ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΦΕΝΤΑΚΗΣ:

Κυριακή, 23 Οκτώβριος 2011 11:43

Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΗΘΟΥΣ. ΕΝΑΣ ΣΜΙΛΕΥΤΗΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΩΝ ΠΟΥ ΑΦΗΣΕ ΤΑ ΙΧΝΗ ΤΟΥ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΤΩΝ

ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΙΣΣΙΟΥ

Τέταρτο Μέρος (τελευταίο)

Πιο μπροστά και από τα δύο παραπάνω κείμενα, ο Γιώργος ο Σκούφος, διευθυντής τότε του «Δημοκράτη», με αφορμή την εκδημία

του καθηγητή της ίδιας περιόδου, Λουκά Λουκίδη, γράφει (27 Μαΐου 1996) στην εφημερίδα του δυο λόγια δίνοντάς μας μια άλλη

δραστηριότητα και των δύο, πασίγνωστη σε μας που τα ζούσαμε όλα αυτά, αλλά που δεν μνημονεύεται σ’ όσα αποδελτιώθηκαν ως

τώρα και γι’ αυτό τα αντιγράφω. Λέει ο Σκούφος, μακαρίτης κι αυτός, δυστυχώς:

«… Τον θυμάμαι στο Γυμνάσιο καθηγητή Μαθηματικών.

Τον θυμάμαι μ’ ένα μόνιμα ζωγραφισμένο πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο.

Τον θυμάμαι να μετατρέπει το δύσκολο -για μας τότε- μάθημα των μαθηματικών, σε ευχάριστο και φιλικό.

Τον θυμάμαι στις… «κόντρες» του με τον «δάσκαλο» τον Γιώργο Αφεντάκη, στο Μπάσκετ.

Τον θυμάμαι όταν κάναμε ομάδες Μπάσκετ και από τη μία έπαιζε ο Γυμναστής –«δάσκαλος» Γ. Αφεντάκης και από την άλλη ο

Μαθηματικός μας Λουκάς Λουκίδης.

Ομηρικοί καβγάδες, αμφισβητήσεις και κονταροχτυπήματα των… «αρχηγών» μας, του Αφεντάκη από τη μια και του Λουκίδη από την

άλλη.

Και μεις να συνδαυλίζουμε αυτή την «κόντρα» και να κάνουμε την πλάκα μας και να γίνεται το σώσε.

Το ίδιο γινόταν και στο βόλεϋ.

Κόντρα πάλι οι δύο δάσκαλοί μας με τις ομάδες τους.

Πρωτόγονος τότε ο τρόπος που παίζαμε και το μπάσκετ και το βόλεϋ.

Ούτε τρίποντα υπήρχαν τότε, καρφώματα, ούτε λέιαπ, ούτε τίποτα.

Υπήρχε όμως ο Δάσκαλος από το ένα στρατόπεδο και ο Λουκάς -έτσι τον φωνάζαμε- από το άλλο στρατόπεδο.

Και κάθε φορά που πετύχαινε «καλάθι» στο Μπάσκετ ή πόντο στο βόλεϋ ο «δάσκαλος», κογιονάριζε τον Λουκά, που μόνιμα γελούσε

και αμφισβητούσε την επιτυχία του Δασκάλου.

Σήμερα και οι δυο αυτοί δάσκαλοι -πραγματικοί δάσκαλοι- δεν υπάρχουν.

Ο Γ. Αφεντάκης έφυγε από κοντά μας πριν πολλά χρόνια και ο Λουκάς Λουκίδης έφυγε από τη ζωή πριν 4 ημέρες….

Όλα αυτά που προηγηθήκανε, θαρρώ πως σκιαγραφούν τον ΔΑΣΚΑΛΟ ικανοποιητικά, έστω κι αν η συναισθηματική φόρτιση αυτών

που γράψανε είναι φανερή. Αυτό όμως είναι δικαιολογημένο και πάντως πιστεύω πως δεν υπήρξε υπερβολή σε κανένα γραφτό. Παρά

ταύτα δεν θα κλείσω τις αποδελτιώσεις εδώ. Θα καταφύγω σε δύο ακόμα που τις θεωρώ απαραίτητες γιατί είναι σχετικές με τον

καθηγητή μας φυσικά. Μια του Δελέγκου κ μια δικιά μου. Είχα γράψει στο «Εμπρός» (21 Νοεμ. 2002) ένα σύντομο βιογραφικό του

Αφεντάκη, αυτό περίπου που εν αρχή παραθέτω, με ένα σκίτσο του –της κόρης μου- που και εδώ έχω δώσει να μπει-και, επειδή η

στήλη είχε τίτλο «Βιογραφίες Λέσβιων συγγραφέων», με μια υποσημείωση που είναι ακριβώς, η ίδια πρόταση με την οποία ξεκινώ

τούτα εδώ.

Ο Δελόγκος λοιπόν, έγραψε στην ίδια εφημερίδα (5 Δεκ. 2002) στην στήλη του «Λίγα απ’ όλα. Σταράτες κουβέντες»:

«…ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΜΙΣΣΙΟΥ

Κάθε φορά, Κωστή, που αναφέρεσαι στον δάσκαλό μας Γιώργο Αφεντάκη με συγκινείς, γιατί φέρνεις στη μνήμη μου αυτόν τον

ακέραιο και εργατικό άνθρωπο ο οποίος, καίτοι ξένος, άφησε εποχή στην Μυτιλήνη.

Δεν γνώριζα Κωστή, ότι γεννήθηκε στη Μήλο. Τον θεωρούσα Πειραιώτη. Ας είσαι καλά που μας κάνεις γνωστά άγνωστα στοιχεία

αγαπημένων προσώπων.

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΜΙΣΣΟΥ (2)

Σχετικά με το δημοσίευμά σου για το δάσκαλο και επειδή γράφεις ιστορία Κωστή, έχω να συμπληρώσω τα εξής:

Όταν έφερα τα θέμα της ονοματοδοσίας του γηπέδου μπάσκετ, πρώτα στο «ΔΗΜΟΚΡΑΤΗ» και αργότερα στο «ΕΜΠΡΟΣ»

συνεπίκουροι βρέθηκαν αμέσως ο Γιώργος Σκούφος με σχετικό δημοσίευμα, ο Δημήτρης Βαμβακάς, ο Γιώργος Γογγολίδης και ο

Αργύρης ο Σκιαδέλλης.

Είναι και μερικοί άλλοι, αλλά δεν τους βάζει ο νους μου αυτή την ώρα.

Αυτά για την Ιστορία.

ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΜΟΥ ΚΩΣΤΗ

Η απόφαση να δοθεί το όνομα του Γιώργου του Αφεντάκη στο γήπεδο του μπάσκετ πάρθηκε επί Δημαρχίας Παναγιώτου και

υλοποιήθηκε επί Δημαρχίας Χοχλάκα, αφού έγινε μία σεμνή τελετή όπως του άρμοζε.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΦΕΝΤΑΚΗΣ: http://www.dimokratism.gr/index.php?view=article&catid=43:cooperati...

1 of 3 1/3/2014 11:45 πμ

Δεν ξέρω αν στο έχω πει, Κωστή, δεν μ’ έστειλαν ούτε πρόσκληση για να παραστώ.

Το διάβασα στις εφημερίδες και πήγα.

Βέβαια δεν φταίει ο κ. Δήμαρχος, αλλά η αρμόδια υπηρεσία του Δήμου που οργάνωσε την τελετή.

Το παράπονο όμως, Κωστή, παραμένει…».

Ακολούθησε («Εμπρός» 30 Δεκ. 2002) η δικιά μου «Ανοιχτή επιστολή στον Στρατή Δελόγκο. Για τον Γιώργο Αφεντάκη,

την…Λιθοβολιά και άλλα τινά», που έλεγε:

«…Αγαπητέ μου Στρατή,

Τον ΔΑΣΚΑΛΟ μας, τον Γιώργο τον Αφεντάκη, εμείς-θέλω να πω οι της δικιάς μας ηλικίας, λίγο πάνω, λίγο κάτω-τον ζήσαμε στα

χρόνια της ακμής του και ως εκ τούτου και της μεγάλης δραστηριότητός του και γι’ αυτό τον έχουμε έντονα στην μνήμη μας αλλά και

στην καρδιά μας λόγω της ακεραιότητάς του –όπως τονίζεις και εσύ- που ήταν βέβαια συνεχής και αδιάκοπη ως την αναχώρησή του

για το χωρίς τελειωμό ταξίδι. Ξεφυλλίζοντας τώρα παμπάλαια αποκόμματα εφημερίδων με αθλητικά –και άλλα- συμβάντα, μονίμως

βλέπω να γίνεται λόγος για τον Αφεντάκη και τις προσπάθειές του. Βέβαια εμείς που τα ζήσαμε τα ξέρουμε από πρώτο χέρι, όμως η

καταγραφή και τα επιβεβαιώνει και είναι «ντοκουμέντο» για τους νεότερους.

Έχω λοιπόν δύο τέτοια αποκόμματα που αφορούν και εσένα –γι’ αυτό και επέλεξα και τα στέλνω σε φωτοαντίγραφα στο «Εμπρός»

να σου τα δώσουν, αν δεν τα έχεις. Το ένα είναι από την «Αθλητική Ηχώ» της Κυριακής 12 Οκτωβρίου 1958. Τίτλος: Εσημείωσαν

επιτυχίαν τα Β΄ «Ελευθέρια» Μυτιλήνης. Υπέρτίτλος: Ύστερα από αναβολήν 4 ετών. Στα σχόλια σημειώνει ο συντάκτης –που είναι

και ο συντάκτης τούτης της ανοιχτής επιστολής- «…Αξιοσημείωτον είναι ότι τα Α΄ «Ελευθέρια» ετελέσθησαν το 1954 και συμφώνως

προς το τότε πρόγραμμα θα ετελούντο κάθε χρόνο. Τώρα πως έγινε να πάρουν την μορφήν …Ολυμπιάδος (ως προς τα χρόνια

βέβαια) μόνο οι κ.κ. ιθύνοντες του Λεσβιακού αθλητισμού το ξέρουν.

Ευτυχώς όμως βρέθηκε ένας άνθρωπος με ζήλο, με αντοχή, με αγάπη για τον αθλητισμό, με δημιουργικότητα και κινήθηκε, έτρεξε,

παρότρυνε, εμψύχωσε, επέβαλε μπορώ να πω την τέλεση των αγώνων τούτων! Κι αυτός είναι ο κ. Αφεντάκης…».

Σ’ αυτούς τους αγώνες Στρατή ως αθλητής του «Άρεως» που ήταν πολυνίκης σύλλογος –στο αγώνισμα της «Λιθοβολίας» είσαι

τρίτος με 12.50μ., μετά τους Αντωνιάδη (14.50μ.) και Βλάχο (12,92μ) του «Παλλεσβιακού».

Του άλλου (και αυτό με υπογραφή του Κ.Γ.Μ) δεν έχω τα στοιχεία δημοσίευσης, δεν είχα τότε την εμπειρία αρχειοθέτησης –αλλά

γίνεται λόγος για αγώνες στίβου του Β΄ Γυμνασίου… «υπό την επίβλεψιν του κ. Αφεντάκη…» πράγμα που γινόταν σε ετήσια βάση και

μόνο στο Γυμνάσιό μας.

Σ’ αυτούς είσαι πρώτος με 19.60μ. (υποθέτω ότι ο λίθος είναι εφηβικός, γι’ αυτό και η διαφορά από την βολή στα «Ελευθέρια») και

μετά από σένα οι: Κακάμπουρας (17.60μ) και Φραγκόπουλος (17,30μ.). Φαντάζομαι πως συμφωνείς πως τούτα εδώ είναι ατράνταχτα

αποδεικτικά –μαζί με όλα τα άλλα- της προσφοράς του Αφεντάκη, και υποθέτω θα συμφωνούν όλοι.

Να σου πω τώρα και μια ιστορία σχετικά με τα γενέθλια χώματα του Αφεντάκη –που εν συνεχεία έγινε επιβεβαίωση και από την

οικογενειακή του μερίδα. Το 1990 επί συγκυβέρνησης, το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους είχε υφυπουργό τον Παναγιώτη τον

Δελημήτσο της Νέας Δημοκρατίας. Ως ήτο λοιπόν (τότε)…φυσιολογικό και…επιβεβλημένο οι προσκείμενοι στη Ν.Δ

συνάδελφοι…εκκαθάρισαν από τις επιτελικές διευθύνσεις πρασινοφρουρούς, συνοδοιπόρους και…μιάσματα (καθώς θα έλεγε και ο

επανεμφανισθείς …Κοκός). Εννοείται μαζί και ο υπογράφων που…μεταφέρθηκε στα «Εντελλόμενα» του Υπουργείου Υγείας και

Πρόνοιας σ’ ένα τμήμα (ήμουν τότε τμηματάρχης, πλην εκ των αρχαιοτέρων –άλλωστε λίγο μετά έγινα διευθυντής, αλλά

χωρίς…διεύθυνση!) που ουσιαστικά δεν είχε αρμοδιότητες και στο οποίο ανήκε ένας εισηγητής, που κι αυτός ήταν αποσπασμένος

εκεί, δεν ξέρω από ποιόν οργανισμό. Ήρθε ο άνθρωπος, μου συστήθηκε –ήταν κοντά στα 40, ψηλός, γεμάτος, με βροντώδη φωνή-

είπαμε δύο λέξεις, για καμιά βδομάδα ούτε τον ξαναείδα, άφηνε το πρωί τα χαρτιά του στο γραφείο μου, τα έλεγχα, τα έδινα στην

γραμματεία. Κάποτε, τέλος πάντων, κοιτάζω, φευγαλέα το όνομά του στα χαρτιά του «Β. Αφεντάκης». «Για κοίτα σύμπτωση»

σκέφτομαι. Τον φωνάζω στο γραφείο μου: «Από πού είσαι Αφεντάκη;», «Από την Μήλο, εκ πατρός», «Α! Μάλιστα, συνεπώνυμος»,

«Με ποιον κύριε Μίσσιε;», «Είχα στο Γυμνάσιο ένα καθηγητή Αφεντάκη, αλλά ήταν από τον Πειραιά», «Στον Πειραιά μεγάλωσε ο

πατέρας μου, ήταν καθηγητής στη Μυτιλήνη, εκεί γεννήθηκα εγώ». Έμεινα. Ήταν ο Βασιλάκης που είχε γεννηθεί όταν ήμασταν στις

πρώτες τάξεις του Γυμνασίου –και δεν ήξερε, φυσικά, ότι ήμουν μυτιληνιός. Τα υπόλοιπα χρόνια, ως που συνταξιοδοτήθηκα, το

2000, τον φρόντιζα -όσο μπορούσα- έτσι από χρέος στον άνθρωπο που μας δίδαξε πολλά. Δεν ήταν…απίθανη η περίπτωση;

Και δεν είναι…απίθανο –και εκτός πραγματικότητας- το ότι δεν σε καλέσανε στα εγκαίνια του γηπέδου μπάσκετ. Μάλλον σύνηθες

φαινόμενο το θεωρώ. Ξεχνούμε γρήγορα ή κάνουμε πως ξεχνούμε για χίλιους λόγους. Πλέον, στην ηλικία μας, καμιά δυσάρεστη

έκπληξη είναι ικανή να με…εντυπωσιάσει έστω κι αν προέρχεται από στενό φίλο (και είχα την…τύχη να υποστώ και τέτοια). Αυτά. Και

με υγεία, ευτυχία, ειρήνη και καλά γραπτά το 2003…».

Αυτά, για τα χρόνια της αθωότητάς μας και για τα πριν από δυο δεκαετίες. Δεν ξέρω αν σήμερα θυμάται κανείς ότι το γήπεδο μπάσκετ

του γυμνασίου μας ονομάζεται «Αφεντάκειο» ή αν γίνεται κάποιο «τουρνουά» στη μνήμη –που δεν γίνεται απ’ όσο παρακολουθώ από

τα έντυπά μας- εκείνο που ξέρω είναι ότι μια μικρή πλακέτα που είχε τοποθετηθεί εκεί, έχει…εξαφανιστεί από καιρό και είμαι σίγουρος

ότι δεν πρόκειται να ξαναμπεί στη θέση της! Έτσι δικαιώνονται όσοι από τους μαθητές του ζήτησαν ένας δρόμος της πόλης μας να

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΦΕΝΤΑΚΗΣ: http://www.dimokratism.gr/index.php?view=article&catid=43:cooperati...

2 of 3 1/3/2014 11:45 πμ

165 αναγνώσεις

πάρει το όνομά του, πράγμα βέβαια που μπορεί να γίνει και σήμερα, αν το θελήσει ο δήμαρχός μας. Άλλωστε, δεν έχει και οικονομικό

κόστος. Και όπως έγραψε ο Δελόγκος: «…Το όνομα του Γιώργου Αφεντάκη όπου και να μπει θα τιμήσει και δεν θα τιμηθεί…».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΦΕΝΤΑΚΗΣ: http://www.dimokratism.gr/index.php?view=article&catid=43:cooperati...

3 of 3 1/3/2014 11:45 πμ