ΒΑΗΛΖ ΚΑΜΠΑ

ΓΔΝΝΑΓΔΗΟ ΥΟΛΖ

Γ΄ ΓΖΜΟΣΗΚΟΤ 2014

Ο θαζεδξηθόο λαόο ηεο Santa Maria

Σν θηήξην ηνπ κνπζείνπ ηνπ Πξάδν,ηνπ 1785 θαη θηηζκέλν

από ηνλ κεγάιν αξρηηέθηνλα Βηιηαλνλέβα.

Λα Κνξνύληα ,πξώηνη νη Ρωκαίνη θαηάιαβαλ ηε ζεκαληηθή

γεωγξαθηθή ζέζε, γη’ απηό θαη έθηηζαλ ηνλ πεξίθεκν θάξν

αθξηβώο ζην ζεκείν όπνπ ελώλεηαη ν Αηιαληηθόο ωθεαλόο

κε ην Bηζθαϊθό θόιπν.

Σν Ράιη Καηαινλίαο είλαη αγώλαο ξάιη απηνθηλήηωλ ηνπ παγθνζκίνπ

πξωηαζιήκαηνο. Γηνξγαλώλεηαη θάζε ρξόλν από ην 1965

Ζ Σαπξνκαρία είλαη έλα παξαδνζηαθό αγώληζκα

ηεο Ηζπαλίαο, ηεο Πνξηνγαιίαο, κεξηθώλ πόιεωλ ζηε λόηηα Γαιιία, θαη

δηάθνξωλ ιαηηλνακεξηθάληθωλ ρωξώλ.

Πνδόζθαηξν κε πην δεκνθηιήο νκάδεο ηελ ΡΔΑΛ ΜΑΓΡΗΣΖ ,ηελ

ΑΣΛΔΣΗΚΟ ΜΑΓΡΗΣΖ θαη ηελ ΜΠΑΡΣΔΛΟΝΑ.

Οι παραδοζιακοί τοροί ηης Ιζπανίας είναι ηο ηαγκό, ηο μπαλέηο, ηο

θλαμένκο και η Ανδόρα. Το ηαγκό είναι είδος μοσζικής και ανηίζηοιτοσ

τορού. Το ηαγκό γεννήθηκε και ακμάζει ακόμη ζηην περιοτή ηοσ Ρίο δε

λα Πλάηα, δηλαδή ζηην Αργενηινή και ηην Οσροσγοσάη αλλά και

διαδόθηκε ζτεδόν ζε όλον ηον κόζμο.

ΔΤΥΑΡΗΣΩ ΓΗΑ ΣΖΝ ΠΡΟΟΥΖ Α

• Σα πην αξραία κλεκεία ηέρλεο ζην έδαθνο ηεο Ηζπαλίαο είλαη ε ζαπκάζηα δωγξαθηθή ζε βξάρνπο ηεο παιαηνιηζηθήο επνρήο, ε θειηηβεξηθή γιππηηθή θαη ηα αληηθείκελα θνζκεκαηνπνηίαο ηωλ Βεζηγόηζωλ. Πάκπνιια επίζεο είλαη ηα κλεκεία ηεο καπξηηαληθήο (αξαβηθήο) επνρήο, θπξίωο ζηελ αξρηηεθηνληθή θαη ηε δηαθνζκεηηθή (όπωο ηα αλάθηνξα ηεο Γξαλάδαο, ηεο εβίιιεο θαη ην ηέκελνο ηεο Κόξδνβαο). Από ηνλ 8ν - 9ν αηώλα, δηακνξθώλεηαη ε ηδηαίηεξε ηζπαληθή ηέρλε (κηληαηνύξεο ηεο Αζηνπξίαο, γιππηέο πιάθεο).

• ηηο αξρέο ηνπ 16νπ αηώλα ε ηζπαληθή ηέρλε δέρεηαη ηελ επίδξαζε ηεο Αλαγέλλεζεο κε ξεαιηζηηθέο ηάζεηο. Δκθαλίδνληαη κεγάινη δωγξάθνη, όπωο ν Δι Γθξέθν θαη ν Γ. Φεξλαληέζ θαη αξγόηεξα ν Υ. Ρηκπέξα, ν Γ. Βειάζθνπεζ, ν Δ. Μνπξίιιν. ην ηέινο ηνπ 18νπ αηώλα ν Φ. Γθόγηα δωγξαθίδεη αξηζηνπξγήκαηα δηαπνηηζκέλα κε πάζνο, δξακαηηθόηεηα θαη εηξωληθή δηάζεζε. Λίγν αξγόηεξα εκθαλίδνληαη ξνκαληηθνί δωγξάθνη. Καη ζηνλ 20ν αηώλα ηα ζύγρξνλα ξεύκαηα εθθξάδνληαη ζηελ ηζπαληθή δωγξαθηθή. Κπβηζηέο, όπωο ν Πηθάζν, ζνπξεαιηζηέο, όπωο ν Νηαιί, θνξκαιηζηέο, όπωο ν Γθαξγθάιιν ζθξαγίδνπλ ηε ζύγρξνλε ηέρλε.

Ο Πάκπιν Νηηέγν Υνζέ Φξαλζίζθν ληε Πάνπια Υνπάλ

Νεκνπνπζέλν Μαξία ληε ινο Ρεκέδηνο Θηπξηάλν ληε ια αληίζηκαΣξηληδάδ Ρνπίζ π Πηθάζν ή απιά Πάκπιν Πηθάζν (25 Οθηωβξίνπ 1881 - 8 Απξηιίνπ 1973) ήηαλ Ηζπαλόο δωγξάθνο. Δίλαη έλαο από ηνπο θπξηόηεξνπο Ηζπαλνύο εθπξνζώπνπο ηεο ηέρλεο ηνπ 20νύ αηώλα, ζπληδξπηήο καδί κε ηνλ Εωξδ Μπξαθ ηνπ θπβηζκνύ θαη κε ζεκαληηθή ζπλεηζθνξά ζηε δηακόξθωζε θαη εμέιημε ηεο κνληέξλαο θαη ζύγρξνλεο ηέρλεο.

Πάμπλο Πικάσο

(Guernica, 1937)

Ισπανικό γλυπτό του Andreu Alfaro’s Lebenskraft έξω από το Mainz Rathaus.

Andreu Alfaro

(A real-life blow-up)

ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ

Η Κάζα Μιλά (Casa Milà), γνωστή και ως lα pedrera

(καταλανικά για το «λατομείο») είναι πολυκατοικία

σχεδιασμένη από τον Αντόνι Γκαουντί μεταξύ του 1906 και

1910, ενώ επίσημα ολοκληρώθηκε το 1912. Ονομάστηκε

"Κάζα Μιλά" γιατί το κτίριο κατασκευάστηκε ως σπίτι για την

εύπορη οικογένεια Μιλά. Βρίσκεται στην οδό Passeig de

Gràcia No. 92 (στη διασταύρωση με την οδό Carrer de

Provença) στη γειτονιά Eixample της Βαρκελώνης.

Ένα από τα πιο σημαντικά έργα του καταλανού αρχιτέκτονα Αντόνι Γκαουντί είναι το Μέγαρο Γκουέλ

(Palau Güell) στη Βαρκελώνη. Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1886 και ολοκληρώθηκε το 1888. Σο

κτίριο βρίσκεται στην καρδιά της πόλης και πολύ κοντά στην κεντρική της αρτηρία, στις Ράμπλας.

Ο σχεδιασμός του κτιρίου ανατέθηκε στον Γκαουντί από τον βιομήχανο Δον Eusebi Güell i Bacigalupi.

Ο Güell, εκείνη την εποχή ήταν εξέχουσα μορφή στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική ζωή της

Βαρκελώνης και αντιπροσώπευε ιδεολογικά την κοινωνία της πόλης.

Από αρχιτεκτονικής άποψης το κτίριο, λόγω του μικρού οικοπέδου στο οποίο βρίσκεται, αναπτύσσεται

καθ’ ύψος σε οχτώ επίπεδα. Πυρήνας του κτιρίου είναι μια κεντρική αίθουσα μουσικής. Γύρω από

αυτής αναπτύσσονται η τραπεζαρία, τα σαλόνια και οι αίθουσες υποδοχής. Ο επισκέπτης περνάει

διαδοχικά από αυτή τη σειρά μικρότερων χώρων μεταξύ των οποίων και από το προσωπικό γραφείο του

Güell για να καταλήξει στο κεντρικό σαλόνι.

Ο χώρος αντιπροσωπεύει ιδεατά το παραδοσιακό μεσογειακό αίθριο. Η γεωμετρία αυτής της αίθουσας

αποτελείται από δύο βασικά στοιχεία, τον κύβο και το θόλο, με τον τρούλο να συμβολίζει τον ουρανό

και την τετράγωνη κάτοψη της αίθουσας να συμβολίζει τη γη.

το μέγαρό του ο Güell, στα τέλη του 19ου αιώνα, φιλοξενούσε πολυάριθμες συγκεντρώσεις

καλλιτεχνών και διανοούμενων. το μεγάλο σαλόνι διαδραματίζονταν κονσέρτα, δεξιώσεις και ακόμη

και θρησκευτικές τελετές, εκδηλώσεις στις οποίες συμμετείχε η υψηλή κοινωνία της Βαρκελώνης. την

πρόσοψη του κτιρίου, ανάμεσα στις δύο εισόδους, η ασπίδα, συμβολίζει τη σημαία της Καταλονίας.

την οροφή του μεγάρου ο τρούλος προεξέχει και στέφεται με διάφορα σύμβολα μεταξύ των οποίων η

σφαίρα του κόσμου, ο ηλιακός δίσκος και πάνω απ’ όλα ο χριστιανικός σταυρός.

• Οι Ισπανοί είναι κατά το μεγαλύτερο μέρος τους χριστιανοί Ρωμαιοκαθολικοί, αν και η δύναμη της Εκκλησίας έχει μειωθεί αρκετά τα τελευταία χρόνια.

• Η Εκκλησία της Ισπανίας περιλαμβάνει 11 Ιερές Μητροπόλεις και 52 Επισκοπικές θέσεις μετά βοηθών Επισκόπων που ιστορικά υπάγονται στην Αρχιεπισκοπή του Σολέδου, με 20.000 περίπου ιερείς σε ισάριθμους Ναούς εκ των οποίων 66 είναι Καθεδρικοί, 17.200 παρεκκλήσια, 970 περίπου μοναστήρια ανδρών με 17.000 μοναχούς και 3730 γυναικεία μοναστήρια με 50.000 περίπου μοναχές. Οι δε Αρχιερείς της Μαδρίτης -Αλκαλά και της Βαρκελώνης υπάγονται (εξαρτώνται) απ΄ευθείας από το Βατικανό.

• ήμερα το Ισπανικό ύνταγμα (άρθρο 16) παρέχει και προστατεύει πλήρως την ανεξιθρησκία, που είχε ξεκινήσει από το 1868. Έτσι από τις 29 Δεκεμβρίου 1978 δεν υφίσταται ο όρος «επίσημη θρησκεία» στην Ισπανία. Από ένα «ρεπόρτο» (αναφορά) της Επισκοπικής υνόδου της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας του 1982 αναφέρεται ότι το 82,76% των παιδιών που γεννήθηκαν το 1981 στην Ισπανία βαπτίσθηκαν κατά το αυτό δόγμα. την έρευνα εκείνη διαφάνηκε επίσης ότι υφίστανται 250.000 άλλοι Χριστιανοί, μεταξύ των οποίων Προτεστάντες, Μάρτυρες του Ιεχωβά, (περίπου 60.000) καθώς και πολλοί Μορμόνοι.

• Η πρώτη υναγωγή από της έξωσης των Ιουδαίων το 1492 άνοιξε στη Μαδρίτη στις 2 Οκτωβρίου 1959. Ο αριθμός των Ιουδαίων της Ισπανίας υπολογίζεται στις 13.000.