ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΙΩΝ ΑΝΑΒΑΣΙΣ - ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΠΥΡΗΣ

Ασπροπυργιων Αναβασις εις την Ισπανια ( Ανδαλουσια ) − Μαρτης 2010 − Σελις 1

ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΙΩΝ (Εκατων Πεντηκοντα) ΑΝΑΒΑΣΙΣ

ΕΙΣ ΤΗΝ ΝΟΤΙΟ ΙΣΠΑΝΙΑ (Ανταλουσια)

Γιωργος Τσιγκος Σπυρις Μαδριτη 2010


Περιεχόμενα

Θέματα Σελίδα

1. Εισαγωγη.............................................................................................................3

2. Προλογος……………………………………………………………….……….4

3. Συνοπτικο Προγραμα .......................................................................................4

4.Χρήσιμες οδηγίες………………………………………………………….…… 5

5. O καιρός…………………………………………………………………….….. 6

6.Τα φαγητά…………………………………………………………………….…7

7.Το νερό……………………………………………………… ……………..….- 7

8. Χρησιμο Λεξιλόγιο………………………………………………………….… 7

9. Πρωτες Εντυπωσεις........................................................................................... 8

10. Η Ισπανική Γλώσσα……………….. ……………………………….…… .14

11. Οι θρησκείες της Ισπανίας………………………………………………….. 14

12. Ο Δον Κιχώτης… .………………………………………………..…..…........18

13. Ταυρομαχίες…………………………………………………………….. .. . ..19

14. Οι Ισπανοί Τσιγγάνοι……………………………………………….…. ... .. .23

15. Tα Φλαμέγκο…………………………………………………………….. ...25

16. Σύντομη Ιστορία της Ισπανίας…………………………….…………….......36

17. Σύντομη Ιστορία της Ανδαλουσίας …………………………......................58

18. Η Αραβική τέχνη στηνΑνδαλουσία………….……………………………...64

19. Ανταλουσια Σημερα.......................................................................................81

20. Η πολις της ΣεβΙλλης......................................................................................83

21. Η πολις της Κορδοβας....................................................................................86

22. Η πολις της Χερεθ δε λα Φροντερα...................................................... . .....92

23. Το Γιβραλταρ................................................................................................. 97

23 Εθνικο Παρκο της Δονιανα............................................................................98

24. Χαρτης της Ισπανιας......................................................................... . ...... .101

25. Χάρτης της Ανδαλουσίας. ………………………………………… ...102


1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ


2. ΠΡΟΛΟΓΟΣ

(Κατα αρχην τις ευχαριστιες μου στην Κυρια Κατσιγιαννη που μου διωρθω

σε τη γραμματικη και το συντακτικο τουτων των πληροφοριων).

Επ ευκαιρία της εκδρομής των (150) Ασπροπυργίων (συγχωριανών μου) στην Ισπανία και

ειδικά στην Ανδαλουσία και με μοναδικό σκοπό την ενημέρωσή τους , σχετικά με τους τόπους

και τις πόλεις που θα διεξαχθεί η εκδρομή, προετοίμασα μερικές σελίδες με ενημερωτικό

υλικό που περιλαμβάνει γεωγραφικές, οικονομικές, πολιτιστικές, , και ιστορικές πληροφορίες,

αναγκαίες για την πλήρη παρακολούθηση της διαδρομής καθώς και για την κατανόηση του

Ισπανικού λαού και ιδιαίτερα του λαού της Ανδαλουσίας. Ο τρόπος ζωής και η

ιδιοσυγκρασία τους είναι διαφορετική από τους άλλους λαούς της Ισπανίας. Είμαι σίγουρος

ότι κατά τη διάρκεια της διαμονής του στην Ανδαλουσία θα βεβαιωθεί κανείς ότι οι Έλληνες

και οι Ισπανοί έχουν πολλά κοινά. Προσωπικά έχω καταλάβει ότι μεταξύ των Μεσογειακών

λαών, οι Ελληνες και οι Ισπανοι εχουν πολλές ομοιότητες στον χαρακτήρα, τα ήθη και τα

έθιμα.

Ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση του διοργανωτή της εκδρομής και φίλου μου

Γιώργου Τσόκα ευχαρίστως δέχτηκα να συμμετέχω στην εκδρομή συνοδεύοντας τους

συγχωριανούς μου και ευχαρίστως, όσο είναι δυνατόν να τους ξεναγήσω και να τους

βοηθήσω. Ελπίζω λοιπόν οι επόμενες πληροφορίες να βοηθήσουν. Ειδική μνεία κάνω στον

τομέα της Αραβικής αρχιτεκτονικής τέχνης και πολιτισμού, αξιοθαύμαστα υπόλοιπα των

Αράβων της Ανδαλουσίας που παρέμειναν στη χώρα επτά αιώνες. Το αντίθετο ακριβώς με

ότι συνέβη με τους Οθωμανούς Τούρκους στην Ελλάδα.

3. ΣΥΝΟΠΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΑ

• 1η Ημερα 7/3/10 Κυρ. Αναχωρησις απο Αθηνα −Αφιξη Σεβ.07 00( 1/2 ημερα)

• 2η Ημερα 8/3/10 Δευ. Πυεντε Υμβρια

• 3η Ημερα 9/3/10 Τρι. Φαρο (Πορτογγαλια)

• 4η Ημερα 10/3/10 Τετ. ΚαδιΘ−Χερεθ δε λα Φροντερα

• 5η Ημερα 11/3/10 Πεμ. Ουελβα−Παλος δε λα Φροντερα( μιση ημερα)

• 6η Ημερα 12/3/10 Παρ. Γιλβραταρ

• 7η Ημερα 13/3/10 Σαβ. Σεβιλλη

• 8η Ημερα 14/3/10 Κυρ. Κορδοβα Θα εκδοθει αναλυτικο προγραμα μετα ωραριου


4. ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΟΔΗΓΊΕΣ

1. Ως γνωστόν αυτή τη στιγμή υπάρχουν στην Ισπανία 2,5 εκατομμύρια ανέργων

μεταναστών από τις χώρες της Νοτίου Αμερικής και Αφρικής ( Περού, Εκουαδόρ, Κολομβία,

Μαρόκο), όλοι επιτήδειοι στο κλέψιμο πορτοφολιών, τσαντών , διαβατηρίων κτλ. Άκρα

προσοχή ! !

2. Τα ταξί θα πληρώνονται ακριβώς ότι γράφει το ταξίμετρο. Η σημαία στο ταξίμετρο

κατεβαίνει στο 1,5 ευρώ. Μετά τα μεσάνυχτα καθώς τα Σάββατα ,τις Κυριακές και τις

αργίες η ταρίφα είναι διπλή.

3. Το φιλοδώρημα δεν είναι απαραίτητο. Εάν όμως συχνάζετε στο ίδιο εστιατόριο ή μπαρ

καλό θα είναι ένα μικρό φιλοδώρημα για να σας προσέξει την επόμενη φορά.

4. Στα εστιατόρια οι τιμές είναι σταθερές, γραμμένες στο μενού. Υπάρχουν μπαρ με

εξαιρετικούς μεζέδες, ευρισκόμενα σχεδόν σε κάθε γωνιά της πόλης που θα επισκεφθούμε.

5. Υπάρχει μικρή διαφορά του κόστους ζωής μεταξύ Ελλάδας- Ισπανίας.

6. Tα καλύτερα μαγαζιά για ψώνια από πλευράς ποιότητας είναι τα KΟΡΤΕ ΙΝΓΛΕΣ και

τα καταστήματα ΖΑΡΑ. Όλες οι πόλεις που θα επισκεφτούμε έχουν αυτά τα καταστήματα.

Σας πληροφορώ όμως ότι οι τιμές και οι ποιότητες μεταξύ Ελλάδας και Ισπανίας είναι ίδιες.

Κατά τη γνώμη μου μόνο τα παιδικά ενδύματα είναι ωραιότερα και με καλή ποιότητα, αλλά

είναι ακριβά ακόμη και για τους ντόπιους. Προσοχή με τα δερμάτινα. Είναι ίδιες οι τιμές και

η ποιότητα με τα Ελληνικά.

7. Η ασφάλεια κατά την διάρκεια της νύχτας είναι όπως και στην Αθήνα. ΠΡΟΣΟΧΗ

(μέρα- νύχτα) με τις Τσιγγάνες που σε πλησιάζουν, προσφέροντάς σου ένα λουλουδάκι και

ζητούν να σου πουν την μοίρα σου. Η παγίδα είναι ότι ενώ αυτή σου λέει την μοίρα οι άλλες σε

κλέβουν.

8. Πολύ λίγος κόσμος μιλάει Αγγλικά. Στις τουριστικές περιοχές μερικοί μιλούν λίγα

Αγγλικά αλλά περισσότερο Γαλλικά. Δεν υπάρχει λόγος επικοινωνίας γιατί έχουν πείρα από

τουρίστες.

9. Για να τηλεφωνήσει κανείς με Ελληνικό κινητό τηλέφωνο.

-Από Ισπανία προς Ελλάδα πρέπει να πάρει 00-30- ελληνικό τηλέφωνο


-Από Ελλάδα προς Ισπανία πρέπει να πάρει 00-34- ελληνικό τηλέφωνο

-Μέσα στην Ισπανία από Ελληνικό κινητό σε Ελληνικό κινητό βάζει πάλι το 00-30

Το τηλέφωνό μου είναι 00-34-606299768 (Γ.Σπυρις)

10. Ιατρική Περίθαλψη

Όλα τα άτομα που βρίσκονται μέσα στην Ισπανία έχουν ιατρική περίθαλψη. Υπάρχουν

πολλά εξωτερικά ιατρικά κέντρα σε όλα τα νοσοκομεία για περίθαλψη και φάρμακα.

Τα φαρμακεία δίνουν φάρμακα μόνο με ιατρική συνταγή. Εκτός αναγκαίων φαρμάκων

π.χ. ινσουλίνη. Συνιστώ στους χρόνια ασθενείς να πάρουν μαζί τους τα φάρμακά τους.

11. Τα κάτωθι τηλέφωνα είναι χρήσιμα σε περίπτωση Ανάγκης.

- Προξενείο της Ελλάδας στην Μαδρίτη = 91564666

- Προξενείο της Ελλάδας στην Μάλαγα = 952120043

12. Τηλ. Αμέσου Δράσεως σε οποιοδήποτε μέρος της χώρας είναι το 092. Στην Ισπανία οι

τουρίστες είναι πάντα ευπρόσδεκτοι και θα πρέπει να τους μεταχειρίζονται καλά. Εάν

υπάρχει το παραμικρό πρόβλημα οι αρχές είναι στην διάθεσή τους.

5. Ο ΚΑΙΡΟΣ

Το κλίμα στην Ισπανία σε γενικές γραμμές είναι ηπειρωτικό αλλά διαφέρει από περιοχές σε

περιοχές ανάλογα με τη γεωγραφική τους θέση. Από το Πουέντε Όμβριο που είναι στα

νοτιότερα μέχρι τα Γαλλικά σύνορα είναι 1500 χιλ. Η βόρειος και η δυτική Ισπανία είναι

υγρή με πολλές βροχές και χαμηλές θερμοκρασίες. Οι επαρχίες των Πυρηναίων, Αραγονίας,

Γαλικίας , Καστίλης και Καταλονίας είναι κατά τους μήνες του χειμώνα με πολλά χιόνια.

Οι Μεσογειακές περιοχές όπως η Βαλένθια και ιδιαίτερα η Ανδαλουσία δέχονται λίγες βροχές

και η θερμοκρασία είναι μέτρια εκτός του καλοκαιριού που φθάνει τους 40 βαθμούς . Ο

καιρός στην Ανδαλουσία κατά τους μήνες Μάρτη, Απρίλη και Μάιο είναι όπως και ο καιρός

στην Αττική. Κατά την διάρκεια της ημέρας κυμαίνεται μεταξύ 24-20 βαθμούς ενώ τη νύχτα

πέφτει μέχρι 10 βαθμούς.

Κατά την διάρκεια της ημέρας μπορεί να κυκλοφορεί κανείς με σακάκι ενώ την νύχτα

χρειάζεται μια ελαφριά καπαρντίνα.

Θα συνιστούσα στους εκδρομείς το ίδιο ντύσιμο με την Αττική.


6. ΤΑ ΦΑΓΗΤΑ

Υποθέτω ότι στα εστιατόρια των ξενοδοχείων τα φαγητά θα δίνονται σε «Μπουφέ». Οι

σαλάτες και στα κρεατικά είναι όπως και στην Ελλάδα, εκτός τούτου θα υπάρχει μεγάλη

ποικιλία ώστε να ικανοποιήσει όλα τα γούστα.

΄Εξω από τα ξενοδοχεία θα συνιστούσα τα ψάρια και τα θαλασσινά. Το Πουέντε ‘Όμβριο

όπως και όλη η περιοχή της Ουέλβα φημίζεται για τα ψάρια και ιδιαίτερα για τα θαλασσινά .

Είναι σημαντικό να δοκιμάσει κανείς το Χαμόν. Είναι χοιρομέρια. Παρασκευάζονται όπως

τα αλλαντικά, αλλά χωρίς λίπη.

7. ΤΟ ΝΕΡΟ

Το νερό είναι πόσιμο στην Ανδαλουσία . Είναι καλό πλην όμως (από προσωπική πείρα)

ξέρω ότι οι αλλαγές φέρνουν στομαχικά προβλήματα. Το εμφιαλωμένο νερό – η κόκα κόλα

και το κρασί συνιστούνται.

8 . ΧΡΗΣΙΜΟ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ 1. Άνδρας Όμβρε 2. Ασανσέρ Ασανσέρ 3. Αστυνομία Πολιθία 4. Δεσποινίς Σενιορίτα 5. Διαβατήριο Πασαπόρτε 6. Δωμάτιο Αβιταθιόν 7. Έχω Τένκγο 8. Είμαι Έλλην Σόη Γριέγο 9. Είναι πολύ ακριβό Ες μούη κάρο 10. Ελλάς Γκρέθια 11. Ενδύματα Ρόπα 12. Ευχαριστώ Γκράθιας 13. Φαρμακείο Φαρμασία 14. Φάρμακο Μεντίσινα 15. Γιατρός Μέδικο 16. Γυναίκα Μούχερ 17. Καλλυντικά Κοσμέτικα 18. Καλύτερη τιμή Μεχόρ πρέθιο 19. Καλημέρα Μπουένος δίας 20. Καληνύχτα Μπουένας νότσες 21. Καλησπέρα Μπουένας τάρδες


22. Κάνει κρύο Άθε φρίο 23. Καπνοπωλείο Ταπακαλέρα 24. Κρυώνω Τένγκο φρίο 25. Κυρία Σενιόρα 26. Κύριε Σενιόρ 27. Λεωφορείο Αούτoβους 28. Παρακαλώ Πορφαβόρ 29. Πιστωτική κάρτα Ταρχέτα ντε κρετίτο 30. Πληρώνω Παγάρ 31. Πόσο κάνει? Κουάντο βάλε? 32. Θέλω Κιέρο 33. Θέλω νερό Κιέρο άγουα 34. Σε αγαπώ Τε κιέρο 35. Ταχυδρομείο Κορέος 36. Τιμή Πρέθιο 37. Τράπεζα Μπάνκο 38. Χαρτόσημα Σέγιος 39. Χρήματα Δινέρο 40. Ξενοδοχείο Χοτel

9. ΠΡΩΤΕΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ

Οι πρωτες εντυπωσεις που δημιοργουντε στους επισκεπτες στη Ισπανια ειναι πολλες

Εδω αναφαιρονται μερικες

1, Κοινές φράσεις

Θα σας κάνει μεγάλη εντύπωση σε διάλογο μεταξύ Ισπανών στη Ανδαλουσία ότι μερικές

φράσεις χρησιμοποιούνται κάθε δευτερόλεπτο της συζήτησης:

• Ηόμβρε

• Κόνιο

• Χιλιπόγιας

• Χοδέρ

• Κοχονές

• Ηχο δε πουτα

• Καβρον

• Μαρικν


2. Ο Ταυρος του Οσβορνε

Κατά την διάρκεια της διαδρομής θα βλέπετε στους δρόμους συνήθως σε λοφίσκους αυτόν

τον ταύρο.Ήταν μια διαφημιστική αφίσα του Βραντί Οσβόρνε, ( μια εταιρία

οινοπνευματωδών ποτών ). Όλες τις λέξεις τις αφαίρεσαν διότι οι οδηγοί προσπαθούσαν να τις

διαβάσουν και προκαλούσαν πολλά δυστυχήματα. Ο ταύρος όμως έμεινε ύστερα από

.διαμαρτυρίες του κόσμου. Σήμερα έχει γίνει το σύμβολο της σύγχρονης Ισπανίας. Υπάρχουν

3000 τέτοιες αφίσες ταύροι σε όλη την Ισπανία.

3. Χαμον

Εάν επισκεφτείτε οποιοδήποτε ΒΑR, ρεστοράν, ακόμη και ιδιωτικά σπίτια θα δείτε

κρεμασμένα τα χοιρομέρια τα λεγόμενα Χαμόν. Οι χοίροι απ’ όπου προέρχονται τα Χαμόν

πρέπει να είναι πάντα ελεύθεροι στα χωράφια και η τροφή τους είναι ανάλογη με την ράτσα

τους και την τιμή τους. Υπάρχουν τριών ειδών Χαμόν που προσδιορίζουν ποιότητες και

τιμές.


Χαμον

α. Το Σερράνο (βουνίσιο). Είναι παρμένο από γουρούνια κοινά και

η διαδικασία παρασκευής τους διαρκεί έξι μήνες στο αλάτι και έξι μήνες κρεμασμένα

. Ενδεικτικό είναι ότι τα νύχια του γουρουνιού είναι άσπρα . Κοστίζει 60 ευρώ το κιλό.

β. Το Ιβερικό Πάτα Νέγρα. Είναι ειδικό είδος γουρουνιού που η διαδικασία παρασκευής

τους διαρκεί έξι μήνες στο αλάτι και έναν χρόνο κρεμασμένα. Το ενδεικτικό είναι ότι τα

νύχια του γουρουνιού είναι μαύρα . Κοστίζει 100 ευρώ το κιλό.

γ. Το Ιβερικό Πάτα Νέγρα δε Βεγιότα. Είναι ειδικό είδος γουρουνιού που η διαδικασία

παρασκευής τους διαρκεί οκτώ μήνες στο αλάτι και έναν χρόνο κρεμασμένα. Το

ενδεικτικό είναι ότι τα νύχια του γουρουνιού είναι μαύρα και τρέφονται μόνο με

βελανίδια. Κοστίζει 150 ευρώ το κιλό.

4. Τα κρασιά της Ισπανίας και Ανδαλουσίας.

Η Ισπανία καυχιέται ότι έχει τις καλύτερες ποικιλίες και τα καλύτερα κρασιά του

κόσμου. Βέβαια η Γαλλία καυχιέται το ίδιο αλλά η γνώμη μου είναι ότι όντως οι

Ισπανοί έχουν δίκιο. Οι γάλλοι είναι καλύτεροι στο μάρκετινγκ του κρασιού. Η


πλειονότητα του γαλλικού μούστου εισάγεται από την Ισπανία και η κατεργασία γίνεται

σε γαλλικά βαρέλια.

Τα κρασιά στην Ανδαλουσία είναι Λευκα 12º (συνήθως συνοδεύεται με θαλασσινά)

σερβίρονται κρύα και κατανέμονται ως εξής:

α. Mανθανιγία είναι από την περιοχή του Χέρεθ που θα

επισκεφτούμε

β. Το Ελ Φίνο κρασί άσπρο για μεζέδες

γ. Το Ελ Μοντιλλάδο από την περιοχή της Κόρδοβας

Τα κρασιά της Ριόχας ( Τίντο κοκκινέλι ) προέρχονται από τα βόρεια της χώρας. Κατά το

δικό μου γούστο είναι από τα καλύτερα επιτραπέζια κρασιά που έχω ευφρανθεί.

Υπάρχουν δεκάδες είδη κρασιού Ριόχα . Οποιαδήποτε ποικιλία είναι άριστο κρασί.

Παρακαλώ να το δοκιμάσετε

α. Βινια Αρδάνζα

β. Βίνια Σεσίλια

γ. Βίνια Ρέαλ

δ. Μαρκες δε Καθαρες

ε. Ριβιερα δε Δουερο

ζ. Μαλαγα Δουλθε

5. Ελαιοκαλλιέργεια

Μεγάλη εντύπωση θα σας κάνουν οι ελαιώνες που θα φαίνονται στην διαδρομή. Η

Κόρδοβα είναι η πρώτη σε παραγωγή περιοχή της Ανδαλουσίας. Οι ελαιοστοιχίες είναι

ένα θέαμα αξιόλογο. Το είδος της ελιάς είναι τόσο παραγωγικό ώστε τρία κιλά ελιές να

δίνουν ένα κιλό λάδι. Η ποιότητα είναι καλή και κυμαίνεται στους 0,5-0,8 βαθμούς

οξέων.

Η Ανδαλουσία είναι σχεδόν η μόνη περιοχή της Ισπανίας που καλλιεργεί την ελιά.


Στην περιοχή της Καταλονίας υπάρχει ένα είδος ελιάς όπως η ελληνική. Μάλιστα

λέγεται ότι είναι οι πρώτες ελιές στην Ισπανία προερχόμενες από τους αρχαίους

Έλληνες.

Τυπικος ελαιωνας στην Ανταλουσια


Φωτογραφια απο το Τσιφλικι του ελαιοπαραγωγου Δον Ραφαελ Ονιεβα στην Βαενα

Κορδοβα (Χωριο της Μανουελας Τσιγκος Ορδονιεθ−− 2 Εκατομυρια ριζες ελιες )

Μηχανικο συστημα μαζεματος ελιας ( ετος 2010 )


Μαζεμα ελιας εις την Βαενα Κορδοβα (Γιορτη της ελιας ετος 1932)

10. Η ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

Στην Ισπανία εκτός από τα καστιλιάνικα ( Ισπανικά )υπάρχουν 4 αναγνωρισμένες γλώσσες

ομιλούμενες στις ανάλογες περιοχές της χώρας όπως στην Καταλονία (Βαρκελώνη) στην

Βαλένθια στην Γαλικία και στην περιοχή των Bάσκων. Όλες αυτές οι γλώσσες είναι λατινικής

προέλευσης εκτός των Bάσκων που ναι μεν είναι Ινδοευρωπαϊκή αλλά αγνώστου προέλευσης.

Τα Ισπανικά είναι λατινικής προέλευσης με ένα ποσοστό ελληνικών και αραβικών

λέξεων. Είναι μια γλώσσα με απλή γραμματική αλλά φωνητικά συμπαθητική. Τα πρώτα

δείγματα της Ισπανικής γλώσσας εμφανίστηκαν κατά τον 8ον αιώνα όπως φαίνεται από

εκκλησιαστικά ντοκουμέντα καθώς και από διάφορα μεσαιωνικά χρονικά όπως του

φημισμένου Ισπανού ήρωα Ελ Σιδ. Πριν τον 8ον αιώνα η λατινική ήταν η κοινή

γλώσσα.

Σήμερα η Ισπανική γλώσσα έχει να επιδείξει πολλούς συγγραφείς τόσο Ισπανούς όσο

και Ισπανό-αμερικανούς, και που την ομιλουν 500 εκατ. κοσμος


Είναι η γλώσσα του Μιγκέλ ντε Θερβάντες, Φρειδερίκου Γκαρσία Λόρκα και άλλων

σπουδαίων ποιητών και φιλόλογων , βραβευμένοι με Νόμπελ, όπως ο Χουάν Ραμόν

Χιμένεθ, Βιτσέντζε Αλεξάντερ, Γαβριέλ Γκαρσία Μάρκεθ κλπ.

11. ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝIA

Η Καθολική και Ρωμαϊκή εκκλησία υποτίθεται ότι είναι τελείως ανεξάρτητη από το

Ισπανικό Κράτος και έτσι ορίζει το Σύνταγμα της χώρας, πλην όμως η ηγεσία της καθολικής

ιεραρχίας που είναι άκρως συντηρητική επηρεάζει την ζωή των Ισπανών. Είναι η δεύτερη

δύναμη στην Ισπανία και υπακούει στα πρακτικά των συνόδων της Ρώμης.

Από ιστορική πλευρά η καθολική εκκλησία στην Ισπανία είναι υπεύθυνη για χιλιάδες

νεκρούς , έργα της Ιεράς Εξέτασης , ως επίσης και κατά τον βίαιο εκχριστιανισμό των

πληθυσμών του νέου κόσμου. Η εκδίωξη και ο εξοστρακισμός των Εβραίων και των

Μουσουλμάνων κατά την διάρκεια του 14ου και 15ου αιώνα είναι από τα πιο αισχρά έργα της

Καθολικής Εκκλησίας . Σήμερα μόνο ένα μικρό ποσοστό των Ισπανών είναι πιστοί

Καθολικοί. Υπάρχουν περίπου δύο εκατομμύρια Μωαμεθανών ως επί το πλείστον

μεταναστών και υπολείμματα της εποχής των Ισλαμικών κατακτήσεων της Ιβηρικής.

Η εβραϊκή κοινότητα στην Ισπανία είναι μεγάλη και μάλιστα από τις πλέον ευνοημένες. Οι

Χριστιανοί Ορθόδοξοι περιλαμβάνουν λίγους Έλληνες, Ρώσους, Βούλγαρους και Σέρβους,

οι οποίοι από κοινού λειτουργούν στην ορθόδοξη εκκλησία της Μαδρίτης.


Καθολικος Ναος Γοτθικου ρυθμου

Καθεδρικος Ναος της Παναγιας Παρθενου εις την πολη του Βουργος (Burgos)

Εκτισθη απο 1223 εως 1237 υπο την αιγιδα του βασιλεως Φερνανδου ΙΙΙ

Σημερα εχει καταλογισθη ως μνημειο της ανθρωποτητος

1. Ιερά Εξέταση

Eίναι ένας γενικός όρος που αναφέρεται στην εκδίκαση από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία υποθέσεων που αφορούσαν ομάδες ή μεμονωμένα άτομα τα οποία βαρύνονταν με την κατηγορία της αίρεσης. Ο όρος μπορεί να αναφέρεται σε Ρωμαιοκαθολικό εκκλησιαστικό δικαστήριο ή άλλο θεσμό με σκοπό την καταπολέμηση και καταστολή των αιρέσεων, σε


έναν αριθμό ιστορικών κινημάτων κάθαρσης κατά των αιρέσεων ή στη δίκη συγκεκριμένων ατόμων με την κατηγορία της αίρεσης. Ο θεσμός αυτός είναι πολύ γνωστός λόγω του τρόπου διενέργειας των ανακρίσεων βάσει των οποίων συγκεντρώνονταν στοιχεία για τις δίκες ή ομολογίες, με απάνθρωπα βασανιστήρια.

2. Eκφάνσεις της Ιεράς Εξέτασης

Οι ιστορικοί αναγνωρίζουν τέσσερις διαφορετικές εκφάνσεις της Ιεράς Εξέτασης: τη μεσαιωνική, την ισπανική, την πορτογαλική και τη ρωμαϊκή. Λόγω του αντικειμενικού της στόχου, που ήταν η καταπολέμηση των αιρέσεων, η Ιερά Εξέταση είχε δικαιοδοσία τυπικά μόνο επί των βαπτισμένων μελών της Εκκλησίας (τα οποία συνήθως αποτελούσαν την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού). Οι μη χριστιανοί κατηγορούμενοι μπορούσαν εντούτοις να περάσουν από δίκη για βλασφημία σε λαϊκά δικαστήρια. Επίσης οι περισσότερες δίκες μαγισσών γίνονταν από λαϊκά δικαστήρια.

3. Μεσαιωνική Ιεράς Εξέτασης

Μεσαιωνική Ιερά Εξέταση είναι όρος που χρησιμοποιείται από τους ιστορικούς για να περιγράψει διάφορες δικαστικές «Εξετάσεις» ή ανακρίσεις που ξεκίνησαν γύρω στο 1184, περιλαμβανομένης της Επισκοπικής Εξέτασης (1184-1230) και αργότερα της Παπικής Εξέτασης (1230). Ήταν η απάντηση της Εκκλησίας σε διάφορα σημαντικά λαϊκά κινήματα στην Ευρώπη, τα οποία θεωρήθηκαν αποστατικά ή αιρετικά για την Χριστιανοσύνη. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν οι αιρέσεις των Καθαρών και των Βαλδένσιων στη νότια Γαλλία και τη βόρεια Ιταλία.

4. H Ισπανική Ιεράς Εξέτασης

Η Ισπανική Ιερά Εξέταση συγκροτήθηκε από τον Βασιλιά Φερδινάνδο Β' της Αραγωνίας και τη Βασίλισσα Ισαβέλλα της Καστίλης το 1478, με την έγκριση του Πάπα Σίξτου του Τέταρτου. Στόχευε κυρίως τους εκχριστιανισμένους Εβραίους και Μουσουλμάνους και αργότερα τους Προτεστάντες. Στην Σικελία και στη νότια Ιταλία, οι οποίες βρίσκονταν υπό ισπανική κατοχή, στόχευε Έλληνες Χριστιανούς Ορθόδοξους. Μετά την εκτόνωση των θρησκευτικών διαμαχών κατά τον 17ο αιώνα, η Ισπανική Ιερά Εξέταση μετεξελίχθηκε σταδιακά σε μυστική αστυνομία ενάντια σε εσωτερικές απειλές κατά του κράτους. Η Ιερα Εξετασις εις την Ισπανια κατεργειθη το 1850 με το καυσιμο 5 γυναικων ( μαγισες.)

5. Πορτογαλική Ιεράς Εξέτασης

Πορτογαλική Ιερά Εξέταση ιδρύθηκε στην Πορτογαλία το 1536 από τον Βασιλιά της . Πορτογαλίας, Ζοάο ΙΙΙ, ως πορτογαλικό ανάλογο της πιο γνωστής Ισπανικής Ιεράς Εξέτασης


Βασανιστηρια της Ιερας Εξετασεως εις το ονομα της Αγιας Καθολικης Εκκλησιας

6. Ρωμαϊκή Ιεράς Εξέτασης

Το 1542 ο Πάπας Παύλος Γ' ίδρυσε μια μόνιμη σύνοδο, στελεχωμένη με καρδινάλιους και άλλους αξιωματούχους, καθήκον της οποίας ήταν η διατήρηση και υποστήριξη της ακεραιότητας της πίστης, αλλά και η εξέταση ψευδών δογμάτων. Αυτό το σώμα, η Σύνοδος της Ιερής Έδρας ή Σύνοδος για το Δόγμα της Πίστης, μέρος της Ρωμαϊκής Κούριας, έγινε το επιβλέπον σώμα για τις τοπικές Εξετάσεις. Πιθανότατα η πιο διάσημη υπόθεση που δικάστηκε από τη Ρωμαϊκή Ιερά Εξέταση ήταν αυτή του Γαλιλαίου Γαλιλέι, το 1633

Ο Γαλιλαίος αντιμετωπίζει την Ιερά Εξέταση (πίνακας του Cristiano Banti, 1857)


12. ΔON ΚΙΧΩΤΗΣ

Πρωτότυπη έκδοση

Συγγραφέας Μιγκέλ ντε Θερβάντες

Είδος Πικαρέσκο, Ψυχολογική νουβέλλα, Σάτιρα, Παρωδία

Εκδότης Iuan de la Cuesta

Γλώσσα Ισπανική

Πρώτη έκδοση 1605, 1615

Ο Δον Κιχώτης (Don Quixote de la Mancha - Δον Κιχότε ντε λα Μάντσα), με πλήρη τίτλο El ingenioso hidalgo Don Quijote de la Mancha («Ο ευφάνταστος ευπατρίδης Δον Κιχώτης της Μάντσα») είναι κλασικό έργο λογοτεχνίας του Ισπανού συγγραφέα Μιγκέλ ντε Θερβάντες Σααβέντρα (Miguel de Cervantes Saavedra).

Το έργο περιγράφει τις περιπέτειες του πρωταγωνιστή Αλόνσο Κιχάνο, ο οποίος έχοντας διαβάσει πολλά βιβλία για τον ιπποτισμό, πιστεύει ότι είναι ιππότης και παίρνει το όνομα Δον Κιχώτης. Τον ακολουθεί ο υπηρέτης του, Σάντσο Πάντσα και είναι ερωτευμένος με την Δουλτσινέα, στην οποία είναι αφοσιωμένος, αν και αυτή αγνοεί τον έρωτά του και δεν εμφανίζεται ποτέ στο βιβλίο.

Ο Δον Κιχωτης με τον Σαντσο Πανζα


( Καρικατουρα του Πικασσο)

Στον πρόλογο του πρώτου μέρους, ο Θερβάντες σημειώνει πως συνέλαβε την ιδέα για το μυθιστόρημα στη φυλακή, πιθανώς αναφερόμενος στις περιόδους που πέρασε στη φυλακή του Κάστρο ντελ Ρίο (1592) ή της Σεβίλλης (1597-8). Ένας τοπικός θρύλος υποστηρίζει πως γράφτηκε σε φυλακή της πόλης Μάντσεγκαν (Manchegan), την περίοδο 1601-3, ωστόσο η μελέτη της βιογραφίας του Θερβάντες δεν επιβεβαιώνει φύλάκισή του εκεί. Σύμφωνα με άλλη πιθανή εκδοχή, ο Θερβάντες εμπνεύστηκε κατά την περίοδο που ήταν αιχμάλωτος στο Αλγέρι (1575-80). Η υπόθεση αυτή στηρίζεται στο γεγονός πως ως φανταστικός συγγραφέας του έργου εμφανίζεται στο κείμενο ο μουσουλμάνος ιστορικός Cide Hamete Benengeli, το οποίο συνδέεται με πιθανή επαφή του Θερβάντες, στο Αλγέρι, με Άραβες και Τούρκους αφηγητές.

13. ΤΑΥΡΟΜΑΧΙΕΣ Ταυρομαχία είναι ένα παραδοσιακό αγώνισμα της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, μερικών πόλεων στη νότια Γαλλία, και διάφορων λατινοαμερικάνικων χωρών.

1. Ιστορία

Ήδη στην αρχαία Ελλάδα η ταυρομαχία ήταν ιδιαιτερα δημοφιλής και είχαν τον σκοπό να δείξει ο αγωνιζόμενος το θάρρος του, την ψυχραιμία του, την ταχύτητα κίνησής του και τη σωματική του δύναμη. Η ταυρομαχία επισημαίνει τις ρίζες της και στην προϊστορική λατρεία στους ταύρους. Η δολοφονία του ιερού ταύρου (ταυρομαχία) είναι η ουσιαστική κεντρική εικονική πράξη της Mithras, η οποία τιμήθηκε στο Mithraeum οπουδήποτε βρισκόντουσαν οι ρωμαϊκοί στρατιώτες. Πολλές από τις παλαιότερες αρένες ταυρομαχίας στην Ισπανία βρίσκονται δίπλα στις περιοχές των ναών της Mithras. Η ταυρομαχία συνδέεται συχνά με τη Ρώμη, όπου πολλές ταυρομαχίες διοργανώθηκαν ως προθέρμανση για την μονομάχια


Ταυρομαχιες στην Κρητη

Αρχικες ταυρομαχιες στην Ισπανια

.

Ο Θεος Μιτρα.

2. Η ταυρομαχία σήμερα

Οι ταυρομαχίες γίνονται μονάχα στην Ισπανία, το Μεξικό και την Πορτογαλία σε ειδικά διαμορφωμένα αμφιθέατρα. Στο κέντρο ενός αμφιθεάτρου βρίκεται η πλατεία των ταύρων (plaza de toros, πλάθα ντε τόρος = στα ισπανικά).


Η αρένα έχει τρεις πόρτες. Από τη μια μπαίνουν οι ταυρομάχοι με τη συνοδεία τους. Αυτοί διακρίνονται σε ερασιτέχνες και επαγγελματίες. Επίσης οι επαγγελματίες διακρίνονται σ' αυτούς που αγωνίζονται πεζοί και σ' εκείνους που αγωνίζονται έφιπποι. Από τη δεύτερη πόρτα μπαίνουν οι ταύροι και από την τρίτη βγάζουν τους σκοτωμένους ταύρους. Η ταυρομαχία διεξάγεται σε τρεις φάσεις. Στην πρώτη φάση οι βοηθοί ερεθίζουν τον ταύρο με τους κόκκινους μανδύες τους. Στη δεύτερη φάση ο ταυρομάχος καρφώνει στη ράχη του ταύρου ακόντια δύο μέτρων περίπου. Αυτά τρυπούν το δέρμα του ταύρου δύο εκατοστά. Έτσι ο ταύρος τραυματισμένος πια εξαγριώνεται περισσότερο, οπότε στην τρίτη αυτή φάση, τον σκοτώνει ο ταυρομάχος. Στις ταυρομαχίες που διεξάγονται στην Ισπανία φονεύονται κάθε χρόνο μέχρι 1.300 ταύροι και 3.000 άλογα.

3. Αντιδράσεις από φιλοζωϊκές οργανώσεις

Οι ταυρομαχίες δέχονται έντονη κριτική και αποδοκιμασίες από ακτιβιστές των δικαιωμάτων των ζώων, οι οποίοι τις χαρακτηρίζουν ως ένα βάρβαρο, αιμοδιψές αγώνισμα, καθώς πιστεύουν πως τα ζώα δεν θα έπρεπε να τυραννώνται, θανατώνονται ή κακοποιούνται για λόγους διασκέδασης. Ο ταύρος υφίσταται έναν αργό, αποτροπιαστικό θάνατο. Μια ομάδα οργανώσεων των δικαιωμάτων των ζώων έχει αναλάβει αντι-ταυρομαχική δράση στην Ισπανία και σε άλλες χώρες. Στα Ισπανικά, η αντίθεση στην ταυρομαχία αναφέρεται ως antitaurina.

Τον Αύγουστο του 2007, η κρατική Ισπανική τηλεόραση ακύρωσε όλες τις ζωντανές μεταδόσεις ταυρομαχιών καθώς η μετάδοσή τους κρίθηκε ιδιαιτέρως βίαιη για τα παιδιά που μπορεί να τις παρακολουθούσαν. [1]

Η ταυρομαχία έχει απαγορευθεί σε πολλές χώρες, και όσοι λάβουν μέρος σε αυτή προφυλακίζονται για βαρβαρότητα απέναντι στα ζώα. Το 2004 το δημοτικό συμβούλιο της Βαρκελώνης έλαβε ένα συμβολικό ψήφισμα εναντίον των ταυρομαχιών, αν και οι ταυρομαχίες συνεχίζονται σήμερα στη Βαρκελώνη, ενάντια στην αντίδραση της κοινής γνώμης. Εκτιμάται πως το 70% όσως παρακολουθούν ταυρομαχίες στην αρένα της Βαρκελώνης είναι τουρίστες, καθώς οι κάτοικοι αντιδρούν στη συνέχιση της βαρβαρότητας. Διάφορες άλλες πόλεις στην Ισπανία έχουν απαγορεύσει τις ταυρομαχίες , ενώ υπάρχουν καμπάνιες για το κλείσιμο των σχολών ταυρομαχιών όπου μικρά παιδιά προπονούνται θανατώνοντας νεαρά μοσχάρια.


Διαφορες φασεις της Ταυρομαχιας


Ταυρος εις την Αρενα (Πινακας του Πικασσο)

14. ΟΙ ΙΣΠΑΝΟΙ ΤΣΙΓΓΑΝΟΙ ( Λος Χιτανος)

Oι Ρομά (στον ενικό αριθμό Ρομ), γνωστοί επίσης και ως Ρομ, Τσιγγάνοι, Αθίγγανοι ή Σίντηδες και με τον, κάποιες φορές υποτιμητικό, χαρακτηρισμό Γύφτοι, είναι ένας κατά βάση νομαδικός λαός με Ινδική καταγωγή. Η πρώτη ιστορική αναφορά για τους Ρομά γίνεται από τον Ηρόδοτο που αναφέρει τον λαό των "Σιγύνων"

• Oνομασία Οι Ρομά είναι στις περισσότερες χώρες γνωστοί με λέξεις συγγενικές με τη λέξη "γύφτος". Η λέξη προέρχεται από τη λέξη "Αιγύπτιος" και η χρήση της οφείλεται στην πεποίθηση παλαιότερων εποχών ότι οι Ρομά προέρχονται από την Αίγυπτο. Η λέξη "Ρομ", που χρησιμοποιείται σε πολλές περιοχές από τους ίδιους, σημαίνει στη γλώσσα τους "άντρας" ή "σύζυγος". Μεταξύ τους χρησιμοποιούν τα "Μελελέ" (Λαός μαύρος), "Μανούχ" (άνθρωπος) και "Σίντε". Επίσης, η λέξη "αθίγγανος" ή "ατσίγγανος" σημαίνει τον "ανέγγιχτο" (από την ονομασία της χαμηλότερης ινδουιστικής κάστας, από την οποία πιθανολογείται ότι προήλθαν) και ετυμολογείται από το στερητικό α- και το ρήμα θιγγάνω, δηλαδή "αγγίζω".


Τσιγγανες στη Ανδαλουσια

1. Ιστορία Οι Ρομά πιστεύεται ότι μετανάστευσαν από την Πενταποταμία της Ινδίας -σημερινό Punjab- γύρω στο 1000 μ.Χ. και, περνώντας από το Αφγανιστάν, την Περσία, την Αρμενία και την Τουρκία, έφτασαν στην Ευρώπη, όπου στη συνέχεια εξαπλώθηκαν στις περισσότερες περιοχές της ηπείρου. Αργότερα, κατά τις μαζικές μεταναστεύσεις προς την Αμερική μεγάλος αριθμός Ρομ μετακινήθηκε προς τον Νέο Κόσμο.

Οι λόγοι που οδήγησαν τους Ρομά σε μία τέτοια μαζική και σε τόσο μεγάλη απόσταση μετακίνηση είναι ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της ιστορίας. Υπάρχουν θεωρίες σύμφωνα με τις οποίες οι Ρομά προήλθαν από κατώτερες κάστες του Ινδού ποταμού, τα μέλη των οποίων στρατολογήθηκαν ως μισθοφόροι σε πολέμους εναντίων των Άράβων. Μία άλλη θεωρία είναι οτι οι Ρομά προέρχονται από αιχμαλώτους των Αράβων, κατά την εισβολή των Μουσουλμάνων στη βόρεια Ινδία και το σημερινό Πακιστάν.


2. Γλώσσα Η γλώσσα των Ρομά, η Ρομανί ή "Ρομανές", είναι μία Ινδοευρωπαϊκή γλώσσα που συγγενεύει με τις διάφορες γλωσσικές διαλέκτους της Ινδίας ιδιαίτερα με την γλώσσα Πουντζάμπι της Βόρειας Ινδίας. Στις διάφορες περιοχές που κατοικούν Ρομ έχουν διαμορφωθεί πολλές τοπικές διάλεκτοι, επηρεασμένες από τις τοπικές γλώσσες.

3. Πληθυσμός

Υπάρχουν εκτιμήσεις σύμφωνα με τις οποίες υπάρχουν μεταξύ 8 και 10 εκατομμύρια Ρομά παγκοσμίως Στην Ευρώπη, ο πληθυσμός τους υπολογίζεται περίπου στα 12 εκατομμύρια άτομα, ενώ στην Ελλάδα βρίσκεται ο τρίτος σε αριθμό πληθυσμός Τσιγγάνων στη Δυτική Ευρώπη. Οι περισσότεροι ζουν στην Ευρώπη, σε χώρες όπως: Ισπανια 0.5 εκατομυριο

4. Θρησκεία Οι Ρομά δεν έχουν κάποια δική τους χαρακτηριστική θρησκεία, αλλά υιοθετούν ενίοτε την επικρατούσα θρησκεία κάθε περιοχής κατοικίας τους. Χαρακτηρίζονται από μεγάλη προσαρμοστικότητα στο θέμα της θρησκείας και αρκετοί μελετητές εικάζουν πως παλιότερα η θρησκεία τους ήταν η ηλιολατρεία. Σήμερα οι διάφορες φυλές είναι πιστές στο θρήσκευμα της χώρας που κατοικούν. Έχουμε την πρώτη καταγραφή στην Κρήτη, όπου αναφέρονται ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι από το 1832, στη Δυτική Ευρώπη αναφέρονται ως καθολικοί. Η Καθολική Εκκλησία αναφέρει ονόματα ιερέων, μοναχών και κάποιου Καρδιναλίου με τσιγγάνικη καταγωγή και στη Ρουμανία υπάρχουν ιερείς ορθόδοξοι τσιγγάνοι. Στην Τουρκία οι περισσότεροι είναι Μουσουλμάνοι, οι γνωστοί Τουρκόγυφτοι.

15. ΤΟ ΦΛΑΜΕΝΓΚΟ (Χορος και Τραγουδι)

1. Τι είναι το φλαμέγκο;

Το Φλαμέγκο είναι μια τέχνη που παρουσιάζει δύο ποικιλίες: μουσική και χορό. Στη μουσική, το τραγούδι και η κιθάρα παίζουν βασικό ρόλο, αν και υπάρχουν και άλλα όργανα (όπως κρουστά) και συνοδευτικά (όπως τα παλαμάκια) που συνήθως συνηπάρχουν και παίζουν έναν πολύ σημαντικό ρόλο.

Ο χορός είναι πολύ εκφραστικός και κάθε μέρος του σώματος πρέπει να κινηθεί με συντονισμένο τρόπο: Τα πόδια, οι μηροί, οι γοφοί, η μέση, τα χέρια, τα μπράτσα, τα δάχτυλα, οι ώμοι, το κεφάλι ...

Για να μάθει κανείς το φλαμέγκο, όπως και σε άλλες εκφράσεις τέχνης, είναι απαραίτητα δύο

συστατικά: ψυχή και τεχνική, και αυτό δεν αποτελεί ένα εύκολο στόχο αν αναλογιστεί κανείς

ότι το φλαμέγκο είναι πολύ πλούσιο και πολύπλοκο. Υπάρχουν πάνω από 50 “Πάλος” (μορφές


του φλαμέγκο). Κάθε "Πάλο" έχει το δικό του ρυθμό, αρμονία, και σε περίπτωση που είναι

ένα χορευτικό πάλο, κάθε ένα από αυτά χορεύεται και διαφορετικά

Ισπανιδα χορευτρια του φλαμενγο,

Δηλαδή μπορούμε να συγκαταλέξουμε τα πάλος σε δυο ομάδες ή στυλ:

α. Το φλαμέγκο χόντο (το βαθύ φλαμέγκο), έχει ένα σοβαρό στυλ και εκφράζει βαθιά συναισθήματα και συχνά τραγικά. Πρόκειται για θέματα όπως η αγάπη, η απογοήτευση ή η λύπη, και χορεύονται με μια βαθιά και προσωπική έκφραση. Γι 'αυτό είναι πιο δύσκολο γι’αυτούς που δεν γνωρίζουν το φλαμέγκο να το καταλάβουν, και παίζεται πιο συχνά σε μέρη που συχνάζουν αυτοί που γνωρίζουν ή σε θέατρα ή σε αίθουσες συναυλιών. Παραδείγματος χάριν “Χόντο”είναι: τα Μπουλερίας, Φαρούκα, Μαρτινέτε, Μινέρα, Πετενέρα, Σολεά, Τιέντο.

β. Το Φλαμέγκο Φεστέρο είναι μια τέχνη πιο χαρούμενη. Όπως το λέει η λέξη, παίζεται στις γιορτές και γλέντια στην Ανδαλουσία. Τα θέματα είναι ευχάριστα, είτε αναφέρονται στον έρωτα και τα συναισθήματα, είτε στις τοποθεσίες, τις γιορτές, τα σκηνικά του φλαμένγκο, ή μερικές φορές είναι κωμικά. Παραδείγματος χάριν: Σεβιλιάνας, Ρούμπα, Ταγκίλιος και Αλεγκρίας.

Φυσικά υπάρχουν πολλά πάλος και πολλές ερμηνείες που δεν είναι εύκολο να τις κατηγοριοποιήσουμε. Όμως αυτό που έιναι κοινό σε κάθε είδος φλαμέγκο είναι το συναίσθημα. Και για να εκφραστεί αυτό το συναίσθημα, το φλαμέγκο χρησιμοποιεί πολύ δυνατές μορφές, οι οποίες γενικά δεν αφήνουν κανέναν αδιάφορο. Το φλαμέγκο μπορεί να το αγαπήσει ή να το μισήσει κανείς.


2. Οι ρίζες του φλαμέγκο

Γύρω από την προέλευση και τις επιρροές του, μπορούμε μόνο να κάνουμε υποθέσεις γιατί δεν έχουμε γραπτές παραπομπές όπου να αναφέρεται το φλαμέγκο με το ίδιο του το όνομα. Το μόνο γνωστό στοιχείο, η προφορική διάδοση, μας λέει ότι πρόκειται για μια πολύ παλιά τέχνη η οποία γεννήθηκε στην Ανταλουσία, στις όχθες του Γουαδαλκιβίρ.

Επίσης στις όχθες του ίδιου ποταμού βρίσκεται ο αρχαίος πολιτισμός της ιβηρικής χερσονήσου, η Ταρτέσια. Σύμφωνα με ιστορικές πηγές, είχαν έναν πολύ μεγάλο πολιτισμό, και ήταν λάτρευαν τηνμουσική και τον χορό, παρόλο που σήμερα δεν γνωρίζουμε πώς ήταν η μουσική ή ο χορός τους.

Άλλα στοιχεία για τα οποία δεν υπάρχει αμφιβολία είναι ότι στο φλαμέγκο συναντάμε πολλές επιρροές από πολλούς διαφορετικούς πολιτισμούς. Αυτό δεν μας έκπλήττει όταν γνωρίζουμε ότι από αυτήν την γη πέρασαν πολαπλοί πολιτισμοί. Φοίνικες, Έλληνες, Καρχηδονίοι, Ρωμαίοι, Εβραίοι, Μουσουλμάνοι, Γότθοι και Τσιγγάνοι για αιώνες έχουν εγκατασταθεί σε αυτή τη γη, και σίγουρα αυτά τα στοιχεία απορροφήθηκαν από την μουσική και τον χορό αυτής της γης.

Στα Ελληνικά γραπτά απαντάμε το στύλ, χαρακτηριστικό του τραγουδιού από τον νότο της Ισπανίας, το ίδιο δηλαδή στυλ που έχει σήμερα το φλαμέγκο. Από την ρωμαϊκή εποχή βλέπουμε τα βιογραφικά σχόλια του Μαρσιάλ και του Τσουβενάλ στο Puellas Gaditanae, νεαροί από το Γάδες, αποικία των Φοινίκων στο σημείο όπου βρίσκεται το σημερινό Κάντις, πόλη η οποία είχε εξομοιωθεί με τον Ελληνικό πολιτισμό. Αυτές οι χορεύτριες που ήταν μέλοι μιάς κομπανίας μαζί με άλλους μουσικούς που τις συνόδευαν έγιναν πολύ δημοφιλείς από τους κύκλους της αριστοκρατίας και της υψηλής ρωμαϊκής κοινωνίας η οποίοι τους προσλάμβαναν στις ιδιωτικές τους γιορτές ή στα δημόσια θεάματα. Το θέαμα που πρόσφεραν αυτές οι νεαρές κοπέλλες, σύμφωνα με τις αφηγήσεις της εποχής, μετατράπηκε στο κορυφαίο σημείο των εορτών αυτών. Ετσι λοιπόν στα ανάγλυφα βλέπουμε τα Puellae Gaditanae με καστανιέτες, και με πόδια και χέρια σε ίδιες στάσεις και θέσεις με εκείνες του σύγχρονου φλαμέγκο. Ίσως είναι απλώς μια σύμπτωση ή ότι αυτός ο τρόπος χορού ήταν κοινή τότε σε όλη τη λεκάνη της Μεσογείου. Εν πάση περιπτώσει, σήμερα αυτό το βλέπουμε μόνο στο φλαμέγκο.

Άλλες θεωρίες υποστηρίζουν ότι η Σεγιρίγια, η Σαέτα και η Φαντάγκο έχουν κοινές ρίζες με την Σημιτική λειτουργία. Αυτά είναι όμως στοιχεία που σήμερα δεν μπορούμε να επαληθεύσουμε, ωστόσο, οι ομοιότητες είναι εμφανείς, όπως ακούμε και σε άλλα palos , όπου οι νότες θυμίζουν τους εύθυμους εβραϊκούς ρυθμούς.

Μια άλλη πιθανότητα, η οποία δεν έχει δημιουργήσει μεγάλη διαμάχη, είναι αυτή που μας φέρνει στον μεσαίωνα, στην εποχή της Ισπανίας των μουσουλμάνων: Η Ανδαλουσί μουσική, αποτέλεσμα της μουσουλμανικής, προερχόμενη από το βόρειο τμήμα της Αφρικής, της μουσικής των χριστιανών και των εβραίων, λαοί που προϋπήρχαν στην χερσόνησο. Εδώ είναι η επιρροή των Αράβων ήρθε ξανά για να εμπλουτίσει το στυλ. Ο Granaina, σίγουρα αραβικής προέλευσης, ή Zambra, μια λέξη η οποία αρχικά έδινε όνομα στις παλιές συνεδριάσεις των Ανδαλουσιανών μουσικών, αποτελούν σαφή παραδείγματα αυτής της επιρροής.


Η επίδραση των τσιγγάνων στο φλαμέγκο την βλέπουμε τόσο στο χορό όσο και τη μουσική. Ορισμένες θέσεις του χορού είναι πανομοιότυπες με αυτές των ασιατικών περιοχών από τις οποίες προέρχονται ο τσιγγάνοι. Επίσης οι φλαμέγκο ρυθμοί που είναι διαφορετικοί από τους Ευρωπαϊκούς έχουν στοιχεία που σήμερα βρίσκουμε μόνο στην ινδική μουσική.

Και κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορούμε να συνεχίσουμε τις εικασίες σχετικά με τις ποικίλλες επιδράσεις η τις ρίζες του φλαμέγκο. Αλλά σε κάθε περίπτωση, αυτό που είναι εμφανές είναι ότι το φλαμέγκο στη μακρά ιστορία του είναι πιο επιρρεπές στις διάφορες εξελίξεις, και ότι αφ’ ενός μεν έχει καθαρό στυλ, αφ’ ετέρου έχει δεχτεί και άλλα στοιχεία.

με πόδια και χέρια σε ίδιες στάσεις και θέσεις με εκείνες του σύγχρονου φλαμέγκο.

Ίσως είναι απλώς μια σύμπτωση ή ότι αυτός ο τρόπος χορού ήταν κοινή τότε σε όλη τη λεκάνη της Μεσογείου. Εν πάση περιπτώσει, σήμερα αυτό το βλέπουμε μόνο στο φλαμέγκο.

Άλλες θεωρίες υποστηρίζουν ότι η Σεγιρίγια, η Σαέτα και η Φαντάγκο έχουν κοινές ρίζες με την Σημιτική λειτουργία. Αυτά είναι όμως στοιχεία που σήμερα δεν μπορούμε να επαληθεύσουμε, ωστόσο, οι ομοιότητες είναι εμφανείς, όπως ακούμε και σε άλλα palos , όπου οι νότες θυμίζουν τους εύθυμους εβραϊκούς ρυθμούς.

Και κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορούμε να συνεχίσουμε τις εικασίες σχετικά με τις ποικίλλες επιδράσεις η τις ρίζες του φλαμέγκο. Αλλά σε κάθε περίπτωση, αυτό που είναι εμφανές είναι ότι το φλαμέγκο στη μακρά ιστορία του είναι πιο επιρρεπές στις διάφορες εξελίξεις, και ότι αφ’ ενός μεν έχει καθαρό στυλ, αφ’ ετέρου έχει δεχτεί και άλλα στοιχεία.

3.Γενικά στοιχεία

Το φλαμένκο αναδύθηκε από τα κατώτερα κοινωνικά επίπεδα της Ανδαλουσίας κι έτσι του εξέλιπε το καλλιτεχνικό κύρος των μορφών τέχνης που αναπτύσσονταν και ήταν δημοφιλή εκείνη την περίοδο στη μεσαία και ανώτερη κοινωνική τάξη. Τα τραγούδια τους είναι κυρίως αυτοσχεδιασμοί που αποτυπώνουν τις διάφορες δυσκολίες που πέρασε ο λαός τους κατά τη διάρκεια των αιώνων. Βασικό στοιχείο της καλλιτεχνικής του μορφής αποτέλεσαν οι Τσιγγάνοι της Ισπανίας, των οποίων η παράδοση ήταν προφορική, συνεπώς τα παραδοσιακά τους τραγούδια περνούσαν από γενιά σε γενιά μέσω των μουσικών τους ερμηνειών στην τοπική κοινότητα.

Γενικότερα, λοιπόν, παρατηρείται μια έλλειψη καταγεγραμμένων ιστορικών στοιχείων σχετικά με το φλαμένκο, καθώς υπήρχε και έλλειψη ενδιαφέροντος από τους ιστορικούς και μουσικολόγους της εποχής: ένας περιορισμένος αριθμός πηγών, κυρίως από το 19ο αιώνα, καθώς και σημειώσεις και ταξιδιωτικές εντυπώσεις από Ευρωπαίους ταξιδιώτες. Το ενδιαφέρον άρχισε να αυξάνεται κατά τον 20ό αιώνα και από τη δεκαετία του 1980 κι έπειτα ξεκίνησε συστηματοποιημένη και πιο λεπτομερής έρευνα προς αναζήτηση νέων στοιχείων για το μουσικό αυτό είδος.

Όπως και με άλλες πλευρές της ισπανικής τέχνης, έτσι και στο φλαμένκο αναφέρεται ως άμεσα συσχετιζόμενος ο όρος "ντουέντε", ένας από τους πιο δύσκολα μεταφράσιμους, ο οποίος αναφέρθηκε σε μια διάλεξη[4] του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα και συνοπτικά υπονοεί


ένα είδος "μαγείας", μυστηριακής δύναμης και ιδιαίτερης ανύψωσης της ψυχής του καλλιτέχνη που ερμηνεύει το χορό ή το τραγούδι.

4. Προέλευση Προκειμένου να κατανοήσει κάποιος τις επιρροές και τις συνθήκες από τις οποίες δημιουργήθηκε το Φλαμένκο, θα πρέπει να δώσει προσοχή στην κουλτούρα και τη μουσική παράδοση της Ιβηρικής Χερσονήσου

Η ίδια η προέλευση του όρου φλαμένκο, συνεπώς και της ιστορίας του, έχει πολλαπλές ερμηνείες. Για παράδειγμα, στην ισπανική γλώσσα, ο όρος αυτός χρησιμοποιούνταν και για τους προερχόμενους από τη Φλάνδρα[, κάτι που μπορεί να υποδηλώνει ότι το φλαμένκο έφτασε στην Ισπανία από Φλαµανδούς µετανάστες επί βασιλείας Καρόλου Ε'. Επίσης, ορισμένες εκδοχές δέχονται ως προέλευσή του τη Βόρεια Αφρική, ενώ άλλοι παρατηρούν επιρροές ακόμα κι από τη Βυζαντινή και Ινδική θρησκευτική µουσική

Νεαρή Tσιγκανα της Γρανάδας

Πριν την εισβολή των Μουσουλμάνων το 711, η Ισπανία των Βησιγότθων είχε υιοθετήσει το δικό της ξεχωριστό εκκλησιαστικό λειτουργικό, γνωστό ως μοζαραβική λειτουργία, η οποία είχε επιρροές από τη Βυζαντινή μουσική και διατηρήθηκε μέχρι το 10ο ή 11ο αιώνα. Ορισμένες θεωρίες, όπως του Ισπανού κλασικού μουσικού Μανουέλ ντε Φάλλα, συνέδεαν με το φλαμένκο τα μουσικά αυτά ακούσματα και τον αρχαιοελληνικό Δωρικό τρόπο, ο οποίος αποκαλούνταν Φρυγικό. Δυστυχώς, λόγω της μορφής της μουσικής γραφής των Μοζαραβιτικών ύμνων, η θεωρία αυτή δεν έχει αποδειχτεί.


Κατά τη διάρκεια της κατοχής της Νότιας Ισπανίας από τους Μωαμεθανούς, Χριστιανοί, Εβραίοι και Μουσουλμάνοι ζούσαν σε σχετική αρμονία. Τότε έκαναν την εμφάνισή τους και οι πρώτες νομαδικές τσιγγάνικες φυλές της Ισπανίας, οι οποίες πιθανότατα προήλθαν από την περιοχή Παντζάμπ της Ινδίας.

Κατά τη διάρκεια της Επανάκτησης των ισπανικών εδαφών, η Κόρδοβα και η Σεβίλη έπεσαν στης αρχές του 13ου αιώνα, ενώ τελευταία η Γρανάδα το 1492. Έτσι, οι ανεπιθύμητοι πληθυσμοί καταδιώκονταν όλο και πιο νότια, ενώ σε αυτούς προστέθηκαν αργότερα και όσοι ήθελαν να ξεφύγουν από την Ιερά Εξέταση.

Η συγχώνευση των Τσιγγάνων (Gitanos στα ισπανικά) με τους Εβραίους, τους Μουσουλμάνους και τους Ανδαλουσιανούς της Νότιας Ισπανίας οδήγησε στη "γέννηση" του φλαμένκο, ενώ η μουσική της Βόρειας Ισπανίας είχε καθαρά κελτικές επιρροές από τους προρωμαϊκούς χρόνους.

5. Φλαμένκο: το τραγούδι

Αυτό που σήμερα θεωρείται γνήσιο φλαμένκο, το τραγούδι των Τσιγγάνων της Ανδαλουσίας, καθιερώθηκε στα τέλη του 17ου αιώνα. Το παλαιότερο είδος φλαμένκο είναι γνωστό ως Κάντε Χόντο (Cante Jondo[12]): μια ανδρική φωνή, χωρίς συνοδεία οργάνων, διηγείται λυπητερές ιστορίες. Αργότερα προστέθηκε η κιθάρα και ο χορός.

6. Φλαμένκο: ο χορός

Στα τέλη του 18ου αιώνα, το φλαμένκο άρχισε να παρουσιάζεται σε ταβέρνες με τη συνοδεία κιθάρας, ενώ σύντομα προστέθηκε και ο χορευτής ή η χορεύτρια (ballaor/ballaora). Υπήρχαν επίσης άτομα που έδιναν το ρυθμό είτε με παλαμάκια είτε με χτύπημα των δαχτύλων, ενώ βασικό συστατικό του χορού φλαμένκο αποτελεί ο ήχος από τα πόδια των χορευτών (soniquete) και ο κοφτός βηματισμός τους (zapateado). Ο γυναικείος χορός αναδεικνύει τη χάρη του σώματος και των χεριών.

7. Kοινωνική αποδοχή και εξάπλωση του Φλαμένκο

Tο Φλαμένκο δεν ήταν πάντα αποδεκτό από την συντηρητική άρχουσα τάξη, ίσως εξαιτίας του περιεχομένου των τραγουδιών του, τα οποία είχαν σαν θέμα τους τη βία, τον έρωτα δίχως κοινωνικές συμβάσεις, τη φυλακή κ.ά.

Από το 1850 μέχρι και το 1910 έχουμε τη λεγόμενη Χρυσή Εποχή του Φλαμένκο. Το φλαμένκο μπήκε σε πολλά cafes cantantes, όπου δίνονταν μουσικές παραστάσεις, έχοντας χάσει την κακή του φήμη, και κέρδιζε θαυμαστές από τις πλούσιες και πιο μορφωμένες κοινωνικές τάξεις. Οι συμμετέχοντες ήταν πλέον επαγγελματίες, ενώ γίνονταν διάσημοι και οι κιθαρίστες που συνόδευαν τους χορευτές φλαμένκο, οι οποίοι άρχισαν να επηρεάζονται από ακούσματα κλασικών κομματιών, υιοθετώντας τεχνικές που ενσωμάτωσαν στην παραδοσιακή μουσική. Για κάποιους, η περίοδος αυτή σηματοδοτούσε την εμπορευματοποίηση του παραδοσιακού φλαμένκο, ενώ άλλοι υποστήριζαν ότι με τους επαγγελματίες πλέον χορευτές και μουσικούς


δημιουργούνταν υγιής ανταγωνισμός, ο οποίος με τη σειρά του γεννούσε μεγαλύτερη δημιουργικότητα και τεχνική αρτιότητα

Χορος Μπουλερία,

Θεωρείται πως οι χορευτές και οι τραγουδιστές του Φλαμένκο άσκησαν μεγάλη επίδραση σε καλλιτέχνες του 19ου αιώνα, αλλά και στους πρωτοπόρους των καλλιτεχνικών κινημάτων στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα (κυβισμός, ντανταϊσμός, σουρεαλισμός), κάτι που αναδεικνύεται στις μέρες μας μέσω εκθέσεων έργων τέχνης.

Κατά τη δικτατορία του Φράνκο (1936-1973), κυνηγήθηκαν οι πολιτικοί αντίπαλοι του καθεστώτος, καθώς και μειονότητες της χώρας. Οι Τσιγγάνοι, ωστόσο, της Ανδαλουσίας δεν είχαν τόσο την τύχη ομοεθνών τους στην κυρίως Ευρώπη, το 85% των οποίων βρήκαν το θάνατο στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Έτσι, μέσα από την προφορική τους παράδοση συνέχισε να αναπτύσσεται η μουσική κι ο χορός του φλαμένκο.

Με την πάροδο των χρόνων, όταν αναπτύχθηκε και η μουσική τεχνολογία και βιομηχανία, το Φλαμένκο βγήκε εκτός των συνόρων της Ισπανίας κι έγινε γνωστό σε ολόκληρο τον κόσμο. Έτσι, άρχισαν να αναπτύσσονται επιμέρους είδη φλαμένκο, με επιρροές, για παράδειγμα, από τη Λατινική Αμερική και κυρίως την Κούβα, ενώ η επίδραση της τζαζ έφερε και την προσθήκη μη παραδοσιακών οργάνων, όπως το φλάουτο, κρουστά, μπάσο και σαξόφωνο.

8. Tουριστική εκμετάλλευση και "φολκλόρ"


Κατά το 19ο αιώνα, το φλαμένκο και η συσχέτισή του με τους Ανδαλουσιανούς Τσιγγάνους άρχισε να γίνεται δημοφιλές σε όλη την Ευρώπη μέχρι και τη Ρωσία, με αποτέλεσμα να φτάσουν να γίνουν "απαραίτητο" θέαμα για όποιον ταξίδευε στην Ισπανία. Συνθέτες έγραφαν μουσικά έργα και όπερες με θέματα τσιγγάνικα και φλαμένκο, σύμφωνα με τη δική τους πεποίθηση. Η Ισπανία ταυτίστηκε με τους Τσιγγάνους και το φλαμένκο, προς δυσαρέσκεια των μη-Ανδαλουσιανών Ισπανών. Η τάση αυτή οφείλεται στο γενικότερο ενθουσιασμό που παρατηρούνταν εκείνη την περίοδο στην Ευρώπη σχετικά με φολκλορικές παραδόσεις χωρών.

Στη σύγχρονη Ισπανία, η κυβέρνηση υποστηρίζει το φλαμένκο ως βασικό στοιχείο της τουριστικής ανάπτυξης της χώρας. Το γεγονός αυτό έχει τόσο υποστηρικτές όσο και επικριτές, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι το παραδοσιακό φλαμένκο σαν καλλιτεχνική έκφραση πρέπει να αναπτύσσεται και να εντοπίζεται στους αρχικούς θύλακές του, την ισπανική επαρχία, και όχι να καταλήξει "μουσειακό είδος". Επίσης, υπερασπιστές του "γνήσιου φλαμένκο" θεωρούν ότι δεν έχουν όλοι επαρκή γνώση και τεχνική, με αποτέλεσμα να έχουν οδηγήσει στη θεώρηση που πολλοί έχουν για το φλαμένκο ως "φολκλορικό θέαμα"

9. Μορφές έκφρασης στο φλαμένκο

Βασικά στοιχεία του φλαμένκο είναι το παίξιμο της κιθάρας φλαμένκο (toque), το τραγούδι (cante) και ο χορός (baile).

10. Κιθάρα

Η κιθάρα φλαμένκο και η όμοιά της σχεδόν κλασική κιθάρα αποτελούν απόγονους του λαούτου. Οι πρώτες κιθάρες πιστεύεται ότι δημιουργήθηκαν στην Ισπανία το 15ο αιώνα. Η παραδοσιακή κιθάρα φλαμένκο είναι φτιαγμένη από ξύλο κυπαρισσιού και ερυθρελάτης, είναι πιο ελαφριά σε βάρος και πιο μικρή σε μέγεθος από την κλασική κιθάρα, κάτι που προκαλεί πιο οξύ ήχο. Επίσης, υπάρχουν διαφορετικές τεχνικές παιξίματος και πρόσθετα μουσικά εξαρτήματα. Αρχικό και κύριο στοιχείο του Φλαμένκο ήταν το τραγούδι και όχι ο χορός, σε αντίθεση με την κοινή πεποίθηση. Τα τραγούδια αυτά ακολουθούν αυστηρούς μουσικούς και ποιητικούς κανόνες, ενώ οι στίχοι τους (coplas) μπορούν να αποτελέσουν και μόνοι τους ξεχωριστά ποιήματα, το στυλ των οποίων μιμήθηκαν συχνά Ανδαλουσιανοί ποιητές, όπως ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα.Το Κάντε Φλαμένκο μπορεί να χωριστεί σε κατηγορίες βάσει πολλών κριτηρίων, όπως για παράδειγμα το ύφος των τραγουδιών. Έτσι, με αυτό το διαχωρισμό, έχουμε το Cante Jondo, το Cante Chico και το ενδιάμεσο Cante Intermedio, που είναι λιγότερο έντονο αλλά πιο "στολισμένο" μουσικά, ωστόσο συγκινητικό και δύσκολο ερμηνευτικά.

11. Κάντε Χόντο

Είναι γνωστό και ως Canto Grande. Πρόκειται για έντονα μελαγχολικά τραγούδια με θέμα το θάνατο, τα ανθρώπινα βάσανα, την απόγνωση, τη λύπη και το θρησκευτικό αίσθημα. Περισσότερο από κάθε άλλο είδος, θεωρείται ότι σε αυτή τη μορφή τραγουδιού, ο καλλιτέχνης αυτοσχεδιάζοντας ουσιαστικά τραγουδάει από την ψυχή του.


Κιθάρα φλαμένκο

12. Χορός φλαμένκο Σεβιγγιανας (Sevillanas)

Ο χορός φλαμένκο είναι ιδιαίτερα εκφραστικός για τον χορευτή και είναι χαρακτηριστικός για τις κινήσεις των χεριών και το ρυθμικό χτύπο των ποδιών. Δε βασίζονται σε κάποια χορογραφία, αλλά στον αυτοσχεδιασμό βάσει του ρυθμού (palo). Συχνά χρησιμοποιούνται και καστανιέτες ή βεντάλιες.

13. Ρυθμοί («Πάλος») του Φλαμένκο Στο φλαμένκο υπάρχουν διαφορετικοί ρυθμοί και μουσικά είδη, οι αποκαλούμενοι στα

ισπανικά palos, που αριθμούν πάνω από 50, κάποιοι συχνότεροι και κάποιοι πιο σπάνιοι. Τα τραγούδια του φλαμένκο κατηγοριοποιούνται στα «πάλος» με βάση το ρυθμικό μέτρο τους, την αλληλουχία των συγχορδιών, το ύφος τους, τη μορφή των στροφών, τη γεωγραφική περιοχή από την οποία προέρχονται, καθώς και την απουσία ή όχι χορού/τραγουδιού. Πολλοί καλλιτέχνες του φλαμένκο συνήθως εξειδικεύονταν σε έναν μόνο τύπο φλαμένκο. Κάποια τραγούδια δεν έχουν συνοδεία χορού, ενώ άλλα χορεύονται είτε από άνδρες είτε από γυναίκες. Η πλειονότητα των «πάλος» χορεύεται σήμερα σε μορφή σόλο, μέχρι σημείου ο,τιδήποτε χορεύεται με περισσότερους από έναν χορευτές, όπως για παράδειγμα οι σεβιγιάνας ή οι ροντένιας,

14. Διάσημοι καλλιτέχνες Κιθαρίστες φλαμένκο

• Carlos Montoya (Κάρλος Μοντόγια) • Paco de Lucía (Πάκο ντε Λουθία) • Paco Peña (Πάκο Πένια) • Armik (Αρμίκ) • Carlos el Canario (Κάρλος Ελ Κανάριο) • Antonio Negro (Αντόνιο Νέγρο) • El cigala (Ελ Θιγαλα) • Segovia (Σεκοβια)


Φλαμενγο χορευτριες στη Σεβίλλη (Σεβιγιανας)


15. O Ποιητης του Φλαμενγο Φριδερικο Καρθια Λορκα

Ο Φρεδερικο Καρθια Λορκα ειναι απο τους ποιητας που αγαπησε το φλαμενγο περισσοτερο απο ολους. Τα θεατρικα του εργα και ποιηματα εχουν το φλαμενγο παρων.

Το Ρομανθερο Γιτανο (Romancéro Gitáno)

Ο Γαμος του αιματος ( Boda de Sangre)

Λα Κασα δε Βερνανδα Αλβα (La casa de Bernanda Alba)

Ο θανατος του Αντωνιου Καβριο ( La muerte de Antonio Cabrio)

Εργα αριστουργημα..

Ο Φριδερικος Καρχια Λορκα


16. ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ

Η ιστορία της Ισπανίας είναι η ιστορία ενός ευρωπαϊκού έθνους που καλύπτει από την

προϊστορική περίοδο έως την σύγχρονη εποχή περνώντας από τη δημιουργία και το τέλος της

πρώτης ισπανικής αποικιοκρατικής αυτοκρατορίας.

Οι πρώτοι αποικιστές έφτασαν στην Ιβηρική Χερσόνησο, στο μέρος που καταλαμβάνει η

σημερινή Ισπανία, πριν από 35.000 χρόνια. Κατά τη διάρκεια των επόμενων χιλιετηρίδων, η

έκταση της Ισπανίας καταλήφθηκε και κυριαρχήθηκε από Κέλτες, Φοίνικες, Καρχηδονίους,

Έλληνες και κατά το 200 π.Χ. το μεγαλύτερο μέρος της Ιβηρικής χερσονήσου ανήκε στη

Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Μετά την πτωση της Ρώμης, δημιουργήθηκε στο Βασίλειο των

Βησιγότθων, το έμβρυο της σύγχρονης Ισπανίας. Το λεγόμενο Βασίλειο εγκαθιδρύθηκε τον 5ο

αιώνα και παρέμεινε έως τον 18 αιώνα. Το 711 έγινε η πρώτη μουσουλμανική εισβολή από την

Βόρειο Αφρική και μέσα σε λίγα χρόνια αυτοί κυριάρχησαν μεγάλο μέρος της Ιβηρικής

χερσονήσου. Κατά τη διάρκεια των επόμενων 750 χρόνων εγκαθιδρύθηκαν ανεξάρτητα

αραβικά βασίλεια παρόλο που το μέρος που είχαν οι μουσουλμάνοι τον έλεγχο το ονόμαζαν Αλ

ανδάλους.

Καθώς το υπόλοιπο της Ευρώπης άνηκε στη γεωμετρική εποχή, τα κομμάτια της ισπανικής

γης υποταγμένα στους Άραβες, Αλ ανδάλους, αναπτύσοντο πνευματικά, επιστημονικά και

καλλιτεχνικά. Παρ΄όλες τις συνεχείς εντάσεις μεταξύ μουσουλμάνων και χριστιανών

επανεκτήθησαν τα εδαφη από τους χριστιανούς χάριν της αντίστασης των τελευταίων στις

αρχές του 18 αιώνα στο βόρειο τμήμα της Ισπανίας.

Σπηλαιοζωγραφιες της Αλταμιρας


Επίσης χάριν της δημιουργίας πολλών χριστιανικών Βασιλείων κατά τη διάρκεια των αιώνων

στο νότιο τμήμα της χώρας είχαμε ως αποκορύφωμα την επανάκτηση της Granada. Αυτό είχε

σαν αποτέλεσμα την απέλαση και των τελευταίων Αράβων το 1492. Κατά τη διάρκεια αυτής

της περιόδου, τα βασίλεια και τα χριστιανικά πριγκιπάτα αναπτύχθηκαν, με σημαντικότερα

το Βασίλειο της Castilla και το βασιλειο της Aragón. Η συνένωση αυτών των δυο Βασιλείων

μέσω του γάμου της βασίλισσας Isabel I de Castilla και του βασιλειά Fernando II de Aragón

οδήγησε στη δημιουργία του Βασιλείου της Ισπανίας.

Το 1492 είναι επίσης ένα έτος ανάμνησης κατά το οποίο οι Καθολικοί Βασιλιάδες έστειλαν τον

εξερευνητή Χριστόφορο Κολόμβο μέσω του ατλαντικού ωκεανού να ψάξει μια νέα εμπορική

οδό με την Ασία.

Η άφιξη του Κολόμβου στον Νέο Κόσμο, και η μετέπειτα ανάπτυξη της ισπανικής

αυτοκρατορίας έφτασαν την Ισπανία σε μια χρυσή εποχή. Κατά τη διάρκεια των επόμενων

αιώνων η Ισπανία ως μια αποικιακή δύναμη γίνεται το πιο σημαντικό ευρωπαϊκό έθνος στο

παγκόσμιο σκηνικό. Ένας κεντρικός πρωταγωνιστής στα ευρωπαϊκά ζητήματα. H

λογοτεχνία και οι καλές τέχνες στην Ισπανία αναδείχθηκαν σε σημαντικό βαθμό αυτήν την

περίοδο. Παρ’όλα αυτά, αυτή η περίοδος είναι επίσης γνωστή εξ’αίτιας της εκδίωξης των

εβραίων και των μουσουλμάνων και λόγω της δημιουργίας της Ιεράς Εξέτασης.

Κατά τη διάρκεια των επόμενων 300 ετών, η αποικιακή ισπανική αυτοκρατορία κάλυψε το

μεγαλύτερο μέρος της Λατινικής Αμερικής, μεγάλες εκτάσεις της Βόρειας Αμερικής, τις

Φιλιππίνες στην Ασία όπως επίσης εκτάσεις σε παράλια της Αφρικής μετασχηματιζόμενη με

αυτόν τον τρόπο σε μια από τις μεγαλύτερες αυτοκρατορίες της ιστορίας. Ικανοποιώντας τα

έξοδά της χάρη στα πλούτη που τις προσέφεραν οι αποικίες της, η Ισπανία έλαβε μέρος σε

πόλεμους και ίντριγκες στην Κεντρική Ευρώπη, συμπεριλαμβάνοντας, για παράδειγμα την

κατάκτηση και το χάσιμο εκτάσεων των σημερινών Κάτων Χωρών και Ιταλία, και

ακολουθώντας μια σειρά πολέμων με την Αγγλία και τη Γαλλία. Με το θάνατο του Carlos ΙΙ η

δυναστεία των Αμβψούργων εξαφανίστηκε δίνοντας τη θέση της στους Βουρβόνους μετά τον

πόλεμο της ισπανικής διάδοχης. Έκβαση αυτού του πόλεμου ήταν ότι η Ισπανία έχασε την

στρατιωτική της υπέροχη. Μετά από διαδοχικές πτωχεύσεις, η χώρα άρχισε να χάνει τη

δύναμη της καθιστώντας την σε μια δεύτερη δύναμη στο τέλος του 18 αιώνα.

Ο 19 αιώνας υπήρξε μάρτυρας μεγάλων αλλαγών στην Ευρώπη, και η Ισπανία δεν έμεινε

πίσω. Στο πρώτο μισό του αιώνα, η Ισπανία αναγνώρισε την ανεξαρτησία του μεγαλύτερου

μέρους των αποικιών της στο κράτος του Νέου Κόσμου. Ο συγκεκριμένος αιώνας υπήρξε

επίσης σημειωμένος ως ο αιώνας όπου έλαβαν χώρα ξένες παρεμβάσεις και εσωτερικές

διαμάχες.


Ο Ναπολέοντας έβαλε στον ισπανικό θρόνο τον αδελφό του José Bonaparte μετά την δίωξη

των γάλλων. Η Ισπανία βρίσκεται σε μια περίοδο κρίσης και μη σταθερότητας και κατά το

μεγαλύτερο μέρος του αιώνα έλαβαν μέρος αγώνες μεταξύ φιλελευθέρων, δημοκρατικών και

οπαδών της παλιάς τάξης. Η έναρξη της βιομηχανικής επανάστασης στο τέλος του αιώνα

συνέβαλε στον πλουτισμό της μεσαίας τάξης. Παρ’όλα αυτά, ο πόλεμος μεταξύ Ισπανίας-

Αμερικής το 1898 οδήγησε στο χάσιμο των εναπομείναντων αποικιών.

Πέρα από ένα επίπεδο ζωής διαρκώς αναπτυσσόμενο και μιας συνεχούς ένταξης με τα

υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη, συνεχίστηκε μια πολιτική ανισορροπία στο πρώτο μισό του 20ου

αιώνα. Η Ισπανία κράτησε ουδέτερη στάση κατά τη διάρκεια του Α΄ παγκόσμιου πόλεμου. Το

1936 η Ισπανία απορροφήθηκε σε έναν καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο.

Εκτελεσις κατοικων της Μαδριτης το 1812 απο τους Γαλλους κατακτητες

−Ναπολεων− (πινακας του Γκογια−Μουσιο δε Πραδο)

Ο πόλεμος τελείωσε με την επικράτηση ενός φασιστικού δικτατορικού καθεστώτος, αρχηγός

του οποίου ήταν ο Francisco Franco που ήλεγχε την χώρα με μεγάλη πειθαρχεία μέχρι το

1975. Η Ισπανία υπήρξε επίσημα ουδέτερη κατά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο.


Οι δεκαετίες του μεταπολέμου υπήρξαν σχετικά σταθερές αν εξαιρεθεί η μεγάλη φτώχεια και

η καταστροφή πολλών βασιλείων.

Κατά τις δεκαετίες 60 και 70 η χώρα παρουσίασε μια οικονομική ανάπτυξη, παρέμεινε όμως

πολιτικά και πολιτιστικά καταπιεσμένη. Μετά το θάνατο του Franco το 1975, τον οποίο

διαδέχθηκε ο βασιλιάς Juan Carlos Ι και την επιδοκιμασία του συντάγματος το 1978 (στην

πορεία που ιστορικά είναι γνωστό ως πορεία Μετάβασης), άρχισε μια διαφοροποίηση της

χώρας χωρίς προηγούμενο που την έφτασε να γίνει μια εδραιωμένη δημοκρατία και μια από

τις μεγαλύτερες οικονομικές δυνάμεις στον κόσμο (αν εξαιρέσουμε μεγάλα προβλήματα όπως

για παράδειγμα οι τρομοκρατικές οργανώσεις της ΕΤΑ). Επιπλέον, αυτή την εποχή, η Ισπανία

μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οργάνωσε το Mundial Ποδοσφαίρου το 1982, έγιναν το 1992

οι Ολυμπιακοί Αγώνες στη Βαρκελώνη, έγινε η παγκόσμια έκθεση της Ισπανίας και των

ισπανόφωνων χωρών στη Σεβίλλη μαζί με την γιορτή της 5ης αναμνημόνευσης της

ανακάλυψης της Αμερικής από τον Χριστόφορο Κολόμβο. Το 2002 υιοθετείται το Ευρώ ως

επίσημο νόμισμα και το 2005 η Ισπανία μετατράπηκε στην πρώτη χώρα του κόσμου που

επέτρεπε τον γάμο και την υιοθεσία σε ζευγάρια του ίδιου φύλου.

• Αναλυτικα Ιστορικα Στοιχια

1. Προϊστορία

Η ιστορία της ύπαρξης ανθρώπινης οντότητας στην Ιβηρική χερσόνησο υπολογίζεται γύρω

στα 800.000 χρόνια, μετά από την ανακάλυψη μιας από τις πρώτες προϊστορικές υπάρξεις στις

αρχαιολογικές ανασκαφές της Gran Dolina στην περιοχή Atapuerca που βρίσκεται στο

Burgos και το οποίο ονομάστηκε ο παλαιολιθικός άνθρωπος.

Ακόμη πιο πρόσφατη, είναι η παρουσία του ανθρώπου του Νεάντερταλ δίνοντας στοιχεία

ύπαρξης πριν από 60.000 χρόνια στο Gibraltar.

Οι πρώτοι άνθρωποι εμφανίστηκαν πριν από 15.000 χρόνια. Οι δυο προηγούμενες μορφές

ανθρώπινης οντότητας εξαφανίστηκαν, κάτι που μας κάνει να τις θεωρήσουμε ως το

υπόβαθρο της προ-ινδοευρωπαϊκής απαρχής.


Στεγη Κελτων στη Βοριο Ισπανια

Κατά την Ανώτερη παλαιολιθική εποχή, πριν από 16.000 χρόνια η Μαγδαλενική κουλτούρα

ήταν εμφανής στην περιοχή της Asturias, Cantabria και σε ένα μέρος της χώρας των

Βάσκων, επιρροή της οποίας φέρουν οι ζωγραφιές των βράχων στα σπηλαία της Αλταμίρας.

Στην μέση Παλαιολιθική εποχή ανήκουν οι τοιχογραφίες σε σπηλαία στη μεσογειακή ζώνη

της χερσονήσου, κυρίως στο μέρος της σημερινής επαρχίας της Castellón.

Κατά το 5500 π.Χ εμφανίζεται στην χερσόνησο ο πολιτισμός του Λάγυνου ή ο πολιτισμός του

Κωδωνόσχημου Λάγυνου όπως αλλιώς ονομάζεται. Γύρω στο 3700 π.Χ εμφανίζεται η τάση

για κατασκευή μεγαλιθικών μνημείων, και αναπτύσσεται ενδιαφέρον για την γεωργία και έτσι

μειώνονται οι περιπλανήσεις των φυλετικών ομάδων.

Χρειάζεται να περιμένουμε γύρω στα 3000 με 2500 πΧ για να μιλήσουμε για εμφάνιση

πολιτισμών που χρησιμοποιούσαν το μέταλλο.

Θεωρείται ότι το ψάξιμο μέταλλων (ορυκτού πλούτου) συνέβαλε στην μετακίνηση

σημαντικών μεταναστευτικών ρευμάτων με κύριο τους Millares στην περιοχή της Almeria

και στην περιοχή του ποταμού Τάγου στο σημερινό μέρος της Πορτογαλίας.

2. Άφιξη από διάφορες επαρχίες.

Οι Κέλτες φτάνουν στην χερσόνησο την πρώτη χιλιετηρίδα πΧ, καταλαμβάνοντας το μέρος

της σημερινής Γαλικίας, Asturias, Cantabria, Χώρα των Βάσκων, το βόρειο μέρος της

Castilla και ένα σημαντικό μέρος της Πορτογαλίας.


Η ακτή της ανατολικής χερσονήσου πρώτα καταλήφθηκε από τον πολιτισμό των Φοινίκων.

Περίπου το 1104 πΧ δημιουργήθηκε η περιοχή Cadiz και λίγο αργότερα το 700 πΧ η Málaga

και η σημερινή επαρχία της Almeria, γεμίζοντας τα παράλια της μεσόγειου με εργοστάσια.

Έλληνες εγκαταστάθηκαν στο βόρειο τμήμα της ακτής, στο τμήμα της Rosas και της

Ampurias στη σημερινή περιοχή της Καταλονίας ερχόμενοι σε επαφή με τον Ιβηρικό

πολιτισμό και δίνοντας το στίγμα τους σε αυτήν την επαρχία.Είναι η στιγμή που εμφανίζεται

ο Δυτικός κόσμος ως πολιτισμός της κοιλάδας του Guadalquivir.

Τα ιστορικά στοιχεία προσκομιζόμενα από τους έλληνες μας μιλούν για δυο διαφορετικούς

πολιτισμούς: Κέλτες και Ίβηρες, οι μεν στον βόρειο και οι δε στο νότιο τμήμα της χώρας.

Μαζί με αυτούς συμβίωναν στη χερσόνησο οι Κελτίβεροι στην κεντρική ζώνη της περιοχής με

πόλεις όπως τη Numancia, Lusitanow, Galaicos, Astures, Cántabros και Vascones.

Ο επονομαζόμενος Ιβηρικός πολιτισμός είχε την αρχή του, σύμφωνα με τους περισσότερους

ιστοριολόγους, στο συνδυασμό ινδοευρωπαϊκών στοιχείων μεταφερομένων από τους Κέλτες,

από τα αυτόχθονα Ιβηρικά χωριά, από την καρχηδονική και ελληνική παρουσία και από τις

απαρχές του ρωμαϊκού πολιτισμού.

3. Καρχηδονική επικράτεια

Ο Ανιβας Ο Καρχιδονιος

Το τρίτο αιώνα πΧ οι Καρχηδόνιοι ξεκίνησαν την εφαρμογή ενός ιμπεριαλιστικού

σχεδίου στην χερσόνησο, για το οποίο δημιούργησαν την πόλη Qart Hadasht, που γρήγορα

έγινε μια σημαντική ναυτική βάση.


Καρχηδόνα και Ρώμη θα αναμειχθούν σε μια σειρά πολέμων για την ηγεμονία της δυτικής

μεσογείου. Μετά την καταστροφική έκβαση του πρώτου Καρχηδονιακού πόλεμου, η

Καρχηδόνα προσπαθεί να ανακτήσει τα χαμένα εδάφη της στη Σικελία, Σαρδηνία και

Κορσική αυξάνοντας την κυριαρχία της στην Ιβηρική χερσόνησο.

Σημαντικοί Καρχηδόνιοι όπως ο Amilcar Barca και ο Anibal εγκαθίστανται στις παλιές

φοινικικές επαρχίες της Ανταλουθίας (Andalucia) και η περιοχή του Λεβάντε στη Καταλονία

βρίσκεται υπό την εξουσία τους επηρεάζοντας τους αυτόχθονες πληθυσμούς. Στο τέλος του

τρίτου αιώνα πΧ το μεγαλύτερο μέρος των πόλεων και χωριών στο νότιο τμήμα των ποταμών

Duero και Ebro, όπως επίσης και στις Βαλεαρίδες νήσους, αναγνωρίζεται στη Καρχηδονιακή

κυριαρχία. Το 219 πΧ επιτέθηκε ο Anibal (Αννίβας) εναντίον της Ρώμης, χρησιμοποιώντας

την Ιβηρική χερσόνησο ως βάση των επιχειρήσεών του και εντάσσοντας ένα μεγάλο ποσοστό

ισπανών στο στράτο του.

Σε αυτό το σημείο οι Καρχηδόνιοι θα προσπαθήσουν να υποτάξουν την ελληνική αποικία του

Sagunto που βρίσκεται στα νότια σύνορα συμβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο στο ξέσπασμα

του δεύτερου Καρχηδονιακού πολέμου που θα φθάσει στο αποκορύφωμά του με την

προσάρτηση του πολιτισμένου τμήματος της χερσονήσου στη Ρωμαϊκή Δημοκρατία.

4. Η Ρωμαϊκή Ισπανία

Μετά τον δεύτερο Καρχηδονιακό πόλεμο, μεταξύ του 218πΧ και του 201πΧ η Ιβηρική

χερσόνησος βρίσκεται υπό την δύναμη της Ρώμης. Η κατάληψη, μετά την απέλαση των

Καρχηδόνιων, υπήρξε γρήγορη αν εξαιρέσουμε την περιοχή της Numancia και ένα χωριό

της Cantabria που αντιστάθηκε μέχρι την άφιξη του αυτοκράτορα Αυγούστου στις αρχές

της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Το 197πΧ οι Ρωμαίοι χώρισαν το Ιβηρικό έδαφος σε δυο ζώνες: Ισπανία προγενέστερη και

μεταγενέστερη.

Η υπόταξη ολόκληρης της χερσονήσου έλαβε χώρα το έτος 19 πΧ μετά τον τερματισμό

των πoλέμων με την Cantabria εξ’αιτίας των οποίων η χερσόνησος μοιράζεται σε τρία

μέρη. Betica, Trraconense και Lusitania. Αυτή η οργάνωση των τριών μερών

διατηρήθηκε από όταν ο Διοκλειτιανός έλαβε την εξουσία μέχρι το τέλος της ρωμαϊκής

αυτοκρατορίας της Ισπανίας.


Το Ρωμαικο θεατρο της Μεριδας

Η διαδικασία επιρροής του ρωμαϊκού στοιχείου ως αφομοίωση στην γλώσσα, στα έθιμα και

στην οικονομία άρχισε περίπου γύρω στο 110 πΧ και είναι πιθανόν να διήρκησε μέχρι τα μισά

του τρίτου αιώνα. Η συγκεκριμένη διαδικασία ήταν τόσο έντονη που τρεις προσωπικότητες

ισπανικής καταγωγής, ο Τραϊανός, ο Αδριανός και ο Θεοδόσιος υπήρξαν αυτοκράτορες της

Ρώμης. Επιπλέον διακεκριμένες προσωπικότητες όπως ο φιλόσοφος Σενέκας ο Νεότερος και

ποιητές όπως ο Μάρκος Ανναίος Λουκανός προέρχονται από την Ισπανία.

Το Ρωμαικο Υδραγωγειο της Σεκοβιας

5. Η πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Στην Ιβηρική χερσόνησο όπως και σε άλλες επαρχίες, η πτώση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας

στην Ισπανία έγινε προοδευτικά, με διαδικασίες αποδυνάμωσης της κεντρικής δύναμης της

αυτοκρατορίας τον ΙΙΙ, ΙV και V αιώνα και με τη ταυτόχρονη ενδυνάμωση της ρωμαϊκής


αυτοκρατορίας. Αυτό φαίνεται από την υιοθέτηση του Ρωμαϊκού Νόμου στο νομικό πλαίσιο

του Βισιγοτθικού δικαίου, από την μετάβαση στο χριστιανικό δόγμα και από το γεγονός ότι η

λατινική γλώσσα λατρεύτηκε από μερικούς βασιλιάδες τόσο ώστε να δημιουργείται ποίηση σε

αυτή τη γλώσσα.

6. Οι εισβολές

Το χειμώνα του έτους 406 εκμεταλλευόμενοι το πάγωμα του Ρήνου, Βάνδαλοι, Σουηβοί και

Αλανοί εισέβαλλαν στην αυτοκρατορία με μεγάλη δύναμη. Μετά από 3 χρόνια διέσχισαν τα

Πυρηναία όρη και έφτασαν στην Ιβηρική χερσόνησο και μοίρασαν μεταξύ τους το ανατολικό

τμήμα που αντιστοιχούσε στην σημερινή Πορτογαλία και στην ανατολική Ισπανία μέχρι τη

Μαδρίτη. Μέσα σε αυτό το διάστημα, οι Βησιγότθοι που είχαν καταλάβει την Ρώμη πριν από

δυο χρόνια, έφτασαν στη συγκεκριμένη περιοχή το 412 δημιουργώντας το Βασίλειο της

Τουλούζης και επεκτείνοντας την κυριαρχία τους προοδευτικά στην χερσόνησο. Μετατόπισαν

έτσι τους Βανδάλους και τους Αλανούς στο βόρειο τμήμα της Αφρικής αφήνοντας οι

τελευταίοι πίσω τους τα σημάδια τους στην κουλτούρα και στον πολιτισμό της Ισπανίας.

Έπειτα, μετά την κατάκτηση της Τουλούζης από τους γάλλους και το χάσιμο μεγάλου μέρους

εδαφών από τη σημερινή περιοχή της Γαλλίας, μετέφεραν την πρωτεύουσα στο Toledo.

7. Θρησκεία στο Βασίλειο των Βησιγότθων.

Αν και η αριστοκρατία ήταν υπέρμαχος του αρειανισμού, αυτή η θρησκεία είχε πολύ μικρή

απήχηση στον ισπανικό πληθυσμό της χερσονήσου που ήταν πιστός στο καθολικό δόγμα. Το

έτος 587, ο βασιλιάς Recadero προσηλυτιζόμενος στον καθολικισμό προσπάθησε να

συμφιλιώσει τις δυο θρησκείες χωρίς επιτυχία. Τέλος, ο καθολικισμός επιβλήθηκε με τη βία

στερώντας από την αρειανική εκκλησία τα αγαθά της προς όφελος της καθολικής εκκλησίας.

8. Ισλαμική κατάκτηση

Έτος 696 μουσουλμανική εισβολή στη Melilla (στρατιωτική παράλια πόλη στη βόρεια ακτή

της Αφρικής, η οποία είναι έδαφος της Ισπανίας).

Έτος 709 μουσουλμανική εισβολή στη Ceuta (πόλη στη βόρεια ακτή της Αφρικής, απέναντι

ακριβώς από το Gibraltar).


Έτος 711 μετά από το θάνατο του βασιλιά Witiza, ο ευγενής και οι επίσκοποι της

χερσονήσου επιλέγουν ως βασιλιά τον Roderico (γνωστό στην ιστορία από Don Rodrigo),

δούκας του Bética. Τα παιδιά του Witiza ήθελαν να τους βασιλεύει ο Aquila, δούκας της

Tarraconense, λόγος για τον οποίο συνάπτουν συμμαχία με τους Άραβες μέσω του Don Julian,

κόμη της Ceuta.

Ο Roderico, ο οποίος στο μεταξύ βρισκόταν σε διαμάχη ενάντια σε έναν ξεσηκωμό των

Βάσκων, όταν συνειδητοποίησε την αραβική εισβολή πηγαίνει με το στρατό του να τους

αντιμετωπίσει. Χάνει στη μάχη Guadalete λόγω της μη νομιμοφροσύνης και υπουλότητας των

οπαδών του Witiza. Με το θάνατό του, και το κύριο σώμα του στρατού ηττημένο, οι Άραβες

ενθαρρύνονται να συνεχίσουν τον αγώνα.

Ο Tarik, αρχηγός της μουσουλμανικής εισβολής, κατακτά το Toledo και φθάνει μέχρι Leon.

Ο Muza, αρχηγός του μουσουλμανικού Στράτου, κατακτά τη Σεβίλλη και φθάνει μέχρι τη

Mérida (712). Αργότερα θα ένωναν τις δυνάμεις του για να πάρουν την πόλη Zaragoza.

Ο γιος του Muza θα ολοκληρώσει την κατάκτηση της χερσονήσου, με εξαίρεση τις ορεινές

ζώνες από την Cantabria και τα Πυρηναία όρη (716), φθάνοντας έως τη Γαλλία. Ο Carlos

Martel καθυστερεί την αραβική επέκταση στο Poitiers το 732.

Σε 773, ο Abderramán Ι, πρίγκιπας αραβικού καλιφάτου, ανακηρύσσει το εμιράτο Cordova,

ελευθερώνοντας πολιτικά τους ισπανούς μουσουλμάνους, και το 929 ο Abderramán ΙΙΙ

ανακηρύσσει την ύπαρξη καλιφάτου στην Cordoba, το οποίο σηματοδοτεί τον οριστικό

διαχωρισμό του από το καλιφάτο της Βαγδάτης.

9. Aνάκτηση

Ένα στρατιωτικό απόσπασμα Μουσουλμάνων είναι χτυπημένο από μια ομάδα της χριστιανών

προσφύγων στα δάση της Covadonga (Asturias) στην επώνυμη μάχη. Ο Don Pelayo, πιθανώς

ευγενής γοτθικής καταγωγής, γίνεται βασιλιάς.

Η πρώτη Βασιλική αυλή ιδρύεται στο Cangas de Onís. Ο Pelayo πέθανε το 737. Δύο χρόνια

αργότερα (739), ο γιος του Alfonso Ι, εκμεταλλευόμενος τις μάχες μεταξύ Αράβων και

Βερβέρων, δίνει νέα ώθηση για να ανακτήσει το δρόμο φτάνοντας μέχρι τη La Rioja και το

Duero.


Ο Ανακτητης ΔΟΝ ΠΕΛΑΓΙΟ Ο Χαιμε ο Ελευθ ερωτης

Αλλά μην έχοντας δυνατότητα αποικισμού, η γη μένει χωρίς πληθυσμό. Ερημη γή στο

οροπέδιο του βόρειο τμήματος. Ta στάδια της διαδικασίας της ανάκτησης είναι τα ακόλουθα:

• Σταθεροποίηση των συνόρων του Βασιλείου της Asturias στην περιοχή Arlanzon και στο

μισό και κάτω κομμάτι της περιοχής και στο μισό και κάτω κομμάτι της περιοχής Duero.

Επιτυγχάνεται στις αρχές του 10ου αιώνα.

• Η León και η Castilla ξεπερνούν τα όρια της κεντρικής οροσειράς και καταλαμβάνουν

το λεκανοπέδιο του Τάγου. Το Toledo ανακαταλαμβάνεται το 1085. Η ανακατάληψη

της Zaragoza γίνεται το 1118.

• Κυριαρχία της διαλέκτου Καστεγιάνο στην κοιλάδα του Guadiana και στη Sierra

Morena. Μάχη στην περιοχή Tolosa το 1212.

• Κατάληψη της κοιλάδας του Guadalquivir από τον Fernando III el Santo και

κατάληψη της Valencia και των Βαλεαρίδων νήσων από τον Jaime I της Aragón το

1276. Θα απομείνει ένα μουσουλμανικό προπύργιο στη Granada μέχρι το 1492.

Μεταξύ 718 και 1230 δημιουργούνται τα κύρια χριστιανικά κέντρα στη χερσόνησο στα

βασιλεία της Castilla, της Πορτογαλίας, της Aragón και της Navarra.

Το δέκατο τρίτο αιώνα, παρουσιάζεται μια σημαντική χριστιανική ανακάλυψη, η καταλανική

επέκταση στη Μεσόγειο και η ένωση της Catilla με την León.

10. Το στέμμα της βασιλείας στην Castilla και León


Κατά το έτος 1037 πεθαίνει ο βασιλιάς της León, Vermudo ΙΙΙ, στο πεδίο της μάχης κατά του

κουνιάδου του Fernando I. Με το να μην υπάρχουν απόγονοι από το μέρος του Vermundo, ο

κουνιάδος του θεώρησε ότι είναι ο διάδοχος και, επομένως ενοποιεί για πρώτη φορά τα δυο

βασίλεια. Το 1054 ο Fernando Ι αγωνίζεται κατά του αδελφού του, Sánchez García III της

Nájera, βασιλιά της Navarra, στη μάχη της Atapuerca, όπου σκοτώνοντας τον βασιλιά της

Navarra προσαρτίζεται η περιοχή ανάμεσα των βουνών του Oca, κοντά στην πόλη του

Burgos. Μετά τον θάνατο του Fernando I, το 1065, τα βασίλεια χωρίζονται μεταξύ των υιών

του, στον Sancho II το Βασίλειο της Castilla και στον Alfonso IV το Βασίλειο της León. Ο

Sancho II δολοφονήθηκε το 1072 και ο αδελφός του ανέβηκε στο θρόνο της Castilla και έφερε

την ένωση των Βασιλείων που διατηρήθηκε για αρκετές γενεές.

Μετά τον θάνατο του, τον διαδέχθηκε η Urraca, η κόρη του. Αυτή με δεύτερο γάμο

παντρεύτηκε τον Alfonso I της Aragón, αλλά με το να μην πετυχαίνει η ενοποίηση των

βασιλείων και λόγω των μεγάλων συγκρούσεων μεταξύ των δύο Βασιλείων, ο Alfonso I

απαρνήθηκε την Urraca το 1114, διευρύνοντας με αυτόν τον τρόπο τις συγκρούσεις μεταξύ

των δυο Βασιλείων. Ακόμη και αν ο Πάπας Paschal II είχε ακυρώσει το προηγούμενο γάμο θα

συνέχιζαν να είναι μέχρι τότε μαζί. Η Urraca έπρεπε επίσης να αντιμετωπίσει το γιο της,

βασιλιά της Γαλικίας, καρπός του πρώτου γάμου της. Διάδοχός της μετά τον θάνατό της ήταν

ο Alfonso VII. Ο Alfonso VII κατάφερε να ενώσει εδάφη των Βασιλείων της Navarra και της

Aragón (εκμεταλλευόμενος την αδυναμία των εν λόγω Βασιλείων από τότε που αποσχίστηκαν

εξ’αίτιας του θανάτου του Alfonso Ι της Aragón). Αυτός παραιτείται από το δικαίωμά του να

κατακτήσει τις ακτές της Μεσογείου για να επιτευχθεί η νέα ένωση της Aragón και της

Κομητείας της Βαρκελώνης (το οποίο παράγεται από το γάμο της Petronila και Ramon

Berenguer IV).

Στη διαθήκη του, κληροδοτεί τον διαχωρισμό των Βασιλείων ανάμεσα στους υιούς του.

Ακόμη μια φορά, σπάει η ένωση μεταξύ Castilla και León, του Sancho III βασιλιά της Castilla

και του Fernando II, βασιλιά της León. Το 1230 δημιουργείται μια πραγματική και οριστική

νομική ένωση μεταξύ Castilla και León, όταν ο Fernando el Santo III έλαβε από τη μητέρα

του Berengaria (το 1217), το Βασίλειο της Castilla και από την πλευρά του πατέρα του,

Alfonso IX, (το 1230) το Βασίλειο της León.


Οι καθολικοι βασιλεις Φερνανδο και Ισαβελλα

Ο Χριστοφορος Κολομπος Ανακαλυπτει Νεο Κοσμο


11. Ιστορικά στοιχεία από 1469-1496

Η Παραδωσις της Πολεως Βρεντα −Κατω χωρες− εις τους Ισπανους

Πινακας του Βελασκεθ−Μουσιο δε Πραδο−

Tο 1469, η Isabel και ο Fernando (πρίγκιπας της Aragón) παντρεύονται μυστικά. Αυτή η

σύνδεση θα κατέληγε στην ένωση των Βασιλείων της Castilla και Aragón το 1479, αν και δεν

είναι αποτελεσματική μέχρι τη βασιλεία του εγγονού του, Carlos I.

Πριν από αυτό, μεταξύ 1474, έτος του θανάτου του Enrique IV, και του 1479 προκύπτει ένας

εμφύλιος πόλεμος από τη διαδοχή για το στέμμα της Castilla μεταξύ εκείνων υπέρ της Isabel

και εκείνων υπέρ της Juana la Beltraneja, ετεροθαλής αδελφή και νόμιμη κόρη του Enrique

IV, αντίστοιχα, παντρεμένη με το βασιλιά της Πορτογαλίας, που έχοντας κερδίσει τους

υπέρμαχους της Juana θα είχε συμβάλλει στην ένωση της Castilla με την Πορτογαλία.

Η ανακατάληψη οριστικοποιείται το 1492 με τη λήψη της Granada εκ μέρους των

καθολικών βασιλιάδων που την προσάρτησαν στην επαρχία της Castilla. Σε αυτό το ίδιο έτος

πραγματοποιείται η απέλαση των Εβραίων και η ανακάλυψη της Αμερικής, στο όνομα του

στέμματος, από τον Χριστόφορο Κολόμβο. Οι Κανάριες νήσοι, των οποίων η προσάρτηση είχε

αρχίσει κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Enrique ΙΙΙ, τελικά θα κατακτηθούν όταν οι

καστιλιανικοί στρατοί μετά από σκληρές εκστρατείες ενάντια του ντόπιου πληθυσμού θέσουν


υπό την κατοχή τους τα Gran Canaria(1478-1483), La Palma (1492-1493) και τέλoς την

Tenerife (1494-1496).

12. Από τις Ισπανίες στην Ισπανία

Η ακριβής ιστορική στιγμή κατά την οποία γίνεται αναφορά στην Ισπανία για πρώτη φορά

δεν καθορίζεται με σαφήνεια.

Στη χερσόνησο μιλάγανε για τα βασίλεια της León, Navarra, Castilla, Aragón και της

Πορτογαλίας σαν να ήταν ισπανικά βασίλεια αν και κανένα από αυτά δεν ανέλαβε

πρωτοβουλία να χρησιμοποιήσει για όνομά του, την λέξη Ισπανία.

Αλλά όταν για δυναστικούς λόγους ή κατάκτησης ενός από αυτά τα βασίλεια κατάφερνε να

έχει υπό τον έλεγχό του το μεγαλύτερο μέρος της χριστιανικής Ισπανίας, τότε αυτοονομαζόταν

Imperator totius Hispaniae, όπως συνέβη στην περίπτωση των βασιλιάδων Sancho el Mayor

de Navarra, Alfonso VI και Alfonso VII της Leόn και της Castilla.

Οι Καθολικοί βασιλιάδες ήταν γνωστοί ως οι βασιλιάδες της Ισπανίας. Ο ιστοριολόγος

Hernando del Pulgar σχολιάζει πώς το 1479 το Συμβούλιο εξετάζει εάν θα ονομάσει τους

Καθολικούς βασιλιάδες ως τους βασιλιάδες της Ισπανίας, τελικά αποφασίστηκε να μην

χρησιμοποιήθει αυτή την ονομασία τίτλων. Το 1493 η λαϊκή κυβέρνηση της Βαρκελώνης

ανέφερε τον Don Fernando ως το «βασιλιά της Ισπανίας» «rey de Spanya, nostre senyor». Ο

Maquiavelo (ο πρίγκιπας, 1523) ονομάζει επίσης εαυτόν βασιλιά της Ισπανίας και ο Lope de

Vega αναφέρει τον Carlos I ως το βασιλιά της Ισπανίας.

Από τον Carlos I όλοι οι μετέπειτα βασιλείς αυτοαποκαλούνται βασιλιάδες της Ισπανίας

βάζοντας το όνομά τους στα νομίσματα κατά τη διάρκεια της κυβερνήσεώς τους, αν και τις

περισσότερες φορές χρησιμοποιούν τους τίτλους τους για παράδειγμα από βασιλιάς της

Καστίλης μέχρι Αξιότιμος Κύριος της περιοχής Viscay και Molina ή απλά υιοθετούν τον τίτλο

Εγώ ο Βασιλιάς. Ο Amadeo I είναι πρώτος που χρησιμοποιεί επίσημα τη μετονομασία του ως

βασιλιά της Ισπανίας, δεδομένου ότι οι προηγούμενοι χρησιμοποίησαν τον συνοπτικό τίτλο

του βασιλιά των διαφόρων επαρχιών της Ισπανίας. Από το Amadeo και μετά, όλοι υιοθετούν

τον τίτλο του βασιλιά της Ισπανίας. Σε κάθε περίπτωση, στις χώρες της Ευρώπης άρχισε να

είναι γνωστό αρκετά νωρίς το όνομα Ισπανία ως το σύνολο χριστιανικών Βασιλείων της

χερσονήσου. Ο ισπανικός όρος εμφανίζεται τεκμηριωμένος για πρώτη φορά στο τέλος του ΧΙ

αιώνα. Στην θρησκευτική συνοδό της Constanza τα τέσσερα βασίλεια της Πορτογαλίας, της


Aragón, της Castilla και της Navarra εμφανίζονται να διαμορφώνουν μια ενιαία οργάνωση

(«ισπανικό έθνος») και να μοιράζονται την ίδια ψήφο.

13.O οίκος της Αυστρίας

Με τον Carlos V ξεκινάει η βασιλεία της δυναστείας των Αψβούργων με την οποία η

Ισπανία θα γνωρίσει την μεγαλύτερη εδαφική της επέκταση χάρη στην κατάκτηση μεγάλων

εκτάσεων στέφθηκε αυτοκράτορας της ιερής αυτοκρατορίας, κάτι το οποίο πρόσθεσε εκτενείς

ευρωπαϊκές επικράτειες στο Βασίλειο του. Αργότερα, ο Felipe ΙΙ, αυξάνει τα εδάφη του στην

Αμερική και πολιορκεί το Βασίλειο της Πορτογαλίας με τις εξωτερικές του εκτάσεις,

αρχίζοντας μια περίοδο (1580-1640) κατά την οποία οι εξουσίες του καθολικού μονάρχη

φτάνουν να γίνουν η μεγαλύτερη οικονομική και στρατιωτική δύναμη του κόσμου. Μετά από

τον πόλεμο της διαδοχής έχασε τη στρατιωτική ανωτερότητα στην Ευρώπη, αν και συνέχισε

να αποτελεί τη μεγαλύτερη οικονομική δύναμη του κόσμου και συντήρησε την κυριαρχία

εδαφών στην Αμερική και σε άλλες αποικίες του εξωτερικού. Επιπλέον, ο βασιλιάς Carlos V

στις θάλασσες μέχρι τα τέλη του XVIII.

Ο Αυτοκρατωρ Καρολος ο 5ος


14. Ο οίκος των Βουρβόνων στην Ισπανία

Δυναστεία των Βουρβόνων άρχισε να βασιλεύει στην Ισπανία το έτος 1700 με βασιλιά τον

Felipe V. Αμέσως μετά, το 1702 αρχίζει ο πόλεμος της ισπανικής διαδοχής κατά την οποία η

πόλη Aragón, ως μέρος της Castilla, παρέμεινε πίστη στο βασιλιά. (Αυτό δεν συνέβη με τις

βασκικές επαρχίες και τη Navarra). Επίσης η δυναστεία εφήρμωσε διοικητικές

μεταρρυθμίσεις για να προσεγγίσει το νέο βασίλειό της με συγκεντρωτικό τρόπο.Είναι γνωστή

ως η περίοδος της «Πολιτικής Απεικόνισης της Ισπανία» που περιλαμβάνει την βασιλεία των

Βουρβόνων από το Felipe V το 1700 μέχρι τον Carlos IV ο οποίος τερματιζει απότομα τη

βασιλεία του το 1808.

15. Σημαντικότερα γεγονότα από 1808-1868

Πόλεμος της ανεξαρτησίας (1808-1813)

1808 - Ξεσήκωμα τις 2 του Μαΐου στη Μαδρίτη.

1812 - Σύνταγμα του Cadiz

Οι Γαλλοι ματα των Μαμελουκων εναντιων των Ισπανων εις την Μαδριτη(1808)

Βασιλεία του Fernando του VII (1814-1833)

Φιλελευθερη τριετια (1820-1823)

Η δυσοίωνη δεκαετία (1823-1833)


Αντιβασιλεία της Maria Cristina de Borbón-Dos Siciliαs (1833-1840)

Διαμόρφωση Φιλελευθέρου κράτους στην Ισπανία (1833-1868)

Πρώτος Καρλικός Πόλεμος ( Εμφύλιος πόλεμος 1833-1840)

Αντιβασιλεία (1840-1843)

Βασιλεία της Isabel ΙΙ (1843-1868)

• Εξαετής Δημοκρατία (1868-1874)

Είναι γνωστή ως η περίοδος της ιστορίας της Ισπανίας από τον θρίαμβο της επανάστασης του

Σεπτεμβρίου του 1868 μέχρι την στρατιωτική εξέγερση του Δεκεμβρίου του 1874 όπου

τέθηκαν οι βάσεις για το στάδιο της αποκατάστασης και αναδιοργάνωσης της χώρας.

17. Πρώτη Ισπανική Δημοκρατία

Η πρώτη ισπανική Δημοκρατία ψηφίστηκε στις 11 Φεβρουαρίου του 1873 από το Ισπανικό

Κοινοβούλιο.Η πρώτη ισπανική Δημοκρατία διήρκεσε ένδεκα μήνες μέσα στους οποίους

αυτοκτόνησαν τέσσερις πρόεδροι. Η αδυναμία με την οποία γεννήθηκε το καθεστώς οφείλεται

σε διάφορους παράγοντες, μεταξύ των οποίων υπογραμμίζεται η έλλειψη μιας ικανοποιητικής

κοινωνικής βάσης εξ’αιτίας της δυσαρέσκειας του αγροτικού πληθυσμού και της εργατικής

τάξης.

18. Aποκατάσταση των Βουρβόνων

Είναι γνωστή ως η αποκατάσταση borbónica η περίοδος που αρχίζει από την κυβέρνηση του

Martinez το 1874, που τελειώνει με την πρώτη Δημοκρατία, έως την προκήρυξη της δεύτερης

Δημοκρατίας στις 14 του Απριλίου του 1931. Η περίοδος χαρακτηρίζεται από μια ορισμένη

θεσμική σταθερότητα, από διαμόρφωση ενός φιλελεύθερου πρότυπου κράτους και από την

ενσωμάτωση των κοινωνικών και πολιτικών κινήσεων. Καρπός της, η βιομηχανική

επανάσταση, που καταρρέει με τη δικτατορία του Miguel Primo de Rivera το 1923.

19. Η δικτατορία του Miguel Primo de Rivera

Στις 13 του Σεπτεμβρίου του 1923 ο γενικός διοικητής της Καταλονίας, Miguel Primo de

Rivera επαναστάτησε με πραξικόπημα ενάντια στην κυβέρνηση με την υποστήριξη των

περισσότερων στρατιωτικών μονάδων. Η προσδοκώμενη συνεδρίαση του κοινοβουλίου με

στόχο να αναλύσουν το πρόβλημα του Μαρόκου και τον ρόλο του στρατού στον αγώνα

υπήρξαν οι αφορμές που πυροδότησαν την επανάσταση.


Ο Βασιλευς Αλφονσος ο 12ος

Σε αυτήν την κατάσταση έρχεται να συμπέσει και μια σοβαρή κρίση του μοναρχικού

καθεστώτος, το οποίο συνεχίζει να μην ταιριάζει στον 20ο αιώνα που χαρακτηρίζεται από την

επιταχυνόμενη βιομηχανική επανάσταση, εντάσεις εθνικιστικές και παραδοσιακά πολιτικά

κόμματα ανίκανα να αντιμετωπίσουν ένα συνολικό δημοκρατικό καθεστώς.

Μετά την οικονομική κρίση του 1927 που φτάνει στην κορύφωση της το 1929, η βίαιη

καταστολή των εργαζομένων και των διανοούμενων και η έλλειψη συντονισμού της αστικής

τάξης με το καθεστώς της δικτατορίας θα αποτελέσουν το αντικείμενο συζήτησης στην

συγκέντρωση της αντιπολίτευσης τον Αύγουστο του 1930 στην λεγόμενη Συμφωνία στο San

Sebastián

Οι κυβερνήσεις Dámaso Berenguer και του Juan Baptist Aznar-Cabins, δεν θα κάνουν άλλο

πράγμα από το να επιταχύνουν την πτώση. Μετά από τις δημοτικές εκλογές του 1931, στις 14

του Απριλίου διακηρύσσεται η δεύτερη Δημοκρατία, δίνοντας κατά συνέπεια τέλος στην

βουρβονική Ισπανία.

20. Δεύτερη Ισπανική Δημοκρατία

Στις 14 Απριλίου του 1931 διακηρύσσεται η δεύτερη Ισπανική Δημοκρατία μετά από την έξοδο

του βασιλιά Alfonso ΧΙΙΙ από τη χώρα. Αιτία αποτελούν τα δυσμενή αποτελέσματα που

προκάλεσε το μοναρχικό καθεστώς στις κύριες πρωτεύουσες των επαρχιών, οι εκλογές που

έγιναν στις 12 Απριλίου του 1931 και η έλλειψη υποστήριξης της τάξης των πολιτικών και των

στρατιωτικών από την πλευρά του λαού. Το 1936 θριαμβεύει το Λαϊκό κόμμα στις εκλογές στις

16 του Φεβρουάριου.


21. Εμφύλιος πόλεμος της Ισπανίας

Ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος (17 του Ιουλίου του 1936 - 1 του Απριλίου του 1939), έχει

θεωρηθεί η εισαγωγή του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Χρησίμευσε ως σειρά δοκιμής για

τις δυνάμεις του Άξονα και για τις αντιπαραθέσεις μεταξύ των πολιτικών και ιδεολογικών

ρευμάτων που συνυπήρξανε εκείνη την εποχή στην Ευρώπη και που θα εισέρχονταν σε

σύγκρουση λίγο αργότερα: ο φασισμός, η δημοκρατία της φιλελεύθερης παράδοσης και τα

διάφορα επαναστατικά κινήματα (σοσιαλισμός, κομμουνισμός και αναρχισμός).

Εκτός από το δράμα που έφερε η εμφύλιος σύγκρουση, ο θρίαμβος του εθνικιστικού

κινήματος που κατευθύνθηκε από τον στρατηγό Franco έθεσε τις βάσεις για την καθιέρωση

μιας δικτατορίας που διήρκεσε τριάντα έξι έτη.

Η Κερνικα του Πικασσο

22. Δικτατορία του στρατηγού Franco

Ο Francisco Franco Bahamonde ήταν αρχηγός του κράτους στο καθεστώς της δικτατορίας,

γνωστό και ως Franquismo, από το 1937 ως το 1975.


Ο Δικτατωρ Φρανκο

23. Η μετά Franco εποχή και η μετάβαση στο δημοκρατικό πολίτευμα

Η ισπανική μετάβαση γίνεται κατανοητή ως η διαδικασία μέσω της οποίας η Ισπανία

κατόρθωσε να περάσει από το δικτατορικό καθεστώς του Francisco Franco, σε ένα κοινωνικό,

και νόμιμο δημοκρατικό κράτος. Ο χρόνος που διήρκεσε η μετάβαση υπολογίζεται, από τις 20

του Νοεμβρίου του 1975 με τον θάνατο του δικτάτορα έως τις 28 του Οκτωβρίου του 1982 με

την εκλογική νίκη του σοσιαλδημοκρατικού πολιτεύματος.

24. Χρονολογεικη Σύγχρονη Ιστορία της Ισπανίας

1986 ‐ την 1 Ιανουαρίου, η Ισπανία προσχωρεί στην ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα

επίσημα. Στις 22 Ιουνίου, γιορτάζονται οι γενικές εκλογές: νέα απόλυτη πλειοψηφία του PSOE

(σοσιαλδημοκρατικού κόμματος). Ο Felipe González ορίζεται αρχηγός της κυβέρνησης.

1987 – Συγκλονίζουν δύο τρομοκρατικές επιθέσεις της ETA: Στις 19 Ιουνίου η επίθεση στη

Βαρκελώνη, η μεγαλύτερη σφαγή στην οποία δολοφονούνται 21 πολίτες σε ένα εμπορικό

κέντρο, και στις 11 του Δεκεμβρίου η επίθεση ενάντια σε σπίτια στρατιωτικών στη Zaragoza,

στο οποίο έχασαν τη ζωή τους 5 παιδιά και 6 ενήλικοι.

1989 ‐ γενικές εκλογές: απόλυτη πλειοψηφία του PSOE.


1992 – Ολυμπιακοί Αγώνες στη Βαρκελώνη. Παγκόσμια Έκθεση στη Σεβίλλη για την ανάδειξη

του Ισπανικού Πολιτισμού. Μαδρίτη, ευρωπαϊκοί πρωτεύουσα του πολιτισμού. Αρχή της

γρήγορης γραμμής του τρένου AVE (γραμμή Μαδρίτη‐Σεβίλλη).

1993 ‐ γενικές εκλογές: σχετική πλειοψηφία του PSOE. Ο Felipe González ακολουθεί ως

αρχηγός της κυβέρνησης.

1996 ‐ γενικές εκλογές: σχετική πλειοψηφία του δεξιού κόμματος (PP) που οδηγείται από τον

Jose Maria Aznar. ( Αθνάρ)

1998 ‐ με ποσοστό ετήσιας μετανάστευσης +0.28%, το φαινόμενο της μετανάστευσης στην

Ισπανία αρχίζει να παίρνει τη δύναμη. Τα επτά επόμενα έτη, έρχονται στην Ισπανία 3.730.610

μετανάστες, πενταπλασιάζονται οι κάτοικοι με ξένη υπηκοότητα.

2000 ‐ γενικές εκλογές: απόλυτη πλειοψηφία της Δεξιάς Ο Jose Maria Aznar συνεχίζει αρχηγός

της κυβέρνησης.

2002 ‐ την 1 Ιανουαρίου, το ευρώ γίνεται το επίσημο νόμισμα της χώρας και εγκαταλείπεται η

πεσέτα. Η πόλη Salamanca γίνεται ευρωπαϊκοί πρωτεύουσα του πολιτισμού.

2003 ‐ η υποστήριξη της κυβέρνηση στον πόλεμο του Ιράκ προκαλεί πολλαπλές εκδηλώσεις

διαμαρτυρίας σε όλη τη χώρα.

2004 ‐ Πέμπτη, 11 του Μαρτίου πραγματοποιήθηκε η σοβαρότερη τρομοκρατική επίθεση στην

ιστορίας της Ισπανίας. Οι εκρήξεις σε διάφορα τρένα στη Μαδρίτη προκάλεσαν 192 θανάτους

και χιλιάδες τραυματισμούς. Το γεγονός συγκλόνισε στην ισπανική κοινωνία.

‐ Στις 14 του Μαρτίου κερδίζουν τις εκλογές το Σοσιαλιστικό Κόμμα στο οποίο ο Jose Luis

Rodriguez Zapatero γίνεται Πρόεδρος της κυβέρνησης.

Επιπλέον, μια γυναίκα, η Maria Teresa Fernandez de la Vega, γίνεται η πρώτη αντιπρόεδρος της

κυβέρνησης της Ισπανίας. Η κυβέρνηση είναι σκόπιμα υπέρμαχη της ισότητας των φύλων όσον

αφορά την διοίκηση των Υπουργείων. Κατά τη διάρκεια της νομοθετικής περιόδου ωθήθηκαν

κοινωνικές πολιτικές, όπως η νομιμοποίηση του ομοφυλοφιλικού γάμου, ο νόμος της

προώθησης της προσωπικής αυτονομίας και ο νόμος για την αποτελεσματική ισότητα μεταξύ

των γυναικών και των ανδρών.


2008 – Στις 9 του Μαρτίου, το Σοσιαλιστικό Κόμμα κέρδισε πάλι τις γενικές εκλογές με 169

έδρες (5 περισσότερες απ' ό, τι στις εκλογές του 2004) σε αντιδιαστολή με τις 154 έδρες του

δημοφιλούς κόμματος της Δεξιάς (6 περισσότερο απ' ό, τι στις εκλογές του 2004). Τα δεξιά

κόμματα υποβλήθηκαν σε μια σημαντική μείωση. Οι εκλογές του 2008 παγίωσαν και

ενίσχυσαν το δικομματισμό.

2010 ‐ ισπανική προεδρία στην Ευρωπαϊκή Ένωση κατά το πρώτο εξάμηνο του έτους

Σημερινη Διοικητικη Διερεσεις τησ Ισπανιας

17. ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΛΟΥΣΙΑΣ

Με το όνομα Αλ-Ανταλούς (στα αραβικά “η χώρα των Βανδάλων”) είναι γνωστή η περιοχή που είχαν κατακτήσει οι μουσουλμάνοι στην ιβηρική χερσόνησο, της οποίας η χρονική περίοδος άρχισε τον 8ο αιώνα μέχρι τα τέλη του 15ου, και κατέλαβε μεγάλο μέρος του σημερινού ισπανικού εδάφους. Η έκτασή της διακυμάνθηκε με την αλλαγή των συνόρων εξαιτίας των συνεχών κατακτήσεων που γινόταν ή από ισπανομουσουλμάνους ή από καστιλιανοαραγονέσες. Αυτές είναι οι πιο αποφασιστικές περιόδοι των οχτώ αιώνων ύπαρξής της.

1. Εισοδος των μουσουλμανων στην χερσονησο

Sτις αρχές του 8ου αιώνα το βασίλειο των Βησιγότθων βρισκόταν βυθισμένο σε μια πολύ σοβαρή κρίση που κατέληξε σε σύρραξη μεταξύ διαφορετικών φατριών της αριστοκρατίας. Ο κόμης Δον Χουλιάν, πρώην κυβερνήτης της Ταγγέρης και Θέουτας,


μπήκε στην υπηρεσία των μουσουλμάνων της βόρειας Αφρικής, δανείζοντας το στόλο του, για να διευκολύνει τον περίπλου στο στενό του Γιβραλτάρ, στον αραβικό στρατό. Όταν ο Ταρίκ, επικεφαλής στρατού εφτά χιλιάδων ανδρών (η πλειοψηφία αυτών εθνικότητας Βερεβέρ), εισέβαλε στην ιβηρική χερσόνησο στο τέλος Απριλίου 711, δεν βρήκε αντίσταση και την κατέλαβε. Η απόβαση έγινε κοντά στο γνωστό Πενιόν του Γιβραλτάρ, στο οποίο έδωσε το όνομά του (“Γιάβαλ αλ Ταρίκ”, λόφος του Ταρίκ). Στις 19 Ιουλίου του ίδιου χρόνου, στις ακτές του ποταμού Γουαδαλέτε, καταφέρνει μια αποφασιστική νίκη εναντίον του Βησιγότθου βασιλιά Δον Ροδρίγο. Ένα μήνα αργότερα πολιορκείται η Κόρδοβα. Σε λιγότερο από δυο χρόνια επέβαλαν την ειρήνη σε όλη τη χερσόνησο, χωρίς να καταστρέψουν τα ήδη υπάρχοντα, εκμεταλλευόμενοι λοιπόν αυτά που υπήρχαν και αναπαλαιώνοντας τα παλαιά κτίσματα.

Η Αλ-Ανταλούς σύντομα μετατράπηκε σε μια επαρχία της ισλαμικής αυτοκρατορίας στις διαταγές μιας σειράς κυβερνητών οι οποίοι εξαρτόνταν από την Δαμασκό, πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας Ομεϊαδών. Αλλά σ’αυτές τις καινούργιες κατακτήσεις δεν δόθηκε η αξία που έπρεπε.

2. Το εξαρτωμενοαπο την Δαμασκο Εμιρατο

Μεταξύ του 716-756 αναπτύσσεται το λεγόμενο εμιράτο της Κορδοβας, χρονική περίοδος που εναλάσσονται διάφοροι κυβερνήτες ή εμίρηδες, οι οποίοι διορίζονταν κατευθείαν από τον χαλίφη Ομεϊαδή της Δαμασκού.

Στα μέσα του 8ου αιώνα επέρχεται μια διχοτόμηση στην μουσουλμανική αυτοκρατορία. Η δυναστία των Αββασίδων εξεγέρθηκ εναντίον των Ομεϊαδών, νίκησε και μετέφερε το κέντρο της αυτοκρατορίας απο την Δαμασκό στην Βαγδάτη. Ένα από τα πρώτα διατάγματα που επέβαλε ήταν η σφαγή όλων των Ομεϊαδών πριγκιπών που υπήρχαν.

Ο Αβδεραμάν I, εγγονός του χαλίφη Χισάμ Ιμπ Αβδελμαλίκ, ήταν ο μόνος Ομεϊαδής που κατάφερε να αποδράσει. Κατατρεγμένος, φεύγει από χωριό σε χωριό, διασχίζει κολυμπώντας τον ποταμό Ευφράτη, περνώντας στην Παλαιστίνη, και από εκεί στην ιβηρική χερσόνησο.

3. Το Ανεξαρτητο Εμιρατο των Ομειαδων(756−929)

Το 756, ο Αβδεραμάν Ι, έφοσον έχει πάρει υπό έλεγχο την Αλ-Ανταλούς, προκηρύσσεται εμίρης της Κόρδοβας, και γίνεται ανεξάρτητος από την πολιτική της Βαγδάτης και ξεκινά μια από τις πιο λαμπερές περιόδους της ιστορίας του Ισλάμ. Κάτω από τα σκήπτρα του, που είχε ειρηνευτικό χαρακτήρα, ενώνεται η Αλ-Ανταλούς και καθιερώνονται διπλωματικές σχέσεις με τα βασίλεια του βορρά, τη βόρεια Αφρική και την βυζαντινή αυτοκρατορία.


Στα τέλη του 8ου αιώνα οι πλειοψηφία των κατοίκων, απόγονοι των Ισπανορωμαίων και των Βησιγότθων, είχαν ασπαστεί το Ισλάμ και πήραν το όνομα Μουλάδες. Μόνο στις πόλεις έμεινε ένα μέρος του πληθυσμού που ήταν χριστιανοί οι οποίοι, σε γενικές γραμμές, ήταν πολύ σεβαστοί από όλους.

Οι διάδοχοι του Αβδεραμάν Ι ήταν ο Χισάμ I (788-796), ο Αλ Χακάμ I (796-822), ο Αβδεραμάν II (822-852), ο Μωάμεθ I (852-886), ο Αλ Μουνδίρ (886-888), ο Αμπνταλά (888-912) και ο Αβδεραμάν III (912-961).

Κατά την διάρκεια της βασιλείας του Αλ Χακάμ I και των διαδόχων του, πήραν μέρος οι εξεγέρσεις του Τολέδο και της Κόρδοβας (807 και 814, αντίστοιχα) και οι συγκρούσεις με τους στρατιωτικούς διοικητές των συνόρων (Εξτρεμαδούρα, κοιλάδα του Έβρου). Αλλά κανένα δεν είχε τόση δύναμη ούτε έβαλε σε κίνδυνο το εμιράτο όπως η εξέγερση του Μουλάδη Ομάρ Ιμπν Χαφθούν, κατά την διάρκεια της βασιλείας του εμίρη Αμπνταλά. Μεταξύ του 844 και του 861 σημειώθηκαν διάφορες επιθέσεις από τους Βικίνγκους στις ακτές του νότου της Αλ-Ανταλούς.

Μακριά από το χαλιφάτο Αββασσί, οι φιλόδοξες απαιτήσεις των Φατιμίων για ισχύ στο Μαγκρέβ και η ίδια πολιτική διάσπαση της Αλ-Ανταλούς, εμφανίζονται από το 912 στην Κόρδοβα με έναν ισχυρό ηγέτη: τον Αβδεραμάν III.

4. Το καλιφατο της Κορδοβας (929-1010)

Το 929 Αβδεραμάν III αποφασίζει να λάβει τον τίτλο του χαλίφη, που του απέδιδε, εκτός από την επίγεια εξουσία, πνευματική εξουσία στο ποίμνιό του. Οι καλές του σχέσεις του με τους δύο χριστιανούς αυτοκράτορες, του Βυζαντίου και της Ιεράς Αυτοκρατορίας, χρησίμευσαν για να αντιμετωπίσει τους εχθρούς του. Ήταν η πιο ακμάζουσα εποχή της Αλ-Ανταλούς, και μετατράπηκε το χαλιφάτο σε ένα από τα πιο σημαντικά πολιτικοοικονομικά και πολιτιστικά κέντρα του μεσαίωνα στη δύση. Τόσο ο Αβδεραμάν III όπως και ο γιός και διάδοχός του Αλ Χακάμ II ήδη ευνόησαν την εθνικοπολιτισμική ενσωμάτωση μεταξύ των Βερεβέρων, Αράβων, Ισπανών και Εβραίων. Και οι δυο έφεραν την ειρήνη μεταξύ αυτών, ήρθαν σε συμφωνία με τους χριστιανούς βασιλείς, κατασκεύασαν πολλά κτήρια (μερικά από αυτά τόσο σημαντικά όπως η Μεζκουίτα της Κόρδοβας ή τα ανάκτορα του Μαδινάτ Αλ Θάρα) και ήρθαν σε επαφή με την λαμπρότητα του πνεύματος της εποχής τους. Διατήρησαν επίσης εμπορικές σχέσεις με την Βαγδάτη, Γαλλία, Τυνησία, Μαρόκο, Βυζάντιο, Ιταλία και με τη Γερμανία

Μετά από αυτήν την λαμπρή εποχή, από τον Χιξέμ II όλα γίνονται συγκεχυμένα και αβέβαια. Ο φιλόδοξος και πονηρός Αλμανζόρ, εκμεταλλευόμενος τον ανήλικο χαλίφη κυβερνήτη και τον επιπόλαιο χαρακτήρα αυτού, συγκέντρωσε όλες τις εξουσίες που ανήκαν στον χαλίφη και μετατράπηκε σε έναν πραγματικό δικτάτορα. Χωρίς να χάσει επίσημα το ρόλο του πρώτου υπουργού, στην πραγματικότητα ο Αλμανζόρ σύγκέντρωσε στα χέρια του σχεδόν όλη την εξουσία.


.Εκμεταλεύτηκε τον αμυντικό πόλεμο στα μουσουλμανικά σύνορα για να καλύψει την παράνομη εξουσία του και για να προσκομίσει τεράστια λάφυρα, η Αλ-Ανταλούς από το 976 επιτίθεται ακατάπαυστα στα χριστιανικά εδάφη στα βόρεια της χερσονήσου. Για ένδεκα χρόνια, μέχρι το 987, κάνει 25 εκστρατείες, με μέσο όρο δυο εκστρατείες το χρόνο, αν και το 981 το νούμερο αυξήθηκε σε 5 aceifas (θερινές εκστρατείες τιμωρίας εναντίον τον χριστιανικών βασιλείων). Από αυτές, οι πιο σημαντικές είναι της Καταλονίας (985), όπου λεηλατεί την Βαρκελώνη και πάνω απ’όλες το Σαντιάγο της Κομποστέλας (997). Αυτά τα σημεία ποτέ δεν θα προσβληθούν μετέπειτα από κανένα μουσουλμανικό στρατό, ο Αλμανζόρ δεν τα είχε υπό την κατοχή του και δεν είχε προγραμματίσει να φέρει τον ισλαμισμό σε χριστιανικά εδάφη.

Ενόσω ο Αλμανζόρ και ο μεγαλύτερος γιός του Αμπδ Αλ Μαλίκ παρέμειναν στο προσκήνιο της πολιτικής, το χαλιφάτο φαινόταν ασφαλές. Εν τούτοις ο δεύτερος γιός του, ο Αβδεραμάν, γνωστός ως «Sanchuelo» από τους χριστιανούς, επιτάχυνε, με την έλλειψη διορατικότητας που τον διέκρινε, την κατάρρευση του χαλιφάτου: το 1008 προκηρύσσεται διάδοχος από τον χαλίφη Χιξέμ II. Αυτό φέρνει την ανταρσία στον λαό της Κόρδοβας, ξεσπώντας ένας εμφύλιος πόλεμος από το 1010. Οι εξεγερμένοι αναγκάζουν τον χαλίφη να παραιτηθεί και αργότερα δολοφονείται από την προσωπική του φρουρά. Ακόμη και η Μαδινάτ Αλ Θάρα έχει καταστραφεί ολοσχερώς.

Σε λιγότερο από δυο χρόνια, οι μουσουλμάνοι γίνονται οι διαιτητές στις διαφορές μεταξύ των χριστιανών, οι οποίοι ζήτησαν την υποστήριξή τους για να καταπραύνουν τις εσωτερικές προστριβές. Η Αλ-Ανταλούς μετατρέπεται σε σκηνικό μαχης μεταξύ των


διαφορετικών μουσουλμανικών εθνικοτήτων, που υποστηρίζονταν με υστερόβουλο τρόπο από τα χριστιανικά βασίλεια και για το δικό τους όφελος. Καμμία από τις εθνικότητες αυτές δεν θα καταφέρει να επιβληθεί της άλλης. Έτσι λοιπόν ο εμφύλιος πόλεμος θα συνεχιστεί μέχρι το 1031, χρονιά που παύει να υπάρχει το Χαλιφάτο.

Ἑκτοτε, μία σειρά από βασιλείς όχι πολύ μεγάλης σημασίας εγκατασταθίστανται στο σὐνολο των κρατών το οποίο το Ισπανομουσουλμανικό χαλιφάτο πλέον δεν ηγείτο.

5. Ta Βασιλεια των Ταηφα (1031-1086)

Σαν αποτέλεσμα της αποσύνθεσης του χαλιφάτου της Κόρδοβας εμφανίζονται στην Αλ-Ανταλούς διάφορα ανεξάρτητα βασίλεια τα οποία ηγούνται αυτόνομοι κυβερνήτες οι οποίοι προσπαθούν να μιμηθούν την παλιά αίγλη και λαμπρή περίοδο που πέρασε η Κόρδοβα. Οι διαχωριστικές και επαναστατικές τάσεις άρχισαν πάλι να ζωντανεύουν, και με πάρα πολύ μεγάλη δύναμη. Η διχοτόμηση και αποσύνθεση επικράτησαν στην Αλ-Ανταλούς.

Όλες οι εξέχουσες Αραβικές οικογένειες, Βερεβέρες και Μουλαίδες, θέλησαν να πάρουν τα σκήπτρα του κράτους, ή τουλάχιστον, της πόλης τους, και έτσι ανακαλύπτονται σ’όλα τα μέρη αυτά, κάθε φορά και περισσότεροι βασιλείς των taifa, οι οποίοι θέλουν να λέγονται κυρίαρχοι και κύριοι των μεγάλων εδαφών. Οι εσωτερική πάλη μεταξύ αυτών των βασιλείων και το κακώς κυβερνώμενο κράτος σιγά σιγά τους αποδυναμώνουν. Εν τω μεταξύ, ο εχθρός τους, που ήταν ο χριστιανικός λαός, ενδυναμώθηκε και οργανώθηκε όπως ποτέ πριν, για να καταπολεμήσει τους μουσουλμάνους. Η πρώτη μεγάλη νίκη εναντίον του Ισλάμ στην χερσόνησο την έφερε ο Αλφόνσο VI όταν το 1085 κατέκτησε την τόσο σημαντική πόλη του Τολέδου.

Ο αριθμός των taifa, αυξομειώθηκε στον αιώνα αυτό, και μπορούμε να απαριθμήσουμε τις πιο αξιόλογες: Αλχεθίρας, Αλμερία, Μπαδαχόθ, Καρμόνα, Κόρδοβα, Ουέλβα, Μάλαγα, Μορόν, Μούρθια, Ρόντα, Τολέδο, Τορτόσα, Βαλένθια, Θαραγόζα, Γρανάδα, Σεβίλλη. Οι δύο τελευταίες μπορούν να θεωρηθούν από τις πιο ισχυρές, ειδικά η Σεβίλλη, με τον βασιλιά ποιητή Αλ Μουταμίντ (1039-1095). Συγκεκριμένα ήταν αυτός ο οποίος προ της χριστιανικής πίεσης, ζήτησε βοήθεια από τους αλμοράβιδους το 1085.

6. Dυναστεια των Αλμοραβιδων (1086−1147)

Οι Αλμοράβιδες έχοντας επικεφαλής τον Ιμπν Τασφίμ, διείσδυσαν στην χερσόνησο το 1086, προκάλεσαν μία σοβαρή ήττα στα στρατεύματα του Αλφόνσο VI, στο Σαγράχας. Το 1091 κατακτούν την Σεβίλλη και υποβαθμίζουν την απειλή της Καστίλλης. Σύντομα κατορθώνουν να εξουδετερώσουν τους βασιλείς των taifa και να κυβερνήσουν τόσο στην Αλ-Ανταλούς όσο και στο Μαρόκο, σχηματίζουν ένα πολιτικώς ενωμένο χώρο με πολλές σχέσεις και επιρροές μεταξύ τους, μεταξύ δηλαδή των δύο θαλασσών, της Ισπανίας και του Μαρόκο. Αν και στην αρχή αντιστάθηκε ο πλυθησμός, ο οποίος επαναστάτησε εναντίον του σκληρού και πουριτανού κατακτητή, όμως σημειώθηκε μια αύξηση της οικονομικοκοινωνικής ευημερίας.Κατόπιν, οι χριστιανοί κατάφεραν να προοδεύσουν πάρα πολύ, αφού ο Αλφόνσο Ι της Αραγόν, πήρε την Θαραγόθα το 1118. Η όλο και περισσότερη


αποδυνάμωση του κράτους των Αλμοραβίδων, επέφερε μια δεύτερη περίοδο από βασίλεια των taifa. Επίσης έβλεπαν σαν απειλή την υπεροχή τους και ένα καινούργιο θρησκευτικό κίνημα που ξεκίνησε στο Μαγρέβ, το Aλμοάδη.

7. Οι Αλμοαδες (1147-1232)

Το 1125 οι Αλμοάδες εξεγέρθησαν εναντίον των Αλμοραβίδων γιατί είχαν αποκλίνει από τις ισλαμικές αρχές και είχαν φερθεί επιπόλαια στον πόλεμο εναντίον των χριστιανών βασιλέων της Αλ-Ανταλούς, και έτσι επέφεραν την απώλεια των τόσο σημαντικών πόλεων όπως της Θαραγόθα, Τουδέλα, Λέριδα, Τορτόσα, Κουένκα, Αλβαραθίν και πολλών άλλων. Ο πόλεμος διήρκησε 20 χρόνια μέχρι που το 1147 καταστράφηκαν και έπεσε νεκρός και ο τελευταίος σουλτάνος των Αλμοραβίδων.

Κυβέρνησαν επίσης από το Μαρακές και πήραν στα χέρια τους την Αλ-Ανταλούς, δίνοντάς της σταθερότητα και οικονομική και πολιτιστική ευημερία. Υπήρξαν μεγάλοι κατασκευαστές κτιρίων (π.χ. η Γιράλντα της Σεβίλης) και συναναστράφησαν με τους καλύτερους διανοούμενους και επιστήμονες της εποχής όπως ο φιλόσοφος ο Αβερρόης.

Όμως με τον ίδιο τρόπο όπως οι Αλμοραβίδες, και οι ίδιοι κατέληξαν σε μία χαλάρωση ηθών και εθίμων. Το τρωτό τους σημείο ήταν όπως πάντα η πίεση που δέχτηκαν από τον βορρά από τα χριστιανικά στρατεύματα. Σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο πρέπει να αναφερθούμε στο θρυλικό πρόσωπο του Ροδρίγο Ντίαζ δε Βιβάρ, ελ Ζιντ (στα αραβικά “Σίντι”, Κύριος), ο οποίος έζησε από το 1043 μέχρι το 1099, αν και η πραγματικότητα απέχει από τον μύθο που γεννήθηκε αργότερα.

Στις 16 Ιουλίου του 1212 οι Αλμοάδες ηττήθηκαν για πρώτη φορά στο Νάβας δε Τολόσα (κοντά στο Χαέν) και η Αλ-Ανταλούς έγινε κομμάτια και προέκυψαν οι λεγόμενες “τρίτες taifas”, οι οποίες κατακτήθηκαν από τους χριστιανούς μια προς μια: Η Κόρδοβα το 1236, η Βαλένθια το 1238, η Σεβίλη το 1248. Αμέσως μετά αποσύρθηκαν από την ιβηρική χερσόνησο και έχασαν σιγά σιγά τα εδάφη τους στο βόρειο τμήμα της Αφρικής, μέχρι να τα χάσουν όλα το 1269.

8. To σουλτανατο της Γραναδας (1232-1492)

Eνόσω τα χριστιανικά στρατεύματα προχωρούσαν ακατάπαυστα, ο Φερδινάνδος III κατακτούσε τις περισσότερες πόλεις της Αλ-Ανταλούς τον 8ο αιώνα, αναδείχτηκε στο Χαέν μια καινούργια δυναστεία, η νασρί ή ναζαρί, την οποία ίδρυσε ο Αλ Αχμάρ ιμπ Νασρ, ο δημοφιλής Αβεναμάρ όπως αναφέρεται στην ποιήση της τότε εποχής. Εγκαταστημένος στην Γρανάδα, το βασιλείο του περιήκλειε τις σημερινές: Γρανάδα, Αλμερία, Μάλαγα και τμήμα της Χαέν και Μούρθια. Η πρωτεύουσα της Γρανάδας μετατράπηκε από τότε στην μεγαλούπολη της τότε εποχής, συγκρεντρώνοντας κόσμο από όλα τα πλάτη και τα μήκη της


γης και στην οποία κτίστηκαν επιβλητικά παλάτια, οπως η Αλάμπρα μαζί με το Χενεραλίφε, τζαμιά και δημόσια λουτρά.

Από την αρχή αυτό το βασίλειο δέχτηκε πιέσεις από τον βορρά, από τους χριστανούς βασιλείς και από τον νότο από τους σουλτάνους Μερίνιους που βρίσκονταν στο Μαρρόκο. Αν σ’όλα αυτά προσθέσουμε και την εσωτερική πάλη, μπορούμε να πούμε ότι πρόκειτο για ένα ασταθές βασίλειο.

Η εσωτερική κατάσταση του σουλτανάτου της Γρανάδας έξασθένισε πολύ από τις 9 Νοεμβρίου του 1417, ημερομηνία του θανάτου του Γιουσούφ ΙΙΙ. Μια αραβική οικογένεια, οι Μπανού Σαράη, η οποία θα γινόταν γνωστή με το όνομα Αμπενσεράχις, άρχισε να παίζει έναν πρωταρχικό ρόλο στην πολιτική ζωή του βασιλείου Νασρί. Ο εμφύλιος πόλεμος που άρχισε το 1419 θα γέμιζε με αίμα το σουλτανάτο και θα το κατέστρεφε με τις διάφορες δολοπλοκίες, εγκλήματα και δολοφονίες. Σ’όλα αυτά προστέθηκαν και οι aψιμαχίες με τους κατοίκους της Καστίλλης και της Αραγόν οι οποίοι καραδοκούσαν στα σύνορά τους. Στις 2 Ιανουαρίου του 1492 ο βασιλιάς Μποαμπντίλ έδωσε τα κλειδιά της πόλης στους Καθολικούς βασιλείς και έτσι παραδόθηκε η Γρανάδα, το τελευταίο αραβικό οχυρό της χερσονήσου.

Η συνέχεια είναι δραματική: στην αρχή οι όροι της παράδωσης ήταν γενναιόδωροι από μέρους των νικητών. Σε λίγο όμως ξεχάστηκαν, άρχισε η καταδίωξη άνευ όρων των μορίσκων που βρέθηκαν κάτω από τον ζυγό του χριστιανού κατακτητή, μέχρι που άρχισαν οι τελευταίοι μαζικοί διωγμοί το 1610.

9. Ιστορια Των Νεοτερων Χρονων

Μετά την κατάκτηση των Καστιλλιάνων χριστιανών, η επικράτεια της σημερινής Ανδαλουσίας περιελάμβανε τέσσερα βασίλεια: της Σεβίλλης, Κόρδοβας, Χαέν και Γρανάδας. Ο όρος Ανδαλουσία πάντως χρησιμοποιόταν μόνο για τα βασίλεια της Χαέν, Κόρδοβας και Σεβίλλης.Eνα σημαντικό γεγονός αυτής της εποχής αποτελεί ο Πόλεμος των Αλπουχάρας που έλαβε μέρος το 1570‐1572. Η συντριπτική πλειοψηφία των Μορίσκων διώχθηκε από τη χώρα που ζούσε επί γενεών. Στην αρχή τους τοποθέτησαν στην ενδοχώρα, στην Καστίλλη, για να τους διώξουν τελείως από την Ιβηρική χερσόνησο το 1609. Πολλοί από αυτούς τους πρόσφυγες πήγαν να ζήσουν σε πόλεις της Βόρειας Αφρικής, όπως η Φεζ και η Τετουάν, όπου συνεχίζουν να μένουν μέχρι σήμερα.

Μετά τον Πόλεμο των Αλπουχάρας αρχίζουν να έρχονται έποικοι στην τότε άδεια Ανδαλουσία. Η πολιτική του εποικισμού της Ανδαλουσίας αρχίζει να κρίνεται από τους ιστορικούς των ημερών μας. Μέχρι τον 18ο αιώνα η Ανδαλουσία είχε λιγότερο πληθυσμό από ότι είχε πριν τον πόλεμο και το διωγμό των Μορίσκων. Παρ' όλα αυτά οι έποικοι υπήρξαν αρκετές χιλιάδες. Προέρχονταν από την Καστίλλη, την Αραγονία, άλλες ευρωπαϊκές χώρες και έφεραν μαζί τους τα ήθη και έθιμά τους.


18. ΑΡΑΒΙΚΗ ΤΕΧΝΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΔΑΛΟΥΣΙΑ

Αν ψάξουμε την προέλευση των λαών που εγκαταστάθηκαν στην Ιβηρική Χερσόνησο, θα δούμε ότι οι γραπτές πηγές μιλούν πρώτα για τους Φοίνικες. Αυτοί εγκαταστάθηκαν στο Α Gadir (Καντίς) το 1100 π.Χ. και ασχολούνταν με το εμπόριο των μετάλλων (του κασσίτερου και του χαλκού) και με τη βιομηχανία του παστού ψαριού. Οι εμπορικοί ανταγωνιστές τους ήταν οι Αρχαίοι Έλληνες, που εγκαταστάθηκαν στη χερσόνησο από τις αρχές του 8ου αιώνα π.Χ. Τον 6ο αιώνα π.Χ., ήρθαν οι Tαρτέσιοι, οι οποίοι είχαν εμπορικές σχέσεις με τους αρχαίους Έλληνες. Από την άλλη πλευρά, βρίσκονται οι Ίβηρες, οι οποίοι δεν θεωρούνται καινούργιος λαός, αλλά πρόκειται για τους γηγενείς που κατελάμβαναν ένα τμήμα της χερσονήσου, και εκτελούσαν χρέη μισθοφόρων τόσο για τους Έλληνες όσο και για τους Καρχηδόνιους.

Ένας άλλος λαός ήταν οι Καρχηδόνιοι, που διατήρησαν στενές σχέσεις με τους Φοίνικες από το 688 π.Χ. μέχρι να γίνει ρωμαϊκή η χερσόνησος κατά την διάρκεια των Καρχηδονιακών Πολέμων που τελείωσαν το 146 π.Χ.

Από τους παραπάνω λαούς: Ίβηρες, αρχαίους Έλληνες, Tαρτέσιους, Φοίνικες και Καρχηδόνιους, διαθέτουμε στοιχειοθετημένες πηγές. Εν τούτοις από τους Κέλτες μόνο έχουμε αρχαιολογικά ευρήματα. Εγκαταστάθηκαν τον 11ο αιώνα π.Χ. στην σημερινή περιοχή της Καταλονίας και της Αραγωνίας, και προέρχονται από την κεντρική Ευρώπη .

Η διαδικασία της κατάκτησης της χερσονήσου από τους Ρωμαίους άρχισε με τον πρώτο Καρχηδονιακό Πόλεμο (264-241 π.Χ.), αλλά δεν έφτασε στην τελική της μορφή ώς το 218 π.Χ., κατά τον οποίο οι καταυλισμοί μετατράπηκαν σε ρωμαϊκές πόλεις. Μαζί με την κατάκτηση ήρθε και ο εκχριστιανισμός. Το παγκόσμιο πνεύμα των Ρωμαίων που επικρατούσε τότε χρησίμευσε σαν μεταφορικό μέσο για την εξάπλωση της Καθολικής θρησκείας, η οποία υιοθετήθηκε από την ρωμαϊκή αυτοκρατορία από το έτος 391 μ.Χ. από τον Αυτοκράτορα Θεοδόσιο. Σύμφωνα με τις επιστολές του Αγίου Παύλου προς Κορινθίους, αυτός κήρυξε το Ευαγγέλιο στην Ισπανία το 64 μ.Χ.

Μια άλλη πολιτιστική επιρροή ήταν η εβραϊκή. Το 70 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Τίτος κατέστειλε την εξέγερση των Εβραίων στην Παλαιστίνη καταστρέφοντας τα Ιεροσόλυμα. Αυτό το γεγονός σημάδεψε την τελευταία διασπορά (διασπορά της εβραϊκής κοινότητας) και την άφιξή τους στη χερσόνησο.

Από τους εισβολείς λαούς της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, οι Βησιγότθοι ήταν οι πιο πολιτισμένοι. Εγκαταστάθησαν στην Aκουιτάνια, έδαφος που τους είχε παραχωρηθεί στην χερσόνησο από το 490 μ.Χ., σαν μέρος της υπόσχεσης του αυτοκράτορα Ονώριου για την απελευθέρωση της Ισπάνιας από άλλους γερμανικούς εισβολείς.

Η Τέχνη των Βησιγότθων στην Ισπανία περιλαμβάνει τον 5ο μέχρι τον 8ο αιώνα, με έδρα το Τολέδο. Η Σύνοδος του Τολέδου (589 μ.Χ.) αποδίδει στους βασιλείς θεϊκή δύναμη και τους κατοχυρώνει με αυτήν εξουσία η οποία τους προστάτευε από την απειλή των ευγενών. H ισπανοβησιγοτθική Τέχνη ήταν κυρίως ρωμανικής τεχνοτροπίας με παλαιοχριστιανική και


βυζαντινή επιρροή. Ήδη από τον έβδομο αιώνα χρησιμοποιείται συστηματικά η πεταλωτή αψίδα, όπως βλέπουμε και στα αραβουργήματα.

Το 395 μ.Χ. ο Μέγας Θεοδόσιος πεθαίνει και ορίζει στη διαθήκη του τη διαίρεση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας σε δύο τμήματα, το ανατολικό και το δυτικό. Το Βυζάντιο κληρονόμησε τον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό, και υπήρξε το κέντρο του Ελληνιστικού και Ανατολικού πολιτισμού κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα (395-1453).

Ενώ οι Βησιγότθοι εγκαθίδρυαν τη μοναρχία τους στο Τολέδο από τον 5ο μέχρι τον 8ο αιώνα, γεννιέται στη Μέκκα ο Μωάμεθ (570-632), ιδρυτής του Ισλάμ (αραβική λέξη που σημαίνει υποταγή στον Θεό), έτσι λοιπόν οι μουσουλμάνοι είναι “οι υποταγμένοι στον Θεό”. Στο σπήλαιο του Χίρα, ο Μωάμεθ, σε ηλικία 40 ετών (610 μ.Χ.), οραματίσθηκε τον άγγελο Γαβριήλ, που του διαβεβαίωσε ότι θα ήταν "ο απεσταλμένος του Θεού". Στη συνέχεια, τον διέταξε να "απαγγείλει" κι έτσι άρχισε σταδιακά η αποκάλυψη του Κορανίου. Ο τρίτος χαλίφης, o Ουθμάν (644-656), προς αποφυγήν λάθους ανέθεσε σε μία επιτροπή να συλλέξει ό,τι γραπτό υπήρχε από τις προφητείες του Μωάμεθ, να επιλέξει μεταξύ των διαφόρων γραπτών και να ετοιμάσει ένα ενιαίο κείμενο.

Μετά από τον θάνατο του προφήτη στις 8 Ιουνίου του 632, λαμβάνουν μέρος μια σειρά από διαμάχες για την κατάκτηση της εξουσίας. Ο γαμπρός του Μωάμεθ, ο Αλή, ηττήθηκε στην μάχη του Σιφίν από τον Μαουίγια I (661-680), ο οποίος ίδρυσε την δυναστεία των Ομεϊαδών, που κυριάρχησε στον ισλαμικό κόσμο από το 661 μέχρι το 750 μ.Χ.

Οι Ομέγια ήρθαν στη χερσόνησο το 711 μετά τη μάχη του Guadalete, ο βασιλιάς των Βησιγότθων Δον Ροδρίγκο, οδηγώντας μία άμαξα, ήρθε σε σύγκρουση με τον εμίρη Ταρίκ. Ηττημένοι οι χριστιανοί από τους μουσουλμάνους αυτοί εγκαθιστώνται στην αρχαία πόλη ρωμαϊκής προέλευσης, την Κόρδοβα. Το Κοράνι ορίζει να μήν χρησιμοποιείται η βία για την θρησκευτική πίστη: Χρησιμοποιήστε καλόβολες λέξεις και προσκαλέστε τους να εναγκαλίσουν το Ισλάμ γιατί λατρεύουμε τον ίδιο Θεό.(Κοράνι XLII-14).

Οι Ομέγια έφτασαν στην Ισπανία το 711 μ.Χ. την στιγμή που η δυναστεία βρισκόταν σε καταδίωξη γιατί τους θεωρούσαν σφετεριστές των απογόνων του Μωχάμετ. Ιδρύουν στην Κόρδοβα ένα εμιράτο που λάμβανε οδηγίες από το χαλιφάτο–βάση της Δαμασκού, πρωτεύουσα του Ισλάμ της δυναστείας των ομέγια (611-750).

Eνώ είχε αρχίσει η αραβική κυριαρχία το 711 μ.X., οι μοζάραβες (χριστιανοί υποταγμένοι στους μουσουλμάνους) συνέχισαν να λατρεύουν την θρησκεία τους σε εκείνα τα μέρη που είχαν καταλάβει οι άραβες. Οι νομικοί, πολιτικοί και εκκλησιαστικοί θεσμοί παρέμειναν οι ίδιοι δηλαδή ήταν ρωμανοβησιγοτθικοί. Όπως έγραψαν οι ιστορικοί της τότε εποχής, πολλοί χριστιανοί ασπάστηκαν την θρησκεία του Μωχάμετ για τρείς λόγους: να ξεφύγουν από τον δικαστή, να μην πληρώνουν φόρους, και για να παντρεύονται πολλές γυναίκες. Ενόσω αυτό το αρμονικό πολιτιστικό αμάλγαμα υπήρχε στο νότιο μέρος της χερσονήσου, στον βορρά άρχισε η αντίθεση και εξέγερση εναντίον του Ισλάμ, έτσι λοιπόν ξεκινά μια καινούργια περίοδος στην ιστορία της Ισπανίας σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Στην ίδια την Αλ άνταλους όμως (μουσουλμανικό βασίλειο στο νότο της Ισπανίας) υπήρχαν κοινότητες μοζαράβων δηλαδή χριστιανών που ήταν υποταγμένοι στους


μουσουλμάνους. Στην Κόρδοβα, στα μέσα του 9ου αιώνα, μερικοί κορδοβέζοι ένιωσαν τον πόνο της απώλειας της εθνικής τους ταυτότητας, μιλούσαν δε καλλίτερα τα αραβικά από τα λατινικά.

Ο Μεσαίωνας είναι η κατ’εξοχήν εποχή με την βαθειά θρησκευτικότητα, γεμάτη δυσειδαιμονίες. Ἑτσι ομολογούν τα στοχεία και η λογοτεχνία, από τον Θιντ μέχρι τους ιερείς οι οποίοι πίστευαν στους ιωνούς. Στον Μεσαίωνα, στην Ισπανία του 8ου μέχρι τον 11ο αιώνα, κυρίαρχο στοιχείο ήταν το μουσουλμανικό, ενόσω από τον 13ο μέχρι τον 15ο αιώνα, αντιστοιχεί στην περίοδο του σχηματισμού των ισπανικών βασιλείων και η άνοδος του χριστιανισμού. Ἐτσι λοιπόν, συνυπήρχαν στον ισπανικό μεσαίωνα οι τρείς θρησκείες: ο χριστιανισμός, ο ιουδαϊσμός και ο ισλαμισμός.

H κοινωνία του Πουέρτο Ρίκο του 16ου και 17ου αιώνα ήταν μια συνέχεια της ισπανικής κοινωνίας στα τέλη του Μεσαίωνα. Η κατάκτηση και ο αποικισμός της Αμερικής θα πρέπει να θεωρηθεί ως συνέχεια της ισπανικής κατάκτησης στη χερσόνησο. Από τον 11ο αιώνα η φεουδαρχική οικονομία που βασίζονταν στην αγροκαλλιέργεια έδωσε θέση στο εμπόριο στο οποίο ο χρυσός και το ασήμι αποτέλεσε το μέσο συναλλαγής και διεθνής πίστωσης. Οι Χριστιανοί στα τέλη του Μεσαίωνα αφιερώθηκαν στον “ιερό πόλεμο”, στην επανανακατάκτηση. Η μεσαιωνική ζωτικότητα βασίστηκε στην συνύπαρξη τριών πολιτισμών (χριστιανικού, εβραϊκού και μουσουλμανικού). Οι Εβραίοι και οι Μουσουλμάνοι ασχολήθηκαν με τον καπιταλισμό, το εμπόριο, τα χρηματοοικονομικά και τη βιοτεχνία, ενώ οι χριστιανοί ασχολήθηκαν με τον “πόλεμο της επανανακατάκτησης”, γιατί θεωρούσαν τα χρηματικά οφέλη των άλλων, χυδαία. Έτσι λοιπόν γεννήθηκε μια ηρωική-πολεμική και θρησκευτική τάξη η οποία απεικονίζεται στα ιπποτικά μυθιστορήματα της τότε εποχής.

Ο Δον Κιχώτης γίνεται το σύμβολο της Ισπανίας της επικής εποχής των θρύλων: “είναι ικανός να μαλώνει με τους ανεμόμυλους αλλά αδυνατεί να έρθει σε επαφή με την πραγματικότητα”. Με την εκδίωξη των Εβραίων και των Μουσουλμάνων το 1492, η Ισπανία βυθίζεται σε ένα οικονομικό, εμπορικό και πνευματικό κενό. Εκτός από την καλλιτεχνική κληρονομιά που άφησαν οι Μουσουλμάνοι, δεν είναι λιγότερο σημαντικό το ότι μέσα στην διαδικασία του σχηματισμού της ισπανικής γλώσσας, δηλαδή της ρωμανικής γλώσσας του βασιλείου της Καστίλλης, πλεονάζουν οι αραβικές των λατινικών λέξεων, π.χ. λέξεις όπως cifra (ψηφίο), arroz (ρύζι), almohada (μαξιλάρι), alcalde (δήμαρχος), quilate (καράτι), zaguán (χολ), alcantarilla (υπόνομος), azúcar (ζάχαρη), café (καφές), έρχονται από τα αραβικά.

1. Γενικες αποψεις γυρω απο την Αραβικη τεχνη

Η αραβοισπανική τέχνη είναι μια έκφραση της Αραβικής τέχνης, η οποία γεννήθηκε στη Συρία κάτω από βυζαντινή επιρροή. Τα αραβουργήματα απαντούνται στην Ινδία και φτάνουν μέχρι τα Πυρηναία. Με την ισπανική κατάκτηση η τέχνη μουδέχαρ έφτασε μέχρι την Αμερική. Στην διάρκεια της δυναστείας των Ομέγια (661-750 μ.Χ.), με πρωτεύουσα τη Δαμασκό, η αραβική τέχνη ήρθε σε επαφή με τον βυζαντινό και συριακό πολιτισμό. Κατά το δεύτερο μέρος της δυναστείας των Αβασίδων (790-945 μ.Χ.), η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε στη Βαγδάτη και η τέχνη τους λαμβάνει μεσοποταμικές επιρροές. Τόσο οι πολιτικές αλλαγές όσο


και γεωγραφική έκταση καθιστούν την αραβική τεχνοτροπία μια πλούσια τέχνη. Τα πρώτα τζαμιά είναι πολύ απλά (π.χ. το Α-Κούφα στο Ιράκ), αλλά οι επιρροές του ελληνιστικού, ρωμαϊκού και βυζαντινού πολιτισμού και η γρήγορη οικονομική άνθιση κάνει την τέχνη να μην μπορεί να αντισταθεί στην ομορφιά του υλικού.

Πρώτο Κλίση προς την βαριά διακόσμηση αλλά μικρό ενδιαφέρον για τα θέματα της αρχιτεκτονικής.

Δεύτερο Διακοσμητικά στοιχεία στις γυψοσανίδες που κατόπιν μπαίνουν πάνω στους τοίχους.

Τρίτο Χρήση πολλών χρωμάτων στις γυψοσανίδες και στην επικρυσταλλωμένη κεραμική.

Διακοσμητικα επι γυψοσανιδων

Τέταρτο Δίνεται μεγάλη σημασία στην χρήση του ξύλου.

Πέμπτο Διακοσμητικά στοιχεία παρμένα από την φύση χωρίς να υπάρχουν θέματα από ζώα.

Έκτο Διακοσμητικά στοιχεία με γεωμετρικά θέματα που προέρχονται από το φυτικό βασίλειο τα οποία επαναλαμβάνονται παντου

Έβδομο Συστηματική χρήση της κολόνας, της αψίδας, του τρούλου και του θόλου.

Όγδοο Η αραβική τέχνη δεν έχει αγάλματα, γιατί το Κοράνι απαγορεύει την απεικόνιση του ανθρώπου. Το νερό (πηγές, μπάνια, γούρνες) είναι το στοιχείο που φέρνει σε επαφή το πνεύμα και τον αισθητικό κόσμο.

Ένατο Υπάρχει μεγάλη απλότητα στην εξωτερική διακόσμηση. Η ομορφιά βρίσκεται στο εσωτερικό. Γι’αυτό τα δώματα είναι τετράγωνα και πάνω σε αυτά οι θόλοι έχουν καμπύλες.


Δέκατο Το κυριότερο αραβούργημα είναι η μεζκουίτα. Είναι ναός μεγάλης απλότητας και κοιτάζει στη Μέκκα. Απαρτίζεται από μια εσωτερική αυλή ανοιχτή που συγκλίνει σε τόξα (Shan), ένα συντριβάνι (Sabil) για τους προσκυνητές και ένας πύργος (asoma) ή μιναρές. Στο εσωτερικό κυριαρχεί ένας τοίχος που κοιτάζει την Μέκκα (Kibla) και μέσα σε αυτόν μια υποδοχή για τη διαφύλαξη του Κορανιού (Mirhab). Το Κοράνι είναι ένα ιερό βιβλίο που έχει αντιγραφεί από τον Χαλίφη και υπογραφεί με αίμα. Το μέρος που βρίσκεται δίπλα στην Kibla είναι αφιερωμένο στον Χαλίφη (Maxura).

Αψις πεταλο αλογου (Arco eradura de caballo)

2. Η Τεχνη του μεγαλου χαλιφατου της Κορδοβα

Το 750 κατέρρευσε η δυναστεία των ομέγια και άρχισε μια καινούργια περίοδος με την Δυναστεία των Αβασίδων (750- 945 μ.Χ.). Η πρωτεύουσα μεταφέρεται στις όχθες του ποταμού Τίγρι της Βαγδάτης. Η Κόρδοβα γίνεται ένα Χαλιφάτο ανεξάρτητο ,το 756 μ.Χ., και ο πρώτος της χαλίφης γίνεται ο Αβδεραμάν ο πρώτος. Ετσι μετατρέπεται σε πρωτεύουσα του μουσουλμανικοισπανικού βασιλείου της Αλ Άνταλους. Γι’αυτό ακριβώς ξεκινάμε την μελέτη της ισπανικομουσουλμανικης τέχνης εδώ.

Από την περίοδο του εμιράτου (711-756) δεν απέμειναν καθόλου μνημεία παρά μόνον αναφορές στα γραπτά γύρω από τις μεζκουίτες της Σεβίλλης, Θαραγόθα και Ελβίρα. Τα πρώτα χρόνια είναι πιθανόν οι μουσουλμάνες να έκαναν συμφωνία με τους χριστιανούς για να μοιράζονται τον Καθεδρικό ναό του Αγίου Βικεντίου, όμως ο Κρέσγουελ γνώστης του θέματος δεν θεωρεί πιθανή αυτήν την υπόθεση. Στην Κόρδοβα, οι χαλίφες ήταν οι προστάτες των τεχνών και των επιστημών. Διέταξαν την μετάφραση στα αραβικά ενός μεγάλου μέρους


κλασικών χειρογράφων καθιστώντας την Κόρδοβα μαζί με την Βαγδάτη, τα δύο πρωταρχικά κέντρα γνώσης. Στην Αλ Ανταλούς υπήρχαν τουλάχιστον 70 βιβλιοθήκες. Η βιβλιοθήκη της Κόρδοβας περιείχε 400.000 τόμους. Από τον 8ο αιώνα βλέπουμε τους πεφωτισμένους κώδικες, οι οποίοι συγκέντρωναν την ισπανική εκκλησιαστική λειτουργία. Η τέχνη του βιβλίου, όπως όλη η μεσαιωνική τέχνη, είχε διδακτικό σκοπό:τόσο σαν πολιτικό όπλο αντίστασης κατά του Ισλάμ, όσο και θρησκευτικό. Σ’αυτή την τέχνη διέπρεψαν οι μοθάραβες.

3. Μεδινα Αζααρα (Πολις των Λουλουδιων )

Προπυλαια του Παλατιου

4. Η Μεζκιτα

Είναι το κορυφαίο έργο της ισπανοαραβικής αρχιτεκτονικής. Η κατασκευή του έγινε μεταξύ του 8ου και του 11ου αιώνα. Ξεκινά με τον Αβδεραμάν Ι (756-788), πρώτο χαλίφη, και εγκαινιάζεται με τον Χιξέμ Ι (793μ.Χ.). Όπως πιστεύει ο Κρέσγουελ, ο Αβδεραμάν απαλλοτρίωσε τον καθεδρικό ναό και το παλάτι του επισκόπου για να τα κάνει τζαμί και κεντρικά ανάκτορα πληρώνοντας το αντίτιμο των 80.000 δηναρίων και δίνοντάς τους το δικαίωμα να χτίσουν μια καινούργια χριστιανική εκκλησία. Κατασκευάστηκε σε τέσσερις περιόδους: 1η του Αβδεραμάν πρώτου, 2η του Αβδεραμάν δεύτερου, η 3η του Αλ Χακέμ του και 4η του Αλμανζόρ ου.

Σήμερα εκτίνεται σε 22,250 τετραγωνικά μέτρα, γεγονός που το καθιστά το μεγαλύτερο θρησκευτικό μνημείο στον κόσμο, κατά πολύ μεγαλύτερο από τη Βασιλική του Αγίου Πέτρου. Από το 785 έμειναν εκεί στήλες από δάση, τα οποία έμειναν από τον καθεδρικό


ναό του Αγίου Βικεντίου ρυθμού βησιγοτθικού. Η πρόσβαση στο ναό γίνεται διασχίζοντας μια εσωτερική αυλή, την αυλή των πορτοκαλιών, όπου βρίσκεται και η πηγή των ελαιοδέντρων. Η πρωτοτυπία αυτής της δομής είναι η υπέρθεση του διπλού τόξου πάνω σε στήλες για ανύψωσή της. Οι στήλες έχουν πάνω στο κιονόκρανο ένα υποστήριγμα μεταξύ του κιονόκρανου και της βάσης της αψίδας

Η κάτω αψίδα είναι πεταλωτή και η άνω ημικυκλική, πάνω στην οποία στηρίζεται η ξύλινη οροφή. Η διπλή υποστήριξη της δίνει δομική δύναμη και μεγαλύτερο ύψος. Οι κίονες κορινθιακού ρυθμού είναι μόλις τριών μέτρων και προέρχονται από άλλα μνημεία. Η διπλή αψίδα δεν την πρωτοβλέπουμε, την είχαμε δει στα ρωμαϊκά υδραγωγεία, και την συναντάμε πολύ συχνότερα στην Σύρια αρχιτεκτονική

Η Μεζκιτα της Κορδοβας (Το τσαμι)

Σημερα εχει καταλογισθη ως μνημειο της ανθρωποτητος

.

Κάτω από την ηγεσία του Αβδεραμάν ΙΙ, κατασκευάστηκαν οι μεγάλες αψίδες στις αυλές ενώ οι πύργοι ανακατασκευάστηκαν στην Αναγέννηση το 1593. Η πιο αξιόλογη πρόσοψη ήταν αυτή του Αγίου Στεφάνου το 855 αλλά η είσοδος της μεζκουίτα βρίσκεται στον βορρά, γνωστή ώς θύρα της συγχώρεσης, είναι του 14ου αιώνα και στυλ μουδέχαρ.

Τον δέκατο αιώνα (929 μ.Χ.), η Κόρδοβα έγινε η πιο πολιτισμένη και σημαντική πόλη της Ευρώπης, ξεχωρίζοντας κυρίως στην κλωστοϋφαντουργία (μετάξι) στα μπροκάρ, στην καταγραφή των χειρογράφων, στην λαική τέχνη και στην χρυσοχοϊα. Το 1236 ο βασιλιάς Φερδινάνδος ΙΙΙ επανέκτησε την Κόρδοβα και κατόπιν στη διάρκεια της βασιλείας των


καθολικών βασιλέων δηλ. του Φερδινάνδου και της Ισαβέλλας, την μετέτρεψαν σε χριστιανικούς ναούς μεταξύ του 1523 και του 1760.

5. Αραβικη τεχνη : Σεβιλλη

Στην αρχαιότητα ήταν γνωστή ως κέντρο Hispalis κέντρο ενός προϊστορικού πολιτισμού (πολιτισμός του καμπανοειδούς αμφορέα). Οι Ρωμαίοι την κατέκτησαν το 205 π.Χ. και ίδρυσαν εκεί την αρχαία Italica. Δέχτηκε τον Χριστιανισμό από τον Άγιο Παύλο και στη συνέχεια κατακτήθηκε από τους Βησιγότθους πριν από την άφιξη των Αράβων το 712. Η παλιά Ισπάλις πήρε το σημερινό της όνομα από την αραβική λέξη Ισμπιλιάχ.

Κατά τη διάρκεια του Χαλιφάτου δεν ήταν πολύ σημαντική πόλη. Όταν διαιρέθηκε το Χαλιφάτο (1031 μ.Χ.) η Σεβίλλη έπεσε στα χέρια των αλμοραβιδών (1091 μ.Χ.) λαός φιλελεύθερου ισλαμικού δόγματος οι οποίοι έκαναν μία δυναστεία μορφωμένων και ισχυρών εμίρηδων οι οποίοι κυβερνούσαν την πόλη για εβδομήντα τρία χρόνια. Είναι της εποχής τους τα λεγόμενα αλκατράζ (ο Αλ Μοταμίδ, ο εμίρης- ποιητής τα εξιστορεί). Ο ίδιος ο Γιουσούφ ο 1ος πριν πεθάνει, ζήτησε από τον γιό του να κάνει την Σεβίλλη στην πρωτεύουσα του Aλ Ανταλούς, εφ’ όσον το Ισλάμ χρειαζόταν την βοήθεια του Μαρόκου πέραν του ότι βρισκόταν σε στρατηγικό σημείο στις όχθες του Γουαδαλκιβίρ, του ποταμού με την τόσο μεγάλη σημασία.

Επανακατακτήθηκε από τον βασιλιά Σαν Φερνάντο το 1248 μ.Χ. και έγινε η μεγαλύτερη πόλη στις όχθες του Γουαδαλκιβίρ, και απετέλεσε το τελευταίο προπύργιο των μουσουλμάνων μαζί με το βασίλειο Nαζαρί της Γρανάδας. Η ανακάλυψη της Αμερικής επιβεβαίωσε εκ νέου τη σημασία της με τη δημιουργία του Κέντρου των Συμβολαίων, το 1504, κεντρικό όργανο που διεκπεραίωνε από εκεί το εμπόριο με το νέο κόσμο


Η Χιραλδα με τον Καθεδρικο Ναο της Σεβιλλης

Το Αλκαζάρ της Σεβίλλης παρουσιάζει ένα σοβαρό πρόβλημα όσον αναφορά την διαφύλαξη και διατήρηση των μνημείων που θα δούμε εν συνεχεία. Το σημερινό παλάτι βρίσκεται στην αρχική θέση του ανακτόρου της δυναστείας των Ομέγια. Στην ισλαμική παράδοση το παλατιού του Εμίρη έπρεπε να βρίσκεται πλάι στην μεθκίτα. Κατά τη διάρκεια των διαφόρων καθολικών βασιλέων Πέτρου του Ι της Καστίλλης, Ερρίκου II, Ιωάννη Β ', οι Καθολικών μονάρχων και του Κάρολου Ε, το παλάτι έχανε τα δωμάτιά του που αντί να τα επαναπαλαιώσουν έχοντας σαν βάση τα υπάρχοντα σχέδια, αποφάσισαν να κατεδαφίσουν τα παλιά και να χτίσουν επάνω σ’ αυτά, καινούργια. Αυτό, σύμφωνα με τον κριτικό τέχνης γίνεται μια Λαμπέρεθ γιγαντιαία συσσώρευση ψευτο αραβοειδών "...

Η αψίδα πέταλο αποτελεί το ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό στοιχείο των σημαντικότερων αιθουσών: η αίθουσα του βασιλιά Δόν Πέτρο και η αίθουσα των Πρεσβευτών. Και τα δύο δωμάτια έχουν ανακατασκευαστεί τον δέκατο πέμπτο και δέκατο έκτο αιώνα προσπαθώντας να μιμηθούν το στυλ του Μαρόκου που έχει παραβολικές αψίδες και τα διακοσμητικά στοιχεία δεν συμβαδίζουν με την αρχική τεχνοτροπία που αντιπροσώπευε τον κόσμο των αισθήσεων". Τα γύψινα που προυπήρχαν της τεχνοτροπίας της Σεβίλλης αντιστοιχούν σε μια πιο αφηρημένη έννοια", χωρίς μορφές που να παραπέμπουν στην λογική πραγματικότητα, είναι ο θρίαμβος της ιδέας πάνω στη μορφή". Έτσι λοιπόν τα λιοντάρια της Αλάμπρας δεν θα ήταν αποδεκτά, στην αυλή των δεσποινίδων του Αλκατράζ επειδή συσχετίζονται με μια πολιτιστική ατμόσφαιρα, κυρίως της Αφρικής και του Μαρόκου.

6. Ο Χρυσος Πυργος (Burd‐Al‐Ddabh)


Δωδεκάγωνος πύργος με ένα δεύτερο γεωμετρικό σώμα το οποίο φέρει ένα μικρό τρούλο του 18ου αιώνα. Σήμερα είναι ένα μεμονωμένο μνημείο στην όχθη του Γoυαδαλκιβίρ, αλλά ήταν μέρος του τείχους της πόλης. Γι’ αυτό λοιπόν η είσοδος βρίσκεται τόσο ψηλά στο επίπεδο της παλαιάς οδού που οδηγούσε στη Ρόνδα, απομεινάρι του τείχους που εξαφανίστηκε. Χτίστηκε από το βασιλιά Γιουσούφ ΙΙ (1220 μ.Χ.), και είναι το παλαιότερο ισλαμικό μνημείο της Σεβίλλης . Σε αυτόν το πύργο δίπλα υπήρχε ένας δεύτερος πύργος στην άλλη όχθη του ποταμού, έτσι ώστε να αποτρέπει τις επιθέσεις από την άλλη όχθη. Το κάτω μέρος του τείχους ήταν καλυμμένο με κεραμικά τζάμια που παρέμειναν ανέπαφα μέχρι το 1552. Η εκλαμπή που παρήγαγε η αντανάκλαση των κεραμικών έδωσε το όνομα στον χρυσό πύργο, (Burd-Al-Dhabhar).

7. Η Χιραλδα

Sύμβολο της πόλης της Σεβίλλης. Σχεδιασμένη ως μιναρές του παλιού τζαμιού της Σεβίλλης του 12ου αιώνα. Χτισμένο από τους Αλμοάδους κάτω από τις διαταγές του Εμίρη Γιουσούφ Γιουκούμπ Αμπέν (1163-1184 μ.Χ.). Την επιθεώρηση των έργων την είχαν αναθέσει στον ποιητή Aμπουμπεκέρ Μπένζα πράγμα που εξηγεί την πλουμιστή τεχνοτροπία, επειδή οι κατασκευαστές της είχαν τάσεις ιδεαλιστικές. Συνεχίζεται η ίδια τεχνοτροπία στη Συρία, στη βόρεια Αφρική, και στο νότιο τμήμα της χερσονήσου.Τον 16ο αιώνα, ο αρχιτέκτονας Ερνάν Ρουίζ ο μικρός (1568 μ.Χ.), ανέλαβε να την μετατρέψει σε καμπαναριό για τον καθεδρικό ναό. Γι’ αυτό της προσθέτουν τέσσερα ανυψωμένα μέρη Αναγεννησιακού ρυθμού στεμένα με το ξακουστό Γιραλντίγιο "πολύ μεγάλο χάλκινο γλυπτό που συμβολίζει τον θρίαμβο της πίστης. Συνεχίζεται η ίδια τεχνοτροπία στη Συρία, στη βόρεια Αφρική, και στο νότιο τμήμα της χερσονήσου.Τον 16ο αιώνα, ο αρχιτέκτονας Ερνάν Ρουίζ ο μικρός (1568 μ.Χ.), ανέλαβε να την μετατρέψει σε καμπαναριό για τον καθεδρικό ναό. Γι’ αυτό της προσθέτουν τέσσερα ανυψωμένα μέρη Αναγεννησιακού ρυθμού στεμένα με το ξακουστό Γιραλντίγιο "πολύ μεγάλο χάλκινο γλυπτό που συμβολίζει τον θρίαμβο της πίστης.


Η Χιραλτα της Σεβιλλης

8. Αραβικη Τεχνη : Κορδοβα

Γia τους άραβες κατοίκους της ήταν η Δαμασκός της Ισπανίας. Σύριοι ήταν οι πρώτοι μουσουλμάνοι που έζησαν το 745 μ.Χ., αλλά ιδρύθηκε από τον αρχηγό Βερβέρ Zαουί-μπεν-Zιρί (ιδρυτής της δυναστείας Zιρί), η οποία κυβερνούσε τη Γρανάδα μέχρι το 1090 μ.Χ., αλλά τελικά ηττήθηκε από τους αλμοράβιδες. Μετά την διαίρεση του χαλιφάτου της Κόρδοβας, αυτό μετατρέπεται σε ένα μικρό ανεξάρτητο βασίλειο. Το βασίλειο Ναζαρί της Γρανάδας ιδρύθηκε από τον Ιμπν Γιουσούφ Nαζάρ, επίσης γνωστός ως Aλ Χαμάρ και αυτόν τον διαδέχονται είκοσι σουλτάνοι της Γρανάδας εκ των οποίων ο τελευταίος ήταν ο Μποαδβιλ ( Mωχάμετ XI ). Γι’ αυτό λοιπόν η Γρανάδα δεν έχει να παρουσιάσει μνημεία τέχνης στην εποχή των Χαλίφων, γιατί η τέχνη της Γρανάδας στην εποχή των αράβων είναι η Ναζαρί. Αυτή η δυναστεία βασίλεψε στη Γρανάδα από το 1231 μ.Χ. μέχρι την κατάκτηση των εδαφών από τους Καθολικούς βασιλείς το 1492 μ.Χ.

Ο Γιουσούφ Μπεν Ναζάρ, μετά την κατάκτηση πολλών πόλεων, εγκαταστάθηκε στη Γρανάδα από το 1231-38, έτος που ξεκινά το χτίσιμο της Αλάμπρας και στη συνέχεια συνεχίζεται από τον διάδοχό του, Μωχάμετ ΙΙ (1272-1301). Ήταν ένας σύμμαχος του Φερδινάνδου ΙΙΙ στην επανανάκτηση της Σεβίλλης. Τόσο ο Γιουσούφ όσο και οι διάδοχοί του, διατήρησαν καλές σχέσεις με τα χριστιανικά βασίλεια, επίσης μιλούσαν τα τότε Ισπανικά με ορθό τρόπο, αν και ο ίδιος τελικά πολέμησε με τον Φερδινάνδο τον III και τον Αλφόνσο τον X.

Η Τέχνης της Γρανάδας παρουσιάζει μια υπερβολική προτίμηση για τα διακοσμητικά στοιχεία. Οι περισσότερες από τις εσωτερικές καμάρες είναι ψεύτικες (ξύλα που


μετατράπηκαν σε γύψινα), οι τοίχοι καλύπτονται επίσης με γύψο και τα κάτω μέρη του είναι επενδεδυμένα με κεραμικά πλακάκια. Το ταβάνι είναι διακοσμημένο με σκαλιστά μοτίβα. Βλέπουπε ένα είδος κολόνας μέσα στο σύνολο της ισπανοαραβικής τέχνης, με πολύ λεπτό ξύλο ακουμπισμένο πάνω στην κοίλα βάση και με δακτύλιους στο πάνω μέρος. Το κιονόκρανο έχει δύο μέρη, ένα κυλινδρικό και ένα κυβικό που καλύπτεται με στολίδια παρμένα από τον φυτικό κόσμο και με ιδιαίτερο στύλ. Τα τόξα δεν είναι ψεύτικα και χρησιμοποιούνται στο εξωτερικό τμήμα σε σχήμα πετάλου.

Διακόσμηση με φιόνγκο: Γεωμετρικό σχέδιο που σχηματίζει κορδέλες που δημιουργούν πολύγωνα ή αστέρια. Χρησιμοποιείται τόσο στα παντζούρια όσο και στα κεραμικά και τελειοποιούνται τον δέκατο τέταρτο αιώνα.

Τα θέματα παρμένα από τον φυτικό κόσμο στην περίοδο των Ναζαρί αναπτύχθηκαν σε μεγάλο βαθμό και η ίδια η γραφή εξυπηρετεί ένα διπλό σκοπό: διακοσμητικό και διδακτικό. Βλέπουμε να επαναλαμβάνεται το όνομα του Αλλάχ, και ποιήματα να μιλούν για τα κατορθώματα του βασιλιά. Ή κεραμική τέχνη έφτασε στο αποκορύφωμά της στην περίοδο των Ναζαρί και αργότερα οι σχολές Μουδέχαρ την υιοθετούν και την τελειοποιούν.

9. Αραβικη τεχνη Γραναδα

Αλαμβρα

Είναι το κατ’ εξοχήν μνημείο της δυναστείας των Ναζαρί, όπως υποστηρίζει ο αραβιστής Εμίλιο Γκαρθία Γκόμεθ, είναι τα μεσαιωνικά αραβικά ανάκτορα τα οποία διατηρούνται καλύτερα στον κόσμο. Από εκεί απλώνονται πάνω από την πόλη της Γρανάδας (παλιά Ελβίρα), και υψώνονται επιβλητικά πάνω σε ένα λόφο στις όχθες του ποταμού Δάρρο, απέναντι από τα στενά δρομάκια του Αλμπαιθίν και της Αλκαθάμπας.


Πανοραμα της Αλαμπρας

Η Αυλη (patio al birk Gerenalife) της λιμνης

Από τον ένατο αιώνα είχε χτιστεί ένα φρούριο το Αλάμπρα Καλάτ («κόκκινο κάστρο»). Αλλά ήταν ο Γιουσούφ Μπεν Ναζάρ αυτός που ξεκινά την κατασκευή όλων των ανακτόρων. Αποτελείται από: την Αλκαζάμπα ή πολη-φρούριο προς τα δυτικά, το βασιλικό ανάκτορο στο κέντρο του λόφου και την Αλάμπρα προορισμένη για τους υπαλλήλους των ανακτόρων. Βρίσκουμε τις λέξεις του Γιουσούφ Μπεν Ναζάρ, που ονομάζεται Αλ χαμάρ, στους τοίχους του παλατιού μπορούμε να δούμε την εξής επιγραφή: “Μόνο ο Θεός είναι νικητής”.


Η Αυλη (patio)των Λεοντων

Η άνοδος προς την Αλάμπρα γινόταν από την νότια πλευρά, την Πύλη της Δικαιοσύνης (1348 μ.Χ.), και μια επιγραφή λέει το εξής: «διέταξε την κατασκευή της εν λόγω πύλης η οποία ονομάζεται η Πύλη της Δικαιοσύνης. Μακάρι ο Θεός να κάνει το Ισλάμ να εξαπλωθεί" (από τον Αμπού Γιουσούφ Ι, 749 ή 1348). Αφού διασχίσουμε τους κήπους φτάνουμε στο Αλκαζάρ, το πρώτο τμήμα της Αλάμπρας. Αποτελείται από ένα σύνολο δωμάτων, το ένα βρίσκεται γύρω από τυν αυλή των Λεόντων και το άλλο έξω από την αυλή των Αραγιάνες.

Η αυλή των Αραγιάνες ή Αυλή της Αλμπέρκας (Al-Birk) αντιστοιχεί στην κύρια αίθουσα, την αίθουσα των Κομάρες, όνομα που προέρχονται από τα πολύχρωμα γυαλιά Είναι η πιο μεγαλοπρεπής αίθουσα της Αλάμπρας, και χρονολογείται από την εποχή του Γιουσούφ Ι, ονομάζεται το κέντρο του κόκκινου παλατιού. Η αυλή των Αραγιάνες έχει μια κεντρική λίμνη (Al-Birk), η οποία περιτριγυρίζεται από μυρτιές και που πολλές φορές ήταν ένα σαλόνι υποδοχής στην εξοχή, για τους επισκέπτες. Η νότια πλευρά της αυλής παρέχει πρόσβαση σε μια αίθουσα υποδοχής (το Μπαράκα, που σημαίνει ευλογία), ήταν λοιπόν η αίθουσα υποδοχής η του καλωσορίσματος. Από την Μπαράκα περνάμε στην αίθουσα των Πρεσβευτών με τον πύργο της, ονομαζόμενη Πύργος των Κομάρες (comaraxía σημαίνει τεχνική του γυαλιού για τοίχους και οροφές). Η Αίθουσα των Πρεσβευτών έχει μια καταπληκτική ομορφιά και θεατρικότητα: διαποτίζει το σκοτάδι που δεν αφήνει να δεί κανέναν που έρχεται απ’ έξω, ένα έμμεσο απαλό φως που προέρχεται από τις οκτώ κόγχες που την περιβάλλουν. Δίπλα σε αυτό είναι η αίθουσα της Ανώτατης Αρχής η οποία επικοινωνεί με ένα μικρό τζαμί δηλ. με το Μιραχάμπ. Βλέπουμε ότι το ισλαμικό τέμενος εξυπηρετεί όλες τις ώρες και σε μη κανονικές ώρες. Χρησίμευε ως παρεκκλήσι για τον Σουλτάνο, και για συνέδρια μεγάλης σημασίας.

Η Αυλή των Λεόντων είναι πιο πρόσφατο έργο, και αντιστοιχεί στον Μωχάμετ τον 5ο, γιό του Γιουσούφ του 1ου. Είναι μικρότερο από εκείνο των αρραγιάνες γιατί προορίζονταν για


αυλή για το χαρέμι του σουλτάνου. Η κατασκευή του είναι παρόμοια αυτής των ρωμανικών χριστιανικών αυλών. Ολα αυτά που βρίσκονται στην αυλή είναι νεανικά και χαριτωμένα, ας μην ξεχνάμε ότι ήταν το μέρος όπου βρισκόταν ο σουλτάνος με τις συζύγους του. Περιβάλλεται από τη μία πλευρά από την αίθουσα των Αβενθεράχες και από την άλλη από την αίθουσα των δύο αδερφών, το ιδιωτικό χώρο του χαρεμιού, δίπλα στην αίθουσα του Σουλτάνου.

Η πηγή των λεόντων, βρίσκεται στην αυλή με το ίδιο όνομα. Μια επιγραφή στην κεντρική γούρνα της πηγής που στηρίζεται στα αγάλματα λέει το εξής: ευλογία του Αλλάχ για τον Μωχάμετ τον 5ο, ο οποίος έκανε αυτό το αρχοντικό του οποίου η ομορφιά δεν έχει ταίρι. “Κοιτάξτε αυτό τον κύκλο των υγρών μαργαριταριών που πέφτουν μέσα στο ποτήρι από λευκό μάρμαρο σαν δάκρυα από μιας ερωμένης... Εσύ που βλέπεις αυτά τα λιοντάρια ησύχασε δεν έχουν ψυχή και δεν μπορούν να ξεθυμάνουν την οργή τους”.

To μπάνιο (Χαμάμ) βρισκόταν στο πιό χαμηλό σημείο της αυλής των αραγιένες, και ήταν ένα συνηθισμένο τουρκικό μπάνιο. Διατηρείτο σε πολύ καλή κατάσταση και ήταν κατάλληλο για να ζεστάνει το νερό και να δώσει αρωματισμένους ατμούς, είχε λοιπόν αίθουσες για κρύα λουτρά και ξεκούραση.

Το Γενεραλίφε (Tσερμάτ ελ αρίφ, υπερυψωμένος κήπος) μαζί με την Αλάμπρα και έξω από τα τείχη, ανήκε σ’ έναν αρχιτέκτονα που εκεί είχε το εξοχικό του θέρετρο. Το 1330 το πήρε ο Σουλτάνος Ισμαέλ και το 1359 ανήκε στον Μωχάμετ τον 5ο. Σήμερα έχουν μείνει δύο περίπτερα που οδηγούν σ’ έναν κήπο με νερά τα οποία πέφτουν από το συντριβάνι με συνεχείς σταγόνες και από τις δύο πλευρές. Είναι πολύ δύσκολο να συνθέσουμε στο μυαλό μας ό,τι απέμεινε από την πρωτότυπη αίθουσα.

10. Η Τεχνη των Μουδεχαρ

Είναι η ισπανοαραβική τέχνη σε επαφή με την χριστιανική τέχνη. Ήταν ο ιστορικός τέχνης, Αμαδόρ ντε λος Ρίος, αυτός που επινόησε το όνομα που έδωσε στους αλαρίφες τεχνίτες (μουσουλμάνοι υποταγμένοι στους χριστιανούς). Είναι ένα εντελώς διακοσμητικό στυλ, δημιουργεί έργα τέχνης πολύ επιβλητικά και πλούσια τα οποία λάμπουν πάνω στα φτηνά υλικά όπως ο γύψος, το τούβλο και ο πηλός. Η πρώτη χριστιανική τεχνοτροπία η οποία επηρρεάστηκε από την αραβική ήταν η ρωμανική, προϊόν της συνήπαρξης ενός δυτικού στύλ, το ρωμανικό,μαζί με στοιχεία μουσουλμανικά, π.χ. η αυλή των Ράβιδα. Αργότερα, η λέξη αυτή είχε χρησιμοποιηθεί για να δώσει όνομα στην κλασσική ισπανική αρχιτεκτονική, αυτή δηλαδή που χρησιμοποιεί το τούβλο, τον γύψο, το ξύλο και τον εφυαλωμένο πηλό.

Αυτό το κείμενο δεν έχει την απαίτηση να είναι βαθύ και να καλύπτει το θέμα Τέχνη Ισπανο-ισλαμική. Είναι πάνω απ’ όλα μία συλλογή δεδομένων απλή και τακτική για να συζητηθεί σε μια συνδιάλεξη μέσα στο ιστορικό πλαίσιο στο οποίο αναπτύχθηκαν τα διάφορα ρεύματα τεχνικής τα οποία κυριάρχησαν στην Ισπανική, εξελισσόμενη μέσα στην ιστορία, τέχνη τα οποία αναπτύχθηκαν στην Κόρδοβα, Γρανάδα και Σεβίλλη.


Δεν θέλω να τελειώσω πριν να κάνω μια σύνοψη με τα πιο βασικά σημεία αυτής της έκθεσης. Πρώτα έχουμε δεί πως οι άραβες της Ισπανίας απετέλεσαν τον τελευταίο κρίκο μιας αλλυσίδας διαφόρων περαστικών πολιτισμών. Δεύτερο, ο μεσαίωνας στην χερσόνησο ήταν διαφορετικός από την υπόλοιπη Ευρώπη διότι σημαδεύτηκε από την επικράτηση του Ισλάμ και την συνήπαρξη των εβραίων και των χριστιανών. Την μεσαιωνική εποχή την καθόρισε η επανακατάκτηση και οι πόλεμοι για την επανακατάληψη των χαμένων εδαφών. Τρίτο, η ισπανοισλαμική τέχνη έχει χαρακτήρα πάλης για την εξουσία μεταξύ διαφόρων αραβικών δυναστειών όπως των ομέγια, αββασίλς, ζίρι και ναζαρί που κυριάρχησαν για οχτώ αιώνες στο βασίλειο της Αλ ανταλούς. Σ’ αυτό το χρονικό διάστημα η τέχνη δέχτηκε πολλά ρεύματα.

Και τελικά, με την εκδίωξη των αράβων και εβραίων από την Ισπανία το 1492 η χώρα επιβάλλει την αποικιοκρατία της αλλά πέφτει σε ένα οικονομικό και καλλιτεχνικό κενό. Αυτό εξηγεί το γεγονος ότι το Μπαρόκ αποτέλεσε την πιο λαμπερή περίοδο για τις καλλές τέχνες στην Ισπανία και όχι η Αναγέννηση. Η επίδραση της μουσουλμανικής τέχνης άφησε τα χνάρια της στην Αμερική όπου όχι μόνον μεταφέρθηκαν τα δημόσια ιδρύματα αλλά και οι αρχιτεκτονικοί ρυθμοί με επιρροές μουδέχαρ στην κατασκευή των εκεί πρώτων αστικών κέντρων.

10. Γλωσαριο

Αλάμπρα: Καλάτ Αλάμπρα, Κόκκινο κάστρο, σύνολο παλατιών που τα είχε η δυναστεία της Γρανάδας, ναζαρί.

Αλμοάδες: Είναι οι ορθόδοξοι ισλαμιστές πιστοί στο κοράνι με απλό τρόπο. Πίστευαν ότι το δόγμα δεν μπορεί να αποδειχτεί με την λογική. Είναι πιο δογματικοί από τους αλμοράβιδες, κατασκευάζουν περισσότερα παλάτια απο ναούς. Χρησιμοποιούν πλούσια διακόσμηση και κεραμικά με τζάμι. Η Γιράλντα και ο Χρυσός Πύργος είναι αυτής της τεχνοτροπίας.

Αλμοράβιδες Είναι οι ορθόδοξοι ισλαμιστές πιστοί στο κοράνι με απλό τρόπο. Πιστεύουν ότι τα δόγματα μπορουν να συζητηθούν με την λογική. Αν και η πίστη η ίδια είναι εμφανής, μπορεί να συζητηθεί. Ο λαός Βερεβέρ που κυριαρχεί στο Μαγκρέμπ, έφτασε στην ακμή του μεταξύ του 1075 και του 1146 μ.Χ. Κατασκεύασαν πολλά τζαμιά.

Μοζαραβική Τέχνη: Αδελφή της Μουδέχαρ Τέχνης. Συνδιάζει Αραβικά διακοσμητικά στοιχεία που έχουν έρθει από τα βόρεια και ενώνονται με τα χριστιανικά.

Η τέχνη μουδέχαρ: Παίρνει το όνομά του από τους χτίστες που το φτιάχνουν. Αυτοί λέγονται αλαρίφες-άραβες υποταγμένοι στους χριστιανούς. Είναι ένα όνομα που έχει δώσει ο ιστορικός Αμαδόρ ντε λος Ρίος, πρόκειται για έναν όρο που χρησιμοποιείται για να εξηγήσει την κλασσική ισπανική αρχιτεκτονική βασισμένη στα τούβλα, γύψο, ξύλο και μωσαϊκά.


Η τέχνη ναζαρί: Αφορά την περίοδο του ναζαρί της Γρανάδας (1231-1492). Άρχισε με τον Γιουσούφ μπεν Ναζάρ και τελείωσε με τον Μωχαμέτ τον 11ο (Μποαδβίλ). Καλλιτεχνική τάση που έχει κλίση προς τα διακοσμητικά στοιχεία (ψεύτικα τόξα), τοίχοι επικαλυμμένοι με γύψο και εφυαλωμένα κεραμικά στο κάτω μέρος του τοίχου. Στήλες με βάση λεπτή και με δακτύλιους, κιονόκρανα με σχέδια παρμένα από το φυτικό βασίλειο επίσης και γεωμετρικά, αναπτύσσεται δε η διακόσμηση του φιόγκου και τελειοποιείται τον 14ο αιώνα. Η Αλάμπρα είναι το πιό σημαντικό μνημείο της δυναστείας Ναζαρί.

Η τέχνη των Βισηγότθων: Το κέντρο του βασιλείου τους ήταν το Τολέδο. Περιλαμβάνει τον 5ο μέχρι 8ο αιώνα. Είναι ρωμανιστική τέχνη.

Μποαντμπίλ (Mωχάμετ 11ος):

Ο τελευταίος χαλίφης μουσουλμάνος της δυναστείας των ναζαρί (1482-1492)

Xαλίφης: Αντικαταστάτης του προφήτη Μωχάμετ, βάσει του Ισλάμ κυβερνάει τον κόσμο. Αρχικά ο χαλίφης ονομάζει τον διάδοχό του, ήταν ο Μαουίγια 1ος, ο ιδρυτής της δυναστείας ομέγια, ο οποίος ονόμασε τον γιο του διάδοχο και έτσι το αξίωμα έγινε κληρονομικό.

Πεφωτισμένοι κώδικες: Είναι η τέχνη του βιβλίου της εποχής μοζάραμπε (χριστιανοί υποταγμένοι στους άραβες). Περιλαμβάνει την χριστιανική λειτουργία και χρησιμεύει ως πολιτικό όπλο αντίστασης στον επιδρομέα μουσουλμάνο.(Αστούριας και Τολέδο).

Κοράνι (Aλ Κουράν): Σημαίνει μελέτη, αποκαλυμμένο βιβλίο του Ισλάμ. Ο αρχάγγελος Γαβριήλ ήταν ο μεσάζοντας μεταξύ του Αλάχ και του Προφήτη. Μεταγλωττίστηκε τελικά το 644 μ.Χ. Είναι χωρισμένο σε 114 κεφάλαια.

Διασπορά: Διασκορπισμός της εβραϊκής κοινότητας με την έξοδο από την Παλαιστίνη. Το 70 μ. Χ. ο αυτοκράτορας Τίτο κατέστηλε την εβραϊκή εξέγερση και κατέστρεψε τα Ιεροσόλυμα.

Το Χενεραλίφε η Ντγιεμάτ ελ αρίφ:

Ανυψωμένος κήπος. Παλάτι και κήποι στους εξωτερικούς χώρους της Αλάμπρας.

Γιουσούφ Μπεν Ναζάρ: Ανέβηκε στον θρόνο της Γρανάδας μόλις κατέρρεε η εξουσία των Αλμοάδων. Άρχισε η δυναστεία των Ναζαρί.

Μωχάμετ: Προφήτης η απεσταλμένος του Θεού (Aλάχ), o oποίος γεννήθηκε στην Μέκκα το 570 π. Χ. και πέθανε το 632 μ. Χ.

Μοζάραβες: Χριστιανοί κάτω από μουσουλμανική κυριαρχία. Μουδέχαρες: Μουσουλμάνες κάτω από την κυριαρχία των χριστιανών. Μαουίγια 1ος: Αρχισε την δυναστεία ομέγια το 680 νικώντας τον γαμπρό του

Μωχάμετ Αλή στον πόλεμο του Σιφίν. Ομέγια (Umaya): Δυναστεία Χαλίφων που κυριαρχεί στον ισλαμικό κόσμο από

το 680 μέχρι το 750 μ. Χ. Βασίλειο ναζαρί: Αντιπροσωπεύει την περίοδο ναζαρί στην Γρανάδα, αρχίζει με

τον Γιουσούφ Μπεν Ναζάρ το 1231μ. Χ. και τελειώνει με τον Μποαντβιλ το 1492 μ. Χ.

19. ΑΝΔΑΛΟΥΣΙΑ ΣΗΜΕΡΑ

Comunidad Autónoma de Andalucía


Αυτόνομη Κοινότητα της Ανδαλουσίας

Σημαία της Ανδαλουσίας Έμβλημα της Ανδαλουσίας

Ρητό: Andalucía por sí, para España y la humanidad

(Ανδαλουσία για την ίδια, για την Ισπανία και την ανθρωπότητα)

Ύμνος: La bandera blanca y verde

Πρωτεύουσα Σεβίλλη

Επίσημες γλώσσες ισπανικά (ανδαλουσιανά)

Έκταση – Συνολική – % της Ισπανίας

Κατάταξη 2η 87.268 km² 17,2%


Πληθυσμός – Σύνολο (2007) – % της Ισπανίας – Πυκνότητα

Κατάταξη 1η 8.059.431 17,84% 91,39/km²

Αυτονομία από 20 Μαρτίου 2007

Έδρες

– στη Βουλή – στη Γερουσία

62 40

1. Γενικα.

Η Ανδαλουσία, (ισπανικά: Andalucía) είναι μια από τις 17 αυτόνομες περιφέρειες της Ισπανίας. Πρόκειται για τη δεύτερη σε μέγεθος και πρώτη σε πληθυσμό. Πρωτεύουσά της είναι η Σεβίλλη. Κατοικείται σχεδόν από 8 εκατομμύρια κατοίκους, αντιπροσωπεύοντας το 18% του πληθυσμού της Ισπανίας και κατέχει έκταση 87.268 km² (17% του ισπανικού εδάφους). Η Ανδαλουσία προς βορρά συνορεύει με τις Περιφέρειες Εξτρεμαδούρας, Καστίλλης‐Λα Μάντσα, και Μούρθια. Προς νότον βρέχεται από τη Μεσόγειο και τον Ατλαντικό. Επίσης προς δυσμάς συνορεύει με την Πορτογαλία και νοτίως με το Γιβραλτάρ.

2. To Oνομα

Το όνομά της το οφείλει στους Άραβες, οι οποίοι έτσι αποκαλούσαν αρχικά ολόκληρη την Ισπανία και όταν με τη χριστιανική αντεπίθεση περιορίστηκαν στο νότιο τμήμα της, με κέντρο το Βασίλειο της Γρανάδας, το όνομα περιορίστηκε μόνο σ' αυτό το τμήμα. Κατά το Μεσαίωνα, τα δυο μεγάλα αστικά κέντρα των Αράβων, η Κόρδοβα και η Γρανάδα ήταν κέντρα πολιτισμού


Χάρτης με τη διοικητική διαίρεση της Ανδαλουσίας

Η Ανδαλουσία περιλαμβάνει τις ακόλουθες οκτώ επαρχίες.

2. Αλμερία, πρωτεύουσα: Αλμερία 3. Γρανάδα, πρωτεύουσα: Γρανάδα 4. Κάδιξ, πρωτεύουσα: Κάδιξ 5. Κόρδοβα, πρωτεύουσα: Κόρδοβα 6. Μάλαγα, πρωτεύουσα: Μάλαγα 7. Ουέλβα, πρωτεύουσα: Ουέλβα 8. Σεβίλλη, πρωτεύουσα: Σεβίλλη 9. Χαέν, πρωτεύουσα: Χαέν

3. Νεοτερη Ιστορια της Ανταλουσιας

Μετά την κατάκτηση των Καστιλλιάνων χριστιανών, η επικράτεια της σημερινής Ανδαλουσίας περιελάμβανε τέσσερα βασίλεια: της Σεβίλλης, Κόρδοβας, Χαέν και Γρανάδας. Ο όρος Ανδαλουσία πάντως χρησιμοποιόταν μόνο για τα βασίλεια της Χαέν, Κόρδοβας και Σεβίλλης.

Ένα σημαντικό γεγονός αυτής της εποχής αποτελεί ο Πόλεμος των Αλπουχάρας που έλαβε μέρος το 1570-1572. Η συντριπτική πλειοψηφία των Μορίσκων διώχθηκε από τη χώρα που ζούσε επί γενεών. Στην αρχή τους τοποθέτησαν στην ενδοχώρα, στην Καστίλλη, για να τους διώξουν τελείως από την Ιβηρική χερσόνησο το 1609. Πολλοί από αυτούς τους πρόσφυγες πήγαν να ζήσουν σε πόλεις της Βόρειας Αφρικής, όπως η Φεζ και η Τετουάν, όπου συνεχίζουν να μένουν μέχρι σήμερα.

Μετά τον Πόλεμο των Αλπουχάρας αρχίζουν να έρχονται έποικοι στην τότε άδεια Ανδαλουσία. Η πολιτική του εποικισμού της Ανδαλουσίας αρχίζει να κρίνεται από τους ιστορικούς των ημερών μας. Μέχρι τον 18ο αιώνα η Ανδαλουσία είχε λιγότερο πληθυσμό από ότι είχε πριν τον πόλεμο και το διωγμό των Μορίσκων. Παρ' όλα αυτά οι έποικοι υπήρξαν αρκετές χιλιάδες. Προέρχονταν από την Καστίλλη, την Αραγονία, άλλες ευρωπαϊκές χώρες και έφεραν μαζί τους τα ήθη και έθιμά τους.

20. Η ΠΟΛΙΣ ΤΗΣ ΣΕΒΙΛΛΗΣ


Έμβλημα πόλεως

Γενικές πληροφορίες

Αυτόνομη περιοχή: Ανδαλουσία

Επαρχία: Σεβίλλη

Ταχυδρομικός κώδικας: 41‐

Τηλεφωνικός κώδικας: 34 (Spain) + 95 (Sevilla)

Πολιτικά

Πληθυσμός

πληθυσμός: 704.154, (2005) '

‐ σειρά σε Ισπανία: 1

πυκνότητα: ~5.029 /km²

Γεωγραφία

έκταση: ~140 km²

τοποθεσία: 37,37° n. 5,98° w.


Η Σεβίλλη (Sevilla) είναι η αρχαία ελληνική πόλη Ίσπαλις που σήμερα αποτελεί την καλλιτεχνική, πολιτιστική, και οικονομική πρωτεύουσα της νότιας Ισπανίας. Είναι και η πρωτεύουσα της κοινότητας (comunidad) της Ανδαλουσίας. Ο πληθυσμός της πόλης της Σεβίλης ήταν 704.154 (εκτίμηση INE το 2005) ενώ ο πληθυσμός της αστικής περιοχής ήταν 1.317.098 αποτελώντας την τέταρτη μεγαλύτερη μητροπολιτική περιοχή της Ισπανίας.

1. Ιστορία Η αρχαία ελληνική πόλη Ίσπαλις κτίσθηκε στη Χώρα των Τουρδηνανών, σημερινή Ανδαλουσία, επί της αριστερής όχθης του ποταμού Βαΐτιου, σημερινού Γουανταλκιβίρ, 76 χλμ από τις εκβολές του. Κατά την ελληνική μυθολογία ιδρυτής της πόλης ήταν ο Ηρακλής και αργότερα φέρεται να επανιδρύθηκε από τους Φοίνικες. Ο Στράβων (ΙΙΙ, 131) την αποκαλεί Ίσπαλις επιφανής.. Επί ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ήταν πολύ ακμαιότατη και εμπορική πόλη. Γύρω στον 6ο με 7ο μ.Χ. αιώνα, οι μεγάλοι επίσκοποι έκαναν την Σεβίλλη κέντρο του ρωμαϊκού πολιτισμού ολόκληρης της Δύσης. Αργότερα επί Γότθων και Βανδάλων έγινε πρωτεύουσα της Νότιας Ισπανίας. Οι Άραβες κατέλαβαν την Σεβίλλη το 712 μ.Χ., αργότερα όμως έγινε ανεξάρτητη. Αυτοί οχύρωσαν την πόλη κι άφησαν πολλά μνημεία που διασώθηκαν. Ο Φερδινάνδος Γ' της Καστίλης κατάκτησε τη Σεβίλλη το 1248 κι έγινε τότε η πιο σημαντική εμπορική πόλη του βασιλείου του. Κατά το 15ο αιώνα, η Σεβίλλη είναι ένα από τα κυριότερα κέντρα του εμπορίου της Γένοβας και της Φλωρεντίας.


Το γεφυρη της Τριανας στη Σεβιλλη


(Λα Μαεστρανθα) Η Αρενα Ταυρομαχιας της ΣεΒιλλης

21. Η ΠΟΛΙΣ ΤΗΣ ΚΟΡΔΟΒΑΣ

Κόρδοβα (Córdoba)

Χώρα Ισπανία

Περιφέρεια Κόρδοβα

Νομός Αυτόνομη κοινότητα Ανδαλουσία

Πληθυσμός 325.453[1] 2008

Έκταση 1252 km² km²

Υψόμετρο 120 μ. m

2. Ιστορία


Ρωμαικο Μνημειον

Λα Μεζκιτα Το μεγαλυτερο θρησκευτικο μνημειο στο κοσμο

Η πόλη ιδρύθηκε από τους Ρωμαίους το 169 π.Χ. και ονομαζόταν Corduba, πρωτεύουσα της επαρχίας Χισπάνια Μπαέτικα, η πρώτη αποικία που ίδρυσαν οι Ρωμαίοι σε εκείνη την περιοχή[4]. O Στράβων μας πληροφορεί ότι δυο ήταν οι μεγαλύτερες σε δόξα και ισχύ πόλεις της Χερσονήσου: η Κόρδοβα, που ιδρύθηκε από το Κλαύδιο Μάρκελλο, και τα Γάδειρα, η πρώτη λόγω του εδάφους και της έκτασής της και η δεύτερη λόγω του εμπορίου της και της συμμαχίας της με τους Ρωμαίους].


Το όνομα της πόλης μάλλον έχει καρχηδονιακή προέλευση. Λόγω του μεγάλου αριθμού ευγενών ανάμεσα στους αποικιστές, η πόλη κέρδισε τον τίτλο της Πατρικίας. Τον 1ο αιώνα π.Χ., η πόλη βοήθησε τους γιους του Πομπήιου εναντίον του Ιούλιου Καίσαρα, στον οποίο όμως κατέληξε μετά την μάχη στη Μούντα το 45 π.Χ., οπότε και εκδικήθηκε την αντίστασή της, οδηγώντας στη σφαγή 20.000 κατοίκους. Ο επίσκοπος Όσιος Ισιδωρος από την Κόρδοβα συμμετείχε στην οικουμενική σύνοδο της Νικαίας, το 325, καθώς και στη σύνοδο της Σαρδικής, το 343.

Από τη ρωμαϊκή εποχή της πόλης σώζονται η ρωμαϊκή γέφυρα, ο ναός του Κλαύδιου Μαρκέλλου κ.ά. Μετά την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, από τον 5ο μέχρι και τις αρχές του 8ου αιώνα την πόλη κατείχαν Βησιγότθοι βασιλείς, αλλά μέχρι τον 8ο αιώνα άρχισε να κερδίζει έδαφος η ισλαμική εξάπλωση από τη Βόρεια Αφρική και το 711 καταλήφθηκε από τους μουσουλμάνους[.

Υπό τους Μαυριτανούς Άραβες, η Κόρδοβα αποτελούσε πρώτα τμήμα του χαλιφάτου της Δαμασκού, αλλά μετά το 756 ο Αμπντ αρ Ραμάν Α' την έκανε πρωτεύουσα της Μαυριτανικής Ισπανίας.

Την μεγάλη της ακμή, η οποία αντικατοπτρίζεται και στα εντυπωσιακά οικοδομήματα παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, τη γνώρισε η πόλη όταν ήταν πρωτεύουσα του Χαλιφάτου της Κόρδοβα των Ουμαγιάδων, υπό τον Αμπντ αρ Ραμάν Γ', και είχε πληθυσμό που έφτανε τους 500.000 κατοίκους Την εποχή εκείνη και για τον τότε γνωστό κόσμο, ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη μετά την Κωνσταντινούπολη, γι' αυτό άλλωστε και την αποκαλούσαν Κόσμημα και Κωνσταντινούπολη της Δύσης. Το 13ο αιώνα, η Κόρδοβα πέρασε και πάλι στα χέρια των Χριστιανών κατά την ισπανική Ρεκονκίστα (1236, Φερδινάνδος Γ' της Καστίλης), αλλά σαν πόλη είχε ήδη αρχίσει να χάνει το παλιό της μεγαλείο από τον 11ο αιώνα, όταν αποτέλεσε το μήλον της έριδος ανάμεσα σε αντιμαχόμενες δυναστείες που ήθελαν να διαδεχτούν τη γραμμή του αρ Ραμάν.

Ο ερχομός των Ισπανών στην εξουσία περισσότερα επιτάχυνε παρά ανέκοψε την παρακμή των τεχνών, της οικονομίας και του πληθυσμού της πόλης. Κατά τον 19ο αιώνα, η Κόρδοβα προσπαθούσε να ανακάμψει από την καταστροφή του 1808, όταν οι Γάλλοι εισέβαλαν και ερείπωσαν την πόλη.

3. Πολιτική

Η Κόρδοβα στην Ισπανία ανέπτυξε την κατάρτιση και θεσμοθέτηση του πρώτου Κανονισμού Συμμετοχής των Πολιτών. Το 1986, ο Κανονισμός διευρύνθηκε ενσωματώνοντας τη λειτουργία των Τοπικών και Κλαδικών Συμβουλίων και την δημιουργία του Συμβουλίου του Κινήματος των Πολιτών. Το 1991, αναπτύχθηκε ένα Δίκτυο Δημοτικών Κέντρων και το 2001 η Κόρδοβα ήταν η πρώτη ευρωπαϊκή πόλη που υιοθέτησε τον συμμετοχικό προϋπολογισμό

4. Αξιοθέατα


Η πόλη διατηρεί σαν κυρίαρχο το αραβικό στοιχείο στην αρχιτεκτονική της. Το πιο σημαντικό μνημείο της πόλης είναι ο καθεδρικός ναός της Μεσκίτα της Κόρδοβα (στα αραβικά τζαμί), αρχαίο μουσουλμανικό τέμενος που χτίστηκε το 785 και μέχρι τις μέρες μας αποτελεί δείγμα "ένωσης" του χριστιανικού με το ισλαμικό στοιχείο. Είναι το μεγαλύτερο ισλαμικό τέμενος της Ευρώπης και παγκοσμίως: έχει 19 νάρθηκες και διπλή καμάρα με 856 κολώνες, οι οποίες έχουν κατασκευαστεί βάσει διαφορετικών αρχιτεκτονικών ρυθμών. Μετά την κατάκτηση της πόλης από τους Χριστιανούς το 13ο αιώνα, το τέμενος μεταβλήθηκε στον Καθεδρικό ναό της πόλεως και αργότερα ξανακτίσθηκε μερικώς. Ήταν κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Φερδινάνδου Γ' της Ισπανίας, οπότε και χτίστηκαν και το ανάκτορο Αλκαζάρ και το φρούριο της Καλαχόρα[10]. Το τελευταίο χτίστηκε το 1369 από τον Ερρίκο Β΄ της Καστίλης για να υπερασπίσει την πόλη από τον αδερφό του, Πέτρο Α΄ της Καστίλης. Τον 18ο αιώνα χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή και τον 19ο αιώνα ως σχολείο θηλέων. Το Αλκαζάρ ήταν αρχικά φρούριο χριστιανών μοναχών το 1328, το οποίο αργότερα χρησιμοποιήθηκε ως παλάτι από τον Αλφόνσο ΙΑ΄.

Diατηρείται ακόμη επίσης μια ρωμαϊκή γέφυρα (Puente Romano), η οποία κατασκευάστηκε από τον αυτοκράτορα Αύγουστο, μια παλιά συναγωγή, μια από τις τρεις που υπάρχουν στην Ισπανία, τα Αναγεννησιακά Παλάτσιο ντε Βιάνα και το Παλάτι των Δουκών, η Μεντίνα Αζαχάρα (10ος αιώνας), το Κάστρο Αλμοδόβαρ, που χτίστηκε από τους Άραβες το 760 και αργότερα χρησιμοποιήθηκε ως βασιλική κατοικία, τα λουτρά του χαλιφάτου και η εβραϊκή συνοικία Τζουντερία.

Φρούριο Καλαχόρα

5. Μουσεία


Στο Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης βρίσκονται ρωμαϊκά αγάλματα και μωσαϊκά, καθώς και εκθέματα από το μαυριτανικό πολιτισμό. Στην Galería de la tortura (Μουσείο Βασανιστηρίων), ο επισκέπτης βλέπει τον τρόπο με τον οποίο βασανίζονταν οι συλληφθέντες από τον 13ο έως τον 19ο αιώνα, ενώ στο Μουσείο Καλών Τεχνών υπάρχουν πίνακες των Γκόγια, Mουρίγιο και Χουάν ντε Βαλντές Λεάλ. Το Museo Vivo de Al-Ándalus αναδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο οι Εβραίοι, οι Μουσουλμάνοι και οι Χριστιανοί συμβίωσαν ειρηνικά στην πόλη της Κόρδοβα.

6. Διάσημες προσωπικότητες από την Κόρδοβα

• Σενέκας ο Πρεσβύτερος

• Σενέκας ο Νεότερος ,Λουκανός, ποιητής ,Αβερρόης, Άραβας φιλόσοφος, γιατρός και σχολιαστής του Αριστοτέλη

• Μαϊμονίδης, Άραβας γιατρός Χουάν ντε Μένα, ποιητής

• Λορέντζο ντε Σεπουλβέδα, ποιητής ,Χουάν ντε Βαλντές Λεάλ, ζωγράφος

Μαϊμονίδης


Σενεκας

22. Η ΠΟΛΙΣ ΤΗΣ ΧΕΡΕΖ ΔΕ ΛΑ ΦΡΟΝΤΕΡΑ

Μποδεγας Δε Χερεθ


Χερεθ( Jerez de la Frontera) έγινε διάσημη σε όλο τον κόσμο για τα γλυκά κρασιά της, το όνομά του από την πόλη, την οποία η βρετανική προφέρεται "sherry". Λέγεται "de la Frontera", επειδή κάποτε ήταν στα σύνορα μεταξύ των Μαυριτανών και της χριστιανικής σφαίρες. Jerez είναι επίσης γνωστό, σε ολόκληρο τον κόσμο, για τα άλογα του και λαμπρes τραγουδιστές και χορευτές του φλαμένκο. Αλλά Χερεθ είναι επίσης παγκοσμίως γνωστή για τo καταπληκτικo χορό των άλογων, τα οποία μπορoume να δouτε στο (Real Andaluza Escuela de Arte) Σχολή Ιππασίας Η πόλη έχει έντονα αριστοκρατική γεύση με φαρδείς δρόμους και πλατείες. Το 11ο αιώνα το φρουριο των αραβων, ή Alcazaba, έχει αποκατασταθεί μερικώς. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν η εκκλησία του, που αρχικά χτίστηκε από τους Άραβες ως τζαμί. To Σκευοφυλάκιο της Μητρόπολης el Σαλβαδόρ eυρισκεται eνας θαυμασιος πινακας του Ζουρβαραν.

1. Σχολη Ιππασιας της Χερεθ δε λα Φροντερα.

Ιδρύθηκε τ το 1973 με πρωτοβουλία του Álvaro Domecq. Η διατήρηση και η προώθηση των

κλασικών και παραβιάζουν το άλογο, η διατήρηση του κύρους της τοπικής ιππασίας για την

ανάπτυξη των νέων ιππέων. Η έδρα της είναι στο Ελ recreo de las Cadenas-κομψό και

όμορφο παλάτι. Αυτό το κτίριο είναι περιτριγυρισμένο από κήπους κτισμενο δεύτερο μισό

του ΧΙΧ αιώνα. ) Η παράσταση που διδετε είναι ena μπαλέτο ιππασίας, που χαρακτηρίζει

χορογραφία και εκπαιδευτικές ασκήσεις της κλασικής εκγύμνασiς. Η παραδοσιακή ισπανική

μουσική και τα κοστούμια χρονολογούνται από τον 18ο αιώνα.


Saltos frontasles ( Πηδημα Σουζα)


Saltos De Cuatro Patas (Πηδημα με τα τεσερα)

El pasillo ( Παρελασις των Καβαλαριδων )


Fin del paseo de los Jinetes (Τελος της παρελασεως)

Ιππος Ισπανοαραβικης ρατσας στο Χερεζ δε λα Φροντερα

2. Κεντρον Παραγωγης Οινου (Las podegas)

Είναι μια κληρονομιά που χρονολογείται περίπου 250 χρόνια όταν η οικογένεια, Gordons,

απο την Σκωτία αποφάσισαν να ιδρύσουν το εμπόριο του οίνου στην Andalusia Λίγο

αργότερα, πολλes Γάλλikes επιχειρήσεις κρασιού στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένων των

Γαλλικων οικογνειων


Πεμαρτιν, Λυσταυ, Δελαγε, εγκατασταθησαν στο Χερεθ.Σημερα ολες αυτες οι οικογενειες

παραγωγης οινου δημιουργισαν μια αριστοκρατια με βασει τα αλλογα.και την ιππασια.

Οινοπωλειον


2 3. ΤΟ ΓΙΒΡΑΛΤΑΡ

Ο βραχο ς του Χιμπραλτάρ

To Gibraltar, στα Ισπανικά προφέρεται Χιμπραλτάρ) είναι μια μικρή βραχώδης χερσόνησος έκτασης περίπου 6,5 τετραγωνικών χιλιομέτρων στο νότιο μέρος της Ιβηρικής Χερσονήσου και συγκεκριμένα της Ανδαλουσίας, 14 ναυτικά μίλια βορειοανατολικά της άκρας Ταρίφης (νότια εσχατιά της Ευρώπης), που αποτελεί όμως υπερπόντιο έδαφος του Ηνωμένου Βασιλείου. Στο σημείο εκείνο, γνωστό και ως στενό του Γιβραλτάρ, ενώνονται η Μεσόγειος Θάλασσα με τον Ατλαντικό Ωκεανό, αποτελώντας έτσι τη δυτική κλείδα - στόμιο της λεκάνης της Μεσογείου. Το Γιβραλτάρ εκτείνεται σε μήκος 2,5 μιλίων από Βορρά προς Νότο και πλάτους 3/4 του μιλίου, είναι δε η Τζιμπιλτέρα ή Τζιμπεράλτα στη κοινή γλώσσα των Ελλήνων ναυτικών. Έχει πληθυσμό 28.034 κατοίκους (κατατάσσεται 210ο στον κόσμο) με βάση εκτιμήσεις για τον Ιούλιο του 2009.

Λόγω της προνομιακής του γεωγραφικής θέσης και της στρατηγικής του σημασίας για τον έλεγχο της ναυσιπλοΐας, το Γιβραλτάρ αποτέλεσε επί πολλούς αιώνες σημείο έντονων αντιπαραθέσεων. Το αρχικό όνομα ήταν «βράχος του Ταρίκ» (Gibr al-Ţāriq), ή «όρος του Ταρίκ» (Αραβικά: قراط لبج, Jabal Ţāriq) από τον Jebel Tarik που το κατέλαβε το 711. Αργότερα κατελήφθη από τους Ισπανούς της Γρανάδας το 1462 και τελικά κατελήφθη από τον Βρετανό ναύαρχο Sir George Rooke στις 24 Ιουλίου 1704 και που τελικά προσαρτήθηκε στην Αγγλία κατά τη διάρκεια του Πολέμου για την Ισπανική Διαδοχή. Η βρετανική κυριαρχία αναγνωρίσθηκε από την Συνθήκη της Ουτρέχτης το 1713 την οποία και ακολούθησαν οι Συνθήκες των Παρισίων 1763 και των Βερσαλιών 1783.

Σήμερα είναι ένα από τα τελευταία απομεινάρια της αλυσίδας των βρετανικών κτήσεων που διασφάλιζαν τη θαλάσσια πρόσβαση προς τις Ινδίες. Το 1969 η Ισπανία έκλεισε τα σύνορα με το Γιβραλτάρ ζητώντας την επιστροφή του από το Ηνωμένο Βασίλειο μετά από δημοψήφισμα που ζήτησε ο ΟΗΕ για την ανεξαρτησία ή υπαγωγή του στην Ισπανία. Σύμφωνα με το αποτέλεσμα εκείνου του δημοψηφίσματος (10 Σεπτεμβρίου 1967), από τους 12.762 που ψήφισαν, οι 12.138 τάχθηκαν υπέρ της συνέχισης της σύνδεσης με τη Βρετανία, ενώ μόλις 44 υπέρ της υπαγωγής του Γιβραλτάρ στην Ισπανία. Ωστόσο, στις 15 Δεκεμβρίου 1982 με


απόφαση του Βασιλιά της Ισπανίας Χουάν Κάρλος τα σύνορα ξανάνοιξαν μετά από 13 χρόνια. Με νεότερη ακόμη συμφωνία, η οποία υπογράφτηκε τον Νοέμβριο του 1984 στις Βρυξέλλες, τα σύνορα από τις 5 Φεβρουαρίου 1985 παραμένουν συνέχεια ανοικτά (fully opened).

24. ΕΘΝΙΚΟ ΠΑΡΚΟ ΔΟΝΙΑΝΑ

Εθνικό Πάρκο Doñana

IUCN Κατηγορία ΙΙ (Εθνικό Πάρκο)

Τοποθεσία Huelva & Σεβίλλη

Περιοχή 543 χλμ ²

Ιδρύθηκε 1969

Επισκέπτες 392.958 (το 2007)

Διοικητικού οργάνου

Υπουργείο Περιβάλλοντος

Doñana National Park βρίσκεται στην Ανδαλουσία, στις επαρχίες της Ουέλβα και της Σεβίλλης, και καλύπτει 543 τετραγωνικά χιλιόμετρα, εκ των οποίων 135 χλμ ² είναι προστατευόμενη περιοχή. Το πάρκο είναι μια περιοχή της λίμνης, ρηχά ρέματα, και αμμόλοφους στο Las Marismas, τοu ποταμό Γουαδαλκιβίρ περιοχή του Δέλτα, όπου χύνεται στον Ατλαντικό Ωκεανό. Η αρχική έκταση ιδρύθηκε το 1963, όταν το Παγκόσμιο Ταμείο για τη Φύση προσχώρησαν με την ισπανική κυβέρνηση και αγόρασε ένα τμήμα των βάλτων για να το προστατεύσουν. Υπήρξε μια συνεχής απειλή για το οικοσύστημα, η αποστράγγιση των ελών του, η χρήση των υδάτων των ποταμών για την τόνωση της γεωργικής παραγωγής από την άρδευση της γης κατά μήκος της ακτής, και η επέκταση των τουριστικών εγκαταστάσεων. [1]

• Διατήρηση

Το 1989 το περιβάλλον του εθνικού πάρκου είχαν περισσότερη προστασία όταν μια ζώνη απομόνωσης ανακηρύχθηκε φυσικό πάρκο υπό τη διαχείριση της περιφερειακής κυβέρνησης. Οι δύο πάρκα, εθνικό και φυσικά, από τότε έχουν ταξινομηθεί ως ενιαίο φυσικό τοπίο.

Το 1994 η UNESCO έχει οριστεί από το πάρκο μία παγκόσμια κληρονομιά. UNESCO αναγνώρισε επίσης το πάρκο ως βιόσφαιρας. Είναι ένας υγρότοπος διεθνούς σημασίας στον κατάλογο της Σύμβασης Ramsar.


Το πάρκο έχει τη βιοποικιλότητα που είναι μοναδική στην Ευρώπη, αν και υπάρχουν κάποιες ομοιότητες με το Camargue, με την οποία έχει αδελφοποιηθεί Doñana. [2] Doñana περιλαμβάνει μια μεγάλη ποικιλία των οικοσυστημάτων και των καταφυγίων άγριας ζωής, συμπεριλαμβανομένων χιλιάδων ευρωπαϊκών και αφρικανικών αποδημητικά πουλιά, τα ελάφια , ισπανική κόκκινο ελάφι, αγριόχοιρο, Ευρωπαϊκό ασβός, Αιγύπτιος mongoose, και απειλούμενων με εξαφάνιση ειδών, όπως η ισπανική Βασιλαετό και Ιβηρικής Lynx.

Υδροτοποι τση Δονιανα

• ΖΩΑ ΤΟΥ ΠΑΡΚΟΥ ΔΟΝΙΑΝΑ


Αγριογατος (Ισπανικά Λυνθε, ).

Καστανοχηνα


24 ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ


25. ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΑΝΔΑΛΟΥΣΙΑΣ


ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ

ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ


ΧΟΡΓΕ ΤΣΙΓΚΟΣ ΣΠΥΡΙΣ

Μαδριτη Μαρτης 2010

ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΙΩΝ ΑΝΑΒΑΣΙΣ - ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΠΥΡΗΣ

Documents

Transcript of ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΙΩΝ ΑΝΑΒΑΣΙΣ - ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΠΥΡΗΣ