Υπάρχει η κατηγορία "αριστερίστικος οπορτουνισμός" στο έργο του Λένιν; (Ι)

Την αφορμή την παίρνω από φράση που χρησιμοποίησε σχολιαστής του ιστολογίου, ο οποίος παρέπεμψε και στο έργο στο οποίο παραπέμπουν όλοι όσοι κάνουν λόγο για "αριστερισμό", στον Αριστερισμό του Λένιν.

Στο "Αρχείο Λένιν" του ιστολογίου θα βρείτε 9 κεφάλαια από τον Αριστερισμό, έργο του 1920, έργο δηλαδή που γράφτηκε μετά την Οκτωβριανή επανάσταση και πριν τελειώσει νικηφόρα για τους Μπολσεβίκους ο εμφύλιος πόλεμος με την συμμαχία των "Λευκών" στη Ρωσία.

Για να απαντήσουμε στην ερώτησή μας, ο πιο εύκολος και μηχανικός --αλλά χρήσιμος και αποκαλυπτικός-- τρόπος είναι να αναζητήσουμε τις χρήσεις της λέξης "οπορτουνισμός"  στο βιβλίο για τον Αριστερισμό.

Κεφάλαιο 1: Υπάρχει μία και μοναδική χρήση της λέξης, ως εξής: "Από δω βγαίνει η διεθνής «σημασία» (με τη στενή έννοια της λέξης) της Σοβιετικής εξουσίας, καθώς και των βάσεων της μπολσεβίκικης θεωρίας και τακτικής. Αυτό δεν το κατάλαβαν oι «επαναστάτες» ηγέτες της II Διεθνούς, σαν τον Κάουτσκι στη Γερμανία, τον Ότο Μπάουερ και τονΦρίντριχ Άντλερ στην Αυστρία, που γι’ αυτό ακριβώς αποδείχτηκαν αντιδραστικοί, υπερασπιστές του χειρότερουοπορτουνισμού και της σοσιαλπροδοσίας."

Ελπίζω να μην είναι απαραίτητη η διευκρίνιση ότι ούτε ο Κάουτσκι, ούτε ο Μπάουερ, ούτε ο Άντλερ συγκαταλέγονται από τον Λένιν σ' αυτό που αποκαλεί "αριστερισμό", και ότι δεν εξελήφθησαν από κανένα ως "αριστεριστές", αλλά βεβαίως ως σοσιαλδημοκράτες.

Κεφάλαιο 2:Καμία χρήση της λέξης.

Κεφάλαιο 3: "Οι μενσεβίκοι και οι «σοσιαλιστές-επαναστάτες» μέσα σε μερικές εβδομάδες αφομοίωσαν θαυμάσια όλους τους τρόπους και τις μεθόδους, τα επιχειρήματα και τις σοφιστείες των ευρωπαίων ηρώων της II Διεθνούς, των μινιστεριαλιστών και της υπόλοιπης οπορτουνιστικής σαβούρας. Όλα όσα διαβάζουμε τώρα για τους Σάιντεμαν και τους Νόσκε, για τον Κάουτσκι και τον Χίλφερντιγκ, για τον Ρένερ και τον Άουστερλιτς, για τον Ότο Μπάουερ και τον Φριτς Άντλερ, για τον Τουράτι και τον Λογκέ, για τους φαβιανούς και τους ηγέτες του Ανεξάρτητου Εργατικού Κόμματος στην Αγγλία, όλα αυτά μας φαίνονται

(και είναι πραγματικά) ανιαρή επανάληψη, ξανάρχισμα γνωστού και παλιού σκοπού. Όλα αυτά τα έχουμε δει κιόλας στους μενσεβίκους. Η ιστορία έκανε ένα αστείο και ανάγκασε τουςοπορτουνιστές μιας καθυστερημένης χώρας να ξεπεράσουν τους οπορτουνιστές μιας σειράς προηγμένων χωρών."

Και πάλι, η αναφορά είναι ρητά και ξεκάθαρα στους σοσιαλδημοκράτες και όχι στους "αριστεριστές." Αυτό άλλωστε διευκρινίζεται και αμέσως μετά: "Αν όλοι οι ήρωες της II Διεθνούς χρεοκόπησαν και ρεζιλεύτηκαν στο ζήτημα της σημασίας και του ρόλου των Σοβιέτ και της Σοβιετικής εξουσίας, αν ρεζιλεύτηκαν εξαιρετικά «περίλαμπρα» και μπερδεύτηκαν σ’ αυτό το ζήτημα οι ηγέτες των τριών πολύ σπουδαίων κομμάτων που βγήκαν σήμερα από την II Διεθνή, (δηλαδή του Γερμανικού Ανεξάρτητου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, του Γαλλικού του Λογκέ και του Αγγλικού Ανεξάρτητου Εργατικού Κόμματος), αν όλοι τους αποδείχτηκαν δούλοι των προλήψεων της μικροαστικής δημοκρατίας (στο πνεύμα εντελώς των μικροαστών του 1848, που αυτοονομάζονταν «σοσιαλδημοκράτες»), εμείς όλα αυτά τα είδαμε κιόλας στο παράδειγμα των μενσεβίκων."

Δεν υπάρχει καμία άλλη χρήση της λέξης στο τρίτο κεφάλαιο.

Κεφάλαιο 4: Εδώ έχουμε πολλές χρήσεις τις λέξεις και θα τις σταχυολογήσουμε όλες.

"ΣΤΗΝ ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΠΟΙΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΑΝΑΠΤΥΧΘΗΚΕ, ΔΥΝΑΜΩΣΕ ΚΑΙ ΑΤΣΑΛΩΘΗΚΕ Ο ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟΣ;

Πρώτα και κύρια στην πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό, που το 1914 εξελίχθηκε οριστικά σε σοσιαλσοβινισμόκαι πέρασε οριστικά με το μέρος της αστικής τάξης ενάντια στο προλεταριάτο."

Ξεκάθαρα, ο "οπορτουνισμός" συνδέεται άμεσα με τον σοσιαλσοβινισμό, τον οποίο ο Λένιν ως γνωστό απέδωσε στη σοσιαλδημοκρατία της εποχής του (μετά το 1914).

"Ο αναρχισμός ήταν συχνά ένα είδος τιμωρίας για τα οπορτουνιστικά αμαρτήματα του εργατικού κινήματος. Και τα δυο αυτά εκτρώματα αλληλοσυμπληρώνονταν. Και αν στη Ρωσία, παρόλη την πιο μικροαστική σύνθεση του πληθυσμού της σε σύγκριση με τις ευρωπαϊκές χώρες, ο αναρχισμός είχε σχετικά ασήμαντη επιρροή στην περίοδο των δυο επαναστάσεων (1905 και 1917) και στον καιρό της προετοιμασίας τους, αυτό πρέπει αναμφισβήτητα να το θεωρήσουμε ενμέρει σαν υπηρεσία του μπολσεβικισμού, που διεξήγαγε πάντα τον πιο αμείλικτο και αδιάλλακτο αγώνα ενάντια στον οπορτουνισμό."

Ούτε εδώ συνδέεται ο "οπορτουνισμός" με τον "αριστερισμό", αλλά με στοιχεία του ίδιου του εργατικού κινήματος εν γένει.

"οι «σοσιαλιστές-επαναστάτες» θεωρούσαν «αριστερισμό» το να χασκογελούν για τα σχετικά μικρά οπορτουνιστικά αμαρτήματα της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, και παράλληλα να μιμούνται τους άκρους οπορτουνιστές του ίδιου αυτού Κόμματος, λ.χ. στο αγροτικό ζήτημα ή στο ζήτημα της δικτατορίας του προλεταριάτου."

Οι Εσέροι θεωρούσαν ότι είναι "αριστερισμός" το να κοροϊδεύουν μικρά οπορτουνιστικά αμαρτήματα και παράλληλα να διαπράττουν ακραία οπορτουνιστικά ολισθήματα. "Θεωρούσαν" ότι είναι "αριστερισμός", με τη λέξη σε εισαγωγικά.

"Αυτό φαίνεται και από το Κόμμα των Σπαρτακιστών και από την αριστερή, προλεταριακή πτέρυγα του «Ανεξάρτητου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας» που παλεύει σταθερά ενάντια στον οπορτουνισμό και ενάντια στον ασταθή χαρακτήρα των Κάουτσκι, των Χίλφερντιγκ, των Λέντεμπουρ, των Κρίσπιν."

Αυτοί που πάλεψαν σταθερά ενάντια στον οπορτουνισμό της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας ήταν...οι αριστεριστές (Σπαρτακιστές, αριστερή πτέρυγα του SPD).

"Σε τελευταία ανάλυση φάνηκε πως είχε δίκιο ο μαρξισμός και αν οι αναρχικοί τόνιζαν με το δίκιο τους τον οπορτουνιστικό χαρακτήρα των απόψεων για το κράτος, απόψεων που

επικρατούσαν στα περισσότερα σοσιαλιστικά κόμματα, πρώτο, ο οπορτουνιστικός αυτός χαρακτήρας είχε σχέση με τη διαστρέβλωση ακόμη και με την άμεση απόκρυψη των απόψεων του Μαρξ για το κράτος (στο βιβλίο μου «Κράτος και Επανάσταση» σημείωσα ότι ο Μπέμπελ επί 36 χρόνια, από το 1875 ως το 1911, κρατούσε μυστικό το γράμμα του Έγκελς που ξεσκέπαζε εξαιρετικά ανάγλυφα, χτυπητά, άμεσα και καθαρά τον οπορτουνισμό των γνωστών απόψεων της σοσιαλδημοκρατίας για το κράτος".

Δεν νομίζω ότι χρειάζονται πολλά λόγια. Ο οπορτουνισμός ήταν χαρακτηριστικό της σοσιαλδημοκρατίας, κι ακόμα και οι αναρχικοί είχαν δίκαιο όταν τόνιζαν αυτό το γεγονός. 

"η διόρθωση αυτών των οπορτουνιστικών απόψεων, η αναγνώριση της Σοβιετικής εξουσίας και της υπεροχής της απέναντι στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, όλα αυτά προήλθαν πάρα πολύ γρήγορα και σε πλατιά κλίμακα ακριβώς από τους κόλπους των πιο μαρξιστικών ρευμάτων μέσα στα σοσιαλιστικά κόμματα της Ευρώπης και της Αμερικής."

... από τις "αριστερές πτέρυγες" της σοσιαλδημοκρατίας, δηλαδή. Από μια τέτοια, άλλωστε, είχε προκύψει το κόμμα του Λένιν. Αριστερή πτέρυγα της σοσιαλδημοκρατίας ήταν αρχικά οι Μπολσεβίκοι.

"Το 1908 οι «αριστεροί» μπολσεβίκοι διαγράφηκαν από το Κόμμα μας γιατί αρνούνταν επίμονα να καταλάβουν την ανάγκη της συμμετοχής στο αντιδραστικότατο «κοινοβούλιο». Οι «αριστεροί» – από τους οποίους πολλοί ήταν θαυμάσιοι επαναστάτες, που αργότερα ήταν (και εξακολουθούν να είναι) επάξια μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος"

"Θαυμάσιοι επαναστάτες", "επάξια μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος" ακόμα και τώρα πολλοί απ' τους "αριστεριστές" στις τάξεις των Μπολσεβίκων. Ποιος...αριστερίστικος οπορτουνισμός;

"Ο πολιτικός, που θέλει να είναι ωφέλιμος στο επαναστατικό προλεταριάτο, πρέπει να ξέρει να ξεχωρίζει τις συγκεκριμένες περιπτώσεις εκείνων ακριβώς των συμβιβασμών που είναι απαράδεκτοι, που εκφράζουν οπορτουνισμό και προδοσία, και να κατευθύνει όλη τη δύναμη της κριτικής του, όλη την αιχμή ενός αμείλικτου ξεσκεπάσματος και ενός ανειρήνευτου πολέμου ενάντια σ’ αυτούς τους συγκεκριμένους συμβιβασμούς"

Ο "οπορτουνισμός", όπως και η "προδοσία", δεν αποδίδονται καθόλου στον αριστερίστικο πουρισμό αλλά στο ακριβώς αντίθετό του, τον "συμβιβασμό" ("και με το διάολο θα συμμαχήσουμε", κανείς;)

Και βέβαια, αμέσως μετά: "Υπάρχουν συμβιβασμοί και συμβιβασμοί. Πρέπει να ξέρεις να αναλύεις την κατάσταση και τους συγκεκριμένους όρους κάθε συμβιβασμού η κάθε ποικιλίας συμβιβασμού."

Εδώ τελειώνουν οι αναφορές στον "οπορτουνισμό" στο τέταρτο κεφάλαιο του έργου Ο Αριστερισμός, και εδώ τελειώνει το πρώτο μέρος της ανάρτησης αυτής.

Υπάρχει η κατηγορία "αριστερίστικος οπορτουνισμός" στο έργο του Λένιν; (ΙI)

Το Κεφάλαιο 5 ξεκινά τη συζήτηση για τον "Αριστερισμό" συγκεκριμένα.

Ποιοι είναι οι "Αριστεριστές" με τους οποίους ασχολείται:

"Οι γερμανοί κομμουνιστές, για τους οποίους θα μιλήσουμε τώρα, δεν ονομάζουν τον εαυτό τους «αριστερούς», αλλά – αν δεν κάνω λάθος –«αντιπολίτευση αρχών». Από την ανάλυση, όμως, που θα ακολουθήσει, θα φανεί ότι παρουσιάζουν πέρα για πέρα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της «παιδικής αρρώστιας του αριστερισμού»."

Το κεφάλαιο προχωρά σε κριτική του "αριστερισμού" των γερμανών κομμουνιστών. Τους αποκαλεί "οπορτουνιστές" ποτέ ο Λένιν; Όχι, κατηγορηματικά όχι. Ας δούμε τις χρήσεις της λέξης.

"Το άλλο είναι το κόμμα των μαζών, που περιμένει την άνοδο του επαναστατικού αγώνα από τα κάτω, ξέροντας και εφαρμόζοντας γι’ αυτό τον αγώνα μόνο μια μέθοδο που οδηγεί ξεκάθαρα στο σκοπό και απορρίπτει κάθε κοινοβουλευτική και οπορτουνιστική μέθοδο."

Δεν πρόκειται για παράθεμα λέξεων του Λένιν, αλλά για παράθεμα των λέξεων των γερμανών κομμουνιστών, των "αριστεριστών." Οι "αριστεριστές" είναι αυτοί που κάνουν λόγο για ανάγκη απόρριψης "κάθε κοινοβουλευτικής και οπορτουνιστικής μεθόδου".

"Η μονοπωλιακή θέση της Αγγλίας συντέλεσε στο να ξεχωρίσει μέσα από τη «μάζα» μια «εργατική αριστοκρατία», μισομικροαστική, οπορτουνιστική. Οι αρχηγοί αυτής της εργατικής αριστοκρατίας περνούσαν συνεχώς με το μέρος της αστικής τάξης, συντηρούνταν, άμεσα η έμμεσα, απ’ αυτή. Ο Μαρξ συγκέντρωσε το τιμητικό μίσος αυτών των παλιανθρώπων, γιατί τους στιγμάτισε ανοιχτά σαν προδότες. Ο νεότερος ιμπεριαλισμός (του 20ού αιώνα) δημιούργησε για αρκετές προηγμένες χώρες μια μονοπωλιακή-προνομιακή κατάσταση και πάνω σ’ αυτό το έδαφος διαμορφώθηκε παντού μέσα στη II Διεθνή ο τύπος των αρχηγών-προδοτών, των οπορτουνιστών, των σοσιαλσοβινιστών, που υπερασπίζουν τα συμφέροντα της συντεχνίας τους, του λεπτού τους στρώματος της εργατικής αριστοκρατίας. Δημιουργήθηκε μια απόσπαση των οπορτουνιστικών κομμάτων από τις «μάζες», δηλ. από τα πιο πλατιά στρώματα των εργαζομένων, από την πλειοψηφία τους, από τους εργάτες που πληρώνονται χειρότερα. Η νίκη του επαναστατικού προλεταριάτου είναι αδύνατη, αν δεν καταπολεμηθεί αυτό το κακό, αν δεν ξεσκεπαστούν, στιγματιστούν και διωχτούν οι οπορτουνιστές, σοσιαλπροδότες αρχηγοί· κι αυτή ακριβώς την πολιτική ακολούθησε η III Διεθνής."

Καμία σύνδεση με τους "αριστεριστές", οι οποίοι, αντιθέτως, συμφωνούν απόλυτα για την ανάγκη πάλης με τους οπορτουνιστές και σοσιαλπροδότες, και κάνουν ειδικό λόγο για "κόμμα μαζών" σε αντίθεση με τα κόμματα "αρχηγών-προδοτών."

Ποια είναι τότε η κριτική του Λένιν στους αριστεριστές της εποχής τους δεδομένου ότι συμφωνούν απόλυτα για όλα αυτά;

"Να φτάνουν, όμως, γι’ αυτό το λόγο ως το σημείο να αντιπαραθέτουν γενικά τη δικτατορία των μαζών στη δικτατορία των αρχηγών είναι ανοησία και βλακεία που προκαλεί τα γέλια."

Ο απόλυτος και αντιδιαλεκτικός χωρισμός των "μαζών" και των "ηγετών", δηλαδή (σας θυμίζει κάτι αυτό ως προπαγανδιστική τακτική, παρεμπιπτόντως;)

Και η τελευταία χρήση της λέξης "οπορτουνισμός" στο κεφάλαιο, σε συμφραζόμενα που αφορούν την υπεράσπιση της χρησιμότητας της κοινοβουλευτικής δουλειάς κόντρα στους αριστεριστές, δηλαδή στους "γερμανούς κομμουνιστές":

"Για να κερδίσει την εμπιστοσύνη μας ο Μαλινόβσκι, σαν μέλος της ΚΕ του Κόμματος και βουλευτής στη Δούμα, ήταν υποχρεωμένος να μας βοηθάει να βγάζουμε νόμιμες καθημερινές εφημερίδες, που ήξεραν και μέσα στις συνθήκες του τσαρισμού να παλεύουν ενάντια στον οπορτουνισμό των μενσεβίκων και να προπαγανδίζουν με κατάλληλα σκεπασμένη μορφή τις βάσεις του μπολσεβικισμού."

Κεφάλαιο 6:

"Στις χώρες που είναι πιο προηγμένες από τη Ρωσία εκδηλώθηκε και έπρεπε να εκδηλωθεί, αναμφισβήτητα, μια ορισμένη αντιδραστικότητα των συνδικάτων με ασύγκριτα μεγαλύτερη δύναμη απ’ ό,τι σε μας. Σε μας οι μενσεβίκοι βρήκαν (βρίσκουν και τώρα ενμέρει σε πολύ λίγα συνδικάτα) στήριγμα στα συνδικάτα ακριβώς χάρη στη συντεχνιακή στενότητα, στο συνδικαλιστικό εγωισμό και στον οπορτουνισμό."

Ο "οπορτουνισμός" και πάλι ως μέρος του ίδιου του εργατικού κινήματος, και εν προκειμένω του "τρεϊντγιονισμού", του συμβιβαστικού συνδικαλισμού εν γένει.

"Αυτό τον αγώνα πρέπει να τον διεξάγουν ανελέητα και να τον οδηγήσουν υποχρεωτικά, όπως τον οδηγήσαμε εμείς, ως την πλήρη καταισχύνη και το διώξιμο από τα συνδικάτα όλων των αδιόρθωτων αρχηγών του οπορτουνισμού και του σοσιαλσοβινισμού. "

Δεν χρειάζεται περαιτέρω σχόλιο εδώ.

"Τον αγώνα ενάντια στους οπορτουνιστές και σοσιαλσοβινιστές αρχηγούς τον διεξάγουμε για να τραβήξουμε την εργατική τάξη με το μέρος μας. Θα ήταν ανοησία να ξεχνά κανείς αυτή τη στοιχειώδη και εξόφθαλμη αλήθεια.Και ακριβώς τέτοια ανοησία κάνουν οι «αριστεροί» γερμανοί κομμουνιστές, που από τον αντιδραστικό και αντεπαναστατικό χαρακτήρα των ηγετικών κύκλων των συνδικάτων βγάζουν το συμπέρασμα ότι... οι κομμουνιστές πρέπει να βγουν από τα συνδικάτα!! Να αρνούνται να δουλέψουν μέσα σ’ αυτά!! Να δημιουργήσουν νέες, επινοημένες μορφές εργατικής οργάνωσης!! Αυτό είναι ασυγχώρητη βλακεία, που ισοδυναμεί με την πιο μεγάλη υπηρεσία που μπορούν να προσφέρουν οι κομμουνιστές στην αστική τάξη. Γιατί οι μενσεβίκοι μας, όπως και όλοι οι οπορτουνιστές, σοσιαλσοβινιστές, καουτσκιστές ηγέτες των συνδικάτων δεν είναι τίποτε άλλο παρά «πράκτορες της αστικής τάξης μέσα στο εργατικό κίνημα»".

Ποια είναι η κριτική στους αριστεριστές (σ' αυτό που ο Λένιν ονομάζει αριστεριστές, στον δικό του καιρό, έχει τεράστια σημασία να το θυμόμαστε αυτό): Όχι βέβαια ότι είναι ... οπορτουνιστές!!!! Αλλά ότι παίρνουν τόσο στα άκρα την πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό που βγάζουν το συμπέρασμα ότι δεν πρέπει οι κομμουνιστές να παραμείνουν στον βασικό πυρήνα οργάνωσης της εργατικής τάξης, τα συνδικάτα. Ποιοι είναι οι οπορτουνιστές, οι "πράκτορες" της αστικής τάξης; Αυτοί που μισούν θανάσιμα και οι αριστεριστές, οι "καουτσκιστές", οι σοσιαλδημοκράτες.

"Για να μπορέσεις να βοηθήσεις τις «μάζες» και να κατακτήσεις τη συμπάθειά τους, την αγάπη τους και την υποστήριξη τους δεν πρέπει να φοβάσαι τις δυσκολίες, δεν πρέπει να φοβάσαι τις στρεψοδικίες, τις τρικλοποδιές, τις προσβολές και τις καταδιώξεις απομέρους των «αρχηγών» (που, όντας οπορτουνιστές και σοσιαλσοβινιστές, συνδέονται στις περισσότερες περιπτώσεις άμεσα ή έμμεσα με την αστική τάξη και με την αστυνομία), αλλά να δουλεύεις υποχρεωτικά εκεί που είναι οι μάζες."

Ξεκάθαρα, η συνέχεια της αμέσως προηγούμενης κριτικής. Σε ό,τι αφορά τους χώρους οργάνωσης της εργατιάς, δεν πρέπει ποτέ να αφήνεις τους οπορτουνιστές να δουλεύουν ανεμπόδιστα, και εκεί συνίσταται το λάθος του αριστερίστικου πουρισμού.

"Δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι κύριοι «αρχηγοί» του οπορτουνισμού θα καταφύγουν σε όλες τις μανούβρες της αστικής διπλωματίας και στη βοήθεια των αστικών κυβερνήσεων, των παπάδων, της αστυνομίας και των δικαστηρίων, για να μην επιτρέψουν στους κομμουνιστές να μπουν στα συνδικάτα, για να τους εκτοπίσουν με κάθε μέσο απ’ αυτά, για να κάνουν τη δουλιά τους μέσα στα συνδικάτα όσο το δυνατό πιο δυσάρεστη, για να τους προσβάλουν, να τους κατατρέξουν και να τους καταδιώξουν."

Δεν χρειάζεται καμία περαιτέρω διευκρίνηση για το πιο πάνω.

Δεν υπάρχει άλλη αναφορά στον "οπορτουνισμό" στο έκτο κεφάλαιο. Θα συνεχίσουμε με τα υπόλοιπα τρία κεφάλαια σε τρίτη ανάρτηση.

Υπάρχει η κατηγορία "αριστερίστικος οπορτουνισμός" στο έργο του Λένιν; (ΙIΙ)

Κεφάλαιο 7: "Είναι πολύ εύκολο να δείχνεις την «επαναστατικότητά» σου απλά με βρισιές ενάντια στον κοινοβουλευτικό οπορτουνισμό, απλά με την άρνηση συμμετοχής στα κοινοβούλια, μα ακριβώς επειδή αυτό είναι πολύ εύκολο, δεν είναι και λύση για ένα δύσκολο, δυσκολότατο πρόβλημα. "

Η κριτική των αριστεριστών στη συμμετοχή στο αστικό κοινοβούλιο ως "οπορτουνισμό" είναι υπερβολικά εύκολη και αγνοεί τις δυσκολίες του προβλήματος.

Καμία άλλη χρήση της λέξης στο κεφάλαιο.

Κεφάλαιο 8: "Οι μικροαστοί δημοκράτες (μαζί μ’ αυτούς και οι μενσεβίκοι) ταλαντεύονται αναπόφευκτα ανάμεσα στην αστική τάξη και στο προλεταριάτο, ανάμεσα στην αστική δημοκρατία και στο σοβιετικό καθεστώς, ανάμεσα στο ρεφορμισμό και στην επαναστατικότητα, ανάμεσα στο φιλεργατισμό και στο φόβο της δικτατορίας του προλεταριάτου κτλ. Η σωστή τακτική των κομμουνιστών πρέπει να συνίσταται στο να εκμεταλλεύονται αυτές τις ταλαντεύσεις και όχι να τις αγνοούν. Η εκμετάλλευση τους απαιτεί υποχωρήσεις απέναντι στα στοιχεία εκείνα που προσανατολίζονται, από τη στιγμή και στο μέτρο που προσανατολίζονται προς το προλεταριάτο, παράλληλα με τον αγώνα ενάντια σε εκείνους που προσανατολίζονται προς την αστική τάξη. Το αποτέλεσμα της εφαρμογής αυτής της σωστής τακτικής ήταν ότι ο μενσεβικισμός πάθαινε αποσύνθεση και αποσυντίθεται όλο και περισσότερο στη χώρα μας με την απομόνωση των αρχηγών που επιμένουν στον οπορτουνισμό τους και το πέρασμα στο στρατόπεδο μας των καλύτερων εργατών, των καλύτερων στοιχείων από τη μικροαστική δημοκρατία."

Κριτική στους αριστεριστές γιατί δεν εκμεταλλεύονται επαρκώς τις ταλαντεύσεις των μικροαστών δημοκρατών ώστε να απομονώσουν όσο γίνεται τους οπορτουνιστές ηγέτες.

"Είναι ολοφάνερο πως το γερμανικό «Ανεξάρτητο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα» δεν έχει εσωτερική ομοιογένεια. Δίπλα στους παλιούς οπορτουνιστές αρχηγούς (Κάουτσκι, Χίλφερντιγκ και όπως φαίνεται σε σημαντικό βαθμό και τον Κρίσπιν, τον Λέντεμπουρ και άλλους), που απόδειξαν ότι είναι ανίκανοι να καταλάβουν τη σημασία της Σοβιετικής εξουσίας και της δικτατορίας του προλεταριάτου, ότι είναι ανίκανοι να καθοδηγήσουν τον επαναστατικό του αγώνα, μέσα σ’ αυτό το Κόμμα σχηματίστηκε και αναπτύσσεται εξαιρετικά γρήγορα η αριστερή, η προλεταριακή πτέρυγα. Εκατοντάδες χιλιάδες μέλη αυτού του Κόμματος (που έχει, μου φαίνεται, ως 750.000 μέλη) είναι προλετάριοι, που φεύγουν από τον Σάιντεμαν και τραβούν γρήγορα προς τον κομμουνισμό."

Οι ριζοσπάστες προλετάριοι συνυπάρχουν ανταγωνιστικά στο ίδιο κόμμα με τους "παλιούς οπορτουνιστές αρχηγούς" και πρέπει να ληφθούν υπόψη οι δυνατότητες που δίνει στους κομμουνιστές η μη ομοιογενής φύση του Ανεξάρτητου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, όπως τις έλαβαν υπόψη και οι Μπολσεβίκοι στη Ρωσία.

"για τους κομμουνιστές είναι υποχρεωτικό να ψάξουν και να βρουν την κατάλληλη μορφή για έναν συμβιβασμό μαζί τους, για έναν τέτοιο συμβιβασμό που, από το ένα μέρος, θα διευκόλυνε και θα επιτάχυνε την απαραίτητη πλήρη συγχώνευση μ’ αυτή την πτέρυγα και, από το άλλο, δεν θα εμπόδιζε καθόλου τους κομμουνιστές στην ιδεολογική-πολιτική τους πάλη ενάντια στην οπορτουνιστική δεξιά πτέρυγα των «ανεξάρτητων»."

Αναφορά στο ότι οι γερμανοί κομμουνιστές θα πρέπει να συμμαχήσουν με αυτή την αριστερή πτέρυγα μέσα στο Ανεξάρτητο Σοσισαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας ώστε να πετάξουν έξω τους σοσιαλδημοκράτες.

"Και πολλοί σοφιστές (που είναι υπερβολικά ή εξαιρετικά «έμπειροι» πολιτικάντηδες) συλλογίζονται ακριβώς όπως και οι άγγλοι ηγέτες του οπορτουνισμού, που τους αναφέρει ο σύντροφος Λάνσμπερι: «εφόσον στους μπολσεβίκους επιτρέπεται ένας τέτοιος συμβιβασμός, γιατί να μην επιτρέπονται και σε μας οποιοιδήποτε συμβιβασμοί;»"

Όχι, δεν αναφέρεται στην χρήση του έργου "Ο Αριστερισμός" από τους απατεώνες του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί ευτυχώς για τον Λένιν πέθανε προτού το δει και αυτό. Φυσικά, οι ένοχοι του σοφισμού στους οποίους αναφέρεται ο Λένιν είναι οι άγγλοι σοσιαλδημοκράτες και όχι οι άγγλοι αριστεριστές που τους καταγγέλουν για σοφισμό.

"Οι αφελείς και οι ολότελα άπειροι άνθρωποι φαντάζονται πως αρκεί να παραδεχτεί κανείς ότι επιτρέπονται γενικά οι συμβιβασμοί –και θα εξαλειφθεί αμέσως κάθε όριο ανάμεσα στον οπορτουνισμό, που ενάντια του διεξάγουμε και πρέπει να διεξάγουμε αδιάλλακτη πάλη– και στον επαναστατικό μαρξισμό ή στον κομμουνισμό. Τους ανθρώπους όμως αυτούς, αν δεν ξέρουν ακόμη πως όλα τα όρια και στη φύση και στην κοινωνία είναι κινητά και ως ένα βαθμό συμβατικά, με τίποτε άλλο δεν μπορεί να τους βοηθήσεις παρά μόνο με μακρόχρονη μορφωτική, διαπαιδαγωγική και διαφωτιστική δουλειά,

με την πολιτική και πρακτική πείρα. Στα πρακτικά ζητήματα της πολιτικής σε κάθε χωριστή ή ειδική ιστορική στιγμή το σπουδαίο είναι να ξέρεις να ξεχωρίζεις τα ζητήματα στα όποια εκδηλώνεται η κυριότερη μορφή των συμβιβασμών που είναι απαράδεκτοι, προδοτικοί, που ενσαρκώνουν τον ολέθριο για την επαναστατική τάξη οπορτουνισμό και να κατευθύνεις όλες σου τις προσπάθειες στο ξεσκέπασμά τους και στην καταπολέμησή τους. Τον καιρό του ιμπεριαλιστικού πολέμου του 1914-1918 ανάμεσα σε δυο ομάδες εξίσου ληστρικών και αρπακτικών χωρών, η κυριότερη, η βασική μορφή του οπορτουνισμού ήταν ο σοσιαλσοβινισμός, δηλ. η υποστήριξη της «υπεράσπισης της πατρίδας», που στην πραγματικότητα μέσα σε έναν τέτοιο πόλεμο ισοδυναμούσε με την υπεράσπιση των ληστρικών συμφερόντων της «δικής τους» αστικής τάξης. Ύστερα από τον πόλεμο η υπεράσπιση της ληστρικής «Κοινωνίας των Εθνών»· η υπεράσπιση των αμέσων ή έμμεσων συμμαχιών με την ντόπια αστική τάξη ενάντια στο επαναστατικό προλεταριάτο και το «σοβιετικό» κίνημα· η υπεράσπιση της αστικής δημοκρατίας και του αστικού κοινοβουλευτισμού ενάντια στη «Σοβιετική εξουσία»· –αυτές ήταν οι κυριότερες εκδηλώσεις των απαράδεκτων και προδοτικών συμβιβασμών, που στο σύνολό τους αντιπροσώπευαν έναν οπορτουνισμό ολέθριο για το επαναστατικό προλεταριάτο και την υπόθεση του."

Η σημασία του να μπορείς να διακρίνεις τους ολέθριους συμβιβασμούς με τον οπορτουνισμό από τις αναγκαίες και συμφέρουσες για σένα, για τον κομμουνιστή, αναδιπλώσεις, πράγμα που δεν έχουν κατανοήσει σωστά οι αριστεριστές.

"Στην περίοδο 1903-1912 για κάμποσα χρόνια ανήκαμε τυπικά μαζί με τους μενσεβίκους στο ενιαίο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, ποτέ όμως δεν σταματήσαμε τον πολιτικό και ιδεολογικό αγώνα ενάντια στους μενσεβίκους, σαν φορείς της αστικής επιρροής μέσα στο προλεταριάτο και οπορτουνιστές. Στο διάστημα του πολέμου συνάψαμε ένα είδος συμβιβασμού με τους «καουτσκιστές», με τους αριστερούς μενσεβίκους (Μάρτοφ) και με ένα μέρος των «σοσιαλιστών-επαναστατών» (Τσερνόφ, Νατανσόν), παρακαθίσαμε μαζί τους στο Τσίμμερβαλντ και στο Κιντάλ και βγάλαμε κοινές διακηρύξεις, δεν σταματήσαμε όμως και δεν αδυνατίσαμε ποτέ τον ιδεολογικό-πολιτικό αγώνα ενάντια στους «καουτσκιστές», στον Μάρτοφ και στον Τσερνόφ (ο Νατανσόν πέθανε το 1919."

Παράδειγμα τακτικής συμβιβασμού προς όφελος των κομμουνιστών και εις βάρος των οπορτουνιστών που ο Λένιν δίνει για να διδάξει στους αριστεριστές την πιο πάνω διαφορά επιτρεπτών και ανεπίπτρεπτων συμβιβασμών.

Εδώ τελειώνουν οι χρήσεις της λέξης "οπορτουνισμός" στο κεφάλαιο.

Το κεφάλαιο 9 αφορά κριτικά τους Άγγλους αριστεριστές.

Διαβάζουμε:

"Φαίνεται πως ένα από τα κυριότερα εμπόδια για την άμεση δημιουργία ενιαίου Κομμουνιστικού Κόμματος είναι οι διαφωνίες πάνω στο ζήτημα της συμμετοχής στο κοινοβούλιο και της προσχώρησης του νέου Κομμουνιστικού Κόμματος στο παλιό, συνδικαλιστικό, αποτελούμενο κυρίως από τρέιντ-γιούνιον, οπορτουνιστικό και σοσιαλσοβινιστικό «Εργατικό Κόμμα». Η «Εργατική Σοσιαλιστική Ομοσπονδία» –όπως και το «Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα[12]»– τάσσονται ενάντια στη συμμετοχή στις βουλευτικές εκλογές και στο κοινοβούλιο, ενάντια στην προσχώρηση στο «Εργατικό Κόμμα», διαφωνώντας σ’ αυτό το σημείο με την πλειοψηφία των μελών του Βρετανικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, που το βλέπουν σαν τη «δεξιά πτέρυγα των κομμουνιστικών κομμάτων» στην Αγγλία (σελ. 5 του άρθρου, που αναφέραμε, της Σίλβιας Πάνκχερστ)."

Και πάλι βέβαια, οι "αριστεριστές" είναι αυτοί που εναντιώνονται στην συμμαχία με ένα κόμμα το οποίο βλέπουν ως οπορτουνιστικό, και το να διερευνηθεί το θέμα είναι η μέριμνα του κεφαλαίου.

"Το επίσημο Ανεξάρτητο Εργατικό Κόμμα είναι άσπονδος εχθρός της III Διεθνούς, ενώ η μάζα είναι μαζί της. Το να υποστηρίζεις με οποιονδήποτε τρόπο τους κοινοβουλευτικούς-

οπορτουνιστές σημαίνει απλώς να παίζεις το παιχνίδι των κυρίων που αναφέραμε παραπάνω."

Παράθεμα της αγγλίδας αριστερίστριας Σ. Πάνκχερστ που προπαγανδίζει τη θέση μη συνεργασίας με το Εργατικό Κόμμα.

"Αν οι Χέντερσον και οι Σνόουντεν αποκρούσουν το συνασπισμό μαζί μας μ’ αυτούς τους όρους, κερδίζουμε ακόμη περισσότερο. Γιατί θα δείξουμε αμέσως στις μάζες (σημειώστε πως ακόμη και μέσα στο καθαρά μενσεβίκικο, στο τελείως οπορτουνιστικό Ανεξάρτητο Εργατικό Κόμμα η μάζα είναι υπέρ των Σοβιέτ), ότι οι Χέντερσον προτιμούν τις στενές σχέσεις τους με τους καπιταλιστές από τη συνένωση όλων των εργατών. "

Τμήμα της ανάπτυξης της τακτικής πρότασης του Λένιν στους 'Αγγλους αριστεριστές για συνεργασία υπό όρους με το Εργατικό Κόμμα.

Εδώ τελειώνουν οι αναφορές στον οπορτουνισμό και στο 9ο κεφάλαιο. Στο επόμενο και τελευταίο τμήμα θα προβούμε σε συμπεράσματα.

Υπάρχει η κατηγορία "αριστερίστικος οπορτουνισμός" στο έργο του Λένιν; Συμπεράσματα

Η σύντομη απάντηση στην ερώτησή μας, αν υπάρχει δηλαδή κάτι που θα μπορούσε να αποκληθεί "αριστερίστικος οπορτουνισμός" στο έργο του Λένιν είναι βέβαια ΟΧΙ. Πουθενά μα πουθενά δεν αποδίδει "οπορτουνισμό" ο Λένιν στον Αριστερισμό. Ο "οπορτουνισμός" και τα παράγωγά του (σοσιαλσοβινισμός, σοσιαλπροδοσία, κλπ) αποδίδονται αποκλειστικά στην σοσιαλδημοκρατία και τους σοσιαλδημοκράτες.

Οι "αριστεριστές" του Λένιν είναι εχθροί της σοσιαλδημοκρατίας και των σοσιαλδημοκρατών. Το πρόβλημα μαζί τους, για τον Λένιν πάντα, είναι ότι η εχθρότητά τους αυτή, αν και τους καθιστά υπεράνω υποψίας ως πραγματικούς αγωνιστές του προλεταριακού κινήματος, δεν τους καθιστά επαρκώς αποτελεσματικούς στην υπηρεσία του. Αυτή είναι η κριτική του Λένιν στον Αριστερισμό. Αυτή, και καμία άλλη.

Η έννοια λοιπόν του "αριστερίστικου οπορτουνισμού" είναι μια τερατωδώς διαστρεβλωμένη και κακόβουλα στρεβλωτική επινόηση κατοπινών εποχών και δεν έχει καμία σχέση με την αντίληψη και τις αναλύσεις του Λένιν.

Ποιος την εφήυρε;

Οι σοσιαλδημοκράτες την εφηύραν βέβαια.

Οι σοσιαλδημοκράτες, πρωταθλητές της πανουργίας και της στρεψοδικίας, οι οποίοι χρησιμοποίησαν και συνεχίζουν να χρησιμοποιούν τον Αριστερισμό για να στρέψουν τον Λένιν...ενάντια στους κομμουνιστές!!!!

Ας βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους και ας τα βάλουμε στη θέση τους εδώ και σήμερα, στην Ελλάδα του 2014.

Υπάρχει ένα Κομμουνιστικό Κόμμα. Είναι αυτό το κόμμα σοσιαλδημοκρατικού χαρακτήρα; Όχι, σαφέστατα όχι. Και συνεπώς δεν είναι και δεν μπορεί να είναι κόμμα "οπορτουνιστικό". 

Είναι κόμμα "αριστερίστικο"; Αυτό θα μπορούσε να το κρίνει ο Λένιν και όχι ο κάθε...Λαφαζάνης, δηλαδή, οι σοσιαλδημοκράτες. Δεν θα κρίνουν οι σοσιαλδημοκράτες αν η αντι-σοσιαλδημοκρατική στάση του ΚΚΕ είναι επαρκώς κομμουνιστική ή αν παρουσιάζει συμπτώματα αριστερισμού, όπως δεν θα κρίνουν οι Ναζί το αν η μία αντιφασιστική τακτική είναι προτιμότερη από την άλλη. 

Θα μπορούσε να το κρίνει ο Λένιν, νοουμένου βέβαια ότι και οι δικές του θέσεις απέναντι στους γερμανούς και άγγλους αριστεριστές της εποχής του είναι και αυτές ανοιχτές σε κριτική. Είχε δίκαιο στις προτάσεις του; Κέρδισαν κάτι οι αριστεριστές στη Γερμανία και στην Αγγλία από τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα; Ήταν χρήσιμες οι συμβουλές του; Αυτό είναι ένα πραγματικό πολιτικό ερώτημα σήμερα και όχι σαχλαμάρα να περνάει η ώρα.

Η επόμενη ερώτηση: Αν υποθέσουμε ότι το ΚΚΕ περιέχει πράγματι αριστερίστικες απόψεις ή αριστερίστικα στοιχεία, αν υποθέσουμε ότι ο Λένιν θα έκανε συντροφικό καυγά μαζί του όπως έκανε με τους άγγλους και γερμανούς αριστεριστές το 1920, υπήρχε περίπτωση να τον κάνει για να το ωθήσει σε συμβιβασμό με τον ευρωενωσιακό ιμπεριαλισμό και το μεγάλο μονοπωλιακό κεφάλαιο μέσω του συμβιβασμού με την σοσιαλδημοκρατία; Όχι, καμία τέτοια περίπτωση δεν υπήρχε.

Οι κομμουνιστές μπορούν να χρησιμοποιήσουν τον Αριστερισμό για να εξετάσουν αυτοκριτικά τις τακτικές τους επιλογές σε κάποια δύσκολα και λεπτά ζητήματα. Να τον χρησιμοποιήσουν για να δικαιώσουν τους ...σοσιαλδημοκράτες ενάντια στον κομμουνισμό παραμένοντας κομμουνιστές, δεν υπάρχει περίπτωση. Τέτοια "κριτική" είναι απλώς ταξική προδοσία και πέρασμα απέναντι, στην αντίπαλη παράταξη, στο πλάι της αστικής τάξης. 

Μια τελευταία ερώτηση: Υπάρχει πιθανότητα να υπάρχει οπουδήποτε εκτός ΚΚΕ ο "αριστερισμός" για τον οποίο κάνει λόγο ο Λένιν;

Οι "συνήθεις ύποπτοι" εδώ είναι η Ανταρσύα. Αλλά τι είδους "αριστερισμός" είναι αυτός; Δεν είναι το βασικό χαρακτηριστικό του κατά Λένιν αριστερισμού ή άκαμπτη και ακόμα και υπερβολική απέχθεια στη σοσιαλδημοκρατία και τους σοσιαλδημοκράτες; Βεβαίως και είναι. Και για αυτό είναι τερατώδες να βαφτίζονται "αριστεριστές" οι χειροκροτούσες ουρές των σοσιαλδημοκρατών.

Γιατί βαφτίζονται λοιπόν "αριστεριστές", ακόμα και από ανθρώπους που θα 'πρεπε να ξέρουν καλύτερα για την αξιοπρέπεια που θα έπρεπε να έχει αυτός ο όρος;

Επειδή οι σημερινές ουρές και αυριανοί φερέλπιδες ανανεωτές της σοσιαλδημοκρατίας μιμούνται ορισμένα ρητορικά, επιφανειακά στοιχεία του πραγματικού, ιστορικού αριστερισμού, όπως άλλωστε οι σοσιαλδημοκράτες έχουν το θράσος να μιμούνται επιλεκτικά ακόμα και κάποια εδάφια του Λένιν. Ποια στοιχεία;

Μα βεβαίως του "άκαμπτου επαναστατισμού"!

Να φύγει το ΚΚΕ απ' το κοινοβούλιο, να γίνονται μόνο γενικές απεργίες διαρκείας, κλπ κλπ.

Και γιατί χρησιμοποιούν αυτή την "αριστερίστικη ρητορική"; Η απάντηση βρίσκεται στην ίδια τη χρήση της. Την χρησιμοποιούν παντού και πάντα για να βοηθήσουν, να ενισχύσουν την πάλη της σοσιαλδημοκρατίαςενάντια στον κομμουνισμό. Για να παγιδεύσουν τυχόν αριστερίστικες ευαισθησίες και τάσεις μέσα στο ΚΚΕ στην μέγγενη του θανάσιμου εχθρού του αληθινού αριστερισμού: της σοσιαλδημοκρατίας. Στην εποχή του Λένιν, "αριστεριστές" ήταν αυτοί τους οποίους οι επαναστάτες κομμουνιστές της Ρωσίας προσπαθούσαν να πείσουν να σκεφτούν υπό όρους και διαβρωτική σε βάρος

της σοσιαλδημοκρατίας συνεργασία με τους σοσιαλδημοκράτες. Σήμερα, "αριστεριστές" ονομάζονται αυτοί που συνεργάζονται με τους σοσιαλδημοκράτες ενάντια στους κομμουνιστές και ενάντια σε κάθε προοπτική επανάστασης.   O tempora, o imperialismus!

Αυτά είχαμε να πούμε. Και ένα τελευταίο: Αρκετά με τον πολιτικό αναλφαβητισμό και τη μαύρη άγνοια στη χώρα μας. Έχει φτάσει σε επίπεδα "ανθρωπιστικής κρίσης"!!!!!