Poetry News Φύλλο 5ο

Εβδομαδιαία Ποιητική Εφημερίδα

Αριθμός φύλλου 5 Κυριακή 31 Μαΐου 2014 διανέμεται δωρεάν

Γιώργος Γκανέλης

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΑΪΟΥ

Μικρά συννεφάκια περιπλανόμενα έχασαν το δρόμοξέχασαν την πυξίδα σπίτι.Όμως σήμερα έχει ζέστηκαίνε τα τσιμέντα και οι σάρκεςσυνεχείς αναθυμιάσεις από χημικά όνειρακρεμασμένα σε κεφάλια συμπιεσμένακρεμασμένα σε κεφάλια συμπιεσμέναόχι μόνο απ’ τα χρόνιαόχι μόνο απ’ τις υποκλίσεις …

Και τώρα θα γείρουμε ήσυχα – ήσυχαν’ αποφασίσουμε για όλα :ό,τι ενδιαφέρει μόνο εμάς.Θα επωάσουμε τα νωθρά Σαββατόβραδαπου εξουσιάζουν όλη τη σκέψηπου εξουσιάζουν όλη τη σκέψητις χλιαρές φωνέςαπό στόματα προορισμένα να σιωπούννα ξεκλειδώνονται μόνο κατόπιν εντολής.Είναι όμορφο να γίνεσαι αόρατοςέτσι που να εισχωρείς πολύ βαθιάχωρίς να καταναλώνεις επιχειρήματα.Όμως το σκηνικό παραμένει :Όμως το σκηνικό παραμένει :σκόνη στα πεζοδρόμιαένας ήλιος ακατάλληλος για ύμνουςτοίχοι χωρίς ασβέστη

οι φωνές των παιδιών γερασμένες.

Περιμέναμε μια βδομάδα αυτή την Κυριακήκαι τώρα που ήρθεαπογειωθήκαμε πάνω απ’ τις σκέψεις μαςρίχνοντας στον τενεκέτα θρύψαλα της χθεσινής αγωνίας.Στην άκρη της αυλής η γάτα αναρωτιέταιΣτην άκρη της αυλής η γάτα αναρωτιέταιαν φέτος θα έχουμε ζεστό καλοκαίριστη γωνιά της ψυχής οι ιδέες σκοντάφτουναπ’ την υπερβολική φροντίδα.

Αυτή η Κυριακή μου θύμισεκάτι βιβλία Γραμματικής και Ιστορίαςσκισμένα στα προαύλια των σχολείωνμεταλλικά κουτιά αναψυκτικώνμεταλλικά κουτιά αναψυκτικώνθαμμένα στην άμμο της παραλίας:οι γνώσεις και οι κονσέρβες έχουν το ίδιο τέλος.

μεταλλικά κουτιά αναψυκτικώνθαμμένα στην άμμο της παραλίας:οι γνώσεις και οι κονσέρβες έχουν το ίδιο τέλος.

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ & ΕΚΔΟΣΗ: Εκδόσεις ΔιάνυσμαΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: Λεωνίδας Σκυλίτζης

ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑΛεωνίδας Σκυλίτζης

Νίκη Ταγκάλου

ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣΕνεργά μέλη της ομάδας Ενεργά μέλη της ομάδας στο Facebook

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ[email protected]

ΙΣΤΟΤΟΠΟΣ & ΨΗΦΙΑΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟhttp://issuu.com/lewnidasskylitzhs

ΕΚ ΤΗΣ ΔΙΕΘΥΝΣΕΩΣ

Αγαπητοί αναγνώστες,

ΤηΤην τελευταία Κυριακή του Μαΐου, επιλέξαμε για εξώφυλλο το ποίημα του Γιώργου Γκανέλη με τίτλο “Κυριακή Μαΐου” θεωρώντας το ως τον ιδανικό τρόπο να αποχαιρετήσουμε και επισήμως την Άνοιξη και να υποδεχτούμε -στο επόμενο φύλλο- το καλοκαίρι. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσουςόσους συνεχίζουν να στηρίζουν το στοίχημα που βάλαμε από την αρχή για μια εβδομαδιαία έκδοση ποιητικού περιεχομένου.

Σας εύχομαι καλή ανάγωνηση,Λεωνίδας Σκυλίτζης

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ


η εφημερίδα διανέμεται δωρεάνμέσω του διαδικτύου

Αριθμός φύλλου 5Κυριακή 31 Μαΐου 2014

Φιλιώ Ροτσίδου

ΑΤΙΤΛΟ

Και τώρα εαυτέ μου οι δυό μας!Φουρτούνιασες..κτυπήθηκες αλύπητα..πληγώθηκες απ'όλες τις πλευρέςκαι στέκεις όρθιος!Μπράβο σου! και δεν Μπράβο σου! και δεν στο'χα!έμαθα πως αυτός που προσπαθεί να ξεγελάσει τον άλλοστο τέλος την παθαίνει και φανερώνεται με τον χειρότερο τρόποδικαιοσύνη;τύχη;δεν ξέρω...δεν ξέρω...ένα μόνο ξέρω, η ψευτιά κι' η υποκρισία κάποια μέρα πληρώνονται..η ζωή και τα όνειρα σε εκδικούνται, κι εσύ στέκεις εκεί σαν άγαλμαανάξιος να αντιδράσεις..μεσ'την αναξιότητα, το πεπρωμένο κι'οι εμεσ'την αναξιότητα, το πεπρωμένο κι'οι ερινίες σου σε κυνηγούνκι'αν σου έχει απομείνει ένας κόκκος συνείδησηςπροσπαθείς να διορθώσεις τα λάθη σουυπερνικώντας τα πάθη σου!!

Αριθμός φύλλου 5 Κυριακή 31 Μαΐου 2014

Ελένη Αποστόλου

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ...

Σε ξεχώρισα ανάμεσα σε τόσα λουλούδια...ήσουν το πιο όμορφο..σε άγγιξα...και δεν με μάτωσες...ακούμπησα τα πέταλα σου...η πάχνη έη πάχνη έσταξε στα χέρια μου...με καλωσόρισες....υπόσχεση έδωσα...δεν θα σ αφήσω ποτέ να μαραθείς...


Άρης Ζερβόπουλος

ΣΚΙΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ

Στο μονοπάτι του καημούπλανιούνται•απομεινάρια ανθρώπινααλλόκοτασκλσκληρά ταπεινωμένα•σκιές απόκοσμες,βουβές.Βλέμμα θολό,χέρια που τρέμουν,χείλησαν πόρτες σφαλιστές•μάρτυρες μάρτυρες σιωπηλοίμιαςλύπης ατέλειωτης,κρυμμένης μέσα στης ψυχής το λιγοστό κουράγιο.Βήμα που χάνεται• βουλιάζονταςβουλιάζονταςστ’ απέραντο της θλίψηςπέλαγος,ψάχνοντας απεγνωσμέναμια ελπίδα•μια αχτίδα λυτρωτικήγυρεύονταςμες το σκοτάμες το σκοτάδιπ’ απλώθηκε παντού,σαν βασίλεψε για πάνταπίσω απ τη θολή γραμμή των οριζόντωνο ήλιος της δικαιοσύνης ο νοητός,ληλησμονώντας τη χώρα τους.

Μαύρη Πεταλούδα

ΓΙΑ ΝΑ...

Τι θες από μένα με ρωτάςτα πάντα και το τίποταφωτιά να γίνεις μέσα μουκάψε με...και ύκαι ύστερα....και ύστερα τι, με ρώτισεςκαι ύστερα γίνε νερόγίνε νερό ορμητικό,σβήσε την φωτιά,εξαφάνισε κάθε ίχνος τηςτην μυρωδιά..τον πόνο του καψίματος..εξαφάνισε τα όλαεξαφάνισε τα όλαόλα σου λέω άσε μόνο τα κάρβουνα για να θυμάμαιόλα τα όνειρα καλά ή κακά αφήνουν πάντα κάτι πίσωγια να θυμάσαι....για να θυμάμαι...για να θυμάμαι...


ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΑΠΟ ΤΙΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ

Λίτσα Κυπραίου

ΝΑ ΧΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ

**Να χα φεγγάρια και αστέρια,μες στης ψυχής μου τα λημέρια. Να χα του σύννεφου την άκρη,για να της δέσω για να της δέσω στο κατάρτι.Όλη την θάλασσα να σκίσω,μες τους αφρούς να πολεμήσω.Τα γλαροπούλια και οι γλάροι,να λιάσουν του ήλιου το ακρογιάλι.

*****Νάνε η ματιά μου, πλανεμένηνα ταξιδεύει, να πηγαίνει,να ταξιδεύει, να πηγαίνει,να μη αράζει σε λιμάνια,ούτε στου μόλου, τα μουράγια.Να φεύγει πάντα , να αρμενίζει, μες το γαλάζιο να ελπίζει,να ταξιδεύει, να πετάει,με τα φτερά της, να ακουμπάει.

**********Τα ακροδάχτυλα τον ήλιο,φως να του δίνουνε, τριγύρω,Να γδύνουν μόνη την ψυχή μουμόνη ψυχή γαληνεμένη ,μες την αλήθεια μαγεμένη.

*****Έρμη ψυχή μέσα Έρμη ψυχή μέσα στον κόσμο.σπασμένη βοή, μες τα κομμάτια.

*****Όλος ο κόσμος ειναι κομμάτια.

Νίκη Γεωργοπούλου

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ ΠΟΙΗΤΕΣ

Τους θυμωμένους!Τους μπερδεμένους!Τους ερωτευμένους με τη ζωηκ'αυτούς με το θάνατο!ΤΤους βουλιαγμένους στ'άστρα.Στους αλυσοδεμένους με τη νύχτακαι με του φεγγαριού την ερημιά!Σ'αυτούς που πάνω σε καθρέφτες,γρονθοκοπούν τα ειδωλά τους!Στους μεταξένιους,στους βαρύγδουπους!Σ'αυτούςΣ'αυτούςπου δονούνται με τη θλίψηπου θορυβούνται με την ηρεμία!Σ'αυτούς που ρυμουλκούν τις λέξειςκαι εκ του μηδενός,μια εκδρομή στο άπειρο'ανάμεσα σε φωτεινά και σκιερά μονοπάτια,να ψάχνουν για πιο να ψάχνουν για πιο εξελιγμένα όνειρα!Μια συμμορία αναστεναζώντων!!Αίνιγμα αμαρτωλό και αναμάρτητο μαζίΜια βροχή από αισθήματα,που μέσα στη δική σου την ψυχή,ψάχνει το καταφυγιό της!ΑΑυτοί οι ποιητές που μέ τόση βροχή,μονίμως φλέγονται!!!


ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Κ. ΧΑΤΟΥΠΗΣάτιτλο

Ποιός νὰ τὸ πῇ πὼς κάποτε σὲ εἶδα νὰ ὑψώνῃςτ’ ὁλόξανθο κεφάλι σου στῶν ἀστεριῶν τὶς τάξειςτὴν ὥρα ποὺ χαμήλωναν τὰ οὐράνια στῆς Δωδώνηςτὰ μέρη κι ἤσουν ἕτοιμη σπονδὴ ἱερὴ νὰ στάξῃς;Μὴν ἦταν, τάχα, χίμαιρα τὴ φοβερὴ τὴν ὥρα,Μὴν ἦταν, τάχα, χίμαιρα τὴ φοβερὴ τὴν ὥρα,ποὺ ἀνάδευες τὶς κόρες σου καὶ τὸ χαμόγελό σουτὰ χείλη σου τὰ φώτιζε, σὰν ἀστραπὴ στὴν μπόρα,νὰ ῥίζωνα τὸ πάθος μου στὸ σπλάγχνο τὸ δικό σου;Μὰ ὅσο καὶ νὰ ἤθελα τὴ θεία ἐτούτη μέρανὰ καβαλᾶμε τ’ ὄνειρο μαζὶ καὶ νὰ ὁρμᾶμε– θνητοί; θεοί; δὲν ἤξερα – στοῦ πάθους μας τὴ σφαῖρα,ἀπὸ ψηλὰ θὰ πέφτουμε καὶ θὰ κατρακυλᾶμε . . . .ἀπὸ ψηλὰ θὰ πέφτουμε καὶ θὰ κατρακυλᾶμε . . . .

Ιωάννης Δ. Τσιτσίμης

ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

Τον ουρανό θωρείς κι από τ' αστέριαΚόρη των αστεριώνκάτι να προσδοκείς φαίνεται, νομίζωμέταλλο από της Νύχταςπου σαν φουπου σαν φουστάνιένας Σιρόκος σήκωσε απ' τη Σελήνη τ' ασημίκι ώσπου να φέρειτο φως από την αντανάκλασή τουπάνω σουΣυ που θα λέγαν κάποτεΔαιμονική της Νύχταςτο φως δαμάζεις καιτο φως δαμάζεις καιπριν διαβεί δονείσαι της ηδονής δέσμιαπαραδίνεσαιΔαιμονική της Νύχταςζωγραφιστή στο τέμπλοτων Ονείρων...


Μάνος Κατσέλης.

"Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΦΥΓΗΣ"

Η φυγή δεν έχει κρυμμένα πρόσωπα.Μην γελιέστε.Ένα έχει και το δείχνει.Με θράσος.Δεν κρατάει ευχάΔεν κρατάει ευχάριστες εκπλήξεις για μετά.Η πορεία της δεν έχει συνέχεια.Απλά γυρνάει ψυχρά την πλάτη.Μην ελπίζετε κρυφά λοιπόν.Καμία ελπίδα δεν πεθαίνει τελευταία.Μην ακούτε.Απλά αργοπεθαίνει κι αυτή όσο εμείς κρατάμε,κάτι που είναι ήδη νεκρό,ζωντανό.κάτι που είναι ήδη νεκρό,ζωντανό.Μην ζείτε με αυταπάτες.Μην βάζετε την ζωή στην αναμονή.Προχωρήστε μωρέ.Ότι έσβησε δεν ανάβει πάλι.Ρίξτε νερό να σβήσει κάθε σπίθα.Ότι γκρεμίστηκε,δεν ξαναχτίζεται.ΑΑν ήταν γερό,δεν θα έπεφτε.Ερείπια μένει και σας σπρώχνει να προχωρήσετε παρακάτω.Αποδεχτείτε την πραγματικότητα.Μην την ταίζετε με ψέμματα.Κανένα ψέμμα δεν έθρεψε την αλήθεια.Κι αν ο φυγάς γυρίσει,δεν θα είναι ίδιος.Η φυγή όλα τα αλλάζει.ΑΑυτή είναι η δύναμη της.Σεβαστείτε τον εαυτό σας.Μην του επιβάλεται ξανά αυτό που κάποτε σας πίκρανε.Γιατί αν ήταν η γλύκα να νικήσει,δεν θα πότιζε δηλητήριο.Η φυγή αυτό το πρόσωπο έχει.Χαρίστε της το πιο όμορφο χαμόγελο που θα βρείτε πιο κάτω.



Κρεμάστηκε η ζωή μου πάνω σου..Και άηχοι χειμώνες,με αρτηρίες απ’ το αίμα παγωμένες..Και τ’ Αύγουστου,φεγγάρια θορυβώδη,μ’ ανέλπιδες θυσίες, από παλίρροια αφημένες..από παλίρροια αφημένες..Πάνω σου μετεώρισαν,φυγής αχτίδισμααπ’ τ’ ανεπίστρεπτο..Να φύγουν ήθελαν..Φθαρμένες νύχτες,με τα ξεθωριασμένα δειλινά,ξυπόλητα να τρέχουν ξυπόλητα να τρέχουν στο κατόπι τους,μάζεψαν μπόγο τα σκοτεινιάσματα τους,και στης ματιάς σου τ’ ακυβέρνητοτ’ απίθωσαν..Και μια φουρτούνα,από των ‘’πρέπει’’ ιαχές,σστη δίνη απ’ το κύμα σουκαταποντίστηκε..Ήταν βαριά…Δεν άντεχε η θάλασσα σουτη δυσανάγνωστη, κακόηχη πατημασιά της..Και κάπου εκεί..καταμεσήςτου αβέβαιου ορίζοντα σου,του αβέβαιου ορίζοντα σου,Μαγιού λιπόσαρκο,

αναρωτήθηκε…‘’Που πάμε’’…?Κι ο ουρανός τότε σκοτείνιασεαπό του όνειρου θρήνο απελπισμένο....Αντάριασε το πέλαγος..Αύτανδρο ,την καταβύθιση του υπόγραψε,την καταβύθιση του υπόγραψε,το ασύλληπτο του ταξιδιού,βαθιά σημαδεμένο....Μα ..τι το ΄θελε κι αυτό να απορήσει..?Τι το θελε..στο ανυπέρβλητο να σπαταλήσει..Ζωής δεδικασμένα..?Πυξίδας χαραγμένα,Πυξίδας χαραγμένα,τι το ΄θελε.. σ’ ενός ονείρου δύστυχου, ταξίδεμα να κλείσει..?Να ‘χε τουλάχιστον κουπιά δοκιμασμένα…Δάκρυα αραγμένα... να 'χε..Μήπως μπορέσεικαι και στο επίπονο λιμάνι του..πάλι γυρίσει..!Πάλι μην γελαστεί..!Πάλι μην αγαπήσει..!

Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου

ΑΤΙΤΛΟ


Νεφέλη Ανδριανού

"ΑΝΥΠΑΡΚΤΑ ΔΕΣΜΑ"

Άσε με να φύγωνα είμαι είμαι πρώτα έτοιμηεδώ ο κόσμος τους μυρίζει χώμακαι εσύ λησμονιάβοβοριάς σε κάθε εποχήάστρο θολό σ'έναν υπέροχο θόλοτο μαράζι επικρατεί και με κινείστροβιλίζοντας κάθε μου αρχήκοιτάζοντας πίσωεκεί που υπήρχα με τους τρόπους μουκαι νόμιζα πως δραπέτευσες λίγογια να μου δώσεις φτεράγια να μου δώσεις φτεράμα τα απέκτησα μέσα απο αίμαο καθένας τα σκαλίζει μόνος τουγίνονται οι αγάπες αγάλματαπροσκυνάμε στιγμέςγιατί το μέλλον αχνοφέγγει μίσοςκαι κεινο που ελπίζειςκαι το χέκαι το χέρι που έρχεται να σε κρατήσειδεν μυρίζουνZΩΗ.

Χρήστος Σίνος

ΤΕΛΧΙΝΩΝ ΘΙΑΣΕ

Του κενού την κίνηση θ’ αδράξωΜε της καρδιάς τ’ αστείρευτο δάκρυΤου Γκιώνη τ’ατέρμονο κάλεσμαΤης προσμονής ταξίδι, ειμαρμένο τέλμαΤ’ όνειρο Τ’ όνειρο θα προστάξω που’ ναι γρήγοροΤο νερό με τη φωτιά θα ζεύξωΤης Δήλου το απόκρυφο Σείριο νόημαΣτον Φλεγύα Ιξίωνα θα φανερώσωΤης Μνημοσύνης με Εριννύες θα μηνύσωΠάνω σ΄ άρμα φτερωτό και χρυσοποίκιλτοΝα σχίσει τον πύρινο αιθέραΜέγαιρα, ΤιΜέγαιρα, Τισιφόνη, ΑληκτώΑχέροντα, Κώκυτε και περίδρομοι κύνεςΧορέ αλαστόρων και πονηρών Τελχίνων θίασεστην κρήνη της Στυγός, Θεοί μην παραβείτε τον όρκοΜπρος στις συμφορές των ανθρώπων τα κακά δεινάΧειμέριου ψύχους δύσαστρον και καύμα του κύναΑφανίστε και αμαυρώστε τον ειρμό της Αδράστειας ΜνημονεύΜνημονεύστε και ανταποδώστεΜε Ευμενίδες και επίκουρους δίκηςΟ Ιλύσιος δρόμος Ίμερε για την ΑθανασίαΤραχύς και άβατος στων ανθρώπων την χώρα Τα δαιμόνια ένστικτα που πόλεμο στήσανΝα σκοτώσουν το έρεβος τη φθορά να νικήσουνΟ Τισιφόνος νους το νήμα της Κλωθούς έκοψεΤην τάξη ανέτρεψε και το λόγο εμώλυνεΤην τάξη ανέτρεψε και το λόγο εμώλυνε


Νεφέλη Ανδριανού

"ΑΝΥΠΑΡΚΤΑ ΔΕΣΜΑ"

Άσε με να φύγωνα είμαι είμαι πρώτα έτοιμηεδώ ο κόσμος τους μυρίζει χώμακαι εσύ λησμονιάβο

Χρήστος Σίνος

ΤΕΛΧΙΝΩΝ ΘΙΑΣΕ

Του κενού την κίνηση θ’ αδράξωΜε της καρδιάς τ’ αστείρευτο δάκρυΤου Γκιώνη τ’ατέρμονο κάλεσμαΤης προσμονής ταξίδι, ειμαρμένο τέλμαΤ’ όνειρο

Ιωάννης Βεϊσάκης

ΨΕΡΗΜΟΣ

Μόνο εσύασήμι νύχτας μου έδωσεςκι όλο του κόσμου το χρυσό τη μέραμε όλη τη δύναμη του έρωταμόνο εσύμόνο εσύδικό σου μέσα στους λόφους σου με ήθελεςάνθη τα αγκάθια μου για σένα γίνανεμε μόνη τη δροσιά του αγέρα

Μόνο εσύτη σιωπή μου μουσική την άκουγες

Ήταν ψέμαπου έρημο σε ονόμασανπου έρημο σε ονόμασανγιατί η αλήθεια μακρυά τους ανατέλλειΉταν ψέμαπου έρημο σε ονόμασαν

Λουκία Πλυτά

ΔΥΝΑΜΗ

Λαβώθηκα.Δεξιά.Εκεί που κατοικεί η δύναμη.Στο στήθος. Καίγομαι.Καίγομαι.Καρφί. Βαθιά.Πώς ;Βάλε μουσική.Που κρύβεται η απάντηση ;Πολλή αγάπη ;Λίγη αγάπη ;Λίγη αγάπη ;Ενοχές ; Προσδοκίες ;Τινάζω το κεφάλι, τις μαύρες σκέψεις διώχνω.Τίποτα. Απάντηση καμιά.Λαβώθηκα. Λαβώθηκα. Δεξιά.Στο στήθος.Εκεί που τα μωρά βυζαίνουν ζωή,ενήλικες Άγγελοι, τον θάνατο φυτεύουν.



Νίκη Γεωργοπούλου

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΧΕΔΟΝ

Σου δίνω όσα κέρδισα έναν ολόκληρο Χειμώνα!Σφιχτά με δένει το νερό,κ'οι πέτρες μου ανάλαφραμου πεμου περιφράζουν τη γαλήνη!

Έλα απαλά και κάθισεστην Καλοκαιρινή στεγνή μου λήθη.Μην κλονιστεί με τίποταη ανταλλαγή των αναγκών μας,και γίνει η φωνή αντίλαλοςτην ερημιά μας να καλύψει!!την ερημιά μας να καλύψει!!

Χαλάρωσαν τα χέρια!Κ''η αναπνοή,ολόκληρη τη θάλασσαρίχνει στο τζάμι μου,να ξεθολώσει απ' τις ανάσες του Χειμώνα

Διονύσης Πουλόπουλος

ΚΡΥΩΝΩ!!!...

****Απρόσωπες φιγούρες......Κρογμοί αιχμαλωσιας.....Ψυχές πού αιμοραγούν!!!!....Φάλτσες φωνές,Φάλτσες φωνές,ήχοι πού δέν ακουμπάνε, τήν αίσθηση τής Ακοής......Περίεργα κράματα,από σάπια ύλη......'Ο 'Ερωτας ανύπαρκτος Θεός!!!....Πού καθορίζει τό ΕΙΝΑΙκαί προάγει τό εγώ.....καί προάγει τό εγώ.....'Η αφή του πικρη γεύση......'Η ζωή μιά ζοφερή Άβυσσος,μέ ορθάνοιχτο στόμα,σέ αέναη αναμονή......Εμείς στο χείλος της,Βιγλιζουμε τήν ανυπαρξία!!!!....Είμ' εδώ......Είμ' εδώ......Υπάρχω!!!....'Απλωσε τό χέρι, ξεδίπλωσε τήν ψυχή σου.....Σκέπασέ με.....Κρυώνω!!!....


Κατερίνα Κανάκη Αξούγκα

1

Καθισμένοι αντικριστάτα χέρια της δεν άφηναν ούτε στιγμήτα δικά του χέρια.Μέτωπα ενωμένα και δάχτυλα πλεγμένατα κουφάτα κουφάρια των δευτερολέπτων ολόγυραέπιαναν το μήκος ενός αιώνα.Πίσω τουςάγγελος ασημωμένος από το φωςστο φλογισμένο θαλάσσιο μυχότραγουδούσε της γυναίκας την αφή.

2

TTo "τώρα' ανυποχώρητο δρόμοανοίγει στον ανυπεράσπιστο δισταγμό.Άθυρμα στα όρια σου θα αφεθώ .Mε γέλιο ανόθευτο το ανερμήνευτο θέλω σουσαν το παιδί θα συγκινώΝα με ενθαρρύνεις, θέλεις, να ρίξω ένα βήμα την ύένα βήμα την ύστατη στιγμήκι ας πέσει κι αυτό στο κενό..

Αντι φωνητής

ΑΤΙΤΛΟ

Μετατοπίζω τη θλίψη μουδεξιάΑπόψε χρειάζομαι χώρογια όλη ετούτηγια όλη ετούτητην άχρηστη αυτοθυσίαΒουτάω τα χέρια μουβαθιά στο σκοτάδικ ανασύρω το μίτο μουΞετυλίγομαι σ ένα λαβύρινθοαπό λάθος αγγίγματααπό λάθος αγγίγματαΑπαριθμώ τα ελαττώματατης αγάπης μουΤα ξορκίζωΠαραβιάζω τη σιωπήτελευταία επίκληση σστην πρώτη αμαρτίατου σώματοςΤην καθοριστική

Δεν σε πολεμώ πιαΚαταθέτω την πανοπλία μου στα πόδια σου


Νικόλαος Παϊζάνης

Και όταν πάει να πηδήξει από το μπαλκόνι του λες "πήδα και μην Και όταν πάει να πηδήξει από το μπαλκόνι του λες "πήδα και μην φοβάσαι, εγώ σε αγαπώ" - και πηδάει και μετά αγαπάς το λευκό μάρμαρο στο νεκροταφείο. Κι όταν έχει στρέψει την κάνη του ρεβόλβερ κατά πάνω σου, τότε εσύ τον αγαπάς και όταν τραβήξει την σκανδάλη για να δει τι θα γίνει, τότε ξανά τον αγαπάς, για ακόμη ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου και μετά τα μυαλά σου χύνονται στον πίσω τοίχο, ενώ αυτός λέει: "από μεγάλη αγάπη τα έκανα όλα" και νιώθει ευτυχισμένος και πλήρης.ευτυχισμένος και πλήρης.

*

Γιατί να σωθούμε; Ποιος μας χρωστάει μια σωτηρία και ήρθε η ώρα του να μας ξεπληρώσει; Ποιος μας την υποσχέθηκε και πρέπει τώρα να κρατήσει την υπόσχεση του; Ξέχνα την σωτηρία, το βόλεμα. Σήμερα καθόσουν στον ήλιο, φώτιζαν τα μαλλιά και το πρόσωπο σου, αύριο κιόλας θα ψυχοραγείς στον ανταριασμένο ωκεανό, σβήνωντας από δίψα, δίπλα σε τόσο νερό. Τι άλλο έχουμε να περιμένουμε; Είμαστε χτισμένοι από λάσπη και λέξεις, δεν σώζονται αυτά. Αν θες να μείνει κάτι στο τέλος, πρέπει να ψάξεις βαθύτερα. Κοίτα να βρεις έρωτα, κάτι στο τέλος, πρέπει να ψάξεις βαθύτερα. Κοίτα να βρεις έρωτα, αληθινό και αγέρωχο, σαν τον καλό καρπερό σπόρο και να μπολιάσεις με αυτόν τις μέρες σου. Ψάξε το παιδί, άκου προσεκτικά όσα έχει να σου πει, το παιδί γνωρίζει. Να σκιρτάει η καρδιά σου, αυτό ναι, είναι κάτι. Να τρέμει η καρδιά από το αίμα που πηγαινοέρχεται. Κάπου εκεί θα καταλάβεις: δεν χρειάζεσαι πια την σωτηρία - και για αυτό ήδη σώθηκες.



η εβδομαδιαια ποιητικη εφημεριδαpoetry news

σελιδοποιηθηκε & σχεδιαστηκεαπο τις εκδοσεις διανυσμα

με σκοπο την προβολητης ποιησης

και χωκαι χωρις καμια αξιωσηπανω στα δικαιωματα των συμμετεχοντων

[email protected]

Poetry News Φύλλο 5ο

Documents

Transcript of Poetry News Φύλλο 5ο