Όσο μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις

μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,

μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,

γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την

στων σχέσεων και των συναναστροφών

την καθημερινήν ανοησία,

ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

α) Η ένταση της φωνής στον 1ο στίχο είναι χαμηλή, καθώς είναι η εισαγωγή

στο ποίημα και εκφράζει πεσιμισμό. Η λέξη «τούτο» στο 2ο στίχο τονίζεται με

μεγαλύτερη ένταση στη φωνή, αφού σε αυτό το «τούτο» αναφέρεται σχεδόν

ολόκληρη η 1η στροφή. Ο υπόλοιπος 2ος στίχος έχει χαμηλή ένταση. Στον 3ο στίχο το

«όσο μπορείς» έχει δυνατότερη ένταση και ο υπόλοιπος 3ος στίχος είναι χαμηλής

έντασης και κοφτός, όπως και οι δύο επόμενοι στίχοι με εξαίρεση τις λέξεις «πολλή»

και «πολλές».

Στη 2η στροφή, η λέξη «μην» τονίζεται με μεγαλύτερη ένταση, καθώς η

σημασία της είναι ιδιαίτερα σημαντική, όπως και οι λέξεις «συχνά» και «γίνει». Η

υπόλοιπη στροφή έχει χαμηλή ένταση.

Και στις δύο στροφές, μετά από ορισμένες λέξεις υπάρχουν παύσεις. Έχουμε

παύσεις μετά από τις λέξεις: «τουλάχιστον», «μπορείς», «εξευτελίζεις», «πολλή»,

«κόσμου», «πολλές», «ομιλίες», «μην», «εξευτελίζεις», «την», «συχνά», «την»,

«ανοησία», «γίνει», «ξένη».

Επίσης, ο τόνος του ποιήματος είναι, γενικά, μελαγχολικός, λυπητερός και

πεσιμιστικός.

β) Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις

μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,

μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,

γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την

στων σχέσεων και των συναναστροφών

την καθημερινήν ανοησία,

ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Ο 1ος στίχος είναι γκρι, γιατί δηλώνει μια αδυναμία (δεν μπορούμε να κάνουμε

τη ζωή μας όπως τη θέλουμε) και οι λέξεις «τούτο» και «όσο μπορείς» είναι μπλε,

αφού τονίζονται λόγω της μεγάλης σημασίας τους στο ποίημα. Η φράση «μην την

εξευτελίζεις», που υπάρχει δύο φορές στο ποίημα είναι πορτοκαλί, καθώς δηλώνουν

απαγόρευση, ενώ μεγάλο μέρος του ποιήματος είναι πράσινο, διότι είναι οι λόγοι που

μας εξευτελίζουν. Τέλος, ο τελευταίος στίχος του ποιήματος είναι καφεκόκκινος,

γιατί είναι το αρνητικό αποτέλεσμα του εξευτελισμού, ο οποίος έχει πορτοκαλί

χρώμα, άρα το αρνητικό αποτέλεσμα του θα πρέπει να έχει ένα χρώμα παρόμοιο,

αλλά με λίγο πιο μελαγχολικό χρώμα.