ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

Χρήστος Κ. Λορέντζος

Ένα τραπέζι που, οι άνθρωποι δεν κάθονται απέναντι ο ένας

στον άλλον, αλλά πλάι – πλάι και µοιράζονται στιγµές και

αισθήµατα, που µπορεί ο καθένας να έχει βιώσει µε τον δικό

του, προσωπικό, τρόπο, µε διαφορετική ένταση ο ένας απ’ τον

άλλον, αλλά που προσδιορίζουν το χρόνο, την ιστορία, το παρόν

και – µε αόρατο τρόπο – το µέλλον τους,

Αυτό είναι ποίηση.

Ένας χώρος στον οποίο, άχρονες στιγµές διαστέλλονται και

αποκτούν µοναδικότητα, διευρύνονται σε ύψος και βάθος,

γίνονται «Ακέραιες Ώρες».

Αυτό είναι ποίηση.

Σ’ αυτό το χώρο συνάντησης δεν χωράει µεµψιµοιρία, γιατί

κυριαρχεί η βεβαιότητα πως, πως αυτή η ίδια η µελαγχολία των

στιγµών µας, µπορεί να µετατραπεί σ’ ένα όµορφο τραγούδι και

πως, η βαθιά µοναξιά είναι η πιο υπέροχη δασκάλα.

Αυτή είναι που ωριµάζει συνειδήσεις και αισθήµατα και

χορηγεί πανάκριβες δόσεις σοφίας, ώστε :

«… Με κατανόηση και γέλιο

Τ’ ανθρώπινα σφραγίζεις.»

Είναι, η ποίηση, αυτό που µετατρέπει το «επί µέρους» , σε

«καθ’ όλου».

Που δίνει σ’ ένα χρυσοκίτρινο φύλλο που επιστρέφει στη γη,

νόηµα και ουσία.

«Ένθεον γάρ η ποίησις», είπε κάποτε ο Αριστοτέλης.

Προσωπικά, δεν γνωρίζω τι σχέση έχουν οι θεοί µε την ποίηση.

«Ανθρώπινη η ποίηση», µας δασκαλεύει η ζωή, σ’ ένα απ΄ τα

πιο δύσκολα µαθήµατά της.

«Η φιλοσοφία πρέπει να γράφετε όπως η ποίηση», είπε ο

Wittgenstein.

Ξεχάστε τη σύνταξη και την παραπλάνηση των λέξεων.

∆έστε πόσο κοντά είµαστε όλοι.

∆έστε πως όλοι µας,

«…Σε αισθήµατα και πάθος

Συνταξιδιώτες ψάχνουµε.»

Πιστεύω πως, αν αφήσουµε ελεύθερη τη βούλησή µας, θα

χωρέσει,

«…Στα δευτερόλεπτα

Που ενώνονται βλέµµατα

Υποψήφιων εραστών

Που λεν’ πολλά

Κι αποµακρύνονται αµέσως

Μην καταλάβει ο αέρας

Το µυστικό τους µήνυµα».