Είδος: Εφημερίδα / Ένθετο : ΕΨΙΛΟΝΗμερομηνία: Κυριακή, 15-11-2009Σελίδα: 42,44,46,48,50 (1 από 5)Μέγεθος: 2321 cm ²Μέση κυκλοφορία: 172620Επικοινωνία εντύπου: (210) 9296.001

Λέξη κλειδί: ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ

a; και στρατευμένες φωνές της αριστερής γαλλικής διανόησης, πλατωνιστής, αλλά και ; Βαράδσσηςτου'Λσυί / λτουσέρ και του Σαν Πολ Σαρτρ, ο Αλεν Μπαντιού, με αφορμή την Η μέσης19

Νοεμβρίου, ηροσδίορίζει το ρόλο του φιλοσόφου σήμερα και εξηγεί πώς και πού ο ν*(6έώνί συναντά τον κόσμο της δράσης - απέναντι στο σύστημα,- φυσικά.

-*.·.1, f.ii*

:; '1: M

www.clipnews.gr

Είδος: Εφημερίδα / Ένθετο : ΕΨΙΛΟΝΗμερομηνία: Κυριακή, 15-11-2009Σελίδα: 42,44,46,48,50 (2 από 5)Μέγεθος: 2321 cm ²Μέση κυκλοφορία: 172620Επικοινωνία εντύπου: (210) 9296.001

Λέξη κλειδί: ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ

Alain Badiou

Ποιος είναι ·

Γεννήθηκε το 1937 στη Ραμπάτ του Μαρόκου. Ο πατέρας του, Ρεϊμόν, ήταν

μαθηματικός και διετέλεσε δήμαρχος της Τουλούζης. ·

To i960 αποφοιτά από την Εκόλ Νορμάλ, διδάσκει αρχικά οε λύκειο και

στη συνέχεια στο τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου της Reims. · Μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Γαλλίας την εποχή που ηγέτης

του ήταν ο Μισέλ Ροκάρ, συμμετέχει στην ομάδα πολιτικού προβληματισμού «Μαρξισμός - Λενινισμός», που είχε στο στόχαστρο της τον «δεξιό οπορτουνισμό»,

και γίνεται μέλος της «Ομάδας Σπινόζα» που ίδρυσε το 1967 ο Λουί

Αλτουσέρ. · To 1968 συμμετέχει στη δημιουργία του πειραματικού πανεπιστημίου της

Βενσέν, όπου διδάσκει φιλοσοφία. •To

1969 συμμετέχει στη δημιουργία της Ενωσης Μαρξιστών Λενινιστών

Κομμουνιστών της Γαλλίας, μια μαοϊκή οργάνωση που απαντά στην αντιμεταναστευτική

πολιτική και στο κλίμα ξενοφοβίας της εποχής. •To

1979, όταν ο στρατός του Βιετνάμ εισβάλλει στην Καμπότζη, ο Μπαντιού

τάσσεται υπέρ του Πολ Ποτ και των Κόκκινων Χμερ.

•To 1985 δημιουργεί την «Πολιτική Οργάνωση», μια «μεταλενινιστική και μεταμαοϊκή» οργάνωση, που από τη μια υπερασπίζεται τους εργάτες-παράνομους

μετανάστες και από την άλλη επιχειρεί να επεξεργαστεί μια πολιτική συνεπή τόσο με την κομμουνιστική χειραφέτηση όσο και με τις πραγματικές

συνθήκες της εποχής. · Από το 1999 είναι καθηγητής στην Εκόλ Νορμάλ.

Λένε ότι μετά το θάνατο του Ντεριντά, ο Αλεν Μπαντιού είναι ο mo γνωστός φιλόσοφος

εκτός γαλλικών συνόρων. Με δράση εντονότατα

πολιτική, αρχικά στο Ενωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα, κατόπιν στην Ενωση Μαρξιστών Λενινιστών

και μέχρι σήμερα στην «Πολιτική Οργάνωση», που ασχολείται κυρίως με τους μετανάστες, για τον Μπαντιού τα πάντα είναι

πολιτική - και φιλοσοφία. Πριν από δύο χρόνια τάραξε τα νερά της

καθεστηκυίας τάξης των γάλλων φιλοσόφων με το δοκίμιο «Τίνος το όνομα είναι Σαρκοζί»,

όπου ανάμεσα οε άλλα χαρακτήριζε τον γάλλο πρόεδρο «άνθρωπο των τρωκτικών».

Αμέσως μετά πρότεινε να επανεξετάσουμε τη λέξη κομμουνισμός και να την επανιδρύσουμε

με την πρωταρχική της έννοια. Οπαδός ή πολέμιος, είναι σίγουρο ότι ο

πρώην μαοϊστής (αλλά πάντα στρατευμένος στην Αριστερά) Μπαντιού δεν είναι βαρετός, θα το διαπιστώσουν και όσοι τον ακούσουν στην Αθήνα, 20-21 Νοεμβρίου, όταν θα συζητήσει

με άλλους φιλοσόφους ερευνητές και δημοσιογράφους την πλατωνική διάσταση

του έργου του στο Γαλλικό Ινστιτούτο. Ο Μπαντιού υποστηρίζει ότι η σκέψη του 20ού αι. μπορεί να θεωρηθεί βαθιά αντι-πλατωνική και προτείνει την επιστροφή στο έργο του αρχαίου φιλοσόφου. Προτιμήσαμενα μιλήσουμε

μαζί του για πολιτική, αλλά και για το ρόλο του φιλοσόφου σήμερα.

Μιλάτε για φιλοσόφους, είστε φιλόσοφος- ξέρετε ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει

τέτοιο επάγγελμα; «Κι όμως, είναι η χώρα όπου γεννήθηκε η φιλοσοφία... Η ίδια η

λέξη "filosofos" (ο.ο.: την προφέρει στα ελληνικά) είναι ελληνική...» Θα

μας πείτε, λοιπόν, τι είναι ένας φιλόσοφος; «Στη χώρα σας, ακόμη κι αν κάποιος

είναι φιλόσοφος, ονομάζεται διανοούμενος. Στη χώρα μου, ακόμη κι αν κάποιος είναι

διανοούμενος, τονλέμεφιλόσοψο. (γελάει) Αυτή η γαλλική συνήθεια έρχεται από μακριά,

από τον 18ο αιώνα, την εποχή που πολλοί συγγραφείς ή και πρώιμοι δημοσιογράφοι αποκαλούνταν φιλόσοφοι, γιατί πρέσβευαν μια συγκεκριμένη θέση, κυρίως οε σχέση με τη θρησκεία. Γι' αυτόν το λόγο, ο Ρούσο, ο Βολταίρος, ο Ντ' Αλαμπέρ, που ήταν

διαφορετικοί μεταξύ τους και δεν ήταν φιλόσοφοι μετοντεχνικό όρο της λέξης, αποκαλούνταν φιλόσοφοι. Τότε ξεκίνησε η αντί-

www.clipnews.gr

Είδος: Εφημερίδα / Ένθετο : ΕΨΙΛΟΝΗμερομηνία: Κυριακή, 15-11-2009Σελίδα: 42,44,46,48,50 (3 από 5)Μέγεθος: 2321 cm ²Μέση κυκλοφορία: 172620Επικοινωνία εντύπου: (210) 9296.001

Λέξη κλειδί: ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ

Η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των μεταναστών είναι για τον Μπαντιού, αλλά και για κάθε φιλόσοφο ή διανοούμενο, όπως πιστεύει, ζήτημα αρχής. Ο ίδιος το υπηρετεί με πάθος εδώ και 40 χρόνια.

Alain Badiou

θετή διαστροφή από τη δική σας. «Ο φιλόσοφος θα έλεγα ότι έχει τρία χαρακτηριστικά.

Κατ'αρχήν, ενδιαφέρεται κυρίως γι' αυτό που μπορεί να έχει μια καθολικότητα στην ανθρώπινη δραστηριότητα. Δεν είναι ειδικός ο' έναν συγκεκριμένο τομέα, αλλά ακόμη

κι όταν μιλά για τέχνη, επιστήμη, πολιτική, για την ομορφιά η τον έρωτα, σκοπεύει

πάντα πέρα από την ατομικότητα. Προσπαθεί να βρει το στοιχείο που απευθύνεται οε

όλους και αναφέρεται οε όλους. Η φιλοσοφία, λοιπόν, είναι μια κίνηση που πηγαίνει

από το ατομικό στο καθολικό. «Τοδεύτερο χαρακτηριστικό είναι ότι πρέπει να το κάνει με τον πιο συνεκτικό τρόπο.

Ψάχνει τους κανόνες της συνοχής. Προσπαθεί να πείσει με επιχειρήματα, τα οποία υποβάλλει

αε δημόσια συζήτηση. Auto τονδιαφοροποιεί από τον ιερέα ή τον προφήτη. Μιλά

εξ ονόματος του, αλλά γνωρίζει ότι αυτό που λέει απευθύνεται αε όλους και μπορεί να συζητηθεί από όλους. Κι αυτό είναι τυπικά

ελληνική εφεύρεση - η ιδέα, δηλαδή, ότι

η αλήθεια είναι κατι που κουβεντιάζεται λογικά και όχι κατι που ανακοινώνεται από έναν

ιερέα, έναν βασιλιά, έναν θεό. «To τρίτο χαρακτηριστικό, αποτέλεσμα

των δύο πρώτων, συνίσταται στο ότι ο φιλόσοφος, παραδόξως, απευθύνεται οε όλους

- παρόλο που η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι ιδιαίτερα περίπλοκη. Πρόκειται για ένα παλιό παράδοξο. Από τη μια, η φιλοσοφία έχει

δημιουργήσει ένα είδος τεχνικής, έχει ιστορία, δικές της λέξεις, δική της γλώσσα

ιδιαίτερα σύνθετη, αλλά και ποικίλη (ξέρετε ότι υπάρχουν και φιλόσοφοι ποιητές, όπως στην αρχαία Ελλάδα, ή φιλόσοφοι μαθηματικοί,

όπως οΣπινόζα), αλλά υπάρχει και μια φιλοσοφική τεχνοτροπία. Εξαιτίας αυτής, η επιθυμία του φιλοσόφου είναι να απευθυνθεί

οε όλους και να μη μείνει έγκλειστος στα όρια της Ακαδημίας ή του Πανεπιστημίου. Είναι, λοιπόν, ένας δημόσιος άνδρας και η Γαλλία έχει μεγάλη παράδοση ο' αυτό».

Δημόσιος ή τηλεοπτικός; «Auto είναι το

«Η μετατροπή των μεταναστών οε αποδιοπομπαίους τράγους, η παραγωγή νόμων που τους οτοχοποιούν και τους κυνηγούν, η διαρκής εκστρατεία εναντίον τους, διαιρούν βαθιά τα λαϊκά στρώματα μιας χώρας».

θέμα του σημερινού διαλόγου: μπορούμε να είμαστε δημόσιοι χωρίς να είμαστε τηλεοπτικοί;

Πιστεύω ότι, στην πραγματικότητα, αυτό που προσπαθεί να πετύχει ο φιλόσοφος

είναι η μεταφορά των μέσων στο άτομο του. Κι αυτό ισχύει επίσης από πολύ παλιά. Ο φιλόσοφος είναι ακόμη και γητευτής.

Γιατί δεν έχει άλλον τρόπο να απευθυνθεί οε όλους, εκτός από το να κάνει το λόγο του να ακουστεί. Και από αυτήν την οπτική γωνία, οι καλύτεροι είναι διεφθαρμένοι. Ξέρετε, ο Σωκράτης αντιμαχόταν τη διεφθαρμένη μορφή

της γοητείας, τη σοφιστία. Η παλιά αυτή διαφωνία ανάμεσα αε φιλοσόφους και σοφιστές

αναπαράγεται σήμερα ανάμεσα αε αυθεντικούς και τηλεοπτικούς φιλοσόφους».

Επισκέπτεστε για τρίτη φορά τη χώρα μας. Παρακολουθείτε την ελληνική επικαιρότητα;

«Φυσικά· μάλιστα, παρακολούθησα ιδιαίτερα τα γεγονότα του περασμένου

Δεκεμβρίου και έχω τρεις παρατηρήσεις. Η πρώτη είναι ότι ο ξεσηκωμός της νεολαίας σχεδόν συνέπεσε με την έναρξη της οικονομικής

κρίσης. Δεν εννοώ ότι έχουν άμεση σχέση, αλλά αν πάρουμε και τα δύο γεγονότα

μαζί, αποτελούν σημαντικές ενδείξεις. Από τη μια, η επίδειξη των πρωταρχικών διαστροφώντου

παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και, απότην άλλη, η επίδειξη του βάθους

της απελπισίας. »Η δεύτερη παρατήρηση είναι ότι, λίγοπολύ,

παντού στην Ευρώπη παρατηρούμε την επιστροφή της συλλογικής βίας. Με τη μορφή που τη γνωρίσατε εσείς ή με τη μορφή

που παίρνει στη Γαλλία σήμερα - δηλαδή, την ομηρία των αφεντικών των επιχειρήσεων

από τους εργαζομένους που απολύθηκαν ή τις συγκρούσεις στα προάστια. Καθώς

φαίνεται, το πολιτικό σύστημα της συνταγματικής δημοκρατίας δεν καταφέρνει

να εκφράσει την πραγματική κατάσταση

www.clipnews.gr

Είδος: Εφημερίδα / Ένθετο : ΕΨΙΛΟΝΗμερομηνία: Κυριακή, 15-11-2009Σελίδα: 42,44,46,48,50 (4 από 5)Μέγεθος: 2321 cm ²Μέση κυκλοφορία: 172620Επικοινωνία εντύπου: (210) 9296.001

Λέξη κλειδί: ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ

μιας χώρας. Και τέτοιες εκρήξεις είναι απαραίτητες για να συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει

πραγματικά. »Η τρίτη είναι ότι, napa το γεγονός πως

το κίνημα, η εξέγερση είναι σημαντικά, η πολιτική προοπτική παραμένει παραδοσιακή.

Υπάρχει αντίφαση ανάμεσα στο τι έγινε και στην πολιτική του έκβαση. Μου έκανε εντύπωση

ότι ο ξεσηκωμός οδήγησε στην επιστροφή των σοσιαλιστών στην κυ βέρνηση, κατά

τον ίδιο τρόπο που η εξέγερση στα γαλλικά προάστια το 2005 έφερε τον Σαρκοζί.

«Παρατηρείται οε εκλογικό επίπεδο το φαινόμενο μιας μηχανιστικής έκβασης των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας προς όφελος μιας πολιτικής ομάδας στην οποία δεν μπορούμε

να έχουμε καμία εμπιστοσύνη».

Εννοείτε ότι η ριζοσπαστική Αριστερά δεν καταφέρνει να κεφαλαιοποιήσει πο¬

λιτικά τη διαμαρτυρία; «Δεν την κεφαλαιοποιεί napa μέτρια- κι αυτό, γιατί ίσως πιστεύει

ακράδαντα ότι θα πρέπει να βρίσκεται αε εκλογικό ανταγωνισμό με την παραδοσιακή Αριστερά, ενώ δεν είναι αυτή η πραγματική της επιδίωξη. Πιστεύω ότι ούτε η παραδοσιακή

ούτε η ριζοσπαστική Αριστερά προσφέρουν πραγματικά ανανεωτική προοπτική·

αυτό είναι το πρόβλημα. Κι έτσι, το άγχος του κόσμου, το πολιτικό αυτό σύμπτωμα, δεν έχει αληθινή διέξοδο με όρους ιδεολογίας,

με όρους πολιτικής, με όρους οργάνωσης. Μπορούμε, λοιπόν, να υποστηρίξουμε

ότι για την ώρα πρόκειται γι' αυτό που ονομάζουμε "τυφλή διαμαρτυρία"».

Ποια θα ήταν μια πιθανή διέξοδος... «Νομίζω, και ίσως πρόκειται για μανία του φιλοσόφου,

ότι πρέπει να ξεκινήσουμε από τις ιδέες. Auto που λείπει -όχι μόνο στην Ελλά-

Alain Badiou

«M1 έναν καπιταλισμό κυρίαρχο, αλλά και ασθενή, όπου παρατηρούνται κοινωνικά και πολιτικά συμπτώματα διάσπαρτα και μερικές

φορές β'\α\α αλλά τυφλά, βρισκόμαστε σε μια κατάσταση που μοιάζει περισσότερο με εκείνην του 19ου αιώνα napa με αυτήν του 20ού Είναι κάπως σαν να ξεκινάμε από την αρχή...»

δα, αλλά οε ολόκληρο τον κόσμο- είναι η πεποίθηση ότι μια πραγματική εναλλακτική λύση είναι δυνατή. Οχι μόνον ότι μπορούμε να βελτιώσουμε τα πράγματα, το καθιερωμένο

πλαίσιο, να υπάρχει λιγότερη αδικία κ.λπ., αλλά ότι είναι δυνατή μια άλλη οπτική για την κοινωνία, για τον κόσμο, για την οργάνωση

του, κατι που θα μας απελευθέρωνε από το νόμο του κέρδους. »Καθώς είμαστε στην επαύριο του τέλους

μιας πρώτης προσπάθειας αυτού του είδους (εκείνηςτωνσοσιαλιστικών κρατών), βρισκόμαστε

σ' έναν κενό χώρο ανάμεσα αε δύο κόσμους. Ο προηγούμενος τρόπος δράσης καταδικάστηκε

και ο νέος τρόπος δράσης είναι ακόμη θολός. Πρέπει, λοιπόν, να ξεκινήσουμε,

μέσα από τοπικούς πειραματισμούς και θεωρητικές προσπάθειες, έχοντας πάντα την αρχή ότι δεν θα υπάρξει τίποτα ουσιαστικό όσο δεν εφευρίσκουμε μια προοπτική πραγματικά

διαφορετική από αυτήν που κυριαρχεί σήμερα οε όλο τον πλανήτη».

Και πού θα πρέπει να ψάξουμε αυτήν την προοπτική; «Στα συμπεράσματα που βγάζουμε από προηγούμενες προσπάθειες, στα υπάρχοντα κινήματα, στους συγκεκριμένους

πειραματισμούς, όπως, π.χ., στην πάλη για συγκεκριμένα ζητήματα... Ολα αυτά πρέπει

να τα πλησιάσουμε, να συζητήσουμε μαζί τους και να τους δώσουμε από την πλευρά μας ιδέες και προτάσεις αρκετά ευρείες. Από την πλευρά μου, προτείνω να ξαναχρησιμοποιήσουμε

τη λέξη κομμουνισμός, να τη χρησιμοποιήσουμε από τη ρίζα της, από την πρωταρχική της έννοια, αυτήν που είχε το 1840-1850, την εποχή που ο Μαρξ και πολλοί

άλλοι τη χρησιμοποίησαν. «Πιστεύω ότι βρισκόμαστε οε μια κατάσταση που χαρακτηρίζεται από τα εξής στοιχεία:

Πρώτον, ένας καπιταλισμός ταυτόχρονα υπερόπτης και ασθενής. Δεύτερον, τοπικές εκρήξεις,

διαμαρτυρίες της νεολαίας, απεργίες στα εργοστάσια... και μέχρι την Κίνα να φτάσουμε,

θα δούμε ότι οι εργάτες της γης κι εκεί βρίσκονται οε αναταραχή. Και, τρίτον, μια

αναζήτηση, η οποία είναι κατά κάποιον τρόπο και φιλοσοφική και ιδεολογική, για την

εναλλακτικότητα, για ένα άλλο πιθανό μέλλον, για όλη την ανθρωπότητα.

«Τα τρία αυτά στοιχεία συνθέτουν ένα μείζον ιδεολογικό ζήτημα: έπειτα από τα εγχειρήματα,

των οποίων γνωρίζουμε το αποτέλεσμα, βαριά στιγματισμένο από αρνητικά

στοιχεία, οε συνθήκες που παρατηρούνται κοινωνικά και πολιτικά συμπτώματα διάσπαρ-

www.clipnews.gr

Είδος: Εφημερίδα / Ένθετο : ΕΨΙΛΟΝΗμερομηνία: Κυριακή, 15-11-2009Σελίδα: 42,44,46,48,50 (5 από 5)Μέγεθος: 2321 cm ²Μέση κυκλοφορία: 172620Επικοινωνία εντύπου: (210) 9296.001

Λέξη κλειδί: ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ

τα και, μερικές φορές, βίαια αλλά τυφλά (και όπου ο καπιταλισμός είναι ταυτόχρονα κυρίαρχος

αλλά και ασθενής), βρισκόμαστε οε μια κατάσταση που μοιάζει περισσότερο με εκείνην του 19ου napa με του 20ού αιώνα. Διότι οε όλη τη διάρκεια του 20ού αι. υπήρξαν

επαναστάσεις στις οποίες πιστέψαμε, δημιουργήθηκαν σοσιαλιστικά κράτη κ.λπ. Είναι κάπως σαν να ξεκινάμε από την αρχή. Βρισκόμαστε περισσότερο στη λογική της επανέναρξης, napa της συνέχειας».

Πριν από λίγες μέρες γιορτάσαμε την επέτειο των 20 χρόνων από την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Ποια είναι τα διδάγματα; «Εκείνη την εποχή είχα γράψει

ένα βιβλίο με τίτλο "Μια σκοτεινή καταστροφή", το οποίο υποστήριζε ότι η κατάρρευση

του σοβιετικού κομμουνισμού ήταν ο θάνατος ενός νεκρού. Ούτε οι ηγέτες του δεν τον θεωρούσαν ζωντανό. Γιατί δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτοί που τον "τελείωσαν"

ήταν σι απαράτσικ του σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος.

»Η πτώση του τείχους δεν είναι ένα γεγονός - με την έννοια που θα του προσέδιδα

εγώ. Γιατί πιστεύω ότι το γεγονός είναι κατι το δημιουργικό, κατι που χτίζει το μέλλον ενώ η πτώση του τείχους ήταν μια κηδεία. Για την Ευρώπη και για ολόκληρη την ανθρωπότητα

δεν εγκαινίασε μια νέα περίοδο, αλλά έθεσε τέλος ο' εκείνο που κατά την προηγούμενη

περίοδο υπήρξε καθεστώς εσωτερικής διαίρεσης. Και, στη συνέχεια, όλες αυτές

οι χώρες ευθυγραμμίστηκαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με το κυρίαρχο μοντέλο, τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό.

«Υπάρχουν περιπτώσεις που κάποιος πεθαίνει χωρίς να αφήνει υστεροφημία, χωρίς

απογόνους. Ο θάνατος του κομμουνισμού, μέσα από την πτώση του τείχους, δεν προδιαγράφει

από μόνος του κανένα μέλλον. Είναι ένας απολογισμός του παρελθόντος, που δεν είναι δημιουργικός».

Πριν από λίγον καιρό υπογράψατε ένα κείμενο υποστήριξης στην Κούνεβα, μαζί με άλλους γάλλους διανοουμένους. Η μετανάστευση είναι ένα θέμα που σας αγγίζει ιδιαίτερα, μια που και η χώρα σας έχει σήμερα ιδιαίτερα αρνητική αντιμετώπιση

- αντίθετα με το παρελθόν. «Φοβάμαι ότι τρέφετε τις ίδιες ψευδαισθήσεις

για τη Γαλλία με πολλούς άλλους ξένους φίλους μου. Πιστεύουν -και ταυτόχρονα ελπίζουν-

ότι οε κάποια θέματα η Γαλλία απο-

ΑιαΒάστε Ο

Alain Badiou, «Η ηθική», μτφρ. Βλ. Σκολίδης - Κώστας Μπόμπας, εκδ. Scripta, 1998

Η ηθική δεν υπάρχει, υποστηρίζει ο Μπαντιού. Η μόνη ηθική που υφίσταται είναι εκείνη της αλήθειας.

fi ακόμη της πολιτικής, ιου έρωτα, της επιστήμης, της τέχνης.

θ Alain Badiou, «Η πολιτική και n λογική του συμβάντος»,

μτφρ. T. Μπέτζελος, εκδ. Πατάκης, 2008 Περιεκτική σκιαγράφηση της προβληματικής του Μπαντιού αε ένα βιβλίο που αποτελεί τομή στην

εξέλιξη της πολιτικής σκέψης.

Alain Badiou, «Μανιφέστο για τη φιλοσοφία», μτφρ. A. Κλαμπατσέα - Βλ. Σκολίδης,

εκδ. Ψυχογιός, 2006 Ενάντια στη διαδεδομένη τότε αντίληψη, ο Μπαντιού

υψώνει τις αντιρρήσεις του για το τέλος της φιλοσοφίας.

τελεί εξαίρεση οε σχέση με άλλες χώρες. Η Γαλλία είναι ικανή να γίνει το ίδιο και περισσότερο

αντιδραστική με άλλους- το είδαμε ιστορικά με την Παλινόρθωση, με τη σφαγή των εργατών της Κομμούνας, με το σφαγείο του A Παγκόσμιου Πολέμου, με την άνοδο του Πετέν στην εξουσία - και ας μη μιλήσουμε

καν για τους αποικιακούς πολέμους... «Εχω παρακολουθήσει την υπόθεση των

μεταναστών στη Γαλλία από τα μέσα και στρατεύτηκα a' αυτήν για 30-40 χρόνια. Υπήρξα

πραγματικά δραστήριος στον τομέα αυτόν. Και σας διαβεβαιώ ότι η διαδοχή νόμων περιορισμού

και καταστολής στη χώρα μου είναι αδιάλειπτη από την αρχή της δεκαετίας

του '80. Στον απολογισμό περιλαμβάνονται και σι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις (που δημιούργησαν

τα πρώτα κέντρα διοικητικής κράτησης, που έθεσαν τα πρώτα όρια στην ένωση

των οι κογενειών, δηλαδή στη δυνατότητα να φέρεις τη γυναίκα και τα παιδιά σου), είναι

ο Μιτεράν που είπε ότι δεν μπορούμε να ανοίξουμε τα σύνορα...

«Και η σημερινή ακραία αντιδρασπκότητα, με τους νόμους για τους μετανάστες, με

τους νόμους για τους ελέγχους κ.λπ., είχε

τους προηγούμενους ως βάση. Πρέπει να τονιστεί: σήμερα καμία επίσημη πολιτική δύναμη δεν έχει ξεκάθαρη θέση για το ζήτημα.

Ολοι φοβούνται το εκλογικό σώμα, όλος ο κόσμος φοβάται την ακροδεξιά και ο φόβος

αυτός οδηγεί στο να ασκείται ευρέως η πολιτική της ακροδεξιάς».

Γιατί η μετανάστευση βρίσκεται στο επίκεντρο της πολιτικής συζήτησης; «Κατ'

αρχήν, γιατί θέτει οε κίνδυνο την ενότητα του λαού. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως οι μετανάστες αποτελούν σημαντικό κομμάτι του γαλλικού προλεταριάτου (ας χρησιμοποιήσουμε

την παλιά αυτή λέξη). Κάποτε ήταν οι Πολωνοί κι οι Ιταλοί, σήμερα είναι οι Μαγκρεμπίνοι,

οι Αφρικανοί, οι Ασιάτες. Η μετατροπή των μεταναστών αε αποδιοπομπαίους

τράγους, η παραγωγή νόμων που τους στοχοποιούν και τους κυνηγούν, η διαρκής εκστρατεία που διεξάγεται εναντίον τους, διαιρούν

βαθιά τα λαϊκά στρώματα της χώρας. «Ο δεύτερος λόγος είναι ότι πρόκειται για

ένα ζήτημα αρχής. To γεγονός ότι κάποιες κοινωνικές ομάδες, όποιες κι ανείναι αυτές, στοχοποιούνται για λόγους πολιτιστικούς, εθνικούς κ.λπ. αποτελεί ένα είδος απαρτχάιντ. To ότι τους συμπεριφέρονται διαφορετικά από τον υπόλοιπο πληθυσμό έχει πάντα σημαντικά

αποτελέσματα προς την αντιδραστική κατεύθυνση. Οχι μόνο με όρους νομοθεσίας,

αλλά και με όρους υποκειμενικότητας, με όρους αναπαράστασης των πραγμάτων. Αρα, σήμερα, δυστυχώς, το θέμα της μετανάστευσης

αποτελεί όλο και περισσότερο κεντρικό σημείο της πολιτικής στον δημόσιο

διάλογο, οε συνθήκες ιδιαίτερα επικίνδυνες κατά τη γνώμη μου. Είναι σημαντικό ιδιαίτερα

για τους φιλοσόφους ή τους διανοουμένους να βλέπουν ένα θέμα αρχής στο ζήτημα

μετανάστευσης. «Τέλος, πιστεύω ότι εάν εξέλθουμε από

το πλαίσιο αυτό, τότε αναγκαστικά ψηφίζουμε νόμους που διαχωρίζουν τους πολίτες.

Και τέτοιοι νόμοι οδηγούν στην πιο αντιδραστική πολιτική, εκείνην που ασκείται με βάση

την ταυτότητα. Και αυτό σήμερα δεν συμβαίνει μόνο στη Γαλλία με τους νόμους Σαρκοζί, αλλά και αλλού - όπως στην Ιταλία, όπου

οι νόμοι M περλουσκόνι εξισώνουν τους μετανάστες με τους εγκληματίες.

«To ενδιαφέρον μου δεν στέκεται μόνο στην ανθρώπινη πλευρά, αλλά και στο ζήτημα

αρχής. Θεωρώ ότι η θέση που παίρνει κάποιος ο αυτό καθορίζει σήμερα ποιος είναι

προοδευτικός και ποιος αντιδραστικός», m

www.clipnews.gr