Είπαμε ότι σήμερα θα συζητούσαμε το θέμα των λεγομένων προγαμιαίων σχέσεων. Γενικά πως η εκκλησία βλέπει αυτό το θέμα, γιατί το βλέπει έτσι και αν στην συγκεκριμένη κατεύθυνση ζωής που δίνει υπάρχει, και πόση, αλήθεια ή σχέση με την πραγματικότητα του ανθρώπου και των προβλημάτων τα οποία μας απασχολούν. Λοιπόν το ερώτημα το μεγάλο και το πρόβλημα των προγαμιαίων σχέσεων όπως τουλάχιστον παρουσιάζεται μειοψηφούσης της εκκλησίας είναι το θέμα το οποίο σήμερα θα μας απασχολήσει. Εγώ σήμερα δεν θα βγάλω μια διάλεξη, απλώς θα ανοίξω κάπως την καρδιά και το δικό μου προβληματισμό και την σκέψη για να τον καταθέσω πιστεύοντας ταυτόχρονα ότι και στην συζήτηση θα μπορούσε κάλλιστα να φανούν πτυχές αυτού του θέματος.

Είναι αλήθεια ότι η εκκλησία έχει μεν μια θέση, αλλά δεν έχει μια εξήγηση. Και να ψάξει κανείς από δω και από κει δεν θα βρει. Παρά ταύτα την υποστηρίζει αυτή την άποψη με ένα τρόπο αρκετά αταλάντευτο. Δεν υποχωρεί εύκολα. Και τίθεται το ερώτημα: τι κρύβει αυτό το θέμα για την εκκλησιαστική αντίληψη, γιατί το χειρίζεται έτσι;. Δεν θα ήθελε να διευκολύνει κάπως τους ανθρώπους; Διότι αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και σε επαφή με την πραγματικότητα θα ομολογούσαμε ότι έτσι όπως εξελίσσεται ιδίως στις μέρες μας η κοινωνική ζωή το θέμα των προγαμιαίων σχέσεων έχει μια εντελώς διαφορετική τοποθέτηση στις αντιλήψεις των ανθρώπων, δεν ξέρω πως έχει στις συνειδήσεις, ώστε κάπως να θεωρείται ή ότι είναι πολύ λογικό για να γνωριστούν καλύτερα οι άνθρωποι που σκέφτονται να συνδέσουν την ζωή τους πριν πάρουν την απόφαση της δέσμευσης του γάμου. Είναι επίσης κάτι πολύ κοινό, οι πάντες έτσι ζουν, προς αυτή την κατεύθυνση προχωρούν. Τρίτον είναι μάλλον δύσκολο, είναι πολύ δύσκολο, μάλλον αδύνατο για κάποιους, να μπορούν να αναπτύξουν αισθήματα αγάπης και σχέσης στενής μεταξύ τους και να μην προχωρήσουν και προς αυτό το βήμα της ολοκλήρωσης και της σωματικής σχέσεως ώστε να μπορέσουν να ζήσουν αυτή την αγάπη, τον δεσμό το οποίον έχουν μεταξύ τους.

Όταν λοιπόν έρχονται άνθρωποι και λένε ότι έχω ένα δεσμό εννοούν ότι έχουμε προχωρήσει και σε μια ολοκλήρωση των σχέσεων μας. Πλησιάζουν λοιπόν οι άνθρωποι, πλησιάζετε εσείς τους πνευματικούς και αν είναι και κανένας πνευματικός έτσι ασαφής σου λέει άσε, ότι μου πούνε τώρα, μην τα σκαλίζω και πολύ τα πράγματα. Άλλος μπορεί να είναι ενοχλητικά διερευνητικός. Σε άλλη περίπτωση εμείς αισθανόμαστε να το πούμε είτε επειδή το ξέρουμε ότι θεωρείται αμαρτία. Μας λένε πολλές φορές: -Πάτερ εγώ έχω και σχέσεις αλλά....... και σας το λέω. -Γιατί το λες; -Γιατί ξέρω ότι η εκκλησία το θεωρεί αμαρτία. -Γιατί η εκκλησία το θεωρεί αμαρτία; -Δεν ξερώ. -Εσύ το αισθάνεσαι ως αμαρτία; -Όχι μάλλον, αλλά θέλω να είμαι εντάξει απέναντι της εκκλησίας, έρχεται το Πάσχα θέλω να κοινωνήσω, τι πρέπει να κάνω;

Αρχίζει λοιπόν όλο αυτό το θέμα να αποκτά συνειδησιακά μεγάλες διαστάσεις. Αν μεν θέλει κανείς να είναι συνεπής με αυτό που ακούει ότι λέει η εκκλησία, βλέπει ότι στην πράξη πρέπει να κάνει έναν συγκεκριμένο αγώνα. Και αν, εντάξει, ο ίδιος το θέλει ,και το άλλο μέρος δεν το θέλει; Αρχίζουν και δημιουργούνται τέτοια προβλήματα και μπορεί να χαλάσει τελικά η υπόθεση από την επιμονή του ενός και από την μη συγκατάθεση του άλλου. Άλλοτε πάλι θέλουμε, απαιτούμε να το καταλάβουμε. Εντάξει μας λέτε κάτι, πως το δικαιολογείτε; Που ζείτε; Σήμερα τα πράγματα είναι έτσι. Η εμπιστοσύνη των ανθρώπων δεν είναι αυτή που θα έπρεπε να είναι με αποτέλεσμα να θέλουμε να γνωριστούμε όλο και περισσότερο ή δεν έχουμε τις προϋποθέσεις να προχωρήσουμε σύντομα στον γάμο και τραβάει αυτό και δύο και τρία χρόνια, τι θα κάνουμε; Αρχίζει λοιπόν όντως να έχει κάποια πολύ μεγάλη σημασία στην ζωή μας. Άλλοι βέβαια λένε ότι: Κοιτάξτε,

εγώ δεν μπορώ, το λήγω το θέμα, προχωρώ όπως μπορώ. Τι να κάνω, ο θεός θα με συγχωρήσει, έχει ο θεός.

Ο λόγος για τον οποίο σήμερα κάνουμε αυτή την συνάντηση είναι για να ψάξουμε να βρούμε την σκέψη της εκκλησίας, δηλαδή θέλει να μας τυρανίσει; Αποφάσισαν κάποτε κάποιοι άσχετοι με αυτά τα πράγματα και τώρα εμείς πληρώνουμε το τίμημα αυτών των κανόνων; Υπάρχει άραγε κάτι που θα μπορούσε, έστω ακόμη και αν δεν το τηρήσουμε, τουλάχιστον να αισθανθούμε μέσα μας ότι μάλιστα το καταλαβαίνω, είναι μια σκέψη σημαντική, μια πτυχή της ζωής ψηλή την οποία εγώ δεν μπορώ να την φτάσω αλλά όμως κάτι μου λέει. Σήμερα λοιπόν εγώ θα προσπαθήσω έτσι να σας πω πως τουλάχιστον εγώ το ζω. Δεν τα βρήκα σε κανένα βιβλίο, πουθενά, εγώ βρήκα κανόνες, αλλά βρίσκω το πρόβλημα της ζωής των ανθρώπων. Ερχόταν, ήμουνα τόσα χρόνια πνευματικός, και τώρα ακόμη στο μετόχι που διακονούσα, ερχόταν νέος κόσμος με τέτοια θέματα όπως εσείς. Θα σας μιλήσω λοιπόν έτσι, θα πω μάλλον αυτό το οποίο νιώθω όπως το καταλαβαίνω, ενδεχομένως θα είναι και ελλιπές και θα μπορείτε να το συμπληρώσετε εσείς.

Υπάρχει μια λέξη που στην εκκλησία χρησιμοποιείται πολύ συχνά. Η λέξη ιερός. Κάτι είναι ιερό. Τι θα πει ότι είναι κάτι ιερό; Θα πει ότι είναι κάτι που ανήκει στην σφαίρα του θεού. Κάτι το οποίο αναφέρεται σε έναν πολύ ωραίο κόσμο και χώρο, τον οποίο εμείς δεν κατανοούμε απόλυτα, τον υποψιαζόμαστε και είναι αυτό που έχει να κάνει με την ανώτερη σφαίρα της ύπαρξής μας, με την αναζήτησή μας με ότι ονομάζουμε θεό, το θέλημα του, την βούληση του και ούτω καθεξής. Η υπόθεση αυτής της σχέσεως για την εκκλησία είναι μια πολύ ιερή σχέση. Και νομίζω πίσω από την διερεύνηση της ιερότητος της πράξεως ή της σχέσεως (εγώ θα το αναλύσω αν είναι πράξη ή σχέση στην συνέχεια) της συζυγικής, της σεξουαλικής είναι αυτή που νομίζω θα μπορούσε να μας δώσε το γιατί η εκκλησιά σκέφτεται έτσι.

Αυτό όλο μέσα στο πλαίσιο αυτού που ονομάσαμε γάμο, ότι το μυστήριο αυτό είναι μεγάλο. Τι ιερό πράγμα υπηρετεί το μυστήριο του γάμου και τι ιερό πράγμα εκφράζεται μέσα από την συνεύρεση ενός άντρα με μια γυναίκα; Νομίζω δύο πράγματα. Πάρα πολύ σημαντικά. Το ένα είναι το μυστήριο της αγάπης, και θα εξηγήσω γιατί το λέμε μυστήριο αν και το έχουμε πει, και το δεύτερο είναι το μυστήριο της ζωής. Πιστεύω ότι εξετάζοντας τα σχετικά με την ζωή μπορούμε να καταλάβουμε περισσότερο και καλύτερα όλο αυτό τα θέμα, την ομορφιά του, το μεγαλείο του και ταυτόχρονα να αντιληφθούμε ότι αυτό το οποίο πιστεύει η εκκλησία δεν είναι ένας σταυρός που τον φοράει στους ανθρώπους αλλά μια ευκαιρία την οποία δίνει σε νέους ανθρώπους να ζήσουν άλλου τύπου ηδονές πολύ μεγαλύτερες και ποιοτικά πολύ ουσιαστικότερες.

Εγώ θα πάρω για το μυστήριο της ζωής μερικά ιδιώματα από την φυσιολογία αυτής της λειτουργίας γιατί νομίζω ότι είναι πάρα πού σημαντικά. Παίρνοντας κανείς το ανθρώπινα σώμα βλέπει διάφορα συστήματα, το νευρικό σύστημα, τον εγκέφαλο, τον νωτιαίο μυελό, το δίκτυο των νεύρων βλέπει το κυκλοφορικό σύστημα με την καρδιά, τα αγγεία τις φλέβες, τις αρτηρίες, βλέπει τα νεφρά, βλέπει την υπατική λειτουργία, βλέπει ποικίλες λειτουργίες. Μια εξ αυτών είναι η αναπαραγωγική λειτουργία. Είναι αυτή η λειτουργία στην οποία όλοι μας οφείλουμε την ύπαρξη μας. Για να δούμε τι ιδιώματα έχει αυτή η αναπαραγωγική λειτουργία, γιατί αυτή συνδυάζεται άμεσα με την σεξουαλική εμπειρία, μια εμπειρία που έχει να κάνει με το φύλο μας και με τις σχέσεις μας. Οι καρδιές, τα νεφρά, τα υπόλοιπα όργανα είναι βασικά ίδια στον άνθρωπο. Εκεί που γίνεται η διαφοροποίηση των φύλων είναι στα αναπαραγωγικά όργανα τα οποία ταυτόχρονα είναι κα σεξουαλικά όργανα. Είναι όργανα που δημιουργούν μια γενικευμένη ηδονή και ταυτόχρονα έχουν ένα αναπαραγωγικό αποτέλεσμα τουλάχιστον στην αρχική τους φάση και δεν ξέρουμε

που θα οδηγηθούμε μετά. Το πρώτο ιδίωμα είναι ότι έχουμε κατά κάποιο τρόπο μια διπλή λειτουργία. Μια λειτουργία που από τα ίδια όργανα έχει δυο εκφράσεις, το ένα είναι το σεξουαλικό και το δεύτερο είναι το αναπαραγωγικό. Αυτό δεν συμβαίνει με άλλα συστήματα. Αυτές οι πράξεις στην φυσιολογία τους είναι στην λειτουργία δηλαδή του σώματος γίνονται ταυτόχρονα και είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένες. Από αυτές αν πάρουμε την αναπαραγωγική θα δούμε ότι αυτή είναι που δίνει στην ουσία την ύπαρξη και την ζωή σε έναν άνθρωπο. Όλοι μας έτσι ξεκινήσαμε, όλοι μας μέσα από μια τέτοια ατμόσφαιρα προήλθαμε. Και όλοι μας έχουμε αρχή αλλά δεν έχουμε τέλος και δεν είμαστε μόνο σώμα αλλά είμαστε και ψυχή. Αυτή η αίσθηση ότι δια αυτού του τρόπου προέρχεται ο κάθε άνθρωπος ο οποίος έχει αιώνιο προορισμό με αρχή και ταυτόχρονα δεν είναι μόνο μια βιολογική ύπαρξη αλλά είναι ένα πρόσωπο που έχει αιώνια προοπτική δένει το σώμα με την ψυχή συνγεννάται με το σώμα και η ψυχή νομίζω είμαι που δίνει την αίσθηση της ιερότητας για το μυστήριο της αρχής του καθενός μας . Καθένας από μας για την εκκλησία και έτσι είναι είχε κάποτε την αρχή του αλλά έχει την υπέροχη αιώνια προοπτική του και την δυνατότητα να μεταφερθεί από το βιολογικό επίπεδο, το ζωώδες, στο πνευματικό επίπεδο μέχρι που και να φτάσει σε αυτό που η εκκλησία διδάσκει και καλλιεργεί και προσανατολίζει τον καθένα μας, στο επίπεδο της ενώσεως του με τον Θεό.

Άρα όταν μέσα από την συνεύρεση ενός ζευγαριού τελικώς οδηγηθούμε στο αναπαραγωγικό αποτέλεσμα της ζωής ενός ανθρώπου αυτό σημαίνει ότι φθάνουμε στο να έχουμε κάποιον ο οποίος έχει αυτούς τους δύο προσανατολισμούς. Ο ένας είναι ότι δεν πεθαίνει, δεν τελειώνει και ο δεύτερος ότι έχει θεϊκό προσανατολισμό. Αυτό το πράγμα για την εκκλησία είναι και μεγάλο και αδιαπραγμάτευτο. Αυτό είναι το κυρηγμά της αυτό είναι το μήνυμα της. Στον καθένα λέει ότι κοιτάξτε δεν είστε εβδομήντα χρόνια, δεν είσαι λίγα κιλά, δεν είσαι μόνο πτυχία ή ιδιοκτησίες κλπ έχεις και κάτι άλλο πολύτιμο μέσα σου, το οποίο καλείσαι να το αναδείξης και αυτό είναι το πρόσωπο σου, είναι η αντανάκλαση του θεού στη ζωή σου και καλείσαι να εξαγιαστείς. Βλέπουμε λοιπόν ότι αυτό το μεγάλο πράγμα επιτελείτε, έχει την αρχή του, το έναυσμα του από την συνεύρεση ενός ζευγαριού. Είναι απαραίτητο το κλίμα της αγάπης μέσα από το οποίο προέρχεται η ζωή. Έτσι τα έφτιαξε ο θεός, άσχετα με το πως τελικά σήμερα εξελίσσονται με τις τεχνολογικές παρεμβάσεις. Αυτή είναι η φυσιολογία του πράγματος.

Δεύτερη ιδιότητα την οποία έχει η αναπαραγωγική λειτουργία είναι ότι είναι η κατεξοχήν ψυχοσωματική λειτουργία στον άνθρωπο. Συμμετέχει πάρα πολύ η ψυχή του και έντονα το σώμα του, νομίζω αυτό το καταλαβαίνουμε όλοι μας. Δεν συμβαίνει με καμία άλλη λειτουργία αυτό. Τρίτο ιδίωμα και σε αυτό θα ήθελα να σταθώ είναι ότι η μόνο μη αντανακλαστική αλλά αυτεξούσια λειτουργία του ανθρώπου. Τι σημαίνει αυτό το πράγμα; Σημαίνει ότι εγώ τώρα δεν μπορώ να σταματήσω την νεφρική μου λειτουργία, λειτουργούν τα νεφρά μου. Δεν μπορώ να σταματήσω την λειτουργία του ήπατος και της αναπνοής. Μπορώ όμως αυτήν την λειτουργία να μην την επιτελέσω. Θέλω και γίνεται, δεν θέλω δεν γίνεται. Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό διότι σημαίνει ότι μπαίνει μέσα το αυτεξούσιο του ανθρώπου με τον πιο δυναμικό τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε να μπει στο βιολογικό σύστημα του, στην βιολογική υπόσταση του. Και αυτεξούσιο σημαίνει ελευθερία του. Άρα μέσα από αυτή την λειτουργία θα μπορούσε κανείς να καταλάβει ψυχοσωματικά όπως αναφέραμε την ελευθερία του, το πόσο μπορεί δηλαδή να επιβάλετε η ελεύθερη βούλησή του στον παρορμητισμό, στις ορμές του σώματός του. Και αυτό γίνεται. Αυτό για την εκκλησία είναι κάτι πάρα πολύ απλό και κατανοητό. Ίσως δεν γίνεται για την κοσμική αντίληψη. Δεν γίνεται για κάποιους οι οποίοι πιστεύουνε ότι: έλα τώρα, είμαστε βιολογική υπόσταση, είμαστε ζώα. Για αυτό η εκκλησία αντιδρά στην

ζωώδη θεώρηση του ανθρώπου, γιατί πιστεύει πολύ περισσότερο και σαφώς στην αυτεξουσιότητα του προσώπου. Ο εξαγιασμός γίνεται από την ελευθερία, την ελεύθερη βούληση.

Το πρώτο λοιπόν είναι ότι είναι διπλή σεξουαλική και αναπαραγωγική, το δεύτερο είναι ότι είναι ψυχοσωματική, το τρίτο είναι ότι είναι αυτεξούσια και όχι αντανακλαστική. Το τέταρτο είναι ότι είναι η μόνη λειτουργία που απαιτεί και δεύτερο πρόσωπο για να γίνει. Η λειτουργία του εγκεφάλου γίνεται για το σώμα μας και μόνη της, το ίδιο και η καρδιά, οι πνεύμονες, όλα τα όργανά μας. Στην λειτουργία αυτή απαιτείται και δεύτερο πρόσωπο για να ολοκληρωθεί. Υπάρχει στον άνδρα σπέρμα που ψάχνει για ωάριο, υπάρχει στην γυναίκα ωάριο που ψάχνει για σπέρμα. Άρα λοιπόν απαιτεί ένωση των ανθρώπων. Δύο άνθρωποι μαζί την επιτελούν και τότε ολοκληρώνεται και αυτό νομίζω είναι άλλο ένα σημαντικό κομμάτι που δίνει ένα στοιχείο ιερότητος μαζί με την ψυχοσωματικότητα και την αυτεξουσιότητα φέρνει τους ανθρώπους μαζί. Άρα δεν είναι σεξουαλική πράξη, για την εκκλησία είναι συζυγική σχέση και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Και ίσως είναι η κατεξοχήν σχέση διότι έχει ψυχοβιολογικό χαρακτήρα καθώς κάνει το σώμα του ανθρώπου να συμμετέχει στις επιταγές της ψυχής ή θα μπορούσε να υποδουλώσει την ψυχή στις επιταγές του σώματος. Θα μπορούσε όμως να φέρει και δυο ανθρώπους μαζί με κάποιον τρόπο που θέλει η εκκλησία να το κάνει όσο πιο ιερό μπορεί.

Ένα άλλο στοιχείο είναι ότι τελικά αυτή η λειτουργία δεν είναι αναγκαία για την επιβίωση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την καρδιακή λειτουργία, όταν έχει νεφρική ανεπάρκεια ή θα πρέπει να κάνει μεταμόσχευση για να γίνει η νεφρική λειτουργία ή θα πρέπει να πάει στο τεχνητό νεφρό για να γίνει η λειτουργία. Όλες οι λειτουργίες είναι απαραίτητες για την επιβίωση του οργανισμού, αυτή δεν είναι απαραίτητη. Κάποιοι εξ΄ημων, δεν εννοώ μόνο μοναχούς και μοναχές, και άνθρωποι οι οποίοι στην ζωή τους δεν θα την εκπληρώσουν. Και ένα τελευταίο στοιχείο νομίζω είναι αυτό που υπενήχθει προηγουμένως ότι δίνει στον άνθρωπο την δυνατότητα να ζήσει την ταυτότητα του φύλου του. Να καταλάβει τι αξία έχει το ότι είναι άνδρας ή ότι είναι γυναίκα και πως αυτό το πράγμα είναι μια κληρονομιά και μια επένδυση του δικού του του προσώπου. Πόση πρέπει να χαίρεται μια γυναίκα την γυναικεία της φύση σαν πολύ μεγάλο δώρο και κληρονομιά από τον θεό και πόσο ένας άνδρας την ανδρική του φύση. Αυτά τα στοιχεία αποτελούν ιδιώματα της βιολογικής συστάσεως της συγκεκριμένης λειτουργίας τα οποία όμως νομίζω ότι παραπέμπουν σε στοιχεία πολύ δυνατά για το πρόσωπο, όπως είναι η ψυχοσωματικότητα, όπως είναι η αυτεξουσιότητα, το να μπορέσει να επιβληθεί κανείς πάνω, και όχι να κάνει αυτό που του έρχεται αλλά αυτό που θέλει και που κρίνει ότι πρέπει να κάνει. Όπως είναι η σχέση και όχι η πράξη, η ένωση με έναν άλλο άνθρωπο, όπως είναι η αναγνώριση της τιμής και της περιουσίας και της ιερότητας του φύλου του. Αυτό λοιπόν πιστεύω, χωρίς να το έχει πει κάπως βιώνοντας η εκκλησία θέλει τον κάθε άνθρωπο να τον εισαγάγει στο μυστήριο και της αγάπης και της ζωής. Καθώς θα μπορούσε η επιτέλεση αυτής της λειτουργίας ως σχέσεως να αποτελέσει, να μεταμορφώσει το σώμα από σώμα σε ναό. Η ίδια η εκκλησία λέει: Το σώμα είναι ναός του εν υμίν Αγίου Πνεύματος. Για φανταστείτε να γίνεται απλώς με έναν εντελώς μηχανικό τρόπο, καθώς δεν μπορεί κανείς να ελεγχθεί, θα γνωρίζεται και από την δική σας αντίληψη των πραγμάτων ο καθένας πως ο άνθρωπος όταν κοιτάει μόνον την δική του ικανοποίηση παρασέρνεται από αυτή και δεν μπορεί να εκφράσει αυτό το οποίο βαθύτερα θα ήθελε, ο βαθύτερος εαυτός του. Κάνει το θέλημα του και δεν ολοκληρώνει την πνευματική βούληση του. Στις σχέσεις πολλές φορές των ζευγαριών δημιουργείται ένα πρόβλημα γιατί ο ένας θέλει να ικανοποιηθεί ανεξάρτητα από το τι επιθυμεί ο άλλος με αποτέλεσμα η όλη σχέση να

είναι έντονα κτητική, εγωιστική και καθόλου κενωτική. Δέστε όμως πως η ίδια η φύση προνοεί, έτσι όπως τα έχει κάνει ο θεός, ώστε να λειτουργεί ο καθένας κενωτικά, να ζει για τον άλλον. Έτσι επί παραδείγματα βλέπουμε ότι βιολογικά ο άντρας συνήθως, έτσι είναι, πολύ γρήγορα φθάνει στην ολοκλήρωση της επιθυμίας του ενώ η γυναίκα θέλει τον χρόνο της. Και είναι φοβερό πράγμα ότι η γυναίκα έχει τον χρόνο. Αυτό έχει να κάνει με όλη την πορεία και όλη την ιδιοσυγκρασία της γυναικείας φύσεως. Τι θα πει ότι η γυναίκα έχει τον χρόνο; Η γυναίκα κρατάει το παιδάκι, έχουμε εδώ κανα δυο εγκυμονούσες, εννιά μήνες. Ο άντρας κάθεται δίπλα για καλή δύναμή. Τσακ έριξε και έφυγε. Η άλλη κάθεται ζαλίζεται, φουσκώνει, πεινάει, χοντραίνει, αλλοιώνεται, ασχημίζει, ξαναομοφαίνει για να.... Αυτό δημιουργεί άλλο πράγμα για αυτό και οι αρετές του χρόνου είναι πιο καλές για τις γυναίκες. Π.χ. οι γυναίκες έχουν λιγότερη δύναμη άλλα μεγαλύτερη αντοχή έχουν μεγαλύτερη υπομονή οι άντρες δεν μπορούν τέτοια πράγματα. Στην φύση του ανθρώπου εννοώ. Άλλο όταν κανείς καλλιεργείται. Άλλο πράγμα είναι να καλλιεργηθεί ένας άντρας στην υπομονή και άλλος τρόπος, άλλο πράγμα είναι να καλλιεργηθεί μια γυναίκα στην υπομονή. Άλλη είναι η υπομονή της αντρικής φύσεως και άλλη της γυναικείας φύσης. Λέω λοιπόν ότι και στην ίδια αυτή την σχέση βλέπουμε ότι ο άντρας έχει σπουδή ενώ η γυναίκα περιμένει, δεν μπορεί. Εμείς, συγνώμη που τα λέω αλλά έτσι είναι, έτσι τα έχει κάνει ο θεός και τι ωραία που είναι. Πολλές φορές λέμε ότι γνωρίζονται ένα ζευγάρι, έχουνε μια προσπάθεια ή ξέρω ΄γω μια κατεύθυνση να εγκρατεύονται, να διατηρήσουν την αγνότητα τους μέχρι τον γάμο και μόλις παντρευτούν ο άντρας είναι σαν μαινόμενος ταύρος με αποτέλεσμα να πνίγει την γυναίκα. Αυτό το πράγμα και αρχίζουν και μιλάνε και οι διάφοροι σεξολόγοι να ρουφάει την κοιλιά του να κάνει ξέρω γω τι... δεν είναι έτσι. Για φανταστείτε όμως έναν άντρα να μπορεί να δώσει τον χρόνο στον εαυτό του που θέλει η γυναίκα και μια γυναίκα να μπορεί να δώσει την σπουδή αυτή που θέλει ο άντρας. Ο ένας να προσανατολίζεται κατά κάποιο τρόπο στην επιθυμία του άλλου. Αυτό το πράγμα είναι φοβερό και γίνεται. Που το ξέρω; Από σας. Έρχεστε εσείς και μας τα λέτε. Τι μεγάλο πράγμα είναι αντί ο καθένας να είναι προσανατολισμένος στην δική του ικανοποίηση να σκέφτεται πως θα ανακουφίσει και θα αναπαύσει τον άλλον. Αυτή είναι μια πρόνοια της φύσεως για να μπορέσει να λειτουργήσει κενωτικά. Κενωτικά σημαίνει για τον άλλον και όχι κτητικά, να λειτουργήσει για τον εαυτό του κάποιος. Αυτό τέλεια μπορεί να εκφραστεί μέσα από την σχέση αυτή για την οποία εμείς σήμερα μιλούμε με μια αίσθηση ότι μιλούμε για κάτι ιερό για κάτι μεγάλο. Το οποίο όμως ευτελίζεται και εκχυδαΐζεται από την αντίληψη η οποία επικρατεί στις κοινωνίες μας. Σήμερα δεν υπάρχουν τέτοιες σκέψεις. Καλλιεργείται λίγο το μοντέλου του ζωώδους ανθρώπου ή του εκλογικευμένου ανθρώπου. Κοιτάξτε, θα γνωριστούμε πηγαίνουμε βρισκόμαστε σε ένα χορό που είναι έτσι αρκετοί, τσακ πέφτει το μάτι πάνω στον άλλον, μετά από λίγο ξυπνάει ένα ενδιαφέρον, την επόμενη φορά κάτι ακόμα παραπάνω, πλησιάζουν οι άνθρωποι, τσακ βγαίνουν λίγο απέξω μια αγκαλίτσα, ένα φιλάκι, ωπ τα χέρια λίγο από κάτω τελείωσε σε μια δυο τρεις νύχτες. Και από κει και πέρα χάλασαν τα φρένα του ανθρώπου και αρχίζει η τύφλωση. Αρχίζουμε λοιπόν να ερχόμαστε στο πρακτικό πράγμα, δεν βλέπεις τίποτα άλλο τα έχουμε ξαναπεί βλέπει μόνο αυτό και μόνο ένα συγκεκριμένο..... το βλέπουν όλοι οι άλλοι πως είναι λάθος εκτός από τους δυο που εμπλέκονται. Αυτοί βλέπουν των άλλων τα λάθη, το δικό τους δεν θα το δουν. Και αυτό ξεκίνησε από την σπουδή. Για φανταστείτε τι ωραίο θα ήτανε να υπήρχε σιγά σιγά μια αναμονή, στάδια. Αντί να δω κατευθείαν από δω, να δω από μακριά και να πλησιάσω, να γνωρίσω τον άνθρωπο. Αυτό δεν γίνεται αν δεν είναι κανένας ελεύθερος από τον εαυτό του. Την παθαίνει πως χάνει την ελευθερία του; Μόλις

βιαστεί να κάνει τον δεσμό του. Το αποτέλεσμα; Το αποτέλεσμα είναι πολλές φορές να έρχονται νέοι άνθρωποι με άμεσο το πρόβλημα αντί να μπορούν να χαρούν αυτή την επικοινωνία και τον δεσμό τους με αυτό το φοβερό ερώτημα: ή έκτρωση ή εξώγαμο παιδί. Διότι σήμερα αυτό το πράγμα είναι πολύ σύνηθες. Εμείς το ζούμε στην εξομολόγηση καθώς μας έρχονται οι άνθρωποι, εγώ άπειρες φορές δλδ ατέλειωτες. Πόσο εύκολα γίνεται. θυμάμαι είχανε στον Βύρωνα που ήμουνα δίπλα στο Λύκειο γίνανε καταλήψεις. Μου είχανε έρθει εμένα σε 15 μέρες καταλήψεων τρεις φορές αυτό το πρόβλημα. Αυτά που έφτασαν στον παπά, φανταστείτε αυτά που δεν φτάνουν στον παπά ποια είναι. Φτάνουν εκ των υστέρων ύστερα από χρόνια ενδεχομένως. Τρεις μαθήτριες χωρίς να καταλάβουν πως. Και την ελευθερία τους έχασαν και την καθαρότητα έχασαν. Η εκκλησία αισθάνεται πως όλο αυτό είναι ένα ωραίο μυστήριο το οποίο θα μπορούσε πολύ όμορφα να το αναλύσει. Το οποίο περισσότερο θέλει την ταπεινή συμμετοχή του ανθρώπου, το δέος του ανθρώπου, την καλή του και καθαρή διάθεση να παλέψει για να το περιφρουρήσει παρά την σπουδή και την βιασύνη του η οποία θα τον οδηγήσει στο αντί να γνωρίσει να χάσει και την γνώση του εαυτού του. Και επειδή το θεωρεί μυστήριο και ιερό πράγμα για αυτό έχει και τον γάμο και για αυτό το βλέπει μέσα στο γάμο. Δεν θυμάμαι αν εδώ έτυχε να πω, είχα προ μηνών κάποια συζήτηση κάπου και το έχω μέσα μου ότι το είπα. Είναι ότι είναι όπως για να κάνει τα μυστήρια της πρέπει να χειροτονήσει τους παπάδες της. Λέει λοιπόν σε ένα παπά ότι τον κάνει πρώτα παπά και μετά του δίνει την αρμοδιότητα να επιτελεί τα μυστήρια να κάνει το βάπτισμα, να κάνει την Θ. Κοινωνία κοκ. Κατά αντίστοιχο τρόπο κάνει και εδώ η εκκλησία. Πρώτα παντρεύει τους ανθρώπους και μετά τους δίνει την δυνατότητα, την ευλογία της να ιερουργούν αυτό το μυστήριο της ζωής και της αγάπης. Είναι σαν να έχουμε πει, να πω εγώ πως θα χειροτονήσω ένα παπά αλλά ξαφνικά πέθανε ένας παπάς κάπου και την Κυριακή έχουν πανηγύρι. Ποιόν να στείλω είναι και Κυριακή είναι και μεγάλη γιορτή. Λέω κοίταξε έλα δω λέω σε αυτό που θα χειροτονήσω: θα σε χειροτονήσω που θα σε χειροτονήσω σε 15 μέρες πάρε ένα σετ άμφια φόρεσε τα πήγαινε κάνε την λειτουργία και μετά θα σε χειροτονήσω. Είναι λίγο τραβηγμένο και έντονο το παράδειγμα αλλά αυτό θέλω να σας πω. Ότι δίνει την ευλογία της την μυστηριακή και μετά κατά κάποιο τρόπο διευκολύνει τους ανθρώπους και τους φωτίζει στο να μπορέσουν να προχωρήσουν στην επιτέλεση της ιερής αποστολής τους στην συνέχεια. Αυτό όλο είναι όμορφο παιδιά. Θα πω λιγάκι και δεν θα καθυστερήσω γιατί θέλω να δώσω πιο πολύ αφορμή στην συζήτηση. Είναι όμορφο γιατί τελικά βλέπει κανένας πως εάν ζήσει αυτού του τύπου της ας την πω ηθική όπως την εισάγει η εκκλησία με αυτό τον σεβασμό (όχι ως κανόνα: δυστυχώς αυτό απαγορεύεται τι θέλανε και το φτιάξανε αυτό το κανόνα και αυτό είναι αμαρτία) αλλά δει αυτό το πνεύμα και το κάνει επιλογή του να ξέρετε ότι η αγάπη που αναπτύσσει αυτού του τύπου ο βίος, η γνωριμία των ανθρώπων και η γνωριμία και του εαυτού μας είναι πολύ μεγαλύτερη από όση μπορούμε να φανταστούμε. Όσοι εξ υμών έχετε έτσι τον λογισμό μας που δέχεστε αυτό τον αγώνα όχι σαν μια πιστή τήρηση σε ένα ακατανόητο κανόνα, άλλα σαν μια μοναδική ευκαιρία να φέρετε στην επιφάνεια τον ανώτερο εαυτό σας και να μπορέσετε να τον καλλιεργήσετε έτσι που να μπορεί να δει και πέρα από τα βιολογικά από τα φυσικά από τα ανθρώπινα και τα θεϊκά και τα ευλογημένα νομίζω ότι ξανοίγεστε μέσα από αυτή την ευκαιρία σε άλλους δρόμους και σε άλλους κόσμους τους οποίους η εκκλησία βέβαια τους ζει και επειδή τους ζει δεν τους διαπραγματεύεται αλλά τους προσφέρει ως ευκαιρία στους ανθρώπους της. Προσωπικά πιστεύω ότι είναι λάθος μας ως εκκλησίας που το όλο θέμα το θεωρούμε ταμπού. Θα μπορούσε να είναι, να φτάσουμε να σας πω ξέρετε κλείστε τα αυτά, ούτως ή άλλως τα έχετε τώρα μαγνητοφωνήσει τώρα μερικά, που να βγει και δεν

ξέρω τι θα πει ο ένας και τι θα πει ο άλλος, και αν πούμε και κάτι θεωρείται ότι δεν πρέπει να τα πούμε αυτά τα πράγματα. Γιατί δεν πρέπει να πούμε; Για τα ιερά πράματα μιλάει η εκκλησία. Αν είναι ιερό να μας μιλήσει , αν δεν είναι ιερό να μας αφήσει να κάνουμε την δουλειά μας. Υπό αυτή λοιπόν την έννοια θα μπορούσε η εκκλησία ανοίγοντας λίγο την φωνή της να δώσει ευκαιρίες και δύναμη σε ζευγάρια, που τώρα στην σημερινή εποχή γνωρίζονται, να ζήσουν άλλου τύπου σχέσεις. Όχι σαν αυτές τις σχέσεις που λέγονται δεσμοί και διαλύονται άμεσα ή πικραίνουν τις ψυχές και τις φορτώνουν μετά από λίγη ώρα αφού τις ξεγελάσουν προηγουμένως, αλλά πραγματικοί δεσμοί όχι απλώς ισόβιοι αλλά και αιώνιοι στις σχέσεις των ανθρώπων και κυρίως δεσμοί και σχέσεις που αναπτύσσονται και στις σχέσεις και του ζευγαριού με τον θεό. Εγώ εδώ θα σταματήσω γιατί περισσότερο ήθελα να δώσω την αφορμή και να κάνουμε την συζήτηση. Θα παρακαλέσω πολύ ελεύθερα και δεν νομίζω πως υπάρχει κανένας λόγος να μην