Προφητείες & Ελλάδα

116 • Στρατιωτική Ισορροπία • Τεύχος 22

Γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπαι-δινός: Μία προφητεία που επαληθεύεται…

Τα τρομερά παραπάνω λόγια ει-πώθηκαν από τον μακαριστό π.

Ιωσήφ τον Βατοπαιδινό πριν από δώ-δεκα περίπου χρόνια σε μία ομήγυρη γυναικών από την Κύπρο (ο Γέροντας κοιμήθηκε την 1η Ιουλίου του 2009). Οι Ελληνόψυχες και ευλαβείς Κύπρι-ες συναντήθηκαν με τον Γέροντα στο πλαίσιο της επίσκεψής τους στο Άγιο Όρος (όχι βέβαια μέσα σε αυτό), ο οποίος τους μίλησε με λόγια απλά, κα-τανοητά και ταυτοχρόνως θεόπνευστα για την οδό της αρετής, για το μέλλον του Ελληνισμού, της Ορθοδοξίας, αλλά και του κόσμου στον οποίο ζούμε.

Το ηχητικό ντοκουμέντο των παραι-νέσεων και των αποκαλύψεων του νέου αυτού αγίου της πίστης μας κυ-κλοφορεί εδώ και καιρό στο διαδίκτυο, με αποτέλεσμα ο καθένας να είναι σε θέση να το «κατεβάσει» και να το ακούσει από την αρχή έως το τέλος.

Με άλλα λόγια, οι παραπάνω ρήσεις δεν επιδέχονται αμφισβήτησης τόσο για τη γνησιότητά τους όσο και για το ποιος, πότε και σε ποιον απευθύνεται. Αυτό φυσικά που θα μπορούσε κάποιος να αμφισβητήσει, ίσως και να υπο-βαθμίσει, είναι το περιεχόμενό τους, καθώς το να πιστέψει κανείς μια προ-φητεία αφορά τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται και αναλύει τέτοιου είδους υπερβατικά ζητήματα, αλλά και με το αν πιστεύει σε κάτι ανώτερο από την ανθρώπινη ύπαρξη και διάνοια.

Η Στρατιωτική Ισορροπία και Γεω-

ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ & ΕΛΛΑΔΑ:

του: ΑΚΡΙΤΑ του: ΑΚΡΙΤΑ

«Πολιτειακή ανωμαλία» – «απόλυση υπαλλήλων» και μετά…

«Τα σημεία των καιρών μας πείθουν, και οι διάφοροι χρη-σμοί των πατέρων μας, σας είπα, τώρα θα γίνει πολιτειακή ανωμαλία. Μόλις γίνει η πολιτική ανωμαλία, αμέσως θα τρα-βήξει πίσω το κεφάλαιο… Μόλις τραβήξει πίσω το διεθνές κεφάλαιο, θα απολυθούν όλοι οι υπάλληλοι. Η Ελλάδα τότε θα φτωχύνει και ο κόσμος θα πεινάσει. Τότε θα γίνει η πρό-κληση, πάνω σε αυτή την αναμπουμπούλα».

(Μακαριστός π. Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός, σε επίσκεψη Κυπρίων, 1999)

117Δεκέμβριος 2011 •

πολιτική (ΣΙ&Γ) δεν θα είχε λοιπόν κα-νένα λόγο να ασχοληθεί με τέτοιου εί-δους ζητήματα, τα οποία άπτονται μεν των θεμάτων που εμπίπτουν στον το-μέα… ευθύνης της, αλλά με έναν τρόπο δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως «ρεαλιστικά» ή «επιστημονικά». Γιατί όμως τολμούμε να αγγίξουμε ένα θέμα που μόνο «χειροπιαστό» ή, κατ’ άλλους, «σοβαρό» δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί; Η απάντηση είναι πολύ απλή και θεωρούμε πειστική: Όλοι μας βιώνουμε καθημερινά την ίδια πραγ-ματικότητα, όπου διαβάζουμε και προ-σλαμβάνουμε μηνύματα τα οποία είτε φέρνουν την καταστροφή ή την ελπίδα, είτε επικαλούνται την πραγματικότητα των «σπρεντς» ή την υπερβατικότητα της «θείας επέμβασης».

Μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο οι λόγοι του μακαριστού π. Ιωσήφ χτύ-πησαν σαν καμπάνες στα αυτιά μας, καθώς η «πολιτειακή ανωμαλία», εάν δεν έγινε μέσω του τρόπου εναλλαγής της κυβέρνησης, επίκειται να γίνει με αφορμή το πώς θα αντιδράσει ο λαός ή/και το πολιτικό σύστημα στο ζήτη-μα των εκλογών. Το «τράβηγμα» του «κεφαλαίου» είτε έχει ήδη συντελε-στεί, μέσω της αποχώρησής μας από τις αγορές (κάτι το οποίο αγγίζει ολό-κληρη τη Δύση βέβαια), είτε πρόκειται να λάβει χώρα μέσω της μη καταβολής κάποιας δόσης ή της μη λειτουργίας της συμφωνίας του Οκτωβρίου (προ-φανώς λόγω της «πολιτειακής ανω-μαλίας» αλλά και λόγω της δυστοκίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης να κάνει την υπέρβαση και να μην αναλωθεί ο πολύτιμος χρόνος που απομένει, εάν απομένει, στα μικροπολιτικά παιχνίδια ή/και στα αντικρουόμενα συμφέροντα των κυβερνήσεων και των διαφόρων κρατών). Η δε «απόλυση των υπαλλή-λων» αποτελεί εδώ και ενάμισι έτος μία τρομακτική πραγματικότητα για τον ιδιωτικό τομέα, η οποία στο Δημόσιο θα γίνει εφιαλτική τους επόμενους μή-νες με την υλοποίηση της «εργασιακής εφεδρείας», αλλά και της… απευθείας απόλυσης μέσω της κατάργησης «ορ-

Ο Γέρων Ιωσήφ Βατοπεδινός (1921-2009), αποτελεί μία πηγή έμπνευσης και θάρρους για όλους μας. Ήρθε από την μαρτυρική Κύπρο το 1946 και από τότε έως την ημέρα της κοιμήσεώς του υπηρέτησε τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία από τις

«Θερμοπύλες» του Αγίου Όρους.

γανικών θέσεων», που έχει ουσιαστικά προαναγγελθεί.

Όμως, η εν λόγω σύντομη ανάλυση δεν πρόκειται να ασχοληθεί με το τρίπτυχο «πολιτειακή ανωμαλία»/«τράβηγμα του κεφαλαίου»/«απόλυση υπαλλή-λων», όχι γιατί δεν είναι σημαντικό το κορυφαίο ζήτημα που αγγίζει όλο τον ελληνικό λαό συνολικά, αλλά γιατί σύμφωνα με τον μακαριστό Γέροντα η συγκεκριμένη πραγματικότητα δεν αποτελεί το «τέλος» μιας κατάστασης, αλλά την «έναρξη» μιας διαδικασίας η οποία θα οδηγήσει τη χώρα μας σε πο-λεμική περιπέτεια με… «ευτυχή όμως κατάληξη». Με άλλα λόγια, σύμφωνα με τις προορατικές διαπιστώσεις του Γέροντα από το 1999 (οι οποίες προ-διαγράφουν με λεπτομέρεια την κατά-σταση που βιώνουμε σήμερα) όσα βλέ-πουμε αυτήν τη στιγμή δεν αποτελούν

παρά την κορυφή του παγόβουνου, το «σημείο των καιρών», αφού κάτι πολύ μεγαλύτερο αναμένεται να αλλάξει τις ζωές όχι μόνο των Ελλήνων αλλά και εκατομμυρίων άλλων ανθρώπων που διαβιούν στον πλανήτη.

Τι θα συμβεί λοιπόν μόλις γίνει η «πο-λιτειακή ανωμαλία», το «τράβηγμα του κεφαλαίου» και η «απόλυση των υπαλ-λήλων» στην Ελλάδα; O μακαριστός π. Ιωσήφ είναι σαφής: «Η Ελλάδα τότε θα φτωχύνει και ο κόσμος θα πεινάσει» και τότε «θα γίνει η πρόκληση, πάνω σε αυτή την αναμπουμπούλα». Για ποια «πρόκληση» μιλάει ο Γέροντας; Τα ηχητικά ντοκουμέντα είναι ξεκάθαρα· η «πρόκληση» θα έρθει από την Τουρ-κία, με τις πρωτοβουλίες που πρόκειται να λάβει όταν η Ελλάδα «δεν θα έχει κυβέρνηση». Πώς το εννοεί ο Γέρο-ντας αυτό; Δεν θα είναι εκλεγμένη, θα


είναι πιόνι των ξένων, οι οποίοι και θα την εποπτεύουν, θα είναι μειοψηφίας ή συνεργασίας με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ουσιαστικά να διοικήσει, θα είναι όλα αυτά μαζί ή συνδυασμός αυ-τών; Ίδωμεν. Απλώς να υπενθυμίσουμε ότι ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός αναφέ-ρεται σε μια παρόμοια κατάσταση και κυβέρνηση για τη χώρα μας πριν από τα μεγάλα γεγονότα μιλώντας για το «ψευτορωμαίικο», το οποίο θα «καταρ-ρεύσει» για να ακολουθήσει το «αληθι-νό ρωμαίικο». Η Τουρκία θα οδηγήσει την κατάσταση σε πολεμική εμπλοκή, που θα πυροδοτήσει μια σειρά από γε-γονότα «αποκαλυπτικών διαστάσεων», τα οποία, σύμφωνα πάντα με τον Γέρο-ντα, θα αλλάξουν την Ευρασία όπως τη γνωρίζουμε σήμερα.

Ακριβώς στο σημείο αυτό, η αναφο-ρά μας για τα «μελλούμενα» αλλάζει… πηγή, αφού η Ορθόδοξη παράδοση έχει για το συγκεκριμένο ζήτημα –τι δηλαδή θα συμβεί μετά την «πρόκληση» των Τούρκων– τον σύγχρονο απολογητή της, ο οποίος δεν είναι άλλος από τον μακαριστό γέροντα Παΐσιο. Εάν ο γέ-ροντας Ιωσήφ είχε δίκιο με τα προλε-γόμενά του για τα μελλούμενα και την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα στην

Ελλάδα, τότε γιατί να μην προσέξουμε και τα λόγια του π. Παϊσίου αναφορικά με τη συνέχεια της συγκεκριμένης προ-φητείας;

Πριν προχωρήσουμε, θα πρέπει να επισημανθεί πως οι Πατέρες της Ελλη-νορθοδοξίας που μίλησαν για τα μελ-λούμενα δεν είναι λίγοι· τα λόγια τους, από την εποχή του Κοσμά του Αιτωλού, αλλά και νωρίτερα, έχουν γαλουχήσει γενιές και γενιές Ελλήνων. Από την πλευρά μας, για πρακτικούς κυρίως λόγους (π.χ. διατιθέμενος χώρος στις σελίδες ενός περιοδικού αλλά και «συμ-βατότητας» των λόγων των σύγχρονων Πατέρων με την εποχή μας, αφού ο λό-γος του Κοσμά του Αιτωλού δεν μπορεί να είναι το ίδιο κατανοητός με το λόγο του π. Παϊσίου ως προς τις περιγρα-φές που κάνει, καθώς ο πρώτος έζησε τον 18ο ενώ ο δεύτερος τον 20ό αιώ-να) αποφασίσαμε να επικεντρωθούμε στον π. Παΐσιο για την κυρίως ανάλυση, χωρίς φυσικά να παραγνωρίζουμε τα λεχθέντα και άλλων ογκόλιθων της Ελ-ληνορθοδοξίας και του έθνους μας.

Τι το διαφορετικό προσφέρει η συ-γκεκριμένη ανάλυση από όλες αυτές που κατά καιρούς έχουν εμφανιστεί στον έντυπο, περιοδικό και ηλεκτρο-νικό Τύπο της χώρας μας αναφορικά με το θέμα; To μέγιστο «συγκριτικό πλεονέκτημα» του παρόντος άρθρου είναι διττό: Πρώτον, προσεγγίζει το θέμα ενόσω τα γεγονότα φαίνεται να επιβεβαιώνουν λεγόμενα δέκα και πλέ-ον ετών, τουλάχιστον ως προς το θέμα των «σημείων των καιρών». Δεύτερον, θέτει υπό τη βάσανο της στεγνής γεω-πολιτικής πραγματικότητας ρήσεις και προρρήσεις, οι οποίες όταν ειπώθηκαν φάνταζαν την εποχή εκείνη ανέφικτες. Με άλλα λόγια, είναι διαφορετικό να αναφέρεται κάποιος σε αποσπασμα-τικά επεισόδια και διηγήσεις για τα λεγόμενα των Πατέρων και αλλιώς να προσπαθεί υπό το πρίσμα της γεωπο-λιτικής πραγματικότητας και μεθοδο-λογικής προσέγγισης να αγγίξει κάτι το τόσο… υπερβατικό και να το φέρει στα μέτρα και τα σταθμά της γήινης και

πεζής πραγματικότητας, ελέγχοντας το κατά πόσο είναι δυνατόν να συμβεί κάτι στο μέγεθος που προλέγεται και με την ένταση που υπονοείται. Χωρίς πε-ριστροφές επομένως, το ερώτημα που θα μας απασχολήσει είναι κατά πόσο οι προρρήσεις των Πατέρων της Εκκλησί-ας έχουν σχέση με την πραγματικότητα στη διεθνή σκηνή και άρα θα μπορού-σαν πράγματι να λάβουν χώρα όπως έχουν περιγραφεί ή εν πάση περιπτώ-σει κάπως έτσι... Είναι λοιπόν δυνατό, ο π. Παΐσιος να είχε δίκιο; Είναι δυνα-τόν τα λεγόμενά του να επιβεβαιωθούν όπως σήμερα συμβαίνει με τα λεγόμενα του π. Ιωσήφ;

Γέροντας Παΐσιος: Μία προφητεία που αναμένει επαλήθευση…

Οι λόγοι του αγαπημένου πατέρα όλων των Ελλήνων, του μακαριστού γέροντα Παϊσίου, έχουν γεμίσει τις σε-λίδες βιβλίων, περιοδικών, ιστοσελίδων και τηλεπαρουσιάσεων. Το να διαλέξει κανείς τις σημαντικότερες επισημάν-σεις του, οι οποίες θα κινούνται αυστη-ρά στον «τομέα ευθύνης» της ΣΙ&Γ δεν ήταν μία εύκολη διαδικασία. Τόσο το πρωτογενές όσο και το δευτερογενές υλικό είναι τεράστιο, ενώ η «ταυτοποί-ηση» και «ομαδοποίησή» του αποτελεί από μόνη της μία εξαιρετικά δυσχερή διαδικασία.

Για να αποφευχθεί λοιπόν η... πε-λαγοδρομία, οι λόγοι του π. Παϊσίου, όπως παρουσιάζονται στη συγκεκρι-μένη ανάλυση, βασίζονται σε μία από τις πλέον αξιόπιστες έρευνες αναφο-ρικά με τη διδασκαλία και το βίο του, αυτή του Νικολάου Ζουρνατζόγλου (επισμηναγού ε.α.) με τίτλο Μαρτυρί-ες Προσκυνητών: Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης (1924-1994) (Εκδόσεις Αγιοτόκος Καππαδοκία, Θεσσαλονίκη 2005). Για την καλύτερη δε οργάνω-ση του υλικού, προς διευκόλυνση του αναγνώστη, αλλά και για το σκοπό της συγκεκριμένης ανάλυσης, οι επίμαχοι λόγοι του π. Παϊσίου έχουν χωριστεί σε μερικές θεματικές ενότητες υπό τη μορ-

Ο Μοναχός Παϊσιος (1924-1994), κατά κόσμο Αρ-σένιος Εζνεπίδης, από τα Φάρασα της Καππαδοκίας,


φή απαντήσεων σε γενικά ερωτήματα, παρουσιάζοντας ανάγλυφα την εικόνα που ο Αγιορείτης Γέροντας ήθελε να πε-ράσει στους πιστούς, αλλά και στους… απίστους. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν:

Ερώτημα 1: Πότε θα ξεκινήσει η πολεμική εμπλοκή Ελλάδας-Τουρκίας; Ο γέροντας Παΐσιος δίνει με αρκετή σα-φήνεια το «στίγμα» του πότε θα «ση-μάνει η ώρα», αφού με ανατριχιαστική ακρίβεια αναφέρεται στην εσωτερική πολιτική κατάσταση της Ελλάδας και της Τουρκίας εκείνη την εποχή, αλλά και σε κάποιες άλλες χαρακτηριστικές εξελίξεις στη γείτονα χώρα. Για το τι ακριβώς θα συμβαίνει εκείνη την εποχή στην Ελλάδα αναφορικά με το πολιτικό σύστημα και τους… ταγούς μας ο άγιος Γέροντας αναφέρει: «Ο Θεός δεν θα επιτρέψει να γίνει κακό, αλλά θα γίνουν όμως πράματα και θάματα που δεν θα εξηγούνται με τη λογική. Ο κόσμος θα τους σιχαθεί και θα τους κυνηγήσει. Όπως ένα μπαλόνι φουσκώνει και ξαφ-νικά σκάει, έτσι θα σκάσουν κι αυτοί! Δεν μπορώ να σου πω πιο πολλά».

Είναι γαργαλιστικό το να σκεφτεί κάποιος πώς ο Γέροντας από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 έβλεπε μέσω… δορυφορικής τα τεκταινόμενα της πα-ρέλασης της 28ης Οκτωβρίου του 2011 σε ολόκληρη τη χώρα, και όχι μόνο, και μας τα άφηνε για έκπληξη όταν η ώρα θα ερχόταν.

Ποια θα είναι η κατάσταση αντιστοί-χως στην Τουρκία εκείνη την εποχή; «Αυτά θα γίνουν, όχι τώρα, αλλά σύντο-μα, όταν θα πάψει αυτή η γενιά πολιτι-κών να κυβερνάει την Τουρκία και θα αναλάβει νέα γενιά πολιτικών. Τότε θα γίνει ο διαμελισμός της Τουρκίας […] Όλα αυτά θα γίνουν μέσα στα χρόνια αυτά. Έφτασε ο καιρός». Τι να πει κα-νείς για την ικανότητα του π. Παϊσίου να αναφερθεί στη «νέα γενιά πολιτικών» της Τουρκίας, δηλαδή στους Νεοθωμα-νούς Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και Αχμέτ Νταβούτογλου, οι οποίοι έχουν εκπα-ραθυρώσει τους Κεμαλικούς από την

εξουσία. Για τους αναγνώστες της ΣΙ&Γ περαιτέρω σχόλια αναφορικά με τη σύ-γκρουση Νεοθωμανών-Πανισλαμιστών με τους Νεότουρκους-Κεμαλικούς και της νέας πραγματικότητας στην Τουρ-κία περιττεύουν.

Ας μην ξεχνάμε πως ο Αγιορείτης μο-ναχός μιλάει για το θέμα αυτό στις αρ-χές της δεκαετίας του 1990, όταν τα… πουλέν στην πολιτική σκηνή της γείτο-νος είναι οι ακραιφνείς Κεμαλικοί, όπως ο Μεσούτ Γιλμάζ, ο Σουλεϊμάν Ντεμι-ρέλ και βέβαια η αγαπητή σε όλους μας Ταντσού Τσιλέρ, ενώ ο Ισλαμιστής Νε-τσμεντίν Ερμπακάν και το κόμμα του θεωρούνταν «απειλή» για την κεμαλική πραγματικότητα, αλλά και ο «μεταρ-ρυθμιστής», πρώην αγαπημένος των στρατιωτικών, Τουργκούτ Οζάλ βρήκε ξαφνικό θάνατο όντας Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Τι θα γίνεται ακόμα στην Τουρκία την εποχή που η εμπλοκή με την Ελλάδα θα λάβει χώρα; O π. Παΐσιος είναι σαφής αναφορικά με δύο πολύ συγκεκριμέ-νες εξελίξεις που θα έχουν συντελεστεί στην Τουρκία. Πρώτον, «η χρησιμοποί-ηση των νερών του Ευφράτη για αρδευ-τικά έργα από τους Τούρκους θα είναι μία προειδοποίηση ότι άρχισε η προ-ετοιμασία του μεγάλου πολέμου που θα ακολουθήσει». Το πρόγραμμα του GAP (Guneydogu Anadolou Projesi), δηλαδή της δημιουργίας ενός τεράστι-ου δικτύου φραγμάτων στη Νοτιοανα-τολική Τουρκία (Δυτικό Κουρδιστάν) με σκοπό να ελέγξουν τις πηγές και το ρου των ποταμών της Μεσοποταμίας (Τίγρη και Ευφράτη) για ίδιον όφελος, αποτελεί το «καμάρι» των Τούρκων αλλά και τη «μάστιγα» των χωρών (π.χ. Συρία και Ιράκ), οι οποίες στην κυριο-λεξία ζουν από τους ποταμούς αυτούς, αφού αναγκάζονται να εκλιπαρούν τους Τούρκους να αφήνουν μεγαλύ-τερες ποσότητες ύδατος να κυλήσουν προς τις χώρες αυτές. Δεύτερον, «όταν θα δείτε οι Τούρκοι να χτίζουν τις δικές μας εκκλησίες, να ξέρετε ότι τις χτίζουν, για να πάμε εμείς μέσα». Η εικόνα του Οικουμενικού Πατριάρχη να λειτουργεί

εκκλησίες, που ήταν εγκαταλειμμένες εδώ και δεκαετίες, αποτελεί τα τελευ-ταία έτη –από την εποχή που η «νέα γενιά πολιτικών της Τουρκίας» κυβερ-νά τη χώρα– σημείο αναφοράς για τη «βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέ-σεων». Οι λειτουργίες δε στην Παναγία τη Σουμελά μόνο συγκίνηση έχουν να φέρουν στον απανταχού Ελληνισμό, ενώ θα πρέπει να σημειωθεί πως το ίδιο συμβαίνει και με τα μεγάλα ιερά προ-σκυνήματα των Αρμενίων.

Ερώτημα 2: Ποια η αφορμή της εμπλοκής Ελλάδας-Τουρκίας;

Ομοίως σαφής είναι ο π. Παΐσιος και στο θέμα της αφορμής για την επερχό-μενη, κατ’ αυτόν, ελληνοτουρκική σύ-γκρουση: «Όταν θα ακούσεις στην τηλε-όραση να γίνεται θέμα για τα μίλια, για την επέκταση των μιλίων (της αιγιαλίτι-δας ζώνης) από 6 σε 12 μίλια, τότε από πίσω έρχεται ο πόλεμος». Κάποια άλλη στιγμή υπογραμμίζει πως «όταν θα δού-με η Ελλάδα να παίρνει την πρεσβεία της από την Τουρκία και η Τουρκία την πρεσβεία της από την Ελλάδα, τότε θα πρέπει να πούμε: ‘‘Ταῖς πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, Σῶτερ σῶσον ἡμᾶς’’».

Το ζήτημα λοιπόν των 12 μιλίων, φυ-σικά με προσάρτηση του ακόμα πιο επι-τακτικού θέματος της ανακήρυξης Απο-

Η συγκεκριμένη κάρτα είναι σταλμένη από τον Γέροντα Παϊσιο, από την Βασιλεύουσα κατά τη δι-άρκεια του προσκυνήματός του στην Αγία Σοφία.


κλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), φαίνεται να αποτελεί την αφορμή η οποία θα οδηγήσει στην αντιπαράθε-ση. Είναι χαρακτηριστικό πως ο Γέρο-ντας αναφέρεται στο γνωστό θέμα των «Εξαμιλίων» του Κοσμά του Αιτωλού, στο οποίο δίνει μια μεταμοντέρνα αλλά πειστικότατη εξήγηση. «Τα εξαμίλια εί-ναι τα έξι μίλια, που σχετίζονται με την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου. Έχουν να κάνουν με το θέμα της επεκτάσεως ή όχι των χωρικών υδάτων από έξι σε δώ-δεκα μίλια. Αν συμβεί αυτή η επέκταση, τότε η Τουρκία απειλεί ότι αυτό θα ση-μάνει αιτία πολέμου».

Σύμφωνα με τον ίδιο, «το ‘‘εξαμίλι’’ θα είναι η αρχή του τέλους […] θα αρχίσουν όλα τα γεγονότα που θα καταλήξουν στο να πάρουμε την Πόλη». Να υποθέ-σουμε πως ο Γέροντας, ο οποίος κοιμή-θηκε στις 12 Ιουλίου του 1994, γνώριζε τις διαπραγματεύσεις της Σύμβασης του Δικαίου της Θαλάσσης, οι οποίες κατέληξαν σε συμφωνία στο Μοντέγκο Μπέι το 1982 και θα ετίθεντο σε εφαρ-μογή την 16η Νοεμβρίου του 1994; Ή ότι γνώριζε την ύπαρξη του τουρκικού casus belli αναφορικά με το θέμα, πριν αυτό ψηφιστεί από το Τουρκικό Κοινο-βούλιο (8 Ιουνίου 1995);

Μία ακόμα ενδιαφέρουσα επισήμαν-ση είναι πως εάν ο άγιος πατέρας μιλά-ει κυριολεκτικά, η «πολιτικώς ορθή», κατά τα παραδοσιακά διπλωματικά ειωθότα, αποχώρηση των πρεσβευτών από τις δύο χώρες υπονοεί πως θα βι-ώσουμε μία παρατεταμένη και διαρκώς

κλιμακούμενη κρίση, η οποία κάποια στιγμή θα οδηγήσει και στο κλείσιμο των πρεσβειών στην Αθήνα και την Άγκυρα. Το ερώτημα βέβαια που μένει είναι εάν οι Τούρκοι θα κηρύξουν πόλε-μο αποσύροντας τον πρέσβη τους πριν, κατά ή μετά το «προληπτικό χτύπημα». Όπως γίνεται αντιληπτό, η έννοια της «έγκαιρης προειδοποίησης», ειδικά για τον αμυνόμενο, αποτελεί κυριολεκτικά ζήτημα ζωής ή θανάτου. Ας μην ελπί-ζουμε λοιπόν πως η σειρά των γεγονό-των θα ακολουθήσει την πρακτική του 19ου αιώνα που βλέπουμε σε ταινίες εποχής…

Ερώτημα 3: Ποιο το αρχικό απο-τέλεσμα της εμπλοκής Ελλάδας-Τουρκίας; Για ακόμα μία φορά ο Γέροντας της Ορ-θοδοξίας είναι δυσάρεστα σαφής, αφού αναφέρει πως η αρχική εμπλοκή θα επιφέρει στη χώρα μας απώλειες, τόσο στο εσωτερικό μέτωπο όσο και στο εξω-τερικό, έστω και μικρές: «Οι Τούρκοι δεν θα μπουν στην Αλεξανδρούπολη. Θα κάνουν μόνο μία πρόκληση στην Ελλάδα, που θα έχει σχέση με την αιγι-αλίτιδα ζώνη. Και εμάς θα μιας πιάσει πείνα. Θα πεινάσει η Ελλάδα. Και επει-δή θα κρατήσει αυτή η μπόρα κάποιο διάστημα, μήνες θα είναι, θα πούμε το ψωμί ψωμάκι». Υπογραμμίζει δε πως «θα γίνει μία αψιμαχία μεταξύ Ελλά-δος και Τουρκίας. Οι Τούρκοι πιθανόν να καταλάβουν προσωρινά δύο νησιά», αλλά καθησυχάζει λέγοντας ότι «μπο-

ρεί να χάσουμε στην αρχή ένα-δύο νη-σάκια, όμως η τελική έκβαση θα είναι υπέρ ημών».

Η πολεμική εμπλοκή, η οποία προ-φανώς θα αποτελεί «πρωτοβουλία» της Άγκυρας, οπωσδήποτε θα επιφέρει απώλειες για τη χώρα μας, καθώς είναι απολύτως λογικό μία τέτοια κατάσταση να διαταράξει την όποια οικονομική δραστηριότητα θα υπάρχει έως τη στιγ-μή εκείνη, μεσούσης μιας σοβούσας οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κρίσης βέβαια, ενώ η διατροφή του πληθυσμού, ειδικά στα μεγάλα αστικά κέντρα, θα επηρεαστεί καθοριστικά. Αναφορικά με το θέμα των προσωρι-νών απωλειών ενός-δύο μικρών νη-σιών, γίνεται κατανοητό καθώς η τερά-στια γραμμή αντιπαράθεσης αλλά και τα εκατοντάδες νησάκια στο ανατολικό Αιγαίο δεν θα μπορούν να ελεγχθούν άμεσα, αφού οι πιεστικές προτεραι-ότητες για τις ελληνικές δυνάμεις θα είναι η υποστήριξη των στρατηγικών νήσων (μικρών και μεγάλων, κατοικη-μένων ή μη), η διατήρηση των οποίων θα επιβεβαιώσει και τη στρατηγική ήττα της Άγκυρας στο πεδίο της μάχης. Εκτιμάται πως ό,τι και να πετύχει η επί-θεση της Τουρκίας δεν μπορεί να είναι καθοριστικής σημασίας μακροπρόθε-σμα, αφού οι λέξεις «πιθανόν», «προ-σωρινά» και «νησάκια» δεν μπορεί να αναφέρονται στις μεγάλες νήσους του Αιγαίου μας, αλλά ούτε και σε αποκοπή μεγάλων θαλάσσιων ή/και χερσαίων περιοχών από τον εθνικό κορμό. Δεν είναι δε τυχαίο που ο Γέροντας επι-σημαίνει πως στο μέτωπο της Θράκης ούτε η Αλεξανδρούπολη δεν πρόκειται να πειραχτεί.

Βέβαια, η περίπτωση ο Γέροντας να «υποβαθμίζει» τα προσωρινά κέρδη των γειτόνων προς εξύψωση του ηθι-κού αλλά και εν σχέσει με το τι θα πά-θει μετά η Τουρκία δεν μπορεί να δια-λάθει την προσοχή μας. Αξίζει όμως να σημειωθεί πως τρόπος με τον οποίο ο Γέροντας περιγράφει τις επαχθείς κα-ταστάσεις που θα βιώσει ο λαός μας και ο πλανήτης δεν αφήνει περιθώρια

H Βυζαντινή Κωνσταντινούπολη των πεντακοσίων χιλιάδων με ένα εκατομμύριο κατοίκων απο-τελεί ένα μικρό πλέον κομμάτι της σύγχρονης μεγαλούπολης των δεκαπέντε εκατομμυρίων.


να σκεφτούμε ότι «ωραιοποιεί» τα πράγματα, πράγμα που επιτρέπει να συμπεράνουμε πως ούτε υποβαθμίζει αλλά ούτε και υπερβάλλει για τα αποτε-λέσματα της τουρκικής επίθεσης. Πριν κλείσουμε το συγκεκριμένο θέμα, θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι ο Γέρο-ντας δεν αναφέρει ξεκάθαρα το εάν η Κύπρος θα δεχθεί ταυτόχρονα επίθεση με την Ελλάδα ή όχι. Από τα παρακάτω σημεία εξάγεται κάποιο συμπέρασμα, το οποίο όμως δεν μπορεί να χαρακτη-ριστεί ως ασφαλές.

Ερώτημα 4: Ποιες οι «παράπλευρες επιπτώσεις» της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης; Το σημείο αυτό είναι και το πλέον ενδι-αφέρον από… γεωπολιτικής πλευράς, αφού ο Γέροντας, σε μία σειρά από μαρτυρίες, με αφορμή την ελληνοτουρ-κική εμπλοκή προβλέπει σύγκρουση «αποκαλυπτικών διαστάσεων»:

«Μετά την πρόκληση των Τούρκων, θα κατέβουν οι Ρώσοι στα Στενά. Όχι να βοηθήσουν εμάς. Αυτοί θα έχουν άλλα συμφέροντα. Αλλά χωρίς να το θέλουν, θα βοηθάνε εμάς. Τότε, οι Τούρκοι για να υπερασπισθούν τα Στενά, που είναι στρατηγικής σημασίας, θα συγκεντρώ-σουν εκεί και άλλα στρατεύματα. Πα-ράλληλα δε, θα αποσύρουν δυνάμεις από καταληφθέντα εδάφη. Όμως, θα δουν τότε τα άλλα κράτη της Ευρώπης, συγκεκριμένα η Αγγλία, η Γαλλία, η Ιτα-λία και άλλα έξι-εφτά κράτη της ΕΟΚ, ότι η Ρωσία θα αρπάξει μέρη, οπότε θα πουν: ‘‘Δεν πάμε κι εμείς εκεί πέρα, μή-πως πάρουμε κανένα κομμάτι;’’ Όλοι θα κυνηγούν τη μερίδα του λέοντος. Έτσι, θα μπουν και οι Ευρωπαίοι στον πόλε-μο […] Θα βγάλει η κυβέρνηση απόφα-ση να μη στείλει στρατό. Θα κρατήσει στρατό μόνο στα σύνορα. Και θα είναι μεγάλη ευλογία που δεν θα πάρει μέρος. Γιατί όποιος πάρει μέρος σ’ αυτό τον πό-λεμο χάθηκε… Τότε επειδή στην Ελλάδα ο κόσμος θα φοβηθεί, πολλοί θα στρα-φούν προς την Εκκλησία, προς τον Θεό και θα μετανοήσουν. Γι’ αυτό, επειδή θα υπάρξει μετάνοια, δεν θα πάθουμε κακό

οι Έλληνες. Ο Θεός θα λυπηθεί την Ελ-λάδα, επειδή ο κόσμος θα στραφεί προς την Εκκλησία, προς το μοναχισμό και θα αρχίσουν να προσεύχονται. Και θα βαπτισθούν πολλοί Τούρκοι. Τότε ο βα-σιλιάς Κωνσταντίνος θα συμβάλει, ως μεσάζοντας, να δοθεί η Πόλη στην Ελ-λάδα. Είναι ευλαβής, είναι καλός».

Ο Γέροντας σε μία άλλη περίπτω-ση, αναφερόμενος στο ίδιο θέμα, λέει: «Μετά τη διάλυση της Τουρκίας, η Ρωσία θα συνεχίσει τον πόλεμο μέχρι τον Περσικό Κόλπο και θα σταματή-σουν τα στρατεύματά της έξω από την Ιερουσαλήμ. Τότε οι δυτικές δυνάμεις θα δώσουν προθεσμία στους Ρώσους για να αποσύρουν από τα μέρη αυτά τα στρατεύματά τους, τόσο χρόνο όσο χρειάζεται για να γίνουν τα λάχανα, δη-λαδή 6 μήνες.

Η Ρωσία, όμως, δεν θα αποσύρει τις δυνάμεις της. Και τότε οι δυτικές δυ-νάμεις θα αρχίσουν να συγκεντρώνουν στρατεύματα για να επιτεθούν στους Ρώσους. Ο πόλεμος που θα ξεσπάσει θα είναι παγκόσμιος και θα έχει ως συνέ-πεια να χάσουν οι Ρώσοι. Θα ακολουθή-σει μεγάλη σφαγή. Οι μεγαλουπόλεις θα γίνουν παραγκουπόλεις. Εμείς, οι Έλλη-

νες, δεν θα συμμετάσχουμε στον παγκό-σμιο πόλεμο. Γύρω μας θα σφάζονται όλοι και εμείς θα είμαστε απ’ έξω».

Η Τουρκία, σύμφωνα με τον Αγιο-ρείτη μοναχό, θα πάθει μεγάλο κακό, αφού με την πολιτική που ακολουθεί τις τελευταίες δεκαετίες «σκάβει η ίδια το λάκκο της»: «Οι Τούρκοι τα κόλλυ-βα τα έχουν στη μέση τους. Θα πάθουν μεγάλο κακό. Θα γίνει σύγκρουση στο Αιγαίο. Εμείς δεν θα πάθουμε μεγάλο κακό. Τότε θα επέμβει ο Ρώσος και θα γίνει όπως τα λέει η προφητεία του Αγί-ου Κοσμά. Οι μεγάλοι θα φροντίσουν… Την Κωνσταντινούπολη οι Έλληνες πρέπει να τη φυλάξουν. Και έτσι ο Θεός θα τη χαρίσει σε εμάς. Θα μας βοηθήσει ο Θεός γιατί είμαστε Ορθόδοξοι».

Δεν είναι τυχαίο πως ήδη από τις αρ-χές της δεκαετίας του 1990 ο π. Παΐσιος παρομοιάζει τη χώρα αυτή με το Ιράκ (πριν από τον Β΄ Πόλεμο του Κόλπου), αλλά και με τη Γιουγκοσλαβία (πριν από τη συμφωνία του Ντέιτον και την ανε-ξαρτησία της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης). «Ό,τι έπαθε το Ιράκ το ίδιο θα πάθει και η Τουρκία από μία συμμαχική δύνα-μη και κυρίως από τους Αμερικανούς. Θα χάσει ακόμη και τους πατροπαρά-

Είναι η Κωνσταντινούπολη το «κέντρο του κόσμου»; Υπό το στεγνό γεωπολιτικό «πρίσμα» πραγ-ματικά είναι, θα μπορούσε δε κάποιος να υποστηρίξει πως η αξία των Στενών είναι πολλαπλάσια από την αξία της Ιερουσαλήμ, βέβαια στο συγκεκριμένο πλαίσιο θα πρέπει κάποιος να προσθέ-σει τον θρησκευτικό ζήλο οπότε η κατάσταση… περιπλέκεται. Σε κάθε περίπτωση, η Παγκόσμια

Νήσος (Ευρασία και Αφρική) έχει ένα κέντρο, και αυτό είναι η Ανατολική Μεσόγειος…


δοτους φίλους της, τους Γερμανούς». Και συνεχίζει λέγοντας: «Η Τουρκία θα διαλυθεί και, μάλιστα, θα τη διαλύ-σουν οι ίδιοι οι σύμμαχοι. Στη Βοσνία θα γίνει μουσουλμανικό κράτος, αλλά το γεγονός αυτό θα στραφεί εναντίον τους, διότι κατ’ αντιστοιχίαν αυτού θα δημιουργηθεί αργότερα και κουρδικό κράτος μέσα στην καρδιά τους».

Αναφορικά με το θέμα της Πόλης, ο π. Παΐσιος δεν θα μπορούσε να είναι πιο συγκεκριμένος: «Την Πόλη θα μας τη δώσουν… Θα γίνει πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας. Στην αρχή, οι Τούρκοι θα νομίσουν ότι νικάνε, αλλά αυτό θα είναι η καταστροφή τους. Οι Ρώσοι, τελικά, θα νικήσουν και θα πέ-σει η Πόλη στα χέρια τους. Μετά θα την πάρουμε εμείς… ούτε ντουφεκιά δεν θα πέσει… Εκείνη την ώρα θα καταλάβουν (σ.σ. οι Ρώσοι) ότι δεν πρόκειται καμία επιδίωξή τους να πραγματοποιηθεί, ότι δεν θα λυθεί κανένα πρόβλημά τους, αν δεν μας δώσουν την Πόλη. Θα το κα-ταλάβουν και θα αναγκαστούν να μας

τη δώσουν». Ποιος θα συμβάλει δε τα μέγιστα για τη συγκεκριμένη εξέλιξη; Σύμφωνα με τον Αγιορείτη μοναχό, «οι Εγγλέζοι και οι Αμερικανοί θα μας πα-ραχωρήσουν την Κωνσταντινούπολη. Όχι γιατί μας αγαπάνε αλλά γιατί αυτό θα συμπλέει με τα συμφέροντά τους». Ο π. Παΐσιος επισημαίνει πως η ρωσική διοίκηση στην Κωνσταντινούπολη δεν θα είναι μεγάλη, αλλά «όσο κρατούν τα λάχανα», δηλαδή πέντε με έξι μήνες, ενώ επικαλείται και την περίφημη ρήση του αγίου Μεθοδίου των Πατάρων: «...καὶ κρατήσει ἐπὶ τὴν ἑπτάλοφον τὸ ξανθόν γένος καὶ φυτευθήσονται ἐν αὐτῇ λάχανα».

Ερώτημα 5: Πώς θα καταλήξει η συ-γκεκριμένη υπόθεση για την Ελλά-δα και την Τουρκία; Εάν πιστέψουμε τον Γέροντα, το μέλλον του κράτους της Τουρκικής Δημοκρατί-ας δεν είναι ευοίωνο, αφού οι πληθυσμοί που το αποτελούν στη σημαντική τους πλειοψηφία πρόκειται να μεταβάλουν

την εθνική τους ταυτότητα, ή –για να το θέσουμε καλύτερα– πρόκειται να «υιο-θετήσουν» την ταυτότητα που είχαν προ της έλευσης και της εγκατάστασης των Σελτζούκων Τούρκων στα εδάφη της βυζαντινής Μικράς Ασίας από τα τέλη του 11ου αιώνα μ.Χ. Με λίγα λόγια, ο π. Παΐσιος επισημαίνει πως «από τους Τούρκους το 1/3 θα πάει από εκεί από όπου ξεκίνησαν, στην Κόκκινη Μηλιά, το 1/3 θα σωθεί, διότι θα έχει εκχρι-στιανισθεί, και το τελευταίο θα σκοτω-θεί στον πόλεμο αυτόν», δανειζόμενος προφανώς τα προρρηθέντα από τον Κοσμά τον Αιτωλό, ενώ προσθέτει: «Θα κάνουν κράτος οι Κούρδοι και οι Αρμέ-νιοι, θα πέσει και χολέρα στην Τουρκία και θα αποδεκατιστούν από την αρρώ-στια οι Τούρκοι».

Αναφορικά με την Ελλάδα, οι λόγοι του αγίου είναι ενθαρρυντικοί και γε-μίζουν ελπίδα τον πληττόμενο και χει-μαζόμενο λαό μας: «Δεν ήθελα τίποτα άλλο. Να με κρατούσε ο Θεός ακόμη λίγα χρόνια στη ζωή, για να έβλεπα την πατρίδα μου μεγαλωμένη. Θα μεγαλώ-σει, αλλά μην περιμένεις πόλεμο. Θα μεγαλώσει χωρίς να ματώσει ελληνικό ρουθούνι». Η Βασιλεύουσα για ακόμα μία φορά θα επανέλθει στους κτήτορές της, ενώ η Μεγάλη Εκκλησία πρόκειται να λειτουργήσει για ακόμα μία φορά. «Η Κωνσταντινούπολη θα ελευθερω-θεί, θα ξαναγίνει ελληνική. Θα ξανα-λειτουργήσει η Αγια-Σοφιά». Ο Ελληνι-σμός δε, θα διαθέτει πλήρη δικαιώματα κυριαρχίας πάνω στην Πόλη, αφού «η διοίκηση της Πόλης, από εμάς, θα είναι στρατιωτική και πολιτική», ενώ ο πραγ-ματικός της ελληνορθόδοξος χαρακτή-ρας θα αναδειχθεί μιας και «η Πόλη θα ανοικοδομηθεί απ’ την αρχή».

Εν προκειμένω, ο άγιος πατέρας με-τέρχεται τις προοράσεις και τα λεγό-μενα του αγίου Αρσένιου, ο οποίος το 1922 έγραψε: «Φέτος η πατρίδα μας θα χαθεί και θα μας διώξουν, αλλά θα πάμε πάλι». Η ευτυχής κατάληξη μίας πολύ δυσάρεστης ιστορίας, όπως αποσπα-σματικά τη διηγείται ο Αγιορείτης μο-ναχός είναι πως «η Τουρκία θα διαμε-

Ο συγκεκριμένος χάρτης όπως κάποιος θα μπορούσε να αντιληφθεί είναι «φαντασιακός» αφού απεικονίζει μία πραγματικότητα μετά από έναν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με λίγο διαφορετι-κό αποτέλεσμα, ενδιαφέρον έχει να προσεχθεί πως ο συντάκτης του παρουσιάζει την Ελλάδα, ακριβώς όπως ήταν το Βυζάντιο των… Κομνηνών, δηλαδή τον 11ο με 12ο αιώνα, τα σύνορά μας στην… Καππαδοκία.


λιστεί σε τρία-τέσσερα κομμάτια. Ήδη έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Εμείς θα πάρουμε τα δικά μας εδάφη, οι Αρμένιοι τα δικά τους και οι Κούρδοι τα δικά τους. Το κουρδικό θέμα έχει ήδη δρομολογηθεί». Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί πως από τη σκέψη του π. Παϊσίου δεν απουσιάζει η Κύπρος, για την οποία λέει ότι «θα έρθει η ώρα που θα λυθεί το θέμα της Κύπρου. Θα πε-ράσει δυσκολίες, αλλά θα λυθεί και θα είναι ορθόδοξη και ελληνική».

Αναφορικά δε με τα «δευτερεύοντα» –πέραν της Τουρκίας δηλαδή– εθνικά θέματα, όπως αυτό των Σκοπίων αλλά και της Βορείου Ηπείρου, ο Γέροντας φαίνεται αισιόδοξος και καθησυχα-στικός. Ειδικότερα για το Μακεδονικό αναφέρει: «Όποια λύση και να δοθεί μακροπρόθεσμα θα είναι προς όφελος των Ελληνικών συμφερόντων. Σκυλί που γαβγίζει πίσω από το λεωφορείο, μη το φοβάστε, δεν δαγκώνει. [...] Αυτό το κρατίδιο είναι συνονθύλευμα. Να μη σε απασχολεί το κρατίδιο αυτό».

Ερώτημα 6: Γιατί εμείς θα γλιτώσουμε; Είναι φυσικό, εάν κάποιος πιστέψει τα λόγια του Γέροντα, να αναρωτηθεί ποιος είναι ο λόγος ώστε να ευνοηθού-με τόσο πολύ από μία κατάσταση, η οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ, μπορεί να χαρακτηριστεί ως ο Γ΄ Παγκόσμιος Πό-λεμος. Η απάντηση βέβαια του Γέροντα στο συγκεκριμένο ερώτημα δεν μπορεί να κατανοηθεί με γεωπολιτικούς όρους αλλά με όρους υπερβατικής λογικής και μεσσιανικής πίστης, αφού «υπάρχει η μαγιά κι αυτή η μαγιά κρατάει την Εκκλησία και την Ελλάδα. Γι’ αυτή τη μαγιά ο Κύριος θα κάμει ό,τι θα κάμει». Έτσι, η χώρα μας δεν πρόκειται να υπο-φέρει σε μεγάλο βαθμό. «Η Ελλάδα, όμως, δεν θα πάθει τίποτα, γιατί την προστατεύει η Παναγία». Και καθη-συχάζει κάποιους πιστούς: «Μη στενα-χωριέστε, παιδιά μου, ο Θεός αγαπάει πολύ την Ελλάδα και τους Έλληνες. Έστω και λίγοι, μετρημένοι στα δάχτυ-λα του ενός χεριού να μείνουν πιστοί, θα προστατεύει ο Θεός την Ελλάδα».

Είναι σαφές πως το πλέον ενδια-φέρον στοιχείο της προηγούμενης ανάλυσης δεν είναι άλλο από τη γεωπολιτική ανάλυση/αναδόμηση των λεχθέντων από τον Αγιορείτη μοναχό για το τι θα επακολουθή-σει του ελληνοτουρκικού πολέμου. Έως το σημείο της εμπλοκής Αθή-νας-Άγκυρας δικαιούται κάποιος να θεωρεί ότι οι πιθανότητες να λάβει χώρα το συγκεκριμένο σε-νάριο είναι μεγάλες. Πώς όμως θα συνδεθούν η ρωσική επίθεση στην Τουρκία και η μετέπειτα πλανητι-κή εμπλοκή; Υπό αυστηρά γεωπο-λιτικούς όρους, ο άγιος Γέροντας αναφέρεται σε ένα ολοκληρωμένο γεωπολιτικό… τρίπρακτο σενάριο, το οποίο είναι το μόνο που με τα σημερινά δεδομένα στον πλανήτη μπορεί να επιφέρει τη γεωπολιτι-κή «τέλεια καταιγίδα», υποδεικνύ-οντας πώς ένας τοπικός πόλεμος μετεξελίσσεται σε περιφερειακό και καταλήγει σε παγκόσμιο:

Πράξη Ι – Τοπικός Ελληνο-τουρκικός Πόλεμος: Η Ελλά-

δα, κλυδωνιζόμενη εν μέσω τεράστιων οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών προβλημάτων και μη δυνάμενη να ανα-χρηματοδοτήσει το χρέος της, έχει μπει σε έναν κυκεώνα απαιτήσεων από τις δάνειες δυνάμεις, οι οποίες, δονούμενες και οι ίδιες από τη διάχυση της κρίσης σε ολόκληρη την Ευρωζώνη, απαιτούν από την Αθήνα όλο και περισσότερα, με ολοένα πιεστικότερο και πιο αυταρχικό τρόπο. Η ελληνική κυβέρνηση, για να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της και να λάβει τη… δόση της, κινείται στα όρια

της δημοκρατικής νομιμότητας, ενώ αναγκάζεται να υλοποιήσει αυτό που προσπαθούσε τόσο καιρό να αποφύγει: να απολύσει δημόσιους υπαλλήλους. Η οικονομική δυσπραγία, η πολιτική αστάθεια και η κοινωνική αναταραχή γονατίζουν την άλλοτε «ισχυρή» Ελ-λάδα –από το 2004 δεν έχουν περάσει πολλά έτη–, με συνέπεια να διακυβεύ-εται η κυριαρχία και ευνομία της. Την ίδια στιγμή, η Τουρκία αντιμετωπίζει μια παρόμοια δύσκολη κατάσταση, η οποία σχετίζεται με τέσσερα κυρίως ζητήματα: α) την εσωτερική διαμάχη Κεμαλικών-Νεοθωμανών, η οποία κο-ρυφώνεται όσο οι διαδικασίες αλλαγής του Συντάγματος προχωρούν, με απο-τέλεσμα να τίθεται υπό αίρεση η ύπαρ-ξη του κεμαλικού καθεστώτος, β) την κλιμάκωση του πολέμου φθοράς των Κούρδων του PKK, γ) τη σταδιακή είσο-δο της οικονομίας της χώρας σε βαθιά ύφεση και φυσικά δ) την όλο και εντει-νόμενη ρητορική κατά του Ισραήλ, έτσι ώστε οι Νεοθωμανοί να μαζέψουν ψή-φους στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Ταυτοχρόνως, οι επιτυχημένες ερευνη-τικές εξορύξεις στην Ανατολική Μεσό-γειο συνεχίζουν, με φυσικό επακόλουθο η περιοχή να γίνεται το κέντρο του πα-γκόσμιου ενδιαφέροντος. Επιπροσθέ-τως, η ελληνική κυβέρνηση, όπως έχει αναφερθεί πολλάκις πλέον στη Βουλή, ετοιμάζεται –υπό την πίεση των Δυτι-κών– για «έρευνες νότια της Κρήτης», ενώ το Ισραήλ, που όλο και μεγαλώνει την εμπλοκή του στα ενεργειακά αλλά και στρατιωτικά τεκταινόμενα στην πε-ριοχή, πιέζει την Αθήνα να κάνει χρήση του δικαιώματος στην ΑΟΖ, είτε άμεσα είτε έμμεσα.

του: δρ. Γεώργιου Κ. Φίλη

ΣΕΝΑΡΙΟ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ:

του: δρ. Γεώργιου Κ. Φίλη

Όταν η πραγματικότητα ξεπερνάει την πλέον αχαλίνωτη φαντασία…


Υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες, η Τουρκία, δηλαδή οι αντιμαχόμενες φρά-ξιες στο εσωτερικό αυτής –ή κάποια από αυτές– αποφασίζουν να παίξουν την οντότητά τους τους «σε μία ζαριά», που εάν είναι επιτυχημένη μπορεί να ευνοή-σει υπό συγκεκριμένες συνθήκες το ένα στρατόπεδο έναντι του άλλου, αλλά και τη χώρα γενικά, αφού θα μπορέσει να συμμετάσχει στο ενεργειακό παίγνιο με αξιώσεις. Είναι Παρασκευή, ιερή ημέρα των μουσουλμάνων Τούρκων... αλλά και των Ελλήνων, αφού για αυτούς έχει ήδη ξεκινήσει το Σαββατοκύριακο, και σχε-δόν τα πάντα υπολειτουργούν. Κάποιοι ή όλοι μαζί στην Άγκυρα αποφασίζουν να θέσουν σε εφαρμογή το σχέδιο «Βα-ριά» όσον αφορά το εξωτερικό κομ-μάτι, καθώς ένα νέο πραξικόπημα στο εσωτερικό δεν μπορεί να σταθεί και θα οδηγούσε σε εμφύλιο. Το χτύπημα είναι ξαφνικό, αλλά η έγκαιρη προειδοποίη-ση λειτούργησε, οπότε η Ελλάδα δείχνει πως δεν είναι ακόμα… ξεδοντιασμένη. Δυστυχώς όμως, ο επιτιθέμενος κατα-φέρνει από τα πρώτα εικοσιτετράωρα να σημειώσει ορισμένες επιτυχίες σε μικρά νησιά του ανατολικού Αιγαίου, τα οποία και καταλαμβάνει. Η Ελλάδα όμως, οικονομικά αποστεωμένη και κοι-

νωνικά αποσαθρωμένη, φαίνεται πως έχει τη δύναμη να αντισταθεί στο κύριο μέτωπο του Έβρου, αλλά ο κίνδυνος μιας σοβαρής αλλαγής, στρατηγικής υφής, του καθεστώτος στο Αιγαίο, με συνέπει-ες σε ολόκληρο τον υδάτινο άξονα Μαύ-ρη Θάλασσα-Στενά-Αιγαίο-Ανατολική Μεσόγειος, είναι υπαρκτός και πιθανός λόγω των επιτυχιών τοπικού χαρακτήρα της Άγκυρας, ειδικά εάν αυτές επεκτα-θούν (η εμπειρία των διαφόρων φάσε-ων του «Αττίλα» στην Κύπρο εγγυάται πως η Τουρκία παίρνει αυτό που θέλει ακόμα και σε καιρό ανακωχής). Η όλη γεωπολιτική κατάσταση στην περιοχή φαίνεται να μεταβάλλεται καθοριστι-κά, με τη Δύση απλώς να «παρατηρεί τα φαινόμενα», αφού το χτύπημα βρί-σκει την Ευρωπαϊκή Ένωση ουσιαστικά απορρυθμισμένη από οικονομική και πολιτική άποψη, ενώ οι ΗΠΑ αγωνίζο-νται για ακόμα μια φορά να κρατήσουν τη σύγκρουση ελεγχόμενη αλλά και να διαμεσολαβήσουν, αποδεχόμενες σιω-πηλά και έως ένα σημείο το «δίκαιο του ισχυρού». Η Μόσχα όμως τι κάνει;

Πράξη ΙΙ – Περιφερειακός Ρω-σοτουρκικός πόλεμος: H Τουρκία, υπολογίζοντας την «τακτικής» υφής

συμμαχία με τη Ρωσία στον ενεργεια-κό τομέα, εκτιμά πως η Μόσχα δεν θα αντιδράσει δυναμικά για να βοηθήσει τη δυτικότροπη πλέον Ελλάδα, την Ελ-λάδα της Τρόικας. Μέγα λάθος… για τρεις κυρίως λόγους:

(1) Καμία «συμμαχία» με την Τουρκία δεν είναι ικανή για να αποτρέψει τη Ρω-σία από το να αντιληφθεί το πραγματι-κό διακύβευμα της ελληνοτουρκικής εμπλοκής, το οποίο είναι η αλλαγή προς το χειρότερο (γι’ αυτή) του καθεστώτος στον υδάτινο άξονα Μαύρη Θάλασσα-Στενά-Αιγαίο-Ανατολική Μεσόγειος, της μόνης διεξόδου της Ρωσίας στις θερμές θάλασσες, η οποία είναι «ανοι-χτή» όλους τους μήνες του έτους και αποτελεί τον οικονομικό και ενεργεια-κό θαλάσσιο πνεύμονα της χώρας. Τι θα γίνει εάν οι Τούρκοι θελήσουν να αλλά-ξουν τη Συνθήκη του Μοντρέ ή εάν οι ΗΠΑ αποφασίσουν πως ήρθε η ώρα να βάλουν πόδι στη Μαύρη Θάλασσα με νέες διαπραγματεύσεις λόγω της δια-μορφωθείσας κατάστασης; Τι θα γίνει ακόμα με τις συμφωνίες που η Gazprom έχει κλείσει στην Κύπρο;

(2) Τι θα συμβεί στον Καύκασο, στην Κεντρική Ασία αλλά και στο εσωτερι-κό της Ρωσικής Ομοσπονδίας εάν οι «Τούρκοι» θριαμβεύσουν και η Μόσχα δεν αντιδράσει; Είναι δυνατόν η Μόσχα να επιτρέψει τη δημιουργία ενός τόσο ισχυρού πόλου δημιουργίας αστάθειας στο «εγγύς εξωτερικό» της, υπό τη σκέ-πη πάντα του πανισλαμισμού, του νεο-θωμανισμού και του τουρανισμού;

(3) Tο Κρεμλίνο, αντιλαμβανόμενο πως εδώ και καιρό η Τουρκία εξαιτίας των… καμωμάτων της (ιδεολογία, επει-σόδια με Ισραήλ και Μέση Ανατολή, συμμαχία με Ιράν κ.λπ.) δεν απολαμ-βάνει την «πλήρη δυτική ασυλία» (η Άγκυρα πλέον δεν θεωρείται ούτε από τη Δύση ούτε από το Ισραήλ «αξιόπι-στος σύμμαχος» ως προς αυτό που είναι προορισμένη να παρέχει, δηλαδή ασφά-λεια και πρόσβαση στην Ανατολική Με-σόγειο για τη Δύση και μη πρόσβαση στη συγκεκριμένη περιοχή για τη Ρω-σία), αποφασίζει να εκμεταλλευτεί την

Ο Κοσμάς ο Αιτωλός, έζησε και έδρασε σε εποχές πολύ πιο «άγριες» για το έθνος μας, αλλά δεν έχασε το θάρρος και την πίστη του, ο Άγιος της εκκλησίας και του έθνους μας έχει πολλάκις επαληθευτεί στο παρελθόν, σήμερα, η κατάσταση προοι-ωνίζει πως το «χιλιάρμενο» δεν θα αργήσει να εμφανιστεί αφού το δράμα του Ανατολι-κού Ζητήματος βαίνει προς την τελευταία πράξη του.


κατάσταση έτσι ώστε να εκπληρώσει προαιώνιους στόχους του: την κάθοδο στις «θερμές θάλασσες». Με άλλα λό-για, μία νέα συμφωνία Δύσης-Ρωσίας περί του διαμελισμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο φαίνεται να τίθεται σε εφαρμο-γή για ακόμα μία φορά.

Η Ρωσία έχοντας αποδείξει από το 2008 και τον Πόλεμο στην Οσετία πως δεν «μασάει», προειδοποιεί την Άγκυ-ρα και απαιτεί να γυρίσει στο status quo ante bellum, κάτι το οποίο δεν συμβαί-νει σε καμία περίπτωση. Η Μόσχα επιτί-θεται στην αλαζονική Τουρκία, η οποία από τη μία αντιστέκεται σθεναρά, από την άλλη απαιτεί την αλληλεγγύη του ΝΑΤΟ. Η ρωσική καταθλιπτική υπερο-πλία σταδιακά φέρνει αποτέλεσμα, με συνέπεια η Άγκυρα, στην προσπάθειά της να προστατευτεί από την «Αρκού-δα», να εγκαταλείψει τις νήσους που κατέλαβε στο Αιγαίο, αλλά και να απο-σύρει τις δυνάμεις της από την Κύπρο. Η Αθήνα αναλαμβάνει τον έλεγχο των έως προ ολίγου χαμένων νήσων, ενώ στην Κύπρο υψώνεται η ελληνική ση-μαία στην Καρπασία. Εν τω μεταξύ, ο αγώνας ζωής ή θανάτου της Άγκυρας δεν έχει αποτέλεσμα, καθώς η Κων-σταντινούπολη καταλαμβάνεται από τις ρωσικές δυνάμεις, οι οποίες θέτουν υπό τον έλεγχό τους σχεδόν ολόκλη-ρη τη χώρα. Ταυτόχρονα, οι Κούρδοι και οι Αρμένιοι θέτουν υπό τον έλεγχό τους περιοχές που παραδοσιακά τους ανήκαν, ενώ οι Ρώσοι με την προέλα-σή τους, μέσω Καυκάσου, ουσιαστικά φτάνουν στη Συρία και στο Ισραήλ. Το Ιράν συμμαχεί με το Κρεμλίνο, με απο-τέλεσμα η Μόσχα να εισχωρήσει μέχρι και στον Περσικό Κόλπο. Ο ασκός του Αιόλου για μία παγκόσμια εμπλοκή έχει πλέον ανοίξει για τα καλά…

Οι ΗΠΑ αλλά και χώρες της Ευρωπαϊ-κής Ένωσης, όπως η Γαλλία, η Ιταλία και η Μεγάλη Βρετανία, έχουν ήδη αρχίσει να συναθροίζουν στρατεύματα για την αντιμετώπιση του ρωσικού οδοστρωτή-ρα, ενώ απαιτούν από τη Μόσχα να απο-χωρήσει άμεσα τόσο από τα Στενά του

Βοσπόρου όσο και από τη Μέση Ανατο-λή. Το τελεσίγραφο έχει διάρκεια… έξι μηνών, όσο δηλαδή θα χρειαστούν οι δυ-τικές δυνάμεις να μαζέψουν την απαραί-τητη χερσαία δύναμη στην περιοχή της Ανατολική Μεσογείου για να δώσουν ένα μάθημα στη Μόσχα (το παράδειγμα του χρονοδιαγράμματος εμπλοκής της Δύσης στον Α΄ Πόλεμο του Κόλπου είναι ενδεικτικό).

Μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο, ανα-φορικά με το θέμα των Στενών, μάλλον θα μπορούσε να επέλθει μία συμφωνία μεταξύ των Δυτικών και των Ρώσων. Έτσι, προς αποφυγή περαιτέρω αιμα-τοχυσίας, η Δύση αναγνωρίζει τη νέα πραγματικότητα στην Τουρκία, δηλαδή αναγνωρίζει το διαμελισμό της χώρας σε Αρμενικό και Κουρδικό τομέα, ενώ ως «κόκκινη γραμμή» θέτει την πλήρη απο-χώρηση των ρωσικών δυνάμεων από τα Στενά και τη δυτική Μικρά Ασία. Ποιος όμως θα αναλάβει την ευθύνη ελέγχου της περιοχής, αφού η «κόκκινη γραμμή» της Μόσχας είναι ο μη έλεγχος από τους Δυτικούς των συγκεκριμένων περιοχών; H λύση είναι προφανής: Η επιστράτευση της Ελλάδας ως «έντιμου ενδιάμεσου» (honest broker) συνιστά την απάντηση στο δράμα. Αποφασίζεται δε ο Ελληνικός τομέας να είναι κατά το δυνατόν ευρύς, αφού σε αυτόν θα πρέπει να συμπεριλη-φθεί τόσο η περιοχή των Στενών και της Κωνσταντινούπολης όσο και οι εξαρτη-μένες από αυτή περιοχές, έτσι ώστε να έχει οικονομικό και στρατηγικό βάθος η εν λόγω ζώνη ελέγχου.

Με λίγα λόγια, οι διαπραγματεύσεις της Συνθήκης των Σεβρών επαναλαμ-βάνονται με μία διαφορά: Αυτή τη φορά στα Στενά βρίσκονται οι Ρώσοι και όχι οι χώρες της Αντάντ. Η Ελλάδα για πρώτη φορά μετά από έναν αιώνα βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέ-ροντος τόσο για τους Ρώσους όσο και για τους Δυτικούς. Οι Ρώσοι εάν είναι να παραδώσουν την Πόλη σε κάποιους άλλους εκτός από τους ίδιους, θα είναι οι Έλληνες, κάτι το οποίο είναι πολιτι-κά, ιστορικά και οικονομικά ορθό, αλλά και στρατηγικά αποδεκτό· μπορούν να

«συνεννοηθούν» μαζί τους, ενώ είναι και πιο αποδεκτό για το εσωτερικό της χώρας, η οποία έχει εκστασιαστεί από την επιτυχία κατά της Τουρκίας, αλλά δυσφορεί από τις απώλειες και απαιτεί τη σύντομη λήξη του πολέμου. Οι Δυτι-κοί, από την άλλη πλευρά, εάν έπρεπε να διαπραγματευτούν την αποχώρηση των Ρώσων ενώ δεν θα μπορούσαν να πάνε οι ίδιοι στην Πόλη, δεν θα είχαν πρόβλημα η περιοχή να ελεγχθεί από τους Έλληνες, οι οποίοι αποτελούν δυ-τική «βάση» στην περιοχή. Τέλος, και για τους δύο, η Ελλάδα θα μπορούσε να λειτουργήσει άνετα ως το σημείο επα-φής για τις μεταξύ τους συνομιλίες και διαπραγματεύσεις.

Απόρροια όλων των ανωτέρω είναι η Πόλη μετά από πεντέμισι αιώνες να επα-νέλθει σε ελληνικά χέρια, μαζί φυσικά με όλα τα μικρασιατικά εδάφη, τα οποία θα συνεισφέρουν στη δημιουργία μίας νέας δύναμης στην Ανατολική Μεσό-γειο, ικανής να «ελέγξει» την «κάθοδο» της Ρωσίας στις θερμές θάλασσες, αλλά και της «ανόδου» των ΗΠΑ στη Μαύρη Θάλασσα. Με άλλα λόγια, ο θρίαμβος της διπλωματίας οδηγεί την περιοχή σε μία… νεοβυζαντινή πραγματικότητα, όπου η Ελλάδα των «δύο ηπείρων και

Τότε ήταν ο ανίκητος ΑΒΕΡΩΦ που έδεσε στο… Διπλοκιόνιο. Σήμερα, εάν τα σενάρια επαληθευ-

τούν, το Ελληνικό Ναυτικό θα είναι αυτό θα με-ταφέρει διά θαλάσσης αυτούς που πρέπει για να διοικήσουν «πολιτικά και στρατιωτικά» την Πόλη.

Η περίπτωση μίας Ελληνο-τουρκικής εμπλο-κής να θέσει σε λειτουργία μία διαδικασία επανά-

ληψης της διαπραγμάτευσης των Σεβρών, αλλά με μία ευρύτερη και πιο ριζική λύση, του Ανατο-

λικού Ζητήματος είναι πολύ πιθανή.


των πέντε θαλασσών» σε συνεργασία με ένα μεγάλο Κουρδιστάν και μια αναγεν-νώμενη Αρμενία θα δημιουργήσουν νέα ουδέτερη ζώνη μεταξύ των Ρώσων και των Δυτικών. Στο συγκεκριμένο πλαί-σιο, η Πόλη εκκενώνεται από τους Τούρ-κους, που συνωστίζονται σε θύλακες στη Μικρά Ασία, με συνέπεια να αποδε-κατιστούν από ασθένειες που είχαν να εμφανιστούν στην περιοχή για αιώνες. Μεγάλο βέβαια μέρος του πληθυσμού έχει «ανακαλύψει», με ή χωρίς εισαγω-γικά, την παραδοσιακή του ταυτότητα και θρησκεία (ελληνική και ορθόδοξη, αλεβιτική, αρμενική, κουρδική κ.λπ.), κι έτσι ένα μικρό ποσοστό «αμετανόητων» Τούρκων αποφασίζουν να «μεταφερ-θούν» στις πατρογονικές τους εστίες στην Κεντρική Ασία, ως μία νέα έκδοση της «ανταλλαγής των πληθυσμών».

Πράξη ΙΙΙ: Παγκόσμιος Πόλεμος Δύσης-Ανατολής: Μπορεί το αγκά-θι του τι ακριβώς θα γίνει στην πρώην Τουρκία να ξεπεράστηκε, το ερώτημα όμως για το τι ακριβώς θα γίνει στη Μέση Ανατολή παραμένει επίκαιρο. Οι έξι μήνες πέρασαν και οι Ρώσοι δεν φαίνονται διατεθειμένοι να αποχω-ρήσουν από την περιοχή. Η αμοιβαίες

παραχωρήσεις στο θέμα της Κωνστα-ντινούπολης, εκλαμβανόμενες και από τις δύο πλευρές ως «υποχώρηση» επ’ ευκαιρία του θέματος του Κόλπου, μάλ-λον δεν βελτίωσαν την κατάσταση…

Η παρτίδα έχει φτάσει στην κορύ-φωση της, καθ’ όλο το διάστημα των διαπραγματεύσεων, αφού ξεπερά-στηκε το πρώτο σοκ των δραματικών γεγονότων, τα κράτη και οι συμμαχίες μεταπίπτουν σταδιακά αλλά γρήγορα σε επίπεδα πολεμικής ετοιμότητας. Η Κίνα όλους αυτούς τους μήνες προετοι-μάζεται και εμφανίζεται στο πλευρό της Ρωσίας (οι προβλέψεις για συλλογική άμυνα του Οργανισμού του Συμφώνου της Σαγκάης τίθενται σε εφαρμογή), η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα και η Ταϊβάν ετοιμάζονται και αυτές φοβούμενες τον κινεζικό δράκο και προσκολλώνται στη Δύση. Η τελευταία, στην προσπάθειά της να κρατήσει ρωσικές και κινεζικές δυνάμεις μακριά από τη Μέση Ανατο-λή, σχεδιάζει δημιουργία μετώπου στη ρωσική Άπω Ανατολή. Κατά συνέπεια, το Τόκιο (το οποίο πάντα εποφθαλμιά τις Κουρίλες νήσους) και η Σεούλ (η οποία θέλει να «λύσει» το θέμα με τη Βόρεια Κορέα) αποτελούν κρίσιμους συμμάχους για τη Δύση. Παρά τις ανά-

γκες του μετώπου στην Άπω Ανατολή, εκατομμύρια Κινέζοι στρατιώτες μετα-φέρονται μέσω Κεντρικής Ασίας, Ιράν και Ιράκ στη Μέση Ανατολή. Ο Γ΄ Πα-γκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε. Η Ρωσία πολύ δύσκολα θα αντέξει τη συνδυα-σμένη επίθεση από Νότο και Ανατολή, ενώ η χρήση τακτικών πυρηνικών και από τις δύο πλευρές είναι γεγονός, με μεγάλο μέρος της Βόρειας Ευρώπης να γνωρίζει την καταστροφή.

Μέσα στην παγκόσμια αυτή τρέλα οι αντίπαλοι για ένα πράγμα είναι σί-γουροι: Οι Ρώσοι γνωρίζουν πως το modus vivendi που έχει επιτευχθεί στον άξονα Μαύρη Θάλασσα-Στενά-Αιγαίο-Ανατολική Μεσόγειος δεν θα επιτρέψει στις δυτικές δυνάμεις να χτυπήσουν το ρωσικό «μαλακό υπογάστριο» στο Νότο της Ευρωπαϊκής Ρωσίας. Οι δε Δυτικοί γνωρίζουν πως η Ελλάδα μπο-ρεί να λειτουργήσει ως μία σχετικά ασφαλής βάση για τις δυνάμεις της, οι οποίες κατευθύνονται στη Μέση Ανα-τολή. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα λειτουρ-γεί ως ένας βολικός ενδιάμεσος μεταξύ Δύσης και Ρωσίας, τόσο σε επιχειρησι-ακό όσο και σε διπλωματικό επίπεδο, με αποτέλεσμα να μη συμμετέχει στη σφαγή που λαμβάνει χώρα μεταξύ των δύο στρατοπέδων. Για πρώτη φορά στην ιστορία της ο βασανισμένος λαός μας δεν φαίνεται να πληρώνει τα λάθη των μεγάλων και απολαμβάνει τα ευερ-γετήματα της ουδετερότητας (όχι βέ-βαια της… επιτήδειας), έτσι ώστε μετά να μπορέσει να λειτουργήσει ως άλλος «καθαρμένος» συνδετικός κρίκος μιας βασανιζόμενης ανθρωπότητας. Ούτως ή άλλως, πάντα θα υπάρχει η επόμενη ημέρα, κάποτε το δράμα θα βρει την κάθαρσή του, κάποτε η ειρήνη και η ευ-τυχία θα ξαναέρθει. Η Κωνσταντινού-πολη θα ξαναχτιστεί από την αρχή· το ίδιο και ο κόσμος…

Οι Έλληνες, για ακόμα μία φορά, βλέ-ποντας τα πάντα γύρω τους να καταρ-ρέουν και όμως οι ίδιοι να περνούν τους θανάσιμους κινδύνους σχεδόν και κατά το δυνατόν «ξώφαλτσα», φέρνουν στο νου τους τον Πατροκοσμά, τον Γέρο-

Οι προφητείες είναι σαφείς, όταν θα αντηχήσουν οι ψαλμωδίες για ακόμα μία φορά στο όρος της Παναγίας στον Πόντο, το όρος Μελάς, θα σημάνει ο καιρός για αυτούς «που προσεύχονται υπογείως», στην Μικρά Ασία, να «βγουν στην επιφάνεια».


ντα Ιωσήφ, τον Αγαθάγγελο, το Τρα-χώνι, αλλά κυρίως θυμούνται τον άγιο Γέροντα του Αγίου Όρους, τον π. Παΐ-σιο, που έλεγε: «Το Βυζάντιο έφτιαξε το Άγιον Όρος. Ήρθε η εποχή που θα ξεκινήσει το Άγιο Όρος να φτιάξει πάλι το Βυζάντιο». Πολύ καλό για να είναι αληθινό; Πολύ τραγικά τα επικείμενα γεγονότα για να τα χωρέσει ο νους του ανθρώπου; Ο π. Παΐσιος πίστευε πως αυτά θα λάβουν χώρα πολύ γρήγορα. Δεν έχουμε παρά να περιμένουμε...

Αντί επιλόγου: Γεωπολιτικά ερωτηματικά & υπερβατικές πραγματικότητες

Με το «Σενάριο Πολέμου σε τρεις πράξεις» προσπαθήσαμε με πολύ συνο-πτικό και ελπίζουμε κατανοητό τρόπο να παρουσιάσουμε μια «αποκαλυπτική προβολή» στη γεωπολιτική πραγματι-κότητα του πλανήτη μας. Είναι λογικό πολλά να μπορούν να ειπωθούν ακόμα, να ερωτηθούν ή και να απορριφθούν. Εντούτοις, ο αναγνώστης θα πρέπει να έχει υπόψη του τα εξής:

(1) Στην προσπάθεια «εξορθολογι-σμού» των προφητειών, σε σχέση πά-ντα με την πραγματικότητα, ίσως να παρατηρήθηκε από τον «γνώστη» του αντικειμένου μια σημαντική διαφο-ροποίηση από το τι πιστεύεται γενικά πως θα γίνει. Στη Κωνσταντινούπολη δεν είναι δυνατόν να υπάρξει η τελική σύγκρουση Ρωσίας-Δύσης, αφού ο Ρω-σικός Στρατός –εάν δεχθούμε τα λόγια του Γέροντα ως ακριβή– θα φτάσει έως την… Ιερουσαλήμ. Το ότι θα πάρουμε την Πόλη «χωρίς να πέσει ντουφεκιά», ή ότι ενώ οι δυνάμεις των Δυτικών θα διασχίζουν την Ελλάδα για να πάνε στην Πόλη «δεν θα προφτάσουν γιατί ο πόλεμος θα τελειώσει», καταδεικνύει ότι ως προς το θέμα «Στενά» θα υπάρξει κάποιου είδους συμφωνία μεταξύ των αντιμαχομένων, χωρίς η υπόθεση να φτάσει στα άκρα. Το να δώσεις (Στενά) για να πάρεις κάπου άλλου (Μέση Ανα-τολή) είναι πράγμα θεμιτό στον πόλεμο αλλά και στη διπλωματία. Η εξάμηνη ανακωχή, με την ταυτόχρονη συγκέ-

ντρωση δυνάμεων αλλά και την ουδετε-ρότητα της Ελλάδας στα ύστερα τεκται-νόμενα θα μπορούσε να ερμηνευθεί ότι θα υπάρξει κάποιο είδος συμφωνίας για το θέμα της Τουρκίας, πριν όμως επέλ-θει η τελική ρήξη στο θέμα της Μέσης Ανατολής. Ακόμα όμως και στη συγκε-κριμένη περίπτωση, η ανάγκη ύπαρξης «ουδέτερου» και «ασφαλούς» εδάφους για τους αντιμαχόμενους αποδεικνύουν του λόγου το αληθές· η Ελλάδα και τα Στενά όντως θα μπορούσαν να χαρα-κτηριστούν ως ουδέτερα εδάφη. Είναι κάτι εξάλλου που έχει συμβεί και στο παρελθόν, όποτε κρινόταν συμφέρον: στην Ελβετία, τη Σουηδία, και την Ιβη-ρική. Το ότι η Πόλη θα γνωρίσει μεγάλη καταστροφή είναι κάτι θα μπορούσε επισυμβεί κατά τον Ρωσοτουρκικό πό-λεμο, κάτι το οποίο είναι λογικό να συμ-βεί σε μία πολιορκημένη πόλη, χωρίς να είναι αναγκαίο ότι αυτό θα συμβεί ύστερα από δυτική πολεμική εμπλοκή. Το ότι η «τελική μάχη θα λάβει χώρα στην περιοχή του Βυζαντίου» πάλι δεν μας προβληματίζει, αφού ολόκληρη η περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου ήταν μέρος του Βυζαντίου.

Βέβαια, η περίπτωση το ΝΑΤΟ, στο πλαίσιο του Άρθρου 5, να πολεμήσει μαζί με την Τουρκία κατά της Ρωσίας στα Στενά πάντα υπάρχει ως πιθανό-τητα, αλλά αυτό δεν απαντά στο ερώ-τημα πώς η συμμαχία θα αντιπαρέλθει την επίθεση της Άγκυρας στην Ελλάδα και το πώς η Αθήνα θα μείνει ουδέτε-ρη στην επιχείρηση αυτή. Τέλος, είναι δυνατόν οι Σύμμαχοι να πολεμήσουν ταυτοχρόνως σε Στενά και Μέση Ανα-τολή ή ενδεχομένως μετά τη «σφαγή» στην Πόλη να συνεχίσουν με «δεύτερο γύρο» στην Ιερουσαλήμ. Το πιθανότερο λοιπόν είναι στη μάχη για την Πόλη να μην εμπλακεί η Δύση, δεν θα προλάβει άλλωστε, ενώ η προσπάθεια αναχαίτι-σης της Ρωσίας να οδηγήσει τα γεγονό-τα σε έναν «Αρμαγεδδώνα» στη Μέση Ανατολή και όχι στα Στενά.

(2) Είναι σαφές πως η συγκεκριμένη ανάλυση, εάν θα πρέπει να καταταχθεί στην κατηγορία του «ιστορικού μυθι-

στορήματος» ή του «γεωπολιτικού σε-ναρίου», δεν μπορεί να περιλαμβάνει ούτε τον «Άγγελου του Κυρίου» που θα σαλπίσει «τρις», ούτε τον «Άγιο Ιωάννη τον Ελεήμονα» που θα εμφανιστεί στο «Διπλοκιόνιο» και θα αναγορευτεί ως ο νέος ηγέτης της χώρας μας (Ας σημειω-θεί βέβαια πως το βυζαντινό «Διπλοκιό-νιο» δεν είναι άλλο από την περιοχή της Πόλης που ονομάζεται σήμερα Μπεσί-κτας και εκεί βρίσκεται το παλάτι των Οθωμανών σουλτάνων, το περίφημο Ντολμά Μπαχτσέ. Δεν είναι ενδιαφέ-ρον να υποθέσουμε πως κάθε διεθνής διαπραγμάτευση κορυφής για τη λύση του προβλήματος της Πόλης θα γινό-ταν σε ένα κατεξοχήν μέρος τέτοιων γεγονότων, όπως ένα αυτοκρατορικό θέρετρο; Με άλλα λόγια, όπως η Συν-θήκη των Βερσαλλιών σήμανε τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, έτσι και η Συνθήκη του… Διπλοκιονίου ή/και Ντολμά Μπαχτσέ θα μπορούσε να δώ-σει λύση στο θέμα της Πόλης). Ούτως ειπείν, ο τομέας ευθύνης της ΣΙ&Γ δεν είναι να βρει τον «Μαρμαρωμένο Βασι-λιά», ούτε να «συνεχίσει την τελευταία Λειτουργία», αλλά να καταδείξει πως οι Γέροντες της Ορθοδοξίας μέσω των εν πολλοίς φωτισμένων λόγων τους μπο-ρούν να παρουσιάζουν μία «υπερβατική πραγματικότητα», η οποία είναι πολύ κοντά με αυτή της «γεωπολιτικής» και επιστημονικής μεθοδολογίας, της σχέ-σης αιτίου και αιτιατού. Ελπίζουμε να επιτύχαμε κάτι επ’ αυτού…

Αυτή τη φορά, σύμφωνα με τους γέροντες, τα τείχη της Πόλης δεν πρόκειται να σταματή-

σουν αυτούς που θα έρθουν από τη Δύση, διότι θα είναι αυτοί που τα… έχτισαν.

Προφητείες & Ελλάδα

News & Politics

Transcript of Προφητείες & Ελλάδα