ist o rika-nt o ko ument a.blo gspo t .gr http://istorika-ntokoumenta.blogspot.gr/2013/06/blog-post_9078.html

Η αλήθεια για τους Σλαβομακεδόνες

ΣΑΚΕ, Σλαβομακεδόνες,

Ιστορικές αλχημίες

Οι προς βορράν βλέψεις της ελληνικής αστ ικής τάξης παίρνουν και αρχήν "αμυντ ικό" χαρακτήρα.Υποτ ίθεται ότ ι όλος αυτός ο συρφετός των αστών πολιτ ικών, πανεπιστημιακών, λογοτεχνών και άλλωνδιανοούμενών κλπ. υπερασπίζεται την "ιστορική αλήθεια" και την "ιστορική κληρονομιά".

Στόχος των νέων "μακεδονομάχων" είναι να αποδείξουν ότ ι δεν υπήρξε ποτέ Σλαβομακεδονικό έθνος,κατά συνέπεια ούτε Σλαβομακεδόνες στην Ελλάδα, ότ ι είναι κατασκεύασμα του Τ ίτο, για να προωθήσει ταεπεκτατ ικά του σχέδια σε βάρος της ελληνικής Μακεδονίας, ότ ι τέλος μόνο οι Ελληνες έχουν το δικαίωμανα χρησιμοποιούν τον όρο Μακεδονία, σαν οι μοναδικοί και γνήσιοι απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων καιτου Μ. Αλεξάνδρου.

Για για να πετύχουν το σκοπό τους αρχίζουν τ ις ιστορικές αλχημείες, που οδηγούν βαρύγδουπους"επιστήμονες" στο επίπεδο της γελοιότητας. Ανακάλυψαν ότ ι πρόγονοι των Σλαβομακεδόνων ή των -κατά την αστ ική προπαγάνδα - Σκοπιανών είναι οι Δάρδανοι, αντ ίπαλοι και εχθροί των αρχαίων Μακεδόνων,που ζούσαν στα εδάφη της πρώην γιουγκοσλάβικης Μακεδονίας! Ετσι δικαιολογούν το γιατ ί οιΣλαβομακεδόνες δεν έχουν καμιά σχέση με τους αρχαίους Μακεδόνες και κανένα δικαίωμα στηνκληρονομιά που άφησαν.

Ακριβώς το αντ ίθετο υποστηρίζουν οι αστοί εθνικιστές της πρώην γιουγκοσλάβικης Μακεδονίας,χρησιμοποιώντας στο κράτος τους σύμβολα των αρχαίων Μακεδόνων βασιλιάδων, για να θεμελιώσουνιστορικά τ ις επεκτατ ικές βλέψεις τους. Οι μεγαλόσχημοι "επιστήμονες μας" παραβλέπουν σκόπιμα αυτόπου ξέρει κάθε μαθητής Λυκείου ότ ι τα σύγχρονα έθνη και η εθνική συνείδηση άρχισαν να διαμορφώνονταιπαράλληλα με την ανάπτυξη της αστ ικής τάξης και ίων καπιταλιστ ικών σχέσεων παραγωγής. Αυτή είναι ημόνη επιστημονική βάση από την οποία πρέπει να ξεκινά η προσέγγιση του εθνικού ζητήματος.

Οτ ι το εθνικό ζήτημα είναι αντ ικείμενο της ιστορίας και της κοινωνιολογίας, ενώ η φυλετ ική καταγωγή, ησυνέχεια από αρχαίους λαούς σε σύγχρονους είναι αντ ικείμενο άλλων επιστημών, όπως η εθνολογία, ηλαογραφία κλπ., που πάντως δεν μπορούν να ερμηνεύσουν το σχηματ ισμό των σύγχρονων εθνών, πουσχεδόν στο σύνολο τους προέρχονται από διαφορετ ικούς λαούς, από διαφορετ ικές εθνικές ομάδες καιφυλές. Είναι λοιπόν ευνόητο, ότ ι τα σλαβικά φύλα που άρχισαν να εγκαθίστανται στη Βαλκανική στηνπερίοδο της Βυζαντ ινής αυτοκρατορίας, από τον 6ο αιώνα μ.χ., και τα έθνη που προήλθαν απ' αυτάμερικούς αιώνες αργότερα δεν έχουν σχέση με τα φύλα που έζησαν στην ίδια περιοχή 2.000 χρόνια πριν.Το ίδιο ισχύει και για το σύγχρονο ελληνικό έθνος.

Το ζήτημα της φυλετ ικής συνέχειας από τους αρχαίους Ιωνες, Δωριείς, Μακεδόνες και άλλα ελληνικά φύλα,που ζούσαν πριν από περίπου 2.500 χρόνια στον ελλαδικό χώρο, απετέλεσε αντ ικείμενο μελέτης απόεθνολόγους, λαογράφους και άλλους επιστήμονες, πολλοί από τους οποίους έκφρασαν και αντ ιτ ιθέμενεςαπόψεις. Κανένας σοβαρός επιστήμονας όμως (ακόμη και εκπρόσωποι του μεγάλο ιδεατ ισμου) δεναμφισβήτησε, ότ ι στη μακραίωνη πορεία διαμόρφωσης του νεοελληνικού έθνους η εθνική ταυτότητα τουδιαμορφώθηκε με τη φυλετ ική, πολιτ ιστ ική και οικονομική αλληλεπίδραση και επιμειξία με μα σειρά άλλαφύλα, τα οποία πέρασαν από την Ελλάδα σαν επιδρομείς και καταχτητές ή με τα οποία είχε στενέςσχέσεις, όπως είναι οι Αλβανοί, οι Ρωμαίοι, οι Αραβες, οι Σλάβοι, οι Ενετοί, οι Τούρκοι.

Οι αναδρομές και οι αναφορές στην αρχαία Μακεδονία και το Μ. Αλέξανδρο δεν μπορούν να ερμηνεύσουνιστορικά φαινόμενα που εμφανίστηκαν 20 τουλάχιστον αιώνες αργότερα, αλλά εξυπηρετούν αποκλειστ ικάτην εθνικιστ ική προπαγάνδα και των δυο πλευρών. Οσο για τα σύμβολα και το πολιτ ιστ ικό παρελθόν, γιατα οποία ερίζουν Αθήνα και Σκόπια, δεν αποτελούν κληρονομιά κανενός ξεχωριστού έθνους. Η πολιτ ιστ ική

κληρονομιά της ελληνικής αρχαιότητας, όχι μόνο ο ήλιος της Βεργίνας, αλλά και ο Παρθενώνας και ηαρχαιοελληνική φιλοσοφία και η τραγωδία και η αττ ική κωμωδία αποτελούν κληρονομιά όλης τηςανθρωπότητας, η οποία άλλωστε και την χρησιμοποιεί ανεμπόδιστα. Εκτός πια κι αν οι αστοί "μας"φτάσουν να ζητήσουν... πνευματ ικά δικαιώματα για τ ις μεταφράσεις του Αριστοτέλη και του Αισχύλου, πουστο εξωτερικό είναι πολύ περισσότερες και πολύ πιο πλήρεις απ' αυτές που υπάρχουν στην νεοελληνικήγλώσσα.

Σλαβομακεδονικό Εθνος

Είναι γνωστό, ότ ι από τα χρόνια της Ρωμαιοκρατ ίας (2ος π.χ. - 4ος μ.χ.), αργότερα στην περίοδο τηςΒυζαντ ινής Αυτοκρατορίας και στη συνέχεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο όρος Μακεδονίαχρησιμοποιείται σαν διοικητ ικός όρος, που καθορίζει μια διοικητ ική περιφέρεια των αυτοκρατοριών αυτών,ευρύτερη της περιοχής που έζησαν οι αρχαίοι Μακεδόνες, η οποία κατά καιρούς αυξομειώνεται.

Στην περιφέρεια αυτή, αλλά και στον ευρύτερο χώρο της Βαλκανικής, άρχισαν τον 6ο αιώνα οι εισβολέςτων ισχυρών σλαβικών φύλων, που κατέληξαν σε μαζική εγκατάσταση τους στη Βαλκανική, τον 7ο αιώνα,παρά τ ις προσπάθειες των Βυζαντ ινών αυτοκρατόρων να την αποτρέψουν. Από ένα από τα πρώτασλαβικά φύλα, που είχε εγκατασταθεί στο Νότο της Βαλκανικής, προέκυψε βασικά το Σλαβομακεδονικόέθνος.

Παρά τ ις συνεχείς μετακινήσεις πληθυσμών, που γίνονταν για οικονομικούς λόγους στα εδάφη τηςΟθωμανικής αυτοκρατορίας προς όλες τ ις κατευθύνσεις, ένας συμπαγής όγκος του έθνους αυτού, μεκοινή οικονομική ζωή, είναι συγκεντρωμένος στα εδάφη της πρώην γιουγκοσλάβικης Μακεδονίας, τηςΜακεδονίας του Πιρίν (Βουλγαρία) και σε μια ζώνη στα βόρεια της δυτ ικής ελληνικής Μακεδονίας. Στηνπερίοδο της βυζαντ ινής αυτοκρατορίας, αλλά και αργότερα, αναφέρονται συχνά σα Νότ ιοι Σλάβοι καιδιαχωρίζονται τόσο από τους Βούλγαρους όσο και από τους Σέρβους και τους Κροάτες, που φέρονται ναέχουν εγκατασταθεί από την εποχή του Ηράκλειου (7ος αιώνας) στα εδάφη που ζουν και σήμερα. Ησερβική αυτοκρατορία, που ίδρυσε ο Στέφανος Ντουσάν το 14ο αιώνα, με την κατάληψη ολόκληρης τηςΜακεδονίας, πλην της Θεσ/νίκης, ήταν βραχύβια.

Το Συμπέρασμα αυτό επιβεβαιώνεται και από τη σύγχρονη αστ ική παραφιλολογία. Να τ ι αναφερόταν σεένα πολυδιαφημισμένο ένθετο της "Καθημερινής", που είχε τον τ ίτλο "Ιστορική Επισκόπηση τηςΜακεδονίας" και σαν στόχο να περάσει τα "μακεδονομαχικά" μηνύματα μέσα από την παραποίηση τηςιστορικής αλήθειας: "Με την ίδρυση της Βουλγαρικής Εξαρχίας (1870) αρχίζει ο ελληνοβουλγαρικόςανταγωνισμός για επικράτηση στη Μακεδονία (σ.σ. που βρισκόταν ακόμη υπό Οθωμανική κατοχή). Στηνπραγματ ικότητα, ο ανταγωνισμός αυτός εντοπίζεται στην προσπάθεια επικράτησης στ ις σλαβόφωνεςμάζες που διαβιούν στην κεντρική ζώνη. Η ζώνη αυτή, όπως αναφέρουν προξενικές εκθέσεις της εποχήςεκείνης, εκτεινόταν μεταξύ της γραμμής Καστοριάς - Πτολεμαΐδας - Γιαννιτσών -Ζ ίχνης Σερρών στο νότο,και Αχρίδας - Περλεπέ - Στρώμνιτσας - Μελενίκου - Νευροκοπίου στο Βορρά.

Μετά την ατυχή για την Ελλάδα πόλεμο του 1897 οι Βούλγαροι κατάφεραν να εξαναγκάσουν ένα μεγάλομέρος του σλαβόφωνου πληθυσμού της ζώνης αυτής να ασπασθεί το βουλγαρισμό. Ετσι, το καλοκαίριτου 1903, στη γιορτή του προφήτη Ηλία, πραγματοποιήθηκε μια εξέγερση γνωστή ως "Ιλιντεν", που όμωςγρήγορα πνίγηκε στο αίμα από τον τουρκικό στρατό.

Η εξέγερση αυτή είχε ως αποτέλεσμα και την καταστροφή πολλών ελληνικών κοινοτήτων καικωμοπόλεων μεταξύ των οποίων και το Κρούσοβο της Βόρειας Μακεδονίας. Παράλληλα όμωςπαρουσίασε ανάγλυφα τον κίνδυνο να χαθεί η Μακεδονία, γεγονός που οδήγησε τον Ελληνισμό σε μιαγενική κινητοποίηση..." .

Ομολογία πρώτη: Στην κεντρική ζώνη της υπό Οθωμανική κατοχή Μακεδονίας ζούσαν Σλάβοι, που δενείναι ούτε Βούλγαροι ούτε Σέρβοι και αποτελούσαν - μαζί με τα εδάφη που κατοικούσαν - το "μήλον τηςέριδος" ανάμεσα στην ελληνική και τη βουλγάρικη αστ ική τάξη.

Ομολογία δεύτερη: Το νότ ιο τμήμα της ζώνης όπου κατοικούσαν οι Σλάβοι αυτοί είναι περιοχή πουπέρασε στην Ελλάδα με το διαμελισμό της Μακεδονίας ανάμεσα στη Σερβία, την Ελλάδα και τη Βουλγαρία,

ύστερα από τους βαλκανικούς πολέμους 1912-13, στην οποία ζούσε τμήμα του Σλαβομακεδονικούέθνους, που χωρίστηκε μαζί με τη Μακεδονία.

Γιατ ί η επανάσταση του "Ιλιντεν" παρουσίασε ανάγλυφα τον κίνδυνο να χαθεί η Μακεδονία; Απάντηση δενυπάρχει στην επιστημονικοφανή ανάλυση της "Καθημερινής", γιατ ί θάπρεπε να παραδεχτεί, ότ ι οιΣλαβομακεδόνες εξεγέρθηκαν εναντ ίον του Οθωμανικού ζυγού, με στόχο την ίδρυση δικού τους κράτους,που θα περιλάμβανε και το κομμάτ ι της ελληνικής δυτ ικής Μακεδονίας, όπου ζούσαν οι Σλαβομακεδόνες.Με την εξέγερση του "Ιλιντεν" ιδρύθηκε μια εφήμερη Μακεδόνικη Δημοκρατ ία, που πνίγηκε στο αίμα από τοΣουλτάνο.

Την ύπαρξη "Μακεδονοσλάβων" οι οποίοι "ουδεμίαν σχέοιν έχουν με τους Βουλγάρους ή Σέρβους"υποστηρίζει με κατηγορηματ ικό τρόπο ο γνωστός ακαδημαϊκός Διονύσιος Α. Ζακυθηνός, που πέθανεπρόσφατα, στη μελέτη του "Οι Σλάβοι εν Ελλάδι, Συμβολαί εις την Ιστορίαν του Μεσαιωνικού Ελληνισμού",που δημοσιεύτηκε το 1945. Παραθέτουμε το μακροσκελές αλλά ιδιαίτερα διαφωτιστ ικό σχετ ικόαπόσπασμα:

"Εν αντ ιθέσει προς την παλαιοτέραν θεωρίαν του Κopital, ο οποίος εδέχετο ότ ι οι πρώιμοι Σλάβοι οικατελθόντες προς τον Δούναβιν απετέλουν αρχικώς ενιαίαν φυλετ ικήν ομάδαν, εκ των υστέρωνδιασπασθείσαν, η νεωτέρα φιλολογική σχολή υποστηρίζει ότ ι τα κατερχόμενα προς νότον σλαβικά φύλαέφεραν εν εαυτοίς τα στοιχεία της διαφοροποιήσεως. Ούτω ενωρίτατα εις την οικογένειαν των Νοτ ίωνΣλάβων διεμορφώθησαν τρεις ωσαύτως κλάδοι, έχοντες γλωσσικήν ιδιορρυθμίαν: οι Σλοβένοι, οι Σερβο-Κροάται και οι Σλάβοι του Αίμου (Ούτω νομίζομεν, προς αποφυγήν παρανοήσεων, πρέπει να ονομασθούνσι Σλάβοι σι εγκατασταθέντες προς Ανατολάς του καρπαθοβαλκανικσύ τόξου, μεταξύ του Δουνάβεως καιτου Αίμου, οι οποίοι απορροφήσαντες τους μεταγενεστέρως κατελθόντας Βουλγάρους, απετέλεσαν ιδίανομάδαν εις τους κόλπους των Νοτ ίων Σλάβων), οι φερόμενοι συνήθως υπό το άσχετον προς τηνσλαβικήν οικογένειαν όνομα των Βουλγάρων.

Εις ποίον εκ των τριών κλάδων πρέπει να αναχθούν οι Σλάβοι της Ελλάδος; Παλαιότερον, τω 1901, οLavrov προσεπάθησε να σύναψη τα σλαβικά ταύτα φύλα προς την σερβοκροατ ικήν ομάδα.Επικρατέστερα όμως φαίνεται η λεγόμενη βουλγαρική θεωρία. Κατ ' αυτήν οι Σλάβοι της Ηπείρου, τηςΜακεδονίας, της Θεσσαλίας και της Πελοποννήσου υπάγονται εις την ακτ ίνα της βουλγαρικής γλωσσικήςεπιδράσεως. Ο κ. Vasmer μελετήσας λεπτομερώς τα φωνητ ικά φαινόμενα απεδέχθη ανεπιφυλάκτως "τηνστενήν συγγένειαν των Σλάβων της Ελλάδος μετά των Βουλγάρων και την άμεσον σχέσιν των μετά τηςγλώσσης των αποστόλων των Σλάβων". Εις επίρρωσιν της γνώμης του ο συγγραφέας προσάγει ταπορίσματα των τελευταίων εργασιών του Α. Selischtschev (1931-33) περί του σλαβικού στοιχείου τηςΑλβανίας, όπου η σερβοκροατ ική επίδρασις περιορίζεται μόνον εις την βόρειον περιοχήν, παρά τοΣκούταρι, ενώ το νότ ιον τμήμα της χώρας ανήκει καταφανώς εις το βουλγαρικόν γλωσσικόν πεδίον.

Προς την κατευθυνσιν ταύτην είναι ανάγκη να γίνουν μεθοδικότεροι και λεπτομερέστεροι γλωσσικοί καιφωνητ ικοί έρευναι. Επί του παρόντος από απόψεως ιστορικής είναι επιβεβλημένον να διευκρινισθούνορισμένα σημεία, τα οποία δύνανται να παράσχουν αφορμήν εις σοβαρός παρανοήσεις. Ο όρος"βουλγάρικη επίδρασις" έχει ειδικήν περιωρισμένην σημασίαν, αναφέρεται δε εις γλωσσικόν ιδίωμα, τουοποίου τα πρώτα δείγματα σώζονται εις την παλαιοσλαβικήν μετάφρασιν του Ευαγγελίου υπό τωνΕλλήνων Θεσσαλονικέων αποστόλων Κυρίλλου και Μεθοδίου και προς το οποίον συνάπτεται ηβουλγαρική γλώσσα. Οταν επομένως λέγωμεν ότ ι οι Σλάβοι οι κατελθόντες εις την Ελλάδα, μέχρι και αυτήςτης Πελοποννήσου, υπήγοντο εις την ακτ ίνα της βουλγαρικής γλωσσικής επιδράσεως, κινδυνεύομεν ναδημιουργήσωμεν εννοίας εσφαλμένος. Οι Σλάβοι ούτοι, επιχειρήσαντες πολλάς επιδρομάς καθ' όλονπερίπου τον 5ον αιώνα και τελικώς εγκατεσταθέντες εις τας βυζαντ ινάς χώρας κατά τα πρώτα έτη τηςεπομένης εκατονταετηρίδας, ουδεμίαν εθνολογικήν σχέσιν ηδύναντο να έχουν με τους Βουλγάρους.

Μόλις κατά το έτος 679 η τουρανική ομάς του Ασπαρούχου έρχεται εις επαφήν με τα εντεύθεν τουΔουνάβεως, προς βορράν του Αίμου, εγκατεστημένα σλαβικά φύλα και τότε μόνον "οι Βούλγαροι,αποτελούντες ελαχίστην μειονότητα, θα καμφθούν βαθμηδόν υπό τον καταθλιπτ ικόν αριθμητ ικόν όγκοντων Σλάβων', ( Chr. Gerard: Les Bulgares de la Volga et les slaves du Danube, Παρίσι 1939), των οποίωνθα αποδεχθούν το γλωσσικόν όργανον. Η επικράτησις επομένως τοπωνυμίων ανηκόντων εις την ακτ ίνα

της "βουλγαρικής" γλωσσικής επιδράσεως, ιστορικώς ερμηνευομένη, ουδέν άλλο σημαίνει ή ότ ι οι Σλάβοιέποικοι της κυρίως Ελλάδος προήλθαν κατά το πλείστον εκ των προβουλγαρικών φύλων τωνεγκατεστημένων μεταξύ του καρπαθοβαλκανικού τόξου, του Δουνάβεως και του Ευξείνου Πόντου [...]

Διότ ι οι σλαβόφωνοι της δυτ ικής και βορείου Μακεδονίας, οι περιελθόντες εις την Ελλάδα και εις τηνΣερβίαν, ουδεμίαν σχέσιν έχουν προς τους Σέρβους ή τους Βουλγάρους, αλλ' είναι υπολείμματα τωνπαλαιότατων μεταναστευτ ικών κινήσεων των Σλάβων, οι οποίοι συνετελέσθησαν πολύ προ τηςεμφανίσεως και της προς Νότον προωθήσεως και των Βουλγάρων και των Σέρβων. Καθ' όσοντουλάχιστον δυνάμεθα να κρίνωμεν εκ των τοπωνυμίων, υφίσταται άμεσος γλωσσική συγγένεια μεταξύτων σημερινών Μακεδονοσλάβων και των σλαβικών φύλων, τα οποία εγκατεστάθησαν κατά τους μέσουςαιώνας εις την Ελλάδα. Ως και οι υπόλοιποι Σλάβοι, τα σημερινά μακεδόνικα λείψανα ανήκοντα εις τονκλάδον του Αίμου, υπέστησαν την πολιτ ικήν και πολιτ ιστ ικήν επίδρασιν του Βυζαντ ίου, ησπάσθησαν τηνΧριστ ιανικήν Θρησκείαν και επί αιώνας ολόκληρους έζησαν εντός των κόλπων της αυτοκρατορίας και τουΕλληνισμού. Η προσπάθεια προσαρτήσεως των εις τους οργανωμένους κλάδους των βαλκανικώνσλαβικών συγκροτημάτων δια της δημιουργίας τεχνητής εθνικής συνειδήσεως, υπήρξε συνέπειαευρύτερων και καθολικωτέρων πολιτ ικών κινήσεων εις την χέρσονησον του Αίμου κατά τους νεωτάτουςχρόνους".

Ο Δ. Ζακυθηνός είναι σαφέστατος και κατηγορηματ ικός ως προς την καταγωγή και την εθνική ταυτότητατων Σλαβομακεδόνων. Στο τέλος μάλιστα κάνει νύξη για την προσάρτηση τους στη Σερβία και τηΒουλγαρία (1912) και για την προσπάθεια βίαιου εκσερβισμού και εκβουλγαρισμού τους ("δια τηςδημιουργίας τεχνητής εθνικής συνειδήσεως"), βγάζοντας όμως απέξω την ελληνική αστ ική τάξη και τηνεγκληματ ική πολιτ ική της απέναντ ι στη Σλαβομακεδονική εθνότητα της ελληνικής Μακεδονίας καιυποστηρίζοντας εμμέσως τον εξελληνισμό των Σλαβομακεδόνων που έμειναν στα εδάφη που πήρε ηΕλλάδα με το διαμελισμό της Μακεδονίας.

Τα συμπεράσματα του Ζακυθηνού υιοθετεί ουσιαστ ικά και η ανάλυση της "Καθημερινής", στην οποίααναφερθήκαμε παραπάνω, παρόλο που μασάει τα λόγια της. Γράφει συγκεκριμένα:

"Στο μεταξύ, φινο-ταταρικά φύλα - οι Πρωτοβούλγαροι - εισδύουν με τη σειρά τους στη Βαλκανική καικαθυποτάσσουν τους Σλάβους σης περιοχές της σημερινής Βουλγαρίας. Αφομοιώνονται όμως γλωσσικάαπό τους Σλάβους, και οι δυο πλέον λαοί - με το όνομα Βούλγαροι - ιδρύουν το Βουλγαρικό κράτος. (Στοσημείο αυτό υπάρχει σημαντ ική διχογνωμία μεταξύ των επιστημόνων κατά πόσο τα σλαβικά φύλα πουκατοικούσαν σης μακεδόνικες περιοχές εκβουλγαρίστηκαν. Τη διχογνωμία αυτή εκμεταλεύονται σήμερα οιΣκοπιανοί ιστορικοί για να αντ ικρούουν την άποψη για την παρουσία των Βουλγάρων στη Μακεδονία κατάτο Μεσαίωνα, και για να προβάλουν το κράτος του Σαμουήλ ως σλαβομακεδονικό που μάχεται εναντ ίονΒυζαντ ινών και Βουλγάρων). Πάντως γενικά οι βυζαντ ινές πηγές δέχονται ότ ι το κράτος αυτό είναιβουλγαρικό και ότ ι στο 10ο αιώνα επεκτείνεται στη Μακεδονία και ακόμα νοτ ιότερα.

Τελικά, παρά το δυναμισμό του, το κράτος αυτό αδυνατεί να καταλύσει τη "βυζαντ ινή κυριαρχία στηΜακεδονία ή να αλλοιώσει ριζικά τον εθνολογικό χαρακτήρα της, αφού τα μεγαλύτερα πληθυσμιακά κέντρα- που σήμερα βρίσκονται στην ελληνική Μακεδονία - παραμένουν συνεχώς ελληνικά. Στην ύπαιθρο χώραόμως, και ιδιαίτερα στη Βόρεια Μακεδονία - περιοχές δηλ. της σημερινής γιουγκοσλαβικής και βουλγαρικήςΜακεδονίας - αλλά και σ ' ορισμένες περιοχές νοτ ιότερα (σ.σ. δηλαδή στη ΒΔ ελληνική Μακεδονία, που δενκατονομάζεται), φαίνεται ότ ι υπάρχει συμπαγές το σλαβικό στοιχείο ".

Συμπέρασμα πρώτο: Η "Καθημερινή", για να προσδώσει την απαιτούμενη επιστημονικοφάνεια στηνανάλυση της, αναγκάζεται να ομολογήσει, ότ ι στο συγκεκριμένο επίμαχο κομμάτ ι της Μακεδονίας, όπουζουν οι Σλαβομακεδόνες, υπήρχε από την εποχή του Βυζαντ ίου συμπαγές σλαβικό στοιχείο, που δεν είχεαλλοιωθεί εθνολογικά, δεν είχε δηλαδή εκβουλγαριστεί, ακόμη κι όταν η περιοχή αυτή είχε περάσει υπό τηβουλγαρική κυριαρχία.

Συμπέρασμα δεύτερο: Τόσο από τη μελέτη του Ζακυθηνού όσο και από της "Καθημερινής", καταρρίπτεταιτο επιχείρημα των νέων "μακεδονομάχων", ότ ι δεν υπάρχει Σλαβομακεδονικό έθνος, γιατ ί, εκτός τωνάλλων, δεν έχει δικιά του γλώσσα, αλλά μιλά ένα βουλγαρικό ιδίωμα. Ακριβώς το αντ ίθετο συμβαίνει. Οχι

μόνο έχει δικιά του γλώσσα, αλλά την επέβαλε και στους Βουλγάρους, οι οποίοι διατήρησαν, όπως ήτανφυσικό, και κάποια στοιχεία της γλώσσας τους. Ετσι εξηγείται το γεγονός, ότ ι οι Βουλγάρα, ενώ δεν είναιΣλάβοι, μιλάνε σλαβική γλώσσα, αλλά και η στενή σχέση ανάμεσα στη Σλαβομακεδονική και τη Βουλγάρικηγλώσσα. Στενή συγγένεια υπάρχει επίσης ανάμεσα στη Σλαβομακεδονική και τ ις υπόλοιπες σλαβικέςγλώσσες, αφού ανήκουν στην ίδια εθνολογική οικογένεια.

Για το ίδιο ζήτημα ο καθηγητής R.A. Reiss, που ορίστηκε το 1914 από την ελληνική κυβέρνηση ναερευνήσει από εθνογραφική άποψη τ ις νέες ελληνικές επαρχίες, έγραφε στη σχετ ική έκθεση του:

"Αυτούς που εσείς αποκαλείτε βουλγαρόφωνους θα τους ονόμαζα καλύτερα απλώς μακεδόνες. Δίνετε σ 'αυτούς τους ανθρώπους το όνομα των βουλγαρόφωνων εξ αιτ ίας της γλώσσας τους που μοιάζει με ταβουλγάρικα. Είναι όμως αυτά βουλγάρικα, είναι η ίδια γλώσσα που μιλούν στη Σόφια; Οχι. Τα μακεδόνικαμοιάζουν τόσο στα σέρβικα, όσο και στα βουλγάρικα. [...] Οι έρευνες μου στην ελληνική και τη σερβικήΜακεδονία μου έδειξαν ότ ι τα πραγματ ικά μακεδόνικα είναι προϊόν όλων των διαδοχικών κατακτήσεων πουυπέσιη αυτή η χώρα. [...] Επαναλαμβάνω ότ ι η μεγάλη μάζα των κατοίκων παρέμεινε απλώς Μακεδόνικη"(Παρμένο από το Δελτ ίο της Εταιρείας για τα Δικαιώματα των Μειονοτήτων, Ιανουάριος 1992).

Κατά την άποψη αυτών που σήμερα θεωρούν "έγκλημα καθοσιώσεως" την αναφορά στουςΣλαβομακεδόνες και τη γλώσσα τους, πρέπει να "καθίσουν στο σκαμνί" όχι μόνο ο μακαρίτης οΖακυθηνός, αλλά το ίδιο το αστ ικό κράτος, πολιτ ικοί εκπρόσωποι του και ο αστ ικός τύπος. Το 1926, τουπουργείο Παιδείας προχώρησε στην έκδοση του πρώτου αλφαβηταρίου - αναγνωστικού στασλαβομακεδονικά, με τ ίτλο ABECEDAR, γεγονός που προκάλεσε τ ις αντ ιδράσεις της Σερβίας και τηςΒουλγαρίας, γιατ ί δεν ήταν γραμμένο στο κυριλλικό αλφάβητο, και τελικά αποσύρθηκε.

"Φ ιλοσκοπιανός" όμως πρέπει να βαφτ ιστεί και ο Ε. Αβέρωφ, ο οποίος στ ις συνεδριάσεις 17 και 18Σεπτέμβρη 1959, σαν υπουργός τότε της ΕΡΕ, αναφέρθηκε σε "Μακεδόνικη γλώσσα η οποία ομιλείται ειςτα Σκόπια κι έχει και γραμματ ικήν και συντακτ ικόν".

Αλλά και ο αστ ικός τύπος, συγκεκριμένα το 1949, πριν το τέλος του εμφύλιου, διαπράττει το ίδιο"έγκλημα καθοσιώσεως". Να μερικές χαρακτηριστ ικές αναφορές. Η εφημερίδα "Μακεδονία", στ ις 16/1/1949,σε σχόλιο για την κατάληψη της Νάουσας από το Δημοκρατ ικό Στρατό Ελλάδας γράφει: "Χθες και προχθέςεις την Νάουσαν εισέβαλαν οι εγκληματ ίαι αυτοί, που οι περισσότεροι ήσαν Ρουμανόβλαχοι καιΒουλγαρόφωνοι και Σλσυομακεδόνες Τους καθοδηγούσαν οι Ελληνόφωνοι εγκληματ ίαι".

Στ ις 11/3/1949, η ίδια φυλλάδα γράφει: "Κατά τας υπάρχουσας πληροφορίας, οι Γιουγκοσλάβοι δεναποκλείουν δράσιν εις την χωράν των με βάσιν εξορμήσεως το "αυτόνομον" κράτος (σ.σ. τη Μακεδονίατου Πιρίν). Δι' ο και λαμβάνουν τα ενδεικνυόμενα στρατ ιωτ ικά μέτρα. Αποκλείουν ουχ ήττον άμεσον δράσιν,ιδία δε ανάμιξιν του βουλγαρικού στρατού και θεωρούν πιθανωτέραν την εξαπόλυσιν συμμοριώνΣλαβομακεδό-νων και δη καταγόμενων από τας περιφερείας της σερβικής Μακεδονίας ".

Στ ις 26/4/1949: "Οι Σλάβοι της Βορείου Ελλάδος προσανατολίζονται ήδη προς την Βουλγαρίαν, προς τηνοποίαν καθοδηγούνται όπως αποβλέπουν δια βοήθειαν και δι' ηγεοίαν και οι Ελληνες κομμουνισταί".

Αλλά και στα τέλη του 1949, ύστερα από την ήττα του Δημοκρατ ικού Στρατού, το "Βήμα" (14/12/1949),γράφει: "Εις το Βελιγράδι και εις τα Σκόπια σημειούται από καιρού μια αισθητώς έντονη κίνηοις ολόγυρααπό την Ελληνικήν Μακεδονίαν, την "Μακεδονίαν του Αιγαίου". Οι συγκεντρωθέντες εις τηνγιουγκοσλαβικήν Μακεδονίαν Σλαβομακεδόνες συμμορίται του ΝΟΦ και άλλοι Σλαβομακεδόνες"πρόσφυγες" που ηκολούθησαν τους συμμορίτες εις την φυγή ν των προς την Γιουγκοσλαβίαν..."

Και παρακάτω: "...Με αντ ικειμενικών σκοπόν να καταγγελθεί η Ελλάς ως καταπιέζουσα δήθεν τηνσλαβομακεδονικήν της μειονότητα -την ανύπαρκτον σήμερον - και να ζητηθή η απελευθέρωσις αυτής εκτου μοναρχοφασιοτ ικού ζυγού. [...]

Αι αποκαλύψεις του Τράικωφ φαίνεται ότ ι είναι "κοινόν μυστ ικόν" μεταξύ .των Σλαβομακεδόνων και εις τηνδίκην του Κωστωφ εις Σόφιαν δυο σλαθομακεδόνες μάρτυρες εκ της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας...".

Σλαβομακεδόνες λοιπόν υπάρχουν και στη Βόρεια Ελλάδα και στη γιουγκοσλαβική Μακεδονία και μάλιστα,όπως αποκαλύπτει η "Μακεδονία", έχουν και δική τους γλώσσα, τη σλαβομακεδονική. Γράφει σης 2/3/1949: "Ο σταθμός των Σκοπίων εις την εκπομπήν του της 27ης Φεβρουαρίου, της αυτής δηλαδή ημέραςμε την εκπομπήν των αποφάσεων του κεντρικού συμβουλίου της ΝΟΦ υπό του ουμμοριακού σταθμούκαι δώδεκα ώρας μετ ' αυτήν, μετέδωσεν άρθρον εις την σλαυομακεδονικήν γλώσσαν ενός Χατζηβάλη".

Η ίδια εφημερίδα, στ ις 26/4/1949, αναφερόμενη στην τοποθέτηση Σλαβομακεδόνων στελεχών της ΝΟΦσε επιτελικές θέσεις του ΔΣΕ, γράφει: "Συνεπεία τούτου και οι διαταγαί του γενικού αρχηγείου τωνσυμμοριτών συντάσσονται εις δυο γλώσσας: την ελληνικήν και την σλαβομακεδονικήν".

Υστερα από το 1949 και τη νίκη της αστ ικής τάξης στον εμφύλιο, οι αναφορές στους Σλαβομακεδόνεςσπανίζουν, γιατ ί βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη το σχέδιο διάλυσης και αφανισμού της Σλαβομακεδονικήςεθνότητας (του κομματ ιού της που απέμεινε στα πατρικά εδάφη, ύστερα από τον ανηλεή και εξοντωτ ικόδιωγμό που υπέστη, όπως θα δούμε), αλλά και γιατ ί προωθείται κατ ' επιταγή των Αγγλο - Αμερικάνωνιμπεριαλιστών η συνεργασία Τ ίτο - μοναρχοφασισμού και αναγκαστ ικά οι τόνοι για το Μακεδόνικοπέφτουν και από τ ις δυο πλευρές. Αν μιλούσαν για "απειλή από βορράν", οι έλληνες μοναρχοφασίστες θαχτυπούσαν το φίλο και σύμμαχο τους Τ ίτο. Κατάπιαν δηλαδή ακόμη και την υπαρκτή απειλή από πλευράςτ ιτ ισμού, που είχε βλέψεις στην ελληνική Μακεδονία και τη Θεσσαλονίκη.

Τέλος, μια αναδρομή στον αστ ικό τύπο της ίδιας περιόδου (1949) καταρρίπτει και τον άλλο μύθο, ότ ι "ηΜακεδονία είναι μόνο μια και μόνο Ελληνική" (μύθος είναι όταν πίσω απ' αυτή τη φράση δενυποκρύπτονται επεκτατ ικές βλέψεις για όλη τη γεωγραφική Μακεδονία). Τα σχετ ικά δημοσιεύματα τουαστ ικού τύπου βρίθουν από αναφορές σε Ελληνική, Γιουγκοσλαβική και Βουλγαρική Μακεδονία.

Παραθέτουμε ένα δείγμα τέτοιων αναφορών και πάλι από την εφημερίδα "Μακεδονία" (30/4/1949) απόάρθρο του Βλαδ. Μπουρεζάν: "...Και έτσι θα διενεργείτο το δημοψήφισμα υπέρ της δήθεν αυτονομίας τηςΜακεδονίας (ανάγνωθι: ενσωματώσεως αυτής εις την Βουλγαρίαν ή Γιουγκοσλαβίαν) ταυτοχρόνως ειςολόκληρον την Μακεδονίαν ως συνόλου λαμβανομένης, ήτοι την ελληνικήν Μακεδονίαν, την Μακεδονίουτου Αιγαίου ως την αποκαλούν οι Σλάβοι, την γιουγκοσλαβικήν Μακεδονίαν ή Μακεδονίαν του Βαρδαρίουκαι την βουλγσρικήν τοιαύτην, ήτοι την Μακεδονία του Πιρίν. Εις τας δυο τελευταίας, ήτοι τα σλαβικάτμήματα της Μακεδονίας, οι κάτοικοι κατά παμψηφίαν είναι σλάβοι συνεπεία κατά το σλαβικών σύστημαεκκαθαρίσεως των ελληνικών πληθυσμών των...".

Ο αρθρογράφος, βαθύς - όπως τον παρουσιάζει η φυλλάδα - γνώστης των σλαβικών πραγμάτων,αποκαλύπτει και κάτ ι ακόμη σημαντ ικό: ότ ι οι κάτοικοι των σλαβικών τμημάτων της Μακεδονίας είναι κατά"παμψηφίαν" Σλάβοι, ούτε Σέρβοι ούτε Βούλγαροι δηλαδή, όπως ισχυρίζονται οι Βούλγαροι αναθεωρητές(Ζιφκοφικοί) και σήμερα οι αστοί εθνικιστές, για να συγκαλύψουν το έγκλημα βίαιου εκβουλγαρισμού τωνΣλαβομακεδόνων της Μακεδονίας του Πιρίν. Και μια και αναφερθήκαμε στους αναθεωρητές, δεν είναικαθόλου περιττό να σημειώσουμε την πλήρη προσχώρηση των Ελλήνων αναθεωρητών στο στρατόπεδοτου αστ ικού εθνικισμού, με την άρνηση ύπαρξης Σλαβομακεδονίκης εθνότητας (μειονότητας) στην Ελλάδακαι το βάφτ ισμα των Σλαβομακεδόνων σαν "σλαβόφωνων ελλήνων". Θέση που φέρνει την κλίκα τουΠερισσού πίσω ακόμη και από αστ ικά ρεύματα (π.χ. το ρεύμα του σύγχρονου "κοσμοπολιτ ισμού";Παπαγιαννάκης, Ν. Δήμου, Μίχας κ.ά.), που μιλά για Σλαβομακεδόνες.

Ο εθνικός διωγμός των Σλαβομακεδόνων στην Ελλάδα

Μετά το μοίρασμα της Μακεδονίας ανάμεσα στην Ελλάδα, τη Σερβία και τη Βουλγαρία, ύστερα από τουςΒαλκανικούς πολέμους του 1912-13, η εθνική και κοινωνική καταπίεση των Σλαβομακεδόνων συνεχίζεται.Τα εδάφη τους διαμελίζονται ανάμεσα στ ις νικήτριες δυνάμεις, η αστ ική τάξη των οποίων αρνείται τ ιςεθνικές τους ιδιομορφίες και την ύπαρξη Σλαβομακεδονικού έθνους. Στη συνέχεια, θέτει σε εφαρμογή μιαπολιτ ική συστηματ ικού και βίαιου εξελληνισμού, εκσερβισμού και εκβουλγαρισμού αντ ίστοιχα, με στόχοτην εθνική υποταγή και αφομοίωση της Σλαβομακεδονικής εθνότητας.

Σύμφωνα με τ ις επίσημες ελληνικές στατ ιστ ικές, μετά τ ις ανταλλαγές των πληθυσμών, είχαν παραμείνειστην ελληνική Δυτ ική Μακεδονία περίπου 100.000 Σλαβομακεδόνες - "σλαβόφωνοι" κατά τ ις ελληνικέςκυβερνήσεις - οι οποίοι δεν αναγνωρίζονται σαν εθνότητα και συνεπώς δεν διασφαλίζεται ούτε καν η

διατήρηση της εθνικής πολιτ ιστ ικής τους κληρονομιάς και γλώσσας. Στην προσπάθεια τους ναδιατηρήσουν την εθνική τους ταυτότητα τ ίθενται υπό διωγμό.

Η δικτατορία του Μεταξά (1936-41) ακολούθησε ταχτ ική βίαιου εξελληνισμού των Σλαβομακεδόνων.Εξαπέλυσε ένα τεράστ ιας έκτασης πογκρόμ εναντ ίον τους, με μαζικές εξορίες και φυλακίσεις, με βαριάδιοικητ ικά πρόστ ιμα, απαγορεύοντας τους, με την απειλή βαριών ποινών, ακόμη και να μιλούν δημόσια τηγλώσσα τους. Αποκαλυπτική για τη μεταχείριση των Σλαβομακεδόνων από το ελληνικό αστ ικό κράτοςείναι η ομολογία του ειδικού, κατά το "Βήμα", μελετητή Λεωνίδα Μπατρινού, σε άρθρο του με τ ίτλο: Τι είναιοι "Σλαβομακεδόνες" ("Βήμα", 26/9/1950). Αφού παρουσιάζει τους Σλαβομακεδόνες σαν Ελληνεςεκσλαβισθέντες με αθέμιτα μέσα από τη Βουλγαρική Εξαρχία, που πρέπει να επανέλθουν στην "ελληνικήοικογένεια" (!), συνεχίζει:

"Πιστοί εις την ιστορικήν αλήθειαν οφείλομεν να ομολογήσωμεν μετά παρρησίας ότ ι η επί δεκαετηρίδαςπροσπάθεια αυτή των Σλάβων δεν έμεινε άνευ αποτελέσματος. Μετά την απελευθέρωσιν της Μακεδονίαςκατά το 1912 η Ελλάς εύρεν εις τας απελευθερωθείσας χώρας αρκετάς χιλιάδας κατοίκων ή συνειδητών καιφανατ ικών σλάβων ή - το πλείστον - αμφιβόλου ρευστής εθνικής συνειδήσεως ανθρώπων. Τ ί έπραξεν ηΜητέρα Ελλάς δια τους τελευταίους τούτους; Τ ί μέσα μετεχειρίσθη δια να διδάξει, να νουθετήσει, ναεπαναφέρει εις την ελληνικήν οικογένειαν τα παραστρατημένα αυτά παιδιά της; Από της απελευθερώσεωςκαι μέχρι σήμερον ακόμη οι εκπρόσωποι της Ελληνικής Πολιτείας και οι εκάστοτε κυβερνήσεις τηςέπραξαν το παν δια να επιτύχουν το αντ ίθετο.

Οι υπό δυσμένειαν διατελούντες του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος υπάλληλοι απεστέλλοντο προςτ ιμωρίαν δίκην εξορίας εις τας ατυχείς αυτάς περιοχάς. Εγλύτωσαν οι κάτοικοι από τους ΤούρκουςΖαπτιέδες -χωροφύλακας - οι οποίοι τους απεκάλουν "γκιαούρηδες" και περιέπεσαν εις τους Ελληναςεκείνους χωροφύλακας, τους χαρακτηριζόμενους ως "στραβόξυλα" και αποστελλόμενους εκεί προςσωφρονισμόν, ωσάν τα μέρη εκείνα να ήσαν "Λόχος Καλπακίου", οι οποίοι τους απεκάλουν από το πρωίέως το βράδυ "Βουλγάρους". Μέχρι προ ολίγων ετών ακόμη εις τον πίνακα του Υπουργείου Δικαιοσύνης ταΠρωτοδικεία των περιφερειών εκείνων εθεωρούντο "δυσμενή" και αντ ί να τοποθετούνται εις αυτά οιοριστείς των Δικαστών και να θεωρείται η υπηρεσία των τ ιμητ ική, εστέλλοντο Δικασταΐ, τ ινές των οποίωναπέπεμπον τους μη γνωρίζοντας καλώς την ελληνικήν μάρτυρας, αποκαλούντες αυτούς "Βουλγάρους".Αντ ί διδασκάλων Εθναποστόλων ετοποθετούντο εις τας αείποτε κενός θέσεις των σχολείων εκείνωνδιάφορα ευνοούμενοι οι οποίοι ουδέποτε μετέβαινον εις την εξορίαν αυτήν αποσπώμενοι εις αλλάςθέσεις, αλλά και αν μετέβαινον, ουδέποτε έδειξαν πραγματ ικήν στοργήν δια τους μικρούς μαθητάς των οιοποίοι είχον το ατύχημα να μην έχουν μητρικήν γλώσσαν την Ελληνικήν. Και τοιουτοτρόπως όλοι αυτοί,όλοι μας, μηδέ του γράφοντος εξαιρουμένου, κατά το μέτρον των υποχρεώσεών των ως Ελλήνωνέκαστος, δεν έπραξε το καθήκον του δια να αποσοβήση το σκότ ιον έργον των πρακτόρων τουΣλαβιομού".

Παρόλο που ίσως κουράσαμε τον αναγνώστη με το μακροσκελές απόσπασμα, κρίναμε σκόπιμο να τοπαραθέσουμε, γιατ ί είναι σημαντ ικό από πολλές απόψεις. Εν έτει 1950, ο κύριος αυτός παραδέχεται, ότ ιστην Ελλάδα υπάρχει πληθυσμός που δεν έχει μητρική γλώσσα την ελληνική και δεν έχει αφομοιωθεί,παρά τους διωγμούς, τ ις εξορίες, τ ις φυλακίσεις, τ ις δολοφονίες, τ ις χιλιάδες των πολιτ ικών προσφύγωνκαι των μεταναστών. Αλλά και γιατ ί αποκαλύπτει - όχι φυσικά στην πραγματ ική της έκταση - τηνεγκατάλειψη των Σλαβομακεδόνων από το ελληνικό κράτος, που αντ ιμετωπίζει τ ις περιοχές τους σαντόπους εξορίας.

Οπως είναι γνωστό, η Σλαβομακεδονική εθνότητα συνδέθηκε από νωρίς με το κομμουνιστ ικό κίνημα, γιατ ίτο ΚΚΕ ήταν η μόνη πολιτ ική δύναμη που αναγνώριζε την εθνική της ταυτότητα και το δικαίωμααυτοδιάθεσης της σε μια λαϊκοδημοκρατ ική Ελλάδα. Χιλιάδες Σλαβομακεδόνες επάνδρωσαν τ ις γραμμέςτου ΚΚΕ, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ και έδωσαν χέρι - χέρι με τον ελληνικό λαό τη ζωή τους στοναγώνα ενάντ ια στους Γερμανούς καταχτητές και στη συνέχεια ενάντ ια στο μοναρχοφασισμό κ.ο.κ τουςΑγγλους και Αμερικάνους πάτρωνες του.

Τους αγώνες αυτούς τους πλήρωσαν πολύ ακριβά. Η ελληνική αστ ική τάξη τους επιτέθηκε με ακόμημεγαλύτερο μένος, εξαπολύοντας ένα προγραμματ ισμένο εξοντωτικό διωγμό ενάντ ια στο

Σλαβομακεδονικό λαό. Με βαριά πρόστ ιμα, φόρους, με την απαγόρευση της γλώσσας τους, με συλλήψεις,διωγμούς, φυλακίσεις, δολοφονίες και τη συστηματ ική εξόντωση μαζί με τους Ελληνες αγωνιστές και τωνΣλαβομακεδόνων, που κρατούσαν στα Μακρονήσια και τ ις Γιούρες ψηλά τη σημαία της εθνικής καικοινωνικής απελευθέρωσης, επιχειρεί ο μοναρχοφασισμός να καθυποτάξει τους Σλαβομακεδόνες και ναξεριζώσει την εθνική τους συνείδηση. Με την αρπαγή των περιουσιών τους και τον βίαιο εκπατρισμό τουςεπιχειρεί να τους αφανίσει σαν εθνική μειονότητα. Δεν είναι μόνο οι 35.000 τουλάχιστον Σλαβομακεδόνες,που κατέφυγαν σαν πολιτ ικοί πρόσφυγες στ ις Λαϊκές Δημοκρατ ίες και την ΕΣΣΔ.

Την ίδια στ ιγμή, οι άγριοι διωγμοί, η εξαθλίωση και η πείνα αναγκάζουν χιλιάδες να καταφύγουν σαμετανάστες στα σκλαβοπάζαρα των ΗΠΑ, της Αυστραλίας, του Καναδά κ.α. και άλλους τόσους ναεγκαταλείψουν τα χωριά τους και να καταφύγουν σ1 άλλες περιοχές της Ελλάδας για να γλυτώσουν. Ηελληνική αστ ική τάξη προχωρεί παραπέρα στο εγκληματ ικό της έργο αφανισμού της Σλαβομακεδονικήςμειονότητας, θέτοντας σ' εφαρμογή ένα σχέδιο, που είχε στόχο, από τη μια, να νομιμοποιήσει ταεγκλήματα και τ ις ανομίες που είχε διαπράξει σε βάρος τους και, από την άλλη, να ολοκληρώσει τονξεριζωμό των Σλαβομακεδόνων από τα πατρικά τους χώματα, αναγκάζοντας όσους είχαν απομείνει ή ναπροσκυνήσουν ή να παραδώσουν τ ις περιουσίες τους και να εγκαταλείψουν τα χωριά τους, ναδιασπαρούν και να διαχυθούν μέσα στον ελληνικό πληθυσμό, για να διαλυθούν και να εξαφανιστούν σανεθνότητα.

Η εφημερίδα "Ν. Αλήθεια" (12/5/52) έγραφε πάνω σ1 αυτό το ζήτημα: "Υπάρχει επεξεργασμένο σχέδιο πουτο χαιρετ ίζουμε μ' όλη την καρδιά μας. Οι σλαβομακεδόνες πρέπει να το καταλάβουν ότ ι αν επιθυμούν ναζήσουν στην Ελλάδα πρέπει να μετακινηθούν στα νότ ια και στ ις δικές τους περιοχές να μεταφερθούνΕλληνες από το νότο... Δεν μπορούν να κρατούν τ ις πιο απομακρυσμένες θέσεις της ασφάλειας τηςΕλλάδας. Απλούστατα δεν έχουμε εμπιστοσύνη σ' αυτούς".

Μερικούς μήνες αργότερα, το "Βήμα" (24/2/53) δίνει περισσότερες πληροφορίες: "Εξαιρετ ικής σημασίαςσύσκεψις έλαβε χωράν εις τα γραφεία του Γ Σώματος Στρατού και εις ιην οποίαν έλαβε μέρος και ουπουργός Βορείου Ελλάδος κ. Στράτος και κατά την οποίαν έξητάσθη το θέμα του επαναπατρισμού τωνπαραμεθορίων πληθυσμών, το οποίον η Κυβέρνησις θεωρεί ζωτ ικόν... Επειδή ως πρωταρχικόν τ ίθεται τοζήτημα της ασφαλείας, επροτάθη όπως κατ ' αρχήν εις τα νεοανοικοδνμηθησόμενα χωρία επανέλθουν οιπρώην κάτοικοι συμπτυσσομένων χωρίων, αλλά εκ τούτων μόνον οι εγνωσμένων εθνικών φρονημάτων.Εάν δε ορισμένων περιοχών οι κάτοικοι είναι αντεθνικών φρονημάτων εις ταύτην θέλουν εγκατασταθείεθνικόφρονες ετέρων περιοχών. Εξυπακούεται ότ ι εις το έργον ανοικοδομήσεως των παραμεθορίων καιτου επαναπατρισμού θα συμβάλλουν όλως ιδιαιτέρως και οι στρατ ιωτ ικοί αρχαί διότ ι πρόκειται περίζητημάτων ασφαλείας, αλλά και διότ ι πρόκειται να αποκατασταθούν γεωργικώς πολλοί έφεδροι".

Οι πληροφορίες του "Βήματος" είναι αποκαλυπτικότατες και ασφαλέστατες. Λίγους μήνες αργότεραεπαληθεύονται στο ακέραιο. Τον Αύγουστο του 1953 ψηφίζεται ο σχετ ικός νόμος, ο Ν. 2536/53. Ο στόχοςτου νόμου δηλώνεται στην εισηγητ ική έκθεση που συνοδεύει την κατάθεση του στη Βουλή: "...και αφ1ετέρου όπως επανεποικισθώσιν οι ανωτέρω έγκατα-λειφθείσαι παριοχαί δια νέων εποίκων,εμφορουμένων με υγιά Εθνικήν συνείδησιν...".

Ο νόμος 2536/53 αντ ιμετωπίζει με πρωτοφανή βαρβαρότητα τους Σλαβομακεδόνες των παραμεθόριωνπεριοχών της Βόρειας Ελλάδας και τ ις οικογένειες τους (και όχι μόνο τ ις οικογένειες των πολιτ ικώνπροσφύγων). Δίνει το δικαίωμα στο ελληνικό αστ ικό κράτος να αρπάξει τ ις περιουσίες τους και να τ ιςδιανείμει σε "εθνικόφρονες" και σε απόστρατους χωροφύλακες και καραβανάδες. Ο νόμος αυτός έρχεταινα νομιμοποιήσει το όργιο της βίας και των διωγμών, της αρπαγής και της λεηλασίας των περιουσιών τωνΣλαβομακεδόνων και όχι μόνο πολιτ ικών προσφύγων και αγωνιστών - κατ ' ανάγκη μεταναστών(εξωτερικού και εσωτερικού), που έχει ήδη συντελεστεί.

Παράλληλα, αποσκοπεί στην ολοκλήρωση του οριστ ικού ξεριζωμού από τα πατρικά χώματα όσων δενπροσκυνήσουν. Σύμφωνα με το άρθρο 6, ακίνητα που ανήκουν σε πρόσωπα που διέφυγαν παράνομαστο εξωτερικό θεωρούνται εγκαταλειμμένα, ακόμη κι αν τα διαχειρίζονται συγγενείς, αντ ιπρόσωποι ήμισθωτές τους. Μετά την παρέλευση τριών χρόνων από τον εκπατρισμό του ιδιοκτήτη, ο τελευταίος χάνεικάθε δικαίωμα στα ακίνητα αυτά, τα οποία περνούν στην κυριότητα του Δημοσίου. Ακόμη και σε

περίπτωση που εμφανιστεί ο ιδιοκτήτης, δεν ανακτά κανένα δικαίωμα σ' αυτά. Ούτε κάποιος τρίτος(συγγενής ή αντ ιπρόσωπος), που κατέχει ή καρπώνεται το ακίνητο, έχει δικαίωμα να ζητήσει ένδικη ή άλληπροστασία από τη δήμευση. Οι διατάξεις αυτές ισχύουν και στην περίπτωση που τα ακίνητα έχουνπεράσει στην κυριότητα των κληρονόμων του ιδιοκτήτη.

Πιο συγκεκριμένα το άρθρο 6 καθορίζει:

"1. Ακίνητα ανήκοντα κατά κυριότητα εις πρόσωπα μετανάστευσαν τα λάθρα εις το εξωτερικό ν, άνευαδείας ή διαβατηρίου εκδιδομένου παρά των αρμοδίων Αρχών, θεωρούνται εγκαταλελειμμένα έστω κι ανδιαχειρίζονται ταύτα συγγενείς, αντ ιπρόσωποι ή μισθωτοί του ιδιοκτήτου.

2. Μετά πάροδον τριετ ίας από της μεταναστεύσεως του ιδιοκτήτου, βεβαιούμενης υπό της αρμοδίαςΑστυνομικής Αρχής (Αλλοδαπών), θεωρείται αποσβεσθέν παν δικαίωμα αυτού επί του ακινήτου,περιερχομένου αυτοδικαίως και άνευ τ ινός διαδικασίας ή μεταγραφής, εις το Δημόσιον κατά πλήρηκυριότητα και νσμήν. Ο ιδιοκτήτης εμφανιζόμενος ουδέν δικαίωμα ανακτά επί του εγκαταλελειμμένουακινήτου...

3. Οιαδήποτε κατάστασις κατοχής ή καρπώσεως υπό τρίτου των ως άνω ακινήτων ουδέν παρέχειδικαίωμα ενδίκου ή άλλης προστασίας, ουδεμίας αξιώσεως λόγω κατοχής, νομής ή μισθώσεως ή άλληςσχέσεως αναγνωριζομένης, του Δημοσίου άμα δικαιουμένου εις διοικητ ικήν αποβολήν παντός κατόχου.

4. Αι διατάξεις του παρόντος εφαρμόζονται και επί κλήρων ων η κυριότης περιήλθεν εις τουςκληρούχους".

Είναι φανερό, ότ ι στο στόχαστρο του νόμου βρίσκεται όχι μόνο ο πολιτ ικός πρόσφυγας, αλλά και ηοικογένεια του, που έτυχε να παραμείνει στην Ελλάδα, αφού το αστ ικό κράτος δημεύει την περιουσία τουόχι μόνο στην περίπτωση που τη διαχειρίζεται η οικογένεια του, αλλά ακόμη κι αν έχει μεταβιβαστεί στουςκληρονόμους του. Ταυτόχρονα, τους αφαιρεί κάθε δικαίωμα να υπερασπίσουν την ιδιοκτησία τους ή ναδιεκδικήσουν με οποιονδήποτε τρόπο την επανάκτηση της στο μέλλον. Πρόκειται, όπως είναιολοφάνερο, για κατάφωρη παραβίαση του ίδιου του αστ ικού συντάγματος, του "ιερού και απαραβίαστου"της ατομικής ιδιοκτησίας. Αυτή ήταν και η άποψη της αντ ιπολίτευσης κατά τη συζήτηση του νόμου στηΒουλή, παρόλο που συμφωνούσε με τους στόχους του.

Ο Σ. Αλλαμανής έλεγε: "Πλην όμως το σχέδιον το χαρακτηρίζει περισσή σκληρότης και καταφανήςαντ ισυνταγματ ικότης". Και ο Ν. Ζορμπάς: "Πρέπει λοιπόν να μελετηθεί καλύτερον και να προσαρμοσθείπρος το Σύνταγμα δια να μη θεωρηθεί ότ ι το Δημόσιον προβαίνει εις την δήμευσιν της περιουσίας τωνανθρώπων αυτών. Από ουσιαστ ικής απόψεως η αρχή του σχεδίου αφαιρεί τας εκτάσεις από αυτούς οιοποίοι έφυγαν και τα δίδει εις αλλάς εθνικωτέρας, ως υποστηρίζει, χείρας. Αλλά τ ι θα συμβή εάν οιάνθρωποι αυτοί επανέλθουν εις την Ελλάδα δια διεθνών συμφωνιών;".

Η ίδια τύχη περιμένει και τους κατά την εποικιστ ική νομοθεσία κληρούχους, που κυνηγημένοιεγκατέλειψαν τα χωριά τους και κατέφυγαν σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. Το άρθρο 8, που έχειαναδρομική ισχύ, καθορίζει: "Κληρούχοι κατά την εποικιστ ικήν Νομοθεσίαν, εγκατελείποντες μετά τωνμελών της οικογενείας των, τον συνοικισμών των και την αυτοπρόσωπον εκμετάλλευσιν του κλήρου των,κηρύσσονται έκπτωτοι των επί του κλήρου και οικοπέδου δικαιωμάτων των δι' αποφάσεως τηςΕπιτροπής Απαλλοτριώσεων, εκδιδομένης και καθισταμένης οριστ ικής και αμετακλήτου κατά τα εν άρθρω7 οριζόμενα".

Ανάμεσα στα τεκμήρια με βάση τα οποία κρίνεται οριστ ική η εγκατάλειψη του κλήρου είναι:

"α) Η πέραν της διετ ίας συνεχής απουσία του κληρούχου και της ομογένειας του εκ του συνοικισμού β) Ησυστηματ ική εκμίσθωσις του κλήρου εις τρίτους" κλπ.

Αποκαλυπτικός των στόχων του μοναρχοφασισμού είναι ο διάλογος που έγινε στη βουλή κατά τησυζήτηση του άρθρου 8, ανάμεσα στο βουλευτή Τ. Μιχαηλίδη και τον υπουργό Β. Ελλάδος Α. Στράτο. Στηνπρόταση του πρώτου να δοθεί πριν την εφαρμογή του νόμου μια προθεσμία "δυο ή τριών μηνών δια να

δυνηθούν να επανέλθουν όσοι θέλουν", ο Α. Στράτος απάντησε: "Εχω υπ' όψει μου πλείστοςπεριπτώσεις ανθρώπων, οι οποίοι δεν πρέπει να επανέλθουν".

"Ελεος" και "μεγαλοψυχία" δείχνει η αστ ική τάξη μόνο για τ ις γυναίκες και τα παιδιά των αγωνιστών, πουπροσκυνούν και γίνονται γενίτσαροι. Το άρθρο 11 του νόμου 2536/53 ορίζει:

"Και εκτ ίμησιν των κατά τόπους ειδικών συνθηκών, η Επιτροπή Απαλλοτριώσεων δύναται κατά την κρίσιντης να αποκαταστήση τους παρόντος σύζυγον και κατ ιόντος του ιδιοκτήτου ή κληρούχου εις τα παράτούτων εγκαταληφθέντα ακίνητα και εις έκτασιν μη υπερβαίνουσα τον τοπικώς καθορισθέντα ή νυνκαθοριζόμενον υπ' αυτής γεωργικόν κλήρον".

Και με το άρθρο 16, το οποίο επικυρώνει μεταξύ άλλων την 253/1951 πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου,διευκρινίζεται: "Η απόφασις της Επιτροπής Απαλλοτριώσεων θα είναι απολύτως άκυρος εάν δενμνημονεύεται εν αυτή δια τα αποκαθιστάμενα πρόσωπα, βεβαίωσις του Γενικού Επιτελείου Στρατού ή τηςυπ' αυτού εξουσιοδοτημένης Στρατ ιωτ ικής ή Αστυνομικής Αρχής ότ ι δεν υπάρχει δια την αποκατάστασιντούτων αντ ίρρησις υπαγορευόμενη εκ λόγων εθνικής του τόπου ασφαλείας".

Στ ις παραμεθόριες περιοχές της Βόρειας Ελλάδας είναι ευπρόσδεκτοι μόνο το φασιστ ικό σκυλολόι και οιγενίτσαροι. Σύμφωνα με το άρθρο 16:

"Αποκαθίστανται εις τας άνω περιοχάς επί εγκαταλελειμένων κλήρων και ιδιοκτησιών και απόστρατοιοπλίται, υπαξιωματ ικοί και αξιωματ ικοί ιης Χωροφυλακής και του Στρατού, ως επίσης θύματα και ανάπηροιπολέμου των αυτών ή και άλλων περιοχών, προερχόμενοι εξ αγροτ ικών οικογενειών, ανεξαριήτωνςακτημοσύνης, σημερινής ιδιότητας αγρότου και ποσού λαμβανομένης συντάξεως".

Κι όλο αυτό το χαφιεδολόι και το φασιστολόι έχει την αμέριστη υλική υποστήριξη των κυβερνήσεων τουμοναρχοφασισμού, όπως ορίζεται στο άρθρο 12 του νόμου:

"Δικαιούνται στεγάσεως εις τον τόπον της εγκαταστάσεως των εις παλαιά οικήματα επισκευαζόμενα ή νέαανεγειρόμενα, επιμελεία και δαπάναις της αρμοδίας Υπηρεσίας, πλήρους γεωργικού εξοπλισμού καιεξόδων διατροφής αυτών και των οικογενειών των μέχρι της πρώτης συγκομιδής της ιδίας αυτώνεσοδείας. Η μετακίνησις των εξ άλλων περιφερειών προερχομένων ενεργείται δαπάναις του Κράτους καιεπιμέλεια της Αγροτ ικής Τραπέζης".

Ο νόμος 2536/1953 είναι αδιάψευστη απόδειξη των εγκλημάτων που διέπραξε η ελληνική αστ ική τάξηενάντ ια στη σλαβομακεδονική εθνότητα, αδιαμφισβήτητη μαρτυρία της συστηματ ικής εξόντωσης στηνοποία αυτή υποβλήθηκε.

Το Τιτ ικό καθεστώς συνεργάτης και συνένοχος

Ο Τίτο και η συμμορία του είναι όχι μόνο κατάπτυστα προδότες του ελληνικού λάικοδημοκρατ ικούκινήματος, αλλά συνεργάτες και συνένοχοι με την ελληνική αστ ική τάξη στην επιχείρηση εξόντωσης τωνΣλαβομακεδόνων, που αρνούνταν να υποταχθούν στην πολιτ ική του και στέκονταν σε διεθνιστ ικές θέσεις.

Για να γίνει κατανοητή η στάση της Τιτ ικής σπείρας είναι χρήσιμη μια πολύ σύντομη αναφορά, κύρια με το"μάτ ι" του αστ ικού τύπου της εποχής, στην ανάπτυξη της Τιτο-μοναρχοφασιστ ικής πολιτ ικής καιστρατ ιωτ ικής συνεργασίας και συμμαχίας από το 1949, καθ' υπαγόρευση των Αγγλο-αμερικάνωνιμπεριαλιστών. Γιατ ί αυτά τα γεγονότα είναι γνωστά μεν στους παλιότερους αγωνιστές του κομμουνιστ ικούκινήματος, αλλά σχεδόν άγνωστα στους νεότερους, ιδιαίτερα από τότε που ο Χρουστσιόφ και οι Ελληνεςαναθεωρητές ηγέτες με τη σειρά τους έδωσαν "άφεση αμαρτ ιών" στον Τ ίτο και τον ξαναγκάλιασαν.

Οι υπονομεύσεις, τα σαμποτάζ, oi προβοκάτσιες και οι ραδιουργίες του Τ ίτο ενάντ ια στολαϊκοδημοκρατ ικό κίνημα της Ελλάδας αρχίζουν από το 1943. Ομως από το 1949 περνά ανοιχτά στοστρατόπεδο των Αγγλο - αμερικάνων ιμπεριαλιστών και μετατρέπεται σε στενό σύμμαχο τουματωβαμμένου ελληνικού μοναρχοφασιστ ικού καθεστώτος.

Η ανοιχτή συνεργασία του Τ ίτο με τους μοναρχοφασίστες άρχισε την άνοιξη του 1949 στο Κάιμάκτσαλαν,

όταν λίγες μέρες ύστερα από τη συνάντηση Γιουγκοσλάβων και Ελλήνων αξιωματ ικών, κάτω από τηνεποπτεία Αμερικάνων και Αγγλων στρατ ιωτ ικών, χρησιμοποιήθηκε το γιουγκοσλάβικο έδαφος από τομοναρχοφασιστ ικό στρατό για να υπερφαλαγγίσει τα τμήματα του Δημοκρατ ικού Στρατού στοΚάιμάκτσαλαν. Επακολούθησε το πισώπλατο χτύπημα από τον τ ιτ ικό στρατό των τμημάτων του ΔΣΕ πουπολεμούσαν στο Βίτα - Γράμμο.

Αυτό που οι Αγγλοαμερικάνοι ιμπεριαλιστές δεν είχαν κατορθώσει σε τέσσερα χρόνια στην Ελλάδα, παράτην ανοιχτή ένοπλη επέμβαση τους, το πέτυχαν με τη βοήθεια του Τ ίτο: Η στάση της τ ιτ ικής συμμορίαςήταν καθοριστ ικός παράγοντας της στρατ ιωτ ικής ήττας του ΔΣΕ, γεγονός που αναγνωρίζει και ο αστ ικόςτύπος της εποχής.

Ενδεικτ ικά παραθέτουμε σχετ ικό απόσπασμα από το "Βήμα" (13/2/49): "Η λιποταξία της Γιουγκοσλαβίαςυπήρξεν η κυριωτέρα αιτ ία της ήττης των ανταρτών κατά το τρέχον έτος. Από των αρχών του θέρουςημποδίσθη εις αυτούς η χρησιμοποίησις του γιουγκοσλαβικού εδάφους ή των γιουγκοσλαβικών εφοδίων.Τούτο ήγαγεν απ' ευθείας εις την απροσδόκητον κατάρευσιν των εις το Βίτσι τον παρελθόντα Ιούλιον".

Οι Αμερικάνοι θέτουν υπό την "προστασίαν" τους την τ ιτ ική κλίκα και της παρέχουν αφειδώς δάνεια καιβοήθεια σε τρόφιμα για να αποτρέψουν την ανατροπή της. Ταυτόχρονα ασκούν ασφυκτ ική πίεση και στ ιςδυο πλευρές, στην Ελληνική και Γιουγκοσλαβική, να παρακάμψουν τ ις διαφορές τους και να προχωρήσουνστη δημιουργία ενός στρατ ιωτ ικού άξονα, ο οποίος θα διευρυνθεί με τη συμμετοχή της Τουρκίας και τηςΙταλίας και θα αποτελέσει την αιχμή του δόρατος τους κατ ' αρχήν ενάντ ια στην Αλβανία και τη Βουλγαρία,αλλά και ενάντ ια στη Σοβιετ ική Ενωση και τ ις υπόλοιπες Λαϊκές Δημοκρατ ίες.

Τη στενή αμερικανο-τ ιτ ική συνεργασία, αρκετό καιρό πριν από την ήττα του ΔΣΕ, αποκαλύπτει το "Βήμα"(25/12/1949), επιβεβαιώνοντας τ ις καταγγελίες του ΚΚΕ. Σε άρθρο, με τ ίτλο "Η Αμερικάνικη πολιτ ική έναντ ιτης συγκρούσεως Τίτο - Σοβιετ . Ρωσσίας", επισημαίνει: "Κατά την έξοδόν του εκ του Λευκού Οίκου ο κ.Αλλεν (σ.σ. νέο· διορισθείς πρεσβευτής των ΗΠΑ στο Βελιγράδι) εδήλωσεν εις δημοσιογράφους ότ ι οιΗνωμένοι Πολιτείαι αντ ιτ ίθενται εις πάσαν επίθεσιν εναντ ίον της ανεξαρτησίας και ακεραιότητας τηςΓιουγκοσλαβίας. Την δήλωσιν ταύτην επιβεβαίωσε βραδύτερον και ο πρόεδρος Τρούμαν. Και η πολιτ ικήμεν αύτη των Ηνωμένων Πολιτειών είναι από πολλού τώρα καιρόν γνωστή. Αφ' ης στ ιγμής ο Τ ίτο ήλθεν ειςρήξιν με την Κομινφόρμ και εφόσον το μεταξύ των χάσμα ηυρύνετο και η έρις των ωξύνετο, τοαμερικανικόν ενδιαφέρον δια την Γιουγκοσλαβίαν καθίστατο αντ ιστοίχως όλονέν ζωηρότερον καιεξεδηλώνετο υπό τον τύπον παροχής μεγαλύτερος, συν τω χρόνω, βοηθείας και ενισχύσεως εις τονΓιουγκοσλάβον δικτάτορα. Το χορηγηθέν κατά τον παρελθόντα Ιούλιον δάνειον εις την Γιουγκοσλαβίαν(σ.σ. πρόκειται για την κρίσιμη περίοδος των τελευταίων μαχών ΔΣΕ - μοναρχοφαστ ικού στρατού, οπότεο υποτ ιθέμενος σύμμαχος του ΔΣΕ Τίτο παίρνει δάνειο από τ ις ΗΠΑ!), η είσοδος αυτής, τη υποστηρίξειτης Αμερικής, εις το Συμβούλιον Ασφαλείας, τα από τ ίνων μηνών αποστελλόμενα εις αυτήν πολυάριθματζιπ εκ Γερμανίας, τα "εμπορικά" αεροπλάνα, αμφότερα αποτελούντα ουσιαστ ικώς υλικόν πολέμου κ.λπδεν αφήνουν καμμίαν αμφιβολίαν περί της προθέσεως της αμερικανικής κυβερνήσεως όπως όχι μόνονβσηθήση οικονομικώς την γειτονικήν χωράν αλλά και την καταστήσει βαθμηδόν ισχυροτέραν, εν ω μετρώαποκτά την πεποίθησιν ότ ι δεν υπάρχει κίνδυνος να στραφή αύτη ενδεχομένως εναντ ίον της".

Οι στόχοι της Αμερικάνικης πολιτ ικής αποτυπώνονται ανάγλυφα στον αστ ικό τύπο της εποχής. Από τηνπληθώρα της σχετ ικής αρθρογραφίας παραθέτουμε μερικά χαρακτηριστ ικά αποσπάσματα:

"Η αποκατάσταοις κανονικών σχέσεων μεταξύ Ελλάδος και Γιουγκοσλαβίας, δια της ανταλλαγήςπρεσβευτών - διαβεβαίωνε από τον Αύγουστο ακόμη του 1950 ο Γιουγκοσλάβος πρεσβευτής στοΛονδίνο Γιοζέ Μπριλέι τον Αγγλο υπουργό Κένεθ Γιάγκερ - θα ηδύνατο να οδηγήσει εις στενωτέρανστρατ ιωτ ικήν συνεργασίαν μεταξύ των δύο χωρών. Τούτο δε θα ήτο προς μέγα όφελος των δυτ ικώνδυνάμεων" ("Καθημερινή", 23/8/1950).

"Τ ϊ σημαίνει από διεθνούς πλευράς και αγώνος Ανατολής - Δύσεως η ελληνο-γιουγκοσλαβική συνεργασία;Πλήρη αποκοπήν της Αλβανίας του Εμβέρ Χότζα. Σύσφιξιν της Βουλγαρίας από νότου και δυσμών"("Ελλάς", 29/11/1950).

Ο Σ. Βενιζέλος, σε συνέντευξη του στη "Ντέιλι Μέιλ" (19/2/1951), δηλώνει: "θα δυνάμεθα να προελάσωμεν

προς τον Δούναβιν... θα μετάβάλωμεν την χωράν μας εις ορμητήριον από το οποίον θα καταφερθεί πλήγμαεις την καρδίαν της Ρωσίας. ... Η Ουάσιγκτον θέλει να καταστήση την Ελλάδα και την Γιουγκοσλαβίανσυμπαγές φράγμα κατά του επεκτατ ισμού της Ρωσίας και δι' αυτό ενδιαφέρεται δια τηνΕλληνογιουγκοσλαβικήν προσέγγισιν, ως και δια την μείωσιν της εντάσεως μεταξύ Γιουγκοσλαβίας κωΑυστρίας" ("Βήμα", 20/2/51).

Για να προωθήσει την ελληνο-γιουγκοσλαβική προσέγγιση ο Λευκός Οίκος επιβάλλει στην Ελλάδακυβέρνηση υπό τον Πλαστήρα, που είχε κατέβει στ ις εκλογές του Μάρτη του 1950 με τη μάσκα τουδημοκράτη και του ειρηνοποιού. Ο Τσαλδάρης, που είχε βάψει τα χέρια του με το αίμα των αγωνιστών, δενήταν αποδεχτός από τον Τ ίτο, που αντ ιμετώπιζε τεράστ ια προβλήματα και στο εσωτερικό και διεθνώςεξαιτ ίας της αποστασίας και της προδοσίας του. Ο τύπος της εποχής αποκαλύπτει και πάλι, από τη μια,το μέγεθος της ξενοδουλίας της ελληνικής αστ ικής τάξης και, από την άλλη, ότ ι ο Τ ίτο έχει γίνει το"χαϊδεμένο παιδί" της Ουάσιγκτον.

Στ ις 9/4/1950, το "Βήμα", σε άρθρο σχετ ικό με τ ις ελληνογιουγκοσλαβικές σχέσεις επισημαίνει: "Κατά ταςιδίας πληροφορίας, οι Γιουγκοσλάβοι επιμένουν ότ ι η εμφάνιοις της Ελλάδος υπό άλλην πολιτ ικήν όψινείναι αναγκαία δια λόγους και εσωτερικής και διεθνούς γιουγκοσλαβικής σκοπιμότητας. Επ' αυτού οιΓιουγκοσλάβα ιθύνοντες ευρίσκουν ευήκοον ους μεταξύ των Δυτ ικών, καθ' όσον αϊ απόψεις τας οποίαςυποστηρίζουν σχετ ικώς με την διαμόρφωσιν και εμφάνισιν ιης κυβερνητ ικής καταστάσεως εις την Ελλάδαείναι ταυτόσημοι προς τας υποστηριζόμενος υπό του Λονδίνου και της Ουάσιγκτον. Οπως οι Δυτ ικοί,ούτω και οι Γιουγκοσλάβοι εκφράζουν την βεβαιότητα ότ ι οσονούπω θα επέλθη εις την Ελλάδα μεταβολήκυβερνήσεως, η οποία θα εμφάνιση την χωράν "δημοκρατ ικήν" και θα επιτρέψη εις την γιουγκοσλαβικήνπολιτ ικήν να κινηθή ευκολότερα".

Αλλά και ο ίδιος ο Τ ίτο σε δηλώσεις ξεκαθαρίζει ότ ι: "Η δυνατότης συνεργασίας μεταξύ Ελλάδος καιΓιουγκοσλαβίας εξαρτάται σήμερον εκ των εσωτερικών εξελίξεων εν Ελλάδι. Μέχρι τούδε δεν παρεσχέθηεις την Γιουγκοσλαβίαν η ευκαιρία δια μίαν μεταβολήν της καταστάσεως. Παρά ταύτα - πρόσθεσε ο Τ ίτο - ηεσωτερική κατάστασις της Ελλάδος θα σημειώσει πιθανώς στροφήν επί τα βελτ ίω ταχέως, ούτως ώστε ωσχέσεις μας θα βελτ ιωθούν και θα αποκατασταθεί η συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών".

Και συνεχίζει το "Βήμα": "Οι Αμερικανοί, έχοντες υπ' όψιν ακριβώς την θέσιν αυτήν του Τ ίτο, σημειώνουνότ ι θα απετέλει από ελληνικής πλευράς ακατανόητην στενοκεφαλιάν να μη διευκολύνουν τα πράγματα διατου σχηματ ισμού δηλαδή μιας κυβερνήσεως προοδευτ ικής, όπως θα ήτο η κυβέρνησις του Κέντρου υπότην προεδρίαν του στρατηγού Πλαστήρα".

Ακόμη πιο σαφείς γίνονται οι στόχοι της αμερικάνικης πολιτ ικής σε επιστολή του Αμερικάνου προέδρουΤρούμαν προς τη Βουλή και τη Γερουσία, με την οποία ζητά επειγόντως την έγκριση επαρκούς "βοήθειας"για τη Γιουγκοσλαβία.

Να μερικά χαρακτηριστ ικά αποσπάσματα απ' αυτή, όπως δημοσιεύτηκαν στο "Βήμα" στ ις 19/11/1950: "ΟΤίτο έχει υπό τον έλεγχο του την μεγαλύτερην στρατ ιωτ ικήν δύναμιν εν Ευρώπη εξαιρέσει της δυνάμεωςτης Σοβιετ ικής Ενώσεως και η δύναμις αυτή αποτελεί σήμαντ ικόν παράγοντα δια την άμυναν της δυτ ικήςΕυρώπης εναντ ίον της σοβιετ ικής επιθέσεως... Αν τα μέτρα αυτά δεν ληφθούν (σ.σ. η έγκριση της"βοήθειας") η δύναμις ελέγχου την οποίαν ασκεί ο Τ ίτο επί των ανατρεπτ ικών στοιχείων εν Γιουγκοσλαβίαθα υπονομευθεί σοβαρώς και ίσως ανεπανορθώτως, και η ικανότης των γιουγκοσλαβικών στρατ ιωτ ικώνδυνάμεων να αντ ιστούν κατά επιθέσεως εκ μέρους της Ρωσσίας ή δορυφόρων της ή και των δυο θαεξασθένηση επικινδύνως. Ενδιαφερόμεθα πολύ και από στρατ ιωτ ικής απόψεως δια την κατάστασιν αυτήνκαι προσπαθούμεν να εύρωμεν μέσα όπως παράσχωμεν άνευ αναβολής την αναγκαίαν βοήθειαν εις τονΤίτο".

Και συνεχίζει το σχόλιο του "Βήματος" για την επιστολή Τρούμαν: "Ολοι γενικώς οι παρατηρηταίσυμφωνούν επί του γεγονότος ότ ι η Γιουγκοσλαβία σήμερον αποτελεί ακρογωνιαίον λίθον της αμύνηςέναντ ι του ρωσικού επεκτατ ισμού και παραδέχονται τον προεδρικών ισχυρισμών ότ ι αϊ ένοπλοι δυνάμειςτου στρατάρχου Τίτο καταλλήλως ενισχυώμεναι εις ώπλα και υλικών δύναται να αποβούν η μεγαλύτεραστρατ ιωτ ική δύναμις εις την Ευρώ-πην μετά την Σοβιετ ικήν Ενωσιν. Το αμερικανικών Υπουργείον Αμύνης

συμμερίζεται απολύτως την άποφιν του Προέδρου, διότ ι φρονεί ότ ι εις περίπτωσιν ρωσσικής επιθέσεωςαϊ γιουγκοσλαβικοί δυνάμεις θα αποτελέσουν σοβαρών αμυντ ικόν φράγμα. Το Υπουργείον Εξωτερικώνεπίσης συμμερίζεται την ιδίαν άποψιν, ευρίσκει δε ότ ι η θέσις του στρατάρχου Τίτο εξυπηρετεί τα μέγιστατην αμερικανικήν διπλωματ ικήν μάχην προς αντ ιμετώπισιν του ρωσσικού κομμουνισμού".

Ο Τίτο όμως δεν κρύβει τα επεκτατ ικά του σχέδια σε βάρος (και) της Ελλάδας. Η Θεσσαλονίκη αποτελείόνειρο της επεκτατ ικής του πολιτ ικής. Το προβάλλει μάλιστα τόσο φανερά, που ξεσηκώνει ακόμη καιορισμένες εθνικιστ ικές φωνές στην Ελλάδα, που βλέπουν ότ ι οι "μεγάλοι προστάτες" δενσυμπεριφέρονται τόσο "φιλελληνικά" όσο "φιλογιουγκοσλαβικά" (κάτ ι αντ ίστοιχο με τ ις διαμαρτυρίεςορισμένων από τους πιο φανατ ικούς σημερινούς "μακεδονομάχους").

Χαρακτηριστ ικό είναι το παρακάτω απόσπασμα, από άρθρο "διπλωματ ικής προσωπικότητας", στην"Καθημερινή" (6/8/1950), με τ ίτλο "Διατ ί καθυστερεί η αποκατάστασις των σχέσεων μεταξύ Ελλάδος καιΓιουγκοσλαβίας". "Ο Τίτο δεν απέκλεισεν την εκδοχήν ότ ι η αμερικανική διπλωματ ία θα ήτο πρόθυμος ναθυσιάση το καθαρώς ελληνικών έδαφος για να επιτύχει την πολυπόθητον συμμαχίαν. Ο Τίτο εζήτησεναπό την Ελλάδα την ελεύθερον ζώνην της θεσσαλονίκης, την οποίαν θέλει να επανδρώσει διαπολυαρίθμων επίλεκτων κομμουνιστών εκ των πλέον ορθοδόξων του κόμματος του. Συγχρόνως ζητείπολλά προνόμια και περισσότερος ακόμη ελευθερίας δια τας συγκοινωνίας του και δι' όλα τα μεταφορικάμέσα, που θα διαθέτουν από την Θεσσαλονίκην μέχρι των συνόρων. Είναι αναμφισβήτητον ότ ι δια τηνεφαρμογήν των κατακτητ ικών του σχεδίων αϊ ευκολίαι αυταί θα του παρείχον μίαν βοήθειαν άνευπροηγουμένου, ενώ θα εξέθεταν την ελληνικήν ασφάλειαν εις ανυπολόγιστους κινδύνους".

Ο Τίτο καθόλου δεν ενδιαφέρεται για την "αποκατάσταση των Μακεδόνων", όπως παρουσιάζει ταπράγματα η σημερινή ελληνική ψευδο- ιστορική φιλολογία των αστών. Βλέπετε καθαρά, ότ ι στον ελληνικότύπο της εποχής πουθενά δεν γίνεται αναφορά στο Μακεδόνικο. Αλλωστε, αν ο Τ ίτο χρησιμοποιούσεσαν βασικό μοχλό το Μακεδόνικο, θα έπρεπε να αναγνωρίσει τα εθνικά δίκαια συνολικά τουΣλαβομακεδονικού λαού και να του αναγνωρίσει το δικαίωμα να δημιουργήσει το δικό του ανεξάρτητοκράτος, που θα περιλάμβανε και τα εδάφη της Γιουγκοσλάβικης Μακεδονίας. Τότε όμως θα έτριζεεπικίνδυνα το καθεστώς του, γιατ ί οι Σλαβομακεδόνες της Γιουγκοσλαβίας είχαν σαν μέτρο σύγκρισηςτους ομοεθνείς τους του Πιρίν (Βουλγαρία), που είχαν όλα τα εθνικά τους δικαιώματα στο καθεστώς τηςΛαϊκής Δημοκρατ ίας (ακόμη και Ελληνες αστοί ιστορικοί και δημοσιολόγοι παραδέχονται, ότ ι η εθνικήκαταπίεση και ο εκβουλγαρισμός των Σλαβομακεδόνων του Πιρίν άρχισε επί Ζβκοφ).

Ο Τίτο χρησιμοποιούσε το Μακεδόνικο μόνο στο βαθμό που ήθελε να επηρεάσει τους Σλαβομακεδόνεςκαι να τους στρέψει ενάντ ια στην πολιτ ική του ΚΚΕ και της Σοβιετ ικής Ενωσης (εκμεταλλευόμενος καιμεγαλόιδεάτ ικα λάθη στελεχών του ΚΚΕ, που πάντα κριτ ίκαρε και χτυπούσε αποφασιστ ικά το Κόμμα).Απέναντ ι στο ελληνικό μοναρχοφασιστ ικό καθεστώς χρησιμοποιούσε σαν μοχλό πίεσης όχι τοΜακεδόνικο, αλλά τ ις προνομιακές σχέσεις του με τους Αμερικάνους, που τον είχαν ανάγκη σανπρογεφύρωμα ενάντ ια στο σοσιαλιστ ικό στρατόπεδο και την ΕΣΣΔ.

Η ελληνική αστ ική τάξη αντ ιλαμβανόταν αυτά τα σχέδια του Τ ίτο (αυτό αποκαλύπτει το άρθρο της"διπλωματ ικής προσωπικότητας" στην "Καθημερινή"), προσπαθούσε να κρατήσει "άμυνα", αλλά εκείνοπου πρωταρχικά την καθόριζε ήταν η ξενοδουλεία της και ο λακεδισμός απέναντ ι στους "μεγάλουςσυμμάχους", που πολύ πρόσφατα της είχαν επιτρέψει να κρατήσει την εξουσία της. Γι' αυτό και έβαλε τηνουρά κάτω από τα σκέλια, υπακούοντας στη μπαγκέτα του υπερατλαντ ικού μαέστρου. Κατάπιε τ ιςεπεκτατ ικές προκλήσεις του Τ ίτο, πράγμα που τώρα αναγνωρίζουν και κάποιοι εθνικιστές, ξεχνώνταςόμως να πουν ότ ι στον ελληνικό λαό, ότ ι και τότε και τώρα η δική τους φάρα ήταν στην εξουσία.

Τελικά, ύστερα από μακρές διαβουλεύσεις, υπό τον άμεσο έλεγχο και την καθοδήγηση των Αμερικάνωνιμπεριαλιστών, η Γιουγκοσλαβία, η Ελλάδα και η Τουρκία υπογράφουν στ ις 6 Φλεβάρη του 1953, στο νησίτων δαλματ ικών ακτών Μπριόνι, το Τριμερές Σύμφωνο για "την οργάνωση της Ασφάλειας και της Αμυναςτης Βαλκανικής".

Ιδού πως σχολιάζει πανηγυρίζοντας το γεγονός ο Ν. Ζαρίφης, σε άρθρο του στο "Βήμα", στ ις 19/2/1953:"Δια της συμπράξεως μετά της Γιουγκοσλαβίας η Ελλάς και η Τουρκία προσφέρουν εις το ΝΑΤΟ μίαν νέαν

υπηρεσίαν, που είναι εξαιρετ ικής σημασίας. Οτ ι εις το κοινόν μέτωπον του ελευθέρου κόσμουπροσθέτουν και νέον σημαντ ικών παράγοντα εν περιπτώσει ρωσσικής επιθέσεως, την Γιουγκοσλαβίαν, μετας τριάντα επί του παρόντος μεραρχίας της. Είναι δε αυτονόητον, ότ ι η συμβολή της Γιουγκοσλαβίας ειςτην άμυναν της Βαλκανικής, λόγω ακριβώς της σημασίας της ταύτης, και ευπρόσδεκτη είναι και πρέπει ναχαιρετ ισθή από όλους τους ελευθέρους λαούς, διότ ι δια της συμπληρώσεως των αμυντ ικών δυνάμεωντου ΝΑΤΟ εις την βαλκανικήν διασφαλίζεται πλήρως η άμυνα της, καλυπτομένου του κενού, πουπαρουσίαζε μέχρι τούδε το βαλκανικόν μέτωπο των ελευθέρων λαών".

Ενάμιση χρόνο αργότερα, στ ις 3/6/1954, ο Τ ίτο πραγματοποιεί την πρώτη επίσκεψη του στην Ελλάδαμέσα σε πανηγυρικό κλίμα. Στόχος της επίσκεψης η μετατροπή του Τριμερούς Βαλκανικού Συμφώνου σεστρατ ιωτ ική συμμαχία.

Απέναντ ι στους Σλαβομακεδόνες ο Τ ίτο ακολουθούσε πολιτ ική εκσερβισμού Ακόμη και στη μακεδόνικηγλώσσα έμπαζε στοιχεία της σερβοκροατ ικής, στηρίζοντας έτσι εκείνες τ ις απόψεις που υποστήριζαν,ότ ι α Σλαβομακεδόνες είναι Σέρβοι. Τα πραγματ ικά επαναστατ ικά στοιχεία του Σλαβομακεδονικού λαούυπέστησαν ανηλεή διωγμό.

Τις καταγγελίες του ΚΚΕ και της Κομινφόρμ επιβεβαιώνουν και αστ ικές πηγές. Γράφει το "Βήμα"(16/12/1949): "Το γεγονός άλλωστε, ότ ι υπέρ τους εκατόν χιλιάδες μελών του ΚΚ Γιουγκοσλαβίαςσήπονται εις τας φύλακας ή τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, λόγω διαφωνίας προς την τακτ ικήν τουΤίτο, και ότ ι η αριθμητ ική δύναμις των διαφόρων τμημάτων του κόμματος εμειώθη αλλού μεν κατά 50 τοιςεκατόν και αλλού κατά 30, συνεπεία διαγραφών των αντ ιφρονούντων, φανερώνει ότ ι η αντ ίθεσις προς τηνακολουθουμένην υπό του Τ ίτο πολιτ ικήν ευρύνεται και επεκτείνεται προϊόντος του χρόνου".

Οι Σλαβομακεδόνες πολιτ ικοί πρόσφυγες όμως υπέστησαν ακόμη μεγαλύτερους διωγμούς, λόγω τωνδεσμών τους με το ΚΚΕ και της εμμονής τους σε διεθνιστ ικές θέσεις, που ξεσκέπαζαν γενικότερα τοβρώμικο ρόλο του τ ιτ ισμού στα Βαλκάνια, σαν προκεχωρημένου φυλακίου του αμερικάνικου ιμπεριαλισμούκαι του ΝΑΤΟ

Ο Τίτο εξαρχής έπαιξε με πολλούς τρόπους υπονομευτ ικό και διαλυτ ικό ρόλο στον αγώνα τωνΣλαβομακεδόνων για εθνική αυτοδιάθεση και κοινωνική απελευθέρωση. Προσπάθησε να δημιουργήσειεθνικιστ ικές αντ ιθέσεις ανάμεσα σε Ελληνες και Σλαβομακεδόνες και να θέσει το Σλαβομακεδονικό κίνημαυπό τον έλεγχο του, για να προωθήσει τα επεκτατ ικά του σχέδια σε βάρος της Ελληνικής Μακεδονίας καιτης Θεσσαλονίκης. Οταν όμως προχώρησε η Τιτο-μοναρχοφασιστ ική συνεργασία, ο υποτ ιθέμενος"προστάτης των Μακεδόνων" παραιτήθηκε από τη δημαγωγία για το Μακεδόνικο και άναψε το πράσινοφως στο ελληνικό μοναρχοφασιστ ικό καθεστώς να συνεχίσει ανενόχλητο το έργο της εξόντωσης τωνΣλαβομακεδόνων της Ελλάδας.

"Το ζήτημα των Σλαβομακεδόνων του Αιγαίου είναι ζήτημα της κυβέρνησης της Αθήνας", , δήλωσε οΜόσα Πιάντε, όταν μαζί με τον Τέμπο επισκέφτηκαν την Ελλάδα, τον Αύγουστο του 1952. Δήλωση πουσήμαινε έγκριση των εξοντωτικών μέτρων που έπαιρνε ο μοναρχοφασισμός εναντ ίον τους. Και δεν ήτανμόνο αυτή η πανηγυρική αποδοχή της μοναρχοφασισπκής πολιτ ικής ενάντ ια στους Σλαβομακεδόνες πουέμειναν στην .Ελλάδα. Οι Σλαβομακεδόνες πολιτ ικοί πρόσφυγες, που κατέφυγαν στη Γιουγκοσλαβία,έπρεπε να αποδεχτούν την πολιτ ική του Τ ίτο και των υποτακτ ικών του στη γιουγκοσλάβικη Μακεδονία,αλλιώς τους περίμεναν διωγμοί και μύρια δεινά.

Τους σκορπίζουν στα τέσσερα σημεία της χώρας για να τους διαλύσουν και να τους απομονώσουν, τουςπιέζουν να εγκαταλείψουν την ταυτότητα του πολιτ ικού πρόσφυγα και να γίνουν Γιουγκοσλάβοι υπήκοοι,να ξεχάσουν την πατρίδα τους και να καταταγούν στο γιουγκοσλαβικό στρατό. Τους καταδικάζουν στηνανεργία, την πείνα και την εξαθλίωση και όσοι δεν υποτάσσονται στα τ ιτ ικά σχέδια κλείνονται στ ις φυλακέςκαι στα τ ιτ ικά Νταχάου, τα γνωστά Γκόλι Οτοκ.

Εκατοντάδες Σλαβομακεδόνες και Ελληνες, μαχητές και αξιωματ ικοί του ΔΣΕ, που αρνούνται ναυποστείλουν τη σημαία της λευτεριάς και του προλεταριακού διεθνισμού, ρίχνονται στ ις φυλακές και σταστρατόπεδα συγκέντρωσης μαζί με δεκάδες χιλιάδες Γιουγκοσλάβους συντρόφους τους. Ταπροσφυγόπουλα που ήταν στη Μπελά Τσέρκβα διδάσκονταν, ότ ι δεν έχουν γονείς ούτε πατρίδα, ότ ι

πατρίδα τους είναι η Γιουγκοσλαβία. Πολλά απ' αυτά τα παιδιά άρχισαν να τα στέλνουν στην Ελλάδα, για νακλειστούν στα "αναμορφωτήρια" της Φρειδερίκης. Ετσι, το έργο του ελληνικού μοναρχοφασισμούσυμπληρωνόταν από το έργο του τ ιτ ισμού.

Η Οδύσεια συνεχίζεται

Η Οδύσσεια των Σλαβομακεδόνων πολιτ ικών προσφύγων συνεχίζεται και μετά το 1982 και την ψήφισητου περιβόητου νόμου για την "αναγνώριση της εθνικής αντ ίστασης". Με την υπουργική απόφαση της29/121 1982, που ορίζει ότ ι επαναπατρίζονται μόνο οι Ελληνες το γένος πολιτ ικοί πρόσφυγες,απαγορεύεται ουσιαστ ικά ο επαναπατρισμός των Σλαβομακεδόνων.

Παράλληλα, η τρομοκρατ ία και οι απαγορεύσεις σε βάρος των Σλαβομακεδόνων, που έχουν απομείνει στηΔυτ ική Μακεδονία, συνεχίζονται. Παρεμποδίζονται συστηματ ικά στην ελεύθερη χρήση της γλώσσας τουςκαι η οργάνωση τοπικών πανηγυριών και πολιτ ιστ ικών εκδηλώσεων, όπου τα τραγούδια είναι στησλαβομακεδονική γλώσσα, απαγορεύονται και διαλύονται από άνδρες της ΚΥΠ και της αστυνομίας. Καιφτάνουμε στο σημερινό εθνικιστ ικό παραλήρημα, που ακόμη και η χρήση του όρου Σλαβομακεδόναςθεωρείται εθνική προδοσία και διώκεται δικαστ ικά.

Δεν είναι στόχος αυτής της μελέτης να απαντήσει ποιος είναι ο αριθμός των Σλαβομακεδόνων που έχειαπομείνει στη Δυτ ική Μακεδονία, σε ποιο βαθμό έχουν αφομοιωθεί και σε ποιο διατηρούν τα ιδιαίτεραεθνικά τους χαρακτηριστ ικά. Ενα είναι βέβαιο: η Σλαβομακεδονική μειονότητα, ανεξάρτητα από τοαριθμητ ικό της μέγεθος είναι υπαρκτή. Και οι κομμουνιστές αγωνίζονται και θα εξακολουθήσουν νααγωνίζονται για την πλέρια εθνική της ισοτ ιμία, για την αναγνώριση όλων των δικαιωμάτων της.

Αναφερόμαστε κατ ' αρχήν στο ίδιο το δικαίωμα τους να αναγνωρίζονται σαν εθνική μειονότητα και όχι σαν"δίγλωσσοι των συνόρων". Από κει απορρέουν όλα τα άλλα δικαιώματα, που πρέπει και για τουςΣλαβομακεδόνες να είναι ίδια με τα δικαιώματα που έχει και ο υπόλοιπος λαός της Ελλάδας. Χωρίς ούτεστ ιγμή να παραιτούμαστε από τον αγώνα για την αναγνώριση αυτών των δικαιωμάτων μέσα στονκαπιταλισμό, δεν τρέφουμε αυταπάτες: η πλέρια εθνική αποκατάσταση της Σλαβομακεδονικήςμειονότητας θα έρθει μόνο με τη νίκη της λαίκοδημοκρατ ικής επανάστασης, για την οποία πρέπει κι αυτήνα παλέψει μαζί με την εργατ ική τάξη, τη φτωχομεσαία αγροτ ιά και τα υπόλοιπα καταπιεζόμενα στρώματατης Ελλάδας.

Αυτές είναι ορισμένες μόνο πλευρές της γεμάτης διωγμούς ιστορίας του Σλαβομακεδονικού λαού, από τ ιςαρχές του αιώνα μέχρι σήμερα. Η ιστορία του διωγμού των Σλαβομακεδόνων ξεσκεπάζει και τον ελληνικόμεγαλοίδεάτ ικο εθνικισμό, αλλά και τον εθνικισμό της κλίκας του Γκλιγκόροφ, που δούλεψε χέρι χέρι με τοντ ιτ ισμό ενάντ ια στους Σλαβομακεδόνες και τους "θύματα" τώρα για να παίξει το βρώμικο παιχνίδι της.