ιστορικές επιφυλλίδες γράφει ο Νίκος Θεοδ. Μήτσης ΚΩΝΣΤΑΝΤΗΣ ΒΕΡΡΗΣ στρατηγός (1796 – 1880)

τ΄ αρχοντόπουλο του Ξηρομέρου

Κωνσταντής Βέρρης Γεννήθηκε το 1796 στο ορεινό χωριό Μερδενίκου (σημερινή Παναγούλα) Ξηρομέρου του τ. Δήμου Σολλίου (νυν ενότητα Αλυζίας) και κατάγονταν από αρχοντική οικογένεια με ανεκτίμητη κτηματική – κτηνοτροφική περιουσία, την οποία προσέφερε, όλη υπέρ του αγώνα στην επανάστασης του ΄21, όπως αναφέρει ο ίδιος στον φάκελό του στα Γ.Α.Κ. Ήταν ευθυτενής, πελώριος, με αγριωπή θέα, κεραυνοβόλο βλέμμα και μαλλιά μαύρα σαν του κόρακα, φορώντας πάντα τη φουστανέλα του με την αργυρή και επίχρυση πανοπλία του, λάμποντας πάντα όπως η φωτιά μέσα στη νύχτα, μας αναφέρει στην «Πεντηκονταετηρίδα του» το 1873 ο Δημήτριος Παπαντωνόπουλος ή Ακαρνάνος. Η επανάσταση του 1821 τον βρήκε στην ακμή της νεότητας του, μόλις 26 χρονών παλικάρι και στο εθνικό προσκλητήριο προσήλθε απ΄ τους πρώτους, μαζί με τα αδέλφια του Γιάννη και Παναγιώτη Βέρρη, έτοιμοι για θυσία και όντως ο ένας αδελφός, ο Παναγιώτης, σκοτώθηκε το 1828 σε γενομένη μάχη με τους εχθρούς στους Μύλους του Άργους, «καθυποβάλλων ενώπιον σας την αναφοράν των εκδουλεύσεων του μακαρίτου αδελφού μου Παναγιώτη Βέρρη, ότι πασίδηλον απαρχής του Ιερού Αγώνος παρευρέθη μέχρι του 1828 έτους, όπου εφονεύθη εις Μύλους του Άργους…» αναφέρει ο φάκελος του Κωνσταντή Βέρρη στην αίτηση του το 1865 προς την Επιτροπή στρατιωτικών εκδουλεύσεων του Αγώνα. Για τον υπογράφοντα, όσα και να γραφούν για τον Κωνσταντή Βέρρη, δεν θα αποδώσουν την πραγματικότητα. Η παλικαριά του ήταν ασύγκριτος και η λεβεντιά του θύμιζε μυθικούς ήρωες. Ήταν με λίγα λόγια μία απ΄ τις ηρωικότερες και ασυμβίβαστες προσωπικότητες του αγώνα του ΄21. Συντηρούσε με δικές του δαπάνες στρατιωτικό Σώμα 100 και πλέον ανδρών, πολεμώντας παντού σκληρά και γενναία . Ήταν αξιωματικός στην αρχή του αγώνα (1821-1824) του Γεωργίου Τσόγκα και στο Μεσολόγγι (1825-1826) αρχηγός με δικό του Σώμα, και απ΄ το καλοκαίρι του 1826 και μετά ένας απ΄ τους έμπιστους

αξιωματικούς του Γεωργίου Καραϊσκάκη, δρέψας μετ΄ αυτού ηρωικές δάφνες στις περίλαμπρες μάχες στην Αττική και στην Αράχωβα. Πήρε μέρος σε όλες τις κρίσιμες μάχες της Δυτικής Ελλάδος , πολεμώντας επιπλέον και στη ανατολική Ελλάδα (Αράχωβα), Αττική, αλλά και στην Πελοπόννησο. Παντού συναντάμε τον Κωνσταντή Βέρρη να χτυπά τους Τούρκους όπως: στην Άρτα (Λαγκάδα - Πλάκα 8 Ιουνίου του 1821), στη Βόνιτσα (28 Μαΐου 1821 και 15 Δεκεμβρίου 1828), στο Πέτα (4 Ιουλίου 1822), στον Αετό Ξηρομέρου (9 Αυγούστου 1822), στο Κεφαλόβρυσο Ευρυτανίας με τον Μάρκο Μπότσαρη (9 Αυγούστου 1823), στις τρεις πολιορκίες του Μεσολογγίου (1822, 1826, 1829), με τον αρχιστράτηγο Γεώργιο Καραϊσκάκη στην Αράχωβα (24 Νοεμβρίου 1826), Ζεμενό (20 Νοεμβρίου1826), Δόμβραινα (12 Νοεμβρίου 1826), Δίστομο (31 Ιανουαρίου 1827), στην Αττική [(Ελευσίνα 28 Φεβρουαρίου 1827, Κερατσίνι 4 Μαρτίου 1827, Δαφνί 4 Απριλίου 1827, Αναλάτου 18 Μαρτίου 1827, Πειραιάς 14 Απριλίου 1827, Φάληρο 23 Απριλιου 1827 )], δαπανήσας για τον αγώνα υπέρ τις εκατό και πλέον χιλιάδες γρόσια (100.000). Στις μάχες της Αττικής τραυματίζεται και συγκεκριμένα στην μάχη του Αναλάτου όπου δέχεται τις περιποιήσεις του γιατρού Τράιμπερ στην Αίγινα. Στην περίφημο δίκη του Καραϊσκάκη στο Αιτωλικό (2 Απριλίου 1824), που είχε στηθεί απ΄ τον ραδιούργο Αλεξ. Μαυροκορδάτο, ο Κωνσταντής Βέρρης υπήρξε ένας εκ των «δικαστών -στρατοδικών» του Καραϊσκάκη (Ελληνικά Χρονικά φ. 29/30-3-1824). Παρακολουθώντας ο Βέρρης τη δίκη του Καραϊσκάκη μαζί με τους επίσης στρατοδίκες Κίτσο Τζαβέλα και Γιαννάκη Σουλτάνη (αργότερα, ήταν και αυτός έμπιστος αξιωματικός του Καραϊσκάκη που σκοτώθηκε στη μάχη της Δόμβραινας το 1826), αντελήφθησαν τις ραδιουργίες και τις σκευωρίες που χρησιμοποίησε ο Μαυροκορδάτος και με μια φωνή σηκώθηκαν και φώναξαν στους δικαστές : «Στρατηγοί βλέπουμε πως αδίκως θέλετε να βάψωμεν τα χέρια μας στο αίμα του αθώου Καραισκάκη με τις ψεύτικες εξομολογήσεις του ψευτο-Βουλπιώτη». Αμέσως απεχώρησαν διαμαρτυρόμενοι από το σκηνοθετημένο δικαστήριο και έτσι σώθηκε ο Καραϊσκάκης. Απ΄ αυτή τη χρονική στιγμή ο Βέρρης διαχωρίζει πλήρως τη θέση του με τον αρχηγό του Γεώργιο Τσόγκα και αργότερα - όπως προείπαμε - γίνεται πιστός αξιωματικός του Καραϊσκάκη . Τέλος του 1824 προτάθηκε, απ΄ τον στρατηγό Γεώργιο Τσόγκα, προς το Εκτελεστικό Σώμα, να προαχθεί στο βαθμό του Χιλίαρχου όπου με την υπ΄ αριθ. 4506 βούλευμα επικυρώνεται επισήμως και η προαγωγή του αυτή στις 3 Μαρτίου 1825 (ΑΕΠ τ.7 σελ.166) . Προς το τέλος του 1825 προάγεται στο βαθμό του Στρατηγού . Δυστυχώς δεν έλειψε και ο Κωσταντής Βέρρης - όπως σχεδόν όλοι οι Στερεοελλαδίτες Οπλαρχηγοί - με το να συμμετάσχει στις εμφύλιες συρράξεις στην Πελοπόννησο (τέλος του 1824 αρχές του 1825) πολεμών με τα κυβερνητικά στρατεύματα (Κουντουριώτης - Μαυροκορδάτος) κατά των αντικυβερνητικών (Κολοκοτρώνης). Στο Μεσολόγγι και κατά την ηρωική Έξοδο των αγωνιστών του (Απρ.1825 - Απρ. 1826), ο Κωνσταντής Βέρρης, ως Σωματάρχης, διαδραμάτισε σημαντικότατο ρόλο στα τεκταινόμενα του αγώνα στο πολυπαθές Μεσολόγγι, έχοντας υπό την οδηγίαν του εκατό και πλέον άνδρες, στρατολογημένους απ΄ τα χωριά του Ξηρομέρου εκ των οποίων οι περισσότεροι ήταν και συγγενείς του. Μάλιστα στο Μεσολόγγι κρατούσε την ντάπια του Μοντάλαμπερ μαζί με τους επίσης Ξηρομερίτες Οπλαρχηγούς συμπολεμιστές του, όπως τους: Δήμο Τσέλιο (Ζάβιτσα) , Αποστόλη Κουσουρή (Βάρνακας), Γιαννάκη Σουλτάνη (Μοναστηράκι), Κώστα Καπογιωργάκη (Πλαγιά), Νικόλαο Τσέλιο ή Δραγαμεστινό (Δραγαμέστο) και τον Κωσταντή Βαλιανάκη (Αετός). Όλοι τους επιφανείς αξιωματικοί και ανδρείοι πολεμιστές του ΄21. Στο Μεσολόγγι υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Φιλοδικαίων αξιωματικών.

Η προαγωγή του Κωνσταντή Βέρρη το 1824 στο βαθμό του Χιλίαρχου μετά από πρόταση του στρατηγού Γεωργίου Τσόγκα του οποίου υπήρξε για αρκετό διάστημα αξιωματικός του. Αρχές του Ιουνίου του 1826 βρίσκεται στο Ναύπλιο, όπως σχεδόν όλοι οι Δυτικοελλαδίτες και δη οι «Εξοδίτες» Οπλαρχηγοί και υπογράφει, μαζί με τον Καραϊσκάκη και άλλους αξιόλογους αξιωματικούς, το πρακτικό ίδρυσης της Αδελφότητας Ρουμελιωτών αξιωματικών και πολιτικών ανδρών που βρίσκονταν τότε στο Ναύπλιο. Η γνωριμία του με τον Καραϊσκάκη στα 1824 υπήρξε σταθμός στρατιωτικής ανέλιξης στην περαιτέρω πολεμική του δραστηριότητα, όπου κοντά στον αητό της Ρούμελης (Καραϊσκάκη) δρέπει δάφνες και αρχίζει η προσωπική του εποποιία. Μετά το Ναύπλιο ακολούθησε τον Γεώργιο Καραϊσκάκη στην Ανατολική Ελλάδα (Αράχωβα - Δόμβραινα, Δίστομο), αλλά και στην Αττική, ορκισμένος πίστη και αφοσίωση στο πρόσωπό του (Καραϊσκάκη) και μέχρι του θανάτου του στις 23 Απριλίου του 1827.

Ο Κωνσταντής Βέρρης υπογράφει βεβαιωτικό, στις 26 Ιουνίου 1826 από το Ναύπλιο, μαζί με τους Εξοδίτες Οπλαρχηγούς Γαλάνη Μεγαπάνου και Πέτρο Τζερπέλη, για τη δράση του πλοιάρχου Χρύσανθου Μωραιτάκη μετά του πλοίου του «Αράκυνθος» στον αγώνα για τη διάσωση των πολιορκημένων στο Μεσολόγγι. Στις 5 Αυγούστου 1826, συνυπέγραψε ο Βέρρης μαζί με τον Καραϊσκάκη και άλλους 15 Οπλαρχηγούς, μεταξύ των οποίων και οι «Παλαμιδιώτες» αξιωματικοί που βρίσκονταν στο Ναύπλιο, όπως οι: Δήμο Τσέλιος ( Ζάβιτσα) , Αλέξης Γαρδικιώτης Γρίβας (Βόνιτσα), Γιαννάκης Σουλτάνης (Μοναστηράκι), Κωσταντής Γριβογιώργος (Κωνωπίνα), Κώστας Καπογιωργάκης (Πλαγιά) κ.λ.π, το έγγραφο που απευθύνονταν προς την «Σεβαστήν Διοικητικήν Επιτροπήν» δια, του οποίου ανηγγέλλετο η σύσταση του στρατοπέδου στην Ελευσίνα, ότι εις αυτό συγκέντρωσαν πέντε χιλιάδες (5.000) εκλεκτών στρατιωτών και την απόφασή τους να επιτεθούν κατά των Τούρκων στην Αττική « να αποθάνωμεν ή να ματαιώσωμεν τους σκοπούς των, όστις εστένωσε πολλά τας Αθήνας, και δια τούτο ανάγκη πάσα να του ριχθώμεν και ό,τι δώσει ο Θεός και αι ευχαί της Διοικήσεως» ανέφεραν στο έγγραφο. Στην Αράχωβα η γενναιότητα του Κωνσταντή Βέρρη υπήρξε απαραδειγμάτιστος, όπου μαζί με τους Οπλαρχηγούς: Λάμπρο Βέικο, Διαμαντή Ζέρβα, Δήμο Τσέλιο και Κωσταντή Γριβογιώργο και με 300 και πλέον εν συνόλω άνδρες καταλαμβάνουν τα στενά στο Ζεμενό - λίγο πριν την Αράχωβα - και κατατροπώνουν το στράτευμα του Μουστάμπεη και του Κεχαγιάμπεη ο οποίος βάλλεται με θανατηφόρο βόλι απ΄ το χέρι του στρατηγού Δήμου Τσέλιου. Ο Διον. Κόκκινος στην ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως (τ.10ος σελ. 321) γράφει: «Οι οπλαρχηγοί αυτοί και οι άνδρες των ώρμησαν με γυμνά τα σπαθιά

εναντίον των Τούρκων εκείνων μόλις επλησίασαν προς το Ζεμενόν, τους έτρεψαν εις φυγήν και τους κατεδίωξαν μέχρι της Δαύλειας. Κατά την καταδίωξιν αυτήν οι Έλληνες εφόνευσαν εκατόν περίπου Τούρκους, ετραυμάτισαν περισσοτέρους και έχασαν μόνον δύο άνδρας πιστοποιουμένης και εκ τούτου της ατάκτου φυγής. Επήραν δε από τους Τούρκους ογδοήκοντα ζώα κατάφορτα με τροφάς και πυρομαχικά προοριζόμενα δια τον Μουστάμπεην. Έτσι ο παρά την Αράχωβαν αποκλεισθείς τουρκικός στρατός έμεινεν άνευ βοηθείας». Ακολούθησε η μάχη στην Αράχωβα (24 Νοεμβρίου 1826) και η περιφανής νίκη των Ελλήνων, αυτή που έστεψε με αμάραντον στέφανον δάφνης, τους ημιθέους του αγώνα του ΄21, όπου ο Καραϊσκάκης, ανήγγειλε την μεγάλη νίκη στην Κυβέρνηση δι΄ εγγράφου στο οποίο με δημοκρατική αντίληψη και τιμώντας τους συμπολεμιστές του, συνυπέγραψαν οι μετ΄ αυτού οπλαρχηγοί και αξιωματικοί. Και μεταξύ των 95 οπλαρχηγών που υπέγραψαν το έγγραφο ήταν και οι συμπατριώτες μας αγωνιστές Δήμο Τσέλιος, Κωνσταντής Γριβογιώργου, Αλέξης Γαρδικιώτης Γρίβας και ο στρατηγός Κωνσταντής Βέρρης. Το 1827 εκλέχτηκε πληρεξούσιος Βουλευτής στην Γ΄ Εθνική των Ελλήνων Συνέλευση στην Τροιζήνα μαζί με τους: Τάτση Μαγγίνα (Δραγαμέστο) και τον Ν. Μαυρομάτη (Κατούνα), εκπροσωπώντας αμφότεροι την επαρχία Ξηρομέρου, ενώ απ΄ την επαρχία Βονίτσης είχαν εκλεγεί οι: Π. Μοναστηριώτης (Μοναστηράκι) και Ιω. Χαλικιόπουλος Λογοθέτου (Βόνιτσα). Ως γνωστόν η Γ΄ Εθνοσυνέλευση στην Τροιζήνα, θέσπισε, το πρώτο δημοκρατικό πολιτικό Σύνταγμα της χώρας και εξέλεξε για Κυβερνήτη της Ελλάδος τον Ιωάννη Καποδίστρια. Μέλος αυτής της Εθνοσυνέλευσης, της οποίας οι εργασίες έληξαν στις 5 Μαΐου 1827, υπήρξε λοιπόν και ο στρατηγός Κωσταντής Βέρρης. Επί πλέον και σε επιστολές που αντήλλαξαν ο Γεώργιος Καραϊσκάκης και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, δια την οργάνωση της επιθέσεως προς την άλωση του Φρουρίου της Ακροπόλεως, καταφαίνεται ότι ο Κωνσταντής Βέρρης ήταν ο πιο έμπιστος Οπλαρχηγός και των δύο αρχιστρατήγων του Μωριά και της Ρούμελης. Γράφει ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης προς τον Καραϊσκάκη, διαβεβαιών αυτόν ότι οπωσδήποτε θα του σταλούν ενισχύσεις από την Πελοπόννησο. «..Ο στρατηγός Βέρης, όστις σημεθαύριον φθάνει αυτόσε, με μίαν επιτροπήν της συνελεύσεως φέρουσαν εις το στρατόπεδόν σου, ό,τι αναλόγως των περιστάσεων ηδυνήθη η συνέλευσις να οικονομήση, θέλει σε βεβαιώσει και δια ζώσης περί όσων ανωτέρω σε πληροφορώ…» Και εις απάντησίν του ο Καραϊσκάκης του γράφει «.. προς τούτοις με επληροφόρησαν οι αδελφοί μας καπετάν Βέρρης και καπετάν Μακρής περί του υιού σας..» [πρόκειται για τον Γενναίο Κολοκοτρώνη που έφτασε με Πελοποννησίους καπεταναίους και στρατιώτες δια να ενισχύσει τα Σώματα του Καραϊσκάκη στην Ελευσίνα] . Όχι μόνο υπήρξε ο Κωνσταντής Βέρρης έμπιστος και αγαπητός των αρχιστρατήγων Θ. Κολοκοτρώνη και Γ. Καραϊσκάκη , αλλά και ολόκληρων των παραστατών της Γ΄ Εθνοσυνέλευσης (1827), όπου ομόφωνα του εμπιστεύτηκαν την αποστολή των 50.000 γροσίων να τα ενεχυριάσει στον Γεώργιο Καραϊσκάκη για τις ανάγκες του στρατοπέδου του στην Ελευσίνα . Ιδού και το πρωτότυπο έγγραφο απ΄ τα αρχεία της Εθνικής Παλιγγενεσίας προς πίστωση των προαναφερθέντων (ΑΕΠ/τ.3ος.σελ.402 )

Το 1829 ο Βέρρης, με την έλευση του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια στο Μύτικα τον υποδέχτηκε με τις δέουσες τιμές όπως και το αυτό έπραξε το 1836 όταν επισκέφτηκε ο Όθων με την Αμαλία τα χωριά του τ. Δήμου Σολλίου. Το 1829 υπηρετούσε στο Αιτωλικό ως Πεντακοσίαρχος στο Ταξιαρχικό Σώμα του Μεσολογγίου και το 1832 ως Φρούραρχος του Αιτωλικού. Υπήρξε, κατά την εφημερίδα «Γενική Εφημερίς φ.20/14-3-1831» πιστός στις εκλεγμένες κυβερνήσεις και πάντοτε υπέρ της διατηρήσεως της καθεστώσης ευημερίας του Έθνους, «την οποίαν χρεωστούμεν εις τας φροντίδας του Σεβαστού ημών Κυβερνήτου», αναφέρει σχετικό έγγραφο που υπογράφεται από τον Κωσταντή Βέρρη και λοιπούς αξιωματικούς στις 24 Φεβρ.1831 από το στρατόπεδο του Μακρυνόρους στο Βάλτο. Το 1835 ο Όθων έκανε μεταρρυθμίσεις ως προς την ιεραρχία και την ονομασία των βαθμών των αξιωματικών του στρατεύματος και τότε ο Κωνσταντής Βέρρης ονομάζεται Ταγματάρχης της Βασιλικής Φάλαγγας, υπηρετών στο Μεσολόγγι στην 5η Τετραρχία με Διοικητή αυτής τον Χιλίαρχο (άλλοτε στρατηγό) Δημήτριο Μακρή (απ το Ζυγό) και υποδιοικητής ο ίδιος ο Κωνσταντής Βέρρης. Με την έναρξη της εξέγερσης των Ακαρνάνων αξιωματικών κατά του βασιλιά Όθωνα τον Μάρτιο του 1836, ο Κωνσταντής Βέρρης υπήρξε πιστός στα κυβερνητικά στρατεύματα και πολέμησε - ως αξιωματικός - λυσσαλέα την ανταρσία αυτή, υπηρετών ως αξιωματικός υπό τις οδηγίες του Κίτσου Τζαβέλα ο οποίος είχε μαζί με τον Θεόδωρο Γρίβα τον επιτελικό ρόλο για την κατάπαυση της εξέγερσης των Ακαρνάνων αξιωματικών κατά του Όθωνα το 1836.

Ο Κωνσταντής Βέρρης υπογράφει στις 15 Μαρτίου 1833 πιστοποιητικό στρατιωτικών εκδουλεύσεων του πενήνταρχου αξιωματικού Νικολάου Τζούνη απ΄ τη Ζάβιτσα (Αρχοντοχώρι) και βεβαιεί για την συμμετοχή του στον αγώνα του 1821-1829 Το 1836 για τις προς την πατρίδα στρατιωτικές του εκδουλεύσεις ο βασιλιάς Όθων τον παρασημοφορεί, μαζί και με άλλους αξιωματικούς, με τον Αργυρούν Σταυρόν των Ιπποτών (Φ.Ε.Κ 26/10-6-1836). Έφερε τότε τον βαθμό του Ταγματάρχη της Βασιλικής Φάλαγγας. Το 1843 βρίσκεται στην Αθήνα και τάσσεται στο πλευρό των αξιωματικών (Δ. Καλλέργη, Ι. Μακρυγιάννη κ.λ.π), που ζητούσαν απ΄ τον Όθωνα και τελικά πέτυχαν να δοθεί το «Σύνταγμα» στους Ελληνες . Το 1843 αμέσως μετά την Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου ο Κωνσταντής Βέρρης, ως αξιωματικός, ονομάζεται, Αντισυνταγματάρχης και το 1846 Συνταγματάρχης της Βασιλικής Φάλαγγας. Το βαθμό αυτό τον φέρνει μέχρι και το 1865, όπου με αίτηση του (θα την δούμε ως ακολούθως) αιτείται προς την Κυβέρνηση και τελικά του αποδίδεται προς το γέρας της ζωής του ο βαθμός του Υποστρατήγου. Τον Οκτώβριο του 1843 λαμβάνει μέρος, ως εκπρόσωπος του τ. Δήμου Σολλίου, στην Συνέλευση των Ξηρομεριτών στον Αστακό και μαζί με τον Τάτση Μαγγίνα του οποίου υπήρξε συνεργάτης και πολιτικός του φίλος, θέτει υποψηφιότητα για πληρεξούσιος Βουλευτής στην πρώτη Συνταγματική Συνέλευση των Ελλήνων. Όμως δεν εκλέχτηκε. Ως γνωστόν στη Συνέλευση αυτή, Πληρεξούσιοι Βουλευτές (1844-1845), εκλέχτηκαν παμψηφεί οι: Νικόλαος Μαυρομμάτης (Κατούνα) και Νικόλαος Τσέλιος (Δραγαμέστο-Αστακός). Το 1865 υπήρξε μέλος της 25μελούς Επιτροπής «Θυσιών και εκδουλεύσεων κατά τον ιερόν αγώνα» και απονέμει ακριβοδίκαια αμοιβές και βαθμούς στους εναπομείναντας ή μη, μαχητές – αγωνιστές του΄21 και στους κληρονόμους αυτών. Σχεδόν δεν υπάρχει πιστοποιητικό στρατιωτικών εκδουλεύσεων Αιτωλοακαρνάνα μαχητή του ΄21, υπογεγραμμένο από αξιωματικούς της Βασιλικής Φάλαγγας είτε στα 1845 είτε στα 1865 και να μην φέρει και την υπογραφή του, τότε Συνταγματάρχη Κωνσταντή Βέρρη (ιδέ ως ακολούθως).

Ο Κωνσταντής Βέρρης, ως Συνταγματάρχης της Βασιλικής Φάλαγγας, υπογράφει στις 10 Μαρτίου 1846 απ΄ το Αιτωλικό, μαζί και με τους επίσης αξιωματικούς: Κ. Βλαχόπουλο, Κωσταντή Γριβογιώργου, Π. Βλαχόπουλο, Ιω. Λαμπρόπουλο και Ιω. Ραζικότσικα αντίστοιχο πιστοποιητικό στρατιωτικών εκδουλεύσεων του πενήνταρχου αξιωματικού Δημήτρη Σκυφτούλη απ΄ την Κατούνα Ξηρομέρου .

Ο Κωνσταντής Βέρρης υπογράφει στις 10 Μαρτίου 1844 απ το Αιτωλικό, μαζί και με τους επίσης αξιωματικούς: Π. Βλαχόπουλο, Ιω. Λαμπρόπουλο και Νικόλαο Τζέλιο, αντίστοιχο πιστοποιητικό στρατιωτικών εκδουλεύσεων του Αναγνώστη Μπαρμπακούλη από τον Αετό Ξηρομέρου . Ο Κωνσταντής Βέρρης όπως είπαμε στην αρχή, ήταν η προσωποποίηση της παλικαριάς. Ο αγνός πολέμαρχος που τα προσέφερε όλα δια την πατρίδα, δια δε τον εαυτόν του δεν κράτησε τίποτα. Έζησε και πέθανε με την ικανοποίηση ότι το όνειρό του έγινε πραγματικότητα και ότι πλέον οι Έλληνες ανέπνευσαν τον ελεύθερο αέρα μετά από μακροχρόνιο σκλαβιά. Ο Κωνσταντής Βέρρης, με το να διαθέσει όλη του την περιουσία υπέρ του εθνικού αγώνα, αποστερήθει και αυτήν των μέσων συντηρήσεως του και τον βλέπομε, όταν η

οικονομική του κατάσταση έφθασε εις το απροχώρητο, τριάντα και πλέον χρόνια μετά την απελευθέρωση, να απευθύνεται με αίτησή του από 15 Δεκεμβρίου 1865, προς την Επιτροπή του Ιερού Αγώνα (της οποίας υπήρξε και μέλος) και να ζητά να του δοθεί «το δίκαιον του, ως κληρονόμος του φονευθέντος εις τους Μύλους του Άργους αδελφού του Παναγιώτη Βέρρη». Ιδού και η με υπ΄ αριθ. 10 Οκτωβρίου 1865 αίτησή του Στρατηγού Κωνσταντή Βέρρη, που ευτυχήσαμε να συλλέξουμε στην αέναο εικοσιπενταετή και πλέον ερευνά μας στα Γενικά Αρχεία του Κράτους, αλλά και σε άλλες ιστορικές αρχειακές πηγές, αίτηση, που ο ίδιος έγραψε και κατέθεσε προς την Επιτροπή στρατιωτικών εκδουλεύσεων, αναφέροντας με περισσό παράπονο και τα ακόλουθα (διατηρούμε στο κείμενο την ορθογραφία και το ύφος της επιστολής). « Αίτησις Κωνσταντή Βέρρη Προς κατοίκου Μύτικα την επί του αγώνος του Δήμου Σολίου Σεβαστήν Επιτροπήν Συνταγματάρχου Κύριοι Είναι γνωστό εις όλους σας ότι ήμουν Αρχηγός στρατεύματος εις τας σημαντικοτέρας κατά των εχθρών μάχας, εις Άρταν, Βόνιτσαν, Αετόν, Κεφαλόβρυσον, εις τας τρείς πολιορκίαςωτου Μεσολογγίου εις την οποίαν παρευρέθησαν εις την υπό την αρχηγίαν μου στρατιωτών υπέρ τους εκατό και ως επί το πλείστον συγγενείς μου και μάλιστα κατά την Εξοδον την τελευταίαν εις όλας τας μάχας τας συγκροτηθείσας υπό τον Καραισκάκην κατά την Αττικήν μετά την πτώσιν του Μεσολογγίου. Από αρχής της επαναστάσεως μέχρι τέλους αυτής ουδέποτε έλαβον μισθόν. Εδαπάνησα δε εξ ιδίων μου προς συντήρησιν του στρατού μου, χρήματα και άλευρα υπέρ τας εκατό χιλιάδων γροσίων κατά τους ανά χείρας μου επικυρωμένους λογαριασμούς, των οποίων ήθελα παρουσιάσω εάν αι θυσίαι μου αύται δεν εισακουστούν εις τα μέλη της Σεβαστής ταύτης Επιτροπής. Είναι δε γνωστόν εις την Σεβαστήν Επιτροπήν ότι είμαι αδικημένος ως κατά τον βαθμόν αφού ο ι όμοιοί μου είναι προ πολλών ετών υποστράτηγοι. Δια τούτο παρακαλώ την Σεβαστήν Επιτροπήν να γνωμοδοτήσει, να μου δοθεί ο βαθμός του Υποστρατήγου και να μου δοθούν και αι ανήκουσαι αποζημιώσεις, των ανωτέρω μου θυσιών μου. Αθήνα, 10 Οκτωβρίου 1865 Ευπειθέστατος Κωνσταντής Βέρρης » Και στις 15 Δεκεμβρίου 1865 με την υπ΄ αριθ. 10804 αναφορά του , ο Κωνσταντής Βέρρης, απευθυνόμενος για δεύτερη φορά προς την του Ιερού αγώνος Σεβαστήν Εξεταστικήν Επιτροπή, αναφέρει τα ακόλουθα. « Κύριοι Καθυποβάλλω ενώπιόν Σας την αναφοράν ταύτην, προς έμφασιν των εκδουλεύσεων του μακαρίτου Αδελφού μου Παναγιώτη Βέρρη, ότι πασίδηλον είναι εν πάσιν απ΄ αρχάς του ιερού αγώνος παρευρέθη μέχρι τέλους του 1828 έτους όπου εφονεύθη εις τους Μύλους του Άργους.

Ούτος δε (ο αδελφός μου) ως εν καιρώ του αγώνος ήτον εις Αιτωλικόν και επομένως εις την πολιορκίαν του Μεσολογγίου, ανεδείχθη γενναίος. Προσέτι και εις ετέρας τινάς μάχας παρευρέθη, και ουδέποτε επεθύμη, αγωνιζόμενος περί της Ελευθερίας της πατρίδος. Πάν ό,τι είχε κατηνάλωσε αυτά κατ΄ ιδίαν εις τους διατηρούντας συνακολουθούντας συντρόφους του. Όθεν δια ταύτα ά έπραξεν υπέρ της πατρίδος απέναντι του φόνου του, του καθυστέρησε και εγκατέλειψε πάντα και δεν απόλαυσε μηδέν των ανταμοιβών του. Διό καταφεύγω, ίνα είδη παρά προς υμάς ταύτα και η Σεβαστή Επιτροπή, ων ούσα Δικαία θέλει γνωμοδοτήσει Νομίμως υπέρ των εκδουλεύσεων του, ως κληρονόμος αυτού και κλείνοντας τούτου υποσημειούμαι. Των υμετέρων Γενναιοτήτων Ευπειθέστατος Κωνσταντής Βέρρης »

Η ιδιόχειρος αίτηση του Κωνσταντή Βέρρη στις 15 Δεκεμβρίου 1865 προς την Επιτροπή Στρατιωτικών εκδουλεύσεων .

Ο δε Δημήτριος Παπαντωνόπουλος ή Ακανάνος, Φιλόσοφος - Μαθηματικός, στο βιβλίο του «Πεντηκονταετηρίς της Ελληνικής Επαναστάσεως έκδοση 1873» αναφέρει λεπτομερώς για τον Κωσταντή Βέρρη (ακόμη και για τα μαύρα του μαλλιά γράφει), που ήταν εν ζωή το 1873 και τα ακόλουθα. « Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ο ΒΕΡΡΗΣ ΕΞ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΕΚ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΕΡΔΕΝΙΚΟΥ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΣΟΛΙΟΥ . Ευτυχώς ο λαμπρός ούτος και αρειμάνιος πελώριος αγωνιστής Κωνσταντίνος Βέρρης, ο καλός και ωραίος ούτος ανδριάς της ελληνικής ανδρείας της μεγάλης εκείνης γενεάς του μεγάλου εκείνου ενδόξου ελληνικού αγώνος, περισώζεται εκ των ολιγίστρων εκείνων ευαρίθμων πρωταγωνιστών και προμαχων λειψάνων της ελληνικής επαναστάσεως και τιμάται σήμερον παρά της Σεβαστής Κυβερνήσεως ως Υποστράτηγος. Ούτος ο ήρως επολέμησε καθ΄ όλον το διάστημα της ελληνικής επαναστάσεως εις διαφόρους μάχας και πολέμους και διεκρίθη εν αυταίς ως ο αυγερινός εν μέσω αστέρων και έλαμψαν (λέγω) τα ελληνικά όπλα του κατά του βαρβάρου Τούρκου, διότι επέτα ως χρυσούς αετός και επεφαίνετο εν τοις πολέμοις και συλαμβάνων τας βαρβαρικάς ασπίδας απώθει, εμάχετο, απέκτεινε, θάνατον ο αθάνατος ζητών. Διό ο εχθρός εξαφανίζεται πάντοτε απ΄αυτού και εξεπλήττετο από τε την πελώριον πολεμικήν αγριωποόν θέαν του, και από την αγέρωχον, βλοσυράν και στρατιωτικήν εκείνην μορφήν του, ήν είχε και έχει έτι και νύν και εις τα γηρατειά του ακόμη ο μεγάθυμος ήρως Ακαρνάν, από κεραυνοβόλον αυτού βλέμμα, από την μαύρην της κεφαλής του κόμην την ούσαν ως τα πτερά του κόρακος, από την εβενώδη φουστανέλλαν του, εφ ης η αργυρά και επίχρυσος αυτού πανοπλία έστιλβε και έλαμπεν ως το αιθόμενον πυρ εν νυκτός καιρώ. Εν ολίγοις ειπείν τοιούτος ανεβλάστησεν εν τω ευανθεί και λειμανώδει έαρι της ελληνικής ελευθερίας ο ε π ι ζ ώ ν ή ρ ω ς Κ ω ν σ τ α ν τ ί ν ο ς Β έ ρ ρ η ς, ο πολυχρονίως πολεμήσας αντιμετώπως εναντίον του εχθρού του σταυρού της πίστεως και της ελευθερίας. Προς τον επιζώντα δε τούτον ένδοξον ήρωα αγωνιστήν Υποστράτηγον Κ. Βέρρην εκφράζομεν πανδήλως την προς αυτόν ευγνωμοσύνην μας δια τας υπέρ πατρίδος ηρωικάς μεγάλας εκδουλεύσεις του ευχόμενοι αυτώ ευημερίαν και μακρότητα ημερών και τέλος χριστιανικά τα τέλη και ανώδυνα» Πέθανε σε βαθιά γεράματα στις 30 Ιανουαρίου 1880 στο Μύτικα Ξηρομέρου όπου είχε εγκατασταθεί μετά το 1845, φέροντας μέχρι και το 1865 το βαθμό του Συνταγματάρχη της Βασιλικής Φάλαγγας και απ ΄ το 1865 που έκανε την αίτηση ζητώντας βαθμολογική αποκατάσταση όπως είδαμε στην από 10 Οκτωβρίου 1865 αίτησή του προς την Επιτροπή Στρατιωτικών Εκδουλεύσεων και μέχρι του θανάτου του, το βαθμό του Υποστρατήγου της Βασιλικής Φάλαγγας. Η Επιτροπή Στρατιωτικών Εκδουλεύσεων του 1865 κατέταξε τον Κωσταντή Βέρρη στη 2η Τάξη των Αξιωματικών (Συνταγματάρχης) με αριθμό Μητρώου 62 και τα αδέλφια του: Γιάννη Βέρρη (Εικοσιπένταρχος στα 1821) στην 7η Τάξη των Αξιωματικών (Ανθυπολοχαγός) με αριθμό Μητρώου 1121 και, τον φονευθέντα στους Μύλους του Άργους Παναγιώτη Βέρρη στους Υπαξιωματικούς Β΄ Τάξεως με αριθ. Μητρώου 2439.