Ένιωθε έκπληξη κάθε φορά που έβλεπε τον ήλιο ν’ ανατέλλει. Το μαύρο του σκοταδιού που έφευγε κι έδινε τη θέση του στα άπειρα

χρώματα, πλημμύριζε την καρδιά του με μια ανείπωτη χαρά.

Όταν λοιπόν ξημέρωνε, τα πρόβατά του τον καλούσαν να τα πάει να βοσκήσουν. Βέλαζαν ενθουσιασμένα, γιατί μπορεί να μην είχαν ρολόι στα πόδια τους, αλλά ήξεραν την ώρα καλά.

Ήξεραν τα γεγονότα.

Βγαίνει ο ήλιος και η φύση ξυπνάει; Ξυπνούσαν και τα στομάχια τους και φώναζαν… «σήκω ήρθε η ώρα, πάμε για

φαΐ. Βελάξτε να ξυπνήσει κι ο μπάρμπα Μύθος»….και ..μπεεεεεεεε!

Ο μπάρμπα Μύθος ήταν ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Δεν είχε

πολλά πράγματα να νοιαστεί.

Είχε μόνο τα πρόβατά του και ζούσε στη φύση. Η φύση όχι μόνο δεν

χρειαζόταν φροντίδα, αλλά φρόντιζε τον μπάρμπα Μύθο και τα πρόβατά

του.

Ποιος τους έφτιαχνε το χορτάρι;

Ποιος τους έδινε το νερό;

Ποιος ανέτειλε τον ήλιο;

Ποιος το φεγγάρι;

Ήταν τόσο ευτυχισμένος που ακόμα κι όταν ο ουρανός θύμωνε που είχε ξεχάσει να ποτίσει τη γη και μάζευε τα

σύννεφά του για να βρέξει, ο μπάρμπα Μύθος, δεν φοβόταν ούτε τις αστραπές, ούτε τους κεραυνούς. Ήξερε πως όλα

είναι φύση.

Το μόνο που έκανε ο μπάρμπα Μύθος για τη φύση, ήταν να προσέχει, να μην την στεναχωρεί. Λυπόταν πολύ, όταν οι

επισκέπτες του βουνού άφηναν τα σκουπίδια τους.