ΥΤΗ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ · 2019. 2. 14. · αυτά, φοβόμουν μήπως η Στέλλα...

ΑΥΤΗ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ η ιστορία ενός χα-μένου παιδιού: της Στέλ λας. Και η δι-κή μου ιστορία: με λένε Αντόνια Κού-

περ· ο α δερφός του παππού μου, ο ΓουίλλιαμΠρέντις Κούπερ, ήταν κάποτε κυ βερνήτης τηςπο λιτείας του Τεννεσσή· έπειτα, έγινε πρε-σβευτής στο Περού. Εγώ είμαι νοικοκυρά καιμητέρα· μητέρα της Στέλλας. Ζω στο Νά-σβιλλ, που είναι η πρωτεύουσα του Τεννεσ-σή και της μουσικής κά ντρυ. Εδώ γεννήθηκα·είμαι η τρίτη από πέ ντε α δέρφια – ένα αγό-ρι και τέσσερα κο ρί τσια· ο πατέρας μας δού-λευε στον ζωολογικό κή πο· φρόντιζε τα άγριαζώα· η μάνα μας έκανε παιδιά – ε μάς– καιφρόντιζε εμάς.

Πα ντρεύτηκα στα είκοσι τρία: πήρα το κα-λύτερο παλικάρι της γειτονιάς, παρόλο που

TELIKO-SYNXORESH NEO Q.6_™Y°XøP/TE§. APLA +BABY(ÁÚ¿Ì) 10/10/2012 12:50 μ.μ. Page 9

δεν ή μουν ούτε η πιο όμορφη ούτε η πιο τσαχ-πίνα. Η πιο τσαχ πίνα ήταν η α δερ φή μου ηΛώρεν. Στον γάμο μου, όταν πέταξα την αν -θοδέσμη –όπως συνη θίζεται εδώ στο Nάσβιλλ–,την έ πιασε, άθελά της, η Λώρεν, αλ λά, μιας καιμόνον η ι δέα του γάμου τής φέρ νει, λέει, ημι-κρανία, μου την ξαναπέ ταξε πίσω σαν να ’τανεχειροβομβίδα. Τον ά ντρα μου τον έλεγαν ΤζέιμςΜπελλ –Τζίμ μυ– και βέβαια έτσι τον λένε α -κόμα, αλλά έχουμε χωρίσει εδώ και χρόνια. Εί-ναι υ δραυ λικός, ασχο λείται ό μως και με τα ηλε-κτρολογικά· δουλεύει σε μια εταιρεία απ’ αυτέςπου έχουν τριψήφιο νούμερο και τη λε φω νείς κιέρχονται να σε σώ σουν όταν σπάνε οι σωλήνες,υπάρχει διαρροή γκαζιού, σκάει ο θερμοσίφω-νας, κα ταρ ρέει ο σοβάς και τέτοια. Home Ex -press λένε την εταιρεία.

Στις 17 Μαρτίου του ’84, αποκτήσαμε τηΣτέλλα· έμπαινε η άνοιξη στο Νάσβιλλ· οι μα -νόλιες άρχιζαν κιόλας ν’ ανθίζουν. Τις θυ μάμαικαλά εκείνες τις μέρες: ή μουν πο λύ τα ραγ μέ νηκαι πολύ ευτυχισμένη. Ξέ ρω ότι το να κάνειςπαιδιά είναι το φυσικότερο πράγμα στον κόσμο:όλοι –όλες– το κάνουν. Σχεδόν όλες. Παρ’ όλ’αυτά, φοβόμουν μήπως η Στέλλα γεννηθεί άρ-ρωστη ή μισερή, μήπως γεννηθεί νεκρή. Δενφοβόμουν για μένα – αλήθεια. Και την ίδια

ΣΩTH TP IANTAΦYΛΛOY10


στιγμή που ένιωθα α γωνία και πανικό, ανυπο-μονούσα να γεν νήσω και να γνω ρίσω το μωρόπου ήταν σχεδόν αό ρατο –το είχα δει μονά-χα δυο φορές στο υπερηχογράφημα– και άγνω-στο. Είναι πα ράξενο να μεγαλώνει επί τόσουςμήνες ένα ά γνωστο πλάσμα μέσα στην κοιλιάσου. Είναι παράξενο κι όμως συμ βαίνει σ’ όλοτον κόσμο.

Δεν ξέρω αν η Στέλλα ήταν ξεχωριστή ήαν ήταν ένα παιδί σαν όλα τ’ άλλα· για μέναπάντως ήταν ξεχωριστή και μοναδική: αναρω-τιέμαι αν αισθάνονται έτσι όλες οι μητέρες γιατα παιδιά τους. Νομίζω ότι άλλες αισθάνονταικι άλλες δεν αισθάνονται. Στο μαιευτήριο μοι-ραζόμουν ένα δί κλινο δωμάτιο με μια κυρίαπου, μόλις γέν νησε, δεν ή θελε ούτε να το αντι-κρίσει το μωρό της· ό ταν της το ’φε ραν, γύρι-σε προς τον τοίχο και κουκουλώθηκε με το σε-ντόνι.

Μ’ άρεσε που έγινα μητέρα· το περίμενανα συμβεί από τότε που ήμουν μικρή· θυ -μάμαι τους μήνες της εγκυμοσύνης σαν τηνκαλύτε ρη εποχή της ζωής μου. Κι αυ τό, πα-ρόλο που είχα γίνει σαν βαρέλι κι η Λώ ρεν μούγκρίνια ζε· η Λώρεν κάνει γυμναστική τρεις φο-ρές την εβδομάδα, κι επιπλέον, κά θε Σάβ-βα το πρωί, βρέξει-χιονίσει, τρέχει στο πάρ-

ΣYΓXΩPEΣH 11


κο. Τρέχει γύρω-γύρω στην E λύζιαν Pόουντκαι ι δρώνει και καίει θερ μίδες.

Δεν σπούδασα τίποτα ιδιαίτερο, έμαθα μο -νάχα λίγα ισπανικά, δούλεψα τρία χρόνια σερ-βιτόρα στα Hooters –τότε οι σερβιτόρες εκείφορούσαν σορτς!, μπορεί και να φοράνε ακό-μα– έπειτα γράφτηκα στο κολέγιο, αλ λά δεντέλειωσα ούτε το πρώτο έτος. Δεν το ’χω με-τανιώσει, δεν πειράζει. Δεν ήμουν προορισμέ-νη για γυναίκα καριέρας, όπως λένε. Με τονΤζίμμυ ήμασταν ευτυχισμένοι, ό σο μπορείνα ’ναι κανείς ευτυχισμένος· τις Κυριακές πη-γαίναμε εκδρομές στη λίμνη, άλλοτε οι τρειςμας, άλλοτε μαζί με τ’ αδέρφια μου. Το Νά-σβιλλ μοιάζει με επαρχία, παρόλο που, ό πωςείπα, είναι η πρωτεύουσα του Τεννεσσή καιτης μουσικής κάντρυ.

Εμένα πάντως η πόλη μας μ’ ά ρεσε· ποτέδεν σκέφτηκα να φύ γω, να πάω, ας πούμε, ναδω τη θάλασσα, στη Νέα Υόρκη ή στο ΛοςΆντζελες. Νομίζω πως στη Νέα Υόρκη πάνεόσοι δεν ξέρουν τι θέλουν, αλλά είναι σίγου-ροι ότι κάτι θα βρουν, κάτι ωραίο και συγκι-νητικό· και πως στο Λος Άντζελες πάνε όσοιξέρουν τι θέλουν και ο νειρεύονται ότι θα τοαποκτή σουν. Έτσι νο μίζω. Όμως εγώ έμειναστο Νάσβιλλ, στη νό τια μεριά του ποταμού·



ενός ποταμού γαλήνιου· στις όχθες είναι αραγ-μένα τα ποταμόπλοια.

Η συνοικία μας ήταν ήσυχη, οι γείτονες κα-λοί· ε κτός από μια ε πο χή –η Στέλλα πή γαινεστο προνήπιο– όταν στο διπλανό σπίτι είχεμε τακομίσει ολόκληρο θηριοτροφείο: ένα ζευ -γάρι με έξι παιδιά, τρία σκυλιά –ένα απ’ αυτάήταν θεόρατο· στην αρχή το πέρασα για μικρόπόνυ–, έναν παπαγάλο και μια ιγκουάνα. Γιατην ι γκουάνα αναγκάστηκα να τηλεφωνήσωστο υ γειονομικό· δεν είμαι δύστροπη, αλλά τινα ’κανα, έμοια ζε με αλιγάτο ρα στην αυλή.

Περνούσε ο καιρός κι αφοσιώθηκα στη Στέλ -λα, κα θώς κι ο Τζίμμυ, τώρα που το κα λο -σκέφτομαι. Ήταν γλυκό κοριτσάκι, παρόλο πουδεν του ’λειπαν οι ιδιορρυθμίες: δεν έτρωγε·στήναμε ολόκληρο τσίρκο για να κα ταπιεί μιαμπουκιά· ο Τζίμμυ ντυνόταν Ι ν διάνος, χόρευεδήθεν τον χορό της βροχής, έ βγαζε πολεμικέςκραυγές «Ουγκ! Ουγκ!» ή τραγουδούσε σαντον Χανκ Γουίλλιαμς «Ποτέ ζω ντανός δεν θαβγω από τον κόσμο αυτό», για ν’ ανοίγει τοστόμα της η Στέλλα και να της χώνω μέσατο φαΐ. Ο Τζίμμυ έκανε μιμήσεις του Έλ βιςΠρίσλεϋ, κουνούσε τους γοφούς του, τσίριζε «Α -γάπα με τρυφερά» και «Είμαι το αρκουδάκισου». Μόνο έτσι έ τρωγε η Στέλλα.

ΣYΓXΩPEΣH 13


Δεν παραπονιέμαι· τα παιδιά είναι παιδιά.Όταν ο γιος της αδερφής μου ήταν τεσσάρωνχρονών, έβαλε το κεφάλι του στον φούρνο «γιανα ζεσταθεί» –είπε μετά– και τον προλάβανεστο τσακ προ τού γίνει ψητός. Κι ο Κάυλ, τοα γόρι που μοιράζει τις ε φημερίδες, όταν ήτανμωρό, έπεσε απ’ τον πρώτο όροφο. Πήδηξε ό -πως οι γάτες· δεν έπαθε τίποτα –τα μωρά εί-ναι σαν λάστιχα– αλλά η μάνα του κοψο χο -λιά στη κε και λιποθύμησε και τη βρήκανε τέ-ζα πάνω στο γρασίδι. Η α νιψιά μου η Άννυ-Λου, από το σόι του Τζίμμυ, έβαψε κόκκινατα μαλλιά της –θα ’ταν τότε εννιά-δέκα χρο-νών–, δεν ξέβγαλε τη βαφή και τα μαλλιάκάηκαν. Πέφτα νε τούφες-τούφες· το παιδί έ -μεινε σχεδόν φαλακρό. Χώρια που χάλασε καιτο μαξιλάρι της, γιατί η κοκκινίλα δεν έβγαι-νε στο πλυντήριο. Τώρα, ούτε που το θυμάταιπια κι έχει μαλλιά σαν της Ραπουνζέλ. Έτσιείναι τα παιδιά.

Η Στέλλα, εκτός που δεν έ τρωγε, δεν μαςταλαιπώρησε σε τίποτα. Φοβόταν το σκοτάδιόπως οι περισσότεροι από μας όταν είμαστεμικροί· τα παιδιά φοβούνται το σκοτάδι, οι με-γάλοι φοβούνται τις αρρώστιες και τον θάνα -το. Κι ο ένας τον άλλον. Κι ένα σωρό άλλαπράγματα βέβαια.



Το ’90, νομίζω, έπαθε οξεία σκωληκοειδί-τιδα και τρέ χαμε στο νοσοκομείο νυχτιάτικα·κι ένα-δυο χρόνια αργότερα, έκανε εγχείρισηα μυγ δαλών, έμεινε τέσσερις μέρες μουγγή κιέ τρωγε γρανίτες· ό,τι ήθελε να μας πει το’γραφε σ’ ένα χαρτάκι. Αυτά. Επίσης, μια φο-ρά ή πιε μελάνι (απ’ το μελανοδοχείο του παπ-πού) και μια άλλη φορά –λαχτάρα κι αυτή–πείραξε μια πρίζα μ’ ένα πιρούνι κι έγινε βρα-χυκύκλωμα. Παραλίγο να πάθει ηλεκτροπλη-ξία.

Όπως όλα τα πιτσιρίκια, πέρασε μα γου λά -δες, δεν θυμάμαι τι άλλο, τα ’χω γραμμένα σ’ένα τετράδιο, εκεί που σημείωνα και τα εμβό-λια.

Στο σχολείο τα ’βγαζε πέρα μια χαρά· μο-νάχα που όταν πρωτοπήγε στο νη πια γω γείο, ή -θελε να στέκομαι έξω απ’ την αίθουσα, στονδιά δρομο, και να περιμένω να τελειώσει το μά-θημα. Κάθε τόσο έβγαζε το κεφάλι της απ’ τηνπόρτα για να βεβαιωθεί πως είμαι α κόμα εκεί.Ξεροστάλιαζα, αλλά τι να ’κανα; Ευτυχώς, μέ-σα σε δυο-τρεις βδομάδες ξεθάρρεψε, και μά-λιστα, από την τρίτη δημοτι κού, πηγαινοερχό-ταν στο σχολείο μο ναχή της. Δη λαδή όχι μο-να χή της, μαζί με τ’ άλλα παι διά της γειτο-νιάς, που τις περισσότερες φορές τα συνόδευε

ΣYΓXΩPEΣH 15


και κάποιος μεγάλος. Όχι πάντα. Το δημοτι-κό βρίσκεται έξι τε τράγωνα πιο κάτω, κοντάστο ε μπορικό κέντρο «Οι εκατό ο ξιές». Είναιδέ κα λεπτά με τα πόδια των μεγάλων, δεκα-πέντε με τα πόδια των παιδιών. Ή το α ντί -στρο φο· ε ξαρτάται πόσο μεγάλοι είναι οι με -γάλοι.

Στις 20 Οκτωβρίου του 1994, η Στέλλα δενγύρισε από το σχολείο. Αυτό είχε συμβεί άλ -λη μια φορά, αλλά τότε αποδείχτηκε πως ηδα σκάλα της, η κυρία Κάρολυν –που τώρα εί-ναι διευθύντρια–, την είχε κρατήσει μετά τοσχόλασμα για κατήχηση. Η Στέλλα είχε πει«γαμώτο» κι έπρεπε να ζητήσει συγνώμη απότον παπά του σχολείου. Τόσο οι Κούπερ όσοκαι το σόι του πρώην άντρα μου, οι Μπελλ,είμαστε καλοί χριστιανοί, όσο μπορεί να εί-ναι κανείς καλός χριστιανός. Δεν είν’ εύκολονα κρατήσεις την πίστη σου ζωντανή· είναι;Θέλω να πω με όλα τα κακά και τα άδικαπου συμβαίνουν στον κόσμο. Ο Τζίμμυ κι ό λοιοι άλλοι –ο πατέρας μου, ο αδερφός μου ο Σάυ-ρους– λένε συνέχεια «γαμώτο»· εγώ όχι και τό-σο. Η α δερφή μου η Λώρεν λέει «γαμώτο» κά-θε δύο λεπτά περίπου· είναι η πιο αγαπημένητης λέξη μαζί με το «μαλάκας» και το «μαλα-κία». Εν πάση περιπτώσει, μου φάνηκε κάπως



υ περβολικό τ’ ότι η Στέλλα έπρεπε να μετα-νιώνει γονατι στή επί δύο ώρες γιατί της ξέ-φυγε μια κακή λέξη.

Εκείνη τη φορά που άργησε, λίγο έ λειψε ναπαραφρονήσω· τηλεφώνησα σε καμιά δεκαπε-νταριά άτομα: στ’ αδέρφια μου, σε γείτονες, στογραφείο της διευθύντριας στο σχολείο –ό πουδεν απαντούσε κανείς–, αλλά δεν μου ’κοψενα πάρω τα πόδια μου και να πάω στο σχο-λείο. Ήμουν πάρα πολύ συγχυσμένη. Όταν εί-μαι συγχυσμένη, κάνω τα πράγματα χειρό-τερα. Δεν πειράζει· το παιδί γύρισε επιτέλουςστο σπίτι· εκνευρισμένο, περιττό να προσθέσω.«Γαμώτο», είπε, «μ’ έβαλε να γράψω εκατόφορές ότι δεν θα ξαναπώ “γαμώτο”!» Άλλεςβρισιές η Στέλλα δεν ήξερε, αν και, μια φορά,άκουσα τη φίλη της τη Λίζυ να λέει «σκα-τά», οπότε συμπέρανα ότι λέει «σκατά» καιη Στέλλα. «Έλα δω», είπα στη Λίζυ, «θα σουβάλω σαπούνι στο στόμα!»· δεν το εννοούσαόμως. Λατρεύω τα παιδιά, όλα τα παιδιά –σχεδόν δηλαδή. Μόνο ε κείνα των γειτόνων μαςμε την ιγκουάνα δεν μπορούσα να συ μπαθήσω:ήτανε σαν δαι μο νι σμένα. Και χο ντρά, τετρά-παχα· είναι ψέμα το ότι τα παιδιά ρίχνουν τοβάρος σε ύψος· άμα είσαι χοντρό παιδί, γίνε-σαι χοντρός μεγάλος.

ΣYΓXΩPEΣH 17


* * *Θα μπορούσα να ’χω γίνει νη πια γω γός ή δα-σκάλα, ή να δουλεύω σε βρεφονηπιακό σταθ-μό. Θα μπορούσα επίσης να ’χω α πο κτήσειπολλά παιδιά· όμως ο Τζίμμυ δεν ή θε λε· κυ-ρίως επειδή δεν είχαμε οικονομική ά νε ση. Αλ -λά κι επειδή νομίζω ότι του αρκούσε η Στέλ-λα. Η Λώρεν έλεγε ότι, απλούστατα, ο Τζίμ-μυ φοβόταν πως θα χοντρύνω και θα γίνω σανιπποπόταμος. Μπορεί να ’χε δίκιο, δεν ξέρω.Η Λώρεν δεν έχει έμμονη ιδέα μόνο με τη δι-κή της σιλουέτα, έχει και με όλων των άλλων.

Όπως είπα, στις 20 Οκτωβρίου του 1994, ηΣτέλλα δεν γύρισε από το σχολείο. Την ψά-ξα με παντού· ο Τζίμμυ σάρωσε όλο το Νά-σβιλλ με το αυ το κί νητο· τηλεφωνήσαμε στοΚέντρο Δυστυχημάτων (τίποτα· δεν είχεαναφερθεί τραυματισμός ή φόνος δεκάχρονουκοριτσιού), και, αργά τη νύχτα, πήγαμε στηναστυνομία.

Η α στυνομία θεωρεί ένα παιδί «εξαφανι-σθέν» μόνο άμα περάσουν είκοσι τέσσερις ώρεςαπό τότε που α γνοείται η τύχη του· μπορείκαι σαράντα οκτώ· δεν θυμάμαι. Μας ρωτού -σαν α συνάρτητα πράγ ματα: αν υποπτευό μα στανκά ποιον, αν κά ποιος γνωστός μας θα μπορούσενα «ενεργήσει βιαίως» κατά της Στέλλας. Ο



σερίφης μάς πληροφόρησε πως τα περισσότε-ρα εγκλήματα γίνονται ανάμεσα σε ανθρώ-πους που γνωρίζονται: μήπως είχαμε ανοιχτούςλογαριασμούς με κάποιον που ή θελε να μας εκ-δικηθεί; Μήπως κά ποιος μάς φθονούσε; Και:φερόμασταν καλά στο παιδί; Μήπως είχε λόγονα το σκάσει; «Μα», είπα σε μια στιγμή διαύ-γειας (ή το α ντίθετο: το μυαλό μου ήταν τε-λείως σκοτισμέ νο), «τι νο μίζετε; Πως είμαι ημάνα του Τομ Σώγιερ;» Δεν ξέρω γιατί το εί-πα αυτό. Ήταν ε ξυπνάδα, κι όπως οι περισσό-τερες εξυπνάδες, ήταν βλακεία. Τις περιπέτειεςτου Τομ Σώγιερ τις είχαμε διαβάσει στο σχο-λείο, ό πως κι εκείνες του Χάκλμπερρυ Φινν. ΗΣτέλλα όμως δεν ήταν αγόρι, δεν έ τρεχε σταμπαμπακοχώραφα, ούτε στα ποτάμια, δεν έκα-νε πα ρέα με μαύρους αμπελοφιλόσοφους· στηνπραγματικότητα, δεν ήξερε κανέναν μαύρο, ε -κτός από τον Άιζακ, τον γαλατά, και τον Μπι-Τζέι, που φτυαρίζει το χιόνι. (Σπάνια χιονίζειστο Νά σβιλλ και σπάνια βλέπουμε τον Μπι-Τζέι.)

Ξέρω, τώρα πλατειάζω, αλλά δεν μπορώ νακάνω διαφορετικά· σκέφτηκα τον Τομ Σώγιερκαι το πώς πήρε τους δρόμους. Η Στέλλα πά -ντως δεν έμπαινε σε σπηλιές όπως ο Τομ καιη Μπέκυ· όπως είπα, φοβόταν το σκοτάδι. Ή -

ΣYΓXΩPEΣH 19


ταν ευτυχισμένο κοριτσάκι· το δω μάτιό της έ -μοιαζε με κουκλόσπιτο· δεν της έ λειπε τίποτα,παρόλο που τα οικονομικά μας ή τα ν περιορι-σμένα.

Στο αστυνομικό τμήμα ο Τζίμμυ έκλαιγε.Έκλαιγε κι όταν μιλήσαμε μ’ έναν Ομοσπον -διακό· συνήθως τις ε ξα φανίσεις ατόμων τις α -ναλαμβάνει το FBI, όχι ο σερίφης· αυτό δεντο ήξερα. Οι Ομοσπονδιακοί έ χουν ένα ύφος!Σου κάνουν ανάκριση και σε κοιτάνε λοξά, λεςκαι φταις για τη συμφορά που σου έτυχε. Πρώ-τη φορά έβλεπα τον Τζίμμυ να κλαίει· ούτεστην κηδεία του πατέρα του δεν είχε κλάψει.Εγώ ήμουν πιο αισιόδοξη· προσπαθούσα να κά-νω καλές σκέψεις: να, όπως αυτή με τον ΤομΣώγιερ και τον φίλο του τον Χακ, που έφυγαναπό το σπίτι τους, αλλά δεν έπαθαν τίποτα·ίσα-ίσα που πέρασαν φίνα. Αλλά, όπως είπα,η Στέλ λα δεν ήταν ούτε σαν τον Τομ ούτε σαντον Χακ.

Τι θα μπορούσε να ’χει συμβεί; Αφού τοπαιδί δεν βρισκόταν στο νοσοκομείο, δεν το εί-χε χτυπήσει αυτοκίνητο, δεν είχε πέσει σε χα -ντάκι, αφού οι συμμαθητές της την είχαν δεινα παίρνει τον δρόμο για το σπίτι. Ήταν μό-νη; Ναι, ήταν μόνη. Έστριψε μέσ’ απ’ το ε -μπορικό κέντρο; Μάλιστα, έστριψε. Τι θα μπο-



ρούσε να ’χει συμβεί; «Τα χειρότερα», είπε οαρχιφύλακας. «Ποια είναι τα χειρότερα;» ρώ-τησα, αλλά δεν άκουσα την απάντηση. Δεν ή -θελα να την ακούσω.

Αργότερα, ο Τζίμμυ μού είπε πως ο σερί-φης ισχυριζόταν ότι τα τελευταία χρόνια τα ε -γκλήματα έχουν αυξηθεί αλλά όχι και το πο-σοστό εξιχνίασής τους. «Τι θα πει αυτό;» ρώ-τησα. «Τίποτα», α πάντησε ο Τζίμμυ. «Τίπο -τα». Προσπαθούσα να βλέπω το ποτήρι μισο -γεμάτο, όχι μισοάδειο· όμως, το ποτήρι ήταντελείως ά δειο. Έπειτα, οι αστυνομικοί μάς ρώ-τησαν κάτι τελείως εξωφρενικό: αν τα εισοδή-ματά μας δικαιολογούσαν απαγωγή για λύτρα.Ειλικρινά, σ’ αυτό το σημείο μού ήρθε να βά-λω τα γέλια. Μαύρα γέλια, δηλαδή. Πλη-ρώ ναμε α κόμα τις δόσεις για το σπίτι· μόλιςπέρυσι το ξε χρεώσαμε. Αλλά, αντί να βάλωτα γέλια, έ βαλα τα κλάματα.

Η αστυνομία και το FBI έκαναν ερωτήσειςκαι στην κυρία Κάρολυν, σε μερικούς γείτονέςμας και σε συμμαθητές της Στέλλας· δεν ξέρωτι τους ρώτησαν και τι απάντησαν εκείνοι. Ανέ-κριναν ακόμα και τον Άιζακ, τον γαλατά, πουέπαθε, όπως μας είπε αργότερα, «κρίση δα-κρύων», γιατί νόμιζε ότι τον θεω ρού σαν ένοχο.«Δεν έχω κάνει τίποτα, δεν έχω πειράξει ούτε

ΣYΓXΩPEΣH 21


κουνούπι», κλαψούριζε. Πράγ μα τι, ο Άιζακ δενείχε πειράξει ούτε κουνούπι. Δεν ξέρω γιατί τονανέκριναν. Για τί, ας πούμε, δεν ανέκριναν καιτον κύριο Πά τερσον, που είναι εργένης –μέ νειαπέναντί μας μαζί με τον σκύλο του–, ή τονκύριο Ρέιμις, που ό λοι λένε πως είναι πλεϋ-μπόυ; Όχι ότι αυτοί οι άνθρωποι θα μπορούσανποτέ να κάνουν κακό στη Στέλλα· είναι πέραγια πέρα γε λοίο.

Την επομένη, όταν ξαναπήγαμε στο Τμήμα,ο αρχιφύλακας μας έδειξε το ταμπλό με τιςα νακοινώσεις αγνοούμενων παιδιών: «Ο ΜάικΣίπγουιτς εξαφανίστηκε από το σπίτι του,στην περιοχή του σταδίου Γκηρ, στις 5 Δεκεμ -βρίου 1990. Έχει ύψος… κτλ.», «Η Μαίρη-ΑννΦούλλερ εξαφανίστηκε... κτλ.». Θα υ πήρ χανγύρω στα δέκα τέτοια χαρτάκια καρφιτσω-μέ να πάνω στον φελλό· τα περισσότερα είχανκιτρινίσει και ξεθωριάσει απ’ την πολυκαιρία.Μ’ αυτόν τον τρόπο ήθελε να μας δώσει νακα ταλάβουμε ότι δεν έπρεπε να τρέ φου με πολ -λές ελπίδες· αλλά εγώ έτρεφα πολλές ελπίδεςκαι δεν θ’ άφηνα κανέναν να με απελπίσει.

Στην αστυνομία μάς ζήτησαν μια ολόσωμηφω τογραφία της Στέλλας, καθώς και μια απ’



τη μέση κι επάνω για να φαίνονται καθαρά ταχαρακτηριστικά της: κοντά καστανά μαλλιά,γαλανά μάτια, ύψος 1.42, βάρος τριάντα δύοκιλά –αδυνατούλα–, όχι κανένα ιδιαίτερο ση-μάδι· εκτός από τα λακκάκια της όταν γε λάει·θεωρείται σημάδι αυτό; Περιγράψαμε τι φο-ρούσε –μπλουτζήν και γαλάζιο φούτερ, σχολι-κή τσάντα ώμου με εμπριμέ καρδούλες, α θλη -τικά παπούτσια με ασημί κορδονάκια– και ε -πιστρέψαμε στο σπίτι.

Πέρασαν πολλές μέρες και νύχτες ώσπουνα ομολογήσουμε στον εαυτό μας κι ο έναςστον άλλον ότι χά σαμε το παιδί μας. Κι ότανέγινε αυτό, εγώ έπαθα κάτι που δεν είχα ξα-ναπάθει, έκλαιγα με ανα φι λη τά κι έκανα ε μετό(ό,τι και να ’τρωγα το ’βγα ζα) και χτυπούσατο κεφάλι μου πάνω στο τραπέζι της κουζί-νας, ώσπου το α ριστερό μου φρύδι μάτωσε κιέβαλα χανσαπλάστ. Ο Τζίμμυ δεν μιλούσε, αλ-λά ή ξερα τι σκεφτόταν κι αισθανόμουν χειρό-τερα, αν ήταν δυνατό να αισθανθώ χειρότεραδηλαδή. Σκεφτόταν πως οι μάνες πρέπει να συ-νοδεύουν τα παιδιά τους προς και από το σχο-λείο, ιδίως όταν τα παιδιά είναι ακόμα μονάχαδέκα χρονών όπως η Στέλλα. Το ίδιο θα σκε-φτόμουν κι εγώ, αν μπορούσα να σκεφτώ. Δενθυμάμαι αν ήμουν σε θέση να σκεφτώ. Θυμά-

ΣYΓXΩPEΣH 23


μαι ότι δεν κοιμόμουν καθόλου, ότι κά θε πρωί–κάθε ξημέρωμα– τηλεφωνούσα στην αστυνο-μία κι ότι είχα καταντήσει ενοχλητική· ότανπήγαινα στο Τμή μα, φρύδια σηκώνονταν καιπλάτες γύριζαν προς το μέ ρος μου· ξαφνικά,όλοι πνίγονταν στη δουλειά· ακόμα και μια α -στυνομικίνα απ’ την ο ποία περίμενα συμπαρά-σταση και βοήθεια έ σκυβε πάνω στα χαρτιάτης. Δεν θέλω να κακολογήσω κανέναν: ο κά-θε άνθρωπος θυμάται μόνο τον δικό του πόνο.

Επί μήνες τριγυρνούσα στην πόλη και κοι-τούσα όσο περισσότερα παιδιά μπορούσα νακοιτάξω· τα περιεργαζόμουν, αν και ήξερα πωςήταν αγένεια· κοιτούσα ακόμα κι ε κείνα πουκάθονταν στη βεράντα του σπι τιού τους, ή έ -καναν ποδήλατο, ή κούνια, ή έ παιζαν σόφ τ -μπολ. Και, επί μήνες, σε κάθε χτύπημα τουτηλεφώνου, σε κάθε ήχο κουδουνιού, αναπη-δούσα και ξεφώνιζα· είτε το παιδί είχε γυρίσειείτε κάποιος έφερνε νέα του. Είτε τα νέα ήτανκαλά (πόσο καλά;) είτε ή ταν κακά (πό σο κα-κά;). Όμως, όλα τα τηλεφωνήματα κι όλες οιεπισκέψεις δεν ήταν παρά εκδηλώσεις συμπό-νιας και οίκτου. Και πε ριέργειας, γιατί υπάρ-χουν άνθρωποι περίεργοι από τη φύση τους· δεντους κατηγορώ, αλλά δεν είχα ανάγκη από τηνπεριέργεια κανενός. Ούτε απ’ τη συμπόνια και



τον οίκτο, για να είμαι ειλικρινής. Είχα ανά-γκη να βρεθεί το παιδί μου και να ’χει δυο πό-δια, δυο χέρια και το κεφάλι του στη θέση του.Δεν είχα ανάγκη από τίποτ’ άλλο. Κάπου-κά-που μας τηλεφωνούσαν και κάτι τρελάρες, σα-διστές, φαρσέρ· μας αράδιαζαν φρικιαστικές ι -στορίες· ο Τζίμμυ τούς έκλεινε το τηλέφωνο·εγώ καθόμουν σαν χα ζή και τ’ άκουγα όλα κιέ πειτα προσπαθούσα να ξεδιαλύνω τι μπορεί ναήταν αλήθεια και τι ψέμα.

Τώρα που το καλοσκέφτομαι, το τηλέφω νοχτυπούσε διαρκώς. Μας τηλεφωνούσαν διά φο ροιάγνωστοι για να μας πουν ότι είδαν τη Στέλ -λα εδώ κι εκεί, στο Μπρέντγουντ, στη λίμ νηΣάνγκρι-λα, μέχρι και στο Μέμφις. Ότι φορού-σε μπλουτζήν και γαλάζιο φούτερ. Ότι κρατού-σε (στον ώμο;) σχολική τσάντα με σταμπωτέςκαρδούλες. Ωστόσο, πάντα κάτι δεν ταίριαζε: εί-χαν δει ένα κοριτσάκι με κοτσιδάκια (η Στέλ-λα είχε κοντά μαλλιά· πόσο μπο ρούσαν να ’χουνμακρύνει στο μεταξύ;) ή με γυαλιά μυωπίας (ηΣτέλλα δεν φορούσε γυαλιά).

Ό λη μέρα πηγαίναμε με την αδερφή μου τηΛώ ρεν –η Λώρεν οδηγούσε, εγώ έψαχνα μετο βλέμμα ολόγυρα– σε διάφορα σημεία ό πουμας είχαν ειδοποιήσει πως είχαν δει τη Στέλ-λα· το πόσα «γαμώτο» έλεγε η Λώρεν δεν πε-

ΣYΓXΩPEΣH 25


ρι γράφεται και δεν μετριέται. Και το πόσα «μα-λάκας» και «μαλακίες». Κοιτούσα απ’ το πα -ρά θυ ρο του αυτοκινήτου, και μέσ’ απ’ το παρ -μπ ρ ίζ, ακόμα και τις μικρότερες λε πτο μέ ρειεςπάνω στην άσφαλτο· μέσ’ απ’ τις τζα μα ρίες τωνκα ταστημάτων· στα ρείθρα των πε ζοδρομίων:μήπως δω το φούτερ της ή το τσαντάκι τηςή ένα βραχιολάκι που της εί χε φτιάξει η φίλητης η Λίζυ από χρωματιστά καλώδια. Η Λί-ζυ έ φτιαχνε διάφορα χαριτωμένα και παρδαλάπράγ ματα: πορτοφολάκια με χάντρες, και φυλα -χτά με χρυσοκλωστές. Η Στέλλα ήταν η κα-λύ τερή της πελάτισσα.

Σ’ όλες αυτές τις περιπλανήσεις με το αυ -τοκίνητο δεν είδα τίποτα που να μας οδηγείστα ίχνη της Στέλλας, αν και πολλές φορέςνόμιζα ότι είδα και η Λώρεν φρέναρε για ναδω καλύτερα. Ξέρω πως αυτό που θα πω εί-ναι άσχετο και μπορεί να κάνει κακή εντύπω -ση, αλλά το λέω: μερικές φορές η Λώρεν οδη-γούσε με τα μαλλιά τυλιγμένα στα μπιγκου-τί· πάνω απ’ τα μπιγκουτί φορούσε κε φαλο μά -ντιλο με πουά. Η Λώρεν φτιάχνει τα μαλλιάτης κάθε μέρα· τίποτα –ούτε σεισμός, ούτε λι-μός, ούτε καταποντισμός– δεν μπορεί να τηνε μποδίσει από το να κάνει αυτό το πράγμα,όπως κι απ’ το να πάει στο μάθημα της γυ-



μναστικής. Εγώ δεν είχα μυαλό ούτε για μπι-γκουτί ούτε για γυμναστική.

Διανύσαμε χιλιάδες μίλια, οργώσαμε όλο τοδυτικό Τεννεσσή και κάμποσο απ’ το ανατο-λικό. Kαμιά φορά, η Λώρεν, για να με διασκε -δάσει, σιγοτραγουδούσε το “Outside the Nash -ville City Limits” της Tζόαν Mπαέζ· να, μετέτοια τραγούδια μεγαλώσαμε, αλλά τι σημα-σία έχει πια. Tι σημασία έχει!

Όταν επιστρέφαμε στο σπίτι, γύρω στα με-σάνυχτα, ο Τζίμμυ δεν έκανε ποτέ ε ρωτήσεις·μας κοιτούσε μονάχα και καταλάβαινε πως ε -πιστρέφαμε ά πρακτες. Είχε χά σει τις ελπίδεςτου· το μόνο που έκανε ήταν να κάθεται μπρο-στά στην τηλεόραση και να βλέπει διαφημί-σεις. Έπαιζε με το τηλεχειριστήριο κι έπινεμπίρες. Το ζάπινγκ ήταν κάτι παλιό, αλλά οιμπίρες ήταν κάτι καινούργιο. Νομίζω ότι τηνπρώτη χρονιά μετά την εξαφάνιση της Στέλ-λας έπινε γύρω στις δώδεκα μπίρες την ημέ-ρα, σε συσκευασίες των έξι. Τη δεύτερη χρο-νιά δεν ξέρω πόσο έπινε, γιατί απ’ τις μπίρεςτο γύρισε στο ουίσκυ, το τοπικό ουίσκυ τουΤεννεσσή, που νομίζω ότι το φτιά χνουν απόκριθάρι. Δεν μιλούσα βέβαια· τι να πω; Δεν ή -ξερα τι να πω. Μέσα μου έτρεμα, γιατί ήξε-ρα ότι με θεωρούσε υ πεύθυνη, ότι με κατηγο-

ΣYΓXΩPEΣH 27


ρούσε. Αλλά ούτ’ ε κείνος έλεγε τίποτα· αργάτη νύχτα, όταν βαριόταν την τηλεόραση, απο-κοιμιόταν στον κα ναπέ. Το πρωί τον έβρισκαεκεί κουλουριασμέ νο, σκεπασμένο με μια βαμ-βακερή κουβέρτα· στο πάτωμα ήταν πεταμέ-να τα άδεια κουτάκια της μπίρας.

Ο Τζίμμυ δεν έ φταιγε στο παραμικρό καιτον αγαπούσα ό πως πάντα· δηλαδή, τον λά-τρευα. Όμως, δεν με πείραζε και τόσο πουκοιμόμασταν χωρι στά. Με πείραζε, αλλά όχιπολύ. Αφού, και στο ίδιο κρεβάτι να κοιμόμα-σταν, δεν θα κοιμόμασταν μαζί, απλώς θα κοι-μόμασταν δίπλα. Ε, δεν είναι το ίδιο. Εξάλλου,είχα πλή ρη ελευθερία να κλαίω στο μαξιλάριμου και να πετάγομαι απ’ τους εφιάλτες καινα μη νοιάζομαι για το αν ξυπνάω κάποιον καιτον ταράζω.

Το καλοκαίρι του ’95, σταματήσαμε να ψά -χνουμε το παιδί. Δεν συνεννοηθήκαμε, δεν α -ποφασίσαμε τίποτα· απλώς, συνέβη· πάψαμενα τριγυρνάμε με το αυτοκίνητο της Λώρενκι ο Τζίμμυ δεν ήθελε πια ούτε ν’ α κούει γιατη Στέλλα· λες κι η Στέλλα δεν είχε υπάρξειποτέ. Και μια μέρα μού ξεφούρ νισε: «Η Στέλ-λα δεν είναι πραγματικότητα. Εσύ δεν είσαι



ΥΤΗ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ · 2019. 2. 14. · αυτά, φοβόμουν μήπως η Στέλλα...

Documents

Transcript of ΥΤΗ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ · 2019. 2. 14. · αυτά, φοβόμουν μήπως η Στέλλα...