ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΑΣτου Γεωργίου Βιζυηνού

ΠΗΓΗ: Απόστολος Σαχίνηςτο διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Πολίνα Μοίρα

 • Οι ήρωες των διηγημάτων του συχνά βρίσκονται σε

πλάνη αναφορικά με την πραγματικότητα:

δεν γνωρίζουν ακριβώς τα γεγονότα, τα

πραγματικά περιστατικά. Κι' αυτή η άγνοια

δημιουργεί μια έντονη δραματικότητα στο διήγημα.

Ο αφηγητής στο «Αμάρτημα της μητρός μου» δεν

γνωρίζει, στην αρχή, ποιο ήταν το αμάρτημα της

μητέρας του, το σαράκι πού της έτρωγε την ψυχή.

Ο,τι κινεί αμέσως την προσοχή και το

ενδιαφέρον του αναγνώστη στα διηγήματα του

Βιζυηνού είναι το ψυχικό πρόβλημα, η

δοκιμασία της συνείδησης, η αγωνία της

ψυχής.

Τα κύρια πρόσωπα του έχουν πλούσια

εσωτερική ζωή όμως όχι στατική, αλλά

κυμαινόμενη, μεταβαλλόμενη, ουσιαστική, με

δραματικές συνέπειες στην εξωτερική

συμπεριφορά τους και στη στάση τους αντίκρυ

στην αντικειμενική πραγματικότητα

Τα ψυχικά διλήμματα, οι ψυχικές κυμάνσεις και εναλλαγές, προικίζουν τα πρόσωπα και τα διηγήματα του Βιζυηνού με πλούτο εσωτερικό.

Είναι η πρώτη φορά που για τη νεοελληνική αφηγηματική πεζογραφία ανοίγει ο δρόμος της ψυχής.

Ένας νέος κόσμος αποκαλύπτεται εδώ:

ο κόσμος της συνείδησης, ο κόσμος του εσωτερικού προβληματισμού

Βασικό εξωτερικό γνώρισμα των διηγημάτων του

Βιζυηνού είναι η καθαρεύουσα.

Ο Βιζυηνός έγραψε τα διηγήματα του στην καθαρεύουσα αλλά σε

μια καθαρεύουσα αρκετά εύπλαστη και εύκαμπτη, από την οποία

δε λείπουν ούτε κάποια δροσιά ούτε η ειρωνεία και το χιούμορ.

Οι διάλογοι όμως των διηγημάτων του, ιδίως εκείνοι όπου μιλούν

άνθρωποι του λαού, είναι γραμμένοι σε μια απλή δημοτική. ο

συγγραφέας μάλιστα δεν διστάζει συχνά να χρησιμοποιήσει και

ιδιωματικές λέξεις, ακόμα και τουρκικές, προκειμένου να δώσει

στην αφήγηση του το ιδιαίτερο χρώμα πού θέλει.

 

Το υποκειμενικό, το εξομολογητικό, το αυτοβιογραφικό

στοιχείο, έστω κι' αν αναφέρεται όχι τόσο σε προσωπικά

περιστατικά, αλλά σε περιστατικά της οικογένειας

του ,μπαίνει για πρώτη φορά στη νεοελληνική αφηγηματική

πεζογραφία, όπως μπαίνει, μαζί μ' αυτό, και η ζέστα της

οικογενειακής ιστορίας, η οικειότητα της οικογενειακής

αφήγησης, δραματικά και ψυχογραφικά αξιοποιημένη.

Ο αυτοβιογραφικός αυτός χαρακτήρας της πεζογραφίας του

Βιζυηνού προσδίδει στα διηγήματα του ένα χρώμα

νοσταλγίας, μια ποιητική ατμόσφαιρα ρεμβασμών και

αναπολήσεων από τα περασμένα. 

Ο Θρακιώτης συγγραφέας διαγράφει πάντα

τα πρόσωπα του, ζωντανά, ολόκληρα,

ανάγλυφα, ως πρόσωπα «μυθιστορηματικά»,

με αυτόνομη υπόσταση και αυθύπαρκτη ζωή.

Ο Βιζυηνός, όπως κάθε γνήσιος πεζογράφος,

ξεκινά από το υποκειμενικό και φτάνει στο

αντικειμενικό, δίνει αντικειμενική,

πεζογραφικά νόμιμη, μορφή σε υποκειμενικά

βιώματα και προσωπικές εμπειρίες.

Υπάρχει πλάτος στα διηγήματα του Βιζυηνού,

κι' ακόμα υπάρχει αργοβάδιστη αφήγηση,

που πλάθει την καθημερινή ζωή: μια ζωή με

τη διάρκεια της, με τις αλλαγές και τις

αναπάντεχες τροπές της.

Η έκταση της αφήγησης πάει να μεταβάλει

τα διηγήματα του Βιζυηνού σε μικρά

μυθιστορήματα.

Η πλαστική δύναμη του Βιζυηνού διακρίνεται εδώ :

τα πρόσωπα του, και ιδίως η μητέρα, ζωντανεύουν

θαυμάσια, μέσα σε λίγες γραμμές, ανάμεσα από ένα

διάλογο που μπορεί και μας δίνει πάντα το καίριο, ο,τι

αποκαλύπτει μια πτυχή της ψυχής. Η ευαισθησία του

συγγραφέα συλλαμβάνει και τις παραμικρότερες

διακυμάνσεις της εσωτερικής ζωής, και η πλαστική και

η αφηγηματική του ικανότητα τις μορφοποιούν και τις

δικαιώνουν πεζογραφικά, κερδίζοντας και γοητεύοντας

τον αναγνώστη