2ο Δημοτικό χολείο Πεύκων

ΚΥΘΗΡΑ

ΓΕΧΓΡΑΦΘΑ Ε΄ ΣΑΞΗ

ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ :

Χριστίνας Γκότση

Κωνσταντίνοσ Γκότση

Η Δασκάλα μας κ. Μιζαμίδοσ Κσριακή

ΣΟ ΚΑΦΑΛΘ

Σα Κύθηρα είναι νησί των Επτανήσων,το νοτιότερο και περισσότερο απομακρυσμένο από τα άλλα. Βρίσκεται νοτιοανατολικά της Πελοποννήσου, στο σημείο όπου ενώνεται το Ιόνιο με το Κρητικό πέλαγος και 20χλμ. περίπου μακριά από το ακρωτήριο Μαλέα. Σο νησί ονομάζεται και Σσιρίγο και στα αρχαία χρόνια ονομαζόταν Αίγιλα.

Έχει έκταση 281 τ.χλμ. και πληθυσμό 3.354 κατοίκους. Πρωτεύουσα είναι το ομώνυμο χωριό με 267 κατοίκους.

Σο νησί αποτελεί Δήμο του νομού Αττικής .

Σο έδαφος, που αποτελεί

γεωλογική συνέχεια του

εδάφους της Πελοποννήσου,

είναι ορεινό ( με κορυφές

Διγενής, Άγιος Γεώργιος,

Κουτσοκέφαλο, Μερμιγκάρης

κλπ), με πολλά φαράγγια,

επίσης είναι ηφαιστιογενές και

άγονο. τις μικρές κοιλάδες

του νησιού καλλιεργούνται

ελάχιστα εσπεριδοειδή,

αμπέλια και ελαιόδεντρα.

Σα παράλια είναι απότομα και

βραχώδη με πολλούς όρμους.

Οι Σσιριγώτες επιδίδονται στο

εμπόριο, στη ναυτιλία και

αρκετοί μεταναστεύουν.

το νησί ζούσαν άνθρωποι από τη νεολιθική εποχή.

τα πανάρχαια χρόνια, το νησί ήταν φοινικική αποικία. Οι Υοίνικες ίδρυσαν εκεί ναό αφιερωμένο στην υριακή θεά της γονιμότητας Αστάρτη, που η λατρεία της διαδόθηκε στο νησί και αργότερα στην ηπειρωτική Ελλάδα. Σελικά η Αστάρτη που αργότερα ταυτίσθηκε με την Αφροδίτη έγινε μια από τις κυριότερες θεές του Ελληνικού Πανθέου. Η Αφροδίτη και η γέννησή της από τη θάλασσα συνδέθηκαν με το νησί (Αφροδίτη Κυθέρεια) και ιδρύθηκε εκεί ναός της Ουρανίας Αφροδίτης, που αναφέρεται και από τους Ησίοδο, Ηρόδοτο και Παυσανία.

ΑΝΑΓΛΤΦΟ ΟΠΟΤ ΕΘΚΟΝΘΖΕΣΑΘ Η ΓΕΝΝΗΗ ΣΗ ΑΦΡΟΔΘΣΗ (περ. 465 π.Υ.)

ΑΝΣΡΟ ΜΠΟΣΘΣΕΛΘ. ‘’Η ΓΕΝΝΗΗ ΣΗ ΑΦΡΟΔΘΣΗ’’ (1482).

Γύρω στο 2000π.Φ. το νησί κατοικήθηκε από Κρήτες, που

ίδρυσαν στην ακτή του Αυλέμοντα την αρχαιότερη από τις

γνωστές μινωικές αποικίες. Σα Κύθηρα λεγόταν τα αρχαία

χρόνια Πορφυρούσα ή Πορφυρίς, γιατί στη θαλάσσια περιοχή

του Αυλέμοντα υπήρχαν πορφύρες. Αργότερα κυρίεψαν το

νησί Μυκηναίοι και τέλος Αργείοι.

τα ιστορικά χρόνια (γύρω στα 600π,Φ.)

καταλήφθηκε από τους παρτιάτες που κατείχαν το

νησί ως τα μέσα του 5ου αι.π.Φ. Σότε η σημαντική θέση

του νησιού προκάλεσε το ενδιαφέρον των Αθηναίων,

που το 456πΦ. το κυρίεψαν. τη διάρκεια του

πελοποννησιακού πολέμου υπήρχε στα Κύθηρα

σπαρτιατική φρουρά, αλλά το 424π.Φ. ο Νικίας

κυρίεψε το νησί με τη βοήθεια κατοίκων, φίλων των

Αθηναίων. Παρόλο που αποδόθηκε και πάλι στους

παρτιάτες με τη Νικίεια ειρήνη (421π.Φ.) πολλοί

κάτοικοι πήραν μέρος στο πλευρό των Αθηναίων στην

εκστρατεία στη ικελία (415-413π.Φ.). Σο 393π.Φ.

καταλήφθηκε και πάλι από τους Αθηναίους, αλλά με

την Ανταλκίδεια ειρήνη (387π.Φ.) αποδόθηκε οριστικά

στους παρτιάτες.

την εποχή του Οκταβιανού Αυγούστου τα Κύθηρα ανήκαν στο Λακεδαιμόνιο Γάιο Ιούλιο Ευρυκλέα, σύμφωνα με μαρτυρία του τράβωνα. τα παλαιοχριστιανικά χρόνια υπήρχε στο νησί αξιόλογη κίνηση, όπως φανερώνουν τα ερείπια από εκκλησίες. Υαίνεται ότι αργότερα το νησί λεηλατήθηκε και ερημώθηκε, πιθανόν από Άραβες, που πέρασαν από εκεί πηγαίνοντας για την Κρήτη.

Όπως αναφέρει ο άγιος Θεόδωρος Κυθήρων τα Κύθηρα ήταν έρημα όταν πήγε εκεί το 10ο αι. μ.Φ. για να μονάσει. Μια σχετική κίνηση παρουσιάστηκε μετά την εκδίωξη των Αράβων από την Κρήτη, το 961μ.Φ. το τέλος του 12ου αι. μ.Φ. το νησί βρισκόταν στη κατοχή του Γ. Παχέα από τη Μονεμβασιά, που το κληροδότησε στον οίκο των Δαιμονογιάννηδων ή Ευδαιμονογιάννηδων της Μονεμβασιάς στις αρχές του 13ου αι. μ.Φ.

Μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους

Υράγκους (1204),καταλήφθηκε από τη φραγκική οικογένεια των Βενιέρηδων, από τους οποίους το απέσπασε το 1269 ο ναύαρχος του αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγου Λικάριος για να το αποδώσει πάλι στους Ευδαιμονογιάννηδες. Σο 1310 το νησί ξαναγύρισε στην κατοχή των Βενιέριδων. Από το 1502 ανήκε στο κράτος της Βενετίας και έμεινε σε αυτό ως το 1797. το διάστημα όμως αυτό σημειώθηκαν πολλές καταστροφές και σφαγές του πληθυσμού από τον πειρατή και αντιναύαρχο του τουρκικού στόλου Μπαρμπαρόσα το 1537, από τον Παλή πασά το 1571 και από την τρίχρονη τουρκική κατοχή 1715-1718. Μετά το τέλος της Βενετοκρατίας περιήλθε στους Γάλλους, ακολούθησε ρωσοτουρκική κατοχή 1798-1807 και τελικά πέρασε στους Άγγλους. τα χρόνια της τουρκοκρατείας το νησί έγινε καταφύγιο πολλών οπλαρχηγών. Με την Ελλάδα ενώθηκε το 1863 όπως όλα το Επτάνησα.

Αρχαιολογικές έρευνες στα Κύθηρα έφεραν στο φώς αξιόλογα ερείπια μινωικής εποχής (στο ακρωτήριο Καστρί), ερείπια της αρχαίας ακρόπολης των Κυθήρων, καθώς και λείψανα αρχαίου ναού στη σημερινή θέση Βίγλες, που πιθανότατα ήταν ο ναός της Αφροδίτης Ουρανίας, τον οποίο αναφέρει ο περιηγητής Παυσανίας. Άλλα αξιοθέατα του νησιού είναι το μεσαιωνικό κάστρο στη πρωτεύουσα, η βυζαντινή πρωτεύουσα του νησιού Παλαιοχώρα, το κτίριο του Ιστορικού Αρχείου που ήταν η οικία του Ενετού άρχοντα και αργότερα του Άγγλου αρμοστή και το Αρχαιολογικό Μουσείο. Φαρακτηριστικός τύπος κυθηραϊκής εκκλησίας είναι ο οκταγωνικός, η οποία εσωτερικά είναι τετράγωνη με τεράστιο τρούλο. Αξιόλογες είναι οι εκκλησίες του Αγίου Κοσμά, του Αγίου Γεωργίου, του Αγίου Ανδρέα, το μοναστήρι της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας και το μοναστήρι της Αγίας Ελέσας, τοπικής αγίας που μαρτύρησε το 375μ.Φ.

ΣΟ ΜΟΝΑΣΗΡΘ ΠΑΝΑΓΘΑ ΣΗ ΜΤΡΣΘΔΘΧΣΘΑ

Σα Κύθηρα αν και ακολούθησαν την τύχη των

νησιών του Ιονίου, δεν έχουν την ίδια όψη με αυτά.

Πλησιάζουν περισσότερο προς τον τύπο των

Κυκλάδων και τα ήθη και έθιμα των κατοίκων τους

μαρτυρούν παράλληλα προς την επτανησιακή,

κρητική και λακωνική επίδραση. Οι επιδράσεις

αυτές έχουν εμπλουτίσει τη λαογραφία του νησιού.

Ιδιαίτερα αξιόλογα είναι τα δημοτικά τραγούδια του

νησιού καθώς και τα δίστιχα που θυμίζουν κρητικές

μαντινάδες.

Ο χαρακτηρισμός του νησιού ως «νησιού της

Αφροδίτης» έγινε αφορμή έμπνευσης διαφόρων

καλλιτεχνών. Ο γάλλος ποιητής Charles Baudelaire

(1821-1867) έχει γράψει το ποίημα «Σαξίδι στα

Κύθηρα» και ο γάλλος ζωγράφος Watteau Antoine

έχει φιλοτεχνήσει τον περίφημο ομώνυμο πίνακα

(1710-1712).

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΥΙΑ 1. Άτλας Γεωγραφίας ,Εκδόσεις ΑΤΛΟ, Αθήνα 1980

2. Εγκυκλοπαίδεια Μαλλιάρης ,e-book 2005

3. χολικός Άτλαντας Ελλάδος, Εκδόσεις αββάλας

4. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια Π. Δρανδάκη , Εκδοτικός

Οργανισμός Υοίνιξ