ἦν δὲ ἐν τῷ τεμένεϊ τούτῳ ἔτι τὸν χρόνον ἐκεῖνον καὶ ἀνδριὰς δυώδεκα πήχεων χρύσεος στερεός [11833] ἐγὼ μέν μιν οὐκ εἶδον τὰ δὲ λέγεται ὑπὸ Χαλδαίων ταῦτα λέγω τούτῳ τῷ ἀνδριάντι Δαρεῖος μὲν ὁ Ὑστάσπεος ἐπιβουλεύσας οὐκ ἐτόλμησε λαβεῖν Ξέρξης δὲ ὁ Δαρείου ἔλαβε καὶ τὸν ἱρέα ἀπέκτεινε ἀπαγορεύοντα μὴ κινέειν τὸν ἀνδριάντα τὸ μὲν δὴ ἱρὸν τοῦτο οὕτω κεκόσμηται ἔστι δὲ καὶ ἴδια ἀναθήματα πολλά

Υπήρχε μέσα στο τέμενος κι ένας ανδριάντας δώδεκα πήχεις ψηλός συμπαγής από χρυσάφι [11833] Εγώ βέβαια δεν τον είδα αλλά αυτά που λεν οι Χαλδαίοι αυτά λέω και γω Αυτόν τον ανδριάντα κι ας τον καλόβλεπε ο Δαρείος ο γιος του Υστάσπη όμως δεν τόλμησε να τον πάρει ωστόσο ο Ξέρξης ο γιος του Δαρείου τον πήρε και σκότωσε και τον ιερέα που δεν του επέτρεπε να μετακινήσει τον ανδριάντα Έτσι είναι στολισμένο τούτο το ιερό υπάρχουν όμως εκεί και πολλά ιδιωτικά αφιερώματα

[11871] ἡ δ᾽ αὐτὴ αὕτη βασίλεια καὶ ἀπάτην τοιήνδε τινὰ ἐμηχανήσατο ὑπὲρ τῶν μάλιστα λεωφόρων πυλέων τοῦ ἄστεος τάφον ἑωυτῇ κατεσκευάσατο μετέωρον ἐπιπολῆς αὐτέων τῶν πυλέων ἐνεκόλαψε δὲ ἐς τὸν τάφον γράμματα λέγοντα τάδε [11872] τῶν τις ἐμεῦ ὕστερον γινομένων Βαβυλῶνος βασιλέων ἢν σπανίσῃ χρημάτων ἀνοίξας τὸν τάφον λαβέτω ὁκόσα βούλεται χρήματα μὴ μέντοι γε μὴ σπανίσας γε ἄλλως ἀνοίξῃ οὐ γὰρ ἄμεινον [11873] οὗτος ὁ τάφος ἦν ἀκίνητος μέχρις οὗ ἐς Δαρεῖον περιῆλθε ἡ βασιληίη Δαρείῳ δὲ καὶ δεινὸν ἐδόκεε εἶναι τῇσι πύλῃσι ταύτῃσι μηδὲν χρᾶσθαι καὶ χρημάτων κειμένων καὶ αὐτῶν τῶν γραμμάτων ἐπικαλεομένων μὴ οὐ λαβεῖν αὐτά [11874] τῇσι δὲ πύλῃσι ταύτῃσι οὐδὲν ἐχρᾶτο τοῦδε εἵνεκα ὅτι ὑπὲρ κεφαλῆς οἱ ἐγίνετο ὁ νεκρὸς διεξελαύνοντι [11875] ἀνοίξας δὲ τὸν τάφον εὗρε χρήματα μὲν οὔ τὸν δὲ νεκρὸν καὶ γράμματα λέγοντα τάδε Εἰ μὴ ἄπληστός τε ἔας χρημάτων καὶ αἰσχροκερδής οὐκ ἂν νεκρῶν θήκας ἀνέῳγες αὕτη μέν νυν ἡ βασίλεια τοιαύτη τις λέγεται γενέσθαι

[11871] Η ίδια αυτή βασίλισσα σοφίστηκε και μιαν απάτη τέτοιας λογής Πάνω από την πιο πολυσύχναστη πύλη της πόλης ετοίμασε έναν τάφο για τον εαυτό της ψηλά να εξέχει από την πύλη και σκάλιξε πάνω στον τάφο γράμματα που έλεγαν τα εξής [11872] Αν κάποιος από τους διαδόχους μου που θα βασιλεύσουν ύστερα από εμένα στη Βαβυλώνα βρεθεί να έχει ανάγκη από χρήματα ανοίγοντας τον τάφο ας πάρει όσα χρήματα θέλει απαγορεύεται όμως να τον ανοίξει για οποιονδήποτε άλλο λόγο κι όχι επειδή πράγματι έχει ανάγκη γιατί δε θα του βγει σε καλό [11873] Αυτόν τον τάφο λοιπόν δεν τον άγγιξε κανείς ωσότου η βασιλεία πέρασε στα χέρια του Δαρείου Μα του Δαρείου του φαινόταν ανήκουστο να μην μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτή τ

ην πύλη και ενώ εδώ πέρα υπήρχαν λεφτά και η επιγραφή το φώναζε να μην τα πάρει [11874] Την πύλη αυτή δεν τη χρησιμοποιούσε για τον λόγο ότι έπρεπε αν περνούσε από εκεί να βρεθεί πάνω από το κεφάλι του ο νεκρός [11875] Όταν στο τέλος άνοιξε τον τάφο από λεφτά δεν βρήκε τίποτε βρήκε όμως μέσα το πτώμα και μιαν επιγραφή που έλεγε τα εξής Αν δεν ήσουν άπληστος για χρήματα και δεν αγαπούσες το άνομο κέρδος δε θα έφτανες να ανοίξεις τάφους νεκρών

Κατάλογος κειμένων

ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ

118 ndash Εὐαγόρας sectsect 8-11

Μια κατάκτηση του πεζού λόγου

Ο Ευαγόρας είναι ο πρώτος από τρεις λόγους του Ισοκράτη που σχετίζονται με τη βασιλική δυναστεία της Σαλαμίνας της Κύπρου (χαρακτηρίζονται για τον λόγο αυτό Κυπριακοί λόγοι) και προβάλλουν έντονα το ιδεώδες της μοναρχίας ως της μόνης δύναμης που θα μπορούσε να συνενώσει τους Έλληνες Ο συγκεκριμένος λόγος γράφτηκε γύρω στο 365 πΧ λίγα χρόνια μετά τον θάνατο (37473 πΧ) του βασιλιά Ευαγόρα Με το λόγο του ο Ισοκράτης ήθελε να τιμήσει τον ισχυρό του φίλο και να υποδείξει στο γιο του το Νικοκλή πού θα μπορούσε να τον οδηγήσει η φιλοσοφία [ ο όρος δηλώνει το παιδευτικό αίτημα του Ισοκράτη που απαιτούσε τον συνδυασμό της ρητορικής εκπαίδευσης με τη συζήτηση σημαντικών ζητημάτων] που διδάχτηκε από το συγγραφέα του λόγου αρκεί μόνο να ήθελε να της μείνει πιστός (Β Λαούρδας) Ο έπαινος του Ευαγόρα δεν αποδίδει ίσως με απόλυτη πιστότητα την προσωπικότητα τον Ευαγόρα αφού στο πρόσωπό του προβάλλονται εμφανώς χαρακτηριστικά του ιδεώδους μονάρχη παρουσιάζει ωστόσο ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις αντιλήψεις του Ισοκράτη σχετικά με τον ίδιο τον χαρακτήρα ενός τέτοιου επαίνουΣτο προοίμιο του λόγου ο Ισοκράτης επισημαίνει τη σημασία που έχει ο λόγος για να τιμηθεί επάξια ο νεκρός Επισημαίνει επίσης ότι ο έπαινος δεν θα έπρεπε να περιορίζεται εξαιτίας του φθόνου μόνο σε μυθικά πρόσωπα αλλά θα έπρεπε να αναφέρεται και στις σύγχρονες ιστορικές προσωπικότητες Ακολουθεί η ανθολογούμενη περικοπή στην οποία ο Ισοκράτης μιλάει για το πρωτότυπο εγχείρημά του να συνθέσει έπαινο για σύγχρονη προσωπικότητα σε πεζό λόγο κάτι που μέχρι τη στιγμή εκείνη αποτελούσε αποκλειστικό προνόμιο της λυρικής ποίησης Αυτό του δίνει την ευκαιρία να συγκρίνει τον ποιητικό με τον πεζό λόγο υπό τη συγκεκριμένη οπτική γωνία Στις παρατηρήσεις του διαφαίνεται με σαφήνεια η βαθμιαία εξάπλωση και κυριαρχία του πεζού λόγου σε βάρος της ποίησης

• Κατάλογος κειμένων
• ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ
• • 118 ndash Εὐαγόρας sectsect 8-11
  • • Μια κατάκτηση του πεζού λόγου

ην πύλη και ενώ εδώ πέρα υπήρχαν λεφτά και η επιγραφή το φώναζε να μην τα πάρει [11874] Την πύλη αυτή δεν τη χρησιμοποιούσε για τον λόγο ότι έπρεπε αν περνούσε από εκεί να βρεθεί πάνω από το κεφάλι του ο νεκρός [11875] Όταν στο τέλος άνοιξε τον τάφο από λεφτά δεν βρήκε τίποτε βρήκε όμως μέσα το πτώμα και μιαν επιγραφή που έλεγε τα εξής Αν δεν ήσουν άπληστος για χρήματα και δεν αγαπούσες το άνομο κέρδος δε θα έφτανες να ανοίξεις τάφους νεκρών

Κατάλογος κειμένων

ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ

118 ndash Εὐαγόρας sectsect 8-11

Μια κατάκτηση του πεζού λόγου

Ο Ευαγόρας είναι ο πρώτος από τρεις λόγους του Ισοκράτη που σχετίζονται με τη βασιλική δυναστεία της Σαλαμίνας της Κύπρου (χαρακτηρίζονται για τον λόγο αυτό Κυπριακοί λόγοι) και προβάλλουν έντονα το ιδεώδες της μοναρχίας ως της μόνης δύναμης που θα μπορούσε να συνενώσει τους Έλληνες Ο συγκεκριμένος λόγος γράφτηκε γύρω στο 365 πΧ λίγα χρόνια μετά τον θάνατο (37473 πΧ) του βασιλιά Ευαγόρα Με το λόγο του ο Ισοκράτης ήθελε να τιμήσει τον ισχυρό του φίλο και να υποδείξει στο γιο του το Νικοκλή πού θα μπορούσε να τον οδηγήσει η φιλοσοφία [ ο όρος δηλώνει το παιδευτικό αίτημα του Ισοκράτη που απαιτούσε τον συνδυασμό της ρητορικής εκπαίδευσης με τη συζήτηση σημαντικών ζητημάτων] που διδάχτηκε από το συγγραφέα του λόγου αρκεί μόνο να ήθελε να της μείνει πιστός (Β Λαούρδας) Ο έπαινος του Ευαγόρα δεν αποδίδει ίσως με απόλυτη πιστότητα την προσωπικότητα τον Ευαγόρα αφού στο πρόσωπό του προβάλλονται εμφανώς χαρακτηριστικά του ιδεώδους μονάρχη παρουσιάζει ωστόσο ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις αντιλήψεις του Ισοκράτη σχετικά με τον ίδιο τον χαρακτήρα ενός τέτοιου επαίνουΣτο προοίμιο του λόγου ο Ισοκράτης επισημαίνει τη σημασία που έχει ο λόγος για να τιμηθεί επάξια ο νεκρός Επισημαίνει επίσης ότι ο έπαινος δεν θα έπρεπε να περιορίζεται εξαιτίας του φθόνου μόνο σε μυθικά πρόσωπα αλλά θα έπρεπε να αναφέρεται και στις σύγχρονες ιστορικές προσωπικότητες Ακολουθεί η ανθολογούμενη περικοπή στην οποία ο Ισοκράτης μιλάει για το πρωτότυπο εγχείρημά του να συνθέσει έπαινο για σύγχρονη προσωπικότητα σε πεζό λόγο κάτι που μέχρι τη στιγμή εκείνη αποτελούσε αποκλειστικό προνόμιο της λυρικής ποίησης Αυτό του δίνει την ευκαιρία να συγκρίνει τον ποιητικό με τον πεζό λόγο υπό τη συγκεκριμένη οπτική γωνία Στις παρατηρήσεις του διαφαίνεται με σαφήνεια η βαθμιαία εξάπλωση και κυριαρχία του πεζού λόγου σε βάρος της ποίησης

• Κατάλογος κειμένων
• ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ
• • 118 ndash Εὐαγόρας sectsect 8-11
  • • Μια κατάκτηση του πεζού λόγου