1

2

ΑΠΕΙΡΟΑΠΕΙΡΟΑΠΕΙΡΟΑΠΕΙΡΟ

Πάει καιρός

Που δεν ακούει κανένας

Εκεί πάνω.

Πολλοί οι κουφοί

Και θα µιλήσω πιο σιγά

Για τα κεριά

Που σιγολιώνοντας δακρύζουν

Όπως οι φοβισµένοι πόθοι.

Αυτιά ολόκλειστα.

Η εικόνα του άπειρου

Με πάει µακριά

Πιο µακριά.

Κλείνω τα µάτια

Και σε βλέπω

Μαζί να φτάνουµε

Εκεί που πρέπει.

Κάπου εκεί

Να σµίγουµε

Με ο,τι ως τώρα

∆ε µπορέσαµε.

Κοιµήσου εσύ.

Εγώ, θα κάνω όνειρα για σένα.

3

∆ΙΑΘΛΑΣΗ∆ΙΑΘΛΑΣΗ∆ΙΑΘΛΑΣΗ∆ΙΑΘΛΑΣΗ

∆ιαθλάται το φώς

Σαν παύουµε να κοιταζόµαστε

Στα µάτια.

Στιγµές, µορφές, εικόνες

Που απέστρεψαν το πρόσωπο

Να αναζητάµε µένουµε.

Εισβάλλει η νοσταλγία

Και αναδύει ερµηνείες,

Εξηγήσεις βολικές.

Σαν καλλιτέχνης του κακού

Την τέφρα όσων ζήσαµε

∆ιασκορπίζει απ’ τις ρωγµές

Της ατολµίας µας.

Θα ξαναγινεί φώς

Σα σµίξουµε

Τη νύχτα µε τον έρωτα.

4

ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Σκηνικά µεταβαλλόµενα

Κατά τις άστατες κινήσεις

Του θυµικού.

Έλλειψη εµφανών πρωταγωνιστών

Πολλοί οι ακούσιοι κοµπάρσοι

Σε παραστάσεις χωρίς τίτλο.

Χαλεποί οι καιροί

∆εν αντέχουν µεγάλα όνειρα

Ούτε τέχνες περίπλοκες

Ούτε σκέψεις βαθιές.

Πώς να σταθεί το ύψος και το βάθος

Στα µονοδιάστατα τηλεοπτικά παράθυρα

Της καθηµερινότητας µας.

Οσµή οπίου κατακλύζει την ατµόσφαιρα.

Επιµελώς καλυµµένοι χαµωθεοί

Ορίζουν τους ρόλους.

Αποποιούµενοι κάθε ελπίδα σωτηρίας

Στο τραπέζι δεν καθόµαστε

Πλάι – πλάι.

Από πριν έχουµε πάρει διαζύγιο.

Εντασσόµαστε σε οµαδικούς ρόλους

Για να µπορούµε τουλάχιστον

Να µιλάµε µεταξύ µας

Έστω και µε λόγια δανεικά.

Ποινικοποιηµένη η ανοµοιότητα.

Εσχάτη ποινή η αποξένωση.

Ας διαλέξουµε

Τουλάχιστον την ψυχή µας.

5

… ΠΑΝΤΑ ΣΤΕΓΕΙ, ΠΑΝΤΑ ΕΛΠΙΖΕΙ, ΠΑΝΤΑ ΥΠΟΜΕΝΕΙ…… ΠΑΝΤΑ ΣΤΕΓΕΙ, ΠΑΝΤΑ ΕΛΠΙΖΕΙ, ΠΑΝΤΑ ΥΠΟΜΕΝΕΙ…… ΠΑΝΤΑ ΣΤΕΓΕΙ, ΠΑΝΤΑ ΕΛΠΙΖΕΙ, ΠΑΝΤΑ ΥΠΟΜΕΝΕΙ…… ΠΑΝΤΑ ΣΤΕΓΕΙ, ΠΑΝΤΑ ΕΛΠΙΖΕΙ, ΠΑΝΤΑ ΥΠΟΜΕΝΕΙ…

Σε σκέφτοµαι πάντα.

Σε φέρνει µέσα µου

Το θρόϊσµα των φύλλων

Που γεύονται την ανάσα του αέρα.

Οι µυρωδιές του µάη

Που περιπλανώνται

Σε αναζήτηση εραστών.

Σε σκέφτοµαι πάντα

Και σου µιλώ

Την ώρα που ανασταίνεται το φώς.

Τη στιγµή

Που το σούρουπο ζωγραφιζει ζευγάρια

Να κάθονται

Στα φωτισµένα µπαλκόνια

∆ραπετεύοντας από τον κόπο

Της µέρας.

Σε σκέφτοµαι πάντα

Και ακούσια

Ξορκίζεις τις θλίψεις µου

Με το απέραντο κοίταγµά σου

Σαν έρωτας του πρωινού.

Σε σκέφτοµαι πάντα

Όταν µυούµαι στις γραµµές σου

Που διατρέχουν

Τους δρόµους του µυαλού

Στις βραδινές προσευχές µου.

6

Σε σκέφτοµαι πάντα

Σαν χειροποίητο Όνειρο

Σαν τεράστια σειρά

Πολύχρωµων σχηµάτων

Που χαράζει πορεία.

Σε σκέφτοµαι πάντα στο ταξίδι

Που κάναµε µόνο µαζί

Με µεγάλες ταχύτητες

Ως τις όχθες του Ληθαίου

Και µε προίκισε

Με απέραντες µνήµες.

Σε σκέφτοµαι πάντα.

7

∆ΙΑΤΑΞΤΕ ΜΑΣ, ΝΑ ΗΣΥΧΑΣΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ∆ΙΑΤΑΞΤΕ ΜΑΣ, ΝΑ ΗΣΥΧΑΣΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ∆ΙΑΤΑΞΤΕ ΜΑΣ, ΝΑ ΗΣΥΧΑΣΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ∆ΙΑΤΑΞΤΕ ΜΑΣ, ΝΑ ΗΣΥΧΑΣΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!!

Πρόβαλλε πρώτα η κοιλία σου

Μετά, εισήλθες όλος.

Ογκώδης, κραταιός

Τεράστιος όπως πάντα

Επιβλητικός, µελανοπώγων

Όλο βροντές

Jus primae noctis

Να εξασκήσεις.

Απρόσκοπτα σου προέκυψαν

Ιδέες και ιδέες

Και εντολές προς όλους

Νέες όπως και οι παλιότερες.

Εµείς κοιτάζαµε στα µάτια

Ο ένας τον άλλον

Και συµφωνούσαµε αναφανδόν.

Προς τι η διαφωνία όταν

Πετρώµατα αποσαθρώνονται.

Προσεκτικά µη ακούοντες

Πλήρεις αποριών γενναίων.

Πως θαυµατοποιεί η φύση

Και από παχιά λιπώµατα νευρώνων

Παράγει τόσο θόρυβο αυθάδη.

Ασθµαίνων ψέλλισες

Ακόµα δυο – τρεις λέξεις

Και απήλθες νικητής.

Σε είχε κουράσει

Τόση σκέψη αβαθής.

8

Μας ήταν ανεξήγητο

Που τόσο χρόνο

Έφαγες ξανά

Για να µην πεις τίποτε.

Τ’ όνοµά σου δοξασµένο

Αφεντικό, µεγάλε καβαλάρη

Επενδυτή.

Νάσαι καλά.

Μας έκανες πάλι

Και γελάσαµε

Σαν έκλεισες

Πόρτες, παράθυρα

Με τόση τέχνη.

Αυλαία !

9

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣΟ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣΟ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣΟ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

Προκατασκευάζουν ζωές

Οι εργολάβοι των ονείρων.

Την ενηλικίωση µας παραµονεύουν

Απαγορεύουν τις απορίες.

Βδέλυγµα η ζωή.

Κόσµους υπόσχονται απώτερους

Μεθοδικά, αθόρυβα

Τη φαντασία µας κηδεύουν

Φτηνές σερβίροντας εικόνες,

Θεάµατα, τελετουργίες

Αθανασίας υποσχέσεις.

Που να βρεθεί

Καιρός για εξέγερση

Στον αιώνα της ανάγκης.

Το τίποτα χειροκροτούµε από φόβο

Αφού ο,τι αντιστέκεται

Είναι εχθρός.

Μια όαση, µια όαση

Να αποκαθηλώσουµε

Τη σταυρωµένη ζωή

Λαίµαργα να απολαύσουµε

Το Μήλο της Εύας.

Μια όαση, µια όαση

Τόσο φορτίο να αποθέσουµε

Στους φονιάδες της ζωής

Πόλεµο να κηρύξουµε

Και συµπόνια

Γι’ αυτούς που εξαπατούνται.

10

Να αρνηθούµε

Αυτό που µας αρνείται

Να ονειρευτούµε

Να υπάρξουµε.

Στου τέλους µας και της αρχής

Τις σκοτεινές ανάµεσα τελείες

Το αιώνιο να χλευάσουµε.

Ξανά την ύπαρξη να σχεδιάσουµε

Παράδεισους διασύροντας

Που υπόσχονται

Της ανοησίας τελετάρχες.

Μια όαση, µια όαση θέλουµε

Με απορίες και γνώση

Να αναστήσουµε τη φαντασία.

11

ΤΕΛΕΤΕΣ ΜΑΓΕΙΑΣΤΕΛΕΤΕΣ ΜΑΓΕΙΑΣΤΕΛΕΤΕΣ ΜΑΓΕΙΑΣΤΕΛΕΤΕΣ ΜΑΓΕΙΑΣ

Ας µείνουν όλα έτσι

Όπως είναι τώρα

Υπνωτισµένα να απολαµβάνουν

το παιχνίδι της άµµου

Με τα πολύχρωµα βότσαλα.

Να συµµετέχουν στο σµίξιµο

Της κατάλευκης νεφέλης

Με τον ουρανό.

Να απορροφούν λαίµαργα

Το µουσικό πλησίασµα

Του δειλού κυµατισµού

Στην αυλή της ακτής

Που τον κοιτάει αδιάφορα δήθεν

Υποκύπτοντας πότε – πότε

Με χαµόγελο.

Ας µείνουν όλα έτσι.

∆υό ξεχασµένα

Φτερά περιστεριών

Κάτω απ’ τη σκιά

Των σµύρτων.

Τα χαράγµατα του κορµιού σου

Πλάι µου

Να κατακαίνε σαν πύρ

∆οκιµάζοντας

Όλες µου τις αντιστάσεις

Και τα προσχήµατα

Καθώς ανατριχιάζεις

Από σταγόνες θάλασσας

Που αποθέτω πάνω σου

Να σε δροσίσω και να καώ.

12

Ας µείνουν όλα έτσι

Ξεχασµένα από τη Μέριµνα

∆ιακοσµηµένα µε πολύτιµη ακινησία

Σαν έξοχα χαραγµένες γραµµές

Αιώνιων λόφων.

Παιχνιδίσµατα της ένωσης µας

Σα σβήνουµε το φώς

Και εξερχόµαστε

Να λάβουµε τη σφραγίδα

Μεταµεσονύκτιας µετάληψης.

Πολύτιµη φωτογραφία

Που σκίσαµε µε δάκρυα

Γιατί µας έκαιγε τα χέρια

Και ξαναµαζέψαµε αµέσως

Κοµµάτι – κοµµάτι, στοργικά

Με λυγµούς θρηνώντας

Την ανοησία µας.

Ξαναφέρνοντας κοντά

Ο,τι επιπόλαια αφήσαµε.

13

ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΘΕΟΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΘΕΟΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΘΕΟΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΘΕΟ

Ανάστησέ µε

Με τους ποταµούς των βουβών µου δακρύων

Γιατί µε καταλύουν

Κάθε φορά που θυµάµαι.

Με τα χέρια

Που µου απλώνονται άδολα

Γιατί µε χρειάζονται.

Με τη θλίψη

Που βλέπω πίσω

Από τα απρόθυµα χαµόγελα των φύτρων µου

Γιατί θέλουν

Να ασφαλιστούν στην αγκαλιά µου.

Με τα τεράστια κενά καθίσµατα

Στις παρέες µε φίλους

Γιατί είναι ανερµήνευτες

Αυτές οι απουσίες.

Με τις µεγάλες απώλειες σε µάχες

Που προς στιγµή κερδήθηκαν

Με κόπο πολύ,

Γιατί µου ανήκει µια πόλη.

Με την προϊούσα συρρίκνωση µου

Γιατί θέλω

Να εκτείνω τα όρια µου.

Με το απρόοπτο στένεµα του ορίζοντα

Γιατί ποθώ το άπειρο.

14

Με τις κενές νύχτες µου

Γιατί δεν επαρκεί η γονιµότητα

Των καταδυναστευµένων ονείρων.

Ανάστησέ µε

Με τον ιδρώτα του προσώπου µου

Γιατί ρέει ακατάπαυστα στο χρόνο.

Με την αγάπη που δεν έλαβα

Γιατί θέλω να δώσω.

Με την έλλειψη του θαύµατός σου

Γιατί δεν είµαι

Παιδί κατώτερου αιώνα.

Ανάστησέ µε

Με τη θλίψη που µε τρυγάει

Γιατί θέλω να θερίσω.

Με την ταπείνωση που µε συνθλίβει

Γιατί θέλω να υψωθώ.

Με το φόβο

Που µου στερεί µιάν Ιθάκη

Γιατί θέλω ν’ αγκαλιαστώ.

Με την πολυδιάστατη απουσία της

Που µε στερεύει

Γιατί θέλω να διασταλώ.

15

Ανάστησέ µε

Με τις ανυπόφορα απούσες παρουσίες

Που υποµένω άφωνος

Γιατί θέλω να κραυγάσω.

Ανάστησέ µε

Για να µε δικαιώσεις

Που σε δηµιούργησα.

16

ΑΠΟΓΕΥΜΑΑΠΟΓΕΥΜΑΑΠΟΓΕΥΜΑΑΠΟΓΕΥΜΑ

Απόγευµα

Ο ήλιος προς τη δύση.

Χαράζω κύκλους γύρω µου

Να µε ξανάβρω

Τώρα που γαληνεύει.

Λάθος πυξίδες

Και δωρεάν αισθήµατα αφειδώς.

Χίµαιρες.

Κατά παραγγελίαν όνειρα

Και αυταπάτες.

Μεγάλες επενδύσεις σε ανθρώπους

Και επτώχευσα.

Ούτε η εξοµολόγηση

Με φίλεψε µε θαύµα.

Και χάθηκα

Και µ’έχασα.

Απόγευµα.

Αρχίζει η παράσταση για δύο

Καλησπερίζω τη µοναξιά.

17

ΠΕΝΤΑΓΡΑΜΜΟΠΕΝΤΑΓΡΑΜΜΟΠΕΝΤΑΓΡΑΜΜΟΠΕΝΤΑΓΡΑΜΜΟ

Πες µου εσύ

Πώς να σε φτάσω

∆ίχως λέξεις και νοήµατα.

ΣΣΣΣάλπιγγας ήχοι

Το νου µου κατακλύζουν.

Η κόγχη σου αφροδίτη

∆υναστεύει τις νύχτες µου.

ΆΆΆΆνθη λωτού ανοίγουν

Στην επιφάνεια νερών

Που αντανακλούν ακτίνες

Της µορφής σου

Να εκκολάπτει αύρα

Κτήσης αφανέρωτης.

ΓΓΓΓλώσσα από το µέλλον να θηλάζει

Και εµπειρίες φωτός ορέγοµαι

Θυµό να προκαλέσω στους θεούς µου.

ΑΑΑΑνακτηµένος ο παράδεισος

Αυθόρµητα η λαγνεία ελεύθερη

Αθώα, δίχως όρια

Τύψεις απορρίπτει ταπεινές.

18

ΠΠΠΠεντάγραµµα γεµίζω µε σηµεία

Σαν εµβλήµατα του µυστικού

Που θα κρατήσω

Σα γύρεις πλάι µου

Να διαστείλεις

Τα επίπεδα του κόσµου

Και να βαφτίσεις

Τη στιγµή της ένωσης

Αιώνια, κορυφαία.

ΩΩΩΩδή σου αφιερώνω

Ας γράψουν µουσική

Οι ζωγραφιές σου.

∆είχτης της φωτιάς

Οι καπνοί των στίχων

Που στεφανώνουν

Τέσσερις ακτίνες.

19

ΕΠΙΛΟΓΟΣΕΠΙΛΟΓΟΣΕΠΙΛΟΓΟΣΕΠΙΛΟΓΟΣ

Κόσµους αναζητάµε νέους

Λες και θέλουµε

Πολλές ζωές να ζήσουµε.

Σε αισθήµατα και πάθος

Συνταξιδιώτες ψάχνουµε.

Αφού τα όνειρα επιτρέπονται

Σοφία αιώνων απορρίπτουµε.

Ερωτευόµαστε

Και µας λεηλατούν

∆υό µάτια

Που νοµίζουµε αλλιώτικα.

Φωνή που το πρωί έχει ξεχάσει

Ο,τι εύκολα υποσχέθηκε

Κορµί που λέµε µας ανήκει.

Συνταξιδιώτες ψάχνουµε

Κι είµαστε τυχεροί

Για λίγο

Αν συµπέσουν δυό πορείες.

20

Αυτό που λαχταράµε

Εχθρός µας γίνεται τις πιο πολλές φορές

Αφού προσωρινά παραχωρεί

Χαµόγελα και σώµα

Όµως ποτέ

Το πάθος της καρδιάς.

∆εν κοινωνεί.

Λαµβάνει αυτάρεσκα.

Ανέξοδα εκχωρεί ελπίδες

Ώσπου να µας στερέψει.

Ερωτευόµαστε

Και σαν επίλογος

Η ανάσταση αναστέλλεται.

21

POSTPOSTPOSTPOST COITUMCOITUMCOITUMCOITUM

Είµαστε ο,τι είµαστε.

Στις θορυβώδεις παρέες

Που ατέρµονα συζητούν

Περί παντός ακατάληκτα

Συνουσιαζόµενες

Με τους ασύµµετρους ήχους των φωνών.

Στη συνεύρεση

Με τις δυναµικότερες εξεγέρσεις

Της σκέψης.

Στα ταξίδια

Στις φωτεινές κηλίδες του ουρανού

Που πορεύονται αγνοώντας µας

Τις ανέφελες νύχτες.

Στις ανοδικές πορείες

Σε καταπράσινα ύψη.

Τότε που αναζητούµε

Αρµονία και τάξη

Καθώς βυθίζεται η όραση µας

Σε τρικυµιώδες πέλαγος.

Στη νηνεµία του σκόπιµα απλανούς

Βλέµµατος.

Όταν ολοκληρώνεται η επαφή

Με τις ποιο απογειωµένες

Φαντασιώσεις.

Όταν εξορισµένες ψυχές

Αναζητούν τη σεισάχθεια.

22

Την ώρα της κάθαρσης

Που το γλυκό και το πικρό

Συνυπάρχουν

Και γεύονται

Ένα ήρεµο δάκρυ.

Είµαστε ο,τι είµαστε

Και προ πάντων µόνοι.

Αναπάντεχες Θεϊκές επιφάνειες

Αναστάσιµες συµβαίνουν µόνο

Στα έπη και στα παιδικά παραµυθία

∆ια χειρός

Αθώων η ποιητών.

Γιαχβέ Σαβαώθ

Θεέ των όπλων

Μάθε πως είµαστε

Ο΄τι είµαστε

Και προ πάντων µόνοι.

23

ΒΟΤΣΑΛΟΒΟΤΣΑΛΟΒΟΤΣΑΛΟΒΟΤΣΑΛΟ

Τόση γαλήνη, τόσο φώς

Απλόχερα διαχέει

Η υπέροχη θάλασσα

Που τραγουδάει ερωτευµένη

Στ΄ ακρογιάλι δωρίζοντάς του

Κάτασπρα βότσαλα

Θαυµάσια σχήµατα

Πολύχρωµα όστρακα.

∆ανείζοµαι παρασυρµένος

Και αποθέτω µε ευλάβεια

Στις χούφτες µου

Λίγο απ’ όλα.

Και πάνω – πάνω

Ένα τέλειο ΧΧΧΧ λευκό

Που χάραξε ο αιθέρας

Σ’ ένα κόκκινο βότσαλο.

Σαν χρίσµα, σαν χρησµός

Που ανταποκρίνεται

Σε µυηµένο βλέµµα

Σαν διακλάδωση

Του απίθανου µε την ανάγκη.

Αποτύπωση

της διασταύρωσης των δρόµων µας.

Που µε ξάφνιασε

Και µ’ αναγέννησε.

Ίσως, αδιόρατη υπόσχεση

Πως κάπου – κάποτε

Θα συµπορευτούµε ξανά.

Η µήπως,

Τίποτε απ’ όλα αυτά

Και απλά, µε στοιχειώνεις.

24

ΑΙΩΝΙΑ ∆ΙΑΜΑΧΗΑΙΩΝΙΑ ∆ΙΑΜΑΧΗΑΙΩΝΙΑ ∆ΙΑΜΑΧΗΑΙΩΝΙΑ ∆ΙΑΜΑΧΗ

Ανταύγειες πολύχρωµες

Στο βάθος του ορίζοντα.

Το φώς µε το σκοτάδι

∆ίνει µάχη

Να ζήσει ακόµα

Κι ας νυχτώνει.

Πολιορκούν τα σύννεφα

Της µέρας την ψυχή

Που αιµορραγεί

Και αποµακρύνεται

Να κάνει κύκλο.

Ανήµπορος εγώ θεατής

Χωρίς φωνή

Στην τελευταία θέση.

Ταπεινός ο θεός µου.

Μεγάλα θαύµατα δεν κάνει.

25

ΣΕ ΒΛΕΠΩΣΕ ΒΛΕΠΩΣΕ ΒΛΕΠΩΣΕ ΒΛΕΠΩ

Σε βλέπω να χάνεσαι

Στην αχλύ των καιρών

Στην άκρη του δρόµου

Που σε αποσπά

Σα να µη γίνεται αλλιώς.

Στενεύει η µορφή σου

Γυµνή από χρώµατα.

∆ε χώρεσες το πάθος

Στην έκπληξη αντιστάθηκες.

Τόσοι καινούργιοι δρόµοι

Και δεν τόλµησες.

∆εν απόρησες

∆εν έψαξες

∆εν άνοιξες φεγγίτη.

Στην αγορά εκτίθεσαι ξανά

Σε αναζήτηση

Αδέσποτων ερώτων

Που αγκοµαχούν

Χωρίς ορίζοντα.

Τη λάγνα πλησιάζεις βήµα – βήµα

Φωτιά των σαρκοβόρων

Που η µορφή τους

Υπνωτίζει στη στιγµή.

Στο αιώνιο λάθος

Ενδίδεις ξανά.

26

Πόσον καιρό δεν ξαναείδα

Τα µάτια σου να λάµπουν.

Με παιδικές τις απορίες

Σε ακινησία τιµωρηµένος

Παραµένω.

Ας ήταν να µη γνώριζα.

Φοβάµαι για σένα.

27

ΟΥΤΟΠΙΕΣΟΥΤΟΠΙΕΣΟΥΤΟΠΙΕΣΟΥΤΟΠΙΕΣ

Ιαµατικές πηγές

Με θαµώνες τα καλλίτερα οράµατα

Οι ουτοπίες µας.

Εντευκτήριο

Των πιο εξαγνισµένων ιδανικών

Που δεν αποζητούν

Έλεος και θεαρέσκεια

Γιατί θαυµατοποιουν από µόνες

Χωρίς κανοναρχήµατα.

Φασµατικές γραµµές

Που διεγείρουν µε ένταση

Την ωχρά κηλίδα των ελπίδων

Και µας κάνουν παιδιά.

Είδωλα φανταστικά

Που κάποτε χάνονται

Στο µεσουράνηµα του ήλιου.

Ξανασυµβαίνουν ανέλπιστα

Λαβωµένες αλλά αµετανόητες

Περιφρονώντας τον όφη

Λες και αναζητούν

Το δρόµο για την αθανασία

Κρατώντας το χέρι µας σφιχτά.

Τις ακολουθούµε αναπτερωµένοι

Κι ας υποπτευόµαστε

Την τύχη τους.

28

Γιατί χρειαζόµαστε σκιά

Να µας δροσίζει

Από τον καύσωνα της µαταιότητας.

Ένα ποτήρι κόκκινο κρασί

Να µας υπνωτίζει

Σα µυστική ενατένιση

Της χαµένης ιερότητας της ζωής.

Σαν ιεροφάνεια του ουσιαστικού

Και των ανεκπλήρωτων

Προσδοκιών.

Οι ουτοπίες µας.

Αµετανόητοι υποκινητές

Των εξεγέρσεών µας.

Ερωτευµένες µε το αδύνατο

Εκτοξεύουν την όραση µας

Πέρα από τα όρια

Της ταπεινής ανάγκης

Εξερευνούν αθέατες περιοχές.

29

∆ΕΚΑ ΑΜΑΡΤΙΕΣ∆ΕΚΑ ΑΜΑΡΤΙΕΣ∆ΕΚΑ ΑΜΑΡΤΙΕΣ∆ΕΚΑ ΑΜΑΡΤΙΕΣ

Χωρίς γονυκλισία

Να ανανήψουµε

Από τις αµαρτίες µας.

Με προσευχή στη ζωή

Και φόβο για την αγιοσύνη.

Με µιαν εξέγερση

Οµοούσια και αδιαίρετη

Με το εδώ.

Γεµάτοι δέος

Για ο,τι αντικρίζουνε τα µάτια

Και ανάβει σπίθες

Στο θόλο του κρανίου.

Μη τυφλωθούµεΜη τυφλωθούµεΜη τυφλωθούµεΜη τυφλωθούµε

Την πλάτη αδιάφορα γυρίζοντας

Σε ισχυρές κραυγές αγάπης.

Μη χρεοκοπήσουµεΜη χρεοκοπήσουµεΜη χρεοκοπήσουµεΜη χρεοκοπήσουµε

Σαν ανεύθυνοι επισκέπτες ψυχών

Παραλήπτες ειδικών αισθηµάτων

Που εισπράττουν αχόρταγα

Και ύστερα λένε πως

Ποτέ δε ζήτησαν.

Μην κουφαθούµεΜην κουφαθούµεΜην κουφαθούµεΜην κουφαθούµε

Σαν αδιάφοροι ακροατές ήχων

Του ήλιου που δύει

Της σελήνης που αναδύεται

Της φωνής που πνίγει συναισθήµατα

Αδηµοσίευτου πάθους.

Μη φτωχύνουµεΜη φτωχύνουµεΜη φτωχύνουµεΜη φτωχύνουµε

Καταφρονώντας αυτό

Που είναι καλλίτερο µας.

30

Μη ναυαγήσουµεΜη ναυαγήσουµεΜη ναυαγήσουµεΜη ναυαγήσουµε

Σε πορείες στο άγνωστο

Με τιµονιέρη

Ορµές της στιγµής.

Μη βυθιστούµεΜη βυθιστούµεΜη βυθιστούµεΜη βυθιστούµε

Σε αιώνιο πένθος

Σβήνοντας το γέλιο ανθρώπου

Που νικάει το φόβο

Και ανασταίνει τη ζωή.

Μην ανατινάξουµεΜην ανατινάξουµεΜην ανατινάξουµεΜην ανατινάξουµε

Την ύπαρξη µας

Υπνοβατώντας µε υποσχέσεις

Μετακόσµιας µακαριότητας.

Μην απέχουµεΜην απέχουµεΜην απέχουµεΜην απέχουµε

Από ο,τι θέλουµε πολύ.

Μη σε ξεχάσωΜη σε ξεχάσωΜη σε ξεχάσωΜη σε ξεχάσω

Όταν δε θα σε βλέπω

Και δε θα ξέρω

Τίποτε για σένα.

31

ΠΑΡΑ∆Ι∆ΟΜΑΙΠΑΡΑ∆Ι∆ΟΜΑΙΠΑΡΑ∆Ι∆ΟΜΑΙΠΑΡΑ∆Ι∆ΟΜΑΙ

Μη χτυπάς µε τόση ένταση

Το κλειστό µου παράθυρο.

Ασε µε στη στέρηση της εικόνας σου.

Να αποτοξινωθώ δια παντώς επιδιώκω

Από τον ίµερο.

Να καθηλώσω τη νοµιµοφροσύνη

Των προσωρινών αισθήσεών µου

Να νηστέψω.

Να ανανήψω από την εγκόσµια σκόνη

Ανεξίτηλος

Μη χτυπάς

∆εν ακούω.

Μου αρκεί το κατακόκκινο του ήλιου

Που µε διαπερνά

Ως τις άκρες των δακτύλων µου

Όταν τον περιεργάζοµαι

Με τα µάτια κλειστά.

Σωρεύω ενέργεια

Για να εκτιναχθώ µακριά σου

Μεταµορφώνοµαι σε κύµα.

Τώρα τοποθετώ το νόµισµα

Κάτω από τη γλώσσα

Των παλιών µου προσδοκιών.

32

Νυµφεύοµαι τη σαγήνη

Της καθαρής νοητικής τελετουργίας

Που θα µε γεννήσει

Από το πλευρό της Ρέας.

Καπνός, οµίχλη

Και πιο πέρα ο ήλιος.

Το κεφάλι

Αναδύεται νέο

Από το σώµα του.

Παραδίδοµαι στο νεογέννητο Φάνη.

Και µου παραδίδονται χωρίς αντίσταση

Μυστικοί ήχοι

Παράφοροι, οµόκλινοί µου.

Στο ύψωµα των πνευµάτων

Ανασυντίθεµαι.

33

Η ΑΙΗ ΑΙΗ ΑΙΗ ΑΙΩΝΙΑ ΠΑΡΘΕΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΘΕΣΕΩΝΩΝΙΑ ΠΑΡΘΕΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΘΕΣΕΩΝΩΝΙΑ ΠΑΡΘΕΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΘΕΣΕΩΝΩΝΙΑ ΠΑΡΘΕΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΘΕΣΕΩΝ

Άσε µε να γίνω εραστής

Των ωρών σου

Γεµάτος δέος υποκύπτω

Στον αρχηγό της µοίρας

Και αναλαµβάνω

Περιττούς κινδύνους.

Κοίταξέ µε για να σωθώ.

Προσήκουσα θέλω

Να καταθέσω προσφορά

Στον ουρανό των µατιών σου.

Να µυηθούµε µαζί

Στα µυστικά οράµατα

Της µνήµης.

Να ξορκίσουµε µαζί

Το αδιέξοδο φάντασµα

Της βαρύτητας που καθηλώνει

Την αγία παρόρµηση.

Έλα να ασελγήσουµε µαζί

Στο σώµα όσων µοιάζουν

Αδύνατα.

Για να µπορούµε να επανέλθουµε

Στην αιώνια παρθενία των προθέσεων

Πιο πλήρεις

Πιο σηµαντικοί

Πιο ωραίοι.

34

ΤΥΡΒΩ∆ΗΣ ΡΟΗΤΥΡΒΩ∆ΗΣ ΡΟΗΤΥΡΒΩ∆ΗΣ ΡΟΗΤΥΡΒΩ∆ΗΣ ΡΟΗ

Το τίναγµα των φτερών

Μιας πεταλούδας µακριά

Μεταβάλλει απρόσµενα

Την οπτική µου γωνία.

∆ιαλύει την εγωιστική

Συνέπεια των αρχών µου

Και καθορίζει αυτόµατα

Τη µοίρα όλων µου

Των προσπαθειών.

Αναπλάθει εντονότερο

Το πράσινο των φυλλωµάτων

Στη γειτονία.

Ξαναπλάθει τον κόσµο.

Ο χώρος µου και ο χρόνος

Μεγεθύνουν τις διαστάσεις τους.

Αποπειρώνται να επωάσουν

Ωριµότερη τύχη

Που θα πάψει να παίζει

Ανεύθυνα µε το τόπι της.

Εγκαταλείπω την παράλυση

Του τροφοσυλλέκτη αυτοπροσδιορισµού.

Αποφασίζω να δράσω.

35

ΕΜΠΟ∆ΙΣΜΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑΕΜΠΟ∆ΙΣΜΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑΕΜΠΟ∆ΙΣΜΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑΕΜΠΟ∆ΙΣΜΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ

Μυρωδικά πολλά και βότανα

Ωραία αρώµατα και χρώµατα

Με επιµέλεια συγκέντρωσα

Να σου προσφέρω σαν σε δω

Και ένα κοµµάτι, το πιο µεγάλο,

Της ψυχής µου.

Σε περιµένω εδώ ακίνητος

Σα µ΄εύρεις θα δηλώσω υποταγή

Στου γέλιου σου το θαύµα

Που κινητοποιεί

Τις στροφορµές της ύπαρξής µου

Και ήχους αυλών.

∆εν φτάνεις κάν κοντά.

Θριαµβικά διέρχεσαι αδιάφορα

Να γευµατίσεις θηραµάτων

Γενναία συγκοµιδή.

Να ξεφαντώσεις

Ευνουχίζοντας το αστροπαιχνίδισµα

Μαγευτικού ουρανού.

36

Πώς να µονοµαχήσω.

Γόνιµα πάθη έχει µόνο

Η φαρέτρα µου

Σηµαδεµένα µε πανσέληνο.

Κλαδί αγριελιάς

Κερδίζει η φαντασία µου και πάλι

Που µε νίκησε

Ταπεινωµένη από το ξύπνηµα

Που εξάτµισε οράµατα και µύθους.

37

ΓΙΑΤΙΓΙΑΤΙΓΙΑΤΙΓΙΑΤΙ

Με ποιό κλήρο

Μοιράζεται το γιατί.

Αυτό που µεταλαµβάνουµε

Στην αρχή και το τέλος

Της σύντοµης πορείας µας.

Αθώο και ένοχο για πολλά

Αιτία άθλων

και τροφή του ιδρώτα.

Πελώριο

Όταν οι πύλες ανοίγουν

Και η πόλη

Έτοιµη να καταληφθεί.

Χωρίς στοργή

Ωρύεται στους δούλους του

Όταν

∆εν βρίσκουν εξηγήσεις.

38

ΑΚΤΙΝΕΣ ΧΑΚΤΙΝΕΣ ΧΑΚΤΙΝΕΣ ΧΑΚΤΙΝΕΣ Χ

Χροιά θαυµάσιων ήχων µουσικής

Άλικο χρώµα ιβίσκου

Χαράκτης τέλειος σε χάραξε.

Ρυθµός του πόθου µανικός

Που λαχταράει και αναπολεί

∆ίχως να σκέφτεται είσαι.

Ιχώρ, αιθέριος χυµός

Βέλη του φτερωτού παιδιού

Ακονίζεις

Που αδιαφορούν για θέση

Και για χρόνια.

Σύµπαν στροβίλων δυνατών

Της ποιό σπουδαίας πλάνης µου

Αφήνοµαι και συνεργείς.

Τιτάνας φύτεψε πυρσούς

Κάτω από τα βλέφαρα

Να πυρπολείς

Και να δανείζεις φώς.

Ιχνηλατείς τις νύµφες στον Ευρώτα

Και γίνεσαι αρχή

Καινούργιων δρόµων.

Ακολουθώ σαν κλεφτής.

Νάµα, ανταµοιβή για κάθε οδύνη

Τον φόβο τον προδότη

Αποκαλύπτεις και γιατρεύεις.

Αγκάλιασµα που δεν τολµώ

Να ανταποδώσω

Άνευ όρων υποκύπτω

Και αναδύοµαι σε στίχους.

39

ΑΛΓΟΡΙΘΜΟΣΑΛΓΟΡΙΘΜΟΣΑΛΓΟΡΙΘΜΟΣΑΛΓΟΡΙΘΜΟΣ

Φωτογραφίες σου κλέβω

Να σε χωρέσω µέσα από τις στιγµές

Των καιρών σου.

Εκεί που το βλέµµα σου

Αγγίζει αινίγµατα

Ανάµεσα στο ναι και το όχι.

Στην απεραντοσύνη

Του ηλίανθου

Που πολιορκεί τον ήλιο.

Κατανυκτικά, µε απορία

Να αγγίξω

Τον κόσµο σου

Μέσα από εικόνες αγέρωχων,

Γκρεµισµένων σπιτιών

Που χαϊδεύει το πράσινο.

Όταν διασχίζεις το χιόνι

Κρατώντας Ανθή

Και χαµόγελο.

Να σε χωρέσω θέλω

Όπως τη µοναξιά

Ένα µικρό πουλί

Που νοσταλγεί τον ορίζοντα.

Σαν µια Αγια µορφή

Που αναπαύεται

Σχεδόν αθώα

Χαϊδεύοντας τριαντάφυλλο.

40

Να σε βρω

Στο µελαγχολικό βλέµµα

Κατάλευκου κύκνου.

Στο ξωτικό που χορεύει.

Να σε µπορέσω

Σ΄ έναν χορό που πάντα

Είναι δύο µαζί.

41

ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΓΗΠΛΑΝΗΤΗΣ ΓΗΠΛΑΝΗΤΗΣ ΓΗΠΛΑΝΗΤΗΣ ΓΗ

Σαγήνη το όµορφο πέταγµα τους

Στην κορυφή του ουρανού.

Αιωρούνται στο θόλο

Συµµαχώντας µε τον αέρα

Και την αφέλειά µας

Που παρατηρεί την ωραία µορφή,

Το φωτεινό βλέµµα

Που πάει µακριά

Και ακινητοποιεί το νηφάλιο λόγο.

Φθίνει η ένταση της όρασης µας

Καθηλωµένη απ’ την εικόνα τους

Και παύει να διεισδύει

Γητεµένη.

Υµνεί, βλέπει οράµατα

Σχεδιάζει πτήσεις

Ως τη στιγµή που

Ο αφόρητος φίλος πόνος

Την επαναφέρει.

Προσωρινά υψώνεται

Ώσπου να συντριβεί

Στα Βραχιά της ανθρώπινης αλήθειας.

42

Εκεί που βρίθουν οι πληγές

Κάνιστρα διαλυµένων προσφορών

Και υπόλοιπα ψυχών

Αυτών που πίστευαν

Πως δε µπορεί τα πράγµατα νά είναι έτσι.

Γεράκια.

Όταν πεινάνε γοητεύουν

Θυσίες και εγκατάλειψη ορέγονται

Κάνοντας κύκλους γύρω σου

Πριν το επόµενο θήραµα

Οσµιστούν.

43

ΤΑ ΧΡΕΗ ΜΑΣΤΑ ΧΡΕΗ ΜΑΣΤΑ ΧΡΕΗ ΜΑΣΤΑ ΧΡΕΗ ΜΑΣ

Με τόκο αποπληρώνουµε

Τα χρέη των ελπίδων µας

Σε δόσεις µακροπρόθεσµες.

Τους µύθους µας

ο χρόνος περιπαίζει

Και κάθε τόσο

Μας γυρνάει στο παρελθόν

Για να ξεφύγει εκείνος

Προς το µέλλον.

Ο,τι µας εγκατέλειψε

Θέλουµε και δεν θέλουµε.

Mα διανύουµε ξυπόλητοι

την απόσταση ανάµεσα,

µε ναι και όχι.

Μέχρι να εκποιήσουµε

Της µνήµης µας την προίκα

Στον αιώνιο παλιατζή

Με αντίτιµο διόδια για το όχι.

44

ΑΠΡΟΣΙΤΑΑΠΡΟΣΙΤΑΑΠΡΟΣΙΤΑΑΠΡΟΣΙΤΑ

Έξω από τη Γή µεταναστεύουµε

Με αποσκευές γεµάτες προσδοκία

Και ορθάνοιχτη ψυχή.

Όµως,

Τα µάτια µας κλειστά.

Όλα όσα θέλουµε πολύ

Κι ας ξέρουµε πως

∆ε µπορεί να µας ανήκουν

Μας διαλέγουν

Μας ξαγρυπνούν

Μας δυναστεύουν.

Αγάλµατα αµίλητα θεών

Που αγνοούν τις ικεσίες.

Ξύλινο το σπαθί

Στη µάχη µε το απρόσιτο

Και καταδικασµένα σε επανάληψη

Αισθήµατα.

Ανέφικτη υπόσχεση ερωτευµένων

Που ανταλλάσσουν άστρα

Νοµίζοντας

Πως βηµατίζουν προς το µέλλον.

Όταν ξυπνήσουµε

Άδεια θρήνου µας δίνει

Η λογική και οι Ερινύες

Που τόσο χρόνο

Ακινητοποιηθήκαµε αφύσικα

Για να χαράξουµε

Περίεργα όµορφα σχήµατα

∆ίπλα στο κύµα.

45

ΙΕΡΑ ΣΩΜΑΤΑΙΕΡΑ ΣΩΜΑΤΑΙΕΡΑ ΣΩΜΑΤΑΙΕΡΑ ΣΩΜΑΤΑ

Πόσες µάταιες ιστορίες

Σε σώµατα γραµµένες

Και πόσες δεν πρόλαβαν

Ακόµα να γραφούν.

Μικρές και µεγαλύτερες

Που σµίλεψαν η σύµπτωση και εµείς

Με τη µυστήρια σκόνη συνεργό

Που µας καθοδηγεί από ψηλά.

Εκείνα που αργότερα

Μοίρα βαφτίζουµε

Και πεπρωµένο.

Αγκυλωµένοι

στις στενές µας διαστάσεις

Αυτό που φαίνεται εισπράττουµε.

Αυτό που είναι

Να µάθουµε αργούµε.

Και ίσως

∆εν το µαθαίνουµε ποτέ.

Σώµατα ιερά τριγύρω µας

Ιδιοκτήτες µύθων κοινοχρήστων.

Από απόσταση,

µας φαίνονται υπέροχα

τα πιο πολλά.

46

Αναισθητικά και υπνογόνα

που διαφηµίζονται πολύ

µε βουλιµία απορροφούν

και απολαµβάνουν.

Το οξυγόνο του εγώ

∆ηµοπρατούν

Σε γυµναστήρια

Και ινστιτούτα αισθητικής

Με κέρδος ένα εµείς

αβάσταχτα οµοιόµορφο.

∆ώρα δεν ανταλλάσσουν

Πλέον µεταξύ τους.

Ούτε δροσίζονται

µε αποστάγµατα

Ωραίας µνήµης.

Μην πλησιάζουµε πολύ.

Καραδοκεί η ασφυξία

Της αδιέξοδης εξάρτησης

Από αισθήσεις

Αποδέκτες µόδας.

Το ιδιαίτερο ας ψάξουµε.

Εκεί που ακούγεται

Η αλήθεια των φωνών

Που ιδροκοπούν για

Ένα σήµερα και αύριο

Με νόηµα.