών γενεαλογιών, πού άνέγραψε ή ραββινική φαντασία π.χ. στό «Χρονικό /\» (Στ', 1 -30) διαβόζομεν:

«[ΚΕΦ τ'.} Οί υίοί τοϋ Λευf ήσαν , Γηρσών, ΚαάΘ καf Μεραρί. 2 Καί οί uίof τοϋ ΚαάΘ, 'Αμράμ, Ίσαάρ, καf Χε6ρών, καf Όζιήλ. 3 Καί οί υίοί τοϋ 'Αμράμ, 'Ααρών, καf Μωϋσijι;, καί ή Μαριάμ. Οί δέ υίοί τοϋ 'Α αρών, Ναδά6, καί Ά6ιούδ, 'Ελεάζαρ, καf '/Θάμαρ. 4 Ό 'Ελεάζαρ έ yέννησε τ6ν Φινεέι;, ό Φινεέι; έyέννησε τ6ν Ά6ισσονά,5 καί Ά6ισσονά έyέννησε τ6ν Βουκκί, καf Βουκκί έyέννησε τ6ν Όζί, 6 καί Όζί έ yέννησε τ6ν Ζεραfαν, καf Ζεραtαι; έyέννησε τών ΜεραϊώΘ, 7 Μεραϊώθ έyέννησε τ6ν Άμαρίαν, καf Άμαρίαι; έ yέννησε τ6ν Άχιτώ6, 8 καf Άχιτώ6 έyέννησε τ6ν Σαδώκ, καί Σαδώκ έyέννησε τ6ν Άχιμάαι;, 9 καf Άχιμά­αι; έyέννησε τ6ν Άζαρfαν, καf Άζαρfαι; έyέννη­σεν τ6ν Ίωανάν, 10 καί Ίωανάν έγέννησε τ6ν Άζαρfαν, (ούτοι; εlναι ό ίεpατεύσαι; έν τψ ναψ,

τ6ν όοίον ώκοδ6μησεν ό Σολομών έν 'Ιερουσα­λήμ) 1 1 καί 'Αζαρίας έyέννησε τ6ν Άμαμίαν, καf Άμαμfας έyέννησε τ6ν Άχιτώ8, 12 καf Άχιτώ8 έyέννησε τ6ν Σαδώκ, καί Σαδώκ έyέννησε τόν Σαλλούμ, 13 καf Σαλλούμ έyέννησε τόν Χελκίαν, καί Χελκfας έyέννησε τ6ν Άζαρfαν, 14 καί 'Αζα­ρίας έyέννησε τ6ν Σεραtαν, καf Σεραtας έyέννη­σε τόν Ίωσεδέκ, 15 καf Ίωσεδέκ ύπijyε είς τήν μετοικεσίαv, δτε ό Κύριος έκαμε vά μετοικισθij ό 'Ιούδας καf ή 'Ιερουσαλήμ διά χειρός τοϋ ΝαΒου­χοδονόσορ. 16 Οί υίοί τοϋ Λευt, Γηρσώμ, Καά8, καΙ Μεραρf. 17 Καί ταύτα εΤvαι τά όvόματα τών υίών τοϋ Γηρσώμ· Λιθvf, καί Σιμεt. 18 Καf οί υίοί τοϋ Καά8, 'Αμράμ, καf Ίσαάρ, καί Χεθρώv, καf Όζιήλ. 19 Οί υίοf τοϋ Μεpαρf, Μααλf, καf Μουσf. Καf αύται εΤvαι αί συyyέvειαι τών Λευϊτών, κατά τάς πατριάς αύτώv. 20 Τοϋ Γηρσώμ, Λιθνί υίός τούτου, Ίαά8 υί6ς τούτου, Ζιμμά υί6ς τούτου, 21 Ίωάχ υί6ς τούτου, Ίδδώ υί6ς τούτου, Ζεpά υί6ς τούτου, Ίεθραf υί6ς τούτου. 22 Οί υίοί τοϋ Καά8, Άμμιvαδά8 υίός αύτοϋ, Κορέ υίός τούτου, Άσεfρ υί6ς τούτου, 23 Έλκανά υί6ς τούτου, καί Έθια­σάφ υίός τούτου, καί Άσεfρ υί6ς τούτου, 23 Έλκαvά υί6ς τούτου, καf Έθιασάφ υί6ς τούτου, καί Άσείρ υίός τούτου, 24 Ταχά8 υίός τούτου, Ούριήλ υί6ς τούτου, Όζίας υί6ς τούτου, καf Σαούλ υί6ς τούτου. 25 Καf οί υίοί τοϋ Έλκανά, Άμασαf, καί Άχιμώ8, 26 Καί Έλκαvά · οί υίοf τοϋ /ικανά, Σουφί υί6ς τούτου καf Ναχά8 υί6ς τού­του, 27 Έλιά8 υί6ς τούτου, Ίεpοάμ υίός τούτου, Έλκαvά υί6ς τούτου. 28 Καί οί υίοί τοϋ Σαμουήλ, Βασvf ό πρωτότοκος, καf Άθιά. 29 Οί υίοί τοϋ Μεpαρf, Μααλf, Λιθvί υί6ς τούτου, Σιμεt υί6ς τού­του, Ούζά υίός τούτου, 30 Σιμαά υίός τούτου, Ά yyία υί6ς τούτου, Άσαtας υίός τούτου».

Ποίος τά γράφει αύτά; aγνωστον. Πότε τά γράφει; aγνωστον. η στοιχεία έχομεν, διά τά πρόσωπα πού άναφέροντα ι ; Ούδέν. Μήπως τά πρόσωπα αύτά τά μνημονεύει κάποιος συγγραφεύς; "Οχι. Παρουσιάζο­νται τά πρόσωπα αύτά κάπου άλλοϋ; 'Όχι . Γνωρίζο­μεν ενα στοιχείον διά τήν ζωήν, τήν δράσιν των κ .τ.λ. άπό aλλην πηγήν πλήν τfjς Π .Δ . ; 'Όχι . 'Άρα δλα εΤναι άστήρικτα. Ναί. Σοϋ ρίπτουν κ ι ' εναν ύπαρκτόν Ναβουχοδονόσορα ώς διακοσμητικόν καi τά όνόματα τών φανταστικών προσώπων μνημονεύονται ώς Ιερά καi άποτελοϋν μέρος τfjς Χριστιανικfjς Θρησκείας ! Δηλαδή έκτός άπό άμόρφωτος πρέπει νά εΤναι βλάξ δποιος πιστεύει δσα πρό α Ιώνων σκοπίμως έπενόη­σαν οΙ ραββίνοι καί τά όποία στεροϋνται τfjς παραμι­κρός ένδείξεως άληθεfας.

"Ισως κάποιοι φανατικοί μέ κατηγορήσουν, δτι δέν εΤμαι Χριστιανός. "Αν ή θρησκεία τοϋ Χριστιανισμοϋ δέχεται συνομιλίας όνου! καί 'Αγγέλου, δηλώ δτι τέτοι­ος Χριστιανός δέν εΤμαι . "Αν ό Χριστιανισμός δέχεται ενα Θεόν πού σφάζει νήπια, έξολοθρεύει λαούς, ζηλεύει, πολεμεί έθνη, διεγείρει είς μάχας, πυρπολεί καΙ λεηλατεί πόλεις κ.τ.λ. δηλώ δτι δέν εΤμαι τέτοιος Χρι­στιανός. Έξ aλλου δλα δσα διέπραξε ό ' Ιεχωβά καi δλα δσα τάχα έδfδαξε δλα άντιβαiνουν στόν λόγον τοϋ Ίησοϋ.

Στούς «'Αριθμούς» (ΚΒ, 21 -32) παρατίθεται μία αύθε­ντική έξιστόρησις, κατά τήν όποfαν ή όνος τοϋ Βαλα­άμ εΤδε καθ' όδόν "Αγγελον τοϋ Κυρίου καi έν συνεχεiςχ άκολουθεί συζήτησις μεταξύ τfjς όνου τfjς όποίας «ijvoιξεv ό Κύριος τ6 στ6μα». Ό 'Άγγελος εiς ενα στε­νωπόν (aγνωστον διατί) έσπρωξε τήν όνον πρός τόν τοίχον καi έκτύπησε τόν πόδα τοϋ Βαλαάμ, ό όποίος έξοργισθεfς κ .τ.λ :

«24 Άί\ί\ ' ό άyyεί\ος τοΟ Κυρίου έστάθη έv μιά στεvn όδψ των άμπεί\ώ vωvι δπου ήτα φραyμ6ς

έντεϋθενι καί φραyμόc; έντεϋθεν· 25 καΙ ίδοϋσα ή δνοc; τόν ayyελον τοϋ Κυρlουι προσέθλιψεν έαυ­τήν πρόc; τόν τοίχονι καΙ συνέθλιψε τόν πόδα τοϋ Βαλαάμ είc; τόν τοίχον· αύτόc; δέ έκτύπησεν αύτήν πάλιν. 26. ΚαΙ ό ayyελoc; τοϋ Κυρlου ύπfjyε παρεμπρόc;ι καί έστάθη έν στενψ τόπψ1 δπου δέν ήτο όδόc; διά νά έκκλίνη δεξιά ή άρι­στερά 27 καί ίδοϋσα ή δνοc; τόν 6γyελον τοϋ Κυρίουι συνεκάθησεν ύποκάτω τοϋ Βαλαάμ· καί θυμωθεlc; ό Βαλαάμι έκτύπησε τήν δνον διά τfjc; ράΒδου. 28 Καί ήνοιξεν ό Κύριος τό στόμα τfjc; δνου· καΙ εlπε πρόc; τόν Βαλαάμ· Π σοΙ έκαμαι καΙ μέ έκτύπησαc; τρίc; ταύτην φοράν;».

Σδς έρωτώ: θέλετε νά παραδεχθώ, δτι ή όνος, 6 'Άγγελος καΙ 6 Βαλαάμ εΤναι ίστορlα; η μήπως εΤναι θεολογlα νά 6μιλοuν τά γαϊδούρια, διότι ό Κύριος τούς rϊνοιξε τό στόμα;

Συμπληρώνω άκόμη δτι κατά τήν θεόπνευστον διή­γησιν παρεξηγήθη 6 'Άγγελος, πού 6 Βαλαάμ έκτύπη­σε τήν όνον:

«Καf εlπε πρόc; αύτόν ό ayyελoc; τοϋ Κυρlουι Διά τί έκτύπησαc; τήν δνον σου τρfτην ταύτην φοράν;»

" Ισως κάποιος άντιτεlνει δτι εΤναι συμβολισμοl. τί συμβολισμοi; Ποίος θά μδς τούς έρμηνεύση; "Ας εΤναι δτι θέλουν. Πάντως ίστορlα δέν εΤναι.

Στόν «Μαλαχlα» (/\, 1 2-1 4, Β,) οί 'Εβραίοι έθυσlασαν στόν Κύριον χωλόν καΙ όρρωστον ζώον, μέ συνέπεια ή τράπεζα τοu Κυρlου νά έχη φαγητόν άξιοκαταφρόνη­τον. Τότε καΙ μέ τό δiκαιόν του έξωργlσθη ό ' Ιεχωβά, έναντίον δσων εΤχαν στό ποlμνιόν των όρρεν καΙ άντ' αίιτοu έθυσlασαν όρρωστον ζώον καΙ ώς Βασιλεύς μέγας, πού εΤναι καΙ τό όνομά του εΤναι τρομερόν στά έθνη ηρχισε νά τούς καταρδται νά τούς έπικαταρδται καΙ νά σκορπlζη κόπρον στά πρόσωπά των!

«12 Σείς δμως έ8ε8ηλώσατε αύτό, λέγο ντες, Ή τράπεζα τοϋ Κυρlου εlvαι μεμιασμένη · καΙ τά έπι­τιθέμενα έπ) αύτήν, τό φαγητόν αύτfjς, άξιοκα­ταφρόνητον. 13 Σείς είπετε fτι, 'Ιδού, όποΙα ένό­χλησις! καί κατεφρονήσατε αύτήν, λέγει ό Κύριος τών δυνάμεων· καί έφέρατε τό ήρπαyμένον, καί τό χωλόν, καf τό cφρωστον, ναf, τοιαύτη ν προ­αφοράν έφέρατε · fίθελον δεχθfj αύτήν έκ τfjς χει­ρός σας; λέyει Κύριος. 14 'Όθεν έπικατάρατος ό άπατεών, δστις fχει έν τώ ποψνίω αύτοϋ άρσεν, καί κάμνει εύχήν, καf θυσιάζει είς τόν Κύριον πρayμα διεφθαρμένον· διότι έyώ εlμαι Βασιλεύς μέyας, λέyει ό Κύριος τών δυνάμεων, καί τό όνομά μου εlvαι τρομερόν έ ν τοίς fθνεσι».

«[ΚΕΦ. 8ΌJ ΚΑΙ τώρα είς έσάς γίνεται ή έντολή αuτη, ίερείς. 2 Έάν δέν άκούσητε, καf έάv δέν 8άλητε τοϋτο είς τήν καρδfαν, διά νά δώσητε δόξαν εΙς τό όνομά μου, λέγει ό Κύριος τών δυνάμεων, τότε θέλω έξαποστεfλει τήν κατάραν έφ) ύμάς, καί θέλω έπικαταρασθfj τάς εύλογfας σας να!, μάλιστα καί κατηράσθην αύτάς, διότι δέν 8άλλετε τούτο είς τήν καρδfαν σας. 3 'Ιδού, έγώ θέλω άπορρίψει τά σπέρματά σας, καί θέλω σκορπίσει κόπρον έπί τά πρόσωπά σας».

Σάς παρέθεσα τό κείμενον, διά νά ίδfiτε μέ τί άσχο­λείται ό Θεός, κατά τόν Μαλαχίαν. Θεολογοϋντες δια­βάζουν αύτάς τάς περιγραφάς, τάς μελετοϋν, τάς άνα­λύουν καί μάς έξηγοϋν τά νοήματά των! Πρόκειτα ι περί ίστορίας; Συνέβη πραγματικώς ό Θεός νά άπειλfi νά σκορπίση κόπρον στά πρόσωπα τών ίερέων του; Ποίος τό εfπε; Ό Μαλαχίας, ό όποίος δίδει μίαν άθλιω­τάτην είκόνα τοϋ Θεοϋ, ί6στε μάς προκαλεί νά τοϋ άλλάξωμεν κάποιο σύμφωνον τοϋ όνόματός του, διά νά χαρακτηρiσωμεν τά λεγόμενά του.

Ό 'Ιεχωβά πλήρης άγάπης καί άγαθότητος έπέρχε­ται έναντiον τfjς Αίγύπτου έπιβαlνων νεφέλης καί έξε­γεlρει τούς Αίγυπτίους έναντίον τών Αίγυπτίων είς άδελ­φοκτόνον πόλεμον καί στό τέλος άφοίι καταστρέψη τήν χώραν θά παραδώση τούς Αίγυπτlους, είς χείρας σκληρών κυρίων καί θά τούς έξουσιάζη aγριος Βασιλεύς. Αύτά μάς τά βεβαιώνει ό προφήτης Ήσαίας ( ΙΘ, 1 -4):

« 'Ιδού, ό Κύριοι; έπι8αfνει έπf νεφέΛηι; κούφηι;, καί ΘέΛει έπέΛΘει έπf τήν Αlyυπτον καί τά ε/δωΛα τijι; Αίyύπτου ΘέΛουσι σεισΘij άπό προσώπου αύτοϋ, καf ή καρδία τijι; Αίyύπτου ΘέΛει διαΛυΘij έ ν μέσψ αύτijι;. 2 Κα/ ΘέΛει σηκώσει Αίyυπτfουι; κατά Αίyυπτίων, καf ΘέΛουσι ποΛεμήσει έκαστοι; κατά τοϋ άδεΛφοϋ αύτοϋ, καf έκαστοι; κατά τοϋ πΛησfον αύτοϋ · πόΛιι; κατά πόΛεωι;, ΒασιΛεfα κατά ΒασιΛείας 3 Κα/ ΘέΛει έκλείψει τό πνεύμα τijι; Αίyύπτου, έν μέσψ αύτijς καf ΘέΛω άνατρέ­ψει τήν ΒουΛήν αύτijς καί ΘέΛουσιν έρωτήσει τά ε/δωΛα, καί τούι; μάyουι;, καf τούι; έyyαστριμύ­Θουι;, καf τούι; μάντειι;. 4 Καf ΘέΛω παραδώσει τούι; Αίyυπτίουι; είς χείραι; σκληρών κυρfων· καf ΒασιΛεύι; ayριοι; ΘέΛει έξουσιάζει αύτούι;, Λέγει ό Κύριοι;, ό Κύριοι; τών δυνάμεων».

Τέτοιοι πράξεις εΤναι βεβαίως έναντlον τοίι Χριστια­νισμοίι. Πράγματι εΤναι άπαlσιον νά βάζη ό Θεός τούς άνθρώπους νά σφάζωνται μεταξύ των καί έν συνεχεί<;χ τούς έπιζήσαντας νά τούς καταδυναστεύη aγριος Βασιλεύς.

Ώστόσον ό Θεός ' Ιεχωβά φροντίζει, διά τήν ήθικήν τών 'Εβραίων στό θέμα τοίι τόκου. Φαντάζεσθε ενα Θεό νά άσχολfjται μέ τήν τοκογλυφίαν; Ναί ύπάρχει. ΕΤναι ό ' Ιεχωβά, ό όποίος έν μέσφ σαλπισμών, καπνών καί έπί νεφέλας καθώρισε, οτι δέν έπιτρέπεται νά δανεί­ζουν μέ τόκον οί 'Εβραίοι μεταξύ των. Νά δανείζουν μέ

τόκον στούς ξένους. Αύτό εΤναι ήθικόν καί πρέπον. Τό διέταξε ό ' Ιεχωβά στό Δευτερονόμιον (ΚΓ, 1 9-20):

«19 ΔΕΝ Θέλειc; δανείζει είc; τόν άδελφόν σου χρή­ματα έπf τόκφ, τροφάc; έπf τόκφ, ούδέν πράγμα δανειζόμενον έπf τόκω. 20 Είc; τόν ξένον δύνασαι νά τοκfζηc;· εlc; τόν άδελφόν σου δμωc; δέν Θέλειc; τοκfσει· διά νά σέ εύλοyήση Κύριοc; ό Θεόc; σου εfc; πάσαc; τάc; έπιχειρήσειc; σου, έπf τijc; yijc; εfc; τήν όποfαν ύπάyειc; διά νά κληρο νομήσηc; αύτή ν».

Έκτός τούτων ό Κύριος τών δυνάμεων άσχολείται καί μέ τά διοικητικά τών 'Εβραίων. υοταν π.χ. άπεβίω­σε ό Ίησοϋς τοϋ Ναυη οί υίοί τοϋ ' Ισραήλ ήρώτησαν τόν ' Ιεχωβά ποίος θά ήγηθη είς αύτούς, διά νά πολε­μήσουν τούς Χαναναiους, τών όποίων ηρπασαν τήν γην. Ό Κύριος τών δυνάμεων άπεφάσισε νά άναλάβη ό ' Ιούδας, δ πως μ aς π ληροφορεί τό θεόπνεuστον βιβλίον «Κριταί» ( 'Ά, 1 -2) :

«[ΚΕΦ. αΌ ΚΡΠ ΑΙ]. ΚΑΙ μετά τόν Θάνατον τοϋ Ίησοϋ, ήρώτησαν οί υίοf 'Ισραήλ τόν Κύριον, Λέyοντεc;, Πc; Θέλει άνα8ij ύπέρ ήμwν πρwτοc; κατά των Χαναναfων, διά νά πολεμήση αύτούc;; 2 Καί εlπεν ό Κύριοc;, Ό Ίούδαc; Θέλει άνα8ij · Ιδού, παρέδωκα τόν τόπον είc; τήν χείρα αύτοϋ».

'Απορώ &ν νομίζουν, δτι εΤναι ίστορiα, δτι οί ' Εβραίοι ήρώτησαν τόν Θεόν τους ποίος θά τούς κυβερνήση ; κι ' ό Ίεχωβάς άνέθεσε τήν έξουσiαν στόν ' Ιούδα . Οlιτε συμβολισμοί, οlιτε άλληγορίαι, οlιτε θεολογία . Ή γραμ­ματική έρμηνεία καί ό ούσιαστικός έλεγχος τοϋ περιε­χομένου δέν έπιδέχονται άμφισβήτησιν. Οί 'Εβραίοι πιστεύουν καi μαζί των συμφωνοϋν καί οί Χριστιανοί, δτι οί Ίσραηλίται συνεζήτησαν μέ τόν Θεό, ποίος θά τούς κυβερνήση κ ι ' ό Θεός ωρισεν τόν ' Ιούδα. τι νά σχολιάσω; μέ ποία στοιχεία νά κρίνω;

Πόντως ό Ίεχωβδ γνωρίζομεν, δτι συμπαρίσταται στούς 'Εβραίους καί ίδίως στόν άγαπημένον του Δαυίδ, ό όποίος σφόζει ύπαρκτούς η άνυπόρκτους λαούς, &λλους ύποδουλώνει . Ό τσοπάνος της έρήμου έσκλό­βωσε έθνη, δπως τούς Συρiους! καί έπόταξε Βασιλείς, δπως τόν Άδαρέζερ Βασιλέα της Σωβό έν Αίμόθ. Ποίος Άδαρέζερ; ποία Σωβό; καί ποία Αίμόθ; Στό «Χρονικό !\ » (Ι Η, 1 -6) διαβόζομεν:

«[ΚΕΦ. ιη ΌJ ΜΕΤΑ δέ ταίJτα έπάταξεν ό ΔαΒίδ τούι; Φιλισταίουι;ι καf κατετρόπωσεν αύτούι;ι καί έλαΒε τήν Ίάθ καί τάι; κώμαι; αύτijι; έκ χειρόι; τών Φιλισταfων. 2 Καί έπάταξε τούι; ΜωαΒίται;ι καί έyειναν οί ΜωαΒfται δοίJλοι τοίJ ΔαΒfδ ύποτε­λείι;. 3 Έπάταξεν έτι ό ΔαΒίδ τόν Άδαρέζερ Βασιλέα τijc; ΣωΒάι έν Αι'μά81 οτε έπορεύετο νά στήση τήν έξουσίαν αύτοίJ έπί τόν ποταμόν Εύφράτην. 4 Καf έλαΒεν ό ΔαΒίδ έξ αύτοίJ χιλfαι; άμάξαι;ι καί έπτά χιλιάδαι; ίππέωνι καί ε/κοσι χιλιάδαι; πεζών· καf ένευροκόπησεν ό ΔαΒίδ πάνται; τούι; ί'ππουι; των άμαξώνι καί έφύλαξεν έξ αύτών έκατόν άμάξαι;. 5 Καf οτε ήλθον οί Σύριοι τijι; ΔαμασκοίJ διά νά Βοηθήσωσι τόν Άδαρέζερ Βασιλέα τijι; ΣωΒάι ό ΔαΒfδ έπάταξεν έκ τών Συρίων είκοσιδύο χιλιάδαι; άνδρών. 6 Καί έΒαλεν ό ΔαΒfδ φρουράι; έν τfj Συρίς:χ τijc; Δαμα­σκοίJ· καf οί Σύριοι έyειναν δοίJλοι τοίJ ΔαΒfδ ύποτελείι;. Καί έσωσεν ό Κύριοι; τόν ΔαΒίδι πανταχοίJ οπου έπορεύετο.

Μδς λέγουν δτι ό Δαυίδ «ένεuροκόπησε» (έκοψε τό νεuρα τών ποδιών) έπτό χιλ ιάδας ϊππους. Διατί &ρό γε; Μδς λέγουν δτι ό Δαυtδ εβαλε φρουρούς έν τfi Συρίςχ της Δαμασκοu, ένώ τό όρθόν εΤναι έν ηϊ Δαμα­σκψ της Συρίας, διότι ή Δαμασκός ύπόγεται στήν Συρίαν κ ι ' οχι aντιστρόφως. Μδς λέγουν δτι ό Κύριος

έσωσε τόν Δαυtδ παντοϋ, δπου αυτος έπορεύετο. Αύτά πού κακώς άποτελοϋν μέρος της Χριστιανικης θρησκείας θεωροϋνται θεόπνευστα, άληθη, άναμφι­σβήτητα. 'Όποιος δέν τά πιστεύει άποκηρύσσετα ι . Είς aλλας έποχάς Χριστιανικώτατα θά έκαίγετο έπί της πυράς. 'Έ, λοιπόν aν κάποιος δέν πιστεύει, δτι ό Θεός έβοήθει τόν Δαυίδ, διά νά ύποδουλώση λαούς, τοϋτο σημαίνει, δτι δέν εΤναι Χριστιανός;

Παρά τήν συμπαράστασιν τοϋ 'Ιεχωβά πρός τούς 'Εβραίους, αύτοί τόν έγκατέλειψαν, χάριν aλλων Θεών π.χ. τοϋ χρυσοϋ βοδιοϋ. 'Έτσι πλήρης παραπόνων ό Κύριος διαμαρτύρεται πού οί ' Εβραίοι δέν τόν πιστεύ­ουν πλέον. 'Αναφέρει πόσον τούς έβοήθησε καί στό τέλος δηλώνει, δτι δέν πρόκειται στό μέλλον νά τούς λυτρώση άπό τούς έχθρούς των. Μέ δλον τό δfκαιόν του, τούς λέγει νά παρακαλέσουν τούς Θεούς, τούς όποίους έξέλεξαν, διά νά τούς βοηθήσουν. Στούς «Κρι­τάς» (1, 1 1 -1 4) ό Κύριος άπεuθύνεται πρός τούς υίούς 'Ισραήλ:

«11 Καί εΤπε Κύριος πρός τούς υίούς Ίσραή.λ, Δέν σaς έ.λύτρωσα άπό των Αίyυπτlων, καί άπό των Άμορραίων, άπό των υίων Άμμων, καΙ άπό των Φι.λισταίων; 12 οί Σιδώνιοι έτι, καf οί Άμα­.ληκίται, καί οί Μαωνfται, σάς κατέθ.λιψαν· καf έ8οήσατε πρός έμέ, καί έyώ σάς έ.λύτρωσα έκ τfjς χειρός αύτων· 13 ά.λ.λά σείς μέ έyκατε.λίπετε, καί έ.λατρεύσατε a.λ.λους θεούς- διά τοuτο δέν θέ.λω σaς .λυτρώσει πΛέον · 14 ύπάyετε καί 8οή­σατε πρός τούς θεούς τούς όποΙους έκ.λέΕ,ατε ·

αύταΙ aς σaς .λυτρώσωσιν έν τcp καιpψ τfjς άμη­

χανfας σας».

Μετά παλλάς συζητήσεις, παράπονα, διαπραγμα­τεύσεις μέσφ 'Αγγέλων καΙ Προφητών συνήθως οί 'Εβραίοι έπανέρχονται στόν ' Ιεχωβά. vΕνα άπό τά άμέ-

τρητα παραδείγματα έχομεν στό βιβλίον τfjς Π.Δ. «Ίη­σοϋς τοϋ Ναυfj» (ΚΔ, 23-24) :

«23 Τώρα Λοιπ6ν άποθάΛετε τούς ξένους Θεούς, τούς έν τψ μέσφ ύμώ ν, καί κλίνατε τήν καρδfαν ύμών πρ6ς Κύριον τ6ν Θε6ν τοϋ 'ΙσραήΛ . 24 Καf εlπεν ό Λα6ς πρ6ς τ6ν Ίησοϋν, Κύριον τ6ν Θε6ν ήμών 8έΛομεν Λατρεύει, καί είς τήν φωνήν αύτοϋ 8έΛομεν ύπακούει».

Ό θεολόγος μπορεί νά νομίζη, ότιδήποτε θέλε ι . Ό Ιστορικός δμως άκολουθεί έπιστημονικάς μεθόδους, πού έφαρμόζονται βάσει άποδεικτικών στοιχείων. Ύπ' αύτήν τήν έννοιαν ό Ιστορικός δέν δέχεται, δτι ό ' Ιεχωβά συνεπολέμει μέ τούς 'Εβραίους, δτι αύτοί τόν έγκατέλειπαν, δτι κατόπιν ό ' Ιεχωβά παρεπονείτο (μά άληθώς οί θεολόγοι άποδέχονται, δτι ό Θεός παρα­πονείται ; ) καί οί 'Εβραίοι άποφασίζουν νά άποβάλλουν τούς ξένους Θεούς καί νά λατρεύουν μόνον τόν ίδικόν των, τόν ' Ιεχωβά .

Στό άκόλουθον κείμενον τοϋ προφήτου ' Ιεζεκ ιήλ ( ΙΣΤ, 1 5-42) έχομεν έκχυσιν πορνείας, έκπόρνεuσιν, σφαγήν τέκνων, βδελύγματα, κυλίσματα είς αίμα, γυμνότητας, κακίας, οίκήματα πορνικά, πορνοστάσια έν πλατείyι, άνοίγματα γυναικείων ποδών πρός πάντα διαβάτην, πολλαπλασιασμόν πορνείας, αίσχράς όδούς, άχορτάγους πορνείας, διαφθοράς, άναισχυντίαν πόρ­νης, μοιχαλίδας, μαστρωπείαν, μισθώσεις πορνών, αίσχύνας, λιθοβολισμούς, διαπεράσεις μέ ξίφη, πυρπό­λησις κατοικιών κ .τ.λ.

«15 Σύ δμως έ8αρρεύ8ης είς τ6 κάΛΛος σου, καί έπορνεύ8ης διά τήν φήμην σου, καί έξέχεας τήν πορνεfαν σου είς πάντα δια8άτην, γινομένη αύτοϋ. Καf έΛα8ες έκ τών ίματίων σου, καΙ έστ6-Λισας τούς ύψηΛούς σου τ6πους μέ ποικfΛα χρώ­ματα, καf έξεπορνεύ8ης έπ' αύτών· τοιαύτα δέ

fγειναν, ούδέ ΘέΛουσι γεfνει. 17 Καί εΛα8ες τά σκεύη τής Λαμπρότητός σου, τα έκ τοϋ χρυσfου μου, καΙ τά έκ τοϋ άργυρfου μου, τά όποΙα fδωκα είς σ( και εκαμες είς σεαυτήν εικονας άρσενικάς, καΙ έξεπορνεύθης μέ αύτάς 18 καf fΛα8ες τά κεντητά σου ίμάτια, καf έσκέπασας αύτάς· καf fθεσας fμπροσθεν αύτών τό fΛαιόν μου καΙ τό Θυμίαμά μου. 19 ΚαΙ τόν aρτον μου, τόν δποίον fδωκα είς σέ, τήν σεμfδαΛιν, καΙ τό fΛαιον, καί τό μέΛι, μέ τά όποΙα σέ fτρεφον, fθεσας καΙ ταϋτα fμπροσθεν αύτών είς όσμήν εύωδfας οuτως fγεινε, Λέγει Κύριος ό Θεός. 20 ΚαΙ fΛα8ες τούς υίούς σου καΙ τάς Θυγατέρας σου, τάς δποίας έγέννησας είς έμέ, αί ταϋτα έθυσίασας είς αύτάς, διά νά άνα­Λωθώσιν έν τώ πυρ!· μικρόν έργον τών πορνεύ­σεώ ν σου ήτο τοϋτο, 21 δτι fσφαξας τά τέκνα μου, καί παρέδωκας αύτά διά νά δια8ι8άσωσιν αύτά διά τοϋ πυρός είς τιμήν αύτών. 22 ΚαΙ έν πδσι τοίς ΒδεΛύγμασί σου καΙ ταίς πορνεfαις σου, δέν ένεΘυμήΘης τάς ήμέρας τής νεότητός σου, δτε ήσο γυμνή καΙ άσκέπαστος, κυΛιομένη έν τφ αϊματf σου. 23 ΚαΙ μετά πάσας τάς κακfας σου, (Ούαf, ούαί είς σέ! Λέγει Κύριος ό Θεός) 24 fκτισας καί είς σεαυτήν οίκημα πορνικόν, καΙ fκαμες είς σεαυτήν πορνοστάσιον έν πάσπ πΛατεfςχ. 25 Είς πδσαν άρχήν δδοϋ ώδκοδόμησας τό πορνοστάσιόν σου, καί fκαμες τό κάΛΛος σου 8δεΛυκτόν, καΙ ήνοιξας τούς πόδας σου είς πάντα δια8άτην, καί έπΛήΘυνας τήν πορνεfαν σου. 26 ΚαΙ έξεπορνεύ­Θης μέ τούς Αίγυπτfους τούς πΛησιοχώρους σου, τούς μεγαΛοσάρκους καί έποΛυπΛασίασας τήν πορνεfαν σου, διά νά μέ παροργfσης. 27 'Ιδού Λοιπόν, έξήπΛωσα τήν χεJρα μου έπί σέ, καί

άφήρεσα τά νενομισμένα σουι καΙ σέ παρέδωκα είς τήν Θέλησιν έκείνων αϊτινες σέ έμfσουνι τών Θυγατέρων τών Φιλισταfωνι αϊτινες έ ντρέπονται διά τήν όδόν σου τήν αίσχράν. 28 ΚαΙ έζεπορ­νεύΘης μέ τούς Ά σσυρfουςι διότι ήσο άπληστος να� έζεπορνεύΘης μέ αύτούςι καί {τι δέν έχορ­τάσΘης. 29 ΚαΙ έπολυπλασίασας τήν πορνεfαν σου έ ν γή Χαναάν μέχρι τών Χαλδαfων· καΙ ούδέ οϋτως έχορτάσΘης. 30 Πόσον διεφΘάρη ή καρδfα σουι λέγει Κύριος ό Θεός1 έπειδή πράττεις πάντα ταϋται {ργα τής πλέον άναισχύντου πόρνης! 31 Διότι {κτισας τό πορνικόν οίκημά σου έν τή άρχή πάσης όδοϋ1 καί {καμες τό πορνοστάσιόν σου έν πάση πλα­τείςχ· καΙ δέν έστάΘης ώς πόρνη1 καΘότι κατε­φρόνησας μfσΘωμα· 32 άλλ ' ώς γυνή μοιχαlιίςι άντί τοϋ άνδρός αύτής δεχομένη ζένους. 33 ΕΙς πάσας τάς πόρνας δίδουσι μίσΘωμα· άλλά σύ τά μισΘώματά σου δ/δεις είς πάντας τούς έραστάς σουι καΙ διαφΘεfρεις αύτούςι διά νά είσέρχωνται πρός σέ πανταχόΘεν έπf τfj πορνεlςχ σου. 34 ΚαΙ γίνεται είς σέ τό άνάπαλιν τών άλλων γυναικών έν ταίς πορνείαις σου· διότι δέν σέ άκολουΘεί ούδεlς διά νά πράζη πορνείαν· καΘότι σύ δlδεις μlσΘωμαι καΙ μfσΘωμα δέν δlδεται είς σ( κατά τοϋτο γlνονται είς σέ τό άνάπαλιν. 35 Διά τοϋτοι άκουσονι πόρνηι τόν λόγον τοϋ Κυρfου· 36 Οϋτω λέγει Κύριος ό Θεός 'Επειδή έζέχεας τόν χαλκόν σύι καf ή γύμνωσΙς σου έζε­σκεπάσΘη έ ν ταίς πορνείαις σου πρός τούς έρα­στάς σουι καί πρός πάντα τά είδωλα τών Βδε­λυγμάτων σουι καΙ διά τό αΤμα των τέκνων σουι τά όποΙα προσέφερες είς αύτά· 37 διά τοϋτοι ίδούι έγώ συνάγω πάντας τούς έραστάς σου μεΘ' ων κατετρύφησαςι καf πάντας δσους ήγά-

πησαc;, μετά πάντων τών μιση8έντων ύπό σο{)· καί ΘέΛω συνάξει αύτούc; έπί σέ πανταχόθεν, καί ΘέΛω άποκαΛύψει τήν αίσχύνην σου είc; αύτούc;, καί ΘέΛουσιν ίδεί δΛην τήν yύμνωσίν σου. 38 Καί ΘέΛω σέ κρfνει, κατά τήν κρίσιν τών μοι­χαΛίδων, καί έκχεουσών αlμα· καί ΘέΛω σέ παραδώσει είc; αlμα μέτ' όρyijc; καί ζηΛοτυπίαc;. 39 Καf ΘέΛω σέ παραδώσει είc; τήν χείρα αύτών· καi ΘέΛουσι κατασκάψει τό πορνικόν οί'κημά σου, καί κατεδαφίσει τούc; ύψηΛούc; 6πουc; σου· {)έΛουσιν fτι σέ έκδύσει τά ι'μάτιά σου1 καί άφαι­ρέσει τούc; στοΛισμούc; τijc; Λαμπρότητόc; σουι καί ΘέΛουσι σέ άφήσει yυμνήν καf άσκέπαστον. 40 Καί ΘέΛουσι φέρει έπί σέ 6χΛουc;ι ο/τινεc; ΘέΛουσι σέ ΛιθοΒοΛήσει μέ Μ8ουc;ι καί σέ διαπεράσει μέ τά ξίφη αύτών. 41 Καί ΘέΛουσι κατακαύσει έν πυρί τάc; οίκίαc; σου, καf ΘέΛουσιν έκτεΛέσει έπί σέ κρί­σειc; ένώπιον ποΛΛών γυναικών· καf ΘέΛω σέ κάμει νά παύσηc; άπό τijc; πορνεfαc;, καί δέν ΘέΛειc; δίδει το{) Λοιπο{) μίσθωμα. 42 Καί ΘέΛω άναπαύσει τόν Θυμόν μου έπί σέι καί ή ζηΛοτυπία μου ΘέΛει σηκω8ij άπό σο01 καί ΘέΛω ήσυχάσειι καί δέν ΘέΛω όρyισ8ij πΛέον» ('ΙεζεκιήΛ ιστΊ 15-41).

τί εΤναι αι'.ιτά; ' Ιστορία ; Θεολογία ; Παραλήρημα; Συνέβησαν η όχι ; 'Άγνωστον. Τό βέβαιον εΤναι, δτι θεω­ροϋνται ίερά ! καί θεόπνευστα ! ! δπως όλόκληρος ή Π .Δ . καί κατά τόν κ . Βασιλειάδη ή Π .Δ . εΤναι έργον τοϋ πνει'.ιματος τοϋ Θεοϋ.

'Ερωτώ τέλος: ποίου έσκότισε ό διάβολος τόν νοϋν; 'Εκείνου ποι'.ι θαυμάζει δσους σφάζουν, κλέπτουν, βιά­ζουν, αι'.ινανίζονται , δολοφονοϋν, μοιχεύουν, λεηλατοϋν, αίμομικτοϋν, παιδοκτονοϋν κ .τ.λ. η έκείνων πού κατα­δικάζουν τούς aνωτέρω έγκληματίας; Περιμένω aπά­ντησιν aπό τόν κ. Βασιλειάδη . . .

' Εμείς άρνούμεθα τά άνόσια έργα, πού περιγράφει ή Π .Δ . Κάποιοι όλλοι τά θεωρούν θεόπνευστα . Τά συμπεράσματα δικά σας.

Ή παραπλανητική τακτική τών Έβραiων νά άναφέ­ρουν κάποιο Ιστορικό γεγονός η κάποιο Ιστορικό πρό­σωπο καί κατόπιν νά τό συνδέουν μέ τάς φαντασιώ­σεις των, μδς εΤναι γνωστόν. 'Εν τούτοις καί τά άναφε­ρόμενα πραγματικώς Ιστορικά γεγονότα η πρόσωπα οΙ 'Εβραίοι συνήθως άπό aγνοια δέν τά καθορίζουν έπακριβώς. 'Έτσι τό μόνον πού κάνουν εΤναι νά έντυ­πωσιάζουν καί νά παρασύρουν τόν άδαιϊ π.χ. Ό Ζαχαρίας (1 -3) περιγράφει πώς ό Κύριος ώμiλησε πρός Ζαχαρiαν, τόν υlόν τού Βαραχίου, υΙού τού Ίδδώ, τόν προφήτην. Βεβαίως όλοι τούτοι οΙ Έβραίοι εΤναι άνύ­παρκτοι . Διά νά καταστήσουν όμως πειστικόν τό κεί­μενον οΙ ψευδολογοϋντες Ραββίνοι προσδιώρισαν Ιστο­ρικώς τό πότε «lγεινε ό λόγος Κυρfου πρός Ζαχαρfαν» καί γράφουν, ότι ό λόγος εγεινε τόν όγδοον μηνα τοϋ δευτέρου έτους τοϋ Δαρείου, ότε ήτο δηλαδή Βασιλεύς ό Δαρείος:

«[ΚΕΦ. αΌ]. ΕΝ τψ όγδόψ μηνf, τψ δευτέρψ tτει τοϋ Δαρεfου, tγεινε λόγος Κυρfου πρός Ζαχα­ρfαν, τόν υίόν τοϋ Βαραχίου, υίοϋ τοϋ Ίδδω, τόν προφήτην λέγων, 2 Ό Κύριος ώργfσ8η μεγάλως έπί τούς πατέρας σας. 3 Διά τοϋτο είπέ πρός αύτούς, Οuτω λέγει ό Κύριος των δυνάμεων· Έπιστρέψατε πρός έμέ, λέγει ό Κύριος των δυνά­μεων, καί Θέλω έπιστρέψει πρός έσaς, λέγει ό Κύριος των δυνάμεων».

Σύμφωνοι, ώς πρός τόν όγδοον μηνα, τοϋ δευτέρου έτους, άλλά ποίου Δαρείου; διότι Δαρείος δέν ύπfiρξε εΤς, άλλά πολλοί π.χ. Δαρείος ό Μfiδος, Δαρείος ό υΙός τοϋ Ύστάπους, Δαρείος ό τΩχος, Δαρείος ό Κοδομα­νός. Ε Ις ποίον άπό αύτούς τούς Δαρείους τήv συγκε-

117

κριμένην μηνοχρονολογίαν ό Κύριος ώμίλησε πρός Ζαχαρίαν; Κι ' όν άκόμη τό θεόπνεuστον βιβλίον μάς έπληροφόρει μέ άκρίβειαν καί μάς έλεγε π.χ. δτι έπί Δαρείου τοϊι Μήδου, τόν όγδοον μήνα τοϊι δευτέρου έτους της βασιλείας του έγινε λόγος τοϊι Κυρίου, πρός τόν προφήτην Ζαχαρίαν, έμείς δέν θά ε'ίχαμε άμφιβο­λiαν ώς πρός τήν ίστορικότητα τοϊι Δαρείου τοϊι Μήδου, άλλά θά εϊχαμε άμφιβολiαν, &ν πράγματι ό Κύριος ώμίλησε πρός τόν Ζαχαρiαν, τόν άνύπαρκτον, διότι περί αύτοϊι ούδεμία άπόδειξιν, έστω ένδειξιν της ύπάρξεώς του έχομεν.

'Έτσι λοιπόν, όπως καΙ νά έξετάσωμεν τό θέμα προ­κύπτει ή έλλειψις ίστορικότητος της Π .Δ . Παραμύθια μάς διηγοϊινται , τά όποία κάποτε-κάποτε τοποθετοϊιν aτόν ίστορικόν χώρον άνακριβώς η άποφεύγοντες συστηματικώς νά μνημονεύσουν χρονολογίας.

Προκειμένου μάλιστα περί γενεαλογιών γράφουν, γράφουν όνόματα υίών, πατέρων, θυγατέρων, συζύ­γων. 'Ονόματα, όνόματα. Δίχως μίαν ένδειξιν ύπάρξε­ώς των, χωρίς τό παραμικρόν στοιχείον γεμίζουν σελί­δας μέ κατεβατά γενεαλογιών, τά όποία κάποιοι ήλiθι­οι άποστηθίζουν π.χ. «Χρονικά» η «Παραλειπόμενα» (Β ) . Παρατίθεται εΤς άπό τούς πολλούς καταλόγους γενεαλογιών, πού δέν εΤναι οϋτε ίστορiα, (διότι έξ αύτών ούδείς ούδαμοϊι άναφέρεται η πιστοποιείται ) οϋτε άρχειακόν ύλικόν (διότι ούδέποτε ούδαμοϊι άνευ­ρέθη) οϋτε θεολογία (διότι δέν περιλαμβάνει δόγμα) . τι εΤναι ; ΕΤναι παράθεσις φανταστικών όνομάτων. τίποτε περισσότερον. Έπανερχόμεθα στό ζήτημα τών γενεα­λογιών:

«25 Καf οί υίοf τοϋ Ίεραμεήλ, πρωτοτόκου τοϋ Έσρών, ι]σαν Άράμ ό πρωτότοκος, καί Βουνά, καf Όρέν, καf Όσέμ, καf Άχιά. 26 Ό Ίεραμεήλ lλα8ε καί aλλην γυναίκα, τijς όποΙας τό όνομα ι]το Ά τάρα· αuτη ι]το μήτηρ τοϋ Ώνάμ. 27 Καf

οί uίof τού Άράμ, πρωτοτόκου τού Ίεραμεήλ, ήσαν Μαάς, καf Ίαμείν, καf Έκέρ. 28 Καf οί υίοί τού Ώ νάμ ήσαν Σαμμαi καf Ίαδαέ. Καf οί uίof τού Σαμμαt, ΝαδάΒ καf Ά Βισούρ. 29 Καf τ6 όνομα τής γυναικός τοϋ ΆΒισούρ ήτα ΆΒιχαfλ, καf έyέννη­σεν εΙς αύτόν τόν Ά σΒάν, καf τών Μωλήθ. 30 Καf οί uίof τού ΝαδάΒ ήσαν Σελέδ, καf Ά πφαiμ· άπέ­θανε δέ ό Σελέδ aτεκνος. 31 Καf οί uίof τού Ά πφαiμ, Ίεσεί. Καί οί uίof τού Ίεσεί, Σησάν. Καί οί uίof τού Σησάν, Άαλαf. 32. Καί οί uίof τού Ίαδαέ, άδελφού τού Σαμμαt, Ίεθέρ καί Ίωνάθαν· άπέθανε δέ ό Ίεθέρ aτεκνος. 33 Καί οί uiof τού Ίωνάθαν, Φαλέθ, καί Ζαl,ά· ούτοι ήσαν οί uίof τού Ίεραμεήλ. 34 Ό δέ Σησάν δέν εlχεν υίούς, άλ­λά θυγατέρας. Καf εlχεν ό Σησάν δοϋλον Αίyύ­πτιον, όνομαl,όμενον Ίαραά· 35 καί lδωκεν ό Ση­σάν τήν θυγατέρα αύτού είς τόν Ίσραά, τόν δού­λον αύτού, είς yυναfκα· καf έyέννησεν είς αύτόν τόν Ά τθαi. 36 Καf Ά τθαt έyέννησε τόν Νάθαν, καf Νάθαν έyέννησε τόν ΖαΒάδ, 37 καf ΖαΒάδ έyέννησε τόν Έφλάλ, καf Έφλάλ έyέννησε τόν ΏΒήδ, 38 καί ΏΒήδ έyέννησε τόν Ίηοϋ έyέννησε τόν Άl,αρfαν, 39 καf Άl,αρfας έyέννησε τόν Χελής, καf Χελής έyέννησε τόν Έλεασά, 40 καf Έλεασά έyέννησε τόν Σισαμαt, καf Σισαμαt έyέν­νησε τόν Σαλλούμ, 41 καf Σαλλούμ έyέννησε τόν Ίεκαμίαν, καί Ίεκαμfας έ yέννησε τόν Έλισαμά. 42 Οί δέ uίof τού ΧάλεΒ, άδελφού τού Ίεραμεήλ, ήσαν Μησά ό πρωτότοκος αύτού, δστις ήτα ό πατήρ τού Ζfψ καf οί uίof τοϋ Μαρησά, πατρός τού ΧεΒρών. 43 Καί οί uίof τού ΧεΒρών, Καρέ, καf Θαπφουά, καί Ρεκέμ, καf Σεμά. 44 Καf ό Σεμά έyέννησε τόν Ραάμ, πατέρα τού Ίορκοάμ· καf ό ό Ρεκέμ έyέννησε τόν Σαμμαt. 45 Καί ό υί6ς τοϋ Σαμμαi ήτα Μαών· ό δέ Μαών ήτα πατήρ Βαfθ-

σούρ. 46 Καf ή Γεφά, παλλακή τοϋ ΧάλεΒ, έyέν­νησε τόν Χαρράν, καί τόν Μασά, καf τόν Γαζέζ. Καf Χαρράν έ yέννησε τόν Γαζέζ. 47 Καf οΙ ulof τοϋ Ίουδαί, Ρεyέμ καί Ίωθάμ, καf Γησάν, καί Φελέτ, καf Γεφά, καf Σαyάφ. 48 Ή Μααχά, παλ­λακή τοϋ ΧάλεΒ, έyέννησε τόν ΣεΒέρ καί τόν Θεονανά.

Τήν Π.Δ. μaς πληροφορεί ό 'Απόστολος Παϋλος (πρός 'Εβραίους, Θ, 19 ) δτι διά νά είναι έγκυρος ώς συμφωνία ό Μωϋσης έρράντισεν μέ αίμα μόσχων καί τράγων μαζί μέ νερό, κόκκ ινο μαλλί καί ϋσσωπον (άρωματώδες φυτόν) αύτήν καi δλον τόν λαόν :

«λαθών τό αlμα τών μόσχων καί τράyων μετά uδατος καί έρfου κοκκfνου καί ύσσώπου, αύτό τε τό ΒιΒλίον καί πάντα τόν λαόν έρράντισε».

Περαιτέρω ό 'Απόστολος Παϋλος άπομακρύνεται έκ της Π.Δ. Συγκεκριμένως είς τήν «πρός 'Εβραίους» (Η', 8-1 3) έπιστολήν του άναφέρεται στήν Καινήν Διαθήκην καί γράφει, δτι ό Χριστός διά νά όμιλη περί νέας (κα ινης) διαθήκης, σημαίνει, δτι έκήρυξε παλαιάν τήν πρώτην. 'Εκείνο δέ πού παλαιώνει καί γηράσκει πλησιάζει νά έξαφανισθη: «έν τψ λέyειν καινήν, πεπαλαfωσε τήν πρώτην· τό δέ παλαιούμενον καί γηράσκον έyyύς άφανισμοϋ». Ή διάθεσις λοιπόν άπομακρύνσεως τοϋ Χριστιανισμού, άπό τήν παλαιουμένην καί γηράσκουσαν Π.Δ. πού πλησιάζει νά έξαφανισθη εΤναι σαφής. Ή Καινή Διαθήκη τήν άντικαθιστa πλήρως καί ε Τ ναι καί αύτή «αίωνία» (Παϋλος: «πρός 'Εβραίους» ΙΓ, 20) .

izo

1 4 . ANIE TOP H TA

Κ Α Ι Ε Χ Ι Ζ Ο Φ Ρ ΕΝΙ Κ Α

rn ά θρησκευτικά βιβλία περιέχουν ήθικά διδάγ­ματα, πού άποτελοϋν κανόνας ζωης συμφώ­νως πρός τούς όποίους πρέπει νά ζοϋν oi

πιστοί. ΕΤναι τά λεγόμενα βιώματα . Ή Π.Δ. ώς θρη­σκευτικόν βιβλίον μός προσφέρει βιώματα άντάξια ένός άπολιτiστου λαοϋ, άντάξια ύπανθρώπων κ ι ' έπί πλέον μός παρουσιάζει lναν Θεό, τόν Ίεχωβό, πού δέν είναι 'Υπέρτατον "Ον, άλλά κοινός έγκληματiας, σφαγεύς παιδιών, μοιχός, ληστής λαών, έξολοθρεuτής έθνών, φθονερός, &ρπαξ ξένων περιουσιών, λεηλάτης, έμπρηστής κι' ότιδήποτε &λλο κακό μπορείτε νά φαντασθητε. Σχετικά παρέθεσα άρκετά κείμενα κ ι ' &ν θέλετε περισσότερα θά διαβάσετε άναλυτικως στό βιβλίον μου «"Ας μιΛήσουμε yιά 'ΕΒραίους» δπου σάς παραπέμπω, διά νά μή τά έπαναλαμβάνω έδω.

'Ακόμη αi «προσωπικότητες» της Π.Δ. ήσαν κακο­ποιοί, κοινοί λωποδύται , άπατεώνες, δολοφόνοι, αiμο­μίκται, κτηνοβάται, πόρναι, μαστρωποi καί κάθε τί άνή­θ ικο κι' έγκληματικό πού περνά στήν φαντασία σας τό διέπραξαν oi ψευτοπροπάτορές μας. Πράγματι δέν ύπάρχει οϋτε εΤς 'Εβραίος της Π.Δ. πού νά άποτελη ύπόδειγμα ζωης. 'Εμείς o i 'Έλληνες έχομεν ύπαρκτά πρόσωπα, τά όποία εΙναι πρότυπα βίου. Ai φυσιο­γνωμίαι τοϋ Έλληνικοσ 'Έθνους είναι Ιστορικά πρόσωπα κ ι ' οχι άποκυήματα της Έβραϊκfϊς νοσηρός φαντασίας.

Δέν είναι δυνατόν νά γίνη σύγκρισις, μεταξύ των άνυ­πάρκτων 'Αβραάμ, 'Ισαάκ, Αuνάν, Κάϊν, Δαυlδ, ' Ιωσήφ,

' Ιακώβ κ . τ .λ . καί τών ύπαρκτών 'Ομήρου, 'Αριστοτέλους, Πλάτωνος, Σωκράτους, Είικλείδου, 'Ηροδότου, Πυθαγό­ρου, 'Ηρακλείτου κ.τ.λ. Οί πραγματικοί δικοί μας πρόγο­νοι προσέφεραν στήν άνθρωπότητα τόν πολιτισμόν άντιθέτως οί φανταστικοί πρόγονοι τών 'Εβραίων οίιδέν προσέφεραν. Μήπως εύρίσκεται στήν Π.Δ. εΤς μαθημα­τικός; γλύπτης; δραματουργός; άθλητής; ήθοποιός; Οϋτε εΤς! Οί πρόγονοί μας κατεσκεύασαν στάδια, βιβλιο­θήκας, θέατρα, άνάκτορα, γυμνάσια, λουτρά, άρχιτε­κτονικά άριστουργήματα κ. τ .λ. Οί πρόγονοι τών 'Εβραί­ων δέν κατεσκεύασαν οϋτε [να στάδιον, οϋτε μίαν βιβλιοθήκην, οϋτε [να θέατρον, οϋτε [να άνάκτορον, οϋτε [να γυμναστήριον, οϋτε [να λουτρόν κ .τ.λ . Μά οϋτε [να! διότι ησαν τελείως άπολίτιστοι κτηνοτρόφοι της έρήμου. Τά ε'ίπαμε καί προηγουμένως.

Ταίιτοχρόνως οί ίδικοί μας άληθείς προπάτορες έδη­μιούργησαν περίλαμπρους πολιτισμούς π.χ. Αίγαίος, Μινωϊκός, Μυκηναϊκός, Κλασσικός, 'Αλεξανδρινός, 'Ελληνιστικός, Βυζαντινός ένώ οί 'Εβραίοι ποίον πολιτι­σμόν έχουν νά δείξουν; Οίιδένα. 'Όλα τά μουσεία τοϋ κόσμου εΤναι ύπερπλήρη μέ 'Ελληνικά έκθέματα . 'Απε­ναντίας δέν έχουν τό παραμικρό 'Εβραϊκό καλλιτεχνικό έπίτεuγμα.

Έκτός άπό τόν πολιτισμόν, πού εΤναι δημιούργημα τοϋ Έλληνικοϋ πνεύματος έχομεν καί τήν ίστορίαν. Ποία ή ίδική μας θέσις; καί ποία ή θέσις τών 'Εβραίων; 'Αδύνατον νά γ ίνη ή σύγκρισις μεταξύ της αίιτοκρατο­ρικης-κοσμοκρατορικης φυλης τών 'Ελλήνων καί τών πρωτογόνων 'Εβραίων κτηνοτρόφων. 'Οποιαδήποτε σύγκρισις Έλληνικης ' Ιστορίας καί Έβραϊκης ίστορίας εΤναι βλασφημία. Τά ε'ίπαμε καί προηγουμένως.

Οί θεολογοϋντες ίσχυρίζονται, δτι τήν έποχήν τοϋ Μινωϊκοϋ πολιτισμοϋ ό ' Ιεχωβά άπεφάσισε νά ύπο­γράψη συμφωνία (διαθήκη) μέ τούς 'Εβραίους. Τούς εΤπε σείς θά εΤσθε ό «έκλεκτός λαός» μου, θά σας

δώσω τήν «γην της έπαγγελίας» καί θό σας έξασφα­λίσω τήν κυριαρχίαν έφ' δλων τών έθνών, τό όποία θό τό ύποδουλώσετε μέ τήν βοήθειόν μου, 'Εσείς πόλιν θό μέ τιμάτε ώς τόν μόνον Θεόν σας καί θό έκτελητε τός έντολός μου. Αύτή εΤναι είς συνοπτικήν παρουσίασιν δλη ή Π.Δ. Οί Χριστιανοί θεολόγοι συμφωνοϊιν άπολύ­τως έπ' αύτοϊι. Κατόπιν ό Ίεχωβa άφοϊι έβαλε κ ι ' έσφόγησαν λαοί κ .τ.λ. έγκαθιστa τούς 'Εβραίους είς ξένην γην, τήν γην της έπαγγελίας, άλλό οί 'Εβραίοι άθετοϊιν τήν συμφωνίαν καί ό Ίεχωβa, άφοϊι διαμαρ­τύρεται άποφασίζει νό τούς έγκαταλείψη καί στέλλει στήν γη τόν μονογενη υίόν του, διό νό σώση δλον τόν κόσμο μέ νέαν συμφωνία (διαθήκη) ή όποία όνομόζεται Καινή Διαθήκη καί συνήφθη μεταξύ τοϊι ' Ιεχωβά κ ι ' όλο­κλήρου τοϊι άνθρωπίνου γένους.

Ή πρώτη συμφωνία πού όνομόζεται Παλαιό Διαθή­κη έγένετο μεταξύ Ίεχωβa καί Άβραόμ ένεργοϊιντος διό λογαριασμόν τών 'Εβραίων. Ή Δευτέρα συμφωνία έγένετο μεταξύ τοϊι άνθρωπίνου γένους καί τοϊι Ίεχωβa. 'Εδώ δέν γνωρίζομεν ποίος έξεπροσώπησε τό άνθρώπινον γένος, οϋτε ό.ν εΤχε πληρεξουσιότητα, οϋτε είς ποίον συμβολαιογρόφον ύπεγρόφη, έν άντι­θέσει πρός τήν Παλαιόν Διαθήκην ή όποία, διό τό έγκυρόν της έρραντίσθη μέ αΤμα τρόγων. 'Επί τοϊι προ­κειμένου οί θεολογοϊιντες Χριστιανοί αύθαιρέτως μας π ληροφοροϊιν, δ τι ή Καινή Διαθήκη ε Τ ναι ή συμφωνία τοϊι Θεοϊι, μέ τήν άνθρωπότητα. Ποϊι τό γνωρίζουν; καί πώς έγινε; 'Άγνωστον. 'Έτσι λέγουν οί Χριστιανοί.

Οί 'Εβραίοι δμως έπιμένουν, δτι ό ' Ιεχωβά δέν τούς έγκατέλειψε καί ή Καινή Διαθήκη δέν έκπροσωπεί κότι. Οί μέν 'Εβραίοι λοιπόν ύποστηρίζουν τήν Παλαιόν Δια­θήκην, οί δέ Χριστιανοί τήν Καινην Διαθήκην. Νομικώς τό ζήτημα θό έλύετο, ό.ν οί ένδιαφερόμενοι προσέφευ­γαν στό Μονομελές Πρωτοδικείον 'Αθηνών, τό όποίον άρμοδίως θό άπεφόσιζε ποία διαθήκη ίσχύει . Μίαν

σκέψιν διατυπώνω. Πάντως γνωρίζω, δτι οί Κο­σμοκράτορες υΕλληνες δέν συνεζήτησαν μέ τόν ' Ιεχωβά, οϋτε τοϋ έζήτησαν νά στείλη τόν μονογενη υίόν του, διά νά τούς σώση, οϋτε ύπέγραψαν συμφω­νίαν μαζί του, οϋτε γνωρίζω νά προσεχώρησαν κατό­πιν είς συμφωνίαν. 'Όποτε συνεζήτησα μέ σοφούς θεολόγους δέν έλαβον πειστικάς άπαντήσεις. 'Επίσης έματαίωσαν τηλεοπτικούς διαλόγους, λόγφ φόρτου έργασίας.

Πέραν τών άνωτέρω δημιουργείται κ ι ' &λλο ζήτημα. Συγκεκριμένως ό ' Ιεχωβά ητο ό μονοπρόσωπος Θεός της Π.Δ. Ένώ στήν Κ.Δ. ό Θεός εΤναι Τριαδικός (Πατήρ, Υίός καί υΑγιον Πνεϋμα) . Πότε έγιναν αύταΙ αί άλλαγαf; και διατί;

Δέν έπιθυμώ νά μετατοπίσω τήν συζήτησιν πρός τήν θεολογiαν, έπειδή έκεί έπικρατεί τό δόγμα. Συγκρί­νων δμως τήν Π.Δ. μέ τήν Κ .Δ. διαπιστώνω άμέσως, δτι στήν Κ.Δ. δέν ύπάρχει ή άθλία νοσηρότης της Π.Δ. Βεβαίως στή Κ .Δ. άπαντάται ό προδότης ( ' Ιούδας) ό &πιστος (Θωμάς) ό ψεύδορκος (Πέτρος πού ώρκiζετο κ ι ' άναθεμάτιζε, δτι δέν γνωρίζει τόν Ίησοϋ) ό δειλός (οί μαθηταi έγκατέλειψαν τόν Χριστόν στό μαρτύριόν του) άλλά όπωσδήποτε στήν Κ .Δ. δέν παρατηρούνται τά έγκλήματα της Π.Δ. καί κυρίως ό Χριστός δέν έδί­δαξε τήν σφαγήν, τήν κλοπήν, τήν έξολόθρευσιν, τήν πυρπόλησιν κ .τ.λ. οϋτε οί 'Απόστολοι ησαν λωποδύ­ται , άπατεώνες, δολοφόνοι κ .τ.λ. δπως οί «προπάτο­ρες ήμών» 'Εβραίοι της Π .Δ .

τέλος ή Κ .Δ . έχει ήθικόν περιεχόμενον, τό όποίον περιλαμβάνει πνευματικάς άξίας, πού τό πρώτον διε­τυπώθησαν έκτενώς, άπό τούς Άρχαίους Έλληνας Φιλοσόφους καθ' όλοκληρίαν.

Ή άντίθεσις Π.Δ. καί Κ .Δ . uπηρξε ή βαθυτέρα αίτία της Σταυρώσεως τοϋ Χριστοϋ, ύπό τών 'Εβραίων πού έβλεπαν, δτι ό Χριστός καταστρέφει («διαφθείρει» έλε-

i24

γαν) τήν θρησκευτικήν βάσιν της ένότητος τοϋ Έβραϊ­κοϋ έθνους.

Σήμερον, όπως πάντα, ό 'Εβραϊσμός στό ' Ισραήλ καΙ δ ιεθνώς βασίζεται aποκλειστικώς στήν θρησκείαν του, ή όποία τοϋ έξασφαλίζει ένότητα, συνοχή καf συνε­πώς έπιβiωσιν. Οί 'Εβραίοι έναπέθεσαν τήν ϋπαρξiν των στόν Θεό των καΙ αύτό τούς δίδει δύναμιν, διά νά έπιζήσουν καί έλπίδα διά νά έπικρατήσουν. 'Εμείς οί 'Έλληνες ένεπιστεύθημεν τήν ϋπαρξίν μας καΙ τό μέλ­λον μας όχι είς Θεόν aληθη η ψεuδη, aλλά στήν ίσχύν τοϋ πνεύματος της Φυλης μας καί στήν ρώμην τοϋ 'Έθνους μας. Έμεγαλουργήσαμεν στήν Παγκόσμιον Ίστορίαν τόσον πολύ, &στε κατωρθώσαμεν κάτι, πού ούδεiς &λλος λαός τό έπέτυχε, δηλαδή έπί χιλιετίας ή ίστορiα της 'Ελλάδος ητο ή ίστορία όλου τοϋ κόσμου, δfχως νά μάς βοηθήση κάποιος Θεός, aλλά χάριν στόν ϋψιστον Φυλετικόν 'Εαυτόν μας.

'Όταν οί 'Εβραίοι παρέβησαν -όχι μΙαν, aλλά πολλάς φοράς- τήν συμφωνiαν των μέ τόν 'Ιεχωβά ό προφή­της Ήσαlας είδε όρασιν, όπου ό Κύριος διαμαρτύρεται, πού οί 'Εβραίοι τόν έγκατέλειψαν καΙ τούς uβρfζει μέ βαρυτάτους χαρακτηρισμούς. Τούς aποκαλεί έθνος άμαρτωλόν, λαόν πεφορτωμένον μέ aνομiαν, σπέρμα κακοποιών, υίούς διεφθαρμένους ! Κ ι ' όλα αύτά τά έξα­πολύει ό ' Ι εχωβά έναντίον τοϋ έκλεκτοϋ του λαοϋ. Ή όρασις τοϋ Ήσαlου έχει aκριβώς ώς έξης:

«ΗΣΑlΑΣ. ΚΕΦ. α. 1 ΟΡΑΣΙΣ ΗΣΑlΟ Υ Υ/ΟΥ ΑΜΩΣ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ Ε/ΔΕ ΠΕΡ/ ΤΟ Υ ΙΟΥΔΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΕΡΟ ΥΣΑΛΗΜ, ΕΝ ΤΑ/Σ ΗΜΕΡΑΙΣ ΟΖ/Ο Υ, ΙΩΑΘΑΜ, ΑΧΑΖ, καί ΕΖΕΚΙΟΥ, ΒΑΣΙΛΕΩΝ ΙΟΥΔΑ. 2 'Ακούσατε, ούρανο� καί άκροάσθητι, yfj · διότι, ό Κύριος έλάλησεν· Υι'ούς lθρεψα καί uψωσα, άλλ ' αύτοί άπεστάτη­σαν άπ' έμοϋ.

3 Ό 8οϋς γνωρfζει τ6ν κτήτορα αuτοϋ, καf ό ονος τήν φάτνην τοϋ κυρfου αuτοϋ · ό 'Ισραήλ δέν γνωρfζει, ό λα6ς μου δέν έννοεί. 4 Οuα� έθνος άμαρτωλ6ν, λαέ πεφορτωμένε άνομίαν, σπέρμα κακοποιών, υίοί διεφθαρμένοι· έγκατέλιπον τ6ν Κύριον, κατεφρ6νησαν τ6ν 'Ά γιον τοϋ 'Ισραήλ, έστράφησαν είς τά 6πfσω».

Έκτός άπό τήν άθέτησι τών συμπεφωνηθέντων ό ' Ιεχωβά παραπονείται, δτι ό περιούσιος λαός δέν τοϊι προσέφερε τά άρνιά τών όλοκαυτωμάτων του, οuτε τόν έτίμησαν μέ τάς άπαραιτήτους θυσίας π.χ. στόν Ήσαfαν (ΜΓ, 22-23) διαβάζομεν:

«22 Άλλά σύ, 'ΙακώΒ, δέν μέ έπεκαλέσ8ης· άλλά σύ, 'Ισραήλ, έ8αρύν8ης άπ) έμοϋ. 23 Δέν προσέ­φερε<; είς έμέ τά άρνία τών όλοκαυτωμάτων σου, οuδέ μέ έτίμησαν μέ τάς Θυσίας σου».

Παρ' δλα αίιτά ό ' Ιεχωβά ύπεσχέθη, δτι θά σφάξη δλα τά 'Έθνη (Ήσαίας ΛΔ, 1 -3 ) :

«[ΚΕΦ. λδ'. ] ΠΛΗΣΙΑΣΑ Π, έθνη, διά νά άκούσητε καί προσέξατε, λαοί· άς άκοuση ή γή, καί τ6 πλήρωμα αuτής ή οίκουμένη, καί πάντα δσα γεννώνται έν αuτfj. 2 Δι6τι ό 8υμ6ς τοϋ Κυρίου εΤναι έπί πάντα τά έθνη, καί ή φλογερά 6ργή αuτοϋ έπί πάντα τά στρατεύματα αuτών· κατέ­στρεψε αuτά όλοκλήρως παρέδωκεν αuτά είς σφαγήν. 3 Οι' δέ πεφονεuμένοι αuτών 8έλουσι ριφ8ή έξω, καί ή δυσωδία αuτών δέλει άναδο8ή άπ6 τών πτωμάτων αuτών· τά δέ ορη 8έλουσι διαλυ8ή άπ6 τοϋ αlματος αuτών».

Έπi πλέον ό Κύριος ό Θεός τοϊι ' Ισραήλ θά ύψώση τήν χείρα του, πρός τά 'Έθνη τά όποία θά φέρουν στήν άγκαλιά των τούς 'Εβραίους καί τάς Έβραiας στούς wμους των! ένώ οί Βασιλείς τών 'Εθνών θά εΤναι

παιδοτρόφοι τών 'Εβραίων καi αί Βασiλισσαι τών 'Εθνών θά γίνουν αί τροφαί τών Έβραιοπαiδων. 'Όλοι τέλος θά προσκυνοϋν τούς Έβραiους μέ τό πρόσωπον κάτω στήν γην καί θά γλείψουν τό χώμα, πού έπάτησαν οί πόδες τών 'Εβραίων ! ! ( 'Ησαlας, ΜΘ, 22-23) :

«22 Οuτω λέγει Κύριος ό Θε6ς- 'Ιδού, Θέλω ύψώσει τήν χείρα μου πρ6ς τά fΘνη, καf στήσει τήν σημαfαν μου πρ6ς τούς Λαούς, καf ΘέJιουσι φέρει τούς υίούς σου έν ταίς άγκάλαις, καf αί Θυγατέρες σου ΘέJιουσι φερΘή έπ' ωμων· 23 καf Βασιλείς ΘέJιουσιν εlσΘαι οί παιδοτρ6φοι σου, καf αί ΒασfJιισσαι αύτών αί τροφοf σου· ΘέJιουσι σέ προσκυνήσει μέ τ6 πρ6σωπον πρ6ς τήν γήν,

γJιεfφει τ6 χώμα τών ποδών σου.

Κι' αίιτά τά γελοία, τά σχιζοφρενικά, τά άπαίσια, τά έχουν ένσωματώσει στήν Χριστιανικήν θρησκεiαν, μέ τήν 6ποiαν βεβαίως έρχονται είς άπόλυτον άντiθε­σιν, διότι οίιδέποτε 6 Χριστός έδίδαξε, δτι δλα τά 'Έθνη θά ύποδουλωθοϋν στούς 'Εβραίους καί οί Βασιλείς καί αί Βασίλισσαι τών 'Εθνών θά ύπηρετοϋν τά Έβραιό­πουλα κι' δτι δλα τά 'Έθνη θά γλείφουν τό χώμα τών ποδών τών Έβραiων! Τέλος 6 Έβραιοθεός διαβεβαιώ­νει, δτι δσοι στενοχωροϋν τούς 'Εβραίους θά τούς κάμη νά φάγουν τάς σάρκας .των καi νά μεθύσουν μέ τό αΤμα των. Φρικαλεότητες πού άναφέρει 6 Ήσαtας (ΜΘ, 26).

«26 Τούς δέ καταΘJιι86ντάς σε Θέλω κάμει νά φάγωσι τάς ίδίας αύτών σάρκας- καf ΘέJιουσι μεΘυσΘή μέ τ6 ί'διον αύτών αΤμα, ώς μέ νέον οlνον».

Ό 'Ιεχωβά σκέπτεται καί δρδ πάντοτε πρός όφελος τών 'Εβραίων. 'Άλλως τε τό θέμα εΤναι ξεκαθαρισμένο. Ό 'Ιεχωβά εΤναι «6 Θεός τοϋ 'Ισραήλ» ( ' Ιερεμίας, ΙΣΤ, 9-ΙΘ,3-ΙΕ,27 κ .τ.λ. ) . Δέν εΤναι 6 Θεός ό.λλων έθνών, άλλά

μόνον τών 'Εβραίων, πού εiναι ό λαός του καί αύτός ό Θεός του, πού μάλιστα περιπατεί μεταξύ τους!

«12 καί θέλω περιπατεί μεταξύ σας, καf θέλω εlσθαι Θεός σας, καί σείς θέλετε εlσθαι λαός μου». («Λευϊτικόν» ΚΣΤ, 12)

Ό Ίεχωβδ λοιπόν δηλώνει σαφέστατα, δτι εΤναι Θεός τών 'Εβραίων καΙ έκείνοι ό λαός του. Πώς λοιπόν ύπεισέρχονται τέτοια κείμενα στήν Χριστιανική θρη­σκεία ; μέ τήν όποίαν άσφαλώς ούδεμίαν σχέσιν έχουν η μάλλον διά νά άκριβολογώμεν άντιτίθενται πρός τό Χριστιανικόν πνεϋμα, κατά τό όποίον ό Θεός εΤναι Θεός όλων τών άνθρώπων κ ι ' όχι μόνον τών 'Εβραίων. Σημειώσατε, ότι ή συμφωνία Ίεχωβδ-Άβραάμ, κατά τόν Έβραιοθεό εΤναι αίώνιος καί διά τό άσφαλές τοϋ λόγου ό Ίεχωβδ έβεβαlωσε μέ δρκο στόν ' Ισαάκ καί aτόν ' Ιακώβ, περί της αίωνίου διαθήκης:

«16 της διαθήκης τήν όποίαν έκαμε πρός τόν 'ΑΒραάμ, καί τόν δρκον αύτοϋ πρός τόν 'Ισαάκ · 17 Καf έΒεΒαfωσεν αύτόν πρός τόν 'ΙακώΒ διά νόμον, πρός τόν 'Ισραήλ διά διαθήκην αίώνιον». («Χρονικά Α /», /ΣΤ, 16-17)

Άλλοϋ πάλιν, διά νά μή μένη άμφιβολία είς κάποιον, ό Ίεχωβδ δηλώνει ό 'ίδιος, ότι εΤναι ό Κύριος ό Θεός τών 'Εβραίων, τούς όποίους άπεχώρισε άπό τούς λαούς: « 'fyώ εlμαι ό Κύριος ό Θεός σας, δστις σδς άπεχώρισα άπό τών λαώ ν» («Λευϊτικόν» Κ, 24) .

'Όπως έδιδάχθη άπό τήν Π.Δ. ό Ίεχωβδ έξασφαλl­ζει τήν παγκόσμιον κυριαρχίαν τών Έβραlων, στούς όποίους δλα τά έθνη θά γίνουν δοϋλοι, μέ άντάλλαγ­μα οί 'Εβραίοι νά κόβουν τά πουλάκια τους (περιτομή) νά μή άπασχολοϋνται τό Σάββατον, νά τηροϋν τά θεία διδάγματα καί νά άφιερώνουν στόν Ίεχωβδ τά πρω­τότοκα βόδια καί πρόβατα, τά όποία ώς πρωτότοκα δέν έπιτρέπεται νά έργάζωνται καΙ είδικώς τό πρωτό-

τοκον πρόβατον δέν πρέπει νά τό κουρεύουν! Ναί τέτοιας σοβαράς έπιταγάς δίδει 6 Θεός:

«19 Πάντα τά πρωτ6τοκα1 δσα γεννώνται μετα­ξύ τών Βοών σου καf τών προΒάτων σου τά άρσενικάι θέΛεις άφιερώνει είς Κύριον τ6ν Θε6ν σου· δέν θέΛεις μεταχειρισθij είς έρyασίαν τ6ν πρωτ6τοκον μ6σχον σουι ούδέ κουρεύσει τ6 πρωτ6τοκον τών προΒάτων σου. («Δευτερον6-μιον» /ξ 19)

'Υπάρχουν κ ι ' όλλαι έξ 'ίσου σοβαραί έντολαί σχετι­καί μέ τά πρωτότοκα των βοδιών, των προβάτων καί των αiγών, τά όποία δέν επιτρέπεται νά πωλοϊινται, διότι εΤναι &για! καί 6 Κύριος εύχαριστείται άπό τήν όσμήν τοϊι καιομένου λίπους των. Στό θεόπνευστον βιβλίον τών «'Αριθμών» ( ΙΖ, 1 7-1 80 διαβάζομεν:

«Τά πρωτ6τοκα δμως τών Βοών1 η τά πρωτ6-τοκα τών προΒάτωνι η τά πρωτ6τοκα τών αίyώνι δέν θέΛουσιν έξαyοράζεσθαι· ayια εΤναι · τ6 αlμα αύτών θέΛεις ραντfζει έπf τ6 θυσιαστή­ριον1 καf τ6 πάχος αύτών θέΛεις καίει διά προ­αφοράν yινομένην διά πυρ6ςι είς 6σμήν εύωδfας πρ6ς τ6ν Κύριον. 18 Καί τ6 κρέας αύτών θέΛει εΤσθαι σοΟι καθώς τ6 κινητ6ν στijθος καf ό δεξι6ς ώμος εΤναι σοΟ».

ΕΙλικρινώς δέν γνωρίζω όν άκόμη καί σήμερον οΙ 'Εβραίοι άκολουθοϊιν τάς όδηγίας τοϊι Ίεχωβa, διά τά πρωτότοκα βόδια, πρόβατα καi αΤγας. Πάντως τά πουλάκια των τά κόβουν.

Διά τήν περιτομήν (Γ) όλλως άκροβυστίαν, έκτομή όκρου πόσθης) νά διεuκρινίσωμεν τά άκόλουθα. Τό έλαστικόν δέρμα, τό όποίον περιβάλλει τό πέος όνο­μάζεται πόσθη. Τό κόψιμο (έκτομή) κυκλοτερώς γύρω, γύρω δηλαδή, τοϊι μέρους της πόσθης πού καλύπτει τήν βάλανον τοϊι πέους λέγεται περιτομή . Αύτή γίνε-

ται διά λόγους ύγιείας π.χ. πρός άντιμετώπισιν τfjς φιμώσεως καί διά θρησκευτικούς, δπως συμβαίνει στήν Έβραϊκήν θρησκείαν, δπου ό 'ίδιος ό ' Ι εχωβά διέταξε νά περιτέμνωνται τά όρρενα καί πρώτος κατά τήν συμ­φωνίαν του μέ τόν Έβραιοθεό έκανε περιτομή ό 'Αβρα­άμ. Μάλιστα άναφέρεται στό θεόπνευστον βιβλίον τfjς Π .Δ . «Ίησοϊις τοϊι Ναυfj» (Ε , 2-3) δτι ό Κύριος εΤπε στόν Ίησοϊι τοϊι Ναυfj νά κατασκευάση κοπτεράς μαχαίρας, άπό πέτρας καί νά κόψη τά πουλάκια τών 'Εβραίων, διά δευτέραν φοράν, 'ίσως διότι τήν πρώτην δέν τά έκοψαν καλώς η διότι κάποιοι έξέφυγαν:

«2 Κατ) έκείvοv τόv καιρόν είπεv ό Κύριος πρός τόv Ίησοϋv, Κάμε είς σεαuτόv Λι8ίvας μαχαfρας κοπτεράς, καί περίτεμε έκ δευτέρου τούς uίούς 'ΙσραήΛ. 3 Καί fκαμεv ό Ίησοϋς είς έαuτόv Λι8ίvας μαχαίρας κοπτεράς καί περιέτεμε τούς uίούς 'ΙσραήΛ».

Τήν περιτομήν άπηχθάνοντο οί 'Έλληνες καί οί Ρωμαίο ι . Σήμερον τήν διατηροϊιν έκτός τών 'Εβραίων διάφοροι Άσιατικοί καί Άφρικανικοί λαοί, δ ιά λόγους ύποτίθεται καθαριότητος. Παραδόξως τό Έβραϊκόν αuτό θρησκευτικόν έθιμον διετηρείτο στόν Χριστιανι ­σμόν μέχρις δτου τό κατήργησε ό 'Απόστολος Παϊιλος ( «πρός Γαλάτας» Ε, 6) ώς άσυμβiβαστον πρός τόν Χριστιανισμόν ( «έv Χριστψ οϋτε περιτομή τις ίσχύει, οϋτε άκροΒuστfαι») . Παρά ταϊιτα καθιερώθη (πιθανώς τόν 9ον αίώνα) νά έορτάζεται ύπό τfjς 'Ορθοδόξου 'Εκκλησίας τό γεγονός τfjς περιτομfjς τοϊι Χριστοϊι τήν 1 ην ' Ιανουαρίου, μολονότι ό Χριστός δέν [κανε περιτομή. Ό Εόαγγελιστής Λουκάς (Α,59) δέν βεβαιώνει, δτι ό Ίησοϊις περιετάμη, δπως άνα­κριβώς έρμηνεύουν τό έδάφιον οί άγνοοϊιντες Έλλη­νικά. Δεύτερον καί όν περιετάμη ( πού έπιμένω δέν συνέβη) διατί έορτάζει τό γεγονός τοϊιτο ή 'Εκκλησία ;

καί τέλος πώς έορτάζεται κάτι πού ό 'Απόστολος Παίιλος θεωρεί <'χσυμβίβαστον πρός τόν Χριστιανι­σμόν. 'Απεναντίας aν ό Χριστός εΤχε περιτμηθη ό 'Απόστολος Παίιλος δέν θά διεχώριζε αύτήν τήν πρόξιν, <'χπό τήν Χριστιανικήν θρησκείαν.

Ό Χριστιανισμός δέν δέχεται τήν περιτομήν, διά τήν όποίαν ό 'Απόστολος Παίιλος (πρός Κορινθίους Κ Ζ, 1 9) σαφώς λέγει, δτι ή περιτομή δέν εΤναι τίποτε! κ ι ' αύτό πού έχε ι σημασίαν εΤναι ή τήρησις τών έντολών τοίι Θεοu: «ή περιτομή ούδέv έστι καί ή άκροΒuστfα ούδέv έστιv, άλλά τήρησις έvτολωv Θεού» καί προ­σθέτει (πρός Γαλάτας Ε, 2) δτι έάν περιτέμνεσθε ό Χρι­στός δέν πρόκειται νά σας ώφελήση είς τίποτε!

«"/δε έyώ Παύλος λέγω ύμίv δτι έάv περιτέμvη­σθε, Χριστός ύμaς ούδέv ώφελήσει».

Στήν «πρός Γαλάτας» (Ε , 6) έπιστολήν του ό Παuλος γράφει:

« 'Άλλωστε έκεί πού κυριαρχεί ό 'Ιησούς Χριστός δέv εχει καμιά σημασfα οuτε τό vά κάvης περι­τομή οuτε το vά μήv κάvης σημασfα εχει ή πίστις ατό Χριστό, ή όποfα έκδηλώvεται εμπρα­κτα μέ άyάπη».

'Επομένως ή 'Εκκλησία έορτάζει ενα «γεγονός» πού πρώτον δέν συνέβη καί δεύτερον, πού <'χπό τόν Παίιλον θεωρείται aνεu σημασίας. "Αν ό κ . Βασιλειάδης θεωρεί τήν περιτομήν σημαντικόν γεγονός ώς μέρος της Π.Δ. πού μάλιστα έορτάζει ή 'Εκκλησία μας, aς μεταβη στά έξωτερικά ίατρεία τοίι νοσοκομείου «Συγγρού» νά τοίι κόψουν τό πουλάκι του, &στε νά εΤναι συνεπής, πρός τήν πίστιν του στήν Π .Δ .

οι 'Εβραίοι πού σφάζουν όλοκλήρους λαούς, πού καταστρέφουν πόλεις, πού δολοφονούν παιδιά καί γυναίκας δέν ένοχλοuνται , <'χλλά aν κάποιος έργασθη

τό Σάββατον, τότε ένοχλοϋνται καί τόν σκοτώνουν. Στούς «'Αριθμούς» ( I E, 32) άναφέρεται ή περίπτωσις κάποιου, ό όποίος έμάζευε ξύλα στήν έρημον τήν ήμέραν τοϋ Σαββάτου. 'Αμέσως τόν συνέλαβαν καί τόν ώδήγησαν στόν Μωϋσfjν, στόν 'Ααρών καί ένώπιον δλης της Έβραϊκfjς Συνόδου καί διερωτώντο τί νά τόν κάνουν; 'Ενεφανίσθη λοιπόν τότε ό Κύριος καί διέταξε τόν Μωϋσfj, δτι ό όνθρωπος έκείνος έπρεπε όπωσδή­ποτε νά θανατωθη διά λιθοβολισμού, δπως καί συνέ­βη. ' Ιδού καί τό θεόπνευστον κείμενον:

«32 ΚΑΙ δτε ήσαν οί υίοf 'Ισραήλ έν τfj έρήμφ,

εύρον aνθρωπον συλλέγοντα ξύλα τήν ήμέραν τοϋ ΣαΒΒάτου. 33 Καί οί εύρόντεc; αύτόν συί\λέ­γοντα ξύί\α, lφεραν αύτόν πρόc; τόν Μωϋσijν καf τόν 'Ααρών, καf πρόc; πάσαν τήν Συναγω­γήν· 34 καf l6αί\ον αύτόν είc; φύί\αξιν, έπειδή δέν ήτο lτι φανερόν τί lπρεπε νά κάμωσιν είc; αύτόν. 35 Καf εΤπε Κύριοι; πρόc; τόν Μωϋσijν, Ό aνθρωποc; έξάπαντοc; θέί\ει θανατωθij· πάσα ή Συναγωγή θέί\ει λιθοΒολήσει αύτόν μέ Jιίθουc; lξω τοϋ στρατοπέδου. 36 Καί πάσα ή Συναγωγή lφεραν αύτόν lξω τοϋ στρατοπέδου, καί έί\ιθο6όλησαν αύτόν μέ ί\ίθουc;, καf άπέθανε - καθώc; προέταξε Κύριοι; είc; τόν Μωϋσijν».

Ό Ίεχωβa δπως ε'ίδατε στήν τήρησι τών έντολών του εΤναι σκληρός. 'Επιβάλλει θανατικήν ποινήν διά λιθοβολισμού, πρaγμα πού φυσικά ούδέποτε έδίδαξε ό Χριστός. 'Ερωτώ τό άνωτέρω κείμενον εΤναι ίστορία ; 'Ασφαλώς όχι .

Πάντως τό θείον μεγαλείον τοϋ Ίεχωβa φαίνεται στήν άντιμετώπισιν τών άκουσίων αμαρτημάτων. 'Όποιος έξ άγνοΙας άμαρτήση μπορεί νά σωθη, έάν φέρη στόν ίερέα μίαν κατσίκαν ένός έτους, όπότε ό

ί ερεύς τόν έξιλεώνει έκ τοϋ άκοuσiοu άμαρτήματος. Διά τούς άμφισβητοϋντας παραθέτω · τό θεόπνεuστον κείμενον (« 'Αριθμοί» ΙΕ , 27-28) .

«27 Έάν δέ ψυχή τίς άμαρτήση έΕ, άyνοίας1 ούτος πρέπει νά φέρη αίyα ένιαύσιον είς προσφοράν περl άμαρτlας 28 καΙ θέλει κάμει έΕ,ιλέωσιν δ ίερεύς ύπέρ τήν ψυχής ijτις ήμάρτησεν έΕ, άyνοί­αςι δταν άμαρτήση».

ΕΤναι σύνηθες, οτι οπως καί άλλοϋ γράφεται 6 ' Ιεχωβά ένδιαφέρεται ίδιαιτέρως, διά τά έρίφια . Μερι­κός φοράς εΤναι λεπτομερής στάς άξιώσεις τοu, οπως οταν πρόκειται νά δεχθη προσφοράν άπό στέαρ (λ ίπος) έκ τοϋ κριοϋ, τοϋ όποiοu προτιμά τό εύρισκό­μενον ύπεράνω τοϋ ηπατος η πού περικαλύπτει τά έντόσθια. Τόν ένδιαφέρει έπίσης ή ούρά τοϋ κριοϋ. Διά τήν πληρότητα ομως της προσφοράς ζητεί πήτταν έλαιωμένην, &ρτον καί μίαν λαγάναν! ' Ιδού τό θεό­πνεuστον κεiμενον ( «'Έξοδος» ΚΘ 22-25) .

«22 Καί θέλεις Λάθει έκ τού κριού τό στέαρ καΙ τήν ούράν, καί τό στέαρ τό περικαλύπτον τά έντό­σθια, καί τόν έπάνω Λο8όν τοϋ ijπατος, καΙ τούς δύο νεφρούς, καί τό στέαρ τό έπ' αύτών1 καί τόν δεΕ,ιόν Βραχlονα, (διότι είναι κριός καθιερώσεως), 23 καΙ lνα ψωμόν, καί μΙαν πήτταν έλαιωμένην, καί lν Λάyανον έκ τού κανίστρου τών άζύμων τών προτεθειμένων ένώπιον Κυρίου· 24 καΙ θέλεις έπιθέσει τά πάντα είς τάς χείρας τού Άαρών1 καί είς τάς χείρας τών υίών αύτού· καί θέλεις κινήσει αύτά, είς κινητήν προσφορaν ένώπιον Κυρlου. 25 Καί θέλεις ΛάΒει αύτά έκ τών χειρών αυτων, καΙ καύσει έπί τού θυσιαστηρίου έπάνω τού δλοκαυτώματος, είς όσμήν εύωδίας ένώπιον Κυρίου· τοϋτο είναι θυσία γενομένη διά πυρός είς τόν Κύριον».

Αότά βεβαίως δέν είναι ίστορία, άλλά κ ι ' ό.ν έξετα­σθοϋν θρησκειολογικώς, τότε χωρίς άντlρρησιν έχομεν [να κτηνοτρόφον Θεόν, ό όποίος άπαιτεί προσφοράς φαγητών! Μάλιστα κατήγγειλε τοός Έβραlους δτι τοϋ. . . έκλεψαν τάς προσφοράς, πού ησαν ή τροφή τοϋ Κυρίου! Ό Ίεχωβα παρακινεί τούς Έβραίους νά σκοτώνουν, άλλά τοός καταρaται, δταν τοϋ κλέπτουν τά προσφερόμενα κρέατα, λαγάνας, πήττας κ .τ.λ. («Μαλαχίας» Γ, 9-1 0) :

«8 Μήπως θέλει κλέπτει ό aνθρωπος τ6ν Θε6ν; σείς δμως μέ έκλέπτετε - καί λέγετε, Είς τί σέ έκ­λέψαμεν; Είς τά δέκατα καf είς τάς προσφοράς. 9 Σείς εΤσθε κατηραμένοι μέ κατάραν· δι6τι σείς μέ έκλέψατε, ναί, σείς, δλον τ6 {θνος. 10 Φέρετε πάντα τά δέκατα είς τήν άποθήκην, διά νά r]ναι τροφή είς τ6ν οΤκ6ν μου· καί δοκιμάσατέ με».

Είλικρινώς άπορώ πώς ύπάρχουν ό.νθρωποι, πού θεωροϋν αότάς τάς άνοησίας θεόπνευστα κείμενα. Ψεuδολογίαι, φαντασιώσεις, γελοιότητες καΙ έγκλήμα­τα συνθέτουν τό θεόπνευστον βιβλίον της Π .Δ. 'Ακόμη κ ι ' ό 'ίδιος ό Ίεχωβα, έκτός άπό τά βόδια, τά πρόβα­τα, τούς όνους κ .τ.λ. άσχολείται καί μέ τάς Έβραίας, δπως δταν «έπεσκέφθη» τήν 'Άνναν ή όποία μετά τήν έπίσκεψιν έλλείψει άντισυλλήψεως έτεκεν τρείς υίούς καί δύο θυγατέρας (Σαμουήλ Κ Β, 21 ) .

«21 'Επεσκέφθη δέ ό Κύριος τήν 'Ά νναν· καί συνέ­λαΒε, καί έyέννησε τρείς υι'ούς καί δύο θυγατέ­ρας. Τ6 δέ παιδίον ό Σαμουήλ έμεyάλωνεν ένώ­πιον τοίJ Κυρίου».

Τώρα τί θέλετε; νά χαρακτηρίσω τήν Π.Δ. ίστορικόν βιβλίον καί νά θεωρήσω τήν έγκυμοσύνην της 'Άννης (ποία 'Άννα ; ) γεγονός; Ό άπολογητής της Π .Δ . κ . Βασιλειάδης μπορεί νά τό κάνη, έγώ όχι, έστω κ ι ' ό. ν έπισύρω τ ή ν όργήν τοϋ Ίεχωβα.

Έν πάσn περιπτώσει μιά καί τό έφερε ή συζήτησις θά σας π ληροφορήσω χάριν της «ίστορικης θεολογίας» τά διατάγματα τοϊι ' Ιεχωβά πού σχετίζονται μέ τά σεξουαλικά καΙ έπί τό 'Ελληνοπρεπώς άφροδiσια τών 'Εβραίων. Έλάλησε λοιπόν ό Κύριος τών δυνάμεων πρός τούς ' Ιουδαίους άφροδισιακούς περιορισμούς, τούς όποΙους δποιος παραβη ύπόκειτα ι είς ποινήν θανατώσεως, έκτός κι ' ό.ν τις «κοιμηθη» μετά της θείας του, όπότε ή ποινή εΤναι ή άτεκνiα. Ό Ίεχωβα προ­βλέπει τί θά συμβη ό.ν κάποιος «κοιμηθη» μέ τήν μητέ­ρα του, τήν άδελφή του, τήν νύμφην του, τήν πεθεράν του κ ι ' ένώ άναφέρει έρωτικάς σχέσεις μεταξύ γυναι­κός καί κτήνους, όμοφυλοφίλων κ.ό.. παραλείπει τάς έξαδέλφας. Μέ αύτάς τί γίνεται ; δέν μaς όρίζει ό ' Ιεχωβά . Προφανώς έπιτρέπεται νά «ΚΟψηθη» κάποιος μέ έξαδέλφην. Σάς παρακαλώ διαβάσατε τό θεόπνευ­στον κείμενον («Λευϊτικόν» Κ, 1 1 -21 ) :

« 1 1 Καί άνθρωπος, δστις κοιμηθη μετά της yuναι­κ6ς τοϋ πατρ6ς αύτοϋ, τήν άσχημοσύνην τοϋ πατρ6ς αύτοϋ άπεκάΛυψεν· έξάπαντος θέΛοuσι θανατωθη άμφ6τεροι· τ6 αfμα αύτών θέΛει εΤσθαι έπ' αύτούς. 12 Καf έάν τίς κοιμηθη μετά της νύμφης αύτοϋ, έξάπαντος θέΛοuσι θανα­τωθη άμφ6τεροι · σύyχuσιν {πραξαν· τ6 αΤμα αύπvν θέΛει εΤσθαι έπ' αύτούς. 13 Έάν δέ τfς κοι­μηθη μετά άρρενος, καθώς κοιμάται μετά yuναι­κ6ς, ΒδέΛuyμα {πραξαν άμφ6τεροι· έξάπαντος θέΛοuσι θανατωθη· τ6 αΤμα αύτών θέΛει εlσθαι έπ' αύτούς. 14 Καi έάν τίς Λ άθη yuναίκα καf τήν μητέρα αύτής, εlναι άνομfα· έν πυρf θέΛοuσι καuθη, αύτ6ς καf αύταΙ, καί δέν θέΛει εlσθαι άνο­μία μεταξύ σας. 15 Καί έάν τfς σuνοuσιασθη μετά κτήνους, έξά­παντος θέΛει θανατωθη· καf τ6 κτήνος θέΛετε φονεύσει. 16 Καf ή yuνr] ijτις πΛησιάση είς οίον-

δήποτε κτήνος, διά νά 8ατευΘή, Θέλεις φονεύσει τήν γυναίκα καί τό κτήνος έξάπαντος Θέλουσι ΘανατωΘή· τό αfμα αύτών Θέλει εΤσΘαι έπ' αύτούς. 17 Καf έάν τfς λά8η τήν άδελφήν αύτού, τήν Θυγατέρα τού πατρός αύτού, ή τήν Θυγατέ­ρα τής μητρός αύτού, καί ϊδη τήν άσχημοσύνην αύτής, καί αύτή ϊδη τήν άσχημοαύνην έκεfνου, εΤναι αίσχρόν· καf Θέλουσιν έξολοΘρευΘή lμπρο­σΘεν τού λαού αύτών· τήν άσχημοσύνην τής άδελφής αύτού άπεκάλυψε - τήν άνομίαν αύτού Θέλει 8αστάσει. 18 Καf aνΘρωπος, δστις κοιμηΘή μετά γυναικός έχούσης τά γυναικεία αύτής, καί άποκαλύψη τήν άσχημοσύνην αύτής, ούτος τήν πηγήν αύτής έξεσκέπασε, καί αuτη τήν πηγήν τού αϊματος αύτής άπεκάλυψεν· δΘεν άμφότεpοι Θέλουσιν έξολοΘρευ8ή έκ μέσου τού λαού αύτών. 19 Καf τήν άσχημοσύνην τής άδελφής τής μητρός σου, ή τής άδελφής τού πατρός σου, δέν Θέλεις άπα­καλύψει · διότι τήν στενήν συγγενή αύτού άπα­καλύπτει· τήν άνομfαν αύτών 8έλουσι 8αστάσει. 20 'Εάν δέ τfς κοιμηΘή μετά τής Θεfας αύτού, τήν άσχημοσύνην τού Θείου αύτού άπεκάλυψε · τήν άμαρτίαν αύτών 8έλουσι 8αστάσει · aτεκνοι Θέλουσιν άποΘάνει. 21 Καί έάν τfς λά8η τήν γυναίκα τού άδελφού αύτού, εΤναι άκαΘαρσία· τήν άσχημοσύνην τού άδελφού αύτού άπεκάλυ­ψεν· aτεκνοι Θέλουσι μεfνει».

'Ίσως παρατηρήσατε, δτι ό ' Ιεχωβά άπαγορεύει νά «κοιμηθfi» τις μετά άρρενος, καθώς κοιμάται μετά γυναικός, άλλά δέν άπαγορεύει στήν γυναίκα νά κοι­μηθη μετά γυναικός, καθώς κοιμάται μετά άνδρός. Οί άνδρες όμοφυλόφιλοι «έξάπαντος Θέλουσι Θανατω8ή». Διά τάς γυναίκας όμοφυλοφίλους δμως δέν προβλέπε­ται ποινή.

Άξιοπερίεργον εΤναι, δτι όν aνήρ η γuνή σuνοuσια­σθοϋν μετά κτήνοuς τιμωρούνται μέ θάνατο καί φονεύ­εται καi τό κτηνος, τό όποίον δέν εύθύνεται, διά τήν πράξιν.

Τέλος πάντων πιστεύετε, δτι τό ύπερβατικόν, ύπερ­φuσικόν, αίώνιον, όφθαρτον, πνευματικόν "Ον, πού λέγεται Θεός aσχολείται μέ τέτοιας γελοιότητας; 'Ένας φανατικός βλάξ θά aπαντήση ναί . Πραγματικώς οί 'Εβραίοι έξηuτέλισαν τήν έννοιαν της Θεότητος.

Τό 1 997 ή 'Ελληνική Βιβλική ' Εταιρεία έξέδωσε τήν Παλαιάν Διαθήκην στήν νεοελληνικήν δημοτικήν γλώσσαν καί διά τήν <ψετάφρασιν» αύτήν έδέχθη τά συγχαρητήρια aπό τήν Ίεράν Σύνοδον (aριθμ. πρωτ. 1 492/1 5-3-1 997) . Οί έκδόται στόν πρόλογον μάς λέγοuν δτι σκοπός της μεταφράσεως εΤναι νά ύποβοηθήση ίδια ιτέρως τούς νέοuς «νά Βιώσουν τόν πάντοτε έπί­καιpο καf ζωντανό Λόγο τοΟ Θεού». Στό διάγραμμα μάλιστα τών περιεχομένων διαβάζομεν: «Ή ίστορfα τοΟ Άθραάμ», «Ή ίστορfα τοΟ 'Ισαάκ καί τοΟ 'ΙακώΒ», «Ή ίστορfα τοΟ 'Ιωσήφ καί τών άδεlιφών του» κ .τ.λ . Ή χρησιμοποίησις τοϋ δροu ίστορία εΤναι aπολύτως λαν­θασμένη. Δέν πρόκειται περί ίστορίας. Διότι δποu σuζη­τοϋν οί όνθρωποι μέ τόν Θεόν, δποu έπεμβαίνει προ­σωπικώς 6 Θεός είς πράξεις στήν ζωήν τών aνθρώ­πων, δποu δέν ύπάρχοuν στοιχεία, δποu οί 'Άγγελοι σφάζουν παιδιά κ .τ.λ. δέν έχομεν ίστορίαν.

'Όσον aφορά διά τήν έπικαιρότητα τοϋ Λόγοu τοϋ Θεοϋ ούδαμοϋ τήν εύρίσκομεν, παρά μόνον στήν φαντασίαν τών μεταφραστών-σχολιαστών. Οuτε πνευ­ματική ώφέλεια ύπάρχει aπό τήν aνάγνωσιν της Π.Δ. διότι άπ λούστατα aπουσιάζει παντελώς τό πνευματι­κόν περιεχόμενον. Χάριν aκριβείας τών aπόψεών μοu θά ήδuνάμην νά μεταφέρω έδώ π ληθος aποσπασμά­των. Περιορίζομαι είς δύο.

Πρώτον κείμενον, aρχίζω μέ τον (aνύπαρκτον) ' Ιώβ.

m� Ό:-,-

Στό οικε ιον θεόπνεuστον βιβλίον διαβάζομεν: ( « 'Ιώβ» 42, 7-1 6) :

« 'Α ποδοχή τοϋ Ίώ8 άπό τόν Θεό. 7 'Όταν ό Κύριος έπαψε νά μιλάει μέ τόν Ίώ81 εΤπε στόν Έλιφά τόν Θαιμανfτη: "Θύμωσα πολύ μ) έσένα καΙ μέ τούς δύο φfλους σουι γιατl δέ μιλήσατε σωστά γιά μέναι οπως ό δούλος μου ό Ίώ8. 8 Τώρα λοιπόν πάρτε έφτά μοσχάρια καΙ έφτά κριάρια καΙ πηγαlνετε νά Βρείτε τό δοϋλο μου τόν ΊώΒ καΙ νά τά προσφέρετε όλοκαύτω­μα γιά τήν έ νοχή σας. Νά προσευχηΘεί γιά σάς ό δοϋλος μου ό Ίώ8 κι έγώ Θά δεχτώ μέ εύμένεια τήν προσευχή του καΙ δέ Θά σάς μεταχειριστώ κατά πως ταιριάζει στήν άφροσύνη σας) ). 9 Τότε ό Έλιφάζ ό Θαιμανlτηςι ό Βιλδάδ ό Σουχίτης καΙ ό Σωχάρ ό ΝααμαΘΙτης έφυγαν καΙ έκαναν οπως τούς εΤπε ό Κύριος. ΚαΙ ό Κύριος δέχτηκε μέ εύμένεια τήν προσευχή τοϋ Ίώ8».

« 'Α ποκατάσταση τijς εύδαιμονfας τοϋ Ίώ8. 10 'Όταν ό ΊώΒ προσευχήΘηκε γιά τούς φlλους τουι ό Κύριος τοϋ έδωσε πάλι πΛούτηι καί μάΛι­στα διπλάσια άπ) οσα εΤχε πρfν. 1 1 Τότε τόν έπισκέφθηκαν ολοι οί άδερφοί του κι οί άδερφές του καί ολοι οί παλιοί του γνώριμοι. Καθώς έτρωγαν στό σπfτι του μαζl τουι τοΟ έδειξαν πώς συμμετέχουν στόν πόνο του καί τόν παρη­γόρησαν γιά οΛες τΙς δυστυχfες πού τούς εΤχε στεΙΛει ό Κύριος. ΚαΙ ό καθένας τους τοϋ χάρισε tνα νόμισμα καί tνα χρυσό δαχτυΜδι. 12 Στά χρόνια πού άκοΛού8ησανι ό Κύριος εύΛό­γησε τόν Ίώ8 περισσότερο άπό πρΙν. ΝΕτσι ό Ίώ8 άπέκτησε δεκατέσσερις χιλιάδες πρόΒατα καί tξι χιΛιάδες καμijλεςι χΙΛια ζευγάρια Βόδια καf χfΛια γαϊδούρια. 13 Ά πέκτησε άκόμα έφτά γ ιούς καί τρείς Θυγατέρες. 14 Τήν πρώτη τήν όνόμασε

Ίεμιμά (Περιστέρα), τή δεύτερη Κεσfα (ΚανεΛΛο­ΛούΛουδο) καf τήν τρfτη Κέρεν- Ά ππούχ (Θήκη ΚαΛΛυντικών). 15 Σέ κανένα μέρος τής γijς δέν ύπijρχαν τόσο ώραίες γυναίκες, σάν τfς κόρες τοΟ 'ΙώΒ. Ό πατέρας τους τούς έδωσε κΛηρονο­μικό μερίδιο δπως καf aτούς άδερφούς τους. 16 Μετά άπ' αύτά τά γεγονότα ό ΊώΒ έζησε έκατόν σαράντα χρόνια, καί εΤδε τά παιδιά του καί τά παιδιά τών παιδιών του, τέσσερις γενιές. 17 ΠέΘανε μακροήμερος σέ Βαθιά γεράματα».

Κι ' έδώ βλέπετε κριάρια καί μοσχάρια . Ό Θεός, ό ' Ιεχωβά δηλαδή, διά νά εύτυχήση ό ' Ιώβ δέν τοu ένέ­πνευσε άρετήν, άγαθότητα, έσωτερικήν άρμονίαν, ήθι­κήν, ψυχικήν γαλήνην κ.τ.λ. άλλά τοu έδωσε 1 4.000 πρόβατα, 6.000 καμηλες, χ ίλια ζευγάρια βόδια καί χίλια γαϊδούρια! Μδς ρίχνουν καί μερικά όνόματα π .χ. Σωχάρ, Έλιφά κ .τ.λ . καί άφοu περιγράφουν τά πλού­τη, πού προσέφερε ό ' Ιεχωβά στόν ' Ιώβ μaς λέγουν «μετά άπό αύτά τά γεγονότα»! άντί τοu όρθοu «μετά άπό αύτά τά παραμύθια» . Τό νά δίδη ό Θεός γαϊδού­ρια, βόδια, πρόβατα καί καμήλας δέν εΤναι Ιστορικό γεγονός δι' ούδένα όνθρωπον μέ κοινόν νοuν, πολύ δέ περισσότερον δι' ούδένα Ιστορικόν, πού όν τόν έρω­τήσετε άσφαλώς θά γελάση.

Τό δεύτερον κείμενον τό έλαβα άπό τόν Ήσαlαν (38, 1 -8) :

«38 'Εκείνη τήν έποχή ό ΒασιΛιάς Έζεκfας άρρώ­στησε Βαριά, νά πεθάνει. Τότε τόν έπισκέφθηκε ό προφήτης Ήσαίας, γιός τοΟ 'Αμώς, καί τοΟ εlπε: « "Ακου τί Λέει ό Κύριος: Τακτοποfησε τfς ύποθέσεις τοΟ σπιτιού σου, γιατf δέ θά ζήσεις γιά ποΛύ άκόμη. Θά πεθάνεις». ιι2 Ό Έζεκfας γύρισε τότε τό πρόσωπο aτόν τοίχο καf προσευχήθηκε aτόν Κύριο. 3 ιιΚύριε»,

είπε, «θυμήσου, σέ παρακαλώ, πώs έζησα ένώ­πιόν σου μέ πιστότητα καί μέ εύθύτητα καρδιάs, ΚΙ έπραξα δ, ΤΙ σοϋ ήταν άρεστό!» Κι aρχισε νά κJιαfει γοερά. 4 Τότε ήρθε aτόν Ήσαtα Jιόγοs τοϋ Κυρfου: 5 «Γύρνα πίσω», τοϋ είπε 6 Κύριοs, «καf πέs aτόν Έζεκία: «Ό Κύριοs, 6 Θεόs τοϋ ΔαΒfδ, τοϋ προ­γόνου σου, Λέει: 'Άκουσα τήν προσευχή σου καf είδα τά δάκρυά σου. Θά προσθέσω, Λοιπόν, ατή ζωή σου δεκαπέντε χρόνια 6 Θά ύπεpασπιστώ αύτή τήν πόλη καf θά σάs έJιεuθερώσω έσένα καί τήν πόλη άπό τό Βασιλιά τfίs Άσσυρίαs. 7 Καf γιά νά Όαι ΒέΒαιοs δτι έγώ, 6 Κύριοs, θά έκπJιηρώσω τήν ύπόσχεσή μου, θά σοϋ δώσω f.να σημείο: 8 Στή σκάλα τοϋ 'Άχαζ δπου ή σκιά έχει κατέΒει δέκα σκαλοπάτια, θά τήν κάνω νά γυρfσει πίσω». Καf πραγματικά ή σκιά όπισθο­χώρησε κι 6 r}Jιιos ξαναφώτισε τά δέκα σκαλο­πάτια δπου εΤχε κατεΒεί ή σκιά».

Ό Βασιλεύς 'Εζεκίας ούδαμοu άναφέρεται . Ποu όλλως τε Γ]το Βασιλεύς; στούς περιφερομένους κτηνο­τρόφους; Ό Θεός στέλλει τόν προφήτην νά τόν προ­ειδοποιήση, οτι θά άποθάνη καί συνεπώς νά τακτο­ποιήση «τiς ύποθέσεις τοu σπιτιού του» διά τάς όποί­ας ένδιαφέρεται ό Ίεχωβa. Ό Βασιλεύς ( ! ) άρχίζει προ­σευχάς καί γοερά κλάμματα, πού συγκινούν τόν Κύριο, πού aποφασίζει νά προσθέση στήν ζωήν τοu Έζεκία 1 5 χρόνια άκόμη καί έπi πλέον νά έλευθερώση τήν πόλιν του, άπό τόν Βασιλέα τfjς Άσσυρίας. Πρός άπό­δειξιν μάλιστα των ύποσχέσεών του κάνει τό θαuμα τfjς όπισθοχωρήσεως τfjς σκιάς, διά τfjς άλλαγfjς τfjς πορείας του 'Ηλίου!

ΑύταΙ αί άνοησfαι θεωρούνται άπό τούς σοφούς παλαιοδιαθηκολόγους ίστορία καί θεολογία. "Αν εΤναι δυνατόν. "Αν εΤναι νοητόν. Κι' ομως ύπάρχουν φανατι-

κοί ήλίθιοι πού τά πιστεύουν. 'Εννοείται δτι εΤναι άπο­λύτως άδιανόητος οΙαδήποτε Ιστορική η έστω λογική έξέτασίς των. ΕΤναι παραμυθάκια.

Ή Π.Δ. περιλαμβάνει βιβλία πού περιέχουν Προφη­τείας· καί συνεγράφησαν ύποτίθεται ύπό προφητών. ΟΙ Έβραιοπροφηται δ ιακρίνονται ε ίς <ψείζονας» ( 'Ησαtας, ' Ιερεμίας, ' Ιεζεκιήλ καΙ Δανιήλ) καί είς δώδεκα «έλάσσονας» (Ώσηέ, 'Αμώς, Μιχαίας, ' Ιωήλ, Άβδιοϊι, ' Ιωνάς, Ναούμ, 'Αββακούμ, Σοφονίας, 'Αγγαίος, Ζαχα­ρίας καί Μαλαχίας) aπαντες Ιστορικώς άνεξακρίβωτοι καί τά έργα των φανταστικά, έκτός aν θεωρητε ύπαρ­κτά πρόσωπα, δπως ό ' Ιωνάς, πού παρέμεινε προ­σευχόμενος έπί τριήμερον στήν κοιλίαν θαλασσίου κήτους. Θαϊιμα; πιθανώς. ' Ιστορία; οχι . 'Υπάρχουν έπί­σης aλλοι προφηται παντελώς aγνωστοι π.χ. είς «Βασιλειών Γ'» ( ΙΓ ) διαβάζομεν δι' εναν προφήτην η δι' όλλον γέροντα προφήτην καί διήγησιν περιστατικών μέ λέοντα καΙ όνον, πού όν τά διαβάσετε εiμαι βέβαι­ος, δτι θά τά κατατάξετε στά παιδικά παραμύθια.

Θά σημειώσω δτι στό προαναφερθέν βιβλικόν κείμε­νον οί άνώνυμοι προφηται άναφέρονται είς τροφάς καί έξ αίτίας των άπόψεων τόν Sον μ .Χ . αίώνα άνεπτύχθη ή αϊρεσις των «άδηλοφάγων» οί όποίοι δέν έτρωγαν έπί παρουσί<;χ όλλων! Τελεία παραφροσύνη δηλαδή .

Κατά τήν έρμηνείαν της λέξεως προφήτης (θηλ. προφήτις-ιδος) όνομάζεται έκείνος, πού άνακοινώνει τάς θελήσεις τοϊι Θεοϊι καί έκείνος πού προλέγει τά μέλλοντα, έξ οίι προφητεία. ΟΙ Θεοί των Άρχαιοελλή­νων εΤχαν προφήτας π.χ. Ό Τειρεσίας προφήτης τοϊι Διός, ό 'Ορφεύς προφήτης τοϊι Βάκχου κ .τ.λ . έπίσης ή Ιδιότης τοϊι προφήτου άνεγνωρίζετο καΙ είς γυναίκας π.χ. αί Βάκχαι ησαν προφήτιδες τοϊι Διονύσου, ή Πυθία τοϊι Άπόλλωνος κ .τ.λ. Ό ποιητής 'Ανακρέων θεωρεί δτι ό τζίτζικας εΙναι προφήτης πού προαναγγέλει τό καλοκαίρι . Στό ποίημά του <<Είc; τέττιyα>> («Άνακρεό-

ντεια» ΜΓ) χαρακτηρίζει τόν τζίτζικα γλυκύν προφή­την τοϋ θέρους: «Θέρεος γλυκύς προφήτης».

Κατά τήν Άρχαιοελληνικήν άντίληψιν ύπάρχουν ύπερέχοντες &νθρωποι, διά τών όποίων έκφέρεται ό λόγος τοϋ Θεοϋ η άλλέως δι' έκείνων όμιλεί («φθέγγε­ται») ό Θεός. 'Εκείνα τά χαρισματικά πρόσωπα κα­τείχαν στήν Άρχαίαν 'Ελλάδα δημόσιον άξίωμα, δηλαδή ήσαν 'Άρχοντες, οί όποίοι ησκουν λειτούργημα. 'Αντιθέ­τως στούς 'Εβραίους οί προφηται ίσχυρίζοντο, δτι ήσαν άπεσταλμένοι τοϋ Ίεχωβδ, διά νά άνακοινώσουν στούς 'Εβραίους τάς έπιθυμίας τοϋ Θεοϋ.

Οί Άρχαιοέλληνες προφηται, πρωτίστως ήσαν ύπαρκτά πρόσωπα καί δέν έλεγαν φαντασιώσεις, διότι τότε οί ένδελεχώς έξετάζοντες τά πάντα 'Έλλη­νες θά τούς εΤχαν άπορρίψει . 'Απεναντίας διά τούς 'Εβραίους προφήτας δέν έχομεν ίστορικά, άρχαιολογι­κά κ .τ.λ. στοιχεία περί της ύπάρξεώς των καί δσα είπαν η εΤναι τελείως φανταστικά η τόσον βλακώδη, πού άπορώ πώς σοβαροί (κατά τά &λλα) &νθρωποι μέ πτυχίον θεολογίας τά διαβάζουν, τά μελετούν καί τά άναλύουν! 'Εννοείται δτι τά μυθεύματα τών έβραιο­προφητών ούδεμίαν σχέσιν έχουν μέ τήν ίστορικήν πραγματικότητα.

Πρός διευκόλυνσιν θά χρησιμοποιήσω έδώ τό κείμε­νον της «Γενέσεως» (κεφ. ΙΖ) έκ της έγκεκριμένης δημο­τικης γλώσσης. 'Εάν θέλετε διαβάσατε στήν άνωτέρω παραπομπήν καί τό κείμενον της Κοινης Έλληνικης.

'Όταν ό 'Αβραάμ ήτο 99 έτών τοϋ έφανερώθη ό Ίεχωβδ . Κατ' άρχήν τοϋ συνεστήθη δτι εΤναι ό Θεός ό Παντοκράτωρ, πού &ν ό 'Αβραάμ ζη συμφώνως πρός τό θέλημά του θά συνάψη μαζί του διαθήκην (συμφω­νίαν) καί θά τοϋ δώση πολλούς άπογόνους. Ό 'Αβρα­άμ, δ πως ή το φυσικό ν, έξεπ λάγη στήν θέα ν τοϋ Ίεχωβδ κ ι ' έπεσε μέ τό πρόσωπον κάτω στήν γην. Ό Κύριος κατόπιν άνεκοίνωσε τό περιεχόμενον της δια-

θήκης, κατά τό όποίον ό 'Αβραάμ θά γίνη πατήρ π λ ή­θους έθνών, γενάρχης λαών καί βασιλείς θά προέλθουν έξ αύτοϋ. Χρονολογικώς, κατά τούς μεταφραστάς της Π .Δ. της «Βιβλικης έταιρείας» (ένθ. άνωτ. σελ. 62) αύτά συνέβησαν μεταξύ τών έτών 1 .850-1 .700 π.χ. 'Επομέ­νως έμείς οί 'Έλληνες οί όποίοι ηδη ε'ίχαμε τόν Αίγαίον πολιτισμόν (1 0.000 π .Χ . ) τήν Μινωϊκήν καί Μυκηναϊκήν Αύτοκρατορiαν κ .τ.λ . μέ σειράν Βασιλέων δέν άνήκο­μεν στά έθνη, πού έχουν πατέρα τόν 'Αβραάμ.

"Ας έξακολουθήσωμεν στό θεόπνευστον βιβλίον της «Γενέσεως». Ή συμφωνία πού συνάπτω μαζί σου, λέγει ό ' Ι εχωβά, θά ίσχύη καί στούς άπογόνους σου καί θά εΤναι αίωνία, ωστε νά εΤμαι Θεός ίδικός σου καi τών άπογόνων σου . 'Υπόσχεται μάλιστα ό Θεός 'Ι εχωβά νa δώση στόν 'Αβραάμ καί στούς άπογόνους του δλη τήν χώραν της Χαναάν, στήν όποίαν τώρα κατοικοϋν ώς ξένοι . Ό ' Ιεχωβά δίδει στούς Έβραiους τήν ξένη γη, δι' αίωνiαν ίδιοκτησiαν καί φυσικά θά εΤναι Θεός τους. 'Ακόμη θά πρέπει ό 'Αβραάμ νά τηρη τήν διαθήκη-συμφωνία αύτός καί αί έπόμεναι γενεαί. Ή διαθήκη πρωτίστως ιbριζε δτι κάθε aρρεν παιδίον θά περιτέμνετα ι . Θά τοϋ κόβουν δηλαδή τό πουλάκι καί άκριβώς τό έμπροσθεν μέρος της πόσθης. Τό κόψιμο αύτό άποτελεί κατά τόν ' Ιεχωβά τό σημείον της διαθήκης μεταξύ τών συμβαλλομένων μερών. Ό άκρωτηριασμός τοϋ πέους Γjτο πρώτη προϋπόθεσις έγκυρότητος της συμφωνίας. Ό άπερίτμητος θεω­ρείται παραβάτης της διαθήκης καί θά έκδιώκεται άπό τόν λαό. Τήν ίδίαν ήμέραν της συνομιλίας του μέ τόν ' Ιεχωβά ό 'Αβραάμ έκανε περιτομήν είς ήλικίαν 99 έτών ( «Γένεσις» ΙΖ, 24) δηλαδή έκοψε μέρος τοϋ r'jδη άχρήστου πέους του, ταύτοχρόνως έκοψε καί τά πουλάκια τών παιδιών, τών ύπηρετών καί δλων τών άρρένων της οίκ ίας. ' Ιδού τό βιβλικόν κείμενον στήν δημοτικήν έκδοσίν του:

143

«17 υοταν ό 'ΑΒραάμ ήταν ένενήντα έννέα έτω ν, τοΟ φανερώΘηκε ό Κύριος καί τοΟ εlπε: "'Εγώ εlμαι ό Έλ-Σαδδάι (Θεός παντοκράτορας). Νά ζείς σύμφωνα μέ τό Θέλημά μου καΙ νά εlσαι τέλειος. 2 Θά συνάψω μαζl σου διαΘήκη, καΙ Θά σοΟ δώσω πολλούς άπογόνους". 3 Ό 'ΑΒραάμ έπεσε μέ τό πρόσωπό του ατή γή καΙ ό Θεός τοΟ εlπε: 4 "Αύτή ε/ναι ή διαΘήκη πού κάνω μαζf σου: Θά γfνεις πατέρας ένός πλήΘους έΘνων. 5 Δέ Θά όνομάζεσαι πιά 'ΆΒραμ άλλά 'ΑΒραάμ, γιατf Θά σέ κάνω πατέρα πλήΘους έΘνων. 6 Θά κάνω ν' άποκτήσεις πολλούς άπα­γόνους καί νά γfνεις γενάρχης λαων· καf Βασι­λιάδες Θά προέλΘουν άπό σένα. 7 Τή διαΘήκη μου τή συνάπτω μαζί σου, άλλά Θά ίσχύει καf γιά δλες τΙς γενιές των άπογόνων - διαΘήκη αίώνια, wστε νά εlμαι Θεός δικός σου καΙ των άπογόνω ν σου. 8 Σ' έσένα καί τούς άπογόνους σου Θά δώσω τή χώρα δπου τώρα κατοικείς σάν ξένος, δλη τή χώρα τής Χαναάν, γιά αίώνια ίδιοκτησία καΙ Θά εlμαι Θεός τους". 9 Εlπε άκόμα ό Θεός aτόν 'ΑΒραάμ: "Θά πρέπει, δμως, νά τηρείς τή διαΘήκη μου τόσο έσύ δσο καΙ οί έπόμενες γενιές των άπογόνων σου. 10 Αύτή ε/ναι ή διαΘήκη μου πού Θά τηρείτε: ΚάΘε άρσενι­κό παιδί σας Θά περιτέμνεται. 1 1 Θά κάνετε τήν περιτομή, κι αύτη άποτελεί σημείο τής διαΘήκης άνάμεσα σ' έμένα καί σ' έσάς. 12 ΚάΘε παιδί Θά περιτέμνεται τήν όγδοη ήμέρα άπό τή γέννησή του. Αύτό ίσχύει γιά κάΘε άρσενικό παιδf σέ δλες τfς γενιές σας, καΘώς καf γιά κάΘε δούλο, είτε εlναι γεννημένος ατό σπfτι είτε άγορασμένος άπό ξένους καΙ δέν περιλαμΒάνεται aτούς άπα­γόνους σας. 13 Θά πρέπει όπωσδήποτε καΘένας πού γεννήΘηκε ατό απ/τι σου η άγοράστηκε μέ

χρήματα, νά περιτέμνεται. ττσι ή διαθήκη μου θά μαρτυρείται ατό σώμα σας, διαθήκη αίώνια. 14 Ό άπερίτμητος δηλαδή αύτός πού δέ θά έχει κάνει περιτομή, θά άποκόπτεται άπό τό λαό του, γιατί θά tχει παραΒεί τή διαθήκη μου"».

Κατόπιν τό κεφάλαιον 1 8 τfjς «Γενέσεως» aρχίζει μέ τήν π ληροφορiαν, δ τι :

«18 Ό Κύριος παρουσιάστηκε aτόν 'Α Βραάμ, κοντά ατή Δρϋ ΜαμΒρή, ένώ αύτός καθόταν ατό άνοιγμα τfjς σκηνfjς του κατά τό μεσημέρι».

ΠοΙαν κριτικήν ίστορικότητος νά κάνω; Μπορώ νά σχολιάσω, δτι ό Κύριος συνηντήθη μέ τόν 'Αβραάμ «κατά τό μεσημέρι» (εύγε ακρίβεια) ένώ αύτός έκάθητο ατό &νοιγμα τfjς σκηνfjς του; έκεΊνο τό «κατά τό μεση­μέρι» μοϋ aρέσει πολύ. Διανθίζουν τήν φαντασiωσιν, wστε νά γνωρiζωμεν έπακριβώς πότε καΙ ποϋ συνη­ντήθη ό Ίεχωβa μέ τόν 'Αβραάμ. Καλώ τον όποιοδή­ποτε θεολόγον, ίστορικόν, ίερωμένον, έρευνητήν κ .τ.λ. νά μοϋ έξηγήση τΙ εΤναι αύταΙ αί συναντήσεις Ίεχωβa­Άβραάμ; ίστορiα; θεολογία; παραμυθολογiα ;

Ό 'Αρχιμανδρίτης κ . Τιμόθεος Κιλίφης στό βιβλίον του «Ό Χριστός» (Άθ. 2003, έκδ. Τρίτη, σέλ. 32) γράφει:

«Πολλοf άντιδροϋν ατό νά δεχτοϋν τήν Π. Δια­θήκη ώς ίερό καί θεόπνευστο ΒιΒλίο, διότι λέγουν εlναι γεμάτη άπό φοΒερά έγκλήματα πάσης φύσεως, φόνους, έκδικήσεις, μίση, ήθικές δια­στροφές, άπάτες καf τόσα άλλα Βρομερά γεγο­νότα άναφέρονται σ' αύτήν. Ή άπάντηση εlναι: Μά άκριΒώς ή Π.Δ . άποκαλύπτει τήν κατάστα­ση πού ήταν τότε οί άνθρωποι, άκόμα καί οί «έκλεκτοί» τοϋ Θεοϋ καf τήν άνάγκη πού ύπfjρχε νά έρθει ό Μεσσfας Χριστός νά σώσει τόν κόσμο».

"Ας προσέξωμεν παρακαλώ. Ό καθ' δλα όξιος Άρχιμανδρiτης δiδει τήν άπάντησι, δτι ή Π.Δ. άποκα­λύπτει τήν κατάστασι πού ήσαν τότε οί όνθρωποι . . . Μ ά έμείς περιγράφομεν έπi πλέον τήν κατάστασιν πού ήτο ό ' Ιεχωβά, ό όποίος ό Ιδιος προσωπικώς έσφαζε παιδάκια, έξηφάνιζε λαούς, κατέστρεφε πόλεις, έξεδικείτο, έμοiχευε, έκλεπτε ξένη γην, διέταζε λαφυραγωγήσεις, κατηύθυνε πολέμους, ύπεδούλωνε λαούς κ .τ.λ. Αύτά βεβαίως τά διέπρατταν οί ' Εβραίοι , άλλά τά έκανε κ ι ' ό ' Ιεχωβά ό 'ίδιος προσωπικώς η μέσψ 'Αγγέλων του. Προσθέτω καί τό έξης: τά βρωμε­ρά γεγονότα πού άναφέρονται στήν ΠΔ. τά φοβερά έγκλήματα πάσης φύσεως, οί φόνοι, τά μiση, αi r')θικαί διαφθοραi κ .τ .λ . δέν άποκλύπτουv τήν κατάστασιν πού ήσαν τότε οί όνθρωποι, άλλά τήν κατάστασιν πού ήσαν οί 'Εβραίοι . Οί Χαναναίοι, οί Φιλισταίοι, οί Χαλδαίοι κ .τ.λ. Δέν έκαναν τέτοια πράγματα οϋτε οί Κρητες, οϋτε οί Μυκηναίοι κ .τ .λ . Κ ι ' έν τέλει ενα βιβλίον γεμάτο μέ φοβερά έγκλήματα πάσης φύσεως καi βρω­μερά γεγονότα δι' έμέ δέν εΤναι ίερόν η θεόπνεuστον. Δηλαδή ποϋ εΤναι ή θεοπνευστία του; καi ποϋ ή ίερό­τητά του; Στόν Κάϊv, στόν Αύνάν; στάς αίμομικτρίας κόρας τοϋ Λώτ, aτόν δολοφόνον Δαυίδ κ .τ.λ. Οϋτε, πατέρα Τιμόθεε, μάς πληροφορεί ή Π.Δ. δτι μας περι­γράφει τήν έπικρατοϋσαν κατάστασιν, άλλά μάς περι­γράφει τΙ διέπραττον οί 'Εβραίοι κι' ό Θεός τους.

Έξ όλλου ό 'Απόστολος Παϋλος άπεδέσμεuσε τους Χριστιανούς άπό τήν Π.Δ. , άφοϋ στήν έπιστολή του «πρός Γαλάτας» καθορlζει, δτι τώρα πού ήλθε ό Χρι­στός δέν ε'ίμεθα πλέον ύπόδουλοι ( ! ) aτόν νόμον τοϋ Μωϋσέως της Π.Δ.

ΠΡΟΤΑΣΙΣ Ή Π.Δ. διά τούς πολλούς λόγους, πού άναφέρομεν

πρέπει νά όπο6λη3η έκ τοϋ Χριστιανισμοϋ, ώς άπο-

λύτως άντiθετος πρός τήν Χριστιανικήν ήθικήν καΙ την έν γένει διδασκαλiαν τοu Ίησοu. 'Οπωσδήποτε έπiσης πρέπει νά έκβληθfi άπό τήν Έλληνικήν έκπαίδευσιν, διότι οί Έλληνόπαιδες είς ούδέν πρόκειται νά ώφελη­θοuν έξ αύτης, άπεναντiας θά ζημιωθοuν.

Ή έπιμονή στήν Π.Δ. όφεiλεται είς δογματικόν φανατισμόν. Δέν εΤναι βιβλίον ίστορικόν, οϋτε ήθικο­π λαστικόν. ΕΤναι ή άπόσταξις τοu Έβραϊκοu μισανθρω­πισμοu. τέλος έμείς οί 'Έλληνες μέ τήν περiλαμπρον Άρχαιοελληνικήν καΙ Βuζαντινήν γραμματεiαν περι­φρονοuμεν τήν χαμερπη Π.Δ. των φανταστικων διηγή­σεων των άνuπάρκτων 'Εβραίων, πού έπενόησε ή νοσηρά φαντασία των άπ λύτων ραββiνων.

1 5 . Π Ρ Ο Σ Α Ρ Τ Η Μ Α ' ' ' κ ε ι μ ε v α κ α ι φ ω τ ο y ρ α φ ι α ι

[Q] καθηγητής τοϋ Πανεπιστημίου Χάρβαρντ έβραίος Ντάνιελ Γκολντχάyκεν «κατηγορεί τόν Χριστιανισμό δτι καλλιέργησε τό μίσος τijς

Δύσης πρός τούς ΈΒραfους» ( «Βfjμα» 20-1 -2002) . Ποίος καλλιεργεί μίσος πρός ποίον μδς τό άποκαλύπτουν τά «Ταλμούδ» πού εΤναι τά ίερά βιβλία τών 'Εβραίων. ' Ιδού μερικά άποσπάσματα έξ αύτών:

• KERITHUTH (6Β, σ. 78). «01 'ΕΒραίοι 6 νομάζονται άν­

Θρωποι. Οί Χριστιανοf δέν 6νομάζονται άνθρωποι».

• ΜΑΚΚΟΤΗ (78) . « Ά8ώος δολοφονfαςι έφ' δσον ό σκοπός εlναι ή δολοφονία Χριστιανού».

e MIDRASCH TALPIOTH (225) . «Οί Χριστιανοf έπλάσ8η­

σανι διά νά ύπηρετοΟν τούς 'ΕΒραίους πάντοτε».

ABHODAH ZARAH (22Α). « 'Ύποπτοι εlναι οΙ Χριστια­

νοί τijς συνουσίας μετά τών ζώων».

• KHHUBOTH (38) . «Τό σπέρμα τοΟ Χριστιανού fχει

τήν αύτήν άζfαν μέ τό σπέρμα τοΟ κτήνους».

• KIDDUSCHIM (68Α) . «01 Χριστιανοί εlναι Ε.νας λαός

γαϊδάρων».

e ELEN HAERAR (44,8). «01 γάμοι μεταζύ τών Χρι­

στιανών καί 'ΕΒραίων άκυροι».

• ZOHAR ( 1 1 , 648). «ΑΙ γεννήσεις τών Χριστιανών

πρέπει νά έλαττω8ο0v άρι8μητικώς».

• SCHABBATH (1 1 6Α). «Οί Ταlψουδισταf συμφωνούν

δτι τά ΒιΒλία των Χριστιανών πρέπει νά καίγωνται».

• GLULLI N (91 Β) . «Οί 'ΕΒραίοι έχουν άξιοπρέπειαν, τήν

όποίαν οϋτε ό aγγεΛοι; δύναται νά έχη».

• SANHEDRI N (588). «Τό νά κτυπήση τις- ΈΒραίον είναι

ώς- νά ραπίση τό πρόσωπον τοΟ ΘεοΟ».

• ZOHAR (1 ,258) . «'Εκείνοι, οί όποίοι κάνουν καΛό είς

τούς Χριστιανούς-, ούδέποτε Θά άναστηΘοΟν».

• ΒΑΒΑ ΚΑΜΑ ( 1 1 38) . « 'Επιτρέπεται νά έξαπατά τις

τούς Χριστιανούς».

• SCHABBOUTH HAG (60). «Ό 'ΕΒραίος δύναται νά

όρκισΘij ψευδώς, χρησιμοποιών Λέξεις- ύπεκφυγijς».

• ZOHAR ( 1 ,1 60Α) . «Οί 'ΕΒραίοι πρέπει πάντοτε νά

προσπαΘοΟν νά έξαπατοΟν τούς- Χριστιανούς».

ο SANHEDRI N (59Α). «Ό κατασκοπεύων τόν ΈΒραϊ­

κόν Νόμον δέον νά τιμωρείται διά Θανάτου».

8 HILKOTH AKUM (Χ ,2) . «Οί ΒαπτισΘέντες 'ΕΒραίοι

δέον νά Θανατώνωνται».

• IROE DEA (1 58,2) HAG. «Φονεύσατε τούς- άρνησιΘρή­

σκους, τούς- στραφέντας πρός τό Χριστιανικόν

δόγμα».

e SEPHER OR ISRAEL (1 778) . « 'Εάν 'ΕΒραίοι; φονεύση

Χριστιανόν, δέν διαπράττει έγκΛημα».

e ZOHAR (1 1 ,43Α). «Ή έξοΛόΘρευσις τών Χριστιανών

εlναι μία άναγκαfα Θυσfα».

• IORE DEA (1 59,1 ) . «Ή τοκογΛυφία έπιτρέπεται

τώρα, διά όποιανδήποτε αίτίαν είς Βάρος- τών Χρι­

στιανών».

Πιστοί στά ταλμούδ οί 'Εβραίοι έθανάτωσαν χιλιά­δας Χριστιανούς, iδίως Χριστιανούς ίερωμένους. 'Ανα­φέρω μερικάς περιπτώσεις.

8 ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ό Άντιοχείας. «Οί Έθραίοι άπέκοψαν

πρώτον τά άπόκρυφα μέλη του καί άφοϋ τά {{)ε­σαν εΙς τό στόμα του τόν κατέκαυσαν ζώντα άκόμη»!! ( 'Εγκυκλοπαίδεια «ΗΛΙΟΣ», τόμος 2ος, σελ. 720) .

8 ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ό Κορώνης. «Οί 'ΕΒραίοι άφοϋ πρώτα

τόν Βασάνισαν, κομμάτιασαν τόν Γρηγόριο καί πέταζαν κάτω άπό τό κάστρο τά κομμάτια του φωνάζοντας aτούς 'Έλληνες: « Έλδτε θρέ Ρωμιοί νά πάρετε τό κρέας άπό τόν Δεσπότη σας, νά φάτε» («Λεξικό Έλληνικfiς 'Επαναστάσεως» Στασινοπούλου, τόμος Β', σελ. 65) .

• ΣΥΜΕΩΝ ό Τραπεζοuντος. ( 'Άγιος). « Τόν έκρέμασαν

εΙς τόν έκεί πλάτανον κάνοντας χάριν τών 'ΕΒραί­ων» ( «Συναξαριστής Νεομαρτύρων» σελ. 71 7) .

• ΙΩΑΝΝΗΣ ό Θάσου ('Άγιος) όπεκεφαλίσθη έξ αiτίας

<ψιαροϋ 'ΕΒραίου πού τόν έσυκοφάντησε» ( «Συνα­ξαριστής Νεομαρτύρων» σελ. 1 93) .

8 ΓΑΒΡΙΗΛ ( ίερομάρτuρας) οί «Χριστιανομάχοι 'ΕΒραίοι

τόν έκατηyόρησαν ψευδώς καί άπηyχονίσθη» («Συ­ναξαριστής Νεομαρτύρων», σελ. 1 64) .

ι:= ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ό Τρίκκης «Tfj προδοσί� τών Έθραίων

τό χρονικόν άvαyράφει καί ή παράδοσι διασώζει, συλληφθείς έζεδάρει ζώv . . . » ( 'Εγκυκλοπαίδεια «ΠΥΡ­ΣΟΣ», τόμος Θ', σελ. 406) .

ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑlτΩΛΟΣ. «Οί 'ΕΒραίοι έπfjyαv εΙς τόv

Κούρτ Πασάv καί τοϋ iδωσαv πολλά πουyyιά yιά vά τόv Θαvατώση» ( «Βίος Κοσμά» Βενετία 1 81 4, σελ. 28) .

• .ΣΕΡΑΦΕΙΜ ό Φαναρίου καί Νεοχωρίου. 'Εξ αιτιας των 'Εβραίων «έσου6Μσθη καί μετά ταύτα άπεκόπη ή κεφαλή αύτοϋ» ( «Λεξικόν των Νεομαρτύρων», τόμος 3ος, σελ. 450) .

• ΓΡΗΓΟΡΙΟ.Σ ό Ε' Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.

ιιΤρείς Έ6ραίοι ό Μουτάλ, ό Μπιταχί καf ό Λε6ύ πήραν τόν νεκρό τοϋ Πατριάρχη καΙ τόν {σουρναν aτούς δρόμους τijς πόλης» («Λεξικό Έλληνικfjς Έπα­ναστόσεως 1 821 » Στασινοπούλου, τόμος Β', σελ. 64) . «Οί Έ6ραίοι lδεσαν τούς πόδας τοϋ λειψάνου τό {συραν άπό των Πατριαρχεlων μέχρι τοϋ Αίyιαλοϋ καί τοϋ Φαναρίου χλεuάζοντες καΙ 6λασφημοϋντες καf τό lρριψαν είς τήν Θάλασσαν». (« ' Ιστορία Έλλη­νικfjς Έπαναστόσεως» Τρικούπη, τόμος Κ, σελ. 87).

Οί 'Εβραίοι έδολοφόνησαν χιλιόδας όρθοδόξους ίε­ρωμένους μέχρι καί Άρχιεπισκόπους δπως τόν Έφέσ­σου Εύγένιον, Αϊμου Κύριλλον, Άνδριανουπόλεως, Δω­ρόθεον κ .τ.λ.

Πόσον δίκαιον έχουν ό Μέγας Άθανόσιος, ό Πατριόρχης Γεννόδιος Β' ό Μόρτυς 'Ιουστίνος κ .τ.λ. οί όποίοι στό . βιβλία τους καταγγέλουν τούς 'Εβραίους διό τό έγκλήματό τους καΙ μδς συνιστοuν νό τούς άντιμετωπίζομεν, δπως έκανε ό 'Άγιος Νίκων ό Μετα­νοείτε, ό πολιοϋχος της Σπόρτης, ό όποίος «διεξήyα­yεν έ ν Σπάρτπ άyωνας κατά των έκεί έyκατεστημέ­νων 'Ιουδαίων, οuς καί κατώρθωσεν έν τέλει νά έκδιώ­ξη» ( 'Εγκυκλοπαίδεια «ΗΛΙΟΣ», τόμος 1 4, σελ. 457) .

ΑΠΟΔΙΟΠΟΜΠΑΙΟ . . . ΚΟΤΟΠΟΥ ΛΟ

Τά άμαρτήματα της ε ί κονιζόμενης γυνα ίκας . . .

μεταφέ ρονται στό ότυχο κοτόπουλο πού κουνάε ι πέρα δώθε ό όρθόδοξος Έ6ραίος. Αίιτό πιστεύουν δσοι τελούν

άκόμη τό έθι μ ο τοίι Κάπαροτ στό ' Ι σραήλ.

Ή φωτογραφία είνα ι άπό τή συνοι κ ία Μέσ Σέα ρ ι μ της ' Ι ερουσαλήμ .

Στήν έφημερίδα «'Αδέσμευτος Τύπος» ( 1 6-9-1 999) έδημοσιεύθη η προηγουμένη φωτογραφία. Ό όνθρω­πος περιπατεΤ στήν Σελήνη κ ι ' o i ΈβραΤοι μεταφέρουν άμαρτίας στό κοτόπουλο! σφάζουν κατόπιν τό κοτό­πουλο καί έξαφανίζοντα ι αί άμαρτίαι . . .

152

'Άλλη φωτογραφία («Χώρα» 26-9-2001 ) πάλι μέ κοτό­πουλο ! 'Εδώ μεταφέρονται αi Έβραιοαραβικαί aντιθέ­σεις στό κοτόπουλο ! σφάζουν κατόπιν τό κοτόπουλο καί έξαφανίζονται αi αντιθέσεις. 'Έτσι άπλώς έπ ιλύε­ται τό Μεσοανατολικόν . . .

'Ένας ' Εβραίος προσφεύγει σέ άκραίες θρησκευτικές

τελετές γ ιά νά τερματιστεί ή κρίση στή Μέση 'Ανατολή .

Ai δύο φωτογραφίαι μέ τό κοτόπουλον aποδεικνύ­ουν τόν Έ6ραϊκό θρησκευτικό φανατισμό, ό όποίος μάς ένδιαφέρει έπειδή oi φανατικοί αuτοί διαθέτουν πυρηνικάς βόμβας! Ή aνθρωπότης πράγματι κ ινδυνεύ­ει, όπό τούς όπογόνους τοϋ Αuνάν, διότι έξ αίτίας κάποιων Έβραιοπλήκτων 'Αμερικανικών κυβερνήσεων

153

τό 'Ισραήλ άπέκτησε άτομικά δπλα, τά όποία βεβαίως δέν ε ίναι κοτόπουλα, διά νά γελάσωμεν καί τά όποία oi φανατικοί μπορούν νά πυροδοτήσουν, διότι κάποιος όγγε λος η προφήτης άπεσταλμένος τοϋ ' Ιεχωβά τούς τό έζήτησε, όπότε αi καταστρεπτικαί συνέπειαι θά είναι φοβεραί ! Ιδίως διά τήν πατρίδα μας, πού μεταξύ της καί τοϋ ' Ισραήλ δέν όρθοϋνται όρη, άλλά θάλασσα, πρόσφορος στήν δ ιέλευσι της ραδιενεργού κόνεως.

Οί έ.βραίοι δ ιδάσκονται καί δ ιαπαιδαγωγούνται άπό πα ιδιά, μέ τό μίσος, κατά των Χριστιανών.

Τό πα ιδάκ ι πού βλέπετε θά διαπα ιδαγωγηθή συμφώνως,

πρός τά διδά γματα τών Τα λμούδ. Θά τό μάθουν νά ψεύδετα ι , νά ψεuδορκ ίζετα ι ,

νά έξαπατό, νά γίνη τοκογλύφος κ ι ' δταν ελθη ή wρα , δολοφόνος Χ ριστ ιανών. Αύτά τοίι διδάσκουν.

154

ΙΣΡΑΗΛ

�σ αύναν ι σμός , , , ,

φτα ι ε ι γ ια τη φτωχε ια, λέε ι ραβίνος

«Είναι αίτία σχεδόν δλων τών διαταραχών καί τών άγωνιών»

Ή συνεχής έπιδεiνωση της οίκονομικης κατάστασης τοϋ ' Ισραήλ φαίνεται δτι εχει προβληματίσει πολλούς. Δέν εΤναι λίγοι μάλιστα πού προσπαθοϋν νά άνακαλύ­ψουν τήν πηγή τοϋ κακοϋ καί νά δώσουν μιά άπά­ντηση γιά τήν οίκονομική δυσχέρεια της χώρας.

'Εντύπωση δμως προκάλεσε ή aποψη τοϋ ραβίνου Νταβίντ Μπαρτζί, πού οϊιτε λίγο οϊιτε πολύ θεωρεί δτι ή κακή οίκονομική κατάσταση τοϋ 'Ισραήλ όφείλεται στόν ύπερβολικό. . . αόνανισμό! Σύμφωνα μάλιστα μέ άφίσες πού έχουν άναρτηθεί στήν ' Ιερουσαλήμ, ό αόνα­νισμός προκαλεί «πανούκλα καί διαφθορά» καί εΤναι αίτία «σχεδόν δλων των διαταραχων, των άγωνιων, των πολέμων, των άσθενειων καί της φτώχειας».

Σέ δλα αότά έρχονται νά προσθέσουν δτι «Oi δίκαι­οι aνθρωποι δέν διαπράττουν αότό τό πικρό καί βια­στικό άμάρτημα». Μέ τή σειρά της ή θεολογική σχολή Χασαλόμ της ' Ιερουσαλήμ πρόκειται νά διοργανώσει σήμερα . . . είδική προσευχή τήν όποία μάλιστα θά κάνει ό Ίδιος ό Μπαρτζi.

ΧΩΡΑ 2-1-02 ΑΝΕΥ .ΣΧΟΛιΟΥ

1 6 . Ε f Κ Λ Η Μ Α Τ Ι Κ Η Θ Ρ Η Σ Κ Ε Ι Α

[Q] i ' Εβραίοι δταν μποροϊιν σφάζουν τοίις άδυνά­τους. 'Όταν κάποιοι στραφοϊιν έναντίον τους άμυνόμενοι, τότε oi 'Εβραίοι διαμαρτύρονται καί

κλαψουρίζουν, δτι τοίις καταδιώκουν. Είναι γνωστή όλλως τε ή λαϊκή ρfjσις κατά τήν όποίαν ό 'Εβραίος έδερ­νε εναν καί συγχρονως έφώναζε «βοήθεια»! Πηγή της Έβραϊκfjς έγκληματικfjς τάσεως είναι ή ίδία ή θρησκεία τους. Αίιτή τοίις διαπαιδαγωγεί στόν φόνο. Ό Θεός Ίεχωβα έσφαξε. Ό Μωϋσfjς έδολοφόνησε, ό Δαυίδ τό 'ίδιο. 'Επί πλέον έρχονται τά έξωφρενικά ταλμοίιδ καί έπαινοϊιν τοίις 'Εβραίους, ποίι σκοτώνουν χριστιανούς!

Ή Π.Δ. έχει πολλά παραδείγματα όμαδικών έγκλη­μάτων των ' Εβραίων, oi όποίοι φυσικά δέν τά έχουν άποκηρίιξει, άλλά τά θαυμάζουν, τά μελετοϊιν μέ θρη­σκευτική προσήλωσι κι' δπως θά άποδείξω τά έπανα­λαμβάνουν, κατά θείαν έπιταγήν. 'Από τό π λfiθος τών θεοπνείιστων περικοπών παίρνω έδάφια, έκ τοϊι iεροϊι βιβλίου της Π.Δ. ποίι τιτλοφορείται « 'Αριθμοί» (ΛΑ, 1 7-1 8) . 'Εκεί διαβάζομεν:

«17 καί τώρα Θανατώσατε έκ των παιδίων πάντα τά άρσενικά, καί Θανατώσατε πάσαc; τάc; yυναίκαc;, δσαι έyνώρισαν aνδρα, κοιμηΘείσαι μετ' αύτοu· 18 πάντα δμωc; τά κοράσια, δσα δέν έyνώρισαν κο/την άνδρ6c;, φυλάξατε ζώντα δι' έαυτούc; . . . ».

Ό Μωϋσfjς καθοδηγεί τοίις 'Εβραίους νά σφάξουν τά άρσενικά παιδιά τών Μαδιανιτών καί νά θανατώσουν τάς γυναίκας, ποίι έγνώρισαν όνδρα. Τάς παρθένους νά τάς κρατήσουν διά τοίις έαυτοίις των! Oi 'Εβραίοι έσφα-

ξαν τούς όνδρας τών Μαδιανιτών, τούς Βασιλείς των, ελεηλότησαν τό ύπόρχοντό των καί επυρπόλησαν τός κατοικίας καί τός πόλεις των, δπως διέταξε ό ' Ιεχωβά τόν Μωϋση νό κόνουν. (« 'Αριθμοί» ΛΑ 7-1 1 ) :

«7 Καί έπολέμησαν έναντίον τού Μαδιάμ, καθώς προσέταξε Κύριος είς τόν Μωϋσfjν, καf έθανά­τωσαν πάν άρσενικόν. 8 Καί έκτός τών Θανα­τωθέντων, καί τούς ΒασιΛείς τού Μαδιάμ έθανά­τωσαν, τόν Εύ� καί τόν Ρεκέμ, καί τόν Σούρ, καί τόν Ούρ, καί τόν ΡεΒά, πέντε ΒασιΛείς τού Μαδιάμ καί τόν ΒαΛαάμ υίόν τού Βεώρ έθανά­τωσαν έν μαχαίρςχ. 9 Καf ήχμαΛώτευσαν οί υίοί 'ΙσραήΛ τάς γυναίκας τού Μαδιάμ, καί τά παιδfα αύτών, καί πάντα τά κτήνη αύτών, καί πάντα τά ποίμνια αύτών, καί πάντα τά ύπάρχοντα αύτών, έΛηΛάτησαν. 10 Καί πάσας τάς πόλεις αύτών κατά τάς κατοικίας αύτών, καί πάντας τούς πύργους αύτών, κατέκαυσαν έν πυρί. 1 1 Καί fΛαΒον πάντα τά Λ άφυρα, καί πάσαν τήν ΛεηΛασfαν άπό άνθρώπου lως κτήνους . . . » .

'Αγαπητοί άναγνώσται, μόλις εδιαβόσατε τός εγ­κληματικός όδηγίας, τός όποίας δίδει ό Μωϋσης στό θεόπνευστον βιβλίον της Π.Δ. Καί δέν εΤναι μόνον αύταί. Ή Π .Δ . εΤναι πλήρης προτροπών δι ' εγκληματι­κός πρόξεις, μέ προεξάρχοντα τόν ϊδιο τόν ' Ιεχωβά, πού ό 'ίδιος σφόζει νήπια. Σάς παρακαλώ νό ξαναδια­βάσετε καί νό ξαναδιαβάσετε προσεκτικώς τό άνα­φερθέντα εδόφια . Στάζουν μίσος. Περιέχουν άπαν­θρώπους πρόξεις. Καί θεωρούνται ίερό.

Ή Π .Δ. ώς θρησκεuτικόν βιβλίον διδάσκεται στό Έβραιόπουλα, τό όποία θεωροίιν ήθικόν νό σκοτώνουν παιδιό, μικρό παιδιό . Ό Έβραίος εΤναι εν δυνάμει δολο­φόνος, διό θρησκευτικούς λόγους, άφοίι τό θρησκευτι­κό του πρότυπα καί ό Θεός τους εΤναι δολοφόνοι.

'Όπως θά διαβάσετε παρακάτω καί στά ταλμούδ διδάσκεται ή δολοφονία, ώς μέσον έπιβολης.

Χαρακτηριστικόν παράδειγμα της δολοφονικής μα­νίας τών 'Εβραίων είναι ή συμπεριφορά τους, άπέναντι στά ήρωϊκά παιδιά της μαρτυρικής Παλαιστίνης. Χιλιά­δες παιδάκια έδολοφονήθησαν άπό τούς «γενναίους» στρατιώτας τοϋ 'Ισραήλ! Πάνοπλοι 'Εβραίοι μέ άερο­πορία, cχρματα, πυραύλους, πυροβολικό σκοτώνουν καθημερινώς μικρά παιδιά . ΚαΙ ή διεθνής κοινωνία τό άνέχεται ! Ai έφημερίδες τό άνέχονται . Αί τηλεοράσεις τό άνέχονται . Ένώ ταυτοχρόνως ή 'Εβραϊκή προπα­γάνδα κλαψουρίζει διά τήν 'Άννα Φράνκ κ ι ' ϊνα Έβραι­όπουλο μέ άνασηκωμένας χείρας είς κάποιο γερμανικό «μπλόκο». Ή 'Άννα Φράνκ συνελήφθη μέ τήν οίκογέ­νειά της καί ένεκλείσθη στό στρατόπεδο συγκεντρώ­σεως Μπέλσεν, δπου άπέθανε άπό τύφο. Δέν τήν έδολοφόνησαν. 'Απεβίωσε έξ άσθενείας. Κατόπιν ό πατήρ της έξεμεταλλεύθη τό «ήμερολόγιόν» της, πού ό καθηγητής Φωρισών άπέδειξε, δτι είναι «λογοτεχνική άπάτη». 'Εν τούτοις στά σχολικά μας βιβλία έπέρασαν τήν 'Άννα Φράνκ μέ φωτογραφία κ .τ.λ. καί της έστη­σαν μνημείο στήν . . . Λάρισα ! ! Άπό τύφο άπέθανε δέν ήτο ήρωίς. Τό &λλο Έβραιόπουλο ζrϊ στήν Ν . 'Υόρκη .

'Αντιθέτως οί 'Εβραίοι δέν σέβονται τά aνυπεράσπι­στα παιδιά της Παλαιστίνης καΙ τά δολοφονοuν. Κάποι­αι φωτογραφίαι aποδεικνύουν τήν άλήθειαν.

Τά διδάγματα πού έξάγωνται άπό τήν μελέτην της Π.Δ. είναι, δτι οί Έβραίοιείχαν καί διατηροϋν μίαν έγ­κληματικήν θρησκείαν. Ό δολοφόνος παιδιών ' Ιεχωβά τούς κατευθύνει aκόμη . Καί ένώ κλαίγονται, δια τούς διωγμούς πού ύπέστησαν κάποτε, &ν ύπέστησαν, τώρα σφάζουν παιδάκια στήν Παλαιστίνη . Σκοτώνουν παιδάκια. Είναι δολοφόνοι παιδιών. Είναι έγκληματίαι. Παραθέτω μερικάς φωτογραφίας τών θυμάτων τους. 'Υπάρχουν χιλιάδες φωτογραφίαι .

Μοχάμεντ Έλ Ντίρα. Τό 12χρονο παιδί τής Παλαιστίνης δέν fJά ξαναπαίξει. Τό δολοφόνησαν οί 'Ισραηλινοί.

Νεαρός ήρως tπεσε yιά τήν πατpίδα του, τήν tνδοξη Παλαιστίνη!

ΕΛΕ ΥΘΕΡΟ ΤΥΠΙΑ 10- 12-01

159

-

Ό Έ6ραίος «στρατιώτης>> σημαδεύει τά παιδιά. Κρατεί τό δπλον του άπειλητικώς καί τρομοκρατεί δύο

κοριτσάκια. Έ6άλ αμεν τό στρατιώτης σέ εΙσαγωγικά, διότι δποιος άπειλεί καί σκοτώνει παιδιά δέν μπορεί

νά είναι στρατιώτης, πού άποτελεί τιμή ν διά τόν aνδρα.

160

Είναι ύπάνfJρωπος.

Στά λ ό για τό Τέλ Ά 6ί6 δηλώνει aρση κυρώσεων, στήν πράξη οί σφαίρες του τερματίζουν ζωές. 'Όπως αύτού τού 12χρο νου, πού πυρο6ολή8ηκε στό κεφάλι. ΕΛ ΕΥΘΕΡΟ Τ ΥΠΙΑ

25-4-2001

Όvομάζεται Ίμάv Χάτζου. Είvαι μόΆις 4 μηvώv. Τή v 7η Μαiου 200 1 τό v σκό τωσαν οί Ίσpαηλιvοί!

. .

. - .. . ... . •

Φpίκη! Οί Έ6pαίοι σκοτώvουv παιδάκια. Γιά τό ζεκοιΆιασμέ vο αύτό κοριτσάκι δέv άσχοΆείται

ή διε:Jvής κοιvή yvώμη. Α ίσχος!

161

'Ονομάζεται Ίyιάντ Σαάτ. Είναι 13 χpονών.

Τόν δολοφόνησαν οί Ίσpαηλι νοί.

Χαμζά Όμπέι ντ. Ήταν μόλις 14 έτών.

Τό ν δολοφόνησαν οί Ισpαηλινοί.

Ίσpαηλινός στpατιώτης σημαδεύει μέ τό οπλ ο του μιά γυναίκα καί τό ν νεαpό yιό της, στή ΧεΒpώ να, άφού κά8ε

Παλαιστίνιος είναι πιά iνας έν δυνάμει ΒομΒιστής. ΚΑ ΘΗΜΕΡΙΝΗ 1 1 -8-01

162

Ό Παλαιστίνιος Σάμι, ήλικίας 1 1 χρονών. Ή σχολική του τσάντα κρέμεται άκόμη στήν πλ άτη του.

Οί 'Ισραηλινοί τόν χτύπησαν μέ σφαίρα ατό κεφάλι.

Ό Παλαιστίνιος πατέρας όδύρι:ται πάνω

ατό σκοτωμένο παιδί του.

'ΕΒραίοι «στρατιώται>> άρπάζουν άπό

τόν πατέρα του, διά τής Βίας lνα παιδάκι.

Α ΠΌΓΕΥΜΑ ΠΝΗ 29- 12- 98

''>

163

Ό «στόχος». Τό aγαλμα

τής Πανα γίας, λαΒωμένο

άπό τά πυpά τών ίσpαηλινών

τάνκς, lξω άπό

όpφανοτpοφείο τής Βη8λεέμ.

164

Σκηνή

'Αpχαιοελληνικής τραγωδίας.

Ό Παλαιστίνιος πατήp φιλεί τό

νεκpό παιδί του!! Τό έσκότωσαν

οί ύπάν8pωποι Έ6pαίοι.

Ή διε8νής κοινή γνώμη

πότε έπί τέλους 8ά συγκινη8ή;

Πότε 8ά ξεσηκω8ή; ΕΛΕ ΥΘΕΡΟ ΤΥΠΙΑ

2 Ί -2-2002

Κερ ιά στή μνήμη τών δολοφονη μέ νων πα ιδιών άπό τούς ' Ισρα η λινούς.

165

166

Σάν νά κοιμάται ή 6χρονη Παλαιστίνια ατή Ράφα, μόνο πού τά ονειρά της 8ά είναι τό ίδιο σκοτεινά

οπως καί ή μικρή ζωή της.

Παλαιστίνιες 8ρηνούν στήν ταφή 21 Παλαιστινίων ατή Ραμάλ α.

Ή ίσραηλιvή άεροπορία μόλις fχει ΒομΒαρδίσει τήv Τζαμπαλίyια, Βόρεια τής Γάζας.

Ή 9χροvη "Ιvας Σαλάχ μεταφέρεται vεκρή

στό νοσοκομείο, δπως καί ή 36χροvη μητέρα της κι l vας άκόμα Παλαιστίνιος. Ή Βία στό μεγαλείο της.

ΕΛΕΥΘΕΡΟ Τ ΥΠΙΑ 20-2-2001

Ριχάμ Ναμπίλ . Τό 12χροvο fJύμα

τής ίσραηλ ιvής Βίας. 'Όταv aρματα μάχης είσέΒαλ αv στήv Τζε-

vίv, fπεσε vεκρή μέσα στό σχολείο της,

άπό τίς άvταλλαyές πυρώv.

ΕΛ ΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΙΑ

17- Ί Ο-01

167

"Ενα ήθικό δίδαγμα δέν προέρχεται άπό τό ίερό βιβλίο των άπογόνων τοϊι Κάϊν, τοϊι ' Ιούδα καί τοϊι Αύνάν. Μόνον έγκλημα. Μόνον σφαγαί. Μόνον έξολο­θρεύσεις λαών διαβάζει κάποιος στήν Π. Δ. Σήμερον οί 'Εβραίοι στό ' Ισραήλ διαθέτουν τήν ύλικήν δύναμιν (όχι άπό τόν Ίεχωβα, άλλά άπό τάς ΗΠΑ) καΙ συνεχίζουν δπου μποροϊιν, δσον μποροϊιν τό έργο των προγόνων των, πού εΤναι σφαγαί παιδιών, γυναικών, καταστροφαί πόλεων κ .τ.λ.

Μετά άπό δλα αύτά πρέπει νά είναι κάποιος τυφλωμένος, ό.ν συμπαρίσταται εΙς κάτι στούς 'Εβραί­ους, οί όποίοι στήν πραγματικότητα σφάζουν παιδιά καί στήν προπαγάνδα σέ βομβαρδίζουν ψυχολογικώς μέ θεατρικά έργα τύπου «Μάλα», μέ τήν 'Άννα Φράνκ καί μέ τό ψεuτοολοκαύτωμα ! ! Ξυπνήσατε καί άπαλ­λαγfjτε άπό τήν 'Εβραϊκή προπαγάνδα καί άποφασί­σατε τί θά ύπολογίζετε: τά θεατρικά έργα η τήν ζωή. Τό ψεϋδος η τήν άλήθειαν;

'Έχομεν λοιπόν τούς κυρίους 'Εβραίους, πού μέ τόν έπισημότερον καί ίερώτερον τρόπον στά δύο θρη­σκευτικά των βιβλία διδάσκουν, έξυμνοϊιν καί έπιβάλ­λουν τό έγκλημα, διά τήν άκρίβειαν δλα τά έγκλήματα καί σας έρωτώ: έσείς τί θά κάνετε; θά λέγετε οί δυστυ­χείς 'Εβραίοι, πού τούς καταδιώκουν; ! θά έξακολουθή­σετε νά είσθε θύματα τfjς Έβραϊκfjς προπαγάνδας; ! η θά φωνάξετε. Φ8άvει πιά! 'Αποφασίσατε δπως σας φωτίση ό Θεός. 'Όσον άφορα εΙς έμέ άνάβω κερί στήν μνήμη τοϊι Βασιλέως Άντιόχου τοϊι Έπιφανοϊις.

'Ανήγγειλαν οί 'Εβραίοι προφfjται : «καί έξεyερω τά τέκνα σου, Σιών έπί τά τέκνα των 'ΕΛΛήνων» ( «Ζαχα­ρίας» Θ,1 3) «καί έξοΛο8ρεύσω Κρήτας .. καί (Κρfίτες) μαχαίρc;χ πεσοΟνται» (« ' Ιεζεκ ιήλ» Λ,5,1 4,1 7) καί θά πίουν τό αίμα των 'Ελλήνων, δπως πίνουν τό κρασί! 'Έτσι, έ ; ! Θ ά έσφαζαν τούς 'Έλληνας καί θ ά μετέτρεπαν τήν Κρήτην εΙς «μάνδρα προβάτων»! Τελικώς τί συνέβη

ίστορικώς μέ τά τέκνα της Σιών, πού έξηγέρθησαν κατά τών τέκνων της 'Ελλάδος; ; Κάποτε έδολοφόνη­σαν μερικούς 'Έλληνας καί ' Ελληνίζοντας . . .

Ό Στρατηγός τών Πτολεμαίων Σκόπας ( Πολύβιος: «' Ιστορία» ΙΣΤ, 39) ε Ισέβαλε στό 'Ισραήλ καί «κατεστpέ­ψατο έν τφ χεψώνι τό Ίοuδαίον 'ΈΘνος». Ό δέ Βασι­λεύς Άντίοχος ό 'Επιφανής («Μακαβαίων» Α, 1 9-29 καί Ε, 1 1 -1 7) ίόρμησε στήν ' Ιουδαία, τήν ύπέταξε καί διέτα­ξε τούς στρατιώτας του «κόπτειν άφειδώς» δηλ. νά σφάζουν τούς ' Εβραίους, οί όποίοι έντρομοι «οδτε άπλώς Ίοuδαίον όμολο yείν εlναι» (ένθ. άνωτ. Στ, 9) δηλαδή δέν έλεγαν, οϋτε δτι εΤναι 'Εβραίοι καί «πάς ό οlκος 'ΙακώΒ ένεδύσαντο αίσχύνην».

Ό 'Ιεχωβά δέν διέσωσε τούς Έβραiους, άλλ' οϋτε καί τόν άρχιερέα του 'Ελεάζαρ, τόν όποίον ό Άντίοχος έτηγάνισε είς «τήγανον μέγα»! 'Έτσι, άφοίι οί προφηται έξήγειραν τά τέκνα της Σιών, έπί τών τέκνων της 'Ελ­λάδος έμαθαν κατόπιν τί σημαίνει τέκνα της ' Ελλάδος! !

Ο ί ' Εβραίοι πού ήσαν συνηθισμένοι νά σφάζουν γυναίκας, παίδας καί άόπ λους, δύο-τρείς φοράς πού άντεμετώπισαν τά «τέκνα τής Έλλάδος» έκρύπτοντο άκόμη καΙ μέσα εiς βόθρους, διά νά σωθοίιν: «καί έκpύ­Βη ό λαός έν τοίς σπηλαίοις καί έν ταίς μάνδpαις καί έν ταίς πέτpαις καΙ έν τοίς ΒόΘpοις καί έν τοίς λάκ­κοις» («Βασιλειών Α» ΙΓ, 5-7).

Πάντως πόλεμος Έλλήνων-Έβραίων δέν uπηρξε ποτέ στήν ίστορlα. Δέν ήτο δυνατόν νά ύπάρξη πόλε­μος μεταξύ μ ιάς Έλληνικης Αύτοκρατορίας (Μινωϊκή, Μυκηναϊκή, Άλεξανδριανή, Πτολεμαίων, Σελευκιδών, Βυζαντινών) καί περιφερομένων τσοπάνηδων. 'Επί χιλιετίας ε'ίχομεν τούς 'Εβραίους καταφρονημένους δού­λους. Κάποτε πού έπανεστάτησαν κ ι ' έσφαξαν μερι­κούς 'Έλληνας κ ι ' 'Ελληνίζοντας έτιμωρήθησαν σκληρώς άπό τόν Άντίοχον τόν Έπιφανη, ό όποίος κατέσφαξε 50.000 'Εβραίους καί θά τό ξαναγράψω έτηγάνιοε τόν

άρχιερέα τους. Ό Άντίοχος έκυρίεuσε τήν ΑΊγυπτο καί ώρκίσθη Βασιλεύς στήν Μέμφιδα . Τό Βασίλειόν του περιελάμβανε τήν Αϊγυπτο, Β. 'Αφρική, Συρία κ ι ' έφθα­νε μέχρι τήν Περσία . Μέσα εΙς αότήν τήν Αότοκρατο­ρίαν έζη ό «περιούσιος λαός» τών 'Εβραίων κτηνοτρό­φων, πού οόδείς έδιδε σημασία, εΙς έκείνους καί εΙς τά άσήμαντα χωρία των.

Oi 'Εβραίοι Γjσαν τότε έγκληματία ι . Ε1ναι καί τώρα. Ίδοό τί διακηρύσσει ό ραββiνος Όβαντία Γιόσεφ (« 'Ελευθεροτυπία» 1 9/4/2001 ) :

« ΥΑς- ρίξει δ Θεός- τήν έκδίκησή του ατά κεφάΛια τών Άρά6ων κι aς- κάνει τόν σπόρο τους- νά χαθε� ΚΙ aς- τούς- έξοΛοθρεύσει. . . Ά παγορεύεται νά τούς- Λυπούμαστε. Πρέπει νά τούς- ρίχνουμε πυραύΛους- καί νά τό άποΛαμ6άνουμει νά τούι;­έξοντώνουμε. Εfναι κακο� εΤναι καταραμένοι».

Β Ι Β l\ ΙΟ Γ Ρ Α Φ ΙΑ (Πηγα ί, άποσπάσματα τών όποίων άναφέρονται οτό παρόν βιβλίον)

Ρ. ΑΜΠΕΛΑΙΝ, ιι Ίησοϋc;»

ΑΝΑΚΡΕΩΝ, « Ά νακpεόντεια»

Α. ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ, ιιΚfνδυνοc; έν όψει»

Μ. ΑΣΕΡ, ιιΈΛΛη νοϊουδαϊκαf με/ιέταΙ>>

Χ. ΒΑΝ ΛΟΥΝ, ιι'Η ίστοpfα τήc; άνθpωπότητοc;»

Ν . ΒΑΣΙΛΕΙ ΑΔΗΣ, ιι'Η ΠαΛαιά Διαθήκη στήν Όpθόδοξη v

'ΕκκΛησίαν»

Δ. ΒΕΖΑΝΗΣ, ιιΤό μέγα μή νυμα τοϋ Π. ΓιαννοπούΛου»

Β. ΒΕΛΛΑΣ, ιιΘpησκεuτικαί πpοσωπικότητεc; τήc; ΠαΛαιάc; Δια­θήκηc;», ιιΈΒpαϊκή άpχαιοΛο γfα», ιιΚpιτική τήc; ΒfΒΛου καί 'Εκ­κΛησιαστική αύθε ντία»

Ε. ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΣ, ιι '/στοpία άpχαfω ν χpό νω ν»

I. ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, «ΣχόΛια είc; Π.Δ.»

Π . ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ, « ΈκκΛησιc; πpόc; τό ΠανεΛΛήνιον κοινόν»

Ε. ΓΙΑΡΟΣΛΑΒΣΚΙ, ιιΠώc; γεννιούνται, ζοϋν καf πεθαίνουν οί Θεοί

καί οί Θεέc;»

Φ. ΓΟΥΩΛΜΠΑΝΚ, ιιΈΛΛηνιστικόc; κόσμοc;»

Ρ. ΓΚΡΑΙ ΗΒΣ, ιιΈΒpαϊκοf μύθοι»

I. ΔΙΩΤΗΣ, ιι'ΕΛΛηνική ΠατροΛογία»

Α . ΙΛΑΡΙΔΗΣ, ιιΟί "ΕΛΛη νεc;, οί γείτο νεc;, οί έΒpαίοι»

ΙΩΣΗΠΟΣ, «Κατ' Ά πίω νοc;»

Α. ΚΑΨΗΣ, ιιΘpακοΛογfωι

ΝΕΚΤ ΑΡΙΟΣ ΚΕΦΑΛΑΣ ('Άγιος Νεκτάριος), ιι 'Ιεpών καf φιΛοσο-

φικών Λ ογfων θησαύρισμα»

ΚΙΚΕΡΩΝ, ιιΠεpf pήτopoc;»

Μ. ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ, ιιΤο ΜεγάΛο ψέμμα»

Τ. Κ ΙΛΙΦΗΣ, ιι 'Ο Χpιστόc;ιι

ΚΛΗΜΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΥΣ, ιιΣτpωματείc;»

Γ. ΚΟΝΤΟΣ, « 'Ιησούς Χpιστός, "Ελλη νας Θεός καί άντισημίτης»

Γ. ΚΟΡΔΑΤΟΣ, «Παλαιά Διαθήκη», « 'Η Παλαιά Διαθήκη ατό φώς

τijς κpιτικijς»

Ρ. ΛΙΒΙΝΓΚΠΩΝ, «Τό Έλληνικόν πνεύμα καί ή σημασία του γιά

μcφ, «'Ελληνικά ίδεώδη καf σύγχpονη ζωή»

Α. ΛΟΝΤΣ, « 'Ο 'Ιουδαϊσμός σάν πpόδpομος τού Χpιστιανισμού»

Α. ΛΟΝΤΖ, «Πpοχpιστιανική έποχή», «'0 Μωϋσfiς»

Δ. ΜΠΑΛΑΝΟΣ, «Βασfλειος ό Μέγας καf τά 'Ελληνικά γpάμματα»

Θ . ΜΠΙΡΤ, « 'Ο Μ. Άλέξανδpος»

Α. ΜΠΟΝΑΡ, ι<Ο Άpχαίος 'Ελληνικός Πολιτισμός»

Ζ. ΜΠΟΥ ΑΓΙΕ, «Οί χειpότεpοι έχθpοf τών λαών»

Π. ΜΠΡΑΤΣΙΩΤΗΣ, «Είσαγωγή είς τήν Παλαιάν Διαθήκην»

Τ. ΜΠΩΟΥΚΕΡ, «Ό Θάνατος καί οί θpησκείες»

Φ . ΝΤΟΠΟΓΙ ΕΦΣΚΙ, «Τό ήμεpολό γιο έ νός σuγγpαφέα»

Γ. ΝΤΥΡΑΝ, «Παγκόσμιος ίστοpία τού πολιτισμού»

Ι . ΠΑΣΣΑΣ, « 'Η άληθινή πpοϊστοpfα»

I . ΠΗΛΙ ΛΗΣ, « 'Η Ά γfα Γpαφή», « 'Η Θpησκεfα τώ ν Άpχαfω ν

'Ελλήνω ν»

Κ. ΠΛΕΥΡΗΣ, « 'Άς μιλήσουμε γιά έθpαfους», «Γλώσσα καί μοpφή

τού Χpιστού>>

Α. ΡΑΝΟΒJτΣ, «Ό 'Ελλη νισμός καf ό ίστοpικ6ς του p6λος, 336-30 π.Χ.»

Α. ΣΙΑΜΑΚΗΣ, «ΒιΒλικές οίκογένειες»

Λ. ΦΙΛΙΠΠ ΙΔΗ, «'Η ίστοpία τής Θpησκείας τού άpχαίου Ίσpαήλ»

Γ. Φουράκης, « Έθpαίοι - οί πλαστο γpάφοι τijς Έλλη νικijς

ίστοpfας»

I . ΧΑΛΝΤΟΥΝ, «Πpολε γ6με να στήν Ίστοpfαν»

Δ. Χ ΙΩΝΗ, «Μιλούσε ό Χpιστ6ς 'Ελληνικά;», « 'Η άποκάθαpση

τού ΧpιστιανισμοΟ άπ6 τά έθpαϊκά στοιχεία»

Π . ΧΡΗΠΟΥ , <<'Ελληνική Πατpολο γfα»

Συyyραφικόv έpyov Κ. Πλεύpη

Α. Έκδο3έντα Βιβλία

1 . Οί 'Έλληνες

2. Οί Βάρβαροι

3. Οί "Ελληνες Φιλόσοφοι

4. Ό Σωκράτης μπροστά στόν θάνατο

5. "Ας μιλήσουμε γιά 'Εβραίους

6. Ό Ρατσισμός

7. Κοινωνιολογία

8. Ό Γέλως στήν 'Αρχαία 'Ελλάδα

9. Π ολιτική προπαγάνδα

1 0 . Ό Διωγμός τών 'Αρίστων

1 1 . 'Αγία Σοφία

1 2 . Μετακομμουνισμός

1 3. Τό Έλληνικόν 'Αλφάβητον

1 4. 'Αξιωματικός καί οί Νεοραγιάδες

1 5 . Κοσμοθεωρία τοϊι 'Εθνικ ισμοί>

1 6. Ό Καπιταλιστής

17. Γεωπολιτική θέσις τfjς Μακεδονίας

1 8. Τά είκοσι πρωτόκολλα τfjς προδοσίας

1 9 . Παράγοντες πολιτικών συγκρούσεων

20. Γκαίμπελς-Ήμερολόγιον

21 . Θέματα Πολιτικης Κοινωνιολογίας

22. Σκόπιμα λάθη

23. Φύσις - 'Ιστορία Σκακιοϊι

24. ' Ιωάννης Μεταξάς

25. Ποία Γλώσσα καί γιατί;

26. Κριτική Ιδεών

27. Ό Λαός ξεχνά τί σημαίνει 'Αριστερά

28. 21 'Απριλίου 1967

29. Πάς μή Έλλην Βάρβαρος

30. Γλώσσα καί μορφή τοϊι Χριστοί>

31 . Βασιλεία

32. Οί 'Εθνοπατέρες

33. Θρήσκευμα καί ταυτότης

34. Δικαιοσύνη

Β. Έκδο3είσαι tρyασίαι - Μελέται

1 . Ρωσία 1917

2. Ό Μϋθος 3. Ή 'Αστυνομία στήν 'Αρχαία 'Ελλάδα 4. Τράπεζαι καΙ άσφάλειαι στήν 'Αρχαία 'Ελλάδα 5. Πόντιος Πιλάτος 6. Νεοελληνική ' Ιστορία 1915 - 1935

7. Καποδίστριας 8. Βαλαωρίτης 9. 'Ελευθέριος Βενιζέλος

10. Ό Καραγκιόζης

1 1 . Σουρfjς

Πρός άναγνώστας. Ή Παλαιά Δια3ήκη εlναι lνα 3ρησκεvτικό

6ι6λίο τών 'Εβραίων, τό όποίον μετεφέρ3η καί στόν Χριστιανισμόν. Περιέχει πλίj3ος όνομάτων καί περιγράφει πλίj3ος γεγονότων. Εvλόγως τί3ε­ται τό έρώτημα: τά πρόσωπα καί τά γεγονότα, πού άναψέρονται στή Π.Δ. εlναι άλη3ίj η φαντα­στικά;

Μέ άλλα λόγια έχομεν iστορίαν η μύ3οvς; Ή έπιστtιμονική έρευνα πρό πολλου κατέληξε

όμοΦώνως είς τρία σvμπεράσματα: Πρώτον, αί συναντήσεις καi αi σuνομιλίαι μεταξύ του Ίε­χω6ά, τών 'Αγγέλων, του Δια6όλοv καί τών δια-

. φόρων έ6ραιοπροφητών αvτονοήτως δέν εΙναι ίστορία. Δεύτερον, δλα τά άναΦερόμενα πρόσωπα στερουνται τεκμηρίων, έστω ένδεiξεων ίστορικό­τητος, άφου ουδείς, οi>δάμου, οvδέποτε τά έπι6ε-6αιοί καί κατ' οi>δένα τρόπον πιστοποιείται ή tmαρξίς των. Τρίτον, τά περιγραφόμενα γεγονότα τά διαδραματιζόμενα μεταξύ άνυπάρκτων προσώ­πων εΙναι ώς έκ τούτοv ψεvδίj, σvνεπώς δέν άπο­τελουν iστορίαν.

Δίχως προκατάληψιν παρουσιάζω καί άναλύω τά στοιχεία βάσει τών όποίων τά 6ι6λία τίjς Παλαιάς Δια3ήκης εΙναι παραμύ3ια άκατάλληλα δι' άνηλίκους, λόγφ τίjς άνη3ικότητός των.

Κωνσταντίνος Πλεvρης